HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Platon, Le Banquet

Liste des contextes (ordre alphabétique)


ε  =  878 formes différentes pour 2837 occurrences

α   β   γ   δ   ε   ζ   η   θ   ι   κ   λ   μ   ν   ξ   ο   π   ρ   ς   τ   υ   φ   χ   ψ   ω   

Page
[175]   πολλάκις κελεύειν μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη,     δὲ οὐκ ἐᾶν. ἥκειν οὖν
[223]   ἔφη Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας,     δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ καταδαρθεῖν
[175]   Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ     μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα
[223]   κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ     ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα
[222]   θαυμάσιε, ἐν μέσῳ ἡμῶν  ἔα   Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι. Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι
[194]   ὑπολαβόντα εἰπεῖν φίλε Ἀγάθων,  ἐὰν   ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν ἔτι διοίσει
[175]   εἰς τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν,  ἐὰν   ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν
[176]   μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν  ἐᾷν,   αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἂν βούληται
[205]   χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι,  ἐὰν   αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ
[215]   ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ· οὔ;  ἐὰν   γὰρ μὴ ὁμολογῇς, μάρτυρας παρέξομαι.
[190]   βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν·  ἐὰν   δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ
[210]   ἐν τῷ σώματι, ὥστε καὶ  ἐὰν   ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν τις
[213]   ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς,  ἐὰν   ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ
[175]   τὸν Σωκράτη, δὲ οὐκ  ἐᾶν.   ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν
[185]   δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω,  ἐὰν   μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι
[212]   Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε; καὶ  ἐὰν   μέν τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ,
[215]   ἑκὼν γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι.  ἐὰν   μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος ἄλλο ἄλλοθεν λέγω,
[200]   ἐνδεές ἐστιν, μὴ (ἐπιθυμεῖν,  ἐὰν   μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ μὲν
[193]   ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν ἔστιν,  ἐὰν   μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς τοὺς
[188]   γὰρ ἀσέβεια φιλεῖ γίγνεσθαι  ἐὰν   μή τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι
[205]   εἶναι τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου,  ἐὰν   μὴ τυγχάνῃ γέ που,
[194]   ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι,  ἐὰν   μόνον ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως
[177]   ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις κατακειμένοις· ἀλλ᾽  ἐὰν   οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς
[210]   καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον μέν,  ἐὰν   ὀρθῶς ἡγῆται ἡγούμενος, ἑνὸς
[222]   αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν.  ἐὰν   οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ Ἀγάθων,
[211]   θεωμένῳ αὐτὸ τὸ καλόν.  ἐάν   ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον
[207]   δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ ἐρωτικά,  ἐὰν   ταῦτα μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ διὰ
[215]   τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν ἐκείνου  ἐάν   τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ ἐάν
[215]   λέγων, ἐάν τε γυνὴ ἀκούῃ  ἐάν   τε ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον,
[200]   τῷ παρόντι ἀνάγκη ἔχουσιν,  ἐάν   τε βούλωνται ἐάν τε μή,
[215]   πάνυ φαῦλος λέγων,  ἐάν   τε γυνὴ ἀκούῃ ἐάν τε
[198]   τῷ πράγματι καὶ ὡς κάλλιστα,  ἐάν   τε οὕτως ἔχοντα ἐάν
[184]   ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν,  (ἐάν   τε κακῶς πάσχων πτήξῃ καὶ
[215]   γυνὴ ἀκούῃ ἐάν τε ἀνὴρ  ἐάν   τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ
[198]   ἐάν τε οὕτως ἔχοντα  ἐάν   τε μή· εἰ δὲ ψευδῆ,
[200]   ἔχουσιν, ἐάν τε βούλωνται  ἐάν   τε μή, καὶ τούτου γε
[215]   ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ  ἐάν   τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι
[214]   Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ ποίησον.  ἐάν   τι μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ
[183]   ἡλικιῶται δὲ καὶ ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν  ἐάν   τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον, καὶ
[214]   ἔλεγεν; οὗτος γάρ,  ἐάν   τινα ἐγὼ ἐπαινέσω τούτου παρόντος
[184]   ἀρετήν. Νενόμισται γὰρ δὴ ἡμῖν,  ἐάν   τις ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος
[210]   ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν,  ἐάν   τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽
[189]   (λόγου ἀναγκάζεις γίγνεσθαι τοῦ σεαυτοῦ,  ἐάν   τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι
[185]   ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ  ἐὰν   τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ δίς,
[222]   ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽  ἔασον,   ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ μὴ φθονήσῃς
[201]   (Καὶ σὲ μέν γε ἤδη  ἐάσω·   τὸν δὲ λόγον τὸν περὶ
[175]   οἶμαι. μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽  ἐᾶτε.   Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ
[175]   ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽  ἐᾶτε   αὐτόν. ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽
[176]   εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν  ἑαυτῇ   ἂν βούληται ταῖς γυναιξὶ
[180]   πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ ἐφ᾽  ἑαυτῆς   πραττομένη οὔτε καλὴ οὔτε αἰσχρά.
[218]   ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα  ἑαυτοῦ   τε καὶ εἰωθότως ἔλεξεν·
[205]   μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ καὶ  ἑαυτοῦ,   τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον· ὡς
[207]   τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν  ἑαυτῷ   εἶναι ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον
[174]   διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη  ἑαυτῷ   πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ
[209]   κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο  ἑαυτῷ   τοιούτους παῖδας μᾶλλον γεγονέναι
[223]   πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽  ἑαυτῷ   τουτονὶ κατακεῖσθαι. (Τὸν μὲν οὖν
[208]   οἰομένους ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι  ἑαυτῶν   ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν;
[205]   ὡς οἳ ἂν τὸ ἥμισυ  (ἑαυτῶν   ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν· δ᾽
[178]   ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν  ἑαυτῶν   ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν
[209]   τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα  ἑαυτῶν   καταλείπουσιν, ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος
[205]   πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ τὸ  ἑαυτῶν   οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ
[205]   ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς δοκῇ τὰ  ἑαυτῶν   πονηρὰ εἶναι. οὐ γὰρ τὸ
[217]   πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ ἐπειδὴ  ἐβούλετο   ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ εἴη,
[217]   ἀφίκετο τὸ πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι  ἐβούλετο.   καὶ τότε μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα
[187]   ἔτι εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε  ἐβούλετο   λέγειν, ὅτι ἐκ διαφερομένων (πρότερον
[190]   Ζεὺς καὶ οἱ ἄλλοι θεοὶ  ἐβουλεύοντο,   τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι,
[199]   ἂν δή πού μοι, εἰ  ἐβούλου   καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν ὑέος
[186]   μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽  ἐγγενέσθαι,   ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν,
[184]   ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα χρόνος  ἐγγένηται,   ὃς δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ
[197]   τῶν θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος  ἐγγενομένου,   δῆλον ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ
[182]   συμφέρει τοῖς ἄρχουσι φρονήματα μεγάλα  ἐγγίγνεσθαι   τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς
[221]   καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽  ἐγγὺς   ἂν εὕροι τις ζητῶν, οὔτε
[198]   οὐχ οἷός τ᾽ ἔσομαι οὐδ᾽  ἐγγὺς   τούτων οὐδὲν καλὸν εἰπεῖν, ὑπ᾽
[193]   τῶν νῦν παρόντων τὸ τούτου  ἐγγυτάτω   ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽ ἐστὶ
[222]   δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν κατάδηλον  ἐγένετο.   ἀλλ᾽ φίλε Ἀγάθων, μηδὲν
[221]   παντὸς θαύματος. οἷος γὰρ Ἀχιλλεὺς  ἐγένετο,   ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ Βρασίδαν
[203]   δέ σοι ἐρῶ. ὅτε γὰρ  ἐγένετο   Ἀφροδίτη, εἱστιῶντο οἱ θεοὶ
[173]   ἔφη, ἀλλ᾽ εἰπέ μοι πότε  ἐγένετο   συνουσία αὕτη. κἀγὼ εἶπον
[220]   δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως  ἐγένετο   καὶ ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽
[219]   ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν  ἐγένετο   κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον
[175]   οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς  ἐγένετο   πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων
[191]   καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ  ἐγέννων   (καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους
[212]   χθὲς μὲν οὐχ οἷός τ᾽  ἐγενόμην   ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω ἐπὶ
[220]   ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος  ἐγένου   τῶν στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν
[217]   ἔχαιρον. τούτων δ᾽ οὐ μάλα  ἐγίγνετο   οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς
[197]   εἶπον, πολλὰ καὶ δεινὰ θεοῖς  ἐγίγνετο.   ὡς λέγεται, διὰ τὴν τῆς
[195]   ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων  ἐγίγνοντο   καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια,
[208]   ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον νέον  ἐγκαταλείπειν   οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ τῇ
[179]   ἂν πολλάκις ἕλοιτο. καὶ μὴν  ἐγκαταλιπεῖν   γε τὰ παιδικὰ μὴ
[177]   ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν  ἐγκεκωμιασμένα.   τὸ οὖν τοιούτων μὲν πέρι
[217]   καρτερὸν καὶ οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ  ἐγκεχειρήκη,   ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί ἐστι
[188]   μετὰ τῆς ὕβρεως Ἔρως  ἐγκρατέστερος   περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὥρας
[208]   ἀθανάτου ἐρῶσιν. οἱ μὲν οὖν  ἐγκύμονες,   ἔφη, κατὰ τὰ σώματα ὄντες
[209]   αὖ ὅταν τις ἐκ (νέου  ἐγκύμων   τὴν ψυχήν θεῖος ὢν,
[188]   νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν,  ἐγκωμίαζε,   ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι.
[194]   πρόσθεν εἰρηκότες οὐ τὸν θεὸν  ἐγκωμιάζειν   ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους εὐδαιμονίζειν τῶν
[198]   ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα  ἐγκωμιάζειν   δόξει, οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται. διὰ
[180]   λόγος, τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι  ἐγκωμιάζειν   Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ εἷς
[198]   ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει  ἐγκωμιάζειν   ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ ὑπ᾽
[188]   πως ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις  ἐγκωμιάζειν   τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ καὶ
[181]   πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ ἄξιος  ἐγκωμιάζεσθαι,   ἀλλὰ καλῶς προτρέπων ἐρᾷν.
[177]   τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος καὶ  ἐγκωμιαζέτω   τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ καὶ
[198]   τἀληθῆ λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ  ἐγκωμιαζομένου,   καὶ τοῦτο μὲν ὑπάρχειν, ἐξ
[212]   καὶ νῦν τε καὶ ἀεὶ  ἐγκωμιάζω   τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ
[199]   χαιρέτω δή. οὐ γὰρ ἔτι  ἐγκωμιάζω   τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ γὰρ
[223]   καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν  ἐγκωμιάσαι.   Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,
[214]   εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ  ἐγκωμιάσαι.   οἱ μὲν οὖν ἄλλοι πάντες
[198]   ἐν τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν  ἐγκωμιάσεσθαι   τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην εἶναι
[198]   ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως  ἐγκωμιάσεται.   διὰ ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα
[177]   τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν  ἐγκώμιον·   εἰ δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι
[212]   Φαῖδρε, εἰ μὲν βούλει, ὡς  ἐγκώμιον   εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ
[194]   ἀναγκαῖον δέ μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ  ἐγκωμίου   τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽
[223]   Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους  ἐγρηγορέναι   καὶ πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης
[203]   διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ  ἐγρηγορόσι   καὶ καθεύδουσι· καὶ μὲν
[214]   μεθυσθῇ. τὸν μὲν οὖν Σωκράτη  ἐγχέαντος   τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽
[214]   ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν  ἐγχεῖν   καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν
[178]   Ἀριστόδημος ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ  ἐγὼ   ἐκεῖνος ἔλεγε πάντα·
[194]   Ἀγάθων, περὶ σοῦ τι  ἐγὼ   ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα
[208]   καὶ ἔρως ἕπεται. Καὶ  ἐγὼ   ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε
[173]   μὰ τὸν Δία, ἦν δ᾽  ἐγώ,   ἀλλ᾽ ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν
[178]   καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν  ἐγὼ   ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ, εἴ τι
[177]   ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ ἄν που  ἐγὼ   ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν φημι ἄλλο
[206]   Δί᾽ οὐκ ἔμοιγε, ἦν δ᾽  ἐγώ.   Ἆρ᾽ οὖν, δ᾽ ἥ,
[207]   ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ  ἐγὼ   αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ εἰδείην·
[204]   τί ἐρᾷ; Γενέσθαι, ἦν δ᾽  ἐγώ,   αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται ἐκείνῳ
[212]   μόνον Ἀγάθωνα, ἐφ᾽ ᾧσπερ ἤλθομεν;  ἐγὼ   γάρ τοι, φάναι, χθὲς μὲν
[215]   μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα.  ἐγὼ   γοῦν, ἄνδρες, εἰ μὴ
[198]   εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ,  ἐγὼ   δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν ἕτερον,
[194]   καὶ αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι.  Ἐγὼ   δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν
[194]   διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ καλῷ.  ἐγὼ   δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω Σωκράτους
[212]   ἆρα καταγελάσεσθέ μου ὡς μεθύοντος;  ἐγὼ   δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως
[218]   φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός με·  ἐγὼ   δὲ οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον
[185]   φθάνοις λέγων, φάναι τὸν Ἀριστοφάνη·  ἐγὼ   δὲ ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ
[216]   ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν·  ἐγὼ   δὲ τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα
[195]   ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει.  ἐγὼ   δὲ Φαίδρῳ πολλὰ ἄλλα ὁμολογῶν
[206]   τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽  ἐγώ,   δεῖται ὅτι ποτε λέγεις, καὶ
[218]   συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον εἶναι σοῦ.  ἐγὼ   δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον
[216]   οὐδεὶς ὑμῶν (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ  ἐγὼ   δηλώσω, ἐπείπερ ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ
[204]   ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν  ἐγὼ   διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Εἶεν
[197]   δὲ σπουδῆς μετρίας, καθ᾽ ὅσον  ἐγὼ   δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ
[202]   καὶ θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽  ἐγώ,   δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον
[216]   ὡς ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν οἷς  ἐγὼ   εἴκασα αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν
[194]   εἰ δὲ γένοιο οὗ νῦν  ἐγώ   εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ
[204]   ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ  ἐγὼ   εἶπον· Εἶεν δή, ξένη·
[204]   τῶν καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ  ἐγὼ   εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽
[208]   ἂν τῆς ἀλογίας πέρι,  ἐγὼ   εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς
[202]   εἶναι; Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽  ἐγώ.   Εἷς μέν, ἔφη, σύ, μία
[188]   τύχῃ ἔρωτος νῦν δὴ  ἐγὼ   ἔλεγον, τά τε θερμὰ καὶ
[218]   Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν δ᾽  ἐγώ,   ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος,
[215]   καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽  ἐγὼ   ἐπαινεῖν, ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω,
[214]   ἔλεγεν; οὗτος γάρ, ἐάν τινα  ἐγὼ   ἐπαινέσω τούτου παρόντος θεὸν
[174]   ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ  ἐγώ,   ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη
[204]   τἀγαθά; Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽  ἐγώ,   ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται.
