Page |
[201] |
τὰ
δὲ
ἀγαθὰ
καλά,
κἂν
|
τῶν |
ἀγαθῶν
ἐνδεὴς
εἴη.
Ἐγώ,
φάναι, |
[205] |
μὲν
κεφάλαιόν
ἐστι
πᾶσα
ἡ
|
τῶν |
ἀγαθῶν
ἐπιθυμία
καὶ
τοῦ
εὐδαιμονεῖν, |
[202] |
Ἔρωτά
γε
ὡμολόγηκας
δι᾽
ἔνδειαν
|
τῶν |
ἀγαθῶν
καὶ
καλῶν
ἐπιθυμεῖν
αὐτῶν |
[204] |
ὦ
Σώκρατες,
ἐροιτο·
ὁ
ἐρῶν
|
τῶν |
ἀγαθῶν·
τί
ἐρᾷ;
Γενέσθαι,
ἦν |
[194] |
ἐγκωμιάζειν
ἀλλὰ
τοὺς
ἀνθρώπους
εὐδαιμονίζειν
|
τῶν |
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ
θεὸς
αὐτοῖς |
[178] |
τὴν
ἑαυτῶν
ἢ
ἀπεχόμενοι
πάντων
|
τῶν |
αἰσχρῶν
καὶ
φιλοτιμούμενοι
πρὸς
~(ἀλλήλους· |
[212] |
αὐλητρίδα
ὑπολαβοῦσαν
καὶ
ἄλλους
τινὰς
|
τῶν |
ἀκολούθων,
καὶ
ἐπιστῆναι
ἐπὶ
τὰς |
[219] |
μόνον
ἐμοῦ
περιῆν,
ἀλλὰ
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
ἁπάντων.
ὁπότ᾽
ἀναγκασθεῖμεν
ἀποληφθέντες |
[219] |
περί
τε
τούτων
καὶ
περὶ
|
τῶν |
ἄλλων
ἄριστον.
ἐγὼ
μὲν
δὴ |
[189] |
τὴν
δύναμιν
αὐτοῦ,
ὑμεῖς
δὲ
|
τῶν |
ἄλλων
διδάσκαλοι
ἔσεσθε.
δεῖ
δὲ |
[211] |
τινὰ
τοιοῦτον,
οἷον
γιγνομένων
τε
|
τῶν |
ἄλλων
καὶ
ἀπολλυμένων
μηδὲν
ἐκεῖνο |
[179] |
που
δέξαιτο
ἢ
ὑπὸ
πάντων
|
τῶν |
ἄλλων,
καὶ
πρὸ
τούτου
τεθνάναι |
[196] |
τοῦ
ἐχομένου·
τοῦ
δ᾽
ἀνδρειοτάτου
|
τῶν |
ἄλλων
κρατῶν
πάντων
ἂν
ἀνδρειότατος |
[176] |
τοῦ
Σωκράτους
καὶ
δειπνήσαντος
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων,
σπονδάς
τε
σφᾶς
ποιήσασθαι, |
[207] |
καὶ
τούτων
τὴν
αἰτίαν
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
τῶν
περὶ
τὰ
ἐρωτικά. |
[172] |
(καὶ
Σωκράτους
καὶ
Ἀλκιβιάδου
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
τῶν
τότε
ἐν
τῷ |
[191] |
ἕκαστος
ξύμβολον.
ὅσοι
μὲν
οὖν
|
τῶν |
ἀνδρῶν
τοῦ
κοινοῦ
τμῆμά
εἰσιν, |
[208] |
ὦ
Σώκρατες·
ἐπεί
γε
καὶ
|
τῶν |
ἀνθρώπων
εἰ
ἐθέλεις
εἰς
τὴν |
[181] |
οὗτός
ἐστιν
ὃν
οἱ
φαῦλοι
|
τῶν |
ἀνθρώπων
ἐρῶσιν.
