Pages |
[338] |
αἱρήσεσθε
μὲν
μηδὲν
βελτίω,
φήσετε
|
δέ, |
αἰσχρὸν
καὶ
τοῦτο
τῷδε
γίγνεται, |
[340] |
λέγεις,
ἔφη
ὁ
Πρόδικος.
Τὸν
|
δέ |
γε
Πιττακόν,
ἦν
δ´
ἐγώ, |
[334] |
μόνον,
τὰ
δὲ
κυσίν·
τὰ
|
δέ |
γε
τούτων
μὲν
οὐδενί,
δένδροις |
[334] |
φάρμακα
καὶ
ἄλλα
μυρία,
τὰ
|
δέ |
γε
ὠφέλιμα·
τὰ
δὲ
ἀνθρώποις |
[357] |
περὶ
ὧν
ἤρεσθ´
ἡμᾶς.
ἤρεσθε
|
δέ, |
εἰ
μέμνησθε,
ἡνίκα
ἡμεῖς
ἀλλήλοις |
[331] |
ὁσιότητα
δίκαιον·
καὶ
ὑπὲρ
σοῦ
|
δέ, |
εἴ
με
ἐῴης,
ταὐτὰ
ἂν |
[344] |
ἐστὶ
γενέσθαι
μὲν
χαλεπόν,
δυνατὸν
|
δέ, |
ἐσθλόν,
ἔμμεναι
δὲ
ἀδύνατον·
πράξας |
[357] |
καὶ
λυπῶν
τοὺς
ἐξαμαρτάνοντας—
ταῦτα
|
δέ |
ἐστιν
ἀγαθά
τε
καὶ
κακά— |
[332] |
τὸ
αἰσχρόν;
Οὐκ
ἔστιν.
Τί
|
δέ; |
ἔστιν
τι
ἀγαθόν;
Ἔστιν.
Τούτῳ |
[332] |
τὸ
κακόν;
Οὐκ
ἔστιν.
Τί
|
δέ; |
ἔστιν
τι
ὀξὺ
ἐν
φωνῇ; |
[312] |
δῆλον
ὅτι
σοφιστὴς
γενησόμενος.
Σὺ
|
δέ, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
πρὸς
θεῶν, |
[329] |
ἐπεὶ
πολλοὶ
ἀνδρεῖοί
εἰσιν,
ἄδικοι
|
δέ, |
καὶ
δίκαιοι
αὖ,
σοφοὶ
δὲ |
[359] |
τοὺς
ἀνδρείους
λέγοι
θαρραλέους·
ὁ
|
δέ, |
Καὶ
(ἴτας
γ´,
ἔφη.
μέμνησαι, |
[359] |
τῶν
ἄλλων,
τὴν
ἀνδρείαν,
γνώσεσθαι
|
δέ |
μ´
ἔφη
τεκμηρίῳ
τῷδε·
Εὑρήσεις |
[316] |
ἐνάμιλλος
εἶναι
τοῖς
ἡλικιώταις.
ἐπιθυμεῖν
|
δέ |
μοι
(δοκεῖ
ἐλλόγιμος
γενέσθαι
ἐν |
[320] |
παραιτεῖται
Ἐπιμηθεὺς
αὐτὸς
νεῖμαι,
Νείμαντος
|
δέ |
μου,
ἔφη,
ἐπίσκεψαι·
καὶ
οὕτω |
[312] |
ἀνδρί,
ὡς
φῄς,
σοφιστῇ·
ὅτι
|
δέ |
ποτε
ὁ
σοφιστής
ἐστιν,
θαυμάζοιμ´ |
[339] |
καλῶς
τε
καὶ
ὀρθῶς.
Δοκεῖ
|
δέ |
σοι
καλῶς
πεποιῆσθαι,
εἰ
ἐναντία |
[320] |
ἡγοῦμαι
διδακτὸν
εἶναι
ἀρετήν·
ἐπειδὴ
|
δέ |
σου
ἀκούω
ταῦτα
λέγοντος,
κάμπτομαι |
[334] |
δὲ
ἀνθρώποις
μὲν
οὐδέτερα,
ἵπποις
|
δέ· |
τὰ
δὲ
βουσὶν
μόνον,
τὰ |
[334] |
γε
τούτων
μὲν
οὐδενί,
δένδροις
|
δέ· |
τὰ
δὲ
τοῦ
δένδρου
ταῖς |
[349] |
μέν
τι
αὐτοῦ
αἰσχρόν,
τὸ
|
δέ |
τι
καλόν,
ἢ
ὅλον
καλόν; |
[319] |
τέχνῃ
εἶναι,
οὕτω
διαπράττονται·
ἐπειδὰν
|
δέ |
τι
περὶ
τῶν
τῆς
(πόλεως |
[351] |
εὐτροφίας
τῶν
ψυχῶν
γίγνεται.
Λέγεις
|
δέ |
τινας,
ἔφην,
ὦ
Πρωταγόρα,
τῶν |
[350] |
μάθωσιν
ἢ
πρὶν
μαθεῖν.
Ἤδη
|
δέ |
τινας
ἑώρακας,
ἔφην,
πάντων
τούτων |
[316] |
τε
Ὀρφέα
καὶ
Μουσαῖον·
ἐνίους
|
δέ |
τινας
ᾔσθημαι
καὶ
γυμναστικήν,
οἷον |
[315] |
τὴν
φωνὴν
ἕπονται
κεκηλημένοι—
ἦσαν
|
δέ |
τινες
καὶ
τῶν
ἐπιχωρίων
ἐν |
[319] |
τε
καὶ
διδακτὰ
εἶναι·
ἐὰν
|
δέ |
τις
ἄλλος
ἐπιχειρῇ
αὐτοῖς
συμβουλεύειν |
[340] |
τοὺς
θεοὺς
ἱδρῶτα
θεῖναι—
ὅταν
|
δέ |
τις
αὐτῆς
εἰς
ἄκρον
ἵκηται, |
[312] |
εἰκόνων,
καὶ
τἆλλα
οὕτως.
εἰ
|
δέ |
τις
ἐκεῖνο
ἔροιτο,
Ὁ
δὲ |
[354] |
ταῦτα
ἀγαθὰ
μέν
ἐστιν,
ἀνιαρὰ
|
δέ; |
Φαῖεν
ἄν;
Συνεδόκει.
Πότερον
(οὖν |
[355] |
εἶναι
τῶν
ἡδονῶν.
Κατὰ
τί
|
δέ, |
φήσει
ἴσως,
ἀνάξιά
ἐστιν
τἀγαθὰ |
[360] |
τινες
ἄνθρωποι
ἀμαθέστατοι
μέν,
ἀνδρειότατοι
|
δέ. |
Φιλονικεῖν
μοι,
ἔφη,
δοκεῖς,
ὦ |
[353] |
φατε
εἶναι;
εἴπατον
ἡμῖν.
Τί
|
δέ, |
ὦ
Σώκρατες,
δεῖ
ἡμᾶς
σκοπεῖσθαι |
[313] |
γὰρ
ἔμοιγε
τοιοῦτός
τις.
Τρέφεται
|
δέ, |
ὦ
Σώκρατες,
ψυχὴ
τίνι;
Μαθήμασιν |
[359] |
καὶ
ἀκολαστοτάτους
καὶ
ἀμαθεστάτους,
ἀνδρειοτάτους
|
δέ· |
ᾧ
γνώσῃ
ὅτι
πολὺ
διαφέρει |
[349] |
σοῦ,
τὰ
δὲ
συνδιασκέψασθαι.
ἦν
|
δέ, |
(ὡς
ἐγᾦμαι,
τὸ
ἐρώτημα
τόδε· |