Page
[201]	μὴν καλῶς γε εἶπες, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι εἰπέ·
[200]	τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν
[175]	ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι,	ὦ	Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ
[194]	ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,	ὦ	Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, (εἰ
[222]	ἃ δὴ καὶ σοὶ λέγω,	ὦ	Ἀγάθων, μὴ ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου,
[194]	καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη,	ὦ	Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι ἐγὼ
[200]	ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ,	ὦ	Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη εἶναι· σοὶ
[201]	ὅπως ἂν δύνωμαι. δεῖ δή,	ὦ	Ἀγάθων, ὥσπερ σὺ διηγήσω, διελθεῖν
[222]	Σωκράτη· Νήφειν μοι δοκεῖς, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη. οὐ γὰρ ἄν ποτε
[214]	δ᾽ Ἐρυξίμαχον· Πῶς οὖν, φάναι,	ὦ	Ἀλκιβιάδη, ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι
[222]	καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν,	ὦ	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·
[220]	λαβεῖν ἢ σαυτόν. ἔτι τοίνυν,	ὦ	ἄνδρες, ἄξιον ἦν θεάσασθαι Σωκράτη,
[219]	ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ εἶναι,	ὦ	ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ ἐστε
[215]	ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,	ὦ	ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ
[217]	ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ,	ὦ	ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ ᾤμην
[218]	ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν,	ὦ	ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει
[215]	καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν,	ὦ	ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων.
[216]	δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει,	ὦ	ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι
[214]	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,	ὦ	ἄνδρες, τὸ σόφισμά μοι οὐδέν·
[200]	εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,	ὦ	ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν
[192]	ἔροιτο· τί ἔσθ᾽ ὃ βούλεσθε,	ὦ	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;
[173]	οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος εἶ,	ὦ	Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε
[188]	εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον,	ὦ	Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· ἢ εἴ πως
[189]	μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε, φάναι,	ὦ	Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε
[221]	ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,	ὦ	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,
[172]	δή. Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν
[223]	ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον,	~(ὦ	δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ
[201]	καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην,	ὦ	Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως
[202]	θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν,	ὦ	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·
[206]	μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ
[204]	ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε
[207]	ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι,	ὦ	Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ εἶπον,
[177]	ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι θεῶν
[214]	πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν·	Ὦ	Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς καὶ
[185]	αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι,	Ὦ	Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ παῦσαί
[194]	εἰπεῖν Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο οὗ
[189]	μοι, ἀφήσω σε. Καὶ μήν,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ
[214]	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ
[189]	Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, καί μοι ἔστω ἄρρητα
[193]	καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, ὁ ἐμὸς λόγος ἐστὶ
[214]	οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν
[177]	πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι,	ὦ	Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία
[205]	ἐὰν μὴ τυγχάνῃ γέ που,	ὦ	ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν
[201]	Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,	ὦ	ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ
[222]	Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου.	Ὦ	Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα
[213]	ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ εἰπεῖν·	Ὦ	Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης
[222]	ἀλλ᾽ εἰ μή τι ἄλλο,	ὦ	θαυμάσιε, ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα
[219]	χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽	ὦ	μακάριε, ἄμεινον σκόπει, μή σε
[198]	ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς,	ὦ	μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ
[214]	ἐξ ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα,	ὦ	μακάριε, πείθει τί (σε Σωκράτης
[204]	Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή,	ὦ	ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος
[198]	Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,	ὦ	παῖ Ἀκουμενοῦ, ἀδεὲς πάλαι δέος
[175]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς,	ὦ	παῖδες, τοὺς ἄλλους ἑστιᾶτε. πάντως
[176]	εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις,	ὦ	Παυσανία, τὸ παντὶ τρόπῳ παρασκευάσασθαι
[208]	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,	ὦ	σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς
[207]	καί ποτε ἤρετο Τί οἴει,	ὦ	Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ
[174]	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,	ὦ	Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος
[194]	ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει με,	ὦ	Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα
[208]	τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ τῶν
[219]	ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ,	ὦ	Σώκρατες, ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος
[204]	τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε,	ὦ	Σώκρατες, ἐροιτο· ὁ ἐρῶν τῶν