ἐρῶσι
δὲ
οἱ |
[190] |
αὐτοῖς
καὶ
ἱερὰ
τὰ
παρὰ
|
τῶν |
ἀνθρώπων
ἠφανίζετο—
οὔθ᾽
ὅπως
ἐῷεν |
[189] |
θεῶν
φιλανθρωπότατος,
(ἐπίκουρός
τε
ὢν
|
τῶν |
ἀνθρώπων
καὶ
ἰατρὸς
τούτων
ὧν |
[213] |
καὶ
τὸν
ἰέναι
ἀγόμενον
ὑπὸ
|
τῶν |
ἀνθρώπων,
καὶ
περιαιρούμενον
ἅμα
τὰς |
[187] |
λόγος,
ὅτι
τοῖς
μὲν
κοσμίοις
|
τῶν |
ἀνθρώπων,
καὶ
ὡς
ἂν
κοσμιώτεροι |
[221] |
ὅπλα.
ἀνεχώρει
οὖν
ἐσκεδασμένων
ἤδη
|
τῶν |
ἀνθρώπων
οὗτός
τε
ἅμα
καὶ |
[189] |
τρία
ἦν
τὰ
γένη
τὰ
|
τῶν |
ἀνθρώπων,
οὐχ
ὥσπερ
νῦν
δύο, |
[186] |
μόνον
ἐστὶν
ἐπὶ
ταῖς
ψυχαῖς
|
τῶν |
ἀνθρώπων
πρὸς
τοὺς
καλοὺς
ἀλλὰ |
[186] |
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς
καλὸν
χαρίζεσθαι
|
τῶν |
ἀνθρώπων,
(τοῖς
δ᾽
ἀκολάστοις
αἰσχρόν, |
[182] |
τοῖς
ἄρχουσι
φρονήματα
μεγάλα
ἐγγίγνεσθαι
|
τῶν |
ἀρχομένων,
οὐδὲ
φιλίας
ἰσχυρὰς
καὶ |
[216] |
ἀνθρώπῳ.
Καὶ
ὑπὸ
μὲν
δὴ
|
τῶν |
αὐλημάτων
καὶ
ἐγὼ
καὶ
ἄλλοι |
[193] |
τὸν
ἔρωτα
καὶ
τῶν
παιδικῶν
|
τῶν |
αὑτοῦ
ἕκαστος
τύχοι
εἰς
τὴν |
[205] |
ἐρᾶν
φαμέν,
(εἴπερ
γε
πάντες
|
τῶν |
αὐτῶν
ἐρῶσι
καὶ
ἀεί,
ἀλλά |
[221] |
καὶ
βυρσοδέψας,
καὶ
ἀεὶ
διὰ
|
τῶν |
αὐτῶν
τὰ
αὐτὰ
φαίνεται
λέγειν, |
[192] |
ἂν
δόξειεν
τοῦτ᾽
εἶναι
ἡ
|
τῶν |
ἀφροδισίων
συνουσία,
ὡς
ἄρα
τούτου |
[175] |
Σωκράτης
οὗτος
ἀναχωρήσας
ἐν
τῷ
|
τῶν |
γειτόνων
προθύρῳ
ἕστηκεν,
κἀμοῦ
καλοῦντος |
[182] |
ἐρᾷν
τοῦ
λάθρᾳ,
καὶ
μάλιστα
|
τῶν |
γενναιοτάτων
καὶ
ἀρίστων,
κἂν
αἰσχίους |
[191] |
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσαι
δὲ
|
τῶν |
γυναικῶν
γυναικὸς
τμῆμά
εἰσιν,
οὐ |
[182] |
κεῖται,
τῶν
μὲν
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ,
|
τῶν |
δὲ
ἀρχομένων
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
δὲ |
[183] |
μὲν
ὀνειδιζόντων
κολακείας
καὶ
ἀνελευθερίας,
|
τῶν |
δὲ
νουθετούντων
καὶ
αἰσχυνομένων
ὑπὲρ |
[202] |
μὲν
τὰς
δεήσεις
καὶ
θυσίας,
|
τῶν |
δὲ
τὰς
ἐπιτάξεις
τε
καὶ |
[193] |
(θεούς,
ἵνα
τὰ
μὲν
ἐκφύγωμεν,
|
τῶν |
δὲ
τύχωμεν,
ὧν
ὁ
Ἔρως |
[209] |
οἱ
ποιηταὶ
πάντες
γεννήτορες
καὶ
|
τῶν |
δημιουργῶν
ὅσοι
λέγονται
εὑρετικοὶ
εἶναι· |
[202] |
ἔφη,
πάντων
λέγεις,
ἢ
καὶ
|
τῶν |
εἰδότων;
Ξυμπάντων
μὲν
οὖν.
