Page |
[201] |
τῶν
καλῶν
ἐνδεής
ἐστι,
τὰ
|
δὲ |
ἀγαθὰ
καλά,
κἂν
τῶν
ἀγαθῶν |
[183] |
καλῶς
μὲν
πραττόμενον
καλόν,
αἰσχρῶς
|
δὲ |
αἰσχρόν.
αἰσχρῶς
μὲν
οὖν
ἐστὶ |
[211] |
τισὶ
μὲν
ὂν
καλόν,
τισὶ
|
δὲ |
αἰσχρόν·
οὐδ᾽
αὖ
φαντασθήσεται
αὐτῷ |
[181] |
ὀρθῶς
καλὸν
γίγνεται,
μὴ
ὀρθῶς
|
δὲ |
αἰσχρόν.
Οὕτω
δὴ
καὶ
τὸ |
[211] |
οὐδ᾽
ἔνθα
μὲν
καλόν,
ἔνθα
|
δὲ |
αἰσχρόν,
ὡς
τισὶ
μὲν
ὂν |
[206] |
τίκτει
τε
καὶ
γεννᾷ·
ὅταν
|
δὲ |
αἰσχρῷ,
σκυθρωπόν
τε
καὶ
λυπούμενον |
[215] |
παμπόλλους
τὰ
αὐτὰ
πάσχοντας.
Περικλέους
|
δὲ |
ἀκούων
καὶ
ἄλλων
ἀγαθῶν
ῥητόρων |
[205] |
ὅλου
ἐπιτιθέντες
ὄνομα,
ἔρωτα,
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
ἄλλοις
καταχρώμεθα
ὀνόμασιν.
Ὥσπερ |
[211] |
αὑτοῦ
μονοειδὲς
ἀεὶ
ὄν,
τὰ
|
δὲ |
ἄλλα
πάντα
καλὰ
ἐκείνου
μετέχοντα |
[208] |
σῶμα
καὶ
τἆλλα
πάντα·
ἀθάνατον
|
δὲ |
ἄλλῃ.
μὴ
οὖν
θαύμαζε
εἰ |
[203] |
τοιαῦτα
σοφὸς
δαιμόνιος
ἀνήρ,
ὁ
|
δὲ |
ἄλλο
τι
σοφὸς
ὢν
ἢ |
[194] |
καὶ
ἦμεν
τῶν
πολλῶν·
εἰ
|
δὲ |
ἄλλοις
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν |
[173] |
ὠφελεῖσθαι
ὑπερφυῶς
ὡς
χαίρω·
ὅταν
|
δὲ |
ἄλλους
τινάς,
ἄλλως
τε
καὶ |
[190] |
δὲ
θῆλυ
τῆς
γῆς,
τὸ
|
δὲ |
ἀμφοτέρων
μετέχον
τῆς
σελήνης,
ὅτι |
[203] |
εὐπορήσῃ,
τοτὲ
δὲ
ἀποθνῄσκει,
πάλιν
|
δὲ |
ἀναβιώσκεται
διὰ
τὴν
τοῦ
πατρὸς |
[207] |
ὡς
θνητῷ
ἡ
γέννησις.
ἀθανασίας
|
~(δὲ |
ἀναγκαῖον
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
ἀγαθοῦ
ἐκ |
[213] |
αὐτὸν
ὁρᾶν
τὸν
Σωκράτη,
ἰδόντα
|
δὲ |
ἀναπηδῆσαι
καὶ
εἰπεῖν·
Ὦ
Ἡράκλεις, |
[214] |
Ἀλκιβιάδην,
καλῶς
μὲν
λέγεις,
μεθύοντα
|
δὲ |
ἄνδρα
παρὰ
νηφόντων
λόγους
παραβάλλειν |
[192] |
πολιτικὰ
ἄνδρες
οἱ
τοιοῦτοι.
ἐπειδὰν
|
δὲ |
ἀνδρωθῶσι,
(παιδεραστοῦσι
καὶ
πρὸς
γάμους |
[203] |
μαντείαν
πᾶσαν
καὶ
γοητείαν.
θεὸς
|
δὲ |
ἀνθρώπῳ
οὐ
μίγνυται,
ἀλλὰ
διὰ |
[216] |
ὥσπερ
ὁ
γεγλυμμένος
σειληνός·
ἔνδοθεν
|
δὲ |
ἀνοιχθεὶς
πόσης
οἴεσθε
γέμει,
ὦ |
[186] |
τε
καὶ
ἀνόμοιόν
ἐστι·
τὸ
|
δὲ |
ἀνόμοιον
ἀνομοίων
ἐπιθυμεῖ
καὶ
ἐρᾷ. |
[216] |
ποιεῖν
ἃ
οὗτος
κελεύει,
ἐπειδὰν
|
δὲ |
ἀπέλθω,
ἡττημένῳ
τῆς
τιμῆς
τῆς |
[186] |
καὶ
κατὰ
θεῖα
πράγματα.
ἄρξομαι
|
δὲ |
ἀπὸ
τῆς
ἰατρικῆς
λέγων,
ἵνα |
[203] |
καὶ
ζῇ,
ὅταν
εὐπορήσῃ,
τοτὲ
|
δὲ |
ἀποθνῄσκει,
πάλιν
δὲ
ἀναβιώσκεται
διὰ |
[208] |
ὅτι
αἱ
μὲν
γίγνονται,
αἱ
|
δὲ |
ἀπόλλυνται
ἡμῖν,
καὶ
οὐδέποτε
οἱ |
[207] |
ἀλλὰ
νέος
ἀεὶ
γιγνόμενος,
τὰ
|
δὲ |
ἀπολλύς,
καὶ
κατὰ
τὰς
τρίχας |
[207] |
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
γίγνεται,
τὰ
|
δὲ |
ἀπόλλυται.
πολὺ
δὲ
τούτων
ἀτοπώτερον |
[198] |
ἀλήθειαν
τοῦ
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν.
τὸ
|
δὲ |
ἄρα,
ὡς
ἔοικεν,
οὐ
τοῦτο |
[212] |
ἅτε
τοῦ
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
|
δὲ |
ἀρετὴν
ἀληθῆ
καὶ
θρεψαμένῳ
ὑπάρχει |
[196] |
καὶ
ἔτι
πολλὰ
λείπεται,
περὶ
|
δὲ |
ἀρετῆς
Ἔρωτος
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον· |
[212] |
Σωκράτους
τοὺς
μὲν
ἐπαινεῖν,
τὸν
|
δὲ |
Ἀριστοφάνη
λέγειν
τι
ἐπιχειρεῖν,
ὅτι |
[191] |
τούτου
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσοι
|
δὲ |
ἄρρενος
τμῆμά
εἰσι,
τὰ
ἄρρενα |
[182] |
τῶν
μὲν
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ,
τῶν
|
δὲ |
ἀρχομένων
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
δὲ
καλὸν |
[187] |
ἂν
διαφέρωνται,
ἀδύνατον
εἶναι·
διαφερόμενον
|
δὲ |
αὖ
καὶ
μὴ
ὁμολογοῦν
ἀδύνατον |
[185] |
πᾶν
ἂν
παντὶ
προθυμηθείη,
τοῦτο
|
δὲ |
αὖ
πάντων
κάλλιστον·
οὕτω
πᾶν> |
[220] |
αὐτίκα
ὁ
ἔλεγχος
ἔσεσθαι.
