Page
[220]	ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν τά	τ᾽	ἄλλα καὶ πίνειν οὐκ ἐθέλων,
[210]	μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός	τ᾽	ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν οὖν,
[192]	ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ ἕως	τ᾽	ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα ὄντα,
[220]	ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν· ἔν	τ᾽	αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν
[212]	φάναι, χθὲς μὲν οὐχ οἷός	τ᾽	ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω
[212]	τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός	τ᾽	εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν λόγον,
[186]	ἐν τῷ σώματι φίλα οἷόν	τ᾽	εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων.
[197]	γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον	τ᾽	ἐνὶ κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς
[198]	ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός	τ᾽	ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν
[216]	δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς ὅμοιός	τ᾽	ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν
[184]	πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν	τ᾽	εὐεργετούμενος εἰς χρήματα ἢ εἰς
[174]	σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ οἷός	τ᾽	ἦ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν
[211]	ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως οἷόν	τ᾽	ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε πίνειν,
[196]	εἶδος, οὐ γὰρ ἂν οἷός	τ᾽	ἦν πάντῃ περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ
[220]	ταῖς εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν οἷός	τ᾽	ἦν τά τ᾽ ἄλλα καὶ
[191]	μηχανὴν πορίζεται, καὶ μετατίθησιν αὐτῶν	τὰ	αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν· τέως
[209]	σώματα τὰ καλὰ μᾶλλον ἢ	τὰ	αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε κυῶν, καὶ
[191]	ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι,	τὰ	ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως μὲν
[207]	ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ διαμάχεσθαι	τὰ	ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν,
[207]	πρεσβύτης γένηται· οὗτος μέντοι οὐδέποτε	τὰ	αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ ὅμως
[207]	λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα οὐδέποτε	τὰ	αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ
[215]	ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους παμπόλλους	τὰ	αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ ἀκούων
[221]	καὶ ἀεὶ διὰ τῶν αὐτῶν	τὰ	αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος
[199]	ἂν δυναίμην· οὐ μέντοι ἀλλὰ	τά	γε ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω
[214]	εἰ παρίης. Ἀλλὰ μέντοι, φάναι,	τά	γε ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω
[215]	μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ	τὰ	γελοιότερα, ἔσται δ᾽ ἡ εἰκὼν
[214]	τί ἐν νῷ ἔχεις; ἐπὶ	τὰ	γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ τί
[190]	ἦν δὲ διὰ ταῦτα τρία	(τὰ	γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ
[189]	πρῶτον μὲν γὰρ τρία ἦν	τὰ	γένη τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ
[216]	αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ,	τὰ	δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ οὖν
[201]	Ἔρως τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι,	τὰ	δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν τῶν
[205]	τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα,	τὰ	δὲ ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν.
[211]	μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ ὄν,	τὰ	δὲ ἄλλα πάντα καλὰ ἐκείνου
[207]	καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ γιγνόμενος,	τὰ	δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς
[207]	ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται,	τὰ	δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ τούτων
[206]	ἡ κύησις καὶ ἡ γέννησις.	τὰ	δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον
[207]	τις ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν·	τὰ	δὲ θηρία τίς αἰτία οὕτως
[195]	εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ νέον,	τὰ	δὲ παλαιὰ πράγματα περὶ θεούς,
[197]	θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς,	τὰ	δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον
[210]	ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης·	τὰ	δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά, ὧν
[205]	οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ	τὰ	ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ
[189]	Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω ἄρρητα	τὰ	εἰρημένα. ἀλλὰ μή με φύλαττε,
[200]	δή, φάναι τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα	τὰ	εἰρημένα. ἄλλο τι ἔστιν ὁ
[223]	Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην,	τὰ	εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν καλῶν
[215]	καὶ ἔτι νυνὶ ὃς ἂν	τὰ	ἐκείνου αὐλῇ· ἃ γὰρ Ὄλυμπος
[186]	ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα	τὰ	ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ,
[216]	οὐκ οἶδα εἴ τις ἑώρακε	τὰ	ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη
[173]	Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ	τὰ	ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε καὶ
[210]	τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ	τὰ	ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν,
[201]	Ἔρως καὶ ποῖός τις, ἔπειτα	τὰ	ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν μοι
[199]	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον δὲ	τὰ	ἔργα αὐτοῦ, ταύτην τὴν ἀρχὴν
[191]	συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ	τὰ	ἔργα τρέποιντο καὶ τοῦ ἄλλου
[187]	τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν	τὰ	ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ διπλοῦς
[207]	Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι	τὰ	ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα μὴ ἐννοῇς;
[201]	νόσου, ἣ δὴ καὶ ἐμὲ	τὰ	ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη
[207]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν περὶ	τὰ	ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις
[211]	δή ἐστι τὸ ὀρθῶς ἐπὶ	(τὰ	ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ ὑπ᾽ ἄλλου
[209]	οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν οὖν	τὰ	ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες, κἂν
[212]	Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ αὐτὸς τιμῶ	τὰ	ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ
[198]	Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι δεινὸς	τὰ	ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ
[177]	οὐδέν φημι ἄλλο ἐπίστασθαι ἢ	τὰ	ἐρωτικά, οὔτε που Ἀγάθων καὶ
[210]	γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα πρὸς	τὰ	ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε
[193]	καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ	τὰ	ἐρωτικά, πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ
[186]	εἴη δημιουργός. δεῖ γὰρ δὴ	τὰ	ἔχθιστα ὄντα ἐν τῷ σώματι
[197]	γίγνεταί τε καὶ φύεται πάντα	τὰ	ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν τεχνῶν
[207]	κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ τρόποι,	τὰ	ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι,
[207]	αἰσθάνει ὡς δεινῶς διατίθεται πάντα	τὰ	θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ
[189]	δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη	τὰ	ἴσα ταῖς χερσίν, καὶ πρόσωπα
[211]	ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ	τὰ	καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν
[202]	λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ	τὰ	καλὰ κεκτημένους; Πάνυ γε. (Ἀλλὰ
[211]	ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ	τὰ	καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ τῶν
[209]	γεννήσει. τά τε οὖν σώματα	τὰ	καλὰ μᾶλλον ἢ τὰ αἰσχρὰ
[204]	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται	τὰ	καλά; Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι
[210]	θεώμενος ἐφεξῆς τε καὶ ὀρθῶς	τὰ	καλά, πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν
[211]	καὶ ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα	τὰ	καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν
[210]	μὲν νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ	τὰ	καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον μέν,
[198]	ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων	τὰ	κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι·
[188]	καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι	τὰ	κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει
[216]	μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα	τὰ	κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς
[183]	διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας,	τὰ	μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη· εἰ
[223]	οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ
[198]	καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ	τὰ	μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν
[207]	τὰ αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ	τὰ	μὲν γίγνεται, τὰ δὲ ἀπόλλυται.
[193]	παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ (θεούς, ἵνα	τὰ	μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν,
[197]	ὦ Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω,	τὰ	μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς
[219]	τούτων ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας·	Τὰ	μὲν παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά
[205]	τὸ περὶ τὴν μουσικὴν καὶ	τὰ	μέτρα τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι
[176]	ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ τἆλλα	τὰ	νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον·
[200]	λέγεις ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι	τὰ	νῦν παρόντα καὶ εἰς τὸν
[220]	ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ	τὰ	ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ
[192]	κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων	τὰ	ὄργανα, ἔροιτο· τί ἔσθ᾽ ὃ
[215]	ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος·	τὰ	οὖν ἐκείνου ἐάν τε ἀγαθὸς
[189]	μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ	τὰ	παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ πάλαι
[179]	ἕλοιτο. καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε	τὰ	παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι-
[180]	ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν ὁ ἐραστὴς	τὰ	παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν·
[183]	ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς	τὰ	παιδικά, ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις
[211]	σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες	τὰ	παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς,
[202]	ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς	τὰ	παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ
[202]	τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις	τὰ	παρὰ θεῶν, τῶν μὲν τὰς
[190]	τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ	τὰ	παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽
[207]	θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ	τὰ	πεζὰ καὶ τὰ πτηνά, νοσοῦντά
[174]	τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα	(τὰ	πολεμικά, τὸν δὲ Μενέλεων μαλθακὸν
[192]	γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς	τὰ	πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι. ἐπειδὰν
[184]	χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ δοκεῖ	τὰ	πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα τὸ
[201]	εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη	τὰ	πράγματα δι᾽ ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν
[197]	δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν θεῶν	τὰ	πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι
[202]	γε. Ἀλλὰ τί μήν; Ὥσπερ	τὰ	πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ καὶ
[207]	ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ καὶ	τὰ	πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα καὶ
[190]	οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν	τὰ	σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ
[191]	ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε καὶ	τὰ	στήθη διήρθρου, ἔχων τι τοιοῦτον
[190]	τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ	τὰ	σύσπαστα βαλάντια, ἓν στόμα ποιῶν
[208]	μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ	τὰ	σώματα ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας
[220]	μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν	τά	τ᾽ ἄλλα καὶ πίνειν οὐκ
[220]	γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο	τά	τε (ἄλλα, καί ποτε ὄντος
[182]	κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ	τά	τε ἄλλα πάντα καὶ ὁ
[188]	ἃ νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον,	τά	τε θερμὰ καὶ τὰ ψυχρὰ
[209]	τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει.	τά	τε οὖν σώματα τὰ καλὰ
[203]	καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν περὶ	τὰ	τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ
[200]	τις ταῦτα οἰηθείη καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε τοιούτους
[186]	πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα	τὰ	τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι
[189]	γὰρ τρία ἦν τὰ γένη	τὰ	τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν
[209]	καλλίστη τῆς φρονήσεως ἡ περὶ	τὰ	τῶν πόλεών τε καὶ οἰκήσεων
[190]	δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην, καὶ	τὰ	φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ
[188]	ἔλεγον, τά τε θερμὰ καὶ	τὰ	ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ ὑγρά,
[190]	μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ	τὰ	ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ
[190]	τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ	τὰ	ὠὰ τέμνοντες (καὶ μέλλοντες ταριχεύειν,
[216]	φεύγω, καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι	τὰ	ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις μὲν ἡδέως
[216]	ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος	τὰ	ὦτα οἴχομαι φεύγων, ἵνα μὴ
[216]	ἐμαυτῷ ὅτι εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν	τὰ	ὦτα, οὐκ ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ
[205]	εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας	τἀγαθὰ	βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι ἀεί, ἢ
[202]	δὲ δὴ λέγεις οὐ τοὺς	τἀγαθὰ	καὶ τὰ καλὰ κεκτημένους; Πάνυ
[188]	πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ περὶ	τἀγαθὰ	μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος
[201]	Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ·	τἀγαθὰ	οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ σοι
[204]	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται	τἀγαθά;	Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[207]	ἐκ τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ	τἀγαθὸν	ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν.
[206]	ἐστι λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι	τἀγαθοῦ	ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην. Τί δέ;
[212]	στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων, καὶ	ταινίας	ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ
[212]	ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς	ταινίας,	ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς
[213]	ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς	ταινίας	ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν
[213]	καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν	ταινιῶν	ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι.
[213]	μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν	ταινιῶν,	ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου
[182]	τὸν ἔρωτα νόμος ἐν μὲν	ταῖς	ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς
[176]	αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται	ταῖς	γυναιξὶ ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ
[183]	ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν	ταῖς	δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες,
[176]	ἢ ἂν βούληται ταῖς γυναιξὶ	ταῖς	ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων
[220]	τὸ καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ	ταῖς	εὐωχίαις μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽
[190]	ἢ ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ	ταῖς	θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν
[175]	ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν	ταῖς	κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ
[220]	ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε ἐν	ταῖς	μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν
[187]	τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον	ταῖς	περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις
[193]	περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν	ταῖς	στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ
[205]	ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις	ταῖς	τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ
[189]	εἶχε, καὶ σκέλη τὰ ἴσα	ταῖς	χερσίν, καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽
[195]	οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις	ταῖς	ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν σκληρὸν
[210]	μετὰ δὲ ταῦτα τὸ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ
[209]	γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ ἐν	ταῖς	ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ
[186]	δὲ οὐ μόνον ἐστὶν ἐπὶ	ταῖς	ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς τοὺς
[217]	δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα	τἀληθῆ	εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν,
[214]	με ἐπαινέσαι; ἢ τί ποιήσεις;	Τἀληθῆ	ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα εἰ παρίης.
[198]	γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν	τἀληθῆ	λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου,
[199]	τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος	τἀληθῆ	λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ
[176]	περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι,	τἀληθῆ	λέγων ἧττον ἂν εἴην ἀηδής.
[215]	που ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ καὶ	τἆλλα	ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς
[190]	κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ	τἆλλα	ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό
[199]	μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ	τἆλλα	καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός
[208]	ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα καὶ	τἆλλα	πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ
[190]	τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο, καὶ	τἆλλα	πάντα ὡς ἀπὸ τούτων ἄν
[176]	καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ	τἆλλα	τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν
[179]	ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ λιπὼν	τάξιν	ἢ ὅπλα ἀποβαλὼν ἧττον ἂν
[220]	ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων ἐμοὶ διδόναι	τἀριστεῖα,	αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν
[220]	ἦν ἐξ ἧς ἐμοὶ καὶ	τἀριστεῖα	ἔδοσαν οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος
[220]	καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι	τἀριστεῖα	τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ
[190]	τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ μέλλοντες	ταριχεύειν,	ἢ ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ
[174]	Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ	τὰς	βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις
[208]	κατὰ τὰ σώματα ὄντες πρὸς	τὰς	γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ
[191]	νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς	τὰς	γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ
[202]	τὰ παρὰ θεῶν, τῶν μὲν	τὰς	δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν δὲ
[195]	πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα	τὰς	δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων
[210]	μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ	τὰς	ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ
[208]	οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ	τὰς	ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη
[202]	δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν δὲ	τὰς	ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν
[203]	τὰς θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ	τὰς	ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν
[212]	τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ	τὰς	θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ
[223]	δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ	τὰς	θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος
[203]	ἡ Πενία, καὶ ἦν περὶ	τὰς	θύρας. ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς
[202]	ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ	τὰς	θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς
[190]	δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ	τὰς	μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς
[191]	σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε,	τὰς	περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ
[191]	καὶ τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας	~(τὰς	πολλὰς ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη
[193]	στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ	τὰς	ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ
[212]	ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἔχων	τὰς	ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς
[213]	τῶν ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα	τὰς	ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν
[197]	μὲν κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ,	τὰς	τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας
[188]	τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ	τὰς	τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει
[220]	ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ	τὰς	τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ
[207]	τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ	τὰς	τρίχας καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ
[182]	οἰκοῦσιν. τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ	τὰς	τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό γε καὶ
[191]	σκυτοτόμοι περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες	τὰς	τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ
[191]	τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες	τὰς	χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες
[213]	ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ	ταῦθ᾽	ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς
[196]	οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ	ταῦθ᾽	ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται,
[174]	ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος.	ταῦτ᾽	ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι
[192]	ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε·	ταῦτ᾽	ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν
[222]	τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι.	ταῦτ᾽	ἐστίν, ὦ ἄνδρες, ἃ ἐγὼ
[204]	τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ	ταῦτ᾽	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειράσομαί σε
[221]	ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ	ταὔτ᾽	ἄν τις ἀπεικάζοι· οἷος δὲ
[219]	ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ	ταῦτα	ἀκούσας τε καὶ εἰπών, καὶ
[219]	τὴν νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ	ταῦτα	αὖ, ὦ Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι
[188]	πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ	(ταῦτα	δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ θεούς
[176]	εὖ βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί.	(ταῦτα	δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας μὴ
[223]	τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι.	ταῦτα	δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ οὐ
[174]	ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον παρέσεσθαι.	ταῦτα	δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ
[177]	Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα.	ταῦτα	δὴ καὶ οἱ ἄλλοι πάντες
[177]	ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος θεός;	ταῦτα	δή μοι δοκεῖ εὖ λέγειν
[198]	δόξει, οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ	ταῦτα	δὴ, οἶμαι, πάντα λόγον κινοῦντες
[199]	τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ	ταῦτα	δὴ τὸν Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε
[212]	ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ;	(Ταῦτα	δή, ὦ Φαῖδρέ τε καὶ
[179]	εἰσιέναι εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ	ταῦτα	δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν
[185]	Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα	ταῦτα·	ἐγὼ μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν
[195]	ὁποῖος δέ τις αὐτὸς ὢν	~(ταῦτα	ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ
[200]	τὸ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	ταῦτα	εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα καὶ παρόντα;
[190]	ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες.	ταῦτα	εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα,
[223]	μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ.	Ταῦτα	ἐκεῖνα, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ
[191]	τὸ πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ	ταῦτα	ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ
[219]	ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ	ταῦτα	ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε
[219]	Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην,	ταῦτά	ἐστιν, ὧν οὐδὲν ἄλλως εἴρηται
[210]	καὶ ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ	ταῦτα	ἔστιν, ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ,
[176]	τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ	ταῦτα,	ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ
[175]	θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ	ταῦτα	ἔφη σφᾶς μὲν δειπνεῖν, τὸν
[180]	παιδικῶν· ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ	ταῦτα	καὶ τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος
[200]	καὶ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	ταῦτα	κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ γε
[196]	περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ	ταῦτα	λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον ὅτι
[206]	καὶ ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ	ταῦτα	μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη,
[220]	(αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ	ταῦτα	μὲν δὴ ταῦτα· οἷον δ᾽
[175]	ὦ Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ	ταῦτα	μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα
[209]	δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός πω.	Ταῦτα	μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως,
[207]	ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά, ἐὰν	ταῦτα	μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά
[217]	καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ	ταῦτα	ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην,
[200]	ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν τις	ταῦτα	οἰηθείη καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,
[220]	σφῶν. Καὶ ταῦτα μὲν δὴ	ταῦτα·	οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε
[206]	Καλλονή ἐστι τῇ γενέσει. διὰ	ταῦτα	ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ
[217]	ἐπὶ τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον.	ταῦτα	οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ
[184]	χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ	ταῦτα	οὖν τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται,
[201]	ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ	ταῦτα	οὕτως ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα
[222]	περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα	ταῦτα	πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς ἐν
[222]	καὶ μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον	ταῦτα	πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν
[207]	οἴοιτ᾽ ἄν τις ἐκ λογισμοῦ	ταῦτα	ποιεῖν· τὰ δὲ θηρία τίς
[185]	φάναι τὸν Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ	ταῦτα	ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον·
[183]	αὐτοῦ· τῷ δ᾽ ἐρῶντι πάντα	ταῦτα	ποιοῦντι χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται
[183]	τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ	ταῦτα	προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ
[185]	πάντες τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου.	ταῦτά	σοι, ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ
[204]	εἶναι, οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ	ταῦτά	σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ
[219]	μοι ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ	ταῦτα	στρατεία ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο
[216]	πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ πάντα	ταῦτα	τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια καὶ
[219]	οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα.	ταῦτά	τε γάρ μοι ἅπαντα προὐγεγόνει,
[207]	τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι.	Ταῦτά	τε οὖν πάντα ἐδίδασκέ με,
[201]	ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ	ταῦτά	τε σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα
[183]	οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ	ταῦτά	τις αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν
[210]	καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ	ταῦτα	τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος
[207]	ταῦτα μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ	ταῦτά	τοι, ὦ Διοτίμα, ὅπερ νῦν
[222]	νήπιον παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ	ταῦτα	τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι ἐπὶ
[212]	ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ	ταῦτα	τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν,
[200]	ὄντας (τε τοιούτους καὶ ἔχοντας	ταῦτα	τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν,
[190]	ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν δὲ διὰ	ταῦτα	τρία (τὰ γένη καὶ τοιαῦτα,
[173]	οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι,	ταῦτα	χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε
[216]	εἶναι ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ	ταῦτα,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς ὡς
[208]	δ᾽ ἐγώ, ὦ σοφωτάτη Διοτίμα,	ταῦτα	ὡς ἀληθῶς οὕτως ἔχει; (καὶ
[214]	τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς	ταῦτα,	ὡς ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα
[216]	ὦτα, οὐκ ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ	ταὐτὰ	ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ με
[187]	προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι κατὰ	ταὐτὰ	ἔχει τούτοις, ὥσπερ ἴσως καὶ
[208]	τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ	ταύτῃ	ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν
[199]	ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν,	ταύτῃ.	Ἔτι τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε,
[172]	σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ συνουσίᾳ	ταύτῃ	ἢ οὔ; κἀγὼ εἶπον ὅτι·
