Page
[222]	μοι δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη.	οὐ	γὰρ ἄν ποτε οὕτω κομψῶς
[199]	ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον·	οὐ	γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ μέντοι
[195]	γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον·	οὐ	γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ
[196]	δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος,	οὐ	γὰρ ἂν οἷός τ᾽ ἦν
[175]	ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις·	οὐ	γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ τὸν
[187]	γέγονεν ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης.	οὐ	γὰρ δή που ἐκ διαφερομένων
[178]	μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν.	οὐ	γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι
[177]	ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην·	οὐ	γὰρ ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλὰ
[195]	λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες·	οὐ	γὰρ ἐπ᾽ οὔδεος πίλναται, ἀλλ᾽
[195]	τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός.	οὐ	γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽
[181]	(ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους·	οὐ	γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν
[180]	καλῶς ἂν εἶχε· νῦν δὲ	οὐ	γάρ ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος
[178]	ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν·	οὐ	γὰρ ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε
[199]	δὲ φρὴν „οὔ„ χαιρέτω δή.	οὐ	γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν
[196]	ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„	οὐ	γὰρ ἔχει Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽
[182]	γε (φιλοσοφία καὶ ἡ φιλογυμναστία·	οὐ	γὰρ οἶμαι συμφέρει τοῖς ἄρχουσι
[199]	δῆλον ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν·	οὐ	γὰρ που τοῖς γε εἰδόσιν·
[215]	ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς·	οὐ	γάρ τι ῥᾴδιον τὴν σὴν
[205]	δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι.	οὐ	γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι
[192]	τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι·	οὐ	γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν
[206]	καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ	οὐ	γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα
[216]	ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς	οὐ	δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος κελεύει,
[222]	οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων,	οὐ	δή που ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται,
[182]	τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ	οὐ	δή που κοσμίως γε καὶ
[194]	ὦ Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι,	οὐ	δή πού με οὕτω θεάτρου
[173]	ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη,	οὐ	διηγήσω μοι; πάντως δὲ ἡ
[179]	ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ	οὐ	δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε
[216]	ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν	οὐ	δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ ποιεῖν
[192]	ἡ ψυχὴ (δήλη ἐστίν, ὃ	οὐ	δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ
[206]	τίκτειν δὲ ἐν μὲν αἰσχρῷ	οὐ	δύναται, ἐν δὲ τῷ καλῷ.
[180]	καὶ Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽	οὐ	δύο τὼ θεά; ἡ μέν
[202]	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα	οὐ	θεὸν νομίζεις; Τί οὖν ἄν,
[201]	ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ	οὐ	καὶ καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι;
[218]	ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ	οὐ	καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ
[185]	ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ	οὐ	καλόν. κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ
[205]	ἦ δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι	οὐ	καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν
[187]	λέγειν, ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν	οὐ	καλῶς λέγει. τὸ ἓν γάρ
[180]	διηγεῖτο. εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι·	οὐ	καλῶς μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε,
[211]	καλόν. ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς,	οὐ	κατὰ χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα
[213]	ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα	οὐ	κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι
[185]	ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ (καὶ	οὐ	κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως καλὴ ἡ
[217]	διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων δ᾽	οὐ	μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ
[206]	δεῖται ὅτι ποτε λέγεις, καὶ	οὐ	μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽
[198]	ἀδεὲς πάλαι δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽	οὐ	μαντικῶς, ἃ νῦν δὴ ἔλεγον
[198]	ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,	οὐ	μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ
[173]	τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ.	οὐ	μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε
[199]	τρόπον· οὐ γὰρ ἂν δυναίμην·	οὐ	μέντοι ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ,
[188]	τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω,	οὐ	μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ
[189]	Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο,	οὐ	μέντοι πρίν γε τὸν πταρμὸν
[181]	δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν	οὐ	μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον
[203]	καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ	οὐ	μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά
[183]	γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε	οὐ	μονίμου ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ
[179]	ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι	οὐ	μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς,
[174]	ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει	οὐ	μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι
[206]	Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ	οὐ	μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ
[219]	πρῶτον μὲν οὖν τοῖς πόνοις	οὐ	μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ
[186]	μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ	οὐ	μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς
[179]	γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες,	οὐ	μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ
[180]	Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν καλλίων	οὐ	μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν
[213]	νικῶντα ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους,	οὐ	μόνον πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽
[180]	τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας	οὐ	μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν
[222]	ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς	οὐ	πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ
[205]	δὴ οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	οὐ	πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε
[202]	Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ μοι,	οὐ	πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι
[191]	τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν,	οὐ	πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν
[180]	Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι, ὧν	οὐ	πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς τὸν
[195]	οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ ἐστιν	οὐ	πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς
[213]	τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς	οὐ	παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις
[181]	τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως	οὐ	πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος
[188]	(καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία)	οὐ	περὶ ἄλλο τί ἐστιν ἢ
[172]	Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος,	οὐ	περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ
[212]	εἰ δὲ μή, λέγετε ὅτι	οὐ	πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ
[212]	πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη. καὶ	οὐ	πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν
[175]	οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν αὐτὸν	οὐ	πολὺν χρόνον ὡς εἰώθει διατρίψαντα,
[199]	βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν,	οὐ	πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα
[192]	καὶ πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας	οὐ	προσέχουσι τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽
[206]	ἐρῶσιν; Ναί, ἔφην. Τί δέ;	οὐ	προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ εἶναι
[220]	τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ	οὐ	προυχώρει αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ
[182]	κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον,	οὐ	ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι
[216]	ὡς τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο	οὐ	σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ
[212]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι,	(οὐ	σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν τις
[204]	ἐστί καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ	οὐ	σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν
[223]	ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ	οὐ	σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον
[211]	οὔτε αὐξανόμενον οὔτε φθίνον, ἔπειτα	οὐ	τῇ μὲν καλόν, τῇ δ᾽
[204]	λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι,	οὐ	τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά σοι
[208]	τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν σῴζεται,	οὐ	τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ
[179]	ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ	οὐ	τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν
[194]	μοι πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες	οὐ	τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς
[215]	ἡ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα,	οὐ	τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ
[206]	ἔστιν γάρ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	οὐ	τοῦ καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς
[202]	ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις	οὐ	τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ
[198]	τὸ δὲ ἄρα, ὡς ἔοικεν,	οὐ	τοῦτο ἦν τὸ καλῶς ἐπαινεῖν
[213]	ὁ τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου	οὐ	φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου
[218]	φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι	οὐ	φαῦλος εἶναι, εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει
[204]	οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος σοφός,	οὐ	φιλοσοφεῖ· οὐδ᾽ αὖ οἱ ἀμαθεῖς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005