HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)

φ = 136 formes différentes pour 265 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[314]   εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα

[349]   σοι δοκεῖ ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι· εἰ δὲ ἄλλως πως, τοῦτο

[315]   Ἐρυξίμαχός τε ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ

[356]   μὲν μείζους, πόρρωθεν δὲ σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν. Εἰ οὖν (ἐν τούτῳ

[353]   πονηρά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ πράττειν; Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς

[354]   ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ

[354]   καὶ ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα

[354]   τε καὶ λύπας; Οὐκ ἂν φαῖεν, ὡς ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκεῖ,

[340]   αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε καὶ ἄλλοι πολλοὶ

[350]   εἰ οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν, φαίην ἄν· ἔπειτα, εἰ οἱ ἐπιστάμενοι

[350]   ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος

[356]   πρακτέα. μή πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην ἄν, ταῦτα, ὦ ἄνθρωποι; οἶδ´

[330]   ἡ δικαιοσύνη οἷον δίκαιον εἶναι, φαίην ἂν ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι·

[356]   καὶ λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην ἂν ἔγωγε, ἢ ἡδονῇ καὶ

[354]   λέγεις καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον μὲν γὰρ

[331]   γὰρ αὐτὸς ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην ἂν καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον

[330]   καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν ἄν· ἢ οὔ; Καὶ τοῦτο

[330]   καὶ ὁσιότητά τινά φατε εἶναι; φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Ναί, ἦ

[309]   ὦ μακάριε, τὸ σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ σοφῷ τινι

[342]   συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς μηδὲν βελτίω.

[327]   καὶ νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις καὶ

[313]   ἀγωγίμων, ἀφ´ ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται γὰρ ἔμοιγε τοιοῦτός τις. Τρέφεται

[327]   δύνανται ἕκαστος, καὶ οὐδείς σοι φαίνεται· ~εἶθ´, ὥσπερ ἂν εἰ ζητοῖς

[343]   γὰρ οὐδὲ πρὸς ἕνα λόγον φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν μή τις ὑπολάβῃ

[339]   σοι, ἔφη, ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε (καὶ ἅμα μέντοι ἐφοβούμην

[340]   συνδοκεῖ ὅπερ ἐμοί. οὐ γὰρ φαίνεται ἐναντία λέγειν αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης.

[343]   τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες,

[324]   Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς γέ μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ ἀπορία ἐστίν,

[333]   σοφία ἐναντία καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται· ἦ γάρ, ὦ Πρωταγόρα, ἔφην

[332]   Ἐναντίον ἄρ´ ἐστὶν ἀφροσύνη σωφροσύνης; Φαίνεται. Μέμνησαι οὖν ὅτι ἐν τοῖς

[339]   ἀτάρ, ἔφην ἐγώ, σοὶ οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν

[344]   ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς λόγον τὸ μέν

[356]   ἔχει, τόδε μοι ἀποκρίνασθε, φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ αὐτὰ

[357]   ἆρα πρῶτον μὲν οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας οὖσα

[353]   ἐγᾦμαι. Συνέφη ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν, ὥς φαμεν

[329]   μεγέθει καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως μοι φαίνεται, ὦ (Σώκρατες, ὥσπερ τὰ τοῦ

[313]   δὲ σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν;

[309]   ~(ΕΤ. Πόθεν, ὦ Σώκρατες, φαίνῃ; ἢ δῆλα δὴ ὅτι ἀπὸ

[309]   τὰ νῦν; ἦ παρ´ ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς πρός σε ὁ

[341]   ἔμπειρος ὢν ταύτης ἄπειρος εἶναι φαίνῃ, οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος διὰ

[351]   τὸ σκέμμα καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα·

[339]   οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ ταῦτα

[342]   λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν τινα φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου ἂν τύχῃ τῶν

[356]   μετρητικὴ τέχνη ἢ ἡ τοῦ φαινομένου δύναμις; ἢ αὕτη μὲν ἡμᾶς

[350]   ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι φαίνονται; καὶ ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι

[338]   ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ Πρωταγόραν πάντα κάλων

[353]   φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν, ὥς φαμεν ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας, δι´

[355]   οὐ γὰρ ἂν ἐξημάρτανεν ὅν φαμεν ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν. Κατὰ

[355]   καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν ὃ

[323]   μανίαν, καί φασιν πάντας δεῖν φάναι εἶναι δικαίους, ἐάντε ὦσιν ἐάντε

[355]   ~(εἴ πῃ ἔχετε ἄλλο τι φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν ἢ τὴν

[352]   ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων κράτιστον φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων. Καλῶς

[345]   ἀπαίδευτος ἦν Σιμωνίδης, ὥστε τούτους φάναι ἐπαινεῖν, ὃς ἂν ἑκὼν μηδὲν

[330]   ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα; ἐδόξατέ μοι φάναι τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια εἶναι

[343]   ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό γε φανείη ἂν καὶ οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´

[343]   πρῶτον τοῦ ᾄσματος μανικὸν ἂν φανείη, εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι ἄνδρα

[361]   ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν διδακτὸν φανείη ἡ ἀρετή. εἰ μὲν γὰρ

[328]   (τοῦ ἑλληνίζειν, οὐδ´ ἂν εἷς φανείη, οὐδέ γ´ ἂν οἶμαι εἰ

[353]   ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε κάλλιστα φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ δὲ μὴ

[361]   ἀρετή. ~οἶδα γὰρ ὅτι τούτου φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´ ἂν κατάδηλον γένοιτο

[361]   ἔοικεν σπεύδοντι ὀλίγου πάντα (μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως

[309]   τοῦ Κλεινίου ὑέος καλλίων σοι φανῆναι; (ΣΩ. Πῶς δ´ οὐ μέλλει,

[328]   εἶναι, ὦ Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν δὲ ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον,

[361]   ἦν διδακτόν· νῦν δὲ εἰ φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς σὺ σπεύδεις,

[356]   μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν

[334]   καὶ σιτία καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία, τὰ δέ

[354]   καύσεών τε καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα

[352]   σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς φασι γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν

[347]   ἀνδρῶν οἷοίπερ ἡμῶν οἱ πολλοί φασιν εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς

[352]   αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς φασιν (ἡττωμένους ἢ λύπης ἢ ὧν

[323]   τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν, καί φασιν πάντας δεῖν φάναι εἶναι δικαίους,

[310]   πάντες τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί φασιν σοφώτατον εἶναι λέγειν· ἀλλὰ τί

[347]   τοῖς λόγοις οἱ μὲν ταῦτά φασιν τὸν ποιητὴν νοεῖν, οἱ δ´

[333]   τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί γέ φασιν τῶν ἀνθρώπων. Πότερον οὖν πρὸς

[353]   αὐτοῖς τοῦτο τὸ πάθος, ~ὅ φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ

[310]   ὄρθρου, Ἱπποκράτης, ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ

[339]   σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι ὁ

[357]   ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ μὲν

[353]   ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί δέ,

[353]   πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ φατε εἶναι; (πότερον ὅτι τὴν ἡδονὴν

[330]   ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά φατε εἶναι; φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.

[330]   Ναί, ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι;

[330]   δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον εἶναι

[353]   εἰ ἔροιντο ἡμᾶς· Τί οὖν φατε τοῦτο εἶναι, ὃ ἡμεῖς ἥττω

[353]   ἄλλο τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι, φατὲ ὑμῖν τοῦτο γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε,

[326]   τῶν ἀγαθῶν πατέρων πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν

[340]   εἴη τοῦ ποιητοῦ, εἰ οὕτω φαῦλόν τί φησιν εἶναι τὴν ἀρετὴν

[342]   ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν τινα φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου ἂν

[327]   καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν

[337]   ἄξιον ἀποφήνασθαι, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς φαυλοτάτους τῶν ἀνθρώπων διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ

[342]   γὰρ ἐθέλει τις Λακεδαιμονίων τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι, τὰ μὲν πολλὰ ἐν

[336]   μὲν οὖν καὶ Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει·

[327]   ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´

[328]   οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν φαύλων

[338]   καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ τό

[328]   φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ οἱ Πολυκλείτου

[347]   εἶναι τοῖς συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ

[327]   τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι ἢ τῶν φαύλων; οἶμαι μὲν οὔ, ἀλλὰ ὅτου

[311]   νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ τε καὶ Φειδίᾳ; τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν

[311]   παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν

[311]   περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ περὶ Ὁμήρου ποιητήν,

[330]   οὐδ´ οἷον ὁσιότης. Οὐκ ἔφη. Φέρε δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα

[332]   ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ ἐναντίου; Συνέφη. Φέρε δή, ἦν δ´ ἐγώ, ἔστιν

[349]   ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε δή, τὴν ἀρετὴν καλόν τι

[327]   ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης ὁ ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ.

[338]   πάντα κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν εἰς τὸ πέλαγος τῶν λόγων

[356]   λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ μὴ πράττειν, τίς ἂν

[354]   ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ λύπην φεύγετε ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα

[323]   ὥσπερ σὺ λέγεις, ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι, ἢ ἄλλην

[328]   εἰς ἱερόν, ὀμόσας ὅσου ἂν φῇ ἄξια εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον

[355]   τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε. φημὶ γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως ἔχοντος

[316]   ἐγὼ δὲ τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ

[322]   σὺ φῄς— εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν δὲ εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς

[333]   δὲ ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι; Φημί. Πότερον οὖν, ὦ Πρωταγόρα, λύσωμεν

[319]   ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, φημὶ σοφοὺς εἶναι. ὁρῶ οὖν, ὅταν

[338]   πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν

[360]   δή, ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός,

[309]   Καὶ πολύ γε. (ΕΤ. Τί φῄς; ἀστῷ ἢ ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ.

[318]   εἰ αὐτὸν ἐπανέροιτο· Τί δὴ φῂς βελτίω ἔσεσθαι καὶ εἰς τί

[335]   γάρ, ὡς λέγεται περὶ σοῦ, φῂς δὲ καὶ αὐτός, καὶ ἐν

[352]   ἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ ὡς φῄς, δέομαι τοιοῦτόν τι εἰπεῖν· Ἴθι

[329]   μοι ἀποκρίναιο τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν εἶναι, καὶ ἐγὼ εἴπερ

[322]   συμβουλεύῃ, οὐκ ἀνέχονται, ὡς σὺ φῄς— εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν

[349]   δή, τὴν ἀρετὴν καλόν τι φῂς εἶναι, καὶ ὡς καλοῦ ὄντος

[360]   γε, ἔφην ἐγώ. ~(ἀλλὰ ποτέρους φῂς εἰς τὸν πόλεμον οὐκ ἐθέλειν

[359]   (ἐρωτῶ, ἀλλὰ σὺ ἐπὶ τί φῂς ἴτας εἶναι τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´

[313]   ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος ἥκων περὶ μὲν τούτου

[331]   ὅδε λέγει, ὦ Πρωταγόρα; σὺ φῂς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον μόριον

[313]   Πρωταγόρᾳ, ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς φῄς, οὔτε (διείλεξαι οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´

[312]   σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ ποτε ὁ

[361]   τῇ διανομῇ ἠμέλησεν ἡμῶν, ὡς φῂς σύ. ἤρεσεν οὖν μοι καὶ

[316]   Ἀλκιβιάδης τε ὁ καλός, ὡς φῂς σὺ καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ

[344]   οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ δὲ φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι·

[355]   τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί δέ, φήσει ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ τῶν

[355]   ἄλλο ἢ τοῦτο. Δῆλον ἄρα, φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε,

[355]   ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν. ἆρα, φήσει, οὐκ ἀξίων ὄντων νικᾶν ἐν

[355]   λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ Δία.

[338]   δὲ αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε

[349]   τίθεμαι, ἐάν πῃ ἄλλῃ νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ ἂν θαυμάζοιμι εἰ

[345]   τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον δηλοῖ. φησὶ γάρ— τοὔνεκεν οὔ ποτ´ ἐγὼ

[318]   ἐάν σοι συνῇ, ἡδέως ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ γε ἡμέτερος

[339]   τοῦτον μέμφεταί τε καὶ οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ

[340]   ποιητοῦ, εἰ οὕτω φαῦλόν τί φησιν εἶναι τὴν ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ὅ

[345]   μὴ κακὰ ποιῇ ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης εἶναι, ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ

[336]   ἐπιλήσεσθαι, οὐχ ὅτι παίζει καί φησιν ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ μὲν οὖν

[357]   ἡ μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ Πρόδικος καὶ

[341]   δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν, φησίν, κακόν ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν λέγει

[341]   ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν θεόν φησιν μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν καὶ

[345]   ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω σφόδρα καὶ δι´ ὅλου

[340]   οὐ ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ εἶναι καὶ

[355]   ἀγαθῶν τὰ κακά, ἢ ἀξίων; φήσομεν δῆλον ὅτι ἀποκρινόμενοι, ὅτι Οὐκ

[355]   Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ Δία. ἂν οὖν τύχῃ

[355]   ἡμᾶς ἔρηται, Διὰ τί; Ἡττώμενος, φήσομεν· Ὑπὸ τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς·

[356]   πόρρωθεν δὲ ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ παχέα καὶ τὰ

[356]   οὕτως ἔχει, τόδε μοι ἀποκρίνασθε, φήσω. φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ

[334]   εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον φθέγγεσθαι ἢ πρὸς τοὺς ἄλλους, οὕτω

[342]   τοιαῦτα οἷόν τ´ εἶναι ῥήματα φθέγγεσθαι ~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων

[327]   δικαίων καὶ τῶν νομίμων οὐδεὶς φθονεῖ οὐδ´ (ἀποκρύπτεται ὥσπερ τῶν ἄλλων

[361]   (τἆλλα οἶμαι κακὸς εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ

[320]   (διδακτόν ἐστιν ἡ ἀρετή, μὴ φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες,

[320]   Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ φθονήσω· ἀλλὰ πότερον ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος

[316]   οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί

[316]   πάντες, ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες τὸν φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο.

[340]   Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν,

[346]   φίλον τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις

[346]   παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις

[346]   τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα δεῖ ἐν τῷ

[345]   ῥήματι— πάντας δ´ ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν·

[346]   κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας φιλέω καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ

[322]   πόλεων κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς Δία

[315]   ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος ὁ

[342]   πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν ἢ φιλογυμναστεῖν, εἰδότες ὅτι τοιαῦτα οἷόν τ´

[342]   (αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς

[328]   πατὴρ καὶ οἱ τοῦ πατρὸς φίλοι ὄντες ὁμότεχνοι, τούτους ἔτι τίς

[337]   γὰρ καὶ δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν δὲ οἱ

[337]   δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν δὲ οἱ διάφοροί τε

[315]   Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος, ὅσπερ

[346]   ἐγὼ μωμήσομαι— οὐ γάρ εἰμι φιλόμωμος— τῶν γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων γενέθλα,

[353]   δὲ μὴ βούλει, εἴ σοι φίλον, ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς

[345]   καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν

[360]   ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι δέ. Φιλονικεῖν μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ Σώκρατες,

[336]   (Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ·

[342]   τὸ λακωνίζειν πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν ἢ φιλογυμναστεῖν, εἰδότες ὅτι τοιαῦτα

[342]   ᾄσματος τούτου, πειράσομαι ὑμῖν διεξελθεῖν. φιλοσοφία γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ

[335]   ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ

[342]   ἀληθῆ λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε·

[343]   τρόπος ἦν τῶν παλαιῶν τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία τις Λακωνική· καὶ δὴ

[343]   ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης, (ἅτε φιλότιμος ὢν ἐπὶ σοφίᾳ, ἔγνω ὅτι

[313]   καὶ εἰς συμβουλὴν τούς τε φίλους ἂν παρεκάλεις καὶ τοὺς οἰκείους

[346]   ταῦτά σε ψέγω, ὅτι εἰμὶ φιλόψογος, ἐπεὶ— ἔμοιγ´ ἐξαρκεῖ ὃς ἂν

[314]   ὦ μακάριε, (μὴ περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε καὶ κινδυνεύῃς. καὶ

[346]   ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ καὶ φιλῶ. σὲ οὖν, καὶ εἰ μέσως

[335]   ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί σοι,

[310]   ἐμῶν ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν

[311]   δὲ μή, καὶ τὰ τῶν φίλων προσαναλίσκοντες. εἰ οὖν τις ἡμᾶς

[313]   τε σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν φίλων χρήματα, ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι

[345]   εἰσιν οὓς ἂν οἱ θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν πάντα πρὸς

[321]   δὲ καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς δὲ τὸ τῆς

[316]   πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες τὸν φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις

[352]   ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ τῆς ἐπιστήμης

[358]   τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ

[358]   ἐγώ, καλεῖτέ τι δέος καὶ φόβον; καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς

[358]   εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος, φόβος δ´ οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην

[358]   καὶ Ἱππίᾳ δέος τε καὶ φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος,

[316]   μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι

[349]   ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε δή, τὴν ἀρετὴν

[360]   μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει.

[360]   οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη

[360]   οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν;

[360]   ὅλως οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ

[360]   οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ,

[326]   εἰς διδασκάλων τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι φοιτᾶν, ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ ἐκ

[314]   πλῆθος τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι τοῖς φοιτῶσιν εἰς τὴν οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν

[342]   καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς δὴ τούτοις κρατοῦντας τῶν

[310]   ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην αὐτόν, ὑπό τινος

[353]   ὑμῖν ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας φράσαι. ἄλλο τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι,

[350]   ~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς τὰ (φρέατα κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ

[333]   φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ δ´ εὖ φρονεῖν εὖ βουλεύεσθαι, ὅτι ἀδικοῦσιν; Ἔστω,

[333]   Τὸ δὲ σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ δ´ εὖ φρονεῖν

[337]   γὰρ ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι

[352]   κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν εἶναι τὴν φρόνησιν βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ; Καὶ δοκεῖ,

[342]   μόνον ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε δ´

[327]   ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν

[325]   θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς

[320]   γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ

[321]   πρὸς δὲ καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς δὲ τὸ

[338]   καὶ πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει τὸ μέτριον μῆκος τῶν λόγων

[358]   τοῦτο, ὡς ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι

[323]   ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει ἢ τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ

[323]   λέγω· ὅτι δὲ αὐτὴν οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ

[337]   οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας εἶναι— (φύσει, οὐ νόμῳ· τὸ γὰρ ὅμοιον

[337]   τὸ γὰρ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν, ὁ δὲ νόμος,

[323]   μὲν γὰρ οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει τε καὶ τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις

[351]   καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω

[351]   ἡ δύναμις, ἀνδρεία δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται.

[315]   ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεώς τε καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ

[320]   ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς φύσιν ἄλλην τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν

[337]   τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν

[316]   καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν φύσιν δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς ἡλικιώταις.

[315]   ἐγᾦμαι καλόν τε (κἀγαθὸν τὴν φύσιν, τὴν δ´ οὖν ἰδέαν πάνυ

[337]   ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν μὲν φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους δὲ

[334]   καὶ τὸ ἔλαιον τοῖς μὲν φυτοῖς ἅπασίν ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς

[334]   καὶ ἡ κόπρος πάντων (τῶν φυτῶν ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθὸν παραβαλλομένη,

[356]   τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους,

[341]   ἅτε Λέσβιος ὢν καὶ ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις δή, ἔφην

[346]   φιλέω καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ ἐνταῦθα κέχρηται τῇ (τῶν Μυτιληναίων,

[332]   δέ; ἔστιν τι ὀξὺ ἐν φωνῇ; Ἔφη. Τούτῳ μὴ ἔστιν τι

[310]   εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος, καὶ τῇ φωνῇ μέγα λέγων, Ὦ Σώκρατες, ἔφη,

[315]   δι´ ὧν διεξέρχεται, κηλῶν τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ δὲ κατὰ

[310]   ἢ καθεύδεις; Καὶ ἐγὼ τὴν φωνὴν γνοὺς αὐτοῦ, Ἱπποκράτης, ἔφην, οὗτος·

[315]   (Ὀρφεύς, οἱ δὲ κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν δέ τινες

[322]   ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ

[361]   τε καὶ καταγελᾶν, καὶ εἰ φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν ἂν ὅτι Ἄτοποί

[325]   τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων

[347]   (τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ μισθούμενοι ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν, καὶ διὰ

[341]   Πρόδικον— δίκαιον γὰρ τὴν Σιμωνίδου φωνὴν τοῦτον ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν, ὦ

[347]   αὐλῶν, καὶ διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου δὲ καλοὶ

[316]   ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα τῆς φωνῆς βόμβος τις ἐν τῷ οἰκήματι

[347]   πότῳ μηδὲ διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς καὶ τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν

[347]   παιδιῶν τούτων διὰ τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε καὶ ἀκούοντας ἐν

[347]   φασιν εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς οὐδὲ ποιητῶν, οὓς οὔτε ἀνερέσθαι

[321]   ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς

[311]   περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν φῶς γένηται· εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ

[320]   ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ

[339]   Πιττάκειον νέμεται, καίτοι σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι.

Pages
[314]	εἰς τὸ σῶμα πιόντα ἢ	φαγόντα,	καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα
[349]	σοι δοκεῖ ἔτι ὥσπερ τότε,	φάθι·	εἰ δὲ ἄλλως πως, τοῦτο
[315]	Ἐρυξίμαχός τε ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ	Φαῖδρος	ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ
[356]	μὲν μείζους, πόρρωθεν δὲ σμικρότεραι;	Φαῖεν	ἄν. Εἰ οὖν (ἐν τούτῳ
[353]	πονηρά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ πράττειν;	Φαῖεν	ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς
[354]	ἀγαθὰ μέν ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ;	Φαῖεν	ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν κατὰ
[354]	καὶ ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι;	Φαῖεν	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει. Ταῦτα
[354]	τε καὶ λύπας; Οὐκ ἂν	φαῖεν,	ὡς ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκεῖ,
[340]	αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως ἂν	(φαίη	Πρόδικος ὅδε καὶ ἄλλοι πολλοὶ
[350]	εἰ οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί εἰσιν,	φαίην	ἄν· ἔπειτα, εἰ οἱ ἐπιστάμενοι
[350]	ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ πρὶν μαθεῖν,	φαίην	ἄν· ταῦτα δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος
[356]	πρακτέα. μή πῃ ἄλλῃ ἔχει,	φαίην	ἄν, ταῦτα, ὦ ἄνθρωποι; οἶδ´
[330]	ἡ δικαιοσύνη οἷον δίκαιον εἶναι,	φαίην	ἂν ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι·
[356]	καὶ λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ,	φαίην	ἂν ἔγωγε, ἢ ἡδονῇ καὶ
[354]	λέγεις καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι,	φαίην	ἂν ἔγωγε. πρῶτον μὲν γὰρ
[331]	γὰρ αὐτὸς ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ	φαίην	ἂν καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον
[330]	καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι;	φαῖμεν	ἄν· ἢ οὔ; Καὶ τοῦτο
[330]	καὶ ὁσιότητά τινά φατε εἶναι;	φαῖμεν	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Ναί, ἦ
[309]	ὦ μακάριε, τὸ σοφώτατον κάλλιον	φαίνεσθαι;	(ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ σοφῷ τινι
[342]	συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε	φαίνεσθαι	τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς μηδὲν βελτίω.
[327]	καὶ νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος	φαίνεται	ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις καὶ
[313]	ἀγωγίμων, ἀφ´ ὧν ψυχὴ τρέφεται;	φαίνεται	γὰρ ἔμοιγε τοιοῦτός τις. Τρέφεται
[327]	δύνανται ἕκαστος, καὶ οὐδείς σοι	φαίνεται·	~εἶθ´, ὥσπερ ἂν εἰ ζητοῖς
[343]	γὰρ οὐδὲ πρὸς ἕνα λόγον	φαίνεται	ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν μή τις ὑπολάβῃ
[339]	σοι, ἔφη, ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι;	Φαίνεται	ἔμοιγε (καὶ ἅμα μέντοι ἐφοβούμην
[340]	συνδοκεῖ ὅπερ ἐμοί. οὐ γὰρ	φαίνεται	ἐναντία λέγειν αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης.
[343]	τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς μοι	φαίνεται.	Ἐπισκεψώμεθα δὴ αὐτὸ κοινῇ ἅπαντες,
[324]	Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς γέ μοι	(φαίνεται.	Ἔτι δὴ λοιπὴ ἀπορία ἐστίν,
[333]	σοφία ἐναντία καὶ σωφροσύνη αὖ	φαίνεται·	ἦ γάρ, ὦ Πρωταγόρα, ἔφην
[332]	Ἐναντίον ἄρ´ ἐστὶν ἀφροσύνη σωφροσύνης;	Φαίνεται.	Μέμνησαι οὖν ὅτι ἐν τοῖς
[339]	ἀτάρ, ἔφην ἐγώ, σοὶ οὐ	φαίνεται;	Πῶς γὰρ ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν
[344]	ψόγου τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω	φαίνεται	{τὸ} πρὸς λόγον τὸ μέν
[356]	ἔχει, τόδε μοι ἀποκρίνασθε, φήσω.	φαίνεται	ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ αὐτὰ
[357]	ἆρα πρῶτον μὲν οὐ μετρητικὴ	φαίνεται,	ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας οὖσα
[353]	ἐγᾦμαι. Συνέφη ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν	φαίνεται,	ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν, ὥς φαμεν
[329]	μεγέθει καὶ σμικρότητι; Ἐκείνως μοι	φαίνεται,	ὦ (Σώκρατες, ὥσπερ τὰ τοῦ
[313]	δὲ σοφιστὴν ὅτι ποτ´ ἔστιν	φαίνῃ	ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν;
[309]	~(ΕΤ. Πόθεν, ὦ Σώκρατες,	φαίνῃ;	ἢ δῆλα δὴ ὅτι ἀπὸ
[309]	τὰ νῦν; ἦ παρ´ ἐκείνου	φαίνῃ;	καὶ πῶς πρός σε ὁ
[341]	ἔμπειρος ὢν ταύτης ἄπειρος εἶναι	φαίνῃ,	οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος διὰ
[351]	τὸ σκέμμα καὶ τὸ αὐτὸ	φαίνηται	ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα·
[339]	οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ ἂν	(φαίνοιτο	ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ ταῦτα
[342]	λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν φαῦλόν τινα	φαινόμενον,	ἔπειτα, ὅπου ἂν τύχῃ τῶν
[356]	μετρητικὴ τέχνη ἢ ἡ τοῦ	φαινομένου	δύναμις; ἢ αὕτη μὲν ἡμᾶς
[350]	ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι	φαίνονται;	καὶ ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι
[338]	ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι καὶ εὐσχημονέστεροι ἡμῖν	φαίνωνται,	μήτ´ αὖ Πρωταγόραν πάντα κάλων
[353]	φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν, ὥς	φαμεν	ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας, δι´
[355]	οὐ γὰρ ἂν ἐξημάρτανεν ὅν	φαμεν	ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν. Κατὰ
[355]	καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο	φάναι	εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν ὃ
[323]	μανίαν, καί φασιν πάντας δεῖν	φάναι	εἶναι δικαίους, ἐάντε ὦσιν ἐάντε
[355]	~(εἴ πῃ ἔχετε ἄλλο τι	φάναι	εἶναι τὸ ἀγαθὸν ἢ τὴν
[352]	ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων κράτιστον	φάναι	εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων. Καλῶς
[345]	ἀπαίδευτος ἦν Σιμωνίδης, ὥστε τούτους	φάναι	ἐπαινεῖν, ὃς ἂν ἑκὼν μηδὲν
[330]	ὀρθῶς ὑμῶν κατήκουσα; ἐδόξατέ μοι	φάναι	τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια εἶναι
[343]	ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό γε	φανείη	ἂν καὶ οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´
[343]	πρῶτον τοῦ ᾄσματος μανικὸν ἂν	φανείη,	εἰ βουλόμενος λέγειν ὅτι ἄνδρα
[361]	ᾧ τρόπῳ μάλιστ´ ἂν διδακτὸν	φανείη	ἡ ἀρετή. εἰ μὲν γὰρ
[328]	(τοῦ ἑλληνίζειν, οὐδ´ ἂν εἷς	φανείη,	οὐδέ γ´ ἂν οἶμαι εἰ
[353]	ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε κάλλιστα	φανερὸν	γενέσθαι, ἕπου· εἰ δὲ μὴ
[361]	ἀρετή. ~οἶδα γὰρ ὅτι τούτου	φανεροῦ	(γενομένου μάλιστ´ ἂν κατάδηλον γένοιτο
[361]	ἔοικεν σπεύδοντι ὀλίγου πάντα (μᾶλλον	φανῆναι	αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως
[309]	τοῦ Κλεινίου ὑέος καλλίων σοι	φανῆναι;	(ΣΩ. Πῶς δ´ οὐ μέλλει,
[328]	εἶναι, ὦ Σώκρατες, τούτων διδάσκαλον	φανῆναι,	τῶν δὲ ἀπείρων παντάπασι ῥᾴδιον,
[361]	ἦν διδακτόν· νῦν δὲ εἰ	φανήσεται	ἐπιστήμη ὅλον, ὡς σὺ σπεύδεις,
[356]	μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο τὸ	φάντασμα,	δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς ἡσυχίαν
[334]	καὶ σιτία καὶ ποτὰ καὶ	φάρμακα	καὶ ἄλλα μυρία, τὰ δέ
[354]	καύσεών τε καὶ τομῶν καὶ	φαρμακειῶν	καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα
[352]	σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς	φασι	γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν
[347]	ἀνδρῶν οἷοίπερ ἡμῶν οἱ πολλοί	φασιν	εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς
[352]	αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς	φασιν	(ἡττωμένους ἢ λύπης ἢ ὧν
[323]	τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν, καί	φασιν	πάντας δεῖν φάναι εἶναι δικαίους,
[310]	πάντες τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί	φασιν	σοφώτατον εἶναι λέγειν· ἀλλὰ τί
[347]	τοῖς λόγοις οἱ μὲν ταῦτά	φασιν	τὸν ποιητὴν νοεῖν, οἱ δ´
[333]	τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί γέ	φασιν	τῶν ἀνθρώπων. Πότερον οὖν πρὸς
[353]	αὐτοῖς τοῦτο τὸ πάθος, ~ὅ	φασιν	ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ
[310]	ὄρθρου, Ἱπποκράτης, ὁ Ἀπολλοδώρου ὑὸς	Φάσωνος	δὲ ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ
[339]	σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν	φάτ´	ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι ὁ
[357]	ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς αὐτό	φατε	εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ μὲν
[353]	ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς αὐτό	φατε	εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί δέ,
[353]	πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ	φατε	εἶναι; (πότερον ὅτι τὴν ἡδονὴν
[330]	ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά	φατε	εἶναι; φαῖμεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.
[330]	Ναί, ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν	φατε	καὶ τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι;
[330]	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά	φατε	τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον εἶναι
[353]	εἰ ἔροιντο ἡμᾶς· Τί οὖν	φατε	τοῦτο εἶναι, ὃ ἡμεῖς ἥττω
[353]	ἄλλο τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι,	φατὲ	ὑμῖν τοῦτο γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε,
[326]	τῶν ἀγαθῶν πατέρων πολλοὶ ὑεῖς	φαῦλοι	γίγνονται; τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν
[340]	εἴη τοῦ ποιητοῦ, εἰ οὕτω	φαῦλόν	τί φησιν εἶναι τὴν ἀρετὴν
[342]	ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν	φαῦλόν	τινα φαινόμενον, ἔπειτα, ὅπου ἂν
[327]	καὶ πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ	φαῦλος	ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν
[337]	ἄξιον ἀποφήνασθαι, ἀλλ´ ὥσπερ τοὺς	φαυλοτάτους	τῶν ἀνθρώπων διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ
[342]	γὰρ ἐθέλει τις Λακεδαιμονίων τῷ	φαυλοτάτῳ	συγγενέσθαι, τὰ μὲν πολλὰ ἐν
[336]	μὲν οὖν καὶ Πρωταγόρας ὁμολογεῖ	φαυλότερος	εἶναι Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει·
[327]	ἂν ἀπέβη, πολλάκις δ´ ἂν	φαύλου	ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´
[328]	οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν πατέρων	φαύλους	ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν φαύλων
[338]	καὶ τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ	φαύλῳ	ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ τό
[328]	φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν	φαύλων	ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ οἱ Πολυκλείτου
[347]	εἶναι τοῖς συμποσίοις τοῖς τῶν	φαύλων	καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ
[327]	τοὺς ὑεῖς γίγνεσθαι ἢ τῶν	φαύλων;	οἶμαι μὲν οὔ, ἀλλὰ ὅτου
[311]	νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ τε καὶ	Φειδίᾳ;	τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον ἂν
[311]	παρὰ Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ	Φειδίαν	τὸν Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν
[311]	περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ	Φειδίου	ἀγαλματοποιὸν καὶ περὶ Ὁμήρου ποιητήν,
[330]	οὐδ´ οἷον ὁσιότης. Οὐκ ἔφη.	Φέρε	δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα
[332]	ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ ἐναντίου; Συνέφη.	Φέρε	δή, ἦν δ´ ἐγώ, ἔστιν
[349]	ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἰέναι.	Φέρε	δή, τὴν ἀρετὴν καλόν τι
[327]	ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν	Φερεκράτης	ὁ ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ.
[338]	πάντα κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα,	φεύγειν	εἰς τὸ πέλαγος τῶν λόγων
[356]	λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ καὶ	φεύγειν	καὶ μὴ πράττειν, τίς ἂν
[354]	ἀγαθὸν ὄν, τὴν δὲ λύπην	φεύγετε	ὡς κακόν; Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα
[323]	ὥσπερ σὺ λέγεις, ἐάν τις	φῇ	ἀγαθὸς αὐλητὴς εἶναι, ἢ ἄλλην
[328]	εἰς ἱερόν, ὀμόσας ὅσου ἂν	φῇ	ἄξια εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον
[355]	τελευτᾷ, τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε.	φημὶ	γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως ἔχοντος
[316]	ἐγὼ δὲ τὴν σοφιστικὴν τέχνην	φημὶ	μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ
[322]	σὺ φῄς— εἰκότως, ὡς ἐγώ	φημι—	~ὅταν δὲ εἰς συμβουλὴν πολιτικῆς
[333]	δὲ ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι;	Φημί.	Πότερον οὖν, ὦ Πρωταγόρα, λύσωμεν
[319]	ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες,	φημὶ	σοφοὺς εἶναι. ὁρῶ οὖν, ὅταν
[338]	πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ	φημι	χρῆναι τὸν ἀποκρινόμενον ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὰν
[360]	δή, ὦ Πρωταγόρα, οὔτε σὺ	φῂς	ἃ ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός,
[309]	Καὶ πολύ γε. (ΕΤ. Τί	φῄς;	ἀστῷ ἢ ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ.
[318]	εἰ αὐτὸν ἐπανέροιτο· Τί δὴ	φῂς	βελτίω ἔσεσθαι καὶ εἰς τί
[335]	γάρ, ὡς λέγεται περὶ σοῦ,	φῂς	δὲ καὶ αὐτός, καὶ ἐν
[352]	ἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ ὡς	φῄς,	δέομαι τοιοῦτόν τι εἰπεῖν· Ἴθι
[329]	μοι ἀποκρίναιο τόδε. τὴν ἀρετὴν	φῂς	διδακτὸν εἶναι, καὶ ἐγὼ εἴπερ
[322]	συμβουλεύῃ, οὐκ ἀνέχονται, ὡς σὺ	φῄς—	εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι— ~ὅταν
[349]	δή, τὴν ἀρετὴν καλόν τι	φῂς	εἶναι, καὶ ὡς καλοῦ ὄντος
[360]	γε, ἔφην ἐγώ. ~(ἀλλὰ ποτέρους	φῂς	εἰς τὸν πόλεμον οὐκ ἐθέλειν
[359]	(ἐρωτῶ, ἀλλὰ σὺ ἐπὶ τί	φῂς	ἴτας εἶναι τοὺς ἀνδρείους; ἆρ´
[313]	ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς	φῄς,	ὄρθριος ἥκων περὶ μὲν τούτου
[331]	ὅδε λέγει, ὦ Πρωταγόρα; σὺ	φῂς	οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον μόριον
[313]	Πρωταγόρᾳ, ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς	φῄς,	οὔτε (διείλεξαι οὐδεπώποτε, σοφιστὴν δ´
[312]	σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς	φῄς,	σοφιστῇ· ὅτι δέ ποτε ὁ
[361]	τῇ διανομῇ ἠμέλησεν ἡμῶν, ὡς	φῂς	σύ. ἤρεσεν οὖν μοι καὶ
[316]	Ἀλκιβιάδης τε ὁ καλός, ὡς	φῂς	σὺ καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ
[344]	οὐ κακὸν ἔμμεναι· σὺ δὲ	φῄς,	ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι·
[355]	τῶν ἡδονῶν. Κατὰ τί δέ,	φήσει	ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ τῶν
[355]	ἄλλο ἢ τοῦτο. Δῆλον ἄρα,	φήσει,	ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε,
[355]	ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν. ἆρα,	φήσει,	οὐκ ἀξίων ὄντων νικᾶν ἐν
[355]	λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος;	φήσει.	Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν νὴ Δία.
[338]	δὲ αἱρήσεσθε μὲν μηδὲν βελτίω,	φήσετε	δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε
[349]	τίθεμαι, ἐάν πῃ ἄλλῃ νῦν	φήσῃς·	οὐ γὰρ ἂν θαυμάζοιμι εἰ
[345]	τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον δηλοῖ.	φησὶ	γάρ— τοὔνεκεν οὔ ποτ´ ἐγὼ
[318]	ἐάν σοι συνῇ, ἡδέως ἄν	φησι	πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ γε ἡμέτερος
[339]	τοῦτον μέμφεταί τε καὶ οὔ	φησιν	ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ
[340]	ποιητοῦ, εἰ οὕτω φαῦλόν τί	φησιν	εἶναι τὴν ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ὅ
[345]	μὴ κακὰ ποιῇ ἑκών, τούτων	φησὶν	ἐπαινέτης εἶναι, ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ
[336]	ἐπιλήσεσθαι, οὐχ ὅτι παίζει καί	φησιν	ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ μὲν οὖν
[357]	ἡ μεγίστη, ἧς Πρωταγόρας ὅδε	φησὶν	ἰατρὸς εἶναι καὶ Πρόδικος καὶ
[341]	δεινὰ καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν,	φησίν,	κακόν ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν λέγει
[341]	ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν θεόν	φησιν	μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν καὶ
[345]	ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω,	(φησίν—	οὕτω σφόδρα καὶ δι´ ὅλου
[340]	οὐ ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς	φησιν	Πρόδικος ὅδε, τὸ εἶναι καὶ
[355]	ἀγαθῶν τὰ κακά, ἢ ἀξίων;	φήσομεν	δῆλον ὅτι ἀποκρινόμενοι, ὅτι Οὐκ
[355]	Ὑπὸ τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ,	φήσομεν	νὴ Δία. ἂν οὖν τύχῃ
[355]	ἡμᾶς ἔρηται, Διὰ τί; Ἡττώμενος,	φήσομεν·	Ὑπὸ τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς·
[356]	πόρρωθεν δὲ ἐλάττω· ἢ οὔ;	Φήσουσιν.	Καὶ τὰ παχέα καὶ τὰ
[356]	οὕτως ἔχει, τόδε μοι ἀποκρίνασθε,	φήσω.	φαίνεται ὑμῖν τῇ ὄψει τὰ
[334]	εἴπερ ἔμελλές μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον	φθέγγεσθαι	ἢ πρὸς τοὺς ἄλλους, οὕτω
[342]	τοιαῦτα οἷόν τ´ εἶναι ῥήματα	φθέγγεσθαι	~(τελέως πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων
[327]	δικαίων καὶ τῶν νομίμων οὐδεὶς	φθονεῖ	οὐδ´ (ἀποκρύπτεται ὥσπερ τῶν ἄλλων
[361]	(τἆλλα οἶμαι κακὸς εἶναι ἄνθρωπος,	φθονερός	τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ
[320]	(διδακτόν ἐστιν ἡ ἀρετή, μὴ	φθονήσῃς	ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες,
[320]	Ἀλλ´, ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ	φθονήσω·	ἀλλὰ πότερον ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος
[316]	οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ αὐτὰ	φθόνοι	τε γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί
[316]	πάντες, ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες τὸν	φθόνον	ταῖς τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν ἐχρήσαντο.
[340]	Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα—	φίλε	κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν,
[346]	φίλον τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην	{φιλεῖν	καὶ ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις
[346]	παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς	φιλεῖν	τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις
[346]	τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι καὶ	φιλέω	ἑκών— ἐνταῦθα δεῖ ἐν τῷ
[345]	ῥήματι— πάντας δ´ ἐπαίνημι καὶ	φιλέω	ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν αἰσχρόν·
[346]	κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας	φιλέω	καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ
[322]	πόλεων κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ	φιλίας	συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς Δία
[315]	ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ	Φιλιππίδης	ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος ὁ
[342]	πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν ἢ	φιλογυμναστεῖν,	εἰδότες ὅτι τοιαῦτα οἷόν τ´
[342]	(αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ	φιλογυμναστοῦσιν	καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς
[328]	πατὴρ καὶ οἱ τοῦ πατρὸς	φίλοι	ὄντες ὁμότεχνοι, τούτους ἔτι τίς
[337]	γὰρ καὶ δι´ εὔνοιαν οἱ	φίλοι	τοῖς φίλοις, ἐρίζουσιν δὲ οἱ
[337]	δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς	φίλοις,	ἐρίζουσιν δὲ οἱ διάφοροί τε
[315]	Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης ὁ	Φιλομήλου	καὶ Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος, ὅσπερ
[346]	ἐγὼ μωμήσομαι— οὐ γάρ εἰμι	φιλόμωμος—	τῶν γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων γενέθλα,
[353]	δὲ μὴ βούλει, εἴ σοι	φίλον,	ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς
[345]	καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν	φίλον	τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν
[360]	ἄνθρωποι ἀμαθέστατοι μέν, ἀνδρειότατοι δέ.	Φιλονικεῖν	μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ Σώκρατες,
[336]	(Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ	φιλόνικός	ἐστι πρὸς ὃ ἂν ὁρμήσῃ·
[342]	τὸ λακωνίζειν πολὺ μᾶλλόν ἐστιν	φιλοσοφεῖν	ἢ φιλογυμναστεῖν, εἰδότες ὅτι τοιαῦτα
[342]	ᾄσματος τούτου, πειράσομαι ὑμῖν διεξελθεῖν.	φιλοσοφία	γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ
[335]	ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου τὴν	φιλοσοφίαν	ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ
[342]	ἀληθῆ λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς	φιλοσοφίαν	καὶ λόγους ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε·
[343]	τρόπος ἦν τῶν παλαιῶν τῆς	φιλοσοφίας,	βραχυλογία τις Λακωνική· καὶ δὴ
[343]	ἔμμεναι. ὁ οὖν Σιμωνίδης, (ἅτε	φιλότιμος	ὢν ἐπὶ σοφίᾳ, ἔγνω ὅτι
[313]	καὶ εἰς συμβουλὴν τούς τε	φίλους	ἂν παρεκάλεις καὶ τοὺς οἰκείους
[346]	ταῦτά σε ψέγω, ὅτι εἰμὶ	φιλόψογος,	ἐπεὶ— ἔμοιγ´ ἐξαρκεῖ ὃς ἂν
[314]	ὦ μακάριε, (μὴ περὶ τοῖς	φιλτάτοις	κυβεύῃς τε καὶ κινδυνεύῃς. καὶ
[346]	ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ καὶ	φιλῶ.	σὲ οὖν, καὶ εἰ μέσως
[335]	ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ καὶ	φιλῶ,	ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί σοι,
[310]	ἐμῶν ἐπιλίποιμι οὐδὲν οὔτε τῶν	φίλων·	ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν
[311]	δὲ μή, καὶ τὰ τῶν	φίλων	προσαναλίσκοντες. εἰ οὖν τις ἡμᾶς
[313]	τε σαυτοῦ καὶ τὰ τῶν	φίλων	χρήματα, ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι
[345]	εἰσιν οὓς ἂν οἱ θεοὶ	φιλῶσιν.	Ταῦτά τε οὖν πάντα πρὸς
[321]	δὲ καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ	φοβεραὶ	ἦσαν— εἰς δὲ τὸ τῆς
[316]	πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ λέγω,	φοβηθέντες	τὸν φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις
[352]	ἐνίοτε δὲ ἔρωτα, πολλάκις δὲ	φόβον,	ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ τῆς ἐπιστήμης
[358]	τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο, εἴτε	φόβον	εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ
[358]	ἐγώ, καλεῖτέ τι δέος καὶ	φόβον;	καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς
[358]	εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος,	φόβος	δ´ οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην
[358]	καὶ Ἱππίᾳ δέος τε καὶ	φόβος	εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ δέος,
[316]	μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν,	φοβουμένους	τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι
[349]	ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ πολλοὶ	φοβοῦνται	ἰέναι. Φέρε δή, τὴν ἀρετὴν
[360]	μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους	φοβοῦνται	καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει.
[360]	οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ αἰσχροὺς φόβους	φοβοῦνται,	ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη
[360]	οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε	φόβους	φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν;
[360]	ὅλως οἱ (ἀνδρεῖοι οὐκ αἰσχροὺς	φόβους	φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ
[360]	οὐκ αἰσχροὺς φόβους φοβοῦνται, ὅταν	φοβῶνται,	οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ,
[326]	εἰς διδασκάλων τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι	φοιτᾶν,	ὀψιαίτατα ἀπαλλάττονται. ἐπειδὰν δὲ ἐκ
[314]	πλῆθος τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι τοῖς	φοιτῶσιν	εἰς τὴν οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν
[342]	καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς	φοροῦσιν,	ὡς δὴ τούτοις κρατοῦντας τῶν
[310]	ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων σοι	φράζειν	ὅτι διωξοίμην αὐτόν, ὑπό τινος
[353]	ὑμῖν ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας	φράσαι.	ἄλλο τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι,
[350]	~Οἶσθα οὖν τίνες εἰς τὰ	(φρέατα	κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ
[333]	φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ δ´ εὖ	φρονεῖν	εὖ βουλεύεσθαι, ὅτι ἀδικοῦσιν; Ἔστω,
[333]	Τὸ δὲ σωφρονεῖν λέγεις εὖ	φρονεῖν;	Ἔφη. Τὸ δ´ εὖ φρονεῖν
[337]	γὰρ ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ	φρονήσεως	μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ, ἥδεσθαι
[352]	κελεύῃ, ἀλλ´ ἱκανὴν εἶναι τὴν	φρόνησιν	βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ; Καὶ δοκεῖ,
[342]	μόνον ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει μέγα	φρονοῦντες,	ἀλλὰ καὶ γυναῖκες. γνοῖτε δ´
[327]	ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ	Φρυνώνδᾳ,	καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν
[325]	θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ	φυγαὶ	μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς
[320]	γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν	φυγὴν	ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ
[321]	πρὸς δὲ καὶ αἱ Διὸς	φυλακαὶ	φοβεραὶ ἦσαν— εἰς δὲ τὸ
[338]	καὶ πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν	(φυλάξει	τὸ μέτριον μῆκος τῶν λόγων
[358]	τοῦτο, ὡς ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου	φύσει,	ἐπὶ ἃ οἴεται κακὰ εἶναι
[323]	ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι	(φύσει	ἢ τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ
[323]	λέγω· ὅτι δὲ αὐτὴν οὐ	φύσει	ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´ ἀπὸ τοῦ
[337]	οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας εἶναι—	(φύσει,	οὐ νόμῳ· τὸ γὰρ ὅμοιον
[337]	τὸ γὰρ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φύσει	συγγενές ἐστιν, ὁ δὲ νόμος,
[323]	μὲν γὰρ οἶμαι ἴσασιν ὅτι	φύσει	τε καὶ τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις
[351]	καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ	φύσεως	καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω
[351]	ἡ δύναμις, ἀνδρεία δὲ ἀπὸ	φύσεως	καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται.
[315]	ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ	φύσεώς	τε καὶ τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ
[320]	ὥπλιζε, τοῖς δ´ ἄοπλον διδοὺς	φύσιν	ἄλλην τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν
[337]	τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ παρὰ τὴν	φύσιν	βιάζεται— ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν
[316]	καὶ εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν	φύσιν	δοκεῖ ἐνάμιλλος εἶναι τοῖς ἡλικιώταις.
[315]	ἐγᾦμαι καλόν τε (κἀγαθὸν τὴν	φύσιν,	τὴν δ´ οὖν ἰδέαν πάνυ
[337]	ἡμᾶς οὖν αἰσχρὸν τὴν μὲν	φύσιν	τῶν πραγμάτων εἰδέναι, σοφωτάτους δὲ
[334]	καὶ τὸ ἔλαιον τοῖς μὲν	φυτοῖς	ἅπασίν ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς
[334]	καὶ ἡ κόπρος πάντων (τῶν	φυτῶν	ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθὸν παραβαλλομένη,
[356]	τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ	φωναὶ	αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους,
[341]	ἅτε Λέσβιος ὢν καὶ ἐν	φωνῇ	βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις δή, ἔφην
[346]	φιλέω καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ	φωνῇ	ἐνταῦθα κέχρηται τῇ (τῶν Μυτιληναίων,
[332]	δέ; ἔστιν τι ὀξὺ ἐν	φωνῇ;	Ἔφη. Τούτῳ μὴ ἔστιν τι
[310]	εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος, καὶ τῇ	φωνῇ	μέγα λέγων, Ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[315]	δι´ ὧν διεξέρχεται, κηλῶν τῇ	φωνῇ	ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ δὲ κατὰ
[310]	ἢ καθεύδεις; Καὶ ἐγὼ τὴν	φωνὴν	γνοὺς αὐτοῦ, Ἱπποκράτης, ἔφην, οὗτος·
[315]	(Ὀρφεύς, οἱ δὲ κατὰ τὴν	φωνὴν	ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν δέ τινες
[322]	ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα	φωνὴν	καὶ ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ
[361]	τε καὶ καταγελᾶν, καὶ εἰ	φωνὴν	λάβοι, εἰπεῖν ἂν ὅτι Ἄτοποί
[325]	τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν	φωνήν,	παρατιθέασιν αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων
[347]	(τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ μισθούμενοι ἀλλοτρίαν	φωνὴν	τὴν τῶν αὐλῶν, καὶ διὰ
[341]	Πρόδικον— δίκαιον γὰρ τὴν Σιμωνίδου	φωνὴν	τοῦτον ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν, ὦ
[347]	αὐλῶν, καὶ διὰ τῆς ἐκείνων	φωνῆς	ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου δὲ καλοὶ
[316]	ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα τῆς	φωνῆς	βόμβος τις ἐν τῷ οἰκήματι
[347]	πότῳ μηδὲ διὰ τῆς ἑαυτῶν	φωνῆς	καὶ τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν
[347]	παιδιῶν τούτων διὰ τῆς αὑτῶν	φωνῆς,	λέγοντάς τε καὶ ἀκούοντας ἐν
[347]	φασιν εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας	φωνῆς	οὐδὲ ποιητῶν, οὓς οὔτε ἀνερέσθαι
[321]	ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς	φῶς.	ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς
[311]	περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν	φῶς	γένηται· εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ
[320]	ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ πρὸς	φῶς	ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ
[339]	Πιττάκειον νέμεται, καίτοι σοφοῦ παρὰ	φωτὸς	εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι.

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 3/05/2006