HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)


μ  =  212 formes différentes pour 836 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Pages
[359]   ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν, γνώσεσθαι δέ  μ´   ἔφη τεκμηρίῳ τῷδε· Εὑρήσεις γάρ,
[333]   ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ ναὶ  μὰ   Δί´, ἔφη, κἂν μὴ τοῖς
[312]   σοφιστὴς καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ;  Μὰ   Δί´, ἔφη, οὐκέτι ἔχω σοι
[310]   δὲ οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ  μὰ   Δία, ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ
[326]   ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο αὖ  μάθε·   οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ ἀληθῆ
[315]   ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε  μαθεῖν   ἔξωθεν, καίπερ λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν
[350]   ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν πρὶν  μαθεῖν.   Ἤδη δέ τινας ἑώρακας, ἔφην,
[350]   αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν πρὶν  μαθεῖν,   φαίην ἄν· ταῦτα δὲ ἐμοῦ
[328]   ἐπειδὰν γάρ τις παρ´ ἐμοῦ  μάθῃ,   ἐὰν μὲν βούληται, ἀποδέδωκεν
[314]   ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν τὸ  μάθημα   ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα
[318]   περὶ οὗ ἥκει. τὸ δὲ  μάθημά   ἐστιν εὐβουλία περὶ τῶν οἰκείων,
[313]   δέ, Σώκρατες, ψυχὴ τίνι;  Μαθήμασιν   δήπου, ἦν δ´ ἐγώ. καὶ
[314]   ὠνῇ οὐ μέγας (κίνδυνος.  μαθήματα   δὲ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ
[313]   καὶ πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι  μαθήματα   καὶ παρὰ Πρωταγόρου καὶ παρ´
[313]   οὕτω δὲ καὶ οἱ τὰ  μαθήματα   περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις καὶ
[328]   ἂν φῇ ἄξια εἶναι τὰ  μαθήματα,   τοσοῦτον κατέθηκε. Τοιοῦτόν σοι, ἔφη,
[327]   ἄλλο τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν καὶ  μαθημάτων   προελόμενος. εἰ μὴ οἷόν τ´
[314]   μείζων κίνδυνος ἐν τῇ τῶν  μαθημάτων   ὠνῇ ἐν τῇ τῶν
[318]   ἀπέβλεψεν— παρὰ δ´ ἐμὲ ἀφικόμενος  μαθήσεται   οὐ περὶ ἄλλου του
[324]   ὅτι ὡς ἐξ ἐπιμελείας καὶ  μαθήσεως   κτητῆς οὔσης. εἰ γὰρ ἐθέλεις
[312]   ὑπολαμβάνεις σου τὴν παρὰ Πρωταγόρου  μάθησιν   (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ παρὰ
[345]   τῶν καμνόντων τῆς θεραπείας  μάθησις.   κακὸς δὲ κακῶς· τίς οὖν
[312]   μᾶλλον εἶναι παρὰ Πρωταγόρου  μάθησις.   Οἶσθα οὖν μέλλεις νῦν
[345]   γράμματα; δῆλον ὅτι τούτων  μάθησις.   τίς δὲ εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν
[319]   τἆλλα πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται  μαθητά   τε καὶ διδακτὰ εἶναι· ἐὰν
[343]   πάντες ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ καὶ  μαθηταὶ   ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας, καὶ
[312]   ἐστὶν σοφιστὴς καὶ τὸν  μαθητὴν   ποιεῖ; Μὰ Δί´, ἔφη, οὐκέτι
[341]   ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος διὰ τὸ  μαθητὴς   εἶναι Προδίκου τουτουΐ· καὶ νῦν
[315]   ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν Πρωταγόρου  μαθητῶν   καὶ ἐπὶ τέχνῃ μανθάνει, ὡς
[314]   αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα καὶ  μαθόντα   ἀπιέναι βεβλαμμένον ὠφελημένον.
[353]   δ´ ἂν κακὰ ἦν, ὅτι  μαθόντα   χαίρειν ποιεῖ καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´
[328]   ὥστε καὶ αὐτῷ δοκεῖν τῷ  μαθόντι.   διὰ ταῦτα καὶ τὸν τρόπον
[325]   τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ μὴ  μαθοῦσι   (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν, καὶ
[319]   ὥσπερ τοῖς πρότερον, ὅτι οὐδαμόθεν  μαθών,   οὐδὲ ὄντος διδασκάλου οὐδενὸς αὐτῷ,
[326]   πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν  μάθωσιν,   ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα
[350]   εἰσιν, καὶ αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν  μάθωσιν   πρὶν μαθεῖν. Ἤδη δέ
[350]   παλαίειν καὶ αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν  μάθωσιν   πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν·
[325]   ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα  μάθωσιν   καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα
[323]   ἐάντε ὦσιν ἐάντε μή,  μαίνεσθαι   τὸν μὴ προσποιούμενον {δικαιοσύνην} ὡς
[349]   μὲν οὖν, ἔφη, εἰ μὴ  μαίνομαί   γε. Πότερον οὖν, ἦν δ´
[350]   ἀνδρεία· ἐπεὶ οὗτοί γε  μαινόμενοί   εἰσιν. Πῶς οὖν, ἔφην ἐγώ,
[360]   καὶ οἱ θρασεῖς καὶ οἱ  μαινόμενοι   τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται
[350]   θαρραλέοι ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ  μαινόμενοι   φαίνονται; καὶ ἐκεῖ αὖ οἱ
[323]   οἱ οἰκεῖοι προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς  μαινόμενον·   ἐν δὲ δικαιοσύνῃ καὶ ἐν
[314]   ~εἰ δὲ μή, ὅρα,  μακάριε,   (μὴ περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς
[309]   Πῶς δ´ οὐ μέλλει,  μακάριε,   τὸ σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ.
[334]   διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν καὶ  μακρὰ   λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως ὥστε
[334]   ἄνθρωπος, καὶ ἐάν τίς μοι  μακρὰ   λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν
[335]   γὰρ εἶ— ἐγὼ δὲ τὰ  μακρὰ   ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν
[335]   δὲ καὶ αὐτός, καὶ ἐν  μακρολογίᾳ   καὶ ἐν βραχυλογίᾳ οἷός τ´
[336]   ὅδε ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί οἱ  μακρολογίας   καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ δὲ
[344]   χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ  μακρὸν   ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω διελθεῖν·
[329]   ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ χαλκία πληγέντα  μακρὸν   ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει ἐὰν μὴ
[336]   ἀποκρινόμενος, μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει  μακρὸν   λόγον ἀποτείνων, ἐκκρούων τοὺς λόγους
[361]   οὗ ἐγώ τε καὶ σὺ  μακρὸν   λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν, ἐγὼ μὲν
[335]   τ´ εἴην σοι παραμεῖναι ἀποτείνοντι  μακροὺς   λόγους— ἐλθεῖν γάρ ποί με
[329]   Πρωταγόρας δὲ ὅδε ἱκανὸς μὲν  μακροὺς   λόγους καὶ καλοὺς εἰπεῖν, ὡς
[333]   ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν καὶ  μάλ´   ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν ἂν εἴη
[310]   μου, καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα,  μάλα   γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης.
[318]   ἀλλ´ ὥσπερ ἂν εἰ αὐτίκα  μάλα   μεταβαλὼν τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης ὅδε
[315]   κῳδίοις τισὶν καὶ στρώμασιν καὶ  μάλα   πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο δὲ
[336]   Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι  μάλα   πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ
[331]   προσέοικεν, καὶ τὸ σκληρὸν τῷ  μαλακῷ,   καὶ τἆλλα δοκεῖ ἐναντιώτατα
[316]   πόλει, τοῦτο δὲ οἴεταί οἱ  μάλιστ´   ἂν γενέσθαι, εἰ σοὶ συγγένοιτο·
[361]   καὶ ἀνδρεία, τρόπῳ  μάλιστ´   ἂν διδακτὸν φανείη ἀρετή.
[361]   γὰρ ὅτι τούτου φανεροῦ (γενομένου  μάλιστ´   ἂν κατάδηλον γένοιτο ἐκεῖνο περὶ
[337]   ὑμεῖς τε γὰρ οἱ λέγοντες  μάλιστ´   ἂν οὕτως ἐν ἡμῖν τοῖς
[337]   (ἡμεῖς τ´ αὖ οἱ ἀκούοντες  μάλιστ´   ἂν οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ ἡδοίμεσθα—
[361]   εἴρηκα ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ  μάλιστα   ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν τηλικούτων
[326]   ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα  μάλιστα   δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι— καὶ
[330]   σοφία τε καὶ ἀνδρεία; Πάντων  μάλιστα   δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν γε
[326]   πράξεσιν. καὶ ταῦτα ποιοῦσιν οἱ  μάλιστα   δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα δὲ δύνανται
[315]   τῷ χορῷ. τοῦτον τὸν χορὸν  μάλιστα   ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς
[311]   ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα;  Μάλιστα.   Εἰ οὖν καὶ τοῦτό τίς
[333]   μή· τὸν γὰρ λόγον ἔγωγε  μάλιστα   ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως καὶ
[326]   ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι  μάλιστα   μάλιστα δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι—
[349]   που καλὸν ὡς οἷόν τε  μάλιστα.   ~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς τὰ
[331]   ὁσιότητι ὅτι ὁμοιότατον, καὶ  μάλιστα   πάντων τε δικαιοσύνη οἷον
[327]   λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει δὲ  μάλιστα   πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο τῶν
[315]   Ἀντίμοιρος Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ  μάλιστα   τῶν Πρωταγόρου μαθητῶν καὶ ἐπὶ
[319]   καὶ τῶν γενναίων, οὐδέν τι  μᾶλλον   ἀποδέχονται, ἀλλὰ καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν,
[345]   ἐπιόντα γε τοῦ ᾄσματος ἔτι  μᾶλλον   δηλοῖ. φησὶ γάρ— τοὔνεκεν οὔ
[336]   ἄν σοι ὅτι πολὺ σοῦ  μᾶλλον   ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν τούτοις
[326]   οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ  μᾶλλον   εἰ μὴ διδακτόν. Διὰ τί
[312]   οὖν μοι δοκεῖ, ἔφη, τοιαύτη  μᾶλλον   εἶναι παρὰ Πρωταγόρου μάθησις.
[344]   καὶ τὴν βούλησιν, ὅτι παντὸς  μᾶλλον   ἔλεγχός ἐστιν τοῦ Πιττακείου ῥήματος
[325]   ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ  μᾶλλον   ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας τῶν παίδων
[359]   ἐθαύμασα τὴν ἀπόκρισιν, καὶ ἔτι  μᾶλλον   ἐπειδὴ ταῦτα μεθ´ ὑμῶν διεξῆλθον.
