HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)

χ = 67 formes différentes pour 118 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[346]   ἀπείρων γενέθλα, ὥστ´ εἴ τις χαίρει ψέγων, ἐμπλησθείη ἂν ἐκείνους μεμφόμενος—

[353]   βούλει, εἴ σοι φίλον, ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ

[348]   τὰς μὲν τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν χαίρειν, αὐτοὶ δ´ ἑαυτοῖς σύνεισιν δι´

[353]   εἰς τὸ ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν δὲ μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´

[354]   κατ´ ἄλλο τι αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ εἰς ἄλλο

[353]   ἂν κακὰ ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´

[354]   ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε λέγετε κακὸν εἶναι, ὅταν

[358]   χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε

[318]   καὶ ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι χαίρω ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ παρ´ ἐμὲ

[338]   ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις, ἵνα

[323]   μή ἐστιν, ἢ καταγελῶσιν (ἢ χαλεπαίνουσιν, καὶ οἱ οἰκεῖοι προσιόντες νουθετοῦσιν

[344]   ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη,

[340]   ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα πέλειν, χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν

[344]   ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι ἐπί

[344]   νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς

[343]   ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι μὲν χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ,

[341]   ὄντος. ἴσως οὖν καὶ τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι καὶ ὁ

[340]   τοῦτο ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης,

[344]   τὸ δ´ ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ

[340]   ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη ὁ

[339]   τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ,

[340]   καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν

[341]   οἶδ´ ὅτι καὶ Σιμωνίδης τὸ χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ ἡμεῖς οἱ ἄλλοι,

[343]   λέγειν ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ μέν. τοῦτο

[343]   Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ Πιττακοῦ ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ἀμφισβητοῦντα εἰπεῖν ὅτι

[343]   ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν σοφῶν, τὸ Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης,

[344]   σὺ δὲ φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ δ´ ἐστὶ

[343]   Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν δὲ (ἀποκρινόμενον

[339]   τὸν ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ, ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον μέμφεταί τε

[341]   ὦ Πρόδικε, τὸν Πιττακὸν λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν εἰ

[341]   γε Σιμωνίδης οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν (κακόν, μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς

[341]   τί ἔλεγεν, ὦ Πρόδικε, τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´

[341]   οὐ μανθάνειν ὅτι καὶ τὸ χαλεπὸν" τοῦτο ἴσως οὐχ οὕτως Σιμωνίδης

[339]   καίτοι σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι

[339]   (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε καὶ ποσὶ καὶ

[340]   ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ὅ ἐστιν πάντων χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν δοκεῖ ἀνθρώποις. Καὶ

[324]   τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ

[319]   ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως δὲ χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης,

[324]   ἀποδέχονται οἱ σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά,

[329]   τι τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ χαλκία πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει

[344]   ὡς εὖ πεποίηται— πάνυ γὰρ χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν

[309]   Ὁμήρου ἐπαινέτης εἶ, (ὃς ἔφη χαριεστάτην ἥβην εἶναι τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου,

[320]   διεξιέναι. Δοκεῖ τοίνυν μοι, ἔφη, χαριέστερον εἶναι μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν

[335]   καὶ φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου δυνατὰ δέοιο·

[362]   ὥρα, ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες

[310]   (ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν· καὶ χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ.

[324]   ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε

[328]   Ἱπποκράτη· Ὦ παῖ Ἀπολλοδώρου, ὡς χάριν σοι ἔχω ὅτι προύτρεψάς με

[360]   τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι, καὶ λέγω ὅτι

[310]   (ΣΩ. Διπλῆ ἂν εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς γὰρ

[335]   τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον—

[315]   ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ

[358]   ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις

[344]   οὔ, καὶ τὸν κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν, καὶ

[321]   στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα, καὶ

[352]   ἰδὼν τὸ πρόσωπον καὶ τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι δή μοι

[335]   ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται ὁ Καλλίας τῆς χειρὸς τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´ ἀριστερᾷ

[328]   ἂν ἡμῖν διδάξειεν τοὺς τῶν χειροτεχνῶν ὑεῖς αὐτὴν ταύτην τὴν τέχνην

[338]   οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι τὸν χείρω τῶν βελτιόνων ἐπιστατεῖν, εἴτε ὅμοιος,

