HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)

α = 665 formes différentes pour 2189 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[359]   οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται,

[342]   Ἐγὼ τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ, ἅ γέ μοι δοκεῖ περὶ τοῦ

[333]   δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ

[341]   Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ ἅ μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν

[339]   λεγόμενα οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ

[328]   ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν

[334]   ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ

[342]   οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν δὲ ἐν

[348]   σοι ἄλλο τι βουλόμενον ἢ ἃ αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι.

[358]   ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ

[320]   εἴχετο καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε

[358]   δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε

[321]   φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ

[358]   ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα ἰέναι ἃ δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή;

[359]   τοῦτο ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν ἃ δεινὰ ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται,

[343]   τὸν ἐν Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα ἃ δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν

[312]   Δία, ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα,

[324]   ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν,

[331]   σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα ἃ δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ

[350]   καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις, ὦ Σώκρατες, ἃ ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην σοι.

[329]   ὄντος τῆς ἀρετῆς μόριά ἐστιν ἃ ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου

[360]   ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη,

[351]   οὐκ ἔστι κακά, ἔστι δ´ ἃ ἔστι, καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα,

[320]   αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς σωτηρίαν. ἃ μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν,

[319]   τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους ἃ μὲν διδασκάλων εἴχετο καλῶς καὶ

[358]   ἰέναι ἃ δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή; ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν

[339]   ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε

[334]   μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ ἃ μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ

[334]   δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα, ἃ μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ

[329]   καὶ ὁσιότης, ἢ ταῦτ´ ἐστὶν ἃ νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον πάντα ὀνόματα

[340]   ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν, καὶ ἃ νυνδὴ εἶπες πολλά τε καὶ

[349]   Καὶ ἴτας γε, ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε

[359]   πᾶν γε τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ ἃ οἵ τε δειλοὶ ἔρχονται καὶ

[358]   ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι ἐθέλειν ἰέναι

[358]   οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι, οὐδ´ (ἔστι

[329]   τε καὶ ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν, ἃ ὀλίγοις ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν οὖν,

[351]   δ´ ἃ ἔστι, καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά.

[358]   οἰόμενος ἄλλα βελτίω εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ

[313]   ὦ ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ

[313]   ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα ἃ πωλοῦσιν, τάχα δ´ ἄν τινες,

[359]   Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς

[359]   ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν

[359]   ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´ ἃ τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ γὰρ

[331]   δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ ἃ τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν

[351]   ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ καὶ ἃ τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι κακά,

[351]   τὸν ἐμόν, ὅτι ἔστι μὲν ἃ τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν ἀγαθά,

[347]   γε· νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ

[309]   (ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ. Ποδαπῷ; (ΣΩ. Ἀβδηρίτῃ. (ΕΤ. Καὶ οὕτω καλός τις

[333]   ἦν δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις;

[323]   ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις, (ἐάν τις ταῦτα μὴ

[354]   Ὦ ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ τὰ

[333]   κακῶς; Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν ἀγαθὰ ἄττα εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν,

[354]   Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ

[310]   ἦ δ´ ὅς, εἰ μὴ ἀγαθά γε. Εὖ ἂν λέγοις, ἦν

[351]   ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´ ὃ

[354]   ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα δὲ ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο τι ἢ

[351]   ἃ τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ καὶ ἃ

[351]   ἐστὶν ὡς τὰ ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ

[351]   ἃ οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ καλεῖς, ἦν δ´

[333]   ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε καλῶ ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας

[334]   ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε

[354]   (λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε

[354]   καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν

[351]   ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθά, μὴ εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν

[360]   Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ δειλοὶ

[334]   τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον

[357]   τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ ἐστιν ἀγαθά τε καὶ κακά— καὶ οὐ

[351]   ὅσον ἡδέα ἐστίν, εἰ οὐκ ἀγαθά, τὴν ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ

[359]   τὰς γὰρ καλὰς πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ

[311]   ἴωμεν. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Μήπω, ἀγαθέ, ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν—

[345]   κακῶς. ~(τίς οὖν εἰς γράμματα ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα

[325]   οὕτω δ´ αὐτοῦ πεφυκότος οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ τὰ μὲν ἄλλα

[328]   ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ᾗ ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν δὲ πέπεισμαι. πλὴν

[328]   οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ᾗ ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν δὲ

[320]   παμπόλλους ἔχω λέγειν, οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ ὄντες οὐδένα πώποτε βελτίω ἐποίησαν

[325]   σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν γὰρ διδακτὸν αὐτὸ

[324]   ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν. τούτου δὴ

[324]   τί δήποτε οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ μὲν ἄλλα τοὺς αὑτῶν

[316]   δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο,

[340]   ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ

[339]   αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ τοῦ

[345]   ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε,

[328]   τινα πρὸς τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ ἀξίως τοῦ μισθοῦ

[343]   εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ

[345]   κακὸς γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε καὶ τοῦτο τοῦ

[358]   δ´ ἐγώ, τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν.

[355]   μετείληφεν ἀντὶ τῆς ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα καὶ λέγωμεν

[344]   μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ, οὐκ

[358]   ἄρα, ἔφην ἐγώ, τὸ ἡδὺ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς οὔτε

[334]   τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ (σώματος ἀγαθόν ἐστιν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῖς δ´

[343]   ἀλλὰ γενέσθαι μὲν χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς—

[351]   ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ οὐκ ἀγαθόν ἐστιν. Ὥσπερ σὺ λέγεις, ἔφη,

[332]   ἔστιν. Τί δέ; ἔστιν τι ἀγαθόν; Ἔστιν. Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον

[355]   ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν ὃ μὴ εἰς

[354]   ὅταν καλῆτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ πρὸς ὃ ἐγὼ λέγω,

[355]   ἄλλο τι φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν ἢ τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ

[345]   τούτων μάθησις. τίς δὲ εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον ὅτι ἡ

[360]   δ´ ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ ἀγαθόν, καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη.

[334]   δὲ ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν, ὥστε καὶ ἐνταῦθα

[352]   ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ ὡς φῄς,

[339]   ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν

[345]   τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν γε

[354]   τὴν μὲν ἡδονὴν διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ λύπην φεύγετε

[354]   τότε καλεῖτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν ἢ μείζους λύπας τῶν

[343]   Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει τὴν

[345]   τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν,

[334]   (τῶν φυτῶν ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθὸν παραβαλλομένη, εἰ δ´ ἐθέλοις ἐπὶ

[345]   πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς γράμματα; δῆλον ὅτι

[351]   αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή, τότε

[358]   ὠφέλιμοι} καὶ τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε καὶ ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ

[354]   εἶναι κακόν, τὴν λύπην, καὶ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ

[351]   Τὸ μὲν ἄρα (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´ ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ

[360]   ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν ὂν καὶ ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς, ἦ δ´ ὅς.

[344]   λόγον, ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι

[340]   πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς γὰρ ἀρετῆς

[344]   ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ καὶ

[359]   ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν, καὶ ἀγαθὸν ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν· τὰς

[344]   τῇ ἕξει καὶ εἶναι ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις, ὦ Πιττακέ,

[327]   ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´ ἂν

[345]   ἰατρός. οὕτω καὶ ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε καὶ

[323]   σὺ λέγεις, ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι, ἢ ἄλλην ἡντινοῦν

[348]   ποιεῖν· σὺ δὲ καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ ἄλλους οἷός τ´

[356]   ἔσθ´ ὅτῳ ἄλλῳ. ἀλλ´ ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ ἡδέα

[344]   μὲν γὰρ εὖ πᾶς ἀνὴρ ἀγαθός, κακὸς δ´ εἰ κακῶς. ~(τίς

[344]   μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός, ἄλλοτε δ´

[327]   ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις

[339]   τὸ μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε καὶ

[355]   Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ Δία. ἂν οὖν

[327]   ὦ Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι ἢ

[328]   ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς,

[346]   ταῖς ἀναγκαίαις προστίθεσθαι· τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι,

[348]   ἄλλους οἷός τ´ εἶ ποιεῖν ἀγαθούς, καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε

[319]   τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας. Αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτό

[345]   μὲν ὑπάρχει ἰατρῷ εἶναι, ἔπειτα ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν καὶ

[355]   ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο

[355]   ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ

[312]   τὴν ψυχὴν οἶσθα, οὔτ´ εἰ ἀγαθῷ οὔτ´ εἰ κακῷ πράγματι. Οἶμαί

[355]   αὐτὸν πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν. ἆρα, φήσει, οὐκ ἀξίων ὄντων

[327]   ἔφη, μᾶλλον, ὦ Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς

[355]   κακῶν ἢ τὰ κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´ ἄλλο τι ἢ

