Alphabétiquement     [«   »]
τοῖσδε 1
τοῖσί 1
τομῶν 1
τὸν 104
Τὸν 2
τόνδε 2
τοξόται 1
Fréquences     [«    »]
95 μὴ
97 οἱ
99 οὐ
104 τὸν
106 δ´
107 τοῦ
108 ὡς
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

τὸν


Pages
[311]   Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον Φειδίαν  τὸν   Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν ὑπὲρ
[336]   ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ δὲ  τὸν   Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας ἦν
[320]   ἀρετῇ. εἰ δὲ βούλει, Κλεινίαν,  τὸν   Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων
[351]   ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντα  τὸν   ἄλλον βίον τὸν ἐμόν, ὅτι
[335]   ἀλλὰ σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν  τὸν   ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα συνουσία
[311]   τοι ὀνομάζουσί γε, Σώκρατες,  τὸν   ἄνδρα εἶναι, ἔφη. Ὡς σοφιστῇ
[310]   ἀλλὰ γάρ, Σώκρατες, πάντες  τὸν   ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον
[338]   δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι χρῆναι  τὸν   ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν δὲ ἐγὼ
[333]   καὶ ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα καὶ  τὸν   ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν οὖν
[360]   Σώκρατες, τὸ ἐμὲ εἶναι  τὸν   ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι, καὶ
[311]   ἔφη. Εἰ δὲ παρὰ Πολύκλειτον  τὸν   Ἀργεῖον Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον
[345]   οἷόν τε, καὶ κακόν γε  τὸν   αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον δὲ
[355]   ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ ἡδέως καταβιῶναι  τὸν   βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ δὲ
[356]   τῷ ἀληθεῖ καὶ ἔσωσεν ἂν  τὸν   βίον; ἆρ´ ἂν ὁμολογοῖεν οἱ
[357]   εἴη; ~τί ἂν ἔσῳζεν ἡμῖν  τὸν   (βίον; ἆρ´ ἂν οὐκ ἐπιστήμη;
[321]   ἀνθρώπῳ. τὴν μὲν οὖν περὶ  τὸν   βίον σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν,
[351]   Τί δ´ εἰ ἡδέως βιοὺς  τὸν   βίον τελευτήσειεν; οὐκ εὖ ἄν
[333]   δοκεῖ σοι ταῦτα εἴτε μή·  τὸν   γὰρ λόγον ἔγωγε μάλιστα ἐξετάζω,
[333]   πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν Πρωταγόρας—  τὸν   γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι—
[344]   ποτὲ ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι,  τὸν   δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ,
[321]   ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα,  τὸν   δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ
[344]   ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,  ~τὸν   δὲ (ἀποκρινόμενον ὅτι Πιττακέ,
[344]   ἄν τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι,  τὸν   δὲ κείμενον (οὔ, οὕτω καὶ
[313]   (διείλεξαι οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις,  τὸν   δὲ σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν
[340]   ἀνθρώποις. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Νὴ  τὸν   Δία, εἰς καιρόν γε παρατετύχηκεν
[312]   Ἕλληνας σαυτὸν σοφιστὴν παρέχων; Νὴ  τὸν   Δία, Σώκρατες, εἴπερ γε
[312]   παιδείᾳ, ὡς τὸν ἰδιώτην καὶ  τὸν   ἐλεύθερον πρέπει. Πάνυ μὲν οὖν
[351]   πρὸς πάντα τὸν ἄλλον βίον  τὸν   ἐμόν, ὅτι ἔστι μὲν
[343]   τῷ Ἀπόλλωνι εἰς τὸν νεὼν  τὸν   ἐν Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα
[314]   καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα  τὸν   ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον
[348]   ἄλλων (περὶ ὧν εἰκὸς σκοπεῖσθαι  τὸν   ἐπιεικῆ, καὶ δὴ καὶ περὶ
[333]   συμβαίνει μέντοι ἴσως καὶ ἐμὲ  τὸν   ἐρωτῶντα καὶ τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι.
[347]   δὴ βούλεται Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν  τὸν   ἕτερον. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω
[344]   δὲ κείμενον (οὔ, οὕτω καὶ  τὸν   εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος ἂν
[315]   μετ´ εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν  τὸν   (Ἠλεῖον, καθήμενον ἐν τῷ κατ´
[341]   λέγων, κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα  τὸν   θεόν φησιν μόνον τοῦτο ἂν
[312]   ἐσόμενος, ἀλλ´ ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς  τὸν   ἰδιώτην καὶ τὸν ἐλεύθερον πρέπει.
[344]   πλοίου ἀρχῇ; δῆλον ὅτι οὐ  τὸν   ἰδιώτην· μὲν γὰρ ἰδιώτης
[318]   μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ ἅμα εἰς  τὸν   Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ δ´ ἐμὲ
[315]   τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν  τὸν   Ἱππίαν, δ´ ἐν θρόνῳ
[328]   ὡσπερεὶ συναγείρας εἶπον, βλέψας πρὸς  τὸν   Ἱπποκράτη· παῖ Ἀπολλοδώρου, ὡς
[348]   εἶπεν οὖν Ἀλκιβιάδης πρὸς  τὸν   Καλλίαν βλέψας, Καλλία, δοκεῖ
[344]   ἀεὶ καθῄρηται. ὥσπερ οὖν οὐ  τὸν   κείμενόν τις ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ
[314]   Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ καὶ Πρόδικον  τὸν   Κεῖον— καὶ ἄλλοι πολλοὶ καὶ
[339]   γάρ που Σιμωνίδης πρὸς Σκόπαν  τὸν   Κρέοντος ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι—
[344]   ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ  τὸν   κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον
[311]   τὸν σαυτοῦ ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη  τὸν   Κῷον, τὸν τῶν Ἀσκληπιαδῶν, ἀργύριον
[331]   σέ" τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω  τὸν   λόγον βέλτιστ´ (ἂν ἐλέγχεσθαι, εἴ
[355]   ὑμῖν τούτου οὕτως ἔχοντος γελοῖον  τὸν   λόγον γίγνεσθαι, ὅταν λέγητε ὅτι
[333]   βούλει, ἔφη, πρὸς τοῦτον πρῶτον  τὸν   λόγον διαλέχθητι τὸν τῶν πολλῶν.
[350]   ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ τοῦτον  τὸν   λόγον σοφία ἂν ἀνδρεία
[324]   σοὶ πολῖται· ὥστε κατὰ τοῦτον  τὸν   λόγον καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν
[334]   λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως ὥστε  τὸν   λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ
[317]   ἁπάντων ἐναντίον τῶν ἔνδον ὄντων  τὸν   λόγον ποιεῖσθαι. Καὶ ἐγώ— ὑπώπτευσα
[333]   ἀνθρώπων. Πότερον οὖν πρὸς ἐκείνους  τὸν   λόγον ποιήσομαι, ἔφην, πρὸς
[312]   ἐπιστήμων ἐστὶν σοφιστὴς καὶ  τὸν   μαθητὴν ποιεῖ; Μὰ Δί´, ἔφη,
[337]   καὶ αὐτῆς τῆς πόλεως εἰς  τὸν   μέγιστον καὶ ὀλβιώτατον οἶκον τόνδε,
[344]   κείμενόν τις ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ  τὸν   μὲν ἑστῶτά ποτε καταβάλοι ἄν
[344]   ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε  τὸν   μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν καὶ
[322]   νόμον γε θὲς παρ´ ἐμοῦ  τὸν   μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης
[327]   πάντα καὶ ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε  τὸν   μὴ καλῶς αὐλοῦντα, καὶ μὴ
[325]   ἄνευ δὲ τούτου μή,  τὸν   μὴ μετέχοντα καὶ διδάσκειν καὶ
[323]   ὦσιν ἐάντε μή, μαίνεσθαι  τὸν   μὴ προσποιούμενον {δικαιοσύνην} ὡς ἀναγκαῖον
[343]   σοφίας ἀνέθεσαν τῷ Ἀπόλλωνι εἰς  τὸν   νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς, γράψαντες
[309]   παρόντος γὰρ ἐκείνου, οὔτε προσεῖχον  τὸν   νοῦν, ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ θαμά.
[324]   κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας πρὸς τούτῳ  τὸν   νοῦν ἔχων καὶ τούτου ἕνεκα,
[344]   διελθεῖν· ἀλλὰ τὸν τύπον αὐτοῦ  τὸν   ὅλον διεξέλθωμεν καὶ τὴν βούλησιν,
[348]   ἡγοῦμαι γὰρ πάνυ λέγειν τι  τὸν   Ὅμηρον τὸ— (σύν τε δύ´
[310]   τι κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας  τὸν   παῖδα τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ μὲν
[328]   Ξανθίππου τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς  τὸν   πατέρα εἰσίν, καὶ ἄλλοι ἄλλων
[345]   Ταῦτά τε οὖν πάντα πρὸς  τὸν   Πιττακὸν εἴρηται, καὶ τὰ ἐπιόντα
[343]   ἂν εἰ θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα  τὸν   Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα·
[341]   ἦν δ´ ἐγώ, Πρόδικε,  τὸν   Πιττακὸν λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,
[347]   λόγοις οἱ μὲν ταῦτά φασιν  τὸν   ποιητὴν νοεῖν, οἱ δ´ ἕτερα,
[359]   καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. αὐτίκα εἰς  τὸν   πόλεμον οἱ μὲν ἐθέλουσιν ἰέναι,
[360]   ἐγώ. ~(ἀλλὰ ποτέρους φῂς εἰς  τὸν   πόλεμον οὐκ ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν
[317]   τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε  τὸν   Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς κλίνης,
[337]   τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ δὲ  τὸν   Πρόδικον Ἱππίας σοφὸς εἶπεν,
[339]   λέγοι ποιητής— τρέπομαι πρὸς  τὸν   Πρόδικον, καὶ καλέσας αὐτόν,
[342]   ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι  τὸν   προσδιαλεγόμενον παιδὸς μηδὲν βελτίω. τοῦτο
[316]   καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς  τὸν   Πρωταγόραν, (καὶ ἐγὼ εἶπον·
[312]   ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ παρὰ  τὸν   Πρωταγόραν; Καὶ ὃς εἶπεν ἐρυθριάσας—
[311]   ὥσπερ ἂν εἰ ἐπενόεις παρὰ  τὸν   σαυτοῦ ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη τὸν
[340]   Σκάμανδρον πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως  τὸν   Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε,
[340]   παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν Πρωταγόρας  τὸν   Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ οὖν
[343]   Πιττακοῦ ῥῆμα ὥσπερ ἐρίζοντα λέγειν  τὸν   Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ Πιττακοῦ ὅτι
[340]   παρακαλεῖν σέ· ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος  τὸν   Σκάμανδρον πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως
[312]   Λέγε δή, τί ἡγῇ εἶναι  τὸν   σοφιστήν; Ἐγὼ μέν, δ´
[316]   (τὴν ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι  τὸν   ταῦτα πράττοντα· οὐ γὰρ σμικροὶ
[339]   αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος; καίτοι ὁπότε  τὸν   ταὐτὰ λέγοντα αὑτῷ μέμφεται, δῆλον
[339]   πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν  τὸν   ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ, ὅτι χαλεπὸν
[317]   ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους· ἡγοῦνται γὰρ  τὸν   τοιοῦτον πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ
[328]   τῷ μαθόντι. διὰ ταῦτα καὶ  τὸν   τρόπον τῆς πράξεως τοῦ μισθοῦ
[344]   εἴη αὐτὸ οὕτω διελθεῖν· ἀλλὰ  τὸν   τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον διεξέλθωμεν
[311]   ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη τὸν Κῷον,  τὸν   τῶν Ἀσκληπιαδῶν, ἀργύριον τελεῖν ὑπὲρ
[322]   ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς δὲ  τὸν   τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής πολιτικὴν
[333]   τοῦτον πρῶτον τὸν λόγον διαλέχθητι  τὸν   τῶν πολλῶν. Ἀλλ´ οὐδέν μοι
[312]   ὥσπερ τοὔνομα λέγει, τοῦτον εἶναι  τὸν   τῶν σοφῶν ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν, ἦν
[356]   τὸ παραχρῆμα ἡδὺ τοῦ εἰς  τὸν   ὕστερον χρόνον καὶ ἡδέος καὶ
[353]   ἕκαστον αὐτῶν, ὅτι εἰς  τὸν   ὕστερον χρόνον νόσους τε ποιεῖ
[354]   καὶ ἀλγηδόνας, ὅτι εἰς  τὸν   ὕστερον χρόνον ὑγίειαί τε ἀπ´
[316]   οὗτοι πάντες, ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες  τὸν   φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν
[338]   αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι  τὸν   χείρω τῶν βελτιόνων ἐπιστατεῖν, εἴτε
[315]   ἐπιχωρίων ἐν τῷ χορῷ. τοῦτον  τὸν   χορὸν μάλιστα ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην,




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006