Pages |
[332] |
Οὐκ
ἔστιν.
Τί
δέ;
ἔστιν
|
τι |
ἀγαθόν;
Ἔστιν.
Τούτῳ
ἔστιν
τι |
[330] |
Εὐφήμει,
ὦ
ἄνθρωπε·
σχολῇ
μεντἄν
|
τι |
ἄλλο
ὅσιον
εἴη,
εἰ
μὴ |
[319] |
κέκτησαι,
εἴπερ
κέκτησαι·
οὐ
γάρ
|
τι |
ἄλλο
πρός
γε
σὲ
εἰρήσεται |
[354] |
τε
καὶ
ἀποτροπάς;
ἢ
ἔχετέ
|
τι |
ἄλλο
τέλος
(λέγειν,
εἰς
ὃ |
[338] |
λόγων
ἀποκρύψαντα
γῆν,
ἀλλὰ
μέσον
|
τι |
ἀμφοτέρους
τεμεῖν.
ὣς
οὖν
ποιήσετε, |
[351] |
τοῦτο
οὐκ
ἀγαθά,
μὴ
εἴ
|
τι |
ἀπ´
αὐτῶν
ἀποβήσεται
ἄλλο;
καὶ |
[353] |
ἂν
αὐτούς,
ὦ
Πρωταγόρα,
ἄλλο
|
τι |
ἀποκρίνασθαι
ἢ
ὅτι
οὐ
κατὰ |
[332] |
πράττεται,
ἰσχυρῶς
πράττεται,
καὶ
εἴ
|
τι |
ἀσθενείᾳ,
ἀσθενῶς;
Ἐδόκει.
Καὶ
εἴ |
[354] |
ἡδονῶν·
ἐπεὶ
εἰ
κατ´
ἄλλο
|
τι |
αὐτὸ
τὸ
χαίρειν
κακὸν
καλεῖτε |
[346] |
μὲν
οὖν
πονηρούς,
ὅταν
τοιοῦτόν
|
τι |
αὐτοῖς
συμβῇ,
ὥσπερ
ἁσμένους
ὁρᾶν |
[349] |
ἦν
δ´
ἐγώ,
τὸ
μέν
|
τι |
αὐτοῦ
αἰσχρόν,
τὸ
δέ
τι |
[330] |
ἔφην
ἐγώ,
κοινῇ
σκεψώμεθα
ποῖόν
|
τι |
αὐτῶν
ἐστιν
ἕκαστον.
πρῶτον
μὲν |
[317] |
πολύ
μοι
ἥδιστόν
ἐστιν,
εἴ
|
τι |
βούλεσθε,
περὶ
τούτων
ἁπάντων
ἐναντίον |
[348] |
οἴου
διαλέγεσθαί
μέ
σοι
ἄλλο
|
τι |
βουλόμενον
ἢ
ἃ
αὐτὸς
ἀπορῶ |
[353] |
τε
καὶ
Πρωταγόρας
φράσαι.
ἄλλο
|
τι
|
γάρ,
ὦ
ἄνθρωποι,
φατὲ
ὑμῖν |
[321] |
δὲ
ἐμηχανᾶτο
εὐλάβειαν
ἔχων
μή
|
τι |
γένος
ἀϊστωθείη·
ἐπειδὴ
δὲ
αὐτοῖς |
[336] |
οὐ
γὰρ
δύναμαι,
ἀλλ´
εἴ
|
τι
|
δέῃ
θεάσασθαι
ἐν
τῷ
αὐτῷ |
[319] |
ἐκκλησίαν,
ἐπειδὰν
μὲν
περὶ
οἰκοδομίας
|
τι |
δέῃ
πρᾶξαι
τὴν
πόλιν,
τοὺς |
[358] |
Τί
οὖν;
ἔφην
ἐγώ,
καλεῖτέ
|
τι |
δέος
καὶ
φόβον;
καὶ
ἆρα
|
[332] |
βραδυτῆτος,
(βραδέως;
Ἔφη.
