Pages
[359]	οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ	ἅ	γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται,
[342]	Ἐγὼ τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ,	ἅ	γέ μοι δοκεῖ περὶ τοῦ
[333]	δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ	ἅ	ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ
[341]	Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´	ἅ	μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν
[339]	λεγόμενα οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι	ἅ	τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ
[328]	ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι	ἃ	ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν
[334]	ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ οἶδ´	ἃ	ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ
[342]	οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν	ἃ	αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν δὲ ἐν
[348]	σοι ἄλλο τι βουλόμενον ἢ	ἃ	αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι.
[358]	ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων;	ἃ	γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ
[320]	εἴχετο καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν,	~(ἃ	δὲ αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε
[358]	δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι·	ἃ	δὲ ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε
[321]	φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν·	~ἃ	δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ
[358]	ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα ἰέναι	ἃ	δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή;
[359]	τοῦτο ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν	ἃ	δεινὰ ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται,
[343]	τὸν ἐν Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα	ἃ	δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν
[312]	Δία, ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε	ἃ	διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα,
[324]	ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν	ἃ	διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν,
[331]	σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα	ἃ	δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ
[350]	καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις, ὦ Σώκρατες,	ἃ	ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην σοι.
[329]	ὄντος τῆς ἀρετῆς μόριά ἐστιν	ἃ	ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου
[360]	ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ φῂς	ἃ	ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη,
[351]	οὐκ ἔστι κακά, ἔστι δ´	ἃ	ἔστι, καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα,
[320]	αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς σωτηρίαν.	ἃ	μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν,
[319]	τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους	ἃ	μὲν διδασκάλων εἴχετο καλῶς καὶ
[358]	ἰέναι ἃ δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ	ἃ	μή; ἢ ἀδύνατον ἐκ τῶν
[339]	ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ	ἃ	μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε
[334]	μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ	ἃ	μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ
[334]	δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα,	ἃ	μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ
[329]	καὶ ὁσιότης, ἢ ταῦτ´ ἐστὶν	ἃ	νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον πάντα ὀνόματα
[340]	ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν, καὶ	ἃ	νυνδὴ εἶπες πολλά τε καὶ
[349]	Καὶ ἴτας γε, ἔφη, ἐφ´	ἃ	οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε
[359]	πᾶν γε τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ	ἃ	οἵ τε δειλοὶ ἔρχονται καὶ
[358]	ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ	ἃ	οἴεται κακὰ εἶναι ἐθέλειν ἰέναι
[358]	οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ	ἃ	οἴεται κακὰ εἶναι, οὐδ´ (ἔστι
[329]	τε καὶ ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν,	ἃ	ὀλίγοις ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν οὖν,
[351]	δ´ ἃ ἔστι, καὶ τρίτον	ἃ	οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά.
[358]	οἰόμενος ἄλλα βελτίω εἶναι ἢ	(ἃ	ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ
[313]	ὦ ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν	ἃ	πωλεῖ ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ
[313]	ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα	ἃ	πωλοῦσιν, τάχα δ´ ἄν τινες,
[359]	Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε	ἃ	τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς
[359]	ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ	ἃ	τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν
[359]	ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´	ἃ	τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ γὰρ
[331]	δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ	ἃ	τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν
[351]	ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ καὶ	ἃ	τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι κακά,
[351]	τὸν ἐμόν, ὅτι ἔστι μὲν	ἃ	τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν ἀγαθά,
[347]	γε· νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν	ἃ	ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ
[309]	(ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ. Ποδαπῷ; (ΣΩ.	Ἀβδηρίτῃ.	(ΕΤ. Καὶ οὕτω καλός τις
[333]	ἦν δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν	ἀγαθὰ	ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις;
[323]	ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι	ἀγαθὰ	ἀνθρώποις, (ἐάν τις ταῦτα μὴ
[354]	Ὦ ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ	ἀγαθὰ	ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ τὰ
[333]	κακῶς; Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν	ἀγαθὰ	ἄττα εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν,
[354]	Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ τόδε	ἀγαθὰ	αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ
[310]	ἦ δ´ ὅς, εἰ μὴ	ἀγαθά	γε. Εὖ ἂν λέγοις, ἦν
[351]	ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ	ἀγαθά;	ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´ ὃ
[354]	ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα δὲ	ἀγαθά	ἐστι δι´ ἄλλο τι ἢ
[351]	ἃ τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν	ἀγαθά,	ἔστι δ´ αὖ καὶ ἃ
[351]	ἐστὶν ὡς τὰ ἡδέα τε	ἀγαθά	ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ
[351]	ἃ οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´	ἀγαθά.	Ἡδέα δὲ καλεῖς, ἦν δ´
[333]	ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε καλῶ	ἀγαθά.	Καί μοι ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας
[334]	ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ	ἀγαθὰ	καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε
[354]	(λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ	ἀγαθὰ	καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε
[354]	καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα	ἀγαθὰ	μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν
[351]	ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ	ἀγαθά,	μὴ εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν
[360]	Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά, καὶ	ἀγαθά;	Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ δειλοὶ
[334]	τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις	ἀγαθά,	ταῖς δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον
[357]	τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ ἐστιν	ἀγαθά	τε καὶ κακά— καὶ οὐ
[351]	ὅσον ἡδέα ἐστίν, εἰ οὐκ	ἀγαθά,	τὴν ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ
[359]	τὰς γὰρ καλὰς πράξεις ἁπάσας	ἀγαθὰς	ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ
[311]	ἴωμεν. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Μήπω,	ἀγαθέ,	ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν—
[345]	κακῶς. ~(τίς οὖν εἰς γράμματα	ἀγαθὴ	πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα
[325]	οὕτω δ´ αὐτοῦ πεφυκότος οἱ	ἀγαθοὶ	ἄνδρες εἰ τὰ μὲν ἄλλα
[328]	ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ᾗ ἀγαθοὶ οἱ	ἀγαθοὶ	γίγνονται· νῦν δὲ πέπεισμαι. πλὴν
[328]	οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ᾗ	ἀγαθοὶ	οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν δὲ
[320]	παμπόλλους ἔχω λέγειν, οἳ αὐτοὶ	ἀγαθοὶ	ὄντες οὐδένα πώποτε βελτίω ἐποίησαν
[325]	σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται οἱ	ἀγαθοί.	ὅτι μὲν γὰρ διδακτὸν αὐτὸ
[324]	ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ ἀρετὴν	ἀγαθοὶ	οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν. τούτου δὴ
[324]	τί δήποτε οἱ ἄνδρες οἱ	ἀγαθοὶ	τὰ μὲν ἄλλα τοὺς αὑτῶν
[316]	δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ	Ἀγαθοκλῆς	τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο,
[340]	ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα	(ἀγαθὸν	ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ
[339]	αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα	ἀγαθὸν	γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ τοῦ
[345]	ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα	ἀγαθόν,	γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε,
[328]	τινα πρὸς τὸ καλὸν καὶ	ἀγαθὸν	γενέσθαι, καὶ ἀξίως τοῦ μισθοῦ
[343]	εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι ἄνδρα	ἀγαθὸν	γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ
[345]	κακὸς γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν πρότερον	ἀγαθὸν	γενέσθαι. ὥστε καὶ τοῦτο τοῦ
[358]	δ´ ἐγώ, τὸ μὲν ἡδὺ	ἀγαθὸν	εἶναι, τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν.
[355]	μετείληφεν ἀντὶ τῆς ἡδονῆς τὸ	ἀγαθόν—	ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα καὶ λέγωμεν
[344]	μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν καὶ	ἀγαθὸν	ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ, οὐκ
[358]	ἄρα, ἔφην ἐγώ, τὸ ἡδὺ	ἀγαθόν	ἐστιν, οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς οὔτε
[334]	τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ (σώματος	ἀγαθόν	ἐστιν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῖς δ´
[343]	ἀλλὰ γενέσθαι μὲν χαλεπὸν ἄνδρα	ἀγαθόν	ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς—
[351]	ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ οὐκ	ἀγαθόν	ἐστιν. Ὥσπερ σὺ λέγεις, ἔφη,
[332]	ἔστιν. Τί δέ; ἔστιν τι	ἀγαθόν;	Ἔστιν. Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον
[355]	ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι	ἀγαθὸν	ἢ κακὸν ὃ μὴ εἰς
[354]	ὅταν καλῆτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι	(ἀγαθόν,	ἢ πρὸς ὃ ἐγὼ λέγω,
[355]	ἄλλο τι φάναι εἶναι τὸ	ἀγαθὸν	ἢ τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ
[345]	τούτων μάθησις. τίς δὲ εὐπραγία	ἀγαθὸν	ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον ὅτι ἡ
[360]	δ´ ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ	ἀγαθόν,	καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη.
[334]	δὲ ποικίλον τί ἐστιν τὸ	ἀγαθὸν	καὶ παντοδαπόν, ὥστε καὶ ἐνταῦθα
[352]	ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ	ἀγαθὸν	καὶ τὸ ἡδὺ ὡς φῄς,
[339]	ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´	ἀγαθὸν	μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν
[345]	τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ	ἀγαθὸν	οἷόν τε, καὶ κακόν γε
[354]	τὴν μὲν ἡδονὴν διώκετε ὡς	ἀγαθὸν	ὄν, τὴν δὲ λύπην φεύγετε
[354]	τότε καλεῖτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι	ἀγαθόν,	ὅταν ἢ μείζους λύπας τῶν
[343]	Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ	ἀγαθόν,	οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει τὴν
[345]	τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν ἄνδρα	ἀγαθὸν	οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν,
[334]	(τῶν φυτῶν ταῖς μὲν ῥίζαις	ἀγαθὸν	παραβαλλομένη, εἰ δ´ ἐθέλοις ἐπὶ
[345]	πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα	ἀγαθὸν	ποιεῖ εἰς γράμματα; δῆλον ὅτι
[351]	αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε καὶ	ἀγαθόν,	συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή, τότε
[358]	ὠφέλιμοι} καὶ τὸ καλὸν ἔργον	ἀγαθόν	τε καὶ ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ
[354]	εἶναι κακόν, τὴν λύπην, καὶ	ἀγαθὸν	τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ
[351]	Τὸ μὲν ἄρα (ἡδέως ζῆν	ἀγαθόν,	τὸ δ´ ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ
[360]	ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν ὂν καὶ	ἀγαθόν;	Τοὺς δειλούς, ἦ δ´ ὅς.
[344]	λόγον, ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα	ἀγαθὸν	χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι
[340]	πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν	ἀγαθὸν	χαλεπὸν εἶναι— τῆς γὰρ ἀρετῆς
[344]	ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα	ἀγαθὸν	χερσί τε καὶ ποσὶ καὶ
[359]	ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν, καὶ	ἀγαθὸν	ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν· τὰς
[344]	τῇ ἕξει καὶ εἶναι ἄνδρα	ἀγαθόν,	ὡς σὺ λέγεις, ὦ Πιττακέ,
[327]	ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν φαύλου	ἀγαθός·	ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´ ἂν
[345]	ἰατρός. οὕτω καὶ ὁ μὲν	ἀγαθὸς	ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε καὶ
[323]	σὺ λέγεις, ἐάν τις φῇ	ἀγαθὸς	αὐλητὴς εἶναι, ἢ ἄλλην ἡντινοῦν
[348]	ποιεῖν· σὺ δὲ καὶ αὐτὸς	ἀγαθὸς	εἶ καὶ ἄλλους οἷός τ´
[356]	ἔσθ´ ὅτῳ ἄλλῳ. ἀλλ´ ὥσπερ	(ἀγαθὸς	ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ ἡδέα
[344]	μὲν γὰρ εὖ πᾶς ἀνὴρ	ἀγαθός,	κακὸς δ´ εἰ κακῶς. ~(τίς
[344]	μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ	ἀγαθὸς	τοτὲ μὲν κακός, ἄλλοτε δ´
[327]	ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν	ἀγαθοῦ	αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις
[339]	τὸ μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ	ἀγαθοῦ	πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε καὶ
[355]	Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ	ἀγαθοῦ,	φήσομεν νὴ Δία. ἂν οὖν
[327]	ὦ Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν	ἀγαθοὺς	αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι ἢ
[328]	ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν φαύλων	ἀγαθούς,	ἐπεὶ καὶ οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς,
[346]	ταῖς ἀναγκαίαις προστίθεσθαι· τοὺς δ´	ἀγαθοὺς	ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι,
[348]	ἄλλους οἷός τ´ εἶ ποιεῖν	ἀγαθούς,	καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε
[319]	τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας	ἀγαθοὺς	πολίτας. Αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτό
[345]	μὲν ὑπάρχει ἰατρῷ εἶναι, ἔπειτα	ἀγαθῷ	ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν καὶ
[355]	ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ	ἀγαθῷ	καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο
[355]	ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν	ἀγαθῷ	καὶ κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ
[312]	τὴν ψυχὴν οἶσθα, οὔτ´ εἰ	ἀγαθῷ	οὔτ´ εἰ κακῷ πράγματι. Οἶμαί
[355]	αὐτὸν πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν	ἀγαθῶν.	ἆρα, φήσει, οὐκ ἀξίων ὄντων
[327]	ἔφη, μᾶλλον, ὦ Σώκρατες, τῶν	ἀγαθῶν	αὐλητῶν ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς
[355]	κακῶν ἢ τὰ κακὰ τῶν	ἀγαθῶν;	ἢ κατ´ ἄλλο τι ἢ
[326]	ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν	ἀγαθῶν,	ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται
[326]	καὶ ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα,	ἀγαθῶν	καὶ παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ
[355]	ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων	ἀγαθῶν	μείζω κακὰ λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν
[343]	ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ	ἀγαθῶν	μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες
[358]	εἶναι ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν	ἀγαθῶν·	ὅταν τε ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν
[326]	διδακτόν. Διὰ τί οὖν τῶν	ἀγαθῶν	πατέρων πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται;
[328]	καὶ ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν	ἀγαθῶν	πατέρων φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ
[326]	κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν	ἀγαθῶν	ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ
[325]	ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν	ἀγαθῶν	ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν
[355]	ὄντων νικᾶν ἐν ὑμῖν τῶν	ἀγαθῶν	τὰ κακά, ἢ ἀξίων; φήσομεν
[324]	ἀπορεῖς περὶ τῶν ἀνδρῶν τῶν	ἀγαθῶν,	τί δήποτε οἱ ἄνδρες οἱ
[343]	τινῶν (τῶν μὲν ὡς ἀληθῶς	ἀγαθῶν,	τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ
[315]	ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι	Ἀγάθωνα,	καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ
[322]	ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ	ἀγάλματα	θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα
[311]	ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν ὡς	ἀγαλματοποιοῖς.	Ὡς τίς δὲ γενησόμενος αὐτός;
[311]	Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου	ἀγαλματοποιὸν	καὶ περὶ Ὁμήρου ποιητήν, τί
[311]	δὲ γενησόμενος αὐτός; Δῆλον ὅτι	ἀγαλματοποιός.	Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ
[335]	μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν	ἄγαμαι,	ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ
[361]	ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ μάλιστα	ἄγαμαι	σέ, τῶν μὲν τηλικούτων καὶ
[346]	ἂν μὴ κακὸς ᾖ μηδ´	ἄγαν	ἀπάλαμνος, εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν δίκαν
[343]	ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν καὶ Μηδὲν	ἄγαν.	τοῦ δὴ ἕνεκα ταῦτα λέγω;
[330]	ἀνόσιον εἶναι ἢ οἷον ὅσιον;	ἀγανακτήσαιμ´	ἂν ἔγωγ´, ἔφην, τῷ ἐρωτήματι,
[327]	ἐν ἐκείνῳ τῷ χορῷ μισάνθρωποι,	ἀγαπήσαις	ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ
[328]	διαφέρει (ἡμῶν προβιβάσαι εἰς ἀρετήν,	ἀγαπητόν.	ὧν δὴ ἐγὼ οἶμαι εἷς
[314]	καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις	ἀγγείοις	ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι αὐτὰ
[314]	δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ	ἀγγείῳ	ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα τὴν
[310]	ἔφην, οὗτος· μή τι νεώτερον	ἀγγέλλεις;	Οὐδέν γ´, ἦ δ´ ὅς,
[315]	μὲν πολὺ ξένοι ἐφαίνοντο— οὓς	ἄγει	ἐξ ἑκάστων τῶν πόλεων ὁ
[320]	καὶ γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´	ἄγειν	αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν
[324]	γὰρ ἂν τό γε πραχθὲν	ἀγένητον	θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν,
[319]	ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης, γενναῖος	ἀγεννής,	καὶ τούτοις οὐδεὶς τοῦτο ἐπιπλήττει
[312]	εἰ οἶσθα. καίτοι εἰ τοῦτ´	ἀγνοεῖς,	οὐδὲ ὅτῳ παραδίδως τὴν ψυχὴν
[360]	δι´ ἄλλο τι ἢ δι´	ἄγνοιαν	καὶ ἀμαθίαν; Οὕτως (ἔχει, ἔφη.
[313]	τινες, ὦ ἄριστε, καὶ τούτων	ἀγνοοῖεν	ὧν πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν ἢ
[313]	σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ	ἀγνοῶν,	ᾧ μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν; Καὶ
[355]	μὴ πράττειν, ὑπὸ τῶν ἡδονῶν	(ἀγόμενος	καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ
[322]	μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει	ἄγοντα	εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ
[317]	Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην	ἄγοντε	τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς
[318]	αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας πάλιν αὖ	ἄγοντες	ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς τε
[347]	συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων καὶ	ἀγοραίων	ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι, διὰ
[313]	καὶ γὰρ οὗτοί που ὧν	ἄγουσιν	ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι
[327]	ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν	ἄγριοί	τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης
[313]	ἔμπορός τις ἢ κάπηλος τῶν	ἀγωγίμων,	ἀφ´ ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται
[313]	γὰρ οὗτοί που ὧν ἄγουσιν	ἀγωγίμων	οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν
[335]	ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς ἤδη εἰς	ἀγῶνα	λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις, καὶ εἰ
[333]	Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ	ἀγωνιᾶν	καὶ παρατετάχθαι πρὸς τὸ ἀποκρίνεσθαι·
[315]	ἦν τὸ μειράκιον, καὶ τὼ	Ἀδειμάντω	ἀμφοτέρω, ὅ τε Κήπιδος καὶ
[320]	Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον	ἀδελφόν,	ἐπιτροπεύων ὁ αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ
[314]	Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ	ἀδελφὸς	αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ
[310]	ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ	ἀδελφός,	τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ
[310]	καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι	ἁδελφὸς	λέγει ὅτι ἥκει Πρωταγόρας. καὶ
[313]	οὔτε τῷ πατρὶ οὔτε τῷ	ἀδελφῷ	(ἐπεκοινώσω οὔτε ἡμῶν τῶν ἑταίρων
[333]	δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι	ἀδικεῖ;	Αἰσχυνοίμην ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ
[310]	ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί σε	ἀδικεῖ	Πρωταγόρας; Καὶ ὃς γελάσας, Νὴ
[324]	ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται	ἀδικεῖν,	καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ
[346]	ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν ἢ πατρίδι	ἀδικηθέντες,	αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι
[324]	κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος ἕνεκα	ἀδικήματος	τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν τό
[324]	μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ αὖθις	ἀδικήσῃ	μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος
[323]	ὧν ἐστιν ἓν καὶ ἡ	ἀδικία	καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην
[329]	ἔφη, ἐπεὶ πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν,	ἄδικοι	δέ, καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ
[331]	ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´	ἄδικον	(ἄρα, τὸ δὲ ἀνόσιον; τί
[330]	αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν ἐστιν ἢ	ἄδικον;	ἐγὼ μὲν ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμην
[325]	τὸ μὲν δίκαιον, τὸ δὲ	ἄδικον,	καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε
[323]	ἐάν τινα καὶ εἰδῶσιν ὅτι	ἄδικός	ἐστιν, ἐὰν οὗτος αὐτὸς καθ´
[324]	ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς	ἀδικοῦντας	πρὸς τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων
[324]	τὸ κολάζειν, ὦ Σώκρατες, τοὺς	ἀδικοῦντας	τί ποτε δύναται, αὐτό σε
[333]	ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές σοι σωφρονεῖν	ἀδικοῦντες;	Ἔστω, ἔφη. Τὸ δὲ σωφρονεῖν
[333]	δ´ ἐγώ, εἰ εὖ πράττουσιν	ἀδικοῦντες	ἢ εἰ κακῶς; Εἰ εὖ.
[333]	εὖ φρονεῖν εὖ βουλεύεσθαι, ὅτι	ἀδικοῦσιν;	Ἔστω, ἔφη. Πότερον, ἦν δ´
[333]	διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι δοκεῖ	ἀδικῶν	(ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην
[327]	οἴου καὶ νῦν, ὅστις σοι	ἀδικώτατος	φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις
[359]	ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ	ἀδικωτάτους	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους
[349]	εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων	ἀδικωτάτους	μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ
[358]	ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή; ἢ	ἀδύνατον	ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ γὰρ
[344]	ὡς σὺ λέγεις, ὦ Πιττακέ,	ἀδύνατον	καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς
[359]	τοῖς λόγοις ἀπεδείχθη ἄρτι ὅτι	ἀδύνατον.	Καὶ τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς
[360]	λέγω ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων	ἀδύνατόν	μοι δοκεῖ εἶναι. Οὔτοι, ἦν
[344]	δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ	ἀδύνατον·	πράξας μὲν γὰρ εὖ πᾶς
[338]	τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι,	ἀδύνατον	ὑμῖν ὥστε Πρωταγόρου τοῦδε σοφώτερόν
[335]	ἐγὼ δὲ τὰ μακρὰ ταῦτα	ἀδύνατος,	ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν οἷός τ´
[347]	ἕτερα, περὶ πράγματος διαλεγόμενοι ὃ	ἀδυνατοῦσι	ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς μὲν τοιαύτας
[345]	ποτε γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ	ἀεί—	ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι,
[344]	ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ	ἀεὶ	ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ τὸν
[344]	κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´	ἀεὶ	εἶναι ἀνάγκη. ὥστε τὸν μὲν
[315]	ἔνθεν, καὶ ἐν κύκλῳ περιιόντες	ἀεὶ	εἰς τὸ ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα.
[359]	ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ	ἀεὶ	ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς γε,
[318]	ταὐτὰ ταῦτα· καὶ ἑκάστης ἡμέρας	ἀεὶ	ἐπὶ τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι. (Καὶ
[313]	καὶ πωλοῦντες καὶ καπηλεύοντες τῷ	ἀεὶ	ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα ἃ
[344]	ἰδιώτην· ὁ μὲν γὰρ ἰδιώτης	ἀεὶ	καθῄρηται. ὥσπερ οὖν οὐ τὸν
[356]	πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω	ἀεὶ	καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ
[357]	μηδὲν εἶναι κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο	ἀεὶ	κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ
[335]	ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ Ἱππονίκου,	ἀεὶ	μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν
[336]	πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ	ἀεὶ	φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ ἂν
[351]	(ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´	ἀηδῶς	κακόν. Εἴπερ τοῖς καλοῖς γ´,
[335]	καὶ ταῦτ´ ἂν ἴσως οὐκ	ἀηδῶς	σου ἤκουον. Καὶ ἅμα ταῦτ´
[324]	κατὰ τοῦτον τὸν λόγον καὶ	Ἀθηναῖοί	εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι
[324]	οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ ἥκιστα	Ἀθηναῖοι	οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε κατὰ
[322]	ταῦτα οἵ τε ἄλλοι καὶ	Ἀθηναῖοι,	ὅταν μὲν περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς
[328]	εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ καὶ	Ἀθηναῖοι	οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι οὐδὲν
[311]	τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν τὸν	Ἀθηναῖον	ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν ὑπὲρ σαυτοῦ
[319]	δίκαιός εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ	Ἀθηναίους,	ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες,
[321]	καὶ τὴν ἄλλην τὴν τῆς	Ἀθηνᾶς	δίδωσιν ἀνθρώπῳ, ~καὶ ἐκ τούτου
[321]	ἦσαν— εἰς δὲ τὸ τῆς	Ἀθηνᾶς	καὶ Ἡφαίστου οἴκημα τὸ κοινόν,
[321]	ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου καὶ	Ἀθηνᾶς	τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί—
[343]	τοῦτο τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα	ἀθλητὴν	καὶ περιγένοιτο αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει
[322]	ἧς μέρος πολεμική— ἐζήτουν δὴ	ἁθροίζεσθαι	καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´
[322]	σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν	ἁθροισθεῖεν,	ἠδίκουν ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες
[354]	ἔπειτα ἐν τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι	αἱ	ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι καὶ νῦν
[321]	ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς δὲ καὶ	αἱ	Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς
[333]	καὶ ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ	αἱ	δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ
[358]	ἄνδρες, ἔφην ἐγώ, τὸ τοιόνδε;	αἱ	ἐπὶ τούτου πράξεις ἅπασαι, ἐπὶ
[356]	πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ	αἱ	ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν
[323]	οἵ τε θυμοὶ γίγνονται καὶ	αἱ	κολάσεις καὶ αἱ νουθετήσεις. ὧν
[323]	γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις καὶ	αἱ	νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν καὶ
[322]	καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς	αἱ	τέχναι νενέμηνται, οὕτω καὶ ταύτας
[347]	οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ καὶ	αἱ	τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν λάβωνται
[356]	καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ	αἱ	φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν
[322]	παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον	αἰδοῦς	καὶ δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς
[322]	οὖν τρόπον δοίη δίκην καὶ	αἰδῶ	ἀνθρώποις· Πότερον ὡς αἱ τέχναι
[322]	δημιουργοί· καὶ δίκην δὴ καὶ	αἰδῶ	(οὕτω θῶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις,
[329]	Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν	αἰδῶ	πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις, καὶ αὖ
[322]	Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους	αἰδῶ	τε καὶ δίκην, ἵν´ εἶεν
[345]	πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν	αἰνύμεθα	χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν
[346]	πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν	αἰνύμεθα	χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν
[338]	γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν ὁ	αἱρεθείς,	οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι τὸν
[338]	γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην	αἱρεῖσθαι,	ἐπεὶ τό γ´ ἐμὸν οὐδέν
[358]	ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν τὸ ἕτερον	αἱρεῖσθαι,	οὐδεὶς τὸ μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν
[357]	καὶ λύπης ἐν ὀρθῇ τῇ	αἱρέσει	ἐφάνη ἡμῖν ἡ σωτηρία τοῦ
[356]	τῇ τοῦ περιττοῦ καὶ ἀρτίου	αἱρέσει	ἡμῖν ἦν ἡ σωτηρία τοῦ
[356]	ταῖς πράξεσιν καὶ ἐν ταῖς	αἱρέσεσιν	τῶν μεγάλων τε καὶ σμικρῶν,
[357]	ἐξαμαρτάνειν περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν	αἵρεσιν	καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα
[338]	σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ	αἱρήσεσθε	μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ,
[338]	ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ βελτίονα ἡμῶν	αἱρήσεσθε.	τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι,
[358]	ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ μεῖζον	αἱρήσεται	ἐξὸν τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα
[317]	πολλοὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν	αἰσθάνονται,	ἀλλ´ ἅττ´ ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι,
[334]	δυσχέρειαν κατασβέσαι τὴν ἐπὶ ταῖς	αἰσθήσεσι	ταῖς διὰ τῶν ῥινῶν γιγνομένην
[321]	εὐλάβειαν ἔχων μή τι γένος	ἀϊστωθείη·	ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς
[360]	Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ	αἰσχρά,	ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ
[360]	φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ	αἰσχρὰ	θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ
[360]	αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ	αἰσχρὰ	θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ
[360]	θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ	αἰσχρὰ	καὶ κακὰ δι´ ἄλλο τι
[345]	ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ τὰ	αἰσχρὰ	καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες
[346]	πάντα τοι καλά, τοῖσί τ´	αἰσχρὰ	μὴ μέμεικται. (οὐ τοῦτο λέγει,
[345]	οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ	αἰσχρά	τε καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι,
[346]	διαλαβεῖν λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ μηδὲν	αἰσχρόν,	ἄκων δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ
[345]	φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν	αἰσχρόν·	ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται·
[338]	ἐπιστάτην. εἶπον οὖν ἐγὼ ὅτι	αἰσχρὸν	εἴη βραβευτὴν ἑλέσθαι τῶν λόγων.
[352]	καὶ ἅμα, (εἴπερ τῳ ἄλλῳ,	αἰσχρόν	ἐστι καὶ ἐμοὶ σοφίαν καὶ
[325]	τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ	αἰσχρόν,	καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε
[338]	μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ,	αἰσχρὸν	καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ
[359]	ἐγώ, καλὸν ὂν ἰέναι ἢ	αἰσχρόν;	Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν,
[350]	θαρραλέοι οὗτοι καὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν;	Αἰσχρὸν	μεντἄν, ἔφη, εἴη ἡ ἀνδρεία·
[332]	ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν τὸ	αἰσχρόν;	Οὐκ ἔστιν. Τί δέ; ἔστιν
[337]	τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν	αἰσχρὸν	τὴν μὲν φύσιν τῶν πραγμάτων
[349]	ἐγώ, τὸ μέν τι αὐτοῦ	αἰσχρόν,	τὸ δέ τι καλόν, ἢ
[323]	ὦσιν, ἀλλ´ ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς	αἰσχροὺς	ἢ σμικροὺς ἢ ἀσθενεῖς τίς
[360]	θρασεῖς καὶ οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον	αἰσχρούς	τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ
[360]	Οὐκοῦν ὅλως οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ	αἰσχροὺς	φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ
[348]	βούληται ἄλλῳ. (Καὶ ὁ Πρωταγόρας	αἰσχυνθείς,	ὥς γέ μοι ἔδοξεν, τοῦ
[333]	ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ;	Αἰσχυνοίμην	ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[312]	ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ ἂν	αἰσχύνοιο	εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν σοφιστὴν
[341]	ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ	αἰσχύνομαι	τἀγαθὰ δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ
[323]	πόλεις. αὕτη, ὦ Σώκρατες, τούτου	αἰτία.	Ἵνα δὲ μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι
[352]	δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι ποτε	αἴτιόν	ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς φασιν
[345]	κενεὰν ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα μοῖραν	αἰῶνος	βαλέω, πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι
[334]	σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί;	Ἀκήκοα	γοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι
[310]	οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´	ἀκήκοα	οὐδέν· ἔτι γὰρ παῖς ἦ
[328]	πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ	ἀκήκοα	Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν μὲν
[314]	εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη, οὐκ	ἀκηκόατε	ὅτι οὐ σχολὴ αὐτῷ; Ἀλλ´
[328]	ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι	(ἀκηκοέναι	ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ
[327]	ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου δὲ ἀφυής,	ἀκλεής·	καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ
[335]	μου Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ	ἀκμάζοντι	ἕπεσθαι, ἢ τῶν δολιχοδρόμων τῳ
[341]	θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε μόνῳ·	ἀκόλαστον	γὰρ ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην
[349]	μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ	ἀκολαστοτάτους	καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως.
[359]	μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ	ἀκολαστοτάτους	καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ
[336]	ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν τούτοις	ἀκολουθεῖν,	ἀλλ´ οὐ γὰρ δύναμαι, ἀλλ´
[318]	(τὰς γὰρ τέχνας αὐτοὺς πεφευγότας	ἄκοντας	πάλιν αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς
[345]	αἰσχρὰ καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες	ἄκοντες	ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ ὁ
[342]	βραχὺ καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς	ἀκοντιστής,	ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς
[333]	ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν καὶ μάλ´	ἀκόντως.	Οὐκοῦν ἓν ἂν εἴη ἡ
[321]	εἰς τὰ ἄλογα· λοιπὸν δὴ	ἀκόσμητον	ἔτι αὐτῷ ἦν τὸ ἀνθρώπων
[328]	ἔβλεπον ὡς ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν	ἀκούειν·	ἐπεὶ δὲ δὴ ᾐσθόμην ὅτι
[315]	μαθεῖν ἔξωθεν, καίπερ λιπαρῶς ἔχων	ἀκούειν	τοῦ Προδίκου— πάσσοφος γάρ μοι
[336]	οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ καὶ Πρωταγόρου	ἀκούειν,	τούτου δέου, ὥσπερ τὸ πρῶτόν
[341]	καὶ ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος;	Ἀκούεις	δή, ἔφην ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα,
[353]	ἂν ἔγωγε πρὸς αὐτοὺς ὡδί·	Ἀκούετε	δή· πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ
[310]	εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´ οὖν	ἀκούετε.	Τῆς γὰρ παρελθούσης νυκτὸς ταυτησί,
[355]	ταῦτα τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο	ἀκούετε.	φημὶ γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως
[310]	καὶ χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν	ἀκούητε.	(ΕΤ. Καὶ μὴν καὶ ἡμεῖς
[315]	ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε ὁ	Ἀκουμενοῦ	καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ
[311]	ποιητήν, τί τοιοῦτον περὶ Πρωταγόρου	ἀκούομεν;	Σοφιστὴν δή τοι ὀνομάζουσί γε,
[311]	ἄλλο γε λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου	ἀκούομεν;	ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ
[347]	αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε καὶ	ἀκούοντας	ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως, κἂν
[337]	ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´ αὖ οἱ	ἀκούοντες	μάλιστ´ ἂν οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ
[337]	ἔστιν παρὰ ταῖς ψυχαῖς τῶν	ἀκουόντων	ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν
[336]	ἐρώτημα ἦν οἱ πολλοὶ τῶν	ἀκουόντων·	ἐπεὶ Σωκράτη γε ἐγὼ ἐγγυῶμαι
[339]	θόρυβον παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν	ἀκουόντων·	καὶ ἐγὼ τὸ μὲν πρῶτον,
[337]	ἂν οὕτως ἐν ἡμῖν τοῖς	ἀκούουσιν	εὐδοκιμοῖτε καὶ οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν
[337]	οὐ ταὐτόν· κοινῇ μὲν γὰρ	ἀκοῦσαι	δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον δὲ
[315]	οὖν ἰδέαν πάνυ καλός. ἔδοξα	ἀκοῦσαι	ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ
[335]	ἐγὼ οὐδ´ ἂν ἑνὸς ἥδιον	ἀκούσαιμι	ἢ σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου
[362]	χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ	ἀκούσαντες	ἀπῇμεν.