[217]	πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ	ταύτῃ	ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον εἶναι
[183]	ὁ νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε·	ταύτῃ	μὲν οὖν οἰηθείη ἄν τις
[207]	εἶναι καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ	ταύτῃ	μόνον τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ
[208]	νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν.	ταύτῃ	τῇ μηχανῇ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,
[205]	ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον ἐγώ.	Ταύτην	δὴ τὴν βούλησιν καὶ τὸν
[172]	νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι	ταύτην	ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ
[180]	γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα μὲν	ταύτην	τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν
[199]	ὕστερον δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ,	ταύτην	τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι
[173]	σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ	ταύτην	τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς
[204]	ἔφην ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς	ταύτην	τὴν ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽
[174]	διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς	ταύτην	τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν
[177]	μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς	ταυτηνὶ	τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽
[213]	ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου	ταυτηνὶ	τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή
[184]	ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ	ταύτης	τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ
[184]	τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς	ταὐτό,	τόν τε περὶ τὴν παιδεραστίαν
[178]	ἄλλου (οὐδενὸς ὡς ὑπὸ παιδικῶν.	ταὐτὸν	δὲ τοῦτο καὶ τὸν ἐρώμενον
[210]	μὴ οὐχ ἕν τε καὶ	ταὐτὸν	ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς
[208]	καὶ μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν	ταὐτὸν	πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν,
[215]	ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις	ταὐτὸν	(τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν
[184]	τότε δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς	ταὐτὸν	τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει
[221]	ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων	τάχ᾽	ἄν τις καὶ περὶ ἄλλου
[194]	εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς,	τάχ᾽	ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ τι
[187]	καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ	ταχέος	καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον,
[184]	αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι	ταχὺ	αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος ἐγγένηται,
[190]	τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι	ταχὺ	ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν δὲ διὰ
[195]	παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ γῆρας,	ταχὺ	ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν
[190]	νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε	ταχὺ	ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες
[217]	ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ τοῦτο	ταχὺ	(ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽ οὖν χρόνῳ
[200]	τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν	ταχύς,	καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως
[200]	εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ	ταχὺς	ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν
[215]	διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου ἐάν	τε	ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν τε
[220]	αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο τά	τε	(ἄλλα, καί ποτε ὄντος πάγου
[182]	ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ τά	τε	ἄλλα πάντα καὶ ὁ ἔρως
[203]	Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ θεοὶ οἵ	τε	ἄλλοι καὶ ὁ τῆς Μήτιδος
[221]	ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός	τε	ἅμα καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ
[215]	ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν	τε	ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι
[211]	ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν	τε	ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων καὶ ἄλλης
[190]	ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν	τε	ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας
[219]	αὐτὸς οὕτω βουλεύου ὅτι σοί	τε	ἄριστον καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽
[189]	ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ	τε	ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν δὲ
[203]	Ἔρως ποτὲ οὔτε πλουτεῖ, σοφίας	τε	αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ
[212]	οὖν αὐτὸν παρὰ σφᾶς τήν	τε	αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους τινὰς
[221]	περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί	τε	αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ ἔλεγον ὅτι
[188]	κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ	τε	αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν παντὶ
[173]	τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός	τε	ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους
[200]	παρόντι ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν	τε	βούλωνται ἐάν τε μή, καὶ
[188]	τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν. (οἵ	τε	γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ
[219]	ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα. ταῦτά	τε	γάρ μοι ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ
[206]	καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών	τε	γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ
[215]	φαῦλος ᾖ ὁ λέγων, ἐάν	τε	γυνὴ ἀκούῃ ἐάν τε ἀνὴρ
[174]	ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος. Σύν	τε	δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ ὁ
[207]	ζητεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί	τε	εἶναι καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ
[198]	Ἔρωτι, καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν	τε	εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως
[185]	λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ οἷόν	τε	εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν,
[191]	δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές	τέ	εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν
[178]	βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα	τε	ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ
[185]	ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν τόν	(τε	ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν
[198]	πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα, ἐάν	τε	ᾖ οὕτως ἔχοντα ἐάν τε
[210]	πειρῶ δὲ ἕπεσθαι, ἂν οἷός	τε	ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν
[220]	ἢ εἴ τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων	τε	θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων
[188]	νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον, τά	τε	θερμὰ καὶ τὰ ψυχρὰ καὶ
[197]	τε καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων	τε	θεῶν καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν
[184]	δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν	τε	καὶ ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν
[193]	καὶ εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει	τε	καὶ Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ
[218]	εἴ τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός	τε	καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας
[212]	τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν	τε	καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν
[186]	διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν (καλόν	τε	καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν
[202]	θυσίας, τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις	τε	καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν
[188]	δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ θεούς	τε	(καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία)
[197]	ἣν ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν	τε	καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη,
[197]	ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν	τε	καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ
[186]	καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν	τε	καὶ ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ
[183]	ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας	τε	καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν
[179]	τὴν περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν	τε	καὶ ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα
[176]	δ᾽ ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐμοί	τε	καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ
[218]	Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους	τε	καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν
[187]	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ	τε	καὶ ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ
[176]	ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως	τε	καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς
[218]	γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας	τε	καὶ βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε·
[213]	εἴ τις ἄλλος γελοῖος ἔστι	τε	καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως
[206]	καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει	τε	καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ,
[209]	καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν	τε	καὶ γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ
[186]	δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν	τε	καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει
[218]	τι δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς	τε	καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν
[209]	ᾗ δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη	τε	καὶ δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ
[204]	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές	τε	καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον
[205]	καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός	τε	καὶ δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽
[208]	ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά	τε	καὶ εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽
[219]	ἐγὼ μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας	τε	καὶ εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ
[218]	μάλα εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ	τε	καὶ εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε
[213]	τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους	τε	καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν
[177]	οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν	τε	καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης.
[193]	καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν	τε	καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς
[200]	Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ	τε	καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε
[200]	τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ	τε	καὶ ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων;
[205]	τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά	τε	καὶ ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις
[178]	Χάος δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν	τε	καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν
[211]	ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον	τε	καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς
[205]	κατὰ ἕν τι εἶδος ἰόντες	τε	καὶ ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου
[195]	μετὰ δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί	τε	καὶ ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς
[202]	ἄν τινα μὴ φάναι καλόν	τε	καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ
[196]	Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής	τε	καὶ εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα
[203]	μὲν τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει	τε	καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ
[206]	φέρει. ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί	τε	καὶ ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ
[178]	Ἔρως καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις	τε	καὶ θεοῖς, πολλαχῇ μὲν καὶ
[202]	τὸ δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ	τε	καὶ θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽
[188]	ἐστιν ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν	τε	καὶ ἴασιν· πᾶσα γὰρ ἡ
[203]	ἐστι, καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός	τε	καὶ καλός, οἷον οἱ πολλοὶ
[194]	μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως	τε	καὶ καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως
[183]	πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ	τε	καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν
[219]	ταῦτα ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό	τε	καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς
[176]	πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως	τε	καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ τῆς
[218]	ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν	τε	καὶ λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν
[218]	συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν	τε	καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης.
[206]	γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν	τε	καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται
[187]	αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου	τε	καὶ λύρας. ἔστι δὲ πολλὴ
[187]	χρώμενον ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις μέλεσί	τε	καὶ μέτροις, (ὃ δὴ παιδεία
[179]	ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός	τε	(καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη τοσοῦτον
[191]	καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί	τε	καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ
[211]	ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς	τε	καὶ νεανίσκους δόξει σοι εἶναι,
[200]	ἄττα ἐστὶν ὧν ἡ ἐπιθυμία	τε	καὶ ὁ ἔρως ἐστίν; Πάνυ
[212]	ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ	τε	καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν
[173]	ᾗ τὰ ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός	τε	καὶ οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη,
[192]	τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ	τε	καὶ (οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ
[209]	ἡ περὶ τὰ τῶν πόλεών	τε	καὶ οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ δὴ
[210]	τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς	τε	καὶ ὀρθῶς τὰ καλά, πρὸς
[184]	εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής	τε	καὶ παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος,
[178]	πόλιν γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν	τε	καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως
[189]	ἔχω λέγειν ἢ ᾗ σύ	τε	καὶ Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ
[175]	οὖσα, ἡ δὲ σὴ λαμπρά	τε	καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ
[183]	αἰσχρῶς μὲν οὖν ἐστὶ πονηρῷ	τε	καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ
[187]	γε αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας	τε	καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ
[222]	ὡς κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ	τε	καὶ σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς
[175]	καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ	τε	καὶ σὺ περὶ τῆς σοφίας,
[218]	τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις	~(τε	καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα
[197]	ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης	τε	καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε
[219]	ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου φύσιν	τε	καὶ σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα
[174]	γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον	τε	καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ
[210]	πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ ἕν	τε	καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ
[215]	καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν	τε	καὶ τελετῶν δεομένους διὰ τὸ
[184]	καὶ (τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν	τε	καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ
[209]	τεκεῖν· τί οὖν προσήκει; φρόνησίν	τε	καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν
[173]	λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ	τε	καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν
[173]	ὅταν δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως	τε	καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν
[213]	φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί	τε	καὶ τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται.
[188]	λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν	τε	καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ τοῖς
[192]	μὲν οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής	τε	καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ
[213]	ὡς ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν	τε	καὶ φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽
[197]	Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί	τε	καὶ φύεται πάντα τὰ ζῷα;
[188]	ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις	τε	καὶ φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν·
[190]	ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου	τε	καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται,
[173]	ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν	τε	κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ
[184]	πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν	τε	κακῶς πάσχων πτήξῃ καὶ μὴ
[182]	τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι	τε	καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ
[215]	μᾶλλον ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ	τε	καρδία πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται
[208]	„καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους	τε	κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας ἔτι
[218]	γὰρ οὖν, ὦ ἄνδρες, ὅ	τε	λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες
[210]	τὸν νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν	τε	μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν μέχρι
[215]	ἀκούῃ ἐάν τε ἀνὴρ ἐάν	τε	μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα.
[198]	τε ᾖ οὕτως ἔχοντα ἐάν	τε	μή· εἰ δὲ ψευδῆ, οὐδὲν
[200]	ἔχουσιν, ἐάν τε βούλωνται ἐάν	τε	μή, καὶ τούτου γε δή
[218]	εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί	τέ	μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος
[183]	ἐραστὴς διὰ βίου μένει, ἅ	τε	μονίμῳ συντακείς. τούτους δὴ βούλεται
[186]	συνέστησεν τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ	τε	οὖν ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα
[191]	γῆν, ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ	τε	οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ
[207]	ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά	τε	οὖν πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε
[209]	γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά	τε	οὖν σώματα τὰ καλὰ μᾶλλον
[181]	καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας	(τε	οὔσης πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας,
[217]	μέν, τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ	τε	παίδων καὶ μετὰ παίδων) ἦν
[207]	πεζὰ καὶ τὰ πτηνά, νοσοῦντά	τε	(πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον
[203]	ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί	(τε	παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε τὸν
[181]	τελευτᾷ κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς	τε	πέρι καὶ σώματος. οἱ μὲν
[202]	ἡ τῶν ἱερέων τέχνη τῶν	τε	περὶ τὰς θυσίας καὶ τελετὰς
[184]	τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν	τε	περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν
[188]	τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει	τε	πολλὰ καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε
[218]	τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς	τε	πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ οὗτος
[190]	τέμοι, τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό	τε	πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ τοῦ
[190]	ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό	τε	πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν
[201]	γυναικὸς Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ ταῦτά	τε	σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα πολλά,
[176]	δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς	τε	σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν
[186]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς	τε	σώμασι τῶν πάντων ζῴων καὶ
[212]	τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ	τέ	τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων,
[223]	γὰρ ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν	τε·	τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν
[200]	πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας	(τε	τοιούτους καὶ ἔχοντας ταῦτα τούτων
[213]	καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί	τε	τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν
[218]	πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς	τε	τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν
[173]	χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς	τε	τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε
[219]	ὃ ἂν φαίνηται νῷν περί	τε	τούτων καὶ περὶ τῶν ἄλλων
[193]	ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν	τε	τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν
[211]	τρόπον τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων	τε	τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν
[218]	τῆς ὀδύνης. ἐγὼ οὖν δεδηγμένος	τε	ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ ἀλγεινότατον
[219]	διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος	τε	ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς
[215]	τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν	τε	φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ
[195]	ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην θεόν	τέ	φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς
[188]	ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων	τε	φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία
[219]	ἢ σιδήρῳ ὁ Αἴας, ᾧ	τε	ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει
[189]	ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός	τε	ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς
[179]	τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου	τεθνάναι	ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν
[192]	ἀντὶ δυοῖν ἕνα εἶναι κοινῇ	τεθνεῶτε·	ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε
[186]	καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς	τείνει	καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ
[188]	τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα	τείνει	πρὸς θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω
[222]	αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον	τείνοντας,	μᾶλλον δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον
[209]	ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι καὶ	τεκεῖν·	τί οὖν προσήκει; φρόνησίν τε
[222]	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν.	τεκμαίρομαι	δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν
[204]	ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ	τεκμαιρομένῃ	ἐξ ὧν σὺ λέγεις, τὸ
[178]	θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς·	τεκμήριον	δὲ τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος
[196]	δὲ καὶ ὑγρᾶς ἰδέας μέγα	τεκμήριον	ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ διαφερόντως
[192]	ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ	τεκμήριον·	καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν
[195]	θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ	τεκμήριον	τῷ λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων
[195]	αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα	τεκμηρίῳ	περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ
[195]	βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ μοι	τεκμηρίῳ	τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ
[212]	ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ·	τεκόντι	δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ
[210]	κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ	τέλεα	καὶ ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ
[208]	ἔχει; (καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ	τέλεοι	σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη, ὦ
[204]	ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ	τέλεον	καὶ μακαριστόν· τὸ δέ γε
[202]	τε περὶ τὰς θυσίας καὶ	τελετὰς	~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν
[215]	τοὺς τῶν θεῶν τε καὶ	τελετῶν	δεομένους διὰ τὸ θεῖα εἶναι.
[181]	τῶν παίδων τέλος ἄδηλον οἷ	τελευτᾷ	κακίας καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε
[222]	ἐν παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ	τελευτῆς	αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ πάντα
[198]	μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ	τελευτῆς	τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ
[180]	κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ	τελευτήσασιν.	(Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον
[211]	μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα	τελευτῆσῃ,	ὅ ἐστιν οὐκ ἄλλου ἢ
[179]	δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς	τελευτήσοι,	ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ
[198]	Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι	τελευτῶν	ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ
[211]	καλοῦ μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ	τελευτῶν	ὃ ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ
[220]	ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε.	τελευτῶντες	δέ τινες τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ
[192]	μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ	τελεωθέντες	μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ
[181]	ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ τῶν παίδων	τέλος	ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας καὶ
[205]	εὐδαίμων εἶναι ὁ βουλόμενος, ἀλλὰ	τέλος	δοκεῖ ἔχειν ἡ ἀπόκρισις. Ἀληθῆ
[186]	~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι	τέλος	ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν
[210]	καὶ ὀρθῶς τὰ καλά, πρὸς	τέλος	ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης
[211]	σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ	τέλους.	τοῦτο γὰρ δή ἐστι τὸ
[191]	μὲν ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε	τεμάχια	ὄντα τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς
[190]	δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ	τέμνοντες	(καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ
[190]	ὠὰ ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ	τέμοι,	τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε
[190]	ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη,	τεμῶ	δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται
[188]	περὶ γονέας καὶ ζῶντας καὶ	τετελευτηκότας	καὶ περὶ θεούς· ἃ δὴ
[180]	μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν	τετελευτηκότι·	ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ
[191]	ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε	τετμημένος	ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς
[177]	Ἔρωτα δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων	τετολμηκέναι	εἰς ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως
[191]	ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας	τετραμμέναι	εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ
[210]	ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος	τετραμμένος	τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς
[220]	ἐμὲ ἔσωσεν (ἀνθρώπων ἢ οὗτος,	τετρωμένον	οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε
[219]	εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη,	τετρῶσθαι	αὐτὸν ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε,
[190]	ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα	τέτταρα,	καὶ αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα
[189]	πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ	τέτταρας	εἶχε, καὶ σκέλη τὰ ἴσα
[191]	ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ οἱ	τέττιγες.	μετέθηκέ τε οὖν οὕτω αὐτῶν
[205]	καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς	τέχναις	ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ
[203]	τι σοφὸς ὢν ἢ περὶ	τέχνας	ἢ χειρουργίας τινὰς βάναυσος. οὗτοι
[187]	ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ	τέχνῃ	μέγα ἔργον ταῖς περὶ τὴν
[223]	τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν	τέχνῃ	τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα
[202]	χωρεῖ καὶ ἡ τῶν ἱερέων	τέχνη	τῶν τε περὶ τὰς θυσίας
[187]	ἔργον ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν	τέχνην	ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ
[186]	λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν	τέχνην.	ἡ γὰρ φύσις τῶν σωμάτων
[186]	ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν	τέχνην.	ἥ τε οὖν ἰατρική, ὥσπερ
[196]	αὖ καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν	τέχνην	τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ,
[187]	ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς	τέχνης.	οὐ γὰρ δή που ἐκ
[186]	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας	(τέχνης,	ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ
[186]	δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις	τεχνικὸς	εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς
[197]	τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν τῶν	τεχνῶν	δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ
[191]	τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν·	τέως	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον,
[191]	εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ	τέως	μὲν ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε
[174]	δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ	(τῇ	Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν,
[201]	σὺ λέγεις. Οὐ μὲν οὖν	τῇ	ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε Ἀγάθων,
[212]	πείθειν ὅτι τούτου τοῦ κτήματος	τῇ	ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος
[215]	δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους	τῇ	ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει, καὶ
[212]	Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν ἐν	τῇ	αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος καὶ μέγα
[198]	λόγον πέμψας αὐτόν με λίθον	τῇ	ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα τότε
[206]	καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι	τῇ	γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν μὲν
[181]	τῆς ἑτέρας, καὶ μετεχούσης ἐν	τῇ	γενέσει καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος.
