Alphabétiquement     [«   »]
καθορῶν 1
Καὶ 46
Καί 1
καὶ 962
καί 6
καίπερ 2
καιρόν 1
Fréquences     [«    »]
290 δὲ
206 τὸ
200 τῶν
962 καὶ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

καὶ


Pages
[339]   συνιέναι τε ὀρθῶς πεποίηται  καὶ   μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν
[340]   διαιρεῖς ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν,  καὶ   νυνδὴ εἶπες πολλά τε
[331]   δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις·  καὶ   τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν
[351]   ἔστιν ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ  καὶ   τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι
[360]   καλά; Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά,  καὶ   ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ
[328]   ὀνῆσαί τινα πρὸς τὸ καλὸν  καὶ   ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ ἀξίως τοῦ
[344]   τὸν μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν  καὶ   ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ,
[360]   ἦν δ´ ἐγώ, εἴπερ καλὸν  καὶ   ἀγαθόν, καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν,
[351]   τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε  καὶ   ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή,
[354]   ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν, τὴν λύπην,  καὶ   ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ
[360]   οὐκ ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν ὂν  καὶ   ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς, δ´
[359]   Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν,  καὶ   ἀγαθὸν ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν·
[355]   ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ  καὶ   ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ
[322]   καὶ ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι  καὶ   ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ
[347]   τοῖς συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων  καὶ   ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι,
[333]   Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε  καὶ   ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς τὸ
[359]   Σώκρατες, ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας  καὶ   ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,
[359]   ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις,  καὶ   ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς
[324]   ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν λόγον  καὶ   Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν
[322]   διὰ ταῦτα οἵ τε ἄλλοι  καὶ   Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν περὶ ἀρετῆς
[328]   λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ  καὶ   Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι
[321]   τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου  καὶ   Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν
[321]   οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς δὲ  καὶ   αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν—
[333]   εἶναι καὶ ἀνόμοια καὶ αὐτὰ  καὶ   αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ τὰ
[323]   που οἵ τε θυμοὶ γίγνονται  καὶ   αἱ κολάσεις καὶ αἱ νουθετήσεις.
[323]   θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις  καὶ   αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν
[347]   (πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ  καὶ   αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν
[356]   παχέα καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως;  καὶ   αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν
[322]   τίνα οὖν τρόπον δοίη δίκην  καὶ   αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς αἱ
[322]   ἄλλοι δημιουργοί· καὶ δίκην δὴ  καὶ   αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν τοῖς
[360]   τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται  καὶ   αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν
[359]   ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους  καὶ   ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ·
[349]   ἀδικωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους  καὶ   ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ
[347]   τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε  καὶ   ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως,
[362]   καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες  καὶ   ἀκούσαντες ἀπῇμεν.
[310]   Πάνυ γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν  καὶ   ἀκούσας. (ΕΤ. Τί οὖν οὐ
[314]   νῦν μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν  καὶ   ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες
[354]   παραχρῆμα ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει  καὶ   ἀλγηδόνας, ὅτι εἰς τὸν
[352]   γε, ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων  καὶ   ἀληθῆ. οἶσθα οὖν ὅτι οἱ
[347]   καὶ εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ  καὶ   ἀληθῆ, Πιττακέ, οὐκ ἄν
[317]   ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας τε  καὶ   Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον,
[334]   σιτία καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα  καὶ   ἄλλα μυρία, τὰ δέ γε
[352]   γὰρ οἶμαι, ἔφη, Σώκρατες,  καὶ   ἄλλα οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν οἱ
[353]   νόσους τε ποιεῖ καὶ πενίας  καὶ   ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει;
[316]   περὶ αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται  καὶ   ἄλλαι δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί.
[317]   ὁμολογεῖν μᾶλλον ἔξαρνον εἶναι·  καὶ   ἄλλας πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε,
[349]   τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν  καὶ   ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν
[337]   καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν  καὶ   ἀλλήλοις περὶ τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν
[325]   τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι  καὶ   ἄλλο βούληται μανθάνειν πράττειν,
[326]   κολάσει ταύτῃ καὶ παρ´ ὑμῖν  (καὶ   ἄλλοθι πολλαχοῦ, ὡς εὐθυνούσης τῆς
[328]   οὐδὲν πρὸς τὸν πατέρα εἰσίν,  καὶ   ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε δὲ
[340]   ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε  καὶ   ἄλλοι πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι
[314]   δὲ καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον—  καὶ   ἄλλοι πολλοὶ καὶ σοφοί. Δόξαν
[316]   σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης Κεῖος  καὶ   ἄλλοι πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ
[315]   τῶν ξένων πολῖταί τε αὐτοῦ  καὶ   ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ
[315]   τε Κήπιδος καὶ Λευκολοφίδου,  καὶ   ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ δὲ
[314]   ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες  καὶ   ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ οὐ
[334]   οἷός τ´ εἶ καὶ αὐτὸς  καὶ   ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν
[348]   δὲ καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ  καὶ   ἄλλους οἷός τ´ εἶ ποιεῖν
[320]   οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο αὐτῷ.  καὶ   ἄλλους σοι παμπόλλους ἔχω λέγειν,
[354]   σωμάτων καὶ τῶν πόλεων σωτηρίαι  καὶ   ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν
[354]   διότι εἰς ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ  ~καὶ   ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν;
[348]   καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε  καὶ   ἄλλων ταύτην τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων
[314]   σοφισταί τινες· οὐ σχολὴ αὐτῷ·  καὶ   ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν
[352]   ὥσπερ σὺ λέγεις, Σώκρατες,  καὶ   ἅμα, (εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν
[318]   καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες—  καὶ   ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν—
[339]   ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε  (καὶ   ἅμα μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ
[338]   μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι,  καὶ   ἅμα πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς
[349]   ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους  καὶ   ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως. (Ἔχε
[359]   ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους  καὶ   ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ· γνώσῃ
[360]   ἄλλο τι δι´ ἄγνοιαν  καὶ   ἀμαθίαν; Οὕτως (ἔχει, ἔφη. Τί
[360]   ἰέναι ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε  καὶ   ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ
[360]   οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε  καὶ   ἄμεινον καὶ ἥδιον ἔρχεται; Ἀνάγκη,
[346]   ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι,  καὶ   ἄν τι ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν
[326]   γραφίδι οὕτω τὸ γραμματεῖον διδόασιν  καὶ   ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ τὴν ὑφήγησιν
[321]   δὲ {θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς  καὶ   ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς ἄλλοις ἄλλας
[349]   τὴν τούτων σκέψιν καὶ ἐρωτᾶν  καὶ   ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὔ.
[325]   διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ παῖδα  καὶ   ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν
[349]   ἐρώτημα τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη  καὶ   ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης,
[330]   ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ, σοφία τε  καὶ   ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη·
[342]   σοφιστάς, ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι  καὶ   ἀνδρείᾳ περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν
[351]   οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος τε  καὶ   ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν
[350]   θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι  καὶ   ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη,
[359]   πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ  καὶ   ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ
[315]   Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος Μυρρινούσιος  καὶ   Ἄνδρων Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν
[327]   φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις  καὶ   ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι
[321]   ἡμέρα παρῆν, ἐν ἔδει  καὶ   ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς
[351]   πολλοί, ἡδέ´ ἄττα καλεῖς κακὰ  καὶ   ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω,
[355]   ὀνόματα πάλιν τὸ ἡδύ τε  καὶ   ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις,
[355]   κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε  (καὶ   ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ οὕτω λέγωμεν
[355]   ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ τε  καὶ   ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ,
[327]   εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ,  καὶ   ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν τῶν
[333]   καὶ πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι  καὶ   ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ αἱ
[349]   τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν ὄντας  καὶ   ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,
[315]   Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης Φιλομήλου  καὶ   Ἀντίμοιρος Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ
[321]   τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε  καὶ   ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον·
[328]   τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι,  καὶ   ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν πράττομαι
[321]   τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον  καὶ   ἄοπλον· ἤδη δὲ καὶ
[350]   Σώκρατες, ἔλεγόν τε  καὶ   ἀπεκρινόμην σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς ὑπὸ
[351]   καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν  καὶ   ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν,
[351]   καὶ ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις  καὶ   (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ
[351]   ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν,  καὶ   ἀπὸ μανίας γε καὶ θυμοῦ,
[351]   ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε  καὶ   ἀπὸ μανίας, ὥσπερ δύναμις,
[351]   ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν γὰρ  καὶ   ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ
[329]   βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί τε  καὶ   ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν, ὀλίγοις
[336]   δὲ ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε  καὶ   ἀποκρινόμενος, μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει
[326]   καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, Σώκρατες,  καὶ   ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν ἀρετή;
[329]   τὰ χαλκία πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ  καὶ   ἀποτείνει ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί τις,
[354]   ἀποτελευτᾷ καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε  καὶ   ἀποτροπάς; ἔχετέ τι ἄλλο
[357]   (βίον; ἆρ´ ἂν οὐκ ἐπιστήμη;  καὶ   ἆρ´ ἂν οὐ μετρητική τις,
[358]   καλεῖτέ τι δέος καὶ φόβον;  καὶ   ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς σὲ
[327]   οἶμαι ἡμῖν ἀλλήλων δικαιοσύνη  καὶ   ἀρετή· διὰ ταῦτα πᾶς παντὶ
[349]   σοφιστὴν ἐπονομάσας σεαυτόν, ἀπέφηνας παιδεύσεως  καὶ   ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος τούτου μισθὸν
[345]   αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον δὲ  καὶ   ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν οἱ
[319]   ἀλλὰ ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ σοφώτατοι  καὶ   ἄριστοι τῶν πολιτῶν ταύτην τὴν
[309]   εἶπε βοηθῶν ἐμοί, καὶ οὖν  καὶ   ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον
[356]   εἰ ἐν τῇ τοῦ περιττοῦ  καὶ   ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν
[357]   τέχνη; ἐπειδὴ δὲ περιττοῦ τε  καὶ   ἀρτίου, ἆρα ἄλλη τις
[326]   νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους ἀναγκάζει  καὶ   ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι, ὃς δ´