[314]	καὶ ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα	ἀκούσαντες	καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ
[316]	ἦν δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει·	ἀκούσας	δὲ οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς
[318]	τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι. (Καὶ ἐγὼ	ἀκούσας	εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο μὲν
[318]	εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος,	ἀκούσας	ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ,
[313]	μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν; Καὶ ὃς	ἀκούσας,	Ἔοικεν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐξ
[310]	γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν καὶ	ἀκούσας.	(ΕΤ. Τί οὖν οὐ διηγήσω
[342]	ἀκούσομαι. Ὁ μὲν οὖν Πρωταγόρας	ἀκούσας	μου ταῦτα λέγοντος, Εἰ σὺ
[318]	Καὶ ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα	ἀκούσας,	Σύ τε καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη,
[340]	ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν οὖν Πρόδικος	ἀκούσας	ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ δὲ
[313]	τὴν σὴν ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας	ἀκούσας,	ὡς φῄς, ὄρθριος ἥκων περὶ
[318]	αὐτόν, ὥσπερ παρὰ σὲ (νῦν,	ἀκούσειεν	αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ,
[329]	τάχ´ ἂν καὶ τοιούτους λόγους	ἀκούσειεν	ἢ Περικλέους ἢ ἄλλου τινὸς
[342]	ἐπῶν· ἐὰν δὲ βούλῃ, σοῦ	ἀκούσομαι.	Ὁ μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας
[317]	ἅσμενοι δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς	ἀκουσόμενοι	ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ αὐτοί τε
[314]	μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν καὶ	ἀκούσωμεν	τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ
[320]	εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ σου	ἀκούω	ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι καὶ οἶμαί
[352]	τὸ πρόσωπον καὶ τὰς χεῖρας	ἄκρας	εἴποι· Ἴθι δή μοι ἀποκαλύψας
[338]	μέσον, καὶ μήτε σὲ τὸ	ἀκριβὲς	τοῦτο εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν
[329]	ταῦτ´ οὖν αὐτὰ δίελθέ μοι	ἀκριβῶς	τῷ λόγῳ, πότερον ἓν μέν
[337]	μὲν εἶναι ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν	ἀκροατάς,	ἴσους δὲ μή— ἔστιν γὰρ
[340]	ὅταν δέ τις αὐτῆς εἰς	ἄκρον	ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα πέλειν, χαλεπήν
[321]	δὲ Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν	ἀκρόπολιν	τὴν τοῦ Διὸς οἴκησιν οὐκέτι
[356]	καὶ σμικρῶν, ἡ δὲ μετρητικὴ	ἄκυρον	μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ
[346]	λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν,	ἄκων	δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ
[339]	χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι	ἀλαθείᾳ,	ὀλίγον δὲ τοῦ ποιήματος εἰς
[339]	Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν	ἀλαθέως	γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε καὶ
[344]	γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν	ἀλαθέως,	οἷόν τε μέντοι ἐπί γε
[344]	τὸ μέν ἐμβεβλημένον καὶ τὸ	ἀλαθέως	ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ
[344]	τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν	ἀλαθέως.	οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς λόγον
[343]	θεῖναι ἐν τῷ ᾄσματι τὸ	ἀλαθέως,	οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὸ τοῦ
[354]	ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει καὶ	ἀλγηδόνας,	ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον
[356]	τὴν ψυχὴν μένουσαν ἐπὶ τῷ	ἀληθεῖ	καὶ ἔσωσεν ἂν τὸν βίον;
[343]	ὦ Πιττακέ, ὡς ἀληθῶς— οὐκ	ἀληθείᾳ	ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει
[340]	γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν	ἀληθείᾳ	γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις,
[338]	βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν	ἀληθείᾳ,	ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε
[343]	οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει τὴν	ἀλήθειαν,	ὡς ἄρα ὄντων τινῶν (τῶν
[348]	ἀλλήλους τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς	ἀληθείας	καὶ ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας·
[356]	τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ	ἀληθὲς	ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν ἔχειν τὴν
[359]	ἀδύνατον. Καὶ τοῦτο, ἔφην ἐγώ,	ἀληθὲς	λέγεις· ὥστ´ εἰ τοῦτο ὀρθῶς
[326]	μάθε· οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ	ἀληθῆ	ἐγὼ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ἔλεγον,
[358]	ἢ ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν	ἀληθῆ	εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα,
[360]	φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν;	Ἀληθῆ,	ἔφη. Εἰ δὲ μὴ αἰσχρά,
[354]	ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε.	Ἀληθῆ,	ἔφη, λέγεις, ὁ Πρωταγόρας. Πάλιν
[359]	Σώκρατες, οὕτως ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.	Ἀληθῆ,	ἔφην ἐγώ, λέγεις· ἀλλ´ οὐ
[347]	περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς	ἀληθῆ	λέγειν, διὰ ταῦτά σε ἐγὼ
[358]	ὁ λόγος) πότερον δοκῶ ὑμῖν	ἀληθῆ	λέγειν ἢ ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει
[340]	(ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη;	Ἀληθῆ	λέγεις, ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν
[359]	καλὰς πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν.	Ἀληθῆ	λέγεις, καὶ ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ
[344]	(ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ	ἀληθῆ	λέγεις· οὐ γὰρ εἶναι ἀλλὰ
[312]	Ἴσως ἄν, ἦν δ´ ἐγώ,	ἀληθῆ	λέγοιμεν, οὐ μέντοι ἱκανῶς γε·
[343]	κοινῇ ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ	ἀληθῆ	λέγω. εὐθὺς γὰρ τὸ πρῶτον
[349]	ὧδε δὲ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ	ἀληθῆ	λέγω· εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν
[342]	δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα	ἀληθῆ	λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν
[331]	δὲ ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι·	Ἀληθῆ	ὅδε λέγει, ὦ Πρωταγόρα; σὺ
[352]	ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων καὶ	ἀληθῆ.	οἶσθα οὖν ὅτι οἱ πολλοὶ
[358]	Πρόδικε, διαφέρει· ἀλλὰ τόδε. εἰ	ἀληθῆ	τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν, ἆρά τις
[347]	εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ	ἀληθῆ,	ὦ Πιττακέ, οὐκ ἄν ποτε
[343]	ὄντων τινῶν (τῶν μὲν ὡς	ἀληθῶς	ἀγαθῶν, τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν,
[343]	δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι	ἀληθῶς—	εὔηθες γὰρ τοῦτό γε φανείη
[343]	ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς	ἀληθῶς—	οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ
[336]	γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ δὲ τὸν	Ἀλκιβιάδην,	ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας ἦν ὁ
[336]	μοι μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι,	Ἀλκιβιάδης	δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς
[309]	τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου, ἣν νῦν	Ἀλκιβιάδης	ἔχει; (ΕΤ. Τί οὖν τὰ
[317]	δὲ τούτῳ Καλλίας τε καὶ	Ἀλκιβιάδης	(ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες
[347]	ἐπιδείξω, ἂν βούλησθε. Καὶ ὁ	Ἀλκιβιάδης,	Ναί, ἔφη, ὦ Ἱππία, εἰς
[336]	σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ	Ἀλκιβιάδης,	Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη, ὦ
[348]	ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν ὁ	Ἀλκιβιάδης	πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ
[316]	εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον	Ἀλκιβιάδης	τε ὁ καλός, ὡς φῂς
[320]	αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ	Ἀλκιβιάδου,	ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου, καταθέμενος ἐν
[348]	γέ μοι ἔδοξεν, τοῦ τε	Ἀλκιβιάδου	ταῦτα λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου
[320]	εἰ δὲ βούλει, Κλεινίαν, τὸν	Ἀλκιβιάδου	τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων ὁ
[309]	ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ περὶ τὴν	Ἀλκιβιάδου	ὥραν; καὶ μήν μοι καὶ
[341]	ὁ Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον.	ἀλλ´	ἅ μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης
[359]	δύναμιν· ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω,	ἀλλ´	ἃ τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ
[331]	δ´ ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον,	ἀλλ´	ἄδικον (ἄρα, τὸ δὲ ἀνόσιον;
[344]	δὲ κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι,	ἀλλ´	ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε τὸν
[340]	οἴεται Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγοντα,	ἀλλ´	ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο ὁ
[352]	οὐ τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ ἄρχειν	ἀλλ´	ἄλλο τι, τοτὲ μὲν θυμόν,
[346]	ἐπαινέσαι καὶ ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών,	ἀλλ´	ἀναγκαζόμενος. ταῦτα δὴ καὶ τῷ
[357]	καὶ ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις;	Ἀλλ´	ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ
[314]	ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν,	ἀλλ´	ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ
[336]	καὶ οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον,	ἀλλ´	ἀπομηκύνων ἕως ἂν ἐπιλάθωνται περὶ
[312]	γε ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν.	Ἀλλ´	ἄρα, ὦ Ἱππόκρατες, μὴ οὐ
[326]	αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ πράττωσιν,	ἀλλ´	ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ τοῖς
[317]	ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται,	ἀλλ´	ἅττ´ ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι, ταῦτα
[310]	ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων·	ἀλλ´	αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω
[320]	παιδεύει οὔτε τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν,	ἀλλ´	αὐτοὶ περιιόντες νέμονται ὥσπερ ἄφετοι,
[329]	οὔτε ἀποκρίνασθαι οὔτε αὐτοὶ ἐρέσθαι,	ἀλλ´	ἐάν τις καὶ σμικρὸν ἐπερωτήσῃ
[341]	ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ Πρόδικε·	ἀλλ´	ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι καὶ
[349]	τότε ἀποπειρώμενός (μου ταῦτα ἔλεγες.	Ἀλλ´	ἐγώ σοι, ἔφη, λέγω, ὦ
[334]	σὺ ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη·	ἀλλ´	ἔγωγε πολλὰ οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις
[345]	γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί—	ἀλλ´	εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι, δεῖ
[336]	ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ δύναμαι,	ἀλλ´	εἴ τι δέῃ θεάσασθαι ἐν
[312]	εἰσιν οἱ τῶν σοφῶν ἐπιστήμονες·	ἀλλ´	(εἴ τις ἔροιτο ἡμᾶς, Τῶν
[327]	διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι,	ἀλλ´	εἶεν ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς
[323]	ἔχοντας, ἵνα μὴ τοιοῦτοι ὦσιν,	ἀλλ´	ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς αἰσχροὺς ἢ
[331]	καὶ εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι,	ἀλλ´	ἐμέ τε καὶ σέ· τὸ
[352]	περὶ τοιούτου αὐτοῦ ὄντος διανοοῦνται,	ἀλλ´	ἐνούσης πολλάκις ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης οὐ
[342]	σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν·	ἀλλ´	ἐξαρνοῦνται καὶ σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι,
[335]	δοκοῦντα τὴν συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι,	ἀλλ´	ἐπειδὰν σὺ βούλῃ διαλέγεσθαι ὡς
[315]	ἐν τῷ πρόσθεν εἶναι Πρωταγόρου,	ἀλλ´	ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι καὶ οἱ
[355]	ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ,	ἀλλ´	ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν
[312]	τέχνῃ ἔμαθες, ὡς δημιουργὸς ἐσόμενος,	ἀλλ´	ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς τὸν ἰδιώτην
[320]	ἐστιν ἡ ἀρετή, μὴ φθονήσῃς	ἀλλ´	ἐπίδειξον. Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[313]	τούτῳ ξένῳ τὴν σὴν ψυχήν,	ἀλλ´	ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος
[354]	τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι αἱ ἀποδείξεις.	ἀλλ´	ἔτι καὶ νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν,
[345]	τε καὶ κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι,	ἀλλ´	εὖ ἴσασιν ὅτι πάντες οἱ
[338]	λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ Πρωταγόρᾳ,	ἀλλ´	ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας
[353]	εἴ σοι φίλον, ἐῶ χαίρειν.	Ἀλλ´,	ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ πέραινε
[354]	ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε,	ἀλλ´	ἢ ἡδονάς τε καὶ λύπας;
[329]	ἑτέρων, ἀλλήλων καὶ τοῦ ὅλου,	ἀλλ´	ἢ μεγέθει καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως
[334]	τοῖς ἀσθενοῦσιν μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ	ἀλλ´	ἢ ὅτι σμικροτάτῳ ἐν τούτοις
[356]	ἀναξία ἡδονῇ πρὸς λύπην ἐστίν,	ἀλλ´	ἢ ὑπερβολὴ ἀλλήλων καὶ ἔλλειψις;
[309]	τὸ σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ.	Ἀλλ´	ἦ σοφῷ τινι ἡμῖν, ὦ
[362]	καὶ ἐπ´ ἄλλο τι τρέπεσθαι.	~(Ἀλλ´,	ἦν δ´ ἐγώ, οὕτω χρὴ
[348]	διασαφεῖν; ἐμοὶ γὰρ οὐ δοκεῖ·	ἀλλ´	ἤτοι διαλεγέσθω ἢ εἰπέτω ὅτι
[352]	πράττειν ἢ ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ,	ἀλλ´	ἱκανὴν εἶναι τὴν φρόνησιν βοηθεῖν
[311]	ἤκουσα, παρὰ Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου·	ἀλλ´	ἴωμεν. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Μήπω,
[341]	οἱ ἄλλοι, οὐ τὸ κακόν,	ἀλλ´	ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ
[312]	τὴν παρὰ Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι,	ἀλλ´	οἵαπερ ἡ παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ
[331]	πρᾶγμα, οὐδὲ δικαιοσύνη οἷον ὅσιον	ἀλλ´	οἷον μὴ ὅσιον· ἡ δ´
[331]	καὶ ἡ ὁσιότης οἷον δικαιοσύνη.	ἀλλ´	ὅρα εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι, ἢ
[336]	ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ τὸ δημηγορεῖν.	Ἀλλ´—	ὁρᾷς; ἔφη, ὦ Σώκρατες, δίκαια
[334]	δεῖ; Μηδαμῶς, ἦν δ´ ἐγώ.	Ἀλλ´	ὅσα δεῖ; ἔφη. (Ναί, ἦν
[346]	γελοῖον γὰρ ἂν εἴη πολλαχῇ—	ἀλλ´	ὅτι αὐτὸς καὶ τὰ μέσα
[336]	ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν τούτοις ἀκολουθεῖν,	ἀλλ´	οὐ γὰρ δύναμαι, ἀλλ´ εἴ
[359]	δὲ αὑτοῦ ἕκαστον ἔχειν δύναμιν·	ἀλλ´	οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´ ἃ
[359]	ἀνθρώπων. Ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγεις·	ἀλλ´	οὐ τοῦτο (ἐρωτῶ, ἀλλὰ σὺ
[326]	ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν ἀρετή;	ἀλλ´	οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ
[358]	δὲ δέος, φόβος δ´ οὔ.	Ἀλλ´	οὐδέν, ἔφην ἐγώ, Πρόδικε, διαφέρει·
[333]	λόγον διαλέχθητι τὸν τῶν πολλῶν.	Ἀλλ´	οὐδέν μοι διαφέρει, ἐὰν μόνον
[310]	Διπλῆ ἂν εἴη ἡ χάρις.	ἀλλ´	οὖν ἀκούετε. Τῆς γὰρ παρελθούσης
[327]	πολλάκις δ´ ἂν φαύλου ἀγαθός·	ἀλλ´	οὖν αὐληταί γ´ ἂν πάντες
[330]	εἴπερ τῷ παραδείγματί γε ἔοικε;	Ἀλλ´	οὕτως, ἔφη, ἔχει, ὦ Σώκρατες.
[340]	ἰώμενος μεῖζον τὸ νόσημα ποιῶ.	Ἀλλ´	οὕτως ἔχει, ἔφη. Πῶς δή;
[338]	γ´ ἐμὸν οὐδέν μοι διαφέρει.	ἀλλ´	οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´ ὃ
[354]	ἐγὼ λέγω, ἔχετε ἡμῖν εἰπεῖν·	ἀλλ´	οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις,
[354]	ἔχοιτε ἂν καὶ ἡμῖν εἰπεῖν·	ἀλλ´	οὐχ ἕξετε. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκοῦσιν,
[331]	ὡς ἅπαντά ἐστιν ὅμοια ἀλλήλοις.	ἀλλ´	οὐχὶ τὰ ὅμοιόν τι ἔχοντα
[343]	φανείη ἂν καὶ οὐ Σιμωνίδου	ἀλλ´	ὑπερβατὸν δεῖ θεῖναι ἐν τῷ
[320]	ἀρετή, μὴ φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον.	Ἀλλ´,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ φθονήσω·
[339]	ἐγώ. Ὅρα δή, ἔφη, (βέλτιον.	Ἀλλ´,	ὠγαθέ, ἔσκεμμαι ἱκανῶς. Οἶσθα οὖν,
[314]	ἀκηκόατε ὅτι οὐ σχολὴ αὐτῷ;	Ἀλλ´	ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ, οὔτε παρὰ
[349]	τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν,	ἀλλ´	ὡς τὰ τοῦ προσώπου μόρια
[356]	οὐ γὰρ ἔσθ´ ὅτῳ ἄλλῳ.	ἀλλ´	ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς
[318]	ἂν γένοιο. ἀλλὰ μὴ οὕτως,	ἀλλ´	ὥσπερ ἂν εἰ αὐτίκα μάλα
[341]	Σιμωνίδης ὑπελάμβανεν ὥσπερ σὺ ὑπολαμβάνεις,	ἀλλ´	ὥσπερ περὶ τοῦ δεινοῦ" Πρόδικός
[337]	τούτου τοῦ (ἀξιώματος ἄξιον ἀποφήνασθαι,	ἀλλ´	ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους τῶν ἀνθρώπων
[352]	ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς ὥστε	ἄλλ´	ἄττα πράττειν ἢ ἃν ἐπιστήμη
[352]	οὐκ ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς,	ἀλλὰ	ἄλλα πράττειν· καὶ ὅσους δὴ
[347]	αὐλητρίδας οὔτε ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας,	ἀλλὰ	αὐτοὺς αὑτοῖς ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι
[310]	ἦ ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησε.	ἀλλὰ	γάρ, ὦ Σώκρατες, πάντες τὸν
[344]	ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ εἶναι	ἀλλὰ	γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν
[343]	ἔμμεναι, ἀμφισβητοῦντα εἰπεῖν ὅτι Οὔκ,	ἀλλὰ	γενέσθαι μὲν χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν
[341]	δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς ὑγιείας,	ἀλλὰ	δεινῆς νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου"
[311]	ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν—	ἀλλὰ	δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν,
[338]	ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται.	ἀλλὰ	δὴ βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ
[341]	ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ	ἀλλὰ	διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ
[353]	τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν κακά ἐστιν,	(ἀλλὰ	διὰ τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους
[316]	δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος—	ἀλλὰ	διὰ τὴν βαρύτητα τῆς φωνῆς
[314]	ἵν´ οὖν μὴ ἀτελὴς γένοιτο,	ἀλλὰ	διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες ἐν
[323]	εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου,	ἀλλὰ	διδακτόν τε καὶ ἐξ ἐπιμελείας
[325]	τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ κεραμεία	~(ἀλλὰ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ τὸ
[342]	οὓς Πρωταγόρας ἔλεγε τοὺς σοφιστάς,	ἀλλὰ	δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ ἀνδρείᾳ
[318]	τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις,	ἀλλὰ	εἰκός, ἐπεὶ κἂν σύ, καίπερ
[349]	οὐκ ὀνόματα ἐπὶ ἑνὶ εἶναι,	ἀλλὰ	(ἕκαστον ἰδίῳ πράγματι τῶν ὀνομάτων
[314]	Καλλίαν ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν.	ἀλλὰ	θάρρει· (Πρωταγόραν γάρ τοι δεόμενοι
[344]	Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον,	ἀλλὰ	θεὸς ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι
[319]	κοινὸν τῆς πόλεως οὕτως ἔχει,	ἀλλὰ	ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ σοφώτατοι καὶ
[342]	ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες,	ἀλλὰ	καὶ γυναῖκες. γνοῖτε δ´ ἂν
[341]	ἀλλὰ διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται.	Ἀλλὰ	καὶ ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ
[357]	κακά— καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης,	ἀλλὰ	καὶ ἧς τὸ πρόσθεν ἔτι
[314]	οὐ μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν,	(ἀλλὰ	καὶ Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι
[351]	ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι,	ἀλλὰ	καὶ πρὸς πάντα τὸν ἄλλον
[333]	ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν	ἀλλὰ	καὶ τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά
[360]	τε καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον;	Ἀλλὰ	καὶ τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη,
[362]	οἷπερ ἔφην ἰέναι πάλαι ὥρα,	ἀλλὰ	Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα.
[328]	ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων πάντων·	ἀλλὰ	κἂν εἰ ὀλίγον ἔστιν τις
[319]	γενναίων, οὐδέν τι μᾶλλον ἀποδέχονται,	ἀλλὰ	καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν
[317]	οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι,	ἀλλὰ	καταφανῆ εἶναι, πολλὴ μωρία καὶ
[357]	πέμπετε, ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος,	ἀλλὰ	κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου καὶ οὐ
[336]	συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ,	ἀλλὰ	κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ μεταξὺ
[324]	Σώκρατες, οὐκέτι μῦθόν σοι ἐρῶ	ἀλλὰ	λόγον. ὧδε γὰρ ἐννόησον· πότερον
[350]	οὕτω θαρραλέοι ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι	ἀλλὰ	μαινόμενοι φαίνονται; καὶ ἐκεῖ αὖ
[344]	γὰρ χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει—	ἀλλὰ	μακρὸν ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω
[359]	δειλοί τε καὶ οἱ ἀνδρεῖοι.	Ἀλλὰ	μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πᾶν
[331]	τις τὸ εἴ" ἀφέλοι αὐτοῦ.	Ἀλλὰ	μέντοι, ἦ δ´ ὅς, προσέοικέν
[338]	πέλαγος τῶν λόγων ἀποκρύψαντα γῆν,	ἀλλὰ	μέσον τι ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς
[318]	τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν γένοιο.	ἀλλὰ	μὴ οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ ἂν
[359]	ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία οὖσα. Ὡμολόγει.	Ἀλλὰ	μὴν ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι
[332]	ὡς σύ μοι δοκεῖς οἴεσθαι.	Ἀλλὰ	μήν, ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ δυσχερῶς
[360]	ἀμαθία δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε.	Ἀλλὰ	μήν, ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον
[351]	ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ κακά·	ἀλλά	μοι δοκεῖ οὐ μόνον πρὸς
[346]	τούτου γ´ ἕνεκα οὐδένα ἐπαινέσομαι,	ἀλλά	μοι ἐξαρκεῖ ἂν ᾖ μέσος
[310]	σοφός, ἐμὲ δὲ οὐ ποιεῖ.	Ἀλλὰ	ναὶ μὰ Δία, ἔφην ἐγώ,
[327]	τῶν φαύλων; οἶμαι μὲν οὔ,	ἀλλὰ	ὅτου ἔτυχεν ὁ ὑὸς εὐφυέστατος
[341]	καὶ Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι,	ἀλλὰ	παίζειν καὶ σοῦ δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι
[338]	τούτου ἕνεκα ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι,	ἀλλὰ	πάντες κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν
[345]	ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης εἶναι,	ἀλλὰ	περὶ ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο τὸ
[352]	τε καὶ σοὶ οὐ πείθονται,	ἀλλὰ	πολλούς φασι γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα
[356]	εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι	Ἀλλὰ	πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ
[326]	ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν,	ἀλλὰ	πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ διδακτόν.
[320]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ φθονήσω·	ἀλλὰ	πότερον ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος νεωτέροις,
[360]	οὕτως. Ὀρθῶς γε, ἔφην ἐγώ.	~(ἀλλὰ	ποτέρους φῂς εἰς τὸν πόλεμον
[329]	τοῦτ´ ἐστὶν ὃ ἔτι ἐπιποθῶ.	Ἀλλὰ	ῥᾴδιον τοῦτό γ´, ἔφη, ὦ
[335]	ἐβουλόμην ἂν οἷός τ´ εἶναι.	ἀλλὰ	σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν
[359]	λέγεις· ἀλλ´ οὐ τοῦτο (ἐρωτῶ,	ἀλλὰ	σὺ ἐπὶ τί φῂς ἴτας
[323]	(ἐάν τις ταῦτα μὴ ἔχῃ,	ἀλλὰ	τἀναντία τούτων κακά, ἐπὶ τούτοις
[348]	πράγματος διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι·	~ἀλλὰ	τὰς μὲν τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν
[331]	εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον,	ἀλλά	τί μοι δοκεῖ ἐν αὐτῷ
[341]	ὅτι ἐστὶν κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι.	Ἀλλὰ	τί οἴει, ἔφη, λέγειν, ὦ
[310]	καί φασιν σοφώτατον εἶναι λέγειν·	ἀλλὰ	τί οὐ βαδίζομεν παρ´ αὐτόν,
[357]	τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ	τί ποτ´ ἐστὶν καὶ τί
[353]	τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ	τί ποτ´ ἐστίν, καὶ τί
[331]	δοκεῖ ἐν αὐτῷ διάφορον εἶναι.	ἀλλὰ	τί τοῦτο διαφέρει; ἔφη· εἰ
[340]	γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης,	ἀλλὰ	τὸ ἔμμεναι· ἔστιν δὲ οὐ
[351]	εἶναι δύναμίν τε καὶ ἰσχύν,	ἀλλὰ	τὸ μὲν καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης
[358]	οὐδέν, ἔφην ἐγώ, Πρόδικε, διαφέρει·	ἀλλὰ	τόδε. εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν
[335]	εἶναι παρεῖναι ἐν ταῖς συνουσίαις,	Ἀλλά	τοι, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, οὐδ´
[344]	τὸν κείμενόν τις ἂν καταβάλοι,	ἀλλὰ	τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε καταβάλοι
[344]	ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω διελθεῖν·	ἀλλὰ	τὸν τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον
[324]	τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη—	ἀλλὰ	τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ
[357]	ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι κρεῖττον,	ἀλλὰ	τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν
[359]	εἶναι, ἢ ἐπὶ τὰ μή;	Ἀλλὰ	τοῦτό γ´, ἔφη, ἐν οἷς
[337]	μὴ ἴσον δὲ νεῖμαι ἑκατέρῳ,	ἀλλὰ	τῷ μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ
[335]	σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων.	ἀλλὰ	χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ
[353]	Οὐκ ὀρθῶς λέγετε, ὦ ἄνθρωποι,	ἀλλὰ	ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ
[330]	τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ	ἄλλα·	ἆρ´ οὖν οὕτω καὶ τὰ
[325]	ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν	ἄλλα	ἄρα τοὺς ὑεῖς διδάσκονται, ἐφ´
[358]	οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς οὔτε οἰόμενος	ἄλλα	βελτίω εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ,
[350]	μή; Οἱ πελταστικοί. καὶ τὰ	ἄλλα	γε πάντα, εἰ τοῦτο ζητεῖς,
[325]	ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ τὰ μὲν	ἄλλα	διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο δὲ
[321]	νομήν, καὶ ὁρᾷ τὰ μὲν	ἄλλα	ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν
[334]	καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ	ἄλλα	μυρία, τὰ δέ γε ὠφέλιμα·
[330]	ἂν ἔγωγε ὅτι Τὰ μὲν	ἄλλα	ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ καὶ
[348]	οὖν ἐμοῦ ταῦτα καὶ τοιαῦτα	ἄλλα	οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ Πρωταγόρας ὁπότερα
[352]	οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἄλλα	οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι.
[352]	ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ	ἄλλα	πράττειν· καὶ ὅσους δὴ ἐγὼ
[353]	τε ποιεῖ καὶ πενίας καὶ	ἄλλα	τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει; ἢ κἂν
[324]	ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ μὲν	ἄλλα	τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ
[316]	αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται καὶ	ἄλλαι	δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ
[323]	λαβὲ τεκμήριον. ἐν γὰρ ταῖς	ἄλλαις	ἀρεταῖς, ὥσπερ σὺ λέγεις, ἐάν
[326]	τοῖς πολέμοις καὶ ἐν ταῖς	ἄλλαις	πράξεσιν. καὶ ταῦτα ποιοῦσιν οἱ
[321]	καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς ἄλλοις	ἄλλας	ἐξεπόριζεν, τοῖς μὲν ἐκ γῆς
[342]	ἐῶσιν τῶν νέων (εἰς τὰς	ἄλλας	πόλεις ἐξιέναι, ὥσπερ οὐδὲ Κρῆτες,
[317]	μᾶλλον ἢ ἔξαρνον εἶναι· καὶ	ἄλλας	πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε, σὺν
[356]	ἀναξίων ὄντων νικᾶν. καὶ τίς	ἄλλη	ἀναξία ἡδονῇ πρὸς λύπην ἐστίν,
[356]	ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα. μή πῃ	ἄλλῃ	ἔχει, φαίην ἄν, ταῦτα, ὦ
[349]	σοι ὑπόλογον τίθεμαι, ἐάν πῃ	ἄλλῃ	νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ ἂν
[323]	δὲ δικαιοσύνῃ καὶ ἐν τῇ	ἄλλῃ	πολιτικῇ ἀρετῇ, ἐάν τινα καὶ
[357]	περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου, ἆρα	ἄλλη	τις ἢ ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν ἂν
[331]	δίκαιον καὶ τὸ ὅσιον πρὸς	ἄλληλα	ἔχει, ὥστε ὅμοιόν τι σμικρὸν
[330]	μόρια εἶναι οὕτως ἔχοντα πρὸς	ἄλληλα,	ὡς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον
[357]	ἐνδείας οὖσα καὶ ἰσότητος πρὸς	ἀλλήλας	σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ
[331]	βούλοιο, ὡς ἅπαντά ἐστιν ὅμοια	ἀλλήλοις.	ἀλλ´ οὐχὶ τὰ ὅμοιόν τι
[349]	ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν καὶ	ἀλλήλοις	ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν ἔχοντα.
[347]	οὗτοι, διὰ τὸ μὴ δύνασθαι	ἀλλήλοις	δι´ ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν τῷ
[336]	ᾤμην εἶναι τὸ συνεῖναί τε	ἀλλήλοις	διαλεγομένους καὶ τὸ δημηγορεῖν. Ἀλλ´—
[314]	τῷ προθύρῳ διελεγόμεθα ἕως συνωμολογήσαμεν	ἀλλήλοις.	δοκεῖ οὖν μοι, ὁ θυρωρός,
[337]	τοὺς φαυλοτάτους τῶν ἀνθρώπων διαφέρεσθαι	ἀλλήλοις.	ἐγὼ μὲν οὖν καὶ δέομαι
[359]	τὰ μὲν τέτταρα ἐπιεικῶς παραπλήσια	ἀλλήλοις	(εἶναι, τὸ δὲ ἓν πάνυ
[349]	μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς παραπλήσια	ἀλλήλοις	ἐστίν, ἡ δὲ ἀνδρεία πάνυ
[331]	τἆλλα ἃ δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι	ἀλλήλοις·	καὶ ἃ τότε ἔφαμεν ἄλλην
[337]	οἱ διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ	ἀλλήλοις—	καὶ οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν
[349]	τοῦ χρυσοῦ μόρια ὅμοιά ἐστιν	ἀλλήλοις	καὶ τῷ ὅλῳ οὗ μόριά
[331]	ὥστε ὅμοιόν τι σμικρὸν ἔχειν	ἀλλήλοις;	~Οὐ πάνυ, (ἔφη, οὕτως, οὐ
[337]	Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ	ἀλλήλοις	περὶ τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν μέν,
[333]	οὐ γὰρ συνᾴδουσιν οὐδὲ συναρμόττουσιν	ἀλλήλοις.	πῶς γὰρ ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ
[347]	καὶ διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς	ἀλλήλοις	σύνεισιν· ὅπου δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ
[357]	δέ, εἰ μέμνησθε, ἡνίκα ἡμεῖς	ἀλλήλοις	ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι κρεῖττον,
[322]	πόλεις· ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν	ἀλλήλους	ἅτε οὐκ ἔχοντες τὴν πολιτικὴν
[327]	πᾶσαν προθυμίαν καὶ ἀφθονίαν εἴχομεν	ἀλλήλους	διδάσκειν, οἴει ἄν τι, ἔφη,
[323]	πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ ἡγοῦνται	ἀλλήλους	κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει ἢ
[348]	αὐτοὺς δι´ ἡμῶν αὐτῶν πρὸς	ἀλλήλους	τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας
[321]	γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς	ἀλληλοφθοριῶν	διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς τὰς ἐκ
[347]	δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς	ἀλλήλω	Πρωταγόρας καὶ Σωκράτης, Πρωταγόρας μὲν
[327]	λυσιτελεῖ γὰρ οἶμαι ἡμῖν ἡ	ἀλλήλων	δικαιοσύνη καὶ ἀρετή· διὰ ταῦτα
[356]	λύπην ἐστίν, ἀλλ´ ἢ ὑπερβολὴ	ἀλλήλων	καὶ ἔλλειψις; ταῦτα δ´ ἐστὶ
[356]	μείζω τε καὶ σμικρότερα γιγνόμενα	ἀλλήλων	καὶ πλείω καὶ ἐλάττω καὶ
[329]	διαφέρει τὰ ἕτερα τῶν ἑτέρων,	ἀλλήλων	καὶ τοῦ ὅλου, ἀλλ´ ἢ
[348]	ἐν τοῖς ἑαυτῶν λόγοις πεῖραν	ἀλλήλων	λαμβάνοντες καὶ διδόντες. τοὺς τοιούτους
[331]	ἀλλήλοις· καὶ ἃ τότε ἔφαμεν	ἄλλην	δύναμιν ἔχειν καὶ οὐκ εἶναι
[323]	φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι, ἢ	ἄλλην	ἡντινοῦν τέχνην ἣν μή ἐστιν,
[330]	θεῖο; τὴν αὐτὴν ἐμοὶ ἢ	ἄλλην;	Τὴν αὐτήν, ἔφη. Ἔστιν ἄρα
[356]	μετρητικὴν σῴζειν ἂν τέχνην ἢ	ἄλλην;	Τὴν μετρητικήν, ὡμολόγει. Τί δ´
[321]	τὴν τοῦ Ἡφαίστου καὶ τὴν	ἄλλην	τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν ἀνθρώπῳ,
[320]	τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς φύσιν	ἄλλην	τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς
[323]	μετέχειν δικαιοσύνης τε καὶ τῆς	ἄλλης	πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε αὖ λαβὲ
[322]	ἀρετῆς τεκτονικῆς ᾖ λόγος ἢ	ἄλλης	τινὸς δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται μετεῖναι
[340]	γενέσθαι καὶ τὸ εἶναι, ἢ	ἄλλο;	Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη ὁ
[325]	πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι καὶ	ἄλλο	βούληται μανθάνειν ἢ πράττειν, οὕτω
[355]	μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν—	ἄλλο	γὰρ ὄνομα μετείληφεν ἀντὶ τῆς
[311]	ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα	ἄλλο	γε λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν;
[329]	οἱ μὲν ἄλλο, οἱ δὲ	ἄλλο,	ἢ ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν
[355]	ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν	ἄλλο	ἢ τοῦτο. Δῆλον ἄρα, φήσει,
[341]	ἔφη, λέγειν, ὦ Σώκρατες, Σιμωνίδην	ἄλλο	ἢ τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν τῷ
[337]	ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά τι ἢ	ἄλλο	ἡδὺ πάσχοντα αὐτῷ τῷ σώματι.
