Pages |
[311] |
Πολύκλειτον
τὸν
Ἀργεῖον
ἢ
Φειδίαν
|
τὸν |
Ἀθηναῖον
ἐπενόεις
ἀφικόμενος
μισθὸν
ὑπὲρ |
[336] |
ἑαυτοῦ
γνώμην
ἀποφαίνεσθαι.
Μετὰ
δὲ
|
τὸν |
Ἀλκιβιάδην,
ὡς
ἐγᾦμαι,
Κριτίας
ἦν |
[320] |
ἀρετῇ.
εἰ
δὲ
βούλει,
Κλεινίαν,
|
τὸν |
Ἀλκιβιάδου
τουτουῒ
νεώτερον
ἀδελφόν,
ἐπιτροπεύων |
[351] |
ἀποκρίνασθαι,
ἀλλὰ
καὶ
πρὸς
πάντα
|
τὸν |
ἄλλον
βίον
τὸν
ἐμόν,
ὅτι |
[335] |
ἀλλὰ
σὲ
ἐχρῆν
ἡμῖν
συγχωρεῖν
|
τὸν |
ἀμφότερα
δυνάμενον,
ἵνα
ἡ
συνουσία |
[311] |
τοι
ὀνομάζουσί
γε,
ὦ
Σώκρατες,
|
τὸν
|
ἄνδρα
εἶναι,
ἔφη.
Ὡς
σοφιστῇ |
[310] |
ἀλλὰ
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
πάντες
|
τὸν |
ἄνδρα
ἐπαινοῦσιν
καί
φασιν
σοφώτατον |
[338] |
δεῖξαι
ὡς
ἐγώ
φημι
χρῆναι
|
τὸν |
ἀποκρινόμενον
ἀποκρίνεσθαι·
ἐπειδὰν
δὲ
ἐγὼ
|
[333] |
καὶ
ἐμὲ
τὸν
ἐρωτῶντα
καὶ
|
τὸν |
ἀποκρινόμενον
ἐξετάζεσθαι.
(Τὸ
μὲν
οὖν |
[360] |
ὦ
Σώκρατες,
τὸ
ἐμὲ
εἶναι
|
τὸν
|
ἀποκρινόμενον·
χαριοῦμαι
οὖν
σοι,
καὶ |
[311] |
ἔφη.
Εἰ
δὲ
παρὰ
Πολύκλειτον
|
τὸν |
Ἀργεῖον
ἢ
Φειδίαν
τὸν
Ἀθηναῖον |
[345] |
οἷόν
τε,
καὶ
κακόν
γε
|
τὸν |
αὐτὸν
τοῦτον·
ἐπὶ
πλεῖστον
δὲ |
[355] |
ἀρκεῖ
ὑμῖν
τὸ
ἡδέως
καταβιῶναι
|
τὸν |
βίον
ἄνευ
λυπῶν;
εἰ
δὲ |
[356] |
τῷ
ἀληθεῖ
καὶ
ἔσωσεν
ἂν
|
τὸν |
βίον;
ἆρ´
ἂν
ὁμολογοῖεν
οἱ |
[357] |
εἴη;
~τί
ἂν
ἔσῳζεν
ἡμῖν
|
τὸν |
(βίον;
ἆρ´
ἂν
οὐκ
ἐπιστήμη; |
[321] |
ἀνθρώπῳ.
τὴν
μὲν
οὖν
περὶ
|
τὸν |
βίον
σοφίαν
ἄνθρωπος
ταύτῃ
ἔσχεν, |
[351] |
Τί
δ´
εἰ
ἡδέως
βιοὺς
|
τὸν |
βίον
τελευτήσειεν;
οὐκ
εὖ
ἄν |
[333] |
δοκεῖ
σοι
ταῦτα
εἴτε
μή·
|
τὸν |
γὰρ
λόγον
ἔγωγε
μάλιστα
ἐξετάζω, |
[333] |
πρῶτον
ἐκαλλωπίζετο
ἡμῖν
ὁ
Πρωταγόρας—
|
τὸν
|
γὰρ
λόγον
ᾐτιᾶτο
δυσχερῆ
εἶναι— |
[344] |
ποτὲ
ἀμήχανος
ἂν
συμφορὰ
καθέλοι,
|
τὸν |
δὲ
ἀεὶ
ἀμήχανον
ὄντα
οὔ, |
[321] |
ἄλλα
ζῷα
ἐμμελῶς
πάντων
ἔχοντα,
|
τὸν |
δὲ
ἄνθρωπον
γυμνόν
τε
καὶ |
[344] |
Ὦ
ἄνθρωποι,
χαλεπὸν
ἐσθλὸν
ἔμμεναι,
|
~τὸν |
δὲ
(ἀποκρινόμενον
ὅτι
Ὦ
Πιττακέ, |
[344] |
ἄν
τις
ὥστε
κείμενον
ποιῆσαι,
|
τὸν |
δὲ
κείμενον
(οὔ,
οὕτω
καὶ |
[313] |
(διείλεξαι
οὐδεπώποτε,
σοφιστὴν
δ´
ὀνομάζεις,
|
τὸν |
δὲ
σοφιστὴν
ὅτι
ποτ´
ἔστιν |
[340] |
ἀνθρώποις.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Νὴ
|
τὸν |
Δία,
εἰς
καιρόν
γε
παρατετύχηκεν
|
[312] |
Ἕλληνας
σαυτὸν
σοφιστὴν
παρέχων;
Νὴ
|
τὸν |
Δία,
ὦ
Σώκρατες,
εἴπερ
γε |
[312] |
παιδείᾳ,
ὡς
τὸν
ἰδιώτην
καὶ
|
τὸν |
ἐλεύθερον
πρέπει.
Πάνυ
μὲν
οὖν |
[351] |
πρὸς
πάντα
τὸν
ἄλλον
βίον
|
τὸν |
ἐμόν,
ὅτι
ἔστι
μὲν
ἃ |
[343] |
τῷ
Ἀπόλλωνι
εἰς
τὸν
νεὼν
|
τὸν |
ἐν
Δελφοῖς,
γράψαντες
ταῦτα
ἃ |
[314] |
καταθέμενον
οἴκαδε
ἔξεστιν
συμβουλεύσασθαι,
παρακαλέσαντα
|
τὸν |
ἐπαΐοντα,
ὅτι
τε
ἐδεστέον
ἢ |
[348] |
ἄλλων
(περὶ
ὧν
εἰκὸς
σκοπεῖσθαι
|
τὸν |
ἐπιεικῆ,
καὶ
δὴ
καὶ
περὶ |
[333] |
συμβαίνει
μέντοι
ἴσως
καὶ
ἐμὲ
|
τὸν |
ἐρωτῶντα
καὶ
τὸν
ἀποκρινόμενον
ἐξετάζεσθαι. |
[347] |
δὴ
βούλεται
Σωκράτει
ἀποκρίνεσθαι,
ἐρωτᾶν
|
τὸν |
ἕτερον.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Ἐπιτρέπω |
[344] |
δὲ
κείμενον
(οὔ,
οὕτω
καὶ
|
τὸν |
εὐμήχανον
ὄντα
ποτὲ
ἀμήχανος
ἂν
|
[315] |
μετ´
εἰσενόησα,
ἔφη
Ὅμηρος,
Ἱππίαν
|
τὸν
|
(Ἠλεῖον,
καθήμενον
ἐν
τῷ
κατ´ |
[341] |
λέγων,
κακὸν
ἐσθλὸν
ἔμμεναι,
εἶτα
|
τὸν |
θεόν
φησιν
μόνον
τοῦτο
ἂν |
[312] |
ἐσόμενος,
ἀλλ´
ἐπὶ
παιδείᾳ,
ὡς
|
τὸν |
ἰδιώτην
καὶ
τὸν
ἐλεύθερον
πρέπει. |
[344] |
πλοίου
ἀρχῇ;
δῆλον
ὅτι
οὐ
|
τὸν |
ἰδιώτην·
ὁ
μὲν
γὰρ
ἰδιώτης |
[318] |
μουσικὴν
διδάσκοντες—
καὶ
ἅμα
εἰς
|
τὸν
|
Ἱππίαν
ἀπέβλεψεν—
παρὰ
δ´
ἐμὲ |
[315] |
τῶν
μετεώρων
ἀστρονομικὰ
ἄττα
διερωτᾶν
|
τὸν |
Ἱππίαν,
ὁ
δ´
ἐν
θρόνῳ |
[328] |
ὡσπερεὶ
συναγείρας
εἶπον,
βλέψας
πρὸς
|
τὸν |
Ἱπποκράτη·
Ὦ
παῖ
Ἀπολλοδώρου,
ὡς |
[348] |
εἶπεν
οὖν
ὁ
Ἀλκιβιάδης
πρὸς
|
τὸν |
Καλλίαν
βλέψας,
Ὦ
Καλλία,
δοκεῖ |
[344] |
ἀεὶ
καθῄρηται.
ὥσπερ
οὖν
οὐ
|
τὸν |
κείμενόν
τις
ἂν
καταβάλοι,
ἀλλὰ |
[314] |
Ἠλεῖος—
οἶμαι
δὲ
καὶ
Πρόδικον
|
τὸν
|
Κεῖον—
καὶ
ἄλλοι
πολλοὶ
καὶ |
[339] |
γάρ
που
Σιμωνίδης
πρὸς
Σκόπαν
|
τὸν |
Κρέοντος
ὑὸν
τοῦ
Θετταλοῦ
ὅτι— |
[344] |
ἀεὶ
ἀμήχανον
ὄντα
οὔ,
καὶ
|
τὸν
|
κυβερνήτην
μέγας
χειμὼν
ἐπιπεσὼν
ἀμήχανον |
[311] |
τὸν
σαυτοῦ
ὁμώνυμον
ἐλθὼν
Ἱπποκράτη
|
τὸν |
Κῷον,
τὸν
τῶν
Ἀσκληπιαδῶν,
ἀργύριον |
[331] |
σέ"
τοῦτο
λέγω,
οἰόμενος
οὕτω
|
τὸν |
λόγον
βέλτιστ´
(ἂν
ἐλέγχεσθαι,
εἴ |
[355] |
ὑμῖν
τούτου
οὕτως
ἔχοντος
γελοῖον
|
τὸν |
λόγον
γίγνεσθαι,
ὅταν
λέγητε
ὅτι |
[333] |
βούλει,
ἔφη,
πρὸς
τοῦτον
πρῶτον
|
τὸν |
λόγον
διαλέχθητι
τὸν
τῶν
πολλῶν. |
[350] |
ὄντες
ἀνδρειότατοι;
καὶ
κατὰ
τοῦτον
|
τὸν |
λόγον
ἡ
σοφία
ἂν
ἀνδρεία |
[324] |
σοὶ
πολῖται·
ὥστε
κατὰ
τοῦτον
|
τὸν
|
λόγον
καὶ
Ἀθηναῖοί
εἰσι
τῶν |
[334] |
λέγειν,
ἐὰν
βούλῃ,
οὕτως
ὥστε
|
τὸν |
λόγον
μηδέποτε
ἐπιλιπεῖν,
~καὶ
αὖ |
[317] |
ἁπάντων
ἐναντίον
τῶν
ἔνδον
ὄντων
|
τὸν |
λόγον
ποιεῖσθαι.
Καὶ
ἐγώ—
ὑπώπτευσα |
[333] |
ἀνθρώπων.
Πότερον
οὖν
πρὸς
ἐκείνους
|
τὸν |
λόγον
ποιήσομαι,
ἔφην,
ἢ
πρὸς |
[312] |
ἐπιστήμων
ἐστὶν
ὁ
σοφιστὴς
καὶ
|
τὸν |
μαθητὴν
ποιεῖ;
Μὰ
Δί´,
ἔφη, |
[337] |
καὶ
αὐτῆς
τῆς
πόλεως
εἰς
|
τὸν
|
μέγιστον
καὶ
ὀλβιώτατον
οἶκον
τόνδε, |
[344] |
κείμενόν
τις
ἂν
καταβάλοι,
ἀλλὰ
|
τὸν |
μὲν
ἑστῶτά
ποτε
καταβάλοι
ἄν |
[344] |
ἀλλ´
ἀεὶ
εἶναι
ἀνάγκη.
ὥστε
|
τὸν |
μὲν
εὐμήχανον
καὶ
σοφὸν
καὶ |
[322] |
νόμον
γε
θὲς
παρ´
ἐμοῦ
|
τὸν |
μὴ
δυνάμενον
αἰδοῦς
καὶ
δίκης |
[327] |
πάντα
καὶ
ἐδίδασκε
καὶ
ἐπέπληττε
|
τὸν |
μὴ
καλῶς
αὐλοῦντα,
καὶ
μὴ |
[325] |
ἄνευ
δὲ
τούτου
μή,
ἢ
|
τὸν |
μὴ
μετέχοντα
καὶ
διδάσκειν
καὶ |
[323] |
ὦσιν
ἐάντε
μή,
ἢ
μαίνεσθαι
|
τὸν |
μὴ
προσποιούμενον
{δικαιοσύνην}
ὡς
ἀναγκαῖον
|
[343] |
σοφίας
ἀνέθεσαν
τῷ
Ἀπόλλωνι
εἰς
|
τὸν
|
νεὼν
τὸν
ἐν
Δελφοῖς,
γράψαντες |
[309] |
παρόντος
γὰρ
ἐκείνου,
οὔτε
προσεῖχον
|
τὸν |
νοῦν,
ἐπελανθανόμην
τε
αὐτοῦ
θαμά. |
[324] |
κολάζει
τοὺς
ἀδικοῦντας
πρὸς
τούτῳ
|
τὸν |
νοῦν
ἔχων
καὶ
τούτου
ἕνεκα, |
[344] |
διελθεῖν·
ἀλλὰ
τὸν
τύπον
αὐτοῦ
|
τὸν |
ὅλον
διεξέλθωμεν
καὶ
τὴν
βούλησιν, |
[348] |
ἡγοῦμαι
γὰρ
πάνυ
λέγειν
τι
|
τὸν |
Ὅμηρον
τὸ—
(σύν
τε
δύ´ |
[310] |
τι
κωλύει,
καθεζόμενος
ἐνταυθί,
ἐξαναστήσας
|
τὸν |
παῖδα
τουτονί;
(ΣΩ.
Πάνυ
μὲν |
[328] |
Ξανθίππου
τοῦδε
ἡλικιῶται,
οὐδὲν
πρὸς
|
τὸν |
πατέρα
εἰσίν,
καὶ
ἄλλοι
ἄλλων |
[345] |
Ταῦτά
τε
οὖν
πάντα
πρὸς
|
τὸν |
Πιττακὸν
εἴρηται,
καὶ
τὰ
ἐπιόντα |
[343] |
ἂν
εἰ
θεῖμεν
αὐτὸν
λέγοντα
|
τὸν |
Πιττακὸν
καὶ
Σιμωνίδην
ἀποκρινόμενον
εἰπόντα· |
[341] |
ἦν
δ´
ἐγώ,
ὦ
Πρόδικε,
|
τὸν
|
Πιττακὸν
λέγοντα
χαλεπὸν
ἐσθλὸν
ἔμμεναι, |
[347] |
λόγοις
οἱ
μὲν
ταῦτά
φασιν
|
τὸν
|
ποιητὴν
νοεῖν,
οἱ
δ´
ἕτερα, |
[359] |
καὶ
οἱ
ἀνδρεῖοι.
αὐτίκα
εἰς
|
τὸν |
πόλεμον
οἱ
μὲν
ἐθέλουσιν
ἰέναι, |
[360] |
ἐγώ.
~(ἀλλὰ
ποτέρους
φῂς
εἰς
|
τὸν |
πόλεμον
οὐκ
ἐθέλειν
ἰέναι,
καλὸν
|
[317] |
τε
καὶ
Ἀλκιβιάδης
(ἡκέτην
ἄγοντε
|
τὸν |
Πρόδικον,
ἀναστήσαντες
ἐκ
τῆς
κλίνης, |
[337] |
τῶν
παρόντων
ἀπεδέξαντο·
μετὰ
δὲ
|
τὸν |
Πρόδικον
Ἱππίας
ὁ
σοφὸς
εἶπεν, |
[339] |
λέγοι
ὁ
ποιητής—
τρέπομαι
πρὸς
|
τὸν |
Πρόδικον,
καὶ
καλέσας
αὐτόν,
Ὦ |
[342] |
ὥσπερ
δεινὸς
ἀκοντιστής,
ὥστε
φαίνεσθαι
|
τὸν |
προσδιαλεγόμενον
παιδὸς
μηδὲν
βελτίω.
τοῦτο |
[316] |
καὶ
ταῦτα
διαθεασάμενοι
προσῇμεν
πρὸς
|
τὸν |
Πρωταγόραν,
(καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Ὦ |
[312] |
ὡς
τίς
γενησόμενος
ἔρχῃ
παρὰ
|
τὸν |
Πρωταγόραν;
Καὶ
ὃς
εἶπεν
ἐρυθριάσας— |
[311] |
ὥσπερ
ἂν
εἰ
ἐπενόεις
παρὰ
|
τὸν |
σαυτοῦ
ὁμώνυμον
ἐλθὼν
Ἱπποκράτη
τὸν |
[340] |
Σκάμανδρον
πολιορκούμενον
ὑπὸ
τοῦ
Ἀχιλλέως
|
τὸν |
Σιμόεντα
παρακαλεῖν,
εἰπόντα—
φίλε
κασίγνητε, |
[340] |
παρακαλῶ,
μὴ
ἡμῖν
ὁ
Πρωταγόρας
|
τὸν
|
Σιμωνίδην
ἐκπέρσῃ.
καὶ
γὰρ
οὖν |
[343] |
Πιττακοῦ
ῥῆμα
ὥσπερ
ἐρίζοντα
λέγειν
|
τὸν |
Σιμωνίδην·
λέγοντος
τοῦ
Πιττακοῦ
ὅτι |
[340] |
παρακαλεῖν
σέ·
ὥσπερ
ἔφη
Ὅμηρος
|
τὸν |
Σκάμανδρον
πολιορκούμενον
ὑπὸ
τοῦ
Ἀχιλλέως |
[312] |
Λέγε
δή,
τί
ἡγῇ
εἶναι
|
τὸν |
σοφιστήν;
Ἐγὼ
μέν,
ἦ
δ´ |
[316] |
(τὴν
ἑαυτοῦ
συνουσίαν,
χρὴ
εὐλαβεῖσθαι
|
τὸν |
ταῦτα
πράττοντα·
οὐ
γὰρ
σμικροὶ |
[339] |
αὐτὰ
ἑαυτῷ
λέγοντος;
καίτοι
ὁπότε
|
τὸν |
ταὐτὰ
λέγοντα
αὑτῷ
μέμφεται,
δῆλον |
[339] |
πρόσθεν
προελθὼν
ἐπελάθετο,
καὶ
Πιττακὸν
|
τὸν |
ταὐτὰ
λέγοντα
ἑαυτῷ,
ὅτι
χαλεπὸν |
[317] |
ἀνάγκη
τοὺς
ἀνθρώπους·
ἡγοῦνται
γὰρ
|
τὸν |
τοιοῦτον
πρὸς
τοῖς
ἄλλοις
καὶ |
[328] |
τῷ
μαθόντι.
διὰ
ταῦτα
καὶ
|
τὸν |
τρόπον
τῆς
πράξεως
τοῦ
μισθοῦ |
[344] |
εἴη
αὐτὸ
οὕτω
διελθεῖν·
ἀλλὰ
|
τὸν |
τύπον
αὐτοῦ
τὸν
ὅλον
διεξέλθωμεν |
[311] |
ὁμώνυμον
ἐλθὼν
Ἱπποκράτη
τὸν
Κῷον,
|
τὸν |
τῶν
Ἀσκληπιαδῶν,
ἀργύριον
τελεῖν
ὑπὲρ |
[322] |
ἱκανὴ
βοηθὸς
ἦν,
πρὸς
δὲ
|
τὸν |
τῶν
θηρίων
πόλεμον
ἐνδεής
πολιτικὴν |
[333] |
τοῦτον
πρῶτον
τὸν
λόγον
διαλέχθητι
|
τὸν |
τῶν
πολλῶν.
Ἀλλ´
οὐδέν
μοι |
[312] |
ὥσπερ
τοὔνομα
λέγει,
τοῦτον
εἶναι
|
τὸν |
τῶν
σοφῶν
ἐπιστήμονα.
Οὐκοῦν,
ἦν |
[356] |
τὸ
παραχρῆμα
ἡδὺ
τοῦ
εἰς
|
τὸν |
ὕστερον
χρόνον
καὶ
ἡδέος
καὶ |
[353] |
ἕκαστον
αὐτῶν,
ἢ
ὅτι
εἰς
|
τὸν |
ὕστερον
χρόνον
νόσους
τε
ποιεῖ |
[354] |
καὶ
ἀλγηδόνας,
ἢ
ὅτι
εἰς
|
τὸν
|
ὕστερον
χρόνον
ὑγίειαί
τε
ἀπ´ |
[316] |
οὗτοι
πάντες,
ὥσπερ
λέγω,
φοβηθέντες
|
τὸν |
φθόνον
ταῖς
τέχναις
ταύταις
παραπετάσμασιν |
[338] |
αἱρεθείς,
οὐκ
ὀρθῶς
ἂν
ἔχοι
|
τὸν |
χείρω
τῶν
βελτιόνων
ἐπιστατεῖν,
εἴτε |
[315] |
ἐπιχωρίων
ἐν
τῷ
χορῷ.
τοῦτον
|
τὸν
|
χορὸν
μάλιστα
ἔγωγε
ἰδὼν
ἥσθην, |