Pages
[334]	τοῖς μὲν φυτοῖς ἅπασίν ἐστιν	πάγκακον	καὶ ταῖς θριξὶν πολεμιώτατον ταῖς
[353]	εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο τὸ	πάθημα	ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´
[357]	εἰ μὴ ἔστι τοῦτο τὸ	πάθημα	ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί ποτ´
[352]	ὅ ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο τὸ	πάθος,	~ὅ φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν
[328]	βλέψας πρὸς τὸν Ἱπποκράτη· Ὦ	παῖ	Ἀπολλοδώρου, ὡς χάριν σοι ἔχω
[335]	δὲ ἀνειστήκη ὡς ἐξιών— Ὦ	παῖ	Ἱππονίκου, ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου
[325]	καὶ διδάσκειν καὶ κολάζειν καὶ	παῖδα	καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα, ἕωσπερ
[310]	κωλύει, καθεζόμενος ἐνταυθί, ἐξαναστήσας τὸν	παῖδα	τουτονί; (ΣΩ. Πάνυ μὲν οὖν·
[325]	καὶ τροφὸς καὶ μήτηρ καὶ	παιδαγωγὸς	καὶ αὐτὸς (ὁ πατὴρ περὶ
[357]	οὔτε αὐτοὶ οὔτε τοὺς ὑμετέρους	παῖδας	παρὰ τοὺς τούτων διδασκάλους τούσδε
[327]	κρίνεσθαι (πρὸς ἀνθρώπους οἷς μήτε	παιδεία	ἐστὶν μήτε δικαστήρια μήτε νόμοι
[312]	ὡς δημιουργὸς ἐσόμενος, ἀλλ´ ἐπὶ	παιδείᾳ,	ὡς τὸν ἰδιώτην καὶ τὸν
[343]	καὶ μαθηταὶ ἦσαν τῆς Λακεδαιμονίων	παιδείας,	καὶ καταμάθοι ἄν τις αὐτῶν
[338]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ ἀνδοὶ	παιδείας	~μέγιστον μέρος εἶναι περὶ ἐπῶν
[320]	αὐτὸς σοφός ἐστιν οὔτε αὐτὸς	παιδεύει	οὔτε τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν, ἀλλ´
[317]	ὁμολογῶ τε σοφιστὴς εἶναι καὶ	παιδεύειν	ἀνθρώπους, καὶ εὐλάβειαν ταύτην οἶμαι
[342]	πόλεσιν οὐ μόνον ἄνδρες ἐπὶ	παιδεύσει	μέγα φρονοῦντες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες.
[349]	Ἕλληνας, σοφιστὴν ἐπονομάσας σεαυτόν, ἀπέφηνας	παιδεύσεως	καὶ ἀρετῆς διδάσκαλον, πρῶτος τούτου
[324]	καὶ τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται	παιδευτὴν	εἶναι ἀρετήν· ἀποτροπῆς γοῦν ἕνεκα
[315]	καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ	παιδικὰ	Παυσανίου τυγχάνει ὤν. τοῦτό τ´
[347]	ἄνευ τῶν λήρων τε καὶ	παιδιῶν	τούτων διὰ τῆς αὑτῶν φωνῆς,
[342]	ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι τὸν προσδιαλεγόμενον	παιδὸς	μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν αὐτὸ
[326]	ἔτι τοίνυν πρὸς τούτοις εἰς	παιδοτρίβου	πέμπουσιν, ἵνα τὰ σώματα βελτίω
[312]	γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ καὶ	παιδοτρίβου;	τούτων γὰρ σὺ ἑκάστην οὐκ
[325]	μᾶλλον ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας τῶν	παίδων	ἢ γραμμάτων τε καὶ κιθαρίσεως·
[326]	ἀναγκάζουσιν οἰκειοῦσθαι ταῖς ψυχαῖς τῶν	παίδων,	ἵνα ἡμερώτεροί τε ὦσιν, καὶ
[325]	γε χρή, ὦ Σώκρατες. ἐκ	παίδων	σμικρῶν ἀρξάμενοι, μέχρι οὗπερ ἂν
[326]	τοῖς μήπω δεινοῖς γράφειν τῶν	παίδων	ὑπογράψαντες γραμμὰς τῇ γραφίδι οὕτω
[336]	ἐγγυῶμαι μὴ ἐπιλήσεσθαι, οὐχ ὅτι	παίζει	καί φησιν ἐπιλήσμων εἶναι. ἐμοὶ
[341]	Πρόδικόν γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ	παίζειν	καὶ σοῦ δοκεῖν ἀποπειρᾶσθαι εἰ
[326]	παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ	παῖς	ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται τοιοῦτος
[310]	οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι γὰρ	παῖς	ἦ ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησε.
[310]	ἐξ Οἰνόης. ὁ γάρ τοι	παῖς	με ὁ Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ
[325]	ὅπως ὡς βέλτιστος ἔσται ὁ	παῖς,	παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον καὶ
[325]	τε ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς	παισὶ	καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ
[341]	Προδίκου σοφία θεία τις εἶναι	πάλαι,	ἤτοι ἀπὸ Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ
[342]	εἰσὶν οἳ κατανενοήκασι καὶ τῶν	πάλαι,	ὅτι τὸ λακωνίζειν πολὺ μᾶλλόν
[362]	γὰρ ἐμοὶ οἷπερ ἔφην ἰέναι	πάλαι	ὥρα, ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ
[316]	σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν εἶναι	παλαιάν,	τοὺς δὲ μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν
[350]	ἄν· ἔπειτα, εἰ οἱ ἐπιστάμενοι	παλαίειν	δυνατώτεροί εἰσιν τῶν μὴ ἐπισταμένων
[350]	δυνατώτεροί εἰσιν τῶν μὴ ἐπισταμένων	παλαίειν	καὶ αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν
[342]	ὑμῖν διεξελθεῖν. φιλοσοφία γάρ ἐστιν	παλαιοτάτη	τε καὶ πλείστη τῶν Ἑλλήνων
[341]	Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι	παλαιοτέρα.	σὺ δὲ ἄλλων πολλῶν ἔμπειρος
[326]	διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ ἐγκώμια	παλαιῶν	ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα ὁ παῖς
[316]	τοὺς δὲ μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν	παλαιῶν	ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς,
[326]	πόλις νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ	παλαιῶν	νομοθετῶν εὑρήματα, κατὰ τούτους ἀναγκάζει
[343]	οὗτος ὁ τρόπος ἦν τῶν	παλαιῶν	τῆς φιλοσοφίας, βραχυλογία τις Λακωνική·
[354]	ἄν; Συνεδόκει ἡμῖν ἀμφοῖν. Οὐκοῦν	πάλιν	ἂν αὐτοὺς τὸ ἐναντίον εἰ
[318]	γὰρ τέχνας αὐτοὺς πεφευγότας ἄκοντας	πάλιν	αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν εἰς τέχνας,
[338]	ἐρωτήσειν, καὶ ἐπειδὰν ἱκανῶς ἐρωτήσῃ,	πάλιν	δώσειν λόγον κατὰ σμικρὸν ἀποκρινόμενος.
[314]	τ´ ἦν ἐπήραξεν. καὶ ἡμεῖς	πάλιν	ἐκρούομεν, καὶ ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς
[349]	τὸ πρῶτον ἠρώτων περὶ τούτων,	πάλιν	ἐπιθυμῶ ἐξ ἀρχῆς τὰ μὲν
[361]	τὴν ἀρετὴν ὅτι ἔστιν, καὶ	πάλιν	ἐπισκέψασθαι περὶ αὐτοῦ εἴτε διδακτὸν
[354]	ὁ Πρωταγόρας. Ἄλλο τι οὖν	πάλιν	καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι
[338]	ὁπός´ ἂν οὗτος βούληται ἐρωτᾶν,	πάλιν	οὗτος ἐμοὶ λόγον ὑποσχέτω ὁμοίως.
[353]	αὐτοὺς ἐγώ τε καὶ σὺ	πάλιν·	Πονηρὰ δὲ αὐτὰ πῇ φατε
[322]	ἔχοντες τὴν πολιτικὴν τέχνην, ὥστε	πάλιν	σκεδαννύμενοι διεφθείροντο. (Ζεὺς οὖν δείσας
[355]	οὕτω. μεταλάβωμεν δὴ τὰ ὀνόματα	πάλιν	τὸ ἡδύ τε καὶ ἀνιαρὸν
[353]	λέγεις· καὶ πέραινε ὥσπερ ἤρξω.	(Πάλιν	τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἰ ἔροιντο
[354]	Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις, ὁ Πρωταγόρας.	Πάλιν	τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ με
[320]	χρήσαιτο αὐτῷ. καὶ ἄλλους σοι	παμπόλλους	ἔχω λέγειν, οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ
[359]	Ἀλλὰ μέντοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	πᾶν	γε τοὐναντίον ἐστὶν ἐπὶ ἃ
[322]	τῷ γένει ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο	πᾶν,	Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους
[339]	τοῦτο ἐπίστασαι τὸ ᾆσμα, ἢ	πᾶν	σοι διεξέλθω; Καὶ ἐγὼ εἶπον
[324]	καὶ ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην	πᾶν	τὸ ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς·
[332]	Ἔφη. Τούτῳ τῷ πράγματι οὐ	πᾶν	τοὐναντίον ἐστὶν ἡ σοφία; Ἔμοιγε
[346]	ψέγειν. καὶ οὐ ζητῶ, ἔφη,	πανάμωμον	ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα
[345]	ἄπρακτον ἐλπίδα μοῖραν αἰῶνος βαλέω,	πανάμωμον	ἄνθρωπον, εὐρυεδοῦς ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα
[317]	τοιοῦτον πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ	πανοῦργον	εἶναι. ἐγὼ οὖν τούτων τὴν
[325]	πάντας μετέχειν καὶ μετὰ τούτου	πάντ´	ἄνδρα, ἐάν τι καὶ ἄλλο
[323]	ἐν ἀνθρώποις. Ὅτι μὲν οὖν	πάντ´	ἄνδρα εἰκότως ἀποδέχονται περὶ ταύτης
[313]	τὴν ψυχήν, καὶ ἐν ᾧ	πάντ´	ἐστὶν τὰ σὰ ἢ εὖ
[329]	Πρωταγόρα, σμικροῦ τινος ἐνδεής εἰμι	πάντ´	ἔχειν, εἴ μοι ἀποκρίναιο τόδε.
[313]	τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν	πάντα	ἃ πωλοῦσιν, τάχα δ´ ἄν
[323]	τῷ ὄντι ἡγοῦνται πάντες ἄνθρωποι	πάντα	ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης τε καὶ
[334]	καὶ τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν,	πάντα	ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ καὶ τὸ ἔλαιον
[349]	πράγματι τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι,	πάντα	δὲ ταῦτα μόρια εἶναι ἀρετῆς,
[350]	πελταστικοί. καὶ τὰ ἄλλα γε	πάντα,	εἰ τοῦτο ζητεῖς, ἔφη, οἱ
[327]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς	πάντα	καὶ ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε τὸν
[338]	ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ Πρωταγόραν	πάντα	κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν
[361]	νῦν τοὐναντίον ἔοικεν σπεύδοντι ὀλίγου	πάντα	(μᾶλλον φανῆναι αὐτὸ ἢ ἐπιστήμην·
[349]	λέγω, ὦ Σώκρατες, ὅτι ταῦτα	πάντα	μόρια μέν ἐστιν ἀρετῆς, καὶ
[329]	ἐστὶν ἃ νυνδὴ ἐγὼ (ἔλεγον	πάντα	ὀνόματα τοῦ αὐτοῦ ἑνὸς ὄντος.
[319]	ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ τἆλλα	πάντα	οὕτως, (ὅσα ἡγοῦνται μαθητά τε
[345]	θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν	πάντα	πρὸς τὸν Πιττακὸν εἴρηται, καὶ
[313]	περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ	πάντα	πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι παρ´
[360]	δ´ ἐγώ, ἄλλου ἕνεκα ἐρωτῶ	πάντα	ταῦτα ἢ σκέψασθαι βουλόμενος πῶς
[361]	διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ Πρωταγόρα,	πάντα	ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω ταραττόμενα
[361]	τοῦ βίου τοῦ ἐμαυτοῦ παντὸς	πάντα	ταῦτα πραγματεύομαι, καὶ εἰ σὺ
[329]	καὶ σωφροσύνη καὶ ὁσιότης καὶ	πάντα	ταῦτα ὡς ἕν τι εἴη
[346]	ψέγων, ἐμπλησθείη ἂν ἐκείνους μεμφόμενος—	πάντα	τοι καλά, τοῖσί τ´ αἰσχρὰ
[346]	λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ ἔλεγε	πάντα	τοι λευκά, οἷς μέλανα μὴ
[351]	εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ πρὸς	πάντα	τὸν ἄλλον βίον τὸν ἐμόν,
[344]	ἐσχάτῳ κείμενον· καὶ τὰ ἐπιόντα	πάντα	τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως εἴρηται.
[361]	τἀναντία (σπεύδεις, ἐπιχειρῶν ἀποδεῖξαι ὡς	πάντα	χρήματά ἐστιν ἐπιστήμη, καὶ ἡ
[328]	διδάσκαλον φανῆναι, τῶν δὲ ἀπείρων	παντάπασι	ῥᾴδιον, οὕτω δὲ ἀρετῆς καὶ
[359]	ἔχει— μὴ ἃ τὸ πρῶτον	παντάπασι·	τότε μὲν γὰρ δὴ πέντε
[345]	ἐπεξέρχεται τῷ τοῦ Πιττακοῦ ῥήματι—	πάντας	δ´ ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκὼν
[346]	ὡς πρὸς Πιττακὸν λέγων τὸ	πάντας	δὲ ἐπαίνημι καὶ φιλέω ἑκών—
[323]	λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν, καί φασιν	πάντας	δεῖν φάναι εἶναι δικαίους, ἐάντε
[322]	ἢ ἐπὶ πάντας νείμω; Ἐπὶ	πάντας,	ἔφη ὁ Ζεύς, καὶ πάντες
[351]	μέντοι τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους	πάντας·	θάρσος μὲν γὰρ καὶ ἀπὸ
[325]	εἰ τοῦτ´ ἐστὶν οὗ δεῖ	πάντας	μετέχειν καὶ μετὰ τούτου πάντ´
[322]	ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἐπὶ	πάντας	νείμω; Ἐπὶ πάντας, ἔφη ὁ
[349]	γ´ ἀναφανδὸν σεαυτὸν ὑποκηρυξάμενος εἰς	πάντας	τοὺς Ἕλληνας, σοφιστὴν ἐπονομάσας σεαυτόν,
[324]	ἢ οὐκ ἔστιν οὗ ἀναγκαῖον	πάντας	τοὺς πολίτας μετέχειν, (εἴπερ μέλλει
[342]	ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν ᾧ περίεισιν,	πάντας	τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν
[346]	μηδὲν κακὸν ποιῇ, ὡς ἐγὼ	πάντας	φιλέω καὶ ἐπαίνημι— καὶ τῇ
[322]	ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ τὸ	πανταχῇ	αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ ἡ
[323]	ἀπατᾶσθαι ὡς τῷ ὄντι ἡγοῦνται	πάντες	ἄνθρωποι πάντα ἄνδρα μετέχειν δικαιοσύνης
[334]	καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἰατροὶ	πάντες	ἀπαγορεύουσιν τοῖς ἀσθενοῦσιν μὴ χρῆσθαι
[359]	μὴν ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι	πάντες	αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ καὶ
[327]	ἦν πόλιν εἶναι εἰ μὴ	πάντες	αὐληταὶ ἦμεν ὁποῖός τις ἐδύνατο
[327]	δὲ τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες, διότι	πάντες	διδάσκαλοί εἰσιν ἀρετῆς καθ´ ὅσον
[338]	Ταῦτα ἤρεσε τοῖς παροῦσι, καὶ	πάντες	ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε ὁ
[324]	κολάζει. ταύτην οὖν τὴν δόξαν	πάντες	ἔχουσιν ὅσοιπερ (τιμωροῦνται καὶ ἰδίᾳ
[343]	τούτοις ἐλέγετο Λακεδαιμόνιος Χίλων. οὗτοι	πάντες	ζηλωταὶ καὶ ἐρασταὶ καὶ μαθηταὶ
[317]	διαλέγησθε; Ἐδόκει χρῆναι· ἅσμενοι δὲ	πάντες	ἡμεῖς, ὡς ἀκουσόμενοι ἀνδρῶν σοφῶν,
[327]	ἀλλ´ οὖν αὐληταί γ´ ἂν	πάντες	ἦσαν ἱκανοὶ ὡς πρὸς τοὺς
[338]	ἕνεκα ἕνα ἐπιστάτην γενέσθαι, ἀλλὰ	πάντες	κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω
[322]	πάντας, ἔφη ὁ Ζεύς, καὶ	πάντες	μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν γένοιντο
[345]	ἐργάζεσθαι, ἀλλ´ εὖ ἴσασιν ὅτι	πάντες	οἱ τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ
[317]	μετὰ τοῦ Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ	πάντες	συνεκαθεζόμεθα, ὁ Πρωταγόρας, Νῦν δὴ
[310]	ἐπεδήμησε. ἀλλὰ γάρ, ὦ Σώκρατες,	πάντες	τὸν ἄνδρα ἐπαινοῦσιν καί φασιν
[350]	ἤρου, εἶπον ἂν ὅτι (οὐ	πάντες—	τοὺς δὲ ἀνδρείους ὡς οὐ
[343]	Δελφοῖς, γράψαντες ταῦτα ἃ δὴ	πάντες	ὑμνοῦσιν, Γνῶθι σαυτόν καὶ Μηδὲν
[316]	Κεῖος καὶ ἄλλοι πολλοί. οὗτοι	πάντες,	ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες τὸν φθόνον
[324]	πολιτικῆς ἀρετῆς· ἔνθα δὴ πᾶς	παντὶ	θυμοῦται καὶ νουθετεῖ, δῆλον ὅτι
[323]	ἀρετῆς σύμβουλον διὰ τὸ ἡγεῖσθαι	παντὶ	μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα λέγω· ὅτι
[327]	καὶ ἀρετή· διὰ ταῦτα πᾶς	παντὶ	προθύμως λέγει καὶ διδάσκει καὶ
[323]	εἰκότως ἅπαντος ἀνδρὸς ἀνέχονται, ὡς	παντὶ	προσῆκον ταύτης γε μετέχειν τῆς
[334]	τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν καὶ	παντοδαπόν,	ὥστε καὶ ἐνταῦθα τοῖς μὲν
[327]	νόμοι μηδὲ ἀνάγκη μηδεμία διὰ	παντὸς	ἀναγκάζουσα ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, ἀλλ´ εἶεν
[344]	διεξέλθωμεν καὶ τὴν βούλησιν, ὅτι	παντὸς	μᾶλλον ἔλεγχός ἐστιν τοῦ Πιττακείου
[361]	ὑπὲρ τοῦ βίου τοῦ ἐμαυτοῦ	παντὸς	πάντα ταῦτα πραγματεύομαι, καὶ εἰ
[344]	ἐστιν τοῦ Πιττακείου ῥήματος διὰ	παντὸς	τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ μετὰ
[328]	δὲ ἀρετῆς καὶ τῶν ἄλλων	πάντων·	ἀλλὰ κἂν εἰ ὀλίγον ἔστιν
[317]	μοί ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου οὐ	πάντων	ἂν ὑμῶν καθ´ ἡλικίαν πατὴρ
[321]	τὰ μὲν ἄλλα ζῷα ἐμμελῶς	πάντων	ἔχοντα, τὸν δὲ ἄνθρωπον γυμνόν
[331]	ἢ ὅτι ὁμοιότατον, καὶ μάλιστα	πάντων	ἥ τε δικαιοσύνη οἷον ὁσιότης
[352]	σοφίαν καὶ ἐπιστήμην μὴ οὐχὶ	πάντων	κράτιστον φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων
[330]	ἐγώ, σοφία τε καὶ ἀνδρεία;	Πάντων	μάλιστα δήπου, ἔφη· καὶ μέγιστόν
[327]	οὕτως ἔχει— ἔχει δὲ μάλιστα	πάντων	οὕτως— ἐνθυμήθητι ἄλλο τῶν ἐπιτηδευμάτων
[350]	Ἤδη δέ τινας ἑώρακας, ἔφην,	πάντων	τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας δὲ
[349]	δὲ ἀνδρεία πάνυ πολὺ διαφέρον	πάντων	τούτων. ὧδε δὲ γνώσῃ ὅτι
[334]	πονηρά, οἷον καὶ ἡ κόπρος	πάντων	(τῶν φυτῶν ταῖς μὲν ῥίζαις
[340]	τὴν ἀρετὴν ἐκτῆσθαι, ὅ ἐστιν	πάντων	χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν δοκεῖ ἀνθρώποις.
[313]	χρήματα, ὡς ἤδη διεγνωκὼς ὅτι	πάντως	συνεστέον Πρωταγόρᾳ, ὃν οὔτε γιγνώσκεις,
[360]	τῶν δεινῶν ἀμαθίαν ἐφάνησαν ὄντες;	Πάνυ	γ´, ἔφη. Διὰ ταύτην ἄρα
[351]	ἡδονῆς (μετέχοντα ἢ ποιοῦντα ἡδονήν;	Πάνυ	γ´, ἔφη. Τοῦτο τοίνυν λέγω,
[344]	εἰρημένων ἀποδεῖξαι ὡς εὖ πεποίηται—	πάνυ	γὰρ χαριέντως καὶ μεμελημένως ἔχει—
[332]	δὲ ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως;	Πάνυ	γε. Οὐκοῦν ὑπὸ ἐναντίων ὄντων;
[310]	ἄρα ἐκείνῳ συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ.	Πάνυ	γε, πολλὰ καὶ εἰπὼν καὶ
[359]	ἀρετῆς. καὶ ἐγὼ εὐθὺς τότε	πάνυ	ἐθαύμασα τὴν ἀπόκρισιν, καὶ ἔτι
[332]	τι σμικρὸν ἔχειν ἀλλήλοις; ~Οὐ	πάνυ,	(ἔφη, οὕτως, οὐ μέντοι οὐδὲ
[339]	πεποιῆσθαι καὶ ὀρθῶς, ἢ οὔ;	Πάνυ,	ἔφην ἐγώ, καλῶς τε καὶ
[361]	σέ, τῶν μὲν τηλικούτων καὶ	πάνυ·	καὶ λέγω γε ὅτι οὐκ
[342]	τε καὶ ὁ Ἱππίας ἐκελευέτην	πάνυ,	καὶ οἱ ἄλλοι. Ἐγὼ τοίνυν,
[315]	φύσιν, τὴν δ´ οὖν ἰδέαν	πάνυ	καλός. ἔδοξα ἀκοῦσαι ὄνομα αὐτῷ
[319]	μὴ οἴονται δημιουργὸν εἶναι, κἂν	πάνυ	καλὸς ᾖ καὶ πλούσιος καὶ
[348]	ἑκάστοτε, ταῦτα διασκέψασθαι. ἡγοῦμαι γὰρ	πάνυ	λέγειν τι τὸν Ὅμηρον τὸ—
[338]	ποιητέον εἶναι· καὶ ὁ Πρωταγόρας	πάνυ	μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως δὲ
[330]	σύ; οὐχ οὕτως ἂν ἀποκρίναιο;	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη. Εἰ οὖν
[317]	μετ´ αὐτῶν, ἵνα ἐπακούσωσιν ἡμῶν;	Πάνυ	μὲν οὖν, ἔφη ὁ Πρωταγόρας.
[310]	ἐξαναστήσας τὸν παῖδα τουτονί; (ΣΩ.	Πάνυ	μὲν οὖν· καὶ χάριν γε
[312]	ἰδιώτην καὶ τὸν ἐλεύθερον πρέπει.	Πάνυ	μὲν οὖν μοι δοκεῖ, ἔφη,
[360]	Ἡ δὲ τούτων ἀμαθία δειλία;	Πάνυ	μόγις ἐνταῦθα ἐπένευσεν. Ἡ σοφία
[331]	καὶ σοὶ συνδοκεῖ οὕτως. Οὐ	πάνυ	μοι δοκεῖ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[339]	δεῖ· ἐπίσταμαί τε γάρ, καὶ	πάνυ	μοι τυγχάνει μεμεληκὸς τοῦ ᾄσματος.
[333]	γὰρ οἱ λόγοι ἀμφότεροι οὐ	πάνυ	μουσικῶς λέγονται· οὐ γὰρ συνᾴδουσιν
[359]	ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ δὲ ἓν	πάνυ	πολὺ διαφέρειν τῶν ἄλλων, τὴν
[349]	ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ δὲ ἀνδρεία	πάνυ	πολὺ διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε
[347]	ἐν μέρει ἑαυτῶν κοσμίως, κἂν	πάνυ	(πολὺν οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ
[314]	ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν θύραν	πάνυ	προθύμως ὡς οἷός τ´ ἦν
[331]	ἀνόμοιόν τι ἔχοντα ἀνόμοια, κἂν	πάνυ	σμικρὸν ἔχῃ τὸ ὅμοιον. Καὶ
[310]	ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ	πάνυ	σφόδρα ἔκρουε, καὶ ἐπειδὴ αὐτῷ
[321]	πορίζων. ἅτε δὴ οὖν οὐ	πάνυ	τι σοφὸς ὢν ὁ Ἐπιμηθεὺς
[337]	οὖν εἰπόντος τοῦ Προδίκου πολλοὶ	πάνυ	τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ δὲ
[313]	μαθήματα καὶ παρὰ Πρωταγόρου καὶ	παρ´	ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ δὲ μή,
[344]	ἐγχωρεῖ κακῷ γενέσθαι, ὥσπερ καὶ	παρ´	ἄλλου ποιητοῦ μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος—
[342]	Λακεδαιμόνιοι, ἐπειδὰν βούλωνται ἀνέδην τοῖς	παρ´	αὑτοῖς συγγενέσθαι σοφισταῖς καὶ ἤδη
[310]	λέγειν· ἀλλὰ τί οὐ βαδίζομεν	παρ´	αὐτόν, ~(ἵνα ἔνδον καταλάβωμεν; καταλύει
[318]	Ζευξίππου τοῦ Ἡρακλεώτου, καὶ ἀφικόμενος	παρ´	αὐτόν, ὥσπερ παρὰ σὲ (νῦν,
[313]	δ´ αὕτως καὶ οἱ ὠνούμενοι	παρ´	αὐτῶν, ἐὰν μή τις τύχῃ
[313]	πάντα πωλοῦντες, οὔτε οἱ ὠνούμενοι	παρ´	αὐτῶν, ἐὰν μή τις τύχῃ
[325]	ὡς βέλτιστος ἔσται ὁ παῖς,	παρ´	ἕκαστον καὶ ἔργον καὶ λόγον
[309]	Τί οὖν τὰ νῦν; ἦ	παρ´	ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς πρός
[318]	ἐρωτῶσι χαίρω ἀποκρινόμενος. Ἱπποκράτης γὰρ	παρ´	ἐμὲ ἀφικόμενος οὐ πείσεται ἅπερ
[310]	ἀφίκου; Πρωταγόρας, ἔφη, ἥκει, στὰς	παρ´	ἐμοί. Πρῴην, ἔφην ἐγώ· σὺ
[328]	τοιοῦτον πεποίημαι· ἐπειδὰν γάρ τις	παρ´	ἐμοῦ μάθῃ, ἐὰν μὲν βούληται,
[322]	τεχνῶν· καὶ νόμον γε θὲς	παρ´	ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς
[326]	ὄνομα τῇ κολάσει ταύτῃ καὶ	παρ´	ὑμῖν (καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ, ὡς
[318]	ἅμα εἰς τὸν Ἱππίαν ἀπέβλεψεν—	παρὰ	δ´ ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ
[311]	ἀγαλματοποιός. Εἶεν, ἦν δ´ ἐγώ·	(παρὰ	δὲ δὴ Πρωταγόραν νῦν ἀφικόμενοι
[337]	ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν λόγῳ πολλάκις	παρὰ	δόξαν ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´ αὖ
[311]	καταλύει δ´, ὡς ἐγὼ ἤκουσα,	παρὰ	Καλλίᾳ τῷ Ἱππονίκου· ἀλλ´ ἴωμεν.
[314]	Ἀλλ´ ὠγαθέ, ἔφην ἐγώ, οὔτε	παρὰ	Καλλίαν ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν.
[311]	Ὡς ἰατρός, ἔφη. Εἰ δὲ	παρὰ	Πολύκλειτον τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν
[311]	μοι, ἔφην ἐγώ, ὦ Ἱππόκρατες,	παρὰ	Πρωταγόραν νῦν ἐπιχειρεῖς ἰέναι, ἀργύριον
[313]	ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ	παρὰ	Πρωταγόρου καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν·
[312]	οὐ τοιαύτην ὑπολαμβάνεις σου τὴν	παρὰ	Πρωταγόρου μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ
[312]	ἔφη, τοιαύτη μᾶλλον εἶναι ἡ	παρὰ	Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα οὖν ὃ
[310]	καὶ ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς	παρὰ	σὲ ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν
[310]	αὐτὰ ταῦτα καὶ νῦν ἥκω	παρὰ	σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς
[318]	καὶ ἀφικόμενος παρ´ αὐτόν, ὥσπερ	παρὰ	σὲ (νῦν, ἀκούσειεν αὐτοῦ ταὐτὰ
[360]	δὲ δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται	παρὰ	σοῦ; Συνέφη. Οὐκοῦν ἡ τῶν
[349]	ἐξ ἀρχῆς τὰ μὲν ἀναμνησθῆναι	παρὰ	σοῦ, τὰ δὲ συνδιασκέψασθαι. ἦν
[335]	Πρωταγόρα, οὐδ´ ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω	παρὰ	τὰ σοὶ δοκοῦντα τὴν συνουσίαν
[337]	ἐπαινοῖσθε— εὐδοκιμεῖν μὲν γὰρ ἔστιν	παρὰ	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀκουόντων ἄνευ
[337]	τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων, πολλὰ	παρὰ	τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς οὖν
[311]	ἐκείνῳ μισθὸν ὑπὲρ σεαυτοῦ, ὡς	παρὰ	τίνα ἀφιξόμενος καὶ τίς γενησόμενος;
[312]	δὴ ὡς τίς γενησόμενος ἔρχῃ	παρὰ	τὸν Πρωταγόραν; Καὶ ὃς εἶπεν
[311]	γενησόμενος; ὥσπερ ἂν εἰ ἐπενόεις	παρὰ	τὸν σαυτοῦ ὁμώνυμον ἐλθὼν Ἱπποκράτη
[312]	μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ ἡ	παρὰ	τοῦ γραμματιστοῦ ἐγένετο καὶ κιθαριστοῦ
[314]	μὲν γὰρ καὶ ποτὰ πριάμενον	παρὰ	τοῦ καπήλου καὶ ἐμπόρου ἔξεστιν
[328]	ταύτην τὴν τέχνην ἣν δὴ	παρὰ	τοῦ πατρὸς μεμαθήκασιν, καθ´ ὅσον
[310]	ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο	παρὰ	τοὺς πόδας μου, καὶ εἶπεν·
[357]	αὐτοὶ οὔτε τοὺς ὑμετέρους παῖδας	παρὰ	τοὺς τούτων διδασκάλους τούσδε τοὺς
[321]	πολιτικὴν οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ	παρὰ	τῷ Διί. τῷ δὲ Προμηθεῖ
[317]	βάθρων καὶ τῶν κλινῶν κατεσκευάζομεν	παρὰ	τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ προϋπῆρχε
[339]	τὸ Πιττάκειον νέμεται, καίτοι σοφοῦ	παρὰ	φωτὸς εἰρημένον· χαλεπὸν φάτ´ ἐσθλὸν
[334]	φυτῶν ταῖς μὲν ῥίζαις ἀγαθὸν	παραβαλλομένη,	εἰ δ´ ἐθέλοις ἐπὶ τοὺς
[323]	διδακτόν τε καὶ ἐξ ἐπιμελείας	παραγίγνεσθαι	ᾧ ἂν παραγίγνηται, τοῦτό σοι
[323]	ἐξ ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ᾧ ἂν	παραγίγνηται,	τοῦτό σοι μετὰ τοῦτο πειράσομαι
[337]	γὰρ τοὺς ἐν τοιοῖσδε λόγοις	παραγιγνομένους	κοινοὺς μὲν εἶναι ἀμφοῖν τοῖν
[326]	καὶ κατὰ τούτους ζῆν κατὰ	παράδειγμα,	(ἵνα μὴ αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν
[330]	ὅτι οὕτως ἔχει, εἴπερ τῷ	παραδείγματί	γε ἔοικε; Ἀλλ´ οὕτως, ἔφη,
[319]	ἔχουσιν οὐχ οἷοί τε ἄλλοις	παραδιδόναι·	ἐπεὶ Περικλῆς, ὁ τουτωνὶ τῶν
[312]	εἰ τοῦτ´ ἀγνοεῖς, οὐδὲ ὅτῳ	παραδίδως	τὴν ψυχὴν οἶσθα, οὔτ´ εἰ
[320]	αὐτὸς παιδεύει οὔτε τῳ ἄλλῳ	παραδίδωσιν,	ἀλλ´ αὐτοὶ περιιόντες νέμονται ὥσπερ
[320]	ἑκάστοις ὡς πρέπει. Προμηθέα δὲ	παραιτεῖται	Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι, Νείμαντος δέ
[358]	Προδίκου τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων	παραιτοῦμαι·	εἴτε γὰρ ἡδὺ εἴτε τερπνὸν
[320]	Πολλοὶ οὖν αὐτῷ ὑπέλαβον τῶν	παρακαθημένων	ὁποτέρως βούλοιτο οὕτως διεξιέναι. Δοκεῖ
[340]	ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα	παρακαλεῖν,	εἰπόντα— φίλε κασίγνητε, σθένος ἀνέρος
[349]	πῶς οὖν οὐ σὲ χρῆν	παρακαλεῖν	ἐπὶ τὴν τούτων σκέψιν καὶ
[340]	ἀνδρί. δοκῶ οὖν μοι ἐγὼ	παρακαλεῖν	σέ· ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος τὸν
[314]	φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν συμβουλεύσασθαι,	παρακαλέσαντα	τὸν ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον
[340]	περσχῶμεν, ἀτὰρ καὶ ἐγὼ σὲ	παρακαλῶ,	μὴ ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας τὸν
[315]	ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος,	Πάραλος	ὁ Περικλέους, καὶ Χαρμίδης ὁ
[328]	ἐπεὶ καὶ οἱ Πολυκλείτου ὑεῖς,	Παράλου	καὶ Ξανθίππου τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν
[335]	ἂν οἷός τ´ εἴην σοι	παραμεῖναι	ἀποτείνοντι μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν γάρ
[335]	οἱ διάλογοι. δέομαι οὖν σου	παραμεῖναι	ἡμῖν· ὡς ἐγὼ οὐδ´ ἂν
[346]	ἢ πατρίδι ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς	παραμυθεῖσθαι	καὶ διαλλάττεσθαι προσαναγκάζοντας ἑαυτοὺς φιλεῖν
[334]	ἐστιν, ἢ ἃ μηδὲ τὸ	παράπαν	ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα σὺ
[316]	τὸν φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις	παραπετάσμασιν	ἐχρήσαντο. ~ἐγὼ δὲ τούτοις (ἅπασιν
[359]	ἔφη τὰ μὲν τέτταρα ἐπιεικῶς	παραπλήσια	ἀλλήλοις (εἶναι, τὸ δὲ ἓν
[349]	τὰ μὲν τέτταρα αὐτῶν ἐπιεικῶς	παραπλήσια	ἀλλήλοις ἐστίν, ἡ δὲ ἀνδρεία
[353]	πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ	παρασκευάζει;	ἢ κἂν εἴ τι τούτων
[353]	τούτων εἰς τὸ ὕστερον μηδὲν	παρασκευάζει,	χαίρειν δὲ μόνον ποιεῖ, ὅμως
[354]	ἢ μείζους ἡδονὰς τῶν λυπῶν	παρασκευάζῃ;	ἐπεὶ εἰ πρὸς ἄλλο τι
[354]	αὐτὸ ἔχει, ἢ λύπας μείζους	παρασκευάζῃ	τῶν ἐν (αὐτῷ ἡδονῶν· ἐπεὶ
[319]	διδακτὸν εἶναι μηδ´ ὑπ´ ἀνθρώπων	παρασκευαστὸν	ἀνθρώποις, δίκαιός εἰμι εἰπεῖν. ἐγὼ
[324]	ὅτι οἵ γε ἄνθρωποι ἡγοῦνται	παρασκευαστὸν	εἶναι ἀρετήν. οὐδεὶς γὰρ κολάζει
[324]	καὶ Ἀθηναῖοί εἰσι τῶν ἡγουμένων	παρασκευαστὸν	εἶναι καὶ διδακτὸν ἀρετήν. ὡς
[324]	πολιτικά, καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ	παρασκευαστὸν	ἡγοῦνται ἀρετήν, ἀποδέδεικταί σοι, ὦ
[312]	μέλλεις τὴν ψυχὴν τὴν σαυτοῦ	παρασχεῖν	(θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ·
[348]	ἐὰν δὲ βούλῃ, σὺ ἐμοὶ	παράσχες,	περὶ ὧν μεταξὺ ἐπαυσάμεθα διεξιόντες,
[333]	τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν καὶ	παρατετάχθαι	πρὸς τὸ ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ οὖν
[340]	τὸν Δία, εἰς καιρόν γε	παρατετύχηκεν	ἡμῖν ἐν τοῖς λόγοις Πρόδικος
[325]	γεγραμμένα ὥσπερ τότε τὴν φωνήν,	παρατιθέασιν	αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν
[353]	τὴν αὐτῆς τῆς ἡδονῆς τῆς	παραχρῆμα	ἐργασίαν κακά ἐστιν, (ἀλλὰ διὰ
[355]	πράττειν οὐκ ἐθέλει διὰ τὰς	παραχρῆμα	ἡδονάς, ὑπὸ τούτων ἡττώμενος. ὡς
[356]	πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ	παραχρῆμα	ἡδὺ τοῦ εἰς τὸν ὕστερον
[354]	αὐτὰ καλεῖτε, ὅτι ἐν τῷ	παραχρῆμα	ὀδύνας τὰς ἐσχάτας παρέχει καὶ
[353]	τὴν ἡδονὴν ταύτην ἐν τῷ	παραχρῆμα	παρέχει καὶ ἡδύ ἐστιν ἕκαστον
[336]	θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ ἀνθρώπων	παραχωρεῖ.	εἰ μὲν οὖν καὶ Πρωταγόρας
[336]	μὴ μετεῖναί οἱ μακρολογίας καὶ	παραχωρεῖ	Πρωταγόρᾳ, τοῦ δὲ διαλέγεσθαι (οἷός
[309]	τινι ἡμῖν, ὦ Σώκρατες, ἐντυχὼν	πάρει;	(ΣΩ. Σοφωτάτῳ μὲν οὖν δήπου
[335]	ἡγησάμενος οὐκέτι ἐμὸν ἔργον εἶναι	παρεῖναι	ἐν ταῖς συνουσίαις, Ἀλλά τοι,
[317]	ὦ Σώκρατες, ἐπειδὴ καὶ οἵδε	πάρεισιν,	περὶ ὧν ὀλίγον πρότερον μνείαν
[315]	καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο·	παρεκάθηντο	δὲ αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον
[313]	συμβουλὴν τούς τε φίλους ἂν	παρεκάλεις	καὶ τοὺς οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας
[324]	λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν οὐ τοῦ	παρεληλυθότος	ἕνεκα ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ γὰρ
[310]	ἀλλ´ οὖν ἀκούετε. Τῆς γὰρ	παρελθούσης	νυκτὸς ταυτησί, ἔτι βαθέος ὄρθρου,
[362]	ἀλλὰ Καλλίᾳ τῷ καλῷ χαριζόμενος	παρέμεινα.	Ταῦτ´ εἰπόντες καὶ ἀκούσαντες ἀπῇμεν.
[329]	τὴν ἀπόκρισιν, ἃ ὀλίγοις ἐστὶ	παρεσκευασμένα.	νῦν οὖν, ὦ Πρωταγόρα, σμικροῦ
[322]	γῆς τροφὰς ηὕρετο. οὕτω δὴ	παρεσκευασμένοι	κατ´ ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην,
[339]	Εἰπὼν οὖν ταῦτα πολλοῖς θόρυβον	παρέσχεν	καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων· καὶ
[354]	τῷ παραχρῆμα ὀδύνας τὰς ἐσχάτας	παρέχει	καὶ ἀλγηδόνας, ἢ ὅτι εἰς
[353]	ἡδονὴν ταύτην ἐν τῷ παραχρῆμα	παρέχει	καὶ ἡδύ ἐστιν ἕκαστον αὐτῶν,
[348]	ἔτι ἐρωτᾶν, ἕτοιμός εἰμί σοι	παρέχειν	ἀποκρινόμενος· ἐὰν δὲ βούλῃ, σὺ
[349]	ὄντος αὐτοῦ σὺ διδάσκαλον σαυτὸν	παρέχεις;	Κάλλιστον μὲν οὖν, ἔφη, εἰ
[317]	τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ πολὺ δυσμενεστέρους	παρέχεσθαι	ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους· ἡγοῦνται γὰρ
[312]	εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν σοφιστὴν	παρέχων;	Νὴ τὸν Δία, ὦ Σώκρατες,
[330]	καὶ ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο,	παρήκουσας·	~Πρωταγόρας γὰρ (ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο,
[321]	δὲ καὶ ἡ εἱμαρμένη ἡμέρα	παρῆν,	ἐν ᾗ ἔδει καὶ ἄνθρωπον
[334]	Εἰπόντος οὖν ταῦτα αὐτοῦ οἱ	παρόντες	ἀνεθορύβησαν ὡς εὖ λέγοι, καὶ
[337]	εἶπεν, Ὦ ἄνδρες, ἔφη, οἱ	παρόντες,	ἡγοῦμαι ἐγὼ ὑμᾶς συγγενεῖς τε
[309]	μέντοι τί σοι ἐθέλω εἰπεῖν·	παρόντος	γὰρ ἐκείνου, οὔτε προσεῖχον τὸν
[337]	τοῦ Προδίκου πολλοὶ πάνυ τῶν	παρόντων	ἀπεδέξαντο· μετὰ δὲ τὸν Πρόδικον
[348]	τῶν ἄλλων σχεδόν τι τῶν	παρόντων,	μόγις προυτράπετο εἰς τὸ διαλέγεσθαι
[338]	λόγων ἑκατέρου. Ταῦτα ἤρεσε τοῖς	παροῦσι,	καὶ πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ
[344]	ἀδύνατον· πράξας μὲν γὰρ εὖ	πᾶς	ἀνὴρ ἀγαθός, κακὸς δ´ εἰ
[326]	τὸ λέγειν τε καὶ πράττειν·	πᾶς	γὰρ ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου
[327]	τοῦτο καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ	πᾶς	πάντα καὶ ἐδίδασκε καὶ ἐπέπληττε
[324]	τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς· ἔνθα δὴ	πᾶς	παντὶ θυμοῦται καὶ νουθετεῖ, δῆλον
[327]	δικαιοσύνη καὶ ἀρετή· διὰ ταῦτα	πᾶς	παντὶ προθύμως λέγει καὶ διδάσκει
[354]	εἶναι· ἔπειτα ἐν τούτῳ εἰσὶν	πᾶσαι	αἱ ἀποδείξεις. ἀλλ´ ἔτι καὶ
[325]	ἄρα οὐ διδάσκονται οὐδ´ ἐπιμελοῦνται	πᾶσαν	ἐπιμέλειαν; οἴεσθαί γε χρή, ὦ
[323]	ἴωσιν, ἣν δεῖ διὰ δικαιοσύνης	πᾶσαν	ἰέναι καὶ σωφροσύνης, εἰκότως ἅπαντος
[361]	καθορῶν ἄνω κάτω ταραττόμενα δεινῶς,	πᾶσαν	προθυμίαν ἔχω καταφανῆ αὐτὰ γενέσθαι,
[327]	οὖν οὕτω καὶ ἐν αὐλήσει	πᾶσαν	προθυμίαν καὶ ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους
[358]	τῶν πολλοῦ ἀξίων; Καὶ τοῦτο	πᾶσι	συνεδόκει. Ἄλλο τι οὖν, ἔφην
[335]	Πρωταγόρου διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν	πᾶσιν.	Καὶ ἐγὼ εἶπον— ἤδη δὲ
[359]	λαμβάνειν ἑκόντα. ~Ἐδόκει (καὶ ταῦτα	πᾶσιν.	Οὕτω δὴ τούτων ὑποκειμένων, ἦν
[338]	ἀλλὰ πάντες κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει	πᾶσιν	οὕτω ποιητέον εἶναι· καὶ ὁ
[358]	ἄλλο τι ἢ σοφία. Συνεδόκει	πᾶσιν.	Τί δὲ δή; ἀμαθίαν ἆρα
[315]	λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν τοῦ Προδίκου—	πάσσοφος	γάρ μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι
[317]	σὺν θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν	πάσχειν	διὰ (τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι.
[337]	ἐσθίοντά τι ἢ ἄλλο ἡδὺ	πάσχοντα	αὐτῷ τῷ σώματι. Ταῦτα οὖν
[346]	ἀνδρὶ πολλάκις συμβῆναι μητέρα ἢ	πατέρα	ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα ἢ ἄλλο
[328]	τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν πρὸς τὸν	πατέρα	εἰσίν, καὶ ἄλλοι ἄλλων δημιουργῶν.
[326]	Διὰ τί οὖν τῶν ἀγαθῶν	πατέρων	πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο
[328]	ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν	πατέρων	φαύλους ὑεῖς γίγνεσθαι καὶ τῶν
[317]	πάντων ἂν ὑμῶν καθ´ ἡλικίαν	πατὴρ	εἴην ὥστε πολύ μοι ἥδιστόν
[328]	ὅσον οἷός τ´ ἦν ὁ	πατὴρ	καὶ οἱ τοῦ πατρὸς φίλοι
[325]	καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς (ὁ	πατὴρ	περὶ τούτου διαμάχονται, ὅπως ὡς
[319]	Περικλῆς, ὁ τουτωνὶ τῶν νεανίσκων	πατήρ,	τούτους ἃ μὲν διδασκάλων εἴχετο
[313]	περὶ δὲ τούτου οὔτε τῷ	πατρὶ	οὔτε τῷ ἀδελφῷ (ἐπεκοινώσω οὔτε
[346]	μητέρα ἢ πατέρα ἀλλόκοτον ἢ	πατρίδα	ἢ ἄλλο τι τῶν τοιούτων.
[346]	τι ὀργισθῶσιν τοῖς γονεῦσιν ἢ	πατρίδι	ἀδικηθέντες, αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ
[346]	τὴν πονηρίαν τῶν γονέων ἢ	πατρίδος,	ἵνα αὐτοῖς ἀμελοῦσιν αὐτῶν μὴ
[328]	τέχνην ἣν δὴ παρὰ τοῦ	πατρὸς	μεμαθήκασιν, καθ´ ὅσον οἷός τ´
[328]	ὁ πατὴρ καὶ οἱ τοῦ	πατρὸς	φίλοι ὄντες ὁμότεχνοι, τούτους ἔτι
[315]	αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον κλίναις	Παυσανίας	τε ὁ ἐκ Κεραμέων καὶ
[315]	ὁ ἐκ Κεραμέων καὶ μετὰ	Παυσανίου	νέον τι ἔτι μειράκιον, ὡς
[315]	οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ παιδικὰ	Παυσανίου	τυγχάνει ὤν. τοῦτό τ´ ἦν
[356]	ἢ οὔ; Φήσουσιν. Καὶ τὰ	παχέα	καὶ τὰ πολλὰ ὡσαύτως; καὶ
[352]	Ἴθι δὴ μετ´ ἐμοῦ ἐπιχείρησον	πείθειν	τοὺς ἀνθρώπους καὶ διδάσκειν ὅ
[338]	τεμεῖν. ὣς οὖν ποιήσετε, καὶ	πείθεσθέ	μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην καὶ
[310]	ἂν αὐτῷ διδῷς ἀργύριον καὶ	πείθῃς	ἐκεῖνον, ποιήσει καὶ σὲ σοφόν.
[325]	ποίει. καὶ ἐὰν μὲν ἑκὼν	πείθηται·	εἰ δὲ μή, ὥσπερ ξύλον
[329]	ἐγὼ εἴπερ ἄλλῳ τῳ ἀνθρώπων	πειθοίμην	ἄν, καὶ σοὶ πείθομαι· (ὃ
[316]	ὡς φῂς σὺ καὶ ἐγὼ	πείθομαι,	καὶ Κριτίας ὁ Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς
[329]	ἀνθρώπων πειθοίμην ἄν, καὶ σοὶ	πείθομαι·	(ὃ δ´ ἐθαύμασά σου λέγοντος,
[316]	πόλεις μεγάλας, καὶ ἐν ταύταις	πείθοντα	τῶν νέων τοὺς βελτίστους ἀπολείποντας
[352]	ἐμοί τε καὶ σοὶ οὐ	πείθονται,	ἀλλὰ πολλούς φασι γιγνώσκοντας τὰ
[311]	τὰ ἡμέτερα χρήματα καὶ τούτοις	πείθωμεν	αὐτόν, εἰ δὲ μή, καὶ
[348]	ἑαυτῶν, ἐν τοῖς ἑαυτῶν λόγοις	πεῖραν	ἀλλήλων λαμβάνοντες καὶ διδόντες. τοὺς
[348]	τῆς ἀληθείας καὶ ἡμῶν αὐτῶν	πεῖραν	λαμβάνοντας· κἂν μὲν βούλῃ ἔτι
[342]	εἰπεῖν, ~(εἰ βούλει λαβεῖν μου	πεῖραν	ὅπως ἔχω, ὃ σὺ λέγεις
[323]	παραγίγνηται, τοῦτό σοι μετὰ τοῦτο	πειράσομαι	ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ ἡγοῦνται ἀλλήλους
[338]	ἐγὼ δὲ ἀποκρινοῦμαι, καὶ ἅμα	πειράσομαι	αὐτῷ δεῖξαι ὡς ἐγώ φημι
[342]	δοκεῖ περὶ τοῦ ᾄσματος τούτου,	πειράσομαι	ὑμῖν διεξελθεῖν. φιλοσοφία γάρ ἐστιν
[353]	πρὸς αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή·	πειρασόμεθα	γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε καὶ
[320]	μου, ἔφη, ἐπίσκεψαι· καὶ οὕτω	πείσας	νέμει. νέμων δὲ τοῖς μὲν
[318]	γὰρ παρ´ ἐμὲ ἀφικόμενος οὐ	πείσεται	ἅπερ ἂν ἔπαθεν ἄλλῳ τῳ
[338]	οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν εἰς τὸ	πέλαγος	τῶν λόγων ἀποκρύψαντα γῆν, ἀλλὰ
[340]	εἰς ἄκρον ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα	πέλειν,	χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι. Ὁ
[350]	ἄφιπποι; Οἱ ἱππικοί. Τίνες δὲ	πέλτας	ἔχοντες; οἱ πελταστικοὶ ἢ οἱ
[350]	Τίνες δὲ πέλτας ἔχοντες; οἱ	πελταστικοὶ	ἢ οἱ μή; Οἱ πελταστικοί.