[206]   λέγεις, καὶ οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽  ἐγώ,   δ᾽ ἥ, σαφέστερον ἐρῶ.
[216]   ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽  ἐγὼ   ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί μοι
[202]   μέν, ἔφη, σύ, μία δ᾽  ἐγώ.   κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην,
[216]   μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ  ἐγὼ   καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν
[198]   Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ  ἐγὼ   καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν
[205]   δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽  ἐγώ,   καὶ αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽
[210]   εἴης. ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη,  ἐγὼ   καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ
[205]   πῶς λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽  ἐγώ·   κοινὸν εἶναι πάντων. Τί δὴ
[205]   καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην  ἐγώ,   λέγειν. Καὶ λέγεται μέν γέ
[202]   καὶ ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽  ἐγώ,   λέγεις. (Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε
[206]   αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην  ἐγώ,   λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου
[221]   εἰ μὴ ἄρα εἰ οἷς  ἐγὼ   λέγω ἀπεικάζοι τις αὐτόν, ἀνθρώπων
[185]   ἐμῷ. ἐν δ᾽ ἂν  ἐγὼ   λέγω, ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ
[185]   εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα·  ἐγὼ   μὲν γὰρ ἐρῶ ἐν τῷ
[198]   πράγματος, ὡς ἔδει ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν.  ἐγὼ   μὲν γὰρ ὑπ᾽ ἀβελτερίας ᾤμην
[219]   καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον.  ἐγὼ   μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας τε
[176]   φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα πιόμεθα;  ἐγὼ   μὲν οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι
[174]   ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς  ἐγὼ   μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος (ἥκειν,
[220]   ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ. καὶ  ἐγὼ   μέν, Σώκρατες, καὶ τότε
[173]   καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι·  ἐγὼ   μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽
[194]   καὶ ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ  ἐγὼ   νῦν. Φαρμάττειν βούλει με,
[175]   ἕστηκεν. ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς  ἐγὼ   οἶμαι. μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ᾽
[202]   τούτοιν. Καὶ μήν, ἦν δ᾽  ἐγώ,   ὁμολογεῖταί γε παρὰ πάντων μέγας
[177]   οὐδὲ ἄλλος οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν  ἐγὼ   ὁρῶ. καίτοι οὐκ ἐξ ἴσου
[214]   μηδὲν λέγε πρὸς ταῦτα, ὡς  ἐγὼ   οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον ἐπαινέσαιμι
[175]   τις ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ·  ἐγὼ   οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες
[219]   ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ  ἐγὼ   οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν
[199]   σεμνῶς ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ  ἐγὼ   οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον τοῦ
[218]   καὶ λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης.  ἐγὼ   οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου
[177]   μοι δοκεῖ εὖ λέγειν Φαῖδρος.  ἐγὼ   οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ
[180]   πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν.  ἐγὼ   οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον
[189]   ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη.  ἐγὼ   οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι τὴν
[174]   ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ  ἐγὼ   οὐχ ὡς σὺ λέγεις,
[195]   ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ οὖν  ἐγὼ   πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα,
[206]   τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽  ἐγώ.   Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. τί
[222]   οὖν πλέον αὐτῷ ἔσται, ἀλλ᾽  ἐγὼ   παρὰ σὲ ἐλθὼν κατακλινήσομαι. Πάνυ
[185]   λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ, ἕως ἂν  ἐγὼ   παύσωμαι. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν·
[186]   φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ καὶ  ἐγὼ   πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν τέχνην.
[174]   ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο καὶ  ἐγὼ   πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ
[212]   ἔφη μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽  ἐγώ·   πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι καὶ τοὺς
[176]   πολὺν πίνειν οἶνον, ἴσως ἂν  ἐγὼ   περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν ἐστι,
[221]   τε ἅμα καὶ Λάχης· καὶ  ἐγὼ   περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί
[201]   διῄει. σχεδὸν γάρ τι καὶ  ἐγὼ   πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον
[204]   Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν  ἐγὼ   πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν προχείρως
[201]   ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ  ἐγώ,   Πῶς λέγεις, ἔφην, Διοτίμα;
[201]   τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει,  ἐγώ   σε ἀναμνήσω. οἶμαι γάρ σε
[206]   σὲ αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽  ἐγώ   σοι, ἔφη, ἐρῶ. ἔστι γὰρ
[172]   οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽  ἐγὼ   Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι
[222]   ταῦτ᾽ ἐστίν, ἄνδρες,  ἐγὼ   Σωκράτη ἐπαινῶ· καὶ αὖ
[205]   ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον  ἐγώ.   Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν καὶ
[175]   μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα  ἐγώ   τε καὶ σὺ περὶ τῆς
[196]   πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ  ἐγὼ   τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ
[213]   ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς  ἐγὼ   τὴν τούτου μανίαν τε καὶ
[203]   Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽  ἐγώ,   τίνος ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον
[188]   θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν καὶ  ἐγὼ   τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω,
[201]   με τούτοις τοῖς λόγοις οἷσπερ  ἐγὼ   τοῦτον, ὡς οὔτε καλὸς εἴη
[200]   ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ ὅτι  ἐγὼ   ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν, καὶ
[201]   κἂν τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη.  Ἐγώ,   φάναι, Σώκρατες, σοὶ οὐκ
[189]   ἀλλὰ μή με φύλαττε, ὡς  ἐγὼ   φοβοῦμαι περὶ τῶν μελλόντων ῥηθήσεσθαι,
[172]   Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν δ᾽  ἐγώ,   Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι
[206]   Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην  ἐγώ,   Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ
[204]   οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν, ἔφην  ἐγώ,   Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες, εἰ
[208]   καὶ εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽  ἐγώ,   σοφωτάτη Διοτίμα, ταῦτα ὡς
[213]   (ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου  ἐγὼ   ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ
[205]   ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽  ἐγώ.   Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς
[202]   θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ  ἔγωγ᾽   ἔφην. Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις
[178]   ἡμῖν αἴτιός ἐστιν. οὐ γὰρ  ἔγωγ᾽   ἔχω εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν
[172]   ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι.  Ἔγωγε   δή. Πόθεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[173]   τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα  ἔγωγε·   ἐν μὲν γὰρ τοῖς λόγοις
[198]   οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ  ἔγωγε   ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός
[177]   μὲν ἧττον καὶ θαυμαστόν, ἀλλ᾽  ἔγωγε   ἤδη τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς
[193]   φύσιν ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν  ἔγωγε   καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ
[173]   ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ  ἔγωγε   καὶ ἄλλως, ὅταν μέν τινας
[176]   φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον,  ἔγωγέ   σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε
[180]   μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ  ἔγωγέ   φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον
[212]   τις ῥᾳδίως λάβοι. διὸ δὴ  ἔγωγέ   φημι χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν
[217]   αὐτόν· αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας, ἐπειδὴ  ἐδεδειπνήκει,   διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ
[193]   σός. ὥσπερ οὖν  ἐδεήθην   σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα
[198]   εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς  ἔδει   ἐγκωμιάζειν ὁτιοῦν. ἐγὼ μὲν γὰρ
[217]   ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ  ἐδείπνει,   καὶ οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι
[203]   Μήτιδος ὑὸς Πόρος. ἐπειδὴ δὲ  ἐδείπνησαν,   προσαιτήσουσα οἷον δὴ εὐωχίας οὔσης
[173]   Ἀπολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ  ἐδεόμεθά   σου, μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ
[201]   δὴ καὶ ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ  ἐδίδαξεν,   ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε λόγον,
[207]   εἶναι. Ταῦτά τε οὖν πάντα  ἐδίδασκέ   με, ὁπότε περὶ τῶν ἐρωτικῶν
[179]   δὲ οὐ δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι  ἐδόκει,   ἅτε ὢν κιθαρῳδός, καὶ οὐ
[222]   ἐπὶ τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι  ἐδόκει   ἔτι ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους.
[218]   ἀλλ᾽ ἐλευθέρως εἰπεῖν μοι  ἐδόκει·   καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες,
[221]   τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽  ἐδόκει,   Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ
[199]   φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι  ἔδοξας   καθηγήσασθαι τοῦ λόγου, λέγων ὅτι
[178]   δὲ μάλιστα καὶ ὧν  ἔδοξέ   μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ
[217]   ἐπειδὴ δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον,  ἔδοξέ   μοι ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ
[218]   καὶ (οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν,  ἔδοξέ   μοι χρῆναι μηδὲν ποικίλλειν πρὸς
[214]   Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν  ἔδοξε   χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν
[179]   ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω καλὸν  ἔδοξεν   ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ
[216]   ἤδη ποτ᾽ εἶδον, καί μοι  ἔδοξεν   οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι
[178]   αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων  ἕδος   ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ
[220]   ἐξ ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα  ἔδοσαν   οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ
[179]   καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν  ἔδοσαν   τοῦτο γέρας οἱ θεοί, ἐξ
[195]   δέ τις αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα  ἐδωρήσατο,   οὐδεὶς εἴρηκεν. εἷς δὲ τρόπος
[191]   δὲ λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο  ἐζήτει   καὶ συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς
[172]   καὶ μὴν καὶ ἔναγχός σε  ἐζήτουν   βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν
[206]   σέ, ἔφην ἐγώ, Διοτίμα,  ἐθαύμαζον   ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων παρὰ
[208]   Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον  ἐθαύμασά   τε καὶ εἶπον Εἶεν, ἦν
[221]   αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ κάλλιον  ἐθεασάμην   Σωκράτη ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς
[175]   προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ  ἐθέλει   εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις·
[174]   ὅς, πῶς (ἔχεις πρὸς τὸ  ἐθέλειν   ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον;
[217]   πού τινα τοῦτο παθόντα οὐκ  ἐθέλειν   λέγειν οἷον ἦν πλὴν τοῖς
[191]   (ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν  ἐθέλειν   χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε
[208]   γε καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ  ἐθέλεις   εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις
[185]   ἐγὼ λέγω, ἐὰν μέν σοι  ἐθέλῃ   ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν χρόνον παύεσθαι
[184]   γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν τις  ἐθέλῃ   τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον
[176]   οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω  ἐθελήσαιμι   ἂν πιεῖν οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι,
[179]   τοῦ λόγου εἰς τοὺς Ἕλληνας,  ἐθελήσασα   μόνη ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς ἀνδρὸς
[184]   μέρος ἀρετῆς, αὕτη αὖ  ἐθελοδουλεία   οὐκ αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ κολακεία.
[183]   ἄρξαι τινα ἄλλην δύναμιν  ἐθέλοι   ποιεῖν οἷάπερ οἱ ἐρασταὶ πρὸς
[221]   σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ γὰρ  ἐθέλοι   τις τῶν Σωκράτους ἀκούειν λόγων,
[216]   νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ  ἐθέλοιμι   παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ ἂν
[184]   ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν  ἐθέλοντας   (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν
[183]   καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ  ἐθέλοντες   δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽ ἂν
[192]   καὶ (οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ  ἐθέλοντες,   ὡς ἔπος εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων
[205]   γε καὶ πόδας καὶ χεῖρας  ἐθέλουσιν   ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν αὐτοῖς
[179]   Καὶ μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι  ἐθέλουσιν   οἱ ἐρῶντες, οὐ μόνον ὅτι
[199]   τά γε ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε,  ἐθέλω   εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς
[192]   ἀλλήλων; εἰ γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε,  ἐθέλω   ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι εἰς
[176]   δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε,  ἐθέλω   ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας
[220]   (ἀνθρώπων οὗτος, τετρωμένον οὐκ  ἐθέλων   ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ
[220]   τ᾽ ἄλλα καὶ πίνειν οὐκ  ἐθέλων,   ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει, καὶ
[190]   ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ  ἐθέλωσιν   ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ, ἔφη,
[222]   δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς αὐτὸ  ἔθηκας,   ὡς οὐ πάντα τούτου ἕνεκα
[175]   εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν.  ἔθος   γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει· ἐνίοτε
[173]   ὑστεραίᾳ τὰ ἐπινίκια  ἔθυεν   αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί.
[216]   οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος, οὔτ᾽  εἰ   ἄλλην τινὰ τιμὴν ἔχων τῶν
[200]   λέγῃς, ὅτι ἐπιθυμῶ τῶν παρόντων,  εἰ   ἄλλο τι λέγεις τόδε,
[200]   τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος  εἰ   ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν
[191]   ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν  εἰ   ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν καὶ
[192]   ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι; καὶ  εἰ   ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο· ἆρά
[201]   καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι; Ἔμοιγε.  Εἰ   ἄρα Ἔρως τῶν καλῶν
[199]   πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν  εἰ   αὐτὸ τοῦτο πατέρα ἠρώτων, ἆρα
[192]   βούλεται, καὶ αἰνίττεται. καὶ  εἰ   αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις
[214]   οὕτω ποίει, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον,  εἰ   βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις;
[199]   μέντοι ἀλλὰ τά γε ἀληθῆ,  (εἰ   βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽ ἐμαυτόν,
[176]   τήμερον· καὶ δι᾽ οἵων λόγων,  εἰ   βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι
[221]   εἰσι τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις.  (εἰ   γὰρ ἐθέλοι τις τῶν Σωκράτους
[199]   ἵνα μᾶλλον καταμάθῃς βούλομαι.  εἰ   γὰρ ἐροίμην, τί δέ; ἀδελφός,
[183]   τὰ μέγιστα καρποῖτ᾽ ἂν ὀνείδη·  εἰ   γὰρ χρήματα βουλόμενος παρά
[200]   γε ὤν. Ἀληθῆ λέγεις.  Εἰ   γὰρ καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο
[175]   τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν.  εἰ   γὰρ οὕτως ἔχει καὶ
[184]   ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ μή.  εἰ   γάρ τις ~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ
[192]   καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων;  εἰ   γὰρ τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς
[174]   εἰς καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς·  εἰ   δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες,
[185]   εἰ δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον.  εἰ   δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά ἐστιν,
[216]   αὐτὸν μὴ ὄντα ἐν ἀνθρώποις·  εἰ   δ᾽ αὖ τοῦτο γένοιτο, εὖ
[194]   παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν·  εἰ   δὲ ἄλλοις ἐντύχοις σοφοῖς, τάχ᾽
[177]   (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι μηδὲν ἐγκώμιον·  εἰ   δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς
[201]   τῷ λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα·  εἰ   δὲ βούλει, ἐγώ σε ἀναμνήσω.