[208]	αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ μηχανῇ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει,
[206]	ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ
[202]	οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων μέγας,	ὦ	Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν τὸ
[220]	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,	ὦ	Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον σοὶ
[209]	μὲν οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως,	ὦ	Σώκρατες, κἂν σὺ ~(μυηθείης· τὰ
[222]	οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι
[175]	ἢ τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα
[202]	γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς εἶναι
[205]	πάντων. Τί δὴ οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν,
[210]	τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο,	ὦ	Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ
[215]	γε εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις,	ὦ	Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν αὐτὸς δή
[201]	καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω,	ὦ	Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε
[216]	ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,	ὦ	Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ
[206]	σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ κατὰ
[204]	(Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽ ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι
[201]	ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ, φάναι,	ὦ	Σώκρατες, σοὶ οὐκ ἂν δυναίμην
[204]	τῶν καλῶν ἐστιν ὁ Ἔρως,	ὦ	Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα; ὧδε
[194]	ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ,	ὦ	Σώκρατες; τὸν Ἀγάθωνα φάναι, οὐ
[212]	εἰμί. τοῦτον (οὖν τὸν λόγον,	ὦ	Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει, ὡς
[199]	μὴ γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν,	ὦ	Φαῖδρε, εἴ τι καὶ τοιούτου
[197]	καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν
[195]	τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν,	ὦ	Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον τῷ
[199]	εἰπεῖν, ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,	ὦ	Φαῖδρε, πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽
[185]	ἔφη, ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,	ὦ	Φαῖδρε, περὶ Ἔρωτος ξυμβάλλομαι. Παυσανίου
[180]	ὅτι· οὐ καλῶς μοι δοκεῖ,	ὦ	Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν ὁ λόγος,
[212]	ἀθανάτῳ καὶ ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή,	ὦ	Φαῖδρέ τε καὶ οἱ ἄλλοι,
[197]	ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,	ὦ	Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ
[194]	ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς λέγεις,	ὦ	Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ
[172]	καὶ παίζων ἅμα τῇ κλήσει·	Ὦ	Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ
[174]	οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα·	Ὦ	φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις
[194]	τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν	Ὦ	φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει,
[199]	ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν,	ὦ	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας
[222]	καὶ σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽	ὦ	φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ
[218]	ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως ἔλεξεν·	Ὦ	φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ ὄντι
[204]	μὲν οὖν φύσις τοῦ δαίμονος,	ὦ	φίλε Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ
[211]	ἔστι (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου,	ὦ	φίλε Σώκρατες, ἔφη ἡ Μαντινικὴ
[201]	μὲν οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι,	ὦ	φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ
[173]	ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος	(Ὦ	φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ
[204]	ἐρώτησιν τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ	ᾧ	ἂν γένηται τὰ καλά; Οὐ
[204]	αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ	ᾧ	ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον,
[209]	οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν ἐν	ᾧ	ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ γὰρ
[185]	παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν	ᾧ	δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν
[212]	ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο	ᾧ	δεῖ θεωμένου καὶ ξυνόντος αὐτῷ;
[196]	„πρίν„ οὗ ἂν Ἔρως ἅψηται.	ᾧ	δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ χρῆσθαι,
[207]	τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν	ᾧ	ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν
[177]	ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν	ᾧ	ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες
[193]	Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.	ᾧ	μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽
[186]	καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν	ᾧ	ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ
[212]	ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι	ᾧ	ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ
[177]	καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης,	ᾧ	περὶ Διόνυσον καὶ Ἀφροδίτην πᾶσα
[219]	πανταχῇ ἢ σιδήρῳ ὁ Αἴας,	ᾧ	τε ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι,
[197]	κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος,	ᾧ	χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα
[190]	ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ τὰ	ὠὰ	ταῖς θριξίν· ὄντινα δὲ τέμοι,
[190]	ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ τὰ	ὠὰ	τέμνοντες (καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ
[189]	πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον·	ὠγαθέ,	φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς.
[180]	πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις	ὧδ᾽	ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη
[183]	ἐνθάδε νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι,	ὧδ᾽	ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ
[215]	τι ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν	ὧδ᾽	ἔχοντι εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι.
