Pages |
[359] |
ἄλλων,
τὴν
ἀνδρείαν,
γνώσεσθαι
δέ
|
μ´ |
ἔφη
τεκμηρίῳ
τῷδε·
Εὑρήσεις
γάρ, |
[333] |
ὠφέλιμα
τοῖς
ἀνθρώποις;
(Καὶ
ναὶ
|
μὰ |
Δί´,
ἔφη,
κἂν
μὴ
τοῖς |
[312] |
σοφιστὴς
καὶ
τὸν
μαθητὴν
ποιεῖ;
|
Μὰ
|
Δί´,
ἔφη,
οὐκέτι
ἔχω
σοι |
[310] |
δὲ
οὐ
ποιεῖ.
Ἀλλὰ
ναὶ
|
μὰ |
Δία,
ἔφην
ἐγώ,
ἂν
αὐτῷ |
[326] |
ὑεῖς
φαῦλοι
γίγνονται;
τοῦτο
αὖ
|
μάθε· |
οὐδὲν
γὰρ
θαυμαστόν,
εἴπερ
ἀληθῆ |
[315] |
ὧν
διελέγοντο
οὐκ
ἐδυνάμην
ἔγωγε
|
μαθεῖν |
ἔξωθεν,
καίπερ
λιπαρῶς
ἔχων
ἀκούειν |
[350] |
ἑαυτῶν
(ἐπειδὰν
μάθωσιν
ἢ
πρὶν
|
μαθεῖν. |
Ἤδη
δέ
τινας
ἑώρακας,
ἔφην, |
[350] |
αὑτῶν
ἐπειδὰν
μάθωσιν
ἢ
πρὶν
|
μαθεῖν, |
φαίην
ἄν·
ταῦτα
δὲ
ἐμοῦ |
[328] |
ἐπειδὰν
γάρ
τις
παρ´
ἐμοῦ
|
μάθῃ, |
ἐὰν
μὲν
βούληται,
ἀποδέδωκεν
ὃ |
[314] |
ἀνάγκη
καταθέντα
τὴν
τιμὴν
τὸ
|
μάθημα |
ἐν
αὐτῇ
τῇ
ψυχῇ
λαβόντα |
[318] |
περὶ
οὗ
ἥκει.
τὸ
δὲ
|
μάθημά |
ἐστιν
εὐβουλία
περὶ
τῶν
οἰκείων, |
[313] |
δέ,
ὦ
Σώκρατες,
ψυχὴ
τίνι;
|
Μαθήμασιν |
δήπου,
ἦν
δ´
ἐγώ.
καὶ
|
[314] |
ὠνῇ
οὐ
μέγας
ὁ
(κίνδυνος.
|
μαθήματα |
δὲ
οὐκ
ἔστιν
ἐν
ἄλλῳ |
[313] |
καὶ
πονηρόν,
ἀσφαλές
σοι
ὠνεῖσθαι
|
μαθήματα |
καὶ
παρὰ
Πρωταγόρου
καὶ
παρ´ |
[313] |
οὕτω
δὲ
καὶ
οἱ
τὰ
|
μαθήματα |
περιάγοντες
κατὰ
τὰς
πόλεις
καὶ |
[328] |
ἂν
φῇ
ἄξια
εἶναι
τὰ
|
μαθήματα, |
τοσοῦτον
κατέθηκε.
Τοιοῦτόν
σοι,
ἔφη, |
[327] |
ἄλλο
τῶν
ἐπιτηδευμάτων
ὁτιοῦν
καὶ
|
μαθημάτων |
προελόμενος.
εἰ
μὴ
οἷόν
τ´ |
[314] |
μείζων
κίνδυνος
ἐν
τῇ
τῶν
|
μαθημάτων |
ὠνῇ
ἢ
ἐν
τῇ
τῶν |
[318] |
ἀπέβλεψεν—
παρὰ
δ´
ἐμὲ
ἀφικόμενος
|
μαθήσεται |
οὐ
περὶ
ἄλλου
του
ἢ |
[324] |
ὅτι
ὡς
ἐξ
ἐπιμελείας
καὶ
|
μαθήσεως |
κτητῆς
οὔσης.
εἰ
γὰρ
ἐθέλεις |
[312] |
ὑπολαμβάνεις
σου
τὴν
παρὰ
Πρωταγόρου
|
μάθησιν
|
(ἔσεσθαι,
ἀλλ´
οἵαπερ
ἡ
παρὰ |
[345] |
ἡ
τῶν
καμνόντων
τῆς
θεραπείας
|
μάθησις. |
κακὸς
δὲ
κακῶς·
τίς
οὖν |
[312] |
μᾶλλον
εἶναι
ἡ
παρὰ
Πρωταγόρου
|
μάθησις. |
Οἶσθα
οὖν
ὃ
μέλλεις
νῦν |
[345] |
γράμματα;
δῆλον
ὅτι
ἡ
τούτων
|
μάθησις. |
τίς
δὲ
εὐπραγία
ἀγαθὸν
ἰατρὸν |
[319] |
τἆλλα
πάντα
οὕτως,
(ὅσα
ἡγοῦνται
|
μαθητά |
τε
καὶ
διδακτὰ
εἶναι·
ἐὰν |
[343] |
πάντες
ζηλωταὶ
καὶ
ἐρασταὶ
καὶ
|
μαθηταὶ |
ἦσαν
τῆς
Λακεδαιμονίων
παιδείας,
καὶ |
[312] |
ἐστὶν
ὁ
σοφιστὴς
καὶ
τὸν
|
μαθητὴν |
ποιεῖ;
Μὰ
Δί´,
ἔφη,
οὐκέτι |
[341] |
ὥσπερ
ἐγὼ
ἔμπειρος
διὰ
τὸ
|
μαθητὴς |
εἶναι
Προδίκου
τουτουΐ·
καὶ
νῦν |
[315] |
ὅσπερ
εὐδοκιμεῖ
μάλιστα
τῶν
Πρωταγόρου
|
μαθητῶν |
καὶ
ἐπὶ
τέχνῃ
μανθάνει,
ὡς |
[314] |
αὐτῇ
τῇ
ψυχῇ
λαβόντα
καὶ
|
μαθόντα |
ἀπιέναι
ἢ
βεβλαμμένον
ἢ
ὠφελημένον. |
[353] |
δ´
ἂν
κακὰ
ἦν,
ὅτι
|
μαθόντα |
χαίρειν
ποιεῖ
καὶ
ὁπῃοῦν;
ἆρ´ |
[328] |
ὥστε
καὶ
αὐτῷ
δοκεῖν
τῷ
|
μαθόντι. |
διὰ
ταῦτα
καὶ
τὸν
τρόπον |
[325] |
τοῖς
παισὶ
καὶ
φυγαὶ
μὴ
|
μαθοῦσι
|
(μηδὲ
θεραπευθεῖσιν
εἰς
ἀρετήν,
καὶ |
[319] |
ὥσπερ
τοῖς
πρότερον,
ὅτι
οὐδαμόθεν
|
μαθών, |
οὐδὲ
ὄντος
διδασκάλου
οὐδενὸς
αὐτῷ, |
[326] |
πρὸς
δὲ
τούτοις,
ἐπειδὰν
κιθαρίζειν
|
μάθωσιν, |
ἄλλων
αὖ
ποιητῶν
ἀγαθῶν
ποιήματα |
[350] |
εἰσιν,
καὶ
αὐτοὶ
ἑαυτῶν
(ἐπειδὰν
|
μάθωσιν |
ἢ
πρὶν
μαθεῖν.
Ἤδη
δέ |
[350] |
παλαίειν
καὶ
αὐτοὶ
αὑτῶν
ἐπειδὰν
|
μάθωσιν |
ἢ
πρὶν
μαθεῖν,
φαίην
ἄν· |
[325] |
ἐπιμελοῦνται,
καὶ
ἐπειδὰν
αὖ
γράμματα
|
μάθωσιν |
καὶ
μέλλωσιν
συνήσειν
τὰ
γεγραμμένα
|
[323] |
ἐάντε
ὦσιν
ἐάντε
μή,
ἢ
|
μαίνεσθαι |
τὸν
μὴ
προσποιούμενον
{δικαιοσύνην}
ὡς |
[349] |
μὲν
οὖν,
ἔφη,
εἰ
μὴ
|
μαίνομαί |
γε.
Πότερον
οὖν,
ἦν
δ´ |
[350] |
ἡ
ἀνδρεία·
ἐπεὶ
οὗτοί
γε
|
μαινόμενοί |
εἰσιν.
Πῶς
οὖν,
ἔφην
ἐγώ, |
[360] |
καὶ
οἱ
θρασεῖς
καὶ
οἱ
|
μαινόμενοι |
τοὐναντίον
αἰσχρούς
τε
φόβους
φοβοῦνται |
[350] |
θαρραλέοι
ὄντες
οὐκ
ἀνδρεῖοι
ἀλλὰ
|
μαινόμενοι |
φαίνονται;
καὶ
ἐκεῖ
αὖ
οἱ |
[323] |
οἱ
οἰκεῖοι
προσιόντες
νουθετοῦσιν
ὡς
|
μαινόμενον· |
ἐν
δὲ
δικαιοσύνῃ
καὶ
ἐν |
[314] |
~εἰ
δὲ
μή,
ὅρα,
ὦ
|
μακάριε, |
(μὴ
περὶ
τοῖς
φιλτάτοις
κυβεύῃς |
[309] |
Πῶς
δ´
οὐ
μέλλει,
ὦ
|
μακάριε, |
τὸ
σοφώτατον
κάλλιον
φαίνεσθαι;
(ΕΤ. |
[334] |
διδάξαι
περὶ
τῶν
αὐτῶν
καὶ
|
μακρὰ |
λέγειν,
ἐὰν
βούλῃ,
οὕτως
ὥστε |
[334] |
ἄνθρωπος,
καὶ
ἐάν
τίς
μοι
|
μακρὰ |
λέγῃ,
(ἐπιλανθάνομαι
περὶ
οὗ
ἂν |
[335] |
γὰρ
εἶ—
ἐγὼ
δὲ
τὰ
|
μακρὰ |
ταῦτα
ἀδύνατος,
ἐπεὶ
ἐβουλόμην
ἂν |
[335] |
δὲ
καὶ
αὐτός,
καὶ
ἐν
|
μακρολογίᾳ |
καὶ
ἐν
βραχυλογίᾳ
οἷός
τ´ |
[336] |
ὅδε
ὁμολογεῖ
μὴ
μετεῖναί
οἱ
|
μακρολογίας |
καὶ
παραχωρεῖ
Πρωταγόρᾳ,
τοῦ
δὲ |
[344] |
χαριέντως
καὶ
μεμελημένως
ἔχει—
ἀλλὰ
|
μακρὸν |
ἂν
εἴη
αὐτὸ
οὕτω
διελθεῖν· |
[329] |
ῥηθέντων,
ὥσπερ
τὰ
χαλκία
πληγέντα
|
μακρὸν |
ἠχεῖ
καὶ
ἀποτείνει
ἐὰν
μὴ |
[336] |
ἀποκρινόμενος,
μὴ
ἐφ´
ἑκάστῃ
ἐρωτήσει
|
μακρὸν |
λόγον
ἀποτείνων,
ἐκκρούων
τοὺς
λόγους |
[361] |
οὗ
ἐγώ
τε
καὶ
σὺ
|
μακρὸν |
λόγον
ἑκάτερος
ἀπετείναμεν,
ἐγὼ
μὲν |
[335] |
τ´
εἴην
σοι
παραμεῖναι
ἀποτείνοντι
|
μακροὺς |
λόγους—
ἐλθεῖν
γάρ
ποί
με |
[329] |
Πρωταγόρας
δὲ
ὅδε
ἱκανὸς
μὲν
|
μακροὺς |
λόγους
καὶ
καλοὺς
εἰπεῖν,
ὡς
|
[333] |
ἢ
ἄλλως
πως;
Ὡμολόγησεν
καὶ
|
μάλ´ |
ἀκόντως.
Οὐκοῦν
ἓν
ἂν
εἴη |
[310] |
μου,
καὶ
εἶπεν·
Ἑσπέρας
δῆτα,
|
μάλα |
γε
ὀψὲ
ἀφικόμενος
ἐξ
Οἰνόης. |
[318] |
ἀλλ´
ὥσπερ
ἂν
εἰ
αὐτίκα
|
μάλα |
μεταβαλὼν
τὴν
ἐπιθυμίαν
Ἱπποκράτης
ὅδε |
[315] |
κῳδίοις
τισὶν
καὶ
στρώμασιν
καὶ
|
μάλα |
πολλοῖς,
ὡς
ἐφαίνετο·
παρεκάθηντο
δὲ |
[336] |
Ἱππία,
Καλλίας
μὲν
δοκεῖ
μοι
|
μάλα |
πρὸς
(Πρωταγόρου
εἶναι,
Ἀλκιβιάδης
δὲ |
[331] |
προσέοικεν,
καὶ
τὸ
σκληρὸν
τῷ
|
μαλακῷ, |
καὶ
τἆλλα
ἃ
δοκεῖ
ἐναντιώτατα |
[316] |
πόλει,
τοῦτο
δὲ
οἴεταί
οἱ
|
μάλιστ´ |
ἂν
γενέσθαι,
εἰ
σοὶ
συγγένοιτο· |
[361] |
καὶ
ἡ
ἀνδρεία,
ᾧ
τρόπῳ
|
μάλιστ´ |
ἂν
διδακτὸν
φανείη
ἡ
ἀρετή. |
[361] |
γὰρ
ὅτι
τούτου
φανεροῦ
(γενομένου
|
μάλιστ´ |
ἂν
κατάδηλον
γένοιτο
ἐκεῖνο
περὶ |
[337] |
ὑμεῖς
τε
γὰρ
οἱ
λέγοντες
|
μάλιστ´ |
ἂν
οὕτως
ἐν
ἡμῖν
τοῖς
|
[337] |
(ἡμεῖς
τ´
αὖ
οἱ
ἀκούοντες
|
μάλιστ´ |
ἂν
οὕτως
εὐφραινοίμεθα,
οὐχ
ἡδοίμεσθα— |
[361] |
εἴρηκα
ὅτι
ὧν
ἐντυγχάνω
πολὺ
|
μάλιστα |
ἄγαμαι
σέ,
τῶν
μὲν
τηλικούτων |
[326] |
ποιοῦσιν
οἱ
μάλιστα
δυνάμενοι
μάλιστα
|
μάλιστα |
δὲ
δύνανται
οἱ
πλουσιώτατοι—
καὶ |
[330] |
σοφία
τε
καὶ
ἀνδρεία;
Πάντων
|
μάλιστα |
δήπου,
ἔφη·
καὶ
μέγιστόν
γε |
[326] |
πράξεσιν.
καὶ
ταῦτα
ποιοῦσιν
οἱ
|
μάλιστα |
δυνάμενοι
μάλιστα
μάλιστα
δὲ
δύνανται |
[315] |
τῷ
χορῷ.
τοῦτον
τὸν
χορὸν
|
μάλιστα |
ἔγωγε
ἰδὼν
ἥσθην,
ὡς
καλῶς |
[311] |
ἄρα
ἐρχόμεθα
τελοῦντες
τὰ
χρήματα;
|
Μάλιστα. |
Εἰ
οὖν
καὶ
τοῦτό
τίς |
[333] |
μή·
τὸν
γὰρ
λόγον
ἔγωγε
|
μάλιστα |
ἐξετάζω,
συμβαίνει
μέντοι
ἴσως
καὶ |
[326] |
ταῦτα
ποιοῦσιν
οἱ
μάλιστα
δυνάμενοι
|
μάλιστα
|
μάλιστα
δὲ
δύνανται
οἱ
πλουσιώτατοι— |
[349] |
που
καλὸν
ὡς
οἷόν
τε
|
μάλιστα. |
~Οἶσθα
οὖν
τίνες
εἰς
τὰ |
[331] |
ὁσιότητι
ἢ
ὅτι
ὁμοιότατον,
καὶ
|
μάλιστα |
πάντων
ἥ
τε
δικαιοσύνη
οἷον |
[327] |
λέγω
οὕτως
ἔχει—
ἔχει
δὲ
|
μάλιστα
|
πάντων
οὕτως—
ἐνθυμήθητι
ἄλλο
τῶν |
[315] |
Ἀντίμοιρος
ὁ
Μενδαῖος,
ὅσπερ
εὐδοκιμεῖ
|
μάλιστα |
τῶν
Πρωταγόρου
μαθητῶν
καὶ
ἐπὶ |
[319] |
καὶ
τῶν
γενναίων,
οὐδέν
τι
|
μᾶλλον |
ἀποδέχονται,
ἀλλὰ
καταγελῶσι
καὶ
θορυβοῦσιν, |
[345] |
ἐπιόντα
γε
τοῦ
ᾄσματος
ἔτι
|
μᾶλλον |
δηλοῖ.
φησὶ
γάρ—
τοὔνεκεν
οὔ |
[336] |
ἄν
σοι
ὅτι
πολὺ
σοῦ
|
μᾶλλον |
ἐγὼ
ἐμαυτοῦ
δέομαι
θέουσιν
τούτοις |
[326] |
οὐ
χρὴ
θαυμάζειν,
ἀλλὰ
πολὺ
|
μᾶλλον
|
εἰ
μὴ
διδακτόν.
Διὰ
τί |
[312] |
οὖν
μοι
δοκεῖ,
ἔφη,
τοιαύτη
|
μᾶλλον |
εἶναι
ἡ
παρὰ
Πρωταγόρου
μάθησις. |
[344] |
καὶ
τὴν
βούλησιν,
ὅτι
παντὸς
|
μᾶλλον |
ἔλεγχός
ἐστιν
τοῦ
Πιττακείου
ῥήματος |
[325] |
ταῦτα
εἰς
διδασκάλων
πέμποντες
πολὺ
|
μᾶλλον |
ἐντέλλονται
ἐπιμελεῖσθαι
(εὐκοσμίας
τῶν
παίδων |
[359] |
ἐθαύμασα
τὴν
ἀπόκρισιν,
καὶ
ἔτι
|
μᾶλλον |
ἐπειδὴ
ταῦτα
μεθ´
ὑμῶν
διεξῆλθον. |
[342] |
πάλαι,
ὅτι
τὸ
λακωνίζειν
πολὺ
|
μᾶλλόν |
ἐστιν
φιλοσοφεῖν
ἢ
φιλογυμναστεῖν,
εἰδότες |
[348] |
ἕνεκα
τούτου
σοὶ
ἡδέως
διαλέγομαι
|
μᾶλλον |
ἢ
ἄλλῳ
τινί,
ἡγούμενός
σε |
[317] |
βελτίω
ἐκείνης
εἶναι,
τὸ
ὁμολογεῖν
|
μᾶλλον |
ἢ
ἔξαρνον
εἶναι·
καὶ
ἄλλας |
[356] |
καὶ
πλείω
καὶ
ἐλάττω
καὶ
|
μᾶλλον
|
καὶ
ἧττον.
εἰ
γάρ
τις |
[348] |
τοὺς
τοιούτους
μοι
δοκεῖ
χρῆναι
|
μᾶλλον |
μιμεῖσθαι
ἐμέ
τε
καὶ
σέ, |
[361] |
ἐν
τῷ
μύθῳ
ὁ
Προμηθεὺς
|
μᾶλλον |
τοῦ
Ἐπιμηθέως·
ᾧ
χρώμενος
ἐγὼ |
[361] |
τοὐναντίον
ἔοικεν
σπεύδοντι
ὀλίγου
πάντα
|
(μᾶλλον |
φανῆναι
αὐτὸ
ἢ
ἐπιστήμην·
καὶ |
[346] |
ὀνειδίζωσιν
ὅτι
ἀμελοῦσιν,
ὥστε
ἔτι
|
μᾶλλον |
ψέγειν
τε
αὐτοὺς
καὶ
ἔχθρας
|
[327] |
διδάσκειν,
οἴει
ἄν
τι,
ἔφη,
|
μᾶλλον, |
ὦ
Σώκρατες,
τῶν
ἀγαθῶν
αὐλητῶν |
[315] |
Πρωταγόρου
μαθητῶν
καὶ
ἐπὶ
τέχνῃ
|
μανθάνει, |
ὡς
σοφιστὴς
ἐσόμενος.
τούτων
δὲ |
[325] |
ἐάν
τι
καὶ
ἄλλο
βούληται
|
μανθάνειν |
ἢ
πράττειν,
οὕτω
πράττειν,
ἄνευ |
[326] |
αὖ
τούς
τε
νόμους
ἀναγκάζει
|
μανθάνειν |
καὶ
κατὰ
τούτους
ζῆν
κατὰ |
[341] |
καὶ
νῦν
μοι
δοκεῖς
οὐ
|
μανθάνειν |
ὅτι
καὶ
τὸ
χαλεπὸν"
τοῦτο
|
[341] |
ἄλλο
τι
ὃ
σὺ
οὐ
|
μανθάνεις· |
ἐρώμεθα
οὖν
Πρόδικον—
δίκαιον
γὰρ |
[337] |
ἡδοίμεσθα—
εὐφραίνεσθαι
μὲν
γὰρ
ἔστιν
|
μανθάνοντά |
τι
καὶ
φρονήσεως
μεταλαμβάνοντα
αὐτῇ |
[323] |
ἡγοῦντο
εἶναι,
τἀληθῆ
λέγειν,
ἐνταῦθα
|
μανίαν, |
καί
φασιν
πάντας
δεῖν
φάναι |
[351] |
γίγνεσθαι,
τὴν
δύναμιν,
καὶ
ἀπὸ
|
μανίας
|
γε
καὶ
θυμοῦ,
ἰσχὺν
δὲ |
[351] |
(ἀπὸ
θυμοῦ
γε
καὶ
ἀπὸ
|
μανίας, |
ὥσπερ
ἡ
δύναμις,
ἀνδρεία
δὲ |
[343] |
γὰρ
τὸ
πρῶτον
τοῦ
ᾄσματος
|
μανικὸν |
ἂν
φανείη,
εἰ
βουλόμενος
λέγειν |
[344] |
καὶ
τὰ
ἐπιόντα
πάντα
τούτῳ
|
μαρτυρεῖ, |
ὅτι
οὕτως
εἴρηται.
