Page
[203]	τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς ἡμέρας	θάλλει	τε καὶ ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ,
[179]	αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν	θάνατον	αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν (γενέσθαι, οὐχ
[221]	ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς	θαρρεῖν,	καὶ ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω
[192]	ἀναισχυντίας τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ	θάρρους	καὶ ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ
[193]	παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως	θαρρῶ,	~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν Καλῶς
[195]	γῆρας, ταχὺ ὂν δῆλον ὅτι·	θᾶττον	γοῦν τοῦ δέοντος ἡμῖν προσέρχεται.
[205]	ἐγώ, καὶ αὐτός. Ἀλλὰ μὴ	θαύμαζ᾽	ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ
[208]	ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ. μὴ οὖν	θαύμαζε	εἰ τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει
[207]	ἔρωτα, οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ	θαύμαζε.	ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ
[189]	πταρμὸν προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με	θαυμάζειν	εἰ τὸ κόσμιον τοῦ σώματος
[208]	ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι,	θαυμάζοις	ἂν τῆς ἀλογίας πέρι, ἃ
[220]	μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ	θαυμάζοντες	ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης
[180]	περὶ (τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι	θαυμάζουσιν	καὶ ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν
[205]	φαμεν ἐρᾶν, τοὺς δ᾽ οὔ;	Θαυμάζω,	ἦν δ᾽ ἐγώ, καὶ αὐτός.
[175]	~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ	θαυμάζω	καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη.
[215]	ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω, μηδὲν	θαυμάσῃς·	οὐ γάρ τι ῥᾴδιον τὴν
[221]	ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ	θαυμάσια·	ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων ἐπιτηδευμάτων
[220]	καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες—	θαυμάσια	εἰργάζετο τά τε (ἄλλα, καί
[216]	αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν ὡς	θαυμασίαν	ἔχει. εὖ γὰρ ἴστε ὅτι
[222]	εἰ μή τι ἄλλο, ὦ	θαυμάσιε,	ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα
[177]	ἐν ᾧ ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον	θαυμάσιον	ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα
[217]	γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ	θαυμάσιον	ὅσον. ταῦτα οὖν διανοηθείς, πρὸ
[215]	ἀλλ᾽ οὐκ αὐλητής; πολύ γε	θαυμασιώτερος	ἐκείνου· (ὁ μέν γε δι᾽
[220]	εἴ τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε	θαυμαστὰ	δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ
[192]	καὶ ἄλλος πᾶς, τότε καὶ	θαυμαστὰ	ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι
[182]	ὁ νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ	θαυμαστὰ	ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, ἃ εἴ
[213]	οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με καὶ φθονῶν	θαυμαστὰ	ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ
[198]	μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως μὲν	θαυμαστά·	τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ
[217]	~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα καὶ	θαυμαστά,	ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ
[182]	παρακέλευσις τῷ ἐρῶντι παρὰ πάντων	θαυμαστή,	οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι,
[213]	καὶ τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν	θαυμαστὴν	κεφαλήν, καὶ μή μοι μέμφηται
[177]	καὶ τοῦτο μὲν ἧττον καὶ	θαυμαστόν,	ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ ἐνέτυχον
[204]	δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι,	θαυμαστὸν	οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς
[210]	τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης κατόψεταί τι	θαυμαστὸν	τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο ἐκεῖνο,
[217]	ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν	θαυμαστόν,	ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ Σωκράτει
[178]	θεὸς εἴη ὁ Ἔρως καὶ	θαυμαστὸς	ἐν ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς,
[186]	ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας καὶ	θαυμαστὸς	καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς
[220]	πάντας ἐκράτει, καὶ ὃ πάντων	θαυμαστότατον,	Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε ἑώρακεν ἀνθρώπων.
[219]	τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ	θαυμαστῷ,	κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην. καὶ
[200]	ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ	θαυμαστῶς	δοκεῖ, ὦ Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη
[198]	δὴ ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων	θαυμαστῶς	ἐροῖ, ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ
[221]	νῦν ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς	θαύματος.	οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν
[180]	πῶς δ᾽ οὐ δύο τὼ	θεά;	ἡ μέν γέ που πρεσβυτέρα
[219]	γὰρ ἴστε μὰ θεούς, μὰ	θεάς,	οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ
[220]	τοίνυν, ὦ ἄνδρες, ἄξιον ἦν	θεάσασθαι	Σωκράτη, ὅτε ἀπὸ Δηλίου ~(φυγῇ
[210]	τοὺς νέους, ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ	θεάσασθαι	τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ
[211]	μήτ᾽ ἐσθίειν μήτε πίνειν, ἀλλὰ	θεᾶσθαι	μόνον καὶ συνεῖναι. τί δῆτα,
[197]	εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς·	θεατὸς	σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις,
[194]	θορυβηθῶ διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ	θέατρον	προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ
[194]	οὐ δή πού με οὕτω	θεάτρου	μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν
[194]	ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ	θεάτρῳ,	μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους, καὶ
[215]	καὶ τελετῶν δεομένους διὰ τὸ	θεῖα	εἶναι. σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον
[216]	εἶδον, καί μοι ἔδοξεν οὕτω	θεῖα	καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα
[186]	καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ	θεῖα	πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῆς
[190]	βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν	θεῖν,	ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ εἰς
[187]	καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς	θείοις,	καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον
[208]	αὐτὸ ἀεὶ εἶναι ὥσπερ τὸ	(θεῖον,	ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ
[211]	φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ	θεῖον	καλὸν δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽
[206]	τόκος ἐστίν. ἔστι δὲ τοῦτο	θεῖον	τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν
[209]	(νέου ἐγκύμων ᾖ τὴν ψυχήν	θεῖος	ὢν, καὶ ἡκούσης τῆς ἡλικίας,
[222]	μόνους εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα	θειοτάτους	καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν
[180]	ὅταν ὁ ἐραστὴς τὰ παιδικά.	θειότερον	γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ
[206]	ἐστὶ τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ	θείῳ,	τὸ δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα
[197]	καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει	θέλγων	πάντων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων
[182]	ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν	θεμένων	κεῖται, τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ,
[182]	ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν	θεμένων	τῆς ψυχῆς ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ
[188]	ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς	θέμιν	καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ
[195]	θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ	θέμις	καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι
[180]	ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες οἱ	θεοὶ	διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν
[190]	οὖν Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι	θεοὶ	ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ αὐτοὺς
[179]	τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ	θεοί,	ἐξ Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν τὴν
[183]	φασιν εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ	θεοὶ	καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν
[203]	ἐγένετο ἡ Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ	θεοὶ	οἵ τε ἄλλοι καὶ ὁ
[179]	ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω καὶ	θεοὶ	τὴν περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν
[180]	μὲν ταύτην τὴν ἀρετὴν οἱ	θεοὶ	τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν ἔρωτα,
[193]	πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις	θεοῖς	ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι καὶ
[197]	ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ δεινὰ	θεοῖς	ἐγίγνετο. ὡς λέγεται, διὰ τὴν
[197]	ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς σοφοῖς, ἀγαστὸς	θεοῖς·	ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς,
[188]	εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν	θεοῖς.	ἴσως μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ
[197]	καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ	θεοῖς	καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ,
[190]	μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς	θεοῖς,	καὶ ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ
[201]	οὑτωσί πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς	θεοῖς	κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα
[190]	ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς	θεοῖς.	Ὁ οὖν Ζεὺς καὶ οἱ
[188]	καὶ παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ	θεοῖς,	οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει
[178]	θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε καὶ	θεοῖς,	πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ, οὐχ
[203]	ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος	θεοῖς	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ
[202]	δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον	θεοῖς	τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις
[179]	οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ	θεοῖς,	ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ
[188]	ἐν νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν	θεόν,	ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς
[194]	οἱ πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν	θεὸν	ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν
[177]	ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν	θεόν.	Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν,
[202]	τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ	θεὸν	εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽
[214]	ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου παρόντος ἢ	θεὸν	ἢ ἄνθρωπον ἄλλον ἢ τοῦτον,
[176]	σφᾶς ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν	θεὸν	καὶ τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι
[202]	ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα οὐ	θεὸν	νομίζεις; Τί οὖν ἄν, ἔφην,
[196]	ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ θεοῦ οὔτε	θεόν,	οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου οὔτε ἄνθρωπον.
[195]	θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην	θεόν	τέ φησιν εἶναι καὶ ἁπαλήν
[179]	ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν	θεόν,	τοῦτο ὁ Ἔρως τοῖς ἐρῶσι
[193]	πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν αἴτιον	θεὸν	ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα,
[194]	εὐδαιμονίζειν τῶν ἀγαθῶν ὧν ὁ	θεὸς	αὐτοῖς αἴτιος· ὁποῖος δέ τις
[203]	τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν.	θεὸς	δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μίγνυται, ἀλλὰ
[201]	ὡς εἴη ὁ Ἔρως μέγας	θεός,	εἴη δὲ τῶν καλῶν· ἤλεγχε
[178]	ἐνθένδε ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας	θεὸς	εἴη ὁ Ἔρως καὶ θαυμαστὸς
[202]	Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν οὖν	θεὸς	εἴη ὅ γε τῶν καλῶν
[202]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας	θεὸς	εἶναι παρὰ τούτων, οἵ φασιν
[202]	ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων μέγας	θεὸς	εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη,
[197]	ὅτι οὗ μὲν ἂν ὁ	θεὸς	οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος καὶ
[197]	Ἀνάγκης βασιλείαν· ἐπειδὴ δ᾽ ὁ	θεὸς	οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν
[196]	Ἐρυξίμαχος (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς ὁ	θεὸς	σοφὸς οὕτως ὥστε καὶ ἄλλον
[177]	ὑμνῇσαι, ἀλλ᾽ οὕτως ἠμέληται τοσοῦτος	θεός;	ταῦτα δή μοι δοκεῖ εὖ
[186]	θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ	θεὸς	τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ
[195]	ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ ἐπιδεῖξαι	θεοῦ	ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην θεόν
[196]	καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ	θεοῦ	εἴρηται, περὶ δὲ σοφίας λείπεται·
[185]	οὗτός ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας	θεοῦ	Ἔρως καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ
[193]	τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ	θεοῦ,	καθάπερ Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος
[196]	Περὶ μὲν οὖν κάλλους τοῦ	θεοῦ	καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι
[181]	ἔστι γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς	θεοῦ	νεωτέρας (τε οὔσης πολὺ ἢ
[196]	ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽ ὑπὸ	θεοῦ	οὔτε θεόν, οὔθ᾽ ὑπ᾽ ἀνθρώπου
[180]	ἐπαινεῖν, ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ	θεοῦ.	πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι οὐκ
[196]	ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα τοῦ	θεοῦ	σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι
[202]	πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι	θεοῦ	τε καὶ θνητοῦ. Τίνα, ἦν
[186]	ὥσπερ λέγω, πᾶσα διὰ τοῦ	θεοῦ	τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ
[180]	ἐπαινεῖν μὲν οὖν δεῖ πάντας	θεούς,	ἃ δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε
[188]	ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ περὶ	θεούς·	ἃ δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ
[195]	τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα περὶ	θεούς,	ἃ Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης λέγουσιν,
[193]	μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς	θεοὺς	εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν
[193]	χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ	(θεούς,	ἵνα τὰ μὲν ἐκφύγωμεν, τῶν
[219]	ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ ἴστε μὰ	θεούς,	μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον καταδεδαρθηκὼς
[193]	μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς	θεούς,	ὅπως μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα,
[188]	(ταῦτα δ᾽ ἐστὶν ἡ περὶ	θεούς	τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους
[202]	λέγε γάρ μοι, οὐ πάντας	θεοὺς	φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ καλούς;
[212]	ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει	θεοφιλῆ	γενέσθαι, καὶ εἴπέρ τῳ ἄλλῳ
[184]	ἡμῖν, ἐάν τις ἐθέλῃ τινὰ	θεραπεύειν	ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι
[175]	δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους,	θεραπεύετε,	ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα
[203]	καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ	θεράπων	γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν
[188]	δὴ ἐγὼ ἔλεγον, τά τε	θερμὰ	καὶ τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ
[186]	δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν	θερμῷ,	πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν ὑγρῷ, (πάντα