[326]   ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται

[326]   καὶ ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ

[355]   ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν

[343]   ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες

[358]   εἶναι ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν· ὅταν τε ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν

[326]   διδακτόν. Διὰ τί οὖν τῶν ἀγαθῶν πατέρων πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται;

[328]   καὶ ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ

[326]   κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ

[325]   ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν

[355]   ὄντων νικᾶν ἐν ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν τὰ κακά, ἢ ἀξίων; φήσομεν

[324]   ἀπορεῖς περὶ τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν, τί δήποτε οἱ ἄνδρες οἱ

[343]   τινῶν (τῶν μὲν ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ

[315]   ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ

[322]   ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα

[311]   ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς δὲ γενησόμενος αὐτός;

[311]   Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ περὶ Ὁμήρου ποιητήν, τί

[311]   δὲ γενησόμενος αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ

[335]   μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ

[361]   ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ μάλιστα ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν τηλικούτων καὶ

[346]   ἂν μὴ κακὸς ᾖ μηδ´ ἄγαν ἀπάλαμνος, εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν δίκαν

[343]   ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν καὶ Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα ταῦτα λέγω;

[330]   ἀνόσιον εἶναι ἢ οἷον ὅσιον; ἀγανακτήσαιμ´ ἂν ἔγωγ´, ἔφην, τῷ ἐρωτήματι,

[327]   ἐν ἐκείνῳ τῷ χορῷ μισάνθρωποι, ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ

[328]   διαφέρει (ἡμῶν προβιβάσαι εἰς ἀρετήν, ἀγαπητόν. ὧν δὴ ἐγὼ οἶμαι εἷς

[314]   καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι αὐτὰ

[314]   δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα τὴν

[310]   ἔφην, οὗτος· μή τι νεώτερον ἀγγέλλεις; Οὐδέν γ´, ἦ δ´ ὅς,

[315]   μὲν πολὺ ξένοι ἐφαίνοντο— οὓς ἄγει ἐξ ἑκάστων τῶν πόλεων ὁ

[320]   καὶ γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν

[324]   γὰρ ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν,

[319]   ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης, γενναῖος ἀγεννής, καὶ τούτοις οὐδεὶς τοῦτο ἐπιπλήττει

[312]   εἰ οἶσθα. καίτοι εἰ τοῦτ´ ἀγνοεῖς, οὐδὲ ὅτῳ παραδίδως τὴν ψυχὴν

[360]   δι´ ἄλλο τι ἢ δι´ ἄγνοιαν καὶ ἀμαθίαν; Οὕτως (ἔχει, ἔφη.

[313]   τινες, ὦ ἄριστε, καὶ τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν ἢ

[313]   σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν; Καὶ

[355]   μὴ πράττειν, ὑπὸ τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ

[322]   μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ

[317]   Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς

[318]   αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας πάλιν αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς τε

[347]   συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι, διὰ

[313]   καὶ γὰρ οὗτοί που ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι

[327]   ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης

[313]   ἔμπορός τις ἢ κάπηλος τῶν ἀγωγίμων, ἀφ´ ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται

[313]   γὰρ οὗτοί που ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν

[335]   ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς ἤδη εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις, καὶ εἰ

[333]   Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς τὸ ἀποκρίνεσθαι·

[315]   ἦν τὸ μειράκιον, καὶ τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, ὅ τε Κήπιδος καὶ

[320]   Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων ὁ αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ

[314]   Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ

[310]   ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ

[310]   καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει Πρωταγόρας. καὶ

[313]   οὔτε τῷ πατρὶ οὔτε τῷ ἀδελφῷ (ἐπεκοινώσω οὔτε ἡμῶν τῶν ἑταίρων

[333]   δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ

[310]   ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί σε ἀδικεῖ Πρωταγόρας; Καὶ ὃς γελάσας, Νὴ

[324]   ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ

[346]   ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν ἢ πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι

[324]   κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν τό

[324]   μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος

[323]   ὧν ἐστιν ἓν καὶ ἡ ἀδικία καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην

[329]   ἔφη, ἐπεὶ πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι δέ, καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ

[331]   ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ δὲ ἀνόσιον; τί

[330]   αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν ἐστιν ἢ ἄδικον; ἐγὼ μὲν ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμην

[325]   τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε

[323]   ἐάν τινα καὶ εἰδῶσιν ὅτι ἄδικός ἐστιν, ἐὰν οὗτος αὐτὸς καθ´

[324]   ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας πρὸς τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων

[324]   τὸ κολάζειν, ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται, αὐτό σε

[333]   ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές σοι σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ δὲ σωφρονεῖν

[333]   δ´ ἐγώ, εἰ εὖ πράττουσιν ἀδικοῦντες ἢ εἰ κακῶς; Εἰ εὖ.