[350]	πελταστικοὶ ἢ οἱ μή; Οἱ	πελταστικοί.	καὶ τὰ ἄλλα γε πάντα,
[322]	ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο πᾶν, Ἑρμῆν	πέμπει	ἄγοντα εἰς ἀνθρώπους αἰδῶ τε
[357]	τούτων διδασκάλους τούσδε τοὺς σοφιστὰς	πέμπετε,	ὡς οὐ διδακτοῦ ὄντος, ἀλλὰ
[325]	μετὰ δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων	πέμποντες	πολὺ μᾶλλον ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας
[326]	τοίνυν πρὸς τούτοις εἰς παιδοτρίβου	πέμπουσιν,	ἵνα τὰ σώματα βελτίω ἔχοντες
[329]	τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν αἰδῶ	πέμψειε	τοῖς ἀνθρώποις, καὶ αὖ πολλαχοῦ
[319]	χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος, πλούσιος	πένης,	γενναῖος ἀγεννής, καὶ τούτοις οὐδεὶς
[353]	χρόνον νόσους τε ποιεῖ καὶ	πενίας	καὶ ἄλλα τοιαῦτα πολλὰ παρασκευάζει;
[353]	νόσους ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ, καὶ	πενίας	ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν,
[341]	καὶ δεινοῦ πολέμου" καὶ δεινῆς	πενίας,	ὡς τοῦ δεινοῦ κακοῦ ὄντος.
[349]	δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης, πότερον ταῦτα,	πέντε	ὄντα ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ πράγματί
[359]	παντάπασι· τότε μὲν γὰρ δὴ	πέντε	ὄντων μορίων τῆς ἀρετῆς οὐδὲν
[347]	δὲ καλοὶ κἀγαθοὶ συμπόται καὶ	πεπαιδευμένοι	εἰσίν, οὐκ ἂν ἴδοις οὔτ´
[343]	τ´ εἶναι ῥήματα φθέγγεσθαι ~(τελέως	πεπαιδευμένου	ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων ἦν καὶ
[342]	πρὸς φιλοσοφίαν καὶ λόγους ἄριστα	πεπαίδευνται,	ὧδε· εἰ γὰρ ἐθέλει τις
[328]	δὴ ᾐσθόμην ὅτι τῷ ὄντι	πεπαυμένος	εἴη, μόγις πως ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ
[328]	οἱ ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν δὲ	πέπεισμαι.	πλὴν σμικρόν τί μοι ἐμποδών,
[348]	εἶ ποιεῖν ἀγαθούς, καὶ οὕτω	πεπίστευκας	σαυτῷ, ὥστε καὶ ἄλλων ταύτην
[315]	καὶ τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν	πεποίηκεν.	ὁ μὲν οὖν Πρόδικος ἔτι
[343]	κολοῦσαι αὐτὸ ἅπαν τὸ ᾆσμα	πεποίηκεν,	ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ
[347]	ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος	πεποιηκέναι	τοῦτο τὸ ᾆσμα. Καὶ ὁ
[328]	τῆς πράξεως τοῦ μισθοῦ τοιοῦτον	πεποίημαι·	ἐπειδὰν γάρ τις παρ´ ἐμοῦ
[339]	ὀρθῶς. Δοκεῖ δέ σοι καλῶς	πεποιῆσθαι,	εἰ ἐναντία λέγει αὐτὸς αὑτῷ
[339]	πότερον οὖν καλῶς σοι δοκεῖ	πεποιῆσθαι	καὶ ὀρθῶς, ἢ οὔ; Πάνυ,
[339]	εἶναι συνιέναι ἅ τε ὀρθῶς	πεποίηται	καὶ ἃ μή, καὶ ἐπίστασθαι
[344]	ᾄσματι εἰρημένων ἀποδεῖξαι ὡς εὖ	πεποίηται—	πάνυ γὰρ χαριέντως καὶ μεμελημένως
[310]	ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ ἄρτι	πέπυσαι;	Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ἑσπέρας
[340]	ἵκηται, ῥηϊδίην δἤπειτα πέλειν, χαλεπήν	περ	ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν οὖν
[353]	Ἀλλ´, ἔφη, ὀρθῶς λέγεις· καὶ	πέραινε	ὥσπερ ἤρξω. (Πάλιν τοίνυν, ἔφην
[360]	ἐρωτῶ οὔτε ἀπόφῃς; Αὐτός, ἔφη,	πέρανον.	Ἕν γ´, ἔφην ἐγώ, μόνον
[318]	δ´ ἐμὲ ἀφικόμενος μαθήσεται οὐ	περὶ	ἄλλου του ἢ περὶ οὗ
[352]	(διανοούμενοι περὶ τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ	περὶ	ἀνδραπόδου, περιελκομένης ὑπὸ τῶν ἄλλων
[353]	ἡμῖν τοῦτο πρὸς τὸ ἐξευρεῖν	περὶ	ἀνδρείας, πρὸς τἆλλα μόρια τὰ
[326]	τοσαύτης οὖν τῆς ἐπιμελείας οὔσης	περὶ	ἀρετῆς ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις,
[339]	τε καὶ σὺ νῦν διαλεγόμεθα,	περὶ	ἀρετῆς, μετενηνεγμένον δ´ εἰς ποίησιν·
[322]	ἄλλοι καὶ Ἀθηναῖοι, ὅταν μὲν	περὶ	ἀρετῆς τεκτονικῆς ᾖ λόγος ἢ
[348]	τὸν ἐπιεικῆ, καὶ δὴ καὶ	περὶ	ἀρετῆς. τίνα γὰρ ἄλλον ἢ
[316]	ταῦτα πράττοντα· οὐ γὰρ σμικροὶ	περὶ	αὐτὰ φθόνοι τε γίγνονται καὶ
[352]	οὖν καὶ σοὶ τοιοῦτόν τι	περὶ	αὐτῆς δοκεῖ, ἢ καλόν τε
[315]	κατ´ ἀντικρὺ προστῴῳ ἐν θρόνῳ·	περὶ	αὐτὸν δ´ ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων
[361]	ὅτι ἔστιν, καὶ πάλιν ἐπισκέψασθαι	περὶ	αὐτοῦ εἴτε διδακτὸν εἴτε μὴ
[347]	μέντοι, ἔφη, καὶ (ἐμοὶ λόγος	περὶ	αὐτοῦ εὖ ἔχων, ὃν ὑμῖν
[320]	αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς	περὶ	αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ
[354]	Ἄλλο τι οὖν πάλιν καὶ	περὶ	αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι ὁ αὐτὸς
[316]	οὖν ἤδη σὺ σκόπει, πότερον	περὶ	αὐτῶν μόνος οἴει δεῖν διαλέγεσθαι
[328]	καὶ γὰρ εἰ μέν τις	περὶ	αὐτῶν τούτων συγγένοιτο ὁτῳοῦν τῶν
[313]	χρηστοῦ ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου,	περὶ	δὲ τούτου οὔτε τῷ πατρὶ
[315]	Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο·	περὶ	δὲ ὧν διελέγοντο οὐκ ἐδυνάμην
[347]	ᾀσμάτων τε καὶ ἐπῶν (ἐάσωμεν,	περὶ	δὲ ὧν τὸ πρῶτον ἐγώ
[345]	τούτων φησὶν ἐπαινέτης εἶναι, ἀλλὰ	περὶ	ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο τὸ ἑκών.
[344]	πολλὰ μὲν γὰρ ἔστι καὶ	περὶ	ἑκάστου τῶν (ἐν τῷ ᾄσματι
[352]	ἄλλως; δοκεῖ δὲ τοῖς πολλοῖς	περὶ	ἐπιστήμης τοιοῦτόν τι, οὐκ ἰσχυρὸν
[339]	ἀνδοὶ παιδείας ~μέγιστον μέρος εἶναι	περὶ	ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν δὲ
[342]	ἔχω, ὃ σὺ λέγεις τοῦτο,	περὶ	ἐπῶν· ἐὰν δὲ βούλῃ, σοῦ
[312]	τοῦτο μὲν ἔξεστι λέγειν καὶ	περὶ	ζωγράφων καὶ περὶ τεκτόνων, ὅτι
[312]	λέγειν περὶ οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα,	περὶ	κιθαρίσεως· ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν·
[347]	αὐτῷ ἥδιον· εἰ δὲ βούλεται,	περὶ	μὲν ᾀσμάτων τε καὶ ἐπῶν
[319]	ἢ ἐξάρωνται κελευόντων τῶν πρυτάνεων.	περὶ	μὲν οὖν ὧν οἴονται ἐν
[313]	ἀκούσας, ὡς φῄς, ὄρθριος ἥκων	περὶ	μὲν τούτου οὐδένα λόγον οὐδὲ
[319]	περὶ τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν δὲ	περὶ	ναυπηγίας, τοὺς ναυπηγούς, καὶ τἆλλα
[319]	εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ἐπειδὰν μὲν	περὶ	οἰκοδομίας τι δέῃ πρᾶξαι τὴν
[311]	ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ	περὶ	Ὁμήρου ποιητήν, τί τοιοῦτον περὶ
[312]	λανθάνει; ἦν δ´ ἐγώ. Τοῦ	πέρι;	Ὅτι μέλλεις τὴν ψυχὴν τὴν
[312]	ἔτι ἡ ἀπόκρισις ἡμῖν δεῖται,	περὶ	ὅτου ὁ σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ
[336]	ἀλλ´ ἀπομηκύνων ἕως ἂν ἐπιλάθωνται	περὶ	ὅτου τὸ ἐρώτημα ἦν οἱ
[334]	τίς μοι μακρὰ λέγῃ, (ἐπιλανθάνομαι	περὶ	οὗ ἂν ᾖ ὁ λόγος.
[312]	γε. τί δή ἐστιν τοῦτο	περὶ	οὗ αὐτός τε ἐπιστήμων ἐστὶν
[361]	μάλιστ´ ἂν κατάδηλον γένοιτο ἐκεῖνο	περὶ	οὗ ἐγώ τε καὶ σὺ
[318]	οὐ περὶ ἄλλου του ἢ	περὶ	οὗ ἥκει. τὸ δὲ μάθημά
[339]	ἐρώτημα περὶ τοῦ αὐτοῦ μὲν	περὶ	οὗπερ ἐγώ τε καὶ σὺ
[312]	δεινὸν ποιεῖ λέγειν; Δῆλον ὅτι	περὶ	οὗπερ καὶ ἐπίστασθαι; Εἰκός γε.
[312]	κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου ποιεῖ λέγειν	περὶ	οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα, περὶ κιθαρίσεως·
[313]	σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς· ὃ δὲ	περὶ	πλείονος τοῦ σώματος ἡγῇ, τὴν
[347]	καὶ γὰρ δοκεῖ μοι τὸ	περὶ	ποιήσεως διαλέγεσθαι ὁμοιότατον εἶναι τοῖς
[347]	ποιητὴν νοεῖν, οἱ δ´ ἕτερα,	περὶ	πράγματος διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι·
[311]	περὶ Ὁμήρου ποιητήν, τί τοιοῦτον	περὶ	Πρωταγόρου ἀκούομεν; Σοφιστὴν δή τοι
[311]	τί ὄνομα ἄλλο γε λεγόμενον	περὶ	Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου
[309]	Καὶ τί ἂν γεγονὸς εἴη	περὶ	σὲ κἀκεῖνον τοσοῦτον πρᾶγμα; οὐ
[361]	τε ἥκιστ´ ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ	περὶ	σοῦ πρὸς πολλοὺς δὴ εἴρηκα
[335]	σὺ μὲν γάρ, ὡς λέγεται	περὶ	σοῦ, φῂς δὲ καὶ αὐτός,
[311]	προσαναλίσκοντες. εἰ οὖν τις ἡμᾶς	περὶ	ταῦτα οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας ἔροιτο·
[323]	οὖν πάντ´ ἄνδρα εἰκότως ἀποδέχονται	περὶ	ταύτης τῆς ἀρετῆς σύμβουλον διὰ
[312]	λέγειν καὶ περὶ ζωγράφων καὶ	περὶ	τεκτόνων, ὅτι οὗτοί εἰσιν οἱ
[309]	δὴ ὅτι ἀπὸ κυνηγεσίου τοῦ	περὶ	τὴν Ἀλκιβιάδου ὥραν; καὶ μήν
[313]	πωλεῖ ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ	περὶ	τὴν τοῦ σώματος τροφήν, ὁ
[357]	ὑμεῖς ὡμολογήκατε ἐπιστήμης ἐνδείᾳ ἐξαμαρτάνειν	περὶ	τὴν τῶν ἡδονῶν αἵρεσιν καὶ
[313]	αὐτῶν, ἐὰν μή τις τύχῃ	περὶ	τὴν ψυχὴν αὖ ἰατρικὸς ὤν.
[360]	βουλόμενος πῶς ποτ´ ἔχει τὰ	περὶ	τῆς ἀρετῆς καὶ τί ποτ´
[352]	πολλάκις δὲ φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι	περὶ	τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ περὶ ἀνδραπόδου,
[312]	Εἶεν· ὁ δὲ δὴ σοφιστὴς	περὶ	τίνος δεινὸν ποιεῖ λέγειν; Δῆλον
[314]	ἐν τῷ προθύρῳ ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες	περί	τινος λόγου διελεγόμεθα, ὃς ἡμῖν
[313]	ἴσασιν ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν	περὶ	τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα
[352]	οὐδ´ ἀρχικὸν εἶναι· οὐδὲ ὡς	περὶ	τοιούτου αὐτοῦ ὄντος διανοοῦνται, ἀλλ´
[314]	μή, ὅρα, ὦ μακάριε, (μὴ	περὶ	τοῖς φιλτάτοις κυβεύῃς τε καὶ
[321]	δωρεῖται ἀνθρώπῳ. τὴν μὲν οὖν	περὶ	τὸν βίον σοφίαν ἄνθρωπος ταύτῃ
[347]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, καὶ σὺ	περὶ	τοῦ ᾄσματος διεληλυθέναι· ἔστιν μέντοι,
[342]	ἐγώ, ἅ γέ μοι δοκεῖ	περὶ	τοῦ ᾄσματος τούτου, πειράσομαι ὑμῖν
[339]	καὶ νῦν ἔσται τὸ ἐρώτημα	περὶ	τοῦ αὐτοῦ μὲν περὶ οὗπερ
[341]	ὥσπερ σὺ ὑπολαμβάνεις, ἀλλ´ ὥσπερ	περὶ	τοῦ δεινοῦ" Πρόδικός με οὑτοσὶ
[318]	εἰς τί, ὦ Πρωταγόρα, καὶ	περὶ	τοῦ; Καὶ ὁ Πρωταγόρας ἐμοῦ
[325]	παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς (ὁ πατὴρ	περὶ	τούτου διαμάχονται, ὅπως ὡς βέλτιστος
[354]	Τίνος οὖν δήποτε ἕνεκα πολλὰ	περὶ	τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ; Συγγιγνώσκετέ
[317]	ἥδιστόν ἐστιν, εἴ τι βούλεσθε,	περὶ	τούτων ἁπάντων ἐναντίον τῶν ἔνδον
[361]	γένοιο ἀνδρῶν ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ	περὶ	τούτων δὲ εἰς αὖθις, ὅταν
[319]	δέῃ βουλεύσασθαι, συμβουλεύει αὐτοῖς ἀνιστάμενος	περὶ	τούτων ὁμοίως μὲν τέκτων, ὁμοίως
[349]	ἐκεῖνα, ἅπερ τὸ πρῶτον ἠρώτων	περὶ	τούτων, πάλιν ἐπιθυμῶ ἐξ ἀρχῆς
[322]	σκεδαννύμενοι διεφθείροντο. (Ζεὺς οὖν δείσας	περὶ	τῷ γένει ἡμῶν μὴ ἀπόλοιτο
[348]	σε βέλτιστ´ ἂν ἐπισκέψασθαι καὶ	περὶ	τῶν ἄλλων (περὶ ὧν εἰκὸς
[324]	λοιπὴ ἀπορία ἐστίν, ἣν ἀπορεῖς	περὶ	τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν, τί
[334]	καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλον διδάξαι	περὶ	τῶν αὐτῶν καὶ μακρὰ λέγειν,
[337]	ἀξιῶ ὑμᾶς συγχωρεῖν καὶ ἀλλήλοις	περὶ	τῶν λόγων ἀμφισβητεῖν μέν, (ἐρίζειν
[347]	νῦν δὲ σφόδρα γὰρ καὶ	περὶ	τῶν μεγίστων ψευδόμενος δοκεῖς ἀληθῆ
[318]	τὸ δὲ μάθημά ἐστιν εὐβουλία	περὶ	τῶν οἰκείων, ὅπως ἂν ἄριστα
[319]	πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους μεταπεμπομένους συμβούλους	περὶ	τῶν οἰκοδομημάτων, ὅταν δὲ περὶ
[358]	ψευδῆ ἔχειν δόξαν καὶ ἐψεῦσθαι	περὶ	τῶν πραγμάτων τῶν πολλοῦ ἀξίων;
[319]	οὕτω διαπράττονται· ἐπειδὰν δέ τι	περὶ	τῶν τῆς (πόλεως διοικήσεως δέῃ
[319]	τὴν αὑτοῦ οἰκίαν διοικοῖ, ~(καὶ	περὶ	τῶν τῆς πόλεως, ὅπως τὰ
[311]	λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν; ὥσπερ	περὶ	Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ περὶ Ὁμήρου
[315]	καὶ ἄλλοι τινές. ἐφαίνοντο δὲ	περὶ	φύσεώς τε καὶ τῶν μετεώρων
[324]	οὐδενὸς βελτίους ποιοῦσιν. τούτου δὴ	πέρι,	ὦ Σώκρατες, οὐκέτι μῦθόν σοι
[318]	ἐστιν, ὦ Πρωταγόρα, ἥπερ ἄρτι,	περὶ	ὧν ἀφικόμην. Ἱπποκράτης γὰρ ὅδε
[348]	ἐπισκέψασθαι καὶ περὶ τῶν ἄλλων	(περὶ	ὧν εἰκὸς σκοπεῖσθαι τὸν ἐπιεικῆ,
[357]	ἐμὲ δεῖ καὶ Πρωταγόραν (ἀποδεῖξαι	περὶ	ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς. ἤρεσθε δέ,
[347]	οὔτε ἀνερέσθαι οἷόν τ´ ἐστὶν	περὶ	ὧν λέγουσιν, ἐπαγόμενοί τε αὐτοὺς
[348]	δὲ βούλῃ, σὺ ἐμοὶ παράσχες,	περὶ	ὧν μεταξὺ ἐπαυσάμεθα διεξιόντες, τούτοις
[317]	Σώκρατες, ἐπειδὴ καὶ οἵδε πάρεισιν,	περὶ	ὧν ὀλίγον πρότερον μνείαν ἐποιοῦ
[313]	δὲ καὶ οἱ τὰ μαθήματα	περιάγοντες	κατὰ τὰς πόλεις καὶ πωλοῦντες
[343]	ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ	περιγένοιτο	αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς
[342]	κατάγνυνται μιμούμενοι (αὐτούς, καὶ ἱμάντας	περιειλίττονται	καὶ φιλογυμναστοῦσιν καὶ βραχείας ἀναβολὰς
[342]	δοκῶσιν τῷ μάχεσθαι καὶ ἀνδρείᾳ	περιεῖναι,	ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν ᾧ περίεισιν,
[342]	περιεῖναι, ἡγούμενοι, εἰ γνωσθεῖεν ᾧ	περίεισιν,	πάντας τοῦτο ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν.
[342]	ὦσιν ὅτι σοφίᾳ τῶν Ἑλλήνων	περίεισιν,	ὥσπερ οὓς Πρωταγόρας ἔλεγε τοὺς
[352]	τῆς ἐπιστήμης ὥσπερ περὶ ἀνδραπόδου,	περιελκομένης	ὑπὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων. ἆρ´
[313]	γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ ἂν	περιεσκέψω	εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε οὔ, καὶ
[315]	εὖ πως καὶ ἐν κόσμῳ	περιεσχίζοντο	οὗτοι οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν καὶ
[343]	δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ	περιεφέρετο	τοῦτο τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ
[311]	ταῦτα ἀναστάντες εἰς τὴν αὐλὴν	περιῇμεν·	καὶ ἐγὼ (ἀποπειρώμενος τοῦ Ἱπποκράτους
[315]	καὶ ἔνθεν, καὶ ἐν κύκλῳ	περιιόντες	ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν καθίσταντο
[311]	ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν, καὶ	περιιόντες	αὐτοῦ διατρίψωμεν ἕως ἂν φῶς
[320]	τῳ ἄλλῳ παραδίδωσιν, ἀλλ´ αὐτοὶ	περιιόντες	νέμονται ὥσπερ ἄφετοι, ἐάν που
[348]	δ´ εἴπερ τε νοήσῃ, αὐτίκα	περιιὼν	ζητεῖ ὅτῳ ἐπιδείξηται καὶ μεθ´
[329]	καὶ τοιούτους λόγους ἀκούσειεν ἢ	Περικλέους	ἢ ἄλλου τινὸς τῶν ἱκανῶν
[315]	αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ	Περικλέους,	καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος, ἐκ
[315]	ἐπὶ θάτερα ὁ ἕτερος τῶν	Περικλέους	Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου
[320]	ἐπιτροπεύων ὁ αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ	Περικλῆς,	δεδιὼς περὶ αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ
[319]	οἷοί τε ἄλλοις παραδιδόναι· ἐπεὶ	Περικλῆς,	ὁ τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ,
[329]	ἀποκρίνασθαι κατὰ βραχὺ καὶ ἐρόμενος	περιμεῖναί	τε καὶ ἀποδέξασθαι τὴν ἀπόκρισιν,
[314]	κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ προστῴῳ	περιπατοῦντα,	ἑξῆς δ´ αὐτῷ συμπεριεπάτουν ἐκ
[345]	νόσου ἢ ὑπὸ ἄλλου τινὸς	περιπτώματος—	αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ
[338]	ὅμοια καὶ ποιήσει, ὥστε ἐκ	(περιττοῦ	ᾑρήσεται. ἀλλὰ δὴ βελτίονα ἡμῶν
[356]	δ´ εἰ ἐν τῇ τοῦ	περιττοῦ	καὶ ἀρτίου αἱρέσει ἡμῖν ἦν
[357]	ἐστὶν ἡ τέχνη; ἐπειδὴ δὲ	περιττοῦ	τε καὶ ἀρτίου, ἆρα ἄλλη
[320]	ὥσπερ ἄφετοι, ἐάν που αὐτόματοι	περιτύχωσιν	τῇ ἀρετῇ. εἰ δὲ βούλει,
[340]	φίλε κασίγνητε, σθένος ἀνέρος ἀμφότεροί	περσχῶμεν,	ἀτὰρ καὶ ἐγὼ σὲ παρακαλῶ,
[327]	εἶεν ἄγριοί τινες οἷοίπερ οὓς	πέρυσιν	Φερεκράτης ὁ ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ
[318]	νέους· (τὰς γὰρ τέχνας αὐτοὺς	πεφευγότας	ἄκοντας πάλιν αὖ ἄγοντες ἐμβάλλουσιν
[330]	αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε τοιοῦτον	πεφυκέναι	οἷον ἀνόσιον εἶναι ἢ οἷον
[325]	μὲν ἔχει, οὕτω δ´ αὐτοῦ	πεφυκότος	οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες εἰ τὰ
[356]	τῶν ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα. μή	πῃ	ἄλλῃ ἔχει, φαίην ἄν, ταῦτα,
[349]	οὐδέν σοι ὑπόλογον τίθεμαι, ἐάν	πῃ	ἄλλῃ νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ
[355]	καὶ νῦν ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ	πῃ	ἔχετε ἄλλο τι φάναι εἶναι
[352]	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, τῇδέ	πῃ	καταφανὲς ἂν ἡμῖν γένοιτο; ὥσπερ
[331]	τοῦ προσώπου μόρια, ἁμῇ γέ	πῃ	προσέοικεν καὶ ἔστιν τὸ ἕτερον
[331]	γὰρ ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ	πῃ	προσέοικεν. τὸ γὰρ λευκὸν τῷ
[353]	σὺ πάλιν· Πονηρὰ δὲ αὐτὰ	πῇ	φατε εἶναι; (πότερον ὅτι τὴν
[314]	δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα	πιόντα	ἢ φαγόντα, καταθέμενον οἴκαδε ἔξεστιν
[344]	ἀγαθόν, ὡς σὺ λέγεις, ὦ	Πιττακέ,	ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ
[346]	Πιττακῷ λέγει ὅτι Ἐγώ, (ὦ	Πιττακέ,	οὐ διὰ ταῦτά σε ψέγω,
[344]	~τὸν δὲ (ἀποκρινόμενον ὅτι Ὦ	Πιττακέ,	οὐκ ἀληθῆ λέγεις· οὐ γὰρ
[347]	~(ἔλεγες ἐπιεικῆ καὶ ἀληθῆ, ὦ	Πιττακέ,	οὐκ ἄν ποτε ἔψεγον· νῦν
[344]	ἔμμεναι· σὺ δὲ φῄς, ὦ	Πιττακέ,	χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι· τὸ δ´
[343]	χαλεπὸν ἄνδρα ἀγαθόν ἐστιν, ὦ	Πιττακέ,	ὡς ἀληθῶς— οὐκ ἀληθείᾳ ἀγαθόν,
[339]	που— οὐδέ μοι ἐμμελέως τὸ	Πιττάκειον	νέμεται, καίτοι σοφοῦ παρὰ φωτὸς
[344]	παντὸς μᾶλλον ἔλεγχός ἐστιν τοῦ	Πιττακείου	ῥήματος διὰ παντὸς τοῦ ᾄσματος.
