Pages
[313]	ἐν ᾧ πάντ´ ἐστὶν τὰ	σὰ	ἢ εὖ ἢ κακῶς πράττειν,
[310]	γάρ τοι παῖς με ὁ	Σάτυρος	ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων σοι
[313]	συμβουλὴν ποιῇ, εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν	σαυτὸν	αὐτῷ εἴτε μή, ἕτοιμος δ´
[313]	ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις	σαυτὸν	ἐπιτρέπειν; Καὶ ὃς ἀκούσας, Ἔοικεν,
[343]	ἃ δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι	σαυτόν	καὶ Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ
[349]	καλοῦ ὄντος αὐτοῦ σὺ διδάσκαλον	σαυτὸν	παρέχεις; Κάλλιστον μὲν οὖν, ἔφη,
[312]	ἂν αἰσχύνοιο εἰς τοὺς Ἕλληνας	σαυτὸν	σοφιστὴν παρέχων; Νὴ τὸν Δία,
[313]	δ´ εἶ ἀναλίσκειν τά τε	σαυτοῦ	καὶ τὰ τῶν φίλων χρήματα,
[341]	εἰ οἷός τ´ ἔσῃ τῷ	σαυτοῦ	λόγῳ βοηθεῖν. ἐπεὶ ὅτι γε
[311]	τῶν Ἀσκληπιαδῶν, ἀργύριον τελεῖν ὑπὲρ	σαυτοῦ	μισθὸν ἐκείνῳ, εἴ τίς σε
[311]	ἂν εἰ ἐπενόεις παρὰ τὸν	σαυτοῦ	ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη τὸν Κῷον,
[312]	Ὅτι μέλλεις τὴν ψυχὴν τὴν	σαυτοῦ	παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς φῄς,
[311]	Ἀθηναῖον ἐπενόεις ἀφικόμενος μισθὸν ὑπὲρ	σαυτοῦ	τελεῖν ἐκείνοις, εἴ τίς σε
[348]	ποιεῖν ἀγαθούς, καὶ οὕτω πεπίστευκας	σαυτῷ,	ὥστε καὶ ἄλλων ταύτην τὴν
[352]	τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι	σαφέστερον,	καὶ ἐγὼ τοιοῦτόν τι ποθῶ
[361]	ἀρετή, ὥσπερ Πρωταγόρας ἐπεχείρει λέγειν,	σαφῶς	οὐκ ἂν ἦν διδακτόν· νῦν
[310]	δ´ ἐγώ, τοῦτο; μῶν τί	σε	ἀδικεῖ Πρωταγόρας; Καὶ ὃς γελάσας,
[348]	μᾶλλον ἢ ἄλλῳ τινί, ἡγούμενός	σε	βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι καὶ περὶ
[324]	ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται, αὐτό	σε	διδάξει ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι
[318]	καὶ οὕτως σοφός, εἴ τίς	σε	διδάξειεν ὃ μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος,
[347]	δοκεῖς ἀληθῆ λέγειν, διὰ ταῦτά	σε	ἐγὼ ψέγω. ταῦτά μοι δοκεῖ,
[313]	εἰ μὲν τὸ σῶμα ἐπιτρέπειν	σε	ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν
[333]	λόγον ποιήσομαι, ἔφην, ἢ πρὸς	σέ;	Εἰ βούλει, ἔφη, πρὸς τοῦτον
[360]	ἔφην ἐγώ, μόνον (ἐρόμενος ἔτι	σέ,	εἴ σοι ὥσπερ τὸ πρῶτον
[319]	γάρ τι ἄλλο πρός γε	σὲ	εἰρήσεται ἢ ἅπερ νοῶ. ἐγὼ
[339]	ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς γε πρὸς	σὲ	εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα μοι χρόνος
[335]	ἂν οἷός τ´ εἶναι. ἀλλὰ	σὲ	ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν τὸν ἀμφότερα
[341]	ἑκάστοτε, ὅταν ἐπαινῶν ἐγὼ ἢ	σὲ	ἢ ἄλλον τινὰ λέγω ὅτι
[311]	σαυτοῦ μισθὸν ἐκείνῳ, εἴ τίς	σε	ἤρετο· Εἰπέ μοι, μέλλεις τελεῖν,
[311]	σαυτοῦ τελεῖν ἐκείνοις, εἴ τίς	σε	ἤρετο· Τελεῖν τοῦτο τὸ ἀργύριον
[347]	δὲ ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ	σε	ἠρώτησα, ὦ Πρωταγόρα, ἡδέως ἂν
[310]	ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ	σὲ	ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν πόρρω
[310]	ταῦτα καὶ νῦν ἥκω παρὰ	σέ,	ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ.
[309]	τί ἂν γεγονὸς εἴη περὶ	σὲ	κἀκεῖνον τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ γὰρ
[348]	μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ	σέ,	καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς δι´
[312]	ὃ μέλλεις νῦν πράττειν, ἤ	σε	λανθάνει; ἦν δ´ ἐγώ. Τοῦ
[320]	λέγοντος, κάμπτομαι καὶ οἶμαί τί	σε	λέγειν διὰ τὸ ἡγεῖσθαί σε
[358]	καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς	σὲ	λέγω, ὦ Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ
[318]	ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ παρὰ	σὲ	(νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα
[309]	ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς πρός	σε	ὁ νεανίας διάκειται; (ΣΩ. Εὖ,
[348]	ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον ἢ	σέ;	ὅς γε οὐ μόνον αὐτὸς
[346]	οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ καὶ φιλῶ.	σὲ	οὖν, καὶ εἰ μέσως ~(ἔλεγες
[340]	ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ ἐγὼ	σὲ	παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας
[320]	σε λέγειν διὰ τὸ ἡγεῖσθαί	σε	πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ
[311]	Εἰ οὖν καὶ τοῦτό τίς	σε	προσέροιτο· ~(Αὐτὸς δὲ δὴ ὡς
[310]	καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ	σὲ	σοφόν. Εἰ γάρ, ἦ δ´
[310]	ἡμῖν τὴν συνουσίαν, εἰ μή	σέ	τι κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας
[338]	~(εἰς τὸ μέσον, καὶ μήτε	σὲ	τὸ ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος τῶν
[331]	ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε καὶ	σέ·	τὸ δ´ ἐμέ τε καὶ
[316]	ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, πρὸς	σέ	τοι ἤλθομεν ἐγώ τε καὶ
[331]	τὸ δ´ ἐμέ τε καὶ	σέ"	τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω τὸν
[361]	ὧν ἐντυγχάνω πολὺ μάλιστα ἄγαμαι	σέ,	τῶν μὲν τηλικούτων καὶ πάνυ·
[349]	ἀξιώσας ἄρνυσθαι. πῶς οὖν οὐ	σὲ	χρῆν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων
[346]	(ὦ Πιττακέ, οὐ διὰ ταῦτά	σε	ψέγω, ὅτι εἰμὶ φιλόψογος, ἐπεὶ—
[330]	τις ἔροιτο ἐμέ τε καὶ	σέ·	Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[335]	τουτουΐ, καὶ εἶπεν· Οὐκ ἀφήσομέν	σε,	ὦ Σώκρατες· ἐὰν γὰρ σὺ
[340]	δοκῶ οὖν μοι ἐγὼ παρακαλεῖν	σέ·	ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος τὸν Σκάμανδρον
[349]	πάντας τοὺς Ἕλληνας, σοφιστὴν ἐπονομάσας	σεαυτόν,	ἀπέφηνας παιδεύσεως καὶ ἀρετῆς διδάσκαλον,
[349]	τέχνην ἀποκρυπτομένων ~(σύ γ´ ἀναφανδὸν	σεαυτὸν	ὑποκηρυξάμενος εἰς πάντας τοὺς Ἕλληνας,
[311]	ἀργύριον τελῶν ἐκείνῳ μισθὸν ὑπὲρ	σεαυτοῦ,	ὡς παρὰ τίνα ἀφιξόμενος καὶ
[361]	ἀρετὴ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, νῦν	σεαυτῷ	τἀναντία (σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς
[316]	οὐδενὸς ἥττων σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ	Σηλυμβριανός,	τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν
[340]	γάρ, ὦ Πρόδικε, προαπόφηναι τὴν	σὴν	γνώμην· ταὐτόν σοι δοκεῖ εἶναι
[313]	τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ ξένῳ τὴν	σὴν	ψυχήν, ἀλλ´ ἑσπέρας ἀκούσας, ὡς
[340]	τὸ ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα τῆς	σῆς	μουσικῆς, ᾗ τό τε βούλεσθαι
[318]	τυγχάνει ἐν ἐπιθυμίᾳ ὢν τῆς	σῆς	συνουσίας· ὅτι οὖν αὐτῷ ἀποβήσεται,
[340]	Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε,	σθένος	ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ
[340]	πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως τὸν	Σιμόεντα	παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος
[341]	οἴει, ἔφη, λέγειν, ὦ Σώκρατες,	Σιμωνίδην	ἄλλο ἢ τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν
[343]	αὐτὸν λέγοντα τὸν Πιττακὸν καὶ	Σιμωνίδην	ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ ἄνθρωποι, χαλεπὸν
[340]	μὴ ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας τὸν	Σιμωνίδην	ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ οὖν καὶ
[341]	ἔφην, ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο λέγειν	Σιμωνίδην,	καὶ Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι,
[343]	ῥῆμα ὥσπερ ἐρίζοντα λέγειν τὸν	Σιμωνίδην·	λέγοντος τοῦ Πιττακοῦ ὅτι χαλεπὸν
[341]	ἀκόλαστον γὰρ ἄν τινα λέγοι	Σιμωνίδην	ὁ Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον.
[316]	Ὅμηρόν τε καὶ Ἡσίοδον καὶ	Σιμωνίδην,	τοὺς δὲ αὖ τελετάς τε
[340]	χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ	Σιμωνίδης,	ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν δὲ
[343]	Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν	Σιμωνίδης,	(ἅτε φιλότιμος ὢν ἐπὶ σοφίᾳ,
[340]	γενέσθαι, οὐκ ἐναντία λέγει ὁ	Σιμωνίδης	αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως ἂν
[347]	καὶ Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ,	Σιμωνίδης	διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο τὸ ᾆσμα.
[341]	ἀλλ´ ἅ μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι	Σιμωνίδης	ἐν τούτῳ τῷ ᾄσματι, ἐθέλω
[341]	αὖ οἱ Κεῖοι καὶ ὁ	Σιμωνίδης	ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ ἄλλο
[346]	ἐπαινεῖν. πολλάκις δὲ οἶμαι καὶ	Σιμωνίδης	ἡγήσατο καὶ αὐτὸς ἢ τύραννον
[341]	ἔλεγεν, ὦ Πρόδικε, τὸ (χαλεπὸν"	Σιμωνίδης;	Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´ ἄρα
[341]	λόγῳ βοηθεῖν. ἐπεὶ ὅτι γε	Σιμωνίδης	οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν (κακόν,
[345]	ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ ὁ	Σιμωνίδης	οὐχ ὃς ἂν μὴ κακὰ
[339]	Πρόδικε, ἔφην ἐγώ, σὸς μέντοι	Σιμωνίδης	πολίτης· ~(δίκαιος εἶ βοηθεῖν τῷ
[339]	μόνον διοίσει. λέγει γάρ που	Σιμωνίδης	πρὸς Σκόπαν τὸν Κρέοντος ὑὸν
[340]	φαίνεται ἐναντία λέγειν αὐτὸς αὑτῷ	Σιμωνίδης.	σὺ γάρ, ὦ Πρόδικε, προαπόφηναι
[340]	μὲν τοῖς πρώτοις αὐτὸς ὁ	Σιμωνίδης	τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο, ὅτι
[341]	ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι καὶ	Σιμωνίδης	τὸ χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ ἡμεῖς
[341]	χαλεπὸν" τοῦτο ἴσως οὐχ οὕτως	Σιμωνίδης	ὑπελάμβανεν ὥσπερ σὺ ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´
[345]	οὐ γὰρ οὕτως ἀπαίδευτος ἦν	Σιμωνίδης,	ὥστε τούτους φάναι ἐπαινεῖν, ὃς
[343]	γε φανείη ἂν καὶ οὐ	Σιμωνίδου	ἀλλ´ ὑπερβατὸν δεῖ θεῖναι ἐν
[341]	τις εἶναι πάλαι, ἤτοι ἀπὸ	Σιμωνίδου	ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα.
