Alphabétiquement     [«   »]
εἰμὶ 2
εἶμι 1
εἶναί 2
εἶναι 162
εἴπατε 1
εἴπατον 1
Εἰπέ 3
Fréquences     [«    »]
149 γὰρ
149 ὅτι
142 οὖν
162 εἶναι
167 τε
170
174 ἂν
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

εἶναι


Pages
[358]   γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ  εἶναι·   δὲ ἡγεῖται κακά, οὐδένα
[355]   μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι  εἶναι   ἀγαθὸν κακὸν μὴ
[315]   καλός. ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ  εἶναι   Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι
[336]   δοκεῖ μοι μάλα πρὸς (Πρωταγόρου  εἶναι,   Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι
[344]   οὐκ ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ  εἶναι   ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν ἄνδρα
[349]   σὺ οὐκ ὀνόματα ἐπὶ ἑνὶ  εἶναι,   ἀλλὰ (ἕκαστον ἰδίῳ πράγματι τῶν
[345]   ποιῇ ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης  εἶναι,   ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο
[335]   ἐπεὶ ἐβουλόμην ἂν οἷός τ´  εἶναι.   ἀλλὰ σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν
[331]   μοι δοκεῖ ἐν αὐτῷ διάφορον  εἶναι.   ἀλλὰ τί τοῦτο διαφέρει; ἔφη·
[331]   καὶ τἆλλα δοκεῖ ἐναντιώτατα  εἶναι   ἀλλήλοις· καὶ τότε ἔφαμεν
[357]   τοῦτ´ ἐστὶν τὸ ἡδονῆς ἥττω  εἶναι,   ἀμαθία μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας
[337]   τοιοῖσδε λόγοις παραγιγνομένους κοινοὺς μὲν  εἶναι   ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους
[344]   οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ  εἶναι   ἀνάγκη. ὥστε τὸν μὲν εὐμήχανον
[339]   μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν  εἶναι   ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον
[344]   (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει καὶ  εἶναι   ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις,
[325]   καὶ συλλήβδην ἓν αὐτὸ προσαγορεύω  εἶναι   ἀνδρὸς ἀρετήν— εἰ τοῦτ´ ἐστὶν
[328]   τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ ἡγούμην οὐκ  εἶναι   ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ἀγαθοὶ οἱ
[361]   γὰρ οὔτε (τἆλλα οἶμαι κακὸς  εἶναι   ἄνθρωπος, φθονερός τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων,
[351]   τὴν νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον  εἶναι   ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα
[335]   καὶ ὅτι οὐκ ἐθελήσοι ἑκὼν  εἶναι   ἀποκρινόμενος διαλέγεσθαι— ἡγησάμενος οὐκέτι ἐμὸν
[354]   οἱ λέγοντες αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ  εἶναι,   ἆρα οὐ τὰ τοιάδε λέγετε,
[324]   τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν  εἶναι   ἀρετήν· ἀποτροπῆς γοῦν ἕνεκα κολάζει.
[320]   ταῦτα ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι διδακτὸν  εἶναι   ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ σου ἀκούω
[324]   οἵ γε ἄνθρωποι ἡγοῦνται παρασκευαστὸν  εἶναι   ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς
[349]   ἐπικεῖσθαι, πάντα δὲ ταῦτα μόρια  εἶναι   ἀρετῆς, οὐχ ὡς τὰ τοῦ
[358]   τὰ βελτίω· οὐδὲ τὸ ἥττω  εἶναι   αὑτοῦ ἄλλο τι τοῦτ´ ἐστὶν
[323]   καί φασιν πάντας δεῖν φάναι  εἶναι   δικαίους, ἐάντε ὦσιν ἐάντε μή,
[351]   ἰσχυροὺς δυνατούς· ~(οὐ γὰρ ταὐτὸν  εἶναι   δύναμίν τε καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ
[319]   ἡγοῦνται μαθητά τε καὶ διδακτὰ  εἶναι·   ἐὰν δέ τις ἄλλος ἐπιχειρῇ
[359]   οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ τὸ ἥττω  εἶναι   ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία οὖσα. Ὡμολόγει.
[317]   πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ πανοῦργον  εἶναι.   ἐγὼ οὖν τούτων τὴν ἐναντίαν
[358]   φύσει, ἐπὶ οἴεται κακὰ  εἶναι   ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν·
[327]   μὴ οἷόν τ´ ἦν πόλιν  εἶναι   εἰ μὴ πάντες αὐληταὶ ἦμεν
[357]   καὶ τί ὑμεῖς αὐτό φατε  εἶναι;   εἴπατε (ἡμῖν. εἰ μὲν οὖν
[353]   καὶ τί ὑμεῖς αὐτό φατε  εἶναι;   εἴπατον ἡμῖν. Τί δέ,
[336]   ὅτι παίζει καί φησιν ἐπιλήσμων  εἶναι.   ἐμοὶ μὲν οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα
[323]   πως μετέχειν αὐτῆς, μὴ  εἶναι   ἐν ἀνθρώποις. Ὅτι μὲν οὖν
[324]   πολίτας μετέχειν, (εἴπερ μέλλει πόλις  εἶναι;   ἐν τούτῳ γὰρ αὕτη λύεται
[310]   λίαν πόρρω ἔδοξε τῶν νυκτῶν  εἶναι·   ἐπειδὴ (δὲ τάχιστά με ἐκ
[345]   πρῶτον μὲν ὑπάρχει ἰατρῷ  εἶναι,   ἔπειτα ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ
[354]   ὑμεῖς καλεῖτε τῶν ἡδονῶν ἥττω  εἶναι·   ἔπειτα ἐν τούτῳ εἰσὶν πᾶσαι
[333]   τὸν γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ  εἶναι—   ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν ἀποκρίνεσθαι. Ἴθι
[339]   μέρος εἶναι περὶ ἐπῶν (δεινὸν  εἶναι·   ἔστιν δὲ τοῦτο τὰ ὑπὸ
[311]   γε, Σώκρατες, τὸν ἄνδρα  εἶναι,   ἔφη. Ὡς σοφιστῇ ἄρα ἐρχόμεθα
[358]   εἰδὼς οὔτε οἰόμενος ἄλλα βελτίω  εἶναι   (ἃ ποιεῖ, καὶ δυνατά,
[323]   ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς  εἶναι,   ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην ἣν
[340]   εἶναι τὸ γενέσθαι καὶ τὸ  εἶναι,   ἄλλο; Ἄλλο νὴ Δί´,
[333]   τὸ ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον  εἶναι,   ἐκεῖνον ἐν ἐλέγετο
[359]   ἐπὶ τὰ δεινά, ἡγουμένους δεινὰ  εἶναι,   ἐπὶ τὰ μή; Ἀλλὰ
[330]   φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον  εἶναι   οἷον ὅσιον; ἀγανακτήσαιμ´ ἂν
[352]   αὐτῆς δοκεῖ, καλόν τε  εἶναι   ἐπιστήμη καὶ οἷον ἄρχειν
[312]   μοι δοκεῖ, ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον  εἶναι   παρὰ Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα
[351]   οὕτω δὲ κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν  εἶναι   θάρσος τε καὶ ἀνδρείαν· ὥστε
[342]   ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται καὶ σχηματίζονται ἀμαθεῖς  εἶναι,   ἵνα μὴ κατάδηλοι ὦσιν ὅτι
[317]   τὸ ὁμολογεῖν μᾶλλον ἔξαρνον  εἶναι·   καὶ ἄλλας πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι,
[333]   ἀρετῆς, καὶ πρὸς τῷ ἕτερον  εἶναι   καὶ ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ
[327]   καὶ ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν  εἶναι   καὶ δημιουργὸν τούτου τοῦ πράγματος,
[328]   ὧν δὴ ἐγὼ οἶμαι εἷς  εἶναι,   καὶ διαφερόντως ἂν τῶν ἄλλων
[324]   Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν  εἶναι   καὶ διδακτὸν ἀρετήν. ὡς μὲν
[329]   τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν  εἶναι,   καὶ ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ τῳ
[336]   τοῦ δὲ διαλέγεσθαι (οἷός τ´  εἶναι   καὶ ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι
[322]   διὰ τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι  εἶναι,   καὶ δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς
[316]   πάσσοφος γάρ μοι δοκεῖ ἁνὴρ  ~(εἶναι   καὶ θεῖος— ἀλλὰ διὰ τὴν
[350]   τοὺς ἀνδρείους; οὐχὶ τοὺς θαρραλέους  εἶναι;   Καὶ νῦν γ´, ἔφη. (Οὐκοῦν
