Page |
[206] |
ἐστὶν
οὗ
~(ἐρῶσιν
ἅνθρωποι
ἢ
|
τοῦ |
ἀγαθοῦ.
ἢ
σοὶ
δοκοῦσιν;
Μὰ |
[198] |
ἐγὼ
δύναμαι,
μετέχων.
~(Εἰπόντος
δὲ
|
τοῦ |
Ἀγάθωνος
πάντας
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος |
[174] |
αἰχμητήν,
θυσίαν
ποιουμένου
καὶ
ἑστιῶντος
|
τοῦ |
Ἀγαμέμνονος
ἄκλητον
ἐποίησεν
ἐλθόντα
τὸν |
[215] |
γελοιότερα,
ἔσται
δ᾽
ἡ
εἰκὼν
|
τοῦ |
ἀληθοῦς
ἕνεκα,
οὐ
τοῦ
γελοίου. |
[212] |
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
ἅτε
|
τοῦ |
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
δὲ
ἀρετὴν |
[222] |
παθόντα
γνῶναι.
(Εἰπόντος
δὴ
ταῦτα
|
τοῦ |
Ἀλκιβιάδου
γέλωτα
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ |
[191] |
ἐπὶ
τὰ
ἔργα
τρέποιντο
καὶ
|
τοῦ |
ἄλλου
βίου
ἐπιμελοῖντο.
ἔστι
δὴ |
[174] |
θοίνην,
χείρω
ὄντα
ἐπὶ
τὴν
|
τοῦ |
ἀμείνονος.
ταῦτ᾽
ἀκούσας
εἰπεῖν
ἔφη· |
[221] |
ὅτι
εἴ
τις
ἅψεται
τούτου
|
τοῦ |
ἀνδρός,
μάλα
ἐρρωμένως
ἀμυνεῖται.
διὸ |
[222] |
Ἀλκιβιάδην,
οἷα
αὖ
πάσχω
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἀνθρώπου.
οἴεταί
μου
δεῖν
πανταχῇ |
[213] |
ὡς
ἐμοὶ
ὁ
τούτου
ἔρως
|
τοῦ |
ἀνθρώπου
οὐ
φαῦλον
πρᾶγμα
γέγονεν. |
[189] |
κείμενον.
ἔπειτα
ὅλον
ἦν
ἑκάστου
|
τοῦ |
ἀνθρώπου
τὸ
εἶδος
στρογγύλον,
νῶτον |
[219] |
ἠπόρουν
δή,
καταδεδουλωμένος
τε
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἀνθρώπου
ὡς
οὐδεὶς
ὑπ᾽
οὐδενὸς |
[191] |
γένεσιν
ἐν
ἀλλήλοις
ἐποίησε,
διὰ
|
τοῦ |
ἄρρενος
ἐν
τῷ
θήλει,
τῶνδε |
[191] |
παῖδες
ὦσιν,
ἅτε
τεμάχια
ὄντα
|
τοῦ |
ἄρρενος,
φιλοῦσι
τοὺς
ἄνδρας
καὶ |
[179] |
τοὺς
Ἕλληνας,
ἐθελήσασα
μόνη
ὑπὲρ
|
τοῦ |
αὑτῆς
ἀνδρὸς
ἀποθανεῖν,
ὄντων
αὐτῷ |
[223] |
προσαναγκάζειν
τὸν
Σωκράτη
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
|
τοῦ |
αὐτοῦ
ἀνδρὸς
εἶναι
κωμῳδίαν
καὶ |
[190] |
τε
πρόσωπον
μεταστρέφειν
καὶ
τὸ
|
τοῦ |
αὐχένος
ἥμισυ
πρὸς
τὴν
τομήν, |
[185] |
ὅτι
ἀρετῆς
γ᾽
ἕνεκα
καὶ
|
τοῦ |
βελτίων
γενέσθαι
πᾶν
ἂν
παντὶ |
[203] |
καὶ
πόριμος,
φιλοσοφῶν
διὰ
παντὸς
|
τοῦ |
βίου,
δεινὸς
γόης
καὶ
φαρμακεὺς |
[178] |
γὰρ
χρὴ
ἀνθρώποις
ἡγεῖσθαι
παντὸς
|
τοῦ |
βίου
τοῖς
μέλλουσι
καλῶς
βιώσεσθαι, |
[211] |
τελευτῶν
ὃ
ἔστι
(καλόν.
