Page
[202]	τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι;	Μὰ	Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην. Εὐδαίμονας
[206]	τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ σοὶ δοκοῦσιν;	Μὰ	Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν δ᾽
[219]	εὖ γὰρ ἴστε μὰ θεούς,	μὰ	θεάς, οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην
[219]	Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε	μὰ	θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον
[173]	διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης; (Οὐ	μὰ	τὸν Δία, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[214]	Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι τὸν Σωκράτη.	Μὰ	τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην,
[189]	ἔσεσθε. δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς	μαθεῖν	τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ τὰ
[211]	ἢ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ καλοῦ	μάθημα,	καὶ γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ
[211]	τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ	μάθημα	τελευτῆσῃ, ὅ ἐστιν οὐκ ἄλλου
[211]	καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ	μαθήματα,	καὶ ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽
[211]	καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ τῶν	μαθημάτων	ἐπ᾽ ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ,
[206]	ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα	μαθησόμενος.	Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ.
[197]	καὶ οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη	μαθητής,	καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος
[173]	περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν	μαίνομαι	καὶ παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον
[219]	„χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ	μακάριε,	ἄμεινον σκόπει, μή σε λανθάνω
[198]	οὐκ οἶμαι. (Καὶ πῶς, ὦ	μακάριε,	εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω
[214]	ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα, ὦ	μακάριε,	πείθει τί (σε Σωκράτης ὧν
[216]	τιμὴν ἔχων τῶν ὑπὸ πλήθους	μακαριζομένων·	ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα τὰ
[193]	τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος	μακαρίους	καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,
[204]	καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ	μακαριστόν·	τὸ δέ γε ἐρῶν ἄλλην
[179]	Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς	μακάρων	νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ
[180]	τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς	μακάρων	νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ
[203]	ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ μητρός;	(Μακρότερον	μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ
[223]	(καὶ καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε	μακρῶν	τῶν νυκτῶν οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ
[194]	καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ	μάλ᾽	ἂν φοβοῖο καὶ ἐν παντὶ
[189]	εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ	μάλ᾽	ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν γε
[217]	καὶ ἔχαιρον. τούτων δ᾽ οὐ	μάλα	ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει
[218]	καὶ ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας	μάλα	εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε
[221]	τις ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός,	μάλα	ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς
[195]	κρανίων, ἅ ἐστιν οὐ πάνυ	μαλακά,	ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν
[195]	ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, ᾗ δ᾽ ἂν	μαλακόν,	οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ
[173]	ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ	μαλακὸς	καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν
[195]	καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν	μαλακωτάτοις	τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι.
[195]	πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς	μαλακωτάτοις	τῶν ὄντων καὶ βαίνει καὶ
[195]	καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν	μαλακωτάτων,	ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν
[179]	αὐτὴν δὲ οὐ δόντες, ὅτι	μαλθακίζεσθαι	ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ
[174]	(τὰ πολεμικά, τὸν δὲ Μενέλεων	μαλθακὸν	αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος
[195]	ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ	μαλθακοῦ.	τῷ αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς
[192]	ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι	μάλιστα	ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα καὶ
[202]	ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι αἰσχρόν;	~(Μάλιστά	γε. Ἦ καὶ ἂν μὴ
[189]	γίγνεται περὶ αὐτόν, δέον πάντων	μάλιστα	γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος,
[218]	οὖν ἅ μοι δέδοκται; Τί	μάλιστα,	ἔφη. Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν
[178]	ἐκεῖνος ἔλεγε πάντα· ἃ δὲ	μάλιστα	καὶ ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον,
[180]	Ὅμηρος. ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι	μάλιστα	μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ
[210]	νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν τε	μάλιστα.	Ὃς γὰρ ἂν μέχρι ἐνταῦθα
[175]	χρόνον ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ	μάλιστα	σφᾶς μεσοῦν δειπνοῦντας. τὸν οὖν
[179]	ἔρωτα σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν	μάλιστα	τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ τὸν Οἰάγρου
[182]	φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ, καὶ	μάλιστα	τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων, κἂν
[173]	Σωκράτους ἐραστὴς ὢν ἐν τοῖς	μάλιστα	τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ.
[182]	ἰσχυρὰς καὶ κοινωνίας, ὃ δὴ	μάλιστα	φιλεῖ τά τε ἄλλα πάντα
[194]	τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς,	μᾶλλον	ἂν αὐτῶν φροντίζοις ἢ τῶν
[218]	ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ	μᾶλλον	ἂν μὴ χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς
[219]	ᾔδη ὅτι χρήμασί γε πολὺ	μᾶλλον	ἄτρωτος ἦν πανταχῇ ἢ σιδήρῳ
[222]	οὗτος ἐξαπατῶν ὡς ἐραστὴς παιδικὰ	μᾶλλον	αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ
[209]	ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας	μᾶλλον	γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ
[173]	Ἦσαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές·	μᾶλλον	δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς
[222]	ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας,	μᾶλλον	δὲ ἐπὶ πᾶν ὅσον προσήκει
[194]	γένοιο οὗ νῦν ἐγώ εἰμι,	μᾶλλον	δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν
[213]	εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα.	μᾶλλον	δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ φέρε,
[188]	ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην,	μᾶλλον	δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην
[193]	λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος (ἐρεῖ,	μᾶλλον	δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ
[222]	πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ	μᾶλλον	ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε,
[180]	καὶ τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος	μᾶλλον	ἐτίμησαν, εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες.
[181]	τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν	μᾶλλον	ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις ἂν
[209]	ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι	μᾶλλον	ἢ ἐν τοῖς σώμασιν, ἃ
[209]	τε οὖν σώματα τὰ καλὰ	μᾶλλον	ἢ τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε
[183]	ὁ πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος	μᾶλλον	ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν· καὶ
[215]	ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ μοι	μᾶλλον	ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ τε
[181]	ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν σωμάτων	μᾶλλον	ἢ τῶν ψυχῶν, ἔπειτα ὡς
[208]	κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας ἔτι	μᾶλλον	ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων, καὶ
[199]	Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα	μᾶλλον	καταμάθῃς ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ
[180]	τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα,	μᾶλλον	μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ
[223]	ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς	μᾶλλον	μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ.
[214]	κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν	μᾶλλον	μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν
[202]	ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν τι	μᾶλλον	οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ
[173]	σὺ νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα	μᾶλλον	πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς·
[191]	ἀνδράσι τὸν νοῦν προσέχουσιν, ἀλλὰ	μᾶλλον	πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί,
[208]	ὅσῳ ἂν ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ	μᾶλλον·	τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ
[208]	σώματα ὄντες πρὸς τὰς γυναῖκας	μᾶλλον	τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν,
[206]	ὅτι ποτε λέγεις, καὶ οὐ	μανθάνω.	(Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ δ᾽ ἥ,
[213]	ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ τὴν τούτου	μανίαν	τε καὶ φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ.
[218]	πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου	μανίας	τε καὶ βακχείας· διὸ πάντες
[203]	~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν	μαντείαν	πᾶσαν καὶ γοητείαν. θεὸς δὲ
[206]	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν.	Μαντείας,	ἦν δ᾽ ἐγώ, δεῖται ὅτι
[192]	ὃ οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ	μαντεύεται	ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ
[188]	θεούς· ἃ δὴ προστέτακται τῇ	μαντικῇ	ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν·
[188]	καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς	μαντικὴ	ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ
[202]	ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου καὶ ἡ	μαντικὴ	πᾶσα χωρεῖ καὶ ἡ τῶν
[188]	ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν αὖ ἡ	(μαντικὴ	φιλίας θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς
[197]	γε μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ	μαντικὴν	Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος
[198]	πάλαι δέος δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ	μαντικῶς,	ἃ νῦν δὴ ἔλεγον εἰπεῖν,
[198]	μὲν ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,	μαντικῶς	μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων
[211]	ὦ φίλε Σώκρατες, ἔφη ἡ	Μαντινικὴ	ξένη, εἴπερ που ἄλλοθι, βιωτὸν
[201]	Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς	Μαντινικῆς	Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε σοφὴ
[215]	ἐοικέναι αὐτὸν τῷ σατύρῳ τῷ	Μαρσύᾳ.	ὅτι μὲν οὖν τό γε
[215]	αὐλῇ· ἃ γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει,	Μαρσύου	λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν
[215]	διακειμένου· ἀλλ᾽ ὑπὸ τουτουῒ τοῦ	Μαρσύου	πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε
[215]	οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ ὁμολογῇς,	μάρτυρας	παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ
[179]	ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν	μαρτυρίαν	παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου
[196]	ἅψηται. ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς	μαρτυρίῳ	χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως
[175]	καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν	μάρτυσι	τῶν Ἑλλήνων πλέον ἢ τρισμυρίοις.
