Pages
[347]	ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου δὲ καλοὶ	κἀγαθοὶ	συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι εἰσίν, οὐκ
[345]	ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ ἄνδρα καλὸν	κἀγαθὸν	πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ
[315]	ὡς μὲν ἐγᾦμαι καλόν τε	(κἀγαθὸν	τὴν φύσιν, τὴν δ´ οὖν
[348]	οὐ μόνον αὐτὸς οἴει καλὸς	κἀγαθὸς	εἶναι, ὥσπερ τινὲς ἄλλοι αὐτοὶ
[323]	ἄδικός ἐστιν, ἐὰν οὗτος αὐτὸς	καθ´	αὑτοῦ τἀληθῆ λέγῃ ἐναντίον πολλῶν,
[317]	ὅτου οὐ πάντων ἂν ὑμῶν	καθ´	ἡλικίαν πατὴρ εἴην ὥστε πολύ
[318]	ἐπανέροιτο αὐτὸν εἰς ὅτι βελτίων	καθ´	ἡμέραν ἔσται συγγιγνόμενος ἐκείνῳ, εἴποι
[340]	Πρόδικος ὅδε καὶ ἄλλοι πολλοὶ	καθ´	Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν χαλεπὸν
[351]	ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω,	καθ´	ὃ ἡδέα ἐστίν, ἆρα κατὰ
[351]	τὰ ἀνιαρὰ ὡσαύτως οὕτως οὐ	καθ´	ὅσον ἀνιαρά, κακά; Οὐκ οἶδα,
[327]	διότι πάντες διδάσκαλοί εἰσιν ἀρετῆς	καθ´	ὅσον δύνανται ἕκαστος, καὶ οὐδείς
[351]	γ´, ἔφη. Τοῦτο τοίνυν λέγω,	καθ´	ὅσον ἡδέα ἐστίν, εἰ οὐκ
[328]	δὴ παρὰ τοῦ πατρὸς μεμαθήκασιν,	καθ´	ὅσον οἷός τ´ ἦν ὁ
[344]	καθέλῃ. τίνα οὖν ἀμήχανος συμφορὰ	καθαιρεῖ	ἐν πλοίου ἀρχῇ; δῆλον ὅτι
[317]	Καλλίας ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα	καθεζόμενοι	διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ
[310]	εἰ μή σέ τι κωλύει,	καθεζόμενος	ἐνταυθί, ἐξαναστήσας τὸν παῖδα τουτονί;
[344]	καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ	καθέλῃ,	οὐκ ἔστι μὴ οὐ κακὸν
[344]	ἔμμεναι, ὃν {ἂν} ἀμήχανος συμφορὰ	καθέλῃ.	τίνα οὖν ἀμήχανος συμφορὰ καθαιρεῖ
[344]	ὄντα ποτὲ ἀμήχανος ἂν συμφορὰ	καθέλοι,	τὸν δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα
[343]	ἐπὶ σοφίᾳ, ἔγνω ὅτι εἰ	καθέλοι	τοῦτο τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα
[310]	Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας ἢ	καθεύδεις;	Καὶ ἐγὼ τὴν φωνὴν γνοὺς
[315]	ἔφη Ὅμηρος, Ἱππίαν τὸν (Ἠλεῖον,	καθήμενον	ἐν τῷ κατ´ ἀντικρὺ προστῴῳ
[315]	Ἱππίαν, ὁ δ´ ἐν θρόνῳ	καθήμενος	ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν καὶ διεξῄει
[344]	ὁ μὲν γὰρ ἰδιώτης ἀεὶ	καθῄρηται.	ὥσπερ οὖν οὐ τὸν κείμενόν
[315]	περιιόντες ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν	καθίσταντο	κάλλιστα. Τὸν δὲ μετ´ εἰσενόησα,
[361]	οὖν, ὦ Πρωταγόρα, πάντα ταῦτα	καθορῶν	ἄνω κάτω ταραττόμενα δεινῶς, πᾶσαν
[339]	συνιέναι ἅ τε ὀρθῶς πεποίηται	καὶ	ἃ μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν
[340]	διαιρεῖς ὡς οὐ ταὐτὸν ὄν,	καὶ	ἃ νυνδὴ εἶπες πολλά τε
[331]	ἃ δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι ἀλλήλοις·	καὶ	ἃ τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν
[351]	ἔστιν ἀγαθά, ἔστι δ´ αὖ	καὶ	ἃ τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι
[360]	καλά; Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά,	καὶ	ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ
[328]	ὀνῆσαί τινα πρὸς τὸ καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ ἀξίως τοῦ
[344]	τὸν μὲν εὐμήχανον καὶ σοφὸν	καὶ	ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος συμφορὰ καθέλῃ,
[360]	ἦν δ´ ἐγώ, εἴπερ καλὸν	καὶ	ἀγαθόν, καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν,
[351]	τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε	καὶ	ἀγαθόν, συγχωρησόμεθα· εἰ δὲ μή,
[354]	ἡγεῖσθ´ εἶναι κακόν, τὴν λύπην,	καὶ	ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ
[360]	οὐκ ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν ὂν	καὶ	ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς, ἦ δ´
[359]	Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν,	καὶ	ἀγαθὸν ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν·
[355]	ἅμα, ἡδεῖ τε καὶ ἀνιαρῷ	καὶ	ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ
[322]	καὶ ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι	καὶ	ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ
[347]	τοῖς συμποσίοις τοῖς τῶν φαύλων	καὶ	ἀγοραίων ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι,
[333]	ὁ Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε	καὶ	ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς τὸ
[359]	Σώκρατες, ἀνθρώπους ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας	καὶ	ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,
[359]	ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις,	καὶ	ἀεὶ ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. Ὀρθῶς
[324]	ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν λόγον	καὶ	Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν
[322]	διὰ ταῦτα οἵ τε ἄλλοι	καὶ	Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν περὶ ἀρετῆς
[328]	λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ	καὶ	Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι
[321]	τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι, (κλέπτει Ἡφαίστου	καὶ	Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν
[321]	οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν— πρὸς δὲ	καὶ	αἱ Διὸς φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν—
[333]	εἶναι καὶ ἀνόμοια καὶ αὐτὰ	καὶ	αἱ δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ τὰ
[323]	που οἵ τε θυμοὶ γίγνονται	καὶ	αἱ κολάσεις καὶ αἱ νουθετήσεις.
[323]	θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις	καὶ	αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν
[347]	(πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ	καὶ	αἱ τοιαίδε συνουσίαι, ἐὰν μὲν
[356]	παχέα καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως;	καὶ	αἱ φωναὶ αἱ ἴσαι ἐγγύθεν
[322]	τίνα οὖν τρόπον δοίη δίκην	καὶ	αἰδῶ ἀνθρώποις· Πότερον ὡς αἱ
[322]	ἄλλοι δημιουργοί· καὶ δίκην δὴ	καὶ	αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν τοῖς
[360]	τοὐναντίον αἰσχρούς τε φόβους φοβοῦνται	καὶ	αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν
[359]	ἀνοσιωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀδικωτάτους	καὶ	ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ·
[349]	ἀδικωτάτους μὲν ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους	καὶ	ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ
[347]	τῆς αὑτῶν φωνῆς, λέγοντάς τε	καὶ	ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως,
[362]	καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες	καὶ	ἀκούσαντες ἀπῇμεν.
[310]	Πάνυ γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν	καὶ	ἀκούσας. (ΕΤ. Τί οὖν οὐ
[314]	νῦν μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν, ἴωμεν	καὶ	ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες
[354]	παραχρῆμα ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει	καὶ	ἀλγηδόνας, ἢ ὅτι εἰς τὸν
[352]	γε, ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων	καὶ	ἀληθῆ. οἶσθα οὖν ὅτι οἱ
[347]	καὶ εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ	καὶ	ἀληθῆ, ὦ Πιττακέ, οὐκ ἄν
[317]	ἐν δὲ τούτῳ Καλλίας τε	καὶ	Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον,
[334]	σιτία καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα	καὶ	ἄλλα μυρία, τὰ δέ γε
[352]	γὰρ οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	καὶ	ἄλλα οὐκ ὀρθῶς λέγουσιν οἱ
[353]	νόσους τε ποιεῖ καὶ πενίας	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει; ἢ
[316]	περὶ αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται	καὶ	ἄλλαι δυσμένειαί τε καὶ ἐπιβουλαί.
[317]	ὁμολογεῖν μᾶλλον ἢ ἔξαρνον εἶναι·	καὶ	ἄλλας πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε,
[349]	τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν	καὶ	ἀλλήλοις ἀνόμοια, ἰδίαν ἕκαστα δύναμιν
[337]	καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν	καὶ	ἀλλήλοις περὶ τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν
[325]	τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι	καὶ	ἄλλο βούληται μανθάνειν ἢ πράττειν,
[326]	κολάσει ταύτῃ καὶ παρ´ ὑμῖν	(καὶ	ἄλλοθι πολλαχοῦ, ὡς εὐθυνούσης τῆς
[328]	οὐδὲν πρὸς τὸν πατέρα εἰσίν,	καὶ	ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν. τῶνδε δὲ
[340]	ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι
[314]	δὲ καὶ Πρόδικον τὸν Κεῖον—	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ καὶ σοφοί. Δόξαν
[316]	σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης ὁ Κεῖος	καὶ	ἄλλοι πολλοί. οὗτοι πάντες, ὥσπερ
[315]	τῶν ξένων πολῖταί τε αὐτοῦ	καὶ	ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ περὶ
[315]	τε Κήπιδος καὶ ὁ Λευκολοφίδου,	καὶ	ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ δὲ
[314]	ἀκούσωμεν τοῦ ἀνδρός, ἔπειτα ἀκούσαντες	καὶ	ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ οὐ
[334]	οἷός τ´ εἶ καὶ αὐτὸς	καὶ	ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν
[348]	δὲ καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ	καὶ	ἄλλους οἷός τ´ εἶ ποιεῖν
[320]	οὐκ ἔχων ὅτι χρήσαιτο αὐτῷ.	καὶ	ἄλλους σοι παμπόλλους ἔχω λέγειν,
[354]	σωμάτων καὶ τῶν πόλεων σωτηρίαι	καὶ	ἄλλων ἀρχαὶ καὶ πλοῦτοι; Φαῖεν
[354]	διότι εἰς ἀνίας τε ἀποτελευτᾷ	~καὶ	ἄλλων (ἡδονῶν ἀποστερεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν;
[348]	καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε	καὶ	ἄλλων ταύτην τὴν τέχνην ἀποκρυπτομένων
[314]	σοφισταί τινες· οὐ σχολὴ αὐτῷ·	καὶ	ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν
[352]	ὥσπερ σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες,	καὶ	ἅμα, (εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν
[318]	καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες—	καὶ	ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν—
[310]	τοὺς θεούς, ἔφη, ἑσπέρας γε.	(Καὶ	ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο
[339]	ταῦτα ἐκείνοις ὁμολογεῖσθαι; Φαίνεται ἔμοιγε	(καὶ	ἅμα μέντοι ἐφοβούμην μὴ τὶ
[338]	μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι,	καὶ	ἅμα πειράσομαι αὐτῷ δεῖξαι ὡς
[335]	ἴσως οὐκ ἀηδῶς σου ἤκουον.	Καὶ	ἅμα ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς
[349]	ὄντας καὶ ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους	καὶ	ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δὲ διαφερόντως. (Ἔχε
[359]	ὄντας καὶ ἀδικωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους	καὶ	ἀμαθεστάτους, ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ γνώσῃ
[360]	ἄλλο τι ἢ δι´ ἄγνοιαν	καὶ	ἀμαθίαν; Οὕτως (ἔχει, ἔφη. Τί
[360]	ἰέναι ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε	καὶ	ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ
[360]	οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν τε	καὶ	ἄμεινον καὶ ἥδιον ἔρχεται; Ἀνάγκη,
[346]	ἐπικρύπτεσθαί τε καὶ ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι,	καὶ	ἄν τι ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν
[326]	γραφίδι οὕτω τὸ γραμματεῖον διδόασιν	καὶ	ἀναγκάζουσι γράφειν κατὰ τὴν ὑφήγησιν
[321]	δὲ {θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς	καὶ	ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν τροφὰς ἄλλοις ἄλλας
[349]	τὴν τούτων σκέψιν καὶ ἐρωτᾶν	καὶ	ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὔ.
[325]	διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ παῖδα	καὶ	ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν
[349]	ἐρώτημα τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη	καὶ	ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης,
[330]	ἀρετῆς, ἔφην ἐγώ, σοφία τε	καὶ	ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη·
[342]	σοφιστάς, ἀλλὰ δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι	καὶ	ἀνδρείᾳ περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν
[351]	οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος τε	καὶ	ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν
[350]	θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι	καὶ	ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν μεντἄν, ἔφη,
[359]	πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ	καὶ	ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ γε ἐπὶ
[315]	Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος	καὶ	Ἄνδρων ὁ Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν
[327]	φαίνεται ἄνθρωπος τῶν ἐν νόμοις	καὶ	ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι
[321]	ἡμέρα παρῆν, ἐν ᾗ ἔδει	καὶ	ἄνθρωπον ἐξιέναι ἐκ γῆς εἰς
[351]	πολλοί, ἡδέ´ ἄττα καλεῖς κακὰ	καὶ	ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω,
[355]	ὀνόματα πάλιν τὸ ἡδύ τε	καὶ	ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις,
[355]	κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε	(καὶ	ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ οὕτω λέγωμεν
[355]	ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ τε	καὶ	ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ κακῷ,
[327]	εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ καὶ Φρυνώνδᾳ,	καὶ	ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν τὴν τῶν
[333]	καὶ πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι	καὶ	ἀνόμοια καὶ αὐτὰ καὶ αἱ
[349]	τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν ὄντας	καὶ	ἀνοσιωτάτους καὶ ἀκολαστοτάτους καὶ ἀμαθεστάτους,
[315]	Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου	καὶ	Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ
[321]	τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν τε	καὶ	ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον καὶ ἄοπλον·
[328]	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι,	καὶ	ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν πράττομαι
[321]	τε καὶ ἀνυπόδητον καὶ ἄστρωτον	καὶ	ἄοπλον· ἤδη δὲ καὶ ἡ
[350]	ὦ Σώκρατες, ἃ ἔλεγόν τε	καὶ	ἀπεκρινόμην σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς ὑπὸ
[351]	καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν	καὶ	ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν,
[351]	καὶ ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις	καὶ	(ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ
[351]	ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν,	καὶ	ἀπὸ μανίας γε καὶ θυμοῦ,
[351]	ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε	καὶ	ἀπὸ μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις,
[351]	ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν γὰρ	καὶ	ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ
[329]	βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί τε	καὶ	ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν, ἃ ὀλίγοις
[336]	δὲ ἀντιποιεῖται, διαλεγέσθω ἐρωτῶν τε	καὶ	ἀποκρινόμενος, μὴ ἐφ´ ἑκάστῃ ἐρωτήσει
[326]	καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες,	καὶ	ἀπορεῖς εἰ διδακτόν ἐστιν ἀρετή;
[329]	τὰ χαλκία πληγέντα μακρὸν ἠχεῖ	καὶ	ἀποτείνει ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί τις,
[354]	ἀποτελευτᾷ καὶ λυπῶν ἀπαλλαγάς τε	καὶ	ἀποτροπάς; ἢ ἔχετέ τι ἄλλο
[357]	(βίον; ἆρ´ ἂν οὐκ ἐπιστήμη;	καὶ	ἆρ´ ἂν οὐ μετρητική τις,
[358]	καλεῖτέ τι δέος καὶ φόβον;	καὶ	ἆρα ὅπερ ἐγώ; (πρὸς σὲ
[327]	οἶμαι ἡμῖν ἡ ἀλλήλων δικαιοσύνη	καὶ	ἀρετή· διὰ ταῦτα πᾶς παντὶ
[349]	σοφιστὴν ἐπονομάσας σεαυτόν, ἀπέφηνας παιδεύσεως	καὶ	ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος τούτου μισθὸν
[345]	αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ πλεῖστον δὲ	καὶ	ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν οἱ
[319]	ἀλλὰ ἰδίᾳ ἡμῖν οἱ σοφώτατοι	καὶ	ἄριστοι τῶν πολιτῶν ταύτην τὴν
[309]	εἶπε βοηθῶν ἐμοί, καὶ οὖν	καὶ	ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου ἔρχομαι. ἄτοπον
[309]	Τρίτην γε ἤδη ἡμέραν. (ΕΤ.	Καὶ	ἄρτι ἄρα ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις;
[356]	εἰ ἐν τῇ τοῦ περιττοῦ	καὶ	ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν ἡ
[357]	τέχνη; ἐπειδὴ δὲ περιττοῦ τε	καὶ	ἀρτίου, ἆρα ἄλλη τις ἢ
[326]	νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους ἀναγκάζει	καὶ	ἄρχειν καὶ ἄρχεσθαι, ὃς δ´
[326]	κατὰ τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν	καὶ	ἄρχεσθαι, ὃς δ´ ἂν ἐκτὸς
[323]	τούτοις· ὅσα δὲ ἐξ ἐπιμελείας	καὶ	ἀσκήσεως καὶ διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι
[318]	ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας, λογισμούς τε	καὶ	ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν
[321]	ἄνθρωπον γυμνόν τε καὶ ἀνυπόδητον	καὶ	ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ
[335]	ὥστε τὸν λόγον μηδέποτε ἐπιλιπεῖν,	~καὶ	αὖ βραχέα (οὕτως ὥστε μηδένα
[329]	τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις,	καὶ	αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις
[355]	τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος·	καὶ	αὖθις αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων
[351]	τι ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται ἄλλο;	καὶ	αὖθις αὖ τὰ ἀνιαρὰ ὡσαύτως
[333]	τῷ ἕτερον εἶναι καὶ ἀνόμοια	καὶ	αὐτὰ καὶ αἱ δυνάμεις αὐτῶν,
[336]	μοι ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε	καὶ	αὐτὰ τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω καὶ
[337]	αὐτὸ τὸ πρυτανεῖον τῆς σοφίας	καὶ	αὐτῆς τῆς πόλεως εἰς τὸν
[354]	καὶ ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ	καὶ	αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε λέγετε
[350]	εἰσιν τῶν μὴ ἐπισταμένων παλαίειν	καὶ	αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ
[350]	τῶν μὴ ἐπισταμένων θαρραλεώτεροί εἰσιν,	καὶ	αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ
[357]	πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε που	καὶ	αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ πράττεται. ὥστε
[342]	τοῖς σοφισταῖς λανθάνοντες τοὺς ξένους,	καὶ	αὐτοὶ οὐδένα ἐῶσιν τῶν νέων
[317]	ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν,	καὶ	αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων
[348]	οὐ δύνανται ποιεῖν· σὺ δὲ	καὶ	αὐτὸς ἀγαθὸς εἶ καὶ ἄλλους
[346]	δὲ οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο	καὶ	αὐτὸς ἢ τύραννον ἢ ἄλλον
[334]	ὅτι σὺ οἷός τ´ εἶ	καὶ	αὐτὸς καὶ ἄλλον διδάξαι περὶ
[335]	λέγεται περὶ σοῦ, φῂς δὲ	καὶ	αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ καὶ
[325]	τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς	καὶ	αὐτὸς (ὁ πατὴρ περὶ τούτου
[337]	δὲ ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ μὲν	καὶ	αὐτός, ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[321]	αὐτὰ ταῦτα στρωμνὴ οἰκεία τε	καὶ	αὐτοφυὴς ἑκάστῳ· καὶ (ὑποδῶν τὰ
[328]	πράττομαι καὶ ἔτι πλείονος, ὥστε	καὶ	αὐτῷ δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ
[327]	καὶ ἐν αὐλήσει πᾶσαν προθυμίαν	καὶ	ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους διδάσκειν, οἴει
[318]	νεωστὶ ἐπιδημοῦντος, Ζευξίππου τοῦ Ἡρακλεώτου,	καὶ	ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ παρὰ
[353]	πολλάκις ὑπὸ σίτων καὶ ποτῶν	καὶ	ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες
[343]	Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος	καὶ	Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ Σόλων
[361]	προθυμίαν ἔχω καταφανῆ αὐτὰ γενέσθαι,	καὶ	βουλοίμην ἂν ταῦτα διεξελθόντας ἡμᾶς
[342]	καὶ ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν	καὶ	βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς δὴ
[334]	ἐνέτυχες, σύντεμνέ μοι τὰς ἀποκρίσεις	καὶ	βραχυτέρας ποίει, εἰ μέλλω σοι
[314]	φιλτάτοις κυβεύῃς τε καὶ κινδυνεύῃς.	καὶ	γὰρ δὴ καὶ πολὺ μείζων
[347]	τέλος ἔλθοιμι μετὰ σοῦ σκοπούμενος.	καὶ	γὰρ δοκεῖ μοι τὸ περὶ
[328]	καὶ τὰ πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν.	καὶ	γὰρ εἰ μέν τις περὶ
[362]	χρὴ ποιεῖν, εἴ σοι δοκεῖ.	καὶ	γὰρ ἐμοὶ οἷπερ ἔφην ἰέναι
[317]	ἤδη εἰμὶ ἐν τῇ τέχνῃ·	καὶ	γὰρ καὶ τὰ σύμπαντα πολλά
[331]	ὅς, προσέοικέν τι δικαιοσύνη ὁσιότητι·	καὶ	γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ
[314]	ἔπειτα ἀκούσαντες καὶ ἄλλοις ἀνακοινωσώμεθα·	καὶ	γὰρ οὐ μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι
[340]	ὁ Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ.	καὶ	γὰρ οὖν καὶ δεῖται τὸ
[361]	καὶ τὴν διέξοδον τῶν λόγων.	καὶ	γὰρ οὔτε (τἆλλα οἶμαι κακὸς
[347]	τῶν φαύλων καὶ ἀγοραίων ἀνθρώπων.	καὶ	γὰρ οὗτοι, διὰ τὸ μὴ
[313]	ὁ (ἔμπορός τε καὶ κάπηλος.	καὶ	γὰρ οὗτοί που ὧν ἄγουσιν
[309]	δὲ καὶ τῇ νῦν ἡμέρᾳ·	καὶ	γὰρ πολλὰ ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε
[311]	ἂν φῶς γένηται· εἶτα ἴωμεν.	καὶ	γὰρ τὰ πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον
[357]	καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε.	καὶ	γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης ἐνδείᾳ
[318]	τέχνας, λογισμούς τε καὶ ἀστρονομίαν	καὶ	γεωμετρίαν καὶ μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ
[344]	χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν ποιήσειεν,	καὶ	γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον
[320]	μείξαντες καὶ τῶν ὅσα πυρὶ	καὶ	γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν
[316]	Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι	καὶ	γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος τε ὁ
[325]	κολάζειν καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα	καὶ	γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν κολαζόμενος βελτίων
[342]	ἐπὶ παιδεύσει μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ	καὶ	γυναῖκες. γνοῖτε δ´ ἂν ὅτι
[310]	ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ ἦλθον	καὶ	δεδειπνηκότες ἦμεν καὶ ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι,
[359]	γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται,	καὶ	δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι, καὶ ταύτῃ
[341]	δεινῆς νόσου" καὶ δεινοῦ πολέμου"	καὶ	δεινῆς πενίας, ὡς τοῦ δεινοῦ
[341]	τινὰ λέγω ὅτι Πρωταγόρας σοφὸς	καὶ	δεινός ἐστιν ἀνήρ, ἐρωτᾷ (εἰ
[341]	δεινῆς ὑγιείας, ἀλλὰ δεινῆς νόσου"	καὶ	δεινοῦ πολέμου" καὶ δεινῆς πενίας,
[340]	Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ οὖν	καὶ	δεῖται τὸ ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα
[336]	καὶ ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι	καὶ	δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ
[337]	διαφέρεσθαι ἀλλήλοις. ἐγὼ μὲν οὖν	καὶ	δέομαι καὶ συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα
[321]	μὲν ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν	καὶ}	δέρμασιν στερεοῖς καὶ ἀναίμοις. τοὐντεῦθεν
[322]	ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι τε	καὶ	δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί. ἐρωτᾷ οὖν
[339]	τε καὶ ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι.	καὶ	δὴ καὶ νῦν ἔσται τὸ
[345]	τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν·	καὶ	δὴ καὶ ὁ Σιμωνίδης οὐχ
[348]	ὧν εἰκὸς σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ,	καὶ	δὴ καὶ περὶ ἀρετῆς. τίνα
[343]	τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία τις Λακωνική·	καὶ	δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ
[327]	ἀνθρώποις τεθραμμένων, δίκαιον αὐτὸν εἶναι	καὶ	δημιουργὸν τούτου τοῦ πράγματος, εἰ
[325]	διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος
[326]	ἐπιμελείας οὔσης περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες, καὶ
[327]	ἕκαστος, καὶ τοῦτο καὶ ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε
[357]	τούτοις κακῶς πράττετε καὶ ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν τοῖς πολλοῖς
[324]	ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ καὶ κολάζονται
[310]	παῖς με ὁ Σάτυρος ἀπέδρα·	καὶ	δῆτα μέλλων σοι φράζειν ὅτι
[337]	δὲ μή— ἀμφισβητοῦσι μὲν γὰρ	καὶ	δι´ εὔνοιαν οἱ φίλοι τοῖς
[345]	εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω σφόδρα	καὶ	δι´ ὅλου τοῦ ᾄσματος ἐπεξέρχεται
[322]	πόλεως. οὕτω δή, ὦ Σώκρατες,	καὶ	διὰ ταῦτα οἵ τε ἄλλοι
[347]	ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν αὐλῶν,	καὶ	διὰ τῆς ἐκείνων φωνῆς ἀλλήλοις
[334]	δ´ ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον·	καὶ	διὰ τοῦτο οἱ ἰατροὶ πάντες
[346]	πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι	καὶ	διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς
[338]	ἵν´ ὃ προθυμεῖσθε συνουσία τε	καὶ	διάλογοι ἡμῖν γίγνωνται· εἰ μὴ
[348]	πρὸς ἅπαν ἔργον καὶ λόγον	καὶ	διανόημα· μοῦνος δ´ εἴπερ τε
[328]	δὴ ἐγὼ οἶμαι εἷς εἶναι,	καὶ	διαφερόντως ἂν τῶν ἄλλων ἀνθρώπων
[319]	οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε	καὶ	διδακτὰ εἶναι· ἐὰν δέ τις
[324]	εἰσι τῶν ἡγουμένων παρασκευαστὸν εἶναι	καὶ	διδακτὸν ἀρετήν. ὡς μὲν οὖν
[327]	ταῦτα πᾶς παντὶ προθύμως λέγει	καὶ	διδάσκει καὶ τὰ δίκαια καὶ
[325]	μή, ἢ τὸν μὴ μετέχοντα	καὶ	διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ παῖδα
[352]	ἐμοῦ ἐπιχείρησον πείθειν τοὺς ἀνθρώπους	καὶ	διδάσκειν ὅ ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο
[325]	δ´ ἂν μὴ ὑπακούῃ κολαζόμενος	καὶ	διδασκόμενος, ὡς ἀνίατον ὄντα τοῦτον
[325]	ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ ἂν ζῶσι,	καὶ	διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον
[323]	δὲ ἐξ ἐπιμελείας καὶ ἀσκήσεως	καὶ	διδαχῆς οἴονται γίγνεσθαι ἀγαθὰ ἀνθρώποις,
[348]	ἑαυτῶν λόγοις πεῖραν ἀλλήλων λαμβάνοντες	καὶ	διδόντες. τοὺς τοιούτους μοι δοκεῖ
[315]	θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν	καὶ	διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν
[329]	πολλοὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι δέ,	καὶ	δίκαιοι αὖ, σοφοὶ δὲ οὔ.
