Page
[213]	εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ	μοι,	Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν,
[199]	τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες	μοι	Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα
[185]	δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν	μοι	ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας
[178]	δὲ μάλιστα καὶ ὧν ἔδοξέ	μοι	ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου
[219]	ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε γάρ	μοι	ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ ταῦτα
[217]	καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν	μοι	ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν
[177]	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν	μοι	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ
[173]	καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς	μοι	ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν
[189]	λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ	μοι,	ἀφήσω σε. Καὶ μήν, ὦ
[218]	δ᾽ ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ	μοι	δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ
[172]	τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς	μοι	διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου·
[172]	εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν	μοι	διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς
[177]	δ᾽ ἐν τῷ παρόντι πρέπον	μοι	δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι
[177]	ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή	μοι	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ
[220]	ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν	μοι	δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος
[176]	ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν	μοι	δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως
[180]	δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς	μοι	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν
[198]	ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς	μοι	δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ
[222]	Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν	μοι	δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ
[186]	ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι	μοι	δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς
[216]	πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε	μοι	δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι
[218]	αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ	μοι	ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν,
[199]	μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς	μοι	ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων
[216]	ἐγὼ ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί	μοι	ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ
[199]	οὔ; εἶπες ἂν δή πού	μοι,	εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι
[213]	Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ	μοι	ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου
[217]	δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ	μοι	ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ
[194]	ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ	μοι	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι
[218]	δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ	μοι	ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ
[189]	Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί	μοι	ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ
[190]	Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ	μοι,	ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν
[210]	ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ	μοι,	ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς
[172]	ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ	μοι,	ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ
[217]	τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν	μοι	καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος·
[217]	ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν	μοι	καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ
[186]	διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ	μοι	καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ
[207]	γνοὺς ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά	μοι	λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν
[213]	οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά	μοι	λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω
[215]	(νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ	μοι	μᾶλλον ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ
[213]	τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή	μοι	μέμφηται ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα,
[213]	Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ	μοι	νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ
[193]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ	μοι	ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ
[202]	ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ	μοι,	οὐ πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας
[217]	ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί	μοι	οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως
[214]	Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά	μοι	οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ
[220]	τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ	μοι	οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς ὅτι
[213]	οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν	μοι	οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ
[194]	εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ	μοι	πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ
[173]	Τί οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω	μοι;	πάντως δὲ ἡ ὁδὸς ἡ
[199]	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν	μοι	περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ	μοι	περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος
[217]	τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ	μοι	πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ
[173]	Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ	μοι	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.
[201]	τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν	μοι	ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς
[218]	ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί	μοι	συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ.
[195]	κράατα βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ	μοι	τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι
[198]	τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή	μοι	τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν
[193]	νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή	μοι	ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον,
[218]	ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί	μοι	φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με·
[217]	ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν	μοι	φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ τοῦ
[217]	εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον	μοι	χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα
[177]	λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ	μοι	χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν
[218]	(οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ	μοι	χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν,
[173]	ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί	μοι	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005