[220]	εἰ δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς	μάχαις·	τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν γε
[220]	αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ ἡ	μάχη	ἦν ἐξ ἧς ἐμοὶ καὶ
[179]	καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ	μαχόμενοί	γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ
[177]	λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός	με	ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν,
[198]	εἴ πῃ εἶχον. καὶ γάρ	με	Γοργίου ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε
[219]	δὴ μετὰ τοῦτο τίνα οἴεσθέ	με	διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι,
[218]	μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός	με·	ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ
[194]	πρῶτον μὲν εἰπεῖν ὡς χρή	με	εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ
[213]	ἦν; Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ	με	ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης
[214]	νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά	με	ἐπαινέσαι; ἢ τί ποιήσεις; Τἀληθῆ
[201]	εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς ποτέ	με	ἡ ξένη ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν
[219]	ᾤμην αὐτὸν μόνῳ ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει	με.	ἠπόρουν δή, καταδεδουλωμένος τε ὑπὸ
[189]	τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε	με	θαυμάζειν εἰ τὸ κόσμιον τοῦ
[185]	Παυσανίου δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι γάρ	με	ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί,
[213]	οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν	με	καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ
[194]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν	με	κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ
[198]	τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν	με	λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ
[216]	ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει γάρ	με	ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν
[207]	Ταῦτά τε οὖν πάντα ἐδίδασκέ	με,	ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους
[194]	Ἀγάθωνα φάναι, οὐ δή πού	με	οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε
[175]	παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι γάρ	με	παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ καλῆς
[172]	οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν κατιδών	με	πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα
[185]	Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ παῦσαί	με	τῆς λυγγὸς ἢ λέγειν ὑπὲρ
[174]	θοίνην ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων	μέ	τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν
[189]	γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά	με	τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ
[201]	δὲ τῶν καλῶν· ἤλεγχε δή	με	τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ ἐγὼ
[222]	μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν εἶπον ἅ	με	ὕβρισε. καὶ μέντοι (οὐκ ἐμὲ
[189]	ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ μή	με	φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ
[194]	ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει	με,	ὦ Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα,
[212]	τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος καὶ	μέγα	βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων καὶ
[192]	ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι.	μέγα	δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες
[195]	μὲν νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε.	μέγα	(δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ αὐτὸς
[187]	ὥσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ	μέγα	ἔργον ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν
[198]	εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ	μέγα	ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς
[213]	Ἀγάθων, εἴ τι ἔστιν ἔκπωμα	μέγα.	μᾶλλον δὲ οὐδὲν δεῖ, ἀλλὰ
[196]	συμμέτρου δὲ καὶ ὑγρᾶς ἰδέας	μέγα	τεκμήριον ἡ εὐσχημοσύνη, ὃ δὴ
[182]	οἶμαι συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα	μεγάλα	ἐγγίγνεσθαι τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας
[190]	τὴν ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα	μεγάλα	εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς,
[178]	τούτων οὔτε πόλιν οὔτε ἰδιώτην	μεγάλα	καὶ καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ
[218]	τε καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ	μεγάλας	τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ γὰρ
[194]	τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν	μεγάλην	ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ.
[188]	καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ	μεγάλην,	μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει
[223]	ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ φιάλης	μεγάλης	ἐπὶ δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη
[192]	ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ	μεγάλης	σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη
[206]	(περὶ τὸ καλὸν διὰ τὸ	μεγάλης	ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν
[210]	πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ	μεγαλοπρεπεῖς	τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ
[199]	ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς καὶ	μεγαλοπρεπῶς	διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ (τόδε
[194]	ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ	μεγαλοφροσύνην	ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα μετὰ
[200]	βούλοιτ᾽ ἄν τις μέγας ὢν	μέγας	εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός;
[201]	Ἀγάθων, ὡς εἴη ὁ Ἔρως	μέγας	θεός, εἴη δὲ τῶν καλῶν·
[178]	ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι	μέγας	θεὸς εἴη ὁ Ἔρως καὶ
[202]	ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο	μέγας	θεὸς εἶναι παρὰ τούτων, οἵ
[202]	ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων	μέγας	θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων,
[186]	ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς	μέγας	καὶ θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν
[202]	Τί οὖν, ὦ Διοτίμα; Δαίμων	μέγας,	ὦ Σώκρατες· καὶ γὰρ πᾶν
[200]	ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν τις	μέγας	ὢν μέγας εἶναι, ἢ ἰσχυρὸς
[189]	οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί γε	μέγιστ᾽	ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ
[198]	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς	(μέγιστα	ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ ὡς
[183]	πλὴν τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ	μέγιστα	καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη· εἰ γὰρ
[189]	βωμούς, καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν	μεγίστας,	οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν
[193]	καὶ εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας	μεγίστας	παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς
[189]	καὶ ἰατρὸς τούτων ὧν ἰαθέντων	μεγίστη	εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ γένει
[209]	λέγονται εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ	μεγίστη,	ἔφη, καὶ καλλίστη τῆς φρονήσεως
[188]	καὶ παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν	μεγίστην	δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν
[196]	μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν	μέγιστον	ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽
[205]	ἐπιθυμία καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ	μέγιστός	τε καὶ δολερὸς ἔρως παντί·
[178]	πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ ὢν	μεγίστων	ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν. οὐ
[211]	ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ	μεθ᾽	αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ ὄν, τὰ
[198]	ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν τῷ μέρει	μεθ᾽	(ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ
[176]	ὅτι χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις ἡ	μέθη	ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν
[176]	ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας μὴ διὰ	μέθης	ποιήσασθαι τὴν ἐν τῷ παρόντι
[215]	εἰ μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν	μεθύειν,	εἶπον ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα
[212]	πολλάς, καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε·	μεθύοντα	ἄνδρα πάνυ σφόδρα δέξεσθε συμπότην,
[214]	τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις,	μεθύοντα	δὲ ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους
[220]	καὶ ὃ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη	μεθύοντα	οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν
[212]	ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς	μεθύοντος;	ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε,
[212]	ἀκούειν ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα	μεθύοντος	καὶ μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου
[203]	τὰς θύρας. ὁ οὖν Πόρος	μεθυσθεὶς	τοῦ νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω
[214]	ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε	μεθυσθῇ.	τὸν μὲν οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος
[176]	ἴσως ἂν ἐγὼ περὶ τοῦ	μεθύσκεσθαι,	οἷόν ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον
[216]	γένοιτο, εὖ οἶδα ὅτι πολὺ	μεῖζον	ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ ἔχω
[178]	γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι	μεῖζόν	ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι
[209]	κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ	μείζω	κοινωνίαν τῆς τῶν παίδων πρὸς
[223]	οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως ἂν ἐνθάδε	μείναιμι,	ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα
[215]	ἐάν τε ἀνὴρ ἐάν τε	μειράκιον,	ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ
[223]	δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς τῷ	μειρακίῳ	ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ
[192]	οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ	μειρακίων,	ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει. φασὶ
[177]	λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν Εὐριπίδου	Μελανίππην·	οὐ γὰρ ἐμὸς ὁ μῦθος,
[216]	οὔτε εἴ τις καλός ἐστι	μέλει	αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ τοσοῦτον
[215]	ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους, οὐδὲν	μέλει	ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν
[187]	ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις	μέλεσί	τε καὶ μέτροις, (ὃ δὴ
[190]	κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς	μέλεσιν	ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο κύκλῳ. ἦν
[208]	ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ καλεῖται	μελετᾷν,	ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης·
[208]	ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος,	μελέτη	δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ
[184]	τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ	μέλλει	καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι
[184]	καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ	μέλλει	ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ
[186]	τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ	μέλλει	τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι γὰρ
[174]	οἱ ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη	μέλλοντας	δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽ οὖν ὡς
[190]	οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες (καὶ	μέλλοντες	ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ τὰ
[222]	πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ	μέλλοντι	καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν,
[194]	καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ,	μέλλοντος	ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽
[189]	ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι περὶ τῶν	μελλόντων	ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ γελοῖα
[178]	ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου τοῖς	μέλλουσι	καλῶς βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια
[198]	μακάριε, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, οὐ	μέλλω	ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος
[177]	μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν	μέλλω	λέγειν. Φαῖδρος γὰρ ἑκάστοτε πρός
[189]	Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς	μέλλων	λέγειν, καὶ φύλακά με τοῦ
[198]	καὶ ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν,	μέλλων	λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω καὶ
[187]	ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ	μελοποιίαν	καλοῦσιν) ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς
[209]	γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν	μεμνημένος,	καὶ τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ
[200]	τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ	μεμνημένος	ὅτου· τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον
[223]	ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη	μεμνῆσθαι	τῶν λόγων. οὔτε γὰρ ἐξ
[213]	θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή μοι	μέμφηται	ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν
[222]	Σωκράτη ἐπαινῶ· καὶ αὖ ἃ	μέμφομαι	συμμείξας ὑμῖν εἶπον ἅ με
[220]	καὶ τοῦτό γέ μοι οὔτε	μέμψῃ	οὔτε ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ
[186]	ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς	μὲν	ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ
[186]	ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς	μὲν	ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων,
[205]	εἰ μὴ εἴ τις τὸ	μὲν	ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ,
[181]	ἂν τύχωσι τοῦτο πράττειν, ὁμοίως	μὲν	ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι
[210]	ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον	μὲν	~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε γιγνόμενον
[182]	αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ	μὲν	αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ
[206]	ἡ φύσις. τίκτειν δὲ ἐν	μὲν	αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν δὲ
[217]	δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο. καὶ τότε	μὲν	αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽
[194]	καὶ καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως	μὲν	ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ
[223]	Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι· καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος οὐκ ἔφη
[198]	παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν θαυμαστά·
[190]	τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι. καὶ τὰς	μὲν	ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε
[205]	δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ	μὲν	ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν,
[223]	ᾀδόντων, ἐξεγρόμενος δὲ ἰδεῖν τοὺς	μὲν	ἄλλους καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα
[221]	ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν	μὲν	ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις
[216]	ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ	μὲν	ἀμελῶ, τὰ δ᾽ Ἀθηναίων πράττω.
