Page
[189]	ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν	ἰαθέντων	μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ
[195]	ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως Κρόνου καὶ	Ἰαπετοῦ	ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ νεώτατον
[193]	εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ	ἰασάμενος	μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος,
[191]	ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν καὶ	ἰάσασθαι	τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος
[190]	εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα	ἰᾶσθαι	ἐκέλευεν. ὁ δὲ τό τε
[174]	ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας	ἴασιν	αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ
[188]	περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε καὶ	ἴασιν·	πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ
[188]	μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ	ἰατρεύειν·	καὶ ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ
[187]	πᾶσι τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἡ	ἰατρική,	ἐνταῦθα ἡ μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα
[187]	ἐν μουσικῇ δὴ καὶ ἐν	ἰατρικῇ	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι
[186]	τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ	ἰατρική,	ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη
[186]	ἡμετέραν τέχνην. ἥ τε οὖν	ἰατρική,	ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ τοῦ
[197]	σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν καὶ	ἰατρικὴν	καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας
[176]	τε καὶ ἅττ᾽ ἂν περὶ	ἰατρικῆς	λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν εὖ
[186]	πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς	ἰατρικῆς	λέγων, ἵνα καὶ πρεσβεύωμεν τὴν
[176]	οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς	ἰατρικῆς,	ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ
[186]	καθεωρακέναι μοι δοκῶ ἐκ τῆς	ἰατρικῆς,	τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας
[186]	τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ	ἰατρικόν,	τοῖς δὲ κακοῖς καὶ νοσώδεσιν
[186]	αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ	ἰατρικώτατος,	καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε
[185]	τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν	ἰατρὸν	Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος
[189]	τε ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ	ἰατρὸς	τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία
[204]	τὸ δέ γε ἐρῶν ἄλλην	ἰδέαν	τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον.
[196]	ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς	ἰδέας	μέγα τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ
[174]	καλέσαιμι, οὐχ οἷός τ᾽ ἦ	ἰδεῖν.	ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ
[211]	τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν	ἰδεῖν	εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ
[210]	τοῖς νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽	ἰδεῖν	ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές
[174]	δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς	ἰδεῖν	τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε,
[223]	ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ	ἰδεῖν	τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας καὶ
[210]	ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα	ἴδῃ	αὖ ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ βλέπων
[211]	τὸ καλόν. ὃ ἐάν ποτε	ἴδῃς,	οὐ κατὰ χρυσίον τε καὶ
[185]	πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει καὶ	ἰδιώταις,	πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς
[178]	ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν οὔτε	ἰδιώτην	μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι.
[178]	οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε	ἰδιώτου	οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον
[216]	(καὶ πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν	ἴδοιμι	αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις·
[177]	ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ	ἴδοις	ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων
[213]	παῖ, φάναι, τὸν ψυκτῆρα ἐκεῖνον,	ἰδόντα	αὐτὸν ~(πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας
[213]	μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν τὸν Σωκράτη,	ἰδόντα	δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν· Ὦ
[195]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν	ἵδρυται·	καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν
[216]	αὐτὸν καὶ φεύγω, καὶ ὅταν	ἴδω,	αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις
[222]	τῶν λόγων καταγελάσειεν. διοιγομένους δὲ	ἰδὼν	ἄν τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν
[221]	Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ	ἰδὼν	εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν,
[194]	Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ	ἰδὼν	τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην
[213]	Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ τὸν	ἰέναι	ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ
[174]	(ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν	ἰέναι	ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη,
[210]	πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα	ἰέναι	ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα, καὶ
[211]	τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ	ἰέναι	ἢ ὑπ᾽ ἄλλου ἄγεσθαι, ἀρχόμενον
[174]	φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς	ἰέναι	θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων
[174]	Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας	ἰέναι.	τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως
[189]	αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ	ἱερὰ	κατασκευάσαι καὶ βωμούς, καὶ θυσίας
[209]	γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν· ὧν καὶ	ἱερὰ	πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ τοὺς
[190]	αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς καὶ	ἱερὰ	τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο—
[202]	πᾶσα χωρεῖ καὶ ἡ τῶν	ἱερέων	τέχνη τῶν τε περὶ τὰς
[196]	τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ	ἵζει	καὶ μένει. Περὶ μὲν οὖν
[214]	κελεύῃς. δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι·	ἰητρὸς	γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων·
[200]	ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν.	Ἴθι	δή, φάναι τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα
[199]	ταύτην τὴν ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι.	ἴθι	οὖν μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ
[196]	κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽	ἱκανὰ	καὶ ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ
[177]	γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις	ἱκανὴ	διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι
[179]	καὶ ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις	ἱκανὴν	μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ
[204]	μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι	ἱκανόν·	οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ μὴ οἰόμενος
[176]	ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου·	ἱκανὸς	γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει
[186]	ἐπὶ τὸν λόγον καλῶς οὐχ	~(ἱκανῶς	ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος
[177]	κατακειμένοις· ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν	ἱκανῶς	καὶ καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν.
[213]	τῆς πόσεως, ἕως ἂν ὑμεῖς	ἱκανῶς	πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων,
[183]	οἱ ἐρασταὶ πρὸς τὰ παιδικά,	ἱκετείας	τε καὶ ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς
[206]	μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν,	ἵλεών	τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται
[197]	ἐξορίζων· φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας·	ἵλεως	ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς·
[220]	δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων	ἱμάτιον	μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον
[219]	εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ	ἱμάτιον	τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ
[197]	εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων,	Ἱμέρου,	Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς
[196]	μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον μέν,	ἵν᾽	αὖ καὶ ἐγὼ τὴν ἡμετέραν
[200]	τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν,	ἵν᾽	οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα
[175]	καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε,	ἵν᾽	ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη
[210]	οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς νέους,	ἵνα	ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν
[213]	Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν,	ἵνα	ἀναδήσωμεν καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ
[199]	μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι,	ἵνα	ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως ἤδη
[212]	τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς ταινίας,	ἵνα	ἀπὸ τῆς ἐμῆς κεφαλῆς τὴν
[213]	τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην,	ἵνα	ἐκ τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε,
[191]	ἐν τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα,	ἵνα	ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν
[190]	αὐχένος ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν,	ἵνα	θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος
[194]	ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα,	ἵνα	θορυβηθῶ διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ
[210]	ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν,	ἵνα	ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος, καὶ
[186]	δὲ ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων,	ἵνα	καὶ πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ
[174]	σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη,	ἵνα	καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες,
[175]	φάναι, Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο,	ἵνα	καὶ τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός σου
[193]	ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν,	ἵνα	καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί
[174]	ὡς καὶ χθὲς ζητῶν σε,	ἵνα	καλέσαιμι, οὐχ οἷός τ᾽ ἦ
[174]	τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην,	ἵνα	καλὸς παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ
[175]	μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα	ἵνα	κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα τῶν
[199]	τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω,	ἵνα	μᾶλλον καταμάθῃς ὃ βούλομαι. εἰ
[216]	ἐπισχόμενος τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων,	ἵνα	μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ τούτῳ
[199]	οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους,	ἵνα	μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν,
[181]	νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων,	ἵνα	μὴ εἰς ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ
[182]	νέος οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν,	ἵνα,	οἶμαι, μὴ πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ
[193]	ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ (θεούς,	ἵνα	τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ
[205]	εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι	ἵνα	τί δὲ βούλεται εὐδαίμων εἶναι
[210]	πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές ἐστιν,	ἵνα	τὸ περὶ τὸ σῶμα καλὸν
[223]	μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι,	ἵνα	ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα ἐκεῖνα,
[184]	τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται,	ἵνα	χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ δοκεῖ
[222]	μέσῳ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ,	ἵνα	χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν
[174]	ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι	ἴοι	οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν
[210]	δεῖ γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς	ἰόντα	ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι
[173]	λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ	ἰόντες	ἅμα τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν
[205]	δὲ κατὰ ἕν τι εἶδος	ἰόντες	τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ τοῦ
[205]	μὴ ὄντος εἰς τὸ ὂν	ἰόντι	ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις,
[223]	γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι.	Ἰοὺ	ἰοὺ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη,
[223]	πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ	ἰοὺ,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ
[221]	τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος	ἵππον	ἔχων, οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει
[221]	φόβῳ ἦ διὰ τὸ ἐφ᾽	ἵππου	εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν
[185]	δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ με	ἴσα	λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί, ἔφη
[189]	τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη τὰ	ἴσα	ταῖς χερσίν, καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽
[208]	ὥσπερ οἱ τέλεοι σοφισταί, Εὖ	ἴσθι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε
[197]	τὴν τῶν τεχνῶν δημιουργίαν οὐκ	ἴσμεν,	ὅτι οὗ μὲν ἂν ὁ
[192]	ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽ ἀκούσας	ἴσμεν	ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς ἐξαρνηθείη
[180]	ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ	ἴσμεν	ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος
[177]	ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ	ἴσου	γίγνεται ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις·
[214]	λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ	ἴσου	ᾖ. καὶ ἅμα, ὦ μακάριε,
[219]	τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ	ἴστε	μὰ θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν
[216]	ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ	ἴστε	ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει·
[216]	γέμει, ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης;	ἴστε	ὅτι οὔτε εἴ τις καλός
[217]	οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ	ἰστέον	ἤδη τί ἐστι τὸ πρᾶγμα.
[197]	καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ	ἱστουργίας	καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε
[181]	ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται νοῦν	ἴσχειν,	τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν.
[206]	ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ	ἴσχον	τὸ κύημα χαλεπῶς φέρει. ὅθεν
[209]	παίδων πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι	ἴσχουσι	καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων
[205]	ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα	ἴσχουσιν,	ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν καὶ
[200]	(πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν καὶ	ἰσχὺν	βούλει καὶ εἰς τὸν ἔπειτα
[190]	ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν τὴν	ἰσχὺν	δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην, καὶ
[185]	ἢ δίς, καὶ εἰ πάνυ	ἰσχυρά	ἐστι, παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις
[185]	(ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ	ἰσχυρά	ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ
[182]	ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας	ἰσχυρὰς	καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα
[200]	μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν	ἰσχυρός;	Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων. Οὐ
[200]	γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο	ἰσχυρὸς	εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ
[200]	Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ	ἰσχυρὸς	ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι
[200]	μέγας ὢν μέγας εἶναι, ἢ	ἰσχυρὸς	ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν
[207]	καὶ διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς	ἰσχυροτάτοις	καὶ ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ
[176]	πρὸς τὸ πολὺν πίνειν οἶνον,	ἴσως	ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι,
[173]	τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ	ἴσως	αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα
[200]	ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής—	ἴσως	γὰρ ἄν τις ταῦτα οἰηθείη
[187]	κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ	ἴσως	καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ
[193]	ὡς Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω·	ἴσως	μὲν (γὰρ καὶ οὗτοι τούτων
[188]	καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς.	ἴσως	μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ τὸν
[189]	οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον·	(ἴσως	μέντοι, ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω
[174]	ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη·	Ἴσως	μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ
[215]	δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν	ἴσως	οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα, ἔσται
[194]	ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς, εἴ τι	ἴσως	οἴοιο αἰσχρὸν ὂν ποιεῖν· ἢ
[194]	νῦν ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ	ἴσως	οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων
[187]	ἐκ διαφερομένων ἔτι εἶναι. ἀλλὰ	ἴσως	τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι ἐκ
[209]	Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ	ἴσως,	ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης·
[203]	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ	ἴτης	καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί
[174]	ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν	ἴω.	ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽ ὅς,
[174]	βουλευσόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν. ἀλλ᾽	ἴωμεν.	Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας
[210]	τὰ καλά, πρὸς τέλος ἤδη	ἰὼν	τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι
[212]	τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ	ἴων,	καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς
[182]	ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ	Ἰωνίας	καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται,
[220]	ἕστηκε. τελευτῶντες δέ τινες τῶν	Ἰώνων,	ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005