Καὶ
εἴ
|
τι |
δὴ
ὡσαύτως
πράττεται,
ὑπὸ
τοῦ |
[317] |
συμφέρομαι·
ἡγοῦμαι
γὰρ
αὐτοὺς
οὔ
|
τι |
διαπράξασθαι
ὃ
ἐβουλήθησαν—
οὐ
γὰρ |
[331] |
μέντοι,
ἦ
δ´
ὅς,
προσέοικέν
|
τι |
δικαιοσύνη
ὁσιότητι·
καὶ
γὰρ
ὁτιοῦν |
[329] |
καὶ
πάντα
ταῦτα
ὡς
ἕν
|
τι |
εἴη
συλλήβδην,
ἀρετή·
ταῦτ´
οὖν |
[330] |
Οὐκοῦν
φατε
καὶ
τοῦτο
πρᾶγμά
|
τι |
εἶναι;
φαῖμεν
ἄν·
ἢ
οὔ; |
[352] |
ἡδὺ
ὡς
φῄς,
δέομαι
τοιοῦτόν
|
τι |
εἰπεῖν·
Ἴθι
δή
μοι,
ὦ |
[324] |
ὧδε
γὰρ
ἐννόησον·
πότερον
ἔστιν
|
τι
|
ἓν
ἢ
οὐκ
ἔστιν
οὗ |
[332] |
φωνῇ;
Ἔφη.
Τούτῳ
μὴ
ἔστιν
|
τι |
ἐναντίον
ἄλλο
πλὴν
τὸ
βαρύ; |
[332] |
τι
καλόν;
Συνεχώρει.
Τούτῳ
ἔστιν
|
τι |
ἐναντίον
πλὴν
τὸ
αἰσχρόν;
Οὐκ |
[332] |
τι
ἀγαθόν;
Ἔστιν.
Τούτῳ
ἔστιν
|
τι |
ἐναντίον
πλὴν
τὸ
κακόν;
Οὐκ |
[332] |
τοῦ
αὐτοῦ
πράττεται,
καὶ
εἴ
|
τι |
ἐναντίως,
ὑπὸ
τοῦ
ἐναντίου;
Συνέφη. |
[328] |
πρὸς
αὐτὸν
ἔβλεπον
ὡς
ἐροῦντά
|
τι, |
ἐπιθυμῶν
ἀκούειν·
ἐπεὶ
δὲ
δὴ |
[315] |
Κεραμέων
καὶ
μετὰ
Παυσανίου
νέον
|
τι |
ἔτι
μειράκιον,
ὡς
μὲν
ἐγᾦμαι |
[327] |
εἴχομεν
ἀλλήλους
διδάσκειν,
οἴει
ἄν
|
τι, |
ἔφη,
μᾶλλον,
ὦ
Σώκρατες,
τῶν |
[331] |
δίκαιον
καλεῖν,
οὐδὲ
τὰ
ἀνόμοιόν
|
τι |
ἔχοντα
ἀνόμοια,
κἂν
πάνυ
σμικρὸν |
[331] |
ἀλλήλοις.
ἀλλ´
οὐχὶ
τὰ
ὅμοιόν
|
τι |
ἔχοντα
ὅμοια
δίκαιον
καλεῖν,
οὐδὲ |
[337] |
τῇ
διανοίᾳ,
ἥδεσθαι
δὲ
ἐσθίοντά
|
τι |
ἢ
ἄλλο
ἡδὺ
πάσχοντα
αὐτῷ |
[357] |
δὲ
διὰ
τὸ
οἴεσθαι
ἄλλο
|
τι |
ἢ
ἀμαθίαν
εἶναι
οὔτε
αὐτοὶ |
[360] |
αἰσχρὰ
καὶ
κακὰ
δι´
ἄλλο
|
τι |
ἢ
δι´
ἄγνοιαν
καὶ
ἀμαθίαν; |
[355] |
τῶν
ἀγαθῶν;
ἢ
κατ´
ἄλλο
|
τι |
ἢ
ὅταν
τὰ
μὲν
μείζω, |
[354] |
δὲ
ἀγαθά
ἐστι
δι´
ἄλλο
|
τι |
ἢ
ὅτι
εἰς
ἡδονὰς
ἀποτελευτᾷ |
[358] |
ἀμαθία,
οὐδὲ
κρείττω
ἑαυτοῦ
ἄλλο
|
τι |
ἢ
σοφία.
Συνεδόκει
πᾶσιν.
Τί |
[355] |
ἡδονήν,
ἢ
τὸ
κακὸν
ἄλλο
|
τι |
ἢ
τὴν
ἀνίαν·
ἢ
ἀρκεῖ |
[312] |
εἶπεν
ἐρυθριάσας—
ἤδη
γὰρ
ὑπέφαινέν
|
τι
|
ἡμέρας,
ὥστε
καταφανῆ
αὐτὸν
γενέσθαι— |
[353] |
(Οἶμαι,
ἦν
δ´
ἐγώ,
εἶναί
|
τι |
ἡμῖν
τοῦτο
πρὸς
τὸ
ἐξευρεῖν
|
[361] |
ἀρετή.