καὶ |
[181] |
προσαναγκάζειν
τὸ
τοιοῦτον,
ὥσπερ
καὶ
|
τῶν |
ἐλευθέρων
γυναικῶν
προσαναγκάζομεν
αὐτοὺς
καθ᾽ |
[175] |
ἐκφανὴς
ἐγένετο
πρῴην
ἐν
μάρτυσι
|
τῶν |
Ἑλλήνων
πλέον
ἢ
τρισμυρίοις.
Ὑβριστὴς |
[218] |
ἐμῆς
(δέοιο
ἢ
τῶν
φίλων
|
τῶν |
ἐμῶν.
ἐμοὶ
μὲν
γὰρ
οὐδέν |
[218] |
πληγείς
τε
καὶ
δηχθεὶς
ὑπὸ
|
τῶν |
ἐν
φιλοσοφίᾳ
λόγων,
οἳ
ἔχονται |
[174] |
μὲν
γὰρ
εὐθὺς
παῖδά
τινα
|
τῶν |
ἔνδοθεν
ἀπαντήσαντα
ἄγειν
οὗ
κατέκειντο |
[213] |
διεμηχανήσω
ὅπως
παρὰ
τῷ
καλλίστῳ
|
τῶν |
ἔνδον
κατακείσει;
καὶ
τὸν
Σωκράτη· |
[194] |
οὐδὲν
ἔτι
διοίσει
αὐτῷ
ὁπῃοῦν
|
τῶν |
ἐνθάδε
ὁτιοῦν
γίγνεσθαι,
ἐὰν
μόνον |
[208] |
ἐπιστήμας,
ἀλλὰ
καὶ
μία
ἑκάστη
|
τῶν |
ἐπιστημῶν
ταὐτὸν
πάσχει.
ὃ
γὰρ |
[212] |
σκέψεσθε;
καὶ
ἐὰν
μέν
τις
|
τῶν |
ἐπιτηδείων
ᾖ,
καλεῖτε·
εἰ
δὲ |
[210] |
καλά,
πρὸς
τέλος
ἤδη
ἰὼν
|
τῶν |
ἐρωτικῶν
ἐξαίφνης
κατόψεταί
τι
θαυμαστὸν |
[207] |
πάντα
ἐδίδασκέ
με,
ὁπότε
περὶ
|
τῶν |
ἐρωτικῶν
λόγους
ποιοῖτο,
καί
ποτε |
[172] |
ἐν
τῷ
συνδείπνῳ
παραγενομένων,
περὶ
|
τῶν |
ἐρωτικῶν
λόγων
τίνες
ἦσαν·
ἄλλος |
[207] |
καὶ
ἐν
ᾧ
ἓν
ἕκαστον
|
τῶν |
ζῴων
ζῇν
καλεῖται
καὶ
εἶναι |
[197] |
καὶ
~(μὲν
δὴ
τήν
γε
|
τῶν |
ζῴων
ποίησιν
πάντων
τίς
ἐναντιώσεται |
[222] |
ἐξαπατᾶσθαι
ὑπὸ
τούτου,
ἀλλ᾽
ἀπὸ
|
τῶν |
ἡμετέρων
παθημάτων
γνόντα
εὐλαβηθῆναι,
καὶ |
[191] |
ποιεῖν.
καὶ
ὁπότε
τι
ἀποθάνοι
|
τῶν |
ἡμίσεων,
τὸ
δὲ
λειφθείη,
τὸ |
[180] |
οὐ
μόνον
Πατρόκλου
ἀλλ᾽
καὶ
|
τῶν |
ἡρώων
ἁπάντων,
καὶ
ἔτι
ἀγένειος, |
[179] |
ἔφη
Ὅμηρος,
μένος
ἐμπνεῦσαι
ἐνίοις
|
τῶν |
ἡρώων
τὸν
θεόν,
τοῦτο
ὁ |
[182] |
αἰσχρὸν
ἐτέθη
(χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς,
κακίᾳ
|
τῶν |
θεμένων
κεῖται,
τῶν
μὲν
ἀρχόντων |
[182] |
καλὸν
ἁπλῶς
ἐνομίσθη,
διὰ
τὴν
|
τῶν |
θεμένων
τῆς
ψυχῆς
ἀργίαν.
ἐνθάδε |
[195] |
ὥσπερ
νῦν,
ἐξ
οὗ
Ἔρως
|
τῶν |
θεῶν
βασιλεύει.
νέος
μὲν
οὖν |
[197] |
„ἀνθρώπων„
ὅθεν
δὴ
καὶ
κατεσκευάσθη
|
τῶν |
θεῶν
τὰ
πράγματα
Ἔρωτος
ἐγγενομένου, |
[215] |
κατέχεσθαι
ποιεῖ
καὶ
δηλοῖ
τοὺς
|
τῶν |
θεῶν
τε
καὶ
τελετῶν
δεομένους |
[178] |
γὰρ
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατον
(εἶναι
|
τῶν |
θεῶν,
τίμιον,
ἦ
δ᾽
ὅς· |
[202] |
τὰς
ἐπιτάξεις
τε
καὶ
ἀμοιβὰς
|
τῶν |
θυσιῶν,
ἐν
μέσῳ
δὲ
ὂν |
[202] |
μαντικὴ
πᾶσα
χωρεῖ
καὶ
ἡ
|
τῶν |
ἱερέων
τέχνη
τῶν
τε
περὶ |
[220] |
τι
ἕστηκε.
τελευτῶντες
δέ
τινες
|
τῶν |
Ἰώνων,
ἐπειδὴ
ἑσπέρα
ἦν,
δειπνήσαντες, |
[204] |
ὁ
Ἔρως.
ἔστι
γὰρ
δὴ
|
τῶν |
καλλίστων
ἡ
σοφία,
Ἔρως
δ᾽ |
[211] |
ἄλλου
ἄγεσθαι,
ἀρχόμενον
ἀπὸ
τῶνδε
|
τῶν |
καλῶν
ἐκείνου
ἕνεκα
τοῦ
καλοῦ |
[201] |
Ἔμοιγε.
Εἰ
ἄρα
ὁ
Ἔρως
|
τῶν |
καλῶν
ἐνδεής
ἐστι,
τὰ
δὲ |
[211] |
τὰ
καλὰ
ἐπιτηδεύματα,
καὶ
ἀπὸ
|
τῶν |
καλῶν
ἐπιτηδευμάτων
ἐπὶ
τὰ
καλὰ |
[204] |
δέ
τις
ἡμᾶς
ἔροιτο·
τί
|
τῶν |
καλῶν
ἐστιν
ὁ
Ἔρως,
ὦ |
[201] |
Ἔρως
μέγας
θεός,
εἴη
δὲ
|
τῶν |
καλῶν·
ἤλεγχε
δή
με
τούτοις |
[202] |
οὖν
θεὸς
εἴη
ὅ
γε
|
τῶν |
καλῶν
καὶ
ἀγαθῶν
ἄμοιρος;
Οὐδαμῶς, |
[216] |
γὰρ
ὅτι
Σωκράτης
ἐρωτικῶς
διάκειται
|
τῶν |
καλῶν
καὶ
ἀεὶ
περὶ
τούτους |
[223] |
Ἀλκιβιάδην,
τὰ
εἰωθότα·
Σωκράτους
παρόντος
|
τῶν |
καλῶν
μεταλαβεῖν
ἀδύνατον
ἄλλῳ.
καὶ |
[197] |
οὗτος
ἔφυ,
ἐκ
τοῦ
ἐρᾷν
|
τῶν |
καλῶν
πάντ᾽
ἀγαθὰ
γέγονεν
καὶ |
[211] |
τὰ
καλὰ
σώματα,
καὶ
ἀπὸ
|
τῶν |
καλῶν
σωμάτων
ἐπὶ
τὰ
καλὰ |
[210] |
τοῦτο
δ᾽
ἐννοήσαντα
καταστῆναι
πάντων
|
τῶν |
καλῶν
σωμάτων
ἐραστήν,
ἑνὸς
δὲ |
[204] |
δὲ
σαφέστερον
ἐρῶ·
ὁ
ἐρῶν
|
τῶν |
καλῶν
τί
ἐρᾷ;
καὶ
ἐγὼ |
[204] |
γεγονὼς
ὁ
Ἔρως,
ἔστι
δὲ
|
τῶν |
καλῶν,
ὡς
σὺ
φῄς.
εἰ |
[215] |
ἀκούω,
πολύ
μοι
μᾶλλον
ἢ
|
τῶν |
κορυβαντιώντων
ἥ
τε
καρδία
πηδᾷ |
[222] |
νοῦν
ἔχοντας
ἔνδον
μόνους
εὑρήσει
|
τῶν |
λόγων,
ἔπειτα
θειοτάτους
καὶ
πλεῖστα |
[222] |
καὶ
ἀνόητος
ἄνθρωπος
~(πᾶς
ἂν
|
τῶν |
λόγων
καταγελάσειεν.
διοιγομένους
δὲ
ἰδὼν |
[223] |
ὁ
(Ἀριστόδημος
οὐκ
ἔφη
μεμνῆσθαι
|
τῶν |
λόγων.
οὔτε
γὰρ
ἐξ
ἀρχῆς |
[215] |
πηδᾷ
καὶ
δάκρυα
ἐκχεῖται
ὑπὸ
|
τῶν |
λόγων
τῶν
τούτου,
ὁρῶ
δὲ |
[193] |
μὴ
κωμῳδήσῃς
αὐτόν,
ἵνα
καὶ
|
τῶν |
λοιπῶν
ἀκούσωμεν
τί
ἕκαστος
(ἐρεῖ, |
[211] |
τὰ
καλὰ
μαθήματα,
καὶ
ἀπὸ
|
τῶν |
μαθημάτων
ἐπ᾽
ἐκεῖνο
τὸ
μάθημα |
[195] |
ποσὶν
καὶ
πάντῃ
ἐν
μαλακωτάτοις
|
τῶν |
μαλακωτάτων,
ἁπαλώτατον
ἀνάγκη
~(εἶναι.
νεώτατος |
[189] |
φύλαττε,
ὡς
ἐγὼ
φοβοῦμαι
περὶ
|
τῶν |
μελλόντων
ῥηθήσεσθαι,
οὔ
τι
μὴ |
[221] |
Σωκράτη
ἐπαινέσαι
καὶ
θαυμάσια·
ἀλλὰ
|
τῶν |
μὲν
ἄλλων
ἐπιτηδευμάτων
τάχ᾽
ἄν |
[182] |
ἐρασταῖς,
κακίᾳ
τῶν
θεμένων
κεῖται,
|
τῶν |
μὲν
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ,
τῶν
δὲ |
[183] |
ὑπὸ
φίλων
καὶ
ὑπὸ
ἐχθρῶν,
|
(τῶν |
μὲν
ὀνειδιζόντων
κολακείας
καὶ
ἀνελευθερίας, |
[202] |
καὶ
ἀνθρώποις
τὰ
παρὰ
θεῶν,
|
τῶν |
μὲν
τὰς
δεήσεις
καὶ
θυσίας, |
[191] |
τέ
εἰσὶ
καὶ
οἱ
πολλοὶ
|
τῶν |
μοιχῶν
ἐκ
τούτου
τοῦ
γένους |
[209] |
ὑμῖν
καὶ
Σόλων
διὰ
τὴν
|
τῶν |
νόμων
γέννησιν,
καὶ
ἄλλοι
(ἄλλοθι |
[184] |
δὴ
τούτων
ξυνιόντων
εἰς
ταὐτὸν
|
τῶν |
νόμων
μοναχοῦ
ἐνταῦθα
ξυμπίπτει
τὸ |
[217] |
ἐπιβουλεύσας,
ἐπειδὴ
ἐδεδειπνήκει,
διελεγόμην
πόρρω
|
τῶν |
νυκτῶν,
καὶ
ἐπειδὴ
ἐβούλετο
ἀπιέναι, |
[223] |
καταδαρθεῖν
πάνυ
πολύ,
ἅτε
μακρῶν
|
τῶν |
νυκτῶν
οὐσῶν,
ἐξεγρέσθαι
δὲ
πρὸς |
[193] |
παιδικοῖς
τοῖς
ἡμετέροις
αὐτῶν,
ὃ
|
τῶν |
νῦν
ὀλίγοι
ποιοῦσι.
καὶ
μή |
[221] |
εἶναι,
μήτε
τῶν
παλαιῶν
μήτε
|
τῶν |
νῦν
ὄντων,
τοῦτο
ἄξιον
παντὸς |
[221] |
ἂν
εὕροι
τις
ζητῶν,
οὔτε
|
τῶν |
νῦν
οὔτε
τῶν
παλαιῶν,
εἰ |
[193] |
δὲ
τοῦτο
ἄριστον,
ἀναγκαῖον
καὶ
|
τῶν |
νῦν
παρόντων
τὸ
τούτου
ἐγγυτάτω |
[219] |
ἄρχεται
ὀξὺ
βλέπειν
ὅταν
ἡ
|
τῶν |
ὀμμάτων
τῆς
ἀκμῆς
λήγειν
ἐπιχειρῇ· |
[198] |
δὲ
ἐπὶ
τελευτῆς
τοῦ
κάλλους
|
τῶν |
ὀνομάτων
καὶ
ῥημάτων
τίς
οὐκ |
[195] |
μαλακά,
ἀλλ᾽
ἐν
τοῖς
μαλακωτάτοις
|
τῶν |
ὄντων
καὶ
βαίνει
καὶ
οἰκεῖ. |
[183] |
μόνῳ
συγγνώμη
παρὰ
θεῶν
ἐκβάντι
|
τῶν |
ὅρκων·
ἀφροδίσιον
γὰρ
ὅρκον
οὔ |
[172] |
εἰς
ἄστυ
οἴκοθεν
ἀνιὼν
Φαληρόθεν·
|
τῶν |
οὖν
γνωρίμων
τις
ὄπισθεν
κατιδών |
[221] |
ὁ
ἑταῖρος·
σχεδὸν
γάρ
τι
|
τῶν |
οὕτω
διακειμένων
ἐν
τῷ
πολέμῳ |
[213] |
τὰς
ταινίας
ὡς
ἀναδήσοντα,
ἐπίπροσθε
|
τῶν |
ὀφθαλμῶν
ἔχοντα
οὐ
κατιδεῖν
τὸν |
[193] |
εἰ
ἐκτελέσαιμεν
τὸν
ἔρωτα
καὶ
|
τῶν |
παιδικῶν
τῶν
αὑτοῦ
ἕκαστος
τύχοι |
[181] |
μόνον
(καὶ
ἔστιν
οὗτος
ὁ
|
τῶν |
παίδων
ἔρως)
ἔπειτα
πρεσβυτέρας,
ὕβρεως |
[175] |
ἵνα
κατακέοιτο·
ἄλλον
δέ
τινα
|
τῶν |
παίδων
ἥκειν
ἀγγέλλοντα
ὅτι·
Σωκράτης |
[192] |
ἀνδράσι,
καί
εἰσιν
οὗτοι
βέλτιστοι
|
τῶν |
παίδων
καὶ
μειρακίων,
ἅτε
ἀνδρειότατοι |
[208] |
πάντας
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
ὑπὲρ
|
τῶν |
(παίδων,
καὶ
χρήματα
ἀναλίσκειν
καὶ |
[208] |
ὑμέτερον
Κόδρον
ὑπὲρ
τῆς
βασιλείας
|
τῶν |
παίδων,
μὴ
οἰομένους
ἀθάνατον
μνήμην |
[209] |
ὥστε
πολὺ
μείζω
κοινωνίαν
τῆς
|
τῶν |
παίδων
πρὸς
ἀλλήλους
οἱ
τοιοῦτοι |
[181] |
πολλὴ
σπουδὴ
ἀνηλίσκετο·
τὸ
γὰρ
|
τῶν |
παίδων
τέλος
ἄδηλον
οἷ
τελευτᾷ |
[221] |
ζητῶν,
οὔτε
τῶν
νῦν
οὔτε
|
τῶν |
παλαιῶν,
εἰ
μὴ
ἄρα
εἰ |
[221] |
μηδενὶ
ἀνθρώπων
ὅμοιον
εἶναι,
μήτε
|
τῶν |
παλαιῶν
μήτε
τῶν
νῦν
ὄντων, |
[186] |
τοῖς
ἄλλοις,
τοῖς
τε
σώμασι
|
τῶν |
πάντων
ζῴων
καὶ
τοῖς
ἐν |
[200] |
ὅταν
τοῦτο
λέγῃς,
ὅτι
ἐπιθυμῶ
|
τῶν |
παρόντων,
εἰ
ἄλλο
τι
λέγεις |
[176] |
ἐπειδὴ
οὖν
μοι
δοκεῖ
οὐδεὶς
|
τῶν |
παρόντων
προθύμως
ἔχειν
πρὸς
τὸ |
[207] |
τὴν
αἰτίαν
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
τῶν |
περὶ
τὰ
ἐρωτικά.
Εἰ
τοίνυν, |
[173] |
τε
καὶ
τοὺς
ὑμετέρους
τοὺς
|
τῶν |
πλουσίων
καὶ
χρηματιστικῶν,
αὐτός
τε |
[177] |
ὕμνους
καὶ
παίωνας
εἶναι
ὑπὸ
|
τῶν |
ποιητῶν
πεποιημένους,
τῷ
δὲ
Ἔρωτι, |
[209] |
τῆς
φρονήσεως
ἡ
περὶ
τὰ
|
τῶν |
πόλεών
τε
καὶ
οἰκήσεων
διακόσμησις, |
[194] |
μᾶλλον
ἂν
αὐτῶν
φροντίζοις
ἢ
|
τῶν |
πολλῶν·
ἀλλὰ
μὴ
οὐχ
οὗτοι |
[216] |
ἡττημένῳ
τῆς
τιμῆς
τῆς
ὑπὸ
|
τῶν |
πολλῶν.
δραπετεύω
οὖν
αὐτὸν
καὶ |
[194] |
καὶ
ἐκεῖ
παρῆμεν
καὶ
ἦμεν
|
τῶν |
πολλῶν·
εἰ
δὲ
ἄλλοις
ἐντύχοις |
[216] |
πράττω.
βίᾳ
οὖν
ὥσπερ
ἀπὸ
|
τῶν |
Σειρήνων
ἐπισχόμενος
τὰ
ὦτα
οἴχομαι |
[191] |
περὶ
τὸν
καλάποδα
λεαίνοντες
τὰς
|
τῶν |
σκυτῶν
ῥυτίδας·
ὀλίγας
δὲ
κατέλιπε, |
[220] |
διδόναι
τἀριστεῖα,
αὐτὸς
προθυμότερος
ἐγένου
|
τῶν |
στρατηγῶν
ἐμὲ
λαβεῖν
ἢ
σαυτόν. |
[220] |
ἐρεῖς
ὅτι
ψεύδομαι·
ἀλλὰ
γὰρ
|
τῶν |
στρατηγῶν
πρὸς
τὸ
ἐμὸν
ἀξίωμα |
[221] |
διοιγομένοις.
(εἰ
γὰρ
ἐθέλοι
τις
|
τῶν |
Σωκράτους
ἀκούειν
λόγων,
φανεῖεν
ἂν |
[181] |
παίδων,
ἔπειτα
ὧν
καὶ
ἐρῶσι
|
τῶν |
σωμάτων
μᾶλλον
ἢ
τῶν
ψυχῶν, |
[186] |
τὴν
τέχνην.
ἡ
γὰρ
φύσις
|
τῶν |
σωμάτων
τὸν
διπλοῦν
Ἔρωτα
τοῦτον |
[215] |
δὲ
σοῦ
τις
ἀκούῃ
ἢ
|
τῶν |
σῶν
λόγων
ἄλλου
λέγοντος,
κἂν |
[213] |
ἀνέδησα.
καὶ
ἅμ᾽
αὐτὸν
λαβόντα
|
τῶν |
ταινιῶν
ἀναδεῖν
τὸν
Σωκράτη
καὶ |
[213] |
(δέ
μοι,
Ἀγάθων,
φάναι,
μετάδος
|
τῶν |
ταινιῶν,
ἵνα
ἀναδήσωμεν
καὶ
τὴν |
[202] |
καὶ
ἡ
τῶν
ἱερέων
τέχνη
|
τῶν |
τε
περὶ
τὰς
θυσίας
καὶ |
[197] |
πάντα
τὰ
ζῷα;
ἀλλὰ
τὴν
|
τῶν |
τεχνῶν
δημιουργίαν
οὐκ
ἴσμεν,
ὅτι |
[206] |
ἐστὶν
ἀεί,
ἦ
δ᾽
ἥ,
|
τῶν |
τίνα
τρόπον
διωκόντων
αὐτὸ
καὶ |
[188] |
πλεονεξίας
καὶ
ἀκοσμίας
περὶ
ἄλληλα
|
τῶν |
τοιούτων
γίγνεται
ἐρωτικῶν·
ὧν
ἐπιστήμη |
[188] |
γὰρ
λοιμοὶ
φιλοῦσι
γίγνεσθαι
ἐκ
|
τῶν |
τοιούτων
καὶ
ἄλλ᾽
αὖ
ὅμοια |
[172] |
καὶ
Ἀλκιβιάδου
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
τῶν |
τότε
ἐν
τῷ
συνδείπνῳ
παραγενομένων, |
[173] |
ἐραστὴς
ὢν
ἐν
τοῖς
μάλιστα
|
τῶν |
τότε,
ὡς
ἐμοὶ
δοκεῖ.
οὐ |
[186] |
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
ἐπιστήμη
|
τῶν |
τοῦ
σώματος
ἐρωτικῶν
πρὸς
πλησμονὴν |
[215] |
οἷα
δὴ
πέπονθα
αὐτὸς
ὑπὸ
|
τῶν |
τούτου
λόγων
καὶ
πάσχω
ἔτι |
[215] |
δάκρυα
ἐκχεῖται
ὑπὸ
τῶν
λόγων
|
τῶν |
τούτου,
ὁρῶ
δὲ
καὶ
ἄλλους |
[216] |
εἰ
ἄλλην
τινὰ
τιμὴν
ἔχων
|
τῶν |
ὑπὸ
πλήθους
μακαριζομένων·
ἡγεῖται
δὲ |
[194] |
ἀναβαίνοντος
ἐπὶ
τὸν
ὀκρίβαντα
μετὰ
|
τῶν |
ὑποκριτῶν,
καὶ
βλέψαντος
ἐναντία
τοσούτῳ |
[218] |
οὐσίας
τῆς
ἐμῆς
(δέοιο
ἢ
|
τῶν |
φίλων
τῶν
ἐμῶν.
ἐμοὶ
μὲν |
[176] |
πόσεως·
καὶ
γὰρ
αὐτός
εἰμι
|
τῶν |
χθὲς
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα
οὖν
αὐτῶν |
[181] |
ἐρῶσι
τῶν
σωμάτων
μᾶλλον
ἢ
|
τῶν |
ψυχῶν,
ἔπειτα
ὡς
ἂν
δύνωνται |
[207] |
ἀναγκαῖον
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
ἀγαθοῦ
ἐκ
|
τῶν |
ὡμολογημένων,
εἴπερ
τοῦ
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ |
[201] |
λόγον,
πειράσομαι
ὑμῖν
διελθεῖν
ἐκ
|
τῶν |
ὡμολογημένων
ἐμοὶ
καὶ
Ἀγάθωνι,
αὐτὸς |
[200] |
ἰσχυρὸς
ὢν
ἰσχυρός;
Ἀδύνατον
ἐκ
|
τῶν |
ὡμολογημένων.
Οὐ
γάρ
που
ἐνδεὴς |
[188] |
ἔνεστον
~(γάρ.
Ἐπεὶ
καὶ
ἡ
|
τῶν |
ὡρῶν
τοῦ
ἐνιαυτοῦ
σύστασις
μεστή |