Pages |
[324] |
εἶναι
ἀρετήν.
οὐδεὶς
γὰρ
κολάζει
|
τοὺς |
ἀδικοῦντας
πρὸς
τούτῳ
τὸν
νοῦν |
[324] |
ἐννοῆσαι
τὸ
κολάζειν,
ὦ
Σώκρατες,
|
τοὺς |
ἀδικοῦντας
τί
ποτε
δύναται,
αὐτό |
[323] |
τοιοῦτοι
ὦσιν,
ἀλλ´
ἐλεοῦσιν·
οἷον
|
τοὺς |
αἰσχροὺς
ἢ
σμικροὺς
ἢ
ἀσθενεῖς |
[334] |
διαλέξεσθαι,
μεῖζον
φθέγγεσθαι
ἢ
πρὸς
|
τοὺς |
ἄλλους,
οὕτω
καὶ
νῦν,
ἐπειδὴ
|
[316] |
αὖ
τελετάς
τε
καὶ
χρησμῳδίας,
|
τοὺς |
ἀμφί
τε
Ὀρφέα
καὶ
Μουσαῖον· |
[359] |
ἐπὶ
τί
φῂς
ἴτας
εἶναι
|
τοὺς |
ἀνδρείους;
ἆρ´
ἐπὶ
τὰ
δεινά, |
[359] |
ἐπὶ
τί
λέγεις
ἴτας
εἶναι
|
τοὺς |
ἀνδρείους;
ἦ
ἐφ´
ἅπερ
οἱ
|
[349] |
τοι
ἐπισκέψασθαι
ὃ
λέγεις.
πότερον
|
τοὺς |
ἀνδρείους
θαρραλέους
λέγεις
ἢ
ἄλλο |
[359] |
ἠρόμην
δ´
οὖν
τοῦτον
εἰ
|
τοὺς |
ἀνδρείους
λέγοι
θαρραλέους·
ὁ
δέ, |
[350] |
Πῶς
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
λέγεις
|
τοὺς |
ἀνδρείους;
οὐχὶ
τοὺς
θαρραλέους
εἶναι; |
[317] |
(καὶ
πολὺ
δυσμενεστέρους
παρέχεσθαι
ἀνάγκη
|
τοὺς |
ἀνθρώπους·
ἡγοῦνται
γὰρ
τὸν
τοιοῦτον |
[352] |
δὴ
μετ´
ἐμοῦ
ἐπιχείρησον
πείθειν
|
τοὺς |
ἀνθρώπους
καὶ
διδάσκειν
ὅ
ἐστιν |
[324] |
οἱ
ἀγαθοὶ
τὰ
μὲν
ἄλλα
|
τοὺς |
αὑτῶν
ὑεῖς
διδάσκουσιν
ἃ
διδασκάλων |
[316] |
ἐν
ταύταις
πείθοντα
τῶν
νέων
|
τοὺς |
βελτίστους
ἀπολείποντας
τὰς
τῶν
ἄλλων |
[346] |
(ἑκουσίους
πρὸς
ταῖς
ἀναγκαίαις
προστίθεσθαι·
|
τοὺς |
δ´
ἀγαθοὺς
ἐπικρύπτεσθαί
τε
καὶ |
[320] |
μὲν
ἰσχὺν
ἄνευ
τάχους
προσῆπτεν,
|
(τοὺς |
δ´
ἀσθενεστέρους
τάχει
ἐκόσμει·
τοὺς |
[350] |
εἶπον
ἂν
ὅτι
(οὐ
πάντες—
|
τοὺς |
δὲ
ἀνδρείους
ὡς
οὐ
θαρραλέοι |
[316] |
τε
καὶ
Ἡσίοδον
καὶ
Σιμωνίδην,
|
τοὺς |
δὲ
αὖ
τελετάς
τε
καὶ |
[351] |
Πρωταγόρα,
τῶν
ἀνθρώπων
εὖ
ζῆν,
|
τοὺς |
δὲ
κακῶς;
Ἔφη.
Ἆρ´
οὖν |
[316] |
τέχνην
φημὶ
μὲν
εἶναι
παλαιάν,
|
τοὺς |
δὲ
μεταχειριζομένους
αὐτὴν
τῶν
παλαιῶν |
[320] |
(τοὺς
δ´
ἀσθενεστέρους
τάχει
ἐκόσμει·
|
τοὺς |
δὲ
ὥπλιζε,
τοῖς
δ´
ἄοπλον |
[317] |
οὐ
γὰρ
λαθεῖν
τῶν
ἀνθρώπων
|
τοὺς |
δυναμένους
ἐν
ταῖς
πόλεσι
πράττειν, |
[350] |
δὲ
οὐδαμοῦ
οὐδ´
ἐνταῦθα
ὁμολογῶ
|
τοὺς |
δυνατοὺς
ἰσχυροὺς
εἶναι,
τοὺς
μέντοι |
[346] |
καὶ
διαλλάττεσθαι
προσαναγκάζοντας
ἑαυτοὺς
φιλεῖν
|
τοὺς |
ἑαυτῶν
καὶ
ἐπαινεῖν.