[326]   κατὰ τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν  καὶ   ἄρχεσθαι, ὃς δ´ ἂν ἐκτὸς
[323]   τούτοις· ὅσα δὲ ἐξ ἐπιμελείας  καὶ   ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι
[318]   ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς τε  καὶ   ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν
[321]   ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον  καὶ   ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ
[335]   ὥστε τὸν λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν,  ~καὶ   αὖ βραχέα (οὕτως ὥστε μηδένα
[329]   τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις,  καὶ   αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις
[355]   τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος·  καὶ   αὖθις αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων
[351]   τι ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται ἄλλο;  καὶ   αὖθις αὖ τὰ ἀνιαρὰ ὡσαύτως
[333]   τῷ ἕτερον εἶναι καὶ ἀνόμοια  καὶ   αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν,
[336]   μοι ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε  καὶ   αὐτὰ τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ
[337]   αὐτὸ τὸ πρυτανεῖον τῆς σοφίας  καὶ   αὐτῆς τῆς πόλεως εἰς τὸν
[354]   καὶ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ  καὶ   αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε λέγετε
[350]   εἰσιν τῶν μὴ ἐπισταμένων παλαίειν  καὶ   αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν
[350]   τῶν μὴ ἐπισταμένων θαρραλεώτεροί εἰσιν,  καὶ   αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν
[357]   πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε που  καὶ   αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ πράττεται. ὥστε
[342]   τοῖς σοφισταῖς λανθάνοντες τοὺς ξένους,  καὶ   αὐτοὶ οὐδένα ἐῶσιν τῶν νέων
[317]   ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν,  καὶ   αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων
[348]   οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ  καὶ   αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ ἄλλους
[346]   δὲ οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο  καὶ   αὐτὸς τύραννον ἄλλον
[334]   ὅτι σὺ οἷός τ´ εἶ  καὶ   αὐτὸς καὶ ἄλλον διδάξαι περὶ
[335]   λέγεται περὶ σοῦ, φῂς δὲ  καὶ   αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ καὶ
[325]   τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς  καὶ   αὐτὸς (ὁ πατὴρ περὶ τούτου
[337]   δὲ ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν  καὶ   αὐτός, Πρωταγόρα τε καὶ
[321]   αὐτὰ ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε  καὶ   αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν τὰ
[328]   πράττομαι καὶ ἔτι πλείονος, ὥστε  καὶ   αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ
[327]   καὶ ἐν αὐλήσει πᾶσαν προθυμίαν  καὶ   ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους διδάσκειν, οἴει
[318]   νεωστὶ ἐπιδημοῦντος, Ζευξίππου τοῦ Ἡρακλεώτου,  καὶ   ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ παρὰ
[353]   πολλάκις ὑπὸ σίτων καὶ ποτῶν  καὶ   ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες
[343]   Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς Μυτιληναῖος  καὶ   Βίας Πριηνεὺς καὶ Σόλων
[361]   προθυμίαν ἔχω καταφανῆ αὐτὰ γενέσθαι,  καὶ   βουλοίμην ἂν ταῦτα διεξελθόντας ἡμᾶς
[342]   καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν  καὶ   βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς δὴ
[334]   ἐνέτυχες, σύντεμνέ μοι τὰς ἀποκρίσεις  καὶ   βραχυτέρας ποίει, εἰ μέλλω σοι
[314]   φιλτάτοις κυβεύῃς τε καὶ κινδυνεύῃς.  καὶ   γὰρ δὴ καὶ πολὺ μείζων
[347]   τέλος ἔλθοιμι μετὰ σοῦ σκοπούμενος.  καὶ   γὰρ δοκεῖ μοι τὸ περὶ
[328]   καὶ τὰ πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν.  καὶ   γὰρ εἰ μέν τις περὶ
[362]   χρὴ ποιεῖν, εἴ σοι δοκεῖ.  καὶ   γὰρ ἐμοὶ οἷπερ ἔφην ἰέναι
[317]   ἤδη εἰμὶ ἐν τῇ τέχνῃ·  καὶ   γὰρ καὶ τὰ σύμπαντα πολλά
[331]   ὅς, προσέοικέν τι δικαιοσύνη ὁσιότητι·  καὶ   γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ
[314]   ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα·  καὶ   γὰρ οὐ μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι
[340]   Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ.  καὶ   γὰρ οὖν καὶ δεῖται τὸ
[361]   καὶ τὴν διέξοδον τῶν λόγων.  καὶ   γὰρ οὔτε (τἆλλα οἶμαι κακὸς
[347]   τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων.  καὶ   γὰρ οὗτοι, διὰ τὸ μὴ
[313]   (ἔμπορός τε καὶ κάπηλος.  καὶ   γὰρ οὗτοί που ὧν ἄγουσιν
[309]   δὲ καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ·  καὶ   γὰρ πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε
[311]   ἂν φῶς γένηται· εἶτα ἴωμεν.  καὶ   γὰρ τὰ πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον
[357]   καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε.  καὶ   γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης ἐνδείᾳ
[318]   τέχνας, λογισμούς τε καὶ ἀστρονομίαν  καὶ   γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ
[344]   χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν,  καὶ   γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον
[320]   μείξαντες καὶ τῶν ὅσα πυρὶ  καὶ   γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν
[316]   Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι  καὶ   γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος τε
[325]   κολάζειν καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα  καὶ   γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος βελτίων
[342]   ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ  καὶ   γυναῖκες. γνοῖτε δ´ ἂν ὅτι
[310]   ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ ἦλθον  καὶ   δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι,
[359]   γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται,  καὶ   δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ
[341]   δεινῆς νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου"  καὶ   δεινῆς πενίας, ὡς τοῦ δεινοῦ
[341]   τινὰ λέγω ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς  καὶ   δεινός ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ
[341]   δεινῆς ὑγιείας, ἀλλὰ δεινῆς νόσου"  καὶ   δεινοῦ πολέμου" καὶ δεινῆς πενίας,
[340]   Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ οὖν  καὶ   δεῖται τὸ ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα
[336]   καὶ ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι  καὶ   δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ
[337]   διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ μὲν οὖν  καὶ   δέομαι καὶ συμβουλεύω, Πρωταγόρα
[321]   μὲν ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν  καὶ}   δέρμασιν στερεοῖς καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν
[322]   ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι τε  καὶ   δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν
[339]   τε καὶ ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι.  καὶ   δὴ καὶ νῦν ἔσται τὸ
[345]   τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν·  καὶ   δὴ καὶ Σιμωνίδης οὐχ
[348]   ὧν εἰκὸς σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ,  καὶ   δὴ καὶ περὶ ἀρετῆς. τίνα
[343]   τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία τις Λακωνική·  καὶ   δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ
[327]   ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι  καὶ   δημιουργὸν τούτου τοῦ πράγματος, εἰ
[325]   διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος
[326]   ἐπιμελείας οὔσης περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ, θαυμάζεις, Σώκρατες, καὶ
[327]   ἕκαστος, καὶ τοῦτο καὶ ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε
[357]   τούτοις κακῶς πράττετε καὶ ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς
[324]   ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ  καὶ   δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται
[310]   παῖς με Σάτυρος ἀπέδρα·  καὶ   δῆτα μέλλων σοι φράζειν ὅτι
[337]   δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ  καὶ   δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς
[345]   εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω σφόδρα  καὶ   δι´ ὅλου τοῦ ᾄσματος ἐπεξέρχεται
[322]   πόλεως. οὕτω δή, Σώκρατες,  καὶ   διὰ ταῦτα οἵ τε ἄλλοι
[347]   ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν,  καὶ   διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις
[334]   δ´ ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον·  καὶ   διὰ τοῦτο οἱ ἰατροὶ πάντες
[346]   πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι  καὶ   διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς
[338]   ἵν´ προθυμεῖσθε συνουσία τε  καὶ   διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται· εἰ μὴ
[348]   πρὸς ἅπαν ἔργον καὶ λόγον  καὶ   διανόημα· μοῦνος δ´ εἴπερ τε
[328]   δὴ ἐγὼ οἶμαι εἷς εἶναι,  καὶ   διαφερόντως ἂν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων
[319]   οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε  καὶ   διδακτὰ εἶναι· ἐὰν δέ τις
[324]   εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι  καὶ   διδακτὸν ἀρετήν. ὡς μὲν οὖν
[327]   ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως λέγει  καὶ   διδάσκει καὶ τὰ δίκαια καὶ
[325]   μή, τὸν μὴ μετέχοντα  καὶ   διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ παῖδα
[352]   ἐμοῦ ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς ἀνθρώπους  καὶ   διδάσκειν ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο
[325]   δ´ ἂν μὴ ὑπακούῃ κολαζόμενος  καὶ   διδασκόμενος, ὡς ἀνίατον ὄντα τοῦτον
[325]   ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι,  καὶ   διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον
[323]   δὲ ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως  καὶ   διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις,
[348]   ἑαυτῶν λόγοις πεῖραν ἀλλήλων λαμβάνοντες  καὶ   διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ
[315]   θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν  καὶ   διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν
[329]   πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι δέ,  καὶ   δίκαιοι αὖ, σοφοὶ δὲ οὔ.
[349]   σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία  καὶ   δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα,
[331]   εἰ γὰρ βούλει, ἔστω ἡμῖν  καὶ   δικαιοσύνη ὅσιον καὶ ὁσιότης δίκαιον.
[322]   ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοί·  καὶ   δίκην δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω
[322]   ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε  καὶ   δίκην, ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι
[322]   ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς  καὶ   δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον
[330]   τὸ δὲ ἄλλο; Ναί.  καὶ   δύναμιν αὐτῶν ἕκαστον ἰδίαν ἔχει;
[358]   βελτίω εἶναι (ἃ ποιεῖ,  καὶ   δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν
[325]   ποίει, τὰ δὲ μὴ ποίει.  καὶ   ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ
[351]   ἑκάστοτε, Σώκρατες, σκοπώμεθα αὐτό,  καὶ   ἐὰν μὲν πρὸς λόγον δοκῇ
[342]   ποιούμενοι τῶν τε λακωνιζόντων τούτων  καὶ   ἐάν τις ἄλλος ξένος ὢν
[322]   δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται μετεῖναι συμβουλῆς,  καὶ   ἐάν (τις ἐκτὸς ὢν τῶν
[334]   τυγχάνω ἐπιλήσμων τις ὢν ἄνθρωπος,  καὶ   ἐάν τίς μοι μακρὰ λέγῃ,
[352]   καὶ οἷον ἄρχειν τοῦ ἀνθρώπου,  καὶ   ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ καὶ
[339]   λέγοντα αὑτῷ μέμφεται, δῆλον ὅτι  καὶ   ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε ἤτοι τὸ
[343]   Λίνδιος καὶ Μύσων Χηνεύς,  καὶ   ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο Λακεδαιμόνιος
[357]   (μείζονος καὶ σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω  καὶ   ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον μὲν οὐ
[326]   πολλαὶ δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι  καὶ   ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα
[346]   ἄλλον τινὰ τῶν τοιούτων ἐπαινέσαι  καὶ   ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος.
[311]   ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν περιῇμεν·  καὶ   ἐγὼ (ἀποπειρώμενος τοῦ Ἱπποκράτους τῆς
[329]   τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν εἶναι,  καὶ   ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων
[334]   παρόντες ἀνεθορύβησαν ὡς εὖ λέγοι,  καὶ   ἐγὼ εἶπον· Πρωταγόρα, ἐγὼ
[316]   διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν Πρωταγόραν,  (καὶ   ἐγὼ εἶπον· Πρωταγόρα, πρὸς
[348]   βεβαιώσηται, ἕως ἂν ἐντύχῃ. ὥσπερ  καὶ   ἐγὼ ἕνεκα τούτου σοὶ ἡδέως
[328]   τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ λόγου.  καὶ   ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν χρόνον
[359]   τῶν ἄλλων μορίων τῆς ἀρετῆς.  καὶ   ἐγὼ εὐθὺς τότε πάνυ ἐθαύμασα
[338]   πρὸς αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι,  καὶ   ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα
[341]   διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ  καὶ   ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, Πρωταγόρα,
[316]   καλός, ὡς φῂς σὺ  καὶ   ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας
[340]   σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ  καὶ   ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν
[339]   παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων·  καὶ   ἐγὼ τὸ μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ
[352]   μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι σαφέστερον,  καὶ   ἐγὼ τοιοῦτόν τι ποθῶ πρὸς
[318]   καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη, Σώκρατες,  καὶ   ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι χαίρω
[327]   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα  καὶ   ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ
[346]   ἐπαινῶ καὶ φιλῶ. σὲ οὖν,  καὶ   εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ
[361]   ἐμαυτοῦ παντὸς πάντα ταῦτα πραγματεύομαι,  καὶ   εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ καὶ
[335]   εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις,  καὶ   εἰ τοῦτο ἐποίουν σὺ
[361]   ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε καὶ καταγελᾶν,  καὶ   εἰ φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν ἂν
[331]   δέομαι τὸ εἰ βούλει" τοῦτο  καὶ   εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´
[332]   τι ἰσχύϊ πράττεται, ἰσχυρῶς πράττεται,  καὶ   εἴ τι ἀσθενείᾳ, ἀσθενῶς; Ἐδόκει.
