HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Protagoras

Liste des contextes (ordre alphabétique)

θ = 76 formes différentes pour 117 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[345]   ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός· ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω

[346]   ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός, ἐπί θ´ ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω· ὥστε τούτου

[343]   ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων ἦν καὶ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς ὁ

[309]   τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ θαμά. (ΕΤ. Καὶ τί ἂν γεγονὸς

[325]   ᾧ δὲ ἥ τε ζημία θάνατος αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ

[325]   διδάσκονται, ἐφ´ οἷς οὐκ ἔστι θάνατος ἡ ζημία ἐὰν μὴ ἐπίστωνται,

[325]   εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ θανάτῳ χρημάτων τε δημεύσεις καὶ ὡς

[359]   οἱ μὲν δειλοὶ ἐπὶ τὰ θαρραλέα ἔρχονται, οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ

[350]   ὡμολόγησα· εἰ δὲ καὶ οἱ θαρραλέοι ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ

[350]   δὲ ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι εἰσίν; πότερον οἱ ἱππικοὶ ἢ

[350]   τοὺς δὲ ἀνδρείους ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν, τὸ ἐμὸν ὁμολόγημα οὐδαμοῦ

[350]   ὑπὸ σοῦ εἰ οἱ ἀνδρεῖοι θαρραλέοι εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ δὲ καὶ

[350]   ἦν δ´ ἐγώ, οἱ οὕτω θαρραλέοι ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι

[350]   λίαν γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι καὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν

[351]   εἶναι, μὴ μέντοι τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν γὰρ

[350]   λέγεις τοὺς ἀνδρείους; οὐχὶ τοὺς θαρραλέους εἶναι; Καὶ νῦν γ´, ἔφη.

[351]   ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν ἀνδρείους θαρραλέους εἶναι, μὴ μέντοι τούς γε

[349]   ὃ λέγεις. πότερον τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις ἢ ἄλλο τι; Καὶ

[359]   τοῦτον εἰ τοὺς ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους· ὁ δέ, Καὶ (ἴτας γ´,

[350]   τίνες εἰς τὰ (φρέατα κολυμβῶσιν θαρραλέως; Ἔγωγε, ὅτι οἱ κολυμβηταί. Πότερον

[350]   σοφώτατοι οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ

[350]   αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι;

[350]   οἱ ἐπιστήμονες τῶν μὴ ἐπισταμένων θαρραλεώτεροί εἰσιν, καὶ αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν

[350]   ἔπειτα τοὺς ἐπισταμένους αὐτοὺς ἑαυτῶν θαρραλεωτέρους ὄντας ἀποφαίνεις καὶ μὴ ἐπισταμένων

[311]   πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε, θάρρει, καταληψόμεθα αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός,

[314]   ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ θάρρει· (Πρωταγόραν γάρ τοι δεόμενοι ἰδεῖν

[360]   φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ

[360]   τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ

[350]   ἔφην, πάντων τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας, θαρροῦντας δὲ πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε,

[350]   δ´ ὅς, καὶ λίαν γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι καὶ

[359]   Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ γε θαρροῦσι πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ

[360]   ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ

[360]   καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ

[360]   φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ

[351]   τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν γὰρ καὶ ἀπὸ τέχνης

[351]   δὲ κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι θάρσος τε καὶ ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει

[314]   συμπεριεπάτουν ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ θάτερα Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ

[315]   Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ θάτερα ὁ ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος,

[325]   καὶ διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν θᾶττον συνιῇ τις τὰ λεγόμενα, καὶ

[326]   ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ θαυμάζειν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ

[326]   περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ, θαυμάζεις, ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπορεῖς εἰ

[312]   δέ ποτε ὁ σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ οἶσθα. καίτοι εἰ

[336]   λόγον τε δοῦναι καὶ δέξασθαι θαυμάζοιμ´ ἂν εἴ τῳ ἀνθρώπων παραχωρεῖ.

[315]   εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ παιδικὰ Παυσανίου τυγχάνει ὤν.

