Pages
[314]	θάτερα Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ	ὁ	ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος
[338]	εἴτε γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν	ὁ	αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι
[315]	ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε	ὁ	Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος
[347]	ὑμῖν ἐπιδείξω, ἂν βούλησθε. Καὶ	ὁ	Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη, ὦ Ἱππία,
[336]	αὖ σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Ἀλκιβιάδης, Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη,
[348]	Πρωταγόρας ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν	ὁ	Ἀλκιβιάδης πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας,
[360]	τὰς ἔμπροσθεν ὁμολογίας. Τί δ´	ὁ	ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν
[315]	Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων	ὁ	Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν ξένων πολῖταί
[322]	κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ	ὁ	ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον
[355]	δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων	ὁ	ἄνθρωπος τὰ κακὰ ὅτι κακά
[355]	αὖθις αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων	ὁ	ἄνθρωπος τἀγαθὰ πράττειν οὐκ ἐθέλει
[335]	ἐποίουν ὃ σὺ κελεύεις, ὡς	ὁ	ἀντιλέγων ἐκέλευέν με διαλέγεσθαι, οὕτω
[310]	ταυτησί, ἔτι βαθέος ὄρθρου, Ἱπποκράτης,	ὁ	Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός,
[320]	Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων	ὁ	αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς
[339]	φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι	ὁ	αὐτὸς οὗτος καὶ τάδε λέγει
[354]	καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι	ὁ	αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε αὐτὸ
[326]	τε καὶ πράττειν· πᾶς γὰρ	ὁ	βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε
[338]	εἴτε ὅμοιος, οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς·	ὁ	γὰρ ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια καὶ
[310]	γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης.	ὁ	γάρ τοι παῖς με ὁ
[315]	Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ Χαρμίδης	ὁ	Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ
[315]	ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν,	ὁ	δ´ ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις
[312]	κιθαρίσεως· ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν·	ὁ	δὲ δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος
[359]	εἰ τοὺς ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους·	ὁ	δέ, Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη.
[345]	ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι—	ὁ	δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν
[324]	(μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται·	ὁ	δὲ μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν
[337]	τῷ ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν,	ὁ	δὲ νόμος, τύραννος ὢν τῶν
[342]	σὺ βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες·	ὁ	δὲ Πρόδικός τε καὶ ὁ
[340]	Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με·	ὁ	δὲ Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά σοι,
[336]	Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας ἦν	ὁ	εἰπών· Ὦ Πρόδικε καὶ Ἱππία,
[315]	ταῖς πλησίον κλίναις Παυσανίας τε	ὁ	ἐκ Κεραμέων καὶ μετὰ Παυσανίου
[313]	περὶ τὴν τοῦ σώματος τροφήν,	ὁ	(ἔμπορός τε καὶ κάπηλος. καὶ
[361]	μὴ διδακτόν, μὴ πολλάκις ἡμᾶς	ὁ	Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος καὶ ἐν τῇ
[321]	οὐ πάνυ τι σοφὸς ὢν	ὁ	Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν αὑτὸν (καταναλώσας τὰς
[319]	ἕως ἂν ἢ αὐτὸς ἀποστῇ	ὁ	ἐπιχειρῶν λέγειν καταθορυβηθείς, ἢ οἱ
[355]	νὴ Δία. ἂν οὖν τύχῃ	ὁ	ἐρόμενος ἡμᾶς ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται
[315]	ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ θάτερα	ὁ	ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ
[318]	τί ἐπιδώσειν; εἴποι ἂν αὐτῷ	ὁ	Ζεύξιππος ὅτι πρὸς γραφικήν· κἂν
[322]	πάντας νείμω; Ἐπὶ πάντας, ἔφη	ὁ	Ζεύς, καὶ πάντες μετεχόντων· οὐ
[329]	ψυχῇ ἀποπλήρωσον. ἔλεγες γὰρ ὅτι	ὁ	Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν
[314]	αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ Ἱππίας	ὁ	Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ καὶ Πρόδικον
[343]	Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ Σόλων	ὁ	ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος
[314]	συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν μοι,	ὁ	θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν,
[342]	ὁ δὲ Πρόδικός τε καὶ	ὁ	Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ, καὶ οἱ
[347]	πεποιηκέναι τοῦτο τὸ ᾆσμα. Καὶ	ὁ	Ἱππίας, Εὖ μέν μοι δοκεῖς,
[314]	μὲν τοῦ ἐπὶ θάτερα Καλλίας	ὁ	Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ
[316]	καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας	ὁ	Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς οὖν ὡς εἰσήλθομεν,
[317]	ἔφη ὁ Πρωταγόρας. Βούλεσθε οὖν,	ὁ	Καλλίας ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα
[315]	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων	ὁ	Καλλίας καὶ τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις
[338]	πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε	ὁ	Καλλίας οὐκ ἔφη ἀφήσειν καὶ
[335]	ἀπιών· καί μου ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται	ὁ	Καλλίας τῆς χειρὸς τῇ δεξιᾷ,
[316]	δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε	ὁ	καλός, ὡς φῂς σὺ καὶ
[315]	ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα καὶ Πρόδικος	ὁ	Κεῖος— ἦν δὲ ἐν οἰκήματί
[316]	μέγας ὢν σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης	ὁ	Κεῖος καὶ ἄλλοι πολλοί. οὗτοι
[312]	σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ	ὁ	κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου ποιεῖ λέγειν
[314]	ἐν τῇ ὠνῇ οὐ μέγας	ὁ	(κίνδυνος. μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν
[315]	ἀμφοτέρω, ὅ τε Κήπιδος καὶ	ὁ	Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο·
[343]	Σόλων ὁ ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος	ὁ	Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ Χηνεύς,
[331]	τῶν τῆς ἀρετῆς; σὸς οὗτος	ὁ	λόγος ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ
[358]	(κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν	ὁ	λόγος) πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ
[334]	(ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν ᾖ	ὁ	λόγος. ὥσπερ οὖν εἰ ἐτύγχανον
[345]	οὐδὲ κακὸς ἰατρός. οὕτω καὶ	ὁ	μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν
[344]	δῆλον ὅτι οὐ τὸν ἰδιώτην·	ὁ	μὲν γὰρ ἰδιώτης ἀεὶ καθῄρηται.
[315]	τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν.	ὁ	μὲν οὖν Πρόδικος ἔτι κατέκειτο,
[315]	Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος	ὁ	Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν
[343]	ἀνθρώπου. τούτων ἦν καὶ Θαλῆς	ὁ	Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος
[315]	τε ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος	ὁ	Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ Ἀνδροτίωνος
[343]	Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς	ὁ	Μυτιληναῖος καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς
[309]	φαίνῃ; καὶ πῶς πρός σε	ὁ	νεανίας διάκειται; (ΣΩ. Εὖ, ἔμοιγε
[316]	Ἴκκος τε ὁ Ταραντῖνος καὶ	ὁ	νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς ἥττων
[309]	(ΕΤ. Καὶ οὕτω καλός τις	ὁ	ξένος ἔδοξέν σοι εἶναι, ὥστε
[315]	Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ	~(ὁ	ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ
[343]	σοφῶν, τὸ Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι.	ὁ	οὖν Σιμωνίδης, (ἅτε φιλότιμος ὢν
[326]	ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα	ὁ	παῖς ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται
[325]	διαμάχονται, ὅπως ὡς βέλτιστος ἔσται	ὁ	παῖς, παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον
[328]	καθ´ ὅσον οἷός τ´ ἦν	ὁ	πατὴρ καὶ οἱ τοῦ πατρὸς
[325]	μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς	(ὁ	πατὴρ περὶ τούτου διαμάχονται, ὅπως
[315]	ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος	ὁ	Περικλέους, καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος,
[340]	ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο	ὁ	Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ χαλεπόν, γενέσθαι
[327]	τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης	ὁ	ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ. ἦ
[339]	εἰ ἐναντία λέγει αὐτὸς αὑτῷ	ὁ	ποιητής; Οὐ καλῶς, ἦν δ´
[339]	ἐγγένηται τῇ σκέψει τί λέγοι	ὁ	ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον,
[343]	Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος καὶ Βίας	ὁ	Πριηνεὺς καὶ Σόλων ὁ ἡμέτερος
[341]	γὰρ ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην	ὁ	Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´
[337]	συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα,	ὁ	Πρόδικος, Καλῶς μοι, ἔφη, δοκεῖς
[340]	ἄλλο; Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη	ὁ	Πρόδικος. Οὐκοῦν, ἔφην ἐγώ, ἐν
[358]	ὃ βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν	ὁ	Πρόδικος συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι.
[340]	χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη	ὁ	Πρόδικος. Τὸν δέ γε Πιττακόν,
[321]	εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος	ὁ	Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ
[361]	μοι καὶ ἐν τῷ μύθῳ	ὁ	Προμηθεὺς μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ
[348]	ὅστις ἂν βούληται ἄλλῳ. (Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς γέ μοι
[354]	ἕξετε. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Ἄλλο τι οὖν πάλιν
[317]	ἡμῶν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Βούλεσθε οὖν, ὁ Καλλίας
[315]	ἄγει ἐξ ἑκάστων τῶν πόλεων	ὁ	Πρωταγόρας, δι´ ὧν διεξέρχεται, κηλῶν
[361]	ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας, Ἐγὼ μέν, ἔφη, ὦ
[318]	γε ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Πρωταγόρας εἶπεν· Ὦ νεανίσκε, ἔσται
[318]	Πρωταγόρα, καὶ περὶ τοῦ; Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ
[333]	καλῶ ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει	ὁ	Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ
[317]	Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες συνεκαθεζόμεθα,	ὁ	Πρωταγόρας, Νῦν δὴ ἄν, ἔφη,
[348]	καὶ τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει	ὁ	Πρωταγόρας ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν
[354]	ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκεῖ, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν μὲν ἡδονὴν
[353]	Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνέφη	ὁ	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι,
[354]	οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις,	ὁ	Πρωταγόρας. Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ,
[338]	πᾶσιν οὕτω ποιητέον εἶναι· καὶ	ὁ	Πρωταγόρας πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν,
[341]	τι πρὸς ταῦτα λέγειν; Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας, Πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη,
[333]	μὲν οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν	ὁ	Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο
[340]	ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν	ὁ	Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ
[353]	τἆλλα. Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας, τοὺς πολλοὺς ἂν ταῦτα
[310]	ὁ γάρ τοι παῖς με	ὁ	Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων
[316]	ὢν οὐδενὸς ἥττων σοφιστὴς (Ἡρόδικος	ὁ	Σηλυμβριανός, τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς·
[340]	τὸ χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ	ὁ	Σιμωνίδης, ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν
[340]	τῷ γενέσθαι, οὐκ ἐναντία λέγει	ὁ	Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως
[341]	χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι καὶ	ὁ	Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ
[345]	ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ	ὁ	Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν μὴ
[340]	ἐν μὲν τοῖς πρώτοις αὐτὸς	ὁ	Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο,
[312]	ἀπόκρισις ἡμῖν δεῖται, περὶ ὅτου	ὁ	σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ
[313]	ὅπως γε μή, ὦ ἑταῖρε,	ὁ	σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ ἐξαπατήσῃ
[312]	φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ ποτε	ὁ	σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ
[312]	οὗ αὐτός τε ἐπιστήμων ἐστὶν	ὁ	σοφιστὴς καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ;
[313]	λέγεις. Ἆρ´ οὖν, ὦ Ἱππόκρατες,	ὁ	σοφιστὴς τυγχάνει ὢν ἔμπορός τις
[337]	μετὰ δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας	ὁ	σοφὸς εἶπεν, Ὦ ἄνδρες, ἔφη,
[316]	καὶ γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος τε	ὁ	Ταραντῖνος καὶ ὁ νῦν ἔτι
[339]	ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ	ὁ	ταῦτα ἀμφότερα λέγων, ὅς γε
[324]	μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος	ὁ	τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα. καὶ τοιαύτην
[319]	τε ἄλλοις παραδιδόναι· ἐπεὶ Περικλῆς,	ὁ	τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους
[336]	ἀποκρίνεσθαι· (εἰ δὲ μή, τίς	ὁ	τρόπος ἔσται τῶν διαλόγων; χωρὶς
[343]	ἕνεκα ταῦτα λέγω; ὅτι οὗτος	ὁ	τρόπος ἦν τῶν παλαιῶν τῆς
[316]	Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς τε	ὁ	ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας ὢν
[327]	μὲν οὔ, ἀλλὰ ὅτου ἔτυχεν	ὁ	ὑὸς εὐφυέστατος γενόμενος εἰς αὔλησιν,
[310]	τάχιστά με ἐκ τοῦ κόπου	ὁ	ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω
[315]	τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης	ὁ	Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος,
[343]	Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων	ὁ	Χηνεύς, καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/05/2006