Pages
[312]	οὖν ὃ μέλλεις νῦν πράττειν,	ἤ	σε λανθάνει; ἦν δ´ ἐγώ.
[348]	μέ σοι ἄλλο τι βουλόμενον	ἢ	ἃ αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα
[334]	ἃ μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν,	ἢ	ἃ μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα;
[358]	οὔτε οἰόμενος ἄλλα βελτίω εἶναι	ἢ	(ἃ ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα
[330]	δικαιοσύνη, αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν ἐστιν	ἢ	ἄδικον; ἐγὼ μὲν ἂν αὐτῷ
[358]	δέδοικεν, ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή;	ἢ	ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ
[359]	ἔφην ἐγώ, καλὸν ὂν ἰέναι	ἢ	αἰσχρόν; Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ
[323]	τις φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι,	ἢ	ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην ἣν μή
[330]	ψῆφον θεῖο; τὴν αὐτὴν ἐμοὶ	ἢ	ἄλλην; Τὴν αὐτήν, ἔφη. Ἔστιν
[356]	τὴν μετρητικὴν σῴζειν ἂν τέχνην	ἢ	ἄλλην; Τὴν μετρητικήν, ὡμολόγει. Τί
[322]	περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς ᾖ λόγος	ἢ	ἄλλης τινὸς δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται
[340]	τὸ γενέσθαι καὶ τὸ εἶναι,	ἢ	ἄλλο; Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη
[337]	διανοίᾳ, ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά τι	ἢ	ἄλλο ἡδὺ πάσχοντα αὐτῷ τῷ
[349]	πότερον τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις	ἢ	ἄλλο τι; Καὶ ἴτας γε,
[341]	ὁ Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι	ἢ	ἄλλο τι ὃ σὺ οὐ
[346]	ἢ πατέρα ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα	ἢ	ἄλλο τι τῶν τοιούτων. τοὺς
[324]	ἡ ἀπορία ἣν σὺ ἀπορεῖς	ἢ	ἄλλοθι οὐδαμοῦ. εἰ μὲν γὰρ
[341]	ὅταν ἐπαινῶν ἐγὼ ἢ σὲ	ἢ	ἄλλον τινὰ λέγω ὅτι Πρωταγόρας
[346]	ἡγήσατο καὶ αὐτὸς ἢ τύραννον	ἢ	ἄλλον τινὰ τῶν τοιούτων ἐπαινέσαι
[348]	Σωκράτης δὲ ἄλλῳ τῳ διαλέγηται	ἢ	ἄλλος ὅστις ἂν βούληται ἄλλῳ.
[329]	τοιούτους λόγους ἀκούσειεν ἢ Περικλέους	ἢ	ἄλλου τινὸς τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν·
[348]	τούτου σοὶ ἡδέως διαλέγομαι μᾶλλον	ἢ	ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός σε βέλτιστ´
[352]	δοκεῖ ὥσπερ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις,	ἢ	ἄλλως; δοκεῖ δὲ τοῖς πολλοῖς
[333]	γάρ, ὦ Πρωταγόρα, ἔφην ἐγώ,	ἢ	ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν καὶ μάλ´
[358]	αὑτοῦ ἄλλο τι τοῦτ´ ἐστὶν	ἢ	ἀμαθία, οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο
[357]	διὰ τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι	ἢ	ἀμαθίαν εἶναι οὔτε αὐτοὶ οὔτε
[352]	μηδενὸς ὥστε ἄλλ´ ἄττα πράττειν	ἢ	ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν
[329]	μὲν ἄλλο, οἱ δὲ ἄλλο,	ἢ	ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν λάβῃ,
[360]	δειλοί εἰσιν οἱ δειλοί, δειλίαν	ἢ	ἀνδρείαν καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη.
[355]	ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν τὰ κακά,	ἢ	ἀξίων; φήσομεν δῆλον ὅτι ἀποκρινόμενοι,
[319]	ἄλλο πρός γε σὲ εἰρήσεται	ἢ	ἅπερ νοῶ. ἐγὼ γὰρ τοῦτο,
[325]	τοῦτον (ἐκβάλλειν ἐκ τῶν πόλεων	ἢ	ἀποκτείνειν— εἰ οὕτω μὲν ἔχει,
[357]	καὶ ἀρτίου, ἆρα ἄλλη τις	ἢ	ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν ἂν ἡμῖν οἱ
[355]	ἄλλο τι ἢ τὴν ἀνίαν·	ἢ	ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ ἡδέως καταβιῶναι
[323]	οἷον τοὺς αἰσχροὺς ἢ σμικροὺς	ἢ	ἀσθενεῖς τίς οὕτως ἀνόητος ὥστε
[356]	ἢ ἡ τοῦ φαινομένου δύναμις;	ἢ	αὕτη μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα καὶ
[356]	ἑλέσθαι καὶ ὁπότε τὸ ἔλαττον,	ἢ	αὐτὸ πρὸς ἑαυτὸ ἢ τὸ
[319]	καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν	ἢ	αὐτὸς ἀποστῇ ὁ ἐπιχειρῶν λέγειν
[314]	ψυχῇ λαβόντα καὶ μαθόντα ἀπιέναι	ἢ	βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον. ταῦτα οὖν
[334]	οὖν κελεύεις με βραχέα ἀποκρίνεσθαι;	ἢ	βραχύτερά σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι ἢ
[325]	ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας τῶν παίδων	ἢ	γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ
[334]	ἢ βραχύτερά σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι	ἢ	δεῖ; Μηδαμῶς, ἦν δ´ ἐγώ.
[309]	~(ΕΤ. Πόθεν, ὦ Σώκρατες, φαίνῃ;	ἢ	δῆλα δὴ ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου
[330]	αὐτὸ οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ;	ἢ	δῆλα δὴ ὅτι οὕτως ἔχει,
[360]	καὶ κακὰ δι´ ἄλλο τι	ἢ	δι´ ἄγνοιαν καὶ ἀμαθίαν; Οὕτως
[350]	οἱ κολυμβηταί. Πότερον διότι ἐπίστανται	ἢ	δι´ ἄλλο τι; Ὅτι ἐπίστανται.
[353]	οὐδὲν ἄλλο ταῦτα κακὰ ὄντα	ἢ	διότι εἰς ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ
[351]	σὺ βούλει ἡγεμονεύειν τῆς σκέψεως,	ἢ	ἐγὼ ἡγῶμαι; Δίκαιος, ἔφη, σὺ
[333]	ἐγώ, εἰ εὖ πράττουσιν ἀδικοῦντες	ἢ	εἰ κακῶς; Εἰ εὖ. Λέγεις
[313]	κίνδυνον ἔρχῃ ὑποθήσων τὴν ψυχήν;	ἢ	εἰ μὲν τὸ σῶμα ἐπιτρέπειν
[332]	σωφρονεῖν σοι δοκοῦσιν οὕτω πράττοντες,	ἢ	{εἰ} τοὐναντίον {ἔπραττον} Σωφρονεῖν, ἔφη.
[348]	οὐ δοκεῖ· ἀλλ´ ἤτοι διαλεγέσθω	ἢ	εἰπέτω ὅτι οὐκ ἐθέλει διαλέγεσθαι,
[349]	ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ πράγματί ἐστιν,	ἢ	ἑκάστῳ τῶν ὀνομάτων τούτων ὑπόκειταί
[333]	ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι,	ἢ	ἐκεῖνον ἐν ᾧ ἐλέγετο ἕτερον
[314]	ἐν τῇ τῶν μαθημάτων ὠνῇ	ἢ	ἐν τῇ τῶν σιτίων. σιτία
[317]	ἐκείνης εἶναι, τὸ ὁμολογεῖν μᾶλλον	ἢ	ἔξαρνον εἶναι· καὶ ἄλλας πρὸς
[319]	ἢ οἱ τοξόται αὐτὸν ἀφελκύσωσιν	ἢ	ἐξάρωνται κελευόντων τῶν πρυτάνεων. περὶ
[322]	(οὕτω θῶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις,	ἢ	ἐπὶ πάντας νείμω; Ἐπὶ πάντας,
[359]	τὰ δεινά, ἡγουμένους δεινὰ εἶναι,	ἢ	ἐπὶ τὰ μή; Ἀλλὰ τοῦτό
[312]	εἴποιμεν αὐτὸν εἶναι, ὦ Σώκρατες,	ἢ	ἐπιστάτην τοῦ ποιῆσαι δεινὸν λέγειν;
[361]	μὲν γὰρ ἄλλο τι ἦν	ἢ	ἐπιστήμη ἡ ἀρετή, ὥσπερ Πρωταγόρας
[361]	ὀλίγου πάντα (μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ	ἢ	ἐπιστήμην· καὶ οὕτως ἂν ἥκιστα
[313]	ᾧ πάντ´ ἐστὶν τὰ σὰ	ἢ	εὖ ἢ κακῶς πράττειν, χρηστοῦ
[354]	λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ ἀποτροπάς;	ἢ	ἔχετέ τι ἄλλο τέλος (λέγειν,
[356]	βίου; ἆρα ἡ μετρητικὴ τέχνη	ἢ	ἡ τοῦ φαινομένου δύναμις; ἢ
[354]	ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´	ἢ	ἡδονάς τε καὶ λύπας; Οὐκ
[356]	ἄλλῳ τῳ, φαίην ἂν ἔγωγε,	ἢ	ἡδονῇ καὶ λύπῃ; οὐ γὰρ
[313]	ἐὰν μή τις τύχῃ γυμναστικὸς	ἢ	ἰατρὸς ὤν. οὕτω δὲ καὶ
[310]	λέγων, Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας	ἢ	καθεύδεις; Καὶ ἐγὼ τὴν φωνὴν
[341]	πάλαι, ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη,	ἢ	καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ δὲ
[316]	Πότερον, ἔφη, μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι	ἢ	καὶ μετὰ τῶν ἄλλων; Ἡμῖν
[331]	ἀλλ´ ὅρα εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι,	ἢ	καὶ σοὶ συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ
[355]	μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν	ἢ	κακὸν ὃ μὴ εἰς ταῦτα
[341]	οἱ Κεῖοι καὶ ὁ Σιμωνίδης	ἢ	κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ ἄλλο τι
[313]	ἐστὶν τὰ σὰ ἢ εὖ	ἢ	κακῶς πράττειν, χρηστοῦ ἢ πονηροῦ
[352]	τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς δοκεῖ,	ἢ	καλόν τε εἶναι ἡ ἐπιστήμη
[353]	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει;	ἢ	κἂν εἴ τι τούτων εἰς
[313]	σοφιστὴς τυγχάνει ὢν ἔμπορός τις	ἢ	κάπηλος τῶν ἀγωγίμων, ἀφ´ ὧν
[355]	ἢ τὰ κακὰ τῶν ἀγαθῶν;	ἢ	κατ´ ἄλλο τι ἢ ὅταν
[320]	αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν	ἢ	κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ
[323]	ἡντινοῦν τέχνην ἣν μή ἐστιν,	ἢ	καταγελῶσιν (ἢ χαλεπαίνουσιν, καὶ οἱ
[320]	πρεσβύτερος νεωτέροις, μῦθον λέγων ἐπιδείξω	ἢ	λόγῳ διεξελθών; Πολλοὶ οὖν αὐτῷ
[354]	ἀποστερῇ ἢ ὅσας αὐτὸ ἔχει,	ἢ	λύπας μείζους παρασκευάζῃ τῶν ἐν
[352]	τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς φασιν (ἡττωμένους	ἢ	λύπης ἢ ὧν νυνδὴ ἐγὼ
[323]	δικαίους, ἐάντε ὦσιν ἐάντε μή,	ἢ	μαίνεσθαι τὸν μὴ προσποιούμενον {δικαιοσύνην}
[329]	ἀλλήλων καὶ τοῦ ὅλου, ἀλλ´	ἢ	μεγέθει καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως μοι