[209]   μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα·  εἰ   δὲ βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος
[220]   ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ.  εἰ   δὲ βούλεσθε ἐν ταῖς μάχαις·
[194]   γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι, Ἐρυξίμαχε·  εἰ   δὲ γένοιο οὗ νῦν ἐγώ
[196]   δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι·  εἰ   δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ
[212]   τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ, καλεῖτε·  εἰ   δὲ μή, λέγετε ὅτι οὐ
[185]   πολὺν χρόνον παύεσθαι λύγξ·  εἰ   δὲ μή, ὕδατι (ἀνακογχυλίασον. εἰ
[212]   ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι,  εἰ   δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ χαίρεις
[204]   τῶν καλῶν, ὡς σὺ φῄς.  εἰ   δέ τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί
[193]   εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν·  εἰ   δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ
[198]   οὕτως ἔχοντα ἐάν τε μή·  εἰ   δὲ ψευδῆ, οὐδὲν ἄρ᾽ ἦν
[210]   ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ  εἰ   δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει
[218]   παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον.  εἰ   δὴ καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ
[199]   εἶπες ἂν δή πού μοι,  εἰ   ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν
[208]   ἐπεί γε καὶ τῶν ἀνθρώπων  εἰ   ἐθέλεις εἰς τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι,
[216]   γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι  εἰ   ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ
[214]   οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος  εἰ   εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει
[195]   Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι,  εἰ   ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ
[193]   ἡμῶν τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο,  εἰ   ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα καὶ τῶν
[200]   λέγω· τούτοις γάρ, Ἀγάθων,  εἰ   ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων
[195]   καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια,  εἰ   Ἔρως ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ
[199]   γὰρ ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα,  εἰ   Ἔρως ἐστὶν ἔρως μητρὸς
[195]   πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα,  εἰ   θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον
[194]   Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,  (εἰ   ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν καὶ
[191]   γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽  εἰ   καὶ ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν
[220]   καθηῦδον, ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν  εἰ   καὶ τὴν νύκτα ἑστήξοι.
[184]   λείπεται τῷ ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός,  εἰ   μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά.
[184]   τε καὶ τὴν ἄλλην ἀρετήν,  εἰ   μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ
[186]   αἰσχρόν τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν,  εἰ   μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι. ἔστι
[212]   (οὖν τὸν λόγον, Φαῖδρε,  εἰ   μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς
[180]   ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα.  εἰ   μὲν γὰρ εἷς ἦν
[219]   καταδεδαρθηκὼς (ἀνέστην μετὰ Σωκράτους,  εἰ   μετὰ πατρὸς καθηῦδον ἀδελφοῦ
[221]   τῶν νῦν οὔτε τῶν παλαιῶν,  εἰ   μὴ ἄρα εἰ οἷς ἐγὼ
[205]   τὸ ἑαυτῶν οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται,  εἰ   μὴ εἴ τις τὸ μὲν
[215]   κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ἄνδρες,  εἰ   μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν,
[208]   ἀλογίας πέρι, ἐγὼ εἴρηκα  εἰ   μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς
[193]   λόγος ἡδέως ἐρρήθη. καὶ  εἰ   μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε καὶ
[217]   οὐκ ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος,  εἰ   μὴ πρῶτον μέν, τὸ λεγόμενον,
[222]   μου δεῖν πανταχῇ περιεῖναι. ἀλλ᾽  εἰ   μή τι ἄλλο, θαυμάσιε,
[204]   ἐγώ, Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες,  εἰ   μήτε οἱ σοφοὶ μήτε οἱ
[199]   οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ  εἰ   μητρός τινος πατρός ἐστιν—
[172]   οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς διηγούμενος,  εἰ   νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι
[210]   τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ οἶδ᾽  εἰ   οἷός τ᾽ ἂν εἴης. ἐρῶ
[221]   τῶν παλαιῶν, εἰ μὴ ἄρα  εἰ   οἷς ἐγὼ λέγω ἀπεικάζοι τις
[173]   ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω.  εἰ   οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι,
[178]   ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ τινι ὤν.  εἰ   οὖν μηχανή τις γένοιτο ὥστε
[177]   τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν θεόν.  Εἰ   οὖν (ξυνδοκεῖ καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽
[218]   μόνοις γνωσομένοις ~(τε καὶ συγγνωσομένοις  εἰ   πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε καὶ
[185]   ποιήσῃς ἅπαξ δίς, καὶ  εἰ   πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται. Οὐκ
[214]   ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ. ἀλλ᾽ ὅρα  εἰ   παρίης. Ἀλλὰ μέντοι, φάναι, τά
[196]   τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών,  εἰ   σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ καὶ
[175]   ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ ποιεῖν,  εἰ   σοὶ δοκεῖ, ἔφη φάναι τὸν
[201]   οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι,  εἰ   ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ τὸν
[208]   δὲ ἄλλῃ. μὴ οὖν θαύμαζε  εἰ   τὸ αὑτοῦ ἀποβλάστημα φύσει πᾶν
[189]   προσενεχθῆναι αὐτῇ, ὥστε με θαυμάζειν  εἰ   τὸ κόσμιον τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ
[207]   ἄλλων τῶν περὶ τὰ ἐρωτικά.  Εἰ   τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου εἶναι
[175]   ἂν ἔχοι, φάναι, Ἀγάθων,  εἰ   τοιοῦτον εἴη σοφία ὥστ᾽
[201]   ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ  εἰ   τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο τι
[192]   εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε  εἰ   τούτου ἐρᾶτε καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν
[176]   Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε,  εἰ   ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν νῦν
[217]   ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν, καὶ  εἰ   ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην γάρ,
[213]   τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα  εἴ   μοι ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ
[198]   ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην,  εἴ   πῃ εἶχον. καὶ γάρ με
[188]   ἔργον, Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι·  εἴ   πως ἄλλως ἐν νῷ ἔχεις
[211]   παιδικὰ καὶ ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς,  εἴ   πως οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽
[178]   τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις ἐρᾷ,  εἴ   τι αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος γίγνοιτο
[218]   οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ  εἴ   τι ἄλλο τῆς οὐσίας
[188]   οὐ μέντοι ἑκών γε. ἀλλ᾽  εἴ   τι ἐξέλιπον, σὸν ἔργον,
[213]   πίητε, ἐμαυτόν. ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων,  εἴ   τι ἔστιν ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον
[194]   σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς,  εἴ   τι ἴσως οἴοιο αἰσχρὸν ὂν
[199]   ὄφλω. ὅρα οὖν, Φαῖδρε,  εἴ   τι καὶ τοιούτου λόγου δέῃ,
[194]   δὲ πολλοὺς οὐκ ἂν αἰσχύνοιο  εἴ   τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ
[196]   οὔτε γὰρ αὐτὸς βίᾳ πάσχει,  εἴ   τι πάσχει— βία γὰρ Ἔρωτος
[213]   ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ  εἴ   τις ἄλλος γελοῖος ἔστι τε
[218]   λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται, καὶ  εἴ   τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε
[204]   σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽  εἴ   τις ἄλλος σοφός, οὐ φιλοσοφεῖ·
[221]   παντὶ καὶ πάνυ πόρρωθεν ὅτι  εἴ   τις ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός,
[220]   οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν,  εἴ   τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ
[216]   αὐτοῦ καὶ ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα  εἴ   τις ἑώρακε τὰ ἐντὸς ἀγάλματα·
[216]   συμπόται, σωφροσύνης; ἴστε ὅτι οὔτε  εἴ   τις καλός ἐστι μέλει αὐτῷ
[204]   ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ ἂν  εἴ   τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ καλοῦ
[216]   οὐδ᾽ ἂν εἷς οἰηθείη, οὔτ᾽  εἴ   τις πλούσιος, οὔτ᾽ εἰ ἄλλην
[205]   οἶμαι ἕκαστοι ἀσπάζονται, εἰ μὴ  εἴ   τις τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον
[182]   θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι,  εἴ   τις τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν
[185]   τὸν αὐτὸν δὴ λόγον κἂν  εἴ   τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος καὶ
[194]   δοξάζων· ἀλλ᾽ εὖ οἶδα ὅτι  εἴ   τισιν ἐντύχοις οὓς ἡγεῖο σοφούς,
[211]   συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα,  εἴ   τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν
[175]   Ἑλλήνων πλέον τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς  εἶ,   ἔφη, Σώκρατες, Ἀγάθων.
[215]   ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς  εἶ·   οὔ; ἐὰν γὰρ μὴ
[185]   Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι, Ἐρυξίμαχε, δίκαιος  εἶ   παῦσαί με τῆς λυγγὸς
[211]   νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος  εἶ   καὶ σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί,
[173]   γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος  εἶ·   σαυτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις
[172]   οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ  εἶ   τοὺς τοῦ ἑταίρου λόγους ἀπαγγέλλειν·
[215]   οὖν τό γε εἶδος ὅμοιος  εἶ   τούτοις, Σώκρατες, οὐδ᾽ ἄν
[173]   εὖ οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος  εἶ,   Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν
[210]   εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽  εἴδει   καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ
[207]   ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ  εἰδείην·   δ᾽ εἶπεν, Διανοεῖ οὖν
[172]   Φιλίππου· ἔφη δὲ καὶ σὲ  εἰδέναι.   ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν εἶχε σαφὲς
[172]   καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας  εἰδέναι   ὅτι ἂν λέγῃ πράττῃ
[201]   εἰπεῖν. Κινδυνεύω, Σώκρατες, οὐδὲν  εἰδέναι   ὧν τότε εἶπον. (Καὶ μὴν
[216]   ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽  εἶδον,   καί μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα
[205]   οἱ δὲ κατὰ ἕν τι  εἶδος   ἰόντες τε καὶ ἐσπουδακότες τὸ
[189]   ἓν τότε μὲν ἦν καὶ  εἶδος   καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν
[215]   ὅτι μὲν οὖν τό γε  εἶδος   ὅμοιος εἶ τούτοις, Σώκρατες,
[205]   γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός τι  εἶδος   ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες
[196]   πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς τὸ  εἶδος,   οὐ γὰρ ἂν οἷός τ᾽
[189]   ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου τὸ  εἶδος   στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ
[199]   οὐ γὰρ που τοῖς γε  εἰδόσιν·   καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ
[202]   μέγας θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ  εἰδότων,   ἔφη, πάντων λέγεις, καὶ
[202]   πάντων λέγεις, καὶ τῶν  εἰδότων;   Ξυμπάντων μὲν οὖν. καὶ
[212]   ὁρατὸν τὸ καλόν, τίκτειν οὐκ  εἴδωλα   ἀρετῆς, ἅτε οὐκ εἰδώλου ἐφαπτομένῳ,
[212]   οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ  εἰδώλου   ἐφαπτομένῳ, ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ
[198]   εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν  εἰδὼς   ἄρα τοῦ πράγματος, ὡς ἔδει
[198]   ἐφρόνουν ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς  εἰδὼς   τὴν ἀλήθειαν τοῦ ἐπαινεῖν ὁτιοῦν.
[199]   τὸν τρόπον τοῦ ἐπαίνου, οὐδ᾽  εἰδὼς   ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς ἐν
[176]   ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν.  Εἶεν,   ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον ῥᾷστα
[213]   κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν·  Εἶεν   δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι
[204]   ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ εἶπον·  Εἶεν   δή, ξένη· καλῶς γὰρ
[206]   τοῦ τόκου ἐν τῷ καλῷ.  Εἶεν,   ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν
[208]   λόγον ἐθαύμασά τε καὶ εἶπον  Εἶεν,   ἦν δ᾽ ἐγώ, σοφωτάτη
[190]   ἔφη, ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν  εἶέν   τε ἄνθρωποι καὶ παύσαιντο τῆς
[202]   τοῦ ὄντος τυγχάνον πῶς ἂν  εἴη   ἀμαθία; ἔστι δὲ δή που
[201]   εἴη Ἔρως μέγας θεός,  εἴη   δὲ τῶν καλῶν· ἤλεγχε δή
[186]   καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν  εἴη   δημιουργός. δεῖ γὰρ δὴ τὰ
[189]   εὐδαιμονία ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ γένει  εἴη.   ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν εἰσηγήσασθαι
[201]   καλά, κἂν τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς  εἴη.   Ἐγώ, φάναι, Σώκρατες, σοὶ
[202]   (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς ἂν  εἴη   ἐπιστήμη; οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ
[201]   τι Ἔρως κάλλους ἂν  εἴη   ἔρως, αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει.
[201]   ἔρωτα καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ  εἴη   ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες;
[175]   γὰρ ἐμὴ φαύλη τις ἂν  εἴη,   καὶ ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ
[187]   ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία ἂν  εἴη.   γὰρ ἁρμονία συμφωνία ἐστί,
[175]   φάναι, Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον  εἴη   σοφία ὥστ᾽ ἐκ τοῦ
[176]   οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι. (Ἕρμαιον ἂν  εἴη   ἡμῖν, δ᾽ ὅς, ὡς
[189]   (τοῦτο μὲν γὰρ ἂν κέρδος  εἴη   καὶ τῆς ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον)
[201]   ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε καλὸς  εἴη   κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε
[197]   (ὥστε καὶ οὗτος Ἔρωτος ἂν  εἴη   μαθητής, καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ
[190]   θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν κοσμιώτερος  εἴη   ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι
[202]   νομίζεις; Τί οὖν ἄν, ἔφην,  εἴη   Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά γε.
[178]   ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς  εἴη   Ἔρως καὶ θαυμαστὸς ἐν
[201]   νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς  εἴη   Ἔρως μέγας θεός, εἴη
[202]   γάρ. Πῶς ἂν οὖν θεὸς  εἴη   γε τῶν καλῶν καὶ
[175]   θαυμάζω καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν  εἴη.   Οὐ σκέψῃ, ἔφη, παῖ, φάναι
[196]   ἄλλων κρατῶν πάντων ἂν ἀνδρειότατος  εἴη·   περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ
[217]   ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ  εἴη,   προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο οὖν
[199]   πατρός ἐστιν— γελοῖον γὰρ ἂν  εἴη   τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν
[200]   Οὐ γάρ που ἐνδεὴς ἂν  εἴη   τούτων γε ὤν. Ἀληθῆ
[176]   ἐστι, τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν  εἴην   ἀηδής. ἐμοὶ γὰρ δὴ τοῦτό
[194]   ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν  εἴην,   Ἀγάθων, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη,
[210]   οἶδ᾽ εἰ οἷός τ᾽ ἂν  εἴης.   ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ
[194]   ἂν φοβοῖο καὶ ἐν παντὶ  εἴης   ὥσπερ ἐγὼ νῦν. Φαρμάττειν βούλει
[216]   ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν οἷς ἐγὼ  εἴκασα   αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν ὡς
[190]   ὡς ἀπὸ τούτων ἄν τις  εἰκάσειεν.   ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ
[215]   ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽  εἰκόνων.   οὗτος μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται
[200]   ἔχων; Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ  εἰκός   γε, φάναι. Σκόπει δή, εἰπεῖν
[200]   εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ  εἰκότος   εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν
[215]   τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽  εἰκὼν   τοῦ ἀληθοῦς ἕνεκα, οὐ τοῦ
[206]   καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν καὶ  Εἰλείθυια   Καλλονή ἐστι τῇ γενέσει.
[180]   θεούς, δ᾽ οὖν ἑκάτερος  εἴληχε   πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις
[211]   γένοιτο (αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν  εἰλικρινές,   καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων
[181]   ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς  εἰλικρινῶς   (ὑπὸ τούτου τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους·
[194]   δὲ γένοιο οὗ νῦν ἐγώ  εἰμι,   μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι
[212]   Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽  εἰμί.   τοῦτον (οὖν τὸν λόγον,
[176]   τῆς πόσεως· καὶ γὰρ αὐτός  εἰμι   τῶν χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν
[202]   Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ  εἶναι   ἀγαθὸν μηδὲ καλόν, μηδέν τι
[206]   ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ  εἶναι   ἀεί. Ἀληθέστατα, ἔφην ἐγώ, λέγεις.
[207]   ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ  εἶναι   ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ
[205]   καὶ πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς  εἶναι   ἀεί, πῶς λέγεις; Οὕτως,
[201]   μὴ καλὸν ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ  εἶναι   αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. καὶ
[187]   διαφέρεσθαι ἐκ διαφερομένων ἔτι  εἶναι.   ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν,
[206]   οὖν, ἔφη, καὶ οὐ μόνον  εἶναι,   ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι; Καὶ
[202]   δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ κακὸν  εἶναι,   ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν.
[183]   ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε καλὸν  εἶναι   αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν,
[200]   εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα  εἶναι   αὐτῷ σῳζόμενα καὶ παρόντα; (Πάνυ
[195]   θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον  εἶναι   αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον.
[196]   τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης πλείστης μετέχει.  εἶναι   γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν
[198]   ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ ἔφην  εἶναι   δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν εἰδὼς
[187]   διαφερομένων, ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον  εἶναι·   διαφερόμενον δὲ αὖ καὶ μὴ
[196]   Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω  εἶναι·   εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν
[201]   Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν  εἶναι,   εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει; καὶ
[218]   κινδυνεύεις τῷ ὄντι οὐ φαῦλος  εἶναι,   εἴπερ ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα
[180]   πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον  εἶναι   εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν
[217]   πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον  εἶναι   ἔμβραχυ τι κελεύοι Σωκράτης.
[201]   οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ σοι  εἶναι;   Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα Ἔρως
[185]   Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον  εἶναι,   ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν
[221]   ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων  εἶναι·   ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, Ἀριστόφανες,
[197]   τοῖς ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος  εἶναι.   ἐπέρχεται δέ μοί τι καὶ
[186]   ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις τεχνικὸς  εἶναι.   ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν
[216]   ὥστε μοι δόξαι μὴ βιωτὸν  εἶναι   ἔχοντι ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,
[200]   ἄν τις μέγας ὢν μέγας  εἶναι,   ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον
[192]   οὐδενὶ γὰρ ἂν δόξειεν τοῦτ᾽  εἶναι   τῶν ἀφροδισίων συνουσία, ὡς
[177]   τῷ παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ  εἶναι   ἡμῖν τοῖς παροῦσι κοσμῆσαι τὸν
[190]   διὰ τὸ τοῖς γονεῦσιν ὅμοια  εἶναι.   ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ
[204]   ὃν δὲ σὺ ᾠήθης Ἔρωτα  (εἶναι,   θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ,
[195]   ἐστιν. ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν  εἶναι   θεῶν καὶ ἀεὶ νέον, τὰ
[204]   κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ  εἶναι   ἱκανόν· οὔκουν ἐπιθυμεῖ μὴ
[207]   κατὰ τὸ δυνατὸν ἀεί τε  εἶναι   καὶ ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ
[195]   γὰρ Ἄτην θεόν τέ φησιν  εἶναι   καὶ ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας
[172]   περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος  εἶναι·   καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς
[217]   τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην  εἶναι   καὶ εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς
[202]   οὐ πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας  εἶναι   καὶ καλούς; τολμήσαις ἄν
[182]   καὶ ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ  εἶναι   (καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ
[173]   αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα  εἶναι,   καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι·
[223]   κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ πάντα  εἶναι,   καὶ οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ
[217]   ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ  εἶναι   καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε
[188]   ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους  εἶναι   καὶ τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς.
[198]   καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε  εἶναι   καὶ τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν
[206]   μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ  εἶναι;   Καὶ τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα
[192]   ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα  εἶναι   κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ
[223]   ὁμολογεῖν αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς  εἶναι   κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν,
[185]   ἐπιπεπτωκυῖαν καὶ οὐχ οἷόν τε  εἶναι   λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν
[216]   οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν  εἶναι,   λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ καὶ
[195]   (τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς ἁπαλοὺς  εἶναι)   λέγων τῆς μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες·
[202]   καλόν τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν  εἶναι;   Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην.
[210]   σῶμα καλὸν σμικρόν τι ἡγήσηται  εἶναι.   μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ
[181]   ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ νόμον  εἶναι   μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ
[184]   (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ κολακείαν  εἶναι   μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ καὶ
[202]   μὴ καλόν ἐστιν αἰσχρὸν  εἶναι,   μηδὲ μὴ ἀγαθόν, κακόν.
[221]   τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον  εἶναι,   μήτε τῶν παλαιῶν μήτε τῶν
[196]   μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη  ~(εἶναι.   νεώτατος μὲν δή ἐστι καὶ
[205]   ἵνα τί δὲ βούλεται εὐδαίμων  εἶναι   βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ
[205]   αὐτοῖς δοκῇ τὰ ἑαυτῶν πονηρὰ  εἶναι.   οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι
[201]   κάλλος ἆρα λέγεις σὺ καλὸν  εἶναι;   Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς
[204]   σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον Ἔρωτα  εἶναι,   οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ ταῦτά
[204]   ἐπιθυμεῖ μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς  εἶναι   οὗ ἂν μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι.
[184]   αὖ ἐθελοδουλεία οὐκ αἰσχρὰ  εἶναι   οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ τὼ
[214]   ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ  εἶναι   οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν μέντοι ἀναμιμνῃσκόμενος
[199]   τινὸς ἀδελφὸς οὔ; Φάναι  εἶναι.   Οὐκοῦν ἀδελφοῦ ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν.
[211]   τε καὶ νεανίσκους δόξει σοι  εἶναι,   οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ
[201]   αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν μοι ῥᾷστον  εἶναι   οὕτω διελθεῖν, ὥς ποτέ με
[183]   ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον οὔ φασιν  εἶναι·   οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ καὶ
[184]   μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν  εἶναι   παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ
[205]   ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει  εἶναι   πάντων ἀνθρώπων, καὶ πάντας τἀγαθὰ
[205]   Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ· κοινὸν  εἶναι   πάντων. Τί δὴ οὖν, ἔφη,
[202]   Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς  εἶναι   παρὰ τούτων, οἵ φασιν αὐτὸν
[186]   τῷ σώματι φίλα οἷόν τ᾽  εἶναι   ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι
[209]   τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ  εἶναι·   πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ
[176]   ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν  εἶναι   πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν οὔτε
[178]   Ἔρως ἐν τοῖς πρεσβύτατος  εἶναι.   πρεσβύτατος δὲ ὢν μεγίστων ἀγαθῶν
[196]   οἱ πόλεως βασιλῆς „νόμοι„ δίκαια  εἶναι.   πρὸς δὲ τῇ δικαιοσύνῃ σωφροσύνης
[221]   διὰ τὸ ἐφ᾽ ἵππου  εἶναι·   πρῶτον μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος
[180]   ἐστόν, δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε  εἶναι.   πῶς δ᾽ οὐ δύο τὼ
[200]   δοκεῖ, Ἀγάθων, ὡς ἀνάγκη  εἶναι·   σοὶ δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι,
[218]   οὑτωσὶ ἔχω· πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι  εἶναι   σοὶ μὴ οὐ καὶ τοῦτο
[218]   οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα κυριώτερον  εἶναι   σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ ἀνδρὶ
[197]   τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ Ἔρωτος  εἶναι   σοφίαν, γίγνεταί τε καὶ
[204]   εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ  εἶναι   σοφοῦ καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ
[215]   τελετῶν δεομένους διὰ τὸ θεῖα  εἶναι.   σὺ δ᾽ ἐκείνου τοσοῦτον μόνον
[223]   τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν  εἶναι.   ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ
[207]   καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα  εἶναι.   Ταῦτά τε οὖν πάντα ἐδίδασκέ
[202]   οἵ φασιν αὐτὸν οὐδὲ θεὸν  εἶναι;   Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ.
[199]   εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος  εἶναι   τινὸς Ἔρως ἔρως,
[206]   οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι καὶ  εἶναι   τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον.
[207]   τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ  εἶναι   τὸ αὐτό· οἷον ἐκ παιδαρίου
[176]   ἕκαστος βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν  εἶναι,   τὸ μετὰ τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν
[215]   φημὶ γὰρ δὴ ὁμοιότατον αὐτὸν  εἶναι   τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν
[209]   ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον χρὴ  εἶναι   (τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ
[186]   λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ διπλοῦν  εἶναι   τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι καλῶς
[201]   τίνων ἔφησθα ἐν τῷ λόγῳ  εἶναι   τὸν Ἔρωτα· εἰ δὲ βούλει,
[205]   ἐμὸς λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν  εἶναι   τὸν ἔρωτα οὔτε ὅλου, ἐὰν
[191]   γαστέρα καὶ τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον  εἶναι   τοῦ παλαιοῦ πάθους. ἐπειδὴ οὖν
[193]   παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον  εἶναι·   τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν
[207]   Τί οἴει, Σώκρατες, αἴτιον  εἶναι   τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς
[208]   ἐπιστήμην, ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν  εἶναι.   τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πᾶν
[217]   ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι ἐπιθετέον  εἶναι   τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν
[179]   ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον  εἶναι   τῷ ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς,
[178]   τὸ γὰρ ἐν τοῖς πρεσβύτατον  (εἶναι   τῶν θεῶν, τίμιον, δ᾽
[202]   γε παρὰ πάντων μέγας θεὸς  εἶναι;   Τῶν μὴ εἰδότων, ἔφη, πάντων
[177]   τισι θεῶν ὕμνους καὶ παίωνας  εἶναι   ὑπὸ τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ
[200]   καὶ ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς  εἶναι,   φάναι τὸν Σωκράτη, καὶ ταχὺς
[204]   καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον  εἶναι,   φιλόσοφον δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι
[207]   Εἰ τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου  εἶναι   φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ πολλάκις
[184]   τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον  εἶναι,   χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽
[192]   δὲ δή τινες αὐτοὺς ἀναισχύντους  εἶναι,   ψευδόμενοι· οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀναισχυντίας
[219]   περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ  εἶναι,   ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ
[180]   μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς  εἶναι,   ὧν οὐ πάνυ διεμνημόνευεν· οὓς
[208]   τὸ παντάπασιν τὸ αὐτὸ ἀεὶ  εἶναι   ὥσπερ τὸ (θεῖον, ἀλλὰ τῷ
[173]   ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽  εἰπέ   μοι πότε ἐγένετο συνουσία
[214]   μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ, καὶ  εἰπὲ   ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν γὰρ
[199]   διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ (τόδε  εἰπέ·   πότερόν ἐστι τοιοῦτος οἷος εἶναι
[200]   σαυτῷ μεμνημένος ὅτου· τοσόνδε δὲ  εἰπέ,   πότερον Ἔρως ἐκείνου οὗ
[172]   δέ μοι, δ᾽ ὅς,  εἰπέ·   σὺ αὐτὸς παρεγένου τῇ συνουσίᾳ
[201]   Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν ἔτι  εἰπέ·   τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ δοκεῖ
[218]   ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽ ἐλευθέρως  εἰπεῖν   μοι ἐδόκει· καὶ εἶπον
[192]   (δήλη ἐστίν, οὐ δύναται  εἰπεῖν,   ἀλλὰ μαντεύεται βούλεται, καὶ
[185]   ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν Ἐρυξίμαχον  εἰπεῖν·   Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ
[217]   γὰρ πρὸς ὑμᾶς πάντα τἀληθῆ  εἰπεῖν·   ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν, καὶ
[212]   τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ  εἰπεῖν·   Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα πάνυ
[185]   οἷόν τε εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽  εἰπεῖν   αὐτόν, ἐν τῇ κάτω γὰρ
[198]   τῷ θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη  εἰπεῖν   βλέψαντα εἰς τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά
[180]   παρεὶς τὸν Παυσανίου λόγον διηγεῖτο.  εἰπεῖν   δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ καλῶς
[185]   Ἀριστοφάνη· ἐγὼ δὲ ταῦτα ποιήσω.  Εἰπεῖν   δὴ τὸν Ἐρυξίμαχον· Δοκεῖ τοίνυν
[200]   ἄν; Συμφάναι ἔφη τὸν Ἀγάθωνα.  εἰπεῖν   δὴ τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό
[194]   ὡς χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα  εἰπεῖν.   δοκοῦσι γάρ μοι πάντες οἱ
[213]   καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη,  εἰπεῖν·   Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ
[214]   εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ  εἰπεῖν,   εἰπὼν δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει
[186]   γῇ φυομένοις καὶ ὡς ἔπος  εἰπεῖν   ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι
[201]   μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί,  εἰπεῖν.   Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ
[177]   μοι χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον  εἰπεῖν   ἔπαινον Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς
[194]   μὲν εἰπεῖν ὡς χρή με  εἰπεῖν,   ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι
[186]   γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ  εἰπεῖν,   ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν
[189]   λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα  εἰπεῖν·   Εὖ λέγεις, Ἐρυξίμαχε, καί
[195]   Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον  εἰπεῖν,   εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα
[174]   τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας  εἰπεῖν   ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ
[200]   ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽  εἰπεῖν.   Ἴθι δή, φάναι τὸν Σωκράτη,
[222]   μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα  εἰπεῖν·   Καὶ μήν, Σώκρατες, κινδυνεύεις
[194]   ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη  εἰπεῖν   Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,
[199]   γε ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω  εἰπεῖν   κατ᾽ ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς
[201]   οὕτως ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα  εἰπεῖν.   Κινδυνεύω, Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι
[180]   μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον ἔφη  εἰπεῖν,   μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους τινὰς
[175]   μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη  εἰπεῖν   Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος
[199]   δή, φάναι, καὶ τὸν ἔρωτα  εἰπεῖν.   Ἔρως ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς
[192]   εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν  εἰπεῖν   τι βούλονται σφίσι παρ᾽
[198]   μαντικῶς, νῦν δὴ ἔλεγον  εἰπεῖν,   ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ, ἐγὼ
[174]   οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν  εἰπεῖν   ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος.
[175]   καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ  εἰπεῖν   ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι, φάναι,
[178]   ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω  εἰπεῖν   ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς
[197]   δέ μοί τι καὶ ἔμμετρον  εἰπεῖν,   ὅτι οὗτός ἐστιν ποιῶν
[201]   οἶμαι γάρ σε οὑτωσί πως  εἰπεῖν,   ὅτι τοῖς θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ
[206]   τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον; ἔχεις  εἰπεῖν;   Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ, ἔφην
[219]   ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ  εἰπεῖν   οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον
[215]   λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς ἔπος  εἰπεῖν   οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ τις
[213]   τε τὸν Ἀγάθωνα καὶ ἀναδεῖν.  εἰπεῖν   οὖν τὸν Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες,
[177]   βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.  εἰπεῖν   οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι·
[179]   ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος  εἰπεῖν   πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ ἀνὴρ
[180]   δ᾽ οὖν ἑκάτερος εἴληχε πειρατέον  εἰπεῖν.   πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει·
[214]   Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν καὶ ἅμα  εἰπεῖν·   Πρὸς μὲν Σωκράτη, ἄνδρες,
[199]   λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν  εἰπεῖν,   ταύτῃ. Ἔτι τοίνυν, φάναι,
[209]   τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς ἔπος  εἰπεῖν   τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽
[194]   Φαρμάττειν βούλει με, Σώκρατες,  εἰπεῖν   τὸν Ἀγάθωνα, ἵνα θορυβηθῶ διὰ
[213]   ἐκ τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε,  εἰπεῖν   τὸν Ἀλκιβιάδην· ἀλλὰ τίς ἡμῖν
[214]   βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς λέγεις;  εἰπεῖν   τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,
[214]   κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι,  εἰπεῖν   τὸν Ἀλκιβιάδην. καὶ μέντοι οὑτωσὶ
[214]   τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν Ποσειδῶ,  εἰπεῖν   τὸν Ἀλκιβιάδην, μηδὲν λέγε πρὸς
[222]   ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνου. Ζεῦ,  εἰπεῖν   τὸν Ἀλκιβιάδην, οἷα αὖ πάσχω
[189]   σε. Καὶ μήν, Ἐρυξίμαχε,  εἰπεῖν   τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ
[189]   λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν ἔφη  εἰπεῖν   τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽
[214]   οὖν ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή,  εἰπεῖν   τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ
[200]   εἰκός γε, φάναι. Σκόπει δή,  εἰπεῖν   τὸν Σωκράτη, ἀντὶ τοῦ εἰκότος
[199]   Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν,  εἰπεῖν   τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω,
[194]   μέντ᾽ ἂν εἴην, Ἀγάθων,  εἰπεῖν   τὸν Σωκράτη, (εἰ ἰδὼν τὴν
[198]   οἶμαι. (Καὶ πῶς, μακάριε,  εἰπεῖν   τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν
[200]   οὖν ἔστιν. ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν,  εἰπεῖν   τὸν Σωκράτη, φύλαξον παρὰ σαυτῷ
[176]   ῤᾷστα πίνοιμεν· τὸν οὖν Ἀριστοφάνη  εἰπεῖν.   Τοῦτο μέντοι εὖ λέγεις,
[198]   οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν  εἰπεῖν,   ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην,
[192]   ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος  εἰπεῖν   χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον.
[214]   διψῶντες πιόμεθα; τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην  εἰπεῖν·   Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς
[213]   Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι καὶ  εἰπεῖν·   Ἡράκλεις, τουτὶ τί ἦν;
[194]   (καὶ τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα  εἰπεῖν   φίλε Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ
[214]   ἐν μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος  εἰπεῖν   ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ ἐγκωμιάσαι.
[194]   δὲ δὴ βούλομαι πρῶτον μὲν  εἰπεῖν   ὡς χρή με εἰπεῖν, ἔπειτα
[207]   ὅτι οὐκ εἰδείην· δ᾽  εἶπεν,   Διανοεῖ οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι
[214]   τί (σε Σωκράτης ὧν ἄρτι  εἶπεν;   οἶσθα ὅτι τοὐναντίον ἐστὶ
[178]   πάντων μὲν οὖν ἕκαστος  εἶπεν,   οὔτε πάνυ Ἀριστόδημος ἐμέμνητο
[218]   τῷ ὄντι οὐ φαῦλος εἶναι,  εἴπερ   ἀληθῆ τυγχάνει ὄντα λέγεις
[205]   Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν φαμέν,  (εἴπερ   γε πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι
[211]   Σώκρατες, ἔφη Μαντινικὴ ξένη,  εἴπερ   που ἄλλοθι, βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ
[207]   μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων,  εἴπερ   τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ
[212]   θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ  εἴπέρ   τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ
[199]   ἐστι πατήρ τινος οὔ;  εἶπες   ἂν δή πού μοι, εἰ
[201]   εἶπον. (Καὶ μὴν καλῶς γε  εἶπες,   φάναι, Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν
[189]   σύ τε καὶ Παυσανίας  εἰπέτην.   ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι
[194]   οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων  εἴπῃ   εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο
[189]   τοῦ σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον  εἴπῃς,   ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν.
[182]   ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν τις  εἴποι   οὔτε νέος οὔτε παλαιὸς ὡς
[221]   τις καὶ περὶ ἄλλου τοιαῦτα  εἴποι,   τὸ δὲ μηδενὶ ἀνθρώπων ὅμοιον
[200]   ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἔχω,  εἴποιμεν   ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,
[222]   αὖ μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν  εἶπον   με ὕβρισε. καὶ μέντοι
[201]   ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες;  Εἶπον   γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ
[205]   ἔχειν ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις,  εἶπον   ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν
[204]   οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ  εἶπον·   Εἶεν δή, ξένη· καλῶς
[208]   τὸν λόγον ἐθαύμασά τε καὶ  εἶπον   Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[201]   Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε  εἶπον.   (Καὶ μὴν καλῶς γε εἶπες,
[218]   εἰπεῖν μοι ἐδόκει· καὶ  εἶπον   κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ
[215]   μὴ ἔμελλον κομιδῇ δόξειν μεθύειν,  εἶπον   ὀμόσας ἂν ὑμῖν οἷα δὴ
[204]   καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ  εἶπον   ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ,
[174]   ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη,  εἶπον   ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν σὺ
[173]   ἐγένετο συνουσία αὕτη. κἀγὼ  εἶπον   ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν ἔτι,
[172]   συνουσίᾳ ταύτῃ οὔ; κἀγὼ  εἶπον   ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν
[182]   τούτων κάλλιον νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ  εἶπον,   οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ
[173]   αὐτῶν ἐποιούμεθα, (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος  εἶπον,   οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν
[174]   μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον·  εἶπον   οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ
[207]   Διοτίμα, ὅπερ νῦν δὴ  εἶπον,   παρὰ σὲ ἥκω, γνοὺς ὅτι
[197]   τοῦ δέ, ὥσπερ ἐν ἀρχῇ  εἶπον,   πολλὰ καὶ δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο.
[202]   σύ, μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ  εἶπον·   Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις; καὶ
[212]   ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε.  Εἰπόντος   δὲ ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς
[198]   καθ᾽ ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων.  ~(Εἰπόντος   δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας ἔφη
[222]   παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα γνῶναι.  (Εἰπόντος   δὴ ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα
[189]   ῥηθήσεσθαι, οὔ τι μὴ γελοῖα  εἴπω   (τοῦτο μὲν γὰρ ἂν κέρδος
[214]   καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν,  εἰπὼν   δὲ ἐπιτάξαι Σωκράτει τι
[190]   ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα  εἰπὼν   ἔτεμνε τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ
[219]   δὴ ταῦτα ἀκούσας τε καὶ  εἰπών,   καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι
[177]   οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς  εἴπωσιν,   ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ
[220]   δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια  εἰργάζετο   τά τε (ἄλλα, καί ποτε
[208]   τῆς ἀλογίας πέρι, ἐγὼ  εἴρηκα   εἰ μὴ ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς
[214]   μὲν οὖν ἄλλοι πάντες ἡμεῖς  εἰρήκαμεν·   σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας
[214]   εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ  εἴρηκας   καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν,
[222]   ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα  εἴρηκας,   καὶ ὡς ἐν παρέργῳ δὴ
[195]   αὐτὸς ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς  εἴρηκεν.   εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς
[198]   τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι δοκεῖς  εἰρηκέναι,   ὅτι Ἀγάθων εὖ ἐρεῖ· τὸ
[194]   γάρ μοι πάντες οἱ πρόσθεν  εἰρηκότες   οὐ τὸν θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ
[198]   παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου  εἰρηκότος   καὶ αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ·
[222]   ὡς οὐ πάντα τούτου ἕνεκα  εἰρηκώς,   τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν,
[189]   καί μοι ἔστω ἄρρητα τὰ  εἰρημένα.   ἀλλὰ μή με φύλαττε, ὡς
[200]   φάναι τὸν Σωκράτη, ἀνομολογησώμεθα τὰ  εἰρημένα.   ἄλλο τι ἔστιν Ἔρως
[189]   γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι ἐν  εἰρήνῃ   λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα
[195]   αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία καὶ  εἰρήνη,   ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ Ἔρως
[197]   ὅτι οὗτός ἐστιν ποιῶν  εἰρήνην   μὲν ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ
[212]   ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα νόμισον  εἰρῆσθαι,   εἰ δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ
[193]   διὰ τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ  εἰρῆσθαι·   νῦν δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν
[219]   ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν ἄλλως  εἴρηται   ὡς διανοοῦμαι· σὺ δὲ
[196]   σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ  εἴρηται,   περὶ δὲ σοφίας λείπεται· ὅσον
[216]   ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν,  εἰρωνευόμενος   δὲ καὶ παίζων πάντα τὸν
[218]   ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα  εἰρωνικῶς   καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ
[174]   τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον  εἰς   Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον
[181]   μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα μὴ  εἰς   ἄδηλον πολλὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο· τὸ
[179]   Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν εἰσιέναι  εἰς   Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην
[191]   καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ  εἰς   ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς γῆν, ὥσπερ
[180]   καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι  εἰς   ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις
[173]   πάντως δὲ ὁδὸς  εἰς   ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν
[172]   εἶναι· καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην  εἰς   ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν· τῶν
[174]   δ᾽ ἄλλου τινὸς ἕνεκα ἦλθες,  εἰς   αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθὲς
[191]   ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽  εἰς   γῆν, ὥσπερ οἱ τέττιγες. μετέθηκέ
[183]   λοιδορῶσιν ὡς οὐκ ὀρθῶς λέγοντας,  εἰς   δὲ ταῦτά τις αὖ βλέψας
[184]   τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς χρήματα  εἰς   διαπράξεις πολιτικὰς μὴ καταφρονήσῃ· οὐδὲν
[217]   ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον  εἰς   ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται.
[212]   εἰ μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον  εἰς   Ἔρωτα νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ,
[223]   ἡμέραν διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα  εἰς   ἑσπέραν οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[174]   τὸν Ἀγάθωνα· φάναι, Ἀριστόδημε,  εἰς   καλὸν ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ
[219]   ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ  εἰς   καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν
[223]   ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα  εἰς   Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε τὴν
[179]   τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν καὶ  εἰς   μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος
[180]   Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν,  εἰς   μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ
[209]   γεγονέναι τοὺς (ἀνθρωπίνους, καὶ  εἰς   Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον καὶ
[190]   θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες καὶ  εἰς   ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι
[184]   ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, δὲ δεόμενος  εἰς   παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν
[220]   ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας  εἰς   πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽
[219]   καὶ μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν  εἰς   Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν
[192]   καὶ γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν  εἰς   τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι.
[174]   μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι  εἰς   ταύτην τὴν παροιμίαν· ποιήσας γὰρ
[177]   δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι  εἰς   ταυτηνὶ τὴν ἡμέραν ἀξίως ὑμνῇσαι,
[184]   δὴ τὼ νόμω τούτω ξυμβαλεῖν  εἰς   ταὐτό, τόν τε περὶ τὴν
[184]   κτᾶσθαι, τότε δὴ τούτων ξυνιόντων  εἰς   ταὐτὸν τῶν νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα
[174]   φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽  εἰς   τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην,
[193]   παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος τύχοι  εἰς   τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν φύσιν· εἰ
[193]   πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν, καταστήσας ἡμᾶς  εἰς   τὴν ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος
[175]   ἐρίου ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας  εἰς   τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως
[208]   καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις  εἰς   τὴν φιλοτιμίαν βλέψαι, θαυμάζοις ἂν
[223]   καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς  εἰς   τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς
[184]   ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ  εἰς   τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε
[192]   ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι  εἰς   τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας
[193]   εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ  εἰς   τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται,
[175]   σοφία ὥστ᾽ ἐκ τοῦ πληρεστέρου  εἰς   τὸ κενώτερον ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν
[193]   τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα ὀνίνησιν  εἰς   τὸ οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς
[205]   τοι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος  εἰς   τὸ ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία
[174]   καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι  εἰς   τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι
[191]   μετέθηκέ τε οὖν οὕτω αὐτῶν  εἰς   τὸ πρόσθεν καὶ διὰ τούτων
[191]   καὶ μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα  εἰς   τὸ πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ
[208]   καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι·
[200]   βούλομαι τὰ νῦν παρόντα καὶ  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι· ἄλλο
[200]   αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα εἶναι
[200]   ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ  εἰς   τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι,
[198]   τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα  εἰς   τὸν Ἐρυξίμαχον· Ἆρά σοι δοκῶ,
[190]   Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ  εἰς   τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν,
[203]   νέκταρος, οἶνος γὰρ οὔπω ἦν,  εἰς   τὸν τοῦ Διὸς κῆπον εἰσελθὼν
[179]   παρέχεται ὑπὲρ τοῦδε τοῦ λόγου  εἰς   τοὺς Ἕλληνας, ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ
[182]   αἰσχρὸν χαρίζεσθαι ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ  εἰς   τούτους ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν
[219]   οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν  εἰς   φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν; ὥστε
[184]   ὑπουργῶν> καὶ μὲν δυνάμενος  εἰς   φρόνησιν καὶ τὴν (ἄλλην ἀρετὴν
[184]   μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος  εἰς   χρήματα εἰς διαπράξεις πολιτικὰς
[196]   διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν  εἴς   γε ἀνδρείαν Ἔρωτι (οὐδ᾽ Ἄρης
[180]   Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν οὔσης  εἷς   ἂν ἦν Ἔρως· ἐπεὶ δὲ
[192]   συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν  εἷς   γενέσθαι. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ
[203]   δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί εἰσιν,  εἷς   δὲ τούτων ἐστὶ καὶ
[195]   ὢν ~(ταῦτα ἐδωρήσατο, οὐδεὶς εἴρηκεν.  εἷς   δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς ἐπαίνου
[192]   ἀκούσας ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν  εἷς   ἐξαρνηθείη οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν
[180]   ἐγκωμιάζειν Ἔρωτα. εἰ μὲν γὰρ  εἷς   ἦν Ἔρως, καλῶς ἂν
[202]   Τίνες οὗτοι; ἦν δ᾽ ἐγώ.  Εἷς   μέν, ἔφη, σύ, μία δ᾽
[180]   νῦν δὲ οὐ γάρ ἐστιν  εἷς·   μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν
[216]   καταφρονεῖ τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽ ἂν  εἷς   οἰηθείη, οὔτ᾽ εἴ τις πλούσιος,
[175]   παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ  εἰσάξεις   Σωκράτη; σὺ δ᾽ δ᾽
[213]   σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν  εἰσαῦθις   σε τιμωρήσομαι· νῦν (δέ μοι,
[214]   τὸν Ἐρυξίμαχον. ἡμῖν πρὶν σὲ  εἰσελθεῖν   ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον
[176]   τοῦτο εἰσηγοῦμαι τὴν μὲν ἄρτι  εἰσελθοῦσαν   αὐλητρίδα χαίρειν ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ
[203]   εἰς τὸν τοῦ Διὸς κῆπον  εἰσελθὼν   βεβαρημένος ηὗδεν. οὖν Πενία
[177]   ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον  εἰσενεγκεῖν   καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν
[177]   καὶ βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν  εἰσηγεῖσθαι.   εἰπεῖν οὖν τὸν Ἐρυξίμαχον ὅτι·
[189]   εἴη. ἐγὼ οὖν πειράσομαι ὑμῖν  εἰσηγήσασθαι   τὴν δύναμιν αὐτοῦ, ὑμεῖς δὲ
[176]   λόγων, εἰ βούλεσθε, ἐθέλω ὑμῖν  εἰσηγήσασθαι.   ~(Φάναι δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι
[176]   μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ τοῦτο  εἰσηγοῦμαι   τὴν μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα
[175]   ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι  εἰσῄει·   ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς ποῦ
[209]   οἱ δὲ κατὰ τὴν ~(ψυχήν—  εἰσὶ   γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ ἐν
[221]   Περικλῆς, καὶ Νέστορα καὶ Ἀντήνορα,  εἰσὶ   δὲ καὶ ἕτεροι· (καὶ τοὺς
[191]   μᾶλλον πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι  εἰσί,   καὶ αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου
[209]   τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή  εἰσι   καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες
[191]   τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ  εἰσὶ   καὶ οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν
[205]   πάσαις ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις  εἰσὶ   καὶ οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες
[208]   τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί  εἰσι   πάντας ἔτι μᾶλλον ὑπὲρ
[191]   γίγνονται. ὅσοι δὲ ἄρρενος τμῆμά  εἰσι,   τὰ ἄρρενα διώκουσι, καὶ τέως
[221]   καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί  εἰσι   τοῖς σειληνοῖς τοῖς διοιγομένοις. (εἰ
[175]   ἕστηκεν, κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει  εἰσιέναι.   Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν
[179]   ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι ζῶν  εἰσιέναι   εἰς Ἅιδου, τοιγάρτοι διὰ ταῦτα
[213]   πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν  εἰσιέναι   καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα
[175]   δειπνεῖν, τὸν δὲ Σωκράτη οὐκ  εἰσιέναι.   τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις κελεύειν
[193]   οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί  εἰσιν   ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες· λέγω
[208]   μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ ἐρωτικοί  εἰσιν,   διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην
[203]   οἱ δαίμονες πολλοὶ καὶ παντοδαποί  εἰσιν,   εἷς δὲ τούτων ἐστὶ καὶ
[191]   τῶν ἀνδρῶν τοῦ κοινοῦ τμῆμά  εἰσιν,   δὴ τότε ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο,
[181]   τῷ γενειάσκειν. παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί  εἰσιν   οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς
[182]   δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι γάρ  εἰσιν   οἱ καὶ τὸ ὄνειδος πεποιηκότες,
[192]   μετ᾽ ἀλλήλων διὰ βίου οὗτοί  εἰσιν,   οἳ οὐδ᾽ ἂν ἔχοιεν εἰπεῖν
[191]   δὲ τῶν γυναικῶν γυναικὸς τμῆμά  εἰσιν,   οὐ πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι
[178]   τούτου· γονῆς γὰρ Ἔρωτος οὔτ᾽  εἰσὶν   οὔτε λέγονται ὑπ᾽ οὐδενὸς οὔτε
[192]   καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί  εἰσιν   οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων καὶ
[213]   μοι λέγετε αὐτόθεν, ἐπὶ ῥητοῖς  εἰσίω   μή; συμπίεσθε οὔ;
[196]   οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς καὶ  εἰσιὼν   τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ ἐξιών,
[220]   προυχώρει αὐτῷ, οὐκ ἀνίει ἀλλὰ  εἱστήκει   ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία,
[220]   τὴν νύκτα ἑστήξοι. δὲ  εἱστήκει   μέχρι ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος
[220]   ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι ἕωθέν τι  εἱστήκει   σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ οὐ προυχώρει
[203]   ὅτε γὰρ ἐγένετο Ἀφροδίτη,  εἱστιῶντο   οἱ θεοὶ οἵ τε ἄλλοι
[191]   δὴ νῦν γυναῖκα καλοῦμεν,  εἴτ᾽   ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας
[200]   οὗ ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ,  εἶτα   ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ,
[200]   ἐν τῷ γε νῦν παρόντι,  εἴτε   βούλει εἴτε μή, ἔχεις· σκόπει
[191]   λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει καὶ συνεπλέκετο,  εἴτε   γυναικὸς τῆς ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει,
[200]   γε νῦν παρόντι, εἴτε βούλει  εἴτε   μή, ἔχεις· σκόπει οὖν, ὅταν
[189]   κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας  εἶχε,   καὶ σκέλη τὰ ἴσα ταῖς
[180]   ἦν Ἔρως, καλῶς ἂν  εἶχε·   νῦν δὲ οὐ γάρ ἐστιν
[172]   σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν  εἶχε   σαφὲς λέγειν· σὺ οὖν μοι
[190]   ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα  εἶχον,   ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ
[219]   ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην  εἶχον   καὶ ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας,
[198]   ὀλίγου (ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ  εἶχον.   καὶ γάρ με Γοργίου
[191]   τέως γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς  εἶχον,   καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ
[190]   ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν  εἶχον   καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες
[176]   Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον, ἔγωγέ σοι  εἴωθα   πείθεσθαι ἄλλως τε καὶ ἅττ᾽
[217]   μάλα ἐγίγνετο οὐδέν, ἀλλ᾽ ὥσπερ  εἰώθει   διαλεχθεὶς ἄν μοι καὶ συνημερεύσας
[175]   αὐτὸν οὐ πολὺν χρόνον ὡς  εἰώθει   διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα σφᾶς μεσοῦν
[223]   ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ὥσπερ  εἰώθει   ἕπεσθαι, καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον,
[220]   μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ πρότερον  εἰώθει   φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ
[213]   αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ  εἰώθεις   ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ ᾤμην
[223]   ἐκεῖνα, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ  εἰωθότα·   Σωκράτους παρόντος τῶν καλῶν μεταλαβεῖν
[218]   καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ  εἰωθότως   ἔλεξεν· φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις
[217]   οὖν διανοηθείς, πρὸ τοῦ οὐκ  εἰωθὼς   ἄνευ ἀκολούθου μόνος μετ᾽ αὐτοῦ
[187]   τέχνης. οὐ γὰρ δή που  ἐκ   διαφερομένων γε ἔτι τοῦ ὀξέος
[187]   ἀλογία ἁρμονίαν φάναι διαφέρεσθαι  ἐκ   διαφερομένων ἔτι εἶναι. ἀλλὰ ἴσως
[187]   δὲ ὁμολογία τις· ὁμολογίαν δὲ  ἐκ   διαφερομένων, ἕως ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον
[187]   ἴσως τόδε ἐβούλετο λέγειν, ὅτι  ἐκ   διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος καὶ
[187]   ἐκ τοῦ ταχέος καὶ (βραδέος,  ἐκ   διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον δὲ ὁμολογησάντων
[192]   συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ  ἐκ   δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ
[191]   συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν  ἐκ   δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν φύσιν
[207]   ἀνθρώπους, ἔφη, οἴοιτ᾽ ἄν τις  ἐκ   λογισμοῦ ταῦτα ποιεῖν· τὰ δὲ
[209]   τούτων δ᾽ αὖ ὅταν τις  ἐκ   (νέου ἐγκύμων τὴν ψυχήν
[207]   καὶ εἶναι τὸ αὐτό· οἷον  ἐκ   παιδαρίου αὐτὸς λέγεται ἕως
[196]   εὐσχημοσύνη, δὴ διαφερόντως  ἐκ   πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ
[188]   πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι  ἐκ   πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα
[176]   τοῦτό γε οἶμαι (κατάδηλον γεγονέναι  ἐκ   τῆς ἰατρικῆς, ὅτι χαλεπὸν τοῖς
[186]   τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι δοκῶ  ἐκ   τῆς ἰατρικῆς, τῆς ἡμετέρας (τέχνης,
[175]   τὸ διὰ τοῦ ἐρίου ῥέον  ἐκ   τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν κενωτέραν.
[176]   ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα ἔτι  ἐκ   τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν, ἔφη
[191]   βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι δὴ οὖν  ἐκ   τόσου (ὁ ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων
[197]   δ᾽ θεὸς οὗτος ἔφυ,  ἐκ   τοῦ ἐρᾷν τῶν καλῶν πάντ᾽
[205]   τι πολύ· γάρ τοι  ἐκ   τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ
[185]   πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη, ὡς  ἐκ   τοῦ παραχρῆμα, Φαῖδρε, περὶ
[175]   τοιοῦτον εἴη σοφία ὥστ᾽  ἐκ   τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ κενώτερον
[203]   τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον ποιήσασθαι  ἐκ   τοῦ Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽
[187]   ὥσπερ γε καὶ ῥυθμὸς  ἐκ   τοῦ ταχέος καὶ (βραδέος, ἐκ
[191]   καὶ οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν  ἐκ   τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν, καὶ
[191]   γυναῖκες φίλανδροί τε καὶ μοιχεύτριαι,  ἐκ   τούτου τοῦ γένους γίγνονται. ὅσαι
[191]   τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ ἑταιρίστριαι  ἐκ   τούτου τοῦ γένους γίγνονται. ὅσοι
[181]   ἐπὶ τὸ ἄρρεν τρέπονται οἱ  ἐκ   τούτου τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ
[207]   ἀεὶ ἔρως ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ  ἐκ   τούτου τοῦ λόγου καὶ τῆς
[213]   Ἀγάθωνα· Ὑπολύετε, παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα  ἐκ   τρίτων κατακέηται. Πάνυ γε, εἰπεῖν
[188]   τε γὰρ λοιμοὶ φιλοῦσι γίγνεσθαι  ἐκ   τῶν τοιούτων καὶ ἄλλ᾽ αὖ
[207]   ~(δὲ ἀναγκαῖον ἐπιθυμεῖν μετὰ ἀγαθοῦ  ἐκ   τῶν ὡμολογημένων, εἴπερ τοῦ τἀγαθὸν
[201]   ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν  ἐκ   τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι,
[200]   ἰσχυρὸς ὢν ἰσχυρός; Ἀδύνατον  ἐκ   τῶν ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που
[223]   ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν  ἐκ   φιάλης μεγάλης ἐπὶ δεξιά. τὸν
[191]   εἰσιν, δὴ τότε ἀνδρόγυνον  ἐκαλεῖτο,   φιλογύναικές τέ εἰσὶ καὶ οἱ
[172]   τις ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν  ἐκάλεσε,   καὶ παίζων ἅμα τῇ κλήσει·
[174]   εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ  ἐκαλλωπισάμην,   ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω.
[207]   ἐπιθυμίαι, ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων  ἕκαστα   οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πάρεστιν ἑκάστῳ,
[200]   Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν  ἕκαστα   τούτων ἐν τῷ παρόντι ἀνάγκη
[208]   τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία  ἑκάστη   τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει.
[172]   Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι  ἑκάστης   ἡμέρας εἰδέναι ὅτι ἂν λέγῃ
[205]   οὐ γὰρ τὸ ἑαυτῶν οἶμαι  ἕκαστοι   ἀσπάζονται, εἰ μὴ εἴ τις
[214]   εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ  ἕκαστον   ἐν μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος
[177]   διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι χρῆναι  ἕκαστον   ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος
[190]   γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα  ἕκαστον,   καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται,
[191]   φύσις δίχα ἐτμήθη, ποθοῦν  ἕκαστον   τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει,
[207]   ἐπεὶ καὶ ἐν ἓν  ἕκαστον   τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται καὶ
[176]   μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον ἂν  ἕκαστος   βούληται, ἐπάναγκες δὲ μηδὲν εἶναι,
[178]   Σωκράτης. πάντων μὲν οὖν  ἕκαστος   εἶπεν, οὔτε πάνυ Ἀριστόδημος
[193]   καὶ τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί  ἕκαστος   (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος·
[198]   προυρρήθη γάρ, ὡς ἔοικεν, ὅπως  ἕκαστος   ἡμῶν τὸν ἔρωτα ἐγκωμιάζειν δόξει,
[191]   ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ αὑτοῦ  ἕκαστος   ξύμβολον. ὅσοι μὲν οὖν τῶν
[191]   ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην.  Ἕκαστος   οὖν ἡμῶν ἐστὶν ἀνθρώπου ξύμβολον,
[193]   καὶ τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ  ἕκαστος   τύχοι εἰς τὴν ἀρχαίαν ἀπελθὼν
[177]   ὃν μέλλω λέγειν. Φαῖδρος γὰρ  ἑκάστοτε   πρός με ἀγανακτῶν λέγει· Οὐ
[178]   μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν ἐρῶ  ἑκάστου   τὸν λόγον. πρῶτον μὲν γάρ,
[189]   ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον ἦν  ἑκάστου   τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον,
[198]   ᾤμην δεῖν τἀληθῆ λέγειν περὶ  ἑκάστου   τοῦ ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν
[186]   τοῖς σώμασιν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς  ἑκάστου   τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν
[194]   Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς  ἑκάστου   ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν
[207]   ἕκαστα οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πάρεστιν  ἑκάστῳ,   ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται, τὰ
[187]   θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει, φυλακτέον  ἑκάτερον   τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ
[193]   ἕκαστος (ἐρεῖ, μᾶλλον δὲ τί  ἑκάτερος·   Ἀγάθων γὰρ καὶ Σωκράτης λοιποί.
[180]   πάντας θεούς, δ᾽ οὖν  ἑκάτερος   εἴληχε πειρατέον εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ
[184]   τε καὶ παιδικά, νόμον ἔχων  ἑκάτερος,   μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς ὑπηρετῶν
[194]   ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς οὖν  ἑκάτερος   τῷ θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω.
[192]   σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο τι βουλομένη  ἑκατέρου   ψυχὴ (δήλη ἐστίν,
[183]   ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν  ἐκβάντι   τῶν ὅρκων· ἀφροδίσιον γὰρ ὅρκον
[209]   ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα  ἔκγονα   ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἐκείνοις ἀθάνατον
[190]   ἦν τοῦ ἡλίου τὴν ἀρχὴν  ἔκγονον,   τὸ δὲ θῆλυ τῆς γῆς,
[189]   ἐπειδὴ καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι.  ~(Ἐκδεξάμενον   οὖν ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη
[192]   ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε,  ἐκεῖ   αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν
[221]   τὸ σὸν δὴ τοῦτο, καὶ  ἐκεῖ   διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος
[187]   δὲ ὁμολογίαν πᾶσι τούτοις, ὥσπερ  ἐκεῖ   ἰατρική, ἐνταῦθα μουσικὴ
[194]   ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ καὶ  ἐκεῖ   παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν πολλῶν·
[220]   ἔρεξε καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ  ἐκεῖ   ποτε ἐπὶ στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι.
[219]   Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ καὶ συνεσιτοῦμεν  ἐκεῖ.   πρῶτον μὲν οὖν τοῖς πόνοις
[207]   αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽  ἐκεῖνα   ἐκτρέφειν, καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα;
[223]   ἵνα ὑπὸ Σωκράτους ἐπαινεθῶ. Ταῦτα  ἐκεῖνα,   φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, τὰ εἰωθότα·
[201]   τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν οὖν  ἐκείνη   ἔλεγε λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν
[179]   πατρός τε (καὶ μητρός· οὓς  ἐκείνη   τοσοῦτον ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ
[179]   πάλιν τὴν ψυχήν, ἀλλὰ τὴν  ἐκείνης   ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω
[203]   Ἔρως, γεννηθεὶς ἐν τοῖς  ἐκείνης   γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει ἐραστὴς
[219]   ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ  ἐκεῖνό   γε ᾤμην τὶ εἶναι,
[211]   τῶν ἄλλων καὶ ἀπολλυμένων μηδὲν  ἐκεῖνο   μήτε τι πλέον μήτε ἔλαττον
[211]   διὰ τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν  ἐκεῖνο   τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν
[211]   καὶ ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽  ἐκεῖνο   τὸ μάθημα τελευτῆσῃ, ἐστιν
[210]   θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν, τοῦτο  ἐκεῖνο,   Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν
[212]   ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου καὶ  ἐκεῖνο   δεῖ θεωμένου καὶ ξυνόντος
[195]   καὶ οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ  ἐκεῖνοι   ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ ἂν
[173]   οἱ λόγοι. Ἀπολλόδωρος Ἦσαν τοίνυν  ἐκεῖνοι   τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽ ~(ἐξ
[209]   οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν καταλείπουσιν,  ἐκείνοις   ἀθάνατον κλέος καὶ μνήμην παρέχεται
[184]   ἐθέλῃ τινὰ θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽  ἐκεῖνον   ἀμείνων ἔσεσθαι κατὰ σοφίαν
[213]   φέρε, παῖ, φάναι, τὸν ψυκτῆρα  ἐκεῖνον,   ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ὀκτὼ
[213]   παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς  ἐκεῖνον   καθίζειν. παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί
[174]   δ᾽ ~(ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν ὡς  ἐκεῖνος   διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι.
[173]   ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει καθάπερ  ἐκεῖνος   διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη, οὐ
[178]   ἐμέμνητο οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ  ἐκεῖνος   ἔλεγε πάντα· δὲ μάλιστα
[183]   καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν  ἐκεῖνος   ἐραστὴς πάνδημος, (ὁ
[174]   καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον,  ἐκεῖνος   ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν
[215]   ἔτι νυνὶ ὃς ἂν τὰ  ἐκείνου   αὐλῇ· γὰρ Ὄλυμπος ηὔλει,
[213]   οὐ φαῦλον πρᾶγμα γέγονεν. ἀπ᾽  ἐκείνου   γὰρ τοῦ χρόνου, ἀφ᾽ οὗ
[174]   μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽  ἐκείνου   δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽
[215]   λέγω, τούτου διδάξαντος· τὰ οὖν  ἐκείνου   ἐάν τε ἀγαθὸς αὐλητὴς αὐλῇ
[207]   ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις  ἐκείνου   εἶναι φύσει τὸν ἔρωτα, οὗ
[211]   ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε τῶν καλῶν  ἐκείνου   ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι,
[200]   Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν  ἐκείνου   ἐρᾶν, οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ
[173]   γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην ὧν  ἐκείνου   ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει καθάπερ
[185]   τὴν φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος  ἐκείνου   κακοῦ (καὶ οὐ κεκτημένου ἀρετήν,
[211]   τὰ δὲ ἄλλα πάντα καλὰ  ἐκείνου   μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον, οἷον
[215]   οὐκ αὐλητής; πολύ γε θαυμασιώτερος  ἐκείνου·   (ὁ μέν γε δι᾽ ὀργάνων
[200]   δὲ εἰπέ, πότερον Ἔρως  ἐκείνου   οὗ ἔστιν ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ
[213]   (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε καὶ  ἐκείνου·   παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς
[215]   τὸ θεῖα εἶναι. σὺ δ᾽  ἐκείνου   τοσοῦτον μόνον διαφέρεις, ὅτι ἄνευ
[211]   ἐστιν οὐκ ἄλλου αὐτοῦ  ἐκείνου   τοῦ καλοῦ μάθημα, καὶ γνῷ
[209]   τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽  ἐκείνου,   ὥστε πολὺ μείζω κοινωνίαν τῆς
[223]   Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽  ἐκείνους,   ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ὥσπερ
[192]   ὅταν μὲν οὖν καὶ αὐτῷ  ἐκείνῳ   ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ
[207]   θαύμαζε. ἐνταῦθα γὰρ (τὸν αὐτὸν  ἐκείνῳ   λόγον θνητὴ φύσις ζητεῖ
[212]   τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ καὶ  ἐκείνῳ;   (Ταῦτα δή, Φαῖδρέ τε
[204]   ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε· τί ἔσται  ἐκείνῳ   ἂν γένηται τὰ καλά;
[204]   ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί ἔσται  ἐκείνῳ   ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽
[190]   Ἐφιάλτου τε καὶ Ὤτου, περὶ  ἐκείνων   λέγεται, τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν
[212]   οἴει, ἔφη, φαῦλον βίον ~(γίγνεσθαι  ἐκεῖσε   βλέποντος ἀνθρώπου καὶ ἐκεῖνο
[190]   ὄντινα δὲ τέμοι, τὸν Ἀπόλλω  ἐκέλευε   τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν καὶ
[190]   ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα ἰᾶσθαι  ἐκέλευεν.   δὲ τό τε πρόσωπον
[178]   πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε καὶ  ~(ἐκέλευον   ἅπερ Σωκράτης. πάντων μὲν
[220]   μέν, Σώκρατες, καὶ τότε  ἐκέλευον   σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς,
[215]   (ὁ μέν γε δι᾽ ὀργάνων  ἐκήλει   τοὺς ἀνθρώπους τῇ ἀπὸ τοῦ
[198]   αὐτῶν δὲ τούτων τὰ κάλλιστα  ἐκλεγομένους   ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ πάνυ
[187]   καὶ μέτροις, (ὃ δὴ παιδεία  ἐκλήθη)   ἐνταῦθα δὴ καὶ χαλεπὸν καὶ
[181]   τὸν νόμον τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς  ἑκόντες   τίθενται, χρῆν δὲ καὶ τούτους
[196]   ὑπηρετεῖ— δ᾽ ἂν ἑκὼν  ἑκόντι   ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς
[184]   καὶ ἄλλη μία μόνη δουλεία  ἑκούσιος   λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽
[215]   τε ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον,  ἐκπεπληγμένοι   ἐσμὲν καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,
[216]   ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ καὶ  ἐκπέπληκται,   καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ
[211]   σοι εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν  ἐκπέπληξαι   καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ
[214]   δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας καὶ  ἐκπέπωκας,   δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ
[214]   τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν  ἐκπιεῖν,   ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν
[214]   γὰρ ἂν κελεύῃ τις, τοσοῦτον  ἐκπιὼν   οὐδὲν μᾶλλον μή ποτε μεθυσθῇ.
[194]   σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν  ἐκπλαγέντος,   νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα
[192]   ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ  ἐκπλήττονται   φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι καὶ
[213]   φερέτω, Ἀγάθων, εἴ τι ἔστιν  ἔκπωμα   μέγα. μᾶλλον δὲ οὐδὲν δεῖ,
[220]   οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας  ἐκράτει,   καὶ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη
[193]   τὸ γένος εὔδαιμον γένοιτο, εἰ  ἐκτελέσαιμεν   τὸν ἔρωτα καὶ τῶν παιδικῶν
[193]   οἱ ἐν ταῖς στήλαις καταγραφὴν  ἐκτετυπωμένοι,   διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας, γεγονότες
[195]   ἀληθῆ ἔλεγον· οὐ γὰρ ἂν  ἐκτομαὶ   οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ
[179]   τῆς μητρὸς ὡς ἀποθανοῖτο ἀποκτείνας  Ἕκτορα,   μὴ ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽
[191]   πρόσθεν· τέως γὰρ καὶ ταῦτα  ἐκτὸς   εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ ἔτικτον
[207]   τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα  ἐκτρέφειν,   καὶ ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς
[209]   καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, πάλαι  ἐκύει,   τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν
[203]   κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ  ἐκύησε   τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ καὶ
[175]   ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ  ἐκφανὴς   ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν
[189]   γε, φάναι, Ἀριστόφανες, οἴει  ἐκφεύξεσθαι·   ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν καὶ
[193]   περὶ (θεούς, ἵνα τὰ μὲν  ἐκφύγωμεν,   τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν
[215]   τε καρδία πηδᾷ καὶ δάκρυα  ἐκχεῖται   ὑπὸ τῶν λόγων τῶν τούτου,
[214]   καὶ εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι·  ἑκὼν   γὰρ εἶναι οὐδὲν ~(ψεύσομαι. ἐὰν
[188]   ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι  ἑκών   γε. ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον,
[176]   μέθη ἐστί· καὶ οὔτε αὐτὸς  ἑκὼν   εἶναι πόρρω ἐθελήσαιμι ἂν πιεῖν
[196]   πᾶν ὑπηρετεῖ— δ᾽ ἂν  ἑκὼν   ἑκόντι ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως
[196]   οὔτε ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ  ἑκὼν   Ἔρωτι πᾶν ὑπηρετεῖ— δ᾽
[173]   ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν  ἔλαβες   τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα
[222]   ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ  ἔλαθες,   ἀλλὰ τὸ σατυρικόν σου δρᾶμα
[211]   ἐκεῖνο μήτε τι πλέον μήτε  ἔλαττον   γίγνεσθαι μηδὲ πάσχειν μηδέν, ὅταν
[201]   ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη  ἔλεγε   λόγον, πειράσομαι ὑμῖν διελθεῖν ἐκ
[178]   οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ ἐκεῖνος  ἔλεγε   πάντα· δὲ μάλιστα καὶ
[220]   ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ  ἔλεγεν,   ὅτι Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων
[214]   τοὐναντίον ἐστὶ πᾶν  ἔλεγεν;   οὗτος γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ
[186]   ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας  ἔλεγεν   τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν χαρίζεσθαι
[201]   εἴη ἔρως. οὐχ οὑτωσί πως  ἔλεγες;   Εἶπον γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.
[198]   οὐ μαντικῶς, νῦν δὴ  ἔλεγον   εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς ἐροῖ,
[201]   ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα  ἔλεγον   οἷάπερ νῦν πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων,
[221]   παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ  ἔλεγον   ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα
[207]   ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ  ἔλεγον   ὅτι οὐκ εἰδείην· δ᾽
[195]   Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ  ἔλεγον·   οὐ γὰρ ἂν ἐκτομαὶ οὐδὲ
[188]   ἔρωτος νῦν δὴ ἐγὼ  ἔλεγον,   τά τε θερμὰ καὶ τὰ
[220]   μοι δοκεῖ καὶ αὐτίκα  ἔλεγχος   ἔσεσθαι. πρὸς δὲ αὖ τὰς
[191]   εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο.  ἐλεήσας   δὲ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν
[182]   αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν  ἑλεῖν   ἐξουσίαν νόμος δέδωκε τῷ
[218]   σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως  ἔλεξεν·   φίλε Ἀλκιβιάδη, κινδυνεύεις τῷ
[179]   οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν  ἑλέσθαι   βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ καὶ
[181]   τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ τῶν  ἐλευθέρων   γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον
[218]   μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽  ἐλευθέρως   εἰπεῖν μοι ἐδόκει· καὶ
[183]   ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ ἐξ ἀρχῆς  ἐλέχθη,   οὔτε καλὸν εἶναι αὐτὸ καθ᾽
[173]   ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους  ἐλεῶ,   ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν
[217]   Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον  ἐλθόντα   ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι δὲ
[223]   ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ  ἐλθόντα   εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ ἄλλοτε
[174]   ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν  ἐλθόντα   τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην,
[179]   μὴ ἀποκτείνας δὲ τοῦτον οἴκαδ᾽  ἐλθὼν   γηραιὸς τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας
[222]   ἔσται, ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ  ἐλθὼν   κατακλινήσομαι. Πάνυ γε, φάναι τὸν
[184]   ὅταν γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ  ἔλθωσιν   ἐραστής τε καὶ παιδικά, νόμον
[209]   καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς  Ἑλλάδος.   τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν καὶ
[196]   ὅσον οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ  ἐλλείπειν.   καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ
[179]   τοῦδε τοῦ λόγου εἰς τοὺς  Ἕλληνας,   ἐθελήσασα μόνη ὑπὲρ τοῦ αὑτῆς
[175]   ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι τῶν  Ἑλλήνων   πλέον τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ,
[209]   (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν  Ἕλλησι   καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ
[197]   θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται,  ἐλλόγιμος   καὶ φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽
[213]   τουτὶ τί ἦν; Σωκράτης οὗτος;  ἐλλοχῶν   αὖ με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ
[179]   πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις  ἕλοιτο.   καὶ μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ
[182]   καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ  ἑλόντι   αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν
[182]   ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ  ἑλόντι   τε καλὸν δοκεῖ εἶναι (καὶ
[193]   ἄγων, καὶ εἰς τὸ ἔπειτα  ἐλπίδας   μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς
[182]   ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ  ἔμαθον   καὶ οἱ ἐνθάδε τύραννοι·
[213]   ἕως ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε,  ἐμαυτόν.   ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ τι
[199]   (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν κατ᾽  ἐμαυτόν,   οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους λόγους,
[173]   ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ  ἐμαυτοῦ   καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ
[216]   πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς ἔτι  ἐμαυτοῦ   μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽ Ἀθηναίων
[201]   ἐμοὶ καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽  ἐμαυτοῦ,   ὅπως ἂν δύνωμαι. δεῖ δή,
[219]   ἔτι, ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ  ἐμαυτοῦ   τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν χειμών—
[216]   τοῦτον μόνον αἰσχύνομαι. ξύνοιδα γὰρ  ἐμαυτῷ   ἀντιλέγειν μὲν οὐ δυναμένῳ ὡς
[216]   καὶ ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽  ἐμαυτῷ   ὅτι εἰ ἐθέλοιμι παρέχειν τὰ
[217]   καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον εἶναι  ἔμβραχυ   τι κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος
[201]   τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ νῦν πρὸς  ἐμὲ   Ἀγάθων, ὡς εἴη Ἔρως
[222]   γὰρ ἐμὲ ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ  ἐμὲ   αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ ἐπαινεῖν.
[218]   τοῦ ὡς τι βέλτιστον  ἐμὲ   γενέσθαι, τούτου δὲ οἶμαί μοι
[222]   τὸν Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ  ἐμὲ   ἐπῄνεσας, δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ
[220]   ἔδοσαν οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος  ἐμὲ   ἔσωσεν (ἀνθρώπων οὗτος, τετρωμένον
[173]   ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς  ἐμὲ   ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ οἴομαι
[222]   πάντα τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ  ἐμὲ   καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν
[220]   καὶ τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν  ἐμέ.   καὶ ἐγὼ μέν, Σώκρατες,
[222]   αὐτῷ γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως  ἐμὲ   καὶ σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν
[175]   Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽  ἐμὲ   κατάκεισο, ἵνα καὶ τοῦ σοφοῦ
[220]   αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου τῶν στρατηγῶν  ἐμὲ   λαβεῖν σαυτόν. ἔτι τοίνυν,
[222]   καὶ (Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν  ἐμὲ   μὲν σοῦ ἐρᾷν καὶ μηδενὸς
[222]   με ὕβρισε. καὶ μέντοι (οὐκ  ἐμὲ   μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ
[222]   κατακλινῇ Ἀγάθων, οὐ δή που  ἐμὲ   πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ
[172]   ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε καὶ  ἐμὲ   παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν, ἦν
[186]   καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν  ἐμὲ   πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ.
