HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)


λ  =  90 formes différentes pour 303 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Pages
[323]   ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε αὖ  λαβὲ   τεκμήριον. ἐν γὰρ ταῖς ἄλλαις
[342]   ἐθέλω σοι εἰπεῖν, ~(εἰ βούλει  λαβεῖν   μου πεῖραν ὅπως ἔχω,
[329]   ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν  λάβῃ,   ἅπαντα ἔχειν; Οὐδαμῶς, ἔφη, ἐπεὶ
[361]   καὶ καταγελᾶν, καὶ εἰ φωνὴν  λάβοι,   εἰπεῖν ἂν ὅτι Ἄτοποί γ´
[314]   μάθημα ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ  λαβόντα   καὶ μαθόντα ἀπιέναι βεβλαμμένον
[347]   αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν  λάβωνται   ἀνδρῶν οἷοίπερ ἡμῶν οἱ πολλοί
[317]   διαπράξασθαι ἐβουλήθησαν— οὐ γὰρ  λαθεῖν   τῶν ἀνθρώπων τοὺς δυναμένους ἐν
[342]   συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ ἤδη ἄχθωνται  λάθρᾳ   συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν τε
[321]   τὸ κοινόν, ἐν (ἐφιλοτεχνείτην,  λαθὼν   εἰσέρχεται, καὶ κλέψας τήν τε
[342]   ἐν Κρήτῃ τε καὶ (ἐν  Λακεδαίμονι,   καὶ σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ
[342]   Ἑλλήνων τοὺς Λακεδαιμονίους· οἱ δὲ  Λακεδαιμόνιοι,   ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς παρ´
[342]   ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ λέγω καὶ  Λακεδαιμόνιοι   πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους ἄριστα
[343]   καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο  Λακεδαιμόνιος   Χίλων. οὗτοι πάντες ζηλωταὶ καὶ
[342]   τούτοις κρατοῦντας τῶν Ἑλλήνων τοὺς  Λακεδαιμονίους·   οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται
[343]   ἐρασταὶ καὶ μαθηταὶ ἦσαν τῆς  Λακεδαιμονίων   παιδείας, καὶ καταμάθοι ἄν τις
[342]   ὧδε· εἰ γὰρ ἐθέλει τις  Λακεδαιμονίων   τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι, τὰ μὲν
[342]   καὶ τῶν πάλαι, ὅτι τὸ  λακωνίζειν   πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν
[342]   ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν ταῖς πόλεσι  λακωνίζοντας,   καὶ οἱ μὲν ὦτά τε
[342]   συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν τε  λακωνιζόντων   τούτων καὶ ἐάν τις ἄλλος
[343]   παλαιῶν τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία τις  Λακωνική·   καὶ δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ
[358]   οὔτε ἰέναι ἐπὶ ταῦτα οὔτε  λαμβάνειν   ἑκόντα. ~Ἐδόκει (καὶ ταῦτα πᾶσιν.
[356]   μεγάλα μήκη καὶ πράττειν καὶ  λαμβάνειν,   τὰ δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν
[355]   ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ  λαμβάνειν.   Ταῦτα μὲν οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν
[348]   ἀληθείας καὶ ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν  λαμβάνοντας·   κἂν μὲν βούλῃ ἔτι ἐρωτᾶν,
[348]   τοῖς ἑαυτῶν λόγοις πεῖραν ἀλλήλων  λαμβάνοντες   καὶ διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι
[312]   μέλλεις νῦν πράττειν, σε  λανθάνει;   ἦν δ´ ἐγώ. Τοῦ πέρι;
[342]   ὢν ἐπιδημήσῃ, συγγίγνονται τοῖς σοφισταῖς  λανθάνοντες   τοὺς ξένους, καὶ αὐτοὶ οὐδένα
[312]   πράγματι. Οἶμαί γ´, ἔφη, εἰδέναι.  Λέγε   δή, τί ἡγῇ εἶναι τὸν
[339]   σοι καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία  λέγει   αὐτὸς αὑτῷ ποιητής; Οὐ
[344]   ῥήματος διὰ παντὸς τοῦ ᾄσματος.  Λέγει   γὰρ μετὰ τοῦτο ὀλίγα διελθών,
[341]   εὐθὺς τὸ μετὰ τοῦτο ῥῆμα·  λέγει   γὰρ ὅτι— θεὸς ἂν μόνος
[339]   εἰς ποίησιν· τοσοῦτον μόνον διοίσει.  λέγει   γάρ που Σιμωνίδης πρὸς Σκόπαν
[339]   πρότερον ὕστερον οὐκ ὀρθῶς  λέγει.   Εἰπὼν οὖν ταῦτα πολλοῖς θόρυβον
[341]   φησίν, κακόν ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν  λέγει   ἑκάστοτε δεινοῦ πλούτου" οὐδὲ δεινῆς
[327]   διὰ ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως  λέγει   καὶ διδάσκει καὶ τὰ δίκαια
[339]   αὐτὸς οὗτος καὶ τάδε  λέγει   κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν
[340]   εἶναι τῷ γενέσθαι, οὐκ ἐναντία  λέγει   Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ. καὶ
[346]   ταῦτα δὴ καὶ τῷ Πιττακῷ  λέγει   ὅτι Ἐγώ, (ὦ Πιττακέ, οὐ
[310]   ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι ἁδελφὸς  λέγει   ὅτι ἥκει Πρωταγόρας. καὶ ἔτι
[339]   ἔφη, ὅτι προϊόντος τοῦ ᾄσματος  λέγει   που— οὐδέ μοι ἐμμελέως τὸ
[343]   ἀληθείᾳ ἀγαθόν, οὐκ ἐπὶ τούτῳ  λέγει   τὴν ἀλήθειαν, ὡς ἄρα ὄντων
[341]   ἐπεὶ ὅτι γε Σιμωνίδης οὐ  λέγει   τὸ χαλεπὸν (κακόν, μέγα τεκμήριόν
[345]   ἐπαινέτης εἶναι, ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ  λέγει   τοῦτο τὸ ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ
[312]   δ´ ὅς, ὥσπερ τοὔνομα  λέγει,   τοῦτον εἶναι τὸν τῶν σοφῶν
[331]   εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ ὅδε  λέγει,   Πρωταγόρα; σὺ φῂς οὐκ
[346]   αἰσχρὰ μὴ μέμεικται. (οὐ τοῦτο  λέγει,   ὥσπερ ἂν εἰ ἔλεγε πάντα
[312]   εἴπερ γε διανοοῦμαι χρὴ  λέγειν.   Ἀλλ´ ἄρα, Ἱππόκρατες, μὴ
[310]   ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον εἶναι  λέγειν·   ἀλλὰ τί οὐ βαδίζομεν παρ´
[319]   ἂν εἴη καὶ πράττειν καὶ  λέγειν.   Ἆρα, ἔφην ἐγώ, ἕπομαί σου
[340]   ἐμοί. οὐ γὰρ φαίνεται ἐναντία  λέγειν   αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ γάρ,
[312]   σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν ποιεῖ  λέγειν;   Δῆλον ὅτι περὶ οὗπερ καὶ
[347]   τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ  λέγειν,   διὰ ταῦτά σε ἐγὼ ψέγω.
[320]   κάμπτομαι καὶ οἶμαί τί σε  λέγειν   διὰ τὸ ἡγεῖσθαί σε πολλῶν
[334]   περὶ τῶν αὐτῶν καὶ μακρὰ  λέγειν,   ἐὰν βούλῃ, οὕτως ὥστε τὸν
[354]   ἔχετέ τι ἄλλο τέλος  (λέγειν,   εἰς ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ
[323]   ἐκεῖ σωφροσύνην ἡγοῦντο εἶναι, τἀληθῆ  λέγειν,   ἐνταῦθα μανίαν, καί φασιν πάντας
[358]   λόγος) πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ  λέγειν   ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν
[320]   ἔφη, χαριέστερον εἶναι μῦθον ὑμῖν  λέγειν.   Ἦν γάρ ποτε χρόνος ὅτε
[312]   ἐπιστάτην τοῦ ποιῆσαι δεινὸν  λέγειν;   Ἴσως ἄν, ἦν δ´ ἐγώ,
[312]   Δί´, ἔφη, οὐκέτι ἔχω σοι  λέγειν.   ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον μετὰ τοῦτο·
[341]   τοῦδε. (ἔχεις τι πρὸς ταῦτα  λέγειν;   Καὶ Πρωταγόρας, Πολλοῦ γε
[312]   δ´ ἐγώ, τοῦτο μὲν ἔξεστι  λέγειν   καὶ περὶ ζωγράφων καὶ περὶ
[319]   αὐτὸς ἀποστῇ ἐπιχειρῶν  λέγειν   καταθορυβηθείς, οἱ τοξόται αὐτὸν
[320]   καὶ ἄλλους σοι παμπόλλους ἔχω  λέγειν,   οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ ὄντες οὐδένα
[343]   μανικὸν ἂν φανείη, εἰ βουλόμενος  λέγειν   ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν,
[312]   κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου ποιεῖ  λέγειν   περὶ οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα, περὶ
[336]   ἔφη, Σώκρατες, δίκαια δοκεῖ  λέγειν   Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ τε ἐξεῖναι
[361]   ἀρετή, ὥσπερ Πρωταγόρας ἐπεχείρει  λέγειν,   σαφῶς οὐκ ἂν ἦν διδακτόν·
[341]   οἶμαι, ἔφην, Πρωταγόρα, τοῦτο  λέγειν   Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν γε τόνδε
[356]   ὅτι οὐκ ἂν ἔχοιεν ἄλλως  λέγειν.   Συνεδόκει καὶ ἐκείνῳ. Ὅτε δὴ
[326]   γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ  λέγειν   τε καὶ πράττειν· πᾶς γὰρ
[319]   τῷ λόγῳ; δοκεῖς γάρ μοι  λέγειν   τὴν πολιτικὴν τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι
[348]   ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι γὰρ πάνυ  λέγειν   τι τὸν Ὅμηρον τὸ— (σύν