[351]	εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται	ἄλλο;	καὶ αὖθις αὖ τὰ ἀνιαρὰ
[330]	δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ δὲ	ἄλλο;	Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν αὐτῶν
[340]	καὶ τὸ εἶναι, ἢ ἄλλο;	Ἄλλο	νὴ Δί´, ἔφη ὁ Πρόδικος.
[329]	τῆς ἀρετῆς μορίων οἱ μὲν	ἄλλο,	οἱ δὲ ἄλλο, ἢ ἀνάγκη,
[330]	ἐστὶν τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων	ἄλλο	οἷον ἐπιστήμη, οὐδ´ οἷον δικαιοσύνη,
[330]	ὦ ἄνθρωπε· σχολῇ μεντἄν τι	ἄλλο	ὅσιον εἴη, εἰ μὴ αὐτή
[340]	Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγοντα, ἀλλ´	ἄλλο.	οὐ γὰρ τοῦτο ὁ Πιττακὸς
[345]	οὔτε ἰατροὶ οὔτε τέκτονες οὔτε	(ἄλλο	οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις δὲ
[332]	Τούτῳ μὴ ἔστιν τι ἐναντίον	ἄλλο	πλὴν τὸ βαρύ; Οὐκ ἔφη.
[319]	εἴπερ κέκτησαι· οὐ γάρ τι	ἄλλο	πρός γε σὲ εἰρήσεται ἢ
[353]	τε καὶ Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν	ἄλλο	ταῦτα κακὰ ὄντα ἢ διότι
[354]	καὶ ἀποτροπάς; ἢ ἔχετέ τι	ἄλλο	τέλος (λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες
[353]	οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς, ὦ Πρωταγόρα,	ἄλλο	τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι οὐ
[354]	(αὐτῷ ἡδονῶν· ἐπεὶ εἰ κατ´	ἄλλο	τι αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν
[348]	μὴ οἴου διαλέγεσθαί μέ σοι	ἄλλο	τι βουλόμενον ἢ ἃ αὐτὸς
[353]	ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας φράσαι.	ἄλλο	τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι, φατὲ
[357]	ὑμεῖς δὲ διὰ τὸ οἴεσθαι	ἄλλο	τι ἢ ἀμαθίαν εἶναι οὔτε
[360]	τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´	ἄλλο	τι ἢ δι´ ἄγνοιαν καὶ
[355]	κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´	ἄλλο	τι ἢ ὅταν τὰ μὲν
[354]	Ταῦτα δὲ ἀγαθά ἐστι δι´	ἄλλο	τι ἢ ὅτι εἰς ἡδονὰς
[358]	ἢ ἀμαθία, οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ	ἄλλο	τι ἢ σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν.
[355]	τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ κακὸν	ἄλλο	τι ἢ τὴν ἀνίαν· ἢ
[361]	ἡ ἀρετή. εἰ μὲν γὰρ	ἄλλο	τι ἦν ἢ ἐπιστήμη ἡ
[349]	τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις ἢ	ἄλλο	τι; Καὶ ἴτας γε, ἔφη,
[341]	Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ	ἄλλο	τι ὃ σὺ οὐ μανθάνεις·
[350]	Πότερον διότι ἐπίστανται ἢ δι´	ἄλλο	τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες δὲ
[358]	ἀξίων; Καὶ τοῦτο πᾶσι συνεδόκει.	Ἄλλο	τι οὖν, ἔφην ἐγώ, ἐπί
[354]	ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη ὁ Πρωταγόρας.	Ἄλλο	τι οὖν πάλιν καὶ περὶ
[354]	λυπῶν παρασκευάζῃ; ἐπεὶ εἰ πρὸς	ἄλλο	τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε
[354]	χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ εἰς	ἄλλο	τι τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε ἂν
[352]	τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ ἄρχειν ἀλλ´	ἄλλο	τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ
[358]	οὐδὲ τὸ ἥττω εἶναι αὑτοῦ	ἄλλο	τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ ἀμαθία,
[361]	δ´ ὥρα ἤδη καὶ ἐπ´	ἄλλο	τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´, ἦν δ´
[346]	πατέρα ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα ἢ	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων. τοὺς μὲν
[352]	ἢ πρὸς ὑγίειαν ἢ πρὸς	ἄλλο	τι τῶν τοῦ σώματος ἔργων,
[355]	ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ ἔχετε	ἄλλο	τι φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν
[330]	αὐτῶν ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ,	ἄλλο,	τὸ δὲ ἄλλο; Ναί. Ἦ
[327]	δὲ μάλιστα πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι	ἄλλο	τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν καὶ μαθημάτων
[355]	ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν	ἄλλο	φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[332]	τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε δὲ	ἄλλο	ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην τι
[324]	ἀπορία ἣν σὺ ἀπορεῖς ἢ	ἄλλοθι	οὐδαμοῦ. εἰ μὲν γὰρ ἔστιν,
[326]	ταύτῃ καὶ παρ´ ὑμῖν (καὶ	ἄλλοθι	πολλαχοῦ, ὡς εὐθυνούσης τῆς δίκης,
[328]	πρὸς τὸν πατέρα εἰσίν, καὶ	ἄλλοι	ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε δὲ (οὔπω
[324]	δὲ καὶ κολάζονται οἵ τε	ἄλλοι	ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν,
[348]	καλὸς κἀγαθὸς εἶναι, ὥσπερ τινὲς	ἄλλοι	αὐτοὶ μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους
[322]	πολλοῖς ἱκανὸς ἰδιώταις, καὶ οἱ	ἄλλοι	δημιουργοί· καὶ δίκην δὴ καὶ
[342]	Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ, καὶ οἱ	ἄλλοι.	Ἐγὼ τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ,
[319]	γὰρ Ἀθηναίους, ὥσπερ καὶ οἱ	ἄλλοι	Ἕλληνες, φημὶ σοφοὺς εἶναι. ὁρῶ
[322]	καὶ διὰ ταῦτα οἵ τε	ἄλλοι	καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν περὶ
[318]	τῶν σοφιστῶν. οἱ μὲν γὰρ	ἄλλοι	λωβῶνται τοὺς νέους· (τὰς γὰρ
[341]	χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ ἡμεῖς οἱ	ἄλλοι,	οὐ τὸ κακόν, ἀλλ´ ὃ
[340]	ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε καὶ	ἄλλοι	πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν
[314]	καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ	ἄλλοι	πολλοὶ καὶ σοφοί. Δόξαν ἡμῖν
[316]	καὶ Πυθοκλείδης ὁ Κεῖος καὶ	ἄλλοι	πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ λέγω,
[358]	ὁ Πρόδικος συνωμολόγησε, καὶ οἱ	ἄλλοι.	Τί δὲ δή, ὦ ἄνδρες,
[315]	ξένων πολῖταί τε αὐτοῦ καὶ	ἄλλοι	τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεώς
[315]	Κήπιδος καὶ ὁ Λευκολοφίδου, καὶ	ἄλλοι	τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ δὲ ὧν
[314]	καπήλου καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν	ἄλλοις	ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι
[321]	στερεοῖς καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς	ἄλλοις	ἄλλας ἐξεπόριζεν, τοῖς μὲν ἐκ
[314]	τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ	ἄλλοις	ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ οὐ μόνος
[321]	τοῖς μὲν ἐκ γῆς βοτάνην,	ἄλλοις	δὲ δένδρων καρπούς, τοῖς δὲ
[317]	γὰρ τὸν τοιοῦτον πρὸς τοῖς	ἄλλοις	καὶ πανοῦργον εἶναι. ἐγὼ οὖν
[319]	ἣν ἔχουσιν οὐχ οἷοί τε	ἄλλοις	παραδιδόναι· ἐπεὶ Περικλῆς, ὁ τουτωνὶ
[346]	πολλάκις συμβῆναι μητέρα ἢ πατέρα	ἀλλόκοτον	ἢ πατρίδα ἢ ἄλλο τι
[351]	ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα τὸν	ἄλλον	βίον τὸν ἐμόν, ὅτι ἔστι
[334]	τ´ εἶ καὶ αὐτὸς καὶ	ἄλλον	διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν καὶ
[348]	καὶ περὶ ἀρετῆς. τίνα γὰρ	ἄλλον	ἢ σέ; ὅς γε οὐ
[341]	ἐπαινῶν ἐγὼ ἢ σὲ ἢ	ἄλλον	τινὰ λέγω ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς
[346]	καὶ αὐτὸς ἢ τύραννον ἢ	ἄλλον	τινὰ τῶν τοιούτων ἐπαινέσαι καὶ
[319]	διδακτὰ εἶναι· ἐὰν δέ τις	ἄλλος	ἐπιχειρῇ αὐτοῖς συμβουλεύειν ὃν ἐκεῖνοι
[342]	λακωνιζόντων τούτων καὶ ἐάν τις	ἄλλος	ξένος ὢν ἐπιδημήσῃ, συγγίγνονται τοῖς
[324]	ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε	ἄλλος	ὁ τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα. καὶ
[348]	δὲ ἄλλῳ τῳ διαλέγηται ἢ	ἄλλος	ὅστις ἂν βούληται ἄλλῳ. (Καὶ
[344]	ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός,	ἄλλοτε	δ´ ἐσθλός· (τῷ δὲ κακῷ
[347]	ποιοῦσι (τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ μισθούμενοι	ἀλλοτρίαν	φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν, καὶ
[347]	πολλοί φασιν εἶναι, οὐδὲν δέονται	ἀλλοτρίας	φωνῆς οὐδὲ ποιητῶν, οὓς οὔτε
[320]	οὔτε τῶν οἰκείων οὔτε τῶν	ἀλλοτρίων.	ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα, εἰς
[360]	εἶναι. Οὔτοι, ἦν δ´ ἐγώ,	ἄλλου	ἕνεκα ἐρωτῶ πάντα ταῦτα ἢ
[310]	ὅτι διωξοίμην αὐτόν, ὑπό τινος	ἄλλου	ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ ἦλθον καὶ
[313]	καὶ παρὰ Πρωταγόρου καὶ παρ´	ἄλλου	ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ μή, ὅρα,
[344]	κακῷ γενέσθαι, ὥσπερ καὶ παρ´	ἄλλου	ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ
[345]	ἢ ὑπὸ νόσου ἢ ὑπὸ	ἄλλου	τινὸς περιπτώματος— αὕτη γὰρ μόνη
[329]	λόγους ἀκούσειεν ἢ Περικλέους ἢ	ἄλλου	τινὸς τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ
[318]	ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ περὶ	ἄλλου	του ἢ περὶ οὗ ἥκει.
[348]	ἄλλοι αὐτοὶ μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν,	ἄλλους	δὲ οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ
[348]	καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ	ἄλλους	οἷός τ´ εἶ ποιεῖν ἀγαθούς,
[334]	μεῖζον φθέγγεσθαι ἢ πρὸς τοὺς	ἄλλους,	οὕτω καὶ νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι
[320]	ἔχων ὅτι χρήσαιτο αὐτῷ. καὶ	ἄλλους	σοι παμπόλλους ἔχω λέγειν, οἳ
[314]	μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν ἐν	ἄλλῳ	ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα
[352]	Σώκρατες, καὶ ἅμα, (εἴπερ τῳ	ἄλλῳ,	αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐμοὶ σοφίαν
[356]	λύπῃ; οὐ γὰρ ἔσθ´ ὅτῳ	ἄλλῳ.	ἀλλ´ ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος,
[309]	γὰρ δήπου τινὶ καλλίονι ἐνέτυχες	ἄλλῳ	ἔν γε τῇδε τῇ πόλει.
[348]	ἢ ἄλλος ὅστις ἂν βούληται	ἄλλῳ.	(Καὶ ὁ Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς
[320]	οὔτε αὐτὸς παιδεύει οὔτε τῳ	ἄλλῳ	παραδίδωσιν, ἀλλ´ αὐτοὶ περιιόντες νέμονται
[334]	τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν καὶ τῷ	ἄλλῳ	σώματι. οὕτω δὲ ποικίλον τί
[348]	σοὶ ἡδέως διαλέγομαι μᾶλλον ἢ	ἄλλῳ	τινί, ἡγούμενός σε βέλτιστ´ ἂν
[329]	διδακτὸν εἶναι, καὶ ἐγὼ εἴπερ	ἄλλῳ	τῳ ἀνθρώπων πειθοίμην ἄν, καὶ
[348]	μὲν ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης δὲ	ἄλλῳ	τῳ διαλέγηται ἢ ἄλλος ὅστις
[318]	οὐ πείσεται ἅπερ ἂν ἔπαθεν	ἄλλῳ	τῳ συγγενόμενος τῶν σοφιστῶν. οἱ
[356]	καὶ ἡδέος καὶ λυπηροῦ, Μῶν	ἄλλῳ	τῳ, φαίην ἂν ἔγωγε, ἢ
[328]	εἶναι, καὶ διαφερόντως ἂν τῶν	ἄλλων	ἀνθρώπων ὀνῆσαί τινα πρὸς τὸ
[352]	περὶ ἀνδραπόδου, περιελκομένης ὑπὸ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων. ἆρ´ οὖν καὶ σοὶ
[357]	ἐνῇ, καὶ ἡδονῆς καὶ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ δὴ ἔφατε
[354]	καὶ τῶν πόλεων σωτηρίαι καὶ	ἄλλων	ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν,
[326]	δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν,	ἄλλων	αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι
[321]	οἷς ἔδωκεν εἶναι τροφὴν ζῴων	ἄλλων	βοράν· καὶ τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν
[328]	τὸν πατέρα εἰσίν, καὶ ἄλλοι	ἄλλων	δημιουργῶν. τῶνδε δὲ (οὔπω ἄξιον
[339]	εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα καὶ τῶν	ἄλλων	ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς γε πρὸς
[334]	ταῖς θριξὶν πολεμιώτατον ταῖς τῶν	ἄλλων	ζῴων πλὴν ταῖς τοῦ ἀνθρώπου,
[354]	εἰς ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ ~καὶ	ἄλλων	(ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν; Συνεδόκει
[318]	βελτίων ἄπεισι γενόμενος καὶ τῶν	ἄλλων	ἡμερῶν ἑκάστης οὕτως ἐπιδώσει εἰς
[316]	διαλεχθῆναι ἢ καὶ μετὰ τῶν	ἄλλων;	Ἡμῖν μέν, ἦν δ´ ἐγώ,
[350]	ὄντας ἀποφαίνεις καὶ μὴ ἐπισταμένων	ἄλλων,	καὶ ἐν τούτῳ οἴει τὴν
[359]	πολὺ διαφέρει ἡ ἀνδρεία τῶν	ἄλλων	μορίων τῆς ἀρετῆς. καὶ ἐγὼ
[316]	διαλέγεσθαι πρὸς μόνους, ἢ μετ´	ἄλλων.	Ὀρθῶς, ἔφη, προμηθῇ, ὦ Σώκρατες,
[330]	αὐτοῦ ἡ αὐτή· οὐδὲ τῶν	ἄλλων	οὐδέν ἐστιν οἷον τὸ ἕτερον
[328]	οὕτω δὲ ἀρετῆς καὶ τῶν	ἄλλων	πάντων· ἀλλὰ κἂν εἰ ὀλίγον
[348]	ἂν ἐπισκέψασθαι καὶ περὶ τῶν	ἄλλων	(περὶ ὧν εἰκὸς σκοπεῖσθαι τὸν
[341]	καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ δὲ	ἄλλων	πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης ἄπειρος
[316]	τοὺς βελτίστους ἀπολείποντας τὰς τῶν	ἄλλων	συνουσίας, καὶ οἰκείων καὶ ὀθνείων,
[348]	τοῦ Καλλίου δεομένου καὶ τῶν	ἄλλων	σχεδόν τι τῶν παρόντων, μόγις
[348]	οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε καὶ	ἄλλων	ταύτην τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων ~(σύ
[327]	φθονεῖ οὐδ´ (ἀποκρύπτεται ὥσπερ τῶν	ἄλλων	τεχνημάτων— λυσιτελεῖ γὰρ οἶμαι ἡμῖν
[322]	εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ	ἄλλων	τεχνῶν· καὶ νόμον γε θὲς
[359]	ἓν πάνυ πολὺ διαφέρειν τῶν	ἄλλων,	τὴν ἀνδρείαν, γνώσεσθαι δέ μ´
[352]	ὥσπερ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ	ἄλλως;	δοκεῖ δὲ τοῖς πολλοῖς περὶ
[356]	οἶδ´ ὅτι οὐκ ἂν ἔχοιεν	ἄλλως	λέγειν. Συνεδόκει καὶ ἐκείνῳ. Ὅτε
[349]	ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ δὲ	ἄλλως	πως, τοῦτο διόρισαι, ὡς ἔγωγε
[333]	ὦ Πρωταγόρα, ἔφην ἐγώ, ἢ	ἄλλως	πως; Ὡμολόγησεν καὶ μάλ´ ἀκόντως.
[321]	(καταναλώσας τὰς δυνάμεις εἰς τὰ	ἄλογα·	λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ
[324]	ἠδίκησεν, ὅστις (μὴ ὥσπερ θηρίον	ἀλογίστως	τιμωρεῖται· ὁ δὲ μετὰ λόγου
[358]	τούτου πράξεις ἅπασαι, ἐπὶ τοῦ	ἀλύπως	ζῆν καὶ ἡδέως, ἆρ´ οὐ
[314]	τινες· οὐ σχολὴ αὐτῷ· καὶ	ἅμα	ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν θύραν
[310]	ἅμα μὲν καὶ νεώτερός εἰμι,	ἅμα	δὲ οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε
[352]	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἅμα,	(εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι
[318]	γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ	ἅμα	εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ
[310]	θεούς, ἔφη, ἑσπέρας γε. (Καὶ	ἅμα	ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο παρὰ
[355]	ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα	ἅμα,	ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ
[310]	ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ	ἅμα	μὲν καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα
[339]	ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε (καὶ	ἅμα	μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ λέγοι)
[338]	ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι, καὶ	ἅμα	πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ
[335]	οὐκ ἀηδῶς σου ἤκουον. Καὶ	ἅμα	ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς ἀπιών·
[342]	εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται καὶ σχηματίζονται	ἀμαθεῖς	εἶναι, ἵνα μὴ κατάδηλοι ὦσιν
[360]	ἔτι δοκοῦσιν εἶναί τινες ἄνθρωποι	ἀμαθέστατοι	μέν, ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν μοι,
[349]	καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ	ἀμαθεστάτους,	ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως. (Ἔχε δή,
[359]	καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ	ἀμαθεστάτους,	ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ γνώσῃ ὅτι
[337]	μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ δὲ	ἀμαθεστέρῳ	ἔλαττον. ἐγὼ μὲν καὶ αὐτός,
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	ἀμαθία	δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ
[360]	ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ δὲ τούτων	ἀμαθία	δειλία; Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν.
[340]	δ´ ἐγώ. Πολλὴ ἄν, ἔφη,	ἀμαθία	εἴη τοῦ ποιητοῦ, εἰ οὕτω
[360]	δεινῶν σοφία ἐναντία τῇ τούτων	ἀμαθίᾳ	ἐστίν; Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν.
[357]	ἐστὶν τὸ ἡδονῆς ἥττω εἶναι,	ἀμαθία	ἡ μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας ὅδε
[357]	τότε εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν ὅτι	Ἀμαθία,	κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ
[358]	ἄλλο τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ	ἀμαθία,	οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι
[360]	ἐστίν, ἐναντία οὖσα τῇ τούτων	ἀμαθίᾳ;	Οὐκέτι ἐνταῦθα οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν
[359]	τὸ ἥττω εἶναι ἑαυτοῦ ηὑρέθη	ἀμαθία	οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ
[357]	ἴστε που καὶ αὐτοὶ ὅτι	ἀμαθίᾳ	πράττεται. ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν τὸ
[358]	Συνεδόκει πᾶσιν. Τί δὲ δή;	ἀμαθίαν	ἆρα τὸ τοιόνδε λέγετε, τὸ
[360]	ἔφη. Διὰ ταύτην ἄρα τὴν	ἀμαθίαν	δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ
[357]	τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι ἢ	ἀμαθίαν	εἶναι οὔτε αὐτοὶ οὔτε τοὺς
[360]	οὐ διὰ τὴν τῶν δεινῶν	ἀμαθίαν	ἐφάνησαν ὄντες; Πάνυ γ´, ἔφη.
[360]	τι ἢ δι´ ἄγνοιαν καὶ	ἀμαθίαν;	Οὕτως (ἔχει, ἔφη. Τί οὖν;
[340]	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, μεῖζον	ἁμάρτημα	ἔχει ἢ ὃ ἐπανορθοῖς. Καὶ
[360]	ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε καὶ	ἄμεινον	καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[360]	ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε καὶ	ἄμεινον	καὶ ἥδιον ἔρχεται; Ἀνάγκη, ἔφη,
[346]	γονέων ἢ πατρίδος, ἵνα αὐτοῖς	ἀμελοῦσιν	αὐτῶν μὴ ἐγκαλῶσιν οἱ ἄνθρωποι
[346]	οἱ ἄνθρωποι μηδ´ ὀνειδίζωσιν ὅτι	ἀμελοῦσιν,	ὥστε ἔτι μᾶλλον ψέγειν τε
[331]	ἕτερον, τὰ τοῦ προσώπου μόρια,	ἁμῇ	γέ πῃ προσέοικεν καὶ ἔστιν
[331]	ὁσιότητι· καὶ γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν	ἁμῇ	γέ πῃ προσέοικεν. τὸ γὰρ
[344]	καὶ γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα	ἀμήχανον	ἂν θείη, καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ
[344]	τὸν κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν	ἀμήχανον	ἂν ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν χαλεπὴ
[321]	τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί—	ἀμήχανον	γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν
[344]	συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ	ἀμήχανον	ὄντα οὔ, καὶ τὸν κυβερνήτην
[344]	καὶ τὸν εὐμήχανον ὄντα ποτὲ	ἀμήχανος	ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ
[344]	ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ. τίνα οὖν	ἀμήχανος	συμφορὰ καθαιρεῖ ἐν πλοίου ἀρχῇ;
[344]	καὶ σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν	ἀμήχανος	συμφορὰ καθέλῃ, οὐκ ἔστι μὴ
[344]	οὐ κακὸν ἔμμεναι, ὃν {ἂν}	ἀμήχανος	συμφορὰ καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος
[321]	καὶ στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν	ἀμῦναι	χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα,
[316]	τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας, τοὺς	ἀμφί	τε Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον· ἐνίους
[321]	ἐκ Διὸς ὥρας εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο	ἀμφιεννὺς	αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν καὶ
[337]	καὶ ἀλλήλοις περὶ τῶν λόγων	ἀμφισβητεῖν	μέν, (ἐρίζειν δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι
[351]	εἰ δὲ μή, τότε ἤδη	ἀμφισβητήσομεν.	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[343]	Πιττακοῦ ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,	ἀμφισβητοῦντα	εἰπεῖν ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι
[337]	ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν δὲ μή—	ἀμφισβητοῦσι	μὲν γὰρ καὶ δι´ εὔνοιαν
[354]	ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν; Συνεδόκει ἡμῖν	ἀμφοῖν.	Οὐκοῦν πάλιν ἂν αὐτοὺς τὸ
[337]	λόγοις παραγιγνομένους κοινοὺς μὲν εἶναι	ἀμφοῖν	τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους δὲ
[314]	οὐ σχολὴ αὐτῷ· καὶ ἅμα	ἀμφοῖν	τοῖν χεροῖν τὴν θύραν πάνυ
[335]	σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν	ἀμφότερα	δυνάμενον, ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο·
[339]	ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ ταῦτα	ἀμφότερα	λέγων, ὅς γε τὸ μὲν
[333]	λύσωμεν; οὗτοι γὰρ οἱ λόγοι	ἀμφότεροι	οὐ πάνυ μουσικῶς λέγονται· οὐ
[340]	εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος ἀνέρος	ἀμφότεροί	περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ ἐγὼ σὲ
[338]	ἀποκρύψαντα γῆν, ἀλλὰ μέσον τι	ἀμφοτέρους	τεμεῖν. ὣς οὖν ποιήσετε, καὶ
[315]	τὸ μειράκιον, καὶ τὼ Ἀδειμάντω	ἀμφοτέρω,	ὅ τε Κήπιδος καὶ ὁ
[336]	Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ	ἀμφοτέρων	δεῖσθαι μὴ μεταξὺ διαλῦσαι τὴν
[337]	κοινῇ μὲν γὰρ ἀκοῦσαι δεῖ	ἀμφοτέρων,	μὴ ἴσον δὲ νεῖμαι ἑκατέρῳ,
[323]	ὡς ἀναγκαῖον (οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ	ἁμῶς	γέ πως μετέχειν αὐτῆς, ἢ
[356]	μείζους, πόρρωθεν δὲ σμικρότεραι; Φαῖεν	ἄν.	Εἰ οὖν (ἐν τούτῳ ἡμῖν
[350]	οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν, φαίην	ἄν·	ἔπειτα, εἰ οἱ ἐπιστάμενοι παλαίειν
[330]	ἔφην, τῷ ἐρωτήματι, καὶ εἴποιμ´	ἄν·	Εὐφήμει, ὦ ἄνθρωπε· σχολῇ μεντἄν
[340]	δή; ἦν δ´ ἐγώ. Πολλὴ	ἄν,	ἔφη, ἀμαθία εἴη τοῦ ποιητοῦ,
[317]	συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν δὴ	ἄν,	ἔφη, λέγοις, ὦ Σώκρατες, ἐπειδὴ
[311]	ὄντι; τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον	ἄν,	ἔφη, ὅτι ὡς ἰατρῷ. Ὡς
[330]	τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν	ἄν·	ἢ οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη.
[312]	τοῦ ποιῆσαι δεινὸν λέγειν; Ἴσως	ἄν,	ἦν δ´ ἐγώ, ἀληθῆ λέγοιμεν,
[329]	εἴπερ ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων πειθοίμην	ἄν,	καὶ σοὶ πείθομαι· (ὃ δ´
[332]	ἐναντίως πράττεται, ὑπὸ ἐναντίου πράττοιτ´	ἄν;	Ναί. Πράττεται δὲ τὸ μὲν
[353]	ἐστιν, ὅμως αὐτὰ πράττειν; Φαῖεν	ἄν.	Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς ἐγώ
[345]	δὲ οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ	ἄν	ποτε γενοίμεθα κακῶς πράξαντες οὔτε
[345]	ὁ δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ	ἄν	ποτε γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ
[347]	καὶ ἀληθῆ, ὦ Πιττακέ, οὐκ	ἄν	ποτε ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα
[345]	ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´	ἄν	ποτε καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ
[312]	εἰσιν οἱ ζωγράφοι ἐπιστήμονες, εἴποιμεν	ἄν	που αὐτῷ ὅτι τῶν πρὸς
[351]	τὸν βίον τελευτήσειεν; οὐκ εὖ	ἄν	σοι δοκεῖ οὕτως βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´,
[336]	διαθεῖν τε καὶ ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι	ἄν	σοι ὅτι πολὺ σοῦ μᾶλλον
[350]	ταῦτα δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη	ἄν	σοι, χρωμένῳ τοῖς αὐτοῖς τεκμηρίοις
[354]	~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν	ἄν;	Συνεδόκει ἡμῖν ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν
[354]	μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν	ἄν;	Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ τόδε
[350]	μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν, φαίην	ἄν·	ταῦτα δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη
[356]	μή πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην	ἄν,	ταῦτα, ὦ ἄνθρωποι; οἶδ´ ὅτι
[327]	ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους διδάσκειν, οἴει	ἄν	τι, ἔφη, μᾶλλον, ὦ Σώκρατες,
[346]	τε καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι, καὶ	ἄν	τι ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν ἢ
[341]	γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ	ἄν	τινα λέγοι Σιμωνίδην ὁ Πρόδικος
[313]	πάντα ἃ πωλοῦσιν, τάχα δ´	ἄν	τινες, ὦ ἄριστε, καὶ τούτων
[343]	τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας, καὶ καταμάθοι	ἄν	τις αὐτῶν τὴν σοφίαν τοιαύτην
[344]	τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε καταβάλοι	ἄν	τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν
[318]	ἀποβήσεται, ἐάν σοι συνῇ, ἡδέως	ἄν	φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ γε
[330]	ὁσιότητά τινά φατε εἶναι; φαῖμεν	ἄν,	ὡς ἐγᾦμαι. Ναί, ἦ δ´
[354]	ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν	ἄν,	ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα δὲ
[353]	πενίας ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν	ἄν,	ὡς ἐγᾦμαι. Συνέφη ὁ Πρωταγόρας.
[312]	δ´ ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ	ἂν	αἰσχύνοιο εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν
[344]	μὴ οὐ κακὸν ἔμμεναι, ὃν	{ἂν}	ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ. τίνα οὖν
[350]	τοῦτον τὸν λόγον ἡ σοφία	ἂν	ἀνδρεία εἴη; Οὐ καλῶς, ἔφη,
[327]	πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος	ἂν	ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν φαύλου
[311]	(μισθὸν ὡς τίνι ὄντι; τί	ἂν	ἀπεκρίνω; Εἶπον ἄν, ἔφη, ὅτι
[311]	Πολυκλείτῳ τε καὶ Φειδίᾳ; τί	ἂν	ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς.