[204]	ὦ Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα;	ὧδε	δὲ σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν
[204]	ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ	ὧδε.	θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ
[197]	ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς	ᾠδῆς	μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων πάντων
[206]	τὸ καλὸν διὰ τὸ μεγάλης	ὠδῖνος	ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν γάρ,
[204]	Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες.	ᾠήθης	δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ
[204]	Σώκρατες, αὕτη· ὃν δὲ σὺ	ᾠήθης	Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες.
[194]	ἀλλὰ μὴ οὐχ οὗτοι ἡμεῖς	ὦμεν·	ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ
[193]	οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ κόσμιοι	ὦμεν	πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ
[217]	ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ	ᾤμην	αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν μοι ἅπερ
[219]	σιδήρῳ ὁ Αἴας, ᾧ τε	ᾤμην	αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με.
[198]	ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας	ᾤμην	δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου
[213]	εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ	ᾤμην	ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ νῦν
[219]	ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν	ᾤμην·	καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας
[219]	τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ οὐκ ἂν	ᾤμην	ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ
[219]	ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό γε	ᾤμην	τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί·
[173]	ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι	ὡμολόγει	καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν,
[201]	εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ;	Ὡμολόγει.	(Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι
[202]	αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής ἐστιν.	Ὡμολόγηκα	γάρ. Πῶς ἂν οὖν θεὸς
[207]	φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις	ὡμολογήκαμεν,	μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν
[202]	γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε	ὡμολόγηκας	δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ
[216]	καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ	ὡμολογημένα.	(καὶ πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν
[207]	ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν	ὡμολογημένων,	εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι
[201]	πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν	ὡμολογημένων	ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽
[200]	ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν	ὡμολογημένων.	Οὐ γάρ που ἐνδεὴς ἂν
[174]	τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον·	ὡμολόγησα	δ᾽ εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα
[199]	τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν	ὡμολόγησα	καὶ αὐτὸς ἐν τῷ μέρει
[213]	οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον·	ὡμολόγηται	γὰρ ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν
[201]	αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν	ὡμολόγηται,	οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ
[198]	ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα ὑμῖν	ὡμολόγουν	ἐν τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν
[200]	ἂν εἴη τούτων ὅ γε	ὤν.	Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ
[178]	ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι	ὤν.	εἰ οὖν μηχανή τις γένοιτο
[219]	σκόπει, μή σε λανθάνω οὐδὲν	ὤν.	ἥ τοι τῆς διανοίας ὄψις
[198]	καὶ ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος	ὤν,	ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν τῷ
[216]	με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς	ὢν	αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ,
[200]	λέγεις. Εἰ γὰρ καὶ ἰσχυρὸς	ὢν	βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι τὸν
[173]	ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς	ὢν	ἐν τοῖς μάλιστα τῶν τότε,
[174]	Σώκρατες, ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος	ὢν	ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην
[203]	ὁ δὲ ἄλλο τι σοφὸς	ὢν	ἢ περὶ τέχνας ἢ χειρουργίας
[200]	ὢν μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς	ὢν	ἰσχυρός; Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων.
[203]	ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ	ὢν	καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ
[209]	ἐγκύμων ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος	ὢν,	καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν
[203]	καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος	ὢν	καὶ ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς
[197]	ὦ Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς	ὢν	κάλλιστος καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο
[179]	δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε	ὢν	κιθαρῳδός, καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα
[200]	οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας	ὢν	μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν
[178]	τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ	ὢν	μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν.
[203]	οὖν Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς	ὢν	ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ
[204]	ξένη· καλῶς γὰρ λέγεις· τοιοῦτος	ὢν	ὁ Ἔρως τίνα χρείαν ἔχει
[221]	φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους, δῆλος	ὢν	παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι
[203]	γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς	ὢν	περὶ τὸ καλὸν καὶ τῆς
[194]	αἴτιος· ὁποῖος δέ τις αὐτὸς	ὢν	~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς
[200]	φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς	ὢν	ταχύς, καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής—
[210]	σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς	ὢν	τὴν ψυχήν τις κἂν σμικρὸν
[195]	καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος	ὢν	τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος θεῶν,
[195]	λόγῳ διελθεῖν οἷος οἵων αἴτιος	ὢν	τυγχάνει περὶ οὗ ἂν ὁ
[189]	γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε	ὢν	τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων
[200]	ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς	ὢν	ὑγιής— ἴσως γὰρ ἄν τις
[218]	ὑπὸ ἀλγεινοτέρου καὶ τὸ ἀλγεινότατον	ὧν	ἄν τις δηχθείη— τὴν καρδίαν
[200]	πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα τούτων	ὧν	ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί,
[214]	μακάριε, πείθει τί (σε Σωκράτης	ὧν	ἄρτι εἶπεν; ἢ οἶσθα ὅτι
[204]	ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων,	ὧν	αὖ καὶ ὁ Ἔρως. ἔστι
[209]	τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν·	ὧν	δή εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ
[177]	διατριβή, οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ	ὧν	ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ
[178]	πάντα· ἃ δὲ μάλιστα καὶ	ὧν	ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν
[173]	Σωκράτη γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην	ὧν	ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει
[202]	καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων	ὧν	ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς
[210]	τὰ δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά,	ὧν	ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν
[188]	ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν·	ὧν	ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε φορὰς
[200]	ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν	ὧν	ἡ ἐπιθυμία τε καὶ ὁ
[189]	τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰατρὸς τούτων	ὧν	ἰαθέντων μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ
[181]	ἧττον γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα	ὧν	καὶ ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον
[209]	ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν·	ὧν	καὶ ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε
[193]	μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν,	ὧν	ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ
[194]	τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν	ὧν	ὁ θεὸς αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος
[180]	δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι,	ὧν	οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς παρεὶς
[219]	παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν,	ὧν	οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ ὡς
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ μοι περὶ	ὧν	πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ
[204]	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ	ὧν	σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα
[211]	οὐδὲ χεῖρες οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν	ὧν	σῶμα μετέχει, οὐδέ τις λόγος
[201]	Κινδυνεύω, ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι	ὧν	τότε εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς
[217]	αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ ἐμῇ	ὥρᾳ	ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα
[217]	ἐφρόνουν γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ	ὥρᾳ	θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς,
[188]	ἄστρων τε φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν	ὥρας	ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ
[188]	ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ	ὥρας	γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ καὶ
[219]	κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς	ὥρας	καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό
[182]	πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ	ὥρισται·	ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ ἐν
[181]	εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος	ὡρμημένους·	οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽
[188]	~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν	ὡρῶν	τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή ἐστιν
[185]	δὴ λόγον κἂν εἴ τις	ὡς	ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς
[203]	φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε	ὡς	(ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς θνητός,
[182]	εἴποι οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς	ὡς	αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽
[182]	πεποιηκότες, ὥστε τινὰς τολμᾷν λέγειν	ὡς	αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ
[219]	τὼ χεῖρε τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ	ὡς	ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν
[208]	ἐγώ, ὦ σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα	ὡς	ἀληθῶς οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ,
[181]	μὲν οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης	ὡς	ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ ἐξεργάζεται
[185]	ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ αὐτὸς	ὡς	ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν φιλίαν
[177]	εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ	ὡς	ἂν δύνηται κάλλιστον, ἄρχειν δὲ
[181]	μᾶλλον ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα	ὡς	ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ
[190]	Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν μηχανήν,	ὡς	ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι καὶ
[187]	μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ	ὡς	ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ μήπω
[181]	οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει,	ὡς	ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς
[200]	γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων,	ὡς	ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ πῶς;
[213]	καὶ περιαιρούμενον ἅμα τὰς ταινίας	ὡς	ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα
[215]	μου ἡ ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει	ὡς	ἀνδραποδωδῶς διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ
[190]	αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα	ὡς	ἀπὸ τούτων ἄν τις εἰκάσειεν.
[179]	ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς μητρὸς	ὡς	ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ ἀποκτείνας
[174]	καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες,	ὡς	ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας
[192]	εἶναι ἡ τῶν ἀφροδισίων συνουσία,	ὡς	ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ
[215]	ἄν αὐτὸς δή που ἀμφισβητήσαις·	ὡς	δὲ καὶ τἆλλα ἔοικας, μετὰ
[208]	εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς	ὡς	δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ
[207]	τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει	ὡς	δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ θηρία
[219]	ὧν οὐδὲν ἄλλως εἴρηται ἢ	ὡς	διανοοῦμαι· σὺ δὲ αὐτὸς οὕτω
[214]	μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν	ὡς	δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ
[189]	τὸν νοῦν καὶ οὕτως λέγε	ὡς	δώσων λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν
[212]	ὦ Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει,	ὡς	ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι,
[174]	οὖν ἄγων μέ τι ἀπολογήσει;	ὡς	ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος
[175]	τύχῃ ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα,	ὡς	ἐγὼ οἶμαι. μὴ οὖν κινεῖτε,
[214]	Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα,	ὡς	ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον
[213]	ἢ ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε,	ὡς	ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν τε
[189]	εἰρημένα. ἀλλὰ μή με φύλαττε,	ὡς	ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων
[198]	οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος,	ὡς	ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν
[198]	μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν,	ὡς	εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν
[201]	οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων,	ὡς	εἴη ὁ Ἔρως μέγας θεός,
[175]	οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον	ὡς	εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς
[185]	τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη,	ὡς	ἐκ τοῦ παραχρῆμα, ὦ Φαῖδρε,
[213]	ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη	ὡς	ἐκεῖνον καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν
[174]	μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν	ὡς	ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι
[173]	ἐν τοῖς μάλιστα τῶν τότε,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ
[204]	θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ,	ὡς	ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν
[213]	φάναι, ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις·	ὡς	ἐμοὶ ὁ τούτου ἔρως τοῦ
[186]	τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική,	ὡς	ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν
[222]	ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ	ὡς	ἐν παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ
[192]	καὶ ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε,	ὡς	ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν,
[208]	πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται μελετᾷν,	ὡς	ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη
[173]	χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι,	ὡς	ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο;
[176]	εἴη ἡμῖν, ἦ δ᾽ ὅς,	ὡς	ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ
[198]	ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ,	ὡς	ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν
[198]	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα,	ὡς	ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν τὸ
[190]	τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν,	ὡς	ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν
[186]	ἐν τῇ γῇ φυομένοις καὶ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς
[215]	ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει	ὡς	ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ
[179]	τοιοῦτοι νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες	ὡς	ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν
[209]	Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ	ὡς	ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος
[192]	(οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες,	ὡς	ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ
[222]	πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν	ὡς	ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται
[195]	ἄλλα ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ,	ὡς	Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός
[178]	οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν	ὡς	ἔρως. λέγω δὲ δὴ τί
[194]	τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν	ὡς	εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽
[198]	καὶ πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν	ὡς	εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν
[223]	μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν	ὡς	εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν,
[198]	δὲ τούτων τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους	ὡς	εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ
[216]	δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι	ὡς	ἔχω. καὶ ταῦτα, ὦ Σώκρατες,
[216]	εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν	ὡς	θαυμασίαν ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε
[203]	οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε	ὡς	θνητός, ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς
[206]	ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον	ὡς	θνητῷ ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ
[174]	μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν	ὡς	ἰδεῖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι,
[174]	ἕνεκα ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ,	ὡς	καὶ χθὲς ζητῶν σε, ἵνα
[198]	(μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ	ὡς	κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ οὕτως
[199]	τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται	ὡς	κάλλιστος καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι
[223]	κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα	ὡς	κατακεισόμενον παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι·
[220]	οἱ δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν	ὡς	καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα μὲν
[222]	(ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ	ὡς	κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε
[212]	θύραν κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν	ὡς	κωμαστῶν, καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν.
[197]	πολλὰ καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο.	ὡς	λέγεται, διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης
[196]	Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης,	ὡς	λόγος· κρείττων δὲ ὁ ἔχων
[186]	τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης,	ὡς	μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ
[198]	καλῶς ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ	ὡς	(μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ
[212]	οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου	ὡς	μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς
[217]	οἷον ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις,	ὡς	μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις
[181]	οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες	ὡς	νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον
[183]	πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι,	ὡς	ὁ νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε·
[218]	γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ	ὡς	ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ γενέσθαι,
[205]	μέν γέ τις, ἔφη, λόγος,	ὡς	οἳ ἂν τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν
[210]	μοι, ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν	ὡς	οἷόν τε μάλιστα. Ὃς γὰρ
[208]	ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν,	ὡς	οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα
[195]	γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει,	ὡς	ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει. ἐγὼ
[216]	σατύρου· ἄλλα δὲ ἐμοῦ ἀκούσατε	ὡς	ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ
[216]	ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ	ὡς	οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος
[222]	λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας,	ὡς	οὐ πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς,
[213]	καὶ τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης;	ὡς	οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ
[219]	καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου	ὡς	οὐδεὶς ὑπ᾽ οὐδενὸς ἄλλου περιῇα.
[205]	ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον·	ὡς	οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν οὗ
[216]	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς	ὡς	οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι γε
[183]	(πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν	ὡς	οὐκ ὀρθῶς λέγοντας, εἰς δὲ
[201]	τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον,	ὡς	οὔτε καλὸς εἴη κατὰ τὸν
[183]	τοῦ νόμου ἄνευ ὀνείδους πράττειν,	ὡς	πάγκαλόν τι πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ
[193]	ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον,	ὡς	Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως
[185]	μή. εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ	ὡς	πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη
[198]	ὁ Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας,	ὡς	πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ
[176]	σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ ἂν	ὡς	ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη
[201]	δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως ἐχέτω	ὡς	σὺ λέγεις. Οὐ μὲν οὖν
[174]	μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ	ὡς	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ
[206]	οὐ τοῦ καλοῦ ὁ ἔρως,	ὡς	σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί μήν;
[204]	Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν καλῶν,	ὡς	σὺ φῄς. εἰ δέ τις
[211]	μὲν καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν,	ὡς	τισὶ μὲν ὂν καλόν, τισὶ
[200]	ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ ἔχων,	ὡς	τὸ εἰκός γε, φάναι. Σκόπει
[216]	ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν οἶδεν.	ὡς	τὸ σχῆμα αὐτοῦ. τοῦτο οὐ
[181]	εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν	ὡς	τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ
[217]	εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν,	ὡς	ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽
[178]	ἑταίρων οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς	ὡς	ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο
[173]	χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς	ὡς	χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους τινάς,
[194]	δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν εἰπεῖν	ὡς	χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν.
[202]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς,	ὥς	γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη,
[183]	πρᾶγμα διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον,	ὥς	γε λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι
[201]	μοι ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν,	ὥς	ποτέ με ἡ ξένη ἀνακρίνουσα
[182]	ἐρῶντι παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ	ὥς	τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι
[217]	ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην,	ὥς	τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν
[186]	ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός,	ὥς	φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ
[180]	ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ,	ὥς	φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ
[187]	διὰ τοῦ θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται,	ὡσαύτως	δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ γεωργία·
[199]	Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ μήτηρ	ὡσαύτως;	Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν,
[182]	καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων	ὦσι,	καὶ ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις
[208]	πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν ἀμείνους	(ὦσι,	τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου
[218]	ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς	ὠσὶν	ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ οὖν, ὦ
[191]	καὶ τέως μὲν ἂν παῖδες	ὦσιν,	ἅτε τεμάχια ὄντα τοῦ ἄρρενος,
[191]	ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε τετμημένος	ὥσπερ	αἱ ψῆτται, ἐξ ἑνὸς δύο.
[179]	τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν	ὥσπερ	Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι
[223]	καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον,	ὥσπερ	ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν,
[199]	ἔρως μητρὸς ἢ πατρός— ἀλλ᾽	ὥσπερ	ἂν εἰ αὐτὸ τοῦτο πατέρα
[204]	ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη,	ὥσπερ	ἂν εἴ τις μεταβαλὼν ἀντὶ
[216]	δ᾽ Ἀθηναίων πράττω. βίᾳ οὖν	ὥσπερ	ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ
[187]	φησι διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι,	ὥσπερ	ἁρμονίαν τόξου τε καὶ λύρας.
[186]	ἐπὶ τῷ νοσώδει. ἔστι δή,	ὥσπερ	ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς μὲν
[179]	αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ	ὥσπερ	Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν
[219]	τε καὶ εἰπών, καὶ ἀφεὶς	ὥσπερ	βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην· καὶ
[187]	καὶ μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι·	ὥσπερ	γε καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ
[194]	φοβοῖο καὶ ἐν παντὶ εἴης	ὥσπερ	ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει με,
[217]	οὐ μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽	ὥσπερ	εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ
[223]	ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ἓ	ὥσπερ	εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς
[213]	ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο,	(ὥσπερ	εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ
[187]	τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις,	ὥσπερ	ἐκεῖ ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα ἡ
[197]	ἔνι Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ,	ὥσπερ	ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ
[187]	καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ·	ὥσπερ	ἐν τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα
[211]	ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι,	ὥσπερ	ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ
[184]	παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν νόμος,	ὥσπερ	ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν
[217]	αὐτὸν πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς	ὥσπερ	ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί μοι
[196]	ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω	ὥσπερ	Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ
[187]	ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις,	ὥσπερ	ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν,
[221]	δὴ τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι	ὥσπερ	καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ
[181]	πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον,	ὥσπερ	καὶ τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν
[193]	ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ,	ὥσπερ	λέγω, ἓν ἦμεν, νυνὶ δὲ
[178]	τὸν λόγον. πρῶτον μὲν γάρ,	ὥσπερ	λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε
[186]	τέχνην. ἥ τε οὖν ἰατρική,	ὥσπερ	λέγω, πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ
[193]	διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες	ὥσπερ	λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽
[222]	καὶ μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν	ὥσπερ	νήπιον παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ
[189]	γένη τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ	ὥσπερ	νῦν δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ,
[195]	ἦν, ἀλλὰ φιλία καὶ εἰρήνη,	ὥσπερ	νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως τῶν
[190]	εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν	ὥσπερ	νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε
[189]	θυσίας ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ	ὥσπερ	νῦν τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ
[177]	καὶ ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν,	ὥσπερ	ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο
[216]	τοῦτο γὰρ οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται,	ὥσπερ	ὁ γεγλυμμένος σειληνός· ἔνδοθεν δὲ
[214]	οὔτε τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς	ὥσπερ	οἱ διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν
[193]	αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες	ὥσπερ	οἱ ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν
[190]	καὶ ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν,	ὥσπερ	οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς ὀρθὸν
[190]	τέμνοντες (καὶ μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ	ὥσπερ	οἱ τὰ ὠὰ ταῖς θριξίν·
[190]	εἰπὼν ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα,	ὥσπερ	οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ
[208]	ἀληθῶς οὕτως ἔχει; (καὶ ἥ,	ὥσπερ	οἱ τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι,
[191]	εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν,	ὥσπερ	οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε οὖν
[210]	καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί,	ὥσπερ	οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος ἢ
[175]	ἂν εἴη, ἢ καὶ ἀμφισβητήσιμος,	ὥσπερ	ὄναρ οὖσα, ἡ δὲ σὴ
[193]	Ἔρωτος, ἀλλοῖος ἢ ὁ σός.	ὥσπερ	οὖν ἐδεήθην σου, μὴ κωμῳδήσῃς
[213]	πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον πρῴην	ὥσπερ	σύ, ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα οὐκ
[201]	δύνωμαι. δεῖ δή, ὦ Ἀγάθων,	ὥσπερ	σὺ διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον,
[202]	Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί μήν;	Ὥσπερ	τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ
[190]	ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην,	ὥσπερ	τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν στόμα
[205]	δὲ ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα ὀνόμασιν.	Ὥσπερ	τί; ἦν δ᾽ ἐγώ. Ὥσπερ
[175]	ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων,	ὥσπερ	τὸ ἐν ταῖς κύλιξιν ὕδωρ
[208]	παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ εἶναι	ὥσπερ	τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ
[205]	Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽ ἐγώ.	Ὥσπερ	τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς ἐστί
[190]	γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ	ὥσπερ	τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ γένος
[212]	ἀπίωμεν ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽	ᾧσπερ	ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι, φάναι,
[187]	ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι,	ὥστ᾽	ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι.
[175]	εἰ τοιοῦτον εἴη ἡ σοφία	ὥστ᾽	ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ
[207]	καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα	ὥστ᾽	ἐκεῖνα ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο πᾶν
[176]	λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα,	ὥστ᾽	ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν.
[190]	πάλιν αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα,	ὥστ᾽	ἐφ᾽ ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες.
[204]	ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ καλόν,	ὥστε	ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον
[186]	ἰατρικώτατος, καὶ ὁ μεταβάλλειν ποιῶν,	ὥστε	ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν
[221]	αὐτῶν τὰ αὐτὰ φαίνεται λέγειν,	ὥστε	ἄπειρος καὶ ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς
[179]	τῇ φιλίᾳ διὰ τὸν ἔρωτα,	ὥστε	ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ
[198]	με Γοργίου ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν,	ὥστε	ἀτεχνῶς τὸ τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη·
[192]	καὶ (συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό,	ὥστε	δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ
[194]	με οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ,	ὥστε	καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι
[205]	ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις,	ὥστε	καὶ αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς
[196]	ποιητὴς ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως	ὥστε	καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν
[210]	ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ σώματι,	ὥστε	καὶ ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν
[172]	συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,	ὥστε	καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή.
[192]	αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις,	ὥστε	καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ
[197]	ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος,	(ὥστε	καὶ οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη
[189]	γε τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ,	ὥστε	με θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον
[216]	Μαρσύου πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην	ὥστε	μοι δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι
[179]	Ἔρως ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν,	ὥστε	ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει.
[173]	τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν ἐποιούμεθα,	(ὥστε,	ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως
[219]	εἰς φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν;	ὥστε	οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον
[216]	ὅτι πολὺ μεῖζον ἂν ἀχθοίμην,	ὥστε	οὐκ ἔχω ὅ τι χρήσωμαι
[203]	τὸ δὲ ποριζόμενον ἀεὶ ὑπεκρεῖ·	ὥστε	οὔτε ἀπορεῖ Ἔρως ποτὲ οὔτε
[223]	εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν,	ὥστε	παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν
[217]	εἶναι καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά,	ὥστε	ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι
[178]	εἰ οὖν μηχανή τις γένοιτο	ὥστε	πόλιν γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν
[179]	μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς,	ὥστε	πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων
[209]	γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου,	ὥστε	πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς τῶν
[208]	ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν ἐπιστήμην,	ὥστε	τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ
[182]	οἱ καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες,	ὥστε	τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν
[202]	μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ,	ὥστε	τὸ πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι.
[216]	ἀπὸ τῶν Σειρήνων ἐπισχόμενος τὰ	ὦτα	οἴχομαι φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ
[216]	ὅτι εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ	ὦτα,	οὐκ ἂν καρτερήσαιμι ἀλλὰ ταὐτὰ
[190]	προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν, καὶ	ὦτα	τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο, καὶ
[190]	Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε καὶ	Ὤτου,	περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ εἰς
[177]	ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς	ὠφέλειαν·	καὶ ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις
[173]	ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι	ὠφελεῖσθαι	ὑπερφυῶς ὡς χαίρω· ὅταν δὲ
[220]	ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα	ᾤχετ᾽	ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ. εἰ
[217]	διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ συνημερεύσας	ᾤχετο	ἀπιών. μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην
[198]	εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς	ᾠχόμην,	εἴ πῃ εἶχον. καὶ γάρ