Pages |
[340] |
ἄνδρα
(ἀγαθὸν
ἀληθείᾳ
γενέσθαι
χαλεπὸν
|
εἴη; |
Ἀληθῆ
λέγεις,
ἔφη
ὁ
Πρόδικος. |
[344] |
μεμελημένως
ἔχει—
ἀλλὰ
μακρὸν
ἂν
|
εἴη
|
αὐτὸ
οὕτω
διελθεῖν·
ἀλλὰ
τὸν |
[338] |
εἶπον
οὖν
ἐγὼ
ὅτι
αἰσχρὸν
|
εἴη |
βραβευτὴν
ἑλέσθαι
τῶν
λόγων.
εἴτε |
[361] |
ἐπιστήμην·
καὶ
οὕτως
ἂν
ἥκιστα
|
εἴη |
διδακτόν.
ἐγὼ
οὖν,
ὦ
Πρωταγόρα, |
[330] |
σχολῇ
μεντἄν
τι
ἄλλο
ὅσιον
|
εἴη, |
εἰ
μὴ
αὐτή
(γε
ἡ |
[360] |
μὴ
δεινῶν
ἀμαθία
δειλία
ἂν
|
εἴη; |
Ἐπένευσε.
Ἀλλὰ
μήν,
ἦν
δ´ |
[350] |
ἀνδρεῖοί
εἰσιν;
Αἰσχρὸν
μεντἄν,
ἔφη,
|
εἴη |
ἡ
ἀνδρεία·
ἐπεὶ
οὗτοί
γε
|
[333] |
μάλ´
ἀκόντως.
Οὐκοῦν
ἓν
ἂν
|
εἴη |
ἡ
σωφροσύνη
καὶ
ἡ
σοφία; |
[310] |
ἐὰν
λέγῃς.
(ΣΩ.
Διπλῆ
ἂν
|
εἴη |
ἡ
χάρις.
ἀλλ´
οὖν
ἀκούετε. |
[319] |
τὰ
τῆς
πόλεως
δυνατώτατος
ἂν
|
εἴη |
καὶ
πράττειν
καὶ
λέγειν.
Ἆρα, |
[328] |
ᾐσθόμην
ὅτι
τῷ
ὄντι
πεπαυμένος
|
εἴη, |
μόγις
πως
ἐμαυτὸν
ὡσπερεὶ
συναγείρας |
[350] |
λόγον
ἡ
σοφία
ἂν
ἀνδρεία
|
εἴη; |
Οὐ
καλῶς,
ἔφη,
μνημονεύεις,
ὦ |
[309] |
(ΕΤ.
Καὶ
τί
ἂν
γεγονὸς
|
εἴη |
περὶ
σὲ
κἀκεῖνον
τοσοῦτον
πρᾶγμα; |
[346] |
μὴ
μέμεικται—
γελοῖον
γὰρ
ἂν
|
εἴη |
πολλαχῇ—
ἀλλ´
ὅτι
αὐτὸς
καὶ |
[329] |
πάντα
ταῦτα
ὡς
ἕν
τι
|
εἴη |
συλλήβδην,
ἀρετή·
ταῦτ´
οὖν
αὐτὰ |
[356] |
ἕτερον,
εἴτ´
ἐγγὺς
εἴτε
πόρρω
|
εἴη; |
~τί
ἂν
ἔσῳζεν
ἡμῖν
τὸν |
[340] |
ἐγώ.
Πολλὴ
ἄν,
ἔφη,
ἀμαθία
|
εἴη |
τοῦ
ποιητοῦ,
εἰ
οὕτω
φαῦλόν
|
[310] |
Ζεῦ
καὶ
θεοί,
ἐν
(τούτῳ
|
εἴη· |
ὡς
οὔτ´
ἂν
τῶν
ἐμῶν |