Page
[198]	ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή μοι τελευτῶν	ὁ	Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν
[175]	Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν καὶ
[219]	ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ	ὁ	Αἴας, ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν
[190]	τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη	ὁ	ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν.
[198]	δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας, ὡς
[185]	λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη λέγειν,
[178]	ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ	ὁ	Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ
[223]	Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς ἔφη	ὁ	Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας, ἓ δὲ
[223]	διαλέγεσθαι· καὶ τὰ μὲν ἄλλα	ὁ	(Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη μεμνῆσθαι τῶν
[207]	αὐτὰ ἔχων ἐν αὑτῷ ὅμως	ὁ	αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ
[207]	τὸ αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου	ὁ	αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης
[187]	δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ ἥκει	ὁ	αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς μὲν
[177]	ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ	ὁ	βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν
[205]	τί δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι	ὁ	βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ ἔχειν
[182]	ἔμαθον καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι·	ὁ	γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ ἡ
[195]	ἀεὶ σύνεστί τε καὶ ἔστιν·	ὁ	γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει,
[216]	γὰρ οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ	ὁ	γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς
[205]	ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν·	ὁ	δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός
[182]	νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται·	ὁ	δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι
[203]	τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος ἀνήρ,	ὁ	δὲ ἄλλο τι σοφὸς ὢν
[184]	καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι,	ὁ	δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν καὶ
[220]	εἰ καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι.	ὁ	δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο
[196]	ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ Ἔρωτος,	ὁ	δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν
[188]	ξυλλήβδην μὲν ὁ πᾶς Ἔρως,	ὁ	δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης
[187]	ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως·	ὁ	δὲ Πολυμνίας ὁ πάνδημος, ὃν
[181]	γενέσει καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος.	ὁ	δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν
[190]	ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν.	ὁ	δὲ τό τε πρόσωπον μετέστρεφε,
[183]	πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις καταισχύνας·	ὁ	δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος
[184]	ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν ὑπηρετεῖν,	ὁ	δὲ τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν
[186]	πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ	ὁ	διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν (καλόν
[172]	ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς	ὁ	διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν
[187]	χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ	ὁ	διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν·
[220]	οὖν μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα	ὁ	ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ
[193]	ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ Ἐρυξίμαχε,	ὁ	ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος,
[183]	ἐρῶντι, ὡς ὁ νόμος φησὶν	ὁ	ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη
[199]	καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς	ὁ	ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ
[186]	τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ	ὁ	ἐπὶ τῷ νοσώδει. ἔστι δή,
[186]	καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν	ὁ	ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος
[200]	οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς	ὁ	ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ
[183]	καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος	ὁ	ἐραστὴς ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ
[180]	τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ ὅταν	ὁ	ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ
[184]	ἐστιν ὁ ἐρῶν καὶ ποτέρων	ὁ	ἐρώμενος. Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης
[180]	ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν	ὁ	ἐρώμενος τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ἢ
[184]	καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν	ὁ	ἐρῶν καὶ ποτέρων ὁ ἐρώμενος.
[204]	πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο·	ὁ	ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ;
[204]	Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·	ὁ	ἐρῶν τῶν καλῶν τί ἐρᾷ;
[196]	ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς	ὁ	Ἔρως ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν
[203]	Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν	ὁ	Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης
[196]	κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν	ὁ	Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ
[200]	ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον	ὁ	Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως,
[182]	τά τε ἄλλα πάντα καὶ	ὁ	ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ
[191]	ἔστι δὴ οὖν ἐκ τόσου	(ὁ	ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις
[203]	Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν	ὁ	Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν.
[178]	Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται	ὁ	Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι.
[179]	κακὸς, ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς	ὁ	Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν,
[208]	παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ	ὁ	ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας
[199]	φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν.	ὁ	Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς ἢ
[199]	ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς	ὁ	Ἔρως ἔρως, ἢ οὐδενός; ἐρωτῶ
[201]	ἔφην, ὦ Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα	ὁ	Ἔρως ἐστὶ καὶ κακός; καὶ
[204]	τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ	ὁ	Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ τῶν
[204]	δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς	ὁ	Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν καλῶν,
[206]	ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου	ὁ	ἔρως ἐστὶν ἀεί, ἦ δ᾽
[200]	ὧν ἡ ἐπιθυμία τε καὶ	ὁ	ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν.
[200]	τὰ εἰρημένα. ἄλλο τι ἔστιν	ὁ	Ἔρως ἢ πρῶτον μὲν τινῶν,
[193]	ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν	ὁ	Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.
[202]	Τί οὖν ἄν, ἔφην, εἴη	ὁ	Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ
[204]	ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο	ὁ	Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι τὸ
[178]	λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς εἴη	ὁ	Ἔρως καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις
[201]	διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν	ὁ	Ἔρως καὶ ποῖός τις, ἔπειτα
[201]	ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει	ὁ	Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί
[201]	τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο τι	ὁ	Ἔρως κάλλους ἂν εἴη ἔρως,
[180]	εἰ μὲν γὰρ εἷς ἦν	ὁ	Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε· νῦν
[201]	πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη	ὁ	Ἔρως μέγας θεός, εἴη δὲ
[181]	δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ	ὁ	Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς
[203]	εἷς δὲ τούτων ἐστὶ καὶ	ὁ	Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽
[204]	καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν	ὁ	Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει τοῖς
[179]	τῶν ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο	ὁ	Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον
[206]	προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη,	ὁ	ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ
[201]	σοι εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα	ὁ	Ἔρως τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι,
[199]	αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν	ὁ	Ἔρως, ὕστερον δὲ τὰ ἔργα
[204]	ἔροιτο· τί τῶν καλῶν ἐστιν	ὁ	Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε καὶ
[206]	Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ	ὁ	ἔρως, ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ
[221]	ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ	ὁ	ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι τῶν
[196]	Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων δὲ	ὁ	ἔχων τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽
[191]	καὶ οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ	ὁ	Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ
[190]	ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ	ὁ	Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ
[210]	πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται	ὁ	ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν
[183]	μονίμῳ συντακείς. τούτους δὴ βούλεται	ὁ	~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ καλῶς
[186]	ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν	ὁ	ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός, ὥς φασιν
[192]	ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς	ὁ	Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο·
[194]	ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν	ὁ	θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ
[197]	ἴσμεν, ὅτι οὗ μὲν ἂν	ὁ	θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος
[197]	τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽	ὁ	θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ
[196]	ὥσπερ Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς	ὁ	θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ
[186]	καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν	ὁ	θεὸς τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα
[186]	καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν	ὁ	ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν,
[187]	τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν	ὁ	καλός, ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς
[181]	καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ	ὁ	καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν
[215]	λέγοντος, κἂν πάνυ φαῦλος ᾖ	ὁ	λέγων, ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ
[198]	εἶχον. καὶ γάρ με Γοργίου	ὁ	λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς τὸ
[195]	ὢν τυγχάνει περὶ οὗ ἂν	ὁ	λόγος ᾖ. οὕτω δὴ τὸν
[193]	τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ μοι	ὁ	λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ
[180]	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν	ὁ	λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι
[205]	ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν,	ὁ	μέγιστός τε καὶ δολερὸς ἔρως
[215]	αὐλητής; πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου·	(ὁ	μέν γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει
[184]	ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ	ὁ	μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ
[203]	καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ	ὁ	μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς
[184]	καὶ παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος,	ὁ	μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν
[188]	καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ	ὁ	μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος
[186]	οὗτός ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ	ὁ	μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ
[204]	αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ	ὁ	μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ
[177]	Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς	ὁ	μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν
[182]	πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν	ὁ	νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ
[183]	ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς	ὁ	νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ
[203]	καὶ ἦν περὶ τὰς θύρας.	ὁ	οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος,
[187]	καὶ οὗτός ἐστιν ὁ καλός,	ὁ	οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας (μούσης
[192]	ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ	ὁ	παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς, τότε
[183]	δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς	ὁ	πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος μᾶλλον
[187]	(μούσης Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας	ὁ	πάνδημος, ὃν δεῖ εὐλαβούμενον προσφέρειν
[197]	καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη,	ὁ	παρ᾽ ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε,
[188]	πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην μὲν	ὁ	πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ περὶ
[199]	αὐτὸ τοῦτο πατέρα ἠρώτων, ἆρα	ὁ	πατήρ ἐστι πατήρ τινος ἢ
[199]	ἔστιν ὑέος γε ἢ θυγατρὸς	ὁ	πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ
[182]	δικαίως φέροι. καὶ δὴ καὶ	ὁ	περὶ τὸν ἔρωτα νόμος ἐν
[197]	ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν	ὁ	ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν ἀνθρώποις,
[189]	ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον καὶ	ὁ	πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς
[187]	ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε καὶ	ὁ	ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος καὶ
[193]	ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ	ὁ	σός. ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου,
[178]	ξυνέφασάν τε καὶ ~(ἐκέλευον ἅπερ	ὁ	Σωκράτης. πάντων μὲν οὖν ἃ
[212]	ἐπιχειρεῖν, ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων	ὁ	Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου· καὶ
[203]	θεοὶ οἵ τε ἄλλοι καὶ	ὁ	τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ
[185]	γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν	ὁ	τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ
[187]	ἐστιν ὁ καλός, ὁ οὐράνιος,	ὁ	τῆς Οὐρανίας (μούσης Ἔρως· ὁ
[192]	καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν	ὁ	τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς
[185]	οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ γὰρ	ὁ	τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι,
[174]	τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω πρὸ	ὁ	τοῦ βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν.
[183]	ἐκεῖνος ὁ ἐραστὴς ὁ πάνδημος,	(ὁ	τοῦ σώματος μᾶλλον ἢ τῆς
[213]	εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ	ὁ	τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου οὐ
[181]	ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν οὗτος	ὁ	τῶν παίδων ἔρως) ἔπειτα πρεσβυτέρας,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005