[207]	ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ μόνον	τῇ	γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον
[186]	πάντων ζῴων καὶ τοῖς ἐν	τῇ	γῇ φυομένοις καὶ ὡς ἔπος
[211]	ἔπειτα οὐ τῇ μὲν καλόν,	τῇ	δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ μέν,
[196]	„νόμοι„ δίκαια εἶναι. πρὸς δὲ	τῇ	δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης μετέχει. εἶναι
[217]	ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ	τῇ	ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι
[192]	ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου οὖν	τῇ	ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως ὄνομα.
[180]	δὴ καὶ ἔρωτα τὸν μὲν	τῇ	ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι,
[217]	αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο οὖν ἐν	τῇ	ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ
[187]	δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν	τῇ	ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς
[185]	λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν	τῇ	κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν
[212]	ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω ἐπὶ	τῇ	κεφαλῇ ἔχων τὰς ταινίας, ἵνα
[172]	πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα	τῇ	κλήσει· Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος
[214]	(οὕτως οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ	τῇ	κύλικι οὔτε τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽
[188]	περὶ θεούς· ἃ δὴ προστέτακται	τῇ	μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ
[211]	αὐξανόμενον οὔτε φθίνον, ἔπειτα οὐ	τῇ	μὲν καλόν, τῇ δ᾽ αἰσχρόν,
[208]	ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ	τῇ	μηχανῇ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν
[174]	πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ	τῇ	οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν
[181]	ἂν γνοίη καὶ ἐν αὐτῇ	τῇ	παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου
[222]	τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι ἐπὶ	τῇ	παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι
[183]	τις πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε	τῇ	πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ
[181]	αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν	τῇ	πράξει, ὡς ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον
[173]	Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι, ὅτε	τῇ	πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν Ἀγάθων, τῇ
[191]	θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν	τῇ	συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ
[173]	ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽ ἐν	τῇ	συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν
[172]	ὅς, εἰπέ· σὺ αὐτὸς παρεγένου	τῇ	συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ; κἀγὼ
[187]	καὶ ἐν μέν γε αὐτῇ	τῇ	συστάσει ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ
[173]	τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν Ἀγάθων,	τῇ	ὑστεραίᾳ ἢ ᾗ τὰ ἐπινίκια
[179]	μητρός· οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο	τῇ	φιλίᾳ διὰ τὸν ἔρωτα, ὥστε
[217]	ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ ἐπὶ	τῇ	ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα οὖν
[183]	ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν	τῇδε	τῇ πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν
[177]	ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι,	τηλικούτῳ	ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ
[176]	διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ	τήμερον·	καὶ δι᾽ οἵων λόγων, εἰ
[174]	τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς	τήμερον	παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα
[172]	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι	τὴν	Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ
[193]	ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ	τὴν	ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[207]	ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων	τὴν	αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[182]	εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν	τὴν	ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ
[198]	ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς	τὴν	ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ
[184]	περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι
[184]	μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ	τὴν	(ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ
[209]	οὖν προσήκει; φρόνησίν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή εἰσι
[223]	εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε	τὴν	ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω
[184]	δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ	τὴν	ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ
[191]	δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν	τὴν	ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστὶν
[189]	δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ παθήματα
[195]	καλῷ οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ	τὴν	ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ ἐπὶ
[184]	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ	τὴν	ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν,
[180]	τῷ ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην	τὴν	ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν
[193]	τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς	τὴν	ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ
[193]	θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς	τὴν	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους
[190]	μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου	τὴν	ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ
[182]	φιλία βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν	τὴν	ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν
[199]	δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην	τὴν	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν
[221]	ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε	τὴν	ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ
[212]	περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης	τὴν	αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον
[208]	μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε	τὴν	αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ
[203]	ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ	τὴν	αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ
[196]	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος	(τὴν	αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς
[190]	πρὸς τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος	τὴν	αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ
[205]	λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ	τὴν	βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον
[191]	δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν	τὴν	γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον
[190]	συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ	τὴν	γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ
[190]	στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην	τὴν	γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν
[197]	ἄλλον διδάξειεν. καὶ ~(μὲν δὴ	τήν	γε τῶν ζῴων ποίησιν πάντων
[191]	τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων	τὴν	γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ
[178]	τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ	τὴν	γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα
[178]	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ	τὴν	γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς
[187]	πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε.	τὴν	δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ
[189]	ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι	τὴν	δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν
[212]	νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω	τὴν	δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος
[216]	οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ	τὴν	δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ
[178]	ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν	τὴν	ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν
[179]	ἀνεῖναι πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ	τὴν	ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ·
[176]	πάντας μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι	τὴν	ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽
[178]	λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;	τὴν	ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην,
[208]	ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει	τὴν	ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν
[173]	ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην	τὴν	ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι,
[204]	ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην	τὴν	ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη,
[177]	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ	τὴν	Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς
[187]	καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου	τὴν	ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ
[177]	πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ	τὴν	ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως
[186]	ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν	τὴν	ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε οὖν
[196]	μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ	τὴν	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος
[213]	ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ	τὴν	θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή μοι
[174]	ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ	τὴν	θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν
[174]	οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν	τὴν	θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι
[190]	γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν	τὴν	ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην,
[218]	ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις δηχθείη—	τὴν	καρδίαν ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ
[196]	ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν	τὴν	κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ τις
[175]	ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς	τὴν	κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει
[203]	τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ	τὴν	μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς
[188]	ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος	τὴν	μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν
[176]	εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι	τὴν	μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν
[187]	οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν	τὴν	μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν
[205]	ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ	τὴν	μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα τῷ
[220]	δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ καὶ	τὴν	νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει
[219]	ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην	τὴν	νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα
[174]	πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ	τὴν	ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος
[195]	καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων	τὴν	οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ
[187]	τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς περὶ	τὴν	ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι,
[184]	εἰς ταὐτό, τόν τε περὶ	τὴν	παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ τὴν
[175]	καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι	τὴν	παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ
[174]	Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ	τὴν	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα
[174]	ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην	τὴν	παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα
[222]	γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ	τὴν	παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι.
[180]	τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν	τὴν	περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι
[179]	(τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ	τὴν	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε
[183]	ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν οὕτω	τὴν	πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων καὶ
[185]	τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν	τὴν	ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν τοῦτο
[190]	οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ	τὴν	ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα
[194]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν	τὴν	σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος
[215]	θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι ῥᾴδιον	τὴν	σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως
[172]	ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ	τὴν	συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,
[212]	ἄγειν οὖν αὐτὸν παρὰ σφᾶς	τήν	τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους
[186]	ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν	τὴν	τέχνην. ἡ γὰρ φύσις τῶν
[197]	θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ	τὴν	τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽
[203]	καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος,	τὴν	τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ
[190]	τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς	τὴν	τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ
[174]	τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν
[189]	ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι	τὴν	τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι,
[203]	ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ	τὴν	τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ
[212]	ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς	τὴν	τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν
[213]	ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ	τὴν	τούτου μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν
[213]	τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ	τὴν	τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν,
[219]	ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ	τὴν	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην
[207]	τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ	τὴν	τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά
[182]	δὲ καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ	τὴν	τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν.
[209]	παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ	τὴν	τῶν νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι
[197]	φύεται πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ	τὴν	τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν,
[185]	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ	τὴν	φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου
[184]	τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ	τὴν	φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν ἄλλην
[208]	τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς	τὴν	φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς
[193]	τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι	τὴν	φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν
[210]	ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν	τὴν	φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ
[191]	ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι	τὴν	φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν
[212]	καὶ οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου	τὴν	φωνὴν ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ
[179]	θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν	τὴν	ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν
[208]	πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ	τὴν	~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη,
[209]	τις ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ	τὴν	ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[207]	τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ	τὴν	ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ ἤθη,
[210]	ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν	τὴν	ψυχήν τις κἂν σμικρὸν ἄνθος
[207]	ἐκ τούτου τοῦ λόγου καὶ	τῆς	ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά
[184]	ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης	τῆς	αἰτίας πρῶτον μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι
[219]	βλέπειν ὅταν ἡ τῶν ὀμμάτων	τῆς	ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ
[190]	εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο	τῆς	ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν μὲν
[180]	διὰ ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα	τῆς	Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων
[191]	συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ	τῆς	(ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν
[208]	τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν	τῆς	ἀλογίας πέρι, ἃ ἐγὼ εἴρηκα
[197]	ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ τὴν	τῆς	Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ
[208]	δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ	τῆς	ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην,
[191]	ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ	τῆς	ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν
[203]	ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν	τῆς	αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε καὶ
[203]	τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ	τῆς	Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν
[203]	ὢν περὶ τὸ καλὸν καὶ	τῆς	Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν
[208]	προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ	τῆς	βασιλείας τῶν παίδων, μὴ οἰομένους
[206]	σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί μήν;	Τῆς	γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου ἐν
[206]	οὖν, ἔφη. τί δὴ οὖν	τῆς	γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ
[190]	ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ	τῆς	γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον
[179]	ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου. φάσμα δείξαντες	τῆς	γυναικὸς ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν
[182]	τοὺς νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν·	τῆς	δὲ Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ
[219]	λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ τοι	τῆς	διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν
[209]	Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν	τῆς	Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν
[218]	τι ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας	τῆς	ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν φίλων
[212]	ἔχων τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ	τῆς	ἐμῆς κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου
[219]	τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν	τῆς	ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ
[207]	εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ	τῆς	ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει ὡς
[208]	καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ	τῆς	ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος,
[181]	νεωτέρας (τε οὔσης πολὺ ἢ	τῆς	ἑτέρας, καὶ μετεχούσης ἐν τῇ
[185]	ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες	τῆς	ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι,
[209]	ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης	τῆς	ἡλικίας, τίκτειν τε καὶ γεννᾶν
[189]	γὰρ ἂν κέρδος εἴη καὶ	τῆς	ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ
[186]	μοι δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς,	τῆς	ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας καὶ
[181]	τοὐναντίον. ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ	τῆς	θεοῦ νεωτέρας (τε οὔσης πολὺ
[179]	(γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν	τῆς	Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς
[186]	θεῖα πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ	τῆς	ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν
[176]	γε οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ	τῆς	ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις
[186]	οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ	τῆς	ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς
[212]	ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ	τῆς	κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν·
[209]	παῖδας κατελίπετο ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας	τῆς	Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν
[185]	δίκαιος εἶ ἢ παῦσαί με	τῆς	λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ,
[188]	τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ	τῆς	λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη
[195]	πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων	τῆς	μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ
[203]	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ	τῆς	Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ
[203]	ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν	τῆς	μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ
[179]	νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ	τῆς	μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα,
[187]	ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ	τῆς	μουσικῆς τέχνης. οὐ γὰρ δή
[201]	λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε	τῆς	νόσου, ἣ δὴ καὶ ἐμὲ
[218]	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὑπὸ	τῆς	ὀδύνης. ἐγὼ οὖν δεδηγμένος τε
[191]	ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς	τῆς	ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ
[185]	ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν ὁ	τῆς	Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος
[187]	ὁ καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ	τῆς	Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ δὲ
[181]	θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ	τῆς	Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης
[218]	καὶ εἴ τι ἄλλο ἢ	τῆς	οὐσίας τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ
[181]	προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν	τῆς	Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός
[185]	δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς ἑτέρας,	τῆς	πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς
[218]	ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ	τῆς	παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον.
[175]	διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ	τῆς	πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ
[205]	ἔχουσιν ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης	τῆς	ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ
[205]	οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον	τῆς	ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην.
[213]	ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι	τῆς	πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς
[176]	παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ	τῆς	πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός εἰμι
[176]	τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ	τῆς	προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη φάναι
[190]	γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον	τῆς	σελήνης, ὅτι καὶ ἡ σελήνη
[175]	ἐγώ τε καὶ σὺ περὶ	τῆς	σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ·
[191]	ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο	τῆς	συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ
[219]	ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε	τῆς	Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε
[216]	κελεύει, ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ	τῆς	τιμῆς τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν.
[219]	οὖν ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην	τῆς	τούτου συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην
[209]	ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν	τῆς	τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ
[188]	ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ μετὰ	τῆς	ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς
[216]	δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς	τῆς	ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν
[218]	ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε	τῆς	φιλοσόφου μανίας τε καὶ βακχείας·
[209]	δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ καλλίστη	τῆς	φρονήσεως ἡ περὶ τὰ τῶν
[182]	ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν θεμένων	τῆς	ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ
[183]	(ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ	τῆς	ψυχῆς ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ
[214]	λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε	τι	ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ
[182]	παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς	τι	αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε
[178]	ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ	τι	αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο ἢ
[218]	καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ	τι	ἄλλο ἢ τῆς οὐσίας τῆς
[222]	πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ μή	τι	ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν μέσῳ
[214]	εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει ὅ	τι	ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ
[214]	Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ	τι	ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ γάρ
[181]	πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται ὅ	τι	ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός ἐστιν
[181]	ὅθεν δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ	τι	ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως
[192]	ἂν εἷς ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο	τι	ἂν φανείη βουλόμενος, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς
[191]	χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε	τι	ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ
[174]	ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ	τι	ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ
[211]	καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν	τι	ἅπτοιτο τοῦ τέλους. τοῦτο γὰρ
[213]	καὶ νῦν τί ἥκεις; καὶ	τί	αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς οὐ
[218]	ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ	τι	βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ
[192]	ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο	τι	βουλομένη ἑκατέρου ἡ ψυχὴ (δήλη
[192]	οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν ὅ	τι	βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι.
