Alphabétiquement     [«   »]
τῳ 3
τὼ 5
Τῶν 1
τῶν 161
τῶνδε 3
τὠφθαλμὼ 1
ὕβρεως 2
Fréquences     [«    »]
154 ἂν
139
147 τοῦ
161 τῶν
163 τε
168 μὲν
186 γὰρ
HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Le Banquet

τῶν


Page
[201]   τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν  τῶν   ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,
[205]   μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα  τῶν   ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν,
[202]   Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν  τῶν   ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν
[204]   Σώκρατες, ἐροιτο· ἐρῶν  τῶν   ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν
[194]   ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν  τῶν   ἀγαθῶν ὧν θεὸς αὐτοῖς
[178]   τὴν ἑαυτῶν ἀπεχόμενοι πάντων  τῶν   αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους·
[212]   αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν καὶ ἄλλους τινὰς  τῶν   ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς
[219]   μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ  τῶν   ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες
[219]   περί τε τούτων καὶ περὶ  τῶν   ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ μὲν δὴ
[189]   τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ  τῶν   ἄλλων διδάσκαλοι ἔσεσθε. δεῖ δὲ
[211]   τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων τε  τῶν   ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο
[179]   που δέξαιτο ὑπὸ πάντων  τῶν   ἄλλων, καὶ πρὸ τούτου τεθνάναι
[196]   τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου  τῶν   ἄλλων κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος
[176]   τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ  τῶν   ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,
[207]   καὶ τούτων τὴν αἰτίαν καὶ  τῶν   ἄλλων τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά.
[172]   (καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ  τῶν   ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ
[191]   ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν  τῶν   ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά εἰσιν,
[208]   Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ  τῶν   ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς τὴν
[181]   οὗτός ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι  τῶν   ἀνθρώπων ἐρῶσιν. ἐρῶσι δὲ οἱ
[190]   αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ  τῶν   ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν
[189]   θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν  τῶν   ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν
[213]   καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ  τῶν   ἀνθρώπων, καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς
[187]   λόγος, ὅτι τοῖς μὲν κοσμίοις  τῶν   ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι
[221]   ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν ἐσκεδασμένων ἤδη  τῶν   ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα καὶ
[189]   τρία ἦν τὰ γένη τὰ  τῶν   ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ νῦν δύο,
[186]   μόνον ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς  τῶν   ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ
[186]   τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι  τῶν   ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν,
[182]   τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα ἐγγίγνεσθαι  τῶν   ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ
[216]   ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ μὲν δὴ  τῶν   αὐλημάτων καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλοι
[193]   τὸν ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν  τῶν   αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι εἰς τὴν
[205]   ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ γε πάντες  τῶν   αὐτῶν ἐρῶσι καὶ ἀεί, ἀλλά
[221]   καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ  τῶν   αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν,
[192]   ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι  τῶν   ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα τούτου
[175]   Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ  τῶν   γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος
[182]   ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα  τῶν   γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους
[191]   τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ  τῶν   γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ
[182]   κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ,  τῶν   δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ
[183]   μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,  τῶν   δὲ νουθετούντων καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ
[202]   μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,  τῶν   δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ
[193]   (θεούς, ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν,  τῶν   δὲ τύχωμεν, ὧν Ἔρως
[209]   οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ  τῶν   δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι·
[202]   ἔφη, πάντων λέγεις, καὶ  τῶν   εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ
[181]   προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ  τῶν   ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽
[175]   ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι  τῶν   Ἑλλήνων πλέον τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς
[218]   ἐμῆς (δέοιο τῶν φίλων  τῶν   ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν
[218]   πληγείς τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ  τῶν   ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται
[174]   μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα  τῶν   ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο
[213]   διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ  τῶν   ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη·
[194]   οὐδὲν ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν  τῶν   ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον
[208]   ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη  τῶν   ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. γὰρ
[212]   σκέψεσθε; καὶ ἐὰν μέν τις  τῶν   ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ
[210]   καλά, πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν  τῶν   ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν
[207]   πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ  τῶν   ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο, καί ποτε
[172]   ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ  τῶν   ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος
[207]   καὶ ἐν ἓν ἕκαστον  τῶν   ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ εἶναι
[197]   καὶ ~(μὲν δὴ τήν γε  τῶν   ζῴων ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται
[222]   ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ  τῶν   ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ
[191]   ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι ἀποθάνοι  τῶν   ἡμίσεων, τὸ δὲ λειφθείη, τὸ
[180]   οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ  τῶν   ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος,
[179]   ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις  τῶν   ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο
[182]   αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ  τῶν   θεμένων κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων
[182]   καλὸν ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν  τῶν   θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε
[195]   ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως  τῶν   θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν οὖν
[197]   „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη  τῶν   θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου,
[215]   κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς  τῶν   θεῶν τε καὶ τελετῶν δεομένους
[178]   γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι  τῶν   θεῶν, τίμιον, δ᾽ ὅς·
[202]   τὰς ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς  τῶν   θυσιῶν, ἐν μέσῳ δὲ ὂν
[202]   μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ καὶ  τῶν   ἱερέων τέχνη τῶν τε περὶ
[220]   τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες  τῶν   Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,
[204]   Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ  τῶν   καλλίστων σοφία, Ἔρως δ᾽
[211]   ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε  τῶν   καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ
[201]   Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα Ἔρως  τῶν   καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ
[211]   τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ  τῶν   καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[204]   δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί  τῶν   καλῶν ἐστιν Ἔρως,
[201]   Ἔρως μέγας θεός, εἴη δὲ  τῶν   καλῶν· ἤλεγχε δή με τούτοις
[202]   οὖν θεὸς εἴη γε  τῶν   καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς,
[216]   γὰρ ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται  τῶν   καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ τούτους
[223]   Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος  τῶν   καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ
[197]   οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν  τῶν   καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ
[211]   τὰ καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ  τῶν   καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ
[210]   τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων  τῶν   καλῶν σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ
[204]   δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ἐρῶν  τῶν   καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ
[204]   γεγονὼς Ἔρως, ἔστι δὲ  τῶν   καλῶν, ὡς σὺ φῄς. εἰ
[215]   ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον  τῶν   κορυβαντιώντων τε καρδία πηδᾷ
[222]   νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει  τῶν   λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ πλεῖστα
[222]   καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν  τῶν   λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ ἰδὼν
[223]   (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι  τῶν   λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ ἀρχῆς
[215]   πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ  τῶν   λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ
[193]   μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ  τῶν   λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ,
[211]   τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ  τῶν   μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα
[195]   ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις  τῶν   μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος
[189]   φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ  τῶν   μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ
[221]   Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ  τῶν   μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν
[182]   ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται,  τῶν   μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ
[183]   ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν,  (τῶν   μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας,
[202]   καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν,  τῶν   μὲν τὰς δεήσεις καὶ θυσίας,
[191]   τέ εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ  τῶν   μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους
[209]   ὑμῖν καὶ Σόλων διὰ τὴν  τῶν   νόμων γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι
[184]   δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν  τῶν   νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ
[217]   ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω  τῶν   νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι,
[223]   καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν  τῶν   νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς
[193]   παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν,  τῶν   νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή
[221]   εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν μήτε  τῶν   νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς
[221]   ἂν εὕροι τις ζητῶν, οὔτε  τῶν   νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ
[193]   δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ  τῶν   νῦν παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω
[219]   ἄρχεται ὀξὺ βλέπειν ὅταν  τῶν   ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν ἐπιχειρῇ·
[198]   δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ κάλλους  τῶν   ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς οὐκ
[195]   μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις  τῶν   ὄντων καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ.
[183]   μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι  τῶν   ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ
[172]   εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν·  τῶν   οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών
[221]   ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι  τῶν   οὕτω διακειμένων ἐν τῷ πολέμῳ
[213]   τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε  τῶν   ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν τὸν
[193]   εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ  τῶν   παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι
[181]   μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος  τῶν   παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως
[175]   ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα  τῶν   παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης
[192]   ἀνδράσι, καί εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι  τῶν   παίδων καὶ μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι
[208]   πάντας ἔτι μᾶλλον ὑπὲρ  τῶν   (παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν καὶ
[208]   ὑμέτερον Κόδρον ὑπὲρ τῆς βασιλείας  τῶν   παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον μνήμην
[209]   ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς  τῶν   παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι
[181]   πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ γὰρ  τῶν   παίδων τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ
[221]   ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν οὔτε  τῶν   παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα εἰ
[221]   μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε  τῶν   παλαιῶν μήτε τῶν νῦν ὄντων,
[186]   τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι  τῶν   πάντων ζῴων καὶ τοῖς ἐν
[200]   ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ  τῶν   παρόντων, εἰ ἄλλο τι λέγεις
[176]   ἐπειδὴ οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς  τῶν   παρόντων προθύμως ἔχειν πρὸς τὸ
[207]   τὴν αἰτίαν καὶ τῶν ἄλλων  τῶν   περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν,
[173]   τε καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς  τῶν   πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αὐτός τε
[177]   ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ  τῶν   ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ Ἔρωτι,
[209]   τῆς φρονήσεως περὶ τὰ  τῶν   πόλεών τε καὶ οἰκήσεων διακόσμησις,
[194]   μᾶλλον ἂν αὐτῶν φροντίζοις  τῶν   πολλῶν· ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι
[216]   ἡττημένῳ τῆς τιμῆς τῆς ὑπὸ  τῶν   πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ
[194]   καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν  τῶν   πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις ἐντύχοις
[216]   πράττω. βίᾳ οὖν ὥσπερ ἀπὸ  τῶν   Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι
[191]   περὶ τὸν καλάποδα λεαίνοντες τὰς  τῶν   σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ κατέλιπε,
[220]   διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου  τῶν   στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν σαυτόν.
[220]   ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ  τῶν   στρατηγῶν πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα
[221]   διοιγομένοις. (εἰ γὰρ ἐθέλοι τις  τῶν   Σωκράτους ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν
[181]   παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ ἐρῶσι  τῶν   σωμάτων μᾶλλον τῶν ψυχῶν,
[186]   τὴν τέχνην. γὰρ φύσις  τῶν   σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον
[215]   δὲ σοῦ τις ἀκούῃ  τῶν   σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος, κἂν
[213]   ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα  τῶν   ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ
[213]   (δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος  τῶν   ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ τὴν
[202]   καὶ τῶν ἱερέων τέχνη  τῶν   τε περὶ τὰς θυσίας καὶ
[197]   πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ τὴν  τῶν   τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι
[206]   ἐστὶν ἀεί, δ᾽ ἥ,  τῶν   τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ
[188]   πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα  τῶν   τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη
[188]   γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ  τῶν   τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια
[172]   καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων  τῶν   τότε ἐν τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων,
[173]   ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα  τῶν   τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ
[186]   ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη  τῶν   τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν
[215]   οἷα δὴ πέπονθα αὐτὸς ὑπὸ  τῶν   τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι
[215]   δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων  τῶν   τούτου, ὁρῶ δὲ καὶ ἄλλους
[216]   εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων  τῶν   ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται δὲ
[194]   ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ  τῶν   ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ
[218]   οὐσίας τῆς ἐμῆς (δέοιο  τῶν   φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν
[176]   πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός εἰμι  τῶν   χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν
[181]   ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον  τῶν   ψυχῶν, ἔπειτα ὡς ἂν δύνωνται
[207]   ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ  τῶν   ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ
[201]   λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ  τῶν   ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς
[200]   ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ  τῶν   ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που ἐνδεὴς
[188]   ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ  τῶν   ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | BCS - Bibliotheca Classica Selecta

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 1/03/2005