[345]	τε οὖν πάντα πρὸς τὸν	Πιττακὸν	εἴρηται, καὶ τὰ ἐπιόντα γε
[340]	ὁ Πρόδικος. Τὸν δέ γε	Πιττακόν,	ἦν δ´ ἐγώ, μέμφεται, οὐχ
[343]	εἰ θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα τὸν	Πιττακὸν	καὶ Σιμωνίδην ἀποκρινόμενον εἰπόντα· Ὦ
[341]	δ´ ἐγώ, ὦ Πρόδικε, τὸν	Πιττακὸν	λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ὥσπερ
[346]	τῇ (τῶν Μυτιληναίων, ὡς πρὸς	Πιττακὸν	λέγων τὸ πάντας δὲ ἐπαίνημι
[339]	τὸ πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο, καὶ	Πιττακὸν	τὸν ταὐτὰ λέγοντα ἑαυτῷ, ὅτι
[340]	ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο ὁ	Πιττακὸς	ἔλεγεν τὸ χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν,
[343]	καὶ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ	Πιττακὸς	ὁ Μυτιληναῖος καὶ Βίας ὁ
[343]	Λακωνική· καὶ δὴ καὶ τοῦ	Πιττακοῦ	ἰδίᾳ περιεφέρετο τοῦτο τὸ ῥῆμα
[343]	λέγειν τὸν Σιμωνίδην· λέγοντος τοῦ	Πιττακοῦ	ὅτι χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, ἀμφισβητοῦντα
[343]	τις ὑπολάβῃ πρὸς τὸ τοῦ	Πιττακοῦ	ῥῆμα ὥσπερ ἐρίζοντα λέγειν τὸν
[345]	τοῦ ᾄσματος ἐπεξέρχεται τῷ τοῦ	Πιττακοῦ	ῥήματι— πάντας δ´ ἐπαίνημι καὶ
[343]	οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὸ τοῦ	Πιττακοῦ,	ὥσπερ ἂν εἰ θεῖμεν αὐτὸν
[346]	ἀναγκαζόμενος. ταῦτα δὴ καὶ τῷ	Πιττακῷ	λέγει ὅτι Ἐγώ, (ὦ Πιττακέ,
[341]	ἢ τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν τῷ	Πιττακῷ	ὅτι τὰ ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο
[347]	κοσμίως, κἂν πάνυ (πολὺν οἶνον	πίωσιν.	οὕτω δὲ καὶ αἱ τοιαίδε
[313]	ἡμέρας συχνάς· ὃ δὲ περὶ	πλείονος	τοῦ σώματος ἡγῇ, τὴν ψυχήν,
[328]	μισθοῦ ὃν πράττομαι καὶ ἔτι	πλείονος,	ὥστε καὶ αὐτῷ δοκεῖν τῷ
[333]	(μὲν ἓν μόνον ἐναντίον εἶναι,	πλείοσιν	δὲ μή, τῇ δὲ ἀφροσύνῃ
[342]	γάρ ἐστιν παλαιοτάτη τε καὶ	πλείστη	τῶν Ἑλλήνων ἐν Κρήτῃ τε
[342]	καὶ (ἐν Λακεδαίμονι, καὶ σοφισταὶ	πλεῖστοι	γῆς ἐκεῖ εἰσιν· ἀλλ´ ἐξαρνοῦνται
[345]	γε τὸν αὐτὸν τοῦτον· ἐπὶ	πλεῖστον	δὲ καὶ ἄριστοί εἰσιν οὓς
[332]	ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι,	πλείω	δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ
[356]	ἐν τῷ ζυγῷ, εἰπὲ πότερα	πλείω	ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ ἡδέα
[356]	καὶ σμικρότερα γιγνόμενα ἀλλήλων καὶ	πλείω	καὶ ἐλάττω καὶ μᾶλλον καὶ
[356]	ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ καὶ	πλείω	ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ πρὸς
[355]	τὰ δὲ (σμικρότερα ᾖ; ἢ	πλείω,	τὰ δὲ ἐλάττω ᾖ; οὐχ
[356]	σωτηρία τοῦ βίου, ὁπότε τὸ	πλέον	ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι καὶ ὁπότε
[337]	ἑκατέρῳ, ἀλλὰ τῷ μὲν σοφωτέρῳ	πλέον,	τῷ δὲ ἀμαθεστέρῳ ἔλαττον. ἐγὼ
[357]	τοῦ βίου οὖσα, τοῦ τε	πλέονος	καὶ ἐλάττονος καὶ (μείζονος καὶ
[325]	καὶ καμπτόμενον εὐθύνουσιν ἀπειλαῖς καὶ	πληγαῖς.	μετὰ δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων
[339]	πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ πύκτου	πληγείς,	ἐσκοτώθην τε καὶ ἰλιγγίασα εἰπόντος
[329]	τῶν ῥηθέντων, ὥσπερ τὰ χαλκία	πληγέντα	μακρὸν ἠχεῖ καὶ ἀποτείνει ἐὰν
[314]	ἡμῶν, κινδυνεύει δὲ (διὰ τὸ	πλῆθος	τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι τοῖς φοιτῶσιν
[315]	Ἱππόνικος, νῦν δὲ ὑπὸ τοῦ	πλήθους	τῶν καταλυόντων ὁ Καλλίας καὶ
[328]	ἀγαθοὶ γίγνονται· νῦν δὲ πέπεισμαι.	πλὴν	σμικρόν τί μοι ἐμποδών, ὃ
[334]	πολεμιώτατον ταῖς τῶν ἄλλων ζῴων	πλὴν	ταῖς τοῦ ἀνθρώπου, ταῖς δὲ
[332]	Συνεχώρει. Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον	πλὴν	τὸ αἰσχρόν; Οὐκ ἔστιν. Τί
[332]	μὴ ἔστιν τι ἐναντίον ἄλλο	πλὴν	τὸ βαρύ; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν,
[332]	Ἔστιν. Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον	πλὴν	τὸ κακόν; Οὐκ ἔστιν. Τί
[315]	παρεκάθηντο δὲ αὐτῷ ἐπὶ ταῖς	πλησίον	κλίναις Παυσανίας τε ὁ ἐκ
[344]	οὖν ἀμήχανος συμφορὰ καθαιρεῖ ἐν	πλοίου	ἀρχῇ; δῆλον ὅτι οὐ τὸν
[319]	κἂν πάνυ καλὸς ᾖ καὶ	πλούσιος	καὶ τῶν γενναίων, οὐδέν τι
[319]	δὲ χαλκεὺς σκυτοτόμος, ἔμπορος ναύκληρος,	πλούσιος	πένης, γενναῖος ἀγεννής, καὶ τούτοις
[326]	μάλιστα μάλιστα δὲ δύνανται οἱ	πλουσιώτατοι—	καὶ οἱ τούτων ὑεῖς, πρῳαίτατα
[354]	σωτηρίαι καὶ ἄλλων ἀρχαὶ καὶ	πλοῦτοι;	Φαῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνεδόκει.
[341]	οὐδεὶς γοῦν λέγει ἑκάστοτε δεινοῦ	πλούτου"	οὐδὲ δεινῆς εἰρήνης" οὐδὲ δεινῆς
[309]	ἢ ξένῳ; (ΣΩ. Ξένῳ. (ΕΤ.	Ποδαπῷ;	(ΣΩ. Ἀβδηρίτῃ. (ΕΤ. Καὶ οὕτω
[310]	τοῦ σκίμποδος ἐκαθέζετο παρὰ τοὺς	πόδας	μου, καὶ εἶπεν· Ἑσπέρας δῆτα,
[309]	~(ΕΤ.	Πόθεν,	ὦ Σώκρατες, φαίνῃ; ἢ δῆλα
[352]	σαφέστερον, καὶ ἐγὼ τοιοῦτόν τι	ποθῶ	πρὸς τὴν σκέψιν· θεασάμενος ὅτι
[327]	καὶ Φρυνώνδᾳ, καὶ ἀνολοφύραι´ ἂν	ποθῶν	τὴν τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων (πονηρίαν.
[335]	ἀποτείνοντι μακροὺς λόγους— ἐλθεῖν γάρ	ποί	με δεῖ— εἶμι· ἐπεὶ καὶ
[312]	ἐστιν; τί ἂν ἀποκρινοίμεθα αὐτῷ;	ποίας	ἐργασίας ἐπιστάτης; Τί ἂν εἴποιμεν
[310]	ἐστὶ σοφός, ἐμὲ δὲ οὐ	ποιεῖ.	Ἀλλὰ ναὶ μὰ Δία, ἔφην
[345]	τίς δὲ εὐπραγία ἀγαθὸν ἰατρὸν	ποιεῖ;	δῆλον ὅτι ἡ τῶν καμνόντων
[355]	ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ	ποιεῖ.	ἐὰν οὖν τις ἡμᾶς ἔρηται,
[334]	μοι τὰς ἀποκρίσεις καὶ βραχυτέρας	ποίει,	εἰ μέλλω σοι ἕπεσθαι. Πῶς
[345]	ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα ἀγαθὸν	ποιεῖ	εἰς γράμματα; δῆλον ὅτι ἡ
[358]	ἄλλα βελτίω εἶναι ἢ (ἃ	ποιεῖ,	καὶ δυνατά, ἔπειτα ποιεῖ ταῦτα,
[325]	μὲν ποίει, τὰ δὲ μὴ	ποίει.	καὶ ἐὰν μὲν ἑκὼν πείθηται·
[353]	κακὰ ἦν, ὅτι μαθόντα χαίρειν	ποιεῖ	καὶ ὁπῃοῦν; ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν
[353]	τὸν ὕστερον χρόνον νόσους τε	ποιεῖ	καὶ πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[353]	ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους ποιοῦντα ἀνίας	ποιεῖ,	καὶ πενίας ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ;
[312]	δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος δεινὸν	ποιεῖ	λέγειν; Δῆλον ὅτι περὶ οὗπερ
[312]	ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου	ποιεῖ	λέγειν περὶ οὗπερ καὶ ἐπιστήμονα,
[312]	περὶ ὅτου ὁ σοφιστὴς δεινὸν	ποιεῖ	λέγειν· ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς (δεινὸν
[312]	ὁ σοφιστὴς καὶ τὸν μαθητὴν	ποιεῖ;	Μὰ Δί´, ἔφη, οὐκέτι ἔχω
[353]	ποιεῖ, καὶ πενίας ποιοῦντα ἀνίας	ποιεῖ;	Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνέφη
[353]	μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν δὲ μόνον	ποιεῖ,	ὅμως δ´ ἂν κακὰ ἦν,
[325]	δὲ ἀνόσιον, καὶ τὰ μὲν	ποίει,	τὰ δὲ μὴ ποίει. καὶ
[358]	(ἃ ποιεῖ, καὶ δυνατά, ἔπειτα	ποιεῖ	ταῦτα, ἐξὸν τὰ βελτίω· οὐδὲ
[348]	καὶ ἄλλους οἷός τ´ εἶ	ποιεῖν	ἀγαθούς, καὶ οὕτω πεπίστευκας σαυτῷ,
[319]	τὴν πολιτικὴν τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι	ποιεῖν	ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας. Αὐτὸ μὲν
[362]	ἦν δ´ ἐγώ, οὕτω χρὴ	ποιεῖν,	εἴ σοι δοκεῖ. καὶ γὰρ
[348]	ἔφη, καὶ νῦν καλῶς Πρωταγόρας	ποιεῖν,	οὐκ ἐθέλων εἴτε δώσει λόγον
[348]	εἰσιν, ἄλλους δὲ οὐ δύνανται	ποιεῖν·	σὺ δὲ καὶ αὐτὸς ἀγαθὸς
[323]	ἀνόητος ὥστε τι τούτων ἐπιχειρεῖν	ποιεῖν;	ταῦτα μὲν γὰρ οἶμαι ἴσασιν
[352]	ὑπό τινος τούτων κρατουμένους ταῦτα	ποιεῖν	τοὺς ποιοῦντας. Πολλὰ γὰρ οἶμαι,
[317]	τῶν ἔνδον ὄντων τὸν λόγον	ποιεῖσθαι.	Καὶ ἐγώ— ὑπώπτευσα γὰρ βούλεσθαι
[316]	φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα	ποιεῖσθαι	καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν ποίησιν,
[335]	βραχυλογίᾳ οἷός τ´ εἶ συνουσίας	ποιεῖσθαι	(σοφὸς γὰρ εἶ— ἐγὼ δὲ
[348]	αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους τοὺς λόγους	ποιεῖσθαι,	τῆς ἀληθείας καὶ ἡμῶν αὐτῶν
[313]	τούτου οὐδένα λόγον οὐδὲ συμβουλὴν	ποιῇ,	εἴτε χρὴ ἐπιτρέπειν σαυτὸν αὐτῷ
[345]	οὐχ ὃς ἂν μὴ κακὰ	ποιῇ	ἑκών, τούτων φησὶν ἐπαινέτης εἶναι,
[346]	ᾖ μέσος καὶ μηδὲν κακὸν	ποιῇ,	ὡς ἐγὼ πάντας φιλέω καὶ
[345]	ὃς ἂν ἑκὼν μηδὲν κακὸν	ποιῇ,	ὡς ὄντων τινῶν οἳ ἑκόντες
[326]	μάθωσιν, ἄλλων αὖ ποιητῶν ἀγαθῶν	ποιήματα	διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς τὰ (κιθαρίσματα
[325]	τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν ποιητῶν ἀγαθῶν	ποιήματα	καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς
[339]	γενέσθαι ἀλαθείᾳ, ὀλίγον δὲ τοῦ	ποιήματος	εἰς τὸ πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο,
[312]	ὦ Σώκρατες, ἢ ἐπιστάτην τοῦ	ποιῆσαι	δεινὸν λέγειν; Ἴσως ἄν, ἦν
[338]	μοι διαφέρει. ἀλλ´ οὑτωσὶ ἐθέλω	ποιῆσαι,	ἵν´ ὃ προθυμεῖσθε συνουσία τε
[344]	καταβάλοι ἄν τις ὥστε κείμενον	ποιῆσαι,	τὸν δὲ κείμενον (οὔ, οὕτω
[310]	διδῷς ἀργύριον καὶ πείθῃς ἐκεῖνον,	ποιήσει	καὶ σὲ σοφόν. Εἰ γάρ,
[338]	γὰρ ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια καὶ	ποιήσει,	ὥστε ἐκ (περιττοῦ ᾑρήσεται. ἀλλὰ
[344]	μέγας χειμὼν ἐπιπεσὼν ἀμήχανον ἂν	ποιήσειεν,	καὶ γεωργὸν χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα
[338]	τι ἀμφοτέρους τεμεῖν. ὣς οὖν	ποιήσετε,	καὶ πείθεσθέ μοι ῥαβδοῦχον καὶ
[347]	γὰρ δοκεῖ μοι τὸ περὶ	ποιήσεως	διαλέγεσθαι ὁμοιότατον εἶναι τοῖς συμποσίοις
[316]	ποιεῖσθαι καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν	ποίησιν,	οἷον Ὅμηρόν τε καὶ Ἡσίοδον
[339]	περὶ ἀρετῆς, μετενηνεγμένον δ´ εἰς	ποίησιν·	τοσοῦτον μόνον διοίσει. λέγει γάρ
[348]	οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ Πρωταγόρας ὁπότερα	ποιήσοι.	εἶπεν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης πρὸς
[333]	οὖν πρὸς ἐκείνους τὸν λόγον	ποιήσομαι,	ἔφην, ἢ πρὸς σέ; Εἰ
[348]	τε καὶ σέ, καταθεμένους τοὺς	ποιητὰς	αὐτοὺς δι´ ἡμῶν αὐτῶν πρὸς
[338]	κοινῇ ἐπιστατήσετε. Ἐδόκει πᾶσιν οὕτω	ποιητέον	εἶναι· καὶ ὁ Πρωταγόρας πάνυ
[347]	οἱ μὲν ταῦτά φασιν τὸν	ποιητὴν	νοεῖν, οἱ δ´ ἕτερα, περὶ
[311]	Φειδίου ἀγαλματοποιὸν καὶ περὶ Ὁμήρου	ποιητήν,	τί τοιοῦτον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν;
[327]	οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης ὁ	ποιητὴς	ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ. ἦ σφόδρα
[339]	ἐναντία λέγει αὐτὸς αὑτῷ ὁ	ποιητής;	Οὐ καλῶς, ἦν δ´ ἐγώ.
[339]	τῇ σκέψει τί λέγοι ὁ	ποιητής—	τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον, καὶ
[340]	ἄν, ἔφη, ἀμαθία εἴη τοῦ	ποιητοῦ,	εἰ οὕτω φαῦλόν τί φησιν
[344]	γενέσθαι, ὥσπερ καὶ παρ´ ἄλλου	ποιητοῦ	μαρτυρεῖται τοῦ εἰπόντος— αὐτὰρ ἀνὴρ
[326]	ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν, ἄλλων αὖ	ποιητῶν	ἀγαθῶν ποιήματα διδάσκουσι μελοποιῶν, εἰς
[325]	αὐτοῖς ἐπὶ τῶν βάθρων ἀναγιγνώσκειν	ποιητῶν	ἀγαθῶν ποιήματα καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν,
[339]	δὲ τοῦτο τὰ ὑπὸ τῶν	ποιητῶν	λεγόμενα οἷόν τ´ εἶναι συνιέναι
[347]	οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας φωνῆς οὐδὲ	ποιητῶν,	οὓς οὔτε ἀνερέσθαι οἷόν τ´
[334]	τῷ ἄλλῳ σώματι. οὕτω δὲ	ποικίλον	τί ἐστιν τὸ ἀγαθὸν καὶ
[330]	δή, ἔφην ἐγώ, κοινῇ σκεψώμεθα	ποῖόν	τι αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον. πρῶτον
[328]	με ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ	ποιοῦμαι	(ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα Πρωταγόρου. ἐγὼ
[342]	ἤδη ἄχθωνται λάθρᾳ συγγιγνόμενοι, ξενηλασίας	ποιούμενοι	τῶν τε λακωνιζόντων τούτων καὶ
[353]	ἂν ταῦτα ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους	ποιοῦντα	ἀνίας ποιεῖ, καὶ πενίας ποιοῦντα
[353]	ποιοῦντα ἀνίας ποιεῖ, καὶ πενίας	ποιοῦντα	ἀνίας ποιεῖ; Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς
[351]	οὐ τὰ ἡδονῆς (μετέχοντα ἢ	ποιοῦντα	ἡδονήν; Πάνυ γ´, ἔφη. Τοῦτο
[352]	τούτων κρατουμένους ταῦτα ποιεῖν τοὺς	ποιοῦντας.	Πολλὰ γὰρ οἶμαι, ἔφη, ὦ
[345]	τὰ αἰσχρὰ καὶ τὰ κακὰ	ποιοῦντες	ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ
[347]	τῶν ἑαυτῶν ὑπὸ ἀπαιδευσίας, τιμίας	ποιοῦσι	(τὰς αὐλητρίδας, πολλοῦ μισθούμενοι ἀλλοτρίαν
[345]	ὄντων τινῶν οἳ ἑκόντες κακὰ	ποιοῦσιν.	ἐγὼ γὰρ σχεδόν τι οἶμαι
[324]	ἃ διδασκάλων ἔχεται καὶ σοφοὺς	ποιοῦσιν,	ἣν δὲ αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ
[345]	καὶ τὰ κακὰ ποιοῦντες ἄκοντες	ποιοῦσιν·	καὶ δὴ καὶ ὁ Σιμωνίδης
[326]	ταῖς ἄλλαις πράξεσιν. καὶ ταῦτα	ποιοῦσιν	οἱ μάλιστα δυνάμενοι μάλιστα μάλιστα
[324]	αὐτοὶ ἀρετὴν ἀγαθοὶ οὐδενὸς βελτίους	ποιοῦσιν.	τούτου δὴ πέρι, ὦ Σώκρατες,
[340]	ἰατρός· ἰώμενος μεῖζον τὸ νόσημα	ποιῶ.	Ἀλλ´ οὕτως ἔχει, ἔφη. Πῶς
[309]	ἄλλῳ ἔν γε τῇδε τῇ	πόλει.	(ΣΩ. Καὶ πολύ γε. (ΕΤ.
[316]	(δοκεῖ ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν τῇ	πόλει,	τοῦτο δὲ οἴεταί οἱ μάλιστ´
[323]	τῆς ἀρετῆς ἢ μὴ εἶναι	πόλεις.	αὕτη, ὦ Σώκρατες, τούτου αἰτία.
[322]	κατ´ ἀρχὰς (ἄνθρωποι ᾤκουν σποράδην,	πόλεις	δὲ οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν
[322]	μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν γένοιντο	πόλεις,	εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν ὥσπερ
[342]	τῶν νέων (εἰς τὰς ἄλλας	πόλεις	ἐξιέναι, ὥσπερ οὐδὲ Κρῆτες, ἵνα
[313]	τὰ μαθήματα περιάγοντες κατὰ τὰς	πόλεις	καὶ πωλοῦντες καὶ καπηλεύοντες τῷ
[316]	γὰρ ἄνδρα καὶ ἰόντα εἰς	πόλεις	μεγάλας, καὶ ἐν ταύταις πείθοντα
[322]	δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι κτίζοντες	πόλεις·	ὅτ´ οὖν ἁθροισθεῖεν, ἠδίκουν ἀλλήλους
[350]	Τίνες δὲ ἀπὸ τῶν ἵππων	πολεμεῖν	θαρραλέοι εἰσίν; πότερον οἱ ἱππικοὶ
[322]	τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς μέρος	πολεμική—	ἐζήτουν δὴ ἁθροίζεσθαι καὶ σῴζεσθαι
[334]	ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς θριξὶν	πολεμιώτατον	ταῖς τῶν ἄλλων ζῴων πλὴν
[326]	τῶν σωμάτων καὶ ἐν τοῖς	πολέμοις	καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις πράξεσιν.
[322]	πρὸς δὲ τὸν τῶν θηρίων	πόλεμον	ἐνδεής πολιτικὴν γὰρ τέχνην οὔπω
[359]	οἱ ἀνδρεῖοι. αὐτίκα εἰς τὸν	πόλεμον	οἱ μὲν ἐθέλουσιν ἰέναι, οἱ
[360]	~(ἀλλὰ ποτέρους φῂς εἰς τὸν	πόλεμον	οὐκ ἐθέλειν ἰέναι, καλὸν ὂν
[341]	ἀλλὰ δεινῆς νόσου" καὶ δεινοῦ	πολέμου"	καὶ δεινῆς πενίας, ὡς τοῦ
[342]	ἐκεῖνο ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν ταῖς	πόλεσι	λακωνίζοντας, καὶ οἱ μὲν ὦτά
[317]	ἀνθρώπων τοὺς δυναμένους ἐν ταῖς	πόλεσι	πράττειν, ὧνπερ ἕνεκα ταῦτ´ ἐστὶν
[342]	εἰσὶν δὲ ἐν ταύταις ταῖς	πόλεσιν	οὐ μόνον ἄνδρες ἐπὶ παιδεύσει
[325]	ὄντα τοῦτον (ἐκβάλλειν ἐκ τῶν	πόλεων	ἢ ἀποκτείνειν— εἰ οὕτω μὲν
[322]	τε καὶ δίκην, ἵν´ εἶεν	πόλεων	κόσμοι τε καὶ δεσμοὶ φιλίας
[315]	οὓς ἄγει ἐξ ἑκάστων τῶν	πόλεων	ὁ Πρωταγόρας, δι´ ὧν διεξέρχεται,
[354]	εὐεξίαι τῶν σωμάτων καὶ τῶν	πόλεων	σωτηρίαι καὶ ἄλλων ἀρχαὶ καὶ
[319]	δέ τι περὶ τῶν τῆς	(πόλεως	διοικήσεως δέῃ βουλεύσασθαι, συμβουλεύει αὐτοῖς
[319]	τῆς πόλεως, ὅπως τὰ τῆς	πόλεως	δυνατώτατος ἂν εἴη καὶ πράττειν
[337]	τῆς σοφίας καὶ αὐτῆς τῆς	πόλεως	εἰς τὸν μέγιστον καὶ ὀλβιώτατον
[319]	διοικοῖ, ~(καὶ περὶ τῶν τῆς	πόλεως,	ὅπως τὰ τῆς πόλεως δυνατώτατος
[322]	δίκης μετέχειν κτείνειν ὡς νόσον	πόλεως.	οὕτω δή, ὦ Σώκρατες, καὶ
[319]	τοίνυν ὅτι τὸ κοινὸν τῆς	πόλεως	οὕτως ἔχει, ἀλλὰ ἰδίᾳ ἡμῖν
[327]	εἰ μὴ οἷόν τ´ ἦν	πόλιν	εἶναι εἰ μὴ πάντες αὐληταὶ
[319]	οἰκοδομίας τι δέῃ πρᾶξαι τὴν	πόλιν,	τοὺς οἰκοδόμους μεταπεμπομένους συμβούλους περὶ
[340]	ὥσπερ ἔφη Ὅμηρος τὸν Σκάμανδρον	πολιορκούμενον	ὑπὸ τοῦ Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα
[326]	δὲ ἐκ διδασκάλων ἀπαλλαγῶσιν, ἡ	πόλις	αὖ τούς τε νόμους ἀναγκάζει
[324]	τοὺς πολίτας μετέχειν, (εἴπερ μέλλει	πόλις	εἶναι; ἐν τούτῳ γὰρ αὕτη
[327]	πράγματος, ~(τῆς ἀρετῆς, εἰ μέλλει	πόλις	εἶναι, οὐδένα δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ
[326]	γραμμῶν, ὣς δὲ καὶ ἡ	πόλις	νόμους ὑπογράψασα, ἀγαθῶν καὶ παλαιῶν
[324]	οὖν εἰκότως ἀποδέχονται οἱ σοὶ	πολῖται	καὶ χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος
[315]	ὁ Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν ξένων	πολῖταί	τε αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές.
[324]	οὐχ ἥκιστα Ἀθηναῖοι οἱ σοὶ	πολῖται·	ὥστε κατὰ τοῦτον τὸν λόγον
[337]	συγγενεῖς τε καὶ οἰκείους καὶ	πολίτας	ἅπαντας εἶναι— (φύσει, οὐ νόμῳ·
[319]	καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς	πολίτας.	Αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτό ἐστιν,
[324]	ἔστιν οὗ ἀναγκαῖον πάντας τοὺς	πολίτας	μετέχειν, (εἴπερ μέλλει πόλις εἶναι;
[339]	ἔφην ἐγώ, σὸς μέντοι Σιμωνίδης	πολίτης·	~(δίκαιος εἶ βοηθεῖν τῷ ἀνδρί.
[324]	χαλκέως καὶ σκυτοτόμου συμβουλεύοντος τὰ	πολιτικά,	καὶ ὅτι διδακτὸν καὶ παρασκευαστὸν
[323]	δικαιοσύνῃ καὶ ἐν τῇ ἄλλῃ	πολιτικῇ	ἀρετῇ, ἐάν τινα καὶ εἰδῶσιν
[322]	τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής	πολιτικὴν	γὰρ τέχνην οὔπω εἶχον, ἧς
[321]	ἄνθρωπος ταύτῃ ἔσχεν, τὴν δὲ	πολιτικὴν	οὐκ εἶχεν· ἦν γὰρ παρὰ
[319]	δοκεῖς γάρ μοι λέγειν τὴν	πολιτικὴν	τέχνην καὶ ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας
[322]	ἀλλήλους ἅτε οὐκ ἔχοντες τὴν	πολιτικὴν	τέχνην, ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι διεφθείροντο.
[324]	~(συλλήβδην πᾶν τὸ ἐναντίον τῆς	πολιτικῆς	ἀρετῆς· ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ
[323]	φημι— ~ὅταν δὲ εἰς συμβουλὴν	πολιτικῆς	(ἀρετῆς ἴωσιν, ἣν δεῖ διὰ
[323]	δικαιοσύνης τε καὶ τῆς ἄλλης	πολιτικῆς	ἀρετῆς, τόδε αὖ λαβὲ τεκμήριον.
[319]	οἱ σοφώτατοι καὶ ἄριστοι τῶν	πολιτῶν	ταύτην τὴν ἀρετὴν ἣν ἔχουσιν
[313]	χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ πονηρόν,	πολλὰ	ἂν περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον εἴτε
[352]	κρατουμένους ταῦτα ποιεῖν τοὺς ποιοῦντας.	Πολλὰ	γὰρ οἶμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[317]	(τὸ ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι	πολλά	γε ἔτη ἤδη εἰμὶ ἐν
[320]	σε πολλῶν μὲν ἔμπειρον γεγονέναι,	πολλὰ	δὲ μεμαθηκέναι, τὰ δὲ αὐτὸν
[342]	τῷ φαυλοτάτῳ συγγενέσθαι, τὰ μὲν	πολλὰ	ἐν τοῖς λόγοις εὑρήσει (αὐτὸν
[310]	συγγεγονὼς ἥκεις; ~(ΣΩ. Πάνυ γε,	πολλὰ	καὶ εἰπὼν καὶ ἀκούσας. (ΕΤ.
[344]	τούτῳ μαρτυρεῖ, ὅτι οὕτως εἴρηται.	πολλὰ	μὲν γὰρ ἔστι καὶ περὶ
[317]	καὶ γὰρ καὶ τὰ σύμπαντα	πολλά	μοί ἐστιν— οὐδενὸς ὅτου οὐ
[334]	καλεῖς; Οὐδαμῶς, ἔφη· ἀλλ´ ἔγωγε	πολλὰ	οἶδ´ ἃ ἀνθρώποις μὲν ἀνωφελῆ
[337]	νόμος, τύραννος ὢν τῶν ἀνθρώπων,	πολλὰ	παρὰ τὴν φύσιν βιάζεται— ἡμᾶς
[353]	καὶ πενίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα	πολλὰ	παρασκευάζει; ἢ κἂν εἴ τι
[354]	ἄνθρωποι, Τίνος οὖν δήποτε ἕνεκα	πολλὰ	περὶ τούτου λέγεις καὶ πολλαχῇ;
[311]	εἶτα ἴωμεν. καὶ γὰρ τὰ	πολλὰ	Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει,
[332]	μόνον ἐστὶν ἐναντίον καὶ οὐ	πολλά;	Συνωμολόγει. (Ἴθι δή, ἦν δ´
[328]	ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ καὶ τὰ	πολλὰ	ταῦτα ἐξεδίδαξεν. καὶ γὰρ εἰ
[340]	ὄν, καὶ ἃ νυνδὴ εἶπες	πολλά	τε καὶ καλά. καὶ νῦν
[309]	τῇ νῦν ἡμέρᾳ· καὶ γὰρ	πολλὰ	ὑπὲρ ἐμοῦ εἶπε βοηθῶν ἐμοί,
[356]	Καὶ τὰ παχέα καὶ τὰ	πολλὰ	ὡσαύτως; καὶ αἱ φωναὶ αἱ
[326]	οἷς πολλαὶ μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν	πολλαὶ	δὲ διέξοδοι καὶ ἔπαινοι καὶ
[326]	καὶ ἐκμανθάνειν ~(ἀναγκάζουσιν, ἐν οἷς	πολλαὶ	μὲν νουθετήσεις ἔνεισιν πολλαὶ δὲ
[352]	αὐτοῦ ὄντος διανοοῦνται, ἀλλ´ ἐνούσης	πολλάκις	ἀνθρώπῳ ἐπιστήμης οὐ τὴν ἐπιστήμην
[345]	ἡγεῖτο γὰρ ἄνδρα καλὸν κἀγαθὸν	πολλάκις	αὑτὸν ἐπαναγκάζειν φίλον τινὶ γίγνεσθαι
[355]	λόγον γίγνεσθαι, ὅταν λέγητε ὅτι	πολλάκις	γιγνώσκων τὰ κακὰ ἄνθρωπος ὅτι
[327]	ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν ἀπέβη,	πολλάκις	δ´ ἂν φαύλου ἀγαθός· ἀλλ´
[346]	φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν καὶ ἐπαινεῖν.	πολλάκις	δὲ οἶμαι καὶ Σιμωνίδης ἡγήσατο
[352]	δὲ λύπην, ἐνίοτε δὲ ἔρωτα,	πολλάκις	δὲ φόβον, ἀτεχνῶς (διανοούμενοι περὶ
[361]	διδακτὸν εἴτε μὴ διδακτόν, μὴ	πολλάκις	ἡμᾶς ὁ Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος καὶ
[357]	δὲ δὴ ἔφατε τὴν ἡδονὴν	πολλάκις	κρατεῖν καὶ τοῦ εἰδότος ἀνθρώπου,
[327]	ὅτου δὲ ἀφυής, ἀκλεής· καὶ	πολλάκις	μὲν ἀγαθοῦ αὐλητοῦ φαῦλος ἂν
[356]	ἐποίει ἄνω τε καὶ κάτω	πολλάκις	μεταλαμβάνειν ταὐτὰ καὶ μεταμέλειν καὶ
[337]	ἀπάτης, ἐπαινεῖσθαι δὲ ἐν λόγῳ	πολλάκις	παρὰ δόξαν ψευδομένων— (ἡμεῖς τ´
[346]	{φιλεῖν καὶ ἐπαινεῖν} οἷον ἀνδρὶ	πολλάκις	συμβῆναι μητέρα ἢ πατέρα ἀλλόκοτον
[353]	τοῦτο γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε, οἷον	πολλάκις	ὑπὸ σίτων καὶ ποτῶν καὶ
[346]	μέμεικται— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη	πολλαχῇ—	ἀλλ´ ὅτι αὐτὸς καὶ τὰ
[354]	πολλὰ περὶ τούτου λέγεις καὶ	πολλαχῇ;	Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν ἔγωγε.
[329]	πέμψειε τοῖς ἀνθρώποις, καὶ αὖ	πολλαχοῦ	ἐν τοῖς λόγοις ἐλέγετο ὑπὸ
[326]	καὶ παρ´ ὑμῖν (καὶ ἄλλοθι	πολλαχοῦ,	ὡς εὐθυνούσης τῆς δίκης, εὐθῦναι.
[340]	Πῶς δή; ἦν δ´ ἐγώ.	Πολλὴ	ἄν, ἔφη, ἀμαθία εἴη τοῦ
[317]	δύνασθαι ἀποδρᾶναι, ἀλλὰ καταφανῆ εἶναι,	πολλὴ	μωρία καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ
[329]	ἅπαντα ἔχειν; Οὐδαμῶς, ἔφη, ἐπεὶ	πολλοὶ	ἀνδρεῖοί εἰσιν, ἄδικοι δέ, καὶ
[333]	ὦ Σώκρατες, τοῦτο ὁμολογεῖν, ἐπεὶ	πολλοί	γέ φασιν τῶν ἀνθρώπων. Πότερον
[347]	λέγουσιν, ἐπαγόμενοί τε αὐτοὺς οἱ	πολλοὶ	ἐν τοῖς λόγοις οἱ μὲν
[351]	μὴ καὶ σύ, ὥσπερ οἱ	πολλοί,	ἡδέ´ ἄττα καλεῖς κακὰ καὶ
[340]	(φαίη Πρόδικος ὅδε καὶ ἄλλοι	πολλοὶ	καθ´ Ἡσίοδον γενέσθαι μὲν ἀγαθὸν
[314]	Πρόδικον τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι	πολλοὶ	καὶ σοφοί. Δόξαν ἡμῖν ταῦτα
[320]	λέγων ἐπιδείξω ἢ λόγῳ διεξελθών;	Πολλοὶ	οὖν αὐτῷ ὑπέλαβον τῶν παρακαθημένων
[316]	Πυθοκλείδης ὁ Κεῖος καὶ ἄλλοι	πολλοί.	οὗτοι πάντες, ὥσπερ λέγω, φοβηθέντες
[337]	Ταῦτα οὖν εἰπόντος τοῦ Προδίκου	πολλοὶ	πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ
[336]	ὅτου τὸ ἐρώτημα ἦν οἱ	πολλοὶ	τῶν ἀκουόντων· ἐπεὶ Σωκράτη γε
[352]	ἀληθῆ. οἶσθα οὖν ὅτι οἱ	πολλοὶ	τῶν ἀνθρώπων ἐμοί τε καὶ
[326]	τί οὖν τῶν ἀγαθῶν πατέρων	πολλοὶ	ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται; τοῦτο αὖ
[347]	λάβωνται ἀνδρῶν οἷοίπερ ἡμῶν οἱ	πολλοί	φασιν εἶναι, οὐδὲν δέονται ἀλλοτρίας
[349]	γε, ἔφη, ἐφ´ ἃ οἱ	πολλοὶ	φοβοῦνται ἰέναι. Φέρε δή, τὴν
[317]	τὰ προσχήματα· ἐπεὶ οἵ γε	πολλοὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδὲν αἰσθάνονται,
[352]	τοῦτό σοι δοκεῖ ὥσπερ τοῖς	πολλοῖς	ἀνθρώποις, ἢ ἄλλως; δοκεῖ δὲ
[358]	καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα μὲν τοῖς	πολλοῖς	ἀποκεκριμένοι ἂν ἦμεν· ὑμᾶς δὲ
[335]	βραχυλογίᾳ. Ὦ Σώκρατες, ἔφη, ἐγὼ	πολλοῖς	ἤδη εἰς ἀγῶνα λόγων ἀφικόμην
[339]	ὀρθῶς λέγει. Εἰπὼν οὖν ταῦτα	πολλοῖς	θόρυβον παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν
[322]	δὲ ὧδε· εἷς ἔχων ἰατρικὴν	πολλοῖς	ἱκανὸς ἰδιώταις, καὶ οἱ ἄλλοι
[355]	ἐστιν, κατάδηλον ἔσται, ἐὰν μὴ	πολλοῖς	ὀνόμασι χρώμεθα ἅμα, ἡδεῖ τε
[352]	ἢ ἄλλως; δοκεῖ δὲ τοῖς	πολλοῖς	περὶ ἐπιστήμης τοιοῦτόν τι, οὐκ
[315]	τισὶν καὶ στρώμασιν καὶ μάλα	πολλοῖς,	ὡς ἐφαίνετο· παρεκάθηντο δὲ αὐτῷ
[358]	ἐψεῦσθαι περὶ τῶν πραγμάτων τῶν	πολλοῦ	ἀξίων; Καὶ τοῦτο πᾶσι συνεδόκει.
[328]	ὅτι προύτρεψάς με ὧδε ἀφικέσθαι·	πολλοῦ	γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα
[341]	ταῦτα λέγειν; Καὶ ὁ Πρωταγόρας,	Πολλοῦ	γε δεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν,
[347]	ἀπαιδευσίας, τιμίας ποιοῦσι (τὰς αὐλητρίδας,	πολλοῦ	μισθούμενοι ἀλλοτρίαν φωνὴν τὴν τῶν
[353]	οἶμαι, ἔφη ὁ Πρωταγόρας, τοὺς	πολλοὺς	ἂν ταῦτα ἀποκρίνασθαι. Οὐκοῦν νόσους
[361]	ἐπεὶ καὶ περὶ σοῦ πρὸς	πολλοὺς	δὴ εἴρηκα ὅτι ὧν ἐντυγχάνω
[349]	ἐγὼ ἀληθῆ λέγω· εὑρήσεις γὰρ	πολλοὺς	τῶν ἀνθρώπων ἀδικωτάτους μὲν ὄντας
[352]	καὶ σοὶ οὐ πείθονται, ἀλλὰ	πολλούς	φασι γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα οὐκ
[333]	τὸν λόγον διαλέχθητι τὸν τῶν	πολλῶν.	Ἀλλ´ οὐδέν μοι διαφέρει, ἐὰν
[353]	δεῖ ἡμᾶς σκοπεῖσθαι τὴν τῶν	πολλῶν	δόξαν ἀνθρώπων, οἳ ὅτι ἂν
[341]	ἔτι παλαιοτέρα. σὺ δὲ ἄλλων	πολλῶν	ἔμπειρος ὢν ταύτης ἄπειρος εἶναι
[320]	λέγειν διὰ τὸ ἡγεῖσθαί σε	πολλῶν	μὲν ἔμπειρον γεγονέναι, πολλὰ δὲ
[323]	καθ´ αὑτοῦ τἀληθῆ λέγῃ ἐναντίον	πολλῶν,	ὃ ἐκεῖ σωφροσύνην ἡγοῦντο εἶναι,
[341]	μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ διὰ	πολλῶν	πραγμάτων γίγνηται. Ἀλλὰ καὶ ἐγὼ
[309]	τῇδε τῇ πόλει. (ΣΩ. Καὶ	πολύ	γε. (ΕΤ. Τί φῄς; ἀστῷ
[359]	ἀνδρειοτάτους δέ· ᾧ γνώσῃ ὅτι	πολὺ	διαφέρει ἡ ἀνδρεία τῶν ἄλλων
[356]	γάρ τις λέγοι ὅτι Ἀλλὰ	πολὺ	διαφέρει, ὦ Σώκρατες, τὸ παραχρῆμα
[359]	(εἶναι, τὸ δὲ ἓν πάνυ	πολὺ	διαφέρειν τῶν ἄλλων, τὴν ἀνδρείαν,
[349]	ἐστίν, ἡ δὲ ἀνδρεία πάνυ	πολὺ	διαφέρον πάντων τούτων. ὧδε δὲ
[317]	μωρία καὶ τοῦ ἐπιχειρήματος, (καὶ	πολὺ	δυσμενεστέρους παρέχεσθαι ἀνάγκη τοὺς ἀνθρώπους·
[361]	δὴ εἴρηκα ὅτι ὧν ἐντυγχάνω	πολὺ	μάλιστα ἄγαμαι σέ, τῶν μὲν
[326]	ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ	πολὺ	μᾶλλον εἰ μὴ διδακτόν. Διὰ
[325]	δὲ ταῦτα εἰς διδασκάλων πέμποντες	πολὺ	μᾶλλον ἐντέλλονται ἐπιμελεῖσθαι (εὐκοσμίας τῶν
[342]	τῶν πάλαι, ὅτι τὸ λακωνίζειν	πολὺ	μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν ἢ φιλογυμναστεῖν,
[314]	κινδυνεύῃς. καὶ γὰρ δὴ καὶ	πολὺ	μείζων κίνδυνος ἐν τῇ τῶν
[317]	καθ´ ἡλικίαν πατὴρ εἴην ὥστε	πολύ	μοι ἥδιστόν ἐστιν, εἴ τι
[315]	ἐπακούοντες τῶν λεγομένων τὸ μὲν	πολὺ	ξένοι ἐφαίνοντο— οὓς ἄγει ἐξ
[336]	ἕπεσθαι, ~(εἴποιμι ἄν σοι ὅτι	πολὺ	σοῦ μᾶλλον ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι
[321]	τοῖς δ´ ἀναλισκομένοις ὑπὸ τούτων	πολυγονίαν,	σωτηρίαν τῷ γένει πορίζων. ἅτε
[311]	ἰατρός, ἔφη. Εἰ δὲ παρὰ	Πολύκλειτον	τὸν Ἀργεῖον ἢ Φειδίαν τὸν
[328]	φαύλων ἀγαθούς, ἐπεὶ καὶ οἱ	Πολυκλείτου	ὑεῖς, Παράλου καὶ Ξανθίππου τοῦδε
[311]	τίνι ὄντι ἐν νῷ ἔχεις	Πολυκλείτῳ	τε καὶ Φειδίᾳ; τί ἂν
[347]	μέρει ἑαυτῶν κοσμίως, κἂν πάνυ	(πολὺν	οἶνον πίωσιν. οὕτω δὲ καὶ
[328]	λόγου. καὶ ἐγὼ ἐπὶ μὲν	πολὺν	χρόνον κεκηλημένος ἔτι πρὸς αὐτὸν
[353]	ἐγώ τε καὶ σὺ πάλιν·	Πονηρὰ	δὲ αὐτὰ πῇ φατε εἶναι;
[353]	κρατούμενοι ἡδέων ὄντων, γιγνώσκοντες ὅτι	πονηρά	ἐστιν, ὅμως αὐτὰ πράττειν; Φαῖεν
[334]	ῥίζαις ἀγαθά, ταῖς δὲ βλάσταις	πονηρά,	οἷον καὶ ἡ κόπρος πάντων
[327]	ποθῶν τὴν τῶν ἐνθάδε ἀνθρώπων	(πονηρίαν.	νῦν δὲ τρυφᾷς, ὦ Σώκρατες,
[346]	ψέγοντας ἐπιδεικνύναι καὶ κατηγορεῖν τὴν	πονηρίαν	τῶν γονέων ἢ πατρίδος, ἵνα
[326]	μὴ ἀναγκάζωνται ἀποδειλιᾶν διὰ τὴν	πονηρίαν	τῶν σωμάτων καὶ ἐν τοῖς
[313]	ἐπιστήμων τούτων τί χρηστὸν καὶ	πονηρόν,	ἀσφαλές σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ
[313]	αὐτοὶ ἴσασιν ὅτι χρηστὸν ἢ	πονηρὸν	περὶ τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ
[313]	ἢ χρηστὸν αὐτὸ γενέσθαι ἢ	πονηρόν,	πολλὰ ἂν περιεσκέψω εἴτ´ ἐπιτρεπτέον
[313]	ὧν πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν ἢ	πονηρὸν	(πρὸς τὴν ψυχήν· ὡς δ´
[313]	ἢ κακῶς πράττειν, χρηστοῦ ἢ	πονηροῦ	αὐτοῦ γενομένου, περὶ δὲ τούτου
[346]	τῶν τοιούτων. τοὺς μὲν οὖν	πονηρούς,	ὅταν τοιοῦτόν τι αὐτοῖς συμβῇ,
[345]	ἢ ὑπὸ χρόνου ἢ ὑπὸ	πόνου	ἢ ὑπὸ νόσου ἢ ὑπὸ
[321]	τούτων πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ γένει	πορίζων.	ἅτε δὴ οὖν οὐ πάνυ
[356]	ἐάντε τὰ ἐγγὺς ὑπὸ τῶν	πόρρω	ἐάντε τὰ πόρρω ὑπὸ τῶν
[310]	σὲ ἰέναι, ἔπειτά μοι λίαν	πόρρω	ἔδοξε τῶν νυκτῶν εἶναι· ἐπειδὴ
[356]	τὸ ἕτερον, εἴτ´ ἐγγὺς εἴτε	πόρρω	εἴη; ~τί ἂν ἔσῳζεν ἡμῖν
[356]	καὶ τὸ ἐγγὺς καὶ τὸ	πόρρω	στήσας ἐν τῷ ζυγῷ, εἰπὲ
[356]	ὑπὸ τῶν πόρρω ἐάντε τὰ	πόρρω	ὑπὸ τῶν ἐγγύς, ταύτην τὴν
[356]	αὐτὰ μεγέθη ἐγγύθεν μὲν μείζω,	πόρρωθεν	δὲ ἐλάττω· ἢ οὔ; Φήσουσιν.
[356]	αἱ ἴσαι ἐγγύθεν μὲν μείζους,	πόρρωθεν	δὲ σμικρότεραι; Φαῖεν ἄν. Εἰ
[357]	καὶ (μείζονος καὶ σμικροτέρου καὶ	πορρωτέρω	καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα πρῶτον μὲν
[344]	ἄνδρα ἀγαθὸν χερσί τε καὶ	ποσὶ	καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου
[339]	γενέσθαι χαλεπόν, χερσίν τε καὶ	ποσὶ	καὶ νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου
[345]	δηλοῖ. φησὶ γάρ— τοὔνεκεν οὔ	ποτ´	ἐγὼ τὸ μὴ γενέσθαι δυνατὸν
[360]	περὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τί	ποτ´	ἐστὶν αὐτό, ἡ ἀρετή. ~οἶδα
[357]	πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί	ποτ´	ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς αὐτό
[353]	πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί	ποτ´	ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς αὐτό
[313]	ὀνομάζεις, τὸν δὲ σοφιστὴν ὅτι	ποτ´	ἔστιν φαίνῃ ἀγνοῶν, ᾧ μέλλεις
[353]	μόρια τὰ τῆς ἀρετῆς πῶς	ποτ´	ἔχει. εἰ οὖν σοι δοκεῖ
[360]	ταῦτα ἢ σκέψασθαι βουλόμενος πῶς	ποτ´	ἔχει τὰ περὶ τῆς ἀρετῆς
[334]	ἀνωφελῆ ἐστι, καὶ σιτία καὶ	ποτὰ	καὶ φάρμακα καὶ ἄλλα μυρία,
[314]	σιτίων. σιτία μὲν γὰρ καὶ	ποτὰ	πριάμενον παρὰ τοῦ καπήλου καὶ
[352]	ὅσους δὴ ἐγὼ ἠρόμην ὅτι	ποτε	αἴτιόν ἐστι τούτου, ὑπὸ ἡδονῆς
[344]	οὕτω καὶ τὸν εὐμήχανον ὄντα	ποτὲ	ἀμήχανος ἂν συμφορὰ καθέλοι, τὸν
[345]	οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται οὐκ ἄν	ποτε	γενοίμεθα κακῶς πράξαντες οὔτε ἰατροὶ
[345]	δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν	ποτε	γένοιτο κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί—
[324]	ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας τί	ποτε	δύναται, αὐτό σε διδάξει ὅτι
[347]	ἀληθῆ, ὦ Πιττακέ, οὐκ ἄν	ποτε	ἔψεγον· νῦν δὲ σφόδρα γὰρ
[314]	ἤλθομεν· εἰσάγγειλον οὖν. μόγις οὖν	ποτε	ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν.
[345]	μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν	ποτε	καὶ κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου
[344]	καταβάλοι, ἀλλὰ τὸν μὲν ἑστῶτά	ποτε	καταβάλοι ἄν τις ὥστε κείμενον
[312]	ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ	ποτε	ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν
[354]	οὐ ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι τί ἐστίν	ποτε	τοῦτο ὃ ὑμεῖς καλεῖτε τῶν
[320]	μῦθον ὑμῖν λέγειν. Ἦν γάρ	ποτε	χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν,
[314]	ἐπαΐοντα, ὅτι τε ἐδεστέον ἢ	ποτέον	καὶ ὅτι μή, καὶ ὁπόσον
[334]	ἔφη. (Ναί, ἦν δ´ ἐγώ.	Πότερα	οὖν ὅσα ἐμοὶ δοκεῖ δεῖν
[356]	στήσας ἐν τῷ ζυγῷ, εἰπὲ	πότερα	πλείω ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ
[332]	ἡ σοφία; Ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη.	Πότερον	δὲ ὅταν πράττωσιν ἅνθρωποι ὀρθῶς
[330]	ἢ οὔ; Καὶ τοῦτο συνέφη.	Πότερον	δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ πρᾶγμά
[350]	θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ κολυμβηταί.	Πότερον	διότι ἐπίστανται ἢ δι´ ἄλλο
[358]	δὴ ἔστω ὑμῖν ὁ λόγος)	πότερον	δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ λέγειν ἢ
[329]	δίελθέ μοι ἀκριβῶς τῷ λόγῳ,	πότερον	ἓν μέν τί ἐστιν ἡ
[324]	ἀλλὰ λόγον. ὧδε γὰρ ἐννόησον·	πότερον	ἔστιν τι ἓν ἢ οὐκ
[316]	ἐγώ τε καὶ Ἱπποκράτης οὗτος.	Πότερον,	ἔφη, μόνῳ βουλόμενοι διαλεχθῆναι ἢ
[359]	ἰέναι, οἱ δὲ οὐκ ἐθέλουσιν.	Πότερον,	ἔφην ἐγώ, καλὸν ὂν ἰέναι
[329]	ἀρετῆς μόριά ἐστιν ἃ ἐρωτᾷς.	Πότερον,	ἔφην, ὥσπερ προσώπου τὰ μόοια
[333]	βουλεύεσθαι, ὅτι ἀδικοῦσιν; Ἔστω, ἔφη.	Πότερον,	ἦν δ´ ἐγώ, εἰ εὖ
[334]	οὕτως ἔχοντα, εὐλαβούμενος ἠρέμα ἠρόμην.	~Πότερον,	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ
[352]	ἀποκάλυψον· πῶς ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην;	πότερον	καὶ τοῦτό σοι δοκεῖ ὥσπερ
[350]	τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι εἰσίν;	πότερον	οἱ ἱππικοὶ ἢ οἱ ἄφιπποι;
[359]	ἕτερα. Ναί, ἦ δ´ ὅς.	Πότερον	οἱ μὲν δειλοὶ ἐπὶ τὰ
[353]	δὲ αὐτὰ πῇ φατε εἶναι;	(πότερον	ὅτι τὴν ἡδονὴν ταύτην ἐν
[333]	ὥσπερ τὰ τοῦ προσώπου μόρια;	πότερον	οὖν δὴ λύσωμεν; οὗτοι γὰρ
[329]	ἔχει πρὸς τὸ ὅλον πρόσωπον.	Πότερον	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, καὶ
[351]	δὲ μή, τότε ἤδη ἀμφισβητήσομεν.	Πότερον	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, σὺ
[349]	ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί γε.	Πότερον	οὖν, ἦν δ´ ἐγώ, τὸ
[339]	τοῦ ᾄσματος. Εὖ, ἔφη, λέγεις.	πότερον	οὖν καλῶς σοι δοκεῖ πεποιῆσθαι
[354]	ἀνιαρὰ δέ; Φαῖεν ἄν; Συνεδόκει.	Πότερον	(οὖν κατὰ τόδε ἀγαθὰ αὐτὰ
[333]	πολλοί γέ φασιν τῶν ἀνθρώπων.	Πότερον	οὖν πρὸς ἐκείνους τὸν λόγον
[333]	ἑνὶ μόνον ἐναντίον (εἶναι; Φημί.	Πότερον	οὖν, ὦ Πρωταγόρα, λύσωμεν τῶν
[316]	ταῦτ´ οὖν ἤδη σὺ σκόπει,	πότερον	περὶ αὐτῶν μόνος οἴει δεῖν
[349]	ἀνδρεία καὶ δικαιοσύνη καὶ ὁσιότης,	πότερον	ταῦτα, πέντε ὄντα ὀνόματα, ἐπὶ
[349]	γάρ τοι ἐπισκέψασθαι ὃ λέγεις.	πότερον	τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις ἢ
[320]	Σώκρατες, ἔφη, οὐ φθονήσω· ἀλλὰ	πότερον	ὑμῖν, ὡς πρεσβύτερος νεωτέροις, μῦθον
[322]	δοίη δίκην καὶ αἰδῶ ἀνθρώποις·	Πότερον	ὡς αἱ τέχναι νενέμηνται, οὕτω
[360]	Ὀρθῶς γε, ἔφην ἐγώ. ~(ἀλλὰ	ποτέρους	φῂς εἰς τὸν πόλεμον οὐκ
[347]	δι´ ἑαυτῶν συνεῖναι ἐν τῷ	πότῳ	μηδὲ διὰ τῆς ἑαυτῶν φωνῆς
[353]	οἷον πολλάκις ὑπὸ σίτων καὶ	ποτῶν	καὶ ἀφροδισίων κρατούμενοι ἡδέων ὄντων,
[320]	περιιόντες νέμονται ὥσπερ ἄφετοι, ἐάν	που	αὐτόματοι περιτύχωσιν τῇ ἀρετῇ. εἰ
[312]	οἱ ζωγράφοι ἐπιστήμονες, εἴποιμεν ἄν	που	αὐτῷ ὅτι τῶν πρὸς τὴν
[357]	ἐξαμαρτανομένη πρᾶξις (ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε	που	καὶ αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ πράττεται.
[349]	καλόν, ἢ ὅλον καλόν; Ὅλον	που	καλὸν ὡς οἷόν τε μάλιστα.
[323]	τἀναντία τούτων κακά, ἐπὶ τούτοις	που	οἵ τε θυμοὶ γίγνονται καὶ
[339]	ὅτι προϊόντος τοῦ ᾄσματος λέγει	που—	οὐδέ μοι ἐμμελέως τὸ Πιττάκειον
[339]	τοσοῦτον μόνον διοίσει. λέγει γάρ	που	Σιμωνίδης πρὸς Σκόπαν τὸν Κρέοντος
[313]	καὶ κάπηλος. καὶ γὰρ οὗτοί	που	ὧν ἄγουσιν ἀγωγίμων οὔτε αὐτοὶ
[314]	γὰρ ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον	πρᾶγμα	διελέσθαι. νῦν μέντοι, ὥσπερ ὡρμήσαμεν,
[355]	(καὶ ἐρεῖ· Ἦ γελοῖον λέγετε	πρᾶγμα,	εἰ πράττει τις κακά, γιγνώσκων
[330]	πρᾶγμά τί ἐστιν ἢ οὐδὲν	πρᾶγμα;	ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ· τί
[349]	ὑπόκειταί τις ἴδιος οὐσία καὶ	πρᾶγμα	ἔχον ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαστον, οὐκ
[330]	εἴπετον δή μοι, τοῦτο τὸ	πρᾶγμα	ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη,
[309]	εἴη περὶ σὲ κἀκεῖνον τοσοῦτον	πρᾶγμα;	οὐ γὰρ δήπου τινὶ καλλίονι
[331]	ἐστὶν ὁσιότης οἷον δίκαιον εἶναι	πρᾶγμα,	οὐδὲ δικαιοσύνη οἷον ὅσιον ἀλλ´
[330]	ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ τοῦτο	πρᾶγμά	τι εἶναι; φαῖμεν ἄν· ἢ
[330]	μὲν τὸ τοιόνδε· (ἡ δικαιοσύνη	πρᾶγμά	τί ἐστιν ἢ οὐδὲν πρᾶγμα;
[330]	Πότερον δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ	πρᾶγμά	φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον ἀνόσιον
[361]	τοῦ ἐμαυτοῦ παντὸς πάντα ταῦτα	πραγματεύομαι,	καὶ εἰ σὺ ἐθέλοις, ὅπερ
[349]	πέντε ὄντα ὀνόματα, ἐπὶ ἑνὶ	πράγματί	ἐστιν, ἢ ἑκάστῳ τῶν ὀνομάτων
[312]	εἰ ἀγαθῷ οὔτ´ εἰ κακῷ	πράγματι.	Οἶμαί γ´, ἔφη, εἰδέναι. Λέγε
[332]	τι καλεῖς; Ἔφη. Τούτῳ τῷ	πράγματι	οὐ πᾶν τοὐναντίον ἐστὶν ἡ
[349]	ἑνὶ εἶναι, ἀλλὰ (ἕκαστον ἰδίῳ	πράγματι	τῶν ὀνομάτων τούτων ἐπικεῖσθαι, πάντα
[347]	νοεῖν, οἱ δ´ ἕτερα, περὶ	πράγματος	διαλεγόμενοι ὃ ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ
[327]	εἶναι καὶ δημιουργὸν τούτου τοῦ	πράγματος,	εἰ δέοι αὐτὸν κρίνεσθαι (πρὸς
[326]	ἔμπροσθεν ἔλεγον, ὅτι τούτου τοῦ	πράγματος,	~(τῆς ἀρετῆς, εἰ μέλλει πόλις
[341]	ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ διὰ πολλῶν	πραγμάτων	γίγνηται. Ἀλλὰ καὶ ἐγὼ οἶμαι,
[337]	αἰσχρὸν τὴν μὲν φύσιν τῶν	πραγμάτων	εἰδέναι, σοφωτάτους δὲ ὄντας τῶν
[352]	κράτιστον φάναι εἶναι τῶν ἀνθρωπείων	πραγμάτων.	Καλῶς γε, ἔφην ἐγώ, σὺ
[358]	δόξαν καὶ ἐψεῦσθαι περὶ τῶν	πραγμάτων	τῶν πολλοῦ ἀξίων; Καὶ τοῦτο
[356]	ἡδέα ὑπὸ τῶν ἀνιαρῶν, οὐ	πρακτέα.	μή πῃ ἄλλῃ ἔχει, φαίην
[356]	τῶν ἐγγύς, ταύτην τὴν πρᾶξιν	πρακτέον	ἐν ᾗ ἂν ταῦτ´ ἐνῇ·
[319]	μὲν περὶ οἰκοδομίας τι δέῃ	πρᾶξαι	τὴν πόλιν, τοὺς οἰκοδόμους μεταπεμπομένους
[345]	οὐκ ἄν ποτε γενοίμεθα κακῶς	πράξαντες	οὔτε ἰατροὶ οὔτε τέκτονες οὔτε
[345]	μὴ ἰατρὸς ἂν γένοιτο κακῶς	πράξας,	δῆλον ὅτι οὐδὲ κακὸς ἰατρός.
[344]	δέ, ἐσθλόν, ἔμμεναι δὲ ἀδύνατον·	πράξας	μὲν γὰρ εὖ πᾶς ἀνὴρ
[358]	τὸ τοιόνδε; αἱ ἐπὶ τούτου	πράξεις	ἅπασαι, ἐπὶ τοῦ ἀλύπως ζῆν
[359]	τοῖς ἔμπροσθεν· τὰς γὰρ καλὰς	πράξεις	ἁπάσας ἀγαθὰς ὡμολογήσαμεν. Ἀληθῆ λέγεις,
[356]	καὶ μεταμέλειν καὶ ἐν ταῖς	πράξεσιν	καὶ ἐν ταῖς αἱρέσεσιν τῶν
[326]	πολέμοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις	πράξεσιν.	καὶ ταῦτα ποιοῦσιν οἱ μάλιστα
[328]	ταῦτα καὶ τὸν τρόπον τῆς	πράξεως	τοῦ μισθοῦ τοιοῦτον πεποίημαι· ἐπειδὰν
[356]	ὑπὸ τῶν ἐγγύς, ταύτην τὴν	πρᾶξιν	πρακτέον ἐν ᾗ ἂν ταῦτ´
[357]	ὅτι μετρητικῆς· ἡ δὲ ἐξαμαρτανομένη	πρᾶξις	(ἄνευ ἐπιστήμης ἴστε που καὶ
[345]	αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ	πρᾶξις,	ἐπιστήμης στερηθῆναι— ὁ δὲ κακὸς
[345]	~(τίς οὖν εἰς γράμματα ἀγαθὴ	πρᾶξίς	ἐστιν, καὶ τίς ἄνδρα ἀγαθὸν
[355]	ἄνθρωπος ὅτι κακά ἐστιν, ὅμως	πράττει	αὐτά, ἐξὸν μὴ πράττειν, ὑπὸ
[355]	Ἦ γελοῖον λέγετε πρᾶγμα, εἰ	πράττει	τις κακά, γιγνώσκων ὅτι κακά
[355]	τούτοις, καὶ λέγωμεν ὅτι Ἄνθρωπος	πράττει—	τότε μὲν ἐλέγομεν τὰ κακά,
[325]	βούληται μανθάνειν ἢ πράττειν, οὕτω	πράττειν,	ἄνευ δὲ τούτου μή, ἢ
[353]	(τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ οὐ	πράττειν	διὰ ταῦτα τὰ βέλτιστα, ἐπεὶ
[356]	τούτῳ ἡμῖν ἦν τὸ εὖ	πράττειν,	ἐν τῷ τὰ μὲν μεγάλα
[352]	γιγνώσκοντας τὰ βέλτιστα οὐκ ἐθέλειν	πράττειν,	ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ ἄλλα πράττειν·
[312]	Οἶσθα οὖν ὃ μέλλεις νῦν	πράττειν,	ἤ σε λανθάνει; ἦν δ´
[352]	ὑπὸ μηδενὸς ὥστε ἄλλ´ ἄττα	πράττειν	ἢ ἃν ἐπιστήμη κελεύῃ, ἀλλ´
[355]	κακά ἐστιν, οὐ δέον αὐτὸν	πράττειν,	ἡττώμενος ὑπὸ τῶν ἀγαθῶν. ἆρα,
[356]	τὰ μὲν μεγάλα μήκη καὶ	πράττειν	καὶ λαμβάνειν, τὰ δὲ σμικρὰ
[319]	πόλεως δυνατώτατος ἂν εἴη καὶ	πράττειν	καὶ λέγειν. Ἆρα, ἔφην ἐγώ,
[352]	πράττειν, ἐξὸν αὐτοῖς, ἀλλὰ ἄλλα	πράττειν·	καὶ ὅσους δὴ ἐγὼ ἠρόμην
[355]	ὅτι γιγνώσκων ὁ ἄνθρωπος τἀγαθὰ	πράττειν	οὐκ ἐθέλει διὰ τὰς παραχρῆμα
[325]	καὶ ἄλλο βούληται μανθάνειν ἢ	πράττειν,	οὕτω πράττειν, ἄνευ δὲ τούτου
[326]	εἰς τὸ λέγειν τε καὶ	πράττειν·	πᾶς γὰρ ὁ βίος τοῦ
[356]	σμικρὰ καὶ φεύγειν καὶ μὴ	πράττειν,	τίς ἂν ἡμῖν σωτηρία ἐφάνη
[332]	Τοὐναντίον ἄρα ἐστὶν τὸ ἀφρόνως	πράττειν	τῷ σωφρόνως; Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ
[355]	ὅμως πράττει αὐτά, ἐξὸν μὴ	πράττειν,	ὑπὸ τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ
[353]	ὅτι πονηρά ἐστιν, ὅμως αὐτὰ	πράττειν;	Φαῖεν ἄν. Οὐκοῦν ἐροίμεθ´ ἂν
[313]	σὰ ἢ εὖ ἢ κακῶς	πράττειν,	χρηστοῦ ἢ πονηροῦ αὐτοῦ γενομένου,
[317]	τοὺς δυναμένους ἐν ταῖς πόλεσι	πράττειν,	ὧνπερ ἕνεκα ταῦτ´ ἐστὶν τὰ
[332]	δὲ ἐναντίως πραττόμενον ὑπὸ ἐναντίων	πράττεσθαι;	Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν δὲ ἐναντίως πράττεσθαι
[332]	πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν δὲ ἐναντίως	πράττεσθαι	ὃ ἂν ἀφρόνως πράττηται τῷ
[332]	δὲ σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης	πράττεσθαι,	τὸ δὲ ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης;
[332]	ὑπὸ ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί.	Πράττεται	δὲ τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης,
[332]	Ὡμολόγει. Οὐκοῦν εἴ τι ἰσχύϊ	πράττεται,	ἰσχυρῶς πράττεται, καὶ εἴ τι
[332]	εἴ τι ἰσχύϊ πράττεται, ἰσχυρῶς	πράττεται,	καὶ εἴ τι ἀσθενείᾳ, ἀσθενῶς;
[332]	ὡσαύτως πράττεται, ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ	πράττεται,	καὶ εἴ τι ἐναντίως, ὑπὸ
[332]	τὰ μὲν ἀφρόνως πραττόμενα ἀφροσύνῃ	πράττεται,	τὰ δὲ σωφρόνως σωφροσύνῃ; Ὡμολόγει.
[332]	ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν εἴπερ ἐναντίως	πράττεται,	ὑπὸ ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί.
[332]	Καὶ εἴ τι δὴ ὡσαύτως	πράττεται,	ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ πράττεται, καὶ
[357]	που καὶ αὐτοὶ ὅτι ἀμαθίᾳ	πράττεται.	ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν τὸ ἡδονῆς
[357]	καὶ οὐ διδόντες τούτοις κακῶς	πράττετε	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ~(Ταῦτα
[332]	ἐναντίως πράττεσθαι ὃ ἂν ἀφρόνως	πράττηται	τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ
[332]	εἴπερ ἐναντίως πράττεται, ὑπὸ ἐναντίου	πράττοιτ´	ἄν; Ναί. Πράττεται δὲ τὸ
[328]	μὲν βούληται, ἀποδέδωκεν ὃ ἐγὼ	πράττομαι	ἀργύριον· (ἐὰν δὲ μή, ἐλθὼν
[328]	καὶ ἀξίως τοῦ μισθοῦ ὃν	πράττομαι	καὶ ἔτι πλείονος, ὥστε καὶ
[332]	Ἔφη. Οὐκοῦν τὰ μὲν ἀφρόνως	πραττόμενα	ἀφροσύνῃ πράττεται, τὰ δὲ σωφρόνως
[332]	μή; Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως	πραττόμενον	ὑπὸ ἐναντίων πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν
[332]	πραττομένῳ; Ἔφη. Τὸ δὲ σωφρόνως	πραττόμενον	ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ δὲ
[332]	ἂν ἀφρόνως πράττηται τῷ σωφρόνως	πραττομένῳ;	Ἔφη. Τὸ δὲ σωφρόνως πραττόμενον
[316]	συνουσίαν, χρὴ εὐλαβεῖσθαι τὸν ταῦτα	πράττοντα·	οὐ γὰρ σμικροὶ περὶ αὐτὰ
[332]	Ἀνάγκη. Οὐκοῦν οἱ μὴ ὀρθῶς	πράττοντες	ἀφρόνως πράττουσιν καὶ οὐ σωφρονοῦσιν
[332]	τότε σωφρονεῖν σοι δοκοῦσιν οὕτω	πράττοντες,	ἢ {εἰ} τοὐναντίον {ἔπραττον} Σωφρονεῖν,
[332]	πράττουσιν καὶ οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω	πράττοντες;	Συνδοκεῖ μοι, ἔφη. Τοὐναντίον ἄρα
[333]	ἦν δ´ ἐγώ, εἰ εὖ	πράττουσιν	ἀδικοῦντες ἢ εἰ κακῶς; Εἰ
[332]	οἱ μὴ ὀρθῶς πράττοντες ἀφρόνως	πράττουσιν	καὶ οὐ σωφρονοῦσιν οὕτω πράττοντες;
[326]	μὴ αὐτοὶ ἐφ´ αὑτῶν εἰκῇ	πράττωσιν,	ἀλλ´ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ γραμματισταὶ
[332]	δοκεῖ, ἔφη. Πότερον δὲ ὅταν	πράττωσιν	ἅνθρωποι ὀρθῶς τε καὶ ὠφελίμως,
[324]	οὐ γὰρ ἂν τό γε	πραχθὲν	ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος
[312]	τὸν ἰδιώτην καὶ τὸν ἐλεύθερον	πρέπει.	Πάνυ μὲν οὖν μοι δοκεῖ,
[320]	καὶ νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς	πρέπει.	Προμηθέα δὲ παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς
[320]	φθονήσω· ἀλλὰ πότερον ὑμῖν, ὡς	πρεσβύτερος	νεωτέροις, μῦθον λέγων ἐπιδείξω ἢ
[314]	οὖν σκοπώμεθα καὶ μετὰ τῶν	πρεσβυτέρων	ἡμῶν· ἡμεῖς γὰρ ἔτι νέοι
[316]	καὶ οἰκείων καὶ ὀθνείων, καὶ	πρεσβυτέρων	καὶ νεωτέρων, ἑαυτῷ συνεῖναι ὡς
[314]	σιτία μὲν γὰρ καὶ ποτὰ	πριάμενον	παρὰ τοῦ καπήλου καὶ ἐμπόρου
[343]	ὁ Μυτιληναῖος καὶ Βίας ὁ	Πριηνεὺς	καὶ Σόλων ὁ ἡμέτερος καὶ
[314]	ἐν ἄλλοις ἀγγείοις ἀποφέρειν, καὶ	πρὶν	δέξασθαι αὐτὰ εἰς τὸ σῶμα
[320]	καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε· καὶ	πρὶν	ἓξ μῆνας γεγονέναι, (ἀπέδωκε τούτῳ
[350]	αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ	πρὶν	μαθεῖν. Ἤδη δέ τινας ἑώρακας,
[350]	αὐτοὶ αὑτῶν ἐπειδὰν μάθωσιν ἢ	πρὶν	μαθεῖν, φαίην ἄν· ταῦτα δὲ
[348]	τε δύ´ ἐρχομένω, καί τε	πρὸ	ὃ τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι γάρ
[315]	δὲ ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ	πρὸ	τοῦ μὲν ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο
[340]	Σιμωνίδης. σὺ γάρ, ὦ Πρόδικε,	προαπόφηναι	τὴν σὴν γνώμην· ταὐτόν σοι
[328]	ἔστιν τις ὅστις διαφέρει (ἡμῶν	προβιβάσαι	εἰς ἀρετήν, ἀγαπητόν. ὧν δὴ
[341]	δεῖ, ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὦ	Πρόδικε·	ἀλλ´ ἐγὼ εὖ οἶδ´ ὅτι
[358]	οὔ. Ἀλλ´ οὐδέν, ἔφην ἐγώ,	Πρόδικε,	διαφέρει· ἀλλὰ τόδε. εἰ ἀληθῆ
[339]	Πρόδικον, καὶ καλέσας αὐτόν, Ὦ	Πρόδικε,	ἔφην ἐγώ, σὸς μέντοι Σιμωνίδης
[336]	Κριτίας ἦν ὁ εἰπών· Ὦ	Πρόδικε	καὶ Ἱππία, Καλλίας μὲν δοκεῖ
[347]	ψέγω. ταῦτά μοι δοκεῖ, ὦ	Πρόδικε	καὶ Πρωταγόρα, ἦν δ´ ἐγώ,
[358]	ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία τε καὶ	Πρόδικε	(κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν
[340]	αὑτῷ Σιμωνίδης. σὺ γάρ, ὦ	Πρόδικε,	προαπόφηναι τὴν σὴν γνώμην· ταὐτόν
[358]	ἐγώ; (πρὸς σὲ λέγω, ὦ	Πρόδικε)	προσδοκίαν τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο,
[359]	τούτων ὑποκειμένων, ἦν δ´ ἐγώ,	Πρόδικέ	τε καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν
[341]	τοῦτον ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν, ὦ	Πρόδικε,	τὸ (χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη.
[341]	μέμφεται, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρόδικε,	τὸν Πιττακὸν λέγοντα χαλεπὸν ἐσθλὸν
[358]	τὰ τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε	Πρόδικε,	τοῦτό μοι πρὸς ὃ βούλομαι
[317]	καὶ Ἀλκιβιάδης (ἡκέτην ἄγοντε τὸν	Πρόδικον,	ἀναστήσαντες ἐκ τῆς κλίνης, καὶ
[341]	Πρωταγόρα, τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην, καὶ	Πρόδικόν	γε τόνδε εἰδέναι, ἀλλὰ παίζειν
[341]	σὺ οὐ μανθάνεις· ἐρώμεθα οὖν	Πρόδικον—	δίκαιον γὰρ τὴν Σιμωνίδου φωνὴν
[337]	παρόντων ἀπεδέξαντο· μετὰ δὲ τὸν	Πρόδικον	Ἱππίας ὁ σοφὸς εἶπεν, Ὦ
[317]	οὖν, ἔφην ἐγώ, οὐ καὶ	Πρόδικον	καὶ Ἱππίαν ἐκαλέσαμεν καὶ τοὺς
[339]	ὁ ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν	Πρόδικον,	καὶ καλέσας αὐτόν, Ὦ Πρόδικε,
[314]	ὁ Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ καὶ	Πρόδικον	τὸν Κεῖον— καὶ ἄλλοι πολλοὶ
[340]	ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι. Ὁ μὲν οὖν	Πρόδικος	ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ
[315]	κατάλυσιν πεποίηκεν. ὁ μὲν οὖν	Πρόδικος	ἔτι κατέκειτο, ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις
[357]	ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ	Πρόδικος	καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ διὰ
[341]	ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην ὁ	Πρόδικος	καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´ ἅ
[337]	~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα, ὁ	Πρόδικος,	Καλῶς μοι, ἔφη, δοκεῖς λέγειν,
[341]	ἀλλ´ ὥσπερ περὶ τοῦ δεινοῦ"	Πρόδικός	με οὑτοσὶ νουθετεῖ ἑκάστοτε, ὅταν
[315]	εἰσεῖδον— ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα καὶ	Πρόδικος	ὁ Κεῖος— ἦν δὲ ἐν
[340]	αὑτῷ. καὶ ἴσως ἂν (φαίη	Πρόδικος	ὅδε καὶ ἄλλοι πολλοὶ καθ´
[340]	παρατετύχηκεν ἡμῖν ἐν τοῖς λόγοις	Πρόδικος	ὅδε. ~κινδυνεύει γάρ τοι, ὦ
[340]	ταὐτόν, ὦ Πρωταγόρα, ὥς φησιν	Πρόδικος	ὅδε, τὸ εἶναι καὶ τὸ
[340]	Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη ὁ	Πρόδικος.	Οὐκοῦν, ἔφην ἐγώ, ἐν μὲν
[358]	βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν ὁ	Πρόδικος	συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι. Τί
[342]	ἔφη, ὦ Σώκρατες· ὁ δὲ	Πρόδικός	τε καὶ ὁ Ἱππίας ἐκελευέτην
[340]	εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη ὁ	Πρόδικος.	Τὸν δέ γε Πιττακόν, ἦν
[317]	κλίνης, καὶ τοὺς μετὰ τοῦ	Προδίκου.	Ἐπεὶ δὲ πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ
[315]	καίπερ λιπαρῶς ἔχων ἀκούειν τοῦ	Προδίκου—	πάσσοφος γάρ μοι δοκεῖ ἁνὴρ
[337]	σώματι. Ταῦτα οὖν εἰπόντος τοῦ	Προδίκου	πολλοὶ πάνυ τῶν παρόντων ἀπεδέξαντο·
[341]	γάρ τοι, ὦ (Πρωταγόρα, ἡ	Προδίκου	σοφία θεία τις εἶναι πάλαι,
[358]	δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ	Προδίκου	τοῦδε διαίρεσιν τῶν ὀνομάτων παραιτοῦμαι·
[341]	δή, ἔφην ἐγώ, ὦ Πρωταγόρα,	Προδίκου	τοῦδε. (ἔχεις τι πρὸς ταῦτα
[341]	ἔμπειρος διὰ τὸ μαθητὴς εἶναι	Προδίκου	τουτουΐ· καὶ νῦν μοι δοκεῖς
[358]	τε καὶ φόβος εἶναι τοῦτο,	(Προδίκῳ	δὲ δέος, φόβος δ´ οὔ.
[317]	γὰρ βούλεσθαι αὐτὸν τῷ τε	Προδίκῳ	καὶ τῷ Ἱππίᾳ ἐνδείξασθαι καὶ
[339]	τοῦ ποιήματος εἰς τὸ πρόσθεν	προελθὼν	ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ
[327]	τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν καὶ μαθημάτων	προελόμενος.	εἰ μὴ οἷόν τ´ ἦν
[338]	οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´ ὃ	προθυμεῖσθε	συνουσία τε καὶ διάλογοι ἡμῖν
[361]	ἄνω κάτω ταραττόμενα δεινῶς, πᾶσαν	προθυμίαν	ἔχω καταφανῆ αὐτὰ γενέσθαι, καὶ
[327]	οὕτω καὶ ἐν αὐλήσει πᾶσαν	προθυμίαν	καὶ ἀφθονίαν εἴχομεν ἀλλήλους διδάσκειν,
[361]	ὦ Σώκρατες, ἐπαινῶ σου τὴν	προθυμίαν	καὶ τὴν διέξοδον τῶν λόγων.
[338]	ὁμοίως. ἐὰν οὖν μὴ δοκῇ	πρόθυμος	εἶναι πρὸς αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον
[327]	ἀρετή· διὰ ταῦτα πᾶς παντὶ	προθύμως	λέγει καὶ διδάσκει καὶ τὰ
[314]	τοῖν χεροῖν τὴν θύραν πάνυ	προθύμως	ὡς οἷός τ´ ἦν ἐπήραξεν.
[314]	οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες ἐν τῷ	προθύρῳ	διελεγόμεθα ἕως συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ
[314]	ἐπορευόμεθα· ἐπειδὴ δὲ ἐν τῷ	προθύρῳ	ἐγενόμεθα, ἐπιστάντες περί τινος λόγου
[339]	ἱκανῶς. Οἶσθα οὖν, ἔφη, ὅτι	προϊόντος	τοῦ ᾄσματος λέγει που— οὐδέ
[316]	ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι καὶ	προκαλύπτεσθαι,	τοὺς μὲν ποίησιν, οἷον Ὅμηρόν
[322]	μὲν ἀνθρώπῳ τοῦ (βίου γίγνεται,	Προμηθέα	δὲ δι´ Ἐπιμηθέα ὕστερον, ᾗπερ
[320]	νεῖμαι δυνάμεις ἑκάστοις ὡς πρέπει.	Προμηθέα	δὲ παραιτεῖται Ἐπιμηθεὺς αὐτὸς νεῖμαι,
[321]	παρὰ τῷ Διί. τῷ δὲ	Προμηθεῖ	εἰς μὲν τὴν ἀκρόπολιν τὴν
[320]	αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον, προσέταξαν	Προμηθεῖ	καὶ Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε καὶ
[321]	χρήσαιτο. ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ ἔρχεται	Προμηθεὺς	ἐπισκεψόμενος τὴν νομήν, καὶ ὁρᾷ
[321]	φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος ὁ	Προμηθεὺς	ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ εὕροι,
[361]	καὶ ἐν τῷ μύθῳ ὁ	Προμηθεὺς	μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ χρώμενος
[316]	ἢ μετ´ ἄλλων. Ὀρθῶς, ἔφη,	προμηθῇ,	ὦ Σώκρατες, ὑπὲρ ἐμοῦ. ξένον
[361]	Ἐπιμηθέως· ᾧ χρώμενος ἐγὼ καὶ	προμηθούμενος	ὑπὲρ τοῦ βίου τοῦ ἐμαυτοῦ
[331]	τὸ δίκαιον καὶ τὸ ὅσιον	πρὸς	ἄλληλα ἔχει, ὥστε ὅμοιόν τι
[330]	ἀρετῆς μόρια εἶναι οὕτως ἔχοντα	πρὸς	ἄλληλα, ὡς οὐκ εἶναι τὸ
[357]	καὶ ἐνδείας οὖσα καὶ ἰσότητος	πρὸς	ἀλλήλας σκέψις; Ἀλλ´ ἀνάγκη. Ἐπεὶ
[348]	ποιητὰς αὐτοὺς δι´ ἡμῶν αὐτῶν	πρὸς	ἀλλήλους τοὺς λόγους ποιεῖσθαι, τῆς
[347]	δὲ δίκαιόν ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην	πρὸς	ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ Σωκράτης, Πρωταγόρας
[354]	τῶν λυπῶν παρασκευάζῃ; ἐπεὶ εἰ	πρὸς	ἄλλο τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν
[352]	εἴδους ἢ πρὸς ὑγίειαν ἢ	πρὸς	ἄλλο τι τῶν τοῦ σώματος
[327]	πράγματος, εἰ δέοι αὐτὸν κρίνεσθαι	(πρὸς	ἀνθρώπους οἷς μήτε παιδεία ἐστὶν
[348]	πως ἅπαντές ἐσμεν οἱ ἄνθρωποι	πρὸς	ἅπαν ἔργον καὶ λόγον καὶ
[338]	οὖν μὴ δοκῇ πρόθυμος εἶναι	πρὸς	αὐτὸ τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ
[328]	μὲν πολὺν χρόνον κεκηλημένος ἔτι	πρὸς	αὐτὸν ἔβλεπον ὡς ἐροῦντά τι,
[331]	ὅμοιον. Καὶ ἐγὼ θαυμάσας εἶπον	πρὸς	αὐτόν· Ἦ γὰρ οὕτω σοι
[353]	ἡδονῶν ἐλέγομεν; εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε	πρὸς	αὐτοὺς ὡδί· Ἀκούετε δή· πειρασόμεθα
[319]	κέκτησαι· οὐ γάρ τι ἄλλο	πρός	γε σὲ εἰρήσεται ἢ ἅπερ
[318]	ἂν αὐτῷ ὁ Ζεύξιππος ὅτι	πρὸς	γραφικήν· κἂν εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ
[321]	Διὸς οἴκησιν οὐκέτι ἐνεχώρει εἰσελθεῖν—	πρὸς	δὲ καὶ αἱ Διὸς φυλακαὶ
[322]	μὲν τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν,	πρὸς	δὲ τὸν τῶν θηρίων πόλεμον
[326]	ἂν οἱ νέοι μηδὲν κακουργῶσιν·	πρὸς	δὲ τούτοις, ἐπειδὰν κιθαρίζειν μάθωσιν,
[356]	ὁπότε τὸ ἔλαττον, ἢ αὐτὸ	πρὸς	ἑαυτὸ ἢ τὸ ἕτερον πρὸς
[350]	τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας δὲ	πρὸς	ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε, ἦ δ´
[333]	φασιν τῶν ἀνθρώπων. Πότερον οὖν	πρὸς	ἐκείνους τὸν λόγον ποιήσομαι, ἔφην,
[317]	ὧν ὀλίγον πρότερον μνείαν ἐποιοῦ	πρὸς	ἐμὲ ὑπὲρ τοῦ νεανίσκου. ~(Καὶ
[343]	τὸ μέν. τοῦτο γὰρ οὐδὲ	πρὸς	ἕνα λόγον φαίνεται ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν
[352]	τῆς διανοίας ἀποκάλυψον· πῶς ἔχεις	πρὸς	ἐπιστήμην; πότερον καὶ τοῦτό σοι
[356]	ἐστίν. ἐὰν μὲν γὰρ ἡδέα	πρὸς	ἡδέα ἱστῇς, τὰ μείζω ἀεὶ
[312]	Σὺ δέ, ἦν δ´ ἐγώ,	πρὸς	θεῶν, οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἰς
[351]	σκοπώμεθα αὐτό, καὶ ἐὰν μὲν	πρὸς	λόγον δοκῇ εἶναι τὸ σκέμμα
[344]	χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται {τὸ}	πρὸς	λόγον τὸ μέν ἐμβεβλημένον καὶ
[356]	καὶ τίς ἄλλη ἀναξία ἡδονῇ	πρὸς	λύπην ἐστίν, ἀλλ´ ἢ ὑπερβολὴ
[356]	καὶ σμικρότερα· ἐὰν δὲ ἡδέα	πρὸς	λυπηρά, ἐὰν μὲν τὰ ἀνιαρὰ
[356]	πλείω ληπτέα· ἐὰν δὲ λυπηρὰ	πρὸς	λυπηρά, τὰ ἐλάττω καὶ σμικρότερα·
[335]	διαλέξεσθαι, τῷ ἑτέρῳ χρῶ τρόπῳ	πρός	με, τῇ βραχυλογίᾳ. Ὦ Σώκρατες,
[322]	καὶ ἡ δημιουργικὴ τέχνη αὐτοῖς	πρὸς	μὲν τροφὴν ἱκανὴ βοηθὸς ἦν,
[316]	αὐτῶν μόνος οἴει δεῖν διαλέγεσθαι	πρὸς	μόνους, ἢ μετ´ ἄλλων. Ὀρθῶς,
[336]	Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι	πρὸς	ὃ ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς δὲ
[358]	ὦ βέλτιστε Πρόδικε, τοῦτό μοι	πρὸς	ὃ βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν
[354]	αὐτὸ τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ	πρὸς	ὃ ἐγὼ λέγω, ἔχετε ἡμῖν
[351]	ἀσφαλέστερον εἶναι ἀποκρίνασθαι, ἀλλὰ καὶ	πρὸς	πάντα τὸν ἄλλον βίον τὸν
[346]	κέχρηται τῇ (τῶν Μυτιληναίων, ὡς	πρὸς	Πιττακὸν λέγων τὸ πάντας δὲ
[361]	ἀνθρώπων, ἐπεὶ καὶ περὶ σοῦ	πρὸς	πολλοὺς δὴ εἴρηκα ὅτι ὧν
[336]	Καλλίας μὲν δοκεῖ μοι μάλα	πρὸς	(Πρωταγόρου εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ
[333]	τὸν λόγον ποιήσομαι, ἔφην, ἢ	πρὸς	σέ; Εἰ βούλει, ἔφη, πρὸς
[339]	ἄλλων ἐπιθορυβησάντων· ἔπειτα— ὥς γε	πρὸς	σὲ εἰρῆσθαι τἀληθῆ, ἵνα μοι
[358]	φόβον; καὶ ἆρα ὅπερ ἐγώ;	(πρὸς	σὲ λέγω, ὦ Πρόδικε) προσδοκίαν
[309]	παρ´ ἐκείνου φαίνῃ; καὶ πῶς	πρός	σε ὁ νεανίας διάκειται; (ΣΩ.
[316]	(καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα,	πρὸς	σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ τε
[339]	διοίσει. λέγει γάρ που Σιμωνίδης	πρὸς	Σκόπαν τὸν Κρέοντος ὑὸν τοῦ
[346]	τε αὐτοὺς καὶ ἔχθρας (ἑκουσίους	πρὸς	ταῖς ἀναγκαίαις προστίθεσθαι· τοὺς δ´
[353]	πρὸς τὸ ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας,	πρὸς	τἆλλα μόρια τὰ τῆς ἀρετῆς
[321]	δὲ αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε,	πρὸς	τὰς ἐκ Διὸς ὥρας εὐμάρειαν
[356]	ἆρ´ ἂν ὁμολογοῖεν οἱ ἄνθρωποι	πρὸς	ταῦτα ἡμᾶς τὴν μετρητικὴν σῴζειν
[341]	Πρωταγόρα, Προδίκου τοῦδε. (ἔχεις τι	πρὸς	ταῦτα λέγειν; Καὶ ὁ Πρωταγόρας,
[317]	ἢ ἔξαρνον εἶναι· καὶ ἄλλας	πρὸς	ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε, σὺν θεῷ
[312]	ἄν που αὐτῷ ὅτι τῶν	πρὸς	τὴν ἀπεργασίαν τὴν τῶν εἰκόνων,
[357]	δὲ ἐπιστήμη ἐστίν, τοσοῦτον ἐξαρκεῖ	πρὸς	τὴν ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ δεῖ
[351]	ἀλλά μοι δοκεῖ οὐ μόνον	πρὸς	τὴν νῦν ἀπόκρισιν ἐμοὶ ἀσφαλέστερον
[352]	καὶ ἐγὼ τοιοῦτόν τι ποθῶ	πρὸς	τὴν σκέψιν· θεασάμενος ὅτι οὕτως
[313]	πωλοῦσιν ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν	(πρὸς	τὴν ψυχήν· ὡς δ´ αὕτως
[352]	σκέψιν· θεασάμενος ὅτι οὕτως ἔχεις	πρὸς	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ
[333]	τε καὶ ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι	πρὸς	τὸ ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ οὖν ἑώρων
[345]	θεοὶ μάχονται· καὶ τοῦτ´ ἐστὶ	πρὸς	τὸ αὐτὸ τοῦτο εἰρημένον. οὐ
[353]	ἐγώ, εἶναί τι ἡμῖν τοῦτο	πρὸς	τὸ ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας, πρὸς
[356]	πρὸς ἑαυτὸ ἢ τὸ ἕτερον	πρὸς	τὸ ἕτερον, εἴτ´ ἐγγὺς εἴτε
[328]	τῶν ἄλλων ἀνθρώπων ὀνῆσαί τινα	πρὸς	τὸ καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι,
[329]	τὰ τοῦ προσώπου μόρια ἔχει	πρὸς	τὸ ὅλον πρόσωπον. Πότερον οὖν,
[343]	ἐμβεβλῆσθαι, ἐὰν μή τις ὑπολάβῃ	πρὸς	τὸ τοῦ Πιττακοῦ ῥῆμα ὥσπερ
[317]	ἀνθρώπους· ἡγοῦνται γὰρ τὸν τοιοῦτον	πρὸς	τοῖς ἄλλοις καὶ πανοῦργον εἶναι.
[328]	ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ συναγείρας εἶπον, βλέψας	πρὸς	τὸν Ἱπποκράτη· Ὦ παῖ Ἀπολλοδώρου,
[348]	ποιήσοι. εἶπεν οὖν ὁ Ἀλκιβιάδης	πρὸς	τὸν Καλλίαν βλέψας, Ὦ Καλλία,
[328]	καὶ Ξανθίππου τοῦδε ἡλικιῶται, οὐδὲν	πρὸς	τὸν πατέρα εἰσίν, καὶ ἄλλοι
[345]	φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν πάντα	πρὸς	τὸν Πιττακὸν εἴρηται, καὶ τὰ
[339]	τί λέγοι ὁ ποιητής— τρέπομαι	πρὸς	τὸν Πρόδικον, καὶ καλέσας αὐτόν,
[316]	διατρίψαντες καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν	πρὸς	τὸν Πρωταγόραν, (καὶ ἐγὼ εἶπον·
[334]	μοι διαλέξεσθαι, μεῖζον φθέγγεσθαι ἢ	πρὸς	τοὺς ἄλλους, οὕτω καὶ νῦν,
[327]	ἂν πάντες ἦσαν ἱκανοὶ ὡς	πρὸς	τοὺς ἰδιώτας καὶ μηδὲν αὐλήσεως
[345]	ὥστε καὶ τοῦτο τοῦ ᾄσματος	πρὸς	τοῦτο τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν
[332]	ἐπειδὴ δυσχερῶς δοκεῖς μοι ἔχειν	πρὸς	τοῦτο, τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε
[326]	καὶ εὐαρμοστίας δεῖται. ἔτι τοίνυν	πρὸς	τούτοις εἰς παιδοτρίβου πέμπουσιν, ἵνα
[333]	πρὸς σέ; Εἰ βούλει, ἔφη,	πρὸς	τοῦτον πρῶτον τὸν λόγον διαλέχθητι
[324]	οὐδεὶς γὰρ κολάζει τοὺς ἀδικοῦντας	πρὸς	τούτῳ τὸν νοῦν ἔχων καὶ
[333]	μόριον δὲ ἑκάτερον ἀρετῆς, καὶ	πρὸς	τῷ ἕτερον εἶναι καὶ ἀνόμοια
[325]	(μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν, καὶ	πρὸς	τῷ θανάτῳ χρημάτων τε δημεύσεις
[352]	σκοπῶν ἐκ τοῦ εἴδους ἢ	πρὸς	ὑγίειαν ἢ πρὸς ἄλλο τι
[342]	ταῦτα ἀληθῆ λέγω καὶ Λακεδαιμόνιοι	πρὸς	φιλοσοφίαν καὶ λόγους ἄριστα πεπαίδευνται,
[320]	κεράννυται. ἐπειδὴ δ´ ἄγειν αὐτὰ	πρὸς	φῶς ἔμελλον, προσέταξαν Προμηθεῖ καὶ
[325]	εἶναι, καὶ συλλήβδην ἓν αὐτὸ	προσαγορεύω	εἶναι ἀνδρὸς ἀρετήν— εἰ τοῦτ´
[355]	ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν καὶ ὀνόμασιν	προσαγορεύωμεν	αὐτά, πρῶτον μὲν ἀγαθῷ καὶ
[346]	αὐτοὺς ἑαυτοὺς παραμυθεῖσθαι καὶ διαλλάττεσθαι	προσαναγκάζοντας	ἑαυτοὺς φιλεῖν τοὺς ἑαυτῶν καὶ
[311]	μή, καὶ τὰ τῶν φίλων	προσαναλίσκοντες.	εἰ οὖν τις ἡμᾶς περὶ
[342]	δεινὸς ἀκοντιστής, ὥστε φαίνεσθαι τὸν	προσδιαλεγόμενον	παιδὸς μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν
[358]	(πρὸς σὲ λέγω, ὦ Πρόδικε)	προσδοκίαν	τινὰ λέγω κακοῦ τοῦτο, εἴτε
[309]	εἰπεῖν· παρόντος γὰρ ἐκείνου, οὔτε	προσεῖχον	τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ
[331]	προσώπου μόρια, ἁμῇ γέ πῃ	προσέοικεν	καὶ ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον
[331]	λευκὸν τῷ μέλανι ἔστιν ὅπῃ	προσέοικεν,	καὶ τὸ σκληρὸν τῷ μαλακῷ,
[331]	Ἀλλὰ μέντοι, ἦ δ´ ὅς,	προσέοικέν	τι δικαιοσύνη ὁσιότητι· καὶ γὰρ
[331]	ὁτιοῦν ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ πῃ	προσέοικεν.	τὸ γὰρ λευκὸν τῷ μέλανι
[311]	οὖν καὶ τοῦτό τίς σε	προσέροιτο·	~(Αὐτὸς δὲ δὴ ὡς τίς
[320]	ἄγειν αὐτὰ πρὸς φῶς ἔμελλον,	προσέταξαν	Προμηθεῖ καὶ Ἐπιμηθεῖ κοσμῆσαί τε
[323]	ἅπαντος ἀνδρὸς ἀνέχονται, ὡς παντὶ	προσῆκον	ταύτης γε μετέχειν τῆς ἀρετῆς
[316]	ἄττα διατρίψαντες καὶ ταῦτα διαθεασάμενοι	προσῇμεν	πρὸς τὸν Πρωταγόραν, (καὶ ἐγὼ
[320]	τοῖς μὲν ἰσχὺν ἄνευ τάχους	προσῆπτεν,	(τοὺς δ´ ἀσθενεστέρους τάχει ἐκόσμει·
[321]	βοράν· καὶ τοῖς μὲν ὀλιγογονίαν	προσῆψε,	τοῖς δ´ ἀναλισκομένοις ὑπὸ τούτων
[315]	ηὐλαβοῦντο μηδέποτε ἐμποδὼν ἐν τῷ	πρόσθεν	εἶναι Πρωταγόρου, ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς
[357]	ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ ἧς τὸ	πρόσθεν	ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς· ἡ
[339]	δὲ τοῦ ποιήματος εἰς τὸ	πρόσθεν	προελθὼν ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν τὸν
[323]	(ἢ χαλεπαίνουσιν, καὶ οἱ οἰκεῖοι	προσιόντες	νουθετοῦσιν ὡς μαινόμενον· ἐν δὲ
[323]	μή, ἢ μαίνεσθαι τὸν μὴ	προσποιούμενον	{δικαιοσύνην} ὡς ἀναγκαῖον (οὐδένα ὅντιν´
[346]	ἔχθρας (ἑκουσίους πρὸς ταῖς ἀναγκαίαις	προστίθεσθαι·	τοὺς δ´ ἀγαθοὺς ἐπικρύπτεσθαί τε
[315]	καθήμενον ἐν τῷ κατ´ ἀντικρὺ	προστῴῳ	ἐν θρόνῳ· περὶ αὐτὸν δ´
[314]	εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν ἐν τῷ	προστῴῳ	περιπατοῦντα, ἑξῆς δ´ αὐτῷ συμπεριεπάτουν
[316]	δὲ Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος	πρόσχημα	ἐποιήσατο, μέγας ὢν σοφιστής, καὶ
[316]	ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὐτῆς,	πρόσχημα	ποιεῖσθαι καὶ προκαλύπτεσθαι, τοὺς μὲν
[317]	ὧνπερ ἕνεκα ταῦτ´ ἐστὶν τὰ	προσχήματα·	ἐπεὶ οἵ γε πολλοὶ ὡς
[352]	τοῦ σώματος ἔργων, ἰδὼν τὸ	πρόσωπον	καὶ τὰς χεῖρας ἄκρας εἴποι·
[329]	μόρια ἔχει πρὸς τὸ ὅλον	πρόσωπον.	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,
[331]	οἷον τὸ ἕτερον, τὰ τοῦ	προσώπου	μόρια, ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν
[329]	ὦ (Σώκρατες, ὥσπερ τὰ τοῦ	προσώπου	μόρια ἔχει πρὸς τὸ ὅλον
[349]	ἐστιν, ἀλλ´ ὡς τὰ τοῦ	προσώπου	μόρια καὶ τῷ ὅλῳ οὗ
[333]	δυνάμεις αὐτῶν, ὥσπερ τὰ τοῦ	προσώπου	μόρια; πότερον οὖν δὴ λύσωμεν;
[330]	ἰδίαν ἔχει; ὥσπερ τὰ τοῦ	προσώπου,	οὐκ ἔστιν ὀφθαλμὸς οἷον τὰ
[329]	ἃ ἐρωτᾷς. Πότερον, ἔφην, ὥσπερ	προσώπου	τὰ μόοια μόριά ἐστιν, στόμα
[345]	μέλλει κακὸς γενέσθαι, δεῖ αὐτὸν	πρότερον	ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε καὶ τοῦτο
[333]	καὶ ἡ σοφία; τὸ δὲ	πρότερον	αὖ ἐφάνη ἡμῖν ἡ δικαιοσύνη
[330]	ἐρωτῶν ἡμᾶς· Πῶς οὖν ὀλίγον	πρότερον	ἐλέγετε; ἆρ´ οὐκ ὀρθῶς ὑμῶν
[310]	γὰρ παῖς ἦ ὅτε τὸ	πρότερον	ἐπεδήμησε. ἀλλὰ γάρ, ὦ Σώκρατες,
[339]	ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε ἤτοι τὸ	πρότερον	ἢ ὕστερον οὐκ ὀρθῶς λέγει.
[317]	οἵδε πάρεισιν, περὶ ὧν ὀλίγον	πρότερον	μνείαν ἐποιοῦ πρὸς ἐμὲ ὑπὲρ
[319]	οὐδεὶς τοῦτο ἐπιπλήττει ὥσπερ τοῖς	πρότερον,	ὅτι οὐδαμόθεν μαθών, οὐδὲ ὄντος
[317]	παρὰ τῷ Ἱππίᾳ— ἐκεῖ γὰρ	προϋπῆρχε	τὰ βάθρα— ἐν δὲ τούτῳ
[348]	σχεδόν τι τῶν παρόντων, μόγις	προυτράπετο	εἰς τὸ διαλέγεσθαι καὶ ἐκέλευεν
[328]	ὡς χάριν σοι ἔχω ὅτι	προύτρεψάς	με ὧδε ἀφικέσθαι· πολλοῦ γὰρ
[337]	τε Ἑλλάδος εἰς αὐτὸ τὸ	πρυτανεῖον	τῆς σοφίας καὶ αὐτῆς τῆς
[319]	ἀφελκύσωσιν ἢ ἐξάρωνται κελευόντων τῶν	πρυτάνεων.	περὶ μὲν οὖν ὧν οἴονται
[338]	μοι ῥαβδοῦχον καὶ ἐπιστάτην καὶ	πρύτανιν	ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει τὸ
[311]	εἶπον· Μήπω, ἀγαθέ, ἐκεῖσε ἴωμεν—	πρῲ	γάρ ἐστιν— ἀλλὰ δεῦρο ἐξαναστῶμεν
[326]	πλουσιώτατοι— καὶ οἱ τούτων ὑεῖς,	πρῳαίτατα	εἰς διδασκάλων τῆς ἡλικίας ἀρξάμενοι
[310]	ἔφη, ἥκει, στὰς παρ´ ἐμοί.	Πρῴην,	ἔφην ἐγώ· σὺ δὲ ἄρτι
[309]	ὥραν; καὶ μήν μοι καὶ	πρῴην	ἰδόντι καλὸς μὲν ἐφαίνετο ἀνὴρ
[334]	ἦν δ´ ἐγώ, λέγεις, ὦ	(Πρωταγόρα,	ἃ μηδενὶ ἀνθρώπων ὠφέλιμά ἐστιν,
[338]	βραχὺ λίαν, εἰ μὴ ἡδὺ	Πρωταγόρᾳ,	ἀλλ´ ἐφεῖναι καὶ χαλάσαι τὰς
[336]	δεῖ συμφιλονικεῖν οὔτε Σωκράτει οὔτε	Πρωταγόρᾳ,	ἀλλὰ κοινῇ ἀμφοτέρων δεῖσθαι μὴ
[353]	ἆρ´ οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς, ὦ	Πρωταγόρα,	ἄλλο τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι
[331]	Σώκρατες, ὁμολογεῖν. Τί οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	ἀποκρινούμεθα αὐτῷ, ταῦτα ὁμολογήσαντες, ἐὰν
[334]	λέγοι, καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	ἐγὼ τυγχάνω ἐπιλήσμων τις ὢν
[320]	τῶν ἀλλοτρίων. ἐγὼ οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	εἰς ταῦτα ἀποβλέπων οὐχ ἡγοῦμαι
[311]	Ἱππόκρατες, ὡς τίνι ὄντι τῷ	Πρωταγόρᾳ	ἐν νῷ ἔχετε χρήματα τελεῖν;
[333]	αὖ φαίνεται· ἦ γάρ, ὦ	Πρωταγόρα,	ἔφην ἐγώ, ἢ ἄλλως πως;
[341]	ὅδε. ~κινδυνεύει γάρ τοι, ὦ	(Πρωταγόρα,	ἡ Προδίκου σοφία θεία τις
[347]	πρῶτον ἐγώ σε ἠρώτησα, ὦ	Πρωταγόρα,	ἡδέως ἂν ἐπὶ τέλος ἔλθοιμι
[347]	μοι δοκεῖ, ὦ Πρόδικε καὶ	Πρωταγόρα,	ἦν δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος
[318]	αὐτή μοι ἀρχή ἐστιν, ὦ	Πρωταγόρα,	ἥπερ ἄρτι, περὶ ὧν ἀφικόμην.
[340]	μοι εἴργασται, ὡς ἔοικεν, ὦ	(Πρωταγόρα,	καὶ εἰμί τις γελοῖος ἰατρός·
[318]	οὕτως ἐπιδώσει εἰς τί, ὦ	Πρωταγόρα,	καὶ περὶ τοῦ; Καὶ ὁ
[352]	εἰπεῖν· Ἴθι δή μοι, ὦ	Πρωταγόρα,	(καὶ τόδε τῆς διανοίας ἀποκάλυψον·
[333]	(εἶναι; Φημί. Πότερον οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	λύσωμεν τῶν λόγων; τὸ ἓν
[358]	φόβον εἴτε δέος καλεῖτε. Ἐδόκει	Πρωταγόρᾳ	μὲν καὶ Ἱππίᾳ δέος τε
[333]	δή, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	μὴ ἀποκάμωμεν ἀλλὰ καὶ τὰ
[351]	ζῴη ἡδόμενος. Τί δή, ὦ	Πρωταγόρα;	μὴ καὶ σύ, ὥσπερ οἱ
[348]	ἀποκρινούμενος. Εἶπον δὴ ἐγώ· Ὦ	Πρωταγόρα,	μὴ οἴου διαλέγεσθαί μέ σοι
[357]	οὔ; Ἐδόκουν ἂν καὶ τῷ	Πρωταγόρᾳ	ὁμολογεῖν. Εἶεν, ὦ ἄνθρωποι· ἐπεὶ
[313]	ἤδη διεγνωκὼς ὅτι πάντως συνεστέον	Πρωταγόρᾳ,	ὃν οὔτε γιγνώσκεις, ὡς φῄς,
[347]	ἐγὼ εἶπον· Ἐπιτρέπω μὲν ἔγωγε	Πρωταγόρᾳ	ὁπότερον αὐτῷ ἥδιον· εἰ δὲ
[335]	συνουσίαις, Ἀλλά τοι, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	οὐδ´ ἐγὼ λιπαρῶς ἔχω παρὰ
[319]	νοῶ. ἐγὼ γὰρ τοῦτο, ὦ	Πρωταγόρα,	οὐκ ᾤμην διδακτὸν (εἶναι, σοὶ
[360]	ἐγὼ εἶπον· Τί δή, ὦ	Πρωταγόρα,	οὔτε σὺ φῂς ἃ ἐρωτῶ
[361]	εἴη διδακτόν. ἐγὼ οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	πάντα ταῦτα καθορῶν ἄνω κάτω
[341]	Ἀκούεις δή, ἔφην ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	Προδίκου τοῦδε. (ἔχεις τι πρὸς
[316]	Πρωταγόραν, (καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	πρὸς σέ τοι ἤλθομεν ἐγώ
[329]	ἐστὶ παρεσκευασμένα. νῦν οὖν, ὦ	Πρωταγόρα,	σμικροῦ τινος ἐνδεής εἰμι πάντ´
[361]	ἐστέ, ὦ Σώκρατές τε καὶ	Πρωταγόρα·	σὺ μὲν λέγων ὅτι οὐ
[331]	εἴποι· Ἀληθῆ ὅδε λέγει, ὦ	Πρωταγόρα;	σὺ φῂς οὐκ εἶναι τὸ
[318]	ὑπὲρ (τούτου ἐρωτῶντι, Ἱπποκράτης ὅδε	Πρωταγόρᾳ	συγγενόμενος, ᾗ ἂν αὐτῷ ἡμέρᾳ
[359]	μέμνησαι, ἦν δ´ ἐγώ, ὦ	Πρωταγόρα,	ταῦτα ἀποκρινόμενος; Ὡμολόγει. Ἴθι δή,
[337]	ἐγὼ μὲν καὶ αὐτός, ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, ἀξιῶ ὑμᾶς
[357]	μετὰ τοῦτο ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ
[353]	ψεύδεσθε, ἔροιντ´ ἂν ἡμᾶς· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ
[330]	ἐμέ τε καὶ σέ· Ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, εἴπετον δή
[337]	καὶ δέομαι καὶ συμβουλεύω, ὦ	Πρωταγόρα	τε καὶ Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς
[336]	μετεῖναί οἱ μακρολογίας καὶ παραχωρεῖ	Πρωταγόρᾳ,	τοῦ δὲ διαλέγεσθαι (οἷός τ´
[341]	καὶ ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	τοῦτο λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν
[318]	(Καὶ ἐγὼ ἀκούσας εἶπον· Ὦ	Πρωταγόρα,	τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις,
[351]	Λέγεις δέ τινας, ἔφην, ὦ	Πρωταγόρα,	τῶν ἀνθρώπων εὖ ζῆν, τοὺς
[340]	ἔστιν δὲ οὐ ταὐτόν, ὦ	Πρωταγόρα,	ὥς φησιν Πρόδικος ὅδε, τὸ
[357]	ἀπόδειξιν ἣν ἐμὲ δεῖ καὶ	Πρωταγόραν	(ἀποδεῖξαι περὶ ὧν ἤρεσθ´ ἡμᾶς.
[314]	οὔτε σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει·	(Πρωταγόραν	γάρ τοι δεόμενοι ἰδεῖν ἤλθομεν·
[314]	θύραν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν, κατελάβομεν	Πρωταγόραν	ἐν τῷ προστῴῳ περιπατοῦντα, ἑξῆς
[316]	ταῦτα διαθεασάμενοι προσῇμεν πρὸς τὸν	Πρωταγόραν,	(καὶ ἐγὼ εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα,
[312]	τίς γενησόμενος ἔρχῃ παρὰ τὸν	Πρωταγόραν;	Καὶ ὃς εἶπεν ἐρυθριάσας— ἤδη
[311]	δ´ ἐγώ· (παρὰ δὲ δὴ	Πρωταγόραν	νῦν ἀφικόμενοι ἐγώ τε καὶ
[311]	ἔφην ἐγώ, ὦ Ἱππόκρατες, παρὰ	Πρωταγόραν	νῦν ἐπιχειρεῖς ἰέναι, ἀργύριον τελῶν
[338]	εὐσχημονέστεροι ἡμῖν φαίνωνται, μήτ´ αὖ	Πρωταγόραν	πάντα κάλων ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα,
[310]	εἰμι, ἅμα δὲ οὐδὲ ἑώρακα	Πρωταγόραν	πώποτε οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι
[348]	ἂν βούληται ἄλλῳ. (Καὶ ὁ	Πρωταγόρας	αἰσχυνθείς, ὥς γέ μοι ἔδοξεν,
[342]	σοῦ ἀκούσομαι. Ὁ μὲν οὖν	Πρωταγόρας	ἀκούσας μου ταῦτα λέγοντος, Εἰ
[354]	Οὐδ´ ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη ὁ	Πρωταγόρας.	Ἄλλο τι οὖν πάλιν καὶ
[336]	ὦ Σώκρατες, δίκαια δοκεῖ λέγειν	Πρωταγόρας	ἀξιῶν αὑτῷ τε ἐξεῖναι διαλέγεσθαι
[338]	ἡμῖν γίγνωνται· εἰ μὴ βούλεται	(Πρωταγόρας	ἀποκρίνεσθαι, οὗτος μὲν ἐρωτάτω, ἐγὼ
[314]	ἀνακοινωσώμεθα· καὶ γὰρ οὐ μόνος	Πρωταγόρας	αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ Ἱππίας
[317]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη ὁ	Πρωταγόρας.	Βούλεσθε οὖν, ὁ Καλλίας ἔφη,
[331]	ἐμὲ οἴει εἰπεῖν τοῦτο, παρήκουσας·	~Πρωταγόρας	γὰρ (ὅδε ταῦτα ἀπεκρίνατο, ἐγὼ
[361]	θαυμάσιον ἔσται μὴ διδακτὸν ὄν.	Πρωταγόρας	δ´ αὖ διδακτὸν τότε ὑποθέμενος,
[329]	(ἐρωτηθέντες δόλιχον κατατείνουσι τοῦ λόγου.	Πρωταγόρας	δὲ ὅδε ἱκανὸς μὲν μακροὺς
[353]	ὥς φαμεν ἐγώ τε καὶ	Πρωταγόρας,	δι´ οὐδὲν ἄλλο ταῦτα κακὰ
[315]	ἐξ ἑκάστων τῶν πόλεων ὁ	Πρωταγόρας,	δι´ ὧν διεξέρχεται, κηλῶν τῇ
[361]	ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ ὁ	Πρωταγόρας,	Ἐγὼ μέν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[318]	ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν ὁ	Πρωταγόρας	εἶπεν· Ὦ νεανίσκε, ἔσται τοίνυν
[342]	τῶν Ἑλλήνων περίεισιν, ὥσπερ οὓς	Πρωταγόρας	ἔλεγε τοὺς σοφιστάς, ἀλλὰ δοκῶσιν
[318]	καὶ περὶ τοῦ; Καὶ ὁ	Πρωταγόρας	ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ τε
[311]	ἴωμεν. καὶ γὰρ τὰ πολλὰ	Πρωταγόρας	ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει, καταληψόμεθα
[361]	ἢ ἐπιστήμη ἡ ἀρετή, ὥσπερ	Πρωταγόρας	ἐπεχείρει λέγειν, σαφῶς οὐκ ἂν
[309]	Πρωταγόρας. (ΕΤ. Ὢ τί λέγεις;	Πρωταγόρας	ἐπιδεδήμηκεν; (ΣΩ. Τρίτην γε ἤδη
[309]	εἴ σοι δοκεῖ σοφώτατος εἶναι	Πρωταγόρας.	(ΕΤ. Ὢ τί λέγεις; Πρωταγόρας
[310]	καὶ τοῦ ἕνεκα τηνικάδε ἀφίκου;	Πρωταγόρας,	ἔφη, ἥκει, στὰς παρ´ ἐμοί.
[333]	ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει ὁ	Πρωταγόρας	ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ ἀγωνιᾶν
[310]	μοι ἁδελφὸς λέγει ὅτι ἥκει	Πρωταγόρας.	καὶ ἔτι μὲν ἐνεχείρησα εὐθὺς
[310]	τοῦτο; μῶν τί σε ἀδικεῖ	Πρωταγόρας;	Καὶ ὃς γελάσας, Νὴ τοὺς
[347]	ἐστιν ἃ ὡμολογησάτην πρὸς ἀλλήλω	Πρωταγόρας	καὶ Σωκράτης, Πρωταγόρας μὲν εἰ
[347]	πρὸς ἀλλήλω Πρωταγόρας καὶ Σωκράτης,	Πρωταγόρας	μὲν εἰ ἔτι βούλεται ἐρωτᾶν,
[328]	αὐτοῖς εἰσιν ἐλπίδες· νέοι γάρ.	Πρωταγόρας	μὲν τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος
[317]	Ἐπεὶ δὲ πάντες συνεκαθεζόμεθα, ὁ	Πρωταγόρας,	Νῦν δὴ ἄν, ἔφη, λέγοις,
[359]	τε καὶ Ἱππία, ἀπολογείσθω ἡμῖν	Πρωταγόρας	ὅδε ἃ τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο
[357]	εἶναι, ἀμαθία ἡ μεγίστη, ἧς	Πρωταγόρας	ὅδε φησὶν ἰατρὸς εἶναι καὶ
[336]	παραχωρεῖ. εἰ μὲν οὖν καὶ	Πρωταγόρας	ὁμολογεῖ φαυλότερος εἶναι Σωκράτους διαλεχθῆναι,
[348]	τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει ὁ	Πρωταγόρας	ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν ὁ
[354]	Οὐδ´ ἐμοὶ δοκεῖ, ἔφη ὁ	Πρωταγόρας.	Οὐκοῦν τὴν μὲν ἡδονὴν διώκετε
[353]	ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνέφη ὁ	Πρωταγόρας.	Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν,
[354]	ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις, ὁ	Πρωταγόρας.	Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἴ
[338]	οὕτω ποιητέον εἶναι· καὶ ὁ	Πρωταγόρας	πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν, ὅμως
[348]	σοι, ἔφη, καὶ νῦν καλῶς	Πρωταγόρας	ποιεῖν, οὐκ ἐθέλων εἴτε δώσει
[341]	πρὸς ταῦτα λέγειν; Καὶ ὁ	Πρωταγόρας,	Πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη, οὕτως
[328]	μοι ἐμποδών, ὃ δῆλον ὅτι	Πρωταγόρας	ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει, ἐπειδὴ καὶ τὰ
[341]	ἢ ἄλλον τινὰ λέγω ὅτι	Πρωταγόρας	σοφὸς καὶ δεινός ἐστιν ἀνήρ,
[340]	ἐγώ, μέμφεται, οὐχ ὡς οἴεται	Πρωταγόρας,	ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγοντα, ἀλλ´ ἄλλο.
[340]	ταῦτα ἐπῄνεσέν με· ὁ δὲ	Πρωταγόρας,	Τὸ ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη, ὦ
[333]	οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν ὁ	Πρωταγόρας—	τὸν γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ
[340]	σὲ παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν ὁ	Πρωταγόρας	τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ γὰρ
[353]	Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη ὁ	Πρωταγόρας,	τοὺς πολλοὺς ἂν ταῦτα ἀποκρίνασθαι.
[353]	γὰρ ὑμῖν ἐγώ τε καὶ	Πρωταγόρας	φράσαι. ἄλλο τι γάρ, ὦ
[336]	εἰ οὖν ἐπιθυμεῖς ἐμοῦ καὶ	Πρωταγόρου	ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ τὸ
[311]	Ὁμήρου ποιητήν, τί τοιοῦτον περὶ	Πρωταγόρου	ἀκούομεν; Σοφιστὴν δή τοι ὀνομάζουσί
[311]	ὄνομα ἄλλο γε λεγόμενον περὶ	Πρωταγόρου	ἀκούομεν; ὥσπερ περὶ Φειδίου ἀγαλματοποιὸν
[315]	ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν εἶναι	Πρωταγόρου,	ἀλλ´ ἐπειδὴ αὐτὸς ἀναστρέφοι καὶ
[335]	ἀκούσαιμι ἢ σοῦ τε καὶ	Πρωταγόρου	διαλεγομένων. ἀλλὰ χάρισαι ἡμῖν πᾶσιν.
[328]	γὰρ ποιοῦμαι (ἀκηκοέναι ἃ ἀκήκοα	Πρωταγόρου.	ἐγὼ γὰρ ἐν μὲν τῷ
[336]	μὲν δοκεῖ μοι μάλα πρὸς	(Πρωταγόρου	εἶναι, Ἀλκιβιάδης δὲ ἀεὶ φιλόνικός
[358]	ἦμεν· ὑμᾶς δὲ δὴ μετὰ	Πρωταγόρου	ἐρωτῶ, ὦ Ἱππία τε καὶ
[313]	σοι ὠνεῖσθαι μαθήματα καὶ παρὰ	Πρωταγόρου	καὶ παρ´ ἄλλου ὁτουοῦν· ~εἰ
[312]	τοιαύτην ὑπολαμβάνεις σου τὴν παρὰ	Πρωταγόρου	μάθησιν (ἔσεσθαι, ἀλλ´ οἵαπερ ἡ
[312]	τοιαύτη μᾶλλον εἶναι ἡ παρὰ	Πρωταγόρου	μάθησις. Οἶσθα οὖν ὃ μέλλεις
[315]	Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν	Πρωταγόρου	μαθητῶν καὶ ἐπὶ τέχνῃ μανθάνει,
[335]	βελτίων ἐφαινόμην οὐδ´ ἂν ἐγένετο	Πρωταγόρου	ὄνομα ἐν τοῖς Ἕλλησιν. Καὶ
[338]	ὡς ἐγᾦμαι, ἀδύνατον ὑμῖν ὥστε	Πρωταγόρου	τοῦδε σοφώτερόν τινα ἑλέσθαι· εἰ
[340]	ἔφην ἐγώ, ἐν μὲν τοῖς	πρώτοις	αὐτὸς ὁ Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ
[359]	ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ	πρῶτον	ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ
[339]	λέγων, ὅς γε τὸ μὲν	πρῶτον	αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα
[347]	(ἐάσωμεν, περὶ δὲ ὧν τὸ	πρῶτον	ἐγώ σε ἠρώτησα, ὦ Πρωταγόρα,
[333]	ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν οὖν	πρῶτον	ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας— τὸν
[360]	σέ, εἴ σοι ὥσπερ τὸ	πρῶτον	ἔτι δοκοῦσιν εἶναί τινες ἄνθρωποι
[349]	δὴ ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ τὸ	πρῶτον	ἠρώτων περὶ τούτων, πάλιν ἐπιθυμῶ
[355]	δυοῖν καὶ ὀνόμασιν προσαγορεύωμεν αὐτά,	πρῶτον	μὲν ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἔπειτα
[350]	ἰσχὺν οἰηθείης ἂν εἶναι σοφίαν.	πρῶτον	μὲν γὰρ εἰ οὕτω μετιὼν
[354]	Συγγιγνώσκετέ μοι, φαίην ἂν ἔγωγε.	πρῶτον	μὲν γὰρ οὐ ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι
[322]	ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας,	πρῶτον	μὲν διὰ τὴν τοῦ θεοῦ
[357]	καὶ πορρωτέρω καὶ ἐγγυτέρω, ἆρα	πρῶτον	μὲν οὐ μετρητικὴ φαίνεται, ὑπερβολῆς
[330]	ποῖόν τι αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον.	πρῶτον	μὲν τὸ τοιόνδε· (ἡ δικαιοσύνη
[345]	ἰατρὸς γένοιτο; δῆλον ὅτι ᾧ	πρῶτον	μὲν ὑπάρχει ἰατρῷ εἶναι, ἔπειτα
[336]	ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ τὸ	πρῶτόν	μοι ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων τε
[359]	ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ τὸ	πρῶτον	παντάπασι· τότε μὲν γὰρ δὴ
[333]	Εἰ βούλει, ἔφη, πρὸς τοῦτον	πρῶτον	τὸν λόγον διαλέχθητι τὸν τῶν
[343]	ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς γὰρ τὸ	πρῶτον	τοῦ ᾄσματος μανικὸν ἂν φανείη,
[309]	ἔφη χαριεστάτην ἥβην εἶναι τοῦ	πρῶτον	ὑπηνήτου, ἣν νῦν Ἀλκιβιάδης ἔχει;
[339]	ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ τὸ μὲν	πρῶτον,	ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς,
[349]	ἀπέφηνας παιδεύσεως καὶ ἀρετῆς διδάσκαλον,	πρῶτος	τούτου μισθὸν ἀξιώσας ἄρνυσθαι. πῶς
[320]	μὲν γὰρ αὐτῶν σμικρότητι ἤμπισχεν,	πτηνὸν	φυγὴν ἢ κατάγειον οἴκησιν ἔνεμεν·
[310]	αὐτοῦ τὴν ἀνδρείαν καὶ τὴν	πτοίησιν,	Τί οὖν σοι, ἦν δ´
[334]	εἰ δ´ ἐθέλοις ἐπὶ τοὺς	πτόρθους	καὶ τοὺς νέους κλῶνας ἐπιβάλλειν,
[318]	σοι συνῇ, ἡδέως ἄν φησι	πυθέσθαι.	τοσοῦτος ὅ γε ἡμέτερος λόγος.
[316]	ἐποιήσατο, μέγας ὢν σοφιστής, καὶ	Πυθοκλείδης	ὁ Κεῖος καὶ ἄλλοι πολλοί.
[321]	ὥρας εὐμάρειαν ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς αὐτὰ	πυκναῖς	τε θριξὶν καὶ στερεοῖς δέρμασιν,
[339]	μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ	πύκτου	πληγείς, ἐσκοτώθην τε καὶ ἰλιγγίασα
[321]	Ἀθηνᾶς τὴν ἔντεχνον σοφίαν σὺν	πυρί—	ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ πυρὸς
[320]	πυρὸς μείξαντες καὶ τῶν ὅσα	πυρὶ	καὶ γῇ κεράννυται. ἐπειδὴ δ´
[321]	πυρί— ἀμήχανον γὰρ ἦν ἄνευ	πυρὸς	αὐτὴν κτητήν τῳ ἢ χρησίμην
[320]	γῆς ἔνδον ἐκ γῆς καὶ	πυρὸς	μείξαντες καὶ τῶν ὅσα πυρὶ
[309]	ἐν αὐτοῖς ἡμῖν εἰρῆσθαι, καὶ	πώγωνος	ἤδη ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ. Εἶτα τί
[313]	ἑταῖρε, ὁ σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ	πωλεῖ	ἐξαπατήσῃ ἡμᾶς, ὥσπερ οἱ περὶ
[313]	περιάγοντες κατὰ τὰς πόλεις καὶ	πωλοῦντες	καὶ καπηλεύοντες τῷ ἀεὶ ἐπιθυμοῦντι
[313]	τὸ σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα	πωλοῦντες,	οὔτε οἱ ὠνούμενοι παρ´ αὐτῶν,
[313]	ἄριστε, καὶ τούτων ἀγνοοῖεν ὧν	πωλοῦσιν	ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν (πρὸς
[313]	ἐπιθυμοῦντι ἐπαινοῦσιν μὲν πάντα ἃ	πωλοῦσιν,	τάχα δ´ ἄν τινες, ὦ
[320]	οἳ αὐτοὶ ἀγαθοὶ ὄντες οὐδένα	πώποτε	βελτίω ἐποίησαν οὔτε τῶν οἰκείων
[310]	ἅμα δὲ οὐδὲ ἑώρακα Πρωταγόραν	πώποτε	οὐδ´ ἀκήκοα οὐδέν· ἔτι γὰρ
[348]	ὃ τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι γάρ	πως	ἅπαντές ἐσμεν οἱ ἄνθρωποι πρὸς
[333]	γὰρ συνᾴδουσιν οὐδὲ συναρμόττουσιν ἀλλήλοις.	πῶς	γὰρ ἂν συνᾴδοιεν, εἴπερ γε
[339]	ἔφην ἐγώ, σοὶ οὐ φαίνεται;	Πῶς	γὰρ ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς
[309]	ὑέος καλλίων σοι φανῆναι; (ΣΩ.	Πῶς	δ´ οὐ μέλλει, ὦ μακάριε,
[340]	ποιῶ. Ἀλλ´ οὕτως ἔχει, ἔφη.	Πῶς	δή; ἦν δ´ ἐγώ. Πολλὴ
[328]	τῷ ὄντι πεπαυμένος εἴη, μόγις	πως	ἐμαυτὸν ὡσπερεὶ συναγείρας εἶπον, βλέψας
[352]	(καὶ τόδε τῆς διανοίας ἀποκάλυψον·	πῶς	ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην; πότερον καὶ
[338]	ἀποκρινόμενος. Ἤρξατο οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί	πως·	Ἡγοῦμαι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἐγὼ
[315]	καὶ οἱ μετ´ ἐκείνου, εὖ	πως	καὶ ἐν κόσμῳ περιεσχίζοντο οὗτοι
[323]	(οὐδένα ὅντιν´ οὐχὶ ἁμῶς γέ	πως	μετέχειν αὐτῆς, ἢ μὴ εἶναι
[359]	ὅδε ἃ τὸ πρῶτον ἀπεκρίνατο	πῶς	ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ τὸ
[350]	ἐπεὶ οὗτοί γε μαινόμενοί εἰσιν.	Πῶς	οὖν, ἔφην ἐγώ, λέγεις τοὺς
[334]	ποίει, εἰ μέλλω σοι ἕπεσθαι.	Πῶς	οὖν κελεύεις με βραχέα ἀποκρίνεσθαι;
[330]	μετὰ τοῦτο εἴποι ἐρωτῶν ἡμᾶς·	Πῶς	οὖν ὀλίγον πρότερον ἐλέγετε; ἆρ´
[349]	πρῶτος τούτου μισθὸν ἀξιώσας ἄρνυσθαι.	πῶς	οὖν οὐ σὲ χρῆν παρακαλεῖν
[353]	τἆλλα μόρια τὰ τῆς ἀρετῆς	πῶς	ποτ´ ἔχει. εἰ οὖν σοι
[360]	πάντα ταῦτα ἢ σκέψασθαι βουλόμενος	πῶς	ποτ´ ἔχει τὰ περὶ τῆς
[309]	ἦ παρ´ ἐκείνου φαίνῃ; καὶ	πῶς	πρός σε ὁ νεανίας διάκειται;
[349]	τότε, φάθι· εἰ δὲ ἄλλως	πως,	τοῦτο διόρισαι, ὡς ἔγωγε οὐδέν
[343]	τῷ ᾄσματι τὸ ἀλαθέως, οὑτωσί	πως	ὑπειπόντα τὸ τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ
[333]	Πρωταγόρα, ἔφην ἐγώ, ἢ ἄλλως	πως;	Ὡμολόγησεν καὶ μάλ´ ἀκόντως. Οὐκοῦν