Page
[179]	φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί	γ᾽	ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι
[200]	καὶ ὁ ἔρως ἐστίν; Πάνυ	γ᾽	εἰπεῖν. Ἴθι δή, φάναι τὸν
[185]	καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς	γ᾽	ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων γενέσθαι
[185]	πᾶν> πάντως γε καλὸν ἀρετῆς	γ᾽	ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν ὁ
[202]	καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς	γ᾽	ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι
[200]	δὴ τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό	γ᾽	ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, ὃ οὔπω
[219]	ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό	γ᾽	εὖ λέγεις· ἐν γὰρ τῷ
[175]	καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν	γ᾽	ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν
[174]	ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς	γ᾽	ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ
[199]	τοῖς γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς	γ᾽	ἔχει καὶ σεμνῶς ὁ ἔπαινος.
[220]	δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ θέρος τότε	γ᾽	ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν
[178]	Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα	Γαῖ᾽	εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί,
[197]	μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ	γαλήνην	νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽
[192]	δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς	γάμους	καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν
[176]	πίνειν νῦν ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν	γὰρ	ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ
[208]	ἀμείνους (ὦσι, τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ	γὰρ	ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν οὖν
[209]	ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ	γὰρ	αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει. τά τε
[215]	πάσχω ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν	γὰρ	ἀκούω, πολύ μοι μᾶλλον ἢ
[222]	δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη. οὐ	γὰρ	ἄν ποτε οὕτω κομψῶς κύκλῳ
[177]	τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται. οὔτε	γὰρ	ἄν που ἐγὼ ἀποφήσαιμι, ὃς
[200]	καὶ ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως	γὰρ	ἄν τις ταῦτα οἰηθείη καὶ
[192]	σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων γίγνεσθαι. οὐδενὶ	γὰρ	ἂν δόξειεν τοῦτ᾽ εἶναι ἡ
[199]	ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ	γὰρ	ἂν δυναίμην· οὐ μέντοι ἀλλὰ
[199]	τινος ἢ πατρός ἐστιν— γελοῖον	γὰρ	ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ
[195]	εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ	γὰρ	ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων
[214]	τὸ σόφισμά μοι οὐδέν· ὁπόσον	γὰρ	ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν
[189]	μὴ γελοῖα εἴπω (τοῦτο μὲν	γὰρ	ἂν κέρδος εἴη καὶ τῆς
[210]	ὡς οἷόν τε μάλιστα. Ὃς	γὰρ	ἂν μέχρι ἐνταῦθα πρὸς τὰ
[196]	τούτοις ὑγρὸς τὸ εἶδος, οὐ	γὰρ	ἂν οἷός τ᾽ ἦν πάντῃ
[175]	εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ	γὰρ	ἂν προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη
[206]	ἐν δὲ τῷ καλῷ. ἡ	γὰρ	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος
[214]	δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς	γὰρ	ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων· ἐπίταττε
[179]	ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν	γὰρ	ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι ἢ
[207]	ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς μὲν	γὰρ	ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν τις
[205]	Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη· ἀφελόντες	γὰρ	ἄρα τοῦ ἔρωτός τι εἶδος
[182]	καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι· ὁ	γὰρ	Ἀριστογείτονος ἔρως καὶ ἡ Ἁρμοδίου
[187]	βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη. ἡ	γὰρ	ἁρμονία συμφωνία ἐστί, συμφωνία δὲ
[195]	τὸ ἐπιδεῖξαι θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος	γὰρ	Ἄτην θεόν τέ φησιν εἶναι
[185]	ὅμως καλὴ ἡ ἀπάτη· δοκεῖ	γὰρ	αὖ καὶ οὗτος τὸ καθ᾽
[220]	ἐπὶ στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας	γὰρ	αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν,
[220]	τὰς τοῦ χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ	γὰρ	αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια εἰργάζετο τά
[190]	τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ	γὰρ	αὐτοῖς καὶ ἱερὰ τὰ παρὰ
[174]	Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς	γὰρ	αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς
[196]	ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον. οὔτε	γὰρ	αὐτὸς βίᾳ πάσχει, εἴ τι
[176]	ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως· καὶ	γὰρ	αὐτός εἰμι τῶν χθὲς βεβαπτισμένων.