[349]	σοφία καὶ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία	καὶ	δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα,
[331]	εἰ γὰρ βούλει, ἔστω ἡμῖν	καὶ	δικαιοσύνη ὅσιον καὶ ὁσιότης δίκαιον.
[322]	ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι δημιουργοί·	καὶ	δίκην δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω
[322]	ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε	καὶ	δίκην, ἵν´ εἶεν πόλεων κόσμοι
[322]	ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς	καὶ	δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον
[352]	τὴν φρόνησιν βοηθεῖν τῷ ἀνθρώπῳ;	Καὶ	δοκεῖ, ἔφη, ὥσπερ σὺ λέγεις,
[330]	τὸ δὲ ἄλλο; Ναί. Ἦ	καὶ	δύναμιν αὐτῶν ἕκαστον ἰδίαν ἔχει;
[358]	βελτίω εἶναι ἢ (ἃ ποιεῖ,	καὶ	δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα, ἐξὸν
[325]	ποίει, τὰ δὲ μὴ ποίει.	καὶ	ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται· εἰ
[351]	ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες, σκοπώμεθα αὐτό,	καὶ	ἐὰν μὲν πρὸς λόγον δοκῇ
[342]	ποιούμενοι τῶν τε λακωνιζόντων τούτων	καὶ	ἐάν τις ἄλλος ξένος ὢν
[322]	δημιουργικῆς, ὀλίγοις οἴονται μετεῖναι συμβουλῆς,	καὶ	ἐάν (τις ἐκτὸς ὢν τῶν
[334]	τυγχάνω ἐπιλήσμων τις ὢν ἄνθρωπος,	καὶ	ἐάν τίς μοι μακρὰ λέγῃ,
[352]	καὶ οἷον ἄρχειν τοῦ ἀνθρώπου,	καὶ	ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ καὶ
[339]	λέγοντα αὑτῷ μέμφεται, δῆλον ὅτι	καὶ	ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε ἤτοι τὸ
[343]	Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ Χηνεύς,	καὶ	ἕβδομος ἐν τούτοις ἐλέγετο Λακεδαιμόνιος
[357]	(μείζονος καὶ σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω	καὶ	ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον μὲν οὐ
[326]	πολλαὶ δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι	καὶ	ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα
[346]	ἄλλον τινὰ τῶν τοιούτων ἐπαινέσαι	καὶ	ἐγκωμιάσαι οὐχ ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος.
[318]	ἀεὶ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἐπιδιδόναι.	(Καὶ	ἐγὼ ἀκούσας εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα,
[311]	ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν περιῇμεν·	καὶ	ἐγὼ (ἀποπειρώμενος τοῦ Ἱπποκράτους τῆς
[310]	εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω δεῦρο ἐπορευόμην.	Καὶ	ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν
[335]	Πρωταγόρου ὄνομα ἐν τοῖς Ἕλλησιν.	Καὶ	ἐγώ— ἔγνων γὰρ ὅτι οὐκ
[329]	τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν εἶναι,	καὶ	ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων
[347]	Σωκράτει ἀποκρίνεσθαι, ἐρωτᾶν τὸν ἕτερον.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω μὲν ἔγωγε
[335]	διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον— ἤδη δὲ ἀνειστήκη
[340]	ἁμάρτημα ἔχει ἢ ὃ ἐπανορθοῖς.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Κακὸν ἄρα μοι
[313]	ἔφη, οὐκέτι ἔχω σοι λέγειν.	~(Καὶ	ἐγὼ εἶπον μετὰ τοῦτο· Τί
[311]	Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´ ἴωμεν.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Μήπω, ἀγαθέ, ἐκεῖσε
[340]	χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν δοκεῖ ἀνθρώποις.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Νὴ τὸν Δία,
[318]	πρὸς ἐμὲ ὑπὲρ τοῦ νεανίσκου.	~(Καὶ	ἐγὼ εἶπον ὅτι Ἡ αὐτή
[339]	ᾆσμα, ἢ πᾶν σοι διεξέλθω;	Καὶ	ἐγὼ εἶπον ὅτι Οὐδὲν δεῖ·
[330]	οὕτως, ἔφη, ἔχει, ὦ Σώκρατες.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Οὐδὲν ἄρα ἐστὶν
[360]	οὔτ´ ἐπινεῦσαι ἠθέλησεν ἐσίγα τε.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Τί δή, ὦ
[334]	παρόντες ἀνεθορύβησαν ὡς εὖ λέγοι,	καὶ	ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, ἐγὼ
[316]	διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν Πρωταγόραν,	(καὶ	ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα, πρὸς
[348]	βεβαιώσηται, ἕως ἂν ἐντύχῃ. ὥσπερ	καὶ	ἐγὼ ἕνεκα τούτου σοὶ ἡδέως
[328]	τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ λόγου.	καὶ	ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν χρόνον
[359]	τῶν ἄλλων μορίων τῆς ἀρετῆς.	καὶ	ἐγὼ εὐθὺς τότε πάνυ ἐθαύμασα
[331]	πάνυ σμικρὸν ἔχῃ τὸ ὅμοιον.	Καὶ	ἐγὼ θαυμάσας εἶπον πρὸς αὐτόν·
[338]	πρὸς αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι,	καὶ	ἐγὼ καὶ ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα
[341]	διὰ πολλῶν πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ	καὶ	ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα,
[316]	ὁ καλός, ὡς φῂς σὺ	καὶ	ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας ὁ
[340]	σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ	καὶ	ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν
[310]	Σώκρατες, ἔφη, ἐγρήγορας ἢ καθεύδεις;	Καὶ	ἐγὼ τὴν φωνὴν γνοὺς αὐτοῦ,
[339]	παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων·	καὶ	ἐγὼ τὸ μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ
[352]	μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι σαφέστερον,	καὶ	ἐγὼ τοιοῦτόν τι ποθῶ πρὸς
[318]	καλῶς ἐρωτᾷς, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	καὶ	ἐγὼ τοῖς καλῶς ἐρωτῶσι χαίρω
[317]	ἔνδον ὄντων τὸν λόγον ποιεῖσθαι.	Καὶ	ἐγώ— ὑπώπτευσα γὰρ βούλεσθαι αὐτὸν
[327]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα	καὶ	ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ
[346]	ἐπαινῶ καὶ φιλῶ. σὲ οὖν,	καὶ	εἰ μέσως ~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ
[361]	ἐμαυτοῦ παντὸς πάντα ταῦτα πραγματεύομαι,	καὶ	εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ καὶ
[335]	εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις,	καὶ	εἰ τοῦτο ἐποίουν ὃ σὺ
[361]	ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε καὶ καταγελᾶν,	καὶ	εἰ φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν ἂν
[331]	δέομαι τὸ εἰ βούλει" τοῦτο	καὶ	εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´
[332]	τι ἰσχύϊ πράττεται, ἰσχυρῶς πράττεται,	καὶ	εἴ τι ἀσθενείᾳ, ἀσθενῶς; Ἐδόκει.
[332]	τι μετὰ βραδυτῆτος, (βραδέως; Ἔφη.	Καὶ	εἴ τι δὴ ὡσαύτως πράττεται,
[332]	πράττεται, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ πράττεται,	καὶ	εἴ τι ἐναντίως, ὑπὸ τοῦ
[332]	εἴ τι μετὰ τάχους, ταχέως,	καὶ	εἴ τι μετὰ βραδυτῆτος, (βραδέως;
[332]	εἴ τι ἀσθενείᾳ, ἀσθενῶς; Ἐδόκει.	Καὶ	εἴ τι μετὰ τάχους, ταχέως,
[323]	ἄλλῃ πολιτικῇ ἀρετῇ, ἐάν τινα	καὶ	εἰδῶσιν ὅτι ἄδικός ἐστιν, ἐὰν
[340]	εἴργασται, ὡς ἔοικεν, ὦ (Πρωταγόρα,	καὶ	εἰμί τις γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος
[344]	διαμένειν (ἐν ταύτῃ τῇ ἕξει	καὶ	εἶναι ἄνδρα ἀγαθόν, ὡς σὺ
[310]	ἐκαθέζετο παρὰ τοὺς πόδας μου,	καὶ	εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα, μάλα γε
[335]	ἀριστερᾷ ἀντελάβετο τοῦ τρίβωνος τουτουΐ,	καὶ	εἶπεν· Οὐκ ἀφήσομέν σε, ὦ
[330]	ἂν ἔγωγ´, ἔφην, τῷ ἐρωτήματι,	καὶ	εἴποιμ´ ἄν· Εὐφήμει, ὦ ἄνθρωπε·
[310]	ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ γε, πολλὰ	καὶ	εἰπὼν καὶ ἀκούσας. (ΕΤ. Τί
[354]	αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν καλεῖτε	καὶ	εἰς ἄλλο τι τέλος ἀποβλέψαντες,
[321]	χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ καύματα,	καὶ	εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως ὑπάρχοι
[313]	περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε οὔ,	καὶ	εἰς συμβουλὴν τούς τε φίλους
[318]	Τί δὴ φῂς βελτίω ἔσεσθαι	καὶ	εἰς τί ἐπιδώσειν; εἴποι ἂν
[322]	τὴν τῆς Ἀθηνᾶς δίδωσιν ἀνθρώπῳ,	~καὶ	ἐκ τούτου εὐπορία μὲν ἀνθρώπῳ
[318]	ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ ταῦτα·	καὶ	ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ ἐπὶ τὸ
[350]	οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι φαίνονται;	καὶ	ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι
[356]	ἂν ἔχοιεν ἄλλως λέγειν. Συνεδόκει	καὶ	ἐκείνῳ. Ὅτε δὴ τοῦτο οὕτως
[348]	μόγις προυτράπετο εἰς τὸ διαλέγεσθαι	καὶ	ἐκέλευεν ἐρωτᾶν αὑτὸν ὡς ἀποκρινούμενος.
[325]	βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν ποιήματα	καὶ	ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς πολλαὶ
[355]	πράττειν, ὑπὸ τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος	καὶ	ἐκπληττόμενος· καὶ αὖθις αὖ λέγετε
[357]	βίου οὖσα, τοῦ τε πλέονος	καὶ	ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ σμικροτέρου
[356]	σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω	καὶ	ἐλάττω καὶ μᾶλλον καὶ ἧττον.
[338]	ὁ Καλλίας οὐκ ἔφη ἀφήσειν	καὶ	ἑλέσθαι ἐδέοντο ἐπιστάτην. εἶπον οὖν
[356]	ἐστίν, ἀλλ´ ἢ ὑπερβολὴ ἀλλήλων	καὶ	ἔλλειψις; ταῦτα δ´ ἐστὶ μείζω
[330]	ἄλλα ὀρθῶς ἤκουσας, ὅτι δὲ	καὶ	ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας·
[338]	τοῖς παροῦσι, καὶ πάντες ἐπῄνεσαν,	καὶ	ἐμέ τε ὁ Καλλίας οὐκ
[333]	μάλιστα ἐξετάζω, συμβαίνει μέντοι ἴσως	καὶ	ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα καὶ τὸν
[310]	δὲ ἦλθον καὶ δεδειπνηκότες ἦμεν	καὶ	ἐμέλλομεν ἀναπαύεσθαι, τότε μοι ἁδελφὸς
[347]	ᾄσματος διεληλυθέναι· ἔστιν μέντοι, ἔφη,	καὶ	(ἐμοὶ λόγος περὶ αὐτοῦ εὖ
[352]	(εἴπερ τῳ ἄλλῳ, αἰσχρόν ἐστι	καὶ	ἐμοὶ σοφίαν καὶ ἐπιστήμην μὴ
[335]	νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις	καὶ	ἐμοί τις ἀσχολία ἐστὶν καὶ
[318]	καὶ σὺ εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ	καὶ	ἐμοὶ ὑπὲρ (τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης
[314]	ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου	καὶ	ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις
[327]	τὰ νόμιμα— εἰ οὖν οὕτω	καὶ	ἐν αὐλήσει πᾶσαν προθυμίαν καὶ
[335]	καὶ αὐτός, καὶ ἐν μακρολογίᾳ	καὶ	ἐν βραχυλογίᾳ οἷός τ´ εἶ
[315]	οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ πως	καὶ	ἐν κόσμῳ περιεσχίζοντο οὗτοι οἱ
[315]	οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν καὶ ἔνθεν,	καὶ	ἐν κύκλῳ περιιόντες ἀεὶ εἰς
[342]	τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ τε	καὶ	(ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ πλεῖστοι
[335]	σοῦ, φῂς δὲ καὶ αὐτός,	καὶ	ἐν μακρολογίᾳ καὶ ἐν βραχυλογίᾳ
[356]	μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς πράξεσιν	καὶ	ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων
[326]	σωμάτων καὶ ἐν τοῖς πολέμοις	καὶ	ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν. καὶ
[356]	πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν	καὶ	ἐν ταῖς πράξεσιν καὶ ἐν
[316]	καὶ ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας,	καὶ	ἐν ταύταις πείθοντα τῶν νέων
[323]	ὡς μαινόμενον· ἐν δὲ δικαιοσύνῃ	καὶ	ἐν τῇ ἄλλῃ πολιτικῇ ἀρετῇ,
[361]	τῇ σκέψει (σφήλῃ ἐξαπατήσας, ὥσπερ	καὶ	ἐν τῇ διανομῇ ἠμέλησεν ἡμῶν,
[361]	πολλάκις ἡμᾶς ὁ Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος	καὶ	ἐν τῇ σκέψει (σφήλῃ ἐξαπατήσας,
[318]	συγγένῃ, ἀπιέναι οἴκαδε βελτίονι γεγονότι,	καὶ	ἐν τῇ ὑστεραίᾳ ταὐτὰ ταῦτα·
[326]	διὰ τὴν πονηρίαν τῶν σωμάτων	καὶ	ἐν τοῖς πολέμοις καὶ ἐν
[350]	ἀποφαίνεις καὶ μὴ ἐπισταμένων ἄλλων,	καὶ	ἐν τούτῳ οἴει τὴν ἀνδρείαν
[361]	φῂς σύ. ἤρεσεν οὖν μοι	καὶ	ἐν τῷ μύθῳ ὁ Προμηθεὺς
[341]	ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε Λέσβιος ὢν	καὶ	ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος; Ἀκούεις
[313]	τοῦ σώματος ἡγῇ, τὴν ψυχήν,	καὶ	ἐν ᾧ πάντ´ ἐστὶν τὰ
[357]	μετρητική τις, ἐπειδήπερ ὑπερβολῆς τε	καὶ	ἐνδείας ἐστὶν ἡ τέχνη; ἐπειδὴ
[357]	οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς τε	καὶ	ἐνδείας οὖσα καὶ ἰσότητος πρὸς
[325]	καὶ ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες	καὶ	ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν δίκαιον,
[315]	περιεσχίζοντο οὗτοι οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν	καὶ	ἔνθεν, καὶ ἐν κύκλῳ περιιόντες
[360]	ἐναντία τῇ τούτων ἀμαθίᾳ ἐστίν;	Καὶ	ἐνταῦθα ἔτι ἐπένευσεν. Ἡ δὲ
[334]	τὸ ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν, ὥστε	καὶ	ἐνταῦθα τοῖς μὲν ἔξωθεν τοῦ
[323]	τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ διδακτόν τε	καὶ	ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ᾧ ἂν
[361]	διέξιμεν· νῦν δ´ ὥρα ἤδη	καὶ	ἐπ´ ἄλλο τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´,
[346]	τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε	καὶ	ἐπαινεῖν ἀναγκάζεσθαι, καὶ ἄν τι
[346]	τινὶ γίγνεσθαι ~καὶ ἐπαινέτην {φιλεῖν	καὶ	ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι
[346]	προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν	καὶ	ἐπαινεῖν. πολλάκις δὲ οἶμαι καὶ
[346]	αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ γίγνεσθαι	~καὶ	ἐπαινέτην {φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν} οἷον
[346]	ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας φιλέω	καὶ	ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ ἐνταῦθα
[326]	νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ διέξοδοι	καὶ	ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν
[339]	οὖν ταῦτα πολλοῖς θόρυβον παρέσχεν	καὶ	ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ
[325]	δὲ διδάσκαλοι τούτων τε ἐπιμελοῦνται,	καὶ	ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν καὶ
[338]	ὅμως δὲ ἠναγκάσθη ὁμολογῆσαι ἐρωτήσειν,	καὶ	ἐπειδὰν ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν
[310]	τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα ἔκρουε,	καὶ	ἐπειδὴ αὐτῷ ἀνέῳξέ τις, εὐθὺς
[327]	δημοσίᾳ πᾶς πάντα καὶ ἐδίδασκε	καὶ	ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα,
[335]	ἢ τῶν ἡμεροδρόμων διαθεῖν τε	καὶ	ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν σοι ὅτι
[322]	συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν,	καὶ	ἐπεχείρει βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ
[315]	εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν Πρωταγόρου μαθητῶν	καὶ	ἐπὶ τέχνῃ μανθάνει, ὡς σοφιστὴς
[361]	ἂν ταῦτα διεξελθόντας ἡμᾶς ἐξελθεῖν	καὶ	ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ὅτι ἔστιν,
[316]	γίγνονται καὶ ἄλλαι δυσμένειαί τε	καὶ	ἐπιβουλαί. ἐγὼ δὲ τὴν σοφιστικὴν
[318]	ἡμέρας συνὼν αὐτῷ βελτίων ἔσται	καὶ	ἐπιδώσει, εἰ αὐτὸν ἐπανέροιτο· Τί
[340]	μουσικῆς, ᾗ τό τε βούλεσθαι	καὶ	(ἐπιθυμεῖν διαιρεῖς ὡς οὐ ταὐτὸν
[320]	πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ	καὶ	Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε καὶ νεῖμαι
[339]	ὀρθῶς πεποίηται καὶ ἃ μή,	καὶ	ἐπίστασθαι διελεῖν τε καὶ ἐρωτώμενον
[312]	λέγειν; Δῆλον ὅτι περὶ οὗπερ	καὶ	ἐπίστασθαι; Εἰκός γε. τί δή
[336]	δὲ διαλέγεσθαι (οἷός τ´ εἶναι	καὶ	ἐπίστασθαι λόγον τε δοῦναι καὶ
[338]	ποιήσετε, καὶ πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον	καὶ	ἐπιστάτην καὶ πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς
[357]	Συμφήσουσιν. Ἥτις μὲν τοίνυν τέχνη	καὶ	ἐπιστήμη ἐστὶν αὕτη, εἰς αὖθις
[357]	δὲ μετρητική, ἀνάγκῃ δήπου τέχνη	καὶ	ἐπιστήμη. Συμφήσουσιν. Ἥτις μὲν τοίνυν
[352]	αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐμοὶ σοφίαν	καὶ	ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων κράτιστον
[312]	δήπου ποιεῖ λέγειν περὶ οὗπερ	καὶ	ἐπιστήμονα, περὶ κιθαρίσεως· ἦ γάρ;
[356]	ἢ αὕτη μὲν ἡμᾶς ἐπλάνα	καὶ	ἐποίει ἄνω τε καὶ κάτω
[347]	βούλεται, περὶ μὲν ᾀσμάτων τε	καὶ	ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ δὲ ὧν
[343]	Λακεδαιμόνιος Χίλων. οὗτοι πάντες ζηλωταὶ	καὶ	ἐρασταὶ καὶ μαθηταὶ ἦσαν τῆς
[325]	ἔσται ὁ παῖς, παρ´ ἕκαστον	καὶ	ἔργον καὶ λόγον διδάσκοντες καὶ
[355]	ἐρόμενος ἡμᾶς ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται	(καὶ	ἐρεῖ· Ἦ γελοῖον λέγετε πρᾶγμα,
[329]	καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ	καὶ	ἐρόμενος περιμεῖναί τε καὶ ἀποδέξασθαι
[349]	παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν τούτων σκέψιν	καὶ	ἐρωτᾶν καὶ ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´
[329]	ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς δὲ	καὶ	ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ καὶ
[339]	μή, καὶ ἐπίστασθαι διελεῖν τε	καὶ	ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ δὴ
[322]	διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις	καὶ	ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς
[331]	μόρια, ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν	καὶ	ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον τὸ
[356]	ψυχὴν μένουσαν ἐπὶ τῷ ἀληθεῖ	καὶ	ἔσωσεν ἂν τὸν βίον; ἆρ´
[359]	τότε πάνυ ἐθαύμασα τὴν ἀπόκρισιν,	καὶ	ἔτι μᾶλλον ἐπειδὴ ταῦτα μεθ´
[310]	ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει Πρωταγόρας.	καὶ	ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς παρὰ
[341]	ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ	καὶ	ἔτι παλαιοτέρα. σὺ δὲ ἄλλων
[328]	ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν πράττομαι	καὶ	ἔτι πλείονος, ὥστε καὶ αὐτῷ
[319]	ἃ μὲν διδασκάλων εἴχετο καλῶς	καὶ	εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ αὐτὸς
[326]	βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε	καὶ	εὐαρμοστίας δεῖται. ἔτι τοίνυν πρὸς
[326]	ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ εὐρυθμότεροι	καὶ	εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς
[316]	Ἀπολλοδώρου ὑός, οἰκίας μεγάλης τε	καὶ	εὐδαίμονος, αὐτὸς δὲ τὴν φύσιν
[354]	ὑγίειαί τε ἀπ´ αὐτῶν γίγνονται	καὶ	εὐεξίαι τῶν σωμάτων καὶ τῶν
[317]	σοφιστὴς εἶναι καὶ παιδεύειν ἀνθρώπους,	καὶ	εὐλάβειαν ταύτην οἶμαι βελτίω ἐκείνης
[326]	παίδων, ἵνα ἡμερώτεροί τε ὦσιν,	καὶ	εὐρυθμότεροι καὶ εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι
[338]	ἡνίας τοῖς λόγοις, ἵνα μεγαλοπρεπέστεροι	καὶ	εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ
[351]	θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως	καὶ	εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω δὲ
[351]	δύναμις, ἀνδρεία δὲ ἀπὸ φύσεως	καὶ	εὐτροφίας τῶν ψυχῶν γίγνεται. Λέγεις
[346]	ἔτι μᾶλλον ψέγειν τε αὐτοὺς	καὶ	ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς ταῖς ἀναγκαίαις
[337]	ἐρίζουσιν δὲ οἱ διάφοροί τε	καὶ	ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ οὕτως ἂν
[358]	λέγετε, τὸ ψευδῆ ἔχειν δόξαν	καὶ	ἐψεῦσθαι περὶ τῶν πραγμάτων τῶν
[323]	αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν ἓν	καὶ	ἡ ἀδικία καὶ ἡ ἀσέβεια
[361]	καὶ ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	ἡ ἀνδρεία, ᾧ τρόπῳ μάλιστ´
[323]	ἐστιν ἓν καὶ ἡ ἀδικία	καὶ	ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην πᾶν
[322]	τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι,	καὶ	ἡ δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς πρὸς
[361]	ὡς πάντα χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη,	καὶ	ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[321]	ἄστρωτον καὶ ἄοπλον· ἤδη δὲ	καὶ	ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα παρῆν, ἐν
[334]	ταῖς δὲ βλάσταις πονηρά, οἷον	καὶ	ἡ κόπρος πάντων (τῶν φυτῶν
[331]	ἥ τε δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης	καὶ	ἡ ὁσιότης οἷον δικαιοσύνη. ἀλλ´
[333]	αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ δικαιοσύνη	καὶ	ἡ ὁσιότης σχεδόν τι ταὐτὸν
[326]	ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς δὲ	καὶ	ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν
[333]	ἓν ἂν εἴη ἡ σωφροσύνη	καὶ	ἡ σοφία; τὸ δὲ πρότερον
[356]	τοῦ εἰς τὸν ὕστερον χρόνον	καὶ	ἡδέος καὶ λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ
[358]	ἅπασαι, ἐπὶ τοῦ ἀλύπως ζῆν	καὶ	ἡδέως, ἆρ´ οὐ καλαί {καὶ
[342]	τοῖς παρ´ αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς	καὶ	ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας
[360]	τὸ κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον	καὶ	ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἐὰν
[360]	τὸ κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον	καὶ	ἥδιον ἔρχεται; Ἀνάγκη, ἔφη, ὁμολογεῖν.
[357]	ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ,	καὶ	ἡδονῆς καὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων·
[353]	ταύτην ἐν τῷ παραχρῆμα παρέχει	καὶ	ἡδύ ἐστιν ἕκαστον αὐτῶν, ἢ
[360]	ἐγώ, εἴπερ καλὸν καὶ ἀγαθόν,	καὶ	ἡδύ; Ὡμολόγηται γοῦν, ἔφη. Ἆρ´
[316]	γιγνόμενος ἀσαφῆ ἐποίει τὰ λεγόμενα.	Καὶ	ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν, κατόπιν
[314]	ὡς οἷός τ´ ἦν ἐπήραξεν.	καὶ	ἡμεῖς πάλιν ἐκρούομεν, καὶ ὃς
[310]	ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ. Καὶ μὴν	καὶ	ἡμεῖς σοί, ἐὰν λέγῃς. (ΣΩ.
[354]	τι τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε ἂν	καὶ	ἡμῖν εἰπεῖν· ἀλλ´ οὐχ ἕξετε.
[348]	τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς ἀληθείας	καὶ	ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας· κἂν
[321]	αὐτῷ ἦν τὸ ἀνθρώπων γένος,	καὶ	ἠπόρει ὅτι χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ
[311]	Ἱπποκράτους τῆς ῥώμης διεσκόπουν αὐτὸν	καὶ	ἠρώτων, Εἰπέ μοι, ἔφην ἐγώ,
[357]	καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ	καὶ	ἧς τὸ πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε
[316]	μὲν ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν τε	καὶ	Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς δὲ
[356]	πλείω καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον	καὶ	ἧττον. εἰ γάρ τις λέγοι
[321]	εἰς δὲ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς	καὶ	Ἡφαίστου οἴκημα τὸ κοινόν, ἐν
[343]	πεπαιδευμένου ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων ἦν	καὶ	Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς
[350]	ἐκεῖ αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι	καὶ	θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες
[316]	γάρ μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι	καὶ	θεῖος— ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα
[310]	ἦ δ´ ὅς, ὦ Ζεῦ	καὶ	θεοί, ἐν (τούτῳ εἴη· ὡς
[325]	δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος	καὶ	θεραπευτοῦ τὰ μὲν ἄλλα ἄρα
[319]	τι μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ καταγελῶσι	καὶ	θορυβοῦσιν, ἕως ἂν ἢ αὐτὸς
[351]	δύναμιν, καὶ ἀπὸ μανίας γε	καὶ	θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως
[344]	ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη,	καὶ	ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ μὲν
[325]	μὲν γὰρ διδακτὸν αὐτὸ ἡγοῦνται	καὶ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ
[327]	τις ἐδύνατο ἕκαστος, καὶ τοῦτο	καὶ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς πάντα
[357]	οὐ διδόντες τούτοις κακῶς πράττετε	καὶ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν
[324]	δόξαν πάντες ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται	καὶ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ
[314]	γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν θύραν, ἀνοίξας	καὶ	ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα, ἔφη, σοφισταί
[339]	ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε	καὶ	ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα καὶ
[342]	ὦτά τε κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς,	καὶ	ἱμάντας περιειλίττονται καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ
[316]	ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον γὰρ ἄνδρα	καὶ	ἰόντα εἰς πόλεις μεγάλας, καὶ
[359]	ἦν δ´ ἐγώ, Πρόδικέ τε	καὶ	Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε
[358]	δέος καλεῖτε. Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν	καὶ	Ἱππίᾳ δέος τε καὶ φόβος
[336]	ἦν ὁ εἰπών· Ὦ Πρόδικε	καὶ	Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι
[317]	ἔφην ἐγώ, οὐ καὶ Πρόδικον	καὶ	Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς μετ´
[314]	μόνος Πρωταγόρας αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ	καὶ	Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ
[357]	φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ Πρόδικος	καὶ	Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ διὰ τὸ
[311]	Εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατές τε	καὶ	Ἱππόκρατες, ὡς τίνι ὄντι τῷ
[316]	σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ τε	καὶ	Ἱπποκράτης οὗτος. Πότερον, ἔφη, μόνῳ
[357]	ὑπερβολῆς τε καὶ ἐνδείας οὖσα	καὶ	ἰσότητος πρὸς ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´
[351]	γὰρ ταὐτὸν εἶναι δύναμίν τε	καὶ	ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ
[340]	λέγει ὁ Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ.	καὶ	ἴσως ἂν (φαίη Πρόδικος ὅδε
[359]	ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους· ὁ δέ,	Καὶ	(ἴτας γ´, ἔφη. μέμνησαι, ἦν
[349]	θαρραλέους λέγεις ἢ ἄλλο τι;	Καὶ	ἴτας γε, ἔφη, ἐφ´ ἃ
[360]	Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ	καὶ	κακὰ δι´ ἄλλο τι ἢ
[345]	ἑκόντα ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε	καὶ	κακὰ ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ
[357]	ταῦτα δέ ἐστιν ἀγαθά τε	καὶ	κακά— καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης,
[345]	γενέσθαι δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε,	καὶ	κακόν γε τὸν αὐτὸν τοῦτον·
[345]	ἀγαθῷ ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν	καὶ	κακὸς γένοιτο— ἡμεῖς δὲ οἱ
[345]	ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε	καὶ	κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου ἢ
[355]	τε καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ	καὶ	κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη
[355]	προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν ἀγαθῷ	καὶ	κακῷ, ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε
[340]	ἃ νυνδὴ εἶπες πολλά τε	καὶ	καλά. καὶ νῦν σκόπει εἴ
[339]	ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον,	καὶ	καλέσας αὐτόν, Ὦ Πρόδικε, ἔφην
[317]	Προδίκῳ καὶ τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι	καὶ	καλλωπίσασθαι ὅτι ἐρασταὶ (αὐτοῦ ἀφιγμένοι
[329]	ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους	καὶ	καλοὺς εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ,
[325]	δὲ μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον	καὶ	καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς.
[313]	κατὰ τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες	καὶ	καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν
[313]	σώματος τροφήν, ὁ (ἔμπορός τε	καὶ	κάπηλος. καὶ γὰρ οὗτοί που
[361]	καὶ εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ	καὶ	κατ´ ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ
[337]	σοφωτάτους δὲ ὄντας τῶν Ἑλλήνων,	καὶ	κατ´ αὐτὸ τοῦτο νῦν συνεληλυθότας
[350]	εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι;	καὶ	κατὰ τοῦτον τὸν λόγον ἡ
[326]	τούς τε νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν	καὶ	κατὰ τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα,
[361]	λόγων ὥσπερ ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε	καὶ	καταγελᾶν, καὶ εἰ φωνὴν λάβοι,
[343]	μαθηταὶ ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας,	καὶ	καταμάθοι ἄν τις αὐτῶν τὴν
[351]	ἔφη, σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ γὰρ	καὶ	κατάρχεις τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´ οὖν,
[346]	ἁσμένους ὁρᾶν καὶ ψέγοντας ἐπιδεικνύναι	καὶ	κατηγορεῖν τὴν πονηρίαν τῶν γονέων
[356]	ἐπλάνα καὶ ἐποίει ἄνω τε	καὶ	κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ
[321]	μὲν ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ	καὶ	καύματα, καὶ εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν
[325]	τῶν παίδων ἢ γραμμάτων τε	καὶ	κιθαρίσεως· οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων
[312]	ἡ παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο	καὶ	κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου; τούτων γὰρ
[314]	περὶ τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε	καὶ	κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ καὶ
[343]	Πριηνεὺς καὶ Σόλων ὁ ἡμέτερος	καὶ	Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων
[321]	ἐν ᾧ (ἐφιλοτεχνείτην, λαθὼν εἰσέρχεται,	καὶ	κλέψας τήν τε ἔμπυρον τέχνην
[343]	βραχέα ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι	καὶ	κοινῇ συνελθόντες (ἀπαρχὴν τῆς σοφίας
[325]	τὸν μὴ μετέχοντα καὶ διδάσκειν	καὶ	κολάζειν καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα
[324]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ	καὶ	κολάζονται οἵ τε ἄλλοι ἄνθρωποι
[336]	ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ τε	καὶ	Κρίσωνα θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι·
[316]	φῂς σὺ καὶ ἐγὼ πείθομαι,	καὶ	Κριτίας ὁ Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς οὖν
[342]	ὅτι ἐγὼ ταῦτα ἀληθῆ λέγω	καὶ	Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους
[356]	μὲν μεγάλα μήκη καὶ πράττειν	καὶ	λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ καὶ
[319]	δυνατώτατος ἂν εἴη καὶ πράττειν	καὶ	λέγειν. Ἆρα, ἔφην ἐγώ, ἕπομαί
[361]	τῶν μὲν τηλικούτων καὶ πάνυ·	καὶ	λέγω γε ὅτι οὐκ ἂν
[360]	τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι οὖν σοι,	καὶ	λέγω ὅτι ἐκ τῶν ὡμολογημένων
[355]	ἀνιαρὸν ἐπὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις,	καὶ	λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος πράττει— τότε
[355]	τὸ ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα	καὶ	λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος Ὑπὸ τίνος;
[350]	τούτων; Ἔγωγε, ἦ δ´ ὅς,	καὶ	λίαν γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ
[354]	τε καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν	καὶ	λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι ταῦτα ἀγαθὰ
[325]	παῖς, παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον	καὶ	λόγον διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι
[328]	ὦ Σώκρατες, ἐγὼ καὶ μῦθον	καὶ	λόγον εἴρηκα, ὡς διδακτὸν ἀρετὴ
[348]	οἱ ἄνθρωποι πρὸς ἅπαν ἔργον	καὶ	λόγον καὶ διανόημα· μοῦνος δ´
[342]	λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι πρὸς φιλοσοφίαν	καὶ	λόγους ἄριστα πεπαίδευνται, ὧδε· εἰ
[354]	καλεῖτε, ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε	καὶ	λύπας; Οὐκ ἂν φαῖεν, ὡς
[356]	φαίην ἂν ἔγωγε, ἢ ἡδονῇ	καὶ	λύπῃ; οὐ γὰρ ἔσθ´ ὅτῳ
[356]	τὸν ὕστερον χρόνον καὶ ἡδέος	καὶ	λυπηροῦ, Μῶν ἄλλῳ τῳ, φαίην
[357]	ἐπεὶ δὲ δὴ ἡδονῆς τε	καὶ	λύπης ἐν ὀρθῇ τῇ αἱρέσει
[354]	ἢ ὅτι εἰς ἡδονὰς ἀποτελευτᾷ	καὶ	λυπῶν ἀπαλλαγάς τε καὶ ἀποτροπάς;
[357]	περὶ τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν	καὶ	λυπῶν τοὺς ἐξαμαρτάνοντας— ταῦτα δέ
[327]	ἐνθυμήθητι ἄλλο τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν	καὶ	μαθημάτων προελόμενος. εἰ μὴ οἷόν
[324]	δῆλον ὅτι ὡς ἐξ ἐπιμελείας	καὶ	μαθήσεως κτητῆς οὔσης. εἰ γὰρ
[343]	οὗτοι πάντες ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ	καὶ	μαθηταὶ ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας,
[314]	ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ λαβόντα	καὶ	μαθόντα ἀπιέναι ἢ βεβλαμμένον ἢ
[334]	ἄλλον διδάξαι περὶ τῶν αὐτῶν	καὶ	μακρὰ λέγειν, ἐὰν βούλῃ, οὕτως
[333]	ἐγώ, ἢ ἄλλως πως; Ὡμολόγησεν	καὶ	μάλ´ ἀκόντως. Οὐκοῦν ἓν ἂν
[315]	ἐν κῳδίοις τισὶν καὶ στρώμασιν	καὶ	μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο
[331]	δικαιότης ὁσιότητι ἢ ὅτι ὁμοιότατον,	καὶ	μάλιστα πάντων ἥ τε δικαιοσύνη
[356]	ἀλλήλων καὶ πλείω καὶ ἐλάττω	καὶ	μᾶλλον καὶ ἧττον. εἰ γάρ
[330]	ἀνδρεία; Πάντων μάλιστα δήπου, ἔφη·	καὶ	μέγιστόν γε ἡ σοφία τῶν
[348]	αὐτίκα περιιὼν ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται	καὶ	μεθ´ ὅτου βεβαιώσηται, ἕως ἂν
[357]	τοῦ τε πλέονος καὶ ἐλάττονος	καὶ	(μείζονος καὶ σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω
[325]	καὶ ἐπειδὰν αὖ γράμματα μάθωσιν	καὶ	μέλλωσιν συνήσειν τὰ γεγραμμένα ὥσπερ
[344]	εὖ πεποίηται— πάνυ γὰρ χαριέντως	καὶ	μεμελημένως ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν ἂν
[341]	Κακόν, ἔφη. Διὰ ταῦτ´ ἄρα	καὶ	μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ
[315]	διέκρινεν καὶ διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα.	Καὶ	μὲν δὴ καὶ Τάνταλόν γε
[315]	Παυσανίας τε ὁ ἐκ Κεραμέων	καὶ	μετὰ Παυσανίου νέον τι ἔτι
[325]	ἐστὶν οὗ δεῖ πάντας μετέχειν	καὶ	μετὰ τούτου πάντ´ ἄνδρα, ἐάν
[316]	ἔφη, μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι ἢ	καὶ	μετὰ τῶν ἄλλων; Ἡμῖν μέν,
[314]	ἢ ὠφελημένον. ταῦτα οὖν σκοπώμεθα	καὶ	μετὰ τῶν πρεσβυτέρων ἡμῶν· ἡμεῖς
[329]	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,	καὶ	μεταλαμβάνουσιν οἱ ἄνθρωποι τούτων τῶν
[356]	καὶ κάτω πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ	καὶ	μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς πράξεσιν
[326]	ὑπηρετῶσι τῇ διανοίᾳ χρηστῇ (οὔσῃ,	καὶ	μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν
[360]	Συνέφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν	καὶ	μὴ δεινῶν ἀμαθία δειλία ἂν
[360]	Ἡ σοφία ἄρα τῶν δεινῶν	καὶ	μὴ δεινῶν ἀνδρεία ἐστίν, ἐναντία
[360]	Ἔφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν δεινῶν	καὶ	μὴ δεινῶν σοφία ἐναντία τῇ
[350]	αὐτοὺς ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας ἀποφαίνεις	καὶ	μὴ ἐπισταμένων ἄλλων, καὶ ἐν
[327]	ἐπέπληττε τὸν μὴ καλῶς αὐλοῦντα,	καὶ	μὴ ἐφθόνει τούτου, ὥσπερ νῦν
[355]	ἄνευ λυπῶν; εἰ δὲ ἀρκεῖ	καὶ	μὴ ἔχετε μηδὲν ἄλλο φάναι
[356]	τὰ δὲ σμικρὰ καὶ φεύγειν	καὶ	μὴ πράττειν, τίς ἂν ἡμῖν
[343]	δὴ πάντες ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν	καὶ	Μηδὲν ἄγαν. τοῦ δὴ ἕνεκα
[327]	ἱκανοὶ ὡς πρὸς τοὺς ἰδιώτας	καὶ	μηδὲν αὐλήσεως ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου
[346]	μοι ἐξαρκεῖ ἂν ᾖ μέσος	καὶ	μηδὲν κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ
[310]	γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε. (ΕΤ.	Καὶ	μὴν καὶ ἡμεῖς σοί, ἐὰν
[309]	τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν;	καὶ	μήν μοι καὶ πρῴην ἰδόντι
[338]	ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ μέσον,	καὶ	μήτε σὲ τὸ ἀκριβὲς τοῦτο
[325]	τις τὰ λεγόμενα, καὶ τροφὸς	καὶ	μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς
[361]	ἀρετή, σὺ δ´ ὡς διδακτόν.	καί	μοι δοκεῖ ἡμῶν ἡ ἄρτι
[333]	ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε καλῶ ἀγαθά.	Καί	μοι ἐδόκει ὁ Πρωταγόρας ἤδη
[335]	ταῦτ´ εἰπὼν ἀνιστάμην ὡς ἀπιών·	καί	μου ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται ὁ Καλλίας
[316]	χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα	καὶ	Μουσαῖον· ἐνίους δέ τινας ᾔσθημαι
[318]	τε καὶ ἀστρονομίαν καὶ γεωμετρίαν	καὶ	μουσικὴν διδάσκοντες— καὶ ἅμα εἰς
[328]	σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ	καὶ	μῦθον καὶ λόγον εἴρηκα, ὡς
[343]	ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος	καὶ	Μύσων ὁ Χηνεύς, καὶ ἕβδομος
[333]	ἅ ἐστιν ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις;	(Καὶ	ναὶ μὰ Δί´, ἔφη, κἂν
[320]	Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε	καὶ	νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει.
[310]	αὐτῷ. ἐγὼ γὰρ ἅμα μὲν	καὶ	νεώτερός εἰμι, ἅμα δὲ οὐδὲ
[316]	οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων	καὶ	νεωτέρων, ἑαυτῷ συνεῖναι ὡς βελτίους
[322]	αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ ἄλλων τεχνῶν·	καὶ	νόμον γε θὲς παρ´ ἐμοῦ
[324]	ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται	καὶ	νουθετεῖ, δῆλον ὅτι ὡς ἐξ
[325]	οὗπερ ἂν ζῶσι, καὶ διδάσκουσι	καὶ	νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις
[344]	ἀγαθὸν χερσί τε καὶ ποσὶ	καὶ	νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον,
[339]	χαλεπόν, χερσίν τε καὶ ποσὶ	καὶ	νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον.
[354]	πᾶσαι αἱ ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι	καὶ	νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ
[336]	καὶ αὐτὰ τὰ ἐρωτώμενα, οὕτω	καὶ	νῦν ἀποκρίνεσθαι· (εἰ δὲ μή,
[350]	ἀνδρείους; οὐχὶ τοὺς θαρραλέους εἶναι;	Καὶ	νῦν γ´, ἔφη. (Οὐκοῦν οὗτοι,
[349]	ἀνακοινοῦσθαι; οὐκ ἔσθ´ ὅπως οὔ.	καὶ	νῦν δὴ ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ
[335]	σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ	(καὶ	νῦν ἐπαινῶ καὶ φιλῶ, ὥστε
[334]	ἢ πρὸς τοὺς ἄλλους, οὕτω	καὶ	νῦν, ἐπειδὴ ἐπιλήσμονι ἐνέτυχες, σύντεμνέ
[339]	ἐρωτώμενον λόγον δοῦναι. καὶ δὴ	καὶ	νῦν ἔσται τὸ ἐρώτημα περὶ
[310]	τῶν φίλων· ἀλλ´ αὐτὰ ταῦτα	καὶ	νῦν ἥκω παρὰ σέ, ἵνα
[348]	Ὦ Καλλία, δοκεῖ σοι, ἔφη,	καὶ	νῦν καλῶς Πρωταγόρας ποιεῖν, οὐκ
[341]	τὸ μαθητὴς εἶναι Προδίκου τουτουΐ·	καὶ	νῦν μοι δοκεῖς οὐ μανθάνειν
[327]	μηδὲν αὐλήσεως ἐπαΐοντας. οὕτως οἴου	καὶ	νῦν, ὅστις σοι ἀδικώτατος φαίνεται
[340]	εἶπες πολλά τε καὶ καλά.	καὶ	νῦν σκόπει εἴ σοι συνδοκεῖ
[328]	καὶ οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς, Παράλου	καὶ	Ξανθίππου τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς
[314]	ἐπὶ θάτερα Καλλίας ὁ Ἱππονίκου	καὶ	ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος,
[347]	ὃν ὑμῖν ἐπιδείξω, ἂν βούλησθε.	Καὶ	ὁ Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη, ὦ
[342]	Σώκρατες· ὁ δὲ Πρόδικός τε	καὶ	ὁ Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ, καὶ
[347]	διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο τὸ ᾆσμα.	Καὶ	ὁ Ἱππίας, Εὖ μέν μοι
[315]	Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, ὅ τε Κήπιδος	καὶ	ὁ Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς
[345]	ὅτι οὐδὲ κακὸς ἰατρός. οὕτω	καὶ	ὁ μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´
[316]	οἷον Ἴκκος τε ὁ Ταραντῖνος	καὶ	ὁ νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς
[348]	ἄλλος ὅστις ἂν βούληται ἄλλῳ.	(Καὶ	ὁ Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς γέ
[361]	σοῦ ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην.	Καὶ	ὁ Πρωταγόρας, Ἐγὼ μέν, ἔφη,
[318]	ὦ Πρωταγόρα, καὶ περὶ τοῦ;	Καὶ	ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας,
[338]	Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω ποιητέον εἶναι·	καὶ	ὁ Πρωταγόρας πάνυ μὲν οὐκ
[341]	(ἔχεις τι πρὸς ταῦτα λέγειν;	Καὶ	ὁ Πρωταγόρας, Πολλοῦ γε δεῖ,
[341]	τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι	καὶ	ὁ Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι
[345]	ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ	καὶ	ὁ Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν
[351]	εὖ ζῆν, εἰ ἀνιώμενός τε	καὶ	ὀδυνώμενος ζῴη; Οὐκ ἔφη. Τί
[316]	τῶν ἄλλων συνουσίας, καὶ οἰκείων	καὶ	ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων καὶ νεωτέρων,
[322]	ἔχων ἰατρικὴν πολλοῖς ἱκανὸς ἰδιώταις,	καὶ	οἱ ἄλλοι δημιουργοί· καὶ δίκην
[342]	καὶ ὁ Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ,	καὶ	οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ τοίνυν, ἦν
[319]	εἰπεῖν. ἐγὼ γὰρ Ἀθηναίους, ὥσπερ	καὶ	οἱ ἄλλοι Ἕλληνες, φημὶ σοφοὺς
[358]	Γελάσας οὖν ὁ Πρόδικος συνωμολόγησε,	καὶ	οἱ ἄλλοι. Τί δὲ δή,
[359]	αὐτὰ (ἔρχονται οἱ δειλοί τε	καὶ	οἱ ἀνδρεῖοι. Ἀλλὰ μέντοι, ἔφη,
[359]	ἃ οἵ τε δειλοὶ ἔρχονται	καὶ	οἱ ἀνδρεῖοι. αὐτίκα εἰς τὸν
[360]	καλά, καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν	καὶ	οἱ δειλοὶ καὶ οἱ θρασεῖς
[350]	θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ δὲ	καὶ	οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην—
[360]	Ναί. Οὐκοῦν καὶ οἱ δειλοὶ	καὶ	οἱ θρασεῖς καὶ οἱ μαινόμενοι
[360]	οἱ δειλοὶ καὶ οἱ θρασεῖς	καὶ	οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς τε
[342]	τοὺς ἐν ταῖς πόλεσι λακωνίζοντας,	καὶ	οἱ μὲν ὦτά τε κατάγνυνται
[315]	Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι	καὶ	οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ πως
[323]	ἐστιν, ἢ καταγελῶσιν (ἢ χαλεπαίνουσιν,	καὶ	οἱ οἰκεῖοι προσιόντες νουθετοῦσιν ὡς
[328]	καὶ τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ	καὶ	οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς, Παράλου καὶ
[329]	ἀποτείνει ἐὰν μὴ ἐπιλάβηταί τις,	καὶ	οἱ ῥήτορες οὕτω, σμικρὰ (ἐρωτηθέντες
[313]	ἢ ἰατρὸς ὤν. οὕτω δὲ	καὶ	οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες κατὰ
[328]	οἷός τ´ ἦν ὁ πατὴρ	καὶ	οἱ τοῦ πατρὸς φίλοι ὄντες
[326]	μάλιστα δὲ δύνανται οἱ πλουσιώτατοι—	καὶ	οἱ τούτων ὑεῖς, πρῳαίτατα εἰς
[313]	τὴν ψυχήν· ὡς δ´ αὕτως	καὶ	οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν, ἐὰν
[317]	ἔφη, λέγοις, ὦ Σώκρατες, ἐπειδὴ	καὶ	οἵδε πάρεισιν, περὶ ὧν ὀλίγον
[337]	ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς τε	καὶ	οἰκείους καὶ πολίτας ἅπαντας εἶναι—
[316]	ἀπολείποντας τὰς τῶν ἄλλων συνουσίας,	καὶ	οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ πρεσβυτέρων
[322]	ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ,	καὶ	οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις
[320]	σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος, κάμπτομαι	καὶ	οἶμαί τί σε λέγειν διὰ
[352]	καλόν τε εἶναι ἡ ἐπιστήμη	καὶ	οἷον ἄρχειν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ
[337]	τῆς πόλεως εἰς τὸν μέγιστον	καὶ	ὀλβιώτατον οἶκον τόνδε, μηδὲν τούτου
[317]	τὴν ἐναντίαν ἅπασαν ὁδὸν ἐλήλυθα,	καὶ	ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι καὶ
[341]	Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο ἢ τοῦτο,	καὶ	ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι τὰ
[326]	ἂν ἐκτὸς βαίνῃ τούτων, κολάζει·	καὶ	ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ καὶ
[355]	ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν	καὶ	ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά, πρῶτον μὲν
[322]	καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν	καὶ	ὀνόματα ταχὺ διηρθρώσατο τῇ τέχνῃ,
[353]	ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ	καὶ	ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς,
[314]	ἢ ποτέον καὶ ὅτι μή,	καὶ	ὁπόσον καὶ ὁπότε· ὥστε ἐν
[356]	τὸ πλέον ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι	καὶ	ὁπότε τὸ ἔλαττον, ἢ αὐτὸ
[314]	καὶ ὅτι μή, καὶ ὁπόσον	καὶ	ὁπότε· ὥστε ἐν τῇ ὠνῇ
[326]	ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται	καὶ	ὅπως ἂν οἱ νέοι μηδὲν
[313]	Μαθήμασιν δήπου, ἦν δ´ ἐγώ.	καὶ	ὅπως γε μή, ὦ ἑταῖρε,
[358]	λέγεις εἴτε χαρτόν, εἴτε ὁπόθεν	καὶ	ὅπως χαίρεις τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων,
[321]	ἔρχεται Προμηθεὺς ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν,	καὶ	ὁρᾷ τὰ μὲν ἄλλα ζῷα
[326]	ἵνα ὁ παῖς ζηλῶν μιμῆται	καὶ	ὀρέγηται τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ τ´
[339]	Πάνυ, ἔφην ἐγώ, καλῶς τε	καὶ	ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ σοι καλῶς
[339]	οὖν καλῶς σοι δοκεῖ πεποιῆσθαι	καὶ	ὀρθῶς, ἢ οὔ; Πάνυ, ἔφην
[313]	ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις σαυτὸν ἐπιτρέπειν;	Καὶ	ὃς ἀκούσας, Ἔοικεν, ἔφη, ὦ
[310]	μῶν τί σε ἀδικεῖ Πρωταγόρας;	Καὶ	ὃς γελάσας, Νὴ τοὺς θεούς,
[314]	ἐπήραξεν. καὶ ἡμεῖς πάλιν ἐκρούομεν,	καὶ	ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς θύρας ἀποκρινόμενος
[312]	γενησόμενος ἔρχῃ παρὰ τὸν Πρωταγόραν;	Καὶ	ὃς εἶπεν ἐρυθριάσας— ἤδη γὰρ
[331]	ἔστω ἡμῖν καὶ δικαιοσύνη ὅσιον	καὶ	ὁσιότης δίκαιον. Μή μοι, ἦν
[329]	ἐστιν ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	ὁσιότης, ἢ ταῦτ´ ἐστὶν ἃ
[329]	σοῦ ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	ὁσιότης καὶ πάντα ταῦτα ὡς
[349]	σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη	καὶ	ὁσιότης, πότερον ταῦτα, πέντε ὄντα
[330]	μετὰ τοῦτο ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν	καὶ	ὁσιότητά τινά φατε εἶναι; φαῖμεν
[352]	ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ ἄλλα πράττειν·	καὶ	ὅσους δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι
[324]	καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά,	καὶ	ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν ἡγοῦνται
[314]	ὅτι τε ἐδεστέον ἢ ποτέον	καὶ	ὅτι μή, καὶ ὁπόσον καὶ
[328]	ἀρετὴ καὶ Ἀθηναῖοι οὕτως ἡγοῦνται,	καὶ	ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν
[335]	αὑτῷ ταῖς (ἀποκρίσεσιν ταῖς ἔμπροσθεν,	καὶ	ὅτι οὐκ ἐθελήσοι ἑκὼν εἶναι
[357]	ὄντος, ἀλλὰ κηδόμενοι τοῦ ἀργυρίου	καὶ	οὐ διδόντες τούτοις κακῶς πράττετε
[346]	μέσα ἀποδέχεται ὥστε μὴ ψέγειν.	καὶ	οὐ ζητῶ, ἔφη, πανάμωμον ἄνθρωπον,
[357]	ἐστιν ἀγαθά τε καὶ κακά—	καὶ	οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ
[332]	ἐναντίων ἓν μόνον ἐστὶν ἐναντίον	καὶ	οὐ πολλά; Συνωμολόγει. (Ἴθι δή,
[353]	φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι	καὶ	οὐ πράττειν διὰ ταῦτα τὰ
[343]	γὰρ τοῦτό γε φανείη ἂν	καὶ	οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν δεῖ
[332]	μὴ ὀρθῶς πράττοντες ἀφρόνως πράττουσιν	καὶ	οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω πράττοντες; Συνδοκεῖ
[313]	ἑταίρων οὐδενί, εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε	καὶ	οὐ τῷ ἀφικομένῳ τούτῳ ξένῳ
[339]	ἐσθλὸν ἔμμεναι, τοῦτον μέμφεταί τε	καὶ	οὔ φησιν ἀποδέχεσθαι αὐτοῦ τὰ
[341]	τινα λέγοι Σιμωνίδην ὁ Πρόδικος	καὶ	οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ ἅ μοι
[327]	ἀρετῆς καθ´ ὅσον δύνανται ἕκαστος,	καὶ	οὐδείς σοι φαίνεται· ~εἶθ´, ὥσπερ
[338]	ἐμοῦ, μὴ διαφθείρειν τὴν συνουσίαν·	(καὶ	οὐδὲν δεῖ τούτου ἕνεκα ἕνα
[315]	ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι Ἀγάθωνα,	καὶ	οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ παιδικὰ
[335]	καὶ ἐμοί τις ἀσχολία ἐστὶν	καὶ	οὐκ ἂν οἷός τ´ εἴην
[344]	σὺ λέγεις, ὦ Πιττακέ, ἀδύνατον	καὶ	οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς ἂν
[336]	λόγον ἀποτείνων, ἐκκρούων τοὺς λόγους	καὶ	οὐκ ἐθέλων (διδόναι λόγον, ἀλλ´
[331]	τότε ἔφαμεν ἄλλην δύναμιν ἔχειν	καὶ	οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον οἷον
[337]	ἐν ἡμῖν τοῖς ἀκούουσιν εὐδοκιμοῖτε	καὶ	οὐκ ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν γὰρ
[309]	ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε βοηθῶν ἐμοί,	καὶ	οὖν καὶ ἄρτι ἀπ´ ἐκείνου
[321]	κτητήν τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι—	καὶ	οὕτω δὴ δωρεῖται ἀνθρώπῳ. τὴν
[309]	(ΕΤ. Ποδαπῷ; (ΣΩ. Ἀβδηρίτῃ. (ΕΤ.	Καὶ	οὕτω καλός τις ὁ ξένος
[320]	Νείμαντος δέ μου, ἔφη, ἐπίσκεψαι·	καὶ	οὕτω πείσας νέμει. νέμων δὲ
[348]	οἷός τ´ εἶ ποιεῖν ἀγαθούς,	καὶ	οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ, ὥστε καὶ
[361]	(μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην·	καὶ	οὕτως ἂν ἥκιστα εἴη διδακτόν.
[337]	διάφοροί τε καὶ ἐχθροὶ ἀλλήλοις—	καὶ	οὕτως ἂν καλλίστη ἡμῖν ἡ
[318]	κἂν σύ, καίπερ τηλικοῦτος ὢν	καὶ	οὕτως σοφός, εἴ τίς σε
[324]	ἄνθρωποι οὓς ἂν οἴωνται ἀδικεῖν,	καὶ	οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ
[329]	ἐστιν, στόμα τε καὶ ῥὶς	καὶ	ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα, ἢ ὥσπερ
[334]	γιγνομένην ἐν τοῖς σιτίοις τε	καὶ	ὄψοις. Εἰπόντος οὖν ταῦτα αὐτοῦ
[325]	μετέχοντα καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν	καὶ	παῖδα καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα,
[325]	λεγόμενα, καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ	καὶ	παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς (ὁ πατὴρ
[317]	καὶ ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι	καὶ	παιδεύειν ἀνθρώπους, καὶ εὐλάβειαν ταύτην
[347]	συνεῖναι ἄνευ τῶν λήρων τε	καὶ	παιδιῶν τούτων διὰ τῆς αὑτῶν
[312]	τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ	καὶ	παιδοτρίβου; τούτων γὰρ σὺ ἑκάστην
[326]	ἡ πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν	καὶ	παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους
[361]	ἐπὶ τὴν ἀρετὴν ὅτι ἔστιν,	καὶ	πάλιν ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε
[317]	τὸν τοιοῦτον πρὸς τοῖς ἄλλοις	καὶ	πανοῦργον εἶναι. ἐγὼ οὖν τούτων
[329]	δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης	καὶ	πάντα ταῦτα ὡς ἕν τι
[338]	ἑκατέρου. Ταῦτα ἤρεσε τοῖς παροῦσι,	καὶ	πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε
[322]	Ἐπὶ πάντας, ἔφη ὁ Ζεύς,	καὶ	πάντες μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν
[334]	ποικίλον τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν	καὶ	παντοδαπόν, ὥστε καὶ ἐνταῦθα τοῖς
[361]	ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν τηλικούτων	καὶ	πάνυ· καὶ λέγω γε ὅτι
[339]	Οὐδὲν δεῖ· ἐπίσταμαί τε γάρ,	καὶ	πάνυ μοι τυγχάνει μεμεληκὸς τοῦ
[313]	ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ παρὰ Πρωταγόρου	καὶ	παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ
[344]	ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ κακῷ γενέσθαι, ὥσπερ	καὶ	παρ´ ἄλλου ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ
[326]	καὶ ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ	καὶ	παρ´ ὑμῖν (καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ,
[313]	πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα	καὶ	παρὰ Πρωταγόρου καὶ παρ´ ἄλλου
[324]	τὰ πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν	καὶ	παρασκευαστὸν ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι,
[333]	ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν	καὶ	παρατετάχθαι πρὸς τὸ ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ
[336]	ὁμολογεῖ μὴ μετεῖναί οἱ μακρολογίας	καὶ	παραχωρεῖ Πρωταγόρᾳ, τοῦ δὲ διαλέγεσθαι
[338]	ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς οὖν ποιήσετε,	καὶ	πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην
[310]	ἐγώ, ἂν αὐτῷ διδῷς ἀργύριον	καὶ	πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ σὲ
[353]	ὕστερον χρόνον νόσους τε ποιεῖ	καὶ	πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ
[353]	Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ,	καὶ	πενίας ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν
[347]	ὅπου δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται	καὶ	πεπαιδευμένοι εἰσίν, οὐκ ἂν ἴδοις
[353]	χαίρειν. Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις·	καὶ	πέραινε ὥσπερ ἤρξω. (Πάλιν τοίνυν,
[348]	σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ, καὶ δὴ	καὶ	περὶ ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον
[354]	Πρωταγόρας. Ἄλλο τι οὖν πάλιν	καὶ	περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι ὁ
[344]	εἴρηται. πολλὰ μὲν γὰρ ἔστι	καὶ	περὶ ἑκάστου τῶν (ἐν τῷ
[312]	ἐγώ, τοῦτο μὲν ἔξεστι λέγειν	καὶ	περὶ ζωγράφων καὶ περὶ τεκτόνων,
[311]	ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν	καὶ	περὶ Ὁμήρου ποιητήν, τί τοιοῦτον
[361]	φθονερός τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ	καὶ	περὶ σοῦ πρὸς πολλοὺς δὴ
[312]	ἔξεστι λέγειν καὶ περὶ ζωγράφων	καὶ	περὶ τεκτόνων, ὅτι οὗτοί εἰσιν
[318]	ἐπιδώσει εἰς τί, ὦ Πρωταγόρα,	καὶ	περὶ τοῦ; Καὶ ὁ Πρωταγόρας
[361]	ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν ἐπὶ σοφίᾳ.	καὶ	περὶ τούτων δὲ εἰς αὖθις,
[348]	ἡγούμενός σε βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι	καὶ	περὶ τῶν ἄλλων (περὶ ὧν
[347]	ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα γὰρ	καὶ	περὶ τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς
[319]	ἄριστα τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ,	~(καὶ	περὶ τῶν τῆς πόλεως, ὅπως
[343]	τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν	καὶ	περιγένοιτο αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν
[311]	δεῦρο ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν,	καὶ	περιιόντες αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν
[339]	εἰς τὸ πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο,	καὶ	Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ,
[343]	ἦν καὶ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος	καὶ	Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος καὶ Βίας
[342]	φιλοσοφία γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε	καὶ	πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ
[356]	τε καὶ σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων	καὶ	πλείω καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον
[356]	ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ	καὶ	πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ
[325]	διαστρεφόμενον καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς	καὶ	πληγαῖς. μετὰ δὲ ταῦτα εἰς
[319]	εἶναι, κἂν πάνυ καλὸς ᾖ	καὶ	πλούσιος καὶ τῶν γενναίων, οὐδέν
[354]	πόλεων σωτηρίαι καὶ ἄλλων ἀρχαὶ	καὶ	πλοῦτοι; Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι.
[338]	ὁ γὰρ ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια	καὶ	ποιήσει, ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται.
[337]	ὑμᾶς συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους	καὶ	πολίτας ἅπαντας εἶναι— (φύσει, οὐ
[327]	ηὐξήθη, ὅτου δὲ ἀφυής, ἀκλεής·	καὶ	πολλάκις μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος
[354]	ἕνεκα πολλὰ περὶ τούτου λέγεις	καὶ	πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν
[309]	γε τῇδε τῇ πόλει. (ΣΩ.	Καὶ	πολύ γε. (ΕΤ. Τί φῄς;
[317]	πολλὴ μωρία καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος,	(καὶ	πολὺ δυσμενεστέρους παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς
[314]	καὶ κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ	καὶ	πολὺ μείζων κίνδυνος ἐν τῇ
[313]	τυγχάνεις ἐπιστήμων τούτων τί χρηστὸν	καὶ	πονηρόν, ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα
[357]	ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ σμικροτέρου	καὶ	πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον
[339]	ἀλαθέως γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε	καὶ	ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ
[344]	ἐστιν ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε	καὶ	ποσὶ καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ
[334]	μὲν ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία	καὶ	ποτὰ καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα
[314]	τῶν σιτίων. σιτία μὲν γὰρ	καὶ	ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου
[353]	τοῖσδε, οἷον πολλάκις ὑπὸ σίτων	καὶ	ποτῶν καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων
[349]	τούτων ὑπόκειταί τις ἴδιος οὐσία	καὶ	πρᾶγμα ἔχον ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστον,
[356]	τῷ τὰ μὲν μεγάλα μήκη	καὶ	πράττειν καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ
[319]	τῆς πόλεως δυνατώτατος ἂν εἴη	καὶ	πράττειν καὶ λέγειν. Ἆρα, ἔφην
[326]	ὦσιν εἰς τὸ λέγειν τε	καὶ	πράττειν· πᾶς γὰρ ὁ βίος
[316]	συνουσίας, καὶ οἰκείων καὶ ὀθνείων,	καὶ	πρεσβυτέρων καὶ νεωτέρων, ἑαυτῷ συνεῖναι
[314]	ἔξεστιν ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν,	καὶ	πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ
[320]	τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε·	καὶ	πρὶν ἓξ μῆνας γεγονέναι, (ἀπέδωκε
[358]	Πρωταγόρου ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία τε	καὶ	Πρόδικε (κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω
[341]	ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην,	καὶ	Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ
[317]	Τί οὖν, ἔφην ἐγώ, οὐ	καὶ	Πρόδικον καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ
[314]	Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ	καὶ	Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι
[357]	Πρωταγόρας ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι	καὶ	Πρόδικος καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ
[315]	γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα	καὶ	Πρόδικος ὁ Κεῖος— ἦν δὲ
[316]	τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι	καὶ	προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν ποίησιν, οἷον
[361]	τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ χρώμενος ἐγὼ	καὶ	προμηθούμενος ὑπὲρ τοῦ βίου τοῦ
[351]	ἐμοὶ ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ	καὶ	πρὸς πάντα τὸν ἄλλον βίον
[333]	σοφία, μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς,	καὶ	πρὸς τῷ ἕτερον εἶναι καὶ
[325]	μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν,	καὶ	πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων τε
[338]	πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην	καὶ	πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει
[309]	Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν μοι	καὶ	πρῴην ἰδόντι καλὸς μὲν ἐφαίνετο
[347]	ταῦτά μοι δοκεῖ, ὦ Πρόδικε	καὶ	Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης
[361]	γ´ ἐστέ, ὦ Σώκρατές τε	καὶ	Πρωταγόρα· σὺ μὲν λέγων ὅτι
[357]	τὴν ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ δεῖ	καὶ	Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´
[353]	ὑμῖν, ὥς φαμεν ἐγώ τε	καὶ	Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα
[336]	ἀνθρώπων παραχωρεῖ. εἰ μὲν οὖν	καὶ	Πρωταγόρας ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι Σωκράτους
[353]	πειρασόμεθα γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε	καὶ	Πρωταγόρας φράσαι. ἄλλο τι γάρ,
[336]	βραδέως. εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ	καὶ	Πρωταγόρου ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ
[335]	ἥδιον ἀκούσαιμι ἢ σοῦ τε	καὶ	Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν
[316]	πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας ὢν σοφιστής,	καὶ	Πυθοκλείδης ὁ Κεῖος καὶ ἄλλοι
[320]	θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ γῆς	καὶ	πυρὸς μείξαντες καὶ τῶν ὅσα
[309]	γ´ ἐν αὐτοῖς ἡμῖν εἰρῆσθαι,	καὶ	πώγωνος ἤδη ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ. Εἶτα
[313]	μαθήματα περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις	καὶ	πωλοῦντες καὶ καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ
[309]	νῦν; ἦ παρ´ ἐκείνου φαίνῃ;	καὶ	πῶς πρός σε ὁ νεανίας
[329]	μόοια μόριά ἐστιν, στόμα τε	καὶ	ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα,
[348]	χρῆναι μᾶλλον μιμεῖσθαι ἐμέ τε	καὶ	σέ, καταθεμένους τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς
[310]	ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον, ποιήσει	καὶ	σὲ σοφόν. Εἰ γάρ, ἦ
[331]	δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι, ἀλλ´ ἐμέ τε	καὶ	σέ· τὸ δ´ ἐμέ τε
[331]	σέ· τὸ δ´ ἐμέ τε	καὶ	σέ" τοῦτο λέγω, οἰόμενος οὕτω
[330]	εἴ τις ἔροιτο ἐμέ τε	καὶ	σέ· Ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[343]	θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα τὸν Πιττακὸν	καὶ	Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ ἄνθρωποι,
[316]	οἷον Ὅμηρόν τε καὶ Ἡσίοδον	καὶ	Σιμωνίδην, τοὺς δὲ αὖ τελετάς
[346]	καὶ ἐπαινεῖν. πολλάκις δὲ οἶμαι	καὶ	Σιμωνίδης ἡγήσατο καὶ αὐτὸς ἢ
[341]	ἀλλ´ ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι	καὶ	Σιμωνίδης τὸ χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ
[334]	ἃ ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ ἐστι,	καὶ	σιτία καὶ ποτὰ καὶ φάρμακα
[324]	οἱ σοὶ πολῖται καὶ χαλκέως	καὶ	σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ πολιτικά, καὶ
[329]	αὐτοὶ ἐρέσθαι, ἀλλ´ ἐάν τις	καὶ	σμικρὸν ἐπερωτήσῃ τι τῶν ῥηθέντων,
[356]	ταῦτα δ´ ἐστὶ μείζω τε	καὶ	σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ πλείω
[356]	λυπηρὰ πρὸς λυπηρά, τὰ ἐλάττω	καὶ	σμικρότερα· ἐὰν δὲ ἡδέα πρὸς
[357]	πλέονος καὶ ἐλάττονος καὶ (μείζονος	καὶ	σμικροτέρου καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω,
[329]	τοῦ ὅλου, ἀλλ´ ἢ μεγέθει	καὶ	σμικρότητι; Ἐκείνως μοι φαίνεται, ὦ
[356]	ταῖς αἱρέσεσιν τῶν μεγάλων τε	καὶ	σμικρῶν, ἡ δὲ μετρητικὴ ἄκυρον
[352]	πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἐμοί τε	καὶ	σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ πολλούς
[329]	ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων πειθοίμην ἄν,	καὶ	σοὶ πείθομαι· (ὃ δ´ ἐθαύμασά
[331]	ὅρα εἰ διακωλύεις ἀποκρίνεσθαι, ἢ	καὶ	σοὶ συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ πάνυ
[352]	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ἆρ´ οὖν	καὶ	σοὶ τοιοῦτόν τι περὶ αὐτῆς
[343]	Μυτιληναῖος καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς	καὶ	Σόλων ὁ ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος
[341]	γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν	καὶ	σοῦ δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι εἰ οἷός
[342]	Κρήτῃ τε καὶ (ἐν Λακεδαίμονι,	καὶ	σοφισταὶ πλεῖστοι γῆς ἐκεῖ εἰσιν·
[314]	τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι πολλοὶ	καὶ	σοφοί. Δόξαν ἡμῖν ταῦτα ἐπορευόμεθα·
[344]	ἀνάγκη. ὥστε τὸν μὲν εὐμήχανον	καὶ	σοφὸν καὶ ἀγαθὸν ἐπειδὰν ἀμήχανος
[324]	ὑεῖς διδάσκουσιν ἃ διδασκάλων ἔχεται	καὶ	σοφοὺς ποιοῦσιν, ἣν δὲ αὐτοὶ
[321]	ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν	καὶ	στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν ἀμῦναι
[315]	κατέκειτο, ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις τισὶν	καὶ	στρώμασιν καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς
[322]	οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις	καὶ	στρωμνὰς καὶ τὰς ἐκ γῆς
[311]	Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ τε	καὶ	σὺ ἀργύριον ἐκείνῳ μισθὸν ἕτοιμοι
[318]	ὅτι εἰς αὔλησιν· οὕτω δὴ	καὶ	σὺ εἰπὲ τῷ νεανίσκῳ καὶ
[361]	ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ τε	καὶ	σὺ μακρὸν λόγον ἑκάτερος ἀπετείναμεν,
[330]	ἔγωγε ἀποκρινόμενος τῷ (ἐρωτῶντι· οὐκοῦν	καὶ	σύ; Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν
[339]	μὲν περὶ οὗπερ ἐγώ τε	καὶ	σὺ νῦν διαλεγόμεθα, περὶ ἀρετῆς,
[336]	τε ἐξεῖναι διαλέγεσθαι ὅπως βούλεται,	καὶ	σὺ ὅπως ἂν αὖ σὺ
[353]	ἐροίμεθ´ ἂν αὐτοὺς ἐγώ τε	καὶ	σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ
[347]	μοι δοκεῖς, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	καὶ	σὺ περὶ τοῦ ᾄσματος διεληλυθέναι·
[351]	Τί δή, ὦ Πρωταγόρα; μὴ	καὶ	σύ, ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´
[325]	σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον εἶναι,	καὶ	συλλήβδην ἓν αὐτὸ προσαγορεύω εἶναι
[323]	ἡ ἀδικία καὶ ἡ ἀσέβεια	καὶ	~(συλλήβδην πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς
[337]	ἐγὼ μὲν οὖν καὶ δέομαι	καὶ	συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα τε καὶ
[342]	ἐνέβαλεν ῥῆμα ἄξιον λόγου βραχὺ	καὶ	συνεστραμμένον ὥσπερ δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε
[356]	ἱστάναι ἄνθρωπος, συνθεὶς τὰ ἡδέα	καὶ	συνθεὶς τὰ λυπηρά, καὶ τὸ
[342]	γῆς ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται	καὶ	σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι, ἵνα μὴ
[322]	μέρος πολεμική— ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι	καὶ	σῴζεσθαι κτίζοντες πόλεις· ὅτ´ οὖν
[337]	καὶ αὐτός, ὦ Πρωταγόρα τε	καὶ	Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ
[357]	ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε	καὶ	Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστι τοῦτο
[353]	ἂν ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε	καὶ	Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο
[330]	καὶ σέ· Ὦ Πρωταγόρα τε	καὶ	Σώκρατες, εἴπετον δή μοι, τοῦτο
[337]	καὶ συμβουλεύω, ὦ Πρωταγόρα τε	καὶ	Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ ὑπὸ
[347]	ἃ ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας	καὶ	Σωκράτης, Πρωταγόρας μὲν εἰ ἔτι
[333]	ἀφροσύνῃ ἑνὶ ὄντι σοφία ἐναντία	καὶ	σωφροσύνη αὖ φαίνεται· ἦ γάρ,
[349]	ἐγᾦμαι, τὸ ἐρώτημα τόδε· σοφία	καὶ	σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη
[361]	ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία, ᾧ
[329]	δὲ αὐτῆς ἐστιν ἡ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ ὁσιότης, ἢ ταῦτ´
[329]	ἐλέγετο ὑπὸ σοῦ ἡ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ πάντα
[325]	χαλκεία οὐδὲ κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη	καὶ	σωφροσύνη καὶ τὸ ὅσιον εἶναι,
[323]	δεῖ διὰ δικαιοσύνης πᾶσαν ἰέναι	καὶ	σωφροσύνης, εἰκότως ἅπαντος ἀνδρὸς ἀνέχονται,
[350]	ἢ οἱ μή; Οἱ πελταστικοί.	καὶ	τὰ ἄλλα γε πάντα, εἰ
[351]	ἡδέα τε ἀγαθά ἐστιν ἅπαντα	καὶ	τὰ ἀνιαρὰ κακά· ἀλλά μοι
[327]	παντὶ προθύμως λέγει καὶ διδάσκει	καὶ	τὰ δίκαια καὶ τὰ νόμιμα—
[345]	πάντα πρὸς τὸν Πιττακὸν εἴρηται,	καὶ	τὰ ἐπιόντα γε τοῦ ᾄσματος
[344]	ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον·	καὶ	τὰ ἐπιόντα πάντα τούτῳ μαρτυρεῖ,
[352]	καὶ ἐάνπερ γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ	καὶ	τὰ κακά, μὴ ἂν κρατηθῆναι
[345]	ὅτι πάντες οἱ τὰ αἰσχρὰ	καὶ	τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν·
[333]	ὦ Πρωταγόρα, μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ	καὶ	τὰ λοιπὰ διασκεψώμεθα. ἆρά τίς
[325]	μὲν ὅσιον, τόδε δὲ ἀνόσιον,	καὶ	τὰ μὲν ποίει, τὰ δὲ
[349]	πάντα μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς,	καὶ	τὰ μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς
[346]	εἴη πολλαχῇ— ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς	καὶ	τὰ μέσα ἀποδέχεται ὥστε μὴ
[327]	καὶ διδάσκει καὶ τὰ δίκαια	καὶ	τὰ νόμιμα— εἰ οὖν οὕτω
[356]	δὲ ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν.	Καὶ	τὰ παχέα καὶ τὰ πολλὰ
[328]	ὅτι Πρωταγόρας ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ	καὶ	τὰ πολλὰ ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ
[356]	οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ παχέα	καὶ	τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ αἱ
[352]	εἴποι· Ἴθι δή μοι ἀποκαλύψας	καὶ	τὰ στήθη καὶ τὸ μετάφρενον
[317]	ἐν τῇ τέχνῃ· καὶ γὰρ	καὶ	τὰ σύμπαντα πολλά μοί ἐστιν—
[330]	τὰ ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω	καὶ	τὰ τῆς ἀρετῆς μόρια οὐκ
[334]	ἃ μηδὲ τὸ παράπαν ὠφέλιμα;	καὶ	τὰ τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ καλεῖς;
[311]	πείθωμεν αὐτόν, εἰ δὲ μή,	καὶ	τὰ τῶν φίλων προσαναλίσκοντες. εἰ
[313]	εἶ ἀναλίσκειν τά τε σαυτοῦ	καὶ	τὰ τῶν φίλων χρήματα, ὡς
[339]	ἐννοεῖς ὅτι ὁ αὐτὸς οὗτος	καὶ	τάδε λέγει κἀκεῖνα τὰ ἔμπροσθεν;
[334]	μὲν φυτοῖς ἅπασίν ἐστιν πάγκακον	καὶ	ταῖς θριξὶν πολεμιώτατον ταῖς τῶν
[331]	καὶ τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ,	καὶ	τἆλλα ἃ δοκεῖ ἐναντιώτατα εἶναι
[353]	τὰ ὕστερον γιγνόμενα, νόσους τε	καὶ	τἆλλα. Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη
[312]	τὴν ἀπεργασίαν τὴν τῶν εἰκόνων,	καὶ	τἆλλα οὕτως. εἰ δέ τις
[321]	μεγέθει, τῷδε (αὐτῷ αὐτὰ ἔσῳζεν·	καὶ	τἆλλα οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα
[319]	δὲ περὶ ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς,	καὶ	τἆλλα πάντα οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται
[323]	τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ καλὰ	καὶ	τἀναντία τούτοις· ὅσα δὲ ἐξ
[315]	τὰ ἐρωτώμενα. Καὶ μὲν δὴ	καὶ	Τάνταλόν γε εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ
[326]	ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε	καὶ	τὰς ἁρμονίας ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς
[322]	ἐσθῆτας καὶ ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς	καὶ	τὰς ἐκ γῆς τροφὰς ηὕρετο.
[354]	λέγετε, οἷον τά τε γυμνάσια	καὶ	τὰς στρατείας καὶ τὰς ὑπὸ
[354]	τε γυμνάσια καὶ τὰς στρατείας	καὶ	τὰς ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπείας
[352]	σώματος ἔργων, ἰδὼν τὸ πρόσωπον	καὶ	τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι· Ἴθι
[335]	ποί με δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ	καὶ	ταῦτ´ ἂν ἴσως οὐκ ἀηδῶς
[316]	εἰσήλθομεν, ἔτι σμίκρ´ ἄττα διατρίψαντες	καὶ	ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν
[330]	δὲ οὔ. ~Ἔστιν γὰρ οὖν	καὶ	ταῦτα μόρια (τῆς ἀρετῆς, ἔφην
[359]	ταῦτα οὔτε λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει	(καὶ	ταῦτα πᾶσιν. Οὕτω δὴ τούτων
[326]	καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν.	καὶ	ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα δυνάμενοι
[322]	ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω	καὶ	ταύτας νείμω; νενέμηνται δὲ ὧδε·
[359]	ἔρχονται, καὶ δειλοὶ καὶ ἀνδρεῖοι,	καὶ	ταύτῃ γε ἐπὶ τὰ αὐτὰ
[348]	τὸ— (σύν τε δύ´ ἐρχομένω,	καί	τε πρὸ ὃ τοῦ ἐνόησεν.
[309]	ἔμοιγε ἔδοξεν, οὐχ ἥκιστα δὲ	καὶ	τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ γὰρ
[346]	ἐγὼ πάντας φιλέω καὶ ἐπαίνημι—	καὶ	τῇ φωνῇ ἐνταῦθα κέχρηται τῇ
[310]	τις, εὐθὺς εἴσω ᾔει ἐπειγόμενος,	καὶ	τῇ φωνῇ μέγα λέγων, Ὦ
[329]	ὅτι ὁ Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην	καὶ	τὴν αἰδῶ πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις,
[321]	ἔμπυρον τέχνην τὴν τοῦ Ἡφαίστου	καὶ	τὴν ἄλλην τὴν τῆς Ἀθηνᾶς
[344]	τύπον αὐτοῦ τὸν ὅλον διεξέλθωμεν	καὶ	τὴν βούλησιν, ὅτι παντὸς μᾶλλον
[361]	Σώκρατες, ἐπαινῶ σου τὴν προθυμίαν	καὶ	τὴν διέξοδον τῶν λόγων. καὶ
[331]	ὑπέρ γε ἐμαυτοῦ φαίην ἂν	καὶ	τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι καὶ
[350]	τούτῳ δὲ τῷ τρόπῳ μετιὼν	καὶ	τὴν ἰσχὺν οἰηθείης ἂν εἶναι
[331]	τήν τε δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι	καὶ	τὴν ὁσιότητα δίκαιον, ἀλλά τί
[331]	καὶ τὴν δικαιοσύνην ὅσιον εἶναι	καὶ	τὴν ὁσιότητα δίκαιον· καὶ ὑπὲρ
[310]	ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν	καὶ	τὴν πτοίησιν, Τί οὖν σοι,
[350]	ἐν τούτῳ οἴει τὴν ἀνδρείαν	καὶ	τὴν σοφίαν ταὐτὸν εἶναι· τούτῳ
[323]	πάντα ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης τε	καὶ	τῆς ἄλλης πολιτικῆς ἀρετῆς, τόδε
[309]	ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ θαμά. (ΕΤ.	Καὶ	τί ἂν γεγονὸς εἴη περὶ
[360]	ἔχει τὰ περὶ τῆς ἀρετῆς	καὶ	τί ποτ´ ἐστὶν αὐτό, ἡ
[353]	ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστίν,	καὶ	τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι;
[357]	ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´ ἐστὶν	καὶ	τί ὑμεῖς αὐτό φατε εἶναι;
[356]	δῆλον ὅτι ἀναξίων ὄντων νικᾶν.	καὶ	τίς ἄλλη ἀναξία ἡδονῇ πρὸς
[345]	εἰς γράμματα ἀγαθὴ πρᾶξίς ἐστιν,	καὶ	τίς ἄνδρα ἀγαθὸν ποιεῖ εἰς
[311]	σεαυτοῦ, ὡς παρὰ τίνα ἀφιξόμενος	καὶ	τίς γενησόμενος; ὥσπερ ἂν εἰ
[344]	πρὸς λόγον τὸ μέν ἐμβεβλημένον	καὶ	τὸ ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ
[351]	λόγον δοκῇ εἶναι τὸ σκέμμα	καὶ	τὸ αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε
[340]	φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ εἶναι	καὶ	τὸ γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ
[336]	τὸ συνεῖναί τε ἀλλήλοις διαλεγομένους	καὶ	τὸ δημηγορεῖν. Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη,
[356]	ἡδέα καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά,	καὶ	τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ πόρρω
[340]	σοι δοκεῖ εἶναι τὸ γενέσθαι	καὶ	τὸ εἶναι, ἢ ἄλλο; Ἄλλο
[334]	κλῶνας ἐπιβάλλειν, πάντα ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ	καὶ	τὸ ἔλαιον τοῖς μὲν φυτοῖς
[352]	οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ ἡδὺ ὡς φῄς, δέομαι
[358]	ἆρ´ οὐ καλαί {καὶ ὠφέλιμοι}	καὶ	τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε
[352]	μοι ἀποκαλύψας καὶ τὰ στήθη	καὶ	τὸ μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι
[325]	κεραμεία ~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη	καὶ	τὸ ὅσιον εἶναι, καὶ συλλήβδην
[331]	γὰρ οὕτω σοι τὸ δίκαιον	καὶ	τὸ ὅσιον πρὸς ἄλληλα ἔχει,
[356]	τὰ λυπηρά, καὶ τὸ ἐγγὺς	καὶ	τὸ πόρρω στήσας ἐν τῷ
[331]	τῷ μέλανι ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν,	καὶ	τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ
[341]	δεινοῦ κακοῦ ὄντος. ἴσως οὖν	καὶ	τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι
[341]	μοι δοκεῖς οὐ μανθάνειν ὅτι	καὶ	τὸ χαλεπὸν" τοῦτο ἴσως οὐχ
[325]	μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον,	καὶ	τόδε μὲν καλόν, τόδε δὲ
[325]	μὲν καλόν, τόδε δὲ αἰσχρόν,	καὶ	τόδε μὲν ὅσιον, τόδε δὲ
[352]	Ἴθι δή μοι, ὦ Πρωταγόρα,	(καὶ	τόδε τῆς διανοίας ἀποκάλυψον· πῶς
[348]	ἐπιθεῖναι. (Λέγοντος οὖν ἐμοῦ ταῦτα	καὶ	τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ
[328]	νέοι γάρ. Πρωταγόρας μὲν τοσαῦτα	καὶ	τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος ἀπεπαύσατο τοῦ λόγου.
[324]	ἄλλος ὁ τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα.	καὶ	τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν
[329]	ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων, τάχ´ ἂν	καὶ	τοιούτους λόγους ἀκούσειεν ἢ Περικλέους
[321]	εἶναι τροφὴν ζῴων ἄλλων βοράν·	καὶ	τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς
[354]	θεραπείας τὰς διὰ καύσεών τε	καὶ	τομῶν καὶ φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν
[333]	ἴσως καὶ ἐμὲ τὸν ἐρωτῶντα	καὶ	τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν
[312]	ἐπὶ παιδείᾳ, ὡς τὸν ἰδιώτην	καὶ	τὸν ἐλεύθερον πρέπει. Πάνυ μὲν
[344]	τὸν δὲ κείμενον (οὔ, οὕτω	καὶ	τὸν εὐμήχανον ὄντα ποτὲ ἀμήχανος
[344]	δὲ ἀεὶ ἀμήχανον ὄντα οὔ,	καὶ	τὸν κυβερνήτην μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν
[312]	τε ἐπιστήμων ἐστὶν ὁ σοφιστὴς	καὶ	τὸν μαθητὴν ποιεῖ; Μὰ Δί´,
[328]	δοκεῖν τῷ μαθόντι. διὰ ταῦτα	καὶ	τὸν τρόπον τῆς πράξεως τοῦ
[357]	ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις κρατεῖν	καὶ	τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ δὲ
[310]	δ´ ἐγώ· ἔστι δὲ τί,	καὶ	τοῦ ἕνεκα τηνικάδε ἀφίκου; Πρωταγόρας,
[317]	ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι, πολλὴ μωρία	καὶ	τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ δυσμενεστέρους
[348]	τοῦ τε Ἀλκιβιάδου ταῦτα λέγοντος	καὶ	τοῦ Καλλίου δεομένου καὶ τῶν
[329]	τὰ ἕτερα τῶν ἑτέρων, ἀλλήλων	καὶ	τοῦ ὅλου, ἀλλ´ ἢ μεγέθει
[343]	βραχυλογία τις Λακωνική· καὶ δὴ	καὶ	τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο τοῦτο
[317]	καὶ Πρόδικον καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν	καὶ	τοὺς μετ´ αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν
[317]	Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς κλίνης,	καὶ	τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ
[334]	δ´ ἐθέλοις ἐπὶ τοὺς πτόρθους	καὶ	τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν, πάντα
[313]	τούς τε φίλους ἂν παρεκάλεις	καὶ	τοὺς οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς·
[326]	μελοποιῶν, εἰς τὰ (κιθαρίσματα ἐντείνοντες,	καὶ	τοὺς ῥυθμούς τε καὶ τὰς
[345]	ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται·	καὶ	τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ αὐτὸ
[360]	καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη, διαφθεροῦμεν
[315]	πλήθους τῶν καταλυόντων ὁ Καλλίας	καὶ	τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν.
[324]	οὐδαμοῦ. εἰ μὲν γὰρ ἔστιν,	καὶ	τοῦτό ἐστιν τὸ ἓν οὐ
[359]	λόγοις ἀπεδείχθη ἄρτι ὅτι ἀδύνατον.	Καὶ	τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς λέγεις·
[327]	ἦμεν ὁποῖός τις ἐδύνατο ἕκαστος,	καὶ	τοῦτο καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[358]	τῶν πραγμάτων τῶν πολλοῦ ἀξίων;	Καὶ	τοῦτο πᾶσι συνεδόκει. Ἄλλο τι
[330]	ἦ δ´ ὅς. Οὐκοῦν φατε	καὶ	τοῦτο πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν
[352]	πῶς ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην; πότερον	καὶ	τοῦτό σοι δοκεῖ ὥσπερ τοῖς
[330]	εἶναι; φαῖμεν ἄν· ἢ οὔ;	Καὶ	τοῦτο συνέφη. Πότερον δὲ τοῦτο
[311]	τὰ χρήματα; Μάλιστα. Εἰ οὖν	καὶ	τοῦτό τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς
[345]	αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε	καὶ	τοῦτο τοῦ ᾄσματος πρὸς τοῦτο
[338]	μηδὲν βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν	καὶ	τοῦτο τῷδε γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ
[319]	ναύκληρος, πλούσιος πένης, γενναῖος ἀγεννής,	καὶ	τούτοις οὐδεὶς τοῦτο ἐπιπλήττει ὥσπερ
[311]	μὲν ἐξικνῆται τὰ ἡμέτερα χρήματα	καὶ	τούτοις πείθωμεν αὐτόν, εἰ δὲ
[320]	γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ δὲ	καὶ	τούτοις χρόνος ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως,
[324]	πρὸς τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων	καὶ	τούτου ἕνεκα, ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις
[343]	εἰς τοῦτο οὖν τὸ ῥῆμα	καὶ	τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι
[313]	δ´ ἄν τινες, ὦ ἄριστε,	καὶ	τούτων ἀγνοοῖεν ὧν πωλοῦσιν ὅτι
[351]	κακά, ἔστι δ´ ἃ ἔστι,	καὶ	τρίτον ἃ οὐδέτερα, οὔτε κακὰ
[325]	θᾶττον συνιῇ τις τὰ λεγόμενα,	καὶ	τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς
[323]	οἶμαι ἴσασιν ὅτι φύσει τε	καὶ	τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ
[315]	τοῦτό τ´ ἦν τὸ μειράκιον,	καὶ	τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, ὅ τε
[334]	ταῖς δὲ τοῦ ἀνθρώπου ἀρωγὸν	καὶ	τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω δὲ
[341]	φησιν μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν	καὶ	τῷ θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε
[317]	βούλεσθαι αὐτὸν τῷ τε Προδίκῳ	καὶ	τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι καὶ καλλωπίσασθαι
[349]	ὡς τὰ τοῦ προσώπου μόρια	καὶ	τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν
[349]	χρυσοῦ μόρια ὅμοιά ἐστιν ἀλλήλοις	καὶ	τῷ ὅλῳ οὗ μόριά ἐστιν,
[346]	ἑκών, ἀλλ´ ἀναγκαζόμενος. ταῦτα δὴ	καὶ	τῷ Πιττακῷ λέγει ὅτι Ἐγώ,
[357]	ἄνθρωποι ἢ οὔ; Ἐδόκουν ἂν	καὶ	τῷ Πρωταγόρᾳ ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ
[357]	ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ ἡδονῆς	καὶ	τῶν ἄλλων ἁπάντων· ὑμεῖς δὲ
[339]	καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος αὐτοῦ ταῦτα	καὶ	τῶν ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς
[318]	ἡμέρᾳ συγγένηται, βελτίων ἄπεισι γενόμενος	καὶ	τῶν ἄλλων ἡμερῶν ἑκάστης οὕτως
[328]	παντάπασι ῥᾴδιον, οὕτω δὲ ἀρετῆς	καὶ	τῶν ἄλλων πάντων· ἀλλὰ κἂν
[348]	λέγοντος καὶ τοῦ Καλλίου δεομένου	καὶ	τῶν ἄλλων σχεδόν τι τῶν
[319]	πάνυ καλὸς ᾖ καὶ πλούσιος	καὶ	τῶν γενναίων, οὐδέν τι μᾶλλον
[315]	ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν δέ τινες	καὶ	τῶν ἐπιχωρίων ἐν τῷ χορῷ.
[317]	αὐτοί τε ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων	καὶ	τῶν κλινῶν κατεσκευάζομεν παρὰ τῷ
[347]	μηδὲ διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς	καὶ	τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν ὑπὸ
[315]	ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεώς τε	καὶ	τῶν μετεώρων ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν
[327]	τούτου, ὥσπερ νῦν τῶν δικαίων	καὶ	τῶν νομίμων οὐδεὶς φθονεῖ οὐδ´
[342]	μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν αὐτὸ	καὶ	τῶν νῦν εἰσὶν οἳ κατανενοήκασι
[315]	Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ Ἀνδροτίωνος	καὶ	τῶν ξένων πολῖταί τε αὐτοῦ
[320]	ἐκ γῆς καὶ πυρὸς μείξαντες	καὶ	τῶν ὅσα πυρὶ καὶ γῇ
[342]	τῶν νῦν εἰσὶν οἳ κατανενοήκασι	καὶ	τῶν πάλαι, ὅτι τὸ λακωνίζειν
[354]	γίγνονται καὶ εὐεξίαι τῶν σωμάτων	καὶ	τῶν πόλεων σωτηρίαι καὶ ἄλλων
[328]	ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι	καὶ	τῶν φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ
[338]	τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ	καὶ	ὑμεῖς κοινῇ δεησόμεθα αὐτοῦ ἅπερ
[357]	νῦν δὲ ἂν ἡμῶν καταγελᾶτε,	καὶ	ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ γὰρ
[331]	εἶναι καὶ τὴν ὁσιότητα δίκαιον·	καὶ	ὑπὲρ σοῦ δέ, εἴ με
[319]	μοι λέγειν τὴν πολιτικὴν τέχνην	καὶ	ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας.
[322]	τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις καὶ ἐσθῆτας	καὶ	ὑποδέσεις καὶ στρωμνὰς καὶ τὰς
[321]	οἰκεία τε καὶ αὐτοφυὴς ἑκάστῳ·	καὶ	(ὑποδῶν τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ
[315]	βάθρων Ἐρυξίμαχός τε ὁ Ἀκουμενοῦ	καὶ	Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων
[334]	ἐστι, καὶ σιτία καὶ ποτὰ	καὶ	φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία, τὰ
[354]	διὰ καύσεών τε καὶ τομῶν	καὶ	φαρμακειῶν καὶ λιμοκτονιῶν γιγνομένας, ὅτι
[323]	εἶναι, τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν,	καί	φασιν πάντας δεῖν φάναι εἶναι
[310]	Σώκρατες, πάντες τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν	καί	φασιν σοφώτατον εἶναι λέγειν· ἀλλὰ
[311]	ἐν νῷ ἔχεις Πολυκλείτῳ τε	καὶ	Φειδίᾳ; τί ἂν ἀπεκρίνω; Εἶπον
[356]	καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ	καὶ	φεύγειν καὶ μὴ πράττειν, τίς
[336]	μὴ ἐπιλήσεσθαι, οὐχ ὅτι παίζει	καί	φησιν ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ μὲν
[346]	λέγων τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι	καὶ	φιλέω ἑκών— ἐνταῦθα δεῖ ἐν
[345]	Πιττακοῦ ῥήματι— πάντας δ´ ἐπαίνημι	καὶ	φιλέω ἑκὼν ὅστις ἕρδῃ μηδὲν
[315]	ὁ ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος,	καὶ	Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος
[342]	μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται	καὶ	φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς φοροῦσιν,
[346]	δ´ ἔστιν οὓς ἐγὼ ἐπαινῶ	καὶ	φιλῶ. σὲ οὖν, καὶ εἰ
[335]	ἄγαμαι, ἀτὰρ (καὶ νῦν ἐπαινῶ	καὶ	φιλῶ, ὥστε βουλοίμην ἂν χαρίζεσθαί
[358]	ἔφην ἐγώ, καλεῖτέ τι δέος	καὶ	φόβον; καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ;
[358]	μὲν καὶ Ἱππίᾳ δέος τε	καὶ	φόβος εἶναι τοῦτο, (Προδίκῳ δὲ
[337]	μὲν γὰρ ἔστιν μανθάνοντά τι	καὶ	φρονήσεως μεταλαμβάνοντα αὐτῇ τῇ διανοίᾳ,
[327]	ἀγαπήσαις ἂν εἰ ἐντύχοις Εὐρυβάτῳ	καὶ	Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν ποθῶν
[325]	ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ	καὶ	φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν
[338]	μὴ ἡδὺ Πρωταγόρᾳ, ἀλλ´ ἐφεῖναι	καὶ	χαλάσαι τὰς ἡνίας τοῖς λόγοις,
[324]	εἰκότως ἀποδέχονται οἱ σοὶ πολῖται	καὶ	χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ
[310]	τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν·	καὶ	χάριν γε εἴσομαι, ἐὰν ἀκούητε.
[315]	~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους,	καὶ	Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ δὲ
[316]	τοὺς δὲ αὖ τελετάς τε	καὶ	χρησμῳδίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα
[346]	αὐτοῖς συμβῇ, ὥσπερ ἁσμένους ὁρᾶν	καὶ	ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ κατηγορεῖν τὴν
[325]	τῷ θανάτῳ χρημάτων τε δημεύσεις	καὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν συλλήβδην τῶν
[349]	ἀρετὴν καλόν τι φῂς εἶναι,	καὶ	ὡς καλοῦ ὄντος αὐτοῦ σὺ
[329]	τε καὶ ῥὶς καὶ ὀφθαλμοὶ	καὶ	ὦτα, ἢ ὥσπερ τὰ τοῦ
[358]	καὶ ἡδέως, ἆρ´ οὐ καλαί	{καὶ	ὠφέλιμοι} καὶ τὸ καλὸν ἔργον
[358]	τὸ καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε	καὶ	ὠφέλιμον; Συνεδόκει. Εἰ ἄρα, ἔφην
[332]	ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς τε	καὶ	ὠφελίμως, τότε σωφρονεῖν σοι δοκοῦσιν
[315]	οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε μαθεῖν ἔξωθεν,	καίπερ	λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν τοῦ Προδίκου—
[318]	ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ κἂν σύ,	καίπερ	τηλικοῦτος ὢν καὶ οὕτως σοφός,
[340]	εἶπον· Νὴ τὸν Δία, εἰς	καιρόν	γε παρατετύχηκεν ἡμῖν ἐν τοῖς
[312]	ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ οἶσθα.	καίτοι	εἰ τοῦτ´ ἀγνοεῖς, οὐδὲ ὅτῳ
[339]	αὐτοῦ τὰ αὐτὰ ἑαυτῷ λέγοντος;	καίτοι	ὁπότε τὸν ταὐτὰ λέγοντα αὑτῷ
[317]	διὰ (τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι.	καίτοι	πολλά γε ἔτη ἤδη εἰμὶ
[339]	μοι ἐμμελέως τὸ Πιττάκειον νέμεται,	καίτοι	σοφοῦ παρὰ φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν
[351]	ἐστιν ἅπαντα καὶ τὰ ἀνιαρὰ	κακά·	ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ μόνον
[355]	λέγητε ὅτι πολλάκις γιγνώσκων τὰ	κακὰ	ἄνθρωπος ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως
[355]	λέγετε πρᾶγμα, εἰ πράττει τις	κακά,	γιγνώσκων ὅτι κακά ἐστιν, οὐ
[360]	Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ	κακὰ	δι´ ἄλλο τι ἢ δι´
[358]	ἃ γὰρ δέδοικεν, ὡμολόγηται ἡγεῖσθαι	κακὰ	εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται κακά,
[358]	ἀνθρώπου φύσει, ἐπὶ ἃ οἴεται	κακὰ	εἶναι ἐθέλειν ἰέναι ἀντὶ τῶν
[358]	ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ ἃ οἴεται	κακὰ	εἶναι, οὐδ´ (ἔστι τοῦτο, ὡς
[345]	ἐξαμαρτάνειν οὐδὲ αἰσχρά τε καὶ	κακὰ	ἑκόντα ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ ἴσασιν
[323]	μὴ ἔχῃ, ἀλλὰ τἀναντία τούτων	κακά,	ἐπὶ τούτοις που οἵ τε
[351]	ἃ τῶν ἀνιαρῶν οὐκ ἔστι	κακά,	ἔστι δ´ ἃ ἔστι, καὶ
[353]	τῆς ἡδονῆς τῆς παραχρῆμα ἐργασίαν	κακά	ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ τὰ ὕστερον
[355]	ὁ ἄνθρωπος τὰ κακὰ ὅτι	κακά	ἐστιν, ὅμως αὐτὰ ποιεῖ. ἐὰν
[355]	γιγνώσκων τὰ κακὰ ἄνθρωπος ὅτι	κακά	ἐστιν, ὅμως πράττει αὐτά, ἐξὸν
[355]	πράττει τις κακά, γιγνώσκων ὅτι	κακά	ἐστιν, οὐ δέον αὐτὸν πράττειν,
[323]	ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους	κακὰ	ἔχειν ἄνθρωποι (φύσει ἢ τύχῃ,
[355]	ἐν ὑμῖν τῶν ἀγαθῶν τὰ	κακά,	ἢ ἀξίων; φήσομεν δῆλον ὅτι
[353]	μόνον ποιεῖ, ὅμως δ´ ἂν	κακὰ	ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν ποιεῖ
[351]	οἱ πολλοί, ἡδέ´ ἄττα καλεῖς	κακὰ	καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ
[357]	δέ ἐστιν ἀγαθά τε καὶ	κακά—	καὶ οὐ μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ
[355]	λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω	κακὰ	λαμβάνειν. Ταῦτα μὲν οὖν οὕτω.
[352]	γιγνώσκῃ τις τἀγαθὰ καὶ τὰ	κακά,	μὴ ἂν κρατηθῆναι ὑπὸ μηδενὸς
[355]	πράττει— τότε μὲν ἐλέγομεν τὰ	κακά,	νῦν δὲ λέγωμεν τὰ ἀνιαρά,
[353]	Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα	κακὰ	ὄντα ἢ διότι εἰς ἀνίας
[355]	ὅτι Γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος τὰ	κακὰ	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ
[358]	ἔφην ἐγώ, ἐπί γε τὰ	κακὰ	οὐδεὶς ἑκὼν ἔρχεται οὐδὲ ἐπὶ
[358]	κακὰ εἶναι· ἃ δὲ ἡγεῖται	κακά,	οὐδένα οὔτε ἰέναι ἐπὶ ταῦτα
[351]	οὕτως οὐ καθ´ ὅσον ἀνιαρά,	κακά;	Οὐκ οἶδα, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[351]	καὶ τρίτον ἃ οὐδέτερα, οὔτε	κακὰ	οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ καλεῖς,
[345]	Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν μὴ	κακὰ	ποιῇ ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης
[345]	οἱ τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ	κακὰ	ποιοῦντες ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ
[345]	ὡς ὄντων τινῶν οἳ ἑκόντες	κακὰ	ποιοῦσιν. ἐγὼ γὰρ σχεδόν τι
[355]	τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἢ τὰ	κακὰ	τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´ ἄλλο
[351]	εὐτροφίας τῶν σωμάτων. οὕτω δὲ	κἀκεῖ	οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος τε
[339]	αὐτὸς οὗτος καὶ τάδε λέγει	κἀκεῖνα	τὰ ἔμπροσθεν; Οἶδα, ἦν δ´
[309]	ἂν γεγονὸς εἴη περὶ σὲ	κἀκεῖνον	τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ γὰρ δήπου
[345]	περιπτώματος— αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ	κακὴ	πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ δὲ
[334]	τοῖς δ´ ἐντὸς ταὐτὸν τοῦτο	κάκιστον·	καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἰατροὶ
[358]	ἀγαθῶν· ὅταν τε ἀναγκασθῇ δυοῖν	κακοῖν	τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ
[341]	ἡμεῖς οἱ ἄλλοι, οὐ τὸ	κακόν,	ἀλλ´ ὃ ἂν μὴ ῥᾴδιον
[355]	ἢ τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ	κακὸν	ἄλλο τι ἢ τὴν ἀνίαν·
[340]	ὃ ἐπανορθοῖς. Καὶ ἐγὼ εἶπον·	Κακὸν	ἄρα μοι εἴργασται, ὡς ἔοικεν,
[345]	δὲ ἀγαθὸν οἷόν τε, καὶ	κακόν	γε τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ
[354]	αὐτὸ τὸ χαίρειν τότε λέγετε	κακὸν	εἶναι, ὅταν μειζόνων ἡδονῶν ἀποστερῇ
[351]	ζῆν ἀγαθόν, τὸ δ´ ἀηδῶς	κακόν.	Εἴπερ τοῖς καλοῖς γ´, ἔφη,
[344]	δ´ οὐκ ἔστι μὴ οὐ	κακὸν	ἔμμεναι, ὃν {ἂν} ἀμήχανος συμφορὰ
[344]	καθέλῃ, οὐκ ἔστι μὴ οὐ	κακὸν	ἔμμεναι· σὺ δὲ φῄς, ὦ
[341]	ἤκουεν αὐτοῦ λέγοντος ὅτι ἐστὶν	κακὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι. Ἀλλὰ τί οἴει,
[341]	οὐ δήπου τοῦτό γε λέγων,	κακὸν	ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν θεόν
[341]	καλῶν. τὸ γὰρ δεινόν, φησίν,	κακόν	ἐστιν· οὐδεὶς γοῦν λέγει ἑκάστοτε
[341]	ὦ Πρόδικε, τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης;	Κακόν,	ἔφη. Διὰ ταῦτ´ ἄρα καὶ
[354]	ἄλλο τι αὐτὸ τὸ χαίρειν	κακὸν	καλεῖτε καὶ εἰς ἄλλο τι
[341]	Σιμωνίδης οὐ λέγει τὸ χαλεπὸν	(κακόν,	μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ
[355]	ἄλλο φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ	κακὸν	ὃ μὴ εἰς ταῦτα τελευτᾷ,
[332]	ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν τὸ	κακόν;	Οὐκ ἔστιν. Τί δέ; ἔστιν
[346]	ἂν ᾖ μέσος καὶ μηδὲν	κακὸν	ποιῇ, ὡς ἐγὼ πάντας φιλέω
[345]	ἐπαινεῖν, ὃς ἂν ἑκὼν μηδὲν	κακὸν	ποιῇ, ὡς ὄντων τινῶν οἳ
[354]	τὴν δὲ λύπην φεύγετε ὡς	κακόν;	Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα ἡγεῖσθ´ εἶναι
[358]	ἀγαθὸν εἶναι, τὸ δὲ ἀνιαρὸν	κακόν.	τὴν δὲ Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν
[354]	Συνεδόκει. Τοῦτ´ ἄρα ἡγεῖσθ´ εἶναι	κακόν,	τὴν λύπην, καὶ ἀγαθὸν τὴν
[341]	Κεῖοι καὶ ὁ Σιμωνίδης ἢ	κακὸν	ὑπολαμβάνουσι ἢ ἄλλο τι ὃ
[344]	αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ μὲν	κακός,	ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ δὲ
[345]	πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ δὲ	κακὸς	ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε γένοιτο
[345]	γὰρ ἀεί— ἀλλ´ εἰ μέλλει	κακὸς	γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν πρότερον ἀγαθὸν
[345]	ἰατρῷ— οὗτος γὰρ ἂν καὶ	κακὸς	γένοιτο— ἡμεῖς δὲ οἱ ἰατρικῆς
[344]	γὰρ εὖ πᾶς ἀνὴρ ἀγαθός,	κακὸς	δ´ εἰ κακῶς. ~(τίς οὖν
[345]	τῶν καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις.	κακὸς	δὲ κακῶς· τίς οὖν ἂν
[361]	καὶ γὰρ οὔτε (τἆλλα οἶμαι	κακὸς	εἶναι ἄνθρωπος, φθονερός τε ἥκιστ´
[345]	ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε γένοιτο	κακός—	ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´ εἰ
[345]	ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν ποτε καὶ	κακὸς	ἢ ὑπὸ χρόνου ἢ ὑπὸ
[346]	ἔμοιγ´ ἐξαρκεῖ ὃς ἂν μὴ	κακὸς	ᾖ μηδ´ ἄγαν ἀπάλαμνος, εἰδώς
[345]	δὲ κακῶς· τίς οὖν ἂν	κακὸς	ἰατρὸς γένοιτο; δῆλον ὅτι ᾧ
[345]	κακῶς πράξας, δῆλον ὅτι οὐδὲ	κακὸς	ἰατρός. οὕτω καὶ ὁ μὲν
[341]	δεινῆς πενίας, ὡς τοῦ δεινοῦ	κακοῦ	ὄντος. ἴσως οὖν καὶ τὸ
[358]	ὦ Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ λέγω	κακοῦ	τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε δέος
[326]	ὅπως ἂν οἱ νέοι μηδὲν	κακουργῶσιν·	πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν
[355]	καὶ ἀνιαρῷ καὶ ἀγαθῷ καὶ	κακῷ,	ἀλλ´ ἐπειδὴ δύο ἐφάνη ταῦτα,
[344]	τῷ μὲν γὰρ ἐσθλῷ ἐγχωρεῖ	κακῷ	γενέσθαι, ὥσπερ καὶ παρ´ ἄλλου
[355]	αὐτά, πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ	κακῷ,	ἔπειτα αὖθις ἡδεῖ τε (καὶ
[344]	ἄλλοτε δ´ ἐσθλός· (τῷ δὲ	κακῷ	οὐκ ἐγχωρεῖ γενέσθαι, ἀλλ´ ἀεὶ
[312]	οὔτ´ εἰ ἀγαθῷ οὔτ´ εἰ	κακῷ	πράγματι. Οἶμαί γ´, ἔφη, εἰδέναι.
[355]	ἴσως, ἀνάξιά ἐστιν τἀγαθὰ τῶν	κακῶν	ἢ τὰ κακὰ τῶν ἀγαθῶν;
[333]	εὖ πράττουσιν ἀδικοῦντες ἢ εἰ	κακῶς;	Εἰ εὖ. Λέγεις οὖν ἀγαθὰ
[351]	ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς δὲ	κακῶς;	Ἔφη. Ἆρ´ οὖν δοκεῖ σοι
[345]	ἰδιῶται οὐκ ἄν ποτε γενοίμεθα	κακῶς	πράξαντες οὔτε ἰατροὶ οὔτε τέκτονες
[345]	δὲ μὴ ἰατρὸς ἂν γένοιτο	κακῶς	πράξας, δῆλον ὅτι οὐδὲ κακὸς
[313]	τὰ σὰ ἢ εὖ ἢ	κακῶς	πράττειν, χρηστοῦ ἢ πονηροῦ αὐτοῦ
[357]	ἀργυρίου καὶ οὐ διδόντες τούτοις	κακῶς	πράττετε καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ.
[345]	τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς δὲ	κακῶς·	τίς οὖν ἂν κακὸς ἰατρὸς
[344]	ἀνὴρ ἀγαθός, κακὸς δ´ εἰ	κακῶς.	~(τίς οὖν εἰς γράμματα ἀγαθὴ
[360]	οὐ καλά; Ὡμολόγει. Εἰ δὲ	καλά,	καὶ ἀγαθά; Ναί. Οὐκοῦν καὶ
[340]	νυνδὴ εἶπες πολλά τε καὶ	καλά.	καὶ νῦν σκόπει εἴ σοι
[323]	τύχῃ τοῖς ἀνθρώποις γίγνεται, τὰ	καλὰ	καὶ τἀναντία τούτοις· ὅσα δὲ
[346]	ἂν ἐκείνους μεμφόμενος— πάντα τοι	καλά,	τοῖσί τ´ αἰσχρὰ μὴ μέμεικται.
[360]	δὲ μὴ αἰσχρά, ἆρ´ οὐ	καλά;	Ὡμολόγει. Εἰ δὲ καλά, καὶ
[358]	ζῆν καὶ ἡδέως, ἆρ´ οὐ	καλαί	{καὶ ὠφέλιμοι} καὶ τὸ καλὸν
[359]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν· τὰς γὰρ	καλὰς	πράξεις ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ
[331]	ὅμοιόν τι ἔχοντα ὅμοια δίκαιον	καλεῖν,	οὐδὲ τὰ ἀνόμοιόν τι ἔχοντα
[360]	οἱ δειλοί, δειλίαν ἢ ἀνδρείαν	καλεῖς;	Δειλίαν ἔγωγ´, ἔφη. Δειλοὶ δὲ
[332]	ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην τι	καλεῖς;	Ἔφη. Τούτῳ τῷ πράγματι οὐ
[351]	κακὰ οὔτ´ ἀγαθά. Ἡδέα δὲ	καλεῖς,	ἦν δ´ ἐγώ, οὐ τὰ
[351]	ὥσπερ οἱ πολλοί, ἡδέ´ ἄττα	καλεῖς	κακὰ καὶ ἀνιαρὰ ἀγαθά; ἐγὼ
[334]	καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ ἀγαθὰ	καλεῖς;	Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε πολλὰ
[354]	εἰς ὃ ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ	καλεῖτε,	ἀλλ´ ἢ ἡδονάς τε καὶ
[354]	λυπεῖσθαι ὁ αὐτὸς τρόπος; τότε	καλεῖτε	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν
[358]	τοῦτο, εἴτε φόβον εἴτε δέος	καλεῖτε.	Ἐδόκει Πρωταγόρᾳ μὲν καὶ Ἱππίᾳ
[354]	τι αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν	καλεῖτε	καὶ εἰς ἄλλο τι τέλος
[354]	(οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ	καλεῖτε,	ὅτι ἐν τῷ παραχρῆμα ὀδύνας
[358]	ἡμῖν. Τί οὖν; ἔφην ἐγώ,	καλεῖτέ	τι δέος καὶ φόβον; καὶ
[354]	ἐστίν ποτε τοῦτο ὃ ὑμεῖς	καλεῖτε	τῶν ἡδονῶν ἥττω εἶναι· ἔπειτα
[339]	τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον, καὶ	καλέσας	αὐτόν, Ὦ Πρόδικε, ἔφην ἐγώ,
[354]	ἄλλο τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν	καλῆτε	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ
[316]	ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας ὁ	Καλλαίσχρου.	Ἡμεῖς οὖν ὡς εἰσήλθομεν, ἔτι
[348]	πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ	Καλλία,	δοκεῖ σοι, ἔφη, καὶ νῦν
[336]	Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη, ὦ	Καλλία·	Σωκράτης μὲν γὰρ ὅδε ὁμολογεῖ
[311]	δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα, παρὰ	Καλλίᾳ	τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´ ἴωμεν. Καὶ
[362]	ἔφην ἰέναι πάλαι ὥρα, ἀλλὰ	Καλλίᾳ	τῷ καλῷ χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´
[348]	οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης πρὸς τὸν	Καλλίαν	βλέψας, Ὦ Καλλία, δοκεῖ σοι,
[314]	ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ, οὔτε παρὰ	Καλλίαν	ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ
[317]	ὁ Πρωταγόρας. Βούλεσθε οὖν, ὁ	Καλλίας	ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα καθεζόμενοι
[315]	τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων ὁ	Καλλίας	καὶ τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν
[336]	εἰπών· Ὦ Πρόδικε καὶ Ἱππία,	Καλλίας	μὲν δοκεῖ μοι μάλα πρὸς
[314]	ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ θάτερα	Καλλίας	ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς
[338]	ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε ὁ	Καλλίας	οὐκ ἔφη ἀφήσειν καὶ ἑλέσθαι
[317]	τὰ βάθρα— ἐν δὲ τούτῳ	Καλλίας	τε καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε
[335]	καί μου ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται ὁ	Καλλίας	τῆς χειρὸς τῇ δεξιᾷ, (τῇ
[360]	ὁ ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ τὸ	κάλλιόν	τε καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον
[360]	οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι ἐπὶ τὸ	κάλλιόν	τε καὶ ἄμεινον καὶ ἥδιον;
[309]	μέλλει, ὦ μακάριε, τὸ σοφώτατον	κάλλιον	φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´ ἦ σοφῷ
[309]	πρᾶγμα; οὐ γὰρ δήπου τινὶ	καλλίονι	ἐνέτυχες ἄλλῳ ἔν γε τῇδε
[348]	Ἀλκιβιάδου ταῦτα λέγοντος καὶ τοῦ	Καλλίου	δεομένου καὶ τῶν ἄλλων σχεδόν
[315]	ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν καθίσταντο	κάλλιστα.	Τὸν δὲ μετ´ εἰσενόησα, ἔφη
[353]	ἡγήσασθαι ᾗ οἶμαι ἂν ἔγωγε	κάλλιστα	φανερὸν γενέσθαι, ἕπου· εἰ δὲ
[337]	ἐχθροὶ ἀλλήλοις— καὶ οὕτως ἂν	καλλίστη	ἡμῖν ἡ συνουσία γίγνοιτο· ὑμεῖς
[349]	αὐτοῦ σὺ διδάσκαλον σαυτὸν παρέχεις;	Κάλλιστον	μὲν οὖν, ἔφη, εἰ μὴ
[309]	εἶναι, ὥστε τοῦ Κλεινίου ὑέος	καλλίων	σοι φανῆναι; (ΣΩ. Πῶς δ´
[317]	καὶ τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι καὶ	καλλωπίσασθαι	ὅτι ἐρασταὶ (αὐτοῦ ἀφιγμένοι εἶμεν—
[347]	φωνῆς ἀλλήλοις σύνεισιν· ὅπου δὲ	καλοὶ	κἀγαθοὶ συμπόται καὶ πεπαιδευμένοι εἰσίν,
[351]	δ´ ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ τοῖς	καλοῖς	γ´, ἔφη, ζῴη ἡδόμενος. Τί
[358]	καλαί {καὶ ὠφέλιμοι} καὶ τὸ	καλὸν	ἔργον ἀγαθόν τε καὶ ὠφέλιμον;
[359]	καλὸν ὂν ἰέναι ἢ αἰσχρόν;	Καλόν,	ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ καλόν, καὶ
[349]	αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ δέ τι	καλόν,	ἢ ὅλον καλόν; Ὅλον που
[319]	τὸ ἐπάγγελμα ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ	καλόν,	ἦν δ´ ἐγώ, τέχνημα ἄρα
[345]	τὸ ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ ἄνδρα	καλὸν	κἀγαθὸν πολλάκις αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον
[328]	ἀνθρώπων ὀνῆσαί τινα πρὸς τὸ	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ ἀξίως
[360]	Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ, εἴπερ	καλὸν	καὶ ἀγαθόν, καὶ ἡδύ; Ὡμολόγηται
[359]	αἰσχρόν; Καλόν, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ	καλόν,	καὶ ἀγαθὸν ὡμολογήσαμεν ἐν τοῖς
[349]	δέ τι καλόν, ἢ ὅλον	καλόν;	Ὅλον που καλὸν ὡς οἷόν
[359]	οὐκ ἐθέλουσιν. Πότερον, ἔφην ἐγώ,	καλὸν	ὂν ἰέναι ἢ αἰσχρόν; Καλόν,
[360]	τὸν πόλεμον οὐκ ἐθέλειν ἰέναι,	καλὸν	ὂν καὶ ἀγαθόν; Τοὺς δειλούς,
[332]	ἦν δ´ ἐγώ, ἔστιν τι	καλόν;	Συνεχώρει. Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον
[352]	τι περὶ αὐτῆς δοκεῖ, ἢ	καλόν	τε εἶναι ἡ ἐπιστήμη καὶ
[315]	ἔτι μειράκιον, ὡς μὲν ἐγᾦμαι	καλόν	τε (κἀγαθὸν τὴν φύσιν, τὴν
[349]	ἰέναι. Φέρε δή, τὴν ἀρετὴν	καλόν	τι φῂς εἶναι, καὶ ὡς
[325]	δὲ ἄδικον, καὶ τόδε μὲν	καλόν,	τόδε δὲ αἰσχρόν, καὶ τόδε
[349]	ἢ ὅλον καλόν; Ὅλον που	καλὸν	ὡς οἷόν τε μάλιστα. ~Οἶσθα
[315]	τὴν δ´ οὖν ἰδέαν πάνυ	καλός.	ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ εἶναι
[319]	οἴονται δημιουργὸν εἶναι, κἂν πάνυ	καλὸς	ᾖ καὶ πλούσιος καὶ τῶν
[348]	γε οὐ μόνον αὐτὸς οἴει	καλὸς	κἀγαθὸς εἶναι, ὥσπερ τινὲς ἄλλοι
[309]	μήν μοι καὶ πρῴην ἰδόντι	καλὸς	μὲν ἐφαίνετο ἀνὴρ ἔτι, ἀνὴρ
[309]	(ΣΩ. Ἀβδηρίτῃ. (ΕΤ. Καὶ οὕτω	καλός	τις ὁ ξένος ἔδοξέν σοι
[316]	ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε ὁ	καλός,	ὡς φῂς σὺ καὶ ἐγὼ
[349]	τι φῂς εἶναι, καὶ ὡς	καλοῦ	ὄντος αὐτοῦ σὺ διδάσκαλον σαυτὸν
[329]	ἱκανὸς μὲν μακροὺς λόγους καὶ	καλοὺς	εἰπεῖν, ὡς αὐτὰ δηλοῖ, ἱκανὸς
[333]	τοῖς ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ, ἔγωγε	καλῶ	ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει ὁ
[362]	πάλαι ὥρα, ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ	καλῷ	χαριζόμενος παρέμεινα. Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ
[338]	φαίνωνται, μήτ´ αὖ Πρωταγόραν πάντα	κάλων	ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν εἰς
[341]	(εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ δεινὰ	καλῶν.	τὸ γὰρ δεινόν, φησίν, κακόν
[327]	ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν μὴ	καλῶς	αὐλοῦντα, καὶ μὴ ἐφθόνει τούτου,
[352]	φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων.	Καλῶς	γε, ἔφην ἐγώ, σὺ λέγων
[318]	ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ τε	καλῶς	ἐρωτᾷς, ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ
[318]	ὦ Σώκρατες, καὶ ἐγὼ τοῖς	καλῶς	ἐρωτῶσι χαίρω ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ
[350]	σοφία ἂν ἀνδρεία εἴη; Οὐ	καλῶς,	ἔφη, μνημονεύεις, ὦ Σώκρατες, ἃ
[339]	αὐτὸς αὑτῷ ὁ ποιητής; Οὐ	καλῶς,	ἦν δ´ ἐγώ. Ὅρα δή,
[315]	μάλιστα ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς	καλῶς	ηὐλαβοῦντο μηδέποτε ἐμποδὼν ἐν τῷ
[319]	τούτους ἃ μὲν διδασκάλων εἴχετο	καλῶς	καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ δὲ
[336]	Ὑπολαβὼν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης, Οὐ	καλῶς	λέγεις, ἔφη, ὦ Καλλία· Σωκράτης
[337]	δὲ αὐτοῦ ταῦτα, ὁ Πρόδικος,	Καλῶς	μοι, ἔφη, δοκεῖς λέγειν, ὦ
[339]	καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ σοι	καλῶς	πεποιῆσθαι, εἰ ἐναντία λέγει αὐτὸς
[348]	δοκεῖ σοι, ἔφη, καὶ νῦν	καλῶς	Πρωταγόρας ποιεῖν, οὐκ ἐθέλων εἴτε
[339]	Εὖ, ἔφη, λέγεις. πότερον οὖν	καλῶς	σοι δοκεῖ πεποιῆσθαι καὶ ὀρθῶς,
[339]	ἢ οὔ; Πάνυ, ἔφην ἐγώ,	καλῶς	τε καὶ ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ
[345]	ποιεῖ; δῆλον ὅτι ἡ τῶν	καμνόντων	τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς δὲ
[330]	γὰρ δοκεῖ· τί δὲ σοί;	Κἀμοί,	ἔφη. Τί οὖν; εἴ τις
[320]	δέ σου ἀκούω ταῦτα λέγοντος,	κάμπτομαι	καὶ οἶμαί τί σε λέγειν
[325]	μή, ὥσπερ ξύλον διαστρεφόμενον καὶ	καμπτόμενον	εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ πληγαῖς. μετὰ
[328]	καὶ τῶν ἄλλων πάντων· ἀλλὰ	κἂν	εἰ ὀλίγον ἔστιν τις ὅστις
[318]	ὁ Ζεύξιππος ὅτι πρὸς γραφικήν·	κἂν	εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος,
[353]	ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει; ἢ	κἂν	εἴ τι τούτων εἰς τὸ
[348]	καὶ ἡμῶν αὐτῶν πεῖραν λαμβάνοντας·	κἂν	μὲν βούλῃ ἔτι ἐρωτᾶν, ἕτοιμός
[333]	(Καὶ ναὶ μὰ Δί´, ἔφη,	κἂν	μὴ τοῖς ἀνθρώποις ὠφέλιμα ᾖ,
[319]	ἐκεῖνοι μὴ οἴονται δημιουργὸν εἶναι,	κἂν	πάνυ καλὸς ᾖ καὶ πλούσιος
[347]	ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως,	κἂν	πάνυ (πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω
[331]	τὰ ἀνόμοιόν τι ἔχοντα ἀνόμοια,	κἂν	πάνυ σμικρὸν ἔχῃ τὸ ὅμοιον.
[318]	θαυμαστὸν λέγεις, ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ	κἂν	σύ, καίπερ τηλικοῦτος ὢν καὶ
[331]	ὥστε τούτῳ γε τῷ τρόπῳ	(κἂν	ταῦτα ἐλέγχοις, εἰ βούλοιο, ὡς
[313]	τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες καὶ	καπηλεύοντες	τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν
[313]	τροφήν, ὁ (ἔμπορός τε καὶ	κάπηλος.	καὶ γὰρ οὗτοί που ὧν
[313]	τυγχάνει ὢν ἔμπορός τις ἢ	κάπηλος	τῶν ἀγωγίμων, ἀφ´ ὧν ψυχὴ
[314]	καὶ ποτὰ πριάμενον παρὰ τοῦ	καπήλου	καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν ἐν ἄλλοις
[346]	ἔφη, πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι	καρπὸν	αἰνύμεθα χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν
[345]	βαλέω, πανάμωμον ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι	καρπὸν	αἰνύμεθα χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν
[321]	γῆς βοτάνην, ἄλλοις δὲ δένδρων	καρπούς,	τοῖς δὲ ῥίζας· ἔστι δ´
[340]	τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν, εἰπόντα— φίλε	κασίγνητε,	σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί περσχῶμεν, ἀτὰρ
[354]	ἐν (αὐτῷ ἡδονῶν· ἐπεὶ εἰ	κατ´	ἄλλο τι αὐτὸ τὸ χαίρειν
[355]	τὰ κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ	κατ´	ἄλλο τι ἢ ὅταν τὰ
[315]	τὸν (Ἠλεῖον, καθήμενον ἐν τῷ	κατ´	ἀντικρὺ προστῴῳ ἐν θρόνῳ· περὶ
[322]	τροφὰς ηὕρετο. οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι	κατ´	ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην, πόλεις
[361]	εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ καὶ	κατ´	ἀρχὰς ἔλεγον, μετὰ σοῦ ἂν
[337]	δὲ ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ	κατ´	αὐτὸ τοῦτο νῦν συνεληλυθότας τῆς
[329]	ἱκανὸς δὲ καὶ ἐρωτηθεὶς ἀποκρίνασθαι	κατὰ	βραχὺ καὶ ἐρόμενος περιμεῖναί τε
[338]	εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν τὸ	κατὰ	βραχὺ λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ
[326]	μανθάνειν καὶ κατὰ τούτους ζῆν	κατὰ	παράδειγμα, (ἵνα μὴ αὐτοὶ ἐφ´
[338]	ἱκανῶς ἐρωτήσῃ, πάλιν δώσειν λόγον	κατὰ	σμικρὸν ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν
[330]	οὔτε κατὰ τὴν δύναμιν οὔτε	κατὰ	τὰ ἄλλα· ἆρ´ οὖν οὕτω
[313]	καὶ οἱ τὰ μαθήματα περιάγοντες	κατὰ	τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες καὶ
[353]	τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι οὐ	κατὰ	τὴν αὐτῆς τῆς ἡδονῆς τῆς
[330]	ἐστιν οἷον τὸ ἕτερον οὔτε	κατὰ	τὴν δύναμιν οὔτε κατὰ τὰ
[350]	αὐτοῖς τεκμηρίοις τούτοις, λέγειν ὡς	κατὰ	τὴν ἐμὴν ὁμολογίαν ἡ σοφία
[314]	τινος λόγου διελεγόμεθα, ὃς ἡμῖν	κατὰ	τὴν ὁδὸν ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν
[326]	γραμματεῖον διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν	κατὰ	τὴν ὑφήγησιν τῶν γραμμῶν, ὣς
[315]	φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ δὲ	κατὰ	τὴν φωνὴν ἕπονται κεκηλημένοι— ἦσαν
[355]	φαμεν ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν.	Κατὰ	τί δέ, φήσει ἴσως, ἀνάξιά
[354]	Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει. Πότερον (οὖν	κατὰ	τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι
[317]	ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ δὲ τούτοις (ἅπασιν	κατὰ	τοῦτο εἶναι οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι
[351]	καθ´ ὃ ἡδέα ἐστίν, ἆρα	κατὰ	τοῦτο οὐκ ἀγαθά, μὴ εἴ
[350]	θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ	κατὰ	τοῦτον τὸν λόγον ἡ σοφία
[324]	Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ πολῖται· ὥστε	κατὰ	τοῦτον τὸν λόγον καὶ Ἀθηναῖοί
[326]	ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν νομοθετῶν εὑρήματα,	κατὰ	τούτους ἀναγκάζει καὶ ἄρχειν καὶ
[326]	τε νόμους ἀναγκάζει μανθάνειν καὶ	κατὰ	τούτους ζῆν κατὰ παράδειγμα, (ἵνα
[344]	οὐ τὸν κείμενόν τις ἂν	καταβάλοι,	ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε
[344]	ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά ποτε	καταβάλοι	ἄν τις ὥστε κείμενον ποιῆσαι,
[355]	ἢ ἀρκεῖ ὑμῖν τὸ ἡδέως	καταβιῶναι	τὸν βίον ἄνευ λυπῶν; εἰ
[320]	σμικρότητι ἤμπισχεν, πτηνὸν φυγὴν ἢ	κατάγειον	οἴκησιν ἔνεμεν· ~ἃ δὲ ηὖξε
[361]	ὥσπερ ἄνθρωπος κατηγορεῖν τε καὶ	καταγελᾶν,	καὶ εἰ φωνὴν λάβοι, εἰπεῖν
[357]	ἡμῶν καταγελᾶτε, καὶ ὑμῶν αὐτῶν	καταγελάσεσθε.	καὶ γὰρ ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης
[357]	ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν ἡμῶν	καταγελᾶτε,	καὶ ὑμῶν αὐτῶν καταγελάσεσθε. καὶ
[319]	οὐδέν τι μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ	καταγελῶσι	καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν ἢ
[323]	τέχνην ἣν μή ἐστιν, ἢ	καταγελῶσιν	(ἢ χαλεπαίνουσιν, καὶ οἱ οἰκεῖοι
[342]	καὶ οἱ μὲν ὦτά τε	κατάγνυνται	μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ ἱμάντας περιειλίττονται
[342]	σχηματίζονται ἀμαθεῖς εἶναι, ἵνα μὴ	κατάδηλοι	ὦσιν ὅτι σοφίᾳ τῶν Ἑλλήνων
[361]	τούτου φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´ ἂν	κατάδηλον	γένοιτο ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ
[355]	ὡς δὲ ταῦτα γελοῖά ἐστιν,	κατάδηλον	ἔσται, ἐὰν μὴ πολλοῖς ὀνόμασι
[314]	τὸ σῶμα πιόντα ἢ φαγόντα,	καταθέμενον	οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι, παρακαλέσαντα τὸν
[320]	ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου,	καταθέμενος	ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε· καὶ πρὶν
[348]	μιμεῖσθαι ἐμέ τε καὶ σέ,	καταθεμένους	τοὺς ποιητὰς αὐτοὺς δι´ ἡμῶν
[314]	ἄλλῳ ἀγγείῳ ἀπενεγκεῖν, ἀλλ´ ἀνάγκη	καταθέντα	τὴν τιμὴν τὸ μάθημα ἐν
[319]	αὐτὸς ἀποστῇ ὁ ἐπιχειρῶν λέγειν	καταθορυβηθείς,	ἢ οἱ τοξόται αὐτὸν ἀφελκύσωσιν
[311]	βαδίζομεν παρ´ αὐτόν, ~(ἵνα ἔνδον	καταλάβωμεν;	καταλύει δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα,
[311]	Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει,	καταληψόμεθα	αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός, ἔνδον.
[311]	παρ´ αὐτόν, ~(ἵνα ἔνδον καταλάβωμεν;	καταλύει	δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα, παρὰ
[315]	δὲ ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν	καταλυόντων	ὁ Καλλίας καὶ τοῦτο ἐκκενώσας
[315]	Καλλίας καὶ τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις	κατάλυσιν	πεποίηκεν. ὁ μὲν οὖν Πρόδικος
[343]	ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων παιδείας, καὶ	καταμάθοι	ἄν τις αὐτῶν τὴν σοφίαν
[321]	ὢν ὁ Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν αὑτὸν	(καταναλώσας	τὰς δυνάμεις εἰς τὰ ἄλογα·
[342]	καὶ τῶν νῦν εἰσὶν οἳ	κατανενοήκασι	καὶ τῶν πάλαι, ὅτι τὸ
[351]	σὺ ἡγεῖσθαι· σὺ γὰρ καὶ	κατάρχεις	τοῦ λόγου. ~(Ἆρ´ οὖν, ἦν
[334]	ἔδεσθαι, ὅσον μόνον τὴν δυσχέρειαν	κατασβέσαι	τὴν ἐπὶ ταῖς αἰσθήσεσι ταῖς
[317]	οὖν, ὁ Καλλίας ἔφη, συνέδριον	κατασκευάσωμεν,	ἵνα καθεζόμενοι διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι·
[329]	ῥήτορες οὕτω, σμικρὰ (ἐρωτηθέντες δόλιχον	κατατείνουσι	τοῦ λόγου. Πρωταγόρας δὲ ὅδε
[352]	ἦν δ´ ἐγώ, τῇδέ πῃ	καταφανὲς	ἂν ἡμῖν γένοιτο; ὥσπερ εἴ
[361]	ταραττόμενα δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν ἔχω	καταφανῆ	αὐτὰ γενέσθαι, καὶ βουλοίμην ἂν
[312]	γὰρ ὑπέφαινέν τι ἡμέρας, ὥστε	καταφανῆ	αὐτὸν γενέσθαι— Εἰ μέν τι
[317]	ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ	καταφανῆ	εἶναι, πολλὴ μωρία καὶ τοῦ
[357]	εὐθὺς ὑμῖν εἴπομεν ὅτι Ἀμαθία,	κατεγελᾶτε	ἂν ἡμῶν· νῦν δὲ ἂν
[328]	ἄξια εἶναι τὰ μαθήματα, τοσοῦτον	κατέθηκε.	Τοιοῦτόν σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[315]	ὁ μὲν οὖν Πρόδικος ἔτι	κατέκειτο,	ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις τισὶν καὶ
[314]	τὴν θύραν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν,	κατελάβομεν	Πρωταγόραν ἐν τῷ προστῴῳ περιπατοῦντα,
[317]	τῶν βάθρων καὶ τῶν κλινῶν	κατεσκευάζομεν	παρὰ τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ
[328]	τῶνδε δὲ (οὔπω ἄξιον τοῦτο	κατηγορεῖν·	ἔτι γὰρ ἐν αὐτοῖς εἰσιν
[361]	ἔξοδος τῶν λόγων ὥσπερ ἄνθρωπος	κατηγορεῖν	τε καὶ καταγελᾶν, καὶ εἰ
[346]	ὁρᾶν καὶ ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ	κατηγορεῖν	τὴν πονηρίαν τῶν γονέων ἢ
[314]	μοι, ὁ θυρωρός, εὐνοῦχός τις,	κατήκουεν	ἡμῶν, κινδυνεύει δὲ (διὰ τὸ
[330]	ἐλέγετε; ἆρ´ οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν	κατήκουσα;	ἐδόξατέ μοι φάναι τὰ τῆς
[316]	Καὶ ἡμεῖς μὲν ἄρτι εἰσεληλύθεμεν,	κατόπιν	δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε
[356]	καὶ ἐποίει ἄνω τε καὶ	κάτω	πολλάκις μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν
[361]	Πρωταγόρα, πάντα ταῦτα καθορῶν ἄνω	κάτω	ταραττόμενα δεινῶς, πᾶσαν προθυμίαν ἔχω
[321]	ἀμῦναι χειμῶνα, δυνατοῖς δὲ καὶ	καύματα,	καὶ εἰς εὐνὰς ἰοῦσιν ὅπως
[354]	τῶν ἰατρῶν θεραπείας τὰς διὰ	καύσεών	τε καὶ τομῶν καὶ φαρμακειῶν
[344]	τὸ ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ	κείμενον·	καὶ τὰ ἐπιόντα πάντα τούτῳ
[344]	ὥστε κείμενον ποιῆσαι, τὸν δὲ	κείμενον	(οὔ, οὕτω καὶ τὸν εὐμήχανον
[344]	ποτε καταβάλοι ἄν τις ὥστε	κείμενον	ποιῆσαι, τὸν δὲ κείμενον (οὔ,
[344]	καθῄρηται. ὥσπερ οὖν οὐ τὸν	κείμενόν	τις ἂν καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν
[341]	καὶ τὸ χαλεπὸν" αὖ οἱ	Κεῖοι	καὶ ὁ Σιμωνίδης ἢ κακὸν
[341]	Σιμωνίδην ὁ Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς	Κεῖον.	ἀλλ´ ἅ μοι δοκεῖ διανοεῖσθαι
[314]	οἶμαι δὲ καὶ Πρόδικον τὸν	Κεῖον—	καὶ ἄλλοι πολλοὶ καὶ σοφοί.
[315]	(γὰρ ἄρα καὶ Πρόδικος ὁ	Κεῖος—	ἦν δὲ ἐν οἰκήματί τινι,
[316]	ὢν σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης ὁ	Κεῖος	καὶ ἄλλοι πολλοί. οὗτοι πάντες,
[315]	δὲ κατὰ τὴν φωνὴν ἕπονται	κεκηλημένοι—	ἦσαν δέ τινες καὶ τῶν
[328]	ἐγὼ ἐπὶ μὲν πολὺν χρόνον	κεκηλημένος	ἔτι πρὸς αὐτὸν ἔβλεπον ὡς
[319]	ἦν δ´ ἐγώ, τέχνημα ἄρα	κέκτησαι,	εἴπερ κέκτησαι· οὐ γάρ τι
[319]	ἐγώ, τέχνημα ἄρα κέκτησαι, εἴπερ	κέκτησαι·	οὐ γάρ τι ἄλλο πρός
[334]	μέλλω σοι ἕπεσθαι. Πῶς οὖν	κελεύεις	με βραχέα ἀποκρίνεσθαι; ἢ βραχύτερά
[335]	εἰ τοῦτο ἐποίουν ὃ σὺ	κελεύεις,	ὡς ὁ ἀντιλέγων ἐκέλευέν με
[352]	ἄττα πράττειν ἢ ἃν ἐπιστήμη	κελεύῃ,	ἀλλ´ ἱκανὴν εἶναι τὴν φρόνησιν
[319]	τοξόται αὐτὸν ἀφελκύσωσιν ἢ ἐξάρωνται	κελευόντων	τῶν πρυτάνεων. περὶ μὲν οὖν
[345]	τὸ μὴ γενέσθαι δυνατὸν διζήμενος	κενεὰν	ἐς ἄπρακτον ἐλπίδα μοῖραν αἰῶνος
[324]	οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία οὐδὲ	κεραμεία	~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ
[315]	κλίναις Παυσανίας τε ὁ ἐκ	Κεραμέων	καὶ μετὰ Παυσανίου νέον τι
[320]	τῶν ὅσα πυρὶ καὶ γῇ	κεράννυται.	ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ πρὸς
[346]	ἐπαίνημι— καὶ τῇ φωνῇ ἐνταῦθα	κέχρηται	τῇ (τῶν Μυτιληναίων, ὡς πρὸς
[357]	ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος, ἀλλὰ	κηδόμενοι	τοῦ ἀργυρίου καὶ οὐ διδόντες
[315]	ὁ Πρωταγόρας, δι´ ὧν διεξέρχεται,	κηλῶν	τῇ φωνῇ ὥσπερ (Ὀρφεύς, οἱ
[315]	τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω, ὅ τε	Κήπιδος	καὶ ὁ Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι
[326]	κακουργῶσιν· πρὸς δὲ τούτοις, ἐπειδὰν	κιθαρίζειν	μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν
[312]	περὶ οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα, περὶ	κιθαρίσεως·	ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν· ὁ
[325]	παίδων ἢ γραμμάτων τε καὶ	κιθαρίσεως·	οἱ δὲ διδάσκαλοι τούτων τε
[326]	ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ	(κιθαρίσματα	ἐντείνοντες, καὶ τοὺς ῥυθμούς τε
[326]	τοιοῦτος γενέσθαι. οἵ τ´ αὖ	κιθαρισταί,	ἕτερα τοιαῦτα, σωφροσύνης τε ἐπιμελοῦνται
[312]	δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ ὁ	κιθαριστὴς	(δεινὸν δήπου ποιεῖ λέγειν περὶ
[312]	παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ	κιθαριστοῦ	καὶ παιδοτρίβου; τούτων γὰρ σὺ
[341]	ἐν τοῖς λόγοις Πρόδικος ὅδε.	~κινδυνεύει	γάρ τοι, ὦ (Πρωταγόρα, ἡ
[314]	θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν,	κινδυνεύει	δὲ (διὰ τὸ πλῆθος τῶν
[314]	τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε καὶ	κινδυνεύῃς.	καὶ γὰρ δὴ καὶ πολὺ
[313]	οὖν; οἶσθα εἰς οἷόν τινα	κίνδυνον	ἔρχῃ ὑποθήσων τὴν ψυχήν; ἢ
[314]	γὰρ δὴ καὶ πολὺ μείζων	κίνδυνος	ἐν τῇ τῶν μαθημάτων ὠνῇ
[314]	τῇ ὠνῇ οὐ μέγας ὁ	(κίνδυνος.	μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν ἐν
[320]	τῇ ἀρετῇ. εἰ δὲ βούλει,	Κλεινίαν,	τὸν Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν,
[309]	ἔδοξέν σοι εἶναι, ὥστε τοῦ	Κλεινίου	ὑέος καλλίων σοι φανῆναι; (ΣΩ.
[343]	καὶ Σόλων ὁ ἡμέτερος καὶ	Κλεόβουλος	ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ
[321]	ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι,	(κλέπτει	Ἡφαίστου καὶ Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον
[321]	ᾧ (ἐφιλοτεχνείτην, λαθὼν εἰσέρχεται, καὶ	κλέψας	τήν τε ἔμπυρον τέχνην τὴν
[315]	δὲ αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον	κλίναις	Παυσανίας τε ὁ ἐκ Κεραμέων
[317]	τὸν Πρόδικον, ἀναστήσαντες ἐκ τῆς	κλίνης,	καὶ τοὺς μετὰ τοῦ Προδίκου.
[317]	ἀντιλαβόμενοι τῶν βάθρων καὶ τῶν	κλινῶν	κατεσκευάζομεν παρὰ τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ
[322]	δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ λέγεται,	κλοπῆς	δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ
[334]	τοὺς πτόρθους καὶ τοὺς νέους	κλῶνας	ἐπιβάλλειν, πάντα ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ καὶ
[336]	οὔτε Σωκράτει οὔτε Πρωταγόρᾳ, ἀλλὰ	κοινῇ	ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ μεταξὺ διαλῦσαι
[343]	μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ αὐτὸ	κοινῇ	ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ ἀληθῆ
[338]	ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖς	κοινῇ	δεησόμεθα αὐτοῦ ἅπερ ὑμεῖς ἐμοῦ,
[338]	ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι, ἀλλὰ πάντες	κοινῇ	ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω ποιητέον
[337]	μή— ἔστιν γὰρ οὐ ταὐτόν·	κοινῇ	μὲν γὰρ ἀκοῦσαι δεῖ ἀμφοτέρων,
[330]	ἔφη. Φέρε δή, ἔφην ἐγώ,	κοινῇ	σκεψώμεθα ποῖόν τι αὐτῶν ἐστιν
[343]	ἀξιομνημόνευτα ἑκάστῳ εἰρημένα· οὗτοι καὶ	κοινῇ	συνελθόντες (ἀπαρχὴν τῆς σοφίας ἀνέθεσαν
[321]	Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου οἴκημα τὸ	κοινόν,	ἐν ᾧ (ἐφιλοτεχνείτην, λαθὼν εἰσέρχεται,
[319]	εἶναι. μὴ τοίνυν ὅτι τὸ	κοινὸν	τῆς πόλεως οὕτως ἔχει, ἀλλὰ
[358]	ὦ Ἱππία τε καὶ Πρόδικε	(κοινὸς	γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν ὁ
[337]	τοὺς ἐν τοιοῖσδε λόγοις παραγιγνομένους	κοινοὺς	μὲν εἶναι ἀμφοῖν τοῖν διαλεγομένοιν
[326]	δ´ ἂν ἐκτὸς βαίνῃ τούτων,	κολάζει·	καὶ ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ
[324]	εἶναι ἀρετήν· ἀποτροπῆς γοῦν ἕνεκα	κολάζει.	ταύτην οὖν τὴν δόξαν πάντες
[324]	παρασκευαστὸν εἶναι ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ	κολάζει	τοὺς ἀδικοῦντας πρὸς τούτῳ τὸν
[323]	οὐδὲ νουθετεῖ οὐδὲ διδάσκει οὐδὲ	κολάζει	τοὺς ταῦτα ἔχοντας, ἵνα μὴ
[325]	μὴ μετέχοντα καὶ διδάσκειν καὶ	κολάζειν	καὶ παῖδα καὶ ἄνδρα καὶ
[324]	ὁ δὲ μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν	κολάζειν	οὐ τοῦ παρεληλυθότος ἕνεκα ἀδικήματος
[324]	εἰ γὰρ ἐθέλεις ἐννοῆσαι τὸ	κολάζειν,	ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί
[325]	ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ ἂν	κολαζόμενος	βελτίων γένηται, ὃς δ´ ἂν
[325]	ὃς δ´ ἂν μὴ ὑπακούῃ	κολαζόμενος	καὶ διδασκόμενος, ὡς ἀνίατον ὄντα
[324]	καὶ δημοσίᾳ. τιμωροῦνται δὲ καὶ	κολάζονται	οἵ τε ἄλλοι ἄνθρωποι οὓς
[326]	τούτων, κολάζει· καὶ ὄνομα τῇ	κολάσει	ταύτῃ καὶ παρ´ ὑμῖν (καὶ
[323]	τε θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ	κολάσεις	καὶ αἱ νουθετήσεις. ὧν ἐστιν
[324]	μήτε ἄλλος ὁ τοῦτον ἰδὼν	κολασθέντα.	καὶ τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται
[343]	καὶ τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων	κολοῦσαι	αὐτὸ ἅπαν τὸ ᾆσμα πεποίηκεν,
[350]	κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ	κολυμβηταί.	Πότερον διότι ἐπίστανται ἢ δι´
[350]	οὖν τίνες εἰς τὰ (φρέατα	κολυμβῶσιν	θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ κολυμβηταί.
[310]	(δὲ τάχιστά με ἐκ τοῦ	κόπου	ὁ ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς ἀναστὰς
[334]	βλάσταις πονηρά, οἷον καὶ ἡ	κόπρος	πάντων (τῶν φυτῶν ταῖς μὲν
[320]	ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ	κοσμῆσαί	τε καὶ νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις
[347]	καὶ ἀκούοντας ἐν μέρει ἑαυτῶν	κοσμίως,	κἂν πάνυ (πολὺν οἶνον πίωσιν.
[322]	καὶ δίκην, ἵν´ εἶεν πόλεων	κόσμοι	τε καὶ δεσμοὶ φιλίας συναγωγοί.
[315]	ἐκείνου, εὖ πως καὶ ἐν	κόσμῳ	περιεσχίζοντο οὗτοι οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν
[357]	δὴ ἔφατε τὴν ἡδονὴν πολλάκις	κρατεῖν	καὶ τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου, ἐπειδὴ
[357]	εἶναι κρεῖττον, ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ	κρατεῖν,	ὅπου ἂν ἐνῇ, καὶ ἡδονῆς
[352]	καὶ τὰ κακά, μὴ ἂν	κρατηθῆναι	ὑπὸ μηδενὸς ὥστε ἄλλ´ ἄττα
[352]	καὶ ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ πάντων	κράτιστον	φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων πραγμάτων.
[353]	σίτων καὶ ποτῶν καὶ ἀφροδισίων	κρατούμενοι	ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες ὅτι πονηρά
[352]	ἐγὼ ἔλεγον ὑπό τινος τούτων	κρατουμένους	ταῦτα ποιεῖν τοὺς ποιοῦντας. Πολλὰ
[342]	ἀναβολὰς φοροῦσιν, ὡς δὴ τούτοις	κρατοῦντας	τῶν Ἑλλήνων τοὺς Λακεδαιμονίους· οἱ
[357]	ἀλλήλοις ὡμολογοῦμεν ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι	κρεῖττον,	ἀλλὰ τοῦτο ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου
[358]	τοῦτ´ ἐστὶν ἢ ἀμαθία, οὐδὲ	κρείττω	ἑαυτοῦ ἄλλο τι ἢ σοφία.
[339]	που Σιμωνίδης πρὸς Σκόπαν τὸν	Κρέοντος	ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´
[342]	ἄλλας πόλεις ἐξιέναι, ὥσπερ οὐδὲ	Κρῆτες,	ἵνα μὴ ἀπομανθάνωσιν ἃ αὐτοὶ
[342]	καὶ πλείστη τῶν Ἑλλήνων ἐν	Κρήτῃ	τε καὶ (ἐν Λακεδαίμονι, καὶ
[327]	τοῦ πράγματος, εἰ δέοι αὐτὸν	κρίνεσθαι	(πρὸς ἀνθρώπους οἷς μήτε παιδεία
[336]	τῷ αὐτῷ ἐμέ τε καὶ	Κρίσωνα	θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ
[335]	ὥσπερ ἂν εἰ δέοιό μου	Κρίσωνι	τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ ἀκμάζοντι ἕπεσθαι,
[337]	μοι, ἔφη, δοκεῖς λέγειν, ὦ	Κριτία·	χρὴ γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε
[336]	δὲ τὸν Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι,	Κριτίας	ἦν ὁ εἰπών· Ὦ Πρόδικε
[316]	σὺ καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ	Κριτίας	ὁ Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς οὖν ὡς
[322]	δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν	κτείνειν	ὡς νόσον πόλεως. οὕτω δή,
[321]	γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς αὐτὴν	κτητήν	τῳ ἢ χρησίμην γενέσθαι— καὶ
[324]	ὡς ἐξ ἐπιμελείας καὶ μαθήσεως	κτητῆς	οὔσης. εἰ γὰρ ἐθέλεις ἐννοῆσαι
[322]	ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι	κτίζοντες	πόλεις· ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν
[344]	ἀμήχανον ὄντα οὔ, καὶ τὸν	κυβερνήτην	μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν
[314]	μακάριε, (μὴ περὶ τοῖς φιλτάτοις	κυβεύῃς	τε καὶ κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ
[315]	ἔνθεν καὶ ἔνθεν, καὶ ἐν	κύκλῳ	περιιόντες ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν
[309]	ἢ δῆλα δὴ ὅτι ἀπὸ	κυνηγεσίου	τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν;
[334]	δὲ βουσὶν μόνον, τὰ δὲ	κυσίν·	τὰ δέ γε τούτων μὲν
[315]	Πρόδικος ἔτι κατέκειτο, ἐγκεκαλυμμένος ἐν	κῳδίοις	τισὶν καὶ στρώμασιν καὶ μάλα
[310]	συνουσίαν, εἰ μή σέ τι	κωλύει,	καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας τὸν παῖδα
[311]	σαυτοῦ ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη τὸν	Κῷον,	τὸν τῶν Ἀσκληπιαδῶν, ἀργύριον τελεῖν