εἰ
μὲν
γὰρ
ἄλλο
|
τι |
ἦν
ἢ
ἐπιστήμη
ἡ
ἀρετή, |
[332] |
σωφρόνως
σωφροσύνῃ;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
εἴ
|
τι |
ἰσχύϊ
πράττεται,
ἰσχυρῶς
πράττεται,
καὶ |
[325] |
μετὰ
τούτου
πάντ´
ἄνδρα,
ἐάν
|
τι |
καὶ
ἄλλο
βούληται
μανθάνειν
ἢ |
[349] |
ἀνδρείους
θαρραλέους
λέγεις
ἢ
ἄλλο
|
τι; |
Καὶ
ἴτας
γε,
ἔφη,
ἐφ´ |
[337] |
εὐφραίνεσθαι
μὲν
γὰρ
ἔστιν
μανθάνοντά
|
τι
|
καὶ
φρονήσεως
μεταλαμβάνοντα
αὐτῇ
τῇ |
[332] |
ἄλλο
ὧν
ἔλεγες
ἐπισκεψώμεθα.
ἀφροσύνην
|
τι |
καλεῖς;
Ἔφη.
Τούτῳ
τῷ
πράγματι |
[349] |
τι
αὐτοῦ
αἰσχρόν,
τὸ
δέ
|
τι |
καλόν,
ἢ
ὅλον
καλόν;
Ὅλον
|
[332] |
δή,
ἦν
δ´
ἐγώ,
ἔστιν
|
τι |
καλόν;
Συνεχώρει.
Τούτῳ
ἔστιν
τι |
[310] |
τὴν
συνουσίαν,
εἰ
μή
σέ
|
τι |
κωλύει,
καθεζόμενος
ἐνταυθί,
ἐξαναστήσας
τὸν |
[319] |
πλούσιος
καὶ
τῶν
γενναίων,
οὐδέν
|
τι |
μᾶλλον
ἀποδέχονται,
ἀλλὰ
καταγελῶσι
καὶ |
[332] |
μετὰ
τάχους,
ταχέως,
καὶ
εἴ
|
τι |
μετὰ
βραδυτῆτος,
(βραδέως;
Ἔφη.
Καὶ |
[332] |
ἀσθενείᾳ,
ἀσθενῶς;
Ἐδόκει.
Καὶ
εἴ
|
τι |
μετὰ
τάχους,
ταχέως,
καὶ
εἴ |
[310] |
αὐτοῦ,
Ἱπποκράτης,
ἔφην,
οὗτος·
μή
|
τι |
νεώτερον
ἀγγέλλεις;
Οὐδέν
γ´,
ἦ |
[341] |
ἢ
κακὸν
ὑπολαμβάνουσι
ἢ
ἄλλο
|
τι
|
ὃ
σὺ
οὐ
μανθάνεις·
ἐρώμεθα |
[345] |
κακὰ
ποιοῦσιν.
ἐγὼ
γὰρ
σχεδόν
|
τι |
οἶμαι
τοῦτο,
ὅτι
οὐδεὶς
τῶν
|
[332] |
Οὐκ
ἔστιν.
Τί
δέ;
ἔστιν
|
τι |
ὀξὺ
ἐν
φωνῇ;
Ἔφη.
Τούτῳ |
[346] |
καὶ
ἐπαινεῖν
ἀναγκάζεσθαι,
καὶ
ἄν
|
τι
|
ὀργισθῶσιν
τοῖς
γονεῦσιν
ἢ
πατρίδι |
[350] |
διότι
ἐπίστανται
ἢ
δι´
ἄλλο
|
τι; |
Ὅτι
ἐπίστανται.
Τίνες
δὲ
ἀπὸ |
[352] |
τοῖς
πολλοῖς
περὶ
ἐπιστήμης
τοιοῦτόν
|
τι, |
οὐκ
ἰσχυρὸν
οὐδ´
ἡγεμονικὸν
οὐδ´ |
[358] |
Καὶ
τοῦτο
πᾶσι
συνεδόκει.
Ἄλλο
|
τι |
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
ἐπί
γε |
[354] |
δοκοῦσιν,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Ἄλλο
|
τι |
οὖν
πάλιν
καὶ
περὶ
αὐτοῦ |
[352] |
ἆρ´
οὖν
καὶ
σοὶ
τοιοῦτόν
|
τι |
περὶ
αὐτῆς
δοκεῖ,
ἢ
καλόν |
[319] |
εἶναι,
οὕτω
διαπράττονται·
ἐπειδὰν
δέ
|
τι |
περὶ
τῶν
τῆς
(πόλεως
διοικήσεως |
[352] |
ἐπισκέψωμαι
σαφέστερον,
καὶ
ἐγὼ
τοιοῦτόν
|
τι |
ποθῶ
πρὸς
τὴν
σκέψιν·
θεασάμενος |
[341] |
ὦ
Πρωταγόρα,
Προδίκου
τοῦδε.
(ἔχεις
|
τι |
πρὸς
ταῦτα
λέγειν;
Καὶ
ὁ |
[331] |
πρὸς
ἄλληλα
ἔχει,
ὥστε
ὅμοιόν
|
τι |
σμικρὸν
ἔχειν
ἀλλήλοις;
~Οὐ
πάνυ, |
[321] |
ἅτε
δὴ
οὖν
οὐ
πάνυ
|
τι |
σοφὸς
ὢν
ὁ
Ἐπιμηθεὺς
ἔλαθεν |
[333] |
δικαιοσύνη
καὶ
ἡ
ὁσιότης
σχεδόν
|
τι |
ταὐτὸν
ὄν.
Ἴθι
δή,
ἦν |
[354] |
παρασκευάζῃ;
ἐπεὶ
εἰ
πρὸς
ἄλλο
|
τι |
τέλος
ἀποβλέπετε,
ὅταν
καλῆτε
αὐτὸ |
[354] |
κακὸν
καλεῖτε
καὶ
εἰς
ἄλλο
|
τι |
τέλος
ἀποβλέψαντες,
ἔχοιτε
ἂν
καὶ
|
[312] |
καταφανῆ
αὐτὸν
γενέσθαι—
Εἰ
μέν
|
τι |
τοῖς
ἔμπροσθεν
ἔοικεν,
δῆλον
ὅτι |
[348] |
διασκέψασθαι.
ἡγοῦμαι
γὰρ
πάνυ
λέγειν
|
τι |
τὸν
Ὅμηρον
τὸ—
(σύν
τε |
[352] |
ἐπιστήμην
αὐτοῦ
ἄρχειν
ἀλλ´
ἄλλο
|
τι, |
τοτὲ
μὲν
θυμόν,
τοτὲ
δὲ |
[358] |
τὸ
ἥττω
εἶναι
αὑτοῦ
ἄλλο
|
τι |
τοῦτ´
ἐστὶν
ἢ
ἀμαθία,
οὐδὲ
|
[353] |
πολλὰ
παρασκευάζει;
ἢ
κἂν
εἴ
|
τι |
τούτων
εἰς
τὸ
ὕστερον
μηδὲν |
[323] |
ἀσθενεῖς
τίς
οὕτως
ἀνόητος
ὥστε
|
τι |
τούτων
ἐπιχειρεῖν
ποιεῖν;
ταῦτα
μὲν |
[361] |
ὥρα
ἤδη
καὶ
ἐπ´
ἄλλο
|
τι |
τρέπεσθαι.
~(Ἀλλ´,
ἦν
δ´
ἐγώ, |
[348] |
δεομένου
καὶ
τῶν
ἄλλων
σχεδόν
|
τι |
τῶν
παρόντων,
μόγις
προυτράπετο
εἰς
|
[329] |
ἐάν
τις
καὶ
σμικρὸν
ἐπερωτήσῃ
|
τι |
τῶν
ῥηθέντων,
ὥσπερ
τὰ
χαλκία |
[346] |
ἀλλόκοτον
ἢ
πατρίδα
ἢ
ἄλλο
|
τι |
τῶν
τοιούτων.
τοὺς
μὲν
οὖν |
[352] |
πρὸς
ὑγίειαν
ἢ
πρὸς
ἄλλο
|
τι |
τῶν
τοῦ
σώματος
ἔργων,
ἰδὼν |
[355] |
ἔξεστιν,
~(εἴ
πῃ
ἔχετε
ἄλλο
|
τι |
φάναι
εἶναι
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ |
[349] |
Φέρε
δή,
τὴν
ἀρετὴν
καλόν
|
τι |
φῂς
εἶναι,
καὶ
ὡς
καλοῦ |
[329] |
εἰπεῖν·
εἰ
δὲ
ἐπανέροιτό
τινά
|
τι, |
ὥσπερ
βιβλία
οὐδὲν
ἔχουσιν
οὔτε |