[340]	οὖν καὶ δεῖται τὸ ὑπὲρ	Σιμωνίδου	ἐπανόρθωμα τῆς σῆς μουσικῆς, ᾗ
[341]	οὖν Πρόδικον— δίκαιον γὰρ τὴν	Σιμωνίδου	φωνὴν τοῦτον ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν,
[334]	ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ	σιτία	καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ
[314]	ἢ ἐν τῇ τῶν σιτίων.	σιτία	μὲν γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον
[334]	τῶν ῥινῶν γιγνομένην ἐν τοῖς	σιτίοις	τε καὶ ὄψοις. Εἰπόντος οὖν
[314]	ὠνῇ ἢ ἐν τῇ τῶν	σιτίων.	σιτία μὲν γὰρ καὶ ποτὰ
[353]	ἐν τοῖσδε, οἷον πολλάκις ὑπὸ	σίτων	καὶ ποτῶν καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι
[340]	σέ· ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος τὸν	Σκάμανδρον	πολιορκούμενον ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως τὸν
[322]	τὴν πολιτικὴν τέχνην, ὥστε πάλιν	σκεδαννύμενοι	διεφθείροντο. (Ζεὺς οὖν δείσας περὶ
[351]	πρὸς λόγον δοκῇ εἶναι τὸ	σκέμμα	καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ
[316]	δὲ οὗ ἕνεκα ἤλθομεν, αὐτὸς	σκέψαι.	Τί οὖν δή ἐστιν, ἔφη,
[325]	τοὺς ὑεῖς, τοῦτο δὲ μή,	σκέψαι	ὡς θαυμασίως γίγνονται οἱ ἀγαθοί.
[360]	ἕνεκα ἐρωτῶ πάντα ταῦτα ἢ	σκέψασθαι	βουλόμενος πῶς ποτ´ ἔχει τὰ
[361]	Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος καὶ ἐν τῇ	σκέψει	(σφήλῃ ἐξαπατήσας, ὥσπερ καὶ ἐν
[339]	ἵνα μοι χρόνος ἐγγένηται τῇ	σκέψει	τί λέγοι ὁ ποιητής— τρέπομαι
[351]	ἐγώ, σὺ βούλει ἡγεμονεύειν τῆς	σκέψεως,	ἢ ἐγὼ ἡγῶμαι; Δίκαιος, ἔφη,
[352]	τοιοῦτόν τι ποθῶ πρὸς τὴν	σκέψιν·	θεασάμενος ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς
[349]	χρῆν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων	σκέψιν	καὶ ἐρωτᾶν καὶ ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ
[357]	οὖσα καὶ ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας	σκέψις;	Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ δὲ μετρητική,
[357]	ἐπιστήμη ἐστὶν αὕτη, εἰς αὖθις	σκεψόμεθα·	ὅτι δὲ ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον
[330]	Φέρε δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ	σκεψώμεθα	ποῖόν τι αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον.
[310]	γε. (Καὶ ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ	σκίμποδος	ἐκαθέζετο παρὰ τοὺς πόδας μου,
[331]	ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν, καὶ τὸ	σκληρὸν	τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα ἃ
[339]	λέγει γάρ που Σιμωνίδης πρὸς	Σκόπαν	τὸν Κρέοντος ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ
[340]	τε καὶ καλά. καὶ νῦν	σκόπει	εἴ σοι συνδοκεῖ ὅπερ ἐμοί.
[316]	συγγένοιτο· ταῦτ´ οὖν ἤδη σὺ	σκόπει,	πότερον περὶ αὐτῶν μόνος οἴει
[353]	δέ, ὦ Σώκρατες, δεῖ ἡμᾶς	σκοπεῖσθαι	τὴν τῶν πολλῶν δόξαν ἀνθρώπων,
[348]	τῶν ἄλλων (περὶ ὧν εἰκὸς	σκοπεῖσθαι	τὸν ἐπιεικῆ, καὶ δὴ καὶ
[313]	ἂν παρεκάλεις καὶ τοὺς οἰκείους	σκοπούμενος	ἡμέρας συχνάς· ὃ δὲ περὶ
[347]	ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι μετὰ σοῦ	σκοπούμενος.	καὶ γὰρ δοκεῖ μοι τὸ
[351]	λέγεις, ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες,	σκοπώμεθα	αὐτό, καὶ ἐὰν μὲν πρὸς
[314]	βεβλαμμένον ἢ ὠφελημένον. ταῦτα οὖν	σκοπώμεθα	καὶ μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν·
[352]	γένοιτο; ὥσπερ εἴ τις ἄνθρωπον	σκοπῶν	ἐκ τοῦ εἴδους ἢ πρὸς
[319]	μὲν τέκτων, ὁμοίως δὲ χαλκεὺς	σκυτοτόμος,	ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης, γενναῖος
[324]	σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως καὶ	σκυτοτόμου	συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι
[316]	Ἡμεῖς οὖν ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι	σμίκρ´	ἄττα διατρίψαντες καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι
[329]	τις, καὶ οἱ ῥήτορες οὕτω,	σμικρὰ	(ἐρωτηθέντες δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου.
[356]	πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ	σμικρὰ	καὶ φεύγειν καὶ μὴ πράττειν,
[316]	τὸν ταῦτα πράττοντα· οὐ γὰρ	σμικροὶ	περὶ αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται
[338]	ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν λόγον κατὰ	σμικρὸν	ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί
[329]	ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις καὶ	σμικρὸν	ἐπερωτήσῃ τι τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ
[331]	ἄλληλα ἔχει, ὥστε ὅμοιόν τι	σμικρὸν	ἔχειν ἀλλήλοις; ~Οὐ πάνυ, (ἔφη,
[331]	τι ἔχοντα ἀνόμοια, κἂν πάνυ	σμικρὸν	ἔχῃ τὸ ὅμοιον. Καὶ ἐγὼ
[328]	γίγνονται· νῦν δὲ πέπεισμαι. πλὴν	σμικρόν	τί μοι ἐμποδών, ὃ δῆλον
[334]	χρῆσθαι ἐλαίῳ ἀλλ´ ἢ ὅτι	σμικροτάτῳ	ἐν τούτοις οἷς μέλλει ἔδεσθαι,
[356]	δ´ ἐστὶ μείζω τε καὶ	σμικρότερα	γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ
[356]	πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω καὶ	σμικρότερα·	ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς λυπηρά,
[355]	τὰ μὲν μείζω, τὰ δὲ	(σμικρότερα	ᾖ; ἢ πλείω, τὰ δὲ
[356]	ἐγγύθεν μὲν μείζους, πόρρωθεν δὲ	σμικρότεραι;	Φαῖεν ἄν. Εἰ οὖν (ἐν
[357]	καὶ ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ	σμικροτέρου	καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα
[329]	ὅλου, ἀλλ´ ἢ μεγέθει καὶ	σμικρότητι;	Ἐκείνως μοι φαίνεται, ὦ (Σώκρατες,
[320]	σωτηρίαν. ἃ μὲν γὰρ αὐτῶν	σμικρότητι	ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν ἢ κατάγειον
[329]	παρεσκευασμένα. νῦν οὖν, ὦ Πρωταγόρα,	σμικροῦ	τινος ἐνδεής εἰμι πάντ´ ἔχειν,
[323]	ἐλεοῦσιν· οἷον τοὺς αἰσχροὺς ἢ	σμικροὺς	ἢ ἀσθενεῖς τίς οὕτως ἀνόητος
[325]	χρή, ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων	σμικρῶν	ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι,
[356]	αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων τε καὶ	σμικρῶν,	ἡ δὲ μετρητικὴ ἄκυρον μὲν
[327]	οὕτως οἴου καὶ νῦν, ὅστις	σοι	ἀδικώτατος φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν
[334]	τοσαῦτά σοι ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα	σοί;	Ἀκήκοα γοῦν, ἦν δ´ ἐγώ,
[348]	Πρωταγόρα, μὴ οἴου διαλέγεσθαί μέ	σοι	ἄλλο τι βουλόμενον ἢ ἃ
[351]	κακῶς; Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ	σοι	ἄνθρωπος ἂν εὖ ζῆν, εἰ
[334]	ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν ἀποκρίνεσθαι, τοσαῦτά	σοι	ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί; Ἀκήκοα
[319]	Πρωταγόρα, οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι,	σοὶ	δὲ λέγοντι οὐκ ἔχω ὅπως
[335]	ὡς ἐγὼ δύναμαι ἕπεσθαι, τότε	σοι	διαλέξομαι. σὺ μὲν γάρ, ὡς
[339]	ἐπίστασαι τὸ ᾆσμα, ἢ πᾶν	σοι	διεξέλθω; Καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι
[333]	τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά τίς	σοι	δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος σωφρονεῖν, ὅτι
[340]	προαπόφηναι τὴν σὴν γνώμην· ταὐτόν	σοι	δοκεῖ εἶναι τὸ γενέσθαι καὶ
[331]	εἰ βούλει" τοῦτο καὶ εἴ	σοι	δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε
[353]	πῶς ποτ´ ἔχει. εἰ οὖν	σοι	δοκεῖ ἐμμένειν οἷς ἄρτι ἔδοξεν
[349]	δύναμιν ἔχοντα. ταῦτα εἰ μέν	σοι	δοκεῖ ἔτι ὥσπερ τότε, φάθι·
[362]	ἐγώ, οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἴ	σοι	δοκεῖ. καὶ γὰρ ἐμοὶ οἷπερ
[351]	βίον τελευτήσειεν; οὐκ εὖ ἄν	σοι	δοκεῖ οὕτως βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη.
[339]	ἔφη, λέγεις. πότερον οὖν καλῶς	σοι	δοκεῖ πεποιῆσθαι καὶ ὀρθῶς, ἢ
[309]	δήπου τῶν γε νῦν, εἴ	σοι	δοκεῖ σοφώτατος εἶναι Πρωταγόρας. (ΕΤ.
[352]	πρὸς ἐπιστήμην; πότερον καὶ τοῦτό	σοι	δοκεῖ ὥσπερ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις,
[335]	ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω παρὰ τὰ	σοὶ	δοκοῦντα τὴν συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι,
[332]	τε καὶ ὠφελίμως, τότε σωφρονεῖν	σοι	δοκοῦσιν οὕτω πράττοντες, ἢ {εἰ}
[318]	εἶπεν· Ὦ νεανίσκε, ἔσται τοίνυν	σοι,	ἐὰν ἐμοὶ συνῇς, ᾗ ἂν
[310]	(ΕΤ. Καὶ μὴν καὶ ἡμεῖς	σοί,	ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ. Διπλῆ ἂν
[350]	ἃ ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην	σοι.	ἔγωγε ἐρωτηθεὶς ὑπὸ σοῦ εἰ
[309]	ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον μέντοι τί	σοι	ἐθέλω εἰπεῖν· παρόντος γὰρ ἐκείνου,
[335]	φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί	σοι,	εἴ μου δυνατὰ δέοιο· νῦν
[309]	καλός τις ὁ ξένος ἔδοξέν	σοι	εἶναι, ὥστε τοῦ Κλεινίου ὑέος
[341]	ἐν τούτῳ τῷ ᾄσματι, ἐθέλω	σοι	εἰπεῖν, ~(εἰ βούλει λαβεῖν μου
[334]	καὶ βραχυτέρας ποίει, εἰ μέλλω	σοι	ἕπεσθαι. Πῶς οὖν κελεύεις με
[324]	πέρι, ὦ Σώκρατες, οὐκέτι μῦθόν	σοι	ἐρῶ ἀλλὰ λόγον. ὧδε γὰρ
[334]	με βραχέα ἀποκρίνεσθαι; ἢ βραχύτερά	σοι,	ἔφη, ἀποκρίνωμαι ἢ δεῖ; Μηδαμῶς,
[348]	Καλλίαν βλέψας, Ὦ Καλλία, δοκεῖ	σοι,	ἔφη, καὶ νῦν καλῶς Πρωταγόρας
[349]	(μου ταῦτα ἔλεγες. Ἀλλ´ ἐγώ	σοι,	ἔφη, λέγω, ὦ Σώκρατες, ὅτι
[339]	ἦν δ´ ἐγώ. Δοκεῖ οὖν	σοι,	ἔφη, ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται
[328]	τὰ μαθήματα, τοσοῦτον κατέθηκε. Τοιοῦτόν	σοι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ καὶ
[340]	ὁ δὲ Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά	σοι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, μεῖζον ἁμάρτημα
[328]	Ὦ παῖ Ἀπολλοδώρου, ὡς χάριν	σοι	ἔχω ὅτι προύτρεψάς με ὧδε
[348]	ὥσπερ καὶ ἐγὼ ἕνεκα τούτου	σοὶ	ἡδέως διαλέγομαι μᾶλλον ἢ ἄλλῳ
[310]	καὶ τὴν πτοίησιν, Τί οὖν	σοι,	ἦν δ´ ἐγώ, τοῦτο; μῶν
[360]	εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν	σοι,	καὶ λέγω ὅτι ἐκ τῶν
[339]	τε καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ	σοι	καλῶς πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία λέγει
[330]	μὲν γὰρ δοκεῖ· τί δὲ	σοί;	Κἀμοί, ἔφη. Τί οὖν; εἴ
[312]	Μὰ Δί´, ἔφη, οὐκέτι ἔχω	σοι	λέγειν. ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον μετὰ
[323]	παραγίγνεσθαι ᾧ ἂν παραγίγνηται, τοῦτό	σοι	μετὰ τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα
[336]	τε καὶ ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν	σοι	ὅτι πολὺ σοῦ μᾶλλον ἐγὼ
[352]	τῶν ἀνθρώπων ἐμοί τε καὶ	σοὶ	οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς φασι
[339]	τὶ λέγοι) ἀτάρ, ἔφην ἐγώ,	σοὶ	οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ ἂν
[320]	ὅτι χρήσαιτο αὐτῷ. καὶ ἄλλους	σοι	παμπόλλους ἔχω λέγειν, οἳ αὐτοὶ
[335]	οὐκ ἂν οἷός τ´ εἴην	σοι	παραμεῖναι ἀποτείνοντι μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν
[348]	βούλῃ ἔτι ἐρωτᾶν, ἕτοιμός εἰμί	σοι	παρέχειν ἀποκρινόμενος· ἐὰν δὲ βούλῃ,
[329]	τῳ ἀνθρώπων πειθοίμην ἄν, καὶ	σοὶ	πείθομαι· (ὃ δ´ ἐθαύμασά σου
[324]	μὲν οὖν εἰκότως ἀποδέχονται οἱ	σοὶ	πολῖται καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου
[324]	καὶ οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ	σοὶ	πολῖται· ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν
[316]	οἱ μάλιστ´ ἂν γενέσθαι, εἰ	σοὶ	συγγένοιτο· ταῦτ´ οὖν ἤδη σὺ
[340]	καλά. καὶ νῦν σκόπει εἴ	σοι	συνδοκεῖ ὅπερ ἐμοί. οὐ γὰρ
[331]	εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι, ἢ καὶ	σοὶ	συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ πάνυ μοι
[318]	ὅτι οὖν αὐτῷ ἀποβήσεται, ἐάν	σοι	συνῇ, ἡδέως ἄν φησι πυθέσθαι.
[333]	ἀρχῆς μοι ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές	σοι	σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ
[333]	γε ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν δοκεῖ	σοι	ταῦτα εἴτε μή· τὸν γὰρ
[331]	πρὸς αὐτόν· Ἦ γὰρ οὕτω	σοι	τὸ δίκαιον καὶ τὸ ὅσιον
[352]	ἄλλων ἁπάντων. ἆρ´ οὖν καὶ	σοὶ	τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς δοκεῖ,
[349]	τοῦτο διόρισαι, ὡς ἔγωγε οὐδέν	σοι	ὑπόλογον τίθεμαι, ἐάν πῃ ἄλλῃ
[327]	ὅσον δύνανται ἕκαστος, καὶ οὐδείς	σοι	φαίνεται· ~εἶθ´, ὥσπερ ἂν εἰ
[309]	ὥστε τοῦ Κλεινίου ὑέος καλλίων	σοι	φανῆναι; (ΣΩ. Πῶς δ´ οὐ
[353]	εἰ δὲ μὴ βούλει, εἴ	σοι	φίλον, ἐῶ χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη,
[310]	Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων	σοι	φράζειν ὅτι διωξοίμην αὐτόν, ὑπό
[350]	δὲ ἐμοῦ ὁμολογήσαντος ἐξείη ἄν	σοι,	χρωμένῳ τοῖς αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις,
[324]	καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί	σοι,	ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς γέ
[313]	τί χρηστὸν καὶ πονηρόν, ἀσφαλές	σοι	ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ παρὰ Πρωταγόρου
[360]	μόνον (ἐρόμενος ἔτι σέ, εἴ	σοι	ὥσπερ τὸ πρῶτον ἔτι δοκοῦσιν
[343]	καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ	Σόλων	ὁ ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος ὁ
[339]	αὐτόν, Ὦ Πρόδικε, ἔφην ἐγώ,	σὸς	μέντοι Σιμωνίδης πολίτης· ~(δίκαιος εἶ
[331]	τὸ ἕτερον τῶν τῆς ἀρετῆς;	σὸς	οὗτος ὁ λόγος ἐστίν; τί
[342]	περὶ ἐπῶν· ἐὰν δὲ βούλῃ,	σοῦ	ἀκούσομαι. Ὁ μὲν οὖν Πρωταγόρας
[320]	διδακτὸν εἶναι ἀρετήν· ἐπειδὴ δέ	σου	ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι καὶ
[361]	καὶ κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ	σοῦ	ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ
[311]	μισθὸν ἕτοιμοι ἐσόμεθα τελεῖν ὑπὲρ	σοῦ,	ἂν μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα
[331]	τὴν ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ	σοῦ	δέ, εἴ με ἐῴης, ταὐτὰ
[341]	τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν καὶ	σοῦ	δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι εἰ οἷός τ´
[350]	ἀπεκρινόμην σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς ὑπὸ	σοῦ	εἰ οἱ ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν,
[335]	αὖ βραχέα (οὕτως ὥστε μηδένα	σοῦ	ἐν βραχυτέροις εἰπεῖν· εἰ οὖν
[318]	ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ	σοῦ,	ἐπανέροιτο αὐτὸν εἰς ὅτι βελτίων
[329]	ἐν τοῖς λόγοις ἐλέγετο ὑπὸ	σοῦ	ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[335]	ταῦτ´ ἂν ἴσως οὐκ ἀηδῶς	σου	ἤκουον. Καὶ ἅμα ταῦτ´ εἰπὼν
[329]	σοὶ πείθομαι· (ὃ δ´ ἐθαύμασά	σου	λέγοντος, τοῦτό μοι ἐν τῇ
[336]	~(εἴποιμι ἄν σοι ὅτι πολὺ	σοῦ	μᾶλλον ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν
[318]	ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ	σοῦ,	ὅτι ἑκάστης ἡμέρας συνὼν αὐτῷ
[335]	ἔσονται οἱ διάλογοι. δέομαι οὖν	σου	παραμεῖναι ἡμῖν· ὡς ἐγὼ οὐδ´
[361]	ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ περὶ	σοῦ	πρὸς πολλοὺς δὴ εἴρηκα ὅτι
[347]	ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι μετὰ	σοῦ	σκοπούμενος. καὶ γὰρ δοκεῖ μοι
[360]	δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ	σοῦ;	Συνέφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν
[349]	ἀρχῆς τὰ μὲν ἀναμνησθῆναι παρὰ	σοῦ,	τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ,
[335]	ἂν ἑνὸς ἥδιον ἀκούσαιμι ἢ	σοῦ	τε καὶ Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ
[312]	Ἱππόκρατες, μὴ οὐ τοιαύτην ὑπολαμβάνεις	σου	τὴν παρὰ Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι,
[361]	μέν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐπαινῶ	σου	τὴν προθυμίαν καὶ τὴν διέξοδον
[335]	παῖ Ἱππονίκου, ἀεὶ μὲν ἔγωγέ	σου	τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ
[319]	λέγειν. Ἆρα, ἔφην ἐγώ, ἕπομαί	σου	τῷ λόγῳ; δοκεῖς γάρ μοι
[335]	μὲν γάρ, ὡς λέγεται περὶ	σοῦ,	φῂς δὲ καὶ αὐτός, καὶ
[350]	κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ	σοφία	ἂν ἀνδρεία εἴη; Οὐ καλῶς,
[360]	Πάνυ μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ	σοφία	ἄρα τῶν δεινῶν καὶ μὴ
[343]	Σιμωνίδης, (ἅτε φιλότιμος ὢν ἐπὶ	σοφίᾳ,	ἔγνω ὅτι εἰ καθέλοι τοῦτο
[332]	οὐ πᾶν τοὐναντίον ἐστὶν ἡ	σοφία;	Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη. Πότερον δὲ
[333]	τῇ δὲ ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι	σοφία	ἐναντία καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται·
[360]	τῶν δεινῶν καὶ μὴ δεινῶν	σοφία	ἐναντία τῇ τούτων ἀμαθίᾳ ἐστίν;
[332]	τοῖς ἔμπροσθεν ὡμολόγηται ἡμῖν ἀφροσύνη	σοφίᾳ	ἐναντίον εἶναι; Συνωμολόγει. ~Ἓν δὲ
[350]	κατὰ τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν ἡ	σοφία	ἐστὶν ἰσχύς. ἐγὼ δὲ οὐδαμοῦ
[341]	τοι, ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου	σοφία	θεία τις εἶναι πάλαι, ἤτοι
[361]	τῶν ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν ἐπὶ	σοφίᾳ.	καὶ περὶ τούτων δὲ εἰς
[349]	(ὡς ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε·	σοφία	καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ
[333]	ᾧ ἐλέγετο ἕτερον εἶναι σωφροσύνης	σοφία,	μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ
[358]	κρείττω ἑαυτοῦ ἄλλο τι ἢ	σοφία.	Συνεδόκει πᾶσιν. Τί δὲ δή;
[330]	μόρια (τῆς ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ,	σοφία	τε καὶ ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα
[333]	εἴη ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ	σοφία;	τὸ δὲ πρότερον αὖ ἐφάνη
[342]	ἵνα μὴ κατάδηλοι ὦσιν ὅτι	σοφίᾳ	τῶν Ἑλλήνων περίεισιν, ὥσπερ οὓς
[330]	ἔφη· καὶ μέγιστόν γε ἡ	σοφία	τῶν μορίων. Ἕκαστον δὲ αὐτῶν
[321]	μὲν οὖν περὶ τὸν βίον	σοφίαν	ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν, τὴν δὲ
[352]	ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐμοὶ	σοφίαν	καὶ ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων
[342]	περίεισιν, πάντας τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν	σοφίαν.	νῦν δὲ ἀποκρυψάμενοι ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν
[350]	τὴν ἰσχὺν οἰηθείης ἂν εἶναι	σοφίαν.	πρῶτον μὲν γὰρ εἰ οὕτω
[321]	Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον	σοφίαν	σὺν πυρί— ἀμήχανον γὰρ ἦν
[350]	οἴει τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν	σοφίαν	ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ δὲ τῷ
[343]	καταμάθοι ἄν τις αὐτῶν τὴν	σοφίαν	τοιαύτην οὖσαν, ῥήματα βραχέα ἀξιομνημόνευτα
[343]	καὶ κοινῇ συνελθόντες (ἀπαρχὴν τῆς	σοφίας	ἀνέθεσαν τῷ Ἀπόλλωνι εἰς τὸν
[337]	εἰς αὐτὸ τὸ πρυτανεῖον τῆς	σοφίας	καὶ αὐτῆς τῆς πόλεως εἰς
[314]	οὔτε παρὰ Καλλίαν ἥκομεν οὔτε	σοφισταί	ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει· (Πρωταγόραν γάρ
[342]	τε καὶ (ἐν Λακεδαίμονι, καὶ	σοφισταὶ	πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´
[314]	καὶ ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα, ἔφη,	σοφισταί	τινες· οὐ σχολὴ αὐτῷ· καὶ
[342]	ἀνέδην τοῖς παρ´ αὑτοῖς συγγενέσθαι	σοφισταῖς	καὶ ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ συγγιγνόμενοι,
[342]	ξένος ὢν ἐπιδημήσῃ, συγγίγνονται τοῖς	σοφισταῖς	λανθάνοντες τοὺς ξένους, καὶ αὐτοὶ
[342]	ὥσπερ οὓς Πρωταγόρας ἔλεγε τοὺς	σοφιστάς,	ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ
[357]	τοὺς τούτων διδασκάλους τούσδε τοὺς	σοφιστὰς	πέμπετε, ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος,
[311]	τὸν ἄνδρα εἶναι, ἔφη. Ὡς	σοφιστῇ	ἄρα ἐρχόμεθα τελοῦντες τὰ χρήματα;
[312]	παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς φῄς,	σοφιστῇ·	ὅτι δέ ποτε ὁ σοφιστής
[313]	ὡς φῄς, οὔτε (διείλεξαι οὐδεπώποτε,	σοφιστὴν	δ´ ὀνομάζεις, τὸν δὲ σοφιστὴν
[311]	τί τοιοῦτον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν;	Σοφιστὴν	δή τοι ὀνομάζουσί γε, ὦ
[312]	δή, τί ἡγῇ εἶναι τὸν	σοφιστήν;	Ἐγὼ μέν, ἦ δ´ ὅς,
[349]	ὑποκηρυξάμενος εἰς πάντας τοὺς Ἕλληνας,	σοφιστὴν	ἐπονομάσας σεαυτόν, ἀπέφηνας παιδεύσεως καὶ
[313]	σοφιστὴν δ´ ὀνομάζεις, τὸν δὲ	σοφιστὴν	ὅτι ποτ´ ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν,
[312]	αἰσχύνοιο εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν	σοφιστὴν	παρέχων; Νὴ τὸν Δία, ὦ
[312]	τοῖς ἔμπροσθεν ἔοικεν, δῆλον ὅτι	σοφιστὴς	γενησόμενος. Σὺ δέ, ἦν δ´
[312]	ἡμῖν δεῖται, περὶ ὅτου ὁ	σοφιστὴς	δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ ὁ
[317]	ὁδὸν ἐλήλυθα, καὶ ὁμολογῶ τε	σοφιστὴς	εἶναι καὶ παιδεύειν ἀνθρώπους, καὶ
[317]	δεινὸν πάσχειν διὰ (τὸ ὁμολογεῖν	σοφιστὴς	εἶναι. καίτοι πολλά γε ἔτη
[313]	γε μή, ὦ ἑταῖρε, ὁ	σοφιστὴς	ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς,
[315]	καὶ ἐπὶ τέχνῃ μανθάνει, ὡς	σοφιστὴς	ἐσόμενος. τούτων δὲ οἳ ὄπισθεν
[312]	σοφιστῇ· ὅτι δέ ποτε ὁ	σοφιστής	ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ οἶσθα.
[316]	νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς ἥττων	σοφιστὴς	(Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός, τὸ δὲ
[316]	ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας ὢν	σοφιστής,	καὶ Πυθοκλείδης ὁ Κεῖος καὶ
[312]	αὐτός τε ἐπιστήμων ἐστὶν ὁ	σοφιστὴς	καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ; Μὰ
[312]	Ναί. Εἶεν· ὁ δὲ δὴ	σοφιστὴς	περὶ τίνος δεινὸν ποιεῖ λέγειν;
[313]	Ἆρ´ οὖν, ὦ Ἱππόκρατες, ὁ	σοφιστὴς	τυγχάνει ὢν ἔμπορός τις ἢ
[312]	τις ἐκεῖνο ἔροιτο, Ὁ δὲ	σοφιστὴς	τῶν τί σοφῶν ἐστιν; τί
[316]	καὶ ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ τὴν	σοφιστικὴν	τέχνην φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν,
[314]	δὲ (διὰ τὸ πλῆθος τῶν	σοφιστῶν	ἄχθεσθαι τοῖς φοιτῶσιν εἰς τὴν
[318]	ἔπαθεν ἄλλῳ τῳ συγγενόμενος τῶν	σοφιστῶν.	οἱ μὲν γὰρ ἄλλοι λωβῶνται
[329]	ἄδικοι δέ, καὶ δίκαιοι αὖ,	σοφοὶ	δὲ οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν
[314]	Κεῖον— καὶ ἄλλοι πολλοὶ καὶ	σοφοί.	Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ
[310]	πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ σὲ	σοφόν.	Εἰ γάρ, ἦ δ´ ὅς,
[344]	ὥστε τὸν μὲν εὐμήχανον καὶ	σοφὸν	καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ
[335]	οἷός τ´ εἶ συνουσίας ποιεῖσθαι	(σοφὸς	γὰρ εἶ— ἐγὼ δὲ τὰ
[318]	καίπερ τηλικοῦτος ὢν καὶ οὕτως	σοφός,	εἴ τίς σε διδάξειεν ὃ
[337]	δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας ὁ	σοφὸς	εἶπεν, Ὦ ἄνδρες, ἔφη, οἱ
[310]	Σώκρατες, ὅτι γε μόνος ἐστὶ	σοφός,	ἐμὲ δὲ οὐ ποιεῖ. Ἀλλὰ
[320]	εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ αὐτὸς	σοφός	ἐστιν οὔτε αὐτὸς παιδεύει οὔτε
[341]	ἄλλον τινὰ λέγω ὅτι Πρωταγόρας	σοφὸς	καὶ δεινός ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ
[321]	δὴ οὖν οὐ πάνυ τι	σοφὸς	ὢν ὁ Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν αὑτὸν
[339]	ἐμμελέως τὸ Πιττάκειον νέμεται, καίτοι	σοφοῦ	παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´
[319]	καὶ οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, φημὶ	σοφοὺς	εἶναι. ὁρῶ οὖν, ὅταν συλλεγῶμεν
[324]	διδάσκουσιν ἃ διδασκάλων ἔχεται καὶ	σοφοὺς	ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ ἀρετὴν
[309]	κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ	σοφῷ	τινι ἡμῖν, ὦ Σώκρατες, ἐντυχὼν
[345]	οἶμαι τοῦτο, ὅτι οὐδεὶς τῶν	(σοφῶν	ἀνδρῶν ἡγεῖται οὐδένα ἀνθρώπων ἑκόντα
[312]	τις ἔροιτο ἡμᾶς, Τῶν τί	σοφῶν	εἰσιν οἱ ζωγράφοι ἐπιστήμονες, εἴποιμεν
[312]	λέγει, τοῦτον εἶναι τὸν τῶν	σοφῶν	ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ,
[312]	ὅτι οὗτοί εἰσιν οἱ τῶν	σοφῶν	ἐπιστήμονες· ἀλλ´ (εἴ τις ἔροιτο
[312]	Ὁ δὲ σοφιστὴς τῶν τί	σοφῶν	ἐστιν; τί ἂν ἀποκρινοίμεθα αὐτῷ;
[317]	πάντες ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν	σοφῶν,	καὶ αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι τῶν
[343]	τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν	σοφῶν,	τὸ Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ
[319]	ἔχει, ἀλλὰ ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ	σοφώτατοι	καὶ ἄριστοι τῶν πολιτῶν ταύτην
[350]	φαίνονται; καὶ ἐκεῖ αὖ οἱ	σοφώτατοι	οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι
[310]	τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί φασιν	σοφώτατον	εἶναι λέγειν· ἀλλὰ τί οὐ
[309]	οὐ μέλλει, ὦ μακάριε, τὸ	σοφώτατον	κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ
[309]	γε νῦν, εἴ σοι δοκεῖ	σοφώτατος	εἶναι Πρωταγόρας. (ΕΤ. Ὢ τί
[337]	μὲν φύσιν τῶν πραγμάτων εἰδέναι,	σοφωτάτους	δὲ ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ
[309]	ὦ Σώκρατες, ἐντυχὼν πάρει; (ΣΩ.	Σοφωτάτῳ	μὲν οὖν δήπου τῶν γε
[338]	ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε Πρωταγόρου τοῦδε	σοφώτερόν	τινα ἑλέσθαι· εἰ δὲ αἱρήσεσθε
[337]	νεῖμαι ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ μὲν	σοφωτέρῳ	πλέον, τῷ δὲ ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον.
[361]	τοῖς ἔμπροσθεν, νῦν σεαυτῷ τἀναντία	(σπεύδεις,	ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς πάντα χρήματά
[361]	φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς σὺ	σπεύδεις,	ὦ Σώκρατες, θαυμάσιον ἔσται μὴ
[361]	τότε ὑποθέμενος, νῦν τοὐναντίον ἔοικεν	σπεύδοντι	ὀλίγου πάντα (μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ
[322]	παρεσκευασμένοι κατ´ ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν	σποράδην,	πόλεις δὲ οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο
[311]	ἡμᾶς περὶ ταῦτα οὕτω σφόδρα	σπουδάζοντας	ἔροιτο· Εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατές
[314]	γένοιτο, ἀλλὰ διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν,	στάντες	ἐν τῷ προθύρῳ διελεγόμεθα ἕως
[310]	τηνικάδε ἀφίκου; Πρωταγόρας, ἔφη, ἥκει,	στὰς	παρ´ ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ·
[321]	αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν καὶ	στερεοῖς	δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι χειμῶνα,
[321]	τὰ δὲ {θριξὶν καὶ} δέρμασιν	στερεοῖς	καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς ἄλλοις
[345]	μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης	στερηθῆναι—	ὁ δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ
[352]	δή μοι ἀποκαλύψας καὶ τὰ	στήθη	καὶ τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα
[356]	τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ πόρρω	στήσας	ἐν τῷ ζυγῷ, εἰπὲ πότερα
[329]	προσώπου τὰ μόοια μόριά ἐστιν,	στόμα	τε καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ
[354]	τά τε γυμνάσια καὶ τὰς	στρατείας	καὶ τὰς ὑπὸ τῶν ἰατρῶν
[315]	ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις τισὶν καὶ	στρώμασιν	καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο·
[322]	καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ	στρωμνὰς	καὶ τὰς ἐκ γῆς τροφὰς
[321]	ὅπως ὑπάρχοι τὰ αὐτὰ ταῦτα	στρωμνὴ	οἰκεία τε καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ·
[334]	παράπαν ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα	σὺ	ἀγαθὰ καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´
[324]	αὕτη λύεται ἡ ἀπορία ἣν	σὺ	ἀπορεῖς ἢ ἄλλοθι οὐδαμοῦ. εἰ
[311]	νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ τε καὶ	σὺ	ἀργύριον ἐκείνῳ μισθὸν ἕτοιμοι ἐσόμεθα
[342]	ἀκούσας μου ταῦτα λέγοντος, Εἰ	σὺ	βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες· ὁ
[351]	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,	σὺ	βούλει ἡγεμονεύειν τῆς σκέψεως, ἢ
[335]	συνουσίαν ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν	σὺ	βούλῃ διαλέγεσθαι ὡς ἐγὼ δύναμαι
[336]	καὶ σὺ ὅπως ἂν αὖ	σὺ	βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης,
[349]	ἄλλων ταύτην τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων	~(σύ	γ´ ἀναφανδὸν σεαυτὸν ὑποκηρυξάμενος εἰς
[351]	ἡγῶμαι; Δίκαιος, ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι·	σὺ	γὰρ καὶ κατάρχεις τοῦ λόγου.
[340]	ἐναντία λέγειν αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης.	σὺ	γάρ, ὦ Πρόδικε, προαπόφηναι τὴν
[333]	οὐδέν μοι διαφέρει, ἐὰν μόνον	σύ	γε ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν δοκεῖ
[361]	λέγων ὡς οὐ διδακτὸν ἀρετή,	σὺ	δ´ ὡς διδακτόν. καί μοι
[341]	ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι παλαιοτέρα.	σὺ	δὲ ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος ὢν
[310]	παρ´ ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ·	σὺ	δὲ ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς
[312]	ἔοικεν, δῆλον ὅτι σοφιστὴς γενησόμενος.	Σὺ	δέ, ἦν δ´ ἐγώ, πρὸς
[348]	ἄλλους δὲ οὐ δύνανται ποιεῖν·	σὺ	δὲ καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ
[330]	ἂν αὐτῷ ἀποκριναίμην ὅτι δίκαιον·	σὺ	δὲ τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο;
[344]	ἔστι μὴ οὐ κακὸν ἔμμεναι·	σὺ	δὲ φῄς, ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν
[349]	καὶ ὡς καλοῦ ὄντος αὐτοῦ	σὺ	διδάσκαλον σαυτὸν παρέχεις; Κάλλιστον μὲν
[361]	πάντα ταῦτα πραγματεύομαι, καὶ εἰ	σὺ	ἐθέλοις, ὅπερ καὶ κατ´ ἀρχὰς
[318]	εἰς αὔλησιν· οὕτω δὴ καὶ	σὺ	εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ καὶ ἐμοὶ
[312]	κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου; τούτων γὰρ	σὺ	ἑκάστην οὐκ ἐπὶ τέχνῃ ἔμαθες,
[359]	τοῦτό γ´, ἔφη, ἐν οἷς	σὺ	ἔλεγες τοῖς λόγοις ἀπεδείχθη ἄρτι
[348]	παρέχειν ἀποκρινόμενος· ἐὰν δὲ βούλῃ,	σὺ	ἐμοὶ παράσχες, περὶ ὧν μεταξὺ
[335]	σε, ὦ Σώκρατες· ἐὰν γὰρ	σὺ	ἐξέλθῃς, οὐχ ὁμοίως ἡμῖν ἔσονται
[359]	ἀλλ´ οὐ τοῦτο (ἐρωτῶ, ἀλλὰ	σὺ	ἐπὶ τί φῂς ἴτας εἶναι
[351]	Σώκρατες, ἔφη, ἁπλῶς οὕτως, ὡς	σὺ	ἐρωτᾷς, (εἰ ἐμοὶ ἀποκριτέον ἐστὶν
[351]	ἢ ἐγὼ ἡγῶμαι; Δίκαιος, ἔφη,	σὺ	ἡγεῖσθαι· σὺ γὰρ καὶ κατάρχεις
[361]	διανομῇ ἠμέλησεν ἡμῶν, ὡς φῂς	σύ.	ἤρεσεν οὖν μοι καὶ ἐν
[316]	τε ὁ καλός, ὡς φῂς	σὺ	καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας
[318]	λέγεις, ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ κἂν	σύ,	καίπερ τηλικοῦτος ὢν καὶ οὕτως
[335]	καὶ εἰ τοῦτο ἐποίουν ὃ	σὺ	κελεύεις, ὡς ὁ ἀντιλέγων ἐκέλευέν
[313]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐξ ὧν	σὺ	λέγεις. Ἆρ´ οὖν, ὦ Ἱππόκρατες,
[323]	γὰρ ταῖς ἄλλαις ἀρεταῖς, ὥσπερ	σὺ	λέγεις, ἐάν τις φῇ ἀγαθὸς
[351]	εἰ οὐκ ἀγαθόν ἐστιν. Ὥσπερ	σὺ	λέγεις, ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες,
[342]	μου πεῖραν ὅπως ἔχω, ὃ	σὺ	λέγεις τοῦτο, περὶ ἐπῶν· ἐὰν
[344]	καὶ εἶναι ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς	σὺ	λέγεις, ὦ Πιττακέ, ἀδύνατον καὶ
[352]	ἀνθρώπῳ; Καὶ δοκεῖ, ἔφη, ὥσπερ	σὺ	λέγεις, ὦ Σώκρατες, καὶ ἅμα,
[352]	πραγμάτων. Καλῶς γε, ἔφην ἐγώ,	σὺ	λέγων καὶ ἀληθῆ. οἶσθα οὖν
[361]	περὶ οὗ ἐγώ τε καὶ	σὺ	μακρὸν λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν, ἐγὼ
[335]	δύναμαι ἕπεσθαι, τότε σοι διαλέξομαι.	σὺ	μὲν γάρ, ὡς λέγεται περὶ
[361]	ὦ Σώκρατές τε καὶ Πρωταγόρα·	σὺ	μὲν λέγων ὅτι οὐ διδακτόν
[309]	(ΣΩ. Εἶτα τί τοῦτο; οὐ	σὺ	μέντοι Ὁμήρου ἐπαινέτης εἶ, (ὃς
[332]	οὐ μέντοι οὐδὲ αὖ ὡς	σύ	μοι δοκεῖς οἴεσθαι. Ἀλλὰ μήν,
[330]	ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν καὶ	σύ;	Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν μετὰ
[339]	περὶ οὗπερ ἐγώ τε καὶ	σὺ	νῦν διαλεγόμεθα, περὶ ἀρετῆς, μετενηνεγμένον
[334]	γοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι	σὺ	οἷός τ´ εἶ καὶ αὐτὸς
[336]	ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως βούλεται, καὶ	σὺ	ὅπως ἂν αὖ σὺ βούλῃ.
[341]	ὑπολαμβάνουσι ἢ ἄλλο τι ὃ	σὺ	οὐ μανθάνεις· ἐρώμεθα οὖν Πρόδικον—
[349]	αὐτῶν τὸ ἕτερον; ἔφησθα οὖν	σὺ	οὐκ ὀνόματα ἐπὶ ἑνὶ εἶναι,
[330]	ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί δὲ	σύ;	οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο; Πάνυ
[353]	ἂν αὐτοὺς ἐγώ τε καὶ	σὺ	πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ
[347]	δοκεῖς, ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ	σὺ	περὶ τοῦ ᾄσματος διεληλυθέναι· ἔστιν
[316]	σοὶ συγγένοιτο· ταῦτ´ οὖν ἤδη	σὺ	σκόπει, πότερον περὶ αὐτῶν μόνος
[361]	εἰ φανήσεται ἐπιστήμη ὅλον, ὡς	σὺ	σπεύδεις, ὦ Σώκρατες, θαυμάσιον ἔσται
[318]	ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας,	Σύ	τε καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη, ὦ
[313]	ἰατρικὸς ὤν. εἰ μὲν οὖν	σὺ	τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων τί χρηστὸν
[341]	οὐχ οὕτως Σιμωνίδης ὑπελάμβανεν ὥσπερ	σὺ	ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´ ὥσπερ περὶ τοῦ
[360]	Τί δή, ὦ Πρωταγόρα, οὔτε	σὺ	φῂς ἃ ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς;
[322]	ὀλίγων συμβουλεύῃ, οὐκ ἀνέχονται, ὡς	σὺ	φῄς— εἰκότως, ὡς ἐγώ φημι—
[331]	Ἀληθῆ ὅδε λέγει, ὦ Πρωταγόρα;	σὺ	φῂς οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον
[351]	δή, ὦ Πρωταγόρα; μὴ καὶ	σύ,	ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´ ἄττα
[309]	(ΕΤ. Καὶ ἄρτι ἄρα ἐκείνῳ	συγγεγονὼς	ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ γε, πολλὰ
[322]	μὲν διὰ τὴν τοῦ θεοῦ	συγγένειαν	ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν, καὶ
[337]	οἱ παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς	συγγενεῖς	τε καὶ οἰκείους καὶ πολίτας
[337]	γὰρ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φύσει	συγγενές	ἐστιν, ὁ δὲ νόμος, τύραννος
[342]	βούλωνται ἀνέδην τοῖς παρ´ αὑτοῖς	συγγενέσθαι	σοφισταῖς καὶ ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ
[342]	ἐθέλει τις Λακεδαιμονίων τῷ φαυλοτάτῳ	συγγενέσθαι,	τὰ μὲν πολλὰ ἐν τοῖς
[318]	συνῇς, ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐμοὶ	συγγένῃ,	ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι γεγονότι, καὶ
[318]	συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ	συγγένηται,	βελτίων ἄπεισι γενόμενος καὶ τῶν
[328]	μέν τις περὶ αὐτῶν τούτων	συγγένοιτο	ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων, τάχ´ ἂν
[316]	μάλιστ´ ἂν γενέσθαι, εἰ σοὶ	συγγένοιτο·	ταῦτ´ οὖν ἤδη σὺ σκόπει,
[318]	κἂν εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ	συγγενόμενος,	ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ
[318]	(τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης ὅδε Πρωταγόρᾳ	συγγενόμενος,	ᾗ ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ συγγένηται,
[318]	ἅπερ ἂν ἔπαθεν ἄλλῳ τῳ	συγγενόμενος	τῶν σοφιστῶν. οἱ μὲν γὰρ
[342]	σοφισταῖς καὶ ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ	συγγιγνόμενοι,	ξενηλασίας ποιούμενοι τῶν τε λακωνιζόντων
[318]	ὅτι βελτίων καθ´ ἡμέραν ἔσται	συγγιγνόμενος	ἐκείνῳ, εἴποι ἂν ὅτι εἰς
[342]	τις ἄλλος ξένος ὢν ἐπιδημήσῃ,	συγγίγνονται	τοῖς σοφισταῖς λανθάνοντες τοὺς ξένους,
[354]	περὶ τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ;	Συγγιγνώσκετέ	μοι, φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον
[336]	καὶ Κρίσωνα θέοντας, τούτου δέου	συγκαθεῖναι·	ἐγὼ μὲν γὰρ οὐ δύναμαι
[337]	τε καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς	συγχωρεῖν	καὶ ἀλλήλοις περὶ τῶν λόγων
[335]	εἶναι. ἀλλὰ σὲ ἐχρῆν ἡμῖν	συγχωρεῖν	τὸν ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα ἡ
[331]	Σώκρατες, οὕτως ἁπλοῦν (εἶναι, ὥστε	συγχωρῆσαι	τήν τε δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι
[351]	φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν,	συγχωρησόμεθα·	εἰ δὲ μή, τότε ἤδη
[319]	σοφοὺς εἶναι. ὁρῶ οὖν, ὅταν	συλλεγῶμεν	εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἐπειδὰν μὲν
[329]	ταῦτα ὡς ἕν τι εἴη	συλλήβδην,	ἀρετή· ταῦτ´ οὖν αὐτὰ δίελθέ
[325]	καὶ τὸ ὅσιον εἶναι, καὶ	συλλήβδην	ἓν αὐτὸ προσαγορεύω εἶναι ἀνδρὸς
[324]	ἀδικία καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ	~(συλλήβδην	πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς
[325]	δημεύσεις καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν	συλλήβδην	τῶν οἴκων ἀνατροπαί, ταῦτα δ´
[333]	γὰρ λόγον ἔγωγε μάλιστα ἐξετάζω,	συμβαίνει	μέντοι ἴσως καὶ ἐμὲ τὸν
[351]	θάρσος τε καὶ ἀνδρείαν· ὥστε	συμβαίνει	τοὺς μὲν ἀνδρείους θαρραλέους εἶναι,
[346]	πονηρούς, ὅταν τοιοῦτόν τι αὐτοῖς	συμβῇ,	ὥσπερ ἁσμένους ὁρᾶν καὶ ψέγοντας
[346]	καὶ ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις	συμβῆναι	μητέρα ἢ πατέρα ἀλλόκοτον ἢ
[337]	ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,	συμβῆναι	ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ διαιτητῶν ἡμῶν
[337]	ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ διαιτητῶν ἡμῶν	συμβιβαζόντων	~(εἰς τὸ μέσον, καὶ μήτε
[319]	τῆς (πόλεως διοικήσεως δέῃ βουλεύσασθαι,	συμβουλεύει	αὐτοῖς ἀνιστάμενος περὶ τούτων ὁμοίως
[319]	ὄντος διδασκάλου οὐδενὸς αὐτῷ, ἔπειτα	συμβουλεύειν	ἐπιχειρεῖ· δῆλον γὰρ ὅτι οὐχ
[319]	δέ τις ἄλλος ἐπιχειρῇ αὐτοῖς	συμβουλεύειν	ὃν ἐκεῖνοι μὴ οἴονται δημιουργὸν
[322]	(τις ἐκτὸς ὢν τῶν ὀλίγων	συμβουλεύῃ,	οὐκ ἀνέχονται, ὡς σὺ φῄς—
[324]	πολῖται καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου	συμβουλεύοντος	τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν
[314]	ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν	συμβουλεύσασθαι,	παρακαλέσαντα τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι τε
[337]	μὲν οὖν καὶ δέομαι καὶ	συμβουλεύω,	ὦ Πρωταγόρα τε καὶ Σώκρατες,
[313]	μὲν τούτου οὐδένα λόγον οὐδὲ	συμβουλὴν	ποιῇ, εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν
[323]	ἐγώ φημι— ~ὅταν δὲ εἰς	συμβουλὴν	πολιτικῆς (ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν δεῖ
[313]	ἐπιτρεπτέον εἴτε οὔ, καὶ εἰς	συμβουλὴν	τούς τε φίλους ἂν παρεκάλεις
[322]	τινὸς δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται μετεῖναι	συμβουλῆς,	καὶ ἐάν (τις ἐκτὸς ὢν
[323]	ἀποδέχονται περὶ ταύτης τῆς ἀρετῆς	σύμβουλον	διὰ τὸ ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι
[319]	τὴν πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους μεταπεμπομένους	συμβούλους	περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν δὲ
[317]	τέχνῃ· καὶ γὰρ καὶ τὰ	σύμπαντα	πολλά μοί ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου
[314]	προστῴῳ περιπατοῦντα, ἑξῆς δ´ αὐτῷ	συμπεριεπάτουν	ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ θάτερα
[347]	ποιήσεως διαλέγεσθαι ὁμοιότατον εἶναι τοῖς	συμποσίοις	τοῖς τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων
[347]	σύνεισιν· ὅπου δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ	συμπόται	καὶ πεπαιδευμένοι εἰσίν, οὐκ ἂν
[317]	(ἅπασιν κατὰ τοῦτο εἶναι οὐ	συμφέρομαι·	ἡγοῦμαι γὰρ αὐτοὺς οὔ τι
[357]	ἀνάγκῃ δήπου τέχνη καὶ ἐπιστήμη.	Συμφήσουσιν.	Ἥτις μὲν τοίνυν τέχνη καὶ
[336]	ὁρμήσῃ· ἡμᾶς δὲ οὐδὲν δεῖ	συμφιλονικεῖν	οὔτε Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ
[344]	συμφορὰ καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος	συμφορὰ	καθαιρεῖ ἐν πλοίου ἀρχῇ; δῆλον
[344]	σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος	συμφορὰ	καθέλῃ, οὐκ ἔστι μὴ οὐ
[344]	κακὸν ἔμμεναι, ὃν {ἂν} ἀμήχανος	συμφορὰ	καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος συμφορὰ
[344]	εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος ἂν	συμφορὰ	καθέλοι, τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον
[317]	ἄλλας πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε,	σὺν	θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν
[321]	καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν	σὺν	πυρί— ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ
[348]	λέγειν τι τὸν Ὅμηρον τὸ—	(σύν	τε δύ´ ἐρχομένω, καί τε
[328]	εἴη, μόγις πως ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ	συναγείρας	εἶπον, βλέψας πρὸς τὸν Ἱπποκράτη·
[322]	κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ φιλίας	συναγωγοί.	ἐρωτᾷ οὖν Ἑρμῆς Δία τίνα
[333]	συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς γὰρ ἂν	συνᾴδοιεν,	εἴπερ γε ἀνάγκη ἑνὶ (μὲν
[333]	πάνυ μουσικῶς λέγονται· οὐ γὰρ	συνᾴδουσιν	οὐδὲ συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς γὰρ
[333]	λέγονται· οὐ γὰρ συνᾴδουσιν οὐδὲ	συναρμόττουσιν	ἀλλήλοις. πῶς γὰρ ἂν συνᾴδοιεν,
[349]	ἀναμνησθῆναι παρὰ σοῦ, τὰ δὲ	συνδιασκέψασθαι.	ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι, τὸ
[361]	μετὰ σοῦ ἂν ἥδιστα ταῦτα	συνδιασκοποίην.	Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Ἐγὼ μέν,
[332]	καὶ οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω πράττοντες;	Συνδοκεῖ	μοι, ἔφη. Τοὐναντίον ἄρα ἐστὶν
[340]	καὶ νῦν σκόπει εἴ σοι	συνδοκεῖ	ὅπερ ἐμοί. οὐ γὰρ φαίνεται
[331]	διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι, ἢ καὶ σοὶ	συνδοκεῖ	οὕτως. Οὐ πάνυ μοι δοκεῖ,
[358]	πολλοῦ ἀξίων; Καὶ τοῦτο πᾶσι	συνεδόκει.	Ἄλλο τι οὖν, ἔφην ἐγώ,
[358]	ἐξὸν τὸ ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα	συνεδόκει	ἅπασιν ἡμῖν. Τί οὖν; ἔφην
[358]	ἔργον ἀγαθόν τε καὶ ὠφέλιμον;	Συνεδόκει.	Εἰ ἄρα, ἔφην ἐγώ, τὸ
[354]	ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν;	Συνεδόκει	ἡμῖν ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν ἂν
[356]	οὐκ ἂν ἔχοιεν ἄλλως λέγειν.	Συνεδόκει	καὶ ἐκείνῳ. Ὅτε δὴ τοῦτο
[358]	ἑαυτοῦ ἄλλο τι ἢ σοφία.	Συνεδόκει	πᾶσιν. Τί δὲ δή; ἀμαθίαν
[354]	ἐστιν, ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν ἄν;	Συνεδόκει.	Πότερον (οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ
[354]	πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.	Συνεδόκει.	Ταῦτα δὲ ἀγαθά ἐστι δι´
[354]	δὲ λύπην φεύγετε ὡς κακόν;	Συνεδόκει.	Τοῦτ´ ἄρα ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν,
[317]	Βούλεσθε οὖν, ὁ Καλλίας ἔφη,	συνέδριον	κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει
[348]	διαλέγεσθαι, ἵνα τούτῳ μὲν ταῦτα	συνειδῶμεν,	Σωκράτης δὲ ἄλλῳ τῳ διαλέγηται
[347]	ἀλλὰ αὐτοὺς αὑτοῖς ἱκανοὺς ὄντας	συνεῖναι	ἄνευ τῶν λήρων τε καὶ
[347]	μὴ δύνασθαι ἀλλήλοις δι´ ἑαυτῶν	συνεῖναι	ἐν τῷ πότῳ μηδὲ διὰ
[336]	γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι τὸ	συνεῖναί	τε ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ τὸ
[316]	καὶ πρεσβυτέρων καὶ νεωτέρων, ἑαυτῷ	συνεῖναι	ὡς βελτίους ἐσομένους διὰ (τὴν
[348]	(ἐῶσιν χαίρειν, αὐτοὶ δ´ ἑαυτοῖς	σύνεισιν	δι´ ἑαυτῶν, ἐν τοῖς ἑαυτῶν
[347]	διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις	σύνεισιν·	ὅπου δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται
[317]	τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες	συνεκαθεζόμεθα,	ὁ Πρωταγόρας, Νῦν δὴ ἄν,
[337]	καὶ κατ´ αὐτὸ τοῦτο νῦν	συνεληλυθότας	τῆς τε Ἑλλάδος εἰς αὐτὸ
[343]	ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι καὶ κοινῇ	συνελθόντες	(ἀπαρχὴν τῆς σοφίας ἀνέθεσαν τῷ
[313]	ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως	συνεστέον	Πρωταγόρᾳ, ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς
[342]	ῥῆμα ἄξιον λόγου βραχὺ καὶ	συνεστραμμένον	ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι
[353]	ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.	Συνέφη	ὁ Πρωταγόρας. Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ
[360]	εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται παρὰ σοῦ;	Συνέφη.	Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν καὶ
[330]	ἄν· ἢ οὔ; Καὶ τοῦτο	συνέφη.	Πότερον δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ
[332]	τι ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ ἐναντίου;	Συνέφη.	Φέρε δή, ἦν δ´ ἐγώ,
[332]	τὸ δὲ ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης;	(Συνεχώρει.	Οὐκοῦν εἴπερ ἐναντίως πράττεται, ὑπὸ
[332]	δ´ ἐγώ, ἔστιν τι καλόν;	Συνεχώρει.	Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν
[333]	ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα μέντοι	συνεχώρησεν	ἀποκρίνεσθαι. Ἴθι δή, ἔφην ἐγώ,
[318]	οὖν αὐτῷ ἀποβήσεται, ἐάν σοι	συνῇ,	ἡδέως ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος
[318]	ἔσται τοίνυν σοι, ἐὰν ἐμοὶ	συνῇς,	ᾗ ἂν ἡμέρᾳ ἐμοὶ συγγένῃ,
[325]	αὖ γράμματα μάθωσιν καὶ μέλλωσιν	συνήσειν	τὰ γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν
[356]	ἀλλ´ ὥσπερ (ἀγαθὸς ἱστάναι ἄνθρωπος,	συνθεὶς	τὰ ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ
[356]	ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ ἡδέα καὶ	συνθεὶς	τὰ λυπηρά, καὶ τὸ ἐγγὺς
[339]	ποιητῶν λεγόμενα οἷόν τ´ εἶναι	συνιέναι	ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται καὶ
[325]	διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον	συνιῇ	τις τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς
[337]	οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν ἡ	συνουσία	γίγνοιτο· ὑμεῖς τε γὰρ οἱ
[335]	τὸν ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα ἡ	συνουσία	ἐγίγνετο· νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκ
[338]	ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´ ὃ προθυμεῖσθε	συνουσία	τε καὶ διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται·
[347]	οὕτω δὲ καὶ αἱ τοιαίδε	συνουσίαι,	ἐὰν μὲν λάβωνται ἀνδρῶν οἷοίπερ
[335]	ἔργον εἶναι παρεῖναι ἐν ταῖς	συνουσίαις,	Ἀλλά τοι, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα,
[310]	οὖν οὐ διηγήσω ἡμῖν τὴν	συνουσίαν,	εἰ μή σέ τι κωλύει,
[336]	δεῖσθαι μὴ μεταξὺ διαλῦσαι τὴν	συνουσίαν.	~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα, ὁ
[335]	παρὰ τὰ σοὶ δοκοῦντα τὴν	συνουσίαν	ἡμῖν γίγνεσθαι, ἀλλ´ ἐπειδὰν σὺ
[338]	ὑμεῖς ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν τὴν	συνουσίαν·	(καὶ οὐδὲν δεῖ τούτου ἕνεκα
[316]	βελτίους ἐσομένους διὰ (τὴν ἑαυτοῦ	συνουσίαν,	χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα πράττοντα·
[348]	ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς μὲν τοιαύτας	συνουσίας	(ἐῶσιν χαίρειν, αὐτοὶ δ´ ἑαυτοῖς
[316]	βελτίστους ἀπολείποντας τὰς τῶν ἄλλων	συνουσίας,	καὶ οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ
[318]	ἐν ἐπιθυμίᾳ ὢν τῆς σῆς	συνουσίας·	ὅτι οὖν αὐτῷ ἀποβήσεται, ἐάν
[335]	ἐν βραχυλογίᾳ οἷός τ´ εἶ	συνουσίας	ποιεῖσθαι (σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ
[318]	ἐπιθυμίαν Ἱπποκράτης ὅδε ἐπιθυμήσειεν τῆς	συνουσίας	τούτου τοῦ νεανίσκου τοῦ νῦν
[334]	καὶ νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες,	σύντεμνέ	μοι τὰς ἀποκρίσεις καὶ βραχυτέρας
[332]	ἡμῖν ἀφροσύνη σοφίᾳ ἐναντίον εἶναι;	Συνωμολόγει.	~Ἓν δὲ ἑνὶ μόνον ἐναντίον
[332]	ἐστὶν ἐναντίον καὶ οὐ πολλά;	Συνωμολόγει.	(Ἴθι δή, ἦν δ´ ἐγώ,
[314]	ἐν τῷ προθύρῳ διελεγόμεθα ἕως	συνωμολογήσαμεν	ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν μοι, ὁ
[358]	ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν ὁ Πρόδικος	συνωμολόγησε,	καὶ οἱ ἄλλοι. Τί δὲ
[318]	ἅπερ σοῦ, ὅτι ἑκάστης ἡμέρας	συνὼν	αὐτῷ βελτίων ἔσται καὶ ἐπιδώσει,
[313]	καὶ τοὺς οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας	συχνάς·	ὃ δὲ περὶ πλείονος τοῦ
[361]	ἐκεῖνος καὶ ἐν τῇ σκέψει	(σφήλῃ	ἐξαπατήσας, ὥσπερ καὶ ἐν τῇ
[347]	ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν δὲ	σφόδρα	γὰρ καὶ περὶ τῶν μεγίστων
[310]	τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ	σφόδρα	ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ ἀνέῳξέ
[327]	ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ. ἦ	σφόδρα	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνθρώποις γενόμενος,
[345]	ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω	σφόδρα	καὶ δι´ ὅλου τοῦ ᾄσματος
[311]	τις ἡμᾶς περὶ ταῦτα οὕτω	σφόδρα	σπουδάζοντας ἔροιτο· Εἰπέ μοι, ὦ
[345]	ἑκόντες κακὰ ποιοῦσιν. ἐγὼ γὰρ	σχεδόν	τι οἶμαι τοῦτο, ὅτι οὐδεὶς
[333]	ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ὁσιότης	σχεδόν	τι ταὐτὸν ὄν. Ἴθι δή,
[348]	Καλλίου δεομένου καὶ τῶν ἄλλων	σχεδόν	τι τῶν παρόντων, μόγις προυτράπετο
[342]	ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται καὶ	σχηματίζονται	ἀμαθεῖς εἶναι, ἵνα μὴ κατάδηλοι
[314]	ἔφη, οὐκ ἀκηκόατε ὅτι οὐ	σχολὴ	αὐτῷ; Ἀλλ´ ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ,
[314]	Ἔα, ἔφη, σοφισταί τινες· οὐ	σχολὴ	αὐτῷ· καὶ ἅμα ἀμφοῖν τοῖν
[330]	εἴποιμ´ ἄν· Εὐφήμει, ὦ ἄνθρωπε·	σχολῇ	μεντἄν τι ἄλλο ὅσιον εἴη,
[321]	γῆς εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν	σχόμενος	ὁ Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ
[309]	ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ. Ποδαπῷ;	(ΣΩ.	Ἀβδηρίτῃ. (ΕΤ. Καὶ οὕτω καλός
[310]	καὶ ἡμεῖς σοί, ἐὰν λέγῃς.	(ΣΩ.	Διπλῆ ἂν εἴη ἡ χάρις.
[309]	εἰρῆσθαι, καὶ πώγωνος ἤδη ὑποπιμπλάμενος.	(ΣΩ.	Εἶτα τί τοῦτο; οὐ σὺ
[309]	πρός σε ὁ νεανίας διάκειται;	(ΣΩ.	Εὖ, ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα
[309]	ἔν γε τῇδε τῇ πόλει.	(ΣΩ.	Καὶ πολύ γε. (ΕΤ. Τί
[309]	Τί φῄς; ἀστῷ ἢ ξένῳ;	(ΣΩ.	Ξένῳ. (ΕΤ. Ποδαπῷ; (ΣΩ. Ἀβδηρίτῃ.
[310]	ἄρτι ἄρα ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις;	~(ΣΩ.	Πάνυ γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν
[310]	ἐνταυθί, ἐξαναστήσας τὸν παῖδα τουτονί;	(ΣΩ.	Πάνυ μὲν οὖν· καὶ χάριν
[309]	Κλεινίου ὑέος καλλίων σοι φανῆναι;	(ΣΩ.	Πῶς δ´ οὐ μέλλει, ὦ
[309]	ἡμῖν, ὦ Σώκρατες, ἐντυχὼν πάρει;	(ΣΩ.	Σοφωτάτῳ μὲν οὖν δήπου τῶν
[309]	Ὢ τί λέγεις; Πρωταγόρας ἐπιδεδήμηκεν;	(ΣΩ.	Τρίτην γε ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ.
[356]	πρὸς ταῦτα ἡμᾶς τὴν μετρητικὴν	σῴζειν	ἂν τέχνην ἢ ἄλλην; Τὴν
[322]	πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ	σῴζεσθαι	κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν,
[347]	Σωκράτη, εἰ δὲ δὴ βούλεται	Σωκράτει	ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν τὸν ἕτερον. Καὶ
[336]	φαυλότερος εἶναι Σωκράτους διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ	Σωκράτει·	εἰ δὲ ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν
[336]	δὲ οὐδὲν δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε	Σωκράτει	οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων
[350]	Οὐ καλῶς, ἔφη, μνημονεύεις, ὦ	Σώκρατες,	ἃ ἔλεγόν τε καὶ ἀπεκρινόμην
[359]	τεκμηρίῳ τῷδε· Εὑρήσεις γάρ, ὦ	Σώκρατες,	ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ
[337]	αὐτός, ὦ Πρωταγόρα τε καὶ	Σώκρατες,	ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ ἀλλήλοις
[329]	ῥᾴδιον τοῦτό γ´, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἑνὸς ὄντος τῆς
[353]	εἴπατον ἡμῖν. Τί δέ, ὦ	Σώκρατες,	δεῖ ἡμᾶς σκοπεῖσθαι τὴν τῶν
[336]	δημηγορεῖν. Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	δίκαια δοκεῖ λέγειν Πρωταγόρας ἀξιῶν
[327]	(πονηρίαν. νῦν δὲ τρυφᾷς, ὦ	Σώκρατες,	διότι πάντες διδάσκαλοί εἰσιν ἀρετῆς
[335]	εἶπεν· Οὐκ ἀφήσομέν σε, ὦ	Σώκρατες·	ἐὰν γὰρ σὺ ἐξέλθῃς, οὐχ
[338]	οὑτωσί πως· Ἡγοῦμαι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἐγὼ ἀνδοὶ παιδείας ~μέγιστον μέρος
[328]	κατέθηκε. Τοιοῦτόν σοι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἐγὼ καὶ μῦθον καὶ λόγον
[357]	ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ	Σώκρατες,	εἰ μὴ ἔστι τοῦτο τὸ
[353]	ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ	Σώκρατες,	εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο τὸ
[312]	παρέχων; Νὴ τὸν Δία, ὦ	Σώκρατες,	εἴπερ γε ἃ διανοοῦμαι χρὴ
[330]	σέ· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ	Σώκρατες,	εἴπετον δή μοι, τοῦτο τὸ
[325]	ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί γε χρή, ὦ	Σώκρατες.	ἐκ παίδων σμικρῶν ἀρξάμενοι, μέχρι
[309]	ἦ σοφῷ τινι ἡμῖν, ὦ	Σώκρατες,	ἐντυχὼν πάρει; (ΣΩ. Σοφωτάτῳ μὲν
[313]	ὃς ἀκούσας, Ἔοικεν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἐξ ὧν σὺ λέγεις. Ἆρ´
[361]	Πρωταγόρας, Ἐγὼ μέν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ἐπαινῶ σου τὴν προθυμίαν καὶ
[317]	δὴ ἄν, ἔφη, λέγοις, ὦ	Σώκρατες,	ἐπειδὴ καὶ οἵδε πάρεισιν, περὶ
[351]	ἀνιαρά, κακά; Οὐκ οἶδα, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ἁπλῶς οὕτως, ὡς σὺ
[310]	τῇ φωνῇ μέγα λέγων, Ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ἐγρήγορας ἢ καθεύδεις; Καὶ
[335]	πρός με, τῇ βραχυλογίᾳ. Ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, ἐγὼ πολλοῖς ἤδη εἰς
[320]	φθονήσῃς ἀλλ´ ἐπίδειξον. Ἀλλ´, ὦ	Σώκρατες,	ἔφη, οὐ φθονήσω· ἀλλὰ πότερον
[312]	ἂν εἴποιμεν αὐτὸν εἶναι, ὦ	Σώκρατες,	ἢ ἐπιστάτην τοῦ ποιῆσαι δεινὸν
[361]	ὅλον, ὡς σὺ σπεύδεις, ὦ	Σώκρατες,	θαυμάσιον ἔσται μὴ διδακτὸν ὄν.
[324]	ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι, ὦ	Σώκρατες,	ἱκανῶς, ὥς γέ μοι (φαίνεται.
[352]	Πολλὰ γὰρ οἶμαι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	καὶ ἄλλα οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν
[352]	ἔφη, ὥσπερ σὺ λέγεις, ὦ	Σώκρατες,	καὶ ἅμα, (εἴπερ τῳ ἄλλῳ,
[326]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ	Σώκρατες,	καὶ ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν
[322]	νόσον πόλεως. οὕτω δή, ὦ	Σώκρατες,	καὶ διὰ ταῦτα οἵ τε
[330]	Ἀλλ´ οὕτως, ἔφη, ἔχει, ὦ	Σώκρατες.	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Οὐδὲν ἄρα
[318]	τε καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	καὶ ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι
[347]	μέν μοι δοκεῖς, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	καὶ σὺ περὶ τοῦ ᾄσματος
[340]	Τὸ ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	μεῖζον ἁμάρτημα ἔχει ἢ ὃ
[342]	Εἰ σὺ βούλει, ἔφη, ὦ	Σώκρατες·	ὁ δὲ Πρόδικός τε καὶ
[331]	αὐτῷ ἀποκρίναιο; Ἀνάγκη, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ὁμολογεῖν. Τί οὖν, ὦ Πρωταγόρα,
[310]	Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	ὅτι γε μόνος ἐστὶ σοφός,
[349]	ἐγώ σοι, ἔφη, λέγω, ὦ	Σώκρατες,	ὅτι ταῦτα πάντα μόρια μέν
[324]	ποιοῦσιν. τούτου δὴ πέρι, ὦ	Σώκρατες,	οὐκέτι μῦθόν σοι ἐρῶ ἀλλὰ
[331]	πάνυ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	οὕτως ἁπλοῦν (εἶναι, ὥστε συγχωρῆσαι
[359]	τὰ δεινά; Λέγεται δή, ὦ	Σώκρατες,	οὕτως ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἀληθῆ,
[359]	ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ μέντοι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	πᾶν γε τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ
[310]	πρότερον ἐπεδήμησε. ἀλλὰ γάρ, ὦ	Σώκρατες,	πάντες τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί
[341]	τί οἴει, ἔφη, λέγειν, ὦ	Σώκρατες,	Σιμωνίδην ἄλλο ἢ τοῦτο, καὶ
[351]	σὺ λέγεις, ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ	Σώκρατες,	σκοπώμεθα αὐτό, καὶ ἐὰν μὲν
[337]	συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα τε καὶ	Σώκρατες,	συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ διαιτητῶν
[311]	σπουδάζοντας ἔροιτο· Εἰπέ μοι, ὦ	Σώκρατές	τε καὶ Ἱππόκρατες, ὡς τίνι
[361]	ὅτι Ἄτοποί γ´ ἐστέ, ὦ	Σώκρατές	τε καὶ Πρωταγόρα· σὺ μὲν
[360]	Φιλονικεῖν μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ	Σώκρατες,	τὸ ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον·
[319]	οὖν τοῦτό ἐστιν, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	τὸ ἐπάγγελμα ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ
[356]	ὅτι Ἀλλὰ πολὺ διαφέρει, ὦ	Σώκρατες,	τὸ παραχρῆμα ἡδὺ τοῦ εἰς
[311]	δή τοι ὀνομάζουσί γε, ὦ	Σώκρατες,	τὸν ἄνδρα εἶναι, ἔφη. Ὡς
[324]	ἐθέλεις ἐννοῆσαι τὸ κολάζειν, ὦ	Σώκρατες,	τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται,
[333]	Αἰσχυνοίμην ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί γέ
[323]	μὴ εἶναι πόλεις. αὕτη, ὦ	Σώκρατες,	τούτου αἰτία. Ἵνα δὲ μὴ
[328]	οὐ ῥᾴδιον οἶμαι εἶναι, ὦ	Σώκρατες,	τούτων διδάσκαλον φανῆναι, τῶν δὲ
[327]	ἄν τι, ἔφη, μᾶλλον, ὦ	Σώκρατες,	τῶν ἀγαθῶν αὐλητῶν ἀγαθοὺς αὐλητὰς
[316]	ἄλλων. Ὀρθῶς, ἔφη, προμηθῇ, ὦ	Σώκρατες,	ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον γὰρ ἄνδρα
[309]	~(ΕΤ. Πόθεν, ὦ	Σώκρατες,	φαίνῃ; ἢ δῆλα δὴ ὅτι
[313]	τοιοῦτός τις. Τρέφεται δέ, ὦ	Σώκρατες,	ψυχὴ τίνι; Μαθήμασιν δήπου, ἦν
[309]	ἀνὴρ ἔτι, ἀνὴρ μέντοι, ὦ	Σώκρατες,	ὥς γ´ ἐν αὐτοῖς ἡμῖν
[329]	σμικρότητι; Ἐκείνως μοι φαίνεται, ὦ	(Σώκρατες,	ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου μόρια
[336]	οἱ πολλοὶ τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ	Σωκράτη	γε ἐγὼ ἐγγυῶμαι μὴ ἐπιλήσεσθαι,
[347]	εἰ ἔτι βούλεται ἐρωτᾶν, ἀποκρίνεσθαι	Σωκράτη,	εἰ δὲ δὴ βούλεται Σωκράτει
[348]	ἵνα τούτῳ μὲν ταῦτα συνειδῶμεν,	Σωκράτης	δὲ ἄλλῳ τῳ διαλέγηται ἢ
[336]	ἐμοὶ μὲν οὖν δοκεῖ ἐπιεικέστερα	Σωκράτης	λέγειν· χρὴ γὰρ ἕκαστον τὴν
[336]	καλῶς λέγεις, ἔφη, ὦ Καλλία·	Σωκράτης	μὲν γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ μὴ
[347]	ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ	Σωκράτης,	Πρωταγόρας μὲν εἰ ἔτι βούλεται
[336]	καὶ Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι	Σωκράτους	διαλεχθῆναι, ἐξαρκεῖ Σωκράτει· εἰ δὲ
[313]	χρηστὸν ἢ πονηρὸν περὶ τὸ	σῶμα,	ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα πωλοῦντες, οὔτε
[313]	ψυχήν; ἢ εἰ μὲν τὸ	σῶμα	ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα
[314]	πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ	σῶμα	πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε
[326]	εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα τὰ	σώματα	βελτίω ἔχοντες ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ
[334]	ἀνθρώπου ἀρωγὸν καὶ τῷ ἄλλῳ	σώματι.	οὕτω δὲ ποικίλον τί ἐστιν
[337]	ἄλλο ἡδὺ πάσχοντα αὐτῷ τῷ	σώματι.	Ταῦτα οὖν εἰπόντος τοῦ Προδίκου
[334]	ἐνταῦθα τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ	(σώματος	ἀγαθόν ἐστιν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῖς
[352]	πρὸς ἄλλο τι τῶν τοῦ	σώματος	ἔργων, ἰδὼν τὸ πρόσωπον καὶ
[313]	ὃ δὲ περὶ πλείονος τοῦ	σώματος	ἡγῇ, τὴν ψυχήν, καὶ ἐν
[313]	ὥσπερ οἱ περὶ τὴν τοῦ	σώματος	τροφήν, ὁ (ἔμπορός τε καὶ
[326]	ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν πονηρίαν τῶν	σωμάτων	καὶ ἐν τοῖς πολέμοις καὶ
[354]	αὐτῶν γίγνονται καὶ εὐεξίαι τῶν	σωμάτων	καὶ τῶν πόλεων σωτηρίαι καὶ
[351]	ἀπὸ φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν	σωμάτων.	οὕτω δὲ κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν
[356]	μὴ πράττειν, τίς ἂν ἡμῖν	σωτηρία	ἐφάνη τοῦ βίου; ἆρα ἡ
[356]	ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν ἡ	σωτηρία	τοῦ βίου, ὁπότε τὸ πλέον
[357]	τῇ αἱρέσει ἐφάνη ἡμῖν ἡ	σωτηρία	τοῦ βίου οὖσα, τοῦ τε
[354]	τῶν σωμάτων καὶ τῶν πόλεων	σωτηρίαι	καὶ ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι;
[320]	τιν´ αὐτοῖς ἐμηχανᾶτο δύναμιν εἰς	σωτηρίαν.	ἃ μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι
[321]	οὖν σχόμενος ὁ Προμηθεὺς ἥντινα	σωτηρίαν	τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου
[321]	δ´ ἀναλισκομένοις ὑπὸ τούτων πολυγονίαν,	σωτηρίαν	τῷ γένει πορίζων. ἅτε δὴ
[333]	μοι ἀπόκριναι. δοκοῦσί τινές σοι	σωφρονεῖν	ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ δὲ
[332]	πράττοντες, ἢ {εἰ} τοὐναντίον {ἔπραττον}	Σωφρονεῖν,	ἔφη. Οὐκοῦν (σωφροσύνῃ σωφρονοῦσιν; Ἀνάγκη.
[333]	ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη. Τὸ δὲ	σωφρονεῖν	λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη. Τὸ
[333]	τίς σοι δοκεῖ ἀδικῶν (ἄνθρωπος	σωφρονεῖν,	ὅτι ἀδικεῖ; Αἰσχυνοίμην ἂν ἔγωγ´,
[332]	ὀρθῶς τε καὶ ὠφελίμως, τότε	σωφρονεῖν	σοι δοκοῦσιν οὕτω πράττοντες, ἢ
[332]	{ἔπραττον} Σωφρονεῖν, ἔφη. Οὐκοῦν (σωφροσύνῃ	σωφρονοῦσιν;	Ἀνάγκη. Οὐκοῦν οἱ μὴ ὀρθῶς
[332]	πράττοντες ἀφρόνως πράττουσιν καὶ οὐ	σωφρονοῦσιν	οὕτω πράττοντες; Συνδοκεῖ μοι, ἔφη.
[332]	ἐστὶν τὸ ἀφρόνως πράττειν τῷ	σωφρόνως;	Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ μὲν ἀφρόνως
[332]	σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ δὲ	σωφρόνως	πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ
[332]	ὃ ἂν ἀφρόνως πράττηται τῷ	σωφρόνως	πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ δὲ σωφρόνως
[332]	πραττόμενα ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ δὲ	σωφρόνως	σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ τι
[333]	ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία καὶ	σωφροσύνη	αὖ φαίνεται· ἦ γάρ, ὦ
[349]	τὸ ἐρώτημα τόδε· σοφία καὶ	σωφροσύνη	καὶ ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη καὶ
[361]	ἐπιστήμη, καὶ ἡ δικαιοσύνη καὶ	σωφροσύνη	καὶ ἡ ἀνδρεία, ᾧ τρόπῳ
[333]	Οὐκοῦν ἓν ἂν εἴη ἡ	σωφροσύνη	καὶ ἡ σοφία; τὸ δὲ
[329]	αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ	σωφροσύνη	καὶ ὁσιότης, ἢ ταῦτ´ ἐστὶν
[329]	ὑπὸ σοῦ ἡ δικαιοσύνη καὶ	σωφροσύνη	καὶ ὁσιότης καὶ πάντα ταῦτα
[325]	οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ	σωφροσύνη	καὶ τὸ ὅσιον εἶναι, καὶ
[330]	οὐδ´ οἷον ἀνδρεία, οὐδ´ οἷον	σωφροσύνη,	οὐδ´ οἷον ὁσιότης. Οὐκ ἔφη.
[332]	τοὐναντίον {ἔπραττον} Σωφρονεῖν, ἔφη. Οὐκοῦν	(σωφροσύνῃ	σωφρονοῦσιν; Ἀνάγκη. Οὐκοῦν οἱ μὴ
[332]	ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ δὲ σωφρόνως	σωφροσύνῃ;	Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ τι ἰσχύϊ
[323]	λέγῃ ἐναντίον πολλῶν, ὃ ἐκεῖ	σωφροσύνην	ἡγοῦντο εἶναι, τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα
[323]	διὰ δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι καὶ	σωφροσύνης,	εἰκότως ἅπαντος ἀνδρὸς ἀνέχονται, ὡς
[332]	Τὸ δὲ σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ	σωφροσύνης	πράττεσθαι, τὸ δὲ ἀφρόνως ὑπὸ
[333]	ἐν ᾧ ἐλέγετο ἕτερον εἶναι	σωφροσύνης	σοφία, μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς,
[326]	τ´ αὖ κιθαρισταί, ἕτερα τοιαῦτα,	σωφροσύνης	τε ἐπιμελοῦνται καὶ ὅπως ἂν
[332]	Πράττεται δὲ τὸ μὲν ὑπὸ	σωφροσύνης,	τὸ δὲ ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί.
[332]	Ναί. Ἐναντίον ἄρ´ ἐστὶν ἀφροσύνη	σωφροσύνης;	Φαίνεται. Μέμνησαι οὖν ὅτι ἐν