[332]   πράττεται, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ πράττεται,  καὶ   εἴ τι ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ
[332]   εἴ τι μετὰ τάχους, ταχέως,  καὶ   εἴ τι μετὰ βραδυτῆτος, (βραδέως;
[323]   ἄλλῃ πολιτικῇ ἀρετῇ, ἐάν τινα  καὶ   εἰδῶσιν ὅτι ἄδικός ἐστιν, ἐὰν
[340]   εἴργασται, ὡς ἔοικεν, (Πρωταγόρα,  καὶ   εἰμί τις γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος
[344]   διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει  καὶ   εἶναι ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς σὺ
[310]   ἐκαθέζετο παρὰ τοὺς πόδας μου,  καὶ   εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα γε
[335]   ἀριστερᾷ ἀντελάβετο τοῦ τρίβωνος τουτουΐ,  καὶ   εἶπεν· Οὐκ ἀφήσομέν σε,
[330]   ἂν ἔγωγ´, ἔφην, τῷ ἐρωτήματι,  καὶ   εἴποιμ´ ἄν· Εὐφήμει, ἄνθρωπε·
[310]   ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ γε, πολλὰ  καὶ   εἰπὼν καὶ ἀκούσας. (ΕΤ. Τί
[354]   αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν καλεῖτε  καὶ   εἰς ἄλλο τι τέλος ἀποβλέψαντες,
[321]   χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα,  καὶ   εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι
[313]   περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε οὔ,  καὶ   εἰς συμβουλὴν τούς τε φίλους
[318]   Τί δὴ φῂς βελτίω ἔσεσθαι  καὶ   εἰς τί ἐπιδώσειν; εἴποι ἂν
[322]   τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν ἀνθρώπῳ,  ~καὶ   ἐκ τούτου εὐπορία μὲν ἀνθρώπῳ
[318]   ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ ταῦτα·  καὶ   ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ ἐπὶ τὸ
[350]   οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι φαίνονται;  καὶ   ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι
[356]   ἂν ἔχοιεν ἄλλως λέγειν. Συνεδόκει  καὶ   ἐκείνῳ. Ὅτε δὴ τοῦτο οὕτως
[348]   μόγις προυτράπετο εἰς τὸ διαλέγεσθαι  καὶ   ἐκέλευεν ἐρωτᾶν αὑτὸν ὡς ἀποκρινούμενος.
[325]   βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα  καὶ   ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς πολλαὶ
[355]   πράττειν, ὑπὸ τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος  καὶ   ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ λέγετε
[357]   βίου οὖσα, τοῦ τε πλέονος  καὶ   ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ σμικροτέρου
[356]   σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω  καὶ   ἐλάττω καὶ μᾶλλον καὶ ἧττον.
[338]   Καλλίας οὐκ ἔφη ἀφήσειν  καὶ   ἑλέσθαι ἐδέοντο ἐπιστάτην. εἶπον οὖν
[356]   ἐστίν, ἀλλ´ ὑπερβολὴ ἀλλήλων  καὶ   ἔλλειψις; ταῦτα δ´ ἐστὶ μείζω
[330]   ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ  καὶ   ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας·
[338]   τοῖς παροῦσι, καὶ πάντες ἐπῄνεσαν,  καὶ   ἐμέ τε Καλλίας οὐκ
[333]   μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως  καὶ   ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα καὶ τὸν
[310]   δὲ ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν  καὶ   ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι ἁδελφὸς
[347]   ᾄσματος διεληλυθέναι· ἔστιν μέντοι, ἔφη,  καὶ   (ἐμοὶ λόγος περὶ αὐτοῦ εὖ
[352]   (εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι  καὶ   ἐμοὶ σοφίαν καὶ ἐπιστήμην μὴ
[335]   νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις  καὶ   ἐμοί τις ἀσχολία ἐστὶν καὶ
[318]   καὶ σὺ εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ  καὶ   ἐμοὶ ὑπὲρ (τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης
[314]   ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου  καὶ   ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις
[327]   τὰ νόμιμα— εἰ οὖν οὕτω  καὶ   ἐν αὐλήσει πᾶσαν προθυμίαν καὶ
[335]   καὶ αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ  καὶ   ἐν βραχυλογίᾳ οἷός τ´ εἶ
[315]   οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ πως  καὶ   ἐν κόσμῳ περιεσχίζοντο οὗτοι οἱ
[315]   οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν καὶ ἔνθεν,  καὶ   ἐν κύκλῳ περιιόντες ἀεὶ εἰς
[342]   τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ τε  καὶ   (ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ πλεῖστοι
[335]   σοῦ, φῂς δὲ καὶ αὐτός,  καὶ   ἐν μακρολογίᾳ καὶ ἐν βραχυλογίᾳ
[356]   μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς πράξεσιν  καὶ   ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων
[326]   σωμάτων καὶ ἐν τοῖς πολέμοις  καὶ   ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν. καὶ
[356]   πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν  καὶ   ἐν ταῖς πράξεσιν καὶ ἐν
[316]   καὶ ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας,  καὶ   ἐν ταύταις πείθοντα τῶν νέων
[323]   ὡς μαινόμενον· ἐν δὲ δικαιοσύνῃ  καὶ   ἐν τῇ ἄλλῃ πολιτικῇ ἀρετῇ,
[361]   τῇ σκέψει (σφήλῃ ἐξαπατήσας, ὥσπερ  καὶ   ἐν τῇ διανομῇ ἠμέλησεν ἡμῶν,
[361]   πολλάκις ἡμᾶς Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος  καὶ   ἐν τῇ σκέψει (σφήλῃ ἐξαπατήσας,
[318]   συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι γεγονότι,  καὶ   ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ ταῦτα·
[326]   διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων  καὶ   ἐν τοῖς πολέμοις καὶ ἐν
[350]   ἀποφαίνεις καὶ μὴ ἐπισταμένων ἄλλων,  καὶ   ἐν τούτῳ οἴει τὴν ἀνδρείαν
[361]   φῂς σύ. ἤρεσεν οὖν μοι  καὶ   ἐν τῷ μύθῳ Προμηθεὺς
[341]   ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε Λέσβιος ὢν  καὶ   ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις
[313]   τοῦ σώματος ἡγῇ, τὴν ψυχήν,  καὶ   ἐν πάντ´ ἐστὶν τὰ
[357]   μετρητική τις, ἐπειδήπερ ὑπερβολῆς τε  καὶ   ἐνδείας ἐστὶν τέχνη; ἐπειδὴ
[357]   οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς τε  καὶ   ἐνδείας οὖσα καὶ ἰσότητος πρὸς
[325]   καὶ ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες  καὶ   ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν δίκαιον,
[315]   περιεσχίζοντο οὗτοι οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν  καὶ   ἔνθεν, καὶ ἐν κύκλῳ περιιόντες
[334]   τὸ ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν, ὥστε  καὶ   ἐνταῦθα τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ
[323]   τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ διδακτόν τε  καὶ   ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ἂν
[361]   διέξιμεν· νῦν δ´ ὥρα ἤδη  καὶ   ἐπ´ ἄλλο τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´,
[346]   τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε  καὶ   ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι, καὶ ἄν τι
[346]   τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν  καὶ   ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι
[346]   προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν  καὶ   ἐπαινεῖν. πολλάκις δὲ οἶμαι καὶ
[346]   αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ γίγνεσθαι  ~καὶ   ἐπαινέτην {φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν} οἷον
[346]   ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας φιλέω  καὶ   ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ ἐνταῦθα
[326]   νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ διέξοδοι  καὶ   ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν
[339]   οὖν ταῦτα πολλοῖς θόρυβον παρέσχεν  καὶ   ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ
[325]   δὲ διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται,  καὶ   ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν καὶ
[338]   ὅμως δὲ ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν,  καὶ   ἐπειδὰν ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν
[310]   τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα ἔκρουε,  καὶ   ἐπειδὴ αὐτῷ ἀνέῳξέ τις, εὐθὺς
[327]   δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε  καὶ   ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα,
[335]   τῶν ἡμεροδρόμων διαθεῖν τε  καὶ   ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν σοι ὅτι
[322]   συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν,  καὶ   ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ
[315]   εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν Πρωταγόρου μαθητῶν  καὶ   ἐπὶ τέχνῃ μανθάνει, ὡς σοφιστὴς
[361]   ἂν ταῦτα διεξελθόντας ἡμᾶς ἐξελθεῖν  καὶ   ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ὅτι ἔστιν,
[316]   γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί τε  καὶ   ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ τὴν σοφιστικὴν
[318]   ἡμέρας συνὼν αὐτῷ βελτίων ἔσται  καὶ   ἐπιδώσει, εἰ αὐτὸν ἐπανέροιτο· Τί
[340]   μουσικῆς, τό τε βούλεσθαι  καὶ   (ἐπιθυμεῖν διαιρεῖς ὡς οὐ ταὐτὸν
[320]   πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ  καὶ   Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε καὶ νεῖμαι
[339]   ὀρθῶς πεποίηται καὶ μή,  καὶ   ἐπίστασθαι διελεῖν τε καὶ ἐρωτώμενον
[312]   λέγειν; Δῆλον ὅτι περὶ οὗπερ  καὶ   ἐπίστασθαι; Εἰκός γε. τί δή
[336]   δὲ διαλέγεσθαι (οἷός τ´ εἶναι  καὶ   ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι καὶ
[338]   ποιήσετε, καὶ πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον  καὶ   ἐπιστάτην καὶ πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς
[357]   Συμφήσουσιν. Ἥτις μὲν τοίνυν τέχνη  καὶ   ἐπιστήμη ἐστὶν αὕτη, εἰς αὖθις
[357]   δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου τέχνη  καὶ   ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν. Ἥτις μὲν τοίνυν
[352]   αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐμοὶ σοφίαν  καὶ   ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων κράτιστον
[312]   δήπου ποιεῖ λέγειν περὶ οὗπερ  καὶ   ἐπιστήμονα, περὶ κιθαρίσεως· γάρ;
[356]   αὕτη μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα  καὶ   ἐποίει ἄνω τε καὶ κάτω
[347]   βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων τε  καὶ   ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ δὲ ὧν
[343]   Λακεδαιμόνιος Χίλων. οὗτοι πάντες ζηλωταὶ  καὶ   ἐρασταὶ καὶ μαθηταὶ ἦσαν τῆς
[325]   ἔσται παῖς, παρ´ ἕκαστον  καὶ   ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες καὶ
[355]   ἐρόμενος ἡμᾶς ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται  (καὶ   ἐρεῖ· γελοῖον λέγετε πρᾶγμα,
[329]   καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ  καὶ   ἐρόμενος περιμεῖναί τε καὶ ἀποδέξασθαι
[349]   παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων σκέψιν  καὶ   ἐρωτᾶν καὶ ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´
[329]   ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς δὲ  καὶ   ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ καὶ
[339]   μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε  καὶ   ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ δὴ
[322]   διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις  καὶ   ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς
[331]   μόρια, ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν  καὶ   ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον τὸ
[356]   ψυχὴν μένουσαν ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ  καὶ   ἔσωσεν ἂν τὸν βίον; ἆρ´
[359]   τότε πάνυ ἐθαύμασα τὴν ἀπόκρισιν,  καὶ   ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ ταῦτα μεθ´
[310]   ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει Πρωταγόρας.  καὶ   ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ
[341]   ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη,  καὶ   ἔτι παλαιοτέρα. σὺ δὲ ἄλλων
[328]   ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν πράττομαι  καὶ   ἔτι πλείονος, ὥστε καὶ αὐτῷ
[319]   μὲν διδασκάλων εἴχετο καλῶς  καὶ   εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ αὐτὸς
[326]   βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε  καὶ   εὐαρμοστίας δεῖται. ἔτι τοίνυν πρὸς
[326]   ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι  καὶ   εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς
[316]   Ἀπολλοδώρου ὑός, οἰκίας μεγάλης τε  καὶ   εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν φύσιν
[354]   ὑγίειαί τε ἀπ´ αὐτῶν γίγνονται  καὶ   εὐεξίαι τῶν σωμάτων καὶ τῶν
[317]   σοφιστὴς εἶναι καὶ παιδεύειν ἀνθρώπους,  καὶ   εὐλάβειαν ταύτην οἶμαι βελτίω ἐκείνης
[326]   παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί τε ὦσιν,  καὶ   εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι
[338]   ἡνίας τοῖς λόγοις, ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι  καὶ   εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ
[351]   θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως  καὶ   εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω δὲ
[351]   δύναμις, ἀνδρεία δὲ ἀπὸ φύσεως  καὶ   εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται. Λέγεις
[346]   ἔτι μᾶλλον ψέγειν τε αὐτοὺς  καὶ   ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς ταῖς ἀναγκαίαις
[337]   ἐρίζουσιν δὲ οἱ διάφοροί τε  καὶ   ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ οὕτως ἂν
[358]   λέγετε, τὸ ψευδῆ ἔχειν δόξαν  καὶ   ἐψεῦσθαι περὶ τῶν πραγμάτων τῶν
[323]   αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν  καὶ   ἀδικία καὶ ἀσέβεια
[361]   καὶ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη  καὶ   ἀνδρεία, τρόπῳ μάλιστ´
[323]   ἐστιν ἓν καὶ ἀδικία  καὶ   ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην πᾶν
[322]   τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι,  καὶ   δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς πρὸς
[361]   ὡς πάντα χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη,  καὶ   δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[321]   ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ  καὶ   εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν
[334]   ταῖς δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον  καὶ   κόπρος πάντων (τῶν φυτῶν
[331]   τε δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης  καὶ   ὁσιότης οἷον δικαιοσύνη. ἀλλ´
[333]   αὖ ἐφάνη ἡμῖν δικαιοσύνη  καὶ   ὁσιότης σχεδόν τι ταὐτὸν
[326]   ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς δὲ  καὶ   πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν
[333]   ἓν ἂν εἴη σωφροσύνη  καὶ   σοφία; τὸ δὲ πρότερον
[356]   τοῦ εἰς τὸν ὕστερον χρόνον  καὶ   ἡδέος καὶ λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ
[358]   ἅπασαι, ἐπὶ τοῦ ἀλύπως ζῆν  καὶ   ἡδέως, ἆρ´ οὐ καλαί {καὶ
[342]   τοῖς παρ´ αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς  καὶ   ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας
[360]   τὸ κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον  καὶ   ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐὰν
[360]   τὸ κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον  καὶ   ἥδιον ἔρχεται; Ἀνάγκη, ἔφη, ὁμολογεῖν.
[357]   ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ,  καὶ   ἡδονῆς καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων·
[353]   ταύτην ἐν τῷ παραχρῆμα παρέχει  καὶ   ἡδύ ἐστιν ἕκαστον αὐτῶν,
[360]   ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ ἀγαθόν,  καὶ   ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη. Ἆρ´
[314]   ὡς οἷός τ´ ἦν ἐπήραξεν.  καὶ   ἡμεῖς πάλιν ἐκρούομεν, καὶ ὃς
[310]   ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ μὴν  καὶ   ἡμεῖς σοί, ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ.
[354]   τι τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε ἂν  καὶ   ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε.
[348]   τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας  καὶ   ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας· κἂν
[321]   αὐτῷ ἦν τὸ ἀνθρώπων γένος,  καὶ   ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ
[311]   Ἱπποκράτους τῆς ῥώμης διεσκόπουν αὐτὸν  καὶ   ἠρώτων, Εἰπέ μοι, ἔφην ἐγώ,
[357]   καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ  καὶ   ἧς τὸ πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε
[316]   μὲν ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν τε  καὶ   Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς δὲ
[356]   πλείω καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον  καὶ   ἧττον. εἰ γάρ τις λέγοι
[321]   εἰς δὲ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς  καὶ   Ἡφαίστου οἴκημα τὸ κοινόν, ἐν
[343]   πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων ἦν  καὶ   Θαλῆς Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς
[350]   ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι  καὶ   θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες
[316]   γάρ μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι  καὶ   θεῖος— ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα
[310]   δ´ ὅς, Ζεῦ  καὶ   θεοί, ἐν (τούτῳ εἴη· ὡς
[325]   δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος  καὶ   θεραπευτοῦ τὰ μὲν ἄλλα ἄρα
[319]   τι μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ καταγελῶσι  καὶ   θορυβοῦσιν, ἕως ἂν αὐτὸς
[351]   δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας γε  καὶ   θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως
[344]   ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη,  καὶ   ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ μὲν
[325]   μὲν γὰρ διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται  καὶ   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ
[327]   τις ἐδύνατο ἕκαστος, καὶ τοῦτο  καὶ   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα
[357]   οὐ διδόντες τούτοις κακῶς πράττετε  καὶ   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν
[324]   δόξαν πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται  καὶ   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ
[314]   γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν θύραν, ἀνοίξας  καὶ   ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα, ἔφη, σοφισταί
[339]   ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε  καὶ   ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα καὶ
[342]   ὦτά τε κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς,  καὶ   ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ
[316]   ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον γὰρ ἄνδρα  καὶ   ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας, καὶ
[359]   ἦν δ´ ἐγώ, Πρόδικέ τε  καὶ   Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε
[358]   δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν  καὶ   Ἱππίᾳ δέος τε καὶ φόβος
[336]   ἦν εἰπών· Πρόδικε  καὶ   Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι
[317]   ἔφην ἐγώ, οὐ καὶ Πρόδικον  καὶ   Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς μετ´
[314]   μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ  καὶ   Ἱππίας Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ
[357]   φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ Πρόδικος  καὶ   Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ διὰ τὸ
[311]   Εἰπέ μοι, Σώκρατές τε  καὶ   Ἱππόκρατες, ὡς τίνι ὄντι τῷ
[316]   σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ τε  καὶ   Ἱπποκράτης οὗτος. Πότερον, ἔφη, μόνῳ
[357]   ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας οὖσα  καὶ   ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´
[351]   γὰρ ταὐτὸν εἶναι δύναμίν τε  καὶ   ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ
[340]   λέγει Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ.  καὶ   ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε
[360]   Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ  καὶ   κακὰ δι´ ἄλλο τι
[345]   ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε  καὶ   κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ
[357]   ταῦτα δέ ἐστιν ἀγαθά τε  καὶ   κακά— καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης,
[345]   γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε,  καὶ   κακόν γε τὸν αὐτὸν τοῦτον·
[345]   ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν  καὶ   κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς δὲ οἱ
[345]   ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε  καὶ   κακὸς ὑπὸ χρόνου
[355]   τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ  καὶ   κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη
[355]   προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν ἀγαθῷ  καὶ   κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε
[340]   νυνδὴ εἶπες πολλά τε  καὶ   καλά. καὶ νῦν σκόπει εἴ
[339]   ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον,  καὶ   καλέσας αὐτόν, Πρόδικε, ἔφην
[317]   Προδίκῳ καὶ τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι  καὶ   καλλωπίσασθαι ὅτι ἐρασταὶ (αὐτοῦ ἀφιγμένοι
[329]   ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους  καὶ   καλοὺς εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ,
[325]   δὲ μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον  καὶ   καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς.
[313]   κατὰ τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες  καὶ   καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν
[313]   σώματος τροφήν, (ἔμπορός τε  καὶ   κάπηλος. καὶ γὰρ οὗτοί που
[361]   καὶ εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ  καὶ   κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ
[337]   σοφωτάτους δὲ ὄντας τῶν Ἑλλήνων,  καὶ   κατ´ αὐτὸ τοῦτο νῦν συνεληλυθότας
[350]   εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι;  καὶ   κατὰ τοῦτον τὸν λόγον
[326]   τούς τε νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν  καὶ   κατὰ τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα,
[361]   λόγων ὥσπερ ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε  καὶ   καταγελᾶν, καὶ εἰ φωνὴν λάβοι,
[343]   μαθηταὶ ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας,  καὶ   καταμάθοι ἄν τις αὐτῶν τὴν
[351]   ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ γὰρ  καὶ   κατάρχεις τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´ οὖν,
[346]   ἁσμένους ὁρᾶν καὶ ψέγοντας ἐπιδεικνύναι  καὶ   κατηγορεῖν τὴν πονηρίαν τῶν γονέων
[356]   ἐπλάνα καὶ ἐποίει ἄνω τε  καὶ   κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ
[321]   μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ  καὶ   καύματα, καὶ εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν
[325]   τῶν παίδων γραμμάτων τε  καὶ   κιθαρίσεως· οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων
[312]   παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο  καὶ   κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου; τούτων γὰρ
[314]   περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε  καὶ   κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ καὶ
[343]   Πριηνεὺς καὶ Σόλων ἡμέτερος  καὶ   Κλεόβουλος Λίνδιος καὶ Μύσων
[321]   ἐν (ἐφιλοτεχνείτην, λαθὼν εἰσέρχεται,  καὶ   κλέψας τήν τε ἔμπυρον τέχνην
[343]   βραχέα ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι  καὶ   κοινῇ συνελθόντες (ἀπαρχὴν τῆς σοφίας
[325]   τὸν μὴ μετέχοντα καὶ διδάσκειν  καὶ   κολάζειν καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα
[324]   ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ  καὶ   κολάζονται οἵ τε ἄλλοι ἄνθρωποι
[336]   ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ τε  καὶ   Κρίσωνα θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι·
[316]   φῂς σὺ καὶ ἐγὼ πείθομαι,  καὶ   Κριτίας Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς οὖν
[342]   ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ λέγω  καὶ   Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους
[356]   μὲν μεγάλα μήκη καὶ πράττειν  καὶ   λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ καὶ
[319]   δυνατώτατος ἂν εἴη καὶ πράττειν  καὶ   λέγειν. Ἆρα, ἔφην ἐγώ, ἕπομαί
[361]   τῶν μὲν τηλικούτων καὶ πάνυ·  καὶ   λέγω γε ὅτι οὐκ ἂν
[360]   τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι,  καὶ   λέγω ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων
[355]   ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις,  καὶ   λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος πράττει— τότε
[355]   τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα  καὶ   λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος;
[350]   τούτων; Ἔγωγε, δ´ ὅς,  καὶ   λίαν γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ
[354]   τε καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν  καὶ   λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ
[325]   παῖς, παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον  καὶ   λόγον διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι
[328]   Σώκρατες, ἐγὼ καὶ μῦθον  καὶ   λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ
[348]   οἱ ἄνθρωποι πρὸς ἅπαν ἔργον  καὶ   λόγον καὶ διανόημα· μοῦνος δ´
[342]   λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν  καὶ   λόγους ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ
[354]   καλεῖτε, ἀλλ´ ἡδονάς τε  καὶ   λύπας; Οὐκ ἂν φαῖεν, ὡς
[356]   φαίην ἂν ἔγωγε, ἡδονῇ  καὶ   λύπῃ; οὐ γὰρ ἔσθ´ ὅτῳ
[356]   τὸν ὕστερον χρόνον καὶ ἡδέος  καὶ   λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην
[357]   ἐπεὶ δὲ δὴ ἡδονῆς τε  καὶ   λύπης ἐν ὀρθῇ τῇ αἱρέσει
[354]   ὅτι εἰς ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ  καὶ   λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ ἀποτροπάς;
[357]   περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν  καὶ   λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ
[327]   ἐνθυμήθητι ἄλλο τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν  καὶ   μαθημάτων προελόμενος. εἰ μὴ οἷόν
[324]   δῆλον ὅτι ὡς ἐξ ἐπιμελείας  καὶ   μαθήσεως κτητῆς οὔσης. εἰ γὰρ
[343]   οὗτοι πάντες ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ  καὶ   μαθηταὶ ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας,
[314]   ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα  καὶ   μαθόντα ἀπιέναι βεβλαμμένον
[334]   ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν  καὶ   μακρὰ λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως
[333]   ἐγώ, ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν  καὶ   μάλ´ ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν ἂν
[315]   ἐν κῳδίοις τισὶν καὶ στρώμασιν  καὶ   μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο
[331]   δικαιότης ὁσιότητι ὅτι ὁμοιότατον,  καὶ   μάλιστα πάντων τε δικαιοσύνη
[356]   ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ ἐλάττω  καὶ   μᾶλλον καὶ ἧττον. εἰ γάρ
[330]   ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη·  καὶ   μέγιστόν γε σοφία τῶν
[348]   αὐτίκα περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται  καὶ   μεθ´ ὅτου βεβαιώσηται, ἕως ἂν
[357]   τοῦ τε πλέονος καὶ ἐλάττονος  καὶ   (μείζονος καὶ σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω
[325]   καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν  καὶ   μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ
[344]   εὖ πεποίηται— πάνυ γὰρ χαριέντως  καὶ   μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν ἂν
[341]   Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´ ἄρα  καὶ   μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ,
[315]   Παυσανίας τε ἐκ Κεραμέων  καὶ   μετὰ Παυσανίου νέον τι ἔτι
[325]   ἐστὶν οὗ δεῖ πάντας μετέχειν  καὶ   μετὰ τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν
[316]   ἔφη, μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι  καὶ   μετὰ τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν,
[314]   ὠφελημένον. ταῦτα οὖν σκοπώμεθα  καὶ   μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν· ἡμεῖς
[329]   Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,  καὶ   μεταλαμβάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τούτων τῶν
[356]   καὶ κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ  καὶ   μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς πράξεσιν
[326]   ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ (οὔσῃ,  καὶ   μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν
[360]   Συνέφη. Οὐκοῦν τῶν δεινῶν  καὶ   μὴ δεινῶν ἀμαθία δειλία ἂν
[360]   σοφία ἄρα τῶν δεινῶν  καὶ   μὴ δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν, ἐναντία
[360]   Ἔφη. Οὐκοῦν τῶν δεινῶν  καὶ   μὴ δεινῶν σοφία ἐναντία τῇ
[350]   αὐτοὺς ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας ἀποφαίνεις  καὶ   μὴ ἐπισταμένων ἄλλων, καὶ ἐν
[327]   ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα,  καὶ   μὴ ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ νῦν
[355]   ἄνευ λυπῶν; εἰ δὲ ἀρκεῖ  καὶ   μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι
[356]   τὰ δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν  καὶ   μὴ πράττειν, τίς ἂν ἡμῖν
[343]   δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν  καὶ   Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα
[327]   ἱκανοὶ ὡς πρὸς τοὺς ἰδιώτας  καὶ   μηδὲν αὐλήσεως ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου
[346]   μοι ἐξαρκεῖ ἂν μέσος  καὶ   μηδὲν κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ
[309]   τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν;  καὶ   μήν μοι καὶ πρῴην ἰδόντι
[338]   ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον,  καὶ   μήτε σὲ τὸ ἀκριβὲς τοῦτο
[325]   τις τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς  καὶ   μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς
[316]   χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα  καὶ   Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι
[318]   τε καὶ ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν  καὶ   μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ ἅμα εἰς
[328]   σοι, ἔφη, Σώκρατες, ἐγὼ  καὶ   μῦθον καὶ λόγον εἴρηκα, ὡς
[343]   ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος Λίνδιος  καὶ   Μύσων Χηνεύς, καὶ ἕβδομος
[320]   Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε  καὶ   νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει.
