Pages
[354]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα	δὲ	ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο τι
[316]	τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν	δὲ	Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα
[345]	οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι	δὲ	ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν
[343]	μὲν ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν	δὲ	ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς—
[310]	Ἱπποκράτης, ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος	δὲ	ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ
[325]	ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ	δὲ	ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν,
[344]	χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι	δὲ	ἀδύνατον· πράξας μὲν γὰρ εὖ
[344]	ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν	δὲ	ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ
[336]	μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης	δὲ	ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ
[338]	τοῦδε σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ	δὲ	αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε
[325]	καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε	δὲ	αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν ὅσιον,
[329]	μορίων οἱ μὲν ἄλλο, οἱ	δὲ	ἄλλο, ἢ ἀνάγκη, ἐάνπερ τις
[330]	ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ	δὲ	ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν
[332]	τοῦτο, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε	δὲ	ἄλλο ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην
[348]	τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης	δὲ	ἄλλῳ τῳ διαλέγηται ἢ ἄλλος
[341]	ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ	δὲ	ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης
[349]	ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ	δὲ	ἄλλως πως, τοῦτο διόρισαι, ὡς
[337]	τῷ μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ	δὲ	ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν καὶ
[357]	Ἀμαθία, κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν	δὲ	ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν
[349]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ	δὲ	ἀνδρεία πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων
[359]	ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ	δὲ	ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ δεινά; Λέγεται
[350]	ἂν ὅτι (οὐ πάντες— τοὺς	δὲ	ἀνδρείους ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν,
[335]	πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη	δὲ	ἀνειστήκη ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ
[334]	τὰ δέ γε ὠφέλιμα· τὰ	δὲ	ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ·
[321]	ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον
[358]	μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ	δὲ	ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ Προδίκου
[325]	καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε	δὲ	ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν ποίει,
[331]	δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ	δὲ	ἀνόσιον; τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ
[336]	Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ	δὲ	ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ
[328]	Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν	δὲ	ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ
[350]	ἄλλο τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες	δὲ	ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι
[351]	μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[351]	μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[344]	ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν	δὲ	(ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ
[338]	ἀποκρίνεσθαι, οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ	δὲ	ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα πειράσομαι αὐτῷ
[342]	τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν	δὲ	ἀποκρυψάμενοι ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν
[328]	δὲ ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω	δὲ	ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων πάντων·
[355]	τὸν βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ	δὲ	ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν
[310]	ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ· σὺ	δὲ	ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς θεούς,
[316]	σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ	δὲ	ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς
[316]	καὶ Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς	δὲ	αὖ τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας,
[353]	τε καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ	δὲ	αὐτὰ πῇ φατε εἶναι; (πότερον
[323]	μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι	δὲ	αὐτὴν οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι
[329]	τί ἐστιν ἡ ἀρετή, μόρια	δὲ	αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[319]	ἔχω ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν	δὲ	αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι
[324]	ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν	δὲ	αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους
[321]	μή τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ	δὲ	αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς
[320]	γεγονέναι, πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι, τὰ	δὲ	αὐτὸν ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν ἔχεις
[320]	καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ	δὲ	αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς
[337]	μεταξὺ διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος	δὲ	αὐτοῦ ταῦτα, ὁ Πρόδικος, Καλῶς
[359]	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον, ἰδίαν	δὲ	αὑτοῦ ἕκαστον ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´
[315]	μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο	δὲ	αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις
[321]	καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι	δὲ	αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν
[330]	ἡ σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον	δὲ	αὐτῶν ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ,
[332]	πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ	δὲ	ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν
[333]	εἶναι, πλείοσιν δὲ μή, τῇ	δὲ	ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία
[327]	οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου	δὲ	ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν
[334]	ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς	δὲ	βλάσταις πονηρά, οἷον καὶ ἡ
[320]	αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ ἀρετῇ. εἰ	δὲ	βούλει, Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ
[347]	Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ	δὲ	βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων τε
[342]	λέγεις τοῦτο, περὶ ἐπῶν· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι. Ὁ μὲν
[348]	εἰμί σοι παρέχειν ἀποκρινόμενος· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σὺ ἐμοὶ παράσχες, περὶ
[334]	μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ· τὰ	δὲ	βουσὶν μόνον, τὰ δὲ κυσίν·
[320]	ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ	δὲ	γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ
[311]	ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς	δὲ	γενησόμενος αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός.