[194]	~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς	γὰρ	αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ
[185]	εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ κάτω	γὰρ	αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι,
[190]	ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι. νῦν μὲν	γὰρ	αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον,
[221]	τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος. οἷος	γὰρ	Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις
[182]	ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς	γὰρ	βαρβάροις διὰ τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν
[193]	ἐναντία ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι	γὰρ	γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ
[220]	βούλεσθε ἐν ταῖς μάχαις· τοῦτο	γὰρ	δὴ δίκαιόν γε αὐτῷ ἀποδοῦναι·
[217]	ὅσα περ οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν	γὰρ	δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον
[211]	τι ἅπτοιτο τοῦ τέλους. τοῦτο	γὰρ	δή ἐστι τὸ ὀρθῶς ἐπὶ
[184]	ἡ περὶ τὴν ἀρετήν. Νενόμισται	γὰρ	δὴ ἡμῖν, ἐάν τις ἐθέλῃ
[215]	ἕνεκα, οὐ τοῦ γελοίου. φημὶ	γὰρ	δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν εἶναι τοῖς
[187]	ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης. οὐ	γὰρ	δή που ἐκ διαφερομένων γε
[186]	ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός. δεῖ	γὰρ	δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα ἐν
[204]	πειράσομαί σε διδάξαι. ἔστι μὲν	γὰρ	δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς
[176]	ἧττον ἂν εἴην ἀηδής. ἐμοὶ	γὰρ	δὴ τοῦτό γε οἶμαι (κατάδηλον
[204]	αὖ καὶ ὁ Ἔρως. ἔστι	γὰρ	δὴ τῶν καλλίστων ἡ σοφία,
[186]	ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν	γὰρ	διπλοῦν εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ
[184]	διαπράξεις πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν	γὰρ	δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε
[189]	τε καὶ Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ	γὰρ	δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ
[214]	πᾶν ἢ ὃ ἔλεγεν; οὗτος	γάρ,	ἐάν τινα ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου
[203]	ὅμως δέ σοι ἐρῶ. ὅτε	γὰρ	ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ
[199]	καὶ σεμνῶς ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ	γὰρ	ἐγὼ οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον
[178]	ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός ἐστιν. οὐ	γὰρ	ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν
[173]	διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ	γὰρ	ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν μέν
[221]	τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ	γὰρ	ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν
[172]	σὺ οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος	γὰρ	εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους
[214]	εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν	γὰρ	εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι
[184]	τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν	γὰρ	εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής
[180]	παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν	γὰρ	εἷς ἦν ὁ Ἔρως, καλῶς
[182]	~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι	γάρ	εἰσιν οἱ καὶ τὸ ὄνειδος
[177]	τοῦδε, ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδρος	γὰρ	ἑκάστοτε πρός με ἀγανακτῶν λέγει·
[196]	(ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ— πᾶς	γὰρ	ἑκὼν Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ— ἃ
[216]	δὲ τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα	γὰρ	ἐμαυτῷ ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ
[222]	φάναι τὸν Σωκράτη. σὺ μὲν	γὰρ	ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ ἐμὲ
[175]	καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν	γὰρ	ἐμὴ φαύλη τις ἂν εἴη,
[177]	κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ	γὰρ	ἐμὸς ὁ μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου
[178]	δὲ κατὰ τὴν γένεσιν. τὸ	γὰρ	ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν
[189]	λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον	γὰρ	ἓν τότε μὲν ἦν καὶ
[223]	ἔφη μεμνῆσθαι τῶν λόγων. οὔτε	γὰρ	ἐξ ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε·
[195]	τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ	γὰρ	ἐπ᾽ οὔδεος πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα
[188]	φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον	~(γάρ.	Ἐπεὶ καὶ ἡ τῶν ὡρῶν
[195]	περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ	γὰρ	ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ
[208]	ἐξιούσης ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη	γὰρ	ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν
[180]	ὁ ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον	γὰρ	ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ ἐστι.
[199]	μᾶλλον καταμάθῃς ὃ βούλομαι. εἰ	γὰρ	ἐροίμην, τί δέ; ἀδελφός, αὐτὸ
[185]	ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ μὲν	γὰρ	ἐρῶ ἐν τῷ σῷ μέρει,
[181]	τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ	γὰρ	ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη
[178]	ὅς· τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς	γὰρ	Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται
[196]	πάσχει, εἴ τι πάσχει— βία	γὰρ	Ἔρωτος οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν
[219]	εἶναι, ὦ ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ	γάρ	ἐστε τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ
[180]	θειότερον γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος	γάρ	ἐστι. διὰ ταῦτα καὶ τὸν
[192]	ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο	γάρ	ἐστι τὸ αἴτιον, ὅτι ἡ
[204]	πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως. καὶ	γὰρ	ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ
[180]	ἂν εἶχε· νῦν δὲ οὐ	γάρ	ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος δὲ
[178]	δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ	γὰρ	ἔστιν ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν
[175]	δειπνοῦντας. τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν	γὰρ	ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη
[199]	φρὴν „οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ	γὰρ	ἔτι ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον·
[172]	πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ	γὰρ	ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν
[189]	καὶ ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ	γὰρ	εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν
[174]	αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ μὲν	γὰρ	εὐθὺς παῖδά τινα τῶν ἔνδοθεν
[205]	ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει	γάρ,	ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες,
[210]	ἂν οἷός τε ᾖς. δεῖ	γάρ,	ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ
[206]	δ᾽ ἥ, σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν	γάρ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι
[196]	Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ	γὰρ	ἔχει Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως
[218]	δηχθείη— τὴν καρδίαν ἢ ψυχὴν	γὰρ	ἢ ὅ τι δεῖ αὐτὸ
[183]	μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη· εἰ	γὰρ	ἢ χρήματα βουλόμενος παρά του
[188]	φυλακήν τε καὶ ἴασιν· πᾶσα	γὰρ	ἡ ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι ἐὰν
[220]	δίκαιόν γε αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε	γὰρ	ἡ μάχη ἦν ἐξ ἧς
[219]	ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν. εὖ	γὰρ	ᾔδη ὅτι χρήμασί γε πολὺ
[195]	καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν	γὰρ	ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν καὶ
[187]	καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν	γὰρ	ἥκει ὁ αὐτὸς λόγος, ὅτι
[184]	καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι	γὰρ	ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ τοῖς
[219]	ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ	γὰρ	ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα
[221]	Σωκράτη ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς	γὰρ	ἧττον ἐν φόβῳ ἦ διὰ
[200]	μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν	γὰρ	θαυμαστῶς δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων, ὡς
[220]	ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ	(γὰρ	θέρος τότε γ᾽ ἦν, χαμεύνια
[189]	δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι	γὰρ	θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν
[186]	μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι	γὰρ	ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν,
[180]	ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες	γὰρ	ἴσμεν ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ
[219]	ἐστε τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ	γὰρ	ἴστε μὰ θεούς, μὰ θεάς,
[216]	δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει. εὖ	γὰρ	ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον
[176]	Σωκράτη δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς	γὰρ	καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ
[196]	δίαιτα τοῦ θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ	γὰρ	(καὶ ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ
[181]	ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι	γὰρ	καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας
[194]	οὐδέν με κωλύει λέγειν· Σωκράτει	γὰρ	καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι.