[338]   ἑλέσθαι τῶν λόγων. εἴτε γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν ὁ αἱρεθείς, οὐκ

[314]   αὐτῷ· καὶ ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν θύραν πάνυ προθύμως ὡς

[344]   γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ καὶ νόῳ

[339]   ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε καὶ ποσὶ καὶ νόῳ

[343]   ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ Χηνεύς, καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο

[345]   ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω,

[346]   ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω·

[343]   ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο Λακεδαιμόνιος Χίλων. οὗτοι πάντες ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ

[315]   ἐν τῷ χορῷ. τοῦτον τὸν χορὸν μάλιστα ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς

[327]   ὥσπερ οἱ ἐν ἐκείνῳ τῷ χορῷ μισάνθρωποι, ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις

[315]   καὶ τῶν ἐπιχωρίων ἐν τῷ χορῷ. τοῦτον τὸν χορὸν μάλιστα ἔγωγε

[336]   οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα Σωκράτης λέγειν· χρὴ γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην

[337]   ἔφη, δοκεῖς λέγειν, ὦ Κριτία· χρὴ γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε λόγοις

[313]   λόγον οὐδὲ συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ εἴτε μή,

[316]   ἐσομένους διὰ (τὴν ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα πράττοντα· οὐ

[326]   διδακτόν ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ

[312]   Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα, ὦ Ἱππόκρατες,

[362]   ~(Ἀλλ´, ἦν δ´ ἐγώ, οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἴ σοι δοκεῖ. καὶ

[325]   ἐπιμελοῦνται πᾶσαν ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί γε χρή, ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων σμικρῶν

[361]   (σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς πάντα χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ δικαιοσύνη

[311]   ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα χρήματα καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ

[311]   σοφιστῇ ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα; Μάλιστα. Εἰ οὖν καὶ τοῦτό

[311]   τῷ Πρωταγόρᾳ ἐν νῷ ἔχετε χρήματα τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα;

[313]   σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν φίλων χρήματα, ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως

[325]   ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων τε δημεύσεις καὶ ὡς ἔπος

[349]   ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ σὲ χρῆν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων σκέψιν

[317]   κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς

[334]   ἐτύγχανον ὑπόκωφος ὤν, ᾤου ἂν χρῆναι, εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον

[348]   διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ

[338]   αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν δὲ

[321]   ἀνθρώπων γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς

[320]   (ἀπέδωκε τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο αὐτῷ. καὶ ἄλλους σοι παμπόλλους

[334]   πάντες ἀπαγορεύουσιν τοῖς ἀσθενοῦσιν μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ ἀλλ´ ἢ ὅτι σμικροτάτῳ

[321]   πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι— καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται

[326]   καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε

[316]   δὲ αὖ τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα καὶ

[326]   βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν

[313]   σε ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ

[313]   ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα,

[313]   τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν (πρὸς τὴν ψυχήν·

[313]   σὺ τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων τί χρηστὸν καὶ πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι

[313]   ἢ εὖ ἢ κακῶς πράττειν, χρηστοῦ ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ

[356]   ἡδὺ τοῦ εἰς τὸν ὕστερον χρόνον καὶ ἡδέος καὶ λυπηροῦ, Μῶν

[328]   καὶ ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν χρόνον κεκηλημένος ἔτι πρὸς αὐτὸν ἔβλεπον

[353]   ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον χρόνον νόσους τε ποιεῖ καὶ πενίας

[344]   οἷόν τε μέντοι ἐπί γε χρόνον τινά· γενόμενον δὲ διαμένειν (ἐν

[354]   ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον χρόνον ὑγίειαί τε ἀπ´ αὐτῶν γίγνονται

[339]   σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα μοι χρόνος ἐγγένηται τῇ σκέψει τί λέγοι

[320]   ἦν. ἐπειδὴ δὲ καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ

[320]   ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ

[345]   ποτε καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου ἢ ὑπὸ πόνου ἢ ὑπὸ

[328]   γὰρ ἐν μὲν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ἡγούμην οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν

[349]   ἀρετῆς, οὐχ ὡς τὰ τοῦ χρυσοῦ μόρια ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις καὶ

[329]   ὦτα, ἢ ὥσπερ τὰ τοῦ χρυσοῦ μόρια οὐδὲν διαφέρει τὰ ἕτερα

[335]   μέλλεις ἐμοὶ διαλέξεσθαι, τῷ ἑτέρῳ χρῶ τρόπῳ πρός με, τῇ βραχυλογίᾳ.

