Page
[172]	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι	τὴν	Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ
[193]	ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ	τὴν	ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[207]	ἀλλά μοι λέγε καὶ τούτων	τὴν	αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[182]	εἰς τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν	τὴν	ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ
[198]	ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς	τὴν	ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ
[184]	περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι
[184]	μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ	τὴν	(ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ δὲ
[209]	οὖν προσήκει; φρόνησίν τε καὶ	τὴν	ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή εἰσι
[223]	εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε	τὴν	ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω
[184]	δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ	τὴν	ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε δὴ
[191]	δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν	τὴν	ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν ἐστὶν
[189]	δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν	τὴν	ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ παθήματα
[195]	καλῷ οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ	τὴν	ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ ἐπὶ
[184]	αὕτη δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ	τὴν	ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν,
[180]	τῷ ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην	τὴν	ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν τὴν
[193]	τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς	τὴν	ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ δὲ
[193]	θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς	τὴν	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους
[190]	μὲν ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου	τὴν	ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ
[182]	φιλία βέβαιος γενομένη κατέλυσεν αὐτῶν	τὴν	ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν
[199]	δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ, ταύτην	τὴν	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν
[221]	ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ γέγονε	τὴν	ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς καὶ
[212]	περὶ τοῦ λόγου· καὶ ἐξαίφνης	τὴν	αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον
[208]	μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε	τὴν	αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ γὰρ
[203]	ἡ οὖν Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ	τὴν	αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ
[196]	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος	(τὴν	αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς
[190]	πρὸς τὴν τομήν, ἵνα θεώμενος	τὴν	αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ
[205]	λέγεις, εἶπον ἐγώ. Ταύτην δὴ	τὴν	βούλησιν καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον
[191]	δὲ κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν	τὴν	γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον
[190]	συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ	τὴν	γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ
[190]	στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην	τὴν	γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν
[191]	τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων	τὴν	γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ
[178]	τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ	τὴν	γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα
[178]	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ	τὴν	γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν τοῖς
[187]	πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων γέγονε.	τὴν	δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ
[189]	ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι	τὴν	δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ τῶν
[212]	νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω	τὴν	δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος
[216]	οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ	τὴν	δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ
[178]	ἔστιν ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν	τὴν	ἑαυτῶν ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν
[179]	ἀνεῖναι πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ	τὴν	ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ·
[176]	πάντας μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι	τὴν	ἐν τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽
[178]	λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;	τὴν	ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην,
[208]	ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει	τὴν	ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν
[173]	ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην	τὴν	ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι,
[204]	ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην	τὴν	ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη,
[177]	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ	τὴν	Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς
[187]	καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου	τὴν	ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ
[177]	πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ	τὴν	ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως
[186]	ποιηταὶ καὶ ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν	τὴν	ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε οὖν
[196]	μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ	τὴν	ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ Ἐρυξίμαχος
[213]	ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ	τὴν	θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή μοι
[174]	ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ	τὴν	θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν
[174]	οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν	τὴν	θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι
[190]	γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν	τὴν	ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην,
[218]	ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις δηχθείη—	τὴν	καρδίαν ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ
[196]	ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν	τὴν	κατὰ μουσικήν· ἃ γάρ τις
[175]	ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς	τὴν	κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει
[203]	τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ	τὴν	μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς
[188]	ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος	τὴν	μεγίστην δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν
[176]	εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι	τὴν	μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν
[187]	οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν	τὴν	μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν
[205]	ἓν μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ	τὴν	μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα τῷ
[220]	δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ καὶ	τὴν	νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει
[219]	ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην	τὴν	νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα
[174]	πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ	τὴν	ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος
[195]	καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων	τὴν	οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ
[187]	τέχνῃ μέγα ἔργον ταῖς περὶ	τὴν	ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι,
[184]	εἰς ταὐτό, τόν τε περὶ	τὴν	παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ τὴν
[175]	καὶ ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι	τὴν	παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ
[174]	Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ	τὴν	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα
[174]	ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην	τὴν	παροιμίαν· ποιήσας γὰρ τὸν Ἀγαμέμνονα
[222]	γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ	τὴν	παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι.
[180]	τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ τιμῶσιν	τὴν	περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι
[179]	(τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ θεοὶ	τὴν	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε
[183]	ἐμποδίζοιτο ἂν μὴ πράττειν οὕτω	τὴν	πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων καὶ
[185]	τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις ἂν	τὴν	ῥῖνα, πτάρε· καὶ ἐὰν τοῦτο
[190]	οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ	τὴν	ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα
[194]	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν	τὴν	σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος
[215]	θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι ῥᾴδιον	τὴν	σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως
[172]	ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ	τὴν	συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,
[186]	ἰατρικῆς λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν	τὴν	τέχνην. ἡ γὰρ φύσις τῶν
[197]	θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ	τὴν	τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽
[203]	καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος,	τὴν	τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ
[190]	τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς	τὴν	τομήν, ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ
[174]	τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ	τὴν	τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν
[189]	ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι	τὴν	τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι,
[203]	ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ	τὴν	τοῦ πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ
[212]	ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς	τὴν	τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν
[213]	ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ	τὴν	τούτου μανίαν τε καὶ φιλεραστίαν
[213]	τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ	τὴν	τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν,
[219]	ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ	τὴν	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην
[207]	τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ	τὴν	τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά
[182]	δὲ καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ	τὴν	τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν.
[209]	παρ᾽ ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ	τὴν	τῶν νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι
[197]	φύεται πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ	τὴν	τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν,
[185]	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ	τὴν	φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου
[184]	τὴν παιδεραστίαν καὶ (τὸν περὶ	τὴν	φιλοσοφίαν τε καὶ τὴν ἄλλην
[208]	τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς	τὴν	φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν τῆς
[193]	τυγχάνουσιν ὄντες καί εἰσιν ἀμφότεροι	τὴν	φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν
[210]	ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν	τὴν	φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ
[191]	ἓν ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι	τὴν	φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν
[212]	καὶ οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου	τὴν	φωνὴν ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ
[179]	θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν	τὴν	ψυχήν, ἀλλὰ τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν
[208]	πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ	τὴν	~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη,
[209]	τις ἐκ (νέου ἐγκύμων ᾖ	τὴν	ψυχήν θεῖος ὢν, καὶ ἡκούσης
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι
[206]	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ	τὴν	ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[207]	τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ	τὴν	ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ ἤθη,
[210]	ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν	τὴν	ψυχήν τις κἂν σμικρὸν ἄνθος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005