[319]	δὲ λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως	{ἂν}	ἀπιστῶ. ὅθεν δὲ αὐτὸ ἡγοῦμαι
[330]	τί δὲ σύ; οὐχ οὕτως	ἂν	ἀποκρίναιο; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
[312]	τῶν τί σοφῶν ἐστιν; τί	ἂν	ἀποκρινοίμεθα αὐτῷ; ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης;
[318]	εὐβουλία περὶ τῶν οἰκείων, ὅπως	ἂν	ἄριστα τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ,
[336]	ὅπως βούλεται, καὶ σὺ ὅπως	ἂν	αὖ σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν
[353]	πράττειν; Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´	ἂν	αὐτοὺς ἐγώ τε καὶ σὺ
[354]	Συνεδόκει ἡμῖν ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν	ἂν	αὐτοὺς τὸ ἐναντίον εἰ ἐροίμεθα·
[353]	ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´	ἂν	αὐτούς, ὦ Πρωταγόρα, ἄλλο τι
[311]	νῷ ἔχετε χρήματα τελεῖν; τί	ἂν	αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα ἄλλο
[330]	ἐστιν ἢ ἄδικον; ἐγὼ μὲν	ἂν	αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον· σὺ
[331]	οὗτος ὁ λόγος ἐστίν; τί	ἂν	αὐτῷ ἀποκρίναιο; Ἀνάγκη, ἔφη, ὦ
[310]	ναὶ μὰ Δία, ἔφην ἐγώ,	ἂν	αὐτῷ διδῷς ἀργύριον καὶ πείθῃς
[318]	Ἱπποκράτης ὅδε Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος, ᾗ	ἂν	αὐτῷ ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων ἄπεισι
[318]	καὶ εἰς τί ἐπιδώσειν; εἴποι	ἂν	αὐτῷ ὁ Ζεύξιππος ὅτι πρὸς
[332]	Ὡμολογήκαμεν δὲ ἐναντίως πράττεσθαι ὃ	ἂν	ἀφρόνως πράττηται τῷ σωφρόνως πραττομένῳ;
[335]	με διαλέγεσθαι, οὕτω διελεγόμην, οὐδενὸς	ἂν	βελτίων ἐφαινόμην οὐδ´ ἂν ἐγένετο
[347]	εὖ ἔχων, ὃν ὑμῖν ἐπιδείξω,	ἂν	βούλησθε. Καὶ ὁ Ἀλκιβιάδης, Ναί,
[348]	τῳ διαλέγηται ἢ ἄλλος ὅστις	ἂν	βούληται ἄλλῳ. (Καὶ ὁ Πρωταγόρας
[309]	αὐτοῦ θαμά. (ΕΤ. Καὶ τί	ἂν	γεγονὸς εἴη περὶ σὲ κἀκεῖνον
[316]	τοῦτο δὲ οἴεταί οἱ μάλιστ´	ἂν	γενέσθαι, εἰ σοὶ συγγένοιτο· ταῦτ´
[322]	καὶ πάντες μετεχόντων· οὐ γὰρ	ἂν	γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν
[318]	ὃ μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων	ἂν	γένοιο. ἀλλὰ μὴ οὕτως, ἀλλ´
[345]	τοιούτων· ὅστις δὲ μὴ ἰατρὸς	ἂν	γένοιτο κακῶς πράξας, δῆλον ὅτι
[361]	ἡ ἀνδρεία, ᾧ τρόπῳ μάλιστ´	ἂν	διδακτὸν φανείη ἡ ἀρετή. εἰ
[328]	ὄντες ὁμότεχνοι, τούτους ἔτι τίς	ἂν	διδάξειεν, οὐ ῥᾴδιον οἶμαι εἶναι,
[335]	οὐδενὸς ἂν βελτίων ἐφαινόμην οὐδ´	ἂν	ἐγένετο Πρωταγόρου ὄνομα ἐν τοῖς
[333]	(ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην	ἂν	ἔγωγ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τοῦτο
[330]	εἶναι ἢ οἷον ὅσιον; ἀγανακτήσαιμ´	ἂν	ἔγωγ´, ἔφην, τῷ ἐρωτήματι, καὶ
[330]	δικαιοσύνη οἷον δίκαιον εἶναι, φαίην	ἂν	ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν
[356]	λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην	ἂν	ἔγωγε, ἢ ἡδονῇ καὶ λύπῃ;
[353]	ἡμῖν, ἐμὲ ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι	ἂν	ἔγωγε κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου·
[330]	αὐτῶν οἷον τὸ ἕτερον· εἴποιμ´	ἂν	ἔγωγε ὅτι Τὰ μὲν ἄλλα
[353]	εἶναι τῶν ἡδονῶν ἐλέγομεν; εἴποιμ´	ἂν	ἔγωγε πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε
[354]	καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην	ἂν	ἔγωγε. πρῶτον μὲν γὰρ οὐ
[318]	ἀλλὰ μὴ οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ	ἂν	εἰ αὐτίκα μάλα μεταβαλὼν τὴν
[335]	δέοιο· νῦν δ´ ἐστὶν ὥσπερ	ἂν	εἰ δέοιό μου Κρίσωνι τῷ
[346]	μέμεικται. (οὐ τοῦτο λέγει, ὥσπερ	ἂν	εἰ ἔλεγε πάντα τοι λευκά,
[327]	ἐκείνῳ τῷ χορῷ μισάνθρωποι, ἀγαπήσαις	ἂν	εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ,
[311]	ἀφιξόμενος καὶ τίς γενησόμενος; ὥσπερ	ἂν	εἰ ἐπενόεις παρὰ τὸν σαυτοῦ
[328]	οὐδείς σοι φαίνεται· ~εἶθ´, ὥσπερ	ἂν	εἰ ζητοῖς τίς διδάσκαλος (τοῦ
[341]	λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ	ἂν	εἰ ἤκουεν αὐτοῦ λέγοντος ὅτι
[343]	ὑπειπόντα τὸ τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ	ἂν	εἰ θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα τὸν
[344]	μετὰ τοῦτο ὀλίγα διελθών, ὡς	ἂν	εἰ λέγοι λόγον, ὅτι γενέσθαι
[312]	ποτε ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´	ἂν	εἰ οἶσθα. καίτοι εἰ τοῦτ´
[336]	τε δοῦναι καὶ δέξασθαι θαυμάζοιμ´	ἂν	εἴ τῳ ἀνθρώπων παραχωρεῖ. εἰ
[344]	καὶ μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν	ἂν	εἴη αὐτὸ οὕτω διελθεῖν· ἀλλὰ
[360]	καὶ μὴ δεινῶν ἀμαθία δειλία	ἂν	εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ μήν, ἦν
[333]	καὶ μάλ´ ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν	ἂν	εἴη ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ
[310]	σοί, ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ. Διπλῆ	ἂν	εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´ οὖν
[319]	ὅπως τὰ τῆς πόλεως δυνατώτατος	ἂν	εἴη καὶ πράττειν καὶ λέγειν.
[346]	μέλανα μὴ μέμεικται— γελοῖον γὰρ	ἂν	εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς
[350]	μετιὼν καὶ τὴν ἰσχὺν οἰηθείης	ἂν	εἶναι σοφίαν. πρῶτον μὲν γὰρ
[312]	αὐτῷ; ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί	ἂν	εἴποιμεν αὐτὸν εἶναι, ὦ Σώκρατες,
[328]	τίς διδάσκαλος (τοῦ ἑλληνίζειν, οὐδ´	ἂν	εἷς φανείη, οὐδέ γ´ ἂν
[346]	εἴ τις χαίρει ψέγων, ἐμπλησθείη	ἂν	ἐκείνους μεμφόμενος— πάντα τοι καλά,
[326]	ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι, ὃς δ´	ἂν	ἐκτὸς βαίνῃ τούτων, κολάζει· καὶ
[345]	ὥστε τούτους φάναι ἐπαινεῖν, ὃς	ἂν	ἑκὼν μηδὲν κακὸν ποιῇ, ὡς
[331]	οἰόμενος οὕτω τὸν λόγον βέλτιστ´	(ἂν	ἐλέγχεσθαι, εἴ τις τὸ εἴ"
[327]	εὐφυέστατος γενόμενος εἰς αὔλησιν, οὗτος	(ἂν	ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου δὲ ἀφυής,
[357]	ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου	ἂν	ἐνῇ, καὶ ἡδονῆς καὶ τῶν
[335]	παραμεῖναι ἡμῖν· ὡς ἐγὼ οὐδ´	ἂν	ἑνὸς ἥδιον ἀκούσαιμι ἢ σοῦ
[348]	καὶ μεθ´ ὅτου βεβαιώσηται, ἕως	ἂν	ἐντύχῃ. ὥσπερ καὶ ἐγὼ ἕνεκα
[355]	Οὐκ ἀξίων ὄντων· οὐ γὰρ	ἂν	ἐξημάρτανεν ὅν φαμεν ἥττω εἶναι
[318]	ἐμὲ ἀφικόμενος οὐ πείσεται ἅπερ	ἂν	ἔπαθεν ἄλλῳ τῳ συγγενόμενος τῶν
[347]	σε ἠρώτησα, ὦ Πρωταγόρα, ἡδέως	ἂν	ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι μετὰ σοῦ
[336]	(διδόναι λόγον, ἀλλ´ ἀπομηκύνων ἕως	ἂν	ἐπιλάθωνται περὶ ὅτου τὸ ἐρώτημα
[348]	ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός σε βέλτιστ´	ἂν	ἐπισκέψασθαι καὶ περὶ τῶν ἄλλων
[356]	ἡ δὲ μετρητικὴ ἄκυρον μὲν	ἂν	ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα
[356]	δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν	ἂν	ἐποίησεν ἔχειν τὴν ψυχὴν μένουσαν
[357]	ἐγγὺς εἴτε πόρρω εἴη; ~τί	ἂν	ἔσῳζεν ἡμῖν τὸν (βίον; ἆρ´
[351]	Ἆρ´ οὖν δοκεῖ σοι ἄνθρωπος	ἂν	εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός τε
[341]	τὸν θεόν φησιν μόνον τοῦτο	ἂν	ἔχειν καὶ τῷ θεῷ τοῦτο
[338]	ἡμῶν ὁ αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς	ἂν	ἔχοι τὸν χείρω τῶν βελτιόνων
[356]	ὦ ἄνθρωποι; οἶδ´ ὅτι οὐκ	ἂν	ἔχοιεν ἄλλως λέγειν. Συνεδόκει καὶ
[325]	παίδων σμικρῶν ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ	ἂν	ζῶσι, καὶ διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν.
[319]	ἀλλὰ καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως	ἂν	ἢ αὐτὸς ἀποστῇ ὁ ἐπιχειρῶν
[346]	οὐδένα ἐπαινέσομαι, ἀλλά μοι ἐξαρκεῖ	ἂν	ᾖ μέσος καὶ μηδὲν κακὸν
[334]	μακρὰ λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ	ἂν	ᾖ ὁ λόγος. ὥσπερ οὖν
[361]	κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ	ἂν	ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ ὁ
[361]	αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως	ἂν	ἥκιστα εἴη διδακτόν. ἐγὼ οὖν,
[353]	ὦ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ψεύδεσθε, ἔροιντ´	ἂν	ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[358]	~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι	ἂν	ἦμεν· ὑμᾶς δὲ δὴ μετὰ
[318]	σοι, ἐὰν ἐμοὶ συνῇς, ᾗ	ἂν	ἡμέρᾳ ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε
[352]	δ´ ἐγώ, τῇδέ πῃ καταφανὲς	ἂν	ἡμῖν γένοιτο; ὥσπερ εἴ τις
[328]	ἂν οἶμαι εἰ ζητοῖς τίς	ἂν	ἡμῖν διδάξειεν τοὺς τῶν χειροτεχνῶν
[357]	ἄλλη τις ἢ ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν	ἂν	ἡμῖν οἱ ἄνθρωποι ἢ οὔ;
[356]	φεύγειν καὶ μὴ πράττειν, τίς	ἂν	ἡμῖν σωτηρία ἐφάνη τοῦ βίου;
[357]	κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ	ἂν	ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν
[357]	ὑμῖν εἴπομεν ὅτι Ἀμαθία, κατεγελᾶτε	ἂν	ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν ἡμῶν
[361]	Πρωταγόρας ἐπεχείρει λέγειν, σαφῶς οὐκ	ἂν	ἦν διδακτόν· νῦν δὲ εἰ
[315]	αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ	ἂν	θαυμάζοιμι εἰ παιδικὰ Παυσανίου τυγχάνει
[349]	ἄλλῃ νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ	ἂν	θαυμάζοιμι εἰ τότε ἀποπειρώμενός (μου
[361]	καὶ λέγω γε ὅτι οὐκ	ἂν	θαυμάζοιμι εἰ τῶν ἐλλογίμων γένοιο
[344]	γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον	ἂν	θείη, καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα.
[347]	συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι εἰσίν, οὐκ	ἂν	ἴδοις οὔτ´ αὐλητρίδας οὔτε ὀρχηστρίδας
[335]	δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ καὶ ταῦτ´	ἂν	ἴσως οὐκ ἀηδῶς σου ἤκουον.
[354]	ἄλλο τι τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε	ἂν	καὶ ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ
[345]	ἔπειτα ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ	ἂν	καὶ κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς δὲ
[343]	εὔηθες γὰρ τοῦτό γε φανείη	ἂν	καὶ οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν
[331]	αὐτὸς ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην	ἂν	καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι
[329]	συγγένοιτο ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων, τάχ´	ἂν	καὶ τοιούτους λόγους ἀκούσειεν ἢ
[357]	οἱ ἄνθρωποι ἢ οὔ; Ἐδόκουν	ἂν	καὶ τῷ Πρωταγόρᾳ ὁμολογεῖν. Εἶεν,
[353]	δὲ μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´	ἂν	κακὰ ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν
[345]	κακὸς δὲ κακῶς· τίς οὖν	ἂν	κακὸς ἰατρὸς γένοιτο; δῆλον ὅτι
[337]	καὶ ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ οὕτως	ἂν	καλλίστη ἡμῖν ἡ συνουσία γίγνοιτο·
[344]	οὖν οὐ τὸν κείμενόν τις	ἂν	καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά
[361]	ὅτι τούτου φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´	ἂν	κατάδηλον γένοιτο ἐκεῖνο περὶ οὗ
[325]	καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ	ἂν	κολαζόμενος βελτίων γένηται, ὃς δ´
[352]	τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά, μὴ	ἂν	κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς ὥστε ἄλλ´
[310]	εἰ μὴ ἀγαθά γε. Εὖ	ἂν	λέγοις, ἦν δ´ ἐγώ· ἔστι
[353]	γιγνώσκειν γε αὐτά. ἴσως γὰρ	ἂν	λεγόντων ἡμῶν ὅτι Οὐκ ὀρθῶς
[311]	ἕτοιμοι ἐσόμεθα τελεῖν ὑπὲρ σοῦ,	ἂν	μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα χρήματα
[345]	καὶ ὁ Σιμωνίδης οὐχ ὃς	ἂν	μὴ κακὰ ποιῇ ἑκών, τούτων
[346]	φιλόψογος, ἐπεὶ— ἔμοιγ´ ἐξαρκεῖ ὃς	ἂν	μὴ κακὸς ᾖ μηδ´ ἄγαν
[341]	οὐ τὸ κακόν, ἀλλ´ ὃ	ἂν	μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ διὰ
[325]	κολαζόμενος βελτίων γένηται, ὃς δ´	ἂν	μὴ ὑπακούῃ κολαζόμενος καὶ διδασκόμενος,
[341]	ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι— θεὸς	ἂν	μόνος τοῦτ´ ἔχοι γέρας, οὐ
[344]	καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς	ἂν	μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ γέρας,
[345]	δὲ καὶ ἄριστοί εἰσιν οὓς	ἂν	οἱ θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά τε
[326]	σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως	ἂν	οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν· πρὸς
[328]	ἂν εἷς φανείη, οὐδέ γ´	ἂν	οἶμαι εἰ ζητοῖς τίς ἂν
[335]	τις ἀσχολία ἐστὶν καὶ οὐκ	ἂν	οἷός τ´ εἴην σοι παραμεῖναι
[335]	μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην	ἂν	οἷός τ´ εἶναι. ἀλλὰ σὲ
[324]	οἵ τε ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς	ἂν	οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ ἥκιστα
[356]	ἔσωσεν ἂν τὸν βίον; ἆρ´	ἂν	ὁμολογοῖεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς ταῦτα
[336]	ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ	ἂν	ὁρμήσῃ· ἡμᾶς δὲ οὐδὲν δεῖ
[361]	καὶ εἰ φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν	ἂν	ὅτι Ἄτοποί γ´ ἐστέ, ὦ
[342]	ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε δ´	ἂν	ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ λέγω
[318]	ἡμέραν ἔσται συγγιγνόμενος ἐκείνῳ, εἴποι	ἂν	ὅτι εἰς αὔλησιν· οὕτω δὴ
[350]	γάρ με τότε ἤρου, εἶπον	ἂν	ὅτι (οὐ πάντες— τοὺς δὲ
[357]	ἂν οὐκ ἐπιστήμη; καὶ ἆρ´	ἂν	οὐ μετρητική τις, ἐπειδήπερ ὑπερβολῆς
[357]	ἔσῳζεν ἡμῖν τὸν (βίον; ἆρ´	ἂν	οὐκ ἐπιστήμη; καὶ ἆρ´ ἂν
[355]	Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ Δία.	ἂν	οὖν τύχῃ ὁ ἐρόμενος ἡμᾶς
[317]	εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται, ἀλλ´ ἅττ´	ἂν	οὗτοι διαγγέλλωσι, ταῦτα ὑμνοῦσιν— τὸ
[338]	ἐπειδὰν δὲ ἐγὼ ἀποκρίνωμαι ὁπός´	ἂν	οὗτος βούληται ἐρωτᾶν, πάλιν οὗτος
[337]	τε γὰρ οἱ λέγοντες μάλιστ´	ἂν	οὕτως ἐν ἡμῖν τοῖς ἀκούουσιν
[337]	τ´ αὖ οἱ ἀκούοντες μάλιστ´	ἂν	οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι
[327]	ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´	ἂν	πάντες ἦσαν ἱκανοὶ ὡς πρὸς
[323]	καὶ ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ᾧ	ἂν	παραγίγνηται, τοῦτό σοι μετὰ τοῦτο
[313]	εἰς συμβουλὴν τούς τε φίλους	ἂν	παρεκάλεις καὶ τοὺς οἰκείους σκοπούμενος
[313]	αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ	ἂν	περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε οὔ,
[327]	Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´	ἂν	ποθῶν τὴν τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων
[344]	κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον	ἂν	ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα
[344]	τὸν εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος	ἂν	συμφορὰ καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ
[333]	οὐδὲ συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς γὰρ	ἂν	συνᾴδοιεν, εἴπερ γε ἀνάγκη ἑνὶ
[356]	τὴν πρᾶξιν πρακτέον ἐν ᾗ	ἂν	ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν (δὲ τὰ
[353]	ἔφη ὁ Πρωταγόρας, τοὺς πολλοὺς	ἂν	ταῦτα ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα
[331]	δέ, εἴ με ἐῴης, ταὐτὰ	ἂν	ταῦτα ἀποκρινοίμην, ὅτι ἤτοι ταὐτόν
[361]	καταφανῆ αὐτὰ γενέσθαι, καὶ βουλοίμην	ἂν	ταῦτα διεξελθόντας ἡμᾶς ἐξελθεῖν καὶ
[356]	ταῦτα ἡμᾶς τὴν μετρητικὴν σῴζειν	ἂν	τέχνην ἢ ἄλλην; Τὴν μετρητικήν,
[324]	ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ γὰρ	ἂν	τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη—
[356]	ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ καὶ ἔσωσεν	ἂν	τὸν βίον; ἆρ´ ἂν ὁμολογοῖεν
[342]	φαῦλόν τινα φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου	ἂν	τύχῃ τῶν λεγομένων, ἐνέβαλεν ῥῆμα
[353]	πολλῶν δόξαν ἀνθρώπων, οἳ ὅτι	ἂν	τύχωσι τοῦτο λέγουσιν; (Οἶμαι, ἦν
[328]	οἶμαι εἷς εἶναι, καὶ διαφερόντως	ἂν	τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ὀνῆσαί τινα
[310]	ἐν (τούτῳ εἴη· ὡς οὔτ´	ἂν	τῶν ἐμῶν ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε
[317]	ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου οὐ πάντων	ἂν	ὑμῶν καθ´ ἡλικίαν πατὴρ εἴην
[354]	ἡδονάς τε καὶ λύπας; Οὐκ	ἂν	φαῖεν, ὡς ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ
[340]	Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως	ἂν	(φαίη Πρόδικος ὅδε καὶ ἄλλοι
[339]	σοὶ οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ	ἂν	(φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ
[343]	τὸ πρῶτον τοῦ ᾄσματος μανικὸν	ἂν	φανείη, εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι
[327]	φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´	ἂν	φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί
[328]	ἐλθὼν εἰς ἱερόν, ὀμόσας ὅσου	ἂν	φῇ ἄξια εἶναι τὰ μαθήματα,
[311]	καὶ περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως	ἂν	φῶς γένηται· εἶτα ἴωμεν. καὶ
[335]	ἐπαινῶ καὶ φιλῶ, ὥστε βουλοίμην	ἂν	χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου δυνατὰ
[334]	εἰ ἐτύγχανον ὑπόκωφος ὤν, ᾤου	ἂν	χρῆναι, εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι,
[330]	ὅτι δίκαιον· σὺ δὲ τίν´	ἂν	ψῆφον θεῖο; τὴν αὐτὴν ἐμοὶ
[311]	Φειδίᾳ; τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον	ἂν	ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς δὲ
[352]	ὥστε ἄλλ´ ἄττα πράττειν ἢ	ἃν	ἐπιστήμη κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν εἶναι
[342]	περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας	ἀναβολὰς	φοροῦσιν, ὡς δὴ τούτοις κρατοῦντας
[325]	παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων	ἀναγιγνώσκειν	ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν
[326]	παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους	ἀναγκάζει	καὶ ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι, ὃς
[326]	πόλις αὖ τούς τε νόμους	ἀναγκάζει	μανθάνειν καὶ κατὰ τούτους ζῆν
[346]	ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν	ἀναγκάζεσθαι,	καὶ ἄν τι ὀργισθῶσιν τοῖς
[346]	καὶ ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών, ἀλλ´	ἀναγκαζόμενος.	ταῦτα δὴ καὶ τῷ Πιττακῷ
[327]	μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία διὰ παντὸς	ἀναγκάζουσα	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν ἄγριοί
[326]	οὕτω τὸ γραμματεῖον διδόασιν καὶ	ἀναγκάζουσι	γράφειν κατὰ τὴν ὑφήγησιν τῶν
[326]	ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν	~(ἀναγκάζουσιν,	ἐν οἷς πολλαὶ μὲν νουθετήσεις
[326]	ῥυθμούς τε καὶ τὰς ἁρμονίας	ἀναγκάζουσιν	οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν παίδων,
[326]	διανοίᾳ χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ μὴ	ἀναγκάζωνται	ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν πονηρίαν τῶν
[346]	καὶ ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς ταῖς	ἀναγκαίαις	προστίθεσθαι· τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί
[323]	τὸν μὴ προσποιούμενον {δικαιοσύνην} ὡς	ἀναγκαῖον	(οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς γέ
[324]	ἓν ἢ οὐκ ἔστιν οὗ	ἀναγκαῖον	πάντας τοὺς πολίτας μετέχειν, (εἴπερ
[358]	ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν· ὅταν τε	ἀναγκασθῇ	δυοῖν κακοῖν τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι,
[345]	ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν·	ἀνάγκῃ	δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται· καὶ
[357]	Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ μετρητική,	ἀνάγκῃ	δήπου τέχνη καὶ ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν.
[329]	ἄλλο, οἱ δὲ ἄλλο, ἢ	ἀνάγκη,	ἐάνπερ τις ἓν λάβῃ, ἅπαντα
[333]	γὰρ ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ γε	ἀνάγκη	ἑνὶ (μὲν ἓν μόνον ἐναντίον
[357]	ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´	ἀνάγκη.	Ἐπεὶ δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου
[360]	καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον ἔρχεται;	Ἀνάγκη,	ἔφη, ὁμολογεῖν. Οὐκοῦν ὅλως οἱ
[331]	ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ ἀποκρίναιο;	Ἀνάγκη,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁμολογεῖν. Τί
[314]	ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´	ἀνάγκη	καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ μάθημα
[327]	μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ	ἀνάγκη	μηδεμία διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς
[332]	Σωφρονεῖν, ἔφη. Οὐκοῦν (σωφροσύνῃ σωφρονοῦσιν;	Ἀνάγκη.	Οὐκοῦν οἱ μὴ ὀρθῶς πράττοντες
[317]	ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ δυσμενεστέρους παρέχεσθαι	ἀνάγκη	τοὺς ἀνθρώπους· ἡγοῦνται γὰρ τὸν
[344]	ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι	ἀνάγκη.	ὥστε τὸν μὲν εὐμήχανον καὶ
[354]	ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι καὶ νῦν	ἀναθέσθαι	ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ ἔχετε ἄλλο
[321]	{θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ	ἀναίμοις.	τοὐντεῦθεν τροφὰς ἄλλοις ἄλλας ἐξεπόριζεν,
[349]	τούτων σκέψιν καὶ ἐρωτᾶν καὶ	ἀνακοινοῦσθαι;	οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὔ. καὶ
[314]	ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις	ἀνακοινωσώμεθα·	καὶ γὰρ οὐ μόνος Πρωταγόρας
[313]	εἴτε μή, ἕτοιμος δ´ εἶ	ἀναλίσκειν	τά τε σαυτοῦ καὶ τὰ
[321]	μὲν ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς δ´	ἀναλισκομένοις	ὑπὸ τούτων πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ
[332]	(Ἴθι δή, ἦν δ´ ἐγώ,	ἀναλογισώμεθα	τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν. ὡμολογήκαμεν ἓν
[349]	ἐπιθυμῶ ἐξ ἀρχῆς τὰ μὲν	ἀναμνησθῆναι	παρὰ σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι.
[355]	Κατὰ τί δέ, φήσει ἴσως,	ἀνάξιά	ἐστιν τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἢ
[356]	ὄντων νικᾶν. καὶ τίς ἄλλη	ἀναξία	ἡδονῇ πρὸς λύπην ἐστίν, ἀλλ´
[356]	(ὑπὸ τῶν ἡδέων, δῆλον ὅτι	ἀναξίων	ὄντων νικᾶν. καὶ τίς ἄλλη
[310]	καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν	ἀναπαύεσθαι,	τότε μοι ἁδελφὸς λέγει ὅτι
[311]	τὸ εἰκός, ἔνδον. Μετὰ ταῦτα	ἀναστάντες	εἰς τὴν αὐλὴν περιῇμεν· καὶ
[310]	κόπου ὁ ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς	ἀναστὰς	οὕτω δεῦρο ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ
[317]	Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον,	ἀναστήσαντες	ἐκ τῆς κλίνης, καὶ τοὺς
[315]	εἶναι Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς	ἀναστρέφοι	καὶ οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ
[325]	ἔπος εἰπεῖν συλλήβδην τῶν οἴκων	ἀνατροπαί,	ταῦτα δ´ ἄρα οὐ διδάσκονται
[349]	τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων ~(σύ γ´	ἀναφανδὸν	σεαυτὸν ὑποκηρυξάμενος εἰς πάντας τοὺς
[338]	Ἡγοῦμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ	ἀνδοὶ	παιδείας ~μέγιστον μέρος εἶναι περὶ
[339]	Κρέοντος ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι—	(ἄνδρ´	ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν,
[340]	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι	ἄνδρα	(ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη;
[339]	πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι	ἄνδρα	ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ
[343]	φανείη, εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι	ἄνδρα	ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε
[343]	Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι μὲν χαλεπὸν	ἄνδρα	ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ, ὡς
[345]	τοῦτο τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν	ἄνδρα	ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα
[345]	ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς	ἄνδρα	ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς γράμματα; δῆλον
[344]	λέγοι λόγον, ὅτι γενέσθαι μὲν	ἄνδρα	ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε
[344]	εἶναι ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν	ἄνδρα	ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ
[344]	ταύτῃ τῇ ἕξει καὶ εἶναι	ἄνδρα	ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις, ὦ
[344]	μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ γέρας,	ἄνδρα	δ´ οὐκ ἔστι μὴ οὐ
[325]	μετέχειν καὶ μετὰ τούτου πάντ´	ἄνδρα,	ἐάν τι καὶ ἄλλο βούληται
[323]	ἀνθρώποις. Ὅτι μὲν οὖν πάντ´	ἄνδρα	εἰκότως ἀποδέχονται περὶ ταύτης τῆς
[311]	ὀνομάζουσί γε, ὦ Σώκρατες, τὸν	ἄνδρα	εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ ἄρα
[310]	γάρ, ὦ Σώκρατες, πάντες τὸν	ἄνδρα	ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον εἶναι
[325]	καὶ κολάζειν καὶ παῖδα καὶ	ἄνδρα	καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος
[316]	Σώκρατες, ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον γὰρ	ἄνδρα	καὶ ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας,
[345]	τοῦτο τὸ ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ	ἄνδρα	καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν
[323]	ὄντι ἡγοῦνται πάντες ἄνθρωποι πάντα	ἄνδρα	μετέχειν δικαιοσύνης τε καὶ τῆς
[352]	περὶ τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ περὶ	ἀνδραπόδου,	περιελκομένης ὑπὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων.
[319]	πολιτικὴν τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν	ἄνδρας	ἀγαθοὺς πολίτας. Αὐτὸ μὲν οὖν
[351]	ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις,	ἀνδρεία	δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας
[360]	μήν, ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον	(ἀνδρεία	δειλίᾳ. Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν
[350]	τὸν λόγον ἡ σοφία ἂν	ἀνδρεία	εἴη; Οὐ καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις,
[350]	Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη, εἴη ἡ	ἀνδρεία·	ἐπεὶ οὗτοί γε μαινόμενοί εἰσιν.
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	ἀνδρεία	ἐστίν, ἐναντία οὖσα τῇ τούτων
[349]	τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ	ἀνδρεία	καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον
[330]	οὐδ´ οἷον δικαιοσύνη, οὐδ´ οἷον	ἀνδρεία,	οὐδ´ οἷον σωφροσύνη, οὐδ´ οἷον
[330]	ἔφην ἐγώ, σοφία τε καὶ	ἀνδρεία;	Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ
[349]	παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ δὲ	ἀνδρεία	πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων τούτων.
[342]	ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ	ἀνδρείᾳ	περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν ᾧ
[359]	γνώσῃ ὅτι πολὺ διαφέρει ἡ	ἀνδρεία	τῶν ἄλλων μορίων τῆς ἀρετῆς.
[361]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἡ	ἀνδρεία,	ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν διδακτὸν
[359]	πολὺ διαφέρειν τῶν ἄλλων, τὴν	ἀνδρείαν,	γνώσεσθαι δέ μ´ ἔφη τεκμηρίῳ
[310]	Καὶ ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ τὴν	ἀνδρείαν	καὶ τὴν πτοίησιν, Τί οὖν
[350]	καὶ ἐν τούτῳ οἴει τὴν	ἀνδρείαν	καὶ τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι·
[360]	εἰσιν οἱ δειλοί, δειλίαν ἢ	ἀνδρείαν	καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ
[351]	ταὐτὸν εἶναι θάρσος τε καὶ	ἀνδρείαν·	ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν ἀνδρείους
[353]	τοῦτο πρὸς τὸ ἐξευρεῖν περὶ	ἀνδρείας,	πρὸς τἆλλα μόρια τὰ τῆς
[350]	οἱ οὕτω θαρραλέοι ὄντες οὐκ	ἀνδρεῖοι	ἀλλὰ μαινόμενοι φαίνονται; καὶ ἐκεῖ
[359]	οἱ δειλοί τε καὶ οἱ	ἀνδρεῖοι.	Ἀλλὰ μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[359]	τε δειλοὶ ἔρχονται καὶ οἱ	ἀνδρεῖοι.	αὐτίκα εἰς τὸν πόλεμον οἱ
[329]	ἔχειν; Οὐδαμῶς, ἔφη, ἐπεὶ πολλοὶ	ἀνδρεῖοί	εἰσιν, ἄδικοι δέ, καὶ δίκαιοι
[350]	Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι καὶ	ἀνδρεῖοί	εἰσιν; Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη, εἴη
[359]	τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ δὲ	ἀνδρεῖοι	ἐπὶ τὰ δεινά; Λέγεται δή,
[350]	ἐρωτηθεὶς ὑπὸ σοῦ εἰ οἱ	ἀνδρεῖοι	θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ δὲ
[359]	αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ καὶ	ἀνδρεῖοι,	καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ τὰ
[360]	ἔφη, ὁμολογεῖν. Οὐκοῦν ὅλως οἱ	(ἀνδρεῖοι	οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν
[350]	εἰ δὲ καὶ οἱ θαρραλέοι	ἀνδρεῖοι,	οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ με
[360]	ἔμπροσθεν ὁμολογίας. Τί δ´ ὁ	ἀνδρεῖος;	οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε
[360]	εἶναί τινες ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν,	ἀνδρειότατοι	δέ. Φιλονικεῖν μοι, ἔφη, δοκεῖς,
[350]	θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες	ἀνδρειότατοι;	καὶ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον
[349]	ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,	ἀνδρειοτάτους	δὲ διαφερόντως. (Ἔχε δή, ἔφην
[359]	ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,	ἀνδρειοτάτους	δέ· ᾧ γνώσῃ ὅτι πολὺ
[359]	τί φῂς ἴτας εἶναι τοὺς	ἀνδρείους;	ἆρ´ ἐπὶ τὰ δεινά, ἡγουμένους
[359]	τί λέγεις ἴτας εἶναι τοὺς	ἀνδρείους;	ἦ ἐφ´ ἅπερ οἱ δειλοί;
[351]	ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν	ἀνδρείους	θαρραλέους εἶναι, μὴ μέντοι τούς
[349]	ἐπισκέψασθαι ὃ λέγεις. πότερον τοὺς	ἀνδρείους	θαρραλέους λέγεις ἢ ἄλλο τι;
[359]	δ´ οὖν τοῦτον εἰ τοὺς	ἀνδρείους	λέγοι θαρραλέους· ὁ δέ, Καὶ
[350]	οὖν, ἔφην ἐγώ, λέγεις τοὺς	ἀνδρείους;	οὐχὶ τοὺς θαρραλέους εἶναι; Καὶ
[351]	μὴ μέντοι τούς γε θαρραλέους	ἀνδρείους	πάντας· θάρσος μὲν γὰρ καὶ
[350]	ὅτι (οὐ πάντες— τοὺς δὲ	ἀνδρείους	ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν, τὸ
[325]	δ´ αὐτοῦ πεφυκότος οἱ ἀγαθοὶ	ἄνδρες	εἰ τὰ μὲν ἄλλα διδάσκονται
[342]	ταύταις ταῖς πόλεσιν οὐ μόνον	ἄνδρες	ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ
[337]	Ἱππίας ὁ σοφὸς εἶπεν, Ὦ	ἄνδρες,	ἔφη, οἱ παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγὼ
[358]	ἄλλοι. Τί δὲ δή, ὦ	ἄνδρες,	ἔφην ἐγώ, τὸ τοιόνδε; αἱ
[324]	τῶν ἀγαθῶν, τί δήποτε οἱ	ἄνδρες	οἱ ἀγαθοὶ τὰ μὲν ἄλλα
[340]	πολίτης· ~(δίκαιος εἶ βοηθεῖν τῷ	ἀνδρί.	δοκῶ οὖν μοι ἐγὼ παρακαλεῖν
[346]	ἐπαινέτην {φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν} οἷον	ἀνδρὶ	πολλάκις συμβῆναι μητέρα ἢ πατέρα
[312]	ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι	ἀνδρί,	ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ
[323]	ἰέναι καὶ σωφροσύνης, εἰκότως ἅπαντος	ἀνδρὸς	ἀνέχονται, ὡς παντὶ προσῆκον ταύτης
[325]	συλλήβδην ἓν αὐτὸ προσαγορεύω εἶναι	ἀνδρὸς	ἀρετήν— εἰ τοῦτ´ ἐστὶν οὗ
[314]	ὡρμήσαμεν, ἴωμεν καὶ ἀκούσωμεν τοῦ	ἀνδρός,	ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα·
[315]	ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ	Ἀνδροτίωνος	καὶ τῶν ξένων πολῖταί τε
[326]	καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν	ἀνδρῶν	ἀγαθῶν, ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν
[361]	θαυμάζοιμι εἰ τῶν ἐλλογίμων γένοιο	ἀνδρῶν	ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ τούτων
[345]	τοῦτο, ὅτι οὐδεὶς τῶν (σοφῶν	ἀνδρῶν	ἡγεῖται οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν
[347]	τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν λάβωνται	ἀνδρῶν	οἷοίπερ ἡμῶν οἱ πολλοί φασιν
[317]	δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι	ἀνδρῶν	σοφῶν, καὶ αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι
[324]	ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς περὶ τῶν	ἀνδρῶν	τῶν ἀγαθῶν, τί δήποτε οἱ
[316]	δὲ μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν	ἀνδρῶν,	φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα
[315]	καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ	Ἄνδρων	ὁ Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν ξένων
[342]	οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται	ἀνέδην	τοῖς παρ´ αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς
[343]	κοινῇ συνελθόντες (ἀπαρχὴν τῆς σοφίας	ἀνέθεσαν	τῷ Ἀπόλλωνι εἰς τὸν νεὼν
[334]	οὖν ταῦτα αὐτοῦ οἱ παρόντες	ἀνεθορύβησαν	ὡς εὖ λέγοι, καὶ ἐγὼ
[335]	Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη δὲ	ἀνειστήκη	ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ Ἱππονίκου,
[350]	τινας ἑώρακας, ἔφην, πάντων τούτων	ἀνεπιστήμονας	ὄντας, θαρροῦντας δὲ πρὸς ἕκαστα
[347]	φωνῆς οὐδὲ ποιητῶν, οὓς οὔτε	ἀνερέσθαι	οἷόν τ´ ἐστὶν περὶ ὧν
[354]	τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ με	ἀνέροισθε,	ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν δήποτε
[340]	παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος	ἀνέρος	ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ ἐγὼ
[337]	παρὰ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀκουόντων	ἄνευ	ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν λόγῳ
[325]	μανθάνειν ἢ πράττειν, οὕτω πράττειν,	ἄνευ	δὲ τούτου μή, ἢ τὸν
[357]	μετρητικῆς· ἡ δὲ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις	(ἄνευ	ἐπιστήμης ἴστε που καὶ αὐτοὶ
[355]	τὸ ἡδέως καταβιῶναι τὸν βίον	ἄνευ	λυπῶν; εἰ δὲ ἀρκεῖ καὶ
[321]	σὺν πυρί— ἀμήχανον γὰρ ἦν	ἄνευ	πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ
[320]	νέμων δὲ τοῖς μὲν ἰσχὺν	ἄνευ	τάχους προσῆπτεν, (τοὺς δ´ ἀσθενεστέρους
[347]	αὐτοὺς αὑτοῖς ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι	ἄνευ	τῶν λήρων τε καὶ παιδιῶν
[339]	καὶ ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον,	ἄνευ	ψόγου τετυγμένον. τοῦτο ἐπίστασαι τὸ
[344]	καὶ ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον,	ἄνευ	ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω
[323]	καὶ σωφροσύνης, εἰκότως ἅπαντος ἀνδρὸς	ἀνέχονται,	ὡς παντὶ προσῆκον ταύτης γε
[322]	ὢν τῶν ὀλίγων συμβουλεύῃ, οὐκ	ἀνέχονται,	ὡς σὺ φῄς— εἰκότως, ὡς
[310]	σφόδρα ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ	ἀνέῳξέ	τις, εὐθὺς εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος,
[314]	μόγις οὖν ποτε ἡμῖν ἅνθρωπος	ἀνέῳξεν	τὴν θύραν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν,
[310]	ἐκ τοῦ κόπου ὁ ὕπνος	ἀνῆκεν,	εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω δεῦρο ἐπορευόμην.
[344]	πράξας μὲν γὰρ εὖ πᾶς	ἀνὴρ	ἀγαθός, κακὸς δ´ εἰ κακῶς.
[344]	ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ	ἀνὴρ	ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός, ἄλλοτε
[345]	οὕτω καὶ ὁ μὲν ἀγαθὸς	ἀνὴρ	γένοιτ´ ἄν ποτε καὶ κακὸς
[341]	Πρωταγόρας σοφὸς καὶ δεινός ἐστιν	ἀνήρ,	ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ
[309]	πρῴην ἰδόντι καλὸς μὲν ἐφαίνετο	ἀνὴρ	ἔτι, ἀνὴρ μέντοι, ὦ Σώκρατες,
[309]	καλὸς μὲν ἐφαίνετο ἀνὴρ ἔτι,	ἀνὴρ	μέντοι, ὦ Σώκρατες, ὥς γ´
[346]	εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν δίκαν ὑγιὴς	ἀνήρ·	οὔ μιν ἐγὼ μωμήσομαι— οὐ
[345]	ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ δὲ κακὸς	ἀνὴρ	οὐκ ἄν ποτε γένοιτο κακός—
[320]	ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων ὁ αὐτὸς οὗτος	ἀνὴρ	Περικλῆς, δεδιὼς περὶ αὐτοῦ μὴ
[315]	Προδίκου— πάσσοφος γάρ μοι δοκεῖ	ἁνὴρ	~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ διὰ
[330]	καὶ εἴποιμ´ ἄν· Εὐφήμει, ὦ	ἄνθρωπε·	σχολῇ μεντἄν τι ἄλλο ὅσιον
[344]	ὦ Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ οὐκ	ἀνθρώπειον,	ἀλλὰ θεὸς ἂν μόνος τοῦτο
[352]	πάντων κράτιστον φάναι εἶναι τῶν	ἀνθρωπείων	πραγμάτων. Καλῶς γε, ἔφην ἐγώ,
[328]	ἔμπροσθεν χρόνῳ ἡγούμην οὐκ εἶναι	ἀνθρωπίνην	ἐπιμέλειαν ᾗ ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ
[353]	ὅτι Οὐκ ὀρθῶς λέγετε, ὦ	ἄνθρωποι,	ἀλλὰ ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς·
[360]	πρῶτον ἔτι δοκοῦσιν εἶναί τινες	ἄνθρωποι	ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν
[357]	τῷ Πρωταγόρᾳ ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ	ἄνθρωποι·	ἐπεὶ δὲ δὴ ἡδονῆς τε
[314]	τῆς θύρας ἀποκρινόμενος εἶπεν, Ὦ	ἄνθρωποι,	ἔφη, οὐκ ἀκηκόατε ὅτι οὐ
[357]	ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν ἂν ἡμῖν οἱ	ἄνθρωποι	ἢ οὔ; Ἐδόκουν ἂν καὶ
[324]	σε διδάξει ὅτι οἵ γε	ἄνθρωποι	ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν. οὐδεὶς
[352]	ἄλλα οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν οἱ	ἄνθρωποι.	Ἴθι δὴ μετ´ ἐμοῦ ἐπιχείρησον
[346]	ἀμελοῦσιν αὐτῶν μὴ ἐγκαλῶσιν οἱ	ἄνθρωποι	μηδ´ ὀνειδίζωσιν ὅτι ἀμελοῦσιν, ὥστε
[354]	τὸ ἐναντίον εἰ ἐροίμεθα· Ὦ	ἄνθρωποι	οἱ λέγοντες αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ
[356]	ἔχει, φαίην ἄν, ταῦτα, ὦ	ἄνθρωποι;	οἶδ´ ὅτι οὐκ ἂν ἔχοιεν
[324]	καὶ κολάζονται οἵ τε ἄλλοι	ἄνθρωποι	οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ
[323]	ὡς τῷ ὄντι ἡγοῦνται πάντες	ἄνθρωποι	πάντα ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης τε
[348]	γάρ πως ἅπαντές ἐσμεν οἱ	ἄνθρωποι	πρὸς ἅπαν ἔργον καὶ λόγον
[356]	βίον; ἆρ´ ἂν ὁμολογοῖεν οἱ	ἄνθρωποι	πρὸς ταῦτα ἡμᾶς τὴν μετρητικὴν
[354]	ἐγώ, εἴ με ἀνέροισθε, ὦ	ἄνθρωποι,	Τίνος οὖν δήποτε ἕνεκα πολλὰ
[329]	δ´ ἐγώ, καὶ μεταλαμβάνουσιν οἱ	ἄνθρωποι	τούτων τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων
[353]	ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ	ἄνθρωποι,	ὑμῖν, ὥς φαμεν ἐγώ τε
[353]	φράσαι. ἄλλο τι γάρ, ὦ	ἄνθρωποι,	φατὲ ὑμῖν τοῦτο γίγνεσθαι ἐν
[323]	γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ ἔχειν	ἄνθρωποι	(φύσει ἢ τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται
[343]	καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ	ἄνθρωποι,	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν δὲ
[322]	οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι κατ´ ἀρχὰς	(ἄνθρωποι	ᾤκουν σποράδην, πόλεις δὲ οὐκ
[332]	ἔφη. Πότερον δὲ ὅταν πράττωσιν	ἅνθρωποι	ὀρθῶς τε καὶ ὠφελίμως, τότε
[327]	ἦ σφόδρα ἐν τοῖς τοιούτοις	ἀνθρώποις	γενόμενος, ὥσπερ οἱ ἐν ἐκείνῳ
[323]	φύσει τε καὶ τύχῃ τοῖς	ἀνθρώποις	γίγνεται, τὰ καλὰ καὶ τἀναντία
[319]	εἶναι μηδ´ ὑπ´ ἀνθρώπων παρασκευαστὸν	ἀνθρώποις,	δίκαιός εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ
[323]	καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ	ἀνθρώποις,	(ἐάν τις ταῦτα μὴ ἔχῃ,
[343]	αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς τότε	ἀνθρώποις.	εἰς τοῦτο οὖν τὸ ῥῆμα
[352]	σοι δοκεῖ ὥσπερ τοῖς πολλοῖς	ἀνθρώποις,	ἢ ἄλλως; δοκεῖ δὲ τοῖς
[322]	αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν τοῖς	ἀνθρώποις,	ἢ ἐπὶ πάντας νείμω; Ἐπὶ
[351]	γὰρ καὶ ἀπὸ τέχνης γίγνεται	ἀνθρώποις	καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ
[329]	καὶ τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς	ἀνθρώποις,	καὶ αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς
[340]	πάντων χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν δοκεῖ	ἀνθρώποις.	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Νὴ τὸν
[335]	ἤδη εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην	ἀνθρώποις,	καὶ εἰ τοῦτο ἐποίουν ὃ
[333]	ἀγαθὰ ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς	ἀνθρώποις;	(Καὶ ναὶ μὰ Δί´, ἔφη,
[334]	ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ οἶδ´ ἃ	ἀνθρώποις	μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία
[334]	δέ γε ὠφέλιμα· τὰ δὲ	ἀνθρώποις	μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ· τὰ
[323]	αὐτῆς, ἢ μὴ εἶναι ἐν	ἀνθρώποις.	Ὅτι μὲν οὖν πάντ´ ἄνδρα
[322]	τρόπον δοίη δίκην καὶ αἰδῶ	ἀνθρώποις·	Πότερον ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται,
[327]	ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις καὶ	ἀνθρώποις	τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι καὶ
[333]	Δί´, ἔφη, κἂν μὴ τοῖς	ἀνθρώποις	ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε καλῶ ἀγαθά.
[321]	ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν δὲ	ἄνθρωπον	γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ
[321]	παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει καὶ	ἄνθρωπον	ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς.
[345]	ἐλπίδα μοῖραν αἰῶνος βαλέω, πανάμωμον	ἄνθρωπον,	εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός·
[346]	καὶ οὐ ζητῶ, ἔφη, πανάμωμον	ἄνθρωπον,	εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός,
[352]	ἡμῖν γένοιτο; ὥσπερ εἴ τις	ἄνθρωπον	σκοπῶν ἐκ τοῦ εἴδους ἢ
[351]	Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ σοι	ἄνθρωπος	ἂν εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός
[322]	δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ	ἄνθρωπος	θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν
[334]	ἐγὼ τυγχάνω ἐπιλήσμων τις ὢν	ἄνθρωπος,	καὶ ἐάν τίς μοι μακρὰ
[361]	ἄρτι ἔξοδος τῶν λόγων ὥσπερ	ἄνθρωπος	κατηγορεῖν τε καὶ καταγελᾶν, καὶ
[355]	ὅτι πολλάκις γιγνώσκων τὰ κακὰ	ἄνθρωπος	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως πράττει
[355]	αὐτοῖς τούτοις, καὶ λέγωμεν ὅτι	Ἄνθρωπος	πράττει— τότε μὲν ἐλέγομεν τὰ
[356]	ἄλλῳ. ἀλλ´ ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι	ἄνθρωπος,	συνθεὶς τὰ ἡδέα καὶ συνθεὶς
[333]	ἆρά τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν	(ἄνθρωπος	σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην ἂν
[355]	οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων ὁ	ἄνθρωπος	τὰ κακὰ ὅτι κακά ἐστιν,
[355]	αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων ὁ	ἄνθρωπος	τἀγαθὰ πράττειν οὐκ ἐθέλει διὰ
[321]	οὖν περὶ τὸν βίον σοφίαν	ἄνθρωπος	ταύτῃ ἔσχεν, τὴν δὲ πολιτικὴν
[327]	νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος φαίνεται	ἄνθρωπος	τῶν ἐν νόμοις καὶ ἀνθρώποις
[361]	οὔτε (τἆλλα οἶμαι κακὸς εἶναι	ἄνθρωπος,	φθονερός τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ
[314]	οὖν. μόγις οὖν ποτε ἡμῖν	ἅνθρωπος	ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ δὲ
[334]	τοῦ ἀνθρώπου, ταῖς δὲ τοῦ	ἀνθρώπου	ἀρωγὸν καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι.
[357]	πολλάκις κρατεῖν καὶ τοῦ εἰδότος	ἀνθρώπου,	ἐπειδὴ δὲ ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν,
[326]	πᾶς γὰρ ὁ βίος τοῦ	ἀνθρώπου	εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας δεῖται.
[352]	ἐπιστήμη καὶ οἷον ἄρχειν τοῦ	ἀνθρώπου,	καὶ ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ
[334]	ἄλλων ζῴων πλὴν ταῖς τοῦ	ἀνθρώπου,	ταῖς δὲ τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν
[343]	ῥήματα φθέγγεσθαι ~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν	ἀνθρώπου.	τούτων ἦν καὶ Θαλῆς ὁ
[358]	(ἔστι τοῦτο, ὡς ἔοικεν, ἐν	ἀνθρώπου	φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ
[322]	πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς	ἀνθρώπους	αἰδῶ τε καὶ δίκην, ἵν´
[359]	τῷδε· Εὑρήσεις γάρ, ὦ Σώκρατες,	ἀνθρώπους	ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους
[317]	πολὺ δυσμενεστέρους παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς	ἀνθρώπους·	ἡγοῦνται γὰρ τὸν τοιοῦτον πρὸς
[352]	μετ´ ἐμοῦ ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς	ἀνθρώπους	καὶ διδάσκειν ὅ ἐστιν αὐτοῖς
[317]	τε σοφιστὴς εἶναι καὶ παιδεύειν	ἀνθρώπους,	καὶ εὐλάβειαν ταύτην οἶμαι βελτίω
[327]	εἰ δέοι αὐτὸν κρίνεσθαι (πρὸς	ἀνθρώπους	οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν μήτε
[338]	τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ	ἀνθρώπῳ	ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ τό γ´
[352]	ὄντος διανοοῦνται, ἀλλ´ ἐνούσης πολλάκις	ἀνθρώπῳ	ἐπιστήμης οὐ τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ
[321]	ὁ Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ	ἀνθρώπῳ	εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς
[352]	εἶναι τὴν φρόνησιν βοηθεῖν τῷ	ἀνθρώπῳ;	Καὶ δοκεῖ, ἔφη, ὥσπερ σὺ
[321]	ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν	ἀνθρώπῳ,	~καὶ ἐκ τούτου εὐπορία μὲν
[321]	γενέσθαι— καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται	ἀνθρώπῳ.	τὴν μὲν οὖν περὶ τὸν
[334]	τοῦ (σώματος ἀγαθόν ἐστιν τῷ	ἀνθρώπῳ,	τοῖς δ´ ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο
[322]	~καὶ ἐκ τούτου εὐπορία μὲν	ἀνθρώπῳ	τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα δὲ
[349]	λέγω· εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν	ἀνθρώπων	ἀδικωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους
[359]	ὦ Σώκρατες, οὕτως ὑπὸ τῶν	ἀνθρώπων.	Ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγεις· ἀλλ´
[321]	ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ ἦν τὸ	ἀνθρώπων	γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο.
[337]	ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους τῶν	ἀνθρώπων	διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ μὲν οὖν
[358]	τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν, ἆρά τις	ἀνθρώπων	ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα ἰέναι ἃ
[345]	τῶν (σοφῶν ἀνδρῶν ἡγεῖται οὐδένα	ἀνθρώπων	ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε
[352]	οὖν ὅτι οἱ πολλοὶ τῶν	ἀνθρώπων	ἐμοί τε καὶ σοὶ οὐ
[361]	εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός τε ἥκιστ´	ἀνθρώπων,	ἐπεὶ καὶ περὶ σοῦ πρὸς
[351]	τινας, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τῶν	ἀνθρώπων	εὖ ζῆν, τοὺς δὲ κακῶς;
[347]	τοῖς τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων	ἀνθρώπων.	καὶ γὰρ οὗτοι, διὰ τὸ
[353]	σκοπεῖσθαι τὴν τῶν πολλῶν δόξαν	ἀνθρώπων,	οἳ ὅτι ἂν τύχωσι τοῦτο
[328]	καὶ διαφερόντως ἂν τῶν ἄλλων	ἀνθρώπων	ὀνῆσαί τινα πρὸς τὸ καλὸν
[319]	οὐ διδακτὸν εἶναι μηδ´ ὑπ´	ἀνθρώπων	παρασκευαστὸν ἀνθρώποις, δίκαιός εἰμι εἰπεῖν.
[336]	δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ	ἀνθρώπων	παραχωρεῖ. εἰ μὲν οὖν καὶ
[329]	καὶ ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ τῳ	ἀνθρώπων	πειθοίμην ἄν, καὶ σοὶ πείθομαι·
[337]	δὲ νόμος, τύραννος ὢν τῶν	ἀνθρώπων,	πολλὰ παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται—
[327]	ἂν ποθῶν τὴν τῶν ἐνθάδε	ἀνθρώπων	(πονηρίαν. νῦν δὲ τρυφᾷς, ὦ
[333]	ἐπεὶ πολλοί γέ φασιν τῶν	ἀνθρώπων.	Πότερον οὖν πρὸς ἐκείνους τὸν
[317]	ἐβουλήθησαν— οὐ γὰρ λαθεῖν τῶν	ἀνθρώπων	τοὺς δυναμένους ἐν ταῖς πόλεσι
[334]	λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα, ἃ μηδενὶ	ἀνθρώπων	ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ ἃ μηδὲ
[355]	κακὸν ἄλλο τι ἢ τὴν	ἀνίαν·	ἢ ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ ἡδέως
[351]	ἡδέ´ ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ	ἀνιαρὰ	ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´
[355]	κακά, νῦν δὲ λέγωμεν τὰ	ἀνιαρά,	γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά ἐστιν, ~ἡττώμενος
[354]	ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν,	ἀνιαρὰ	δέ; Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον
[354]	ἄνθρωποι οἱ λέγοντες αὖ ἀγαθὰ	ἀνιαρὰ	εἶναι, ἆρα οὐ τὰ τοιάδε
[355]	λέγωμεν τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι	ἀνιαρά	ἐστιν, ~ἡττώμενος (ὑπὸ τῶν ἡδέων,
[351]	ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ	ἀνιαρὰ	κακά· ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ
[351]	ὡσαύτως οὕτως οὐ καθ´ ὅσον	ἀνιαρά,	κακά; Οὐκ οἶδα, ὦ Σώκρατες,
[356]	πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν τὰ	ἀνιαρὰ	ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν ἡδέων, ἐάντε
[351]	ἄλλο; καὶ αὖθις αὖ τὰ	ἀνιαρὰ	ὡσαύτως οὕτως οὐ καθ´ ὅσον
[355]	πάλιν τὸ ἡδύ τε καὶ	ἀνιαρὸν	ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις, καὶ
[358]	ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ δὲ	ἀνιαρὸν	κακόν. τὴν δὲ Προδίκου τοῦδε
[355]	ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε (καὶ	ἀνιαρῷ.	θέμενοι δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι
[355]	χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ	ἀνιαρῷ	καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´
[356]	(δὲ τὰ ἡδέα ὑπὸ τῶν	ἀνιαρῶν,	οὐ πρακτέα. μή πῃ ἄλλῃ
[351]	δ´ αὖ καὶ ἃ τῶν	ἀνιαρῶν	οὐκ ἔστι κακά, ἔστι δ´
[353]	ταῦτα ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα	ἀνίας	ποιεῖ, καὶ πενίας ποιοῦντα ἀνίας
[353]	ἀνίας ποιεῖ, καὶ πενίας ποιοῦντα	ἀνίας	ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.
[353]	κακὰ ὄντα ἢ διότι εἰς	ἀνίας	τε ἀποτελευτᾷ ~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν
[325]	ὑπακούῃ κολαζόμενος καὶ διδασκόμενος, ὡς	ἀνίατον	ὄντα τοῦτον (ἐκβάλλειν ἐκ τῶν
[319]	διοικήσεως δέῃ βουλεύσασθαι, συμβουλεύει αὐτοῖς	ἀνιστάμενος	περὶ τούτων ὁμοίως μὲν τέκτων,
[335]	ἀνιστάμην ὡς ἀπιών· καί μου	ἀνισταμένου	ἐπιλαμβάνεται ὁ Καλλίας τῆς χειρὸς
[335]	ἤκουον. Καὶ ἅμα ταῦτ´ εἰπὼν	ἀνιστάμην	ὡς ἀπιών· καί μου ἀνισταμένου
[351]	ἄνθρωπος ἂν εὖ ζῆν, εἰ	ἀνιώμενός	τε καὶ ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ
[323]	σμικροὺς ἢ ἀσθενεῖς τίς οὕτως	ἀνόητος	ὥστε τι τούτων ἐπιχειρεῖν ποιεῖν;
[314]	ἐπειδὴ γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν θύραν,	ἀνοίξας	καὶ ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα, ἔφη,
[327]	ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ, καὶ	ἀνολοφύραι´	ἂν ποθῶν τὴν τῶν ἐνθάδε
[349]	οὗ μόριά ἐστιν καὶ ἀλλήλοις	ἀνόμοια,	ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν ἔχοντα. ταῦτα
[333]	πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι καὶ	ἀνόμοια	καὶ αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις
[331]	οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν τι ἔχοντα	ἀνόμοια,	κἂν πάνυ σμικρὸν ἔχῃ τὸ
[331]	ὅμοια δίκαιον καλεῖν, οὐδὲ τὰ	ἀνόμοιόν	τι ἔχοντα ἀνόμοια, κἂν πάνυ
[330]	πρᾶγμά φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον	ἀνόσιον	εἶναι ἢ οἷον ὅσιον; ἀγανακτήσαιμ´
[325]	τόδε μὲν ὅσιον, τόδε δὲ	ἀνόσιον,	καὶ τὰ μὲν ποίει, τὰ
[331]	ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ δὲ	ἀνόσιον;	τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ μὲν
[349]	ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν ὄντας καὶ	ἀνοσιωτάτους	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους
[359]	Εὑρήσεις γάρ, ὦ Σώκρατες, ἀνθρώπους	ἀνοσιωτάτους	μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ
[335]	τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´ ἀριστερᾷ	ἀντελάβετο	τοῦ τρίβωνος τουτουΐ, καὶ εἶπεν·
[355]	ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε,	ἀντὶ	ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ λαμβάνειν.
[355]	εἰπεῖν— ἄλλο γὰρ ὄνομα μετείληφεν	ἀντὶ	τῆς ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ
[358]	οἴεται κακὰ εἶναι ἐθέλειν ἰέναι	ἀντὶ	τῶν ἀγαθῶν· ὅταν τε ἀναγκασθῇ
[315]	(Ἠλεῖον, καθήμενον ἐν τῷ κατ´	ἀντικρὺ	προστῴῳ ἐν θρόνῳ· περὶ αὐτὸν
[317]	ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ αὐτοί τε	ἀντιλαβόμενοι	τῶν βάθρων καὶ τῶν κλινῶν
[335]	ὃ σὺ κελεύεις, ὡς ὁ	ἀντιλέγων	ἐκέλευέν με διαλέγεσθαι, οὕτω διελεγόμην,
[315]	καὶ Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ	Ἀντίμοιρος	ὁ Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα
[336]	διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ δὲ	ἀντιποιεῖται,	διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ ἀποκρινόμενος,
[321]	δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ	ἀνυπόδητον	καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη
[361]	ὦ Πρωταγόρα, πάντα ταῦτα καθορῶν	ἄνω	κάτω ταραττόμενα δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν
[356]	μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα καὶ ἐποίει	ἄνω	τε καὶ κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν
[334]	πολλὰ οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις μὲν	ἀνωφελῆ	ἐστι, καὶ σιτία καὶ ποτὰ
[328]	ἱερόν, ὀμόσας ὅσου ἂν φῇ	ἄξια	εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον κατέθηκε.
[343]	σοφίαν τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα βραχέα	ἀξιομνημόνευτα	ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι καὶ κοινῇ
[337]	τόνδε, μηδὲν τούτου τοῦ (ἀξιώματος	ἄξιον	ἀποφήνασθαι, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους
[349]	διαφερόντως. (Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ·	ἄξιον	γάρ τοι ἐπισκέψασθαι ὃ λέγεις.
[342]	τύχῃ τῶν λεγομένων, ἐνέβαλεν ῥῆμα	ἄξιον	λόγου βραχὺ καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ
[328]	ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε δὲ (οὔπω	ἄξιον	τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι γὰρ ἐν
[337]	ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,	ἀξιῶ	ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ ἀλλήλοις περὶ
[337]	οἶκον τόνδε, μηδὲν τούτου τοῦ	(ἀξιώματος	ἄξιον ἀποφήνασθαι, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς
[336]	Σώκρατες, δίκαια δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας	ἀξιῶν	αὑτῷ τε ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως
[358]	περὶ τῶν πραγμάτων τῶν πολλοῦ	ἀξίων;	Καὶ τοῦτο πᾶσι συνεδόκει. Ἄλλο
[355]	τῶν ἀγαθῶν. ἆρα, φήσει, οὐκ	ἀξίων	ὄντων νικᾶν ἐν ὑμῖν τῶν
[355]	δῆλον ὅτι ἀποκρινόμενοι, ὅτι Οὐκ	ἀξίων	ὄντων· οὐ γὰρ ἂν ἐξημάρτανεν
[355]	τῶν ἀγαθῶν τὰ κακά, ἢ	ἀξίων;	φήσομεν δῆλον ὅτι ἀποκρινόμενοι, ὅτι
[328]	καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ	ἀξίως	τοῦ μισθοῦ ὃν πράττομαι καὶ
[349]	ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος τούτου μισθὸν	ἀξιώσας	ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ σὲ
[320]	τοὺς δὲ ὥπλιζε, τοῖς δ´	ἄοπλον	διδοὺς φύσιν ἄλλην τιν´ αὐτοῖς
[321]	καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ	ἄοπλον·	ἤδη δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη
[351]	οὐκ ἀγαθά, μὴ εἴ τι	ἀπ´	αὐτῶν ἀποβήσεται ἄλλο; καὶ αὖθις
[354]	τὸν ὕστερον χρόνον ὑγίειαί τε	ἀπ´	αὐτῶν γίγνονται καὶ εὐεξίαι τῶν
[309]	ἐμοί, καὶ οὖν καὶ ἄρτι	ἀπ´	ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον μέντοι τί
[345]	χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν	ἀπαγγελέω,	(φησίν— οὕτω σφόδρα καὶ δι´
[346]	χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν	ἀπαγγελέω·	ὥστε τούτου γ´ ἕνεκα οὐδένα
[334]	διὰ τοῦτο οἱ ἰατροὶ πάντες	ἀπαγορεύουσιν	τοῖς ἀσθενοῦσιν μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ
[347]	τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν ὑπὸ	ἀπαιδευσίας,	τιμίας ποιοῦσι (τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ
[345]	τοῦτο εἰρημένον. οὐ γὰρ οὕτως	ἀπαίδευτος	ἦν Σιμωνίδης, ὥστε τούτους φάναι
[346]	μὴ κακὸς ᾖ μηδ´ ἄγαν	ἀπάλαμνος,	εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν δίκαν ὑγιὴς
[354]	εἰς ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ καὶ λυπῶν	ἀπαλλαγάς	τε καὶ ἀποτροπάς; ἢ ἔχετέ
[326]	ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ ἐκ διδασκάλων	ἀπαλλαγῶσιν,	ἡ πόλις αὖ τούς τε
[354]	λύπας τῶν ἐν αὐτῷ οὐσῶν	ἀπαλλάττῃ	ἢ μείζους ἡδονὰς τῶν λυπῶν
[326]	τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα	ἀπαλλάττονται.	ἐπειδὰν δὲ ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν,
[348]	ἅπαντές ἐσμεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς	ἅπαν	ἔργον καὶ λόγον καὶ διανόημα·
[343]	ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι αὐτὸ	ἅπαν	τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς μοι
[331]	ταῦτα ἐλέγχοις, εἰ βούλοιο, ὡς	ἅπαντά	ἐστιν ὅμοια ἀλλήλοις. ἀλλ´ οὐχὶ
[329]	ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν λάβῃ,	ἅπαντα	ἔχειν; Οὐδαμῶς, ἔφη, ἐπεὶ πολλοὶ
[351]	τὰ ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν	ἅπαντα	καὶ τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά
[358]	μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον;	Ἅπαντα	ταῦτα συνεδόκει ἅπασιν ἡμῖν. Τί
[337]	τε καὶ οἰκείους καὶ πολίτας	ἅπαντας	εἶναι— (φύσει, οὐ νόμῳ· τὸ
[343]	φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ αὐτὸ κοινῇ	ἅπαντες,	εἰ ἄρα ἐγὼ ἀληθῆ λέγω.