[310]   αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ ἅμα μὲν  καὶ   νεώτερός εἰμι, ἅμα δὲ οὐδὲ
[316]   οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων  καὶ   νεωτέρων, ἑαυτῷ συνεῖναι ὡς βελτίους
[322]   αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν·  καὶ   νόμον γε θὲς παρ´ ἐμοῦ
[324]   ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται  καὶ   νουθετεῖ, δῆλον ὅτι ὡς ἐξ
[325]   οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ διδάσκουσι  καὶ   νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις
[339]   χαλεπόν, χερσίν τε καὶ ποσὶ  καὶ   νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον.
[344]   ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ  καὶ   νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον,
[354]   πᾶσαι αἱ ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι  καὶ   νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ
[336]   καὶ αὐτὰ τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω  καὶ   νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ δὲ μή,
[349]   ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὔ.  καὶ   νῦν δὴ ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ
[335]   σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ  (καὶ   νῦν ἐπαινῶ καὶ φιλῶ, ὥστε
[334]   πρὸς τοὺς ἄλλους, οὕτω  καὶ   νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες, σύντεμνέ
[339]   ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ δὴ  καὶ   νῦν ἔσται τὸ ἐρώτημα περὶ
[310]   τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα  καὶ   νῦν ἥκω παρὰ σέ, ἵνα
[348]   Καλλία, δοκεῖ σοι, ἔφη,  καὶ   νῦν καλῶς Πρωταγόρας ποιεῖν, οὐκ
[341]   τὸ μαθητὴς εἶναι Προδίκου τουτουΐ·  καὶ   νῦν μοι δοκεῖς οὐ μανθάνειν
[327]   μηδὲν αὐλήσεως ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου  καὶ   νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος φαίνεται
[340]   εἶπες πολλά τε καὶ καλά.  καὶ   νῦν σκόπει εἴ σοι συνδοκεῖ
[328]   καὶ οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς, Παράλου  καὶ   Ξανθίππου τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς
[314]   ἐπὶ θάτερα Καλλίας Ἱππονίκου  καὶ   ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος,
[342]   Σώκρατες· δὲ Πρόδικός τε  καὶ   Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ, καὶ
[315]   Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, τε Κήπιδος  καὶ   Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς
[345]   ὅτι οὐδὲ κακὸς ἰατρός. οὕτω  καὶ   μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´
[316]   οἷον Ἴκκος τε Ταραντῖνος  καὶ   νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς
[338]   Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω ποιητέον εἶναι·  καὶ   Πρωταγόρας πάνυ μὲν οὐκ
[341]   τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι  καὶ   Σιμωνίδης κακὸν ὑπολαμβάνουσι
[345]   ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ  καὶ   Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν
[351]   εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός τε  καὶ   ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη. Τί
[316]   τῶν ἄλλων συνουσίας, καὶ οἰκείων  καὶ   ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων καὶ νεωτέρων,
[322]   ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς ἱκανὸς ἰδιώταις,  καὶ   οἱ ἄλλοι δημιουργοί· καὶ δίκην
[342]   καὶ Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ,  καὶ   οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ τοίνυν, ἦν
[319]   εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ Ἀθηναίους, ὥσπερ  καὶ   οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, φημὶ σοφοὺς
[358]   Γελάσας οὖν Πρόδικος συνωμολόγησε,  καὶ   οἱ ἄλλοι. Τί δὲ δή,
[359]   αὐτὰ (ἔρχονται οἱ δειλοί τε  καὶ   οἱ ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ μέντοι, ἔφη,
[359]   οἵ τε δειλοὶ ἔρχονται  καὶ   οἱ ἀνδρεῖοι. αὐτίκα εἰς τὸν
[360]   καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν  καὶ   οἱ δειλοὶ καὶ οἱ θρασεῖς
[350]   θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ δὲ  καὶ   οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην—
[360]   Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ δειλοὶ  καὶ   οἱ θρασεῖς καὶ οἱ μαινόμενοι
[360]   οἱ δειλοὶ καὶ οἱ θρασεῖς  καὶ   οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε
[342]   τοὺς ἐν ταῖς πόλεσι λακωνίζοντας,  καὶ   οἱ μὲν ὦτά τε κατάγνυνται
[315]   Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι  καὶ   οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ πως
[323]   ἐστιν, καταγελῶσιν (ἢ χαλεπαίνουσιν,  καὶ   οἱ οἰκεῖοι προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς
[328]   καὶ τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ  καὶ   οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς, Παράλου καὶ
[329]   ἀποτείνει ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί τις,  καὶ   οἱ ῥήτορες οὕτω, σμικρὰ (ἐρωτηθέντες
[313]   ἰατρὸς ὤν. οὕτω δὲ  καὶ   οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες κατὰ
[328]   οἷός τ´ ἦν πατὴρ  καὶ   οἱ τοῦ πατρὸς φίλοι ὄντες
[326]   μάλιστα δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι—  καὶ   οἱ τούτων ὑεῖς, πρῳαίτατα εἰς
[313]   τὴν ψυχήν· ὡς δ´ αὕτως  καὶ   οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν, ἐὰν
[317]   ἔφη, λέγοις, Σώκρατες, ἐπειδὴ  καὶ   οἵδε πάρεισιν, περὶ ὧν ὀλίγον
[337]   ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς τε  καὶ   οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας εἶναι—
[316]   ἀπολείποντας τὰς τῶν ἄλλων συνουσίας,  καὶ   οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων
[322]   ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ,  καὶ   οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις
[320]   σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι  καὶ   οἶμαί τί σε λέγειν διὰ
[352]   καλόν τε εἶναι ἐπιστήμη  καὶ   οἷον ἄρχειν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ
[337]   τῆς πόλεως εἰς τὸν μέγιστον  καὶ   ὀλβιώτατον οἶκον τόνδε, μηδὲν τούτου
[317]   τὴν ἐναντίαν ἅπασαν ὁδὸν ἐλήλυθα,  καὶ   ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι καὶ
[341]   Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο τοῦτο,  καὶ   ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι τὰ
[326]   ἂν ἐκτὸς βαίνῃ τούτων, κολάζει·  καὶ   ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ καὶ
[355]   ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν  καὶ   ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν
[322]   καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν  καὶ   ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ,
[353]   ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ  καὶ   ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς,
[314]   ποτέον καὶ ὅτι μή,  καὶ   ὁπόσον καὶ ὁπότε· ὥστε ἐν
[356]   τὸ πλέον ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι  καὶ   ὁπότε τὸ ἔλαττον, αὐτὸ
[314]   καὶ ὅτι μή, καὶ ὁπόσον  καὶ   ὁπότε· ὥστε ἐν τῇ ὠνῇ
[326]   ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται  καὶ   ὅπως ἂν οἱ νέοι μηδὲν
[313]   Μαθήμασιν δήπου, ἦν δ´ ἐγώ.  καὶ   ὅπως γε μή, ἑταῖρε,
[358]   λέγεις εἴτε χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν  καὶ   ὅπως χαίρεις τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων,
[321]   ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν,  καὶ   ὁρᾷ τὰ μὲν ἄλλα ζῷα
[326]   ἵνα παῖς ζηλῶν μιμῆται  καὶ   ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ τ´
[339]   Πάνυ, ἔφην ἐγώ, καλῶς τε  καὶ   ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ σοι καλῶς
[339]   οὖν καλῶς σοι δοκεῖ πεποιῆσθαι  καὶ   ὀρθῶς, οὔ; Πάνυ, ἔφην
[314]   ἐπήραξεν. καὶ ἡμεῖς πάλιν ἐκρούομεν,  καὶ   ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς θύρας ἀποκρινόμενος
[331]   ἔστω ἡμῖν καὶ δικαιοσύνη ὅσιον  καὶ   ὁσιότης δίκαιον. Μή μοι, ἦν
[329]   ἐστιν δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη  καὶ   ὁσιότης, ταῦτ´ ἐστὶν
[329]   σοῦ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη  καὶ   ὁσιότης καὶ πάντα ταῦτα ὡς
[349]   σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη  καὶ   ὁσιότης, πότερον ταῦτα, πέντε ὄντα
[330]   μετὰ τοῦτο ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν  καὶ   ὁσιότητά τινά φατε εἶναι; φαῖμεν
[352]   ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ ἄλλα πράττειν·  καὶ   ὅσους δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι
[324]   καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά,  καὶ   ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται
[314]   ὅτι τε ἐδεστέον ποτέον  καὶ   ὅτι μή, καὶ ὁπόσον καὶ
[328]   ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται,  καὶ   ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν
[335]   αὑτῷ ταῖς (ἀποκρίσεσιν ταῖς ἔμπροσθεν,  καὶ   ὅτι οὐκ ἐθελήσοι ἑκὼν εἶναι
[357]   ὄντος, ἀλλὰ κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου  καὶ   οὐ διδόντες τούτοις κακῶς πράττετε
[346]   μέσα ἀποδέχεται ὥστε μὴ ψέγειν.  καὶ   οὐ ζητῶ, ἔφη, πανάμωμον ἄνθρωπον,
[357]   ἐστιν ἀγαθά τε καὶ κακά—  καὶ   οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ
[332]   ἐναντίων ἓν μόνον ἐστὶν ἐναντίον  καὶ   οὐ πολλά; Συνωμολόγει. (Ἴθι δή,
[353]   φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι  καὶ   οὐ πράττειν διὰ ταῦτα τὰ
[343]   γὰρ τοῦτό γε φανείη ἂν  καὶ   οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν δεῖ
[332]   μὴ ὀρθῶς πράττοντες ἀφρόνως πράττουσιν  καὶ   οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω πράττοντες; Συνδοκεῖ
[313]   ἑταίρων οὐδενί, εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε  καὶ   οὐ τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ ξένῳ
[339]   ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον μέμφεταί τε  καὶ   οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ
[341]   τινα λέγοι Σιμωνίδην Πρόδικος  καὶ   οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ μοι
[327]   ἀρετῆς καθ´ ὅσον δύνανται ἕκαστος,  καὶ   οὐδείς σοι φαίνεται· ~εἶθ´, ὥσπερ
[338]   ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν τὴν συνουσίαν·  (καὶ   οὐδὲν δεῖ τούτου ἕνεκα ἕνα
[315]   ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα,  καὶ   οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ παιδικὰ
[335]   καὶ ἐμοί τις ἀσχολία ἐστὶν  καὶ   οὐκ ἂν οἷός τ´ εἴην
[344]   σὺ λέγεις, Πιττακέ, ἀδύνατον  καὶ   οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς ἂν
[336]   λόγον ἀποτείνων, ἐκκρούων τοὺς λόγους  καὶ   οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον, ἀλλ´
[331]   τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν  καὶ   οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον οἷον
[337]   ἐν ἡμῖν τοῖς ἀκούουσιν εὐδοκιμοῖτε  καὶ   οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν γὰρ
[309]   ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε βοηθῶν ἐμοί,  καὶ   οὖν καὶ ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου
[321]   κτητήν τῳ χρησίμην γενέσθαι—  καὶ   οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ. τὴν
[320]   Νείμαντος δέ μου, ἔφη, ἐπίσκεψαι·  καὶ   οὕτω πείσας νέμει. νέμων δὲ
[348]   οἷός τ´ εἶ ποιεῖν ἀγαθούς,  καὶ   οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε καὶ
[361]   (μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ ἐπιστήμην·  καὶ   οὕτως ἂν ἥκιστα εἴη διδακτόν.