πολλὰ
μὲν |
[344] |
ὥσπερ
καὶ
παρ´
ἄλλου
ποιητοῦ
|
μαρτυρεῖται |
τοῦ
εἰπόντος—
αὐτὰρ
ἀνὴρ
ἀγαθὸς |
[342] |
τοὺς
σοφιστάς,
ἀλλὰ
δοκῶσιν
τῷ
|
μάχεσθαι |
καὶ
ἀνδρείᾳ
περιεῖναι,
ἡγούμενοι,
εἰ |
[345] |
αἰσχρόν·
ἀνάγκῃ
δ´
οὐδὲ
θεοὶ
|
μάχονται· |
καὶ
τοῦτ´
ἐστὶ
πρὸς
τὸ |
[354] |
Πάλιν
τοίνυν,
ἔφην
ἐγώ,
εἴ
|
με |
ἀνέροισθε,
ὦ
ἄνθρωποι,
Τίνος
οὖν |
[334] |
σοι
ἕπεσθαι.
Πῶς
οὖν
κελεύεις
|
με |
βραχέα
ἀποκρίνεσθαι;
ἢ
βραχύτερά
σοι, |
[335] |
μακροὺς
λόγους—
ἐλθεῖν
γάρ
ποί
|
με |
δεῖ—
εἶμι·
ἐπεὶ
καὶ
ταῦτ´ |
[335] |
κελεύεις,
ὡς
ὁ
ἀντιλέγων
ἐκέλευέν
|
με |
διαλέγεσθαι,
οὕτω
διελεγόμην,
οὐδενὸς
ἂν |
[350] |
γὰρ
εἰ
οὕτω
μετιὼν
ἔροιό
|
με |
εἰ
οἱ
ἰσχυροὶ
(δυνατοί
εἰσιν, |
[310] |
νυκτῶν
εἶναι·
ἐπειδὴ
(δὲ
τάχιστά
|
με |
ἐκ
τοῦ
κόπου
ὁ
ὕπνος |
[331] |
καὶ
ὑπὲρ
σοῦ
δέ,
εἴ
|
με |
ἐῴης,
ταὐτὰ
ἂν
ταῦτα
ἀποκρινοίμην, |
[340] |
οὖν
Πρόδικος
ἀκούσας
ταῦτα
ἐπῄνεσέν
|
με· |
ὁ
δὲ
Πρωταγόρας,
Τὸ
ἐπανόρθωμά |
[310] |
Οἰνόης.
ὁ
γάρ
τοι
παῖς
|
με |
ὁ
Σάτυρος
ἀπέδρα·
καὶ
δῆτα |
[341] |
ὥσπερ
περὶ
τοῦ
δεινοῦ"
Πρόδικός
|
με |
οὑτοσὶ
νουθετεῖ
ἑκάστοτε,
ὅταν
ἐπαινῶν |
[348] |
Ὦ
Πρωταγόρα,
μὴ
οἴου
διαλέγεσθαί
|
μέ
|
σοι
ἄλλο
τι
βουλόμενον
ἢ |
[335] |
τῷ
ἑτέρῳ
χρῶ
τρόπῳ
πρός
|
με, |
τῇ
βραχυλογίᾳ.
Ὦ
Σώκρατες,
ἔφη, |
[350] |
ἀνδρεῖοι,
οὐκ
ἠρωτήθην—
εἰ
γάρ
|
με |
τότε
ἤρου,
εἶπον
ἂν
ὅτι
|
[328] |
χάριν
σοι
ἔχω
ὅτι
προύτρεψάς
|
με |
ὧδε
ἀφικέσθαι·
πολλοῦ
γὰρ
ποιοῦμαι
|
[310] |
ᾔει
ἐπειγόμενος,
καὶ
τῇ
φωνῇ
|
μέγα
|
λέγων,
Ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
ἐγρήγορας |
[341] |
οὐ
λέγει
τὸ
χαλεπὸν
(κακόν,
|
μέγα |
τεκμήριόν
ἐστιν
εὐθὺς
τὸ
μετὰ |
[342] |
οὐ
μόνον
ἄνδρες
ἐπὶ
παιδεύσει
|
μέγα |
φρονοῦντες,
ἀλλὰ
καὶ
γυναῖκες.
γνοῖτε |
[356] |
πράττειν,
ἐν
τῷ
τὰ
μὲν
|
μεγάλα |
μήκη
καὶ
πράττειν
καὶ
λαμβάνειν, |
[316] |
ἄνδρα
καὶ
ἰόντα
εἰς
πόλεις
|
μεγάλας, |
καὶ
ἐν
ταύταις
πείθοντα
τῶν |
[316] |
τῶν
ἐπιχωρίων,
Ἀπολλοδώρου
ὑός,
οἰκίας
|
μεγάλης |
τε
καὶ
εὐδαίμονος,
αὐτὸς
δὲ |
[338] |
τὰς
ἡνίας
τοῖς
λόγοις,
ἵνα
|
μεγαλοπρεπέστεροι |
καὶ
εὐσχημονέστεροι
ἡμῖν
φαίνωνται,
μήτ´ |
[356] |
καὶ
ἐν
ταῖς
αἱρέσεσιν
τῶν
|
μεγάλων |
τε
καὶ
σμικρῶν,
ἡ
δὲ
|
[316] |
ὁ
Σηλυμβριανός,
τὸ
δὲ
ἀρχαῖον
|
Μεγαρεύς· |
μουσικὴν
δὲ
Ἀγαθοκλῆς
τε
ὁ |
[314] |
ὥστε
ἐν
τῇ
ὠνῇ
οὐ
|
μέγας |
ὁ
(κίνδυνος.
μαθήματα
δὲ
οὐκ |
[344] |
ὄντα
οὔ,
καὶ
τὸν
κυβερνήτην
|
μέγας |
χειμὼν
ἐπιπεσὼν
ἀμήχανον
ἂν
ποιήσειεν, |
[316] |
τε
ὁ
ὑμέτερος
πρόσχημα
ἐποιήσατο,
|
μέγας |
ὢν
σοφιστής,
καὶ
Πυθοκλείδης
ὁ |
[329] |
καὶ
τοῦ
ὅλου,
ἀλλ´
ἢ
|
μεγέθει |
καὶ
σμικρότητι;
Ἐκείνως
μοι
φαίνεται, |
[321] |
οἴκησιν
ἔνεμεν·
~ἃ
δὲ
ηὖξε
|
μεγέθει, |
τῷδε
(αὐτῷ
αὐτὰ
ἔσῳζεν·
καὶ |
[356] |
ὑμῖν
τῇ
ὄψει
τὰ
αὐτὰ
|
μεγέθη |
ἐγγύθεν
μὲν
μείζω,
πόρρωθεν
δὲ |
[357] |
ἡδονῆς
ἥττω
εἶναι,
ἀμαθία
ἡ
|
μεγίστη, |
ἧς
Πρωταγόρας
ὅδε
φησὶν
ἰατρὸς |
[330] |
Πάντων
μάλιστα
δήπου,
ἔφη·
καὶ
|
μέγιστόν |
γε
ἡ
σοφία
τῶν
μορίων. |
[337] |
αὐτῆς
τῆς
πόλεως
εἰς
τὸν
|
μέγιστον |
καὶ
ὀλβιώτατον
οἶκον
τόνδε,
μηδὲν |
[339] |
ὦ
Σώκρατες,
ἐγὼ
ἀνδοὶ
παιδείας
|
~μέγιστον |
μέρος
εἶναι
περὶ
ἐπῶν
(δεινὸν |
[347] |
σφόδρα
γὰρ
καὶ
περὶ
τῶν
|
μεγίστων |
ψευδόμενος
δοκεῖς
ἀληθῆ
λέγειν,
διὰ |
[348] |
περιιὼν
ζητεῖ
ὅτῳ
ἐπιδείξηται
καὶ
|
μεθ´
|
ὅτου
βεβαιώσηται,
ἕως
ἂν
ἐντύχῃ. |
[359] |
καὶ
ἔτι
μᾶλλον
ἐπειδὴ
ταῦτα
|
μεθ´ |
ὑμῶν
διεξῆλθον.
ἠρόμην
δ´
οὖν |
[358] |
τὸ
ἕτερον
αἱρεῖσθαι,
οὐδεὶς
τὸ
|
μεῖζον |
αἱρήσεται
ἐξὸν
τὸ
ἔλαττον;
Ἅπαντα |
[340] |
ἐπανόρθωμά
σοι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
μεῖζον
|
ἁμάρτημα
ἔχει
ἢ
ὃ
ἐπανορθοῖς. |
[340] |
εἰμί
τις
γελοῖος
ἰατρός·
ἰώμενος
|
μεῖζον |
τὸ
νόσημα
ποιῶ.
Ἀλλ´
οὕτως |
[334] |
χρῆναι,
εἴπερ
ἔμελλές
μοι
διαλέξεσθαι,
|
μεῖζον |
φθέγγεσθαι
ἢ
πρὸς
τοὺς
ἄλλους, |
[357] |
τε
πλέονος
καὶ
ἐλάττονος
καὶ
|
(μείζονος |
καὶ
σμικροτέρου
καὶ
πορρωτέρω
καὶ |
[354] |
τότε
λέγετε
κακὸν
εἶναι,
ὅταν
|
μειζόνων |
ἡδονῶν
ἀποστερῇ
ἢ
ὅσας
αὐτὸ |
[354] |
ἐν
αὐτῷ
οὐσῶν
ἀπαλλάττῃ
ἢ
|
μείζους |
ἡδονὰς
τῶν
λυπῶν
παρασκευάζῃ;
ἐπεὶ |
[354] |
τὸ
λυπεῖσθαι
ἀγαθόν,
ὅταν
ἢ
|
μείζους |
λύπας
τῶν
ἐν
αὐτῷ
οὐσῶν |
[354] |
ὅσας
αὐτὸ
ἔχει,
ἢ
λύπας
|
μείζους |
παρασκευάζῃ
τῶν
ἐν
(αὐτῷ
ἡδονῶν· |
[356] |
φωναὶ
αἱ
ἴσαι
ἐγγύθεν
μὲν
|
μείζους, |
πόρρωθεν
δὲ
σμικρότεραι;
Φαῖεν
ἄν. |
[356] |
ἡδέα
πρὸς
ἡδέα
ἱστῇς,
τὰ
|
μείζω |
ἀεὶ
καὶ
πλείω
ληπτέα·
ἐὰν |
[355] |
τοῦτο
λέγετε,
ἀντὶ
ἐλαττόνων
ἀγαθῶν
|
μείζω |
κακὰ
λαμβάνειν.
Ταῦτα
μὲν
οὖν |
[356] |
τὰ
αὐτὰ
μεγέθη
ἐγγύθεν
μὲν
|
μείζω, |
πόρρωθεν
δὲ
ἐλάττω·
ἢ
οὔ; |
[355] |
τι
ἢ
ὅταν
τὰ
μὲν
|
μείζω, |
τὰ
δὲ
(σμικρότερα
ᾖ;
ἢ |
[356] |
καὶ
ἔλλειψις;
ταῦτα
δ´
ἐστὶ
|
μείζω |
τε
καὶ
σμικρότερα
γιγνόμενα
ἀλλήλων |
[314] |
καὶ
γὰρ
δὴ
καὶ
πολὺ
|
μείζων |
κίνδυνος
ἐν
τῇ
τῶν
μαθημάτων |
[320] |
ἔνδον
ἐκ
γῆς
καὶ
πυρὸς
|
μείξαντες |
καὶ
τῶν
ὅσα
πυρὶ
καὶ |
[315] |
ὤν.
τοῦτό
τ´
ἦν
τὸ
|
μειράκιον, |
καὶ
τὼ
Ἀδειμάντω
ἀμφοτέρω,
ὅ |
[315] |
μετὰ
Παυσανίου
νέον
τι
ἔτι
|
μειράκιον, |
ὡς
μὲν
ἐγᾦμαι
καλόν
τε
|
[346] |
ἔλεγε
πάντα
τοι
λευκά,
οἷς
|
μέλανα |
μὴ
μέμεικται—
γελοῖον
γὰρ
ἂν |
[331] |
προσέοικεν.
τὸ
γὰρ
λευκὸν
τῷ
|
μέλανι |
ἔστιν
ὅπῃ
προσέοικεν,
καὶ
τὸ |
[334] |
ὅτι
σμικροτάτῳ
ἐν
τούτοις
οἷς
|
μέλλει |
ἔδεσθαι,
ὅσον
μόνον
τὴν
δυσχέρειαν
|
[345] |
ἔστιν
γὰρ
ἀεί—
ἀλλ´
εἰ
|
μέλλει |
κακὸς
γενέσθαι,
δεῖ
αὐτὸν
πρότερον |
[324] |
πάντας
τοὺς
πολίτας
μετέχειν,
(εἴπερ
|
μέλλει |
πόλις
εἶναι;
ἐν
τούτῳ
γὰρ |
[327] |
τοῦ
πράγματος,
~(τῆς
ἀρετῆς,
εἰ
|
μέλλει |
πόλις
εἶναι,
οὐδένα
δεῖ
ἰδιωτεύειν. |
[309] |
φανῆναι;
(ΣΩ.
Πῶς
δ´
οὐ
|
μέλλει, |
ὦ
μακάριε,
τὸ
σοφώτατον
κάλλιον
|
[335] |
ἐν
βραχυτέροις
εἰπεῖν·
εἰ
οὖν
|
μέλλεις |
ἐμοὶ
διαλέξεσθαι,
τῷ
ἑτέρῳ
χρῶ |
[312] |
Πρωταγόρου
μάθησις.
Οἶσθα
οὖν
ὃ
|
μέλλεις |
νῦν
πράττειν,
ἤ
σε
λανθάνει; |
[313] |
ποτ´
ἔστιν
φαίνῃ
ἀγνοῶν,
ᾧ
|
μέλλεις |
σαυτὸν
ἐπιτρέπειν;
Καὶ
ὃς
ἀκούσας, |
[311] |
τίς
σε
ἤρετο·
Εἰπέ
μοι,
|
μέλλεις |
τελεῖν,
ὦ
Ἱππόκρατες,
Ἱπποκράτει
(μισθὸν |
[312] |
δ´
ἐγώ.
Τοῦ
πέρι;
Ὅτι
|
μέλλεις |
τὴν
ψυχὴν
τὴν
σαυτοῦ
παρασχεῖν
|
[324] |
πραχθὲν
ἀγένητον
θείη—
ἀλλὰ
τοῦ
|
μέλλοντος |
χάριν,
ἵνα
μὴ
αὖθις
ἀδικήσῃ |
[334] |
ἀποκρίσεις
καὶ
βραχυτέρας
ποίει,
εἰ
|
μέλλω |
σοι
ἕπεσθαι.
Πῶς
οὖν
κελεύεις |
[310] |
ὁ
Σάτυρος
ἀπέδρα·
καὶ
δῆτα
|
μέλλων |
σοι
φράζειν
ὅτι
διωξοίμην
αὐτόν, |
[325] |
ἐπειδὰν
αὖ
γράμματα
μάθωσιν
καὶ
|
μέλλωσιν |
συνήσειν
τὰ
γεγραμμένα
ὥσπερ
τότε |
[326] |
αὖ
ποιητῶν
ἀγαθῶν
ποιήματα
διδάσκουσι
|
μελοποιῶν, |
εἰς
τὰ
(κιθαρίσματα
ἐντείνοντες,
καὶ |
[328] |
ἣν
δὴ
παρὰ
τοῦ
πατρὸς
|
μεμαθήκασιν, |
καθ´
ὅσον
οἷός
τ´
ἦν |
[320] |
μὲν
ἔμπειρον
γεγονέναι,
πολλὰ
δὲ
|
μεμαθηκέναι, |
τὰ
δὲ
αὐτὸν
ἐξηυρηκέναι.
εἰ |
[346] |
τοι
λευκά,
οἷς
μέλανα
μὴ
|
μέμεικται— |
γελοῖον
γὰρ
ἂν
εἴη
πολλαχῇ— |
[346] |
καλά,
τοῖσί
τ´
αἰσχρὰ
μὴ
|
μέμεικται. |
(οὐ
τοῦτο
λέγει,
ὥσπερ
ἂν |
[339] |
γάρ,
καὶ
πάνυ
μοι
τυγχάνει
|
μεμεληκὸς |
τοῦ
ᾄσματος.
Εὖ,
ἔφη,
λέγεις. |
[344] |
πεποίηται—
πάνυ
γὰρ
χαριέντως
καὶ
|
μεμελημένως |
ἔχει—
ἀλλὰ
μακρὸν
ἂν
εἴη
|
[359] |
δέ,
Καὶ
(ἴτας
γ´,
ἔφη.
|
μέμνησαι, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ὦ
Πρωταγόρα, |
[332] |
ἄρ´
ἐστὶν
ἀφροσύνη
σωφροσύνης;
Φαίνεται.
|
Μέμνησαι
|
οὖν
ὅτι
ἐν
τοῖς
ἔμπροσθεν |
[357] |
ἤρεσθ´
ἡμᾶς.
ἤρεσθε
δέ,
εἰ
|
μέμνησθε, |
ἡνίκα
ἡμεῖς
ἀλλήλοις
ὡμολογοῦμεν
ἐπιστήμης |
[339] |
ὁπότε
τὸν
ταὐτὰ
λέγοντα
αὑτῷ
|
μέμφεται, |
δῆλον
ὅτι
καὶ
ἑαυτὸν
μέμφεται, |
[341] |
ἔφη.
Διὰ
ταῦτ´
ἄρα
καὶ
|
μέμφεται, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ὦ
Πρόδικε, |
[340] |
γε
Πιττακόν,
ἦν
δ´
ἐγώ,
|
μέμφεται, |
οὐχ
ὡς
οἴεται
Πρωταγόρας,
ταὐτὸν |
[339] |
ὅτι
χαλεπὸν
ἐσθλὸν
ἔμμεναι,
τοῦτον
|
μέμφεταί |
τε
καὶ
οὔ
φησιν
ἀποδέχεσθαι |
[339] |
μέμφεται,
δῆλον
ὅτι
καὶ
ἑαυτὸν
|
μέμφεται, |
ὥστε
ἤτοι
τὸ
πρότερον
ἢ
|
[346] |
χαίρει
ψέγων,
ἐμπλησθείη
ἂν
ἐκείνους
|
μεμφόμενος— |
πάντα
τοι
καλά,
τοῖσί
τ´ |
[359] |
εἰ
τοῦτο
ὀρθῶς
ἀπεδείχθη,
ἐπὶ
|
μὲν |
ἃ
δεινὰ
ἡγεῖται
εἶναι
οὐδεὶς
|
[351] |
βίον
τὸν
ἐμόν,
ὅτι
ἔστι
|
μὲν |
ἃ
τῶν
ἡδέων
οὐκ
ἔστιν |
[340] |
ἄλλοι
πολλοὶ
καθ´
Ἡσίοδον
γενέσθαι
|
μὲν |
ἀγαθὸν
χαλεπὸν
εἶναι—
τῆς
γὰρ |
[345] |
κακὸς
ἰατρός.
οὕτω
καὶ
ὁ
|
μὲν |
ἀγαθὸς
ἀνὴρ
γένοιτ´
ἄν
ποτε |
[327] |
δὲ
ἀφυής,
ἀκλεής·
καὶ
πολλάκις
|
μὲν |
ἀγαθοῦ
αὐλητοῦ
φαῦλος
ἂν
ἀπέβη, |
[355] |
καὶ
ὀνόμασιν
προσαγορεύωμεν
αὐτά,
πρῶτον
|
μὲν |
ἀγαθῷ
καὶ
κακῷ,
ἔπειτα
αὖθις |
[339] |
τοῦ
Θετταλοῦ
ὅτι—
(ἄνδρ´
ἀγαθὸν
|
μὲν |
ἀλαθέως
γενέσθαι
χαλεπόν,
χερσίν
τε |
[338] |
δὴ
βελτίονα
ἡμῶν
αἱρήσεσθε.