[220]	ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ	θέρος	τότε γ᾽ ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι
[199]	λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ καὶ	θέσει	ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ ἄν
[179]	οὐχ ὥσπερ Ἀχιλλέα τὸν τῆς	Θέτιδος	υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων
[197]	ἐμοῦ λόγος, ὦ Φαῖδρε, τῷ	θεῷ	ἀνακείσθω, τὰ μὲν παιδιᾶς, τὰ
[193]	γὰρ γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ	θεῷ	ἐξευρήσομέν τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς
[177]	Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ	θεῷ,	μηδὲ ἕνα πώποτε τοσούτων (γεγονότων
[194]	λόγον· ἀποδοὺς οὖν ἑκάτερος τῷ	θεῷ	οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ καλῶς
[198]	εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ τῷ	θεῷ·	τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα
[210]	ἐνταῦθα πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ,	θεώμενος	ἐφεξῆς τε καὶ ὀρθῶς τὰ
[190]	ἥμισυ πρὸς τὴν τομήν, ἵνα	θεώμενος	τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη
[212]	ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο ᾧ δεῖ	θεωμένου	καὶ ξυνόντος αὐτῷ; ἢ οὐκ
[211]	εἴπερ που ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ,	θεωμένῳ	αὐτὸ τὸ καλόν. ὃ ἐάν
[195]	νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως τῶν	θεῶν	βασιλεύει. νέος μὲν οὖν ἐστί,
[202]	φάναι καλόν τε καὶ εὐδαίμονα	θεῶν	εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽
[183]	καὶ ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ	θεῶν	ἐκβάντι τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ
[195]	δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων	θεῶν	εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις
[195]	ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι	θεῶν	καὶ ἀεὶ νέον, τὰ δὲ
[188]	ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι
[197]	καὶ σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος
[195]	ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται·
[180]	οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα	θεῶν	καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ
[215]	διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες	θεῶν.	καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν
[178]	γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν Ἔρωτα	θεῶν	μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ καὶ
[204]	μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε.	θεῶν	οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς
[197]	ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη τῶν	θεῶν	τὰ πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον
[197]	μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων πάντων	θεῶν	τε καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος,
[197]	Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν	θεῶν	τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ
[215]	ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν	θεῶν	τε καὶ τελετῶν δεομένους διὰ
[178]	ἐν τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν	θεῶν,	τίμιον, ἦ δ᾽ ὅς· τεκμήριον
[202]	ἀνθρώπων καὶ ἀνθρώποις τὰ παρὰ	θεῶν,	τῶν μὲν τὰς δεήσεις καὶ
[177]	ὦ Ἐρυξίμαχε, ἄλλοις μέν τισι	θεῶν	ὕμνους καὶ παίωνας εἶναι ὑπὸ
[189]	πάντων μάλιστα γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ	θεῶν	φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε ὢν τῶν
[195]	ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος	θεῶν,	ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ τεκμήριον
[210]	πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ καὶ	θεωρῶν	πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους καὶ
[191]	διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ	θήλει,	τῶνδε ἕνεκα, ἵνα ἐν τῇ
[181]	Οὐρανίας πρῶτον μὲν οὐ μετεχούσης	θήλεος	ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ ἔστιν
[181]	μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει καὶ	θήλεος	καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς
[189]	κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος καὶ	θήλεος,	νῦν δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽
[189]	ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν καὶ	θῆλυ,	(ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν κοινὸν
[190]	τὴν ἀρχὴν ἔκγονον, τὸ δὲ	θῆλυ	τῆς γῆς, τὸ δὲ ἀμφοτέρων
[203]	ὢν καὶ ἴτης καὶ σύντονος,	θηρευτὴς	δεινός, ἀεί τινας πλέκων μηχανάς,
[207]	ὡς δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ	θηρία	ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ
[207]	λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ	θηρία	τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι;
[188]	ὅμοια πολλὰ νοσήματα καὶ τοῖς	θηρίοις	καὶ τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ
[207]	(τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον ἡ	θνητὴ	φύσις ζητεῖ κατὰ τὸ δυνατὸν
[211]	χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας	θνητῆς,	ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον καλὸν
[208]	τῇ μηχανῇ, ὦ Σώκρατες, ἔφη,	θνητὸν	ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα καὶ
[208]	γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν τὸ	θνητὸν	σῴζεται, οὐ τὸ παντάπασιν τὸ
[203]	ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε ὡς	θνητός,	ἀλλὰ τοτὲ μὲν τῆς αὐτῆς
[202]	ἄν, ἔφην, εἴη ὁ Ἔρως;	θνητός;	Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί μήν;
[202]	Ὥσπερ τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ	θνητοῦ	καὶ ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ
[202]	(μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ	θνητοῦ.	Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν
[206]	ἀειγενές ἐστι καὶ ἀθάνατον ὡς	θνητῷ	ἡ γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον
[206]	τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο ἐν	θνητῷ	ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν,
[174]	ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι	θοίνην	ἄκλητος. ἆρ᾽ οὖν ἄγων μέ
[174]	ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν	θοίνην,	χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ
[194]	Σώκρατες, εἰπεῖν τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα	θορυβηθῶ	διὰ τὸ οἴεσθαι τὸ θέατρον
[194]	ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε	θορυβήσεσθαι	ἕνεκα ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί
[223]	παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ	θορύβου	μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι
[212]	τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ	θρεψαμένῳ	ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ εἴπέρ
[190]	ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ ταῖς	θριξίν·	ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω
[179]	τούτου δὲ καὶ ἡ Πελίου	θυγάτηρ	Ἄλκηστις ἱκανὴν μαρτυρίαν παρέχεται ὑπὲρ
[180]	που πρεσβυτέρα καὶ ἀμήτωρ Οὐρανοῦ	θυγάτηρ,	ἣν δὴ καὶ Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν·
[199]	ὅτι ἔστιν ὑέος γε ἢ	θυγατρὸς	ὁ πατὴρ πατήρ· ἢ οὔ;
[183]	ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ	θύραις,	καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας
[203]	ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ	θύραις	καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος,
[174]	(τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν	θύραν,	καί τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον
[212]	λόγου· καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον	θύραν	κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς
[212]	ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς	θύρας	(ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι
[223]	κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς	θύρας,	καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς
[203]	Πενία, καὶ ἦν περὶ τὰς	θύρας.	ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ
[201]	ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ	θυσαμένοις	πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη
[188]	ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν καὶ	θυσίαι	πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ
[197]	ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν	θυσίαις	γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν πορίζων,
[174]	τὸν δὲ Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν,	θυσίαν	ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος
[189]	ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμούς, καὶ	θυσίας	ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ
[202]	τέχνη τῶν τε περὶ τὰς	θυσίας	καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς
[202]	τῶν μὲν τὰς δεήσεις καὶ	θυσίας,	τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε
[202]	ἐπιτάξεις τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν	θυσιῶν,	ἐν μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005