[337]   διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ ἀλλήλοις—  καὶ   οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν
[318]   κἂν σύ, καίπερ τηλικοῦτος ὢν  καὶ   οὕτως σοφός, εἴ τίς σε
[324]   ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν,  καὶ   οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ
[329]   ἐστιν, στόμα τε καὶ ῥὶς  καὶ   ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα, ὥσπερ
[334]   γιγνομένην ἐν τοῖς σιτίοις τε  καὶ   ὄψοις. Εἰπόντος οὖν ταῦτα αὐτοῦ
[325]   μετέχοντα καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν  καὶ   παῖδα καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα,
[325]   λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ  καὶ   παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς (ὁ πατὴρ
[317]   καὶ ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι  καὶ   παιδεύειν ἀνθρώπους, καὶ εὐλάβειαν ταύτην
[347]   συνεῖναι ἄνευ τῶν λήρων τε  καὶ   παιδιῶν τούτων διὰ τῆς αὑτῶν
[312]   τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ  καὶ   παιδοτρίβου; τούτων γὰρ σὺ ἑκάστην
[326]   πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν  καὶ   παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους
[361]   ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ὅτι ἔστιν,  καὶ   πάλιν ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε
[317]   τὸν τοιοῦτον πρὸς τοῖς ἄλλοις  καὶ   πανοῦργον εἶναι. ἐγὼ οὖν τούτων
[329]   δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης  καὶ   πάντα ταῦτα ὡς ἕν τι
[338]   ἑκατέρου. Ταῦτα ἤρεσε τοῖς παροῦσι,  καὶ   πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε
[322]   Ἐπὶ πάντας, ἔφη Ζεύς,  καὶ   πάντες μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν
[334]   ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν  καὶ   παντοδαπόν, ὥστε καὶ ἐνταῦθα τοῖς
[361]   ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν τηλικούτων  καὶ   πάνυ· καὶ λέγω γε ὅτι
[339]   Οὐδὲν δεῖ· ἐπίσταμαί τε γάρ,  καὶ   πάνυ μοι τυγχάνει μεμεληκὸς τοῦ
[313]   ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ παρὰ Πρωταγόρου  καὶ   παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ
[344]   ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ κακῷ γενέσθαι, ὥσπερ  καὶ   παρ´ ἄλλου ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ
[326]   καὶ ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ  καὶ   παρ´ ὑμῖν (καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ,
[313]   πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα  καὶ   παρὰ Πρωταγόρου καὶ παρ´ ἄλλου
[324]   τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν  καὶ   παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι,
[333]   ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν  καὶ   παρατετάχθαι πρὸς τὸ ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ
[336]   ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί οἱ μακρολογίας  καὶ   παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ δὲ διαλέγεσθαι
[338]   ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς οὖν ποιήσετε,  καὶ   πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην
[310]   ἐγώ, ἂν αὐτῷ διδῷς ἀργύριον  καὶ   πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ σὲ
[353]   ὕστερον χρόνον νόσους τε ποιεῖ  καὶ   πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ
[353]   Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ,  καὶ   πενίας ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν
[347]   ὅπου δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται  καὶ   πεπαιδευμένοι εἰσίν, οὐκ ἂν ἴδοις
[353]   χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις·  καὶ   πέραινε ὥσπερ ἤρξω. (Πάλιν τοίνυν,
[348]   σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ, καὶ δὴ  καὶ   περὶ ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον
[354]   Πρωταγόρας. Ἄλλο τι οὖν πάλιν  καὶ   περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι
[344]   εἴρηται. πολλὰ μὲν γὰρ ἔστι  καὶ   περὶ ἑκάστου τῶν (ἐν τῷ
[312]   ἐγώ, τοῦτο μὲν ἔξεστι λέγειν  καὶ   περὶ ζωγράφων καὶ περὶ τεκτόνων,
[311]   ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν  καὶ   περὶ Ὁμήρου ποιητήν, τί τοιοῦτον
[361]   φθονερός τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ  καὶ   περὶ σοῦ πρὸς πολλοὺς δὴ
[312]   ἔξεστι λέγειν καὶ περὶ ζωγράφων  καὶ   περὶ τεκτόνων, ὅτι οὗτοί εἰσιν
[318]   ἐπιδώσει εἰς τί, Πρωταγόρα,  καὶ   περὶ τοῦ; Καὶ Πρωταγόρας
[361]   ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν ἐπὶ σοφίᾳ.  καὶ   περὶ τούτων δὲ εἰς αὖθις,
[348]   ἡγούμενός σε βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι  καὶ   περὶ τῶν ἄλλων (περὶ ὧν
[347]   ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα γὰρ  καὶ   περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς
[319]   ἄριστα τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ,  ~(καὶ   περὶ τῶν τῆς πόλεως, ὅπως
[343]   τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν  καὶ   περιγένοιτο αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν
[311]   δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν,  καὶ   περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν
[339]   εἰς τὸ πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο,  καὶ   Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ,
[343]   ἦν καὶ Θαλῆς Μιλήσιος  καὶ   Πιττακὸς Μυτιληναῖος καὶ Βίας
[342]   φιλοσοφία γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε  καὶ   πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ
[356]   τε καὶ σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων  καὶ   πλείω καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον
[356]   ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ  καὶ   πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ
[325]   διαστρεφόμενον καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς  καὶ   πληγαῖς. μετὰ δὲ ταῦτα εἰς
[319]   εἶναι, κἂν πάνυ καλὸς  καὶ   πλούσιος καὶ τῶν γενναίων, οὐδέν
[354]   πόλεων σωτηρίαι καὶ ἄλλων ἀρχαὶ  καὶ   πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.
[338]   γὰρ ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια  καὶ   ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται.
[337]   ὑμᾶς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους  καὶ   πολίτας ἅπαντας εἶναι— (φύσει, οὐ
[327]   ηὐξήθη, ὅτου δὲ ἀφυής, ἀκλεής·  καὶ   πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος
[354]   ἕνεκα πολλὰ περὶ τούτου λέγεις  καὶ   πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν
[317]   πολλὴ μωρία καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος,  (καὶ   πολὺ δυσμενεστέρους παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς
[314]   καὶ κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ  καὶ   πολὺ μείζων κίνδυνος ἐν τῇ
[313]   τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων τί χρηστὸν  καὶ   πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα
[357]   ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ σμικροτέρου  καὶ   πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον
[344]   ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε  καὶ   ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ
[339]   ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε  καὶ   ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ
[334]   μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία  καὶ   ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα
[314]   τῶν σιτίων. σιτία μὲν γὰρ  καὶ   ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου
[353]   τοῖσδε, οἷον πολλάκις ὑπὸ σίτων  καὶ   ποτῶν καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων
[349]   τούτων ὑπόκειταί τις ἴδιος οὐσία  καὶ   πρᾶγμα ἔχον ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστον,
[356]   τῷ τὰ μὲν μεγάλα μήκη  καὶ   πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ
[319]   τῆς πόλεως δυνατώτατος ἂν εἴη  καὶ   πράττειν καὶ λέγειν. Ἆρα, ἔφην
[326]   ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε  καὶ   πράττειν· πᾶς γὰρ βίος
[316]   συνουσίας, καὶ οἰκείων καὶ ὀθνείων,  καὶ   πρεσβυτέρων καὶ νεωτέρων, ἑαυτῷ συνεῖναι
[314]   ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν,  καὶ   πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ
[320]   τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε·  καὶ   πρὶν ἓξ μῆνας γεγονέναι, (ἀπέδωκε
[358]   Πρωταγόρου ἐρωτῶ, Ἱππία τε  καὶ   Πρόδικε (κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω
[341]   Πρωταγόρα, τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην,  καὶ   Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ
[317]   Τί οὖν, ἔφην ἐγώ, οὐ  καὶ   Πρόδικον καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ
[314]   Ἱππίας Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ  καὶ   Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι
[357]   Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι  καὶ   Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ
[315]   γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα  καὶ   Πρόδικος Κεῖος— ἦν δὲ
[316]   τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι  καὶ   προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν ποίησιν, οἷον
[361]   τοῦ Ἐπιμηθέως· χρώμενος ἐγὼ  καὶ   προμηθούμενος ὑπὲρ τοῦ βίου τοῦ
[351]   ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ  καὶ   πρὸς πάντα τὸν ἄλλον βίον
[333]   σοφία, μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς,  καὶ   πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι καὶ
[325]   μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν,  καὶ   πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων τε
[338]   πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην  καὶ   πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει
[309]   Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν μοι  καὶ   πρῴην ἰδόντι καλὸς μὲν ἐφαίνετο
[347]   ταῦτά μοι δοκεῖ, Πρόδικε  καὶ   Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης
[361]   γ´ ἐστέ, Σώκρατές τε  καὶ   Πρωταγόρα· σὺ μὲν λέγων ὅτι
[357]   τὴν ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ δεῖ  καὶ   Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´
[353]   ὑμῖν, ὥς φαμεν ἐγώ τε  καὶ   Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα
[336]   ἀνθρώπων παραχωρεῖ. εἰ μὲν οὖν  καὶ   Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι Σωκράτους
[353]   πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε  καὶ   Πρωταγόρας φράσαι. ἄλλο τι γάρ,
[336]   βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ  καὶ   Πρωταγόρου ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ
[335]   ἥδιον ἀκούσαιμι σοῦ τε  καὶ   Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν
[316]   πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας ὢν σοφιστής,  καὶ   Πυθοκλείδης Κεῖος καὶ ἄλλοι
[320]   θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ γῆς  καὶ   πυρὸς μείξαντες καὶ τῶν ὅσα
[309]   γ´ ἐν αὐτοῖς ἡμῖν εἰρῆσθαι,  καὶ   πώγωνος ἤδη ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ. Εἶτα
[313]   μαθήματα περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις  καὶ   πωλοῦντες καὶ καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ
[309]   νῦν; παρ´ ἐκείνου φαίνῃ;  καὶ   πῶς πρός σε νεανίας
[329]   μόοια μόριά ἐστιν, στόμα τε  καὶ   ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα,
[348]   χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε  καὶ   σέ, καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς
[310]   ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει  καὶ   σὲ σοφόν. Εἰ γάρ,
[331]   δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε  καὶ   σέ· τὸ δ´ ἐμέ τε
[331]   σέ· τὸ δ´ ἐμέ τε  καὶ   σέ" τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω
[330]   εἴ τις ἔροιτο ἐμέ τε  καὶ   σέ· Πρωταγόρα τε καὶ
[343]   θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα τὸν Πιττακὸν  καὶ   Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· ἄνθρωποι,
[316]   οἷον Ὅμηρόν τε καὶ Ἡσίοδον  καὶ   Σιμωνίδην, τοὺς δὲ αὖ τελετάς
[346]   καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις δὲ οἶμαι  καὶ   Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ αὐτὸς
[341]   ἀλλ´ ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι  καὶ   Σιμωνίδης τὸ χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ
[334]   ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι,  καὶ   σιτία καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα
[324]   οἱ σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως  καὶ   σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά, καὶ
[329]   αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις  καὶ   σμικρὸν ἐπερωτήσῃ τι τῶν ῥηθέντων,
[356]   ταῦτα δ´ ἐστὶ μείζω τε  καὶ   σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω
[356]   λυπηρὰ πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω  καὶ   σμικρότερα· ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς
[357]   πλέονος καὶ ἐλάττονος καὶ (μείζονος  καὶ   σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω,
[329]   τοῦ ὅλου, ἀλλ´ μεγέθει  καὶ   σμικρότητι; Ἐκείνως μοι φαίνεται,
[356]   ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων τε  καὶ   σμικρῶν, δὲ μετρητικὴ ἄκυρον