[197]	δημιουργίαν οὐκ ἴσμεν, ὅτι οὗ	μὲν	ἂν ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος
[191]	τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως	μὲν	ἂν παῖδες ὦσιν, ἅτε τεμάχια
[213]	μή μοι μέμφηται ὅτι σὲ	μὲν	ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα ἐν
[185]	σοφοί, ἔφη ὁ Ἀριστόδημος δεῖν	μὲν	Ἀριστοφάνη λέγειν, τυχεῖν δὲ αὐτῷ
[190]	γένη καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ	μὲν	ἄρρεν ἦν τοῦ ἡλίου τὴν
[176]	τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν	μὲν	ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν,
[182]	κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται, τῶν	μὲν	ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν δὲ ἀρχομένων
[190]	διατεμῶ δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα	μὲν	ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ χρησιμώτεροι
[214]	κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον	μὲν	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει
[212]	τὸν λόγον, ὦ Φαῖδρε, εἰ	μὲν	βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα
[176]	δυνατώτατοι πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς	μὲν	γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽
[189]	τι μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο	μὲν	γὰρ ἂν κέρδος εἴη καὶ
[207]	καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς	μὲν	γὰρ ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν
[190]	τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν	μὲν	γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα
[204]	Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι	μὲν	γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω
[186]	τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ	μὲν	γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα
[180]	οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ	μὲν	γὰρ εἷς ἦν ὁ Ἔρως,
[222]	ἀδύνατον, φάναι τὸν Σωκράτη. σὺ	μὲν	γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ
[175]	καὶ καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ	μὲν	γὰρ ἐμὴ φαύλη τις ἂν
[185]	Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ	μὲν	γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ σῷ
[174]	ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ	μὲν	γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα τῶν
[200]	ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ	μὲν	γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων,
[194]	οὐχ οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς	μὲν	γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ
[182]	ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι	μὲν	γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς, καὶ
[193]	Παυσανίαν καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως	μὲν	(γὰρ καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν
[174]	δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος	μὲν	γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι
[218]	τῶν φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ	μὲν	γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ
[181]	ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς	μὲν	γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν
[204]	καὶ τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς	μὲν	γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου,
[173]	καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν	μὲν	γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος
[189]	ἥπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον	μὲν	γὰρ τρία ἦν τὰ γένη
[198]	ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ	μὲν	γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν
[178]	ἐρῶ ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον	μὲν	γάρ, ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον
[187]	ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν	μέν	γε αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας
[215]	πολύ γε θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ	μέν	γε δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει τοὺς
[201]	γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ	μέν	γε ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ
[180]	οὐ δύο τὼ θεά; ἡ	μέν	γέ που πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ
[205]	ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται	μέν	γέ τις, ἔφη, λόγος, ὡς
[207]	αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ	μὲν	γίγνεται, τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ
[208]	αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ	μὲν	γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν,
[176]	τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο	μὲν	δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος
[175]	ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς	μὲν	δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ
[199]	τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον	μὲν	δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς
[196]	μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος	μὲν	δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς
[219]	περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ	μὲν	δὴ ταῦτα ἀκούσας τε καὶ
[220]	ὡς καταφρονοῦντα σφῶν. Καὶ ταῦτα	μὲν	δὴ ταῦτα· οἷον δ᾽ αὖ
[197]	οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν. καὶ	~(μὲν	δὴ τήν γε τῶν ζῴων
[216]	τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ	μὲν	δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ
[212]	τε καὶ οἱ ἄλλοι, ἔφη	μὲν	Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος
[184]	διαφεύγειν. διὰ ταῦτα οὖν τοῖς	μὲν	διώκειν παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν,
[184]	ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν> καὶ ὁ	μὲν	δυνάμενος εἰς φρόνησιν καὶ τὴν
[210]	τὰ καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον	μέν,	ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ὁ ἡγούμενος,
[191]	ἵνα ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα	μὲν	εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν
[194]	Ἐγὼ δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον	μὲν	εἰπεῖν ὡς χρή με εἰπεῖν,
[213]	καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων	μὲν	εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ
[200]	ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν	μὲν	ἕκαστα τούτων ἐν τῷ παρόντι
[193]	εὐσεβεῖν περὶ (θεούς, ἵνα τὰ	μὲν	ἐκφύγωμεν, τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν
[197]	οὗτός ἐστιν ὁ ποιῶν εἰρήνην	μὲν	ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην
[220]	γ᾽ ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα	μὲν	ἐν τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα
[212]	δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς	μὲν	ἐπαινεῖν, τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν
[178]	δὲ τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον	μὲν	Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ
[180]	οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον	μὲν	Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν,
[198]	ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ	μὲν	ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς
[175]	παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ ἓ	μὲν	ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα
[203]	τίνος ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον	μέν,	ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι
[202]	οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς	μέν,	ἔφη, σύ, μία δ᾽ ἐγώ.
[215]	καὶ ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ	μὲν	ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν
[216]	αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα. (καὶ πολλάκις	μὲν	ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ
[187]	ἂν προσφέρῃ, ὅπως ἂν τὴν	μὲν	ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ
[189]	ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ ἓν τότε	μὲν	ἦν καὶ εἶδος καὶ ὄνομα
[219]	οἴεσθέ με διάνοιαν ἔχειν, ἡγούμενον	μὲν	ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ τὴν τούτου
[177]	ὁ βέλτιστος Πρόδικος· καὶ τοῦτο	μὲν	ἧττον καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε
[198]	τὰ μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως	μὲν	θαυμαστά· τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς
[196]	πειρατέον μὴ ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον	μέν,	ἵν᾽ αὖ καὶ ἐγὼ τὴν
[178]	ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ	μὲν	καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ
[177]	σκέψασθαι τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους	μὲν	καὶ ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν,
[175]	Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα	μὲν	καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ
[211]	δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα	μὲν	καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς
[211]	οὔτε φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ	μὲν	καλόν, τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ
[206]	τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν	μὲν	καλῷ προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών
[223]	σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον	μὲν	καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ
[197]	κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος	μὲν	κενοῖ, οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς
[205]	καὶ περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ	μὲν	κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα ἡ τῶν
[187]	ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς	μὲν	κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς
[214]	ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς	μὲν	λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ
[196]	Ἔρωτος μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ	μὲν	μέγιστον ὅτι Ἔρως οὔτ᾽ ἀδικεῖ
[221]	λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων	μὲν	μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ
[177]	οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ	μέν	μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ
[210]	ἐπὶ τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι	μὲν	νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ
[195]	δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον	μὲν	νεώτατος θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα
[222]	καὶ ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον	μὲν	νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει
[188]	δὲ πᾶσαν δύναμιν ἔχει ξυλλήβδην	μὲν	ὁ πᾶς Ἔρως, ὁ δὲ
[211]	ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ	μὲν	ὂν καλόν, τισὶ δὲ αἰσχρόν·
[183]	φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν	μὲν	ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν
[221]	τὸ ἐφ᾽ ἵππου εἶναι· πρῶτον	μὲν	ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων
[216]	αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν	μὲν	οὐ δυναμένῳ ὡς οὐ δεῖ
[181]	ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας πρῶτον	μὲν	οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος
[178]	~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων	μὲν	οὖν ἃ ἕκαστος εἶπεν, οὔτε
[181]	τε πέρι καὶ σώματος. οἱ	μὲν	οὖν ἀγαθοὶ τὸν νόμον τοῦτον
[223]	παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν	μὲν	οὖν Ἀγάθωνα ὡς κατακεισόμενον παρὰ
[214]	δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ	μὲν	οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν·
[221]	τοὺς προτροπάδην (φεύγοντας διώκουσιν. πολλὰ	μὲν	οὖν ἄν τις καὶ ἄλλα
[180]	καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν	μὲν	οὖν δεῖ πάντας θεούς, ἃ
[217]	ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς. μέχρι	μὲν	οὖν δὴ δεῦρο τοῦ λόγου
[196]	πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ	μὲν	οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης καὶ
[208]	τοῦ γὰρ ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ	μὲν	οὖν ἐγκύμονες, ἔφη, κατὰ τὰ
[223]	ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον. τὸν	μὲν	οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον
[183]	καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς	μὲν	οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ
[195]	Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος	μὲν	οὖν ἐστί, πρὸς δὲ τῷ
[199]	ἐστὶν οὐδενὸς ἢ τινός; Πάνυ	μὲν	οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν,
[210]	οἷός τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ	μὲν	οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ προθυμίας
[206]	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. τί δὴ οὖν
[215]	οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽ εἰκόνων. οὗτος	μὲν	οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ
[192]	ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν	μὲν	οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ
[188]	τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως	μὲν	(οὖν καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα
[202]	ἢ καὶ τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων	μὲν	οὖν. καὶ ἣ γελάσασα· Καὶ
[196]	καὶ ἵζει καὶ μένει. Περὶ	μὲν	οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ καὶ
[176]	τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα; ἐγὼ	μὲν	οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι τῷ
[220]	μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου	μὲν	οὖν μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα
[186]	ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ ἐρᾷ. ἄλλος	μὲν	οὖν ὁ ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ
[192]	μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως	μὲν	οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε
[183]	νόμος φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ	μὲν	οὖν οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον
[180]	ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς	μὲν	οὖν οὔσης εἷς ἂν ἦν
[214]	μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ. τὸν	μὲν	οὖν Σωκράτη ἐγχέαντος τοῦ παιδὸς
[209]	τοὺς ἀνθρωπίνους οὐδενός πω. Ταῦτα	μὲν	οὖν τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ
[201]	ἐχέτω ὡς σὺ λέγεις. Οὐ	μὲν	οὖν τῇ ἀληθείᾳ, φάναι, ὦ
[181]	ὁ καλῶς προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ	μὲν	οὖν τῆς Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς
[215]	τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ. ὅτι	μὲν	οὖν τό γε εἶδος ὅμοιος
[219]	κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον	μὲν	οὖν τοῖς πόνοις οὐ μόνον
[191]	τὸ αὑτοῦ ἕκαστος ξύμβολον. ὅσοι	μὲν	οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ
[204]	οὐ σοφῆς καὶ ἀπόρου· ἡ	μὲν	οὖν φύσις τοῦ δαίμονος, ὦ
[181]	ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον	μὲν	οὐχ ἧττον γυναικῶν ἢ παίδων,
[212]	ἐγὼ γάρ τοι, φάναι, χθὲς	μὲν	οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι,
[174]	μέ τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ	μὲν	οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽
[197]	Φαῖδρε, τῷ θεῷ ἀνακείσθω, τὰ	μὲν	παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας,
[219]	ἔτι πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ	μὲν	παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά ἐστιν,
[203]	ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον	μὲν	πένης ἀεί ἐστι, καὶ πολλοῦ
[177]	ἂν ἐγκεκωμιασμένα. τὸ οὖν τοιούτων	μὲν	πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα
[203]	ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ	μὲν	περὶ τὰ τοιαῦτα σοφὸς δαιμόνιος
[207]	(πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον	μὲν	περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις, ἔπειτα
[197]	ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα	μὲν	πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος
[183]	αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς	μὲν	πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν.
[188]	ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν	μὲν	πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ
[185]	δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω, ἐὰν	μέν	σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν
[222]	(Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ	μὲν	σοῦ ἐρᾷν καὶ μηδενὸς ἄλλου,
[214]	ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς	μὲν	Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά
[182]	περὶ τὸν ἔρωτα νόμος ἐν	μὲν	ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος,
[202]	ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν	μὲν	τὰς δεήσεις καὶ θυσίας, τῶν
[180]	ἀλλὰ γὰρ τῷ ὄντι μάλιστα	μὲν	ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ θεοὶ
[180]	ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα τὸν	μὲν	τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς
[203]	οὔτε ὡς θνητός, ἀλλὰ τοτὲ	μὲν	τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε
[173]	γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν	μέν	τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ
[200]	ἔστιν ὁ Ἔρως ἢ πρῶτον	μὲν	τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν ἂν
[212]	φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ ἐὰν	μέν	τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε·
[177]	δεινόν, φησίν, ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις	μέν	τισι θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας
[184]	ὑπὸ ταύτης τῆς αἰτίας πρῶτον	μὲν	τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται,
[211]	τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς	μὲν	τὸ καλόν, πρὸς δὲ τὸ
[217]	ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον	μέν,	τὸ λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε
[200]	Πάνυ μὲν οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο	μὲν	τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, φύλαξον
[220]	ἐν τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον	μὲν	τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον εἰώθει
[180]	καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον	μὲν	τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν,
[178]	δὴ τί τοῦτο; τὴν ἐπὶ	μὲν	τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ
[211]	τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ	μέν,	τοτὲ δὲ οὔ, οὐδὲ πρὸς
[215]	(τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς γοῦν ὅταν	μέν	του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος καὶ
[177]	Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα	μὲν	τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι,
[198]	ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο	μὲν	ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων
[178]	οὔτε ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον	μὲν	Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα
[184]	παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ	μὲν	χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως
[184]	καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς	μὲν	χαρίσασθαι, τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ
[220]	καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ	μέν,	ὦ Σώκρατες, καὶ τότε ἐκέλευον
[183]	χρηστοῦ ὄντος ἐραστὴς διὰ βίου	μένει,	ἅ τε μονίμῳ συντακείς. τούτους
[196]	ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει καὶ	μένει.	Περὶ μὲν οὖν κάλλους τοῦ
[217]	ὅτι ὀψὲ εἴη, προσηνάγκασα αὐτὸν	μένειν.	ἀνεπαύετο οὖν ἐν τῇ ἐχομένῃ
[174]	Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν	Μενέλεων	ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω ὄντα
[174]	ἄνδρα (τὰ πολεμικά, τὸν δὲ	Μενέλεων	μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ
[195]	αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων τῆς	μένθ᾽	ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽
[179]	(καὶ ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος,	μένος	ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν
[194]	ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων	μέντ᾽	ἂν εἴην, ὦ Ἀγάθων, εἰπεῖν
[194]	ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ	μέντ᾽	ἂν καλῶς ποιοίην, φάναι τὸν
[206]	τὸ ἔργον; ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ	μεντ᾽	ἂν σέ, ἔφην ἐγώ, ὦ
[173]	τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ	μέντοι	ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε ἔνια
[199]	οὐ γὰρ ἂν δυναίμην· οὐ	μέντοι	ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ, (εἰ
[189]	λέγε ὡς δώσων λόγον· (ἴσως	μέντοι,	ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω σε.
[215]	γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν	μέντοι	ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν
[188]	Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ	μέντοι	ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ τι
[176]	τὸν οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο	μέντοι	εὖ λέγεις, ὦ Παυσανία, τὸ
[180]	τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον	μέντοι	θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ εὖ
[223]	ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ	μέντοι	κεφάλαιον, ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη
[174]	ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως	μέντοι	κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς
[207]	ἕως ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος	μέντοι	οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων ἐν
[222]	εἶπον ἅ με ὕβρισε. καὶ	μέντοι	(οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα πεποίηκεν,
[214]	φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ	μέντοι	οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι μὴ
[189]	ὅτι· Καὶ μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ	μέντοι	πρίν γε τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι
[173]	οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ	μέντοι	ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ
[214]	ἀλλ᾽ ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ	μέντοι,	φάναι, τά γε ἀληθῆ παρίημι
[199]	ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν τῷ	μέρει	ἐπαινέσεσθαι. ἡ γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο,
[214]	χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν	μέρει	λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς
[198]	ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν τῷ	μέρει	μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα
[185]	γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ σῷ	μέρει,	σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν
[184]	τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο ὁτιοῦν	μέρος	ἀρετῆς, αὕτη αὖ ἡ ἐθελοδουλεία
[220]	εἱστήκει ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν	μεσημβρία,	καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες
[190]	ἓν στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ	μέσην	τὴν γαστέρα, ὃ δὴ τὸν
[175]	εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς	μεσοῦν	δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν
[223]	σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου	μεστὰ	πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν
[188]	τῶν ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις	μεστή	ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν
[194]	δή πού με οὕτω θεάτρου	μεστὸν	ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι
[202]	καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν	μέσῳ	δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ, ὥστε
[222]	δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν	μέσῳ	ἐμοῦ τε καὶ σοῦ, ἵνα
[203]	τε αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν	μέσῳ	ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν
[222]	τι ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν	μέσῳ	ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽
[213]	καθίζεσθαι παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν	μέσῳ	Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι
[192]	σμικρὸν χρόνον. καὶ οἱ διατελοῦντες	μετ᾽	ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί εἰσιν,
[192]	νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς	μετ᾽	ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις. πάντως μὲν
[179]	~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί γ᾽ ἂν	μετ᾽	ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι νικῷεν ἂν
[197]	δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε ξυνόδους	μετ᾽	ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν
[217]	οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου μόνος	μετ᾽	αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων (τὸν
[209]	καὶ τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ	μετ᾽	ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν
[207]	γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν	μετὰ	ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ
[195]	καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν.	μετὰ	δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί τε
[210]	καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι.	μετὰ	δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς
[210]	χαλάσαι καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον·	μετὰ	δὲ ταῦτα τὸ ἐν ταῖς
[180]	τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη εἰπεῖν,	μετὰ	δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς εἶναι,
[198]	καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν	μετὰ	καλὸν οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον
[217]	οἶνος (ἄνευ τε παίδων καὶ	μετὰ	παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι
[219]	(ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ	μετὰ	πατρὸς καθηῦδον ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου.
[219]	θεάς, οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην	μετὰ	Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ πατρὸς
[174]	εἶπον οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς	μετὰ	Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου
[188]	Ἔρως, ὁ δὲ περὶ τἀγαθὰ	μετὰ	σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ
[204]	ἔχει τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ	μετὰ	ταῦτ᾽ ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειράσομαί
[199]	φάναι τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽ ἐρώτα.	μετὰ	ταῦτα δὴ τὸν Σωκράτη ἔφη
[176]	πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα τρέπου.	~(Μετὰ	ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους
[175]	(ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν.	Μετὰ	ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν δειπνεῖν,
[196]	λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς Ἔρωτος	μετὰ	ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον
[217]	μοι καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών.	μετὰ	ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν καὶ
[219]	γάρ μοι ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ	μετὰ	ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν
[188]	οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ	μετὰ	τῆς ὕβρεως Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ
[178]	ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ	μετὰ	τὸ Χάος δύο τούτω γενέσθαι,
[215]	ὡς δὲ καὶ τἆλλα ἔοικας,	μετὰ	τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ· ἢ
[176]	ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι, τὸ	μετὰ	τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν ἄρτι
[219]	ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ	μετὰ	τοῦτο τίνα οἴεσθέ με διάνοιαν
[197]	αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ ἄριστος	μετὰ	τοῦτο τοῖς ἄλλοις ἄλλων τοιούτων
[194]	μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα	μετὰ	τῶν ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία
[186]	ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος, καὶ ὁ	μεταβάλλειν	ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου
[174]	ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν	μεταβάλλοντες,	ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ
[204]	ἔφη, ὥσπερ ἂν εἴ τις	μεταβαλὼν	ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ
[213]	νῦν (δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι,	μετάδος	τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν καὶ
[223]	εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν καλῶν	μεταλαβεῖν	ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς
[223]	ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον	μεταναστήσομαι,	ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα
[204]	φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα	μεταξὺ	εἶναι σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία
[214]	ἐάν τι μὴ ἀληθὲς λέγω,	μεταξὺ	ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ εἰπὲ
[202]	καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον	(μεταξύ	ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ.
[202]	καὶ κακὸν εἶναι, ἀλλά τι	μεταξύ,	ἔφη, τούτοιν. Καὶ μήν, ἦν
[202]	μήν; Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη,	μεταξὺ	θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν,
[202]	οὐκ ᾔσθησαι ὅτι ἔστιν τι	μεταξὺ	σοφίας καὶ ἀμαθίας; Τί τοῦτο;
[204]	ἤδη καὶ παιδί, ὅτι οἱ	μεταξὺ	τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ
[202]	που τοιοῦτον ἡ ὀρθὴ δόξα,	μεταξὺ	φρονήσεως καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν
[175]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν	μεταπέμψασθαι	τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ οὐκ
[190]	Ἀπόλλω ἐκέλευε τό τε πρόσωπον	μεταστρέφειν	καὶ τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ
[213]	ὅδε τρίτος συμπότης; καὶ ἅμα	μεταστρεφόμενον	αὐτὸν ὁρᾶν τὸν Σωκράτη, ἰδόντα
[174]	οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ, ἔφη,	μεταστρεφόμενος	οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον
[191]	Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται, καὶ	μετατίθησιν	αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς τὸ
[191]	εἰς γῆν, ὥσπερ οἱ τέττιγες.	μετέθηκέ	τε οὖν οὕτω αὐτῶν εἰς
[190]	ὁ δὲ τό τε πρόσωπον	μετέστρεφε,	καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα
[196]	δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης	μετέχει.	εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ
[208]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας	μετέχει,	καὶ σῶμα καὶ τἆλλα πάντα·
[211]	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα	μετέχει,	οὐδέ τις λόγος οὐδέ τις
[190]	ὅτι καὶ ἡ σελήνη ἀμφοτέρων	μετέχει·	περιφερῆ δὲ δὴ ἦν καὶ
[190]	τῆς γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων	μετέχον	τῆς σελήνης, ὅτι καὶ ἡ
[197]	πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς	μετέχοντα	ἣν ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν
[211]	δὲ ἄλλα πάντα καλὰ ἐκείνου	μετέχοντα	τρόπον τινὰ τοιοῦτον, οἷον γιγνομένων
[181]	πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας, καὶ	μετεχούσης	ἐν τῇ γενέσει καὶ θήλεος
[181]	τῆς Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ	μετεχούσης	θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ
[197]	μετρίας, καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι,	μετέχων.	~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας
[210]	ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις ὀρθῶς	μετίῃ,	οὐκ οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽
[205]	περὶ τὴν μουσικὴν καὶ τὰ	μέτρα	τῷ τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται.
[197]	μὲν παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς	μετρίας,	καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων.
[187]	τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε καὶ	μέτροις,	(ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα
[210]	τε μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν	μέχρι	ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ,
[220]	νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει	μέχρι	ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν·
[217]	οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν ἢ (ἡμεῖς.	μέχρι	μὲν οὖν δὴ δεῦρο τοῦ
[202]	ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ ὃ	μὴ	ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ καὶ
[214]	μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι	μὴ	ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν
[173]	ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου,	μὴ	ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες
[178]	πάσχων ὑπό του δι᾽ ἀνανδρίαν	μὴ	ἀμυνόμενος, οὔτ᾽ ἂν ὑπὸ πατρὸς
[211]	ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ	μὴ	ἀνάπλεων σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ
[179]	μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα,	μὴ	ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν
[192]	ὥστε καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν	μὴ	ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ γὰρ τούτου
[193]	τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν ἐφοβούμην	μὴ	ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ πολλὰ
[221]	νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ	μὴ	ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ λέγω
[216]	τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων, ἵνα	μὴ	αὐτοῦ καθήμενος παρὰ τούτῳ καταγηράσω.
[175]	λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ	μὴ	ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν
[218]	ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς	μὴ	ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται, καὶ ποιοῦσι
[216]	~(οὕτω διετέθην ὥστε μοι δόξαι	μὴ	βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς ἔχω.
[179]	ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ παιδικὰ ἢ	μὴ	βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω κακὸς,
[189]	τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι	μὴ	γελοῖα εἴπω (τοῦτο μὲν γὰρ
[199]	πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα	μὴ	γέλωτα ὄφλω. ὅρα οὖν, ὦ
[199]	καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς	μὴ	γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που τοῖς
[176]	(ταῦτα δὴ ἀκούσαντας συγχωρεῖν πάντας	μὴ	διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν ἐν
[183]	τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι	μὴ	διακωλύωσι μηδὲ λοιδορῶσιν ὡς οὐκ
[190]	δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ	μὴ	ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ,
[184]	καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ	μή.	εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς
[198]	ᾖ οὕτως ἔχοντα ἐάν τε	μή·	εἰ δὲ ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽
[205]	ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ	μὴ	εἴ τις τὸ μὲν ἀγαθὸν
[202]	πάντων μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν	μὴ	εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ
[202]	τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς	μὴ	εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν
[181]	εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα	μὴ	εἰς ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο·
[196]	λείπεται· ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον	μὴ	ἐλλείπειν. καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽
[182]	τε καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ	μὴ	ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ
[215]	ἐγὼ γοῦν, ὦ ἄνδρες, εἰ	μὴ	ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον
[200]	ἐστιν, ἢ μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν	μὴ	ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ
[186]	τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς	μὴ	ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι,
[208]	πέρι, ἃ ἐγὼ εἴρηκα εἰ	μὴ	ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται
[207]	γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα	μὴ	ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι,
[222]	καὶ σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων,	μὴ	ἐξαπατᾶσθαι ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ
[200]	ἔχουσι καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν	μὴ	ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις
[200]	ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές ἐστιν, ἢ	μὴ	(ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ.
[182]	προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα	μὴ	ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ
[181]	χρῆν δὲ καὶ νόμον εἶναι	μὴ	ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ εἰς
[200]	ὃ μὴ ἔχει καὶ ὃ	μὴ	ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής
[200]	ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ	μὴ	ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ
[197]	ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν Ἔρως	μὴ	ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν
[175]	ἂν βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑμῖν	μὴ	ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα·
[196]	μουσικήν· ἃ γάρ τις ἢ	μὴ	ἔχει ἢ μὴ οἶδεν, οὔτ᾽
[200]	τοῦ μὴ παρόντος, καὶ ὃ	μὴ	ἔχει καὶ ὃ μὴ ἔστιν
[201]	ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ	μὴ	ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν.
[200]	νῦν παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε	μή,	ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο
[183]	ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις	μὴ	ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ
[205]	δ᾽ ἐγώ, καὶ αὐτός. Ἀλλὰ	μὴ	θαύμαζ᾽ ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα
[207]	τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν,	μὴ	θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν
[193]	ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως	μὴ	καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν
[200]	ἐάν τε βούλωνται ἐάν τε	μή,	καὶ τούτου γε δή που
[202]	λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ	μὴ	καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ
[201]	ἔφη· ἢ οἴει, ὅτι ἂν	μὴ	καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι
[184]	τε κακῶς πάσχων πτήξῃ καὶ	μὴ	καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς
[222]	ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ	μὴ	κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον
[189]	τῆς ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ	μὴ	καταγέλαστα. Βαλών γε, φάναι, ὦ
[184]	χρήματα ἢ εἰς διαπράξεις πολιτικὰς	μὴ	καταφρονήσῃ· οὐδὲν γὰρ δοκεῖ τούτων
[184]	δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς	μὴ	κολακείαν εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω
[193]	Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν	μὴ	κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς,
[193]	σός. ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου,	μὴ	κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν
[185]	πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ	μὴ	λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ
[212]	ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ	μή,	λέγετε ὅτι οὐ πίνομεν ἀλλ᾽
[189]	ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ	μή	με φύλαττε, ὡς ἐγὼ φοβοῦμαι
[213]	ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ	μή	μοι μέμφηται ὅτι σὲ μὲν
[198]	τὸ τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην	μή	μοι τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου
[193]	τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ	μή	μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν
[193]	λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ εἰ	μὴ	ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ Ἀγάθωνι
[181]	ἀμελοῦντες δὲ τοῦ καλῶς ἢ	μή·	ὅθεν δὴ ξυμβαίνει αὐτοῖς ὅ
[196]	τις ἢ μὴ ἔχει ἢ	μὴ	οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν ἑτέρῳ δοίη
[204]	οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν	μὴ	οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην
[204]	εἶναι ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ ὁ	μὴ	οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι οὗ ἂν
[208]	ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν παίδων,	μὴ	οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι
[215]	εἶ· ἢ οὔ; ἐὰν γὰρ	μὴ	ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ
[187]	εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ	μὴ	ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε
[216]	μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι αὐτὸν	μὴ	ὄντα ἐν ἀνθρώποις· εἰ δ᾽
[204]	τοῦτό ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ	μὴ	ὄντα καλὸν κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον
[180]	δὲ οὐ γάρ ἐστιν εἷς·	μὴ	ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν ἐστι
[205]	ἡ γάρ τοι ἐκ τοῦ	μὴ	ὄντος εἰς τὸ ὂν ἰόντι
[181]	πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται,	μὴ	ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ
[208]	ἔτι, ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι	~(μὴ	ὅτι αἱ μὲν γίγνονται, αἱ
[207]	καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα. καὶ	μὴ	ὅτι κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ
[218]	πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ	μὴ	οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ
[214]	ἄνδρα παρὰ νηφόντων λόγους παραβάλλειν	μὴ	οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ. καὶ
[208]	τἆλλα πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ.	μὴ	οὖν θαύμαζε εἰ τὸ αὑτοῦ
[175]	δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ οἶμαι.	μὴ	οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽
[210]	ἐπ᾽ εἴδει καλόν, πολλὴ ἄνοια	μὴ	οὐχ ἕν τε καὶ ταὐτὸν
[194]	φροντίζοις ἢ τῶν πολλῶν· ἀλλὰ	μὴ	οὐχ οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς
[197]	ζῴων ποίησιν πάντων τίς ἐναντιώσεται	μὴ	οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ
[200]	μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ	μὴ	παρόντος, καὶ ὃ μὴ ἔχει
[214]	τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον	μή	ποτε μεθυσθῇ. τὸν μὲν οὖν
[182]	παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι,	μὴ	πράγματ᾽ ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν
[183]	ἂν δοῦλος οὐδείς, ἐμποδίζοιτο ἂν	μὴ	πράττειν οὕτω τὴν πρᾶξιν καὶ
[217]	ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος, εἰ	μὴ	πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον, οἶνος
[219]	ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον σκόπει,	μή	σε λανθάνω οὐδὲν ὤν. ἥ
[173]	πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς·	Μὴ	σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ μοι
[182]	καὶ ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ	μὴ	σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν
[202]	~(Μάλιστά γε. Ἦ καὶ ἂν	μὴ	σοφόν, ἀμαθές; ἢ οὐκ ᾔσθησαι
[213]	αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω ἢ	μή;	συμπίεσθε ἢ οὔ; πάντας οὖν
[222]	δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ	μή	τι ἄλλο, ὦ θαυμάσιε, ἐν
[213]	χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν	μή	τι καὶ νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ
[188]	ἡ ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν	μή	τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται
[202]	Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ, λέγεις.	(Μὴ	τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ καλόν
[205]	τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν	μὴ	τυγχάνῃ γέ που, ὦ ἑταῖρε,
[185]	παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ δὲ	μή,	ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ δ᾽ ἄρα
[202]	καλούς; ἢ τολμήσαις ἄν τινα	μὴ	φάναι καλόν τε καὶ εὐδαίμονα
[223]	ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ	μὴ	φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ
[218]	τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν	μὴ	χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ
[222]	δὲ ὑπὸ σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ	μηδ᾽	ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ
[201]	δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ	μηδαμῇ	κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις σὺ
[175]	ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν	Μηδαμῶς,	ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ
[177]	τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ,	μηδὲ	ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν
[184]	δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι	μηδὲ	ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ καὶ ἄλλη
[202]	αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ εἶναι ἀγαθὸν	μηδὲ	καλόν, μηδέν τι μᾶλλον οἴου
[183]	αὖ οἱ (πρεσβύτεροι μὴ διακωλύωσι	μηδὲ	λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας,
[202]	μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι,	μηδὲ	ὃ μὴ ἀγαθόν, κακόν. οὕτω
[211]	τι πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι	μηδὲ	πάσχειν μηδέν, ὅταν δή τις
[184]	οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ	μηδὲ	πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν.
[188]	τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι χαρίζηται	μηδὲ	τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ
[204]	τὸ μὴ ὄντα καλὸν κἀγαθὸν	μηδὲ	φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν·
[222]	παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ καὶ σὲ	μηδεὶς	διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν·
[193]	ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός. ᾧ	μηδεὶς	ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία
[187]	ἡδονὴν αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ	μηδεμίαν	ἐμποιήσῃ· ὥσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ
[196]	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ	μηδεμίαν	ἡδονὴν κρείττω εἶναι· εἰ δὲ
[177]	πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι	μηδὲν	ἐγκώμιον· εἰ δὲ βούλει αὖ
[191]	τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ	μηδὲν	ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ
[176]	ἂν ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ	μηδὲν	εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι
[211]	τε τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων	μηδὲν	ἐκεῖνο μήτε τι πλέον μήτε
[215]	μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω,	μηδὲν	θαυμάσῃς· οὐ γάρ τι ῥᾴδιον
[214]	τὸν Ποσειδῶ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην,	μηδὲν	λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς ἐγὼ
[211]	μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν	μηδέν,	ὅταν δή τις ἀπὸ τῶνδε
[222]	ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων,	μηδὲν	πλέον αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου
[218]	ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι	μηδὲν	ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως
[202]	μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ καλόν,	μηδέν	τι μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν
[177]	πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι, Ἔρωτα δὲ	μηδένα	πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι εἰς ταυτηνὶ
[221]	ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ δὲ	μηδενὶ	ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν
[221]	ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων μὲν	μηδενί,	τοῖς δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις,
[222]	ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν καὶ	μηδενὸς	ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ
[210]	πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ καλὸν	μηκέτι	τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης,
[177]	που Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας, οὐδὲ	μὴν	Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον καὶ
[179]	τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ	μὴν	ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ παιδικὰ ἢ
[196]	Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ	μὴν	εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽
[202]	καλὰ κεκτημένους; Πάνυ γε. (Ἀλλὰ	μὴν	Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν
[176]	ἔτι ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ	μήν,	ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν
[202]	τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν. Καὶ	μήν,	ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί γε
[172]	καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ	μὴν	καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος
[197]	μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε	μὴν	καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων
[201]	εἰδέναι ὧν τότε εἶπον. (Καὶ	μὴν	καλῶς γε εἶπες, φάναι, ὦ
[206]	ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί	μήν;	Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου
[179]	παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ	μὴν	ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ
[189]	δόξῃ μοι, ἀφήσω σε. Καὶ	μήν,	ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη,
[222]	τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν· Καὶ	μήν,	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν.
[199]	ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ	μήν,	ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι
[202]	θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί	μήν;	Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ
[187]	ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ	μήπω	ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν
[211]	εἴ πως οἷόν τ᾽ ἦν,	μήτ᾽	ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι
[211]	μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι πλέον	μήτε	ἔλαττον γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν,
[204]	φιλοσοφοῦντες, εἰ μήτε οἱ σοφοὶ	μήτε	οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή, ἔφη,
[204]	ὦ Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ	μήτε	οἱ σοφοὶ μήτε οἱ ἀμαθεῖς;
[211]	οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽ ἐσθίειν	μήτε	πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον καὶ
[211]	ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο	μήτε	τι πλέον μήτε ἔλαττον γίγνεσθαι
[221]	ὅμοιον εἶναι, μήτε τῶν παλαιῶν	μήτε	τῶν νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον
[221]	δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον εἶναι,	μήτε	τῶν παλαιῶν μήτε τῶν νῦν
[199]	τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ ἡ	μήτηρ	ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι
[203]	τε ἄλλοι καὶ ὁ τῆς	Μήτιδος	ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ ἐδείπνησαν,
[178]	λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν	μητίσατο	πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ Ἀκουσίλεως
[204]	γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου,	μητρὸς	δὲ οὐ σοφῆς καὶ ἀπόρου·
[199]	ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν ἔρως	μητρὸς	ἢ πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν
[203]	δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ καὶ	μητρός;	(Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως
[179]	ὄντων αὐτῷ πατρός τε (καὶ	μητρός·	οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ
[199]	οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ εἰ	μητρός	τινος ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον
[203]	ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς	μητρὸς	φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος.
[179]	ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς	μητρὸς	ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας Ἕκτορα, μὴ
[203]	θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας πλέκων	μηχανάς,	καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος,
[178]	αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ οὖν	μηχανή	τις γένοιτο ὥστε πόλιν γενέσθαι
[208]	οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ	μηχανῇ,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας
[191]	ἐλεήσας δὲ ὁ Ζεὺς ἄλλην	μηχανὴν	πορίζεται, καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ
[190]	ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη, ἔχειν	μηχανήν,	ὡς ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι
[202]	ἐγώ. Εἷς μέν, ἔφη, σύ,	μία	δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ εἶπον· Πῶς
[184]	πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν.	μία	δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ
[208]	κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ	μία	ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει.
[184]	ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ καὶ ἄλλη	μία	μόνη δουλεία ἑκούσιος λείπεται οὐκ
[190]	ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις	μίαν,	καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα
[210]	καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην	μίαν	τοιαύτην, ἥ ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε.
[180]	οὐκ ἔστιν ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη.	μιᾶς	μὲν οὖν οὔσης εἷς ἂν
[203]	γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ	μίγνυται,	ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν
[195]	προσέρχεται. ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως	μισεῖν	καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν.
[191]	τὴν γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν,	μνημεῖον	εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ
[208]	τῶν παίδων, μὴ οἰομένους ἀθάνατον	μνήμην	ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν
[208]	εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ	μνήμην	καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς
[209]	ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ	μνήμην	παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα· εἰ
[208]	καινὴν ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης	μνήμην	σῴζει τὴν ἐπιστήμην, ὥστε τὴν
[218]	μόνος, καί μοι φαίνει ὀκνεῖν	μνησθῆναι	πρός με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ
[213]	λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ χεῖρε	μόγις	ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή τι
[190]	ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως ἐῷεν ἀσελγαίνειν.	μόγις	δὴ ὁ Ζεὺς ἐννοήσας λέγει
[213]	εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ	μοι,	Ἀγάθων, φάναι, μετάδος τῶν ταινιῶν,
[199]	τοίνυν, φάναι, ὦ Φαῖδρε, πάρες	μοι	Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα ἐρέσθαι, ἵνα
[185]	δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν	μοι	ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας
[178]	δὲ μάλιστα καὶ ὧν ἔδοξέ	μοι	ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ ἑκάστου
[219]	ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε γάρ	μοι	ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ ταῦτα
[217]	καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν	μοι	ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν
[177]	τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι· Ἡ μέν	μοι	ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ
[173]	καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς	μοι	ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν
[189]	λόγον· (ἴσως μέντοι, ἂν δόξῃ	μοι,	ἀφήσω σε. Καὶ μήν, ὦ
[218]	δ᾽ ὅς. Οἶσθα οὖν ἅ	μοι	δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ
[172]	τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ τίς	μοι	διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου·
[172]	εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν	μοι	διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς
[177]	δ᾽ ἐν τῷ παρόντι πρέπον	μοι	δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι
[177]	ἠμέληται τοσοῦτος θεός; ταῦτα δή	μοι	δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ
[220]	ἑώρακεν ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν	μοι	δοκεῖ καὶ αὐτίκα ὁ ἔλεγχος
[176]	ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ οὖν	μοι	δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως
[180]	δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς	μοι	δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι ἡμῖν
[198]	ἕτερον, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς	μοι	δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ
[222]	Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη· Νήφειν	μοι	δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ
[186]	ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι	μοι	δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς, τῆς
[216]	πολλάκις δὴ ~(οὕτω διετέθην ὥστε	μοι	δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι
[218]	αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ	μοι	ἐδόκει· καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν,
[199]	μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς	μοι	ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων
[216]	ἐγὼ ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί	μοι	ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ
[199]	οὔ; εἶπες ἂν δή πού	μοι,	εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι
[213]	Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ	μοι	ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ ὁ τούτου
[217]	δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ	μοι	ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ
[194]	ἀκούω Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ	μοι	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι
[218]	δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ	μοι	ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ
[189]	Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε, καί	μοι	ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ
[190]	Ζεὺς ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ	μοι,	ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν
[210]	ἐστι καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ	μοι,	ἔφη, τὸν νοῦν προσέχειν ὡς
[172]	ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ	μοι,	ἦ δ᾽ ὅς, εἰπέ· σὺ
[217]	τι ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν	μοι	καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος·
[217]	ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν	μοι	καὶ συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ
[186]	διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ	μοι	καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ
[207]	γνοὺς ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά	μοι	λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν
[213]	οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά	μοι	λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς εἰσίω
[215]	(νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ	μοι	μᾶλλον ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ
[213]	τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν, καὶ μή	μοι	μέμφηται ὅτι σὲ μὲν ἀνέδησα,
[213]	Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ	μοι	νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ
[193]	φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ	μοι	ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ
[202]	ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ	μοι,	οὐ πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας
[217]	ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί	μοι	οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως
[214]	Σωκράτη, ὦ ἄνδρες, τὸ σόφισμά	μοι	οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν κελεύῃ
[220]	τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό γέ	μοι	οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς ὅτι
[213]	οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι ἔξεστίν	μοι	οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ
[194]	εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ	μοι	πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ
[173]	Τί οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω	μοι;	πάντως δὲ ἡ ὁδὸς ἡ
[199]	ἀρχὴν πάνυ ἄγαμαι. ἴθι οὖν	μοι	περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα
[172]	~Ἀπολλόδωρος. (Δοκῶ	μοι	περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος
[217]	τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ	μοι	πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ
[173]	Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ	μοι	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.
[201]	τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν	μοι	ῥᾷστον εἶναι οὕτω διελθεῖν, ὥς
[218]	ἐμὲ γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί	μοι	συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ.
[195]	κράατα βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ	μοι	τεκμηρίῳ τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι
[198]	τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη· ἐφοβούμην μή	μοι	τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν
[197]	τοιούτων αἴτιος εἶναι. ἐπέρχεται δέ	μοί	τι καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι
[193]	νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή	μοι	ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν τὸν λόγον,
[218]	ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί	μοι	φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με·
[217]	ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν	μοι	φαίνεται. ἔτι δὲ τὸ τοῦ
[217]	εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον	μοι	χαρισαμένῳ Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα
[177]	λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ	μοι	χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν
[218]	(οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ	μοι	χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν,
[173]	ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα, καί	μοι	ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί
[206]	θείῳ, τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον.	Μοῖρα	οὖν καὶ Εἰλείθυια ἡ Καλλονή
[191]	αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ	μοιχεύτριαι,	ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
[191]	εἰσὶ καὶ οἱ πολλοὶ τῶν	μοιχῶν	ἐκ τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν,
[215]	αὐλῇ ἐάν τε φαύλη αὐλητρίς,	μόνα	κατέχεσθαι ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς
[212]	ἐνθυμῇ, ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ	μοναχοῦ	γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ
[184]	ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν νόμων	μοναχοῦ	ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν εἶναι
[184]	οὕτω δὴ καὶ ἄλλη μία	μόνη	δουλεία ἑκούσιος λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος·
[179]	λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα	μόνη	ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς ἀποθανεῖν,
[184]	δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε	μόνιμον	εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι
[183]	ψυχῆς ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ	μόνιμός	ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν
[183]	οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε οὐ	μονίμου	ἐρῶν πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ
[183]	διὰ βίου μένει, ἅ τε	μονίμῳ	συντακείς. τούτους δὴ βούλεται ὁ
[211]	αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ	μονοειδὲς	ἀεὶ ὄν, τὰ δὲ ἄλλα
[211]	αὐτὸ τὸ θεῖον καλὸν δύναιτο	μονοειδὲς	κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον
[192]	δὲ τεκμήριον· καὶ γὰρ τελεωθέντες	μόνοι	ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ πολιτικὰ ἄνδρες
[179]	αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε	μόνοι	ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον
[217]	ἦν πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς	μόνοις	γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ
[212]	δέξεσθε συμπότην, ἢ ἀπίωμεν ἀναδήσαντες	μόνον	Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ
[216]	αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ τοῦτον	μόνον	αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν
[179]	οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ	μόνον	ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ θεοῖς, ὥστε
[216]	καταγηράσω. πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον	μόνον	ἀνθρώπων, ὃ οὐκ ἄν τις
[181]	δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς τὸ διαπράξασθαι	μόνον	βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ καλῶς
[175]	Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον κατακείμενον	μόνον·	Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽
[215]	εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον	μόνον	διαφέρεις, ὅτι ἄνευ ὀργάνων ψιλοῖς
[174]	Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ	μόνον	διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς
[206]	Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ οὐ	μόνον	εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι;
[219]	μὲν οὖν τοῖς πόνοις οὐ	μόνον	ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ καὶ τῶν
[186]	καλῶς διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ	μόνον	ἐστὶν ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν
[194]	τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν	μόνον	ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε
[181]	οὐ μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος	μόνον	(καὶ ἔστιν οὗτος ὁ τῶν
[211]	ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι	μόνον	καὶ συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη,
[205]	ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο	μόνον	καλεῖται, καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο
[179]	μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ	μόνον	ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ
[180]	ἐρᾶν, ὃς ἦν καλλίων οὐ	μόνον	Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων
[179]	ὄντας τῷ ὑεῖ καὶ ὀνόματι	μόνον	προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ
[213]	ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ	μόνον	πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί,
[222]	ὕβρισε. καὶ μέντοι (οὐκ ἐμὲ	μόνον	ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην
[207]	καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ	μόνον	τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει
[180]	ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ	μόνον	ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι·
[220]	ἔν τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις	μόνος	ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν τά
[218]	ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι	μόνος,	καί μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι
[217]	τοῦ οὐκ εἰωθὼς ἄνευ ἀκολούθου	μόνος	μετ᾽ αὐτοῦ γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων
[217]	ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες,	μόνος	μόνῳ, καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι
[217]	γίγνεσθαι, τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον	μόνος	συνεγιγνόμην. δεῖ γὰρ πρὸς ὑμᾶς
[223]	καὶ Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι	μόνους	ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ φιάλης
[222]	πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον	μόνους	εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους
[219]	Αἴας, ᾧ τε ᾤμην αὐτὸν	μόνῳ	ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή,
[217]	συνεγιγνόμην γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος	μόνῳ,	καὶ ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν
[183]	οἱ πολλοί, ὅτι καὶ ὀμνύντι	μόνῳ	συγγνώμη παρὰ θεῶν ἐκβάντι τῶν
[205]	δὲ πάσης τῆς ποιήσεως ἓν	μόριον	ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν μουσικὴν
[205]	καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ	μόριον	τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις,
[222]	πάσχω ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου. οἴεταί	μου	δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽ εἰ
[215]	δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό	μου	ἡ ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει ὡς
[217]	τὸ δ᾽ ἐντεῦθεν οὐκ ἄν	μου	ἠκούσατε λέγοντος, εἰ μὴ πρῶτον
[218]	κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ	μου	πλεονεκτεῖν διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης
[214]	ἄλλον ἢ τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί	μου	τὼ χεῖρε. Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι
[212]	ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ	μου	ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν
[197]	Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής, καὶ	Μοῦσαι	μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ
[189]	κέρδος εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας	μούσης	ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών
[187]	ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας	(μούσης	Ἔρως· ὁ δὲ Πολυμνίας ὁ
[187]	δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ γεωργία·	μουσικὴ	δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ
[187]	τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν	μουσικῇ	δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ
[187]	ἐκεῖ ἡ ἰατρική, ἐνταῦθα ἡ	μουσικὴ	ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων
[187]	ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν αὖ	μουσικὴ	περὶ ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν
[196]	κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ	μουσικήν·	ἃ γάρ τις ἢ μὴ
[205]	μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν	μουσικὴν	καὶ τὰ μέτρα τῷ τοῦ
[197]	ἂν εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι	μουσικῆς	καὶ Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ
[187]	ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς	μουσικῆς	τέχνης. οὐ γὰρ δή που
[210]	ἴσως, ὦ Σώκρατες, κἂν σὺ	~(μυηθείης·	τὰ δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά,
[177]	Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς ὁ	μῦθος,	ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε, ὃν μέλλω
[176]	ἔφη φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν	Μυρρινούσιον,	ἔγωγέ σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως