Pages
[351]	ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι κακά, ἔστι	δ´	ἃ ἔστι, καὶ τρίτον ἃ
[346]	πρὸς ταῖς ἀναγκαίαις προστίθεσθαι· τοὺς	δ´	ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν
[320]	πυρὶ καὶ γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ	δ´	ἄγειν αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον,
[351]	ἄρα (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν, τὸ	δ´	ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ τοῖς καλοῖς
[313]	μὲν πάντα ἃ πωλοῦσιν, τάχα	δ´	ἄν τινες, ὦ ἄριστε, καὶ
[326]	καὶ ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι, ὃς	δ´	ἂν ἐκτὸς βαίνῃ τούτων, κολάζει·
[353]	χαίρειν δὲ μόνον ποιεῖ, ὅμως	δ´	ἂν κακὰ ἦν, ὅτι μαθόντα
[325]	ἂν κολαζόμενος βελτίων γένηται, ὃς	δ´	ἂν μὴ ὑπακούῃ κολαζόμενος καὶ
[342]	φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε	δ´	ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ
[327]	αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις	δ´	ἂν φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν
[321]	τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς	δ´	ἀναλισκομένοις ὑπὸ τούτων πολυγονίαν, σωτηρίαν
[320]	ἐκόσμει· τοὺς δὲ ὥπλιζε, τοῖς	δ´	ἄοπλον διδοὺς φύσιν ἄλλην τιν´
[325]	συλλήβδην τῶν οἴκων ἀνατροπαί, ταῦτα	δ´	ἄρα οὐ διδάσκονται οὐδ´ ἐπιμελοῦνται
[335]	τῆς χειρὸς τῇ δεξιᾷ, (τῇ	δ´	ἀριστερᾷ ἀντελάβετο τοῦ τρίβωνος τουτουΐ,
[320]	ἰσχὺν ἄνευ τάχους προσῆπτεν, (τοὺς	δ´	ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει· τοὺς δὲ
[361]	ἔσται μὴ διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας	δ´	αὖ διδακτὸν τότε ὑποθέμενος, νῦν
[351]	ἡδέων οὐκ ἔστιν ἀγαθά, ἔστι	δ´	αὖ καὶ ἃ τῶν ἀνιαρῶν
[325]	εἰ οὕτω μὲν ἔχει, οὕτω	δ´	αὐτοῦ πεφυκότος οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες
[314]	ἐν τῷ προστῴῳ περιπατοῦντα, ἑξῆς	δ´	αὐτῷ συμπεριεπάτουν ἐκ μὲν τοῦ
[313]	πονηρὸν (πρὸς τὴν ψυχήν· ὡς	δ´	αὕτως καὶ οἱ ὠνούμενοι παρ´
[348]	τοιαύτας συνουσίας (ἐῶσιν χαίρειν, αὐτοὶ	δ´	ἑαυτοῖς σύνεισιν δι´ ἑαυτῶν, ἐν
[342]	οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ τοίνυν, ἦν	δ´	ἐγώ, ἅ γέ μοι δοκεῖ
[312]	δεινὸν λέγειν; Ἴσως ἄν, ἦν	δ´	ἐγώ, ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ μέντοι
[334]	ἀποκρίνωμαι ἢ δεῖ; Μηδαμῶς, ἦν	δ´	ἐγώ. Ἀλλ´ ὅσα δεῖ; ἔφη.
[330]	Ἕκαστον δὲ αὐτῶν ἐστιν, ἦν	δ´	ἐγώ, ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο;
[360]	μοι δοκεῖ εἶναι. Οὔτοι, ἦν	δ´	ἐγώ, ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ πάντα
[332]	πολλά; Συνωμολόγει. (Ἴθι δή, ἦν	δ´	ἐγώ, ἀναλογισώμεθα τὰ ὡμολογημένα ἡμῖν.
[339]	κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν	δ´	ἐγώ. Δοκεῖ οὖν σοι, ἔφη,
[333]	ἀδικοῦσιν; Ἔστω, ἔφη. Πότερον, ἦν	δ´	ἐγώ, εἰ εὖ πράττουσιν ἀδικοῦντες
[353]	τύχωσι τοῦτο λέγουσιν; (Οἶμαι, ἦν	δ´	ἐγώ, εἶναί τι ἡμῖν τοῦτο
[360]	ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν, ἦν	δ´	ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ ἀγαθόν,
[360]	εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ μήν, ἦν	δ´	ἐγώ, ἐναντίον (ἀνδρεία δειλίᾳ. Ἔφη.
[332]	βαρύ; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν	δ´	ἐγώ, ἑνὶ ἑκάστῳ τῶν ἐναντίων
[310]	γε. Εὖ ἂν λέγοις, ἦν	δ´	ἐγώ· ἔστι δὲ τί, καὶ
[332]	ἐναντίου; Συνέφη. Φέρε δή, ἦν	δ´	ἐγώ, ἔστιν τι καλόν; Συνεχώρει.
[329]	ὅλον πρόσωπον. Πότερον οὖν, ἦν	δ´	ἐγώ, καὶ μεταλαμβάνουσιν οἱ ἄνθρωποι
[313]	ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν δήπου, ἦν	δ´	ἐγώ. καὶ ὅπως γε μή,
[334]	εὐλαβούμενος ἠρέμα ἠρόμην. ~Πότερον, ἦν	δ´	ἐγώ, λέγεις, ὦ (Πρωταγόρα, ἃ
[340]	Τὸν δέ γε Πιττακόν, ἦν	δ´	ἐγώ, μέμφεται, οὐχ ὡς οἴεται
[350]	γ´, ἔφη. (Οὐκοῦν οὗτοι, ἦν	δ´	ἐγώ, οἱ οὕτω θαρραλέοι ὄντες
[339]	ὁ ποιητής; Οὐ καλῶς, ἦν	δ´	ἐγώ. Ὅρα δή, ἔφη, (βέλτιον.
[334]	ὅσα σοί; Ἀκήκοα γοῦν, ἦν	δ´	ἐγώ, ὅτι σὺ οἷός τ´
[351]	ἀγαθά. Ἡδέα δὲ καλεῖς, ἦν	δ´	ἐγώ, οὐ τὰ ἡδονῆς (μετέχοντα
[331]	ὁσιότης δίκαιον. Μή μοι, ἦν	δ´	ἐγώ· οὐδὲν γὰρ δέομαι τὸ
[316]	τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν, ἦν	δ´	ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας δὲ
[362]	ἄλλο τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´, ἦν	δ´	ἐγώ, οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἴ
[311]	Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν	δ´	ἐγώ· (παρὰ δὲ δὴ Πρωταγόραν
[340]	ἔχει, ἔφη. Πῶς δή; ἦν	δ´	ἐγώ. Πολλὴ ἄν, ἔφη, ἀμαθία
[334]	ὅσα δεῖ; ἔφη. (Ναί, ἦν	δ´	ἐγώ. Πότερα οὖν ὅσα ἐμοὶ
[359]	Οὕτω δὴ τούτων ὑποκειμένων, ἦν	δ´	ἐγώ, Πρόδικέ τε καὶ Ἱππία,
[312]	σοφιστὴς γενησόμενος. Σὺ δέ, ἦν	δ´	ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ ἂν
[347]	ὦ Πρόδικε καὶ Πρωταγόρα, ἦν	δ´	ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο
[351]	ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον οὖν, ἦν	δ´	ἐγώ, σὺ βούλει ἡγεμονεύειν τῆς
[333]	εἶναι; Λέγω. Ἆρ´ οὖν, ἦν	δ´	ἐγώ, ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθὰ ἅ
[319]	ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ καλόν, ἦν	δ´	ἐγώ, τέχνημα ἄρα κέκτησαι, εἴπερ
[352]	τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´ οὖν, ἦν	δ´	ἐγώ, τῇδέ πῃ καταφανὲς ἂν
[358]	τὰ εἰρημένα. Ὁμολογεῖτε ἄρα, ἦν	δ´	ἐγώ, τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν
[349]	μαίνομαί γε. Πότερον οὖν, ἦν	δ´	ἐγώ, τὸ μέν τι αὐτοῦ
[312]	πράττειν, ἤ σε λανθάνει; ἦν	δ´	ἐγώ. Τοῦ πέρι; Ὅτι μέλλεις
[312]	τῶν σοφῶν ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν, ἦν	δ´	ἐγώ, τοῦτο μὲν ἔξεστι λέγειν
[310]	πτοίησιν, Τί οὖν σοι, ἦν	δ´	ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί σε
[341]	ταῦτ´ ἄρα καὶ μέμφεται, ἦν	δ´	ἐγώ, ὦ Πρόδικε, τὸν Πιττακὸν
[333]	ταὐτὸν ὄν. Ἴθι δή, ἦν	δ´	ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν
[359]	(ἴτας γ´, ἔφη. μέμνησαι, ἦν	δ´	ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, ταῦτα ἀποκρινόμενος;
[329]	ἄν, καὶ σοὶ πείθομαι· (ὃ	δ´	ἐθαύμασά σου λέγοντος, τοῦτό μοι
[334]	μὲν ῥίζαις ἀγαθὸν παραβαλλομένη, εἰ	δ´	ἐθέλοις ἐπὶ τοὺς πτόρθους καὶ
[356]	ἄλλην; Τὴν μετρητικήν, ὡμολόγει. Τί	δ´	εἰ ἐν τῇ τοῦ περιττοῦ
[351]	ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη. Τί	δ´	εἰ ἡδέως βιοὺς τὸν βίον
[344]	εὖ πᾶς ἀνὴρ ἀγαθός, κακὸς	δ´	εἰ κακῶς. ~(τίς οὖν εἰς
[313]	σαυτὸν αὐτῷ εἴτε μή, ἕτοιμος	δ´	εἶ ἀναλίσκειν τά τε σαυτοῦ
[348]	καὶ λόγον καὶ διανόημα· μοῦνος	δ´	εἴπερ τε νοήσῃ, αὐτίκα περιιὼν
[339]	νῦν διαλεγόμεθα, περὶ ἀρετῆς, μετενηνεγμένον	δ´	εἰς ποίησιν· τοσοῦτον μόνον διοίσει.
[315]	προστῴῳ ἐν θρόνῳ· περὶ αὐτὸν	δ´	ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε
[318]	εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν— παρὰ	δ´	ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ περὶ
[331]	ἐμέ τε καὶ σέ· τὸ	δ´	ἐμέ τε καὶ σέ" τοῦτο
[315]	ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὁ	δ´	ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν
[334]	ἀγαθόν ἐστιν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῖς	δ´	ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον· καὶ
[345]	τῷ τοῦ Πιττακοῦ ῥήματι— πάντας	δ´	ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκὼν ὅστις
[344]	ἀγαθὸς τοτὲ μὲν κακός, ἄλλοτε	δ´	ἐσθλός· (τῷ δὲ κακῷ οὐκ
[344]	Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ	δ´	ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν, δυνατὸν
[356]	ὑπερβολὴ ἀλλήλων καὶ ἔλλειψις; ταῦτα	δ´	ἐστὶ μείζω τε καὶ σμικρότερα
[335]	εἴ μου δυνατὰ δέοιο· νῦν	δ´	ἐστὶν ὥσπερ ἂν εἰ δέοιό
[346]	ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν, ἄκων	δ´	ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ καὶ
[347]	φασιν τὸν ποιητὴν νοεῖν, οἱ	δ´	ἕτερα, περὶ πράγματος διαλεγόμενοι ὃ
[333]	λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ	δ´	εὖ φρονεῖν εὖ βουλεύεσθαι, ὅτι
[360]	διαφθεροῦμεν τὰς ἔμπροσθεν ὁμολογίας. Τί	δ´	ὁ ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ τὸ
[321]	καρπούς, τοῖς δὲ ῥίζας· ἔστι	δ´	οἷς ἔδωκεν εἶναι τροφὴν ζῴων
[313]	φῄς, οὔτε (διείλεξαι οὐδεπώποτε, σοφιστὴν	δ´	ὀνομάζεις, τὸν δὲ σοφιστὴν ὅτι
[310]	νεώτερον ἀγγέλλεις; Οὐδέν γ´, ἦ	δ´	ὅς, εἰ μὴ ἀγαθά γε.
[350]	πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε, ἦ	δ´	ὅς, καὶ λίαν γε θαρροῦντας.
[360]	καὶ ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς, ἦ	δ´	ὅς. Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ,
[330]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Ναί, ἦ	δ´	ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ τοῦτο
[359]	Οὐκοῦν ἐφ´ ἕτερα. Ναί, ἦ	δ´	ὅς. Πότερον οἱ μὲν δειλοὶ
[331]	ἀφέλοι αὐτοῦ. Ἀλλὰ μέντοι, ἦ	δ´	ὅς, προσέοικέν τι δικαιοσύνη ὁσιότητι·
[310]	σὲ σοφόν. Εἰ γάρ, ἦ	δ´	ὅς, ὦ Ζεῦ καὶ θεοί,
[312]	τὸν σοφιστήν; Ἐγὼ μέν, ἦ	δ´	ὅς, ὥσπερ τοὔνομα λέγει, τοῦτον
[331]	ἀλλ´ οἷον μὴ ὅσιον· ἡ	δ´	ὁσιότης οἷον μὴ δίκαιον, ἀλλ´
[309]	καλλίων σοι φανῆναι; (ΣΩ. Πῶς	δ´	οὐ μέλλει, ὦ μακάριε, τὸ
[358]	τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος, φόβος	δ´	οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην ἐγώ,
[345]	ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν· ἀνάγκῃ	δ´	οὐδὲ θεοὶ μάχονται· καὶ τοῦτ´
[344]	τοῦτο ἔχοι τὸ γέρας, ἄνδρα	δ´	οὐκ ἔστι μὴ οὐ κακὸν
[315]	τε (κἀγαθὸν τὴν φύσιν, τὴν	δ´	οὖν ἰδέαν πάνυ καλός. ἔδοξα
[359]	ταῦτα μεθ´ ὑμῶν διεξῆλθον. ἠρόμην	δ´	οὖν τοῦτον εἰ τοὺς ἀνδρείους
[361]	αὖθις, ὅταν βούλῃ, διέξιμεν· νῦν	δ´	ὥρα ἤδη καὶ ἐπ´ ἄλλο
[361]	ὡς οὐ διδακτὸν ἀρετή, σὺ	δ´	ὡς διδακτόν. καί μοι δοκεῖ
[311]	αὐτόν, ~(ἵνα ἔνδον καταλάβωμεν; καταλύει	δ´,	ὡς ἐγὼ ἤκουσα, παρὰ Καλλίᾳ
[354]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα	δὲ	ἀγαθά ἐστι δι´ ἄλλο τι
[316]	τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν	δὲ	Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα
[345]	οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν, γενέσθαι	δὲ	ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν
[343]	μὲν ὡς ἀληθῶς ἀγαθῶν, τῶν	δὲ	ἀγαθῶν μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς—
[310]	Ἱπποκράτης, ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος	δὲ	ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ
[325]	ὅτι τὸ μὲν δίκαιον, τὸ	δὲ	ἄδικον, καὶ τόδε μὲν καλόν,
[344]	χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι	δὲ	ἀδύνατον· πράξας μὲν γὰρ εὖ
[344]	ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν	δὲ	ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ
[336]	μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης	δὲ	ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ
[338]	τοῦδε σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ	δὲ	αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε
[325]	καὶ τόδε μὲν καλόν, τόδε	δὲ	αἰσχρόν, καὶ τόδε μὲν ὅσιον,
[338]	αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε	δέ,	αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται,
[329]	μορίων οἱ μὲν ἄλλο, οἱ	δὲ	ἄλλο, ἢ ἀνάγκη, ἐάνπερ τις
[330]	ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ	δὲ	ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν
[332]	τοῦτο, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε	δὲ	ἄλλο ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην
[348]	τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν, Σωκράτης	δὲ	ἄλλῳ τῳ διαλέγηται ἢ ἄλλος
[341]	ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα. σὺ	δὲ	ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος ὢν ταύτης
[349]	ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ	δὲ	ἄλλως πως, τοῦτο διόρισαι, ὡς
[337]	τῷ μὲν σοφωτέρῳ πλέον, τῷ	δὲ	ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν καὶ
[357]	Ἀμαθία, κατεγελᾶτε ἂν ἡμῶν· νῦν	δὲ	ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν
[349]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ	δὲ	ἀνδρεία πάνυ πολὺ διαφέρον πάντων
[359]	ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ	δὲ	ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ δεινά; Λέγεται
[350]	ἂν ὅτι (οὐ πάντες— τοὺς	δὲ	ἀνδρείους ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν,
[335]	πᾶσιν. Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη	δὲ	ἀνειστήκη ὡς ἐξιών— Ὦ παῖ
[334]	τὰ δέ γε ὠφέλιμα· τὰ	δὲ	ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ·
[321]	ζῷα ἐμμελῶς πάντων ἔχοντα, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον
[358]	μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ	δὲ	ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ Προδίκου
[325]	καὶ τόδε μὲν ὅσιον, τόδε	δὲ	ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν ποίει,
[331]	δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ	δὲ	ἀνόσιον; τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ
[336]	Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ	δὲ	ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε καὶ
[328]	Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν	δὲ	ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ
[350]	ἄλλο τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες	δὲ	ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι
[351]	μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[351]	μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία	δὲ	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν
[344]	ἄνθρωποι, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ~τὸν	δὲ	(ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ Πιττακέ, οὐκ
[338]	ἀποκρίνεσθαι, οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ	δὲ	ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα πειράσομαι αὐτῷ
[342]	τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν	δὲ	ἀποκρυψάμενοι ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν
[328]	δὲ ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω	δὲ	ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων πάντων·
[355]	τὸν βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ	δὲ	ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν
[310]	ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ· σὺ	δὲ	ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς θεούς,
[316]	σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ	δὲ	ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς
[316]	καὶ Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς	δὲ	αὖ τελετάς τε καὶ χρησμῳδίας,
[353]	τε καὶ σὺ πάλιν· Πονηρὰ	δὲ	αὐτὰ πῇ φατε εἶναι; (πότερον
[323]	μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι	δὲ	αὐτὴν οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι
[329]	τί ἐστιν ἡ ἀρετή, μόρια	δὲ	αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ
[319]	ἔχω ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν	δὲ	αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι
[324]	ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν	δὲ	αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους
[321]	μή τι γένος ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ	δὲ	αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς
[320]	γεγονέναι, πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι, τὰ	δὲ	αὐτὸν ἐξηυρηκέναι. εἰ οὖν ἔχεις
[320]	καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ	δὲ	αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς
[337]	μεταξὺ διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος	δὲ	αὐτοῦ ταῦτα, ὁ Πρόδικος, Καλῶς
[359]	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον, ἰδίαν	δὲ	αὑτοῦ ἕκαστον ἔχειν δύναμιν· ἀλλ´
[315]	μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο	δὲ	αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις
[321]	καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι	δὲ	αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν
[330]	ἡ σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον	δὲ	αὐτῶν ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ,
[332]	πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ	δὲ	ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν
[333]	εἶναι, πλείοσιν δὲ μή, τῇ	δὲ	ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία
[327]	οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος ηὐξήθη, ὅτου	δὲ	ἀφυής, ἀκλεής· καὶ πολλάκις μὲν
[334]	ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς	δὲ	βλάσταις πονηρά, οἷον καὶ ἡ
[320]	αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ ἀρετῇ. εἰ	δὲ	βούλει, Κλεινίαν, τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ
[347]	Πρωταγόρᾳ ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ	δὲ	βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων τε
[342]	λέγεις τοῦτο, περὶ ἐπῶν· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι. Ὁ μὲν
[348]	εἰμί σοι παρέχειν ἀποκρινόμενος· ἐὰν	δὲ	βούλῃ, σὺ ἐμοὶ παράσχες, περὶ
[334]	μὲν οὐδέτερα, ἵπποις δέ· τὰ	δὲ	βουσὶν μόνον, τὰ δὲ κυσίν·
[340]	λέγεις, ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν	δέ	γε Πιττακόν, ἦν δ´ ἐγώ,
[334]	μόνον, τὰ δὲ κυσίν· τὰ	δέ	γε τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις
[334]	φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία, τὰ	δέ	γε ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις
[320]	ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ	δὲ	γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ
[311]	ἂν ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς	δὲ	γενησόμενος αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός.
