Page |
[175] |
πολλάκις
κελεύειν
μεταπέμψασθαι
τὸν
Σωκράτη,
|
ἓ |
δὲ
οὐκ
ἐᾶν.
ἥκειν
οὖν |
[223] |
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
οἴχεσθαι
ἀπιόντας,
|
ἓ |
δὲ
ὕπνον
λαβεῖν,
(καὶ
καταδαρθεῖν |
[175] |
Ἀριστόδημε,
παρ᾽
Ἐρυξίμαχον
κατακλίνου.
Καὶ
|
ἓ |
μὲν
ἔφη
ἀπονίζειν
τὸν
παῖδα |
[223] |
κατακοιμίσαντ᾽
ἐκείνους,
ἀναστάντα
ἀπιέναι,
καὶ
|
ἓ |
ὥσπερ
εἰώθει
ἕπεσθαι,
καὶ
ἐλθόντα |
[222] |
ὦ
θαυμάσιε,
ἐν
μέσῳ
ἡμῶν
|
ἔα |
Ἀγάθωνα
κατακεῖσθαι.
Ἀλλ᾽
ἀδύνατον,
φάναι |
[194] |
ὑπολαβόντα
εἰπεῖν
Ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
|
ἐὰν |
ἀποκρίνῃ
Σωκράτει,
οὐδὲν
ἔτι
διοίσει |
[175] |
εἰς
τὸ
κενώτερον
ῥεῖν
ἡμῶν,
|
ἐὰν |
ἁπτώμεθα
ἀλλήλων,
ὥσπερ
τὸ
ἐν |
[176] |
μὲν
ἄρτι
εἰσελθοῦσαν
αὐλητρίδα
χαίρειν
|
ἐᾷν, |
αὐλοῦσαν
ἑαυτῇ
ἢ
ἂν
βούληται |
[205] |
χεῖρας
ἐθέλουσιν
ἀποτέμνεσθαι
οἱ
ἄνθρωποι,
|
ἐὰν |
αὐτοῖς
δοκῇ
τὰ
ἑαυτῶν
πονηρὰ |
[215] |
ἄκουε.
ὑβριστὴς
εἶ·
ἢ
οὔ;
|
ἐὰν |
γὰρ
μὴ
ὁμολογῇς,
μάρτυρας
παρέξομαι. |
[190] |
βαδιοῦνται
ὀρθοὶ
ἐπὶ
δυοῖν
σκελοῖν·
|
ἐὰν |
δ᾽
ἔτι
δοκῶσιν
ἀσελγαίνειν
καὶ |
[210] |
ἐν
τῷ
σώματι,
ὥστε
καὶ
|
ἐὰν |
ἐπιεικὴς
ὢν
τὴν
ψυχήν
τις |
[213] |
ἐργάσηται,
ἀλλὰ
διάλλαξον
ἡμᾶς,
ἢ
|
ἐὰν |
ἐπιχειρῇ
βιάζεσθαι,
ἐπάμυνε,
ὡς
ἐγὼ |
[175] |
τὸν
Σωκράτη,
ἓ
δὲ
οὐκ
|
ἐᾶν. |
ἥκειν
οὖν
αὐτὸν
οὐ
πολὺν |
[185] |
ᾧ
δ᾽
ἂν
ἐγὼ
λέγω,
|
ἐὰν |
μέν
σοι
ἐθέλῃ
ἀπνευστὶ
ἔχοντι |
[212] |
Παῖδες,
φάναι,
(οὐ
σκέψεσθε;
καὶ
|
ἐὰν |
μέν
τις
τῶν
ἐπιτηδείων
ᾖ, |
[215] |
ἑκὼν
γὰρ
εἶναι
οὐδὲν
~(ψεύσομαι.
|
ἐὰν |
μέντοι
ἀναμιμνῃσκόμενος
ἄλλο
ἄλλοθεν
λέγω, |
[200] |
ἐνδεές
ἐστιν,
ἢ
μὴ
(ἐπιθυμεῖν,
|
ἐὰν |
μὴ
ἐνδεὲς
ᾖ.
ἐμοὶ
μὲν |
[193] |
ὑπὸ
Λακεδαιμονίων·
φόβος
οὖν
ἔστιν,
|
ἐὰν |
μὴ
κόσμιοι
ὦμεν
πρὸς
τοὺς |
[188] |
γὰρ
ἡ
ἀσέβεια
φιλεῖ
γίγνεσθαι
|
ἐὰν |
μή
τις
τῷ
κοσμίῳ
Ἔρωτι |
[205] |
εἶναι
τὸν
ἔρωτα
οὔτε
ὅλου,
|
ἐὰν |
μὴ
τυγχάνῃ
γέ
που,
ὦ |
[194] |
ὁπῃοῦν
τῶν
ἐνθάδε
ὁτιοῦν
γίγνεσθαι,
|
ἐὰν |
μόνον
ἔχῃ
ὅτῳ
διαλέγηται,
ἄλλως |
[177] |
ἡμῖν
τοῖς
ὑστάτοις
κατακειμένοις·
ἀλλ᾽
|
ἐὰν |
οἱ
πρόσθεν
ἱκανῶς
καὶ
καλῶς |
[210] |
καλὰ
σώματα,
καὶ
πρῶτον
μέν,
|
ἐὰν |
ὀρθῶς
ἡγῆται
ὁ
ἡγούμενος,
ἑνὸς |
[222] |
αὖ
τὸν
ἐπὶ
δεξιὰ
ἐπαινεῖν.
|
ἐὰν |
οὖν
ὑπὸ
σοὶ
κατακλινῇ
Ἀγάθων, |
[211] |
θεωμένῳ
αὐτὸ
τὸ
καλόν.
ὃ
|
ἐάν |
ποτε
ἴδῃς,
οὐ
κατὰ
χρυσίον |
[207] |
δεινός
ποτε
γενήσεσθαι
τὰ
ἐρωτικά,
|
ἐὰν |
ταῦτα
μὴ
ἐννοῇς;
Ἀλλὰ
διὰ |
[215] |
τούτου
διδάξαντος·
τὰ
οὖν
ἐκείνου
|
ἐάν |
τε
ἀγαθὸς
αὐλητὴς
αὐλῇ
ἐάν |
[215] |
λέγων,
ἐάν
τε
γυνὴ
ἀκούῃ
|
ἐάν |
τε
ἀνὴρ
ἐάν
τε
μειράκιον, |
[200] |
τῷ
παρόντι
ἀνάγκη
ἃ
ἔχουσιν,
|
ἐάν |
τε
βούλωνται
ἐάν
τε
μή, |
[215] |
πάνυ
φαῦλος
ᾖ
ὁ
λέγων,
|
ἐάν |
τε
γυνὴ
ἀκούῃ
ἐάν
τε |
[198] |
τῷ
πράγματι
καὶ
ὡς
κάλλιστα,
|
ἐάν |
τε
ᾖ
οὕτως
ἔχοντα
ἐάν |
[184] |
ὑπὸ
πολιτικῶν
δυνάμεων
ἁλῶναι
αἰσχρόν,
|
(ἐάν |
τε
κακῶς
πάσχων
πτήξῃ
καὶ |
[215] |
γυνὴ
ἀκούῃ
ἐάν
τε
ἀνὴρ
|
ἐάν |
τε
μειράκιον,
ἐκπεπληγμένοι
ἐσμὲν
καὶ |
[198] |
ἐάν
τε
ᾖ
οὕτως
ἔχοντα
|
ἐάν |
τε
μή·
εἰ
δὲ
ψευδῆ, |
[200] |
ἃ
ἔχουσιν,
ἐάν
τε
βούλωνται
|
ἐάν |
τε
μή,
καὶ
τούτου
γε |
[215] |
ἐάν
τε
ἀγαθὸς
αὐλητὴς
αὐλῇ
|
ἐάν |
τε
φαύλη
αὐλητρίς,
μόνα
κατέχεσθαι |
[214] |
Ἀλκιβιάδην.
καὶ
μέντοι
οὑτωσὶ
ποίησον.
|
ἐάν |
τι
μὴ
ἀληθὲς
λέγω,
μεταξὺ |
[183] |
ἡλικιῶται
δὲ
καὶ
ἑταῖροι
ὀνειδίζωσιν
|
ἐάν |
τι
ὁρῶσιν
τοιοῦτον
γιγνόμενον,
καὶ |
[214] |
ἢ
ὃ
ἔλεγεν;
οὗτος
γάρ,
|
ἐάν |
τινα
ἐγὼ
ἐπαινέσω
τούτου
παρόντος |
[184] |
ἀρετήν.
Νενόμισται
γὰρ
δὴ
ἡμῖν,
|
ἐάν |
τις
ἐθέλῃ
τινὰ
θεραπεύειν
ἡγούμενος |
[210] |
ὧν
ἕνεκα
καὶ
ταῦτα
ἔστιν,
|
ἐάν |
τις
ὀρθῶς
μετίῃ,
οὐκ
οἶδ᾽ |
[189] |
(λόγου
ἀναγκάζεις
γίγνεσθαι
τοῦ
σεαυτοῦ,
|
ἐάν |
τοι
γελοῖον
εἴπῃς,
ἐξόν
σοι |
[185] |
ἂν
τὴν
ῥῖνα,
πτάρε·
καὶ
|
ἐὰν |
τοῦτο
ποιήσῃς
ἅπαξ
ἢ
δίς, |
[222] |
ὑπ᾽
ἐμοῦ
μᾶλλον
ἐπαινεθῆναι.
ἀλλ᾽
|
ἔασον, |
~(ὦ
δαιμόνιε,
καὶ
μὴ
φθονήσῃς |
[201] |
(Καὶ
σὲ
μέν
γε
ἤδη
|
ἐάσω· |
τὸν
δὲ
λόγον
τὸν
περὶ |
[175] |
οἶμαι.
μὴ
οὖν
κινεῖτε,
ἀλλ᾽
|
ἐᾶτε. |
Ἀλλ᾽
οὕτω
χρὴ
ποιεῖν,
εἰ |
[175] |
ὃς
ἔφη
εἰπεῖν
Μηδαμῶς,
ἀλλ᾽
|
ἐᾶτε |
αὐτόν.
ἔθος
γάρ
τι
τοῦτ᾽ |
[176] |
εἰσελθοῦσαν
αὐλητρίδα
χαίρειν
ἐᾷν,
αὐλοῦσαν
|
ἑαυτῇ |
ἢ
ἂν
βούληται
ταῖς
γυναιξὶ |
[180] |
πρᾶξις
ὧδ᾽
ἔχει·
αὐτὴ
ἐφ᾽
|
ἑαυτῆς |
πραττομένη
οὔτε
καλὴ
οὔτε
αἰσχρά. |
[218] |
ἀκούσας
μάλα
εἰρωνικῶς
καὶ
σφόδρα
|
ἑαυτοῦ |
τε
καὶ
εἰωθότως
ἔλεξεν·
Ὦ |
[205] |
μὲν
ἀγαθὸν
οἰκεῖον
καλεῖ
καὶ
|
ἑαυτοῦ, |
τὸ
δὲ
κακὸν
ἀλλότριον·
ὡς |
[207] |
τῶν
ὡμολογημένων,
εἴπερ
τοῦ
τἀγαθὸν
|
ἑαυτῷ |
εἶναι
ἀεὶ
ἔρως
ἐστίν.
ἀναγκαῖον |
[174] |
διαλεχθέντας
ἰέναι.
τὸν
οὖν
Σωκράτη
|
ἑαυτῷ |
πως
προσέχοντα
τὸν
νοῦν
κατὰ |
[209] |
κεκοινωνηκότες.
καὶ
πᾶς
ἂν
δέξαιτο
|
ἑαυτῷ |
τοιούτους
παῖδας
μᾶλλον
γεγονέναι
ἢ |
[223] |
πιθανὸν
λόγον
ηὗρεν,
ὥστε
παρ᾽
|
ἑαυτῷ |
τουτονὶ
κατακεῖσθαι.
(Τὸν
μὲν
οὖν |
[208] |
οἰομένους
ἀθάνατον
μνήμην
ἀρετῆς
πέρι
|
ἑαυτῶν |
ἔσεσθαι,
ἣν
νῦν
ἡμεῖς
ἔχομεν; |
[205] |
ὡς
οἳ
ἂν
τὸ
ἥμισυ
|
(ἑαυτῶν |
ζητῶσιν,
οὗτοι
ἐρῶσιν·
ὁ
δ᾽ |
[178] |
ὅπως
ἂν
ἄμεινον
οἰκήσειαν
τὴν
|
ἑαυτῶν |
ἢ
ἀπεχόμενοι
πάντων
τῶν
αἰσχρῶν |
[209] |
τοὺς
ἀγαθοὺς
ζηλῶν,
οἷα
ἔκγονα
|
ἑαυτῶν |
καταλείπουσιν,
ἃ
ἐκείνοις
ἀθάνατον
κλέος |
[205] |
πονηρὰ
εἶναι.
οὐ
γὰρ
τὸ
|
ἑαυτῶν |
οἶμαι
ἕκαστοι
ἀσπάζονται,
εἰ
μὴ |
[205] |
ἄνθρωποι,
ἐὰν
αὐτοῖς
δοκῇ
τὰ
|
ἑαυτῶν |
πονηρὰ
εἶναι.
οὐ
γὰρ
τὸ |
[217] |
πόρρω
τῶν
νυκτῶν,
καὶ
ἐπειδὴ
|
ἐβούλετο |
ἀπιέναι,
σκηπτόμενος
ὅτι
ὀψὲ
εἴη, |
[217] |
ἀφίκετο
τὸ
πρῶτον,
δειπνήσας
ἀπιέναι
|
ἐβούλετο. |
καὶ
τότε
μὲν
αἰσχυνόμενος
ἀφῆκα |
[187] |
ἔτι
εἶναι.
ἀλλὰ
ἴσως
τόδε
|
ἐβούλετο |
λέγειν,
ὅτι
ἐκ
διαφερομένων
(πρότερον |
[190] |
Ζεὺς
καὶ
οἱ
ἄλλοι
θεοὶ
|
ἐβουλεύοντο, |
ὅ
τι
χρὴ
αὐτοὺς
ποιῆσαι, |
[199] |
ἂν
δή
πού
μοι,
εἰ
|
ἐβούλου |
καλῶς
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
ἔστιν
ὑέος |
[186] |
μὴ
ἔνεστιν
ἔρως,
δεῖ
δ᾽
|
ἐγγενέσθαι, |
ἐπιστάμενος
ἐμποιῆσαι
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν, |
[184] |
ταχὺ
αἰσχρὸν
νενόμισται,
ἵνα
χρόνος
|
ἐγγένηται, |
ὃς
δὴ
δοκεῖ
τὰ
πολλὰ |
[197] |
τῶν
θεῶν
τὰ
πράγματα
Ἔρωτος
|
ἐγγενομένου, |
δῆλον
ὅτι
κάλλους
(αἴσχει
γὰρ |
[182] |
συμφέρει
τοῖς
ἄρχουσι
φρονήματα
μεγάλα
|
ἐγγίγνεσθαι |
τῶν
ἀρχομένων,
οὐδὲ
φιλίας
ἰσχυρὰς |
[221] |
καὶ
οἱ
λόγοι
αὐτοῦ,
οὐδ᾽
|
ἐγγὺς |
ἂν
εὕροι
τις
ζητῶν,
οὔτε |
[198] |
οὐχ
οἷός
τ᾽
ἔσομαι
οὐδ᾽
|
ἐγγὺς |
τούτων
οὐδὲν
καλὸν
εἰπεῖν,
ὑπ᾽ |
[193] |
τῶν
νῦν
παρόντων
τὸ
τούτου
|
ἐγγυτάτω |
ἄριστον
εἶναι·
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ |
[222] |
δρᾶμα
τοῦτο
καὶ
σειληνικὸν
κατάδηλον
|
ἐγένετο. |
ἀλλ᾽
ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
μηδὲν |
[221] |
παντὸς
θαύματος.
οἷος
γὰρ
Ἀχιλλεὺς
|
ἐγένετο, |
ἀπεικάσειεν
ἄν
τις
καὶ
Βρασίδαν |
[203] |
δέ
σοι
ἐρῶ.
ὅτε
γὰρ
|
ἐγένετο |
ἡ
Ἀφροδίτη,
εἱστιῶντο
οἱ
θεοὶ |
[173] |
ἔφη,
ἀλλ᾽
εἰπέ
μοι
πότε
|
ἐγένετο |
ἡ
συνουσία
αὕτη.
κἀγὼ
εἶπον |
[220] |
ὁ
δὲ
εἱστήκει
μέχρι
ἕως
|
ἐγένετο |
καὶ
ἥλιος
ἀνέσχεν·
ἔπειτα
ᾤχετ᾽ |
[219] |
ταῦτα
στρατεία
ἡμῖν
εἰς
Ποτείδαιαν
|
ἐγένετο |
κοινὴ
καὶ
συνεσιτοῦμεν
ἐκεῖ.
πρῶτον |
[175] |
οὕτω
σφόδρα
ἐξέλαμψεν
καὶ
ἐκφανὴς
|
ἐγένετο |
πρῴην
ἐν
μάρτυσι
τῶν
Ἑλλήνων |
[191] |
καὶ
ταῦτα
ἐκτὸς
εἶχον,
καὶ
|
ἐγέννων |
(καὶ
ἔτικτον
οὐκ
εἰς
ἀλλήλους |
[212] |
χθὲς
μὲν
οὐχ
οἷός
τ᾽
|
ἐγενόμην |
ἀφικέσθαι,
νῦν
δὲ
ἥκω
ἐπὶ |
[220] |
ἐμοὶ
διδόναι
τἀριστεῖα,
αὐτὸς
προθυμότερος
|
ἐγένου |
τῶν
στρατηγῶν
ἐμὲ
λαβεῖν
ἢ |
[217] |
ἔχαιρον.
τούτων
δ᾽
οὐ
μάλα
|
ἐγίγνετο |
οὐδέν,
ἀλλ᾽
ὥσπερ
εἰώθει
διαλεχθεὶς |
[197] |
εἶπον,
πολλὰ
καὶ
δεινὰ
θεοῖς
|
ἐγίγνετο. |
ὡς
λέγεται,
διὰ
τὴν
τῆς |
[195] |
ἂν
ἐκτομαὶ
οὐδὲ
δεσμοὶ
ἀλλήλων
|
ἐγίγνοντο |
καὶ
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
βίαια, |
[208] |
ἀπιὸν
καὶ
παλαιούμενον
ἕτερον
νέον
|
ἐγκαταλείπειν |
οἷον
αὐτὸ
ἦν.
ταύτῃ
τῇ |
[179] |
ἂν
πολλάκις
ἕλοιτο.
καὶ
μὴν
|
ἐγκαταλιπεῖν |
γε
τὰ
παιδικὰ
ἢ
μὴ |
[177] |
ἄλλα
τοιαῦτα
(συχνὰ
ἴδοις
ἂν
|
ἐγκεκωμιασμένα. |
τὸ
οὖν
τοιούτων
μὲν
πέρι |
[217] |
καρτερὸν
καὶ
οὐκ
ἀνετέον,
ἐπειδήπερ
|
ἐγκεχειρήκη, |
ἀλλὰ
ἰστέον
ἤδη
τί
ἐστι |
[188] |
ὁ
μετὰ
τῆς
ὕβρεως
Ἔρως
|
ἐγκρατέστερος |
περὶ
τὰς
τοῦ
ἐνιαυτοῦ
ὥρας |
[208] |
ἀθανάτου
ἐρῶσιν.
οἱ
μὲν
οὖν
|
ἐγκύμονες, |
ἔφη,
κατὰ
τὰ
σώματα
ὄντες |
[209] |
αὖ
ὅταν
τις
ἐκ
(νέου
|
ἐγκύμων |
ᾖ
τὴν
ψυχήν
θεῖος
ὢν, |
[188] |
νῷ
ἔχεις
ἐγκωμιάζειν
τὸν
θεόν,
|
ἐγκωμίαζε, |
ἐπειδὴ
καὶ
τῆς
λυγγὸς
πέπαυσαι. |
[194] |
πρόσθεν
εἰρηκότες
οὐ
τὸν
θεὸν
|
ἐγκωμιάζειν |
ἀλλὰ
τοὺς
ἀνθρώπους
εὐδαιμονίζειν
τῶν |
[198] |
ὅπως
ἕκαστος
ἡμῶν
τὸν
ἔρωτα
|
ἐγκωμιάζειν |
δόξει,
οὐχ
ὅπως
ἐγκωμιάσεται.
διὰ |
[180] |
λόγος,
τὸ
ἁπλῶς
οὕτως
παρηγγέλθαι
|
ἐγκωμιάζειν |
Ἔρωτα.
εἰ
μὲν
γὰρ
εἷς |
[198] |
ἄρα
τοῦ
πράγματος,
ὡς
ἔδει
|
ἐγκωμιάζειν |
ὁτιοῦν.
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
ὑπ᾽ |
[188] |
πως
ἄλλως
ἐν
νῷ
ἔχεις
|
ἐγκωμιάζειν |
τὸν
θεόν,
ἐγκωμίαζε,
ἐπειδὴ
καὶ |
[181] |
πᾶς
ἐστὶ
καλὸς
οὐδὲ
ἄξιος
|
ἐγκωμιάζεσθαι, |
ἀλλὰ
ὁ
καλῶς
προτρέπων
ἐρᾷν. |
[177] |
τύχῃ
ἀγαθῇ
καταρχέτω
Φαῖδρος
καὶ
|
ἐγκωμιαζέτω |
τὸν
Ἔρωτα.
ταῦτα
δὴ
καὶ |
[198] |
τἀληθῆ
λέγειν
περὶ
ἑκάστου
τοῦ
|
ἐγκωμιαζομένου, |
καὶ
τοῦτο
μὲν
ὑπάρχειν,
ἐξ |
[212] |
καὶ
νῦν
τε
καὶ
ἀεὶ
|
ἐγκωμιάζω |
τὴν
δύναμιν
καὶ
ἀνδρείαν
τοῦ |
[199] |
χαιρέτω
δή.
οὐ
γὰρ
ἔτι
|
ἐγκωμιάζω |
τοῦτον
τὸν
τρόπον·
οὐ
γὰρ |
[223] |
καὶ
γὰρ
πάνυ
ἐπιθυμῶ
αὐτὸν
|
ἐγκωμιάσαι. |
Ἰοὺ
ἰοὺ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα, |
[214] |
εἰπεῖν
ὡς
δύναιτο
κάλλιστον,
καὶ
|
ἐγκωμιάσαι. |
οἱ
μὲν
οὖν
ἄλλοι
πάντες |
[198] |
ἐν
τῷ
μέρει
μεθ᾽
(ὑμῶν
|
ἐγκωμιάσεσθαι |
τὸν
Ἔρωτα
καὶ
ἔφην
εἶναι |
[198] |
ἔρωτα
ἐγκωμιάζειν
δόξει,
οὐχ
ὅπως
|
ἐγκωμιάσεται. |
διὰ
ταῦτα
δὴ,
οἶμαι,
πάντα |
[177] |
τοσούτων
(γεγονότων
ποιητῶν
πεποιηκέναι
μηδὲν
|
ἐγκώμιον· |
εἰ
δὲ
βούλει
αὖ
σκέψασθαι |
[212] |
Φαῖδρε,
εἰ
μὲν
βούλει,
ὡς
|
ἐγκώμιον |
εἰς
Ἔρωτα
νόμισον
εἰρῆσθαι,
εἰ |
[194] |
ἀναγκαῖον
δέ
μοι
ἐπιμεληθῆναι
τοῦ
|
ἐγκωμίου |
τῷ
Ἔρωτι
καὶ
ἀποδέξασθαι
παρ᾽ |
[223] |
Ἀριστοφάνη
καὶ
Σωκράτη
ἔτι
μόνους
|
ἐγρηγορέναι |
καὶ
πίνειν
ἐκ
φιάλης
μεγάλης |
[203] |
διάλεκτος
θεοῖς
πρὸς
ἀνθρώπους,
καὶ
|
ἐγρηγορόσι |
καὶ
καθεύδουσι·
καὶ
ὁ
μὲν |
[214] |
μεθυσθῇ.
τὸν
μὲν
οὖν
Σωκράτη
|
ἐγχέαντος |
τοῦ
παιδὸς
πίνειν·
τὸν
δ᾽ |
[214] |
ἐκπιεῖν,
ἔπειτα
τῷ
Σωκράτει
κελεύειν
|
ἐγχεῖν |
καὶ
ἅμα
εἰπεῖν·
Πρὸς
μὲν |
[178] |
ὁ
Ἀριστόδημος
ἐμέμνητο
οὔτ᾽
αὖ
|
ἐγὼ |
ἃ
ἐκεῖνος
ἔλεγε
πάντα·
ἃ |
[194] |
ὦ
Ἀγάθων,
περὶ
σοῦ
τι
|
ἐγὼ |
ἄγροικον
δοξάζων·
ἀλλ᾽
εὖ
οἶδα |
[208] |
καὶ
ὁ
ἔρως
ἕπεται.
Καὶ
|
ἐγὼ |
ἀκούσας
τὸν
λόγον
ἐθαύμασά
τε |
[173] |
μὰ
τὸν
Δία,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ἀλλ᾽
ὅσπερ
Φοίνικι·
Ἀριστόδημος
ἦν |
[178] |
καλὰ
ἔργα
ἐξεργάζεσθαι.
φημὶ
τοίνυν
|
ἐγὼ |
ἄνδρα
ὅστις
ἐρᾷ,
εἴ
τι |
[177] |
ψηφιεῖται.
οὔτε
γὰρ
ἄν
που
|
ἐγὼ |
ἀποφήσαιμι,
ὃς
οὐδέν
φημι
ἄλλο |
[206] |
Δί᾽
οὐκ
ἔμοιγε,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ. |
Ἆρ᾽
οὖν,
ἦ
δ᾽
ἥ, |
[207] |
ἐρωτικῶς
διατίθεσθαι;
ἔχεις
λέγειν;
καὶ
|
ἐγὼ |
αὖ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
εἰδείην· |
[204] |
τί
ἐρᾷ;
Γενέσθαι,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
αὑτῷ.
Καὶ
τί
ἔσται
ἐκείνῳ |
[212] |
μόνον
Ἀγάθωνα,
ἐφ᾽
ᾧσπερ
ἤλθομεν;
|
ἐγὼ |
γάρ
τοι,
φάναι,
χθὲς
μὲν |
[215] |
μειράκιον,
ἐκπεπληγμένοι
ἐσμὲν
καὶ
κατεχόμεθα.
|
ἐγὼ |
γοῦν,
ὦ
ἄνδρες,
εἰ
μὴ |
[198] |
εἰπεῖν,
ὅτι
Ἀγάθων
θαυμαστῶς
ἐροῖ,
|
ἐγὼ |
δ᾽
ἀπορήσοιμι;
Τὸ
μὲν
ἕτερον, |
[194] |
καὶ
αὖθις
ἔσται
πολλάκις
διαλέγεσθαι.
|
Ἐγὼ |
δὲ
δὴ
βούλομαι
πρῶτον
μὲν |
[194] |
διαλέγηται,
ἄλλως
τε
καὶ
καλῷ.
|
ἐγὼ |
δὲ
ἡδέως
μὲν
ἀκούω
Σωκράτους |
[212] |
ἆρα
καταγελάσεσθέ
μου
ὡς
μεθύοντος;
|
ἐγὼ |
δέ,
κἂν
ὑμεῖς
~(γελᾶτε,
ὅμως |
[218] |
φαίνει
ὀκνεῖν
μνησθῆναι
πρός
με·
|
ἐγὼ |
δὲ
οὑτωσὶ
ἔχω·
πάνυ
ἀνόητον |
[185] |
φθάνοις
λέγων,
φάναι
τὸν
Ἀριστοφάνη·
|
ἐγὼ |
δὲ
ταῦτα
ποιήσω.
Εἰπεῖν
δὴ |
[216] |
ἐμοὶ
ἐνεῖναι,
τὸ
αἰσχύνεσθαι
ὁντινοῦν·
|
ἐγὼ |
δὲ
τοῦτον
μόνον
αἰσχύνομαι.
ξύνοιδα |
[195] |
ὡς
ὅμοιον
ὁμοίῳ
ἀεὶ
πελάζει.
|
ἐγὼ |
δὲ
Φαίδρῳ
πολλὰ
ἄλλα
ὁμολογῶν |
[206] |
τὴν
ψυχήν.
Μαντείας,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
δεῖται
ὅτι
ποτε
λέγεις,
καὶ |
[218] |
συλλήπτορα
οὐδένα
κυριώτερον
εἶναι
σοῦ.
|
ἐγὼ |
δὴ
τοιούτῳ
ἀνδρὶ
πολὺ
μᾶλλον |
[216] |
οὐδεὶς
ὑμῶν
(τοῦτον
γιγνώσκει·
ἀλλὰ
|
ἐγὼ |
δηλώσω,
ἐπείπερ
ἠρξάμην.
ὁρᾶτε
γὰρ |
[204] |
ἄλλην
ἰδέαν
τοιαύτην
ἔχον,
οἵαν
|
ἐγὼ |
διῆλθον.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
Εἶεν |
[197] |
δὲ
σπουδῆς
μετρίας,
καθ᾽
ὅσον
|
ἐγὼ |
δύναμαι,
μετέχων.
~(Εἰπόντος
δὲ
τοῦ |
[202] |
καὶ
θνητοῦ.
Τίνα,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
δύναμιν
ἔχον;
Ἑρμηνεῦον
καὶ
διαπορθμεῦον |
[216] |
ὡς
ὅμοιός
τ᾽
ἐστὶν
οἷς
|
ἐγὼ |
εἴκασα
αὐτὸν
καὶ
τὴν
δύναμιν |
[194] |
εἰ
δὲ
γένοιο
οὗ
νῦν
|
ἐγώ |
εἰμι,
μᾶλλον
δὲ
ἴσως
οὗ |
[204] |
ἔχον,
οἵαν
ἐγὼ
διῆλθον.
Καὶ
|
ἐγὼ |
εἶπον·
Εἶεν
δή,
ὦ
ξένη· |
[204] |
τῶν
καλῶν
τί
ἐρᾷ;
καὶ
|
ἐγὼ |
εἶπον
ὅτι·
Γενέσθαι
αὑτῷ.
Ἀλλ᾽ |
[208] |
ἂν
τῆς
ἀλογίας
πέρι,
ἃ
|
ἐγὼ |
εἴρηκα
εἰ
μὴ
ἐννοεῖς,
ἐνθυμηθεὶς |
[202] |
εἶναι;
Τίνες
οὗτοι;
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ. |
Εἷς
μέν,
ἔφη,
σύ,
μία |
[188] |
τύχῃ
ἔρωτος
ἃ
νῦν
δὴ
|
ἐγὼ |
ἔλεγον,
τά
τε
θερμὰ
καὶ |
[218] |
Σὺ
ἐμοὶ
δοκεῖς,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ἐμοῦ
ἐραστὴς
ἄξιος
γεγονέναι
μόνος, |
[215] |
καὶ
ἐφεξῆς
καταριθμῆσαι.
Σωκράτη
δ᾽
|
ἐγὼ |
ἐπαινεῖν,
ὦ
ἄνδρες,
οὕτως
ἐπιχειρήσω, |
[214] |
ἔλεγεν;
οὗτος
γάρ,
ἐάν
τινα
|
ἐγὼ |
ἐπαινέσω
τούτου
παρόντος
ἢ
θεὸν |
[174] |
ἡμῖν
πῶς
οὐκ
ἄγεις;
καὶ
|
ἐγώ, |
ἔφη,
μεταστρεφόμενος
οὐδαμοῦ
ὁρῶ
Σωκράτη |
[204] |
τἀγαθά;
Τοῦτ᾽
εὐπορώτερον,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ἔχω
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
εὐδαίμων
ἔσται. |
[206] |
λέγεις,
καὶ
οὐ
μανθάνω.
(Ἀλλ᾽
|
ἐγώ, |
ἦ
δ᾽
ἥ,
σαφέστερον
ἐρῶ. |
[216] |
ἑώρακε
τὰ
ἐντὸς
ἀγάλματα·
ἀλλ᾽
|
ἐγὼ |
ἤδη
ποτ᾽
εἶδον,
καί
μοι |
[202] |
μέν,
ἔφη,
σύ,
μία
δ᾽
|
ἐγώ. |
κἀγὼ
εἶπον·
Πῶς
τοῦτο,
ἔφην, |
[216] |
μὲν
δὴ
τῶν
αὐλημάτων
καὶ
|
ἐγὼ |
καὶ
ἄλλοι
πολλοὶ
τοιαῦτα
πεπόνθασιν |
[198] |
Σωκράτη,
οὐ
μέλλω
ἀπορεῖν
καὶ
|
ἐγὼ |
καὶ
ἄλλος
ὁστισοῦν,
μέλλων
λέξειν |
[205] |
δ᾽
οὔ;
Θαυμάζω,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
καὶ
αὐτός.
Ἀλλὰ
μὴ
θαύμαζ᾽ |
[210] |
εἴης.
ἐρῶ
μὲν
οὖν,
ἔφη,
|
ἐγὼ |
καὶ
προθυμίας
οὐδὲν
ἀπολείψω·
πειρῶ |
[205] |
πῶς
λέγεις;
Οὕτως,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ· |
κοινὸν
εἶναι
πάντων.
Τί
δὴ |
[205] |
καὶ
ἐρασταί.
Κινδυνεύεις
ἀληθῆ,
ἔφην
|
ἐγώ, |
λέγειν.
Καὶ
λέγεται
μέν
γέ |
[202] |
καὶ
ἀμαθίας.
Ἀληθῆ,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
λέγεις.
(Μὴ
τοίνυν
ἀνάγκαζε
ὃ |
[206] |
αὑτῷ
εἶναι
ἀεί.
Ἀληθέστατα,
ἔφην
|
ἐγώ, |
λέγεις.
(Ὅτε
δὴ
τούτου
ὁ |
[221] |
εἰ
μὴ
ἄρα
εἰ
οἷς
|
ἐγὼ |
λέγω
ἀπεικάζοι
τις
αὐτόν,
ἀνθρώπων |
[185] |
ἐμῷ.
ἐν
ᾧ
δ᾽
ἂν
|
ἐγὼ |
λέγω,
ἐὰν
μέν
σοι
ἐθέλῃ |
[185] |
εἰπεῖν·
Ἀλλὰ
ποιήσω
ἀμφότερα
ταῦτα·
|
ἐγὼ |
μὲν
γὰρ
ἐρῶ
ἐν
τῷ |
[198] |
πράγματος,
ὡς
ἔδει
ἐγκωμιάζειν
ὁτιοῦν.
|
ἐγὼ |
μὲν
γὰρ
ὑπ᾽
ἀβελτερίας
ᾤμην |
[219] |
καὶ
περὶ
τῶν
ἄλλων
ἄριστον.
|
ἐγὼ |
μὲν
δὴ
ταῦτα
ἀκούσας
τε |
[176] |
φάναι,
τίνα
τρόπον
ῥᾷστα
πιόμεθα;
|
ἐγὼ |
μὲν
οὖν
λέγω
ὑμῖν
ὅτι |
[174] |
ἄγων
μέ
τι
ἀπολογήσει;
ὡς
|
ἐγὼ |
μὲν
οὐχ
ὁμολογήσω
ἄκλητος
(ἥκειν, |
[220] |
ὅπλα
καὶ
αὐτὸν
ἐμέ.
καὶ
|
ἐγὼ |
μέν,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
τότε |
[173] |
καὶ
οἴομαι
ὑμᾶς
ἀληθῆ
οἴεσθαι·
|
ἐγὼ |
μέντοι
ὑμᾶς
οὐκ
οἴομαι
ἀλλ᾽ |
[194] |
καὶ
ἐν
παντὶ
εἴης
ὥσπερ
|
ἐγὼ |
νῦν.
Φαρμάττειν
βούλει
με,
ὦ |
[175] |
ἕστηκεν.
ἥξει
δ᾽
αὐτίκα,
ὡς
|
ἐγὼ |
οἶμαι.
μὴ
οὖν
κινεῖτε,
ἀλλ᾽ |
[202] |
τούτοιν.
Καὶ
μήν,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ὁμολογεῖταί
γε
παρὰ
πάντων
μέγας |
[177] |
οὐδὲ
ἄλλος
οὐδεὶς
τουτωνὶ
ὧν
|
ἐγὼ |
ὁρῶ.
καίτοι
οὐκ
ἐξ
ἴσου |
[214] |
μηδὲν
λέγε
πρὸς
ταῦτα,
ὡς
|
ἐγὼ |
οὐδ᾽
ἂν
ἕνα
ἄλλον
ἐπαινέσαιμι |
[175] |
τις
ὑμῖν
μὴ
ἐφεστήκῃ·
ὃ
|
ἐγὼ |
οὐδεπώποτε
ἐποίησα·
νῦν
οὖν,
νομίζοντες |
[219] |
ἀνδρείαν,
ἐντετυχηκότα
ἀνθρώπῳ
τοιούτῳ
οἵῳ
|
ἐγὼ |
οὐκ
ἂν
ᾤμην
ποτ᾽
ἐντυχεῖν |
[199] |
σεμνῶς
ὁ
ἔπαινος.
ἀλλὰ
γὰρ
|
ἐγὼ |
οὐκ
ᾔδη
τὸν
τρόπον
τοῦ |
[218] |
καὶ
λέγειν
ὑπὸ
τῆς
ὀδύνης.
|
ἐγὼ |
οὖν
δεδηγμένος
τε
ὑπὸ
ἀλγεινοτέρου |
[177] |
μοι
δοκεῖ
εὖ
λέγειν
Φαῖδρος.
|
ἐγὼ |
οὖν
ἐπιθυμῶ
ἅμα
μὲν
τούτῳ |
[180] |
πρότερον
προρρηθῆναι
(ὁπότερον
δεῖ
ἐπαινεῖν.
|
ἐγὼ |
οὖν
πειράσομαι
τοῦτο
ἐπανορθώσασθαι,
πρῶτον |
[189] |
ἂν
τῷ
ἀνθρωπείῳ
γένει
εἴη.
|
ἐγὼ |
οὖν
πειράσομαι
ὑμῖν
εἰσηγήσασθαι
τὴν |
[174] |
ἔφη·
Ἴσως
μέντοι
κινδυνεύσω
καὶ
|
ἐγὼ |
οὐχ
ὡς
σὺ
λέγεις,
ὦ |
[195] |
ἔπειτα
τὰς
δόσεις.
φημὶ
οὖν
|
ἐγὼ |
πάντων
θεῶν
εὐδαιμόνων
ὄντων
Ἔρωτα, |
[206] |
τῷ
καλῷ.
Εἶεν,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ. |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη.
τί |
[222] |
οὖν
πλέον
αὐτῷ
ἔσται,
ἀλλ᾽
|
ἐγὼ |
παρὰ
σὲ
ἐλθὼν
κατακλινήσομαι.
Πάνυ |
[185] |
λέγειν
ὑπὲρ
ἐμοῦ,
ἕως
ἂν
|
ἐγὼ |
παύσωμαι.
καὶ
τὸν
Ἐρυξίμαχον
εἰπεῖν· |
[186] |
φασιν
οἵδε
οἱ
ποιηταὶ
καὶ
|
ἐγὼ |
πείθομαι,
συνέστησεν
τὴν
ἡμετέραν
τέχνην. |
[174] |
ὑμῖν
ὡς
ἐκεῖνος
διηγεῖτο
καὶ
|
ἐγὼ |
πειράσομαι
διηγήσασθαι.
Ἔφη
γάρ
οἱ |
[212] |
ἔφη
μὲν
Διοτίμα,
πέπεισμαι
δ᾽
|
ἐγώ· |
πεπεισμένος
δὲ
πειρῶμαι
καὶ
τοὺς |
[176] |
πολὺν
πίνειν
οἶνον,
ἴσως
ἂν
|
ἐγὼ |
περὶ
τοῦ
μεθύσκεσθαι,
οἷόν
ἐστι, |
[221] |
τε
ἅμα
καὶ
Λάχης·
καὶ
|
ἐγὼ |
περιτυγχάνω,
καὶ
ἰδὼν
εὐθὺς
παρακελεύομαί |
[201] |
διῄει.
σχεδὸν
γάρ
τι
καὶ
|
ἐγὼ |
πρὸς
αὐτὴν
ἕτερα
τοιαῦτα
ἔλεγον |
[204] |
Οὐ
πάνυ
ἔφην
ἔτι
ἔχειν
|
ἐγὼ |
πρὸς
ταύτην
τὴν
ἐρώτησιν
προχείρως |
[201] |
ἐμὸν
λόγον
οὔτε
ἀγαθός.
καὶ
|
ἐγώ, |
Πῶς
λέγεις,
ἔφην,
ὦ
Διοτίμα; |
[201] |
τὸν
Ἔρωτα·
εἰ
δὲ
βούλει,
|
ἐγώ |
σε
ἀναμνήσω.
οἶμαι
γάρ
σε |
[206] |
σὲ
αὐτὰ
ταῦτα
μαθησόμενος.
Ἀλλ᾽
|
ἐγώ |
σοι,
ἔφη,
ἐρῶ.
ἔστι
γὰρ |
[172] |
οὐκ
ἐπιδεδήμηκεν;
ἀφ᾽
οὗ
δ᾽
|
ἐγὼ |
Σωκράτει
συνδιατρίβω
καὶ
ἐπιμελὲς
πεποίημαι |
[222] |
ταῦτ᾽
ἐστίν,
ὦ
ἄνδρες,
ἃ
|
ἐγὼ |
Σωκράτη
ἐπαινῶ·
καὶ
αὖ
ἃ |
[205] |
ἡ
ἀπόκρισις.
Ἀληθῆ
λέγεις,
εἶπον
|
ἐγώ. |
Ταύτην
δὴ
τὴν
βούλησιν
καὶ |
[175] |
μὲν
καὶ
ὀλίγον
ὕστερον
διαδικασόμεθα
|
ἐγώ |
τε
καὶ
σὺ
περὶ
τῆς |
[196] |
πρῶτον
μέν,
ἵν᾽
αὖ
καὶ
|
ἐγὼ |
τὴν
ἡμετέραν
τέχνην
τιμήσω
ὥσπερ |
[213] |
ἐὰν
ἐπιχειρῇ
βιάζεσθαι,
ἐπάμυνε,
ὡς
|
ἐγὼ |
τὴν
τούτου
μανίαν
τε
καὶ |
[203] |
Ἔρως.
Πατρὸς
δέ,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
τίνος
ἐστὶ
καὶ
μητρός;
(Μακρότερον |
[188] |
θεοῖς.
ἴσως
μὲν
(οὖν
καὶ
|
ἐγὼ |
τὸν
Ἔρωτα
ἐπαινῶν
πολλὰ
παραλείπω, |
[201] |
με
τούτοις
τοῖς
λόγοις
οἷσπερ
|
ἐγὼ |
τοῦτον,
ὡς
οὔτε
καλὸς
εἴη |
[200] |
ἀλλ᾽
ὅταν
τις
λέγῃ
ὅτι
|
ἐγὼ |
ὑγιαίνων
βούλομαι
καὶ
ὑγιαίνειν,
καὶ |
[201] |
κἂν
τῶν
ἀγαθῶν
ἐνδεὴς
εἴη.
|
Ἐγώ, |
φάναι,
ὦ
Σώκρατες,
σοὶ
οὐκ |
[189] |
ἀλλὰ
μή
με
φύλαττε,
ὡς
|
ἐγὼ |
φοβοῦμαι
περὶ
τῶν
μελλόντων
ῥηθήσεσθαι, |
[172] |
Ἔγωγε
δή.
Πόθεν,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ὦ
Γλαύκων;
οὐκ
οἶσθ᾽
ὅτι |
[206] |
Οὐ
μεντ᾽
ἂν
σέ,
ἔφην
|
ἐγώ, |
ὦ
Διοτίμα,
ἐθαύμαζον
ἐπὶ
σοφίᾳ |
[204] |
οἴηται
ἐπιδεῖσθαι.
Τίνες
οὖν,
ἔφην
|
ἐγώ, |
ὦ
Διοτίμα,
οἱ
φιλοσοφοῦντες,
εἰ |
[208] |
καὶ
εἶπον
Εἶεν,
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ, |
ὦ
σοφωτάτη
Διοτίμα,
ταῦτα
ὡς |
[213] |
(ὥσπερ
εἰώθεις
ἐξαίφνης
ἀναφαίνεσθαι
ὅπου
|
ἐγὼ |
ᾤμην
ἥκιστά
σε
ἔσεσθαι.
καὶ |
[205] |
ὀνόμασιν.
Ὥσπερ
τί;
ἦν
δ᾽
|
ἐγώ. |
Ὥσπερ
τόδε,
οἶσθ᾽
ὅτι
ποίησίς |
[202] |
θεῶν
εἶναι;
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
|
ἔγωγ᾽ |
ἔφην.
Εὐδαίμονας
δὲ
δὴ
λέγεις |
[178] |
ἡμῖν
αἴτιός
ἐστιν.
οὐ
γὰρ
|
ἔγωγ᾽ |
ἔχω
εἰπεῖν
ὅτι
μεῖζόν
ἐστιν |
[172] |
ἐρωτᾷς,
ὥστε
καὶ
ἐμὲ
παραγενέσθαι.
|
Ἔγωγε |
δή.
Πόθεν,
ἦν
δ᾽
ἐγώ, |
[173] |
τὸ
μαλακὸς
καλεῖσθαι,
οὐκ
οἶδα
|
ἔγωγε· |
ἐν
μὲν
γὰρ
τοῖς
λόγοις |
[198] |
οὐκ
ἂν
ἐξεπλάγη
ἀκούων;
ἐπεὶ
|
ἔγωγε |
ἐνθυμούμενος
ὅτι
αὐτὸς
οὐχ
οἷός |
[177] |
μὲν
ἧττον
καὶ
θαυμαστόν,
ἀλλ᾽
|
ἔγωγε |
ἤδη
τινὶ
ἐνέτυχον
βιβλίῳ
ἀνδρὸς |
[193] |
φύσιν
ἄρρενες·
λέγω
δὲ
οὖν
|
ἔγωγε |
καθ᾽
ἁπάντων
καὶ
ἀνδρῶν
καὶ |
[173] |
ταῦτα
χρὴ
ποιεῖν.
καὶ
γὰρ
|
ἔγωγε |
καὶ
ἄλλως,
ὅταν
μέν
τινας |
[176] |
φάναι
ὑπολαβόντα
Φαῖδρον
τὸν
Μυρρινούσιον,
|
ἔγωγέ |
σοι
εἴωθα
πείθεσθαι
ἄλλως
τε |
[180] |
μακάρων
νήσους
ἀποπέμψαντες.
οὕτω
δὴ
|
ἔγωγέ |
φημι
Ἔρωτα
θεῶν
καὶ
πρεσβύτατον |
[212] |
τις
ῥᾳδίως
λάβοι.
διὸ
δὴ
|
ἔγωγέ |
φημι
χρῆναι
πάντα
ἄνδρα
τὸν |
[217] |
αὐτόν·
αὖθις
δ᾽
ἐπιβουλεύσας,
ἐπειδὴ
|
ἐδεδειπνήκει, |
διελεγόμην
πόρρω
τῶν
νυκτῶν,
καὶ |
[193] |
ἢ
ὁ
σός.
ὥσπερ
οὖν
|
ἐδεήθην |
σου,
μὴ
κωμῳδήσῃς
αὐτόν,
ἵνα |
[198] |
εἰδὼς
ἄρα
τοῦ
πράγματος,
ὡς
|
ἔδει |
ἐγκωμιάζειν
ὁτιοῦν.
ἐγὼ
μὲν
γὰρ |
[217] |
ἐχομένῃ
ἐμοῦ
κλίνῃ,
ἐν
ᾗπερ
|
ἐδείπνει, |
καὶ
οὐδεὶς
ἐν
τῷ
οἰκήματι |
[203] |
Μήτιδος
ὑὸς
Πόρος.
ἐπειδὴ
δὲ
|
ἐδείπνησαν, |
προσαιτήσουσα
οἷον
δὴ
εὐωχίας
οὔσης |
[173] |
Ἀπολλόδωρε,
νῦν
ἐρίζειν·
ἀλλ᾽
ὅπερ
|
ἐδεόμεθά |
σου,
μὴ
ἄλλως
ποιήσῃς,
ἀλλὰ |
[201] |
δὴ
καὶ
ἐμὲ
τὰ
ἐρωτικὰ
|
ἐδίδαξεν, |
ὃν
οὖν
ἐκείνη
ἔλεγε
λόγον, |
[207] |
εἶναι.
Ταῦτά
τε
οὖν
πάντα
|
ἐδίδασκέ |
με,
ὁπότε
περὶ
τῶν
ἐρωτικῶν |
[179] |
δὲ
οὐ
δόντες,
ὅτι
μαλθακίζεσθαι
|
ἐδόκει, |
ἅτε
ὢν
κιθαρῳδός,
καὶ
οὐ |
[222] |
ἐπὶ
τῇ
παρρησίᾳ
αὐτοῦ,
ὅτι
|
ἐδόκει |
ἔτι
ἐρωτικῶς
ἔχειν
τοῦ
Σωκράτους. |
[218] |
ἀλλ᾽
ἐλευθέρως
εἰπεῖν
ἅ
μοι
|
ἐδόκει· |
καὶ
εἶπον
κινήσας
αὐτόν,
Σώκρατες, |
[221] |
τῷ
ἔμφρων
εἶναι·
ἔπειτα
ἔμοιγ᾽
|
ἐδόκει, |
ὦ
Ἀριστόφανες,
τὸ
σὸν
δὴ |
[199] |
ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
καλῶς
μοι
|
ἔδοξας |
καθηγήσασθαι
τοῦ
λόγου,
λέγων
ὅτι |
[178] |
ἃ
δὲ
μάλιστα
καὶ
ὧν
|
ἔδοξέ |
μοι
ἀξιομνημόνευτον,
τούτων
ὑμῖν
ἐρῶ |
[217] |
ἐπειδὴ
δὲ
οὐδαμῇ
ταύτῃ
ἤνυτον,
|
ἔδοξέ |
μοι
ἐπιθετέον
εἶναι
τῷ
ἀνδρὶ |
[218] |
καὶ
(οἱ
παῖδες
ἔξω
ἦσαν,
|
ἔδοξέ |
μοι
χρῆναι
μηδὲν
ποικίλλειν
πρὸς |
[214] |
Ἐρυξίμαχον.
ἡμῖν
πρὶν
σὲ
εἰσελθεῖν
|
ἔδοξε |
χρῆναι
ἐπὶ
δεξιὰ
ἕκαστον
ἐν |
[179] |
ἐργασαμένη
τὸ
ἔργον
οὕτω
καλὸν
|
ἔδοξεν |
ἐργάσασθαι
οὐ
μόνον
ἀνθρώποις
ἀλλὰ |
[216] |
ἤδη
ποτ᾽
εἶδον,
καί
μοι
|
ἔδοξεν |
οὕτω
θεῖα
καὶ
~(χρυσᾶ
εἶναι |
[178] |
αὐτὰρ
ἔπειτα
Γαῖ᾽
εὐρύστερνος,
πάντων
|
ἕδος |
ἀσφαλὲς
αἰεί,
ἠδ᾽
Ἔρος
φησὶ |
[220] |
ἐξ
ἧς
ἐμοὶ
καὶ
τἀριστεῖα
|
ἔδοσαν |
οἱ
στρατηγοί,
οὐδεὶς
ἄλλος
ἐμὲ |
[179] |
καλὰ
ἐργασαμένων
εὐαριθμήτοις
δή
τισιν
|
ἔδοσαν |
τοῦτο
γέρας
οἱ
θεοί,
ἐξ |
[195] |
δέ
τις
αὐτὸς
ὢν
~(ταῦτα
|
ἐδωρήσατο, |
οὐδεὶς
εἴρηκεν.
εἷς
δὲ
τρόπος |
[191] |
δὲ
λειφθείη,
τὸ
λειφθὲν
ἄλλο
|
ἐζήτει |
καὶ
συνεπλέκετο,
εἴτε
γυναικὸς
τῆς |
[172] |
καὶ
μὴν
καὶ
ἔναγχός
σε
|
ἐζήτουν |
βουλόμενος
διαπυθέσθαι
τὴν
Ἀγάθωνος
συνουσίαν |
[206] |
σέ,
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα,
|
ἐθαύμαζον |
ἐπὶ
σοφίᾳ
καὶ
ἐφοίτων
παρὰ |
[208] |
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
τὸν
λόγον
|
ἐθαύμασά |
τε
καὶ
εἶπον
Εἶεν,
ἦν |
[221] |
αὐτώ.
ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
κάλλιον
|
ἐθεασάμην |
Σωκράτη
ἢ
ἐν
Ποτειδαίᾳ.
αὐτὸς |
[175] |
προθύρῳ
ἕστηκεν,
κἀμοῦ
καλοῦντος
οὐκ
|
ἐθέλει |
εἰσιέναι.
Ἄτοπόν
γ᾽
ἔφη,
λέγεις· |
[174] |
ὅς,
πῶς
(ἔχεις
πρὸς
τὸ
|
ἐθέλειν |
ἂν
ἰέναι
ἄκλητος
ἐπὶ
δεῖπνον; |
[217] |
πού
τινα
τοῦτο
παθόντα
οὐκ
|
ἐθέλειν |
λέγειν
οἷον
ἦν
πλὴν
τοῖς |
[191] |
(ἄλλης
ἀργίας
διὰ
τὸ
μηδὲν
|
ἐθέλειν |
χωρὶς
ἀλλήλων
ποιεῖν.
καὶ
ὁπότε |
[208] |
γε
καὶ
τῶν
ἀνθρώπων
εἰ
|
ἐθέλεις |
εἰς
τὴν
φιλοτιμίαν
βλέψαι,
θαυμάζοις |
[185] |
ἐγὼ
λέγω,
ἐὰν
μέν
σοι
|
ἐθέλῃ |
ἀπνευστὶ
ἔχοντι
πολὺν
χρόνον
παύεσθαι |
[184] |
γὰρ
δὴ
ἡμῖν,
ἐάν
τις
|
ἐθέλῃ |
τινὰ
θεραπεύειν
ἡγούμενος
δι᾽
ἐκεῖνον |
[176] |
οὔτε
αὐτὸς
ἑκὼν
εἶναι
πόρρω
|
ἐθελήσαιμι |
ἂν
πιεῖν
οὔτε
ἄλλῳ
συμβουλεύσαιμι, |
[179] |
τοῦ
λόγου
εἰς
τοὺς
Ἕλληνας,
|
ἐθελήσασα |
μόνη
ὑπὲρ
τοῦ
αὑτῆς
ἀνδρὸς |
[184] |
μέρος
ἀρετῆς,
αὕτη
αὖ
ἡ
|
ἐθελοδουλεία |
οὐκ
αἰσχρὰ
εἶναι
οὐδὲ
κολακεία. |
[183] |
ἄρξαι
ἤ
τινα
ἄλλην
δύναμιν
|
ἐθέλοι |
ποιεῖν
οἷάπερ
οἱ
ἐρασταὶ
πρὸς |
[221] |
σειληνοῖς
τοῖς
διοιγομένοις.
(εἰ
γὰρ
|
ἐθέλοι |
τις
τῶν
Σωκράτους
ἀκούειν
λόγων, |
[216] |
νῦν
ξύνοιδ᾽
ἐμαυτῷ
ὅτι
εἰ
|
ἐθέλοιμι |
παρέχειν
τὰ
ὦτα,
οὐκ
ἂν |
[184] |
ἐπὶ
τοῖς
ἐρασταῖς
ἦν
δουλεύειν
|
ἐθέλοντας |
(ἡντινοῦν
δουλείαν
παιδικοῖς
μὴ
κολακείαν |
[183] |
καὶ
κοιμήσεις
ἐπὶ
θύραις,
καὶ
|
ἐθέλοντες |
δουλείας
δουλεύειν
οἵας
οὐδ᾽
ἂν |
[192] |
καὶ
(οἰκειότητι
καὶ
ἔρωτι,
οὐκ
|
ἐθέλοντες, |
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
χωρίζεσθαι
ἀλλήλων |
[205] |
γε
καὶ
πόδας
καὶ
χεῖρας
|
ἐθέλουσιν |
ἀποτέμνεσθαι
οἱ
ἄνθρωποι,
ἐὰν
αὐτοῖς |
[179] |
Καὶ
μὴν
ὑπεραποθνήσκειν
γε
μόνοι
|
ἐθέλουσιν |
οἱ
ἐρῶντες,
οὐ
μόνον
ὅτι |
[199] |
τά
γε
ἀληθῆ,
(εἰ
βούλεσθε,
|
ἐθέλω |
εἰπεῖν
κατ᾽
ἐμαυτόν,
οὐ
πρὸς |
[192] |
ἀλλήλων;
εἰ
γὰρ
τούτου
ἐπιθυμεῖτε,
|
ἐθέλω |
ὑμᾶς
συντῆξαι
καὶ
(συμφυσῆσαι
εἰς |
[176] |
δι᾽
οἵων
λόγων,
εἰ
βούλεσθε,
|
ἐθέλω |
ὑμῖν
εἰσηγήσασθαι.
~(Φάναι
δὴ
πάντας |
[220] |
(ἀνθρώπων
ἢ
οὗτος,
τετρωμένον
οὐκ
|
ἐθέλων |
ἀπολιπεῖν,
ἀλλὰ
συνδιέσωσε
καὶ
τὰ |
[220] |
τ᾽
ἄλλα
καὶ
πίνειν
οὐκ
|
ἐθέλων, |
ὁπότε
ἀναγκασθείη,
πάντας
ἐκράτει,
καὶ |
[190] |
ἔτι
δοκῶσιν
ἀσελγαίνειν
καὶ
μὴ
|
ἐθέλωσιν |
ἡσυχίαν
ἄγειν,
πάλιν
αὖ,
ἔφη, |
[222] |
δὴ
λέγων
ἐπὶ
τελευτῆς
αὐτὸ
|
ἔθηκας, |
ὡς
οὐ
πάντα
τούτου
ἕνεκα |
[175] |
εἰπεῖν
Μηδαμῶς,
ἀλλ᾽
ἐᾶτε
αὐτόν.
|
ἔθος |
γάρ
τι
τοῦτ᾽
ἔχει·
ἐνίοτε |
[173] |
ὑστεραίᾳ
ἢ
ᾗ
τὰ
ἐπινίκια
|
ἔθυεν |
αὐτός
τε
καὶ
οἱ
χορευταί. |
[216] |
οὔτ᾽
εἴ
τις
πλούσιος,
οὔτ᾽
|
εἰ |
ἄλλην
τινὰ
τιμὴν
ἔχων
τῶν |
[200] |
λέγῃς,
ὅτι
ἐπιθυμῶ
τῶν
παρόντων,
|
εἰ |
ἄλλο
τι
λέγεις
ἢ
τόδε, |
[200] |
τὸν
Σωκράτη,
ἀντὶ
τοῦ
εἰκότος
|
εἰ |
ἀνάγκη
οὕτως,
τὸ
ἐπιθυμοῦν
ἐπιθυμεῖν |
[191] |
ἐν
τῇ
συμπλοκῇ
ἅμα
μὲν
|
εἰ |
ἀνὴρ
γυναικὶ
ἐντύχοι,
γεννῷεν
καὶ |
[192] |
ὑμῖν
παρ᾽
ἀλλήλων
γενέσθαι;
καὶ
|
εἰ |
ἀποροῦντας
αὐτοὺς
πάλιν
ἔροιτο·
ἆρά |
[201] |
καλὰ
δοκεῖ
σοι
εἶναι;
Ἔμοιγε.
|
Εἰ |
ἄρα
ὁ
Ἔρως
τῶν
καλῶν |
[199] |
ἢ
πατρός—
ἀλλ᾽
ὥσπερ
ἂν
|
εἰ |
αὐτὸ
τοῦτο
πατέρα
ἠρώτων,
ἆρα |
[192] |
ὃ
βούλεται,
καὶ
αἰνίττεται.
καὶ
|
εἰ |
αὐτοῖς
ἐν
τῷ
αὐτῷ
κατακειμένοις |
[214] |
οὕτω
ποίει,
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον,
|
εἰ |
βούλει·
Σωκράτη
ἐπαίνεσον.
(Πῶς
λέγεις; |
[199] |
μέντοι
ἀλλὰ
τά
γε
ἀληθῆ,
|
(εἰ |
βούλεσθε,
ἐθέλω
εἰπεῖν
κατ᾽
ἐμαυτόν, |
[176] |
τήμερον·
καὶ
δι᾽
οἵων
λόγων,
|
εἰ |
βούλεσθε,
ἐθέλω
ὑμῖν
εἰσηγήσασθαι.
~(Φάναι |
[221] |
εἰσι
τοῖς
σειληνοῖς
τοῖς
διοιγομένοις.
|
(εἰ |
γὰρ
ἐθέλοι
τις
τῶν
Σωκράτους |
[199] |
ἵνα
μᾶλλον
καταμάθῃς
ὃ
βούλομαι.
|
εἰ |
γὰρ
ἐροίμην,
τί
δέ;
ἀδελφός, |
[183] |
τὰ
μέγιστα
καρποῖτ᾽
ἂν
ὀνείδη·
|
εἰ |
γὰρ
ἢ
χρήματα
βουλόμενος
παρά |
[200] |
ὅ
γε
ὤν.
Ἀληθῆ
λέγεις.
|
Εἰ |
γὰρ
καὶ
ἰσχυρὸς
ὢν
βούλοιτο |
[175] |
τῆς
πληρεστέρας
εἰς
τὴν
κενωτέραν.
|
εἰ |
γὰρ
οὕτως
ἔχει
καὶ
ἡ |
[184] |
ἐξαπατωμένῳ
αἰσχύνην
φέρει
καὶ
μή.
|
εἰ |
γάρ
τις
~(ἐραστῇ
ὡς
πλουσίῳ |
[192] |
καὶ
ἡμέραν
μὴ
ἀπολείπεσθαι
ἀλλήλων;
|
εἰ |
γὰρ
τούτου
ἐπιθυμεῖτε,
ἐθέλω
ὑμᾶς |
[174] |
εἰς
καλὸν
ἥκεις
ὅπως
συνδειπνήσῃς·
|
εἰ |
δ᾽
ἄλλου
τινὸς
ἕνεκα
ἦλθες, |
[185] |
εἰ
δὲ
μή,
ὕδατι
(ἀνακογχυλίασον.
|
εἰ |
δ᾽
ἄρα
πάνυ
ἰσχυρά
ἐστιν, |
[216] |
αὐτὸν
μὴ
ὄντα
ἐν
ἀνθρώποις·
|
εἰ |
δ᾽
αὖ
τοῦτο
γένοιτο,
εὖ |
[194] |
παρῆμεν
καὶ
ἦμεν
τῶν
πολλῶν·
|
εἰ |
δὲ
ἄλλοις
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽ |
[177] |
(γεγονότων
ποιητῶν
πεποιηκέναι
μηδὲν
ἐγκώμιον·
|
εἰ |
δὲ
βούλει
αὖ
σκέψασθαι
τοὺς |
[201] |
τῷ
λόγῳ
εἶναι
τὸν
Ἔρωτα·
|
εἰ |
δὲ
βούλει,
ἐγώ
σε
ἀναμνήσω. |
[209] |
μνήμην
παρέχεται
αὐτὰ
τοιαῦτα
ὄντα·
|
εἰ |
δὲ
βούλει,
ἔφη,
οἵους
Λυκοῦργος |
[220] |
ᾤχετ᾽
ἀπιὼν
προσευξάμενος
τῷ
ἡλίῳ.
|
εἰ |
δὲ
βούλεσθε
ἐν
ταῖς
μάχαις· |
[194] |
γὰρ
αὐτὸς
ἠγώνισαι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε·
|
εἰ |
δὲ
γένοιο
οὗ
νῦν
ἐγώ |
[196] |
δὲ
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω
εἶναι·
|
εἰ |
δὲ
ἥττους,
κρατοῖντ᾽
ἂν
ὑπὸ |
[212] |
τις
τῶν
ἐπιτηδείων
ᾖ,
καλεῖτε·
|
εἰ |
δὲ
μή,
λέγετε
ὅτι
οὐ |
[185] |
πολὺν
χρόνον
παύεσθαι
ἡ
λύγξ·
|
εἰ |
δὲ
μή,
ὕδατι
(ἀνακογχυλίασον.
εἰ |
[212] |
ἐγκώμιον
εἰς
Ἔρωτα
νόμισον
εἰρῆσθαι,
|
εἰ |
δέ,
ὅτι
καὶ
ὅπῃ
χαίρεις |
[204] |
τῶν
καλῶν,
ὡς
σὺ
φῄς.
|
εἰ |
δέ
τις
ἡμᾶς
ἔροιτο·
τί |
[193] |
εἰς
τὴν
ἀρχαίαν
ἀπελθὼν
φύσιν·
|
εἰ |
δὲ
τοῦτο
ἄριστον,
ἀναγκαῖον
καὶ |
[198] |
οὕτως
ἔχοντα
ἐάν
τε
μή·
|
εἰ |
δὲ
ψευδῆ,
οὐδὲν
ἄρ᾽
ἦν |
[210] |
ἑτέρῳ
σώματι
ἀδελφόν
ἐστι,
καὶ
|
εἰ |
δεῖ
διώκειν
τὸ
ἐπ᾽
εἴδει |
[218] |
παρὰ
σοὶ
εὐμορφίας
πάμπολυ
διαφέρον.
|
εἰ |
δὴ
καθορῶν
αὐτὸ
κοινώσασθαί
τέ |
[199] |
εἶπες
ἂν
δή
πού
μοι,
|
εἰ |
ἐβούλου
καλῶς
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
ἔστιν |
[208] |
ἐπεί
γε
καὶ
τῶν
ἀνθρώπων
|
εἰ |
ἐθέλεις
εἰς
τὴν
φιλοτιμίαν
βλέψαι, |
[216] |
γε
νῦν
ξύνοιδ᾽
ἐμαυτῷ
ὅτι
|
εἰ |
ἐθέλοιμι
παρέχειν
τὰ
ὦτα,
οὐκ |
[214] |
οὐκ
εἴρηκας
καὶ
ἐκπέπωκας,
δίκαιος
|
εἰ |
εἰπεῖν,
εἰπὼν
δὲ
ἐπιτάξαι
Σωκράτει |
[195] |
Ἀνάγκῃ
καὶ
οὐκ
Ἔρωτι
γεγονέναι,
|
εἰ |
ἐκεῖνοι
ἀληθῆ
ἔλεγον·
οὐ
γὰρ |
[193] |
ἡμῶν
τὸ
γένος
εὔδαιμον
γένοιτο,
|
εἰ |
ἐκτελέσαιμεν
τὸν
ἔρωτα
καὶ
τῶν |
[200] |
λέγω·
τούτοις
γάρ,
ὦ
Ἀγάθων,
|
εἰ |
ἐννοεῖς,
ἔχειν
μὲν
ἕκαστα
τούτων |
[195] |
καὶ
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
βίαια,
|
εἰ |
Ἔρως
ἐν
αὐτοῖς
ἦν,
ἀλλὰ |
[199] |
γὰρ
ἂν
εἴη
τὸ
ἐρώτημα,
|
εἰ |
Ἔρως
ἐστὶν
ἔρως
μητρὸς
ἢ |
[195] |
πάντων
θεῶν
εὐδαιμόνων
ὄντων
Ἔρωτα,
|
εἰ |
θέμις
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν,
εὐδαιμονέστατον |
[194] |
ὦ
Ἀγάθων,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
|
(εἰ |
ἰδὼν
τὴν
σὴν
ἀνδρείαν
καὶ |
[191] |
γίγνοιτο
τὸ
γένος,
ἅμα
δ᾽
|
εἰ |
καὶ
ἄρρην
ἄρρενι,
πλησμονὴν
γοῦν |
[220] |
καθηῦδον,
ἅμα
δ᾽
ἐφύλαττον
αὐτὸν
|
εἰ |
καὶ
τὴν
νύκτα
ἑστήξοι.
ὁ |
[184] |
λείπεται
τῷ
ἡμετέρῳ
νόμῳ
ὁδός,
|
εἰ |
μέλλει
καλῶς
χαριεῖσθαι
ἐραστῇ
παιδικά. |
[184] |
τε
καὶ
τὴν
ἄλλην
ἀρετήν,
|
εἰ |
μέλλει
ξυμβῆναι
καλὸν
γενέσθαι
τὸ |
[186] |
αἰσχρόν
τε
καὶ
δεῖ
ἀχαριστεῖν,
|
εἰ |
μέλλει
τις
τεχνικὸς
εἶναι.
ἔστι |
[212] |
(οὖν
τὸν
λόγον,
ὦ
Φαῖδρε,
|
εἰ |
μὲν
βούλει,
ὡς
ἐγκώμιον
εἰς |
[180] |
ἁπλῶς
οὕτως
παρηγγέλθαι
ἐγκωμιάζειν
Ἔρωτα.
|
εἰ |
μὲν
γὰρ
εἷς
ἦν
ὁ |
[219] |
καταδεδαρθηκὼς
(ἀνέστην
μετὰ
Σωκράτους,
ἢ
|
εἰ |
μετὰ
πατρὸς
καθηῦδον
ἢ
ἀδελφοῦ |
[221] |
τῶν
νῦν
οὔτε
τῶν
παλαιῶν,
|
εἰ |
μὴ
ἄρα
εἰ
οἷς
ἐγὼ |
[205] |
τὸ
ἑαυτῶν
οἶμαι
ἕκαστοι
ἀσπάζονται,
|
εἰ |
μὴ
εἴ
τις
τὸ
μὲν |
[215] |
κατεχόμεθα.
ἐγὼ
γοῦν,
ὦ
ἄνδρες,
|
εἰ |
μὴ
ἔμελλον
κομιδῇ
δόξειν
μεθύειν, |
[208] |
ἀλογίας
πέρι,
ἃ
ἐγὼ
εἴρηκα
|
εἰ |
μὴ
ἐννοεῖς,
ἐνθυμηθεὶς
ὡς
δεινῶς |
[193] |
ὁ
λόγος
ἡδέως
ἐρρήθη.
καὶ
|
εἰ |
μὴ
ξυνῄδειν
Σωκράτει
τε
καὶ |
[217] |
οὐκ
ἄν
μου
ἠκούσατε
λέγοντος,
|
εἰ |
μὴ
πρῶτον
μέν,
τὸ
λεγόμενον, |
[222] |
μου
δεῖν
πανταχῇ
περιεῖναι.
ἀλλ᾽
|
εἰ |
μή
τι
ἄλλο,
ὦ
θαυμάσιε, |
[204] |
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα,
οἱ
φιλοσοφοῦντες,
|
εἰ |
μήτε
οἱ
σοφοὶ
μήτε
οἱ |
[199] |
ἢ
οὐδενός;
ἐρωτῶ
δ᾽
οὐκ
|
εἰ |
μητρός
τινος
ἢ
πατρός
ἐστιν— |
[172] |
οὐδὲν
διηγεῖσθαι
(σαφὲς
ὁ
διηγούμενος,
|
εἰ |
νεωστὶ
ἡγεῖ
τὴν
συνουσίαν
γεγονέναι |
[210] |
τις
ὀρθῶς
μετίῃ,
οὐκ
οἶδ᾽
|
εἰ |
οἷός
τ᾽
ἂν
εἴης.
ἐρῶ |
[221] |
τῶν
παλαιῶν,
εἰ
μὴ
ἄρα
|
εἰ |
οἷς
ἐγὼ
λέγω
ἀπεικάζοι
τις |
[173] |
ἀρχόμενος
εἶπον,
οὐκ
ἀμελετήτως
ἔχω.
|
εἰ |
οὖν
δεῖ
καὶ
ὑμῖν
διηγήσασθαι, |
[178] |
ὀφθῇ
ἐν
αἰσχρῷ
τινι
ὤν.
|
εἰ |
οὖν
μηχανή
τις
γένοιτο
ὥστε |
[177] |
τοῖς
παροῦσι
κοσμῆσαι
τὸν
θεόν.
|
Εἰ |
οὖν
(ξυνδοκεῖ
καὶ
ὑμῖν,
γένοιτ᾽ |
[218] |
μόνοις
γνωσομένοις
~(τε
καὶ
συγγνωσομένοις
|
εἰ |
πᾶν
ἐτόλμα
δρᾷν
τε
καὶ |
[185] |
ποιήσῃς
ἅπαξ
ἢ
δίς,
καὶ
|
εἰ |
πάνυ
ἰσχυρά
ἐστι,
παύσεται.
Οὐκ |
[214] |
ποιήσεις;
Τἀληθῆ
ἐρῶ.
ἀλλ᾽
ὅρα
|
εἰ |
παρίης.
Ἀλλὰ
μέντοι,
φάναι,
τά |
[196] |
τὸ
πρῶτον
λανθάνειν
καὶ
ἐξιών,
|
εἰ |
σκληρὸς
ἦν.
συμμέτρου
δὲ
καὶ |
[175] |
ἐᾶτε.
Ἀλλ᾽
οὕτω
χρὴ
ποιεῖν,
|
εἰ |
σοὶ
δοκεῖ,
ἔφη
φάναι
τὸν |
[201] |
οὖν
ὁμολογεῖς
Ἔρωτα
καλὸν
εἶναι,
|
εἰ |
ταῦτα
οὕτως
ἔχει;
καὶ
τὸν |
[208] |
δὲ
ἄλλῃ.
μὴ
οὖν
θαύμαζε
|
εἰ |
τὸ
αὑτοῦ
ἀποβλάστημα
φύσει
πᾶν |
[189] |
προσενεχθῆναι
αὐτῇ,
ὥστε
με
θαυμάζειν
|
εἰ |
τὸ
κόσμιον
τοῦ
σώματος
ἐπιθυμεῖ |
[207] |
ἄλλων
τῶν
περὶ
τὰ
ἐρωτικά.
|
Εἰ |
τοίνυν,
ἔφη,
πιστεύεις
ἐκείνου
εἶναι |
[175] |
ἂν
ἔχοι,
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων,
|
εἰ |
τοιοῦτον
εἴη
ἡ
σοφία
ὥστ᾽ |
[201] |
ἑταῖρε,
φάναι
τὸν
Σωκράτη·
καὶ
|
εἰ |
τοῦτο
οὕτως
ἔχει,
ἄλλο
τι |
[192] |
εἶναι
κοινῇ
τεθνεῶτε·
ἀλλ᾽
ὁρᾶτε
|
εἰ |
τούτου
ἐρᾶτε
καὶ
ἐξαρκεῖ
ὑμῖν |
[176] |
Ἀριστοδήμῳ
καὶ
Φαίδρῳ
καὶ
τοῖσδε,
|
εἰ |
ὑμεῖς
οἱ
δυνατώτατοι
πίνειν
νῦν |
[217] |
ἀλλὰ
προσέχετε
τὸν
νοῦν,
καὶ
|
εἰ |
ψεύδομαι,
Σώκρατες,
ἐξέλεγχε.
συνεγιγνόμην
γάρ, |
[213] |
τὸν
Σωκράτη·
Ἀγάθων,
φάναι,
ὅρα
|
εἴ |
μοι
ἐπαμύνεις·
ὡς
ἐμοὶ
ὁ |
[198] |
ὑπ᾽
αἰσχύνης
ὀλίγου
(ἀποδρὰς
ᾠχόμην,
|
εἴ |
πῃ
εἶχον.
καὶ
γάρ
με |
[188] |
ἔργον,
ὦ
Ἀριστόφανες,
ἀναπληρῶσαι·
ἢ
|
εἴ |
πως
ἄλλως
ἐν
νῷ
ἔχεις |
[211] |
παιδικὰ
καὶ
ξυνόντες
ἀεὶ
αὐτοῖς,
|
εἴ |
πως
οἷόν
τ᾽
ἦν,
μήτ᾽ |
[178] |
τοίνυν
ἐγὼ
ἄνδρα
ὅστις
ἐρᾷ,
|
εἴ |
τι
αἰσχρὸν
ποιῶν
κατάδηλος
γίγνοιτο |
[218] |
οὐ
καὶ
τοῦτο
χαρίζεσθαι
καὶ
|
εἴ |
τι
ἄλλο
ἢ
τῆς
οὐσίας |
[188] |
οὐ
μέντοι
ἑκών
γε.
ἀλλ᾽
|
εἴ |
τι
ἐξέλιπον,
σὸν
ἔργον,
ὦ |
[213] |
πίητε,
ἐμαυτόν.
ἀλλὰ
φερέτω,
Ἀγάθων,
|
εἴ |
τι
ἔστιν
ἔκπωμα
μέγα.
μᾶλλον |
[194] |
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν
αἰσχύνοιο
αὐτούς,
|
εἴ |
τι
ἴσως
οἴοιο
αἰσχρὸν
ὂν |
[199] |
ὄφλω.
ὅρα
οὖν,
ὦ
Φαῖδρε,
|
εἴ |
τι
καὶ
τοιούτου
λόγου
δέῃ, |
[194] |
δὲ
πολλοὺς
οὐκ
ἂν
αἰσχύνοιο
|
εἴ |
τι
οἴοιο
αἰσχρὸν
ποιεῖν;
(καὶ |
[196] |
οὔτε
γὰρ
αὐτὸς
βίᾳ
πάσχει,
|
εἴ |
τι
πάσχει—
βία
γὰρ
Ἔρωτος |
[213] |
ὡς
οὐ
παρὰ
Ἀριστοφάνει
οὐδὲ
|
εἴ |
τις
ἄλλος
γελοῖος
ἔστι
τε |
[218] |
λεγομένοις·
οἱ
δὲ
οἰκέται,
καὶ
|
εἴ |
τις
ἄλλος
ἐστὶν
βέβηλός
τε |
[204] |
σοφὸς
γενέσθαι·
ἔστι
γάρ·
οὐδ᾽
|
εἴ |
τις
ἄλλος
σοφός,
οὐ
φιλοσοφεῖ· |
[221] |
παντὶ
καὶ
πάνυ
πόρρωθεν
ὅτι
|
εἴ |
τις
ἅψεται
τούτου
τοῦ
ἀνδρός, |
[220] |
ἢ
οὐκ
ἐξιόντων
ἔνδοθεν,
ἢ
|
εἴ |
τις
ἐξίοι,
ἠμφιεσμένων
τε
θαυμαστὰ |
[216] |
αὐτοῦ
καὶ
ἀνοιχθέντος
οὐκ
οἶδα
|
εἴ |
τις
ἑώρακε
τὰ
ἐντὸς
ἀγάλματα· |
[216] |
συμπόται,
σωφροσύνης;
ἴστε
ὅτι
οὔτε
|
εἴ |
τις
καλός
ἐστι
μέλει
αὐτῷ |
[204] |
ἀποκρίνασθαι.
(Ἀλλ᾽
ἔφη,
ὥσπερ
ἂν
|
εἴ |
τις
μεταβαλὼν
ἀντὶ
τοῦ
καλοῦ |
[216] |
οὐδ᾽
ἂν
εἷς
οἰηθείη,
οὔτ᾽
|
εἴ |
τις
πλούσιος,
οὔτ᾽
εἰ
ἄλλην |
[205] |
οἶμαι
ἕκαστοι
ἀσπάζονται,
εἰ
μὴ
|
εἴ |
τις
τὸ
μὲν
ἀγαθὸν
οἰκεῖον |
[182] |
θαυμαστὰ
ἔργα
ἐργαζομένῳ
ἐπαινεῖσθαι,
ἃ
|
εἴ |
τις
τολμῴη
ποιεῖν
ἄλλ᾽
ὁτιοῦν |
[185] |
τὸν
αὐτὸν
δὴ
λόγον
κἂν
|
εἴ |
τις
ὡς
ἀγαθῷ
χαρισάμενος
καὶ |
[194] |
δοξάζων·
ἀλλ᾽
εὖ
οἶδα
ὅτι
|
εἴ |
τισιν
ἐντύχοις
οὓς
ἡγεῖο
σοφούς, |
[211] |
συνεῖναι.
τί
δῆτα,
ἔφη,
οἰόμεθα,
|
εἴ |
τῳ
γένοιτο
(αὐτὸ
τὸ
καλὸν |
[175] |
Ἑλλήνων
πλέον
ἢ
τρισμυρίοις.
Ὑβριστὴς
|
εἶ, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Ἀγάθων. |
[215] |
ἔοικας,
μετὰ
τοῦτο
ἄκουε.
ὑβριστὴς
|
εἶ· |
ἢ
οὔ;
ἐὰν
γὰρ
μὴ |
[185] |
Ἐρυξίμαχον
κατακεῖσθαι,
Ὦ
Ἐρυξίμαχε,
δίκαιος
|
εἶ |
ἢ
παῦσαί
με
τῆς
λυγγὸς |
[211] |
νῦν
ὁρῶν
ἐκπέπληξαι
καὶ
ἕτοιμος
|
εἶ |
καὶ
σὺ
καὶ
ἄλλοι
πολλοί, |
[173] |
γὰρ
τοῖς
λόγοις
ἀεὶ
τοιοῦτος
|
εἶ· |
σαυτῷ
τε
καὶ
τοῖς
ἄλλοις |
[172] |
οὖν
μοι
διήγησαι·
δικαιότατος
γὰρ
|
εἶ |
τοὺς
τοῦ
ἑταίρου
λόγους
ἀπαγγέλλειν· |
[215] |
οὖν
τό
γε
εἶδος
ὅμοιος
|
εἶ |
τούτοις,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδ᾽
ἄν |
[173] |
εὖ
οἶδα.
Ἑταῖρος
Ἀεὶ
ὅμοιος
|
εἶ, |
ὦ
Ἀπολλόδωρε·
ἀεὶ
γὰρ
σαυτόν |
[210] |
εἰ
δεῖ
διώκειν
τὸ
ἐπ᾽
|
εἴδει |
καλόν,
πολλὴ
ἄνοια
μὴ
οὐχ |
[207] |
ἐγὼ
αὖ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
|
εἰδείην· |
ἣ
δ᾽
εἶπεν,
Διανοεῖ
οὖν |
[172] |
Φιλίππου·
ἔφη
δὲ
καὶ
σὲ
|
εἰδέναι. |
ἀλλὰ
γὰρ
οὐδὲν
εἶχε
σαφὲς |
[172] |
καὶ
ἐπιμελὲς
πεποίημαι
ἑκάστης
ἡμέρας
|
εἰδέναι |
ὅτι
ἂν
λέγῃ
ἢ
πράττῃ |
[201] |
εἰπεῖν.
Κινδυνεύω,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδὲν
|
εἰδέναι |
ὧν
τότε
εἶπον.
(Καὶ
μὴν |
[216] |
ἀγάλματα·
ἀλλ᾽
ἐγὼ
ἤδη
ποτ᾽
|
εἶδον, |
καί
μοι
ἔδοξεν
οὕτω
θεῖα |
[205] |
οἱ
δὲ
κατὰ
ἕν
τι
|
εἶδος |
ἰόντες
τε
καὶ
ἐσπουδακότες
τὸ |
[189] |
ἓν
τότε
μὲν
ἦν
καὶ
|
εἶδος |
καὶ
ὄνομα
ἐξ
ἀμφοτέρων
κοινὸν |
[215] |
ὅτι
μὲν
οὖν
τό
γε
|
εἶδος |
ὅμοιος
εἶ
τούτοις,
ὦ
Σώκρατες, |
[205] |
γὰρ
ἄρα
τοῦ
ἔρωτός
τι
|
εἶδος |
ὀνομάζομεν,
τὸ
τοῦ
ὅλου
ἐπιτιθέντες |
[196] |
πρὸς
δὲ
τούτοις
ὑγρὸς
τὸ
|
εἶδος, |
οὐ
γὰρ
ἂν
οἷός
τ᾽ |
[189] |
ἦν
ἑκάστου
τοῦ
ἀνθρώπου
τὸ
|
εἶδος |
στρογγύλον,
νῶτον
καὶ
πλευρὰς
κύκλῳ |
[199] |
οὐ
γὰρ
που
τοῖς
γε
|
εἰδόσιν· |
καὶ
καλῶς
γ᾽
ἔχει
καὶ |
[202] |
μέγας
θεὸς
εἶναι;
Τῶν
μὴ
|
εἰδότων, |
ἔφη,
πάντων
λέγεις,
ἢ
καὶ |
[202] |
πάντων
λέγεις,
ἢ
καὶ
τῶν
|
εἰδότων; |
Ξυμπάντων
μὲν
οὖν.
καὶ
ἣ |
[212] |
ὁρατὸν
τὸ
καλόν,
τίκτειν
οὐκ
|
εἴδωλα |
ἀρετῆς,
ἅτε
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ, |
[212] |
οὐκ
εἴδωλα
ἀρετῆς,
ἅτε
οὐκ
|
εἰδώλου |
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
ἅτε
τοῦ |
[198] |
εἶναι
δεινὸς
τὰ
ἐρωτικά,
οὐδὲν
|
εἰδὼς |
ἄρα
τοῦ
πράγματος,
ὡς
ἔδει |
[198] |
ἐφρόνουν
ὡς
εὖ
ἐρῶν,
ὡς
|
εἰδὼς |
τὴν
ἀλήθειαν
τοῦ
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν. |
[199] |
τὸν
τρόπον
τοῦ
ἐπαίνου,
οὐδ᾽
|
εἰδὼς |
ὑμῖν
ὡμολόγησα
καὶ
αὐτὸς
ἐν |
[176] |
ἔφη
λόγου
τοιούτου
τινὸς
κατάρχειν.
|
Εἶεν, |
ἄνδρες,
φάναι,
τίνα
τρόπον
ῥᾷστα |
[213] |
κατακλίνεσθαι.
Ἐπειδὴ
δὲ
κατεκλίνη,
εἰπεῖν·
|
Εἶεν |
δή,
ἄνδρες·
δοκεῖτε
γάρ
μοι |
[204] |
ἐγὼ
διῆλθον.
Καὶ
ἐγὼ
εἶπον·
|
Εἶεν |
δή,
ὦ
ξένη·
καλῶς
γὰρ |
[206] |
τοῦ
τόκου
ἐν
τῷ
καλῷ.
|
Εἶεν, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ.
Πάνυ
μὲν |
[208] |
λόγον
ἐθαύμασά
τε
καὶ
εἶπον
|
Εἶεν, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ὦ
σοφωτάτη |
[190] |
ἔφη,
ἔχειν
μηχανήν,
ὡς
ἂν
|
εἶέν |
τε
ἄνθρωποι
καὶ
παύσαιντο
τῆς |
[202] |
τοῦ
ὄντος
τυγχάνον
πῶς
ἂν
|
εἴη |
ἀμαθία;
ἔστι
δὲ
δή
που |
[201] |
εἴη
ὁ
Ἔρως
μέγας
θεός,
|
εἴη |
δὲ
τῶν
καλῶν·
ἤλεγχε
δή |
[186] |
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν,
ἀγαθὸς
ἂν
|
εἴη |
δημιουργός.
δεῖ
γὰρ
δὴ
τὰ |
[189] |
εὐδαιμονία
ἂν
τῷ
ἀνθρωπείῳ
γένει
|
εἴη. |
ἐγὼ
οὖν
πειράσομαι
ὑμῖν
εἰσηγήσασθαι |
[201] |
καλά,
κἂν
τῶν
ἀγαθῶν
ἐνδεὴς
|
εἴη. |
Ἐγώ,
φάναι,
ὦ
Σώκρατες,
σοὶ |
[202] |
(ἄλογον
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς
ἂν
|
εἴη |
ἐπιστήμη;
οὔτε
ἀμαθία
(τὸ
γὰρ |
[201] |
τι
ὁ
Ἔρως
κάλλους
ἂν
|
εἴη |
ἔρως,
αἴσχους
δὲ
οὔ;
Ὡμολόγει. |
[201] |
ἔρωτα
καλῶν·
αἰσχρῶν
γὰρ
οὐκ
|
εἴη |
ἔρως.
οὐχ
οὑτωσί
πως
ἔλεγες; |
[175] |
γὰρ
ἐμὴ
φαύλη
τις
ἂν
|
εἴη, |
ἢ
καὶ
ἀμφισβητήσιμος,
ὥσπερ
ὄναρ |
[187] |
ὀξέος
καὶ
βαρέος
ἁρμονία
ἂν
|
εἴη. |
ἡ
γὰρ
ἁρμονία
συμφωνία
ἐστί, |
[175] |
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰ
τοιοῦτον
|
εἴη |
ἡ
σοφία
ὥστ᾽
ἐκ
τοῦ |
[176] |
οὐδ᾽
αὐτὸς
ἔρρωμαι.
(Ἕρμαιον
ἂν
|
εἴη |
ἡμῖν,
ἦ
δ᾽
ὅς,
ὡς |
[189] |
(τοῦτο
μὲν
γὰρ
ἂν
κέρδος
|
εἴη |
καὶ
τῆς
ἡμετέρας
μούσης
ἐπιχώριον) |
[201] |
ἐγὼ
τοῦτον,
ὡς
οὔτε
καλὸς
|
εἴη |
κατὰ
τὸν
ἐμὸν
λόγον
οὔτε |
[197] |
(ὥστε
καὶ
οὗτος
Ἔρωτος
ἂν
|
εἴη |
μαθητής,
καὶ
Μοῦσαι
μουσικῆς
καὶ |
[190] |
θεώμενος
τὴν
αὑτοῦ
τμῆσιν
κοσμιώτερος
|
εἴη |
ὁ
ἄνθρωπος·
καὶ
τἆλλα
ἰᾶσθαι |
[202] |
νομίζεις;
Τί
οὖν
ἄν,
ἔφην,
|
εἴη |
ὁ
Ἔρως;
θνητός;
Ἥκιστά
γε. |
[178] |
ποθὲν
λέγειν,
ὅτι
μέγας
θεὸς
|
εἴη |
ὁ
Ἔρως
καὶ
θαυμαστὸς
ἐν |
[201] |
νῦν
πρὸς
ἐμὲ
Ἀγάθων,
ὡς
|
εἴη |
ὁ
Ἔρως
μέγας
θεός,
εἴη |
[202] |
γάρ.
Πῶς
ἂν
οὖν
θεὸς
|
εἴη |
ὅ
γε
τῶν
καλῶν
καὶ |
[175] |
θαυμάζω
καὶ
αὐτὸς
ποῦ
ἂν
|
εἴη. |
Οὐ
σκέψῃ,
ἔφη,
παῖ,
φάναι |
[196] |
ἄλλων
κρατῶν
πάντων
ἂν
ἀνδρειότατος
|
εἴη· |
περὶ
μὲν
οὖν
δικαιοσύνης
καὶ |
[217] |
ἐβούλετο
ἀπιέναι,
σκηπτόμενος
ὅτι
ὀψὲ
|
εἴη, |
προσηνάγκασα
αὐτὸν
μένειν.
ἀνεπαύετο
οὖν |
[199] |
πατρός
ἐστιν—
γελοῖον
γὰρ
ἂν
|
εἴη |
τὸ
ἐρώτημα,
εἰ
Ἔρως
ἐστὶν |
[200] |
Οὐ
γάρ
που
ἐνδεὴς
ἂν
|
εἴη |
τούτων
ὅ
γε
ὤν.
Ἀληθῆ |
[176] |
ἐστι,
τἀληθῆ
λέγων
ἧττον
ἂν
|
εἴην |
ἀηδής.
ἐμοὶ
γὰρ
δὴ
τοῦτό |
[194] |
ἐροῦντος
ἐμοῦ.
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
ἂν
|
εἴην, |
ὦ
Ἀγάθων,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη, |
[210] |
οἶδ᾽
εἰ
οἷός
τ᾽
ἂν
|
εἴης. |
ἐρῶ
μὲν
οὖν,
ἔφη,
ἐγὼ |
[194] |
ἂν
φοβοῖο
καὶ
ἐν
παντὶ
|
εἴης |
ὥσπερ
ἐγὼ
νῦν.
Φαρμάττειν
βούλει |
[216] |
ὅμοιός
τ᾽
ἐστὶν
οἷς
ἐγὼ
|
εἴκασα |
αὐτὸν
καὶ
τὴν
δύναμιν
ὡς |
[190] |
ὡς
ἀπὸ
τούτων
ἄν
τις
|
εἰκάσειεν. |
ἐπορεύετο
δὲ
καὶ
ὀρθὸν
ὥσπερ |
[215] |
ὦ
ἄνδρες,
οὕτως
ἐπιχειρήσω,
δι᾽
|
εἰκόνων. |
οὗτος
μὲν
οὖν
ἴσως
οἰήσεται |
[200] |
ἔχων;
Οὐκ
ἔχων,
ὡς
τὸ
|
εἰκός |
γε,
φάναι.
Σκόπει
δή,
εἰπεῖν |
[200] |
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
ἀντὶ
τοῦ
|
εἰκότος |
εἰ
ἀνάγκη
οὕτως,
τὸ
ἐπιθυμοῦν |
[215] |
τὰ
γελοιότερα,
ἔσται
δ᾽
ἡ
|
εἰκὼν |
τοῦ
ἀληθοῦς
ἕνεκα,
οὐ
τοῦ |
[206] |
καλὸν
ἁρμόττον.
Μοῖρα
οὖν
καὶ
|
Εἰλείθυια |
ἡ
Καλλονή
ἐστι
τῇ
γενέσει. |
[180] |
θεούς,
ἃ
δ᾽
οὖν
ἑκάτερος
|
εἴληχε |
πειρατέον
εἰπεῖν.
πᾶσα
γὰρ
πρᾶξις |
[211] |
γένοιτο
(αὐτὸ
τὸ
καλὸν
ἰδεῖν
|
εἰλικρινές, |
καθαρόν,
ἄμικτον,
ἀλλὰ
μὴ
ἀνάπλεων |
[181] |
ἐν
αὐτῇ
τῇ
παιδεραστίᾳ
τοὺς
|
εἰλικρινῶς |
(ὑπὸ
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
ὡρμημένους· |
[194] |
δὲ
γένοιο
οὗ
νῦν
ἐγώ
|
εἰμι, |
μᾶλλον
δὲ
ἴσως
οὗ
ἔσομαι |
[212] |
Ἔρωτος
καθ᾽
ὅσον
οἷός
τ᾽
|
εἰμί. |
τοῦτον
(οὖν
τὸν
λόγον,
ὦ |
[176] |
τῆς
πόσεως·
καὶ
γὰρ
αὐτός
|
εἰμι |
τῶν
χθὲς
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα
οὖν |
[202] |
Ἔρωτα
ἐπειδὴ
αὐτὸς
ὁμολογεῖς
μὴ
|
εἶναι |
ἀγαθὸν
μηδὲ
καλόν,
μηδέν
τι |
[206] |
ἔρως
τοῦ
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτῷ
|
εἶναι |
ἀεί.
Ἀληθέστατα,
ἔφην
ἐγώ,
λέγεις. |
[207] |
ὡμολογημένων,
εἴπερ
τοῦ
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
|
εἶναι |
ἀεὶ
ἔρως
ἐστίν.
ἀναγκαῖον
δὴ |
[205] |
καὶ
πάντας
τἀγαθὰ
βούλεσθαι
αὑτοῖς
|
εἶναι |
ἀεί,
ἢ
πῶς
λέγεις;
Οὕτως, |
[201] |
μὴ
καλὸν
ᾖ,
ἀναγκαῖον
αὐτὸ
|
εἶναι |
αἰσχρόν;
~(Μάλιστά
γε.
Ἦ
καὶ |
[187] |
διαφέρεσθαι
ἢ
ἐκ
διαφερομένων
ἔτι
|
εἶναι. |
ἀλλὰ
ἴσως
τόδε
ἐβούλετο
λέγειν, |
[206] |
οὖν,
ἔφη,
καὶ
οὐ
μόνον
|
εἶναι, |
ἀλλὰ
καὶ
ἀεὶ
εἶναι;
Καὶ |
[202] |
δεῖν
αὐτὸν
αἰσχρὸν
καὶ
κακὸν
|
εἶναι, |
ἀλλά
τι
μεταξύ,
ἔφη,
τούτοιν. |
[183] |
ἐξ
ἀρχῆς
ἐλέχθη,
οὔτε
καλὸν
|
εἶναι |
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
οὔτε
αἰσχρόν, |
[200] |
εἰς
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
|
εἶναι |
αὐτῷ
σῳζόμενα
καὶ
παρόντα;
(Πάνυ |
[195] |
θέμις
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν,
εὐδαιμονέστατον
|
εἶναι |
αὐτῶν,
κάλλιστον
ὄντα
καὶ
ἄριστον. |
[196] |
τῇ
δικαιοσύνῃ
σωφροσύνης
πλείστης
μετέχει.
|
εἶναι |
γὰρ
ὁμολογεῖται
σωφροσύνη
τὸ
κρατεῖν |
[198] |
ἐγκωμιάσεσθαι
τὸν
Ἔρωτα
καὶ
ἔφην
|
εἶναι |
δεινὸς
τὰ
ἐρωτικά,
οὐδὲν
εἰδὼς |
[187] |
διαφερομένων,
ἕως
ἂν
διαφέρωνται,
ἀδύνατον
|
εἶναι· |
διαφερόμενον
δὲ
αὖ
καὶ
μὴ |
[196] |
Ἔρωτος
δὲ
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω
|
εἶναι· |
εἰ
δὲ
ἥττους,
κρατοῖντ᾽
ἂν |
[201] |
Ἔτι
οὖν
ὁμολογεῖς
Ἔρωτα
καλὸν
|
εἶναι, |
εἰ
ταῦτα
οὕτως
ἔχει;
καὶ |
[218] |
κινδυνεύεις
τῷ
ὄντι
οὐ
φαῦλος
|
εἶναι, |
εἴπερ
ἀληθῆ
τυγχάνει
ὄντα
ἃ |
[180] |
πρεσβύτατον
καὶ
τιμιώτατον
καὶ
κυριώτατον
|
εἶναι |
εἰς
ἀρετῆς
καὶ
εὐδαιμονίας
κτῆσιν |
[217] |
πάγκαλα
καὶ
θαυμαστά,
ὥστε
ποιητέον
|
εἶναι |
ἔμβραχυ
ὅ
τι
κελεύοι
Σωκράτης. |
[201] |
οὐ
καὶ
καλὰ
δοκεῖ
σοι
|
εἶναι; |
Ἔμοιγε.
Εἰ
ἄρα
ὁ
Ἔρως |
[185] |
Ἐρυξίμαχον·
Δοκεῖ
τοίνυν
μοι
ἀναγκαῖον
|
εἶναι, |
ἐπειδὴ
Παυσανίας
ὁρμήσας
ἐπὶ
τὸν |
[221] |
ὅσον
περιῆν
(Λάχητος
τῷ
ἔμφρων
|
εἶναι· |
ἔπειτα
ἔμοιγ᾽
ἐδόκει,
ὦ
Ἀριστόφανες, |
[197] |
τοῖς
ἄλλοις
ἄλλων
τοιούτων
αἴτιος
|
εἶναι. |
ἐπέρχεται
δέ
μοί
τι
καὶ |
[186] |
ἀχαριστεῖν,
εἰ
μέλλει
τις
τεχνικὸς
|
εἶναι. |
ἔστι
γὰρ
ἰατρική,
ὡς
ἐν |
[216] |
ὥστε
μοι
δόξαι
μὴ
βιωτὸν
|
εἶναι |
ἔχοντι
ὡς
ἔχω.
καὶ
ταῦτα, |
[200] |
ἄν
τις
μέγας
ὢν
μέγας
|
εἶναι, |
ἢ
ἰσχυρὸς
ὢν
ἰσχυρός;
Ἀδύνατον |
[192] |
οὐδενὶ
γὰρ
ἂν
δόξειεν
τοῦτ᾽
|
εἶναι |
ἡ
τῶν
ἀφροδισίων
συνουσία,
ὡς |
[177] |
τῷ
παρόντι
πρέπον
μοι
δοκεῖ
|
εἶναι |
ἡμῖν
τοῖς
παροῦσι
κοσμῆσαι
τὸν |
[190] |
διὰ
τὸ
τοῖς
γονεῦσιν
ὅμοια
|
εἶναι. |
ἦν
οὖν
τὴν
ἰσχὺν
δεινὰ |
[204] |
ὃν
δὲ
σὺ
ᾠήθης
Ἔρωτα
|
(εἶναι, |
θαυμαστὸν
οὐδὲν
ἔπαθες.
ᾠήθης
δέ, |
[195] |
ἐστιν.
ἀλλά
(φημὶ
νεώτατον
αὐτὸν
|
εἶναι |
θεῶν
καὶ
ἀεὶ
νέον,
τὰ |
[204] |
κἀγαθὸν
μηδὲ
φρόνιμον
δοκεῖν
αὑτῷ
|
εἶναι |
ἱκανόν·
οὔκουν
ἐπιθυμεῖ
ὁ
μὴ |
[207] |
κατὰ
τὸ
δυνατὸν
ἀεί
τε
|
εἶναι |
καὶ
ἀθάνατος.
δύναται
δὲ
ταύτῃ |
[195] |
γὰρ
Ἄτην
θεόν
τέ
φησιν
|
εἶναι |
καὶ
ἁπαλήν
(τοὺς
γοῦν
πόδας |
[172] |
περὶ
ὧν
πυνθάνεσθε
οὐκ
ἀμελέτητος
|
εἶναι· |
καὶ
γὰρ
ἐτύγχανον
πρώην
εἰς |
[217] |
τῇ
ἐμῇ
ὥρᾳ
ἕρμαιον
ἡγησάμην
|
εἶναι |
καὶ
εὐτύχημα
ἐμὸν
θαυμαστόν,
ὡς |
[202] |
οὐ
πάντας
θεοὺς
φῂς
εὐδαίμονας
|
εἶναι |
καὶ
καλούς;
ἢ
τολμήσαις
ἄν |
[182] |
καὶ
ἑλόντι
τε
καλὸν
δοκεῖ
|
εἶναι |
(καὶ
μὴ
ἑλόντι
αἰσχρόν,
καὶ |
[173] |
αὖ
ὑμεῖς
ἐμὲ
ἡγεῖσθε
κακοδαίμονα
|
εἶναι, |
καὶ
οἴομαι
ὑμᾶς
ἀληθῆ
οἴεσθαι· |
[223] |
κατακλίνεσθαι,
καὶ
θορύβου
μεστὰ
πάντα
|
εἶναι, |
καὶ
οὐκέτι
ἐν
κόσμῳ
οὐδενὶ |
[217] |
ἔδοξεν
οὕτω
θεῖα
καὶ
~(χρυσᾶ
|
εἶναι |
καὶ
πάγκαλα
καὶ
θαυμαστά,
ὥστε |
[188] |
ἀλλήλοις
δυναμένους
ὁμιλεῖν
καὶ
φίλους
|
εἶναι |
καὶ
τοῖς
κρείττοσιν
ἡμῶν
θεοῖς. |
[198] |
καί
φατε
αὐτὸν
τοιοῦτόν
τε
|
εἶναι |
καὶ
τοσούτων
αἴτιον,
ὅπως
ἂν |
[206] |
μόνον
εἶναι,
ἀλλὰ
καὶ
ἀεὶ
|
εἶναι; |
Καὶ
τοῦτο
προσθετέον.
Ἔστιν
ἄρα |
[192] |
ἐν
Ἅιδου
ἀντὶ
δυοῖν
ἕνα
|
εἶναι |
κοινῇ
τεθνεῶτε·
ἀλλ᾽
ὁρᾶτε
εἰ |
[223] |
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
τοῦ
αὐτοῦ
ἀνδρὸς
|
εἶναι |
κωμῳδίαν
καὶ
τραγῳδίαν
ἐπίστασθαι
ποιεῖν, |
[185] |
ἐπιπεπτωκυῖαν
καὶ
οὐχ
οἷόν
τε
|
εἶναι |
λέγειν,
(ἀλλ᾽
εἰπεῖν
αὐτόν,
ἐν |
[216] |
οὐδενὸς
ἄξια
καὶ
ἡμᾶς
οὐδὲν
|
εἶναι, |
λέγω
ὑμῖν,
εἰρωνευόμενος
δὲ
καὶ |
[195] |
(τοὺς
γοῦν
πόδας
αὐτῆς
ἁπαλοὺς
|
εἶναι) |
λέγων
τῆς
μένθ᾽
ἁπαλοὶ
πόδες· |
[202] |
καλόν
τε
καὶ
εὐδαίμονα
θεῶν
|
εἶναι; |
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
ἔγωγ᾽
ἔφην. |
[210] |
σῶμα
καλὸν
σμικρόν
τι
ἡγήσηται
|
εἶναι. |
μετὰ
δὲ
τὰ
ἐπιτηδεύματα
ἐπὶ |
[181] |
ἀποτρέχοντες.
χρῆν
δὲ
καὶ
νόμον
|
εἶναι |
μὴ
ἐρᾷν
(παίδων,
ἵνα
μὴ |
[184] |
(ἡντινοῦν
δουλείαν
παιδικοῖς
μὴ
κολακείαν
|
εἶναι |
μηδὲ
ἐπονείδιστον,
οὕτω
δὴ
καὶ |
[202] |
ὃ
μὴ
καλόν
ἐστιν
αἰσχρὸν
|
εἶναι, |
μηδὲ
ὃ
μὴ
ἀγαθόν,
κακόν. |
[221] |
τὸ
δὲ
μηδενὶ
ἀνθρώπων
ὅμοιον
|
εἶναι, |
μήτε
τῶν
παλαιῶν
μήτε
τῶν |
[196] |
μαλακωτάτοις
τῶν
μαλακωτάτων,
ἁπαλώτατον
ἀνάγκη
|
~(εἶναι. |
νεώτατος
μὲν
δή
ἐστι
καὶ |
[205] |
ἵνα
τί
δὲ
βούλεται
εὐδαίμων
|
εἶναι |
ὁ
βουλόμενος,
ἀλλὰ
τέλος
δοκεῖ |
[205] |
αὐτοῖς
δοκῇ
τὰ
ἑαυτῶν
πονηρὰ
|
εἶναι. |
οὐ
γὰρ
τὸ
ἑαυτῶν
οἶμαι |
[201] |
κάλλος
ἆρα
λέγεις
σὺ
καλὸν
|
εἶναι; |
Οὐ
δῆτα.
Ἔτι
οὖν
ὁμολογεῖς |
[204] |
σὺ
λέγεις,
τὸ
ἐρώμενον
Ἔρωτα
|
εἶναι, |
οὐ
τὸ
ἐρῶν·
διὰ
ταῦτά |
[204] |
ἐπιθυμεῖ
ὁ
μὴ
οἰόμενος
ἐνδεὴς
|
εἶναι |
οὗ
ἂν
μὴ
οἴηται
ἐπιδεῖσθαι. |
[184] |
αὖ
ἡ
ἐθελοδουλεία
οὐκ
αἰσχρὰ
|
εἶναι |
οὐδὲ
κολακεία.
δεῖ
δὴ
τὼ |
[214] |
ὅτι
τοῦτο
ψεύδομαι·
ἑκὼν
γὰρ
|
εἶναι |
οὐδὲν
~(ψεύσομαι.
ἐὰν
μέντοι
ἀναμιμνῃσκόμενος |
[199] |
τινὸς
ἀδελφὸς
ἢ
οὔ;
Φάναι
|
εἶναι. |
Οὐκοῦν
ἀδελφοῦ
ἢ
ἀδελφῆς;
Ὁμολογεῖν. |
[211] |
τε
καὶ
νεανίσκους
δόξει
σοι
|
εἶναι, |
οὓς
νῦν
ὁρῶν
ἐκπέπληξαι
καὶ |
[201] |
αὐτοῦ.
δοκεῖ
οὖν
μοι
ῥᾷστον
|
εἶναι |
οὕτω
διελθεῖν,
ὥς
ποτέ
με |
[183] |
ἀφροδίσιον
γὰρ
ὅρκον
οὔ
φασιν
|
εἶναι· |
οὕτω
(καὶ
οἱ
θεοὶ
καὶ |
[184] |
μοναχοῦ
ἐνταῦθα
ξυμπίπτει
τὸ
καλὸν
|
εἶναι |
παιδικὰ
ἐραστῇ
χαρίσασθαι,
ἄλλοθι
δὲ |
[205] |
ἔρωτα
τοῦτον
πότερα
κοινὸν
οἴει
|
εἶναι |
πάντων
ἀνθρώπων,
καὶ
πάντας
τἀγαθὰ |
[205] |
Οὕτως,
ἦν
δ᾽
ἐγώ·
κοινὸν
|
εἶναι |
πάντων.
Τί
δὴ
οὖν,
ἔφη, |
[202] |
ὦ
Σώκρατες,
(ὁμολογοῖτο
μέγας
θεὸς
|
εἶναι |
παρὰ
τούτων,
οἵ
φασιν
αὐτὸν |
[186] |
τῷ
σώματι
φίλα
οἷόν
τ᾽
|
εἶναι |
ποιεῖν
καὶ
ἐρᾷν
ἀλλήλων.
ἔστι |
[209] |
τῶν
δημιουργῶν
ὅσοι
λέγονται
εὑρετικοὶ
|
εἶναι· |
πολὺ
δὲ
μεγίστη,
ἔφη,
καὶ |
[176] |
ἐστί·
καὶ
οὔτε
αὐτὸς
ἑκὼν
|
εἶναι |
πόρρω
ἐθελήσαιμι
ἂν
πιεῖν
οὔτε |
[178] |
ὁ
Ἔρως
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατος
|
εἶναι. |
πρεσβύτατος
δὲ
ὢν
μεγίστων
ἀγαθῶν |
[196] |
οἱ
πόλεως
βασιλῆς
„νόμοι„
δίκαια
|
εἶναι. |
πρὸς
δὲ
τῇ
δικαιοσύνῃ
σωφροσύνης |
[221] |
ἦ
διὰ
τὸ
ἐφ᾽
ἵππου
|
εἶναι· |
πρῶτον
μὲν
ὅσον
περιῆν
(Λάχητος |
[180] |
ἐστόν,
δύο
ἀνάγκη
καὶ
Ἔρωτε
|
εἶναι. |
πῶς
δ᾽
οὐ
δύο
τὼ |
[200] |
δοκεῖ,
ὦ
Ἀγάθων,
ὡς
ἀνάγκη
|
εἶναι· |
σοὶ
δὲ
πῶς;
Κἀμοί,
φάναι, |
[218] |
οὑτωσὶ
ἔχω·
πάνυ
ἀνόητον
ἡγοῦμαι
|
εἶναι |
σοὶ
μὴ
οὐ
καὶ
τοῦτο |
[218] |
οἶμαί
μοι
συλλήπτορα
οὐδένα
κυριώτερον
|
εἶναι |
σοῦ.
ἐγὼ
δὴ
τοιούτῳ
ἀνδρὶ |
[197] |
τίς
ἐναντιώσεται
μὴ
οὐχὶ
Ἔρωτος
|
εἶναι |
σοφίαν,
ᾗ
γίγνεταί
τε
καὶ |
[204] |
εἶναι,
φιλόσοφον
δὲ
ὄντα
μεταξὺ
|
εἶναι |
σοφοῦ
καὶ
ἀμαθοῦς.
αἰτία
δὲ |
[215] |
τελετῶν
δεομένους
διὰ
τὸ
θεῖα
|
εἶναι. |
σὺ
δ᾽
ἐκείνου
τοσοῦτον
μόνον |
[223] |
τὸν
τέχνῃ
τραγῳδοποιὸν
ὄντα
κωμῳδοποιὸν
|
εἶναι. |
ταῦτα
δὴ
ἀναγκαζομένους
αὐτοὺς
καὶ |
[207] |
καὶ
τῆς
ἀθανασίας
τὸν
ἔρωτα
|
εἶναι. |
Ταῦτά
τε
οὖν
πάντα
ἐδίδασκέ |
[202] |
οἵ
φασιν
αὐτὸν
οὐδὲ
θεὸν
|
εἶναι; |
Τίνες
οὗτοι;
ἦν
δ᾽
ἐγώ. |
[199] |
εἰπέ·
πότερόν
ἐστι
τοιοῦτος
οἷος
|
εἶναι |
τινὸς
ὁ
Ἔρως
ἔρως,
ἢ |
[206] |
οὐ
προσθετέον,
ἔφη,
ὅτι
καὶ
|
εἶναι |
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτοῖς
ἐρῶσιν;
Προσθετέον. |
[207] |
τῶν
ζῴων
ζῇν
καλεῖται
καὶ
|
εἶναι |
τὸ
αὐτό·
οἷον
ἐκ
παιδαρίου |
[176] |
ἕκαστος
βούληται,
ἐπάναγκες
δὲ
μηδὲν
|
εἶναι, |
τὸ
μετὰ
τοῦτο
εἰσηγοῦμαι
τὴν |
[215] |
φημὶ
γὰρ
δὴ
ὁμοιότατον
αὐτὸν
|
εἶναι |
τοῖς
σειληνοῖς
τούτοις
τοῖς
(ἐν |
[209] |
ἀρετῆς
καὶ
περὶ
οἷον
χρὴ
|
εἶναι |
(τὸν
ἄνδρα
τὸν
ἀγαθὸν
καὶ |
[186] |
λόγῳ.
Τὸ
μὲν
γὰρ
διπλοῦν
|
εἶναι |
τὸν
Ἔρωτα
δοκεῖ
μοι
καλῶς |
[201] |
τίνων
ἔφησθα
ἐν
τῷ
λόγῳ
|
εἶναι |
τὸν
Ἔρωτα·
εἰ
δὲ
βούλει, |
[205] |
ἐμὸς
λόγος
οὔτε
ἡμίσεός
φησιν
|
εἶναι |
τὸν
ἔρωτα
οὔτε
ὅλου,
ἐὰν |
[191] |
γαστέρα
καὶ
τὸν
ὀμφαλόν,
μνημεῖον
|
εἶναι |
τοῦ
παλαιοῦ
πάθους.
ἐπειδὴ
οὖν |
[193] |
παρόντων
τὸ
τούτου
ἐγγυτάτω
ἄριστον
|
εἶναι· |
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
παιδικῶν
τυχεῖν |
[207] |
Τί
οἴει,
ὦ
Σώκρατες,
αἴτιον
|
εἶναι |
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
καὶ
τῆς |
[208] |
ἐπιστήμην,
ὥστε
τὴν
αὐτὴν
δοκεῖν
|
εἶναι. |
τούτῳ
γὰρ
τῷ
τρόπῳ
πᾶν |
[217] |
ταύτῃ
ἤνυτον,
ἔδοξέ
μοι
ἐπιθετέον
|
εἶναι |
τῷ
ἀνδρὶ
κατὰ
τὸ
καρτερὸν |
[179] |
ποιήσειε
πρὸς
ἀρετήν,
ὥστε
ὅμοιον
|
εἶναι |
τῷ
ἀρίστῳ
φύσει.
(καὶ
ἀτεχνῶς, |
[178] |
τὸ
γὰρ
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατον
|
(εἶναι |
τῶν
θεῶν,
τίμιον,
ἦ
δ᾽ |
[202] |
γε
παρὰ
πάντων
μέγας
θεὸς
|
εἶναι; |
Τῶν
μὴ
εἰδότων,
ἔφη,
πάντων |
[177] |
τισι
θεῶν
ὕμνους
καὶ
παίωνας
|
εἶναι |
ὑπὸ
τῶν
ποιητῶν
πεποιημένους,
τῷ |
[200] |
καὶ
ἰσχυρὸς
ὢν
βούλοιτο
ἰσχυρὸς
|
εἶναι, |
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
καὶ
ταχὺς |
[204] |
καλόν,
ὥστε
ἀναγκαῖον
Ἔρωτα
φιλόσοφον
|
εἶναι, |
φιλόσοφον
δὲ
ὄντα
μεταξὺ
εἶναι |
[207] |
Εἰ
τοίνυν,
ἔφη,
πιστεύεις
ἐκείνου
|
εἶναι |
φύσει
τὸν
ἔρωτα,
οὗ
πολλάκις |
[184] |
τούτων
οὔτε
βέβαιον
οὔτε
μόνιμον
|
εἶναι, |
χωρὶς
τοῦ
μηδὲ
πεφυκέναι
ἀπ᾽ |
[192] |
δὲ
δή
τινες
αὐτοὺς
ἀναισχύντους
|
εἶναι, |
ψευδόμενοι·
οὐ
γὰρ
ὑπ᾽
ἀναισχυντίας |
[219] |
περὶ
ἐκεῖνό
γε
ᾤμην
τὶ
|
εἶναι, |
ὦ
ἄνδρες
δικασταί·
δικασταὶ
γάρ |
[180] |
μετὰ
δὲ
Φαῖδρον
ἄλλους
τινὰς
|
εἶναι, |
ὧν
οὐ
πάνυ
διεμνημόνευεν·
οὓς |
[208] |
τὸ
παντάπασιν
τὸ
αὐτὸ
ἀεὶ
|
εἶναι |
ὥσπερ
τὸ
(θεῖον,
ἀλλὰ
τῷ |
[173] |
ὅς·
Μὴ
σκῶπτ᾽
ἔφη,
ἀλλ᾽
|
εἰπέ |
μοι
πότε
ἐγένετο
ἡ
συνουσία |
[214] |
μεταξὺ
ἐπιλαβοῦ,
ἂν
βούλῃ,
καὶ
|
εἰπὲ |
ὅτι
τοῦτο
ψεύδομαι·
ἑκὼν
γὰρ |
[199] |
διῆλθες
οἷός
ἐστι,
καὶ
(τόδε
|
εἰπέ· |
πότερόν
ἐστι
τοιοῦτος
οἷος
εἶναι |
[200] |
σαυτῷ
μεμνημένος
ὅτου·
τοσόνδε
δὲ
|
εἰπέ, |
πότερον
ὁ
Ἔρως
ἐκείνου
οὗ |
[172] |
δέ
μοι,
ἦ
δ᾽
ὅς,
|
εἰπέ· |
σὺ
αὐτὸς
παρεγένου
τῇ
συνουσίᾳ |
[201] |
ὦ
Ἀγάθων.
ἀλλὰ
σμικρὸν
ἔτι
|
εἰπέ· |
τἀγαθὰ
οὐ
καὶ
καλὰ
δοκεῖ |
[218] |
ποικίλλειν
πρὸς
αὐτόν,
ἀλλ᾽
ἐλευθέρως
|
εἰπεῖν |
ἅ
μοι
ἐδόκει·
καὶ
εἶπον |
[192] |
(δήλη
ἐστίν,
ὃ
οὐ
δύναται
|
εἰπεῖν, |
ἀλλὰ
μαντεύεται
ὃ
βούλεται,
καὶ |
[185] |
ἐγὼ
παύσωμαι.
καὶ
τὸν
Ἐρυξίμαχον
|
εἰπεῖν· |
Ἀλλὰ
ποιήσω
ἀμφότερα
ταῦτα·
ἐγὼ |
[217] |
γὰρ
πρὸς
ὑμᾶς
πάντα
τἀληθῆ
|
εἰπεῖν· |
ἀλλὰ
προσέχετε
τὸν
νοῦν,
καὶ |
[212] |
τῆς
κεφαλῆς
πάνυ
πολλάς,
καὶ
|
εἰπεῖν· |
Ἄνδρες,
χαίρετε·
μεθύοντα
ἄνδρα
πάνυ |
[185] |
οἷόν
τε
εἶναι
λέγειν,
(ἀλλ᾽
|
εἰπεῖν |
αὐτόν,
ἐν
τῇ
κάτω
γὰρ |
[198] |
τῷ
θεῷ·
τὸν
οὖν
Σωκράτη
|
εἰπεῖν |
βλέψαντα
εἰς
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
Ἆρά |
[180] |
παρεὶς
τὸν
Παυσανίου
λόγον
διηγεῖτο.
|
εἰπεῖν |
δ᾽
αὐτὸν
ὅτι·
οὐ
καλῶς |
[185] |
Ἀριστοφάνη·
ἐγὼ
δὲ
ταῦτα
ποιήσω.
|
Εἰπεῖν |
δὴ
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
Δοκεῖ
τοίνυν |
[200] |
ἄν;
Συμφάναι
ἔφη
τὸν
Ἀγάθωνα.
|
εἰπεῖν |
δὴ
τὸν
Σωκράτη,
Οὐκοῦν
τοῦτό |
[194] |
ὡς
χρή
με
εἰπεῖν,
ἔπειτα
|
εἰπεῖν. |
δοκοῦσι
γάρ
μοι
πάντες
οἱ |
[213] |
καὶ
κατακλίνεσθαι.
Ἐπειδὴ
δὲ
κατεκλίνη,
|
εἰπεῖν· |
Εἶεν
δή,
ἄνδρες·
δοκεῖτε
γάρ |
[214] |
εἴρηκας
καὶ
ἐκπέπωκας,
δίκαιος
εἰ
|
εἰπεῖν, |
εἰπὼν
δὲ
ἐπιτάξαι
Σωκράτει
ὅ |
[186] |
γῇ
φυομένοις
καὶ
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν |
ἐν
πᾶσι
τοῖς
οὖσι,
καθεωρακέναι |
[201] |
μὴ
ἔχει,
τούτου
ἐρᾷν;
Ναί,
|
εἰπεῖν. |
Ἐνδεὴς
ἄρ᾽
ἐστὶ
καὶ
οὐκ |
[177] |
μοι
χρῆναι
ἕκαστον
ἡμῶν
λόγον
|
εἰπεῖν |
ἔπαινον
Ἔρωτος
ἐπὶ
δεξιὰ
ὡς |
[194] |
μὲν
εἰπεῖν
ὡς
χρή
με
|
εἰπεῖν, |
ἔπειτα
εἰπεῖν.
δοκοῦσι
γάρ
μοι |
[186] |
γὰρ
ἰατρική,
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ
|
εἰπεῖν, |
ἐπιστήμη
τῶν
τοῦ
σώματος
ἐρωτικῶν |
[189] |
λέγειν.
καὶ
τὸν
Ἀριστοφάνη
γελάσαντα
|
εἰπεῖν· |
Εὖ
λέγεις,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
καί |
[195] |
Ἔρωτα,
εἰ
θέμις
καὶ
ἀνεμέσητον
|
εἰπεῖν, |
εὐδαιμονέστατον
εἶναι
αὐτῶν,
κάλλιστον
ὄντα |
[174] |
τὴν
τοῦ
ἀμείνονος.
ταῦτ᾽
ἀκούσας
|
εἰπεῖν |
ἔφη·
Ἴσως
μέντοι
κινδυνεύσω
καὶ |
[200] |
ὁ
ἔρως
ἐστίν;
Πάνυ
γ᾽
|
εἰπεῖν. |
Ἴθι
δή,
φάναι
τὸν
Σωκράτη, |
[222] |
μηδεὶς
διαβάλῃ.
τὸν
οὖν
Ἀγάθωνα
|
εἰπεῖν· |
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
κινδυνεύεις |
[194] |
ὅμως
θαρρῶ,
~(τὸν
οὖν
Σωκράτη
|
εἰπεῖν |
Καλῶς
γὰρ
αὐτὸς
ἠγώνισαι,
ὦ |
[199] |
γε
ἀληθῆ,
(εἰ
βούλεσθε,
ἐθέλω
|
εἰπεῖν |
κατ᾽
ἐμαυτόν,
οὐ
πρὸς
τοὺς |
[201] |
οὕτως
ἔχει;
καὶ
τὸν
Ἀγάθωνα
|
εἰπεῖν. |
Κινδυνεύω,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδὲν
εἰδέναι |
[180] |
μὲν
τοιοῦτόν
τινα
λόγον
ἔφη
|
εἰπεῖν, |
μετὰ
δὲ
Φαῖδρον
ἄλλους
τινὰς |
[175] |
μὴ
ἀφήσεις;
(καὶ
ὃς
ἔφη
|
εἰπεῖν |
Μηδαμῶς,
ἀλλ᾽
ἐᾶτε
αὐτόν.
ἔθος |
[199] |
δή,
φάναι,
καὶ
τὸν
ἔρωτα
|
εἰπεῖν. |
ὁ
Ἔρως
ἔρως
ἐστὶν
οὐδενὸς |
[192] |
εἰσιν,
οἳ
οὐδ᾽
ἂν
ἔχοιεν
|
εἰπεῖν |
ὅ
τι
βούλονται
σφίσι
παρ᾽ |
[198] |
μαντικῶς,
ἃ
νῦν
δὴ
ἔλεγον
|
εἰπεῖν, |
ὅτι
Ἀγάθων
θαυμαστῶς
ἐροῖ,
ἐγὼ |
[174] |
οὕτω
καλὸς
γεγενημένος.
καὶ
τὸν
|
εἰπεῖν |
ὅτι·
Ἐπὶ
δεῖπνον
εἰς
Ἀγάθωνος. |
[175] |
καὶ
τὸν
Σωκράτη
καθίζεσθαι
καὶ
|
εἰπεῖν |
ὅτι·
Εὖ
ἂν
ἔχοι,
φάναι, |
[178] |
ἐστιν.
οὐ
γὰρ
ἔγωγ᾽
ἔχω
|
εἰπεῖν |
ὅτι
μεῖζόν
ἐστιν
ἀγαθὸν
εὐθὺς |
[197] |
δέ
μοί
τι
καὶ
ἔμμετρον
|
εἰπεῖν, |
ὅτι
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ποιῶν |
[201] |
οἶμαι
γάρ
σε
οὑτωσί
πως
|
εἰπεῖν, |
ὅτι
τοῖς
θεοῖς
κατεσκευάσθη
τὰ |
[206] |
τυγχάνει
ὂν
τὸ
ἔργον;
ἔχεις
|
εἰπεῖν; |
Οὐ
μεντ᾽
ἂν
σέ,
ἔφην |
[219] |
ἀναστάς
γε,
οὐδ᾽
ἐπιτρέψας
τούτῳ
|
εἰπεῖν |
οὐδὲν
ἔτι,
ἀμφιέσας
τὸ
ἱμάτιον |
[215] |
λόγους,
οὐδὲν
μέλει
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν |
οὐδενί·
ἐπειδὰν
δὲ
σοῦ
τις |
[213] |
τε
τὸν
Ἀγάθωνα
καὶ
ἀναδεῖν.
|
εἰπεῖν |
οὖν
τὸν
Ἀγάθωνα·
Ὑπολύετε,
παῖδες, |
[177] |
βούλεσθαι
καὶ
κελεύειν
αὐτὸν
εἰσηγεῖσθαι.
|
εἰπεῖν |
οὖν
τὸν
Ἐρυξίμαχον
ὅτι·
Ἡ |
[179] |
ἂν
ὀλίγοι
ὄντες
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν |
πάντας
ἀνθρώπους.
ἐρῶν
γὰρ
ἀνὴρ |
[180] |
δ᾽
οὖν
ἑκάτερος
εἴληχε
πειρατέον
|
εἰπεῖν. |
πᾶσα
γὰρ
πρᾶξις
ὧδ᾽
ἔχει· |
[214] |
Σωκράτει
κελεύειν
ἐγχεῖν
καὶ
ἅμα
|
εἰπεῖν· |
Πρὸς
μὲν
Σωκράτη,
ὦ
ἄνδρες, |
[199] |
λέγειν,
ὅπῃ
αὐτὸς
οἴοιτο
δεῖν
|
εἰπεῖν, |
ταύτῃ.
Ἔτι
τοίνυν,
φάναι,
ὦ |
[209] |
τῆς
Λακεδαίμονος
καὶ
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν |
τῆς
Ἑλλάδος.
τίμιος
δὲ
παρ᾽ |
[194] |
Φαρμάττειν
βούλει
με,
ὦ
Σώκρατες,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀγάθωνα,
ἵνα
θορυβηθῶ
διὰ |
[213] |
ἐκ
τρίτων
κατακέηται.
Πάνυ
γε,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀλκιβιάδην·
ἀλλὰ
τίς
ἡμῖν |
[214] |
βούλει·
Σωκράτη
ἐπαίνεσον.
(Πῶς
λέγεις;
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀλκιβιάδην·
δοκεῖ
χρῆναι,
ὦ |
[214] |
κελεύω
λέγειν.
Οὐκ
ἂν
φθάνοιμι,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀλκιβιάδην.
καὶ
μέντοι
οὑτωσὶ |
[214] |
τὸν
Σωκράτη.
Μὰ
τὸν
Ποσειδῶ,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
μηδὲν
λέγε
πρὸς |
[222] |
ὑποκάτω
ἐμοῦ
κατακλίνου.
Ὦ
Ζεῦ,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
οἷα
αὖ
πάσχω |
[189] |
σε.
Καὶ
μήν,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀριστοφάνη,
ἄλλῃ
γέ
πῃ |
[189] |
λυγγὸς
πέπαυσαι.
~(Ἐκδεξάμενον
οὖν
ἔφη
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἀριστοφάνη
ὅτι·
Καὶ
μάλ᾽ |
[214] |
οὖν
ὅτι
βούλει.
Ἄκουσον
δή,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Ἐρυξίμαχον.
ἡμῖν
πρὶν
σὲ |
[200] |
εἰκός
γε,
φάναι.
Σκόπει
δή,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Σωκράτη,
ἀντὶ
τοῦ
εἰκότος |
[199] |
Ὁμολογεῖσθαι
καὶ
τοῦτο.
(Ἔτι
τοίνυν,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Σωκράτη,
ἀπόκριναι
ὀλίγῳ
πλείω, |
[194] |
μέντ᾽
ἂν
εἴην,
ὦ
Ἀγάθων,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Σωκράτη,
(εἰ
ἰδὼν
τὴν |
[198] |
οἶμαι.
(Καὶ
πῶς,
ὦ
μακάριε,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Σωκράτη,
οὐ
μέλλω
ἀπορεῖν |
[200] |
οὖν
ἔστιν.
~(Τοῦτο
μὲν
τοίνυν,
|
εἰπεῖν |
τὸν
Σωκράτη,
φύλαξον
παρὰ
σαυτῷ |
[176] |
ῤᾷστα
πίνοιμεν·
τὸν
οὖν
Ἀριστοφάνη
|
εἰπεῖν. |
Τοῦτο
μέντοι
εὖ
λέγεις,
ὦ |
[198] |
οὐδ᾽
ἐγγὺς
τούτων
οὐδὲν
καλὸν
|
εἰπεῖν, |
ὑπ᾽
αἰσχύνης
ὀλίγου
(ἀποδρὰς
ᾠχόμην, |
[192] |
ἔρωτι,
οὐκ
ἐθέλοντες,
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν |
χωρίζεσθαι
ἀλλήλων
οὐδὲ
σμικρὸν
χρόνον. |
[214] |
διψῶντες
πιόμεθα;
τὸν
οὖν
Ἀλκιβιάδην
|
εἰπεῖν· |
Ὦ
Ἐρυξίμαχε,
βέλτιστε
βελτίστου
πατρὸς |
[213] |
Σωκράτη,
ἰδόντα
δὲ
ἀναπηδῆσαι
καὶ
|
εἰπεῖν· |
Ὦ
Ἡράκλεις,
τουτὶ
τί
ἦν; |
[194] |
(καὶ
τὸν
Φαῖδρον
ἔφη
ὑπολαβόντα
|
εἰπεῖν |
Ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
ἐὰν
ἀποκρίνῃ |
[214] |
ἐν
μέρει
λόγον
(περὶ
Ἔρωτος
|
εἰπεῖν |
ὡς
δύναιτο
κάλλιστον,
καὶ
ἐγκωμιάσαι. |
[194] |
δὲ
δὴ
βούλομαι
πρῶτον
μὲν
|
εἰπεῖν |
ὡς
χρή
με
εἰπεῖν,
ἔπειτα |
[207] |
ὅτι
οὐκ
εἰδείην·
ἣ
δ᾽
|
εἶπεν, |
Διανοεῖ
οὖν
δεινός
ποτε
γενήσεσθαι |
[214] |
τί
(σε
Σωκράτης
ὧν
ἄρτι
|
εἶπεν; |
ἢ
οἶσθα
ὅτι
τοὐναντίον
ἐστὶ |
[178] |
πάντων
μὲν
οὖν
ἃ
ἕκαστος
|
εἶπεν, |
οὔτε
πάνυ
ὁ
Ἀριστόδημος
ἐμέμνητο |
[218] |
τῷ
ὄντι
οὐ
φαῦλος
εἶναι,
|
εἴπερ |
ἀληθῆ
τυγχάνει
ὄντα
ἃ
λέγεις |
[205] |
Σώκρατες,
οὐ
πάντας
ἐρᾶν
φαμέν,
|
(εἴπερ |
γε
πάντες
τῶν
αὐτῶν
ἐρῶσι |
[211] |
Σώκρατες,
ἔφη
ἡ
Μαντινικὴ
ξένη,
|
εἴπερ |
που
ἄλλοθι,
βιωτὸν
ἀνθρώπῳ,
θεωμένῳ |
[207] |
μετὰ
ἀγαθοῦ
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων,
|
εἴπερ |
τοῦ
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
εἶναι
ἀεὶ |
[212] |
θρεψαμένῳ
ὑπάρχει
θεοφιλῆ
γενέσθαι,
καὶ
|
εἴπέρ |
τῳ
ἄλλῳ
ἀνθρώπων
ἀθανάτῳ
καὶ |
[199] |
ἐστι
πατήρ
τινος
ἢ
οὔ;
|
εἶπες |
ἂν
δή
πού
μοι,
εἰ |
[201] |
εἶπον.
(Καὶ
μὴν
καλῶς
γε
|
εἶπες, |
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων.
ἀλλὰ
σμικρὸν |
[189] |
ᾗ
σύ
τε
καὶ
Παυσανίας
|
εἰπέτην. |
ἐμοὶ
γὰρ
δοκοῦσιν
ἅνθρωποι
παντάπασι |
[194] |
οὗ
ἔσομαι
ἐπειδὰν
καὶ
Ἀγάθων
|
εἴπῃ |
εὖ,
καὶ
μάλ᾽
ἂν
φοβοῖο |
[189] |
τοῦ
σεαυτοῦ,
ἐάν
τοι
γελοῖον
|
εἴπῃς, |
ἐξόν
σοι
ἐν
εἰρήνῃ
λέγειν. |
[182] |
ἐρασταῖς,
καὶ
οὐκ
ἄν
τις
|
εἴποι |
οὔτε
νέος
οὔτε
παλαιὸς
ὡς |
[221] |
τις
καὶ
περὶ
ἄλλου
τοιαῦτα
|
εἴποι, |
τὸ
δὲ
μηδενὶ
ἀνθρώπων
ὅμοιον |
[200] |
ἐπιθυμῶ
αὐτῶν
τούτων
ἃ
ἔχω,
|
εἴποιμεν |
ἂν
αὐτῷ
ὅτι
σύ,
ὦ |
[222] |
αὖ
ἃ
μέμφομαι
συμμείξας
ὑμῖν
|
εἶπον |
ἅ
με
ὕβρισε.
καὶ
μέντοι |
[201] |
ἔρως.
οὐχ
οὑτωσί
πως
ἔλεγες;
|
Εἶπον |
γάρ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα.
Καὶ |
[205] |
ἔχειν
ἡ
ἀπόκρισις.
Ἀληθῆ
λέγεις,
|
εἶπον |
ἐγώ.
Ταύτην
δὴ
τὴν
βούλησιν |
[204] |
οἵαν
ἐγὼ
διῆλθον.
Καὶ
ἐγὼ
|
εἶπον· |
Εἶεν
δή,
ὦ
ξένη·
καλῶς |
[208] |
τὸν
λόγον
ἐθαύμασά
τε
καὶ
|
εἶπον |
Εἶεν,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ὦ |
[201] |
Σώκρατες,
οὐδὲν
εἰδέναι
ὧν
τότε
|
εἶπον. |
(Καὶ
μὴν
καλῶς
γε
εἶπες, |
[218] |
εἰπεῖν
ἅ
μοι
ἐδόκει·
καὶ
|
εἶπον |
κινήσας
αὐτόν,
Σώκρατες,
καθεύδεις;
Οὐ |
[215] |
μὴ
ἔμελλον
κομιδῇ
δόξειν
μεθύειν,
|
εἶπον |
ὀμόσας
ἂν
ὑμῖν
οἷα
δὴ |
[204] |
καλῶν
τί
ἐρᾷ;
καὶ
ἐγὼ
|
εἶπον |
ὅτι·
Γενέσθαι
αὑτῷ.
Ἀλλ᾽
ἐπιποθεῖ, |
[174] |
ἄκλητος
ἐπὶ
δεῖπνον;
κἀγώ,
ἔφη,
|
εἶπον |
ὅτι
Οὕτως
ὅπως
ἂν
σὺ |
[173] |
ἐγένετο
ἡ
συνουσία
αὕτη.
κἀγὼ
|
εἶπον |
ὅτι·
Παίδων
ὄντων
ἡμῶν
ἔτι, |
[172] |
συνουσίᾳ
ταύτῃ
ἢ
οὔ;
κἀγὼ
|
εἶπον |
ὅτι·
Παντάπασιν
ἔοικέ
σοι
οὐδὲν |
[182] |
τούτων
κάλλιον
νενομοθέτηται,
καὶ
ὅπερ
|
εἶπον, |
οὐ
ῥᾴδιον
κατανοῆσαι.
Ἐνθυμηθέντι
γὰρ |
[173] |
αὐτῶν
ἐποιούμεθα,
(ὥστε,
ὅπερ
ἀρχόμενος
|
εἶπον, |
οὐκ
ἀμελετήτως
ἔχω.
εἰ
οὖν |
[174] |
μεταστρεφόμενος
οὐδαμοῦ
ὁρῶ
Σωκράτη
ἑπόμενον·
|
εἶπον |
οὖν
ὅτι
καὶ
αὐτὸς
μετὰ |
[207] |
ὦ
Διοτίμα,
ὅπερ
νῦν
δὴ
|
εἶπον, |
παρὰ
σὲ
ἥκω,
γνοὺς
ὅτι |
[197] |
τοῦ
δέ,
ὥσπερ
ἐν
ἀρχῇ
|
εἶπον, |
πολλὰ
καὶ
δεινὰ
θεοῖς
ἐγίγνετο. |
[202] |
σύ,
μία
δ᾽
ἐγώ.
κἀγὼ
|
εἶπον· |
Πῶς
τοῦτο,
ἔφην,
λέγεις;
καὶ |
[212] |
ὅπῃ
χαίρεις
ὀνομάζων,
τοῦτο
ὀνόμαζε.
|
Εἰπόντος |
δὲ
ταῦτα
τοῦ
Σωκράτους
τοὺς |
[198] |
καθ᾽
ὅσον
ἐγὼ
δύναμαι,
μετέχων.
|
~(Εἰπόντος |
δὲ
τοῦ
Ἀγάθωνος
πάντας
ἔφη |
[222] |
παροιμίαν
ὥσπερ
νήπιον
παθόντα
γνῶναι.
|
(Εἰπόντος |
δὴ
ταῦτα
τοῦ
Ἀλκιβιάδου
γέλωτα |
[189] |
ῥηθήσεσθαι,
οὔ
τι
μὴ
γελοῖα
|
εἴπω |
(τοῦτο
μὲν
γὰρ
ἂν
κέρδος |
[214] |
καὶ
ἐκπέπωκας,
δίκαιος
εἰ
εἰπεῖν,
|
εἰπὼν |
δὲ
ἐπιτάξαι
Σωκράτει
ὅ
τι |
[190] |
ἑνὸς
πορεύσονται
σκέλους
ἀσκωλιάζοντες.
ταῦτα
|
εἰπὼν |
ἔτεμνε
τοὺς
ἀνθρώπους
δίχα,
ὥσπερ |
[219] |
δὴ
ταῦτα
ἀκούσας
τε
καὶ
|
εἰπών, |
καὶ
ἀφεὶς
ὥσπερ
βέλη,
τετρῶσθαι |
[177] |
οἱ
πρόσθεν
ἱκανῶς
καὶ
καλῶς
|
εἴπωσιν, |
ἐξαρκέσει
ἡμῖν.
ἀλλὰ
τύχῃ
ἀγαθῇ |
[220] |
δεινοὶ
γὰρ
αὐτόθι
χειμῶνες—
θαυμάσια
|
εἰργάζετο |
τά
τε
(ἄλλα,
καί
ποτε |
[208] |
τῆς
ἀλογίας
πέρι,
ἃ
ἐγὼ
|
εἴρηκα |
εἰ
μὴ
ἐννοεῖς,
ἐνθυμηθεὶς
ὡς |
[214] |
μὲν
οὖν
ἄλλοι
πάντες
ἡμεῖς
|
εἰρήκαμεν· |
σὺ
δ᾽
ἐπειδὴ
οὐκ
εἴρηκας |
[214] |
εἰρήκαμεν·
σὺ
δ᾽
ἐπειδὴ
οὐκ
|
εἴρηκας |
καὶ
ἐκπέπωκας,
δίκαιος
εἰ
εἰπεῖν, |
[222] |
ἐνεχείρεις
οὗ
ἕνεκα
ταῦτα
πάντα
|
εἴρηκας, |
καὶ
ὡς
ἐν
παρέργῳ
δὴ |
[195] |
αὐτὸς
ὢν
~(ταῦτα
ἐδωρήσατο,
οὐδεὶς
|
εἴρηκεν. |
εἷς
δὲ
τρόπος
ὀρθὸς
παντὸς |
[198] |
τὸν
Ἐρυξίμαχον,
μαντικῶς
μοι
δοκεῖς
|
εἰρηκέναι, |
ὅτι
Ἀγάθων
εὖ
ἐρεῖ·
τὸ |
[194] |
γάρ
μοι
πάντες
οἱ
πρόσθεν
|
εἰρηκότες |
οὐ
τὸν
θεὸν
ἐγκωμιάζειν
ἀλλὰ |
[198] |
παρόντας,
ὡς
πρεπόντως
τοῦ
νεανίσκου
|
εἰρηκότος |
καὶ
αὑτῷ
καὶ
τῷ
θεῷ· |
[222] |
ὡς
οὐ
πάντα
τούτου
ἕνεκα
|
εἰρηκώς, |
τοῦ
ἐμὲ
καὶ
(Ἀγάθωνα
διαβάλλειν, |
[189] |
καί
μοι
ἔστω
ἄρρητα
τὰ
|
εἰρημένα. |
ἀλλὰ
μή
με
φύλαττε,
ὡς |
[200] |
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
ἀνομολογησώμεθα
τὰ
|
εἰρημένα. |
ἄλλο
τι
ἔστιν
ὁ
Ἔρως |
[189] |
γελοῖον
εἴπῃς,
ἐξόν
σοι
ἐν
|
εἰρήνῃ |
λέγειν.
καὶ
τὸν
Ἀριστοφάνη
γελάσαντα |
[195] |
αὐτοῖς
ἦν,
ἀλλὰ
φιλία
καὶ
|
εἰρήνη, |
ὥσπερ
νῦν,
ἐξ
οὗ
Ἔρως |
[197] |
ὅτι
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ποιῶν
|
εἰρήνην |
μὲν
ἐν
ἀνθρώποις,
πελάγει
δὲ |
[212] |
ὡς
ἐγκώμιον
εἰς
Ἔρωτα
νόμισον
|
εἰρῆσθαι, |
εἰ
δέ,
ὅτι
καὶ
ὅπῃ |
[193] |
διὰ
τὸ
πολλὰ
καὶ
παντοδαπὰ
|
εἰρῆσθαι· |
νῦν
δὲ
ὅμως
θαρρῶ,
~(τὸν |
[219] |
ταῦτά
ἐστιν,
ὧν
οὐδὲν
ἄλλως
|
εἴρηται |
ἢ
ὡς
διανοοῦμαι·
σὺ
δὲ |
[196] |
σωφροσύνης
καὶ
ἀνδρείας
τοῦ
θεοῦ
|
εἴρηται, |
περὶ
δὲ
σοφίας
λείπεται·
ὅσον |
[216] |
ἡμᾶς
οὐδὲν
εἶναι,
λέγω
ὑμῖν,
|
εἰρωνευόμενος |
δὲ
καὶ
παίζων
πάντα
τὸν |
[218] |
ἄφρονας.
καὶ
οὗτος
ἀκούσας
μάλα
|
εἰρωνικῶς |
καὶ
σφόδρα
ἑαυτοῦ
τε
καὶ |
[174] |
τὸν
εἰπεῖν
ὅτι·
Ἐπὶ
δεῖπνον
|
εἰς |
Ἀγάθωνος.
χθὲς
γὰρ
αὐτὸν
διέφυγον |
[181] |
μὴ
ἐρᾷν
(παίδων,
ἵνα
μὴ
|
εἰς |
ἄδηλον
πολλὴ
σπουδὴ
ἀνηλίσκετο·
τὸ |
[179] |
Ἄλκηστις,
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν
εἰσιέναι
|
εἰς |
Ἅιδου,
τοιγάρτοι
διὰ
ταῦτα
δίκην |
[191] |
καὶ
ἐγέννων
(καὶ
ἔτικτον
οὐκ
|
εἰς |
ἀλλήλους
ἀλλ᾽
εἰς
γῆν,
ὥσπερ |
[180] |
καὶ
τιμιώτατον
καὶ
κυριώτατον
εἶναι
|
εἰς |
ἀρετῆς
καὶ
εὐδαιμονίας
κτῆσιν
ἀνθρώποις |
[173] |
πάντως
δὲ
ἡ
ὁδὸς
ἡ
|
εἰς |
ἄστυ
ἐπιτηδεία
πορευομένοις
καὶ
λέγειν |
[172] |
εἶναι·
καὶ
γὰρ
ἐτύγχανον
πρώην
|
εἰς |
ἄστυ
οἴκοθεν
ἀνιὼν
Φαληρόθεν·
τῶν |
[174] |
δ᾽
ἄλλου
τινὸς
ἕνεκα
ἦλθες,
|
εἰς |
αὖθις
ἀναβαλοῦ,
ὡς
καὶ
χθὲς |
[191] |
ἔτικτον
οὐκ
εἰς
ἀλλήλους
ἀλλ᾽
|
εἰς |
γῆν,
ὥσπερ
οἱ
τέττιγες.
μετέθηκέ |
[183] |
λοιδορῶσιν
ὡς
οὐκ
ὀρθῶς
λέγοντας,
|
εἰς |
δὲ
ταῦτά
τις
αὖ
βλέψας |
[184] |
τ᾽
εὐεργετούμενος
εἰς
χρήματα
ἢ
|
εἰς |
διαπράξεις
πολιτικὰς
μὴ
καταφρονήσῃ·
οὐδὲν |
[217] |
ἔπειτα
ἀφανίσαι
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον
|
εἰς |
ἔπαινον
ἐλθόντα
ἄδικόν
μοι
φαίνεται. |
[212] |
εἰ
μὲν
βούλει,
ὡς
ἐγκώμιον
|
εἰς |
Ἔρωτα
νόμισον
εἰρῆσθαι,
εἰ
δέ, |
[223] |
ἡμέραν
διατρίβειν,
καὶ
οὕτω
διατρίψαντα
|
εἰς |
ἑσπέραν
οἴκοι
ἀναπαύεσθαι.
|
[174] |
τὸν
Ἀγάθωνα·
Ὦ
φάναι,
Ἀριστόδημε,
|
εἰς |
καλὸν
ἥκεις
ὅπως
συνδειπνήσῃς·
εἰ |
[219] |
ποτ᾽
ἐντυχεῖν
εἰς
φρόνησιν
καὶ
|
εἰς |
καρτερίαν;
ὥστε
οὔθ᾽
ὅπως
οὖν |
[223] |
ὥσπερ
εἰώθει
ἕπεσθαι,
καὶ
ἐλθόντα
|
εἰς |
Λύκειον,
ἀπονιψάμενον,
ὥσπερ
ἄλλοτε
τὴν |
[179] |
τῆς
Θέτιδος
υἱὸν
ἐτίμησαν
καὶ
|
εἰς |
μακάρων
νήσους
ἀπέπεμψαν,
ὅτι
πεπυσμένος |
[180] |
Ἀχιλλέα
τῆς
Ἀλκήστιδος
μᾶλλον
ἐτίμησαν,
|
εἰς |
μακάρων
νήσους
ἀποπέμψαντες.
οὕτω
δὴ |
[209] |
γεγονέναι
ἢ
τοὺς
(ἀνθρωπίνους,
καὶ
|
εἰς |
Ὅμηρον
ἀποβλέψας
καὶ
Ἡσίοδον
καὶ |
[190] |
θεῖν,
ὥσπερ
οἱ
κυβιστῶντες
καὶ
|
εἰς |
ὀρθὸν
τὰ
σκέλη
περιφερόμενοι
κυβιστῶσι |
[184] |
ἀρετὴν
ξυμβάλλεσθαι,
ὁ
δὲ
δεόμενος
|
εἰς |
παίδευσιν
καὶ
τὴν
ἄλλην
σοφίαν |
[220] |
ὑποδεδεμένων
καὶ
ἐνειλιγμένων
τοὺς
πόδας
|
εἰς |
πίλους
καὶ
ἀρνακίδας,
οὗτος
δ᾽ |
[219] |
καὶ
μετὰ
ταῦτα
στρατεία
ἡμῖν
|
εἰς |
Ποτείδαιαν
ἐγένετο
κοινὴ
καὶ
συνεσιτοῦμεν |
[192] |
καὶ
γὰρ
τελεωθέντες
μόνοι
ἀποβαίνουσιν
|
εἰς |
τὰ
πολιτικὰ
ἄνδρες
οἱ
τοιοῦτοι. |
[174] |
μόνον
διαφθεῖραι
ἀλλὰ
καὶ
ὑβρίσαι
|
εἰς |
ταύτην
τὴν
παροιμίαν·
ποιήσας
γὰρ |
[177] |
δὲ
μηδένα
πω
ἀνθρώπων
τετολμηκέναι
|
εἰς |
ταυτηνὶ
τὴν
ἡμέραν
ἀξίως
ὑμνῇσαι, |
[184] |
δὴ
τὼ
νόμω
τούτω
ξυμβαλεῖν
|
εἰς |
ταὐτό,
τόν
τε
περὶ
τὴν |
[184] |
κτᾶσθαι,
τότε
δὴ
τούτων
ξυνιόντων
|
εἰς |
ταὐτὸν
τῶν
νόμων
μοναχοῦ
ἐνταῦθα |
[174] |
φοβηθεὶς
τὸν
ὄχλον·
ὡμολόγησα
δ᾽
|
εἰς |
τήμερον
παρέσεσθαι.
ταῦτα
δὴ
ἐκαλλωπισάμην, |
[193] |
παιδικῶν
τῶν
αὑτοῦ
ἕκαστος
τύχοι
|
εἰς |
τὴν
ἀρχαίαν
ἀπελθὼν
φύσιν·
εἰ |
[193] |
πρὸς
θεοὺς
εὐσέβειαν,
καταστήσας
ἡμᾶς
|
εἰς |
τὴν
ἀρχαίαν
φύσιν
καὶ
ἰασάμενος |
[175] |
ἐρίου
ῥέον
ἐκ
τῆς
πληρεστέρας
|
εἰς |
τὴν
κενωτέραν.
εἰ
γὰρ
οὕτως |
[208] |
καὶ
τῶν
ἀνθρώπων
εἰ
ἐθέλεις
|
εἰς |
τὴν
φιλοτιμίαν
βλέψαι,
θαυμάζοις
ἂν |
[223] |
καὶ
ἐπιτυχόντας
ἀνεῳγμέναις
ἐξιόντος
τινὸς
|
εἰς |
τὸ
ἄντικρυς
πορεύεσθαι
παρὰ
σφᾶς |
[184] |
ἐραστῇ
παιδικὰ
χαρίσασθαι.
ὅταν
γὰρ
|
εἰς |
τὸ
αὐτὸ
ἔλθωσιν
ἐραστής
τε |
[192] |
ἐθέλω
ὑμᾶς
συντῆξαι
καὶ
(συμφυσῆσαι
|
εἰς |
τὸ
αὐτό,
ὥστε
δύ᾽
ὄντας |
[193] |
εἰς
τὸ
οἰκεῖον
ἄγων,
καὶ
|
εἰς |
τὸ
ἔπειτα
ἐλπίδας
μεγίστας
παρέχεται, |
[175] |
σοφία
ὥστ᾽
ἐκ
τοῦ
πληρεστέρου
|
εἰς |
τὸ
κενώτερον
ῥεῖν
ἡμῶν,
ἐὰν |
[193] |
τῷ
παρόντι
ἡμᾶς
πλεῖστα
ὀνίνησιν
|
εἰς |
τὸ
οἰκεῖον
ἄγων,
καὶ
εἰς |
[205] |
τοι
ἐκ
τοῦ
μὴ
ὄντος
|
εἰς |
τὸ
ὂν
ἰόντι
ὁτῳοῦν
αἰτία |
[174] |
καὶ
περιμένοντος
οὗ
κελεύειν
προϊέναι
|
εἰς |
τὸ
πρόσθεν.
ἐπειδὴ
δὲ
γενέσθαι |
[191] |
μετέθηκέ
τε
οὖν
οὕτω
αὐτῶν
|
εἰς |
τὸ
πρόσθεν
καὶ
διὰ
τούτων |
[191] |
καὶ
μετατίθησιν
αὐτῶν
τὰ
αἰδοῖα
|
εἰς |
τὸ
πρόσθεν·
τέως
γὰρ
καὶ |
[208] |
καὶ
εὐδαιμονίαν,
ὡς
οἴονται,
αὑτοῖς
|
εἰς |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
πάντα
ποριζόμενοι· |
[200] |
βούλομαι
τὰ
νῦν
παρόντα
καὶ
|
εἰς |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
παρεῖναι·
ἄλλο |
[200] |
αὐτῷ
ἐστιν
οὐδὲ
ἔχει,
τὸ
|
εἰς |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
εἶναι |
[200] |
ὑγίειαν
καὶ
ἰσχὺν
βούλει
καὶ
|
εἰς |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
κεκτῆσθαι, |
[198] |
τὸν
οὖν
Σωκράτη
εἰπεῖν
βλέψαντα
|
εἰς |
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
Ἆρά
σοι
δοκῶ, |
[190] |
Ὤτου,
περὶ
ἐκείνων
λέγεται,
τὸ
|
εἰς |
τὸν
οὐρανὸν
ἀνάβασιν
ἐπιχειρεῖν
(ποιεῖν, |
[203] |
νέκταρος,
οἶνος
γὰρ
οὔπω
ἦν,
|
εἰς |
τὸν
τοῦ
Διὸς
κῆπον
εἰσελθὼν |
[179] |
παρέχεται
ὑπὲρ
τοῦδε
τοῦ
λόγου
|
εἰς |
τοὺς
Ἕλληνας,
ἐθελήσασα
μόνη
ὑπὲρ |
[182] |
αἰσχρὸν
χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς·
λέγουσι
δὲ
|
εἰς |
τούτους
ἀποβλέποντες,
ὁρῶντες
αὐτῶν
τὴν |
[219] |
οὐκ
ἂν
ᾤμην
ποτ᾽
ἐντυχεῖν
|
εἰς |
φρόνησιν
καὶ
εἰς
καρτερίαν;
ὥστε |
[184] |
ὑπουργῶν>
καὶ
ὁ
μὲν
δυνάμενος
|
εἰς |
φρόνησιν
καὶ
τὴν
(ἄλλην
ἀρετὴν |
[184] |
μὴ
καρτερήσῃ,
ἄν
τ᾽
εὐεργετούμενος
|
εἰς |
χρήματα
ἢ
εἰς
διαπράξεις
πολιτικὰς |
[196] |
διαφερόντως
ἂν
σωφρονοῖ.
καὶ
μὴν
|
εἴς |
γε
ἀνδρείαν
Ἔρωτι
(οὐδ᾽
Ἄρης |
[180] |
Ἀφροδίτη.
μιᾶς
μὲν
οὖν
οὔσης
|
εἷς |
ἂν
ἦν
Ἔρως·
ἐπεὶ
δὲ |
[192] |
συντακεὶς
τῷ
ἐρωμένῳ
ἐκ
δυοῖν
|
εἷς |
γενέσθαι.
τοῦτο
γάρ
ἐστι
τὸ |
[203] |
δαίμονες
πολλοὶ
καὶ
παντοδαποί
εἰσιν,
|
εἷς |
δὲ
τούτων
ἐστὶ
καὶ
ὁ |
[195] |
ὢν
~(ταῦτα
ἐδωρήσατο,
οὐδεὶς
εἴρηκεν.
|
εἷς |
δὲ
τρόπος
ὀρθὸς
παντὸς
ἐπαίνου |
[192] |
ἀκούσας
ἴσμεν
ὅτι
οὐδ᾽
ἂν
|
εἷς |
ἐξαρνηθείη
οὐδ᾽
ἄλλο
τι
ἂν |
[180] |
ἐγκωμιάζειν
Ἔρωτα.
εἰ
μὲν
γὰρ
|
εἷς |
ἦν
ὁ
Ἔρως,
καλῶς
ἂν |
[202] |
Τίνες
οὗτοι;
ἦν
δ᾽
ἐγώ.
|
Εἷς |
μέν,
ἔφη,
σύ,
μία
δ᾽ |
[180] |
νῦν
δὲ
οὐ
γάρ
ἐστιν
|
εἷς· |
μὴ
ὄντος
δὲ
ἑνὸς
ὀρθότερόν |
[216] |
καταφρονεῖ
τοσοῦτον
(ὅσον
οὐδ᾽
ἂν
|
εἷς |
οἰηθείη,
οὔτ᾽
εἴ
τις
πλούσιος, |
[175] |
παῖ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα,
καὶ
|
εἰσάξεις |
Σωκράτη;
σὺ
δ᾽
ἦ
δ᾽ |
[213] |
σοὶ
διαλλαγή.
ἀλλὰ
τούτων
μὲν
|
εἰσαῦθις |
σε
τιμωρήσομαι·
νῦν
(δέ
μοι, |
[214] |
τὸν
Ἐρυξίμαχον.
ἡμῖν
πρὶν
σὲ
|
εἰσελθεῖν |
ἔδοξε
χρῆναι
ἐπὶ
δεξιὰ
ἕκαστον |
[176] |
τοῦτο
εἰσηγοῦμαι
τὴν
μὲν
ἄρτι
|
εἰσελθοῦσαν |
αὐλητρίδα
χαίρειν
ἐᾷν,
αὐλοῦσαν
ἑαυτῇ |
[203] |
εἰς
τὸν
τοῦ
Διὸς
κῆπον
|
εἰσελθὼν |
βεβαρημένος
ηὗδεν.
ἡ
οὖν
Πενία |
[177] |
ἐπιθυμῶ
ἅμα
μὲν
τούτῳ
ἔρανον
|
εἰσενεγκεῖν |
καὶ
χαρίσασθαι,
ἅμα
δ᾽
ἐν |
[177] |
καὶ
βούλεσθαι
καὶ
κελεύειν
αὐτὸν
|
εἰσηγεῖσθαι. |
εἰπεῖν
οὖν
τὸν
Ἐρυξίμαχον
ὅτι· |
[189] |
εἴη.
ἐγὼ
οὖν
πειράσομαι
ὑμῖν
|
εἰσηγήσασθαι |
τὴν
δύναμιν
αὐτοῦ,
ὑμεῖς
δὲ |
[176] |
λόγων,
εἰ
βούλεσθε,
ἐθέλω
ὑμῖν
|
εἰσηγήσασθαι. |
~(Φάναι
δὴ
πάντας
καὶ
βούλεσθαι |
[176] |
μηδὲν
εἶναι,
τὸ
μετὰ
τοῦτο
|
εἰσηγοῦμαι |
τὴν
μὲν
ἄρτι
εἰσελθοῦσαν
αὐλητρίδα |
[175] |
ἔστιν
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ
ἄρτι
|
εἰσῄει· |
ἀλλὰ
θαυμάζω
καὶ
αὐτὸς
ποῦ |
[209] |
οἱ
δὲ
κατὰ
τὴν
~(ψυχήν—
|
εἰσὶ |
γὰρ
οὖν,
ἔφη,
οἳ
ἐν |
[221] |
Περικλῆς,
καὶ
Νέστορα
καὶ
Ἀντήνορα,
|
εἰσὶ |
δὲ
καὶ
ἕτεροι·
(καὶ
τοὺς |
[191] |
μᾶλλον
πρὸς
τὰς
γυναῖκας
τετραμμέναι
|
εἰσί, |
καὶ
αἱ
ἑταιρίστριαι
ἐκ
τούτου |
[209] |
τὴν
ἄλλην
ἀρετήν·
ὧν
δή
|
εἰσι |
καὶ
οἱ
ποιηταὶ
πάντες
γεννήτορες |
[191] |
τότε
ἀνδρόγυνον
ἐκαλεῖτο,
φιλογύναικές
τέ
|
εἰσὶ |
καὶ
οἱ
πολλοὶ
τῶν
μοιχῶν |
[205] |
πάσαις
ταῖς
τέχναις
ἐργασίαι
ποιήσεις
|
εἰσὶ |
καὶ
οἱ
τούτων
δημιουργοὶ
πάντες |
[208] |
τούτου
κινδύνους
τε
κινδυνεύειν
ἕτοιμοί
|
εἰσι |
πάντας
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
ὑπὲρ |
[191] |
γίγνονται.
ὅσοι
δὲ
ἄρρενος
τμῆμά
|
εἰσι, |
τὰ
ἄρρενα
διώκουσι,
καὶ
τέως |
[221] |
καὶ
οἱ
λόγοι
αὐτοῦ
ὁμοιότατοί
|
εἰσι |
τοῖς
σειληνοῖς
τοῖς
διοιγομένοις.
(εἰ |
[175] |
ἕστηκεν,
κἀμοῦ
καλοῦντος
οὐκ
ἐθέλει
|
εἰσιέναι. |
Ἄτοπόν
γ᾽
ἔφη,
λέγεις·
οὔκουν |
[179] |
ὥσπερ
Ἄλκηστις,
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν
|
εἰσιέναι |
εἰς
Ἅιδου,
τοιγάρτοι
διὰ
ταῦτα |
[213] |
πάντας
οὖν
ἀναθορυβῆσαι
καὶ
κελεύειν
|
εἰσιέναι |
καὶ
κατακλίνεσθαι,
καὶ
τὸν
Ἀγάθωνα |
[175] |
δειπνεῖν,
τὸν
δὲ
Σωκράτη
οὐκ
|
εἰσιέναι. |
τὸν
οὖν
Ἀγάθωνα
πολλάκις
κελεύειν |
[193] |
οὗτοι
τούτων
τυγχάνουσιν
ὄντες
καί
|
εἰσιν |
ἀμφότεροι
τὴν
φύσιν
ἄρρενες·
λέγω |
[208] |
μᾶλλον
τρέπονται
καὶ
ταύτῃ
ἐρωτικοί
|
εἰσιν, |
διὰ
παιδογονίας
ἀθανασίαν
καὶ
μνήμην |
[203] |
οἱ
δαίμονες
πολλοὶ
καὶ
παντοδαποί
|
εἰσιν, |
εἷς
δὲ
τούτων
ἐστὶ
καὶ |
[191] |
τῶν
ἀνδρῶν
τοῦ
κοινοῦ
τμῆμά
|
εἰσιν, |
ὃ
δὴ
τότε
ἀνδρόγυνον
ἐκαλεῖτο, |
[181] |
τῷ
γενειάσκειν.
παρεσκευασμένοι
γὰρ,
οἶμαί
|
εἰσιν |
οἱ
ἐντεῦθεν
ἀρχόμενοι
ἐρᾷν
ὡς |
[182] |
δυνάμεθα
μὴ
ἐρᾶν.
οὗτοι
γάρ
|
εἰσιν |
οἱ
καὶ
τὸ
ὄνειδος
πεποιηκότες, |
[192] |
μετ᾽
ἀλλήλων
διὰ
βίου
οὗτοί
|
εἰσιν, |
οἳ
οὐδ᾽
ἂν
ἔχοιεν
εἰπεῖν |
[191] |
δὲ
τῶν
γυναικῶν
γυναικὸς
τμῆμά
|
εἰσιν, |
οὐ
πάνυ
αὗται
τοῖς
ἀνδράσι |
[178] |
τούτου·
γονῆς
γὰρ
Ἔρωτος
οὔτ᾽
|
εἰσὶν |
οὔτε
λέγονται
ὑπ᾽
οὐδενὸς
οὔτε |
[192] |
καὶ
συμπεπλεγμένοι
~(τοῖς
ἀνδράσι,
καί
|
εἰσιν |
οὗτοι
βέλτιστοι
τῶν
παίδων
καὶ |
[213] |
μοι
λέγετε
αὐτόθεν,
ἐπὶ
ῥητοῖς
|
εἰσίω |
ἢ
μή;
συμπίεσθε
ἢ
οὔ; |
[196] |
οὐδὲ
διὰ
πάσης
ψυχῆς
καὶ
|
εἰσιὼν |
τὸ
πρῶτον
λανθάνειν
καὶ
ἐξιών, |
[220] |
προυχώρει
αὐτῷ,
οὐκ
ἀνίει
ἀλλὰ
|
εἱστήκει |
ζητῶν.
καὶ
ἤδη
ἦν
μεσημβρία, |
[220] |
τὴν
νύκτα
ἑστήξοι.
ὁ
δὲ
|
εἱστήκει |
μέχρι
ἕως
ἐγένετο
καὶ
ἥλιος |
[220] |
ξυννοήσας
γὰρ
αὐτόθι
ἕωθέν
τι
|
εἱστήκει |
σκοπῶν,
καὶ
ἐπειδὴ
οὐ
προυχώρει |
[203] |
ὅτε
γὰρ
ἐγένετο
ἡ
Ἀφροδίτη,
|
εἱστιῶντο |
οἱ
θεοὶ
οἵ
τε
ἄλλοι |
[191] |
ὃ
δὴ
νῦν
γυναῖκα
καλοῦμεν,
|
εἴτ᾽ |
ἀνδρός·
καὶ
οὕτως
ἀπώλλυντο.
ἐλεήσας |
[200] |
οὗ
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
ἐρᾷ,
|
εἶτα |
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
ἐρᾷ,
ἢ |
[200] |
ἐν
τῷ
γε
νῦν
παρόντι,
|
εἴτε |
βούλει
εἴτε
μή,
ἔχεις·
σκόπει |
[191] |
λειφθὲν
ἄλλο
ἐζήτει
καὶ
συνεπλέκετο,
|
εἴτε |
γυναικὸς
τῆς
ὅλης
ἐντύχοι
ἡμίσει, |
[200] |
γε
νῦν
παρόντι,
εἴτε
βούλει
|
εἴτε |
μή,
ἔχεις·
σκόπει
οὖν,
ὅταν |
[189] |
κύκλῳ
ἔχον·
χεῖρας
δὲ
τέτταρας
|
εἶχε, |
καὶ
σκέλη
τὰ
ἴσα
ταῖς |
[180] |
ἦν
ὁ
Ἔρως,
καλῶς
ἂν
|
εἶχε· |
νῦν
δὲ
οὐ
γάρ
ἐστιν |
[172] |
σὲ
εἰδέναι.
ἀλλὰ
γὰρ
οὐδὲν
|
εἶχε |
σαφὲς
λέγειν·
σὺ
οὖν
μοι |
[190] |
ῥώμην,
καὶ
τὰ
φρονήματα
μεγάλα
|
εἶχον, |
ἐπεχείρησαν
δὲ
τοῖς
θεοῖς,
καὶ |
[219] |
ὥστε
οὔθ᾽
ὅπως
οὖν
ὀργιζοίμην
|
εἶχον |
καὶ
ἀποστερηθείην
τῆς
τούτου
συνουσίας, |
[198] |
ὀλίγου
(ἀποδρὰς
ᾠχόμην,
εἴ
πῃ
|
εἶχον. |
καὶ
γάρ
με
Γοργίου
ὁ |
[191] |
τέως
γὰρ
καὶ
ταῦτα
ἐκτὸς
|
εἶχον, |
καὶ
ἐγέννων
(καὶ
ἔτικτον
οὐκ |
[190] |
ἠπόρουν·
οὔτε
γὰρ
ὅπως
ἀποκτείναιεν
|
εἶχον |
καὶ
ὥσπερ
τοὺς
γίγαντας
κεραυνώσαντες |
[176] |
Φαῖδρον
τὸν
Μυρρινούσιον,
ἔγωγέ
σοι
|
εἴωθα |
πείθεσθαι
ἄλλως
τε
καὶ
ἅττ᾽ |
[217] |
μάλα
ἐγίγνετο
οὐδέν,
ἀλλ᾽
ὥσπερ
|
εἰώθει |
διαλεχθεὶς
ἄν
μοι
καὶ
συνημερεύσας |
[175] |
αὐτὸν
οὐ
πολὺν
χρόνον
ὡς
|
εἰώθει |
διατρίψαντα,
ἀλλὰ
μάλιστα
σφᾶς
μεσοῦν |
[223] |
ἀναστάντα
ἀπιέναι,
καὶ
ἓ
ὥσπερ
|
εἰώθει |
ἕπεσθαι,
καὶ
ἐλθόντα
εἰς
Λύκειον, |
[220] |
μὲν
τοιοῦτον
οἷόνπερ
καὶ
πρότερον
|
εἰώθει |
φορεῖν,
ἀνυπόδητος
δὲ
διὰ
τοῦ |
[213] |
αὖ
με
ἐνταῦθα
κατέκεισο,
(ὥσπερ
|
εἰώθεις |
ἐξαίφνης
ἀναφαίνεσθαι
ὅπου
ἐγὼ
ᾤμην |
[223] |
ἐκεῖνα,
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
τὰ
|
εἰωθότα· |
Σωκράτους
παρόντος
τῶν
καλῶν
μεταλαβεῖν |
[218] |
καὶ
σφόδρα
ἑαυτοῦ
τε
καὶ
|
εἰωθότως |
ἔλεξεν·
Ὦ
φίλε
Ἀλκιβιάδη,
κινδυνεύεις |
[217] |
οὖν
διανοηθείς,
πρὸ
τοῦ
οὐκ
|
εἰωθὼς |
ἄνευ
ἀκολούθου
μόνος
μετ᾽
αὐτοῦ |
[187] |
τέχνης.
οὐ
γὰρ
δή
που
|
ἐκ |
διαφερομένων
γε
ἔτι
τοῦ
ὀξέος |
[187] |
ἀλογία
ἁρμονίαν
φάναι
διαφέρεσθαι
ἢ
|
ἐκ |
διαφερομένων
ἔτι
εἶναι.
ἀλλὰ
ἴσως |
[187] |
δὲ
ὁμολογία
τις·
ὁμολογίαν
δὲ
|
ἐκ |
διαφερομένων,
ἕως
ἂν
διαφέρωνται,
ἀδύνατον |
[187] |
ἴσως
τόδε
ἐβούλετο
λέγειν,
ὅτι
|
ἐκ |
διαφερομένων
(πρότερον
τοῦ
ὀξέος
καὶ |
[187] |
ἐκ
τοῦ
ταχέος
καὶ
(βραδέος,
|
ἐκ |
διενηνεγμένων
πρότερον,
ὕστερον
δὲ
ὁμολογησάντων |
[192] |
συνελθὼν
καὶ
συντακεὶς
τῷ
ἐρωμένῳ
|
ἐκ |
δυοῖν
εἷς
γενέσθαι.
τοῦτο
γάρ |
[191] |
συναγωγεὺς
καὶ
ἐπιχειρῶν
ποιῆσαι
ἓν
|
ἐκ |
δυοῖν
καὶ
ἰάσασθαι
τὴν
φύσιν |
[207] |
ἀνθρώπους,
ἔφη,
οἴοιτ᾽
ἄν
τις
|
ἐκ |
λογισμοῦ
ταῦτα
ποιεῖν·
τὰ
δὲ |
[209] |
τούτων
δ᾽
αὖ
ὅταν
τις
|
ἐκ |
(νέου
ἐγκύμων
ᾖ
τὴν
ψυχήν |
[207] |
καὶ
εἶναι
τὸ
αὐτό·
οἷον
|
ἐκ |
παιδαρίου
ὁ
αὐτὸς
λέγεται
ἕως |
[196] |
ἡ
εὐσχημοσύνη,
ὃ
δὴ
διαφερόντως
|
ἐκ |
πάντων
ὁμολογουμένως
Ἔρως
ἔχει·
ἀσχημοσύνῃ |
[188] |
πάχναι
καὶ
χάλαζαι
καὶ
ἐρυσῖβαι
|
ἐκ |
πλεονεξίας
καὶ
ἀκοσμίας
περὶ
ἄλληλα |
[176] |
τοῦτό
γε
οἶμαι
(κατάδηλον
γεγονέναι
|
ἐκ |
τῆς
ἰατρικῆς,
ὅτι
χαλεπὸν
τοῖς |
[186] |
τοῖς
οὖσι,
καθεωρακέναι
μοι
δοκῶ
|
ἐκ |
τῆς
ἰατρικῆς,
τῆς
ἡμετέρας
(τέχνης, |
[175] |
τὸ
διὰ
τοῦ
ἐρίου
ῥέον
|
ἐκ |
τῆς
πληρεστέρας
εἰς
τὴν
κενωτέραν. |
[176] |
ἄλλως
τε
καὶ
κραιπαλῶντα
ἔτι
|
ἐκ |
τῆς
προτεραίας.
Ἀλλὰ
μήν,
ἔφη |
[191] |
βίου
ἐπιμελοῖντο.
ἔστι
δὴ
οὖν
|
ἐκ |
τόσου
(ὁ
ἔρως
ἔμφυτος
ἀλλήλων |
[197] |
δ᾽
ὁ
θεὸς
οὗτος
ἔφυ,
|
ἐκ |
τοῦ
ἐρᾷν
τῶν
καλῶν
πάντ᾽ |
[205] |
τι
πολύ·
ἡ
γάρ
τοι
|
ἐκ |
τοῦ
μὴ
ὄντος
εἰς
τὸ |
[185] |
πανδήμου.
ταῦτά
σοι,
ἔφη,
ὡς
|
ἐκ |
τοῦ
παραχρῆμα,
ὦ
Φαῖδρε,
περὶ |
[175] |
τοιοῦτον
εἴη
ἡ
σοφία
ὥστ᾽
|
ἐκ |
τοῦ
πληρεστέρου
εἰς
τὸ
κενώτερον |
[203] |
τὴν
αὑτῆς
ἀπορίαν
παιδίον
ποιήσασθαι
|
ἐκ |
τοῦ
Πόρου,
κατακλίνεταί
(τε
παρ᾽ |
[187] |
ὥσπερ
γε
καὶ
ὁ
ῥυθμὸς
|
ἐκ |
τοῦ
ταχέος
καὶ
(βραδέος,
ἐκ |
[191] |
καὶ
οἱ
πολλοὶ
τῶν
μοιχῶν
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
γένους
γεγόνασιν,
καὶ |
[191] |
γυναῖκες
φίλανδροί
τε
καὶ
μοιχεύτριαι,
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσαι |
[191] |
τετραμμέναι
εἰσί,
καὶ
αἱ
ἑταιρίστριαι
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσοι |
[181] |
ἐπὶ
τὸ
ἄρρεν
τρέπονται
οἱ
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
ἔπιπνοι,
τὸ |
[207] |
ἀεὶ
ἔρως
ἐστίν.
ἀναγκαῖον
δὴ
|
ἐκ |
τούτου
τοῦ
λόγου
καὶ
τῆς |
[213] |
Ἀγάθωνα·
Ὑπολύετε,
παῖδες,
Ἀλκιβιάδην,
ἵνα
|
ἐκ |
τρίτων
κατακέηται.
Πάνυ
γε,
εἰπεῖν |
[188] |
τε
γὰρ
λοιμοὶ
φιλοῦσι
γίγνεσθαι
|
ἐκ |
τῶν
τοιούτων
καὶ
ἄλλ᾽
αὖ |
[207] |
~(δὲ
ἀναγκαῖον
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
ἀγαθοῦ
|
ἐκ |
τῶν
ὡμολογημένων,
εἴπερ
τοῦ
τἀγαθὸν |
[201] |
ἔλεγε
λόγον,
πειράσομαι
ὑμῖν
διελθεῖν
|
ἐκ |
τῶν
ὡμολογημένων
ἐμοὶ
καὶ
Ἀγάθωνι, |
[200] |
ἢ
ἰσχυρὸς
ὢν
ἰσχυρός;
Ἀδύνατον
|
ἐκ |
τῶν
ὡμολογημένων.
Οὐ
γάρ
που |
[223] |
ἔτι
μόνους
ἐγρηγορέναι
καὶ
πίνειν
|
ἐκ |
φιάλης
μεγάλης
ἐπὶ
δεξιά.
τὸν |
[191] |
εἰσιν,
ὃ
δὴ
τότε
ἀνδρόγυνον
|
ἐκαλεῖτο, |
φιλογύναικές
τέ
εἰσὶ
καὶ
οἱ |
[172] |
τις
ὄπισθεν
κατιδών
με
πόρρωθεν
|
ἐκάλεσε, |
καὶ
παίζων
ἅμα
τῇ
κλήσει· |
[174] |
εἰς
τήμερον
παρέσεσθαι.
ταῦτα
δὴ
|
ἐκαλλωπισάμην, |
ἵνα
καλὸς
παρὰ
καλὸν
ἴω. |
[207] |
ἐπιθυμίαι,
ἡδοναί,
λῦπαι,
φόβοι
τούτων
|
ἕκαστα |
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
πάρεστιν
ἑκάστῳ, |
[200] |
Ἀγάθων,
εἰ
ἐννοεῖς,
ἔχειν
μὲν
|
ἕκαστα |
τούτων
ἐν
τῷ
παρόντι
ἀνάγκη |
[208] |
τὰς
ἐπιστήμας,
ἀλλὰ
καὶ
μία
|
ἑκάστη |
τῶν
ἐπιστημῶν
ταὐτὸν
πάσχει.
ὃ |
[172] |
Σωκράτει
συνδιατρίβω
καὶ
ἐπιμελὲς
πεποίημαι
|
ἑκάστης |
ἡμέρας
εἰδέναι
ὅτι
ἂν
λέγῃ |
[205] |
οὐ
γὰρ
τὸ
ἑαυτῶν
οἶμαι
|
ἕκαστοι |
ἀσπάζονται,
εἰ
μὴ
εἴ
τις |
[214] |
εἰσελθεῖν
ἔδοξε
χρῆναι
ἐπὶ
δεξιὰ
|
ἕκαστον |
ἐν
μέρει
λόγον
(περὶ
Ἔρωτος |
[177] |
διατριβή·
δοκεῖ
γάρ
μοι
χρῆναι
|
ἕκαστον |
ἡμῶν
λόγον
εἰπεῖν
ἔπαινον
Ἔρωτος |
[190] |
γὰρ
αὐτούς,
ἔφη,
διατεμῶ
δίχα
|
ἕκαστον, |
καὶ
ἅμα
μὲν
ἀσθενέστεροι
ἔσονται, |
[191] |
ἡ
φύσις
δίχα
ἐτμήθη,
ποθοῦν
|
ἕκαστον |
τὸ
ἥμισυ
τὸ
αὑτοῦ
ξυνῄει, |
[207] |
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
ᾧ
ἓν
|
ἕκαστον |
τῶν
ζῴων
ζῇν
καλεῖται
καὶ |
[176] |
μὲν
δέδοκται,
πίνειν
ὅσον
ἂν
|
ἕκαστος |
βούληται,
ἐπάναγκες
δὲ
μηδὲν
εἶναι, |
[178] |
Σωκράτης.
πάντων
μὲν
οὖν
ἃ
|
ἕκαστος |
εἶπεν,
οὔτε
πάνυ
ὁ
Ἀριστόδημος |
[193] |
καὶ
τῶν
λοιπῶν
ἀκούσωμεν
τί
|
ἕκαστος |
(ἐρεῖ,
μᾶλλον
δὲ
τί
ἑκάτερος· |
[198] |
προυρρήθη
γάρ,
ὡς
ἔοικεν,
ὅπως
|
ἕκαστος |
ἡμῶν
τὸν
ἔρωτα
ἐγκωμιάζειν
δόξει, |
[191] |
ζητεῖ
δὴ
ἀεὶ
τὸ
αὑτοῦ
|
ἕκαστος |
ξύμβολον.
ὅσοι
μὲν
οὖν
τῶν |
[191] |
ἰάσασθαι
τὴν
φύσιν
τὴν
ἀνθρωπίνην.
|
Ἕκαστος |
οὖν
ἡμῶν
ἐστὶν
ἀνθρώπου
ξύμβολον, |
[193] |
καὶ
τῶν
παιδικῶν
τῶν
αὑτοῦ
|
ἕκαστος |
τύχοι
εἰς
τὴν
ἀρχαίαν
ἀπελθὼν |
[177] |
ὃν
μέλλω
λέγειν.
Φαῖδρος
γὰρ
|
ἑκάστοτε |
πρός
με
ἀγανακτῶν
λέγει·
Οὐ |
[178] |
μοι
ἀξιομνημόνευτον,
τούτων
ὑμῖν
ἐρῶ
|
ἑκάστου |
τὸν
λόγον.
πρῶτον
μὲν
γάρ, |
[189] |
ὄνομα
κείμενον.
ἔπειτα
ὅλον
ἦν
|
ἑκάστου |
τοῦ
ἀνθρώπου
τὸ
εἶδος
στρογγύλον, |
[198] |
ᾤμην
δεῖν
τἀληθῆ
λέγειν
περὶ
|
ἑκάστου |
τοῦ
ἐγκωμιαζομένου,
καὶ
τοῦτο
μὲν |
[186] |
τοῖς
σώμασιν
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς
|
ἑκάστου |
τοῦ
σώματος
καὶ
ὑγιεινοῖς
καλὸν |
[194] |
Ἔρωτι
καὶ
ἀποδέξασθαι
παρ᾽
ἑνὸς
|
ἑκάστου |
ὑμῶν
τὸν
λόγον·
ἀποδοὺς
οὖν |
[207] |
ἕκαστα
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
πάρεστιν
|
ἑκάστῳ, |
ἀλλὰ
τὰ
μὲν
γίγνεται,
τὰ |
[187] |
θείοις,
καθ᾽
ὅσον
παρείκει,
φυλακτέον
|
ἑκάτερον |
τὸν
ἔρωτα·
ἔνεστον
~(γάρ.
Ἐπεὶ |
[193] |
ἕκαστος
(ἐρεῖ,
μᾶλλον
δὲ
τί
|
ἑκάτερος· |
Ἀγάθων
γὰρ
καὶ
Σωκράτης
λοιποί. |
[180] |
πάντας
θεούς,
ἃ
δ᾽
οὖν
|
ἑκάτερος |
εἴληχε
πειρατέον
εἰπεῖν.
πᾶσα
γὰρ |
[184] |
τε
καὶ
παιδικά,
νόμον
ἔχων
|
ἑκάτερος, |
ὁ
μὲν
χαρισαμένοις
παιδικοῖς
ὑπηρετῶν |
[194] |
ὑμῶν
τὸν
λόγον·
ἀποδοὺς
οὖν
|
ἑκάτερος |
τῷ
θεῷ
οὕτως
ἤδη
διαλεγέσθω. |
[192] |
σπουδῆς·
ἀλλ᾽
ἄλλο
τι
βουλομένη
|
ἑκατέρου |
ἡ
ψυχὴ
(δήλη
ἐστίν,
ὃ |
[183] |
ὀμνύντι
μόνῳ
συγγνώμη
παρὰ
θεῶν
|
ἐκβάντι |
τῶν
ὅρκων·
ἀφροδίσιον
γὰρ
ὅρκον |
[209] |
ποιητὰς
τοὺς
ἀγαθοὺς
ζηλῶν,
οἷα
|
ἔκγονα |
ἑαυτῶν
καταλείπουσιν,
ἃ
ἐκείνοις
ἀθάνατον |
[190] |
ἦν
τοῦ
ἡλίου
τὴν
ἀρχὴν
|
ἔκγονον, |
τὸ
δὲ
θῆλυ
τῆς
γῆς, |
[189] |
ἐπειδὴ
καὶ
τῆς
λυγγὸς
πέπαυσαι.
|
~(Ἐκδεξάμενον |
οὖν
ἔφη
εἰπεῖν
τὸν
Ἀριστοφάνη |
[192] |
ἀμφοτέρους
ζῇν,
καὶ
ἐπειδὰν
ἀποθάνητε,
|
ἐκεῖ |
αὖ
ἐν
Ἅιδου
ἀντὶ
δυοῖν |
[221] |
τὸ
σὸν
δὴ
τοῦτο,
καὶ
|
ἐκεῖ |
διαπορεύεσθαι
ὥσπερ
καὶ
ἐνθάδε,
βρενθυόμενος |
[187] |
δὲ
ὁμολογίαν
πᾶσι
τούτοις,
ὥσπερ
|
ἐκεῖ |
ἡ
ἰατρική,
ἐνταῦθα
ἡ
μουσικὴ |
[194] |
ὦμεν·
ἡμεῖς
μὲν
γὰρ
καὶ
|
ἐκεῖ |
παρῆμεν
καὶ
ἦμεν
τῶν
πολλῶν· |
[220] |
ἔρεξε
καὶ
ἔτλη
καρτερὸς
ἀνὴρ
|
ἐκεῖ |
ποτε
ἐπὶ
στρατείας,
ἄξιον
ἀκοῦσαι. |
[219] |
Ποτείδαιαν
ἐγένετο
κοινὴ
καὶ
συνεσιτοῦμεν
|
ἐκεῖ. |
πρῶτον
μὲν
οὖν
τοῖς
πόνοις |
[207] |
αὐτὰ
τῷ
λιμῷ
παρατεινόμενα
ὥστ᾽
|
ἐκεῖνα |
ἐκτρέφειν,
καὶ
ἄλλο
πᾶν
ποιοῦντα; |
[223] |
ἵνα
ὑπὸ
Σωκράτους
ἐπαινεθῶ.
Ταῦτα
|
ἐκεῖνα, |
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
τὰ
εἰωθότα· |
[201] |
τὰ
ἐρωτικὰ
ἐδίδαξεν,
ὃν
οὖν
|
ἐκείνη |
ἔλεγε
λόγον,
πειράσομαι
ὑμῖν
διελθεῖν |
[179] |
πατρός
τε
(καὶ
μητρός·
οὓς
|
ἐκείνη |
τοσοῦτον
ὑπερεβάλετο
τῇ
φιλίᾳ
διὰ |
[179] |
πάλιν
τὴν
ψυχήν,
ἀλλὰ
τὴν
|
ἐκείνης |
ἀνεῖσαν
ἀγασθέντες
(τῷ
ἔργῳ·
οὕτω |
[203] |
ὁ
Ἔρως,
γεννηθεὶς
ἐν
τοῖς
|
ἐκείνης |
γενεθλίοις,
καὶ
ἅμα
φύσει
ἐραστὴς |
[219] |
ὥρας
καὶ
ὕβρισεν·
καὶ
περὶ
|
ἐκεῖνό |
γε
ᾤμην
τὶ
εἶναι,
ὦ |
[211] |
τῶν
ἄλλων
καὶ
ἀπολλυμένων
μηδὲν
|
ἐκεῖνο |
μήτε
τι
πλέον
μήτε
ἔλαττον |
[211] |
διὰ
τὸ
ὀρθῶς
παιδεραστεῖν
ἐπανιὼν
|
ἐκεῖνο |
τὸ
καλὸν
ἄρχηται
καθορᾶν,
σχεδὸν |
[211] |
καὶ
ἀπὸ
τῶν
μαθημάτων
ἐπ᾽
|
ἐκεῖνο |
τὸ
μάθημα
τελευτῆσῃ,
ὅ
ἐστιν |
[210] |
θαυμαστὸν
τὴν
φύσιν
καλόν,
τοῦτο
|
ἐκεῖνο, |
ὦ
Σώκρατες,
οὗ
δὴ
ἕνεκεν |
[212] |
~(γίγνεσθαι
ἐκεῖσε
βλέποντος
ἀνθρώπου
καὶ
|
ἐκεῖνο |
ᾧ
δεῖ
θεωμένου
καὶ
ξυνόντος |
[195] |
καὶ
οὐκ
Ἔρωτι
γεγονέναι,
εἰ
|
ἐκεῖνοι |
ἀληθῆ
ἔλεγον·
οὐ
γὰρ
ἂν |
[173] |
οἱ
λόγοι.
Ἀπολλόδωρος
Ἦσαν
τοίνυν
|
ἐκεῖνοι |
τοιοίδε
τινές·
μᾶλλον
δ᾽
~(ἐξ |
[209] |
οἷα
ἔκγονα
ἑαυτῶν
καταλείπουσιν,
ἃ
|
ἐκείνοις |
ἀθάνατον
κλέος
καὶ
μνήμην
παρέχεται |
[184] |
ἐθέλῃ
τινὰ
θεραπεύειν
ἡγούμενος
δι᾽
|
ἐκεῖνον |
ἀμείνων
ἔσεσθαι
ἢ
κατὰ
σοφίαν |
[213] |
φέρε,
παῖ,
φάναι,
τὸν
ψυκτῆρα
|
ἐκεῖνον, |
ἰδόντα
αὐτὸν
~(πλέον
ἢ
ὀκτὼ |
[213] |
παραχωρῆσαι
γὰρ
τὸν
Σωκράτη
ὡς
|
ἐκεῖνον |
καθίζειν.
παρακαθεζόμενον
δὲ
αὐτὸν
ἀσπάζεσθαί |
[174] |
δ᾽
~(ἐξ
ἀρχῆς
ὑμῖν
ὡς
|
ἐκεῖνος |
διηγεῖτο
καὶ
ἐγὼ
πειράσομαι
διηγήσασθαι. |
[173] |
ἤκουσα,
καί
μοι
ὡμολόγει
καθάπερ
|
ἐκεῖνος |
διηγεῖτο.
Τί
οὖν,
ἔφη,
οὐ |
[178] |
ἐμέμνητο
οὔτ᾽
αὖ
ἐγὼ
ἃ
|
ἐκεῖνος |
ἔλεγε
πάντα·
ἃ
δὲ
μάλιστα |
[183] |
καὶ
καλῶς.
πονηρὸς
δ᾽
ἐστὶν
|
ἐκεῖνος |
ὁ
ἐραστὴς
ὁ
πάνδημος,
(ὁ |
[174] |
καὶ
τὰς
βλαύτας
ὑποδεδεμένον,
ἃ
|
ἐκεῖνος |
ὀλιγάκις
ἐποίει·
καὶ
ἐρέσθαι
αὐτὸν |
[215] |
ἔτι
νυνὶ
ὃς
ἂν
τὰ
|
ἐκείνου |
αὐλῇ·
ἃ
γὰρ
Ὄλυμπος
ηὔλει, |
[213] |
οὐ
φαῦλον
πρᾶγμα
γέγονεν.
ἀπ᾽
|
ἐκείνου |
γὰρ
τοῦ
χρόνου,
ἀφ᾽
οὗ |
[174] |
μετὰ
Σωκράτους
ἥκοιμι,
κληθεὶς
ὑπ᾽
|
ἐκείνου |
δεῦρ᾽
ἐπὶ
δεῖπνον.
Καλῶς
γ᾽ |
[215] |
λέγω,
τούτου
διδάξαντος·
τὰ
οὖν
|
ἐκείνου |
ἐάν
τε
ἀγαθὸς
αὐλητὴς
αὐλῇ |
[207] |
ἐρωτικά.
Εἰ
τοίνυν,
ἔφη,
πιστεύεις
|
ἐκείνου |
εἶναι
φύσει
τὸν
ἔρωτα,
οὗ |
[211] |
ἀρχόμενον
ἀπὸ
τῶνδε
τῶν
καλῶν
|
ἐκείνου |
ἕνεκα
τοῦ
καλοῦ
ἀεὶ
ἐπανιέναι, |
[200] |
Σωκράτη,
Οὐκοῦν
τοῦτό
γ᾽
ἐστὶν
|
ἐκείνου |
ἐρᾶν,
ὃ
οὔπω
ἕτοιμον
αὐτῷ |
[173] |
γε
ἔνια
ἤδη
ἀνηρόμην
ὧν
|
ἐκείνου |
ἤκουσα,
καί
μοι
ὡμολόγει
καθάπερ |
[185] |
τὴν
φιλίαν
ἐραστοῦ
ἐξαπατηθείη,
ἀναφανέντος
|
ἐκείνου |
κακοῦ
(καὶ
οὐ
κεκτημένου
ἀρετήν, |
[211] |
τὰ
δὲ
ἄλλα
πάντα
καλὰ
|
ἐκείνου |
μετέχοντα
τρόπον
τινὰ
τοιοῦτον,
οἷον |
[215] |
οὐκ
αὐλητής;
πολύ
γε
θαυμασιώτερος
|
ἐκείνου· |
(ὁ
μέν
γε
δι᾽
ὀργάνων |
[200] |
δὲ
εἰπέ,
πότερον
ὁ
Ἔρως
|
ἐκείνου |
οὗ
ἔστιν
ἔρως,
ἐπιθυμεῖ
αὐτοῦ |
[213] |
(ἐν
μέσῳ
Σωκράτους
τε
καὶ
|
ἐκείνου· |
παραχωρῆσαι
γὰρ
τὸν
Σωκράτη
ὡς |
[215] |
τὸ
θεῖα
εἶναι.
σὺ
δ᾽
|
ἐκείνου |
τοσοῦτον
μόνον
διαφέρεις,
ὅτι
ἄνευ |
[211] |
ἐστιν
οὐκ
ἄλλου
ἢ
αὐτοῦ
|
ἐκείνου |
τοῦ
καλοῦ
μάθημα,
καὶ
γνῷ |
[209] |
τὸ
γεννηθὲν
συνεκτρέφει
κοινῇ
μετ᾽
|
ἐκείνου, |
ὥστε
πολὺ
μείζω
κοινωνίαν
τῆς |
[223] |
Ἀγάθωνα.
τὸν
οὖν
Σωκράτη,
κατακοιμίσαντ᾽
|
ἐκείνους, |
ἀναστάντα
ἀπιέναι,
καὶ
ἓ
ὥσπερ |
[192] |
ὅταν
μὲν
οὖν
καὶ
αὐτῷ
|
ἐκείνῳ |
ἐντύχῃ
τῷ
αὑτοῦ
ἡμίσει
καὶ |
[207] |
θαύμαζε.
ἐνταῦθα
γὰρ
(τὸν
αὐτὸν
|
ἐκείνῳ |
λόγον
ἡ
θνητὴ
φύσις
ζητεῖ |
[212] |
τῳ
ἄλλῳ
ἀνθρώπων
ἀθανάτῳ
καὶ
|
ἐκείνῳ; |
(Ταῦτα
δή,
ὦ
Φαῖδρέ
τε |
[204] |
ἀπόκρισις
ἐρώτησιν
τοιάνδε·
τί
ἔσται
|
ἐκείνῳ |
ᾧ
ἂν
γένηται
τὰ
καλά; |
[204] |
ἐγώ,
αὑτῷ.
Καὶ
τί
ἔσται
|
ἐκείνῳ |
ᾧ
ἂν
γένηται
τἀγαθά;
Τοῦτ᾽ |
[190] |
Ἐφιάλτου
τε
καὶ
Ὤτου,
περὶ
|
ἐκείνων |
λέγεται,
τὸ
εἰς
τὸν
οὐρανὸν |
[212] |
οἴει,
ἔφη,
φαῦλον
βίον
~(γίγνεσθαι
|
ἐκεῖσε |
βλέποντος
ἀνθρώπου
καὶ
ἐκεῖνο
ᾧ |
[190] |
ὄντινα
δὲ
τέμοι,
τὸν
Ἀπόλλω
|
ἐκέλευε |
τό
τε
πρόσωπον
μεταστρέφειν
καὶ |
[190] |
ὁ
ἄνθρωπος·
καὶ
τἆλλα
ἰᾶσθαι
|
ἐκέλευεν. |
ὁ
δὲ
τό
τε
πρόσωπον |
[178] |
πάντες
ἄρα
ξυνέφασάν
τε
καὶ
|
~(ἐκέλευον |
ἅπερ
ὁ
Σωκράτης.
πάντων
μὲν |
[220] |
μέν,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
τότε
|
ἐκέλευον |
σοὶ
διδόναι
τἀριστεῖα
τοὺς
στρατηγούς, |
[215] |
(ὁ
μέν
γε
δι᾽
ὀργάνων
|
ἐκήλει |
τοὺς
ἀνθρώπους
τῇ
ἀπὸ
τοῦ |
[198] |
αὐτῶν
δὲ
τούτων
τὰ
κάλλιστα
|
ἐκλεγομένους |
ὡς
εὐπρεπέστατα
τιθέναι·
καὶ
πάνυ |
[187] |
καὶ
μέτροις,
(ὃ
δὴ
παιδεία
|
ἐκλήθη) |
ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
χαλεπὸν
καὶ |
[181] |
τὸν
νόμον
τοῦτον
αὐτοὶ
αὑτοῖς
|
ἑκόντες |
τίθενται,
χρῆν
δὲ
καὶ
τούτους |
[196] |
ὑπηρετεῖ—
ἃ
δ᾽
ἂν
ἑκὼν
|
ἑκόντι |
ὁμολογήσῃ,
φασὶν
οἱ
πόλεως
βασιλῆς |
[184] |
καὶ
ἄλλη
μία
μόνη
δουλεία
|
ἑκούσιος |
λείπεται
οὐκ
ἐπονείδιστος·
αὕτη
δ᾽ |
[215] |
τε
ἀνὴρ
ἐάν
τε
μειράκιον,
|
ἐκπεπληγμένοι |
ἐσμὲν
καὶ
κατεχόμεθα.
ἐγὼ
γοῦν, |
[216] |
ἀεὶ
περὶ
τούτους
ἐστὶ
καὶ
|
ἐκπέπληκται, |
καὶ
αὖ
ἀγνοεῖ
πάντα
καὶ |
[211] |
σοι
εἶναι,
οὓς
νῦν
ὁρῶν
|
ἐκπέπληξαι |
καὶ
ἕτοιμος
εἶ
καὶ
σὺ |
[214] |
δ᾽
ἐπειδὴ
οὐκ
εἴρηκας
καὶ
|
ἐκπέπωκας, |
δίκαιος
εἰ
εἰπεῖν,
εἰπὼν
δὲ |
[214] |
τοῦτον
ἐμπλησάμενον
πρῶτον
μὲν
αὐτὸν
|
ἐκπιεῖν, |
ἔπειτα
τῷ
Σωκράτει
κελεύειν
ἐγχεῖν |
[214] |
γὰρ
ἂν
κελεύῃ
τις,
τοσοῦτον
|
ἐκπιὼν |
οὐδὲν
μᾶλλον
μή
ποτε
μεθυσθῇ. |
[194] |
σαυτοῦ
λόγους,
καὶ
οὐδ᾽
ὁπωστιοῦν
|
ἐκπλαγέντος, |
νῦν
οἰηθείην
σε
θορυβήσεσθαι
ἕνεκα |
[192] |
ἄλλος
πᾶς,
τότε
καὶ
θαυμαστὰ
|
ἐκπλήττονται |
φιλίᾳ
τε
καὶ
(οἰκειότητι
καὶ |
[213] |
φερέτω,
Ἀγάθων,
εἴ
τι
ἔστιν
|
ἔκπωμα |
μέγα.
μᾶλλον
δὲ
οὐδὲν
δεῖ, |
[220] |
οὐκ
ἐθέλων,
ὁπότε
ἀναγκασθείη,
πάντας
|
ἐκράτει, |
καὶ
ὃ
πάντων
θαυμαστότατον,
Σωκράτη |
[193] |
τὸ
γένος
εὔδαιμον
γένοιτο,
εἰ
|
ἐκτελέσαιμεν |
τὸν
ἔρωτα
καὶ
τῶν
παιδικῶν |
[193] |
οἱ
ἐν
ταῖς
στήλαις
καταγραφὴν
|
ἐκτετυπωμένοι, |
διαπεπρισμένοι
κατὰ
τὰς
ῥῖνας,
γεγονότες |
[195] |
ἀληθῆ
ἔλεγον·
οὐ
γὰρ
ἂν
|
ἐκτομαὶ |
οὐδὲ
δεσμοὶ
ἀλλήλων
ἐγίγνοντο
καὶ |
[179] |
τῆς
μητρὸς
ὡς
ἀποθανοῖτο
ἀποκτείνας
|
Ἕκτορα, |
μὴ
ἀποκτείνας
δὲ
τοῦτον
οἴκαδ᾽ |
[191] |
πρόσθεν·
τέως
γὰρ
καὶ
ταῦτα
|
ἐκτὸς |
εἶχον,
καὶ
ἐγέννων
(καὶ
ἔτικτον |
[207] |
τῷ
λιμῷ
παρατεινόμενα
ὥστ᾽
ἐκεῖνα
|
ἐκτρέφειν, |
καὶ
ἄλλο
πᾶν
ποιοῦντα;
τοὺς |
[209] |
καὶ
ὁμιλῶν
αὐτῷ,
ἃ
πάλαι
|
ἐκύει, |
τίκτει
καὶ
γεννᾷ,
καὶ
παρὼν |
[203] |
κατακλίνεταί
(τε
παρ᾽
αὐτῷ
καὶ
|
ἐκύησε |
τὸν
ἔρωτα.
διὸ
δὴ
καὶ |
[175] |
ὄντος
οὕτω
σφόδρα
ἐξέλαμψεν
καὶ
|
ἐκφανὴς |
ἐγένετο
πρῴην
ἐν
μάρτυσι
τῶν |
[189] |
γε,
φάναι,
ὦ
Ἀριστόφανες,
οἴει
|
ἐκφεύξεσθαι· |
ἀλλὰ
πρόσεχε
τὸν
νοῦν
καὶ |
[193] |
περὶ
(θεούς,
ἵνα
τὰ
μὲν
|
ἐκφύγωμεν, |
τῶν
δὲ
τύχωμεν,
ὧν
ὁ |
[215] |
τε
καρδία
πηδᾷ
καὶ
δάκρυα
|
ἐκχεῖται |
ὑπὸ
τῶν
λόγων
τῶν
τούτου, |
[214] |
καὶ
εἰπὲ
ὅτι
τοῦτο
ψεύδομαι·
|
ἑκὼν |
γὰρ
εἶναι
οὐδὲν
~(ψεύσομαι.
ἐὰν |
[188] |
ἐπαινῶν
πολλὰ
παραλείπω,
οὐ
μέντοι
|
ἑκών |
γε.
ἀλλ᾽
εἴ
τι
ἐξέλιπον, |
[176] |
μέθη
ἐστί·
καὶ
οὔτε
αὐτὸς
|
ἑκὼν |
εἶναι
πόρρω
ἐθελήσαιμι
ἂν
πιεῖν |
[196] |
πᾶν
ὑπηρετεῖ—
ἃ
δ᾽
ἂν
|
ἑκὼν |
ἑκόντι
ὁμολογήσῃ,
φασὶν
οἱ
πόλεως |
[196] |
οὔτε
ποιῶν
ποιεῖ—
πᾶς
γὰρ
|
ἑκὼν |
Ἔρωτι
πᾶν
ὑπηρετεῖ—
ἃ
δ᾽ |
[173] |
ὁπόθεν
ποτὲ
ταύτην
τὴν
ἐπωνυμίαν
|
ἔλαβες |
τὸ
μαλακὸς
καλεῖσθαι,
οὐκ
οἶδα |
[222] |
ὑφ᾽
ἑνὸς
ἄλλου.
ἀλλ᾽
οὐκ
|
ἔλαθες, |
ἀλλὰ
τὸ
σατυρικόν
σου
δρᾶμα |
[211] |
ἐκεῖνο
μήτε
τι
πλέον
μήτε
|
ἔλαττον |
γίγνεσθαι
μηδὲ
πάσχειν
μηδέν,
ὅταν |
[201] |
ἐρωτικὰ
ἐδίδαξεν,
ὃν
οὖν
ἐκείνη
|
ἔλεγε |
λόγον,
πειράσομαι
ὑμῖν
διελθεῖν
ἐκ |
[178] |
οὔτ᾽
αὖ
ἐγὼ
ἃ
ἐκεῖνος
|
ἔλεγε |
πάντα·
ἃ
δὲ
μάλιστα
καὶ |
[220] |
ᾐσθάνοντο,
καὶ
θαυμάζοντες
ἄλλος
ἄλλῳ
|
ἔλεγεν, |
ὅτι
Σωκράτης
ἐξ
ἑωθινοῦ
φροντίζων |
[214] |
τοὐναντίον
ἐστὶ
πᾶν
ἢ
ὃ
|
ἔλεγεν; |
οὗτος
γάρ,
ἐάν
τινα
ἐγὼ |
[186] |
ἔστι
δή,
ὥσπερ
ἄρτι
Παυσανίας
|
ἔλεγεν |
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς
καλὸν
χαρίζεσθαι |
[201] |
εἴη
ἔρως.
οὐχ
οὑτωσί
πως
|
ἔλεγες; |
Εἶπον
γάρ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα. |
[198] |
οὐ
μαντικῶς,
ἃ
νῦν
δὴ
|
ἔλεγον |
εἰπεῖν,
ὅτι
Ἀγάθων
θαυμαστῶς
ἐροῖ, |
[201] |
ἐγὼ
πρὸς
αὐτὴν
ἕτερα
τοιαῦτα
|
ἔλεγον |
οἷάπερ
νῦν
πρὸς
ἐμὲ
Ἀγάθων, |
[221] |
παρακελεύομαί
τε
αὐτοῖς
θαρρεῖν,
καὶ
|
ἔλεγον |
ὅτι
οὐκ
ἀπολείψω
αὐτώ.
ἐνταῦθα |
[207] |
ἔχεις
λέγειν;
καὶ
ἐγὼ
αὖ
|
ἔλεγον |
ὅτι
οὐκ
εἰδείην·
ἣ
δ᾽ |
[195] |
Ἔρωτι
γεγονέναι,
εἰ
ἐκεῖνοι
ἀληθῆ
|
ἔλεγον· |
οὐ
γὰρ
ἂν
ἐκτομαὶ
οὐδὲ |
[188] |
ἔρωτος
ἃ
νῦν
δὴ
ἐγὼ
|
ἔλεγον, |
τά
τε
θερμὰ
καὶ
τὰ |
[220] |
μοι
δοκεῖ
καὶ
αὐτίκα
ὁ
|
ἔλεγχος |
ἔσεσθαι.
πρὸς
δὲ
αὖ
τὰς |
[191] |
εἴτ᾽
ἀνδρός·
καὶ
οὕτως
ἀπώλλυντο.
|
ἐλεήσας |
δὲ
ὁ
Ζεὺς
ἄλλην
μηχανὴν |
[182] |
αἰσχρόν,
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐπιχειρεῖν
|
ἑλεῖν |
ἐξουσίαν
ὁ
νόμος
δέδωκε
τῷ |
[218] |
σφόδρα
ἑαυτοῦ
τε
καὶ
εἰωθότως
|
ἔλεξεν· |
Ὦ
φίλε
Ἀλκιβιάδη,
κινδυνεύεις
τῷ |
[179] |
οἴκαδ᾽
ἐλθὼν
γηραιὸς
τελευτήσοι,
ἐτόλμησεν
|
ἑλέσθαι |
βοηθήσας
τῷ
ἐραστῇ
Πατρόκλῳ
καὶ |
[181] |
τὸ
τοιοῦτον,
ὥσπερ
καὶ
τῶν
|
ἐλευθέρων |
γυναικῶν
προσαναγκάζομεν
αὐτοὺς
καθ᾽
~(ὅσον |
[218] |
μηδὲν
ποικίλλειν
πρὸς
αὐτόν,
ἀλλ᾽
|
ἐλευθέρως |
εἰπεῖν
ἅ
μοι
ἐδόκει·
καὶ |
[183] |
ἁπλοῦν
ἐστιν,
ὅπερ
ἐξ
ἀρχῆς
|
ἐλέχθη, |
οὔτε
καλὸν
εἶναι
αὐτὸ
καθ᾽ |
[173] |
ἄχθομαι
ὑμᾶς
τε
τοὺς
ἑταίρους
|
ἐλεῶ, |
ὅτι
οἴεσθε
τὶ
ποιεῖν
(οὐδὲν |
[217] |
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον
εἰς
ἔπαινον
|
ἐλθόντα |
ἄδικόν
μοι
φαίνεται.
ἔτι
δὲ |
[223] |
ἓ
ὥσπερ
εἰώθει
ἕπεσθαι,
καὶ
|
ἐλθόντα |
εἰς
Λύκειον,
ἀπονιψάμενον,
ὥσπερ
ἄλλοτε |
[174] |
ἑστιῶντος
τοῦ
Ἀγαμέμνονος
ἄκλητον
ἐποίησεν
|
ἐλθόντα |
τὸν
Μενέλεων
ἐπὶ
τὴν
θοίνην, |
[179] |
μὴ
ἀποκτείνας
δὲ
τοῦτον
οἴκαδ᾽
|
ἐλθὼν |
γηραιὸς
τελευτήσοι,
ἐτόλμησεν
ἑλέσθαι
βοηθήσας |
[222] |
ἔσται,
ἀλλ᾽
ἐγὼ
παρὰ
σὲ
|
ἐλθὼν |
κατακλινήσομαι.
Πάνυ
γε,
φάναι
τὸν |
[184] |
ὅταν
γὰρ
εἰς
τὸ
αὐτὸ
|
ἔλθωσιν |
ἐραστής
τε
καὶ
παιδικά,
νόμον |
[209] |
καὶ
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
τῆς
|
Ἑλλάδος. |
τίμιος
δὲ
παρ᾽
ὑμῖν
καὶ |
[196] |
ὅσον
οὖν
δυνατόν,
πειρατέον
μὴ
|
ἐλλείπειν. |
καὶ
πρῶτον
μέν,
ἵν᾽
αὖ |
[179] |
τοῦδε
τοῦ
λόγου
εἰς
τοὺς
|
Ἕλληνας, |
ἐθελήσασα
μόνη
ὑπὲρ
τοῦ
αὑτῆς |
[175] |
ἐγένετο
πρῴην
ἐν
μάρτυσι
τῶν
|
Ἑλλήνων |
πλέον
ἢ
τρισμυρίοις.
Ὑβριστὴς
εἶ, |
[209] |
(ἄλλοθι
πολλαχοῦ
ἄνδρες,
καὶ
ἐν
|
Ἕλλησι |
καὶ
ἐν
βαρβάροις,
πολλὰ
καὶ |
[197] |
ὁ
θεὸς
οὗτος
διδάσκαλος
γένηται,
|
ἐλλόγιμος |
καὶ
φανὸς
ἀπέβη,
οὗ
δ᾽ |
[213] |
τουτὶ
τί
ἦν;
Σωκράτης
οὗτος;
|
ἐλλοχῶν |
αὖ
με
ἐνταῦθα
κατέκεισο,
(ὥσπερ |
[179] |
πρὸ
τούτου
τεθνάναι
ἂν
πολλάκις
|
ἕλοιτο. |
καὶ
μὴν
ἐγκαταλιπεῖν
γε
τὰ |
[182] |
καλὸν
δοκεῖ
εἶναι
(καὶ
μὴ
|
ἑλόντι |
αἰσχρόν,
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐπιχειρεῖν |
[182] |
ὥς
τι
αἰσχρὸν
ποιοῦντι,
καὶ
|
ἑλόντι |
τε
καλὸν
δοκεῖ
εἶναι
(καὶ |
[193] |
ἄγων,
καὶ
εἰς
τὸ
ἔπειτα
|
ἐλπίδας |
μεγίστας
παρέχεται,
ἡμῶν
παρεχομένων
πρὸς |
[182] |
ἔρως
ἐμποιεῖν.
ἔργῳ
δὲ
τοῦτῳ
|
ἔμαθον |
καὶ
οἱ
ἐνθάδε
τύραννοι·
ὁ |
[213] |
ἕως
ἂν
ὑμεῖς
ἱκανῶς
πίητε,
|
ἐμαυτόν. |
ἀλλὰ
φερέτω,
Ἀγάθων,
εἴ
τι |
[199] |
(εἰ
βούλεσθε,
ἐθέλω
εἰπεῖν
κατ᾽
|
ἐμαυτόν, |
οὐ
πρὸς
τοὺς
ὑμετέρους
λόγους, |
[173] |
ὅτι
οὕτω
διανοούμενος
καὶ
περὶ
|
ἐμαυτοῦ |
καὶ
περὶ
ὑμῶν
μαίνομαι
καὶ |
[216] |
πολλοῦ
ἐνδεὴς
ὢν
αὐτὸς
ἔτι
|
ἐμαυτοῦ |
μὲν
ἀμελῶ,
τὰ
δ᾽
Ἀθηναίων |
[201] |
ἐμοὶ
καὶ
Ἀγάθωνι,
αὐτὸς
ἀπ᾽
|
ἐμαυτοῦ, |
ὅπως
ἂν
δύνωμαι.
δεῖ
δή, |
[219] |
ἔτι,
ἀμφιέσας
τὸ
ἱμάτιον
τὸ
|
ἐμαυτοῦ |
τοῦτον—
καὶ
γὰρ
ἦν
χειμών— |
[216] |
τοῦτον
μόνον
αἰσχύνομαι.
ξύνοιδα
γὰρ
|
ἐμαυτῷ |
ἀντιλέγειν
μὲν
οὐ
δυναμένῳ
ὡς |
[216] |
καὶ
ἔτι
γε
νῦν
ξύνοιδ᾽
|
ἐμαυτῷ |
ὅτι
εἰ
ἐθέλοιμι
παρέχειν
τὰ |
[217] |
καὶ
θαυμαστά,
ὥστε
ποιητέον
εἶναι
|
ἔμβραχυ |
ὅ
τι
κελεύοι
Σωκράτης.
ἡγούμενος |
[201] |
τοιαῦτα
ἔλεγον
οἷάπερ
νῦν
πρὸς
|
ἐμὲ |
Ἀγάθων,
ὡς
εἴη
ὁ
Ἔρως |
[222] |
γὰρ
ἐμὲ
ἐπῄνεσας,
δεῖ
δὲ
|
ἐμὲ |
αὖ
τὸν
ἐπὶ
δεξιὰ
ἐπαινεῖν. |
[218] |
τοῦ
ὡς
ὅ
τι
βέλτιστον
|
ἐμὲ |
γενέσθαι,
τούτου
δὲ
οἶμαί
μοι |
[222] |
τὸν
Σωκράτη.
σὺ
μὲν
γὰρ
|
ἐμὲ |
ἐπῄνεσας,
δεῖ
δὲ
ἐμὲ
αὖ |
[220] |
ἔδοσαν
οἱ
στρατηγοί,
οὐδεὶς
ἄλλος
|
ἐμὲ |
ἔσωσεν
(ἀνθρώπων
ἢ
οὗτος,
τετρωμένον |
[173] |
ποιοῦντες.
καὶ
ἴσως
αὖ
ὑμεῖς
|
ἐμὲ |
ἡγεῖσθε
κακοδαίμονα
εἶναι,
καὶ
οἴομαι |
[222] |
πάντα
τούτου
ἕνεκα
εἰρηκώς,
τοῦ
|
ἐμὲ |
καὶ
(Ἀγάθωνα
διαβάλλειν,
οἰόμενος
δεῖν |
[220] |
καὶ
τὰ
ὅπλα
καὶ
αὐτὸν
|
ἐμέ. |
καὶ
ἐγὼ
μέν,
ὦ
Σώκρατες, |
[222] |
αὐτῷ
γένηται,
ἀλλὰ
παρασκευάζου
ὅπως
|
ἐμὲ |
καὶ
σὲ
μηδεὶς
διαβάλῃ.
τὸν |
[175] |
Δεῦρ᾽
ἔφη
φάναι,
Σώκρατες,
παρ᾽
|
ἐμὲ |
κατάκεισο,
ἵνα
καὶ
τοῦ
σοφοῦ |
[220] |
αὐτὸς
προθυμότερος
ἐγένου
τῶν
στρατηγῶν
|
ἐμὲ |
λαβεῖν
ἢ
σαυτόν.
ἔτι
τοίνυν, |
[222] |
καὶ
(Ἀγάθωνα
διαβάλλειν,
οἰόμενος
δεῖν
|
ἐμὲ |
μὲν
σοῦ
ἐρᾷν
καὶ
μηδενὸς |
[222] |
με
ὕβρισε.
καὶ
μέντοι
(οὐκ
|
ἐμὲ |
μόνον
ταῦτα
πεποίηκεν,
ἀλλὰ
καὶ |
[222] |
κατακλινῇ
Ἀγάθων,
οὐ
δή
που
|
ἐμὲ |
πάλιν
ἐπαινέσεται,
πρὶν
ὑπ᾽
ἐμοῦ |
[172] |
ταύτην
ἣν
ἐρωτᾷς,
ὥστε
καὶ
|
ἐμὲ |
παραγενέσθαι.
Ἔγωγε
δή.
Πόθεν,
ἦν |
[186] |
καλῶς
οὐχ
~(ἱκανῶς
ἀπετέλεσε,
δεῖν
|
ἐμὲ |
πειρᾶσθαι
τέλος
ἐπιθεῖναι
τῷ
λόγῳ. |
[201] |
τῆς
νόσου,
ἣ
δὴ
καὶ
|
ἐμὲ |
τὰ
ἐρωτικὰ
ἐδίδαξεν,
ὃν
οὖν |
[175] |
ἐποίησα·
νῦν
οὖν,
νομίζοντες
καὶ
|
ἐμὲ |
ὑφ᾽
ὑμῶν
κεκλῆσθαι
ἐπὶ
δεῖπνον |
[215] |
γοῦν,
ὦ
ἄνδρες,
εἰ
μὴ
|
ἔμελλον |
κομιδῇ
δόξειν
μεθύειν,
εἶπον
ὀμόσας |
[178] |
εἶπεν,
οὔτε
πάνυ
ὁ
Ἀριστόδημος
|
ἐμέμνητο |
οὔτ᾽
αὖ
ἐγὼ
ἃ
ἐκεῖνος |
[175] |
σοφίας
πληρωθήσεσθαι.
ἡ
μὲν
γὰρ
|
ἐμὴ |
φαύλη
τις
ἂν
εἴη,
ἢ |
[217] |
δὲ
αὐτὸν
ἐσπουδακέναι
ἐπὶ
τῇ
|
ἐμῇ |
ὥρᾳ
ἕρμαιον
ἡγησάμην
εἶναι
καὶ |
[218] |
ἄλλο
ἢ
τῆς
οὐσίας
τῆς
|
ἐμῆς |
(δέοιο
ἢ
τῶν
φίλων
τῶν |
[212] |
τὰς
ταινίας,
ἵνα
ἀπὸ
τῆς
|
ἐμῆς |
κεφαλῆς
τὴν
τοῦ
σοφωτάτου
καὶ |
[219] |
καὶ
κατεφρόνησεν
καὶ
κατεγέλασεν
τῆς
|
ἐμῆς |
ὥρας
καὶ
ὕβρισεν·
καὶ
περὶ |
[197] |
ἐπέρχεται
δέ
μοί
τι
καὶ
|
ἔμμετρον |
εἰπεῖν,
ὅτι
οὗτός
ἐστιν
ὁ |
[212] |
Ἀριστοφάνη
λέγειν
τι
ἐπιχειρεῖν,
ὅτι
|
ἐμνήσθη |
αὐτοῦ
λέγων
ὁ
Σωκράτης
περὶ |
[176] |
λέγων
ἧττον
ἂν
εἴην
ἀηδής.
|
ἐμοὶ |
γὰρ
δὴ
τοῦτό
γε
οἶμαι |
[189] |
σύ
τε
καὶ
Παυσανίας
εἰπέτην.
|
ἐμοὶ |
γὰρ
δοκοῦσιν
ἅνθρωποι
παντάπασι
τὴν |
[220] |
ἐμὸν
ἀξίωμα
ἀποβλεπόντων
καὶ
βουλομένων
|
ἐμοὶ |
διδόναι
τἀριστεῖα,
αὐτὸς
προθυμότερος
ἐγένου |
[173] |
τοῖς
μάλιστα
τῶν
τότε,
ὡς
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ.
οὐ
μέντοι
ἀλλὰ
καὶ |
[204] |
οὐδὲν
ἔπαθες.
ᾠήθης
δέ,
ὡς
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ
τεκμαιρομένῃ
ἐξ
ὧν
σὺ |
[197] |
καὶ
θεοῖς
καὶ
ἀνθρώποις.
(οὕτως
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ,
ὦ
Φαῖδρε,
Ἔρως
πρῶτος |
[218] |
δέδοκται;
Τί
μάλιστα,
ἔφη.
Σὺ
|
ἐμοὶ |
δοκεῖς,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ἐμοῦ |
[218] |
ἐμοῦ,
καί
τις
ἔστ᾽
ἐν
|
ἐμοὶ |
δύναμις
δι᾽
ἧς
ἂν
σὺ |
[216] |
οὐκ
ἄν
τις
οἴοιτο
ἐν
|
ἐμοὶ |
ἐνεῖναι,
τὸ
αἰσχύνεσθαι
ὁντινοῦν·
ἐγὼ |
[219] |
ὅτι
σοί
τε
ἄριστον
καὶ
|
ἐμοὶ |
ἡγεῖ.
Ἀλλ᾽
ἔφη,
τοῦτό
γ᾽ |
[201] |
ὑμῖν
διελθεῖν
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων
|
ἐμοὶ |
καὶ
Ἀγάθωνι,
αὐτὸς
ἀπ᾽
ἐμαυτοῦ, |
[213] |
οὐκ
ἔστι,
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
|
ἐμοὶ |
καὶ
σοὶ
διαλλαγή.
ἀλλὰ
τούτων |
[220] |
ἡ
μάχη
ἦν
ἐξ
ἧς
|
ἐμοὶ |
καὶ
τἀριστεῖα
ἔδοσαν
οἱ
στρατηγοί, |
[218] |
τοι
κάλλος
ὁρῴης
ἂν
ἐν
|
ἐμοὶ |
καὶ
τῆς
παρὰ
σοὶ
εὐμορφίας |
[200] |
(ἐπιθυμεῖν,
ἐὰν
μὴ
ἐνδεὲς
ᾖ.
|
ἐμοὶ |
μὲν
γὰρ
θαυμαστῶς
δοκεῖ,
ὦ |
[218] |
ἢ
τῶν
φίλων
τῶν
ἐμῶν.
|
ἐμοὶ |
μὲν
γὰρ
οὐδέν
ἐστι
πρεσβύτερον |
[213] |
ὅρα
εἴ
μοι
ἐπαμύνεις·
ὡς
|
ἐμοὶ |
ὁ
τούτου
ἔρως
τοῦ
ἀνθρώπου |
[176] |
ἦ
δ᾽
ὅς,
ὡς
ἔοικεν,
|
ἐμοί |
τε
καὶ
Ἀριστοδήμῳ
καὶ
Φαίδρῳ |
[221] |
(Λάχητος
τῷ
ἔμφρων
εἶναι·
ἔπειτα
|
ἔμοιγ᾽ |
ἐδόκει,
ὦ
Ἀριστόφανες,
τὸ
σὸν |
[201] |
καὶ
καλὰ
δοκεῖ
σοι
εἶναι;
|
Ἔμοιγε. |
Εἰ
ἄρα
ὁ
Ἔρως
τῶν |
[206] |
σοὶ
δοκοῦσιν;
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
|
ἔμοιγε, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ.
Ἆρ᾽
οὖν, |
[220] |
γὰρ
τῶν
στρατηγῶν
πρὸς
τὸ
|
ἐμὸν |
ἀξίωμα
ἀποβλεπόντων
καὶ
βουλομένων
ἐμοὶ |
[217] |
ἕρμαιον
ἡγησάμην
εἶναι
καὶ
εὐτύχημα
|
ἐμὸν |
θαυμαστόν,
ὡς
ὑπάρχον
μοι
χαρισαμένῳ |
[201] |
οὔτε
καλὸς
εἴη
κατὰ
τὸν
|
ἐμὸν |
λόγον
οὔτε
ἀγαθός.
καὶ
ἐγώ, |
[198] |
ἐν
τῷ
λόγῳ
ἐπὶ
τὸν
|
ἐμὸν |
λόγον
πέμψας
αὐτόν
με
λίθον |
[193] |
οὗτος,
ἔφη,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
ὁ
|
ἐμὸς |
λόγος
ἐστὶ
περὶ
Ἔρωτος,
ἀλλοῖος |
[205] |
ζητῶσιν,
οὗτοι
ἐρῶσιν·
ὁ
δ᾽
|
ἐμὸς |
λόγος
οὔτε
ἡμίσεός
φησιν
εἶναι |
[177] |
τὴν
Εὐριπίδου
Μελανίππην·
οὐ
γὰρ
|
ἐμὸς |
ὁ
μῦθος,
ἀλλὰ
Φαίδρου
τοῦδε, |
[216] |
τοῦδε
τοῦ
σατύρου·
ἄλλα
δὲ
|
ἐμοῦ |
ἀκούσατε
ὡς
ὅμοιός
τ᾽
ἐστὶν |
[175] |
ἀλλὰ
ποῦ
ἔστιν
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
|
ἐμοῦ |
ἄρτι
εἰσῄει·
ἀλλὰ
θαυμάζω
καὶ |
[223] |
μὴ
φθονήσῃς
τῷ
μειρακίῳ
ὑπ᾽
|
ἐμοῦ |
ἐπαινεθῆναι·
καὶ
γὰρ
πάνυ
ἐπιθυμῶ |
[194] |
μεγάλην
ἔχειν
ὡς
εὖ
ἐροῦντος
|
ἐμοῦ. |
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
ἂν
εἴην,
ὦ |
[218] |
ἐμοὶ
δοκεῖς,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
|
ἐμοῦ |
ἐραστὴς
ἄξιος
γεγονέναι
μόνος,
καί |
[219] |
κἀγὼ
ἀκούσας·
Τὰ
μὲν
παρ᾽
|
ἐμοῦ, |
ἔφην,
ταῦτά
ἐστιν,
ὧν
οὐδὲν |
[185] |
τῆς
λυγγὸς
ἢ
λέγειν
ὑπὲρ
|
ἐμοῦ, |
ἕως
ἂν
ἐγὼ
παύσωμαι.
καὶ |
[218] |
τυγχάνει
ὄντα
ἃ
λέγεις
(περὶ
|
ἐμοῦ, |
καί
τις
ἔστ᾽
ἐν
ἐμοὶ |
[222] |
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
δεῦρο
ὑποκάτω
|
ἐμοῦ |
κατακλίνου.
Ὦ
Ζεῦ,
εἰπεῖν
τὸν |
[217] |
ἀνεπαύετο
οὖν
ἐν
τῇ
ἐχομένῃ
|
ἐμοῦ |
κλίνῃ,
ἐν
ᾗπερ
ἐδείπνει,
καὶ |
[197] |
νόημα·
οὗτος,
ἔφη,
ὁ
παρ᾽
|
ἐμοῦ |
λόγος,
ὦ
Φαῖδρε,
τῷ
θεῷ |
[222] |
ἐμὲ
πάλιν
ἐπαινέσεται,
πρὶν
ὑπ᾽
|
ἐμοῦ |
μᾶλλον
ἐπαινεθῆναι.
ἀλλ᾽
ἔασον,
~(ὦ |
[219] |
ψεύδομαι.
ποιήσαντος
δὲ
δὴ
ταῦτα
|
ἐμοῦ |
οὗτος
τοσοῦτον
περιεγένετό
τε
καὶ |
[219] |
οὖν
τοῖς
πόνοις
οὐ
μόνον
|
ἐμοῦ |
περιῆν,
ἀλλὰ
καὶ
τῶν
ἄλλων |
[222] |
καὶ
ὡς
κατεκλίνη
ἐν
μέσῳ
|
ἐμοῦ |
τε
καὶ
σοῦ,
ἵνα
χωρὶς |
[214] |
ἢ
ὀκτὼ
κοτύλας
χωροῦντα.
τοῦτον
|
ἐμπλησάμενον |
πρῶτον
μὲν
αὐτὸν
ἐκπιεῖν,
ἔπειτα |
[179] |
ἀτεχνῶς,
ὃ
ἔφη
Ὅμηρος,
μένος
|
ἐμπνεῦσαι |
ἐνίοις
τῶν
ἡρώων
τὸν
θεόν, |
[183] |
οἵας
οὐδ᾽
ἂν
δοῦλος
οὐδείς,
|
ἐμποδίζοιτο |
ἂν
μὴ
πράττειν
οὕτω
τὴν |
[182] |
ἄλλα
πάντα
καὶ
ὁ
ἔρως
|
ἐμποιεῖν. |
ἔργῳ
δὲ
τοῦτῳ
ἔμαθον
καὶ |
[178] |
τοῦτο
οὔτε
συγγένεια
οἵα
τε
|
ἐμποιεῖν |
οὕτω
καλῶς
οὔτε
τιμαὶ
οὔτε |
[186] |
ἔρως,
δεῖ
δ᾽
ἐγγενέσθαι,
ἐπιστάμενος
|
ἐμποιῆσαι |
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν,
ἀγαθὸς
ἂν |
[186] |
τὰ
τοιαῦτα·
τούτοις
ἐπιστηθεὶς
ἔρωτα
|
ἐμποιῆσαι |
καὶ
ὁμόνοιαν
ὁ
ἡμέτερος
πρόγονος |
[187] |
ἐντίθησιν,
ἔρωτα
καὶ
ὁμόνοιαν
ἀλλήλων
|
ἐμποιήσασα· |
καὶ
ἔστιν
αὖ
μουσικὴ
περὶ |
[187] |
αὐτοῦ
καρπώσηται,
ἀκολασίαν
δὲ
μηδεμίαν
|
ἐμποιήσῃ· |
ὥσπερ
ἐν
τῇ
ἡμετέρᾳ
τέχνῃ |
[208] |
ἔξοδος,
μελέτη
δὲ
πάλιν
καινὴν
|
ἐμποιοῦσα |
ἀντὶ
τῆς
ἀπιούσης
μνήμην
σῴζει |
[210] |
οὗ
δὴ
ἕνεκεν
καὶ
οἱ
|
ἔμπροσθεν |
πάντες
πόνοι
ἦσαν,
πρῶτον
μὲν |
[194] |
ἀγνοεῖν
ὅτι
νοῦν
ἔχοντι
ὀλίγοι
|
ἔμφρονες |
πολλῶν
ἀφρόνων
φοβερώτεροι;
(Οὐ
μέντ᾽ |
[221] |
μὲν
ὅσον
περιῆν
(Λάχητος
τῷ
|
ἔμφρων |
εἶναι·
ἔπειτα
ἔμοιγ᾽
ἐδόκει,
ὦ |
[191] |
οὖν
ἐκ
τόσου
(ὁ
ἔρως
|
ἔμφυτος |
ἀλλήλων
τοῖς
ἀνθρώποις
καὶ
τῆς |
[185] |
δ᾽
ἐπειδὰν
παύσῃ,
ἐν
τῷ
|
ἐμῷ. |
ἐν
ᾧ
δ᾽
ἂν
ἐγὼ |
[218] |
(δέοιο
ἢ
τῶν
φίλων
τῶν
|
ἐμῶν. |
ἐμοὶ
μὲν
γὰρ
οὐδέν
ἐστι |
[192] |
καὶ
ἐπειδὰν
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ
αὖ
|
ἐν |
Ἅιδου
ἀντὶ
δυοῖν
ἕνα
εἶναι |
[178] |
τοὺς
ἐραστὰς
αἰσχύνεται,
ὅταν
ὀφθῇ
|
ἐν |
αἰσχρῷ
τινι
ὤν.
εἰ
οὖν |
[191] |
καὶ
διὰ
τούτων
τὴν
γένεσιν
|
ἐν |
ἀλλήλοις
ἐποίησε,
διὰ
τοῦ
ἄρρενος |
[216] |
ἂν
ἴδοιμι
αὐτὸν
μὴ
ὄντα
|
ἐν |
ἀνθρώποις·
εἰ
δ᾽
αὖ
τοῦτο |
[197] |
ἐστιν
ὁ
ποιῶν
εἰρήνην
μὲν
|
ἐν |
ἀνθρώποις,
πελάγει
δὲ
γαλήνην
νηνεμίαν, |
[178] |
εἴη
ὁ
Ἔρως
καὶ
θαυμαστὸς
|
ἐν |
ἀνθρώποις
τε
καὶ
θεοῖς,
πολλαχῇ |
[197] |
Ἔρως)
πρὸ
τοῦ
δέ,
ὥσπερ
|
ἐν |
ἀρχῇ
εἶπον,
πολλὰ
καὶ
δεινὰ |
[181] |
καί
τις
ἂν
γνοίη
καὶ
|
ἐν |
αὐτῇ
τῇ
παιδεραστίᾳ
τοὺς
εἰλικρινῶς |
[195] |
πολλὰ
καὶ
βίαια,
εἰ
Ἔρως
|
ἐν |
αὐτοῖς
ἦν,
ἀλλὰ
φιλία
καὶ |
[186] |
δ᾽
ἀκολάστοις
αἰσχρόν,
οὕτω
καὶ
|
ἐν |
αὐτοῖς
τοῖς
σώμασιν
τοῖς
μὲν |
[222] |
θειοτάτους
καὶ
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
ἀρετῆς
|
ἐν |
αὑτοῖς
ἔχοντας
καὶ
ἐπὶ
πλεῖστον |
[207] |
μέντοι
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
ἔχων
|
ἐν |
αὑτῷ
ὅμως
ὁ
αὐτὸς
καλεῖται, |
[181] |
κοινῇ
συμβιωσόμενοι,
ἀλλ᾽
οὐκ
ἐξαπατήσαντες,
|
ἐν |
ἀφροσύνῃ
λαβόντες
ὡς
νέον,
καταγελάσαντες |
[209] |
ἄνδρες,
καὶ
ἐν
Ἕλλησι
καὶ
|
ἐν |
βαρβάροις,
πολλὰ
καὶ
καλὰ
ἀποφηνάμενοι |
[182] |
ἐν
Ἤλιδι
μὲν
γὰρ
καὶ
|
ἐν |
Βοιωτοῖς,
καὶ
οὗ
μὴ
σοφοὶ |
[195] |
ὄντων
καὶ
βαίνει
καὶ
οἰκεῖ.
|
ἐν |
γὰρ
ἤθεσι
καὶ
ψυχαῖς
θεῶν |
[219] |
ἔφη,
τοῦτό
γ᾽
εὖ
λέγεις·
|
ἐν |
γὰρ
τῷ
ἐπιόντι
χρόνῳ
(βουλευόμενοι |
[211] |
τινι,
οἷον
ἐν
ζῴῳ
ἢ
|
ἐν |
γῇ
ἢ
ἐν
οὐρανῷ
(ἢ |
[206] |
ἐν
μὲν
αἰσχρῷ
οὐ
δύναται,
|
ἐν |
δὲ
τῷ
καλῷ.
ἡ
γὰρ |
[189] |
τοι
γελοῖον
εἴπῃς,
ἐξόν
σοι
|
ἐν |
εἰρήνῃ
λέγειν.
καὶ
τὸν
Ἀριστοφάνη |
[209] |
ἄλλοι
(ἄλλοθι
πολλαχοῦ
ἄνδρες,
καὶ
|
ἐν |
Ἕλλησι
καὶ
ἐν
βαρβάροις,
πολλὰ |
[218] |
(περὶ
ἐμοῦ,
καί
τις
ἔστ᾽
|
ἐν |
ἐμοὶ
δύναμις
δι᾽
ἧς
ἂν |
[216] |
ὃ
οὐκ
ἄν
τις
οἴοιτο
|
ἐν |
ἐμοὶ
ἐνεῖναι,
τὸ
αἰσχύνεσθαι
ὁντινοῦν· |
[218] |
ἀμήχανόν
τοι
κάλλος
ὁρῴης
ἂν
|
ἐν |
ἐμοὶ
καὶ
τῆς
παρὰ
σοὶ |
[197] |
μετ᾽
ἀλλήλων
πάσας
τιθεὶς
ξυνιέναι,
|
ἐν |
ἑορταῖς,
ἐν
χοροῖς,
ἐν
θυσίαις |
[217] |
μοι
ἅπερ
ἂν
ἐραστὴς
παιδικοῖς
|
ἐν |
ἐρημίᾳ
διαλεχθείη,
καὶ
ἔχαιρον.
τούτων |
[211] |
τις
ἐπιστήμη,
οὐδέ
που
ὂν
|
ἐν |
ἑτέρῳ
τινι,
οἷον
ἐν
ζῴῳ |
[211] |
ὂν
ἐν
ἑτέρῳ
τινι,
οἷον
|
ἐν |
ζῴῳ
ἢ
ἐν
γῇ
ἢ |
[182] |
ἐνθάδε
(καὶ
ἐν
Λακεδαίμονι
ποικίλος.
|
ἐν |
Ἤλιδι
μὲν
γὰρ
καὶ
ἐν |
[217] |
ἐν
τῇ
ἐχομένῃ
ἐμοῦ
κλίνῃ,
|
ἐν |
ᾗπερ
ἐδείπνει,
καὶ
οὐδεὶς
ἐν |
[206] |
θεῖον
τὸ
πρᾶγμα,
καὶ
τοῦτο
|
ἐν |
θνητῷ
ὄντι
τῷ
ζῴῳ
ἀθάνατον |
[197] |
ξυνιέναι,
ἐν
ἑορταῖς,
ἐν
χοροῖς,
|
ἐν |
θυσίαις
γιγνόμενος
ἡγεμών·
πρᾳότητα
μὲν |
[187] |
καὶ
ἐν
μουσικῇ
δὴ
καὶ
|
ἐν |
ἰατρικῇ
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις |
[206] |
ἐρῶ.
ἔστι
γὰρ
τοῦτο
τόκος
|
ἐν |
καλῷ
καὶ
κατὰ
τὸ
σῶμα |
[186] |
εἶναι.
ἔστι
γὰρ
ἰατρική,
ὡς
|
ἐν |
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
ἐπιστήμη
τῶν
τοῦ |
[196] |
ὅτι
ποιητὴς
ὁ
Ἔρως
ἀγαθὸς
|
ἐν |
κεφαλαίῳ
πᾶσαν
ποίησιν
τὴν
κατὰ |
[223] |
μεστὰ
πάντα
εἶναι,
καὶ
οὐκέτι
|
ἐν |
κόσμῳ
οὐδενὶ
ἀναγκάζεσθαι
πίνειν
πάμπολυν |
[182] |
ὥρισται·
ὁ
δ᾽
ἐνθάδε
(καὶ
|
ἐν |
Λακεδαίμονι
ποικίλος.
ἐν
Ἤλιδι
μὲν |
[209] |
ἔφη,
οἵους
Λυκοῦργος
παῖδας
κατελίπετο
|
ἐν |
Λακεδαίμονι
σωτῆρας
τῆς
Λακεδαίμονος
καὶ |
[177] |
καὶ
ὑμῖν,
γένοιτ᾽
ἂν
ἡμῖν
|
ἐν |
λόγοις
ἱκανὴ
διατριβή·
δοκεῖ
γάρ |
[213] |
μὲν
ἀνέδησα,
αὐτὸν
δὲ
νικῶντα
|
ἐν |
λόγοις
πάντας
ἀνθρώπους,
οὐ
μόνον |
[197] |
πόνῳ,
ἐν
φόβῳ,
ἐν
πόθῳ,
|
ἐν |
(λόγῳ
κυβερνήτης,
ἐπιβάτης,
παραστάτης
τε |
[195] |
ἀεὶ
καὶ
ποσὶν
καὶ
πάντῃ
|
ἐν |
μαλακωτάτοις
τῶν
μαλακωτάτων,
ἁπαλώτατον
ἀνάγκη |
[175] |
ἐξέλαμψεν
καὶ
ἐκφανὴς
ἐγένετο
πρῴην
|
ἐν |
μάρτυσι
τῶν
Ἑλλήνων
πλέον
ἢ |
[206] |
ἡμῶν
ἡ
φύσις.
τίκτειν
δὲ
|
ἐν |
μὲν
αἰσχρῷ
οὐ
δύναται,
ἐν |
[173] |
μαλακὸς
καλεῖσθαι,
οὐκ
οἶδα
ἔγωγε·
|
ἐν |
μὲν
γὰρ
τοῖς
λόγοις
ἀεὶ |
[187] |
καὶ
ῥυθμὸν
ἐρωτικῶν
ἐπιστήμη.
καὶ
|
ἐν |
μέν
γε
αὐτῇ
τῇ
συστάσει |
[182] |
ὁ
περὶ
τὸν
ἔρωτα
νόμος
|
ἐν |
μὲν
ταῖς
ἄλλαις
πόλεσι
νοῆσαι |
[214] |
ἔδοξε
χρῆναι
ἐπὶ
δεξιὰ
ἕκαστον
|
ἐν |
μέρει
λόγον
(περὶ
Ἔρωτος
εἰπεῖν |
[202] |
τε
καὶ
ἀμοιβὰς
τῶν
θυσιῶν,
|
ἐν |
μέσῳ
δὲ
ὂν
ἀμφοτέρων
συμπληροῖ, |
[222] |
τεκμαίρομαι
δὲ
καὶ
ὡς
κατεκλίνη
|
ἐν |
μέσῳ
ἐμοῦ
τε
καὶ
σοῦ, |
[203] |
σοφίας
τε
αὖ
καὶ
ἀμαθίας
|
ἐν |
μέσῳ
ἐστίν.
~(ἔχει
γὰρ
ὧδε. |
[222] |
μή
τι
ἄλλο,
ὦ
θαυμάσιε,
|
ἐν |
μέσῳ
ἡμῶν
ἔα
Ἀγάθωνα
κατακεῖσθαι. |
[213] |
ἀλλὰ
καθίζεσθαι
παρὰ
τὸν
Ἀγάθωνα
|
(ἐν |
μέσῳ
Σωκράτους
τε
καὶ
ἐκείνου· |
[187] |
νόσου
τὴν
ἡδονὴν
καρπώσασθαι.
καὶ
|
ἐν |
μουσικῇ
δὴ
καὶ
ἐν
ἰατρικῇ |
[188] |
ἀναπληρῶσαι·
ἢ
εἴ
πως
ἄλλως
|
ἐν |
νῷ
ἔχεις
ἐγκωμιάζειν
τὸν
θεόν, |
[214] |
Οὗτος,
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
τί
|
ἐν |
νῷ
ἔχεις;
ἐπὶ
τὰ
γελοιότερά |
[189] |
τὸν
Ἀριστοφάνη,
ἄλλῃ
γέ
πῃ
|
ἐν |
νῷ
ἔχω
λέγειν
ἢ
ᾗ |
[203] |
καὶ
ἄστρωτος,
ἐπὶ
θύραις
καὶ
|
ἐν |
ὁδοῖς
ὑπαίθριος
κοιμώμενος,
τὴν
τῆς |
[189] |
δὲ
οὐκ
ἔστιν
ἀλλ᾽
ἢ
|
ἐν |
ὀνείδει
ὄνομα
κείμενον.
ἔπειτα
ὅλον |
[211] |
ζῴῳ
ἢ
ἐν
γῇ
ἢ
|
ἐν |
οὐρανῷ
(ἢ
ἔν
τῳ
ἄλλῳ, |
[194] |
καὶ
μάλ᾽
ἂν
φοβοῖο
καὶ
|
ἐν |
παντὶ
εἴης
ὥσπερ
ἐγὼ
νῦν. |
[188] |
τιμᾷ
τε
αὐτὸν
καὶ
πρεσβεύῃ
|
ἐν |
παντὶ
ἔργῳ,
ἀλλὰ
τὸν
ἕτερον, |
[222] |
ταῦτα
πάντα
εἴρηκας,
καὶ
ὡς
|
ἐν |
παρέργῳ
δὴ
λέγων
ἐπὶ
τελευτῆς |
[195] |
ἵδρυται·
καὶ
οὐκ
αὖ
ἑξῆς
|
ἐν |
πάσαις
ταῖς
ψυχαῖς,
ἀλλ᾽
ᾗτινι |
[186] |
φυομένοις
καὶ
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
|
ἐν |
πᾶσι
τοῖς
οὖσι,
καθεωρακέναι
μοι |
[197] |
κακῶν·
ἐν
πόνῳ,
ἐν
φόβῳ,
|
ἐν |
πόθῳ,
ἐν
(λόγῳ
κυβερνήτης,
ἐπιβάτης, |
[197] |
πατήρ·
ἐπιμελὴς
ἀγαθῶν,
ἀμελὴς
κακῶν·
|
ἐν |
πόνῳ,
ἐν
φόβῳ,
ἐν
πόθῳ, |
[221] |
καὶ
κάλλιον
ἐθεασάμην
Σωκράτη
ἢ
|
ἐν |
Ποτειδαίᾳ.
αὐτὸς
γὰρ
ἧττον
ἐν |
[183] |
παιδικά,
ἱκετείας
τε
καὶ
ἀντιβολήσεις
|
ἐν |
ταῖς
δεήσεσιν
ποιούμενοι,
καὶ
ὅρκους |
[175] |
ἐὰν
ἁπτώμεθα
ἀλλήλων,
ὥσπερ
τὸ
|
ἐν |
ταῖς
κύλιξιν
ὕδωρ
τὸ
διὰ |
[220] |
τῷ
ἡλίῳ.
εἰ
δὲ
βούλεσθε
|
ἐν |
ταῖς
μάχαις·
τοῦτο
γὰρ
δὴ |
[193] |
καὶ
περίιμεν
ἔχοντες
ὥσπερ
οἱ
|
ἐν |
ταῖς
στήλαις
καταγραφὴν
ἐκτετυπωμένοι,
διαπεπρισμένοι |
[210] |
ἡγησάμενον·
μετὰ
δὲ
ταῦτα
τὸ
|
ἐν |
ταῖς
ψυχαῖς
κάλλος
τιμιώτερον
ἡγήσασθαι |
[209] |
εἰσὶ
γὰρ
οὖν,
ἔφη,
οἳ
|
ἐν |
ταῖς
ψυχαῖς
κυοῦσιν
ἔτι
μᾶλλον |
[212] |
ὕστερον
Ἀλκιβιάδου
τὴν
φωνὴν
ἀκούειν
|
ἐν |
τῇ
αὐλῇ
σφόδρα
μεθύοντος
καὶ |
[181] |
ἢ
τῆς
ἑτέρας,
καὶ
μετεχούσης
|
ἐν |
τῇ
γενέσει
καὶ
θήλεος
καὶ |
[186] |
τῶν
πάντων
ζῴων
καὶ
τοῖς
|
ἐν |
τῇ
γῇ
φυομένοις
καὶ
ὡς |
[217] |
προσηνάγκασα
αὐτὸν
μένειν.
ἀνεπαύετο
οὖν
|
ἐν |
τῇ
ἐχομένῃ
ἐμοῦ
κλίνῃ,
ἐν |
[187] |
ἀκολασίαν
δὲ
μηδεμίαν
ἐμποιήσῃ·
ὥσπερ
|
ἐν |
τῇ
ἡμετέρᾳ
τέχνῃ
μέγα
ἔργον |
[185] |
εἶναι
λέγειν,
(ἀλλ᾽
εἰπεῖν
αὐτόν,
|
ἐν |
τῇ
κάτω
γὰρ
αὐτοῦ
τὸν |
[181] |
τούτων
αὐτὸ
καλὸν
οὐδέν,
ἀλλ᾽
|
ἐν |
τῇ
πράξει,
ὡς
ἂν
πραχθῇ, |
[191] |
τῷ
θήλει,
τῶνδε
ἕνεκα,
ἵνα
|
ἐν |
τῇ
συμπλοκῇ
ἅμα
μὲν
εἰ |
[173] |
σμικρός,
ἀνυπόδητος
ἀεί·
παρεγεγόνει
δ᾽
|
ἐν |
τῇ
συνουσίᾳ,
Σωκράτους
ἐραστὴς
ὢν |
[183] |
οἰηθείη
ἄν
τις
πάγκαλον
νομίζεσθαι
|
ἐν |
τῇδε
τῇ
πόλει
καὶ
τὸ |
[206] |
τίνα
τρόπον
διωκόντων
αὐτὸ
καὶ
|
ἐν |
τίνι
πράξει
ἡ
σπουδὴ
καὶ |
[203] |
Πενίας
ὑὸς
ὢν
ὁ
Ἔρως
|
ἐν |
τοιαύτῃ
τύχῃ
καθέστηκεν.
πρῶτον
μὲν |
[187] |
δὴ
καὶ
ἐν
ἰατρικῇ
καὶ
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ
τοῖς |
[186] |
καὶ
πρὸς
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
|
ἐν |
τοῖς
ἄλλοις,
τοῖς
τε
σώμασι |
[203] |
θεράπων
γέγονεν
ὁ
Ἔρως,
γεννηθεὶς
|
ἐν |
τοῖς
ἐκείνης
γενεθλίοις,
καὶ
ἅμα |
[210] |
ἵνα
ἀναγκασθῇ
αὖ
θεάσασθαι
τὸ
|
ἐν |
τοῖς
ἐπιτηδεύμασι
καὶ
τοῖς
νόμοις |
[215] |
εἶναι
τοῖς
σειληνοῖς
τούτοις
τοῖς
|
(ἐν |
τοῖς
ἑρμογλυφείοις
καθημένοις,
οὕστινας
ἐργάζονται |
[195] |
ἐστιν
οὐ
πάνυ
μαλακά,
ἀλλ᾽
|
ἐν |
τοῖς
μαλακωτάτοις
τῶν
ὄντων
καὶ |
[173] |
τῇ
συνουσίᾳ,
Σωκράτους
ἐραστὴς
ὢν
|
ἐν |
τοῖς
μάλιστα
τῶν
τότε,
ὡς |
[178] |
κατὰ
τὴν
γένεσιν.
τὸ
γὰρ
|
ἐν |
τοῖς
πρεσβύτατον
(εἶναι
τῶν
θεῶν, |
[178] |
οὕτω
πολλαχόθεν
ὁμολογεῖται
ὁ
Ἔρως
|
ἐν |
τοῖς
πρεσβύτατος
εἶναι.
πρεσβύτατος
δὲ |
[175] |
σου
(ἀπολαύσω,
ὅ
σοι
προσέστη
|
ἐν |
τοῖς
προθύροις.
δῆλον
γὰρ
ὅτι |
[221] |
Καὶ
γὰρ
οὖν
καὶ
τοῦτο
|
ἐν |
τοῖς
πρώτοις
παρέλιπον,
ὅτι
καὶ |
[209] |
ψυχαῖς
κυοῦσιν
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
|
ἐν |
τοῖς
σώμασιν,
ἃ
ψυχῇ
προσήκει |
[220] |
πίλους
καὶ
ἀρνακίδας,
οὗτος
δ᾽
|
ἐν |
τούτοις
ἐξῄει
ἔχων
ἱμάτιον
μὲν |
[186] |
καὶ
κένωσιν,
καὶ
ὁ
διαγιγνώσκων
|
ἐν |
τούτοις
τὸν
(καλόν
τε
καὶ |
[206] |
καὶ
ἡ
γέννησις.
τὰ
δὲ
|
ἐν |
τῷ
ἀναρμόστῳ
ἀδύνατον
γενέσθαι.
(ἀνάρμοστον |
[192] |
ἔροιτο·
ἆρά
γε
τοῦδε
ἐπιθυμεῖτε,
|
ἐν |
τῷ
αὐτῷ
γενέσθαι
ὅτι
μάλιστα |
[192] |
καὶ
αἰνίττεται.
καὶ
εἰ
αὐτοῖς
|
ἐν |
τῷ
αὐτῷ
κατακειμένοις
ἐπιστὰς
ὁ |
[209] |
καλὸν
ἐν
ᾧ
ἂν
γεννήσειεν·
|
ἐν |
τῷ
γὰρ
αἰσχρῷ
οὐδέποτε
γεννήσει. |
[200] |
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
κεκτῆσθαι,
ἐπεὶ
|
ἐν |
τῷ
γε
νῦν
παρόντι,
εἴτε |
[185] |
μέρει,
σὺ
δ᾽
ἐπειδὰν
παύσῃ,
|
ἐν |
τῷ
ἐμῷ.
ἐν
ᾧ
δ᾽ |
[191] |
ἀλλήλοις
ἐποίησε,
διὰ
τοῦ
ἄρρενος
|
ἐν |
τῷ
θήλει,
τῶνδε
ἕνεκα,
ἵνα |
[206] |
Τῆς
γεννήσεως
καὶ
τοῦ
τόκου
|
ἐν |
τῷ
καλῷ.
Εἶεν,
ἦν
δ᾽ |
[201] |
δὴ
τούτοις
ἀναμνήσθητι
τίνων
ἔφησθα
|
ἐν |
τῷ
λόγῳ
εἶναι
τὸν
Ἔρωτα· |
[198] |
Ἀγάθων
Γοργίου
κεφαλὴν
δεινοῦ
λέγειν
|
ἐν |
τῷ
λόγῳ
ἐπὶ
τὸν
ἐμὸν |
[199] |
εἰδὼς
ὑμῖν
ὡμολόγησα
καὶ
αὐτὸς
|
ἐν |
τῷ
μέρει
ἐπαινέσεσθαι.
ἡ
γλῶσσα |
[198] |
καταγέλαστος
ὤν,
ἡνίκα
ὑμῖν
ὡμολόγουν
|
ἐν |
τῷ
μέρει
μεθ᾽
(ὑμῶν
ἐγκωμιάσεσθαι |
[217] |
ἐν
ᾗπερ
ἐδείπνει,
καὶ
οὐδεὶς
|
ἐν |
τῷ
οἰκήματι
ἄλλος
καθηῦδεν
ἢ |
[200] |
ἐννοεῖς,
ἔχειν
μὲν
ἕκαστα
τούτων
|
ἐν |
τῷ
παρόντι
ἀνάγκη
ἃ
ἔχουσιν, |
[177] |
εἰσενεγκεῖν
καὶ
χαρίσασθαι,
ἅμα
δ᾽
|
ἐν |
τῷ
παρόντι
πρέπον
μοι
δοκεῖ |
[176] |
μὴ
διὰ
μέθης
ποιήσασθαι
τὴν
|
ἐν |
τῷ
παρόντι
συνουσίαν,
ἀλλ᾽
οὕτω |
[221] |
γάρ
τι
τῶν
οὕτω
διακειμένων
|
ἐν |
τῷ
πολέμῳ
οὐδὲ
ἅπτονται,
ἀλλὰ |
[172] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
τῶν
τότε
|
ἐν |
τῷ
συνδείπνῳ
παραγενομένων,
περὶ
τῶν |
[185] |
ταῦτα·
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
ἐρῶ
|
ἐν |
τῷ
σῷ
μέρει,
σὺ
δ᾽ |
[186] |
γὰρ
δὴ
τὰ
ἔχθιστα
ὄντα
|
ἐν |
τῷ
σώματι
φίλα
οἷόν
τ᾽ |
[210] |
ψυχαῖς
κάλλος
τιμιώτερον
ἡγήσασθαι
τοῦ
|
ἐν |
τῷ
σώματι,
ὥστε
καὶ
ἐὰν |
[175] |
ἀγγέλλοντα
ὅτι·
Σωκράτης
οὗτος
ἀναχωρήσας
|
ἐν |
τῷ
τῶν
γειτόνων
προθύρῳ
ἕστηκεν, |
[220] |
ἦν,
χαμεύνια
ἐξενεγκάμενοι
ἅμα
μὲν
|
ἐν |
τῷ
ψύχει
καθηῦδον,
ἅμα
δ᾽ |
[210] |
καὶ
μεγαλοπρεπεῖς
τίκτῃ
καὶ
διανοήματα
|
ἐν |
φιλοσοφίᾳ
ἀφθόνῳ,
ἕως
ἂν
ἐνταῦθα |
[218] |
τε
καὶ
δηχθεὶς
ὑπὸ
τῶν
|
ἐν |
φιλοσοφίᾳ
λόγων,
οἳ
ἔχονται
ἐχίδνης |
[197] |
ἀγαθῶν,
ἀμελὴς
κακῶν·
ἐν
πόνῳ,
|
ἐν |
φόβῳ,
ἐν
πόθῳ,
ἐν
(λόγῳ |
[221] |
ἐν
Ποτειδαίᾳ.
αὐτὸς
γὰρ
ἧττον
|
ἐν |
φόβῳ
ἦ
διὰ
τὸ
ἐφ᾽ |
[197] |
πάσας
τιθεὶς
ξυνιέναι,
ἐν
ἑορταῖς,
|
ἐν |
χοροῖς,
ἐν
θυσίαις
γιγνόμενος
ἡγεμών· |
[209] |
καὶ
οὗτος
περιιὼν
τὸ
καλὸν
|
ἐν |
ᾧ
ἂν
γεννήσειεν·
ἐν
τῷ |
[185] |
ἐπειδὰν
παύσῃ,
ἐν
τῷ
ἐμῷ.
|
ἐν |
ᾧ
δ᾽
ἂν
ἐγὼ
λέγω, |
[207] |
ἀντὶ
τοῦ
παλαιοῦ,
ἐπεὶ
καὶ
|
ἐν |
ᾧ
ἓν
ἕκαστον
τῶν
ζῴων |
[177] |
τινὶ
ἐνέτυχον
βιβλίῳ
ἀνδρὸς
σοφοῦ,
|
ἐν |
ᾧ
ἐνῆσαν
ἅλες
ἔπαινον
θαυμάσιον |
[220] |
οἱ
ἄλλοι
πρὸς
τὸ
καρτερεῖν·
|
ἔν |
τ᾽
αὖ
ταῖς
εὐωχίαις
μόνος |
[193] |
(δικαίως
ἂν
ὑμνοῖμεν
Ἔρωτα,
ὃς
|
ἔν |
τε
τῷ
παρόντι
ἡμᾶς
πλεῖστα |
[206] |
κατὰ
τὴν
ψυχήν,
καὶ
ἐπειδὰν
|
ἔν |
τινι
ἡλικίᾳ
γένωνται,
τίκτειν
ἐπιθυμεῖ |
[211] |
γῇ
ἢ
ἐν
οὐρανῷ
(ἢ
|
ἔν |
τῳ
ἄλλῳ,
ἀλλ᾽
αὐτὸ
καθ᾽ |
[210] |
καλόν,
πολλὴ
ἄνοια
μὴ
οὐχ
|
ἕν |
τε
καὶ
ταὐτὸν
ἡγεῖσθαι
τὸ |
[205] |
οὔτ᾽
ἐρασταί,
οἱ
δὲ
κατὰ
|
ἕν |
τι
εἶδος
ἰόντες
τε
καὶ |
[187] |
ῥήμασιν
οὐ
καλῶς
λέγει.
τὸ
|
ἓν |
γάρ
φησι
διαφερόμενον
αὐτὸ
αὑτῷ |
[191] |
φύσεως
συναγωγεὺς
καὶ
ἐπιχειρῶν
ποιῆσαι
|
ἓν |
ἐκ
δυοῖν
καὶ
ἰάσασθαι
τὴν |
[207] |
παλαιοῦ,
ἐπεὶ
καὶ
ἐν
ᾧ
|
ἓν |
ἕκαστον
τῶν
ζῴων
ζῇν
καλεῖται |
[193] |
καὶ
πρὸ
τοῦ,
ὥσπερ
λέγω,
|
ἓν |
ἦμεν,
νυνὶ
δὲ
διὰ
τὴν |
[205] |
ἀπὸ
δὲ
πάσης
τῆς
ποιήσεως
|
ἓν |
μόριον
ἀφορισθὲν
τὸ
περὶ
τὴν |
[190] |
καλουμένην,
ὥσπερ
τὰ
σύσπαστα
βαλάντια,
|
ἓν |
στόμα
ποιῶν
ἀπέδει
κατὰ
μέσην |
[189] |
αὐτὸ
δὲ
ἠφάνισται·
ἀνδρόγυνον
γὰρ
|
ἓν |
τότε
μὲν
ἦν
καὶ
εἶδος |
[214] |
ταῦτα,
ὡς
ἐγὼ
οὐδ᾽
ἂν
|
ἕνα |
ἄλλον
ἐπαινέσαιμι
σοῦ
παρόντος.
Ἀλλ᾽ |
[192] |
τὸ
αὐτό,
ὥστε
δύ᾽
ὄντας
|
ἕνα |
γεγονέναι
καὶ
ἕως
τ᾽
ἂν |
[192] |
αὖ
ἐν
Ἅιδου
ἀντὶ
δυοῖν
|
ἕνα |
εἶναι
κοινῇ
τεθνεῶτε·
ἀλλ᾽
ὁρᾶτε |
[192] |
ἕως
τ᾽
ἂν
ζῆτε,
ὡς
|
ἕνα |
ὄντα,
κοινῇ
ἀμφοτέρους
ζῇν,
καὶ |
[177] |
ὄντι
καὶ
τοσούτῳ
θεῷ,
μηδὲ
|
ἕνα |
πώποτε
τοσούτων
(γεγονότων
ποιητῶν
πεποιηκέναι |
[172] |
Ἀπολλόδωρε,
ἔφη,
καὶ
μὴν
καὶ
|
ἔναγχός |
σε
ἐζήτουν
βουλόμενος
διαπυθέσθαι
τὴν |
[193] |
μηδεὶς
ἐναντία
πραττέτω
(πράττει
δ᾽
|
ἐναντία |
ὅστις
θεοῖς
ἀπεχθάνεται)
φίλοι
γὰρ |
[193] |
ἡγεμὼν
καὶ
στρατηγός.
ᾧ
μηδεὶς
|
ἐναντία |
πραττέτω
(πράττει
δ᾽
ἐναντία
ὅστις |
[194] |
μετὰ
τῶν
ὑποκριτῶν,
καὶ
βλέψαντος
|
ἐναντία |
τοσούτῳ
θεάτρῳ,
μέλλοντος
ἐπιδείξεσθαι
σαυτοῦ |
[177] |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
|
ἐναντία |
ψηφιεῖται.
οὔτε
γὰρ
ἄν
που |
[190] |
δ᾽
ἐπ᾽
ἀμφοτέροις
τοῖς
προσώποις
|
ἐναντίοις |
κειμένοις
μίαν,
καὶ
ὦτα
τέτταρα, |
[214] |
τῷ
ἀνδρὶ
καὶ
τιμωρήσωμαι
ὑμῶν
|
ἐναντίον; |
Οὗτος,
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
τί |
[197] |
τῶν
ζῴων
ποίησιν
πάντων
τίς
|
ἐναντιώσεται |
μὴ
οὐχὶ
Ἔρωτος
εἶναι
σοφίαν, |
[186] |
ἀλλήλων.
ἔστι
δὲ
ἔχθιστα
τὰ
|
ἐναντιώτατα, |
ψυχρὸν
θερμῷ,
πικρὸν
γλυκεῖ,
ξηρὸν |
[200] |
οὕτως,
τὸ
ἐπιθυμοῦν
ἐπιθυμεῖν
οὗ
|
ἐνδεές |
ἐστιν,
ἢ
μὴ
(ἐπιθυμεῖν,
ἐὰν |
[200] |
ἢ
μὴ
(ἐπιθυμεῖν,
ἐὰν
μὴ
|
ἐνδεὲς |
ᾖ.
ἐμοὶ
μὲν
γὰρ
θαυμαστῶς |
[201] |
Ἀνάγκη,
φάναι.
Τί
δέ;
τὸ
|
ἐνδεὲς |
κάλλους
καὶ
μηδαμῇ
κεκτημένον
κάλλος |
[200] |
τῶν
ὡμολογημένων.
Οὐ
γάρ
που
|
ἐνδεὴς |
ἂν
εἴη
τούτων
ὅ
γε |
[201] |
ἔχει,
τούτου
ἐρᾷν;
Ναί,
εἰπεῖν.
|
Ἐνδεὴς |
ἄρ᾽
ἐστὶ
καὶ
οὐκ
ἔχει |
[201] |
ἀγαθὰ
καλά,
κἂν
τῶν
ἀγαθῶν
|
ἐνδεὴς |
εἴη.
Ἐγώ,
φάναι,
ὦ
Σώκρατες, |
[204] |
οὔκουν
ἐπιθυμεῖ
ὁ
μὴ
οἰόμενος
|
ἐνδεὴς |
εἶναι
οὗ
ἂν
μὴ
οἴηται |
[201] |
οὔ;
Ὡμολόγει.
(Οὐκοῦν
ὡμολόγηται,
οὗ
|
ἐνδεής |
ἐστι
καὶ
μὴ
ἔχει,
τούτου |
[201] |
ἄρα
ὁ
Ἔρως
τῶν
καλῶν
|
ἐνδεής |
ἐστι,
τὰ
δὲ
ἀγαθὰ
καλά, |
[200] |
μὴ
ἔστιν
αὐτὸς
καὶ
οὗ
|
ἐνδεής |
ἐστι,
τοιαῦτ᾽
ἄττα
ἐστὶν
ὧν |
[202] |
καλῶν
ἐπιθυμεῖν
αὐτῶν
τούτων
ὧν
|
ἐνδεής |
ἐστιν.
Ὡμολόγηκα
γάρ.
Πῶς
ἂν |
[195] |
νέῳ
ἁπαλός·
ποιητοῦ
δ᾽
ἔστιν
|
(ἐνδεὴς |
οἷος
ἦν
Ὅμηρος,
πρὸς
τὸ |
[216] |
γάρ
με
ὁμολογεῖν
ὅτι
πολλοῦ
|
ἐνδεὴς |
ὢν
αὐτὸς
ἔτι
ἐμαυτοῦ
μὲν |
[203] |
τῆς
μητρὸς
φύσιν
ἔχων,
ἀεὶ
|
ἐνδείᾳ |
ξύνοικος.
κατὰ
δὲ
αὖ
τὸν |
[200] |
τινῶν,
ἔπειτα
τούτων
ὧν
ἂν
|
ἔνδεια |
παρῇ
αὐτῷ;
~(Ναί,
φάναι.
Ἐπὶ |
[202] |
μὴν
Ἔρωτά
γε
ὡμολόγηκας
δι᾽
|
ἔνδειαν |
τῶν
ἀγαθῶν
καὶ
καλῶν
ἐπιθυμεῖν |
[215] |
ἔχοντας,
οἳ
διχάδε
διοιχθέντες
φαίνονται
|
ἔνδοθεν |
ἀγάλματα
ἔχοντες
θεῶν.
καὶ
φημὶ |
[174] |
γὰρ
εὐθὺς
παῖδά
τινα
τῶν
|
ἔνδοθεν |
ἀπαντήσαντα
ἄγειν
οὗ
κατέκειντο
οἱ |
[216] |
περιβέβληται,
ὥσπερ
ὁ
γεγλυμμένος
σειληνός·
|
ἔνδοθεν |
δὲ
ἀνοιχθεὶς
πόσης
οἴεσθε
γέμει, |
[220] |
καὶ
πάντων
ἢ
οὐκ
ἐξιόντων
|
ἔνδοθεν, |
ἢ
εἴ
τις
ἐξίοι,
ἠμφιεσμένων |
[176] |
ἂν
βούληται
ταῖς
γυναιξὶ
ταῖς
|
ἔνδον, |
ἡμᾶς
δὲ
διὰ
λόγων
ἀλλήλοις |
[213] |
ὅπως
παρὰ
τῷ
καλλίστῳ
τῶν
|
ἔνδον |
κατακείσει;
καὶ
τὸν
Σωκράτη·
Ἀγάθων, |
[222] |
γιγνόμενος
πρῶτον
μὲν
νοῦν
ἔχοντας
|
ἔνδον |
μόνους
εὑρήσει
τῶν
λόγων,
ἔπειτα |
[220] |
δὴ
ὅσα
καὶ
ὑποδεδεμένων
καὶ
|
ἐνειλιγμένων |
τοὺς
πόδας
εἰς
πίλους
καὶ |
[216] |
ἄν
τις
οἴοιτο
ἐν
ἐμοὶ
|
ἐνεῖναι, |
τὸ
αἰσχύνεσθαι
ὁντινοῦν·
ἐγὼ
δὲ |
[222] |
ἔθηκας,
ὡς
οὐ
πάντα
τούτου
|
ἕνεκα |
εἰρηκώς,
τοῦ
ἐμὲ
καὶ
(Ἀγάθωνα |
[192] |
ἀφροδισίων
συνουσία,
ὡς
ἄρα
τούτου
|
ἕνεκα |
ἕτερος
ἑτέρῳ
χαίρει
ξυνὼν
οὕτως |
[174] |
συνδειπνήσῃς·
εἰ
δ᾽
ἄλλου
τινὸς
|
ἕνεκα |
ἦλθες,
εἰς
αὖθις
ἀναβαλοῦ,
ὡς |
[194] |
ἐκπλαγέντος,
νῦν
οἰηθείην
σε
θορυβήσεσθαι
|
ἕνεκα |
ἡμῶν
ὀλίγων
ἀνθρώπων.
Τί
δέ, |
[191] |
ἄρρενος
ἐν
τῷ
θήλει,
τῶνδε
|
ἕνεκα, |
ἵνα
ἐν
τῇ
συμπλοκῇ
ἅμα |
[210] |
δὲ
τέλεα
καὶ
ἐποπτικά,
ὧν
|
ἕνεκα |
καὶ
ταῦτα
ἔστιν,
ἐάν
τις |
[185] |
αὑτὸν
δεδηλωκέναι,
ὅτι
ἀρετῆς
γ᾽
|
ἕνεκα |
καὶ
τοῦ
βελτίων
γενέσθαι
πᾶν |
[200] |
ἵν᾽
οὖν
μὴ
ἐξαπατηθῶμεν,
τούτου
|
ἕνεκα |
λέγω·
τούτοις
γάρ,
ὦ
Ἀγάθων, |
[215] |
δ᾽
ἡ
εἰκὼν
τοῦ
ἀληθοῦς
|
ἕνεκα, |
οὐ
τοῦ
γελοίου.
φημὶ
γὰρ |
[193] |
γεγονότες
ὥσπερ
λίσπαι.
ἀλλὰ
τούτων
|
ἕνεκα |
πάντ᾽
ἄνδρα
χρὴ
ἅπαντα
παρακελεύεσθαι |
[222] |
κύκλῳ
περιβαλλόμενος
ἀφανίσαι
ἐνεχείρεις
οὗ
|
ἕνεκα |
ταῦτα
πάντα
εἴρηκας,
καὶ
ὡς |
[179] |
ὢν
κιθαρῳδός,
καὶ
οὐ
τολμᾶν
|
ἕνεκα |
τοῦ
ἔρωτος
ἀποθνήσκειν
ὥσπερ
Ἄλκηστις, |
[211] |
ἀπὸ
τῶνδε
τῶν
καλῶν
ἐκείνου
|
ἕνεκα |
τοῦ
καλοῦ
ἀεὶ
ἐπανιέναι,
ὥσπερ |
[185] |
πάντως
γε
καλὸν
ἀρετῆς
γ᾽
|
ἕνεκα |
χαρίζεσθαι.
οὗτός
ἐστιν
ὁ
τῆς |
[185] |
τις
~(ἐραστῇ
ὡς
πλουσίῳ
πλούτου
|
ἕνεκα |
χαρισάμενος
ἐξαπατηθείη
καὶ
μὴ
λάβοι |
[185] |
τό
γε
αὑτοῦ
ἐπιδεῖξαι,
ὅτι
|
ἕνεκα |
χρημάτων
ὁτιοῦν
ἂν
ὁτῳοῦν
ὑπηρετοῖ, |
[210] |
ἐκεῖνο,
ὦ
Σώκρατες,
οὗ
δὴ
|
ἕνεκεν |
καὶ
οἱ
ἔμπροσθεν
πάντες
πόνοι |
[198] |
λίθον
τῇ
ἀφωνίᾳ
ποιήσειε.
καὶ
|
ἐνενόησα |
τότε
ἄρα
καταγέλαστος
ὤν,
ἡνίκα |
[186] |
ἕτερον
κτᾶσθαι,
καὶ
οἷς
μὴ
|
ἔνεστιν |
ἔρως,
δεῖ
δ᾽
ἐγγενέσθαι,
ἐπιστάμενος |
[206] |
θνητῷ
ὄντι
τῷ
ζῴῳ
ἀθάνατον
|
ἔνεστιν, |
ἡ
κύησις
καὶ
ἡ
γέννησις. |
[187] |
παρείκει,
φυλακτέον
ἑκάτερον
τὸν
ἔρωτα·
|
ἔνεστον |
~(γάρ.
Ἐπεὶ
καὶ
ἡ
τῶν |
[177] |
θαυμαστόν,
ἀλλ᾽
ἔγωγε
ἤδη
τινὶ
|
ἐνέτυχον |
βιβλίῳ
ἀνδρὸς
σοφοῦ,
ἐν
ᾧ |
[222] |
οὕτω
κομψῶς
κύκλῳ
περιβαλλόμενος
ἀφανίσαι
|
ἐνεχείρεις |
οὗ
ἕνεκα
ταῦτα
πάντα
εἴρηκας, |
[177] |
βιβλίῳ
ἀνδρὸς
σοφοῦ,
ἐν
ᾧ
|
ἐνῆσαν |
ἅλες
ἔπαινον
θαυμάσιον
ἔχοντες
πρὸς |
[211] |
αἰσχρόν.
οὐδ᾽
ἔνθα
μὲν
καλόν,
|
ἔνθα |
δὲ
αἰσχρόν,
ὡς
τισὶ
μὲν |
[211] |
πρὸς
δὲ
τὸ
αἰσχρόν.
οὐδ᾽
|
ἔνθα |
μὲν
καλόν,
ἔνθα
δὲ
αἰσχρόν, |
[221] |
καὶ
ἐκεῖ
διαπορεύεσθαι
ὥσπερ
καὶ
|
ἐνθάδε, |
βρενθυόμενος
καὶ
τὠφθαλμὼ
„παραβάλλων„
ἠρέμα |
[182] |
τῶν
θεμένων
τῆς
ψυχῆς
ἀργίαν.
|
ἐνθάδε |
δὲ
πολὺ
τούτων
κάλλιον
νενομοθέτηται, |
[182] |
ἁπλῶς
γὰρ
ὥρισται·
ὁ
δ᾽
|
ἐνθάδε |
(καὶ
ἐν
Λακεδαίμονι
ποικίλος.
ἐν |
[223] |
Ἀλκιβιάδη,
οὐκ
ἔσθ᾽
ὅπως
ἂν
|
ἐνθάδε |
μείναιμι,
ἀλλὰ
παντὸς
μᾶλλον
μεταναστήσομαι, |
[183] |
ἂν
πάλιν
αἴσχιστον
τὸ
τοιοῦτον
|
ἐνθάδε |
νομίζεσθαι.
τὸ
δὲ,
οἶμαι,
ὧδ᾽ |
[194] |
ἔτι
διοίσει
αὐτῷ
ὁπῃοῦν
τῶν
|
ἐνθάδε |
ὁτιοῦν
γίγνεσθαι,
ἐὰν
μόνον
ἔχῃ |
[172] |
οἶσθ᾽
ὅτι
πολλῶν
ἐτῶν
Ἀγάθων
|
ἐνθάδε |
οὐκ
ἐπιδεδήμηκεν;
ἀφ᾽
οὗ
δ᾽ |
[183] |
ὡς
ὁ
νόμος
φησὶν
ὁ
|
ἐνθάδε· |
ταύτῃ
μὲν
οὖν
οἰηθείη
ἄν |
[182] |
δὲ
τοῦτῳ
ἔμαθον
καὶ
οἱ
|
ἐνθάδε |
τύραννοι·
ὁ
γὰρ
Ἀριστογείτονος
ἔρως |
[199] |
ταῦτα
δὴ
τὸν
Σωκράτη
ἔφη
|
ἐνθένδε |
ποθὲν
ἄρξασθαι.
Καὶ
μήν,
ὦ |
[178] |
ὥσπερ
λέγω,
ἔφη
Φαῖδρον
ἀρξάμενον
|
ἐνθένδε |
ποθὲν
λέγειν,
ὅτι
μέγας
θεὸς |
[179] |
οὐκ
ἂν
αὐτὸς
ὁ
Ἔρως
|
ἔνθεον |
ποιήσειε
πρὸς
ἀρετήν,
ὥστε
ὅμοιον |
[180] |
παιδικά.
θειότερον
γὰρ
ἐραστὴς
παιδικῶν·
|
ἔνθεος |
γάρ
ἐστι.
διὰ
ταῦτα
καὶ |
[212] |
καὶ
ξυνόντος
αὐτῷ;
ἢ
οὐκ
|
ἐνθυμῇ, |
ἔφη,
ὅτι
ἐνταῦθα
αὐτῷ
μοναχοῦ |
[208] |
ἐγὼ
εἴρηκα
εἰ
μὴ
ἐννοεῖς,
|
ἐνθυμηθεὶς |
ὡς
δεινῶς
διάκεινται
ἔρωτι
τοῦ |
[182] |
ὅπερ
εἶπον,
οὐ
ῥᾴδιον
κατανοῆσαι.
|
Ἐνθυμηθέντι |
γὰρ
ὅτι
λέγεται
κάλλιον
τὸ |
[198] |
ἂν
ἐξεπλάγη
ἀκούων;
ἐπεὶ
ἔγωγε
|
ἐνθυμούμενος |
ὅτι
αὐτὸς
οὐχ
οἷός
τ᾽ |
[197] |
νηνεμίαν,
ἀνέμων
κοίτην
ὕπνον
τ᾽
|
ἐνὶ |
κήδει.
(οὗτος
δὲ
ἡμᾶς
ἀλλοτριότητος |
[197] |
ὅτι
κάλλους
(αἴσχει
γὰρ
οὐκ
|
ἔνι |
Ἔρως)
πρὸ
τοῦ
δέ,
ὥσπερ |
[213] |
προσβλέψαι
οὔτε
διαλεχθῆναι
καλῷ
οὐδ᾽
|
ἑνί, |
ἢ
οὑτοσὶ
ζηλοτυπῶν
με
καὶ |
[210] |
τὸ
καλὸν
μηκέτι
τῷ
παρ᾽
|
ἑνί, |
ὥσπερ
οἰκέτης,
ἀγαπῶν
παιδαρίου
κάλλος |
[173] |
μέντοι
ἀλλὰ
καὶ
Σωκράτη
γε
|
ἔνια |
ἤδη
ἀνηρόμην
ὧν
ἐκείνου
ἤκουσα, |
[188] |
καὶ
ἡ
τῶν
ὡρῶν
τοῦ
|
ἐνιαυτοῦ |
σύστασις
μεστή
ἐστιν
ἀμφοτέρων
τούτων, |
[188] |
Ἔρως
ἐγκρατέστερος
περὶ
τὰς
τοῦ
|
ἐνιαυτοῦ |
ὥρας
γένηται,
διαφθείρει
τε
πολλὰ |
[188] |
περὶ
ἄστρων
τε
φορὰς
καὶ
|
ἐνιαυτῶν |
ὥρας
ἀστρονομία
καλεῖται.
ἔτι
τοίνυν |
[196] |
ψυχῇ
καὶ
ἄλλῳ
ὁτῳοῦν
οὐκ
|
ἐνίζει |
Ἔρως·
οὗ
δ᾽
ἂν
εὐανθής |
[173] |
ἔτι,
ὅτε
τῇ
πρώτῃ
τραγῳδίᾳ
|
ἐνίκησεν |
Ἀγάθων,
τῇ
ὑστεραίᾳ
ἢ
ᾗ |
[179] |
ὃ
ἔφη
Ὅμηρος,
μένος
ἐμπνεῦσαι
|
ἐνίοις |
τῶν
ἡρώων
τὸν
θεόν,
τοῦτο |
[175] |
ἔθος
γάρ
τι
τοῦτ᾽
ἔχει·
|
ἐνίοτε |
ἀποστὰς
ὅποι
ἂν
τύχῃ
ἕστηκεν. |
[208] |
ἃ
ἐγὼ
εἴρηκα
εἰ
μὴ
|
ἐννοεῖς, |
ἐνθυμηθεὶς
ὡς
δεινῶς
διάκεινται
ἔρωτι |
[200] |
τούτοις
γάρ,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰ
|
ἐννοεῖς, |
ἔχειν
μὲν
ἕκαστα
τούτων
ἐν |
[207] |
τὰ
ἐρωτικά,
ἐὰν
ταῦτα
μὴ
|
ἐννοῇς; |
Ἀλλὰ
διὰ
ταῦτά
τοι,
ὦ |
[210] |
τοῖς
σώμασι
κάλλος·
τοῦτο
δ᾽
|
ἐννοήσαντα |
καταστῆναι
πάντων
τῶν
καλῶν
σωμάτων |
[190] |
ἀσελγαίνειν.
μόγις
δὴ
ὁ
Ζεὺς
|
ἐννοήσας |
λέγει
ὅτι·
Δοκῶ
μοι,
ἔφη, |
[182] |
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
δὲ
καλὸν
ἁπλῶς
|
ἐνομίσθη, |
διὰ
τὴν
τῶν
θεμένων
τῆς |
[186] |
δ᾽
ἐγγενέσθαι,
ἐπιστάμενος
ἐμποιῆσαι
καὶ
|
ἐνόντα |
ἐξελεῖν,
ἀγαθὸς
ἂν
εἴη
δημιουργός. |
[222] |
σοῦ
ἐρᾶσθαι
καὶ
μηδ᾽
ὑφ᾽
|
ἑνὸς |
ἄλλου.
ἀλλ᾽
οὐκ
ἔλαθες,
ἀλλὰ |
[210] |
ἐὰν
ὀρθῶς
ἡγῆται
ὁ
ἡγούμενος,
|
ἑνὸς |
αὐτὸν
σώματος
ἐρᾷν
καὶ
ἐνταῦθα |
[210] |
πάντων
τῶν
καλῶν
σωμάτων
ἐραστήν,
|
ἑνὸς |
δὲ
τὸ
σφόδρα
τοῦτο
χαλάσαι |
[176] |
καλῶς,
φάναι,
λέγετε.
καὶ
ἔτι
|
ἑνὸς |
δέομαι
ὑμῶν
ἀκοῦσαι·
πῶς
ἔχει |
[210] |
ἢ
ἀνθρώπου
τινός
ἢ
ἐπιτηδεύματος
|
ἑνός, |
δουλεύων
φαῦλος
ᾖ
καὶ
σμικρολόγος, |
[191] |
τετμημένος
ὥσπερ
αἱ
ψῆτται,
ἐξ
|
ἑνὸς |
δύο.
ζητεῖ
δὴ
ἀεὶ
τὸ |
[194] |
τῷ
Ἔρωτι
καὶ
ἀποδέξασθαι
παρ᾽
|
ἑνὸς |
ἑκάστου
ὑμῶν
τὸν
λόγον·
ἀποδοὺς |
[211] |
ἐπανιέναι,
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς
χρώμενον,
ἀπὸ
|
ἑνὸς |
ἐπὶ
δύο
καὶ
ἀπὸ
δυοῖν |
[180] |
ἐστιν
εἷς·
μὴ
ὄντος
δὲ
|
ἑνὸς |
ὀρθότερόν
ἐστι
πρότερον
προρρηθῆναι
(ὁπότερον |
[190] |
ἔφη,
τεμῶ
δίχα,
ὥστ᾽
ἐφ᾽
|
ἑνὸς |
πορεύσονται
σκέλους
ἀσκωλιάζοντες.
ταῦτα
εἰπὼν |
[212] |
ἢ
οὐκ
ἐνθυμῇ,
ἔφη,
ὅτι
|
ἐνταῦθα |
αὐτῷ
μοναχοῦ
γενήσεται,
ὁρῶντι
ᾧ |
[207] |
οὗ
πολλάκις
ὡμολογήκαμεν,
μὴ
θαύμαζε.
|
ἐνταῦθα |
γὰρ
(τὸν
αὐτὸν
ἐκείνῳ
λόγον |
[210] |
ἑνὸς
αὐτὸν
σώματος
ἐρᾷν
καὶ
|
ἐνταῦθα |
γεννᾷν
λόγους
καλούς,
ἔπειτα
δὲ |
[196] |
τε
καὶ
εὐώδης
τόπος
ᾖ,
|
ἐνταῦθα |
δὲ
καὶ
ἵζει
καὶ
μένει. |
[221] |
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
ἀπολείψω
αὐτώ.
|
ἐνταῦθα |
δὴ
καὶ
κάλλιον
ἐθεασάμην
Σωκράτη |
[187] |
μέτροις,
(ὃ
δὴ
παιδεία
ἐκλήθη)
|
ἐνταῦθα |
δὴ
καὶ
χαλεπὸν
καὶ
ἀγαθοῦ |
[187] |
τούτοις,
ὥσπερ
ἐκεῖ
ἡ
ἰατρική,
|
ἐνταῦθα |
ἡ
μουσικὴ
ἐντίθησιν,
ἔρωτα
καὶ |
[213] |
Σωκράτης
οὗτος;
ἐλλοχῶν
αὖ
με
|
ἐνταῦθα |
κατέκεισο,
(ὥσπερ
εἰώθεις
ἐξαίφνης
ἀναφαίνεσθαι |
[213] |
τί
ἥκεις;
καὶ
τί
αὖ
|
ἐνταῦθα |
κατεκλίνης;
ὡς
οὐ
παρὰ
Ἀριστοφάνει |
[184] |
εἰς
ταὐτὸν
τῶν
νόμων
μοναχοῦ
|
ἐνταῦθα |
ξυμπίπτει
τὸ
καλὸν
εἶναι
παιδικὰ |
[217] |
αὐτὸν
καὶ
συνεγυμναζόμην,
ὥς
τι
|
ἐνταῦθα |
περανῶν.
συνεγυμνάζετο
οὖν
μοι
καὶ |
[210] |
μάλιστα.
Ὃς
γὰρ
ἂν
μέχρι
|
ἐνταῦθα |
πρὸς
τὰ
ἐρωτικὰ
παιδαγωγηθῇ,
θεώμενος |
[187] |
διαγιγνώσκειν,
οὐδὲ
ὁ
διπλοῦς
ἔρως
|
ἐνταῦθά |
πως
ἔστιν·
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν
δέῃ |
[210] |
ἐν
φιλοσοφίᾳ
ἀφθόνῳ,
ἕως
ἂν
|
ἐνταῦθα |
ῥωσθεὶς
καὶ
αὐξηθεὶς
κατίδῃ
τινὰ |
[211] |
αὐτὸ
τελευτῶν
ὃ
ἔστι
(καλόν.
|
ἐνταῦθα |
τοῦ
βίου,
ὦ
φίλε
Σώκρατες, |
[219] |
τε
καὶ
σωφροσύνην
καὶ
ἀνδρείαν,
|
ἐντετυχηκότα |
ἀνθρώπῳ
τοιούτῳ
οἵῳ
ἐγὼ
οὐκ |
[181] |
παρεσκευασμένοι
γὰρ,
οἶμαί
εἰσιν
οἱ
|
ἐντεῦθεν |
ἀρχόμενοι
ἐρᾷν
ὡς
τὸν
βίον |
[217] |
πρὸς
ὁντινοῦν
λέγειν·
τὸ
δ᾽
|
ἐντεῦθεν |
οὐκ
ἄν
μου
ἠκούσατε
λέγοντος, |
[193] |
τῷ
θεῷ
ἐξευρήσομέν
τε
καὶ
|
ἐντευξόμεθα |
τοῖς
παιδικοῖς
τοῖς
ἡμετέροις
αὐτῶν, |
[187] |
ἡ
ἰατρική,
ἐνταῦθα
ἡ
μουσικὴ
|
ἐντίθησιν, |
ἔρωτα
καὶ
ὁμόνοιαν
ἀλλήλων
ἐμποιήσασα· |
[216] |
οἶδα
εἴ
τις
ἑώρακε
τὰ
|
ἐντὸς |
ἀγάλματα·
ἀλλ᾽
ἐγὼ
ἤδη
ποτ᾽ |
[222] |
δὲ
ἰδὼν
ἄν
τις
καὶ
|
ἐντὸς |
αὐτῶν
γιγνόμενος
πρῶτον
μὲν
νοῦν |
[195] |
πέφυκεν
Ἔρως
μισεῖν
καὶ
οὐδ᾽
|
ἐντὸς |
πολλοῦ
πλησιάζειν.
μετὰ
δὲ
νέων |
[219] |
ἐγὼ
οὐκ
ἂν
ᾤμην
ποτ᾽
|
ἐντυχεῖν |
εἰς
φρόνησιν
καὶ
εἰς
καρτερίαν; |
[174] |
διηγήσασθαι.
Ἔφη
γάρ
οἱ
Σωκράτη
|
ἐντυχεῖν |
λελουμένον
τε
καὶ
τὰς
βλαύτας |
[195] |
ᾗτινι
ἂν
σκληρὸν
ἦθος
ἐχούσῃ
|
ἐντύχῃ, |
ἀπέρχεται,
ᾗ
δ᾽
ἂν
μαλακόν, |
[192] |
μὲν
οὖν
καὶ
αὐτῷ
ἐκείνῳ
|
ἐντύχῃ |
τῷ
αὑτοῦ
ἡμίσει
καὶ
ὁ |
[209] |
ἀσπάζεται
ἅτε
κυῶν,
καὶ
ἂν
|
ἐντύχῃ |
ψυχῇ
καλῇ
καὶ
γενναίᾳ
καὶ |
[191] |
ἅμα
μὲν
εἰ
ἀνὴρ
γυναικὶ
|
ἐντύχοι, |
γεννῷεν
καὶ
γίγνοιτο
τὸ
γένος, |
[191] |
συνεπλέκετο,
εἴτε
γυναικὸς
τῆς
ὅλης
|
ἐντύχοι |
ἡμίσει,
ὃ
δὴ
νῦν
γυναῖκα |
[194] |
εὖ
οἶδα
ὅτι
εἴ
τισιν
|
ἐντύχοις |
οὓς
ἡγεῖο
σοφούς,
μᾶλλον
ἂν |
[194] |
τῶν
πολλῶν·
εἰ
δὲ
ἄλλοις
|
ἐντύχοις |
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν
αἰσχύνοιο
αὐτούς, |
[179] |
ἔδοσαν
τοῦτο
γέρας
οἱ
θεοί,
|
ἐξ |
Ἅιδου
ἀνεῖναι
πάλιν
τὴν
ψυχήν, |
[179] |
δὲ
τὸν
Οἰάγρου
ἀτελῆ
ἀπέπεμψαν
|
ἐξ |
Ἅιδου.
φάσμα
δείξαντες
τῆς
γυναικὸς |
[189] |
ἦν
καὶ
εἶδος
καὶ
ὄνομα
|
ἐξ |
ἀμφοτέρων
κοινὸν
τοῦ
τε
ἄρρενος |
[183] |
ἔχει·
οὐχ
ἁπλοῦν
ἐστιν,
ὅπερ
|
ἐξ |
ἀρχῆς
ἐλέχθη,
οὔτε
καλὸν
εἶναι |
[223] |
μεμνῆσθαι
τῶν
λόγων.
οὔτε
γὰρ
|
ἐξ |
ἀρχῆς
παραγενέσθαι
ὑπονυστάζειν
τε·
τὸ |
[174] |
ἐκεῖνοι
τοιοίδε
τινές·
μᾶλλον
δ᾽
|
~(ἐξ |
ἀρχῆς
ὑμῖν
ὡς
ἐκεῖνος
διηγεῖτο |
[198] |
ἐγκωμιαζομένου,
καὶ
τοῦτο
μὲν
ὑπάρχειν,
|
ἐξ |
αὐτῶν
δὲ
τούτων
τὰ
κάλλιστα |
[191] |
ἅτε
τετμημένος
ὥσπερ
αἱ
ψῆτται,
|
ἐξ |
ἑνὸς
δύο.
ζητεῖ
δὴ
ἀεὶ |
[220] |
ἄλλος
ἄλλῳ
ἔλεγεν,
ὅτι
Σωκράτης
|
ἐξ |
ἑωθινοῦ
φροντίζων
τι
ἕστηκε.
τελευτῶντες |
[220] |
ὅτε
γὰρ
ἡ
μάχη
ἦν
|
ἐξ |
ἧς
ἐμοὶ
καὶ
τἀριστεῖα
ἔδοσαν |
[177] |
ὧν
ἐγὼ
ὁρῶ.
καίτοι
οὐκ
|
ἐξ |
ἴσου
γίγνεται
ἡμῖν
τοῖς
ὑστάτοις |
[214] |
νηφόντων
λόγους
παραβάλλειν
μὴ
οὐκ
|
ἐξ |
ἴσου
ᾖ.
καὶ
ἅμα,
ὦ |
[195] |
φιλία
καὶ
εἰρήνη,
ὥσπερ
νῦν,
|
ἐξ |
οὗ
Ἔρως
τῶν
θεῶν
βασιλεύει. |
[204] |
δέ,
ὡς
ἐμοὶ
δοκεῖ
τεκμαιρομένῃ
|
ἐξ |
ὧν
σὺ
λέγεις,
τὸ
ἐρώμενον |
[176] |
γὰρ
ἀεὶ
ἀδύνατοι.
Σωκράτη
δ᾽
|
ἐξαιρῶ |
λόγου·
ἱκανὸς
γὰρ
καὶ
ἀμφότερα, |
[213] |
με
ἐνταῦθα
κατέκεισο,
(ὥσπερ
εἰώθεις
|
ἐξαίφνης |
ἀναφαίνεσθαι
ὅπου
ἐγὼ
ᾤμην
ἥκιστά |
[223] |
κατακεισόμενον
παρὰ
τῷ
Σωκράτει
ἀνίστασθαι·
|
ἐξαίφνης |
δὲ
κωμαστὰς
ἥκειν
παμπόλλους
ἐπὶ |
[210] |
τέλος
ἤδη
ἰὼν
τῶν
ἐρωτικῶν
|
ἐξαίφνης |
κατόψεταί
τι
θαυμαστὸν
τὴν
φύσιν |
[212] |
Σωκράτης
περὶ
τοῦ
λόγου·
καὶ
|
ἐξαίφνης |
τὴν
αὔλειον
θύραν
κρουομένην
πολὺν |
[222] |
σοὶ
λέγω,
ὦ
Ἀγάθων,
μὴ
|
ἐξαπατᾶσθαι |
ὑπὸ
τούτου,
ἀλλ᾽
ἀπὸ
τῶν |
[185] |
ἐσόμενος
διὰ
τὴν
φιλίαν
ἐραστοῦ
|
ἐξαπατηθείη, |
ἀναφανέντος
ἐκείνου
κακοῦ
(καὶ
οὐ |
[185] |
ὡς
πλουσίῳ
πλούτου
ἕνεκα
χαρισάμενος
|
ἐξαπατηθείη |
καὶ
μὴ
λάβοι
χρήματα,
ἀναφανέντος |
[184] |
δὲ
οὐδαμοῦ.
ἐπὶ
τούτῳ
καὶ
|
ἐξαπατηθῆναι |
οὐδὲν
αἰσχρόν·
ἐπὶ
δὲ
τοῖς |
[200] |
καὶ
ἐπιθυμεῖν,
ἵν᾽
οὖν
μὴ
|
ἐξαπατηθῶμεν, |
τούτου
ἕνεκα
λέγω·
τούτοις
γάρ, |
[181] |
καὶ
κοινῇ
συμβιωσόμενοι,
ἀλλ᾽
οὐκ
|
ἐξαπατήσαντες, |
ἐν
ἀφροσύνῃ
λαβόντες
ὡς
νέον, |
[184] |
δὲ
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ
|
ἐξαπατωμένῳ |
αἰσχύνην
φέρει
καὶ
μή.
εἰ |
[222] |
ἄλλους
πάνυ
πολλούς,
οὓς
οὗτος
|
ἐξαπατῶν |
ὡς
ἐραστὴς
παιδικὰ
μᾶλλον
αὐτὸς |
[192] |
ὑπὸ
τοῦ
νόμου
ἀναγκάζονται·
ἀλλ᾽
|
ἐξαρκεῖ |
αὐτοῖς
μετ᾽
ἀλλήλων
καταζῇν
ἀγάμοις. |
[192] |
ὁρᾶτε
εἰ
τούτου
ἐρᾶτε
καὶ
|
ἐξαρκεῖ |
ὑμῖν
ἂν
τούτου
τύχητε·
ταῦτ᾽ |
[210] |
τις
κἂν
σμικρὸν
ἄνθος
(ἔχῃ,
|
ἐξαρκεῖν |
αὐτῷ
καὶ
ἐρᾷν
καὶ
κήδεσθαι |
[176] |
ἱκανὸς
γὰρ
καὶ
ἀμφότερα,
ὥστ᾽
|
ἐξαρκέσει |
αὐτῷ
ὁπότερ᾽
ἂν
ποιῶμεν.
ἐπειδὴ |
[177] |
πρόσθεν
ἱκανῶς
καὶ
καλῶς
εἴπωσιν,
|
ἐξαρκέσει |
ἡμῖν.
ἀλλὰ
τύχῃ
ἀγαθῇ
καταρχέτω |
[192] |
ἴσμεν
ὅτι
οὐδ᾽
ἂν
εἷς
|
ἐξαρνηθείη |
οὐδ᾽
ἄλλο
τι
ἂν
φανείη |
[223] |
ἅτε
μακρῶν
τῶν
νυκτῶν
οὐσῶν,
|
ἐξεγρέσθαι |
δὲ
πρὸς
ἡμέραν
ἤδη
ἀλεκτρυόνων |
[223] |
πρὸς
ἡμέραν
ἤδη
ἀλεκτρυόνων
ᾀδόντων,
|
ἐξεγρόμενος |
δὲ
ἰδεῖν
τοὺς
μὲν
ἄλλους |
[175] |
σοῦ
νέου
ὄντος
οὕτω
σφόδρα
|
ἐξέλαμψεν |
καὶ
ἐκφανὴς
ἐγένετο
πρῴην
ἐν |
[191] |
μὲν
ἄλλας
ῥυτίδας
~(τὰς
πολλὰς
|
ἐξελέαινε |
καὶ
τὰ
στήθη
διήρθρου,
ἔχων |
[217] |
νοῦν,
καὶ
εἰ
ψεύδομαι,
Σώκρατες,
|
ἐξέλεγχε. |
συνεγιγνόμην
γάρ,
ὦ
ἄνδρες,
μόνος |
[186] |
ἐγγενέσθαι,
ἐπιστάμενος
ἐμποιῆσαι
καὶ
ἐνόντα
|
ἐξελεῖν, |
ἀγαθὸς
ἂν
εἴη
δημιουργός.
δεῖ |
[188] |
ἑκών
γε.
ἀλλ᾽
εἴ
τι
|
ἐξέλιπον, |
σὸν
ἔργον,
ὦ
Ἀριστόφανες,
ἀναπληρῶσαι· |
[220] |
θέρος
τότε
γ᾽
ἦν,
χαμεύνια
|
ἐξενεγκάμενοι |
ἅμα
μὲν
ἐν
τῷ
ψύχει |
[198] |
καὶ
ῥημάτων
τίς
οὐκ
ἂν
|
ἐξεπλάγη |
ἀκούων;
ἐπεὶ
ἔγωγε
ἐνθυμούμενος
ὅτι |
[178] |
ἰδιώτην
μεγάλα
καὶ
καλὰ
ἔργα
|
ἐξεργάζεσθαι. |
φημὶ
τοίνυν
ἐγὼ
ἄνδρα
ὅστις |
[181] |
ὡς
ἀληθῶς
πάνδημός
(ἐστι
καὶ
|
ἐξεργάζεται |
ὅ
τι
ἂν
τύχῃ·
καὶ |
[213] |
ἀφ᾽
οὗ
τούτου
(ἠράσθην,
οὐκέτι
|
ἔξεστίν |
μοι
οὔτε
προσβλέψαι
οὔτε
διαλεχθῆναι |
[193] |
γενόμενοι
καὶ
διαλλαγέντες
τῷ
θεῷ
|
ἐξευρήσομέν |
τε
καὶ
ἐντευξόμεθα
τοῖς
παιδικοῖς |
[220] |
ἀρνακίδας,
οὗτος
δ᾽
ἐν
τούτοις
|
ἐξῄει |
ἔχων
ἱμάτιον
μὲν
τοιοῦτον
οἷόνπερ |
[195] |
οἴκησιν
ἵδρυται·
καὶ
οὐκ
αὖ
|
ἑξῆς |
ἐν
πάσαις
ταῖς
ψυχαῖς,
ἀλλ᾽ |
[220] |
ἐξιόντων
ἔνδοθεν,
ἢ
εἴ
τις
|
ἐξίοι, |
ἠμφιεσμένων
τε
θαυμαστὰ
δὴ
ὅσα |
[223] |
τὰς
θύρας,
καὶ
ἐπιτυχόντας
ἀνεῳγμέναις
|
ἐξιόντος |
τινὸς
εἰς
τὸ
ἄντικρυς
πορεύεσθαι |
[220] |
δεινοτάτου,
καὶ
πάντων
ἢ
οὐκ
|
ἐξιόντων |
ἔνδοθεν,
ἢ
εἴ
τις
ἐξίοι, |
[208] |
ὃ
γὰρ
καλεῖται
μελετᾷν,
ὡς
|
ἐξιούσης |
ἐστὶ
τῆς
ἐπιστήμης·
λήθη
γὰρ |
[196] |
εἰσιὼν
τὸ
πρῶτον
λανθάνειν
καὶ
|
ἐξιών, |
εἰ
σκληρὸς
ἦν.
συμμέτρου
δὲ |
[208] |
τῆς
ἐπιστήμης·
λήθη
γὰρ
ἐπιστήμης
|
ἔξοδος, |
μελέτη
δὲ
πάλιν
καινὴν
ἐμποιοῦσα |
[189] |
σεαυτοῦ,
ἐάν
τοι
γελοῖον
εἴπῃς,
|
ἐξόν |
σοι
ἐν
εἰρήνῃ
λέγειν.
καὶ |
[197] |
πρᾳότητα
μὲν
πορίζων,
ἀγριότητα
δ᾽
|
ἐξορίζων· |
φιλόδωρος
εὐμενείας,
ἄδωρος
δυσμενείας·
ἵλεως |
[182] |
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐπιχειρεῖν
ἑλεῖν
|
ἐξουσίαν |
ὁ
νόμος
δέδωκε
τῷ
ἐραστῇ |
[183] |
θεοὶ
καὶ
οἱ
ἄνθρωποι
πᾶσαν
|
ἐξουσίαν |
πεποιήκασι
τῷ
ἐρῶντι,
ὡς
ὁ |
[218] |
λύχνος
ἀπεσβήκει
καὶ
(οἱ
παῖδες
|
ἔξω |
ἦσαν,
ἔδοξέ
μοι
χρῆναι
μηδὲν |
[221] |
τοιαῦτα
καὶ
ὀνόματα
καὶ
ῥήματα
|
ἔξωθεν |
περιαμπέχονται,
σατύρου
δή
τινα
ὑβριστοῦ |
[216] |
σφόδρα
γε.
τοῦτο
γὰρ
οὗτος
|
ἔξωθεν |
περιβέβληται,
ὥσπερ
ὁ
γεγλυμμένος
σειληνός· |
[215] |
ἀμφισβητήσαις·
ὡς
δὲ
καὶ
τἆλλα
|
ἔοικας, |
μετὰ
τοῦτο
ἄκουε.
ὑβριστὴς
εἶ· |
[172] |
οὔ;
κἀγὼ
εἶπον
ὅτι·
Παντάπασιν
|
ἔοικέ |
σοι
οὐδὲν
διηγεῖσθαι
(σαφὲς
ὁ |
[173] |
Πάνυ,
ἔφη,
ἄρα
πάλαι,
ὡς
|
ἔοικεν. |
ἀλλὰ
τίς
σοι
διηγεῖτο;
ἢ |
[176] |
ἡμῖν,
ἦ
δ᾽
ὅς,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἐμοί
τε
καὶ
Ἀριστοδήμῳ
καὶ |
[198] |
ἦν
πρᾶγμα.
προυρρήθη
γάρ,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ὅπως
ἕκαστος
ἡμῶν
τὸν
ἔρωτα |
[202] |
ἀγαθῶν
ἄμοιρος;
Οὐδαμῶς,
ὥς
γ᾽
|
ἔοικεν. |
Ὁρᾷς
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
καὶ |
[198] |
ὁτιοῦν.
τὸ
δὲ
ἄρα,
ὡς
|
ἔοικεν, |
οὐ
τοῦτο
ἦν
τὸ
καλῶς |
[215] |
ἔχοντες
θεῶν.
καὶ
φημὶ
αὖ
|
ἐοικέναι |
αὐτὸν
τῷ
σατύρῳ
τῷ
Μαρσύᾳ. |
[197] |
ἀλλήλων
πάσας
τιθεὶς
ξυνιέναι,
ἐν
|
ἑορταῖς, |
ἐν
χοροῖς,
ἐν
θυσίαις
γιγνόμενος |
[181] |
λαβόντες
ὡς
νέον,
καταγελάσαντες
οἰχήσεσθαι
|
ἐπ᾽ |
ἄλλον
ἀποτρέχοντες.
χρῆν
δὲ
καὶ |
[190] |
κυκλοτερεῖ,
ὅμοια
πάντῃ·
κεφαλὴν
δ᾽
|
ἐπ᾽ |
ἀμφοτέροις
τοῖς
προσώποις
ἐναντίοις
κειμένοις |
[205] |
οἱ
μὲν
ἄλλῃ
τρεπόμενοι
πολλαχῇ
|
ἐπ᾽ |
αὐτόν,
ἢ
κατὰ
χρηματισμὸν
ἢ |
[190] |
ταῖς
χερσίν,
καὶ
πρόσωπα
~(δύ᾽
|
ἐπ᾽ |
αὐχένι
κυκλοτερεῖ,
ὅμοια
πάντῃ·
κεφαλὴν |
[210] |
καὶ
εἰ
δεῖ
διώκειν
τὸ
|
ἐπ᾽ |
εἴδει
καλόν,
πολλὴ
ἄνοια
μὴ |
[211] |
μαθήματα,
καὶ
ἀπὸ
τῶν
μαθημάτων
|
ἐπ᾽ |
ἐκεῖνο
τὸ
μάθημα
τελευτῆσῃ,
ὅ |
[195] |
μένθ᾽
ἁπαλοὶ
πόδες·
οὐ
γὰρ
|
ἐπ᾽ |
οὔδεος
πίλναται,
ἀλλ᾽
ἄρα
ἥ |
[204] |
ᾠήθης
Ἔρωτα
(εἶναι,
θαυμαστὸν
οὐδὲν
|
ἔπαθες. |
ᾠήθης
δέ,
ὡς
ἐμοὶ
δοκεῖ |
[222] |
ἐπαινέσεται,
πρὶν
ὑπ᾽
ἐμοῦ
μᾶλλον
|
ἐπαινεθῆναι. |
ἀλλ᾽
ἔασον,
~(ὦ
δαιμόνιε,
καὶ |
[223] |
φθονήσῃς
τῷ
μειρακίῳ
ὑπ᾽
ἐμοῦ
|
ἐπαινεθῆναι· |
καὶ
γὰρ
πάνυ
ἐπιθυμῶ
αὐτὸν |
[223] |
μᾶλλον
μεταναστήσομαι,
ἵνα
ὑπὸ
Σωκράτους
|
ἐπαινεθῶ. |
Ταῦτα
ἐκεῖνα,
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην, |
[222] |
ἐμὲ
αὖ
τὸν
ἐπὶ
δεξιὰ
|
ἐπαινεῖν. |
ἐὰν
οὖν
ὑπὸ
σοὶ
κατακλινῇ |
[180] |
ἐστι
πρότερον
προρρηθῆναι
(ὁπότερον
δεῖ
|
ἐπαινεῖν. |
ἐγὼ
οὖν
πειράσομαι
τοῦτο
ἐπανορθώσασθαι, |
[180] |
μὲν
Ἔρωτα
φράσαι
ὃν
δεῖ
|
ἐπαινεῖν, |
ἔπειτα
ἐπαινέσαι
ἀξίως
τοῦ
θεοῦ. |
[180] |
ὀρθῶς
καλεῖσθαι,
τὸν
δὲ
Οὐράνιον.
|
ἐπαινεῖν |
μὲν
οὖν
δεῖ
πάντας
θεούς, |
[198] |
οὐ
τοῦτο
ἦν
τὸ
καλῶς
|
ἐπαινεῖν |
ὁτιοῦν,
ἀλλὰ
τὸ
ὡς
(μέγιστα |
[198] |
ὡς
εἰδὼς
τὴν
ἀλήθειαν
τοῦ
|
ἐπαινεῖν |
ὁτιοῦν.
τὸ
δὲ
ἄρα,
ὡς |
[212] |
ταῦτα
τοῦ
Σωκράτους
τοὺς
μὲν
|
ἐπαινεῖν, |
τὸν
δὲ
Ἀριστοφάνη
λέγειν
τι |
[215] |
ἐφεξῆς
καταριθμῆσαι.
Σωκράτη
δ᾽
ἐγὼ
|
ἐπαινεῖν, |
ὦ
ἄνδρες,
οὕτως
ἐπιχειρήσω,
δι᾽ |
[182] |
τῷ
ἐραστῇ
θαυμαστὰ
ἔργα
ἐργαζομένῳ
|
ἐπαινεῖσθαι, |
ἃ
εἴ
τις
τολμῴη
ποιεῖν |
[180] |
φράσαι
ὃν
δεῖ
ἐπαινεῖν,
ἔπειτα
|
ἐπαινέσαι |
ἀξίως
τοῦ
θεοῦ.
πάντες
γὰρ |
[214] |
ἔχεις;
ἐπὶ
τὰ
γελοιότερά
με
|
ἐπαινέσαι; |
ἢ
τί
ποιήσεις;
Τἀληθῆ
ἐρῶ. |
[221] |
τις
καὶ
ἄλλα
ἔχοι
Σωκράτη
|
ἐπαινέσαι |
καὶ
θαυμάσια·
ἀλλὰ
τῶν
μὲν |
[195] |
τὸν
Ἔρωτα
καὶ
ἡμᾶς
δίκαιον
|
ἐπαινέσαι |
πρῶτον
αὐτὸν
οἷός
ἐστιν,
ἔπειτα |
[214] |
ἐγὼ
οὐδ᾽
ἂν
ἕνα
ἄλλον
|
ἐπαινέσαιμι |
σοῦ
παρόντος.
Ἀλλ᾽
οὕτω
ποίει, |
[199] |
καὶ
αὐτὸς
ἐν
τῷ
μέρει
|
ἐπαινέσεσθαι. |
ἡ
γλῶσσα
οὖν
ὑπέσχετο,
ἡ |
[222] |
οὐ
δή
που
ἐμὲ
πάλιν
|
ἐπαινέσεται, |
πρὶν
ὑπ᾽
ἐμοῦ
μᾶλλον
ἐπαινεθῆναι. |
[214] |
τὸν
Ἐρυξίμαχον,
εἰ
βούλει·
Σωκράτη
|
ἐπαίνεσον. |
(Πῶς
λέγεις;
εἰπεῖν
τὸν
Ἀλκιβιάδην· |
[214] |
οὗτος
γάρ,
ἐάν
τινα
ἐγὼ
|
ἐπαινέσω |
τούτου
παρόντος
ἢ
θεὸν
ἢ |
[217] |
ἀφανίσαι
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον
εἰς
|
ἔπαινον |
ἐλθόντα
ἄδικόν
μοι
φαίνεται.
ἔτι |
[177] |
χρῆναι
ἕκαστον
ἡμῶν
λόγον
εἰπεῖν
|
ἔπαινον |
Ἔρωτος
ἐπὶ
δεξιὰ
ὡς
ἂν |
[177] |
σοφοῦ,
ἐν
ᾧ
ἐνῆσαν
ἅλες
|
ἔπαινον |
θαυμάσιον
ἔχοντες
πρὸς
ὠφέλειαν·
καὶ |
[199] |
γ᾽
ἔχει
καὶ
σεμνῶς
ὁ
|
ἔπαινος. |
ἀλλὰ
γὰρ
ἐγὼ
οὐκ
ᾔδη |
[199] |
οὐκ
ᾔδη
τὸν
τρόπον
τοῦ
|
ἐπαίνου, |
οὐδ᾽
εἰδὼς
ὑμῖν
ὡμολόγησα
καὶ |
[195] |
εἷς
δὲ
τρόπος
ὀρθὸς
παντὸς
|
ἐπαίνου |
περὶ
παντός,
λόγῳ
διελθεῖν
οἷος |
[177] |
σοφιστάς,
Ἡρακλέους
μὲν
καὶ
ἄλλων
|
ἐπαίνους |
καταλογάδην
ξυγγράφειν,
ὥσπερ
ὁ
βέλτιστος |
[222] |
ὦ
ἄνδρες,
ἃ
ἐγὼ
Σωκράτη
|
ἐπαινῶ· |
καὶ
αὖ
ἃ
μέμφομαι
συμμείξας |
[175] |
τοὺς
(ἄλλους,
θεραπεύετε,
ἵν᾽
ὑμᾶς
|
ἐπαινῶμεν. |
Μετὰ
ταῦτα
ἔφη
σφᾶς
μὲν |
[188] |
(οὖν
καὶ
ἐγὼ
τὸν
Ἔρωτα
|
ἐπαινῶν |
πολλὰ
παραλείπω,
οὐ
μέντοι
ἑκών |
[213] |
ἡμᾶς,
ἢ
ἐὰν
ἐπιχειρῇ
βιάζεσθαι,
|
ἐπάμυνε, |
ὡς
ἐγὼ
τὴν
τούτου
μανίαν |
[213] |
Ἀγάθων,
φάναι,
ὅρα
εἴ
μοι
|
ἐπαμύνεις· |
ὡς
ἐμοὶ
ὁ
τούτου
ἔρως |
[211] |
τοῦ
καλοῦ
ἀεὶ
ἐπανιέναι,
ὥσπερ
|
ἐπαναβαθμοῖς |
χρώμενον,
ἀπὸ
ἑνὸς
ἐπὶ
δύο |
[176] |
πίνειν
ὅσον
ἂν
ἕκαστος
βούληται,
|
ἐπάναγκες |
δὲ
μηδὲν
εἶναι,
τὸ
μετὰ |
[211] |
ἐκείνου
ἕνεκα
τοῦ
καλοῦ
ἀεὶ
|
ἐπανιέναι, |
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς
χρώμενον,
ἀπὸ
ἑνὸς |
[211] |
τῶνδε
διὰ
τὸ
ὀρθῶς
παιδεραστεῖν
|
ἐπανιὼν |
ἐκεῖνο
τὸ
καλὸν
ἄρχηται
καθορᾶν, |
[180] |
ἐπαινεῖν.
ἐγὼ
οὖν
πειράσομαι
τοῦτο
|
ἐπανορθώσασθαι, |
πρῶτον
μὲν
Ἔρωτα
φράσαι
ὃν |
[208] |
ἀποθανεῖν
ἄν,
ἢ
Ἀχιλλέα
Πατρόκλῳ
|
ἐπαποθανεῖν, |
ἢ
προαποθανεῖν
τὸν
ὑμέτερον
Κόδρον |
[180] |
οὐ
μόνον
ὑπεραποθανεῖν
ἀλλὰ
καὶ
|
ἐπαποθανεῖν |
τετελευτηκότι·
ὅθεν
δὴ
καὶ
ὑπεραγασθέντες |
[215] |
ἡγούμην
λέγειν,
τοιοῦτον
δ᾽
οὐδὲν
|
ἔπασχον, |
οὐδ᾽
ἐτεθορύβητό
μου
ἡ
ψυχὴ |
[189] |
πταρμός
ἐστι·
πάνυ
γὰρ
εὐθὺς
|
ἐπαύσατο, |
ἐπειδὴ
αὐτῷ
τὸν
πταρμὸν
προσήνεγκα. |
[189] |
τὸν
Ἀριστοφάνη
ὅτι·
Καὶ
μάλ᾽
|
ἐπαύσατο, |
οὐ
μέντοι
πρίν
γε
τὸν |
[179] |
τοιγάρτοι
διὰ
ταῦτα
δίκην
αὐτῷ
|
ἐπέθεσαν, |
καὶ
ἐποίησαν
τὸν
θάνατον
αὐτοῦ |
[192] |
ἀκηκοέναι
τοῦτο
ὃ
πάλαι
ἄρα
|
ἐπεθύμει, |
συνελθὼν
καὶ
συντακεὶς
τῷ
ἐρωμένῳ |
[189] |
τοῦ
ἔρωτος
δύναμιν
οὐκ
ᾐσθῆσθαι,
|
ἐπεὶ |
αἰσθανόμενοί
γε
μέγιστ᾽
ἂν
αὐτοῦ |
[205] |
που,
ὦ
ἑταῖρε,
ἀγαθὸν
ὄν·
|
ἐπεὶ |
αὑτῶν
γε
καὶ
πόδας
καὶ |
[208] |
Εὖ
ἴσθι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες·
|
ἐπεί |
γε
καὶ
τῶν
ἀνθρώπων
εἰ |
[180] |
οὔσης
εἷς
ἂν
ἦν
Ἔρως·
|
ἐπεὶ |
δὲ
δὴ
δύο
ἐστόν,
δύο |
[198] |
τίς
οὐκ
ἂν
ἐξεπλάγη
ἀκούων;
|
ἐπεὶ |
ἔγωγε
ἐνθυμούμενος
ὅτι
αὐτὸς
οὐχ |
[200] |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
κεκτῆσθαι,
|
ἐπεὶ |
ἐν
τῷ
γε
νῦν
παρόντι, |
[207] |
ἕτερον
νέον
ἀντὶ
τοῦ
παλαιοῦ,
|
ἐπεὶ |
καὶ
ἐν
ᾧ
ἓν
ἕκαστον |
[188] |
ἑκάτερον
τὸν
ἔρωτα·
ἔνεστον
~(γάρ.
|
Ἐπεὶ |
καὶ
ἡ
τῶν
ὡρῶν
τοῦ |
[208] |
πόνους
πονεῖν
οὑστινασοῦν
καὶ
ὑπεραποθνήσκειν.
|
ἐπεὶ |
οἴει
σύ,
ἔφη,
Ἄλκηστιν
ὑπὲρ |
[182] |
αὐτῶν
τὴν
ἀκαιρίαν
καὶ
ἀδικίαν,
|
ἐπεὶ |
οὐ
δή
που
κοσμίως
γε |
[201] |
ὦ
φιλούμενε
Ἀγάθων,
δύνασαι
ἀντιλέγειν,
|
ἐπεὶ |
Σωκράτει
γε
οὐδὲν
χαλεπόν.
(Καὶ |
[187] |
ἴσως
καὶ
Ἡράκλειτος
βούλεται
λέγειν,
|
ἐπεὶ |
τοῖς
γε
ῥήμασιν
οὐ
καλῶς |
[192] |
ὄντα,
κοινῇ
ἀμφοτέρους
ζῇν,
καὶ
|
ἐπειδὰν |
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ
αὖ
ἐν
Ἅιδου |
[207] |
δεινῶς
διατίθεται
πάντα
τὰ
θηρία
|
ἐπειδὰν |
γεννᾶν
ἐπιθυμήσῃ,
καὶ
τὰ
πεζὰ |
[192] |
τὰ
πολιτικὰ
ἄνδρες
οἱ
τοιοῦτοι.
|
ἐπειδὰν |
δὲ
ἀνδρωθῶσι,
(παιδεραστοῦσι
καὶ
πρὸς |
[216] |
δεῖ
ποιεῖν
ἃ
οὗτος
κελεύει,
|
ἐπειδὰν |
δὲ
ἀπέλθω,
ἡττημένῳ
τῆς
τιμῆς |
[183] |
τὸ
φίλους
γίγνεσθαι
τοῖς
ἐρασταῖς.
|
ἐπειδὰν |
δὲ
παιδαγωγοὺς
ἐπιστήσαντες
οἱ
πατέρες |
[215] |
μέλει
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
οὐδενί·
|
ἐπειδὰν |
δὲ
σοῦ
τις
ἀκούῃ
ἢ |
[187] |
ἔρως
ἐνταῦθά
πως
ἔστιν·
ἀλλ᾽
|
ἐπειδὰν |
δέῃ
πρὸς
τοὺς
ἀνθρώπους
καταχρῆσθαι |
[206] |
καὶ
κατὰ
τὴν
ψυχήν,
καὶ
|
ἐπειδὰν |
ἔν
τινι
ἡλικίᾳ
γένωνται,
τίκτειν |
[181] |
οὐ
γὰρ
ἐρῶσι
παίδων,
ἀλλ᾽
|
ἐπειδὰν |
ἤδη
ἄρχωνται
νοῦν
ἴσχειν,
τοῦτο |
[194] |
μᾶλλον
δὲ
ἴσως
οὗ
ἔσομαι
|
ἐπειδὰν |
καὶ
Ἀγάθων
εἴπῃ
εὖ,
καὶ |
[188] |
μεστή
ἐστιν
ἀμφοτέρων
τούτων,
καὶ
|
ἐπειδὰν |
μὲν
πρὸς
ἄλληλα
τοῦ
κοσμίου |
[185] |
τῷ
σῷ
μέρει,
σὺ
δ᾽
|
ἐπειδὰν |
παύσῃ,
ἐν
τῷ
ἐμῷ.
ἐν |
[175] |
πάντως
παρατίθετε
ὅτι
ἂν
βούλησθε,
|
ἐπειδάν |
τις
ὑμῖν
μὴ
ἐφεστήκῃ·
ὃ |
[202] |
οὕτω
δὲ
καὶ
τὸν
Ἔρωτα
|
ἐπειδὴ |
αὐτὸς
ὁμολογεῖς
μὴ
εἶναι
ἀγαθὸν |
[189] |
ἐστι·
πάνυ
γὰρ
εὐθὺς
ἐπαύσατο,
|
ἐπειδὴ |
αὐτῷ
τὸν
πταρμὸν
προσήνεγκα.
καὶ |
[218] |
πάνυ
μεγάλας
τοῖς
ὠσὶν
ἐπίθεσθε.
|
Ἐπειδὴ |
γὰρ
οὖν,
ὦ
ἄνδρες,
ὅ |
[197] |
διὰ
τὴν
τῆς
Ἀνάγκης
βασιλείαν·
|
ἐπειδὴ |
δ᾽
ὁ
θεὸς
οὗτος
ἔφυ, |
[217] |
ὅμως
δ᾽
οὖν
χρόνῳ
ἐπείσθη.
|
ἐπειδὴ |
δὲ
ἀφίκετο
τὸ
πρῶτον,
δειπνήσας |
[174] |
κελεύειν
προϊέναι
εἰς
τὸ
πρόσθεν.
|
ἐπειδὴ |
δὲ
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ
οἰκίᾳ |
[203] |
ὁ
τῆς
Μήτιδος
ὑὸς
Πόρος.
|
ἐπειδὴ |
δὲ
ἐδείπνησαν,
προσαιτήσουσα
οἷον
δὴ |
[213] |
ἀναδεῖν
τὸν
Σωκράτη
καὶ
κατακλίνεσθαι.
|
Ἐπειδὴ |
δὲ
κατεκλίνη,
εἰπεῖν·
Εἶεν
δή, |
[217] |
οὐδὲν
γάρ
μοι
πλέον
ἦν.
|
ἐπειδὴ |
δὲ
οὐδαμῇ
ταύτῃ
ἤνυτον,
ἔδοξέ |
[217] |
διελεγόμην
πόρρω
τῶν
νυκτῶν,
καὶ
|
ἐπειδὴ |
ἐβούλετο
ἀπιέναι,
σκηπτόμενος
ὅτι
ὀψὲ |
[217] |
ἀφῆκα
αὐτόν·
αὖθις
δ᾽
ἐπιβουλεύσας,
|
ἐπειδὴ |
ἐδεδειπνήκει,
διελεγόμην
πόρρω
τῶν
νυκτῶν, |
[220] |
τελευτῶντες
δέ
τινες
τῶν
Ἰώνων,
|
ἐπειδὴ |
ἑσπέρα
ἦν,
δειπνήσαντες,
καὶ
(γὰρ |
[177] |
κάλλιστον,
ἄρχειν
δὲ
Φαῖδρον
πρῶτον,
|
ἐπειδὴ |
καὶ
πρῶτος
κατάκειται
καὶ
ἔστιν |
[199] |
ἴθι
οὖν
μοι
περὶ
Ἔρωτος,
|
ἐπειδὴ |
καὶ
τἆλλα
καλῶς
καὶ
μεγαλοπρεπῶς |
[188] |
ἔχεις
ἐγκωμιάζειν
τὸν
θεόν,
ἐγκωμίαζε,
|
ἐπειδὴ |
καὶ
τῆς
λυγγὸς
πέπαυσαι.
~(Ἐκδεξάμενον |
[220] |
ἕωθέν
τι
εἱστήκει
σκοπῶν,
καὶ
|
ἐπειδὴ |
οὐ
προυχώρει
αὐτῷ,
οὐκ
ἀνίει |
[214] |
πάντες
ἡμεῖς
εἰρήκαμεν·
σὺ
δ᾽
|
ἐπειδὴ |
οὐκ
εἴρηκας
καὶ
ἐκπέπωκας,
δίκαιος |
[191] |
μνημεῖον
εἶναι
τοῦ
παλαιοῦ
πάθους.
|
ἐπειδὴ |
οὖν
ἡ
φύσις
δίχα
ἐτμήθη, |
[176] |
ἐξαρκέσει
αὐτῷ
ὁπότερ᾽
ἂν
ποιῶμεν.
|
ἐπειδὴ |
οὖν
μοι
δοκεῖ
οὐδεὶς
τῶν |
[185] |
Δοκεῖ
τοίνυν
μοι
ἀναγκαῖον
εἶναι,
|
ἐπειδὴ |
Παυσανίας
ὁρμήσας
ἐπὶ
τὸν
λόγον |
[176] |
ἀλλ᾽
οὕτω
πίνοντας
πρὸς
ἡδονήν.
|
Ἐπειδὴ |
τοίνυν,
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον,
τοῦτο |
[217] |
τὸ
καρτερὸν
καὶ
οὐκ
ἀνετέον,
|
ἐπειδήπερ |
ἐγκεχειρήκη,
ἀλλὰ
ἰστέον
ἤδη
τί |
[216] |
(τοῦτον
γιγνώσκει·
ἀλλὰ
ἐγὼ
δηλώσω,
|
ἐπείπερ |
ἠρξάμην.
ὁρᾶτε
γὰρ
ὅτι
Σωκράτης |
[217] |
(ὑπήκουσεν,
ὅμως
δ᾽
οὖν
χρόνῳ
|
ἐπείσθη. |
ἐπειδὴ
δὲ
ἀφίκετο
τὸ
πρῶτον, |
[217] |
καὶ
μετὰ
παίδων)
ἦν
ἀληθής,
|
ἔπειτα |
ἀφανίσαι
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον
εἰς |
[178] |
μὲν
Χάος
φησὶ
γενέσθαι,
αὐτὰρ
|
ἔπειτα
|
Γαῖ᾽
εὐρύστερνος,
πάντων
ἕδος
ἀσφαλὲς |
[210] |
καὶ
ἐνταῦθα
γεννᾷν
λόγους
καλούς,
|
ἔπειτα |
δὲ
αὐτὸν
κατανοῆσαι
ὅτι
τὸ |
[194] |
εἰπεῖν
ὡς
χρή
με
εἰπεῖν,
|
ἔπειτα |
εἰπεῖν.
δοκοῦσι
γάρ
μοι
πάντες |
[193] |
οἰκεῖον
ἄγων,
καὶ
εἰς
τὸ
|
ἔπειτα |
ἐλπίδας
μεγίστας
παρέχεται,
ἡμῶν
παρεχομένων |
[221] |
περιῆν
(Λάχητος
τῷ
ἔμφρων
εἶναι·
|
ἔπειτα |
ἔμοιγ᾽
ἐδόκει,
ὦ
Ἀριστόφανες,
τὸ |
[180] |
Ἔρωτα
φράσαι
ὃν
δεῖ
ἐπαινεῖν,
|
ἔπειτα |
ἐπαινέσαι
ἀξίως
τοῦ
θεοῦ.
πάντες |
[222] |
ἔνδον
μόνους
εὑρήσει
τῶν
λόγων,
|
ἔπειτα |
θειοτάτους
καὶ
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
ἀρετῆς |
[180] |
ἡρώων
ἁπάντων,
καὶ
ἔτι
ἀγένειος,
|
ἔπειτα |
νεώτερος
πολύ,
ὥς
φησιν
Ὅμηρος. |
[189] |
ἢ
ἐν
ὀνείδει
ὄνομα
κείμενον.
|
ἔπειτα |
ὅλον
ἦν
ἑκάστου
τοῦ
ἀνθρώπου |
[211] |
ἀπολλύμενον,
οὔτε
αὐξανόμενον
οὔτε
φθίνον,
|
ἔπειτα |
οὐ
τῇ
μὲν
καλόν,
τῇ |
[213] |
πρῴην
ὥσπερ
σύ,
ἀλλ᾽
ἀεί,
|
ἔπειτα |
οὐκ
ἀνέδησα.
καὶ
ἅμ᾽
αὐτὸν |
[207] |
μὲν
περὶ
τὸ
ξυμμιγῆναι
ἀλλήλοις,
|
ἔπειτα |
περὶ
τὴν
τροφὴν
τοῦ
γενομένου, |
[181] |
οὗτος
ὁ
τῶν
παίδων
ἔρως)
|
ἔπειτα |
πρεσβυτέρας,
ὕβρεως
ἀμοίρου·
ὅθεν
δὴ |
[201] |
ὁ
Ἔρως
καὶ
ποῖός
τις,
|
ἔπειτα |
τὰ
ἔργα
αὐτοῦ.
δοκεῖ
οὖν |
[195] |
ἐπαινέσαι
πρῶτον
αὐτὸν
οἷός
ἐστιν,
|
ἔπειτα |
τὰς
δόσεις.
φημὶ
οὖν
ἐγὼ |
[184] |
δοκεῖ
τὰ
πολλὰ
καλῶς
βασανίζειν·
|
ἔπειτα |
τὸ
ὑπὸ
χρημάτων
καὶ
ὑπὸ |
[200] |
Ἔρως
ἢ
πρῶτον
μὲν
τινῶν,
|
ἔπειτα |
τούτων
ὧν
ἂν
ἔνδεια
παρῇ |
[214] |
ἐμπλησάμενον
πρῶτον
μὲν
αὐτὸν
ἐκπιεῖν,
|
ἔπειτα |
τῷ
Σωκράτει
κελεύειν
ἐγχεῖν
καὶ |
[187] |
(πρότερον
τοῦ
ὀξέος
καὶ
βαρέος,
|
ἔπειτα |
ὕστερον
ὁμολογησάντων
γέγονεν
ὑπὸ
τῆς |
[208] |
ὡς
οἴονται,
αὑτοῖς
εἰς
τὸν
|
ἔπειτα |
χρόνον
πάντα
ποριζόμενοι·
οἱ
δὲ |
[200] |
νῦν
παρόντα
καὶ
εἰς
τὸν
|
ἔπειτα |
χρόνον
παρεῖναι·
ἄλλο
τι
ὁμολογοῖ |
[200] |
οὐδὲ
ἔχει,
τὸ
εἰς
τὸν
|
ἔπειτα |
χρόνον
ταῦτα
εἶναι
αὐτῷ
σῳζόμενα |
[200] |
ἰσχὺν
βούλει
καὶ
εἰς
τὸν
|
ἔπειτα |
χρόνον
ταῦτα
κεκτῆσθαι,
ἐπεὶ
ἐν |
[181] |
οὐχ
ἧττον
γυναικῶν
ἢ
παίδων,
|
ἔπειτα |
ὧν
καὶ
ἐρῶσι
τῶν
σωμάτων |
[181] |
σωμάτων
μᾶλλον
ἢ
τῶν
ψυχῶν,
|
ἔπειτα |
ὡς
ἂν
δύνωνται
ἀνοητοτάτων,
πρὸς |
[220] |
ἕως
ἐγένετο
καὶ
ἥλιος
ἀνέσχεν·
|
ἔπειτα |
ᾤχετ᾽
ἀπιὼν
προσευξάμενος
τῷ
ἡλίῳ. |
[199] |
ὁποία
δὴ
ἄν
τις
τύχῃ
|
ἐπελθοῦσα. |
τὸν
οὖν
Φαῖδρον
ἔφη
καὶ |
[198] |
ὥστε
ἀτεχνῶς
τὸ
τοῦ
Ὁμήρου
|
ἐπεπόνθη· |
ἐφοβούμην
μή
μοι
τελευτῶν
ὁ |
[197] |
ἄλλοις
ἄλλων
τοιούτων
αἴτιος
εἶναι.
|
ἐπέρχεται |
δέ
μοί
τι
καὶ
ἔμμετρον |
[210] |
προθυμίας
οὐδὲν
ἀπολείψω·
πειρῶ
δὲ
|
ἕπεσθαι, |
ἂν
οἷός
τε
ᾖς.
δεῖ |
[223] |
ἀπιέναι,
καὶ
ἓ
ὥσπερ
εἰώθει
|
ἕπεσθαι, |
καὶ
ἐλθόντα
εἰς
Λύκειον,
ἀπονιψάμενον, |
[197] |
κάλλιστος
καὶ
ἄριστος,
ᾧ
χρὴ
|
ἕπεσθαι |
πάντα
ἄνδρα
ἐφυμνοῦντα
καλῆς
ᾠδῆς |
[183] |
ἐρῶντι
πάντα
ταῦτα
ποιοῦντι
χάρις
|
ἕπεται, |
καὶ
δέδοται
ὑπὸ
τοῦ
νόμου |
[208] |
ἡ
σπουδὴ
καὶ
ὁ
ἔρως
|
ἕπεται. |
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
τὸν
λόγον |
[190] |
καὶ
τὰ
φρονήματα
μεγάλα
εἶχον,
|
ἐπεχείρησαν |
δὲ
τοῖς
θεοῖς,
καὶ
ὃ |
[222] |
Σωκράτη.
σὺ
μὲν
γὰρ
ἐμὲ
|
ἐπῄνεσας, |
δεῖ
δὲ
ἐμὲ
αὖ
τὸν |
[195] |
Ἔρωτα
ὅτι
ἁπαλός.
οὐ
γὰρ
|
ἐπὶ |
γῆς
βαίνει
οὐδ᾽
ἐπὶ
κρανίων, |
[174] |
μεταβάλλοντες,
ὡς
ἄρα
καὶ
ἀγαθῶν
|
ἐπὶ |
δαῖτας
ἴασιν
αὐτόματοι
ἀγαθοί.
Ὅμηρος |
[184] |
τούτῳ
καὶ
ἐξαπατηθῆναι
οὐδὲν
αἰσχρόν·
|
ἐπὶ |
δὲ
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ |
[178] |
ἐπὶ
μὲν
τοῖς
αἰσχροῖς
αἰσχύνην,
|
ἐπὶ |
δὲ
τοῖς
καλοῖς
φιλοτιμίαν·
οὐ |
[174] |
γεγενημένος.
καὶ
τὸν
εἰπεῖν
ὅτι·
|
Ἐπὶ |
δεῖπνον
εἰς
Ἀγάθωνος.
χθὲς
γὰρ |
[174] |
τὸ
ἐθέλειν
ἂν
ἰέναι
ἄκλητος
|
ἐπὶ |
δεῖπνον;
κἀγώ,
ἔφη,
εἶπον
ὅτι |
[175] |
καὶ
ἐμὲ
ὑφ᾽
ὑμῶν
κεκλῆσθαι
|
ἐπὶ |
δεῖπνον
καὶ
τούσδε
τοὺς
(ἄλλους, |
[174] |
ἥκοιμι,
κληθεὶς
ὑπ᾽
ἐκείνου
δεῦρ᾽
|
ἐπὶ |
δεῖπνον.
Καλῶς
γ᾽
ἔφη,
ποιῶν |
[214] |
πρὶν
σὲ
εἰσελθεῖν
ἔδοξε
χρῆναι
|
ἐπὶ |
δεξιὰ
ἕκαστον
ἐν
μέρει
λόγον |
[222] |
δεῖ
δὲ
ἐμὲ
αὖ
τὸν
|
ἐπὶ |
δεξιὰ
ἐπαινεῖν.
ἐὰν
οὖν
ὑπὸ |
[214] |
ἂν
βούλῃ,
καὶ
τοῦτον
τῷ
|
ἐπὶ |
δεξιὰ
καὶ
οὕτω
τοὺς
ἄλλους. |
[223] |
καὶ
πίνειν
ἐκ
φιάλης
μεγάλης
|
ἐπὶ |
δεξιά.
τὸν
οὖν
Σωκράτη
αὐτοῖς |
[177] |
ἡμῶν
λόγον
εἰπεῖν
ἔπαινον
Ἔρωτος
|
ἐπὶ |
δεξιὰ
ὡς
ἂν
δύνηται
κάλλιστον, |
[201] |
ἔνδεια
παρῇ
αὐτῷ;
~(Ναί,
φάναι.
|
Ἐπὶ |
δὴ
τούτοις
ἀναμνήσθητι
τίνων
ἔφησθα |
[211] |
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς
χρώμενον,
ἀπὸ
ἑνὸς
|
ἐπὶ |
δύο
καὶ
ἀπὸ
δυοῖν
ἐπὶ |
[190] |
ἀριθμὸν
γεγονέναι·
καὶ
βαδιοῦνται
ὀρθοὶ
|
ἐπὶ |
δυοῖν
σκελοῖν·
ἐὰν
δ᾽
ἔτι |
[210] |
(τὸ
ἐπὶ
ὁτῳοῦν
σώματι
τῷ
|
ἐπὶ |
ἑτέρῳ
σώματι
ἀδελφόν
ἐστι,
καὶ |
[183] |
καὶ
ὅρκους
ὀμνύντες,
καὶ
κοιμήσεις
|
ἐπὶ |
θύραις,
καὶ
ἐθέλοντες
δουλείας
δουλεύειν |
[203] |
χαμαιπετὴς
ἀεὶ
ὢν
καὶ
ἄστρωτος,
|
ἐπὶ |
θύραις
καὶ
ἐν
ὁδοῖς
ὑπαίθριος |
[195] |
γὰρ
ἐπὶ
γῆς
βαίνει
οὐδ᾽
|
ἐπὶ |
κρανίων,
ἅ
ἐστιν
οὐ
πάνυ |
[195] |
οὐκ
ἐπὶ
σκληροῦ
βαίνει,
ἀλλ᾽
|
ἐπὶ |
μαλθακοῦ.
τῷ
αὐτῷ
(δὴ
καὶ |
[192] |
ἕτερος
ἑτέρῳ
χαίρει
ξυνὼν
οὕτως
|
ἐπὶ |
μεγάλης
σπουδῆς·
ἀλλ᾽
ἄλλο
τι |
[178] |
δὲ
δὴ
τί
τοῦτο;
τὴν
|
ἐπὶ |
μὲν
τοῖς
αἰσχροῖς
αἰσχύνην,
ἐπὶ |
[210] |
κατανοῆσαι
ὅτι
τὸ
κάλλος
(τὸ
|
ἐπὶ |
ὁτῳοῦν
σώματι
τῷ
ἐπὶ
ἑτέρῳ |
[186] |
ὡς
μέγας
καὶ
θαυμαστὸς
καὶ
|
ἐπὶ |
πᾶν
ὁ
θεὸς
τείνει
καὶ |
[222] |
ἐπὶ
πλεῖστον
τείνοντας,
μᾶλλον
δὲ
|
ἐπὶ |
πᾶν
ὅσον
προσήκει
σκοπεῖν
τῷ |
[211] |
ἐπὶ
δύο
καὶ
ἀπὸ
δυοῖν
|
ἐπὶ |
πάντα
τὰ
καλὰ
σώματα,
καὶ |
[210] |
τε
καὶ
ταὐτὸν
ἡγεῖσθαι
τὸ
|
ἐπὶ |
πᾶσιν
τοῖς
σώμασι
κάλλος·
τοῦτο |
[222] |
ἀρετῆς
ἐν
αὑτοῖς
ἔχοντας
καὶ
|
ἐπὶ |
πλεῖστον
τείνοντας,
μᾶλλον
δὲ
ἐπὶ |
[213] |
λέγω.
ἀλλά
μοι
λέγετε
αὐτόθεν,
|
ἐπὶ |
ῥητοῖς
εἰσίω
ἢ
μή;
συμπίεσθε |
[195] |
τὴν
ἁπλότητα
ἀποφαίνειν,
ὅτι
οὐκ
|
ἐπὶ |
σκληροῦ
βαίνει,
ἀλλ᾽
ἐπὶ
μαλθακοῦ. |
[206] |
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα,
ἐθαύμαζον
|
ἐπὶ |
σοφίᾳ
καὶ
ἐφοίτων
παρὰ
σὲ |
[174] |
ἀλλὰ
καθ᾽
Ὅμηρον
φαῦλος
ὢν
|
ἐπὶ |
σοφοῦ
ἀνδρὸς
ἰέναι
θοίνην
ἄκλητος. |
[220] |
ἔτλη
καρτερὸς
ἀνὴρ
ἐκεῖ
ποτε
|
ἐπὶ |
στρατείας,
ἄξιον
ἀκοῦσαι.
ξυννοήσας
γὰρ |
[219] |
ἀναγκασθεῖμεν
ἀποληφθέντες
που,
οἷα
δὴ
|
ἐπὶ |
στρατείας,
~(ἀσιτεῖν,
οὐδὲν
ἦσαν
οἱ |
[215] |
οὗτος
μὲν
οὖν
ἴσως
οἰήσεται
|
ἐπὶ |
τὰ
γελοιότερα,
ἔσται
δ᾽
ἡ |
[214] |
Σωκράτη,
τί
ἐν
νῷ
ἔχεις;
|
ἐπὶ |
τὰ
γελοιότερά
με
ἐπαινέσαι;
ἢ |
[191] |
τῆς
συνουσίας
καὶ
διαπαύοιντο
καὶ
|
ἐπὶ |
τὰ
ἔργα
τρέποιντο
καὶ
τοῦ |
[211] |
γὰρ
δή
ἐστι
τὸ
ὀρθῶς
|
ἐπὶ |
(τὰ
ἐρωτικὰ
ἰέναι
ἢ
ὑπ᾽ |
[211] |
καὶ
ἀπὸ
τῶν
καλῶν
σωμάτων
|
ἐπὶ |
τὰ
καλὰ
ἐπιτηδεύματα,
καὶ
ἀπὸ |
[211] |
καὶ
ἀπὸ
τῶν
καλῶν
ἐπιτηδευμάτων
|
ἐπὶ |
τὰ
καλὰ
μαθήματα,
καὶ
ἀπὸ |
[210] |
ἄρχεσθαι
μὲν
νέον
ὄντα
ἰέναι
|
ἐπὶ |
τὰ
καλὰ
σώματα,
καὶ
πρῶτον |
[186] |
ὅτι
δὲ
οὐ
μόνον
ἐστὶν
|
ἐπὶ |
ταῖς
ψυχαῖς
τῶν
ἀνθρώπων
πρὸς |
[210] |
εἶναι.
μετὰ
δὲ
τὰ
ἐπιτηδεύματα
|
ἐπὶ |
τὰς
ἐπιστήμας
ἀγαγεῖν,
ἵνα
ἴδῃ |
[212] |
τινὰς
τῶν
ἀκολούθων,
καὶ
ἐπιστῆναι
|
ἐπὶ |
τὰς
θύρας
(ἐστεφανωμένον
αὐτὸν
κιττοῦ |
[223] |
ἐξαίφνης
δὲ
κωμαστὰς
ἥκειν
παμπόλλους
|
ἐπὶ |
τὰς
θύρας,
καὶ
ἐπιτυχόντας
ἀνεῳγμέναις |
[222] |
ὡς
ἐν
παρέργῳ
δὴ
λέγων
|
ἐπὶ |
τελευτῆς
αὐτὸ
ἔθηκας,
ὡς
οὐ |
[198] |
ὁμοίως
μὲν
θαυμαστά·
τὸ
δὲ
|
ἐπὶ |
τελευτῆς
τοῦ
κάλλους
τῶν
ὀνομάτων |
[217] |
Σωκράτης.
ἡγούμενος
δὲ
αὐτὸν
ἐσπουδακέναι
|
ἐπὶ |
τῇ
ἐμῇ
ὥρᾳ
ἕρμαιον
ἡγησάμην |
[212] |
ἐγενόμην
ἀφικέσθαι,
νῦν
δὲ
ἥκω
|
ἐπὶ |
τῇ
κεφαλῇ
ἔχων
τὰς
ταινίας, |
[214] |
ποιοῦμεν;
(οὕτως
οὔτε
τι
λέγομεν
|
ἐπὶ |
τῇ
κύλικι
οὔτε
τι
ᾄδομεν, |
[174] |
τὸ
πρόσθεν.
ἐπειδὴ
δὲ
γενέσθαι
|
ἐπὶ |
τῇ
οἰκίᾳ
(τῇ
Ἀγάθωνος,
ἀνεῳγμένην |
[222] |
ταῦτα
τοῦ
Ἀλκιβιάδου
γέλωτα
γενέσθαι
|
ἐπὶ |
τῇ
παρρησίᾳ
αὐτοῦ,
ὅτι
ἐδόκει |
[217] |
οὗτος
ᾔδει·
ἐφρόνουν
γὰρ
δὴ
|
ἐπὶ |
τῇ
ὥρᾳ
θαυμάσιον
ὅσον.
ταῦτα |
[190] |
καὶ
συνέλκων
πανταχόθεν
τὸ
δέρμα
|
ἐπὶ |
τὴν
γαστέρα
νῦν
καλουμένην,
ὥσπερ |
[174] |
ἄκλητον
ἐποίησεν
ἐλθόντα
τὸν
Μενέλεων
|
ἐπὶ |
τὴν
θοίνην,
χείρω
ὄντα
ἐπὶ |
[174] |
ἐπὶ
τὴν
θοίνην,
χείρω
ὄντα
|
ἐπὶ |
τὴν
τοῦ
ἀμείνονος.
ταῦτ᾽
ἀκούσας |
[212] |
καὶ
ἴων,
καὶ
ταινίας
ἔχοντα
|
ἐπὶ |
τῆς
κεφαλῆς
πάνυ
πολλάς,
καὶ |
[181] |
πρεσβυτέρας,
ὕβρεως
ἀμοίρου·
ὅθεν
δὴ
|
ἐπὶ |
τὸ
ἄρρεν
τρέπονται
οἱ
ἐκ |
[210] |
φαῦλος
ᾖ
καὶ
σμικρολόγος,
ἀλλ᾽
|
ἐπὶ |
τὸ
πολὺ
πέλαγος
τετραμμένος
τοῦ |
[184] |
Ἔστι
γὰρ
ἡμῖν
νόμος,
ὥσπερ
|
ἐπὶ |
τοῖς
ἐρασταῖς
ἦν
δουλεύειν
ἐθέλοντας |
[198] |
δεινοῦ
λέγειν
ἐν
τῷ
λόγῳ
|
ἐπὶ |
τὸν
ἐμὸν
λόγον
πέμψας
αὐτόν |
[185] |
ἀναγκαῖον
εἶναι,
ἐπειδὴ
Παυσανίας
ὁρμήσας
|
ἐπὶ |
τὸν
λόγον
καλῶς
οὐχ
~(ἱκανῶς |
[194] |
σὴν
ἀνδρείαν
καὶ
μεγαλοφροσύνην
ἀναβαίνοντος
|
ἐπὶ |
τὸν
ὀκρίβαντα
μετὰ
τῶν
ὑποκριτῶν, |
[210] |
γάρ,
ἔφη,
τὸν
ὀρθῶς
ἰόντα
|
ἐπὶ |
τοῦτο
τὸ
πρᾶγμα
ἄρχεσθαι
μὲν |
[184] |
ἐραστῇ
χαρίσασθαι,
ἄλλοθι
δὲ
οὐδαμοῦ.
|
ἐπὶ |
τούτῳ
καὶ
ἐξαπατηθῆναι
οὐδὲν
αἰσχρόν· |
[186] |
ὑγιεινῷ
ἔρως,
ἄλλος
δὲ
ὁ
|
ἐπὶ |
τῷ
νοσώδει.
ἔστι
δή,
ὥσπερ |
[186] |
ἐρᾷ.
ἄλλος
μὲν
οὖν
ὁ
|
ἐπὶ |
τῷ
ὑγιεινῷ
ἔρως,
ἄλλος
δὲ |
[197] |
ἐν
πόθῳ,
ἐν
(λόγῳ
κυβερνήτης,
|
ἐπιβάτης, |
παραστάτης
τε
καὶ
σωτὴρ
ἄριστος, |
[203] |
βεβαρημένος
ηὗδεν.
ἡ
οὖν
Πενία
|
ἐπιβουλεύουσα |
διὰ
τὴν
αὑτῆς
ἀπορίαν
παιδίον |
[217] |
αἰσχυνόμενος
ἀφῆκα
αὐτόν·
αὖθις
δ᾽
|
ἐπιβουλεύσας, |
ἐπειδὴ
ἐδεδειπνήκει,
διελεγόμην
πόρρω
τῶν |
[217] |
συνδειπνεῖν,
ἀτεχνῶς
ὥσπερ
ἐραστὴς
παιδικοῖς
|
ἐπιβουλεύων. |
καί
μοι
οὐδὲ
τοῦτο
ταχὺ |
[203] |
κατὰ
δὲ
αὖ
τὸν
πατέρα
|
ἐπίβουλός |
ἐστι
τοῖς
καλοῖς
καὶ
τοῖς |
[172] |
πολλῶν
ἐτῶν
Ἀγάθων
ἐνθάδε
οὐκ
|
ἐπιδεδήμηκεν; |
ἀφ᾽
οὗ
δ᾽
ἐγὼ
Σωκράτει |
[195] |
οἷος
ἦν
Ὅμηρος,
πρὸς
τὸ
|
ἐπιδεῖξαι |
θεοῦ
ἁπαλότητα.
Ὅμηρος
γὰρ
Ἄτην |
[199] |
ὅτι
πρῶτον
μὲν
δέοι
αὐτὸν
|
ἐπιδεῖξαι |
ὁποῖός
τίς
ἐστιν
ὁ
Ἔρως, |
[185] |
ὁ
τοιοῦτος
τό
γε
αὑτοῦ
|
ἐπιδεῖξαι, |
ὅτι
ἕνεκα
χρημάτων
ὁτιοῦν
ἂν |
[194] |
βλέψαντος
ἐναντία
τοσούτῳ
θεάτρῳ,
μέλλοντος
|
ἐπιδείξεσθαι |
σαυτοῦ
λόγους,
καὶ
οὐδ᾽
ὁπωστιοῦν |
[204] |
εἶναι
οὗ
ἂν
μὴ
οἴηται
|
ἐπιδεῖσθαι. |
Τίνες
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
ὦ |
[175] |
σὴ
λαμπρά
τε
καὶ
πολλὴν
|
ἐπίδοσιν |
ἔχουσα,
ἥ
γε
παρὰ
σοῦ |
[210] |
τῷ
σώματι,
ὥστε
καὶ
ἐὰν
|
ἐπιεικὴς |
ὢν
τὴν
ψυχήν
τις
κἂν |
[201] |
γάρ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα.
Καὶ
|
ἐπιεικῶς |
γε
λέγεις,
ὦ
ἑταῖρε,
φάναι |
[186] |
ἀπετέλεσε,
δεῖν
ἐμὲ
πειρᾶσθαι
τέλος
|
ἐπιθεῖναι |
τῷ
λόγῳ.
Τὸ
μὲν
γὰρ |
[218] |
πύλας
πάνυ
μεγάλας
τοῖς
ὠσὶν
|
ἐπίθεσθε. |
Ἐπειδὴ
γὰρ
οὖν,
ὦ
ἄνδρες, |
[217] |
οὐδαμῇ
ταύτῃ
ἤνυτον,
ἔδοξέ
μοι
|
ἐπιθετέον |
εἶναι
τῷ
ἀνδρὶ
κατὰ
τὸ |
[190] |
οὐρανὸν
ἀνάβασιν
ἐπιχειρεῖν
(ποιεῖν,
ὡς
|
ἐπιθησομένων |
τοῖς
θεοῖς.
Ὁ
οὖν
Ζεὺς |
[200] |
Ἔρως
ἐκείνου
οὗ
ἔστιν
ἔρως,
|
ἐπιθυμεῖ |
αὐτοῦ
ἢ
οὔ;
Πάνυ
γε, |
[206] |
ἔν
τινι
ἡλικίᾳ
γένωνται,
τίκτειν
|
ἐπιθυμεῖ |
ἡμῶν
ἡ
φύσις.
τίκτειν
δὲ |
[186] |
ἐστι·
τὸ
δὲ
ἀνόμοιον
ἀνομοίων
|
ἐπιθυμεῖ |
καὶ
ἐρᾷ.
ἄλλος
μὲν
οὖν |
[200] |
ὁ
ἐπιθυμῶν
τοῦ
μὴ
ἑτοίμου
|
ἐπιθυμεῖ |
καὶ
τοῦ
μὴ
παρόντος,
καὶ |
[204] |
δοκεῖν
αὑτῷ
εἶναι
ἱκανόν·
οὔκουν
|
ἐπιθυμεῖ |
ὁ
μὴ
οἰόμενος
ἐνδεὴς
εἶναι |
[204] |
ὧδε.
θεῶν
οὐδεὶς
φιλοσοφεῖ
οὐδ᾽
|
ἐπιθυμεῖ |
σοφὸς
γενέσθαι·
ἔστι
γάρ·
οὐδ᾽ |
[200] |
φάναι.
Πότερον
ἔχων
αὐτὸ
οὗ
|
ἐπιθυμεῖ |
τε
καὶ
ἐρᾷ,
εἶτα
ἐπιθυμεῖ |
[200] |
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
ἐρᾷ,
εἶτα
|
ἐπιθυμεῖ |
τε
καὶ
ἐρᾷ,
ἢ
οὐκ |
[189] |
εἰ
τὸ
κόσμιον
τοῦ
σώματος
|
ἐπιθυμεῖ |
τοιούτων
ψόφων
καὶ
γαργαλισμῶν,
οἷον |
[202] |
ἔνδειαν
τῶν
ἀγαθῶν
καὶ
καλῶν
|
ἐπιθυμεῖν |
αὐτῶν
τούτων
ὧν
ἐνδεής
ἐστιν. |
[200] |
οὗ
ἐνδεές
ἐστιν,
ἢ
μὴ
|
(ἐπιθυμεῖν, |
ἐὰν
μὴ
ἐνδεὲς
ᾖ.
ἐμοὶ |
[200] |
ταῦτα
τούτων
ἅπερ
ἔχουσι
καὶ
|
ἐπιθυμεῖν, |
ἵν᾽
οὖν
μὴ
ἐξαπατηθῶμεν,
τούτου |
[207] |
ἡ
γέννησις.
ἀθανασίας
~(δὲ
ἀναγκαῖον
|
ἐπιθυμεῖν |
μετὰ
ἀγαθοῦ
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων, |
[200] |
εἰ
ἀνάγκη
οὕτως,
τὸ
ἐπιθυμοῦν
|
ἐπιθυμεῖν |
οὗ
ἐνδεές
ἐστιν,
ἢ
μὴ |
[192] |
ἀπολείπεσθαι
ἀλλήλων;
εἰ
γὰρ
τούτου
|
ἐπιθυμεῖτε, |
ἐθέλω
ὑμᾶς
συντῆξαι
καὶ
(συμφυσῆσαι |
[192] |
πάλιν
ἔροιτο·
ἆρά
γε
τοῦδε
|
ἐπιθυμεῖτε, |
ἐν
τῷ
αὐτῷ
γενέσθαι
ὅτι |
[209] |
τίκτειν
τε
καὶ
γεννᾶν
ἤδη
|
ἐπιθυμῇ, |
ζητεῖ
δὴ
οἶμαι
καὶ
οὗτος |
[200] |
γε
δή
που
τίς
ἂν
|
ἐπιθυμήσειεν; |
ἀλλ᾽
ὅταν
τις
λέγῃ
ὅτι |
[207] |
πάντα
τὰ
θηρία
ἐπειδὰν
γεννᾶν
|
ἐπιθυμήσῃ, |
καὶ
τὰ
πεζὰ
καὶ
τὰ |
[203] |
τινας
πλέκων
μηχανάς,
καὶ
φρονήσεως
|
ἐπιθυμητὴς |
καὶ
πόριμος,
φιλοσοφῶν
διὰ
παντὸς |
[192] |
ὅλοι·
τοῦ
ὅλου
οὖν
τῇ
|
ἐπιθυμίᾳ |
~(καὶ
διώξει
ἔρως
ὄνομα.
καὶ |
[205] |
ἐστι
πᾶσα
ἡ
τῶν
ἀγαθῶν
|
ἐπιθυμία |
καὶ
τοῦ
εὐδαιμονεῖν,
ὁ
μέγιστός |
[200] |
τοιαῦτ᾽
ἄττα
ἐστὶν
ὧν
ἡ
|
ἐπιθυμία |
τε
καὶ
ὁ
ἔρως
ἐστίν; |
[207] |
οἱ
τρόποι,
τὰ
ἤθη,
δόξαι,
|
ἐπιθυμίαι, |
ἡδοναί,
λῦπαι,
φόβοι
τούτων
ἕκαστα |
[187] |
ταῖς
περὶ
τὴν
ὀψοποιικὴν
τέχνην
|
ἐπιθυμίαις |
καλῶς
χρῆσθαι,
ὥστ᾽
ἄνευ
νόσου |
[207] |
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
καὶ
τῆς
|
ἐπιθυμίας; |
ἢ
οὐκ
αἰσθάνει
ὡς
δεινῶς |
[197] |
ἰατρικὴν
καὶ
μαντικὴν
Ἀπόλλων
ἀνεῦρεν
|
ἐπιθυμίας |
καὶ
ἔρωτος
ἡγεμονεύσαντος,
(ὥστε
καὶ |
[196] |
σωφροσύνη
τὸ
κρατεῖν
ἡδονῶν
καὶ
|
ἐπιθυμιῶν, |
Ἔρωτος
δὲ
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω |
[196] |
κρατοῖ,
κρατῶν
δὲ
ἡδονῶν
καὶ
|
ἐπιθυμιῶν |
ὁ
Ἔρως
διαφερόντως
ἂν
σωφρονοῖ. |
[200] |
εἰκότος
εἰ
ἀνάγκη
οὕτως,
τὸ
|
ἐπιθυμοῦν |
ἐπιθυμεῖν
οὗ
ἐνδεές
ἐστιν,
ἢ |
[191] |
τὰς
χεῖρας
καὶ
συμπλεκόμενοι
ἀλλήλοις,
|
ἐπιθυμοῦντες |
συμφῦναι,
ἀπέθνῃσκον
ὑπὸ
λιμοῦ
καὶ |
[204] |
αὖ
οἱ
ἀμαθεῖς
φιλοσοφοῦσιν
οὐδ᾽
|
ἐπιθυμοῦσι |
σοφοὶ
γενέσθαι·
αὐτὸ
γὰρ
τοῦτό |
[177] |
εὖ
λέγειν
Φαῖδρος.
ἐγὼ
οὖν
|
ἐπιθυμῶ |
ἅμα
μὲν
τούτῳ
ἔρανον
εἰσενεγκεῖν |
[223] |
ἐμοῦ
ἐπαινεθῆναι·
καὶ
γὰρ
πάνυ
|
ἐπιθυμῶ |
αὐτὸν
ἐγκωμιάσαι.
Ἰοὺ
ἰοὺ,
φάναι |
[200] |
πλουτῶν
βούλομαι
καὶ
πλουτεῖν,
καὶ
|
ἐπιθυμῶ |
αὐτῶν
τούτων
ἃ
ἔχω,
εἴποιμεν |
[200] |
οὖν,
ὅταν
τοῦτο
λέγῃς,
ὅτι
|
ἐπιθυμῶ |
τῶν
παρόντων,
εἰ
ἄλλο
τι |
[200] |
ἄρα
καὶ
ἄλλος
πᾶς
ὁ
|
ἐπιθυμῶν |
τοῦ
μὴ
ἑτοίμου
ἐπιθυμεῖ
καὶ |
[214] |
Ἀλκιβιάδην·
δοκεῖ
χρῆναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε;
|
ἐπιθῶμαι |
τῷ
ἀνδρὶ
καὶ
τιμωρήσωμαι
ὑμῶν |
[189] |
γίγνεσθαι.
ἔστι
γὰρ
θεῶν
φιλανθρωπότατος,
|
(ἐπίκουρός |
τε
ὢν
τῶν
ἀνθρώπων
καὶ |
[214] |
τι
μὴ
ἀληθὲς
λέγω,
μεταξὺ
|
ἐπιλαβοῦ, |
ἂν
βούλῃ,
καὶ
εἰπὲ
ὅτι |
[194] |
ἔχειν
ὡς
εὖ
ἐροῦντος
ἐμοῦ.
|
Ἐπιλήσμων |
μέντ᾽
ἂν
εἴην,
ὦ
Ἀγάθων, |
[185] |
καὶ
πόλει
καὶ
ἰδιώταις,
πολλὴν
|
ἐπιμέλειαν |
ἀναγκάζων
ποιεῖσθαι
πρὸς
ἀρετὴν
τόν |
[172] |
δ᾽
ἐγὼ
Σωκράτει
συνδιατρίβω
καὶ
|
ἐπιμελὲς |
πεποίημαι
ἑκάστης
ἡμέρας
εἰδέναι
ὅτι |
[194] |
Σωκράτους
διαλεγομένου,
ἀναγκαῖον
δέ
μοι
|
ἐπιμεληθῆναι |
τοῦ
ἐγκωμίου
τῷ
Ἔρωτι
καὶ |
[197] |
Χλιδῆς,
Χαρίτων,
Ἱμέρου,
Πόθου
πατήρ·
|
ἐπιμελὴς |
ἀγαθῶν,
ἀμελὴς
κακῶν·
ἐν
πόνῳ, |
[191] |
τρέποιντο
καὶ
τοῦ
ἄλλου
βίου
|
ἐπιμελοῖντο. |
ἔστι
δὴ
οὖν
ἐκ
τόσου |
[173] |
τῇ
ὑστεραίᾳ
ἢ
ᾗ
τὰ
|
ἐπινίκια |
ἔθυεν
αὐτός
τε
καὶ
οἱ |
[174] |
χθὲς
γὰρ
αὐτὸν
διέφυγον
τοῖς
|
ἐπινικίοις, |
φοβηθεὶς
τὸν
ὄχλον·
ὡμολόγησα
δ᾽ |
[219] |
εὖ
λέγεις·
ἐν
γὰρ
τῷ
|
ἐπιόντι |
χρόνῳ
(βουλευόμενοι
πράξομεν
ὃ
ἂν |
[185] |
ἢ
ὑπό
τινος
ἄλλου
λύγγα
|
ἐπιπεπτωκυῖαν |
καὶ
οὐχ
οἷόν
τε
εἶναι |
[181] |
οἱ
ἐκ
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
|
ἔπιπνοι, |
τὸ
φύσει
ἐρρωμενέστερον
καὶ
νοῦν |
[204] |
εἶπον
ὅτι·
Γενέσθαι
αὑτῷ.
Ἀλλ᾽
|
ἐπιποθεῖ, |
ἔφη,
ἡ
ἀπόκρισις
ἐρώτησιν
τοιάνδε· |
[213] |
ἅμα
τὰς
ταινίας
ὡς
ἀναδήσοντα,
|
ἐπίπροσθε |
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἔχοντα
οὐ
κατιδεῖν |
[188] |
ἃ
δὴ
προστέτακται
τῇ
μαντικῇ
|
ἐπισκοπεῖν |
τοὺς
Ἔρωτας
καὶ
ἰατρεύειν·
καὶ |
[186] |
ἔνεστιν
ἔρως,
δεῖ
δ᾽
ἐγγενέσθαι,
|
ἐπιστάμενος |
ἐμποιῆσαι
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν,
ἀγαθὸς |
[192] |
αὐτοῖς
ἐν
τῷ
αὐτῷ
κατακειμένοις
|
ἐπιστὰς |
ὁ
Ἥφαιστος,
ἔχων
τὰ
ὄργανα, |
[172] |
οὗτος
Ἀπολλόδωρος,
οὐ
περιμένεις;
κἀγὼ
|
ἐπιστὰς |
περιέμεινα·
καὶ
ὅς·
Ἀπολλόδωρε,
ἔφη, |
[202] |
οὐκ
οἶσθ᾽
ἔφη,
ὅτι
οὔτε
|
ἐπίστασθαί |
ἐστιν
(ἄλογον
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς |
[177] |
ἀποφήσαιμι,
ὃς
οὐδέν
φημι
ἄλλο
|
ἐπίστασθαι |
ἢ
τὰ
ἐρωτικά,
οὔτε
που |
[223] |
ἀνδρὸς
εἶναι
κωμῳδίαν
καὶ
τραγῳδίαν
|
ἐπίστασθαι |
ποιεῖν,
καὶ
τὸν
τέχνῃ
τραγῳδοποιὸν |
[188] |
θεῶν
καὶ
ἀνθρώπων
δημιουργὸς
τῷ
|
ἐπίστασθαι |
τὰ
κατὰ
ἀνθρώπους
ἐρωτικά,
ὅσα |
[188] |
θυσίαι
πᾶσαι
καὶ
οἷς
μαντικὴ
|
ἐπιστατεῖ |
(ταῦτα
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
περὶ |
[186] |
ὑγρῷ,
(πάντα
τὰ
τοιαῦτα·
τούτοις
|
ἐπιστηθεὶς |
ἔρωτα
ἐμποιῆσαι
καὶ
ὁμόνοιαν
ὁ |
[207] |
ἀτοπώτερον
ἔτι,
ὅτι
καὶ
αἱ
|
ἐπιστῆμαι |
~(μὴ
ὅτι
αἱ
μὲν
γίγνονται, |
[210] |
δὲ
τὰ
ἐπιτηδεύματα
ἐπὶ
τὰς
|
ἐπιστήμας |
ἀγαγεῖν,
ἵνα
ἴδῃ
αὖ
ἐπιστημῶν |
[208] |
αὐτοί
ἐσμεν
οὐδὲ
κατὰ
τὰς
|
ἐπιστήμας, |
ἀλλὰ
καὶ
μία
ἑκάστη
τῶν |
[187] |
περὶ
ἁρμονίαν
καὶ
ῥυθμὸν
ἐρωτικῶν
|
ἐπιστήμη. |
καὶ
ἐν
μέν
γε
αὐτῇ |
[211] |
οὐδέ
τις
λόγος
οὐδέ
τις
|
ἐπιστήμη, |
οὐδέ
που
ὂν
ἐν
ἑτέρῳ |
[202] |
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς
ἂν
εἴη
|
ἐπιστήμη; |
οὔτε
ἀμαθία
(τὸ
γὰρ
τοῦ |
[188] |
τῶν
τοιούτων
γίγνεται
ἐρωτικῶν·
ὧν
|
ἐπιστήμη |
περὶ
ἄστρων
τε
φορὰς
καὶ |
[186] |
ἰατρική,
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ
εἰπεῖν,
|
ἐπιστήμη |
τῶν
τοῦ
σώματος
ἐρωτικῶν
πρὸς |
[210] |
ῥωσθεὶς
καὶ
αὐξηθεὶς
κατίδῃ
τινὰ
|
ἐπιστήμην |
μίαν
τοιαύτην,
ἥ
ἐστι
καλοῦ |
[208] |
τῆς
ἀπιούσης
μνήμην
σῴζει
τὴν
|
ἐπιστήμην, |
ὥστε
τὴν
αὐτὴν
δοκεῖν
εἶναι. |
[208] |
ἐστὶ
τῆς
ἐπιστήμης·
λήθη
γὰρ
|
ἐπιστήμης |
ἔξοδος,
μελέτη
δὲ
πάλιν
καινὴν |
[208] |
μελετᾷν,
ὡς
ἐξιούσης
ἐστὶ
τῆς
|
ἐπιστήμης· |
λήθη
γὰρ
ἐπιστήμης
ἔξοδος,
μελέτη |
[210] |
ἐπιστήμας
ἀγαγεῖν,
ἵνα
ἴδῃ
αὖ
|
ἐπιστημῶν |
κάλλος,
καὶ
βλέπων
πρὸς
(πολὺ |
[208] |
ἀλλὰ
καὶ
μία
ἑκάστη
τῶν
|
ἐπιστημῶν |
ταὐτὸν
πάσχει.
ὃ
γὰρ
καλεῖται |
[212] |
ἄλλους
τινὰς
τῶν
ἀκολούθων,
καὶ
|
ἐπιστῆναι |
ἐπὶ
τὰς
θύρας
(ἐστεφανωμένον
αὐτὸν |
[183] |
τοῖς
ἐρασταῖς.
ἐπειδὰν
δὲ
παιδαγωγοὺς
|
ἐπιστήσαντες |
οἱ
πατέρες
τοῖς
ἐρωμένοις
μὴ |
[216] |
οὖν
ὥσπερ
ἀπὸ
τῶν
Σειρήνων
|
ἐπισχόμενος |
τὰ
ὦτα
οἴχομαι
φεύγων,
ἵνα |
[214] |
δίκαιος
εἰ
εἰπεῖν,
εἰπὼν
δὲ
|
ἐπιτάξαι |
Σωκράτει
ὅ
τι
ἂν
βούλῃ, |
[202] |
καὶ
θυσίας,
τῶν
δὲ
τὰς
|
ἐπιτάξεις |
τε
καὶ
ἀμοιβὰς
τῶν
θυσιῶν, |
[214] |
γὰρ
ἀνὴρ
πολλῶν
ἀντάξιος
ἄλλων·
|
ἐπίταττε |
οὖν
ὅτι
βούλει.
Ἄκουσον
δή, |
[173] |
ἡ
ὁδὸς
ἡ
εἰς
ἄστυ
|
ἐπιτηδεία |
πορευομένοις
καὶ
λέγειν
καὶ
ἀκούειν. |
[212] |
καὶ
ἐὰν
μέν
τις
τῶν
|
ἐπιτηδείων |
ᾖ,
καλεῖτε·
εἰ
δὲ
μή, |
[209] |
ἄνδρα
τὸν
ἀγαθὸν
καὶ
ἃ
|
ἐπιτηδεύειν, |
καὶ
ἐπιχειρεῖ
παιδεύειν.
ἁπτόμενος
γὰρ |
[210] |
αὖ
θεάσασθαι
τὸ
ἐν
τοῖς
|
ἐπιτηδεύμασι |
καὶ
τοῖς
νόμοις
καλὸν
καὶ |
[210] |
ἡγήσηται
εἶναι.
μετὰ
δὲ
τὰ
|
ἐπιτηδεύματα |
ἐπὶ
τὰς
ἐπιστήμας
ἀγαγεῖν,
ἵνα |
[211] |
καλῶν
σωμάτων
ἐπὶ
τὰ
καλὰ
|
ἐπιτηδεύματα, |
καὶ
ἀπὸ
τῶν
καλῶν
ἐπιτηδευμάτων |
[210] |
κάλλος
ἢ
ἀνθρώπου
τινός
ἢ
|
ἐπιτηδεύματος |
ἑνός,
δουλεύων
φαῦλος
ᾖ
καὶ |
[211] |
ἐπιτηδεύματα,
καὶ
ἀπὸ
τῶν
καλῶν
|
ἐπιτηδευμάτων |
ἐπὶ
τὰ
καλὰ
μαθήματα,
καὶ |
[221] |
θαυμάσια·
ἀλλὰ
τῶν
μὲν
ἄλλων
|
ἐπιτηδευμάτων |
τάχ᾽
ἄν
τις
καὶ
περὶ |
[205] |
εἶδος
ὀνομάζομεν,
τὸ
τοῦ
ὅλου
|
ἐπιτιθέντες |
ὄνομα,
ἔρωτα,
τὰ
δὲ
ἄλλα |
[213] |
δοκεῖτε
γάρ
μοι
νήφειν.
οὐκ
|
ἐπιτρεπτέον |
ὑμῖν,
ἀλλὰ
ποτέον·
ὡμολόγηται
γὰρ |
[219] |
ᾤμην·
καὶ
ἀναστάς
γε,
οὐδ᾽
|
ἐπιτρέψας |
τούτῳ
εἰπεῖν
οὐδὲν
ἔτι,
ἀμφιέσας |
[223] |
παμπόλλους
ἐπὶ
τὰς
θύρας,
καὶ
|
ἐπιτυχόντας |
ἀνεῳγμέναις
ἐξιόντος
τινὸς
εἰς
τὸ |
[209] |
ἀγαθὸν
καὶ
ἃ
ἐπιτηδεύειν,
καὶ
|
ἐπιχειρεῖ |
παιδεύειν.
ἁπτόμενος
γὰρ
οἶμαι
τοῦ |
[182] |
ἑλόντι
αἰσχρόν,
καὶ
πρὸς
τὸ
|
ἐπιχειρεῖν |
ἑλεῖν
ἐξουσίαν
ὁ
νόμος
δέδωκε |
[212] |
τὸν
δὲ
Ἀριστοφάνη
λέγειν
τι
|
ἐπιχειρεῖν, |
ὅτι
ἐμνήσθη
αὐτοῦ
λέγων
ὁ |
[190] |
τὸ
εἰς
τὸν
οὐρανὸν
ἀνάβασιν
|
ἐπιχειρεῖν |
(ποιεῖν,
ὡς
ἐπιθησομένων
τοῖς
θεοῖς. |
[218] |
καθορῶν
αὐτὸ
κοινώσασθαί
τέ
μοι
|
ἐπιχειρεῖς |
καὶ
ἀλλάξασθαι
κάλλος
ἀντὶ
κάλλους, |
[218] |
ἀντὶ
δόξης
ἀλήθειαν
καλῶν
κτᾶσθαι
|
ἐπιχειρεῖς |
καὶ
τῷ
~(ὄντι
χρύσεα
„χαλκείων„ |
[213] |
ἀλλὰ
διάλλαξον
ἡμᾶς,
ἢ
ἐὰν
|
ἐπιχειρῇ |
βιάζεσθαι,
ἐπάμυνε,
ὡς
ἐγὼ
τὴν |
[219] |
τῶν
ὀμμάτων
τῆς
ἀκμῆς
λήγειν
|
ἐπιχειρῇ· |
σὺ
δὲ
τούτων
ἔτι
πόρρω. |
[215] |
ἐγὼ
ἐπαινεῖν,
ὦ
ἄνδρες,
οὕτως
|
ἐπιχειρήσω, |
δι᾽
εἰκόνων.
οὗτος
μὲν
οὖν |
[191] |
τῆς
ἀρχαίας
φύσεως
συναγωγεὺς
καὶ
|
ἐπιχειρῶν |
ποιῆσαι
ἓν
ἐκ
δυοῖν
καὶ |
[189] |
εἴη
καὶ
τῆς
ἡμετέρας
μούσης
|
ἐπιχώριον) |
ἀλλὰ
μὴ
καταγέλαστα.
Βαλών
γε, |
[174] |
βλαύτας
ὑποδεδεμένον,
ἃ
ἐκεῖνος
ὀλιγάκις
|
ἐποίει· |
καὶ
ἐρέσθαι
αὐτὸν
ὅποι
ἴοι |
[180] |
τὸν
ἐραστὴν
οὕτω
περὶ
πολλοῦ
|
ἐποιεῖτο. |
Αἰσχύλος
δὲ
φλυαρεῖ
φάσκων
Ἀχιλλέα |
[175] |
μὴ
ἐφεστήκῃ·
ὃ
ἐγὼ
οὐδεπώποτε
|
ἐποίησα· |
νῦν
οὖν,
νομίζοντες
καὶ
ἐμὲ |
[179] |
ταῦτα
δίκην
αὐτῷ
ἐπέθεσαν,
καὶ
|
ἐποίησαν |
τὸν
θάνατον
αὐτοῦ
ὑπὸ
γυναικῶν |
[191] |
τούτων
τὴν
γένεσιν
ἐν
ἀλλήλοις
|
ἐποίησε, |
διὰ
τοῦ
ἄρρενος
ἐν
τῷ |
[201] |
τοῦ
λοιμοῦ
δέκα
ἔτη
ἀναβολὴν
|
ἐποίησε |
τῆς
νόσου,
ἣ
δὴ
καὶ |
[174] |
καὶ
ἑστιῶντος
τοῦ
Ἀγαμέμνονος
ἄκλητον
|
ἐποίησεν |
ἐλθόντα
τὸν
Μενέλεων
ἐπὶ
τὴν |
[173] |
ἅμα
τοὺς
λόγους
περὶ
αὐτῶν
|
ἐποιούμεθα, |
(ὥστε,
ὅπερ
ἀρχόμενος
εἶπον,
οὐκ |
[174] |
ἔφη,
μεταστρεφόμενος
οὐδαμοῦ
ὁρῶ
Σωκράτη
|
ἑπόμενον· |
εἶπον
οὖν
ὅτι
καὶ
αὐτὸς |
[223] |
ἀναγκαζομένους
αὐτοὺς
καὶ
οὐ
σφόδρα
|
ἑπομένους |
νυστάζειν·
καὶ
πρότερον
μὲν
καταδαρθεῖν |
[184] |
παιδικοῖς
μὴ
κολακείαν
εἶναι
μηδὲ
|
ἐπονείδιστον, |
οὕτω
δὴ
καὶ
ἄλλη
μία |
[184] |
μόνη
δουλεία
ἑκούσιος
λείπεται
οὐκ
|
ἐπονείδιστος· |
αὕτη
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
περὶ |
[180] |
θυγάτηρ,
ἣν
δὴ
καὶ
Οὐρανίαν
|
ἐπονομάζομεν· |
ἡ
δὲ
νεωτέρα
Διὸς
καὶ |
[210] |
~(μυηθείης·
τὰ
δὲ
τέλεα
καὶ
|
ἐποπτικά, |
ὧν
ἕνεκα
καὶ
ταῦτα
ἔστιν, |
[190] |
ἀπὸ
τούτων
ἄν
τις
εἰκάσειεν.
|
ἐπορεύετο |
δὲ
καὶ
ὀρθὸν
ὥσπερ
νῦν, |
[220] |
δὲ
διὰ
τοῦ
κρυστάλλου
ῥᾷον
|
ἐπορεύετο |
ἢ
οἱ
ἄλλοι
ὑποδεδεμένοι,
οἱ |
[186] |
τῇ
γῇ
φυομένοις
καὶ
ὡς
|
ἔπος |
εἰπεῖν
ἐν
πᾶσι
τοῖς
οὖσι, |
[215] |
ἄλλους
λόγους,
οὐδὲν
μέλει
ὡς
|
ἔπος |
εἰπεῖν
οὐδενί·
ἐπειδὰν
δὲ
σοῦ |
[179] |
νικῷεν
ἂν
ὀλίγοι
ὄντες
ὡς
|
ἔπος |
εἰπεῖν
πάντας
ἀνθρώπους.
ἐρῶν
γὰρ |
[209] |
σωτῆρας
τῆς
Λακεδαίμονος
καὶ
ὡς
|
ἔπος |
εἰπεῖν
τῆς
Ἑλλάδος.
τίμιος
δὲ |
[192] |
καὶ
ἔρωτι,
οὐκ
ἐθέλοντες,
ὡς
|
ἔπος |
εἰπεῖν
χωρίζεσθαι
ἀλλήλων
οὐδὲ
σμικρὸν |
[174] |
Οὕτως
ὅπως
ἂν
σὺ
κελεύῃς.
|
Ἕπου |
τοίνυν,
ἔφη,
ἵνα
καὶ
τὴν |
[203] |
θυσίας
καὶ
τελετὰς
~(καὶ
τὰς
|
ἐπῳδὰς |
καὶ
τὴν
μαντείαν
πᾶσαν
καὶ |
[173] |
καὶ
ὁπόθεν
ποτὲ
ταύτην
τὴν
|
ἐπωνυμίαν |
ἔλαβες
τὸ
μαλακὸς
καλεῖσθαι,
οὐκ |
[186] |
δὲ
ἀνόμοιον
ἀνομοίων
ἐπιθυμεῖ
καὶ
|
ἐρᾷ. |
ἄλλος
μὲν
οὖν
ὁ
ἐπὶ |
[204] |
ὁ
ἐρῶν
τῶν
ἀγαθῶν·
τί
|
ἐρᾷ; |
Γενέσθαι,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
αὑτῷ. |
[178] |
φημὶ
τοίνυν
ἐγὼ
ἄνδρα
ὅστις
|
ἐρᾷ, |
εἴ
τι
αἰσχρὸν
ποιῶν
κατάδηλος |
[200] |
αὐτὸ
οὗ
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
|
ἐρᾷ, |
εἶτα
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
ἐρᾷ, |
[200] |
ἐρᾷ,
εἶτα
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
|
ἐρᾷ, |
ἢ
οὐκ
ἔχων;
Οὐκ
ἔχων, |
[204] |
ὁ
ἐρῶν
τῶν
καλῶν
τί
|
ἐρᾷ; |
καὶ
ἐγὼ
εἶπον
ὅτι·
Γενέσθαι |
[186] |
οἷόν
τ᾽
εἶναι
ποιεῖν
καὶ
|
ἐρᾷν |
ἀλλήλων.
ἔστι
δὲ
ἔχθιστα
τὰ |
[210] |
ὁ
ἡγούμενος,
ἑνὸς
αὐτὸν
σώματος
|
ἐρᾷν |
καὶ
ἐνταῦθα
γεννᾷν
λόγους
καλούς, |
[205] |
ὄνομα
ἴσχουσιν,
ἔρωτά
τε
καὶ
|
ἐρᾶν |
καὶ
ἐρασταί.
Κινδυνεύεις
ἀληθῆ,
ἔφην |
[210] |
ἄνθος
(ἔχῃ,
ἐξαρκεῖν
αὐτῷ
καὶ
|
ἐρᾷν |
καὶ
κήδεσθαι
καὶ
τίκτειν
λόγους |
[222] |
οἰόμενος
δεῖν
ἐμὲ
μὲν
σοῦ
|
ἐρᾷν |
καὶ
μηδενὸς
ἄλλου,
Ἀγάθωνα
δὲ |
[181] |
αἰσχρόν.
Οὕτω
δὴ
καὶ
τὸ
|
ἐρᾷν |
καὶ
ὁ
Ἔρως
οὐ
πᾶς |
[183] |
τῇδε
τῇ
πόλει
καὶ
τὸ
|
ἐρᾶν |
καὶ
τὸ
φίλους
γίγνεσθαι
τοῖς |
[205] |
φιλογυμναστίαν
ἢ
κατὰ
φιλοσοφίαν,
οὔτε
|
ἐρᾶν |
καλοῦνται
οὔτ᾽
ἐρασταί,
οἱ
δὲ |
[201] |
ἐστι
καὶ
μὴ
ἔχει,
τούτου
|
ἐρᾷν; |
Ναί,
εἰπεῖν.
Ἐνδεὴς
ἄρ᾽
ἐστὶ |
[181] |
ἐγκωμιάζεσθαι,
ἀλλὰ
ὁ
καλῶς
προτρέπων
|
ἐρᾷν. |
Ὁ
μὲν
οὖν
τῆς
Πανδήμου |
[200] |
Οὐκοῦν
τοῦτό
γ᾽
ἐστὶν
ἐκείνου
|
ἐρᾶν, |
ὃ
οὔπω
ἕτοιμον
αὐτῷ
ἐστιν |
[180] |
δὲ
φλυαρεῖ
φάσκων
Ἀχιλλέα
Πατρόκλου
|
ἐρᾶν, |
ὃς
ἦν
καλλίων
οὐ
μόνον |
[182] |
αὐτοὺς
καθ᾽
~(ὅσον
δυνάμεθα
μὴ
|
ἐρᾶν. |
οὗτοι
γάρ
εἰσιν
οἱ
καὶ |
[181] |
δὲ
καὶ
νόμον
εἶναι
μὴ
|
ἐρᾷν |
(παίδων,
ἵνα
μὴ
εἰς
ἄδηλον |
[182] |
ὅτι
λέγεται
κάλλιον
τὸ
φανερῶς
|
ἐρᾷν |
τοῦ
λάθρᾳ,
καὶ
μάλιστα
τῶν |
[205] |
καὶ
ἀεί,
ἀλλά
τινάς
φαμεν
|
ἐρᾶν, |
τοὺς
δ᾽
οὔ;
Θαυμάζω,
ἦν |
[197] |
θεὸς
οὗτος
ἔφυ,
ἐκ
τοῦ
|
ἐρᾷν |
τῶν
καλῶν
πάντ᾽
ἀγαθὰ
γέγονεν |
[205] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οὐ
πάντας
|
ἐρᾶν |
φαμέν,
(εἴπερ
γε
πάντες
τῶν |
[181] |
οἶμαί
εἰσιν
οἱ
ἐντεῦθεν
ἀρχόμενοι
|
ἐρᾷν |
ὡς
τὸν
βίον
ἅπαντα
ξυνεσόμενοι |
[177] |
οὖν
ἐπιθυμῶ
ἅμα
μὲν
τούτῳ
|
ἔρανον |
εἰσενεγκεῖν
καὶ
χαρίσασθαι,
ἅμα
δ᾽ |
[222] |
ἄλλου,
Ἀγάθωνα
δὲ
ὑπὸ
σοῦ
|
ἐρᾶσθαι |
καὶ
μηδ᾽
ὑφ᾽
ἑνὸς
ἄλλου. |
[205] |
ἔρωτά
τε
καὶ
ἐρᾶν
καὶ
|
ἐρασταί. |
Κινδυνεύεις
ἀληθῆ,
ἔφην
ἐγώ,
λέγειν. |
[205] |
φιλοσοφίαν,
οὔτε
ἐρᾶν
καλοῦνται
οὔτ᾽
|
ἐρασταί, |
οἱ
δὲ
κατὰ
ἕν
τι |
[183] |
δύναμιν
ἐθέλοι
ποιεῖν
οἷάπερ
οἱ
|
ἐρασταὶ |
πρὸς
τὰ
παιδικά,
ἱκετείας
τε |
[183] |
καὶ
τὸ
φίλους
γίγνεσθαι
τοῖς
|
ἐρασταῖς. |
ἐπειδὰν
δὲ
παιδαγωγοὺς
ἐπιστήσαντες
οἱ |
[184] |
ἡμῖν
νόμος,
ὥσπερ
ἐπὶ
τοῖς
|
ἐρασταῖς |
ἦν
δουλεύειν
ἐθέλοντας
(ἡντινοῦν
δουλείαν |
[182] |
ἁπλῶς
νενομοθέτηται
καλὸν
τὸ
χαρίζεσθαι
|
ἐρασταῖς, |
καὶ
οὐκ
ἄν
τις
εἴποι |
[183] |
ἐρωμένοις
μὴ
ἐῶσι
διαλέγεσθαι
τοῖς
|
ἐρασταῖς, |
καὶ
τῷ
παιδαγωγῷ
ταῦτα
προστεταγμένα |
[182] |
οὗ
μὲν
αἰσχρὸν
ἐτέθη
(χαρίζεσθαι
|
ἐρασταῖς, |
κακίᾳ
τῶν
θεμένων
κεῖται,
τῶν |
[182] |
τολμᾷν
λέγειν
ὡς
αἰσχρὸν
χαρίζεσθαι
|
ἐρασταῖς· |
λέγουσι
δὲ
εἰς
τούτους
ἀποβλέποντες, |
[178] |
ἐρώμενον
ὁρῶμεν,
ὅτι
διαφερόντως
τοὺς
|
ἐραστὰς |
αἰσχύνεται,
ὅταν
ὀφθῇ
ἐν
αἰσχρῷ |
[181] |
δὲ
καὶ
τούτους
τοὺς
πανδήμους
|
ἐραστὰς |
προσαναγκάζειν
τὸ
τοιοῦτον,
ὥσπερ
καὶ |
[182] |
ἐξουσίαν
ὁ
νόμος
δέδωκε
τῷ
|
ἐραστῇ |
θαυμαστὰ
ἔργα
ἐργαζομένῳ
ἐπαινεῖσθαι,
ἃ |
[184] |
ὁδός,
εἰ
μέλλει
καλῶς
χαριεῖσθαι
|
ἐραστῇ |
παιδικά.
Ἔστι
γὰρ
ἡμῖν
νόμος, |
[178] |
ὄντι
ἢ
ἐραστὴς
χρηστὸς
καὶ
|
ἐραστῇ |
παιδικά.
ὃ
γὰρ
χρὴ
ἀνθρώποις |
[184] |
μέλλει
ξυμβῆναι
καλὸν
γενέσθαι
τὸ
|
ἐραστῇ |
παιδικὰ
χαρίσασθαι.
ὅταν
γὰρ
εἰς |
[179] |
τελευτήσοι,
ἐτόλμησεν
ἑλέσθαι
βοηθήσας
τῷ
|
ἐραστῇ |
Πατρόκλῳ
καὶ
~(τιμωρήσας
οὐ
μόνον |
[184] |
ξυμπίπτει
τὸ
καλὸν
εἶναι
παιδικὰ
|
ἐραστῇ |
χαρίσασθαι,
ἄλλοθι
δὲ
οὐδαμοῦ.
ἐπὶ |
[185] |
καὶ
μή.
εἰ
γάρ
τις
|
~(ἐραστῇ |
ὡς
πλουσίῳ
πλούτου
ἕνεκα
χαρισάμενος |
[180] |
ποιοῦσιν
ὅταν
ὁ
ἐρώμενος
τὸν
|
ἐραστὴν |
ἀγαπᾷ,
ἢ
ὅταν
ὁ
ἐραστὴς |
[210] |
καταστῆναι
πάντων
τῶν
καλῶν
σωμάτων
|
ἐραστήν, |
ἑνὸς
δὲ
τὸ
σφόδρα
τοῦτο |
[180] |
διαφερόντως
αὐτὸν
ἐτίμησαν,
ὅτι
τὸν
|
ἐραστὴν |
οὕτω
περὶ
πολλοῦ
ἐποιεῖτο.
Αἰσχύλος |
[218] |
δοκεῖς,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ἐμοῦ
|
ἐραστὴς |
ἄξιος
γεγονέναι
μόνος,
καί
μοι |
[183] |
δὲ
τοῦ
ἤθους
χρηστοῦ
ὄντος
|
ἐραστὴς |
διὰ
βίου
μένει,
ἅ
τε |
[183] |
πονηρὸς
δ᾽
ἐστὶν
ἐκεῖνος
ὁ
|
ἐραστὴς |
ὁ
πάνδημος,
(ὁ
τοῦ
σώματος |
[222] |
πολλούς,
οὓς
οὗτος
ἐξαπατῶν
ὡς
|
ἐραστὴς |
παιδικὰ
μᾶλλον
αὐτὸς
καθίσταται
ἀντ᾽ |
[217] |
διαλέξεσθαι
αὐτόν
μοι
ἅπερ
ἂν
|
ἐραστὴς |
παιδικοῖς
ἐν
ἐρημίᾳ
διαλεχθείη,
καὶ |
[217] |
πρὸς
τὸ
συνδειπνεῖν,
ἀτεχνῶς
ὥσπερ
|
ἐραστὴς |
παιδικοῖς
ἐπιβουλεύων.
καί
μοι
οὐδὲ |
[180] |
ἐραστὴς
τὰ
παιδικά.
θειότερον
γὰρ
|
ἐραστὴς |
παιδικῶν·
ἔνθεος
γάρ
ἐστι.
διὰ |
[180] |
ἐραστὴν
ἀγαπᾷ,
ἢ
ὅταν
ὁ
|
ἐραστὴς |
τὰ
παιδικά.
θειότερον
γὰρ
ἐραστὴς |
[184] |
γὰρ
εἰς
τὸ
αὐτὸ
ἔλθωσιν
|
ἐραστής |
τε
καὶ
παιδικά,
νόμον
ἔχων |
[178] |
ἀγαθὸν
εὐθὺς
νέῳ
ὄντι
ἢ
|
ἐραστὴς |
χρηστὸς
καὶ
ἐραστῇ
παιδικά.
ὃ |
[173] |
δ᾽
ἐν
τῇ
συνουσίᾳ,
Σωκράτους
|
ἐραστὴς |
ὢν
ἐν
τοῖς
μάλιστα
τῶν |
[203] |
ἐκείνης
γενεθλίοις,
καὶ
ἅμα
φύσει
|
ἐραστὴς |
ὢν
περὶ
τὸ
καλὸν
καὶ |
[204] |
Ἔρως.
καὶ
γὰρ
ἔστι
τὸ
|
ἐραστὸν |
τὸ
τῷ
ὄντι
καλὸν
καὶ |
[222] |
παιδικὰ
μᾶλλον
αὐτὸς
καθίσταται
ἀντ᾽
|
ἐραστοῦ. |
ἃ
δὴ
καὶ
σοὶ
λέγω, |
[185] |
ἀμείνων
ἐσόμενος
διὰ
τὴν
φιλίαν
|
ἐραστοῦ |
ἐξαπατηθείη,
ἀναφανέντος
ἐκείνου
κακοῦ
(καὶ |
[185] |
μὴ
λάβοι
χρήματα,
ἀναφανέντος
τοῦ
|
ἐραστοῦ |
πένητος,
οὐδὲν
ἧττον
αἰσχρόν·
δοκεῖ |
[178] |
ὥστε
πόλιν
γενέσθαι
ἢ
στρατόπεδον
|
ἐραστῶν |
τε
καὶ
παιδικῶν,
οὐκ
ἔστιν |
[192] |
τεθνεῶτε·
ἀλλ᾽
ὁρᾶτε
εἰ
τούτου
|
ἐρᾶτε |
καὶ
ἐξαρκεῖ
ὑμῖν
ἂν
τούτου |
[201] |
καὶ
ποῖός
τις,
ἔπειτα
τὰ
|
ἔργα |
αὐτοῦ.
δοκεῖ
οὖν
μοι
ῥᾷστον |
[199] |
ὁ
Ἔρως,
ὕστερον
δὲ
τὰ
|
ἔργα |
αὐτοῦ,
ταύτην
τὴν
ἀρχὴν
πάνυ |
[209] |
βαρβάροις,
πολλὰ
καὶ
καλὰ
ἀποφηνάμενοι
|
ἔργα, |
γεννήσαντες
παντοίαν
ἀρετήν·
ὧν
καὶ |
[178] |
οὔτε
ἰδιώτην
μεγάλα
καὶ
καλὰ
|
ἔργα |
ἐξεργάζεσθαι.
φημὶ
τοίνυν
ἐγὼ
ἄνδρα |
[182] |
νόμος
δέδωκε
τῷ
ἐραστῇ
θαυμαστὰ
|
ἔργα |
ἐργαζομένῳ
ἐπαινεῖσθαι,
ἃ
εἴ
τις |
[191] |
καὶ
διαπαύοιντο
καὶ
ἐπὶ
τὰ
|
ἔργα |
τρέποιντο
καὶ
τοῦ
ἄλλου
βίου |
[213] |
ζηλοτυπῶν
με
καὶ
φθονῶν
θαυμαστὰ
|
ἐργάζεται |
καὶ
λοιδορεῖταί
τε
καὶ
τὼ |
[182] |
δέδωκε
τῷ
ἐραστῇ
θαυμαστὰ
ἔργα
|
ἐργαζομένῳ |
ἐπαινεῖσθαι,
ἃ
εἴ
τις
τολμῴη |
[215] |
(ἐν
τοῖς
ἑρμογλυφείοις
καθημένοις,
οὕστινας
|
ἐργάζονται |
οἱ
δημιουργοὶ
σύριγγας
ἢ
αὐλοὺς |
[179] |
ὀνόματι
μόνον
προσήκοντας,
καὶ
τοῦτ᾽
|
ἐργασαμένη |
τὸ
ἔργον
οὕτω
καλὸν
ἔδοξεν |
[179] |
ὥστε
πολλῶν
πολλὰ
καὶ
καλὰ
|
ἐργασαμένων |
εὐαριθμήτοις
δή
τισιν
ἔδοσαν
τοῦτο |
[179] |
τὸ
ἔργον
οὕτω
καλὸν
ἔδοξεν
|
ἐργάσασθαι |
οὐ
μόνον
ἀνθρώποις
ἀλλὰ
καὶ |
[213] |
οὖν
μή
τι
καὶ
νῦν
|
ἐργάσηται, |
ἀλλὰ
διάλλαξον
ἡμᾶς,
ἢ
ἐὰν |
[205] |
αἱ
ὑπὸ
πάσαις
ταῖς
τέχναις
|
ἐργασίαι |
ποιήσεις
εἰσὶ
καὶ
οἱ
τούτων |
[206] |
τί
τοῦτο
τυγχάνει
ὂν
τὸ
|
ἔργον; |
ἔχεις
εἰπεῖν;
Οὐ
μεντ᾽
ἂν |
[179] |
προσήκοντας,
καὶ
τοῦτ᾽
ἐργασαμένη
τὸ
|
ἔργον |
οὕτω
καλὸν
ἔδοξεν
ἐργάσασθαι
οὐ |
[187] |
ἐν
τῇ
ἡμετέρᾳ
τέχνῃ
μέγα
|
ἔργον |
ταῖς
περὶ
τὴν
ὀψοποιικὴν
τέχνην |
[217] |
ἦν
ἀληθής,
ἔπειτα
ἀφανίσαι
Σωκράτους
|
ἔργον |
ὑπερήφανον
εἰς
ἔπαινον
ἐλθόντα
ἄδικόν |
[188] |
ἀλλ᾽
εἴ
τι
ἐξέλιπον,
σὸν
|
ἔργον, |
ὦ
Ἀριστόφανες,
ἀναπληρῶσαι·
ἢ
εἴ |
[188] |
αὐτὸν
καὶ
πρεσβεύῃ
ἐν
παντὶ
|
ἔργῳ, |
ἀλλὰ
τὸν
ἕτερον,
καὶ
περὶ |
[182] |
πάντα
καὶ
ὁ
ἔρως
ἐμποιεῖν.
|
ἔργῳ |
δὲ
τοῦτῳ
ἔμαθον
καὶ
οἱ |
[179] |
τὴν
ἐκείνης
ἀνεῖσαν
ἀγασθέντες
(τῷ
|
ἔργῳ· |
οὕτω
καὶ
θεοὶ
τὴν
περὶ |
[193] |
τῶν
λοιπῶν
ἀκούσωμεν
τί
ἕκαστος
|
(ἐρεῖ, |
μᾶλλον
δὲ
τί
ἑκάτερος·
Ἀγάθων |
[198] |
δοκεῖς
εἰρηκέναι,
ὅτι
Ἀγάθων
εὖ
|
ἐρεῖ· |
τὸ
δὲ
σὲ
ἀπορήσειν,
οὐκ |
[220] |
γέ
μοι
οὔτε
μέμψῃ
οὔτε
|
ἐρεῖς |
ὅτι
ψεύδομαι·
ἀλλὰ
γὰρ
τῶν |
[219] |
οὐδὲ
ταῦτα
αὖ,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἐρεῖς |
ὅτι
ψεύδομαι.
ποιήσαντος
δὲ
δὴ |
[216] |
καὶ
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
οὐκ
|
ἐρεῖς |
ὡς
οὐκ
ἀληθῆ.
καὶ
ἔτι |
[220] |
ταῦτα·
οἷον
δ᾽
αὖ
τόδ᾽
|
ἔρεξε |
καὶ
ἔτλη
καρτερὸς
ἀνὴρ
ἐκεῖ |
[174] |
ἃ
ἐκεῖνος
ὀλιγάκις
ἐποίει·
καὶ
|
ἐρέσθαι |
αὐτὸν
ὅποι
ἴοι
οὕτω
καλὸς |
[199] |
πάρες
μοι
Ἀγάθωνα
σμίκρ᾽
ἄττα
|
ἐρέσθαι, |
ἵνα
ἀνομολογησάμενος
παρ᾽
αὐτοῦ
οὕτως |
[205] |
εὐδαίμονες
εὐδαίμονες,
καὶ
οὐκέτι
προσδεῖ
|
ἐρέσθαι |
ἵνα
τί
δὲ
βούλεται
εὐδαίμων |
[217] |
ἅπερ
ἂν
ἐραστὴς
παιδικοῖς
ἐν
|
ἐρημίᾳ |
διαλεχθείη,
καὶ
ἔχαιρον.
τούτων
δ᾽ |
[173] |
ἄξιον
περὶ
τούτων,
Ἀπολλόδωρε,
νῦν
|
ἐρίζειν· |
ἀλλ᾽
ὅπερ
ἐδεόμεθά
σου,
μὴ |
[175] |
κύλιξιν
ὕδωρ
τὸ
διὰ
τοῦ
|
ἐρίου |
ῥέον
ἐκ
τῆς
πληρεστέρας
εἰς |
[176] |
Οὐδαμῶς,
φάναι,
οὐδ᾽
αὐτὸς
ἔρρωμαι.
|
(Ἕρμαιον |
ἂν
εἴη
ἡμῖν,
ἦ
δ᾽ |
[217] |
ἐσπουδακέναι
ἐπὶ
τῇ
ἐμῇ
ὥρᾳ
|
ἕρμαιον |
ἡγησάμην
εἶναι
καὶ
εὐτύχημα
ἐμὸν |
[202] |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
δύναμιν
ἔχον;
|
Ἑρμηνεῦον |
καὶ
διαπορθμεῦον
θεοῖς
τὰ
παρ᾽ |
[215] |
σειληνοῖς
τούτοις
τοῖς
(ἐν
τοῖς
|
ἑρμογλυφείοις |
καθημένοις,
οὕστινας
ἐργάζονται
οἱ
δημιουργοὶ |
[198] |
ἔλεγον
εἰπεῖν,
ὅτι
Ἀγάθων
θαυμαστῶς
|
ἐροῖ, |
ἐγὼ
δ᾽
ἀπορήσοιμι;
Τὸ
μὲν |
[199] |
καταμάθῃς
ὃ
βούλομαι.
εἰ
γὰρ
|
ἐροίμην, |
τί
δέ;
ἀδελφός,
αὐτὸ
τοῦθ᾽ |
[204] |
χρώμενος
πυνθάνοιτο·
φέρε,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἐροιτο· |
ὁ
ἐρῶν
τῶν
ἀγαθῶν·
τί |
[192] |
καὶ
εἰ
ἀποροῦντας
αὐτοὺς
πάλιν
|
ἔροιτο· |
ἆρά
γε
τοῦδε
ἐπιθυμεῖτε,
ἐν |
[192] |
ὁ
Ἥφαιστος,
ἔχων
τὰ
ὄργανα,
|
ἔροιτο· |
τί
ἔσθ᾽
ὃ
βούλεσθε,
ὦ |
[204] |
φῄς.
εἰ
δέ
τις
ἡμᾶς
|
ἔροιτο· |
τί
τῶν
καλῶν
ἐστιν
ὁ |
[178] |
πάντων
ἕδος
ἀσφαλὲς
αἰεί,
ἠδ᾽
|
Ἔρος |
φησὶ
μετὰ
τὸ
Χάος
δύο |
[174] |
ὁ
τοῦ
βουλευσόμεθα
ὅ
τι
|
ἐροῦμεν. |
ἀλλ᾽
ἴωμεν.
Τοιαῦτ᾽
ἄττα
σφᾶς |
[194] |
προσδοκίαν
μεγάλην
ἔχειν
ὡς
εὖ
|
ἐροῦντος |
ἐμοῦ.
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
ἂν
εἴην, |
[193] |
γάρ
μοι
ὁ
λόγος
ἡδέως
|
ἐρρήθη. |
καὶ
εἰ
μὴ
ξυνῄδειν
Σωκράτει |
[176] |
Ἀγάθων;
Οὐδαμῶς,
φάναι,
οὐδ᾽
αὐτὸς
|
ἔρρωμαι. |
(Ἕρμαιον
ἂν
εἴη
ἡμῖν,
ἦ |
[181] |
τοῦ
ἔρωτος
ἔπιπνοι,
τὸ
φύσει
|
ἐρρωμενέστερον |
καὶ
νοῦν
μᾶλλον
ἔχον
ἀγαπῶντες. |
[221] |
ἅψεται
τούτου
τοῦ
ἀνδρός,
μάλα
|
ἐρρωμένως |
ἀμυνεῖται.
διὸ
καὶ
ἀσφαλῶς
ἀπῄει |
[176] |
ἀκοῦσαι·
πῶς
ἔχει
πρὸς
τὸ
|
ἐρρῶσθαι |
πίνειν,
Ἀγάθων;
Οὐδαμῶς,
φάναι,
οὐδ᾽ |
[177] |
λέγει·
Οὐ
δεινόν,
φησίν,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
ἄλλοις
μέν
τισι
θεῶν
ὕμνους |
[214] |
τὸν
οὖν
Ἀλκιβιάδην
εἰπεῖν·
Ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
βέλτιστε
βελτίστου
πατρὸς
καὶ
σωφρονεστάτου, |
[185] |
τὸν
ἰατρὸν
Ἐρυξίμαχον
κατακεῖσθαι,
Ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
δίκαιος
εἶ
ἢ
παῦσαί
με |
[194] |
Καλῶς
γὰρ
αὐτὸς
ἠγώνισαι,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε· |
εἰ
δὲ
γένοιο
οὗ
νῦν |
[189] |
ἀφήσω
σε.
Καὶ
μήν,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
εἰπεῖν
τὸν
Ἀριστοφάνη,
ἄλλῃ
γέ |
[214] |
τὸν
Ἀλκιβιάδην·
δοκεῖ
χρῆναι,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε; |
ἐπιθῶμαι
τῷ
ἀνδρὶ
καὶ
τιμωρήσωμαι |
[189] |
γελάσαντα
εἰπεῖν·
Εὖ
λέγεις,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
καί
μοι
ἔστω
ἄρρητα
τὰ |
[193] |
εὐδαίμονας
ποιῆσαι.
οὗτος,
ἔφη,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
ὁ
ἐμὸς
λόγος
ἐστὶ
περὶ |
[214] |
τοὺς
ἄλλους.
Ἀλλά,
φάναι,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
καλῶς
μὲν
λέγεις, |
[177] |
τοῦ
λόγου.
Οὐδείς
σοι,
ὦ
|
Ἐρυξίμαχε, |
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
ἐναντία
ψηφιεῖται. |
[214] |
Καὶ
γὰρ
σύ,
φάναι
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον· |
ἀλλὰ
τί
ποιῶμεν;
Ὅ
τι |
[198] |
Σωκράτη
εἰπεῖν
βλέψαντα
εἰς
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον· |
Ἆρά
σοι
δοκῶ,
φάναι,
ὦ |
[185] |
ταῦτα
ποιήσω.
Εἰπεῖν
δὴ
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον· |
Δοκεῖ
τοίνυν
μοι
ἀναγκαῖον
εἶναι, |
[214] |
Ἀλλ᾽
οὕτω
ποίει,
φάναι
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον, |
εἰ
βούλει·
Σωκράτη
ἐπαίνεσον.
(Πῶς |
[185] |
ἂν
ἐγὼ
παύσωμαι.
καὶ
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον |
εἰπεῖν·
Ἀλλὰ
ποιήσω
ἀμφότερα
ταῦτα· |
[214] |
βούλει.
Ἄκουσον
δή,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον. |
ἡμῖν
πρὶν
σὲ
εἰσελθεῖν
ἔδοξε |
[193] |
πείσομαί
σοι,
ἔφη
φάναι
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον· |
καὶ
γάρ
μοι
ὁ
λόγος |
[223] |
πάμπολυν
οἶνον.
τὸν
μὲν
οὖν
|
Ἐρυξίμαχον |
καὶ
τὸν
Φαῖδρον
καὶ
ἄλλους |
[185] |
κάτω
γὰρ
αὐτοῦ
τὸν
ἰατρὸν
|
Ἐρυξίμαχον |
κατακεῖσθαι,
Ὦ
Ἐρυξίμαχε,
δίκαιος
εἶ |
[175] |
ἦ
δ᾽
ὅς,
Ἀριστόδημε,
παρ᾽
|
Ἐρυξίμαχον |
κατακλίνου.
Καὶ
ἓ
μὲν
ἔφη |
[198] |
Τὸ
μὲν
ἕτερον,
φάναι
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον, |
μαντικῶς
μοι
δοκεῖς
εἰρηκέναι,
ὅτι |
[177] |
αὐτὸν
εἰσηγεῖσθαι.
εἰπεῖν
οὖν
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον |
ὅτι·
Ἡ
μέν
μοι
ἀρχὴ |
[214] |
τοῦ
παιδὸς
πίνειν·
τὸν
δ᾽
|
Ἐρυξίμαχον· |
Πῶς
οὖν,
φάναι,
ὦ
Ἀλκιβιάδη, |
[176] |
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα
οὖν
αὐτῶν
ἔφη
|
Ἐρυξίμαχον |
τὸν
Ἀκουμενοῦ·
Ἦ
καλῶς,
φάναι, |
[176] |
ἡδονήν.
Ἐπειδὴ
τοίνυν,
φάναι
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον, |
τοῦτο
μὲν
δέδοκται,
πίνειν
ὅσον |
[189] |
τὸν
πταρμὸν
προσήνεγκα.
καὶ
τὸν
|
Ἐρυξίμαχον· |
ὠγαθέ,
φάναι,
Ἀριστόφανες,
ὅρα
τί |
[193] |
ποιοῦσι.
καὶ
μή
μοι
ὑπολάβῃ
|
Ἐρυξίμαχος, |
κωμῳδῶν
τὸν
λόγον,
ὡς
Παυσανίαν |
[196] |
τὴν
ἡμετέραν
τέχνην
τιμήσω
ὥσπερ
|
Ἐρυξίμαχος |
(τὴν
αὑτοῦ,
ποιητὴς
ὁ
θεὸς |
[218] |
καὶ
ὁρῶν
αὖ
Φαίδρους,
Ἀγάθωνας,
|
(Ἐρυξιμάχους, |
Παυσανίας,
Ἀριστοδήμους
τε
καὶ
Ἀριστοφάνας— |
[188] |
γὰρ
πάχναι
καὶ
χάλαζαι
καὶ
|
ἐρυσῖβαι |
ἐκ
πλεονεξίας
καὶ
ἀκοσμίας
περὶ |
[174] |
κεκλημένος.
Σύν
τε
δύ᾽
ἔφη,
|
ἐρχομένω |
πρὸ
ὁ
τοῦ
βουλευσόμεθα
ὅ |
[214] |
ἐπαινέσαι;
ἢ
τί
ποιήσεις;
Τἀληθῆ
|
ἐρῶ. |
ἀλλ᾽
ὅρα
εἰ
παρίης.
Ἀλλὰ |
[178] |
ἔδοξέ
μοι
ἀξιομνημόνευτον,
τούτων
ὑμῖν
|
ἐρῶ |
ἑκάστου
τὸν
λόγον.
πρῶτον
μὲν |
[185] |
ἀμφότερα
ταῦτα·
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
|
ἐρῶ |
ἐν
τῷ
σῷ
μέρει,
σὺ |
[206] |
μαθησόμενος.
Ἀλλ᾽
ἐγώ
σοι,
ἔφη,
|
ἐρῶ. |
ἔστι
γὰρ
τοῦτο
τόκος
ἐν |
[206] |
ἐγώ,
ἦ
δ᾽
ἥ,
σαφέστερον
|
ἐρῶ. |
κυοῦσιν
γάρ,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
[210] |
εἰ
οἷός
τ᾽
ἂν
εἴης.
|
ἐρῶ |
μὲν
οὖν,
ἔφη,
ἐγὼ
καὶ |
[204] |
καὶ
Διοτίμα;
ὧδε
δὲ
σαφέστερον
|
ἐρῶ· |
ὁ
ἐρῶν
τῶν
καλῶν
τί |
[203] |
ἔφη,
διηγήσασθαι·
ὅμως
δέ
σοι
|
ἐρῶ. |
ὅτε
γὰρ
ἐγένετο
ἡ
Ἀφροδίτη, |
[183] |
παιδαγωγοὺς
ἐπιστήσαντες
οἱ
πατέρες
τοῖς
|
ἐρωμένοις |
μὴ
ἐῶσι
διαλέγεσθαι
τοῖς
ἐρασταῖς, |
[204] |
ἐξ
ὧν
σὺ
λέγεις,
τὸ
|
ἐρώμενον |
Ἔρωτα
εἶναι,
οὐ
τὸ
ἐρῶν· |
[185] |
ἐρῶντα
αὐτὸν
αὑτοῦ
καὶ
τὸν
|
ἐρώμενον· |
οἱ
δ᾽
ἕτεροι
πάντες
τῆς |
[178] |
ταὐτὸν
δὲ
τοῦτο
καὶ
τὸν
|
ἐρώμενον |
ὁρῶμεν,
ὅτι
διαφερόντως
τοὺς
ἐραστὰς |
[184] |
ὁ
ἐρῶν
καὶ
ποτέρων
ὁ
|
ἐρώμενος. |
Οὕτω
δὴ
ὑπὸ
ταύτης
τῆς |
[180] |
καὶ
εὖ
ποιοῦσιν
ὅταν
ὁ
|
ἐρώμενος |
τὸν
ἐραστὴν
ἀγαπᾷ,
ἢ
ὅταν |
[192] |
ἐπεθύμει,
συνελθὼν
καὶ
συντακεὶς
τῷ
|
ἐρωμένῳ |
ἐκ
δυοῖν
εἷς
γενέσθαι.
τοῦτο |
[204] |
καὶ
μακαριστόν·
τὸ
δέ
γε
|
ἐρῶν |
ἄλλην
ἰδέαν
τοιαύτην
ἔχον,
οἵαν |
[179] |
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
πάντας
ἀνθρώπους.
|
ἐρῶν |
γὰρ
ἀνὴρ
ὑπὸ
παιδικῶν
ὀφθῆναι |
[204] |
ἐρώμενον
Ἔρωτα
εἶναι,
οὐ
τὸ
|
ἐρῶν· |
διὰ
ταῦτά
σοι
οἶμαι
πάγκαλος |
[183] |
σώματος
μᾶλλον
ἢ
τῆς
ψυχῆς
|
ἐρῶν· |
καὶ
γὰρ
οὐδὲ
μόνιμός
ἐστιν, |
[184] |
βασανίζων,
ποτέρων
ποτέ
ἐστιν
ὁ
|
ἐρῶν |
καὶ
ποτέρων
ὁ
ἐρώμενος.
Οὕτω |
[183] |
μόνιμός
ἐστιν,
ἅτε
οὐ
μονίμου
|
ἐρῶν |
πράγματος.
ἅμα
γὰρ
τῷ
τοῦ |
[204] |
φέρε,
ὦ
Σώκρατες,
ἐροιτο·
ὁ
|
ἐρῶν |
τῶν
ἀγαθῶν·
τί
ἐρᾷ;
Γενέσθαι, |
[204] |
ὧδε
δὲ
σαφέστερον
ἐρῶ·
ὁ
|
ἐρῶν |
τῶν
καλῶν
τί
ἐρᾷ;
καὶ |
[198] |
δὴ
μέγα
ἐφρόνουν
ὡς
εὖ
|
ἐρῶν, |
ὡς
εἰδὼς
τὴν
ἀλήθειαν
τοῦ |
[185] |
ποιεῖσθαι
πρὸς
ἀρετὴν
τόν
(τε
|
ἐρῶντα |
αὐτὸν
αὑτοῦ
καὶ
τὸν
ἐρώμενον· |
[179] |
ὑπεραποθνήσκειν
γε
μόνοι
ἐθέλουσιν
οἱ
|
ἐρῶντες, |
οὐ
μόνον
ὅτι
ἄνδρες,
ἀλλὰ |
[183] |
αἰσχυνομένων
ὑπὲρ
αὐτοῦ·
τῷ
δ᾽
|
ἐρῶντι |
πάντα
ταῦτα
ποιοῦντι
χάρις
ἕπεται, |
[182] |
ὅτι
αὖ
ἡ
παρακέλευσις
τῷ
|
ἐρῶντι |
παρὰ
πάντων
θαυμαστή,
οὐχ
ὥς |
[183] |
ἄνθρωποι
πᾶσαν
ἐξουσίαν
πεποιήκασι
τῷ
|
ἐρῶντι, |
ὡς
ὁ
νόμος
φησὶν
ὁ |
[196] |
μαρτυρίῳ
χρῆσθαι,
ὅτι
ποιητὴς
ὁ
|
Ἔρως |
ἀγαθὸς
ἐν
κεφαλαίῳ
πᾶσαν
ποίησιν |
[201] |
ὁ
Ἔρως
κάλλους
ἂν
εἴη
|
ἔρως, |
αἴσχους
δὲ
οὔ;
Ὡμολόγει.
(Οὐκοῦν |
[186] |
οὖν
ὁ
ἐπὶ
τῷ
ὑγιεινῷ
|
ἔρως, |
ἄλλος
δὲ
ὁ
ἐπὶ
τῷ |
[206] |
ἡ
σπουδὴ
καὶ
ἡ
ξύντασις
|
ἔρως |
ἂν
καλοῖτο;
τί
τοῦτο
τυγχάνει |
[196] |
γὰρ
ἔχει
Ἔρωτα
Ἄρης,
ἀλλ᾽
|
Ἔρως |
Ἄρη,
Ἀφροδίτης,
ὡς
λόγος·
κρείττων |
[196] |
ᾖ
τὸ
„πρίν„
οὗ
ἂν
|
Ἔρως |
ἅψηται.
ᾧ
δὴ
πρέπει
ἡμᾶς |
[203] |
ἀκόλουθος
καὶ
θεράπων
γέγονεν
ὁ
|
Ἔρως, |
γεννηθεὶς
ἐν
τοῖς
ἐκείνης
γενεθλίοις, |
[204] |
δὴ
τῶν
καλλίστων
ἡ
σοφία,
|
Ἔρως |
δ᾽
ἐστὶν
ἔρως
περὶ
τὸ |
[186] |
κτᾶσθαι,
καὶ
οἷς
μὴ
ἔνεστιν
|
ἔρως, |
δεῖ
δ᾽
ἐγγενέσθαι,
ἐπιστάμενος
ἐμποιῆσαι |
[196] |
δὲ
ἡδονῶν
καὶ
ἐπιθυμιῶν
ὁ
|
Ἔρως |
διαφερόντως
ἂν
σωφρονοῖ.
καὶ
μὴν |
[188] |
δὲ
ὁ
μετὰ
τῆς
ὕβρεως
|
Ἔρως |
ἐγκρατέστερος
περὶ
τὰς
τοῦ
ἐνιαυτοῦ |
[200] |
τοσόνδε
δὲ
εἰπέ,
πότερον
ὁ
|
Ἔρως |
ἐκείνου
οὗ
ἔστιν
ἔρως,
ἐπιθυμεῖ |
[182] |
τε
ἄλλα
πάντα
καὶ
ὁ
|
ἔρως |
ἐμποιεῖν.
ἔργῳ
δὲ
τοῦτῳ
ἔμαθον |
[191] |
δὴ
οὖν
ἐκ
τόσου
(ὁ
|
ἔρως |
ἔμφυτος
ἀλλήλων
τοῖς
ἀνθρώποις
καὶ |
[195] |
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
βίαια,
εἰ
|
Ἔρως |
ἐν
αὐτοῖς
ἦν,
ἀλλὰ
φιλία |
[203] |
καὶ
Πενίας
ὑὸς
ὢν
ὁ
|
Ἔρως |
ἐν
τοιαύτῃ
τύχῃ
καθέστηκεν.
πρῶτον |
[178] |
ὁμολογεῖ.
οὕτω
πολλαχόθεν
ὁμολογεῖται
ὁ
|
Ἔρως |
ἐν
τοῖς
πρεσβύτατος
εἶναι.
πρεσβύτατος |
[179] |
ὅντινα
οὐκ
ἂν
αὐτὸς
ὁ
|
Ἔρως |
ἔνθεον
ποιήσειε
πρὸς
ἀρετήν,
ὥστε |
[187] |
ἐρωτικὰ
διαγιγνώσκειν,
οὐδὲ
ὁ
διπλοῦς
|
ἔρως |
ἐνταῦθά
πως
ἔστιν·
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν |
[180] |
οὖν
οὔσης
εἷς
ἂν
ἦν
|
Ἔρως· |
ἐπεὶ
δὲ
δὴ
δύο
ἐστόν, |
[181] |
ἔστιν
οὗτος
ὁ
τῶν
παίδων
|
ἔρως) |
ἔπειτα
πρεσβυτέρας,
ὕβρεως
ἀμοίρου·
ὅθεν |
[208] |
αὕτη
ἡ
σπουδὴ
καὶ
ὁ
|
ἔρως |
ἕπεται.
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
τὸν |
[200] |
ὁ
Ἔρως
ἐκείνου
οὗ
ἔστιν
|
ἔρως, |
ἐπιθυμεῖ
αὐτοῦ
ἢ
οὔ;
Πάνυ |
[199] |
καὶ
τὸν
ἔρωτα
εἰπεῖν.
ὁ
|
Ἔρως |
ἔρως
ἐστὶν
οὐδενὸς
ἢ
τινός; |
[199] |
τοιοῦτος
οἷος
εἶναι
τινὸς
ὁ
|
Ἔρως |
ἔρως,
ἢ
οὐδενός;
ἐρωτῶ
δ᾽ |
[201] |
ὦ
Διοτίμα;
αἰσχρὸς
ἄρα
ὁ
|
Ἔρως |
ἐστὶ
καὶ
κακός;
καὶ
ἥ, |
[204] |
ἀμφοτέρων,
ὧν
αὖ
καὶ
ὁ
|
Ἔρως. |
ἔστι
γὰρ
δὴ
τῶν
καλλίστων |
[204] |
τοιοῦτος
καὶ
οὕτω
γεγονὼς
ὁ
|
Ἔρως, |
ἔστι
δὲ
τῶν
καλῶν,
ὡς |
[206] |
λέγεις.
(Ὅτε
δὴ
τούτου
ὁ
|
ἔρως |
ἐστὶν
ἀεί,
ἦ
δ᾽
ἥ, |
[207] |
τοῦ
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
εἶναι
ἀεὶ
|
ἔρως |
ἐστίν.
ἀναγκαῖον
δὴ
ἐκ
τούτου |
[199] |
ἂν
εἴη
τὸ
ἐρώτημα,
εἰ
|
Ἔρως |
ἐστὶν
ἔρως
μητρὸς
ἢ
πατρός— |
[199] |
τὸν
ἔρωτα
εἰπεῖν.
ὁ
Ἔρως
|
ἔρως |
ἐστὶν
οὐδενὸς
ἢ
τινός;
Πάνυ |
[200] |
ἡ
ἐπιθυμία
τε
καὶ
ὁ
|
ἔρως |
ἐστίν;
Πάνυ
γ᾽
εἰπεῖν.
Ἴθι |
[196] |
δὴ
διαφερόντως
ἐκ
πάντων
ὁμολογουμένως
|
Ἔρως |
ἔχει·
ἀσχημοσύνῃ
γὰρ
καὶ
Ἔρωτι |
[199] |
οἷος
εἶναι
τινὸς
ὁ
Ἔρως
|
ἔρως, |
ἢ
οὐδενός;
ἐρωτῶ
δ᾽
οὐκ |
[200] |
εἰρημένα.
ἄλλο
τι
ἔστιν
ὁ
|
Ἔρως |
ἢ
πρῶτον
μὲν
τινῶν,
ἔπειτα |
[193] |
τῶν
δὲ
τύχωμεν,
ὧν
ὁ
|
Ἔρως |
ἡμῖν
ἡγεμὼν
καὶ
στρατηγός.
ᾧ |
[202] |
οὖν
ἄν,
ἔφην,
εἴη
ὁ
|
Ἔρως; |
θνητός;
Ἥκιστά
γε.
Ἀλλὰ
τί |
[204] |
σοι
οἶμαι
πάγκαλος
ἐφαίνετο
ὁ
|
Ἔρως. |
καὶ
γὰρ
ἔστι
τὸ
ἐραστὸν |
[182] |
ἐνθάδε
τύραννοι·
ὁ
γὰρ
Ἀριστογείτονος
|
ἔρως |
καὶ
ἡ
Ἁρμοδίου
φιλία
βέβαιος |
[178] |
ὅτι
μέγας
θεὸς
εἴη
ὁ
|
Ἔρως |
καὶ
θαυμαστὸς
ἐν
ἀνθρώποις
τε |
[185] |
ἐστιν
ὁ
τῆς
Οὐρανίας
θεοῦ
|
Ἔρως |
καὶ
Οὐράνιος
καὶ
πολλοῦ
ἄξιος |
[201] |
(αὐτὸν
πρῶτον,
τίς
ἐστιν
ὁ
|
Ἔρως |
καὶ
ποῖός
τις,
ἔπειτα
τὰ |
[201] |
ἐστὶ
καὶ
οὐκ
ἔχει
ὁ
|
Ἔρως |
κάλλος.
Ἀνάγκη,
φάναι.
Τί
δέ; |
[201] |
οὕτως
ἔχει,
ἄλλο
τι
ὁ
|
Ἔρως |
κάλλους
ἂν
εἴη
ἔρως,
αἴσχους |
[180] |
μὲν
γὰρ
εἷς
ἦν
ὁ
|
Ἔρως, |
καλῶς
ἂν
εἶχε·
νῦν
δὲ |
[195] |
ὁμολογῶν
τοῦτο
οὐχ
ὁμολογῶ,
ὡς
|
Ἔρως |
Κρόνου
καὶ
Ἰαπετοῦ
ἀρχαιότερός
ἐστιν. |
[178] |
πλοῦτος
οὔτ᾽
ἄλλο
(οὐδὲν
ὡς
|
ἔρως. |
λέγω
δὲ
δὴ
τί
τοῦτο; |
[201] |
ἐμὲ
Ἀγάθων,
ὡς
εἴη
ὁ
|
Ἔρως |
μέγας
θεός,
εἴη
δὲ
τῶν |
[197] |
φανὸς
ἀπέβη,
οὗ
δ᾽
ἂν
|
Ἔρως |
μὴ
ἐφάψηται,
σκοτεινός;
τοξικήν
γε |
[199] |
τὸ
ἐρώτημα,
εἰ
Ἔρως
ἐστὶν
|
ἔρως |
μητρὸς
ἢ
πατρός—
ἀλλ᾽
ὥσπερ |
[195] |
ἡμῖν
προσέρχεται.
ὃ
δὴ
πέφυκεν
|
Ἔρως |
μισεῖν
καὶ
οὐδ᾽
ἐντὸς
πολλοῦ |
[188] |
ἔχει
ξυλλήβδην
μὲν
ὁ
πᾶς
|
Ἔρως, |
ὁ
δὲ
περὶ
τἀγαθὰ
μετὰ |
[187] |
οὐράνιος,
ὁ
τῆς
Οὐρανίας
(μούσης
|
Ἔρως· |
ὁ
δὲ
Πολυμνίας
ὁ
πάνδημος, |
[193] |
οὖν
τῇ
ἐπιθυμίᾳ
~(καὶ
διώξει
|
ἔρως |
ὄνομα.
καὶ
πρὸ
τοῦ,
ὥσπερ |
[181] |
καὶ
τὸ
ἐρᾷν
καὶ
ὁ
|
Ἔρως |
οὐ
πᾶς
ἐστὶ
καλὸς
οὐδὲ |
[196] |
καὶ
ἄλλῳ
ὁτῳοῦν
οὐκ
ἐνίζει
|
Ἔρως· |
οὗ
δ᾽
ἂν
εὐανθής
τε |
[196] |
λεκτέον·
τὸ
μὲν
μέγιστον
ὅτι
|
Ἔρως |
οὔτ᾽
ἀδικεῖ
οὔτ᾽
ἀδικεῖται
οὔθ᾽ |
[201] |
καλῶν·
αἰσχρῶν
γὰρ
οὐκ
εἴη
|
ἔρως. |
οὐχ
οὑτωσί
πως
ἔλεγες;
Εἶπον |
[205] |
ὁ
μέγιστός
τε
καὶ
δολερὸς
|
ἔρως |
παντί·
ἀλλ᾽
οἱ
μὲν
ἄλλῃ |
[203] |
δὲ
τούτων
ἐστὶ
καὶ
ὁ
|
Ἔρως. |
Πατρὸς
δέ,
ἦν
δ᾽
ἐγώ, |
[204] |
ἡ
σοφία,
Ἔρως
δ᾽
ἐστὶν
|
ἔρως |
περὶ
τὸ
καλόν,
ὥστε
ἀναγκαῖον |
[203] |
ἀεὶ
ὑπεκρεῖ·
ὥστε
οὔτε
ἀπορεῖ
|
Ἔρως |
ποτὲ
οὔτε
πλουτεῖ,
σοφίας
τε |
[197] |
κάλλους
(αἴσχει
γὰρ
οὐκ
ἔνι
|
Ἔρως) |
πρὸ
τοῦ
δέ,
ὥσπερ
ἐν |
[197] |
(οὕτως
ἐμοὶ
δοκεῖ,
ὦ
Φαῖδρε,
|
Ἔρως |
πρῶτος
αὐτὸς
ὢν
κάλλιστος
καὶ |
[204] |
γὰρ
λέγεις·
τοιοῦτος
ὢν
ὁ
|
Ἔρως |
τίνα
χρείαν
ἔχει
τοῖς
ἀνθρώποις; |
[179] |
ἡρώων
τὸν
θεόν,
τοῦτο
ὁ
|
Ἔρως |
τοῖς
ἐρῶσι
παρέχει
γιγνόμενον
παρ᾽ |
[213] |
ἐπαμύνεις·
ὡς
ἐμοὶ
ὁ
τούτου
|
ἔρως |
τοῦ
ἀνθρώπου
οὐ
φαῦλον
πρᾶγμα |
[206] |
Ἔστιν
ἄρα
συλλήβδην,
ἔφη,
ὁ
|
ἔρως |
τοῦ
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτῷ
εἶναι |
[195] |
εἰρήνη,
ὥσπερ
νῦν,
ἐξ
οὗ
|
Ἔρως |
τῶν
θεῶν
βασιλεύει.
νέος
μὲν |
[201] |
εἶναι;
Ἔμοιγε.
Εἰ
ἄρα
ὁ
|
Ἔρως |
τῶν
καλῶν
ἐνδεής
ἐστι,
τὰ |
[199] |
ἐπιδεῖξαι
ὁποῖός
τίς
ἐστιν
ὁ
|
Ἔρως, |
ὕστερον
δὲ
τὰ
ἔργα
αὐτοῦ, |
[204] |
τί
τῶν
καλῶν
ἐστιν
ὁ
|
Ἔρως, |
ὦ
Σώκρατές
τε
καὶ
Διοτίμα; |
[206] |
ἔφη,
οὐ
τοῦ
καλοῦ
ὁ
|
ἔρως, |
ὡς
σὺ
οἴει.
Ἀλλὰ
τί |
[181] |
οἱ
φαῦλοι
τῶν
ἀνθρώπων
ἐρῶσιν.
|
ἐρῶσι |
δὲ
οἱ
τοιοῦτοι
πρῶτον
μὲν |
[205] |
(εἴπερ
γε
πάντες
τῶν
αὐτῶν
|
ἐρῶσι |
καὶ
ἀεί,
ἀλλά
τινάς
φαμεν |
[181] |
τοῦ
ἔρωτος
ὡρμημένους·
οὐ
γὰρ
|
ἐρῶσι |
παίδων,
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν
ἤδη
ἄρχωνται |
[179] |
θεόν,
τοῦτο
ὁ
Ἔρως
τοῖς
|
ἐρῶσι |
παρέχει
γιγνόμενον
παρ᾽
αὑτοῦ.
Καὶ |
[181] |
ἢ
παίδων,
ἔπειτα
ὧν
καὶ
|
ἐρῶσι |
τῶν
σωμάτων
μᾶλλον
ἢ
τῶν |
[206] |
οὐδέν
γε
ἄλλο
ἐστὶν
οὗ
|
~(ἐρῶσιν |
ἅνθρωποι
ἢ
τοῦ
ἀγαθοῦ.
ἢ |
[181] |
ὃν
οἱ
φαῦλοι
τῶν
ἀνθρώπων
|
ἐρῶσιν. |
ἐρῶσι
δὲ
οἱ
τοιοῦτοι
πρῶτον |
[206] |
λέγειν
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
τἀγαθοῦ
|
ἐρῶσιν; |
Ναί,
ἔφην.
Τί
δέ;
οὐ |
[205] |
τὸ
ἥμισυ
(ἑαυτῶν
ζητῶσιν,
οὗτοι
|
ἐρῶσιν· |
ὁ
δ᾽
ἐμὸς
λόγος
οὔτε |
[208] |
τοσούτῳ
μᾶλλον·
τοῦ
γὰρ
ἀθανάτου
|
ἐρῶσιν. |
οἱ
μὲν
οὖν
ἐγκύμονες,
ἔφη, |
[206] |
καὶ
εἶναι
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτοῖς
|
ἐρῶσιν; |
Προσθετέον.
Ἆρ᾽
οὖν,
ἔφη,
καὶ |
[199] |
παρίημι,
φάναι
τὸν
Φαῖδρον,
ἀλλ᾽
|
ἐρώτα. |
μετὰ
ταῦτα
δὴ
τὸν
Σωκράτη |
[196] |
Ἄρης
„ἀνθίσταται„
οὐ
γὰρ
ἔχει
|
Ἔρωτα |
Ἄρης,
ἀλλ᾽
Ἔρως
Ἄρη,
Ἀφροδίτης, |
[202] |
κεκτημένους;
Πάνυ
γε.
(Ἀλλὰ
μὴν
|
Ἔρωτά |
γε
ὡμολόγηκας
δι᾽
ἔνδειαν
τῶν |
[177] |
μὲν
πέρι
πολλὴν
σπουδὴν
ποιήσασθαι,
|
Ἔρωτα |
δὲ
μηδένα
πω
ἀνθρώπων
τετολμηκέναι |
[203] |
παρ᾽
αὐτῷ
καὶ
ἐκύησε
τὸν
|
ἔρωτα. |
διὸ
δὴ
καὶ
τῆς
Ἀφροδίτης |
[186] |
μὲν
γὰρ
διπλοῦν
εἶναι
τὸν
|
Ἔρωτα |
δοκεῖ
μοι
καλῶς
διελέσθαι.
ὅτι |
[198] |
ἔοικεν,
ὅπως
ἕκαστος
ἡμῶν
τὸν
|
ἔρωτα |
ἐγκωμιάζειν
δόξει,
οὐχ
ὅπως
ἐγκωμιάσεται. |
[201] |
ἐν
τῷ
λόγῳ
εἶναι
τὸν
|
Ἔρωτα· |
εἰ
δὲ
βούλει,
ἐγώ
σε |
[195] |
ἐγὼ
πάντων
θεῶν
εὐδαιμόνων
ὄντων
|
Ἔρωτα, |
εἰ
θέμις
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν, |
[180] |
τὸ
ἁπλῶς
οὕτως
παρηγγέλθαι
ἐγκωμιάζειν
|
Ἔρωτα. |
εἰ
μὲν
γὰρ
εἷς
ἦν |
[204] |
αὕτη·
ὃν
δὲ
σὺ
ᾠήθης
|
Ἔρωτα |
(εἶναι,
θαυμαστὸν
οὐδὲν
ἔπαθες.
ᾠήθης |
[204] |
ὧν
σὺ
λέγεις,
τὸ
ἐρώμενον
|
Ἔρωτα |
εἶναι,
οὐ
τὸ
ἐρῶν·
διὰ |
[207] |
λόγου
καὶ
τῆς
ἀθανασίας
τὸν
|
ἔρωτα |
εἶναι.
Ταῦτά
τε
οὖν
πάντα |
[199] |
Πειρῶ
δή,
φάναι,
καὶ
τὸν
|
ἔρωτα |
εἰπεῖν.
ὁ
Ἔρως
ἔρως
ἐστὶν |
[186] |
(πάντα
τὰ
τοιαῦτα·
τούτοις
ἐπιστηθεὶς
|
ἔρωτα |
ἐμποιῆσαι
καὶ
ὁμόνοιαν
ὁ
ἡμέτερος |
[187] |
ὅσον
παρείκει,
φυλακτέον
ἑκάτερον
τὸν
|
ἔρωτα· |
ἔνεστον
~(γάρ.
Ἐπεὶ
καὶ
ἡ |
[188] |
μὲν
(οὖν
καὶ
ἐγὼ
τὸν
|
Ἔρωτα |
ἐπαινῶν
πολλὰ
παραλείπω,
οὐ
μέντοι |
[202] |
κακόν.
οὕτω
δὲ
καὶ
τὸν
|
Ἔρωτα |
ἐπειδὴ
αὐτὸς
ὁμολογεῖς
μὴ
εἶναι |
[180] |
ἀποπέμψαντες.
οὕτω
δὴ
ἔγωγέ
φημι
|
Ἔρωτα |
θεῶν
καὶ
πρεσβύτατον
καὶ
τιμιώτατον |
[178] |
τὴν
γένεσιν
λέγει
πρώτιστον
μὲν
|
Ἔρωτα |
θεῶν
μητίσατο
πάντων.
(Ἡσιόδῳ
δὲ |
[198] |
μέρει
μεθ᾽
(ὑμῶν
ἐγκωμιάσεσθαι
τὸν
|
Ἔρωτα |
καὶ
ἔφην
εἶναι
δεινὸς
τὰ |
[195] |
λόγος
ᾖ.
οὕτω
δὴ
τὸν
|
Ἔρωτα |
καὶ
ἡμᾶς
δίκαιον
ἐπαινέσαι
πρῶτον |
[187] |
ἰατρική,
ἐνταῦθα
ἡ
μουσικὴ
ἐντίθησιν,
|
ἔρωτα |
καὶ
ὁμόνοιαν
ἀλλήλων
ἐμποιήσασα·
καὶ |
[187] |
χαρίζεσθαι
καὶ
φυλάττειν
τὸν
τούτων
|
ἔρωτα, |
καὶ
οὗτός
ἐστιν
ὁ
καλός, |
[193] |
εὔδαιμον
γένοιτο,
εἰ
ἐκτελέσαιμεν
τὸν
|
ἔρωτα |
καὶ
τῶν
παιδικῶν
τῶν
αὑτοῦ |
[201] |
Οὐ
δῆτα.
Ἔτι
οὖν
ὁμολογεῖς
|
Ἔρωτα |
καλὸν
εἶναι,
εἰ
ταῦτα
οὕτως |
[201] |
θεοῖς
κατεσκευάσθη
τὰ
πράγματα
δι᾽
|
ἔρωτα |
καλῶν·
αἰσχρῶν
γὰρ
οὐκ
εἴη |
[180] |
θεοὶ
τιμῶσιν
τὴν
περὶ
(τὸν
|
ἔρωτα, |
μᾶλλον
μέντοι
θαυμάζουσιν
καὶ
ἄγανται |
[212] |
μὲν
βούλει,
ὡς
ἐγκώμιον
εἰς
|
Ἔρωτα |
νόμισον
εἰρῆσθαι,
εἰ
δέ,
ὅτι |
[182] |
δὴ
καὶ
ὁ
περὶ
τὸν
|
ἔρωτα |
νόμος
ἐν
μὲν
ταῖς
ἄλλαις |
[193] |
θεὸν
ὑμνοῦντες
(δικαίως
ἂν
ὑμνοῖμεν
|
Ἔρωτα, |
ὃς
ἔν
τε
τῷ
παρόντι |
[195] |
καὶ
ἡμεῖς
χρησόμεθα
τεκμηρίῳ
περὶ
|
Ἔρωτα |
ὅτι
ἁπαλός.
οὐ
γὰρ
ἐπὶ |
[202] |
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
καὶ
σὺ
|
ἔρωτα |
οὐ
θεὸν
νομίζεις;
Τί
οὖν |
[207] |
πιστεύεις
ἐκείνου
εἶναι
φύσει
τὸν
|
ἔρωτα, |
οὗ
πολλάκις
ὡμολογήκαμεν,
μὴ
θαύμαζε. |
[205] |
οὔτε
ἡμίσεός
φησιν
εἶναι
τὸν
|
ἔρωτα |
οὔτε
ὅλου,
ἐὰν
μὴ
τυγχάνῃ |
[186] |
τὸν
(καλόν
τε
καὶ
αἰσχρὸν
|
ἔρωτα, |
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ἰατρικώτατος,
καὶ |
[178] |
τούτω
γενέσθαι,
Γῆν
τε
καὶ
|
Ἔρωτα. |
Παρμενίδης
δὲ
τὴν
γένεσιν
λέγει |
[179] |
καὶ
θεοὶ
τὴν
περὶ
τὸν
|
ἔρωτα |
σπουδήν
τε
καὶ
ἀρετὴν
μάλιστα |
[205] |
τὸ
τοῦ
ὅλου
ἐπιτιθέντες
ὄνομα,
|
ἔρωτα, |
τὰ
δὲ
ἄλλα
ἄλλοις
καταχρώμεθα |
[177] |
καταρχέτω
Φαῖδρος
καὶ
ἐγκωμιαζέτω
τὸν
|
Ἔρωτα. |
ταῦτα
δὴ
καὶ
οἱ
ἄλλοι |
[205] |
τὸ
τοῦ
ὅλου
ὄνομα
ἴσχουσιν,
|
ἔρωτά |
τε
καὶ
ἐρᾶν
καὶ
ἐρασταί. |
[212] |
φημι
χρῆναι
πάντα
ἄνδρα
τὸν
|
Ἔρωτα |
τιμᾷν,
καὶ
αὐτὸς
τιμῶ
τὰ |
[205] |
(Οὕτω
τοίνυν
καὶ
περὶ
τὸν
|
ἔρωτα· |
τὸ
μὲν
κεφάλαιόν
ἐστι
πᾶσα |
[180] |
Πάνδημον
καλοῦμεν.
ἀναγκαῖον
δὴ
καὶ
|
ἔρωτα |
τὸν
μὲν
τῇ
ἑτέρᾳ
συνεργὸν |
[186] |
φύσις
τῶν
σωμάτων
τὸν
διπλοῦν
|
Ἔρωτα |
τοῦτον
ἔχει·
τὸ
γὰρ
ὑγιὲς |
[205] |
δὴ
τὴν
βούλησιν
καὶ
τὸν
|
ἔρωτα |
τοῦτον
πότερα
κοινὸν
οἴει
εἶναι |
[204] |
περὶ
τὸ
καλόν,
ὥστε
ἀναγκαῖον
|
Ἔρωτα |
φιλόσοφον
εἶναι,
φιλόσοφον
δὲ
ὄντα |
[180] |
πειράσομαι
τοῦτο
ἐπανορθώσασθαι,
πρῶτον
μὲν
|
Ἔρωτα |
φράσαι
ὃν
δεῖ
ἐπαινεῖν,
ἔπειτα |
[179] |
ὑπερεβάλετο
τῇ
φιλίᾳ
διὰ
τὸν
|
ἔρωτα, |
ὥστε
ἀποδεῖξαι
αὐτοὺς
ἀλλοτρίους
ὄντας |
[172] |
τὴν
συνουσίαν
γεγονέναι
ταύτην
ἣν
|
ἐρωτᾷς, |
ὥστε
καὶ
ἐμὲ
παραγενέσθαι.
Ἔγωγε |
[188] |
προστέτακται
τῇ
μαντικῇ
ἐπισκοπεῖν
τοὺς
|
Ἔρωτας |
καὶ
ἰατρεύειν·
καὶ
ἔστιν
αὖ |
[180] |
δύο
ἐστόν,
δύο
ἀνάγκη
καὶ
|
Ἔρωτε |
εἶναι.
πῶς
δ᾽
οὐ
δύο |
[199] |
γελοῖον
γὰρ
ἂν
εἴη
τὸ
|
ἐρώτημα, |
εἰ
Ἔρως
ἐστὶν
ἔρως
μητρὸς |
[204] |
ἔχειν
ἐγὼ
πρὸς
ταύτην
τὴν
|
ἐρώτησιν |
προχείρως
ἀποκρίνασθαι.
(Ἀλλ᾽
ἔφη,
ὥσπερ |
[204] |
Ἀλλ᾽
ἐπιποθεῖ,
ἔφη,
ἡ
ἀπόκρισις
|
ἐρώτησιν |
τοιάνδε·
τί
ἔσται
ἐκείνῳ
ᾧ |
[195] |
Παρμενίδης
λέγουσιν,
Ἀνάγκῃ
καὶ
οὐκ
|
Ἔρωτι |
γεγονέναι,
εἰ
ἐκεῖνοι
ἀληθῆ
ἔλεγον· |
[194] |
μοι
ἐπιμεληθῆναι
τοῦ
ἐγκωμίου
τῷ
|
Ἔρωτι |
καὶ
ἀποδέξασθαι
παρ᾽
ἑνὸς
ἑκάστου |
[198] |
πάντα
λόγον
κινοῦντες
ἀνατίθετε
τῷ
|
Ἔρωτι, |
καί
φατε
αὐτὸν
τοιοῦτόν
τε |
[196] |
καὶ
μὴν
εἴς
γε
ἀνδρείαν
|
Ἔρωτι |
(οὐδ᾽
Ἄρης
„ἀνθίσταται„
οὐ
γὰρ |
[192] |
φιλίᾳ
τε
καὶ
(οἰκειότητι
καὶ
|
ἔρωτι, |
οὐκ
ἐθέλοντες,
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν |
[196] |
ποιῶν
ποιεῖ—
πᾶς
γὰρ
ἑκὼν
|
Ἔρωτι |
πᾶν
ὑπηρετεῖ—
ἃ
δ᾽
ἂν |
[196] |
Ἔρως
ἔχει·
ἀσχημοσύνῃ
γὰρ
καὶ
|
Ἔρωτι |
πρὸς
ἀλλήλους
ἀεὶ
πόλεμος.
χρόας |
[177] |
τῶν
ποιητῶν
πεποιημένους,
τῷ
δὲ
|
Ἔρωτι, |
τηλικούτῳ
ὄντι
καὶ
τοσούτῳ
θεῷ, |
[208] |
ἐννοεῖς,
ἐνθυμηθεὶς
ὡς
δεινῶς
διάκεινται
|
ἔρωτι |
τοῦ
ὀνομαστοὶ
γενέσθαι
καὶ
κλέος |
[188] |
ἐὰν
μή
τις
τῷ
κοσμίῳ
|
Ἔρωτι |
χαρίζηται
μηδὲ
τιμᾷ
τε
αὐτὸν |
[187] |
καὶ
ῥυθμοῦ
οὐδὲν
χαλεπὸν
τὰ
|
ἐρωτικὰ |
διαγιγνώσκειν,
οὐδὲ
ὁ
διπλοῦς
ἔρως |
[207] |
οὖν
δεινός
ποτε
γενήσεσθαι
τὰ
|
ἐρωτικά, |
ἐὰν
ταῦτα
μὴ
ἐννοῇς;
Ἀλλὰ |
[201] |
ἣ
δὴ
καὶ
ἐμὲ
τὰ
|
ἐρωτικὰ |
ἐδίδαξεν,
ὃν
οὖν
ἐκείνη
ἔλεγε |
[207] |
τῶν
ἄλλων
τῶν
περὶ
τὰ
|
ἐρωτικά. |
Εἰ
τοίνυν,
ἔφη,
πιστεύεις
ἐκείνου |
[211] |
ἐστι
τὸ
ὀρθῶς
ἐπὶ
(τὰ
|
ἐρωτικὰ |
ἰέναι
ἢ
ὑπ᾽
ἄλλου
ἄγεσθαι, |
[209] |
πω.
Ταῦτα
μὲν
οὖν
τὰ
|
ἐρωτικὰ |
ἴσως,
ὦ
Σώκρατες,
κἂν
σὺ |
[212] |
τιμᾷν,
καὶ
αὐτὸς
τιμῶ
τὰ
|
ἐρωτικὰ |
καὶ
διαφερόντως
ἀσκῶ,
καὶ
τοῖς |
[188] |
τῷ
ἐπίστασθαι
τὰ
κατὰ
ἀνθρώπους
|
ἐρωτικά, |
ὅσα
τείνει
πρὸς
θέμιν
καὶ |
[198] |
καὶ
ἔφην
εἶναι
δεινὸς
τὰ
|
ἐρωτικά, |
οὐδὲν
εἰδὼς
ἄρα
τοῦ
πράγματος, |
[177] |
φημι
ἄλλο
ἐπίστασθαι
ἢ
τὰ
|
ἐρωτικά, |
οὔτε
που
Ἀγάθων
καὶ
(Παυσανίας, |
[210] |
ἂν
μέχρι
ἐνταῦθα
πρὸς
τὰ
|
ἐρωτικὰ |
παιδαγωγηθῇ,
θεώμενος
ἐφεξῆς
τε
καὶ |
[193] |
Ἀγάθωνι
δεινοῖς
οὖσι
περὶ
τὰ
|
ἐρωτικά, |
πάνυ
ἂν
ἐφοβούμην
μὴ
ἀπορήσωσι |
[208] |
γυναῖκας
μᾶλλον
τρέπονται
καὶ
ταύτῃ
|
ἐρωτικοί |
εἰσιν,
διὰ
παιδογονίας
ἀθανασίαν
καὶ |
[210] |
πρὸς
τέλος
ἤδη
ἰὼν
τῶν
|
ἐρωτικῶν |
ἐξαίφνης
κατόψεταί
τι
θαυμαστὸν
τὴν |
[187] |
μουσικὴ
περὶ
ἁρμονίαν
καὶ
ῥυθμὸν
|
ἐρωτικῶν |
ἐπιστήμη.
καὶ
ἐν
μέν
γε |
[207] |
ἐδίδασκέ
με,
ὁπότε
περὶ
τῶν
|
ἐρωτικῶν |
λόγους
ποιοῖτο,
καί
ποτε
ἤρετο |
[172] |
τῷ
συνδείπνῳ
παραγενομένων,
περὶ
τῶν
|
ἐρωτικῶν |
λόγων
τίνες
ἦσαν·
ἄλλος
γάρ |
[186] |
εἰπεῖν,
ἐπιστήμη
τῶν
τοῦ
σώματος
|
ἐρωτικῶν |
πρὸς
πλησμονὴν
καὶ
κένωσιν,
καὶ |
[188] |
περὶ
ἄλληλα
τῶν
τοιούτων
γίγνεται
|
ἐρωτικῶν· |
ὧν
ἐπιστήμη
περὶ
ἄστρων
τε |
[216] |
ἠρξάμην.
ὁρᾶτε
γὰρ
ὅτι
Σωκράτης
|
ἐρωτικῶς |
διάκειται
τῶν
καλῶν
καὶ
ἀεὶ |
[207] |
πτηνά,
νοσοῦντά
τε
(πάντα
καὶ
|
ἐρωτικῶς |
διατιθέμενα,
πρῶτον
μὲν
περὶ
τὸ |
[207] |
δὲ
θηρία
τίς
αἰτία
οὕτως
|
ἐρωτικῶς |
διατίθεσθαι;
ἔχεις
λέγειν;
καὶ
ἐγὼ |
[222] |
παρρησίᾳ
αὐτοῦ,
ὅτι
ἐδόκει
ἔτι
|
ἐρωτικῶς |
ἔχειν
τοῦ
Σωκράτους.
τὸν
οὖν |
[188] |
πρὸς
ἄλληλα
τοῦ
κοσμίου
τύχῃ
|
ἔρωτος |
ἃ
νῦν
δὴ
ἐγὼ
ἔλεγον, |
[193] |
ὁ
ἐμὸς
λόγος
ἐστὶ
περὶ
|
Ἔρωτος, |
ἀλλοῖος
ἢ
ὁ
σός.
ὥσπερ |
[197] |
ἔρωτος
ἡγεμονεύσαντος,
(ὥστε
καὶ
οὗτος
|
Ἔρωτος |
ἂν
εἴη
μαθητής,
καὶ
Μοῦσαι |
[179] |
καὶ
οὐ
τολμᾶν
ἕνεκα
τοῦ
|
ἔρωτος |
ἀποθνήσκειν
ὥσπερ
Ἄλκηστις,
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι |
[180] |
ἴσμεν
ὅτι
οὐκ
ἔστιν
ἄνευ
|
Ἔρωτος |
Ἀφροδίτη.
μιᾶς
μὲν
οὖν
οὔσης |
[196] |
τὸ
κρατεῖν
ἡδονῶν
καὶ
ἐπιθυμιῶν,
|
Ἔρωτος |
δὲ
μηδεμίαν
ἡδονὴν
κρείττω
εἶναι· |
[189] |
δοκοῦσιν
ἅνθρωποι
παντάπασι
τὴν
τοῦ
|
ἔρωτος |
δύναμιν
οὐκ
ᾐσθῆσθαι,
ἐπεὶ
αἰσθανόμενοί |
[197] |
κατεσκευάσθη
τῶν
θεῶν
τὰ
πράγματα
|
Ἔρωτος |
ἐγγενομένου,
δῆλον
ὅτι
κάλλους
(αἴσχει |
[197] |
πάντων
τίς
ἐναντιώσεται
μὴ
οὐχὶ
|
Ἔρωτος |
εἶναι
σοφίαν,
ᾗ
γίγνεταί
τε |
[214] |
ἕκαστον
ἐν
μέρει
λόγον
(περὶ
|
Ἔρωτος |
εἰπεῖν
ὡς
δύναιτο
κάλλιστον,
καὶ |
[199] |
ἄγαμαι.
ἴθι
οὖν
μοι
περὶ
|
Ἔρωτος, |
ἐπειδὴ
καὶ
τἆλλα
καλῶς
καὶ |
[177] |
ἕκαστον
ἡμῶν
λόγον
εἰπεῖν
ἔπαινον
|
Ἔρωτος |
ἐπὶ
δεξιὰ
ὡς
ἂν
δύνηται |
[181] |
τρέπονται
οἱ
ἐκ
τούτου
τοῦ
|
ἔρωτος |
ἔπιπνοι,
τὸ
φύσει
ἐρρωμενέστερον
καὶ |
[197] |
μαντικὴν
Ἀπόλλων
ἀνεῦρεν
ἐπιθυμίας
καὶ
|
ἔρωτος |
ἡγεμονεύσαντος,
(ὥστε
καὶ
οὗτος
Ἔρωτος |
[212] |
τὴν
δύναμιν
καὶ
ἀνδρείαν
τοῦ
|
Ἔρωτος |
καθ᾽
ὅσον
οἷός
τ᾽
εἰμί. |
[207] |
Σώκρατες,
αἴτιον
εἶναι
τούτου
τοῦ
|
ἔρωτος |
καὶ
τῆς
ἐπιθυμίας;
ἢ
οὐκ |
[196] |
πολλὰ
λείπεται,
περὶ
δὲ
ἀρετῆς
|
Ἔρωτος |
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον·
τὸ
μὲν |
[185] |
τοῦ
παραχρῆμα,
ὦ
Φαῖδρε,
περὶ
|
Ἔρωτος |
ξυμβάλλομαι.
Παυσανίου
δὲ
παυσαμένου,
διδάσκουσι |
[196] |
δὲ
ἥττους,
κρατοῖντ᾽
ἂν
ὑπὸ
|
Ἔρωτος, |
ὁ
δὲ
κρατοῖ,
κρατῶν
δὲ |
[201] |
δὲ
λόγον
τὸν
περὶ
τοῦ
|
Ἔρωτος, |
ὅν
ποτ᾽
ἤκουσα
γυναικὸς
Μαντινικῆς |
[212] |
τῇ
ἀνθρωπείᾳ
φύσει
συνεργὸν
ἀμείνω
|
Ἔρωτος |
οὐκ
ἄν
τις
ῥᾳδίως
λάβοι. |
[178] |
τεκμήριον
δὲ
τούτου·
γονῆς
γὰρ
|
Ἔρωτος |
οὔτ᾽
εἰσὶν
οὔτε
λέγονται
ὑπ᾽ |
[196] |
εἴ
τι
πάσχει—
βία
γὰρ
|
Ἔρωτος |
οὐχ
(ἅπτεται—
οὔτε
ποιῶν
ποιεῖ— |
[199] |
καὶ
τοιούτου
λόγου
δέῃ,
περὶ
|
Ἔρωτος |
τἀληθῆ
λεγόμενα
ἀκούειν,
ὀνομάσει
δὲ |
[205] |
ἔφη·
ἀφελόντες
γὰρ
ἄρα
τοῦ
|
ἔρωτός |
τι
εἶδος
ὀνομάζομεν,
τὸ
τοῦ |
[186] |
ποιῶν,
ὥστε
ἀντὶ
τοῦ
ἑτέρου
|
ἔρωτος |
τὸν
ἕτερον
κτᾶσθαι,
καὶ
οἷς |
[188] |
ἄλλο
τί
ἐστιν
ἢ
περὶ
|
Ἔρωτος |
φυλακήν
τε
καὶ
ἴασιν·
πᾶσα |
[181] |
τοὺς
εἰλικρινῶς
(ὑπὸ
τούτου
τοῦ
|
ἔρωτος |
ὡρμημένους·
οὐ
γὰρ
ἐρῶσι
παίδων, |
[199] |
ὁ
Ἔρως
ἔρως,
ἢ
οὐδενός;
|
ἐρωτῶ |
δ᾽
οὐκ
εἰ
μητρός
τινος |
[212] |
σφόδρα
μεθύοντος
καὶ
μέγα
βοῶντος,
|
ἐρωτῶντος |
ὅπου
Ἀγάθων
καὶ
κελεύοντος
ἄγειν |
[208] |
τοῦ
ὀνομαστοὶ
γενέσθαι
καὶ
κλέος
|
ἐς |
τὸν
ἀεὶ
χρόνον
ἀθάνατον
„καταθέσθαι„ |
[184] |
θεραπεύειν
ἡγούμενος
δι᾽
ἐκεῖνον
ἀμείνων
|
ἔσεσθαι |
ἢ
κατὰ
σοφίαν
τινὰ
ἢ |
[208] |
ἀθάνατον
μνήμην
ἀρετῆς
πέρι
ἑαυτῶν
|
ἔσεσθαι, |
ἣν
νῦν
ἡμεῖς
ἔχομεν;
πολλοῦ |
[213] |
ὅπου
ἐγὼ
ᾤμην
ἥκιστά
σε
|
ἔσεσθαι. |
καὶ
νῦν
τί
ἥκεις;
καὶ |
[220] |
δοκεῖ
καὶ
αὐτίκα
ὁ
ἔλεγχος
|
ἔσεσθαι. |
πρὸς
δὲ
αὖ
τὰς
τοῦ |
[222] |
σκοπεῖν
τῷ
μέλλοντι
καλῷ
κἀγαθῷ
|
ἔσεσθαι. |
ταῦτ᾽
ἐστίν,
ὦ
ἄνδρες,
ἃ |
[189] |
ὑμεῖς
δὲ
τῶν
ἄλλων
διδάσκαλοι
|
ἔσεσθε. |
δεῖ
δὲ
πρῶτον
ὑμᾶς
μαθεῖν |
[192] |
ἔχων
τὰ
ὄργανα,
ἔροιτο·
τί
|
ἔσθ᾽ |
ὃ
βούλεσθε,
ὦ
ἄνθρωποι,
ὑμῖν |
[223] |
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα,
Ἀλκιβιάδη,
οὐκ
|
ἔσθ᾽ |
ὅπως
ἂν
ἐνθάδε
μείναιμι,
ἀλλὰ |
[211] |
οὐ
κατὰ
χρυσίον
τε
καὶ
|
ἐσθῆτα |
καὶ
τοὺς
καλοὺς
παῖδάς
τε |
[211] |
πως
οἷόν
τ᾽
ἦν,
μήτ᾽
|
ἐσθίειν |
μήτε
πίνειν,
ἀλλὰ
θεᾶσθαι
μόνον |
[221] |
οὗτος
δὲ
ὅπλα.
ἀνεχώρει
οὖν
|
ἐσκεδασμένων |
ἤδη
τῶν
ἀνθρώπων
οὗτός
τε |
[215] |
ἀνὴρ
ἐάν
τε
μειράκιον,
ἐκπεπληγμένοι
|
ἐσμὲν |
καὶ
κατεχόμεθα.
ἐγὼ
γοῦν,
ὦ |
[208] |
ἡμῖν,
καὶ
οὐδέποτε
οἱ
αὐτοί
|
ἐσμεν |
οὐδὲ
κατὰ
τὰς
ἐπιστήμας,
ἀλλὰ |
[194] |
εἰμι,
μᾶλλον
δὲ
ἴσως
οὗ
|
ἔσομαι |
ἐπειδὰν
καὶ
Ἀγάθων
εἴπῃ
εὖ, |
[198] |
ὅτι
αὐτὸς
οὐχ
οἷός
τ᾽
|
ἔσομαι |
οὐδ᾽
ἐγγὺς
τούτων
οὐδὲν
καλὸν |
[185] |
χαρισάμενος
καὶ
αὐτὸς
ὡς
ἀμείνων
|
ἐσόμενος |
διὰ
τὴν
φιλίαν
ἐραστοῦ
ἐξαπατηθείη, |
[190] |
ἕκαστον,
καὶ
ἅμα
μὲν
ἀσθενέστεροι
|
ἔσονται, |
ἅμα
δὲ
χρησιμώτεροι
ἡμῖν
διὰ |
[220] |
δέ
τινες
τῶν
Ἰώνων,
ἐπειδὴ
|
ἑσπέρα |
ἦν,
δειπνήσαντες,
καὶ
(γὰρ
θέρος |
[223] |
διατρίβειν,
καὶ
οὕτω
διατρίψαντα
εἰς
|
ἑσπέραν |
οἴκοι
ἀναπαύεσθαι.
|
[217] |
κελεύοι
Σωκράτης.
ἡγούμενος
δὲ
αὐτὸν
|
ἐσπουδακέναι |
ἐπὶ
τῇ
ἐμῇ
ὥρᾳ
ἕρμαιον |
[205] |
τι
εἶδος
ἰόντες
τε
καὶ
|
ἐσπουδακότες |
τὸ
τοῦ
ὅλου
ὄνομα
ἴσχουσιν, |
[218] |
λέγεις
(περὶ
ἐμοῦ,
καί
τις
|
ἔστ᾽ |
ἐν
ἐμοὶ
δύναμις
δι᾽
ἧς |
[222] |
διαλάβῃ·
οὐδὲν
οὖν
πλέον
αὐτῷ
|
ἔσται, |
ἀλλ᾽
ἐγὼ
παρὰ
σὲ
ἐλθὼν |
[215] |
ἴσως
οἰήσεται
ἐπὶ
τὰ
γελοιότερα,
|
ἔσται |
δ᾽
ἡ
εἰκὼν
τοῦ
ἀληθοῦς |
[204] |
ἡ
ἀπόκρισις
ἐρώτησιν
τοιάνδε·
τί
|
ἔσται |
ἐκείνῳ
ᾧ
ἂν
γένηται
τὰ |
[204] |
δ᾽
ἐγώ,
αὑτῷ.
Καὶ
τί
|
ἔσται |
ἐκείνῳ
ᾧ
ἂν
γένηται
τἀγαθά; |
[204] |
ἐγώ,
ἔχω
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
εὐδαίμων
|
ἔσται. |
~(Κτήσει
γάρ,
ἔφη,
ἀγαθῶν
οἱ |
[194] |
λέγειν·
Σωκράτει
γὰρ
καὶ
αὖθις
|
ἔσται |
πολλάκις
διαλέγεσθαι.
Ἐγὼ
δὲ
δὴ |
[219] |
ὦ
ἄνδρες
δικασταί·
δικασταὶ
γάρ
|
ἐστε |
τῆς
Σωκράτους
ὑπερηφανίας.
εὖ
γὰρ |
[212] |
καὶ
ἐπιστῆναι
ἐπὶ
τὰς
θύρας
|
(ἐστεφανωμένον |
αὐτὸν
κιττοῦ
τέ
τινι
στεφάνῳ |
[220] |
Σωκράτης
ἐξ
ἑωθινοῦ
φροντίζων
τι
|
ἕστηκε. |
τελευτῶντες
δέ
τινες
τῶν
Ἰώνων, |
[175] |
ἐνίοτε
ἀποστὰς
ὅποι
ἂν
τύχῃ
|
ἕστηκεν. |
ἥξει
δ᾽
αὐτίκα,
ὡς
ἐγὼ |
[175] |
ἐν
τῷ
τῶν
γειτόνων
προθύρῳ
|
ἕστηκεν, |
κἀμοῦ
καλοῦντος
οὐκ
ἐθέλει
εἰσιέναι. |
[220] |
αὐτὸν
εἰ
καὶ
τὴν
νύκτα
|
ἑστήξοι. |
ὁ
δὲ
εἱστήκει
μέχρι
ἕως |
[180] |
γὰρ
ἐραστὴς
παιδικῶν·
ἔνθεος
γάρ
|
ἐστι. |
διὰ
ταῦτα
καὶ
τὸν
Ἀχιλλέα |
[202] |
γὰρ
πᾶν
τὸ
δαιμόνιον
(μεταξύ
|
ἐστι |
θεοῦ
τε
καὶ
θνητοῦ.
Τίνα, |
[206] |
οὖν
τῆς
γεννήσεως;
ὅτι
ἀειγενές
|
ἐστι |
καὶ
ἀθάνατον
ὡς
θνητῷ
ἡ |
[196] |
ἀνάγκη
~(εἶναι.
νεώτατος
μὲν
δή
|
ἐστι |
καὶ
ἁπαλώτατος,
πρὸς
δὲ
τούτοις |
[210] |
τῷ
ἐπὶ
ἑτέρῳ
σώματι
ἀδελφόν
|
ἐστι, |
καὶ
εἰ
δεῖ
διώκειν
τὸ |
[216] |
καλῶν
καὶ
ἀεὶ
περὶ
τούτους
|
ἐστὶ |
καὶ
ἐκπέπληκται,
καὶ
αὖ
ἀγνοεῖ |
[181] |
Πανδήμου
Ἀφροδίτης
ὡς
ἀληθῶς
πάνδημός
|
(ἐστι |
καὶ
ἐξεργάζεται
ὅ
τι
ἂν |
[204] |
γένεσις·
πατρὸς
μὲν
γὰρ
σοφοῦ
|
ἐστί |
καὶ
εὐπόρου,
μητρὸς
δὲ
οὐ |
[201] |
Διοτίμα;
αἰσχρὸς
ἄρα
ὁ
Ἔρως
|
ἐστὶ |
καὶ
κακός;
καὶ
ἥ,
Οὐκ |
[201] |
Ὡμολόγει.
(Οὐκοῦν
ὡμολόγηται,
οὗ
ἐνδεής
|
ἐστι |
καὶ
μὴ
ἔχει,
τούτου
ἐρᾷν; |
[203] |
δέ,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
τίνος
|
ἐστὶ |
καὶ
μητρός;
(Μακρότερον
μέν,
ἔφη, |
[203] |
παντοδαποί
εἰσιν,
εἷς
δὲ
τούτων
|
ἐστὶ |
καὶ
ὁ
Ἔρως.
Πατρὸς
δέ, |
[201] |
ἐρᾷν;
Ναί,
εἰπεῖν.
Ἐνδεὴς
ἄρ᾽
|
ἐστὶ |
καὶ
οὐκ
ἔχει
ὁ
Ἔρως |
[176] |
χαλεπὸν
τοῖς
ἀνθρώποις
ἡ
μέθη
|
ἐστί· |
καὶ
οὔτε
αὐτὸς
ἑκὼν
εἶναι |
[203] |
καθέστηκεν.
πρῶτον
μὲν
πένης
ἀεί
|
ἐστι, |
καὶ
πολλοῦ
δεῖ
ἁπαλός
τε |
[199] |
καλῶς
καὶ
μεγαλοπρεπῶς
διῆλθες
οἷός
|
ἐστι, |
καὶ
(τόδε
εἰπέ·
πότερόν
ἐστι |
[181] |
καὶ
ὁ
Ἔρως
οὐ
πᾶς
|
ἐστὶ |
καλὸς
οὐδὲ
ἄξιος
ἐγκωμιάζεσθαι,
ἀλλὰ |
[210] |
τινὰ
ἐπιστήμην
μίαν
τοιαύτην,
ἥ
|
ἐστι |
καλοῦ
(τοιοῦδε.
πειρῶ
δέ
μοι, |
[177] |
μέν
μοι
ἀρχὴ
τοῦ
λόγου
|
ἐστὶ |
κατὰ
τὴν
Εὐριπίδου
Μελανίππην·
οὐ |
[206] |
ἦ
δ᾽
ἥ,
οὕτως
ἁπλοῦν
|
ἐστι |
λέγειν
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
τἀγαθοῦ |
[216] |
ὅτι
οὔτε
εἴ
τις
καλός
|
ἐστι |
μέλει
αὐτῷ
οὐδέν,
ἀλλὰ
καταφρονεῖ |
[193] |
ἐγγυτάτω
ἄριστον
εἶναι·
τοῦτο
δ᾽
|
ἐστὶ |
παιδικῶν
τυχεῖν
κατὰ
νοῦν
αὐτῷ |
[214] |
εἶπεν;
ἢ
οἶσθα
ὅτι
τοὐναντίον
|
ἐστὶ |
πᾶν
ἢ
ὃ
ἔλεγεν;
οὗτος |
[189] |
γαργαλισμῶν,
οἷον
καὶ
ὁ
πταρμός
|
ἐστι· |
πάνυ
γὰρ
εὐθὺς
ἐπαύσατο,
ἐπειδὴ |
[205] |
τὸν
ἔρωτα·
τὸ
μὲν
κεφάλαιόν
|
ἐστι |
πᾶσα
ἡ
τῶν
ἀγαθῶν
ἐπιθυμία |
[199] |
πατέρα
ἠρώτων,
ἆρα
ὁ
πατήρ
|
ἐστι |
πατήρ
τινος
ἢ
οὔ;
εἶπες |
[185] |
δίς,
καὶ
εἰ
πάνυ
ἰσχυρά
|
ἐστι, |
παύσεται.
Οὐκ
ἂν
φθάνοις
λέγων, |
[193] |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
ὁ
ἐμὸς
λόγος
|
ἐστὶ |
περὶ
Ἔρωτος,
ἀλλοῖος
ἢ
ὁ |
[205] |
ὂν
ἰόντι
ὁτῳοῦν
αἰτία
πᾶσά
|
ἐστι |
(ποίησις,
ὥστε
καὶ
αἱ
ὑπὸ |
[183] |
δὲ
αἰσχρόν.
αἰσχρῶς
μὲν
οὖν
|
ἐστὶ |
πονηρῷ
τε
καὶ
πονηρῶς
χαρίζεσθαι, |
[218] |
ἐμῶν.
ἐμοὶ
μὲν
γὰρ
οὐδέν
|
ἐστι |
πρεσβύτερον
τοῦ
ὡς
ὅ
τι |
[195] |
θεῶν
βασιλεύει.
νέος
μὲν
οὖν
|
ἐστί, |
πρὸς
δὲ
τῷ
νέῳ
ἁπαλός· |
[180] |
μὴ
ὄντος
δὲ
ἑνὸς
ὀρθότερόν
|
ἐστι |
πρότερον
προρρηθῆναι
(ὁπότερον
δεῖ
ἐπαινεῖν. |
[187] |
εἴη.
ἡ
γὰρ
ἁρμονία
συμφωνία
|
ἐστί, |
συμφωνία
δὲ
ὁμολογία
τις·
ὁμολογίαν |
[209] |
οἰκήσεων
διακόσμησις,
ᾗ
δὴ
ὄνομά
|
ἐστι |
σωφροσύνη
τε
καὶ
δικαιοσύνη·
τούτων |
[201] |
ὁ
Ἔρως
τῶν
καλῶν
ἐνδεής
|
ἐστι, |
τὰ
δὲ
ἀγαθὰ
καλά,
κἂν |
[176] |
ἐγὼ
περὶ
τοῦ
μεθύσκεσθαι,
οἷόν
|
ἐστι, |
τἀληθῆ
λέγων
ἧττον
ἂν
εἴην |
[206] |
οὖν
καὶ
Εἰλείθυια
ἡ
Καλλονή
|
ἐστι |
τῇ
γενέσει.
διὰ
ταῦτα
ὅταν |
[208] |
γὰρ
καλεῖται
μελετᾷν,
ὡς
ἐξιούσης
|
ἐστὶ |
τῆς
ἐπιστήμης·
λήθη
γὰρ
ἐπιστήμης |
[205] |
Ὥσπερ
τόδε,
οἶσθ᾽
ὅτι
ποίησίς
|
ἐστί |
τι
πολύ·
ἡ
γάρ
τοι |
[206] |
ἀναρμόστῳ
ἀδύνατον
γενέσθαι.
(ἀνάρμοστον
δ᾽
|
ἐστὶ |
τὸ
αἰσχρὸν
παντὶ
τῷ
θείῳ, |
[192] |
δυοῖν
εἷς
γενέσθαι.
τοῦτο
γάρ
|
ἐστι |
τὸ
αἴτιον,
ὅτι
ἡ
ἀρχαία |
[186] |
ὁμολογουμένως
ἕτερόν
τε
καὶ
ἀνόμοιόν
|
ἐστι· |
τὸ
δὲ
ἀνόμοιον
ἀνομοίων
ἐπιθυμεῖ |
[211] |
τοῦ
τέλους.
τοῦτο
γὰρ
δή
|
ἐστι |
τὸ
ὀρθῶς
ἐπὶ
(τὰ
ἐρωτικὰ |
[217] |
ἐγκεχειρήκη,
ἀλλὰ
ἰστέον
ἤδη
τί
|
ἐστι |
τὸ
πρᾶγμα.
προκαλοῦμαι
δὴ
αὐτὸν |
[200] |
ἔστιν
αὐτὸς
καὶ
οὗ
ἐνδεής
|
ἐστι, |
τοιαῦτ᾽
ἄττα
ἐστὶν
ὧν
ἡ |
[199] |
ἐστι,
καὶ
(τόδε
εἰπέ·
πότερόν
|
ἐστι |
τοιοῦτος
οἷος
εἶναι
τινὸς
ὁ |
[203] |
δὲ
αὖ
τὸν
πατέρα
ἐπίβουλός
|
ἐστι |
τοῖς
καλοῖς
καὶ
τοῖς
ἀγαθοῖς, |
[204] |
σοφοὶ
γενέσθαι·
αὐτὸ
γὰρ
τοῦτό
|
ἐστι |
χαλεπὸν
ἀμαθία,
τὸ
μὴ
ὄντα |
[204] |
ὧν
αὖ
καὶ
ὁ
Ἔρως.
|
ἔστι |
γὰρ
δὴ
τῶν
καλλίστων
ἡ |
[184] |
μέλλει
καλῶς
χαριεῖσθαι
ἐραστῇ
παιδικά.
|
Ἔστι |
γὰρ
ἡμῖν
νόμος,
ὥσπερ
ἐπὶ |
[189] |
αὐτόν,
δέον
πάντων
μάλιστα
γίγνεσθαι.
|
ἔστι |
γὰρ
θεῶν
φιλανθρωπότατος,
(ἐπίκουρός
τε |
[186] |
εἰ
μέλλει
τις
τεχνικὸς
εἶναι.
|
ἔστι |
γὰρ
ἰατρική,
ὡς
ἐν
κεφαλαίῳ |
[181] |
μὲν
ἀγαθόν,
ὁμοίως
δὲ
τοὐναντίον.
|
ἔστι |
γὰρ
καὶ
ἀπὸ
τῆς
θεοῦ |
[204] |
φιλοσοφεῖ
οὐδ᾽
ἐπιθυμεῖ
σοφὸς
γενέσθαι·
|
ἔστι |
γάρ·
οὐδ᾽
εἴ
τις
ἄλλος |
[206] |
Ἀλλ᾽
ἐγώ
σοι,
ἔφη,
ἐρῶ.
|
ἔστι |
γὰρ
τοῦτο
τόκος
ἐν
καλῷ |
[202] |
τυγχάνον
πῶς
ἂν
εἴη
ἀμαθία;
|
ἔστι |
δὲ
δή
που
τοιοῦτον
ἡ |
[186] |
εἶναι
ποιεῖν
καὶ
ἐρᾷν
ἀλλήλων.
|
ἔστι |
δὲ
ἔχθιστα
τὰ
ἐναντιώτατα,
ψυχρὸν |
[195] |
αὐτῶν,
κάλλιστον
ὄντα
καὶ
ἄριστον.
|
ἔστι |
δὲ
κάλλιστος
ὢν
τοιόσδε.
πρῶτον |
[187] |
ἁρμονίαν
τόξου
τε
καὶ
λύρας.
|
ἔστι |
δὲ
πολλὴ
ἀλογία
ἁρμονίαν
φάναι |
[206] |
καὶ
γυναικὸς
συνουσία
τόκος
ἐστίν.
|
ἔστι |
δὲ
τοῦτο
θεῖον
τὸ
πρᾶγμα, |
[204] |
καὶ
οὕτω
γεγονὼς
ὁ
Ἔρως,
|
ἔστι |
δὲ
τῶν
καλῶν,
ὡς
σὺ |
[191] |
καὶ
τοῦ
ἄλλου
βίου
ἐπιμελοῖντο.
|
ἔστι |
δὴ
οὖν
ἐκ
τόσου
(ὁ |
[186] |
δὲ
ὁ
ἐπὶ
τῷ
νοσώδει.
|
ἔστι |
δή,
ὥσπερ
ἄρτι
Παυσανίας
ἔλεγεν |
[211] |
καὶ
γνῷ
αὐτὸ
τελευτῶν
ὃ
|
ἔστι |
(καλόν.
ἐνταῦθα
τοῦ
βίου,
ὦ |
[204] |
ὦ
Σώκρατες,
πειράσομαί
σε
διδάξαι.
|
ἔστι |
μὲν
γὰρ
δὴ
τοιοῦτος
καὶ |
[213] |
οὐδὲ
εἴ
τις
ἄλλος
γελοῖος
|
ἔστι |
τε
καὶ
βούλεται,
ἀλλὰ
διεμηχανήσω |
[199] |
ἀδελφός,
αὐτὸ
τοῦθ᾽
ὅπερ
ἔστιν,
|
ἔστι |
τινὸς
ἀδελφὸς
ἢ
οὔ;
Φάναι |
[204] |
ἐφαίνετο
ὁ
Ἔρως.
καὶ
γὰρ
|
ἔστι |
τὸ
ἐραστὸν
τὸ
τῷ
ὄντι |
[181] |
ἢ
ᾄδειν
ἢ
διαλέγεσθαι,
οὐκ
|
ἔστι |
τούτων
αὐτὸ
καλὸν
οὐδέν,
ἀλλ᾽ |
[213] |
φιλεραστίαν
πάνυ
ὀρρωδῶ.
Ἀλλ᾽
οὐκ
|
ἔστι, |
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
ἐμοὶ
καὶ |
[175] |
ἡμᾶς,
ὦ
παῖδες,
τοὺς
ἄλλους
|
ἑστιᾶτε. |
πάντως
παρατίθετε
ὅτι
ἂν
βούλησθε, |
[178] |
ἔγωγ᾽
ἔχω
εἰπεῖν
ὅτι
μεῖζόν
|
ἐστιν |
ἀγαθὸν
εὐθὺς
νέῳ
ὄντι
ἢ |
[206] |
(Ὅτε
δὴ
τούτου
ὁ
ἔρως
|
ἐστὶν |
ἀεί,
ἦ
δ᾽
ἥ,
τῶν |
[202] |
τοίνυν
ἀνάγκαζε
ὃ
μὴ
καλόν
|
ἐστιν |
αἰσχρὸν
εἶναι,
μηδὲ
ὃ
μὴ |
[195] |
Ἔρως
Κρόνου
καὶ
Ἰαπετοῦ
ἀρχαιότερός
|
ἐστιν. |
ἀλλά
(φημὶ
νεώτατον
αὐτὸν
εἶναι |
[202] |
οἶσθ᾽
ἔφη,
ὅτι
οὔτε
ἐπίστασθαί
|
ἐστιν |
(ἄλογον
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς
ἂν |
[188] |
ὡρῶν
τοῦ
ἐνιαυτοῦ
σύστασις
μεστή
|
ἐστιν |
ἀμφοτέρων
τούτων,
καὶ
ἐπειδὰν
μὲν |
[207] |
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
εἶναι
ἀεὶ
ἔρως
|
ἐστίν. |
ἀναγκαῖον
δὴ
ἐκ
τούτου
τοῦ |
[185] |
εἰ
δ᾽
ἄρα
πάνυ
ἰσχυρά
|
ἐστιν, |
ἀναλαβών
τι
τοιοῦτον
οἵῳ
κινήσαις |
[191] |
τὴν
ἀνθρωπίνην.
Ἕκαστος
οὖν
ἡμῶν
|
ἐστὶν |
ἀνθρώπου
ξύμβολον,
ἅτε
τετμημένος
ὥσπερ |
[183] |
ἐρῶν·
καὶ
γὰρ
οὐδὲ
μόνιμός
|
ἐστιν, |
ἅτε
οὐ
μονίμου
ἐρῶν
πράγματος. |
[218] |
οἰκέται,
καὶ
εἴ
τις
ἄλλος
|
ἐστὶν |
βέβηλός
τε
καὶ
ἄγροικος,
πύλας |
[199] |
εἰ
μητρός
τινος
ἢ
πατρός
|
ἐστιν— |
γελοῖον
γὰρ
ἂν
εἴη
τὸ |
[180] |
εἶχε·
νῦν
δὲ
οὐ
γάρ
|
ἐστιν |
εἷς·
μὴ
ὄντος
δὲ
ἑνὸς |
[183] |
τε
καὶ
καλῶς.
πονηρὸς
δ᾽
|
ἐστὶν |
ἐκεῖνος
ὁ
ἐραστὴς
ὁ
πάνδημος, |
[200] |
τὸν
Σωκράτη,
Οὐκοῦν
τοῦτό
γ᾽
|
ἐστὶν |
ἐκείνου
ἐρᾶν,
ὃ
οὔπω
ἕτοιμον |
[195] |
δίκαιον
ἐπαινέσαι
πρῶτον
αὐτὸν
οἷός
|
ἐστιν, |
ἔπειτα
τὰς
δόσεις.
φημὶ
οὖν |
[186] |
διελέσθαι.
ὅτι
δὲ
οὐ
μόνον
|
ἐστὶν |
ἐπὶ
ταῖς
ψυχαῖς
τῶν
ἀνθρώπων |
[199] |
εἴη
τὸ
ἐρώτημα,
εἰ
Ἔρως
|
ἐστὶν |
ἔρως
μητρὸς
ἢ
πατρός—
ἀλλ᾽ |
[204] |
καλλίστων
ἡ
σοφία,
Ἔρως
δ᾽
|
ἐστὶν |
ἔρως
περὶ
τὸ
καλόν,
ὥστε |
[206] |
ἀνδρὸς
καὶ
γυναικὸς
συνουσία
τόκος
|
ἐστίν. |
ἔστι
δὲ
τοῦτο
θεῖον
τὸ |
[203] |
αὖ
καὶ
ἀμαθίας
ἐν
μέσῳ
|
ἐστίν. |
~(ἔχει
γὰρ
ὧδε.
θεῶν
οὐδεὶς |
[200] |
τὸ
ἐπιθυμοῦν
ἐπιθυμεῖν
οὗ
ἐνδεές
|
ἐστιν, |
ἢ
μὴ
(ἐπιθυμεῖν,
ἐὰν
μὴ |
[188] |
κοινωνία)
οὐ
περὶ
ἄλλο
τί
|
ἐστιν |
ἢ
περὶ
Ἔρωτος
φυλακήν
τε |
[203] |
μίγνυται,
ἀλλὰ
διὰ
τούτου
πᾶσά
|
ἐστιν |
ἡ
ὁμιλία
καὶ
ἡ
διάλεκτος |
[188] |
οἷς
μαντικὴ
ἐπιστατεῖ
(ταῦτα
δ᾽
|
ἐστὶν |
ἡ
περὶ
θεούς
τε
(καὶ |
[184] |
λείπεται
οὐκ
ἐπονείδιστος·
αὕτη
δ᾽
|
ἐστὶν |
ἡ
περὶ
τὴν
ἀρετήν.
Νενόμισται |
[210] |
ὅτι
πᾶν
αὐτὸ
αὑτῷ
ξυγγενές
|
ἐστιν, |
ἵνα
τὸ
περὶ
τὸ
σῶμα |
[184] |
ἀγωνοθετῶν
καὶ
βασανίζων,
ποτέρων
ποτέ
|
ἐστιν |
ὁ
ἐρῶν
καὶ
ποτέρων
ὁ |
[201] |
διηγήσω,
διελθεῖν
(αὐτὸν
πρῶτον,
τίς
|
ἐστιν |
ὁ
Ἔρως
καὶ
ποῖός
τις, |
[199] |
δέοι
αὐτὸν
ἐπιδεῖξαι
ὁποῖός
τίς
|
ἐστιν |
ὁ
Ἔρως,
ὕστερον
δὲ
τὰ |
[204] |
ἡμᾶς
ἔροιτο·
τί
τῶν
καλῶν
|
ἐστιν |
ὁ
Ἔρως,
ὦ
Σώκρατές
τε |
[186] |
τε
καὶ
αἰσχρὸν
ἔρωτα,
οὗτός
|
ἐστιν |
ὁ
ἰατρικώτατος,
καὶ
ὁ
μεταβάλλειν |
[187] |
τὸν
τούτων
ἔρωτα,
καὶ
οὗτός
|
ἐστιν |
ὁ
καλός,
ὁ
οὐράνιος,
ὁ |
[197] |
καὶ
ἔμμετρον
εἰπεῖν,
ὅτι
οὗτός
|
ἐστιν |
ὁ
ποιῶν
εἰρήνην
μὲν
ἐν |
[185] |
ἀρετῆς
γ᾽
ἕνεκα
χαρίζεσθαι.
οὗτός
|
ἐστιν |
ὁ
τῆς
Οὐρανίας
θεοῦ
Ἔρως |
[192] |
βουλομένη
ἑκατέρου
ἡ
ψυχὴ
(δήλη
|
ἐστίν, |
ὃ
οὐ
δύναται
εἰπεῖν,
ἀλλὰ |
[216] |
ἐμοῦ
ἀκούσατε
ὡς
ὅμοιός
τ᾽
|
ἐστὶν |
οἷς
ἐγὼ
εἴκασα
αὐτὸν
καὶ |
[181] |
τι
ἂν
τύχῃ·
καὶ
οὗτός
|
ἐστιν |
ὃν
οἱ
φαῦλοι
τῶν
ἀνθρώπων |
[183] |
οἶμαι,
ὧδ᾽
ἔχει·
οὐχ
ἁπλοῦν
|
ἐστιν, |
ὅπερ
ἐξ
ἀρχῆς
ἐλέχθη,
οὔτε |
[178] |
ὢν
μεγίστων
ἀγαθῶν
ἡμῖν
αἴτιός
|
ἐστιν. |
οὐ
γὰρ
ἔγωγ᾽
ἔχω
εἰπεῖν |
[195] |
βαίνει
οὐδ᾽
ἐπὶ
κρανίων,
ἅ
|
ἐστιν |
οὐ
πάνυ
μαλακά,
ἀλλ᾽
ἐν |
[205] |
ἀλλότριον·
ὡς
οὐδέν
γε
ἄλλο
|
ἐστὶν |
οὗ
~(ἐρῶσιν
ἅνθρωποι
ἢ
τοῦ |
[200] |
ἐρᾶν,
ὃ
οὔπω
ἕτοιμον
αὐτῷ
|
ἐστιν |
οὐδὲ
ἔχει,
τὸ
εἰς
τὸν |
[199] |
ἔρωτα
εἰπεῖν.
ὁ
Ἔρως
ἔρως
|
ἐστὶν |
οὐδενὸς
ἢ
τινός;
Πάνυ
μὲν |
[211] |
ἐκεῖνο
τὸ
μάθημα
τελευτῆσῃ,
ὅ
|
ἐστιν |
οὐκ
ἄλλου
ἢ
αὐτοῦ
ἐκείνου |
[200] |
ἐπιθυμία
τε
καὶ
ὁ
ἔρως
|
ἐστίν; |
Πάνυ
γ᾽
εἰπεῖν.
Ἴθι
δή, |
[172] |
ἢ
πράττῃ
οὐδέπω
τρία
ἔτη
|
ἐστίν; |
~(πρὸ
τοῦ
δὲ
περιτρέχων
ὅπῃ |
[207] |
τροφὴν
τοῦ
γενομένου,
καὶ
ἕτοιμά
|
ἐστιν |
ὑπὲρ
τούτων
καὶ
διαμάχεσθαι
τὰ |
[222] |
μέλλοντι
καλῷ
κἀγαθῷ
ἔσεσθαι.
ταῦτ᾽
|
ἐστίν, |
ὦ
ἄνδρες,
ἃ
ἐγὼ
Σωκράτη |
[186] |
χαρίζεσθαι
καὶ
δεῖ,
καὶ
τοῦτό
|
ἐστιν |
ᾧ
ὄνομα
τὸ
ἰατρικόν,
τοῖς |
[202] |
ἐπιθυμεῖν
αὐτῶν
τούτων
ὧν
ἐνδεής
|
ἐστιν. |
Ὡμολόγηκα
γάρ.
Πῶς
ἂν
οὖν |
[200] |
οὗ
ἐνδεής
ἐστι,
τοιαῦτ᾽
ἄττα
|
ἐστὶν |
ὧν
ἡ
ἐπιθυμία
τε
καὶ |
[219] |
μὲν
παρ᾽
ἐμοῦ,
ἔφην,
ταῦτά
|
ἐστιν, |
ὧν
οὐδὲν
ἄλλως
εἴρηται
ἢ |
[187] |
ὁ
διπλοῦς
ἔρως
ἐνταῦθά
πως
|
ἔστιν· |
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν
δέῃ
πρὸς
τοὺς |
[189] |
καὶ
θήλεος,
νῦν
δὲ
οὐκ
|
ἔστιν |
ἀλλ᾽
ἢ
ἐν
ὀνείδει
ὄνομα |
[177] |
ἐπειδὴ
καὶ
πρῶτος
κατάκειται
καὶ
|
ἔστιν |
ἅμα
πατὴρ
τοῦ
λόγου.
Οὐδείς |
[180] |
πάντες
γὰρ
ἴσμεν
ὅτι
οὐκ
|
ἔστιν |
ἄνευ
Ἔρωτος
Ἀφροδίτη.
μιᾶς
μὲν |
[178] |
τοῖς
καλοῖς
φιλοτιμίαν·
οὐ
γὰρ
|
ἔστιν |
ἄνευ
τούτων
οὔτε
πόλιν
οὔτε |
[206] |
ἀεὶ
εἶναι;
Καὶ
τοῦτο
προσθετέον.
|
Ἔστιν |
ἄρα
συλλήβδην,
ἔφη,
ὁ
ἔρως |
[188] |
τοὺς
Ἔρωτας
καὶ
ἰατρεύειν·
καὶ
|
ἔστιν |
αὖ
ἡ
(μαντικὴ
φιλίας
θεῶν |
[187] |
καὶ
ὁμόνοιαν
ἀλλήλων
ἐμποιήσασα·
καὶ
|
ἔστιν |
αὖ
μουσικὴ
περὶ
ἁρμονίαν
καὶ |
[200] |
μὴ
ἔχει
καὶ
ὃ
μὴ
|
ἔστιν |
αὐτὸς
καὶ
οὗ
ἐνδεής
ἐστι, |
[206] |
μεγάλης
ὠδῖνος
ἀπολύειν
τὸν
ἔχοντα.
|
ἔστιν |
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οὐ |
[193] |
Ἀρκάδες
ὑπὸ
Λακεδαιμονίων·
φόβος
οὖν
|
ἔστιν, |
ἐὰν
μὴ
κόσμιοι
ὦμεν
πρὸς |
[210] |
ἐποπτικά,
ὧν
ἕνεκα
καὶ
ταῦτα
|
ἔστιν, |
ἐάν
τις
ὀρθῶς
μετίῃ,
οὐκ |
[213] |
ἀλλὰ
φερέτω,
Ἀγάθων,
εἴ
τι
|
ἔστιν |
ἔκπωμα
μέγα.
μᾶλλον
δὲ
οὐδὲν |
[195] |
τῷ
νέῳ
ἁπαλός·
ποιητοῦ
δ᾽
|
ἔστιν |
(ἐνδεὴς
οἷος
ἦν
Ὅμηρος,
πρὸς |
[200] |
πότερον
ὁ
Ἔρως
ἐκείνου
οὗ
|
ἔστιν |
ἔρως,
ἐπιθυμεῖ
αὐτοῦ
ἢ
οὔ; |
[199] |
δέ;
ἀδελφός,
αὐτὸ
τοῦθ᾽
ὅπερ
|
ἔστιν, |
ἔστι
τινὸς
ἀδελφὸς
ἢ
οὔ; |
[195] |
νέων
ἀεὶ
σύνεστί
τε
καὶ
|
ἔστιν· |
ὁ
γὰρ
παλαιὸς
λόγος
εὖ |
[200] |
ἀνομολογησώμεθα
τὰ
εἰρημένα.
ἄλλο
τι
|
ἔστιν |
ὁ
Ἔρως
ἢ
πρῶτον
μὲν |
[178] |
ἐραστῶν
τε
καὶ
παιδικῶν,
οὐκ
|
ἔστιν |
ὅπως
ἂν
ἄμεινον
οἰκήσειαν
τὴν |
[181] |
θήλεος
ἀλλ᾽
ἄρρενος
μόνον
(καὶ
|
ἔστιν |
οὗτος
ὁ
τῶν
παίδων
ἔρως) |
[174] |
ἔφη,
ποιῶν
σύ·
ἀλλὰ
ποῦ
|
ἔστιν |
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ
ἄρτι
εἰσῄει· |
[202] |
ἀμαθές;
ἢ
οὐκ
ᾔσθησαι
ὅτι
|
ἔστιν |
τι
μεταξὺ
σοφίας
καὶ
ἀμαθίας; |
[199] |
ἢ
τινός;
Πάνυ
μὲν
οὖν
|
ἔστιν. |
~(Τοῦτο
μὲν
τοίνυν,
εἰπεῖν
τὸν |
[199] |
εἰ
ἐβούλου
καλῶς
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
|
ἔστιν |
ὑέος
γε
ἢ
θυγατρὸς
ὁ |
[174] |
μαλθακὸν
αἰχμητήν,
θυσίαν
ποιουμένου
καὶ
|
ἑστιῶντος |
τοῦ
Ἀγαμέμνονος
ἄκλητον
ἐποίησεν
ἐλθόντα |
[180] |
Ἔρως·
ἐπεὶ
δὲ
δὴ
δύο
|
ἐστόν, |
δύο
ἀνάγκη
καὶ
Ἔρωτε
εἶναι. |
[189] |
λέγεις,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
καί
μοι
|
ἔστω |
ἄρρητα
τὰ
εἰρημένα.
ἀλλὰ
μή |
[175] |
τὸν
οὖν
Ἀγάθωνα,
τυγχάνειν
γὰρ
|
ἔσχατον |
κατακείμενον
μόνον·
Δεῦρ᾽
ἔφη
φάναι, |
[220] |
οἱ
στρατηγοί,
οὐδεὶς
ἄλλος
ἐμὲ
|
ἔσωσεν |
(ἀνθρώπων
ἢ
οὗτος,
τετρωμένον
οὐκ |
[205] |
μὴ
τυγχάνῃ
γέ
που,
ὦ
|
ἑταῖρε, |
ἀγαθὸν
ὄν·
ἐπεὶ
αὑτῶν
γε |
[201] |
Καὶ
ἐπιεικῶς
γε
λέγεις,
ὦ
|
ἑταῖρε, |
φάναι
τὸν
Σωκράτη·
καὶ
εἰ |
[191] |
γυναῖκας
τετραμμέναι
εἰσί,
καὶ
αἱ
|
ἑταιρίστριαι |
ἐκ
τούτου
τοῦ
γένους
γίγνονται. |
[183] |
προστεταγμένα
ᾖ,
ἡλικιῶται
δὲ
καὶ
|
ἑταῖροι |
ὀνειδίζωσιν
ἐάν
τι
ὁρῶσιν
τοιοῦτον |
[173] |
οὐκ
οἴομαι
ἀλλ᾽
εὖ
οἶδα.
|
Ἑταῖρος
|
Ἀεὶ
ὅμοιος
εἶ,
ὦ
Ἀπολλόδωρε· |
[173] |
περὶ
ὑμῶν
μαίνομαι
καὶ
παραπαίω.
|
Ἑταῖρος
|
Οὐκ
ἄξιον
περὶ
τούτων,
Ἀπολλόδωρε, |
[221] |
ἀπῄει
καὶ
οὗτος
καὶ
ὁ
|
ἑταῖρος· |
σχεδὸν
γάρ
τι
τῶν
οὕτω |
[172] |
δικαιότατος
γὰρ
εἶ
τοὺς
τοῦ
|
ἑταίρου |
λόγους
ἀπαγγέλλειν·
πρότερον
δέ
μοι, |
[173] |
τε
ἄχθομαι
ὑμᾶς
τε
τοὺς
|
ἑταίρους |
ἐλεῶ,
ὅτι
οἴεσθε
τὶ
ποιεῖν |
[178] |
ὀφθέντα
οὕτως
ἀλγῆσαι
οὔτε
ὑπὸ
|
ἑταίρων |
οὔτε
ὑπ᾽
ἄλλου
(οὐδενὸς
ὡς |
[182] |
ἀρχήν.
οὕτως
οὗ
μὲν
αἰσχρὸν
|
ἐτέθη |
(χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς,
κακίᾳ
τῶν
θεμένων |
[215] |
τοιοῦτον
δ᾽
οὐδὲν
ἔπασχον,
οὐδ᾽
|
ἐτεθορύβητό |
μου
ἡ
ψυχὴ
οὐδ᾽
ἠγανάκτει |
[190] |
πορεύσονται
σκέλους
ἀσκωλιάζοντες.
ταῦτα
εἰπὼν
|
ἔτεμνε |
τοὺς
ἀνθρώπους
δίχα,
ὥσπερ
οἱ |
[180] |
καὶ
ἔρωτα
τὸν
μὲν
τῇ
|
ἑτέρᾳ |
συνεργὸν
Πάνδημον
ὀρθῶς
καλεῖσθαι,
τὸν |
[201] |
τι
καὶ
ἐγὼ
πρὸς
αὐτὴν
|
ἕτερα |
τοιαῦτα
ἔλεγον
οἷάπερ
νῦν
πρὸς |
[181] |
(τε
οὔσης
πολὺ
ἢ
τῆς
|
ἑτέρας, |
καὶ
μετεχούσης
ἐν
τῇ
γενέσει |
[185] |
οἱ
δ᾽
ἕτεροι
πάντες
τῆς
|
ἑτέρας, |
τῆς
πανδήμου.
ταῦτά
σοι,
ἔφη, |
[221] |
καὶ
Ἀντήνορα,
εἰσὶ
δὲ
καὶ
|
ἕτεροι· |
(καὶ
τοὺς
ἄλλους
κατὰ
ταὔτ᾽ |
[185] |
καὶ
τὸν
ἐρώμενον·
οἱ
δ᾽
|
ἕτεροι |
πάντες
τῆς
ἑτέρας,
τῆς
πανδήμου. |
[188] |
ἐν
παντὶ
ἔργῳ,
ἀλλὰ
τὸν
|
ἕτερον, |
καὶ
περὶ
γονέας
καὶ
ζῶντας |
[186] |
ἀντὶ
τοῦ
ἑτέρου
ἔρωτος
τὸν
|
ἕτερον |
κτᾶσθαι,
καὶ
οἷς
μὴ
ἔνεστιν |
[207] |
τῇ
γενέσει,
ὅτι
ἀεὶ
καταλείπει
|
ἕτερον |
νέον
ἀντὶ
τοῦ
παλαιοῦ,
ἐπεὶ |
[208] |
τῷ
τὸ
ἀπιὸν
καὶ
παλαιούμενον
|
ἕτερον |
νέον
ἐγκαταλείπειν
οἷον
αὐτὸ
ἦν. |
[186] |
σώματος
καὶ
τὸ
νοσοῦν
ὁμολογουμένως
|
ἕτερόν |
τε
καὶ
ἀνόμοιόν
ἐστι·
τὸ |
[198] |
ἐγὼ
δ᾽
ἀπορήσοιμι;
Τὸ
μὲν
|
ἕτερον, |
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον,
μαντικῶς
μοι |
[192] |
συνουσία,
ὡς
ἄρα
τούτου
ἕνεκα
|
ἕτερος |
ἑτέρῳ
χαίρει
ξυνὼν
οὕτως
ἐπὶ |
[186] |
μεταβάλλειν
ποιῶν,
ὥστε
ἀντὶ
τοῦ
|
ἑτέρου |
ἔρωτος
τὸν
ἕτερον
κτᾶσθαι,
καὶ |
[196] |
ἢ
μὴ
οἶδεν,
οὔτ᾽
ἂν
|
ἑτέρῳ |
δοίη
οὔτ᾽
ἂν
ἄλλον
διδάξειεν. |
[210] |
ἐπὶ
ὁτῳοῦν
σώματι
τῷ
ἐπὶ
|
ἑτέρῳ |
σώματι
ἀδελφόν
ἐστι,
καὶ
εἰ |
[211] |
ἐπιστήμη,
οὐδέ
που
ὂν
ἐν
|
ἑτέρῳ |
τινι,
οἷον
ἐν
ζῴῳ
ἢ |
[192] |
ὡς
ἄρα
τούτου
ἕνεκα
ἕτερος
|
ἑτέρῳ |
χαίρει
ξυνὼν
οὕτως
ἐπὶ
μεγάλης |
[201] |
θυσαμένοις
πρὸ
τοῦ
λοιμοῦ
δέκα
|
ἔτη |
ἀναβολὴν
ἐποίησε
τῆς
νόσου,
ἣ |
[172] |
λέγῃ
ἢ
πράττῃ
οὐδέπω
τρία
|
ἔτη |
ἐστίν;
~(πρὸ
τοῦ
δὲ
περιτρέχων |
[180] |
καὶ
τῶν
ἡρώων
ἁπάντων,
καὶ
|
ἔτι |
ἀγένειος,
ἔπειτα
νεώτερος
πολύ,
ὥς |
[219] |
οὐδ᾽
ἐπιτρέψας
τούτῳ
εἰπεῖν
οὐδὲν
|
ἔτι, |
ἀμφιέσας
τὸ
ἱμάτιον
τὸ
ἐμαυτοῦ |
[216] |
ἐρεῖς
ὡς
οὐκ
ἀληθῆ.
καὶ
|
ἔτι |
γε
νῦν
ξύνοιδ᾽
ἐμαυτῷ
ὅτι |
[217] |
ἔπαινον
ἐλθόντα
ἄδικόν
μοι
φαίνεται.
|
ἔτι |
δὲ
τὸ
τοῦ
δηχθέντος
ὑπὸ |
[194] |
Ἀγάθων,
ἐὰν
ἀποκρίνῃ
Σωκράτει,
οὐδὲν
|
ἔτι |
διοίσει
αὐτῷ
ὁπῃοῦν
τῶν
ἐνθάδε |
[190] |
ἐπὶ
δυοῖν
σκελοῖν·
ἐὰν
δ᾽
|
ἔτι |
δοκῶσιν
ἀσελγαίνειν
καὶ
μὴ
ἐθέλωσιν |
[199] |
„οὔ„
χαιρέτω
δή.
οὐ
γὰρ
|
ἔτι |
ἐγκωμιάζω
τοῦτον
τὸν
τρόπον·
οὐ |
[187] |
φάναι
διαφέρεσθαι
ἢ
ἐκ
διαφερομένων
|
ἔτι |
εἶναι.
ἀλλὰ
ἴσως
τόδε
ἐβούλετο |
[201] |
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων.
ἀλλὰ
σμικρὸν
|
ἔτι |
εἰπέ·
τἀγαθὰ
οὐ
καὶ
καλὰ |
[176] |
συμβουλεύσαιμι,
ἄλλως
τε
καὶ
κραιπαλῶντα
|
ἔτι |
ἐκ
τῆς
προτεραίας.
Ἀλλὰ
μήν, |
[216] |
ὅτι
πολλοῦ
ἐνδεὴς
ὢν
αὐτὸς
|
ἔτι |
ἐμαυτοῦ
μὲν
ἀμελῶ,
τὰ
δ᾽ |
[176] |
Ἦ
καλῶς,
φάναι,
λέγετε.
καὶ
|
ἔτι |
ἑνὸς
δέομαι
ὑμῶν
ἀκοῦσαι·
πῶς |
[222] |
τῇ
παρρησίᾳ
αὐτοῦ,
ὅτι
ἐδόκει
|
ἔτι |
ἐρωτικῶς
ἔχειν
τοῦ
Σωκράτους.
τὸν |
[204] |
τὰ
καλά;
Οὐ
πάνυ
ἔφην
|
ἔτι |
ἔχειν
ἐγὼ
πρὸς
ταύτην
τὴν |
[215] |
τῶν
τούτου
λόγων
καὶ
πάσχω
|
ἔτι |
καὶ
(νυνί.
ὅταν
γὰρ
ἀκούω, |
[209] |
οἳ
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς
κυοῦσιν
|
ἔτι |
μᾶλλον
ἢ
ἐν
τοῖς
σώμασιν, |
[208] |
τε
κινδυνεύειν
ἕτοιμοί
εἰσι
πάντας
|
ἔτι |
μᾶλλον
ἢ
ὑπὲρ
τῶν
(παίδων, |
[223] |
δὲ
καὶ
Ἀριστοφάνη
καὶ
Σωκράτη
|
ἔτι |
μόνους
ἐγρηγορέναι
καὶ
πίνειν
ἐκ |
[215] |
ἀπὸ
τοῦ
στόματος
δυνάμει,
καὶ
|
ἔτι |
νυνὶ
ὃς
ἂν
τὰ
ἐκείνου |
[173] |
εἶπον
ὅτι·
Παίδων
ὄντων
ἡμῶν
|
ἔτι, |
ὅτε
τῇ
πρώτῃ
τραγῳδίᾳ
ἐνίκησεν |
[207] |
ἀπόλλυται.
πολὺ
δὲ
τούτων
ἀτοπώτερον
|
ἔτι, |
ὅτι
καὶ
αἱ
ἐπιστῆμαι
~(μὴ |
[201] |
σὺ
καλὸν
εἶναι;
Οὐ
δῆτα.
|
Ἔτι |
οὖν
ὁμολογεῖς
Ἔρωτα
καλὸν
εἶναι, |
[196] |
θεοῦ
καὶ
ταῦθ᾽
ἱκανὰ
καὶ
|
ἔτι |
πολλὰ
λείπεται,
περὶ
δὲ
ἀρετῆς |
[219] |
λήγειν
ἐπιχειρῇ·
σὺ
δὲ
τούτων
|
ἔτι |
πόρρω.
κἀγὼ
ἀκούσας·
Τὰ
μὲν |
[199] |
μήτηρ
ὡσαύτως;
Ὁμολογεῖσθαι
καὶ
τοῦτο.
|
(Ἔτι |
τοίνυν,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
ἀπόκριναι |
[188] |
καὶ
ἐνιαυτῶν
ὥρας
ἀστρονομία
καλεῖται.
|
ἔτι |
τοίνυν
καὶ
θυσίαι
πᾶσαι
καὶ |
[199] |
αὐτὸς
οἴοιτο
δεῖν
εἰπεῖν,
ταύτῃ.
|
Ἔτι |
τοίνυν,
φάναι,
ὦ
Φαῖδρε,
πάρες |
[220] |
στρατηγῶν
ἐμὲ
λαβεῖν
ἢ
σαυτόν.
|
ἔτι |
τοίνυν,
ὦ
ἄνδρες,
ἄξιον
ἦν |
[187] |
δή
που
ἐκ
διαφερομένων
γε
|
ἔτι |
τοῦ
ὀξέος
καὶ
βαρέος
ἁρμονία |
[191] |
ἐκτὸς
εἶχον,
καὶ
ἐγέννων
(καὶ
|
ἔτικτον |
οὐκ
εἰς
ἀλλήλους
ἀλλ᾽
εἰς |
[180] |
τὸν
Ἀχιλλέα
τῆς
Ἀλκήστιδος
μᾶλλον
|
ἐτίμησαν, |
εἰς
μακάρων
νήσους
ἀποπέμψαντες.
οὕτω |
[179] |
Ἀχιλλέα
τὸν
τῆς
Θέτιδος
υἱὸν
|
ἐτίμησαν |
καὶ
εἰς
μακάρων
νήσους
ἀπέπεμψαν, |
[180] |
ὑπεραγασθέντες
οἱ
θεοὶ
διαφερόντως
αὐτὸν
|
ἐτίμησαν, |
ὅτι
τὸν
ἐραστὴν
οὕτω
περὶ |
[220] |
δ᾽
αὖ
τόδ᾽
ἔρεξε
καὶ
|
ἔτλη |
καρτερὸς
ἀνὴρ
ἐκεῖ
ποτε
ἐπὶ |
[191] |
ἐπειδὴ
οὖν
ἡ
φύσις
δίχα
|
ἐτμήθη, |
ποθοῦν
ἕκαστον
τὸ
ἥμισυ
τὸ |
[207] |
τὴν
τροφὴν
τοῦ
γενομένου,
καὶ
|
ἕτοιμά |
ἐστιν
ὑπὲρ
τούτων
καὶ
διαμάχεσθαι |
[208] |
ὑπὲρ
τούτου
κινδύνους
τε
κινδυνεύειν
|
ἕτοιμοί |
εἰσι
πάντας
ἔτι
μᾶλλον
ἢ |
[200] |
ἐστὶν
ἐκείνου
ἐρᾶν,
ὃ
οὔπω
|
ἕτοιμον |
αὐτῷ
ἐστιν
οὐδὲ
ἔχει,
τὸ |
[211] |
οὓς
νῦν
ὁρῶν
ἐκπέπληξαι
καὶ
|
ἕτοιμος |
εἶ
καὶ
σὺ
καὶ
ἄλλοι |
[200] |
πᾶς
ὁ
ἐπιθυμῶν
τοῦ
μὴ
|
ἑτοίμου |
ἐπιθυμεῖ
καὶ
τοῦ
μὴ
παρόντος, |
[218] |
~(τε
καὶ
συγγνωσομένοις
εἰ
πᾶν
|
ἐτόλμα |
δρᾷν
τε
καὶ
λέγειν
ὑπὸ |
[179] |
τοῦτον
οἴκαδ᾽
ἐλθὼν
γηραιὸς
τελευτήσοι,
|
ἐτόλμησεν |
ἑλέσθαι
βοηθήσας
τῷ
ἐραστῇ
Πατρόκλῳ |
[172] |
οὐκ
ἀμελέτητος
εἶναι·
καὶ
γὰρ
|
ἐτύγχανον |
πρώην
εἰς
ἄστυ
οἴκοθεν
ἀνιὼν |
[221] |
Δηλίου
~(φυγῇ
ἀνεχώρει
τὸ
στρατόπεδον·
|
ἔτυχον |
γὰρ
παραγενόμενος
ἵππον
ἔχων,
οὗτος |
[172] |
Γλαύκων;
οὐκ
οἶσθ᾽
ὅτι
πολλῶν
|
ἐτῶν |
Ἀγάθων
ἐνθάδε
οὐκ
ἐπιδεδήμηκεν;
ἀφ᾽ |
[175] |
Σωκράτη
καθίζεσθαι
καὶ
εἰπεῖν
ὅτι·
|
Εὖ |
ἂν
ἔχοι,
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων, |
[176] |
ἰατρικῆς
λέγῃς·
νῦν
δ᾽
ἂν
|
εὖ |
βουλεύωνται,
καὶ
οἱ
λοιποί.
(ταῦτα |
[219] |
οὔθ᾽
ὅπῃ
προσαγαγοίμην
(αὐτὸν
εὐπόρουν.
|
εὖ |
γὰρ
ᾔδη
ὅτι
χρήμασί
γε |
[219] |
γάρ
ἐστε
τῆς
Σωκράτους
ὑπερηφανίας.
|
εὖ |
γὰρ
ἴστε
μὰ
θεούς,
μὰ |
[216] |
τὴν
δύναμιν
ὡς
θαυμασίαν
ἔχει.
|
εὖ |
γὰρ
ἴστε
ὅτι
οὐδεὶς
ὑμῶν |
[198] |
μοι
δοκεῖς
εἰρηκέναι,
ὅτι
Ἀγάθων
|
εὖ |
ἐρεῖ·
τὸ
δὲ
σὲ
ἀπορήσειν, |
[194] |
θέατρον
προσδοκίαν
μεγάλην
ἔχειν
ὡς
|
εὖ |
ἐροῦντος
ἐμοῦ.
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
ἂν |
[198] |
πάνυ
δὴ
μέγα
ἐφρόνουν
ὡς
|
εὖ |
ἐρῶν,
ὡς
εἰδὼς
τὴν
ἀλήθειαν |
[195] |
ἔστιν·
ὁ
γὰρ
παλαιὸς
λόγος
|
εὖ |
ἔχει,
ὡς
ὅμοιον
ὁμοίῳ
ἀεὶ |
[208] |
ἥ,
ὥσπερ
οἱ
τέλεοι
σοφισταί,
|
Εὖ |
ἴσθι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες·
ἐπεί |
[184] |
δὴ
βούλεται
ὁ
~(ἡμέτερος
νόμος
|
εὖ |
καὶ
καλῶς
βασανίζειν,
καὶ
τοῖς |
[194] |
ἔσομαι
ἐπειδὰν
καὶ
Ἀγάθων
εἴπῃ
|
εὖ, |
καὶ
μάλ᾽
ἂν
φοβοῖο
καὶ |
[177] |
θεός;
ταῦτα
δή
μοι
δοκεῖ
|
εὖ |
λέγειν
Φαῖδρος.
ἐγὼ
οὖν
ἐπιθυμῶ |
[219] |
ἡγεῖ.
Ἀλλ᾽
ἔφη,
τοῦτό
γ᾽
|
εὖ |
λέγεις·
ἐν
γὰρ
τῷ
ἐπιόντι |
[189] |
καὶ
τὸν
Ἀριστοφάνη
γελάσαντα
εἰπεῖν·
|
Εὖ |
λέγεις,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
καί
μοι |
[176] |
οὖν
Ἀριστοφάνη
εἰπεῖν.
Τοῦτο
μέντοι
|
εὖ |
λέγεις,
ὦ
Παυσανία,
τὸ
παντὶ |
[215] |
ἀκούων
καὶ
ἄλλων
ἀγαθῶν
ῥητόρων
|
εὖ |
μὲν
ἡγούμην
λέγειν,
τοιοῦτον
δ᾽ |
[213] |
δέ,
κἂν
ὑμεῖς
~(γελᾶτε,
ὅμως
|
εὖ |
οἶδ᾽
ὅτι
ἀληθῆ
λέγω.
ἀλλά |
[173] |
μέντοι
ὑμᾶς
οὐκ
οἴομαι
ἀλλ᾽
|
εὖ |
οἶδα.
Ἑταῖρος
Ἀεὶ
ὅμοιος
εἶ, |
[194] |
τι
ἐγὼ
ἄγροικον
δοξάζων·
ἀλλ᾽
|
εὖ |
οἶδα
ὅτι
εἴ
τισιν
ἐντύχοις |
[216] |
εἰ
δ᾽
αὖ
τοῦτο
γένοιτο,
|
εὖ |
οἶδα
ὅτι
πολὺ
μεῖζον
ἂν |
[180] |
μέντοι
θαυμάζουσιν
καὶ
ἄγανται
καὶ
|
εὖ |
ποιοῦσιν
ὅταν
ὁ
ἐρώμενος
τὸν |
[196] |
ἐνίζει
Ἔρως·
οὗ
δ᾽
ἂν
|
εὐανθής |
τε
καὶ
εὐώδης
τόπος
ᾖ, |
[179] |
πολλῶν
πολλὰ
καὶ
καλὰ
ἐργασαμένων
|
εὐαριθμήτοις |
δή
τισιν
ἔδοσαν
τοῦτο
γέρας |
[193] |
οὕτως
ἂν
ἡμῶν
τὸ
γένος
|
εὔδαιμον |
γένοιτο,
εἰ
ἐκτελέσαιμεν
τὸν
ἔρωτα |
[202] |
μὴ
φάναι
καλόν
τε
καὶ
|
εὐδαίμονα |
θεῶν
εἶναι;
Μὰ
Δί᾽
οὐκ |
[202] |
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
ἔγωγ᾽
ἔφην.
|
Εὐδαίμονας |
δὲ
δὴ
λέγεις
οὐ
τοὺς |
[202] |
μοι,
οὐ
πάντας
θεοὺς
φῂς
|
εὐδαίμονας |
εἶναι
καὶ
καλούς;
ἢ
τολμήσαις |
[193] |
φύσιν
καὶ
ἰασάμενος
μακαρίους
καὶ
|
εὐδαίμονας |
ποιῆσαι.
οὗτος,
ἔφη,
ὦ
Ἐρυξίμαχε, |
[205] |
τῶν
ἀγαθῶν
ἐπιθυμία
καὶ
τοῦ
|
εὐδαιμονεῖν, |
ὁ
μέγιστός
τε
καὶ
δολερὸς |
[205] |
~(Κτήσει
γάρ,
ἔφη,
ἀγαθῶν
οἱ
|
εὐδαίμονες |
εὐδαίμονες,
καὶ
οὐκέτι
προσδεῖ
ἐρέσθαι |
[205] |
γάρ,
ἔφη,
ἀγαθῶν
οἱ
εὐδαίμονες
|
εὐδαίμονες, |
καὶ
οὐκέτι
προσδεῖ
ἐρέσθαι
ἵνα |
[195] |
εἰ
θέμις
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν,
|
εὐδαιμονέστατον |
εἶναι
αὐτῶν,
κάλλιστον
ὄντα
καὶ |
[189] |
ἰατρὸς
τούτων
ὧν
ἰαθέντων
μεγίστη
|
εὐδαιμονία |
ἂν
τῷ
ἀνθρωπείῳ
γένει
εἴη. |
[188] |
δύναμιν
ἔχει
καὶ
πᾶσαν
ἡμῖν
|
εὐδαιμονίαν |
παρασκευάζει
καὶ
ἀλλήλοις
δυναμένους
ὁμιλεῖν |
[208] |
παιδογονίας
ἀθανασίαν
καὶ
μνήμην
καὶ
|
εὐδαιμονίαν, |
ὡς
οἴονται,
αὑτοῖς
εἰς
τὸν |
[180] |
κυριώτατον
εἶναι
εἰς
ἀρετῆς
καὶ
|
εὐδαιμονίας |
κτῆσιν
ἀνθρώποις
καὶ
ζῶσι
καὶ |
[194] |
θεὸν
ἐγκωμιάζειν
ἀλλὰ
τοὺς
ἀνθρώπους
|
εὐδαιμονίζειν |
τῶν
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ
θεὸς |
[195] |
φημὶ
οὖν
ἐγὼ
πάντων
θεῶν
|
εὐδαιμόνων |
ὄντων
Ἔρωτα,
εἰ
θέμις
καὶ |
[205] |
ἐρέσθαι
ἵνα
τί
δὲ
βούλεται
|
εὐδαίμων |
εἶναι
ὁ
βουλόμενος,
ἀλλὰ
τέλος |
[204] |
δ᾽
ἐγώ,
ἔχω
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
|
εὐδαίμων |
ἔσται.
~(Κτήσει
γάρ,
ἔφη,
ἀγαθῶν |
[184] |
καὶ
μὴ
καρτερήσῃ,
ἄν
τ᾽
|
εὐεργετούμενος |
εἰς
χρήματα
ἢ
εἰς
διαπράξεις |
[188] |
κρᾶσιν
λάβῃ
σώφρονα,
ἥκει
φέροντα
|
εὐετηρίαν |
τε
καὶ
ὑγίειαν
ἀνθρώποις
καὶ |
[222] |
καὶ
Χαρμίδην
τὸν
Γλαύκωνος
καὶ
|
Εὐθύδημον |
τὸν
Διοκλέους
καὶ
ἄλλους
πάνυ |
[174] |
καὶ
καταλαμβάνειν
ἤδη
μέλλοντας
δειπνεῖν·
|
εὐθὺς |
δ᾽
οὖν
ὡς
ἰδεῖν
τὸν |
[189] |
ὁ
πταρμός
ἐστι·
πάνυ
γὰρ
|
εὐθὺς |
ἐπαύσατο,
ἐπειδὴ
αὐτῷ
τὸν
πταρμὸν |
[209] |
καὶ
πρὸς
τοῦτον
τὸν
ἄνθρωπον
|
εὐθὺς |
εὐπορεῖ
λόγων
περὶ
ἀρετῆς
καὶ |
[178] |
εἰπεῖν
ὅτι
μεῖζόν
ἐστιν
ἀγαθὸν
|
εὐθὺς |
νέῳ
ὄντι
ἢ
ἐραστὴς
χρηστὸς |
[174] |
γελοῖον
παθεῖν.
οἷ
μὲν
γὰρ
|
εὐθὺς |
παῖδά
τινα
τῶν
ἔνδοθεν
ἀπαντήσαντα |
[221] |
καὶ
ἐγὼ
περιτυγχάνω,
καὶ
ἰδὼν
|
εὐθὺς |
παρακελεύομαί
τε
αὐτοῖς
θαρρεῖν,
καὶ |
[208] |
ἀρετῆς
ἀθανάτου
καὶ
τοιαύτης
δόξης
|
εὐκλεοῦς |
πάντες
πάντα
ποιοῦσιν,
ὅσῳ
ἂν |
[222] |
ἀπὸ
τῶν
ἡμετέρων
παθημάτων
γνόντα
|
εὐλαβηθῆναι, |
καὶ
μὴ
κατὰ
τὴν
παροιμίαν |
[187] |
Πολυμνίας
ὁ
πάνδημος,
ὃν
δεῖ
|
εὐλαβούμενον |
προσφέρειν
οἷς
ἂν
προσφέρῃ,
ὅπως |
[197] |
πορίζων,
ἀγριότητα
δ᾽
ἐξορίζων·
φιλόδωρος
|
εὐμενείας, |
ἄδωρος
δυσμενείας·
ἵλεως
ἀγαθοῖς·
θεατὸς |
[197] |
ἀγαστὸς
θεοῖς·
ζηλωτὸς
ἀμοίροις,
κτητὸς
|
εὐμοίροις· |
Τρυφῆς,
Ἁβρότητος,
Χλιδῆς,
Χαρίτων,
Ἱμέρου, |
[218] |
ἐμοὶ
καὶ
τῆς
παρὰ
σοὶ
|
εὐμορφίας |
πάμπολυ
διαφέρον.
εἰ
δὴ
καθορῶν |
[209] |
πρὸς
τοῦτον
τὸν
ἄνθρωπον
εὐθὺς
|
εὐπορεῖ |
λόγων
περὶ
ἀρετῆς
καὶ
περὶ |
[203] |
θάλλει
τε
καὶ
ζῇ,
ὅταν
|
εὐπορήσῃ, |
τοτὲ
δὲ
ἀποθνῄσκει,
πάλιν
δὲ |
[204] |
μὲν
γὰρ
σοφοῦ
ἐστί
καὶ
|
εὐπόρου, |
μητρὸς
δὲ
οὐ
σοφῆς
καὶ |
[219] |
συνουσίας,
οὔθ᾽
ὅπῃ
προσαγαγοίμην
(αὐτὸν
|
εὐπόρουν. |
εὖ
γὰρ
ᾔδη
ὅτι
χρήμασί |
[215] |
τὴν
σὴν
ἀτοπίαν
ὧδ᾽
ἔχοντι
|
εὐπόρως |
καὶ
ἐφεξῆς
καταριθμῆσαι.
Σωκράτη
δ᾽ |
[223] |
ἀδύνατον
ἄλλῳ.
καὶ
νῦν
ὡς
|
εὐπόρως |
καὶ
πιθανὸν
λόγον
ηὗρεν,
ὥστε |
[204] |
ᾧ
ἂν
γένηται
τἀγαθά;
Τοῦτ᾽
|
εὐπορώτερον, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ἔχω
ἀποκρίνασθαι, |
[198] |
τούτων
τὰ
κάλλιστα
ἐκλεγομένους
ὡς
|
εὐπρεπέστατα |
τιθέναι·
καὶ
πάνυ
δὴ
μέγα |
[175] |
τοῖς
προθύροις.
δῆλον
γὰρ
ὅτι
|
εὗρες |
αὐτὸ
καὶ
ἔχεις·
οὐ
γὰρ |
[209] |
καὶ
τῶν
δημιουργῶν
ὅσοι
λέγονται
|
εὑρετικοὶ |
εἶναι·
πολὺ
δὲ
μεγίστη,
ἔφη, |
[222] |
μὲν
νοῦν
ἔχοντας
ἔνδον
μόνους
|
εὑρήσει |
τῶν
λόγων,
ἔπειτα
θειοτάτους
καὶ |
[177] |
τοῦ
λόγου
ἐστὶ
κατὰ
τὴν
|
Εὐριπίδου |
Μελανίππην·
οὐ
γὰρ
ἐμὸς
ὁ |
[221] |
λόγοι
αὐτοῦ,
οὐδ᾽
ἐγγὺς
ἂν
|
εὕροι |
τις
ζητῶν,
οὔτε
τῶν
νῦν |
[178] |
φησὶ
γενέσθαι,
αὐτὰρ
ἔπειτα
Γαῖ᾽
|
εὐρύστερνος, |
πάντων
ἕδος
ἀσφαλὲς
αἰεί,
ἠδ᾽ |
[193] |
παρέχεται,
ἡμῶν
παρεχομένων
πρὸς
θεοὺς
|
εὐσέβειαν, |
καταστήσας
ἡμᾶς
εἰς
τὴν
ἀρχαίαν |
[193] |
πάντ᾽
ἄνδρα
χρὴ
ἅπαντα
παρακελεύεσθαι
|
εὐσεβεῖν |
περὶ
(θεούς,
ἵνα
τὰ
μὲν |
[196] |
ὑγρᾶς
ἰδέας
μέγα
τεκμήριον
ἡ
|
εὐσχημοσύνη, |
ὃ
δὴ
διαφερόντως
ἐκ
πάντων |
[217] |
ὥρᾳ
ἕρμαιον
ἡγησάμην
εἶναι
καὶ
|
εὐτύχημα |
ἐμὸν
θαυμαστόν,
ὡς
ὑπάρχον
μοι |
[201] |
καὶ
κακός;
καὶ
ἥ,
Οὐκ
|
εὐφημήσεις; |
ἔφη·
ἢ
οἴει,
ὅτι
ἂν |
[214] |
ἀφέξεταί
μου
τὼ
χεῖρε.
Οὐκ
|
εὐφημήσεις; |
φάναι
τὸν
Σωκράτη.
Μὰ
τὸν |
[206] |
κυοῦν,
ἵλεών
τε
γίγνεται
καὶ
|
εὐφραινόμενον |
διαχεῖται
καὶ
τίκτει
τε
καὶ |
[209] |
ψυχῇ
καλῇ
καὶ
γενναίᾳ
καὶ
|
εὐφυεῖ, |
πάνυ
δὴ
ἀσπάζεται
τὸ
ξυναμφότερον, |
[196] |
δ᾽
ἂν
εὐανθής
τε
καὶ
|
εὐώδης |
τόπος
ᾖ,
ἐνταῦθα
δὲ
καὶ |
[220] |
καρτερεῖν·
ἔν
τ᾽
αὖ
ταῖς
|
εὐωχίαις |
μόνος
ἀπολαύειν
οἷός
τ᾽
ἦν |
[203] |
δὲ
ἐδείπνησαν,
προσαιτήσουσα
οἷον
δὴ
|
εὐωχίας |
οὔσης
ἀφίκετο
ἡ
Πενία,
καὶ |
[180] |
γὰρ
πρᾶξις
ὧδ᾽
ἔχει·
αὐτὴ
|
ἐφ᾽ |
ἑαυτῆς
πραττομένη
οὔτε
καλὴ
οὔτε |
[190] |
αὖ,
ἔφη,
τεμῶ
δίχα,
ὥστ᾽
|
ἐφ᾽ |
ἑνὸς
πορεύσονται
σκέλους
ἀσκωλιάζοντες.
ταῦτα |
[179] |
Ἅιδου.
φάσμα
δείξαντες
τῆς
γυναικὸς
|
ἐφ᾽ |
ἣν
ἧκεν,
αὐτὴν
δὲ
οὐ |
[221] |
ἐν
φόβῳ
ἦ
διὰ
τὸ
|
ἐφ᾽ |
ἵππου
εἶναι·
πρῶτον
μὲν
ὅσον |
[212] |
ἢ
ἀπίωμεν
ἀναδήσαντες
μόνον
Ἀγάθωνα,
|
ἐφ᾽ |
ᾧσπερ
ἤλθομεν;
ἐγὼ
γάρ
τοι, |
[204] |
διὰ
ταῦτά
σοι
οἶμαι
πάγκαλος
|
ἐφαίνετο |
ὁ
Ἔρως.
καὶ
γὰρ
ἔστι |
[212] |
εἴδωλα
ἀρετῆς,
ἅτε
οὐκ
εἰδώλου
|
ἐφαπτομένῳ, |
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
ἅτε
τοῦ
ἀληθοῦς |
[212] |
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
ἅτε
τοῦ
ἀληθοῦς
|
ἐφαπτομένῳ· |
τεκόντι
δὲ
ἀρετὴν
ἀληθῆ
καὶ |
[197] |
οὗ
δ᾽
ἂν
Ἔρως
μὴ
|
ἐφάψηται, |
σκοτεινός;
τοξικήν
γε
μὴν
καὶ |
[215] |
ἀτοπίαν
ὧδ᾽
ἔχοντι
εὐπόρως
καὶ
|
ἐφεξῆς |
καταριθμῆσαι.
Σωκράτη
δ᾽
ἐγὼ
ἐπαινεῖν, |
[210] |
πρὸς
τὰ
ἐρωτικὰ
παιδαγωγηθῇ,
θεώμενος
|
ἐφεξῆς |
τε
καὶ
ὀρθῶς
τὰ
καλά, |
[190] |
οὖσι
τοῖς
μέλεσιν
ἀπερειδόμενοι
ταχὺ
|
ἐφέροντο |
κύκλῳ.
ἦν
δὲ
διὰ
ταῦτα |
[175] |
βούλησθε,
ἐπειδάν
τις
ὑμῖν
μὴ
|
ἐφεστήκῃ· |
ὃ
ἐγὼ
οὐδεπώποτε
ἐποίησα·
νῦν |
[205] |
ὅτι
εὐδαίμων
ἔσται.
~(Κτήσει
γάρ,
|
ἔφη, |
ἀγαθῶν
οἱ
εὐδαίμονες
εὐδαίμονες,
καὶ |
[208] |
καὶ
ὑπεραποθνήσκειν.
ἐπεὶ
οἴει
σύ,
|
ἔφη, |
Ἄλκηστιν
ὑπὲρ
Ἀδμήτου
ἀποθανεῖν
ἄν, |
[173] |
φιλοσοφεῖν.
καὶ
ὅς·
Μὴ
σκῶπτ᾽
|
ἔφη, |
ἀλλ᾽
εἰπέ
μοι
πότε
ἐγένετο |
[208] |
ἡμεῖς
ἔχομεν;
πολλοῦ
γε
δεῖ,
|
ἔφη, |
ἀλλ᾽
οἶμαι
ὑπὲρ
ἀρετῆς
ἀθανάτου |
[175] |
Ἐρυξίμαχον
κατακλίνου.
Καὶ
ἓ
μὲν
|
ἔφη |
ἀπονίζειν
τὸν
παῖδα
ἵνα
κατακέοιτο· |
[173] |
τε
καὶ
οἱ
χορευταί.
Πάνυ,
|
ἔφη, |
ἄρα
πάλαι,
ὡς
ἔοικεν.
ἀλλὰ |
[174] |
καταλαμβάνειν
τὴν
θύραν,
καί
τι
|
ἔφη |
αὐτόθι
γελοῖον
παθεῖν.
οἷ
μὲν |
[205] |
καὶ
αὐτός.
Ἀλλὰ
μὴ
θαύμαζ᾽
|
ἔφη· |
ἀφελόντες
γὰρ
ἄρα
τοῦ
ἔρωτός |
[174] |
διηγεῖτο
καὶ
ἐγὼ
πειράσομαι
διηγήσασθαι.
|
Ἔφη |
γάρ
οἱ
Σωκράτη
ἐντυχεῖν
λελουμένον |
[172] |
διηγεῖτο
ἀκηκοὼς
Φοίνικος
τοῦ
Φιλίππου·
|
ἔφη |
δὲ
καὶ
σὲ
εἰδέναι.
ἀλλὰ |
[174] |
ἀλλ᾽
ἴωμεν.
Τοιαῦτ᾽
ἄττα
σφᾶς
|
ἔφη |
διαλεχθέντας
ἰέναι.
τὸν
οὖν
Σωκράτη |
[190] |
(γενόμενοι.
νῦν
μὲν
γὰρ
αὐτούς,
|
ἔφη, |
διατεμῶ
δίχα
ἕκαστον,
καὶ
ἅμα |
[203] |
ἐστὶ
καὶ
μητρός;
(Μακρότερον
μέν,
|
ἔφη, |
διηγήσασθαι·
ὅμως
δέ
σοι
ἐρῶ. |
[210] |
ἂν
εἴης.
ἐρῶ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη, |
ἐγὼ
καὶ
προθυμίας
οὐδὲν
ἀπολείψω· |
[180] |
(Φαῖδρον
μὲν
τοιοῦτόν
τινα
λόγον
|
ἔφη |
εἰπεῖν,
μετὰ
δὲ
Φαῖδρον
ἄλλους |
[175] |
καὶ
μὴ
ἀφήσεις;
(καὶ
ὃς
|
ἔφη |
εἰπεῖν
Μηδαμῶς,
ἀλλ᾽
ἐᾶτε
αὐτόν. |
[189] |
τῆς
λυγγὸς
πέπαυσαι.
~(Ἐκδεξάμενον
οὖν
|
ἔφη |
εἰπεῖν
τὸν
Ἀριστοφάνη
ὅτι·
Καὶ |
[174] |
ἰέναι
ἄκλητος
ἐπὶ
δεῖπνον;
κἀγώ,
|
ἔφη, |
εἶπον
ὅτι
Οὕτως
ὅπως
ἂν |
[199] |
μετὰ
ταῦτα
δὴ
τὸν
Σωκράτη
|
ἔφη |
ἐνθένδε
ποθὲν
ἄρξασθαι.
Καὶ
μήν, |
[176] |
χθὲς
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα
οὖν
αὐτῶν
|
ἔφη |
Ἐρυξίμαχον
τὸν
Ἀκουμενοῦ·
Ἦ
καλῶς, |
[174] |
σοῦ
κεκλημένος.
Σύν
τε
δύ᾽
|
ἔφη, |
ἐρχομένω
πρὸ
ὁ
τοῦ
βουλευσόμεθα |
[206] |
ταῦτα
μαθησόμενος.
Ἀλλ᾽
ἐγώ
σοι,
|
ἔφη, |
ἐρῶ.
ἔστι
γὰρ
τοῦτο
τόκος |
[190] |
ἐννοήσας
λέγει
ὅτι·
Δοκῶ
μοι,
|
ἔφη, |
ἔχειν
μηχανήν,
ὡς
ἂν
εἶέν |
[201] |
κακός;
καὶ
ἥ,
Οὐκ
εὐφημήσεις;
|
ἔφη· |
ἢ
οἴει,
ὅτι
ἂν
μὴ |
[204] |
ὅτι·
Γενέσθαι
αὑτῷ.
Ἀλλ᾽
ἐπιποθεῖ,
|
ἔφη, |
ἡ
ἀπόκρισις
ἐρώτησιν
τοιάνδε·
τί |
[211] |
τοῦ
βίου,
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
|
ἔφη |
ἡ
Μαντινικὴ
ξένη,
εἴπερ
που |
[208] |
ταύτῃ
τῇ
μηχανῇ,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἔφη, |
θνητὸν
ἀθανασίας
μετέχει,
καὶ
σῶμα |
[174] |
ἂν
σὺ
κελεύῃς.
Ἕπου
τοίνυν,
|
ἔφη, |
ἵνα
καὶ
τὴν
παροιμίαν
διαφθείρωμεν |
[174] |
τοῦ
ἀμείνονος.
ταῦτ᾽
ἀκούσας
εἰπεῖν
|
ἔφη· |
Ἴσως
μέντοι
κινδυνεύσω
καὶ
ἐγὼ |
[209] |
εὑρετικοὶ
εἶναι·
πολὺ
δὲ
μεγίστη,
|
ἔφη, |
καὶ
καλλίστη
τῆς
φρονήσεως
ἡ |
[172] |
ἐπιστὰς
περιέμεινα·
καὶ
ὅς·
Ἀπολλόδωρε,
|
ἔφη, |
καὶ
μὴν
καὶ
ἔναγχός
σε |
[206] |
αὑτοῖς
ἐρῶσιν;
Προσθετέον.
Ἆρ᾽
οὖν,
|
ἔφη, |
καὶ
οὐ
μόνον
εἶναι,
ἀλλὰ |
[199] |
τύχῃ
ἐπελθοῦσα.
τὸν
οὖν
Φαῖδρον
|
ἔφη |
καὶ
τοὺς
ἄλλους
κελεύειν
λέγειν, |
[208] |
ἐρῶσιν.
οἱ
μὲν
οὖν
ἐγκύμονες,
|
ἔφη, |
κατὰ
τὰ
σώματα
ὄντες
πρὸς |
[176] |
δεῖπνον
πρῶτα
τρέπου.
~(Μετὰ
ταῦτα,
|
ἔφη, |
κατακλινέντος
τοῦ
Σωκράτους
καὶ
δειπνήσαντος |
[202] |
ἔφην,
λέγεις;
καὶ
ἥ,
Ῥᾳδίως,
|
ἔφη. |
λέγε
γάρ
μοι,
οὐ
πάντας |
[175] |
οὐκ
ἐθέλει
εἰσιέναι.
Ἄτοπόν
γ᾽
|
ἔφη, |
λέγεις·
οὔκουν
καλεῖς
αὐτὸν
καὶ |
[205] |
Καὶ
λέγεται
μέν
γέ
τις,
|
ἔφη, |
λόγος,
ὡς
οἳ
ἂν
τὸ |
[176] |
τὸν
πότον·
τὸν
οὖν
Παυσανίαν
|
ἔφη |
λόγου
τοιούτου
τινὸς
κατάρχειν.
Εἶεν, |
[223] |
μὲν
ἄλλα
ὁ
(Ἀριστόδημος
οὐκ
|
ἔφη |
μεμνῆσθαι
τῶν
λόγων.
οὔτε
γὰρ |
[212] |
Φαῖδρέ
τε
καὶ
οἱ
ἄλλοι,
|
ἔφη |
μὲν
Διοτίμα,
πέπεισμαι
δ᾽
ἐγώ· |
[202] |
τί
μήν;
Ὥσπερ
τὰ
πρότερα,
|
ἔφη, |
μεταξὺ
θνητοῦ
καὶ
ἀθανάτου.
Τί |
[174] |
πῶς
οὐκ
ἄγεις;
καὶ
ἐγώ,
|
ἔφη, |
μεταστρεφόμενος
οὐδαμοῦ
ὁρῶ
Σωκράτη
ἑπόμενον· |
[198] |
~(Εἰπόντος
δὲ
τοῦ
Ἀγάθωνος
πάντας
|
ἔφη |
ὁ
Ἀριστόδημος
ἀναθορυβῆσαι
τοὺς
παρόντας, |
[185] |
ἴσα
λέγειν
οὑτωσὶ
οἱ
σοφοί,
|
ἔφη |
ὁ
Ἀριστόδημος
δεῖν
μὲν
Ἀριστοφάνη |
[223] |
τὸν
Φαῖδρον
καὶ
ἄλλους
τινὰς
|
ἔφη |
ὁ
Ἀριστόδημος
οἴχεσθαι
ἀπιόντας,
ἓ |
[206] |
τοῦτο
προσθετέον.
Ἔστιν
ἄρα
συλλήβδην,
|
ἔφη, |
ὁ
ἔρως
τοῦ
τὸ
ἀγαθὸν |
[197] |
τε
καὶ
ἀνθρώπων
νόημα·
οὗτος,
|
ἔφη, |
ὁ
παρ᾽
ἐμοῦ
λόγος,
ὦ |
[209] |
τὴν
~(ψυχήν—
εἰσὶ
γὰρ
οὖν,
|
ἔφη, |
οἳ
ἐν
ταῖς
ψυχαῖς
κυοῦσιν |
[207] |
ποιοῦντα;
τοὺς
μὲν
γὰρ
ἀνθρώπους,
|
ἔφη, |
οἴοιτ᾽
ἄν
τις
ἐκ
λογισμοῦ |
[211] |
μόνον
καὶ
συνεῖναι.
τί
δῆτα,
|
ἔφη, |
οἰόμεθα,
εἴ
τῳ
γένοιτο
(αὐτὸ |
[209] |
τοιαῦτα
ὄντα·
εἰ
δὲ
βούλει,
|
ἔφη, |
οἵους
Λυκοῦργος
παῖδας
κατελίπετο
ἐν |
[179] |
ἀρίστῳ
φύσει.
(καὶ
ἀτεχνῶς,
ὃ
|
ἔφη |
Ὅμηρος,
μένος
ἐμπνεῦσαι
ἐνίοις
τῶν |
[212] |
ξυνόντος
αὐτῷ;
ἢ
οὐκ
ἐνθυμῇ,
|
ἔφη, |
ὅτι
ἐνταῦθα
αὐτῷ
μοναχοῦ
γενήσεται, |
[206] |
ἔφην.
Τί
δέ;
οὐ
προσθετέον,
|
ἔφη, |
ὅτι
καὶ
εἶναι
τὸ
ἀγαθὸν |
[202] |
ὥς
γ᾽
ἔοικεν.
Ὁρᾷς
οὖν,
|
ἔφη, |
ὅτι
καὶ
σὺ
ἔρωτα
οὐ |
[202] |
ἔχειν
λόγον
δοῦναι
οὐκ
οἶσθ᾽
|
ἔφη, |
ὅτι
οὔτε
ἐπίστασθαί
ἐστιν
(ἄλογον |
[173] |
καθάπερ
ἐκεῖνος
διηγεῖτο.
Τί
οὖν,
|
ἔφη, |
οὐ
διηγήσω
μοι;
πάντως
δὲ |
[206] |
ἔχοντα.
ἔστιν
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἔφη, |
οὐ
τοῦ
καλοῦ
ὁ
ἔρως, |
[172] |
ἅμα
τῇ
κλήσει·
Ὦ
Φαληρεύς,
|
ἔφη, |
οὗτος
Ἀπολλόδωρος,
οὐ
περιμένεις;
κἀγὼ |
[175] |
ποῦ
ἂν
εἴη.
Οὐ
σκέψῃ,
|
ἔφη, |
παῖ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα,
καὶ |
[202] |
θεὸς
εἶναι;
Τῶν
μὴ
εἰδότων,
|
ἔφη, |
πάντων
λέγεις,
ἢ
καὶ
τῶν |
[207] |
περὶ
τὰ
ἐρωτικά.
Εἰ
τοίνυν,
|
ἔφη, |
πιστεύεις
ἐκείνου
εἶναι
φύσει
τὸν |
[174] |
δεῦρ᾽
ἐπὶ
δεῖπνον.
Καλῶς
γ᾽
|
ἔφη, |
ποιῶν
σύ·
ἀλλὰ
ποῦ
ἔστιν |
[223] |
ὑπονυστάζειν
τε·
τὸ
μέντοι
κεφάλαιον,
|
ἔφη, |
προσαναγκάζειν
τὸν
Σωκράτη
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς |
[218] |
ἅ
μοι
δέδοκται;
Τί
μάλιστα,
|
ἔφη. |
Σὺ
ἐμοὶ
δοκεῖς,
ἦν
δ᾽ |
[202] |
ἦν
δ᾽
ἐγώ.
Εἷς
μέν,
|
ἔφη, |
σύ,
μία
δ᾽
ἐγώ.
κἀγὼ |
[175] |
ἵν᾽
ὑμᾶς
ἐπαινῶμεν.
Μετὰ
ταῦτα
|
ἔφη |
σφᾶς
μὲν
δειπνεῖν,
τὸν
δὲ |
[190] |
ἐθέλωσιν
ἡσυχίαν
ἄγειν,
πάλιν
αὖ,
|
ἔφη, |
τεμῶ
δίχα,
ὥστ᾽
ἐφ᾽
ἑνὸς |
[206] |
δ᾽
ἐγώ.
Πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφη. |
τί
δὴ
οὖν
τῆς
γεννήσεως; |
[200] |
ἄλλο
τι
ὁμολογοῖ
ἄν;
Συμφάναι
|
ἔφη |
τὸν
Ἀγάθωνα.
εἰπεῖν
δὴ
τὸν |
[210] |
καλοῦ
(τοιοῦδε.
πειρῶ
δέ
μοι,
|
ἔφη, |
τὸν
νοῦν
προσέχειν
ὡς
οἷόν |
[210] |
οἷός
τε
ᾖς.
δεῖ
γάρ,
|
ἔφη, |
τὸν
ὀρθῶς
ἰόντα
ἐπὶ
τοῦτο |
[219] |
ἄριστον
καὶ
ἐμοὶ
ἡγεῖ.
Ἀλλ᾽
|
ἔφη, |
τοῦτό
γ᾽
εὖ
λέγεις·
ἐν |
[204] |
μήτε
οἱ
ἀμαθεῖς;
(Δῆλον
δή,
|
ἔφη, |
τοῦτό
γε
ἤδη
καὶ
παιδί, |
[202] |
κακὸν
εἶναι,
ἀλλά
τι
μεταξύ,
|
ἔφη, |
τούτοιν.
Καὶ
μήν,
ἦν
δ᾽ |
[194] |
αἰσχρὸν
ποιεῖν;
(καὶ
τὸν
Φαῖδρον
|
ἔφη |
ὑπολαβόντα
εἰπεῖν
Ὦ
φίλε
Ἀγάθων, |
[178] |
πρῶτον
μὲν
γάρ,
ὥσπερ
λέγω,
|
ἔφη |
Φαῖδρον
ἀρξάμενον
ἐνθένδε
ποθὲν
λέγειν, |
[175] |
γὰρ
ἔσχατον
κατακείμενον
μόνον·
Δεῦρ᾽
|
ἔφη |
φάναι,
Σώκρατες,
παρ᾽
ἐμὲ
κατάκεισο, |
[175] |
χρὴ
ποιεῖν,
εἰ
σοὶ
δοκεῖ,
|
ἔφη |
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα.
ἀλλ᾽
ἡμᾶς, |
[193] |
Σωκράτης
λοιποί.
Ἀλλὰ
πείσομαί
σοι,
|
ἔφη |
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
καὶ
γάρ |
[176] |
ἐκ
τῆς
προτεραίας.
Ἀλλὰ
μήν,
|
ἔφη |
φάναι
ὑπολαβόντα
Φαῖδρον
τὸν
Μυρρινούσιον, |
[211] |
δύναιτο
μονοειδὲς
κατιδεῖν;
ἆρ᾽
οἴει,
|
ἔφη, |
φαῦλον
βίον
~(γίγνεσθαι
ἐκεῖσε
βλέποντος |
[193] |
μακαρίους
καὶ
εὐδαίμονας
ποιῆσαι.
οὗτος,
|
ἔφη, |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
ὁ
ἐμὸς
λόγος |
[208] |
οἱ
τέλεοι
σοφισταί,
Εὖ
ἴσθι,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες·
ἐπεί
γε
καὶ |
[175] |
πλέον
ἢ
τρισμυρίοις.
Ὑβριστὴς
εἶ,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Ἀγάθων.
καὶ |
[202] |
ἣ
γελάσασα·
Καὶ
πῶς
ἄν,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
(ὁμολογοῖτο
μέγας
θεὸς |
[205] |
εἶναι
πάντων.
Τί
δὴ
οὖν,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
οὐ
πάντας
ἐρᾶν |
[206] |
ἥ,
σαφέστερον
ἐρῶ.
κυοῦσιν
γάρ,
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
πάντες
ἄνθρωποι
καὶ |
[204] |
ἀνθρώποις;
(Τοῦτο
δὴ
μετὰ
ταῦτ᾽
|
ἔφη, |
ὦ
Σώκρατες,
πειράσομαί
σε
διδάξαι. |
[185] |
ἑτέρας,
τῆς
πανδήμου.
ταῦτά
σοι,
|
ἔφη, |
ὡς
ἐκ
τοῦ
παραχρῆμα,
ὦ |
[204] |
τὴν
ἐρώτησιν
προχείρως
ἀποκρίνασθαι.
(Ἀλλ᾽
|
ἔφη, |
ὥσπερ
ἂν
εἴ
τις
μεταβαλὼν |
[205] |
ἐρᾶν
καὶ
ἐρασταί.
Κινδυνεύεις
ἀληθῆ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
λέγειν.
Καὶ
λέγεται
μέν |
[206] |
ἀγαθὸν
αὑτῷ
εἶναι
ἀεί.
Ἀληθέστατα,
|
ἔφην |
ἐγώ,
λέγεις.
(Ὅτε
δὴ
τούτου |
[206] |
εἰπεῖν;
Οὐ
μεντ᾽
ἂν
σέ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα,
ἐθαύμαζον
ἐπὶ |
[204] |
μὴ
οἴηται
ἐπιδεῖσθαι.
Τίνες
οὖν,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα,
οἱ
φιλοσοφοῦντες, |
[202] |
θεὸν
νομίζεις;
Τί
οὖν
ἄν,
|
ἔφην, |
εἴη
ὁ
Ἔρως;
θνητός;
Ἥκιστά |
[198] |
(ὑμῶν
ἐγκωμιάσεσθαι
τὸν
Ἔρωτα
καὶ
|
ἔφην |
εἶναι
δεινὸς
τὰ
ἐρωτικά,
οὐδὲν |
[204] |
γένηται
τὰ
καλά;
Οὐ
πάνυ
|
ἔφην |
ἔτι
ἔχειν
ἐγὼ
πρὸς
ταύτην |
[202] |
εἶναι;
Μὰ
Δί᾽
οὐκ
ἔγωγ᾽
|
ἔφην. |
Εὐδαίμονας
δὲ
δὴ
λέγεις
οὐ |
[202] |
ἐγώ.
κἀγὼ
εἶπον·
Πῶς
τοῦτο,
|
ἔφην, |
λέγεις;
καὶ
ἥ,
Ῥᾳδίως,
ἔφη. |
[205] |
τῆς
ποιήσεως
ποιηταί.
Ἀληθῆ
λέγεις,
|
ἔφην. |
(Οὕτω
τοίνυν
καὶ
περὶ
τὸν |
[219] |
ἀκούσας·
Τὰ
μὲν
παρ᾽
ἐμοῦ,
|
ἔφην, |
ταῦτά
ἐστιν,
ὧν
οὐδὲν
ἄλλως |
[206] |
οἱ
ἄνθρωποι
τἀγαθοῦ
ἐρῶσιν;
Ναί,
|
ἔφην. |
Τί
δέ;
οὐ
προσθετέον,
ἔφη, |
[201] |
ἀγαθός.
καὶ
ἐγώ,
Πῶς
λέγεις,
|
ἔφην, |
ὦ
Διοτίμα;
αἰσχρὸς
ἄρα
ὁ |
[201] |
Ἐπὶ
δὴ
τούτοις
ἀναμνήσθητι
τίνων
|
ἔφησθα |
ἐν
τῷ
λόγῳ
εἶναι
τὸν |
[190] |
καὶ
ὃ
λέγει
Ὅμηρος
περὶ
|
Ἐφιάλτου |
τε
καὶ
Ὤτου,
περὶ
ἐκείνων |
[193] |
περὶ
τὰ
ἐρωτικά,
πάνυ
ἂν
|
ἐφοβούμην |
μὴ
ἀπορήσωσι
λόγων
διὰ
τὸ |
[198] |
ἀτεχνῶς
τὸ
τοῦ
Ὁμήρου
ἐπεπόνθη·
|
ἐφοβούμην |
μή
μοι
τελευτῶν
ὁ
Ἀγάθων |
[206] |
Διοτίμα,
ἐθαύμαζον
ἐπὶ
σοφίᾳ
καὶ
|
ἐφοίτων |
παρὰ
σὲ
αὐτὰ
ταῦτα
μαθησόμενος. |
[217] |
ἀκοῦσαι
ὅσα
περ
οὗτος
ᾔδει·
|
ἐφρόνουν |
γὰρ
δὴ
ἐπὶ
τῇ
ὥρᾳ |
[198] |
τιθέναι·
καὶ
πάνυ
δὴ
μέγα
|
ἐφρόνουν |
ὡς
εὖ
ἐρῶν,
ὡς
εἰδὼς |
[197] |
ἐπειδὴ
δ᾽
ὁ
θεὸς
οὗτος
|
ἔφυ, |
ἐκ
τοῦ
ἐρᾷν
τῶν
καλῶν |
[220] |
τῷ
ψύχει
καθηῦδον,
ἅμα
δ᾽
|
ἐφύλαττον |
αὐτὸν
εἰ
καὶ
τὴν
νύκτα |
[197] |
ᾧ
χρὴ
ἕπεσθαι
πάντα
ἄνδρα
|
ἐφυμνοῦντα |
καλῆς
ᾠδῆς
μετέχοντα
ἣν
ᾄδει |
[217] |
παιδικοῖς
ἐν
ἐρημίᾳ
διαλεχθείη,
καὶ
|
ἔχαιρον. |
τούτων
δ᾽
οὐ
μάλα
ἐγίγνετο |
[201] |
Σωκράτη·
καὶ
εἰ
τοῦτο
οὕτως
|
ἔχει, |
ἄλλο
τι
ὁ
Ἔρως
κάλλους |
[196] |
διαφερόντως
ἐκ
πάντων
ὁμολογουμένως
Ἔρως
|
ἔχει· |
ἀσχημοσύνῃ
γὰρ
καὶ
Ἔρωτι
πρὸς |
[180] |
εἰπεῖν.
πᾶσα
γὰρ
πρᾶξις
ὧδ᾽
|
ἔχει· |
αὐτὴ
ἐφ᾽
ἑαυτῆς
πραττομένη
οὔτε |
[204] |
καὶ
ἀμαθίας
ἐν
μέσῳ
ἐστίν.
|
~(ἔχει |
γὰρ
ὧδε.
θεῶν
οὐδεὶς
φιλοσοφεῖ |
[175] |
αὐτόν.
ἔθος
γάρ
τι
τοῦτ᾽
|
ἔχει· |
ἐνίοτε
ἀποστὰς
ὅποι
ἂν
τύχῃ |
[196] |
(οὐδ᾽
Ἄρης
„ἀνθίσταται„
οὐ
γὰρ
|
ἔχει |
Ἔρωτα
Ἄρης,
ἀλλ᾽
Ἔρως
Ἄρη, |
[216] |
καὶ
τὴν
δύναμιν
ὡς
θαυμασίαν
|
ἔχει. |
εὖ
γὰρ
ἴστε
ὅτι
οὐδεὶς |
[196] |
ἃ
γάρ
τις
ἢ
μὴ
|
ἔχει |
ἢ
μὴ
οἶδεν,
οὔτ᾽
ἂν |
[175] |
τὴν
κενωτέραν.
εἰ
γὰρ
οὕτως
|
ἔχει |
καὶ
ἡ
(σοφία,
πολλοῦ
τιμῶμαι |
[208] |
Διοτίμα,
ταῦτα
ὡς
ἀληθῶς
οὕτως
|
ἔχει; |
(καὶ
ἥ,
ὥσπερ
οἱ
τέλεοι |
[200] |
μὴ
παρόντος,
καὶ
ὃ
μὴ
|
ἔχει |
καὶ
ὃ
μὴ
ἔστιν
αὐτὸς |
[188] |
θεοῖς,
οὗτος
τὴν
μεγίστην
δύναμιν
|
ἔχει |
καὶ
πᾶσαν
ἡμῖν
εὐδαιμονίαν
παρασκευάζει |
[199] |
γε
εἰδόσιν·
καὶ
καλῶς
γ᾽
|
ἔχει |
καὶ
σεμνῶς
ὁ
ἔπαινος.
ἀλλὰ |
[201] |
καλὸν
εἶναι,
εἰ
ταῦτα
οὕτως
|
ἔχει; |
καὶ
τὸν
Ἀγάθωνα
εἰπεῖν.
Κινδυνεύω, |
[188] |
μεγάλην,
μᾶλλον
δὲ
πᾶσαν
δύναμιν
|
ἔχει |
ξυλλήβδην
μὲν
ὁ
πᾶς
Ἔρως, |
[201] |
Ἐνδεὴς
ἄρ᾽
ἐστὶ
καὶ
οὐκ
|
ἔχει |
ὁ
Ἔρως
κάλλος.
Ἀνάγκη,
φάναι. |
[183] |
νομίζεσθαι.
τὸ
δὲ,
οἶμαι,
ὧδ᾽
|
ἔχει· |
οὐχ
ἁπλοῦν
ἐστιν,
ὅπερ
ἐξ |
[176] |
ἑνὸς
δέομαι
ὑμῶν
ἀκοῦσαι·
πῶς
|
ἔχει |
πρὸς
τὸ
ἐρρῶσθαι
πίνειν,
Ἀγάθων; |
[186] |
σωμάτων
τὸν
διπλοῦν
Ἔρωτα
τοῦτον
|
ἔχει· |
τὸ
γὰρ
ὑγιὲς
τοῦ
σώματος |
[200] |
οὔπω
ἕτοιμον
αὐτῷ
ἐστιν
οὐδὲ
|
ἔχει, |
τὸ
εἰς
τὸν
ἔπειτα
χρόνον |
[204] |
ὢν
ὁ
Ἔρως
τίνα
χρείαν
|
ἔχει |
τοῖς
ἀνθρώποις;
(Τοῦτο
δὴ
μετὰ |
[187] |
τὸν
νοῦν
ὅτι
κατὰ
ταὐτὰ
|
ἔχει |
τούτοις,
ὥσπερ
ἴσως
καὶ
Ἡράκλειτος |
[201] |
οὗ
ἐνδεής
ἐστι
καὶ
μὴ
|
ἔχει, |
τούτου
ἐρᾷν;
Ναί,
εἰπεῖν.
Ἐνδεὴς |
[217] |
ὑπὸ
τοῦ
ἔχεως
πάθος
κἀμὲ
|
ἔχει. |
φασὶ
γάρ
πού
τινα
τοῦτο |
[195] |
ὁ
γὰρ
παλαιὸς
λόγος
εὖ
|
ἔχει, |
ὡς
ὅμοιον
ὁμοίῳ
ἀεὶ
πελάζει. |
[204] |
καλά;
Οὐ
πάνυ
ἔφην
ἔτι
|
ἔχειν |
ἐγὼ
πρὸς
ταύτην
τὴν
ἐρώτησιν |
[205] |
ὁ
βουλόμενος,
ἀλλὰ
τέλος
δοκεῖ
|
ἔχειν |
ἡ
ἀπόκρισις.
Ἀληθῆ
λέγεις,
εἶπον |
[219] |
τοῦτο
τίνα
οἴεσθέ
με
διάνοιαν
|
ἔχειν, |
ἡγούμενον
μὲν
ἠτιμάσθαι,
ἀγάμενον
δὲ |
[202] |
ὀρθὰ
δοξάζειν
καὶ
ἄνευ
τοῦ
|
ἔχειν |
λόγον
δοῦναι
οὐκ
οἶσθ᾽
ἔφη, |
[200] |
γάρ,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰ
ἐννοεῖς,
|
ἔχειν |
μὲν
ἕκαστα
τούτων
ἐν
τῷ |
[190] |
λέγει
ὅτι·
Δοκῶ
μοι,
ἔφη,
|
ἔχειν |
μηχανήν,
ὡς
ἂν
εἶέν
τε |
[176] |
δοκεῖ
οὐδεὶς
τῶν
παρόντων
προθύμως
|
ἔχειν |
πρὸς
τὸ
πολὺν
πίνειν
οἶνον, |
[222] |
αὐτοῦ,
ὅτι
ἐδόκει
ἔτι
ἐρωτικῶς
|
ἔχειν |
τοῦ
Σωκράτους.
τὸν
οὖν
Σωκράτη· |
[194] |
οἴεσθαι
τὸ
θέατρον
προσδοκίαν
μεγάλην
|
ἔχειν |
ὡς
εὖ
ἐροῦντος
ἐμοῦ.
Ἐπιλήσμων |
[188] |
εἴ
πως
ἄλλως
ἐν
νῷ
|
ἔχεις |
ἐγκωμιάζειν
τὸν
θεόν,
ἐγκωμίαζε,
ἐπειδὴ |
[206] |
τοῦτο
τυγχάνει
ὂν
τὸ
ἔργον;
|
ἔχεις |
εἰπεῖν;
Οὐ
μεντ᾽
ἂν
σέ, |
[214] |
τὸν
Σωκράτη,
τί
ἐν
νῷ
|
ἔχεις; |
ἐπὶ
τὰ
γελοιότερά
με
ἐπαινέσαι; |
[207] |
τίς
αἰτία
οὕτως
ἐρωτικῶς
διατίθεσθαι;
|
ἔχεις |
λέγειν;
καὶ
ἐγὼ
αὖ
ἔλεγον |
[175] |
γὰρ
ὅτι
εὗρες
αὐτὸ
καὶ
|
ἔχεις· |
οὐ
γὰρ
ἂν
προαπέστης.
καὶ |
[174] |
σύ,
ἦ
δ᾽
ὅς,
πῶς
|
(ἔχεις |
πρὸς
τὸ
ἐθέλειν
ἂν
ἰέναι |
[200] |
παρόντι,
εἴτε
βούλει
εἴτε
μή,
|
ἔχεις· |
σκόπει
οὖν,
ὅταν
τοῦτο
λέγῃς, |
[201] |
ἂν
δυναίμην
ἀντιλέγειν,
ἀλλ᾽
οὕτως
|
ἐχέτω |
ὡς
σὺ
λέγεις.
Οὐ
μὲν |
[217] |
τὸ
τοῦ
δηχθέντος
ὑπὸ
τοῦ
|
ἔχεως |
πάθος
κἀμὲ
ἔχει.
φασὶ
γάρ |
[210] |
ψυχήν
τις
κἂν
σμικρὸν
ἄνθος
|
(ἔχῃ, |
ἐξαρκεῖν
αὐτῷ
καὶ
ἐρᾷν
καὶ |
[194] |
ἐνθάδε
ὁτιοῦν
γίγνεσθαι,
ἐὰν
μόνον
|
ἔχῃ |
ὅτῳ
διαλέγηται,
ἄλλως
τε
καὶ |
[186] |
δημιουργός.
δεῖ
γὰρ
δὴ
τὰ
|
ἔχθιστα |
ὄντα
ἐν
τῷ
σώματι
φίλα |
[186] |
καὶ
ἐρᾷν
ἀλλήλων.
ἔστι
δὲ
|
ἔχθιστα |
τὰ
ἐναντιώτατα,
ψυχρὸν
θερμῷ,
πικρὸν |
[183] |
καὶ
ὑπὸ
φίλων
καὶ
ὑπὸ
|
ἐχθρῶν, |
(τῶν
μὲν
ὀνειδιζόντων
κολακείας
καὶ |
[218] |
ἐν
φιλοσοφίᾳ
λόγων,
οἳ
ἔχονται
|
ἐχίδνης |
ἀγριώτερον,
νέου
ψυχῆς
μὴ
ἀφυοῦς |
[217] |
δεῦρο
τοῦ
λόγου
καλῶς
ἂν
|
ἔχοι |
καὶ
πρὸς
ὁντινοῦν
λέγειν·
τὸ |
[221] |
οὖν
ἄν
τις
καὶ
ἄλλα
|
ἔχοι |
Σωκράτη
ἐπαινέσαι
καὶ
θαυμάσια·
ἀλλὰ |
[175] |
καὶ
εἰπεῖν
ὅτι·
Εὖ
ἂν
|
ἔχοι, |
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰ
τοιοῦτον |
[192] |
οὗτοί
εἰσιν,
οἳ
οὐδ᾽
ἂν
|
ἔχοιεν |
εἰπεῖν
ὅ
τι
βούλονται
σφίσι |
[208] |
ἑαυτῶν
ἔσεσθαι,
ἣν
νῦν
ἡμεῖς
|
ἔχομεν; |
πολλοῦ
γε
δεῖ,
ἔφη,
ἀλλ᾽ |
[217] |
μένειν.
ἀνεπαύετο
οὖν
ἐν
τῇ
|
ἐχομένῃ |
ἐμοῦ
κλίνῃ,
ἐν
ᾗπερ
ἐδείπνει, |
[196] |
κρείττων
δὲ
ὁ
ἔχων
τοῦ
|
ἐχομένου· |
τοῦ
δ᾽
ἀνδρειοτάτου
τῶν
ἄλλων |
[181] |
φύσει
ἐρρωμενέστερον
καὶ
νοῦν
μᾶλλον
|
ἔχον |
ἀγαπῶντες.
καί
τις
ἂν
γνοίη |
[202] |
Τίνα,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
δύναμιν
|
ἔχον; |
Ἑρμηνεῦον
καὶ
διαπορθμεῦον
θεοῖς
τὰ |
[204] |
γε
ἐρῶν
ἄλλην
ἰδέαν
τοιαύτην
|
ἔχον, |
οἵαν
ἐγὼ
διῆλθον.
Καὶ
ἐγὼ |
[189] |
στρογγύλον,
νῶτον
καὶ
πλευρὰς
κύκλῳ
|
ἔχον· |
χεῖρας
δὲ
τέτταρας
εἶχε,
καὶ |
[198] |
κάλλιστα,
ἐάν
τε
ᾖ
οὕτως
|
ἔχοντα |
ἐάν
τε
μή·
εἰ
δὲ |
[212] |
δασεῖ
καὶ
ἴων,
καὶ
ταινίας
|
ἔχοντα |
ἐπὶ
τῆς
κεφαλῆς
πάνυ
πολλάς, |
[206] |
τὸ
μεγάλης
ὠδῖνος
ἀπολύειν
τὸν
|
ἔχοντα. |
ἔστιν
γάρ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη, |
[213] |
ὡς
ἀναδήσοντα,
ἐπίπροσθε
τῶν
ὀφθαλμῶν
|
ἔχοντα |
οὐ
κατιδεῖν
τὸν
Σωκράτη,
ἀλλὰ |
[218] |
τῶν
ἐν
φιλοσοφίᾳ
λόγων,
οἳ
|
ἔχονται |
ἐχίδνης
ἀγριώτερον,
νέου
ψυχῆς
μὴ |
[222] |
αὐτῶν
γιγνόμενος
πρῶτον
μὲν
νοῦν
|
ἔχοντας |
ἔνδον
μόνους
εὑρήσει
τῶν
λόγων, |
[222] |
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
ἀρετῆς
ἐν
αὑτοῖς
|
ἔχοντας |
καὶ
ἐπὶ
πλεῖστον
τείνοντας,
μᾶλλον |
[215] |
οἱ
δημιουργοὶ
σύριγγας
ἢ
αὐλοὺς
|
ἔχοντας, |
οἳ
διχάδε
διοιχθέντες
φαίνονται
ἔνδοθεν |
[200] |
τοὺς
ὄντας
(τε
τοιούτους
καὶ
|
ἔχοντας |
ταῦτα
τούτων
ἅπερ
ἔχουσι
καὶ |
[215] |
διχάδε
διοιχθέντες
φαίνονται
ἔνδοθεν
ἀγάλματα
|
ἔχοντες |
θεῶν.
καὶ
φημὶ
αὖ
ἐοικέναι |
[177] |
ᾧ
ἐνῆσαν
ἅλες
ἔπαινον
θαυμάσιον
|
ἔχοντες |
πρὸς
ὠφέλειαν·
καὶ
ἄλλα
τοιαῦτα |
[205] |
τοῦτο
μόνον
καλεῖται,
καὶ
οἱ
|
ἔχοντες |
τοῦτο
τὸ
μόριον
τῆς
ποιήσεως |
[193] |
καὶ
αὖθις
διασχισθησόμεθα,
καὶ
περίιμεν
|
ἔχοντες |
ὥσπερ
οἱ
ἐν
ταῖς
στήλαις |
[215] |
ῥᾴδιον
τὴν
σὴν
ἀτοπίαν
ὧδ᾽
|
ἔχοντι |
εὐπόρως
καὶ
ἐφεξῆς
καταριθμῆσαι.
Σωκράτη |
[194] |
ὥστε
καὶ
ἀγνοεῖν
ὅτι
νοῦν
|
ἔχοντι |
ὀλίγοι
ἔμφρονες
πολλῶν
ἀφρόνων
φοβερώτεροι; |
[185] |
ἐὰν
μέν
σοι
ἐθέλῃ
ἀπνευστὶ
|
ἔχοντι |
πολὺν
χρόνον
παύεσθαι
ἡ
λύγξ· |
[216] |
μοι
δόξαι
μὴ
βιωτὸν
εἶναι
|
ἔχοντι |
ὡς
ἔχω.
καὶ
ταῦτα,
ὦ |
[175] |
λαμπρά
τε
καὶ
πολλὴν
ἐπίδοσιν
|
ἔχουσα, |
ἥ
γε
παρὰ
σοῦ
νέου |
[195] |
ἀλλ᾽
ᾗτινι
ἂν
σκληρὸν
ἦθος
|
ἐχούσῃ |
ἐντύχῃ,
ἀπέρχεται,
ᾗ
δ᾽
ἂν |
[200] |
καὶ
ἔχοντας
ταῦτα
τούτων
ἅπερ
|
ἔχουσι |
καὶ
ἐπιθυμεῖν,
ἵν᾽
οὖν
μὴ |
[200] |
ἐν
τῷ
παρόντι
ἀνάγκη
ἃ
|
ἔχουσιν, |
ἐάν
τε
βούλωνται
ἐάν
τε |
[205] |
οὐ
καλοῦνται
ποιηταὶ
ἀλλὰ
ἄλλα
|
ἔχουσιν |
ὀνόματα,
ἀπὸ
δὲ
πάσης
τῆς |
[204] |
Τοῦτ᾽
εὐπορώτερον,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
|
ἔχω |
ἀποκρίνασθαι,
ὅτι
εὐδαίμων
ἔσται.
~(Κτήσει |
[173] |
ὅπερ
ἀρχόμενος
εἶπον,
οὐκ
ἀμελετήτως
|
ἔχω. |
εἰ
οὖν
δεῖ
καὶ
ὑμῖν |
[178] |
αἴτιός
ἐστιν.
οὐ
γὰρ
ἔγωγ᾽
|
ἔχω |
εἰπεῖν
ὅτι
μεῖζόν
ἐστιν
ἀγαθὸν |
[200] |
καὶ
ἐπιθυμῶ
αὐτῶν
τούτων
ἃ
|
ἔχω, |
εἴποιμεν
ἂν
αὐτῷ
ὅτι
σύ, |
[216] |
μὴ
βιωτὸν
εἶναι
ἔχοντι
ὡς
|
ἔχω. |
καὶ
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
οὐκ |
[189] |
ἄλλῃ
γέ
πῃ
ἐν
νῷ
|
ἔχω |
λέγειν
ἢ
ᾗ
σύ
τε |
[216] |
μεῖζον
ἂν
ἀχθοίμην,
ὥστε
οὐκ
|
ἔχω |
ὅ
τι
χρήσωμαι
τούτῳ
τῷ |
[218] |
πρός
με·
ἐγὼ
δὲ
οὑτωσὶ
|
ἔχω· |
πάνυ
ἀνόητον
ἡγοῦμαι
εἶναι
σοὶ |
[176] |
ὅτι
τῷ
ὄντι
πάνυ
χαλεπῶς
|
ἔχω |
ὑπὸ
τοῦ
χθὲς
πότου
καὶ |
[203] |
κοιμώμενος,
τὴν
τῆς
μητρὸς
φύσιν
|
ἔχων, |
ἀεὶ
ἐνδείᾳ
ξύνοικος.
κατὰ
δὲ |
[200] |
οὔ;
Πάνυ
γε,
φάναι.
Πότερον
|
ἔχων |
αὐτὸ
οὗ
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ |
[184] |
ἐραστής
τε
καὶ
παιδικά,
νόμον
|
ἔχων |
ἑκάτερος,
ὁ
μὲν
χαρισαμένοις
παιδικοῖς |
[207] |
οὗτος
μέντοι
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
|
ἔχων |
ἐν
αὑτῷ
ὅμως
ὁ
αὐτὸς |
[220] |
οὗτος
δ᾽
ἐν
τούτοις
ἐξῄει
|
ἔχων |
ἱμάτιον
μὲν
τοιοῦτον
οἷόνπερ
καὶ |
[200] |
τε
καὶ
ἐρᾷ,
ἢ
οὐκ
|
ἔχων; |
Οὐκ
ἔχων,
ὡς
τὸ
εἰκός |
[221] |
στρατόπεδον·
ἔτυχον
γὰρ
παραγενόμενος
ἵππον
|
ἔχων, |
οὗτος
δὲ
ὅπλα.
ἀνεχώρει
οὖν |
[192] |
αὐτῷ
κατακειμένοις
ἐπιστὰς
ὁ
Ἥφαιστος,
|
ἔχων |
τὰ
ὄργανα,
ἔροιτο·
τί
ἔσθ᾽ |
[212] |
δὲ
ἥκω
ἐπὶ
τῇ
κεφαλῇ
|
ἔχων |
τὰς
ταινίας,
ἵνα
ἀπὸ
τῆς |
[191] |
ἐξελέαινε
καὶ
τὰ
στήθη
διήρθρου,
|
ἔχων |
τι
τοιοῦτον
ὄργανον
οἷον
οἱ |
[196] |
ὡς
λόγος·
κρείττων
δὲ
ὁ
|
ἔχων |
τοῦ
ἐχομένου·
τοῦ
δ᾽
ἀνδρειοτάτου |
[216] |
οὔτ᾽
εἰ
ἄλλην
τινὰ
τιμὴν
|
ἔχων |
τῶν
ὑπὸ
πλήθους
μακαριζομένων·
ἡγεῖται |
[200] |
ἐρᾷ,
ἢ
οὐκ
ἔχων;
Οὐκ
|
ἔχων, |
ὡς
τὸ
εἰκός
γε,
φάναι. |
[182] |
αἰσχρόν,
ἵνα,
οἶμαι,
μὴ
πράγματ᾽
|
ἔχωσιν |
λόγῳ
πειρώμενοι
πείθειν
τοὺς
νέους, |
[190] |
τῶν
ἀνθρώπων
ἠφανίζετο—
οὔθ᾽
ὅπως
|
ἐῷεν |
ἀσελγαίνειν.
μόγις
δὴ
ὁ
Ζεὺς |
[220] |
ἄξιον
ἀκοῦσαι.
ξυννοήσας
γὰρ
αὐτόθι
|
ἕωθέν |
τι
εἱστήκει
σκοπῶν,
καὶ
ἐπειδὴ |
[220] |
ἄλλῳ
ἔλεγεν,
ὅτι
Σωκράτης
ἐξ
|
ἑωθινοῦ |
φροντίζων
τι
ἕστηκε.
τελευτῶντες
δέ |
[216] |
ἀνοιχθέντος
οὐκ
οἶδα
εἴ
τις
|
ἑώρακε |
τὰ
ἐντὸς
ἀγάλματα·
ἀλλ᾽
ἐγὼ |
[220] |
πάντων
θαυμαστότατον,
Σωκράτη
μεθύοντα
οὐδεὶςπώποτε
|
ἑώρακεν |
ἀνθρώπων.
τούτου
μὲν
οὖν
μοι |
[187] |
τις·
ὁμολογίαν
δὲ
ἐκ
διαφερομένων,
|
ἕως |
ἂν
διαφέρωνται,
ἀδύνατον
εἶναι·
διαφερόμενον |
[185] |
λυγγὸς
ἢ
λέγειν
ὑπὲρ
ἐμοῦ,
|
ἕως |
ἂν
ἐγὼ
παύσωμαι.
καὶ
τὸν |
[210] |
καὶ
διανοήματα
ἐν
φιλοσοφίᾳ
ἀφθόνῳ,
|
ἕως |
ἂν
ἐνταῦθα
ῥωσθεὶς
καὶ
αὐξηθεὶς |
[207] |
ἐκ
παιδαρίου
ὁ
αὐτὸς
λέγεται
|
ἕως |
ἂν
πρεσβύτης
γένηται·
οὗτος
μέντοι |
[213] |
ἄρχοντα
οὖν
αἱροῦμαι
τῆς
πόσεως,
|
ἕως |
ἂν
ὑμεῖς
ἱκανῶς
πίητε,
ἐμαυτόν. |
[220] |
ἑστήξοι.
ὁ
δὲ
εἱστήκει
μέχρι
|
ἕως |
ἐγένετο
καὶ
ἥλιος
ἀνέσχεν·
ἔπειτα |
[192] |
δύ᾽
ὄντας
ἕνα
γεγονέναι
καὶ
|
ἕως |
τ᾽
ἂν
ζῆτε,
ὡς
ἕνα |
[183] |
οἱ
πατέρες
τοῖς
ἐρωμένοις
μὴ
|
ἐῶσι |
διαλέγεσθαι
τοῖς
ἐρασταῖς,
καὶ
τῷ |