Alphabétiquement     [«   »]
τῇδε 1
τηλικοῦτος 1
τηλικούτων 1
τὴν 121
τήν 2
Τὴν 2
τηνικάδε 1
Fréquences     [«    »]
112 ἐν
119 ἔφη
115
121 τὴν
123 εἰ
127 τὰ
131
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

τὴν


Pages
[329]   Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην καὶ  τὴν   αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις, καὶ
[321]   τῷ δὲ Προμηθεῖ εἰς μὲν  τὴν   ἀκρόπολιν τὴν τοῦ Διὸς οἴκησιν
[343]   ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ λέγει  τὴν   ἀλήθειαν, ὡς ἄρα ὄντων τινῶν
[309]   ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ περὶ  τὴν   Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν μοι
[321]   τέχνην τὴν τοῦ Ἡφαίστου καὶ  τὴν   ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν
[360]   γ´, ἔφη. Διὰ ταύτην ἄρα  τὴν   ἀμαθίαν δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´
[359]   πάνυ πολὺ διαφέρειν τῶν ἄλλων,  τὴν   ἀνδρείαν, γνώσεσθαι δέ μ´ ἔφη
[310]   ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ  τὴν   ἀνδρείαν καὶ τὴν πτοίησιν, Τί
[350]   ἄλλων, καὶ ἐν τούτῳ οἴει  τὴν   ἀνδρείαν καὶ τὴν σοφίαν ταὐτὸν
[355]   τὸ κακὸν ἄλλο τι  τὴν   ἀνίαν· ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ
[312]   που αὐτῷ ὅτι τῶν πρὸς  τὴν   ἀπεργασίαν τὴν τῶν εἰκόνων, καὶ
[357]   ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς  τὴν   ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ δεῖ καὶ
[329]   ἐρόμενος περιμεῖναί τε καὶ ἀποδέξασθαι  τὴν   ἀπόκρισιν, ὀλίγοις ἐστὶ παρεσκευασμένα.
[359]   ἐγὼ εὐθὺς τότε πάνυ ἐθαύμασα  τὴν   ἀπόκρισιν, καὶ ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ
[340]   οὕτω φαῦλόν τί φησιν εἶναι  τὴν   ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ἐστιν πάντων
[319]   καὶ ἄριστοι τῶν πολιτῶν ταύτην  τὴν   ἀρετὴν ἣν ἔχουσιν οὐχ οἷοί
[349]   πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε δή,  τὴν   ἀρετὴν καλόν τι φῂς εἶναι,
[361]   διεξελθόντας ἡμᾶς ἐξελθεῖν καὶ ἐπὶ  τὴν   ἀρετὴν ὅτι ἔστιν, καὶ πάλιν
[329]   ἔχειν, εἴ μοι ἀποκρίναιο τόδε.  τὴν   ἀρετὴν φῂς διδακτὸν εἶναι, καὶ
[311]   ἐστιν— ἀλλὰ δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς  τὴν   αὐλήν, καὶ περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν
[311]   ἔνδον. Μετὰ ταῦτα ἀναστάντες εἰς  τὴν   αὐλὴν περιῇμεν· καὶ ἐγὼ (ἀποπειρώμενος
[330]   δὲ τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο;  τὴν   αὐτὴν ἐμοὶ ἄλλην; Τὴν
[353]   ἀποκρίνασθαι ὅτι οὐ κατὰ  τὴν   αὐτῆς τῆς ἡδονῆς τῆς παραχρῆμα
[318]   τῶν οἰκείων, ὅπως ἂν ἄριστα  τὴν   αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ, ~(καὶ περὶ
[316]   ~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ διὰ  τὴν   βαρύτητα τῆς φωνῆς βόμβος τις
[344]   αὐτοῦ τὸν ὅλον διεξέλθωμεν καὶ  τὴν   βούλησιν, ὅτι παντὸς μᾶλλον ἔλεγχός
[315]   καλόν τε (κἀγαθὸν τὴν φύσιν,  τὴν   δ´ οὖν ἰδέαν πάνυ καλός.
[354]   ἡδονὴν διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν,  τὴν   δὲ λύπην φεύγετε ὡς κακόν;
[321]   βίον σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν,  τὴν   δὲ πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν
[358]   εἶναι, τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν.  τὴν   δὲ Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν τῶν
[361]   ἐπαινῶ σου τὴν προθυμίαν καὶ  τὴν   διέξοδον τῶν λόγων. καὶ γὰρ
[329]   ἔλεγες γὰρ ὅτι Ζεὺς  τὴν   δικαιοσύνην καὶ τὴν αἰδῶ πέμψειε
[331]   γε ἐμαυτοῦ φαίην ἂν καὶ  τὴν   δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ τὴν
[324]   γοῦν ἕνεκα κολάζει. ταύτην οὖν  τὴν   δόξαν πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται
[351]   μὲν καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι,  τὴν   δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας γε
[330]   οἷον τὸ ἕτερον οὔτε κατὰ  τὴν   δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ ἄλλα·
[334]   οἷς μέλλει ἔδεσθαι, ὅσον μόνον  τὴν   δυσχέρειαν κατασβέσαι τὴν ἐπὶ ταῖς
[340]   τοῖς πρώτοις αὐτὸς Σιμωνίδης  τὴν   ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα
[336]   Σωκράτης λέγειν· χρὴ γὰρ ἕκαστον  τὴν   ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ δὲ
[316]   συνεῖναι ὡς βελτίους ἐσομένους διὰ  (τὴν   ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν
[319]   ὁρῶ οὖν, ὅταν συλλεγῶμεν εἰς  τὴν   ἐκκλησίαν, ἐπειδὰν μὲν περὶ οἰκοδομίας
[350]   τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν ὡς κατὰ  τὴν   ἐμὴν ὁμολογίαν σοφία ἐστὶν
[317]   πανοῦργον εἶναι. ἐγὼ οὖν τούτων  τὴν   ἐναντίαν ἅπασαν ὁδὸν ἐλήλυθα, καὶ
[321]   εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς  τὴν   ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί— ἀμήχανον
[334]   ὅσον μόνον τὴν δυσχέρειαν κατασβέσαι  τὴν   ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι ταῖς διὰ
[318]   ἂν εἰ αὐτίκα μάλα μεταβαλὼν  τὴν   ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης ὅδε ἐπιθυμήσειεν τῆς
[352]   ἐνούσης πολλάκις ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης οὐ  τὴν   ἐπιστήμην αὐτοῦ ἄρχειν ἀλλ´ ἄλλο
[351]   ἡδέα ἐστίν, εἰ οὐκ ἀγαθά,  τὴν   ἡδονὴν αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ οὐκ
[354]   κακόν, τὴν λύπην, καὶ ἀγαθὸν  τὴν   ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τὸ
[355]   φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν  τὴν   ἡδονήν, τὸ κακὸν ἄλλο
[357]   ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ δὴ ἔφατε  τὴν   ἡδονὴν πολλάκις κρατεῖν καὶ τοῦ
[353]   πῇ φατε εἶναι; (πότερον ὅτι  τὴν   ἡδονὴν ταύτην ἐν τῷ παραχρῆμα
[314]   τὴν οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν ἐκρούσαμεν  τὴν   θύραν, ἀνοίξας καὶ ἰδὼν ἡμᾶς,
[314]   οὖν ποτε ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν  τὴν   θύραν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν, κατελάβομεν
[314]   καὶ ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν  τὴν   θύραν πάνυ προθύμως ὡς οἷός
[310]   Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός,  τὴν   (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα
[350]   δὲ τῷ τρόπῳ μετιὼν καὶ  τὴν   ἰσχὺν οἰηθείης ἂν εἶναι σοφίαν.
[354]   Τοῦτ´ ἄρα ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν,  τὴν   λύπην, καὶ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν,
[354]   δοκεῖ, ἔφη Πρωταγόρας. Οὐκοῦν  τὴν   μὲν ἡδονὴν διώκετε ὡς ἀγαθὸν
[321]   καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ.  τὴν   μὲν οὖν περὶ τὸν βίον
[337]   φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν  τὴν   μὲν φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι,
[356]   οἱ ἄνθρωποι πρὸς ταῦτα ἡμᾶς  τὴν   μετρητικὴν σῴζειν ἂν τέχνην
[321]   δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος  τὴν   νομήν, καὶ ὁρᾷ τὰ μὲν
[351]   μοι δοκεῖ οὐ μόνον πρὸς  τὴν   νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι
[314]   λόγου διελεγόμεθα, ὃς ἡμῖν κατὰ  τὴν   ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν μὴ
[314]   σοφιστῶν ἄχθεσθαι τοῖς φοιτῶσιν εἰς  τὴν   οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν
[331]   τε δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ  τὴν   ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά τί μοι
[331]   τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ  τὴν   ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ σοῦ
[312]   μὴ οὐ τοιαύτην ὑπολαμβάνεις σου  τὴν   παρὰ Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´
[319]   περὶ οἰκοδομίας τι δέῃ πρᾶξαι  τὴν   πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους μεταπεμπομένους συμβούλους
[319]   λόγῳ; δοκεῖς γάρ μοι λέγειν  τὴν   πολιτικὴν τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν
[322]   ἠδίκουν ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες  τὴν   πολιτικὴν τέχνην, ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι
[346]   καὶ ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ κατηγορεῖν  τὴν   πονηρίαν τῶν γονέων πατρίδος,
[326]   καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ  τὴν   πονηρίαν τῶν σωμάτων καὶ ἐν
[356]   πόρρω ὑπὸ τῶν ἐγγύς, ταύτην  τὴν   πρᾶξιν πρακτέον ἐν ἂν
[361]   ἔφη, Σώκρατες, ἐπαινῶ σου  τὴν   προθυμίαν καὶ τὴν διέξοδον τῶν
[310]   γιγνώσκων αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν καὶ  τὴν   πτοίησιν, Τί οὖν σοι, ἦν
[312]   πέρι; Ὅτι μέλλεις τὴν ψυχὴν  τὴν   σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς
[340]   σὺ γάρ, Πρόδικε, προαπόφηναι  τὴν   σὴν γνώμην· ταὐτόν σοι δοκεῖ
[313]   οὐ τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ ξένῳ  τὴν   σὴν ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας,
[341]   ἐρώμεθα οὖν Πρόδικον— δίκαιον γὰρ  τὴν   Σιμωνίδου φωνὴν τοῦτον ἐρωτᾶν— τί
[352]   ἐγὼ τοιοῦτόν τι ποθῶ πρὸς  τὴν   σκέψιν· θεασάμενος ὅτι οὕτως ἔχεις
[342]   περίεισιν, πάντας τοῦτο ἀσκήσειν,  τὴν   σοφίαν. νῦν δὲ ἀποκρυψάμενοι ἐκεῖνο
[350]   τούτῳ οἴει τὴν ἀνδρείαν καὶ  τὴν   σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ δὲ
[343]   καὶ καταμάθοι ἄν τις αὐτῶν  τὴν   σοφίαν τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα βραχέα
[316]   τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ  τὴν   σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν εἶναι
[310]   Τί οὖν οὐ διηγήσω ἡμῖν  τὴν   συνουσίαν, εἰ μή σέ τι
[336]   ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ μεταξὺ διαλῦσαι  τὴν   συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα,
[335]   ἔχω παρὰ τὰ σοὶ δοκοῦντα  τὴν   συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν
[338]   ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν  τὴν   συνουσίαν· (καὶ οὐδὲν δεῖ τούτου
[348]   σαυτῷ, ὥστε καὶ ἄλλων ταύτην  τὴν   τέχνην ἀποκρυπτομένων ~(σύ γ´ ἀναφανδὸν
[328]   τῶν χειροτεχνῶν ὑεῖς αὐτὴν ταύτην  τὴν   τέχνην ἣν δὴ παρὰ τοῦ
[321]   τοῦ Ἡφαίστου καὶ τὴν ἄλλην  τὴν   τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν ἀνθρώπῳ, ~καὶ
[314]   ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα  τὴν   τιμὴν τὸ μάθημα ἐν αὐτῇ
[321]   Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν  τὴν   τοῦ Διὸς οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει
[321]   κλέψας τήν τε ἔμπυρον τέχνην  τὴν   τοῦ Ἡφαίστου καὶ τὴν ἄλλην
[322]   μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ  τὴν   τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων μόνον
[313]   ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ περὶ  τὴν   τοῦ σώματος τροφήν, (ἔμπορός
[349]   οὐ σὲ χρῆν παρακαλεῖν ἐπὶ  τὴν   τούτων σκέψιν καὶ ἐρωτᾶν καὶ
[347]   αὐλητρίδας, πολλοῦ μισθούμενοι ἀλλοτρίαν φωνὴν  τὴν   τῶν αὐλῶν, καὶ διὰ τῆς
[360]   ἔφη. Δειλοὶ δὲ οὐ διὰ  τὴν   τῶν δεινῶν ἀμαθίαν ἐφάνησαν ὄντες;
[312]   ὅτι τῶν πρὸς τὴν ἀπεργασίαν  τὴν   τῶν εἰκόνων, καὶ τἆλλα οὕτως.
[327]   Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν  τὴν   τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων (πονηρίαν. νῦν
[357]   ὡμολογήκατε ἐπιστήμης ἐνδείᾳ ἐξαμαρτάνειν περὶ  τὴν   τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν καὶ λυπῶν
[353]   Σώκρατες, δεῖ ἡμᾶς σκοπεῖσθαι  τὴν   τῶν πολλῶν δόξαν ἀνθρώπων, οἳ
[326]   διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ  τὴν   ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς δὲ
[335]   Ἱππονίκου, ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου  τὴν   φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν
[352]   ἐπιστήμη κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν εἶναι  τὴν   φρόνησιν βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ; Καὶ
[337]   ὢν τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ παρὰ  τὴν   φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν
[316]   τε καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ  τὴν   φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς
[315]   μὲν ἐγᾦμαι καλόν τε (κἀγαθὸν  τὴν   φύσιν, τὴν δ´ οὖν ἰδέαν
[310]   ἐγρήγορας καθεύδεις; Καὶ ἐγὼ  τὴν   φωνὴν γνοὺς αὐτοῦ, Ἱπποκράτης, ἔφην,
[315]   ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ δὲ κατὰ  τὴν   φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν δέ
[325]   συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε  τὴν   φωνήν, παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν
[313]   ἐὰν μή τις τύχῃ περὶ  τὴν   ψυχὴν αὖ ἰατρικὸς ὤν. εἰ
[313]   οἷόν τινα κίνδυνον ἔρχῃ ὑποθήσων  τὴν   ψυχήν; εἰ μὲν τὸ
[313]   περὶ πλείονος τοῦ σώματος ἡγῇ,  τὴν   ψυχήν, καὶ ἐν πάντ´
[356]   ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν ἔχειν  τὴν   ψυχὴν μένουσαν ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ
[312]   τοῦτ´ ἀγνοεῖς, οὐδὲ ὅτῳ παραδίδως  τὴν   ψυχὴν οἶσθα, οὔτ´ εἰ ἀγαθῷ
[312]   ἐγώ. Τοῦ πέρι; Ὅτι μέλλεις  τὴν   ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι
[313]   ὅτι χρηστὸν πονηρὸν (πρὸς  τὴν   ψυχήν· ὡς δ´ αὕτως καὶ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006