πρὸς
|
δὲ |
αὖ
τὰς
τοῦ
χειμῶνος
καρτερήσεις— |
[203] |
ἔχων,
ἀεὶ
ἐνδείᾳ
ξύνοικος.
κατὰ
|
δὲ |
αὖ
τὸν
πατέρα
ἐπίβουλός
ἐστι |
[213] |
Σωκράτη
ὡς
ἐκεῖνον
καθίζειν.
παρακαθεζόμενον
|
δὲ |
αὐτὸν
ἀσπάζεσθαί
τε
τὸν
Ἀγάθωνα |
[217] |
ὅ
τι
κελεύοι
Σωκράτης.
ἡγούμενος
|
δὲ |
αὐτὸν
ἐσπουδακέναι
ἐπὶ
τῇ
ἐμῇ |
[210] |
ἐνταῦθα
γεννᾷν
λόγους
καλούς,
ἔπειτα
|
δὲ |
αὐτὸν
κατανοῆσαι
ὅτι
τὸ
κάλλος |
[218] |
Ἀριστοδήμους
τε
καὶ
Ἀριστοφάνας—
Σωκράτη
|
δὲ |
αὐτὸν
τί
δεῖ
λέγειν,
καὶ |
[219] |
εἴρηται
ἢ
ὡς
διανοοῦμαι·
σὺ
|
δὲ |
αὐτὸς
οὕτω
βουλεύου
ὅτι
σοί |
[216] |
πρὸς
τοὺς
ἀνθρώπους
διατελεῖ.
σπουδάσαντος
|
δὲ |
αὐτοῦ
καὶ
ἀνοιχθέντος
οὐκ
οἶδα |
[204] |
εἶναι
σοφοῦ
καὶ
ἀμαθοῦς.
αἰτία
|
δὲ |
αὐτῷ
καὶ
τούτων
ἡ
γένεσις· |
[185] |
δεῖν
μὲν
Ἀριστοφάνη
λέγειν,
τυχεῖν
|
δὲ |
αὐτῷ
τινὰ
ἢ
ὑπὸ
πλησμονῆς |
[217] |
δ᾽
οὖν
χρόνῳ
ἐπείσθη.
ἐπειδὴ
|
δὲ |
ἀφίκετο
τὸ
πρῶτον,
δειπνήσας
ἀπιέναι |
[177] |
ποιητῶν
πεποιηκέναι
μηδὲν
ἐγκώμιον·
εἰ
|
δὲ |
βούλει
αὖ
σκέψασθαι
τοὺς
χρηστοὺς |
[201] |
λόγῳ
εἶναι
τὸν
Ἔρωτα·
εἰ
|
δὲ |
βούλει,
ἐγώ
σε
ἀναμνήσω.
οἶμαι |
[209] |
παρέχεται
αὐτὰ
τοιαῦτα
ὄντα·
εἰ
|
δὲ |
βούλει,
ἔφη,
οἵους
Λυκοῦργος
παῖδας |
[220] |
ἀπιὼν
προσευξάμενος
τῷ
ἡλίῳ.
εἰ
|
δὲ |
βούλεσθε
ἐν
ταῖς
μάχαις·
τοῦτο |
[205] |
οὐκέτι
προσδεῖ
ἐρέσθαι
ἵνα
τί
|
δὲ |
βούλεται
εὐδαίμων
εἶναι
ὁ
βουλόμενος, |
[197] |
εἰρήνην
μὲν
ἐν
ἀνθρώποις,
πελάγει
|
δὲ |
γαλήνην
νηνεμίαν,
ἀνέμων
κοίτην
ὕπνον |
[174] |
προϊέναι
εἰς
τὸ
πρόσθεν.
ἐπειδὴ
|
δὲ |
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ
οἰκίᾳ
(τῇ |
[194] |
αὐτὸς
ἠγώνισαι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε·
εἰ
|
δὲ |
γένοιο
οὗ
νῦν
ἐγώ
εἰμι, |
[183] |
πάγκαλόν
τι
πρᾶγμα
διαπραττομένου·
ὃ
|
δὲ |
δεινότατον,
ὥς
γε
λέγουσιν
οἱ |
[184] |
τὴν
(ἄλλην
ἀρετὴν
ξυμβάλλεσθαι,
ὁ
|
δὲ |
δεόμενος
εἰς
παίδευσιν
καὶ
τὴν |
[194] |
αὖθις
ἔσται
πολλάκις
διαλέγεσθαι.
Ἐγὼ
|
δὲ |
δὴ
βούλομαι
πρῶτον
μὲν
εἰπεῖν |
[180] |
εἷς
ἂν
ἦν
Ἔρως·
ἐπεὶ
|
δὲ |
δὴ
δύο
ἐστόν,
δύο
ἀνάγκη |
[190] |
ἡ
σελήνη
ἀμφοτέρων
μετέχει·
περιφερῆ
|
δὲ |
δὴ
ἦν
καὶ
αὐτὰ
καὶ |
[202] |
Δί᾽
οὐκ
ἔγωγ᾽
ἔφην.
Εὐδαίμονας
|
δὲ |
δὴ
λέγεις
οὐ
τοὺς
τἀγαθὰ |
[202] |
πῶς
ἂν
εἴη
ἀμαθία;
ἔστι
|
δὲ |
δή
που
τοιοῦτον
ἡ
ὀρθὴ |
[219] |
Σώκρατες,
ἐρεῖς
ὅτι
ψεύδομαι.
ποιήσαντος
|
δὲ |
δὴ
ταῦτα
ἐμοῦ
οὗτος
τοσοῦτον |
[178] |
ἄλλο
(οὐδὲν
ὡς
ἔρως.
λέγω
|
δὲ |
δὴ
τί
τοῦτο;
τὴν
ἐπὶ |
[192] |
ἅτε
ἀνδρειότατοι
ὄντες
φύσει.
φασὶ
|
δὲ |
δή
τινες
αὐτοὺς
ἀναισχύντους
εἶναι, |
[176] |
ταῖς
γυναιξὶ
ταῖς
ἔνδον,
ἡμᾶς
|
δὲ |
διὰ
λόγων
ἀλλήλοις
συνεῖναι
τὸ |
[190] |
ἀπερειδόμενοι
ταχὺ
ἐφέροντο
κύκλῳ.
ἦν
|
δὲ |
διὰ
ταῦτα
τρία
(τὰ
γένη |
[193] |
ὥσπερ
λέγω,
ἓν
ἦμεν,
νυνὶ
|
δὲ |
διὰ
τὴν
ἀδικίαν
διῳκίσθημεν
ὑπὸ |
[220] |
καὶ
πρότερον
εἰώθει
φορεῖν,
ἀνυπόδητος
|
δὲ |
διὰ
τοῦ
κρυστάλλου
ῥᾷον
ἐπορεύετο |
[184] |
καὶ
τοῖς
μὲν
χαρίσασθαι,
τοὺς
|
δὲ |
διαφεύγειν.
διὰ
ταῦτα
οὖν
τοῖς |
[203] |
τῆς
Μήτιδος
ὑὸς
Πόρος.
ἐπειδὴ
|
δὲ |
ἐδείπνησαν,
προσαιτήσουσα
οἷον
δὴ
εὐωχίας |
[200] |
παρὰ
σαυτῷ
μεμνημένος
ὅτου·
τοσόνδε
|
δὲ |
εἰπέ,
πότερον
ὁ
Ἔρως
ἐκείνου |
[182] |
ὡς
αἰσχρὸν
χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς·
λέγουσι
|
δὲ |
εἰς
τούτους
ἀποβλέποντες,
ὁρῶντες
αὐτῶν |
[220] |
καὶ
τὴν
νύκτα
ἑστήξοι.
ὁ
|
δὲ |
εἱστήκει
μέχρι
ἕως
ἐγένετο
καὶ |
[187] |
συμφωνία
δὲ
ὁμολογία
τις·
ὁμολογίαν
|
δὲ |
ἐκ
διαφερομένων,
ἕως
ἂν
διαφέρωνται, |
[222] |
μὲν
γὰρ
ἐμὲ
ἐπῄνεσας,
δεῖ
|
δὲ |
ἐμὲ
αὖ
τὸν
ἐπὶ
δεξιὰ |
[216] |
ὑπὸ
τοῦδε
τοῦ
σατύρου·
ἄλλα
|
δὲ |
ἐμοῦ
ἀκούσατε
ὡς
ὅμοιός
τ᾽ |
[206] |
ἐπιθυμεῖ
ἡμῶν
ἡ
φύσις.
τίκτειν
|
δὲ |
ἐν
μὲν
αἰσχρῷ
οὐ
δύναται, |
[206] |
κύησις
καὶ
ἡ
γέννησις.
τὰ
|
δὲ |
ἐν
τῷ
ἀναρμόστῳ
ἀδύνατον
γενέσθαι. |
[180] |
γάρ
ἐστιν
εἷς·
μὴ
ὄντος
|
δὲ |
ἑνὸς
ὀρθότερόν
ἐστι
πρότερον
προρρηθῆναι |
[210] |
καὶ
προθυμίας
οὐδὲν
ἀπολείψω·
πειρῶ
|
δὲ |
ἕπεσθαι,
ἂν
οἷός
τε
ᾖς. |
[222] |
καὶ
ἐπὶ
πλεῖστον
τείνοντας,
μᾶλλον
|
δὲ |
ἐπὶ
πᾶν
ὅσον
προσήκει
σκοπεῖν |
[198] |
οὐχ
ὁμοίως
μὲν
θαυμαστά·
τὸ
|
δὲ |
ἐπὶ
τελευτῆς
τοῦ
κάλλους
τῶν |
[214] |
ἐκπέπωκας,
δίκαιος
εἰ
εἰπεῖν,
εἰπὼν
|
δὲ |
ἐπιτάξαι
Σωκράτει
ὅ
τι
ἂν |
[177] |
ὑπὸ
τῶν
ποιητῶν
πεποιημένους,
τῷ
|
δὲ |
Ἔρωτι,
τηλικούτῳ
ὄντι
καὶ
τοσούτῳ |
[186] |
ποιεῖν
καὶ
ἐρᾷν
ἀλλήλων.
ἔστι
|
δὲ |
ἔχθιστα
τὰ
ἐναντιώτατα,
ψυχρὸν
θερμῷ, |
[173] |
ἔφη,
οὐ
διηγήσω
μοι;
πάντως
|
δὲ |
ἡ
ὁδὸς
ἡ
εἰς
ἄστυ |
[194] |
ἄλλως
τε
καὶ
καλῷ.
ἐγὼ
|
δὲ |
ἡδέως
μὲν
ἀκούω
Σωκράτους
διαλεγομένου, |
[196] |
Ἔρωτος,
ὁ
δὲ
κρατοῖ,
κρατῶν
|
δὲ |
ἡδονῶν
καὶ
ἐπιθυμιῶν
ὁ
Ἔρως |
[212] |
οἷός
τ᾽
ἐγενόμην
ἀφικέσθαι,
νῦν
|
δὲ |
ἥκω
ἐπὶ
τῇ
κεφαλῇ
ἔχων |
[197] |
ὕπνον
τ᾽
ἐνὶ
κήδει.
(οὗτος
|
δὲ |
ἡμᾶς
ἀλλοτριότητος
μὲν
κενοῖ,
οἰκειότητος |
[223] |
μὲν
καταδαρθεῖν
τὸν
Ἀριστοφάνη,
ἤδη
|
δὲ |
ἡμέρας
γιγνομένης
τὸν
Ἀγάθωνα.
τὸν |
[196] |
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω
εἶναι·
εἰ
|
δὲ |
ἥττους,
κρατοῖντ᾽
ἂν
ὑπὸ
Ἔρωτος, |
[189] |
οὗ
νῦν
ὄνομα
λοιπόν,
αὐτὸ
|
δὲ |
ἠφάνισται·
ἀνδρόγυνον
γὰρ
ἓν
τότε |
[190] |
ἡλίου
τὴν
ἀρχὴν
ἔκγονον,
τὸ
|
δὲ |
θῆλυ
τῆς
γῆς,
τὸ
δὲ |
[207] |
ἐκ
λογισμοῦ
ταῦτα
ποιεῖν·
τὰ
|
δὲ |
θηρία
τίς
αἰτία
οὕτως
ἐρωτικῶς |
[223] |
ἡμέραν
ἤδη
ἀλεκτρυόνων
ᾀδόντων,
ἐξεγρόμενος
|
δὲ |
ἰδεῖν
τοὺς
μὲν
ἄλλους
καθεύδοντας |
[222] |
ἂν
τῶν
λόγων
καταγελάσειεν.
διοιγομένους
|
δὲ |
ἰδὼν
ἄν
τις
καὶ
ἐντὸς |
[194] |
οὗ
νῦν
ἐγώ
εἰμι,
μᾶλλον
|
δὲ |
ἴσως
οὗ
ἔσομαι
ἐπειδὰν
καὶ |
[182] |
νέους,
ἅτε
ἀδύνατοι
λέγειν·
τῆς
|
δὲ |
Ἰωνίας
καὶ
ἄλλοθι
πολλαχοῦ
αἰσχρὸν |
[178] |
Ἔρωτα
θεῶν
μητίσατο
πάντων.
(Ἡσιόδῳ
|
δὲ |
καὶ
Ἀκουσίλεως
ὁμολογεῖ.
οὕτω
πολλαχόθεν |
[215] |
τῶν
λόγων
τῶν
τούτου,
ὁρῶ
|
δὲ |
καὶ
ἄλλους
παμπόλλους
τὰ
αὐτὰ |
[223] |
ἄλλους
καθεύδοντας
καὶ
οἰχομένους,
Ἀγάθωνα
|
δὲ |
καὶ
Ἀριστοφάνη
καὶ
Σωκράτη
ἔτι |
[187] |
τοῦ
θεοῦ
τούτου
~(κυβερνᾶται,
ὡσαύτως
|
δὲ |
καὶ
γυμναστικὴ
καὶ
γεωργία·
μουσικὴ |
[183] |
παιδαγωγῷ
ταῦτα
προστεταγμένα
ᾖ,
ἡλικιῶται
|
δὲ |
καὶ
ἑταῖροι
ὀνειδίζωσιν
ἐάν
τι |
[221] |
καὶ
Νέστορα
καὶ
Ἀντήνορα,
εἰσὶ
|
δὲ |
καὶ
ἕτεροι·
(καὶ
τοὺς
ἄλλους |
[179] |
ἀλλὰ
καὶ
αἱ
γυναῖκες.
τούτου
|
δὲ |
καὶ
ἡ
Πελίου
θυγάτηρ
Ἄλκηστις |
[199] |
Ἔρωτος
τἀληθῆ
λεγόμενα
ἀκούειν,
ὀνομάσει
|
δὲ |
καὶ
θέσει
ῥημάτων
τοιαύτῃ
ὁποία |
[196] |
καὶ
εὐώδης
τόπος
ᾖ,
ἐνταῦθα
|
δὲ |
καὶ
ἵζει
καὶ
μένει.
Περὶ |
[181] |
οἰχήσεσθαι
ἐπ᾽
ἄλλον
ἀποτρέχοντες.
χρῆν
|
δὲ |
καὶ
νόμον
εἶναι
μὴ
ἐρᾷν |
[190] |
τούτων
ἄν
τις
εἰκάσειεν.
ἐπορεύετο
|
δὲ |
καὶ
ὀρθὸν
ὥσπερ
νῦν,
ὁποτέρωσε |
[216] |
οὐδὲν
εἶναι,
λέγω
ὑμῖν,
εἰρωνευόμενος
|
δὲ |
καὶ
παίζων
πάντα
τὸν
βίον |
[187] |
καὶ
γυμναστικὴ
καὶ
γεωργία·
μουσικὴ
|
δὲ |
καὶ
παντὶ
κατάδηλος
τῷ
καὶ |
[172] |
ἀκηκοὼς
Φοίνικος
τοῦ
Φιλίππου·
ἔφη
|
δὲ |
καὶ
σὲ
εἰδέναι.
ἀλλὰ
γὰρ |
[215] |
αὐτὸς
δή
που
ἀμφισβητήσαις·
ὡς
|
δὲ |
καὶ
τἆλλα
ἔοικας,
μετὰ
τοῦτο |
[202] |
ὃ
μὴ
ἀγαθόν,
κακόν.
οὕτω
|
δὲ |
καὶ
τὸν
Ἔρωτα
ἐπειδὴ
αὐτὸς |
[181] |
αὐτοὶ
αὑτοῖς
ἑκόντες
τίθενται,
χρῆν
|
δὲ |
καὶ
τούτους
τοὺς
πανδήμους
ἐραστὰς |
[196] |
ἐξιών,
εἰ
σκληρὸς
ἦν.
συμμέτρου
|
δὲ |
καὶ
ὑγρᾶς
ἰδέας
μέγα
τεκμήριον |
[176] |
καὶ
δέομαι
ἀναψυχῆς
τινός,
οἶμαι
|
δὲ |
καὶ
ὑμῶν
τοὺς
πολλούς·
παρῆστε |
[222] |
Σώκρατες,
κινδυνεύεις
(ἀληθῆ
λέγειν.
τεκμαίρομαι
|
δὲ |
καὶ
ὡς
κατεκλίνη
ἐν
μέσῳ |
[186] |
ᾧ
ὄνομα
τὸ
ἰατρικόν,
τοῖς
|
δὲ |
κακοῖς
καὶ
νοσώδεσιν
αἰσχρόν
τε |
[205] |
οἰκεῖον
καλεῖ
καὶ
ἑαυτοῦ,
τὸ
|
δὲ |
κακὸν
ἀλλότριον·
ὡς
οὐδέν
γε |
[195] |
κάλλιστον
ὄντα
καὶ
ἄριστον.
ἔστι
|
δὲ |
κάλλιστος
ὢν
τοιόσδε.
πρῶτον
μὲν |
[196] |
πρὸς
ἀλλήλους
ἀεὶ
πόλεμος.
χρόας
|
δὲ |
κάλλος
ἡ
κατ᾽
ἄνθη
δίαιτα |
[182] |
τῶν
δὲ
ἀρχομένων
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
|
δὲ |
καλὸν
ἁπλῶς
ἐνομίσθη,
διὰ
τὴν |
[206] |
αἰσχρὸν
παντὶ
τῷ
θείῳ,
τὸ
|
δὲ |
καλὸν
ἁρμόττον.
Μοῖρα
οὖν
καὶ |
[205] |
ἐρᾶν
καλοῦνται
οὔτ᾽
ἐρασταί,
οἱ
|
δὲ |
κατὰ
ἕν
τι
εἶδος
ἰόντες |
[178] |
μὲν
καὶ
ἄλλῃ,
οὐχ
ἥκιστα
|
δὲ |
κατὰ
τὴν
γένεσιν.
τὸ
γὰρ |
[208] |
ἔπειτα
χρόνον
πάντα
ποριζόμενοι·
οἱ
|
δὲ |
κατὰ
τὴν
~(ψυχήν—
εἰσὶ
γὰρ |
[213] |
τὸν
Σωκράτη
καὶ
κατακλίνεσθαι.
Ἐπειδὴ
|
δὲ |
κατεκλίνη,
εἰπεῖν·
Εἶεν
δή,
ἄνδρες· |
[191] |
τὰς
τῶν
σκυτῶν
ῥυτίδας·
ὀλίγας
|
δὲ |
κατέλιπε,
τὰς
περὶ
αὐτὴν
τὴν |
[196] |
κρατοῖντ᾽
ἂν
ὑπὸ
Ἔρωτος,
ὁ
|
δὲ |
κρατοῖ,
κρατῶν
δὲ
ἡδονῶν
καὶ |
[223] |
παρὰ
τῷ
Σωκράτει
ἀνίστασθαι·
ἐξαίφνης
|
δὲ |
κωμαστὰς
ἥκειν
παμπόλλους
ἐπὶ
τὰς |
[191] |
τι
ἀποθάνοι
τῶν
ἡμίσεων,
τὸ
|
δὲ |
λειφθείη,
τὸ
λειφθὲν
ἄλλο
ἐζήτει |
[201] |
μέν
γε
ἤδη
ἐάσω·
τὸν
|
δὲ |
λόγον
τὸν
περὶ
τοῦ
Ἔρωτος, |
[178] |
ἃ
ἐκεῖνος
ἔλεγε
πάντα·
ἃ
|
δὲ |
μάλιστα
καὶ
ὧν
ἔδοξέ
μοι |
[209] |
ὅσοι
λέγονται
εὑρετικοὶ
εἶναι·
πολὺ
|
δὲ |
μεγίστη,
ἔφη,
καὶ
καλλίστη
τῆς |
[174] |
ἀγαθὸν
ἄνδρα
(τὰ
πολεμικά,
τὸν
|
δὲ |
Μενέλεων
μαλθακὸν
αἰχμητήν,
θυσίαν
ποιουμένου |
[212] |
τῶν
ἐπιτηδείων
ᾖ,
καλεῖτε·
εἰ
|
δὲ |
μή,
λέγετε
ὅτι
οὐ
πίνομεν |
[185] |
χρόνον
παύεσθαι
ἡ
λύγξ·
εἰ
|
δὲ |
μή,
ὕδατι
(ἀνακογχυλίασον.