[199]	ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην,	τί	δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ
[205]	καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα	τί	δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι ὁ
[206]	ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην.	Τί	δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι
[201]	ὁ Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι.	Τί	δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ
[194]	θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων.	Τί	δέ, ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα
[218]	ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ	τι	δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε
[218]	καὶ Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν	τί	δεῖ λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι;
[217]	προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ	τί	δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ μοι
[205]	δ᾽ ἐγώ· κοινὸν εἶναι πάντων.	Τί	δὴ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[206]	ἐγώ. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	τί	δὴ οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι
[211]	ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ συνεῖναι.	τί	δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ τῳ
[194]	Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ	τι	ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ
[205]	ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ ἕν	τι	εἶδος ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες
[205]	ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός	τι	εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου
[219]	καὶ περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην	τὶ	εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ
[220]	ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν	τι	εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ
[193]	ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν	τί	ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί
[193]	τί ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ	τί	ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης
[214]	ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη,	τί	ἐν νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ
[217]	(προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς	τι	ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι
[188]	μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ	τι	ἐξέλιπον, σὸν ἔργον, ὦ Ἀριστόφανες,
[212]	ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν	τι	ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων
[204]	ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν·	τί	ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[204]	ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν καλῶν	τί	ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι·
[174]	πρὸ ὁ τοῦ βουλευσόμεθα ὅ	τι	ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα
[192]	Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο·	τί	ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε, ὦ ἄνθρωποι,
[204]	ἔφη, ἡ ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε·	τί	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται
[204]	ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ	τί	ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται
[220]	ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων	τι	ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες τῶν
[217]	ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη	τί	ἐστι τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ
[188]	ἀλλήλους κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο	τί	ἐστιν ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν
[213]	ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ	τι	ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ
[200]	Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο	τι	ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον
[174]	ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί	τι	ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ
[210]	περὶ τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν	τι	ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ τὰ
[213]	ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ νῦν	τί	ἥκεις; καὶ τί αὖ ἐνταῦθα
[205]	ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν. Ὥσπερ	τί;	ἦν δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ τόδε,
[213]	καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ	τί	ἦν; Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ
[210]	ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί	τι	θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο
[194]	τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ	τι	ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν·
[201]	ξένη ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν γάρ	τι	καὶ ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα
[197]	αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί	τι	καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός
[213]	μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή	τι	καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον
[199]	ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ	τι	καὶ τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ
[217]	ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ	τι	κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν
[200]	ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο	τι	λέγεις ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι
[214]	ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε	τι	λέγομεν ἐπὶ τῇ κύλικι οὔτε
[218]	Οἶσθα οὖν ἅ μοι δέδοκται;	Τί	μάλιστα, ἔφη. Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς,
[202]	εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν	τι	μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν
[202]	αἰσχρὸν καὶ κακὸν εἶναι, ἀλλά	τι	μεταξύ, ἔφη, τούτοιν. Καὶ μήν,
[202]	ἢ οὐκ ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν	τι	μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας; Τί
[214]	καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν	τι	μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ,
[189]	περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ	τι	μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο μὲν
[206]	ἔρως, ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ	τί	μήν; Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ
[202]	Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ	τί	μήν; Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη,
[201]	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο	τι	ὁ Ἔρως κάλλους ἂν εἴη
[207]	λόγους ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο	Τί	οἴει, ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι
[194]	πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο εἴ	τι	οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν
[200]	τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο	τι	ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν
[183]	δὲ καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν	τι	ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ τοὺς
[211]	αὐτῷ τὸ καλὸν οἷον πρόσωπόν	τι	οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν
[202]	σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις;	Τί	οὖν ἄν, ἔφην, εἴη ὁ
[173]	μοι ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο.	Τί	οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω μοι;
[209]	προσήκει καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν·	τί	οὖν προσήκει; φρόνησίν τε καὶ
[202]	ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου.	Τί	οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας,
[196]	γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ	τι	πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος οὐχ
[211]	καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε	τι	πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ
[173]	περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ οἰόμενος	τὶ	ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ ὁτουοῦν, οὐχ
[173]	τοὺς ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε	τὶ	ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως
[189]	Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα	τί	ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ
[214]	τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι; ἢ	τί	ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα
[214]	σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ	τί	ποιῶμεν; Ὅ τι ἂν σὺ
[205]	τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς ἐστί	τι	πολύ· ἡ γάρ τοι ἐκ
[183]	ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς πάγκαλόν	τι	πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον,
[215]	λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ γάρ	τι	ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽
[214]	καὶ ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει	τί	(σε Σωκράτης ὧν ἄρτι εἶπεν;
[203]	δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ ἄλλο	τι	σοφὸς ὢν ἢ περὶ τέχνας
[185]	ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών	τι	τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν τὴν
[191]	καὶ τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων	τι	τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι
[175]	ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ	τι	τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι
[178]	ὡς ἔρως. λέγω δὲ δὴ	τί	τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν τοῖς
[202]	τι μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας;	Τί	τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν καὶ
[206]	ἡ ξύντασις ἔρως ἂν καλοῖτο;	τί	τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον;
[204]	εἰ δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο·	τί	τῶν καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως,
[221]	καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ	τι	τῶν οὕτω διακειμένων ἐν τῷ
[190]	οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ	τι	χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν·
[216]	ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω ὅ	τι	χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ
[197]	τοιάσδε ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας	τιθεὶς	ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς,
[198]	τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα	τιθέναι·	καὶ πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν
[181]	νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες	τίθενται,	χρῆν δὲ καὶ τούτους τοὺς
[209]	ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει,	τίκτει	καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ
[206]	γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ	τίκτει	τε καὶ γεννᾷ· ὅταν δὲ
[206]	τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις.	τίκτειν	δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ
[206]	ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται,	τίκτειν	ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις. τίκτειν
[210]	καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ	τίκτειν	λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν, οἵτινες
[212]	ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν,	τίκτειν	οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ
[209]	ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας,	τίκτειν	τε καὶ γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ,
[210]	καὶ καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς	τίκτῃ	καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ,
[208]	τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν	τιμᾷ·	ἀθανασίας γὰρ χάριν παντὶ αὕτη
[188]	τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ	τιμᾷ	τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν
[190]	κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ	τιμαὶ	γὰρ αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ
[178]	τε ἐμποιεῖν οὕτω καλῶς οὔτε	τιμαὶ	οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν
[212]	χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα	τιμᾷν,	καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ
[216]	πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ	τιμὴν	ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων·
[216]	ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς	τιμῆς	τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω
[196]	καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην	τιμήσω	ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς
[178]	τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν,	τίμιον,	ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον δὲ
[209]	ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος.	τίμιος	δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων
[180]	Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ	τιμιώτατον	καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς
[210]	τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος	τιμιώτερον	ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ σώματι,
[212]	τὸν Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ αὐτὸς	τιμῶ	τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ,
[175]	ἔχει καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ	τιμῶμαι	τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι
[180]	βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ	~(τιμωρήσας	οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ
[213]	ἀλλὰ τούτων μὲν εἰσαῦθις σε	τιμωρήσομαι·	νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι,
[214]	Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ	τιμωρήσωμαι	ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι τὸν
[179]	σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα	τιμῶσιν.	Ὀρφέα δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ
[180]	ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ	τιμῶσιν	τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον
[183]	λαβεῖν ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ	τινα	ἄλλην δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ
[214]	ὃ ἔλεγεν; οὗτος γάρ, ἐάν	τινα	ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου παρόντος ἢ
[210]	ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ	τινὰ	ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην, ἥ ἐστι
[184]	ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ κατὰ σοφίαν	τινὰ	ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν μέρος
[185]	Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ αὐτῷ	τινὰ	ἢ ὑπὸ πλησμονῆς ἢ ὑπό
[202]	ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ.	Τίνα,	ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον;
[184]	δὴ ἡμῖν, ἐάν τις ἐθέλῃ	τινὰ	θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων
[180]	καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν	τινα	λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ δὲ
[202]	καὶ καλούς; ἢ τολμήσαις ἄν	τινα	μὴ φάναι καλόν τε καὶ
[219]	πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ μετὰ τοῦτο	τίνα	οἴεσθέ με διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον
[176]	τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην	τινὰ	τῆς πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός
[216]	τις πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην	τινὰ	τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους
[211]	πάντα καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τρόπον	τινὰ	τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε τῶν
[217]	κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ πού	τινα	τοῦτο παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν
[206]	ἀεί, ἦ δ᾽ ἥ, τῶν	τίνα	τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν
[176]	τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι,	τίνα	τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν
[174]	οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά	τινα	τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ
[175]	παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ	τινα	τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι·
[221]	ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου δή	τινα	ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους
[204]	λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως	τίνα	χρείαν ἔχει τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο
[173]	ὡς χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους	τινάς,	ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑμετέρους
[203]	ἢ περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας	τινὰς	βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες
[180]	εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους	τινὰς	εἶναι, ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν·
[223]	καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους	τινὰς	ἔφη ὁ Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας,
[221]	γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας	τινὰς	καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ
[173]	ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν μέν	τινας	περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς
[203]	καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί	τινας	πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς
[182]	καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε	τινὰς	τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι
[212]	τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους	τινὰς	τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ
[205]	αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά	τινάς	φαμεν ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ;
[192]	ὄντες φύσει. φασὶ δὲ δή	τινες	αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ
[172]	παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων	τίνες	ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς μοι
[173]	μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι	τίνες	ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν
[173]	Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε	τινές·	μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν
[204]	οὗ ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι.	Τίνες	οὖν, ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα,
[202]	φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν εἶναι;	Τίνες	οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς
[220]	φροντίζων τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ	τινες	τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν,
[177]	καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη	τινὶ	ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν
[206]	τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν	τινι	ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν
[211]	οὐδέ που ὂν ἐν ἑτέρῳ	τινι,	οἷον ἐν ζῴῳ ἢ ἐν
[206]	τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν	τίνι	πράξει ἡ σπουδὴ καὶ ἡ
[212]	θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ	τινι	στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων, καὶ
[176]	παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν	τίνι	τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν·
[178]	αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ	τινι	ὤν. εἰ οὖν μηχανή τις
[199]	αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν, ἔστι	τινὸς	ἀδελφὸς ἢ οὔ; Φάναι εἶναι.
[185]	ἢ ὑπὸ πλησμονῆς ἢ ὑπό	τινος	ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ
[223]	θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος	τινὸς	εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ
[174]	ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου	τινὸς	ἕνεκα ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ,
[203]	Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ,	τίνος	ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν,
[210]	ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ ἀνθρώπου	τινός	ἢ ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων φαῦλος
[199]	ἆρα ὁ πατήρ ἐστι πατήρ	τινος	ἢ οὔ; εἶπες ἂν δή
[199]	ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ μητρός	τινος	ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον γὰρ
[176]	οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου	τινὸς	κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα
[199]	πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι	τινὸς	ὁ Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός;
[176]	χθὲς πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς	τινός,	οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν τοὺς
[199]	Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ	τινός;	Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο
[200]	ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον μὲν	τινῶν,	ἔπειτα τούτων ὧν ἂν ἔνδεια
[201]	φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι	τίνων	ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ εἶναι
[207]	ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ θηρία	τίς	αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις
[215]	εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ	τις	ἀκούῃ ἢ τῶν σῶν λόγων
[213]	οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ	τις	ἄλλος γελοῖος ἔστι τε καὶ
[218]	οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ	τις	ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε καὶ
[204]	γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ	τις	ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽
[181]	νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί	τις	ἂν γνοίη καὶ ἐν αὐτῇ
[175]	ἡ μὲν γὰρ ἐμὴ φαύλη	τις	ἂν εἴη, ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος,
[200]	καὶ τούτου γε δή που	τίς	ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν τις
[221]	τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν	τις	ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε
[211]	μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν δή	τις	ἀπὸ τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς
[183]	ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ ταῦτά	τις	αὖ βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν
[221]	εἰ οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι	τις	αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί, τοῖς
[194]	θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ	τις	αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς
[221]	καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ	τις	ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα
[178]	τινι ὤν. εἰ οὖν μηχανή	τις	γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ
[218]	καὶ τὸ ἀλγεινότατον ὧν ἄν	τις	δηχθείη— τὴν καρδίαν ἢ ψυχὴν
[184]	Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν	τις	ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽
[190]	πάντα ὡς ἀπὸ τούτων ἄν	τις	εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν
[182]	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν	τις	εἴποι οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς
[207]	γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν	τις	ἐκ λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ
[209]	δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ ὅταν	τις	ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ τὴν
[197]	γε τῶν ζῴων ποίησιν πάντων	τίς	ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι
[220]	οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν, ἢ εἴ	τις	ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ
[201]	ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ ποῖός	τις,	ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ
[211]	μετέχει, οὐδέ τις λόγος οὐδέ	τις	ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν ἐν
[184]	φέρει καὶ μή. εἰ γάρ	τις	~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα
[218]	ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ, καί	τις	ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις δι᾽
[201]	σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον,	τίς	ἐστιν ὁ Ἔρως καὶ ποῖός
[199]	μὲν δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός	τίς	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὕστερον δὲ
[205]	λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ	τις,	ἔφη, λόγος, ὡς οἳ ἂν
[216]	καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ	τις	ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽
[221]	αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν εὕροι	τις	ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν οὔτε
[196]	τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ	τις	ἢ μὴ ἔχει ἢ μὴ
[204]	ὡς σὺ φῄς. εἰ δέ	τις	ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν καλῶν
[213]	γε, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ	τίς	ἡμῖν ὅδε τρίτος συμπότης; καὶ
[221]	διώκουσιν. πολλὰ μὲν οὖν ἄν	τις	καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι
[221]	γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν	τις	καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ
[222]	καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν	τις	καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον
[221]	μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν	τις	καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι,
[216]	σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε εἴ	τις	καλός ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν,
[210]	ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν	τις	κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν
[173]	ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν	τις,	Κυδαθηναιεύς, σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει
[200]	τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν; ἀλλ᾽ ὅταν	τις	λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι
[211]	οὐδὲν ὧν σῶμα μετέχει, οὐδέ	τις	λόγος οὐδέ τις ἐπιστήμη, οὐδέ
[200]	λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν	τις	μέγας ὢν μέγας εἶναι, ἢ
[204]	(Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν εἴ	τις	μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ
[172]	λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ	τίς	μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ
[216]	μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν	τις	οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ
[187]	συμφωνία ἐστί, συμφωνία δὲ ὁμολογία	τις·	ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων, ἕως
[172]	ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν γνωρίμων	τις	ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε,
[210]	ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν	τις	ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽ εἰ
[198]	κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων	τίς	οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ
[183]	ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη ἄν	τις	πάγκαλον νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ
[216]	ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ	τις	πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ
[212]	συνεργὸν ἀμείνω Ἔρωτος οὐκ ἄν	τις	ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ
[173]	ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ	τίς	σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης;
[200]	ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν	τις	ταῦτα οἰηθείη καὶ πάντα τὰ
[186]	καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει	τις	τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική,
[205]	ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ	τις	τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ
[182]	ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ	τις	τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων
[214]	οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ	τις,	τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή
[199]	ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν	τις	τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον
[188]	ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν μή	τις	τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ
[212]	(οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν	τις	τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ
[221]	τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι	τις	τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν
[175]	παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε, ἐπειδάν	τις	ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ
[185]	αὐτὸν δὴ λόγον κἂν εἴ	τις	ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς
[211]	ὡς τισὶ μὲν ὂν καλόν,	τισὶ	δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται
[177]	φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν	τισι	θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι
[211]	καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς	τισὶ	μὲν ὂν καλόν, τισὶ δὲ
[179]	καὶ καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή	τισιν	ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ θεοί,
[194]	ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι εἴ	τισιν	ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον
[191]	γένους γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος	τμῆμά	εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ
[191]	οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ	τμῆμά	εἰσιν, ὃ δὴ τότε ἀνδρόγυνον
[191]	ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς	τμῆμά	εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται τοῖς
[190]	τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ	τμῆσιν	κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ
[206]	προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι	τὸ	ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽
[206]	συλλήβδην, ἔφη, ὁ ἔρως τοῦ	τὸ	ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα,
[211]	μὲν τὸ καλόν, πρὸς δὲ	τὸ	αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν καλόν,
[206]	ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ	τὸ	αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ, τὸ
[216]	τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ ἐνεῖναι,	τὸ	αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον
[192]	εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι	τὸ	αἴτιον, ὅτι ἡ ἀρχαία φύσις
[218]	δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ	τὸ	ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις δηχθείη—
[184]	ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον μὲν	τὸ	ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα
[223]	ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς	τὸ	ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ
[208]	ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ	τὸ	ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον
[180]	Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος,	τὸ	ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα.
[181]	ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ ἐπὶ	τὸ	ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ τούτου
[208]	θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν	τὸ	αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ τὸ
[184]	παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ εἰς	τὸ	αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε καὶ
[207]	ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι	τὸ	αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου ὁ
[192]	ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς	τὸ	αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα
[208]	ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε εἰ	τὸ	αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν τιμᾷ·
[191]	ἑνὸς δύο. ζητεῖ δὴ ἀεὶ	τὸ	αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν
[191]	ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ	τὸ	αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς
[178]	ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν γένεσιν.	τὸ	γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι
[202]	ἂν εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία	(τὸ	γὰρ τοῦ ὄντος τυγχάνον πῶς
[181]	εἰς ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο·	τὸ	γὰρ τῶν παίδων τέλος ἄδηλον
[186]	τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει·	τὸ	γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ
[185]	αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος	τό	γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα
[215]	τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν	τό	γε εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις,
[209]	παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ	τὸ	γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου,
[191]	γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο	τὸ	γένος, ἅμα δ᾽ εἰ καὶ
[190]	καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες	τὸ	γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ
[193]	γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν	τὸ	γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν
[195]	λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ	τὸ	γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι·
[217]	ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν·	τὸ	δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν μου
[202]	ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν	τὸ	δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ τε
[190]	τὸ δὲ θῆλυ τῆς γῆς,	τὸ	δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης,
[186]	ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι·	τὸ	δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ
[198]	τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν.	τὸ	δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν, οὐ
[204]	ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν·	τὸ	δέ γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν
[198]	ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν θαυμαστά·	τὸ	δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους
[190]	τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον,	τὸ	δὲ θῆλυ τῆς γῆς, τὸ
[205]	ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ,	τὸ	δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς οὐδέν
[206]	τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ,	τὸ	δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν
[191]	ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων,	τὸ	δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο
[221]	καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι,	τὸ	δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι,
[183]	αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι.	τὸ	δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ
[203]	διὰ τὴν τοῦ πατρὸς φύσιν,	τὸ	δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε
[198]	εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ·	τὸ	δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι.
[175]	τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς	τὸ	δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα,
[190]	πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων πανταχόθεν	τὸ	δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν
[219]	πατρὸς καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου.	Τὸ	δὴ μετὰ τοῦτο τίνα οἴεσθέ
[175]	τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ	τὸ	διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον ἐκ
[181]	ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς	τὸ	διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ
[207]	ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ κατὰ	τὸ	δυνατὸν ἀεί τε εἶναι καὶ
[205]	ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ	τὸ	ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ
[174]	δ᾽ ὅς, πῶς (ἔχεις πρὸς	τὸ	ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ
[196]	ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς	τὸ	εἶδος, οὐ γὰρ ἂν οἷός
[189]	ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου	τὸ	εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς
[200]	οὐκ ἔχων; Οὐκ ἔχων, ὡς	τὸ	εἰκός γε, φάναι. Σκόπει δή,
[200]	ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει,	τὸ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα
[190]	καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται,	τὸ	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν
[219]	οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον	τὸ	ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν
[220]	ἀλλὰ γὰρ τῶν στρατηγῶν πρὸς	τὸ	ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων
[175]	ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ	τὸ	ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ
[210]	σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα	τὸ	ἐν ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον
[210]	νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι	τὸ	ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς
[187]	γε ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει.	τὸ	ἓν γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ
[201]	κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ;	τὸ	ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον
[210]	ἐστι, καὶ εἰ δεῖ διώκειν	τὸ	ἐπ᾽ εἴδει καλόν, πολλὴ ἄνοια
[193]	τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς	τὸ	ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν
[210]	αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος	(τὸ	ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ
[210]	ἕν τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι	τὸ	ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος·
[195]	(ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς	τὸ	ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ
[200]	τοῦ εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως,	τὸ	ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές ἐστιν,
[182]	μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς	τὸ	ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος
[181]	δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ	τὸ	ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως οὐ
[183]	ἐν τῇδε τῇ πόλει καὶ	τὸ	ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι
[184]	εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι	τὸ	ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ
[204]	ὁ Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι	τὸ	ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι καλὸν
[206]	καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει ὂν	τὸ	ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽
[179]	μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη	τὸ	ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι
[176]	ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς	τὸ	ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι,
[204]	τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ λέγεις,	τὸ	ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ
[204]	τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ	τὸ	ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι οἶμαι
[199]	ἐστιν— γελοῖον γὰρ ἂν εἴη	τὸ	ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν ἔρως
[221]	ἧττον ἐν φόβῳ ἦ διὰ	τὸ	ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν
[205]	ἔφη, λόγος, ὡς οἳ ἂν	τὸ	ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν·
[191]	φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν ἕκαστον	τὸ	ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ
[194]	ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ οἴεσθαι	τὸ	θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς
[215]	τε καὶ τελετῶν δεομένους διὰ	τὸ	θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου
[208]	τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ	τὸ	(θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν
[211]	πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ	τὸ	θεῖον καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν;
[208]	τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν	τὸ	θνητὸν σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν
[186]	καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα	τὸ	ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς καὶ
[219]	τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας	τὸ	ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ
[185]	δοκεῖ γὰρ αὖ καὶ οὗτος	τὸ	καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς
[210]	ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι	τὸ	κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι
[211]	τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο	τὸ	καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν
[206]	πολλὴ ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ	τὸ	καλὸν διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος
[184]	τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει	τὸ	καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι,
[209]	δὴ οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν	τὸ	καλὸν ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν·
[211]	οἰόμεθα, εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ	τὸ	καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον,
[203]	ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ	τὸ	καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς
[210]	καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη	τὸ	καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί,
[211]	ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ	τὸ	καλόν. ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς,
[211]	αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ	τὸ	καλὸν οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ
[211]	δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν	τὸ	καλόν, πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν.
[212]	μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν	τὸ	καλόν, τίκτειν οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς,
[204]	Ἔρως δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ	τὸ	καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον
[198]	ὡς ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν	τὸ	καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ
[220]	οὐδὲν ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς	τὸ	καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ ταῖς
[217]	ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ	τὸ	καρτερὸν καὶ οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ
[175]	ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς	τὸ	κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα
[189]	αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν εἰ	τὸ	κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων
[196]	μετέχει. εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη	τὸ	κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος
[206]	καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον	τὸ	κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ
[206]	ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ	τὸ	κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται καὶ
[217]	λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον μέν,	τὸ	λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε παίδων
[191]	τῶν ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη,	τὸ	λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο,
[211]	ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο	τὸ	μάθημα τελευτῆσῃ, ὅ ἐστιν οὐκ
[173]	ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες	τὸ	μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε·
[206]	γέγονε (περὶ τὸ καλὸν διὰ	τὸ	μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα.
[205]	ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ τις	τὸ	μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ
[190]	(τὰ γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι	τὸ	μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου
[186]	πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ.	Τὸ	μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν
[198]	θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι;	Τὸ	μὲν ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,
[205]	τοίνυν καὶ περὶ τὸν ἔρωτα·	τὸ	μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ
[196]	ἀρετῆς Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον·	τὸ	μὲν μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽
[223]	ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε·	τὸ	μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν
[176]	βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι,	τὸ	μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν
[204]	γὰρ τοῦτό ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία,	τὸ	μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ
[191]	καὶ τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ	τὸ	μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν.
[205]	καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο	τὸ	μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ
[186]	γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ	τὸ	νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ
[207]	ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ	τὸ	ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν
[209]	καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται	τὸ	ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον τὸν
[194]	τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ	τὸ	οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην
[193]	παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς	τὸ	οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς τὸ
[192]	θάρρους καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας,	τὸ	ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ
[205]	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς	τὸ	ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά
[182]	οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ καὶ	τὸ	ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν
[202]	σοφίας καὶ ἀμαθίας; Τί τοῦτο;	Τὸ	ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ
[211]	τέλους. τοῦτο γὰρ δή ἐστι	τὸ	ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι
[211]	δή τις ἀπὸ τῶνδε διὰ	τὸ	ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ
[177]	τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα.	τὸ	οὖν τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν
[202]	δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε	τὸ	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ
[208]	πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ	τὸ	παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι
[176]	μέντοι εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία,	τὸ	παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ
[205]	τῆς ποιήσεως ἓν μόριον ἀφορισθὲν	τὸ	περὶ τὴν μουσικὴν καὶ τὰ
[210]	αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν, ἵνα	τὸ	περὶ τὸ σῶμα καλὸν σμικρόν
[190]	ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ	τὸ	πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ
[193]	ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ	τὸ	πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν
[210]	ᾖ καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ	τὸ	πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ
[176]	τῶν παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς	τὸ	πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν
[210]	τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο	τὸ	πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα
[206]	ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον	τὸ	πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ
[217]	ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί ἐστι	τὸ	πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς
[196]	ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ	τὸ	„πρίν„ οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται.
[174]	περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς	τὸ	πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ
[191]	τε οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς	τὸ	πρόσθεν καὶ διὰ τούτων τὴν
[191]	μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς	τὸ	πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ ταῦτα
[217]	χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο	τὸ	πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ
[196]	διὰ πάσης ψυχῆς καὶ εἰσιὼν	τὸ	πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών, εἰ
[221]	λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ γελοῖοι	τὸ	πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ
[222]	ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ	τὸ	σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο καὶ
[221]	ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, ὦ Ἀριστόφανες,	τὸ	σὸν δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ
[214]	Πρὸς μὲν Σωκράτη, ὦ ἄνδρες,	τὸ	σόφισμά μοι οὐδέν· ὁπόσον γὰρ
[221]	ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει	τὸ	στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον
[192]	τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ	τὸ	συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν
[217]	πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν πρὸς	τὸ	συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς
[210]	καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ	τὸ	σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ
[216]	πάντα καὶ οὐδὲν οἶδεν. ὡς	τὸ	σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ σειληνῶδες;
[207]	σῶμα. καὶ μὴ ὅτι κατὰ	τὸ	σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν
[206]	τόκος ἐν καλῷ καὶ κατὰ	τὸ	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν.
[206]	Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ	τὸ	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν,
[207]	ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν	τὸ	σῶμα. καὶ μὴ ὅτι κατὰ
[210]	ξυγγενές ἐστιν, ἵνα τὸ περὶ	τὸ	σῶμα καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται
[190]	δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω ἐκέλευε	τό	τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ
[190]	τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ δὲ	τό	τε πρόσωπον μετέστρεφε, καὶ συνέλκων
[176]	δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι	τὸ	τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων λόγων,
[183]	βλέψας ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν αἴσχιστον	τὸ	τοιοῦτον ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ,
[181]	τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν	τὸ	τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων
[190]	καὶ ἡ πορεία αὐτῶν διὰ	τὸ	τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν
[190]	τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ	τὸ	τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν
[217]	ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι δὲ	τὸ	τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως
[205]	τοῦ ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν,	τὸ	τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα,
[205]	εἶδος ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες	τὸ	τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά
[198]	ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς	τὸ	τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή
[193]	ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν παρόντων	τὸ	τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο
[204]	καὶ γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν	τὸ	τῷ ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν
[184]	τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα	τὸ	ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ πολιτικῶν
[182]	Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον	τὸ	φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ
[183]	πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν καὶ	τὸ	φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν
[181]	ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι,	τὸ	φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον
[178]	αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ	τὸ	Χάος δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν
[182]	σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν	τὸ	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν
[198]	τὸ καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ	τὸ	ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι
[220]	δὴ ταῦτα· οἷον δ᾽ αὖ	τόδ᾽	ἔρεξε καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ
[187]	διαφερομένων ἔτι εἶναι. ἀλλὰ ἴσως	τόδε	ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων
[199]	μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ	(τόδε	εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος
[205]	τί; ἦν δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ	τόδε,	οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς ἐστί τι
[200]	εἰ ἄλλο τι λέγεις ἢ	τόδε,	ὅτι βούλομαι τὰ νῦν παρόντα
[189]	ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν	τοι	γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν
[205]	ἐστί τι πολύ· ἡ γάρ	τοι	ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς
[218]	ἂν σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν	τοι	κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ
[219]	σε λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ	τοι	τῆς διανοίας ὄψις ἄρχεται ὀξὺ
[212]	ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ	τοι,	φάναι, χθὲς μὲν οὐχ οἷός
[207]	μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά	τοι,	ὦ Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ
[204]	ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ ἀπόκρισις ἐρώτησιν	τοιάνδε·	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν
[197]	κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς	τοιάσδε	ξυνόδους μετ᾽ ἀλλήλων πάσας τιθεὶς
[200]	αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής ἐστι,	τοιαῦτ᾽	ἄττα ἐστὶν ὧν ἡ ἐπιθυμία
[174]	ὅ τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽ ἴωμεν.	Τοιαῦτ᾽	ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι.
[221]	ἄν τις καὶ περὶ ἄλλου	τοιαῦτα	εἴποι, τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων
[201]	καὶ ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα	τοιαῦτα	ἔλεγον οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ
[221]	ἂν πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον·	τοιαῦτα	καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν
[209]	κλέος καὶ μνήμην παρέχεται αὐτὰ	τοιαῦτα	ὄντα· εἰ δὲ βούλει, ἔφη,
[190]	ταῦτα τρία (τὰ γένη καὶ	τοιαῦτα,	ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν ἦν
[216]	καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ	τοιαῦτα	πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε τοῦ σατύρου·
[203]	καὶ ὁ μὲν περὶ τὰ	τοιαῦτα	σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ, ὁ δὲ
[177]	ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα	τοιαῦτα	(συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ
[200]	ταῦτα οἰηθείη καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα,	τοὺς ὄντας (τε τοιούτους καὶ
[186]	γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ	τοιαῦτα·	τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ
[199]	ὀνομάσει δὲ καὶ θέσει ῥημάτων	τοιαύτῃ	ὁποία δὴ ἄν τις τύχῃ
[203]	ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως ἐν	τοιαύτῃ	τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης
[204]	δέ γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν	τοιαύτην	ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ
[210]	αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν	τοιαύτην,	ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ
[208]	οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ	τοιαύτης	δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα ποιοῦσιν,
[179]	διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου,	τοιγάρτοι	διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν,
[202]	ἦν δ᾽ ἐγώ, λέγεις. (Μὴ	τοίνυν	ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν ἐστιν
[178]	καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ	τοίνυν	ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ
[199]	ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι	τοίνυν,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ
[200]	μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν	τοίνυν,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ
[173]	ἦσαν οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν	τοίνυν	ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽
[174]	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου	τοίνυν,	ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν
[207]	τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ	τοίνυν,	ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει
[188]	ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι	τοίνυν	καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς
[205]	ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω	τοίνυν	καὶ περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ
[185]	Εἰπεῖν δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ	τοίνυν	μοι ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας
[176]	οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ	τοίνυν,	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν
[199]	οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι	τοίνυν,	φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες μοι
[220]	ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι	τοίνυν,	ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι
[173]	λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι	τοιοίδε	τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς
[195]	ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν	τοιόσδε.	πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν, ὦ
[210]	μίαν τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ	(τοιοῦδε.	πειρῶ δέ μοι, ἔφη, τὸν
[192]	εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ	τοιοῦτοι.	ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ
[209]	τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ	τοιοῦτοι	ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε
[179]	γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ	τοιοῦτοι	νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς
[181]	ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ	τοιοῦτοι	πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον γυναικῶν
[181]	τῇ πράξει, ὡς ἂν πραχθῇ,	τοιοῦτον	ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον
[183]	ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν	τοιοῦτον	γιγνόμενον, καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ
[215]	ῥητόρων εὖ μὲν ἡγούμην λέγειν,	τοιοῦτον	δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό
[175]	ἔχοι, φάναι, ὦ Ἀγάθων, εἰ	τοιοῦτον	εἴη ἡ σοφία ὥστ᾽ ἐκ
[183]	ἡγήσαιτ᾽ ἂν πάλιν αἴσχιστον τὸ	τοιοῦτον	ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι,
[202]	ἀμαθία; ἔστι δὲ δή που	τοιοῦτον	ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως
[211]	καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ	τοιοῦτον,	οἷον γιγνομένων τε τῶν ἄλλων
[220]	τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν	τοιοῦτον	οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει φορεῖν,
[185]	πάνυ ἰσχυρά ἐστιν, ἀναλαβών τι	τοιοῦτον	οἵῳ κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα,
[191]	τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων τι	τοιοῦτον	ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ
[198]	τῷ Ἔρωτι, καί φατε αὐτὸν	τοιοῦτόν	τε εἶναι καὶ τοσούτων αἴτιον,
[180]	ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν	τοιοῦτόν	τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν, μετὰ
[181]	τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ	τοιοῦτον,	ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν
[173]	μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ	τοιοῦτος	εἶ· σαυτῷ τε καὶ τοῖς
[204]	διδάξαι. ἔστι μὲν γὰρ δὴ	τοιοῦτος	καὶ οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως,
[199]	καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι	τοιοῦτος	οἷος εἶναι τινὸς ὁ Ἔρως
[192]	ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν ὁ	τοιοῦτος	παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς γίγνεται,
[185]	ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ ὁ	τοιοῦτος	τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι
[204]	ὦ ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις·	τοιοῦτος	ὢν ὁ Ἔρως τίνα χρείαν
[199]	ὦ Φαῖδρε, εἴ τι καὶ	τοιούτου	λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος τἀληθῆ
[176]	τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου	τοιούτου	τινὸς κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι,
[200]	τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε	τοιούτους	καὶ ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ
[210]	καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους	τοιούτους	καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους
[209]	πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ τοὺς	τοιούτους	παῖδας, διὰ δὲ τοὺς ἀνθρωπίνους
[209]	καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ	τοιούτους	παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς
[218]	κυριώτερον εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ	τοιούτῳ	ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ
[219]	σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ	τοιούτῳ	οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην
[197]	μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἄλλων	τοιούτων	αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί
[188]	καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν	τοιούτων	γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ
[188]	λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν	τοιούτων	καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ
[177]	ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν	τοιούτων	μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι,
[189]	τὸ κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ	τοιούτων	ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ
[203]	ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ	τοῖς	ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης
[178]	τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ μὲν	τοῖς	αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς
[173]	τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε καὶ	τοῖς	ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος
[197]	κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο	τοῖς	ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι.
[188]	τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ	τοῖς	ἄλλοις ζῴοις τε καὶ φυτοῖς,
[212]	ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ	τοῖς	ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε
[184]	ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ	τοῖς	ἄλλοις πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην
[187]	καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις
[186]	πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι τῶν
[192]	καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι	~(τοῖς	ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι
[191]	τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται	τοῖς	ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ
[187]	ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ	τοῖς	ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις, καθ᾽
[176]	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν	τοῖς	ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί· καὶ
[191]	τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων	τοῖς	ἀνθρώποις καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως
[204]	ὁ Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει	τοῖς	ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽
[182]	φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι συμφέρει	τοῖς	ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι τῶν
[182]	νενόμισται, ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν.	τοῖς	γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς τυραννίδας
[199]	μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που	τοῖς	γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽
[187]	καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ	τοῖς	γε ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει.
[190]	ἡ πορεία αὐτῶν διὰ τὸ	τοῖς	γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν
[186]	ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων,	(τοῖς	δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ
[186]	ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ ἰατρικόν,	τοῖς	δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν
[221]	τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν μηδενί,	τοῖς	δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν
[184]	οὖν τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται,	τοῖς	δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων,
[217]	ἐθέλειν λέγειν οἷον ἦν πλὴν	τοῖς	δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε
[221]	αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι τοῖς σειληνοῖς	τοῖς	διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι τις
[203]	γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν	τοῖς	ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει
[186]	σώμασι τῶν πάντων ζῴων καὶ	τοῖς	ἐν τῇ γῇ φυομένοις καὶ
[215]	αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις	τοῖς	(ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας
[174]	Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον	τοῖς	ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα
[210]	ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν	τοῖς	ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις καλὸν
[183]	ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι	τοῖς	ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες
[184]	γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ	τοῖς	ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν
[183]	τοῖς ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι	τοῖς	ἐρασταῖς, καὶ τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα
[215]	τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν	τοῖς	ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ
[183]	δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες	τοῖς	ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς
[179]	τὸν θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως	τοῖς	ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ.
[193]	τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς	τοῖς	ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν νῦν
[187]	πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ	τοῖς	θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον
[190]	φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ	τοῖς	θεοῖς, καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος
[201]	σε οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι	τοῖς	θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽
[190]	ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων	τοῖς	θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ
[188]	αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα καὶ	τοῖς	θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ
[207]	τούτων καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα	τοῖς	ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ
[203]	αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι	τοῖς	καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος
[178]	τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ	τοῖς	καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν
[188]	ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι καὶ	τοῖς	κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν
[173]	οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν γὰρ	τοῖς	λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ
[201]	καλῶν· ἤλεγχε δή με τούτοις	τοῖς	λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς
[195]	οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν	τοῖς	μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ βαίνει
[173]	συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν	τοῖς	μάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ
[190]	κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι	τοῖς	μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ.
[178]	ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου	τοῖς	μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε
[186]	καὶ ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν	τοῖς	μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος
[186]	δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν	τοῖς	μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν
[184]	δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν	τοῖς	μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ
[187]	ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι	τοῖς	μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[184]	εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ	τοῖς	μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν.
[199]	κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι	τοῖς	μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που
[210]	τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ	τοῖς	νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν
[218]	τοῖς τε τότε πραχθεῖσι καὶ	τοῖς	νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται,
[186]	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι	τοῖς	οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ
[193]	θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα	τοῖς	παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ
[177]	πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι ἡμῖν	τοῖς	παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ
[187]	μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς	τοῖς	πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ μέτροις,
[219]	συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν	τοῖς	πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν,
[178]	τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν	τοῖς	πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν, τίμιον,
[178]	πολλαχόθεν ὁμολογεῖται ὁ Ἔρως ἐν	τοῖς	πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν
[175]	(ἀπολαύσω, ὅ σοι προσέστη ἐν	τοῖς	προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες
[190]	πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις	τοῖς	προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ
[221]	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο ἐν	τοῖς	πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ οἱ
[221]	οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι	τοῖς	σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ
[215]	γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι	τοῖς	σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς
[210]	ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν	τοῖς	σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα
[209]	κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν	τοῖς	σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ
[186]	αἰσχρόν, οὕτω καὶ ἐν αὐτοῖς	τοῖς	σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου
[186]	πολλὰ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις,	τοῖς	τε σώμασι τῶν πάντων ζῴων
[218]	διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ	τοῖς	τε τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς
[177]	οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν	τοῖς	ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ
[188]	νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις καὶ	τοῖς	φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι καὶ
[218]	καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας	τοῖς	ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν,
[176]	καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ	τοῖσδε,	εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν
[206]	ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο	τόκος	ἐν καλῷ καὶ κατὰ τὸ
[206]	γὰρ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνουσία	τόκος	ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον
[206]	μήν; Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ	τόκου	ἐν τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν
[179]	ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ οὐ	τολμᾶν	ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ
[182]	τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς	τολμᾷν	λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς·
[202]	εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς; ἢ	τολμήσαις	ἄν τινα μὴ φάναι καλόν
[182]	ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ τις	τολμῴη	ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων καὶ
[190]	τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν	τομήν,	ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν
[209]	οἷον χρὴ εἶναι (τὸν ἄνδρα	τὸν	ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ
[223]	αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως
[175]	εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ παῖδες,
[200]	τι ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι ἔφη	τὸν	Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν Σωκράτη,
[201]	εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ	τὸν	Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες,
[213]	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ	τὸν	Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε
[194]	βούλει με, ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν	τὸν	Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ τὸ
[213]	παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε	τὸν	Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν
[175]	Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ
[201]	πως ἔλεγες; Εἶπον γάρ, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,
[194]	καλῶς λέγεις, ὦ Φαῖδρε, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με κωλύει
[213]	κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ	τὸν	Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ τὸν
[199]	ἢ οὔ; Πάνυ γε, φάναι	τὸν	Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ
[223]	Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας γιγνομένης	τὸν	Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽
[213]	Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν	τὸν	Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα
[194]	ἀνθρώπων. Τί δέ, ὦ Σώκρατες;	τὸν	Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή πού
[174]	εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν	τὸν	Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς
[174]	ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ	τὸν	Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ
[208]	ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος ἐς	τὸν	ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ
[193]	νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ	τὸν	αἴτιον θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν
[217]	μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων	(τὸν	ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ
[176]	ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον	τὸν	Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε.
[213]	τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε
[214]	Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε;
[213]	ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι, φάναι	τὸν	Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ σοὶ διαλλαγή.
[214]	λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον.
[214]	ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε,	τὸν	Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις, μεθύοντα
[214]	Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα,
[222]	ἐμοῦ κατακλίνου. Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν	τὸν	Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω ὑπὸ
[223]	Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι	τὸν	Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος
[209]	καὶ περὶ οἷον χρὴ εἶναι	(τὸν	ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ
[209]	τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς τοῦτον	τὸν	ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ
[190]	ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι,	τὸν	Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε πρόσωπον
[190]	χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ τὸ πλείους	τὸν	ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ
[189]	Καὶ μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ ἐν
[189]	σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ	τὸν	Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,
[185]	Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων, φάναι	τὸν	Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα ποιήσω.
[223]	νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας γιγνομένης
[189]	πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη εἰπεῖν	τὸν	Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο,
[185]	τοῦτο δὲ οὐ καλόν. κατὰ	τὸν	αὐτὸν δὴ λόγον κἂν εἴ
[207]	ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ	(τὸν	αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ θνητὴ
[180]	γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα καὶ	τὸν	Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν,
[181]	οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς	τὸν	βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ κοινῇ
[216]	εἰρωνευόμενος δὲ καὶ παίζων πάντα	τὸν	βίον πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διατελεῖ.
[222]	ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην	τὸν	Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους
[214]	Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν·	τὸν	δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι,
[212]	τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν,	τὸν	δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν,
[201]	σὲ μέν γε ἤδη ἐάσω·	τὸν	δὲ λόγον τὸν περὶ τοῦ
[174]	διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα (τὰ πολεμικά,	τὸν	δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν
[180]	ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι,	τὸν	δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν οὖν
[175]	ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν δειπνεῖν,	τὸν	δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν
[173]	ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἀλλ᾽
[222]	Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον	τὸν	Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ πολλούς,
[186]	ἡ γὰρ φύσις τῶν σωμάτων	τὸν	διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ
[174]	ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ	τὸν	εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς
[201]	ὡς οὔτε καλὸς εἴη κατὰ	τὸν	ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ
[198]	λέγειν ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ	τὸν	ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν με
[208]	εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι· οἱ
[200]	τὰ νῦν παρόντα καὶ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι
[200]	ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ
[200]	καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς	τὸν	ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ
[222]	ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ	τὸν	ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν
[180]	εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος	τὸν	ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν ὁ
[180]	θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι	τὸν	ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο.
[214]	χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ τί ποιῶμεν; Ὅ
[198]	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς	τὸν	Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,
[185]	δὲ ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ	τὸν	Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον
[214]	παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον.
[185]	ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ	τὸν	Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα
[214]	ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν	τὸν	Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν
[193]	Ἀλλὰ πείσομαί σοι, ἔφη φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι ὁ
[198]	ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι,
[177]	κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν	τὸν	Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν μοι
[176]	πρὸς ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι	τὸν	Ἐρυξίμαχον, τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν
[189]	αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ	τὸν	Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα
[185]	(τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ	τὸν	ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες
[178]	παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ	τὸν	ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς
[203]	(τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε	τὸν	ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ τῆς
[186]	Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι	τὸν	Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι.
[198]	ὡς ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν	τὸν	ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως
[201]	ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ εἶναι	τὸν	Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει, ἐγώ
[207]	τοῦ λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας	τὸν	ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε οὖν
[199]	Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή, φάναι, καὶ	τὸν	ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως ἔρως
[187]	καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον	τὸν	ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ
[188]	ἴσως μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ	τὸν	Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ
[202]	ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ καὶ	τὸν	Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ
[198]	τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι	τὸν	Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι δεινὸς
[195]	ὁ λόγος ᾖ. οὕτω δὴ	τὸν	Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι
[193]	γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν	τὸν	ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν τῶν
[180]	οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ	(τὸν	ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ
[182]	καὶ δὴ καὶ ὁ περὶ	τὸν	ἔρωτα νόμος ἐν μὲν ταῖς
[207]	ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει	τὸν	ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ
[205]	λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι	τὸν	ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν μὴ
[179]	οὕτω καὶ θεοὶ τὴν περὶ	τὸν	ἔρωτα σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν
[177]	ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω	τὸν	Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ οἱ
[212]	ἔγωγέ φημι χρῆναι πάντα ἄνδρα	τὸν	Ἔρωτα τιμᾷν, καὶ αὐτὸς τιμῶ
[205]	ἔφην. (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ	τὸν	ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν ἐστι
[205]	Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν καὶ	τὸν	ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει
[179]	τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ	τὸν	ἔρωτα, ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους
[188]	πρεσβεύῃ ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ	τὸν	ἕτερον, καὶ περὶ γονέας καὶ
[186]	ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος	τὸν	ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ
[206]	διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν	τὸν	ἔχοντα. ἔστιν γάρ, ὦ Σώκρατες,
[179]	δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν	τὸν	θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι,
[188]	ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν	τὸν	θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς
[194]	πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ	τὸν	θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους
[177]	εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι	τὸν	θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ
[176]	τε σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας	τὸν	θεὸν καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα,
[179]	μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων	τὸν	θεόν, τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς
[185]	ἐν τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ	τὸν	ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε,
[213]	τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ	τὸν	ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων,
[191]	ὄργανον οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ	τὸν	καλάποδα λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν
[186]	καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις	τὸν	(καλόν τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα,
[194]	ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν	τὸν	λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ
[208]	ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας	τὸν	λόγον ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον
[185]	εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ	τὸν	λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε,
[178]	ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου	τὸν	λόγον. πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ
[212]	οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον (οὖν	τὸν	λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν
[193]	μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν	τὸν	λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα
[223]	ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι.	(Τὸν	μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον
[223]	οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον.	τὸν	μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν
[214]	οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ.	τὸν	μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ
[180]	καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα	τὸν	μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον
[174]	τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα	τὸν	Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω
[176]	μήν, ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον	τὸν	Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι
[181]	σώματος. οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ	τὸν	νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες
[217]	πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε	τὸν	νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες,
[189]	Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε	τὸν	νοῦν καὶ οὕτως λέγε ὡς
[174]	οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα	τὸν	νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι
[187]	κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι	τὸν	νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει
[210]	(τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι, ἔφη,	τὸν	νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν τε
[191]	οὐ πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι	τὸν	νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς
[192]	γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι	τὸν	νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ
[179]	ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ	τὸν	Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ Ἅιδου.
[194]	ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ	τὸν	ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν, καὶ
[190]	μέσην τὴν γαστέρα, ὃ δὴ	τὸν	ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς μὲν
[191]	περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα καὶ	τὸν	ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ
[210]	τε ᾖς. δεῖ γάρ, ἔφη,	τὸν	ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο τὸ
[222]	ἐμὲ καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν,
[212]	κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ
[175]	τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι
[175]	ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας.	τὸν	οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον
[214]	ἀτεχνῶς ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα;	τὸν	οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε,
[176]	τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν·	τὸν	οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι
[176]	νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον·	τὸν	οὖν Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου
[223]	ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά.	τὸν	οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ
[174]	ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι.	τὸν	οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα
[198]	καὶ αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ·	τὸν	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς
[194]	εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ,	~(τὸν	οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ
[223]	δὲ ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα.	τὸν	οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα
[222]	ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους.	τὸν	οὖν Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς,
[199]	δὴ ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα.	τὸν	οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς
[190]	περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς	τὸν	οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς
[174]	αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς	τὸν	ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽ εἰς τήμερον
[175]	Καὶ ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν	τὸν	παῖδα ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ
[203]	ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ	τὸν	πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς
[180]	οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς	τὸν	Παυσανίου λόγον διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽
[184]	τε περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ	(τὸν	περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ
[201]	ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ λόγον	τὸν	περὶ τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽
[214]	εὐφημήσεις; φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ	τὸν	Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν
[176]	τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς	τὸν	πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν ἔφη
[189]	ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν γε	τὸν	πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με
[189]	γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ	τὸν	πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον·
[213]	καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ	τὸν	Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ
[213]	τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ τὸν
[200]	γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο
[200]	γε, φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος εἰ
[199]	καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα
[222]	ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι	τὸν	Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου.
[175]	οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι	τὸν	Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν.
[194]	ἂν εἴην, ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν σὴν
[177]	Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ
[199]	ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα δὴ	τὸν	Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι.
[213]	καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν	τὸν	Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ
[175]	οὐ γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ	τὸν	Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι·
[201]	γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι	τὸν	Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο οὕτως
[213]	αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν	τὸν	Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ
[200]	ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι	τὸν	Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν ταχύς,
[214]	τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι	τὸν	Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν
[223]	τὸ μέντοι κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν	τὸν	Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ
[198]	(Καὶ πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ
[200]	ἔφη τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ	τὸν	Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν
[222]	Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι	τὸν	Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ
[214]	τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι	τὸν	Σωκράτη, τί ἐν νῷ ἔχεις;
[200]	ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν	τὸν	Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ μεμνημένος
[194]	μέντ᾽ ἂν καλῶς ποιοίην, φάναι	τὸν	Σωκράτη, ὦ Ἀγάθων, περὶ σοῦ
[213]	τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ	τὸν	Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον
[185]	ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν	τόν	(τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ
[184]	νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό,	τόν	τε περὶ τὴν παιδεραστίαν καὶ
[223]	καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ	τὸν	τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι.
[179]	γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα	τὸν	τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ
[203]	οἶνος γὰρ οὔπω ἦν, εἰς	τὸν	τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος
[219]	χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς	τὸν	τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ
[187]	ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν	τὸν	τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν
[219]	καὶ γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ	τὸν	τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν
[199]	οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον	τὸν	τρόπον· οὐ γὰρ ἂν δυναίμην·
[199]	ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη	τὸν	τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς
[208]	Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν	τὸν	ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας
[199]	ἤδη λέγω. (Ἀλλὰ παρίημι, φάναι	τὸν	Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα. μετὰ ταῦτα
[194]	τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ	τὸν	Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν Ὦ
[223]	τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ	τὸν	Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη
[213]	δεῖ, ἀλλὰ φέρε, παῖ, φάναι,	τὸν	ψυκτῆρα ἐκεῖνον, ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον
[197]	ἂν Ἔρως μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός;	τοξικήν	γε μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ
[187]	αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν	τόξου	τε καὶ λύρας. ἔστι δὲ
[196]	ἂν εὐανθής τε καὶ εὐώδης	τόπος	ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει
[200]	φύλαξον παρὰ σαυτῷ μεμνημένος ὅτου·	τοσόνδε	δὲ εἰπέ, πότερον ὁ Ἔρως
[191]	ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ οὖν ἐκ	τόσου	(ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς
[214]	ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ τις,	τοσοῦτον	ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε
[215]	θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου	τοσοῦτον	μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων
[216]	μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ	τοσοῦτον	(ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη,
[219]	δὲ δὴ ταῦτα ἐμοῦ οὗτος	τοσοῦτον	περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ
[179]	τε (καὶ μητρός· οὓς ἐκείνη	τοσοῦτον	ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ τὸν
[177]	ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται	τοσοῦτος	θεός; ταῦτα δή μοι δοκεῖ
[194]	τῶν ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία	τοσούτῳ	θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους,
[177]	δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ	τοσούτῳ	θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων
[208]	ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι,	τοσούτῳ	μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν.
[198]	αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι καὶ	τοσούτων	αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς
[177]	τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε	τοσούτων	(γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον·
[191]	κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ	τότε	ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ
[217]	ἀκολούθου μόνος μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι,	τότε	ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην.
[198]	τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα	τότε	ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα ὑμῖν
[220]	ἦν, δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ θέρος	τότε	γ᾽ ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα
[203]	τε καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ,	τοτὲ	δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται
[211]	δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ μέν,	τοτὲ	δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν
[184]	καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι,	τότε	δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν
[201]	ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν	τότε	εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς γε
[220]	ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ	τότε	ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς
[172]	Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν	τότε	ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ
[192]	ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς,	τότε	καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε
[217]	πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ	τότε	μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις
[189]	δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν	τότε	μὲν ἦν καὶ εἶδος καὶ
[203]	πέφυκεν οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ	τοτὲ	μὲν τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει
[211]	καλόν, τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ	τοτὲ	μέν, τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ
[190]	σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι κύκλῳ, ὀκτὼ	τότε	οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ
[218]	ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε γὰρ τοῖς τε	τότε	πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις·
[173]	ὢν ἐν τοῖς μάλιστα τῶν	τότε,	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι
[206]	ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι ἢ	τοῦ	ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ
[198]	ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ	τοῦ	Ἀγάθωνος πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[174]	αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος	τοῦ	Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν
[215]	γελοιότερα, ἔσται δ᾽ ἡ εἰκὼν	τοῦ	ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου.
[212]	εἰδώλου ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε	τοῦ	ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ ἀρετὴν
[222]	παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ ταῦτα	τοῦ	Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι ἐπὶ τῇ
[215]	ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν μέν	του	ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος καὶ πάνυ
[191]	ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ	τοῦ	ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ
[174]	θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν	τοῦ	ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη·
[221]	ὅτι εἴ τις ἅψεται τούτου	τοῦ	ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ
[222]	Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω ὑπὸ	τοῦ	ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν πανταχῇ
[213]	ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου ἔρως	τοῦ	ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν.
[189]	κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου	τοῦ	ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον
[219]	ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ	τοῦ	ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς
[191]	γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ	τοῦ	ἄρρενος ἐν τῷ θήλει, τῶνδε
[191]	παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα	τοῦ	ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ
[179]	τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ	τοῦ	αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ
[223]	προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς	τοῦ	αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ
[190]	τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ	τοῦ	αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν,
[185]	ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ	τοῦ	βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν παντὶ
[203]	καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς	τοῦ	βίου, δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς
[178]	γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς	τοῦ	βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι,
[211]	τελευτῶν ὃ ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα	τοῦ	βίου, ὦ φίλε Σώκρατες, ἔφη
[174]	δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ ὁ	τοῦ	βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽
[208]	ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον·	τοῦ	γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν
[215]	εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ	τοῦ	γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον
[207]	ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν τροφὴν	τοῦ	γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ
[191]	πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ
[191]	τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν
[191]	καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος
[196]	δὲ ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου·	τοῦ	δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν
[204]	ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν φύσις	τοῦ	δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη·
[173]	οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ	τοῦ	δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ
[197]	γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως) πρὸ	τοῦ	δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον,
[195]	ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν	τοῦ	δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ
[217]	μοι φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ	τοῦ	δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος
[178]	κατάδηλος γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό	του	δι᾽ ἀνανδρίαν μὴ ἀμυνόμενος, οὔτ᾽
[203]	γὰρ οὔπω ἦν, εἰς τὸν	τοῦ	Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν.
[198]	δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου	τοῦ	ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν ὑπάρχειν,
[194]	διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι	τοῦ	ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι
[200]	δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ	τοῦ	εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ
[222]	οὐ πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς,	τοῦ	ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος
[210]	ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι	τοῦ	ἐν τῷ σώματι, ὥστε καὶ
[188]	Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν ὡρῶν	τοῦ	ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων
[188]	ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς	τοῦ	ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει τε
[198]	ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν	τοῦ	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα,
[199]	ἐγὼ οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον	τοῦ	ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα
[197]	ὁ θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ	τοῦ	ἐρᾷν τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ
[185]	καὶ μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος	τοῦ	ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν·
[175]	ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ	τοῦ	ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας
[179]	κιθαρῳδός, καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα	τοῦ	ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ
[189]	γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν	τοῦ	ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ
[181]	ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ τούτου	τοῦ	ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον
[212]	ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν	τοῦ	Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽
[207]	ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου	τοῦ	ἔρωτος καὶ τῆς ἐπιθυμίας; ἢ
[201]	τὸν δὲ λόγον τὸν περὶ	τοῦ	Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς
[205]	θαύμαζ᾽ ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα	τοῦ	ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ
[181]	παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου	τοῦ	ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι
[172]	διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς	τοῦ	ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ
[186]	ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ	τοῦ	ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι,
[205]	ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ	τοῦ	εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε καὶ
[202]	Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ	τοῦ	ἔχειν λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽
[217]	δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ	τοῦ	ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ
[196]	λόγος· κρείττων δὲ ὁ ἔχων	τοῦ	ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν
[183]	καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ	τοῦ	ἤθους χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς διὰ
[190]	ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν ἦν	τοῦ	ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ
[196]	δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας	τοῦ	θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας
[193]	διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων·
[196]	μένει. Περὶ μὲν οὖν κάλλους	τοῦ	θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ
[180]	δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως	τοῦ	θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι
[196]	κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα	τοῦ	θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ
[186]	ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ	τοῦ	θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ
[198]	θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς	τοῦ	κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[211]	τῶνδε τῶν καλῶν ἐκείνου ἕνεκα	τοῦ	καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς
[210]	ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος	τοῦ	καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ
[209]	ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι	τοῦ	καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ
[211]	οὐκ ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου	τοῦ	καλοῦ μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ
[206]	γάρ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ	τοῦ	καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς σὺ
[204]	ἂν εἴ τις μεταβαλὼν ἀντὶ	τοῦ	καλοῦ τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο·
[181]	διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ	τοῦ	καλῶς ἢ μή· ὅθεν δὴ
[191]	ὅσοι μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν	τοῦ	κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ
[188]	καὶ ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα	τοῦ	κοσμίου τύχῃ ἔρωτος ἃ νῦν
[220]	εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ	τοῦ	κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ
[212]	τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου	τοῦ	κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν
[183]	γὰρ ἢ χρήματα βουλόμενος παρά	του	λαβεῖν ἢ ἀρχὴν ἄρξαι ἤ
[182]	λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν	τοῦ	λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων
[189]	μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά με	τοῦ	(λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ,
[179]	ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε	τοῦ	λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα
[177]	ὅτι· Ἡ μέν μοι ἀρχὴ	τοῦ	λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου
[212]	αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης περὶ	τοῦ	λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον
[207]	ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου	τοῦ	λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν
[217]	μέχρι μὲν οὖν δὴ δεῦρο	τοῦ	λόγου καλῶς ἂν ἔχοι καὶ
[199]	Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι	τοῦ	λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν
[177]	κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ	τοῦ	λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[201]	καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ	τοῦ	λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε
[215]	ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ	τοῦ	Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην
[176]	οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ	τοῦ	μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων
[200]	καὶ ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν	τοῦ	μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ
[205]	πολύ· ἡ γάρ τοι ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος εἰς τὸ ὂν
[200]	τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ	τοῦ	μὴ παρόντος, καὶ ὃ μὴ
[184]	βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς	τοῦ	μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν
[198]	ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς πρεπόντως	τοῦ	νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ
[203]	θύρας. ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς	τοῦ	νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω ἦν,
[192]	τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ	τοῦ	νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς
[183]	χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ	τοῦ	νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς
[173]	ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς	τοῦ	οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω·
[205]	ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ	τοῦ	ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα, τὰ
[205]	ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ	τοῦ	ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε
[205]	μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα τῷ	τοῦ	ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ
[192]	ἦν αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι·	τοῦ	ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ
[198]	λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ	τοῦ	Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι
[208]	ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι	τοῦ	ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος ἐς
[202]	ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ	τοῦ	ὄντος τυγχάνον πῶς ἂν εἴη
[187]	που ἐκ διαφερομένων γε ἔτι	τοῦ	ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία ἂν
[187]	λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον	τοῦ	ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον
[217]	ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ	τοῦ	οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου μόνος
[214]	τὸν μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος	τοῦ	παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον·
[207]	ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ	τοῦ	παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν ᾧ
[191]	καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι	τοῦ	παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ
[185]	ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς ἐκ	τοῦ	παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος
[203]	πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν	τοῦ	πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον
[175]	εἴη ἡ σοφία ὥστ᾽ ἐκ	τοῦ	πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν
[203]	αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ	τοῦ	Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ
[198]	τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα	τοῦ	πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν.
[216]	πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε	τοῦ	σατύρου· ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε
[189]	με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι	τοῦ	σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς,
[175]	παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ	τοῦ	σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ
[212]	ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς τὴν	τοῦ	σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν
[215]	ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ	τοῦ	στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ
[176]	τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος	τοῦ	Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν
[222]	ὅτι ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν	τοῦ	Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν
[212]	τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα	τοῦ	Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν, τὸν
[183]	ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ	τοῦ	σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα,
[189]	με θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον	τοῦ	σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ
[186]	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν	τοῦ	σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ
[186]	τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς	τοῦ	σώματος καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως
[186]	σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου	τοῦ	σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι
[183]	ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ	τοῦ	σώματος μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς
[207]	ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ	τοῦ	τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως
[187]	γε καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ	τοῦ	ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων
[189]	καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν	τοῦ	τε ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν
[211]	καθορᾶν, σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο	τοῦ	τέλους. τοῦτο γὰρ δή ἐστι
[206]	ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ ἔρως	τοῦ	τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί.
[206]	τί μήν; Τῆς γεννήσεως καὶ	τοῦ	τόκου ἐν τῷ καλῷ. Εἶεν,
[172]	τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος	τοῦ	Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ σὲ
[220]	ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ τὰς	τοῦ	χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι
[176]	ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ	τοῦ	χθὲς πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς
[213]	πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ	τοῦ	χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην,
[218]	μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον	τοῦ	ὡς ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ
[193]	διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ	τοῦ,	ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ
[192]	αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο· ἆρά γε	τοῦδε	ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι
[177]	ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου	τοῦδε,	ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ
[179]	Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ	τοῦδε	τοῦ λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας,
[216]	ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ	τοῦδε	τοῦ σατύρου· ἄλλα δὲ ἐμοῦ
[199]	ἐροίμην, τί δέ; ἀδελφός, αὐτὸ	τοῦθ᾽	ὅπερ ἔστιν, ἔστι τινὸς ἀδελφὸς
[214]	ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι	τοὐναντίον	ἐστὶ πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν;
[181]	ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ	τοὐναντίον.	ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς
[209]	Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς	τοὺς	ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν
[214]	τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω	τοὺς	ἄλλους. Ἀλλά, φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[175]	Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς, ὦ παῖδες,	τοὺς	ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως παρατίθετε ὅτι
[175]	κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε	τοὺς	(ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν.
[173]	γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ	τοὺς	ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς
[221]	εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι· (καὶ	τοὺς	ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν τις
[199]	τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ	τοὺς	ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς
[212]	ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ	τοὺς	ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου τοῦ
[209]	Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ	τοὺς	ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν,
[191]	τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι	τοὺς	ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ
[209]	τοιούτους παῖδας μᾶλλον γεγονέναι ἢ	τοὺς	(ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας
[209]	τοὺς τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ	τοὺς	ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν
[216]	παίζων πάντα τὸν βίον πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ
[190]	σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν ἔτεμνε	τοὺς	ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ
[194]	οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ	τοὺς	ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν
[187]	ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε καὶ
[215]	μέν γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει	τοὺς	ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος
[190]	ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ	τοὺς	γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν
[195]	τέ φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν	(τοὺς	γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι)
[205]	ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν,	τοὺς	δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽
[184]	βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι,	τοὺς	δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν
[194]	πῶς λέγεις; Ἀληθῆ λέγεις, φάναι.	Τοὺς	δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο
[181]	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ	τοὺς	εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος
[179]	ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου εἰς	τοὺς	Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ
[178]	τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως	τοὺς	ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν
[188]	δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν	τοὺς	Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν
[173]	αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε	τοὺς	ἑταίρους ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ
[193]	ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς	τοὺς	θεούς, ὅπως μὴ καὶ αὖθις
[186]	ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς	τοὺς	καλοὺς ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα
[211]	χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα καὶ	τοὺς	καλοὺς παῖδάς τε καὶ νεανίσκους
[221]	σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν καὶ	τοὺς	λόγους. Καὶ γὰρ οὖν καὶ
[173]	ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα	τοὺς	λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε,
[223]	ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν	τοὺς	μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ οἰχομένους,
[207]	ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα;	τοὺς	μὲν γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽
[212]	Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους	τοὺς	μὲν ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη
[182]	πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν	τοὺς	νέους, ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς
[210]	καὶ ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους	τοὺς	νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι
[183]	τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ	τοὺς	ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ
[200]	οἰηθείη καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,	τοὺς	ὄντας (τε τοιούτους καὶ ἔχοντας
[181]	τίθενται, χρῆν δὲ καὶ τούτους	τοὺς	πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον,
[198]	πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι	τοὺς	παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου
[220]	ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων	τοὺς	πόδας εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας,
[221]	παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους καὶ	τοὺς	πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ καὶ
[176]	τινός, οἶμαι δὲ καὶ ὑμῶν	τοὺς	πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε
[221]	τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ	τοὺς	προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν
[220]	τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα	τοὺς	στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ μοι
[202]	Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις οὐ	τοὺς	τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ κεκτημένους;
[218]	αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος	τούς	τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας. καὶ
[209]	ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ	τοὺς	τοιούτους παῖδας, διὰ δὲ τοὺς
[172]	μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ	τοὺς	τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον
[215]	μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ	τοὺς	τῶν θεῶν τε καὶ τελετῶν
[173]	ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑμετέρους	τοὺς	τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός
[199]	εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς	τοὺς	ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ γέλωτα
[173]	ἄλλους τινάς, ἄλλως τε καὶ	τοὺς	ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων καὶ
[221]	τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ	τοὺς	φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος
[218]	μᾶλλον ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην	τοὺς	φρονίμους, ἢ χαριζόμενος τούς τε
[177]	εἰ δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι	τοὺς	χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ
[175]	ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον καὶ	τούσδε	τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς
[192]	γίγνεσθαι. οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν	τοῦτ᾽	εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων συνουσία,
[179]	καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ	τοῦτ᾽	ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω καλὸν
[204]	ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται τἀγαθά;	Τοῦτ᾽	εὐπορώτερον, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω
[175]	ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ τι	τοῦτ᾽	ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν
[210]	καὶ τοῖς νόμοις καλὸν καὶ	τοῦτ᾽	ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ
[213]	ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις,	τουτὶ	τί ἦν; Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν
[215]	δὲ καὶ τἆλλα ἔοικας, μετὰ	τοῦτο	ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ· ἢ οὔ;
[221]	παλαιῶν μήτε τῶν νῦν ὄντων,	τοῦτο	ἄξιον παντὸς θαύματος. οἷος γὰρ
[193]	ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ	τοῦτο	ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν νῦν
[200]	εἰπεῖν δὴ τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν	τοῦτό	γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ
[219]	καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη,	τοῦτό	γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν γὰρ
[220]	δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς μάχαις·	τοῦτο	γὰρ δὴ δίκαιόν γε αὐτῷ
[211]	ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ τέλους.	τοῦτο	γὰρ δή ἐστι τὸ ὀρθῶς
[192]	ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι.	τοῦτο	γάρ ἐστι τὸ αἴτιον, ὅτι
[216]	τοῦτο οὐ σειληνῶδες; σφόδρα γε.	τοῦτο	γὰρ οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ
[204]	οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή, ἔφη,	τοῦτό	γε ἤδη καὶ παιδί, ὅτι
[182]	βαρβάροις διὰ τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν	τοῦτό	γε καὶ ἥ γε (φιλοσοφία
[220]	διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ	τοῦτό	γέ μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε
[176]	εἴην ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ δὴ	τοῦτό	γε οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ
[216]	ἐν ἀνθρώποις· εἰ δ᾽ αὖ	τοῦτο	γένοιτο, εὖ οἶδα ὅτι πολὺ
[179]	ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν	τοῦτο	γέρας οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου
[210]	ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος·	τοῦτο	δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν
[193]	τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι·	τοῦτο	δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν κατὰ
[185]	γενέσθαι πᾶν ἂν παντὶ προθυμηθείη,	τοῦτο	δὲ αὖ πάντων κάλλιστον· οὕτω
[185]	χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ,	τοῦτο	δὲ οὐ καλόν. κατὰ τὸν
[181]	ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν,	τοῦτο	δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι
[204]	τίνα χρείαν ἔχει τοῖς ἀνθρώποις;	(Τοῦτο	δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ
[192]	ψευδόμενοι· οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας	τοῦτο	δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ
[176]	δὲ μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ	τοῦτο	εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν
[210]	τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν,	τοῦτο	ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες, οὗ δὴ
[206]	τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα, καὶ	τοῦτο	ἐν θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ
[221]	λόγους. Καὶ γὰρ οὖν καὶ	τοῦτο	ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι
[180]	δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι	τοῦτο	ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι
[204]	ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ	τοῦτό	ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ
[186]	καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ	τοῦτό	ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ ἰατρικόν,
[199]	ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ	τοῦτο.	(Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[202]	δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ εἶπον· Πῶς	τοῦτο,	ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως,
[198]	δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν, οὐ	τοῦτο	ἦν τὸ καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν,
[206]	συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ	τοῦτο	θεῖον τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο
[221]	ὦ Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ	τοῦτο,	καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ
[222]	ἀλλὰ τὸ σατυρικόν σου δρᾶμα	τοῦτο	καὶ σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽
[178]	ὡς ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ	τοῦτο	καὶ τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι
[200]	μή, ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν	τοῦτο	λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων,
[189]	οὔ τι μὴ γελοῖα εἴπω	(τοῦτο	μὲν γὰρ ἂν κέρδος εἴη
[176]	Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,	τοῦτο	μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν
[177]	ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ	τοῦτο	μὲν ἧττον καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽
[200]	τινός; Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν.	~(Τοῦτο	μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[198]	περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ	τοῦτο	μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ
[176]	πίνοιμεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν.	Τοῦτο	μέντοι εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία,
[205]	ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ	τοῦτο	μόνον καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες
[179]	ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν θεόν,	τοῦτο	ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει
[192]	ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς οἴοιτ᾽ ἂν ἀκηκοέναι	τοῦτο	ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν
[212]	ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων,	τοῦτο	ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα τοῦ
[216]	οἶδεν. ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ.	τοῦτο	οὐ σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο
[178]	βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι,	τοῦτο	οὔτε συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν
[201]	φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ	τοῦτο	οὕτως ἔχει, ἄλλο τι ὁ
[195]	δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν	τοῦτο	οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως Κρόνου
[217]	ἔχει. φασὶ γάρ πού τινα	τοῦτο	παθόντα οὐκ ἐθέλειν λέγειν οἷον
[199]	ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν εἰ αὐτὸ	τοῦτο	πατέρα ἠρώτων, ἆρα ὁ πατήρ
[183]	διώκων καὶ ~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν	τοῦτο,	πλὴν φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽
[215]	ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς λόγοις ταὐτὸν	(τοῦτο	ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν μέν
[185]	τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν	τοῦτο	ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς, καὶ
[181]	αὐτοῖς ὅ τι ἂν τύχωσι	τοῦτο	πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως
[206]	ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι; Καὶ	τοῦτο	προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη,
[217]	παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ	τοῦτο	ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽ οὖν
[178]	ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί	τοῦτο;	τὴν ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς
[219]	ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ μετὰ	τοῦτο	τίνα οἴεσθέ με διάνοιαν ἔχειν,
[205]	μόνον καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες	τοῦτο	τὸ μόριον τῆς ποιήσεως ποιηταί.
[202]	μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας; Τί	τοῦτο;	Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ
[210]	ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ	τοῦτο	τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον
[197]	ὢν κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ	τοῦτο	τοῖς ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος
[206]	σοι, ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ	τοῦτο	τόκος ἐν καλῷ καὶ κατὰ
[206]	ξύντασις ἔρως ἂν καλοῖτο; τί	τοῦτο	τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις
[210]	ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα	τοῦτο	χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον·
[218]	εἶναι σοὶ μὴ οὐ καὶ	τοῦτο	χαρίζεσθαι καὶ εἴ τι ἄλλο
[214]	ἂν βούλῃ, καὶ εἰπὲ ὅτι	τοῦτο	ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ εἶναι οὐδὲν
[202]	εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη,	τούτοιν.	Καὶ μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[201]	αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ δὴ	τούτοις	ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν τῷ
[200]	μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω·	τούτοις	γάρ, ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς,
[220]	καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν	τούτοις	ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον
[186]	ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα·	τούτοις	ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν
[215]	ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς σειληνοῖς	τούτοις	τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις,
[201]	τῶν καλῶν· ἤλεγχε δή με	τούτοις	τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον,
[186]	κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν	τούτοις	τὸν (καλόν τε καὶ αἰσχρὸν
[196]	ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ	τούτοις	ὑγρὸς τὸ εἶδος, οὐ γὰρ
[215]	τό γε εἶδος ὅμοιος εἶ	τούτοις,	ὦ Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς
[187]	γέγονε. τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι	τούτοις,	ὥσπερ ἐκεῖ ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα
[187]	νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει	τούτοις,	ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται
[181]	μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον	τοῦτον	αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν
[216]	γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν	(τοῦτον	γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ
[214]	~(πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα.	τοῦτον	ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν,
[186]	τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα	τοῦτον	ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ
[219]	ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ	τοῦτον—	καὶ γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ
[216]	τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ	τοῦτον	μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ
[216]	τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς	τοῦτον	μόνον ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν
[179]	ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας δὲ	τοῦτον	οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν
[214]	θεὸν ἢ ἄνθρωπον ἄλλον ἢ	τοῦτον,	οὐκ ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε.
[212]	καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί.	τοῦτον	(οὖν τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε,
[205]	τὴν βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα	τοῦτον	πότερα κοινὸν οἴει εἶναι πάντων
[209]	ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον, καὶ πρὸς	τοῦτον	τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων
[199]	δή. οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω	τοῦτον	τὸν τρόπον· οὐ γὰρ ἂν
[214]	ὅ τι ἂν βούλῃ, καὶ	τοῦτον	τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω
[201]	τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ	τοῦτον,	ὡς οὔτε καλὸς εἴη κατὰ
[223]	λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ	τουτονὶ	κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα
[222]	ὦ Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ	τούτου,	ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων παθημάτων
[200]	βούλωνται ἐάν τε μή, καὶ	τούτου	γε δή που τίς ἂν
[178]	ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον δὲ	τούτου·	γονῆς γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν
[179]	ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ γυναῖκες.	τούτου	δὲ καὶ ἡ Πελίου θυγάτηρ
[218]	ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι,	τούτου	δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα
[215]	γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου λέγω,	τούτου	διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου ἐάν
[193]	καὶ τῶν νῦν παρόντων τὸ	τούτου	ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽
[222]	αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ πάντα	τούτου	ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ καὶ
[192]	τῶν ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα	τούτου	ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν
[200]	ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν,	τούτου	ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ, ὦ
[192]	μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ γὰρ	τούτου	ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ
[201]	ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ ἔχει,	τούτου	ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽
[192]	κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ	τούτου	ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν
[213]	μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ	τούτου	ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον
[213]	γὰρ τοῦ χρόνου, ἀφ᾽ οὗ	τούτου	(ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν μοι οὔτε
[202]	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ	τούτου	καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ
[208]	χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ	τούτου	κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι
[186]	λέγω, πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ	τούτου	~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ
[215]	δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ τῶν	τούτου	λόγων καὶ πάσχω ἔτι καὶ
[213]	βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ τὴν	τούτου	μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν πάνυ
[220]	Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων.	τούτου	μὲν οὖν μοι δοκεῖ καὶ
[206]	ἔφην ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ	τούτου	ὁ ἔρως ἐστὶν ἀεί, ἦ
[215]	ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων τῶν	τούτου,	ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους παμπόλλους
[214]	γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω	τούτου	παρόντος ἢ θεὸν ἢ ἄνθρωπον
[203]	ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται, ἀλλὰ διὰ	τούτου	πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ
[219]	ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν	τούτου,	περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ
[219]	ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς	τούτου	συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν
[213]	ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν	τούτου	ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ
[179]	πάντων τῶν ἄλλων, καὶ πρὸ	τούτου	τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ
[221]	πόρρωθεν ὅτι εἴ τις ἅψεται	τούτου	τοῦ ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται.
[191]	οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ	τούτου	τοῦ γένους γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι
[191]	φίλανδροί τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ	τούτου	τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ
[191]	εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ	τούτου	τοῦ γένους γίγνονται. ὅσοι δὲ
[181]	τὸ ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ	τούτου	τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει
[207]	οἴει, ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι	τούτου	τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς ἐπιθυμίας;
[181]	τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ	τούτου	τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ
[212]	καὶ τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι	τούτου	τοῦ κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει
[207]	ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ	τούτου	τοῦ λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας
[192]	ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν	τούτου	τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν ὅτι
[219]	μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν	τούτου	φύσιν τε καὶ σωφροσύνην καὶ
[215]	ὡς ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ	τουτουῒ	τοῦ Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω
[182]	χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς	τούτους	ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν
[183]	μένει, ἅ τε μονίμῳ συντακείς.	τούτους	δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος νόμος
[216]	τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ	τούτους	ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ
[181]	ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ καὶ	τούτους	τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ
[208]	ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι.	τούτῳ	γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ
[178]	φησὶ μετὰ τὸ Χάος δύο	τούτω	γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα.
[219]	καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας	τούτῳ	εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ
[182]	ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ	τοῦτῳ	ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι·
[177]	ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν	τούτῳ	ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα
[184]	χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ	τούτῳ	καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ
[216]	ἵνα μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ	τούτῳ	καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον
[184]	κολακεία. δεῖ δὴ τὼ νόμω	τούτω	ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν τε
[216]	οὐκ ἔχω ὅ τι χρήσωμαι	τούτῳ	τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν
[219]	τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε	τούτῳ	τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ
[200]	καὶ πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν	τούτων	ἃ ἔχω, εἴποιμεν ἂν αὐτῷ
[204]	καὶ παιδί, ὅτι οἱ μεταξὺ	τούτων	ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ ὁ
[190]	καὶ τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ	τούτων	ἄν τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ
[200]	(τε τοιούτους καὶ ἔχοντας ταῦτα	τούτων	ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽
[173]	παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ	τούτων,	Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ
[207]	τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ	τούτων	ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ αἱ
[181]	ᾄδειν ἢ διαλέγεσθαι, οὐκ ἔστι	τούτων	αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν
[209]	ἐστι σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη·	τούτων	δ᾽ αὖ ὅταν τις ἐκ
[217]	ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον.	τούτων	δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο οὐδέν,
[205]	ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ	τούτων	δημιουργοὶ πάντες ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις.
[207]	δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι	τούτων	ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πάρεστιν
[200]	εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα	τούτων	ἐν τῷ παρόντι ἀνάγκη ἃ
[193]	ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ	τούτων	ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα
[187]	δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν	τούτων	ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν ὁ
[203]	καὶ παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ	τούτων	ἐστὶ καὶ ὁ Ἔρως. Πατρὸς
[219]	ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ	τούτων	ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ
[204]	ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ	τούτων	ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν γὰρ
[207]	γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ	τούτων	καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς
[188]	ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων	τούτων,	καὶ ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα
[219]	ἂν φαίνηται νῷν περί τε	τούτων	καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον.
[182]	ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ	τούτων	κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον,
[213]	ἐμοὶ καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ	τούτων	μὲν εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν
[184]	ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ	τούτων	ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν νόμων
[200]	γάρ που ἐνδεὴς ἂν εἴη	τούτων	ὅ γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις.
[202]	(ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι παρὰ	τούτων,	οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν
[189]	τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων	τούτων,	οὗ νῦν ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ
[189]	ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ νῦν	τούτων	οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον
[198]	οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς	τούτων	οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης
[184]	μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ	τούτων	οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι,
[178]	φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ	τούτων	οὔτε πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα
[198]	μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ	τούτων	τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα
[207]	δέομαι. ἀλλά μοι λέγε καὶ	τούτων	τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων
[191]	εἰς τὸ πρόσθεν καὶ διὰ	τούτων	τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε,
[193]	ἴσως μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι	τούτων	τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι
[178]	καὶ ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον,	τούτων	ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον.
[200]	ἢ πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα	τούτων	ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ;
[202]	ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν	τούτων	ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ.
[189]	ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς	τούτων	ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν
[177]	ἡ διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς	τουτωνὶ	ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ
[173]	ἡμῶν ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ	τραγῳδίᾳ	ἐνίκησεν Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ ἢ
[223]	αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ	τραγῳδίαν	ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ
[223]	ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ	τραγῳδοποιὸν	ὄντα κωμῳδοποιὸν εἶναι. ταῦτα δὴ
[176]	θεὸν καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα,	τρέπεσθαι	πρὸς τὸν πότον· τὸν οὖν
[191]	διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα	τρέποιντο	καὶ τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο.
[205]	παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ	τρεπόμενοι	πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ κατὰ
[208]	ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον	τρέπονται	καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ
[181]	ὅθεν δὴ ἐπὶ τὸ ἄρρεν	τρέπονται	οἱ ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος
[175]	δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα	τρέπου.	~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ
[172]	ἂν λέγῃ ἢ πράττῃ οὐδέπω	τρία	ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ δὲ
[189]	ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον μὲν γὰρ	τρία	ἦν τὰ γένη τὰ τῶν
[190]	κύκλῳ. ἦν δὲ διὰ ταῦτα	τρία	(τὰ γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι
[219]	γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν	τρίβωνα	κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ
[175]	μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ	τρισμυρίοις.	Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[189]	ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ	τρίτον	προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων,
[213]	Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν ὅδε	τρίτος	συμπότης; καὶ ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν
[213]	Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ	τρίτων	κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν τὸν
[207]	δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς	τρίχας	καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ
[207]	καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ	τρόποι,	τὰ ἤθη, δόξαι, ἐπιθυμίαι, ἡδοναί,
[206]	ἦ δ᾽ ἥ, τῶν τίνα	τρόπον	διωκόντων αὐτὸ καὶ ἐν τίνι
[199]	γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν	τρόπον·	οὐ γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ
[176]	κατάρχειν. Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα	τρόπον	ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν οὖν
[211]	ἄλλα πάντα καλὰ ἐκείνου μετέχοντα	τρόπον	τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε
[199]	γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη τὸν	τρόπον	τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν
[195]	ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ	τρόπος	ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου περὶ παντός,
[176]	γὰρ χθές- σκοπεῖσθε (οὖν τίνι	τρόπῳ	ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν
[208]	δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ τῷ	τρόπῳ	πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται, οὐ
[176]	λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ παντὶ	τρόπῳ	παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως·
[207]	ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν	τροφὴν	τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν
[197]	θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις·	Τρυφῆς,	Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου
[206]	ἔρως ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο	τυγχάνει	ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν;
[218]	οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ	τυγχάνει	ὄντα ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ,
[195]	διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος ὢν	τυγχάνει	περὶ οὗ ἂν ὁ λόγος
[175]	μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα,	τυγχάνειν	γὰρ ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽
[205]	ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν μὴ	τυγχάνῃ	γέ που, ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν
[202]	ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ ὄντος	τυγχάνον	πῶς ἂν εἴη ἀμαθία; ἔστι
[193]	μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι τούτων	τυγχάνουσιν	ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι τὴν
[182]	τοῖς γὰρ βαρβάροις διὰ τὰς	τυραννίδας	αἰσχρὸν τοῦτό γε καὶ ἥ
[182]	τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε	τύραννοι·	ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ
[185]	Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν,	τυχεῖν	δὲ αὐτῷ τινὰ ἢ ὑπὸ
[193]	εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν	τυχεῖν	κατὰ νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ
[177]	καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ	τύχῃ	ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω
[199]	τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν τις	τύχῃ	ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη
[188]	μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου	τύχῃ	ἔρωτος ἃ νῦν δὴ ἐγὼ
[175]	ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν	τύχῃ	ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς
[203]	ὢν ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ	τύχῃ	καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης ἀεί
[181]	καὶ ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν	τύχῃ·	καὶ οὗτός ἐστιν ὃν οἱ
[192]	καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου	τύχητε·	ταῦτ᾽ ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽
[193]	τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος	τύχοι	εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν·
[173]	~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ	τύχοιμι	καὶ οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος
[193]	τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ	τύχωμεν,	ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν
[181]	ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ τι ἂν	τύχωσι	τοῦτο πράττειν, ὁμοίως μὲν ἀγαθόν,
[204]	τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ	τῷ	ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ
[211]	ἢ ἐν οὐρανῷ (ἢ ἔν	τῳ	ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ
[212]	ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ	τῳ	ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ;
[206]	ἡ γέννησις. τὰ δὲ ἐν	τῷ	ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽
[214]	δοκεῖ χρῆναι, ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι	τῷ	ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον;
[217]	ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον εἶναι	τῷ	ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν καὶ
[189]	ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν	τῷ	ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ οὖν
[216]	ἔχω ὅ τι χρήσωμαι τούτῳ	τῷ	ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ
[179]	πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον εἶναι	τῷ	ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς, ὃ
[192]	οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ	τῷ	αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς
[192]	ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν	τῷ	αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις,
[195]	σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ.	τῷ	αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα
[192]	αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν	τῷ	αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος,
[209]	ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν	τῷ	γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά
[200]	χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν	τῷ	γε νῦν παρόντι, εἴτε βούλει
[181]	νοῦν ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει	τῷ	γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν
[211]	τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ	τῳ	γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν
[183]	νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ·	τῷ	δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι
[219]	τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε τούτῳ	τῷ	(δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ,
[177]	εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους,	τῷ	δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ
[175]	περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι	τῷ	Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς τὸ
[221]	πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος	τῷ	ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,
[185]	σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν	τῷ	ἐμῷ. ἐν ᾧ δ᾽ ἂν
[214]	τι ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον	τῷ	ἐπὶ δεξιὰ καὶ οὕτω τοὺς
[210]	κάλλος (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι	τῷ	ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,
[219]	γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν γὰρ	τῷ	ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ὃ
[188]	φιλίας θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς	τῷ	ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά,
[182]	ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ νόμος δέδωκε	τῷ	ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι,
[179]	γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας	τῷ	ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ
[179]	ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες	(τῷ	ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ τὴν
[192]	ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς	τῷ	ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι.
[182]	καὶ ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις	τῷ	ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ
[183]	οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι	τῷ	ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος φησὶν
[194]	δέ μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου	τῷ	Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς
[198]	οἶμαι, πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε	τῷ	Ἔρωτι, καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν
[206]	καὶ τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι	τῷ	ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ κύησις
[220]	ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος	τῷ	ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε ἐν
[184]	γενναίαν φιλίαν. μία δὴ λείπεται	τῷ	ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει
[180]	εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ δύο	τὼ	θεά; ἡ μέν γέ που
[206]	δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ	τῷ	θείῳ, τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον.
[197]	παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε,	τῷ	θεῷ ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς,
[193]	φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες	τῷ	θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα
[194]	τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος	τῷ	θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ
[198]	νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ	τῷ	θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν
[191]	ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν	τῷ	θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν
[187]	μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος	τῷ	καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν
[213]	βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ	τῷ	καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ
[206]	γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου ἐν	τῷ	καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ.
[206]	αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν δὲ	τῷ	καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ
[188]	φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν μή τις	τῷ	κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ
[206]	κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ	τῷ	κυοῦντί τε καὶ ἤδη σπαργῶντι
[207]	ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ	τῷ	λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν,
[195]	ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον	τῷ	λόγῳ αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ
[201]	τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα ἐν	τῷ	λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα· εἰ
[198]	Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν	τῷ	λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν λόγον
[186]	δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι	τῷ	λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν
[215]	αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ σατύρῳ	τῷ	Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν τό
[223]	~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς	τῷ	μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ
[222]	ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν	τῷ	μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽
[199]	ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν	τῷ	μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα οὖν
[198]	ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν	τῷ	μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν
[195]	μὲν οὖν ἐστί, πρὸς δὲ	τῷ	νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν
[184]	εἶναι οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ	τὼ	νόμω τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό,
[186]	ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ	τῷ	νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι
[217]	ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν	τῷ	οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς.
[204]	γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ	τῷ	ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ
[180]	ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ	τῷ	ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην τὴν
[218]	ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις	τῷ	ὄντι οὐ φαῦλος εἶναι, εἴπερ
[176]	μὲν οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι	τῷ	ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ
[218]	ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ	τῷ	~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς.
[183]	ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ	τῷ	παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται
[210]	(πολὺ ἤδη τὸ καλὸν μηκέτι	τῷ	παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν
[200]	ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων ἐν	τῷ	παρόντι ἀνάγκη ἃ ἔχουσιν, ἐάν
[193]	ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς ἔν τε	τῷ	παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν εἰς
[177]	καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν	τῷ	παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ εἶναι
[176]	διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν	τῷ	παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας
[184]	δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν, ὁ δὲ	τῷ	ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε καὶ
[221]	τι τῶν οὕτω διακειμένων ἐν	τῷ	πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ τοὺς
[198]	ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι	τῷ	πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα, ἐάν
[215]	καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν	τῷ	σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν
[172]	τῶν ἄλλων τῶν τότε ἐν	τῷ	συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν
[185]	ἐγὼ μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν	τῷ	σῷ μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν
[223]	οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ	τῷ	Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς
[214]	πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα	τῷ	Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα
[186]	δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν	τῷ	σώματι φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι
[210]	κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν	τῷ	σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς
[208]	εἶναι ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ	τῷ	τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον
[205]	τὴν μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα	τῷ	τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις
[183]	μονίμου ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ	τῷ	τοῦ σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ
[208]	αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ	τῷ	τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται,
[175]	ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν	τῷ	τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ
[186]	ἄλλος μὲν οὖν ὁ ἐπὶ	τῷ	ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ ὁ
[179]	ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας	τῷ	ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας,
[213]	ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ	τὼ	χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν
[214]	ἢ τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί μου	τὼ	χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι τὸν
[219]	τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν	τὼ	χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς
[220]	χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν ἐν	τῷ	ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον
[201]	τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν	τῶν	ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,
[205]	μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ	τῶν	ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν,
[202]	Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν	τῶν	ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν
[204]	ὦ Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν	τῶν	ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν
[194]	ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν	τῶν	ἀγαθῶν ὧν ὁ θεὸς αὐτοῖς
[178]	τὴν ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων	τῶν	αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους·
[212]	αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους τινὰς	τῶν	ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς
[219]	μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ	τῶν	ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες
[219]	περί τε τούτων καὶ περὶ	τῶν	ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ
[189]	τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ	τῶν	ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ
[211]	τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε	τῶν	ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο
[179]	που δέξαιτο ἢ ὑπὸ πάντων	τῶν	ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι
[196]	τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου	τῶν	ἄλλων κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος
[176]	τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ	τῶν	ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,
[207]	καὶ τούτων τὴν αἰτίαν καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά.
[172]	(καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ	τῶν	ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ
[191]	ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν	τῶν	ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν,
[208]	ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ	τῶν	ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν
[181]	οὗτός ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι	τῶν	ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ
[190]	αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ	τῶν	ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν
[189]	θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν	τῶν	ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν
[213]	καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ	τῶν	ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς
[187]	λόγος, ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις	τῶν	ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι
[221]	ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη	τῶν	ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ
[189]	τρία ἦν τὰ γένη τὰ	τῶν	ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν δύο,
[186]	μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς	τῶν	ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ
[186]	τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι	τῶν	ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν,
[182]	τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι	τῶν	ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ
[216]	ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ	τῶν	αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι
[193]	τὸν ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν	τῶν	αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς τὴν
[205]	ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε πάντες	τῶν	αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά
[221]	καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ	τῶν	αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν,
[192]	ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ	τῶν	ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα τούτου
[175]	Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ	τῶν	γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος
[182]	ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα	τῶν	γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους
[191]	τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ	τῶν	γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ
[182]	κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ,	τῶν	δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ
[183]	μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,	τῶν	δὲ νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ
[202]	μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,	τῶν	δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ
[193]	(θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν,	τῶν	δὲ τύχωμεν, ὧν ὁ Ἔρως
[209]	οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ	τῶν	δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι·
[202]	ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ καὶ	τῶν	εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ
[181]	προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ	τῶν	ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽
[175]	ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι	τῶν	Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς
[218]	ἐμῆς (δέοιο ἢ τῶν φίλων	τῶν	ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν
[218]	πληγείς τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ	τῶν	ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται
[174]	μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα	τῶν	ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο
[213]	διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ	τῶν	ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη·
[194]	οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν	τῶν	ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον
[208]	ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη	τῶν	ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ
[212]	σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν τις	τῶν	ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ
[210]	καλά, πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν	τῶν	ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν
[207]	πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ	τῶν	ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί ποτε
[172]	ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ	τῶν	ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος
[207]	καὶ ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον	τῶν	ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι
[197]	καὶ ~(μὲν δὴ τήν γε	τῶν	ζῴων ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται
[222]	ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ	τῶν	ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ
[191]	ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι	τῶν	ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ
[180]	οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ	τῶν	ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος,
[179]	ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις	τῶν	ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο ὁ
[182]	αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ	τῶν	θεμένων κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων
[182]	καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν	τῶν	θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε
[195]	ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως	τῶν	θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν οὖν
[197]	„ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη	τῶν	θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου,
[215]	κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς	τῶν	θεῶν τε καὶ τελετῶν δεομένους
[178]	γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι	τῶν	θεῶν, τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς·
[202]	τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς	τῶν	θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ ὂν
[202]	μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ καὶ ἡ	τῶν	ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ
[220]	τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες	τῶν	Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,
[204]	ὁ Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ	τῶν	καλλίστων ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽
[211]	ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε	τῶν	καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ
[201]	Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα ὁ Ἔρως	τῶν	καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ
[211]	τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[204]	δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί	τῶν	καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ
[201]	Ἔρως μέγας θεός, εἴη δὲ	τῶν	καλῶν· ἤλεγχε δή με τούτοις
[202]	οὖν θεὸς εἴη ὅ γε	τῶν	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς,
[216]	γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται	τῶν	καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ τούτους
[223]	Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος	τῶν	καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ
[197]	οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν	τῶν	καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ
[211]	τὰ καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[210]	τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων	τῶν	καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ
[204]	δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν	τῶν	καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ
[204]	γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ	τῶν	καλῶν, ὡς σὺ φῄς. εἰ
[215]	ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον ἢ	τῶν	κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία πηδᾷ
[222]	νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει	τῶν	λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα
[222]	καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν	τῶν	λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν
[223]	ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι	τῶν	λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς
[215]	πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ	τῶν	λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ
[193]	μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ	τῶν	λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ,
[211]	τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ	τῶν	μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα
[195]	ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις	τῶν	μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος
[189]	φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ	τῶν	μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ
[221]	Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ	τῶν	μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν
[182]	ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται,	τῶν	μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ
[183]	ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν,	(τῶν	μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,
[202]	καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν,	τῶν	μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,
[202]	παρὰ πάντων μέγας θεὸς εἶναι;	Τῶν	μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις,
[191]	τέ εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ	τῶν	μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους
[209]	ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ τὴν	τῶν	νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι
[184]	δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν	τῶν	νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ
[217]	ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω	τῶν	νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι,
[223]	καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν	τῶν	νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς
[193]	παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ	τῶν	νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή
[221]	εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν μήτε	τῶν	νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς
[221]	ἂν εὕροι τις ζητῶν, οὔτε	τῶν	νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ
[193]	δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ	τῶν	νῦν παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω
[219]	ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν ἡ	τῶν	ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ·
[198]	δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους	τῶν	ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς οὐκ
[195]	μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις	τῶν	ὄντων καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ.
[183]	μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι	τῶν	ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ
[172]	εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν·	τῶν	οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών
[221]	ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι	τῶν	οὕτω διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ
[213]	τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε	τῶν	ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν
[193]	εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ	τῶν	παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι
[181]	μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος ὁ	τῶν	παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως
[175]	ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα	τῶν	παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης
[192]	ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι	τῶν	παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι
[208]	πάντας ἔτι μᾶλλον ἢ ὑπὲρ	τῶν	(παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ
[208]	ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας	τῶν	παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην
[209]	ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς	τῶν	παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι
[181]	πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ	τῶν	παίδων τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ
[221]	ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν οὔτε	τῶν	παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα εἰ
[221]	μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε	τῶν	παλαιῶν μήτε τῶν νῦν ὄντων,
[186]	τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι	τῶν	πάντων ζῴων καὶ τοῖς ἐν
[200]	ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ	τῶν	παρόντων, εἰ ἄλλο τι λέγεις
[176]	ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς	τῶν	παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ
[207]	τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν,
[173]	τε καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς	τῶν	πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε
[177]	ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ	τῶν	ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι,
[209]	τῆς φρονήσεως ἡ περὶ τὰ	τῶν	πόλεών τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις,
[194]	μᾶλλον ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ	τῶν	πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι
[216]	ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ	τῶν	πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ
[194]	καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν	τῶν	πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις
[216]	πράττω. βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ	τῶν	Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι
[191]	περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς	τῶν	σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε,
[220]	διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου	τῶν	στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν ἢ σαυτόν.
[220]	ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ	τῶν	στρατηγῶν πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα
[221]	διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι τις	τῶν	Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν
[181]	παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι	τῶν	σωμάτων μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν,
[186]	τὴν τέχνην. ἡ γὰρ φύσις	τῶν	σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον
[215]	δὲ σοῦ τις ἀκούῃ ἢ	τῶν	σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν
[213]	ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα	τῶν	ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ
[213]	(δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος	τῶν	ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν
[202]	καὶ ἡ τῶν ἱερέων τέχνη	τῶν	τε περὶ τὰς θυσίας καὶ
[197]	πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν	τῶν	τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι
[206]	ἐστὶν ἀεί, ἦ δ᾽ ἥ,	τῶν	τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ
[188]	πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα	τῶν	τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη
[188]	γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ	τῶν	τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια
[172]	καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων	τῶν	τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων,
[173]	ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα	τῶν	τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ
[186]	ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη	τῶν	τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν
[215]	οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ	τῶν	τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι
[215]	δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων	τῶν	τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους
[216]	εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων	τῶν	ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ
[194]	ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ	τῶν	ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ
[218]	οὐσίας τῆς ἐμῆς (δέοιο ἢ	τῶν	φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν
[176]	πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός εἰμι	τῶν	χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν
[181]	ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ	τῶν	ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται
[207]	ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ
[201]	λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς
[200]	ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ	τῶν	ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που ἐνδεὴς
[188]	ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ ἡ	τῶν	ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή
[211]	μηδέν, ὅταν δή τις ἀπὸ	τῶνδε	διὰ τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν
[191]	τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ θήλει,	τῶνδε	ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ συμπλοκῇ
[211]	ὑπ᾽ ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ	τῶνδε	τῶν καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ
[221]	ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ	τὠφθαλμὼ	„παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς