Page |
[203] |
τοτὲ
μὲν
τῆς
αὐτῆς
ἡμέρας
|
θάλλει |
τε
καὶ
ζῇ,
ὅταν
εὐπορήσῃ, |
[179] |
αὐτῷ
ἐπέθεσαν,
καὶ
ἐποίησαν
τὸν
|
θάνατον |
αὐτοῦ
ὑπὸ
γυναικῶν
(γενέσθαι,
οὐχ |
[221] |
ἰδὼν
εὐθὺς
παρακελεύομαί
τε
αὐτοῖς
|
θαρρεῖν, |
καὶ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
ἀπολείψω |
[192] |
ἀναισχυντίας
τοῦτο
δρῶσιν
ἀλλ᾽
ὑπὸ
|
θάρρους |
καὶ
ἀνδρείας
καὶ
ἀρρενωπίας,
τὸ |
[193] |
παντοδαπὰ
εἰρῆσθαι·
νῦν
δὲ
ὅμως
|
θαρρῶ, |
~(τὸν
οὖν
Σωκράτη
εἰπεῖν
Καλῶς |
[195] |
γῆρας,
ταχὺ
ὂν
δῆλον
ὅτι·
|
θᾶττον |
γοῦν
τοῦ
δέοντος
ἡμῖν
προσέρχεται. |
[205] |
ἐγώ,
καὶ
αὐτός.
Ἀλλὰ
μὴ
|
θαύμαζ᾽ |
ἔφη·
ἀφελόντες
γὰρ
ἄρα
τοῦ |
[208] |
ἀθάνατον
δὲ
ἄλλῃ.
μὴ
οὖν
|
θαύμαζε |
εἰ
τὸ
αὑτοῦ
ἀποβλάστημα
φύσει |
[207] |
ἔρωτα,
οὗ
πολλάκις
ὡμολογήκαμεν,
μὴ
|
θαύμαζε. |
ἐνταῦθα
γὰρ
(τὸν
αὐτὸν
ἐκείνῳ |
[189] |
πταρμὸν
προσενεχθῆναι
αὐτῇ,
ὥστε
με
|
θαυμάζειν |
εἰ
τὸ
κόσμιον
τοῦ
σώματος |
[208] |
ἐθέλεις
εἰς
τὴν
φιλοτιμίαν
βλέψαι,
|
θαυμάζοις |
ἂν
τῆς
ἀλογίας
πέρι,
ἃ |
[220] |
μεσημβρία,
καὶ
ἅνθρωποι
ᾐσθάνοντο,
καὶ
|
θαυμάζοντες |
ἄλλος
ἄλλῳ
ἔλεγεν,
ὅτι
Σωκράτης |
[180] |
περὶ
(τὸν
ἔρωτα,
μᾶλλον
μέντοι
|
θαυμάζουσιν |
καὶ
ἄγανται
καὶ
εὖ
ποιοῦσιν |
[205] |
φαμεν
ἐρᾶν,
τοὺς
δ᾽
οὔ;
|
Θαυμάζω, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
καὶ
αὐτός. |
[175] |
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ
ἄρτι
εἰσῄει·
ἀλλὰ
|
θαυμάζω |
καὶ
αὐτὸς
ποῦ
ἂν
εἴη. |
[215] |
ἀναμιμνῃσκόμενος
ἄλλο
ἄλλοθεν
λέγω,
μηδὲν
|
θαυμάσῃς· |
οὐ
γάρ
τι
ῥᾴδιον
τὴν |
[221] |
ἄλλα
ἔχοι
Σωκράτη
ἐπαινέσαι
καὶ
|
θαυμάσια· |
ἀλλὰ
τῶν
μὲν
ἄλλων
ἐπιτηδευμάτων |
[220] |
καρτερήσεις—
δεινοὶ
γὰρ
αὐτόθι
χειμῶνες—
|
θαυμάσια |
εἰργάζετο
τά
τε
(ἄλλα,
καί |
[216] |
αὐτὸν
καὶ
τὴν
δύναμιν
ὡς
|
θαυμασίαν |
ἔχει.
εὖ
γὰρ
ἴστε
ὅτι |
[222] |
εἰ
μή
τι
ἄλλο,
ὦ
|
θαυμάσιε, |
ἐν
μέσῳ
ἡμῶν
ἔα
Ἀγάθωνα |
[177] |
ἐν
ᾧ
ἐνῆσαν
ἅλες
ἔπαινον
|
θαυμάσιον |
ἔχοντες
πρὸς
ὠφέλειαν·
καὶ
ἄλλα |
[217] |
γὰρ
δὴ
ἐπὶ
τῇ
ὥρᾳ
|
θαυμάσιον |
ὅσον.
ταῦτα
οὖν
διανοηθείς,
πρὸ |
[215] |
ἀλλ᾽
οὐκ
αὐλητής;
πολύ
γε
|
θαυμασιώτερος |
ἐκείνου·
(ὁ
μέν
γε
δι᾽ |
[220] |
εἴ
τις
ἐξίοι,
ἠμφιεσμένων
τε
|
θαυμαστὰ |
δὴ
ὅσα
καὶ
ὑποδεδεμένων
καὶ |
[192] |
καὶ
ἄλλος
πᾶς,
τότε
καὶ
|
θαυμαστὰ |
ἐκπλήττονται
φιλίᾳ
τε
καὶ
(οἰκειότητι |
[182] |
ὁ
νόμος
δέδωκε
τῷ
ἐραστῇ
|
θαυμαστὰ |
ἔργα
ἐργαζομένῳ
ἐπαινεῖσθαι,
ἃ
εἴ |
[213] |
οὑτοσὶ
ζηλοτυπῶν
με
καὶ
φθονῶν
|
θαυμαστὰ |
ἐργάζεται
καὶ
λοιδορεῖταί
τε
καὶ |
[198] |
μὲν
ἄλλα
οὐχ
ὁμοίως
μὲν
|
θαυμαστά· |
τὸ
δὲ
ἐπὶ
τελευτῆς
τοῦ |
[217] |
~(χρυσᾶ
εἶναι
καὶ
πάγκαλα
καὶ
|
θαυμαστά, |
ὥστε
ποιητέον
εἶναι
ἔμβραχυ
ὅ |
[182] |
παρακέλευσις
τῷ
ἐρῶντι
παρὰ
πάντων
|
θαυμαστή, |
οὐχ
ὥς
τι
αἰσχρὸν
ποιοῦντι, |
[213] |
καὶ
τὴν
τούτου
ταυτηνὶ
τὴν
|
θαυμαστὴν |
κεφαλήν,
καὶ
μή
μοι
μέμφηται |
[177] |
καὶ
τοῦτο
μὲν
ἧττον
καὶ
|
θαυμαστόν, |
ἀλλ᾽
ἔγωγε
ἤδη
τινὶ
ἐνέτυχον |
[204] |
δὲ
σὺ
ᾠήθης
Ἔρωτα
(εἶναι,
|
θαυμαστὸν |
οὐδὲν
ἔπαθες.
ᾠήθης
δέ,
ὡς |
[210] |
τῶν
ἐρωτικῶν
ἐξαίφνης
κατόψεταί
τι
|
θαυμαστὸν |
τὴν
φύσιν
καλόν,
τοῦτο
ἐκεῖνο, |
[217] |
ἡγησάμην
εἶναι
καὶ
εὐτύχημα
ἐμὸν
|
θαυμαστόν, |
ὡς
ὑπάρχον
μοι
χαρισαμένῳ
Σωκράτει |
[178] |
θεὸς
εἴη
ὁ
Ἔρως
καὶ
|
θαυμαστὸς |
ἐν
ἀνθρώποις
τε
καὶ
θεοῖς, |
[186] |
ἡμετέρας
(τέχνης,
ὡς
μέγας
καὶ
|
θαυμαστὸς |
καὶ
ἐπὶ
πᾶν
ὁ
θεὸς |
[220] |
πάντας
ἐκράτει,
καὶ
ὃ
πάντων
|
θαυμαστότατον, |
Σωκράτη
μεθύοντα
οὐδεὶςπώποτε
ἑώρακεν
ἀνθρώπων. |
[219] |
τῷ
(δαιμονίῳ
ὡς
ἀληθῶς
καὶ
|
θαυμαστῷ, |
κατεκείμην
τὴν
νύκτα
ὅλην.
καὶ |
[200] |
ἐνδεὲς
ᾖ.
ἐμοὶ
μὲν
γὰρ
|
θαυμαστῶς |
δοκεῖ,
ὦ
Ἀγάθων,
ὡς
ἀνάγκη |
[198] |
δὴ
ἔλεγον
εἰπεῖν,
ὅτι
Ἀγάθων
|
θαυμαστῶς |
ἐροῖ,
ἐγὼ
δ᾽
ἀπορήσοιμι;
Τὸ |
[221] |
νῦν
ὄντων,
τοῦτο
ἄξιον
παντὸς
|
θαύματος. |
οἷος
γὰρ
Ἀχιλλεὺς
ἐγένετο,
ἀπεικάσειεν |
[180] |
πῶς
δ᾽
οὐ
δύο
τὼ
|
θεά; |
ἡ
μέν
γέ
που
πρεσβυτέρα |
[219] |
γὰρ
ἴστε
μὰ
θεούς,
μὰ
|
θεάς, |
οὐδὲν
περιττότερον
καταδεδαρθηκὼς
(ἀνέστην
μετὰ |
[220] |
τοίνυν,
ὦ
ἄνδρες,
ἄξιον
ἦν
|
θεάσασθαι |
Σωκράτη,
ὅτε
ἀπὸ
Δηλίου
~(φυγῇ |
[210] |
τοὺς
νέους,
ἵνα
ἀναγκασθῇ
αὖ
|
θεάσασθαι |
τὸ
ἐν
τοῖς
ἐπιτηδεύμασι
καὶ |
[211] |
μήτ᾽
ἐσθίειν
μήτε
πίνειν,
ἀλλὰ
|
θεᾶσθαι |
μόνον
καὶ
συνεῖναι.
τί
δῆτα, |
[197] |
εὐμενείας,
ἄδωρος
δυσμενείας·
ἵλεως
ἀγαθοῖς·
|
θεατὸς |
σοφοῖς,
ἀγαστὸς
θεοῖς·
ζηλωτὸς
ἀμοίροις, |
[194] |
θορυβηθῶ
διὰ
τὸ
οἴεσθαι
τὸ
|
θέατρον |
προσδοκίαν
μεγάλην
ἔχειν
ὡς
εὖ |
[194] |
οὐ
δή
πού
με
οὕτω
|
θεάτρου |
μεστὸν
ἡγεῖ,
ὥστε
καὶ
ἀγνοεῖν |
[194] |
ὑποκριτῶν,
καὶ
βλέψαντος
ἐναντία
τοσούτῳ
|
θεάτρῳ, |
μέλλοντος
ἐπιδείξεσθαι
σαυτοῦ
λόγους,
καὶ |
[215] |
καὶ
τελετῶν
δεομένους
διὰ
τὸ
|
θεῖα |
εἶναι.
σὺ
δ᾽
ἐκείνου
τοσοῦτον |
[216] |
εἶδον,
καί
μοι
ἔδοξεν
οὕτω
|
θεῖα |
καὶ
~(χρυσᾶ
εἶναι
καὶ
πάγκαλα |
[186] |
καὶ
κατ᾽
ἀνθρώπινα
καὶ
κατὰ
|
θεῖα |
πράγματα.
ἄρξομαι
δὲ
ἀπὸ
τῆς |
[190] |
βουληθείη·
καὶ
ὁπότε
ταχὺ
ὁρμήσειεν
|
θεῖν, |
ὥσπερ
οἱ
κυβιστῶντες
καὶ
εἰς |
[187] |
καὶ
τοῖς
ἀνθρωπείοις
καὶ
τοῖς
|
θείοις, |
καθ᾽
ὅσον
παρείκει,
φυλακτέον
ἑκάτερον |
[208] |
αὐτὸ
ἀεὶ
εἶναι
ὥσπερ
τὸ
|
(θεῖον, |
ἀλλὰ
τῷ
τὸ
ἀπιὸν
καὶ |
[211] |
φλυαρίας
θνητῆς,
ἀλλ᾽
αὐτὸ
τὸ
|
θεῖον |
καλὸν
δύναιτο
μονοειδὲς
κατιδεῖν;
ἆρ᾽ |
[206] |
τόκος
ἐστίν.
ἔστι
δὲ
τοῦτο
|
θεῖον |
τὸ
πρᾶγμα,
καὶ
τοῦτο
ἐν |
[209] |
(νέου
ἐγκύμων
ᾖ
τὴν
ψυχήν
|
θεῖος |
ὢν,
καὶ
ἡκούσης
τῆς
ἡλικίας, |
[222] |
μόνους
εὑρήσει
τῶν
λόγων,
ἔπειτα
|
θειοτάτους |
καὶ
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
ἀρετῆς
ἐν |
[180] |
ὅταν
ὁ
ἐραστὴς
τὰ
παιδικά.
|
θειότερον |
γὰρ
ἐραστὴς
παιδικῶν·
ἔνθεος
γάρ |
[206] |
ἐστὶ
τὸ
αἰσχρὸν
παντὶ
τῷ
|
θείῳ, |
τὸ
δὲ
καλὸν
ἁρμόττον.
Μοῖρα |
[197] |
καλῆς
ᾠδῆς
μετέχοντα
ἣν
ᾄδει
|
θέλγων |
πάντων
θεῶν
τε
καὶ
ἀνθρώπων |
[182] |
ἐτέθη
(χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς,
κακίᾳ
τῶν
|
θεμένων |
κεῖται,
τῶν
μὲν
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ, |
[182] |
ἁπλῶς
ἐνομίσθη,
διὰ
τὴν
τῶν
|
θεμένων |
τῆς
ψυχῆς
ἀργίαν.
ἐνθάδε
δὲ |
[188] |
ἀνθρώπους
ἐρωτικά,
ὅσα
τείνει
πρὸς
|
θέμιν |
καὶ
ἀσέβειαν.
οὕτω
πολλὴν
καὶ |
[195] |
θεῶν
εὐδαιμόνων
ὄντων
Ἔρωτα,
εἰ
|
θέμις |
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν,
εὐδαιμονέστατον
εἶναι |
[180] |
ὅθεν
δὴ
καὶ
ὑπεραγασθέντες
οἱ
|
θεοὶ |
διαφερόντως
αὐτὸν
ἐτίμησαν,
ὅτι
τὸν |
[190] |
οὖν
Ζεὺς
καὶ
οἱ
ἄλλοι
|
θεοὶ |
ἐβουλεύοντο,
ὅ
τι
χρὴ
αὐτοὺς |
[179] |
τισιν
ἔδοσαν
τοῦτο
γέρας
οἱ
|
θεοί, |
ἐξ
Ἅιδου
ἀνεῖναι
πάλιν
τὴν |
[183] |
φασιν
εἶναι·
οὕτω
(καὶ
οἱ
|
θεοὶ |
καὶ
οἱ
ἄνθρωποι
πᾶσαν
ἐξουσίαν |
[203] |
ἐγένετο
ἡ
Ἀφροδίτη,
εἱστιῶντο
οἱ
|
θεοὶ |
οἵ
τε
ἄλλοι
καὶ
ὁ |
[179] |
ἀγασθέντες
(τῷ
ἔργῳ·
οὕτω
καὶ
|
θεοὶ |
τὴν
περὶ
τὸν
ἔρωτα
σπουδήν |
[180] |
μὲν
ταύτην
τὴν
ἀρετὴν
οἱ
|
θεοὶ |
τιμῶσιν
τὴν
περὶ
(τὸν
ἔρωτα, |
[193] |
πραττέτω
(πράττει
δ᾽
ἐναντία
ὅστις
|
θεοῖς |
ἀπεχθάνεται)
φίλοι
γὰρ
γενόμενοι
καὶ |
[197] |
ἀρχῇ
εἶπον,
πολλὰ
καὶ
δεινὰ
|
θεοῖς |
ἐγίγνετο.
ὡς
λέγεται,
διὰ
τὴν |
[197] |
ἵλεως
ἀγαθοῖς·
θεατὸς
σοφοῖς,
ἀγαστὸς
|
θεοῖς· |
ζηλωτὸς
ἀμοίροις,
κτητὸς
εὐμοίροις·
Τρυφῆς, |
[188] |
εἶναι
καὶ
τοῖς
κρείττοσιν
ἡμῶν
|
θεοῖς. |
ἴσως
μὲν
(οὖν
καὶ
ἐγὼ |
[197] |
καλῶν
πάντ᾽
ἀγαθὰ
γέγονεν
καὶ
|
θεοῖς |
καὶ
ἀνθρώποις.
(οὕτως
ἐμοὶ
δοκεῖ, |
[190] |
μεγάλα
εἶχον,
ἐπεχείρησαν
δὲ
τοῖς
|
θεοῖς, |
καὶ
ὃ
λέγει
Ὅμηρος
περὶ |
[201] |
οὑτωσί
πως
εἰπεῖν,
ὅτι
τοῖς
|
θεοῖς |
κατεσκευάσθη
τὰ
πράγματα
δι᾽
ἔρωτα |
[190] |
ἐπιχειρεῖν
(ποιεῖν,
ὡς
ἐπιθησομένων
τοῖς
|
θεοῖς. |
Ὁ
οὖν
Ζεὺς
καὶ
οἱ |
[188] |
καὶ
παρ᾽
ἡμῖν
καὶ
παρὰ
|
θεοῖς, |
οὗτος
τὴν
μεγίστην
δύναμιν
ἔχει |
[178] |
θαυμαστὸς
ἐν
ἀνθρώποις
τε
καὶ
|
θεοῖς, |
πολλαχῇ
μὲν
καὶ
ἄλλῃ,
οὐχ |
[203] |
ἡ
ὁμιλία
καὶ
ἡ
διάλεκτος
|
θεοῖς |
πρὸς
ἀνθρώπους,
καὶ
ἐγρηγορόσι
καὶ |
[202] |
δύναμιν
ἔχον;
Ἑρμηνεῦον
καὶ
διαπορθμεῦον
|
θεοῖς |
τὰ
παρ᾽
ἀνθρώπων
καὶ
ἀνθρώποις |
[179] |
οὐ
μόνον
ἀνθρώποις
ἀλλὰ
καὶ
|
θεοῖς, |
ὥστε
πολλῶν
πολλὰ
καὶ
καλὰ |
[188] |
ἐν
νῷ
ἔχεις
ἐγκωμιάζειν
τὸν
|
θεόν, |
ἐγκωμίαζε,
ἐπειδὴ
καὶ
τῆς
λυγγὸς |
[194] |
οἱ
πρόσθεν
εἰρηκότες
οὐ
τὸν
|
θεὸν |
ἐγκωμιάζειν
ἀλλὰ
τοὺς
ἀνθρώπους
εὐδαιμονίζειν |
[177] |
ἡμῖν
τοῖς
παροῦσι
κοσμῆσαι
τὸν
|
θεόν. |
Εἰ
οὖν
(ξυνδοκεῖ
καὶ
ὑμῖν, |
[202] |
τούτων,
οἵ
φασιν
αὐτὸν
οὐδὲ
|
θεὸν |
εἶναι;
Τίνες
οὗτοι;
ἦν
δ᾽ |
[214] |
ἐγὼ
ἐπαινέσω
τούτου
παρόντος
ἢ
|
θεὸν |
ἢ
ἄνθρωπον
ἄλλον
ἢ
τοῦτον, |
[176] |
σφᾶς
ποιήσασθαι,
καὶ
ᾄσαντας
τὸν
|
θεὸν |
καὶ
τἆλλα
τὰ
νομιζόμενα,
τρέπεσθαι |
[202] |
ὅτι
καὶ
σὺ
ἔρωτα
οὐ
|
θεὸν |
νομίζεις;
Τί
οὖν
ἄν,
ἔφην, |
[196] |
ἀδικεῖται
οὔθ᾽
ὑπὸ
θεοῦ
οὔτε
|
θεόν, |
οὔθ᾽
ὑπ᾽
ἀνθρώπου
οὔτε
ἄνθρωπον. |
[195] |
θεοῦ
ἁπαλότητα.
Ὅμηρος
γὰρ
Ἄτην
|
θεόν |
τέ
φησιν
εἶναι
καὶ
ἁπαλήν |
[179] |
ἐμπνεῦσαι
ἐνίοις
τῶν
ἡρώων
τὸν
|
θεόν, |
τοῦτο
ὁ
Ἔρως
τοῖς
ἐρῶσι |
[193] |
πεφυκότων·
οὗ
δὴ
τὸν
αἴτιον
|
θεὸν |
ὑμνοῦντες
(δικαίως
ἂν
ὑμνοῖμεν
Ἔρωτα, |
[194] |
εὐδαιμονίζειν
τῶν
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ
|
θεὸς |
αὐτοῖς
αἴτιος·
ὁποῖος
δέ
τις |
[203] |
τὴν
μαντείαν
πᾶσαν
καὶ
γοητείαν.
|
θεὸς |
δὲ
ἀνθρώπῳ
οὐ
μίγνυται,
ἀλλὰ |
[201] |
ὡς
εἴη
ὁ
Ἔρως
μέγας
|
θεός, |
εἴη
δὲ
τῶν
καλῶν·
ἤλεγχε |
[178] |
ἐνθένδε
ποθὲν
λέγειν,
ὅτι
μέγας
|
θεὸς |
εἴη
ὁ
Ἔρως
καὶ
θαυμαστὸς |
[202] |
Ὡμολόγηκα
γάρ.