[194]	οὗτοι ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν	γὰρ	καὶ ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν
[182]	Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν	γὰρ	καὶ ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ
[196]	πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ	γὰρ	καὶ Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ
[200]	γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ	γὰρ	καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς
[193]	καὶ Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν	(γὰρ	καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες
[193]	μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων	γὰρ	καὶ Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί
[191]	αἰδοῖα εἰς τὸ πρόσθεν· τέως	γὰρ	καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ
[208]	τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. ὃ	γὰρ	καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ
[221]	δή τινα ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους	γὰρ	κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας τινὰς
[218]	λέγειν, καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες	γὰρ	κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας τε
[174]	ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν	γὰρ	κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ
[204]	Εἶεν δή, ὦ ξένη· καλῶς	γὰρ	λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως
[188]	πολλὰ καὶ ἠδίκησεν. (οἵ τε	γὰρ	λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν
[198]	ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον. καὶ	γάρ	με Γοργίου ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν,
[185]	ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι	γάρ	με ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ
[216]	ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει	γάρ	με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς
[175]	τὴν παρὰ σοὶ κατάκλισιν· οἶμαι	γάρ	με παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ
[215]	ὑβριστὴς εἶ· ἢ οὔ; ἐὰν	γὰρ	μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι. ἀλλ᾽
[219]	οὐδενὸς ἄλλου περιῇα. ταῦτά τε	γάρ	μοι ἅπαντα προὐγεγόνει, καὶ μετὰ
[213]	εἰπεῖν· Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε	γάρ	μοι νήφειν. οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν,
[193]	ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ	γάρ	μοι ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη.
[202]	καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε	γάρ	μοι, οὐ πάντας θεοὺς φῂς
[194]	με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι	γάρ	μοι πάντες οἱ πρόσθεν εἰρηκότες
[217]	καὶ τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν	γάρ	μοι πλέον ἦν. ἐπειδὴ δὲ
[177]	ἐν λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ	γάρ	μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον
[185]	πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ	γὰρ	ὁ τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ
[174]	καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη	γάρ	οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε
[181]	δὲ πλησιάζει τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι	γὰρ,	οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι
[182]	(φιλοσοφία καὶ ἡ φιλογυμναστία· οὐ	γὰρ	οἶμαι συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα
[209]	ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος	γὰρ	οἶμαι τοῦ καλοῦ καὶ ὁμιλῶν
[215]	ἂν τὰ ἐκείνου αὐλῇ· ἃ	γὰρ	Ὄλυμπος ηὔλει, Μαρσύου λέγω, τούτου
[196]	δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης μετέχει. εἶναι	γὰρ	ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν
[190]	αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν· οὔτε	γὰρ	ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ
[183]	θεῶν ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον	γὰρ	ὅρκον οὔ φασιν εἶναι· οὕτω
[175]	προσέστη ἐν τοῖς προθύροις. δῆλον	γὰρ	ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ ἔχεις·
[182]	εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι	γὰρ	ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς
[216]	ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε	γὰρ	ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν
[204]	οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι· ἔστι	γάρ·	οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος σοφός,
[183]	ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν· καὶ	γὰρ	οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε οὐ
[172]	δὲ καὶ σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ	γὰρ	οὐδὲν εἶχε σαφὲς λέγειν· σὺ
[218]	φίλων τῶν ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν	γὰρ	οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς
[201]	πράγματα δι᾽ ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν	γὰρ	οὐκ εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί
[197]	ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι κάλλους (αἴσχει	γὰρ	οὐκ ἔνι Ἔρως) πρὸ τοῦ
[209]	δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ	γὰρ	οὖν, ἔφη, οἳ ἐν ταῖς
[221]	αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους. Καὶ	γὰρ	οὖν καὶ τοῦτο ἐν τοῖς
[218]	μεγάλας τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε. Ἐπειδὴ	γὰρ	οὖν, ὦ ἄνδρες, ὅ τε
[203]	Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ νέκταρος, οἶνος	γὰρ	οὔπω ἦν, εἰς τὸν τοῦ
[216]	οὐ σειληνῶδες; σφόδρα γε. τοῦτο	γὰρ	οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ
[175]	πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν. εἰ	γὰρ	οὕτως ἔχει καὶ ἡ (σοφία,
[189]	καὶ τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ	γὰρ	πάλαι ἡμῶν φύσις οὐχ αὑτὴ
[195]	σύνεστί τε καὶ ἔστιν· ὁ	γὰρ	παλαιὸς λόγος εὖ ἔχει, ὡς
[202]	Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες· καὶ	γὰρ	πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι
[223]	μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ	γὰρ	πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ
[221]	~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον· ἔτυχον	γὰρ	παραγενόμενος ἵππον ἔχων, οὗτος δὲ
[188]	θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ	γὰρ	πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι
[200]	Ἀδύνατον ἐκ τῶν ὡμολογημένων. Οὐ	γάρ	που ἐνδεὴς ἂν εἴη τούτων
[217]	ἔχεως πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ	γάρ	πού τινα τοῦτο παθόντα οὐκ
[199]	ὅτι τοῖς μὴ γιγνώσκουσιν· οὐ	γὰρ	που τοῖς γε εἰδόσιν· καὶ
[202]	ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον	γὰρ	πρᾶγμα πῶς ἂν εἴη ἐπιστήμη;
[180]	ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα	γὰρ	πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽
[181]	πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη· καλῶς μὲν	γὰρ	πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν γίγνεται,
[217]	(τὸν ἀκόλουθον μόνος συνεγιγνόμην. δεῖ	γὰρ	πρὸς ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ εἰπεῖν·
[202]	τούτων ὧν ἐνδεής ἐστιν. Ὡμολόγηκα	γάρ.	Πῶς ἂν οὖν θεὸς εἴη
[173]	ὅμοιος εἶ, ὦ Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ	γὰρ	σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς
[201]	βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω. οἶμαι	γάρ	σε οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι
[214]	τι ἂν σὺ κελεύῃς. δεῖ	γάρ	σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς γὰρ ἀνὴρ
[204]	τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν	γὰρ	σοφοῦ ἐστί καὶ εὐπόρου, μητρὸς
[214]	πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ	γὰρ	σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· ἀλλὰ
[213]	ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται	γὰρ	ταῦθ᾽ ἡμῖν. ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι
[192]	ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον· καὶ	γὰρ	τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς τὰ
[201]	ἡ ξένη ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν	γάρ	τι καὶ ἐγὼ πρὸς αὐτὴν
[215]	ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν θαυμάσῃς· οὐ	γάρ	τι ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν
[175]	Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος	γάρ	τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς
[221]	οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν	γάρ	τι τῶν οὕτω διακειμένων ἐν
[184]	αἰσχύνην φέρει καὶ μή. εἰ	γάρ	τις ~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου
[196]	ποίησιν τὴν κατὰ μουσικήν· ἃ	γάρ	τις ἢ μὴ ἔχει ἢ
[172]	ἐρωτικῶν λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος	γάρ	τίς μοι διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος
[205]	τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ εἶναι. οὐ	γὰρ	τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται,
[205]	ποίησίς ἐστί τι πολύ· ἡ	γάρ	τοι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος
[212]	Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ	γάρ	τοι, φάναι, χθὲς μὲν οὐχ
[173]	οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν	γὰρ	τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ·
[218]	βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε	γὰρ	τοῖς τε τότε πραχθεῖσι καὶ
[174]	εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας	γὰρ	τὸν Ἀγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα
[207]	πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε. ἐνταῦθα	γὰρ	(τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ
[213]	Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου· παραχωρῆσαι	γὰρ	τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον καθίζειν.
[202]	εἴη ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία (τὸ	γὰρ	τοῦ ὄντος τυγχάνον πῶς ἂν
[213]	φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου	γὰρ	τοῦ χρόνου, ἀφ᾽ οὗ τούτου
[204]	οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ	γὰρ	τοῦτό ἐστι χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ
[205]	τοῦ ὅλου ὀνόματι προσαγορεύεται. ποίησις	γὰρ	τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ οἱ
[206]	ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ. ἔστι	γὰρ	τοῦτο τόκος ἐν καλῷ καὶ
[192]	ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ	γὰρ	τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι
[189]	νῦν, ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον μὲν	γὰρ	τρία ἦν τὰ γένη τὰ
[219]	τοῦτό γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν	γὰρ	τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν
[180]	πολύ, ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ	γὰρ	τῷ ὄντι μάλιστα μὲν ταύτην
[183]	οὐ μονίμου ἐρῶν πράγματος. ἅμα	γὰρ	τῷ τοῦ σώματος ἄνθει λήγοντι,
[208]	τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι. τούτῳ	γὰρ	τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ θνητὸν
[181]	ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ	γὰρ	τῶν παίδων τέλος ἄδηλον οἷ
[220]	οὔτε ἐρεῖς ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ	γὰρ	τῶν στρατηγῶν πρὸς τὸ ἐμὸν
[186]	διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον ἔχει· τὸ	γὰρ	ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ τὸ
[198]	ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν	γὰρ	ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην δεῖν τἀληθῆ
[192]	αὐτοὺς ἀναισχύντους εἶναι, ψευδόμενοι· οὐ	γὰρ	ὑπ᾽ ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽
[201]	οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον	γάρ,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς
[187]	οὐ καλῶς λέγει. τὸ ἓν	γάρ	φησι διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ ξυμφέρεσθαι,
[186]	καὶ πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ	γὰρ	φύσις τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν
[208]	ἀποβλάστημα φύσει πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας	γὰρ	χάριν παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ
[176]	καὶ ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε	γὰρ	χθές- σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ
[178]	χρηστὸς καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ	γὰρ	χρὴ ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ
[200]	ἐξαπατηθῶμεν, τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις	γάρ,	ὦ Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν
[217]	εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην	γάρ,	ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ, καὶ
[206]	ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα. ἔστιν	γάρ,	ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ
[204]	ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει	γὰρ	ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽
[182]	ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι ῥᾴδιος, ἁπλῶς	γὰρ	ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε (καὶ
[198]	οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη	γάρ,	ὡς ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν
[178]	ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον μὲν	γάρ,	ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον
[189]	σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων καὶ	γαργαλισμῶν,	οἷον καὶ ὁ πταρμός ἐστι·
[191]	κατέλιπε, τὰς περὶ αὐτὴν τὴν	γαστέρα	καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι
[190]	πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν	γαστέρα	νῦν καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα
[190]	ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην τὴν	γαστέρα,	ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι.
[199]	δυναίμην· οὐ μέντοι ἀλλὰ τά	γε	ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν
[214]	παρίης. Ἀλλὰ μέντοι, φάναι, τά	γε	ἀληθῆ παρίημι καὶ κελεύω λέγειν.
[188]	πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι ἑκών	γε.	ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν
[202]	καὶ τὰ καλὰ κεκτημένους; Πάνυ	γε.	(Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας
[202]	εἴη ὁ Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά	γε.	Ἀλλὰ τί μήν; Ὥσπερ τὰ
[205]	δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς οὐδέν	γε	ἄλλο ἐστὶν οὗ ~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι
[196]	ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν εἴς	γε	ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„
[187]	ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν μέν	γε	αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας τε
[185]	δοκεῖ γὰρ ὁ τοιοῦτος τό	γε	αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα χρημάτων
[220]	μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ δίκαιόν	γε	αὐτῷ ἀποδοῦναι· ὅτε γὰρ ἡ
[208]	ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ	γε	δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ
[173]	Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν	γε	δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ
[200]	ἐάν τε μή, καὶ τούτου	γε	δή που τίς ἂν ἐπιθυμήσειεν;
[215]	γε θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ μέν	γε	δι᾽ ὀργάνων ἐκήλει τοὺς ἀνθρώπους
[215]	Μαρσύᾳ. ὅτι μὲν οὖν τό	γε	εἶδος ὅμοιος εἶ τούτοις, ὦ
[199]	γιγνώσκουσιν· οὐ γὰρ που τοῖς	γε	εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει
[213]	ἵνα ἐκ τρίτων κατακέηται. Πάνυ	γε,	εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς
[201]	τότε εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς	γε	εἶπες, φάναι, ὦ Ἀγάθων. ἀλλὰ
[173]	οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη	γε	ἔνια ἤδη ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου
[204]	τέλεον καὶ μακαριστόν· τὸ δέ	γε	ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον,
[187]	γὰρ δή που ἐκ διαφερομένων	γε	ἔτι τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος
[199]	καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν ὑέος	γε	ἢ θυγατρὸς ὁ πατὴρ πατήρ·
[202]	ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι αἰσχρόν; ~(Μάλιστά	γε.	Ἦ καὶ ἂν μὴ σοφόν,
[201]	οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ μέν	γε	ἤδη ἐάσω· τὸν δὲ λόγον
[204]	ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή, ἔφη, τοῦτό	γε	ἤδη καὶ παιδί, ὅτι οἱ
[215]	παρέξομαι. ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ	γε	θαυμασιώτερος ἐκείνου· (ὁ μέν γε
[182]	διὰ τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό	γε	καὶ ἥ γε (φιλοσοφία καὶ
[182]	ἐπεὶ οὐ δή που κοσμίως	γε	καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον
[187]	μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ	γε	καὶ ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ
[205]	ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν	γε	καὶ πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν
[208]	ἴσθι, ἔφη, ὦ Σώκρατες· ἐπεί	γε	καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις
[185]	πάντων κάλλιστον· οὕτω πᾶν> πάντως	γε	καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι.
[195]	οὔδεος πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ	γε	κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ
[201]	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ ἐπιεικῶς	γε	λέγεις, ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν
[183]	διαπραττομένου· ὃ δὲ δεινότατον, ὥς	γε	λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι καὶ
[189]	δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί	γε	μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι
[197]	Ἔρως μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν	γε	μὴν καὶ ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν
[220]	τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς, καὶ τοῦτό	γέ	μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε ἐρεῖς
[179]	παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν	γε	μόνοι ἐθέλουσιν οἱ ἐρῶντες, οὐ
[216]	ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι	γε	νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ
[200]	ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ	γε	νῦν παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε
[176]	ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό	γε	οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι ἐκ τῆς
[219]	τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην· καὶ ἀναστάς	γε,	οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν
[201]	Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει	γε	οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ σὲ μέν
[205]	οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν, (εἴπερ	γε	πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι καὶ
[202]	μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί	γε	παρὰ πάντων μέγας θεὸς εἶναι;
[175]	καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ	γε	παρὰ σοῦ νέου ὄντος οὕτω
[189]	Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ	γέ	πῃ ἐν νῷ ἔχω λέγειν
[219]	εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι χρήμασί	γε	πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος ἦν πανταχῇ
[180]	δύο τὼ θεά; ἡ μέν	γέ	που πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ
[205]	οὔτε ὅλου, ἐὰν μὴ τυγχάνῃ	γέ	που, ὦ ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν·
[187]	Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς	γε	ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει. τὸ
[179]	πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν	γε	τὰ παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι
[205]	ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται μέν	γέ	τις, ἔφη, λόγος, ὡς οἳ
[189]	μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν	γε	τὸν πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε
[192]	ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο· ἆρά	γε	τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ
[216]	αὐτοῦ. τοῦτο οὐ σειληνῶδες; σφόδρα	γε.	τοῦτο γὰρ οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται,
[197]	διδάξειεν. καὶ ~(μὲν δὴ τήν	γε	τῶν ζῴων ποίησιν πάντων τίς
[202]	ἂν οὖν θεὸς εἴη ὅ	γε	τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος;
[200]	αὐτῷ σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ	γε,	φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα καὶ
[200]	ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ ἢ οὔ; Πάνυ	γε,	φάναι. Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ
[200]	Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ εἰκός	γε,	φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν τὸν
[199]	πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ; Πάνυ	γε,	φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν καὶ
[222]	παρὰ σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ	γε,	φάναι τὸν Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω
[189]	ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών	γε,	φάναι, ὦ Ἀριστόφανες, οἴει ἐκφεύξεσθαι·
[182]	αἰσχρὸν τοῦτό γε καὶ ἥ	γε	(φιλοσοφία καὶ ἡ φιλογυμναστία· οὐ
[219]	καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό	γε	ᾤμην τὶ εἶναι, ὦ ἄνδρες
[202]	Πάνυ γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά	γε	ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν
[200]	ἐνδεὴς ἂν εἴη τούτων ὅ	γε	ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ
[174]	αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς	γεγενημένος.	καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ
[216]	οὗτος ἔξωθεν περιβέβληται, ὥσπερ ὁ	γεγλυμμένος	σειληνός· ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης
[191]	μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ γένους	γεγόνασιν,	καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί
[209]	ὧν καὶ ἱερὰ πολλὰ ἤδη	γέγονε	διὰ τοὺς τοιούτους παῖδας, διὰ
[206]	ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ πτοίησις	γέγονε	(περὶ τὸ καλὸν διὰ τὸ
[221]	τις ἀπεικάζοι· οἷος δὲ οὑτοσὶ	γέγονε	τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς
[187]	διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων	γέγονε.	τὴν δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις,
[213]	τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα	γέγονεν.	ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ τοῦ χρόνου,
[197]	ἐρᾷν τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ	γέγονεν	καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως
[203]	τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων	γέγονεν	ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς
[187]	καὶ βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων	γέγονεν	ὑπὸ τῆς μουσικῆς τέχνης. οὐ
[195]	λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι	γεγονέναι,	εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ
[176]	δὴ τοῦτό γε οἶμαι (κατάδηλον	γεγονέναι	ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν
[209]	δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους παῖδας μᾶλλον	γεγονέναι	ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς
[190]	διὰ τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν	γεγονέναι·	καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν
[192]	αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα	γεγονέναι	καὶ ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε,
[218]	δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος	γεγονέναι	μόνος, καί μοι φαίνει ὀκνεῖν
[172]	εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν	γεγονέναι	ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ
[193]	ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας,	γεγονότες	ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων ἕνεκα
[177]	θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων	(γεγονότων	ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον· εἰ
[204]	γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ οὕτω	γεγονὼς	ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν
[175]	οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν	γειτόνων	προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ
[189]	εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη	γελάσαντα	εἰπεῖν· Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε,
[202]	Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ ἣ	γελάσασα·	Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, ὦ
[213]	μεθύοντος; ἐγὼ δέ, κἂν ὑμεῖς	~(γελᾶτε,	ὅμως εὖ οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ
[189]	μελλόντων ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ	γελοῖα	εἴπω (τοῦτο μὲν γὰρ ἂν
[221]	ἀκούειν λόγων, φανεῖεν ἂν πάνυ	γελοῖοι	τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα
[199]	μητρός τινος ἢ πατρός ἐστιν—	γελοῖον	γὰρ ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα,
[189]	γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι	γελοῖον	εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ
[174]	θύραν, καί τι ἔφη αὐτόθι	γελοῖον	παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ εὐθὺς
[213]	Ἀριστοφάνει οὐδὲ εἴ τις ἄλλος	γελοῖος	ἔστι τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ
[215]	οὖν ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ	γελοιότερα,	ἔσται δ᾽ ἡ εἰκὼν τοῦ
[214]	ἐν νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ	γελοιότερά	με ἐπαινέσαι; ἢ τί ποιήσεις;
[215]	τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ	γελοίου.	φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν
[222]	(Εἰπόντος δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου	γέλωτα	γενέσθαι ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ,
[199]	τοὺς ὑμετέρους λόγους, ἵνα μὴ	γέλωτα	ὄφλω. ὅρα οὖν, ὦ Φαῖδρε,
[189]	φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί ποιεῖς.	γελωτοποιεῖς	μέλλων λέγειν, καὶ φύλακά με
[216]	ἔνδοθεν δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε	γέμει,	ὦ ἄνδρες συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε
[203]	Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης	γενεθλίοις,	καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν
[189]	μεγίστη εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ	γένει	εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν
[181]	ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ	γενειάσκειν.	παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ
[206]	Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι τῇ	γενέσει.	διὰ ταῦτα ὅταν μὲν καλῷ
[181]	ἑτέρας, καὶ μετεχούσης ἐν τῇ	γενέσει	καὶ θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ
[207]	δύναται δὲ ταύτῃ μόνον τῇ	γενέσει,	ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον νέον
[206]	δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον	γενέσθαι.	(ἀνάρμοστον δ᾽ ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν
[178]	Ἡσίοδος πρῶτον μὲν Χάος φησὶ	γενέσθαι,	αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων
[204]	ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽ ἐπιθυμοῦσι σοφοὶ	γενέσθαι·	αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι χαλεπὸν
[204]	ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι·	Γενέσθαι	αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἡ
[178]	μετὰ τὸ Χάος δύο τούτω	γενέσθαι,	Γῆν τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης
[174]	εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ	γενέσθαι	ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος,
[222]	δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα	γενέσθαι	ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι
[204]	οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς	γενέσθαι·	ἔστι γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις
[178]	μηχανή τις γένοιτο ὥστε πόλιν	γενέσθαι	ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε καὶ
[204]	ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ;	Γενέσθαι,	ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ
[192]	ὦ ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων	γενέσθαι;	καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν
[212]	ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ	γενέσθαι,	καὶ εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων
[208]	δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ	γενέσθαι	καὶ κλέος ἐς τὸν ἀεὶ
[192]	τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ	γενέσθαι	ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ
[179]	τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν	(γενέσθαι,	οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς
[185]	γ᾽ ἕνεκα καὶ τοῦ βελτίων	γενέσθαι	πᾶν ἂν παντὶ προθυμηθείη, τοῦτο
[184]	ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι καλὸν	γενέσθαι	τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν
[192]	τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν εἷς	γενέσθαι.	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἴτιον,
[218]	ὡς ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ	γενέσθαι,	τούτου δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα
[191]	πρόσθεν καὶ διὰ τούτων τὴν	γένεσιν	ἐν ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ
[178]	καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν	γένεσιν	λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν
[178]	οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ τὴν	γένεσιν.	τὸ γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον
[204]	δὲ αὐτῷ καὶ τούτων ἡ	γένεσις·	πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί
[190]	δὲ διὰ ταῦτα τρία (τὰ	γένη	καὶ τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν
[189]	μὲν γὰρ τρία ἦν τὰ	γένη	τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ
[207]	εἶπεν, Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε	γενήσεσθαι	τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα μὴ
[212]	ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ	γενήσεται,	ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ καλόν,
[222]	φίλε Ἀγάθων, μηδὲν πλέον αὐτῷ	γένηται,	ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ καὶ
[188]	περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας	γένηται,	διαφθείρει τε πολλὰ καὶ ἠδίκησεν.
[197]	ἂν ὁ θεὸς οὗτος διδάσκαλος	γένηται,	ἐλλόγιμος καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ
[207]	αὐτὸς λέγεται ἕως ἂν πρεσβύτης	γένηται·	οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ
[204]	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν	γένηται	τὰ καλά; Οὐ πάνυ ἔφην
[204]	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν	γένηται	τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽
[206]	ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ οὐ	γεννᾷ,	ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα χαλεπῶς
[209]	ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει καὶ	γεννᾷ,	καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος,
[206]	διαχεῖται καὶ τίκτει τε καὶ	γεννᾷ·	ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε
[209]	ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ	γενναίᾳ	καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται
[184]	τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν	γενναίαν	φιλίαν. μία δὴ λείπεται τῷ
[182]	τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν	γενναιοτάτων	καὶ ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων
[207]	διατίθεται πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν	γεννᾶν	ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ καὶ
[209]	τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε καὶ	γεννᾶν	ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι
[210]	αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα	γεννᾷν	λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν
[203]	καὶ θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως,	γεννηθεὶς	ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ
[209]	καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ	γεννηθὲν	συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε
[209]	πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα,	γεννήσαντες	παντοίαν ἀρετήν· ὧν καὶ ἱερὰ
[209]	ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε	γεννήσει.	τά τε οὖν σώματα τὰ
[209]	τὸ καλὸν ἐν ᾧ ἂν	γεννήσειεν·	ἐν τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε
[206]	οἴει. Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς	γεννήσεως	καὶ τοῦ τόκου ἐν τῷ
[206]	ἔφη. τί δὴ οὖν τῆς	γεννήσεως;	ὅτι ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον
[209]	Σόλων διὰ τὴν τῶν νόμων	γέννησιν,	καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες,
[206]	καὶ ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ	γέννησις.	ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ
[206]	ἔνεστιν, ἡ κύησις καὶ ἡ	γέννησις.	τὰ δὲ ἐν τῷ ἀναρμόστῳ
[209]	εἰσι καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες	γεννήτορες	καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται
[191]	μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι,	γεννῷεν	καὶ γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα
[218]	δύναμις δι᾽ ἧς ἂν σὺ	γένοιο	ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι κάλλος ὁρῴης
[194]	ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ	γένοιο	οὗ νῦν ἐγώ εἰμι, μᾶλλον
[177]	Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν,	γένοιτ᾽	ἂν ἡμῖν ἐν λόγοις ἱκανὴ
[211]	δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα, εἴ τῳ	γένοιτο	(αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές,
[193]	ἂν ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον	γένοιτο,	εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ
[216]	ἀνθρώποις· εἰ δ᾽ αὖ τοῦτο	γένοιτο,	εὖ οἶδα ὅτι πολὺ μεῖζον
[178]	ὤν. εἰ οὖν μηχανή τις	γένοιτο	ὥστε πόλιν γενέσθαι ἢ στρατόπεδον
[182]	καὶ ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος	γενομένη	κατέλυσεν αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως
[193]	ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ	γενόμενοι	καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν
[190]	καὶ παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι	(γενόμενοι.	νῦν μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη,
[207]	ἔπειτα περὶ τὴν τροφὴν τοῦ	γενομένου,	καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων
[191]	ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ	γένος,	ἅμα δ᾽ εἰ καὶ ἄρρην
[190]	ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ	γένος	ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς
[193]	ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ	γένος	εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν
[191]	τῶν μοιχῶν ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ γυναῖκες
[191]	καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν
[191]	αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ	γένους	γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά
[206]	καὶ ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ	γένωνται,	τίκτειν ἐπιθυμεῖ ἡμῶν ἡ φύσις.
[179]	εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο	γέρας	οἱ θεοί, ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι
[187]	ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ	γεωργία·	μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος
[211]	οἷον ἐν ζῴῳ ἢ ἐν	γῇ	ἢ ἐν οὐρανῷ (ἢ ἔν
[186]	ζῴων καὶ τοῖς ἐν τῇ	γῇ	φυομένοις καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν
[178]	τὸ Χάος δύο τούτω γενέσθαι,	Γῆν	τε καὶ Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ
[191]	οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς	γῆν,	ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ τε
[179]	ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν	γηραιὸς	τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ
[195]	αὐτὸς παρέχεται, φεύγων φυγῇ τὸ	γῆρας,	ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον
[195]	ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ	γῆς	βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων, ἅ
[190]	ἔκγονον, τὸ δὲ θῆλυ τῆς	γῆς,	τὸ δὲ ἀμφοτέρων μετέχον τῆς
[190]	ἀποκτείναιεν εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς	γίγαντας	κεραυνώσαντες τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ
[188]	πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια φιλεῖ	γίγνεσθαι	ἐὰν μή τις τῷ κοσμίῳ
[194]	αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν	γίγνεσθαι,	ἐὰν μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται,
[188]	(οἵ τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι	γίγνεσθαι	ἐκ τῶν τοιούτων καὶ ἄλλ᾽
[212]	ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον βίον	~(γίγνεσθαι	ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο
[189]	περὶ αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα	γίγνεσθαι.	ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός
[211]	μήτε τι πλέον μήτε ἔλαττον	γίγνεσθαι	μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν δή
[192]	τι βούλονται σφίσι παρ᾽ ἀλλήλων	γίγνεσθαι.	οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽
[183]	τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους	γίγνεσθαι	τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς
[217]	ἄνευ ἀκολούθου μόνος μετ᾽ αὐτοῦ	γίγνεσθαι,	τότε ἀποπέμπων (τὸν ἀκόλουθον μόνος
[189]	φύλακά με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις	γίγνεσθαι	τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον
[192]	τοιοῦτος παιδεραστής τε καὶ φιλεραστὴς	γίγνεται,	ἀεὶ τὸ συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν
[188]	ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων	γίγνεται	ἐρωτικῶν· ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων
[177]	ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου	γίγνεται	ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽
[206]	προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών τε	γίγνεται	καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει
[196]	ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς	γίγνεται,	κἂν ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„
[181]	γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς καλὸν	γίγνεται,	μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω
[189]	οὐχ ὥσπερ νῦν τούτων οὐδὲν	γίγνεται	περὶ αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα
[207]	πάρεστιν ἑκάστῳ, ἀλλὰ τὰ μὲν	γίγνεται,	τὰ δὲ ἀπόλλυται. πολὺ δὲ
[197]	οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι σοφίαν, ᾗ	γίγνεταί	τε καὶ φύεται πάντα τὰ
[187]	ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν κοσμιώτεροι	γίγνοιντο	οἱ μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι
[178]	εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος	γίγνοιτο	ἢ πάσχων ὑπό του δι᾽
[191]	καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν	γίγνοιτο	τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ
[191]	ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ	γίγνοιτο	τὸ γένος, ἅμα δ᾽ εἰ
[223]	τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας	γιγνομένης	τὸν Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη,
[183]	ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον	γιγνόμενον,	καὶ τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ
[211]	μὲν ~(ἀεὶ ὂν καὶ οὔτε	γιγνόμενον	οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε
[179]	ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι παρέχει	γιγνόμενον	παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν
[197]	ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις	γιγνόμενος	ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα
[222]	ἄν τις καὶ ἐντὸς αὐτῶν	γιγνόμενος	πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον
[207]	αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ νέος ἀεὶ	γιγνόμενος,	τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ κατὰ
[211]	μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον, οἷον	γιγνομένων	τε τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων
[208]	ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ μὲν	γίγνονται,	αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν, καὶ
[191]	μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ γένους	γίγνονται.	ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς
[191]	ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ γένους	γίγνονται.	ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά εἰσι,
[216]	ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον	γιγνώσκει·	ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην.
[199]	ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς μὴ	γιγνώσκουσιν·	οὐ γὰρ που τοῖς γε
[172]	Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὦ	Γλαύκων;	οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν ἐτῶν
[222]	πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν	Γλαύκωνος	καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ
[186]	τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν	γλυκεῖ,	ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα·
[199]	ἐν τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. ἡ	γλῶσσα	οὖν ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν
[181]	ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις ἂν	γνοίη	καὶ ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ
[222]	ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν ἡμετέρων παθημάτων	γνόντα	εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ κατὰ τὴν
[207]	δὴ εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω,	γνοὺς	ὅτι διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι
[211]	ἐκείνου τοῦ καλοῦ μάθημα, καὶ	γνῷ	αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι (καλόν.
[222]	τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα	γνῶναι.	(Εἰπόντος δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου
[172]	οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν οὖν	γνωρίμων	τις ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν
[217]	πλὴν τοῖς δεδηγμένοις, ὡς μόνοις	γνωσομένοις	~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν
[203]	διὰ παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς	γόης	καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ
[203]	καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ	γοητείαν.	θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται,
[188]	ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ περὶ	γονέας	καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ
[190]	πορεία αὐτῶν διὰ τὸ τοῖς	γονεῦσιν	ὅμοια εἶναι. ἦν οὖν τὴν
[178]	δ᾽ ὅς· τεκμήριον δὲ τούτου·	γονῆς	γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε
[198]	μή μοι τελευτῶν ὁ Ἀγάθων	Γοργίου	κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ
[198]	πῃ εἶχον. καὶ γάρ με	Γοργίου	ὁ λόγος ἀνεμίμνῃσκεν, ὥστε ἀτεχνῶς
[191]	εἰ καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν	γοῦν	γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο
[215]	λόγοις ταὐτὸν (τοῦτο ποιεῖς. ἡμεῖς	γοῦν	ὅταν μέν του ἄλλου ἀκούωμεν
[195]	φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν (τοὺς	γοῦν	πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς εἶναι) λέγων
[196]	ὥστε καὶ ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς	γοῦν	ποιητὴς γίγνεται, κἂν ἄμουσος ᾖ
[195]	ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι· θᾶττον	γοῦν	τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται. ὃ
[215]	ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ	γοῦν,	ὦ ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον
[187]	τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ	γυμναστικὴ	καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ
[191]	ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν	γυναῖκα	καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ οὕτως
[208]	τὰ σώματα ὄντες πρὸς τὰς	γυναῖκας	μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί
[191]	προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς	γυναῖκας	τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι
[179]	ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ αἱ	γυναῖκες.	τούτου δὲ καὶ ἡ Πελίου
[191]	γένους γεγόνασιν, καὶ (ὅσαι αὖ	γυναῖκες	φίλανδροί τε καὶ μοιχεύτριαι, ἐκ
[191]	συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ	γυναικὶ	ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ
[179]	ἐξ Ἅιδου. φάσμα δείξαντες τῆς	γυναικὸς	ἐφ᾽ ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ
[201]	τοῦ Ἔρωτος, ὅν ποτ᾽ ἤκουσα	γυναικὸς	Μαντινικῆς Διοτίμας, ἣ ταῦτά τε
[206]	καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ	γυναικὸς	συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ
[191]	ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο, εἴτε	γυναικὸς	τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ
[191]	γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν γυναικῶν	γυναικὸς	τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ αὗται
[179]	ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ	γυναικῶν	(γενέσθαι, οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν
[191]	γένους γίγνονται. ὅσαι δὲ τῶν	γυναικῶν	γυναικὸς τμῆμά εἰσιν, οὐ πάνυ
[181]	τοιοῦτοι πρῶτον μὲν οὐχ ἧττον	γυναικῶν	ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ
[193]	καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ	γυναικῶν,	ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ
[181]	τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν ἐλευθέρων	γυναικῶν	προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα
[176]	ἑαυτῇ ἢ ἂν βούληται ταῖς	γυναιξὶ	ταῖς ἔνδον, ἡμᾶς δὲ διὰ
[215]	ᾖ ὁ λέγων, ἐάν τε	γυνὴ	ἀκούῃ ἐάν τε ἀνὴρ ἐάν