ἐνταῦθα
|
τοῦ |
βίου,
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
ἔφη |
[174] |
δύ᾽
ἔφη,
ἐρχομένω
πρὸ
ὁ
|
τοῦ |
βουλευσόμεθα
ὅ
τι
ἐροῦμεν.
ἀλλ᾽ |
[208] |
ἂν
ἀμείνους
(ὦσι,
τοσούτῳ
μᾶλλον·
|
τοῦ |
γὰρ
ἀθανάτου
ἐρῶσιν.
οἱ
μὲν |
[215] |
εἰκὼν
τοῦ
ἀληθοῦς
ἕνεκα,
οὐ
|
τοῦ |
γελοίου.
φημὶ
γὰρ
δὴ
ὁμοιότατον |
[207] |
ἀλλήλοις,
ἔπειτα
περὶ
τὴν
τροφὴν
|
τοῦ |
γενομένου,
καὶ
ἕτοιμά
ἐστιν
ὑπὲρ |
[191] |
πολλοὶ
τῶν
μοιχῶν
ἐκ
τούτου
|
τοῦ |
γένους
γεγόνασιν,
καὶ
(ὅσαι
αὖ |
[191] |
τε
καὶ
μοιχεύτριαι,
ἐκ
τούτου
|
τοῦ |
γένους
γίγνονται.
ὅσαι
δὲ
τῶν |
[191] |
καὶ
αἱ
ἑταιρίστριαι
ἐκ
τούτου
|
τοῦ |
γένους
γίγνονται.
ὅσοι
δὲ
ἄρρενος |
[196] |
δὲ
ὁ
ἔχων
τοῦ
ἐχομένου·
|
τοῦ |
δ᾽
ἀνδρειοτάτου
τῶν
ἄλλων
κρατῶν |
[204] |
ἀπόρου·
ἡ
μὲν
οὖν
φύσις
|
τοῦ |
δαίμονος,
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
αὕτη· |
[173] |
οὐδέπω
τρία
ἔτη
ἐστίν;
~(πρὸ
|
τοῦ |
δὲ
περιτρέχων
ὅπῃ
τύχοιμι
καὶ |
[197] |
γὰρ
οὐκ
ἔνι
Ἔρως)
πρὸ
|
τοῦ |
δέ,
ὥσπερ
ἐν
ἀρχῇ
εἶπον, |
[195] |
ὂν
δῆλον
ὅτι·
θᾶττον
γοῦν
|
τοῦ |
δέοντος
ἡμῖν
προσέρχεται.
ὃ
δὴ |
[217] |
μοι
φαίνεται.
ἔτι
δὲ
τὸ
|
τοῦ |
δηχθέντος
ὑπὸ
τοῦ
ἔχεως
πάθος |
[203] |
γὰρ
οὔπω
ἦν,
εἰς
τὸν
|
τοῦ |
Διὸς
κῆπον
εἰσελθὼν
βεβαρημένος
ηὗδεν. |
[198] |
δεῖν
τἀληθῆ
λέγειν
περὶ
ἑκάστου
|
τοῦ |
ἐγκωμιαζομένου,
καὶ
τοῦτο
μὲν
ὑπάρχειν, |
[194] |
διαλεγομένου,
ἀναγκαῖον
δέ
μοι
ἐπιμεληθῆναι
|
τοῦ |
ἐγκωμίου
τῷ
Ἔρωτι
καὶ
ἀποδέξασθαι |
[200] |
δή,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
ἀντὶ
|
τοῦ |
εἰκότος
εἰ
ἀνάγκη
οὕτως,
τὸ |
[222] |
οὐ
πάντα
τούτου
ἕνεκα
εἰρηκώς,
|
τοῦ |
ἐμὲ
καὶ
(Ἀγάθωνα
διαβάλλειν,
οἰόμενος |
[210] |
ταῖς
ψυχαῖς
κάλλος
τιμιώτερον
ἡγήσασθαι
|
τοῦ |
ἐν
τῷ
σώματι,
ὥστε
καὶ |
[188] |
Ἐπεὶ
καὶ
ἡ
τῶν
ὡρῶν
|
τοῦ |
ἐνιαυτοῦ
σύστασις
μεστή
ἐστιν
ἀμφοτέρων |
[188] |
ὕβρεως
Ἔρως
ἐγκρατέστερος
περὶ
τὰς
|
τοῦ |
ἐνιαυτοῦ
ὥρας
γένηται,
διαφθείρει
τε |
[198] |
ἐρῶν,
ὡς
εἰδὼς
τὴν
ἀλήθειαν
|
τοῦ |
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν.
τὸ
δὲ
ἄρα, |
[199] |
ἐγὼ
οὐκ
ᾔδη
τὸν
τρόπον
|
τοῦ |
ἐπαίνου,
οὐδ᾽
εἰδὼς
ὑμῖν
ὡμολόγησα |
[197] |
ὁ
θεὸς
οὗτος
ἔφυ,
ἐκ
|
τοῦ |
ἐρᾷν
τῶν
καλῶν
πάντ᾽
ἀγαθὰ |
[185] |
καὶ
μὴ
λάβοι
χρήματα,
ἀναφανέντος
|
τοῦ |
ἐραστοῦ
πένητος,
οὐδὲν
ἧττον
αἰσχρόν· |
[175] |
ταῖς
κύλιξιν
ὕδωρ
τὸ
διὰ
|
τοῦ |
ἐρίου
ῥέον
ἐκ
τῆς
πληρεστέρας |
[179] |
κιθαρῳδός,
καὶ
οὐ
τολμᾶν
ἕνεκα
|
τοῦ |
ἔρωτος
ἀποθνήσκειν
ὥσπερ
Ἄλκηστις,
ἀλλὰ |
[189] |
γὰρ
δοκοῦσιν
ἅνθρωποι
παντάπασι
τὴν
|
τοῦ |
ἔρωτος
δύναμιν
οὐκ
ᾐσθῆσθαι,
ἐπεὶ |
[181] |
ἄρρεν
τρέπονται
οἱ
ἐκ
τούτου
|
τοῦ |
ἔρωτος
ἔπιπνοι,
τὸ
φύσει
ἐρρωμενέστερον |
[212] |
ἐγκωμιάζω
τὴν
δύναμιν
καὶ
ἀνδρείαν
|
τοῦ |
Ἔρωτος
καθ᾽
ὅσον
οἷός
τ᾽ |
[207] |
ὦ
Σώκρατες,
αἴτιον
εἶναι
τούτου
|
τοῦ |
ἔρωτος
καὶ
τῆς
ἐπιθυμίας;
ἢ |
[201] |
τὸν
δὲ
λόγον
τὸν
περὶ
|
τοῦ |
Ἔρωτος,
ὅν
ποτ᾽
ἤκουσα
γυναικὸς |
[205] |
θαύμαζ᾽
ἔφη·
ἀφελόντες
γὰρ
ἄρα
|
τοῦ |
ἔρωτός
τι
εἶδος
ὀνομάζομεν,
τὸ |
[181] |
παιδεραστίᾳ
τοὺς
εἰλικρινῶς
(ὑπὸ
τούτου
|
τοῦ |
ἔρωτος
ὡρμημένους·
οὐ
γὰρ
ἐρῶσι |
[172] |
διήγησαι·
δικαιότατος
γὰρ
εἶ
τοὺς
|
τοῦ |
ἑταίρου
λόγους
ἀπαγγέλλειν·
πρότερον
δέ |
[186] |
ὁ
μεταβάλλειν
ποιῶν,
ὥστε
ἀντὶ
|
τοῦ |
ἑτέρου
ἔρωτος
τὸν
ἕτερον
κτᾶσθαι, |
[205] |
ἡ
τῶν
ἀγαθῶν
ἐπιθυμία
καὶ
|
τοῦ |
εὐδαιμονεῖν,
ὁ
μέγιστός
τε
καὶ |
[202] |
Τὸ
ὀρθὰ
δοξάζειν
καὶ
ἄνευ
|
τοῦ |
ἔχειν
λόγον
δοῦναι
οὐκ
οἶσθ᾽ |
[217] |
δὲ
τὸ
τοῦ
δηχθέντος
ὑπὸ
|
τοῦ |
ἔχεως
πάθος
κἀμὲ
ἔχει.
φασὶ |
[196] |
λόγος·
κρείττων
δὲ
ὁ
ἔχων
|
τοῦ |
ἐχομένου·
τοῦ
δ᾽
ἀνδρειοτάτου
τῶν |
[183] |
καὶ
ὑποσχέσεις
καταισχύνας·
ὁ
δὲ
|
τοῦ |
ἤθους
χρηστοῦ
ὄντος
ἐραστὴς
διὰ |
[190] |
ὅτι
τὸ
μὲν
ἄρρεν
ἦν
|
τοῦ |
ἡλίου
τὴν
ἀρχὴν
ἔκγονον,
τὸ |
[196] |
δικαιοσύνης
καὶ
σωφροσύνης
καὶ
ἀνδρείας
|
τοῦ |
θεοῦ
εἴρηται,
περὶ
δὲ
σοφίας |
[193] |
διὰ
τὴν
ἀδικίαν
διῳκίσθημεν
ὑπὸ
|
τοῦ |
θεοῦ,
καθάπερ
Ἀρκάδες
ὑπὸ
Λακεδαιμονίων· |
[196] |
μένει.
Περὶ
μὲν
οὖν
κάλλους
|
τοῦ |
θεοῦ
καὶ
ταῦθ᾽
ἱκανὰ
καὶ |
[180] |
δεῖ
ἐπαινεῖν,
ἔπειτα
ἐπαινέσαι
ἀξίως
|
τοῦ |
θεοῦ.
πάντες
γὰρ
ἴσμεν
ὅτι |
[196] |
κάλλος
ἡ
κατ᾽
ἄνθη
δίαιτα
|
τοῦ |
θεοῦ
σημαίνει·
ἀνανθεῖ
γὰρ
(καὶ |
[186] |
ἰατρική,
ὥσπερ
λέγω,
πᾶσα
διὰ
|
τοῦ |
θεοῦ
τούτου
~(κυβερνᾶται,
ὡσαύτως
δὲ |
[198] |
θαυμαστά·
τὸ
δὲ
ἐπὶ
τελευτῆς
|
τοῦ |
κάλλους
τῶν
ὀνομάτων
καὶ
ῥημάτων |
[211] |
τῶνδε
τῶν
καλῶν
ἐκείνου
ἕνεκα
|
τοῦ |
καλοῦ
ἀεὶ
ἐπανιέναι,
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς |
[210] |
ἐπὶ
τὸ
πολὺ
πέλαγος
τετραμμένος
|
τοῦ |
καλοῦ
καὶ
θεωρῶν
πολλοὺς
καὶ |
[209] |
ἐπιχειρεῖ
παιδεύειν.
ἁπτόμενος
γὰρ
οἶμαι
|
τοῦ |
καλοῦ
καὶ
ὁμιλῶν
αὐτῷ,
ἃ |
[211] |
οὐκ
ἄλλου
ἢ
αὐτοῦ
ἐκείνου
|
τοῦ |
καλοῦ
μάθημα,
καὶ
γνῷ
αὐτὸ |
[206] |
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οὐ
|
τοῦ |
καλοῦ
ὁ
ἔρως,
ὡς
σὺ |
[204] |
ἂν
εἴ
τις
μεταβαλὼν
ἀντὶ
|
τοῦ |
καλοῦ
τῷ
ἀγαθῷ
χρώμενος
πυνθάνοιτο· |
[181] |
διαπράξασθαι
μόνον
βλέποντες,
ἀμελοῦντες
δὲ
|
τοῦ |
καλῶς
ἢ
μή·
ὅθεν
δὴ |
[191] |
ὅσοι
μὲν
οὖν
τῶν
ἀνδρῶν
|
τοῦ |
κοινοῦ
τμῆμά
εἰσιν,
ὃ
δὴ |
[188] |
καὶ
ἐπειδὰν
μὲν
πρὸς
ἄλληλα
|
τοῦ |
κοσμίου
τύχῃ
ἔρωτος
ἃ
νῦν |
[220] |
εἰώθει
φορεῖν,
ἀνυπόδητος
δὲ
διὰ
|
τοῦ |
κρυστάλλου
ῥᾷον
ἐπορεύετο
ἢ
οἱ |
[212] |
τοὺς
ἄλλους
πείθειν
ὅτι
τούτου
|
τοῦ |
κτήματος
τῇ
ἀνθρωπείᾳ
φύσει
συνεργὸν |
[182] |
λέγεται
κάλλιον
τὸ
φανερῶς
ἐρᾷν
|
τοῦ |
λάθρᾳ,
καὶ
μάλιστα
τῶν
γενναιοτάτων |
[189] |
μέλλων
λέγειν,
καὶ
φύλακά
με
|
τοῦ |
(λόγου
ἀναγκάζεις
γίγνεσθαι
τοῦ
σεαυτοῦ, |
[179] |
ἱκανὴν
μαρτυρίαν
παρέχεται
ὑπὲρ
τοῦδε
|
τοῦ |
λόγου
εἰς
τοὺς
Ἕλληνας,
ἐθελήσασα |
[177] |
ὅτι·
Ἡ
μέν
μοι
ἀρχὴ
|
τοῦ |
λόγου
ἐστὶ
κατὰ
τὴν
Εὐριπίδου |
[212] |
αὐτοῦ
λέγων
ὁ
Σωκράτης
περὶ
|
τοῦ |
λόγου·
καὶ
ἐξαίφνης
τὴν
αὔλειον |
[207] |
ἐστίν.
ἀναγκαῖον
δὴ
ἐκ
τούτου
|
τοῦ |
λόγου
καὶ
τῆς
ἀθανασίας
τὸν |
[217] |
μέχρι
μὲν
οὖν
δὴ
δεῦρο
|
τοῦ |
λόγου
καλῶς
ἂν
ἔχοι
καὶ |
[199] |
Ἀγάθων,
καλῶς
μοι
ἔδοξας
καθηγήσασθαι
|
τοῦ |
λόγου,
λέγων
ὅτι
πρῶτον
μὲν |
[177] |
κατάκειται
καὶ
ἔστιν
ἅμα
πατὴρ
|
τοῦ |
λόγου.
Οὐδείς
σοι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε, |
[201] |
καὶ
Ἀθηναίοις
ποτὲ
θυσαμένοις
πρὸ
|
τοῦ |
λοιμοῦ
δέκα
ἔτη
ἀναβολὴν
ἐποίησε |
[215] |
ἀνδραποδωδῶς
διακειμένου·
ἀλλ᾽
ὑπὸ
τουτουῒ
|
τοῦ |
Μαρσύου
πολλάκις
δὴ
~(οὕτω
διετέθην |
[176] |
οἶνον,
ἴσως
ἂν
ἐγὼ
περὶ
|
τοῦ |
μεθύσκεσθαι,
οἷόν
ἐστι,
τἀληθῆ
λέγων |
[200] |
καὶ
ἄλλος
πᾶς
ὁ
ἐπιθυμῶν
|
τοῦ |
μὴ
ἑτοίμου
ἐπιθυμεῖ
καὶ
τοῦ |
[205] |
πολύ·
ἡ
γάρ
τοι
ἐκ
|
τοῦ |
μὴ
ὄντος
εἰς
τὸ
ὂν |
[200] |
τοῦ
μὴ
ἑτοίμου
ἐπιθυμεῖ
καὶ
|
τοῦ |
μὴ
παρόντος,
καὶ
ὃ
μὴ |
[184] |
βέβαιον
οὔτε
μόνιμον
εἶναι,
χωρὶς
|
τοῦ |
μηδὲ
πεφυκέναι
ἀπ᾽
αὐτῶν
γενναίαν |
[198] |
ἀναθορυβῆσαι
τοὺς
παρόντας,
ὡς
πρεπόντως
|
τοῦ |
νεανίσκου
εἰρηκότος
καὶ
αὑτῷ
καὶ |
[203] |
θύρας.
ὁ
οὖν
Πόρος
μεθυσθεὶς
|
τοῦ |
νέκταρος,
οἶνος
γὰρ
οὔπω
ἦν, |
[192] |
τὸν
νοῦν
φύσει,
ἀλλ᾽
ὑπὸ
|
τοῦ |
νόμου
ἀναγκάζονται·
ἀλλ᾽
ἐξαρκεῖ
αὐτοῖς |
[183] |
χάρις
ἕπεται,
καὶ
δέδοται
ὑπὸ
|
τοῦ |
νόμου
ἄνευ
ὀνείδους
πράττειν,
ὡς |
[173] |
ποιῶμαι
ἢ
ἄλλων
ἀκούω,
χωρὶς
|
τοῦ |
οἴεσθαι
ὠφελεῖσθαι
ὑπερφυῶς
ὡς
χαίρω· |
[205] |
ἔρωτός
τι
εἶδος
ὀνομάζομεν,
τὸ
|
τοῦ |
ὅλου
ἐπιτιθέντες
ὄνομα,
ἔρωτα,
τὰ |
[205] |
ἰόντες
τε
καὶ
ἐσπουδακότες
τὸ
|
τοῦ |
ὅλου
ὄνομα
ἴσχουσιν,
ἔρωτά
τε |
[205] |
μουσικὴν
καὶ
τὰ
μέτρα
τῷ
|
τοῦ |
ὅλου
ὀνόματι
προσαγορεύεται.
ποίησις
γὰρ |
[192] |
ἦν
αὕτη
καὶ
ἦμεν
ὅλοι·
|
τοῦ |
ὅλου
οὖν
τῇ
ἐπιθυμίᾳ
~(καὶ |
[198] |
λόγος
ἀνεμίμνῃσκεν,
ὥστε
ἀτεχνῶς
τὸ
|
τοῦ |
Ὁμήρου
ἐπεπόνθη·
ἐφοβούμην
μή
μοι |
[208] |
ἐνθυμηθεὶς
ὡς
δεινῶς
διάκεινται
ἔρωτι
|
τοῦ |
ὀνομαστοὶ
γενέσθαι
καὶ
κλέος
ἐς |
[202] |
ἐπιστήμη;
οὔτε
ἀμαθία
(τὸ
γὰρ
|
τοῦ |
ὄντος
τυγχάνον
πῶς
ἂν
εἴη |
[187] |
που
ἐκ
διαφερομένων
γε
ἔτι
|
τοῦ |
ὀξέος
καὶ
βαρέος
ἁρμονία
ἂν |
[187] |
λέγειν,
ὅτι
ἐκ
διαφερομένων
(πρότερον
|
τοῦ |
ὀξέος
καὶ
βαρέος,
ἔπειτα
ὕστερον |
[217] |
ὅσον.
ταῦτα
οὖν
διανοηθείς,
πρὸ
|
τοῦ |
οὐκ
εἰωθὼς
ἄνευ
ἀκολούθου
μόνος |
[214] |
τὸν
μὲν
οὖν
Σωκράτη
ἐγχέαντος
|
τοῦ |
παιδὸς
πίνειν·
τὸν
δ᾽
Ἐρυξίμαχον· |
[207] |
ἀεὶ
καταλείπει
ἕτερον
νέον
ἀντὶ
|
τοῦ |
παλαιοῦ,
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
ᾧ |
[191] |
καὶ
τὸν
ὀμφαλόν,
μνημεῖον
εἶναι
|
τοῦ |
παλαιοῦ
πάθους.
ἐπειδὴ
οὖν
ἡ |
[185] |
ταῦτά
σοι,
ἔφη,
ὡς
ἐκ
|
τοῦ |
παραχρῆμα,
ὦ
Φαῖδρε,
περὶ
Ἔρωτος |
[203] |
πάλιν
δὲ
ἀναβιώσκεται
διὰ
τὴν
|
τοῦ |
πατρὸς
φύσιν,
τὸ
δὲ
ποριζόμενον |
[175] |
εἴη
ἡ
σοφία
ὥστ᾽
ἐκ
|
τοῦ |
πληρεστέρου
εἰς
τὸ
κενώτερον
ῥεῖν |
[203] |
αὑτῆς
ἀπορίαν
παιδίον
ποιήσασθαι
ἐκ
|
τοῦ |
Πόρου,
κατακλίνεταί
(τε
παρ᾽
αὐτῷ |
[198] |
τὰ
ἐρωτικά,
οὐδὲν
εἰδὼς
ἄρα
|
τοῦ |
πράγματος,
ὡς
ἔδει
ἐγκωμιάζειν
ὁτιοῦν. |
[216] |
πολλοὶ
τοιαῦτα
πεπόνθασιν
ὑπὸ
τοῦδε
|
τοῦ |
σατύρου·
ἄλλα
δὲ
ἐμοῦ
ἀκούσατε |
[189] |
με
τοῦ
(λόγου
ἀναγκάζεις
γίγνεσθαι
|
τοῦ |
σεαυτοῦ,
ἐάν
τοι
γελοῖον
εἴπῃς, |
[175] |
παρ᾽
ἐμὲ
κατάκεισο,
ἵνα
καὶ
|
τοῦ |
σοφοῦ
ἁπτόμενός
σου
(ἀπολαύσω,
ὅ |
[212] |
ἀπὸ
τῆς
ἐμῆς
κεφαλῆς
τὴν
|
τοῦ |
σοφωτάτου
καὶ
καλλίστου
κεφαλὴν
ἀνειπὼν |
[215] |
ἐκήλει
τοὺς
ἀνθρώπους
τῇ
ἀπὸ
|
τοῦ |
στόματος
δυνάμει,
καὶ
ἔτι
νυνὶ |
[176] |
τρέπου.
~(Μετὰ
ταῦτα,
ἔφη,
κατακλινέντος
|
τοῦ |
Σωκράτους
καὶ
δειπνήσαντος
καὶ
τῶν |
[222] |
ὅτι
ἐδόκει
ἔτι
ἐρωτικῶς
ἔχειν
|
τοῦ |
Σωκράτους.
τὸν
οὖν
Σωκράτη·
Νήφειν |
[212] |
τοῦτο
ὀνόμαζε.
Εἰπόντος
δὲ
ταῦτα
|
τοῦ |
Σωκράτους
τοὺς
μὲν
ἐπαινεῖν,
τὸν |
[183] |
ἐρῶν
πράγματος.
ἅμα
γὰρ
τῷ
|
τοῦ |
σώματος
ἄνθει
λήγοντι,
οὗπερ
ἤρα, |
[189] |
με
θαυμάζειν
εἰ
τὸ
κόσμιον
|
τοῦ |
σώματος
ἐπιθυμεῖ
τοιούτων
ψόφων
καὶ |
[186] |
ἐν
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
ἐπιστήμη
τῶν
|
τοῦ |
σώματος
ἐρωτικῶν
πρὸς
πλησμονὴν
καὶ |
[186] |
τοῦτον
ἔχει·
τὸ
γὰρ
ὑγιὲς
|
τοῦ |
σώματος
καὶ
τὸ
νοσοῦν
ὁμολογουμένως |
[186] |
σώμασιν
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς
ἑκάστου
|
τοῦ |
σώματος
καὶ
ὑγιεινοῖς
καλὸν
χαρίζεσθαι |
[183] |
ὁ
ἐραστὴς
ὁ
πάνδημος,
(ὁ
|
τοῦ |
σώματος
μᾶλλον
ἢ
τῆς
ψυχῆς |
[207] |
ἀγαθοῦ
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων,
εἴπερ
|
τοῦ |
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
εἶναι
ἀεὶ
ἔρως |
[187] |
γε
καὶ
ὁ
ῥυθμὸς
ἐκ
|
τοῦ |
ταχέος
καὶ
(βραδέος,
ἐκ
διενηνεγμένων |
[189] |
καὶ
ὄνομα
ἐξ
ἀμφοτέρων
κοινὸν
|
τοῦ |
τε
ἄρρενος
καὶ
θήλεος,
νῦν |
[211] |
καθορᾶν,
σχεδὸν
ἄν
τι
ἅπτοιτο
|
τοῦ |
τέλους.
τοῦτο
γὰρ
δή
ἐστι |
[206] |
ἄρα
συλλήβδην,
ἔφη,
ὁ
ἔρως
|
τοῦ |
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτῷ
εἶναι
ἀεί. |
[206] |
τί
μήν;
Τῆς
γεννήσεως
καὶ
|
τοῦ |
τόκου
ἐν
τῷ
καλῷ.
Εἶεν, |
[172] |
τίς
μοι
διηγεῖτο
ἀκηκοὼς
Φοίνικος
|
τοῦ |
Φιλίππου·
ἔφη
δὲ
καὶ
σὲ |
[220] |
ἔσεσθαι.
πρὸς
δὲ
αὖ
τὰς
|
τοῦ |
χειμῶνος
καρτερήσεις—
δεινοὶ
γὰρ
αὐτόθι |
[176] |
ὄντι
πάνυ
χαλεπῶς
ἔχω
ὑπὸ
|
τοῦ |
χθὲς
πότου
καὶ
δέομαι
ἀναψυχῆς |
[213] |
πρᾶγμα
γέγονεν.
ἀπ᾽
ἐκείνου
γὰρ
|
τοῦ |
χρόνου,
ἀφ᾽
οὗ
τούτου
(ἠράσθην, |
[218] |
μὲν
γὰρ
οὐδέν
ἐστι
πρεσβύτερον
|
τοῦ |
ὡς
ὅ
τι
βέλτιστον
ἐμὲ |
[193] |
διώξει
ἔρως
ὄνομα.
καὶ
πρὸ
|
τοῦ, |
ὥσπερ
λέγω,
ἓν
ἦμεν,
νυνὶ |