τῇ
|
μὲν |
ἀληθείᾳ,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἀδύνατον
ὑμῖν |
[325] |
δὲ
ὄντος
καὶ
θεραπευτοῦ
τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
ἄρα
τοὺς
ὑεῖς
διδάσκονται, |
[325] |
οἱ
ἀγαθοὶ
ἄνδρες
εἰ
τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
διδάσκονται
τοὺς
ὑεῖς,
τοῦτο |
[321] |
τὴν
νομήν,
καὶ
ὁρᾷ
τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
ζῷα
ἐμμελῶς
πάντων
ἔχοντα, |
[330] |
εἴποιμ´
ἂν
ἔγωγε
ὅτι
Τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
ὀρθῶς
ἤκουσας,
ὅτι
δὲ
|
[324] |
οἱ
ἄνδρες
οἱ
ἀγαθοὶ
τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
τοὺς
αὑτῶν
ὑεῖς
διδάσκουσιν |
[329] |
τῶν
τῆς
ἀρετῆς
μορίων
οἱ
|
μὲν |
ἄλλο,
οἱ
δὲ
ἄλλο,
ἢ |
[321] |
θριξὶν
καὶ
στερεοῖς
δέρμασιν,
ἱκανοῖς
|
μὲν |
ἀμῦναι
χειμῶνα,
δυνατοῖς
δὲ
καὶ |
[330] |
δίκαιόν
ἐστιν
ἢ
ἄδικον;
ἐγὼ
|
μὲν |
ἂν
αὐτῷ
ἀποκριναίμην
ὅτι
δίκαιον· |
[356] |
σμικρῶν,
ἡ
δὲ
μετρητικὴ
ἄκυρον
|
μὲν |
ἂν
ἐποίησε
τοῦτο
τὸ
φάντασμα, |
[349] |
πάλιν
ἐπιθυμῶ
ἐξ
ἀρχῆς
τὰ
|
μὲν
|
ἀναμνησθῆναι
παρὰ
σοῦ,
τὰ
δὲ |
[345] |
πρὸς
τοῦτο
τείνει,
(ὅτι
εἶναι
|
μὲν |
ἄνδρα
ἀγαθὸν
οὐχ
οἷόν
τε, |
[344] |
εἰ
λέγοι
λόγον,
ὅτι
γενέσθαι
|
μὲν |
ἄνδρα
ἀγαθὸν
χαλεπὸν
ἀλαθέως,
οἷόν |
[360] |
δοκοῦσιν
εἶναί
τινες
ἄνθρωποι
ἀμαθέστατοι
|
μέν, |
ἀνδρειότατοι
δέ.
Φιλονικεῖν
μοι,
ἔφη, |
[351] |
καὶ
ἀνδρείαν·
ὥστε
συμβαίνει
τοὺς
|
μὲν |
ἀνδρείους
θαρραλέους
εἶναι,
μὴ
μέντοι |
[322] |
ἀνθρώπῳ,
~καὶ
ἐκ
τούτου
εὐπορία
|
μὲν |
ἀνθρώπῳ
τοῦ
(βίου
γίγνεται,
Προμηθέα |
[334] |
ἔγωγε
πολλὰ
οἶδ´
ἃ
ἀνθρώποις
|
μὲν
|
ἀνωφελῆ
ἐστι,
καὶ
σιτία
καὶ |
[351] |
οὕτως
βεβιωκέναι;
Ἔμοιγ´,
ἔφη.
Τὸ
|
μὲν |
ἄρα
(ἡδέως
ζῆν
ἀγαθόν,
τὸ |
[316] |
ἐποίει
τὰ
λεγόμενα.
Καὶ
ἡμεῖς
|
μὲν |
ἄρτι
εἰσεληλύθεμεν,
κατόπιν
δὲ
ἡμῶν
|
[347] |
ἥδιον·
εἰ
δὲ
βούλεται,
περὶ
|
μὲν |
ᾀσμάτων
τε
καὶ
ἐπῶν
(ἐάσωμεν, |
[332] |
τῷ
σωφρόνως;
Ἔφη.
Οὐκοῦν
τὰ
|
μὲν
|
ἀφρόνως
πραττόμενα
ἀφροσύνῃ
πράττεται,
τὰ |
[348] |
ἡμῶν
αὐτῶν
πεῖραν
λαμβάνοντας·
κἂν
|
μὲν |
βούλῃ
ἔτι
ἐρωτᾶν,
ἕτοιμός
εἰμί |
[328] |
τις
παρ´
ἐμοῦ
μάθῃ,
ἐὰν
|
μὲν |
βούληται,
ἀποδέδωκεν
ὃ
ἐγὼ
πράττομαι |
[337] |
ἔστιν
γὰρ
οὐ
ταὐτόν·
κοινῇ
|
μὲν |
γὰρ
ἀκοῦσαι
δεῖ
ἀμφοτέρων,
μὴ |
[361] |
διδακτὸν
φανείη
ἡ
ἀρετή.
εἰ
|
μὲν |
γὰρ
ἄλλο
τι
ἦν
ἢ |
[318] |
τῳ
συγγενόμενος
τῶν
σοφιστῶν.
οἱ
|
μὲν |
γὰρ
ἄλλοι
λωβῶνται
τοὺς
νέους· |
[331] |
ἀνόσιον;
τί
αὐτῷ
ἀποκρινούμεθα;
ἐγὼ
|
μὲν |
γὰρ
αὐτὸς
ὑπέρ
γε
ἐμαυτοῦ |
[320] |
ἐμηχανᾶτο
δύναμιν
εἰς
σωτηρίαν.
ἃ
|
μὲν |
γὰρ
αὐτῶν
σμικρότητι
ἤμπισχεν,
πτηνὸν
|
[359] |
ἃ
τὸ
πρῶτον
παντάπασι·
τότε
|
μὲν |
γὰρ
δὴ
πέντε
ὄντων
μορίων |
[325] |
θαυμασίως
γίγνονται
οἱ
ἀγαθοί.
ὅτι
|
μὲν |
γὰρ
διδακτὸν
αὐτὸ
ἡγοῦνται
καὶ |
[330] |
ἐστιν
ἢ
οὐδὲν
πρᾶγμα;
ἐμοὶ
|
μὲν
|
γὰρ
δοκεῖ·
τί
δὲ
σοί; |
[350] |
οἰηθείης
ἂν
εἶναι
σοφίαν.
πρῶτον
|
μὲν |
γὰρ
εἰ
οὕτω
μετιὼν
ἔροιό |
[344] |
καὶ
ἰατρὸν
ταὐτὰ
ταῦτα.
τῷ
|
μὲν |
γὰρ
ἐσθλῷ
ἐγχωρεῖ
κακῷ
γενέσθαι, |
[344] |
μαρτυρεῖ,
ὅτι
οὕτως
εἴρηται.
πολλὰ
|
μὲν |
γὰρ
ἔστι
καὶ
περὶ
ἑκάστου |
[324] |
ἀπορεῖς
ἢ
ἄλλοθι
οὐδαμοῦ.
εἰ
|
μὲν |
γὰρ
ἔστιν,
καὶ
τοῦτό
ἐστιν |
[337] |
οὕτως
εὐφραινοίμεθα,
οὐχ
ἡδοίμεσθα—
εὐφραίνεσθαι
|
μὲν |
γὰρ
ἔστιν
μανθάνοντά
τι
καὶ |
[337] |
εὐδοκιμοῖτε
καὶ
οὐκ
ἐπαινοῖσθε—
εὐδοκιμεῖν
|
μὲν
|
γὰρ
ἔστιν
παρὰ
ταῖς
ψυχαῖς |
[344] |
ἐσθλόν,
ἔμμεναι
δὲ
ἀδύνατον·
πράξας
|
μὲν |
γὰρ
εὖ
πᾶς
ἀνὴρ
ἀγαθός, |
[356] |
εἰπὲ
πότερα
πλείω
ἐστίν.
ἐὰν
|
μὲν |
γὰρ
ἡδέα
πρὸς
ἡδέα
ἱστῇς, |
[344] |
ὅτι
οὐ
τὸν
ἰδιώτην·
ὁ
|
μὲν |
γὰρ
ἰδιώτης
ἀεὶ
καθῄρηται.
ὥσπερ
|
[351] |
γε
θαρραλέους
ἀνδρείους
πάντας·
θάρσος
|
μὲν |
γὰρ
καὶ
ἀπὸ
τέχνης
γίγνεται |
[337] |
μέν,
(ἐρίζειν
δὲ
μή—
ἀμφισβητοῦσι
|
μὲν |
γὰρ
καὶ
δι´
εὔνοιαν
οἱ
|
[314] |
ἐν
τῇ
τῶν
σιτίων.
σιτία
|
μὲν |
γὰρ
καὶ
ποτὰ
πριάμενον
παρὰ |
[336] |
λέγεις,
ἔφη,
ὦ
Καλλία·
Σωκράτης
|
μὲν |
γὰρ
ὅδε
ὁμολογεῖ
μὴ
μετεῖναί |
[323] |
τι
τούτων
ἐπιχειρεῖν
ποιεῖν;
ταῦτα
|
μὲν |
γὰρ
οἶμαι
ἴσασιν
ὅτι
φύσει |
[336] |
θέοντας,
τούτου
δέου
συγκαθεῖναι·
ἐγὼ
|
μὲν |
γὰρ
οὐ
δύναμαι
ταχὺ
θεῖν, |
[354] |
μοι,
φαίην
ἂν
ἔγωγε.
πρῶτον
|
μὲν |
γὰρ
οὐ
ῥᾴδιον
ἀποδεῖξαι
τί |
[335] |
ἕπεσθαι,
τότε
σοι
διαλέξομαι.
σὺ
|
μὲν |
γάρ,
ὡς
λέγεται
περὶ
σοῦ, |
[359] |
ἦ
δ´
ὅς.
Πότερον
οἱ
|
μὲν |
δειλοὶ
ἐπὶ
τὰ
θαρραλέα
ἔρχονται, |
[315] |
καὶ
διεξῄει
τὰ
ἐρωτώμενα.
Καὶ
|
μὲν |
δὴ
καὶ
Τάνταλόν
γε
εἰσεῖδον— |
[322] |
ἄνθρωπος
θείας
μετέσχε
μοίρας,
πρῶτον
|
μὲν
|
διὰ
τὴν
τοῦ
θεοῦ
συγγένειαν |
[319] |
τῶν
νεανίσκων
πατήρ,
τούτους
ἃ
|
μὲν |
διδασκάλων
εἴχετο
καλῶς
καὶ
εὖ |
[325] |
διδάσκοντες
καὶ
ἐνδεικνύμενοι
ὅτι
τὸ
|
μὲν |
δίκαιον,
τὸ
δὲ
ἄδικον,
καὶ |
[336] |
Ὦ
Πρόδικε
καὶ
Ἱππία,
Καλλίας
|
μὲν |
δοκεῖ
μοι
μάλα
πρὸς
(Πρωταγόρου |
[332] |
μοι
ἔχειν
πρὸς
τοῦτο,
τοῦτο
|
μὲν |
ἐάσωμεν,
τόδε
δὲ
ἄλλο
ὧν |
[347] |
ἕτερον.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Ἐπιτρέπω
|
μὲν |
ἔγωγε
Πρωταγόρᾳ
ὁπότερον
αὐτῷ
ἥδιον· |
[335] |
ἐξιών—
Ὦ
παῖ
Ἱππονίκου,
ἀεὶ
|
μὲν |
ἔγωγέ
σου
τὴν
φιλοσοφίαν
ἄγαμαι, |
[315] |
νέον
τι
ἔτι
μειράκιον,
ὡς
|
μὲν |
ἐγᾦμαι
καλόν
τε
(κἀγαθὸν
τὴν |
[359] |
αὐτίκα
εἰς
τὸν
πόλεμον
οἱ
|
μὲν
|
ἐθέλουσιν
ἰέναι,
οἱ
δὲ
οὐκ |
[347] |
ἀλλήλω
Πρωταγόρας
καὶ
Σωκράτης,
Πρωταγόρας
|
μὲν |
εἰ
ἔτι
βούλεται
ἐρωτᾶν,
ἀποκρίνεσθαι |
[337] |
ἐν
τοιοῖσδε
λόγοις
παραγιγνομένους
κοινοὺς
|
μὲν |
εἶναι
ἀμφοῖν
τοῖν
διαλεγομένοιν
ἀκροατάς, |
[316] |
δὲ
τὴν
σοφιστικὴν
τέχνην
φημὶ
|
μὲν |
εἶναι
παλαιάν,
τοὺς
δὲ
μεταχειριζομένους
|
[321] |
τροφὰς
ἄλλοις
ἄλλας
ἐξεπόριζεν,
τοῖς
|
μὲν |
ἐκ
γῆς
βοτάνην,
ἄλλοις
δὲ |
[325] |
δὲ
μὴ
ποίει.
καὶ
ἐὰν
|
μὲν |
ἑκὼν
πείθηται·
εἰ
δὲ
μή, |
[355] |
λέγωμεν
ὅτι
Ἄνθρωπος
πράττει—
τότε
|
μὲν |
ἐλέγομεν
τὰ
κακά,
νῦν
δὲ
|
[344] |
φαίνεται
{τὸ}
πρὸς
λόγον
τὸ
|
μέν |
ἐμβεβλημένον
καὶ
τὸ
ἀλαθέως
ὀρθῶς |
[320] |
διὰ
τὸ
ἡγεῖσθαί
σε
πολλῶν
|
μὲν |
ἔμπειρον
γεγονέναι,
πολλὰ
δὲ
μεμαθηκέναι, |
[333] |
συνᾴδοιεν,
εἴπερ
γε
ἀνάγκη
ἑνὶ
|
(μὲν |
ἓν
μόνον
ἐναντίον
εἶναι,
πλείοσιν |
[310] |
ὅτι
ἥκει
Πρωταγόρας.
καὶ
ἔτι
|
μὲν |
ἐνεχείρησα
εὐθὺς
παρὰ
σὲ
ἰέναι, |
[312] |
Οὐκοῦν,
ἦν
δ´
ἐγώ,
τοῦτο
|
μὲν |
ἔξεστι
λέγειν
καὶ
περὶ
ζωγράφων |
[311] |
ἐσόμεθα
τελεῖν
ὑπὲρ
σοῦ,
ἂν
|
μὲν |
ἐξικνῆται
τὰ
ἡμέτερα
χρήματα
καὶ |
[334] |
παντοδαπόν,
ὥστε
καὶ
ἐνταῦθα
τοῖς
|
μὲν |
ἔξωθεν
τοῦ
(σώματος
ἀγαθόν
ἐστιν |
[348] |
εἶναι,
ὥσπερ
τινὲς
ἄλλοι
αὐτοὶ
|
μὲν |
ἐπιεικεῖς
εἰσιν,
ἄλλους
δὲ
οὐ |
[337] |
ἀλλήλοις
περὶ
τῶν
λόγων
ἀμφισβητεῖν
|
μέν, |
(ἐρίζειν
δὲ
μή—
ἀμφισβητοῦσι
μὲν |
[338] |
μὴ
βούλεται
(Πρωταγόρας
ἀποκρίνεσθαι,
οὗτος
|
μὲν |
ἐρωτάτω,
ἐγὼ
δὲ
ἀποκρινοῦμαι,
καὶ |
[344] |
οὐ
γὰρ
εἶναι
ἀλλὰ
γενέσθαι
|
μέν |
ἐστιν
ἄνδρα
ἀγαθὸν
χερσί
τε
|
[354] |
λιμοκτονιῶν
γιγνομένας,
ὅτι
ταῦτα
ἀγαθὰ
|
μέν |
ἐστιν,
ἀνιαρὰ
δέ;
Φαῖεν
ἄν; |
[349] |
Σώκρατες,
ὅτι
ταῦτα
πάντα
μόρια
|
μέν |
ἐστιν
ἀρετῆς,
καὶ
τὰ
μὲν |
[344] |
τις
ἂν
καταβάλοι,
ἀλλὰ
τὸν
|
μὲν |
ἑστῶτά
ποτε
καταβάλοι
ἄν
τις |
[344] |
ἀεὶ
εἶναι
ἀνάγκη.
ὥστε
τὸν
|
μὲν |
εὐμήχανον
καὶ
σοφὸν
καὶ
ἀγαθὸν |
[309] |
μοι
καὶ
πρῴην
ἰδόντι
καλὸς
|
μὲν |
ἐφαίνετο
ἀνὴρ
ἔτι,
ἀνὴρ
μέντοι, |
[361] |
συνδιασκοποίην.
Καὶ
ὁ
Πρωταγόρας,
Ἐγὼ
|
μέν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπαινῶ
σου |
[325] |
πόλεων
ἢ
ἀποκτείνειν—
εἰ
οὕτω
|
μὲν |
ἔχει,
οὕτω
δ´
αὐτοῦ
πεφυκότος |
[312] |
ἡγῇ
εἶναι
τὸν
σοφιστήν;
Ἐγὼ
|
μέν, |
ἦ
δ´
ὅς,
ὥσπερ
τοὔνομα |
[354] |
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Οὐκοῦν
τὴν
|
μὲν
|
ἡδονὴν
διώκετε
ὡς
ἀγαθὸν
ὄν, |
[355] |
ἐρήσεται
ἡμᾶς·
ἡμῖν
δὲ
ὑπὸ
|
μὲν |
ἡδονῆς
οὐκέτι
ἔξεστιν
εἰπεῖν—
ἄλλο |
[358] |
ἄρα,
ἦν
δ´
ἐγώ,
τὸ
|
μὲν |
ἡδὺ
ἀγαθὸν
εἶναι,
τὸ
δὲ |
[356] |
τοῦ
φαινομένου
δύναμις;
ἢ
αὕτη
|
μὲν |
ἡμᾶς
ἐπλάνα
καὶ
ἐποίει
ἄνω |
[316] |
καὶ
μετὰ
τῶν
ἄλλων;
Ἡμῖν
|
μέν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
οὐδὲν
διαφέρει· |
[320] |
γάρ
ποτε
χρόνος
ὅτε
θεοὶ
|
μὲν |
ἦσαν,
θνητὰ
δὲ
γένη
(οὐκ |
[352] |
ἄρχειν
ἀλλ´
ἄλλο
τι,
τοτὲ
|
μὲν |
θυμόν,
τοτὲ
δὲ
ἡδονήν,
τοτὲ
|
[320] |
πείσας
νέμει.
νέμων
δὲ
τοῖς
|
μὲν |
ἰσχὺν
ἄνευ
τάχους
προσῆπτεν,
(τοὺς |
[351] |
τε
καὶ
ἰσχύν,
ἀλλὰ
τὸ
|
μὲν
|
καὶ
ἀπὸ
ἐπιστήμης
γίγνεσθαι,
τὴν |
[337] |
τῷ
δὲ
ἀμαθεστέρῳ
ἔλαττον.
ἐγὼ
|
μὲν |
καὶ
αὐτός,
ὦ
Πρωταγόρα
τε |
[358] |
εἴτε
δέος
καλεῖτε.
Ἐδόκει
Πρωταγόρᾳ
|
μὲν |
καὶ
Ἱππίᾳ
δέος
τε
καὶ |
[310] |
διαλεχθῇς
αὐτῷ.
ἐγὼ
γὰρ
ἅμα
|
μὲν |
καὶ
νεώτερός
εἰμι,
ἅμα
δὲ |
[344] |
εἰπόντος—
αὐτὰρ
ἀνὴρ
ἀγαθὸς
τοτὲ
|
μὲν |
κακός,
ἄλλοτε
δ´
ἐσθλός·
(τῷ |
[325] |
τὸ
δὲ
ἄδικον,
καὶ
τόδε
|
μὲν
|
καλόν,
τόδε
δὲ
αἰσχρόν,
καὶ |
[347] |
καὶ
αἱ
τοιαίδε
συνουσίαι,
ἐὰν
|
μὲν |
λάβωνται
ἀνδρῶν
οἷοίπερ
ἡμῶν
οἱ |
[361] |
Σώκρατές
τε
καὶ
Πρωταγόρα·
σὺ
|
μὲν |
λέγων
ὅτι
οὐ
διδακτόν
ἐστιν |
[361] |
μακρὸν
λόγον
ἑκάτερος
ἀπετείναμεν,
ἐγὼ
|
μὲν |
λέγων
ὡς
οὐ
διδακτὸν
ἀρετή, |
[329] |
λόγου.
Πρωταγόρας
δὲ
ὅδε
ἱκανὸς
|
μὲν |
μακροὺς
λόγους
καὶ
καλοὺς
εἰπεῖν, |
[356] |
εὖ
πράττειν,
ἐν
τῷ
τὰ
|
μὲν |
μεγάλα
μήκη
καὶ
πράττειν
καὶ |
[356] |
αἱ
φωναὶ
αἱ
ἴσαι
ἐγγύθεν
|
μὲν |
μείζους,
πόρρωθεν
δὲ
σμικρότεραι;
Φαῖεν |
[356] |
ὄψει
τὰ
αὐτὰ
μεγέθη
ἐγγύθεν
|
μὲν |
μείζω,
πόρρωθεν
δὲ
ἐλάττω·
ἢ |
[355] |
ἄλλο
τι
ἢ
ὅταν
τὰ
|
μὲν |
μείζω,
τὰ
δὲ
(σμικρότερα
ᾖ; |
[338] |
τινα
ἑλέσθαι·
εἰ
δὲ
αἱρήσεσθε
|
μὲν |
μηδὲν
βελτίω,
φήσετε
δέ,
αἰσχρὸν |
[347] |
ᾆσμα.
Καὶ
ὁ
Ἱππίας,
Εὖ
|
μέν |
μοι
δοκεῖς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
[326] |
ἐκμανθάνειν
~(ἀναγκάζουσιν,
ἐν
οἷς
πολλαὶ
|
μὲν |
νουθετήσεις
ἔνεισιν
πολλαὶ
δὲ
διέξοδοι |
[353] |
νόσους
τε
καὶ
τἆλλα.
Ἐγὼ
|
μὲν |
οἶμαι,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας,
τοὺς |
[321] |
ζῴων
ἄλλων
βοράν·
καὶ
τοῖς
|
μὲν |
ὀλιγογονίαν
προσῆψε,
τοῖς
δ´
ἀναλισκομένοις
|
[359] |
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
ἀνθρώπους
ἀνοσιωτάτους
|
μὲν |
ὄντας
καὶ
ἀδικωτάτους
καὶ
ἀκολαστοτάτους |
[349] |
γὰρ
πολλοὺς
τῶν
ἀνθρώπων
ἀδικωτάτους
|
μὲν |
ὄντας
καὶ
ἀνοσιωτάτους
καὶ
ἀκολαστοτάτους |
[321] |
αὐτοφυὴς
ἑκάστῳ·
καὶ
(ὑποδῶν
τὰ
|
μὲν |
ὁπλαῖς,
τὰ
δὲ
{θριξὶν
καὶ} |
[325] |
τόδε
δὲ
αἰσχρόν,
καὶ
τόδε
|
μὲν |
ὅσιον,
τόδε
δὲ
ἀνόσιον,
καὶ |
[343] |
ἀληθῶς
ἀγαθῶν,
τῶν
δὲ
ἀγαθῶν
|
μέν, |
οὐ
μέντοι
ἀληθῶς—
εὔηθες
γὰρ |
[357] |
πορρωτέρω
καὶ
ἐγγυτέρω,
ἆρα
πρῶτον
|
μὲν |
οὐ
μετρητικὴ
φαίνεται,
ὑπερβολῆς
τε |
[327] |
γίγνεσθαι
ἢ
τῶν
φαύλων;
οἶμαι
|
μὲν |
οὔ,
ἀλλὰ
ὅτου
ἔτυχεν
ὁ |
[318] |
ἀκούσας
εἶπον·
Ὦ
Πρωταγόρα,
τοῦτο
|
μὲν |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
λέγεις,
ἀλλὰ
εἰκός, |
[334] |
κυσίν·
τὰ
δέ
γε
τούτων
|
μὲν |
οὐδενί,
δένδροις
δέ·
τὰ
δὲ |
[334] |
γε
ὠφέλιμα·
τὰ
δὲ
ἀνθρώποις
|
μὲν |
οὐδέτερα,
ἵπποις
δέ·
τὰ
δὲ |
[338] |
εἶναι·
καὶ
ὁ
Πρωταγόρας
πάνυ
|
μὲν |
οὐκ
ἤθελεν,
ὅμως
δὲ
ἠναγκάσθη |
[309] |
Σώκρατες,
ἐντυχὼν
πάρει;
(ΣΩ.
Σοφωτάτῳ
|
μὲν |
οὖν
δήπου
τῶν
γε
νῦν, |
[336] |
καί
φησιν
ἐπιλήσμων
εἶναι.
ἐμοὶ
|
μὲν |
οὖν
δοκεῖ
ἐπιεικέστερα
Σωκράτης
λέγειν· |
[324] |
εἶναι
καὶ
διδακτὸν
ἀρετήν.
ὡς
|
μὲν |
οὖν
εἰκότως
ἀποδέχονται
οἱ
σοὶ |
[349] |
σὺ
διδάσκαλον
σαυτὸν
παρέχεις;
Κάλλιστον
|
μὲν
|
οὖν,
ἔφη,
εἰ
μὴ
μαίνομαί |
[330] |
οὐχ
οὕτως
ἂν
ἀποκρίναιο;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφη.
Εἰ
οὖν
μετὰ |
[317] |
αὐτῶν,
ἵνα
ἐπακούσωσιν
ἡμῶν;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Βούλεσθε |
[337] |
τῶν
ἀνθρώπων
διαφέρεσθαι
ἀλλήλοις.
ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
καὶ
δέομαι
καὶ
συμβουλεύω, |
[336] |
εἴ
τῳ
ἀνθρώπων
παραχωρεῖ.
εἰ
|
μὲν |
οὖν
καὶ
Πρωταγόρας
ὁμολογεῖ
φαυλότερος |
[310] |
τὸν
παῖδα
τουτονί;
(ΣΩ.
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν·
καὶ
χάριν
γε
εἴσομαι, |
[312] |
καὶ
τὸν
ἐλεύθερον
πρέπει.
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν
μοι
δοκεῖ,
ἔφη,
τοιαύτη |
[355] |
ἀγαθῶν
μείζω
κακὰ
λαμβάνειν.
Ταῦτα
|
μὲν |
οὖν
οὕτω.
μεταλάβωμεν
δὴ
τὰ |
[323] |
μὴ
εἶναι
ἐν
ἀνθρώποις.
Ὅτι
|
μὲν |
οὖν
πάντ´
ἄνδρα
εἰκότως
ἀποδέχονται |
[321] |
οὕτω
δὴ
δωρεῖται
ἀνθρώπῳ.
τὴν
|
μὲν |
οὖν
περὶ
τὸν
βίον
σοφίαν |
[346] |
ἄλλο
τι
τῶν
τοιούτων.
τοὺς
|
μὲν |
οὖν
πονηρούς,
ὅταν
τοιοῦτόν
τι |
[340] |
χαλεπήν
περ
ἐοῦσαν,
ἐκτῆσθαι.
Ὁ
|
μὲν |
οὖν
Πρόδικος
ἀκούσας
ταῦτα
ἐπῄνεσέν |
[315] |
ἐκκενώσας
ξένοις
κατάλυσιν
πεποίηκεν.
ὁ
|
μὲν |
οὖν
Πρόδικος
ἔτι
κατέκειτο,
ἐγκεκαλυμμένος |
[342] |
δὲ
βούλῃ,
σοῦ
ἀκούσομαι.
Ὁ
|
μὲν |
οὖν
Πρωταγόρας
ἀκούσας
μου
ταῦτα |
[333] |
καὶ
τὸν
ἀποκρινόμενον
ἐξετάζεσθαι.
(Τὸ
|
μὲν |
οὖν
πρῶτον
ἐκαλλωπίζετο
ἡμῖν
ὁ |
[313] |
ψυχὴν
αὖ
ἰατρικὸς
ὤν.
εἰ
|
μὲν |
οὖν
σὺ
τυγχάνεις
ἐπιστήμων
τούτων |
[357] |
φατε
εἶναι;
εἴπατε
(ἡμῖν.
εἰ
|
μὲν |
οὖν
τότε
εὐθὺς
ὑμῖν
εἴπομεν |
[319] |
ποιεῖν
ἄνδρας
ἀγαθοὺς
πολίτας.
Αὐτὸ
|
μὲν |
οὖν
τοῦτό
ἐστιν,
ἔφη,
ὦ |
[319] |
ἐξάρωνται
κελευόντων
τῶν
πρυτάνεων.
περὶ
|
μὲν |
οὖν
ὧν
οἴονται
ἐν
τέχνῃ |
[313] |
καπηλεύοντες
τῷ
ἀεὶ
ἐπιθυμοῦντι
ἐπαινοῦσιν
|
μὲν |
πάντα
ἃ
πωλοῦσιν,
τάχα
δ´ |
[322] |
τε
ἄλλοι
καὶ
Ἀθηναῖοι,
ὅταν
|
μὲν |
περὶ
ἀρετῆς
τεκτονικῆς
ᾖ
λόγος |
[319] |
συλλεγῶμεν
εἰς
τὴν
ἐκκλησίαν,
ἐπειδὰν
|
μὲν |
περὶ
οἰκοδομίας
τι
δέῃ
πρᾶξαι |
[339] |
τὸ
ἐρώτημα
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ
|
μὲν |
περὶ
οὗπερ
ἐγώ
τε
καὶ |
[325] |
τόδε
δὲ
ἀνόσιον,
καὶ
τὰ
|
μὲν |
ποίει,
τὰ
δὲ
μὴ
ποίει. |
[316] |
πρόσχημα
ποιεῖσθαι
καὶ
προκαλύπτεσθαι,
τοὺς
|
μὲν |
ποίησιν,
οἷον
Ὅμηρόν
τε
καὶ |
[342] |
Λακεδαιμονίων
τῷ
φαυλοτάτῳ
συγγενέσθαι,
τὰ
|
μὲν |
πολλὰ
ἐν
τοῖς
λόγοις
εὑρήσει
|
[315] |
ἠκολούθουν
ἐπακούοντες
τῶν
λεγομένων
τὸ
|
μὲν |
πολὺ
ξένοι
ἐφαίνοντο—
οὓς
ἄγει |
[328] |
τοῦ
λόγου.
καὶ
ἐγὼ
ἐπὶ
|
μὲν |
πολὺν
χρόνον
κεκηλημένος
ἔτι
πρὸς |
[351] |
Σώκρατες,
σκοπώμεθα
αὐτό,
καὶ
ἐὰν
|
μὲν |
πρὸς
λόγον
δοκῇ
εἶναι
τὸ |
[339] |
ἀμφότερα
λέγων,
ὅς
γε
τὸ
|
μὲν |
πρῶτον
αὐτὸς
ὑπέθετο
χαλεπὸν
εἶναι |
[339] |
(τῶν
ἀκουόντων·
καὶ
ἐγὼ
τὸ
|
μὲν |
πρῶτον,
ὡσπερεὶ
ὑπὸ
ἀγαθοῦ
πύκτου |
[334] |
τὰ
δὲ
τοῦ
δένδρου
ταῖς
|
μὲν |
ῥίζαις
ἀγαθά,
ταῖς
δὲ
βλάσταις |
[334] |
κόπρος
πάντων
(τῶν
φυτῶν
ταῖς
|
μὲν |
ῥίζαις
ἀγαθὸν
παραβαλλομένη,
εἰ
δ´
|
[349] |
ἕκαστα
δύναμιν
ἔχοντα.
ταῦτα
εἰ
|
μέν |
σοι
δοκεῖ
ἔτι
ὥσπερ
τότε, |
[337] |
δὲ
νεῖμαι
ἑκατέρῳ,
ἀλλὰ
τῷ
|
μὲν |
σοφωτέρῳ
πλέον,
τῷ
δὲ
ἀμαθεστέρῳ |
[356] |
δὲ
ἡδέα
πρὸς
λυπηρά,
ἐὰν
|
μὲν |
τὰ
ἀνιαρὰ
ὑπερβάλληται
ὑπὸ
τῶν |
[348] |
οὐκ
ἐθέλει
διαλέγεσθαι,
ἵνα
τούτῳ
|
μὲν |
ταῦτα
συνειδῶμεν,
Σωκράτης
δὲ
ἄλλῳ |
[347] |
πολλοὶ
ἐν
τοῖς
λόγοις
οἱ
|
μὲν |
ταῦτά
φασιν
τὸν
ποιητὴν
νοεῖν, |
[319] |
αὐτοῖς
ἀνιστάμενος
περὶ
τούτων
ὁμοίως
|
μὲν |
τέκτων,
ὁμοίως
δὲ
χαλκεὺς
σκυτοτόμος, |
[349] |
μέν
ἐστιν
ἀρετῆς,
καὶ
τὰ
|
μὲν |
τέτταρα
αὐτῶν
ἐπιεικῶς
παραπλήσια
ἀλλήλοις |
[359] |
τὸ
γὰρ
ὕστερον
ἔφη
τὰ
|
μὲν |
τέτταρα
ἐπιεικῶς
παραπλήσια
ἀλλήλοις
(εἶναι, |
[361] |
πολὺ
μάλιστα
ἄγαμαι
σέ,
τῶν
|
μὲν |
τηλικούτων
καὶ
πάνυ·
καὶ
λέγω |
[321] |
Διί.
τῷ
δὲ
Προμηθεῖ
εἰς
|
μὲν |
τὴν
ἀκρόπολιν
τὴν
τοῦ
Διὸς |
[349] |
οὖν,
ἦν
δ´
ἐγώ,
τὸ
|
μέν |
τι
αὐτοῦ
αἰσχρόν,
τὸ
δέ |
[329] |
ἀκριβῶς
τῷ
λόγῳ,
πότερον
ἓν
|
μέν |
τί
ἐστιν
ἡ
ἀρετή,
μόρια |
[312] |
ὥστε
καταφανῆ
αὐτὸν
γενέσθαι—
Εἰ
|
μέν |
τι
τοῖς
ἔμπροσθεν
ἔοικεν,
δῆλον |
[328] |
ταῦτα
ἐξεδίδαξεν.
καὶ
γὰρ
εἰ
|
μέν |
τις
περὶ
αὐτῶν
τούτων
συγγένοιτο |
[313] |
ὑποθήσων
τὴν
ψυχήν;
ἢ
εἰ
|
μὲν |
τὸ
σῶμα
ἐπιτρέπειν
σε
ἔδει |
[330] |
τι
αὐτῶν
ἐστιν
ἕκαστον.
πρῶτον
|
μὲν |
τὸ
τοιόνδε·
(ἡ
δικαιοσύνη
πρᾶγμά |
[348] |
ὃ
ἀδυνατοῦσι
ἐξελέγξαι·
~ἀλλὰ
τὰς
|
μὲν |
τοιαύτας
συνουσίας
(ἐῶσιν
χαίρειν,
αὐτοὶ |
[357] |
τέχνη
καὶ
ἐπιστήμη.
Συμφήσουσιν.
Ἥτις
|
μὲν |
τοίνυν
τέχνη
καὶ
ἐπιστήμη
ἐστὶν
|
[358] |
καὶ
ἰδίᾳ
καὶ
δημοσίᾳ.
~(Ταῦτα
|
μὲν |
τοῖς
πολλοῖς
ἀποκεκριμένοι
ἂν
ἦμεν· |
[340] |
Πρόδικος.
Οὐκοῦν,
ἔφην
ἐγώ,
ἐν
|
μὲν |
τοῖς
πρώτοις
αὐτὸς
ὁ
Σιμωνίδης |
[328] |
εἰσιν
ἐλπίδες·
νέοι
γάρ.
Πρωταγόρας
|
μὲν |
τοσαῦτα
καὶ
τοιαῦτα
ἐπιδειξάμενος
ἀπεπαύσατο |
[314] |
ἑξῆς
δ´
αὐτῷ
συμπεριεπάτουν
ἐκ
|
μὲν
|
τοῦ
ἐπὶ
θάτερα
Καλλίας
ὁ |
[343] |
γενέσθαι
χαλεπόν,
(ἔπειτα
ἐνέβαλε
τὸ
|
μέν. |
τοῦτο
γὰρ
οὐδὲ
πρὸς
ἕνα |
[313] |
ὡς
φῄς,
ὄρθριος
ἥκων
περὶ
|
μὲν |
τούτου
οὐδένα
λόγον
οὐδὲ
συμβουλὴν |
[322] |
ἡ
δημιουργικὴ
τέχνη
αὐτοῖς
πρὸς
|
μὲν |
τροφὴν
ἱκανὴ
βοηθὸς
ἦν,
πρὸς |
[328] |
ἀκήκοα
Πρωταγόρου.
ἐγὼ
γὰρ
ἐν
|
μὲν |
τῷ
ἔμπροσθεν
χρόνῳ
ἡγούμην
οὐκ |
[316] |
ἕνεκα
ἥκετε;
Ἱπποκράτης
ὅδε
ἐστὶν
|
μὲν |
τῶν
ἐπιχωρίων,
Ἀπολλοδώρου
ὑός,
οἰκίας |
[345] |
γένοιτο;
δῆλον
ὅτι
ᾧ
πρῶτον
|
μὲν
|
ὑπάρχει
ἰατρῷ
εἶναι,
ἔπειτα
ἀγαθῷ |
[332] |
ἄν;
Ναί.
Πράττεται
δὲ
τὸ
|
μὲν |
ὑπὸ
σωφροσύνης,
τὸ
δὲ
ὑπὸ |
[337] |
βιάζεται—
ἡμᾶς
οὖν
αἰσχρὸν
τὴν
|
μὲν |
φύσιν
τῶν
πραγμάτων
εἰδέναι,
σοφωτάτους |
[334] |
ἐπεὶ
καὶ
τὸ
ἔλαιον
τοῖς
|
μὲν |
φυτοῖς
ἅπασίν
ἐστιν
πάγκακον
καὶ |
[343] |
εἰπεῖν
ὅτι
Οὔκ,
ἀλλὰ
γενέσθαι
|
μὲν |
χαλεπὸν
ἄνδρα
ἀγαθόν
ἐστιν,
ὦ |
[344] |
ἔμμεναι·
τὸ
δ´
ἐστὶ
γενέσθαι
|
μὲν |
χαλεπόν,
δυνατὸν
δέ,
ἐσθλόν,
ἔμμεναι |
[343] |
ὡς
ἄρα
ὄντων
τινῶν
(τῶν
|
μὲν |
ὡς
ἀληθῶς
ἀγαθῶν,
τῶν
δὲ |
[315] |
οἰκήματί
τινι,
ᾧ
πρὸ
τοῦ
|
μὲν |
ὡς
ταμιείῳ
ἐχρῆτο
Ἱππόνικος,
νῦν |
[342] |
ταῖς
πόλεσι
λακωνίζοντας,
καὶ
οἱ
|
μὲν |
ὦτά
τε
κατάγνυνται
μιμούμενοι
(αὐτούς, |
[315] |
ὁ
Φιλομήλου
καὶ
Ἀντίμοιρος
ὁ
|
Μενδαῖος, |
ὅσπερ
εὐδοκιμεῖ
μάλιστα
τῶν
Πρωταγόρου |
[356] |
ἂν
ἐποίησεν
ἔχειν
τὴν
ψυχὴν
|
μένουσαν |
ἐπὶ
τῷ
ἀληθεῖ
καὶ
ἔσωσεν |
[350] |
οὗτοι
καὶ
ἀνδρεῖοί
εἰσιν;
Αἰσχρὸν
|
μεντἄν, |
ἔφη,
εἴη
ἡ
ἀνδρεία·
ἐπεὶ |
[330] |
ἄν·
Εὐφήμει,
ὦ
ἄνθρωπε·
σχολῇ
|
μεντἄν |
τι
ἄλλο
ὅσιον
εἴη,
εἰ |
[343] |
τῶν
δὲ
ἀγαθῶν
μέν,
οὐ
|
μέντοι
|
ἀληθῶς—
εὔηθες
γὰρ
τοῦτό
γε |
[344] |
ἀγαθὸν
χαλεπὸν
ἀλαθέως,
οἷόν
τε
|
μέντοι |
ἐπί
γε
χρόνον
τινά·
γενόμενον |
[347] |
περὶ
τοῦ
ᾄσματος
διεληλυθέναι·
ἔστιν
|
μέντοι, |
ἔφη,
καὶ
(ἐμοὶ
λόγος
περὶ |
[359] |
τε
καὶ
οἱ
ἀνδρεῖοι.
Ἀλλὰ
|
μέντοι, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
πᾶν
γε |
[339] |
ὁμολογεῖσθαι;
Φαίνεται
ἔμοιγε
(καὶ
ἅμα
|
μέντοι |
ἐφοβούμην
μὴ
τὶ
λέγοι)
ἀτάρ, |
[331] |
τὸ
εἴ"
ἀφέλοι
αὐτοῦ.
Ἀλλὰ
|
μέντοι, |
ἦ
δ´
ὅς,
προσέοικέν
τι |
[312] |
δ´
ἐγώ,
ἀληθῆ
λέγοιμεν,
οὐ
|
μέντοι |
ἱκανῶς
γε·
ἐρωτήσεως
γὰρ
ἔτι |
[350] |
τοὺς
δυνατοὺς
ἰσχυροὺς
εἶναι,
τοὺς
|
μέντοι |
ἰσχυροὺς
δυνατούς·
~(οὐ
γὰρ
ταὐτὸν |
[333] |
λόγον
ἔγωγε
μάλιστα
ἐξετάζω,
συμβαίνει
|
μέντοι |
ἴσως
καὶ
ἐμὲ
τὸν
ἐρωτῶντα |
[309] |
Εἶτα
τί
τοῦτο;
οὐ
σὺ
|
μέντοι |
Ὁμήρου
ἐπαινέτης
εἶ,
(ὃς
ἔφη |
[332] |
~Οὐ
πάνυ,
(ἔφη,
οὕτως,
οὐ
|
μέντοι |
οὐδὲ
αὖ
ὡς
σύ
μοι |
[339] |
Ὦ
Πρόδικε,
ἔφην
ἐγώ,
σὸς
|
μέντοι |
Σιμωνίδης
πολίτης·
~(δίκαιος
εἶ
βοηθεῖν |
[333] |
λόγον
ᾐτιᾶτο
δυσχερῆ
εἶναι—
ἔπειτα
|
μέντοι |
συνεχώρησεν
ἀποκρίνεσθαι.
Ἴθι
δή,
ἔφην |
[309] |
ἄρτι
ἀπ´
ἐκείνου
ἔρχομαι.
ἄτοπον
|
μέντοι |
τί
σοι
ἐθέλω
εἰπεῖν·
παρόντος |
[351] |
μὲν
ἀνδρείους
θαρραλέους
εἶναι,
μὴ
|
μέντοι |
τούς
γε
θαρραλέους
ἀνδρείους
πάντας· |
[309] |
μὲν
ἐφαίνετο
ἀνὴρ
ἔτι,
ἀνὴρ
|
μέντοι, |
ὦ
Σώκρατες,
ὥς
γ´
ἐν |
[314] |
ὥστε
τοσοῦτον
πρᾶγμα
διελέσθαι.
νῦν
|
μέντοι, |
ὥσπερ
ὡρμήσαμεν,
ἴωμεν
καὶ
ἀκούσωμεν |
[347] |
λέγοντάς
τε
καὶ
ἀκούοντας
ἐν
|
μέρει |
ἑαυτῶν
κοσμίως,
κἂν
πάνυ
(πολὺν |
[339] |
Σώκρατες,
ἐγὼ
ἀνδοὶ
παιδείας
~μέγιστον
|
μέρος |
εἶναι
περὶ
ἐπῶν
(δεινὸν
εἶναι· |
[322] |
γὰρ
τέχνην
οὔπω
εἶχον,
ἧς
|
μέρος |
πολεμική—
ἐζήτουν
δὴ
ἁθροίζεσθαι
καὶ |
[346] |
ἀλλ´
ὅτι
αὐτὸς
καὶ
τὰ
|
μέσα |
ἀποδέχεται
ὥστε
μὴ
ψέγειν.
καὶ |
[338] |
διαιτητῶν
ἡμῶν
συμβιβαζόντων
~(εἰς
τὸ
|
μέσον, |
καὶ
μήτε
σὲ
τὸ
ἀκριβὲς |
[338] |
τῶν
λόγων
ἀποκρύψαντα
γῆν,
ἀλλὰ
|
μέσον
|
τι
ἀμφοτέρους
τεμεῖν.
ὣς
οὖν |
[346] |
ἀλλά
μοι
ἐξαρκεῖ
ἂν
ᾖ
|
μέσος |
καὶ
μηδὲν
κακὸν
ποιῇ,
ὡς |
[346] |
φιλῶ.
σὲ
οὖν,
καὶ
εἰ
|
μέσως
|
~(ἔλεγες
ἐπιεικῆ
καὶ
ἀληθῆ,
ὦ |
[316] |
δεῖν
διαλέγεσθαι
πρὸς
μόνους,
ἢ
|
μετ´ |
ἄλλων.
Ὀρθῶς,
ἔφη,
προμηθῇ,
ὦ |
[317] |
καὶ
Ἱππίαν
ἐκαλέσαμεν
καὶ
τοὺς
|
μετ´ |
αὐτῶν,
ἵνα
ἐπακούσωσιν
ἡμῶν;
Πάνυ |
[315] |
ὄπισθεν
καθίσταντο
κάλλιστα.
Τὸν
δὲ
|
μετ´ |
εἰσενόησα,
ἔφη
Ὅμηρος,
Ἱππίαν
τὸν
|
[315] |
ἐπειδὴ
αὐτὸς
ἀναστρέφοι
καὶ
οἱ
|
μετ´ |
ἐκείνου,
εὖ
πως
καὶ
ἐν
|
[352] |
λέγουσιν
οἱ
ἄνθρωποι.
Ἴθι
δὴ
|
μετ´ |
ἐμοῦ
ἐπιχείρησον
πείθειν
τοὺς
ἀνθρώπους
|
[332] |
τάχους,
ταχέως,
καὶ
εἴ
τι
|
μετὰ |
βραδυτῆτος,
(βραδέως;
Ἔφη.
Καὶ
εἴ |
[325] |
καμπτόμενον
εὐθύνουσιν
ἀπειλαῖς
καὶ
πληγαῖς.
|
μετὰ |
δὲ
ταῦτα
εἰς
διδασκάλων
πέμποντες |
[336] |
ἕκαστον
τὴν
ἑαυτοῦ
γνώμην
ἀποφαίνεσθαι.
|
Μετὰ |
δὲ
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
ὡς
ἐγᾦμαι, |
[337] |
πολλοὶ
πάνυ
τῶν
παρόντων
ἀπεδέξαντο·
|
μετὰ |
δὲ
τὸν
Πρόδικον
Ἱππίας
ὁ
|
[324] |
θηρίον
ἀλογίστως
τιμωρεῖται·
ὁ
δὲ
|
μετὰ |
λόγου
ἐπιχειρῶν
κολάζειν
οὐ
τοῦ |
[315] |
τε
ὁ
ἐκ
Κεραμέων
καὶ
|
μετὰ
|
Παυσανίου
νέον
τι
ἔτι
μειράκιον, |
[358] |
ἂν
ἦμεν·
ὑμᾶς
δὲ
δὴ
|
μετὰ |
Πρωταγόρου
ἐρωτῶ,
ὦ
Ἱππία
τε |
[361] |
ὅπερ
καὶ
κατ´
ἀρχὰς
ἔλεγον,
|
μετὰ |
σοῦ
ἂν
ἥδιστα
ταῦτα
συνδιασκοποίην. |
[347] |
ἡδέως
ἂν
ἐπὶ
τέλος
ἔλθοιμι
|
μετὰ |
σοῦ
σκοπούμενος.
καὶ
γὰρ
δοκεῖ |
[311] |
αὐτόν,
ὡς
τὸ
εἰκός,
ἔνδον.
|
Μετὰ |
ταῦτα
ἀναστάντες
εἰς
τὴν
αὐλὴν |
[332] |
ἀσθενῶς;
Ἐδόκει.
Καὶ
εἴ
τι
|
μετὰ |
τάχους,
ταχέως,
καὶ
εἴ
τι |
[317] |
ἐκ
τῆς
κλίνης,
καὶ
τοὺς
|
μετὰ |
τοῦ
Προδίκου.
Ἐπεὶ
δὲ
πάντες |
[355] |
μὴ
εἰς
ταῦτα
τελευτᾷ,
τὸ
|
μετὰ |
τοῦτο
ἀκούετε.
φημὶ
γὰρ
ὑμῖν |
[330] |
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Εἰ
οὖν
|
μετὰ |
τοῦτο
εἴποι
ἐρωτῶν
ἡμᾶς·
Πῶς |
[330] |
σύ;
Ναί,
ἔφη.
Εἰ
οὖν
|
μετὰ |
τοῦτο
ἡμᾶς
ἔροιτο·
Οὐκοῦν
καὶ |
[357] |
ἐπειδὴ
δὲ
ὑμῖν
οὐχ
ὡμολογοῦμεν,
|
μετὰ |
τοῦτο
ἤρεσθε
ἡμᾶς·
Ὦ
Πρωταγόρα
|
[344] |
παντὸς
τοῦ
ᾄσματος.
Λέγει
γὰρ
|
μετὰ |
τοῦτο
ὀλίγα
διελθών,
ὡς
ἂν |
[323] |
ᾧ
ἂν
παραγίγνηται,
τοῦτό
σοι
|
μετὰ |
τοῦτο
πειράσομαι
ἀποδεῖξαι.
ὅσα
γὰρ |
[341] |
μέγα
τεκμήριόν
ἐστιν
εὐθὺς
τὸ
|
μετὰ |
τοῦτο
ῥῆμα·
λέγει
γὰρ
ὅτι— |
[313] |
σοι
λέγειν.
~(Καὶ
ἐγὼ
εἶπον
|
μετὰ |
τοῦτο·
Τί
οὖν;
οἶσθα
εἰς |
[325] |
οὗ
δεῖ
πάντας
μετέχειν
καὶ
|
μετὰ |
τούτου
πάντ´
ἄνδρα,
ἐάν
τι |
[316] |
μόνῳ
βουλόμενοι
διαλεχθῆναι
ἢ
καὶ
|
μετὰ
|
τῶν
ἄλλων;
Ἡμῖν
μέν,
ἦν |
[314] |
ὠφελημένον.
ταῦτα
οὖν
σκοπώμεθα
καὶ
|
μετὰ |
τῶν
πρεσβυτέρων
ἡμῶν·
ἡμεῖς
γὰρ |
[318] |
ὥσπερ
ἂν
εἰ
αὐτίκα
μάλα
|
μεταβαλὼν |
τὴν
ἐπιθυμίαν
Ἱπποκράτης
ὅδε
ἐπιθυμήσειεν |
[355] |
λαμβάνειν.
Ταῦτα
μὲν
οὖν
οὕτω.
|
μεταλάβωμεν |
δὴ
τὰ
ὀνόματα
πάλιν
τὸ |
[356] |
ἄνω
τε
καὶ
κάτω
πολλάκις
|
μεταλαμβάνειν |
ταὐτὰ
καὶ
μεταμέλειν
καὶ
ἐν |
[337] |
ἔστιν
μανθάνοντά
τι
καὶ
φρονήσεως
|
μεταλαμβάνοντα |
αὐτῇ
τῇ
διανοίᾳ,
ἥδεσθαι
δὲ
|
[329] |
οὖν,
ἦν
δ´
ἐγώ,
καὶ
|
μεταλαμβάνουσιν
|
οἱ
ἄνθρωποι
τούτων
τῶν
τῆς |
[356] |
κάτω
πολλάκις
μεταλαμβάνειν
ταὐτὰ
καὶ
|
μεταμέλειν |
καὶ
ἐν
ταῖς
πράξεσιν
καὶ |
[336] |
ἀλλὰ
κοινῇ
ἀμφοτέρων
δεῖσθαι
μὴ
|
μεταξὺ
|
διαλῦσαι
τὴν
συνουσίαν.
~(Εἰπόντος
δὲ |
[348] |
σὺ
ἐμοὶ
παράσχες,
περὶ
ὧν
|
μεταξὺ |
ἐπαυσάμεθα
διεξιόντες,
τούτοις
τέλος
ἐπιθεῖναι. |
[319] |
πρᾶξαι
τὴν
πόλιν,
τοὺς
οἰκοδόμους
|
μεταπεμπομένους |
συμβούλους
περὶ
τῶν
οἰκοδομημάτων,
ὅταν
|
[352] |
καὶ
τὰ
στήθη
καὶ
τὸ
|
μετάφρενον |
ἐπίδειξον,
ἵνα
ἐπισκέψωμαι
σαφέστερον,
καὶ |
[316] |
μὲν
εἶναι
παλαιάν,
τοὺς
δὲ
|
μεταχειριζομένους
|
αὐτὴν
τῶν
παλαιῶν
ἀνδρῶν,
φοβουμένους |
[355] |
ἔξεστιν
εἰπεῖν—
ἄλλο
γὰρ
ὄνομα
|
μετείληφεν |
ἀντὶ
τῆς
ἡδονῆς
τὸ
ἀγαθόν— |
[323] |
σύμβουλον
διὰ
τὸ
ἡγεῖσθαι
παντὶ
|
μετεῖναι |
αὐτῆς,
ταῦτα
λέγω·
ὅτι
δὲ |
[336] |
μὲν
γὰρ
ὅδε
ὁμολογεῖ
μὴ
|
μετεῖναί |
οἱ
μακρολογίας
καὶ
παραχωρεῖ
Πρωταγόρᾳ, |
[322] |
ἄλλης
τινὸς
δημιουργικῆς,
ὀλίγοις
οἴονται
|
μετεῖναι |
συμβουλῆς,
καὶ
ἐάν
(τις
ἐκτὸς |
[339] |
σὺ
νῦν
διαλεγόμεθα,
περὶ
ἀρετῆς,
|
μετενηνεγμένον
|
δ´
εἰς
ποίησιν·
τοσοῦτον
μόνον |
[322] |
Ἐπειδὴ
δὲ
ὁ
ἄνθρωπος
θείας
|
μετέσχε |
μοίρας,
πρῶτον
μὲν
διὰ
τὴν |
[323] |
ὅντιν´
οὐχὶ
ἁμῶς
γέ
πως
|
μετέχειν |
αὐτῆς,
ἢ
μὴ
εἶναι
ἐν |
[323] |
ἡγοῦνται
πάντες
ἄνθρωποι
πάντα
ἄνδρα
|
μετέχειν |
δικαιοσύνης
τε
καὶ
τῆς
ἄλλης
|
[324] |
οὗ
ἀναγκαῖον
πάντας
τοὺς
πολίτας
|
μετέχειν, |
(εἴπερ
μέλλει
πόλις
εἶναι;
ἐν |
[325] |
τοῦτ´
ἐστὶν
οὗ
δεῖ
πάντας
|
μετέχειν |
καὶ
μετὰ
τούτου
πάντ´
ἄνδρα, |
[322] |
μὴ
δυνάμενον
αἰδοῦς
καὶ
δίκης
|
μετέχειν |
κτείνειν
ὡς
νόσον
πόλεως.
οὕτω |
[323] |
ὡς
παντὶ
προσῆκον
ταύτης
γε
|
μετέχειν |
τῆς
ἀρετῆς
ἢ
μὴ
εἶναι |
[322] |
γένοιντο
πόλεις,
εἰ
ὀλίγοι
αὐτῶν
|
μετέχοιεν |
ὥσπερ
ἄλλων
τεχνῶν·
καὶ
νόμον |
[351] |
δ´
ἐγώ,
οὐ
τὰ
ἡδονῆς
|
(μετέχοντα |
ἢ
ποιοῦντα
ἡδονήν;
Πάνυ
γ´, |
[325] |
τούτου
μή,
ἢ
τὸν
μὴ
|
μετέχοντα |
καὶ
διδάσκειν
καὶ
κολάζειν
καὶ |
[322] |
ἔφη
ὁ
Ζεύς,
καὶ
πάντες
|
μετεχόντων· |
οὐ
γὰρ
ἂν
γένοιντο
πόλεις, |
[315] |
περὶ
φύσεώς
τε
καὶ
τῶν
|
μετεώρων
|
ἀστρονομικὰ
ἄττα
διερωτᾶν
τὸν
Ἱππίαν, |
[322] |
ὕστερον,
ᾗπερ
λέγεται,
κλοπῆς
δίκη
|
μετῆλθεν. |
Ἐπειδὴ
δὲ
ὁ
ἄνθρωπος
θείας |
[350] |
πρῶτον
μὲν
γὰρ
εἰ
οὕτω
|
μετιὼν |
ἔροιό
με
εἰ
οἱ
ἰσχυροὶ
|
[350] |
εἶναι·
τούτῳ
δὲ
τῷ
τρόπῳ
|
μετιὼν |
καὶ
τὴν
ἰσχὺν
οἰηθείης
ἂν |
[356] |
τε
καὶ
σμικρῶν,
ἡ
δὲ
|
μετρητικὴ |
ἄκυρον
μὲν
ἂν
ἐποίησε
τοῦτο |
[357] |
σκέψις;
Ἀλλ´
ἀνάγκη.
Ἐπεὶ
δὲ
|
μετρητική, |
ἀνάγκῃ
δήπου
τέχνη
καὶ
ἐπιστήμη. |
[356] |
ἐφάνη
τοῦ
βίου;
ἆρα
ἡ
|
μετρητικὴ |
τέχνη
ἢ
ἡ
τοῦ
φαινομένου |
[357] |
ἐπιστήμη;
καὶ
ἆρ´
ἂν
οὐ
|
μετρητική |
τις,
ἐπειδήπερ
ὑπερβολῆς
τε
καὶ |
[357] |
ἐγγυτέρω,
ἆρα
πρῶτον
μὲν
οὐ
|
μετρητικὴ |
φαίνεται,
ὑπερβολῆς
τε
καὶ
ἐνδείας
|
[356] |
ἄνθρωποι
πρὸς
ταῦτα
ἡμᾶς
τὴν
|
μετρητικὴν
|
σῴζειν
ἂν
τέχνην
ἢ
ἄλλην; |
[356] |
ἂν
τέχνην
ἢ
ἄλλην;
Τὴν
|
μετρητικήν, |
ὡμολόγει.
Τί
δ´
εἰ
ἐν |
[357] |
τὸ
πρόσθεν
ἔτι
ὡμολογήκατε
ὅτι
|
μετρητικῆς· |
ἡ
δὲ
ἐξαμαρτανομένη
πρᾶξις
(ἄνευ |
[338] |
ἑλέσθαι
ὃς
ὑμῖν
(φυλάξει
τὸ
|
μέτριον |
μῆκος
τῶν
λόγων
ἑκατέρου.
Ταῦτα |
[325] |
Σώκρατες.
ἐκ
παίδων
σμικρῶν
ἀρξάμενοι,
|
μέχρι |
οὗπερ
ἂν
ζῶσι,
καὶ
διδάσκουσι |
[359] |
πρῶτον
ἀπεκρίνατο
πῶς
ὀρθῶς
ἔχει—
|
μὴ |
ἃ
τὸ
πρῶτον
παντάπασι·
τότε |
[310] |
γ´,
ἦ
δ´
ὅς,
εἰ
|
μὴ |
ἀγαθά
γε.
Εὖ
ἂν
λέγοις, |
[360] |
θαρροῦσιν;
Ἀληθῆ,
ἔφη.
Εἰ
δὲ
|
μὴ
|
αἰσχρά,
ἆρ´
οὐ
καλά;
Ὡμολόγει. |
[359] |
δεινὰ
εἶναι,
ἢ
ἐπὶ
τὰ
|
μή; |
Ἀλλὰ
τοῦτό
γ´,
ἔφη,
ἐν |
[337] |
λόγων
ἀμφισβητεῖν
μέν,
(ἐρίζειν
δὲ
|
μή— |
ἀμφισβητοῦσι
μὲν
γὰρ
καὶ
δι´ |
[352] |
τις
τἀγαθὰ
καὶ
τὰ
κακά,
|
μὴ |
ἂν
κρατηθῆναι
ὑπὸ
μηδενὸς
ὥστε
|
[326] |
τῇ
διανοίᾳ
χρηστῇ
(οὔσῃ,
καὶ
|
μὴ |
ἀναγκάζωνται
ἀποδειλιᾶν
διὰ
τὴν
πονηρίαν
|
[333] |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ὦ
Πρωταγόρα,
|
μὴ |
ἀποκάμωμεν
ἀλλὰ
καὶ
τὰ
λοιπὰ |
[322] |
δείσας
περὶ
τῷ
γένει
ἡμῶν
|
μὴ |
ἀπόλοιτο
πᾶν,
Ἑρμῆν
πέμπει
ἄγοντα |
[342] |
ἐξιέναι,
ὥσπερ
οὐδὲ
Κρῆτες,
ἵνα
|
μὴ
|
ἀπομανθάνωσιν
ἃ
αὐτοὶ
διδάσκουσιν.
εἰσὶν |
[314] |
τὴν
ὁδὸν
ἐνέπεσεν·
ἵν´
οὖν
|
μὴ |
ἀτελὴς
γένοιτο,
ἀλλὰ
διαπερανάμενοι
οὕτως |
[324] |
ἀλλὰ
τοῦ
μέλλοντος
χάριν,
ἵνα
|
μὴ |
αὖθις
ἀδικήσῃ
μήτε
αὐτὸς
οὗτος |
[330] |
τι
ἄλλο
ὅσιον
εἴη,
εἰ
|
μὴ |
αὐτή
(γε
ἡ
ὁσιότης
ὅσιον |
[326] |
τούτους
ζῆν
κατὰ
παράδειγμα,
(ἵνα
|
μὴ |
αὐτοὶ
ἐφ´
αὑτῶν
εἰκῇ
πράττωσιν, |
[353] |
φανερὸν
γενέσθαι,
ἕπου·
εἰ
δὲ
|
μὴ |
βούλει,
εἴ
σοι
φίλον,
ἐῶ |
[338] |
καὶ
διάλογοι
ἡμῖν
γίγνωνται·
εἰ
|
μὴ |
βούλεται
(Πρωταγόρας
ἀποκρίνεσθαι,
οὗτος
μὲν |
[345] |
τοὔνεκεν
οὔ
ποτ´
ἐγὼ
τὸ
|
μὴ |
γενέσθαι
δυνατὸν
διζήμενος
κενεὰν
ἐς |
[360] |
Οὐκοῦν
ἡ
τῶν
δεινῶν
καὶ
|
μὴ |
δεινῶν
ἀμαθία
δειλία
ἂν
εἴη; |
[360] |
σοφία
ἄρα
τῶν
δεινῶν
καὶ
|
μὴ
|
δεινῶν
ἀνδρεία
ἐστίν,
ἐναντία
οὖσα |
[360] |
Οὐκοῦν
ἡ
τῶν
δεινῶν
καὶ
|
μὴ |
δεινῶν
σοφία
ἐναντία
τῇ
τούτων |
[348] |
ἐθέλων
εἴτε
δώσει
λόγον
εἴτε
|
μὴ |
διασαφεῖν;
ἐμοὶ
γὰρ
οὐ
δοκεῖ· |
[320] |
ἀνὴρ
Περικλῆς,
δεδιὼς
περὶ
αὐτοῦ
|
μὴ
|
διαφθαρῇ
δὴ
ὑπὸ
Ἀλκιβιάδου,
ἀποσπάσας |
[338] |
δεησόμεθα
αὐτοῦ
ἅπερ
ὑμεῖς
ἐμοῦ,
|
μὴ |
διαφθείρειν
τὴν
συνουσίαν·
(καὶ
οὐδὲν |
[326] |
θαυμάζειν,
ἀλλὰ
πολὺ
μᾶλλον
εἰ
|
μὴ |
διδακτόν.
Διὰ
τί
οὖν
τῶν |
[361] |
περὶ
αὐτοῦ
εἴτε
διδακτὸν
εἴτε
|
μὴ |
διδακτόν,
μὴ
πολλάκις
ἡμᾶς
ὁ |
[361] |
σπεύδεις,
ὦ
Σώκρατες,
θαυμάσιον
ἔσται
|
μὴ |
διδακτὸν
ὄν.
Πρωταγόρας
δ´
αὖ |
[331] |
ὅσιον·
ἡ
δ´
ὁσιότης
οἷον
|
μὴ |
δίκαιον,
ἀλλ´
ἄδικον
(ἄρα,
τὸ |
[338] |
λόγον
ὑποσχέτω
ὁμοίως.
ἐὰν
οὖν
|
μὴ |
δοκῇ
πρόθυμος
εἶναι
πρὸς
αὐτὸ |
[322] |
γε
θὲς
παρ´
ἐμοῦ
τὸν
|
μὴ |
δυνάμενον
αἰδοῦς
καὶ
δίκης
μετέχειν |
[347] |
καὶ
γὰρ
οὗτοι,
διὰ
τὸ
|
μὴ |
δύνασθαι
ἀλλήλοις
δι´
ἑαυτῶν
συνεῖναι |
[317] |
ταῦτα
ὑμνοῦσιν—
τὸ
οὖν
ἀποδιδράσκοντα
|
μὴ |
δύνασθαι
ἀποδρᾶναι,
ἀλλὰ
καταφανῆ
εἶναι, |
[346] |
πατρίδος,
ἵνα
αὐτοῖς
ἀμελοῦσιν
αὐτῶν
|
μὴ |
ἐγκαλῶσιν
οἱ
ἄνθρωποι
μηδ´
ὀνειδίζωσιν
|
[351] |
ἆρα
κατὰ
τοῦτο
οὐκ
ἀγαθά,
|
μὴ |
εἴ
τι
ἀπ´
αὐτῶν
ἀποβήσεται |
[323] |
γέ
πως
μετέχειν
αὐτῆς,
ἢ
|
μὴ
|
εἶναι
ἐν
ἀνθρώποις.
Ὅτι
μὲν |
[323] |
γε
μετέχειν
τῆς
ἀρετῆς
ἢ
|
μὴ |
εἶναι
πόλεις.
αὕτη,
ὦ
Σώκρατες, |
[355] |
εἶναι
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
ὃ
|
μὴ |
εἰς
ταῦτα
τελευτᾷ,
τὸ
μετὰ |
[328] |
ἐγὼ
πράττομαι
ἀργύριον·
(ἐὰν
δὲ
|
μή, |
ἐλθὼν
εἰς
ἱερόν,
ὀμόσας
ὅσου |
[329] |
μακρὸν
ἠχεῖ
καὶ
ἀποτείνει
ἐὰν
|
μὴ |
ἐπιλάβηταί
τις,
καὶ
οἱ
ῥήτορες |
[336] |
ἐπεὶ
Σωκράτη
γε
ἐγὼ
ἐγγυῶμαι
|
μὴ |
ἐπιλήσεσθαι,
οὐχ
ὅτι
παίζει
καί |
[350] |
ἑαυτῶν
θαρραλεωτέρους
ὄντας
ἀποφαίνεις
καὶ
|
μὴ |
ἐπισταμένων
ἄλλων,
καὶ
ἐν
τούτῳ
|
[350] |
ζητεῖς,
ἔφη,
οἱ
ἐπιστήμονες
τῶν
|
μὴ |
ἐπισταμένων
θαρραλεώτεροί
εἰσιν,
καὶ
αὐτοὶ |
[350] |
ἐπιστάμενοι
παλαίειν
δυνατώτεροί
εἰσιν
τῶν
|
μὴ |
ἐπισταμένων
παλαίειν
καὶ
αὐτοὶ
αὑτῶν |
[325] |
ἔστι
θάνατος
ἡ
ζημία
ἐὰν
|
μὴ |
ἐπίστωνται,
ἐφ´
ᾧ
δὲ
ἥ
|
[357] |
Πρωταγόρα
τε
καὶ
Σώκρατες,
εἰ
|
μὴ |
ἔστι
τοῦτο
τὸ
πάθημα
ἡδονῆς |
[323] |
ἢ
ἄλλην
ἡντινοῦν
τέχνην
ἣν
|
μή |
ἐστιν,
ἢ
καταγελῶσιν
(ἢ
χαλεπαίνουσιν, |
[337] |
τοῖν
διαλεγομένοιν
ἀκροατάς,
ἴσους
δὲ
|
μή— |
ἔστιν
γὰρ
οὐ
ταὐτόν·
κοινῇ |
[332] |
ὀξὺ
ἐν
φωνῇ;
Ἔφη.
Τούτῳ
|
μὴ |
ἔστιν
τι
ἐναντίον
ἄλλο
πλὴν |
[353] |
Πρωταγόρα
τε
καὶ
Σώκρατες,
εἰ
|
μὴ |
ἔστιν
τοῦτο
τὸ
πάθημα
ἡδονῆς |
[313] |
χρὴ
ἐπιτρέπειν
σαυτὸν
αὐτῷ
εἴτε
|
μή, |
ἕτοιμος
δ´
εἶ
ἀναλίσκειν
τά |
[336] |
διαλεγέσθω
ἐρωτῶν
τε
καὶ
ἀποκρινόμενος,
|
μὴ |
ἐφ´
ἑκάστῃ
ἐρωτήσει
μακρὸν
λόγον |
[327] |
τὸν
μὴ
καλῶς
αὐλοῦντα,
καὶ
|
μὴ |
ἐφθόνει
τούτου,
ὥσπερ
νῦν
τῶν |
[355] |
λυπῶν;
εἰ
δὲ
ἀρκεῖ
καὶ
|
μὴ |
ἔχετε
μηδὲν
ἄλλο
φάναι
εἶναι |
[323] |
ἀγαθὰ
ἀνθρώποις,
(ἐάν
τις
ταῦτα
|
μὴ |
ἔχῃ,
ἀλλὰ
τἀναντία
τούτων
κακά, |
[358] |
ἃ
δέδοικεν,
ἐξὸν
ἐπὶ
ἃ
|
μή; |
ἢ
ἀδύνατον
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων; |
[323] |
εἶναι
δικαίους,
ἐάντε
ὦσιν
ἐάντε
|
μή, |
ἢ
μαίνεσθαι
τὸν
μὴ
προσποιούμενον |
[325] |
οὕτω
πράττειν,
ἄνευ
δὲ
τούτου
|
μή, |
ἢ
τὸν
μὴ
μετέχοντα
καὶ |
[338] |
τὸ
κατὰ
βραχὺ
λίαν,
εἰ
|
μὴ |
ἡδὺ
Πρωταγόρᾳ,
ἀλλ´
ἐφεῖναι
καὶ |
[340] |
ἀτὰρ
καὶ
ἐγὼ
σὲ
παρακαλῶ,
|
μὴ |
ἡμῖν
ὁ
Πρωταγόρας
τὸν
Σιμωνίδην |
[345] |
οὐδὲν
τῶν
τοιούτων·
ὅστις
δὲ
|
μὴ |
ἰατρὸς
ἂν
γένοιτο
κακῶς
πράξας, |
[337] |
μὲν
γὰρ
ἀκοῦσαι
δεῖ
ἀμφοτέρων,
|
μὴ |
ἴσον
δὲ
νεῖμαι
ἑκατέρῳ,
ἀλλὰ
|
[339] |
τε
ὀρθῶς
πεποίηται
καὶ
ἃ
|
μή, |
καὶ
ἐπίστασθαι
διελεῖν
τε
καὶ |
[314] |
ἐδεστέον
ἢ
ποτέον
καὶ
ὅτι
|
μή, |
καὶ
ὁπόσον
καὶ
ὁπότε·
ὥστε |
[351] |
ἡδόμενος.
Τί
δή,
ὦ
Πρωταγόρα;
|
μὴ |
καὶ
σύ,
ὥσπερ
οἱ
πολλοί, |
[311] |
τούτοις
πείθωμεν
αὐτόν,
εἰ
δὲ
|
μή, |
καὶ
τὰ
τῶν
φίλων
προσαναλίσκοντες. |
[345] |
ὁ
Σιμωνίδης
οὐχ
ὃς
ἂν
|
μὴ |
κακὰ
ποιῇ
ἑκών,
τούτων
φησὶν |
[346] |
ἐπεὶ—
ἔμοιγ´
ἐξαρκεῖ
ὃς
ἂν
|
μὴ |
κακὸς
ᾖ
μηδ´
ἄγαν
ἀπάλαμνος, |
[327] |
καὶ
ἐδίδασκε
καὶ
ἐπέπληττε
τὸν
|
μὴ |
καλῶς
αὐλοῦντα,
καὶ
μὴ
ἐφθόνει |
[342] |
καὶ
σχηματίζονται
ἀμαθεῖς
εἶναι,
ἵνα
|
μὴ |
κατάδηλοι
ὦσιν
ὅτι
σοφίᾳ
τῶν |
[325] |
αὐτῶν
τοῖς
παισὶ
καὶ
φυγαὶ
|
μὴ |
μαθοῦσι
(μηδὲ
θεραπευθεῖσιν
εἰς
ἀρετήν, |
[349] |
Κάλλιστον
μὲν
οὖν,
ἔφη,
εἰ
|
μὴ |
μαίνομαί
γε.
Πότερον
οὖν,
ἦν |
[346] |
πάντα
τοι
λευκά,
οἷς
μέλανα
|
μὴ |
μέμεικται—
γελοῖον
γὰρ
ἂν
εἴη |
[346] |
τοι
καλά,
τοῖσί
τ´
αἰσχρὰ
|
μὴ |
μέμεικται.
(οὐ
τοῦτο
λέγει,
ὥσπερ |
[351] |
τοὺς
μὲν
ἀνδρείους
θαρραλέους
εἶναι,
|
μὴ |
μέντοι
τούς
γε
θαρραλέους
ἀνδρείους |
[336] |
Πρωταγόρᾳ,
ἀλλὰ
κοινῇ
ἀμφοτέρων
δεῖσθαι
|
μὴ |
μεταξὺ
διαλῦσαι
τὴν
συνουσίαν.
~(Εἰπόντος |
[336] |
Σωκράτης
μὲν
γὰρ
ὅδε
ὁμολογεῖ
|
μὴ |
μετεῖναί
οἱ
μακρολογίας
καὶ
παραχωρεῖ |
[325] |
δὲ
τούτου
μή,
ἢ
τὸν
|
μὴ |
μετέχοντα
καὶ
διδάσκειν
καὶ
κολάζειν |
[331] |
δικαιοσύνη
ὅσιον
καὶ
ὁσιότης
δίκαιον.
|
Μή |
μοι,
ἦν
δ´
ἐγώ·
οὐδὲν |
[350] |
ἔχοντες;
οἱ
πελταστικοὶ
ἢ
οἱ
|
μή; |
Οἱ
πελταστικοί.
καὶ
τὰ
ἄλλα |
[323] |
Σώκρατες,
τούτου
αἰτία.
Ἵνα
δὲ
|
μὴ |
οἴῃ
ἀπατᾶσθαι
ὡς
τῷ
ὄντι |
[327] |
ὁτιοῦν
καὶ
μαθημάτων
προελόμενος.
εἰ
|
μὴ |
οἷόν
τ´
ἦν
πόλιν
εἶναι
|
[319] |
ἐπιχειρῇ
αὐτοῖς
συμβουλεύειν
ὃν
ἐκεῖνοι
|
μὴ |
οἴονται
δημιουργὸν
εἶναι,
κἂν
πάνυ |
[348] |
Εἶπον
δὴ
ἐγώ·
Ὦ
Πρωταγόρα,
|
μὴ |
οἴου
διαλέγεσθαί
μέ
σοι
ἄλλο |
[314] |
παρ´
ἄλλου
ὁτουοῦν·
~εἰ
δὲ
|
μή, |
ὅρα,
ὦ
μακάριε,
(μὴ
περὶ |
[332] |
(σωφροσύνῃ
σωφρονοῦσιν;
Ἀνάγκη.
Οὐκοῦν
οἱ
|
μὴ |
ὀρθῶς
πράττοντες
ἀφρόνως
πράττουσιν
καὶ |
[331] |
δικαιοσύνη
οἷον
ὅσιον
ἀλλ´
οἷον
|
μὴ |
ὅσιον·
ἡ
δ´
ὁσιότης
οἷον |
[344] |
γέρας,
ἄνδρα
δ´
οὐκ
ἔστι
|
μὴ |
οὐ
κακὸν
ἔμμεναι,
ὃν
{ἂν} |
[344] |
ἀμήχανος
συμφορὰ
καθέλῃ,
οὐκ
ἔστι
|
μὴ |
οὐ
κακὸν
ἔμμεναι·
σὺ
δὲ |
[312] |
λέγειν.
Ἀλλ´
ἄρα,
ὦ
Ἱππόκρατες,
|
μὴ
|
οὐ
τοιαύτην
ὑπολαμβάνεις
σου
τὴν |
[318] |
ἐπιστάμενος,
βελτίων
ἂν
γένοιο.
ἀλλὰ
|
μὴ |
οὕτως,
ἀλλ´
ὥσπερ
ἂν
εἰ |
[352] |
καὶ
ἐμοὶ
σοφίαν
καὶ
ἐπιστήμην
|
μὴ |
οὐχὶ
πάντων
κράτιστον
φάναι
εἶναι |
[327] |
τ´
ἦν
πόλιν
εἶναι
εἰ
|
μὴ |
πάντες
αὐληταὶ
ἦμεν
ὁποῖός
τις |
[314] |
δὲ
μή,
ὅρα,
ὦ
μακάριε,
|
(μὴ |
περὶ
τοῖς
φιλτάτοις
κυβεύῃς
τε |
[356] |
ὑπὸ
τῶν
ἀνιαρῶν,
οὐ
πρακτέα.
|
μή |
πῃ
ἄλλῃ
ἔχει,
φαίην
ἄν, |
[325] |
τὰ
μὲν
ποίει,
τὰ
δὲ
|
μὴ |
ποίει.
καὶ
ἐὰν
μὲν
ἑκὼν |
[361] |
εἴτε
διδακτὸν
εἴτε
μὴ
διδακτόν,
|
μὴ |
πολλάκις
ἡμᾶς
ὁ
Ἐπιμηθεὺς
ἐκεῖνος |
[355] |
γελοῖά
ἐστιν,
κατάδηλον
ἔσται,
ἐὰν
|
μὴ |
πολλοῖς
ὀνόμασι
χρώμεθα
ἅμα,
ἡδεῖ |
[356] |
δὲ
σμικρὰ
καὶ
φεύγειν
καὶ
|
μὴ |
πράττειν,
τίς
ἂν
ἡμῖν
σωτηρία |
[355] |
ἐστιν,
ὅμως
πράττει
αὐτά,
ἐξὸν
|
μὴ |
πράττειν,
ὑπὸ
τῶν
ἡδονῶν
(ἀγόμενος |
[323] |
ἐάντε
μή,
ἢ
μαίνεσθαι
τὸν
|
μὴ |
προσποιούμενον
{δικαιοσύνην}
ὡς
ἀναγκαῖον
(οὐδένα |
[341] |
τὸ
κακόν,
ἀλλ´
ὃ
ἂν
|
μὴ
|
ῥᾴδιον
ᾖ
ἀλλὰ
διὰ
πολλῶν |
[310] |
διηγήσω
ἡμῖν
τὴν
συνουσίαν,
εἰ
|
μή |
σέ
τι
κωλύει,
καθεζόμενος
ἐνταυθί, |
[325] |
διδάσκονται
τοὺς
ὑεῖς,
τοῦτο
δὲ
|
μή, |
σκέψαι
ὡς
θαυμασίως
γίγνονται
οἱ |
[333] |
μόνον
ἐναντίον
εἶναι,
πλείοσιν
δὲ
|
μή, |
τῇ
δὲ
ἀφροσύνῃ
ἑνὶ
ὄντι |
[321] |
ταῦτα
δὲ
ἐμηχανᾶτο
εὐλάβειαν
ἔχων
|
μή |
τι
γένος
ἀϊστωθείη·
ἐπειδὴ
δὲ |
[339] |
ἔμοιγε
(καὶ
ἅμα
μέντοι
ἐφοβούμην
|
μὴ
|
τὶ
λέγοι)
ἀτάρ,
ἔφην
ἐγώ, |
[310] |
γνοὺς
αὐτοῦ,
Ἱπποκράτης,
ἔφην,
οὗτος·
|
μή |
τι
νεώτερον
ἀγγέλλεις;
Οὐδέν
γ´, |
[336] |
καὶ
νῦν
ἀποκρίνεσθαι·
(εἰ
δὲ
|
μή, |
τίς
ὁ
τρόπος
ἔσται
τῶν |
[313] |
οἱ
ὠνούμενοι
παρ´
αὐτῶν,
ἐὰν
|
μή |
τις
τύχῃ
γυμναστικὸς
ἢ
ἰατρὸς |
[313] |
οἱ
ὠνούμενοι
παρ´
αὐτῶν,
ἐὰν
|
μή |
τις
τύχῃ
περὶ
τὴν
ψυχὴν |
[343] |
ἕνα
λόγον
φαίνεται
ἐμβεβλῆσθαι,
ἐὰν
|
μή |
τις
ὑπολάβῃ
πρὸς
τὸ
τοῦ |
[340] |
καὶ
τὸ
γενέσθαι.
εἰ
δὲ
|
μὴ |
τὸ
αὐτό
ἐστιν
τὸ
εἶναι |
[319] |
ὅτι
οὐχ
ἡγοῦνται
διδακτὸν
εἶναι.
|
μὴ |
τοίνυν
ὅτι
τὸ
κοινὸν
τῆς
|
[323] |
κολάζει
τοὺς
ταῦτα
ἔχοντας,
ἵνα
|
μὴ |
τοιοῦτοι
ὦσιν,
ἀλλ´
ἐλεοῦσιν·
οἷον |
[333] |
ναὶ
μὰ
Δί´,
ἔφη,
κἂν
|
μὴ |
τοῖς
ἀνθρώποις
ὠφέλιμα
ᾖ,
ἔγωγε |
[333] |
οὖν
δοκεῖ
σοι
ταῦτα
εἴτε
|
μή· |
τὸν
γὰρ
λόγον
ἔγωγε
μάλιστα |
[351] |
καὶ
ἀγαθόν,
συγχωρησόμεθα·
εἰ
δὲ
|
μή, |
τότε
ἤδη
ἀμφισβητήσομεν.
Πότερον
οὖν, |
[318] |
εἴ
τίς
σε
διδάξειεν
ὃ
|
μὴ |
τυγχάνοις
ἐπιστάμενος,
βελτίων
ἂν
γένοιο. |
[325] |
βελτίων
γένηται,
ὃς
δ´
ἂν
|
μὴ |
ὑπακούῃ
κολαζόμενος
καὶ
διδασκόμενος,
ὡς |
[320] |
ὡς
(διδακτόν
ἐστιν
ἡ
ἀρετή,
|
μὴ |
φθονήσῃς
ἀλλ´
ἐπίδειξον.
Ἀλλ´,
ὦ |
[334] |
ἰατροὶ
πάντες
ἀπαγορεύουσιν
τοῖς
ἀσθενοῦσιν
|
μὴ |
χρῆσθαι
ἐλαίῳ
ἀλλ´
ἢ
ὅτι |
[346] |
καὶ
τὰ
μέσα
ἀποδέχεται
ὥστε
|
μὴ |
ψέγειν.
καὶ
οὐ
ζητῶ,
ἔφη, |
[313] |
δ´
ἐγώ.
καὶ
ὅπως
γε
|
μή, |
ὦ
ἑταῖρε,
ὁ
σοφιστὴς
ἐπαινῶν |
[332] |
μόνον
ἐναντίον
εἶναι,
πλείω
δὲ
|
μή; |
Ὡμολογήκαμεν.
Τὸ
δὲ
ἐναντίως
πραττόμενον
|
[324] |
τούτου
ἕνεκα,
ὅτι
ἠδίκησεν,
ὅστις
|
(μὴ |
ὥσπερ
θηρίον
ἀλογίστως
τιμωρεῖται·
ὁ |
[325] |
μὲν
ἑκὼν
πείθηται·
εἰ
δὲ
|
μή, |
ὥσπερ
ξύλον
διαστρεφόμενον
καὶ
καμπτόμενον
|
[346] |
ὃς
ἂν
μὴ
κακὸς
ᾖ
|
μηδ´ |
ἄγαν
ἀπάλαμνος,
εἰδώς
τ´
ὀνησίπολιν |
[346] |
αὐτῶν
μὴ
ἐγκαλῶσιν
οἱ
ἄνθρωποι
|
μηδ´ |
ὀνειδίζωσιν
ὅτι
ἀμελοῦσιν,
ὥστε
ἔτι |
[319] |
αὐτὸ
ἡγοῦμαι
οὐ
διδακτὸν
εἶναι
|
μηδ´ |
ὑπ´
ἀνθρώπων
παρασκευαστὸν
ἀνθρώποις,
δίκαιός |
[334] |
σοι,
ἔφη,
ἀποκρίνωμαι
ἢ
δεῖ;
|
Μηδαμῶς, |
ἦν
δ´
ἐγώ.
Ἀλλ´
ὅσα |
[327] |
ἐστὶν
μήτε
δικαστήρια
μήτε
νόμοι
|
μηδὲ |
ἀνάγκη
μηδεμία
διὰ
παντὸς
ἀναγκάζουσα |
[347] |
ἑαυτῶν
συνεῖναι
ἐν
τῷ
πότῳ
|
μηδὲ |
διὰ
τῆς
ἑαυτῶν
φωνῆς
καὶ |
[325] |
παισὶ
καὶ
φυγαὶ
μὴ
μαθοῦσι
|
(μηδὲ |
θεραπευθεῖσιν
εἰς
ἀρετήν,
καὶ
πρὸς |
[334] |
ἀνθρώπων
ὠφέλιμά
ἐστιν,
ἢ
ἃ
|
μηδὲ |
τὸ
παράπαν
ὠφέλιμα;
καὶ
τὰ |
[327] |
δικαστήρια
μήτε
νόμοι
μηδὲ
ἀνάγκη
|
μηδεμία |
διὰ
παντὸς
ἀναγκάζουσα
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι, |
[343] |
πάντες
ὑμνοῦσιν,
Γνῶθι
σαυτόν
καὶ
|
Μηδὲν |
ἄγαν.
τοῦ
δὴ
ἕνεκα
ταῦτα |
[346] |
ἑκών
διαλαβεῖν
λέγοντα—
ὅστις
ἕρδῃ
|
μηδὲν |
αἰσχρόν,
ἄκων
δ´
ἔστιν
οὓς |
[345] |
καὶ
φιλέω
ἑκὼν
ὅστις
ἕρδῃ
|
μηδὲν |
αἰσχρόν·
ἀνάγκῃ
δ´
οὐδὲ
θεοὶ |
[355] |
δὲ
ἀρκεῖ
καὶ
μὴ
ἔχετε
|
μηδὲν |
ἄλλο
φάναι
εἶναι
ἀγαθὸν
ἢ |
[327] |
ὡς
πρὸς
τοὺς
ἰδιώτας
καὶ
|
μηδὲν |
αὐλήσεως
ἐπαΐοντας.
οὕτως
οἴου
καὶ |
[342] |
ὥστε
φαίνεσθαι
τὸν
προσδιαλεγόμενον
παιδὸς
|
μηδὲν |
βελτίω.
τοῦτο
οὖν
αὐτὸ
καὶ |
[338] |
ἑλέσθαι·
εἰ
δὲ
αἱρήσεσθε
μὲν
|
μηδὲν |
βελτίω,
φήσετε
δέ,
αἰσχρὸν
καὶ |
[317] |
ἔσκεμμαι,
ὥστε,
σὺν
θεῷ
εἰπεῖν,
|
μηδὲν |
δεινὸν
πάσχειν
διὰ
(τὸ
ὁμολογεῖν |
[357] |
ἡνίκα
ἡμεῖς
ἀλλήλοις
ὡμολογοῦμεν
ἐπιστήμης
|
μηδὲν |
εἶναι
κρεῖττον,
ἀλλὰ
τοῦτο
ἀεὶ |
[346] |
ἐξαρκεῖ
ἂν
ᾖ
μέσος
καὶ
|
μηδὲν |
κακὸν
ποιῇ,
ὡς
ἐγὼ
πάντας
|
[345] |
φάναι
ἐπαινεῖν,
ὃς
ἂν
ἑκὼν
|
μηδὲν |
κακὸν
ποιῇ,
ὡς
ὄντων
τινῶν |
[326] |
καὶ
ὅπως
ἂν
οἱ
νέοι
|
μηδὲν |
κακουργῶσιν·
πρὸς
δὲ
τούτοις,
ἐπειδὰν |
[353] |
τι
τούτων
εἰς
τὸ
ὕστερον
|
μηδὲν |
παρασκευάζει,
χαίρειν
δὲ
μόνον
ποιεῖ, |
[337] |
μέγιστον
καὶ
ὀλβιώτατον
οἶκον
τόνδε,
|
μηδὲν |
τούτου
τοῦ
(ἀξιώματος
ἄξιον
ἀποφήνασθαι, |
[335] |
~καὶ
αὖ
βραχέα
(οὕτως
ὥστε
|
μηδένα |
σοῦ
ἐν
βραχυτέροις
εἰπεῖν·
εἰ |
[334] |
ἐγώ,
λέγεις,
ὦ
(Πρωταγόρα,
ἃ
|
μηδενὶ |
ἀνθρώπων
ὠφέλιμά
ἐστιν,
ἢ
ἃ |
[352] |
κακά,
μὴ
ἂν
κρατηθῆναι
ὑπὸ
|
μηδενὸς |
ὥστε
ἄλλ´
ἄττα
πράττειν
ἢ |
[315] |
ἰδὼν
ἥσθην,
ὡς
καλῶς
ηὐλαβοῦντο
|
μηδέποτε |
ἐμποδὼν
ἐν
τῷ
πρόσθεν
εἶναι |
[334] |
βούλῃ,
οὕτως
ὥστε
τὸν
λόγον
|
μηδέποτε |
ἐπιλιπεῖν,
~καὶ
αὖ
βραχέα
(οὕτως |
[356] |
ἐν
τῷ
τὰ
μὲν
μεγάλα
|
μήκη |
καὶ
πράττειν
καὶ
λαμβάνειν,
τὰ |
[338] |
ὃς
ὑμῖν
(φυλάξει
τὸ
μέτριον
|
μῆκος |
τῶν
λόγων
ἑκατέρου.
Ταῦτα
ἤρεσε |
[359] |
ηὑρέθη
ἀμαθία
οὖσα.
Ὡμολόγει.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
ἐπὶ
ἅ
γε
θαρροῦσι
πάντες |
[332] |
σύ
μοι
δοκεῖς
οἴεσθαι.
Ἀλλὰ
|
μήν, |
ἔφην
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δυσχερῶς
δοκεῖς |
[360] |
δειλία
ἂν
εἴη;
Ἐπένευσε.
Ἀλλὰ
|
μήν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ἐναντίον
(ἀνδρεία |
[310] |
εἴσομαι,
ἐὰν
ἀκούητε.
(ΕΤ.
Καὶ
|
μὴν |
καὶ
ἡμεῖς
σοί,
ἐὰν
λέγῃς. |
[309] |
περὶ
τὴν
Ἀλκιβιάδου
ὥραν;
καὶ
|
μήν |
μοι
καὶ
πρῴην
ἰδόντι
καλὸς |
[320] |
Ἀρίφρονος
ἐπαίδευε·
καὶ
πρὶν
ἓξ
|
μῆνας |
γεγονέναι,
(ἀπέδωκε
τούτῳ
οὐκ
ἔχων |
[311] |
ἀλλ´
ἴωμεν.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
|
Μήπω, |
ἀγαθέ,
ἐκεῖσε
ἴωμεν—
πρῲ
γάρ |
[326] |
ἀτεχνῶς
ὥσπερ
οἱ
γραμματισταὶ
τοῖς
|
μήπω |
δεινοῖς
γράφειν
τῶν
παίδων
ὑπογράψαντες |
[338] |
μεγαλοπρεπέστεροι
καὶ
εὐσχημονέστεροι
ἡμῖν
φαίνωνται,
|
μήτ´ |
αὖ
Πρωταγόραν
πάντα
κάλων
ἐκτείναντα, |
[324] |
αὖθις
ἀδικήσῃ
μήτε
αὐτὸς
οὗτος
|
μήτε |
ἄλλος
ὁ
τοῦτον
ἰδὼν
κολασθέντα. |
[324] |
χάριν,
ἵνα
μὴ
αὖθις
ἀδικήσῃ
|
μήτε |
αὐτὸς
οὗτος
μήτε
ἄλλος
ὁ |
[327] |
ἀνθρώπους
οἷς
μήτε
παιδεία
ἐστὶν
|
μήτε |
δικαστήρια
μήτε
νόμοι
μηδὲ
ἀνάγκη |
[327] |
μήτε
παιδεία
ἐστὶν
μήτε
δικαστήρια
|
μήτε
|
νόμοι
μηδὲ
ἀνάγκη
μηδεμία
διὰ |
[327] |
αὐτὸν
κρίνεσθαι
(πρὸς
ἀνθρώπους
οἷς
|
μήτε |
παιδεία
ἐστὶν
μήτε
δικαστήρια
μήτε
|
[338] |
συμβιβαζόντων
~(εἰς
τὸ
μέσον,
καὶ
|
μήτε |
σὲ
τὸ
ἀκριβὲς
τοῦτο
εἶδος |
[346] |
ἐπαινεῖν}
οἷον
ἀνδρὶ
πολλάκις
συμβῆναι
|
μητέρα |
ἢ
πατέρα
ἀλλόκοτον
ἢ
πατρίδα |
[325] |
τὰ
λεγόμενα,
καὶ
τροφὸς
καὶ
|
μήτηρ |
καὶ
παιδαγωγὸς
καὶ
αὐτὸς
(ὁ |
[343] |
τούτων
ἦν
καὶ
Θαλῆς
ὁ
|
Μιλήσιος |
καὶ
Πιττακὸς
ὁ
Μυτιληναῖος
καὶ |
[348] |
τοιούτους
μοι
δοκεῖ
χρῆναι
μᾶλλον
|
μιμεῖσθαι |
ἐμέ
τε
καὶ
σέ,
καταθεμένους |
[326] |
ἀγαθῶν,
ἵνα
ὁ
παῖς
ζηλῶν
|
μιμῆται |
καὶ
ὀρέγηται
τοιοῦτος
γενέσθαι.
οἵ |
[342] |
οἱ
μὲν
ὦτά
τε
κατάγνυνται
|
μιμούμενοι
|
(αὐτούς,
καὶ
ἱμάντας
περιειλίττονται
καὶ |
[346] |
ὀνησίπολιν
δίκαν
ὑγιὴς
ἀνήρ·
οὔ
|
μιν |
ἐγὼ
μωμήσομαι—
οὐ
γάρ
εἰμι |
[327] |
οἱ
ἐν
ἐκείνῳ
τῷ
χορῷ
|
μισάνθρωποι, |
ἀγαπήσαις
ἂν
εἰ
ἐντύχοις
Εὐρυβάτῳ |
[349] |
καὶ
ἀρετῆς
διδάσκαλον,
πρῶτος
τούτου
|
μισθὸν |
ἀξιώσας
ἄρνυσθαι.
πῶς
οὖν
οὐ |
[311] |
Ἀσκληπιαδῶν,
ἀργύριον
τελεῖν
ὑπὲρ
σαυτοῦ
|
μισθὸν |
ἐκείνῳ,
εἴ
τίς
σε
ἤρετο· |
[311] |
τε
καὶ
σὺ
ἀργύριον
ἐκείνῳ
|
μισθὸν |
ἕτοιμοι
ἐσόμεθα
τελεῖν
ὑπὲρ
σοῦ, |
[311] |
Φειδίαν
τὸν
Ἀθηναῖον
ἐπενόεις
ἀφικόμενος
|
μισθὸν |
ὑπὲρ
σαυτοῦ
τελεῖν
ἐκείνοις,
εἴ |
[311] |
ἐπιχειρεῖς
ἰέναι,
ἀργύριον
τελῶν
ἐκείνῳ
|
μισθὸν |
ὑπὲρ
σεαυτοῦ,
ὡς
παρὰ
τίνα |
[311] |
μέλλεις
τελεῖν,
ὦ
Ἱππόκρατες,
Ἱπποκράτει
|
(μισθὸν |
ὡς
τίνι
ὄντι;
τί
ἂν |
[328] |
ἀγαθὸν
γενέσθαι,
καὶ
ἀξίως
τοῦ
|
μισθοῦ |
ὃν
πράττομαι
καὶ
ἔτι
πλείονος, |
[328] |
τὸν
τρόπον
τῆς
πράξεως
τοῦ
|
μισθοῦ |
τοιοῦτον
πεποίημαι·
ἐπειδὰν
γάρ
τις |
[347] |
τιμίας
ποιοῦσι
(τὰς
αὐλητρίδας,
πολλοῦ
|
μισθούμενοι |
ἀλλοτρίαν
φωνὴν
τὴν
τῶν
αὐλῶν, |
[317] |
πάρεισιν,
περὶ
ὧν
ὀλίγον
πρότερον
|
μνείαν |
ἐποιοῦ
πρὸς
ἐμὲ
ὑπὲρ
τοῦ |
[350] |
ἀνδρεία
εἴη;
Οὐ
καλῶς,
ἔφη,
|
μνημονεύεις, |
ὦ
Σώκρατες,
ἃ
ἔλεγόν
τε
|
[360] |
δὲ
τούτων
ἀμαθία
δειλία;
Πάνυ
|
μόγις
|
ἐνταῦθα
ἐπένευσεν.
Ἡ
σοφία
ἄρα |
[314] |
δεόμενοι
ἰδεῖν
ἤλθομεν·
εἰσάγγειλον
οὖν.
|
μόγις |
οὖν
ποτε
ἡμῖν
ἅνθρωπος
ἀνέῳξεν |
[348] |
ἄλλων
σχεδόν
τι
τῶν
παρόντων,
|
μόγις |
προυτράπετο
εἰς
τὸ
διαλέγεσθαι
καὶ |
[328] |
ὅτι
τῷ
ὄντι
πεπαυμένος
εἴη,
|
μόγις |
πως
ἐμαυτὸν
ὡσπερεὶ
συναγείρας
εἶπον, |
[310] |
ἦμεν
καὶ
ἐμέλλομεν
ἀναπαύεσθαι,
τότε
|
μοι |
ἁδελφὸς
λέγει
ὅτι
ἥκει
Πρωταγόρας. |
[329] |
ἀρετή·
ταῦτ´
οὖν
αὐτὰ
δίελθέ
|
μοι |
ἀκριβῶς
τῷ
λόγῳ,
πότερον
ἓν |
[336] |
τούτου
δέου,
ὥσπερ
τὸ
πρῶτόν
|
μοι |
ἀπεκρίνατο
διὰ
βραχέων
τε
καὶ |
[352] |
χεῖρας
ἄκρας
εἴποι·
Ἴθι
δή
|
μοι |
ἀποκαλύψας
καὶ
τὰ
στήθη
καὶ |
[333] |
δή,
ἔφην
ἐγώ,
ἐξ
ἀρχῆς
|
μοι |
ἀπόκριναι.
δοκοῦσί
τινές
σοι
σωφρονεῖν |
[329] |
ἐνδεής
εἰμι
πάντ´
ἔχειν,
εἴ
|
μοι |
ἀποκρίναιο
τόδε.
τὴν
ἀρετὴν
φῂς |
[356] |
δὴ
τοῦτο
οὕτως
ἔχει,
τόδε
|
μοι |
ἀποκρίνασθε,
φήσω.
φαίνεται
ὑμῖν
τῇ |
[318] |
ἐγὼ
εἶπον
ὅτι
Ἡ
αὐτή
|
μοι |
ἀρχή
ἐστιν,
ὦ
Πρωταγόρα,
ἥπερ |
[334] |
ᾤου
ἂν
χρῆναι,
εἴπερ
ἔμελλές
|
μοι |
διαλέξεσθαι,
μεῖζον
φθέγγεσθαι
ἢ
πρὸς |
[338] |
ἐπεὶ
τό
γ´
ἐμὸν
οὐδέν
|
μοι |
διαφέρει.
ἀλλ´
οὑτωσὶ
ἐθέλω
ποιῆσαι, |
[333] |
τὸν
τῶν
πολλῶν.
Ἀλλ´
οὐδέν
|
μοι |
διαφέρει,
ἐὰν
μόνον
σύ
γε |
[315] |
ἀκούειν
τοῦ
Προδίκου—
πάσσοφος
γάρ
|
μοι |
δοκεῖ
ἁνὴρ
~(εἶναι
καὶ
θεῖος— |
[341] |
καὶ
οὐδαμῶς
Κεῖον.
ἀλλ´
ἅ
|
μοι |
δοκεῖ
διανοεῖσθαι
Σιμωνίδης
ἐν
τούτῳ |
[360] |
ὅτι
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων
ἀδύνατόν
|
μοι |
δοκεῖ
εἶναι.
Οὔτοι,
ἦν
δ´ |
[316] |
εἶναι
τοῖς
ἡλικιώταις.
ἐπιθυμεῖν
δέ
|
μοι
|
(δοκεῖ
ἐλλόγιμος
γενέσθαι
ἐν
τῇ |
[331] |
τὴν
ὁσιότητα
δίκαιον,
ἀλλά
τί
|
μοι |
δοκεῖ
ἐν
αὐτῷ
διάφορον
εἶναι. |
[312] |
ἐλεύθερον
πρέπει.
Πάνυ
μὲν
οὖν
|
μοι |
δοκεῖ,
ἔφη,
τοιαύτη
μᾶλλον
εἶναι |
[331] |
σοὶ
συνδοκεῖ
οὕτως.
Οὐ
πάνυ
|
μοι |
δοκεῖ,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὕτως |
[361] |
σὺ
δ´
ὡς
διδακτόν.
καί
|
μοι |
δοκεῖ
ἡμῶν
ἡ
ἄρτι
ἔξοδος |
[351] |
καὶ
τὰ
ἀνιαρὰ
κακά·
ἀλλά
|
μοι |
δοκεῖ
οὐ
μόνον
πρὸς
τὴν |
[342] |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ἅ
γέ
|
μοι |
δοκεῖ
περὶ
τοῦ
ᾄσματος
τούτου, |
[348] |
λαμβάνοντες
καὶ
διδόντες.
τοὺς
τοιούτους
|
μοι |
δοκεῖ
χρῆναι
μᾶλλον
μιμεῖσθαι
ἐμέ |
[347] |
ταῦτά
σε
ἐγὼ
ψέγω.
ταῦτά
|
μοι |
δοκεῖ,
ὦ
Πρόδικε
καὶ
Πρωταγόρα, |
[347] |
Καὶ
ὁ
Ἱππίας,
Εὖ
μέν
|
μοι |
δοκεῖς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
|
[332] |
μέντοι
οὐδὲ
αὖ
ὡς
σύ
|
μοι |
δοκεῖς
οἴεσθαι.
Ἀλλὰ
μήν,
ἔφην |
[341] |
εἶναι
Προδίκου
τουτουΐ·
καὶ
νῦν
|
μοι |
δοκεῖς
οὐ
μανθάνειν
ὅτι
καὶ |
[340] |
βοηθεῖν
τῷ
ἀνδρί.
δοκῶ
οὖν
|
μοι |
ἐγὼ
παρακαλεῖν
σέ·
ὥσπερ
ἔφη |
[333] |
ᾖ,
ἔγωγε
καλῶ
ἀγαθά.
Καί
|
μοι |
ἐδόκει
ὁ
Πρωταγόρας
ἤδη
τετραχύνθαι |
[348] |
ὁ
Πρωταγόρας
αἰσχυνθείς,
ὥς
γέ
|
μοι |
ἔδοξεν,
τοῦ
τε
Ἀλκιβιάδου
ταῦτα |
[340] |
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Κακὸν
ἄρα
|
μοι |
εἴργασται,
ὡς
ἔοικεν,
ὦ
(Πρωταγόρα, |
[339] |
τοῦ
ᾄσματος
λέγει
που—
οὐδέ
|
μοι |
ἐμμελέως
τὸ
Πιττάκειον
νέμεται,
καίτοι |
[328] |
δὲ
πέπεισμαι.
πλὴν
σμικρόν
τί
|
μοι |
ἐμποδών,
ὃ
δῆλον
ὅτι
Πρωταγόρας |
[329] |
δ´
ἐθαύμασά
σου
λέγοντος,
τοῦτό
|
μοι |
ἐν
τῇ
ψυχῇ
ἀποπλήρωσον.
ἔλεγες |
[346] |
γ´
ἕνεκα
οὐδένα
ἐπαινέσομαι,
ἀλλά
|
μοι |
ἐξαρκεῖ
ἂν
ᾖ
μέσος
καὶ |
[317] |
γὰρ
καὶ
τὰ
σύμπαντα
πολλά
|
μοί |
ἐστιν—
οὐδενὸς
ὅτου
οὐ
πάντων |
[337] |
αὐτοῦ
ταῦτα,
ὁ
Πρόδικος,
Καλῶς
|
μοι, |
ἔφη,
δοκεῖς
λέγειν,
ὦ
Κριτία· |
[360] |
ἀμαθέστατοι
μέν,
ἀνδρειότατοι
δέ.
Φιλονικεῖν
|
μοι, |
ἔφη,
δοκεῖς,
ὦ
Σώκρατες,
τὸ |
[332] |
οὐ
σωφρονοῦσιν
οὕτω
πράττοντες;
Συνδοκεῖ
|
μοι, |
ἔφη.
Τοὐναντίον
ἄρα
ἐστὶν
τὸ |
[320] |
βούλοιτο
οὕτως
διεξιέναι.
Δοκεῖ
τοίνυν
|
μοι, |
ἔφη,
χαριέστερον
εἶναι
μῦθον
ὑμῖν |
[311] |
διεσκόπουν
αὐτὸν
καὶ
ἠρώτων,
Εἰπέ
|
μοι, |
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Ἱππόκρατες,
παρὰ
|
[332] |
ἔφην
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δυσχερῶς
δοκεῖς
|
μοι |
ἔχειν
πρὸς
τοῦτο,
τοῦτο
μὲν |
[317] |
ἡλικίαν
πατὴρ
εἴην
ὥστε
πολύ
|
μοι |
ἥδιστόν
ἐστιν,
εἴ
τι
βούλεσθε, |
[331] |
ὅσιον
καὶ
ὁσιότης
δίκαιον.
Μή
|
μοι, |
ἦν
δ´
ἐγώ·
οὐδὲν
γὰρ |
[361] |
ὡς
φῂς
σύ.
ἤρεσεν
οὖν
|
μοι |
καὶ
ἐν
τῷ
μύθῳ
ὁ
|
[309] |
τὴν
Ἀλκιβιάδου
ὥραν;
καὶ
μήν
|
μοι
|
καὶ
πρῴην
ἰδόντι
καλὸς
μὲν |
[319] |
σου
τῷ
λόγῳ;
δοκεῖς
γάρ
|
μοι
|
λέγειν
τὴν
πολιτικὴν
τέχνην
καὶ |
[310] |
εὐθὺς
παρὰ
σὲ
ἰέναι,
ἔπειτά
|
μοι |
λίαν
πόρρω
ἔδοξε
τῶν
νυκτῶν |
[334] |
ὢν
ἄνθρωπος,
καὶ
ἐάν
τίς
|
μοι |
μακρὰ
λέγῃ,
(ἐπιλανθάνομαι
περὶ
οὗ |
[336] |
καὶ
Ἱππία,
Καλλίας
μὲν
δοκεῖ
|
μοι |
μάλα
πρὸς
(Πρωταγόρου
εἶναι,
Ἀλκιβιάδης |
[311] |
εἴ
τίς
σε
ἤρετο·
Εἰπέ
|
μοι, |
μέλλεις
τελεῖν,
ὦ
Ἱππόκρατες,
Ἱπποκράτει
|
[314] |
ἕως
συνωμολογήσαμεν
ἀλλήλοις.
δοκεῖ
οὖν
|
μοι, |
ὁ
θυρωρός,
εὐνοῦχός
τις,
κατήκουεν |
[358] |
(ὀνομάζων,
ὦ
βέλτιστε
Πρόδικε,
τοῦτό
|
μοι |
πρὸς
ὃ
βούλομαι
ἀπόκριναι.
Γελάσας |
[338] |
ὣς
οὖν
ποιήσετε,
καὶ
πείθεσθέ
|
μοι
|
ῥαβδοῦχον
καὶ
ἐπιστάτην
καὶ
πρύτανιν |
[334] |
νῦν,
ἐπειδὴ
ἐπιλήσμονι
ἐνέτυχες,
σύντεμνέ
|
μοι |
τὰς
ἀποκρίσεις
καὶ
βραχυτέρας
ποίει, |
[347] |
σοῦ
σκοπούμενος.
καὶ
γὰρ
δοκεῖ
|
μοι |
τὸ
περὶ
ποιήσεως
διαλέγεσθαι
ὁμοιότατον
|
[330] |
τε
καὶ
Σώκρατες,
εἴπετον
δή
|
μοι, |
τοῦτο
τὸ
πρᾶγμα
ὃ
ὠνομάσατε |
[339] |
ἐπίσταμαί
τε
γάρ,
καὶ
πάνυ
|
μοι |
τυγχάνει
μεμεληκὸς
τοῦ
ᾄσματος.
Εὖ, |
[354] |
τούτου
λέγεις
καὶ
πολλαχῇ;
Συγγιγνώσκετέ
|
μοι, |
φαίην
ἂν
ἔγωγε.
πρῶτον
μὲν |
[343] |
ἅπαν
τὸ
ᾆσμα
πεποίηκεν,
ὥς
|
μοι |
φαίνεται.
Ἐπισκεψώμεθα
δὴ
αὐτὸ
κοινῇ |
[324] |
ὦ
Σώκρατες,
ἱκανῶς,
ὥς
γέ
|
μοι |
(φαίνεται.
Ἔτι
δὴ
λοιπὴ
ἀπορία |
[329] |
ἢ
μεγέθει
καὶ
σμικρότητι;
Ἐκείνως
|
μοι |
φαίνεται,
ὦ
(Σώκρατες,
ὥσπερ
τὰ |
[330] |
οὐκ
ὀρθῶς
ὑμῶν
κατήκουσα;
ἐδόξατέ
|
μοι |
φάναι
τὰ
τῆς
ἀρετῆς
μόρια |
[339] |
πρὸς
σὲ
εἰρῆσθαι
τἀληθῆ,
ἵνα
|
μοι |
χρόνος
ἐγγένηται
τῇ
σκέψει
τί
|
[352] |
τοιοῦτόν
τι
εἰπεῖν·
Ἴθι
δή
|
μοι, |
ὦ
Πρωταγόρα,
(καὶ
τόδε
τῆς |
[311] |
οὕτω
σφόδρα
σπουδάζοντας
ἔροιτο·
Εἰπέ
|
μοι, |
ὦ
Σώκρατές
τε
καὶ
Ἱππόκρατες, |
[345] |
διζήμενος
κενεὰν
ἐς
ἄπρακτον
ἐλπίδα
|
μοῖραν |
αἰῶνος
βαλέω,
πανάμωμον
ἄνθρωπον,
εὐρυεδοῦς |
[322] |
δὲ
ὁ
ἄνθρωπος
θείας
μετέσχε
|
μοίρας, |
πρῶτον
μὲν
διὰ
τὴν
τοῦ |
[345] |
ἄλλου
τινὸς
περιπτώματος—
αὕτη
γὰρ
|
μόνη |
ἐστὶ
κακὴ
πρᾶξις,
ἐπιστήμης
στερηθῆναι— |
[342] |
ἐν
ταύταις
ταῖς
πόλεσιν
οὐ
|
μόνον |
ἄνδρες
ἐπὶ
παιδεύσει
μέγα
φρονοῦντες, |
[348] |
ἢ
σέ;
ὅς
γε
οὐ
|
μόνον |
αὐτὸς
οἴει
καλὸς
κἀγαθὸς
εἶναι, |
[339] |
μετενηνεγμένον
δ´
εἰς
ποίησιν·
τοσοῦτον
|
μόνον |
διοίσει.
λέγει
γάρ
που
Σιμωνίδης |
[333] |
τῶν
λόγων;
τὸ
ἓν
ἑνὶ
|
μόνον |
ἐναντίον
εἶναι,
ἢ
ἐκεῖνον
ἐν |
[333] |
γε
ἀνάγκη
ἑνὶ
(μὲν
ἓν
|
μόνον |
ἐναντίον
εἶναι,
πλείοσιν
δὲ
μή, |
[332] |
ὡμολογημένα
ἡμῖν.
ὡμολογήκαμεν
ἓν
ἑνὶ
|
μόνον |
ἐναντίον
εἶναι,
πλείω
δὲ
μή; |
[333] |
εἶναι;
Συνωμολόγει.
~Ἓν
δὲ
ἑνὶ
|
μόνον |
ἐναντίον
(εἶναι;
Φημί.
Πότερον
οὖν, |
[357] |
τε
καὶ
κακά—
καὶ
οὐ
|
μόνον |
ἐπιστήμης,
ἀλλὰ
καὶ
ἧς
τὸ |
[360] |
πέρανον.
Ἕν
γ´,
ἔφην
ἐγώ,
|
μόνον
|
(ἐρόμενος
ἔτι
σέ,
εἴ
σοι |
[332] |
ἑνὶ
ἑκάστῳ
τῶν
ἐναντίων
ἓν
|
μόνον |
ἐστὶν
ἐναντίον
καὶ
οὐ
πολλά; |
[322] |
τὴν
τοῦ
θεοῦ
συγγένειαν
ζῴων
|
μόνον |
θεοὺς
ἐνόμισεν,
καὶ
ἐπεχείρει
βωμούς |
[353] |
ὕστερον
μηδὲν
παρασκευάζει,
χαίρειν
δὲ
|
μόνον |
ποιεῖ,
ὅμως
δ´
ἂν
κακὰ |
[351] |
κακά·
ἀλλά
μοι
δοκεῖ
οὐ
|
μόνον |
πρὸς
τὴν
νῦν
ἀπόκρισιν
ἐμοὶ |
[333] |
Ἀλλ´
οὐδέν
μοι
διαφέρει,
ἐὰν
|
μόνον |
σύ
γε
ἀποκρίνῃ,
εἴτ´
οὖν
|
[334] |
ἵπποις
δέ·
τὰ
δὲ
βουσὶν
|
μόνον, |
τὰ
δὲ
κυσίν·
τὰ
δέ |
[334] |
τούτοις
οἷς
μέλλει
ἔδεσθαι,
ὅσον
|
μόνον |
τὴν
δυσχέρειαν
κατασβέσαι
τὴν
ἐπὶ |
[341] |
ἔμμεναι,
εἶτα
τὸν
θεόν
φησιν
|
μόνον |
τοῦτο
ἂν
ἔχειν
καὶ
τῷ |
[310] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὅτι
γε
|
μόνος |
ἐστὶ
σοφός,
ἐμὲ
δὲ
οὐ |
[316] |
σὺ
σκόπει,
πότερον
περὶ
αὐτῶν
|
μόνος |
οἴει
δεῖν
διαλέγεσθαι
πρὸς
μόνους, |
[314] |
ἄλλοις
ἀνακοινωσώμεθα·
καὶ
γὰρ
οὐ
|
μόνος |
Πρωταγόρας
αὐτόθι
ἐστίν,
(ἀλλὰ
καὶ |
[341] |
λέγει
γὰρ
ὅτι—
θεὸς
ἂν
|
μόνος |
τοῦτ´
ἔχοι
γέρας,
οὐ
δήπου |
[344] |
οὐκ
ἀνθρώπειον,
ἀλλὰ
θεὸς
ἂν
|
μόνος
|
τοῦτο
ἔχοι
τὸ
γέρας,
ἄνδρα |
[316] |
μόνος
οἴει
δεῖν
διαλέγεσθαι
πρὸς
|
μόνους, |
ἢ
μετ´
ἄλλων.
Ὀρθῶς,
ἔφη, |
[341] |
τῷ
θεῷ
τοῦτο
γέρας
ἀπένειμε
|
μόνῳ· |
ἀκόλαστον
γὰρ
ἄν
τινα
λέγοι |
[316] |
καὶ
Ἱπποκράτης
οὗτος.
Πότερον,
ἔφη,
|
μόνῳ |
βουλόμενοι
διαλεχθῆναι
ἢ
καὶ
μετὰ
|
[329] |
Πότερον,
ἔφην,
ὥσπερ
προσώπου
τὰ
|
μόοια |
μόριά
ἐστιν,
στόμα
τε
καὶ |
[331] |
τὸ
ἕτερον,
τὰ
τοῦ
προσώπου
|
μόρια, |
ἁμῇ
γέ
πῃ
προσέοικεν
καὶ |
[329] |
μέν
τί
ἐστιν
ἡ
ἀρετή,
|
μόρια |
δὲ
αὐτῆς
ἐστιν
ἡ
δικαιοσύνη
|
[349] |
τούτων
ἐπικεῖσθαι,
πάντα
δὲ
ταῦτα
|
μόρια |
εἶναι
ἀρετῆς,
οὐχ
ὡς
τὰ |
[330] |
μοι
φάναι
τὰ
τῆς
ἀρετῆς
|
μόρια |
εἶναι
οὕτως
ἔχοντα
πρὸς
ἄλληλα, |
[329] |
ὅτι
ἑνὸς
ὄντος
τῆς
ἀρετῆς
|
μόριά |
ἐστιν
ἃ
ἐρωτᾷς.
Πότερον,
ἔφην, |
[349] |
ἀλλήλοις
καὶ
τῷ
ὅλῳ
οὗ
|
μόριά |
ἐστιν,
ἀλλ´
ὡς
τὰ
τοῦ |
[349] |
μόρια
καὶ
τῷ
ὅλῳ
οὗ
|
μόριά |
ἐστιν
καὶ
ἀλλήλοις
ἀνόμοια,
ἰδίαν |
[329] |
ἔφην,
ὥσπερ
προσώπου
τὰ
μόοια
|
μόριά |
ἐστιν,
στόμα
τε
καὶ
ῥὶς |
[329] |
(Σώκρατες,
ὥσπερ
τὰ
τοῦ
προσώπου
|
μόρια |
ἔχει
πρὸς
τὸ
ὅλον
πρόσωπον. |
[349] |
ἀλλ´
ὡς
τὰ
τοῦ
προσώπου
|
μόρια |
καὶ
τῷ
ὅλῳ
οὗ
μόριά |
[349] |
ὦ
Σώκρατες,
ὅτι
ταῦτα
πάντα
|
μόρια |
μέν
ἐστιν
ἀρετῆς,
καὶ
τὰ |
[349] |
οὐχ
ὡς
τὰ
τοῦ
χρυσοῦ
|
μόρια |
ὅμοιά
ἐστιν
ἀλλήλοις
καὶ
τῷ |
[329] |
ἢ
ὥσπερ
τὰ
τοῦ
χρυσοῦ
|
μόρια |
οὐδὲν
διαφέρει
τὰ
ἕτερα
τῶν |
[330] |
οὕτω
καὶ
τὰ
τῆς
ἀρετῆς
|
μόρια |
οὐκ
ἔστιν
τὸ
ἕτερον
οἷον |
[333] |
αὐτῶν,
ὥσπερ
τὰ
τοῦ
προσώπου
|
μόρια; |
πότερον
οὖν
δὴ
λύσωμεν;
οὗτοι |
[353] |
ἐξευρεῖν
περὶ
ἀνδρείας,
πρὸς
τἆλλα
|
μόρια |
τὰ
τῆς
ἀρετῆς
πῶς
ποτ´
|
[330] |
~Ἔστιν
γὰρ
οὖν
καὶ
ταῦτα
|
μόρια |
(τῆς
ἀρετῆς,
ἔφην
ἐγώ,
σοφία |
[333] |
ἐλέγετο
ἕτερον
εἶναι
σωφροσύνης
σοφία,
|
μόριον |
δὲ
ἑκάτερον
ἀρετῆς,
καὶ
πρὸς |
[331] |
φῂς
οὐκ
εἶναι
τὸ
ἕτερον
|
μόριον |
οἷον
τὸ
ἕτερον
τῶν
τῆς |
[330] |
ἄρα
ἐστὶν
τῶν
τῆς
ἀρετῆς
|
μορίων |
ἄλλο
οἷον
ἐπιστήμη,
οὐδ´
οἷον
|
[330] |
μέγιστόν
γε
ἡ
σοφία
τῶν
|
μορίων. |
Ἕκαστον
δὲ
αὐτῶν
ἐστιν,
ἦν |
[329] |
ἄνθρωποι
τούτων
τῶν
τῆς
ἀρετῆς
|
μορίων |
οἱ
μὲν
ἄλλο,
οἱ
δὲ |
[359] |
διαφέρει
ἡ
ἀνδρεία
τῶν
ἄλλων
|
μορίων |
τῆς
ἀρετῆς.
καὶ
ἐγὼ
εὐθὺς |
[359] |
μὲν
γὰρ
δὴ
πέντε
ὄντων
|
μορίων |
τῆς
ἀρετῆς
οὐδὲν
ἔφη
εἶναι |
[335] |
εἰπὼν
ἀνιστάμην
ὡς
ἀπιών·
καί
|
μου
|
ἀνισταμένου
ἐπιλαμβάνεται
ὁ
Καλλίας
τῆς |
[335] |
βουλοίμην
ἂν
χαρίζεσθαί
σοι,
εἴ
|
μου |
δυνατὰ
δέοιο·
νῦν
δ´
ἐστὶν |
[320] |
Ἐπιμηθεὺς
αὐτὸς
νεῖμαι,
Νείμαντος
δέ
|
μου, |
ἔφη,
ἐπίσκεψαι·
καὶ
οὕτω
πείσας
|
[310] |
σκίμποδος
ἐκαθέζετο
παρὰ
τοὺς
πόδας
|
μου, |
καὶ
εἶπεν·
Ἑσπέρας
δῆτα,
μάλα |
[335] |
ἐστὶν
ὥσπερ
ἂν
εἰ
δέοιό
|
μου |
Κρίσωνι
τῷ
Ἱμεραίῳ
δρομεῖ
ἀκμάζοντι |
[342] |
σοι
εἰπεῖν,
~(εἰ
βούλει
λαβεῖν
|
μου |
πεῖραν
ὅπως
ἔχω,
ὃ
σὺ |
[349] |
ἂν
θαυμάζοιμι
εἰ
τότε
ἀποπειρώμενός
|
(μου |
ταῦτα
ἔλεγες.
Ἀλλ´
ἐγώ
σοι, |
[342] |
Ὁ
μὲν
οὖν
Πρωταγόρας
ἀκούσας
|
μου |
ταῦτα
λέγοντος,
Εἰ
σὺ
βούλει, |
[348] |
ἔργον
καὶ
λόγον
καὶ
διανόημα·
|
μοῦνος |
δ´
εἴπερ
τε
νοήσῃ,
αὐτίκα |
[316] |
τοὺς
ἀμφί
τε
Ὀρφέα
καὶ
|
Μουσαῖον· |
ἐνίους
δέ
τινας
ᾔσθημαι
καὶ |
[316] |
Σηλυμβριανός,
τὸ
δὲ
ἀρχαῖον
Μεγαρεύς·
|
μουσικὴν |
δὲ
Ἀγαθοκλῆς
τε
ὁ
ὑμέτερος |
[318] |
καὶ
ἀστρονομίαν
καὶ
γεωμετρίαν
καὶ
|
μουσικὴν |
διδάσκοντες—
καὶ
ἅμα
εἰς
τὸν
|
[340] |
ὑπὲρ
Σιμωνίδου
ἐπανόρθωμα
τῆς
σῆς
|
μουσικῆς, |
ᾗ
τό
τε
βούλεσθαι
καὶ
|
[333] |
οἱ
λόγοι
ἀμφότεροι
οὐ
πάνυ
|
μουσικῶς |
λέγονται·
οὐ
γὰρ
συνᾴδουσιν
οὐδὲ |
[328] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἐγὼ
καὶ
|
μῦθον |
καὶ
λόγον
εἴρηκα,
ὡς
διδακτὸν |
[320] |
πότερον
ὑμῖν,
ὡς
πρεσβύτερος
νεωτέροις,
|
μῦθον |
λέγων
ἐπιδείξω
ἢ
λόγῳ
διεξελθών; |
[324] |
δὴ
πέρι,
ὦ
Σώκρατες,
οὐκέτι
|
μῦθόν
|
σοι
ἐρῶ
ἀλλὰ
λόγον.
ὧδε |
[320] |
τοίνυν
μοι,
ἔφη,
χαριέστερον
εἶναι
|
μῦθον |
ὑμῖν
λέγειν.
Ἦν
γάρ
ποτε |
[361] |
οὖν
μοι
καὶ
ἐν
τῷ
|
μύθῳ |
ὁ
Προμηθεὺς
μᾶλλον
τοῦ
Ἐπιμηθέως· |
[334] |
ποτὰ
καὶ
φάρμακα
καὶ
ἄλλα
|
μυρία, |
τὰ
δέ
γε
ὠφέλιμα·
τὰ |
[315] |
ὁ
Ἀκουμενοῦ
καὶ
Φαῖδρος
ὁ
|
Μυρρινούσιος |
καὶ
Ἄνδρων
ὁ
Ἀνδροτίωνος
καὶ |
[343] |
καὶ
Κλεόβουλος
ὁ
Λίνδιος
καὶ
|
Μύσων |
ὁ
Χηνεύς,
καὶ
ἕβδομος
ἐν |
[343] |
ὁ
Μιλήσιος
καὶ
Πιττακὸς
ὁ
|
Μυτιληναῖος |
καὶ
Βίας
ὁ
Πριηνεὺς
καὶ |
[346] |
φωνῇ
ἐνταῦθα
κέχρηται
τῇ
(τῶν
|
Μυτιληναίων, |
ὡς
πρὸς
Πιττακὸν
λέγων
τὸ |
[346] |
ὑγιὴς
ἀνήρ·
οὔ
μιν
ἐγὼ
|
μωμήσομαι— |
οὐ
γάρ
εἰμι
φιλόμωμος—
τῶν |
[356] |
χρόνον
καὶ
ἡδέος
καὶ
λυπηροῦ,
|
Μῶν |
ἄλλῳ
τῳ,
φαίην
ἂν
ἔγωγε, |
[310] |
σοι,
ἦν
δ´
ἐγώ,
τοῦτο;
|
μῶν |
τί
σε
ἀδικεῖ
Πρωταγόρας;
Καὶ |
[317] |
ἀποδρᾶναι,
ἀλλὰ
καταφανῆ
εἶναι,
πολλὴ
|
μωρία |
καὶ
τοῦ
ἐπιχειρήματος,
(καὶ
πολὺ |