[343]   τοῦ Πιττακοῦ ῥῆμα ὥσπερ ἐρίζοντα  λέγειν   τὸν Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ Πιττακοῦ
[336]   μὲν οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα Σωκράτης  λέγειν·   χρὴ γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ
[337]   Πρόδικος, Καλῶς μοι, ἔφη, δοκεῖς  λέγειν,   Κριτία· χρὴ γὰρ τοὺς
[341]   ἔμμεναι. Ἀλλὰ τί οἴει, ἔφη,  λέγειν,   Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο
[350]   χρωμένῳ τοῖς αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις,  λέγειν   ὡς κατὰ τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν
[312]   ὅτου σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ  λέγειν·   ὥσπερ κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου
[359]   τῶν ἀνθρώπων. Ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,  λέγεις·   ἀλλ´ οὐ τοῦτο (ἐρωτῶ, ἀλλὰ
[318]   Πρωταγόρα, τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν  λέγεις,   ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ κἂν σύ,
[313]   Σώκρατες, ἐξ ὧν σὺ  λέγεις.   Ἆρ´ οὖν, Ἱππόκρατες,
[351]   καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται.  Λέγεις   δέ τινας, ἔφην, Πρωταγόρα,
[323]   ταῖς ἄλλαις ἀρεταῖς, ὥσπερ σὺ  λέγεις,   ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς
[358]   εἴτε γὰρ ἡδὺ εἴτε τερπνὸν  λέγεις   εἴτε χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν καὶ
[333]   Ἔστω, ἔφη. Τὸ δὲ σωφρονεῖν  λέγεις   εὖ φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ δ´
[351]   οὐκ ἀγαθόν ἐστιν. Ὥσπερ σὺ  λέγεις,   ἔφη, ἑκάστοτε, Σώκρατες, σκοπώμεθα
[340]   ἀληθείᾳ γενέσθαι χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ  λέγεις,   ἔφη Πρόδικος. Τὸν δέ
[336]   οὖν Ἀλκιβιάδης, Οὐ καλῶς  λέγεις,   ἔφη, Καλλία· Σωκράτης μὲν
[349]   λέγεις. πότερον τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους  λέγεις   ἄλλο τι; Καὶ ἴτας
[359]   ἐγώ, εἰπὲ ἡμῖν, ἐπὶ τί  λέγεις   ἴτας εἶναι τοὺς ἀνδρείους;
[359]   πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ  λέγεις,   καὶ ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως.
[353]   ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς  λέγεις·   καὶ πέραινε ὥσπερ ἤρξω. (Πάλιν
[354]   δήποτε ἕνεκα πολλὰ περὶ τούτου  λέγεις   καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην
[354]   ἀλλ´ οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη,  λέγεις,   Πρωταγόρας. Πάλιν τοίνυν, ἔφην
[344]   ὅτι Πιττακέ, οὐκ ἀληθῆ  λέγεις·   οὐ γὰρ εἶναι ἀλλὰ γενέσθαι
[333]   εἰ κακῶς; Εἰ εὖ.  Λέγεις   οὖν ἀγαθὰ ἄττα εἶναι; Λέγω.
[339]   μεμεληκὸς τοῦ ᾄσματος. Εὖ, ἔφη,  λέγεις.   πότερον οὖν καλῶς σοι δοκεῖ
[349]   ἄξιον γάρ τοι ἐπισκέψασθαι  λέγεις.   πότερον τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις
[309]   εἶναι Πρωταγόρας. (ΕΤ. τί  λέγεις;   Πρωταγόρας ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην γε
[350]   εἰσιν. Πῶς οὖν, ἔφην ἐγώ,  λέγεις   τοὺς ἀνδρείους; οὐχὶ τοὺς θαρραλέους
[342]   πεῖραν ὅπως ἔχω, σὺ  λέγεις   τοῦτο, περὶ ἐπῶν· ἐὰν δὲ
[344]   εἶναι ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς σὺ  λέγεις,   Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ οὐκ
[334]   ἠρόμην. ~Πότερον, ἦν δ´ ἐγώ,  λέγεις,   (Πρωταγόρα, μηδενὶ ἀνθρώπων
[352]   Καὶ δοκεῖ, ἔφη, ὥσπερ σὺ  λέγεις,   Σώκρατες, καὶ ἅμα, (εἴπερ
[359]   Καὶ τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς  λέγεις·   ὥστ´ εἰ τοῦτο ὀρθῶς ἀπεδείχθη,
[359]   δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ δεινά;  Λέγεται   δή, Σώκρατες, οὕτως ὑπὸ
[322]   δὲ δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ  λέγεται,   κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ
[335]   διαλέξομαι. σὺ μὲν γάρ, ὡς  λέγεται   περὶ σοῦ, φῂς δὲ καὶ
[355]   φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο  λέγετε,   ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω κακὰ
[354]   καὶ αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε  λέγετε   κακὸν εἶναι, ὅταν μειζόνων ἡδονῶν
[354]   εἶναι, ἆρα οὐ τὰ τοιάδε  λέγετε,   οἷον τά τε γυμνάσια καὶ
[355]   καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ  λέγετε   ὅτι γιγνώσκων ἄνθρωπος τἀγαθὰ
[355]   γελάσεται (καὶ ἐρεῖ· γελοῖον  λέγετε   πρᾶγμα, εἰ πράττει τις κακά,
[358]   δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε  λέγετε,   τὸ ψευδῆ ἔχειν δόξαν καὶ
[353]   λεγόντων ἡμῶν ὅτι Οὐκ ὀρθῶς  λέγετε,   ἄνθρωποι, ἀλλὰ ψεύδεσθε, ἔροιντ´
[323]   οὗτος αὐτὸς καθ´ αὑτοῦ τἀληθῆ  λέγῃ   ἐναντίον πολλῶν, ἐκεῖ σωφροσύνην
[334]   καὶ ἐάν τίς μοι μακρὰ  λέγῃ,   (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν
[310]   μὴν καὶ ἡμεῖς σοί, ἐὰν  λέγῃς.   (ΣΩ. Διπλῆ ἂν εἴη
[355]   γελοῖον τὸν λόγον γίγνεσθαι, ὅταν  λέγητε   ὅτι πολλάκις γιγνώσκων τὰ κακὰ
[339]   ἅμα μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ  λέγοι)   ἀτάρ, ἔφην ἐγώ, σοὶ οὐ
[359]   οὖν τοῦτον εἰ τοὺς ἀνδρείους  λέγοι   θαρραλέους· δέ, Καὶ (ἴτας
[334]   οἱ παρόντες ἀνεθορύβησαν ὡς εὖ  λέγοι,   καὶ ἐγὼ εἶπον· Πρωταγόρα,
[344]   ὀλίγα διελθών, ὡς ἂν εἰ  λέγοι   λόγον, ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα
[339]   χρόνος ἐγγένηται τῇ σκέψει τί  λέγοι   ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν
[356]   καὶ ἧττον. εἰ γάρ τις  λέγοι   ὅτι Ἀλλὰ πολὺ διαφέρει,
[341]   μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα  λέγοι   Σιμωνίδην Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς
[312]   ἄν, ἦν δ´ ἐγώ, ἀληθῆ  λέγοιμεν,   οὐ μέντοι ἱκανῶς γε· ἐρωτήσεως
[310]   μὴ ἀγαθά γε. Εὖ ἂν  λέγοις,   ἦν δ´ ἐγώ· ἔστι δὲ
[317]   Πρωταγόρας, Νῦν δὴ ἄν, ἔφη,  λέγοις,   Σώκρατες, ἐπειδὴ καὶ οἵδε
[316]   οἰκήματι γιγνόμενος ἀσαφῆ ἐποίει τὰ  λεγόμενα.   Καὶ ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν,
[325]   ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις τὰ  λεγόμενα,   καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ
[339]   τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν  λεγόμενα   οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι
[311]   (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα ἄλλο γε  λεγόμενον   περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ
[342]   ἔπειτα, ὅπου ἂν τύχῃ τῶν  λεγομένων,   ἐνέβαλεν ῥῆμα ἄξιον λόγου βραχὺ
[315]   οἳ ὄπισθεν ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν  λεγομένων   τὸ μὲν πολὺ ξένοι ἐφαίνοντο—
[340]   ὡς οἴεται Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ  λέγοντα,   ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο
[339]   λέγοντος; καίτοι ὁπότε τὸν ταὐτὰ  λέγοντα   αὑτῷ μέμφεται, δῆλον ὅτι καὶ
[339]   ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ  λέγοντα   ἑαυτῷ, ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,
[346]   δεῖ ἐν τῷ ἑκών διαλαβεῖν  λέγοντα—   ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν, ἄκων
[343]   ὥσπερ ἂν εἰ θεῖμεν αὐτὸν  λέγοντα   τὸν Πιττακὸν καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον
[341]   ἐγώ, Πρόδικε, τὸν Πιττακὸν  λέγοντα   χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν
[333]   λόγοι ἀμφότεροι οὐ πάνυ μουσικῶς  λέγονται·   οὐ γὰρ συνᾴδουσιν οὐδὲ συναρμόττουσιν
[347]   τούτων διὰ τῆς αὑτῶν φωνῆς,  λέγοντάς   τε καὶ ἀκούοντας ἐν μέρει
[354]   εἰ ἐροίμεθα· ἄνθρωποι οἱ  λέγοντες   αὖ ἀγαθὰ ἀνιαρὰ εἶναι, ἆρα
[337]   γίγνοιτο· ὑμεῖς τε γὰρ οἱ  λέγοντες   μάλιστ´ ἂν οὕτως ἐν ἡμῖν
[319]   ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ δὲ  λέγοντι   οὐκ ἔχω ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ.
[342]   οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας μου ταῦτα  λέγοντος,   Εἰ σὺ βούλει, ἔφη,
[348]   ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου ταῦτα  λέγοντος   καὶ τοῦ Καλλίου δεομένου καὶ
[339]   ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ  λέγοντος;   καίτοι ὁπότε τὸν ταὐτὰ λέγοντα
[320]   ἐπειδὴ δέ σου ἀκούω ταῦτα  λέγοντος,   κάμπτομαι καὶ οἶμαί τί σε
[341]   ὥσπερ ἂν εἰ ἤκουεν αὐτοῦ  λέγοντος   ὅτι ἐστὶν κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι.
[348]   ἐπαυσάμεθα διεξιόντες, τούτοις τέλος ἐπιθεῖναι.  (Λέγοντος   οὖν ἐμοῦ ταῦτα καὶ τοιαῦτα
[343]   ὥσπερ ἐρίζοντα λέγειν τὸν Σιμωνίδην·  λέγοντος   τοῦ Πιττακοῦ ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν
[329]   πείθομαι· (ὃ δ´ ἐθαύμασά σου  λέγοντος,   τοῦτό μοι ἐν τῇ ψυχῇ
[353]   γε αὐτά. ἴσως γὰρ ἂν  λεγόντων   ἡμῶν ὅτι Οὐκ ὀρθῶς λέγετε,
[347]   οἷόν τ´ ἐστὶν περὶ ὧν  λέγουσιν,   ἐπαγόμενοί τε αὐτοὺς οἱ πολλοὶ
[352]   Σώκρατες, καὶ ἄλλα οὐκ ὀρθῶς  λέγουσιν   οἱ ἄνθρωποι. Ἴθι δὴ μετ´
[353]   οἳ ὅτι ἂν τύχωσι τοῦτο  λέγουσιν;   (Οἶμαι, ἦν δ´ ἐγώ, εἶναί
[359]   ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´ οὐ ταῦτα  λέγω,   ἀλλ´ τὸ ὕστερον εἶπεν.
[333]   Λέγεις οὖν ἀγαθὰ ἄττα εἶναι;  Λέγω.   Ἆρ´ οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[361]   μὲν τηλικούτων καὶ πάνυ· καὶ  λέγω   γε ὅτι οὐκ ἂν θαυμάζοιμι
[343]   ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ ἀληθῆ  λέγω.   εὐθὺς γὰρ τὸ πρῶτον τοῦ
[349]   δὲ γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ  λέγω·   εὑρήσεις γὰρ πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων
[354]   (ἀγαθόν, πρὸς ἐγὼ  λέγω,   ἔχετε ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ
[351]   καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ  λέγω,   καθ´ ἡδέα ἐστίν, ἆρα
[351]   Πάνυ γ´, ἔφη. Τοῦτο τοίνυν  λέγω,   καθ´ ὅσον ἡδέα ἐστίν, εἰ
[342]   ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ  λέγω   καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ
[358]   λέγω, Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ  λέγω   κακοῦ τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε
[331]   ἐμέ τε καὶ σέ" τοῦτο  λέγω,   οἰόμενος οὕτω τὸν λόγον βέλτιστ´
[323]   ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα  λέγω·   ὅτι δὲ αὐτὴν οὐ φύσει
[360]   ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι, καὶ  λέγω   ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἀδύνατόν
[343]   ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα ταῦτα  λέγω;   ὅτι οὗτος τρόπος ἦν
[341]   σὲ ἄλλον τινὰ  λέγω   ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς καὶ δεινός
[327]   ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ δὴ  λέγω   οὕτως ἔχει— ἔχει δὲ μάλιστα
[316]   ἄλλοι πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ  λέγω,   φοβηθέντες τὸν φθόνον ταῖς τέχναις
[358]   ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς σὲ  λέγω,   Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ λέγω
[349]   ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ σοι, ἔφη,  λέγω,   Σώκρατες, ὅτι ταῦτα πάντα
[355]   ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις, καὶ  λέγωμεν   ὅτι Ἄνθρωπος πράττει— τότε μὲν
[355]   (καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ οὕτω  λέγωμεν   ὅτι Γιγνώσκων ἄνθρωπος τὰ
[355]   ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα καὶ  λέγωμεν   ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος; φήσει.
[355]   ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν δὲ  λέγωμεν   τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά
[320]   ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος νεωτέροις, μῦθον  λέγων   ἐπιδείξω λόγῳ διεξελθών; Πολλοὶ
[352]   Καλῶς γε, ἔφην ἐγώ, σὺ  λέγων   καὶ ἀληθῆ. οἶσθα οὖν ὅτι
[341]   γέρας, οὐ δήπου τοῦτό γε  λέγων,   κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν
[339]   αὐτὸς ἑαυτῷ ταῦτα ἀμφότερα  λέγων,   ὅς γε τὸ μὲν πρῶτον
[361]   τε καὶ Πρωταγόρα· σὺ μὲν  λέγων   ὅτι οὐ διδακτόν ἐστιν ἀρετὴ
[346]   (τῶν Μυτιληναίων, ὡς πρὸς Πιττακὸν  λέγων   τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι καὶ
[310]   ἐπειγόμενος, καὶ τῇ φωνῇ μέγα  λέγων,   Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας
[361]   λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν, ἐγὼ μὲν  λέγων   ὡς οὐ διδακτὸν ἀρετή, σὺ
[341]   οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε  Λέσβιος   ὢν καὶ ἐν φωνῇ βαρβάρῳ
[346]   ἂν εἰ ἔλεγε πάντα τοι  λευκά,   οἷς μέλανα μὴ μέμεικται— γελοῖον
[315]   τε Κήπιδος καὶ  Λευκολοφίδου,   καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ
[331]   γέ πῃ προσέοικεν. τὸ γὰρ  λευκὸν   τῷ μέλανι ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν,
[327]   Φερεκράτης ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ  Ληναίῳ.   σφόδρα ἐν τοῖς τοιούτοις
[356]   τὰ μείζω ἀεὶ καὶ πλείω  ληπτέα·   ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς λυπηρά,
[347]   ἱκανοὺς ὄντας συνεῖναι ἄνευ τῶν  λήρων   τε καὶ παιδιῶν τούτων διὰ
[350]   Ἔγωγε, δ´ ὅς, καὶ  λίαν   γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι
[338]   διαλόγων ζητεῖν τὸ κατὰ βραχὺ  λίαν,   εἰ μὴ ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´
[310]   παρὰ σὲ ἰέναι, ἔπειτά μοι  λίαν   πόρρω ἔδοξε τῶν νυκτῶν εἶναι·
[354]   καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ  λιμοκτονιῶν   γιγνομένας, ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ μέν
[343]   ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος  Λίνδιος   καὶ Μύσων Χηνεύς, καὶ
[335]   ἔφην, Πρωταγόρα, οὐδ´ ἐγὼ  λιπαρῶς   ἔχω παρὰ τὰ σοὶ δοκοῦντα
[315]   ἐδυνάμην ἔγωγε μαθεῖν ἔξωθεν, καίπερ  λιπαρῶς   ἔχων ἀκούειν τοῦ Προδίκου— πάσσοφος
[318]   αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας,  λογισμούς   τε καὶ ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν
[333]   δὴ λύσωμεν; οὗτοι γὰρ οἱ  λόγοι   ἀμφότεροι οὐ πάνυ μουσικῶς λέγονται·
[359]   ἐν οἷς σὺ ἔλεγες τοῖς  λόγοις   ἀπεδείχθη ἄρτι ὅτι ἀδύνατον. Καὶ
[329]   καὶ αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς  λόγοις   ἐλέγετο ὑπὸ σοῦ δικαιοσύνη
[342]   τὰ μὲν πολλὰ ἐν τοῖς  λόγοις   εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν τινα φαινόμενον,
[338]   καὶ χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς  λόγοις,   ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν
[347]   αὐτοὺς οἱ πολλοὶ ἐν τοῖς  λόγοις   οἱ μὲν ταῦτά φασιν τὸν
[337]   χρὴ γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε  λόγοις   παραγιγνομένους κοινοὺς μὲν εἶναι ἀμφοῖν
[348]   δι´ ἑαυτῶν, ἐν τοῖς ἑαυτῶν  λόγοις   πεῖραν ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ διδόντες.
[340]   γε παρατετύχηκεν ἡμῖν ἐν τοῖς  λόγοις   Πρόδικος ὅδε. ~κινδυνεύει γάρ τοι,
[336]   λόγους καὶ οὐκ ἐθέλων (διδόναι  λόγον,   ἀλλ´ ἀπομηκύνων ἕως ἂν ἐπιλάθωνται
[336]   μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει μακρὸν  λόγον   ἀποτείνων, ἐκκρούων τοὺς λόγους καὶ
[331]   τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω τὸν  λόγον   βέλτιστ´ (ἂν ἐλέγχεσθαι, εἴ τις
[355]   τούτου οὕτως ἔχοντος γελοῖον τὸν  λόγον   γίγνεσθαι, ὅταν λέγητε ὅτι πολλάκις
[333]   ἔφη, πρὸς τοῦτον πρῶτον τὸν  λόγον   διαλέχθητι τὸν τῶν πολλῶν. Ἀλλ´
[325]   παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον καὶ  λόγον   διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ
[351]   αὐτό, καὶ ἐὰν μὲν πρὸς  λόγον   δοκῇ εἶναι τὸ σκέμμα καὶ
[339]   ἐπίστασθαι διελεῖν τε καὶ ἐρωτώμενον  λόγον   δοῦναι. καὶ δὴ καὶ νῦν
[333]   ταῦτα εἴτε μή· τὸν γὰρ  λόγον   ἔγωγε μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι
[328]   Σώκρατες, ἐγὼ καὶ μῦθον καὶ  λόγον   εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ καὶ
[348]   ποιεῖν, οὐκ ἐθέλων εἴτε δώσει  λόγον   εἴτε μὴ διασαφεῖν; ἐμοὶ γὰρ
[361]   ἐγώ τε καὶ σὺ μακρὸν  λόγον   ἑκάτερος ἀπετείναμεν, ἐγὼ μὲν λέγων
[350]   ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ τοῦτον τὸν  λόγον   σοφία ἂν ἀνδρεία εἴη;
[333]   ἡμῖν Πρωταγόρας— τὸν γὰρ  λόγον   ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα μέντοι
[324]   πολῖται· ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν  λόγον   καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων
[348]   ἄνθρωποι πρὸς ἅπαν ἔργον καὶ  λόγον   καὶ διανόημα· μοῦνος δ´ εἴπερ
[338]   ἐπειδὰν ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν  λόγον   κατὰ σμικρὸν ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο οὖν
[334]   ἐὰν βούλῃ, οὕτως ὥστε τὸν  λόγον   μηδέποτε ἐπιλιπεῖν, ~καὶ αὖ βραχέα
[344]   διελθών, ὡς ἂν εἰ λέγοι  λόγον,   ὅτι γενέσθαι μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν
[313]   ἥκων περὶ μὲν τούτου οὐδένα  λόγον   οὐδὲ συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε χρὴ
[317]   ἐναντίον τῶν ἔνδον ὄντων τὸν  λόγον   ποιεῖσθαι. Καὶ ἐγώ— ὑπώπτευσα γὰρ
[333]   Πότερον οὖν πρὸς ἐκείνους τὸν  λόγον   ποιήσομαι, ἔφην, πρὸς σέ;
[336]   (οἷός τ´ εἶναι καὶ ἐπίστασθαι  λόγον   τε δοῦναι καὶ δέξασθαι θαυμάζοιμ´
[344]   ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς  λόγον   τὸ μέν ἐμβεβλημένον καὶ τὸ
[338]   βούληται ἐρωτᾶν, πάλιν οὗτος ἐμοὶ  λόγον   ὑποσχέτω ὁμοίως. ἐὰν οὖν μὴ
[343]   τοῦτο γὰρ οὐδὲ πρὸς ἕνα  λόγον   φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν μή τις
[324]   οὐκέτι μῦθόν σοι ἐρῶ ἀλλὰ  λόγον.   ὧδε γὰρ ἐννόησον· πότερον ἔστιν
[331]   τῆς ἀρετῆς; σὸς οὗτος  λόγος   ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ ἀποκρίναιο;
[322]   μὲν περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς  λόγος   ἄλλης τινὸς δημιουργικῆς, ὀλίγοις
[347]   ἔστιν μέντοι, ἔφη, καὶ (ἐμοὶ  λόγος   περὶ αὐτοῦ εὖ ἔχων, ὃν
[358]   γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν  λόγος)   πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ λέγειν
[318]   πυθέσθαι. τοσοῦτος γε ἡμέτερος  λόγος.   Ὑπολαβὼν οὖν Πρωταγόρας εἶπεν·
[334]   περὶ οὗ ἂν  λόγος.   ὥσπερ οὖν εἰ ἐτύγχανον ὑπόκωφος
[351]   σὺ γὰρ καὶ κατάρχεις τοῦ  λόγου.   ~(Ἆρ´ οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[342]   τῶν λεγομένων, ἐνέβαλεν ῥῆμα ἄξιον  λόγου   βραχὺ καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς
[314]   προθύρῳ ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες περί τινος  λόγου   διελεγόμεθα, ὃς ἡμῖν κατὰ τὴν
[324]   ἀλογίστως τιμωρεῖται· δὲ μετὰ  λόγου   ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ παρεληλυθότος
[328]   καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ  λόγου.   καὶ ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν
[329]   σμικρὰ (ἐρωτηθέντες δόλιχον κατατείνουσι τοῦ  λόγου.   Πρωταγόρας δὲ ὅδε ἱκανὸς μὲν
[329]   ~(δημηγόρων, τάχ´ ἂν καὶ τοιούτους  λόγους   ἀκούσειεν Περικλέους ἄλλου
[342]   καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ  λόγους   ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ γὰρ
[335]   εἴην σοι παραμεῖναι ἀποτείνοντι μακροὺς  λόγους—   ἐλθεῖν γάρ ποί με δεῖ—
[329]   δὲ ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς  λόγους   καὶ καλοὺς εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ
[336]   μακρὸν λόγον ἀποτείνων, ἐκκρούων τοὺς  λόγους   καὶ οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον,
[348]   ἡμῶν αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους τοὺς  λόγους   ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας καὶ ἡμῶν
[341]   οἷός τ´ ἔσῃ τῷ σαυτοῦ  λόγῳ   βοηθεῖν. ἐπεὶ ὅτι γε Σιμωνίδης
[320]   νεωτέροις, μῦθον λέγων ἐπιδείξω  λόγῳ   διεξελθών; Πολλοὶ οὖν αὐτῷ ὑπέλαβον
[319]   ἔφην ἐγώ, ἕπομαί σου τῷ  λόγῳ;   δοκεῖς γάρ μοι λέγειν τὴν
[337]   ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν  λόγῳ   πολλάκις παρὰ δόξαν ψευδομένων— (ἡμεῖς
[329]   αὐτὰ δίελθέ μοι ἀκριβῶς τῷ  λόγῳ,   πότερον ἓν μέν τί ἐστιν
[337]   συγχωρεῖν καὶ ἀλλήλοις περὶ τῶν  λόγων   ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν δὲ μή—
[338]   φεύγειν εἰς τὸ πέλαγος τῶν  λόγων   ἀποκρύψαντα γῆν, ἀλλὰ μέσον τι
[335]   ἐγὼ πολλοῖς ἤδη εἰς ἀγῶνα  λόγων   ἀφικόμην ἀνθρώποις, καὶ εἰ τοῦτο
[338]   αἰσχρὸν εἴη βραβευτὴν ἑλέσθαι τῶν  λόγων.   εἴτε γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν
[338]   (φυλάξει τὸ μέτριον μῆκος τῶν  λόγων   ἑκατέρου. Ταῦτα ἤρεσε τοῖς παροῦσι,
[361]   προθυμίαν καὶ τὴν διέξοδον τῶν  λόγων.   καὶ γὰρ οὔτε (τἆλλα οἶμαι
[333]   οὖν, Πρωταγόρα, λύσωμεν τῶν  λόγων;   τὸ ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον
[347]   τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ τῶν  λόγων   τῶν ἑαυτῶν ὑπὸ ἀπαιδευσίας, τιμίας
[361]   ἡμῶν ἄρτι ἔξοδος τῶν  λόγων   ὥσπερ ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε καὶ
[333]   μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ  λοιπὰ   διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι δοκεῖ
[324]   γέ μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ  λοιπὴ   ἀπορία ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς περὶ
[321]   τὰς δυνάμεις εἰς τὰ ἄλογα·  λοιπὸν   δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ ἦν
[324]   εἶναι; ἐν τούτῳ γὰρ αὕτη  λύεται   ἀπορία ἣν σὺ ἀπορεῖς
[354]   ὅσας αὐτὸ ἔχει,  λύπας   μείζους παρασκευάζῃ τῶν ἐν (αὐτῷ
[354]   ἀλλ´ ἡδονάς τε καὶ  λύπας;   Οὐκ ἂν φαῖεν, ὡς ἐγᾦμαι.
[354]   λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν μείζους  λύπας   τῶν ἐν αὐτῷ οὐσῶν ἀπαλλάττῃ
[354]   ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε αὐτὸ τὸ  λυπεῖσθαι   (ἀγαθόν, πρὸς ἐγὼ
[354]   τρόπος; τότε καλεῖτε αὐτὸ τὸ  λυπεῖσθαι   ἀγαθόν, ὅταν μείζους λύπας
[354]   πάλιν καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ  λυπεῖσθαι   αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε
[356]   ἂν ἔγωγε, ἡδονῇ καὶ  λύπῃ;   οὐ γὰρ ἔσθ´ ὅτῳ ἄλλῳ.
[352]   τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ δὲ  λύπην,   ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις δὲ
[356]   τίς ἄλλη ἀναξία ἡδονῇ πρὸς  λύπην   ἐστίν, ἀλλ´ ὑπερβολὴ ἀλλήλων
[354]   ἄρα ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν, τὴν  λύπην,   καὶ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ
[354]   ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ  λύπην   φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´
[356]   σμικρότερα· ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς  λυπηρά,   ἐὰν μὲν τὰ ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται
[356]   τὰ ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ  λυπηρά,   καὶ τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ
[356]   καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ  λυπηρὰ   πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω καὶ
[356]   ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς  λυπηρά,   τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν
[356]   ὕστερον χρόνον καὶ ἡδέος καὶ  λυπηροῦ,   Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην ἂν
[357]   δὲ δὴ ἡδονῆς τε καὶ  λύπης   ἐν ὀρθῇ τῇ αἱρέσει ἐφάνη
[352]   ὑπὸ ἡδονῆς φασιν (ἡττωμένους  λύπης   ὧν νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον
[354]   ὅτι εἰς ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ καὶ  λυπῶν   ἀπαλλαγάς τε καὶ ἀποτροπάς;
[355]   ἡδέως καταβιῶναι τὸν βίον ἄνευ  λυπῶν;   εἰ δὲ ἀρκεῖ καὶ μὴ
[354]   ἀπαλλάττῃ μείζους ἡδονὰς τῶν  λυπῶν   παρασκευάζῃ; ἐπεὶ εἰ πρὸς ἄλλο
[357]   τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν καὶ  λυπῶν   τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ ἐστιν
[327]   (ἀποκρύπτεται ὥσπερ τῶν ἄλλων τεχνημάτων—  λυσιτελεῖ   γὰρ οἶμαι ἡμῖν ἀλλήλων
[333]   προσώπου μόρια; πότερον οὖν δὴ  λύσωμεν;   οὗτοι γὰρ οἱ λόγοι ἀμφότεροι
[333]   Φημί. Πότερον οὖν, Πρωταγόρα,  λύσωμεν   τῶν λόγων; τὸ ἓν ἑνὶ
[318]   σοφιστῶν. οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι  λωβῶνται   τοὺς νέους· (τὰς γὰρ τέχνας




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | Site d'Ugo BRATELLI (NIMISPAUCI)

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 3/05/2006