Page |
[188] |
ἐρυσῖβαι
ἐκ
πλεονεξίας
καὶ
ἀκοσμίας
|
περὶ |
ἄλληλα
τῶν
τοιούτων
γίγνεται
ἐρωτικῶν· |
[188] |
ἀνθρώπους
πρὸς
ἀλλήλους
κοινωνία)
οὐ
|
περὶ |
ἄλλο
τί
ἐστιν
ἢ
περὶ |
[221] |
ἐπιτηδευμάτων
τάχ᾽
ἄν
τις
καὶ
|
περὶ |
ἄλλου
τοιαῦτα
εἴποι,
τὸ
δὲ |
[209] |
τὸν
ἄνθρωπον
εὐθὺς
εὐπορεῖ
λόγων
|
περὶ |
ἀρετῆς
καὶ
περὶ
οἷον
χρὴ |
[187] |
ἐμποιήσασα·
καὶ
ἔστιν
αὖ
μουσικὴ
|
περὶ |
ἁρμονίαν
καὶ
ῥυθμὸν
ἐρωτικῶν
ἐπιστήμη. |
[188] |
τοιούτων
γίγνεται
ἐρωτικῶν·
ὧν
ἐπιστήμη
|
περὶ |
ἄστρων
τε
φορὰς
καὶ
ἐνιαυτῶν |
[191] |
ῥυτίδας·
ὀλίγας
δὲ
κατέλιπε,
τὰς
|
περὶ |
αὐτὴν
τὴν
γαστέρα
καὶ
τὸν |
[189] |
ὥσπερ
νῦν
τούτων
οὐδὲν
γίγνεται
|
περὶ |
αὐτόν,
δέον
πάντων
μάλιστα
γίγνεσθαι. |
[173] |
δὴ
ἰόντες
ἅμα
τοὺς
λόγους
|
περὶ |
αὐτῶν
ἐποιούμεθα,
(ὥστε,
ὅπερ
ἀρχόμενος |
[188] |
ἔργῳ,
ἀλλὰ
τὸν
ἕτερον,
καὶ
|
περὶ |
γονέας
καὶ
ζῶντας
καὶ
τετελευτηκότας |
[196] |
ἱκανὰ
καὶ
ἔτι
πολλὰ
λείπεται,
|
περὶ |
δὲ
ἀρετῆς
Ἔρωτος
μετὰ
ταῦτα |
[196] |
καὶ
ἀνδρείας
τοῦ
θεοῦ
εἴρηται,
|
περὶ |
δὲ
σοφίας
λείπεται·
ὅσον
οὖν |
[177] |
(Παυσανίας,
οὐδὲ
μὴν
Ἀριστοφάνης,
ᾧ
|
περὶ |
Διόνυσον
καὶ
Ἀφροδίτην
πᾶσα
ἡ |
[198] |
ἀβελτερίας
ᾤμην
δεῖν
τἀληθῆ
λέγειν
|
περὶ |
ἑκάστου
τοῦ
ἐγκωμιαζομένου,
καὶ
τοῦτο |
[219] |
ἐμῆς
ὥρας
καὶ
ὕβρισεν·
καὶ
|
περὶ |
ἐκεῖνό
γε
ᾤμην
τὶ
εἶναι, |
[190] |
περὶ
Ἐφιάλτου
τε
καὶ
Ὤτου,
|
περὶ |
ἐκείνων
λέγεται,
τὸ
εἰς
τὸν |
[173] |
δὴ
ὅτι
οὕτω
διανοούμενος
καὶ
|
περὶ |
ἐμαυτοῦ
καὶ
περὶ
ὑμῶν
μαίνομαι |
[218] |
ἀληθῆ
τυγχάνει
ὄντα
ἃ
λέγεις
|
(περὶ |
ἐμοῦ,
καί
τις
ἔστ᾽
ἐν |
[195] |
(δὴ
καὶ
ἡμεῖς
χρησόμεθα
τεκμηρίῳ
|
περὶ |
Ἔρωτα
ὅτι
ἁπαλός.
οὐ
γὰρ |
[193] |
Ἐρυξίμαχε,
ὁ
ἐμὸς
λόγος
ἐστὶ
|
περὶ |
Ἔρωτος,
ἀλλοῖος
ἢ
ὁ
σός. |
[214] |
δεξιὰ
ἕκαστον
ἐν
μέρει
λόγον
|
(περὶ |
Ἔρωτος
εἰπεῖν
ὡς
δύναιτο
κάλλιστον, |
[199] |
πάνυ
ἄγαμαι.
ἴθι
οὖν
μοι
|
περὶ |
Ἔρωτος,
ἐπειδὴ
καὶ
τἆλλα
καλῶς |
[185] |
ἐκ
τοῦ
παραχρῆμα,
ὦ
Φαῖδρε,
|
περὶ |
Ἔρωτος
ξυμβάλλομαι.
Παυσανίου
δὲ
παυσαμένου, |
[199] |
τι
καὶ
τοιούτου
λόγου
δέῃ,
|
περὶ |
Ἔρωτος
τἀληθῆ
λεγόμενα
ἀκούειν,
ὀνομάσει |
[188] |
περὶ
ἄλλο
τί
ἐστιν
ἢ
|
περὶ |
Ἔρωτος
φυλακήν
τε
καὶ
ἴασιν· |
[190] |
θεοῖς,
καὶ
ὃ
λέγει
Ὅμηρος
|
περὶ |
Ἐφιάλτου
τε
καὶ
Ὤτου,
περὶ |
[188] |
καὶ
ζῶντας
καὶ
τετελευτηκότας
καὶ
|
περὶ |
θεούς·
ἃ
δὴ
προστέτακται
τῇ |
[195] |
νέον,
τὰ
δὲ
παλαιὰ
πράγματα
|
περὶ |
θεούς,
ἃ
Ἡσίοδος
καὶ
Παρμενίδης |
[193] |
ἄνδρα
χρὴ
ἅπαντα
παρακελεύεσθαι
εὐσεβεῖν
|
περὶ |
(θεούς,
ἵνα
τὰ
μὲν
ἐκφύγωμεν, |
[188] |
ἐπιστατεῖ
(ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
|
περὶ |
θεούς
τε
(καὶ
ἀνθρώπους
πρὸς |
[176] |
ἄλλως
τε
καὶ
ἅττ᾽
ἂν
|
περὶ |
ἰατρικῆς
λέγῃς·
νῦν
δ᾽
ἂν |
[196] |
κρατῶν
πάντων
ἂν
ἀνδρειότατος
εἴη·
|
περὶ |
μὲν
οὖν
δικαιοσύνης
καὶ
σωφροσύνης |
[209] |
εὐπορεῖ
λόγων
περὶ
ἀρετῆς
καὶ
|
περὶ |
οἷον
χρὴ
εἶναι
(τὸν
ἄνδρα |
[195] |
οἷος
οἵων
αἴτιος
ὢν
τυγχάνει
|
περὶ |
οὗ
ἂν
ὁ
λόγος
ᾖ. |
[195] |
δὲ
τρόπος
ὀρθὸς
παντὸς
ἐπαίνου
|
περὶ |
παντός,
λόγῳ
διελθεῖν
οἷος
οἵων |
[180] |
ἐτίμησαν,
ὅτι
τὸν
ἐραστὴν
οὕτω
|
περὶ |
πολλοῦ
ἐποιεῖτο.
Αἰσχύλος
δὲ
φλυαρεῖ |
[194] |
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
ὦ
Ἀγάθων,
|
περὶ |
σοῦ
τι
ἐγὼ
ἄγροικον
δοξάζων· |
[207] |
αἰτίαν
καὶ
τῶν
ἄλλων
τῶν
|
περὶ |
τὰ
ἐρωτικά.
Εἰ
τοίνυν,
ἔφη, |
[193] |
τε
καὶ
Ἀγάθωνι
δεινοῖς
οὖσι
|
περὶ |
τὰ
ἐρωτικά,
πάνυ
ἂν
ἐφοβούμην |
[203] |
καὶ
καθεύδουσι·
καὶ
ὁ
μὲν
|
περὶ |
τὰ
τοιαῦτα
σοφὸς
δαιμόνιος
ἀνήρ, |
[209] |
καὶ
καλλίστη
τῆς
φρονήσεως
ἡ
|
περὶ |
τὰ
τῶν
πόλεών
τε
καὶ |
[188] |
ὁ
πᾶς
Ἔρως,
ὁ
δὲ
|
περὶ |
τἀγαθὰ
μετὰ
σωφροσύνης
καὶ
δικαιοσύνης |
[203] |
ἀφίκετο
ἡ
Πενία,
καὶ
ἦν
|
περὶ |
τὰς
θύρας.
ὁ
οὖν
Πόρος |
[202] |
τῶν
ἱερέων
τέχνη
τῶν
τε
|
περὶ |
τὰς
θυσίας
καὶ
τελετὰς
~(καὶ |
[188] |
μετὰ
τῆς
ὕβρεως
Ἔρως
ἐγκρατέστερος
|
περὶ |
τὰς
τοῦ
ἐνιαυτοῦ
ὥρας
γένηται, |
[203] |
ἄλλο
τι
σοφὸς
ὢν
ἢ
|
περὶ |
τέχνας
ἢ
χειρουργίας
τινὰς
βάναυσος. |
[184] |
ἐπονείδιστος·
αὕτη
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
|
περὶ |
τὴν
ἀρετήν.
Νενόμισται
γὰρ
δὴ |
[205] |
ποιήσεως
ἓν
μόριον
ἀφορισθὲν
τὸ
|
περὶ |
τὴν
μουσικὴν
καὶ
τὰ
μέτρα |
[187] |
ἡμετέρᾳ
τέχνῃ
μέγα
ἔργον
ταῖς
|
περὶ |
τὴν
ὀψοποιικὴν
τέχνην
ἐπιθυμίαις
καλῶς |
[184] |
ξυμβαλεῖν
εἰς
ταὐτό,
τόν
τε
|
περὶ |
τὴν
παιδεραστίαν
καὶ
(τὸν
περὶ |
[207] |
περὶ
τὸ
ξυμμιγῆναι
ἀλλήλοις,
ἔπειτα
|
περὶ |
τὴν
τροφὴν
τοῦ
γενομένου,
καὶ |
[184] |
περὶ
τὴν
παιδεραστίαν
καὶ
(τὸν
|
περὶ |
τὴν
φιλοσοφίαν
τε
καὶ
τὴν |
[175] |
διαδικασόμεθα
ἐγώ
τε
καὶ
σὺ
|
περὶ |
τῆς
σοφίας,
δικαστῇ
χρώμενοι
τῷ |
[206] |
σπαργῶντι
πολλὴ
ἡ
πτοίησις
γέγονε
|
(περὶ |
τὸ
καλὸν
διὰ
τὸ
μεγάλης |
[203] |
καὶ
ἅμα
φύσει
ἐραστὴς
ὢν
|
περὶ |
τὸ
καλὸν
καὶ
τῆς
Ἀφροδίτης |
[204] |
σοφία,
Ἔρως
δ᾽
ἐστὶν
ἔρως
|
περὶ |
τὸ
καλόν,
ὥστε
ἀναγκαῖον
Ἔρωτα |
[207] |
καὶ
ἐρωτικῶς
διατιθέμενα,
πρῶτον
μὲν
|
περὶ |
τὸ
ξυμμιγῆναι
ἀλλήλοις,
ἔπειτα
περὶ |
[210] |
αὑτῷ
ξυγγενές
ἐστιν,
ἵνα
τὸ
|
περὶ |
τὸ
σῶμα
καλὸν
σμικρόν
τι |
[180] |
ἀρετὴν
οἱ
θεοὶ
τιμῶσιν
τὴν
|
περὶ |
(τὸν
ἔρωτα,
μᾶλλον
μέντοι
θαυμάζουσιν |
[182] |
φέροι.
καὶ
δὴ
καὶ
ὁ
|
περὶ |
τὸν
ἔρωτα
νόμος
ἐν
μὲν |
[179] |
ἔργῳ·
οὕτω
καὶ
θεοὶ
τὴν
|
περὶ |
τὸν
ἔρωτα
σπουδήν
τε
καὶ |
[205] |
λέγεις,
ἔφην.
(Οὕτω
τοίνυν
καὶ
|
περὶ |
τὸν
ἔρωτα·
τὸ
μὲν
κεφάλαιόν |
[191] |
τοιοῦτον
ὄργανον
οἷον
οἱ
σκυτοτόμοι
|
περὶ |
τὸν
καλάποδα
λεαίνοντες
τὰς
τῶν |
[201] |
ἐάσω·
τὸν
δὲ
λόγον
τὸν
|
περὶ |
τοῦ
Ἔρωτος,
ὅν
ποτ᾽
ἤκουσα |
[212] |
ἐμνήσθη
αὐτοῦ
λέγων
ὁ
Σωκράτης
|
περὶ |
τοῦ
λόγου·
καὶ
ἐξαίφνης
τὴν |
[176] |
πίνειν
οἶνον,
ἴσως
ἂν
ἐγὼ
|
περὶ |
τοῦ
μεθύσκεσθαι,
οἷόν
ἐστι,
τἀληθῆ |
[216] |
διάκειται
τῶν
καλῶν
καὶ
ἀεὶ
|
περὶ |
τούτους
ἐστὶ
καὶ
ἐκπέπληκται,
καὶ |
[173] |
καὶ
παραπαίω.
Ἑταῖρος
Οὐκ
ἄξιον
|
περὶ |
τούτων,
Ἀπολλόδωρε,
νῦν
ἐρίζειν·
ἀλλ᾽ |
[219] |
νῷν
περί
τε
τούτων
καὶ
|
περὶ |
τῶν
ἄλλων
ἄριστον.
ἐγὼ
μὲν |
[207] |
οὖν
πάντα
ἐδίδασκέ
με,
ὁπότε
|
περὶ |
τῶν
ἐρωτικῶν
λόγους
ποιοῖτο,
καί |
[172] |
τότε
ἐν
τῷ
συνδείπνῳ
παραγενομένων,
|
περὶ |
τῶν
ἐρωτικῶν
λόγων
τίνες
ἦσαν· |
[189] |
με
φύλαττε,
ὡς
ἐγὼ
φοβοῦμαι
|
περὶ |
τῶν
μελλόντων
ῥηθήσεσθαι,
οὔ
τι |
[173] |
διανοούμενος
καὶ
περὶ
ἐμαυτοῦ
καὶ
|
περὶ |
ὑμῶν
μαίνομαι
καὶ
παραπαίω.
Ἑταῖρος
|
[173] |
καὶ
ἄλλως,
ὅταν
μέν
τινας
|
περὶ |
φιλοσοφίας
λόγους
ἢ
αὐτὸς
ποιῶμαι |
[172] |
~Ἀπολλόδωρος.
(Δοκῶ
μοι
|
περὶ |
ὧν
πυνθάνεσθε
οὐκ
ἀμελέτητος
εἶναι· |