Πῶς
ἂν
οὖν
|
θεὸς |
εἴη
ὅ
γε
τῶν
καλῶν |
[202] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
(ὁμολογοῖτο
μέγας
|
θεὸς |
εἶναι
παρὰ
τούτων,
οἵ
φασιν |
[202] |
ὁμολογεῖταί
γε
παρὰ
πάντων
μέγας
|
θεὸς |
εἶναι;
Τῶν
μὴ
εἰδότων,
ἔφη, |
[197] |
ὅτι
οὗ
μὲν
ἂν
ὁ
|
θεὸς |
οὗτος
διδάσκαλος
γένηται,
ἐλλόγιμος
καὶ |
[197] |
Ἀνάγκης
βασιλείαν·
ἐπειδὴ
δ᾽
ὁ
|
θεὸς |
οὗτος
ἔφυ,
ἐκ
τοῦ
ἐρᾷν |
[196] |
Ἐρυξίμαχος
(τὴν
αὑτοῦ,
ποιητὴς
ὁ
|
θεὸς |
σοφὸς
οὕτως
ὥστε
καὶ
ἄλλον |
[177] |
ὑμνῇσαι,
ἀλλ᾽
οὕτως
ἠμέληται
τοσοῦτος
|
θεός; |
ταῦτα
δή
μοι
δοκεῖ
εὖ |
[186] |
θαυμαστὸς
καὶ
ἐπὶ
πᾶν
ὁ
|
θεὸς |
τείνει
καὶ
κατ᾽
ἀνθρώπινα
καὶ |
[195] |
ἦν
Ὅμηρος,
πρὸς
τὸ
ἐπιδεῖξαι
|
θεοῦ |
ἁπαλότητα.
Ὅμηρος
γὰρ
Ἄτην
θεόν |
[196] |
καὶ
σωφροσύνης
καὶ
ἀνδρείας
τοῦ
|
θεοῦ |
εἴρηται,
περὶ
δὲ
σοφίας
λείπεται· |
[185] |
οὗτός
ἐστιν
ὁ
τῆς
Οὐρανίας
|
θεοῦ |
Ἔρως
καὶ
Οὐράνιος
καὶ
πολλοῦ |
[193] |
τὴν
ἀδικίαν
διῳκίσθημεν
ὑπὸ
τοῦ
|
θεοῦ, |
καθάπερ
Ἀρκάδες
ὑπὸ
Λακεδαιμονίων·
φόβος |
[196] |
Περὶ
μὲν
οὖν
κάλλους
τοῦ
|
θεοῦ |
καὶ
ταῦθ᾽
ἱκανὰ
καὶ
ἔτι |
[181] |
ἔστι
γὰρ
καὶ
ἀπὸ
τῆς
|
θεοῦ |
νεωτέρας
(τε
οὔσης
πολὺ
ἢ |
[196] |
ἀδικεῖ
οὔτ᾽
ἀδικεῖται
οὔθ᾽
ὑπὸ
|
θεοῦ |
οὔτε
θεόν,
οὔθ᾽
ὑπ᾽
ἀνθρώπου |
[180] |
ἐπαινεῖν,
ἔπειτα
ἐπαινέσαι
ἀξίως
τοῦ
|
θεοῦ. |
πάντες
γὰρ
ἴσμεν
ὅτι
οὐκ |
[196] |
ἡ
κατ᾽
ἄνθη
δίαιτα
τοῦ
|
θεοῦ |
σημαίνει·
ἀνανθεῖ
γὰρ
(καὶ
ἀπηνθηκότι |
[202] |
πᾶν
τὸ
δαιμόνιον
(μεταξύ
ἐστι
|
θεοῦ |
τε
καὶ
θνητοῦ.
Τίνα,
ἦν |
[186] |
ὥσπερ
λέγω,
πᾶσα
διὰ
τοῦ
|
θεοῦ |
τούτου
~(κυβερνᾶται,
ὡσαύτως
δὲ
καὶ |
[180] |
ἐπαινεῖν
μὲν
οὖν
δεῖ
πάντας
|
θεούς, |
ἃ
δ᾽
οὖν
ἑκάτερος
εἴληχε |
[188] |
ζῶντας
καὶ
τετελευτηκότας
καὶ
περὶ
|
θεούς· |
ἃ
δὴ
προστέτακται
τῇ
μαντικῇ |
[195] |
τὰ
δὲ
παλαιὰ
πράγματα
περὶ
|
θεούς, |
ἃ
Ἡσίοδος
καὶ
Παρμενίδης
λέγουσιν, |
[193] |
μεγίστας
παρέχεται,
ἡμῶν
παρεχομένων
πρὸς
|
θεοὺς |
εὐσέβειαν,
καταστήσας
ἡμᾶς
εἰς
τὴν |
[193] |
χρὴ
ἅπαντα
παρακελεύεσθαι
εὐσεβεῖν
περὶ
|
(θεούς, |
ἵνα
τὰ
μὲν
ἐκφύγωμεν,
τῶν |
[219] |
ὑπερηφανίας.
εὖ
γὰρ
ἴστε
μὰ
|
θεούς, |
μὰ
θεάς,
οὐδὲν
περιττότερον
καταδεδαρθηκὼς |
[193] |
μὴ
κόσμιοι
ὦμεν
πρὸς
τοὺς
|
θεούς, |
ὅπως
μὴ
καὶ
αὖθις
διασχισθησόμεθα, |
[188] |
(ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
περὶ
|
θεούς |
τε
(καὶ
ἀνθρώπους
πρὸς
ἀλλήλους |
[202] |
λέγε
γάρ
μοι,
οὐ
πάντας
|
θεοὺς |
φῂς
εὐδαίμονας
εἶναι
καὶ
καλούς; |
[212] |
ἀρετὴν
ἀληθῆ
καὶ
θρεψαμένῳ
ὑπάρχει
|
θεοφιλῆ |
γενέσθαι,
καὶ
εἴπέρ
τῳ
ἄλλῳ |
[184] |
ἡμῖν,
ἐάν
τις
ἐθέλῃ
τινὰ
|
θεραπεύειν |
ἡγούμενος
δι᾽
ἐκεῖνον
ἀμείνων
ἔσεσθαι |
[175] |
δεῖπνον
καὶ
τούσδε
τοὺς
(ἄλλους,
|
θεραπεύετε, |
ἵν᾽
ὑμᾶς
ἐπαινῶμεν.
