Pages
[328]	οὐδ´ ἂν εἷς φανείη, οὐδέ	γ´	ἂν οἶμαι εἰ ζητοῖς τίς
[327]	φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´ οὖν αὐληταί	γ´	ἂν πάντες ἦσαν ἱκανοὶ ὡς
[349]	ταύτην τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων ~(σύ	γ´	ἀναφανδὸν σεαυτὸν ὑποκηρυξάμενος εἰς πάντας
[338]	ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ τό	γ´	ἐμὸν οὐδέν μοι διαφέρει. ἀλλ´
[309]	ἀνὴρ μέντοι, ὦ Σώκρατες, ὥς	γ´	ἐν αὐτοῖς ἡμῖν εἰρῆσθαι, καὶ
[346]	ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω· ὥστε τούτου	γ´	ἕνεκα οὐδένα ἐπαινέσομαι, ἀλλά μοι
[361]	λάβοι, εἰπεῖν ἂν ὅτι Ἄτοποί	γ´	ἐστέ, ὦ Σώκρατές τε καὶ
[331]	ταῦτα ἀποκρινοίμην, ὅτι ἤτοι ταὐτόν	γ´	ἐστιν δικαιότης ὁσιότητι ἢ ὅτι
[360]	δεινῶν ἀμαθίαν ἐφάνησαν ὄντες; Πάνυ	γ´,	ἔφη. Διὰ ταύτην ἄρα τὴν
[312]	οὔτ´ εἰ κακῷ πράγματι. Οἶμαί	γ´,	ἔφη, εἰδέναι. Λέγε δή, τί
[359]	ἐπὶ τὰ μή; Ἀλλὰ τοῦτό	γ´,	ἔφη, ἐν οἷς σὺ ἔλεγες
[351]	ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ τοῖς καλοῖς	γ´,	ἔφη, ζῴη ἡδόμενος. Τί δή,
[359]	θαρραλέους· ὁ δέ, Καὶ (ἴτας	γ´,	ἔφη. μέμνησαι, ἦν δ´ ἐγώ,
[350]	τοὺς θαρραλέους εἶναι; Καὶ νῦν	γ´,	ἔφη. (Οὐκοῦν οὗτοι, ἦν δ´
[351]	(μετέχοντα ἢ ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ	γ´,	ἔφη. Τοῦτο τοίνυν λέγω, καθ´
[329]	ἔτι ἐπιποθῶ. Ἀλλὰ ῥᾴδιον τοῦτό	γ´,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἀποκρίνασθαι, ὅτι
[360]	ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη, πέρανον. Ἕν	γ´,	ἔφην ἐγώ, μόνον (ἐρόμενος ἔτι
[310]	μή τι νεώτερον ἀγγέλλεις; Οὐδέν	γ´,	ἦ δ´ ὅς, εἰ μὴ
[345]	ἄν ποτε γένοιτο κακός— ἔστιν	γὰρ	ἀεί— ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς
[319]	ἀνθρώποις, δίκαιός εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ	γὰρ	Ἀθηναίους, ὥσπερ καὶ οἱ ἄλλοι
[337]	γὰρ οὐ ταὐτόν· κοινῇ μὲν	γὰρ	ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων, μὴ ἴσον
[361]	φανείη ἡ ἀρετή. εἰ μὲν	γὰρ	ἄλλο τι ἦν ἢ ἐπιστήμη
[318]	συγγενόμενος τῶν σοφιστῶν. οἱ μὲν	γὰρ	ἄλλοι λωβῶνται τοὺς νέους· (τὰς
[348]	δὴ καὶ περὶ ἀρετῆς. τίνα	γὰρ	ἄλλον ἢ σέ; ὅς γε
[310]	ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ. ἐγὼ	γὰρ	ἅμα μὲν καὶ νεώτερός εἰμι,
[341]	τοῦτο γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον	γὰρ	ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην ὁ
[322]	Ζεύς, καὶ πάντες μετεχόντων· οὐ	γὰρ	ἂν γένοιντο πόλεις, εἰ ὀλίγοι
[346]	οἷς μέλανα μὴ μέμεικται— γελοῖον	γὰρ	ἂν εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι
[355]	ὅτι Οὐκ ἀξίων ὄντων· οὐ	γὰρ	ἂν ἐξημάρτανεν ὅν φαμεν ἥττω
[349]	πῃ ἄλλῃ νῦν φήσῃς· οὐ	γὰρ	ἂν θαυμάζοιμι εἰ τότε ἀποπειρώμενός
[345]	εἶναι, ἔπειτα ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος	γὰρ	ἂν καὶ κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς
[353]	ἐπεὶ γιγνώσκειν γε αὐτά. ἴσως	γὰρ	ἂν λεγόντων ἡμῶν ὅτι Οὐκ
[333]	συνᾴδουσιν οὐδὲ συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς	γὰρ	ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ γε ἀνάγκη
[324]	παρεληλυθότος ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ	γὰρ	ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον
[339]	ἐγώ, σοὶ οὐ φαίνεται; Πῶς	γὰρ	ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ
[316]	ὦ Σώκρατες, ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον	γὰρ	ἄνδρα καὶ ἰόντα εἰς πόλεις
[345]	λέγει τοῦτο τὸ ἑκών. ἡγεῖτο	γὰρ	ἄνδρα καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν
[315]	καὶ Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει	(γὰρ	ἄρα καὶ Πρόδικος ὁ Κεῖος—
[340]	μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς	γὰρ	ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα
[324]	μέλλει πόλις εἶναι; ἐν τούτῳ	γὰρ	αὕτη λύεται ἡ ἀπορία ἣν
[331]	τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα; ἐγὼ μὲν	γὰρ	αὐτὸς ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην
[317]	τοῦτο εἶναι οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι	γὰρ	αὐτοὺς οὔ τι διαπράξασθαι ὃ
[320]	δύναμιν εἰς σωτηρίαν. ἃ μὲν	γὰρ	αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν
[331]	τί τοῦτο διαφέρει; ἔφη· εἰ	γὰρ	βούλει, ἔστω ἡμῖν καὶ δικαιοσύνη
[317]	λόγον ποιεῖσθαι. Καὶ ἐγώ— ὑπώπτευσα	γὰρ	βούλεσθαι αὐτὸν τῷ τε Προδίκῳ
[358]	ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων; ἃ	γὰρ	δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι κακὰ εἶναι·
[341]	αἰσχύνομαι τἀγαθὰ δεινὰ καλῶν. τὸ	γὰρ	δεινόν, φησίν, κακόν ἐστιν· οὐδεὶς
[331]	μοι, ἦν δ´ ἐγώ· οὐδὲν	γὰρ	δέομαι τὸ εἰ βούλει" τοῦτο
[358]	Ἱππία τε καὶ Πρόδικε (κοινὸς	γὰρ	δὴ ἔστω ὑμῖν ὁ λόγος)
[314]	κυβεύῃς τε καὶ κινδυνεύῃς. καὶ	γὰρ	δὴ καὶ πολὺ μείζων κίνδυνος
[327]	εἶναι, οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ	γὰρ	δὴ ὃ λέγω οὕτως ἔχει—
[359]	τὸ πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν	γὰρ	δὴ πέντε ὄντων μορίων τῆς
[309]	σὲ κἀκεῖνον τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ	γὰρ	δήπου τινὶ καλλίονι ἐνέτυχες ἄλλῳ
[325]	γίγνονται οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν	γὰρ	διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ
[347]	ἔλθοιμι μετὰ σοῦ σκοπούμενος. καὶ	γὰρ	δοκεῖ μοι τὸ περὶ ποιήσεως
[330]	ἢ οὐδὲν πρᾶγμα; ἐμοὶ μὲν	γὰρ	δοκεῖ· τί δὲ σοί; Κἀμοί,
[336]	θέουσιν τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ	γὰρ	δύναμαι, ἀλλ´ εἴ τι δέῃ
[336]	τρόπος ἔσται τῶν διαλόγων; χωρὶς	γὰρ	ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι τὸ συνεῖναί
[342]	λόγους ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ	γὰρ	ἐθέλει τις Λακεδαιμονίων τῷ φαυλοτάτῳ
[324]	καὶ μαθήσεως κτητῆς οὔσης. εἰ	γὰρ	ἐθέλεις ἐννοῆσαι τὸ κολάζειν, ὦ
[328]	τὰ πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ	γὰρ	εἰ μέν τις περὶ αὐτῶν
[350]	ἂν εἶναι σοφίαν. πρῶτον μὲν	γὰρ	εἰ οὕτω μετιὼν ἔροιό με
[335]	τ´ εἶ συνουσίας ποιεῖσθαι (σοφὸς	γὰρ	εἶ— ἐγὼ δὲ τὰ μακρὰ
[346]	οὔ μιν ἐγὼ μωμήσομαι— οὐ	γάρ	εἰμι φιλόμωμος— τῶν γὰρ ἠλιθίων
[344]	Πιττακέ, οὐκ ἀληθῆ λέγεις· οὐ	γὰρ	εἶναι ἀλλὰ γενέσθαι μέν ἐστιν
[336]	δοκεῖ ἐπιεικέστερα Σωκράτης λέγειν· χρὴ	γὰρ	ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀποφαίνεσθαι.
