Pages |
[333] |
εἰ
κακῶς;
Εἰ
εὖ.
Λέγεις
|
οὖν |
ἀγαθὰ
ἄττα
εἶναι;
Λέγω.
Ἆρ´ |
[322] |
καὶ
σῴζεσθαι
κτίζοντες
πόλεις·
ὅτ´
|
οὖν |
ἁθροισθεῖεν,
ἠδίκουν
ἀλλήλους
ἅτε
οὐκ |
[337] |
παρὰ
τὴν
φύσιν
βιάζεται—
ἡμᾶς
|
οὖν |
αἰσχρὸν
τὴν
μὲν
φύσιν
τῶν
|
[310] |
ἂν
εἴη
ἡ
χάρις.
ἀλλ´
|
οὖν |
ἀκούετε.
Τῆς
γὰρ
παρελθούσης
νυκτὸς |
[344] |
{ἂν}
ἀμήχανος
συμφορὰ
καθέλῃ.
τίνα
|
οὖν |
ἀμήχανος
συμφορὰ
καθαιρεῖ
ἐν
πλοίου |
[345] |
μάθησις.
κακὸς
δὲ
κακῶς·
τίς
|
οὖν |
ἂν
κακὸς
ἰατρὸς
γένοιτο;
δῆλον |
[317] |
οὗτοι
διαγγέλλωσι,
ταῦτα
ὑμνοῦσιν—
τὸ
|
οὖν |
ἀποδιδράσκοντα
μὴ
δύνασθαι
ἀποδρᾶναι,
ἀλλὰ |
[327] |
δ´
ἂν
φαύλου
ἀγαθός·
ἀλλ´
|
οὖν |
αὐληταί
γ´
ἂν
πάντες
ἦσαν |
[329] |
τι
εἴη
συλλήβδην,
ἀρετή·
ταῦτ´
|
οὖν |
αὐτὰ
δίελθέ
μοι
ἀκριβῶς
τῷ |
[342] |
προσδιαλεγόμενον
παιδὸς
μηδὲν
βελτίω.
τοῦτο
|
οὖν
|
αὐτὸ
καὶ
τῶν
νῦν
εἰσὶν |
[318] |
ὢν
τῆς
σῆς
συνουσίας·
ὅτι
|
οὖν |
αὐτῷ
ἀποβήσεται,
ἐάν
σοι
συνῇ, |
[320] |
ἐπιδείξω
ἢ
λόγῳ
διεξελθών;
Πολλοὶ
|
οὖν |
αὐτῷ
ὑπέλαβον
τῶν
παρακαθημένων
ὁποτέρως
|
[360] |
ἡδύ;
Ὡμολόγηται
γοῦν,
ἔφη.
Ἆρ´
|
οὖν |
γιγνώσκοντες
οἱ
δειλοὶ
οὐκ
ἐθέλουσιν |
[322] |
ὥστε
πάλιν
σκεδαννύμενοι
διεφθείροντο.
(Ζεὺς
|
οὖν |
δείσας
περὶ
τῷ
γένει
ἡμῶν |
[316] |
ἕνεκα
ἤλθομεν,
αὐτὸς
σκέψαι.
Τί
|
οὖν |
δή
ἐστιν,
ἔφη,
οὗ
ἕνεκα |
[333] |
τὰ
τοῦ
προσώπου
μόρια;
πότερον
|
οὖν |
δὴ
λύσωμεν;
οὗτοι
γὰρ
οἱ |
[354] |
με
ἀνέροισθε,
ὦ
ἄνθρωποι,
Τίνος
|
οὖν |
δήποτε
ἕνεκα
πολλὰ
περὶ
τούτου |
[309] |
ἐντυχὼν
πάρει;
(ΣΩ.
Σοφωτάτῳ
μὲν
|
οὖν |
δήπου
τῶν
γε
νῦν,
εἴ |
[336] |
φησιν
ἐπιλήσμων
εἶναι.
ἐμοὶ
μὲν
|
οὖν |
δοκεῖ
ἐπιεικέστερα
Σωκράτης
λέγειν·
χρὴ |
[351] |
τοὺς
δὲ
κακῶς;
Ἔφη.
Ἆρ´
|
οὖν |
δοκεῖ
σοι
ἄνθρωπος
ἂν
εὖ |
[333] |
μόνον
σύ
γε
ἀποκρίνῃ,
εἴτ´
|
οὖν
|
δοκεῖ
σοι
ταῦτα
εἴτε
μή· |
[338] |
καὶ
ἑλέσθαι
ἐδέοντο
ἐπιστάτην.
εἶπον
|
οὖν |
ἐγὼ
ὅτι
αἰσχρὸν
εἴη
βραβευτὴν |
[334] |
ἂν
ᾖ
ὁ
λόγος.
ὥσπερ
|
οὖν |
εἰ
ἐτύγχανον
ὑπόκωφος
ὤν,
ᾤου |
[330] |
δὲ
σοί;
Κἀμοί,
ἔφη.
Τί
|
οὖν; |
εἴ
τις
ἔροιτο
ἐμέ
τε |
[324] |
καὶ
διδακτὸν
ἀρετήν.
ὡς
μὲν
|
οὖν |
εἰκότως
ἀποδέχονται
οἱ
σοὶ
πολῖται |
[331] |
ἀπεκρίνατο,
ἐγὼ
δὲ
ἠρώτων.
εἰ
|
οὖν |
εἴποι·
Ἀληθῆ
ὅδε
λέγει,
ὦ |
[337] |
πάσχοντα
αὐτῷ
τῷ
σώματι.
Ταῦτα
|
οὖν |
εἰπόντος
τοῦ
Προδίκου
πολλοὶ
πάνυ |
[345] |
κακὸς
δ´
εἰ
κακῶς.
~(τίς
|
οὖν |
εἰς
γράμματα
ἀγαθὴ
πρᾶξίς
ἐστιν, |
[348] |
διεξιόντες,
τούτοις
τέλος
ἐπιθεῖναι.
(Λέγοντος
|
οὖν |
ἐμοῦ
ταῦτα
καὶ
τοιαῦτα
ἄλλα |
[356] |
δὲ
σμικρότεραι;
Φαῖεν
ἄν.
Εἰ
|
οὖν
|
(ἐν
τούτῳ
ἡμῖν
ἦν
τὸ |
[336] |
οὗτος
δὲ
δύναται
βραδέως.
εἰ
|
οὖν |
ἐπιθυμεῖς
ἐμοῦ
καὶ
Πρωταγόρου
ἀκούειν, |
[322] |
καὶ
δεσμοὶ
φιλίας
συναγωγοί.
ἐρωτᾷ
|
οὖν |
Ἑρμῆς
Δία
τίνα
οὖν
τρόπον |
[338] |
λόγον
κατὰ
σμικρὸν
ἀποκρινόμενος.
Ἤρξατο
|
οὖν |
ἐρωτᾶν
οὑτωσί
πως·
Ἡγοῦμαι,
ἔφη, |
[349] |
διδάσκαλον
σαυτὸν
παρέχεις;
Κάλλιστον
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη,
εἰ
μὴ
μαίνομαί
γε. |
[330] |
οὕτως
ἂν
ἀποκρίναιο;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη.
Εἰ
οὖν
μετὰ
τοῦτο |
[317] |
ἵνα
ἐπακούσωσιν
ἡμῶν;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Βούλεσθε
οὖν, |
[339] |
Ἀλλ´,
ὠγαθέ,
ἔσκεμμαι
ἱκανῶς.
Οἶσθα
|
οὖν, |
ἔφη,
ὅτι
προϊόντος
τοῦ
ᾄσματος |
[358] |
τοῦτο
πᾶσι
συνεδόκει.
Ἄλλο
τι
|
οὖν, |
ἔφην
ἐγώ,
ἐπί
γε
τὰ
|
[358] |
ταῦτα
συνεδόκει
ἅπασιν
ἡμῖν.
Τί
|
οὖν; |
ἔφην
ἐγώ,
καλεῖτέ
τι
δέος |
[350] |
οὗτοί
γε
μαινόμενοί
εἰσιν.
Πῶς
|
οὖν, |
ἔφην
ἐγώ,
λέγεις
τοὺς
ἀνδρείους; |
[317] |
ἐρασταὶ
(αὐτοῦ
ἀφιγμένοι
εἶμεν—
Τί
|
οὖν, |
ἔφην
ἐγώ,
οὐ
καὶ
Πρόδικον |
[320] |
τὰ
δὲ
αὐτὸν
ἐξηυρηκέναι.
εἰ
|
οὖν |
ἔχεις
ἐναργέστερον
ἡμῖν
ἐπιδεῖξαι
ὡς
|
[333] |
παρατετάχθαι
πρὸς
τὸ
ἀποκρίνεσθαι·
ἐπειδὴ
|
οὖν |
ἑώρων
αὐτὸν
οὕτως
ἔχοντα,
εὐλαβούμενος |
[316] |
γενέσθαι,
εἰ
σοὶ
συγγένοιτο·
ταῦτ´
|
οὖν |
ἤδη
σὺ
σκόπει,
πότερον
περὶ |
[329] |
πρὸς
τὸ
ὅλον
πρόσωπον.
Πότερον
|
οὖν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
καὶ
μεταλαμβάνουσιν
|
[351] |
μή,
τότε
ἤδη
ἀμφισβητήσομεν.
Πότερον
|
οὖν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
σὺ
βούλει |
[333] |
ἀγαθὰ
ἄττα
εἶναι;
Λέγω.
Ἆρ´
|
οὖν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ταῦτ´
ἐστὶν |
[352] |
καὶ
κατάρχεις
τοῦ
λόγου.
~(Ἆρ´
|
οὖν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
τῇδέ
πῃ |
[349] |
εἰ
μὴ
μαίνομαί
γε.
Πότερον
|
οὖν, |
ἦν
δ´
ἐγώ,
τὸ
μέν |
[315] |
(κἀγαθὸν
τὴν
φύσιν,
τὴν
δ´
|
οὖν |
ἰδέαν
πάνυ
καλός.
ἔδοξα
ἀκοῦσαι |
[309] |
ἐμοῦ
εἶπε
βοηθῶν
ἐμοί,
καὶ
|
οὖν |
καὶ
ἄρτι
ἀπ´
ἐκείνου
ἔρχομαι. |
[340] |
τὸν
Σιμωνίδην
ἐκπέρσῃ.
καὶ
γὰρ
|
οὖν |
καὶ
δεῖται
τὸ
ὑπὲρ
Σιμωνίδου |
[337] |
ἀνθρώπων
διαφέρεσθαι
ἀλλήλοις.
ἐγὼ
μὲν
|
οὖν
|
καὶ
δέομαι
καὶ
συμβουλεύω,
ὦ |
[346] |
ἐγὼ
ἐπαινῶ
καὶ
φιλῶ.
σὲ
|
οὖν, |
καὶ
εἰ
μέσως
~(ἔλεγες
ἐπιεικῆ |
[336] |
τῳ
ἀνθρώπων
παραχωρεῖ.
εἰ
μὲν
|
οὖν |
καὶ
Πρωταγόρας
ὁμολογεῖ
φαυλότερος
εἶναι |
[352] |
ὑπὸ
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων.
ἆρ´
|
οὖν |
καὶ
σοὶ
τοιοῦτόν
τι
περὶ |
[330] |
σοφοὶ
δὲ
οὔ.
~Ἔστιν
γὰρ
|
οὖν |
καὶ
ταῦτα
μόρια
(τῆς
ἀρετῆς, |
[341] |
τοῦ
δεινοῦ
κακοῦ
ὄντος.
ἴσως
|
οὖν |
καὶ
τὸ
χαλεπὸν"
αὖ
οἱ
|
[311] |
τελοῦντες
τὰ
χρήματα;
Μάλιστα.
Εἰ
|
οὖν |
καὶ
τοῦτό
τίς
σε
προσέροιτο· |
[310] |
παῖδα
τουτονί;
(ΣΩ.
Πάνυ
μὲν
|
οὖν· |
καὶ
χάριν
γε
εἴσομαι,
ἐὰν |
[339] |
ᾄσματος.
Εὖ,
ἔφη,
λέγεις.
πότερον
|
οὖν |
καλῶς
σοι
δοκεῖ
πεποιῆσθαι
καὶ |
[354] |
δέ;
Φαῖεν
ἄν;
Συνεδόκει.
Πότερον
|
(οὖν |
κατὰ
τόδε
ἀγαθὰ
αὐτὰ
καλεῖτε, |
[334] |
εἰ
μέλλω
σοι
ἕπεσθαι.
Πῶς
|
οὖν |
κελεύεις
με
βραχέα
ἀποκρίνεσθαι;
ἢ |
[335] |
σοῦ
ἐν
βραχυτέροις
εἰπεῖν·
εἰ
|
οὖν |
μέλλεις
ἐμοὶ
διαλέξεσθαι,
τῷ
ἑτέρῳ |
[330] |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Εἰ
|
οὖν |
μετὰ
τοῦτο
εἴποι
ἐρωτῶν
ἡμᾶς· |
[330] |
καὶ
σύ;
Ναί,
ἔφη.
Εἰ
|
οὖν |
μετὰ
τοῦτο
ἡμᾶς
ἔροιτο·
Οὐκοῦν |
[314] |
κατὰ
τὴν
ὁδὸν
ἐνέπεσεν·
ἵν´
|
οὖν |
μὴ
ἀτελὴς
γένοιτο,
ἀλλὰ
διαπερανάμενοι |
[338] |
ἐμοὶ
λόγον
ὑποσχέτω
ὁμοίως.
ἐὰν
|
οὖν |
μὴ
δοκῇ
πρόθυμος
εἶναι
πρὸς |
[314] |
τοι
δεόμενοι
ἰδεῖν
ἤλθομεν·
εἰσάγγειλον
|
οὖν. |
μόγις
οὖν
ποτε
ἡμῖν
ἅνθρωπος |
[312] |
τὸν
ἐλεύθερον
πρέπει.
Πάνυ
μὲν
|
οὖν |
μοι
δοκεῖ,
ἔφη,
τοιαύτη
μᾶλλον |
[340] |
εἶ
βοηθεῖν
τῷ
ἀνδρί.
δοκῶ
|
οὖν |
μοι
ἐγὼ
παρακαλεῖν
σέ·
ὥσπερ |
[361] |
ἡμῶν,
ὡς
φῂς
σύ.
ἤρεσεν
|
οὖν |
μοι
καὶ
ἐν
τῷ
μύθῳ |
[314] |
διελεγόμεθα
ἕως
συνωμολογήσαμεν
ἀλλήλοις.
δοκεῖ
|
οὖν
|
μοι,
ὁ
θυρωρός,
εὐνοῦχός
τις, |
[336] |
ἂν
αὖ
σὺ
βούλῃ.
Ὑπολαβὼν
|
οὖν |
ὁ
Ἀλκιβιάδης,
Οὐ
καλῶς
λέγεις, |
[348] |
ὁ
Πρωταγόρας
ὁπότερα
ποιήσοι.
εἶπεν
|
οὖν |
ὁ
Ἀλκιβιάδης
πρὸς
τὸν
Καλλίαν |
[317] |
οὖν,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Βούλεσθε
|
οὖν, |
ὁ
Καλλίας
ἔφη,
συνέδριον
κατασκευάσωμεν, |
[358] |
πρὸς
ὃ
βούλομαι
ἀπόκριναι.
Γελάσας
|
οὖν |
ὁ
Πρόδικος
συνωμολόγησε,
καὶ
οἱ
|
[318] |
ὅ
γε
ἡμέτερος
λόγος.
Ὑπολαβὼν
|
οὖν |
ὁ
Πρωταγόρας
εἶπεν·
Ὦ
νεανίσκε, |
[312] |
ἡ
παρὰ
Πρωταγόρου
μάθησις.
Οἶσθα
|
οὖν |
ὃ
μέλλεις
νῦν
πράττειν,
ἤ |
[313] |
ἐγὼ
εἶπον
μετὰ
τοῦτο·
Τί
|
οὖν; |
οἶσθα
εἰς
οἷόν
τινα
κίνδυνον |
[330] |
τοῦτο
εἴποι
ἐρωτῶν
ἡμᾶς·
Πῶς
|
οὖν |
ὀλίγον
πρότερον
ἐλέγετε;
ἆρ´
οὐκ |
[334] |
(Ναί,
ἦν
δ´
ἐγώ.
Πότερα
|
οὖν |
ὅσα
ἐμοὶ
δοκεῖ
δεῖν
ἀποκρίνεσθαι, |
[319] |
Ἕλληνες,
φημὶ
σοφοὺς
εἶναι.
ὁρῶ
|
οὖν, |
ὅταν
συλλεγῶμεν
εἰς
τὴν
ἐκκλησίαν, |
[332] |
ἐστὶν
ἀφροσύνη
σωφροσύνης;
Φαίνεται.
Μέμνησαι
|
οὖν |
ὅτι
ἐν
τοῖς
ἔμπροσθεν
ὡμολόγηται |
[352] |
σὺ
λέγων
καὶ
ἀληθῆ.
οἶσθα
|
οὖν
|
ὅτι
οἱ
πολλοὶ
τῶν
ἀνθρώπων |
[310] |
εἰπὼν
καὶ
ἀκούσας.
(ΕΤ.
Τί
|
οὖν |
οὐ
διηγήσω
ἡμῖν
τὴν
συνουσίαν, |
[321] |
τῷ
γένει
πορίζων.
ἅτε
δὴ
|
οὖν |
οὐ
πάνυ
τι
σοφὸς
ὢν |
[349] |
τούτου
μισθὸν
ἀξιώσας
ἄρνυσθαι.
πῶς
|
οὖν |
οὐ
σὲ
χρῆν
παρακαλεῖν
ἐπὶ |
[344] |
γὰρ
ἰδιώτης
ἀεὶ
καθῄρηται.
ὥσπερ
|
οὖν |
οὐ
τὸν
κείμενόν
τις
ἂν |
[327] |
δίκαια
καὶ
τὰ
νόμιμα—
εἰ
|
οὖν |
οὕτω
καὶ
ἐν
αὐλήσει
πᾶσαν |
[330] |
οὔτε
κατὰ
τὰ
ἄλλα·
ἆρ´
|
οὖν
|
οὕτω
καὶ
τὰ
τῆς
ἀρετῆς |
[355] |
μείζω
κακὰ
λαμβάνειν.
Ταῦτα
μὲν
|
οὖν |
οὕτω.
μεταλάβωμεν
δὴ
τὰ
ὀνόματα |
[354] |
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Ἄλλο
τι
|
οὖν |
πάλιν
καὶ
περὶ
αὐτοῦ
τοῦ
|
[323] |
εἶναι
ἐν
ἀνθρώποις.
Ὅτι
μὲν
|
οὖν |
πάντ´
ἄνδρα
εἰκότως
ἀποδέχονται
περὶ |
[345] |
οἱ
θεοὶ
φιλῶσιν.
Ταῦτά
τε
|
οὖν |
πάντα
πρὸς
τὸν
Πιττακὸν
εἴρηται, |
[321] |
δὴ
δωρεῖται
ἀνθρώπῳ.
τὴν
μὲν
|
οὖν |
περὶ
τὸν
βίον
σοφίαν
ἄνθρωπος |
[338] |
μέσον
τι
ἀμφοτέρους
τεμεῖν.
ὣς
|
οὖν |
ποιήσετε,
καὶ
πείθεσθέ
μοι
ῥαβδοῦχον |
[346] |
τι
τῶν
τοιούτων.
τοὺς
μὲν
|
οὖν |
πονηρούς,
ὅταν
τοιοῦτόν
τι
αὐτοῖς
|
[314] |
ἰδεῖν
ἤλθομεν·
εἰσάγγειλον
οὖν.
μόγις
|
οὖν |
ποτε
ἡμῖν
ἅνθρωπος
ἀνέῳξεν
τὴν |
[341] |
ὃ
σὺ
οὐ
μανθάνεις·
ἐρώμεθα
|
οὖν |
Πρόδικον—
δίκαιον
γὰρ
τὴν
Σιμωνίδου |
[340] |
περ
ἐοῦσαν,
ἐκτῆσθαι.
Ὁ
μὲν
|
οὖν |
Πρόδικος
ἀκούσας
ταῦτα
ἐπῄνεσέν
με· |
[315] |
ξένοις
κατάλυσιν
πεποίηκεν.
ὁ
μὲν
|
οὖν |
Πρόδικος
ἔτι
κατέκειτο,
ἐγκεκαλυμμένος
ἐν |
[333] |
γέ
φασιν
τῶν
ἀνθρώπων.
Πότερον
|
οὖν |
πρὸς
ἐκείνους
τὸν
λόγον
ποιήσομαι, |
[342] |
βούλῃ,
σοῦ
ἀκούσομαι.
Ὁ
μὲν
|
οὖν |
Πρωταγόρας
ἀκούσας
μου
ταῦτα
λέγοντος, |
[333] |
τὸν
ἀποκρινόμενον
ἐξετάζεσθαι.
(Τὸ
μὲν
|
οὖν |
πρῶτον
ἐκαλλωπίζετο
ἡμῖν
ὁ
Πρωταγόρας— |
[343] |
τὸ
Χαλεπὸν
ἐσθλὸν
ἔμμεναι.
ὁ
|
οὖν |
Σιμωνίδης,
(ἅτε
φιλότιμος
ὢν
ἐπὶ |
[314] |
ἢ
βεβλαμμένον
ἢ
ὠφελημένον.
ταῦτα
|
οὖν |
σκοπώμεθα
καὶ
μετὰ
τῶν
πρεσβυτέρων |
[353] |
ἀρετῆς
πῶς
ποτ´
ἔχει.
εἰ
|
οὖν |
σοι
δοκεῖ
ἐμμένειν
οἷς
ἄρτι |
[339] |
Οἶδα,
ἦν
δ´
ἐγώ.
Δοκεῖ
|
οὖν |
σοι,
ἔφη,
ταῦτα
ἐκείνοις
ὁμολογεῖσθαι; |
[310] |
ἀνδρείαν
καὶ
τὴν
πτοίησιν,
Τί
|
οὖν |
σοι,
ἦν
δ´
ἐγώ,
τοῦτο; |
[360] |
ἐμὲ
εἶναι
τὸν
ἀποκρινόμενον·
χαριοῦμαι
|
οὖν |
σοι,
καὶ
λέγω
ὅτι
ἐκ |
[335] |
ἡμῖν
ἔσονται
οἱ
διάλογοι.
δέομαι
|
οὖν |
σου
παραμεῖναι
ἡμῖν·
ὡς
ἐγὼ |
[349] |
ἕτερον
αὐτῶν
τὸ
ἕτερον;
ἔφησθα
|
οὖν |
σὺ
οὐκ
ὀνόματα
ἐπὶ
ἑνὶ |
[313] |
αὖ
ἰατρικὸς
ὤν.
εἰ
μὲν
|
οὖν |
σὺ
τυγχάνεις
ἐπιστήμων
τούτων
τί |
[321] |
ἐκ
γῆς
εἰς
φῶς.
ἀπορίᾳ
|
οὖν
|
σχόμενος
ὁ
Προμηθεὺς
ἥντινα
σωτηρίαν |
[309] |
νῦν
Ἀλκιβιάδης
ἔχει;
(ΕΤ.
Τί
|
οὖν |
τὰ
νῦν;
ἦ
παρ´
ἐκείνου |
[334] |
σιτίοις
τε
καὶ
ὄψοις.
Εἰπόντος
|
οὖν |
ταῦτα
αὐτοῦ
οἱ
παρόντες
ἀνεθορύβησαν |
[339] |
ὕστερον
οὐκ
ὀρθῶς
λέγει.
Εἰπὼν
|
οὖν |
ταῦτα
πολλοῖς
θόρυβον
παρέσχεν
καὶ |
[324] |
ἀποτροπῆς
γοῦν
ἕνεκα
κολάζει.
ταύτην
|
οὖν |
τὴν
δόξαν
πάντες
ἔχουσιν
ὅσοιπερ
|
[326] |
εὐθυνούσης
τῆς
δίκης,
εὐθῦναι.
τοσαύτης
|
οὖν |
τῆς
ἐπιμελείας
οὔσης
περὶ
ἀρετῆς |
[350] |
ὡς
οἷόν
τε
μάλιστα.
~Οἶσθα
|
οὖν |
τίνες
εἰς
τὰ
(φρέατα
κολυμβῶσιν |
[355] |
ἐστιν,
ὅμως
αὐτὰ
ποιεῖ.
ἐὰν
|
οὖν
|
τις
ἡμᾶς
ἔρηται,
Διὰ
τί; |
[311] |
τὰ
τῶν
φίλων
προσαναλίσκοντες.
εἰ
|
οὖν |
τις
ἡμᾶς
περὶ
ταῦτα
οὕτω |
[343] |
τοῖς
τότε
ἀνθρώποις.
εἰς
τοῦτο
|
οὖν |
τὸ
ῥῆμα
καὶ
τούτου
ἕνεκα |
[357] |
εἶναι;
εἴπατε
(ἡμῖν.
εἰ
μὲν
|
οὖν |
τότε
εὐθὺς
ὑμῖν
εἴπομεν
ὅτι |
[360] |
ἀμαθίαν;
Οὕτως
(ἔχει,
ἔφη.
Τί
|
οὖν; |
τοῦτο
δι´
ὃ
δειλοί
εἰσιν |
[319] |
ἄνδρας
ἀγαθοὺς
πολίτας.
Αὐτὸ
μὲν
|
οὖν |
τοῦτό
ἐστιν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
[359] |
μεθ´
ὑμῶν
διεξῆλθον.
ἠρόμην
δ´
|
οὖν |
τοῦτον
εἰ
τοὺς
ἀνδρείους
λέγοι |
[317] |
ἄλλοις
καὶ
πανοῦργον
εἶναι.
ἐγὼ
|
οὖν |
τούτων
τὴν
ἐναντίαν
ἅπασαν
ὁδὸν |
[322] |
ἐρωτᾷ
οὖν
Ἑρμῆς
Δία
τίνα
|
οὖν |
τρόπον
δοίη
δίκην
καὶ
αἰδῶ |
[355] |
ἀγαθοῦ,
φήσομεν
νὴ
Δία.
ἂν
|
οὖν |
τύχῃ
ὁ
ἐρόμενος
ἡμᾶς
ὑβριστὴς |
[326] |
εἰ
μὴ
διδακτόν.
Διὰ
τί
|
οὖν |
τῶν
ἀγαθῶν
πατέρων
πολλοὶ
ὑεῖς |
[322] |
πόλεις
δὲ
οὐκ
ἦσαν·
ἀπώλλυντο
|
οὖν |
ὑπὸ
τῶν
θηρίων
διὰ
τὸ |
[353] |
ἐγώ,
εἰ
ἔροιντο
ἡμᾶς·
Τί
|
οὖν |
φατε
τοῦτο
εἶναι,
ὃ
ἡμεῖς |
[313] |
ἐξ
ὧν
σὺ
λέγεις.
Ἆρ´
|
οὖν, |
ὦ
Ἱππόκρατες,
ὁ
σοφιστὴς
τυγχάνει
|
[331] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁμολογεῖν.
Τί
|
οὖν, |
ὦ
Πρωταγόρα,
ἀποκρινούμεθα
αὐτῷ,
ταῦτα |
[320] |
οἰκείων
οὔτε
τῶν
ἀλλοτρίων.
ἐγὼ
|
οὖν, |
ὦ
Πρωταγόρα,
εἰς
ταῦτα
ἀποβλέπων |
[333] |
μόνον
ἐναντίον
(εἶναι;
Φημί.
Πότερον
|
οὖν, |
ὦ
Πρωταγόρα,
λύσωμεν
τῶν
λόγων; |
[361] |
ἂν
ἥκιστα
εἴη
διδακτόν.
ἐγὼ
|
οὖν, |
ὦ
Πρωταγόρα,
πάντα
ταῦτα
καθορῶν
|
[329] |
ἃ
ὀλίγοις
ἐστὶ
παρεσκευασμένα.
νῦν
|
οὖν, |
ὦ
Πρωταγόρα,
σμικροῦ
τινος
ἐνδεής |
[319] |
κελευόντων
τῶν
πρυτάνεων.
περὶ
μὲν
|
οὖν |
ὧν
οἴονται
ἐν
τέχνῃ
εἶναι, |
[316] |
καὶ
Κριτίας
ὁ
Καλλαίσχρου.
Ἡμεῖς
|
οὖν |
ὡς
εἰσήλθομεν,
ἔτι
σμίκρ´
ἄττα |