Pages |
[329] |
ὁ
Ζεὺς
τὴν
δικαιοσύνην
καὶ
|
τὴν |
αἰδῶ
πέμψειε
τοῖς
ἀνθρώποις,
καὶ |
[321] |
τῷ
δὲ
Προμηθεῖ
εἰς
μὲν
|
τὴν |
ἀκρόπολιν
τὴν
τοῦ
Διὸς
οἴκησιν |
[343] |
ἀγαθόν,
οὐκ
ἐπὶ
τούτῳ
λέγει
|
τὴν |
ἀλήθειαν,
ὡς
ἄρα
ὄντων
τινῶν
|
[309] |
ὅτι
ἀπὸ
κυνηγεσίου
τοῦ
περὶ
|
τὴν |
Ἀλκιβιάδου
ὥραν;
καὶ
μήν
μοι
|
[321] |
τέχνην
τὴν
τοῦ
Ἡφαίστου
καὶ
|
τὴν |
ἄλλην
τὴν
τῆς
Ἀθηνᾶς
δίδωσιν |
[360] |
γ´,
ἔφη.
Διὰ
ταύτην
ἄρα
|
τὴν |
ἀμαθίαν
δειλοί
εἰσιν;
Ὡμολόγει.
Δι´ |
[359] |
πάνυ
πολὺ
διαφέρειν
τῶν
ἄλλων,
|
τὴν |
ἀνδρείαν,
γνώσεσθαι
δέ
μ´
ἔφη |
[310] |
ἐπορευόμην.
Καὶ
ἐγὼ
γιγνώσκων
αὐτοῦ
|
τὴν
|
ἀνδρείαν
καὶ
τὴν
πτοίησιν,
Τί |
[350] |
ἄλλων,
καὶ
ἐν
τούτῳ
οἴει
|
τὴν |
ἀνδρείαν
καὶ
τὴν
σοφίαν
ταὐτὸν |
[355] |
τὸ
κακὸν
ἄλλο
τι
ἢ
|
τὴν |
ἀνίαν·
ἢ
ἀρκεῖ
ὑμῖν
τὸ |
[312] |
που
αὐτῷ
ὅτι
τῶν
πρὸς
|
τὴν |
ἀπεργασίαν
τὴν
τῶν
εἰκόνων,
καὶ |
[357] |
ἐπιστήμη
ἐστίν,
τοσοῦτον
ἐξαρκεῖ
πρὸς
|
τὴν |
ἀπόδειξιν
ἣν
ἐμὲ
δεῖ
καὶ |
[329] |
ἐρόμενος
περιμεῖναί
τε
καὶ
ἀποδέξασθαι
|
τὴν
|
ἀπόκρισιν,
ἃ
ὀλίγοις
ἐστὶ
παρεσκευασμένα. |
[359] |
ἐγὼ
εὐθὺς
τότε
πάνυ
ἐθαύμασα
|
τὴν |
ἀπόκρισιν,
καὶ
ἔτι
μᾶλλον
ἐπειδὴ |
[340] |
οὕτω
φαῦλόν
τί
φησιν
εἶναι
|
τὴν |
ἀρετὴν
ἐκτῆσθαι,
ὅ
ἐστιν
πάντων |
[319] |
καὶ
ἄριστοι
τῶν
πολιτῶν
ταύτην
|
τὴν |
ἀρετὴν
ἣν
ἔχουσιν
οὐχ
οἷοί |
[349] |
πολλοὶ
φοβοῦνται
ἰέναι.
Φέρε
δή,
|
τὴν |
ἀρετὴν
καλόν
τι
φῂς
εἶναι, |
[361] |
διεξελθόντας
ἡμᾶς
ἐξελθεῖν
καὶ
ἐπὶ
|
τὴν |
ἀρετὴν
ὅτι
ἔστιν,
καὶ
πάλιν
|
[329] |
ἔχειν,
εἴ
μοι
ἀποκρίναιο
τόδε.
|
τὴν |
ἀρετὴν
φῂς
διδακτὸν
εἶναι,
καὶ
|
[311] |
ἐστιν—
ἀλλὰ
δεῦρο
ἐξαναστῶμεν
εἰς
|
τὴν |
αὐλήν,
καὶ
περιιόντες
αὐτοῦ
διατρίψωμεν |
[311] |
ἔνδον.
Μετὰ
ταῦτα
ἀναστάντες
εἰς
|
τὴν |
αὐλὴν
περιῇμεν·
καὶ
ἐγὼ
(ἀποπειρώμενος |
[330] |
δὲ
τίν´
ἂν
ψῆφον
θεῖο;
|
τὴν |
αὐτὴν
ἐμοὶ
ἢ
ἄλλην;
Τὴν |
[353] |
ἀποκρίνασθαι
ἢ
ὅτι
οὐ
κατὰ
|
τὴν
|
αὐτῆς
τῆς
ἡδονῆς
τῆς
παραχρῆμα |
[318] |
τῶν
οἰκείων,
ὅπως
ἂν
ἄριστα
|
τὴν |
αὑτοῦ
οἰκίαν
διοικοῖ,
~(καὶ
περὶ |
[316] |
~(εἶναι
καὶ
θεῖος—
ἀλλὰ
διὰ
|
τὴν |
βαρύτητα
τῆς
φωνῆς
βόμβος
τις |
[344] |
αὐτοῦ
τὸν
ὅλον
διεξέλθωμεν
καὶ
|
τὴν |
βούλησιν,
ὅτι
παντὸς
μᾶλλον
ἔλεγχός |
[315] |
καλόν
τε
(κἀγαθὸν
τὴν
φύσιν,
|
τὴν |
δ´
οὖν
ἰδέαν
πάνυ
καλός. |
[354] |
ἡδονὴν
διώκετε
ὡς
ἀγαθὸν
ὄν,
|
τὴν |
δὲ
λύπην
φεύγετε
ὡς
κακόν; |
[321] |
βίον
σοφίαν
ἄνθρωπος
ταύτῃ
ἔσχεν,
|
τὴν |
δὲ
πολιτικὴν
οὐκ
εἶχεν·
ἦν |
[358] |
εἶναι,
τὸ
δὲ
ἀνιαρὸν
κακόν.
|
τὴν |
δὲ
Προδίκου
τοῦδε
διαίρεσιν
τῶν |
[361] |
ἐπαινῶ
σου
τὴν
προθυμίαν
καὶ
|
τὴν |
διέξοδον
τῶν
λόγων.
καὶ
γὰρ |
[329] |
ἔλεγες
γὰρ
ὅτι
ὁ
Ζεὺς
|
τὴν |
δικαιοσύνην
καὶ
τὴν
αἰδῶ
πέμψειε |
[331] |
γε
ἐμαυτοῦ
φαίην
ἂν
καὶ
|
τὴν |
δικαιοσύνην
ὅσιον
εἶναι
καὶ
τὴν |
[324] |
γοῦν
ἕνεκα
κολάζει.
ταύτην
οὖν
|
τὴν |
δόξαν
πάντες
ἔχουσιν
ὅσοιπερ
(τιμωροῦνται |
[351] |
μὲν
καὶ
ἀπὸ
ἐπιστήμης
γίγνεσθαι,
|
τὴν |
δύναμιν,
καὶ
ἀπὸ
μανίας
γε |
[330] |
οἷον
τὸ
ἕτερον
οὔτε
κατὰ
|
τὴν |
δύναμιν
οὔτε
κατὰ
τὰ
ἄλλα· |
[334] |
οἷς
μέλλει
ἔδεσθαι,
ὅσον
μόνον
|
τὴν |
δυσχέρειαν
κατασβέσαι
τὴν
ἐπὶ
ταῖς |
[340] |
τοῖς
πρώτοις
αὐτὸς
ὁ
Σιμωνίδης
|
τὴν |
ἑαυτοῦ
γνώμην
ἀπεφήνατο,
ὅτι
ἄνδρα
|
[336] |
Σωκράτης
λέγειν·
χρὴ
γὰρ
ἕκαστον
|
τὴν |
ἑαυτοῦ
γνώμην
ἀποφαίνεσθαι.
Μετὰ
δὲ |
[316] |
συνεῖναι
ὡς
βελτίους
ἐσομένους
διὰ
|
(τὴν |
ἑαυτοῦ
συνουσίαν,
χρὴ
εὐλαβεῖσθαι
τὸν |
[319] |
ὁρῶ
οὖν,
ὅταν
συλλεγῶμεν
εἰς
|
τὴν |
ἐκκλησίαν,
ἐπειδὰν
μὲν
περὶ
οἰκοδομίας |
[350] |
τεκμηρίοις
τούτοις,
λέγειν
ὡς
κατὰ
|
τὴν |
ἐμὴν
ὁμολογίαν
ἡ
σοφία
ἐστὶν |
[317] |
πανοῦργον
εἶναι.