[348]	τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι γάρ πως	ἅπαντές	ἐσμεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς ἅπαν
[323]	πᾶσαν ἰέναι καὶ σωφροσύνης, εἰκότως	ἅπαντος	ἀνδρὸς ἀνέχονται, ὡς παντὶ προσῆκον
[352]	ἀνδραπόδου, περιελκομένης ὑπὸ τῶν ἄλλων	ἁπάντων.	ἆρ´ οὖν καὶ σοὶ τοιοῦτόν
[317]	εἴ τι βούλεσθε, περὶ τούτων	ἁπάντων	ἐναντίον τῶν ἔνδον ὄντων τὸν
[357]	καὶ ἡδονῆς καὶ τῶν ἄλλων	ἁπάντων·	ὑμεῖς δὲ δὴ ἔφατε τὴν
[343]	εἰρημένα· οὗτοι καὶ κοινῇ συνελθόντες	(ἀπαρχὴν	τῆς σοφίας ἀνέθεσαν τῷ Ἀπόλλωνι
[358]	τοιόνδε; αἱ ἐπὶ τούτου πράξεις	ἅπασαι,	ἐπὶ τοῦ ἀλύπως ζῆν καὶ
[317]	ἐγὼ οὖν τούτων τὴν ἐναντίαν	ἅπασαν	ὁδὸν ἐλήλυθα, καὶ ὁμολογῶ τε
[359]	ἔμπροσθεν· τὰς γὰρ καλὰς πράξεις	ἁπάσας	ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις, καὶ
[358]	λέγειν ἢ ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει	ἅπασιν	ἀληθῆ εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε
[340]	ὅ ἐστιν πάντων χαλεπώτατον, ὡς	ἅπασιν	δοκεῖ ἀνθρώποις. Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[334]	τὸ ἔλαιον τοῖς μὲν φυτοῖς	ἅπασίν	ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς θριξὶν
[358]	τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα συνεδόκει	ἅπασιν	ἡμῖν. Τί οὖν; ἔφην ἐγώ,
[317]	παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ δὲ τούτοις	(ἅπασιν	κατὰ τοῦτο εἶναι οὐ συμφέρομαι·
[323]	αἰτία. Ἵνα δὲ μὴ οἴῃ	ἀπατᾶσθαι	ὡς τῷ ὄντι ἡγοῦνται πάντες
[337]	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀκουόντων ἄνευ	ἀπάτης,	ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν λόγῳ πολλάκις
[327]	μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν	ἀπέβη,	πολλάκις δ´ ἂν φαύλου ἀγαθός·
[318]	καὶ ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν	ἀπέβλεψεν—	παρὰ δ´ ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται
[325]	ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ,	ἀπεδείξαμεν·	διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ θεραπευτοῦ
[359]	οἷς σὺ ἔλεγες τοῖς λόγοις	ἀπεδείχθη	ἄρτι ὅτι ἀδύνατον. Καὶ τοῦτο,
[359]	λέγεις· ὥστ´ εἰ τοῦτο ὀρθῶς	ἀπεδείχθη,	ἐπὶ μὲν ἃ δεινὰ ἡγεῖται
[337]	Προδίκου πολλοὶ πάνυ τῶν παρόντων	ἀπεδέξαντο·	μετὰ δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας
[310]	τοι παῖς με ὁ Σάτυρος	ἀπέδρα·	καὶ δῆτα μέλλων σοι φράζειν
[320]	καὶ πρὶν ἓξ μῆνας γεγονέναι,	(ἀπέδωκε	τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο
[325]	ξύλον διαστρεφόμενον καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν	ἀπειλαῖς	καὶ πληγαῖς. μετὰ δὲ ταῦτα
[341]	ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης	ἄπειρος	εἶναι φαίνῃ, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ
[346]	εἰμι φιλόμωμος— τῶν γὰρ ἠλιθίων	ἀπείρων	γενέθλα, ὥστ´ εἴ τις χαίρει
[328]	τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν δὲ	ἀπείρων	παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ ἀρετῆς
[318]	ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων	ἄπεισι	γενόμενος καὶ τῶν ἄλλων ἡμερῶν
[336]	δέου, ὥσπερ τὸ πρῶτόν μοι	ἀπεκρίνατο	διὰ βραχέων τε καὶ αὐτὰ
[331]	παρήκουσας· ~Πρωταγόρας γὰρ (ὅδε ταῦτα	ἀπεκρίνατο,	ἐγὼ δὲ ἠρώτων. εἰ οὖν
[359]	Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ πρῶτον	ἀπεκρίνατο	πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ
[350]	Σώκρατες, ἃ ἔλεγόν τε καὶ	ἀπεκρινόμην	σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς ὑπὸ σοῦ
[311]	ὡς τίνι ὄντι; τί ἂν	ἀπεκρίνω;	Εἶπον ἄν, ἔφη, ὅτι ὡς
[311]	τε καὶ Φειδίᾳ; τί ἂν	ἀπεκρίνω;	Εἶπον ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς
[314]	οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ	ἀπενεγκεῖν,	ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν
[341]	καὶ τῷ θεῷ τοῦτο γέρας	ἀπένειμε	μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα
[328]	μὲν τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος	ἀπεπαύσατο	τοῦ λόγου. καὶ ἐγὼ ἐπὶ
[318]	παρ´ ἐμὲ ἀφικόμενος οὐ πείσεται	ἅπερ	ἂν ἔπαθεν ἄλλῳ τῳ συγγενόμενος
[319]	πρός γε σὲ εἰρήσεται ἢ	ἅπερ	νοῶ. ἐγὼ γὰρ τοῦτο, ὦ
[359]	εἶναι τοὺς ἀνδρείους; ἦ ἐφ´	ἅπερ	οἱ δειλοί; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν
[318]	συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα	ἅπερ	σοῦ, ἐπανέροιτο αὐτὸν εἰς ὅτι
[318]	(νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα	ἅπερ	σοῦ, ὅτι ἑκάστης ἡμέρας συνὼν
[349]	καὶ νῦν δὴ ἐγὼ ἐκεῖνα,	ἅπερ	τὸ πρῶτον ἠρώτων περὶ τούτων,
[338]	καὶ ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα αὐτοῦ	ἅπερ	ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν τὴν
[312]	αὐτῷ ὅτι τῶν πρὸς τὴν	ἀπεργασίαν	τὴν τῶν εἰκόνων, καὶ τἆλλα
[348]	ταῦτα καὶ τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν	ἀπεσάφει	ὁ Πρωταγόρας ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν
[361]	καὶ σὺ μακρὸν λόγον ἑκάτερος	ἀπετείναμεν,	ἐγὼ μὲν λέγων ὡς οὐ
[349]	τοὺς Ἕλληνας, σοφιστὴν ἐπονομάσας σεαυτόν,	ἀπέφηνας	παιδεύσεως καὶ ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος
[340]	ὁ Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ γνώμην	ἀπεφήνατο,	ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι
[362]	παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες	ἀπῇμεν.
[314]	τῇ ψυχῇ λαβόντα καὶ μαθόντα	ἀπιέναι	ἢ βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον. ταῦτα
[318]	ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐμοὶ συγγένῃ,	ἀπιέναι	οἴκαδε βελτίονι γεγονότι, καὶ ἐν
[319]	λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως {ἂν}	ἀπιστῶ.	ὅθεν δὲ αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ
[335]	ἅμα ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς	ἀπιών·	καί μου ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται ὁ
[331]	δοκεῖ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὕτως	ἁπλοῦν	(εἶναι, ὥστε συγχωρῆσαι τήν τε
[351]	Οὐκ οἶδα, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	ἁπλῶς	οὕτως, ὡς σὺ ἐρωτᾷς, (εἰ
[351]	ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ	ἀπὸ	ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν, καὶ
[351]	ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ	(ἀπὸ	θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ μανίας,
[309]	φαίνῃ; ἢ δῆλα δὴ ὅτι	ἀπὸ	κυνηγεσίου τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου
[351]	ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν, καὶ	ἀπὸ	μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν
[351]	καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ	ἀπὸ	μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία
[341]	θεία τις εἶναι πάλαι, ἤτοι	ἀπὸ	Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι
[351]	πάντας· θάρσος μὲν γὰρ καὶ	ἀπὸ	τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ
[323]	οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´	ἀπὸ	τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ διδακτόν τε
[320]	διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας	ἀπὸ	τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε·
[350]	τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες δὲ	ἀπὸ	τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι εἰσίν;
[351]	γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ	ἀπὸ	φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων.
[351]	ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία δὲ	ἀπὸ	φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν
[351]	μὴ εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν	ἀποβήσεται	ἄλλο; καὶ αὖθις αὖ τὰ
[318]	σῆς συνουσίας· ὅτι οὖν αὐτῷ	ἀποβήσεται,	ἐάν σοι συνῇ, ἡδέως ἄν
[354]	εἰ πρὸς ἄλλο τι τέλος	ἀποβλέπετε,	ὅταν καλῆτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι
[320]	οὖν, ὦ Πρωταγόρα, εἰς ταῦτα	ἀποβλέπων	οὐχ ἡγοῦμαι διδακτὸν εἶναι ἀρετήν·
[354]	ἄλλο τέλος (λέγειν, εἰς ὃ	ἀποβλέψαντες	αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ
[354]	καὶ εἰς ἄλλο τι τέλος	ἀποβλέψαντες,	ἔχοιτε ἂν καὶ ἡμῖν εἰπεῖν·
[324]	διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν,	ἀποδέδεικταί	σοι, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς
[328]	ἐμοῦ μάθῃ, ἐὰν μὲν βούληται,	ἀποδέδωκεν	ὃ ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν
[326]	χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται	ἀποδειλιᾶν	διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων
[323]	τοῦτό σοι μετὰ τοῦτο πειράσομαι	ἀποδεῖξαι.	ὅσα γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ
[357]	ἣν ἐμὲ δεῖ καὶ Πρωταγόραν	(ἀποδεῖξαι	περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε
[354]	πρῶτον μὲν γὰρ οὐ ῥᾴδιον	ἀποδεῖξαι	τί ἐστίν ποτε τοῦτο ὃ
[344]	τῶν (ἐν τῷ ᾄσματι εἰρημένων	ἀποδεῖξαι	ὡς εὖ πεποίηται— πάνυ γὰρ
[361]	νῦν σεαυτῷ τἀναντία (σπεύδεις, ἐπιχειρῶν	ἀποδεῖξαι	ὡς πάντα χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη,
[354]	ἐν τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι αἱ	ἀποδείξεις.	ἀλλ´ ἔτι καὶ νῦν ἀναθέσθαι
[357]	ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς τὴν	ἀπόδειξιν	ἣν ἐμὲ δεῖ καὶ Πρωταγόραν
[329]	καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί τε καὶ	ἀποδέξασθαι	τὴν ἀπόκρισιν, ἃ ὀλίγοις ἐστὶ
[339]	μέμφεταί τε καὶ οὔ φησιν	ἀποδέχεσθαι	αὐτοῦ τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος;
[346]	ὅτι αὐτὸς καὶ τὰ μέσα	ἀποδέχεται	ὥστε μὴ ψέγειν. καὶ οὐ
[319]	τῶν γενναίων, οὐδέν τι μᾶλλον	ἀποδέχονται,	ἀλλὰ καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως
[324]	ἀρετήν. ὡς μὲν οὖν εἰκότως	ἀποδέχονται	οἱ σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως
[323]	μὲν οὖν πάντ´ ἄνδρα εἰκότως	ἀποδέχονται	περὶ ταύτης τῆς ἀρετῆς σύμβουλον
[317]	διαγγέλλωσι, ταῦτα ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν	ἀποδιδράσκοντα	μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ
[317]	τὸ οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι	ἀποδρᾶναι,	ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ μωρία
[352]	ἄκρας εἴποι· Ἴθι δή μοι	ἀποκαλύψας	καὶ τὰ στήθη καὶ τὸ
[352]	Πρωταγόρα, (καὶ τόδε τῆς διανοίας	ἀποκάλυψον·	πῶς ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην; πότερον
[333]	δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, μὴ	ἀποκάμωμεν	ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα.
[358]	δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς	ἀποκεκριμένοι	ἂν ἦμεν· ὑμᾶς δὲ δὴ
[358]	τοῦτό μοι πρὸς ὃ βούλομαι	ἀπόκριναι.	Γελάσας οὖν ὁ Πρόδικος συνωμολόγησε,
[333]	ἔφην ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς μοι	ἀπόκριναι.	δοκοῦσί τινές σοι σωφρονεῖν ἀδικοῦντες;
[311]	χρήματα τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ	(ἀποκριναίμεθα;	τί ὄνομα ἄλλο γε λεγόμενον
[330]	ἄδικον; ἐγὼ μὲν ἂν αὐτῷ	ἀποκριναίμην	ὅτι δίκαιον· σὺ δὲ τίν´
[331]	λόγος ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ	ἀποκρίναιο;	Ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁμολογεῖν.
[330]	δὲ σύ; οὐχ οὕτως ἂν	ἀποκρίναιο;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Εἰ
[329]	εἰμι πάντ´ ἔχειν, εἴ μοι	ἀποκρίναιο	τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν
[351]	νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι	ἀποκρίνασθαι,	ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα τὸν
[353]	αὐτούς, ὦ Πρωταγόρα, ἄλλο τι	ἀποκρίνασθαι	ἢ ὅτι οὐ κατὰ τὴν
[329]	δηλοῖ, ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς	ἀποκρίνασθαι	κατὰ βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί
[329]	τοῦτό γ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ἀποκρίνασθαι,	ὅτι ἑνὸς ὄντος τῆς ἀρετῆς
[353]	Πρωταγόρας, τοὺς πολλοὺς ἂν ταῦτα	ἀποκρίνασθαι.	Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ,
[329]	ὥσπερ βιβλία οὐδὲν ἔχουσιν οὔτε	ἀποκρίνασθαι	οὔτε αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν
[356]	τοῦτο οὕτως ἔχει, τόδε μοι	ἀποκρίνασθε,	φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει
[336]	τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ νῦν	ἀποκρίνεσθαι·	(εἰ δὲ μή, τίς ὁ
[338]	ἐγώ φημι χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον	ἀποκρίνεσθαι·	ἐπειδὰν δὲ ἐγὼ ἀποκρίνωμαι ὁπός´
[333]	ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς τὸ	ἀποκρίνεσθαι·	ἐπειδὴ οὖν ἑώρων αὐτὸν οὕτως
[347]	εἰ δὲ δὴ βούλεται Σωκράτει	ἀποκρίνεσθαι,	ἐρωτᾶν τὸν ἕτερον. Καὶ ἐγὼ
[334]	Πῶς οὖν κελεύεις με βραχέα	ἀποκρίνεσθαι;	ἢ βραχύτερά σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι
[331]	δικαιοσύνη. ἀλλ´ ὅρα εἰ διακωλύεις	ἀποκρίνεσθαι,	ἢ καὶ σοὶ συνδοκεῖ οὕτως.
[333]	δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν	ἀποκρίνεσθαι.	Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ, ἐξ
[338]	εἶναι πρὸς αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον	ἀποκρίνεσθαι,	καὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ
[338]	γίγνωνται· εἰ μὴ βούλεται (Πρωταγόρας	ἀποκρίνεσθαι,	οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ
[347]	μὲν εἰ ἔτι βούλεται ἐρωτᾶν,	ἀποκρίνεσθαι	Σωκράτη, εἰ δὲ δὴ βούλεται
[334]	οὖν ὅσα ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν	ἀποκρίνεσθαι,	τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα
[333]	διαφέρει, ἐὰν μόνον σύ γε	ἀποκρίνῃ,	εἴτ´ οὖν δοκεῖ σοι ταῦτα
[312]	τί σοφῶν ἐστιν; τί ἂν	ἀποκρινοίμεθα	αὐτῷ; ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί
[331]	με ἐῴης, ταὐτὰ ἂν ταῦτα	ἀποκρινοίμην,	ὅτι ἤτοι ταὐτόν γ´ ἐστιν
[355]	ἢ ἀξίων; φήσομεν δῆλον ὅτι	ἀποκρινόμενοι,	ὅτι Οὐκ ἀξίων ὄντων· οὐ
[338]	ὡς ἐγώ φημι χρῆναι τὸν	ἀποκρινόμενον	ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν δὲ ἐγὼ ἀποκρίνωμαι
[343]	λέγοντα τὸν Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην	ἀποκρινόμενον	εἰπόντα· Ὦ ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν
[333]	ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα καὶ τὸν	ἀποκρινόμενον	ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν οὖν πρῶτον
[344]	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν δὲ	(ἀποκρινόμενον	ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ ἀληθῆ
[360]	Σώκρατες, τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν	ἀποκρινόμενον·	χαριοῦμαι οὖν σοι, καὶ λέγω
[335]	ὅτι οὐκ ἐθελήσοι ἑκὼν εἶναι	ἀποκρινόμενος	διαλέγεσθαι— ἡγησάμενος οὐκέτι ἐμὸν ἔργον
[348]	ἐρωτᾶν, ἕτοιμός εἰμί σοι παρέχειν	ἀποκρινόμενος·	ἐὰν δὲ βούλῃ, σὺ ἐμοὶ
[314]	καὶ ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς θύρας	ἀποκρινόμενος	εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη, οὐκ
[338]	πάλιν δώσειν λόγον κατὰ σμικρὸν	ἀποκρινόμενος.	Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί πως·
[318]	ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι χαίρω	ἀποκρινόμενος.	Ἱπποκράτης γὰρ παρ´ ἐμὲ ἀφικόμενος
[336]	ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ	ἀποκρινόμενος,	μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει μακρὸν
[330]	δίκαιον εἶναι, φαίην ἂν ἔγωγε	ἀποκρινόμενος	τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν καὶ σύ;
[359]	δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, ταῦτα	ἀποκρινόμενος;	Ὡμολόγει. Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ,
[338]	οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ	ἀποκρινοῦμαι,	καὶ ἅμα πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι
[331]	ὁμολογεῖν. Τί οὖν, ὦ Πρωταγόρα,	ἀποκρινούμεθα	αὐτῷ, ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς
[331]	τὸ δὲ ἀνόσιον; τί αὐτῷ	ἀποκρινούμεθα;	ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸς ὑπέρ
[348]	καὶ ἐκέλευεν ἐρωτᾶν αὑτὸν ὡς	ἀποκρινούμενος.	Εἶπον δὴ ἐγώ· Ὦ Πρωταγόρα,
[334]	ἀποκρίνεσθαι; ἢ βραχύτερά σοι, ἔφη,	ἀποκρίνωμαι	ἢ δεῖ; Μηδαμῶς, ἦν δ´
[334]	δοκεῖ δεῖν ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά σοι	ἀποκρίνωμαι,	ἢ ὅσα σοί; Ἀκήκοα γοῦν,
[338]	ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν δὲ ἐγὼ	ἀποκρίνωμαι	ὁπός´ ἂν οὗτος βούληται ἐρωτᾶν,
[355]	ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ	ἀποκρινώμεθα	καὶ λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ
[334]	ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες, σύντεμνέ μοι τὰς	ἀποκρίσεις	καὶ βραχυτέρας ποίει, εἰ μέλλω
[335]	οὐκ ἤρεσεν αὐτὸς αὑτῷ ταῖς	(ἀποκρίσεσιν	ταῖς ἔμπροσθεν, καὶ ὅτι οὐκ
[329]	περιμεῖναί τε καὶ ἀποδέξασθαι τὴν	ἀπόκρισιν,	ἃ ὀλίγοις ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν
[351]	οὐ μόνον πρὸς τὴν νῦν	ἀπόκρισιν	ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ
[359]	εὐθὺς τότε πάνυ ἐθαύμασα τὴν	ἀπόκρισιν,	καὶ ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ ταῦτα
[312]	γε· ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι ἡ	ἀπόκρισις	ἡμῖν δεῖται, περὶ ὅτου ὁ
[351]	ὡς σὺ ἐρωτᾷς, (εἰ ἐμοὶ	ἀποκριτέον	ἐστὶν ὡς τὰ ἡδέα τε
[327]	τῶν νομίμων οὐδεὶς φθονεῖ οὐδ´	(ἀποκρύπτεται	ὥσπερ τῶν ἄλλων τεχνημάτων— λυσιτελεῖ
[348]	καὶ ἄλλων ταύτην τὴν τέχνην	ἀποκρυπτομένων	~(σύ γ´ ἀναφανδὸν σεαυτὸν ὑποκηρυξάμενος
[342]	ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν δὲ	ἀποκρυψάμενοι	ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν ταῖς
[338]	εἰς τὸ πέλαγος τῶν λόγων	ἀποκρύψαντα	γῆν, ἀλλὰ μέσον τι ἀμφοτέρους
[325]	(ἐκβάλλειν ἐκ τῶν πόλεων ἢ	ἀποκτείνειν—	εἰ οὕτω μὲν ἔχει, οὕτω
[316]	πείθοντα τῶν νέων τοὺς βελτίστους	ἀπολείποντας	τὰς τῶν ἄλλων συνουσίας, καὶ
[316]	ὅδε ἐστὶν μὲν τῶν ἐπιχωρίων,	Ἀπολλοδώρου	ὑός, οἰκίας μεγάλης τε καὶ
[310]	ἔτι βαθέος ὄρθρου, Ἱπποκράτης, ὁ	Ἀπολλοδώρου	ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός, τὴν
[328]	πρὸς τὸν Ἱπποκράτη· Ὦ παῖ	Ἀπολλοδώρου,	ὡς χάριν σοι ἔχω ὅτι
[334]	τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν, πάντα	ἀπόλλυσιν·	ἐπεὶ καὶ τὸ ἔλαιον τοῖς
[343]	(ἀπαρχὴν τῆς σοφίας ἀνέθεσαν τῷ	Ἀπόλλωνι	εἰς τὸν νεὼν τὸν ἐν
[359]	ἐγώ, Πρόδικέ τε καὶ Ἱππία,	ἀπολογείσθω	ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ
[322]	περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ	ἀπόλοιτο	πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς
[342]	ὥσπερ οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα μὴ	ἀπομανθάνωσιν	ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν δὲ
[336]	οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον, ἀλλ´	ἀπομηκύνων	ἕως ἂν ἐπιλάθωνται περὶ ὅτου
[341]	ἀλλὰ παίζειν καὶ σοῦ δοκεῖν	ἀποπειρᾶσθαι	εἰ οἷός τ´ ἔσῃ τῷ
[349]	γὰρ ἂν θαυμάζοιμι εἰ τότε	ἀποπειρώμενός	(μου ταῦτα ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ
[311]	τὴν αὐλὴν περιῇμεν· καὶ ἐγὼ	(ἀποπειρώμενος	τοῦ Ἱπποκράτους τῆς ῥώμης διεσκόπουν
[329]	τοῦτό μοι ἐν τῇ ψυχῇ	ἀποπλήρωσον.	ἔλεγες γὰρ ὅτι ὁ Ζεὺς
[326]	δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες, καὶ	ἀπορεῖς	εἰ διδακτόν ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´
[324]	λύεται ἡ ἀπορία ἣν σὺ	ἀπορεῖς	ἢ ἄλλοθι οὐδαμοῦ. εἰ μὲν
[324]	δὴ λοιπὴ ἀπορία ἐστίν, ἣν	ἀπορεῖς	περὶ τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν,
[324]	μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ	ἀπορία	ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς περὶ τῶν
[324]	τούτῳ γὰρ αὕτη λύεται ἡ	ἀπορία	ἣν σὺ ἀπορεῖς ἢ ἄλλοθι
[321]	ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς.	ἀπορίᾳ	οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα
[321]	γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο.	ἀποροῦντι	δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος
[348]	τι βουλόμενον ἢ ἃ αὐτὸς	ἀπορῶ	ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι γὰρ
[320]	μὴ διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου,	ἀποσπάσας	ἀπὸ τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος
[354]	τε ἀποτελευτᾷ ~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν	ἀποστερεῖ;	Ὁμολογοῖεν ἄν; Συνεδόκει ἡμῖν ἀμφοῖν.
[354]	κακὸν εἶναι, ὅταν μειζόνων ἡδονῶν	ἀποστερῇ	ἢ ὅσας αὐτὸ ἔχει, ἢ
[319]	θορυβοῦσιν, ἕως ἂν ἢ αὐτὸς	ἀποστῇ	ὁ ἐπιχειρῶν λέγειν καταθορυβηθείς, ἢ
[329]	χαλκία πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ καὶ	ἀποτείνει	ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί τις, καὶ
[335]	οἷός τ´ εἴην σοι παραμεῖναι	ἀποτείνοντι	μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν γάρ ποί
[336]	ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει μακρὸν λόγον	ἀποτείνων,	ἐκκρούων τοὺς λόγους καὶ οὐκ
[353]	ἢ διότι εἰς ἀνίας τε	ἀποτελευτᾷ	~καὶ ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν
[354]	τι ἢ ὅτι εἰς ἡδονὰς	ἀποτελευτᾷ	καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ
[354]	καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ	ἀποτροπάς;	ἢ ἔχετέ τι ἄλλο τέλος
[324]	ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν·	ἀποτροπῆς	γοῦν ἕνεκα κολάζει. ταύτην οὖν
[350]	ἐπισταμένους αὐτοὺς ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας	ἀποφαίνεις	καὶ μὴ ἐπισταμένων ἄλλων, καὶ
[336]	γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην	ἀποφαίνεσθαι.	Μετὰ δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς
[314]	ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις	ἀποφέρειν,	καὶ πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς
[337]	μηδὲν τούτου τοῦ (ἀξιώματος ἄξιον	ἀποφήνασθαι,	ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους τῶν
[360]	σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε	ἀπόφῃς;	Αὐτός, ἔφη, πέρανον. Ἕν γ´,
[345]	γενέσθαι δυνατὸν διζήμενος κενεὰν ἐς	ἄπρακτον	ἐλπίδα μοῖραν αἰῶνος βαλέω, πανάμωμον
[322]	σποράδην, πόλεις δὲ οὐκ ἦσαν·	ἀπώλλυντο	οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ
[332]	ὑπὸ ἐναντίων ὄντων; Ναί. Ἐναντίον	ἄρ´	ἐστὶν ἀφροσύνη σωφροσύνης; Φαίνεται. Μέμνησαι
[356]	καὶ ἔσωσεν ἂν τὸν βίον;	ἆρ´	ἂν ὁμολογοῖεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς
[357]	ἆρ´ ἂν οὐκ ἐπιστήμη; καὶ	ἆρ´	ἂν οὐ μετρητική τις, ἐπειδήπερ
[357]	ἂν ἔσῳζεν ἡμῖν τὸν (βίον;	ἆρ´	ἂν οὐκ ἐπιστήμη; καὶ ἆρ´
[359]	φῂς ἴτας εἶναι τοὺς ἀνδρείους;	ἆρ´	ἐπὶ τὰ δεινά, ἡγουμένους δεινὰ
[353]	μαθόντα χαίρειν ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν;	ἆρ´	οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς, ὦ Πρωταγόρα,
[360]	ἔφη. Εἰ δὲ μὴ αἰσχρά,	ἆρ´	οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ δὲ
[358]	τοῦ ἀλύπως ζῆν καὶ ἡδέως,	ἆρ´	οὐ καλαί {καὶ ὠφέλιμοι} καὶ
[330]	Πῶς οὖν ὀλίγον πρότερον ἐλέγετε;	ἆρ´	οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα; ἐδόξατέ
[360]	καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη.	Ἆρ´	οὖν γιγνώσκοντες οἱ δειλοὶ οὐκ
[351]	ζῆν, τοὺς δὲ κακῶς; Ἔφη.	Ἆρ´	οὖν δοκεῖ σοι ἄνθρωπος ἂν
[333]	οὖν ἀγαθὰ ἄττα εἶναι; Λέγω.	Ἆρ´	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, ταῦτ´
[352]	γὰρ καὶ κατάρχεις τοῦ λόγου.	~(Ἆρ´	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, τῇδέ
[352]	περιελκομένης ὑπὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων.	ἆρ´	οὖν καὶ σοὶ τοιοῦτόν τι
[330]	δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ ἄλλα·	ἆρ´	οὖν οὕτω καὶ τὰ τῆς
[313]	Σώκρατες, ἐξ ὧν σὺ λέγεις.	Ἆρ´	οὖν, ὦ Ἱππόκρατες, ὁ σοφιστὴς
[343]	δὴ αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες, εἰ	ἄρα	ἐγὼ ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς γὰρ
[309]	ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ ἄρτι	ἄρα	ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ
[311]	ἄνδρα εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ	ἄρα	ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα; Μάλιστα.
[331]	ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς ἐπανέρηται· Οὐκ	ἄρα	ἐστὶν ὁσιότης οἷον δίκαιον εἶναι
[332]	πράττοντες; Συνδοκεῖ μοι, ἔφη. Τοὐναντίον	ἄρα	ἐστὶν τὸ ἀφρόνως πράττειν τῷ
[330]	Σώκρατες. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Οὐδὲν	ἄρα	ἐστὶν τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων
[358]	τε καὶ ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ	ἄρα,	ἔφην ἐγώ, τὸ ἡδὺ ἀγαθόν
[354]	φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´	ἄρα	ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν, τὴν λύπην,
[351]	βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη. Τὸ μὲν	ἄρα	(ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´
[358]	ἀληθῆ εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε	ἄρα,	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μὲν
[341]	Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´	ἄρα	καὶ μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ,
[315]	Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ	ἄρα	καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν
[319]	καλόν, ἦν δ´ ἐγώ, τέχνημα	ἄρα	κέκτησαι, εἴπερ κέκτησαι· οὐ γάρ
[340]	ἐπανορθοῖς. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Κακὸν	ἄρα	μοι εἴργασται, ὡς ἔοικεν, ὦ
[343]	τούτῳ λέγει τὴν ἀλήθειαν, ὡς	ἄρα	ὄντων τινῶν (τῶν μὲν ὡς
[325]	τῶν οἴκων ἀνατροπαί, ταῦτα δ´	ἄρα	οὐ διδάσκονται οὐδ´ ἐπιμελοῦνται πᾶσαν
[360]	Πάνυ γ´, ἔφη. Διὰ ταύτην	ἄρα	τὴν ἀμαθίαν δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει.
[331]	οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον	(ἄρα,	τὸ δὲ ἀνόσιον; τί αὐτῷ
[330]	ἄλλην; Τὴν αὐτήν, ἔφη. Ἔστιν	ἄρα	τοιοῦτον ἡ δικαιοσύνη οἷον δίκαιον
[325]	καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν ἄλλα	ἄρα	τοὺς ὑεῖς διδάσκονται, ἐφ´ οἷς
[360]	μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ σοφία	ἄρα	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν
[355]	εἰπεῖν ἄλλο ἢ τοῦτο. Δῆλον	ἄρα,	φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο
[312]	ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´	ἄρα,	ὦ Ἱππόκρατες, μὴ οὐ τοιαύτην
[357]	δὲ περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου,	ἆρα	ἄλλη τις ἢ ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν
[319]	εἴη καὶ πράττειν καὶ λέγειν.	Ἆρα,	ἔφην ἐγώ, ἕπομαί σου τῷ
[356]	ἡμῖν σωτηρία ἐφάνη τοῦ βίου;	ἆρα	ἡ μετρητικὴ τέχνη ἢ ἡ
[351]	λέγω, καθ´ ὃ ἡδέα ἐστίν,	ἆρα	κατὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθά, μὴ
[358]	τι δέος καὶ φόβον; καὶ	ἆρα	ὅπερ ἐγώ; (πρὸς σὲ λέγω,
[354]	λέγοντες αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι,	ἆρα	οὐ τὰ τοιάδε λέγετε, οἷον
[357]	σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω,	ἆρα	πρῶτον μὲν οὐ μετρητικὴ φαίνεται,
[358]	εἰ ἀληθῆ τὰ ἔμπροσθέν ἐστιν,	ἆρά	τις ἀνθρώπων ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα
[333]	ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα.	ἆρά	τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος
[358]	πᾶσιν. Τί δὲ δή; ἀμαθίαν	ἆρα	τὸ τοιόνδε λέγετε, τὸ ψευδῆ
[355]	πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν.	ἆρα,	φήσει, οὐκ ἀξίων ὄντων νικᾶν
[311]	Εἰ δὲ παρὰ Πολύκλειτον τὸν	Ἀργεῖον	ἢ Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις
[328]	βούληται, ἀποδέδωκεν ὃ ἐγὼ πράττομαι	ἀργύριον·	(ἐὰν δὲ μή, ἐλθὼν εἰς
[311]	ἀφικόμενοι ἐγώ τε καὶ σὺ	ἀργύριον	ἐκείνῳ μισθὸν ἕτοιμοι ἐσόμεθα τελεῖν
[310]	ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ διδῷς	ἀργύριον	καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ
[311]	τὸν Κῷον, τὸν τῶν Ἀσκληπιαδῶν,	ἀργύριον	τελεῖν ὑπὲρ σαυτοῦ μισθὸν ἐκείνῳ,
[311]	παρὰ Πρωταγόραν νῦν ἐπιχειρεῖς ἰέναι,	ἀργύριον	τελῶν ἐκείνῳ μισθὸν ὑπὲρ σεαυτοῦ,
[311]	σε ἤρετο· Τελεῖν τοῦτο τὸ	ἀργύριον	ὡς τίνι ὄντι ἐν νῷ
[357]	διδακτοῦ ὄντος, ἀλλὰ κηδόμενοι τοῦ	ἀργυρίου	καὶ οὐ διδόντες τούτοις κακῶς
[323]	τεκμήριον. ἐν γὰρ ταῖς ἄλλαις	ἀρεταῖς,	ὥσπερ σὺ λέγεις, ἐάν τις
[326]	καὶ ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν	ἀρετή;	ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ
[327]	ἡμῖν ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ	ἀρετή·	διὰ ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως
[323]	καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ πολιτικῇ	ἀρετῇ,	ἐάν τινα καὶ εἰδῶσιν ὅτι
[320]	ἐάν που αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ	ἀρετῇ.	εἰ δὲ βούλει, Κλεινίαν, τὸν
[361]	μάλιστ´ ἂν διδακτὸν φανείη ἡ	ἀρετή.	εἰ μὲν γὰρ ἄλλο τι
[361]	λέγων ὅτι οὐ διδακτόν ἐστιν	ἀρετὴ	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, νῦν σεαυτῷ
[328]	καὶ λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν	ἀρετὴ	καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται, καὶ
[320]	ἐπιδεῖξαι ὡς (διδακτόν ἐστιν ἡ	ἀρετή,	μὴ φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´,
[329]	ἓν μέν τί ἐστιν ἡ	ἀρετή,	μόρια δὲ αὐτῆς ἐστιν ἡ
[360]	τί ποτ´ ἐστὶν αὐτό, ἡ	ἀρετή.	~οἶδα γὰρ ὅτι τούτου φανεροῦ
[361]	μὲν λέγων ὡς οὐ διδακτὸν	ἀρετή,	σὺ δ´ ὡς διδακτόν. καί
[329]	ὡς ἕν τι εἴη συλλήβδην,	ἀρετή·	ταῦτ´ οὖν αὐτὰ δίελθέ μοι
[361]	τι ἦν ἢ ἐπιστήμη ἡ	ἀρετή,	ὥσπερ Πρωταγόρας ἐπεχείρει λέγειν, σαφῶς
[324]	σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ	ἀρετὴν	ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν. τούτου
[328]	ὅστις διαφέρει (ἡμῶν προβιβάσαι εἰς	ἀρετήν,	ἀγαπητόν. ὧν δὴ ἐγὼ οἶμαι
[324]	ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται	ἀρετήν,	ἀποδέδεικταί σοι, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς,
[324]	διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι	ἀρετήν·	ἀποτροπῆς γοῦν ἕνεκα κολάζει. ταύτην
[325]	ἓν αὐτὸ προσαγορεύω εἶναι ἀνδρὸς	ἀρετήν—	εἰ τοῦτ´ ἐστὶν οὗ δεῖ
[340]	φαῦλόν τί φησιν εἶναι τὴν	ἀρετὴν	ἐκτῆσθαι, ὅ ἐστιν πάντων χαλεπώτατον,
[320]	ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι διδακτὸν εἶναι	ἀρετήν·	ἐπειδὴ δέ σου ἀκούω ταῦτα
[319]	ἄριστοι τῶν πολιτῶν ταύτην τὴν	ἀρετὴν	ἣν ἔχουσιν οὐχ οἷοί τε
[325]	μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς	ἀρετήν,	καὶ πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων
[349]	φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε δή, τὴν	ἀρετὴν	καλόν τι φῂς εἶναι, καὶ
[361]	ἡμᾶς ἐξελθεῖν καὶ ἐπὶ τὴν	ἀρετὴν	ὅτι ἔστιν, καὶ πάλιν ἐπισκέψασθαι
[324]	γε ἄνθρωποι ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι	ἀρετήν.	οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας
[329]	εἴ μοι ἀποκρίναιο τόδε. τὴν	ἀρετὴν	φῂς διδακτὸν εἶναι, καὶ ἐγὼ
[324]	ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι καὶ διδακτὸν	ἀρετήν.	ὡς μὲν οὖν εἰκότως ἀποδέχονται
[349]	ἐπονομάσας σεαυτόν, ἀπέφηνας παιδεύσεως καὶ	ἀρετῆς	διδάσκαλον, πρῶτος τούτου μισθὸν ἀξιώσας
[327]	ὅτι τούτου τοῦ πράγματος, ~(τῆς	ἀρετῆς,	εἰ μέλλει πόλις εἶναι, οὐδένα
[340]	ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς γὰρ	ἀρετῆς	ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα θεῖναι—
[324]	πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς	ἀρετῆς·	ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται
[327]	ἀνάγκη μηδεμία διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα	ἀρετῆς	ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν ἄγριοί τινες
[330]	οὖν καὶ ταῦτα μόρια (τῆς	ἀρετῆς,	ἔφην ἐγώ, σοφία τε καὶ
[323]	προσῆκον ταύτης γε μετέχειν τῆς	ἀρετῆς	ἢ μὴ εἶναι πόλεις. αὕτη,
[326]	οὖν τῆς ἐπιμελείας οὔσης περὶ	ἀρετῆς	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ
[323]	~ὅταν δὲ εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς	(ἀρετῆς	ἴωσιν, ἣν δεῖ διὰ δικαιοσύνης
[327]	Σώκρατες, διότι πάντες διδάσκαλοί εἰσιν	ἀρετῆς	καθ´ ὅσον δύνανται ἕκαστος, καὶ
[359]	ἀνδρεία τῶν ἄλλων μορίων τῆς	ἀρετῆς.	καὶ ἐγὼ εὐθὺς τότε πάνυ
[333]	σωφροσύνης σοφία, μόριον δὲ ἑκάτερον	ἀρετῆς,	καὶ πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι
[349]	ταῦτα πάντα μόρια μέν ἐστιν	ἀρετῆς,	καὶ τὰ μὲν τέτταρα αὐτῶν
[360]	ποτ´ ἔχει τὰ περὶ τῆς	ἀρετῆς	καὶ τί ποτ´ ἐστὶν αὐτό,
[328]	ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ	ἀρετῆς	καὶ τῶν ἄλλων πάντων· ἀλλὰ
[339]	καὶ σὺ νῦν διαλεγόμεθα, περὶ	ἀρετῆς,	μετενηνεγμένον δ´ εἰς ποίησιν· τοσοῦτον
[330]	ἐδόξατέ μοι φάναι τὰ τῆς	ἀρετῆς	μόρια εἶναι οὕτως ἔχοντα πρὸς
[329]	ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἑνὸς ὄντος τῆς	ἀρετῆς	μόριά ἐστιν ἃ ἐρωτᾷς. Πότερον,
[330]	οὖν οὕτω καὶ τὰ τῆς	ἀρετῆς	μόρια οὐκ ἔστιν τὸ ἕτερον
[330]	Οὐδὲν ἄρα ἐστὶν τῶν τῆς	ἀρετῆς	μορίων ἄλλο οἷον ἐπιστήμη, οὐδ´
[329]	οἱ ἄνθρωποι τούτων τῶν τῆς	ἀρετῆς	μορίων οἱ μὲν ἄλλο, οἱ
[359]	δὴ πέντε ὄντων μορίων τῆς	ἀρετῆς	οὐδὲν ἔφη εἶναι τὸ ἕτερον
[349]	πάντα δὲ ταῦτα μόρια εἶναι	ἀρετῆς,	οὐχ ὡς τὰ τοῦ χρυσοῦ
[353]	πρὸς τἆλλα μόρια τὰ τῆς	ἀρετῆς	πῶς ποτ´ ἔχει. εἰ οὖν
[331]	οἷον τὸ ἕτερον τῶν τῆς	ἀρετῆς;	σὸς οὗτος ὁ λόγος ἐστίν;
[323]	εἰκότως ἀποδέχονται περὶ ταύτης τῆς	ἀρετῆς	σύμβουλον διὰ τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ
[322]	καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν περὶ	ἀρετῆς	τεκτονικῆς ᾖ λόγος ἢ ἄλλης
[348]	ἐπιεικῆ, καὶ δὴ καὶ περὶ	ἀρετῆς.	τίνα γὰρ ἄλλον ἢ σέ;
[323]	τε καὶ τῆς ἄλλης πολιτικῆς	ἀρετῆς,	τόδε αὖ λαβὲ τεκμήριον. ἐν
[357]	ἀρτίου, ἆρα ἄλλη τις ἢ	ἀριθμητική;	Ὁμολογοῖεν ἂν ἡμῖν οἱ ἄνθρωποι
[342]	Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους	ἄριστα	πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ γὰρ ἐθέλει
[318]	περὶ τῶν οἰκείων, ὅπως ἂν	ἄριστα	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ, ~(καὶ
[313]	τάχα δ´ ἄν τινες, ὦ	ἄριστε,	καὶ τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν
[335]	χειρὸς τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´	ἀριστερᾷ	ἀντελάβετο τοῦ τρίβωνος τουτουΐ, καὶ
[345]	τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον δὲ καὶ	ἄριστοί	εἰσιν οὓς ἂν οἱ θεοὶ
[319]	ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ σοφώτατοι καὶ	ἄριστοι	τῶν πολιτῶν ταύτην τὴν ἀρετὴν
[320]	ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου, καταθέμενος ἐν	Ἀρίφρονος	ἐπαίδευε· καὶ πρὶν ἓξ μῆνας
[355]	βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ δὲ	ἀρκεῖ	καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο
[355]	τι ἢ τὴν ἀνίαν· ἢ	ἀρκεῖ	ὑμῖν τὸ ἡδέως καταβιῶναι τὸν
[326]	τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς	ἁρμονίας	ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν
[349]	διδάσκαλον, πρῶτος τούτου μισθὸν ἀξιώσας	ἄρνυσθαι.	πῶς οὖν οὐ σὲ χρῆν
[341]	εἶναι πάλαι, ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου	ἀρξαμένη,	ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ
[325]	ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων σμικρῶν	ἀρξάμενοι,	μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ
[326]	πρῳαίτατα εἰς διδασκάλων τῆς ἡλικίας	ἀρξάμενοι	φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ
[309]	βοηθῶν ἐμοί, καὶ οὖν καὶ	ἄρτι	ἀπ´ ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον μέντοι
[309]	γε ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ	ἄρτι	ἄρα ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ.
[353]	οὖν σοι δοκεῖ ἐμμένειν οἷς	ἄρτι	ἔδοξεν ἡμῖν, ἐμὲ ἡγήσασθαι ᾗ
[316]	τὰ λεγόμενα. Καὶ ἡμεῖς μὲν	ἄρτι	εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον
[361]	καί μοι δοκεῖ ἡμῶν ἡ	ἄρτι	ἔξοδος τῶν λόγων ὥσπερ ἄνθρωπος
[330]	τοῦτο τὸ πρᾶγμα ὃ ὠνομάσατε	ἄρτι,	ἡ δικαιοσύνη, αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν
[359]	σὺ ἔλεγες τοῖς λόγοις ἀπεδείχθη	ἄρτι	ὅτι ἀδύνατον. Καὶ τοῦτο, ἔφην
[310]	Πρῴην, ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ	ἄρτι	πέπυσαι; Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη,
[318]	ἀρχή ἐστιν, ὦ Πρωταγόρα, ἥπερ	ἄρτι,	περὶ ὧν ἀφικόμην. Ἱπποκράτης γὰρ
[356]	ἐν τῇ τοῦ περιττοῦ καὶ	ἀρτίου	αἱρέσει ἡμῖν ἦν ἡ σωτηρία
[357]	ἐπειδὴ δὲ περιττοῦ τε καὶ	ἀρτίου,	ἆρα ἄλλη τις ἢ ἀριθμητική;
[354]	τῶν πόλεων σωτηρίαι καὶ ἄλλων	ἀρχαὶ	καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν, ὡς
[316]	(Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ δὲ	ἀρχαῖον	Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς τε
[322]	ηὕρετο. οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι κατ´	ἀρχὰς	(ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις δὲ
[361]	σὺ ἐθέλοις, ὅπερ καὶ κατ´	ἀρχὰς	ἔλεγον, μετὰ σοῦ ἂν ἥδιστα
[352]	ἐπιστήμης οὐ τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ	ἄρχειν	ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ μὲν
[326]	εὑρήματα, κατὰ τούτους ἀναγκάζει καὶ	ἄρχειν	καὶ ἄρχεσθαι, ὃς δ´ ἂν
[352]	εἶναι ἡ ἐπιστήμη καὶ οἷον	ἄρχειν	τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἐάνπερ γιγνώσκῃ
[326]	τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν καὶ	ἄρχεσθαι,	ὃς δ´ ἂν ἐκτὸς βαίνῃ
[344]	ἀμήχανος συμφορὰ καθαιρεῖ ἐν πλοίου	ἀρχῇ;	δῆλον ὅτι οὐ τὸν ἰδιώτην·
[318]	εἶπον ὅτι Ἡ αὐτή μοι	ἀρχή	ἐστιν, ὦ Πρωταγόρα, ἥπερ ἄρτι,
[333]	Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ, ἐξ	ἀρχῆς	μοι ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές σοι
[349]	περὶ τούτων, πάλιν ἐπιθυμῶ ἐξ	ἀρχῆς	τὰ μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ,
[352]	οὐκ ἰσχυρὸν οὐδ´ ἡγεμονικὸν οὐδ´	ἀρχικὸν	εἶναι· οὐδὲ ὡς περὶ τοιούτου
[334]	ἀνθρώπου, ταῖς δὲ τοῦ ἀνθρώπου	ἀρωγὸν	καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω
[316]	τις ἐν τῷ οἰκήματι γιγνόμενος	ἀσαφῆ	ἐποίει τὰ λεγόμενα. Καὶ ἡμεῖς
[323]	καὶ ἡ ἀδικία καὶ ἡ	ἀσέβεια	καὶ ~(συλλήβδην πᾶν τὸ ἐναντίον
[332]	ἰσχυρῶς πράττεται, καὶ εἴ τι	ἀσθενείᾳ,	ἀσθενῶς; Ἐδόκει. Καὶ εἴ τι
[323]	τοὺς αἰσχροὺς ἢ σμικροὺς ἢ	ἀσθενεῖς	τίς οὕτως ἀνόητος ὥστε τι
[322]	θηρίων διὰ τὸ πανταχῇ αὐτῶν	ἀσθενέστεροι	εἶναι, καὶ ἡ δημιουργικὴ τέχνη
[320]	ἄνευ τάχους προσῆπτεν, (τοὺς δ´	ἀσθενεστέρους	τάχει ἐκόσμει· τοὺς δὲ ὥπλιζε,
[334]	οἱ ἰατροὶ πάντες ἀπαγορεύουσιν τοῖς	ἀσθενοῦσιν	μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ ἀλλ´ ἢ
[332]	πράττεται, καὶ εἴ τι ἀσθενείᾳ,	ἀσθενῶς;	Ἐδόκει. Καὶ εἴ τι μετὰ
[342]	γνωσθεῖεν ᾧ περίεισιν, πάντας τοῦτο	ἀσκήσειν,	τὴν σοφίαν. νῦν δὲ ἀποκρυψάμενοι
[323]	ὅσα δὲ ἐξ ἐπιμελείας καὶ	ἀσκήσεως	καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ
[311]	Ἱπποκράτη τὸν Κῷον, τὸν τῶν	Ἀσκληπιαδῶν,	ἀργύριον τελεῖν ὑπὲρ σαυτοῦ μισθὸν
[339]	ψόγου τετυγμένον. τοῦτο ἐπίστασαι τὸ	ᾆσμα,	ἢ πᾶν σοι διεξέλθω; Καὶ
[347]	Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο τὸ	ᾆσμα.	Καὶ ὁ Ἱππίας, Εὖ μέν
[343]	ἐπιβουλεύων κολοῦσαι αὐτὸ ἅπαν τὸ	ᾆσμα	πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα
[341]	διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν τούτῳ τῷ	ᾄσματι,	ἐθέλω σοι εἰπεῖν, ~(εἰ βούλει
[344]	περὶ ἑκάστου τῶν (ἐν τῷ	ᾄσματι	εἰρημένων ἀποδεῖξαι ὡς εὖ πεποίηται—
[343]	ὑπερβατὸν δεῖ θεῖναι ἐν τῷ	ᾄσματι	τὸ ἀλαθέως, οὑτωσί πως ὑπειπόντα
[347]	Σώκρατες, καὶ σὺ περὶ τοῦ	ᾄσματος	διεληλυθέναι· ἔστιν μέντοι, ἔφη, καὶ
[345]	σφόδρα καὶ δι´ ὅλου τοῦ	ᾄσματος	ἐπεξέρχεται τῷ τοῦ Πιττακοῦ ῥήματι—
[345]	καὶ τὰ ἐπιόντα γε τοῦ	ᾄσματος	ἔτι μᾶλλον δηλοῖ. φησὶ γάρ—
[339]	πάνυ μοι τυγχάνει μεμεληκὸς τοῦ	ᾄσματος.	Εὖ, ἔφη, λέγεις. πότερον οὖν
[344]	Πιττακείου ῥήματος διὰ παντὸς τοῦ	ᾄσματος.	Λέγει γὰρ μετὰ τοῦτο ὀλίγα
[339]	οὖν, ἔφη, ὅτι προϊόντος τοῦ	ᾄσματος	λέγει που— οὐδέ μοι ἐμμελέως
[343]	εὐθὺς γὰρ τὸ πρῶτον τοῦ	ᾄσματος	μανικὸν ἂν φανείη, εἰ βουλόμενος
[345]	γενέσθαι. ὥστε καὶ τοῦτο τοῦ	ᾄσματος	πρὸς τοῦτο τείνει, (ὅτι εἶναι
[342]	γέ μοι δοκεῖ περὶ τοῦ	ᾄσματος	τούτου, πειράσομαι ὑμῖν διεξελθεῖν. φιλοσοφία
[347]	εἰ δὲ βούλεται, περὶ μὲν	ᾀσμάτων	τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ
[317]	ἵνα καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι·	ἅσμενοι	δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι
[346]	τοιοῦτόν τι αὐτοῖς συμβῇ, ὥσπερ	ἁσμένους	ὁρᾶν καὶ ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ
[318]	εἰς τέχνας, λογισμούς τε καὶ	ἀστρονομίαν	καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες—
[315]	φύσεώς τε καὶ τῶν μετεώρων	ἀστρονομικὰ	ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὁ
[321]	γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ	ἄστρωτον	καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ καὶ
[309]	πολύ γε. (ΕΤ. Τί φῄς;	ἀστῷ	ἢ ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ.
[313]	τούτων τί χρηστὸν καὶ πονηρόν,	ἀσφαλές	σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ παρὰ
[351]	πρὸς τὴν νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ	ἀσφαλέστερον	εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ πρὸς
[335]	οὐκ ἐθέλεις καὶ ἐμοί τις	ἀσχολία	ἐστὶν καὶ οὐκ ἂν οἷός
[339]	μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ λέγοι)	ἀτάρ,	ἔφην ἐγώ, σοὶ οὐ φαίνεται;
[340]	κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν,	ἀτὰρ	καὶ ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ
[335]	ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι,	ἀτὰρ	(καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ φιλῶ,
[321]	πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ γένει πορίζων.	ἅτε	δὴ οὖν οὐ πάνυ τι
[341]	ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν	ἅτε	Λέσβιος ὢν καὶ ἐν φωνῇ
[322]	ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν ἀλλήλους	ἅτε	οὐκ ἔχοντες τὴν πολιτικὴν τέχνην,
[343]	ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης,	(ἅτε	φιλότιμος ὢν ἐπὶ σοφίᾳ, ἔγνω
[314]	ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν μὴ	ἀτελὴς	γένοιτο, ἀλλὰ διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν,
[352]	δὲ ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον,	ἀτεχνῶς	(διανοούμενοι περὶ τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ
[326]	ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ πράττωσιν, ἀλλ´	ἀτεχνῶς	ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ τοῖς μήπω
[361]	φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν ἂν ὅτι	Ἄτοποί	γ´ ἐστέ, ὦ Σώκρατές τε
[309]	καὶ ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου ἔρχομαι.	ἄτοπον	μέντοι τί σοι ἐθέλω εἰπεῖν·
[317]	ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται, ἀλλ´	ἅττ´	ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι, ταῦτα ὑμνοῦσιν—
[316]	οὖν ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´	ἄττα	διατρίψαντες καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν
[315]	τε καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ	ἄττα	διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὁ δ´
[333]	Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν ἀγαθὰ	ἄττα	εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν, ἦν
[351]	σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´	ἄττα	καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά;
[352]	κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς ὥστε ἄλλ´	ἄττα	πράττειν ἢ ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ,
[354]	ἐροίμεθα· Ὦ ἄνθρωποι οἱ λέγοντες	αὖ	ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα οὐ
[318]	τέχνας αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας πάλιν	αὖ	ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς
[335]	τὸν λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν, ~καὶ	αὖ	βραχέα (οὕτως ὥστε μηδένα σοῦ
[325]	τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν	αὖ	γράμματα μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν
[361]	μὴ διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας δ´	αὖ	διδακτὸν τότε ὑποθέμενος, νῦν τοὐναντίον
[359]	ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι πάντες	αὖ	ἔρχονται, καὶ δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι,
[333]	ἡ σοφία; τὸ δὲ πρότερον	αὖ	ἐφάνη ἡμῖν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[313]	τις τύχῃ περὶ τὴν ψυχὴν	αὖ	ἰατρικὸς ὤν. εἰ μὲν οὖν
[351]	οὐκ ἔστιν ἀγαθά, ἔστι δ´	αὖ	καὶ ἃ τῶν ἀνιαρῶν οὐκ
[326]	ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ τ´	αὖ	κιθαρισταί, ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε
[323]	τῆς ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε	αὖ	λαβὲ τεκμήριον. ἐν γὰρ ταῖς
[355]	(ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις	αὖ	λέγετε ὅτι γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος
[326]	πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο	αὖ	μάθε· οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ
[337]	παρὰ δόξαν ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´	αὖ	οἱ ἀκούοντες μάλιστ´ ἂν οὕτως
[341]	ἴσως οὖν καὶ τὸ χαλεπὸν"	αὖ	οἱ Κεῖοι καὶ ὁ Σιμωνίδης
[350]	ἀλλὰ μαινόμενοι φαίνονται; καὶ ἐκεῖ	αὖ	οἱ σοφώτατοι οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί
[326]	τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων	αὖ	ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν,
[329]	αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις, καὶ	αὖ	πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις ἐλέγετο
[338]	καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´	αὖ	Πρωταγόραν πάντα κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ
[329]	εἰσιν, ἄδικοι δέ, καὶ δίκαιοι	αὖ,	σοφοὶ δὲ οὔ. ~Ἔστιν γὰρ
[336]	βούλεται, καὶ σὺ ὅπως ἂν	αὖ	σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[351]	αὐτῶν ἀποβήσεται ἄλλο; καὶ αὖθις	αὖ	τὰ ἀνιαρὰ ὡσαύτως οὕτως οὐ
[316]	Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς δὲ	αὖ	τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας, τοὺς
[326]	ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις	αὖ	τούς τε νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν
[333]	ὄντι σοφία ἐναντία καὶ σωφροσύνη	αὖ	φαίνεται· ἦ γάρ, ὦ Πρωταγόρα,
[332]	(ἔφη, οὕτως, οὐ μέντοι οὐδὲ	αὖ	ὡς σύ μοι δοκεῖς οἴεσθαι.
[324]	τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ	αὖθις	ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε
[355]	ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ	αὖθις	αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων ὁ
[351]	ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται ἄλλο; καὶ	αὖθις	αὖ τὰ ἀνιαρὰ ὡσαύτως οὕτως
[347]	Ναί, ἔφη, ὦ Ἱππία, εἰς	αὖθίς	γε· νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν
[355]	μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἔπειτα	αὖθις	ἡδεῖ τε (καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι
[361]	καὶ περὶ τούτων δὲ εἰς	αὖθις,	ὅταν βούλῃ, διέξιμεν· νῦν δ´
[357]	καὶ ἐπιστήμη ἐστὶν αὕτη, εἰς	αὖθις	σκεψόμεθα· ὅτι δὲ ἐπιστήμη ἐστίν,
[311]	ἀλλὰ δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν	αὐλήν,	καὶ περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως
[311]	Μετὰ ταῦτα ἀναστάντες εἰς τὴν	αὐλὴν	περιῇμεν· καὶ ἐγὼ (ἀποπειρώμενος τοῦ
[327]	εἰ οὖν οὕτω καὶ ἐν	αὐλήσει	πᾶσαν προθυμίαν καὶ ἀφθονίαν εἴχομεν
[327]	πρὸς τοὺς ἰδιώτας καὶ μηδὲν	αὐλήσεως	ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου καὶ νῦν,
[327]	ὁ ὑὸς εὐφυέστατος γενόμενος εἰς	αὔλησιν,	οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου
[318]	ἐκείνῳ, εἴποι ἂν ὅτι εἰς	αὔλησιν·	οὕτω δὴ καὶ σὺ εἰπὲ
[327]	ἂν φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν	αὐληταί	γ´ ἂν πάντες ἦσαν ἱκανοὶ
[327]	πόλιν εἶναι εἰ μὴ πάντες	αὐληταὶ	ἦμεν ὁποῖός τις ἐδύνατο ἕκαστος,
[327]	Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν ἀγαθοὺς	αὐλητὰς	τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι ἢ τῶν
[323]	λέγεις, ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς	αὐλητὴς	εἶναι, ἢ ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην
[327]	ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ	αὐλητοῦ	φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´
[347]	εἰσίν, οὐκ ἂν ἴδοις οὔτ´	αὐλητρίδας	οὔτε ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας, ἀλλὰ
[347]	ὑπὸ ἀπαιδευσίας, τιμίας ποιοῦσι (τὰς	αὐλητρίδας,	πολλοῦ μισθούμενοι ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν
[327]	μᾶλλον, ὦ Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν	αὐλητῶν	ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι
[327]	καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς	αὐλοῦντα,	καὶ μὴ ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ
[347]	μισθούμενοι ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν	αὐλῶν,	καὶ διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς
[354]	τέλος (λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες	αὐτὰ	ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς
[361]	δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν ἔχω καταφανῆ	αὐτὰ	γενέσθαι, καὶ βουλοίμην ἂν ταῦτα
[329]	λόγους καὶ καλοὺς εἰπεῖν, ὡς	αὐτὰ	δηλοῖ, ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς
[329]	εἴη συλλήβδην, ἀρετή· ταῦτ´ οὖν	αὐτὰ	δίελθέ μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ,
[339]	οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ	αὐτὰ	ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι ὁπότε τὸν
[314]	ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν δέξασθαι	αὐτὰ	εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ
[355]	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως πράττει	αὐτά,	ἐξὸν μὴ πράττειν, ὑπὸ τῶν
[359]	καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ τὰ	αὐτὰ	(ἔρχονται οἱ δειλοί τε καὶ
[321]	δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ	αὐτὰ	ἔσῳζεν· καὶ τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν
[320]	χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν	αὐτὰ	θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ γῆς
[353]	τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν γε	αὐτά.	ἴσως γὰρ ἂν λεγόντων ἡμῶν
[333]	ἕτερον εἶναι καὶ ἀνόμοια καὶ	αὐτὰ	καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ
[354]	Πότερον (οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ	αὐτὰ	καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ παραχρῆμα
[356]	φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ	αὐτὰ	μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν
[353]	καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ	αὐτὰ	πῇ φατε εἶναι; (πότερον ὅτι
[355]	κακὰ ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως	αὐτὰ	ποιεῖ. ἐὰν οὖν τις ἡμᾶς
[353]	γιγνώσκοντες ὅτι πονηρά ἐστιν, ὅμως	αὐτὰ	πράττειν; Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´
[320]	γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν	αὐτὰ	πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ
[355]	ταῦτα, δυοῖν καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν	αὐτά,	πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ,
[321]	Διὸς ὥρας εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς	αὐτὰ	πυκναῖς τε θριξὶν καὶ στερεοῖς
[336]	ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε καὶ	αὐτὰ	τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ νῦν
[310]	οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων· ἀλλ´	αὐτὰ	ταῦτα καὶ νῦν ἥκω παρὰ
[321]	εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι τὰ	αὐτὰ	ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε καὶ
[316]	πράττοντα· οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ	αὐτὰ	φθόνοι τε γίγνονται καὶ ἄλλαι
[344]	ἄλλου ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος—	αὐτὰρ	ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός,
[330]	ἄλλο ὅσιον εἴη, εἰ μὴ	αὐτή	(γε ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται.
[318]	~(Καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι Ἡ	αὐτή	μοι ἀρχή ἐστιν, ὦ Πρωταγόρα,
[330]	οὐδ´ ἡ δύναμις αὐτοῦ ἡ	αὐτή·	οὐδὲ τῶν ἄλλων οὐδέν ἐστιν
[337]	μανθάνοντά τι καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα	αὐτῇ	τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά
[314]	τὴν τιμὴν τὸ μάθημα ἐν	αὐτῇ	τῇ ψυχῇ λαβόντα καὶ μαθόντα
[345]	ἢ ὑπὸ ἄλλου τινὸς περιπτώματος—	αὕτη	γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις,
[357]	τοίνυν τέχνη καὶ ἐπιστήμη ἐστὶν	αὕτη,	εἰς αὖθις σκεψόμεθα· ὅτι δὲ
[324]	πόλις εἶναι; ἐν τούτῳ γὰρ	αὕτη	λύεται ἡ ἀπορία ἣν σὺ
[356]	ἡ τοῦ φαινομένου δύναμις; ἢ	αὕτη	μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα καὶ ἐποίει
[323]	ἀρετῆς ἢ μὴ εἶναι πόλεις.	αὕτη,	ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα
[330]	τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο; τὴν	αὐτὴν	ἐμοὶ ἢ ἄλλην; Τὴν αὐτήν,
[351]	εἰ οὐκ ἀγαθά, τὴν ἡδονὴν	αὐτὴν	ἐρωτῶν εἰ οὐκ ἀγαθόν ἐστιν.
[330]	αὐτὴν ἐμοὶ ἢ ἄλλην; Τὴν	αὐτήν,	ἔφη. Ἔστιν ἄρα τοιοῦτον ἡ
[321]	ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς	αὐτὴν	κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι—
[323]	αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι δὲ	αὐτὴν	οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´
[328]	διδάξειεν τοὺς τῶν χειροτεχνῶν ὑεῖς	αὐτὴν	ταύτην τὴν τέχνην ἣν δὴ
[316]	εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ μεταχειριζομένους	αὐτὴν	τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ
[352]	καὶ σοὶ τοιοῦτόν τι περὶ	αὐτῆς	δοκεῖ, ἢ καλόν τε εἶναι
[340]	ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν δέ τις	αὐτῆς	εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα
[329]	ἐστιν ἡ ἀρετή, μόρια δὲ	αὐτῆς	ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη
[323]	οὐχὶ ἁμῶς γέ πως μετέχειν	αὐτῆς,	ἢ μὴ εἶναι ἐν ἀνθρώποις.
[316]	παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς	αὐτῆς,	πρόσχημα ποιεῖσθαι καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς
[323]	διὰ τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι	αὐτῆς,	ταῦτα λέγω· ὅτι δὲ αὐτὴν
[353]	ἢ ὅτι οὐ κατὰ τὴν	αὐτῆς	τῆς ἡδονῆς τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν
[337]	τὸ πρυτανεῖον τῆς σοφίας καὶ	αὐτῆς	τῆς πόλεως εἰς τὸν μέγιστον
[359]	δειλοὶ ἔρχονται καὶ οἱ ἀνδρεῖοι.	αὐτίκα	εἰς τὸν πόλεμον οἱ μὲν
[318]	οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ ἂν εἰ	αὐτίκα	μάλα μεταβαλὼν τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης
[348]	μοῦνος δ´ εἴπερ τε νοήσῃ,	αὐτίκα	περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται καὶ
[343]	τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι	αὐτὸ	ἅπαν τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς
[313]	ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν	αὐτὸ	γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ ἂν
[340]	γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ τὸ	αὐτό	ἐστιν τὸ εἶναι τῷ γενέσθαι,
[354]	μειζόνων ἡδονῶν ἀποστερῇ ἢ ὅσας	αὐτὸ	ἔχει, ἢ λύπας μείζους παρασκευάζῃ
[361]	σπεύδοντι ὀλίγου πάντα (μᾶλλον φανῆναι	αὐτὸ	ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως ἂν
[360]	ἀρετῆς καὶ τί ποτ´ ἐστὶν	αὐτό,	ἡ ἀρετή. ~οἶδα γὰρ ὅτι
[319]	ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν δὲ	αὐτὸ	ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι μηδ´
[325]	ἀγαθοί. ὅτι μὲν γὰρ διδακτὸν	αὐτὸ	ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ,
[351]	ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες, σκοπώμεθα	αὐτό,	καὶ ἐὰν μὲν πρὸς λόγον
[342]	παιδὸς μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν	αὐτὸ	καὶ τῶν νῦν εἰσὶν οἳ
[343]	ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ	αὐτὸ	κοινῇ ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ
[319]	ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας.	Αὐτὸ	μὲν οὖν τοῦτό ἐστιν, ἔφη,
[330]	ἕτερον οἷον τὸ (ἕτερον, οὔτε	αὐτὸ	οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ
[344]	ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν ἂν εἴη	αὐτὸ	οὕτω διελθεῖν· ἀλλὰ τὸν τύπον
[356]	καὶ ὁπότε τὸ ἔλαττον, ἢ	αὐτὸ	πρὸς ἑαυτὸ ἢ τὸ ἕτερον
[325]	ὅσιον εἶναι, καὶ συλλήβδην ἓν	αὐτὸ	προσαγορεύω εἶναι ἀνδρὸς ἀρετήν— εἰ
[324]	τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται,	αὐτό	σε διδάξει ὅτι οἵ γε
[338]	μὴ δοκῇ πρόθυμος εἶναι πρὸς	αὐτὸ	τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ
[354]	τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε	αὐτὸ	τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ πρὸς
[354]	ὁ αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε	αὐτὸ	τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν ἢ
[330]	τοῦτο συνέφη. Πότερον δὲ τοῦτο	αὐτὸ	τὸ πρᾶγμά φατε τοιοῦτον πεφυκέναι
[337]	συνεληλυθότας τῆς τε Ἑλλάδος εἰς	αὐτὸ	τὸ πρυτανεῖον τῆς σοφίας καὶ
[354]	ἐπεὶ εἰ κατ´ ἄλλο τι	αὐτὸ	τὸ χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ
[354]	ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ	αὐτὸ	τὸ χαίρειν τότε λέγετε κακὸν
[330]	ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη,	αὐτὸ	τοῦτο δίκαιόν ἐστιν ἢ ἄδικον;
[345]	καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ	αὐτὸ	τοῦτο εἰρημένον. οὐ γὰρ οὕτως
[337]	ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´	αὐτὸ	τοῦτο νῦν συνεληλυθότας τῆς τε
[351]	εἶναι τὸ σκέμμα καὶ τὸ	αὐτὸ	φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν,
[357]	ποτ´ ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς	αὐτό	φατε εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ
[353]	ποτ´ ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς	αὐτό	φατε εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί
[314]	καὶ γὰρ οὐ μόνος Πρωταγόρας	αὐτόθι	ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ Ἱππίας ὁ
[320]	σοι παμπόλλους ἔχω λέγειν, οἳ	αὐτοὶ	ἀγαθοὶ ὄντες οὐδένα πώποτε βελτίω
[324]	καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν δὲ	αὐτοὶ	ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν.
[350]	τῶν μὴ ἐπισταμένων παλαίειν καὶ	αὐτοὶ	αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν
[348]	μὲν τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν χαίρειν,	αὐτοὶ	δ´ ἑαυτοῖς σύνεισιν δι´ ἑαυτῶν,
[342]	Κρῆτες, ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ	αὐτοὶ	διδάσκουσιν. εἰσὶν δὲ ἐν ταύταις
[350]	μὴ ἐπισταμένων θαρραλεώτεροί εἰσιν, καὶ	αὐτοὶ	ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν
[329]	οὐδὲν ἔχουσιν οὔτε ἀποκρίνασθαι οὔτε	αὐτοὶ	ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις καὶ
[326]	ζῆν κατὰ παράδειγμα, (ἵνα μὴ	αὐτοὶ	ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ πράττωσιν, ἀλλ´
[313]	που ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων οὔτε	αὐτοὶ	ἴσασιν ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν
[348]	κἀγαθὸς εἶναι, ὥσπερ τινὲς ἄλλοι	αὐτοὶ	μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους δὲ
[357]	(ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε που καὶ	αὐτοὶ	ὅτι ἀμαθίᾳ πράττεται. ὥστε τοῦτ´
[342]	σοφισταῖς λανθάνοντες τοὺς ξένους, καὶ	αὐτοὶ	οὐδένα ἐῶσιν τῶν νέων (εἰς
[357]	τι ἢ ἀμαθίαν εἶναι οὔτε	αὐτοὶ	οὔτε τοὺς ὑμετέρους παῖδας παρὰ
[320]	οὔτε τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν, ἀλλ´	αὐτοὶ	περιιόντες νέμονται ὥσπερ ἄφετοι, ἐάν
[317]	ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ	αὐτοί	τε ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων καὶ
[352]	βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν πράττειν, ἐξὸν	αὐτοῖς,	ἀλλὰ ἄλλα πράττειν· καὶ ὅσους
[321]	τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ	αὐτοῖς	ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς τὰς
[346]	τῶν γονέων ἢ πατρίδος, ἵνα	αὐτοῖς	ἀμελοῦσιν αὐτῶν μὴ ἐγκαλῶσιν οἱ
[319]	(πόλεως διοικήσεως δέῃ βουλεύσασθαι, συμβουλεύει	αὐτοῖς	ἀνιστάμενος περὶ τούτων ὁμοίως μὲν
[328]	τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι γὰρ ἐν	αὐτοῖς	εἰσιν ἐλπίδες· νέοι γάρ. Πρωταγόρας
[320]	ἄοπλον διδοὺς φύσιν ἄλλην τιν´	αὐτοῖς	ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς σωτηρίαν. ἃ
[325]	ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατιθέασιν	αὐτοῖς	ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν
[309]	ὦ Σώκρατες, ὥς γ´ ἐν	αὐτοῖς	ἡμῖν εἰρῆσθαι, καὶ πώγωνος ἤδη
[322]	εἶναι, καὶ ἡ δημιουργικὴ τέχνη	αὐτοῖς	πρὸς μὲν τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς
[346]	οὖν πονηρούς, ὅταν τοιοῦτόν τι	αὐτοῖς	συμβῇ, ὥσπερ ἁσμένους ὁρᾶν καὶ
[319]	ἐὰν δέ τις ἄλλος ἐπιχειρῇ	αὐτοῖς	συμβουλεύειν ὃν ἐκεῖνοι μὴ οἴονται
[350]	ἐξείη ἄν σοι, χρωμένῳ τοῖς	αὐτοῖς	τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν ὡς κατὰ
[352]	ἀνθρώπους καὶ διδάσκειν ὅ ἐστιν	αὐτοῖς	τοῦτο τὸ πάθος, ~ὅ φασιν
[355]	τε καὶ ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς	αὐτοῖς	τούτοις, καὶ λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος
[347]	ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας, ἀλλὰ αὐτοὺς	αὑτοῖς	ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι ἄνευ τῶν
[342]	ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς παρ´	αὑτοῖς	συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ ἤδη ἄχθωνται
[320]	νέμονται ὥσπερ ἄφετοι, ἐάν που	αὐτόματοι	περιτύχωσιν τῇ ἀρετῇ. εἰ δὲ
[323]	ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ	αὐτομάτου,	ἀλλὰ διδακτόν τε καὶ ἐξ
[319]	λέγειν καταθορυβηθείς, ἢ οἱ τοξόται	αὐτὸν	ἀφελκύσωσιν ἢ ἐξάρωνται κελευόντων τῶν
[312]	ὑπέφαινέν τι ἡμέρας, ὥστε καταφανῆ	αὐτὸν	γενέσθαι— Εἰ μέν τι τοῖς
[315]	ἀντικρὺ προστῴῳ ἐν θρόνῳ· περὶ	αὐτὸν	δ´ ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός
[328]	πολὺν χρόνον κεκηλημένος ἔτι πρὸς	αὐτὸν	ἔβλεπον ὡς ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν
[311]	ἡμέτερα χρήματα καὶ τούτοις πείθωμεν	αὐτόν,	εἰ δὲ μή, καὶ τὰ
[327]	νόμοις καὶ ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον	αὐτὸν	εἶναι καὶ δημιουργὸν τούτου τοῦ
[312]	ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί ἂν εἴποιμεν	αὐτὸν	εἶναι, ὦ Σώκρατες, ἢ ἐπιστάτην
[318]	ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ, ἐπανέροιτο	αὐτὸν	εἰς ὅτι βελτίων καθ´ ἡμέραν
[320]	πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι, τὰ δὲ	αὐτὸν	ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν ἔχεις ἐναργέστερον
[318]	βελτίων ἔσται καὶ ἐπιδώσει, εἰ	αὐτὸν	ἐπανέροιτο· Τί δὴ φῂς βελτίω
[331]	Καὶ ἐγὼ θαυμάσας εἶπον πρὸς	αὐτόν·	Ἦ γὰρ οὕτω σοι τὸ
[310]	ἀλλὰ τί οὐ βαδίζομεν παρ´	αὐτόν,	~(ἵνα ἔνδον καταλάβωμεν; καταλύει δ´,
[311]	τοῦ Ἱπποκράτους τῆς ῥώμης διεσκόπουν	αὐτὸν	καὶ ἠρώτων, Εἰπέ μοι, ἔφην
[327]	τούτου τοῦ πράγματος, εἰ δέοι	αὐτὸν	κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς μήτε
[343]	Πιττακοῦ, ὥσπερ ἂν εἰ θεῖμεν	αὐτὸν	λέγοντα τὸν Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην
[333]	τὸ ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ οὖν ἑώρων	αὐτὸν	οὕτως ἔχοντα, εὐλαβούμενος ἠρέμα ἠρόμην.
[355]	ὅτι κακά ἐστιν, οὐ δέον	αὐτὸν	πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν.
[345]	εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι, δεῖ	αὐτὸν	πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε καὶ
[345]	τε, καὶ κακόν γε τὸν	αὐτὸν	τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον δὲ καὶ
[317]	Καὶ ἐγώ— ὑπώπτευσα γὰρ βούλεσθαι	αὐτὸν	τῷ τε Προδίκῳ καὶ τῷ
[310]	μέλλων σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην	αὐτόν,	ὑπό τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ
[342]	πολλὰ ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει	(αὐτὸν	φαῦλόν τινα φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου
[339]	πρὸς τὸν Πρόδικον, καὶ καλέσας	αὐτόν,	Ὦ Πρόδικε, ἔφην ἐγώ, σὸς
[311]	ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει, καταληψόμεθα	αὐτόν,	ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον. Μετὰ
[318]	τοῦ Ἡρακλεώτου, καὶ ἀφικόμενος παρ´	αὐτόν,	ὥσπερ παρὰ σὲ (νῦν, ἀκούσειεν
[345]	γὰρ ἄνδρα καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις	αὑτὸν	ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ
[321]	σοφὸς ὢν ὁ Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν	αὑτὸν	(καταναλώσας τὰς δυνάμεις εἰς τὰ
[348]	τὸ διαλέγεσθαι καὶ ἐκέλευεν ἐρωτᾶν	αὑτὸν	ὡς ἀποκρινούμενος. Εἶπον δὴ ἐγώ·
[348]	δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ καὶ	αὐτὸς	ἀγαθὸς εἶ καὶ ἄλλους οἷός
[315]	πρόσθεν εἶναι Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ	αὐτὸς	ἀναστρέφοι καὶ οἱ μετ´ ἐκείνου,
[348]	ἄλλο τι βουλόμενον ἢ ἃ	αὐτὸς	ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι
[319]	καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν ἢ	αὐτὸς	ἀποστῇ ὁ ἐπιχειρῶν λέγειν καταθορυβηθείς,
[340]	οὐκ ἐναντία λέγει ὁ Σιμωνίδης	αὐτὸς	αὑτῷ. καὶ ἴσως ἂν (φαίη
[339]	καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία λέγει	αὐτὸς	αὑτῷ ὁ ποιητής; Οὐ καλῶς,
[340]	οὐ γὰρ φαίνεται ἐναντία λέγειν	αὐτὸς	αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ γάρ, ὦ
[335]	ἔγνων γὰρ ὅτι οὐκ ἤρεσεν	αὐτὸς	αὑτῷ ταῖς (ἀποκρίσεσιν ταῖς ἔμπροσθεν,
[312]	καὶ τοῦτό τίς σε προσέροιτο·	~(Αὐτὸς	δὲ δὴ ὡς τίς γενησόμενος
[316]	οἰκίας μεγάλης τε καὶ εὐδαίμονος,	αὐτὸς	δὲ τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος
[311]	ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς δὲ γενησόμενος	αὐτός;	Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν
[339]	Πῶς γὰρ ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν	αὐτὸς	ἑαυτῷ ὁ ταῦτα ἀμφότερα λέγων,
[343]	εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ περιγένοιτο αὐτοῦ,	αὐτὸς	εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς τότε ἀνθρώποις.
[360]	φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς;	Αὐτός,	ἔφη, πέρανον. Ἕν γ´, ἔφην
[346]	οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ	αὐτὸς	ἢ τύραννον ἢ ἄλλον τινὰ
[323]	ὅτι ἄδικός ἐστιν, ἐὰν οὗτος	αὐτὸς	καθ´ αὑτοῦ τἀληθῆ λέγῃ ἐναντίον
[334]	σὺ οἷός τ´ εἶ καὶ	αὐτὸς	καὶ ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν
[335]	περὶ σοῦ, φῂς δὲ καὶ	αὐτός,	καὶ ἐν μακρολογίᾳ καὶ ἐν
[346]	ἂν εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι	αὐτὸς	καὶ τὰ μέσα ἀποδέχεται ὥστε
[320]	πρέπει. Προμηθέα δὲ παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς	αὐτὸς	νεῖμαι, Νείμαντος δέ μου, ἔφη,
[325]	καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ	αὐτὸς	(ὁ πατὴρ περὶ τούτου διαμάχονται,
[340]	ἐγώ, ἐν μὲν τοῖς πρώτοις	αὐτὸς	ὁ Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ γνώμην
[348]	σέ; ὅς γε οὐ μόνον	αὐτὸς	οἴει καλὸς κἀγαθὸς εἶναι, ὥσπερ
[320]	τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων ὁ	αὐτὸς	οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς περὶ
[339]	ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι ὁ	αὐτὸς	οὗτος καὶ τάδε λέγει κἀκεῖνα
[324]	ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε	αὐτὸς	οὗτος μήτε ἄλλος ὁ τοῦτον
[320]	δὲ αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε	αὐτὸς	παιδεύει οὔτε τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν,
[316]	ἀκούσας δὲ οὗ ἕνεκα ἤλθομεν,	αὐτὸς	σκέψαι. Τί οὖν δή ἐστιν,
[320]	καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ	αὐτὸς	σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς παιδεύει
[312]	δή ἐστιν τοῦτο περὶ οὗ	αὐτός	τε ἐπιστήμων ἐστὶν ὁ σοφιστὴς
[354]	περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι ὁ	αὐτὸς	τρόπος; τότε καλεῖτε αὐτὸ τὸ
[339]	ὅς γε τὸ μὲν πρῶτον	αὐτὸς	ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν
[331]	αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ μὲν γὰρ	αὐτὸς	ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην ἂν
[337]	ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν καὶ	αὐτός,	ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[349]	δ´ ἐγώ, τὸ μέν τι	αὐτοῦ	αἰσχρόν, τὸ δέ τι καλόν,
[331]	εἴ τις τὸ εἴ" ἀφέλοι	αὐτοῦ.	Ἀλλὰ μέντοι, ἦ δ´ ὅς,
[338]	ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα	αὐτοῦ	ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν
[352]	ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης οὐ τὴν ἐπιστήμην	αὐτοῦ	ἄρχειν ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ
[343]	ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ περιγένοιτο	αὐτοῦ,	αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς τότε
[317]	ἐνδείξασθαι καὶ καλλωπίσασθαι ὅτι ἐρασταὶ	(αὐτοῦ	ἀφιγμένοι εἶμεν— Τί οὖν, ἔφην
[313]	κακῶς πράττειν, χρηστοῦ ἢ πονηροῦ	αὐτοῦ	γενομένου, περὶ δὲ τούτου οὔτε
[311]	εἰς τὴν αὐλήν, καὶ περιιόντες	αὐτοῦ	διατρίψωμεν ἕως ἂν φῶς γένηται·
[361]	ἔστιν, καὶ πάλιν ἐπισκέψασθαι περὶ	αὐτοῦ	εἴτε διδακτὸν εἴτε μὴ διδακτόν,
[329]	ἐγὼ (ἔλεγον πάντα ὀνόματα τοῦ	αὐτοῦ	ἑνὸς ὄντος. τοῦτ´ ἐστὶν ὃ
[347]	ἔφη, καὶ (ἐμοὶ λόγος περὶ	αὐτοῦ	εὖ ἔχων, ὃν ὑμῖν ἐπιδείξω,
[330]	οὔτε αὐτὸ οὔτε ἡ δύναμις	αὐτοῦ;	ἢ δῆλα δὴ ὅτι οὕτως
[330]	τὰ ὦτα, οὐδ´ ἡ δύναμις	αὐτοῦ	ἡ αὐτή· οὐδὲ τῶν ἄλλων
[309]	προσεῖχον τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε	αὐτοῦ	θαμά. (ΕΤ. Καὶ τί ἂν
[310]	Καὶ ἐγὼ τὴν φωνὴν γνοὺς	αὐτοῦ,	Ἱπποκράτης, ἔφην, οὗτος· μή τι
[315]	καὶ τῶν ξένων πολῖταί τε	αὐτοῦ	καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ
[341]	ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν εἰ ἤκουεν	αὐτοῦ	λέγοντος ὅτι ἐστὶν κακὸν ἐσθλὸν
[339]	ἔσται τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ	αὐτοῦ	μὲν περὶ οὗπερ ἐγώ τε
[320]	οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς περὶ	αὐτοῦ	μὴ διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου,
[314]	ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς	αὐτοῦ	~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους,
[334]	καὶ ὄψοις. Εἰπόντος οὖν ταῦτα	αὐτοῦ	οἱ παρόντες ἀνεθορύβησαν ὡς εὖ
[352]	εἶναι· οὐδὲ ὡς περὶ τοιούτου	αὐτοῦ	ὄντος διανοοῦνται, ἀλλ´ ἐνούσης πολλάκις
[325]	οὕτω μὲν ἔχει, οὕτω δ´	αὐτοῦ	πεφυκότος οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ
[332]	δὴ ὡσαύτως πράττεται, ὑπὸ τοῦ	αὐτοῦ	πράττεται, καὶ εἴ τι ἐναντίως,
[349]	εἶναι, καὶ ὡς καλοῦ ὄντος	αὐτοῦ	σὺ διδάσκαλον σαυτὸν παρέχεις; Κάλλιστον
[339]	τε καὶ οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι	αὐτοῦ	τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι
[339]	ἐσκοτώθην τε καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος	αὐτοῦ	ταῦτα καὶ τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων·
[337]	διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ	αὐτοῦ	ταῦτα, ὁ Πρόδικος, Καλῶς μοι,
[318]	ὥσπερ παρὰ σὲ (νῦν, ἀκούσειεν	αὐτοῦ	ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ, ὅτι
[310]	δεῦρο ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ γιγνώσκων	αὐτοῦ	τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν πτοίησιν,
[344]	οὕτω διελθεῖν· ἀλλὰ τὸν τύπον	αὐτοῦ	τὸν ὅλον διεξέλθωμεν καὶ τὴν
[354]	τι οὖν πάλιν καὶ περὶ	αὐτοῦ	τοῦ λυπεῖσθαι ὁ αὐτὸς τρόπος;
[358]	βελτίω· οὐδὲ τὸ ἥττω εἶναι	αὑτοῦ	ἄλλο τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ
[359]	οἷον τὸ ἕτερον, ἰδίαν δὲ	αὑτοῦ	ἕκαστον ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´ οὐ
[318]	οἰκείων, ὅπως ἂν ἄριστα τὴν	αὑτοῦ	οἰκίαν διοικοῖ, ~(καὶ περὶ τῶν
[323]	ἐστιν, ἐὰν οὗτος αὐτὸς καθ´	αὑτοῦ	τἀληθῆ λέγῃ ἐναντίον πολλῶν, ὃ
[347]	οὔτε ὀρχηστρίδας οὔτε ψαλτρίας, ἀλλὰ	αὐτοὺς	αὑτοῖς ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι ἄνευ
[348]	καὶ σέ, καταθεμένους τοὺς ποιητὰς	αὐτοὺς	δι´ ἡμῶν αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους
[346]	τοῖς γονεῦσιν ἢ πατρίδι ἀδικηθέντες,	αὐτοὺς	ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας
[350]	ὀρθῶς ὡμολόγησα. ἔπειτα τοὺς ἐπισταμένους	αὐτοὺς	ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας ἀποφαίνεις καὶ
[353]	Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν	αὐτοὺς	ἐγώ τε καὶ σὺ πάλιν·
[346]	ὥστε ἔτι μᾶλλον ψέγειν τε	αὐτοὺς	καὶ ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς ταῖς
[342]	μὲν ὦτά τε κατάγνυνται μιμούμενοι	(αὐτούς,	καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν
[347]	περὶ ὧν λέγουσιν, ἐπαγόμενοί τε	αὐτοὺς	οἱ πολλοὶ ἐν τοῖς λόγοις
[317]	εἶναι οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι γὰρ	αὐτοὺς	οὔ τι διαπράξασθαι ὃ ἐβουλήθησαν—
[318]	τοὺς νέους· (τὰς γὰρ τέχνας	αὐτοὺς	πεφευγότας ἄκοντας πάλιν αὖ ἄγοντες
[354]	ἡμῖν ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν ἂν	αὐτοὺς	τὸ ἐναντίον εἰ ἐροίμεθα· Ὦ
[353]	καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν	αὐτούς,	ὦ Πρωταγόρα, ἄλλο τι ἀποκρίνασθαι
[353]	ἐλέγομεν; εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε πρὸς	αὐτοὺς	ὡδί· Ἀκούετε δή· πειρασόμεθα γὰρ
[321]	ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε καὶ	αὐτοφυὴς	ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν τὰ μὲν
[314]	οὐκ ἀκηκόατε ὅτι οὐ σχολὴ	αὐτῷ;	Ἀλλ´ ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ, οὔτε
[310]	πάνυ σφόδρα ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ	αὐτῷ	ἀνέῳξέ τις, εὐθὺς εἴσω ᾔει
[318]	τῆς σῆς συνουσίας· ὅτι οὖν	αὐτῷ	ἀποβήσεται, ἐάν σοι συνῇ, ἡδέως
[311]	ἔχετε χρήματα τελεῖν; τί ἂν	αὐτῷ	(ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα ἄλλο γε
[330]	ἢ ἄδικον; ἐγὼ μὲν ἂν	αὐτῷ	ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον· σὺ δὲ
[331]	ὁ λόγος ἐστίν; τί ἂν	αὐτῷ	ἀποκρίναιο; Ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[331]	(ἄρα, τὸ δὲ ἀνόσιον; τί	αὐτῷ	ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸς
[321]	~ἃ δὲ ηὖξε μεγέθει, τῷδε	(αὐτῷ	αὐτὰ ἔσῳζεν· καὶ τἆλλα οὕτως
[318]	σοῦ, ὅτι ἑκάστης ἡμέρας συνὼν	αὐτῷ	βελτίων ἔσται καὶ ἐπιδώσει, εἰ
[338]	δὲ ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα πειράσομαι	αὐτῷ	δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι χρῆναι
[331]	ἀλλά τί μοι δοκεῖ ἐν	αὐτῷ	διάφορον εἶναι. ἀλλὰ τί τοῦτο
[310]	μὰ Δία, ἔφην ἐγώ, ἂν	αὐτῷ	διδῷς ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον,
[328]	καὶ ἔτι πλείονος, ὥστε καὶ	αὐτῷ	δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ ταῦτα
[310]	σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς	αὐτῷ.	ἐγὼ γὰρ ἅμα μὲν καὶ
[315]	πάνυ καλός. ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα	αὐτῷ	εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ ἂν
[313]	ποιῇ, εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν	αὐτῷ	εἴτε μή, ἕτοιμος δ´ εἶ
[336]	τι δέῃ θεάσασθαι ἐν τῷ	αὐτῷ	ἐμέ τε καὶ Κρίσωνα θέοντας,
[319]	μαθών, οὐδὲ ὄντος διδασκάλου οὐδενὸς	αὐτῷ,	ἔπειτα συμβουλεύειν ἐπιχειρεῖ· δῆλον γὰρ
[315]	πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο δὲ	αὐτῷ	ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις Παυσανίας
[321]	ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ	αὐτῷ	ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν,
[347]	Ἐπιτρέπω μὲν ἔγωγε Πρωταγόρᾳ ὁπότερον	αὐτῷ	ἥδιον· εἰ δὲ βούλεται, περὶ
[354]	λύπας μείζους παρασκευάζῃ τῶν ἐν	(αὐτῷ	ἡδονῶν· ἐπεὶ εἰ κατ´ ἄλλο
[318]	ὅδε Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος, ᾗ ἂν	αὐτῷ	ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων ἄπεισι γενόμενος
[321]	ἄλογα· λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι	αὐτῷ	ἦν τὸ ἀνθρώπων γένος, καὶ
[320]	τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο	αὐτῷ.	καὶ ἄλλους σοι παμπόλλους ἔχω
[314]	ἔφη, σοφισταί τινες· οὐ σχολὴ	αὐτῷ·	καὶ ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν
[318]	εἰς τί ἐπιδώσειν; εἴποι ἂν	αὐτῷ	ὁ Ζεύξιππος ὅτι πρὸς γραφικήν·
[312]	ζωγράφοι ἐπιστήμονες, εἴποιμεν ἄν που	αὐτῷ	ὅτι τῶν πρὸς τὴν ἀπεργασίαν
[354]	ἢ μείζους λύπας τῶν ἐν	αὐτῷ	οὐσῶν ἀπαλλάττῃ ἢ μείζους ἡδονὰς
[312]	σοφῶν ἐστιν; τί ἂν ἀποκρινοίμεθα	αὐτῷ;	ποίας ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί ἂν
[314]	τῷ προστῴῳ περιπατοῦντα, ἑξῆς δ´	αὐτῷ	συμπεριεπάτουν ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ
[331]	Τί οὖν, ὦ Πρωταγόρα, ἀποκρινούμεθα	αὐτῷ,	ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν ἡμᾶς ἐπανέρηται·
[337]	τι ἢ ἄλλο ἡδὺ πάσχοντα	αὐτῷ	τῷ σώματι. Ταῦτα οὖν εἰπόντος
[320]	ἢ λόγῳ διεξελθών; Πολλοὶ οὖν	αὐτῷ	ὑπέλαβον τῶν παρακαθημένων ὁποτέρως βούλοιτο
[340]	ἐναντία λέγει ὁ Σιμωνίδης αὐτὸς	αὑτῷ.	καὶ ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος
[339]	καίτοι ὁπότε τὸν ταὐτὰ λέγοντα	αὑτῷ	μέμφεται, δῆλον ὅτι καὶ ἑαυτὸν
[339]	πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία λέγει αὐτὸς	αὑτῷ	ὁ ποιητής; Οὐ καλῶς, ἦν
[340]	γὰρ φαίνεται ἐναντία λέγειν αὐτὸς	αὑτῷ	Σιμωνίδης. σὺ γάρ, ὦ Πρόδικε,
[335]	γὰρ ὅτι οὐκ ἤρεσεν αὐτὸς	αὑτῷ	ταῖς (ἀποκρίσεσιν ταῖς ἔμπροσθεν, καὶ
[336]	δίκαια δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν	αὑτῷ	τε ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως βούλεται,
[351]	ἀγαθά, μὴ εἴ τι ἀπ´	αὐτῶν	ἀποβήσεται ἄλλο; καὶ αὖθις αὖ
[322]	τῶν θηρίων διὰ τὸ πανταχῇ	αὐτῶν	ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ ἡ δημιουργικὴ
[354]	ὕστερον χρόνον ὑγίειαί τε ἀπ´	αὐτῶν	γίγνονται καὶ εὐεξίαι τῶν σωμάτων
[315]	δ´ ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις	αὐτῶν	διέκρινεν καὶ διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα.
[313]	πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι παρ´	αὐτῶν,	ἐὰν μή τις τύχῃ γυμναστικὸς
[313]	αὕτως καὶ οἱ ὠνούμενοι παρ´	αὐτῶν,	ἐὰν μή τις τύχῃ περὶ
[330]	ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν	αὐτῶν	ἕκαστον ἰδίαν ἔχει; ὥσπερ τὰ
[349]	ἀρετῆς, καὶ τὰ μὲν τέτταρα	αὐτῶν	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ
[330]	ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα ποῖόν τι	αὐτῶν	ἐστιν ἕκαστον. πρῶτον μὲν τὸ
[330]	σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον δὲ	αὐτῶν	ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλο,
[353]	παρέχει καὶ ἡδύ ἐστιν ἕκαστον	αὐτῶν,	ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον
[317]	Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς μετ´	αὐτῶν,	ἵνα ἐπακούσωσιν ἡμῶν; Πάνυ μὲν
[334]	καὶ ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν	αὐτῶν	καὶ μακρὰ λέγειν, ἐὰν βούλῃ,
[357]	ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν	αὐτῶν	καταγελάσεσθε. καὶ γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε
[322]	ἂν γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι	αὐτῶν	μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν· καὶ
[346]	ἢ πατρίδος, ἵνα αὐτοῖς ἀμελοῦσιν	αὐτῶν	μὴ ἐγκαλῶσιν οἱ ἄνθρωποι μηδ´
[316]	ἤδη σὺ σκόπει, πότερον περὶ	αὐτῶν	μόνος οἴει δεῖν διαλέγεσθαι πρὸς
[330]	ὡς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον	αὐτῶν	οἷον τὸ ἕτερον· εἴποιμ´ ἂν
[348]	ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας καὶ ἡμῶν	αὐτῶν	πεῖραν λαμβάνοντας· κἂν μὲν βούλῃ
[348]	τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς δι´ ἡμῶν	αὐτῶν	πρὸς ἀλλήλους τοὺς λόγους ποιεῖσθαι,
[320]	εἰς σωτηρίαν. ἃ μὲν γὰρ	αὐτῶν	σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν ἢ
[343]	παιδείας, καὶ καταμάθοι ἄν τις	αὐτῶν	τὴν σοφίαν τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα
[349]	οὐκ ὂν οἷον τὸ ἕτερον	αὐτῶν	τὸ ἕτερον; ἔφησθα οὖν σὺ
[325]	δὲ ἥ τε ζημία θάνατος	αὐτῶν	τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ μὴ
[328]	γὰρ εἰ μέν τις περὶ	αὐτῶν	τούτων συγγένοιτο ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων,
[333]	καὶ αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις	αὐτῶν,	ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου μόρια;
[326]	παράδειγμα, (ἵνα μὴ αὐτοὶ ἐφ´	αὑτῶν	εἰκῇ πράττωσιν, ἀλλ´ ἀτεχνῶς ὥσπερ
[350]	μὴ ἐπισταμένων παλαίειν καὶ αὐτοὶ	αὑτῶν	ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν,
[324]	ἀγαθοὶ τὰ μὲν ἄλλα τοὺς	αὑτῶν	ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ διδασκάλων ἔχεται
[347]	καὶ παιδιῶν τούτων διὰ τῆς	αὑτῶν	φωνῆς, λέγοντάς τε καὶ ἀκούοντας
[313]	(πρὸς τὴν ψυχήν· ὡς δ´	αὕτως	καὶ οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν,
[313]	τις ἢ κάπηλος τῶν ἀγωγίμων,	ἀφ´	ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται γὰρ
[319]	καταθορυβηθείς, ἢ οἱ τοξόται αὐτὸν	ἀφελκύσωσιν	ἢ ἐξάρωνται κελευόντων τῶν πρυτάνεων.
[331]	ἐλέγχεσθαι, εἴ τις τὸ εἴ"	ἀφέλοι	αὐτοῦ. Ἀλλὰ μέντοι, ἦ δ´
[320]	ἀλλ´ αὐτοὶ περιιόντες νέμονται ὥσπερ	ἄφετοι,	ἐάν που αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ
[338]	τε ὁ Καλλίας οὐκ ἔφη	ἀφήσειν	καὶ ἑλέσθαι ἐδέοντο ἐπιστάτην. εἶπον
[335]	τρίβωνος τουτουΐ, καὶ εἶπεν· Οὐκ	ἀφήσομέν	σε, ὦ Σώκρατες· ἐὰν γὰρ
[327]	ἐν αὐλήσει πᾶσαν προθυμίαν καὶ	ἀφθονίαν	εἴχομεν ἀλλήλους διδάσκειν, οἴει ἄν
[317]	καὶ καλλωπίσασθαι ὅτι ἐρασταὶ (αὐτοῦ	ἀφιγμένοι	εἶμεν— Τί οὖν, ἔφην ἐγώ,
[328]	ἔχω ὅτι προύτρεψάς με ὧδε	ἀφικέσθαι·	πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ
[311]	(παρὰ δὲ δὴ Πρωταγόραν νῦν	ἀφικόμενοι	ἐγώ τε καὶ σὺ ἀργύριον
[310]	Ἑσπέρας δῆτα, μάλα γε ὀψὲ	ἀφικόμενος	ἐξ Οἰνόης. ὁ γάρ τοι
[318]	Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ δ´ ἐμὲ	ἀφικόμενος	μαθήσεται οὐ περὶ ἄλλου του
[311]	ἢ Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις	ἀφικόμενος	μισθὸν ὑπὲρ σαυτοῦ τελεῖν ἐκείνοις,
[318]	ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ παρ´ ἐμὲ	ἀφικόμενος	οὐ πείσεται ἅπερ ἂν ἔπαθεν
[318]	ἐπιδημοῦντος, Ζευξίππου τοῦ Ἡρακλεώτου, καὶ	ἀφικόμενος	παρ´ αὐτόν, ὥσπερ παρὰ σὲ
[313]	ἐπιτρεπτέον εἴτε καὶ οὐ τῷ	ἀφικομένῳ	τούτῳ ξένῳ τὴν σὴν ψυχήν,
[335]	πολλοῖς ἤδη εἰς ἀγῶνα λόγων	ἀφικόμην	ἀνθρώποις, καὶ εἰ τοῦτο ἐποίουν
[318]	Πρωταγόρα, ἥπερ ἄρτι, περὶ ὧν	ἀφικόμην.	Ἱπποκράτης γὰρ ὅδε τυγχάνει ἐν
[310]	τί, καὶ τοῦ ἕνεκα τηνικάδε	ἀφίκου;	Πρωταγόρας, ἔφη, ἥκει, στὰς παρ´
[311]	ὑπὲρ σεαυτοῦ, ὡς παρὰ τίνα	ἀφιξόμενος	καὶ τίς γενησόμενος; ὥσπερ ἂν
[350]	πότερον οἱ ἱππικοὶ ἢ οἱ	ἄφιπποι;	Οἱ ἱππικοί. Τίνες δὲ πέλτας
[353]	ὑπὸ σίτων καὶ ποτῶν καὶ	ἀφροδισίων	κρατούμενοι ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες ὅτι
[332]	ἔφη. Τοὐναντίον ἄρα ἐστὶν τὸ	ἀφρόνως	πράττειν τῷ σωφρόνως; Ἔφη. Οὐκοῦν
[332]	δὲ ἐναντίως πράττεσθαι ὃ ἂν	ἀφρόνως	πράττηται τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη.
[332]	σωφρόνως; Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ μὲν	ἀφρόνως	πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ δὲ
[332]	Οὐκοῦν οἱ μὴ ὀρθῶς πράττοντες	ἀφρόνως	πράττουσιν καὶ οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω
[332]	ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ δὲ	ἀφρόνως	ὑπὸ ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν εἴπερ
[333]	πλείοσιν δὲ μή, τῇ δὲ	ἀφροσύνῃ	ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία καὶ
[332]	Οὐκοῦν τὰ μὲν ἀφρόνως πραττόμενα	ἀφροσύνῃ	πράττεται, τὰ δὲ σωφρόνως σωφροσύνῃ;
[332]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ὡμολόγηται ἡμῖν	ἀφροσύνη	σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν
[332]	ὄντων; Ναί. Ἐναντίον ἄρ´ ἐστὶν	ἀφροσύνη	σωφροσύνης; Φαίνεται. Μέμνησαι οὖν ὅτι
[332]	δὲ ἄλλο ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα.	ἀφροσύνην	τι καλεῖς; Ἔφη. Τούτῳ τῷ
[332]	ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ δὲ ὑπὸ	ἀφροσύνης;	Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ γε. Οὐκοῦν
[332]	πράττεσθαι, τὸ δὲ ἀφρόνως ὑπὸ	ἀφροσύνης;	(Συνεχώρει. Οὐκοῦν εἴπερ ἐναντίως πράττεται,
[327]	(ἂν ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου δὲ	ἀφυής,	ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ
[314]	(διὰ τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν	ἄχθεσθαι	τοῖς φοιτῶσιν εἰς τὴν οἰκίαν·
[342]	αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ ἤδη	ἄχθωνται	λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν
[340]	τὸν Σκάμανδρον πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ	Ἀχιλλέως	τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε