Page
[218]	δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς. Οἶσθα	οὖν	ἅ μοι δέδοκται; Τί μάλιστα,
[178]	ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων μὲν	οὖν	ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε πάνυ
[181]	πέρι καὶ σώματος. οἱ μὲν	οὖν	ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ
[222]	καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ
[212]	καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;
[175]	δὲ Σωκράτη οὐκ εἰσιέναι. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν
[175]	μάλιστα σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν	οὖν	Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον
[223]	ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν	οὖν	Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ τῷ
[174]	ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽	οὖν	ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς
[195]	δ᾽ ἂν μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον	οὖν	ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ
[213]	ὡμολόγηται γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα	οὖν	αἱροῦμαι τῆς πόσεως, ἕως ἂν
[214]	ὥσπερ οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν	οὖν	Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν· Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε
[214]	κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν	οὖν	ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ
[202]	ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις; Τί	οὖν	ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως;
[221]	προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ μὲν	οὖν	ἄν τις καὶ ἄλλα ἔχοι
[213]	μή; συμπίεσθε ἢ οὔ; πάντας	οὖν	ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ
[176]	ἂν ὡς ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν	οὖν	Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ
[216]	τῆς ὑπὸ τῶν πολλῶν. δραπετεύω	οὖν	αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ ὅταν
[175]	ἓ δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν	οὖν	αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς
[212]	κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν	οὖν	αὐτὸν παρὰ σφᾶς τήν τε
[176]	εἰμι τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα	οὖν	αὐτῶν ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ·
[200]	φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽	οὖν	βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας ὢν
[172]	ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν	οὖν	γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών με
[218]	λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ	οὖν	δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ
[173]	εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ	οὖν	δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα
[180]	τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν	οὖν	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽
[207]	εἰδείην· ἣ δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ	οὖν	δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά,
[217]	καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν	οὖν	δὴ δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς
[217]	τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα	οὖν	διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ εἰωθὼς
[196]	ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ μὲν	οὖν	δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας
[195]	κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ	οὖν	δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα
[196]	περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον	οὖν	δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ
[208]	γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν	οὖν	ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ σώματα
[195]	ἐστιν, ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ	οὖν	ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων
[193]	τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ	οὖν	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν
[193]	ἀλλοῖος ἢ ὁ σός. ὥσπερ	οὖν	ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν,
[191]	ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ	οὖν	ἐκ τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος
[180]	δεῖ πάντας θεούς, ἃ δ᾽	οὖν	ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα
[194]	ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς	οὖν	ἑκάτερος τῷ θεῷ οὕτως ἤδη
[201]	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν	οὖν	ἐκείνη ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν
[215]	Μαρσύου λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ	οὖν	ἐκείνου ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς
[217]	εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο	οὖν	ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ,
[177]	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ	οὖν	ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον
[223]	πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν	οὖν	Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ
[221]	ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει	οὖν	ἐσκεδασμένων ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός
[183]	αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν	οὖν	ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς
[195]	τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν	οὖν	ἐστί, πρὸς δὲ τῷ νέῳ
[193]	καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος	οὖν	ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν
[199]	οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ μὲν	οὖν	ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν
[210]	τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν	οὖν,	ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν
[189]	καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον	οὖν	ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι·
[206]	ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽	οὖν,	ἔφη, καὶ οὐ μόνον εἶναι,
[209]	κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ	οὖν,	ἔφη, οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς
[202]	Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς	οὖν,	ἔφη, ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα
[173]	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί	οὖν,	ἔφη, οὐ διηγήσω μοι; πάντως
[206]	ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. τί δὴ οὖν τῆς
[205]	κοινὸν εἶναι πάντων. Τί δὴ	οὖν,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, οὐ πάντας
[204]	ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες	οὖν,	ἔφην ἐγώ, ὦ Διοτίμα, οἱ
[190]	ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ	οὖν	Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ
[206]	ἔμοιγε, ἦν δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽	οὖν,	ἦ δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν
[191]	εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ	οὖν	ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν
[191]	τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος	οὖν	ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε
[208]	πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ	οὖν	θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα
[202]	ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν	οὖν	θεὸς εἴη ὅ γε τῶν
[186]	τὴν ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε	οὖν	ἰατρική, ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ
[215]	ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν	οὖν	ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα,
[192]	τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν	οὖν	καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ
[188]	κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν	(οὖν	καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν
[206]	τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα	οὖν	καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι
[202]	καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν	οὖν.	καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς
[221]	καὶ τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ	οὖν	καὶ τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις
[196]	ἵζει καὶ μένει. Περὶ μὲν	οὖν	κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽
[175]	αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι. μὴ	οὖν	κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω
[176]	τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ μὲν	οὖν	λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι
[200]	ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽	οὖν	μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω·
[213]	τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα	οὖν	μή τι καὶ νῦν ἐργάσηται,
[178]	ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ	οὖν	μηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν
[172]	οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ	οὖν	μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ
[220]	οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν	οὖν	μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ
[176]	αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ	οὖν	μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων
[217]	ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο	οὖν	μοι καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς
[199]	τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι	οὖν	μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ
[201]	ἔπειτα τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ	οὖν	μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν,
[175]	ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν	οὖν,	νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν
[177]	παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν. Εἰ	οὖν	(ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν
[186]	ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν	οὖν	ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ ἔρως,
[192]	ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν	οὖν	ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ
[183]	φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν	οὖν	οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι
[201]	καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι	οὖν	ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι, εἰ
[219]	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως	οὖν	ὀργιζοίμην εἶχον καὶ ἀποστερηθείην τῆς
[200]	βούλει εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει	οὖν,	ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ
[214]	ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε	οὖν	ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν
[174]	οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον	οὖν	ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους
[180]	ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν	οὖν	οὔσης εἷς ἂν ἦν Ἔρως·
[191]	ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε	οὖν	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν
[207]	τὸν ἔρωτα εἶναι. Ταῦτά τε	οὖν	πάντα ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ
[176]	τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον· τὸν	οὖν	Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς
[180]	προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν
[189]	τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη. ἐγὼ	οὖν	πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν δύναμιν
[203]	κῆπον εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ	οὖν	Πενία ἐπιβουλεύουσα διὰ τὴν αὑτῆς
[222]	ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν	οὖν	πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ
[203]	ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ	οὖν	Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος
[203]	τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε	οὖν	Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν
[209]	καὶ κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί	οὖν	προσήκει; φρόνησίν τε καὶ τὴν
[223]	φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν	οὖν	Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ
[174]	σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν	οὖν	Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν
[214]	μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν	οὖν	Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς πίνειν·
[198]	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν
[194]	νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν	οὖν	Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς
[223]	ἡμέρας γιγνομένης τὸν Ἀγάθωνα. τὸν	οὖν	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,
[222]	ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν	οὖν	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,
[209]	αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά τε	οὖν	σώματα τὰ καλὰ μᾶλλον ἢ
[209]	ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα μὲν	οὖν	τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες,
[201]	ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν	οὖν	τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ φιλούμενε
[192]	καὶ ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου	οὖν	τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως
[190]	τοῖς γονεῦσιν ὅμοια εἶναι. ἦν	οὖν	τὴν ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν
[206]	μὲν οὖν, ἔφη. τί δὴ	οὖν	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι
[181]	καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν	οὖν	τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς
[176]	πολλούς· παρῆστε γὰρ χθές- σκοπεῖσθε	(οὖν	τίνι τρόπῳ ἂν ὡς ῤᾷστα
[215]	σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν	οὖν	τό γε εἶδος ὅμοιος εἶ
[177]	(συχνὰ ἴδοις ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ	οὖν	τοιούτων μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν
[184]	τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα	οὖν	τοῖς μὲν διώκειν παρακελεύεται, τοῖς
[219]	καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν	οὖν	τοῖς πόνοις οὐ μόνον ἐμοῦ
[213]	τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην,
[177]	καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν	οὖν	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν
[212]	ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον	(οὖν	τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ
[191]	αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι μὲν	οὖν	τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά
[199]	τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα	οὖν	ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν „οὔ„
[222]	τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν	οὖν	ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ
[199]	ἄν τις τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν	οὖν	Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους
[214]	πίνειν· τὸν δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς	οὖν,	φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως
[204]	σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ μὲν	οὖν	φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ φίλε
[217]	τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽	οὖν	χρόνῳ ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο
[218]	τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ	οὖν,	ὦ ἄνδρες, ὅ τε λύχνος
[202]	μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί	οὖν,	ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ
[199]	ἵνα μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα	οὖν,	ὦ Φαῖδρε, εἴ τι καὶ
[174]	ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽	οὖν	ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ
[216]	τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ	οὖν	ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005