εἰ
δ᾽ |
[187] |
μὲν
ἡδονὴν
αὐτοῦ
καρπώσηται,
ἀκολασίαν
|
δὲ |
μηδεμίαν
ἐμποιήσῃ·
ὥσπερ
ἐν
τῇ |
[196] |
κρατεῖν
ἡδονῶν
καὶ
ἐπιθυμιῶν,
Ἔρωτος
|
δὲ |
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω
εἶναι·
εἰ |
[176] |
ὅσον
ἂν
ἕκαστος
βούληται,
ἐπάναγκες
|
δὲ |
μηδὲν
εἶναι,
τὸ
μετὰ
τοῦτο |
[177] |
πέρι
πολλὴν
σπουδὴν
ποιήσασθαι,
Ἔρωτα
|
δὲ |
μηδένα
πω
ἀνθρώπων
τετολμηκέναι
εἰς |
[221] |
περὶ
ἄλλου
τοιαῦτα
εἴποι,
τὸ
|
δὲ |
μηδενὶ
ἀνθρώπων
ὅμοιον
εἶναι,
μήτε |
[195] |
οὐδ᾽
ἐντὸς
πολλοῦ
πλησιάζειν.
μετὰ
|
δὲ |
νέων
ἀεὶ
σύνεστί
τε
καὶ |
[180] |
δὴ
καὶ
Οὐρανίαν
ἐπονομάζομεν·
ἡ
|
δὲ |
νεωτέρα
Διὸς
καὶ
Διώνης,
(ἣν |
[213] |
ὅτι
σὲ
μὲν
ἀνέδησα,
αὐτὸν
|
δὲ |
νικῶντα
ἐν
λόγοις
πάντας
ἀνθρώπους, |
[183] |
ὀνειδιζόντων
κολακείας
καὶ
ἀνελευθερίας,
τῶν
|
δὲ |
νουθετούντων
καὶ
αἰσχυνομένων
ὑπὲρ
αὐτοῦ· |
[186] |
ἐπὶ
τῷ
ὑγιεινῷ
ἔρως,
ἄλλος
|
δὲ |
ὁ
ἐπὶ
τῷ
νοσώδει.
ἔστι |
[196] |
Ἄρη,
Ἀφροδίτης,
ὡς
λόγος·
κρείττων
|
δὲ |
ὁ
ἔχων
τοῦ
ἐχομένου·
τοῦ |
[191] |
ἀνδρός·
καὶ
οὕτως
ἀπώλλυντο.
ἐλεήσας
|
δὲ |
ὁ
Ζεὺς
ἄλλην
μηχανὴν
πορίζεται, |
[188] |
φυτοῖς,
καὶ
οὐδὲν
ἠδίκησεν·
ὅταν
|
δὲ |
ὁ
μετὰ
τῆς
ὕβρεως
Ἔρως |
[181] |
φαῦλοι
τῶν
ἀνθρώπων
ἐρῶσιν.
ἐρῶσι
|
δὲ |
οἱ
τοιοῦτοι
πρῶτον
μὲν
οὐχ |
[218] |
καὶ
τοῖς
νῦν
λεγομένοις·
οἱ
|
δὲ |
οἰκέται,
καὶ
εἴ
τις
ἄλλος |
[218] |
τι
βέλτιστον
ἐμὲ
γενέσθαι,
τούτου
|
δὲ |
οἶμαί
μοι
συλλήπτορα
οὐδένα
κυριώτερον |
[183] |
τὸ
τοιοῦτον
ἐνθάδε
νομίζεσθαι.
τὸ
|
δὲ, |
οἶμαι,
ὧδ᾽
ἔχει·
οὐχ
ἁπλοῦν |
[187] |
(βραδέος,
ἐκ
διενηνεγμένων
πρότερον,
ὕστερον
|
δὲ |
ὁμολογησάντων
γέγονε.
τὴν
δὲ
ὁμολογίαν |
[187] |
γὰρ
ἁρμονία
συμφωνία
ἐστί,
συμφωνία
|
δὲ |
ὁμολογία
τις·
ὁμολογίαν
δὲ
ἐκ |
[187] |
ὕστερον
δὲ
ὁμολογησάντων
γέγονε.
τὴν
|
δὲ |
ὁμολογίαν
πᾶσι
τούτοις,
ὥσπερ
ἐκεῖ |
[193] |
πολλὰ
καὶ
παντοδαπὰ
εἰρῆσθαι·
νῦν
|
δὲ |
ὅμως
θαρρῶ,
~(τὸν
οὖν
Σωκράτη |
[202] |
ἀμοιβὰς
τῶν
θυσιῶν,
ἐν
μέσῳ
|
δὲ |
ὂν
ἀμφοτέρων
συμπληροῖ,
ὥστε
τὸ |
[204] |
ἀναγκαῖον
Ἔρωτα
φιλόσοφον
εἶναι,
φιλόσοφον
|
δὲ |
ὄντα
μεταξὺ
εἶναι
σοφοῦ
καὶ |
[221] |
γὰρ
παραγενόμενος
ἵππον
ἔχων,
οὗτος
|
δὲ |
ὅπλα.
ἀνεχώρει
οὖν
ἐσκεδασμένων
ἤδη |
[180] |
Ἔρως,
καλῶς
ἂν
εἶχε·
νῦν
|
δὲ |
οὐ
γάρ
ἐστιν
εἷς·
μὴ |
[179] |
γυναικὸς
ἐφ᾽
ἣν
ἧκεν,
αὐτὴν
|
δὲ |
οὐ
δόντες,
ὅτι
μαλθακίζεσθαι
ἐδόκει, |
[185] |
ὁτιοῦν
ἂν
ὁτῳοῦν
ὑπηρετοῖ,
τοῦτο
|
δὲ |
οὐ
καλόν.
κατὰ
τὸν
αὐτὸν |
[186] |
δοκεῖ
μοι
καλῶς
διελέσθαι.
ὅτι
|
δὲ |
οὐ
μόνον
ἐστὶν
ἐπὶ
ταῖς |
[204] |
σοφοῦ
ἐστί
καὶ
εὐπόρου,
μητρὸς
|
δὲ |
οὐ
σοφῆς
καὶ
ἀπόρου·
ἡ |
[211] |
αἰσχρόν,
οὐδὲ
τοτὲ
μέν,
τοτὲ
|
δὲ |
οὔ,
οὐδὲ
πρὸς
μὲν
τὸ |
[201] |
κάλλους
ἂν
εἴη
ἔρως,
αἴσχους
|
δὲ |
οὔ;
Ὡμολόγει.
(Οὐκοῦν
ὡμολόγηται,
οὗ |
[217] |
γάρ
μοι
πλέον
ἦν.
ἐπειδὴ
|
δὲ |
οὐδαμῇ
ταύτῃ
ἤνυτον,
ἔδοξέ
μοι |
[184] |
εἶναι
παιδικὰ
ἐραστῇ
χαρίσασθαι,
ἄλλοθι
|
δὲ |
οὐδαμοῦ.
ἐπὶ
τούτῳ
καὶ
ἐξαπατηθῆναι |
[213] |
τι
ἔστιν
ἔκπωμα
μέγα.
μᾶλλον
|
δὲ |
οὐδὲν
δεῖ,
ἀλλὰ
φέρε,
παῖ, |
[175] |
κελεύειν
μεταπέμψασθαι
τὸν
Σωκράτη,
ἓ
|
δὲ |
οὐκ
ἐᾶν.
ἥκειν
οὖν
αὐτὸν |
[189] |
τε
ἄρρενος
καὶ
θήλεος,
νῦν
|
δὲ |
οὐκ
ἔστιν
ἀλλ᾽
ἢ
ἐν |
[193] |
ἀμφότεροι
τὴν
φύσιν
ἄρρενες·
λέγω
|
δὲ |
οὖν
ἔγωγε
καθ᾽
ἁπάντων
καὶ |
[180] |
συνεργὸν
Πάνδημον
ὀρθῶς
καλεῖσθαι,
τὸν
|
δὲ |
Οὐράνιον.
ἐπαινεῖν
μὲν
οὖν
δεῖ |
[221] |
ταὔτ᾽
ἄν
τις
ἀπεικάζοι·
οἷος
|
δὲ |
οὑτοσὶ
γέγονε
τὴν
ἀτοπίαν
ἅνθρωπος, |
[218] |
ὀκνεῖν
μνησθῆναι
πρός
με·
ἐγὼ
|
δὲ |
οὑτωσὶ
ἔχω·
πάνυ
ἀνόητον
ἡγοῦμαι |
[183] |
φίλους
γίγνεσθαι
τοῖς
ἐρασταῖς.
ἐπειδὰν
|
δὲ |
παιδαγωγοὺς
ἐπιστήσαντες
οἱ
πατέρες
τοῖς |
[195] |
θεῶν
καὶ
ἀεὶ
νέον,
τὰ
|
δὲ |
παλαιὰ
πράγματα
περὶ
θεούς,
ἃ |
[208] |
λήθη
γὰρ
ἐπιστήμης
ἔξοδος,
μελέτη
|
δὲ |
πάλιν
καινὴν
ἐμποιοῦσα
ἀντὶ
τῆς |
[216] |
τῶν
ὑπὸ
πλήθους
μακαριζομένων·
ἡγεῖται
|
δὲ |
πάντα
ταῦτα
τὰ
κτήματα
οὐδενὸς |
[209] |
ἔπος
εἰπεῖν
τῆς
Ἑλλάδος.
τίμιος
|
δὲ |
παρ᾽
ὑμῖν
καὶ
Σόλων
διὰ |
[188] |
οὕτω
πολλὴν
καὶ
μεγάλην,
μᾶλλον
|
δὲ |
πᾶσαν
δύναμιν
ἔχει
ξυλλήβδην
μὲν |
[205] |
ἀλλὰ
ἄλλα
ἔχουσιν
ὀνόματα,
ἀπὸ
|
δὲ |
πάσης
τῆς
ποιήσεως
ἓν
μόριον |
[185] |
Φαῖδρε,
περὶ
Ἔρωτος
ξυμβάλλομαι.
Παυσανίου
|
δὲ |
παυσαμένου,
διδάσκουσι
γάρ
με
ἴσα |
[212] |
Διοτίμα,
πέπεισμαι
δ᾽
ἐγώ·
πεπεισμένος
|
δὲ |
πειρῶμαι
καὶ
τοὺς
ἄλλους
πείθειν |
[188] |
μὲν
ὁ
πᾶς
Ἔρως,
ὁ
|
δὲ |
περὶ
τἀγαθὰ
μετὰ
σωφροσύνης
καὶ |
[173] |
τρία
ἔτη
ἐστίν;
~(πρὸ
τοῦ
|
δὲ |
περιτρέχων
ὅπῃ
τύχοιμι
καὶ
οἰόμενος |
[197] |
ἡμᾶς
ἀλλοτριότητος
μὲν
κενοῖ,
οἰκειότητος
|
δὲ |
πληροῖ,
τὰς
τοιάσδε
ξυνόδους
μετ᾽ |
[181] |
ἤδη
ἄρχωνται
νοῦν
ἴσχειν,
τοῦτο
|
δὲ |
πλησιάζει
τῷ
γενειάσκειν.
παρεσκευασμένοι
γὰρ, |
[187] |
τόξου
τε
καὶ
λύρας.
ἔστι
|
δὲ |
πολλὴ
ἀλογία
ἁρμονίαν
φάναι
διαφέρεσθαι |
[194] |
λέγεις;
Ἀληθῆ
λέγεις,
φάναι.
Τοὺς
|
δὲ |
πολλοὺς
οὐκ
ἂν
αἰσχύνοιο
εἴ |
[182] |
θεμένων
τῆς
ψυχῆς
ἀργίαν.
ἐνθάδε
|
δὲ |
πολὺ
τούτων
κάλλιον
νενομοθέτηται,
καὶ |
[187] |
τῆς
Οὐρανίας
(μούσης
Ἔρως·
ὁ
|
δὲ |
Πολυμνίας
ὁ
πάνδημος,
ὃν
δεῖ |
[203] |
τὴν
τοῦ
πατρὸς
φύσιν,
τὸ
|
δὲ |
ποριζόμενον
ἀεὶ
ὑπεκρεῖ·
ὥστε
οὔτε |
[223] |
μακρῶν
τῶν
νυκτῶν
οὐσῶν,
ἐξεγρέσθαι
|
δὲ |
πρὸς
ἡμέραν
ἤδη
ἀλεκτρυόνων
ᾀδόντων, |
[175] |
δικαστῇ
χρώμενοι
τῷ
Διονύσῳ·
νῦν
|
δὲ |
πρὸς
τὸ
δεῖπνον
πρῶτα
τρέπου. |
[216] |
καθήμενος
παρὰ
τούτῳ
καταγηράσω.
πέπονθα
|
δὲ |
(πρὸς
τοῦτον
μόνον
ἀνθρώπων,
ὃ |
[189] |
τῶν
ἄλλων
διδάσκαλοι
ἔσεσθε.
δεῖ
|
δὲ |
πρῶτον
ὑμᾶς
μαθεῖν
τὴν
ἀνθρωπίνην |
[200] |
Ἀγάθων,
ὡς
ἀνάγκη
εἶναι·
σοὶ
|
δὲ |
πῶς;
Κἀμοί,
φάναι,
δοκεῖ.
Καλῶς |
[204] |
Σώκρατές
τε
καὶ
Διοτίμα;
ὧδε
|
δὲ |
σαφέστερον
ἐρῶ·
ὁ
ἐρῶν
τῶν |
[198] |
ὅτι
Ἀγάθων
εὖ
ἐρεῖ·
τὸ
|
δὲ |
σὲ
ἀπορήσειν,
οὐκ
οἶμαι.
(Καὶ |
[221] |
αὐτόν,
ἀνθρώπων
μὲν
μηδενί,
τοῖς
|
δὲ |
σειληνοῖς
καὶ
σατύροις,
αὐτὸν
καὶ |
[175] |
ἀμφισβητήσιμος,
ὥσπερ
ὄναρ
οὖσα,
ἡ
|
δὲ |
σὴ
λαμπρά
τε
καὶ
πολλὴν |
[215] |
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
οὐδενί·
ἐπειδὰν
|
δὲ |
σοῦ
τις
ἀκούῃ
ἢ
τῶν |
[196] |
ἀνδρείας
τοῦ
θεοῦ
εἴρηται,
περὶ
|
δὲ |
σοφίας
λείπεται·
ὅσον
οὖν
δυνατόν, |
[197] |
ἀνακείσθω,
τὰ
μὲν
παιδιᾶς,
τὰ
|
δὲ |
σπουδῆς
μετρίας,
καθ᾽
ὅσον
ἐγὼ |
[220] |
ἢ
οἱ
ἄλλοι
ὑποδεδεμένοι,
οἱ
|
δὲ |
στρατιῶται
ὑπέβλεπον
(αὐτὸν
ὡς
καταφρονοῦντα |
[204] |
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
αὕτη·
ὃν
|
δὲ |
σὺ
ᾠήθης
Ἔρωτα
(εἶναι,
θαυμαστὸν |
[175] |
ἔφη
σφᾶς
μὲν
δειπνεῖν,
τὸν
|
δὲ |
Σωκράτη
οὐκ
εἰσιέναι.
τὸν
οὖν |
[210] |
σμικρόν
τι
ἡγήσηται
εἶναι.
μετὰ
|
δὲ |
τὰ
ἐπιτηδεύματα
ἐπὶ
τὰς
ἐπιστήμας |
[199] |
τίς
ἐστιν
ὁ
Ἔρως,
ὕστερον
|
δὲ |
τὰ
ἔργα
αὐτοῦ,
ταύτην
τὴν |
[202] |
τὰς
δεήσεις
καὶ
θυσίας,
τῶν
|
δὲ |
τὰς
ἐπιτάξεις
τε
καὶ
ἀμοιβὰς |
[185] |
λέγων,
φάναι
τὸν
Ἀριστοφάνη·
ἐγὼ
|
δὲ |
ταῦτα
ποιήσω.
Εἰπεῖν
δὴ
τὸν |
[183] |
ὡς
οὐκ
ὀρθῶς
λέγοντας,
εἰς
|
δὲ |
ταῦτά
τις
αὖ
βλέψας
ἡγήσαιτ᾽ |
[210] |
καταφρονήσαντα
καὶ
σμικρὸν
ἡγησάμενον·
μετὰ
|
δὲ |
ταῦτα
τὸ
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς |
[212] |
χαίρεις
ὀνομάζων,
τοῦτο
ὀνόμαζε.
Εἰπόντος
|
δὲ |
ταῦτα
τοῦ
Σωκράτους
τοὺς
μὲν |
[207] |
τε
εἶναι
καὶ
ἀθάνατος.
δύναται
|
δὲ |
ταύτῃ
μόνον
τῇ
γενέσει,
ὅτι |
[192] |
τὸ
ὅμοιον
αὐτοῖς
ἀσπαζόμενοι.
μέγα
|
δὲ |
τεκμήριον·
καὶ
γὰρ
τελεωθέντες
μόνοι |
[195] |
νεώτατος
θεῶν,
ὦ
Φαῖδρε.
μέγα
|
(δὲ |
τεκμήριον
τῷ
λόγῳ
αὐτὸς
παρέχεται, |
[210] |
Σώκρατες,
κἂν
σὺ
~(μυηθείης·
τὰ
|
δὲ |
τέλεα
καὶ
ἐποπτικά,
ὧν
ἕνεκα |
[190] |
τὰ
ὠὰ
ταῖς
θριξίν·
ὄντινα
|
δὲ |
τέμοι,
τὸν
Ἀπόλλω
ἐκέλευε
τό |
[189] |
καὶ
πλευρὰς
κύκλῳ
ἔχον·
χεῖρας
|
δὲ |
τέτταρας
εἶχε,
καὶ
σκέλη
τὰ |
[196] |
βασιλῆς
„νόμοι„
δίκαια
εἶναι.
πρὸς
|
δὲ |
τῇ
δικαιοσύνῃ
σωφροσύνης
πλείστης
μετέχει. |
[178] |
Γῆν
τε
καὶ
Ἔρωτα.
Παρμενίδης
|
δὲ |
τὴν
γένεσιν
λέγει
πρώτιστον
μὲν |
[219] |
ἔχειν,
ἡγούμενον
μὲν
ἠτιμάσθαι,
ἀγάμενον
|
δὲ |
τὴν
τούτου
φύσιν
τε
καὶ |
[181] |
καὶ
θήλεος
καὶ
ἄρρενος.
ὁ
|
δὲ |
τῆς
Οὐρανίας
πρῶτον
μὲν
οὐ |
[193] |
ἀκούσωμεν
τί
ἕκαστος
(ἐρεῖ,
μᾶλλον
|
δὲ |
τί
ἑκάτερος·
Ἀγάθων
γὰρ
καὶ |
[211] |
πρὸς
μὲν
τὸ
καλόν,
πρὸς
|
δὲ |
τὸ
αἰσχρόν.
οὐδ᾽
ἔνθα
μὲν |
[210] |
τῶν
καλῶν
σωμάτων
ἐραστήν,
ἑνὸς
|
δὲ |
τὸ
σφόδρα
τοῦτο
χαλάσαι
καταφρονήσαντα |
[190] |
καὶ
τἆλλα
ἰᾶσθαι
ἐκέλευεν.
ὁ
|
δὲ |
τό
τε
πρόσωπον
μετέστρεφε,
καὶ |
[217] |
ἐλθόντα
ἄδικόν
μοι
φαίνεται.
ἔτι
|
δὲ |
τὸ
τοῦ
δηχθέντος
ὑπὸ
τοῦ |
[184] |
καὶ
ἐξαπατηθῆναι
οὐδὲν
αἰσχρόν·
ἐπὶ
|
δὲ |
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ
ἐξαπατωμένῳ |
[190] |
τὰ
φρονήματα
μεγάλα
εἶχον,
ἐπεχείρησαν
|
δὲ |
τοῖς
θεοῖς,
καὶ
ὃ
λέγει |
[178] |
μὲν
τοῖς
αἰσχροῖς
αἰσχύνην,
ἐπὶ
|
δὲ |
τοῖς
καλοῖς
φιλοτιμίαν·
οὐ
γὰρ |
[179] |
καὶ
ἀρετὴν
μάλιστα
τιμῶσιν.
Ὀρφέα
|
δὲ |
τὸν
Οἰάγρου
ἀτελῆ
ἀπέπεμψαν
ἐξ |
[198] |
ὅσον
ἐγὼ
δύναμαι,
μετέχων.
~(Εἰπόντος
|
δὲ |
τοῦ
Ἀγάθωνος
πάντας
ἔφη
ὁ |
[183] |
λόγους
καὶ
ὑποσχέσεις
καταισχύνας·
ὁ
|
δὲ |
τοῦ
ἤθους
χρηστοῦ
ὄντος
ἐραστὴς |
[181] |
τὸ
διαπράξασθαι
μόνον
βλέποντες,
ἀμελοῦντες
|
δὲ |
τοῦ
καλῶς
ἢ
μή·
ὅθεν |
[181] |
πράττειν,
ὁμοίως
μὲν
ἀγαθόν,
ὁμοίως
|
δὲ |
τοὐναντίον.
ἔστι
γὰρ
καὶ
ἀπὸ |
[209] |
διὰ
τοὺς
τοιούτους
παῖδας,
διὰ
|
δὲ |
τοὺς
ἀνθρωπίνους
οὐδενός
πω.
Ταῦτα |
[193] |
τὴν
ἀρχαίαν
ἀπελθὼν
φύσιν·
εἰ
|
δὲ |
τοῦτο
ἄριστον,
ἀναγκαῖον
καὶ
τῶν |
[206] |
γυναικὸς
συνουσία
τόκος
ἐστίν.
ἔστι
|
δὲ |
τοῦτο
θεῖον
τὸ
πρᾶγμα,
καὶ |
[178] |
(οὐδενὸς
ὡς
ὑπὸ
παιδικῶν.
ταὐτὸν
|
δὲ |
τοῦτο
καὶ
τὸν
ἐρώμενον
ὁρῶμεν, |
[196] |
δή
ἐστι
καὶ
ἁπαλώτατος,
πρὸς
|
δὲ |
τούτοις
ὑγρὸς
τὸ
εἶδος,
οὐ |
[216] |
ἐνεῖναι,
τὸ
αἰσχύνεσθαι
ὁντινοῦν·
ἐγὼ
|
δὲ |
τοῦτον
μόνον
αἰσχύνομαι.
ξύνοιδα
γὰρ |
[179] |
ἀποθανοῖτο
ἀποκτείνας
Ἕκτορα,
μὴ
ἀποκτείνας
|
δὲ |
τοῦτον
οἴκαδ᾽
ἐλθὼν
γηραιὸς
τελευτήσοι, |
[178] |
τίμιον,
ἦ
δ᾽
ὅς·
τεκμήριον
|
δὲ |
τούτου·
γονῆς
γὰρ
Ἔρωτος
οὔτ᾽ |
[182] |
καὶ
ὁ
ἔρως
ἐμποιεῖν.
ἔργῳ
|
δὲ |
τοῦτῳ
ἔμαθον
καὶ
οἱ
ἐνθάδε |
[207] |
γίγνεται,
τὰ
δὲ
ἀπόλλυται.
πολὺ
|
δὲ |
τούτων
ἀτοπώτερον
ἔτι,
ὅτι
καὶ |
[203] |
πολλοὶ
καὶ
παντοδαποί
εἰσιν,
εἷς
|
δὲ |
τούτων
ἐστὶ
καὶ
ὁ
Ἔρως. |
[219] |
τῆς
ἀκμῆς
λήγειν
ἐπιχειρῇ·
σὺ
|
δὲ |
τούτων
ἔτι
πόρρω.
κἀγὼ
ἀκούσας· |
[198] |
τοῦτο
μὲν
ὑπάρχειν,
ἐξ
αὐτῶν
|
δὲ |
τούτων
τὰ
κάλλιστα
ἐκλεγομένους
ὡς |
[195] |
~(ταῦτα
ἐδωρήσατο,
οὐδεὶς
εἴρηκεν.
εἷς
|
δὲ |
τρόπος
ὀρθὸς
παντὸς
ἐπαίνου
περὶ |
[193] |
ἵνα
τὰ
μὲν
ἐκφύγωμεν,
τῶν
|
δὲ |
τύχωμεν,
ὧν
ὁ
Ἔρως
ἡμῖν |
[206] |
μὲν
αἰσχρῷ
οὐ
δύναται,
ἐν
|
δὲ |
τῷ
καλῷ.
ἡ
γὰρ
ἀνδρὸς |
[195] |
νέος
μὲν
οὖν
ἐστί,
πρὸς
|
δὲ |
τῷ
νέῳ
ἁπαλός·
ποιητοῦ
δ᾽ |
[184] |
ὁτιοῦν
δικαίως
ἂν
ὑπηρετεῖν,
ὁ
|
δὲ |
τῷ
ποιοῦντι
αὐτὸν
σοφόν
τε |
[189] |
εἰσηγήσασθαι
τὴν
δύναμιν
αὐτοῦ,
ὑμεῖς
|
δὲ |
τῶν
ἄλλων
διδάσκαλοι
ἔσεσθε.
δεῖ |
[191] |
τούτου
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσαι
|
δὲ |
τῶν
γυναικῶν
γυναικὸς
τμῆμά
εἰσιν, |
[201] |
ὁ
Ἔρως
μέγας
θεός,
εἴη
|
δὲ |
τῶν
καλῶν·
ἤλεγχε
δή
με |
[204] |
οὕτω
γεγονὼς
ὁ
Ἔρως,
ἔστι
|
δὲ |
τῶν
καλῶν,
ὡς
σὺ
φῄς. |
[223] |
ὁ
Ἀριστόδημος
οἴχεσθαι
ἀπιόντας,
ἓ
|
δὲ |
ὕπνον
λαβεῖν,
(καὶ
καταδαρθεῖν
πάνυ |
[222] |
ἐρᾷν
καὶ
μηδενὸς
ἄλλου,
Ἀγάθωνα
|
δὲ |
ὑπὸ
σοῦ
ἐρᾶσθαι
καὶ
μηδ᾽ |
[180] |
τινα
λόγον
ἔφη
εἰπεῖν,
μετὰ
|
δὲ |
Φαῖδρον
ἄλλους
τινὰς
εἶναι,
ὧν |
[177] |
ὡς
ἂν
δύνηται
κάλλιστον,
ἄρχειν
|
δὲ |
Φαῖδρον
πρῶτον,
ἐπειδὴ
καὶ
πρῶτος |
[195] |
ὅμοιον
ὁμοίῳ
ἀεὶ
πελάζει.
ἐγὼ
|
δὲ |
Φαίδρῳ
πολλὰ
ἄλλα
ὁμολογῶν
τοῦτο |
[184] |
τοῖς
μὲν
διώκειν
παρακελεύεται,
τοῖς
|
δὲ |
φεύγειν,
ἀγωνοθετῶν
καὶ
βασανίζων,
ποτέρων |
[180] |
οὕτω
περὶ
πολλοῦ
ἐποιεῖτο.
Αἰσχύλος
|
δὲ |
φλυαρεῖ
φάσκων
Ἀχιλλέα
Πατρόκλου
ἐρᾶν, |
[199] |
ἡ
γλῶσσα
οὖν
ὑπέσχετο,
ἡ
|
δὲ |
φρὴν
„οὔ„
χαιρέτω
δή.
οὐ |
[190] |
ἅμα
μὲν
ἀσθενέστεροι
ἔσονται,
ἅμα
|
δὲ |
χρησιμώτεροι
ἡμῖν
διὰ
τὸ
πλείους |
[183] |
τε
καὶ
πονηρῶς
χαρίζεσθαι,
καλῶς
|
δὲ |
χρηστῷ
τε
καὶ
καλῶς.
πονηρὸς |
[198] |
ἔχοντα
ἐάν
τε
μή·
εἰ
|
δὲ |
ψευδῆ,
οὐδὲν
ἄρ᾽
ἦν
πρᾶγμα. |
[178] |
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατος
εἶναι.
πρεσβύτατος
|
δὲ |
ὢν
μεγίστων
ἀγαθῶν
ἡμῖν
αἴτιός |