[349]   νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ ἂν θαυμάζοιμι εἰ τότε ἀποπειρώμενός (μου ταῦτα

[361]   λέγω γε ὅτι οὐκ ἂν θαυμάζοιμι εἰ τῶν ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν

[331]   ἔχῃ τὸ ὅμοιον. Καὶ ἐγὼ θαυμάσας εἶπον πρὸς αὐτόν· Ἦ γὰρ

[361]   ὡς σὺ σπεύδεις, ὦ Σώκρατες, θαυμάσιον ἔσται μὴ διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας

[325]   τοῦτο δὲ μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως γίγνονται οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν

[326]   τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν, εἴπερ ἀληθῆ ἐγὼ ἐν τοῖς

[318]   Ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις, ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ κἂν

[328]   οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι οὐδὲν θαυμαστὸν τῶν ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς

[352]   τι ποθῶ πρὸς τὴν σκέψιν· θεασάμενος ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ

[336]   δύναμαι, ἀλλ´ εἴ τι δέῃ θεάσασθαι ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ τε

[341]   ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου σοφία θεία τις εἶναι πάλαι, ἤτοι ἀπὸ

[322]   μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ

[324]   ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα

[344]   χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν θείη, καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ

[343]   τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ ἂν εἰ θεῖμεν αὐτὸν λέγοντα τὸν Πιττακὸν καὶ

[336]   μὲν γὰρ οὐ δύναμαι ταχὺ θεῖν, οὗτος δὲ δύναται βραδέως. εἰ

[343]   οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν δεῖ θεῖναι ἐν τῷ ᾄσματι τὸ ἀλαθέως,

[340]   ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν δέ τις αὐτῆς εἰς

[330]   σὺ δὲ τίν´ ἂν ψῆφον θεῖο; τὴν αὐτὴν ἐμοὶ ἢ ἄλλην;

[316]   μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ θεῖος— ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα τῆς

[355]   αὖθις ἡδεῖ τε (καὶ ἀνιαρῷ. θέμενοι δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων

[320]   ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ θεοὶ γῆς ἔνδον ἐκ γῆς καὶ

[310]   δ´ ὅς, ὦ Ζεῦ καὶ θεοί, ἐν (τούτῳ εἴη· ὡς οὔτ´

[345]   μηδὲν αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ θεοὶ μάχονται· καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς

[320]   Ἦν γάρ ποτε χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ δὲ γένη

[345]   ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν οἱ θεοὶ φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν πάντα

[341]   κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν θεόν φησιν μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν

[336]   αὐτῷ ἐμέ τε καὶ Κρίσωνα θέοντας, τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ μὲν

[341]   τοῦτο ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι— θεὸς ἂν μόνος τοῦτ´ ἔχοι γέρας,

[344]   ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ

[322]   πρῶτον μὲν διὰ τὴν τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν,

[322]   τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν, καὶ ἐπεχείρει βωμούς τε

[310]   δὲ ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ἑσπέρας γε. (Καὶ ἅμα

[310]   Καὶ ὃς γελάσας, Νὴ τοὺς θεούς, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅτι γε

[340]   τῆς γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν δέ τις

[336]   σοῦ μᾶλλον ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι θέουσιν τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ

[345]   ὅτι ἡ τῶν καμνόντων τῆς θεραπείας μάθησις. κακὸς δὲ κακῶς· τίς

[354]   καὶ τὰς ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπείας τὰς διὰ καύσεών τε καὶ

[325]   καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ θεραπευθεῖσιν εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ

[312]   τὴν ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν (θεραπεῦσαι ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι

[325]   ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ θεραπευτοῦ τὰ μὲν ἄλλα ἄρα τοὺς

[322]   ἄλλων τεχνῶν· καὶ νόμον γε θὲς παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον

[339]   Σκόπαν τὸν Κρέοντος ὑὸν τοῦ Θετταλοῦ ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως

[317]   πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε, σὺν θεῷ εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν διὰ

[341]   τοῦτο ἂν ἔχειν καὶ τῷ θεῷ τοῦτο γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον

[322]   βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα θεῶν· ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ

[312]   δέ, ἦν δ´ ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἰς τοὺς

[318]   γραφικήν· κἂν εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ Θηβαίῳ συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα

[324]   ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις (μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ δὲ μετὰ

[322]   ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι

[322]   ἦν, πρὸς δὲ τὸν τῶν θηρίων πόλεμον ἐνδεής πολιτικὴν γὰρ τέχνην

[320]   χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν, θνητὰ δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ

[339]   λέγει. Εἰπὼν οὖν ταῦτα πολλοῖς θόρυβον παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων·

[319]   μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ καταγελῶσι καὶ θορυβοῦσιν, ἕως ἂν ἢ αὐτὸς ἀποστῇ

[360]   καὶ οἱ δειλοὶ καὶ οἱ θρασεῖς καὶ οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς

[321]   τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ δὲ {θριξὶν καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ ἀναίμοις.

[321]   ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν καὶ στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν

[334]   ἅπασίν ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς θριξὶν πολεμιώτατον ταῖς τῶν ἄλλων ζῴων

[315]   τὸν Ἱππίαν, ὁ δ´ ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν καὶ

[315]   τῷ κατ´ ἀντικρὺ προστῴῳ ἐν θρόνῳ· περὶ αὐτὸν δ´ ἐκάθηντο ἐπὶ

[323]   ἐπὶ τούτοις που οἵ τε θυμοὶ γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις καὶ

[352]   ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ δὲ

[351]   τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ

[351]   καὶ ἀπὸ μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ

[324]   ἀρετῆς· ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ θυμοῦται καὶ νουθετεῖ, δῆλον ὅτι ὡς

[323]   ἄνθρωποι (φύσει ἢ τύχῃ, οὐδεὶς θυμοῦται οὐδὲ νουθετεῖ οὐδὲ διδάσκει οὐδὲ

[314]   οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν θύραν, ἀνοίξας καὶ ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα,

[314]   ποτε ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν θύραν. Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν

[314]   ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν θύραν πάνυ προθύμως ὡς οἷός τ´

[310]   ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός, τὴν (θύραν τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα ἔκρουε,

[314]   ἐκρούομεν, καὶ ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς θύρας ἀποκρινόμενος εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη,

[314]   ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν μοι, ὁ θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει

[322]   δίκην δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω θῶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἐπὶ

Pages
[345]	ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός· ἐπί	θ´	ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω, (φησίν— οὕτω
[346]	ὅσοι καρπὸν αἰνύμεθα χθονός, ἐπί	θ´	ὑμῖν εὑρὼν ἀπαγγελέω· ὥστε τούτου
[343]	ἐστὶν ἀνθρώπου. τούτων ἦν καὶ	Θαλῆς	ὁ Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς ὁ
[309]	τὸν νοῦν, ἐπελανθανόμην τε αὐτοῦ	θαμά.	(ΕΤ. Καὶ τί ἂν γεγονὸς
[325]	ᾧ δὲ ἥ τε ζημία	θάνατος	αὐτῶν τοῖς παισὶ καὶ φυγαὶ
[325]	διδάσκονται, ἐφ´ οἷς οὐκ ἔστι	θάνατος	ἡ ζημία ἐὰν μὴ ἐπίστωνται,
[325]	εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ	θανάτῳ	χρημάτων τε δημεύσεις καὶ ὡς
[359]	οἱ μὲν δειλοὶ ἐπὶ τὰ	θαρραλέα	ἔρχονται, οἱ δὲ ἀνδρεῖοι ἐπὶ
[350]	ὡμολόγησα· εἰ δὲ καὶ οἱ	θαρραλέοι	ἀνδρεῖοι, οὐκ ἠρωτήθην— εἰ γάρ
[350]	δὲ ἀπὸ τῶν ἵππων πολεμεῖν	θαρραλέοι	εἰσίν; πότερον οἱ ἱππικοὶ ἢ
[350]	τοὺς δὲ ἀνδρείους ὡς οὐ	θαρραλέοι	εἰσίν, τὸ ἐμὸν ὁμολόγημα οὐδαμοῦ
[350]	ὑπὸ σοῦ εἰ οἱ ἀνδρεῖοι	θαρραλέοι	εἰσίν, ὡμολόγησα· εἰ δὲ καὶ
[350]	ἦν δ´ ἐγώ, οἱ οὕτω	θαρραλέοι	ὄντες οὐκ ἀνδρεῖοι ἀλλὰ μαινόμενοι
[350]	λίαν γε θαρροῦντας. Οὐκοῦν οἱ	θαρραλέοι	οὗτοι καὶ ἀνδρεῖοί εἰσιν; Αἰσχρὸν
[351]	εἶναι, μὴ μέντοι τούς γε	θαρραλέους	ἀνδρείους πάντας· θάρσος μὲν γὰρ
[350]	λέγεις τοὺς ἀνδρείους; οὐχὶ τοὺς	θαρραλέους	εἶναι; Καὶ νῦν γ´, ἔφη.
[351]	ὥστε συμβαίνει τοὺς μὲν ἀνδρείους	θαρραλέους	εἶναι, μὴ μέντοι τούς γε
[349]	ὃ λέγεις. πότερον τοὺς ἀνδρείους	θαρραλέους	λέγεις ἢ ἄλλο τι; Καὶ
[359]	τοῦτον εἰ τοὺς ἀνδρείους λέγοι	θαρραλέους·	ὁ δέ, Καὶ (ἴτας γ´,
[350]	τίνες εἰς τὰ (φρέατα κολυμβῶσιν	θαρραλέως;	Ἔγωγε, ὅτι οἱ κολυμβηταί. Πότερον
[350]	σοφώτατοι οὗτοι καὶ θαρραλεώτατοί εἰσιν,	θαρραλεώτατοι	δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι; καὶ κατὰ
[350]	αὖ οἱ σοφώτατοι οὗτοι καὶ	θαρραλεώτατοί	εἰσιν, θαρραλεώτατοι δὲ ὄντες ἀνδρειότατοι;
[350]	οἱ ἐπιστήμονες τῶν μὴ ἐπισταμένων	θαρραλεώτεροί	εἰσιν, καὶ αὐτοὶ ἑαυτῶν (ἐπειδὰν
[350]	ἔπειτα τοὺς ἐπισταμένους αὐτοὺς ἑαυτῶν	θαρραλεωτέρους	ὄντας ἀποφαίνεις καὶ μὴ ἐπισταμένων
[311]	πολλὰ Πρωταγόρας ἔνδον διατρίβει, ὥστε,	θάρρει,	καταληψόμεθα αὐτόν, ὡς τὸ εἰκός,
[314]	ἥκομεν οὔτε σοφισταί ἐσμεν. ἀλλὰ	θάρρει·	(Πρωταγόραν γάρ τοι δεόμενοι ἰδεῖν
[360]	φοβοῦνται, ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ	θάρρη	θαρροῦσιν; Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ
[360]	τε φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ	θάρρη	θαρροῦσιν; Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ
[350]	ἔφην, πάντων τούτων ἀνεπιστήμονας ὄντας,	θαρροῦντας	δὲ πρὸς ἕκαστα τούτων; Ἔγωγε,
[350]	δ´ ὅς, καὶ λίαν γε	θαρροῦντας.	Οὐκοῦν οἱ θαρραλέοι οὗτοι καὶ
[359]	Ἀλλὰ μὴν ἐπὶ ἅ γε	θαρροῦσι	πάντες αὖ ἔρχονται, καὶ δειλοὶ
[360]	ὅταν φοβῶνται, οὐδὲ αἰσχρὰ θάρρη	θαρροῦσιν;	Ἀληθῆ, ἔφη. Εἰ δὲ μὴ
[360]	καὶ αἰσχρὰ θάρρη θαρροῦσιν; Ὡμολόγει.	Θαρροῦσιν	δὲ τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ
[360]	φόβους φοβοῦνται καὶ αἰσχρὰ θάρρη	θαρροῦσιν;	Ὡμολόγει. Θαρροῦσιν δὲ τὰ αἰσχρὰ
[351]	τούς γε θαρραλέους ἀνδρείους πάντας·	θάρσος	μὲν γὰρ καὶ ἀπὸ τέχνης
[351]	δὲ κἀκεῖ οὐ ταὐτὸν εἶναι	θάρσος	τε καὶ ἀνδρείαν· ὥστε συμβαίνει
[314]	συμπεριεπάτουν ἐκ μὲν τοῦ ἐπὶ	θάτερα	Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ ὁ
[315]	Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ	θάτερα	ὁ ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος,
[325]	καὶ διδάσκουσι καὶ νουθετοῦσιν. ἐπειδὰν	θᾶττον	συνιῇ τις τὰ λεγόμενα, καὶ
[326]	ἐστιν ἀρετή; ἀλλ´ οὐ χρὴ	θαυμάζειν,	ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον εἰ μὴ
[326]	περὶ ἀρετῆς ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ,	θαυμάζεις,	ὦ Σώκρατες, καὶ ἀπορεῖς εἰ
[312]	δέ ποτε ὁ σοφιστής ἐστιν,	θαυμάζοιμ´	ἂν εἰ οἶσθα. καίτοι εἰ
[336]	λόγον τε δοῦναι καὶ δέξασθαι	θαυμάζοιμ´	ἂν εἴ τῳ ἀνθρώπων παραχωρεῖ.
[315]	εἶναι Ἀγάθωνα, καὶ οὐκ ἂν	θαυμάζοιμι	εἰ παιδικὰ Παυσανίου τυγχάνει ὤν.
[349]	νῦν φήσῃς· οὐ γὰρ ἂν	θαυμάζοιμι	εἰ τότε ἀποπειρώμενός (μου ταῦτα
[361]	λέγω γε ὅτι οὐκ ἂν	θαυμάζοιμι	εἰ τῶν ἐλλογίμων γένοιο ἀνδρῶν
[331]	ἔχῃ τὸ ὅμοιον. Καὶ ἐγὼ	θαυμάσας	εἶπον πρὸς αὐτόν· Ἦ γὰρ
[361]	ὡς σὺ σπεύδεις, ὦ Σώκρατες,	θαυμάσιον	ἔσται μὴ διδακτὸν ὄν. Πρωταγόρας
[325]	τοῦτο δὲ μή, σκέψαι ὡς	θαυμασίως	γίγνονται οἱ ἀγαθοί. ὅτι μὲν
[326]	τοῦτο αὖ μάθε· οὐδὲν γὰρ	θαυμαστόν,	εἴπερ ἀληθῆ ἐγὼ ἐν τοῖς
[318]	Ὦ Πρωταγόρα, τοῦτο μὲν οὐδὲν	θαυμαστὸν	λέγεις, ἀλλὰ εἰκός, ἐπεὶ κἂν
[328]	οὕτως ἡγοῦνται, καὶ ὅτι οὐδὲν	θαυμαστὸν	τῶν ἀγαθῶν πατέρων φαύλους ὑεῖς
[352]	τι ποθῶ πρὸς τὴν σκέψιν·	θεασάμενος	ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς τὸ
[336]	δύναμαι, ἀλλ´ εἴ τι δέῃ	θεάσασθαι	ἐν τῷ αὐτῷ ἐμέ τε
[341]	ὦ (Πρωταγόρα, ἡ Προδίκου σοφία	θεία	τις εἶναι πάλαι, ἤτοι ἀπὸ
[322]	μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἄνθρωπος	θείας	μετέσχε μοίρας, πρῶτον μὲν διὰ
[324]	ἂν τό γε πραχθὲν ἀγένητον	θείη—	ἀλλὰ τοῦ μέλλοντος χάριν, ἵνα
[344]	χαλεπὴ ὥρα ἐπελθοῦσα ἀμήχανον ἂν	θείη,	καὶ ἰατρὸν ταὐτὰ ταῦτα. τῷ
[343]	τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ ἂν εἰ	θεῖμεν	αὐτὸν λέγοντα τὸν Πιττακὸν καὶ
[336]	μὲν γὰρ οὐ δύναμαι ταχὺ	θεῖν,	οὗτος δὲ δύναται βραδέως. εἰ
[343]	οὐ Σιμωνίδου ἀλλ´ ὑπερβατὸν δεῖ	θεῖναι	ἐν τῷ ᾄσματι τὸ ἀλαθέως,
[340]	ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς θεοὺς ἱδρῶτα	θεῖναι—	ὅταν δέ τις αὐτῆς εἰς
[330]	σὺ δὲ τίν´ ἂν ψῆφον	θεῖο;	τὴν αὐτὴν ἐμοὶ ἢ ἄλλην;
[316]	μοι δοκεῖ ἁνὴρ ~(εἶναι καὶ	θεῖος—	ἀλλὰ διὰ τὴν βαρύτητα τῆς
[355]	αὖθις ἡδεῖ τε (καὶ ἀνιαρῷ.	θέμενοι	δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων
[320]	ἦλθεν εἱμαρμένος γενέσεως, τυποῦσιν αὐτὰ	θεοὶ	γῆς ἔνδον ἐκ γῆς καὶ
[310]	δ´ ὅς, ὦ Ζεῦ καὶ	θεοί,	ἐν (τούτῳ εἴη· ὡς οὔτ´
[345]	μηδὲν αἰσχρόν· ἀνάγκῃ δ´ οὐδὲ	θεοὶ	μάχονται· καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς
[320]	Ἦν γάρ ποτε χρόνος ὅτε	θεοὶ	μὲν ἦσαν, θνητὰ δὲ γένη
[345]	ἄριστοί εἰσιν οὓς ἂν οἱ	θεοὶ	φιλῶσιν. Ταῦτά τε οὖν πάντα
[341]	κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι, εἶτα τὸν	θεόν	φησιν μόνον τοῦτο ἂν ἔχειν
[336]	αὐτῷ ἐμέ τε καὶ Κρίσωνα	θέοντας,	τούτου δέου συγκαθεῖναι· ἐγὼ μὲν
[341]	τοῦτο ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι—	θεὸς	ἂν μόνος τοῦτ´ ἔχοι γέρας,
[344]	ἀδύνατον καὶ οὐκ ἀνθρώπειον, ἀλλὰ	θεὸς	ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι τὸ
[322]	πρῶτον μὲν διὰ τὴν τοῦ	θεοῦ	συγγένειαν ζῴων μόνον θεοὺς ἐνόμισεν,
[322]	τοῦ θεοῦ συγγένειαν ζῴων μόνον	θεοὺς	ἐνόμισεν, καὶ ἐπεχείρει βωμούς τε
[310]	δὲ ἄρτι πέπυσαι; Νὴ τοὺς	θεούς,	ἔφη, ἑσπέρας γε. (Καὶ ἅμα
[310]	Καὶ ὃς γελάσας, Νὴ τοὺς	θεούς,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅτι γε
[340]	τῆς γὰρ ἀρετῆς ἔμπροσθεν τοὺς	θεοὺς	ἱδρῶτα θεῖναι— ὅταν δέ τις
[336]	σοῦ μᾶλλον ἐγὼ ἐμαυτοῦ δέομαι	θέουσιν	τούτοις ἀκολουθεῖν, ἀλλ´ οὐ γὰρ
[345]	ὅτι ἡ τῶν καμνόντων τῆς	θεραπείας	μάθησις. κακὸς δὲ κακῶς· τίς
[354]	καὶ τὰς ὑπὸ τῶν ἰατρῶν	θεραπείας	τὰς διὰ καύσεών τε καὶ
[325]	καὶ φυγαὶ μὴ μαθοῦσι (μηδὲ	θεραπευθεῖσιν	εἰς ἀρετήν, καὶ πρὸς τῷ
[312]	τὴν ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν	(θεραπεῦσαι	ἀνδρί, ὡς φῄς, σοφιστῇ· ὅτι
[325]	ἀπεδείξαμεν· διδακτοῦ δὲ ὄντος καὶ	θεραπευτοῦ	τὰ μὲν ἄλλα ἄρα τοὺς
[322]	ἄλλων τεχνῶν· καὶ νόμον γε	θὲς	παρ´ ἐμοῦ τὸν μὴ δυνάμενον
[339]	Σκόπαν τὸν Κρέοντος ὑὸν τοῦ	Θετταλοῦ	ὅτι— (ἄνδρ´ ἀγαθὸν μὲν ἀλαθέως
[317]	πρὸς ταύτῃ ἔσκεμμαι, ὥστε, σὺν	θεῷ	εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν διὰ
[341]	τοῦτο ἂν ἔχειν καὶ τῷ	θεῷ	τοῦτο γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον
[322]	βωμούς τε ἱδρύεσθαι καὶ ἀγάλματα	θεῶν·	ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ
[312]	δέ, ἦν δ´ ἐγώ, πρὸς	θεῶν,	οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἰς τοὺς
[318]	γραφικήν· κἂν εἰ Ὀρθαγόρᾳ τῷ	Θηβαίῳ	συγγενόμενος, ἀκούσας ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα
[324]	ὅτι ἠδίκησεν, ὅστις (μὴ ὥσπερ	θηρίον	ἀλογίστως τιμωρεῖται· ὁ δὲ μετὰ
[322]	ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν ὑπὸ τῶν	θηρίων	διὰ τὸ πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι
[322]	ἦν, πρὸς δὲ τὸν τῶν	θηρίων	πόλεμον ἐνδεής πολιτικὴν γὰρ τέχνην
[320]	χρόνος ὅτε θεοὶ μὲν ἦσαν,	θνητὰ	δὲ γένη (οὐκ ἦν. ἐπειδὴ
[339]	λέγει. Εἰπὼν οὖν ταῦτα πολλοῖς	θόρυβον	παρέσχεν καὶ ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων·
[319]	μᾶλλον ἀποδέχονται, ἀλλὰ καταγελῶσι καὶ	θορυβοῦσιν,	ἕως ἂν ἢ αὐτὸς ἀποστῇ
[360]	καὶ οἱ δειλοὶ καὶ οἱ	θρασεῖς	καὶ οἱ μαινόμενοι τοὐναντίον αἰσχρούς
[321]	τὰ μὲν ὁπλαῖς, τὰ δὲ	{θριξὶν	καὶ} δέρμασιν στερεοῖς καὶ ἀναίμοις.
[321]	ἐμηχανᾶτο ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς τε	θριξὶν	καὶ στερεοῖς δέρμασιν, ἱκανοῖς μὲν
[334]	ἅπασίν ἐστιν πάγκακον καὶ ταῖς	θριξὶν	πολεμιώτατον ταῖς τῶν ἄλλων ζῴων
[315]	τὸν Ἱππίαν, ὁ δ´ ἐν	θρόνῳ	καθήμενος ἑκάστοις αὐτῶν διέκρινεν καὶ
[315]	τῷ κατ´ ἀντικρὺ προστῴῳ ἐν	θρόνῳ·	περὶ αὐτὸν δ´ ἐκάθηντο ἐπὶ
[323]	ἐπὶ τούτοις που οἵ τε	θυμοὶ	γίγνονται καὶ αἱ κολάσεις καὶ
[352]	ἀλλ´ ἄλλο τι, τοτὲ μὲν	θυμόν,	τοτὲ δὲ ἡδονήν, τοτὲ δὲ
[351]	τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ	θυμοῦ	γε καὶ ἀπὸ μανίας, ὥσπερ
[351]	καὶ ἀπὸ μανίας γε καὶ	θυμοῦ,	ἰσχὺν δὲ ἀπὸ φύσεως καὶ
[324]	ἀρετῆς· ἔνθα δὴ πᾶς παντὶ	θυμοῦται	καὶ νουθετεῖ, δῆλον ὅτι ὡς
[323]	ἄνθρωποι (φύσει ἢ τύχῃ, οὐδεὶς	θυμοῦται	οὐδὲ νουθετεῖ οὐδὲ διδάσκει οὐδὲ
[314]	οἰκίαν· ἐπειδὴ γοῦν ἐκρούσαμεν τὴν	θύραν,	ἀνοίξας καὶ ἰδὼν ἡμᾶς, Ἔα,
[314]	ποτε ἡμῖν ἅνθρωπος ἀνέῳξεν τὴν	θύραν.	Ἐπειδὴ δὲ εἰσήλθομεν, κατελάβομεν Πρωταγόραν
[314]	ἅμα ἀμφοῖν τοῖν χεροῖν τὴν	θύραν	πάνυ προθύμως ὡς οἷός τ´
[310]	ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός, τὴν	(θύραν	τῇ βακτηρίᾳ πάνυ σφόδρα ἔκρουε,
[314]	ἐκρούομεν, καὶ ὃς ἐγκεκλῃμένης τῆς	θύρας	ἀποκρινόμενος εἶπεν, Ὦ ἄνθρωποι, ἔφη,
[314]	ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν μοι, ὁ	θυρωρός,	εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει
[322]	δίκην δὴ καὶ αἰδῶ (οὕτω	θῶ	ἐν τοῖς ἀνθρώποις, ἢ ἐπὶ

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 3/05/2006