[354]	τῶν ἐν αὐτῷ οὐσῶν ἀπαλλάττῃ	ἢ	μείζους ἡδονὰς τῶν λυπῶν παρασκευάζῃ;
[354]	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν	ἢ	μείζους λύπας τῶν ἐν αὐτῷ
[316]	οἴει δεῖν διαλέγεσθαι πρὸς μόνους,	ἢ	μετ´ ἄλλων. Ὀρθῶς, ἔφη, προμηθῇ,
[323]	ἁμῶς γέ πως μετέχειν αὐτῆς,	ἢ	μὴ εἶναι ἐν ἀνθρώποις. Ὅτι
[323]	ταύτης γε μετέχειν τῆς ἀρετῆς	ἢ	μὴ εἶναι πόλεις. αὕτη, ὦ
[309]	γε. (ΕΤ. Τί φῄς; ἀστῷ	ἢ	ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ. Ποδαπῷ;
[340]	ὦ Σώκρατες, μεῖζον ἁμάρτημα ἔχει	ἢ	ὃ ἐπανορθοῖς. Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[350]	θαρραλέοι εἰσίν; πότερον οἱ ἱππικοὶ	ἢ	οἱ ἄφιπποι; Οἱ ἱππικοί. Τίνες
[350]	δὲ πέλτας ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ	ἢ	οἱ μή; Οἱ πελταστικοί. καὶ
[319]	ἀποστῇ ὁ ἐπιχειρῶν λέγειν καταθορυβηθείς,	ἢ	οἱ τοξόται αὐτὸν ἀφελκύσωσιν ἢ
[330]	τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον εἶναι	ἢ	οἷον ὅσιον; ἀγανακτήσαιμ´ ἂν ἔγωγ´,
[349]	αἰσχρόν, τὸ δέ τι καλόν,	ἢ	ὅλον καλόν; Ὅλον που καλὸν
[334]	δεῖν ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι,	ἢ	ὅσα σοί; Ἀκήκοα γοῦν, ἦν
[354]	εἶναι, ὅταν μειζόνων ἡδονῶν ἀποστερῇ	ἢ	ὅσας αὐτὸ ἔχει, ἢ λύπας
[355]	ἀγαθῶν; ἢ κατ´ ἄλλο τι	ἢ	ὅταν τὰ μὲν μείζω, τὰ
[354]	ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο τι	ἢ	ὅτι εἰς ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ καὶ
[353]	καὶ ἡδύ ἐστιν ἕκαστον αὐτῶν,	ἢ	ὅτι εἰς τὸν ὕστερον χρόνον
[354]	τὰς ἐσχάτας παρέχει καὶ ἀλγηδόνας,	ἢ	ὅτι εἰς τὸν ὕστερον χρόνον
[331]	ταὐτόν γ´ ἐστιν δικαιότης ὁσιότητι	ἢ	ὅτι ὁμοιότατον, καὶ μάλιστα πάντων
[353]	ὦ Πρωταγόρα, ἄλλο τι ἀποκρίνασθαι	ἢ	ὅτι οὐ κατὰ τὴν αὐτῆς
[334]	ἀσθενοῦσιν μὴ χρῆσθαι ἐλαίῳ ἀλλ´	ἢ	ὅτι σμικροτάτῳ ἐν τούτοις οἷς
[357]	Ὁμολογοῖεν ἂν ἡμῖν οἱ ἄνθρωποι	ἢ	οὔ; Ἐδόκουν ἂν καὶ τῷ
[330]	πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν ἄν·	ἢ	οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη. Πότερον
[339]	σοι δοκεῖ πεποιῆσθαι καὶ ὀρθῶς,	ἢ	οὔ; Πάνυ, ἔφην ἐγώ, καλῶς
[356]	μὲν μείζω, πόρρωθεν δὲ ἐλάττω·	ἢ	οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ παχέα
[330]	(ἡ δικαιοσύνη πρᾶγμά τί ἐστιν	ἢ	οὐδὲν πρᾶγμα; ἐμοὶ μὲν γὰρ
[324]	ἐννόησον· πότερον ἔστιν τι ἓν	ἢ	οὐκ ἔστιν οὗ ἀναγκαῖον πάντας
[339]	τετυγμένον. τοῦτο ἐπίστασαι τὸ ᾆσμα,	ἢ	πᾶν σοι διεξέλθω; Καὶ ἐγὼ
[346]	οἷον ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι μητέρα	ἢ	πατέρα ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα ἢ
[346]	συμβῆναι μητέρα ἢ πατέρα ἀλλόκοτον	ἢ	πατρίδα ἢ ἄλλο τι τῶν
[346]	ἄν τι ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν	ἢ	πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι
[346]	κατηγορεῖν τὴν πονηρίαν τῶν γονέων	ἢ	πατρίδος, ἵνα αὐτοῖς ἀμελοῦσιν αὐτῶν
[318]	μαθήσεται οὐ περὶ ἄλλου του	ἢ	περὶ οὗ ἥκει. τὸ δὲ
[329]	ἂν καὶ τοιούτους λόγους ἀκούσειεν	ἢ	Περικλέους ἢ ἄλλου τινὸς τῶν
[355]	μείζω, τὰ δὲ (σμικρότερα ᾖ;	ἢ	πλείω, τὰ δὲ ἐλάττω ᾖ;
[351]	ἐγώ, οὐ τὰ ἡδονῆς (μετέχοντα	ἢ	ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ γ´, ἔφη.
[313]	οὔτε αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν	ἢ	πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν
[313]	διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι	ἢ	πονηρόν, πολλὰ ἂν περιεσκέψω εἴτ´
[313]	ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν	ἢ	πονηρὸν (πρὸς τὴν ψυχήν· ὡς
[313]	εὖ ἢ κακῶς πράττειν, χρηστοῦ	ἢ	πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ δὲ
[314]	τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον	ἢ	ποτέον καὶ ὅτι μή, καὶ
[325]	τι καὶ ἄλλο βούληται μανθάνειν	ἢ	πράττειν, οὕτω πράττειν, ἄνευ δὲ
[350]	καὶ αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν	ἢ	πρὶν μαθεῖν. Ἤδη δέ τινας
[350]	καὶ αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν	ἢ	πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα
[352]	τοῦ εἴδους ἢ πρὸς ὑγίειαν	ἢ	πρὸς ἄλλο τι τῶν τοῦ
[354]	καλῆτε αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν,	ἢ	πρὸς ὃ ἐγὼ λέγω, ἔχετε
[333]	ἐκείνους τὸν λόγον ποιήσομαι, ἔφην,	ἢ	πρὸς σέ; Εἰ βούλει, ἔφη,
[334]	ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον φθέγγεσθαι	ἢ	πρὸς τοὺς ἄλλους, οὕτω καὶ
[352]	ἄνθρωπον σκοπῶν ἐκ τοῦ εἴδους	ἢ	πρὸς ὑγίειαν ἢ πρὸς ἄλλο
[341]	νουθετεῖ ἑκάστοτε, ὅταν ἐπαινῶν ἐγὼ	ἢ	σὲ ἢ ἄλλον τινὰ λέγω
[348]	περὶ ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον	ἢ	σέ; ὅς γε οὐ μόνον
[360]	ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ πάντα ταῦτα	ἢ	σκέψασθαι βουλόμενος πῶς ποτ´ ἔχει
[323]	ἀλλ´ ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς αἰσχροὺς	ἢ	σμικροὺς ἢ ἀσθενεῖς τίς οὕτως
[335]	οὐδ´ ἂν ἑνὸς ἥδιον ἀκούσαιμι	ἢ	σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων.
[358]	οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι	ἢ	σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν. Τί δὲ
[355]	ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ τῶν κακῶν	ἢ	τὰ κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ
[329]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης,	ἢ	ταῦτ´ ἐστὶν ἃ νυνδὴ ἐγὼ
[355]	ἢ τὸ κακὸν ἄλλο τι	ἢ	τὴν ἀνίαν· ἢ ἀρκεῖ ὑμῖν
[355]	τι φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν	ἢ	τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ κακὸν
[356]	ἔλαττον, ἢ αὐτὸ πρὸς ἑαυτὸ	ἢ	τὸ ἕτερον πρὸς τὸ ἕτερον,
[355]	τὸ ἀγαθὸν ἢ τὴν ἡδονήν,	ἢ	τὸ κακὸν ἄλλο τι ἢ
[325]	πράττειν, ἄνευ δὲ τούτου μή,	ἢ	τὸν μὴ μετέχοντα καὶ διδάσκειν
[355]	ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν ἄλλο	ἢ	τοῦτο. Δῆλον ἄρα, φήσει, ὅτι
[341]	λέγειν, ὦ Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο	ἢ	τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ
[346]	καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ αὐτὸς	ἢ	τύραννον ἢ ἄλλον τινὰ τῶν
[323]	ἀλλήλους κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει	ἢ	τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ νουθετεῖ
[335]	τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ ἀκμάζοντι ἕπεσθαι,	ἢ	τῶν δολιχοδρόμων τῳ ἢ τῶν
[335]	ἕπεσθαι, ἢ τῶν δολιχοδρόμων τῳ	ἢ	τῶν ἡμεροδρόμων διαθεῖν τε καὶ
[327]	ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι	ἢ	τῶν φαύλων; οἶμαι μὲν οὔ,
[356]	ἡδονῇ πρὸς λύπην ἐστίν, ἀλλ´	ἢ	ὑπερβολὴ ἀλλήλων καὶ ἔλλειψις; ταῦτα
[345]	ὑπὸ πόνου ἢ ὑπὸ νόσου	ἢ	ὑπὸ ἄλλου τινὸς περιπτώματος— αὕτη
[345]	ὑπὸ χρόνου ἢ ὑπὸ πόνου	ἢ	ὑπὸ νόσου ἢ ὑπὸ ἄλλου
[345]	καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου	ἢ	ὑπὸ πόνου ἢ ὑπὸ νόσου
[345]	γένοιτ´ ἄν ποτε καὶ κακὸς	ἢ	ὑπὸ χρόνου ἢ ὑπὸ πόνου
[339]	μέμφεται, ὥστε ἤτοι τὸ πρότερον	ἢ	ὕστερον οὐκ ὀρθῶς λέγει. Εἰπὼν
[314]	αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα πιόντα	ἢ	φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι,
[311]	δὲ παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον	ἢ	Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος
[342]	λακωνίζειν πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν	ἢ	φιλογυμναστεῖν, εἰδότες ὅτι τοιαῦτα οἷόν
[323]	ἣν μή ἐστιν, ἢ καταγελῶσιν	(ἢ	χαλεπαίνουσιν, καὶ οἱ οἰκεῖοι προσιόντες
[321]	ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ	ἢ	χρησίμην γενέσθαι— καὶ οὕτω δὴ
[313]	ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα	ἢ	χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν,
[358]	πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ λέγειν	ἢ	ψεύδεσθαι. Ὑπερφυῶς ἐδόκει ἅπασιν ἀληθῆ
[352]	ἡδονῆς φασιν (ἡττωμένους ἢ λύπης	ἢ	ὧν νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον ὑπό
[329]	ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα,	ἢ	ὥσπερ τὰ τοῦ χρυσοῦ μόρια
[314]	καὶ μαθόντα ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον	ἢ	ὠφελημένον. ταῦτα οὖν σκοπώμεθα καὶ
[341]	ἀλλ´ ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον	ᾖ	ἀλλὰ διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται.
[312]	οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα, περὶ κιθαρίσεως·	ἦ	γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ δὲ
[331]	ἐγὼ θαυμάσας εἶπον πρὸς αὐτόν·	Ἦ	γὰρ οὕτω σοι τὸ δίκαιον
[333]	ἐναντία καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται·	ἦ	γάρ, ὦ Πρωταγόρα, ἔφην ἐγώ,
[355]	ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται (καὶ ἐρεῖ·	Ἦ	γελοῖον λέγετε πρᾶγμα, εἰ πράττει
[310]	τι νεώτερον ἀγγέλλεις; Οὐδέν γ´,	ἦ	δ´ ὅς, εἰ μὴ ἀγαθά
[350]	δὲ πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε,	ἦ	δ´ ὅς, καὶ λίαν γε
[360]	ὂν καὶ ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς,	ἦ	δ´ ὅς. Οὐκοῦν, ἦν δ´
[330]	φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Ναί,	ἦ	δ´ ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ
[359]	ἔφη. Οὐκοῦν ἐφ´ ἕτερα. Ναί,	ἦ	δ´ ὅς. Πότερον οἱ μὲν
[331]	εἴ" ἀφέλοι αὐτοῦ. Ἀλλὰ μέντοι,	ἦ	δ´ ὅς, προσέοικέν τι δικαιοσύνη
[310]	καὶ σὲ σοφόν. Εἰ γάρ,	ἦ	δ´ ὅς, ὦ Ζεῦ καὶ
[312]	εἶναι τὸν σοφιστήν; Ἐγὼ μέν,	ἦ	δ´ ὅς, ὥσπερ τοὔνομα λέγει,
[333]	κἂν μὴ τοῖς ἀνθρώποις ὠφέλιμα	ᾖ,	ἔγωγε καλῶ ἀγαθά. Καί μοι
[359]	λέγεις ἴτας εἶναι τοὺς ἀνδρείους;	ἦ	ἐφ´ ἅπερ οἱ δειλοί; Οὐκ
[355]	μὲν μείζω, τὰ δὲ (σμικρότερα	ᾖ;	ἢ πλείω, τὰ δὲ ἐλάττω
[330]	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο; Ναί.	Ἦ	καὶ δύναμιν αὐτῶν ἕκαστον ἰδίαν
[319]	δημιουργὸν εἶναι, κἂν πάνυ καλὸς	ᾖ	καὶ πλούσιος καὶ τῶν γενναίων,
[319]	Σώκρατες, τὸ ἐπάγγελμα ὃ ἐπαγγέλλομαι.	Ἦ	καλόν, ἦν δ´ ἐγώ, τέχνημα
[322]	ὅταν μὲν περὶ ἀρετῆς τεκτονικῆς	ᾖ	λόγος ἢ ἄλλης τινὸς δημιουργικῆς,
[346]	ἐπαινέσομαι, ἀλλά μοι ἐξαρκεῖ ἂν	ᾖ	μέσος καὶ μηδὲν κακὸν ποιῇ,
[346]	ἐξαρκεῖ ὃς ἂν μὴ κακὸς	ᾖ	μηδ´ ἄγαν ἀπάλαμνος, εἰδώς τ´
[334]	λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν	ᾖ	ὁ λόγος. ὥσπερ οὖν εἰ
[310]	ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι γὰρ παῖς	ἦ	ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησε. ἀλλὰ
[355]	ἢ πλείω, τὰ δὲ ἐλάττω	ᾖ;	οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν ἄλλο ἢ
[309]	(ΕΤ. Τί οὖν τὰ νῦν;	ἦ	παρ´ ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς
[309]	σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´	ἦ	σοφῷ τινι ἡμῖν, ὦ Σώκρατες,
[327]	ὁ ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ.	ἦ	σφόδρα ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνθρώποις
[323]	νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν καὶ	ἡ	ἀδικία καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ
[327]	τεχνημάτων— λυσιτελεῖ γὰρ οἶμαι ἡμῖν	ἡ	ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ ἀρετή· διὰ
[350]	εἰσιν; Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη, εἴη	ἡ	ἀνδρεία· ἐπεὶ οὗτοί γε μαινόμενοί
[359]	ᾧ γνώσῃ ὅτι πολὺ διαφέρει	ἡ	ἀνδρεία τῶν ἄλλων μορίων τῆς
[361]	ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ	ἡ	ἀνδρεία, ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν
[312]	ἱκανῶς γε· ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι	ἡ	ἀπόκρισις ἡμῖν δεῖται, περὶ ὅτου
[324]	ἐν τούτῳ γὰρ αὕτη λύεται	ἡ	ἀπορία ἣν σὺ ἀπορεῖς ἢ
[361]	τρόπῳ μάλιστ´ ἂν διδακτὸν φανείη	ἡ	ἀρετή. εἰ μὲν γὰρ ἄλλο
[320]	ἡμῖν ἐπιδεῖξαι ὡς (διδακτόν ἐστιν	ἡ	ἀρετή, μὴ φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον.
[329]	πότερον ἓν μέν τί ἐστιν	ἡ	ἀρετή, μόρια δὲ αὐτῆς ἐστιν
[360]	καὶ τί ποτ´ ἐστὶν αὐτό,	ἡ	ἀρετή. ~οἶδα γὰρ ὅτι τούτου
[361]	ἄλλο τι ἦν ἢ ἐπιστήμη	ἡ	ἀρετή, ὥσπερ Πρωταγόρας ἐπεχείρει λέγειν,
[361]	διδακτόν. καί μοι δοκεῖ ἡμῶν	ἡ	ἄρτι ἔξοδος τῶν λόγων ὥσπερ
[323]	ἓν καὶ ἡ ἀδικία καὶ	ἡ	ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην πᾶν τὸ
[318]	νεανίσκου. ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι	Ἡ	αὐτή μοι ἀρχή ἐστιν, ὦ
[330]	ὦτα, οὐδ´ ἡ δύναμις αὐτοῦ	ἡ	αὐτή· οὐδὲ τῶν ἄλλων οὐδέν
[331]	ὅσιον ἀλλ´ οἷον μὴ ὅσιον·	ἡ	δ´ ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον,
[349]	αὐτῶν ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν,	ἡ	δὲ ἀνδρεία πάνυ πολὺ διαφέρον
[357]	πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς·	ἡ	δὲ ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης
[356]	τῶν μεγάλων τε καὶ σμικρῶν,	ἡ	δὲ μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν
[360]	ἐστίν; Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν.	Ἡ	δὲ τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ
[322]	πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ	ἡ	δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς πρὸς μὲν
[330]	τὸ πρᾶγμα ὃ ὠνομάσατε ἄρτι,	ἡ	δικαιοσύνη, αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν ἐστιν
[333]	δὲ πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν	ἡ	δικαιοσύνη καὶ ἡ ὁσιότης σχεδόν
[361]	πάντα χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ	ἡ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ἡ
[329]	τοῖς λόγοις ἐλέγετο ὑπὸ σοῦ	ἡ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης
[329]	ἀρετή, μόρια δὲ αὐτῆς ἐστιν	ἡ	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης,
[330]	αὐτήν, ἔφη. Ἔστιν ἄρα τοιοῦτον	ἡ	δικαιοσύνη οἷον δίκαιον εἶναι, φαίην
[330]	ἕκαστον. πρῶτον μὲν τὸ τοιόνδε·	(ἡ	δικαιοσύνη πρᾶγμά τί ἐστιν ἢ
[351]	γε καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ	ἡ	δύναμις, ἀνδρεία δὲ ἀπὸ φύσεως
[330]	τὸ (ἕτερον, οὔτε αὐτὸ οὔτε	ἡ	δύναμις αὐτοῦ; ἢ δῆλα δὴ
[330]	ὀφθαλμὸς οἷον τὰ ὦτα, οὐδ´	ἡ	δύναμις αὐτοῦ ἡ αὐτή· οὐδὲ
[321]	καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ καὶ	ἡ	εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν ᾗ
[352]	δοκεῖ, ἢ καλόν τε εἶναι	ἡ	ἐπιστήμη καὶ οἷον ἄρχειν τοῦ
[325]	ἐφ´ οἷς οὐκ ἔστι θάνατος	ἡ	ζημία ἐὰν μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´
[334]	δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον καὶ	ἡ	κόπρος πάντων (τῶν φυτῶν ταῖς
[357]	τὸ ἡδονῆς ἥττω εἶναι, ἀμαθία	ἡ	μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας ὅδε φησὶν
[356]	σωτηρία ἐφάνη τοῦ βίου; ἆρα	ἡ	μετρητικὴ τέχνη ἢ ἡ τοῦ
[331]	τε δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης καὶ	ἡ	ὁσιότης οἷον δικαιοσύνη. ἀλλ´ ὅρα
[330]	εἴη, εἰ μὴ αὐτή (γε	ἡ	ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί δὲ
[333]	ἐφάνη ἡμῖν ἡ δικαιοσύνη καὶ	ἡ	ὁσιότης σχεδόν τι ταὐτὸν ὄν.
[312]	δοκεῖ, ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον εἶναι	ἡ	παρὰ Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα οὖν
[312]	Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ	ἡ	παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ
[326]	ἐπειδὰν δὲ ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν,	ἡ	πόλις αὖ τούς τε νόμους
[326]	τῶν γραμμῶν, ὣς δὲ καὶ	ἡ	πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ
[341]	~κινδυνεύει γάρ τοι, ὦ (Πρωταγόρα,	ἡ	Προδίκου σοφία θεία τις εἶναι
[350]	καὶ κατὰ τοῦτον τὸν λόγον	ἡ	σοφία ἂν ἀνδρεία εἴη; Οὐ
[360]	δειλία; Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν.	Ἡ	σοφία ἄρα τῶν δεινῶν καὶ
[332]	πράγματι οὐ πᾶν τοὐναντίον ἐστὶν	ἡ	σοφία; Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον
[350]	ὡς κατὰ τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν	ἡ	σοφία ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ δὲ
[333]	ἂν εἴη ἡ σωφροσύνη καὶ	ἡ	σοφία; τὸ δὲ πρότερον αὖ
[330]	δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν γε	ἡ	σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον δὲ
[337]	καὶ οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν	ἡ	συνουσία γίγνοιτο· ὑμεῖς τε γὰρ
[335]	συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα	ἡ	συνουσία ἐγίγνετο· νῦν δὲ ἐπειδὴ
[356]	καὶ ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν	ἡ	σωτηρία τοῦ βίου, ὁπότε τὸ
[357]	ὀρθῇ τῇ αἱρέσει ἐφάνη ἡμῖν	ἡ	σωτηρία τοῦ βίου οὖσα, τοῦ
[333]	ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν ἂν εἴη	ἡ	σωφροσύνη καὶ ἡ σοφία; τὸ
[357]	ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας ἐστὶν	ἡ	τέχνη; ἐπειδὴ δὲ περιττοῦ τε
[356]	ἆρα ἡ μετρητικὴ τέχνη ἢ	ἡ	τοῦ φαινομένου δύναμις; ἢ αὕτη
[345]	ποιεῖ εἰς γράμματα; δῆλον ὅτι	ἡ	τούτων μάθησις. τίς δὲ εὐπραγία
[360]	ὁμολογεῖται παρὰ σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν	ἡ	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν
[360]	ἐναντίον (ἀνδρεία δειλίᾳ. Ἔφη. Οὐκοῦν	ἡ	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν
[345]	ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον ὅτι	ἡ	τῶν καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις.
[310]	λέγῃς. (ΣΩ. Διπλῆ ἂν εἴη	ἡ	χάρις. ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς
[331]	ὅτι ὁμοιότατον, καὶ μάλιστα πάντων	ἥ	τε δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης καὶ
[325]	μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ δὲ	ἥ	τε ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς
[328]	ἡγούμην οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν	ᾗ	ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν
[318]	ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης ὅδε Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος,	ᾗ	ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων
[318]	τοίνυν σοι, ἐὰν ἐμοὶ συνῇς,	ᾗ	ἂν ἡμέρᾳ ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι
[356]	ταύτην τὴν πρᾶξιν πρακτέον ἐν	ᾗ	ἂν ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν (δὲ
[321]	ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν	ᾗ	ἔδει καὶ ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ
[353]	ἄρτι ἔδοξεν ἡμῖν, ἐμὲ ἡγήσασθαι	ᾗ	οἶμαι ἂν ἔγωγε κάλλιστα φανερὸν
[340]	Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα τῆς σῆς μουσικῆς,	ᾗ	τό τε βούλεσθαι καὶ (ἐπιθυμεῖν
[309]	ἐπαινέτης εἶ, (ὃς ἔφη χαριεστάτην	ἥβην	εἶναι τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου, ἣν
[354]	ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα	ἡγεῖσθ´	εἶναι κακόν, τὴν λύπην, καὶ
[358]	ὡμολογημένων; ἃ γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται	ἡγεῖσθαι	κακὰ εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται
[323]	τῆς ἀρετῆς σύμβουλον διὰ τὸ	ἡγεῖσθαι	παντὶ μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα λέγω·
[320]	τί σε λέγειν διὰ τὸ	ἡγεῖσθαί	σε πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι,
[351]	ἐγὼ ἡγῶμαι; Δίκαιος, ἔφη, σὺ	ἡγεῖσθαι·	σὺ γὰρ καὶ κατάρχεις τοῦ
[359]	ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν ἃ δεινὰ	ἡγεῖται	εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ τὸ
[358]	ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ δὲ	ἡγεῖται	κακά, οὐδένα οὔτε ἰέναι ἐπὶ
[345]	ὅτι οὐδεὶς τῶν (σοφῶν ἀνδρῶν	ἡγεῖται	οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ
[345]	ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο τὸ ἑκών.	ἡγεῖτο	γὰρ ἄνδρα καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις
[351]	ἦν δ´ ἐγώ, σὺ βούλει	ἡγεμονεύειν	τῆς σκέψεως, ἢ ἐγὼ ἡγῶμαι;
[352]	τοιοῦτόν τι, οὐκ ἰσχυρὸν οὐδ´	ἡγεμονικὸν	οὐδ´ ἀρχικὸν εἶναι· οὐδὲ ὡς
[312]	ἔφη, εἰδέναι. Λέγε δή, τί	ἡγῇ	εἶναι τὸν σοφιστήν; Ἐγὼ μέν,
[313]	δὲ περὶ πλείονος τοῦ σώματος	ἡγῇ,	τὴν ψυχήν, καὶ ἐν ᾧ
[335]	ἐθελήσοι ἑκὼν εἶναι ἀποκρινόμενος διαλέγεσθαι—	ἡγησάμενος	οὐκέτι ἐμὸν ἔργον εἶναι παρεῖναι
[353]	οἷς ἄρτι ἔδοξεν ἡμῖν, ἐμὲ	ἡγήσασθαι	ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε κάλλιστα
[346]	πολλάκις δὲ οἶμαι καὶ Σιμωνίδης	ἡγήσατο	καὶ αὐτὸς ἢ τύραννον ἢ
[317]	κατὰ τοῦτο εἶναι οὐ συμφέρομαι·	ἡγοῦμαι	γὰρ αὐτοὺς οὔ τι διαπράξασθαι
[348]	αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι.	ἡγοῦμαι	γὰρ πάνυ λέγειν τι τὸν
[320]	Πρωταγόρα, εἰς ταῦτα ἀποβλέπων οὐχ	ἡγοῦμαι	διδακτὸν εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ
[337]	Ὦ ἄνδρες, ἔφη, οἱ παρόντες,	ἡγοῦμαι	ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς τε καὶ
[338]	Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί πως·	Ἡγοῦμαι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ ἀνδοὶ
[319]	{ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν δὲ αὐτὸ	ἡγοῦμαι	οὐ διδακτὸν εἶναι μηδ´ ὑπ´
[342]	τῷ μάχεσθαι καὶ ἀνδρείᾳ περιεῖναι,	ἡγούμενοι,	εἰ γνωσθεῖεν ᾧ περίεισιν, πάντας
[348]	διαλέγομαι μᾶλλον ἢ ἄλλῳ τινί,	ἡγούμενός	σε βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι καὶ
[359]	ἀνδρείους; ἆρ´ ἐπὶ τὰ δεινά,	ἡγουμένους	δεινὰ εἶναι, ἢ ἐπὶ τὰ
[324]	λόγον καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν	ἡγουμένων	παρασκευαστὸν εἶναι καὶ διδακτὸν ἀρετήν.
[328]	ἐν μὲν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ	ἡγούμην	οὐκ εἶναι ἀνθρωπίνην ἐπιμέλειαν ᾗ
[323]	τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ	ἡγοῦνται	ἀλλήλους κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει
[324]	καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν	ἡγοῦνται	ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι, ὦ Σώκρατες,
[317]	δυσμενεστέρους παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους·	ἡγοῦνται	γὰρ τὸν τοιοῦτον πρὸς τοῖς
[319]	ἐπιχειρεῖ· δῆλον γὰρ ὅτι οὐχ	ἡγοῦνται	διδακτὸν εἶναι. μὴ τοίνυν ὅτι
[323]	ὅτι δὲ αὐτὴν οὐ φύσει	ἡγοῦνται	εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου,
[325]	ὅτι μὲν γὰρ διδακτὸν αὐτὸ	ἡγοῦνται	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν·
[328]	διδακτὸν ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως	ἡγοῦνται,	καὶ ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν
[319]	καὶ τἆλλα πάντα οὕτως, (ὅσα	ἡγοῦνται	μαθητά τε καὶ διδακτὰ εἶναι·
[323]	οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ ὄντι	ἡγοῦνται	πάντες ἄνθρωποι πάντα ἄνδρα μετέχειν
[324]	διδάξει ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι	ἡγοῦνται	παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ
[323]	ἐναντίον πολλῶν, ὃ ἐκεῖ σωφροσύνην	ἡγοῦντο	εἶναι, τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν,
[351]	ἡγεμονεύειν τῆς σκέψεως, ἢ ἐγὼ	ἡγῶμαι;	Δίκαιος, ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ
[351]	καὶ σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί,	ἡδέ´	ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ ἀνιαρὰ
[351]	οὐδέτερα, οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά.	Ἡδέα	δὲ καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ,
[351]	ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´ ὃ	ἡδέα	ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο οὐκ
[351]	Τοῦτο τοίνυν λέγω, καθ´ ὅσον	ἡδέα	ἐστίν, εἰ οὐκ ἀγαθά, τὴν
[356]	ἐὰν μὲν γὰρ ἡδέα πρὸς	ἡδέα	ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ καὶ
[356]	(ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ	ἡδέα	καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά, καὶ
[356]	πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ	ἡδέα	πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω
[356]	ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν δὲ	ἡδέα	πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν τὰ
[351]	ἐμοὶ ἀποκριτέον ἐστὶν ὡς τὰ	ἡδέα	τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα καὶ
[356]	ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν (δὲ τὰ	ἡδέα	ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα.
[355]	ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἔπειτα αὖθις	ἡδεῖ	τε (καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ
[355]	μὴ πολλοῖς ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα,	ἡδεῖ	τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ
[356]	εἰς τὸν ὕστερον χρόνον καὶ	ἡδέος	καὶ λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ,
[337]	φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ,	ἥδεσθαι	δὲ ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο
[356]	ἀνιαρά ἐστιν, ~ἡττώμενος (ὑπὸ τῶν	ἡδέων,	δῆλον ὅτι ἀναξίων ὄντων νικᾶν.
[356]	τὰ ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται ὑπὸ τῶν	ἡδέων,	ἐάντε τὰ ἐγγὺς ὑπὸ τῶν
[353]	καὶ ποτῶν καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι	ἡδέων	ὄντων, γιγνώσκοντες ὅτι πονηρά ἐστιν,
[351]	ὅτι ἔστι μὲν ἃ τῶν	ἡδέων	οὐκ ἔστιν ἀγαθά, ἔστι δ´
[318]	αὐτῷ ἀποβήσεται, ἐάν σοι συνῇ,	ἡδέως	ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ
[347]	ἐγώ σε ἠρώτησα, ὦ Πρωταγόρα,	ἡδέως	ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι μετὰ
[358]	ἐπὶ τοῦ ἀλύπως ζῆν καὶ	ἡδέως,	ἆρ´ οὐ καλαί {καὶ ὠφέλιμοι}
[351]	Οὐκ ἔφη. Τί δ´ εἰ	ἡδέως	βιοὺς τὸν βίον τελευτήσειεν; οὐκ
[348]	καὶ ἐγὼ ἕνεκα τούτου σοὶ	ἡδέως	διαλέγομαι μᾶλλον ἢ ἄλλῳ τινί,
[351]	Ἔμοιγ´, ἔφη. Τὸ μὲν ἄρα	(ἡδέως	ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´ ἀηδῶς
[355]	ἀνίαν· ἢ ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ	ἡδέως	καταβιῶναι τὸν βίον ἄνευ λυπῶν;
[351]	συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή, τότε	ἤδη	ἀμφισβητήσομεν. Πότερον οὖν, ἦν δ´
[342]	παρ´ αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ	ἤδη	ἄχθωνται λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας ποιούμενοι
[312]	Πρωταγόραν; Καὶ ὃς εἶπεν ἐρυθριάσας—	ἤδη	γὰρ ὑπέφαινέν τι ἡμέρας, ὥστε
[335]	ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον—	ἤδη	δὲ ἀνειστήκη ὡς ἐξιών— Ὦ
[321]	ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον·	ἤδη	δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα
[350]	(ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν.	Ἤδη	δέ τινας ἑώρακας, ἔφην, πάντων
[313]	τὰ τῶν φίλων χρήματα, ὡς	ἤδη	διεγνωκὼς ὅτι πάντως συνεστέον Πρωταγόρᾳ,
[317]	εἶναι. καίτοι πολλά γε ἔτη	ἤδη	εἰμὶ ἐν τῇ τέχνῃ· καὶ
[335]	Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς	ἤδη	εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις,
[309]	Πρωταγόρας ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην γε	ἤδη	ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ ἄρτι ἄρα
[361]	βούλῃ, διέξιμεν· νῦν δ´ ὥρα	ἤδη	καὶ ἐπ´ ἄλλο τι τρέπεσθαι.
[316]	εἰ σοὶ συγγένοιτο· ταῦτ´ οὖν	ἤδη	σὺ σκόπει, πότερον περὶ αὐτῶν
[333]	Καί μοι ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας	ἤδη	τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν καὶ
[309]	αὐτοῖς ἡμῖν εἰρῆσθαι, καὶ πώγωνος	ἤδη	ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ. Εἶτα τί τοῦτο;
[324]	ἔχων καὶ τούτου ἕνεκα, ὅτι	ἠδίκησεν,	ὅστις (μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως
[322]	κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν,	ἠδίκουν	ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες τὴν
[335]	ὡς ἐγὼ οὐδ´ ἂν ἑνὸς	ἥδιον	ἀκούσαιμι ἢ σοῦ τε καὶ
[360]	κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον καὶ	ἥδιον;	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν,
[347]	μὲν ἔγωγε Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ	ἥδιον·	εἰ δὲ βούλεται, περὶ μὲν
[360]	κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον καὶ	ἥδιον	ἔρχεται; Ἀνάγκη, ἔφη, ὁμολογεῖν. Οὐκοῦν
[361]	ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ ἂν	ἥδιστα	ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ ὁ Πρωταγόρας,
[317]	πατὴρ εἴην ὥστε πολύ μοι	ἥδιστόν	ἐστιν, εἴ τι βούλεσθε, περὶ
[337]	μάλιστ´ ἂν οὕτως εὐφραινοίμεθα, οὐχ	ἡδοίμεσθα—	εὐφραίνεσθαι μὲν γὰρ ἔστιν μανθάνοντά
[351]	τοῖς καλοῖς γ´, ἔφη, ζῴη	ἡδόμενος.	Τί δή, ὦ Πρωταγόρα; μὴ
[354]	ἄλλο τι ἢ ὅτι εἰς	ἡδονὰς	ἀποτελευτᾷ καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε
[354]	αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ	ἡδονάς	τε καὶ λύπας; Οὐκ ἂν
[354]	αὐτῷ οὐσῶν ἀπαλλάττῃ ἢ μείζους	ἡδονὰς	τῶν λυπῶν παρασκευάζῃ; ἐπεὶ εἰ
[355]	οὐκ ἐθέλει διὰ τὰς παραχρῆμα	ἡδονάς,	ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς δὲ
[356]	τῳ, φαίην ἂν ἔγωγε, ἢ	ἡδονῇ	καὶ λύπῃ; οὐ γὰρ ἔσθ´
[356]	νικᾶν. καὶ τίς ἄλλη ἀναξία	ἡδονῇ	πρὸς λύπην ἐστίν, ἀλλ´ ἢ
[351]	ἐστίν, εἰ οὐκ ἀγαθά, τὴν	ἡδονὴν	αὐτὴν ἐρωτῶν εἰ οὐκ ἀγαθόν
[354]	ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν μὲν	ἡδονὴν	διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν
[354]	τὴν λύπην, καὶ ἀγαθὸν τὴν	ἡδονήν,	ἐπεὶ καὶ αὐτὸ τὸ χαίρειν
[355]	εἶναι τὸ ἀγαθὸν ἢ τὴν	ἡδονήν,	ἢ τὸ κακὸν ἄλλο τι
[351]	τὰ ἡδονῆς (μετέχοντα ἢ ποιοῦντα	ἡδονήν;	Πάνυ γ´, ἔφη. Τοῦτο τοίνυν
[357]	ὑμεῖς δὲ δὴ ἔφατε τὴν	ἡδονὴν	πολλάκις κρατεῖν καὶ τοῦ εἰδότος
[353]	φατε εἶναι; (πότερον ὅτι τὴν	ἡδονὴν	ταύτην ἐν τῷ παραχρῆμα παρέχει
[352]	τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ δὲ	ἡδονήν,	τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε δὲ
[353]	μὴ ἔστιν τοῦτο τὸ πάθημα	ἡδονῆς	ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστίν,
[357]	μὴ ἔστι τοῦτο τὸ πάθημα	ἡδονῆς	ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστὶν
[357]	πράττεται. ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν τὸ	ἡδονῆς	ἥττω εἶναι, ἀμαθία ἡ μεγίστη,
[357]	κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ	ἡδονῆς	καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς
[351]	ἦν δ´ ἐγώ, οὐ τὰ	ἡδονῆς	(μετέχοντα ἢ ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ
[355]	ἡμᾶς· ἡμῖν δὲ ὑπὸ μὲν	ἡδονῆς	οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν— ἄλλο γὰρ
[357]	ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ δὲ δὴ	ἡδονῆς	τε καὶ λύπης ἐν ὀρθῇ
[353]	οὐ κατὰ τὴν αὐτῆς τῆς	ἡδονῆς	τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν κακά ἐστιν,
[355]	γὰρ ὄνομα μετείληφεν ἀντὶ τῆς	ἡδονῆς	τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα
[352]	ποτε αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ	ἡδονῆς	φασιν (ἡττωμένους ἢ λύπης ἢ
[355]	ἐξὸν μὴ πράττειν, ὑπὸ τῶν	ἡδονῶν	(ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις
[357]	ἐνδείᾳ ἐξαμαρτάνειν περὶ τὴν τῶν	ἡδονῶν	αἵρεσιν καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας—
[354]	ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ ~καὶ ἄλλων	(ἡδονῶν	ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν; Συνεδόκει ἡμῖν
[354]	λέγετε κακὸν εἶναι, ὅταν μειζόνων	ἡδονῶν	ἀποστερῇ ἢ ὅσας αὐτὸ ἔχει,
[353]	ὃ ἡμεῖς ἥττω εἶναι τῶν	ἡδονῶν	ἐλέγομεν; εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε πρὸς
[354]	μείζους παρασκευάζῃ τῶν ἐν (αὐτῷ	ἡδονῶν·	ἐπεὶ εἰ κατ´ ἄλλο τι
[353]	πάθος, ~ὅ φασιν ὑπὸ (τῶν	ἡδονῶν	ἡττᾶσθαι καὶ οὐ πράττειν διὰ
[354]	τοῦτο ὃ ὑμεῖς καλεῖτε τῶν	ἡδονῶν	ἥττω εἶναι· ἔπειτα ἐν τούτῳ
[355]	ὅν φαμεν ἥττω εἶναι τῶν	ἡδονῶν.	Κατὰ τί δέ, φήσει ἴσως,
[358]	ἦν δ´ ἐγώ, τὸ μὲν	ἡδὺ	ἀγαθὸν εἶναι, τὸ δὲ ἀνιαρὸν
[358]	Εἰ ἄρα, ἔφην ἐγώ, τὸ	ἡδὺ	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδεὶς οὔτε εἰδὼς
[358]	τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι· εἴτε γὰρ	ἡδὺ	εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε χαρτόν,
[353]	ἐν τῷ παραχρῆμα παρέχει καὶ	ἡδύ	ἐστιν ἕκαστον αὐτῶν, ἢ ὅτι
[337]	δὲ ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο	ἡδὺ	πάσχοντα αὐτῷ τῷ σώματι. Ταῦτα
[338]	κατὰ βραχὺ λίαν, εἰ μὴ	ἡδὺ	Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι
[351]	σκέμμα καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται	ἡδύ	τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ
[355]	δὴ τὰ ὀνόματα πάλιν τὸ	ἡδύ	τε καὶ ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς
[356]	διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ παραχρῆμα	ἡδὺ	τοῦ εἰς τὸν ὕστερον χρόνον
[360]	εἴπερ καλὸν καὶ ἀγαθόν, καὶ	ἡδύ;	Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη. Ἆρ´ οὖν
[352]	πρὸς τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ	ἡδὺ	ὡς φῄς, δέομαι τοιοῦτόν τι
[310]	αὐτῷ ἀνέῳξέ τις, εὐθὺς εἴσω	ᾔει	ἐπειγόμενος, καὶ τῇ φωνῇ μέγα
[338]	ὁ Πρωταγόρας πάνυ μὲν οὐκ	ἤθελεν,	ὅμως δὲ ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν,
[360]	ἀμαθίᾳ; Οὐκέτι ἐνταῦθα οὔτ´ ἐπινεῦσαι	ἠθέλησεν	ἐσίγα τε. Καὶ ἐγὼ εἶπον·
[310]	τότε μοι ἁδελφὸς λέγει ὅτι	ἥκει	Πρωταγόρας. καὶ ἔτι μὲν ἐνεχείρησα
[310]	ἕνεκα τηνικάδε ἀφίκου; Πρωταγόρας, ἔφη,	ἥκει,	στὰς παρ´ ἐμοί. Πρῴην, ἔφην
[318]	ἄλλου του ἢ περὶ οὗ	ἥκει.	τὸ δὲ μάθημά ἐστιν εὐβουλία
[309]	Καὶ ἄρτι ἄρα ἐκείνῳ συγγεγονὼς	ἥκεις;	~(ΣΩ. Πάνυ γε, πολλὰ καὶ
[316]	δή ἐστιν, ἔφη, οὗ ἕνεκα	ἥκετε;	Ἱπποκράτης ὅδε ἐστὶν μὲν τῶν
[317]	τούτῳ Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης	(ἡκέτην	ἄγοντε τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ
[361]	κακὸς εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός τε	ἥκιστ´	ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ περὶ σοῦ
[324]	ἂν οἴωνται ἀδικεῖν, καὶ οὐχ	ἥκιστα	Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε
[309]	(ΣΩ. Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ	ἥκιστα	δὲ καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ·
[361]	ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως ἂν	ἥκιστα	εἴη διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ
[315]	ἐσόμενος. τούτων δὲ οἳ ὄπισθεν	ἠκολούθουν	ἐπακούοντες τῶν λεγομένων τὸ μὲν
[314]	ἔφην ἐγώ, οὔτε παρὰ Καλλίαν	ἥκομεν	οὔτε σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει·
[341]	ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ ἂν εἰ	ἤκουεν	αὐτοῦ λέγοντος ὅτι ἐστὶν κακὸν
[335]	ἂν ἴσως οὐκ ἀηδῶς σου	ἤκουον.	Καὶ ἅμα ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην
[311]	καταλάβωμεν; καταλύει δ´, ὡς ἐγὼ	ἤκουσα,	παρὰ Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´
[330]	ὅτι Τὰ μὲν ἄλλα ὀρθῶς	ἤκουσας,	ὅτι δὲ καὶ ἐμὲ οἴει
[310]	ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν	ἥκω	παρὰ σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ
[313]	ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος	ἥκων	περὶ μὲν τούτου οὐδένα λόγον
[315]	εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν τὸν	(Ἠλεῖον,	καθήμενον ἐν τῷ κατ´ ἀντικρὺ
[314]	ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ Ἱππίας ὁ	Ἠλεῖος—	οἶμαι δὲ καὶ Πρόδικον τὸν
[320]	ἐπειδὴ δὲ καὶ τούτοις χρόνος	ἦλθεν	εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ θεοὶ
[316]	διαφέρει· ἀκούσας δὲ οὗ ἕνεκα	ἤλθομεν,	αὐτὸς σκέψαι. Τί οὖν δή
[316]	Ὦ Πρωταγόρα, πρὸς σέ τοι	ἤλθομεν	ἐγώ τε καὶ Ἱπποκράτης οὗτος.
[314]	(Πρωταγόραν γάρ τοι δεόμενοι ἰδεῖν	ἤλθομεν·	εἰσάγγειλον οὖν. μόγις οὖν ποτε
[310]	τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ	ἦλθον	καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν
[346]	γάρ εἰμι φιλόμωμος— τῶν γὰρ	ἠλιθίων	ἀπείρων γενέθλα, ὥστ´ εἴ τις
[317]	οὐ πάντων ἂν ὑμῶν καθ´	ἡλικίαν	πατὴρ εἴην ὥστε πολύ μοι
[326]	ὑεῖς, πρῳαίτατα εἰς διδασκάλων τῆς	ἡλικίας	ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν
[328]	ὑεῖς, Παράλου καὶ Ξανθίππου τοῦδε	ἡλικιῶται,	οὐδὲν πρὸς τὸν πατέρα εἰσίν,
[316]	φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς	ἡλικιώταις.	ἐπιθυμεῖν δέ μοι (δοκεῖ ἐλλόγιμος
[336]	ἐστι πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ·	ἡμᾶς	δὲ οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε
[314]	τὴν θύραν, ἀνοίξας καὶ ἰδὼν	ἡμᾶς,	Ἔα, ἔφη, σοφισταί τινες· οὐ
[361]	καὶ βουλοίμην ἂν ταῦτα διεξελθόντας	ἡμᾶς	ἐξελθεῖν καὶ ἐπὶ τὴν ἀρετὴν
[331]	ἀποκρινούμεθα αὐτῷ, ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν	ἡμᾶς	ἐπανέρηται· Οὐκ ἄρα ἐστὶν ὁσιότης
[356]	φαινομένου δύναμις; ἢ αὕτη μὲν	ἡμᾶς	ἐπλάνα καὶ ἐποίει ἄνω τε
[355]	αὐτὰ ποιεῖ. ἐὰν οὖν τις	ἡμᾶς	ἔρηται, Διὰ τί; Ἡττώμενος, φήσομεν·
[330]	ἔφη. Εἰ οὖν μετὰ τοῦτο	ἡμᾶς	ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά
[355]	φήσομεν· Ὑπὸ τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται	ἡμᾶς·	ἡμῖν δὲ ὑπὸ μὲν ἡδονῆς
[357]	Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´	ἡμᾶς.	ἤρεσθε δέ, εἰ μέμνησθε, ἡνίκα
[361]	εἴτε μὴ διδακτόν, μὴ πολλάκις	ἡμᾶς	ὁ Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος καὶ ἐν
[337]	πολλὰ παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται—	ἡμᾶς	οὖν αἰσχρὸν τὴν μὲν φύσιν
[311]	φίλων προσαναλίσκοντες. εἰ οὖν τις	ἡμᾶς	περὶ ταῦτα οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας
[330]	οὖν μετὰ τοῦτο εἴποι ἐρωτῶν	ἡμᾶς·	Πῶς οὖν ὀλίγον πρότερον ἐλέγετε;
[353]	Τί δέ, ὦ Σώκρατες, δεῖ	ἡμᾶς	σκοπεῖσθαι τὴν τῶν πολλῶν δόξαν
[356]	ὁμολογοῖεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς ταῦτα	ἡμᾶς	τὴν μετρητικὴν σῴζειν ἂν τέχνην
[353]	τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἰ ἔροιντο	ἡμᾶς·	Τί οὖν φατε τοῦτο εἶναι,
[312]	ἐπιστήμονες· ἀλλ´ (εἴ τις ἔροιτο	ἡμᾶς,	Τῶν τί σοφῶν εἰσιν οἱ
[355]	ἂν οὖν τύχῃ ὁ ἐρόμενος	ἡμᾶς	ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται (καὶ ἐρεῖ·
[357]	οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο ἤρεσθε	ἡμᾶς·	Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[353]	ἄνθρωποι, ἀλλὰ ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν	ἡμᾶς·	Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[313]	σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ ἐξαπατήσῃ	ἡμᾶς,	ὥσπερ οἱ περὶ τὴν τοῦ
[357]	ἤρεσθε δέ, εἰ μέμνησθε, ἡνίκα	ἡμεῖς	ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι
[314]	καὶ μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν·	ἡμεῖς	γὰρ ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον
[345]	γὰρ ἂν καὶ κακὸς γένοιτο—	ἡμεῖς	δὲ οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ
[353]	οὖν φατε τοῦτο εἶναι, ὃ	ἡμεῖς	ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν ἐλέγομεν;
[316]	ἀσαφῆ ἐποίει τὰ λεγόμενα. Καὶ	ἡμεῖς	μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ
[341]	Σιμωνίδης τὸ χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ	ἡμεῖς	οἱ ἄλλοι, οὐ τὸ κακόν,
[316]	πείθομαι, καὶ Κριτίας ὁ Καλλαίσχρου.	Ἡμεῖς	οὖν ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´
[314]	οἷός τ´ ἦν ἐπήραξεν. καὶ	ἡμεῖς	πάλιν ἐκρούομεν, καὶ ὃς ἐγκεκλῃμένης
[310]	ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ μὴν καὶ	ἡμεῖς	σοί, ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ. Διπλῆ
[337]	λόγῳ πολλάκις παρὰ δόξαν ψευδομένων—	(ἡμεῖς	τ´ αὖ οἱ ἀκούοντες μάλιστ´
[317]	Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ πάντες	ἡμεῖς,	ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν, καὶ
[361]	ὥσπερ καὶ ἐν τῇ διανομῇ	ἠμέλησεν	ἡμῶν, ὡς φῂς σύ. ἤρεσεν
[310]	ἐπειδὴ δὲ ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες	ἦμεν	καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι
[327]	εἶναι εἰ μὴ πάντες αὐληταὶ	ἦμεν	ὁποῖός τις ἐδύνατο ἕκαστος, καὶ
[358]	μὲν τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν	ἦμεν·	ὑμᾶς δὲ δὴ μετὰ Πρωταγόρου
[318]	ἐὰν ἐμοὶ συνῇς, ᾗ ἂν	ἡμέρᾳ	ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι
[309]	ἥκιστα δὲ καὶ τῇ νῦν	ἡμέρᾳ·	καὶ γὰρ πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ
[321]	ἤδη δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη	ἡμέρα	παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει καὶ
[318]	Πρωταγόρᾳ συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ	ἡμέρᾳ	συγγένηται, βελτίων ἄπεισι γενόμενος καὶ
[318]	αὐτὸν εἰς ὅτι βελτίων καθ´	ἡμέραν	ἔσται συγγιγνόμενος ἐκείνῳ, εἴποι ἂν
[309]	ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην γε ἤδη	ἡμέραν.	(ΕΤ. Καὶ ἄρτι ἄρα ἐκείνῳ
[318]	ὑστεραίᾳ ταὐτὰ ταῦτα· καὶ ἑκάστης	ἡμέρας	ἀεὶ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι.
[318]	ταῦτα ἅπερ σοῦ, ὅτι ἑκάστης	ἡμέρας	συνὼν αὐτῷ βελτίων ἔσται καὶ
[313]	παρεκάλεις καὶ τοὺς οἰκείους σκοπούμενος	ἡμέρας	συχνάς· ὃ δὲ περὶ πλείονος
[312]	ἐρυθριάσας— ἤδη γὰρ ὑπέφαινέν τι	ἡμέρας,	ὥστε καταφανῆ αὐτὸν γενέσθαι— Εἰ
[335]	τῶν δολιχοδρόμων τῳ ἢ τῶν	ἡμεροδρόμων	διαθεῖν τε καὶ ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι
[318]	ἄπεισι γενόμενος καὶ τῶν ἄλλων	ἡμερῶν	ἑκάστης οὕτως ἐπιδώσει εἰς τί,
[326]	ταῖς ψυχαῖς τῶν παίδων, ἵνα	ἡμερώτεροί	τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι καὶ
[311]	σοῦ, ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ	ἡμέτερα	χρήματα καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν,
[343]	ὁ Πριηνεὺς καὶ Σόλων ὁ	ἡμέτερος	καὶ Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος καὶ
[318]	φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ γε	ἡμέτερος	λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Πρωταγόρας
[354]	(ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν; Συνεδόκει	ἡμῖν	ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν ἂν αὐτοὺς
[314]	εἰσάγγειλον οὖν. μόγις οὖν ποτε	ἡμῖν	ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ
[332]	ὅτι ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ὡμολόγηται	ἡμῖν	ἀφροσύνη σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει.
[352]	ἐγώ, τῇδέ πῃ καταφανὲς ἂν	ἡμῖν	γένοιτο; ὥσπερ εἴ τις ἄνθρωπον
[335]	τὰ σοὶ δοκοῦντα τὴν συνουσίαν	ἡμῖν	γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν σὺ βούλῃ
[338]	προθυμεῖσθε συνουσία τε καὶ διάλογοι	ἡμῖν	γίγνωνται· εἰ μὴ βούλεται (Πρωταγόρας
[355]	Ὑπὸ τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς·	ἡμῖν	δὲ ὑπὸ μὲν ἡδονῆς οὐκέτι
[312]	ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι ἡ ἀπόκρισις	ἡμῖν	δεῖται, περὶ ὅτου ὁ σοφιστὴς
[328]	οἶμαι εἰ ζητοῖς τίς ἂν	ἡμῖν	διδάξειεν τοὺς τῶν χειροτεχνῶν ὑεῖς
[357]	ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι; εἴπατε	(ἡμῖν.	εἰ μὲν οὖν τότε εὐθὺς
[354]	πρὸς ὃ ἐγὼ λέγω, ἔχετε	ἡμῖν	εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ,
[354]	τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε ἂν καὶ	ἡμῖν	εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε. Οὐδ´
[309]	Σώκρατες, ὥς γ´ ἐν αὐτοῖς	ἡμῖν	εἰρῆσθαι, καὶ πώγωνος ἤδη ὑποπιμπλάμενος.
[353]	δοκεῖ ἐμμένειν οἷς ἄρτι ἔδοξεν	ἡμῖν,	ἐμὲ ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι ἂν
[340]	Δία, εἰς καιρόν γε παρατετύχηκεν	ἡμῖν	ἐν τοῖς λόγοις Πρόδικος ὅδε.
[359]	Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ, εἰπὲ	ἡμῖν,	ἐπὶ τί λέγεις ἴτας εἶναι
[320]	ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν ἔχεις ἐναργέστερον	ἡμῖν	ἐπιδεῖξαι ὡς (διδακτόν ἐστιν ἡ
[335]	γὰρ σὺ ἐξέλθῃς, οὐχ ὁμοίως	ἡμῖν	ἔσονται οἱ διάλογοι. δέομαι οὖν
[327]	ἄλλων τεχνημάτων— λυσιτελεῖ γὰρ οἶμαι	ἡμῖν	ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ ἀρετή·
[333]	τὸ δὲ πρότερον αὖ ἐφάνη	ἡμῖν	ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ὁσιότης
[337]	ἀλλήλοις— καὶ οὕτως ἂν καλλίστη	ἡμῖν	ἡ συνουσία γίγνοιτο· ὑμεῖς τε
[357]	ἐν ὀρθῇ τῇ αἱρέσει ἐφάνη	ἡμῖν	ἡ σωτηρία τοῦ βίου οὖσα,
[356]	τοῦ περιττοῦ καὶ ἀρτίου αἱρέσει	ἡμῖν	ἦν ἡ σωτηρία τοῦ βίου,
[356]	ἄν. Εἰ οὖν (ἐν τούτῳ	ἡμῖν	ἦν τὸ εὖ πράττειν, ἐν
[331]	ἔφη· εἰ γὰρ βούλει, ἔστω	ἡμῖν	καὶ δικαιοσύνη ὅσιον καὶ ὁσιότης
[314]	περί τινος λόγου διελεγόμεθα, ὃς	ἡμῖν	κατὰ τὴν ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´
[316]	ἢ καὶ μετὰ τῶν ἄλλων;	Ἡμῖν	μέν, ἦν δ´ ἐγώ, οὐδὲν
[333]	(Τὸ μὲν οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο	ἡμῖν	ὁ Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον
[340]	καὶ ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ	ἡμῖν	ὁ Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ.
[357]	τις ἢ ἀριθμητική; Ὁμολογοῖεν ἂν	ἡμῖν	οἱ ἄνθρωποι ἢ οὔ; Ἐδόκουν
[319]	πόλεως οὕτως ἔχει, ἀλλὰ ἰδίᾳ	ἡμῖν	οἱ σοφώτατοι καὶ ἄριστοι τῶν
[338]	οὕτως ὀρθῶς· ὁ γὰρ ὅμοιος	ἡμῖν	ὅμοια καὶ ποιήσει, ὥστε ἐκ
[335]	καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι	ἡμῖν	πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη
[359]	Πρόδικέ τε καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω	ἡμῖν	Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ πρῶτον
[335]	τ´ εἶναι. ἀλλὰ σὲ ἐχρῆν	ἡμῖν	συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα
[356]	καὶ μὴ πράττειν, τίς ἂν	ἡμῖν	σωτηρία ἐφάνη τοῦ βίου; ἆρα
[314]	ἄλλοι πολλοὶ καὶ σοφοί. Δόξαν	ἡμῖν	ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ δὲ ἐν
[310]	(ΕΤ. Τί οὖν οὐ διηγήσω	ἡμῖν	τὴν συνουσίαν, εἰ μή σέ
[353]	ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι; εἴπατον	ἡμῖν.	Τί δέ, ὦ Σώκρατες, δεῖ
[358]	ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα συνεδόκει ἅπασιν	ἡμῖν.	Τί οὖν; ἔφην ἐγώ, καλεῖτέ
[337]	λέγοντες μάλιστ´ ἂν οὕτως ἐν	ἡμῖν	τοῖς ἀκούουσιν εὐδοκιμοῖτε καὶ οὐκ
[357]	πόρρω εἴη; ~τί ἂν ἔσῳζεν	ἡμῖν	τὸν (βίον; ἆρ´ ἂν οὐκ
[353]	ἦν δ´ ἐγώ, εἶναί τι	ἡμῖν	τοῦτο πρὸς τὸ ἐξευρεῖν περὶ
[338]	λόγοις, ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι	ἡμῖν	φαίνωνται, μήτ´ αὖ Πρωταγόραν πάντα
[309]	(ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ σοφῷ τινι	ἡμῖν,	ὦ Σώκρατες, ἐντυχὼν πάρει; (ΣΩ.
[332]	δ´ ἐγώ, ἀναλογισώμεθα τὰ ὡμολογημένα	ἡμῖν.	ὡμολογήκαμεν ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον
[335]	διάλογοι. δέομαι οὖν σου παραμεῖναι	ἡμῖν·	ὡς ἐγὼ οὐδ´ ἂν ἑνὸς
[320]	ἃ μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι	ἤμπισχεν,	πτηνὸν φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν
[338]	(περιττοῦ ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ βελτίονα	ἡμῶν	αἱρήσεσθε. τῇ μὲν ἀληθείᾳ, ὡς
[348]	λόγους ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας καὶ	ἡμῶν	αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας· κἂν μὲν
[348]	καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς δι´	ἡμῶν	αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους τοὺς λόγους
[316]	μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν δὲ	ἡμῶν	ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ καλός,
[361]	ὡς διδακτόν. καί μοι δοκεῖ	ἡμῶν	ἡ ἄρτι ἔξοδος τῶν λόγων
[314]	σκοπώμεθα καὶ μετὰ τῶν πρεσβυτέρων	ἡμῶν·	ἡμεῖς γὰρ ἔτι νέοι ὥστε
[357]	ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν	ἡμῶν	καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε.
[314]	ὁ θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν	ἡμῶν,	κινδυνεύει δὲ (διὰ τὸ πλῆθος
[322]	οὖν δείσας περὶ τῷ γένει	ἡμῶν	μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει
[357]	εἴπομεν ὅτι Ἀμαθία, κατεγελᾶτε ἂν	ἡμῶν·	νῦν δὲ ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε,
[338]	λόγων. εἴτε γὰρ χείρων ἔσται	ἡμῶν	ὁ αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς ἂν
[347]	ἐὰν μὲν λάβωνται ἀνδρῶν οἷοίπερ	ἡμῶν	οἱ πολλοί φασιν εἶναι, οὐδὲν
[353]	αὐτά. ἴσως γὰρ ἂν λεγόντων	ἡμῶν	ὅτι Οὐκ ὀρθῶς λέγετε, ὦ
[317]	τοὺς μετ´ αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν	ἡμῶν;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη ὁ
[328]	ὀλίγον ἔστιν τις ὅστις διαφέρει	(ἡμῶν	προβιβάσαι εἰς ἀρετήν, ἀγαπητόν. ὧν
[337]	συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ διαιτητῶν	ἡμῶν	συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον, καὶ
[313]	οὔτε τῷ ἀδελφῷ (ἐπεκοινώσω οὔτε	ἡμῶν	τῶν ἑταίρων οὐδενί, εἴτ´ ἐπιτρεπτέον
[361]	καὶ ἐν τῇ διανομῇ ἠμέλησεν	ἡμῶν,	ὡς φῂς σύ. ἤρεσεν οὖν
[321]	σοφίαν σὺν πυρί— ἀμήχανον γὰρ	ἦν	ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν τῳ
[321]	τὴν δὲ πολιτικὴν οὐκ εἶχεν·	ἦν	γὰρ παρὰ τῷ Διί. τῷ
[320]	χαριέστερον εἶναι μῦθον ὑμῖν λέγειν.	Ἦν	γάρ ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ
[342]	καὶ οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ τοίνυν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἅ γέ μοι
[312]	ποιῆσαι δεινὸν λέγειν; Ἴσως ἄν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ
[334]	ἔφη, ἀποκρίνωμαι ἢ δεῖ; Μηδαμῶς,	ἦν	δ´ ἐγώ. Ἀλλ´ ὅσα δεῖ;
[330]	μορίων. Ἕκαστον δὲ αὐτῶν ἐστιν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ δὲ
[360]	ἀδύνατόν μοι δοκεῖ εἶναι. Οὔτοι,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ
[332]	οὐ πολλά; Συνωμολόγει. (Ἴθι δή,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἀναλογισώμεθα τὰ ὡμολογημένα
[339]	λέγει κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα,	ἦν	δ´ ἐγώ. Δοκεῖ οὖν σοι,
[333]	ὅτι ἀδικοῦσιν; Ἔστω, ἔφη. Πότερον,	ἦν	δ´ ἐγώ, εἰ εὖ πράττουσιν
[353]	ἂν τύχωσι τοῦτο λέγουσιν; (Οἶμαι,	ἦν	δ´ ἐγώ, εἶναί τι ἡμῖν
[360]	δειλούς, ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν,	ἦν	δ´ ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ
[360]	ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ μήν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἐναντίον (ἀνδρεία δειλίᾳ.
[332]	τὸ βαρύ; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν
[310]	ἀγαθά γε. Εὖ ἂν λέγοις,	ἦν	δ´ ἐγώ· ἔστι δὲ τί,
[332]	τοῦ ἐναντίου; Συνέφη. Φέρε δή,	ἦν	δ´ ἐγώ, ἔστιν τι καλόν;
[329]	τὸ ὅλον πρόσωπον. Πότερον οὖν,	ἦν	δ´ ἐγώ, καὶ μεταλαμβάνουσιν οἱ
[313]	Σώκρατες, ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν δήπου,	ἦν	δ´ ἐγώ. καὶ ὅπως γε
[334]	ἔχοντα, εὐλαβούμενος ἠρέμα ἠρόμην. ~Πότερον,	ἦν	δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα,
[340]	Πρόδικος. Τὸν δέ γε Πιττακόν,	ἦν	δ´ ἐγώ, μέμφεται, οὐχ ὡς
[350]	νῦν γ´, ἔφη. (Οὐκοῦν οὗτοι,	ἦν	δ´ ἐγώ, οἱ οὕτω θαρραλέοι
[339]	αὑτῷ ὁ ποιητής; Οὐ καλῶς,	ἦν	δ´ ἐγώ. Ὅρα δή, ἔφη,
[334]	ἢ ὅσα σοί; Ἀκήκοα γοῦν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὅτι σὺ οἷός
[351]	οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ καλεῖς,	ἦν	δ´ ἐγώ, οὐ τὰ ἡδονῆς
[331]	καὶ ὁσιότης δίκαιον. Μή μοι,	ἦν	δ´ ἐγώ· οὐδὲν γὰρ δέομαι
[316]	μετὰ τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν,	ἦν	δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας
[362]	ἐπ´ ἄλλο τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´,	ἦν	δ´ ἐγώ, οὕτω χρὴ ποιεῖν,
[311]	αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν,	ἦν	δ´ ἐγώ· (παρὰ δὲ δὴ
[340]	οὕτως ἔχει, ἔφη. Πῶς δή;	ἦν	δ´ ἐγώ. Πολλὴ ἄν, ἔφη,
[334]	Ἀλλ´ ὅσα δεῖ; ἔφη. (Ναί,	ἦν	δ´ ἐγώ. Πότερα οὖν ὅσα
[359]	πᾶσιν. Οὕτω δὴ τούτων ὑποκειμένων,	ἦν	δ´ ἐγώ, Πρόδικέ τε καὶ
[312]	ὅτι σοφιστὴς γενησόμενος. Σὺ δέ,	ἦν	δ´ ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ
[347]	δοκεῖ, ὦ Πρόδικε καὶ Πρωταγόρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι
[351]	τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον οὖν,	ἦν	δ´ ἐγώ, σὺ βούλει ἡγεμονεύειν
[333]	ἄττα εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν,	ἦν	δ´ ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ
[319]	ἐπάγγελμα ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ καλόν,	ἦν	δ´ ἐγώ, τέχνημα ἄρα κέκτησαι,
[352]	κατάρχεις τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´ οὖν,	ἦν	δ´ ἐγώ, τῇδέ πῃ καταφανὲς
[358]	εἶναι τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα,	ἦν	δ´ ἐγώ, τὸ μὲν ἡδὺ
[349]	μὴ μαίνομαί γε. Πότερον οὖν,	ἦν	δ´ ἐγώ, τὸ μέν τι
[312]	νῦν πράττειν, ἤ σε λανθάνει;	ἦν	δ´ ἐγώ. Τοῦ πέρι; Ὅτι
[312]	τὸν τῶν σοφῶν ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν,	ἦν	δ´ ἐγώ, τοῦτο μὲν ἔξεστι
[310]	τὴν πτοίησιν, Τί οὖν σοι,	ἦν	δ´ ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί
[341]	Διὰ ταῦτ´ ἄρα καὶ μέμφεται,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὦ Πρόδικε, τὸν
[333]	τι ταὐτὸν ὄν. Ἴθι δή,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, μὴ
[359]	Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη. μέμνησαι,	ἦν	δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, ταῦτα
[315]	ἄρα καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος—	ἦν	δὲ ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ
[349]	παρὰ σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι.	ἦν	δέ, (ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα
[361]	ἐπεχείρει λέγειν, σαφῶς οὐκ ἂν	ἦν	διδακτόν· νῦν δὲ εἰ φανήσεται
[320]	ἦσαν, θνητὰ δὲ γένη (οὐκ	ἦν.	ἐπειδὴ δὲ καὶ τούτοις χρόνος
[314]	πάνυ προθύμως ὡς οἷός τ´	ἦν	ἐπήραξεν. καὶ ἡμεῖς πάλιν ἐκρούομεν,
[361]	εἰ μὲν γὰρ ἄλλο τι	ἦν	ἢ ἐπιστήμη ἡ ἀρετή, ὥσπερ
[356]	περιττοῦ καὶ ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν	ἦν	ἡ σωτηρία τοῦ βίου, ὁπότε
[343]	~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων	ἦν	καὶ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ
[336]	τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας	ἦν	ὁ εἰπών· Ὦ Πρόδικε καὶ
[328]	μεμαθήκασιν, καθ´ ὅσον οἷός τ´	ἦν	ὁ πατὴρ καὶ οἱ τοῦ
[336]	ἐπιλάθωνται περὶ ὅτου τὸ ἐρώτημα	ἦν	οἱ πολλοὶ τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ
[353]	ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν κακὰ	ἦν,	ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ καὶ
[327]	προελόμενος. εἰ μὴ οἷόν τ´	ἦν	πόλιν εἶναι εἰ μὴ πάντες
[322]	πρὸς μὲν τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς	ἦν,	πρὸς δὲ τὸν τῶν θηρίων
[345]	εἰρημένον. οὐ γὰρ οὕτως ἀπαίδευτος	ἦν	Σιμωνίδης, ὥστε τούτους φάναι ἐπαινεῖν,
[321]	λοιπὸν δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ	ἦν	τὸ ἀνθρώπων γένος, καὶ ἠπόρει
[356]	Εἰ οὖν (ἐν τούτῳ ἡμῖν	ἦν	τὸ εὖ πράττειν, ἐν τῷ
[315]	Παυσανίου τυγχάνει ὤν. τοῦτό τ´	ἦν	τὸ μειράκιον, καὶ τὼ Ἀδειμάντω
[343]	λέγω; ὅτι οὗτος ὁ τρόπος	ἦν	τῶν παλαιῶν τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία
[324]	Ἔτι δὴ λοιπὴ ἀπορία ἐστίν,	ἣν	ἀπορεῖς περὶ τῶν ἀνδρῶν τῶν
[324]	διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν,	ἣν	δὲ αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς
[323]	εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν,	ἣν	δεῖ διὰ δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι
[328]	ὑεῖς αὐτὴν ταύτην τὴν τέχνην	ἣν	δὴ παρὰ τοῦ πατρὸς μεμαθήκασιν,
[357]	τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς τὴν ἀπόδειξιν	ἣν	ἐμὲ δεῖ καὶ Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι
[319]	τῶν πολιτῶν ταύτην τὴν ἀρετὴν	ἣν	ἔχουσιν οὐχ οἷοί τε ἄλλοις
[323]	εἶναι, ἢ ἄλλην ἡντινοῦν τέχνην	ἣν	μή ἐστιν, ἢ καταγελῶσιν (ἢ
[309]	ἥβην εἶναι τοῦ πρῶτον ὑπηνήτου,	ἣν	νῦν Ἀλκιβιάδης ἔχει; (ΕΤ. Τί
[324]	γὰρ αὕτη λύεται ἡ ἀπορία	ἣν	σὺ ἀπορεῖς ἢ ἄλλοθι οὐδαμοῦ.
[338]	μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως δὲ	ἠναγκάσθη	ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν, καὶ ἐπειδὰν ἱκανῶς
[338]	ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς	ἡνίας	τοῖς λόγοις, ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι καὶ
[357]	ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ, εἰ μέμνησθε,	ἡνίκα	ἡμεῖς ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν
[321]	ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς	ἥντινα	σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει
[323]	ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι, ἢ ἄλλην	ἡντινοῦν	τέχνην ἣν μή ἐστιν, ἢ
[318]	μοι ἀρχή ἐστιν, ὦ Πρωταγόρα,	ἥπερ	ἄρτι, περὶ ὧν ἀφικόμην. Ἱπποκράτης
[322]	Προμηθέα δὲ δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον,	ᾗπερ	λέγεται, κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ
[341]	Πιττακῷ ὅτι τὰ ὀνόματα οὐκ	ἠπίστατο	ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε Λέσβιος ὢν
[321]	ἦν τὸ ἀνθρώπων γένος, καὶ	ἠπόρει	ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ
[318]	νῦν νεωστὶ ἐπιδημοῦντος, Ζευξίππου τοῦ	Ἡρακλεώτου,	καὶ ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ
[333]	ἑώρων αὐτὸν οὕτως ἔχοντα, εὐλαβούμενος	ἠρέμα	ἠρόμην. ~Πότερον, ἦν δ´ ἐγώ,
[338]	μῆκος τῶν λόγων ἑκατέρου. Ταῦτα	ἤρεσε	τοῖς παροῦσι, καὶ πάντες ἐπῄνεσαν,
[335]	ἐγώ— ἔγνων γὰρ ὅτι οὐκ	ἤρεσεν	αὐτὸς αὑτῷ ταῖς (ἀποκρίσεσιν ταῖς
[361]	ἠμέλησεν ἡμῶν, ὡς φῂς σύ.	ἤρεσεν	οὖν μοι καὶ ἐν τῷ
[357]	καὶ Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ ὧν	ἤρεσθ´	ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ, εἰ μέμνησθε,
[357]	(ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς.	ἤρεσθε	δέ, εἰ μέμνησθε, ἡνίκα ἡμεῖς
[357]	ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο	ἤρεσθε	ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[311]	μισθὸν ἐκείνῳ, εἴ τίς σε	ἤρετο·	Εἰπέ μοι, μέλλεις τελεῖν, ὦ
[311]	τελεῖν ἐκείνοις, εἴ τίς σε	ἤρετο·	Τελεῖν τοῦτο τὸ ἀργύριον ὡς
[338]	καὶ ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ	ᾑρήσεται.	ἀλλὰ δὴ βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε.
[338]	δώσειν λόγον κατὰ σμικρὸν ἀποκρινόμενος.	Ἤρξατο	οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί πως· Ἡγοῦμαι,
[353]	ὀρθῶς λέγεις· καὶ πέραινε ὥσπερ	ἤρξω.	(Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἰ
[316]	ἔτι ὢν οὐδενὸς ἥττων σοφιστὴς	(Ἡρόδικος	ὁ Σηλυμβριανός, τὸ δὲ ἀρχαῖον
[359]	ἐπειδὴ ταῦτα μεθ´ ὑμῶν διεξῆλθον.	ἠρόμην	δ´ οὖν τοῦτον εἰ τοὺς
[352]	πράττειν· καὶ ὅσους δὴ ἐγὼ	ἠρόμην	ὅτι ποτε αἴτιόν ἐστι τούτου,
[333]	αὐτὸν οὕτως ἔχοντα, εὐλαβούμενος ἠρέμα	ἠρόμην.	~Πότερον, ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις,
[350]	ἠρωτήθην— εἰ γάρ με τότε	ἤρου,	εἶπον ἂν ὅτι (οὐ πάντες—
[350]	καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ	ἠρωτήθην—	εἰ γάρ με τότε ἤρου,
[347]	ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ σε	ἠρώτησα,	ὦ Πρωταγόρα, ἡδέως ἂν ἐπὶ
[331]	(ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ δὲ	ἠρώτων.	εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ ὅδε
[311]	τῆς ῥώμης διεσκόπουν αὐτὸν καὶ	ἠρώτων,	Εἰπέ μοι, ἔφην ἐγώ, ὦ
[349]	ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ τὸ πρῶτον	ἠρώτων	περὶ τούτων, πάλιν ἐπιθυμῶ ἐξ
[322]	πολιτικὴν γὰρ τέχνην οὔπω εἶχον,	ἧς	μέρος πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι
[357]	ἥττω εἶναι, ἀμαθία ἡ μεγίστη,	ἧς	Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι
[357]	οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ	ἧς	τὸ πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι
[322]	ᾤκουν σποράδην, πόλεις δὲ οὐκ	ἦσαν·	ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων
[315]	κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι—	ἦσαν	δέ τινες καὶ τῶν ἐπιχωρίων
[321]	καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ	ἦσαν—	εἰς δὲ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς
[320]	ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν	ἦσαν,	θνητὰ δὲ γένη (οὐκ ἦν.
[327]	οὖν αὐληταί γ´ ἂν πάντες	ἦσαν	ἱκανοὶ ὡς πρὸς τοὺς ἰδιώτας
[343]	ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ καὶ μαθηταὶ	ἦσαν	τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας, καὶ καταμάθοι
[316]	καὶ Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας	ᾔσθημαι	καὶ γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος τε
[315]	τὸν χορὸν μάλιστα ἔγωγε ἰδὼν	ἥσθην,	ὡς καλῶς ηὐλαβοῦντο μηδέποτε ἐμποδὼν
[328]	ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ δὲ δὴ	ᾐσθόμην	ὅτι τῷ ὄντι πεπαυμένος εἴη,
[340]	ὅδε καὶ ἄλλοι πολλοὶ καθ´	Ἡσίοδον	γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι—
[316]	ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν τε καὶ	Ἡσίοδον	καὶ Σιμωνίδην, τοὺς δὲ αὖ
[356]	φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς	ἡσυχίαν	ἂν ἐποίησεν ἔχειν τὴν ψυχὴν
[333]	ὁ Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον	ᾐτιᾶτο	δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν
[357]	δήπου τέχνη καὶ ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν.	Ἥτις	μὲν τοίνυν τέχνη καὶ ἐπιστήμη
[341]	σοφία θεία τις εἶναι πάλαι,	ἤτοι	ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ καὶ
[348]	ἐμοὶ γὰρ οὐ δοκεῖ· ἀλλ´	ἤτοι	διαλεγέσθω ἢ εἰπέτω ὅτι οὐκ
[331]	ταὐτὰ ἂν ταῦτα ἀποκρινοίμην, ὅτι	ἤτοι	ταὐτόν γ´ ἐστιν δικαιότης ὁσιότητι
[339]	ὅτι καὶ ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε	ἤτοι	τὸ πρότερον ἢ ὕστερον οὐκ
[353]	ἔστιν τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς	ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστίν, καὶ
[357]	ἔστι τοῦτο τὸ πάθημα ἡδονῆς	ἡττᾶσθαι,	ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστὶν καὶ
[353]	~ὅ φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν	ἡττᾶσθαι	καὶ οὐ πράττειν διὰ ταῦτα
[355]	Δῆλον ἄρα, φήσει, ὅτι τὸ	ἡττᾶσθαι	τοῦτο λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν
[356]	καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον καὶ	ἧττον.	εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι
[357]	ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν τὸ ἡδονῆς	ἥττω	εἶναι, ἀμαθία ἡ μεγίστη, ἧς
[358]	ἐξὸν τὰ βελτίω· οὐδὲ τὸ	ἥττω	εἶναι αὑτοῦ ἄλλο τι τοῦτ´
[359]	εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ τὸ	ἥττω	εἶναι ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία οὖσα.
[354]	ὃ ὑμεῖς καλεῖτε τῶν ἡδονῶν	ἥττω	εἶναι· ἔπειτα ἐν τούτῳ εἰσὶν
[353]	φατε τοῦτο εἶναι, ὃ ἡμεῖς	ἥττω	εἶναι τῶν ἡδονῶν ἐλέγομεν; εἴποιμ´
[355]	γὰρ ἂν ἐξημάρτανεν ὅν φαμεν	ἥττω	εἶναι τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί
[355]	δὴ ἀποκρινώμεθα καὶ λέγωμεν ὅτι	Ἡττώμενος	Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ,
[355]	ἐστιν, οὐ δέον αὐτὸν πράττειν,	ἡττώμενος	ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν. ἆρα, φήσει,
[356]	ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά ἐστιν,	~ἡττώμενος	(ὑπὸ τῶν ἡδέων, δῆλον ὅτι
[355]	τις ἡμᾶς ἔρηται, Διὰ τί;	Ἡττώμενος,	φήσομεν· Ὑπὸ τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται
[355]	τὰς παραχρῆμα ἡδονάς, ὑπὸ τούτων	ἡττώμενος.	ὡς δὲ ταῦτα γελοῖά ἐστιν,
[352]	ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς φασιν	(ἡττωμένους	ἢ λύπης ἢ ὧν νυνδὴ
[316]	ὁ νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς	ἥττων	σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ
[315]	ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς	ηὐλαβοῦντο	μηδέποτε ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν
[321]	κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ	ηὖξε	μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν·
[327]	εἰς αὔλησιν, οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος	ηὐξήθη,	ὅτου δὲ ἀφυής, ἀκλεής· καὶ
[359]	ἐπειδὴ τὸ ἥττω εἶναι ἑαυτοῦ	ηὑρέθη	ἀμαθία οὖσα. Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν
[322]	καὶ τὰς ἐκ γῆς τροφὰς	ηὕρετο.	οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι κατ´ ἀρχὰς
[321]	σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει	Ἡφαίστου	καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν
[321]	τε ἔμπυρον τέχνην τὴν τοῦ	Ἡφαίστου	καὶ τὴν ἄλλην τὴν τῆς
[321]	δὲ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ	Ἡφαίστου	οἴκημα τὸ κοινόν, ἐν ᾧ
[329]	ὥσπερ τὰ χαλκία πληγέντα μακρὸν	ἠχεῖ	καὶ ἀποτείνει ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί