Page
[201]	μὴν καλῶς γε εἶπες, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ·
[200]	τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν
[175]	ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ
[194]	ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,	ὦ	Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ
[222]	ἃ δὴ καὶ σοὶ λέγω,	ὦ	Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου,
[194]	καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη,	ὦ	Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι ἐγὼ
[200]	ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ,	ὦ	Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ
[201]	ὅπως ἂν δύνωμαι. δεῖ δή,	ὦ	Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν
[222]	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν ποτε
[214]	δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι
[222]	καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν,	ὦ	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·
[220]	λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν,	ὦ	ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι Σωκράτη,
[219]	ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ εἶναι,	ὦ	ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε
[215]	ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,	ὦ	ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ
[217]	ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ,	ὦ	ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην
[218]	ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν,	ὦ	ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει
[215]	καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν,	ὦ	ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων.
[216]	δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει,	ὦ	ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι
[214]	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,	ὦ	ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι οὐδέν·
[200]	εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,	ὦ	ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν
[192]	ἔροιτο· τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε,	ὦ	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;
[173]	οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος εἶ,	ὦ	Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε
[188]	εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον,	ὦ	Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως
[189]	μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε, φάναι,	ὦ	Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε
[221]	ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,	ὦ	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,
[172]	δή. Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν
[223]	ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον,	~(ὦ	δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ
[201]	καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην,	ὦ	Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως
[202]	θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν,	ὦ	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·
[206]	μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ
[204]	ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε
[207]	ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι,	ὦ	Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ εἶπον,
[177]	ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι θεῶν
[194]	εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο οὗ
[189]	μοι, ἀφήσω σε. Καὶ μήν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ
[189]	Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω ἄρρητα
[193]	καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ
[214]	οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν
[177]	πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία
[205]	ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ που,	ὦ	ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν
[201]	Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,	ὦ	ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ
[222]	ἀλλ᾽ εἰ μή τι ἄλλο,	ὦ	θαυμάσιε, ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα
[219]	χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽	ὦ	μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε
[198]	ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς,	ὦ	μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ
[214]	ἐξ ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα,	ὦ	μακάριε, πείθει τί (σε Σωκράτης
[204]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή,	ὦ	ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος
[198]	Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,	ὦ	παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος
[175]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς,	ὦ	παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως
[176]	εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις,	ὦ	Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι
[208]	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς
[207]	καί ποτε ἤρετο Τί οἴει,	ὦ	Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ
[174]	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος
[194]	ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει με,	ὦ	Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα
[208]	τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ τῶν
[219]	ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ,	ὦ	Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος
[204]	τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε,	ὦ	Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν
[208]	αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει,
[206]	ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ
[202]	οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας,	ὦ	Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ
[220]	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,	ὦ	Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ
[209]	μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως,	ὦ	Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ
[222]	οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι
[175]	ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα
[202]	γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι
[205]	πάντων. Τί δὴ οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν,
[210]	τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο,	ὦ	Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ
[215]	γε εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις,	ὦ	Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή
[201]	καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω,	ὦ	Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε
[216]	ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ
[206]	σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ
[204]	(Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι
[201]	ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,	ὦ	Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην
[204]	τῶν καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως,	ὦ	Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα; ὧδε
[194]	ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ,	ὦ	Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ
[212]	εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν λόγον,	ὦ	Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει, ὡς
[199]	μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν,	ὦ	Φαῖδρε, εἴ τι καὶ τοιούτου
[197]	καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν
[195]	τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν,	ὦ	Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ
[199]	εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,	ὦ	Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽
[185]	ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,	ὦ	Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου
[180]	ὅτι· οὐ καλῶς μοι δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος,
[212]	ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή,	ὦ	Φαῖδρέ τε καὶ οἱ ἄλλοι,
[197]	ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,	ὦ	Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ
[194]	ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις,	ὦ	Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ
[199]	ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν,	ὦ	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας
[222]	καὶ σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽	ὦ	φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ
[204]	μὲν οὖν φύσις τοῦ δαίμονος,	ὦ	φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ
[211]	ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου,	ὦ	φίλε Σώκρατες, ἔφη ἡ Μαντινικὴ
[201]	μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι,	ὦ	φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005