[349]	πολὺ διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε	δὲ	γνώσῃ ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω·
[360]	δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ	δὲ	δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ
[321]	μὲν ἐκ γῆς βοτάνην, ἄλλοις	δὲ	δένδρων καρπούς, τοῖς δὲ ῥίζας·
[358]	καὶ φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ	δὲ	δέος, φόβος δ´ οὔ. Ἀλλ´
[358]	ἢ σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν. Τί	δὲ	δή; ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε
[347]	βούλεται ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι Σωκράτη, εἰ	δὲ	δὴ βούλεται Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν
[357]	καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς	δὲ	δὴ ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις
[357]	ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ἡδονῆς τε καὶ λύπης
[328]	ἐροῦντά τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ	δὲ	δὴ ᾐσθόμην ὅτι τῷ ὄντι
[358]	πολλοῖς ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν· ὑμᾶς	δὲ	δὴ μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ
[311]	Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ	δὲ	δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ
[312]	ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ	δὲ	δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν
[358]	συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι. Τί	δὲ	δή, ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ,
[312]	τοῦτό τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς	δὲ	δὴ ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ
[322]	ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα	δὲ	δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται,
[357]	καὶ Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς	δὲ	διὰ τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι
[314]	εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει	δὲ	(διὰ τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν
[336]	μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ	δὲ	διαλέγεσθαι (οἷός τ´ εἶναι καὶ
[344]	ἐπί γε χρόνον τινά· γενόμενον	δὲ	διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει
[349]	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους	δὲ	διαφερόντως. (Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ·
[325]	γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ	δὲ	διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ
[326]	πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ	δὲ	διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια
[347]	Ἱππία, εἰς αὖθίς γε· νῦν	δὲ	δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς
[323]	προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς μαινόμενον· ἐν	δὲ	δικαιοσύνῃ καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ
[326]	οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα	δὲ	δύνανται οἱ πλουσιώτατοι— καὶ οἱ
[336]	οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος	δὲ	δύναται βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς
[338]	χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν	δὲ	ἐγὼ ἀποκρίνωμαι ὁπός´ ἂν οὗτος
[357]	περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε	δέ,	εἰ μέμνησθε, ἡνίκα ἡμεῖς ἀλλήλοις
[361]	οὐκ ἂν ἦν διδακτόν· νῦν	δὲ	εἰ φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς
[331]	ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ σοῦ	δέ,	εἴ με ἐῴης, ταὐτὰ ἂν
[361]	ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ τούτων	δὲ	εἰς αὖθις, ὅταν βούλῃ, διέξιμεν·
[323]	εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν	δὲ	εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν,
[314]	ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ	δὲ	εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ
[326]	ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν	δὲ	ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις
[333]	ἕτερον εἶναι σωφροσύνης σοφία, μόριον	δὲ	ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ πρὸς τῷ
[356]	μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω, πόρρωθεν	δὲ	ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ
[355]	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ	δὲ	ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν
[321]	τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα	δὲ	ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων μή τι
[350]	πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα	δὲ	ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν σοι,
[337]	τῶν ἀκουόντων ἄνευ ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι	δὲ	ἐν λόγῳ πολλάκις παρὰ δόξαν
[315]	καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν	δὲ	ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ πρὸ
[342]	ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ διδάσκουσιν. εἰσὶν	δὲ	ἐν ταύταις ταῖς πόλεσιν οὐ
[314]	Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ	δὲ	ἐν τῷ προθύρῳ ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες
[359]	ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ	δὲ	ἓν πάνυ πολὺ διαφέρειν τῶν
[332]	ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν	δὲ	ἐναντίως πράττεσθαι ὃ ἂν ἀφρόνως
[332]	πλείω δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ	δὲ	ἐναντίως πραττόμενον ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι;
[333]	σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν	δὲ	ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι; Φημί.
[323]	καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα	δὲ	ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως καὶ
[357]	ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς· ἡ	δὲ	ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε
[346]	πρὸς Πιττακὸν λέγων τὸ πάντας	δὲ	ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα
[329]	τινὸς τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ	δὲ	ἐπανέροιτό τινά τι, ὥσπερ βιβλία
[335]	ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο· νῦν	δὲ	ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις καὶ ἐμοί
[357]	αὕτη, εἰς αὖθις σκεψόμεθα· ὅτι	δὲ	ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ πρὸς
[352]	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε	δὲ	ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς
[337]	μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι	δὲ	ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο ἡδὺ
[344]	ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν, δυνατὸν	δέ,	ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον· πράξας
[357]	καὶ λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα	δέ	ἐστιν ἀγαθά τε καὶ κακά—
[332]	τὸ αἰσχρόν; Οὐκ ἔστιν. Τί	δέ;	ἔστιν τι ἀγαθόν; Ἔστιν. Τούτῳ
[332]	τὸ κακόν; Οὐκ ἔστιν. Τί	δέ;	ἔστιν τι ὀξὺ ἐν φωνῇ;
[345]	ὅτι ἡ τούτων μάθησις. τίς	δὲ	εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ; δῆλον
[325]	ἐὰν μὴ ἐπίστωνται, ἐφ´ ᾧ	δὲ	ἥ τε ζημία θάνατος αὐτῶν
[358]	ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ	δὲ	ἡγεῖται κακά, οὐδένα οὔτε ἰέναι
[356]	τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα· ἐὰν	δὲ	ἡδέα πρὸς λυπηρά, ἐὰν μὲν
[352]	τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ	δὲ	ἡδονήν, τοτὲ δὲ λύπην, ἐνίοτε
[310]	ὑπό τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ	δὲ	ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ
[316]	ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν	δὲ	ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ
[312]	δῆλον ὅτι σοφιστὴς γενησόμενος. Σὺ	δέ,	ἦν δ´ ἐγώ, πρὸς θεῶν,
[338]	πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως	δὲ	ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν, καὶ ἐπειδὰν
[331]	γὰρ (ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ	δὲ	ἠρώτων. εἰ οὖν εἴποι· Ἀληθῆ
[321]	ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ	δὲ	ηὖξε μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ
[321]	(ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ	δὲ	{θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ
[321]	οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς	δὲ	καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ
[347]	πάνυ (πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω	δὲ	καὶ αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν
[345]	τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον	δὲ	καὶ ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν
[348]	δὲ οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ	δὲ	καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ
[335]	ὡς λέγεται περὶ σοῦ, φῂς	δὲ	καὶ αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ
[329]	ἐπεὶ πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι	δέ,	καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ δὲ
[330]	μὲν ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι	δὲ	καὶ ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο,
[329]	εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς	δὲ	καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ
[321]	καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη	δὲ	καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν,
[326]	τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς	δὲ	καὶ ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα,
[359]	τοὺς ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους· ὁ	δέ,	Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη. μέμνησαι,
[321]	ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς	δὲ	καὶ καύματα, καὶ εἰς εὐνὰς
[324]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται	δὲ	καὶ κολάζονται οἵ τε ἄλλοι
[350]	ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ	δὲ	καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ
[313]	γυμναστικὸς ἢ ἰατρὸς ὤν. οὕτω	δὲ	καὶ οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες
[314]	καὶ Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι	δὲ	καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ
[309]	Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα	δὲ	καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ
[320]	δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ	δὲ	καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος
[351]	καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω	δὲ	κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος
[345]	κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ	δὲ	κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε
[344]	κακός, ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ	δὲ	κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´
[351]	τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς	δὲ	κακῶς; Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ
[345]	καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς	δὲ	κακῶς· τίς οὖν ἂν κακὸς
[360]	ἆρ´ οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ	δὲ	καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν
[351]	οὔτε κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα	δὲ	καλεῖς, ἦν δ´ ἐγώ, οὐ
[347]	ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου	δὲ	καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι
[315]	τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ	δὲ	κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι—
[344]	τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν	δὲ	κείμενον (οὔ, οὕτω καὶ τὸν
[334]	τὰ δὲ βουσὶν μόνον, τὰ	δὲ	κυσίν· τὰ δέ γε τούτων
[342]	τῶν Ἑλλήνων τοὺς Λακεδαιμονίους· οἱ	δὲ	Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς
[319]	οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ	δὲ	λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως {ἂν}
[355]	μὲν ἐλέγομεν τὰ κακά, νῦν	δὲ	λέγωμεν τὰ ἀνιαρά, γιγνώσκων ὅτι
[352]	θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ	δὲ	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις
[354]	διώκετε ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν	δὲ	λύπην φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει.
[356]	ἀεὶ καὶ πλείω ληπτέα· ἐὰν	δὲ	λυπηρὰ πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω
[359]	τῶν ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν, γνώσεσθαι	δέ	μ´ ἔφη τεκμηρίῳ τῷδε· Εὑρήσεις
[318]	ἢ περὶ οὗ ἥκει. τὸ	δὲ	μάθημά ἐστιν εὐβουλία περὶ τῶν
[327]	ὃ λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει	δὲ	μάλιστα πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο
[320]	πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ	δὲ	μεμαθηκέναι, τὰ δὲ αὐτὸν ἐξηυρηκέναι.
[315]	τὸ ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν	δὲ	μετ´ εἰσενόησα, ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν
[324]	ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ	δὲ	μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ
[316]	φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς	δὲ	μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν,
[356]	μεγάλων τε καὶ σμικρῶν, ἡ	δὲ	μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε
[357]	ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ	δὲ	μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου τέχνη καὶ
[360]	θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ	δὲ	μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ καλά;
[337]	τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν	δὲ	μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ καὶ
[353]	κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ	δὲ	μὴ βούλει, εἴ σοι φίλον,
[328]	ὃ ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν	δὲ	μή, ἐλθὼν εἰς ἱερόν, ὀμόσας
[337]	ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν ἀκροατάς, ἴσους	δὲ	μή— ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν·
[345]	(ἄλλο οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις	δὲ	μὴ ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς
[311]	καὶ τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ	δὲ	μή, καὶ τὰ τῶν φίλων
[323]	ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία. Ἵνα	δὲ	μὴ οἴῃ ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ
[314]	καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ	δὲ	μή, ὅρα, ὦ μακάριε, (μὴ
[325]	καὶ τὰ μὲν ποίει, τὰ	δὲ	μὴ ποίει. καὶ ἐὰν μὲν
[325]	ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς, τοῦτο	δὲ	μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται
[333]	ἓν μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείοσιν	δὲ	μή, τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ
[336]	οὕτω καὶ νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ	δὲ	μή, τίς ὁ τρόπος ἔσται
[340]	εἶναι καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ	δὲ	μὴ τὸ αὐτό ἐστιν τὸ
[351]	τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ	δὲ	μή, τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν. Πότερον
[332]	ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι, πλείω	δὲ	μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως
[325]	ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ	δὲ	μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ
[316]	ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν	δέ	μοι (δοκεῖ ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν
[353]	τὸ ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν	δὲ	μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν
[320]	παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος	δέ	μου, ἔφη, ἐπίσκεψαι· καὶ οὕτω
[337]	ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον	δὲ	νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ μὲν
[337]	ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν, ὁ	δὲ	νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων,
[322]	λέγεται, κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ	δὲ	ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας,
[329]	δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου. Πρωταγόρας	δὲ	ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους
[337]	οἱ φίλοι τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν	δὲ	οἱ διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ
[345]	ἂν καὶ κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς	δὲ	οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν
[315]	μανθάνει, ὡς σοφιστὴς ἐσόμενος. τούτων	δὲ	οἳ ὄπισθεν ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν
[316]	γενέσθαι ἐν τῇ πόλει, τοῦτο	δὲ	οἴεταί οἱ μάλιστ´ ἂν γενέσθαι,
[346]	τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις	δὲ	οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ
[337]	φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους	δὲ	ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´
[350]	οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι	δὲ	ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ τοῦτον
[325]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ	δὲ	ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν
[332]	σοφία; Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον	δὲ	ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς τε
[360]	καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ	δὲ	οὐ διὰ τὴν τῶν δεινῶν
[348]	αὐτοὶ μὲν ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους	δὲ	οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ
[310]	γε μόνος ἐστὶ σοφός, ἐμὲ	δὲ	οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ μὰ
[340]	Σιμωνίδης, ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν	δὲ	οὐ ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς
[329]	δέ, καὶ δίκαιοι αὖ, σοφοὶ	δὲ	οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν καὶ
[316]	δ´ ἐγώ, οὐδὲν διαφέρει· ἀκούσας	δὲ	οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς σκέψαι.
[350]	ἡ σοφία ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ	δὲ	οὐδαμοῦ οὐδ´ ἐνταῦθα ὁμολογῶ τοὺς
[310]	μὲν καὶ νεώτερός εἰμι, ἅμα	δὲ	οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν πώποτε οὐδ´
[336]	πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς	δὲ	οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει
[359]	οἱ μὲν ἐθέλουσιν ἰέναι, οἱ	δὲ	οὐκ ἐθέλουσιν. Πότερον, ἔφην ἐγώ,
[314]	οὐ μέγας ὁ (κίνδυνος. μαθήματα	δὲ	οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ ἀγγείῳ
[322]	ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις	δὲ	οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ
[328]	καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε	δὲ	(οὔπω ἄξιον τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι
[313]	πονηρὸν περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν	δὲ	πάντα πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι
[317]	καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι	δὲ	πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν
[317]	τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ	δὲ	πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν
[311]	γενησόμενος; Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ	δὲ	παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ
[320]	δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει. Προμηθέα	δὲ	παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος
[350]	οἱ ἄφιπποι; Οἱ ἱππικοί. Τίνες	δὲ	πέλτας ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ ἢ
[328]	ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν	δὲ	πέπεισμαι. πλὴν σμικρόν τί μοι
[319]	συμβούλους περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν	δὲ	περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ
[313]	οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς· ὃ	δὲ	περὶ πλείονος τοῦ σώματος ἡγῇ,
[315]	αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο	δὲ	περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν
[357]	ἐνδείας ἐστὶν ἡ τέχνη; ἐπειδὴ	δὲ	περιττοῦ τε καὶ ἀρτίου, ἆρα
[334]	καὶ τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω	δὲ	ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν
[321]	σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν, τὴν	δὲ	πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ
[312]	ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι	δέ	ποτε ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´
[342]	βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες· ὁ	δὲ	Πρόδικός τε καὶ ὁ Ἱππίας
[358]	τὸ δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν	δὲ	Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων
[321]	γὰρ παρὰ τῷ Διί. τῷ	δὲ	Προμηθεῖ εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν
[350]	πάντων τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας	δὲ	πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε, ἦ
[333]	σωφροσύνη καὶ ἡ σοφία; τὸ	δὲ	πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ
[340]	ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ	δὲ	Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη,
[321]	ἄλλοις δὲ δένδρων καρπούς, τοῖς	δὲ	ῥίζας· ἔστι δ´ οἷς ἔδωκεν
[356]	καὶ πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ	δὲ	σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ μὴ
[355]	ὅταν τὰ μὲν μείζω, τὰ	δὲ	(σμικρότερα ᾖ; ἢ πλείω, τὰ
[356]	ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν	δὲ	σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν. Εἰ οὖν
[339]	καλῶς τε καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ	δέ	σοι καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία
[330]	ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ· τί	δὲ	σοί; Κἀμοί, ἔφη. Τί οὖν;
[320]	ἡγοῦμαι διδακτὸν εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ	δέ	σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι
[313]	οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν	δὲ	σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ
[312]	δέ τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ	δὲ	σοφιστὴς τῶν τί σοφῶν ἐστιν;
[330]	ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί	δὲ	σύ; οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο;
[349]	μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ	δὲ	συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι,
[347]	οὐκ ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν	δὲ	σφόδρα γὰρ καὶ περὶ τῶν
[333]	σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη.
[332]	τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ	δὲ	σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι,
[332]	ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ	δὲ	σωφρόνως σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ
[360]	αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν	δὲ	τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´
[334]	δὲ ἀνθρώποις μὲν οὐδέτερα, ἵπποις	δέ·	τὰ δὲ βουσὶν μόνον, τὰ
[334]	γε τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις	δέ·	τὰ δὲ τοῦ δένδρου ταῖς
[356]	ᾗ ἂν ταῦτ´ ἐνῇ· ἐὰν	(δὲ	τὰ ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν,
[335]	ποιεῖσθαι (σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ	δὲ	τὰ μακρὰ ταῦτα ἀδύνατος, ἐπεὶ
[355]	ἡδονάς, ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς	δὲ	ταῦτα γελοῖά ἐστιν, κατάδηλον ἔσται,
[325]	εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς. μετὰ	δὲ	ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες πολὺ
[349]	τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα	δὲ	ταῦτα μόρια εἶναι ἀρετῆς, οὐχ
[310]	ἔδοξε τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ	(δὲ	τάχιστά με ἐκ τοῦ κόπου
[316]	δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ	δὲ	τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν
[316]	μεγάλης τε καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς	δὲ	τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι
[310]	λέγοις, ἦν δ´ ἐγώ· ἔστι	δὲ	τί, καὶ τοῦ ἕνεκα τηνικάδε
[349]	μέν τι αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ	δέ	τι καλόν, ἢ ὅλον καλόν;
[319]	τέχνῃ εἶναι, οὕτω διαπράττονται· ἐπειδὰν	δέ	τι περὶ τῶν τῆς (πόλεως
[330]	αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον· σὺ	δὲ	τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο; τὴν
[351]	εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται. Λέγεις	δέ	τινας, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τῶν
[350]	μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν. Ἤδη	δέ	τινας ἑώρακας, ἔφην, πάντων τούτων
[316]	τε Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον· ἐνίους	δέ	τινας ᾔσθημαι καὶ γυμναστικήν, οἷον
[315]	τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν	δέ	τινες καὶ τῶν ἐπιχωρίων ἐν
[319]	τε καὶ διδακτὰ εἶναι· ἐὰν	δέ	τις ἄλλος ἐπιχειρῇ αὐτοῖς συμβουλεύειν
[340]	τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν	δέ	τις αὐτῆς εἰς ἄκρον ἵκηται,
[312]	εἰκόνων, καὶ τἆλλα οὕτως. εἰ	δέ	τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ δὲ
[356]	ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα	(δὲ	τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν
[332]	ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί. Πράττεται	δὲ	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ
[321]	Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς	δὲ	τὸ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου
[320]	καὶ οὕτω πείσας νέμει. νέμων	δὲ	τοῖς μὲν ἰσχὺν ἄνευ τάχους
[352]	πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἄλλως; δοκεῖ	δὲ	τοῖς πολλοῖς περὶ ἐπιστήμης τοιοῦτόν
[336]	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ	δὲ	τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας
[337]	πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ	δὲ	τὸν Πρόδικον Ἱππίας ὁ σοφὸς
[322]	τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν, πρὸς	δὲ	τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής
[334]	πλὴν ταῖς τοῦ ἀνθρώπου, ταῖς	δὲ	τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν καὶ τῷ
[334]	μὲν οὐδενί, δένδροις δέ· τὰ	δὲ	τοῦ δένδρου ταῖς μὲν ῥίζαις
[315]	καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ	δὲ	τοῦ ἐπὶ θάτερα ὁ ἕτερος
[339]	ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον	δὲ	τοῦ ποιήματος εἰς τὸ πρόσθεν
[330]	οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη. Πότερον	δὲ	τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε
[339]	περὶ ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν	δὲ	τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[317]	τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ	δὲ	τούτοις (ἅπασιν κατὰ τοῦτο εἶναι
[326]	οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν· πρὸς	δὲ	τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων
[325]	ἢ πράττειν, οὕτω πράττειν, ἄνευ	δὲ	τούτου μή, ἢ τὸν μὴ
[313]	ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου, περὶ	δὲ	τούτου οὔτε τῷ πατρὶ οὔτε
[317]	γὰρ προϋπῆρχε τὰ βάθρα— ἐν	δὲ	τούτῳ Καλλίας τε καὶ Ἀλκιβιάδης
[360]	Καὶ ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ	δὲ	τούτων ἀμαθία δειλία; Πάνυ μόγις
[327]	τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων (πονηρίαν. νῦν	δὲ	τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες, διότι πάντες
[350]	τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ	δὲ	τῷ τρόπῳ μετιὼν καὶ τὴν
[357]	καὶ τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ	δὲ	ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ τοῦτο
[332]	τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ	δὲ	ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ
[355]	τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν	δὲ	ὑπὸ μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν
[315]	ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο Ἱππόνικος, νῦν	δὲ	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων
[354]	ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ	δέ;	Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν
[344]	μὴ οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ	δὲ	φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν
[355]	εἶναι τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί	δέ,	φήσει ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ
[360]	τινες ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι	δέ.	Φιλονικεῖν μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ
[352]	λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις	δὲ	φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ τῆς
[319]	τούτων ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως	δὲ	χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος
[353]	φατε εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί	δέ,	ὦ Σώκρατες, δεῖ ἡμᾶς σκοπεῖσθαι
[313]	γὰρ ἔμοιγε τοιοῦτός τις. Τρέφεται	δέ,	ὦ Σώκρατες, ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν
[359]	καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους	δέ·	ᾧ γνώσῃ ὅτι πολὺ διαφέρει
[322]	οὕτω καὶ ταύτας νείμω; νενέμηνται	δὲ	ὧδε· εἷς ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς
[315]	καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ	δὲ	ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε
[347]	τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ	δὲ	ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ σε
[320]	δ´ ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει· τοὺς	δὲ	ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς
[349]	σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν	δέ,	(ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε·
[310]	ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ ἦλθον καὶ	δεδειπνηκότες	ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε
[320]	ὁ αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς,	δεδιὼς	περὶ αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ δὴ
[358]	ἐθελήσει ἐπὶ ταῦτα ἰέναι ἃ	δέδοικεν,	ἐξὸν ἐπὶ ἃ μή; ἢ
[358]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ γὰρ	δέδοικεν,	ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι· ἃ
[319]	περὶ τῶν τῆς (πόλεως διοικήσεως	δέῃ	βουλεύσασθαι, συμβουλεύει αὐτοῖς ἀνιστάμενος περὶ
[336]	γὰρ δύναμαι, ἀλλ´ εἴ τι	δέῃ	θεάσασθαι ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ
[319]	ἐπειδὰν μὲν περὶ οἰκοδομίας τι	δέῃ	πρᾶξαι τὴν πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους
[338]	καὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ	δεησόμεθα	αὐτοῦ ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ
[337]	ταὐτόν· κοινῇ μὲν γὰρ ἀκοῦσαι	δεῖ	ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον δὲ νεῖμαι
[345]	ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς γενέσθαι,	δεῖ	αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε
[323]	συμβουλὴν πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν	δεῖ	διὰ δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι καὶ
[335]	λόγους— ἐλθεῖν γάρ ποί με	δεῖ—	εἶμι· ἐπεὶ καὶ ταῦτ´ ἂν
[346]	ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα	δεῖ	ἐν τῷ ἑκών διαλαβεῖν λέγοντα—
[339]	Καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι Οὐδὲν	δεῖ·	ἐπίσταμαί τε γάρ, καὶ πάνυ
[334]	ἦν δ´ ἐγώ. Ἀλλ´ ὅσα	δεῖ;	ἔφη. (Ναί, ἦν δ´ ἐγώ.
[341]	Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Πολλοῦ γε	δεῖ,	ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ Πρόδικε·
[353]	ἡμῖν. Τί δέ, ὦ Σώκρατες,	δεῖ	ἡμᾶς σκοπεῖσθαι τὴν τῶν πολλῶν
[343]	καὶ οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν	δεῖ	θεῖναι ἐν τῷ ᾄσματι τὸ
[327]	εἰ μέλλει πόλις εἶναι, οὐδένα	δεῖ	ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ δὴ ὃ
[357]	πρὸς τὴν ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ	δεῖ	καὶ Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ ὧν
[334]	βραχύτερά σοι, ἔφη, ἀποκρίνωμαι ἢ	δεῖ;	Μηδαμῶς, ἦν δ´ ἐγώ. Ἀλλ´
[325]	ἀρετήν— εἰ τοῦτ´ ἐστὶν οὗ	δεῖ	πάντας μετέχειν καὶ μετὰ τούτου
[336]	ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς δὲ οὐδὲν	δεῖ	συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ,
[338]	διαφθείρειν τὴν συνουσίαν· (καὶ οὐδὲν	δεῖ	τούτου ἕνεκα ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι,
[360]	δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν ἀμαθία	δειλία	ἂν εἴη; Ἐπένευσε. Ἀλλὰ μήν,
[360]	ἦν δ´ ἐγώ, ἐναντίον (ἀνδρεία	δειλίᾳ.	Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν
[360]	Δι´ ὃ δὲ δειλοί εἰσιν,	δειλία	ὁμολογεῖται παρὰ σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν
[360]	ἐπένευσεν. Ἡ δὲ τούτων ἀμαθία	δειλία;	Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ
[360]	δειλοί, δειλίαν ἢ ἀνδρείαν καλεῖς;	Δειλίαν	ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ δὲ οὐ
[360]	ὃ δειλοί εἰσιν οἱ δειλοί,	δειλίαν	ἢ ἀνδρείαν καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´,
[360]	ἀνδρείαν καλεῖς; Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη.	Δειλοὶ	δὲ οὐ διὰ τὴν τῶν
[360]	δι´ ὃ δειλοί εἰσιν οἱ	δειλοί,	δειλίαν ἢ ἀνδρείαν καλεῖς; Δειλίαν
[360]	εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ δὲ	δειλοί	εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ σοῦ;
[360]	Τί οὖν; τοῦτο δι´ ὃ	δειλοί	εἰσιν οἱ δειλοί, δειλίαν ἢ
[360]	Διὰ ταύτην ἄρα τὴν ἀμαθίαν	δειλοί	εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´ ὃ δὲ
[359]	δ´ ὅς. Πότερον οἱ μὲν	δειλοὶ	ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ
[359]	ἐστὶν ἐπὶ ἃ οἵ τε	δειλοὶ	ἔρχονται καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. αὐτίκα
[359]	θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ	δειλοὶ	καὶ ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ γε
[360]	ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ	δειλοὶ	καὶ οἱ θρασεῖς καὶ οἱ
[360]	ἔφη. Ἆρ´ οὖν γιγνώσκοντες οἱ	δειλοὶ	οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι ἐπὶ τὸ
[359]	ἀνδρείους; ἦ ἐφ´ ἅπερ οἱ	δειλοί;	Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν ἐφ´ ἕτερα.
[359]	ἐπὶ τὰ αὐτὰ (ἔρχονται οἱ	δειλοί	τε καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ
[360]	καλὸν ὂν καὶ ἀγαθόν; Τοὺς	δειλούς,	ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν, ἦν
[334]	Πότερα οὖν ὅσα ἐμοὶ δοκεῖ	δεῖν	ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ
[316]	πότερον περὶ αὐτῶν μόνος οἴει	δεῖν	διαλέγεσθαι πρὸς μόνους, ἢ μετ´
[323]	ἐνταῦθα μανίαν, καί φασιν πάντας	δεῖν	φάναι εἶναι δικαίους, ἐάντε ὦσιν
[359]	ἆρ´ ἐπὶ τὰ δεινά, ἡγουμένους	δεινὰ	εἶναι, ἢ ἐπὶ τὰ μή;
[359]	ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν ἃ	δεινὰ	ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ
[359]	τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´ ἐπὶ τὰ	δεινά,	ἡγουμένους δεινὰ εἶναι, ἢ ἐπὶ
[341]	ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ	δεινὰ	καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν, φησίν,
[359]	οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ	δεινά;	Λέγεται δή, ὦ Σώκρατες, οὕτως
[341]	λέγει ἑκάστοτε δεινοῦ πλούτου" οὐδὲ	δεινῆς	εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς ὑγιείας, ἀλλὰ
[341]	εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς ὑγιείας, ἀλλὰ	δεινῆς	νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου" καὶ
[341]	νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου" καὶ	δεινῆς	πενίας, ὡς τοῦ δεινοῦ κακοῦ
[341]	πλούτου" οὐδὲ δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ	δεινῆς	ὑγιείας, ἀλλὰ δεινῆς νόσου" καὶ
[326]	ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ τοῖς μήπω	δεινοῖς	γράφειν τῶν παίδων ὑπογράψαντες γραμμὰς
[312]	ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς	(δεινὸν	δήπου ποιεῖ λέγειν περὶ οὗπερ
[339]	~μέγιστον μέρος εἶναι περὶ ἐπῶν	(δεινὸν	εἶναι· ἔστιν δὲ τοῦτο τὰ
[312]	Σώκρατες, ἢ ἐπιστάτην τοῦ ποιῆσαι	δεινὸν	λέγειν; Ἴσως ἄν, ἦν δ´
[317]	ὥστε, σὺν θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν	δεινὸν	πάσχειν διὰ (τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς
[312]	δὲ δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος	δεινὸν	ποιεῖ λέγειν; Δῆλον ὅτι περὶ
[312]	δεῖται, περὶ ὅτου ὁ σοφιστὴς	δεινὸν	ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς
[341]	τἀγαθὰ δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ	δεινόν,	φησίν, κακόν ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν
[342]	λόγου βραχὺ καὶ συνεστραμμένον ὥσπερ	δεινὸς	ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον
[341]	λέγω ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς καὶ	δεινός	ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ οὐκ
[341]	καὶ δεινῆς πενίας, ὡς τοῦ	δεινοῦ	κακοῦ ὄντος. ἴσως οὖν καὶ
[341]	ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν λέγει ἑκάστοτε	δεινοῦ	πλούτου" οὐδὲ δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ
[341]	ὑγιείας, ἀλλὰ δεινῆς νόσου" καὶ	δεινοῦ	πολέμου" καὶ δεινῆς πενίας, ὡς
[341]	ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´ ὥσπερ περὶ τοῦ	δεινοῦ"	Πρόδικός με οὑτοσὶ νουθετεῖ ἑκάστοτε,
[360]	ἡ τῶν δεινῶν καὶ μὴ	δεινῶν	ἀμαθία δειλία ἂν εἴη; Ἐπένευσε.
[360]	δὲ οὐ διὰ τὴν τῶν	δεινῶν	ἀμαθίαν ἐφάνησαν ὄντες; Πάνυ γ´,
[360]	ἄρα τῶν δεινῶν καὶ μὴ	δεινῶν	ἀνδρεία ἐστίν, ἐναντία οὖσα τῇ
[360]	σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν	δεινῶν	καὶ μὴ δεινῶν ἀμαθία δειλία
[360]	ἐπένευσεν. Ἡ σοφία ἄρα τῶν	δεινῶν	καὶ μὴ δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν,
[360]	δειλίᾳ. Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν	δεινῶν	καὶ μὴ δεινῶν σοφία ἐναντία
[360]	ἡ τῶν δεινῶν καὶ μὴ	δεινῶν	σοφία ἐναντία τῇ τούτων ἀμαθίᾳ
[361]	ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω ταραττόμενα	δεινῶς,	πᾶσαν προθυμίαν ἔχω καταφανῆ αὐτὰ
[338]	ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα πειράσομαι αὐτῷ	δεῖξαι	ὡς ἐγώ φημι χρῆναι τὸν
[322]	πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο. (Ζεὺς οὖν	δείσας	περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ
[336]	οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων	δεῖσθαι	μὴ μεταξὺ διαλῦσαι τὴν συνουσίαν.
[326]	ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε καὶ εὐαρμοστίας	δεῖται.	ἔτι τοίνυν πρὸς τούτοις εἰς
[312]	γὰρ ἔτι ἡ ἀπόκρισις ἡμῖν	δεῖται,	περὶ ὅτου ὁ σοφιστὴς δεινὸν
[340]	ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ οὖν καὶ	δεῖται	τὸ ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα τῆς
[343]	εἰς τὸν νεὼν τὸν ἐν	Δελφοῖς,	γράψαντες ταῦτα ἃ δὴ πάντες
[334]	δέ γε τούτων μὲν οὐδενί,	δένδροις	δέ· τὰ δὲ τοῦ δένδρου
[334]	δένδροις δέ· τὰ δὲ τοῦ	δένδρου	ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς
[321]	ἐκ γῆς βοτάνην, ἄλλοις δὲ	δένδρων	καρπούς, τοῖς δὲ ῥίζας· ἔστι
[314]	ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ πρὶν	δέξασθαι	αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα πιόντα
[336]	ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι καὶ	δέξασθαι	θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ ἀνθρώπων
[335]	ὁ Καλλίας τῆς χειρὸς τῇ	δεξιᾷ,	(τῇ δ´ ἀριστερᾷ ἀντελάβετο τοῦ
[327]	δημιουργὸν τούτου τοῦ πράγματος, εἰ	δέοι	αὐτὸν κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς
[335]	δ´ ἐστὶν ὥσπερ ἂν εἰ	δέοιό	μου Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ
[335]	χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου δυνατὰ	δέοιο·	νῦν δ´ ἐστὶν ὥσπερ ἂν
[336]	πολὺ σοῦ μᾶλλον ἐγὼ ἐμαυτοῦ	δέομαι	θέουσιν τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ
[337]	ἀλλήλοις. ἐγὼ μὲν οὖν καὶ	δέομαι	καὶ συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα τε
[335]	ὁμοίως ἡμῖν ἔσονται οἱ διάλογοι.	δέομαι	οὖν σου παραμεῖναι ἡμῖν· ὡς
[331]	ἦν δ´ ἐγώ· οὐδὲν γὰρ	δέομαι	τὸ εἰ βούλει" τοῦτο καὶ
[352]	καὶ τὸ ἡδὺ ὡς φῄς,	δέομαι	τοιοῦτόν τι εἰπεῖν· Ἴθι δή
[314]	ἀλλὰ θάρρει· (Πρωταγόραν γάρ τοι	δεόμενοι	ἰδεῖν ἤλθομεν· εἰσάγγειλον οὖν. μόγις
[348]	ταῦτα λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου	δεομένου	καὶ τῶν ἄλλων σχεδόν τι
[355]	γιγνώσκων ὅτι κακά ἐστιν, οὐ	δέον	αὐτὸν πράττειν, ἡττώμενος ὑπὸ τῶν
[347]	οἱ πολλοί φασιν εἶναι, οὐδὲν	δέονται	ἀλλοτρίας φωνῆς οὐδὲ ποιητῶν, οὓς
[358]	οὖν; ἔφην ἐγώ, καλεῖτέ τι	δέος	καὶ φόβον; καὶ ἆρα ὅπερ
[358]	κακοῦ τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε	δέος	καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ
[358]	Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ Ἱππίᾳ	δέος	τε καὶ φόβος εἶναι τοῦτο,
[358]	φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ	δέος,	φόβος δ´ οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν,
[336]	τε καὶ Κρίσωνα θέοντας, τούτου	δέου	συγκαθεῖναι· ἐγὼ μὲν γὰρ οὐ
[336]	ἐμοῦ καὶ Πρωταγόρου ἀκούειν, τούτου	δέου,	ὥσπερ τὸ πρῶτόν μοι ἀπεκρίνατο
[321]	πυκναῖς τε θριξὶν καὶ στερεοῖς	δέρμασιν,	ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς
[321]	ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν καὶ}	δέρμασιν	στερεοῖς καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς
[322]	εἶεν πόλεων κόσμοι τε καὶ	δεσμοὶ	φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς
[311]	ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν— ἀλλὰ	δεῦρο	ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν, καὶ
[310]	ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω	δεῦρο	ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ
[322]	εἶχον, ἧς μέρος πολεμική— ἐζήτουν	δὴ	ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις·
[321]	δυνάμεις εἰς τὰ ἄλογα· λοιπὸν	δὴ	ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ ἦν τὸ
[358]	σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν. Τί δὲ	δή;	ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε λέγετε,
[317]	πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν	δὴ	ἄν, ἔφη, λέγοις, ὦ Σώκρατες,
[355]	τῆς ἡδονῆς τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ	δὴ	ἀποκρινώμεθα καὶ λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος
[343]	πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα	δὴ	αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες, εἰ ἄρα
[338]	ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται. ἀλλὰ	δὴ	βελτίονα ἡμῶν αἱρήσεσθε. τῇ μὲν
[347]	ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι Σωκράτη, εἰ δὲ	δὴ	βούλεται Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν τὸν
[321]	ἢ χρησίμην γενέσθαι— καὶ οὕτω	δὴ	δωρεῖται ἀνθρώπῳ. τὴν μὲν οὖν
[349]	ἔσθ´ ὅπως οὔ. καὶ νῦν	δὴ	ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ τὸ πρῶτον
[352]	ἀλλὰ ἄλλα πράττειν· καὶ ὅσους	δὴ	ἐγὼ ἠρόμην ὅτι ποτε αἴτιόν
[328]	προβιβάσαι εἰς ἀρετήν, ἀγαπητόν. ὧν	δὴ	ἐγὼ οἶμαι εἷς εἶναι, καὶ
[348]	ἐρωτᾶν αὑτὸν ὡς ἀποκρινούμενος. Εἶπον	δὴ	ἐγώ· Ὦ Πρωταγόρα, μὴ οἴου
[361]	καὶ περὶ σοῦ πρὸς πολλοὺς	δὴ	εἴρηκα ὅτι ὧν ἐντυγχάνω πολὺ
[343]	σαυτόν καὶ Μηδὲν ἄγαν. τοῦ	δὴ	ἕνεκα ταῦτα λέγω; ὅτι οὗτος
[316]	ἤλθομεν, αὐτὸς σκέψαι. Τί οὖν	δή	ἐστιν, ἔφη, οὗ ἕνεκα ἥκετε;
[312]	καὶ ἐπίστασθαι; Εἰκός γε. τί	δή	ἐστιν τοῦτο περὶ οὗ αὐτός
[358]	τε καὶ Πρόδικε (κοινὸς γὰρ	δὴ	ἔστω ὑμῖν ὁ λόγος) πότερον
[357]	τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ	δὴ	ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις κρατεῖν
[339]	καλῶς, ἦν δ´ ἐγώ. Ὅρα	δή,	ἔφη, (βέλτιον. Ἀλλ´, ὠγαθέ, ἔσκεμμαι
[349]	ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως. (Ἔχε	δή,	ἔφην ἐγώ· ἄξιον γάρ τοι
[359]	Πρωταγόρα, ταῦτα ἀποκρινόμενος; Ὡμολόγει. Ἴθι	δή,	ἔφην ἐγώ, εἰπὲ ἡμῖν, ἐπὶ
[333]	ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν ἀποκρίνεσθαι. Ἴθι	δή,	ἔφην ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς μοι
[330]	οἷον ὁσιότης. Οὐκ ἔφη. Φέρε	δή,	ἔφην ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα ποῖόν
[341]	ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις	δή,	ἔφην ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα, Προδίκου
[357]	Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ δὲ	δὴ	ἡδονῆς τε καὶ λύπης ἐν
[332]	καὶ οὐ πολλά; Συνωμολόγει. (Ἴθι	δή,	ἦν δ´ ἐγώ, ἀναλογισώμεθα τὰ
[332]	ὑπὸ τοῦ ἐναντίου; Συνέφη. Φέρε	δή,	ἦν δ´ ἐγώ, ἔστιν τι
[340]	Ἀλλ´ οὕτως ἔχει, ἔφη. Πῶς	δή;	ἦν δ´ ἐγώ. Πολλὴ ἄν,
[333]	σχεδόν τι ταὐτὸν ὄν. Ἴθι	δή,	ἦν δ´ ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα,
[328]	τι, ἐπιθυμῶν ἀκούειν· ἐπεὶ δὲ	δὴ	ᾐσθόμην ὅτι τῷ ὄντι πεπαυμένος
[322]	οἱ ἄλλοι δημιουργοί· καὶ δίκην	δὴ	καὶ αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν
[339]	καὶ ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ	δὴ	καὶ νῦν ἔσται τὸ ἐρώτημα
[345]	κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ	δὴ	καὶ ὁ Σιμωνίδης οὐχ ὃς
[348]	εἰκὸς σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ, καὶ	δὴ	καὶ περὶ ἀρετῆς. τίνα γὰρ
[314]	τε καὶ κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ	δὴ	καὶ πολὺ μείζων κίνδυνος ἐν
[318]	ἂν ὅτι εἰς αὔλησιν· οὕτω	δὴ	καὶ σὺ εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ
[315]	διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν	δὴ	καὶ Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει
[343]	φιλοσοφίας, βραχυλογία τις Λακωνική· καὶ	δὴ	καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο
[346]	οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος. ταῦτα	δὴ	καὶ τῷ Πιττακῷ λέγει ὅτι
[324]	ὥς γέ μοι (φαίνεται. Ἔτι	δὴ	λοιπὴ ἀπορία ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς
[333]	τοῦ προσώπου μόρια; πότερον οὖν	δὴ	λύσωμεν; οὗτοι γὰρ οἱ λόγοι
[352]	ὀρθῶς λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι. Ἴθι	δὴ	μετ´ ἐμοῦ ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς
[358]	ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν· ὑμᾶς δὲ	δὴ	μετὰ Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία
[352]	τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι	δή	μοι ἀποκαλύψας καὶ τὰ στήθη
[330]	Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες, εἴπετον	δή	μοι, τοῦτο τὸ πρᾶγμα ὃ
[352]	δέομαι τοιοῦτόν τι εἰπεῖν· Ἴθι	δή	μοι, ὦ Πρωταγόρα, (καὶ τόδε
[327]	οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ	δὴ	ὃ λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει
[309]	ὦ Σώκρατες, φαίνῃ; ἢ δῆλα	δὴ	ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ περὶ
[330]	ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ δῆλα	δὴ	ὅτι οὕτως ἔχει, εἴπερ τῷ
[321]	σωτηρίαν τῷ γένει πορίζων. ἅτε	δὴ	οὖν οὐ πάνυ τι σοφὸς
[355]	ἡδεῖ τε (καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι	δὴ	οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων ὁ
[343]	ἐν Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα ἃ	δὴ	πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν καὶ
[328]	αὐτὴν ταύτην τὴν τέχνην ἣν	δὴ	παρὰ τοῦ πατρὸς μεμαθήκασιν, καθ´
[322]	ἐκ γῆς τροφὰς ηὕρετο. οὕτω	δὴ	παρεσκευασμένοι κατ´ ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν
[324]	ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς· ἔνθα	δὴ	πᾶς παντὶ θυμοῦται καὶ νουθετεῖ,
[353]	ἔγωγε πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε	δή·	πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε
[359]	πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν γὰρ	δὴ	πέντε ὄντων μορίων τῆς ἀρετῆς
[324]	ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν. τούτου	δὴ	πέρι, ὦ Σώκρατες, οὐκέτι μῦθόν
[311]	ἦν δ´ ἐγώ· (παρὰ δὲ	δὴ	Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ τε
[312]	γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ δὲ	δὴ	σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν ποιεῖ
[355]	Ταῦτα μὲν οὖν οὕτω. μεταλάβωμεν	δὴ	τὰ ὀνόματα πάλιν τὸ ἡδύ
[349]	οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε	δή,	τὴν ἀρετὴν καλόν τι φῂς
[312]	Οἶμαί γ´, ἔφη, εἰδέναι. Λέγε	δή,	τί ἡγῇ εἶναι τὸν σοφιστήν;
[311]	τοιοῦτον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; Σοφιστὴν	δή	τοι ὀνομάζουσί γε, ὦ Σώκρατες,
[356]	λέγειν. Συνεδόκει καὶ ἐκείνῳ. Ὅτε	δὴ	τοῦτο οὕτως ἔχει, τόδε μοι
[342]	καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς	δὴ	τούτοις κρατοῦντας τῶν Ἑλλήνων τοὺς
[359]	~Ἐδόκει (καὶ ταῦτα πᾶσιν. Οὕτω	δὴ	τούτων ὑποκειμένων, ἦν δ´ ἐγώ,
[320]	δεδιὼς περὶ αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ	δὴ	ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου,
[318]	ἐπιδώσει, εἰ αὐτὸν ἐπανέροιτο· Τί	δὴ	φῂς βελτίω ἔσεσθαι καὶ εἰς
[358]	καὶ οἱ ἄλλοι. Τί δὲ	δή,	ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ, τὸ
[351]	γ´, ἔφη, ζῴη ἡδόμενος. Τί	δή,	ὦ Πρωταγόρα; μὴ καὶ σύ,
[360]	τε. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Τί	δή,	ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ φῂς
[322]	κτείνειν ὡς νόσον πόλεως. οὕτω	δή,	ὦ Σώκρατες, καὶ διὰ ταῦτα
[359]	ἀνδρεῖοι ἐπὶ τὰ δεινά; Λέγεται	δή,	ὦ Σώκρατες, οὕτως ὑπὸ τῶν
[312]	τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς δὲ	δὴ	ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ παρὰ
[332]	(βραδέως; Ἔφη. Καὶ εἴ τι	δὴ	ὡσαύτως πράττεται, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ
[309]	Πόθεν, ὦ Σώκρατες, φαίνῃ; ἢ	δῆλα	δὴ ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ
[330]	οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ	δῆλα	δὴ ὅτι οὕτως ἔχει, εἴπερ
[329]	καὶ καλοὺς εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ	δηλοῖ,	ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι
[345]	γε τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον	δηλοῖ.	φησὶ γάρ— τοὔνεκεν οὔ ποτ´
[355]	ἕξομεν εἰπεῖν ἄλλο ἢ τοῦτο.	Δῆλον	ἄρα, φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι
[319]	οὐδενὸς αὐτῷ, ἔπειτα συμβουλεύειν ἐπιχειρεῖ·	δῆλον	γὰρ ὅτι οὐχ ἡγοῦνται διδακτὸν
[311]	Ὡς τίς δὲ γενησόμενος αὐτός;	Δῆλον	ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν δ´
[356]	ἐστιν, ~ἡττώμενος (ὑπὸ τῶν ἡδέων,	δῆλον	ὅτι ἀναξίων ὄντων νικᾶν. καὶ
[355]	τὰ κακά, ἢ ἀξίων; φήσομεν	δῆλον	ὅτι ἀποκρινόμενοι, ὅτι Οὐκ ἀξίων
[345]	ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς γράμματα;	δῆλον	ὅτι ἡ τούτων μάθησις. τίς
[345]	δὲ εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν ποιεῖ;	δῆλον	ὅτι ἡ τῶν καμνόντων τῆς
[339]	τὸν ταὐτὰ λέγοντα αὑτῷ μέμφεται,	δῆλον	ὅτι καὶ ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε
[344]	συμφορὰ καθαιρεῖ ἐν πλοίου ἀρχῇ;	δῆλον	ὅτι οὐ τὸν ἰδιώτην· ὁ
[345]	ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς πράξας,	δῆλον	ὅτι οὐδὲ κακὸς ἰατρός. οὕτω
[312]	περὶ τίνος δεινὸν ποιεῖ λέγειν;	Δῆλον	ὅτι περὶ οὗπερ καὶ ἐπίστασθαι;
[328]	σμικρόν τί μοι ἐμποδών, ὃ	δῆλον	ὅτι Πρωταγόρας ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ
[312]	μέν τι τοῖς ἔμπροσθεν ἔοικεν,	δῆλον	ὅτι σοφιστὴς γενησόμενος. Σὺ δέ,
[345]	οὖν ἂν κακὸς ἰατρὸς γένοιτο;	δῆλον	ὅτι ᾧ πρῶτον μὲν ὑπάρχει
[324]	πᾶς παντὶ θυμοῦται καὶ νουθετεῖ,	δῆλον	ὅτι ὡς ἐξ ἐπιμελείας καὶ
[356]	ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα,	δηλώσασα	(δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν
[325]	πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων τε	δημεύσεις	καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν συλλήβδην
[336]	τε ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ τὸ	δημηγορεῖν.	Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[329]	αὐτῶν τούτων συγγένοιτο ὁτῳοῦν τῶν	~(δημηγόρων,	τάχ´ ἂν καὶ τοιούτους λόγους
[322]	αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ ἡ	δημιουργικὴ	τέχνη αὐτοῖς πρὸς μὲν τροφὴν
[322]	ᾖ λόγος ἢ ἄλλης τινὸς	δημιουργικῆς,	ὀλίγοις οἴονται μετεῖναι συμβουλῆς, καὶ
[322]	ἱκανὸς ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι	δημιουργοί·	καὶ δίκην δὴ καὶ αἰδῶ
[319]	συμβουλεύειν ὃν ἐκεῖνοι μὴ οἴονται	δημιουργὸν	εἶναι, κἂν πάνυ καλὸς ᾖ
[327]	τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι καὶ	δημιουργὸν	τούτου τοῦ πράγματος, εἰ δέοι
[312]	οὐκ ἐπὶ τέχνῃ ἔμαθες, ὡς	δημιουργὸς	ἐσόμενος, ἀλλ´ ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς
[328]	πατέρα εἰσίν, καὶ ἄλλοι ἄλλων	δημιουργῶν.	τῶνδε δὲ (οὔπω ἄξιον τοῦτο
[325]	αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ,	ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ
[326]	οὔσης περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ,	θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπορεῖς
[327]	καὶ τοῦτο καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ	πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε καὶ
[357]	κακῶς πράττετε καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ.	~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς ἀποκεκριμένοι
[324]	ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ.	τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται οἵ
[340]	αὐτῆς εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην	δἤπειτα	πέλειν, χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι.
[354]	ἀνέροισθε, ὦ ἄνθρωποι, Τίνος οὖν	δήποτε	ἕνεκα πολλὰ περὶ τούτου λέγεις
[324]	τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν, τί	δήποτε	οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθοὶ τὰ
[330]	τε καὶ ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα	δήπου,	ἔφη· καὶ μέγιστόν γε ἡ
[313]	ὦ Σώκρατες, ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν	δήπου,	ἦν δ´ ἐγώ. καὶ ὅπως
[312]	λέγειν· ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς (δεινὸν	δήπου	ποιεῖ λέγειν περὶ οὗπερ καὶ
[357]	ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ	δήπου	τέχνη καὶ ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν. Ἥτις
[309]	κἀκεῖνον τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ γὰρ	δήπου	τινὶ καλλίονι ἐνέτυχες ἄλλῳ ἔν
[341]	μόνος τοῦτ´ ἔχοι γέρας, οὐ	δήπου	τοῦτό γε λέγων, κακὸν ἐσθλὸν
[309]	πάρει; (ΣΩ. Σοφωτάτῳ μὲν οὖν	δήπου	τῶν γε νῦν, εἴ σοι
[310]	πόδας μου, καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας	δῆτα,	μάλα γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ
[310]	με ὁ Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ	δῆτα	μέλλων σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην
[360]	κακὰ δι´ ἄλλο τι ἢ	δι´	ἄγνοιαν καὶ ἀμαθίαν; Οὕτως (ἔχει,
[360]	δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ	δι´	ἄλλο τι ἢ δι´ ἄγνοιαν
[354]	Συνεδόκει. Ταῦτα δὲ ἀγαθά ἐστι	δι´	ἄλλο τι ἢ ὅτι εἰς
[350]	κολυμβηταί. Πότερον διότι ἐπίστανται ἢ	δι´	ἄλλο τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες
[348]	χαίρειν, αὐτοὶ δ´ ἑαυτοῖς σύνεισιν	δι´	ἑαυτῶν, ἐν τοῖς ἑαυτῶν λόγοις
[347]	διὰ τὸ μὴ δύνασθαι ἀλλήλοις	δι´	ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν τῷ πότῳ
[322]	τοῦ (βίου γίγνεται, Προμηθέα δὲ	δι´	Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται, κλοπῆς
[337]	μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ καὶ	δι´	εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς φίλοις,
[333]	τοῖς ἀνθρώποις; (Καὶ ναὶ μὰ	Δί´,	ἔφη, κἂν μὴ τοῖς ἀνθρώποις
[340]	εἶναι, ἢ ἄλλο; Ἄλλο νὴ	Δί´,	ἔφη ὁ Πρόδικος. Οὐκοῦν, ἔφην
[312]	καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ; Μὰ	Δί´,	ἔφη, οὐκέτι ἔχω σοι λέγειν.
[348]	σέ, καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς	δι´	ἡμῶν αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους τοὺς
[360]	τὴν ἀμαθίαν δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει.	Δι´	ὃ δὲ δειλοί εἰσιν, δειλία
[360]	(ἔχει, ἔφη. Τί οὖν; τοῦτο	δι´	ὃ δειλοί εἰσιν οἱ δειλοί,
[345]	ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω σφόδρα καὶ	δι´	ὅλου τοῦ ᾄσματος ἐπεξέρχεται τῷ
[353]	φαμεν ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας,	δι´	οὐδὲν ἄλλο ταῦτα κακὰ ὄντα
[315]	ἑκάστων τῶν πόλεων ὁ Πρωταγόρας,	δι´	ὧν διεξέρχεται, κηλῶν τῇ φωνῇ
[355]	φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ	Δία.	ἂν οὖν τύχῃ ὁ ἐρόμενος
[336]	ὥσπερ τὸ πρῶτόν μοι ἀπεκρίνατο	διὰ	βραχέων τε καὶ αὐτὰ τὰ
[323]	πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν δεῖ	διὰ	δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι καὶ σωφροσύνης,
[340]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Νὴ τὸν	Δία,	εἰς καιρόν γε παρατετύχηκεν ἡμῖν
[310]	οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ ναὶ μὰ	Δία,	ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ διδῷς
[354]	ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπείας τὰς	διὰ	καύσεών τε καὶ τομῶν καὶ
[327]	μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία	διὰ	παντὸς ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´
[344]	ἔλεγχός ἐστιν τοῦ Πιττακείου ῥήματος	διὰ	παντὸς τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ
[341]	ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ	διὰ	πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ καὶ
[353]	παραχρῆμα ἐργασίαν κακά ἐστιν, (ἀλλὰ	διὰ	τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε
[355]	ἄνθρωπος τἀγαθὰ πράττειν οὐκ ἐθέλει	διὰ	τὰς παραχρῆμα ἡδονάς, ὑπὸ τούτων
[341]	τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη.	Διὰ	ταῦτ´ ἄρα καὶ μέμφεται, ἦν
[328]	καὶ αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι.	διὰ	ταῦτα καὶ τὸν τρόπον τῆς
[322]	οὕτω δή, ὦ Σώκρατες, καὶ	διὰ	ταῦτα οἵ τε ἄλλοι καὶ
[327]	ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη καὶ ἀρετή·	διὰ	ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως λέγει
[347]	μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν,	διὰ	ταῦτά σε ἐγὼ ψέγω. ταῦτά
[346]	ὅτι Ἐγώ, (ὦ Πιττακέ, οὐ	διὰ	ταῦτά σε ψέγω, ὅτι εἰμὶ
[353]	ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ οὐ πράττειν	διὰ	ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν
[360]	ἐφάνησαν ὄντες; Πάνυ γ´, ἔφη.	Διὰ	ταύτην ἄρα τὴν ἀμαθίαν δειλοί
[316]	ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ	διὰ	τὴν βαρύτητα τῆς φωνῆς βόμβος
[316]	ἑαυτῷ συνεῖναι ὡς βελτίους ἐσομένους	διὰ	(τὴν ἑαυτοῦ συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι
[326]	(οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν	διὰ	τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων καὶ
[322]	θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν	διὰ	τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων
[360]	ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ δὲ οὐ	διὰ	τὴν τῶν δεινῶν ἀμαθίαν ἐφάνησαν
[347]	λήρων τε καὶ παιδιῶν τούτων	διὰ	τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε
[347]	συνεῖναι ἐν τῷ πότῳ μηδὲ	διὰ	τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ τῶν
[347]	φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν, καὶ	διὰ	τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν·
[355]	ἐὰν οὖν τις ἡμᾶς ἔρηται,	Διὰ	τί; Ἡττώμενος, φήσομεν· Ὑπὸ τοῦ;
[326]	πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ διδακτόν.	Διὰ	τί οὖν τῶν ἀγαθῶν πατέρων
[322]	φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς	Δία	τίνα οὖν τρόπον δοίη δίκην
[323]	περὶ ταύτης τῆς ἀρετῆς σύμβουλον	διὰ	τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι αὐτῆς,
[320]	καὶ οἶμαί τί σε λέγειν	διὰ	τὸ ἡγεῖσθαί σε πολλῶν μὲν
[341]	φαίνῃ, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος	διὰ	τὸ μαθητὴς εἶναι Προδίκου τουτουΐ·
[347]	ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι,	διὰ	τὸ μὴ δύνασθαι ἀλλήλοις δι´
[357]	Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ	διὰ	τὸ οἴεσθαι ἄλλο τι ἢ
[317]	θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν	διὰ	(τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι
[322]	ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων	διὰ	τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι,
[314]	τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει δὲ	(διὰ	τὸ πλῆθος τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι
[334]	ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον· καὶ	διὰ	τοῦτο οἱ ἰατροὶ πάντες ἀπαγορεύουσιν
[334]	τὴν ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι ταῖς	διὰ	τῶν ῥινῶν γιγνομένην ἐν τοῖς
[312]	σαυτὸν σοφιστὴν παρέχων; Νὴ τὸν	Δία,	ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ
[317]	αἰσθάνονται, ἀλλ´ ἅττ´ ἂν οὗτοι	διαγγέλλωσι,	ταῦτα ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν ἀποδιδράσκοντα
[316]	σμίκρ´ ἄττα διατρίψαντες καὶ ταῦτα	διαθεασάμενοι	προσῇμεν πρὸς τὸν Πρωταγόραν, (καὶ
[335]	δολιχοδρόμων τῳ ἢ τῶν ἡμεροδρόμων	διαθεῖν	τε καὶ ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν
[341]	τὰ ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς	διαιρεῖν	ἅτε Λέσβιος ὢν καὶ ἐν
[340]	τό τε βούλεσθαι καὶ (ἐπιθυμεῖν	διαιρεῖς	ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν, καὶ
[358]	κακόν. τὴν δὲ Προδίκου τοῦδε	διαίρεσιν	τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι· εἴτε γὰρ
[337]	Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ	διαιτητῶν	ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον,
[309]	πῶς πρός σε ὁ νεανίας	διάκειται;	(ΣΩ. Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ
[313]	σῶμα ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ	διακινδυνεύοντα	ἢ χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ
[331]	οἷον δικαιοσύνη. ἀλλ´ ὅρα εἰ	διακωλύεις	ἀποκρίνεσθαι, ἢ καὶ σοὶ συνδοκεῖ
[346]	ἐνταῦθα δεῖ ἐν τῷ ἑκών	διαλαβεῖν	λέγοντα— ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν,
[335]	οὐκ ἐθελήσοι ἑκὼν εἶναι ἀποκρινόμενος	διαλέγεσθαι—	ἡγησάμενος οὐκέτι ἐμὸν ἔργον εἶναι
[348]	ἢ εἰπέτω ὅτι οὐκ ἐθέλει	διαλέγεσθαι,	ἵνα τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν,
[348]	παρόντων, μόγις προυτράπετο εἰς τὸ	διαλέγεσθαι	καὶ ἐκέλευεν ἐρωτᾶν αὑτὸν ὡς
[348]	ἐγώ· Ὦ Πρωταγόρα, μὴ οἴου	διαλέγεσθαί	μέ σοι ἄλλο τι βουλόμενον
[336]	καὶ παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ δὲ	διαλέγεσθαι	(οἷός τ´ εἶναι καὶ ἐπίστασθαι
[347]	δοκεῖ μοι τὸ περὶ ποιήσεως	διαλέγεσθαι	ὁμοιότατον εἶναι τοῖς συμποσίοις τοῖς
[336]	Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ τε ἐξεῖναι	διαλέγεσθαι	ὅπως βούλεται, καὶ σὺ ὅπως
[335]	ὡς ὁ ἀντιλέγων ἐκέλευέν με	διαλέγεσθαι,	οὕτω διελεγόμην, οὐδενὸς ἂν βελτίων
[316]	περὶ αὐτῶν μόνος οἴει δεῖν	διαλέγεσθαι	πρὸς μόνους, ἢ μετ´ ἄλλων.
[335]	γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν σὺ βούλῃ	διαλέγεσθαι	ὡς ἐγὼ δύναμαι ἕπεσθαι, τότε
[336]	ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ δὲ ἀντιποιεῖται,	διαλεγέσθω	ἐρωτῶν τε καὶ ἀποκρινόμενος, μὴ
[348]	γὰρ οὐ δοκεῖ· ἀλλ´ ἤτοι	διαλεγέσθω	ἢ εἰπέτω ὅτι οὐκ ἐθέλει
[317]	ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι	διαλέγησθε;	Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ πάντες
[348]	συνειδῶμεν, Σωκράτης δὲ ἄλλῳ τῳ	διαλέγηται	ἢ ἄλλος ὅστις ἂν βούληται
[348]	ἐγὼ ἕνεκα τούτου σοὶ ἡδέως	διαλέγομαι	μᾶλλον ἢ ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός
[339]	ἐγώ τε καὶ σὺ νῦν	διαλεγόμεθα,	περὶ ἀρετῆς, μετενηνεγμένον δ´ εἰς
[347]	οἱ δ´ ἕτερα, περὶ πράγματος	διαλεγόμενοι	ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς
[337]	κοινοὺς μὲν εἶναι ἀμφοῖν τοῖν	διαλεγομένοιν	ἀκροατάς, ἴσους δὲ μή— ἔστιν
[336]	εἶναι τὸ συνεῖναί τε ἀλλήλοις	διαλεγομένους	καὶ τὸ δημηγορεῖν. Ἀλλ´— ὁρᾷς;
[335]	ἢ σοῦ τε καὶ Πρωταγόρου	διαλεγομένων.	ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν. Καὶ
[334]	ἂν χρῆναι, εἴπερ ἔμελλές μοι	διαλέξεσθαι,	μεῖζον φθέγγεσθαι ἢ πρὸς τοὺς
[335]	εἰπεῖν· εἰ οὖν μέλλεις ἐμοὶ	διαλέξεσθαι,	τῷ ἑτέρῳ χρῶ τρόπῳ πρός
[335]	ἐγὼ δύναμαι ἕπεσθαι, τότε σοι	διαλέξομαι.	σὺ μὲν γάρ, ὡς λέγεται
[336]	Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι Σωκράτους	διαλεχθῆναι,	ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ δὲ ἀντιποιεῖται,
[316]	οὗτος. Πότερον, ἔφη, μόνῳ βουλόμενοι	διαλεχθῆναι	ἢ καὶ μετὰ τῶν ἄλλων;
[310]	παρὰ σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ	διαλεχθῇς	αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ ἅμα μὲν
[333]	πρὸς τοῦτον πρῶτον τὸν λόγον	διαλέχθητι	τὸν τῶν πολλῶν. Ἀλλ´ οὐδέν
[346]	ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ	διαλλάττεσθαι	προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν
[335]	οὐχ ὁμοίως ἡμῖν ἔσονται οἱ	διάλογοι.	δέομαι οὖν σου παραμεῖναι ἡμῖν·
[338]	ὃ προθυμεῖσθε συνουσία τε καὶ	διάλογοι	ἡμῖν γίγνωνται· εἰ μὴ βούλεται
[338]	τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος τῶν	διαλόγων	ζητεῖν τὸ κατὰ βραχὺ λίαν,
[336]	τίς ὁ τρόπος ἔσται τῶν	διαλόγων;	χωρὶς γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι
[336]	κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ μεταξὺ	διαλῦσαι	τὴν συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ
[325]	αὐτὸς (ὁ πατὴρ περὶ τούτου	διαμάχονται,	ὅπως ὡς βέλτιστος ἔσται ὁ
[344]	γε χρόνον τινά· γενόμενον δὲ	διαμένειν	(ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει καὶ
[341]	Κεῖον. ἀλλ´ ἅ μοι δοκεῖ	διανοεῖσθαι	Σιμωνίδης ἐν τούτῳ τῷ ᾄσματι,
[324]	κολασθέντα. καὶ τοιαύτην διάνοιαν ἔχων	διανοεῖται	παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν· ἀποτροπῆς γοῦν
[348]	ἅπαν ἔργον καὶ λόγον καὶ	διανόημα·	μοῦνος δ´ εἴπερ τε νοήσῃ,
[337]	καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ	διανοίᾳ,	ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά τι ἢ
[326]	σώματα βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ	διανοίᾳ	χρηστῇ (οὔσῃ, καὶ μὴ ἀναγκάζωνται
[324]	τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα. καὶ τοιαύτην	διάνοιαν	ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν·
[352]	ὦ Πρωταγόρα, (καὶ τόδε τῆς	διανοίας	ἀποκάλυψον· πῶς ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην;
[361]	ἐξαπατήσας, ὥσπερ καὶ ἐν τῇ	διανομῇ	ἠμέλησεν ἡμῶν, ὡς φῂς σύ.
[312]	ὦ Σώκρατες, εἴπερ γε ἃ	διανοοῦμαι	χρὴ λέγειν. Ἀλλ´ ἄρα, ὦ
[352]	ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς	(διανοούμενοι	περὶ τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ περὶ
[347]	Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης	διανοούμενος	πεποιηκέναι τοῦτο τὸ ᾆσμα. Καὶ
[352]	ὡς περὶ τοιούτου αὐτοῦ ὄντος	διανοοῦνται,	ἀλλ´ ἐνούσης πολλάκις ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης
[314]	οὖν μὴ ἀτελὴς γένοιτο, ἀλλὰ	διαπερανάμενοι	οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες ἐν τῷ
[317]	ἡγοῦμαι γὰρ αὐτοὺς οὔ τι	διαπράξασθαι	ὃ ἐβουλήθησαν— οὐ γὰρ λαθεῖν
[319]	οἴονται ἐν τέχνῃ εἶναι, οὕτω	διαπράττονται·	ἐπειδὰν δέ τι περὶ τῶν
[348]	εἴτε δώσει λόγον εἴτε μὴ	διασαφεῖν;	ἐμοὶ γὰρ οὐ δοκεῖ· ἀλλ´
[348]	ἃ αὐτὸς ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα	διασκέψασθαι.	ἡγοῦμαι γὰρ πάνυ λέγειν τι
[333]	ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ λοιπὰ	διασκεψώμεθα.	ἆρά τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν
[325]	εἰ δὲ μή, ὥσπερ ξύλον	διαστρεφόμενον	καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ
[345]	ἄνδρα ἀγαθὸν οὐχ οἷόν τε,	διατελοῦντα	ἀγαθόν, γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν
[311]	γὰρ τὰ πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον	διατρίβει,	ὥστε, θάρρει, καταληψόμεθα αὐτόν, ὡς
[316]	ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´ ἄττα	διατρίψαντες	καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς
[311]	τὴν αὐλήν, καὶ περιιόντες αὐτοῦ	διατρίψωμεν	ἕως ἂν φῶς γένηται· εἶτα
[316]	μέν, ἦν δ´ ἐγώ, οὐδὲν	διαφέρει·	ἀκούσας δὲ οὗ ἕνεκα ἤλθομεν,
[338]	τό γ´ ἐμὸν οὐδέν μοι	διαφέρει.	ἀλλ´ οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´
[358]	Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην ἐγώ, Πρόδικε,	διαφέρει·	ἀλλὰ τόδε. εἰ ἀληθῆ τὰ
[333]	τῶν πολλῶν. Ἀλλ´ οὐδέν μοι	διαφέρει,	ἐὰν μόνον σύ γε ἀποκρίνῃ,
[331]	διάφορον εἶναι. ἀλλὰ τί τοῦτο	διαφέρει;	ἔφη· εἰ γὰρ βούλει, ἔστω
[359]	δέ· ᾧ γνώσῃ ὅτι πολὺ	διαφέρει	ἡ ἀνδρεία τῶν ἄλλων μορίων
[328]	εἰ ὀλίγον ἔστιν τις ὅστις	διαφέρει	(ἡμῶν προβιβάσαι εἰς ἀρετήν, ἀγαπητόν.
[329]	τὰ τοῦ χρυσοῦ μόρια οὐδὲν	διαφέρει	τὰ ἕτερα τῶν ἑτέρων, ἀλλήλων
[356]	τις λέγοι ὅτι Ἀλλὰ πολὺ	διαφέρει,	ὦ Σώκρατες, τὸ παραχρῆμα ἡδὺ
[359]	τὸ δὲ ἓν πάνυ πολὺ	διαφέρειν	τῶν ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν, γνώσεσθαι
[337]	ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους τῶν ἀνθρώπων	διαφέρεσθαι	ἀλλήλοις. ἐγὼ μὲν οὖν καὶ
[349]	ἡ δὲ ἀνδρεία πάνυ πολὺ	διαφέρον	πάντων τούτων. ὧδε δὲ γνώσῃ
[328]	ἐγὼ οἶμαι εἷς εἶναι, καὶ	διαφερόντως	ἂν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ὀνῆσαί
[349]	ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ	διαφερόντως.	(Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ· ἄξιον
[320]	Περικλῆς, δεδιὼς περὶ αὐτοῦ μὴ	διαφθαρῇ	δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας ἀπὸ
[338]	αὐτοῦ ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ	διαφθείρειν	τὴν συνουσίαν· (καὶ οὐδὲν δεῖ
[360]	καὶ τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη,	διαφθεροῦμεν	τὰς ἔμπροσθεν ὁμολογίας. Τί δ´
[337]	τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν δὲ οἱ	διάφοροί	τε καὶ ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ
[331]	τί μοι δοκεῖ ἐν αὐτῷ	διάφορον	εἶναι. ἀλλὰ τί τοῦτο διαφέρει;
[321]	ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν	διαφυγὰς	ἐπήρκεσε, πρὸς τὰς ἐκ Διὸς
[319]	(ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε καὶ	διδακτὰ	εἶναι· ἐὰν δέ τις ἄλλος
[328]	μῦθον καὶ λόγον εἴρηκα, ὡς	διδακτὸν	ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται,
[361]	ἐγὼ μὲν λέγων ὡς οὐ	διδακτὸν	ἀρετή, σὺ δ´ ὡς διδακτόν.
[324]	τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι καὶ	διδακτὸν	ἀρετήν. ὡς μὲν οὖν εἰκότως
[325]	οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν γὰρ	διδακτὸν	αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ
[326]	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ	διδακτόν.	Διὰ τί οὖν τῶν ἀγαθῶν
[361]	καὶ οὕτως ἂν ἥκιστα εἴη	διδακτόν.	ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα, πάντα
[320]	εἰς ταῦτα ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι	διδακτὸν	εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ σου
[329]	ἀποκρίναιο τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς	διδακτὸν	εἶναι, καὶ ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ
[319]	δῆλον γὰρ ὅτι οὐχ ἡγοῦνται	διδακτὸν	εἶναι. μὴ τοίνυν ὅτι τὸ
[319]	ὅθεν δὲ αὐτὸ ἡγοῦμαι οὐ	διδακτὸν	εἶναι μηδ´ ὑπ´ ἀνθρώπων παρασκευαστὸν
[319]	τοῦτο, ὦ Πρωταγόρα, οὐκ ᾤμην	διδακτὸν	(εἶναι, σοὶ δὲ λέγοντι οὐκ
[361]	πάλιν ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε	διδακτὸν	εἴτε μὴ διδακτόν, μὴ πολλάκις
[326]	ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπορεῖς εἰ	διδακτόν	ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ
[361]	σὺ μὲν λέγων ὅτι οὐ	διδακτόν	ἐστιν ἀρετὴ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν,
[320]	ἔχεις ἐναργέστερον ἡμῖν ἐπιδεῖξαι ὡς	(διδακτόν	ἐστιν ἡ ἀρετή, μὴ φθονήσῃς
[361]	διδακτὸν ἀρετή, σὺ δ´ ὡς	διδακτόν.	καί μοι δοκεῖ ἡμῶν ἡ
[324]	συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι	διδακτὸν	καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί
[361]	αὐτοῦ εἴτε διδακτὸν εἴτε μὴ	διδακτόν,	μὴ πολλάκις ἡμᾶς ὁ Ἐπιμηθεὺς
[361]	λέγειν, σαφῶς οὐκ ἂν ἦν	διδακτόν·	νῦν δὲ εἰ φανήσεται ἐπιστήμη
[361]	ὦ Σώκρατες, θαυμάσιον ἔσται μὴ	διδακτὸν	ὄν. Πρωταγόρας δ´ αὖ διδακτὸν
[323]	οὐδ´ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ	διδακτόν	τε καὶ ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι
[361]	διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας δ´ αὖ	διδακτὸν	τότε ὑποθέμενος, νῦν τοὐναντίον ἔοικεν
[361]	ἀνδρεία, ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν	διδακτὸν	φανείη ἡ ἀρετή. εἰ μὲν
[325]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν·	διδακτοῦ	δὲ ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ
[357]	τοὺς σοφιστὰς πέμπετε, ὡς οὐ	διδακτοῦ	ὄντος, ἀλλὰ κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου
[334]	εἶ καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλον	διδάξαι	περὶ τῶν αὐτῶν καὶ μακρὰ
[324]	τί ποτε δύναται, αὐτό σε	διδάξει	ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι ἡγοῦνται
[318]	οὕτως σοφός, εἴ τίς σε	διδάξειεν	ὃ μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων
[328]	ὁμότεχνοι, τούτους ἔτι τίς ἂν	διδάξειεν,	οὐ ῥᾴδιον οἶμαι εἶναι, ὦ
[328]	εἰ ζητοῖς τίς ἂν ἡμῖν	διδάξειεν	τοὺς τῶν χειροτεχνῶν ὑεῖς αὐτὴν
[327]	τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες, διότι πάντες	διδάσκαλοί	εἰσιν ἀρετῆς καθ´ ὅσον δύνανται
[325]	τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ δὲ	διδάσκαλοι	τούτων τε ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν
[349]	σεαυτόν, ἀπέφηνας παιδεύσεως καὶ ἀρετῆς	διδάσκαλον,	πρῶτος τούτου μισθὸν ἀξιώσας ἄρνυσθαι.
[349]	ὡς καλοῦ ὄντος αὐτοῦ σὺ	διδάσκαλον	σαυτὸν παρέχεις; Κάλλιστον μὲν οὖν,
[328]	οἶμαι εἶναι, ὦ Σώκρατες, τούτων	διδάσκαλον	φανῆναι, τῶν δὲ ἀπείρων παντάπασι
[328]	ὥσπερ ἂν εἰ ζητοῖς τίς	διδάσκαλος	(τοῦ ἑλληνίζειν, οὐδ´ ἂν εἷς
[319]	ὅτι οὐδαμόθεν μαθών, οὐδὲ ὄντος	διδασκάλου	οὐδενὸς αὐτῷ, ἔπειτα συμβουλεύειν ἐπιχειρεῖ·
[357]	ὑμετέρους παῖδας παρὰ τοὺς τούτων	διδασκάλους	τούσδε τοὺς σοφιστὰς πέμπετε, ὡς
[326]	ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ ἐκ	διδασκάλων	ἀπαλλαγῶσιν, ἡ πόλις αὖ τούς
[319]	νεανίσκων πατήρ, τούτους ἃ μὲν	διδασκάλων	εἴχετο καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν,
[324]	τοὺς αὑτῶν ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ	διδασκάλων	ἔχεται καὶ σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν
[325]	πληγαῖς. μετὰ δὲ ταῦτα εἰς	διδασκάλων	πέμποντες πολὺ μᾶλλον ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι
[326]	οἱ τούτων ὑεῖς, πρῳαίτατα εἰς	διδασκάλων	τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα
[327]	πᾶς παντὶ προθύμως λέγει καὶ	διδάσκει	καὶ τὰ δίκαια καὶ τὰ
[323]	οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ νουθετεῖ οὐδὲ	διδάσκει	οὐδὲ κολάζει τοὺς ταῦτα ἔχοντας,
[325]	ἢ τὸν μὴ μετέχοντα καὶ	διδάσκειν	καὶ κολάζειν καὶ παῖδα καὶ
[352]	ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς ἀνθρώπους καὶ	διδάσκειν	ὅ ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο τὸ
[327]	προθυμίαν καὶ ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους	διδάσκειν,	οἴει ἄν τι, ἔφη, μᾶλλον,
[325]	ἂν μὴ ὑπακούῃ κολαζόμενος καὶ	διδασκόμενος,	ὡς ἀνίατον ὄντα τοῦτον (ἐκβάλλειν
[325]	μὲν ἄλλα ἄρα τοὺς ὑεῖς	διδάσκονται,	ἐφ´ οἷς οὐκ ἔστι θάνατος
[325]	ἀνατροπαί, ταῦτα δ´ ἄρα οὐ	διδάσκονται	οὐδ´ ἐπιμελοῦνται πᾶσαν ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί
[325]	ἄνδρες εἰ τὰ μὲν ἄλλα	διδάσκονται	τοὺς ὑεῖς, τοῦτο δὲ μή,
[318]	ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν	διδάσκοντες—	καὶ ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν
[325]	ἕκαστον καὶ ἔργον καὶ λόγον	διδάσκοντες	καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν
[325]	μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ	διδάσκουσι	καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ
[326]	ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα	διδάσκουσι	μελοποιῶν, εἰς τὰ (κιθαρίσματα ἐντείνοντες,
[324]	μὲν ἄλλα τοὺς αὑτῶν ὑεῖς	διδάσκουσιν	ἃ διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς
[342]	ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ	διδάσκουσιν.	εἰσὶν δὲ ἐν ταύταις ταῖς
[323]	ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως καὶ	διδαχῆς	οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις, (ἐάν
[326]	τῇ γραφίδι οὕτω τὸ γραμματεῖον	διδόασιν	καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ τὴν
[336]	τοὺς λόγους καὶ οὐκ ἐθέλων	(διδόναι	λόγον, ἀλλ´ ἀπομηκύνων ἕως ἂν
[348]	λόγοις πεῖραν ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ	διδόντες.	τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ χρῆναι
[357]	κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου καὶ οὐ	διδόντες	τούτοις κακῶς πράττετε καὶ ἰδίᾳ
[320]	δὲ ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον	διδοὺς	φύσιν ἄλλην τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο
[310]	Δία, ἔφην ἐγώ, ἂν αὐτῷ	διδῷς	ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει
[321]	τὴν ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς	δίδωσιν	ἀνθρώπῳ, ~καὶ ἐκ τούτου εὐπορία
[313]	τῶν φίλων χρήματα, ὡς ἤδη	διεγνωκὼς	ὅτι πάντως συνεστέον Πρωταγόρᾳ, ὃν
[313]	οὔτε γιγνώσκεις, ὡς φῄς, οὔτε	(διείλεξαι	οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν
[315]	ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν	διέκρινεν	καὶ διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ
[314]	ἐσίοιμεν, στάντες ἐν τῷ προθύρῳ	διελεγόμεθα	ἕως συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν
[314]	ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες περί τινος λόγου	διελεγόμεθα,	ὃς ἡμῖν κατὰ τὴν ὁδὸν
[335]	ἀντιλέγων ἐκέλευέν με διαλέγεσθαι, οὕτω	διελεγόμην,	οὐδενὸς ἂν βελτίων ἐφαινόμην οὐδ´
[315]	τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ δὲ ὧν	διελέγοντο	οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε μαθεῖν ἔξωθεν,
[339]	καὶ ἃ μή, καὶ ἐπίστασθαι	διελεῖν	τε καὶ ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι.
[314]	ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον πρᾶγμα	διελέσθαι.	νῦν μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν
[347]	καὶ σὺ περὶ τοῦ ᾄσματος	διεληλυθέναι·	ἔστιν μέντοι, ἔφη, καὶ (ἐμοὶ
[329]	συλλήβδην, ἀρετή· ταῦτ´ οὖν αὐτὰ	δίελθέ	μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ, πότερον
[344]	μακρὸν ἂν εἴη αὐτὸ οὕτω	διελθεῖν·	ἀλλὰ τὸν τύπον αὐτοῦ τὸν
[344]	Λέγει γὰρ μετὰ τοῦτο ὀλίγα	διελθών,	ὡς ἂν εἰ λέγοι λόγον,
[342]	τοῦ ᾄσματος τούτου, πειράσομαι ὑμῖν	διεξελθεῖν.	φιλοσοφία γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε
[361]	γενέσθαι, καὶ βουλοίμην ἂν ταῦτα	διεξελθόντας	ἡμᾶς ἐξελθεῖν καὶ ἐπὶ τὴν
[339]	τὸ ᾆσμα, ἢ πᾶν σοι	διεξέλθω;	Καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι Οὐδὲν
[344]	τὸν τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον	διεξέλθωμεν	καὶ τὴν βούλησιν, ὅτι παντὸς
[320]	μῦθον λέγων ἐπιδείξω ἢ λόγῳ	διεξελθών;	Πολλοὶ οὖν αὐτῷ ὑπέλαβον τῶν
[315]	πόλεων ὁ Πρωταγόρας, δι´ ὧν	διεξέρχεται,	κηλῶν τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς,
[315]	καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν καὶ	διεξῄει	τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν δὴ
[359]	μᾶλλον ἐπειδὴ ταῦτα μεθ´ ὑμῶν	διεξῆλθον.	ἠρόμην δ´ οὖν τοῦτον εἰ
[320]	τῶν παρακαθημένων ὁποτέρως βούλοιτο οὕτως	διεξιέναι.	Δοκεῖ τοίνυν μοι, ἔφη, χαριέστερον
[361]	δὲ εἰς αὖθις, ὅταν βούλῃ,	διέξιμεν·	νῦν δ´ ὥρα ἤδη καὶ
[348]	παράσχες, περὶ ὧν μεταξὺ ἐπαυσάμεθα	διεξιόντες,	τούτοις τέλος ἐπιθεῖναι. (Λέγοντος οὖν
[326]	μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ	διέξοδοι	καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν
[361]	σου τὴν προθυμίαν καὶ τὴν	διέξοδον	τῶν λόγων. καὶ γὰρ οὔτε
[315]	καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα	διερωτᾶν	τὸν Ἱππίαν, ὁ δ´ ἐν
[311]	(ἀποπειρώμενος τοῦ Ἱπποκράτους τῆς ῥώμης	διεσκόπουν	αὐτὸν καὶ ἠρώτων, Εἰπέ μοι,
[322]	πολιτικὴν τέχνην, ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι	διεφθείροντο.	(Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ
[345]	ἐγὼ τὸ μὴ γενέσθαι δυνατὸν	διζήμενος	κενεὰν ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα μοῖραν
[310]	ἀκούσας. (ΕΤ. Τί οὖν οὐ	διηγήσω	ἡμῖν τὴν συνουσίαν, εἰ μή
[322]	ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ	διηρθρώσατο	τῇ τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις καὶ
[321]	εἶχεν· ἦν γὰρ παρὰ τῷ	Διί.	τῷ δὲ Προμηθεῖ εἰς μὲν
[336]	Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη, ὦ Σώκρατες,	δίκαια	δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ
[327]	λέγει καὶ διδάσκει καὶ τὰ	δίκαια	καὶ τὰ νόμιμα— εἰ οὖν
[329]	ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι δέ, καὶ	δίκαιοι	αὖ, σοφοὶ δὲ οὔ. ~Ἔστιν
[331]	ἡ δ´ ὁσιότης οἷον μὴ	δίκαιον,	ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα, τὸ δὲ
[331]	ὅσιον εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα	δίκαιον,	ἀλλά τί μοι δοκεῖ ἐν
[327]	ἐν νόμοις καὶ ἀνθρώποις τεθραμμένων,	δίκαιον	αὐτὸν εἶναι καὶ δημιουργὸν τούτου
[341]	οὐ μανθάνεις· ἐρώμεθα οὖν Πρόδικον—	δίκαιον	γὰρ τὴν Σιμωνίδου φωνὴν τοῦτον
[331]	Οὐκ ἄρα ἐστὶν ὁσιότης οἷον	δίκαιον	εἶναι πρᾶγμα, οὐδὲ δικαιοσύνη οἷον
[330]	ἄρα τοιοῦτον ἡ δικαιοσύνη οἷον	δίκαιον	εἶναι, φαίην ἂν ἔγωγε ἀποκρινόμενος
[347]	εἰς αὖθίς γε· νῦν δὲ	δίκαιόν	ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω
[330]	ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη, αὐτὸ τοῦτο	δίκαιόν	ἐστιν ἢ ἄδικον; ἐγὼ μὲν
[331]	Ἦ γὰρ οὕτω σοι τὸ	δίκαιον	καὶ τὸ ὅσιον πρὸς ἄλληλα
[331]	ὅσιον εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα	δίκαιον·	καὶ ὑπὲρ σοῦ δέ, εἴ
[331]	τὰ ὅμοιόν τι ἔχοντα ὅμοια	δίκαιον	καλεῖν, οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν τι
[331]	καὶ δικαιοσύνη ὅσιον καὶ ὁσιότης	δίκαιον.	Μή μοι, ἦν δ´ ἐγώ·
[330]	μὲν ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι	δίκαιον·	σὺ δὲ τίν´ ἂν ψῆφον
[325]	καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν	δίκαιον,	τὸ δὲ ἄδικον, καὶ τόδε
[340]	ἐγώ, σὸς μέντοι Σιμωνίδης πολίτης·	~(δίκαιος	εἶ βοηθεῖν τῷ ἀνδρί. δοκῶ
[319]	μηδ´ ὑπ´ ἀνθρώπων παρασκευαστὸν ἀνθρώποις,	δίκαιός	εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ Ἀθηναίους,
[351]	τῆς σκέψεως, ἢ ἐγὼ ἡγῶμαι;	Δίκαιος,	ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ γὰρ
[331]	ὁσιότης καὶ ἡ ὁσιότης οἷον	δικαιοσύνη.	ἀλλ´ ὅρα εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι,
[330]	πρᾶγμα ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ	δικαιοσύνη,	αὐτὸ τοῦτο δίκαιόν ἐστιν ἢ
[327]	γὰρ οἶμαι ἡμῖν ἡ ἀλλήλων	δικαιοσύνη	καὶ ἀρετή· διὰ ταῦτα πᾶς
[323]	νουθετοῦσιν ὡς μαινόμενον· ἐν δὲ	δικαιοσύνῃ	καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ πολιτικῇ
[333]	πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ	δικαιοσύνη	καὶ ἡ ὁσιότης σχεδόν τι
[349]	καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ	δικαιοσύνη	καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα, πέντε
[361]	χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία,
[329]	μόρια δὲ αὐτῆς ἐστιν ἡ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης, ἢ
[329]	λόγοις ἐλέγετο ὑπὸ σοῦ ἡ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ
[325]	οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ	δικαιοσύνη	καὶ σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον
[330]	ἔφη. Ἔστιν ἄρα τοιοῦτον ἡ	δικαιοσύνη	οἷον δίκαιον εἶναι, φαίην ἂν
[331]	οἷον δίκαιον εἶναι πρᾶγμα, οὐδὲ	δικαιοσύνη	οἷον ὅσιον ἀλλ´ οἷον μὴ
[331]	καὶ μάλιστα πάντων ἥ τε	δικαιοσύνη	οἷον ὁσιότης καὶ ἡ ὁσιότης
[331]	γὰρ βούλει, ἔστω ἡμῖν καὶ	δικαιοσύνη	ὅσιον καὶ ὁσιότης δίκαιον. Μή
[331]	ἦ δ´ ὅς, προσέοικέν τι	δικαιοσύνη	ὁσιότητι· καὶ γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν
[330]	ἄλλο οἷον ἐπιστήμη, οὐδ´ οἷον	δικαιοσύνη,	οὐδ´ οἷον ἀνδρεία, οὐδ´ οἷον
[330]	πρῶτον μὲν τὸ τοιόνδε· (ἡ	δικαιοσύνη	πρᾶγμά τί ἐστιν ἢ οὐδὲν
[329]	γὰρ ὅτι ὁ Ζεὺς τὴν	δικαιοσύνην	καὶ τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς
[331]	ἐμαυτοῦ φαίην ἂν καὶ τὴν	δικαιοσύνην	ὅσιον εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα
[331]	(εἶναι, ὥστε συγχωρῆσαι τήν τε	δικαιοσύνην	ὅσιον εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα
[323]	ἢ μαίνεσθαι τὸν μὴ προσποιούμενον	{δικαιοσύνην}	ὡς ἀναγκαῖον (οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ
[323]	(ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν δεῖ διὰ	δικαιοσύνης	πᾶσαν ἰέναι καὶ σωφροσύνης, εἰκότως
[323]	πάντες ἄνθρωποι πάντα ἄνδρα μετέχειν	δικαιοσύνης	τε καὶ τῆς ἄλλης πολιτικῆς
[331]	ὅτι ἤτοι ταὐτόν γ´ ἐστιν	δικαιότης	ὁσιότητι ἢ ὅτι ὁμοιότατον, καὶ
[323]	φασιν πάντας δεῖν φάναι εἶναι	δικαίους,	ἐάντε ὦσιν ἐάντε μή, ἢ
[327]	ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ νῦν τῶν	δικαίων	καὶ τῶν νομίμων οὐδεὶς φθονεῖ
[346]	ἄγαν ἀπάλαμνος, εἰδώς τ´ ὀνησίπολιν	δίκαν	ὑγιὴς ἀνήρ· οὔ μιν ἐγὼ
[327]	οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν μήτε	δικαστήρια	μήτε νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία
[322]	Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται, κλοπῆς	δίκη	μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος
[322]	καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοί· καὶ	δίκην	δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω θῶ
[322]	εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε καὶ	δίκην,	ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι τε
[322]	Δία τίνα οὖν τρόπον δοίη	δίκην	καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς
[326]	ἄλλοθι πολλαχοῦ, ὡς εὐθυνούσης τῆς	δίκης,	εὐθῦναι. τοσαύτης οὖν τῆς ἐπιμελείας
[322]	τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ	δίκης	μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον πόλεως.
[319]	τι περὶ τῶν τῆς (πόλεως	διοικήσεως	δέῃ βουλεύσασθαι, συμβουλεύει αὐτοῖς ἀνιστάμενος
[318]	ἂν ἄριστα τὴν αὑτοῦ οἰκίαν	διοικοῖ,	~(καὶ περὶ τῶν τῆς πόλεως,
[339]	δ´ εἰς ποίησιν· τοσοῦτον μόνον	διοίσει.	λέγει γάρ που Σιμωνίδης πρὸς
[349]	εἰ δὲ ἄλλως πως, τοῦτο	διόρισαι,	ὡς ἔγωγε οὐδέν σοι ὑπόλογον
[321]	μὲν τὴν ἀκρόπολιν τὴν τοῦ	Διὸς	οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς
[321]	εἰσελθεῖν— πρὸς δὲ καὶ αἱ	Διὸς	φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς δὲ
[321]	διαφυγὰς ἐπήρκεσε, πρὸς τὰς ἐκ	Διὸς	ὥρας εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς αὐτὰ
[353]	ἄλλο ταῦτα κακὰ ὄντα ἢ	διότι	εἰς ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ ~καὶ
[350]	Ἔγωγε, ὅτι οἱ κολυμβηταί. Πότερον	διότι	ἐπίστανται ἢ δι´ ἄλλο τι;
[327]	νῦν δὲ τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες,	διότι	πάντες διδάσκαλοί εἰσιν ἀρετῆς καθ´
[310]	ἡμεῖς σοί, ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ.	Διπλῆ	ἂν εἴη ἡ χάρις. ἀλλ´
[354]	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν μὲν ἡδονὴν	διώκετε	ὡς ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ
[310]	δῆτα μέλλων σοι φράζειν ὅτι	διωξοίμην	αὐτόν, ὑπό τινος ἄλλου ἐπελαθόμην.
[322]	Ἑρμῆς Δία τίνα οὖν τρόπον	δοίη	δίκην καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον
[333]	λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά τίς σοι	δοκεῖ	ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι ἀδικεῖ;
[348]	μὴ διασαφεῖν; ἐμοὶ γὰρ οὐ	δοκεῖ·	ἀλλ´ ἤτοι διαλεγέσθω ἢ εἰπέτω
[315]	τοῦ Προδίκου— πάσσοφος γάρ μοι	δοκεῖ	ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ
[340]	ἐστιν πάντων χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν	δοκεῖ	ἀνθρώποις. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Νὴ
[339]	ἐγώ, καλῶς τε καὶ ὀρθῶς.	Δοκεῖ	δέ σοι καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ
[352]	τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἄλλως;	δοκεῖ	δὲ τοῖς πολλοῖς περὶ ἐπιστήμης
[334]	ἐγώ. Πότερα οὖν ὅσα ἐμοὶ	δοκεῖ	δεῖν ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι,
[341]	οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ ἅ μοι	δοκεῖ	διανοεῖσθαι Σιμωνίδης ἐν τούτῳ τῷ
[360]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἀδύνατόν μοι	δοκεῖ	εἶναι. Οὔτοι, ἦν δ´ ἐγώ,
[340]	τὴν σὴν γνώμην· ταὐτόν σοι	δοκεῖ	εἶναι τὸ γενέσθαι καὶ τὸ
[331]	βούλει" τοῦτο καὶ εἴ σοι	δοκεῖ"	ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε καὶ
[316]	τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν δέ μοι	(δοκεῖ	ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν τῇ πόλει,
[353]	ποτ´ ἔχει. εἰ οὖν σοι	δοκεῖ	ἐμμένειν οἷς ἄρτι ἔδοξεν ἡμῖν,
[331]	ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά τί μοι	δοκεῖ	ἐν αὐτῷ διάφορον εἶναι. ἀλλὰ
[316]	εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν φύσιν	δοκεῖ	ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς ἡλικιώταις. ἐπιθυμεῖν
[331]	τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα ἃ	δοκεῖ	ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις· καὶ ἃ
[336]	ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ μὲν οὖν	δοκεῖ	ἐπιεικέστερα Σωκράτης λέγειν· χρὴ γὰρ
[349]	ἔχοντα. ταῦτα εἰ μέν σοι	δοκεῖ	ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ
[354]	φαῖεν, ὡς ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ	δοκεῖ,	ἔφη ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν
[332]	τοὐναντίον ἐστὶν ἡ σοφία; Ἔμοιγε	δοκεῖ,	ἔφη. Πότερον δὲ ὅταν πράττωσιν
[312]	πρέπει. Πάνυ μὲν οὖν μοι	δοκεῖ,	ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον εἶναι ἡ
[331]	συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ πάνυ μοι	δοκεῖ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὕτως ἁπλοῦν
[352]	φρόνησιν βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ; Καὶ	δοκεῖ,	ἔφη, ὥσπερ σὺ λέγεις, ὦ
[352]	σοὶ τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς	δοκεῖ,	ἢ καλόν τε εἶναι ἡ
[361]	δ´ ὡς διδακτόν. καί μοι	δοκεῖ	ἡμῶν ἡ ἄρτι ἔξοδος τῶν
[362]	οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἴ σοι	δοκεῖ.	καὶ γὰρ ἐμοὶ οἷπερ ἔφην
[336]	ὁρᾷς; ἔφη, ὦ Σώκρατες, δίκαια	δοκεῖ	λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν αὑτῷ τε
[336]	Πρόδικε καὶ Ἱππία, Καλλίας μὲν	δοκεῖ	μοι μάλα πρὸς (Πρωταγόρου εἶναι,
[347]	μετὰ σοῦ σκοπούμενος. καὶ γὰρ	δοκεῖ	μοι τὸ περὶ ποιήσεως διαλέγεσθαι
[351]	τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά μοι	δοκεῖ	οὐ μόνον πρὸς τὴν νῦν
[314]	προθύρῳ διελεγόμεθα ἕως συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις.	δοκεῖ	οὖν μοι, ὁ θυρωρός, εὐνοῦχός
[339]	ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν δ´ ἐγώ.	Δοκεῖ	οὖν σοι, ἔφη, ταῦτα ἐκείνοις
[351]	τελευτήσειεν; οὐκ εὖ ἄν σοι	δοκεῖ	οὕτως βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη. Τὸ
[359]	Ἀληθῆ λέγεις, καὶ ἀεὶ ἔμοιγε	δοκεῖ	οὕτως. Ὀρθῶς γε, ἔφην ἐγώ.
[339]	λέγεις. πότερον οὖν καλῶς σοι	δοκεῖ	πεποιῆσθαι καὶ ὀρθῶς, ἢ οὔ;
[342]	δ´ ἐγώ, ἅ γέ μοι	δοκεῖ	περὶ τοῦ ᾄσματος τούτου, πειράσομαι
[351]	δὲ κακῶς; Ἔφη. Ἆρ´ οὖν	δοκεῖ	σοι ἄνθρωπος ἂν εὖ ζῆν,
[348]	τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ Καλλία,	δοκεῖ	σοι, ἔφη, καὶ νῦν καλῶς
[333]	σύ γε ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν	δοκεῖ	σοι ταῦτα εἴτε μή· τὸν
[309]	τῶν γε νῦν, εἴ σοι	δοκεῖ	σοφώτατος εἶναι Πρωταγόρας. (ΕΤ. Ὢ
[330]	οὐδὲν πρᾶγμα; ἐμοὶ μὲν γὰρ	δοκεῖ·	τί δὲ σοί; Κἀμοί, ἔφη.
[320]	παρακαθημένων ὁποτέρως βούλοιτο οὕτως διεξιέναι.	Δοκεῖ	τοίνυν μοι, ἔφη, χαριέστερον εἶναι
[348]	καὶ διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι	δοκεῖ	χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε
[347]	σε ἐγὼ ψέγω. ταῦτά μοι	δοκεῖ,	ὦ Πρόδικε καὶ Πρωταγόρα, ἦν
[352]	ἐπιστήμην; πότερον καὶ τοῦτό σοι	δοκεῖ	ὥσπερ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις, ἢ
[341]	εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν καὶ σοῦ	δοκεῖν	ἀποπειρᾶσθαι εἰ οἷός τ´ ἔσῃ
[328]	ἔτι πλείονος, ὥστε καὶ αὐτῷ	δοκεῖν	τῷ μαθόντι. διὰ ταῦτα καὶ
[347]	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος	δοκεῖς	ἀληθῆ λέγειν, διὰ ταῦτά σε
[319]	ἐγώ, ἕπομαί σου τῷ λόγῳ;	δοκεῖς	γάρ μοι λέγειν τὴν πολιτικὴν
[347]	ὁ Ἱππίας, Εὖ μέν μοι	δοκεῖς,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ σὺ
[337]	ὁ Πρόδικος, Καλῶς μοι, ἔφη,	δοκεῖς	λέγειν, ὦ Κριτία· χρὴ γὰρ
[332]	μήν, ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ δυσχερῶς	δοκεῖς	μοι ἔχειν πρὸς τοῦτο, τοῦτο
[332]	οὐδὲ αὖ ὡς σύ μοι	δοκεῖς	οἴεσθαι. Ἀλλὰ μήν, ἔφην ἐγώ,
[341]	Προδίκου τουτουΐ· καὶ νῦν μοι	δοκεῖς	οὐ μανθάνειν ὅτι καὶ τὸ
[360]	ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν μοι, ἔφη,	δοκεῖς,	ὦ Σώκρατες, τὸ ἐμὲ εἶναι
[351]	καὶ ἐὰν μὲν πρὸς λόγον	δοκῇ	εἶναι τὸ σκέμμα καὶ τὸ
[338]	ὑποσχέτω ὁμοίως. ἐὰν οὖν μὴ	δοκῇ	πρόθυμος εἶναι πρὸς αὐτὸ τὸ
[335]	λιπαρῶς ἔχω παρὰ τὰ σοὶ	δοκοῦντα	τὴν συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´
[333]	ἐγώ, ἐξ ἀρχῆς μοι ἀπόκριναι.	δοκοῦσί	τινές σοι σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω,
[360]	σοι ὥσπερ τὸ πρῶτον ἔτι	δοκοῦσιν	εἶναί τινες ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν,
[354]	ἀλλ´ οὐχ ἕξετε. Οὐδ´ ἐμοὶ	δοκοῦσιν,	ἔφη ὁ Πρωταγόρας. Ἄλλο τι
[332]	καὶ ὠφελίμως, τότε σωφρονεῖν σοι	δοκοῦσιν	οὕτω πράττοντες, ἢ {εἰ} τοὐναντίον
[340]	~(δίκαιος εἶ βοηθεῖν τῷ ἀνδρί.	δοκῶ	οὖν μοι ἐγὼ παρακαλεῖν σέ·
[358]	ἔστω ὑμῖν ὁ λόγος) πότερον	δοκῶ	ὑμῖν ἀληθῆ λέγειν ἢ ψεύδεσθαι.
[342]	Πρωταγόρας ἔλεγε τοὺς σοφιστάς, ἀλλὰ	δοκῶσιν	τῷ μάχεσθαι καὶ ἀνδρείᾳ περιεῖναι,
[335]	δρομεῖ ἀκμάζοντι ἕπεσθαι, ἢ τῶν	δολιχοδρόμων	τῳ ἢ τῶν ἡμεροδρόμων διαθεῖν
[329]	οἱ ῥήτορες οὕτω, σμικρὰ (ἐρωτηθέντες	δόλιχον	κατατείνουσι τοῦ λόγου. Πρωταγόρας δὲ
[353]	ἡμᾶς σκοπεῖσθαι τὴν τῶν πολλῶν	δόξαν	ἀνθρώπων, οἳ ὅτι ἂν τύχωσι
[314]	καὶ ἄλλοι πολλοὶ καὶ σοφοί.	Δόξαν	ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ δὲ
[358]	τοιόνδε λέγετε, τὸ ψευδῆ ἔχειν	δόξαν	καὶ ἐψεῦσθαι περὶ τῶν πραγμάτων
[324]	ἕνεκα κολάζει. ταύτην οὖν τὴν	δόξαν	πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ
[337]	δὲ ἐν λόγῳ πολλάκις παρὰ	δόξαν	ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´ αὖ οἱ
[336]	εἶναι καὶ ἐπίστασθαι λόγον τε	δοῦναι	καὶ δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ
[339]	διελεῖν τε καὶ ἐρωτώμενον λόγον	δοῦναι.	καὶ δὴ καὶ νῦν ἔσται
[335]	δέοιό μου Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ	δρομεῖ	ἀκμάζοντι ἕπεσθαι, ἢ τῶν δολιχοδρόμων
[348]	τὸν Ὅμηρον τὸ— (σύν τε	δύ´	ἐρχομένω, καί τε πρὸ ὃ
[336]	τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ	δύναμαι,	ἀλλ´ εἴ τι δέῃ θεάσασθαι
[335]	σὺ βούλῃ διαλέγεσθαι ὡς ἐγὼ	δύναμαι	ἕπεσθαι, τότε σοι διαλέξομαι. σὺ
[336]	συγκαθεῖναι· ἐγὼ μὲν γὰρ οὐ	δύναμαι	ταχὺ θεῖν, οὗτος δὲ δύναται
[333]	ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ αἱ	δυνάμεις	αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου
[321]	Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν αὑτὸν (καταναλώσας τὰς	δυνάμεις	εἰς τὰ ἄλογα· λοιπὸν δὴ
[320]	Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε καὶ νεῖμαι	δυνάμεις	ἑκάστοις ὡς πρέπει. Προμηθέα δὲ
[326]	καὶ ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα	δυνάμενοι	μάλιστα μάλιστα δὲ δύνανται οἱ
[322]	θὲς παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ	δυνάμενον	αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν κτείνειν
[335]	ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα	δυνάμενον,	ἵνα ἡ συνουσία ἐγίγνετο· νῦν
[317]	γὰρ λαθεῖν τῶν ἀνθρώπων τοὺς	δυναμένους	ἐν ταῖς πόλεσι πράττειν, ὧνπερ
[359]	ἰδίαν δὲ αὑτοῦ ἕκαστον ἔχειν	δύναμιν·	ἀλλ´ οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´
[330]	δὲ ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ	δύναμιν	αὐτῶν ἕκαστον ἰδίαν ἔχει; ὥσπερ
[320]	φύσιν ἄλλην τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο	δύναμιν	εἰς σωτηρίαν. ἃ μὲν γὰρ
[349]	οὐσία καὶ πρᾶγμα ἔχον ἑαυτοῦ	δύναμιν	ἕκαστον, οὐκ ὂν οἷον τὸ
[331]	καὶ ἃ τότε ἔφαμεν ἄλλην	δύναμιν	ἔχειν καὶ οὐκ εἶναι τὸ
[349]	καὶ ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα	δύναμιν	ἔχοντα. ταῦτα εἰ μέν σοι
[351]	καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν	δύναμιν,	καὶ ἀπὸ μανίας γε καὶ
[330]	τὸ ἕτερον οὔτε κατὰ τὴν	δύναμιν	οὔτε κατὰ τὰ ἄλλα· ἆρ´
[351]	δυνατούς· ~(οὐ γὰρ ταὐτὸν εἶναι	δύναμίν	τε καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ
[351]	καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ	δύναμις,	ἀνδρεία δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ
[330]	(ἕτερον, οὔτε αὐτὸ οὔτε ἡ	δύναμις	αὐτοῦ; ἢ δῆλα δὴ ὅτι
[330]	οἷον τὰ ὦτα, οὐδ´ ἡ	δύναμις	αὐτοῦ ἡ αὐτή· οὐδὲ τῶν
[356]	τέχνη ἢ ἡ τοῦ φαινομένου	δύναμις;	ἢ αὕτη μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα
[327]	διδάσκαλοί εἰσιν ἀρετῆς καθ´ ὅσον	δύνανται	ἕκαστος, καὶ οὐδείς σοι φαίνεται·
[326]	μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα δὲ	δύνανται	οἱ πλουσιώτατοι— καὶ οἱ τούτων
[348]	ἐπιεικεῖς εἰσιν, ἄλλους δὲ οὐ	δύνανται	ποιεῖν· σὺ δὲ καὶ αὐτὸς
[347]	γὰρ οὗτοι, διὰ τὸ μὴ	δύνασθαι	ἀλλήλοις δι´ ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν
[317]	ὑμνοῦσιν— τὸ οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ	δύνασθαι	ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ
[335]	ἂν χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου	δυνατὰ	δέοιο· νῦν δ´ ἐστὶν ὥσπερ
[358]	εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ, καὶ	δυνατά,	ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν τὰ
[324]	Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε	δύναται,	αὐτό σε διδάξει ὅτι οἵ
[336]	δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος δὲ	δύναται	βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ
[350]	ἔροιό με εἰ οἱ ἰσχυροὶ	(δυνατοί	εἰσιν, φαίην ἄν· ἔπειτα, εἰ
[321]	δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα,	δυνατοῖς	δὲ καὶ καύματα, καὶ εἰς
[344]	δ´ ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν,	δυνατὸν	δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον·
[345]	ποτ´ ἐγὼ τὸ μὴ γενέσθαι	δυνατὸν	διζήμενος κενεὰν ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα
[350]	οὐδαμοῦ οὐδ´ ἐνταῦθα ὁμολογῶ τοὺς	δυνατοὺς	ἰσχυροὺς εἶναι, τοὺς μέντοι ἰσχυροὺς
[350]	ἰσχυροὺς εἶναι, τοὺς μέντοι ἰσχυροὺς	δυνατούς·	~(οὐ γὰρ ταὐτὸν εἶναι δύναμίν
[319]	πόλεως, ὅπως τὰ τῆς πόλεως	δυνατώτατος	ἂν εἴη καὶ πράττειν καὶ
[350]	ἔπειτα, εἰ οἱ ἐπιστάμενοι παλαίειν	δυνατώτεροί	εἰσιν τῶν μὴ ἐπισταμένων παλαίειν
[355]	ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ	δύο	ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν καὶ ὀνόμασιν
[355]	ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα,	δυοῖν	καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον
[358]	τῶν ἀγαθῶν· ὅταν τε ἀναγκασθῇ	δυοῖν	κακοῖν τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς
[316]	φθόνοι τε γίγνονται καὶ ἄλλαι	δυσμένειαί	τε καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ
[317]	καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ	δυσμενεστέρους	παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους· ἡγοῦνται
[334]	μέλλει ἔδεσθαι, ὅσον μόνον τὴν	δυσχέρειαν	κατασβέσαι τὴν ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι
[333]	Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο	δυσχερῆ	εἶναι— ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν ἀποκρίνεσθαι.
[332]	Ἀλλὰ μήν, ἔφην ἐγώ, ἐπειδὴ	δυσχερῶς	δοκεῖς μοι ἔχειν πρὸς τοῦτο,
[321]	χρησίμην γενέσθαι— καὶ οὕτω δὴ	δωρεῖται	ἀνθρώπῳ. τὴν μὲν οὖν περὶ
[348]	Πρωταγόρας ποιεῖν, οὐκ ἐθέλων εἴτε	δώσει	λόγον εἴτε μὴ διασαφεῖν; ἐμοὶ
[338]	καὶ ἐπειδὰν ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν	δώσειν	λόγον κατὰ σμικρὸν ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο