Pages |
[358] |
γὰρ
δέδοικεν,
ὡμολόγηται
ἡγεῖσθαι
κακὰ
|
εἶναι· |
ἃ
δὲ
ἡγεῖται
κακά,
οὐδένα |
[355] |
μὴ
ἔχετε
μηδὲν
ἄλλο
φάναι
|
εἶναι |
ἀγαθὸν
ἢ
κακὸν
ὃ
μὴ |
[315] |
καλός.
ἔδοξα
ἀκοῦσαι
ὄνομα
αὐτῷ
|
εἶναι |
Ἀγάθωνα,
καὶ
οὐκ
ἂν
θαυμάζοιμι
|
[336] |
δοκεῖ
μοι
μάλα
πρὸς
(Πρωταγόρου
|
εἶναι, |
Ἀλκιβιάδης
δὲ
ἀεὶ
φιλόνικός
ἐστι |
[344] |
οὐκ
ἀληθῆ
λέγεις·
οὐ
γὰρ
|
εἶναι |
ἀλλὰ
γενέσθαι
μέν
ἐστιν
ἄνδρα |
[349] |
σὺ
οὐκ
ὀνόματα
ἐπὶ
ἑνὶ
|
εἶναι, |
ἀλλὰ
(ἕκαστον
ἰδίῳ
πράγματι
τῶν |
[345] |
ποιῇ
ἑκών,
τούτων
φησὶν
ἐπαινέτης
|
εἶναι, |
ἀλλὰ
περὶ
ἑαυτοῦ
λέγει
τοῦτο |
[335] |
ἐπεὶ
ἐβουλόμην
ἂν
οἷός
τ´
|
εἶναι. |
ἀλλὰ
σὲ
ἐχρῆν
ἡμῖν
συγχωρεῖν
|
[331] |
μοι
δοκεῖ
ἐν
αὐτῷ
διάφορον
|
εἶναι. |
ἀλλὰ
τί
τοῦτο
διαφέρει;
ἔφη· |
[331] |
καὶ
τἆλλα
ἃ
δοκεῖ
ἐναντιώτατα
|
εἶναι |
ἀλλήλοις·
καὶ
ἃ
τότε
ἔφαμεν |
[357] |
τοῦτ´
ἐστὶν
τὸ
ἡδονῆς
ἥττω
|
εἶναι, |
ἀμαθία
ἡ
μεγίστη,
ἧς
Πρωταγόρας |
[337] |
τοιοῖσδε
λόγοις
παραγιγνομένους
κοινοὺς
μὲν
|
εἶναι |
ἀμφοῖν
τοῖν
διαλεγομένοιν
ἀκροατάς,
ἴσους |
[344] |
οὐκ
ἐγχωρεῖ
γενέσθαι,
ἀλλ´
ἀεὶ
|
εἶναι |
ἀνάγκη.
ὥστε
τὸν
μὲν
εὐμήχανον |
[339] |
μὲν
πρῶτον
αὐτὸς
ὑπέθετο
χαλεπὸν
|
εἶναι |
ἄνδρα
ἀγαθὸν
γενέσθαι
ἀλαθείᾳ,
ὀλίγον |
[344] |
(ἐν
ταύτῃ
τῇ
ἕξει
καὶ
|
εἶναι |
ἄνδρα
ἀγαθόν,
ὡς
σὺ
λέγεις, |
[325] |
καὶ
συλλήβδην
ἓν
αὐτὸ
προσαγορεύω
|
εἶναι |
ἀνδρὸς
ἀρετήν—
εἰ
τοῦτ´
ἐστὶν |
[328] |
τῷ
ἔμπροσθεν
χρόνῳ
ἡγούμην
οὐκ
|
εἶναι |
ἀνθρωπίνην
ἐπιμέλειαν
ᾗ
ἀγαθοὶ
οἱ |
[361] |
γὰρ
οὔτε
(τἆλλα
οἶμαι
κακὸς
|
εἶναι |
ἄνθρωπος,
φθονερός
τε
ἥκιστ´
ἀνθρώπων, |
[351] |
τὴν
νῦν
ἀπόκρισιν
ἐμοὶ
ἀσφαλέστερον
|
εἶναι |
ἀποκρίνασθαι,
ἀλλὰ
καὶ
πρὸς
πάντα |
[335] |
καὶ
ὅτι
οὐκ
ἐθελήσοι
ἑκὼν
|
εἶναι
|
ἀποκρινόμενος
διαλέγεσθαι—
ἡγησάμενος
οὐκέτι
ἐμὸν |
[354] |
οἱ
λέγοντες
αὖ
ἀγαθὰ
ἀνιαρὰ
|
εἶναι, |
ἆρα
οὐ
τὰ
τοιάδε
λέγετε, |
[324] |
τοιαύτην
διάνοιαν
ἔχων
διανοεῖται
παιδευτὴν
|
εἶναι |
ἀρετήν·
ἀποτροπῆς
γοῦν
ἕνεκα
κολάζει. |
[320] |
ταῦτα
ἀποβλέπων
οὐχ
ἡγοῦμαι
διδακτὸν
|
εἶναι |
ἀρετήν·
ἐπειδὴ
δέ
σου
ἀκούω |
[324] |
οἵ
γε
ἄνθρωποι
ἡγοῦνται
παρασκευαστὸν
|
εἶναι |
ἀρετήν.
οὐδεὶς
γὰρ
κολάζει
τοὺς |
[349] |
ἐπικεῖσθαι,
πάντα
δὲ
ταῦτα
μόρια
|
εἶναι |
ἀρετῆς,
οὐχ
ὡς
τὰ
τοῦ |
[358] |
τὰ
βελτίω·
οὐδὲ
τὸ
ἥττω
|
εἶναι |
αὑτοῦ
ἄλλο
τι
τοῦτ´
ἐστὶν |
[323] |
καί
φασιν
πάντας
δεῖν
φάναι
|
εἶναι |
δικαίους,
ἐάντε
ὦσιν
ἐάντε
μή, |
[351] |
ἰσχυροὺς
δυνατούς·
~(οὐ
γὰρ
ταὐτὸν
|
εἶναι |
δύναμίν
τε
καὶ
ἰσχύν,
ἀλλὰ |
[319] |
ἡγοῦνται
μαθητά
τε
καὶ
διδακτὰ
|
εἶναι· |
ἐὰν
δέ
τις
ἄλλος
ἐπιχειρῇ |
[359] |
οὐδεὶς
ἔρχεται,
ἐπειδὴ
τὸ
ἥττω
|
εἶναι |
ἑαυτοῦ
ηὑρέθη
ἀμαθία
οὖσα.
Ὡμολόγει. |
[317] |
πρὸς
τοῖς
ἄλλοις
καὶ
πανοῦργον
|
εἶναι. |
ἐγὼ
οὖν
τούτων
τὴν
ἐναντίαν |
[358] |
φύσει,
ἐπὶ
ἃ
οἴεται
κακὰ
|
εἶναι |
ἐθέλειν
ἰέναι
ἀντὶ
τῶν
ἀγαθῶν· |
[327] |
μὴ
οἷόν
τ´
ἦν
πόλιν
|
εἶναι
|
εἰ
μὴ
πάντες
αὐληταὶ
ἦμεν |
[357] |
καὶ
τί
ὑμεῖς
αὐτό
φατε
|
εἶναι; |
εἴπατε
(ἡμῖν.
εἰ
μὲν
οὖν |
[353] |
καὶ
τί
ὑμεῖς
αὐτό
φατε
|
εἶναι; |
εἴπατον
ἡμῖν.
Τί
δέ,
ὦ |
[336] |
ὅτι
παίζει
καί
φησιν
ἐπιλήσμων
|
εἶναι. |
ἐμοὶ
μὲν
οὖν
δοκεῖ
ἐπιεικέστερα |
[323] |
πως
μετέχειν
αὐτῆς,
ἢ
μὴ
|
εἶναι |
ἐν
ἀνθρώποις.
Ὅτι
μὲν
οὖν |
[324] |
πολίτας
μετέχειν,
(εἴπερ
μέλλει
πόλις
|
εἶναι; |
ἐν
τούτῳ
γὰρ
αὕτη
λύεται |
[310] |
λίαν
πόρρω
ἔδοξε
τῶν
νυκτῶν
|
εἶναι· |
ἐπειδὴ
(δὲ
τάχιστά
με
ἐκ |
[345] |
ᾧ
πρῶτον
μὲν
ὑπάρχει
ἰατρῷ
|
εἶναι, |
ἔπειτα
ἀγαθῷ
ἰατρῷ—
οὗτος
γὰρ |
[354] |
ὑμεῖς
καλεῖτε
τῶν
ἡδονῶν
ἥττω
|
εἶναι· |
ἔπειτα
ἐν
τούτῳ
εἰσὶν
πᾶσαι |
[333] |
τὸν
γὰρ
λόγον
ᾐτιᾶτο
δυσχερῆ
|
εἶναι— |
ἔπειτα
μέντοι
συνεχώρησεν
ἀποκρίνεσθαι.
Ἴθι |
[339] |
μέρος
εἶναι
περὶ
ἐπῶν
(δεινὸν
|
εἶναι· |
ἔστιν
δὲ
τοῦτο
τὰ
ὑπὸ |
[311] |
γε,
ὦ
Σώκρατες,
τὸν
ἄνδρα
|
εἶναι, |
ἔφη.
Ὡς
σοφιστῇ
ἄρα
ἐρχόμεθα |
[358] |
εἰδὼς
οὔτε
οἰόμενος
ἄλλα
βελτίω
|
εἶναι |
ἢ
(ἃ
ποιεῖ,
καὶ
δυνατά, |
[323] |
ἐάν
τις
φῇ
ἀγαθὸς
αὐλητὴς
|
εἶναι, |
ἢ
ἄλλην
ἡντινοῦν
τέχνην
ἣν |
[340] |
εἶναι
τὸ
γενέσθαι
καὶ
τὸ
|
εἶναι, |
ἢ
ἄλλο;
Ἄλλο
νὴ
Δί´, |
[333] |
τὸ
ἓν
ἑνὶ
μόνον
ἐναντίον
|
εἶναι, |
ἢ
ἐκεῖνον
ἐν
ᾧ
ἐλέγετο |
[359] |
ἐπὶ
τὰ
δεινά,
ἡγουμένους
δεινὰ
|
εἶναι, |
ἢ
ἐπὶ
τὰ
μή;
Ἀλλὰ
|
[330] |
φατε
τοιοῦτον
πεφυκέναι
οἷον
ἀνόσιον
|
εἶναι |
ἢ
οἷον
ὅσιον;
ἀγανακτήσαιμ´
ἂν |
[352] |
αὐτῆς
δοκεῖ,
ἢ
καλόν
τε
|
εἶναι |
ἡ
ἐπιστήμη
καὶ
οἷον
ἄρχειν |
[312] |
μοι
δοκεῖ,
ἔφη,
τοιαύτη
μᾶλλον
|
εἶναι |
ἡ
παρὰ
Πρωταγόρου
μάθησις.
Οἶσθα |
[351] |
οὕτω
δὲ
κἀκεῖ
οὐ
ταὐτὸν
|
εἶναι |
θάρσος
τε
καὶ
ἀνδρείαν·
ὥστε |
[342] |
ἀλλ´
ἐξαρνοῦνται
καὶ
σχηματίζονται
ἀμαθεῖς
|
εἶναι, |
ἵνα
μὴ
κατάδηλοι
ὦσιν
ὅτι |
[317] |
τὸ
ὁμολογεῖν
μᾶλλον
ἢ
ἔξαρνον
|
εἶναι· |
καὶ
ἄλλας
πρὸς
ταύτῃ
ἔσκεμμαι, |
[333] |
ἀρετῆς,
καὶ
πρὸς
τῷ
ἕτερον
|
εἶναι |
καὶ
ἀνόμοια
καὶ
αὐτὰ
καὶ
|
[327] |
καὶ
ἀνθρώποις
τεθραμμένων,
δίκαιον
αὐτὸν
|
εἶναι
|
καὶ
δημιουργὸν
τούτου
τοῦ
πράγματος, |
[328] |
ὧν
δὴ
ἐγὼ
οἶμαι
εἷς
|
εἶναι, |
καὶ
διαφερόντως
ἂν
τῶν
ἄλλων |
[324] |
Ἀθηναῖοί
εἰσι
τῶν
ἡγουμένων
παρασκευαστὸν
|
εἶναι |
καὶ
διδακτὸν
ἀρετήν.
ὡς
μὲν |
[329] |
τόδε.
τὴν
ἀρετὴν
φῂς
διδακτὸν
|
εἶναι, |
καὶ
ἐγὼ
εἴπερ
ἄλλῳ
τῳ |
[336] |
τοῦ
δὲ
διαλέγεσθαι
(οἷός
τ´
|
εἶναι |
καὶ
ἐπίστασθαι
λόγον
τε
δοῦναι |
[322] |
διὰ
τὸ
πανταχῇ
αὐτῶν
ἀσθενέστεροι
|
εἶναι, |
καὶ
ἡ
δημιουργικὴ
τέχνη
αὐτοῖς |
[316] |
πάσσοφος
γάρ
μοι
δοκεῖ
ἁνὴρ
|
~(εἶναι |
καὶ
θεῖος—
ἀλλὰ
διὰ
τὴν |
[350] |
τοὺς
ἀνδρείους;
οὐχὶ
τοὺς
θαρραλέους
|
εἶναι; |
Καὶ
νῦν
γ´,
ἔφη.
(Οὐκοῦν |
[338] |
ἐπιστατήσετε.
Ἐδόκει
πᾶσιν
οὕτω
ποιητέον
|
εἶναι· |
καὶ
ὁ
Πρωταγόρας
πάνυ
μὲν |
[317] |
ἐλήλυθα,
καὶ
ὁμολογῶ
τε
σοφιστὴς
|
εἶναι |
καὶ
παιδεύειν
ἀνθρώπους,
καὶ
εὐλάβειαν |
[357] |
ἧς
Πρωταγόρας
ὅδε
φησὶν
ἰατρὸς
|
εἶναι |
καὶ
Πρόδικος
καὶ
Ἱππίας·
ὑμεῖς |
[325] |
καὶ
σωφροσύνη
καὶ
τὸ
ὅσιον
|
εἶναι, |
καὶ
συλλήβδην
ἓν
αὐτὸ
προσαγορεύω |
[331] |
συγχωρῆσαι
τήν
τε
δικαιοσύνην
ὅσιον
|
εἶναι |
καὶ
τὴν
ὁσιότητα
δίκαιον,
ἀλλά |
[331] |
ἂν
καὶ
τὴν
δικαιοσύνην
ὅσιον
|
εἶναι |
καὶ
τὴν
ὁσιότητα
δίκαιον·
καὶ |
[340] |
ὥς
φησιν
Πρόδικος
ὅδε,
τὸ
|
εἶναι |
καὶ
τὸ
γενέσθαι.
εἰ
δὲ |
[349] |
τὴν
ἀρετὴν
καλόν
τι
φῂς
|
εἶναι, |
καὶ
ὡς
καλοῦ
ὄντος
αὐτοῦ |
[317] |
πάσχειν
διὰ
(τὸ
ὁμολογεῖν
σοφιστὴς
|
εἶναι. |
καίτοι
πολλά
γε
ἔτη
ἤδη |
[354] |
κακόν;
Συνεδόκει.
Τοῦτ´
ἄρα
ἡγεῖσθ´
|
εἶναι |
κακόν,
τὴν
λύπην,
καὶ
ἀγαθὸν |
[319] |
ὃν
ἐκεῖνοι
μὴ
οἴονται
δημιουργὸν
|
εἶναι, |
κἂν
πάνυ
καλὸς
ᾖ
καὶ |
[357] |
ἡμεῖς
ἀλλήλοις
ὡμολογοῦμεν
ἐπιστήμης
μηδὲν
|
εἶναι
|
κρεῖττον,
ἀλλὰ
τοῦτο
ἀεὶ
κρατεῖν, |
[310] |
ἄνδρα
ἐπαινοῦσιν
καί
φασιν
σοφώτατον
|
εἶναι |
λέγειν·
ἀλλὰ
τί
οὐ
βαδίζομεν |
[333] |
εὖ.
Λέγεις
οὖν
ἀγαθὰ
ἄττα
|
εἶναι; |
Λέγω.
Ἆρ´
οὖν,
ἦν
δ´ |
[345] |
ᾄσματος
πρὸς
τοῦτο
τείνει,
(ὅτι
|
εἶναι |
μὲν
ἄνδρα
ἀγαθὸν
οὐχ
οἷόν |
[351] |
συμβαίνει
τοὺς
μὲν
ἀνδρείους
θαρραλέους
|
εἶναι, |
μὴ
μέντοι
τούς
γε
θαρραλέους |
[319] |
γὰρ
ὅτι
οὐχ
ἡγοῦνται
διδακτὸν
|
εἶναι. |
μὴ
τοίνυν
ὅτι
τὸ
κοινὸν |
[319] |
δὲ
αὐτὸ
ἡγοῦμαι
οὐ
διδακτὸν
|
εἶναι |
μηδ´
ὑπ´
ἀνθρώπων
παρασκευαστὸν
ἀνθρώποις, |
[320] |
Δοκεῖ
τοίνυν
μοι,
ἔφη,
χαριέστερον
|
εἶναι |
μῦθον
ὑμῖν
λέγειν.
Ἦν
γάρ |
[353] |
ἡμᾶς·
Τί
οὖν
φατε
τοῦτο
|
εἶναι, |
ὃ
ἡμεῖς
ἥττω
εἶναι
τῶν |
[319] |
οἱ
ἄλλοι
Ἕλληνες,
φημὶ
σοφοὺς
|
εἶναι. |
ὁρῶ
οὖν,
ὅταν
συλλεγῶμεν
εἰς |
[354] |
τὸ
χαίρειν
τότε
λέγετε
κακὸν
|
εἶναι, |
ὅταν
μειζόνων
ἡδονῶν
ἀποστερῇ
ἢ |
[317] |
δὲ
τούτοις
(ἅπασιν
κατὰ
τοῦτο
|
εἶναι |
οὐ
συμφέρομαι·
ἡγοῦμαι
γὰρ
αὐτοὺς |
[323] |
δὲ
αὐτὴν
οὐ
φύσει
ἡγοῦνται
|
εἶναι |
οὐδ´
ἀπὸ
τοῦ
αὐτομάτου,
ἀλλὰ |
[358] |
οὐδὲ
ἐπὶ
ἃ
οἴεται
κακὰ
|
εἶναι, |
οὐδ´
(ἔστι
τοῦτο,
ὡς
ἔοικεν, |
[352] |
ἰσχυρὸν
οὐδ´
ἡγεμονικὸν
οὐδ´
ἀρχικὸν
|
εἶναι· |
οὐδὲ
ὡς
περὶ
τοιούτου
αὐτοῦ |
[359] |
ἐπὶ
μὲν
ἃ
δεινὰ
ἡγεῖται
|
εἶναι |
οὐδεὶς
ἔρχεται,
ἐπειδὴ
τὸ
ἥττω |
[347] |
οἷοίπερ
ἡμῶν
οἱ
πολλοί
φασιν
|
εἶναι, |
οὐδὲν
δέονται
ἀλλοτρίας
φωνῆς
οὐδὲ |
[327] |
~(τῆς
ἀρετῆς,
εἰ
μέλλει
πόλις
|
εἶναι, |
οὐδένα
δεῖ
ἰδιωτεύειν.
εἰ
γὰρ |
[357] |
οἴεσθαι
ἄλλο
τι
ἢ
ἀμαθίαν
|
εἶναι
|
οὔτε
αὐτοὶ
οὔτε
τοὺς
ὑμετέρους |
[360] |
τῶν
ὡμολογημένων
ἀδύνατόν
μοι
δοκεῖ
|
εἶναι. |
Οὔτοι,
ἦν
δ´
ἐγώ,
ἄλλου |
[319] |
οὖν
ὧν
οἴονται
ἐν
τέχνῃ
|
εἶναι, |
οὕτω
διαπράττονται·
ἐπειδὰν
δέ
τι |
[330] |
φάναι
τὰ
τῆς
ἀρετῆς
μόρια
|
εἶναι |
οὕτως
ἔχοντα
πρὸς
ἄλληλα,
ὡς |
[341] |
ἡ
Προδίκου
σοφία
θεία
τις
|
εἶναι |
πάλαι,
ἤτοι
ἀπὸ
Σιμωνίδου
ἀρξαμένη, |
[316] |
τὴν
σοφιστικὴν
τέχνην
φημὶ
μὲν
|
εἶναι |
παλαιάν,
τοὺς
δὲ
μεταχειριζομένους
αὐτὴν |
[335] |
διαλέγεσθαι—
ἡγησάμενος
οὐκέτι
ἐμὸν
ἔργον
|
εἶναι |
παρεῖναι
ἐν
ταῖς
συνουσίαις,
Ἀλλά |
[339] |
ἐγὼ
ἀνδοὶ
παιδείας
~μέγιστον
μέρος
|
εἶναι |
περὶ
ἐπῶν
(δεινὸν
εἶναι·
ἔστιν |
[333] |
ἑνὶ
(μὲν
ἓν
μόνον
ἐναντίον
|
εἶναι, |
πλείοσιν
δὲ
μή,
τῇ
δὲ |
[332] |
ὡμολογήκαμεν
ἓν
ἑνὶ
μόνον
ἐναντίον
|
εἶναι, |
πλείω
δὲ
μή;
Ὡμολογήκαμεν.
Τὸ |
[323] |
μετέχειν
τῆς
ἀρετῆς
ἢ
μὴ
|
εἶναι |
πόλεις.
αὕτη,
ὦ
Σώκρατες,
τούτου |
[317] |
μὴ
δύνασθαι
ἀποδρᾶναι,
ἀλλὰ
καταφανῆ
|
εἶναι, |
πολλὴ
μωρία
καὶ
τοῦ
ἐπιχειρήματος, |
[353] |
Πονηρὰ
δὲ
αὐτὰ
πῇ
φατε
|
εἶναι; |
(πότερον
ὅτι
τὴν
ἡδονὴν
ταύτην |
[331] |
ἄρα
ἐστὶν
ὁσιότης
οἷον
δίκαιον
|
εἶναι |
πρᾶγμα,
οὐδὲ
δικαιοσύνη
οἷον
ὅσιον |
[341] |
ἐγὼ
ἔμπειρος
διὰ
τὸ
μαθητὴς
|
εἶναι |
Προδίκου
τουτουΐ·
καὶ
νῦν
μοι |
[338] |
ἐὰν
οὖν
μὴ
δοκῇ
πρόθυμος
|
εἶναι
|
πρὸς
αὐτὸ
τὸ
ἐρωτώμενον
ἀποκρίνεσθαι, |
[309] |
νῦν,
εἴ
σοι
δοκεῖ
σοφώτατος
|
εἶναι |
Πρωταγόρας.
(ΕΤ.
Ὢ
τί
λέγεις; |
[315] |
μηδέποτε
ἐμποδὼν
ἐν
τῷ
πρόσθεν
|
εἶναι |
Πρωταγόρου,
ἀλλ´
ἐπειδὴ
αὐτὸς
ἀναστρέφοι |
[342] |
εἰδότες
ὅτι
τοιαῦτα
οἷόν
τ´
|
εἶναι |
ῥήματα
φθέγγεσθαι
~(τελέως
πεπαιδευμένου
ἐστὶν |
[319] |
ὦ
Πρωταγόρα,
οὐκ
ᾤμην
διδακτὸν
|
(εἶναι, |
σοὶ
δὲ
λέγοντι
οὐκ
ἔχω |
[350] |
καὶ
τὴν
ἰσχὺν
οἰηθείης
ἂν
|
εἶναι |
σοφίαν.
πρῶτον
μὲν
γὰρ
εἰ |
[339] |
τῶν
ποιητῶν
λεγόμενα
οἷόν
τ´
|
εἶναι |
συνιέναι
ἅ
τε
ὀρθῶς
πεποίηται |
[332] |
ὡμολόγηται
ἡμῖν
ἀφροσύνη
σοφίᾳ
ἐναντίον
|
εἶναι; |
Συνωμολόγει.
~Ἓν
δὲ
ἑνὶ
μόνον |
[336] |
οὖν
καὶ
Πρωταγόρας
ὁμολογεῖ
φαυλότερος
|
εἶναι |
Σωκράτους
διαλεχθῆναι,
ἐξαρκεῖ
Σωκράτει·
εἰ |
[333] |
ἐκεῖνον
ἐν
ᾧ
ἐλέγετο
ἕτερον
|
εἶναι |
σωφροσύνης
σοφία,
μόριον
δὲ
ἑκάτερον
|
[358] |
ψεύδεσθαι.
Ὑπερφυῶς
ἐδόκει
ἅπασιν
ἀληθῆ
|
εἶναι
|
τὰ
εἰρημένα.
Ὁμολογεῖτε
ἄρα,
ἦν |
[328] |
ὀμόσας
ὅσου
ἂν
φῇ
ἄξια
|
εἶναι
|
τὰ
μαθήματα,
τοσοῦτον
κατέθηκε.
Τοιοῦτόν |
[323] |
πολλῶν,
ὃ
ἐκεῖ
σωφροσύνην
ἡγοῦντο
|
εἶναι, |
τἀληθῆ
λέγειν,
ἐνταῦθα
μανίαν,
καί |
[340] |
εἰ
οὕτω
φαῦλόν
τί
φησιν
|
εἶναι |
τὴν
ἀρετὴν
ἐκτῆσθαι,
ὅ
ἐστιν |
[352] |
ἃν
ἐπιστήμη
κελεύῃ,
ἀλλ´
ἱκανὴν
|
εἶναι
|
τὴν
φρόνησιν
βοηθεῖν
τῷ
ἀνθρώπῳ; |
[340] |
Ἡσίοδον
γενέσθαι
μὲν
ἀγαθὸν
χαλεπὸν
|
εἶναι— |
τῆς
γὰρ
ἀρετῆς
ἔμπροσθεν
τοὺς |
[355] |
πῃ
ἔχετε
ἄλλο
τι
φάναι
|
εἶναι |
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
τὴν
ἡδονήν, |
[340] |
σὴν
γνώμην·
ταὐτόν
σοι
δοκεῖ
|
εἶναι |
τὸ
γενέσθαι
καὶ
τὸ
εἶναι, |
[358] |
ἐγώ,
τὸ
μὲν
ἡδὺ
ἀγαθὸν
|
εἶναι, |
τὸ
δὲ
ἀνιαρὸν
κακόν.
τὴν |
[359] |
μὲν
τέτταρα
ἐπιεικῶς
παραπλήσια
ἀλλήλοις
|
(εἶναι, |
τὸ
δὲ
ἓν
πάνυ
πολὺ |
[330] |
ἔχοντα
πρὸς
ἄλληλα,
ὡς
οὐκ
|
εἶναι |
τὸ
ἕτερον
αὐτῶν
οἷον
τὸ |
[331] |
ὦ
Πρωταγόρα;
σὺ
φῂς
οὐκ
|
εἶναι |
τὸ
ἕτερον
μόριον
οἷον
τὸ |
[331] |
ἄλλην
δύναμιν
ἔχειν
καὶ
οὐκ
|
εἶναι |
τὸ
ἕτερον
οἷον
τὸ
ἕτερον, |
[359] |
μορίων
τῆς
ἀρετῆς
οὐδὲν
ἔφη
|
εἶναι |
τὸ
ἕτερον
οἷον
τὸ
ἕτερον, |
[317] |
εὐλάβειαν
ταύτην
οἶμαι
βελτίω
ἐκείνης
|
εἶναι, |
τὸ
ὁμολογεῖν
μᾶλλον
ἢ
ἔξαρνον |
[351] |
ἐὰν
μὲν
πρὸς
λόγον
δοκῇ
|
εἶναι |
τὸ
σκέμμα
καὶ
τὸ
αὐτὸ |
[336] |
διαλόγων;
χωρὶς
γὰρ
ἔγωγ´
ᾤμην
|
εἶναι |
τὸ
συνεῖναί
τε
ἀλλήλοις
διαλεγομένους
|
[316] |
δὲ
τὴν
φύσιν
δοκεῖ
ἐνάμιλλος
|
εἶναι |
τοῖς
ἡλικιώταις.
ἐπιθυμεῖν
δέ
μοι
|
[347] |
τὸ
περὶ
ποιήσεως
διαλέγεσθαι
ὁμοιότατον
|
εἶναι |
τοῖς
συμποσίοις
τοῖς
τῶν
φαύλων |
[360] |
δοκεῖς,
ὦ
Σώκρατες,
τὸ
ἐμὲ
|
εἶναι |
τὸν
ἀποκρινόμενον·
χαριοῦμαι
οὖν
σοι, |
[312] |
εἰδέναι.
Λέγε
δή,
τί
ἡγῇ
|
εἶναι |
τὸν
σοφιστήν;
Ἐγὼ
μέν,
ἦ |
[312] |
ὅς,
ὥσπερ
τοὔνομα
λέγει,
τοῦτον
|
εἶναι |
τὸν
τῶν
σοφῶν
ἐπιστήμονα.
Οὐκοῦν, |
[309] |
εἶ,
(ὃς
ἔφη
χαριεστάτην
ἥβην
|
εἶναι |
τοῦ
πρῶτον
ὑπηνήτου,
ἣν
νῦν |
[359] |
σὺ
ἐπὶ
τί
φῂς
ἴτας
|
εἶναι |
τοὺς
ἀνδρείους;
ἆρ´
ἐπὶ
τὰ |
[359] |
ἡμῖν,
ἐπὶ
τί
λέγεις
ἴτας
|
εἶναι |
τοὺς
ἀνδρείους;
ἦ
ἐφ´
ἅπερ |
[350] |
ἐνταῦθα
ὁμολογῶ
τοὺς
δυνατοὺς
ἰσχυροὺς
|
εἶναι, |
τοὺς
μέντοι
ἰσχυροὺς
δυνατούς·
~(οὐ |
[358] |
Ἱππίᾳ
δέος
τε
καὶ
φόβος
|
εἶναι |
τοῦτο,
(Προδίκῳ
δὲ
δέος,
φόβος |
[350] |
ἀνδρείαν
καὶ
τὴν
σοφίαν
ταὐτὸν
|
εἶναι· |
τούτῳ
δὲ
τῷ
τρόπῳ
μετιὼν |
[321] |
ῥίζας·
ἔστι
δ´
οἷς
ἔδωκεν
|
εἶναι |
τροφὴν
ζῴων
ἄλλων
βοράν·
καὶ |
[340] |
μὴ
τὸ
αὐτό
ἐστιν
τὸ
|
εἶναι |
τῷ
γενέσθαι,
οὐκ
ἐναντία
λέγει |
[352] |
μὴ
οὐχὶ
πάντων
κράτιστον
φάναι
|
εἶναι |
τῶν
ἀνθρωπείων
πραγμάτων.
Καλῶς
γε, |
[353] |
τοῦτο
εἶναι,
ὃ
ἡμεῖς
ἥττω
|
εἶναι |
τῶν
ἡδονῶν
ἐλέγομεν;
εἴποιμ´
ἂν |
[355] |
ἂν
ἐξημάρτανεν
ὅν
φαμεν
ἥττω
|
εἶναι |
τῶν
ἡδονῶν.
Κατὰ
τί
δέ, |
[330] |
τοιοῦτον
ἡ
δικαιοσύνη
οἷον
δίκαιον
|
εἶναι, |
φαίην
ἂν
ἔγωγε
ἀποκρινόμενος
τῷ
|
[330] |
φατε
καὶ
τοῦτο
πρᾶγμά
τι
|
εἶναι; |
φαῖμεν
ἄν·
ἢ
οὔ;
Καὶ |
[330] |
Οὐκοῦν
καὶ
ὁσιότητά
τινά
φατε
|
εἶναι; |
φαῖμεν
ἄν,
ὡς
ἐγᾦμαι.
Ναί, |
[341] |
πολλῶν
ἔμπειρος
ὢν
ταύτης
ἄπειρος
|
εἶναι |
φαίνῃ,
οὐχ
ὥσπερ
ἐγὼ
ἔμπειρος |
[333] |
~Ἓν
δὲ
ἑνὶ
μόνον
ἐναντίον
|
(εἶναι; |
Φημί.
Πότερον
οὖν,
ὦ
Πρωταγόρα, |
[337] |
καὶ
οἰκείους
καὶ
πολίτας
ἅπαντας
|
εἶναι— |
(φύσει,
οὐ
νόμῳ·
τὸ
γὰρ |
[312] |
ἐπιστάτης;
Τί
ἂν
εἴποιμεν
αὐτὸν
|
εἶναι, |
ὦ
Σώκρατες,
ἢ
ἐπιστάτην
τοῦ |
[328] |
ἂν
διδάξειεν,
οὐ
ῥᾴδιον
οἶμαι
|
εἶναι, |
ὦ
Σώκρατες,
τούτων
διδάσκαλον
φανῆναι, |
[348] |
μόνον
αὐτὸς
οἴει
καλὸς
κἀγαθὸς
|
εἶναι, |
ὥσπερ
τινὲς
ἄλλοι
αὐτοὶ
μὲν |
[331] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὕτως
ἁπλοῦν
|
(εἶναι, |
ὥστε
συγχωρῆσαι
τήν
τε
δικαιοσύνην |
[309] |
τις
ὁ
ξένος
ἔδοξέν
σοι
|
εἶναι, |
ὥστε
τοῦ
Κλεινίου
ὑέος
καλλίων |