[355]   ἔσται, ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ

[361]   Προμηθεὺς μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ χρώμενος ἐγὼ καὶ προμηθούμενος ὑπὲρ τοῦ

[350]   ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν σοι, χρωμένῳ τοῖς αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν

[336]   ὁ τρόπος ἔσται τῶν διαλόγων; χωρὶς γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι τὸ

Pages
[346]	ἀπείρων γενέθλα, ὥστ´ εἴ τις	χαίρει	ψέγων, ἐμπλησθείη ἂν ἐκείνους μεμφόμενος—
[353]	βούλει, εἴ σοι φίλον, ἐῶ	χαίρειν.	Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ
[348]	τὰς μὲν τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν	χαίρειν,	αὐτοὶ δ´ ἑαυτοῖς σύνεισιν δι´
[353]	εἰς τὸ ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει,	χαίρειν	δὲ μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´
[354]	κατ´ ἄλλο τι αὐτὸ τὸ	χαίρειν	κακὸν καλεῖτε καὶ εἰς ἄλλο
[353]	ἂν κακὰ ἦν, ὅτι μαθόντα	χαίρειν	ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´
[354]	ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τὸ	χαίρειν	τότε λέγετε κακὸν εἶναι, ὅταν
[358]	χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως	χαίρεις	τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε
[318]	καὶ ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι	χαίρω	ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ παρ´ ἐμὲ
[338]	ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ	χαλάσαι	τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις, ἵνα
[323]	μή ἐστιν, ἢ καταγελῶσιν (ἢ	χαλεπαίνουσιν,	καὶ οἱ οἰκεῖοι προσιόντες νουθετοῦσιν
[344]	ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν, καὶ γεωργὸν	χαλεπὴ	ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη,
[340]	ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα πέλειν,	χαλεπήν	περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν
[344]	ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν	χαλεπὸν	ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι ἐπί
[344]	νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον,	χαλεπὸν	ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς
[343]	ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι μὲν	χαλεπὸν	ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν, ὦ Πιττακέ,
[341]	ὄντος. ἴσως οὖν καὶ τὸ	χαλεπὸν"	αὖ οἱ Κεῖοι καὶ ὁ
[340]	τοῦτο ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ	χαλεπόν,	γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης,
[344]	τὸ δ´ ἐστὶ γενέσθαι μὲν	χαλεπόν,	δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ
[340]	ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι	χαλεπὸν	εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη ὁ
[339]	τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο	χαλεπὸν	εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ,
[340]	καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν	χαλεπὸν	εἶναι— τῆς γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν
[341]	οἶδ´ ὅτι καὶ Σιμωνίδης τὸ	χαλεπὸν"	ἔλεγεν ὅπερ ἡμεῖς οἱ ἄλλοι,
[343]	λέγειν ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι	χαλεπόν,	(ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ μέν. τοῦτο
[343]	Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ Πιττακοῦ ὅτι	χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι, ἀμφισβητοῦντα εἰπεῖν ὅτι
[343]	ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν σοφῶν, τὸ	Χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης,
[344]	σὺ δὲ φῄς, ὦ Πιττακέ,	χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ δ´ ἐστὶ
[343]	Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ ἄνθρωποι,	χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν δὲ (ἀποκρινόμενον
[339]	τὸν ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ, ὅτι	χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον μέμφεταί τε
[341]	ὦ Πρόδικε, τὸν Πιττακὸν λέγοντα	χαλεπὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν εἰ
[341]	γε Σιμωνίδης οὐ λέγει τὸ	χαλεπὸν	(κακόν, μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς
[341]	τί ἔλεγεν, ὦ Πρόδικε, τὸ	(χαλεπὸν"	Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´
[341]	οὐ μανθάνειν ὅτι καὶ τὸ	χαλεπὸν"	τοῦτο ἴσως οὐχ οὕτως Σιμωνίδης
[339]	καίτοι σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον·	χαλεπὸν	φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι
[339]	(ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι	χαλεπόν,	χερσίν τε καὶ ποσὶ καὶ
[340]	ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ὅ ἐστιν πάντων	χαλεπώτατον,	ὡς ἅπασιν δοκεῖ ἀνθρώποις. Καὶ
[324]	τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ	χαλκεία	οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ
[319]	ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως δὲ	χαλκεὺς	σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης,
[324]	ἀποδέχονται οἱ σοὶ πολῖται καὶ	χαλκέως	καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά,
[329]	τι τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ	χαλκία	πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει
[344]	ὡς εὖ πεποίηται— πάνυ γὰρ	χαριέντως	καὶ μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν
[309]	Ὁμήρου ἐπαινέτης εἶ, (ὃς ἔφη	χαριεστάτην	ἥβην εἶναι τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου,
[320]	διεξιέναι. Δοκεῖ τοίνυν μοι, ἔφη,	χαριέστερον	εἶναι μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν
[335]	καὶ φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν	χαρίζεσθαί	σοι, εἴ μου δυνατὰ δέοιο·
[362]	ὥρα, ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ	χαριζόμενος	παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες
[310]	(ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν· καὶ	χάριν	γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ.
[324]	ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος	χάριν,	ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ μήτε
[328]	Ἱπποκράτη· Ὦ παῖ Ἀπολλοδώρου, ὡς	χάριν	σοι ἔχω ὅτι προύτρεψάς με
[360]	τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον·	χαριοῦμαι	οὖν σοι, καὶ λέγω ὅτι
[310]	(ΣΩ. Διπλῆ ἂν εἴη ἡ	χάρις.	ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς γὰρ
[335]	τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ	χάρισαι	ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον—
[315]	ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ	Χαρμίδης	ὁ Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ
[358]	ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε	χαρτόν,	εἴτε ὁπόθεν καὶ ὅπως χαίρεις
[344]	οὔ, καὶ τὸν κυβερνήτην μέγας	χειμὼν	ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν, καὶ
[321]	στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι	χειμῶνα,	δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα, καὶ
[352]	ἰδὼν τὸ πρόσωπον καὶ τὰς	χεῖρας	ἄκρας εἴποι· Ἴθι δή μοι
[335]	ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται ὁ Καλλίας τῆς	χειρὸς	τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´ ἀριστερᾷ
[328]	ἂν ἡμῖν διδάξειεν τοὺς τῶν	χειροτεχνῶν	ὑεῖς αὐτὴν ταύτην τὴν τέχνην
[338]	οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι τὸν	χείρω	τῶν βελτιόνων ἐπιστατεῖν, εἴτε ὅμοιος,
[338]	ἑλέσθαι τῶν λόγων. εἴτε γὰρ	χείρων	ἔσται ἡμῶν ὁ αἱρεθείς, οὐκ
[314]	αὐτῷ· καὶ ἅμα ἀμφοῖν τοῖν	χεροῖν	τὴν θύραν πάνυ προθύμως ὡς
[344]	γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν	χερσί	τε καὶ ποσὶ καὶ νόῳ
[339]	ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν,	χερσίν	τε καὶ ποσὶ καὶ νόῳ
[343]	ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ	Χηνεύς,	καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο
[345]	ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα	χθονός·	ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω,
[346]	ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα	χθονός,	ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω·
[343]	ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο Λακεδαιμόνιος	Χίλων.	οὗτοι πάντες ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ
[315]	ἐν τῷ χορῷ. τοῦτον τὸν	χορὸν	μάλιστα ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς
[327]	ὥσπερ οἱ ἐν ἐκείνῳ τῷ	χορῷ	μισάνθρωποι, ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις
[315]	καὶ τῶν ἐπιχωρίων ἐν τῷ	χορῷ.	τοῦτον τὸν χορὸν μάλιστα ἔγωγε
[336]	οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα Σωκράτης λέγειν·	χρὴ	γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην
[337]	ἔφη, δοκεῖς λέγειν, ὦ Κριτία·	χρὴ	γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε λόγοις
[313]	λόγον οὐδὲ συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε	χρὴ	ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ εἴτε μή,
[316]	ἐσομένους διὰ (τὴν ἑαυτοῦ συνουσίαν,	χρὴ	εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα πράττοντα· οὐ
[326]	διδακτόν ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´ οὐ	χρὴ	θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ
[312]	Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ διανοοῦμαι	χρὴ	λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα, ὦ Ἱππόκρατες,
[362]	~(Ἀλλ´, ἦν δ´ ἐγώ, οὕτω	χρὴ	ποιεῖν, εἴ σοι δοκεῖ. καὶ
[325]	ἐπιμελοῦνται πᾶσαν ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί γε	χρή,	ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων σμικρῶν
[361]	(σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς πάντα	χρήματά	ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ δικαιοσύνη
[311]	ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα	χρήματα	καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ
[311]	σοφιστῇ ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ	χρήματα;	Μάλιστα. Εἰ οὖν καὶ τοῦτό
[311]	τῷ Πρωταγόρᾳ ἐν νῷ ἔχετε	χρήματα	τελεῖν; τί ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα;
[313]	σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν φίλων	χρήματα,	ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως
[325]	ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ θανάτῳ	χρημάτων	τε δημεύσεις καὶ ὡς ἔπος
[349]	ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ σὲ	χρῆν	παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων σκέψιν
[317]	κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει	χρῆναι·	ἅσμενοι δὲ πάντες ἡμεῖς, ὡς
[334]	ἐτύγχανον ὑπόκωφος ὤν, ᾤου ἂν	χρῆναι,	εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον
[348]	διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ	χρῆναι	μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ
[338]	αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι	χρῆναι	τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν δὲ
[321]	ἀνθρώπων γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι	χρήσαιτο.	ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς
[320]	(ἀπέδωκε τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι	χρήσαιτο	αὐτῷ. καὶ ἄλλους σοι παμπόλλους
[334]	πάντες ἀπαγορεύουσιν τοῖς ἀσθενοῦσιν μὴ	χρῆσθαι	ἐλαίῳ ἀλλ´ ἢ ὅτι σμικροτάτῳ
[321]	πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ	χρησίμην	γενέσθαι— καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται
[326]	καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι	χρήσιμοι	ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε
[316]	δὲ αὖ τελετάς τε καὶ	χρησμῳδίας,	τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα καὶ
[326]	βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ	χρηστῇ	(οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν
[313]	σε ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ	χρηστὸν	αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ
[313]	ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι	χρηστὸν	ἢ πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα,
[313]	τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι	χρηστὸν	ἢ πονηρὸν (πρὸς τὴν ψυχήν·
[313]	σὺ τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων τί	χρηστὸν	καὶ πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι
[313]	ἢ εὖ ἢ κακῶς πράττειν,	χρηστοῦ	ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ
[356]	ἡδὺ τοῦ εἰς τὸν ὕστερον	χρόνον	καὶ ἡδέος καὶ λυπηροῦ, Μῶν
[328]	καὶ ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν	χρόνον	κεκηλημένος ἔτι πρὸς αὐτὸν ἔβλεπον
[353]	ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον	χρόνον	νόσους τε ποιεῖ καὶ πενίας
[344]	οἷόν τε μέντοι ἐπί γε	χρόνον	τινά· γενόμενον δὲ διαμένειν (ἐν
[354]	ἢ ὅτι εἰς τὸν ὕστερον	χρόνον	ὑγίειαί τε ἀπ´ αὐτῶν γίγνονται
[339]	σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα μοι	χρόνος	ἐγγένηται τῇ σκέψει τί λέγοι
[320]	ἦν. ἐπειδὴ δὲ καὶ τούτοις	χρόνος	ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ
[320]	ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ ποτε	χρόνος	ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ
[345]	ποτε καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ	χρόνου	ἢ ὑπὸ πόνου ἢ ὑπὸ
[328]	γὰρ ἐν μὲν τῷ ἔμπροσθεν	χρόνῳ	ἡγούμην οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν
[349]	ἀρετῆς, οὐχ ὡς τὰ τοῦ	χρυσοῦ	μόρια ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις καὶ
[329]	ὦτα, ἢ ὥσπερ τὰ τοῦ	χρυσοῦ	μόρια οὐδὲν διαφέρει τὰ ἕτερα
[335]	μέλλεις ἐμοὶ διαλέξεσθαι, τῷ ἑτέρῳ	χρῶ	τρόπῳ πρός με, τῇ βραχυλογίᾳ.
[355]	ἔσται, ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι	χρώμεθα	ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ
[361]	Προμηθεὺς μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ	χρώμενος	ἐγὼ καὶ προμηθούμενος ὑπὲρ τοῦ
[350]	ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν σοι,	χρωμένῳ	τοῖς αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν
[336]	ὁ τρόπος ἔσται τῶν διαλόγων;	χωρὶς	γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι τὸ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 3/05/2006