[342]   πάλαι, ὅτι τὸ λακωνίζειν πολὺ  μᾶλλόν   ἐστιν φιλοσοφεῖν φιλογυμναστεῖν, εἰδότες
[348]   ἕνεκα τούτου σοὶ ἡδέως διαλέγομαι  μᾶλλον   ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός σε
[317]   βελτίω ἐκείνης εἶναι, τὸ ὁμολογεῖν  μᾶλλον   ἔξαρνον εἶναι· καὶ ἄλλας
[356]   καὶ πλείω καὶ ἐλάττω καὶ  μᾶλλον   καὶ ἧττον. εἰ γάρ τις
[348]   τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ χρῆναι  μᾶλλον   μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ σέ,
[361]   ἐν τῷ μύθῳ Προμηθεὺς  μᾶλλον   τοῦ Ἐπιμηθέως· χρώμενος ἐγὼ
[361]   τοὐναντίον ἔοικεν σπεύδοντι ὀλίγου πάντα  (μᾶλλον   φανῆναι αὐτὸ ἐπιστήμην· καὶ
[346]   ὀνειδίζωσιν ὅτι ἀμελοῦσιν, ὥστε ἔτι  μᾶλλον   ψέγειν τε αὐτοὺς καὶ ἔχθρας
[327]   διδάσκειν, οἴει ἄν τι, ἔφη,  μᾶλλον,   Σώκρατες, τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν
[315]   Πρωταγόρου μαθητῶν καὶ ἐπὶ τέχνῃ  μανθάνει,   ὡς σοφιστὴς ἐσόμενος. τούτων δὲ
[325]   ἐάν τι καὶ ἄλλο βούληται  μανθάνειν   πράττειν, οὕτω πράττειν, ἄνευ
[326]   αὖ τούς τε νόμους ἀναγκάζει  μανθάνειν   καὶ κατὰ τούτους ζῆν κατὰ
[341]   καὶ νῦν μοι δοκεῖς οὐ  μανθάνειν   ὅτι καὶ τὸ χαλεπὸν" τοῦτο
[341]   ἄλλο τι σὺ οὐ  μανθάνεις·   ἐρώμεθα οὖν Πρόδικον— δίκαιον γὰρ
[337]   ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι μὲν γὰρ ἔστιν  μανθάνοντά   τι καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ
[323]   ἡγοῦντο εἶναι, τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα  μανίαν,   καί φασιν πάντας δεῖν φάναι
[351]   γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν, καὶ ἀπὸ  μανίας   γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ
[351]   (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ  μανίας,   ὥσπερ δύναμις, ἀνδρεία δὲ
[343]   γὰρ τὸ πρῶτον τοῦ ᾄσματος  μανικὸν   ἂν φανείη, εἰ βουλόμενος λέγειν
[344]   καὶ τὰ ἐπιόντα πάντα τούτῳ  μαρτυρεῖ,   ὅτι οὕτως εἴρηται. πολλὰ μὲν
[344]   ὥσπερ καὶ παρ´ ἄλλου ποιητοῦ  μαρτυρεῖται   τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς
[342]   τοὺς σοφιστάς, ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ  μάχεσθαι   καὶ ἀνδρείᾳ περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ
[345]   αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ  μάχονται·   καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ
[354]   Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ  με   ἀνέροισθε, ἄνθρωποι, Τίνος οὖν
[334]   σοι ἕπεσθαι. Πῶς οὖν κελεύεις  με   βραχέα ἀποκρίνεσθαι; βραχύτερά σοι,
[335]   μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν γάρ ποί  με   δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ καὶ ταῦτ´
[335]   κελεύεις, ὡς ἀντιλέγων ἐκέλευέν  με   διαλέγεσθαι, οὕτω διελεγόμην, οὐδενὸς ἂν
[350]   γὰρ εἰ οὕτω μετιὼν ἔροιό  με   εἰ οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν,
[310]   νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ (δὲ τάχιστά  με   ἐκ τοῦ κόπου ὕπνος
[331]   καὶ ὑπὲρ σοῦ δέ, εἴ  με   ἐῴης, ταὐτὰ ἂν ταῦτα ἀποκρινοίμην,
[340]   οὖν Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν  με·   δὲ Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά
[310]   Οἰνόης. γάρ τοι παῖς  με   Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα
[341]   ὥσπερ περὶ τοῦ δεινοῦ" Πρόδικός  με   οὑτοσὶ νουθετεῖ ἑκάστοτε, ὅταν ἐπαινῶν
[348]   Πρωταγόρα, μὴ οἴου διαλέγεσθαί  μέ   σοι ἄλλο τι βουλόμενον
[335]   τῷ ἑτέρῳ χρῶ τρόπῳ πρός  με,   τῇ βραχυλογίᾳ. Σώκρατες, ἔφη,
[350]   ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ  με   τότε ἤρου, εἶπον ἂν ὅτι
[328]   χάριν σοι ἔχω ὅτι προύτρεψάς  με   ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ ποιοῦμαι
[310]   ᾔει ἐπειγόμενος, καὶ τῇ φωνῇ  μέγα   λέγων, Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας
[341]   οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν (κακόν,  μέγα   τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ μετὰ
[342]   οὐ μόνον ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει  μέγα   φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε
[356]   πράττειν, ἐν τῷ τὰ μὲν  μεγάλα   μήκη καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν,
[316]   ἄνδρα καὶ ἰόντα εἰς πόλεις  μεγάλας,   καὶ ἐν ταύταις πείθοντα τῶν
[316]   τῶν ἐπιχωρίων, Ἀπολλοδώρου ὑός, οἰκίας  μεγάλης   τε καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ
[338]   τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις, ἵνα  μεγαλοπρεπέστεροι   καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´
[356]   καὶ ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν  μεγάλων   τε καὶ σμικρῶν, δὲ
[316]   Σηλυμβριανός, τὸ δὲ ἀρχαῖον  Μεγαρεύς·   μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς τε
[314]   ὥστε ἐν τῇ ὠνῇ οὐ  μέγας   (κίνδυνος. μαθήματα δὲ οὐκ
[344]   ὄντα οὔ, καὶ τὸν κυβερνήτην  μέγας   χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν,
[316]   τε ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο,  μέγας   ὢν σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης
[329]   καὶ τοῦ ὅλου, ἀλλ´  μεγέθει   καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως μοι φαίνεται,
[321]   οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ ηὖξε  μεγέθει,   τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν· καὶ
[356]   ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ αὐτὰ  μεγέθη   ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν δὲ
[357]   ἡδονῆς ἥττω εἶναι, ἀμαθία  μεγίστη,   ἧς Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς
[330]   Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ  μέγιστόν   γε σοφία τῶν μορίων.
[337]   αὐτῆς τῆς πόλεως εἰς τὸν  μέγιστον   καὶ ὀλβιώτατον οἶκον τόνδε, μηδὲν
[339]   Σώκρατες, ἐγὼ ἀνδοὶ παιδείας  ~μέγιστον   μέρος εἶναι περὶ ἐπῶν (δεινὸν
[347]   σφόδρα γὰρ καὶ περὶ τῶν  μεγίστων   ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, διὰ
[348]   περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται καὶ  μεθ´   ὅτου βεβαιώσηται, ἕως ἂν ἐντύχῃ.
[359]   καὶ ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ ταῦτα  μεθ´   ὑμῶν διεξῆλθον. ἠρόμην δ´ οὖν
[358]   τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ  μεῖζον   αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα
[340]   ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη, Σώκρατες,  μεῖζον   ἁμάρτημα ἔχει ἐπανορθοῖς.
[340]   εἰμί τις γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος  μεῖζον   τὸ νόσημα ποιῶ. Ἀλλ´ οὕτως
[334]   χρῆναι, εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι,  μεῖζον   φθέγγεσθαι πρὸς τοὺς ἄλλους,
[357]   τε πλέονος καὶ ἐλάττονος καὶ  (μείζονος   καὶ σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω καὶ
[354]   τότε λέγετε κακὸν εἶναι, ὅταν  μειζόνων   ἡδονῶν ἀποστερῇ ὅσας αὐτὸ
[354]   ἐν αὐτῷ οὐσῶν ἀπαλλάττῃ  μείζους   ἡδονὰς τῶν λυπῶν παρασκευάζῃ; ἐπεὶ
[354]   τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν  μείζους   λύπας τῶν ἐν αὐτῷ οὐσῶν
[354]   ὅσας αὐτὸ ἔχει, λύπας  μείζους   παρασκευάζῃ τῶν ἐν (αὐτῷ ἡδονῶν·
[356]   φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν  μείζους,   πόρρωθεν δὲ σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν.
[356]   ἡδέα πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ  μείζω   ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν
[355]   τοῦτο λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν  μείζω   κακὰ λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν οὖν
[356]   τὰ αὐτὰ μεγέθη ἐγγύθεν μὲν  μείζω,   πόρρωθεν δὲ ἐλάττω· οὔ;
[355]   τι ὅταν τὰ μὲν  μείζω,   τὰ δὲ (σμικρότερα ᾖ;
[356]   καὶ ἔλλειψις; ταῦτα δ´ ἐστὶ  μείζω   τε καὶ σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων
[314]   καὶ γὰρ δὴ καὶ πολὺ  μείζων   κίνδυνος ἐν τῇ τῶν μαθημάτων
[320]   ἔνδον ἐκ γῆς καὶ πυρὸς  μείξαντες   καὶ τῶν ὅσα πυρὶ καὶ
[315]   ὤν. τοῦτό τ´ ἦν τὸ  μειράκιον,   καὶ τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω,
[315]   μετὰ Παυσανίου νέον τι ἔτι  μειράκιον,   ὡς μὲν ἐγᾦμαι καλόν τε
[346]   ἔλεγε πάντα τοι λευκά, οἷς  μέλανα   μὴ μέμεικται— γελοῖον γὰρ ἂν
[331]   προσέοικεν. τὸ γὰρ λευκὸν τῷ  μέλανι   ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν, καὶ τὸ
[334]   ὅτι σμικροτάτῳ ἐν τούτοις οἷς  μέλλει   ἔδεσθαι, ὅσον μόνον τὴν δυσχέρειαν
[345]   ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´ εἰ  μέλλει   κακὸς γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν πρότερον
[324]   πάντας τοὺς πολίτας μετέχειν, (εἴπερ  μέλλει   πόλις εἶναι; ἐν τούτῳ γὰρ
[327]   τοῦ πράγματος, ~(τῆς ἀρετῆς, εἰ  μέλλει   πόλις εἶναι, οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν.
[309]   φανῆναι; (ΣΩ. Πῶς δ´ οὐ  μέλλει,   μακάριε, τὸ σοφώτατον κάλλιον
[335]   ἐν βραχυτέροις εἰπεῖν· εἰ οὖν  μέλλεις   ἐμοὶ διαλέξεσθαι, τῷ ἑτέρῳ χρῶ
[312]   Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα οὖν  μέλλεις   νῦν πράττειν, σε λανθάνει;
[313]   ποτ´ ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν,  μέλλεις   σαυτὸν ἐπιτρέπειν; Καὶ ὃς ἀκούσας,
[311]   τίς σε ἤρετο· Εἰπέ μοι,  μέλλεις   τελεῖν, Ἱππόκρατες, Ἱπποκράτει (μισθὸν
[312]   δ´ ἐγώ. Τοῦ πέρι; Ὅτι  μέλλεις   τὴν ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν
[324]   πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ  μέλλοντος   χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ
[334]   ἀποκρίσεις καὶ βραχυτέρας ποίει, εἰ  μέλλω   σοι ἕπεσθαι. Πῶς οὖν κελεύεις
[310]   Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα  μέλλων   σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην αὐτόν,
[325]   ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν καὶ  μέλλωσιν   συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε
[326]   αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι  μελοποιῶν,   εἰς τὰ (κιθαρίσματα ἐντείνοντες, καὶ
[328]   ἣν δὴ παρὰ τοῦ πατρὸς  μεμαθήκασιν,   καθ´ ὅσον οἷός τ´ ἦν
[320]   μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ δὲ  μεμαθηκέναι,   τὰ δὲ αὐτὸν ἐξηυρηκέναι. εἰ
[346]   τοι λευκά, οἷς μέλανα μὴ  μέμεικται—   γελοῖον γὰρ ἂν εἴη πολλαχῇ—
[346]   καλά, τοῖσί τ´ αἰσχρὰ μὴ  μέμεικται.   (οὐ τοῦτο λέγει, ὥσπερ ἂν
[339]   γάρ, καὶ πάνυ μοι τυγχάνει  μεμεληκὸς   τοῦ ᾄσματος. Εὖ, ἔφη, λέγεις.
[344]   πεποίηται— πάνυ γὰρ χαριέντως καὶ  μεμελημένως   ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν ἂν εἴη
[359]   δέ, Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη.  μέμνησαι,   ἦν δ´ ἐγώ, Πρωταγόρα,
[332]   ἄρ´ ἐστὶν ἀφροσύνη σωφροσύνης; Φαίνεται.  Μέμνησαι   οὖν ὅτι ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[357]   ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ, εἰ  μέμνησθε,   ἡνίκα ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης
[339]   ὁπότε τὸν ταὐτὰ λέγοντα αὑτῷ  μέμφεται,   δῆλον ὅτι καὶ ἑαυτὸν μέμφεται,
[341]   ἔφη. Διὰ ταῦτ´ ἄρα καὶ  μέμφεται,   ἦν δ´ ἐγώ, Πρόδικε,
[340]   γε Πιττακόν, ἦν δ´ ἐγώ,  μέμφεται,   οὐχ ὡς οἴεται Πρωταγόρας, ταὐτὸν
[339]   ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον  μέμφεταί   τε καὶ οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι
[339]   μέμφεται, δῆλον ὅτι καὶ ἑαυτὸν  μέμφεται,   ὥστε ἤτοι τὸ πρότερον
[346]   χαίρει ψέγων, ἐμπλησθείη ἂν ἐκείνους  μεμφόμενος—   πάντα τοι καλά, τοῖσί τ´
[359]   εἰ τοῦτο ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ  μὲν   δεινὰ ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς
[351]   βίον τὸν ἐμόν, ὅτι ἔστι  μὲν   τῶν ἡδέων οὐκ ἔστιν
[340]   ἄλλοι πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι  μὲν   ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς γὰρ
[345]   κακὸς ἰατρός. οὕτω καὶ  μὲν   ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε
[327]   δὲ ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις  μὲν   ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη,
[355]   καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον  μὲν   ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἔπειτα αὖθις
[339]   τοῦ Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν  μὲν   ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε
[338]   δὴ βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ  μὲν   ἀληθείᾳ, ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν
[325]   δὲ ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ  μὲν   ἄλλα ἄρα τοὺς ὑεῖς διδάσκονται,
[325]   οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ τὰ  μὲν   ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο
[321]   τὴν νομήν, καὶ ὁρᾷ τὰ  μὲν   ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα,
[330]   εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε ὅτι Τὰ  μὲν   ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ
[324]   οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ  μὲν   ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν
[329]   τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων οἱ  μὲν   ἄλλο, οἱ δὲ ἄλλο,
[321]   θριξὶν καὶ στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς  μὲν   ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ
[330]   δίκαιόν ἐστιν ἄδικον; ἐγὼ  μὲν   ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον·
[356]   σμικρῶν, δὲ μετρητικὴ ἄκυρον  μὲν   ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα,
[349]   πάλιν ἐπιθυμῶ ἐξ ἀρχῆς τὰ  μὲν   ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ δὲ
[345]   πρὸς τοῦτο τείνει, (ὅτι εἶναι  μὲν   ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε,
[344]   εἰ λέγοι λόγον, ὅτι γενέσθαι  μὲν   ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν
[360]   δοκοῦσιν εἶναί τινες ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι  μέν,   ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν μοι, ἔφη,
[351]   καὶ ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει τοὺς  μὲν   ἀνδρείους θαρραλέους εἶναι, μὴ μέντοι
[322]   ἀνθρώπῳ, ~καὶ ἐκ τούτου εὐπορία  μὲν   ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα
[334]   ἔγωγε πολλὰ οἶδ´ ἀνθρώποις  μὲν   ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία καὶ
[351]   οὕτως βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη. Τὸ  μὲν   ἄρα (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ
[316]   ἐποίει τὰ λεγόμενα. Καὶ ἡμεῖς  μὲν   ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ ἡμῶν
[347]   ἥδιον· εἰ δὲ βούλεται, περὶ  μὲν   ᾀσμάτων τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν,
[332]   τῷ σωφρόνως; Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ  μὲν   ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ
[348]   ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας· κἂν  μὲν   βούλῃ ἔτι ἐρωτᾶν, ἕτοιμός εἰμί
[328]   τις παρ´ ἐμοῦ μάθῃ, ἐὰν  μὲν   βούληται, ἀποδέδωκεν ἐγὼ πράττομαι
[337]   ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν· κοινῇ  μὲν   γὰρ ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ
[361]   διδακτὸν φανείη ἀρετή. εἰ  μὲν   γὰρ ἄλλο τι ἦν
[318]   τῳ συγγενόμενος τῶν σοφιστῶν. οἱ  μὲν   γὰρ ἄλλοι λωβῶνται τοὺς νέους·
[331]   ἀνόσιον; τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ  μὲν   γὰρ αὐτὸς ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ
[320]   ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς σωτηρίαν.  μὲν   γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν
[359]   τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε  μὲν   γὰρ δὴ πέντε ὄντων μορίων
[325]   θαυμασίως γίγνονται οἱ ἀγαθοί. ὅτι  μὲν   γὰρ διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ
[330]   ἐστιν οὐδὲν πρᾶγμα; ἐμοὶ  μὲν   γὰρ δοκεῖ· τί δὲ σοί;
[350]   οἰηθείης ἂν εἶναι σοφίαν. πρῶτον  μὲν   γὰρ εἰ οὕτω μετιὼν ἔροιό
[344]   καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ  μὲν   γὰρ ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ κακῷ γενέσθαι,
[344]   μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως εἴρηται. πολλὰ  μὲν   γὰρ ἔστι καὶ περὶ ἑκάστου
[324]   ἀπορεῖς ἄλλοθι οὐδαμοῦ. εἰ  μὲν   γὰρ ἔστιν, καὶ τοῦτό ἐστιν
[337]   οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι  μὲν   γὰρ ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ
[337]   εὐδοκιμοῖτε καὶ οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν  μὲν   γὰρ ἔστιν παρὰ ταῖς ψυχαῖς
[344]   ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον· πράξας  μὲν   γὰρ εὖ πᾶς ἀνὴρ ἀγαθός,
[356]   εἰπὲ πότερα πλείω ἐστίν. ἐὰν  μὲν   γὰρ ἡδέα πρὸς ἡδέα ἱστῇς,
[344]   ὅτι οὐ τὸν ἰδιώτην·  μὲν   γὰρ ἰδιώτης ἀεὶ καθῄρηται. ὥσπερ
[351]   γε θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος  μὲν   γὰρ καὶ ἀπὸ τέχνης γίγνεται
[337]   μέν, (ἐρίζειν δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι  μὲν   γὰρ καὶ δι´ εὔνοιαν οἱ
[314]   ἐν τῇ τῶν σιτίων. σιτία  μὲν   γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον παρὰ
[336]   λέγεις, ἔφη, Καλλία· Σωκράτης  μὲν   γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί
[323]   τι τούτων ἐπιχειρεῖν ποιεῖν; ταῦτα  μὲν   γὰρ οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει
[336]   θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ  μὲν   γὰρ οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν,
[354]   μοι, φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον  μὲν   γὰρ οὐ ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι τί
[335]   ἕπεσθαι, τότε σοι διαλέξομαι. σὺ  μὲν   γάρ, ὡς λέγεται περὶ σοῦ,
[359]   δ´ ὅς. Πότερον οἱ  μὲν   δειλοὶ ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται,
[315]   καὶ διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ  μὲν   δὴ καὶ Τάνταλόν γε εἰσεῖδον—
[322]   ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον  μὲν   διὰ τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν
[319]   τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους  μὲν   διδασκάλων εἴχετο καλῶς καὶ εὖ
[325]   διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ  μὲν   δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον, καὶ
[336]   Πρόδικε καὶ Ἱππία, Καλλίας  μὲν   δοκεῖ μοι μάλα πρὸς (Πρωταγόρου
[332]   μοι ἔχειν πρὸς τοῦτο, τοῦτο  μὲν   ἐάσωμεν, τόδε δὲ ἄλλο ὧν
[347]   ἕτερον. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω  μὲν   ἔγωγε Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον·
[335]   ἐξιών— παῖ Ἱππονίκου, ἀεὶ  μὲν   ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι,
[315]   νέον τι ἔτι μειράκιον, ὡς  μὲν   ἐγᾦμαι καλόν τε (κἀγαθὸν τὴν
[359]   αὐτίκα εἰς τὸν πόλεμον οἱ  μὲν   ἐθέλουσιν ἰέναι, οἱ δὲ οὐκ
[347]   ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ Σωκράτης, Πρωταγόρας  μὲν   εἰ ἔτι βούλεται ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι
[337]   ἐν τοιοῖσδε λόγοις παραγιγνομένους κοινοὺς  μὲν   εἶναι ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς,
[316]   δὲ τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ  μὲν   εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ μεταχειριζομένους
[321]   τροφὰς ἄλλοις ἄλλας ἐξεπόριζεν, τοῖς  μὲν   ἐκ γῆς βοτάνην, ἄλλοις δὲ
[325]   δὲ μὴ ποίει. καὶ ἐὰν  μὲν   ἑκὼν πείθηται· εἰ δὲ μή,
[355]   λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος πράττει— τότε  μὲν   ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν δὲ
[344]   φαίνεται {τὸ} πρὸς λόγον τὸ  μέν   ἐμβεβλημένον καὶ τὸ ἀλαθέως ὀρθῶς
[320]   διὰ τὸ ἡγεῖσθαί σε πολλῶν  μὲν   ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι,
[333]   συνᾴδοιεν, εἴπερ γε ἀνάγκη ἑνὶ  (μὲν   ἓν μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν
[310]   ὅτι ἥκει Πρωταγόρας. καὶ ἔτι  μὲν   ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ σὲ ἰέναι,
[312]   Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, τοῦτο  μὲν   ἔξεστι λέγειν καὶ περὶ ζωγράφων
[311]   ἐσόμεθα τελεῖν ὑπὲρ σοῦ, ἂν  μὲν   ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα χρήματα καὶ
[334]   παντοδαπόν, ὥστε καὶ ἐνταῦθα τοῖς  μὲν   ἔξωθεν τοῦ (σώματος ἀγαθόν ἐστιν
[348]   εἶναι, ὥσπερ τινὲς ἄλλοι αὐτοὶ  μὲν   ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους δὲ οὐ
[337]   ἀλλήλοις περὶ τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν  μέν,   (ἐρίζειν δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν
[338]   μὴ βούλεται (Πρωταγόρας ἀποκρίνεσθαι, οὗτος  μὲν   ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι, καὶ
[344]   οὐ γὰρ εἶναι ἀλλὰ γενέσθαι  μέν   ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε
[354]   λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ  μέν   ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν ἄν;
[349]   Σώκρατες, ὅτι ταῦτα πάντα μόρια  μέν   ἐστιν ἀρετῆς, καὶ τὰ μὲν
[344]   τις ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν  μὲν   ἑστῶτά ποτε καταβάλοι ἄν τις
[344]   ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε τὸν  μὲν   εὐμήχανον καὶ σοφὸν καὶ ἀγαθὸν
[309]   μοι καὶ πρῴην ἰδόντι καλὸς  μὲν   ἐφαίνετο ἀνὴρ ἔτι, ἀνὴρ μέντοι,
[361]   συνδιασκοποίην. Καὶ Πρωταγόρας, Ἐγὼ  μέν,   ἔφη, Σώκρατες, ἐπαινῶ σου
[325]   πόλεων ἀποκτείνειν— εἰ οὕτω  μὲν   ἔχει, οὕτω δ´ αὐτοῦ πεφυκότος
[312]   ἡγῇ εἶναι τὸν σοφιστήν; Ἐγὼ  μέν,   δ´ ὅς, ὥσπερ τοὔνομα
[354]   ἔφη Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν  μὲν   ἡδονὴν διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν,
[355]   ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν δὲ ὑπὸ  μὲν   ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν— ἄλλο
[358]   ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ  μὲν   ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ δὲ
[356]   τοῦ φαινομένου δύναμις; αὕτη  μὲν   ἡμᾶς ἐπλάνα καὶ ἐποίει ἄνω
[316]   καὶ μετὰ τῶν ἄλλων; Ἡμῖν  μέν,   ἦν δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει·
[320]   γάρ ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ  μὲν   ἦσαν, θνητὰ δὲ γένη (οὐκ
[352]   ἄρχειν ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ  μὲν   θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ
[320]   πείσας νέμει. νέμων δὲ τοῖς  μὲν   ἰσχὺν ἄνευ τάχους προσῆπτεν, (τοὺς
[351]   τε καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ  μὲν   καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν
[337]   τῷ δὲ ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ  μὲν   καὶ αὐτός, Πρωταγόρα τε
[358]   εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ  μὲν   καὶ Ἱππίᾳ δέος τε καὶ
[310]   διαλεχθῇς αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ ἅμα  μὲν   καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα δὲ
[344]   εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ  μὲν   κακός, ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ
[325]   τὸ δὲ ἄδικον, καὶ τόδε  μὲν   καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ
[347]   καὶ αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν  μὲν   λάβωνται ἀνδρῶν οἷοίπερ ἡμῶν οἱ
[361]   Σώκρατές τε καὶ Πρωταγόρα· σὺ  μὲν   λέγων ὅτι οὐ διδακτόν ἐστιν
[361]   μακρὸν λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν, ἐγὼ  μὲν   λέγων ὡς οὐ διδακτὸν ἀρετή,
[329]   λόγου. Πρωταγόρας δὲ ὅδε ἱκανὸς  μὲν   μακροὺς λόγους καὶ καλοὺς εἰπεῖν,
[356]   εὖ πράττειν, ἐν τῷ τὰ  μὲν   μεγάλα μήκη καὶ πράττειν καὶ
[356]   αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν  μὲν   μείζους, πόρρωθεν δὲ σμικρότεραι; Φαῖεν
[356]   ὄψει τὰ αὐτὰ μεγέθη ἐγγύθεν  μὲν   μείζω, πόρρωθεν δὲ ἐλάττω·
[355]   ἄλλο τι ὅταν τὰ  μὲν   μείζω, τὰ δὲ (σμικρότερα ᾖ;
[338]   τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ αἱρήσεσθε  μὲν   μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν
[347]   ᾆσμα. Καὶ Ἱππίας, Εὖ  μέν   μοι δοκεῖς, ἔφη, Σώκρατες,
[326]   ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς πολλαὶ  μὲν   νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ διέξοδοι
[353]   νόσους τε καὶ τἆλλα. Ἐγὼ  μὲν   οἶμαι, ἔφη Πρωταγόρας, τοὺς
[321]   ζῴων ἄλλων βοράν· καὶ τοῖς  μὲν   ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς δ´ ἀναλισκομένοις
[359]   γάρ, Σώκρατες, ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους  μὲν   ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους
[349]   γὰρ πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους  μὲν   ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους
[321]   αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν τὰ  μὲν   ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν καὶ}
[325]   τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ τόδε  μὲν   ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον, καὶ
[343]   ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ ἀγαθῶν  μέν,   οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ
[357]   πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον  μὲν   οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς τε
[327]   γίγνεσθαι τῶν φαύλων; οἶμαι  μὲν   οὔ, ἀλλὰ ὅτου ἔτυχεν
[318]   ἀκούσας εἶπον· Πρωταγόρα, τοῦτο  μὲν   οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις, ἀλλὰ εἰκός,
[334]   κυσίν· τὰ δέ γε τούτων  μὲν   οὐδενί, δένδροις δέ· τὰ δὲ
[334]   γε ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις  μὲν   οὐδέτερα, ἵπποις δέ· τὰ δὲ
[338]   εἶναι· καὶ Πρωταγόρας πάνυ  μὲν   οὐκ ἤθελεν, ὅμως δὲ ἠναγκάσθη
[309]   Σώκρατες, ἐντυχὼν πάρει; (ΣΩ. Σοφωτάτῳ  μὲν   οὖν δήπου τῶν γε νῦν,
[336]   καί φησιν ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ  μὲν   οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα Σωκράτης λέγειν·
[324]   εἶναι καὶ διδακτὸν ἀρετήν. ὡς  μὲν   οὖν εἰκότως ἀποδέχονται οἱ σοὶ
[349]   σὺ διδάσκαλον σαυτὸν παρέχεις; Κάλλιστον  μὲν   οὖν, ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί
[330]   οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο; Πάνυ  μὲν   οὖν, ἔφη. Εἰ οὖν μετὰ
[317]   αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν ἡμῶν; Πάνυ  μὲν   οὖν, ἔφη Πρωταγόρας. Βούλεσθε
[337]   τῶν ἀνθρώπων διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ  μὲν   οὖν καὶ δέομαι καὶ συμβουλεύω,
[336]   εἴ τῳ ἀνθρώπων παραχωρεῖ. εἰ  μὲν   οὖν καὶ Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος
[310]   τὸν παῖδα τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ  μὲν   οὖν· καὶ χάριν γε εἴσομαι,
[312]   καὶ τὸν ἐλεύθερον πρέπει. Πάνυ  μὲν   οὖν μοι δοκεῖ, ἔφη, τοιαύτη
[355]   ἀγαθῶν μείζω κακὰ λαμβάνειν. Ταῦτα  μὲν   οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν δὴ τὰ
[323]   μὴ εἶναι ἐν ἀνθρώποις. Ὅτι  μὲν   οὖν πάντ´ ἄνδρα εἰκότως ἀποδέχονται
[321]   οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ. τὴν  μὲν   οὖν περὶ τὸν βίον σοφίαν
[346]   ἄλλο τι τῶν τοιούτων. τοὺς  μὲν   οὖν πονηρούς, ὅταν τοιοῦτόν τι
[340]   χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι.  μὲν   οὖν Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν
[315]   ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν.  μὲν   οὖν Πρόδικος ἔτι κατέκειτο, ἐγκεκαλυμμένος
[342]   δὲ βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι.  μὲν   οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας μου ταῦτα
[333]   καὶ τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ  μὲν   οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν
[313]   ψυχὴν αὖ ἰατρικὸς ὤν. εἰ  μὲν   οὖν σὺ τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων
[357]   φατε εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ  μὲν   οὖν τότε εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν
[319]   ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας. Αὐτὸ  μὲν   οὖν τοῦτό ἐστιν, ἔφη,
[319]   ἐξάρωνται κελευόντων τῶν πρυτάνεων. περὶ  μὲν   οὖν ὧν οἴονται ἐν τέχνῃ
[313]   καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν  μὲν   πάντα πωλοῦσιν, τάχα δ´
[322]   τε ἄλλοι καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν  μὲν   περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς λόγος
[319]   συλλεγῶμεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἐπειδὰν  μὲν   περὶ οἰκοδομίας τι δέῃ πρᾶξαι
[339]   τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ αὐτοῦ  μὲν   περὶ οὗπερ ἐγώ τε καὶ
[325]   τόδε δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ  μὲν   ποίει, τὰ δὲ μὴ ποίει.
[316]   πρόσχημα ποιεῖσθαι καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς  μὲν   ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν τε καὶ
[342]   Λακεδαιμονίων τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι, τὰ  μὲν   πολλὰ ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει
[315]   ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν λεγομένων τὸ  μὲν   πολὺ ξένοι ἐφαίνοντο— οὓς ἄγει
[328]   τοῦ λόγου. καὶ ἐγὼ ἐπὶ  μὲν   πολὺν χρόνον κεκηλημένος ἔτι πρὸς
[351]   Σώκρατες, σκοπώμεθα αὐτό, καὶ ἐὰν  μὲν   πρὸς λόγον δοκῇ εἶναι τὸ
[339]   ἀμφότερα λέγων, ὅς γε τὸ  μὲν   πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι
[339]   (τῶν ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ τὸ  μὲν   πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ πύκτου
[334]   τὰ δὲ τοῦ δένδρου ταῖς  μὲν   ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς δὲ βλάσταις
[334]   κόπρος πάντων (τῶν φυτῶν ταῖς  μὲν   ῥίζαις ἀγαθὸν παραβαλλομένη, εἰ δ´
[349]   ἕκαστα δύναμιν ἔχοντα. ταῦτα εἰ  μέν   σοι δοκεῖ ἔτι ὥσπερ τότε,
[337]   δὲ νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ  μὲν   σοφωτέρῳ πλέον, τῷ δὲ ἀμαθεστέρῳ
[356]   δὲ ἡδέα πρὸς λυπηρά, ἐὰν  μὲν   τὰ ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν
[348]   οὐκ ἐθέλει διαλέγεσθαι, ἵνα τούτῳ  μὲν   ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης δὲ ἄλλῳ
[347]   πολλοὶ ἐν τοῖς λόγοις οἱ  μὲν   ταῦτά φασιν τὸν ποιητὴν νοεῖν,
[319]   αὐτοῖς ἀνιστάμενος περὶ τούτων ὁμοίως  μὲν   τέκτων, ὁμοίως δὲ χαλκεὺς σκυτοτόμος,
[349]   μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ τὰ  μὲν   τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις
[359]   τὸ γὰρ ὕστερον ἔφη τὰ  μὲν   τέτταρα ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι,
[361]   πολὺ μάλιστα ἄγαμαι σέ, τῶν  μὲν   τηλικούτων καὶ πάνυ· καὶ λέγω
[321]   Διί. τῷ δὲ Προμηθεῖ εἰς  μὲν   τὴν ἀκρόπολιν τὴν τοῦ Διὸς
[349]   οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ  μέν   τι αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ δέ
[329]   ἀκριβῶς τῷ λόγῳ, πότερον ἓν  μέν   τί ἐστιν ἀρετή, μόρια
[312]   ὥστε καταφανῆ αὐτὸν γενέσθαι— Εἰ  μέν   τι τοῖς ἔμπροσθεν ἔοικεν, δῆλον
[328]   ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ γὰρ εἰ  μέν   τις περὶ αὐτῶν τούτων συγγένοιτο
[313]   ὑποθήσων τὴν ψυχήν; εἰ  μὲν   τὸ σῶμα ἐπιτρέπειν σε ἔδει
[330]   τι αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον. πρῶτον  μὲν   τὸ τοιόνδε· (ἡ δικαιοσύνη πρᾶγμά
[348]   ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς  μὲν   τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν χαίρειν, αὐτοὶ
[357]   τέχνη καὶ ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν. Ἥτις  μὲν   τοίνυν τέχνη καὶ ἐπιστήμη ἐστὶν
[358]   καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα  μὲν   τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν·
[340]   Πρόδικος. Οὐκοῦν, ἔφην ἐγώ, ἐν  μὲν   τοῖς πρώτοις αὐτὸς Σιμωνίδης
[328]   εἰσιν ἐλπίδες· νέοι γάρ. Πρωταγόρας  μὲν   τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο
[314]   ἑξῆς δ´ αὐτῷ συμπεριεπάτουν ἐκ  μὲν   τοῦ ἐπὶ θάτερα Καλλίας
[343]   γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ  μέν.   τοῦτο γὰρ οὐδὲ πρὸς ἕνα
[313]   ὡς φῄς, ὄρθριος ἥκων περὶ  μὲν   τούτου οὐδένα λόγον οὐδὲ συμβουλὴν
[322]   δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς πρὸς  μὲν   τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς
[328]   ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ γὰρ ἐν  μὲν   τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ἡγούμην οὐκ
[316]   ἕνεκα ἥκετε; Ἱπποκράτης ὅδε ἐστὶν  μὲν   τῶν ἐπιχωρίων, Ἀπολλοδώρου ὑός, οἰκίας
[345]   γένοιτο; δῆλον ὅτι πρῶτον  μὲν   ὑπάρχει ἰατρῷ εἶναι, ἔπειτα ἀγαθῷ
[332]   ἄν; Ναί. Πράττεται δὲ τὸ  μὲν   ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ δὲ ὑπὸ
[337]   βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν  μὲν   φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους
[334]   ἐπεὶ καὶ τὸ ἔλαιον τοῖς  μὲν   φυτοῖς ἅπασίν ἐστιν πάγκακον καὶ
[343]   εἰπεῖν ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ γενέσθαι  μὲν   χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν,
[344]   ἔμμεναι· τὸ δ´ ἐστὶ γενέσθαι  μὲν   χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι
[343]   ὡς ἄρα ὄντων τινῶν (τῶν  μὲν   ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν δὲ
[315]   οἰκήματί τινι, πρὸ τοῦ  μὲν   ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο Ἱππόνικος, νῦν
[342]   ταῖς πόλεσι λακωνίζοντας, καὶ οἱ  μὲν   ὦτά τε κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς,
[315]   Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος  Μενδαῖος,   ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν Πρωταγόρου
[356]   ἂν ἐποίησεν ἔχειν τὴν ψυχὴν  μένουσαν   ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ καὶ ἔσωσεν
[350]   οὗτοι καὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν  μεντἄν,   ἔφη, εἴη ἀνδρεία· ἐπεὶ
[330]   ἄν· Εὐφήμει, ἄνθρωπε· σχολῇ  μεντἄν   τι ἄλλο ὅσιον εἴη, εἰ
[343]   τῶν δὲ ἀγαθῶν μέν, οὐ  μέντοι   ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό γε
[344]   ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως, οἷόν τε  μέντοι   ἐπί γε χρόνον τινά· γενόμενον
[347]   περὶ τοῦ ᾄσματος διεληλυθέναι· ἔστιν  μέντοι,   ἔφη, καὶ (ἐμοὶ λόγος περὶ
[359]   τε καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ  μέντοι,   ἔφη, Σώκρατες, πᾶν γε
[339]   ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε (καὶ ἅμα  μέντοι   ἐφοβούμην μὴ τὶ λέγοι) ἀτάρ,
[331]   τὸ εἴ" ἀφέλοι αὐτοῦ. Ἀλλὰ  μέντοι,   δ´ ὅς, προσέοικέν τι
[312]   δ´ ἐγώ, ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ  μέντοι   ἱκανῶς γε· ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι
[350]   τοὺς δυνατοὺς ἰσχυροὺς εἶναι, τοὺς  μέντοι   ἰσχυροὺς δυνατούς· ~(οὐ γὰρ ταὐτὸν
[333]   λόγον ἔγωγε μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει  μέντοι   ἴσως καὶ ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα
[309]   Εἶτα τί τοῦτο; οὐ σὺ  μέντοι   Ὁμήρου ἐπαινέτης εἶ, (ὃς ἔφη
[332]   ~Οὐ πάνυ, (ἔφη, οὕτως, οὐ  μέντοι   οὐδὲ αὖ ὡς σύ μοι
[339]   Πρόδικε, ἔφην ἐγώ, σὸς  μέντοι   Σιμωνίδης πολίτης· ~(δίκαιος εἶ βοηθεῖν
[333]   λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα  μέντοι   συνεχώρησεν ἀποκρίνεσθαι. Ἴθι δή, ἔφην
[309]   ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον  μέντοι   τί σοι ἐθέλω εἰπεῖν· παρόντος
[351]   μὲν ἀνδρείους θαρραλέους εἶναι, μὴ  μέντοι   τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους πάντας·
[309]   μὲν ἐφαίνετο ἀνὴρ ἔτι, ἀνὴρ  μέντοι,   Σώκρατες, ὥς γ´ ἐν
[314]   ὥστε τοσοῦτον πρᾶγμα διελέσθαι. νῦν  μέντοι,   ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν καὶ ἀκούσωμεν
[347]   λέγοντάς τε καὶ ἀκούοντας ἐν  μέρει   ἑαυτῶν κοσμίως, κἂν πάνυ (πολὺν
[339]   Σώκρατες, ἐγὼ ἀνδοὶ παιδείας ~μέγιστον  μέρος   εἶναι περὶ ἐπῶν (δεινὸν εἶναι·
[322]   γὰρ τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς  μέρος   πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ
[346]   ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς καὶ τὰ  μέσα   ἀποδέχεται ὥστε μὴ ψέγειν. καὶ
[338]   διαιτητῶν ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ  μέσον,   καὶ μήτε σὲ τὸ ἀκριβὲς
[338]   τῶν λόγων ἀποκρύψαντα γῆν, ἀλλὰ  μέσον   τι ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς οὖν
[346]   ἀλλά μοι ἐξαρκεῖ ἂν  μέσος   καὶ μηδὲν κακὸν ποιῇ, ὡς
[346]   φιλῶ. σὲ οὖν, καὶ εἰ  μέσως   ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ ἀληθῆ,
[316]   δεῖν διαλέγεσθαι πρὸς μόνους,  μετ´   ἄλλων. Ὀρθῶς, ἔφη, προμηθῇ,
[317]   καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς  μετ´   αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν ἡμῶν; Πάνυ
[315]   ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν δὲ  μετ´   εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν τὸν
[315]   ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι καὶ οἱ  μετ´   ἐκείνου, εὖ πως καὶ ἐν
[352]   λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι. Ἴθι δὴ  μετ´   ἐμοῦ ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς ἀνθρώπους
[332]   τάχους, ταχέως, καὶ εἴ τι  μετὰ   βραδυτῆτος, (βραδέως; Ἔφη. Καὶ εἴ
[325]   καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς.  μετὰ   δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες
[336]   ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι.  Μετὰ   δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι,
[337]   πολλοὶ πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο·  μετὰ   δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας
[324]   θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· δὲ  μετὰ   λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ
[315]   τε ἐκ Κεραμέων καὶ  μετὰ   Παυσανίου νέον τι ἔτι μειράκιον,
[358]   ἂν ἦμεν· ὑμᾶς δὲ δὴ  μετὰ   Πρωταγόρου ἐρωτῶ, Ἱππία τε
[361]   ὅπερ καὶ κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον,  μετὰ   σοῦ ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην.
[347]   ἡδέως ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι  μετὰ   σοῦ σκοπούμενος. καὶ γὰρ δοκεῖ
[311]   αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον.  Μετὰ   ταῦτα ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν
[332]   ἀσθενῶς; Ἐδόκει. Καὶ εἴ τι  μετὰ   τάχους, ταχέως, καὶ εἴ τι
[317]   ἐκ τῆς κλίνης, καὶ τοὺς  μετὰ   τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες
[355]   μὴ εἰς ταῦτα τελευτᾷ, τὸ  μετὰ   τοῦτο ἀκούετε. φημὶ γὰρ ὑμῖν
[330]   μὲν οὖν, ἔφη. Εἰ οὖν  μετὰ   τοῦτο εἴποι ἐρωτῶν ἡμᾶς· Πῶς
[330]   σύ; Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν  μετὰ   τοῦτο ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ
[357]   ἐπειδὴ δὲ ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν,  μετὰ   τοῦτο ἤρεσθε ἡμᾶς· Πρωταγόρα
[344]   παντὸς τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ  μετὰ   τοῦτο ὀλίγα διελθών, ὡς ἂν
[323]   ἂν παραγίγνηται, τοῦτό σοι  μετὰ   τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ
[341]   μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ  μετὰ   τοῦτο ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι—
[313]   σοι λέγειν. ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον  μετὰ   τοῦτο· Τί οὖν; οἶσθα εἰς
[325]   οὗ δεῖ πάντας μετέχειν καὶ  μετὰ   τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι
[316]   μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι καὶ  μετὰ   τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν, ἦν
[314]   ὠφελημένον. ταῦτα οὖν σκοπώμεθα καὶ  μετὰ   τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν· ἡμεῖς γὰρ
[318]   ὥσπερ ἂν εἰ αὐτίκα μάλα  μεταβαλὼν   τὴν ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης ὅδε ἐπιθυμήσειεν
[355]   λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν οὖν οὕτω.  μεταλάβωμεν   δὴ τὰ ὀνόματα πάλιν τὸ
[356]   ἄνω τε καὶ κάτω πολλάκις  μεταλαμβάνειν   ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν καὶ ἐν
[337]   ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ φρονήσεως  μεταλαμβάνοντα   αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι δὲ
[329]   οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, καὶ  μεταλαμβάνουσιν   οἱ ἄνθρωποι τούτων τῶν τῆς
[356]   κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ  μεταμέλειν   καὶ ἐν ταῖς πράξεσιν καὶ
[336]   ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ  μεταξὺ   διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ
[348]   σὺ ἐμοὶ παράσχες, περὶ ὧν  μεταξὺ   ἐπαυσάμεθα διεξιόντες, τούτοις τέλος ἐπιθεῖναι.
[319]   πρᾶξαι τὴν πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους  μεταπεμπομένους   συμβούλους περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν
[352]   καὶ τὰ στήθη καὶ τὸ  μετάφρενον   ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι σαφέστερον, καὶ
[316]   μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ  μεταχειριζομένους   αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους
[355]   ἔξεστιν εἰπεῖν— ἄλλο γὰρ ὄνομα  μετείληφεν   ἀντὶ τῆς ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν—
[323]   σύμβουλον διὰ τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ  μετεῖναι   αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι δὲ
[336]   μὲν γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ μὴ  μετεῖναί   οἱ μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ,
[322]   ἄλλης τινὸς δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται  μετεῖναι   συμβουλῆς, καὶ ἐάν (τις ἐκτὸς
[339]   σὺ νῦν διαλεγόμεθα, περὶ ἀρετῆς,  μετενηνεγμένον   δ´ εἰς ποίησιν· τοσοῦτον μόνον
[322]   Ἐπειδὴ δὲ ἄνθρωπος θείας  μετέσχε   μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ τὴν
[323]   ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς γέ πως  μετέχειν   αὐτῆς, μὴ εἶναι ἐν
[323]   ἡγοῦνται πάντες ἄνθρωποι πάντα ἄνδρα  μετέχειν   δικαιοσύνης τε καὶ τῆς ἄλλης
[324]   οὗ ἀναγκαῖον πάντας τοὺς πολίτας  μετέχειν,   (εἴπερ μέλλει πόλις εἶναι; ἐν
[325]   τοῦτ´ ἐστὶν οὗ δεῖ πάντας  μετέχειν   καὶ μετὰ τούτου πάντ´ ἄνδρα,
[322]   μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης  μετέχειν   κτείνειν ὡς νόσον πόλεως. οὕτω
[323]   ὡς παντὶ προσῆκον ταύτης γε  μετέχειν   τῆς ἀρετῆς μὴ εἶναι
[322]   γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν  μετέχοιεν   ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν· καὶ νόμον
[351]   δ´ ἐγώ, οὐ τὰ ἡδονῆς  (μετέχοντα   ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ γ´,
[325]   τούτου μή, τὸν μὴ  μετέχοντα   καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ
[322]   ἔφη Ζεύς, καὶ πάντες  μετεχόντων·   οὐ γὰρ ἂν γένοιντο πόλεις,
[315]   περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν  μετεώρων   ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν,
[322]   ὕστερον, ᾗπερ λέγεται, κλοπῆς δίκη  μετῆλθεν.   Ἐπειδὴ δὲ ἄνθρωπος θείας
[350]   πρῶτον μὲν γὰρ εἰ οὕτω  μετιὼν   ἔροιό με εἰ οἱ ἰσχυροὶ
[350]   εἶναι· τούτῳ δὲ τῷ τρόπῳ  μετιὼν   καὶ τὴν ἰσχὺν οἰηθείης ἂν
[356]   τε καὶ σμικρῶν, δὲ  μετρητικὴ   ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο
[357]   σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ  μετρητική,   ἀνάγκῃ δήπου τέχνη καὶ ἐπιστήμη.
[356]   ἐφάνη τοῦ βίου; ἆρα  μετρητικὴ   τέχνη τοῦ φαινομένου
[357]   ἐπιστήμη; καὶ ἆρ´ ἂν οὐ  μετρητική   τις, ἐπειδήπερ ὑπερβολῆς τε καὶ
[357]   ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον μὲν οὐ  μετρητικὴ   φαίνεται, ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας
[356]   ἄνθρωποι πρὸς ταῦτα ἡμᾶς τὴν  μετρητικὴν   σῴζειν ἂν τέχνην ἄλλην;
[356]   ἂν τέχνην ἄλλην; Τὴν  μετρητικήν,   ὡμολόγει. Τί δ´ εἰ ἐν
[357]   τὸ πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι  μετρητικῆς·   δὲ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ
[338]   ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει τὸ  μέτριον   μῆκος τῶν λόγων ἑκατέρου. Ταῦτα
[325]   Σώκρατες. ἐκ παίδων σμικρῶν ἀρξάμενοι,  μέχρι   οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ διδάσκουσι
[359]   πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει—  μὴ   τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε
[310]   γ´, δ´ ὅς, εἰ  μὴ   ἀγαθά γε. Εὖ ἂν λέγοις,
[360]   θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ  μὴ   αἰσχρά, ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει.
[359]   δεινὰ εἶναι, ἐπὶ τὰ  μή;   Ἀλλὰ τοῦτό γ´, ἔφη, ἐν
[337]   λόγων ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν δὲ  μή—   ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ καὶ δι´
[352]   τις τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά,  μὴ   ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς ὥστε
[326]   τῇ διανοίᾳ χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ  μὴ   ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν πονηρίαν
[333]   ἦν δ´ ἐγώ, Πρωταγόρα,  μὴ   ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ
[322]   δείσας περὶ τῷ γένει ἡμῶν  μὴ   ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα
[342]   ἐξιέναι, ὥσπερ οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα  μὴ   ἀπομανθάνωσιν αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν
[314]   τὴν ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν  μὴ   ἀτελὴς γένοιτο, ἀλλὰ διαπερανάμενοι οὕτως
[324]   ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα  μὴ   αὖθις ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος
[330]   τι ἄλλο ὅσιον εἴη, εἰ  μὴ   αὐτή (γε ὁσιότης ὅσιον
[326]   τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα, (ἵνα  μὴ   αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ πράττωσιν,
[353]   φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ δὲ  μὴ   βούλει, εἴ σοι φίλον, ἐῶ
[338]   καὶ διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται· εἰ  μὴ   βούλεται (Πρωταγόρας ἀποκρίνεσθαι, οὗτος μὲν
[345]   τοὔνεκεν οὔ ποτ´ ἐγὼ τὸ  μὴ   γενέσθαι δυνατὸν διζήμενος κενεὰν ἐς
[360]   Οὐκοῦν τῶν δεινῶν καὶ  μὴ   δεινῶν ἀμαθία δειλία ἂν εἴη;
[360]   σοφία ἄρα τῶν δεινῶν καὶ  μὴ   δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν, ἐναντία οὖσα
[360]   Οὐκοῦν τῶν δεινῶν καὶ  μὴ   δεινῶν σοφία ἐναντία τῇ τούτων
[348]   ἐθέλων εἴτε δώσει λόγον εἴτε  μὴ   διασαφεῖν; ἐμοὶ γὰρ οὐ δοκεῖ·
[320]   ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς περὶ αὐτοῦ  μὴ   διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας
[338]   δεησόμεθα αὐτοῦ ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ,  μὴ   διαφθείρειν τὴν συνουσίαν· (καὶ οὐδὲν
[326]   θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ  μὴ   διδακτόν. Διὰ τί οὖν τῶν
[361]   περὶ αὐτοῦ εἴτε διδακτὸν εἴτε  μὴ   διδακτόν, μὴ πολλάκις ἡμᾶς
[361]   σπεύδεις, Σώκρατες, θαυμάσιον ἔσται  μὴ   διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας δ´ αὖ
[331]   ὅσιον· δ´ ὁσιότης οἷον  μὴ   δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ
[338]   λόγον ὑποσχέτω ὁμοίως. ἐὰν οὖν  μὴ   δοκῇ πρόθυμος εἶναι πρὸς αὐτὸ
[322]   γε θὲς παρ´ ἐμοῦ τὸν  μὴ   δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν
[347]   καὶ γὰρ οὗτοι, διὰ τὸ  μὴ   δύνασθαι ἀλλήλοις δι´ ἑαυτῶν συνεῖναι
[317]   ταῦτα ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν ἀποδιδράσκοντα  μὴ   δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι,
[346]   πατρίδος, ἵνα αὐτοῖς ἀμελοῦσιν αὐτῶν  μὴ   ἐγκαλῶσιν οἱ ἄνθρωποι μηδ´ ὀνειδίζωσιν
[351]   ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθά,  μὴ   εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται
[323]   γέ πως μετέχειν αὐτῆς,  μὴ   εἶναι ἐν ἀνθρώποις. Ὅτι μὲν
[323]   γε μετέχειν τῆς ἀρετῆς  μὴ   εἶναι πόλεις. αὕτη, Σώκρατες,
[355]   εἶναι ἀγαθὸν κακὸν  μὴ   εἰς ταῦτα τελευτᾷ, τὸ μετὰ
[328]   ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν δὲ  μή,   ἐλθὼν εἰς ἱερόν, ὀμόσας ὅσου
[329]   μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει ἐὰν  μὴ   ἐπιλάβηταί τις, καὶ οἱ ῥήτορες
[336]   ἐπεὶ Σωκράτη γε ἐγὼ ἐγγυῶμαι  μὴ   ἐπιλήσεσθαι, οὐχ ὅτι παίζει καί
[350]   ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας ἀποφαίνεις καὶ  μὴ   ἐπισταμένων ἄλλων, καὶ ἐν τούτῳ
[350]   ζητεῖς, ἔφη, οἱ ἐπιστήμονες τῶν  μὴ   ἐπισταμένων θαρραλεώτεροί εἰσιν, καὶ αὐτοὶ
[350]   ἐπιστάμενοι παλαίειν δυνατώτεροί εἰσιν τῶν  μὴ   ἐπισταμένων παλαίειν καὶ αὐτοὶ αὑτῶν
[325]   ἔστι θάνατος ζημία ἐὰν  μὴ   ἐπίστωνται, ἐφ´ δὲ
[357]   Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες, εἰ  μὴ   ἔστι τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς
[323]   ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην ἣν  μή   ἐστιν, καταγελῶσιν (ἢ χαλεπαίνουσιν,
[337]   τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους δὲ  μή—   ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν· κοινῇ
[332]   ὀξὺ ἐν φωνῇ; Ἔφη. Τούτῳ  μὴ   ἔστιν τι ἐναντίον ἄλλο πλὴν
[353]   Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες, εἰ  μὴ   ἔστιν τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς
[313]   χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ εἴτε  μή,   ἕτοιμος δ´ εἶ ἀναλίσκειν τά
[336]   διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ ἀποκρινόμενος,  μὴ   ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει μακρὸν λόγον
[327]   τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα, καὶ  μὴ   ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ νῦν τῶν
[355]   λυπῶν; εἰ δὲ ἀρκεῖ καὶ  μὴ   ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι
[323]   ἀγαθὰ ἀνθρώποις, (ἐάν τις ταῦτα  μὴ   ἔχῃ, ἀλλὰ τἀναντία τούτων κακά,
[358]   δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ  μή;   ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων;
[323]   εἶναι δικαίους, ἐάντε ὦσιν ἐάντε  μή,   μαίνεσθαι τὸν μὴ προσποιούμενον
[325]   οὕτω πράττειν, ἄνευ δὲ τούτου  μή,   τὸν μὴ μετέχοντα καὶ
[338]   τὸ κατὰ βραχὺ λίαν, εἰ  μὴ   ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ
[340]   ἀτὰρ καὶ ἐγὼ σὲ παρακαλῶ,  μὴ   ἡμῖν Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην
[345]   οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις δὲ  μὴ   ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς πράξας,
[337]   μὲν γὰρ ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων,  μὴ   ἴσον δὲ νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ
[339]   τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ  μή,   καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε καὶ
[314]   ἐδεστέον ποτέον καὶ ὅτι  μή,   καὶ ὁπόσον καὶ ὁπότε· ὥστε
[351]   ἡδόμενος. Τί δή, Πρωταγόρα;  μὴ   καὶ σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί,
[311]   τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ δὲ  μή,   καὶ τὰ τῶν φίλων προσαναλίσκοντες.
[345]   Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν  μὴ   κακὰ ποιῇ ἑκών, τούτων φησὶν
[346]   ἐπεὶ— ἔμοιγ´ ἐξαρκεῖ ὃς ἂν  μὴ   κακὸς μηδ´ ἄγαν ἀπάλαμνος,
[327]   καὶ ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν  μὴ   καλῶς αὐλοῦντα, καὶ μὴ ἐφθόνει
[342]   καὶ σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι, ἵνα  μὴ   κατάδηλοι ὦσιν ὅτι σοφίᾳ τῶν
[325]   αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ  μὴ   μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν,
[349]   Κάλλιστον μὲν οὖν, ἔφη, εἰ  μὴ   μαίνομαί γε. Πότερον οὖν, ἦν
[346]   πάντα τοι λευκά, οἷς μέλανα  μὴ   μέμεικται— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη
[346]   τοι καλά, τοῖσί τ´ αἰσχρὰ  μὴ   μέμεικται. (οὐ τοῦτο λέγει, ὥσπερ
[351]   τοὺς μὲν ἀνδρείους θαρραλέους εἶναι,  μὴ   μέντοι τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους
[336]   Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι  μὴ   μεταξὺ διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος
[336]   Σωκράτης μὲν γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ  μὴ   μετεῖναί οἱ μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ
[325]   δὲ τούτου μή, τὸν  μὴ   μετέχοντα καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν
[331]   δικαιοσύνη ὅσιον καὶ ὁσιότης δίκαιον.  Μή   μοι, ἦν δ´ ἐγώ· οὐδὲν
[350]   ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ οἱ  μή;   Οἱ πελταστικοί. καὶ τὰ ἄλλα
[323]   Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα δὲ  μὴ   οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ ὄντι
[327]   ὁτιοῦν καὶ μαθημάτων προελόμενος. εἰ  μὴ   οἷόν τ´ ἦν πόλιν εἶναι
[319]   ἐπιχειρῇ αὐτοῖς συμβουλεύειν ὃν ἐκεῖνοι  μὴ   οἴονται δημιουργὸν εἶναι, κἂν πάνυ
[348]   Εἶπον δὴ ἐγώ· Πρωταγόρα,  μὴ   οἴου διαλέγεσθαί μέ σοι ἄλλο
[314]   παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ  μή,   ὅρα, μακάριε, (μὴ περὶ
[332]   (σωφροσύνῃ σωφρονοῦσιν; Ἀνάγκη. Οὐκοῦν οἱ  μὴ   ὀρθῶς πράττοντες ἀφρόνως πράττουσιν καὶ
[331]   δικαιοσύνη οἷον ὅσιον ἀλλ´ οἷον  μὴ   ὅσιον· δ´ ὁσιότης οἷον
[344]   γέρας, ἄνδρα δ´ οὐκ ἔστι  μὴ   οὐ κακὸν ἔμμεναι, ὃν {ἂν}
[344]   ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ, οὐκ ἔστι  μὴ   οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ δὲ
[312]   λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα, Ἱππόκρατες,  μὴ   οὐ τοιαύτην ὑπολαμβάνεις σου τὴν
[318]   ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν γένοιο. ἀλλὰ  μὴ   οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ ἂν εἰ
[352]   καὶ ἐμοὶ σοφίαν καὶ ἐπιστήμην  μὴ   οὐχὶ πάντων κράτιστον φάναι εἶναι
[327]   τ´ ἦν πόλιν εἶναι εἰ  μὴ   πάντες αὐληταὶ ἦμεν ὁποῖός τις
[314]   δὲ μή, ὅρα, μακάριε,  (μὴ   περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε
[356]   ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα.  μή   πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην ἄν,
[325]   τὰ μὲν ποίει, τὰ δὲ  μὴ   ποίει. καὶ ἐὰν μὲν ἑκὼν
[361]   εἴτε διδακτὸν εἴτε μὴ διδακτόν,  μὴ   πολλάκις ἡμᾶς Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος
[355]   γελοῖά ἐστιν, κατάδηλον ἔσται, ἐὰν  μὴ   πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ
[356]   δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ  μὴ   πράττειν, τίς ἂν ἡμῖν σωτηρία
[355]   ἐστιν, ὅμως πράττει αὐτά, ἐξὸν  μὴ   πράττειν, ὑπὸ τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος
[323]   ἐάντε μή, μαίνεσθαι τὸν  μὴ   προσποιούμενον {δικαιοσύνην} ὡς ἀναγκαῖον (οὐδένα
[341]   τὸ κακόν, ἀλλ´ ἂν  μὴ   ῥᾴδιον ἀλλὰ διὰ πολλῶν
[310]   διηγήσω ἡμῖν τὴν συνουσίαν, εἰ  μή   σέ τι κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί,
[325]   διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο δὲ  μή,   σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται οἱ
[333]   μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν δὲ  μή,   τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι
[321]   ταῦτα δὲ ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων  μή   τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ
[339]   ἔμοιγε (καὶ ἅμα μέντοι ἐφοβούμην  μὴ   τὶ λέγοι) ἀτάρ, ἔφην ἐγώ,
[310]   γνοὺς αὐτοῦ, Ἱπποκράτης, ἔφην, οὗτος·  μή   τι νεώτερον ἀγγέλλεις; Οὐδέν γ´,
[336]   καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ δὲ  μή,   τίς τρόπος ἔσται τῶν
[313]   οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν, ἐὰν  μή   τις τύχῃ γυμναστικὸς ἰατρὸς
[313]   οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν, ἐὰν  μή   τις τύχῃ περὶ τὴν ψυχὴν
[343]   ἕνα λόγον φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν  μή   τις ὑπολάβῃ πρὸς τὸ τοῦ
[340]   καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ δὲ  μὴ   τὸ αὐτό ἐστιν τὸ εἶναι
[319]   ὅτι οὐχ ἡγοῦνται διδακτὸν εἶναι.  μὴ   τοίνυν ὅτι τὸ κοινὸν τῆς
[323]   κολάζει τοὺς ταῦτα ἔχοντας, ἵνα  μὴ   τοιοῦτοι ὦσιν, ἀλλ´ ἐλεοῦσιν· οἷον
[333]   ναὶ μὰ Δί´, ἔφη, κἂν  μὴ   τοῖς ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε
[333]   οὖν δοκεῖ σοι ταῦτα εἴτε  μή·   τὸν γὰρ λόγον ἔγωγε μάλιστα
[351]   καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ  μή,   τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον οὖν,
[318]   εἴ τίς σε διδάξειεν  μὴ   τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν γένοιο.
[325]   βελτίων γένηται, ὃς δ´ ἂν  μὴ   ὑπακούῃ κολαζόμενος καὶ διδασκόμενος, ὡς
[320]   ὡς (διδακτόν ἐστιν ἀρετή,  μὴ   φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´,
[334]   ἰατροὶ πάντες ἀπαγορεύουσιν τοῖς ἀσθενοῦσιν  μὴ   χρῆσθαι ἐλαίῳ ἀλλ´ ὅτι
[346]   καὶ τὰ μέσα ἀποδέχεται ὥστε  μὴ   ψέγειν. καὶ οὐ ζητῶ, ἔφη,
[313]   δ´ ἐγώ. καὶ ὅπως γε  μή,   ἑταῖρε, σοφιστὴς ἐπαινῶν
[332]   μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείω δὲ  μή;   Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως πραττόμενον
[324]   τούτου ἕνεκα, ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις  (μὴ   ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται·
[325]   μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ δὲ  μή,   ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ καμπτόμενον
[346]   ὃς ἂν μὴ κακὸς  μηδ´   ἄγαν ἀπάλαμνος, εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν
[346]   αὐτῶν μὴ ἐγκαλῶσιν οἱ ἄνθρωποι  μηδ´   ὀνειδίζωσιν ὅτι ἀμελοῦσιν, ὥστε ἔτι
[319]   αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι  μηδ´   ὑπ´ ἀνθρώπων παρασκευαστὸν ἀνθρώποις, δίκαιός
[334]   σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι δεῖ;  Μηδαμῶς,   ἦν δ´ ἐγώ. Ἀλλ´ ὅσα
[327]   ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι  μηδὲ   ἀνάγκη μηδεμία διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα
[347]   ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν τῷ πότῳ  μηδὲ   διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ
[325]   παισὶ καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι  (μηδὲ   θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς
[334]   ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν,  μηδὲ   τὸ παράπαν ὠφέλιμα; καὶ τὰ
[327]   δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη  μηδεμία   διὰ παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι,
[343]   πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν καὶ  Μηδὲν   ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα ταῦτα
[346]   ἑκών διαλαβεῖν λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ  μηδὲν   αἰσχρόν, ἄκων δ´ ἔστιν οὓς
[345]   καὶ φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ  μηδὲν   αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ
[355]   δὲ ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε  μηδὲν   ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν
[327]   ὡς πρὸς τοὺς ἰδιώτας καὶ  μηδὲν   αὐλήσεως ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου καὶ
[342]   ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς  μηδὲν   βελτίω. τοῦτο οὖν αὐτὸ καὶ
[338]   ἑλέσθαι· εἰ δὲ αἱρήσεσθε μὲν  μηδὲν   βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν καὶ
[317]   ἔσκεμμαι, ὥστε, σὺν θεῷ εἰπεῖν,  μηδὲν   δεινὸν πάσχειν διὰ (τὸ ὁμολογεῖν
[357]   ἡνίκα ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης  μηδὲν   εἶναι κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ
[346]   ἐξαρκεῖ ἂν μέσος καὶ  μηδὲν   κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας
[345]   φάναι ἐπαινεῖν, ὃς ἂν ἑκὼν  μηδὲν   κακὸν ποιῇ, ὡς ὄντων τινῶν
[326]   καὶ ὅπως ἂν οἱ νέοι  μηδὲν   κακουργῶσιν· πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν
[353]   τι τούτων εἰς τὸ ὕστερον  μηδὲν   παρασκευάζει, χαίρειν δὲ μόνον ποιεῖ,
[337]   μέγιστον καὶ ὀλβιώτατον οἶκον τόνδε,  μηδὲν   τούτου τοῦ (ἀξιώματος ἄξιον ἀποφήνασθαι,
[335]   ~καὶ αὖ βραχέα (οὕτως ὥστε  μηδένα   σοῦ ἐν βραχυτέροις εἰπεῖν· εἰ
[334]   ἐγώ, λέγεις, (Πρωταγόρα,  μηδενὶ   ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν,
[352]   κακά, μὴ ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ  μηδενὸς   ὥστε ἄλλ´ ἄττα πράττειν
[315]   ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς ηὐλαβοῦντο  μηδέποτε   ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν εἶναι
[334]   βούλῃ, οὕτως ὥστε τὸν λόγον  μηδέποτε   ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ βραχέα (οὕτως
[356]   ἐν τῷ τὰ μὲν μεγάλα  μήκη   καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ
[338]   ὃς ὑμῖν (φυλάξει τὸ μέτριον  μῆκος   τῶν λόγων ἑκατέρου. Ταῦτα ἤρεσε
[359]   ηὑρέθη ἀμαθία οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ  μὴν   ἐπὶ γε θαρροῦσι πάντες
[332]   σύ μοι δοκεῖς οἴεσθαι. Ἀλλὰ  μήν,   ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ δυσχερῶς δοκεῖς
[360]   δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ  μήν,   ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον (ἀνδρεία
[310]   εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ  μὴν   καὶ ἡμεῖς σοί, ἐὰν λέγῃς.
[309]   περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ  μήν   μοι καὶ πρῴην ἰδόντι καλὸς
[320]   Ἀρίφρονος ἐπαίδευε· καὶ πρὶν ἓξ  μῆνας   γεγονέναι, (ἀπέδωκε τούτῳ οὐκ ἔχων
[311]   ἀλλ´ ἴωμεν. Καὶ ἐγὼ εἶπον·  Μήπω,   ἀγαθέ, ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ γάρ
[326]   ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ τοῖς  μήπω   δεινοῖς γράφειν τῶν παίδων ὑπογράψαντες
[338]   μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται,  μήτ´   αὖ Πρωταγόραν πάντα κάλων ἐκτείναντα,
[324]   αὖθις ἀδικήσῃ μήτε αὐτὸς οὗτος  μήτε   ἄλλος τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα.
[324]   χάριν, ἵνα μὴ αὖθις ἀδικήσῃ  μήτε   αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος
[327]   ἀνθρώπους οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν  μήτε   δικαστήρια μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη
[327]   μήτε παιδεία ἐστὶν μήτε δικαστήρια  μήτε   νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία διὰ
[327]   αὐτὸν κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς  μήτε   παιδεία ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε
[338]   συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον, καὶ  μήτε   σὲ τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος
[346]   ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι  μητέρα   πατέρα ἀλλόκοτον πατρίδα
[325]   τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ  μήτηρ   καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς (ὁ
[343]   τούτων ἦν καὶ Θαλῆς  Μιλήσιος   καὶ Πιττακὸς Μυτιληναῖος καὶ
[348]   τοιούτους μοι δοκεῖ χρῆναι μᾶλλον  μιμεῖσθαι   ἐμέ τε καὶ σέ, καταθεμένους
[326]   ἀγαθῶν, ἵνα παῖς ζηλῶν  μιμῆται   καὶ ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ
[342]   οἱ μὲν ὦτά τε κατάγνυνται  μιμούμενοι   (αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ
[346]   ὀνησίπολιν δίκαν ὑγιὴς ἀνήρ· οὔ  μιν   ἐγὼ μωμήσομαι— οὐ γάρ εἰμι
[327]   οἱ ἐν ἐκείνῳ τῷ χορῷ  μισάνθρωποι,   ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ
[349]   καὶ ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος τούτου  μισθὸν   ἀξιώσας ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ
[311]   Ἀσκληπιαδῶν, ἀργύριον τελεῖν ὑπὲρ σαυτοῦ  μισθὸν   ἐκείνῳ, εἴ τίς σε ἤρετο·
[311]   τε καὶ σὺ ἀργύριον ἐκείνῳ  μισθὸν   ἕτοιμοι ἐσόμεθα τελεῖν ὑπὲρ σοῦ,
[311]   Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος  μισθὸν   ὑπὲρ σαυτοῦ τελεῖν ἐκείνοις, εἴ
[311]   ἐπιχειρεῖς ἰέναι, ἀργύριον τελῶν ἐκείνῳ  μισθὸν   ὑπὲρ σεαυτοῦ, ὡς παρὰ τίνα
[311]   μέλλεις τελεῖν, Ἱππόκρατες, Ἱπποκράτει  (μισθὸν   ὡς τίνι ὄντι; τί ἂν
[328]   ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ ἀξίως τοῦ  μισθοῦ   ὃν πράττομαι καὶ ἔτι πλείονος,
[328]   τὸν τρόπον τῆς πράξεως τοῦ  μισθοῦ   τοιοῦτον πεποίημαι· ἐπειδὰν γάρ τις
[347]   τιμίας ποιοῦσι (τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ  μισθούμενοι   ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν,
[317]   πάρεισιν, περὶ ὧν ὀλίγον πρότερον  μνείαν   ἐποιοῦ πρὸς ἐμὲ ὑπὲρ τοῦ
[350]   ἀνδρεία εἴη; Οὐ καλῶς, ἔφη,  μνημονεύεις,   Σώκρατες, ἔλεγόν τε
[360]   δὲ τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ  μόγις   ἐνταῦθα ἐπένευσεν. σοφία ἄρα
[314]   δεόμενοι ἰδεῖν ἤλθομεν· εἰσάγγειλον οὖν.  μόγις   οὖν ποτε ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν
[348]   ἄλλων σχεδόν τι τῶν παρόντων,  μόγις   προυτράπετο εἰς τὸ διαλέγεσθαι καὶ
[328]   ὅτι τῷ ὄντι πεπαυμένος εἴη,  μόγις   πως ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ συναγείρας εἶπον,
[310]   ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε  μοι   ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει Πρωταγόρας.
[329]   ἀρετή· ταῦτ´ οὖν αὐτὰ δίελθέ  μοι   ἀκριβῶς τῷ λόγῳ, πότερον ἓν
[336]   τούτου δέου, ὥσπερ τὸ πρῶτόν  μοι   ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε καὶ
[352]   χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι δή  μοι   ἀποκαλύψας καὶ τὰ στήθη καὶ
[333]   δή, ἔφην ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς  μοι   ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές σοι σωφρονεῖν
[329]   ἐνδεής εἰμι πάντ´ ἔχειν, εἴ  μοι   ἀποκρίναιο τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς
[356]   δὴ τοῦτο οὕτως ἔχει, τόδε  μοι   ἀποκρίνασθε, φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ
[318]   ἐγὼ εἶπον ὅτι αὐτή  μοι   ἀρχή ἐστιν, Πρωταγόρα, ἥπερ
[334]   ᾤου ἂν χρῆναι, εἴπερ ἔμελλές  μοι   διαλέξεσθαι, μεῖζον φθέγγεσθαι πρὸς
[338]   ἐπεὶ τό γ´ ἐμὸν οὐδέν  μοι   διαφέρει. ἀλλ´ οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι,
[333]   τὸν τῶν πολλῶν. Ἀλλ´ οὐδέν  μοι   διαφέρει, ἐὰν μόνον σύ γε
[315]   ἀκούειν τοῦ Προδίκου— πάσσοφος γάρ  μοι   δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος—
[341]   καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´  μοι   δοκεῖ διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν τούτῳ
[360]   ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἀδύνατόν  μοι   δοκεῖ εἶναι. Οὔτοι, ἦν δ´
[316]   εἶναι τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν δέ  μοι   (δοκεῖ ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν τῇ
[331]   τὴν ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά τί  μοι   δοκεῖ ἐν αὐτῷ διάφορον εἶναι.
[312]   ἐλεύθερον πρέπει. Πάνυ μὲν οὖν  μοι   δοκεῖ, ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον εἶναι
[331]   σοὶ συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ πάνυ  μοι   δοκεῖ, ἔφη, Σώκρατες, οὕτως
[361]   σὺ δ´ ὡς διδακτόν. καί  μοι   δοκεῖ ἡμῶν ἄρτι ἔξοδος
[351]   καὶ τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά  μοι   δοκεῖ οὐ μόνον πρὸς τὴν
[342]   ἦν δ´ ἐγώ, γέ  μοι   δοκεῖ περὶ τοῦ ᾄσματος τούτου,
[348]   λαμβάνοντες καὶ διδόντες. τοὺς τοιούτους  μοι   δοκεῖ χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ
[347]   ταῦτά σε ἐγὼ ψέγω. ταῦτά  μοι   δοκεῖ, Πρόδικε καὶ Πρωταγόρα,
[347]   Καὶ Ἱππίας, Εὖ μέν  μοι   δοκεῖς, ἔφη, Σώκρατες, καὶ
[332]   μέντοι οὐδὲ αὖ ὡς σύ  μοι   δοκεῖς οἴεσθαι. Ἀλλὰ μήν, ἔφην
[341]   εἶναι Προδίκου τουτουΐ· καὶ νῦν  μοι   δοκεῖς οὐ μανθάνειν ὅτι καὶ
[340]   βοηθεῖν τῷ ἀνδρί. δοκῶ οὖν  μοι   ἐγὼ παρακαλεῖν σέ· ὥσπερ ἔφη
[333]   ᾖ, ἔγωγε καλῶ ἀγαθά. Καί  μοι   ἐδόκει Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι
[348]   Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς γέ  μοι   ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου ταῦτα
[340]   Καὶ ἐγὼ εἶπον· Κακὸν ἄρα  μοι   εἴργασται, ὡς ἔοικεν, (Πρωταγόρα,
[339]   τοῦ ᾄσματος λέγει που— οὐδέ  μοι   ἐμμελέως τὸ Πιττάκειον νέμεται, καίτοι
[328]   δὲ πέπεισμαι. πλὴν σμικρόν τί  μοι   ἐμποδών, δῆλον ὅτι Πρωταγόρας
[329]   δ´ ἐθαύμασά σου λέγοντος, τοῦτό  μοι   ἐν τῇ ψυχῇ ἀποπλήρωσον. ἔλεγες
[346]   γ´ ἕνεκα οὐδένα ἐπαινέσομαι, ἀλλά  μοι   ἐξαρκεῖ ἂν μέσος καὶ
[317]   γὰρ καὶ τὰ σύμπαντα πολλά  μοί   ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου οὐ πάντων
[337]   αὐτοῦ ταῦτα, Πρόδικος, Καλῶς  μοι,   ἔφη, δοκεῖς λέγειν, Κριτία·
[360]   ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν  μοι,   ἔφη, δοκεῖς, Σώκρατες, τὸ
[332]   οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω πράττοντες; Συνδοκεῖ  μοι,   ἔφη. Τοὐναντίον ἄρα ἐστὶν τὸ
[320]   βούλοιτο οὕτως διεξιέναι. Δοκεῖ τοίνυν  μοι,   ἔφη, χαριέστερον εἶναι μῦθον ὑμῖν
[311]   διεσκόπουν αὐτὸν καὶ ἠρώτων, Εἰπέ  μοι,   ἔφην ἐγώ, Ἱππόκρατες, παρὰ
[332]   ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ δυσχερῶς δοκεῖς  μοι   ἔχειν πρὸς τοῦτο, τοῦτο μὲν
[317]   ἡλικίαν πατὴρ εἴην ὥστε πολύ  μοι   ἥδιστόν ἐστιν, εἴ τι βούλεσθε,
[331]   ὅσιον καὶ ὁσιότης δίκαιον. Μή  μοι,   ἦν δ´ ἐγώ· οὐδὲν γὰρ
[361]   ὡς φῂς σύ. ἤρεσεν οὖν  μοι   καὶ ἐν τῷ μύθῳ
[309]   τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν  μοι   καὶ πρῴην ἰδόντι καλὸς μὲν
[319]   σου τῷ λόγῳ; δοκεῖς γάρ  μοι   λέγειν τὴν πολιτικὴν τέχνην καὶ
[310]   εὐθὺς παρὰ σὲ ἰέναι, ἔπειτά  μοι   λίαν πόρρω ἔδοξε τῶν νυκτῶν
[334]   ὢν ἄνθρωπος, καὶ ἐάν τίς  μοι   μακρὰ λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ
[336]   καὶ Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ  μοι   μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης
[311]   εἴ τίς σε ἤρετο· Εἰπέ  μοι,   μέλλεις τελεῖν, Ἱππόκρατες, Ἱπποκράτει
[314]   ἕως συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν  μοι,   θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν
[358]   (ὀνομάζων, βέλτιστε Πρόδικε, τοῦτό  μοι   πρὸς βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας
[338]   ὣς οὖν ποιήσετε, καὶ πείθεσθέ  μοι   ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην καὶ πρύτανιν
[334]   νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες, σύντεμνέ  μοι   τὰς ἀποκρίσεις καὶ βραχυτέρας ποίει,
[347]   σοῦ σκοπούμενος. καὶ γὰρ δοκεῖ  μοι   τὸ περὶ ποιήσεως διαλέγεσθαι ὁμοιότατον
[330]   τε καὶ Σώκρατες, εἴπετον δή  μοι,   τοῦτο τὸ πρᾶγμα ὠνομάσατε
[339]   ἐπίσταμαί τε γάρ, καὶ πάνυ  μοι   τυγχάνει μεμεληκὸς τοῦ ᾄσματος. Εὖ,
[354]   τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ  μοι,   φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον μὲν
[343]   ἅπαν τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς  μοι   φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ αὐτὸ κοινῇ
[324]   Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς γέ  μοι   (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ ἀπορία
[329]   μεγέθει καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως  μοι   φαίνεται, (Σώκρατες, ὥσπερ τὰ
[330]   οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα; ἐδόξατέ  μοι   φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια
[339]   πρὸς σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα  μοι   χρόνος ἐγγένηται τῇ σκέψει τί
[352]   τοιοῦτόν τι εἰπεῖν· Ἴθι δή  μοι,   Πρωταγόρα, (καὶ τόδε τῆς
[311]   οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας ἔροιτο· Εἰπέ  μοι,   Σώκρατές τε καὶ Ἱππόκρατες,
[345]   διζήμενος κενεὰν ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα  μοῖραν   αἰῶνος βαλέω, πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς
[322]   δὲ ἄνθρωπος θείας μετέσχε  μοίρας,   πρῶτον μὲν διὰ τὴν τοῦ
[345]   ἄλλου τινὸς περιπτώματος— αὕτη γὰρ  μόνη   ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι—
[342]   ἐν ταύταις ταῖς πόλεσιν οὐ  μόνον   ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες,
[348]   σέ; ὅς γε οὐ  μόνον   αὐτὸς οἴει καλὸς κἀγαθὸς εἶναι,
[339]   μετενηνεγμένον δ´ εἰς ποίησιν· τοσοῦτον  μόνον   διοίσει. λέγει γάρ που Σιμωνίδης
[333]   τῶν λόγων; τὸ ἓν ἑνὶ  μόνον   ἐναντίον εἶναι, ἐκεῖνον ἐν
[333]   γε ἀνάγκη ἑνὶ (μὲν ἓν  μόνον   ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν δὲ μή,
[332]   ὡμολογημένα ἡμῖν. ὡμολογήκαμεν ἓν ἑνὶ  μόνον   ἐναντίον εἶναι, πλείω δὲ μή;
[333]   εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν δὲ ἑνὶ  μόνον   ἐναντίον (εἶναι; Φημί. Πότερον οὖν,
[357]   τε καὶ κακά— καὶ οὐ  μόνον   ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ ἧς τὸ
[360]   πέρανον. Ἕν γ´, ἔφην ἐγώ,  μόνον   (ἐρόμενος ἔτι σέ, εἴ σοι
[332]   ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν ἐναντίων ἓν  μόνον   ἐστὶν ἐναντίον καὶ οὐ πολλά;
[322]   τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων  μόνον   θεοὺς ἐνόμισεν, καὶ ἐπεχείρει βωμούς
[353]   ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν δὲ  μόνον   ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν κακὰ
[351]   κακά· ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ  μόνον   πρὸς τὴν νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ
[333]   Ἀλλ´ οὐδέν μοι διαφέρει, ἐὰν  μόνον   σύ γε ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν
[334]   ἵπποις δέ· τὰ δὲ βουσὶν  μόνον,   τὰ δὲ κυσίν· τὰ δέ
[334]   τούτοις οἷς μέλλει ἔδεσθαι, ὅσον  μόνον   τὴν δυσχέρειαν κατασβέσαι τὴν ἐπὶ
[341]   ἔμμεναι, εἶτα τὸν θεόν φησιν  μόνον   τοῦτο ἂν ἔχειν καὶ τῷ
[310]   ἔφη, Σώκρατες, ὅτι γε  μόνος   ἐστὶ σοφός, ἐμὲ δὲ οὐ
[316]   σὺ σκόπει, πότερον περὶ αὐτῶν  μόνος   οἴει δεῖν διαλέγεσθαι πρὸς μόνους,
[314]   ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ οὐ  μόνος   Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ
[341]   λέγει γὰρ ὅτι— θεὸς ἂν  μόνος   τοῦτ´ ἔχοι γέρας, οὐ δήπου
[344]   οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς ἂν  μόνος   τοῦτο ἔχοι τὸ γέρας, ἄνδρα
[316]   μόνος οἴει δεῖν διαλέγεσθαι πρὸς  μόνους,   μετ´ ἄλλων. Ὀρθῶς, ἔφη,
[341]   τῷ θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε  μόνῳ·   ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα λέγοι
[316]   καὶ Ἱπποκράτης οὗτος. Πότερον, ἔφη,  μόνῳ   βουλόμενοι διαλεχθῆναι καὶ μετὰ
[329]   Πότερον, ἔφην, ὥσπερ προσώπου τὰ  μόοια   μόριά ἐστιν, στόμα τε καὶ
[331]   τὸ ἕτερον, τὰ τοῦ προσώπου  μόρια,   ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν καὶ
[329]   μέν τί ἐστιν ἀρετή,  μόρια   δὲ αὐτῆς ἐστιν δικαιοσύνη
[349]   τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα δὲ ταῦτα  μόρια   εἶναι ἀρετῆς, οὐχ ὡς τὰ
[330]   μοι φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς  μόρια   εἶναι οὕτως ἔχοντα πρὸς ἄλληλα,
[329]   ὅτι ἑνὸς ὄντος τῆς ἀρετῆς  μόριά   ἐστιν ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην,
[349]   ἀλλήλοις καὶ τῷ ὅλῳ οὗ  μόριά   ἐστιν, ἀλλ´ ὡς τὰ τοῦ
[349]   μόρια καὶ τῷ ὅλῳ οὗ  μόριά   ἐστιν καὶ ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν
[329]   ἔφην, ὥσπερ προσώπου τὰ μόοια  μόριά   ἐστιν, στόμα τε καὶ ῥὶς
[329]   (Σώκρατες, ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου  μόρια   ἔχει πρὸς τὸ ὅλον πρόσωπον.
[349]   ἀλλ´ ὡς τὰ τοῦ προσώπου  μόρια   καὶ τῷ ὅλῳ οὗ μόριά
[349]   Σώκρατες, ὅτι ταῦτα πάντα  μόρια   μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ τὰ
[349]   οὐχ ὡς τὰ τοῦ χρυσοῦ  μόρια   ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις καὶ τῷ
[329]   ὥσπερ τὰ τοῦ χρυσοῦ  μόρια   οὐδὲν διαφέρει τὰ ἕτερα τῶν
[330]   οὕτω καὶ τὰ τῆς ἀρετῆς  μόρια   οὐκ ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον
[333]   αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου  μόρια;   πότερον οὖν δὴ λύσωμεν; οὗτοι
[353]   ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας, πρὸς τἆλλα  μόρια   τὰ τῆς ἀρετῆς πῶς ποτ´
[330]   ~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ ταῦτα  μόρια   (τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ, σοφία
[333]   ἐλέγετο ἕτερον εἶναι σωφροσύνης σοφία,  μόριον   δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ πρὸς
[331]   φῂς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον  μόριον   οἷον τὸ ἕτερον τῶν τῆς
[330]   ἄρα ἐστὶν τῶν τῆς ἀρετῆς  μορίων   ἄλλο οἷον ἐπιστήμη, οὐδ´ οἷον
[330]   μέγιστόν γε σοφία τῶν  μορίων.   Ἕκαστον δὲ αὐτῶν ἐστιν, ἦν
[329]   ἄνθρωποι τούτων τῶν τῆς ἀρετῆς  μορίων   οἱ μὲν ἄλλο, οἱ δὲ
[359]   διαφέρει ἀνδρεία τῶν ἄλλων  μορίων   τῆς ἀρετῆς. καὶ ἐγὼ εὐθὺς
[359]   μὲν γὰρ δὴ πέντε ὄντων  μορίων   τῆς ἀρετῆς οὐδὲν ἔφη εἶναι
[335]   εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς ἀπιών· καί  μου   ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται Καλλίας τῆς
[335]   βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί σοι, εἴ  μου   δυνατὰ δέοιο· νῦν δ´ ἐστὶν
[320]   Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος δέ  μου,   ἔφη, ἐπίσκεψαι· καὶ οὕτω πείσας
[310]   σκίμποδος ἐκαθέζετο παρὰ τοὺς πόδας  μου,   καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα
[335]   ἐστὶν ὥσπερ ἂν εἰ δέοιό  μου   Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ ἀκμάζοντι
[342]   σοι εἰπεῖν, ~(εἰ βούλει λαβεῖν  μου   πεῖραν ὅπως ἔχω, σὺ
[349]   ἂν θαυμάζοιμι εἰ τότε ἀποπειρώμενός  (μου   ταῦτα ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ σοι,
[342]   μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας  μου   ταῦτα λέγοντος, Εἰ σὺ βούλει,
[348]   ἔργον καὶ λόγον καὶ διανόημα·  μοῦνος   δ´ εἴπερ τε νοήσῃ, αὐτίκα
[316]   τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα καὶ  Μουσαῖον·   ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι καὶ
[316]   Σηλυμβριανός, τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς·  μουσικὴν   δὲ Ἀγαθοκλῆς τε ὑμέτερος
[318]   καὶ ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν καὶ  μουσικὴν   διδάσκοντες— καὶ ἅμα εἰς τὸν
[340]   ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα τῆς σῆς  μουσικῆς,   τό τε βούλεσθαι καὶ
[333]   οἱ λόγοι ἀμφότεροι οὐ πάνυ  μουσικῶς   λέγονται· οὐ γὰρ συνᾴδουσιν οὐδὲ
[328]   ἔφη, Σώκρατες, ἐγὼ καὶ  μῦθον   καὶ λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν
[320]   πότερον ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος νεωτέροις,  μῦθον   λέγων ἐπιδείξω λόγῳ διεξελθών;
[324]   δὴ πέρι, Σώκρατες, οὐκέτι  μῦθόν   σοι ἐρῶ ἀλλὰ λόγον. ὧδε
[320]   τοίνυν μοι, ἔφη, χαριέστερον εἶναι  μῦθον   ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ ποτε
[361]   οὖν μοι καὶ ἐν τῷ  μύθῳ   Προμηθεὺς μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως·
[334]   ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα  μυρία,   τὰ δέ γε ὠφέλιμα· τὰ
[315]   Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος  Μυρρινούσιος   καὶ Ἄνδρων Ἀνδροτίωνος καὶ
[343]   καὶ Κλεόβουλος Λίνδιος καὶ  Μύσων   Χηνεύς, καὶ ἕβδομος ἐν
[343]   Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς  Μυτιληναῖος   καὶ Βίας Πριηνεὺς καὶ
[346]   φωνῇ ἐνταῦθα κέχρηται τῇ (τῶν  Μυτιληναίων,   ὡς πρὸς Πιττακὸν λέγων τὸ
[346]   ὑγιὴς ἀνήρ· οὔ μιν ἐγὼ  μωμήσομαι—   οὐ γάρ εἰμι φιλόμωμος— τῶν
[356]   χρόνον καὶ ἡδέος καὶ λυπηροῦ,  Μῶν   ἄλλῳ τῳ, φαίην ἂν ἔγωγε,
[310]   σοι, ἦν δ´ ἐγώ, τοῦτο;  μῶν   τί σε ἀδικεῖ Πρωταγόρας; Καὶ
[317]   ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ  μωρία   καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006