[352]   πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐμοί τε  καὶ   σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς
[329]   ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων πειθοίμην ἄν,  καὶ   σοὶ πείθομαι· (ὃ δ´ ἐθαύμασά
[331]   ὅρα εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι,  καὶ   σοὶ συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ πάνυ
[352]   τῶν ἄλλων ἁπάντων. ἆρ´ οὖν  καὶ   σοὶ τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς
[343]   Μυτιληναῖος καὶ Βίας Πριηνεὺς  καὶ   Σόλων ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος
[341]   γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν  καὶ   σοῦ δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι εἰ οἷός
[342]   Κρήτῃ τε καὶ (ἐν Λακεδαίμονι,  καὶ   σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν·
[314]   τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι πολλοὶ  καὶ   σοφοί. Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα·
[344]   ἀνάγκη. ὥστε τὸν μὲν εὐμήχανον  καὶ   σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος
[324]   ὑεῖς διδάσκουσιν διδασκάλων ἔχεται  καὶ   σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ
[321]   ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν  καὶ   στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι
[315]   κατέκειτο, ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις τισὶν  καὶ   στρώμασιν καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς
[322]   οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις  καὶ   στρωμνὰς καὶ τὰς ἐκ γῆς
[311]   Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ τε  καὶ   σὺ ἀργύριον ἐκείνῳ μισθὸν ἕτοιμοι
[318]   ὅτι εἰς αὔλησιν· οὕτω δὴ  καὶ   σὺ εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ καὶ
[361]   ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ τε  καὶ   σὺ μακρὸν λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν,
[330]   ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν  καὶ   σύ; Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν
[339]   μὲν περὶ οὗπερ ἐγώ τε  καὶ   σὺ νῦν διαλεγόμεθα, περὶ ἀρετῆς,
[336]   τε ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως βούλεται,  καὶ   σὺ ὅπως ἂν αὖ σὺ
[353]   ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς ἐγώ τε  καὶ   σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ
[347]   μοι δοκεῖς, ἔφη, Σώκρατες,  καὶ   σὺ περὶ τοῦ ᾄσματος διεληλυθέναι·
[351]   Τί δή, Πρωταγόρα; μὴ  καὶ   σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´
[325]   σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον εἶναι,  καὶ   συλλήβδην ἓν αὐτὸ προσαγορεύω εἶναι
[323]   ἀδικία καὶ ἀσέβεια  καὶ   ~(συλλήβδην πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς
[337]   ἐγὼ μὲν οὖν καὶ δέομαι  καὶ   συμβουλεύω, Πρωταγόρα τε καὶ
[342]   ἐνέβαλεν ῥῆμα ἄξιον λόγου βραχὺ  καὶ   συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε
[356]   ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ ἡδέα  καὶ   συνθεὶς τὰ λυπηρά, καὶ τὸ
[342]   γῆς ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται  καὶ   σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι, ἵνα μὴ
[322]   μέρος πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι  καὶ   σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν
[337]   καὶ αὐτός, Πρωταγόρα τε  καὶ   Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ
[357]   ἤρεσθε ἡμᾶς· Πρωταγόρα τε  καὶ   Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστι τοῦτο
[353]   ἂν ἡμᾶς· Πρωταγόρα τε  καὶ   Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο
[330]   καὶ σέ· Πρωταγόρα τε  καὶ   Σώκρατες, εἴπετον δή μοι, τοῦτο
[337]   καὶ συμβουλεύω, Πρωταγόρα τε  καὶ   Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ
[347]   ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας  καὶ   Σωκράτης, Πρωταγόρας μὲν εἰ ἔτι
[333]   ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία  καὶ   σωφροσύνη αὖ φαίνεται· γάρ,
[349]   ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε· σοφία  καὶ   σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη
[361]   ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ δικαιοσύνη  καὶ   σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία,
[329]   δὲ αὐτῆς ἐστιν δικαιοσύνη  καὶ   σωφροσύνη καὶ ὁσιότης, ταῦτ´
[329]   ἐλέγετο ὑπὸ σοῦ δικαιοσύνη  καὶ   σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ πάντα
[325]   χαλκεία οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη  καὶ   σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον εἶναι,
[323]   δεῖ διὰ δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι  καὶ   σωφροσύνης, εἰκότως ἅπαντος ἀνδρὸς ἀνέχονται,
[350]   οἱ μή; Οἱ πελταστικοί.  καὶ   τὰ ἄλλα γε πάντα, εἰ
[351]   ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα  καὶ   τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά μοι
[327]   παντὶ προθύμως λέγει καὶ διδάσκει  καὶ   τὰ δίκαια καὶ τὰ νόμιμα—
[345]   πάντα πρὸς τὸν Πιττακὸν εἴρηται,  καὶ   τὰ ἐπιόντα γε τοῦ ᾄσματος
[344]   ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον·  καὶ   τὰ ἐπιόντα πάντα τούτῳ μαρτυρεῖ,
[352]   καὶ ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ  καὶ   τὰ κακά, μὴ ἂν κρατηθῆναι
[345]   ὅτι πάντες οἱ τὰ αἰσχρὰ  καὶ   τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν·
[333]   Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ  καὶ   τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά τίς
[325]   μὲν ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον,  καὶ   τὰ μὲν ποίει, τὰ δὲ
[349]   πάντα μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς,  καὶ   τὰ μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς
[346]   εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς  καὶ   τὰ μέσα ἀποδέχεται ὥστε μὴ
[327]   καὶ διδάσκει καὶ τὰ δίκαια  καὶ   τὰ νόμιμα— εἰ οὖν οὕτω
[328]   ὅτι Πρωταγόρας ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ  καὶ   τὰ πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ
[356]   οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ παχέα  καὶ   τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ
[352]   εἴποι· Ἴθι δή μοι ἀποκαλύψας  καὶ   τὰ στήθη καὶ τὸ μετάφρενον
[317]   ἐν τῇ τέχνῃ· καὶ γὰρ  καὶ   τὰ σύμπαντα πολλά μοί ἐστιν—
[330]   τὰ ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω  καὶ   τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια οὐκ
[334]   μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα;  καὶ   τὰ τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ καλεῖς;
[311]   πείθωμεν αὐτόν, εἰ δὲ μή,  καὶ   τὰ τῶν φίλων προσαναλίσκοντες. εἰ
[313]   εἶ ἀναλίσκειν τά τε σαυτοῦ  καὶ   τὰ τῶν φίλων χρήματα, ὡς
[339]   ἐννοεῖς ὅτι αὐτὸς οὗτος  καὶ   τάδε λέγει κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν;
[334]   μὲν φυτοῖς ἅπασίν ἐστιν πάγκακον  καὶ   ταῖς θριξὶν πολεμιώτατον ταῖς τῶν
[331]   καὶ τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ,  καὶ   τἆλλα δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι
[353]   τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε  καὶ   τἆλλα. Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη
[312]   τὴν ἀπεργασίαν τὴν τῶν εἰκόνων,  καὶ   τἆλλα οὕτως. εἰ δέ τις
[321]   μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν·  καὶ   τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα
[319]   δὲ περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς,  καὶ   τἆλλα πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται
[323]   τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ καλὰ  καὶ   τἀναντία τούτοις· ὅσα δὲ ἐξ
[315]   τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν δὴ  καὶ   Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ
[326]   ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε  καὶ   τὰς ἁρμονίας ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς
[322]   ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς  καὶ   τὰς ἐκ γῆς τροφὰς ηὕρετο.
[354]   λέγετε, οἷον τά τε γυμνάσια  καὶ   τὰς στρατείας καὶ τὰς ὑπὸ
[354]   τε γυμνάσια καὶ τὰς στρατείας  καὶ   τὰς ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπείας
[352]   σώματος ἔργων, ἰδὼν τὸ πρόσωπον  καὶ   τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι
[335]   ποί με δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ  καὶ   ταῦτ´ ἂν ἴσως οὐκ ἀηδῶς
[316]   εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´ ἄττα διατρίψαντες  καὶ   ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν
[330]   δὲ οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν  καὶ   ταῦτα μόρια (τῆς ἀρετῆς, ἔφην
[359]   ταῦτα οὔτε λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει  (καὶ   ταῦτα πᾶσιν. Οὕτω δὴ τούτων
[326]   καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν.  καὶ   ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι
[322]   ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω  καὶ   ταύτας νείμω; νενέμηνται δὲ ὧδε·
[359]   ἔρχονται, καὶ δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι,  καὶ   ταύτῃ γε ἐπὶ τὰ αὐτὰ
[309]   ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα δὲ  καὶ   τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ γὰρ
[346]   ἐγὼ πάντας φιλέω καὶ ἐπαίνημι—  καὶ   τῇ φωνῇ ἐνταῦθα κέχρηται τῇ
[310]   τις, εὐθὺς εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος,  καὶ   τῇ φωνῇ μέγα λέγων,
[329]   ὅτι Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην  καὶ   τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις,
[321]   ἔμπυρον τέχνην τὴν τοῦ Ἡφαίστου  καὶ   τὴν ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς
[344]   τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον διεξέλθωμεν  καὶ   τὴν βούλησιν, ὅτι παντὸς μᾶλλον
[361]   Σώκρατες, ἐπαινῶ σου τὴν προθυμίαν  καὶ   τὴν διέξοδον τῶν λόγων. καὶ
[331]   ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην ἂν  καὶ   τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ
[350]   τούτῳ δὲ τῷ τρόπῳ μετιὼν  καὶ   τὴν ἰσχὺν οἰηθείης ἂν εἶναι
[331]   τήν τε δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι  καὶ   τὴν ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά τί
[331]   καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι  καὶ   τὴν ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ
[310]   ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν  καὶ   τὴν πτοίησιν, Τί οὖν σοι,
[350]   ἐν τούτῳ οἴει τὴν ἀνδρείαν  καὶ   τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ
[323]   πάντα ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης τε  καὶ   τῆς ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε
[360]   ἔχει τὰ περὶ τῆς ἀρετῆς  καὶ   τί ποτ´ ἐστὶν αὐτό,
[357]   ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστὶν  καὶ   τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι;
[353]   ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστίν,  καὶ   τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι;
[356]   δῆλον ὅτι ἀναξίων ὄντων νικᾶν.  καὶ   τίς ἄλλη ἀναξία ἡδονῇ πρὸς
[345]   εἰς γράμματα ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν,  καὶ   τίς ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς
[311]   σεαυτοῦ, ὡς παρὰ τίνα ἀφιξόμενος  καὶ   τίς γενησόμενος; ὥσπερ ἂν εἰ
[344]   πρὸς λόγον τὸ μέν ἐμβεβλημένον  καὶ   τὸ ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ
[351]   λόγον δοκῇ εἶναι τὸ σκέμμα  καὶ   τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε
[340]   φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ εἶναι  καὶ   τὸ γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ
[336]   τὸ συνεῖναί τε ἀλλήλοις διαλεγομένους  καὶ   τὸ δημηγορεῖν. Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη,
[356]   ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά,  καὶ   τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ πόρρω
[340]   σοι δοκεῖ εἶναι τὸ γενέσθαι  καὶ   τὸ εἶναι, ἄλλο; Ἄλλο
[334]   κλῶνας ἐπιβάλλειν, πάντα ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ  καὶ   τὸ ἔλαιον τοῖς μὲν φυτοῖς
[352]   οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ ἀγαθὸν  καὶ   τὸ ἡδὺ ὡς φῄς, δέομαι
[358]   ἆρ´ οὐ καλαί {καὶ ὠφέλιμοι}  καὶ   τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε
[352]   μοι ἀποκαλύψας καὶ τὰ στήθη  καὶ   τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι
[325]   κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη  καὶ   τὸ ὅσιον εἶναι, καὶ συλλήβδην
[331]   γὰρ οὕτω σοι τὸ δίκαιον  καὶ   τὸ ὅσιον πρὸς ἄλληλα ἔχει,
[356]   τὰ λυπηρά, καὶ τὸ ἐγγὺς  καὶ   τὸ πόρρω στήσας ἐν τῷ
[331]   τῷ μέλανι ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν,  καὶ   τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ
[341]   δεινοῦ κακοῦ ὄντος. ἴσως οὖν  καὶ   τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι
[341]   μοι δοκεῖς οὐ μανθάνειν ὅτι  καὶ   τὸ χαλεπὸν" τοῦτο ἴσως οὐχ
[325]   μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον,  καὶ   τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ
[325]   μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν,  καὶ   τόδε μὲν ὅσιον, τόδε δὲ
[352]   Ἴθι δή μοι, Πρωταγόρα,  (καὶ   τόδε τῆς διανοίας ἀποκάλυψον· πῶς
[348]   ἐπιθεῖναι. (Λέγοντος οὖν ἐμοῦ ταῦτα  καὶ   τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει
[328]   νέοι γάρ. Πρωταγόρας μὲν τοσαῦτα  καὶ   τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ λόγου.
[324]   ἄλλος τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα.  καὶ   τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν
[329]   ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων, τάχ´ ἂν  καὶ   τοιούτους λόγους ἀκούσειεν Περικλέους
[321]   εἶναι τροφὴν ζῴων ἄλλων βοράν·  καὶ   τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς
[354]   θεραπείας τὰς διὰ καύσεών τε  καὶ   τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν
[333]   ἴσως καὶ ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα  καὶ   τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν
[312]   ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς τὸν ἰδιώτην  καὶ   τὸν ἐλεύθερον πρέπει. Πάνυ μὲν
[344]   τὸν δὲ κείμενον (οὔ, οὕτω  καὶ   τὸν εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος
[344]   δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ,  καὶ   τὸν κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν
[312]   τε ἐπιστήμων ἐστὶν σοφιστὴς  καὶ   τὸν μαθητὴν ποιεῖ; Μὰ Δί´,
[328]   δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ ταῦτα  καὶ   τὸν τρόπον τῆς πράξεως τοῦ
[357]   ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις κρατεῖν  καὶ   τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ δὲ
[310]   δ´ ἐγώ· ἔστι δὲ τί,  καὶ   τοῦ ἕνεκα τηνικάδε ἀφίκου; Πρωταγόρας,
[317]   ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ μωρία  καὶ   τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ δυσμενεστέρους
[348]   τοῦ τε Ἀλκιβιάδου ταῦτα λέγοντος  καὶ   τοῦ Καλλίου δεομένου καὶ τῶν
[329]   τὰ ἕτερα τῶν ἑτέρων, ἀλλήλων  καὶ   τοῦ ὅλου, ἀλλ´ μεγέθει
[343]   βραχυλογία τις Λακωνική· καὶ δὴ  καὶ   τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο τοῦτο
[317]   καὶ Πρόδικον καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν  καὶ   τοὺς μετ´ αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν
[317]   Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς κλίνης,  καὶ   τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ
[334]   δ´ ἐθέλοις ἐπὶ τοὺς πτόρθους  καὶ   τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν, πάντα
[313]   τούς τε φίλους ἂν παρεκάλεις  καὶ   τοὺς οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς·
[326]   μελοποιῶν, εἰς τὰ (κιθαρίσματα ἐντείνοντες,  καὶ   τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς
[345]   ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται·  καὶ   τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ αὐτὸ
[360]   καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ  καὶ   τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη, διαφθεροῦμεν
[315]   πλήθους τῶν καταλυόντων Καλλίας  καὶ   τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν.
[324]   οὐδαμοῦ. εἰ μὲν γὰρ ἔστιν,  καὶ   τοῦτό ἐστιν τὸ ἓν οὐ
[327]   ἦμεν ὁποῖός τις ἐδύνατο ἕκαστος,  καὶ   τοῦτο καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[330]   δ´ ὅς. Οὐκοῦν φατε  καὶ   τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν
[352]   πῶς ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην; πότερον  καὶ   τοῦτό σοι δοκεῖ ὥσπερ τοῖς
[311]   τὰ χρήματα; Μάλιστα. Εἰ οὖν  καὶ   τοῦτό τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς
[345]   αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε  καὶ   τοῦτο τοῦ ᾄσματος πρὸς τοῦτο
[338]   μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν  καὶ   τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ
[319]   ναύκληρος, πλούσιος πένης, γενναῖος ἀγεννής,  καὶ   τούτοις οὐδεὶς τοῦτο ἐπιπλήττει ὥσπερ
[311]   μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα χρήματα  καὶ   τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ δὲ
[320]   γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ  καὶ   τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως,
[324]   πρὸς τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων  καὶ   τούτου ἕνεκα, ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις
[343]   εἰς τοῦτο οὖν τὸ ῥῆμα  καὶ   τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι
[313]   δ´ ἄν τινες, ἄριστε,  καὶ   τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι
[351]   κακά, ἔστι δ´ ἔστι,  καὶ   τρίτον οὐδέτερα, οὔτε κακὰ
[325]   θᾶττον συνιῇ τις τὰ λεγόμενα,  καὶ   τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς
[323]   οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει τε  καὶ   τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ
[315]   τοῦτό τ´ ἦν τὸ μειράκιον,  καὶ   τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, τε
[334]   ταῖς δὲ τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν  καὶ   τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω δὲ
[341]   φησιν μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν  καὶ   τῷ θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε
[317]   βούλεσθαι αὐτὸν τῷ τε Προδίκῳ  καὶ   τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι καὶ καλλωπίσασθαι
[349]   ὡς τὰ τοῦ προσώπου μόρια  καὶ   τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν
[349]   χρυσοῦ μόρια ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις  καὶ   τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν,
[346]   ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος. ταῦτα δὴ  καὶ   τῷ Πιττακῷ λέγει ὅτι Ἐγώ,
[357]   ἄνθρωποι οὔ; Ἐδόκουν ἂν  καὶ   τῷ Πρωταγόρᾳ ὁμολογεῖν. Εἶεν,
[357]   ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ ἡδονῆς  καὶ   τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ
[339]   καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα  καὶ   τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς
[318]   ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων ἄπεισι γενόμενος  καὶ   τῶν ἄλλων ἡμερῶν ἑκάστης οὕτως
[328]   παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ ἀρετῆς  καὶ   τῶν ἄλλων πάντων· ἀλλὰ κἂν
[348]   λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου δεομένου  καὶ   τῶν ἄλλων σχεδόν τι τῶν
[319]   πάνυ καλὸς καὶ πλούσιος  καὶ   τῶν γενναίων, οὐδέν τι μᾶλλον
[315]   ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν δέ τινες  καὶ   τῶν ἐπιχωρίων ἐν τῷ χορῷ.
[317]   αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων  καὶ   τῶν κλινῶν κατεσκευάζομεν παρὰ τῷ
[347]   μηδὲ διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς  καὶ   τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν ὑπὸ
[315]   ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεώς τε  καὶ   τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν
[327]   τούτου, ὥσπερ νῦν τῶν δικαίων  καὶ   τῶν νομίμων οὐδεὶς φθονεῖ οὐδ´
[342]   μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν αὐτὸ  καὶ   τῶν νῦν εἰσὶν οἳ κατανενοήκασι
[315]   Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων Ἀνδροτίωνος  καὶ   τῶν ξένων πολῖταί τε αὐτοῦ
[320]   ἐκ γῆς καὶ πυρὸς μείξαντες  καὶ   τῶν ὅσα πυρὶ καὶ γῇ
[342]   τῶν νῦν εἰσὶν οἳ κατανενοήκασι  καὶ   τῶν πάλαι, ὅτι τὸ λακωνίζειν
[354]   γίγνονται καὶ εὐεξίαι τῶν σωμάτων  καὶ   τῶν πόλεων σωτηρίαι καὶ ἄλλων
[328]   ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι  καὶ   τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ
[338]   τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ  καὶ   ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα αὐτοῦ ἅπερ
[357]   νῦν δὲ ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε,  καὶ   ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ γὰρ
[331]   εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον·  καὶ   ὑπὲρ σοῦ δέ, εἴ με
[319]   μοι λέγειν τὴν πολιτικὴν τέχνην  καὶ   ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας.
[322]   τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας  καὶ   ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς καὶ τὰς
[321]   οἰκεία τε καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ·  καὶ   (ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ
[315]   βάθρων Ἐρυξίμαχός τε Ἀκουμενοῦ  καὶ   Φαῖδρος Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων
[334]   ἐστι, καὶ σιτία καὶ ποτὰ  καὶ   φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία, τὰ
[354]   διὰ καύσεών τε καὶ τομῶν  καὶ   φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι
[311]   ἐν νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ τε  καὶ   Φειδίᾳ; τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον
[356]   καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ  καὶ   φεύγειν καὶ μὴ πράττειν, τίς
[346]   λέγων τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι  καὶ   φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα δεῖ ἐν
[345]   Πιττακοῦ ῥήματι— πάντας δ´ ἐπαίνημι  καὶ   φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν
[315]   ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος,  καὶ   Φιλιππίδης Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος
[342]   μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται  καὶ   φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν,
[346]   δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ  καὶ   φιλῶ. σὲ οὖν, καὶ εἰ
[335]   ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ  καὶ   φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί
[358]   ἔφην ἐγώ, καλεῖτέ τι δέος  καὶ   φόβον; καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ;
[358]   μὲν καὶ Ἱππίᾳ δέος τε  καὶ   φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ
[337]   μὲν γὰρ ἔστιν μανθάνοντά τι  καὶ   φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ,
[327]   ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ  καὶ   Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν
[325]   ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ  καὶ   φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν
[338]   μὴ ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι  καὶ   χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις,
[324]   εἰκότως ἀποδέχονται οἱ σοὶ πολῖται  καὶ   χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ
[310]   τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν·  καὶ   χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε.
[315]   ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος Περικλέους,  καὶ   Χαρμίδης Γλαύκωνος, ἐκ δὲ
[316]   τοὺς δὲ αὖ τελετάς τε  καὶ   χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα
[346]   αὐτοῖς συμβῇ, ὥσπερ ἁσμένους ὁρᾶν  καὶ   ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ κατηγορεῖν τὴν
[325]   τῷ θανάτῳ χρημάτων τε δημεύσεις  καὶ   ὡς ἔπος εἰπεῖν συλλήβδην τῶν
[349]   ἀρετὴν καλόν τι φῂς εἶναι,  καὶ   ὡς καλοῦ ὄντος αὐτοῦ σὺ
[329]   τε καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ  καὶ   ὦτα, ὥσπερ τὰ τοῦ
[358]   καὶ ἡδέως, ἆρ´ οὐ καλαί  {καὶ   ὠφέλιμοι} καὶ τὸ καλὸν ἔργον
[358]   τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε  καὶ   ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ ἄρα, ἔφην
[332]   ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς τε  καὶ   ὠφελίμως, τότε σωφρονεῖν σοι δοκοῦσιν




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006