πολλάκις
δὲ
|
[312] |
θεῶν,
οὐκ
ἂν
αἰσχύνοιο
εἰς
|
τοὺς |
Ἕλληνας
σαυτὸν
σοφιστὴν
παρέχων;
Νὴ |
[349] |
ἀναφανδὸν
σεαυτὸν
ὑποκηρυξάμενος
εἰς
πάντας
|
τοὺς |
Ἕλληνας,
σοφιστὴν
ἐπονομάσας
σεαυτόν,
ἀπέφηνας |
[342] |
νῦν
δὲ
ἀποκρυψάμενοι
ἐκεῖνο
ἐξηπατήκασιν
|
τοὺς |
ἐν
ταῖς
πόλεσι
λακωνίζοντας,
καὶ |
[337] |
λέγειν,
ὦ
Κριτία·
χρὴ
γὰρ
|
τοὺς |
ἐν
τοιοῖσδε
λόγοις
παραγιγνομένους
κοινοὺς |
[357] |
τῶν
ἡδονῶν
αἵρεσιν
καὶ
λυπῶν
|
τοὺς |
ἐξαμαρτάνοντας—
ταῦτα
δέ
ἐστιν
ἀγαθά |
[350] |
ὡς
οὐκ
ὀρθῶς
ὡμολόγησα.
ἔπειτα
|
τοὺς |
ἐπισταμένους
αὐτοὺς
ἑαυτῶν
θαρραλεωτέρους
ὄντας |
[350] |
ἐγώ,
λέγεις
τοὺς
ἀνδρείους;
οὐχὶ
|
τοὺς |
θαρραλέους
εἶναι;
Καὶ
νῦν
γ´, |
[310] |
σὺ
δὲ
ἄρτι
πέπυσαι;
Νὴ
|
τοὺς |
θεούς,
ἔφη,
ἑσπέρας
γε.
(Καὶ |
[310] |
Πρωταγόρας;
Καὶ
ὃς
γελάσας,
Νὴ
|
τοὺς |
θεούς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὅτι |
[340] |
εἶναι—
τῆς
γὰρ
ἀρετῆς
ἔμπροσθεν
|
τοὺς |
θεοὺς
ἱδρῶτα
θεῖναι—
ὅταν
δέ |
[327] |
πάντες
ἦσαν
ἱκανοὶ
ὡς
πρὸς
|
τοὺς |
ἰδιώτας
καὶ
μηδὲν
αὐλήσεως
ἐπαΐοντας. |
[342] |
δὴ
τούτοις
κρατοῦντας
τῶν
Ἑλλήνων
|
τοὺς |
Λακεδαιμονίους·
οἱ
δὲ
Λακεδαιμόνιοι,
ἐπειδὰν |
[336] |
ἐρωτήσει
μακρὸν
λόγον
ἀποτείνων,
ἐκκρούων
|
τοὺς |
λόγους
καὶ
οὐκ
ἐθέλων
(διδόναι |
[348] |
δι´
ἡμῶν
αὐτῶν
πρὸς
ἀλλήλους
|
τοὺς |
λόγους
ποιεῖσθαι,
τῆς
ἀληθείας
καὶ
|
[351] |
τε
καὶ
ἀνδρείαν·
ὥστε
συμβαίνει
|
τοὺς |
μὲν
ἀνδρείους
θαρραλέους
εἶναι,
μὴ |
[346] |
ἢ
ἄλλο
τι
τῶν
τοιούτων.
|
τοὺς |
μὲν
οὖν
πονηρούς,
ὅταν
τοιοῦτόν |
[316] |
αὐτῆς,
πρόσχημα
ποιεῖσθαι
καὶ
προκαλύπτεσθαι,
|
τοὺς |
μὲν
ποίησιν,
οἷον
Ὅμηρόν
τε |
[350] |
ὁμολογῶ
τοὺς
δυνατοὺς
ἰσχυροὺς
εἶναι,
|
τοὺς |
μέντοι
ἰσχυροὺς
δυνατούς·
~(οὐ
γὰρ |
[317] |
Πρόδικον
καὶ
Ἱππίαν
ἐκαλέσαμεν
καὶ
|
τοὺς |
μετ´
αὐτῶν,
ἵνα
ἐπακούσωσιν
ἡμῶν; |
[317] |
ἀναστήσαντες
ἐκ
τῆς
κλίνης,
καὶ
|
τοὺς |
μετὰ
τοῦ
Προδίκου.