Μετὰ
ταῦτα |
[203] |
καὶ
τῆς
Ἀφροδίτης
ἀκόλουθος
καὶ
|
θεράπων |
γέγονεν
ὁ
Ἔρως,
γεννηθεὶς
ἐν |
[188] |
δὴ
ἐγὼ
ἔλεγον,
τά
τε
|
θερμὰ |
καὶ
τὰ
ψυχρὰ
καὶ
ξηρὰ |
[186] |
δὲ
ἔχθιστα
τὰ
ἐναντιώτατα,
ψυχρὸν
|
θερμῷ, |
πικρὸν
γλυκεῖ,
ξηρὸν
ὑγρῷ,
(πάντα |
[220] |
ἑσπέρα
ἦν,
δειπνήσαντες,
καὶ
(γὰρ
|
θέρος |
τότε
γ᾽
ἦν,
χαμεύνια
ἐξενεγκάμενοι |
[199] |
λεγόμενα
ἀκούειν,
ὀνομάσει
δὲ
καὶ
|
θέσει |
ῥημάτων
τοιαύτῃ
ὁποία
δὴ
ἄν |
[179] |
οὐχ
ὥσπερ
Ἀχιλλέα
τὸν
τῆς
|
Θέτιδος |
υἱὸν
ἐτίμησαν
καὶ
εἰς
μακάρων |
[197] |
ἐμοῦ
λόγος,
ὦ
Φαῖδρε,
τῷ
|
θεῷ |
ἀνακείσθω,
τὰ
μὲν
παιδιᾶς,
τὰ |
[193] |
γὰρ
γενόμενοι
καὶ
διαλλαγέντες
τῷ
|
θεῷ |
ἐξευρήσομέν
τε
καὶ
ἐντευξόμεθα
τοῖς |
[177] |
Ἔρωτι,
τηλικούτῳ
ὄντι
καὶ
τοσούτῳ
|
θεῷ, |
μηδὲ
ἕνα
πώποτε
τοσούτων
(γεγονότων |
[194] |
λόγον·
ἀποδοὺς
οὖν
ἑκάτερος
τῷ
|
θεῷ |
οὕτως
ἤδη
διαλεγέσθω.
(Ἀλλὰ
καλῶς |
[198] |
εἰρηκότος
καὶ
αὑτῷ
καὶ
τῷ
|
θεῷ· |
τὸν
οὖν
Σωκράτη
εἰπεῖν
βλέψαντα |
[210] |
ἐνταῦθα
πρὸς
τὰ
ἐρωτικὰ
παιδαγωγηθῇ,
|
θεώμενος |
ἐφεξῆς
τε
καὶ
ὀρθῶς
τὰ |
[190] |
ἥμισυ
πρὸς
τὴν
τομήν,
ἵνα
|
θεώμενος |
τὴν
αὑτοῦ
τμῆσιν
κοσμιώτερος
εἴη |
[212] |
ἀνθρώπου
καὶ
ἐκεῖνο
ᾧ
δεῖ
|
θεωμένου |
καὶ
ξυνόντος
αὐτῷ;
ἢ
οὐκ |
[211] |
εἴπερ
που
ἄλλοθι,
βιωτὸν
ἀνθρώπῳ,
|
θεωμένῳ |
αὐτὸ
τὸ
καλόν.
ὃ
ἐάν |
[195] |
νῦν,
ἐξ
οὗ
Ἔρως
τῶν
|
θεῶν |
βασιλεύει.
νέος
μὲν
οὖν
ἐστί, |
[202] |
φάναι
καλόν
τε
καὶ
εὐδαίμονα
|
θεῶν |
εἶναι;
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
ἔγωγ᾽ |
[183] |
καὶ
ὀμνύντι
μόνῳ
συγγνώμη
παρὰ
|
θεῶν |
ἐκβάντι
τῶν
ὅρκων·
ἀφροδίσιον
γὰρ |
[195] |
δόσεις.
φημὶ
οὖν
ἐγὼ
πάντων
|
θεῶν |
εὐδαιμόνων
ὄντων
Ἔρωτα,
εἰ
θέμις |
[195] |
ἀλλά
(φημὶ
νεώτατον
αὐτὸν
εἶναι
|
θεῶν |
καὶ
ἀεὶ
νέον,
τὰ
δὲ |
[188] |
ἔστιν
αὖ
ἡ
(μαντικὴ
φιλίας
|
θεῶν |
καὶ
ἀνθρώπων
δημιουργὸς
τῷ
ἐπίστασθαι |
[197] |
καὶ
σωτὴρ
ἄριστος,
ξυμπάντων
τε
|
θεῶν |
καὶ
ἀνθρώπων
κόσμος,
ἡγεμὼν
κάλλιστος |
[195] |
ἐν
γὰρ
ἤθεσι
καὶ
ψυχαῖς
|
θεῶν |
καὶ
ἀνθρώπων
τὴν
οἴκησιν
ἵδρυται· |
[180] |
οὕτω
δὴ
ἔγωγέ
φημι
Ἔρωτα
|
θεῶν |
καὶ
πρεσβύτατον
καὶ
τιμιώτατον
καὶ |
[215] |
διοιχθέντες
φαίνονται
ἔνδοθεν
ἀγάλματα
ἔχοντες
|
θεῶν. |
καὶ
φημὶ
αὖ
ἐοικέναι
αὐτὸν |
[178] |
γένεσιν
λέγει
πρώτιστον
μὲν
Ἔρωτα
|
θεῶν |
μητίσατο
πάντων.
(Ἡσιόδῳ
δὲ
καὶ |
[204] |
μέσῳ
ἐστίν.
~(ἔχει
γὰρ
ὧδε.
|
θεῶν |
οὐδεὶς
φιλοσοφεῖ
οὐδ᾽
ἐπιθυμεῖ
σοφὸς |
[197] |
ὅθεν
δὴ
καὶ
κατεσκευάσθη
τῶν
|
θεῶν |
τὰ
πράγματα
Ἔρωτος
ἐγγενομένου,
δῆλον |
[197] |
μετέχοντα
ἣν
ᾄδει
θέλγων
πάντων
|
θεῶν |
τε
καὶ
ἀνθρώπων
νόημα·
οὗτος, |
[197] |
Ἀθηνᾶ
ἱστουργίας
καὶ
Ζεὺς
κυβερνᾶν
|
θεῶν |
τε
καὶ
„ἀνθρώπων„
ὅθεν
δὴ |
[215] |
ποιεῖ
καὶ
δηλοῖ
τοὺς
τῶν
|
θεῶν |
τε
καὶ
τελετῶν
δεομένους
διὰ |
[178] |
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατον
(εἶναι
τῶν
|
θεῶν, |
τίμιον,
ἦ
δ᾽
ὅς·
τεκμήριον |
[202] |
ἀνθρώπων
καὶ
ἀνθρώποις
τὰ
παρὰ
|
θεῶν, |
τῶν
μὲν
τὰς
δεήσεις
καὶ |
[177] |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
ἄλλοις
μέν
τισι
|
θεῶν |
ὕμνους
καὶ
παίωνας
εἶναι
ὑπὸ |
[189] |
πάντων
μάλιστα
γίγνεσθαι.
ἔστι
γὰρ
|
θεῶν |
φιλανθρωπότατος,
(ἐπίκουρός
τε
ὢν
τῶν |
[195] |
ὢν
τοιόσδε.
πρῶτον
μὲν
νεώτατος
|
θεῶν, |
ὦ
Φαῖδρε.
μέγα
(δὲ
τεκμήριον |
[210] |
πέλαγος
τετραμμένος
τοῦ
καλοῦ
καὶ
|
θεωρῶν |
πολλοὺς
καὶ
καλοὺς
λόγους
καὶ |
[191] |
διὰ
τοῦ
ἄρρενος
ἐν
τῷ
|
θήλει, |
τῶνδε
ἕνεκα,
ἵνα
ἐν
τῇ |
[181] |
Οὐρανίας
πρῶτον
μὲν
οὐ
μετεχούσης
|
θήλεος |
ἀλλ᾽
ἄρρενος
μόνον
(καὶ
ἔστιν |
[181] |
μετεχούσης
ἐν
τῇ
γενέσει
καὶ
|
θήλεος |
καὶ
ἄρρενος.
ὁ
δὲ
τῆς |
[189] |
κοινὸν
τοῦ
τε
ἄρρενος
καὶ
|
θήλεος, |
νῦν
δὲ
οὐκ
ἔστιν
ἀλλ᾽ |
[189] |
ὥσπερ
νῦν
δύο,
ἄρρεν
καὶ
|
θῆλυ, |
(ἀλλὰ
καὶ
τρίτον
προσῆν
κοινὸν |
[190] |
τὴν
ἀρχὴν
ἔκγονον,
τὸ
δὲ
|
θῆλυ |
τῆς
γῆς,
τὸ
δὲ
ἀμφοτέρων |
[203] |
ὢν
καὶ
ἴτης
καὶ
σύντονος,
|
θηρευτὴς |
δεινός,
ἀεί
τινας
πλέκων
μηχανάς, |
[207] |
ὡς
δεινῶς
διατίθεται
πάντα
τὰ
|
θηρία |
ἐπειδὰν
γεννᾶν
ἐπιθυμήσῃ,
καὶ
τὰ |
[207] |
λογισμοῦ
ταῦτα
ποιεῖν·
τὰ
δὲ
|
θηρία |
τίς
αἰτία
οὕτως
ἐρωτικῶς
διατίθεσθαι; |
[188] |
ὅμοια
πολλὰ
νοσήματα
καὶ
τοῖς
|
θηρίοις |
καὶ
τοῖς
φυτοῖς·
καὶ
γὰρ |
[207] |
(τὸν
αὐτὸν
ἐκείνῳ
λόγον
ἡ
|
θνητὴ |
φύσις
ζητεῖ
κατὰ
τὸ
δυνατὸν |
[211] |
χρωμάτων
καὶ
ἄλλης
πολλῆς
φλυαρίας
|
θνητῆς, |
ἀλλ᾽
αὐτὸ
τὸ
θεῖον
καλὸν |
[208] |
τῇ
μηχανῇ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
|
θνητὸν |
ἀθανασίας
μετέχει,
καὶ
σῶμα
καὶ |
[208] |
γὰρ
τῷ
τρόπῳ
πᾶν
τὸ
|
θνητὸν |
σῴζεται,
οὐ
τὸ
παντάπασιν
τὸ |
[203] |
ὡς
(ἀθάνατος
πέφυκεν
οὔτε
ὡς
|
θνητός, |
ἀλλὰ
τοτὲ
μὲν
τῆς
αὐτῆς |
[202] |
ἄν,
ἔφην,
εἴη
ὁ
Ἔρως;
|
θνητός; |
Ἥκιστά
γε.
Ἀλλὰ
τί
μήν; |
[202] |
Ὥσπερ
τὰ
πρότερα,
ἔφη,
μεταξὺ
|
θνητοῦ |
καὶ
ἀθανάτου.
Τί
οὖν,
ὦ |
[202] |
(μεταξύ
ἐστι
θεοῦ
τε
καὶ
|
θνητοῦ. |
Τίνα,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
δύναμιν |
[206] |
ἀειγενές
ἐστι
καὶ
ἀθάνατον
ὡς
|
θνητῷ |
ἡ
γέννησις.
ἀθανασίας
~(δὲ
ἀναγκαῖον |
[206] |
τὸ
πρᾶγμα,
καὶ
τοῦτο
ἐν
|
θνητῷ |
ὄντι
τῷ
ζῴῳ
ἀθάνατον
ἔνεστιν, |
[174] |
ὢν
ἐπὶ
σοφοῦ
ἀνδρὸς
ἰέναι
|
θοίνην |
ἄκλητος.
ἆρ᾽
οὖν
ἄγων
μέ |
[174] |
ἐλθόντα
τὸν
Μενέλεων
ἐπὶ
τὴν
|
θοίνην, |
χείρω
ὄντα
ἐπὶ
τὴν
τοῦ |
[194] |
Σώκρατες,
εἰπεῖν
τὸν
Ἀγάθωνα,
ἵνα
|
θορυβηθῶ |
διὰ
τὸ
οἴεσθαι
τὸ
θέατρον |
[194] |
ὁπωστιοῦν
ἐκπλαγέντος,
νῦν
οἰηθείην
σε
|
θορυβήσεσθαι |
ἕνεκα
ἡμῶν
ὀλίγων
ἀνθρώπων.
Τί |
[223] |
παρὰ
σφᾶς
καὶ
κατακλίνεσθαι,
καὶ
|
θορύβου |
μεστὰ
πάντα
εἶναι,
καὶ
οὐκέτι |
[212] |
τεκόντι
δὲ
ἀρετὴν
ἀληθῆ
καὶ
|
θρεψαμένῳ |
ὑπάρχει
θεοφιλῆ
γενέσθαι,
καὶ
εἴπέρ |
[190] |
ὥσπερ
οἱ
τὰ
ὠὰ
ταῖς
|
θριξίν· |
ὄντινα
δὲ
τέμοι,
τὸν
Ἀπόλλω |
[179] |
τούτου
δὲ
καὶ
ἡ
Πελίου
|
θυγάτηρ |
Ἄλκηστις
ἱκανὴν
μαρτυρίαν
παρέχεται
ὑπὲρ |
[180] |
που
πρεσβυτέρα
καὶ
ἀμήτωρ
Οὐρανοῦ
|
θυγάτηρ, |
ἣν
δὴ
καὶ
Οὐρανίαν
ἐπονομάζομεν· |
[199] |
ὅτι
ἔστιν
ὑέος
γε
ἢ
|
θυγατρὸς |
ὁ
πατὴρ
πατήρ·
ἢ
οὔ; |
[183] |
ὅρκους
ὀμνύντες,
καὶ
κοιμήσεις
ἐπὶ
|
θύραις, |
καὶ
ἐθέλοντες
δουλείας
δουλεύειν
οἵας |
[203] |
ἀεὶ
ὢν
καὶ
ἄστρωτος,
ἐπὶ
|
θύραις |
καὶ
ἐν
ὁδοῖς
ὑπαίθριος
κοιμώμενος, |
[174] |
(τῇ
Ἀγάθωνος,
ἀνεῳγμένην
καταλαμβάνειν
τὴν
|
θύραν, |
καί
τι
ἔφη
αὐτόθι
γελοῖον |
[212] |
λόγου·
καὶ
ἐξαίφνης
τὴν
αὔλειον
|
θύραν |
κρουομένην
πολὺν
ψόφον
παρασχεῖν
ὡς |
[212] |
ἀκολούθων,
καὶ
ἐπιστῆναι
ἐπὶ
τὰς
|
θύρας |
(ἐστεφανωμένον
αὐτὸν
κιττοῦ
τέ
τινι |
[223] |
κωμαστὰς
ἥκειν
παμπόλλους
ἐπὶ
τὰς
|
θύρας, |
καὶ
ἐπιτυχόντας
ἀνεῳγμέναις
ἐξιόντος
τινὸς |
[203] |
Πενία,
καὶ
ἦν
περὶ
τὰς
|
θύρας. |
ὁ
οὖν
Πόρος
μεθυσθεὶς
τοῦ |
[201] |
ἄλλα
πολλά,
καὶ
Ἀθηναίοις
ποτὲ
|
θυσαμένοις |
πρὸ
τοῦ
λοιμοῦ
δέκα
ἔτη |
[188] |
ἀστρονομία
καλεῖται.
ἔτι
τοίνυν
καὶ
|
θυσίαι |
πᾶσαι
καὶ
οἷς
μαντικὴ
ἐπιστατεῖ |
[197] |
ἐν
ἑορταῖς,
ἐν
χοροῖς,
ἐν
|
θυσίαις |
γιγνόμενος
ἡγεμών·
πρᾳότητα
μὲν
πορίζων, |
[174] |
τὸν
δὲ
Μενέλεων
μαλθακὸν
αἰχμητήν,
|
θυσίαν |
ποιουμένου
καὶ
ἑστιῶντος
τοῦ
Ἀγαμέμνονος |
[189] |
ἱερὰ
κατασκευάσαι
καὶ
βωμούς,
καὶ
|
θυσίας |
ἂν
ποιεῖν
μεγίστας,
οὐχ
ὥσπερ |
[202] |
τέχνη
τῶν
τε
περὶ
τὰς
|
θυσίας |
καὶ
τελετὰς
~(καὶ
τὰς
ἐπῳδὰς |
[202] |
τῶν
μὲν
τὰς
δεήσεις
καὶ
|
θυσίας, |
τῶν
δὲ
τὰς
ἐπιτάξεις
τε |
[202] |
ἐπιτάξεις
τε
καὶ
ἀμοιβὰς
τῶν
|
θυσιῶν, |
ἐν
μέσῳ
δὲ
ὂν
ἀμφοτέρων |