Page
[206]	ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι ἢ	τοῦ	ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ
[198]	ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ	τοῦ	Ἀγάθωνος πάντας ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[174]	αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος	τοῦ	Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν
[215]	γελοιότερα, ἔσται δ᾽ ἡ εἰκὼν	τοῦ	ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου.
[212]	εἰδώλου ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε	τοῦ	ἀληθοῦς ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ ἀρετὴν
[222]	παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ ταῦτα	τοῦ	Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι ἐπὶ τῇ
[191]	ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ	τοῦ	ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ
[174]	θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν	τοῦ	ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη·
[221]	ὅτι εἴ τις ἅψεται τούτου	τοῦ	ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ
[222]	Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω ὑπὸ	τοῦ	ἀνθρώπου. οἴεταί μου δεῖν πανταχῇ
[213]	ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου ἔρως	τοῦ	ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν.
[189]	κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου	τοῦ	ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον
[219]	ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ	τοῦ	ἀνθρώπου ὡς οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς
[191]	γένεσιν ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ	τοῦ	ἄρρενος ἐν τῷ θήλει, τῶνδε
[191]	παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια ὄντα	τοῦ	ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ
[179]	τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ	τοῦ	αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ
[223]	προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς	τοῦ	αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ
[190]	τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ τὸ	τοῦ	αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν,
[185]	ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα καὶ	τοῦ	βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν παντὶ
[203]	καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς	τοῦ	βίου, δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς
[178]	γὰρ χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς	τοῦ	βίου τοῖς μέλλουσι καλῶς βιώσεσθαι,
[211]	τελευτῶν ὃ ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα	τοῦ	βίου, ὦ φίλε Σώκρατες, ἔφη
[174]	δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ ὁ	τοῦ	βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽
[208]	ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον·	τοῦ	γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν
[215]	εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ	τοῦ	γελοίου. φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον
[207]	ἀλλήλοις, ἔπειτα περὶ τὴν τροφὴν	τοῦ	γενομένου, καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ
[191]	πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ
[191]	τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν
[191]	καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου	τοῦ	γένους γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος
[196]	δὲ ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου·	τοῦ	δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων κρατῶν
[204]	ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν φύσις	τοῦ	δαίμονος, ὦ φίλε Σώκρατες, αὕτη·
[173]	οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν; ~(πρὸ	τοῦ	δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι καὶ
[197]	γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως) πρὸ	τοῦ	δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον,
[195]	ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον γοῦν	τοῦ	δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ δὴ
[217]	μοι φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ	τοῦ	δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος
[203]	γὰρ οὔπω ἦν, εἰς τὸν	τοῦ	Διὸς κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν.
[198]	δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου	τοῦ	ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν ὑπάρχειν,
[194]	διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι	τοῦ	ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι
[200]	δή, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ	τοῦ	εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ
[222]	οὐ πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς,	τοῦ	ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος
[210]	ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι	τοῦ	ἐν τῷ σώματι, ὥστε καὶ
[188]	Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν ὡρῶν	τοῦ	ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων
[188]	ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς	τοῦ	ἐνιαυτοῦ ὥρας γένηται, διαφθείρει τε
[198]	ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν	τοῦ	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα,
[199]	ἐγὼ οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον	τοῦ	ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα
[197]	ὁ θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ	τοῦ	ἐρᾷν τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ
[185]	καὶ μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος	τοῦ	ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν·
[175]	ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ	τοῦ	ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας
[179]	κιθαρῳδός, καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα	τοῦ	ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ
[189]	γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν	τοῦ	ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ
[181]	ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ τούτου	τοῦ	ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον
[212]	ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν	τοῦ	Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽
[207]	ὦ Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου	τοῦ	ἔρωτος καὶ τῆς ἐπιθυμίας; ἢ
[201]	τὸν δὲ λόγον τὸν περὶ	τοῦ	Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς
[205]	θαύμαζ᾽ ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα	τοῦ	ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ
[181]	παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου	τοῦ	ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι
[172]	διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς	τοῦ	ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ
[186]	ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ	τοῦ	ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι,
[205]	ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ	τοῦ	εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε καὶ
[202]	Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ	τοῦ	ἔχειν λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽
[217]	δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ	τοῦ	ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ
[196]	λόγος· κρείττων δὲ ὁ ἔχων	τοῦ	ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν
[183]	καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ	τοῦ	ἤθους χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς διὰ
[190]	ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν ἦν	τοῦ	ἡλίου τὴν ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ
[196]	δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας	τοῦ	θεοῦ εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας
[193]	διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ	τοῦ	θεοῦ, καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων·
[196]	μένει. Περὶ μὲν οὖν κάλλους	τοῦ	θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ
[180]	δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως	τοῦ	θεοῦ. πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι
[196]	κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα	τοῦ	θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ
[186]	ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ	τοῦ	θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ
[198]	θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς	τοῦ	κάλλους τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[211]	τῶνδε τῶν καλῶν ἐκείνου ἕνεκα	τοῦ	καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς
[210]	ἐπὶ τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος	τοῦ	καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ
[209]	ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι	τοῦ	καλοῦ καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ
[211]	οὐκ ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου	τοῦ	καλοῦ μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ
[206]	γάρ, ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ	τοῦ	καλοῦ ὁ ἔρως, ὡς σὺ
[204]	ἂν εἴ τις μεταβαλὼν ἀντὶ	τοῦ	καλοῦ τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο·
[181]	διαπράξασθαι μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ	τοῦ	καλῶς ἢ μή· ὅθεν δὴ
[191]	ὅσοι μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν	τοῦ	κοινοῦ τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ
[188]	καὶ ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα	τοῦ	κοσμίου τύχῃ ἔρωτος ἃ νῦν
[220]	εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ	τοῦ	κρυστάλλου ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ
[212]	τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου	τοῦ	κτήματος τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν
[182]	λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς ἐρᾷν	τοῦ	λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων
[189]	μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά με	τοῦ	(λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ,
[179]	ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε	τοῦ	λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα
[177]	ὅτι· Ἡ μέν μοι ἀρχὴ	τοῦ	λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου
[212]	αὐτοῦ λέγων ὁ Σωκράτης περὶ	τοῦ	λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον
[207]	ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου	τοῦ	λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν
[217]	μέχρι μὲν οὖν δὴ δεῦρο	τοῦ	λόγου καλῶς ἂν ἔχοι καὶ
[199]	Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι	τοῦ	λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον μὲν
[177]	κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ	τοῦ	λόγου. Οὐδείς σοι, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[201]	καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ	τοῦ	λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε
[215]	ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ	τοῦ	Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην
[176]	οἶνον, ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ	τοῦ	μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων
[200]	καὶ ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν	τοῦ	μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ
[205]	πολύ· ἡ γάρ τοι ἐκ	τοῦ	μὴ ὄντος εἰς τὸ ὂν
[200]	τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ	τοῦ	μὴ παρόντος, καὶ ὃ μὴ
[184]	βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς	τοῦ	μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν
[198]	ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς πρεπόντως	τοῦ	νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ
[203]	θύρας. ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς	τοῦ	νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω ἦν,
[192]	τὸν νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ	τοῦ	νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς
[183]	χάρις ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ	τοῦ	νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς
[173]	ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς	τοῦ	οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς χαίρω·
[205]	ἔρωτός τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ	τοῦ	ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα, ἔρωτα, τὰ
[205]	ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ	τοῦ	ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε
[205]	μουσικὴν καὶ τὰ μέτρα τῷ	τοῦ	ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ
[192]	ἦν αὕτη καὶ ἦμεν ὅλοι·	τοῦ	ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ
[198]	λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ	τοῦ	Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι
[208]	ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι	τοῦ	ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος ἐς
[202]	ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ	τοῦ	ὄντος τυγχάνον πῶς ἂν εἴη
[187]	που ἐκ διαφερομένων γε ἔτι	τοῦ	ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία ἂν
[187]	λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον	τοῦ	ὀξέος καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον
[217]	ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ	τοῦ	οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου μόνος
[214]	τὸν μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος	τοῦ	παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον·
[207]	ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον ἀντὶ	τοῦ	παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν ᾧ
[191]	καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι	τοῦ	παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν ἡ
[185]	ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς ἐκ	τοῦ	παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος
[203]	πάλιν δὲ ἀναβιώσκεται διὰ τὴν	τοῦ	πατρὸς φύσιν, τὸ δὲ ποριζόμενον
[175]	εἴη ἡ σοφία ὥστ᾽ ἐκ	τοῦ	πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν
[203]	αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι ἐκ	τοῦ	Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ
[198]	τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς ἄρα	τοῦ	πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν.
[216]	πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ τοῦδε	τοῦ	σατύρου· ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε
[189]	με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι	τοῦ	σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς,
[175]	παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα καὶ	τοῦ	σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω, ὅ
[212]	ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς τὴν	τοῦ	σοφωτάτου καὶ καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν
[215]	ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ	τοῦ	στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι νυνὶ
[176]	τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος	τοῦ	Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ τῶν
[222]	ὅτι ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν	τοῦ	Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν
[212]	τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ ταῦτα	τοῦ	Σωκράτους τοὺς μὲν ἐπαινεῖν, τὸν
[183]	ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ	τοῦ	σώματος ἄνθει λήγοντι, οὗπερ ἤρα,
[189]	με θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον	τοῦ	σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ
[186]	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν	τοῦ	σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ
[186]	τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς	τοῦ	σώματος καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως
[186]	σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου	τοῦ	σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι
[183]	ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ	τοῦ	σώματος μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς
[207]	ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ	τοῦ	τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως
[187]	γε καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ	τοῦ	ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων
[189]	καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν	τοῦ	τε ἄρρενος καὶ θήλεος, νῦν
[211]	καθορᾶν, σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο	τοῦ	τέλους. τοῦτο γὰρ δή ἐστι
[206]	ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ὁ ἔρως	τοῦ	τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί.
[206]	τί μήν; Τῆς γεννήσεως καὶ	τοῦ	τόκου ἐν τῷ καλῷ. Εἶεν,
[172]	τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος	τοῦ	Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ σὲ
[220]	ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ τὰς	τοῦ	χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι
[176]	ὄντι πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ	τοῦ	χθὲς πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς
[213]	πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ	τοῦ	χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην,
[218]	μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον	τοῦ	ὡς ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ
[193]	διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ	τοῦ,	ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005