Ἐπεὶ
δὲ |
[319] |
οἰκοδομημάτων,
ὅταν
δὲ
περὶ
ναυπηγίας,
|
τοὺς |
ναυπηγούς,
καὶ
τἆλλα
πάντα
οὕτως, |
[334] |
ἐθέλοις
ἐπὶ
τοὺς
πτόρθους
καὶ
|
τοὺς |
νέους
κλῶνας
ἐπιβάλλειν,
πάντα
ἀπόλλυσιν· |
[318] |
οἱ
μὲν
γὰρ
ἄλλοι
λωβῶνται
|
τοὺς |
νέους·
(τὰς
γὰρ
τέχνας
αὐτοὺς |
[342] |
ἐπιδημήσῃ,
συγγίγνονται
τοῖς
σοφισταῖς
λανθάνοντες
|
τοὺς |
ξένους,
καὶ
αὐτοὶ
οὐδένα
ἐῶσιν |
[313] |
τε
φίλους
ἂν
παρεκάλεις
καὶ
|
τοὺς |
οἰκείους
σκοπούμενος
ἡμέρας
συχνάς·
ὃ |
[319] |
τι
δέῃ
πρᾶξαι
τὴν
πόλιν,
|
τοὺς |
οἰκοδόμους
μεταπεμπομένους
συμβούλους
περὶ
τῶν |
[310] |
ἐπιψηλαφήσας
τοῦ
σκίμποδος
ἐκαθέζετο
παρὰ
|
τοὺς
|
πόδας
μου,
καὶ
εἶπεν·
Ἑσπέρας |
[348] |
ἐμέ
τε
καὶ
σέ,
καταθεμένους
|
τοὺς |
ποιητὰς
αὐτοὺς
δι´
ἡμῶν
αὐτῶν
|
[352] |
τινος
τούτων
κρατουμένους
ταῦτα
ποιεῖν
|
τοὺς |
ποιοῦντας.
Πολλὰ
γὰρ
οἶμαι,
ἔφη, |
[324] |
οὐκ
ἔστιν
οὗ
ἀναγκαῖον
πάντας
|
τοὺς |
πολίτας
μετέχειν,
(εἴπερ
μέλλει
πόλις |
[353] |
μὲν
οἶμαι,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας,
|
τοὺς |
πολλοὺς
ἂν
ταῦτα
ἀποκρίνασθαι.
Οὐκοῦν |
[334] |
παραβαλλομένη,
εἰ
δ´
ἐθέλοις
ἐπὶ
|
τοὺς |
πτόρθους
καὶ
τοὺς
νέους
κλῶνας |
[326] |
εἰς
τὰ
(κιθαρίσματα
ἐντείνοντες,
καὶ
|
τοὺς |
ῥυθμούς
τε
καὶ
τὰς
ἁρμονίας |
[342] |
περίεισιν,
ὥσπερ
οὓς
Πρωταγόρας
ἔλεγε
|
τοὺς |
σοφιστάς,
ἀλλὰ
δοκῶσιν
τῷ
μάχεσθαι |
[357] |
παρὰ
τοὺς
τούτων
διδασκάλους
τούσδε
|
τοὺς |
σοφιστὰς
πέμπετε,
ὡς
οὐ
διδακτοῦ
|
[323] |
νουθετεῖ
οὐδὲ
διδάσκει
οὐδὲ
κολάζει
|
τοὺς |
ταῦτα
ἔχοντας,
ἵνα
μὴ
τοιοῦτοι |
[348] |
πεῖραν
ἀλλήλων
λαμβάνοντες
καὶ
διδόντες.
|
τοὺς |
τοιούτους
μοι
δοκεῖ
χρῆναι
μᾶλλον |
[357] |
οὔτε
τοὺς
ὑμετέρους
παῖδας
παρὰ
|
τοὺς |
τούτων
διδασκάλους
τούσδε
τοὺς
σοφιστὰς |
[328] |
ζητοῖς
τίς
ἂν
ἡμῖν
διδάξειεν
|
τοὺς |
τῶν
χειροτεχνῶν
ὑεῖς
αὐτὴν
ταύτην |
[327] |
τῶν
ἀγαθῶν
αὐλητῶν
ἀγαθοὺς
αὐλητὰς
|
τοὺς |
ὑεῖς
γίγνεσθαι
ἢ
τῶν
φαύλων; |
[325] |
θεραπευτοῦ
τὰ
μὲν
ἄλλα
ἄρα
|
τοὺς |
ὑεῖς
διδάσκονται,
ἐφ´
οἷς
οὐκ |
[325] |
εἰ
τὰ
μὲν
ἄλλα
διδάσκονται
|
τοὺς |
ὑεῖς,
τοῦτο
δὲ
μή,
σκέψαι |
[357] |
ἀμαθίαν
εἶναι
οὔτε
αὐτοὶ
οὔτε
|
τοὺς |
ὑμετέρους
παῖδας
παρὰ
τοὺς
τούτων
|
[337] |
(ἀξιώματος
ἄξιον
ἀποφήνασθαι,
ἀλλ´
ὥσπερ
|
τοὺς |
φαυλοτάτους
τῶν
ἀνθρώπων
διαφέρεσθαι
ἀλλήλοις. |