[333]   εὖ φρονεῖν εὖ βουλεύεσθαι, ὅτι ἀδικοῦσιν; Ἔστω, ἔφη. Πότερον, ἦν δ´

[333]   διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην

[327]   οἴου καὶ νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις

[359]   ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους

[349]   εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ

[358]   ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή; ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ γὰρ

[344]   ὡς σὺ λέγεις, ὦ Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς

[359]   τοῖς λόγοις ἀπεδείχθη ἄρτι ὅτι ἀδύνατον. Καὶ τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς

[360]   λέγω ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἀδύνατόν μοι δοκεῖ εἶναι. Οὔτοι, ἦν

[344]   δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον· πράξας μὲν γὰρ εὖ πᾶς

[338]   τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε Πρωταγόρου τοῦδε σοφώτερόν

[335]   ἐγὼ δὲ τὰ μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν οἷός τ´

[347]   ἕτερα, περὶ πράγματος διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς μὲν τοιαύτας

[345]   ποτε γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι,

[344]   ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ τὸν

[344]   κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε τὸν μὲν

[315]   ἔνθεν, καὶ ἐν κύκλῳ περιιόντες ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα.

[359]   ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς γε,

[318]   ταὐτὰ ταῦτα· καὶ ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι. (Καὶ

[313]   καὶ πωλοῦντες καὶ καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα ἃ

[344]   ἰδιώτην· ὁ μὲν γὰρ ἰδιώτης ἀεὶ καθῄρηται. ὥσπερ οὖν οὐ τὸν

[356]   πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ

[357]   μηδὲν εἶναι κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ

[335]   ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ Ἱππονίκου, ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν

[336]   πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ ἂν

[351]   (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´ ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ τοῖς καλοῖς γ´,

[335]   καὶ ταῦτ´ ἂν ἴσως οὐκ ἀηδῶς σου ἤκουον. Καὶ ἅμα ταῦτ´

[324]   κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι

[324]   οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε κατὰ

[322]   ταῦτα οἵ τε ἄλλοι καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς

[328]   εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι οὐδὲν

[311]   τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν ὑπὲρ σαυτοῦ

[319]   δίκαιός εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ Ἀθηναίους, ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες,

[321]   καὶ τὴν ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν ἀνθρώπῳ, ~καὶ ἐκ τούτου

[321]   ἦσαν— εἰς δὲ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου οἴκημα τὸ κοινόν,

[321]   ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί—

[343]   τοῦτο τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ περιγένοιτο αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει

[322]   ἧς μέρος πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´

[322]   σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες

[354]   ἔπειτα ἐν τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι αἱ ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι καὶ νῦν

[321]   ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς δὲ καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς

[333]   καὶ ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ

[358]   ἄνδρες, ἔφην ἐγώ, τὸ τοιόνδε; αἱ ἐπὶ τούτου πράξεις ἅπασαι, ἐπὶ

[356]   πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν

[323]   οἵ τε θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις καὶ αἱ νουθετήσεις. ὧν

[323]   γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις καὶ αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν καὶ

[322]   καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω καὶ ταύτας

[347]   οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ καὶ αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν λάβωνται

[356]   καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν

[322]   παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς

[322]   οὖν τρόπον δοίη δίκην καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς αἱ τέχναι

[322]   δημιουργοί· καὶ δίκην δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις,

[329]   Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις, καὶ αὖ

[322]   Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ δίκην, ἵν´ εἶεν

[346]   πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν

[345]   πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν

[338]   γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν ὁ αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι τὸν

[338]   γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ τό γ´ ἐμὸν οὐδέν

[358]   ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν

[357]   καὶ λύπης ἐν ὀρθῇ τῇ αἱρέσει ἐφάνη ἡμῖν ἡ σωτηρία τοῦ

[356]   τῇ τοῦ περιττοῦ καὶ ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν ἡ σωτηρία τοῦ

[356]   ταῖς πράξεσιν καὶ ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων τε καὶ σμικρῶν,

[357]   ἐξαμαρτάνειν περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα

[338]   σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ,

[338]   ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι,

[358]   ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα

[317]   πολλοὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται, ἀλλ´ ἅττ´ ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι,

[334]   δυσχέρειαν κατασβέσαι τὴν ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι ταῖς διὰ τῶν ῥινῶν γιγνομένην

[321]   εὐλάβειαν ἔχων μή τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς

[360]   Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ

[360]   φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ

[360]   αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ

[360]   θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´ ἄλλο τι

[345]   ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες

[346]   πάντα τοι καλά, τοῖσί τ´ αἰσχρὰ μὴ μέμεικται. (οὐ τοῦτο λέγει,

[345]   οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι,

[346]   διαλαβεῖν λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν, ἄκων δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ

[345]   φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται·

[338]   ἐπιστάτην. εἶπον οὖν ἐγὼ ὅτι αἰσχρὸν εἴη βραβευτὴν ἑλέσθαι τῶν λόγων.

[352]   καὶ ἅμα, (εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐμοὶ σοφίαν καὶ

[325]   τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε

[338]   μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ

[359]   ἐγώ, καλὸν ὂν ἰέναι ἢ αἰσχρόν; Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν,

[350]   θαρραλέοι οὗτοι καὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη, εἴη ἡ ἀνδρεία·

[332]   ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν τὸ αἰσχρόν; Οὐκ ἔστιν. Τί δέ; ἔστιν

[337]   τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν μὲν φύσιν τῶν πραγμάτων

[349]   ἐγώ, τὸ μέν τι αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ δέ τι καλόν, ἢ

[323]   ὦσιν, ἀλλ´ ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς αἰσχροὺς ἢ σμικροὺς ἢ ἀσθενεῖς τίς

[360]   θρασεῖς καὶ οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ

[360]   Οὐκοῦν ὅλως οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ

[348]   βούληται ἄλλῳ. (Καὶ ὁ Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς γέ μοι ἔδοξεν, τοῦ

[333]   ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες,

[312]   ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν σοφιστὴν

[341]   ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ

[323]   πόλεις. αὕτη, ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα δὲ μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι

[352]   δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι ποτε αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς φασιν

[345]   κενεὰν ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα μοῖραν αἰῶνος βαλέω, πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι

[334]   σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί; Ἀκήκοα γοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι

[310]   οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι γὰρ παῖς ἦ

[328]   πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν μὲν

[314]   εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη, οὐκ ἀκηκόατε ὅτι οὐ σχολὴ αὐτῷ; Ἀλλ´

[328]   ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ

[327]   ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου δὲ ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ

[335]   μου Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ ἀκμάζοντι ἕπεσθαι, ἢ τῶν δολιχοδρόμων τῳ

[341]   θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην

[349]   μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως.

[359]   μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ

[336]   ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ δύναμαι, ἀλλ´

[318]   (τὰς γὰρ τέχνας αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας πάλιν αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς

[345]   αἰσχρὰ καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ ὁ

[342]   βραχὺ καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς

[333]   ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν καὶ μάλ´ ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν ἂν εἴη ἡ

[321]   εἰς τὰ ἄλογα· λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ ἦν τὸ ἀνθρώπων

[328]   ἔβλεπον ὡς ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ δὲ δὴ ᾐσθόμην ὅτι

[315]   μαθεῖν ἔξωθεν, καίπερ λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν τοῦ Προδίκου— πάσσοφος γάρ μοι

[336]   οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ καὶ Πρωταγόρου ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ τὸ πρῶτόν

[341]   καὶ ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις δή, ἔφην ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα,

[353]   ἂν ἔγωγε πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή· πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ

[310]   εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς γὰρ παρελθούσης νυκτὸς ταυτησί,

[355]   ταῦτα τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε. φημὶ γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως

[310]   καὶ χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ μὴν καὶ ἡμεῖς

[315]   ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ

[311]   ποιητήν, τί τοιοῦτον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; Σοφιστὴν δή τοι ὀνομάζουσί γε,

[311]   ἄλλο γε λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ

[347]   αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε καὶ ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως, κἂν

[337]   ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´ αὖ οἱ ἀκούοντες μάλιστ´ ἂν οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ

[337]   ἔστιν παρὰ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀκουόντων ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν

[336]   ἐρώτημα ἦν οἱ πολλοὶ τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ Σωκράτη γε ἐγὼ ἐγγυῶμαι

[339]   θόρυβον παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ τὸ μὲν πρῶτον,

[337]   ἂν οὕτως ἐν ἡμῖν τοῖς ἀκούουσιν εὐδοκιμοῖτε καὶ οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν

[337]   οὐ ταὐτόν· κοινῇ μὲν γὰρ ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον δὲ

[315]   οὖν ἰδέαν πάνυ καλός. ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ

[335]   ἐγὼ οὐδ´ ἂν ἑνὸς ἥδιον ἀκούσαιμι ἢ σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου

[362]   χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες ἀπῇμεν.

[314]   καὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ

[316]   ἦν δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας δὲ οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς

[318]   τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι. (Καὶ ἐγὼ ἀκούσας εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο μὲν

[318]   εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ,

[313]   μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν; Καὶ ὃς ἀκούσας, Ἔοικεν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐξ

[310]   γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν καὶ ἀκούσας. (ΕΤ. Τί οὖν οὐ διηγήσω

[342]   ἀκούσομαι. Ὁ μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας μου ταῦτα λέγοντος, Εἰ σὺ

[318]   Καὶ ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ τε καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη,

[340]   ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν οὖν Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ δὲ

[313]   τὴν σὴν ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος ἥκων περὶ

[318]   αὐτόν, ὥσπερ παρὰ σὲ (νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ,

[329]   τάχ´ ἂν καὶ τοιούτους λόγους ἀκούσειεν ἢ Περικλέους ἢ ἄλλου τινὸς

[342]   ἐπῶν· ἐὰν δὲ βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι. Ὁ μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας

[317]   ἅσμενοι δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ αὐτοί τε

[314]   μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν καὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ

[320]   εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι καὶ οἶμαί

[352]   τὸ πρόσωπον καὶ τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι δή μοι ἀποκαλύψας

[338]   μέσον, καὶ μήτε σὲ τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν

[329]   ταῦτ´ οὖν αὐτὰ δίελθέ μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ, πότερον ἓν μέν

[337]   μὲν εἶναι ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους δὲ μή— ἔστιν γὰρ

[340]   ὅταν δέ τις αὐτῆς εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα πέλειν, χαλεπήν

[321]   δὲ Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν τὴν τοῦ Διὸς οἴκησιν οὐκέτι

[356]   καὶ σμικρῶν, ἡ δὲ μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ

[346]   λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν, ἄκων δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ

[339]   χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ τοῦ ποιήματος εἰς

[339]   Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε καὶ

[344]   γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι ἐπί γε

[344]   τὸ μέν ἐμβεβλημένον καὶ τὸ ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ

[344]   τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς λόγον

[343]   θεῖναι ἐν τῷ ᾄσματι τὸ ἀλαθέως, οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὸ τοῦ

[354]   ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει καὶ ἀλγηδόνας, ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον

[356]   τὴν ψυχὴν μένουσαν ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ καὶ ἔσωσεν ἂν τὸν βίον;

[343]   ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει

[340]   γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις,

[338]   βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε

[343]   οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει τὴν ἀλήθειαν, ὡς ἄρα ὄντων τινῶν (τῶν

[348]   ἀλλήλους τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας καὶ ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας·

[356]   τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν ἔχειν τὴν

[359]   ἀδύνατον. Καὶ τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς λέγεις· ὥστ´ εἰ τοῦτο ὀρθῶς

[326]   μάθε· οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ ἀληθῆ ἐγὼ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ἔλεγον,

[358]   ἢ ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν ἀληθῆ εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα,

[360]   φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ αἰσχρά,

[354]   ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις, ὁ Πρωταγόρας. Πάλιν

[359]   Σώκρατες, οὕτως ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγεις· ἀλλ´ οὐ

[347]   περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, διὰ ταῦτά σε ἐγὼ

[358]   ὁ λόγος) πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ λέγειν ἢ ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει

[340]   (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν

[359]   καλὰς πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ

[344]   (ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ εἶναι ἀλλὰ

[312]   Ἴσως ἄν, ἦν δ´ ἐγώ, ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ μέντοι ἱκανῶς γε·

[343]   κοινῇ ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς γὰρ τὸ πρῶτον

[349]   ὧδε δὲ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν

[342]   δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν

[331]   δὲ ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ ὅδε λέγει, ὦ Πρωταγόρα; σὺ

[352]   ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων καὶ ἀληθῆ. οἶσθα οὖν ὅτι οἱ πολλοὶ

[358]   Πρόδικε, διαφέρει· ἀλλὰ τόδε. εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν, ἆρά τις

[347]   εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ ἀληθῆ, ὦ Πιττακέ, οὐκ ἄν ποτε

[343]   ὄντων τινῶν (τῶν μὲν ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν,

[343]   δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό γε φανείη

[343]   ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ

[336]   γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας ἦν ὁ

[336]   μοι μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς

[309]   τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου, ἣν νῦν Ἀλκιβιάδης ἔχει; (ΕΤ. Τί οὖν τὰ

[317]   δὲ τούτῳ Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες

[347]   ἐπιδείξω, ἂν βούλησθε. Καὶ ὁ Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη, ὦ Ἱππία, εἰς

[336]   σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης, Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη, ὦ

[348]   ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ

[316]   εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ καλός, ὡς φῂς

[320]   αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου, καταθέμενος ἐν

[348]   γέ μοι ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου ταῦτα λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου

[320]   εἰ δὲ βούλει, Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων ὁ

[309]   ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν μοι καὶ

[341]   ὁ Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ ἅ μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης

[359]   δύναμιν· ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´ ἃ τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ

[331]   δ´ ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ δὲ ἀνόσιον;

[344]   δὲ κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε τὸν

[340]   οἴεται Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγοντα, ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο ὁ

[352]   οὐ τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ ἄρχειν ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ μὲν θυμόν,

[346]   ἐπαινέσαι καὶ ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος. ταῦτα δὴ καὶ τῷ

[357]   καὶ ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ

[314]   ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ

[336]   καὶ οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον, ἀλλ´ ἀπομηκύνων ἕως ἂν ἐπιλάθωνται περὶ

[312]   γε ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα, ὦ Ἱππόκρατες, μὴ οὐ

[326]   αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ πράττωσιν, ἀλλ´ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ τοῖς

[317]   ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται, ἀλλ´ ἅττ´ ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι, ταῦτα

[310]   ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω

[320]   παιδεύει οὔτε τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν, ἀλλ´ αὐτοὶ περιιόντες νέμονται ὥσπερ ἄφετοι,

[329]   οὔτε ἀποκρίνασθαι οὔτε αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις καὶ σμικρὸν ἐπερωτήσῃ

[341]   ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ Πρόδικε· ἀλλ´ ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι καὶ

[349]   τότε ἀποπειρώμενός (μου ταῦτα ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ σοι, ἔφη, λέγω, ὦ

[334]   σὺ ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις

[345]   γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι, δεῖ

[336]   ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ δύναμαι, ἀλλ´ εἴ τι δέῃ θεάσασθαι ἐν

[312]   εἰσιν οἱ τῶν σοφῶν ἐπιστήμονες· ἀλλ´ (εἴ τις ἔροιτο ἡμᾶς, Τῶν

[327]   διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς

[323]   ἔχοντας, ἵνα μὴ τοιοῦτοι ὦσιν, ἀλλ´ ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς αἰσχροὺς ἢ

[331]   καὶ εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε καὶ σέ· τὸ

[352]   περὶ τοιούτου αὐτοῦ ὄντος διανοοῦνται, ἀλλ´ ἐνούσης πολλάκις ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης οὐ

[342]   σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται καὶ σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι,

[335]   δοκοῦντα τὴν συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν σὺ βούλῃ διαλέγεσθαι ὡς

[315]   ἐν τῷ πρόσθεν εἶναι Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι καὶ οἱ

[355]   ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν

[312]   τέχνῃ ἔμαθες, ὡς δημιουργὸς ἐσόμενος, ἀλλ´ ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς τὸν ἰδιώτην

[320]   ἐστιν ἡ ἀρετή, μὴ φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, ἔφη,

[313]   τούτῳ ξένῳ τὴν σὴν ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος

[354]   τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι αἱ ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι καὶ νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν,

[345]   τε καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ

[338]   λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας

[353]   εἴ σοι φίλον, ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ πέραινε

[354]   ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε καὶ λύπας;

[329]   ἑτέρων, ἀλλήλων <