[338]   ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω ποιητέον  εἶναι·   καὶ Πρωταγόρας πάνυ μὲν
[317]   ἐλήλυθα, καὶ ὁμολογῶ τε σοφιστὴς  εἶναι   καὶ παιδεύειν ἀνθρώπους, καὶ εὐλάβειαν
[357]   ἧς Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς  εἶναι   καὶ Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς
[325]   καὶ σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον  εἶναι,   καὶ συλλήβδην ἓν αὐτὸ προσαγορεύω
[331]   συγχωρῆσαι τήν τε δικαιοσύνην ὅσιον  εἶναι   καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά
[331]   ἂν καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον  εἶναι   καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον· καὶ
[340]   ὥς φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ  εἶναι   καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ δὲ
[349]   τὴν ἀρετὴν καλόν τι φῂς  εἶναι,   καὶ ὡς καλοῦ ὄντος αὐτοῦ
[317]   πάσχειν διὰ (τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς  εἶναι.   καίτοι πολλά γε ἔτη ἤδη
[354]   κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα ἡγεῖσθ´  εἶναι   κακόν, τὴν λύπην, καὶ ἀγαθὸν
[319]   ὃν ἐκεῖνοι μὴ οἴονται δημιουργὸν  εἶναι,   κἂν πάνυ καλὸς καὶ
[357]   ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν  εἶναι   κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν,
[310]   ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον  εἶναι   λέγειν· ἀλλὰ τί οὐ βαδίζομεν
[333]   εὖ. Λέγεις οὖν ἀγαθὰ ἄττα  εἶναι;   Λέγω. Ἆρ´ οὖν, ἦν δ´
[345]   ᾄσματος πρὸς τοῦτο τείνει, (ὅτι  εἶναι   μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν
[351]   συμβαίνει τοὺς μὲν ἀνδρείους θαρραλέους  εἶναι,   μὴ μέντοι τούς γε θαρραλέους
[319]   γὰρ ὅτι οὐχ ἡγοῦνται διδακτὸν  εἶναι.   μὴ τοίνυν ὅτι τὸ κοινὸν
[319]   δὲ αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν  εἶναι   μηδ´ ὑπ´ ἀνθρώπων παρασκευαστὸν ἀνθρώποις,
[320]   Δοκεῖ τοίνυν μοι, ἔφη, χαριέστερον  εἶναι   μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ
[353]   ἡμᾶς· Τί οὖν φατε τοῦτο  εἶναι,   ἡμεῖς ἥττω εἶναι τῶν
[319]   οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, φημὶ σοφοὺς  εἶναι.   ὁρῶ οὖν, ὅταν συλλεγῶμεν εἰς
[354]   τὸ χαίρειν τότε λέγετε κακὸν  εἶναι,   ὅταν μειζόνων ἡδονῶν ἀποστερῇ
[317]   δὲ τούτοις (ἅπασιν κατὰ τοῦτο  εἶναι   οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι γὰρ αὐτοὺς
[323]   δὲ αὐτὴν οὐ φύσει ἡγοῦνται  εἶναι   οὐδ´ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ
[358]   οὐδὲ ἐπὶ οἴεται κακὰ  εἶναι,   οὐδ´ (ἔστι τοῦτο, ὡς ἔοικεν,
[352]   ἰσχυρὸν οὐδ´ ἡγεμονικὸν οὐδ´ ἀρχικὸν  εἶναι·   οὐδὲ ὡς περὶ τοιούτου αὐτοῦ
[359]   ἐπὶ μὲν δεινὰ ἡγεῖται  εἶναι   οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ τὸ ἥττω
[347]   οἷοίπερ ἡμῶν οἱ πολλοί φασιν  εἶναι,   οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς οὐδὲ
[327]   ~(τῆς ἀρετῆς, εἰ μέλλει πόλις  εἶναι,   οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ
[357]   οἴεσθαι ἄλλο τι ἀμαθίαν  εἶναι   οὔτε αὐτοὶ οὔτε τοὺς ὑμετέρους
[360]   τῶν ὡμολογημένων ἀδύνατόν μοι δοκεῖ  εἶναι.   Οὔτοι, ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλου
[319]   οὖν ὧν οἴονται ἐν τέχνῃ  εἶναι,   οὕτω διαπράττονται· ἐπειδὰν δέ τι
[330]   φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια  εἶναι   οὕτως ἔχοντα πρὸς ἄλληλα, ὡς
[341]   Προδίκου σοφία θεία τις  εἶναι   πάλαι, ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη,
[316]   τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν  εἶναι   παλαιάν, τοὺς δὲ μεταχειριζομένους αὐτὴν
[335]   διαλέγεσθαι— ἡγησάμενος οὐκέτι ἐμὸν ἔργον  εἶναι   παρεῖναι ἐν ταῖς συνουσίαις, Ἀλλά
[339]   ἐγὼ ἀνδοὶ παιδείας ~μέγιστον μέρος  εἶναι   περὶ ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν
[333]   ἑνὶ (μὲν ἓν μόνον ἐναντίον  εἶναι,   πλείοσιν δὲ μή, τῇ δὲ
[332]   ὡμολογήκαμεν ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον  εἶναι,   πλείω δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ
[323]   μετέχειν τῆς ἀρετῆς μὴ  εἶναι   πόλεις. αὕτη, Σώκρατες, τούτου
[317]   μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ  εἶναι,   πολλὴ μωρία καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος,
[353]   Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ φατε  εἶναι;   (πότερον ὅτι τὴν ἡδονὴν ταύτην
[331]   ἄρα ἐστὶν ὁσιότης οἷον δίκαιον  εἶναι   πρᾶγμα, οὐδὲ δικαιοσύνη οἷον ὅσιον
[341]   ἐγὼ ἔμπειρος διὰ τὸ μαθητὴς  εἶναι   Προδίκου τουτουΐ· καὶ νῦν μοι
[338]   ἐὰν οὖν μὴ δοκῇ πρόθυμος  εἶναι   πρὸς αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι,
[309]   νῦν, εἴ σοι δοκεῖ σοφώτατος  εἶναι   Πρωταγόρας. (ΕΤ. τί λέγεις;
[315]   μηδέποτε ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν  εἶναι   Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι
[342]   εἰδότες ὅτι τοιαῦτα οἷόν τ´  εἶναι   ῥήματα φθέγγεσθαι ~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν
[319]   Πρωταγόρα, οὐκ ᾤμην διδακτὸν  (εἶναι,   σοὶ δὲ λέγοντι οὐκ ἔχω
[350]   καὶ τὴν ἰσχὺν οἰηθείης ἂν  εἶναι   σοφίαν. πρῶτον μὲν γὰρ εἰ
[339]   τῶν ποιητῶν λεγόμενα οἷόν τ´  εἶναι   συνιέναι τε ὀρθῶς πεποίηται
[332]   ὡμολόγηται ἡμῖν ἀφροσύνη σοφίᾳ ἐναντίον  εἶναι;   Συνωμολόγει. ~Ἓν δὲ ἑνὶ μόνον
[336]   οὖν καὶ Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος  εἶναι   Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ
[333]   ἐκεῖνον ἐν ἐλέγετο ἕτερον  εἶναι   σωφροσύνης σοφία, μόριον δὲ ἑκάτερον
[358]   ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν ἀληθῆ  εἶναι   τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα, ἦν
[328]   ὀμόσας ὅσου ἂν φῇ ἄξια  εἶναι   τὰ μαθήματα, τοσοῦτον κατέθηκε. Τοιοῦτόν
[323]   πολλῶν, ἐκεῖ σωφροσύνην ἡγοῦντο  εἶναι,   τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν, καί
[340]   εἰ οὕτω φαῦλόν τί φησιν  εἶναι   τὴν ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ἐστιν
[352]   ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν  εἶναι   τὴν φρόνησιν βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ;
[340]   Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν  εἶναι—   τῆς γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς
[355]   πῃ ἔχετε ἄλλο τι φάναι  εἶναι   τὸ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν,
[340]   σὴν γνώμην· ταὐτόν σοι δοκεῖ  εἶναι   τὸ γενέσθαι καὶ τὸ εἶναι,
[358]   ἐγώ, τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν  εἶναι,   τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν
[359]   μὲν τέτταρα ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις  (εἶναι,   τὸ δὲ ἓν πάνυ πολὺ
[330]   ἔχοντα πρὸς ἄλληλα, ὡς οὐκ  εἶναι   τὸ ἕτερον αὐτῶν οἷον τὸ
[331]   Πρωταγόρα; σὺ φῂς οὐκ  εἶναι   τὸ ἕτερον μόριον οἷον τὸ
[331]   ἄλλην δύναμιν ἔχειν καὶ οὐκ  εἶναι   τὸ ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον,
[359]   μορίων τῆς ἀρετῆς οὐδὲν ἔφη  εἶναι   τὸ ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον,
[317]   εὐλάβειαν ταύτην οἶμαι βελτίω ἐκείνης  εἶναι,   τὸ ὁμολογεῖν μᾶλλον ἔξαρνον
[351]   ἐὰν μὲν πρὸς λόγον δοκῇ  εἶναι   τὸ σκέμμα καὶ τὸ αὐτὸ
[336]   διαλόγων; χωρὶς γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην  εἶναι   τὸ συνεῖναί τε ἀλλήλοις διαλεγομένους
[316]   δὲ τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος  εἶναι   τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν δέ μοι
[347]   τὸ περὶ ποιήσεως διαλέγεσθαι ὁμοιότατον  εἶναι   τοῖς συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων
[360]   δοκεῖς, Σώκρατες, τὸ ἐμὲ  εἶναι   τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι,
[312]   εἰδέναι. Λέγε δή, τί ἡγῇ  εἶναι   τὸν σοφιστήν; Ἐγὼ μέν,
[312]   ὅς, ὥσπερ τοὔνομα λέγει, τοῦτον  εἶναι   τὸν τῶν σοφῶν ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν,
[309]   εἶ, (ὃς ἔφη χαριεστάτην ἥβην  εἶναι   τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου, ἣν νῦν
[359]   σὺ ἐπὶ τί φῂς ἴτας  εἶναι   τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´ ἐπὶ τὰ
[359]   ἡμῖν, ἐπὶ τί λέγεις ἴτας  εἶναι   τοὺς ἀνδρείους; ἐφ´ ἅπερ
[350]   ἐνταῦθα ὁμολογῶ τοὺς δυνατοὺς ἰσχυροὺς  εἶναι,   τοὺς μέντοι ἰσχυροὺς δυνατούς· ~(οὐ
[358]   Ἱππίᾳ δέος τε καὶ φόβος  εἶναι   τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος, φόβος
[350]   ἀνδρείαν καὶ τὴν σοφίαν ταὐτὸν  εἶναι·   τούτῳ δὲ τῷ τρόπῳ μετιὼν
[321]   ῥίζας· ἔστι δ´ οἷς ἔδωκεν  εἶναι   τροφὴν ζῴων ἄλλων βοράν· καὶ
[340]   μὴ τὸ αὐτό ἐστιν τὸ  εἶναι   τῷ γενέσθαι, οὐκ ἐναντία λέγει
[352]   μὴ οὐχὶ πάντων κράτιστον φάναι  εἶναι   τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων. Καλῶς γε,
[353]   τοῦτο εἶναι, ἡμεῖς ἥττω  εἶναι   τῶν ἡδονῶν ἐλέγομεν; εἴποιμ´ ἂν
[355]   ἂν ἐξημάρτανεν ὅν φαμεν ἥττω  εἶναι   τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί δέ,
[330]   τοιοῦτον δικαιοσύνη οἷον δίκαιον  εἶναι,   φαίην ἂν ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ
[330]   φατε καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι  εἶναι;   φαῖμεν ἄν· οὔ; Καὶ
[330]   Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά φατε  εἶναι;   φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Ναί,
[341]   πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης ἄπειρος  εἶναι   φαίνῃ, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος
[333]   ~Ἓν δὲ ἑνὶ μόνον ἐναντίον  (εἶναι;   Φημί. Πότερον οὖν, Πρωταγόρα,
[337]   καὶ οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας  εἶναι—   (φύσει, οὐ νόμῳ· τὸ γὰρ
[312]   ἐπιστάτης; Τί ἂν εἴποιμεν αὐτὸν  εἶναι,   Σώκρατες, ἐπιστάτην τοῦ
[328]   ἂν διδάξειεν, οὐ ῥᾴδιον οἶμαι  εἶναι,   Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον φανῆναι,
[348]   μόνον αὐτὸς οἴει καλὸς κἀγαθὸς  εἶναι,   ὥσπερ τινὲς ἄλλοι αὐτοὶ μὲν
[331]   ἔφη, Σώκρατες, οὕτως ἁπλοῦν  (εἶναι,   ὥστε συγχωρῆσαι τήν τε δικαιοσύνην
[309]   τις ξένος ἔδοξέν σοι  εἶναι,   ὥστε τοῦ Κλεινίου ὑέος καλλίων




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006