ἐγὼ
οὖν
τούτων
|
τὴν |
ἐναντίαν
ἅπασαν
ὁδὸν
ἐλήλυθα,
καὶ |
[321] |
εὕροι,
(κλέπτει
Ἡφαίστου
καὶ
Ἀθηνᾶς
|
τὴν |
ἔντεχνον
σοφίαν
σὺν
πυρί—
ἀμήχανον |
[334] |
ὅσον
μόνον
τὴν
δυσχέρειαν
κατασβέσαι
|
τὴν |
ἐπὶ
ταῖς
αἰσθήσεσι
ταῖς
διὰ |
[318] |
ἂν
εἰ
αὐτίκα
μάλα
μεταβαλὼν
|
τὴν |
ἐπιθυμίαν
Ἱπποκράτης
ὅδε
ἐπιθυμήσειεν
τῆς |
[352] |
ἐνούσης
πολλάκις
ἀνθρώπῳ
ἐπιστήμης
οὐ
|
τὴν |
ἐπιστήμην
αὐτοῦ
ἄρχειν
ἀλλ´
ἄλλο |
[351] |
ἡδέα
ἐστίν,
εἰ
οὐκ
ἀγαθά,
|
τὴν |
ἡδονὴν
αὐτὴν
ἐρωτῶν
εἰ
οὐκ |
[354] |
κακόν,
τὴν
λύπην,
καὶ
ἀγαθὸν
|
τὴν |
ἡδονήν,
ἐπεὶ
καὶ
αὐτὸ
τὸ |
[355] |
φάναι
εἶναι
τὸ
ἀγαθὸν
ἢ
|
τὴν |
ἡδονήν,
ἢ
τὸ
κακὸν
ἄλλο |
[357] |
ἁπάντων·
ὑμεῖς
δὲ
δὴ
ἔφατε
|
τὴν |
ἡδονὴν
πολλάκις
κρατεῖν
καὶ
τοῦ |
[353] |
πῇ
φατε
εἶναι;
(πότερον
ὅτι
|
τὴν |
ἡδονὴν
ταύτην
ἐν
τῷ
παραχρῆμα |
[314] |
τὴν
οἰκίαν·
ἐπειδὴ
γοῦν
ἐκρούσαμεν
|
τὴν |
θύραν,
ἀνοίξας
καὶ
ἰδὼν
ἡμᾶς, |
[314] |
οὖν
ποτε
ἡμῖν
ἅνθρωπος
ἀνέῳξεν
|
τὴν |
θύραν.
Ἐπειδὴ
δὲ
εἰσήλθομεν,
κατελάβομεν |
[314] |
καὶ
ἅμα
ἀμφοῖν
τοῖν
χεροῖν
|
τὴν |
θύραν
πάνυ
προθύμως
ὡς
οἷός |
[310] |
Ἀπολλοδώρου
ὑὸς
Φάσωνος
δὲ
ἀδελφός,
|
τὴν
|
(θύραν
τῇ
βακτηρίᾳ
πάνυ
σφόδρα |
[350] |
δὲ
τῷ
τρόπῳ
μετιὼν
καὶ
|
τὴν |
ἰσχὺν
οἰηθείης
ἂν
εἶναι
σοφίαν. |
[354] |
Τοῦτ´
ἄρα
ἡγεῖσθ´
εἶναι
κακόν,
|
τὴν
|
λύπην,
καὶ
ἀγαθὸν
τὴν
ἡδονήν, |
[354] |
δοκεῖ,
ἔφη
ὁ
Πρωταγόρας.
Οὐκοῦν
|
τὴν |
μὲν
ἡδονὴν
διώκετε
ὡς
ἀγαθὸν |
[321] |
καὶ
οὕτω
δὴ
δωρεῖται
ἀνθρώπῳ.
|
τὴν
|
μὲν
οὖν
περὶ
τὸν
βίον |
[337] |
φύσιν
βιάζεται—
ἡμᾶς
οὖν
αἰσχρὸν
|
τὴν |
μὲν
φύσιν
τῶν
πραγμάτων
εἰδέναι, |
[356] |
οἱ
ἄνθρωποι
πρὸς
ταῦτα
ἡμᾶς
|
τὴν |
μετρητικὴν
σῴζειν
ἂν
τέχνην
ἢ |
[321] |
δὲ
αὐτῷ
ἔρχεται
Προμηθεὺς
ἐπισκεψόμενος
|
τὴν |
νομήν,
καὶ
ὁρᾷ
τὰ
μὲν |
[351] |
μοι
δοκεῖ
οὐ
μόνον
πρὸς
|
τὴν |
νῦν
ἀπόκρισιν
ἐμοὶ
ἀσφαλέστερον
εἶναι |
[314] |
λόγου
διελεγόμεθα,
ὃς
ἡμῖν
κατὰ
|
τὴν |
ὁδὸν
ἐνέπεσεν·
ἵν´
οὖν
μὴ |
[314] |
σοφιστῶν
ἄχθεσθαι
τοῖς
φοιτῶσιν
εἰς
|
τὴν
|
οἰκίαν·
ἐπειδὴ
γοῦν
ἐκρούσαμεν
τὴν |
[331] |
τε
δικαιοσύνην
ὅσιον
εἶναι
καὶ
|
τὴν |
ὁσιότητα
δίκαιον,
ἀλλά
τί
μοι |
[331] |
τὴν
δικαιοσύνην
ὅσιον
εἶναι
καὶ
|
τὴν |
ὁσιότητα
δίκαιον·
καὶ
ὑπὲρ
σοῦ |
[312] |
μὴ
οὐ
τοιαύτην
ὑπολαμβάνεις
σου
|
τὴν |
παρὰ
Πρωταγόρου
μάθησιν
(ἔσεσθαι,
ἀλλ´ |
[319] |
περὶ
οἰκοδομίας
τι
δέῃ
πρᾶξαι
|
τὴν |
πόλιν,
τοὺς
οἰκοδόμους
μεταπεμπομένους
συμβούλους |
[319] |
λόγῳ;
δοκεῖς
γάρ
μοι
λέγειν
|
τὴν |
πολιτικὴν
τέχνην
καὶ
ὑπισχνεῖσθαι
ποιεῖν |
[322] |
ἠδίκουν
ἀλλήλους
ἅτε
οὐκ
ἔχοντες
|
τὴν
|
πολιτικὴν
τέχνην,
ὥστε
πάλιν
σκεδαννύμενοι |
[346] |
καὶ
ψέγοντας
ἐπιδεικνύναι
καὶ
κατηγορεῖν
|
τὴν |
πονηρίαν
τῶν
γονέων
ἢ
πατρίδος, |
[326] |
καὶ
μὴ
ἀναγκάζωνται
ἀποδειλιᾶν
διὰ
|
τὴν |
πονηρίαν
τῶν
σωμάτων
καὶ
ἐν |
[356] |
πόρρω
ὑπὸ
τῶν
ἐγγύς,
ταύτην
|
τὴν |
πρᾶξιν
πρακτέον
ἐν
ᾗ
ἂν |
[361] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπαινῶ
σου
|
τὴν |
προθυμίαν
καὶ
τὴν
διέξοδον
τῶν |
[310] |
γιγνώσκων
αὐτοῦ
τὴν
ἀνδρείαν
καὶ
|
τὴν |
πτοίησιν,
Τί
οὖν
σοι,
ἦν |
[312] |
πέρι;
Ὅτι
μέλλεις
τὴν
ψυχὴν
|
τὴν |
σαυτοῦ
παρασχεῖν
(θεραπεῦσαι
ἀνδρί,
ὡς |
[340] |
σὺ
γάρ,
ὦ
Πρόδικε,
προαπόφηναι
|
τὴν |
σὴν
γνώμην·
ταὐτόν
σοι
δοκεῖ |
[313] |
οὐ
τῷ
ἀφικομένῳ
τούτῳ
ξένῳ
|
τὴν |
σὴν
ψυχήν,
ἀλλ´
ἑσπέρας
ἀκούσας, |
[341] |
ἐρώμεθα
οὖν
Πρόδικον—
δίκαιον
γὰρ
|
τὴν
|
Σιμωνίδου
φωνὴν
τοῦτον
ἐρωτᾶν—
τί |
[352] |
ἐγὼ
τοιοῦτόν
τι
ποθῶ
πρὸς
|
τὴν |
σκέψιν·
θεασάμενος
ὅτι
οὕτως
ἔχεις |
[342] |
ᾧ
περίεισιν,
πάντας
τοῦτο
ἀσκήσειν,
|
τὴν |
σοφίαν.
νῦν
δὲ
ἀποκρυψάμενοι
ἐκεῖνο |
[350] |
τούτῳ
οἴει
τὴν
ἀνδρείαν
καὶ
|
τὴν |
σοφίαν
ταὐτὸν
εἶναι·
τούτῳ
δὲ
|
[343] |
καὶ
καταμάθοι
ἄν
τις
αὐτῶν
|
τὴν |
σοφίαν
τοιαύτην
οὖσαν,
ῥήματα
βραχέα
|
[316] |
τε
καὶ
ἐπιβουλαί.
ἐγὼ
δὲ
|
τὴν |
σοφιστικὴν
τέχνην
φημὶ
μὲν
εἶναι |
[310] |
Τί
οὖν
οὐ
διηγήσω
ἡμῖν
|
τὴν |
συνουσίαν,
εἰ
μή
σέ
τι |
[336] |
ἀμφοτέρων
δεῖσθαι
μὴ
μεταξὺ
διαλῦσαι
|
τὴν |
συνουσίαν.
~(Εἰπόντος
δὲ
αὐτοῦ
ταῦτα, |
[335] |
ἔχω
παρὰ
τὰ
σοὶ
δοκοῦντα
|
τὴν |
συνουσίαν
ἡμῖν
γίγνεσθαι,
ἀλλ´
ἐπειδὰν |
[338] |
ἅπερ
ὑμεῖς
ἐμοῦ,
μὴ
διαφθείρειν
|
τὴν |
συνουσίαν·
(καὶ
οὐδὲν
δεῖ
τούτου |
[348] |
σαυτῷ,
ὥστε
καὶ
ἄλλων
ταύτην
|
τὴν |
τέχνην
ἀποκρυπτομένων
~(σύ
γ´
ἀναφανδὸν |
[328] |
τῶν
χειροτεχνῶν
ὑεῖς
αὐτὴν
ταύτην
|
τὴν |
τέχνην
ἣν
δὴ
παρὰ
τοῦ |
[321] |
τοῦ
Ἡφαίστου
καὶ
τὴν
ἄλλην
|
τὴν |
τῆς
Ἀθηνᾶς
δίδωσιν
ἀνθρώπῳ,
~καὶ |
[314] |
ἀγγείῳ
ἀπενεγκεῖν,
ἀλλ´
ἀνάγκη
καταθέντα
|
τὴν |
τιμὴν
τὸ
μάθημα
ἐν
αὐτῇ
|
[321] |
Προμηθεῖ
εἰς
μὲν
τὴν
ἀκρόπολιν
|
τὴν |
τοῦ
Διὸς
οἴκησιν
οὐκέτι
ἐνεχώρει
|
[321] |
κλέψας
τήν
τε
ἔμπυρον
τέχνην
|
τὴν |
τοῦ
Ἡφαίστου
καὶ
τὴν
ἄλλην |
[322] |
μετέσχε
μοίρας,
πρῶτον
μὲν
διὰ
|
τὴν |
τοῦ
θεοῦ
συγγένειαν
ζῴων
μόνον |
[313] |
ἐξαπατήσῃ
ἡμᾶς,
ὥσπερ
οἱ
περὶ
|
τὴν |
τοῦ
σώματος
τροφήν,
ὁ
(ἔμπορός |
[349] |
οὐ
σὲ
χρῆν
παρακαλεῖν
ἐπὶ
|
τὴν |
τούτων
σκέψιν
καὶ
ἐρωτᾶν
καὶ |
[347] |
αὐλητρίδας,
πολλοῦ
μισθούμενοι
ἀλλοτρίαν
φωνὴν
|
τὴν
|
τῶν
αὐλῶν,
καὶ
διὰ
τῆς |
[360] |
ἔφη.
Δειλοὶ
δὲ
οὐ
διὰ
|
τὴν |
τῶν
δεινῶν
ἀμαθίαν
ἐφάνησαν
ὄντες; |
[312] |
ὅτι
τῶν
πρὸς
τὴν
ἀπεργασίαν
|
τὴν |
τῶν
εἰκόνων,
καὶ
τἆλλα
οὕτως. |
[327] |
Φρυνώνδᾳ,
καὶ
ἀνολοφύραι´
ἂν
ποθῶν
|
τὴν |
τῶν
ἐνθάδε
ἀνθρώπων
(πονηρίαν.
νῦν |
[357] |
ὡμολογήκατε
ἐπιστήμης
ἐνδείᾳ
ἐξαμαρτάνειν
περὶ
|
τὴν |
τῶν
ἡδονῶν
αἵρεσιν
καὶ
λυπῶν |
[353] |
ὦ
Σώκρατες,
δεῖ
ἡμᾶς
σκοπεῖσθαι
|
τὴν |
τῶν
πολλῶν
δόξαν
ἀνθρώπων,
οἳ |
[326] |
διδόασιν
καὶ
ἀναγκάζουσι
γράφειν
κατὰ
|
τὴν |
ὑφήγησιν
τῶν
γραμμῶν,
ὣς
δὲ |
[335] |
Ἱππονίκου,
ἀεὶ
μὲν
ἔγωγέ
σου
|
τὴν |
φιλοσοφίαν
ἄγαμαι,
ἀτὰρ
(καὶ
νῦν |
[352] |
ἐπιστήμη
κελεύῃ,
ἀλλ´
ἱκανὴν
εἶναι
|
τὴν |
φρόνησιν
βοηθεῖν
τῷ
ἀνθρώπῳ;
Καὶ |
[337] |
ὢν
τῶν
ἀνθρώπων,
πολλὰ
παρὰ
|
τὴν |
φύσιν
βιάζεται—
ἡμᾶς
οὖν
αἰσχρὸν |
[316] |
τε
καὶ
εὐδαίμονος,
αὐτὸς
δὲ
|
τὴν |
φύσιν
δοκεῖ
ἐνάμιλλος
εἶναι
τοῖς |
[315] |
μὲν
ἐγᾦμαι
καλόν
τε
(κἀγαθὸν
|
τὴν |
φύσιν,
τὴν
δ´
οὖν
ἰδέαν |
[310] |
ἐγρήγορας
ἢ
καθεύδεις;
Καὶ
ἐγὼ
|
τὴν |
φωνὴν
γνοὺς
αὐτοῦ,
Ἱπποκράτης,
ἔφην, |
[315] |
ὥσπερ
(Ὀρφεύς,
οἱ
δὲ
κατὰ
|
τὴν |
φωνὴν
ἕπονται
κεκηλημένοι—
ἦσαν
δέ |
[325] |
συνήσειν
τὰ
γεγραμμένα
ὥσπερ
τότε
|
τὴν |
φωνήν,
παρατιθέασιν
αὐτοῖς
ἐπὶ
τῶν |
[313] |
ἐὰν
μή
τις
τύχῃ
περὶ
|
τὴν |
ψυχὴν
αὖ
ἰατρικὸς
ὤν.
εἰ
|
[313] |
οἷόν
τινα
κίνδυνον
ἔρχῃ
ὑποθήσων
|
τὴν |
ψυχήν;
ἢ
εἰ
μὲν
τὸ |
[313] |
περὶ
πλείονος
τοῦ
σώματος
ἡγῇ,
|
τὴν |
ψυχήν,
καὶ
ἐν
ᾧ
πάντ´ |
[356] |
ἀληθὲς
ἡσυχίαν
ἂν
ἐποίησεν
ἔχειν
|
τὴν |
ψυχὴν
μένουσαν
ἐπὶ
τῷ
ἀληθεῖ |
[312] |
τοῦτ´
ἀγνοεῖς,
οὐδὲ
ὅτῳ
παραδίδως
|
τὴν |
ψυχὴν
οἶσθα,
οὔτ´
εἰ
ἀγαθῷ |
[312] |
ἐγώ.
Τοῦ
πέρι;
Ὅτι
μέλλεις
|
τὴν |
ψυχὴν
τὴν
σαυτοῦ
παρασχεῖν
(θεραπεῦσαι |
[313] |
ὅτι
χρηστὸν
ἢ
πονηρὸν
(πρὸς
|
τὴν |
ψυχήν·
ὡς
δ´
αὕτως
καὶ |