[309]	τί σοι ἐθέλω εἰπεῖν· παρόντος	γὰρ	ἐκείνου, οὔτε προσεῖχον τὸν νοῦν,
[362]	ποιεῖν, εἴ σοι δοκεῖ. καὶ	γὰρ	ἐμοὶ οἷπερ ἔφην ἰέναι πάλαι
[313]	ἀφ´ ὧν ψυχὴ τρέφεται; φαίνεται	γὰρ	ἔμοιγε τοιοῦτός τις. Τρέφεται δέ,
[328]	(οὔπω ἄξιον τοῦτο κατηγορεῖν· ἔτι	γὰρ	ἐν αὐτοῖς εἰσιν ἐλπίδες· νέοι
[328]	(ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ	γὰρ	ἐν μὲν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ
[324]	σοι ἐρῶ ἀλλὰ λόγον. ὧδε	γὰρ	ἐννόησον· πότερον ἔστιν τι ἓν
[356]	ἢ ἡδονῇ καὶ λύπῃ; οὐ	γὰρ	ἔσθ´ ὅτῳ ἄλλῳ. ἀλλ´ ὥσπερ
[344]	ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ μὲν	γὰρ	ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ κακῷ γενέσθαι, ὥσπερ
[344]	ὅτι οὕτως εἴρηται. πολλὰ μὲν	γὰρ	ἔστι καὶ περὶ ἑκάστου τῶν
[311]	Μήπω, ἀγαθέ, ἐκεῖσε ἴωμεν— πρῲ	γάρ	ἐστιν— ἀλλὰ δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς
[342]	τούτου, πειράσομαι ὑμῖν διεξελθεῖν. φιλοσοφία	γάρ	ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ πλείστη
[324]	ἢ ἄλλοθι οὐδαμοῦ. εἰ μὲν	γὰρ	ἔστιν, καὶ τοῦτό ἐστιν τὸ
[337]	εὐφραινοίμεθα, οὐχ ἡδοίμεσθα— εὐφραίνεσθαι μὲν	γὰρ	ἔστιν μανθάνοντά τι καὶ φρονήσεως
[337]	καὶ οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν	γὰρ	ἔστιν παρὰ ταῖς ψυχαῖς τῶν
[312]	οὐ μέντοι ἱκανῶς γε· ἐρωτήσεως	γὰρ	ἔτι ἡ ἀπόκρισις ἡμῖν δεῖται,
[314]	μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν· ἡμεῖς	γὰρ	ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον πρᾶγμα
[344]	ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον· πράξας μὲν	γὰρ	εὖ πᾶς ἀνὴρ ἀγαθός, κακὸς
[310]	ποιήσει καὶ σὲ σοφόν. Εἰ	γάρ,	ἦ δ´ ὅς, ὦ Ζεῦ
[323]	μετὰ τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα	γὰρ	ἡγοῦνται ἀλλήλους κακὰ ἔχειν ἄνθρωποι
[356]	πότερα πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν	γὰρ	ἡδέα πρὸς ἡδέα ἱστῇς, τὰ
[358]	διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι· εἴτε	γὰρ	ἡδὺ εἴτε τερπνὸν λέγεις εἴτε
[346]	οὐ γάρ εἰμι φιλόμωμος— τῶν	γὰρ	ἠλιθίων ἀπείρων γενέθλα, ὥστ´ εἴ
[321]	ἔντεχνον σοφίαν σὺν πυρί— ἀμήχανον	γὰρ	ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν κτητήν
[326]	γίγνονται; τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν	γὰρ	θαυμαστόν, εἴπερ ἀληθῆ ἐγὼ ἐν
[344]	οὐ τὸν ἰδιώτην· ὁ μὲν	γὰρ	ἰδιώτης ἀεὶ καθῄρηται. ὥσπερ οὖν
[351]	θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν	γὰρ	καὶ ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις
[337]	(ἐρίζειν δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν	γὰρ	καὶ δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι
[351]	Δίκαιος, ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ	γὰρ	καὶ κατάρχεις τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´
[339]	ὅτι Οὐδὲν δεῖ· ἐπίσταμαί τε	γάρ,	καὶ πάνυ μοι τυγχάνει μεμεληκὸς
[347]	ποτε ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα	γὰρ	καὶ περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος
[314]	τῇ τῶν σιτίων. σιτία μὲν	γὰρ	καὶ ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ
[317]	εἰμὶ ἐν τῇ τέχνῃ· καὶ	γὰρ	καὶ τὰ σύμπαντα πολλά μοί
[359]	ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν· τὰς	γὰρ	καλὰς πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν.
[324]	ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν. οὐδεὶς	γὰρ	κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας πρὸς τούτῳ
[317]	τι διαπράξασθαι ὃ ἐβουλήθησαν— οὐ	γὰρ	λαθεῖν τῶν ἀνθρώπων τοὺς δυναμένους
[351]	κακὰ καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ	γὰρ	λέγω, καθ´ ὃ ἡδέα ἐστίν,
[331]	ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν. τὸ	γὰρ	λευκὸν τῷ μέλανι ἔστιν ὅπῃ
[333]	σοι ταῦτα εἴτε μή· τὸν	γὰρ	λόγον ἔγωγε μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει
[333]	ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας— τὸν	γὰρ	λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα
[350]	θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην— εἰ	γάρ	με τότε ἤρου, εἶπον ἂν
[344]	διὰ παντὸς τοῦ ᾄσματος. Λέγει	γὰρ	μετὰ τοῦτο ὀλίγα διελθών, ὡς
[315]	ἔχων ἀκούειν τοῦ Προδίκου— πάσσοφος	γάρ	μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ
[319]	ἕπομαί σου τῷ λόγῳ; δοκεῖς	γάρ	μοι λέγειν τὴν πολιτικὴν τέχνην
[345]	ὑπὸ ἄλλου τινὸς περιπτώματος— αὕτη	γὰρ	μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης
[312]	καὶ ἐπιστήμονα, περὶ κιθαρίσεως· ἦ	γάρ;	Ναί. Εἶεν· ὁ δὲ δὴ
[326]	λέγειν τε καὶ πράττειν· πᾶς	γὰρ	ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας
[336]	ἔφη, ὦ Καλλία· Σωκράτης μὲν	γὰρ	ὅδε ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί οἱ
[331]	οἴει εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας· ~Πρωταγόρας	γὰρ	(ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ δὲ
[318]	ἄρτι, περὶ ὧν ἀφικόμην. Ἱπποκράτης	γὰρ	ὅδε τυγχάνει ἐν ἐπιθυμίᾳ ὢν
[337]	ἡ συνουσία γίγνοιτο· ὑμεῖς τε	γὰρ	οἱ λέγοντες μάλιστ´ ἂν οὕτως
[333]	πότερον οὖν δὴ λύσωμεν; οὗτοι	γὰρ	οἱ λόγοι ἀμφότεροι οὐ πάνυ
[352]	ταῦτα ποιεῖν τοὺς ποιοῦντας. Πολλὰ	γὰρ	οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ
[327]	ὥσπερ τῶν ἄλλων τεχνημάτων— λυσιτελεῖ	γὰρ	οἶμαι ἡμῖν ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη
[323]	τούτων ἐπιχειρεῖν ποιεῖν; ταῦτα μὲν	γὰρ	οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει τε
[337]	εἶναι— (φύσει, οὐ νόμῳ· τὸ	γὰρ	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φύσει συγγενές
[338]	ὅμοιος, οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς· ὁ	γὰρ	ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια καὶ ποιήσει,
[355]	ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν— ἄλλο	γὰρ	ὄνομα μετείληφεν ἀντὶ τῆς ἡδονῆς
[341]	τὸ μετὰ τοῦτο ῥῆμα· λέγει	γὰρ	ὅτι— θεὸς ἂν μόνος τοῦτ´
[329]	ἐν τῇ ψυχῇ ἀποπλήρωσον. ἔλεγες	γὰρ	ὅτι ὁ Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην
[335]	τοῖς Ἕλλησιν. Καὶ ἐγώ— ἔγνων	γὰρ	ὅτι οὐκ ἤρεσεν αὐτὸς αὑτῷ
[319]	αὐτῷ, ἔπειτα συμβουλεύειν ἐπιχειρεῖ· δῆλον	γὰρ	ὅτι οὐχ ἡγοῦνται διδακτὸν εἶναι.
[361]	ἐστὶν αὐτό, ἡ ἀρετή. ~οἶδα	γὰρ	ὅτι τούτου φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´
[331]	προσέοικέν τι δικαιοσύνη ὁσιότητι· καὶ	γὰρ	ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ πῃ
[348]	λόγον εἴτε μὴ διασαφεῖν; ἐμοὶ	γὰρ	οὐ δοκεῖ· ἀλλ´ ἤτοι διαλεγέσθω
[336]	τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ μὲν	γὰρ	οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος
[314]	ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ	γὰρ	οὐ μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν,
[354]	φαίην ἂν ἔγωγε. πρῶτον μὲν	γὰρ	οὐ ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι τί ἐστίν
[337]	ἀκροατάς, ἴσους δὲ μή— ἔστιν	γὰρ	οὐ ταὐτόν· κοινῇ μὲν γὰρ
[343]	(ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ μέν. τοῦτο	γὰρ	οὐδὲ πρὸς ἕνα λόγον φαίνεται
[340]	Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ	γὰρ	οὖν καὶ δεῖται τὸ ὑπὲρ
[330]	αὖ, σοφοὶ δὲ οὔ. ~Ἔστιν	γὰρ	οὖν καὶ ταῦτα μόρια (τῆς
[361]	τὴν διέξοδον τῶν λόγων. καὶ	γὰρ	οὔτε (τἆλλα οἶμαι κακὸς εἶναι
[347]	φαύλων καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ	γὰρ	οὗτοι, διὰ τὸ μὴ δύνασθαι
[313]	(ἔμπορός τε καὶ κάπηλος. καὶ	γὰρ	οὗτοί που ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων
[331]	θαυμάσας εἶπον πρὸς αὐτόν· Ἦ	γὰρ	οὕτω σοι τὸ δίκαιον καὶ
[345]	τὸ αὐτὸ τοῦτο εἰρημένον. οὐ	γὰρ	οὕτως ἀπαίδευτος ἦν Σιμωνίδης, ὥστε
[310]	πώποτε οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι	γὰρ	παῖς ἦ ὅτε τὸ πρότερον
[348]	ἀπορῶ ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι	γὰρ	πάνυ λέγειν τι τὸν Ὅμηρον
[318]	καλῶς ἐρωτῶσι χαίρω ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης	γὰρ	παρ´ ἐμὲ ἀφικόμενος οὐ πείσεται
[321]	δὲ πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν	γὰρ	παρὰ τῷ Διί. τῷ δὲ
[310]	χάρις. ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς	γὰρ	παρελθούσης νυκτὸς ταυτησί, ἔτι βαθέος
[335]	παραμεῖναι ἀποτείνοντι μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν	γάρ	ποί με δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ
[328]	προύτρεψάς με ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ	γὰρ	ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου.
[309]	καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ	γὰρ	πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε βοηθῶν
[349]	ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις	γὰρ	πολλοὺς τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν
[320]	εἶναι μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν	γάρ	ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν
[339]	ποίησιν· τοσοῦτον μόνον διοίσει. λέγει	γάρ	που Σιμωνίδης πρὸς Σκόπαν τὸν
[317]	κατεσκευάζομεν παρὰ τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ	γὰρ	προϋπῆρχε τὰ βάθρα— ἐν δὲ
[328]	ἐν αὐτοῖς εἰσιν ἐλπίδες· νέοι	γάρ.	Πρωταγόρας μὲν τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα
[348]	πρὸ ὃ τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι	γάρ	πως ἅπαντές ἐσμεν οἱ ἄνθρωποι
[316]	εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα πράττοντα· οὐ	γὰρ	σμικροὶ περὶ αὐτὰ φθόνοι τε
[312]	καὶ κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου; τούτων	γὰρ	σὺ ἑκάστην οὐκ ἐπὶ τέχνῃ
[335]	ἀφήσομέν σε, ὦ Σώκρατες· ἐὰν	γὰρ	σὺ ἐξέλθῃς, οὐχ ὁμοίως ἡμῖν
[333]	οὐ πάνυ μουσικῶς λέγονται· οὐ	γὰρ	συνᾴδουσιν οὐδὲ συναρμόττουσιν ἀλλήλοις. πῶς
[345]	οἳ ἑκόντες κακὰ ποιοῦσιν. ἐγὼ	γὰρ	σχεδόν τι οἶμαι τοῦτο, ὅτι
[311]	φῶς γένηται· εἶτα ἴωμεν. καὶ	γὰρ	τὰ πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει,
[323]	τόδε αὖ λαβὲ τεκμήριον. ἐν	γὰρ	ταῖς ἄλλαις ἀρεταῖς, ὥσπερ σὺ
[351]	τοὺς μέντοι ἰσχυροὺς δυνατούς· ~(οὐ	γὰρ	ταὐτὸν εἶναι δύναμίν τε καὶ
[318]	ἄλλοι λωβῶνται τοὺς νέους· (τὰς	γὰρ	τέχνας αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας πάλιν
[322]	τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής πολιτικὴν	γὰρ	τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς μέρος
[341]	μανθάνεις· ἐρώμεθα οὖν Πρόδικον— δίκαιον	γὰρ	τὴν Σιμωνίδου φωνὴν τοῦτον ἐρωτᾶν—
[319]	ἄρα κέκτησαι, εἴπερ κέκτησαι· οὐ	γάρ	τι ἄλλο πρός γε σὲ
[356]	καὶ μᾶλλον καὶ ἧττον. εἰ	γάρ	τις λέγοι ὅτι Ἀλλὰ πολὺ
[328]	τοῦ μισθοῦ τοιοῦτον πεποίημαι· ἐπειδὰν	γάρ	τις παρ´ ἐμοῦ μάθῃ, ἐὰν
[343]	ἄρα ἐγὼ ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς	γὰρ	τὸ πρῶτον τοῦ ᾄσματος μανικὸν
[314]	σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει· (Πρωταγόραν	γάρ	τοι δεόμενοι ἰδεῖν ἤλθομεν· εἰσάγγειλον
[349]	(Ἔχε δή, ἔφην ἐγώ· ἄξιον	γάρ	τοι ἐπισκέψασθαι ὃ λέγεις. πότερον
[310]	ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης. ὁ	γάρ	τοι παῖς με ὁ Σάτυρος
[341]	τοῖς λόγοις Πρόδικος ὅδε. ~κινδυνεύει	γάρ	τοι, ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου
[317]	παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους· ἡγοῦνται	γὰρ	τὸν τοιοῦτον πρὸς τοῖς ἄλλοις
[345]	ᾄσματος ἔτι μᾶλλον δηλοῖ. φησὶ	γάρ—	τοὔνεκεν οὔ ποτ´ ἐγὼ τὸ
[337]	δοκεῖς λέγειν, ὦ Κριτία· χρὴ	γὰρ	τοὺς ἐν τοιοῖσδε λόγοις παραγιγνομένους
[343]	μέν, οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες	γὰρ	τοῦτό γε φανείη ἂν καὶ
[340]	ἑαυτῷ λέγοντα, ἀλλ´ ἄλλο. οὐ	γὰρ	τοῦτο ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ
[319]	εἰρήσεται ἢ ἅπερ νοῶ. ἐγὼ	γὰρ	τοῦτο, ὦ Πρωταγόρα, οὐκ ᾤμην
[357]	καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ	γὰρ	ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης ἐνδείᾳ ἐξαμαρτάνειν
[353]	αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή· πειρασόμεθα	γὰρ	ὑμῖν ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας
[355]	τὸ μετὰ τοῦτο ἀκούετε. φημὶ	γὰρ	ὑμῖν τούτου οὕτως ἔχοντος γελοῖον
[312]	Καὶ ὃς εἶπεν ἐρυθριάσας— ἤδη	γὰρ	ὑπέφαινέν τι ἡμέρας, ὥστε καταφανῆ
[359]	ἃ τὸ ὕστερον εἶπεν. τὸ	γὰρ	ὕστερον ἔφη τὰ μὲν τέτταρα
[340]	σοι συνδοκεῖ ὅπερ ἐμοί. οὐ	γὰρ	φαίνεται ἐναντία λέγειν αὐτὸς αὑτῷ
[344]	ἀποδεῖξαι ὡς εὖ πεποίηται— πάνυ	γὰρ	χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ
[338]	βραβευτὴν ἑλέσθαι τῶν λόγων. εἴτε	γὰρ	χείρων ἔσται ἡμῶν ὁ αἱρεθείς,
[353]	καὶ Πρωταγόρας φράσαι. ἄλλο τι	γάρ,	ὦ ἄνθρωποι, φατὲ ὑμῖν τοῦτο
[340]	λέγειν αὐτὸς αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ	γάρ,	ὦ Πρόδικε, προαπόφηναι τὴν σὴν
[333]	καὶ σωφροσύνη αὖ φαίνεται· ἦ	γάρ,	ὦ Πρωταγόρα, ἔφην ἐγώ, ἢ
[359]	μ´ ἔφη τεκμηρίῳ τῷδε· Εὑρήσεις	γάρ,	ὦ Σώκρατες, ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν
[310]	ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησε. ἀλλὰ	γάρ,	ὦ Σώκρατες, πάντες τὸν ἄνδρα
[335]	τότε σοι διαλέξομαι. σὺ μὲν	γάρ,	ὡς λέγεται περὶ σοῦ, φῂς
[312]	τὸν Δία, ὦ Σώκρατες, εἴπερ	γε	ἃ διανοοῦμαι χρὴ λέγειν. Ἀλλ´
[333]	πῶς γὰρ ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ	γε	ἀνάγκη ἑνὶ (μὲν ἓν μόνον
[324]	αὐτό σε διδάξει ὅτι οἵ	γε	ἄνθρωποι ἡγοῦνται παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν.
[333]	μοι διαφέρει, ἐὰν μόνον σύ	γε	ἀποκρίνῃ, εἴτ´ οὖν δοκεῖ σοι
[353]	ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ γιγνώσκειν	γε	αὐτά. ἴσως γὰρ ἂν λεγόντων
[341]	λέγειν; Καὶ ὁ Πρωταγόρας, Πολλοῦ	γε	δεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ
[336]	πολλοὶ τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ Σωκράτη	γε	ἐγὼ ἐγγυῶμαι μὴ ἐπιλήσεσθαι, οὐχ
[315]	Καὶ μὲν δὴ καὶ Τάνταλόν	γε	εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα καὶ
[310]	Πάνυ μὲν οὖν· καὶ χάριν	γε	εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ
[331]	ἐγὼ μὲν γὰρ αὐτὸς ὑπέρ	γε	ἐμαυτοῦ φαίην ἂν καὶ τὴν
[330]	οὕτως ἔχει, εἴπερ τῷ παραδείγματί	γε	ἔοικε; Ἀλλ´ οὕτως, ἔφη, ἔχει,
[359]	δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ	γε	ἐπὶ τὰ αὐτὰ (ἔρχονται οἱ
[312]	ἀληθῆ λέγοιμεν, οὐ μέντοι ἱκανῶς	γε·	ἐρωτήσεως γὰρ ἔτι ἡ ἀπόκρισις
[309]	τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ πολύ	γε.	(ΕΤ. Τί φῄς; ἀστῷ ἢ
[317]	ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι πολλά	γε	ἔτη ἤδη εἰμὶ ἐν τῇ
[310]	δ´ ὅς, εἰ μὴ ἀγαθά	γε.	Εὖ ἂν λέγοις, ἦν δ´
[349]	ἢ ἄλλο τι; Καὶ ἴτας	γε,	ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ πολλοὶ
[359]	ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς	γε,	ἔφην ἐγώ. ~(ἀλλὰ ποτέρους φῂς
[352]	εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων. Καλῶς	γε,	ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων καὶ
[330]	ὅσιον εἴη, εἰ μὴ αὐτή	(γε	ἡ ὁσιότης ὅσιον ἔσται. τί
[330]	μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν	γε	ἡ σοφία τῶν μορίων. Ἕκαστον
[309]	λέγεις; Πρωταγόρας ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην	γε	ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ. Καὶ ἄρτι
[318]	ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος ὅ	γε	ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ
[351]	θαρραλέους εἶναι, μὴ μέντοι τούς	γε	θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν
[350]	ἦ δ´ ὅς, καὶ λίαν	γε	θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι
[359]	Ὡμολόγει. Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ	γε	θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ
[322]	ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν· καὶ νόμον	γε	θὲς παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ
[310]	Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ἑσπέρας	γε.	(Καὶ ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος
[351]	γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ	γε	καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ
[351]	τὴν δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας	γε	καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ
[311]	αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα ἄλλο	γε	λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ
[341]	ἔχοι γέρας, οὐ δήπου τοῦτό	γε	λέγων, κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα
[350]	εἴη ἡ ἀνδρεία· ἐπεὶ οὗτοί	γε	μαινόμενοί εἰσιν. Πῶς οὖν, ἔφην
[323]	ἀνέχονται, ὡς παντὶ προσῆκον ταύτης	γε	μετέχειν τῆς ἀρετῆς ἢ μὴ
[313]	ἦν δ´ ἐγώ. καὶ ὅπως	γε	μή, ὦ ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς
[342]	τοίνυν, ἦν δ´ ἐγώ, ἅ	γέ	μοι δοκεῖ περὶ τοῦ ᾄσματος
[348]	(Καὶ ὁ Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς	γέ	μοι ἔδοξεν, τοῦ τε Ἀλκιβιάδου
[324]	σοι, ὦ Σώκρατες, ἱκανῶς, ὥς	γέ	μοι (φαίνεται. Ἔτι δὴ λοιπὴ
[310]	θεούς, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅτι	γε	μόνος ἐστὶ σοφός, ἐμὲ δὲ
[347]	ἔφη, ὦ Ἱππία, εἰς αὖθίς	γε·	νῦν δὲ δίκαιόν ἐστιν ἃ
[309]	Σοφωτάτῳ μὲν οὖν δήπου τῶν	γε	νῦν, εἴ σοι δοκεῖ σοφώτατος
[361]	τηλικούτων καὶ πάνυ· καὶ λέγω	γε	ὅτι οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ
[348]	γὰρ ἄλλον ἢ σέ; ὅς	γε	οὐ μόνον αὐτὸς οἴει καλὸς
[332]	ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ	γε.	Οὐκοῦν ὑπὸ ἐναντίων ὄντων; Ναί.
[310]	καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα	γε	ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης. ὁ
[350]	Οἱ πελταστικοί. καὶ τὰ ἄλλα	γε	πάντα, εἰ τοῦτο ζητεῖς, ἔφη,
[340]	Νὴ τὸν Δία, εἰς καιρόν	γε	παρατετύχηκεν ἡμῖν ἐν τοῖς λόγοις
[331]	τὰ τοῦ προσώπου μόρια, ἁμῇ	γέ	πῃ προσέοικεν καὶ ἔστιν τὸ
[331]	καὶ γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ	γέ	πῃ προσέοικεν. τὸ γὰρ λευκὸν
[340]	ἔφη ὁ Πρόδικος. Τὸν δέ	γε	Πιττακόν, ἦν δ´ ἐγώ, μέμφεται,
[310]	ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ	γε,	πολλὰ καὶ εἰπὼν καὶ ἀκούσας.
[317]	ἐστὶν τὰ προσχήματα· ἐπεὶ οἵ	γε	πολλοὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν
[349]	οὖν, ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί	γε.	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[324]	τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν τό	γε	πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ
[339]	τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς	γε	πρὸς σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα
[323]	ἀναγκαῖον (οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς	γέ	πως μετέχειν αὐτῆς, ἢ μὴ
[319]	οὐ γάρ τι ἄλλο πρός	γε	σὲ εἰρήσεται ἢ ἅπερ νοῶ.
[341]	σαυτοῦ λόγῳ βοηθεῖν. ἐπεὶ ὅτι	γε	Σιμωνίδης οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν
[358]	τι οὖν, ἔφην ἐγώ, ἐπί	γε	τὰ κακὰ οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται
[309]	τινὶ καλλίονι ἐνέτυχες ἄλλῳ ἔν	γε	τῇδε τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ
[312]	περὶ οὗπερ καὶ ἐπίστασθαι; Εἰκός	γε.	τί δή ἐστιν τοῦτο περὶ
[339]	ὁ ταῦτα ἀμφότερα λέγων, ὅς	γε	τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο
[345]	ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ κακόν	γε	τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον
[341]	τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν	γε	τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν καὶ
[345]	Πιττακὸν εἴρηται, καὶ τὰ ἐπιόντα	γε	τοῦ ᾄσματος ἔτι μᾶλλον δηλοῖ.
[359]	μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πᾶν	γε	τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ ἃ οἵ
[334]	τὰ δὲ κυσίν· τὰ δέ	γε	τούτων μὲν οὐδενί, δένδροις δέ·
[331]	οἷον τὸ ἕτερον. ὥστε τούτῳ	γε	τῷ τρόπῳ (κἂν ταῦτα ἐλέγχοις,
[343]	μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ τοῦτό	γε	φανείη ἂν καὶ οὐ Σιμωνίδου
[333]	Σώκρατες, τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί	γέ	φασιν τῶν ἀνθρώπων. Πότερον οὖν
[325]	οὐδ´ ἐπιμελοῦνται πᾶσαν ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί	γε	χρή, ὦ Σώκρατες. ἐκ παίδων
[344]	ἀλαθέως, οἷόν τε μέντοι ἐπί	γε	χρόνον τινά· γενόμενον δὲ διαμένειν
[311]	ἀκούομεν; Σοφιστὴν δή τοι ὀνομάζουσί	γε,	ὦ Σώκρατες, τὸν ἄνδρα εἶναι,
[334]	καὶ ἄλλα μυρία, τὰ δέ	γε	ὠφέλιμα· τὰ δὲ ἀνθρώποις μὲν
[320]	ἐπαίδευε· καὶ πρὶν ἓξ μῆνας	γεγονέναι,	(ἀπέδωκε τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι
[320]	ἡγεῖσθαί σε πολλῶν μὲν ἔμπειρον	γεγονέναι,	πολλὰ δὲ μεμαθηκέναι, τὰ δὲ
[309]	θαμά. (ΕΤ. Καὶ τί ἂν	γεγονὸς	εἴη περὶ σὲ κἀκεῖνον τοσοῦτον
[318]	ἐμοὶ συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι	γεγονότι,	καὶ ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ
[325]	μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ	γεγραμμένα	ὥσπερ τότε τὴν φωνήν, παρατιθέασιν
[310]	σε ἀδικεῖ Πρωταγόρας; Καὶ ὃς	γελάσας,	Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ὦ
[358]	μοι πρὸς ὃ βούλομαι ἀπόκριναι.	Γελάσας	οὖν ὁ Πρόδικος συνωμολόγησε, καὶ
[355]	ὁ ἐρόμενος ἡμᾶς ὑβριστὴς ὤν,	γελάσεται	(καὶ ἐρεῖ· Ἦ γελοῖον λέγετε
[355]	τούτων ἡττώμενος. ὡς δὲ ταῦτα	γελοῖά	ἐστιν, κατάδηλον ἔσται, ἐὰν μὴ
[346]	λευκά, οἷς μέλανα μὴ μέμεικται—	γελοῖον	γὰρ ἂν εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´
[355]	ὤν, γελάσεται (καὶ ἐρεῖ· Ἦ	γελοῖον	λέγετε πρᾶγμα, εἰ πράττει τις
[355]	γὰρ ὑμῖν τούτου οὕτως ἔχοντος	γελοῖον	τὸν λόγον γίγνεσθαι, ὅταν λέγητε
[340]	ὦ (Πρωταγόρα, καὶ εἰμί τις	γελοῖος	ἰατρός· ἰώμενος μεῖζον τὸ νόσημα
[346]	φιλόμωμος— τῶν γὰρ ἠλιθίων ἀπείρων	γενέθλα,	ὥστ´ εἴ τις χαίρει ψέγων,
[322]	(Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ	γένει	ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν
[321]	ὑπὸ τούτων πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ	γένει	πορίζων. ἅτε δὴ οὖν οὐ
[320]	καὶ τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος	γενέσεως,	τυποῦσιν αὐτὰ θεοὶ γῆς ἔνδον
[339]	ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν	γενέσθαι	ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ τοῦ ποιήματος
[344]	(τῷ δὲ κακῷ οὐκ ἐγχωρεῖ	γενέσθαι,	ἀλλ´ ἀεὶ εἶναι ἀνάγκη. ὥστε
[338]	δεῖ τούτου ἕνεκα ἕνα ἐπιστάτην	γενέσθαι,	ἀλλὰ πάντες κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει
[345]	οὐχ οἷόν τε, διατελοῦντα ἀγαθόν,	γενέσθαι	δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ
[345]	ἀεί— ἀλλ´ εἰ μέλλει κακὸς	γενέσθαι,	δεῖ αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι.
[345]	οὔ ποτ´ ἐγὼ τὸ μὴ	γενέσθαι	δυνατὸν διζήμενος κενεὰν ἐς ἄπρακτον
[340]	ὅδε, τὸ εἶναι καὶ τὸ	γενέσθαι.	εἰ δὲ μὴ τὸ αὐτό
[312]	τι ἡμέρας, ὥστε καταφανῆ αὐτὸν	γενέσθαι—	Εἰ μέν τι τοῖς ἔμπροσθεν
[316]	δὲ οἴεταί οἱ μάλιστ´ ἂν	γενέσθαι,	εἰ σοὶ συγγένοιτο· ταῦτ´ οὖν
[316]	ἐπιθυμεῖν δέ μοι (δοκεῖ ἐλλόγιμος	γενέσθαι	ἐν τῇ πόλει, τοῦτο δὲ
[353]	οἶμαι ἂν ἔγωγε κάλλιστα φανερὸν	γενέσθαι,	ἕπου· εἰ δὲ μὴ βούλει,
[340]	ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ χαλεπόν,	γενέσθαι	ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης, ἀλλὰ
[313]	τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν αὐτὸ	γενέσθαι	ἢ πονηρόν, πολλὰ ἂν περιεσκέψω
[328]	πρὸς τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν	γενέσθαι,	καὶ ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν
[361]	πᾶσαν προθυμίαν ἔχω καταφανῆ αὐτὰ	γενέσθαι,	καὶ βουλοίμην ἂν ταῦτα διεξελθόντας
[321]	αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην	γενέσθαι—	καὶ οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ.
[340]	ταὐτόν σοι δοκεῖ εἶναι τὸ	γενέσθαι	καὶ τὸ εἶναι, ἢ ἄλλο;
[340]	καὶ ἄλλοι πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον	γενέσθαι	μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν εἶναι— τῆς
[344]	ἂν εἰ λέγοι λόγον, ὅτι	γενέσθαι	μὲν ἄνδρα ἀγαθὸν χαλεπὸν ἀλαθέως,
[344]	λέγεις· οὐ γὰρ εἶναι ἀλλὰ	γενέσθαι	μέν ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί
[343]	ἀμφισβητοῦντα εἰπεῖν ὅτι Οὔκ, ἀλλὰ	γενέσθαι	μὲν χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν,
[344]	ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ δ´ ἐστὶ	γενέσθαι	μὲν χαλεπόν, δυνατὸν δέ, ἐσθλόν,
[326]	ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται τοιοῦτος	γενέσθαι.	οἵ τ´ αὖ κιθαρισταί, ἕτερα
[340]	αὐτό ἐστιν τὸ εἶναι τῷ	γενέσθαι,	οὐκ ἐναντία λέγει ὁ Σιμωνίδης
[340]	ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ	γενέσθαι	χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη
[343]	βουλόμενος λέγειν ὅτι ἄνδρα ἀγαθὸν	γενέσθαι	χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ μέν.
[339]	ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως	γενέσθαι	χαλεπόν, χερσίν τε καὶ ποσὶ
[344]	μὲν γὰρ ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ κακῷ	γενέσθαι,	ὥσπερ καὶ παρ´ ἄλλου ποιητοῦ
[345]	γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν	γενέσθαι.	ὥστε καὶ τοῦτο τοῦ ᾄσματος
[320]	θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ δὲ	γένη	(οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ καὶ
[311]	ὡς ἀγαλματοποιοῖς. Ὡς τίς δὲ	γενησόμενος	αὐτός; Δῆλον ὅτι ἀγαλματοποιός. Εἶεν,
[312]	~(Αὐτὸς δὲ δὴ ὡς τίς	γενησόμενος	ἔρχῃ παρὰ τὸν Πρωταγόραν; Καὶ
[312]	ἔμπροσθεν ἔοικεν, δῆλον ὅτι σοφιστὴς	γενησόμενος.	Σὺ δέ, ἦν δ´ ἐγώ,
[311]	ὅτι ὡς ἰατρῷ. Ὡς τίς	γενησόμενος;	Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ δὲ
[311]	παρὰ τίνα ἀφιξόμενος καὶ τίς	γενησόμενος;	ὥσπερ ἂν εἰ ἐπενόεις παρὰ
[311]	αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν φῶς	γένηται·	εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ τὰ
[325]	γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος βελτίων	γένηται,	ὃς δ´ ἂν μὴ ὑπακούῃ
[319]	σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος πένης,	γενναῖος	ἀγεννής, καὶ τούτοις οὐδεὶς τοῦτο
[319]	ᾖ καὶ πλούσιος καὶ τῶν	γενναίων,	οὐδέν τι μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ
[345]	ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν ποτε	γενοίμεθα	κακῶς πράξαντες οὔτε ἰατροὶ οὔτε
[322]	πάντες μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν	γένοιντο	πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν
[318]	μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν	γένοιο.	ἀλλὰ μὴ οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ
[361]	ἂν θαυμάζοιμι εἰ τῶν ἐλλογίμων	γένοιο	ἀνδρῶν ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ
[345]	καὶ ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ	γένοιτ´	ἄν ποτε καὶ κακὸς ἢ
[314]	ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν μὴ ἀτελὴς	γένοιτο,	ἀλλὰ διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες
[345]	τίς οὖν ἂν κακὸς ἰατρὸς	γένοιτο;	δῆλον ὅτι ᾧ πρῶτον μὲν
[361]	φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´ ἂν κατάδηλον	γένοιτο	ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ τε
[345]	οὗτος γὰρ ἂν καὶ κακὸς	γένοιτο—	ἡμεῖς δὲ οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται
[345]	κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε	γένοιτο	κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´
[345]	ὅστις δὲ μὴ ἰατρὸς ἂν	γένοιτο	κακῶς πράξας, δῆλον ὅτι οὐδὲ
[352]	τῇδέ πῃ καταφανὲς ἂν ἡμῖν	γένοιτο;	ὥσπερ εἴ τις ἄνθρωπον σκοπῶν
[344]	μέντοι ἐπί γε χρόνον τινά·	γενόμενον	δὲ διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ
[327]	ὅτου ἔτυχεν ὁ ὑὸς εὐφυέστατος	γενόμενος	εἰς αὔλησιν, οὗτος (ἂν ἐλλόγιμος
[318]	αὐτῷ ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων ἄπεισι	γενόμενος	καὶ τῶν ἄλλων ἡμερῶν ἑκάστης
[327]	σφόδρα ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνθρώποις	γενόμενος,	ὥσπερ οἱ ἐν ἐκείνῳ τῷ
[361]	~οἶδα γὰρ ὅτι τούτου φανεροῦ	(γενομένου	μάλιστ´ ἂν κατάδηλον γένοιτο ἐκεῖνο
[313]	πράττειν, χρηστοῦ ἢ πονηροῦ αὐτοῦ	γενομένου,	περὶ δὲ τούτου οὔτε τῷ
[321]	ἐμηχανᾶτο εὐλάβειαν ἔχων μή τι	γένος	ἀϊστωθείη· ἐπειδὴ δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν
[321]	ἔτι αὐτῷ ἦν τὸ ἀνθρώπων	γένος,	καὶ ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι
[344]	ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ	γέρας,	ἄνδρα δ´ οὐκ ἔστι μὴ
[341]	ἔχειν καὶ τῷ θεῷ τοῦτο	γέρας	ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ ἄν
[341]	θεὸς ἂν μόνος τοῦτ´ ἔχοι	γέρας,	οὐ δήπου τοῦτό γε λέγων,
[318]	λογισμούς τε καὶ ἀστρονομίαν καὶ	γεωμετρίαν	καὶ μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ ἅμα
[344]	ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν, καὶ	γεωργὸν	χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν
[320]	καὶ τῶν ὅσα πυρὶ καὶ	γῇ	κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ
[338]	τὸ πέλαγος τῶν λόγων ἀποκρύψαντα	γῆν,	ἀλλὰ μέσον τι ἀμφοτέρους τεμεῖν.
[321]	ἄλλας ἐξεπόριζεν, τοῖς μὲν ἐκ	γῆς	βοτάνην, ἄλλοις δὲ δένδρων καρπούς,
[321]	ἔδει καὶ ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ	γῆς	εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος
[342]	(ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ πλεῖστοι	γῆς	ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται καὶ
[320]	εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ θεοὶ	γῆς	ἔνδον ἐκ γῆς καὶ πυρὸς
[320]	αὐτὰ θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ	γῆς	καὶ πυρὸς μείξαντες καὶ τῶν
[322]	καὶ στρωμνὰς καὶ τὰς ἐκ	γῆς	τροφὰς ηὕρετο. οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι
[323]	καὶ ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται	γίγνεσθαι	ἀγαθὰ ἀνθρώποις, (ἐάν τις ταῦτα
[335]	σοὶ δοκοῦντα τὴν συνουσίαν ἡμῖν	γίγνεσθαι,	ἀλλ´ ἐπειδὰν σὺ βούλῃ διαλέγεσθαι
[353]	ὦ ἄνθρωποι, φατὲ ὑμῖν τοῦτο	γίγνεσθαι	ἐν τοῖσδε, οἷον πολλάκις ὑπὸ
[327]	αὐλητῶν ἀγαθοὺς αὐλητὰς τοὺς ὑεῖς	γίγνεσθαι	ἢ τῶν φαύλων; οἶμαι μὲν
[345]	πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ	γίγνεσθαι	~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν}
[328]	τῶν ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς	γίγνεσθαι	καὶ τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ
[355]	οὕτως ἔχοντος γελοῖον τὸν λόγον	γίγνεσθαι,	ὅταν λέγητε ὅτι πολλάκις γιγνώσκων
[351]	τὸ μὲν καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης	γίγνεσθαι,	τὴν δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας
[351]	μὲν γὰρ καὶ ἀπὸ τέχνης	γίγνεται	ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε
[351]	φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν	γίγνεται.	Λέγεις δέ τινας, ἔφην, ὦ
[322]	εὐπορία μὲν ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου	γίγνεται,	Προμηθέα δὲ δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον,
[323]	τε καὶ τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις	γίγνεται,	τὰ καλὰ καὶ τἀναντία τούτοις·
[338]	δέ, αἰσχρὸν καὶ τοῦτο τῷδε	γίγνεται,	ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι,
[341]	ᾖ ἀλλὰ διὰ πολλῶν πραγμάτων	γίγνηται.	Ἀλλὰ καὶ ἐγὼ οἶμαι, ἔφην,
[337]	ἂν καλλίστη ἡμῖν ἡ συνουσία	γίγνοιτο·	ὑμεῖς τε γὰρ οἱ λέγοντες
[356]	ἐστὶ μείζω τε καὶ σμικρότερα	γιγνόμενα	ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ ἐλάττω
[353]	ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ τὰ ὕστερον	γιγνόμενα,	νόσους τε καὶ τἆλλα. Ἐγὼ
[354]	τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν	γιγνομένας,	ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ μέν ἐστιν,
[334]	αἰσθήσεσι ταῖς διὰ τῶν ῥινῶν	γιγνομένην	ἐν τοῖς σιτίοις τε καὶ
[326]	ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι	γιγνόμενοι	χρήσιμοι ὦσιν εἰς τὸ λέγειν
[316]	βόμβος τις ἐν τῷ οἰκήματι	γιγνόμενος	ἀσαφῆ ἐποίει τὰ λεγόμενα. Καὶ
[323]	τούτοις που οἵ τε θυμοὶ	γίγνονται	καὶ αἱ κολάσεις καὶ αἱ
[316]	σμικροὶ περὶ αὐτὰ φθόνοι τε	γίγνονται	καὶ ἄλλαι δυσμένειαί τε καὶ
[354]	χρόνον ὑγίειαί τε ἀπ´ αὐτῶν	γίγνονται	καὶ εὐεξίαι τῶν σωμάτων καὶ
[328]	ἐπιμέλειαν ᾗ ἀγαθοὶ οἱ ἀγαθοὶ	γίγνονται·	νῦν δὲ πέπεισμαι. πλὴν σμικρόν
[325]	δὲ μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως	γίγνονται	οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν γὰρ
[326]	ἀγαθῶν πατέρων πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι	γίγνονται;	τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν γὰρ
[338]	συνουσία τε καὶ διάλογοι ἡμῖν	γίγνωνται·	εἰ μὴ βούλεται (Πρωταγόρας ἀποκρίνεσθαι,
[353]	διὰ ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ	γιγνώσκειν	γε αὐτά. ἴσως γὰρ ἂν
[313]	πάντως συνεστέον Πρωταγόρᾳ, ὃν οὔτε	γιγνώσκεις,	ὡς φῄς, οὔτε (διείλεξαι οὐδεπώποτε,
[352]	ἄρχειν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἐάνπερ	γιγνώσκῃ	τις τἀγαθὰ καὶ τὰ κακά,
[352]	οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς φασι	γιγνώσκοντας	τὰ βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν πράττειν,
[360]	Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη. Ἆρ´ οὖν	γιγνώσκοντες	οἱ δειλοὶ οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι
[353]	καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων ὄντων,	γιγνώσκοντες	ὅτι πονηρά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ
[310]	οὕτω δεῦρο ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ	γιγνώσκων	αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν
[355]	θέμενοι δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι	Γιγνώσκων	ὁ ἄνθρωπος τὰ κακὰ ὅτι
[355]	καὶ αὖθις αὖ λέγετε ὅτι	γιγνώσκων	ὁ ἄνθρωπος τἀγαθὰ πράττειν οὐκ
[355]	νῦν δὲ λέγωμεν τὰ ἀνιαρά,	γιγνώσκων	ὅτι ἀνιαρά ἐστιν, ~ἡττώμενος (ὑπὸ
[355]	πρᾶγμα, εἰ πράττει τις κακά,	γιγνώσκων	ὅτι κακά ἐστιν, οὐ δέον
[355]	γίγνεσθαι, ὅταν λέγητε ὅτι πολλάκις	γιγνώσκων	τὰ κακὰ ἄνθρωπος ὅτι κακά
[315]	ὁ Περικλέους, καὶ Χαρμίδης ὁ	Γλαύκωνος,	ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ θάτερα
[342]	μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες.	γνοῖτε	δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ ταῦτα
[310]	καθεύδεις; Καὶ ἐγὼ τὴν φωνὴν	γνοὺς	αὐτοῦ, Ἱπποκράτης, ἔφην, οὗτος· μή
[343]	ταῦτα ἃ δὴ πάντες ὑμνοῦσιν,	Γνῶθι	σαυτόν καὶ Μηδὲν ἄγαν. τοῦ
[340]	αὐτὸς ὁ Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ	γνώμην	ἀπεφήνατο, ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ
[336]	χρὴ γὰρ ἕκαστον τὴν ἑαυτοῦ	γνώμην	ἀποφαίνεσθαι. Μετὰ δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην,
[340]	ὦ Πρόδικε, προαπόφηναι τὴν σὴν	γνώμην·	ταὐτόν σοι δοκεῖ εἶναι τὸ
[359]	διαφέρειν τῶν ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν,	γνώσεσθαι	δέ μ´ ἔφη τεκμηρίῳ τῷδε·
[349]	διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε δὲ	γνώσῃ	ὅτι ἐγὼ ἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις
[359]	καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ	γνώσῃ	ὅτι πολὺ διαφέρει ἡ ἀνδρεία
[342]	καὶ ἀνδρείᾳ περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ	γνωσθεῖεν	ᾧ περίεισιν, πάντας τοῦτο ἀσκήσειν,
[346]	καὶ ἄν τι ὀργισθῶσιν τοῖς	γονεῦσιν	ἢ πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς
[346]	καὶ κατηγορεῖν τὴν πονηρίαν τῶν	γονέων	ἢ πατρίδος, ἵνα αὐτοῖς ἀμελοῦσιν
[314]	φοιτῶσιν εἰς τὴν οἰκίαν· ἐπειδὴ	γοῦν	ἐκρούσαμεν τὴν θύραν, ἀνοίξας καὶ
[324]	διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν· ἀποτροπῆς	γοῦν	ἕνεκα κολάζει. ταύτην οὖν τὴν
[360]	καὶ ἀγαθόν, καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται	γοῦν,	ἔφη. Ἆρ´ οὖν γιγνώσκοντες οἱ
[334]	ἀποκρίνωμαι, ἢ ὅσα σοί; Ἀκήκοα	γοῦν,	ἦν δ´ ἐγώ, ὅτι σὺ
[341]	δεινόν, φησίν, κακόν ἐστιν· οὐδεὶς	γοῦν	λέγει ἑκάστοτε δεινοῦ πλούτου" οὐδὲ
[326]	δεινοῖς γράφειν τῶν παίδων ὑπογράψαντες	γραμμὰς	τῇ γραφίδι οὕτω τὸ γραμματεῖον
[345]	εἰ κακῶς. ~(τίς οὖν εἰς	γράμματα	ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν, καὶ τίς
[345]	τίς ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς	γράμματα;	δῆλον ὅτι ἡ τούτων μάθησις.
[325]	τε ἐπιμελοῦνται, καὶ ἐπειδὰν αὖ	γράμματα	μάθωσιν καὶ μέλλωσιν συνήσειν τὰ
[326]	γραμμὰς τῇ γραφίδι οὕτω τὸ	γραμματεῖον	διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ
[326]	πράττωσιν, ἀλλ´ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ	γραμματισταὶ	τοῖς μήπω δεινοῖς γράφειν τῶν
[312]	ἀλλ´ οἵαπερ ἡ παρὰ τοῦ	γραμματιστοῦ	ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου;
[325]	ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας τῶν παίδων ἢ	γραμμάτων	τε καὶ κιθαρίσεως· οἱ δὲ
[326]	γράφειν κατὰ τὴν ὑφήγησιν τῶν	γραμμῶν,	ὣς δὲ καὶ ἡ πόλις
[326]	τὸ γραμματεῖον διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι	γράφειν	κατὰ τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν,
[326]	οἱ γραμματισταὶ τοῖς μήπω δεινοῖς	γράφειν	τῶν παίδων ὑπογράψαντες γραμμὰς τῇ
[326]	τῶν παίδων ὑπογράψαντες γραμμὰς τῇ	γραφίδι	οὕτω τὸ γραμματεῖον διδόασιν καὶ
[318]	αὐτῷ ὁ Ζεύξιππος ὅτι πρὸς	γραφικήν·	κἂν εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ
[343]	τὸν νεὼν τὸν ἐν Δελφοῖς,	γράψαντες	ταῦτα ἃ δὴ πάντες ὑμνοῦσιν,
[354]	τοιάδε λέγετε, οἷον τά τε	γυμνάσια	καὶ τὰς στρατείας καὶ τὰς
[316]	ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι καὶ	γυμναστικήν,	οἷον Ἴκκος τε ὁ Ταραντῖνος
[313]	αὐτῶν, ἐὰν μή τις τύχῃ	γυμναστικὸς	ἢ ἰατρὸς ὤν. οὕτω δὲ
[321]	πάντων ἔχοντα, τὸν δὲ ἄνθρωπον	γυμνόν	τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον
[325]	καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα καὶ	γυναῖκα,	ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος βελτίων γένηται,
[342]	παιδεύσει μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ	γυναῖκες.	γνοῖτε δ´ ἂν ὅτι ἐγὼ