[349]	πολὺ διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε	δὲ	γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω·
[360]	δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ	δὲ	δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ
[321]	μὲν ἐκ γῆς βοτάνην, ἄλλοις	δὲ	δένδρων καρπούς, τοῖς δὲ ῥίζας·
[358]	καὶ φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ	δὲ	δέος, φόβος δ´ οὔ. Ἀλλ´
[358]	ἢ σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν. Τί	δὲ	δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε
[347]	βούλεται ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι Σωκράτη, εἰ	δὲ	δὴ βούλεται Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν
[357]	καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς	δὲ	δὴ ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις
[357]	ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ἡδονῆς τε καὶ λύπης
[328]	ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ᾐσθόμην ὅτι τῷ ὄντι
[358]	πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν· ὑμᾶς	δὲ	δὴ μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ
[311]	Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ	δὲ	δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ
[312]	ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ	δὲ	δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν
[358]	συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι. Τί	δὲ	δή, ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ,
[312]	τοῦτό τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς	δὲ	δὴ ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ
[322]	ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα	δὲ	δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται,
[357]	καὶ Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς	δὲ	διὰ τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι
[314]	εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει	δὲ	(διὰ τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν
[336]	μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ	δὲ	διαλέγεσθαι (οἷός τ´ εἶναι καὶ
[344]	ἐπί γε χρόνον τινά· γενόμενον	δὲ	διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει
[349]	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους	δὲ	διαφερόντως. (Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ·
[325]	γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ	δὲ	διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ
[326]	πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ	δὲ	διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια
[347]	Ἱππία, εἰς αὖθίς γε· νῦν	δὲ	δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς
[323]	προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς μαινόμενον· ἐν	δὲ	δικαιοσύνῃ καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ
[326]	οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα	δὲ	δύνανται οἱ πλουσιώτατοι— καὶ οἱ
[336]	οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος	δὲ	δύναται βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς
[338]	χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν	δὲ	ἐγὼ ἀποκρίνωμαι ὁπός´ ἂν οὗτος
[361]	οὐκ ἂν ἦν διδακτόν· νῦν	δὲ	εἰ φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς
[361]	ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ τούτων	δὲ	εἰς αὖθις, ὅταν βούλῃ, διέξιμεν·
[323]	εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν	δὲ	εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν,
[314]	ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ	δὲ	εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ
[326]	ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν	δὲ	ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις
[333]	ἕτερον εἶναι σωφροσύνης σοφία, μόριον	δὲ	ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ πρὸς τῷ
[356]	μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν	δὲ	ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ
[355]	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ	δὲ	ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν
[321]	τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα	δὲ	ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων μή τι
[350]	πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα	δὲ	ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν σοι,
[337]	τῶν ἀκουόντων ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι	δὲ	ἐν λόγῳ πολλάκις παρὰ δόξαν
[315]	καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν	δὲ	ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ πρὸ
[342]	ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν	δὲ	ἐν ταύταις ταῖς πόλεσιν οὐ
[314]	Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ	δὲ	ἐν τῷ προθύρῳ ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες
[359]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ	δὲ	ἓν πάνυ πολὺ διαφέρειν τῶν
[332]	ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν	δὲ	ἐναντίως πράττεσθαι ὃ ἂν ἀφρόνως
[332]	πλείω δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ	δὲ	ἐναντίως πραττόμενον ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι;
[333]	σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν	δὲ	ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι; Φημί.
[323]	καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα	δὲ	ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως καὶ
[357]	ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς· ἡ	δὲ	ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε
[346]	πρὸς Πιττακὸν λέγων τὸ πάντας	δὲ	ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα
[329]	τινὸς τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ	δὲ	ἐπανέροιτό τινά τι, ὥσπερ βιβλία
[335]	ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο· νῦν	δὲ	ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις καὶ ἐμοί
[357]	αὕτη, εἰς αὖθις σκεψόμεθα· ὅτι	δὲ	ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς
[352]	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε	δὲ	ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς
[337]	μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι	δὲ	ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο ἡδὺ
[345]	ὅτι ἡ τούτων μάθησις. τίς	δὲ	εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον
[325]	ἐὰν μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ	δὲ	ἥ τε ζημία θάνατος αὐτῶν
[358]	ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ	δὲ	ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε ἰέναι
[356]	τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν	δὲ	ἡδέα πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν
[352]	τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ	δὲ	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε
[310]	ὑπό τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ	δὲ	ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ
[316]	ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν	δὲ	ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ
[338]	πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως	δὲ	ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν, καὶ ἐπειδὰν
[331]	γὰρ (ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ	δὲ	ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ
[321]	ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ	δὲ	ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ
[321]	(ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ	δὲ	{θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ
[321]	οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς	δὲ	καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ
[347]	πάνυ (πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω	δὲ	καὶ αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν
[345]	τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον	δὲ	καὶ ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν
[348]	δὲ οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ	δὲ	καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ
[335]	ὡς λέγεται περὶ σοῦ, φῂς	δὲ	καὶ αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ
[330]	μὲν ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι	δὲ	καὶ ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο,
[329]	εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς	δὲ	καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ
[321]	καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη	δὲ	καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν,
[326]	τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς	δὲ	καὶ ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα,
[321]	ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς	δὲ	καὶ καύματα, καὶ εἰς εὐνὰς
[324]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται	δὲ	καὶ κολάζονται οἵ τε ἄλλοι
[350]	ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ	δὲ	καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ
[313]	γυμναστικὸς ἢ ἰατρὸς ὤν. οὕτω	δὲ	καὶ οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες
[314]	καὶ Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι	δὲ	καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ
[309]	Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα	δὲ	καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ
[320]	δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ	δὲ	καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος
[351]	καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω	δὲ	κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος
[345]	κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ	δὲ	κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε
[344]	κακός, ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ	δὲ	κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´
[351]	τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς	δὲ	κακῶς; Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ
[345]	καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς	δὲ	κακῶς· τίς οὖν ἂν κακὸς
[360]	ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ	δὲ	καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν
[351]	οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα	δὲ	καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ, οὐ
[347]	ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου	δὲ	καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι
[315]	τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ	δὲ	κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι—
[344]	τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν	δὲ	κείμενον (οὔ, οὕτω καὶ τὸν
[334]	τὰ δὲ βουσὶν μόνον, τὰ	δὲ	κυσίν· τὰ δέ γε τούτων
[342]	τῶν Ἑλλήνων τοὺς Λακεδαιμονίους· οἱ	δὲ	Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς
[319]	οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ	δὲ	λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως {ἂν}
[355]	μὲν ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν	δὲ	λέγωμεν τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι
[352]	θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ	δὲ	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις
[354]	διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν	δὲ	λύπην φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει.
[356]	ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν	δὲ	λυπηρὰ πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω
[318]	ἢ περὶ οὗ ἥκει. τὸ	δὲ	μάθημά ἐστιν εὐβουλία περὶ τῶν
[327]	ὃ λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει	δὲ	μάλιστα πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο
[320]	πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ	δὲ	μεμαθηκέναι, τὰ δὲ αὐτὸν ἐξηυρηκέναι.
[315]	τὸ ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν	δὲ	μετ´ εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν
[324]	ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ	δὲ	μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ
[316]	φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς	δὲ	μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν,
[356]	μεγάλων τε καὶ σμικρῶν, ἡ	δὲ	μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε
[357]	ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ	δὲ	μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου τέχνη καὶ
[360]	θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ	δὲ	μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ καλά;
[337]	τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν	δὲ	μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ καὶ
[353]	κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ	δὲ	μὴ βούλει, εἴ σοι φίλον,
[328]	ὃ ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν	δὲ	μή, ἐλθὼν εἰς ἱερόν, ὀμόσας
[337]	ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους	δὲ	μή— ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν·
[345]	(ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις	δὲ	μὴ ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς
[311]	καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ	δὲ	μή, καὶ τὰ τῶν φίλων
[323]	ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα	δὲ	μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ
[314]	καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ	δὲ	μή, ὅρα, ὦ μακάριε, (μὴ
[325]	καὶ τὰ μὲν ποίει, τὰ	δὲ	μὴ ποίει. καὶ ἐὰν μὲν
[325]	ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο	δὲ	μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται
[333]	ἓν μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν	δὲ	μή, τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ
[336]	οὕτω καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ	δὲ	μή, τίς ὁ τρόπος ἔσται
[340]	εἶναι καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ	δὲ	μὴ τὸ αὐτό ἐστιν τὸ
[351]	τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ	δὲ	μή, τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον
[332]	ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείω	δὲ	μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως
[325]	ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ	δὲ	μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ
[353]	τὸ ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν	δὲ	μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν
[337]	ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον	δὲ	νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ μὲν
[337]	ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν, ὁ	δὲ	νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων,
[322]	λέγεται, κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ	δὲ	ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας,
[329]	δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου. Πρωταγόρας	δὲ	ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους
[337]	οἱ φίλοι τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν	δὲ	οἱ διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ
[345]	ἂν καὶ κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς	δὲ	οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν
[315]	μανθάνει, ὡς σοφιστὴς ἐσόμενος. τούτων	δὲ	οἳ ὄπισθεν ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν
[316]	γενέσθαι ἐν τῇ πόλει, τοῦτο	δὲ	οἴεταί οἱ μάλιστ´ ἂν γενέσθαι,
[346]	τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις	δὲ	οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ
[337]	φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους	δὲ	ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´
[350]	οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι	δὲ	ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ τοῦτον
[325]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ	δὲ	ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν
[332]	σοφία; Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον	δὲ	ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς τε
[360]	καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ	δὲ	οὐ διὰ τὴν τῶν δεινῶν
[348]	αὐτοὶ μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους	δὲ	οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ
[310]	γε μόνος ἐστὶ σοφός, ἐμὲ	δὲ	οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ μὰ
[340]	Σιμωνίδης, ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν	δὲ	οὐ ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς
[329]	δέ, καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ	δὲ	οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ
[316]	δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας	δὲ	οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς σκέψαι.
[350]	ἡ σοφία ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ	δὲ	οὐδαμοῦ οὐδ´ ἐνταῦθα ὁμολογῶ τοὺς
[310]	μὲν καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα	δὲ	οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´
[336]	πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς	δὲ	οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει
[359]	οἱ μὲν ἐθέλουσιν ἰέναι, οἱ	δὲ	οὐκ ἐθέλουσιν. Πότερον, ἔφην ἐγώ,
[314]	οὐ μέγας ὁ (κίνδυνος. μαθήματα	δὲ	οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ
[322]	ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις	δὲ	οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ
[328]	καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε	δὲ	(οὔπω ἄξιον τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι
[313]	πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν	δὲ	πάντα πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι
[317]	καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι	δὲ	πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν
[317]	τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ	δὲ	πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν
[311]	γενησόμενος; Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ	δὲ	παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ
[320]	δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει. Προμηθέα	δὲ	παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος
[350]	οἱ ἄφιπποι; Οἱ ἱππικοί. Τίνες	δὲ	πέλτας ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ ἢ
[328]	ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν	δὲ	πέπεισμαι. πλὴν σμικρόν τί μοι
[319]	συμβούλους περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν	δὲ	περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ
[313]	οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς· ὃ	δὲ	περὶ πλείονος τοῦ σώματος ἡγῇ,
[315]	αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο	δὲ	περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν
[357]	ἐνδείας ἐστὶν ἡ τέχνη; ἐπειδὴ	δὲ	περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου, ἆρα
[334]	καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω	δὲ	ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν
[321]	σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν, τὴν	δὲ	πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ
[342]	βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες· ὁ	δὲ	Πρόδικός τε καὶ ὁ Ἱππίας
[358]	τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν	δὲ	Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων
[321]	γὰρ παρὰ τῷ Διί. τῷ	δὲ	Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν
[350]	πάντων τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας	δὲ	πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε, ἦ
[333]	σωφροσύνη καὶ ἡ σοφία; τὸ	δὲ	πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ
[340]	ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ	δὲ	Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη,
[321]	ἄλλοις δὲ δένδρων καρπούς, τοῖς	δὲ	ῥίζας· ἔστι δ´ οἷς ἔδωκεν
[356]	καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ	δὲ	σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ μὴ
[355]	ὅταν τὰ μὲν μείζω, τὰ	δὲ	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ
[356]	ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν	δὲ	σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν. Εἰ οὖν
[330]	ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ· τί	δὲ	σοί; Κἀμοί, ἔφη. Τί οὖν;
[313]	οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν	δὲ	σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ
[312]	δέ τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ	δὲ	σοφιστὴς τῶν τί σοφῶν ἐστιν;
[330]	ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί	δὲ	σύ; οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο;
[349]	μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ	δὲ	συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι,
[347]	οὐκ ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν	δὲ	σφόδρα γὰρ καὶ περὶ τῶν
[333]	σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη.
[332]	τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι,
[332]	ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ	δὲ	σωφρόνως σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ
[360]	αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν	δὲ	τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´
[356]	ᾗ ἂν ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν	(δὲ	τὰ ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν,
[335]	ποιεῖσθαι (σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ	δὲ	τὰ μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ
[355]	ἡδονάς, ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς	δὲ	ταῦτα γελοῖά ἐστιν, κατάδηλον ἔσται,
[325]	εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς. μετὰ	δὲ	ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ
[349]	τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα	δὲ	ταῦτα μόρια εἶναι ἀρετῆς, οὐχ
[310]	ἔδοξε τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ	(δὲ	τάχιστά με ἐκ τοῦ κόπου
[316]	δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ	δὲ	τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν
[316]	μεγάλης τε καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς	δὲ	τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι
[310]	λέγοις, ἦν δ´ ἐγώ· ἔστι	δὲ	τί, καὶ τοῦ ἕνεκα τηνικάδε
[330]	αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον· σὺ	δὲ	τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο; τὴν
[356]	ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα	(δὲ	τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν
[332]	ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί. Πράττεται	δὲ	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ
[321]	Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς	δὲ	τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου
[320]	καὶ οὕτω πείσας νέμει. νέμων	δὲ	τοῖς μὲν ἰσχὺν ἄνευ τάχους
[352]	πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἄλλως; δοκεῖ	δὲ	τοῖς πολλοῖς περὶ ἐπιστήμης τοιοῦτόν
[336]	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ	δὲ	τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας
[337]	πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ	δὲ	τὸν Πρόδικον Ἱππίας ὁ σοφὸς
[322]	τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς	δὲ	τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής
[334]	πλὴν ταῖς τοῦ ἀνθρώπου, ταῖς	δὲ	τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν καὶ τῷ
[334]	μὲν οὐδενί, δένδροις δέ· τὰ	δὲ	τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις
[315]	καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ	δὲ	τοῦ ἐπὶ θάτερα ὁ ἕτερος
[339]	ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον	δὲ	τοῦ ποιήματος εἰς τὸ πρόσθεν
[330]	οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη. Πότερον	δὲ	τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε
[339]	περὶ ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν	δὲ	τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[317]	τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ	δὲ	τούτοις (ἅπασιν κατὰ τοῦτο εἶναι
[326]	οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν· πρὸς	δὲ	τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων
[325]	ἢ πράττειν, οὕτω πράττειν, ἄνευ	δὲ	τούτου μή, ἢ τὸν μὴ
[313]	ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ	δὲ	τούτου οὔτε τῷ πατρὶ οὔτε
[317]	γὰρ προϋπῆρχε τὰ βάθρα— ἐν	δὲ	τούτῳ Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης
[360]	Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ	δὲ	τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ μόγις
[327]	τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων (πονηρίαν. νῦν	δὲ	τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες, διότι πάντες
[350]	τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ	δὲ	τῷ τρόπῳ μετιὼν καὶ τὴν
[357]	καὶ τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ	δὲ	ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο
[332]	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ	δὲ	ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ
[355]	τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν	δὲ	ὑπὸ μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν
[315]	ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο Ἱππόνικος, νῦν	δὲ	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων
[344]	μὴ οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ	δὲ	φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν
[352]	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις	δὲ	φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ τῆς
[319]	τούτων ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως	δὲ	χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος
[322]	οὕτω καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται	δὲ	ὧδε· εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς
[315]	καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ	δὲ	ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε
[347]	τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ	δὲ	ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ σε
[320]	δ´ ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει· τοὺς	δὲ	ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/05/2006