[201]   τῆς νόσου, δὴ καὶ  ἐμὲ   τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν οὖν
[175]   ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες καὶ  ἐμὲ   ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον
[215]   γοῦν, ἄνδρες, εἰ μὴ  ἔμελλον   κομιδῇ δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας
[178]   εἶπεν, οὔτε πάνυ Ἀριστόδημος  ἐμέμνητο   οὔτ᾽ αὖ ἐγὼ ἐκεῖνος
[175]   σοφίας πληρωθήσεσθαι. μὲν γὰρ  ἐμὴ   φαύλη τις ἂν εἴη,
[217]   δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ  ἐμῇ   ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι καὶ
[218]   ἄλλο τῆς οὐσίας τῆς  ἐμῆς   (δέοιο τῶν φίλων τῶν
[212]   τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς  ἐμῆς   κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ
[219]   καὶ κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς  ἐμῆς   ὥρας καὶ ὕβρισεν· καὶ περὶ
[197]   ἐπέρχεται δέ μοί τι καὶ  ἔμμετρον   εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν
[212]   Ἀριστοφάνη λέγειν τι ἐπιχειρεῖν, ὅτι  ἐμνήσθη   αὐτοῦ λέγων Σωκράτης περὶ
[176]   λέγων ἧττον ἂν εἴην ἀηδής.  ἐμοὶ   γὰρ δὴ τοῦτό γε οἶμαι
[189]   σύ τε καὶ Παυσανίας εἰπέτην.  ἐμοὶ   γὰρ δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν
[220]   ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων  ἐμοὶ   διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς προθυμότερος ἐγένου
[173]   τοῖς μάλιστα τῶν τότε, ὡς  ἐμοὶ   δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ
[204]   οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης δέ, ὡς  ἐμοὶ   δοκεῖ τεκμαιρομένῃ ἐξ ὧν σὺ
[197]   καὶ θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως  ἐμοὶ   δοκεῖ, Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος
[218]   δέδοκται; Τί μάλιστα, ἔφη. Σὺ  ἐμοὶ   δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ
[218]   ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽ ἐν  ἐμοὶ   δύναμις δι᾽ ἧς ἂν σὺ
[216]   οὐκ ἄν τις οἴοιτο ἐν  ἐμοὶ   ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ
[219]   ὅτι σοί τε ἄριστον καὶ  ἐμοὶ   ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽
[201]   ὑμῖν διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων  ἐμοὶ   καὶ Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ,
[213]   οὐκ ἔστι, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην,  ἐμοὶ   καὶ σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων
[220]   μάχη ἦν ἐξ ἧς  ἐμοὶ   καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί,
[218]   τοι κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν  ἐμοὶ   καὶ τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας
[200]   (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ.  ἐμοὶ   μὲν γὰρ θαυμαστῶς δοκεῖ,
[218]   τῶν φίλων τῶν ἐμῶν.  ἐμοὶ   μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον
[213]   ὅρα εἴ μοι ἐπαμύνεις· ὡς  ἐμοὶ   τούτου ἔρως τοῦ ἀνθρώπου
[176]   δ᾽ ὅς, ὡς ἔοικεν,  ἐμοί   τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ
[221]   (Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι· ἔπειτα  ἔμοιγ᾽   ἐδόκει, Ἀριστόφανες, τὸ σὸν
[201]   καὶ καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι;  Ἔμοιγε.   Εἰ ἄρα Ἔρως τῶν
[206]   σοὶ δοκοῦσιν; Μὰ Δί᾽ οὐκ  ἔμοιγε,   ἦν δ᾽ ἐγώ. Ἆρ᾽ οὖν,
[220]   γὰρ τῶν στρατηγῶν πρὸς τὸ  ἐμὸν   ἀξίωμα ἀποβλεπόντων καὶ βουλομένων ἐμοὶ
[217]   ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα  ἐμὸν   θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι χαρισαμένῳ
[201]   οὔτε καλὸς εἴη κατὰ τὸν  ἐμὸν   λόγον οὔτε ἀγαθός. καὶ ἐγώ,
[198]   ἐν τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν  ἐμὸν   λόγον πέμψας αὐτόν με λίθον
[193]   οὗτος, ἔφη, Ἐρυξίμαχε,  ἐμὸς   λόγος ἐστὶ περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος
[205]   ζητῶσιν, οὗτοι ἐρῶσιν· δ᾽  ἐμὸς   λόγος οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι
[177]   τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ  ἐμὸς   μῦθος, ἀλλὰ Φαίδρου τοῦδε,
[216]   τοῦδε τοῦ σατύρου· ἄλλα δὲ  ἐμοῦ   ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽ ἐστὶν
[175]   ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος; ~(Ὅπισθεν  ἐμοῦ   ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω καὶ
[223]   μὴ φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽  ἐμοῦ   ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ
[194]   μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος  ἐμοῦ.   Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,
[218]   ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ,  ἐμοῦ   ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί
[219]   κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽  ἐμοῦ,   ἔφην, ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν
[185]   τῆς λυγγὸς λέγειν ὑπὲρ  ἐμοῦ,   ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ
[218]   τυγχάνει ὄντα λέγεις (περὶ  ἐμοῦ,   καί τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ
[222]   φάναι τὸν Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω  ἐμοῦ   κατακλίνου. Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν
[217]   ἀνεπαύετο οὖν ἐν τῇ ἐχομένῃ  ἐμοῦ   κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ
[197]   νόημα· οὗτος, ἔφη, παρ᾽  ἐμοῦ   λόγος, Φαῖδρε, τῷ θεῷ
[222]   ἐμὲ πάλιν ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽  ἐμοῦ   μᾶλλον ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ
[219]   ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ ταῦτα  ἐμοῦ   οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ
[219]   οὖν τοῖς πόνοις οὐ μόνον  ἐμοῦ   περιῆν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων
[222]   καὶ ὡς κατεκλίνη ἐν μέσῳ  ἐμοῦ   τε καὶ σοῦ, ἵνα χωρὶς
[214]   ὀκτὼ κοτύλας χωροῦντα. τοῦτον  ἐμπλησάμενον   πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα
[179]   ἀτεχνῶς, ἔφη Ὅμηρος, μένος  ἐμπνεῦσαι   ἐνίοις τῶν ἡρώων τὸν θεόν,
[183]   οἵας οὐδ᾽ ἂν δοῦλος οὐδείς,  ἐμποδίζοιτο   ἂν μὴ πράττειν οὕτω τὴν
[182]   ἄλλα πάντα καὶ ἔρως  ἐμποιεῖν.   ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ
[178]   τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα τε  ἐμποιεῖν   οὕτω καλῶς οὔτε τιμαὶ οὔτε
[186]   ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος  ἐμποιῆσαι   καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν
[186]   τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα  ἐμποιῆσαι   καὶ ὁμόνοιαν ἡμέτερος πρόγονος
[187]   ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων  ἐμποιήσασα·   καὶ ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ
[187]   αὐτοῦ καρπώσηται, ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν  ἐμποιήσῃ·   ὥσπερ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ
[208]   ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν καινὴν  ἐμποιοῦσα   ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει
[210]   οὗ δὴ ἕνεκεν καὶ οἱ  ἔμπροσθεν   πάντες πόνοι ἦσαν, πρῶτον μὲν
[194]   ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι  ἔμφρονες   πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽
[221]   μὲν ὅσον περιῆν (Λάχητος τῷ  ἔμφρων   εἶναι· ἔπειτα ἔμοιγ᾽ ἐδόκει,
[191]   οὖν ἐκ τόσου (ὁ ἔρως  ἔμφυτος   ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ τῆς
[185]   δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ  ἐμῷ.   ἐν δ᾽ ἂν ἐγὼ
[218]   (δέοιο τῶν φίλων τῶν  ἐμῶν.   ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν ἐστι
[192]   καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ  ἐν   Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα εἶναι
[178]   τοὺς ἐραστὰς αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ  ἐν   αἰσχρῷ τινι ὤν. εἰ οὖν
[191]   καὶ διὰ τούτων τὴν γένεσιν  ἐν   ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος
[216]   ἂν ἴδοιμι αὐτὸν μὴ ὄντα  ἐν   ἀνθρώποις· εἰ δ᾽ αὖ τοῦτο
[197]   ἐστιν ποιῶν εἰρήνην μὲν  ἐν   ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν,
[178]   εἴη Ἔρως καὶ θαυμαστὸς  ἐν   ἀνθρώποις τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ
[197]   Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ  ἐν   ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ καὶ δεινὰ
[181]   καί τις ἂν γνοίη καὶ  ἐν   αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς εἰλικρινῶς
[195]   πολλὰ καὶ βίαια, εἰ Ἔρως  ἐν   αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία καὶ
[186]   δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω καὶ  ἐν   αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς μὲν
[222]   θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς  ἐν   αὑτοῖς ἔχοντας καὶ ἐπὶ πλεῖστον
[207]   μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ ἔχων  ἐν   αὑτῷ ὅμως αὐτὸς καλεῖται,
[181]   κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες,  ἐν   ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες
[209]   ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ  ἐν   βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι
[182]   ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ  ἐν   Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ σοφοὶ
[195]   ὄντων καὶ βαίνει καὶ οἰκεῖ.  ἐν   γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν
[219]   ἔφη, τοῦτό γ᾽ εὖ λέγεις·  ἐν   γὰρ τῷ ἐπιόντι χρόνῳ (βουλευόμενοι
[211]   τινι, οἷον ἐν ζῴῳ  ἐν   γῇ ἐν οὐρανῷ (ἢ
[206]   ἐν μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται,  ἐν   δὲ τῷ καλῷ. γὰρ
[189]   τοι γελοῖον εἴπῃς, ἐξόν σοι  ἐν   εἰρήνῃ λέγειν. καὶ τὸν Ἀριστοφάνη
[209]   ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ  ἐν   Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ
[218]   (περὶ ἐμοῦ, καί τις ἔστ᾽  ἐν   ἐμοὶ δύναμις δι᾽ ἧς ἂν
[216]   οὐκ ἄν τις οἴοιτο  ἐν   ἐμοὶ ἐνεῖναι, τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν·
[218]   ἀμήχανόν τοι κάλλος ὁρῴης ἂν  ἐν   ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ σοὶ
[197]   μετ᾽ ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι,  ἐν   ἑορταῖς, ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις
[217]   μοι ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς  ἐν   ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων
[211]   τις ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν  ἐν   ἑτέρῳ τινι, οἷον ἐν ζῴῳ
[211]   ὂν ἐν ἑτέρῳ τινι, οἷον  ἐν   ζῴῳ ἐν γῇ
[182]   ἐνθάδε (καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος.  ἐν   Ἤλιδι μὲν γὰρ καὶ ἐν
[217]   ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ,  ἐν   ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς ἐν
[206]   θεῖον τὸ πρᾶγμα, καὶ τοῦτο  ἐν   θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον
[197]   ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν χοροῖς,  ἐν   θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα μὲν
[187]   καὶ ἐν μουσικῇ δὴ καὶ  ἐν   ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις
[206]   ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος  ἐν   καλῷ καὶ κατὰ τὸ σῶμα
[186]   εἶναι. ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς  ἐν   κεφαλαίῳ εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ
[196]   ὅτι ποιητὴς Ἔρως ἀγαθὸς  ἐν   κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ
[223]   μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι  ἐν   κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν
[182]   ὥρισται· δ᾽ ἐνθάδε (καὶ  ἐν   Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν
[209]   ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο  ἐν   Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ
[177]   καὶ ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν  ἐν   λόγοις ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ
[213]   μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ νικῶντα  ἐν   λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ μόνον
[197]   πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ,  ἐν   (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε
[195]   ἀεὶ καὶ ποσὶν καὶ πάντῃ  ἐν   μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη
[175]   ἐξέλαμψεν καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην  ἐν   μάρτυσι τῶν Ἑλλήνων πλέον
[206]   ἡμῶν φύσις. τίκτειν δὲ  ἐν   μὲν αἰσχρῷ οὐ δύναται, ἐν
[173]   μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε·  ἐν   μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ
[187]   καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ  ἐν   μέν γε αὐτῇ τῇ συστάσει
[182]   περὶ τὸν ἔρωτα νόμος  ἐν   μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι νοῆσαι
[214]   ἔδοξε χρῆναι ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον  ἐν   μέρει λόγον (περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν
[202]   τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν,  ἐν   μέσῳ δὲ ὂν ἀμφοτέρων συμπληροῖ,
[222]   τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς κατεκλίνη  ἐν   μέσῳ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ,
[203]   σοφίας τε αὖ καὶ ἀμαθίας  ἐν   μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει γὰρ ὧδε.
[222]   μή τι ἄλλο, θαυμάσιε,  ἐν   μέσῳ ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα κατακεῖσθαι.
[213]   ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ τὸν Ἀγάθωνα  (ἐν   μέσῳ Σωκράτους τε καὶ ἐκείνου·
[187]   νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ  ἐν   μουσικῇ δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ
[188]   ἀναπληρῶσαι· εἴ πως ἄλλως  ἐν   νῷ ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν,
[214]   Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη, τί  ἐν   νῷ ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά
[189]   τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ  ἐν   νῷ ἔχω λέγειν
[203]   καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ  ἐν   ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν τῆς
[189]   δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽  ἐν   ὀνείδει ὄνομα κείμενον. ἔπειτα ὅλον
[211]   ζῴῳ ἐν γῇ  ἐν   οὐρανῷ (ἢ ἔν τῳ ἄλλῳ,
[194]   καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ  ἐν   παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ νῦν.
[188]   τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ  ἐν   παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον,
[222]   ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς  ἐν   παρέργῳ δὴ λέγων ἐπὶ τελευτῆς
[195]   ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ ἑξῆς  ἐν   πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽ ᾗτινι
[186]   φυομένοις καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν  ἐν   πᾶσι τοῖς οὖσι, καθεωρακέναι μοι
[197]   κακῶν· ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ,  ἐν   πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης,
[197]   πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν·  ἐν   πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν πόθῳ,
[221]   καὶ κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη  ἐν   Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον ἐν
[183]   παιδικά, ἱκετείας τε καὶ ἀντιβολήσεις  ἐν   ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους
[175]   ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ  ἐν   ταῖς κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ
[220]   τῷ ἡλίῳ. εἰ δὲ βούλεσθε  ἐν   ταῖς μάχαις· τοῦτο γὰρ δὴ
[193]   καὶ περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ  ἐν   ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι
[210]   ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα τὸ  ἐν   ταῖς ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι
[209]   εἰσὶ γὰρ οὖν, ἔφη, οἳ  ἐν   ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον
[212]   ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν φωνὴν ἀκούειν  ἐν   τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος καὶ
[181]   τῆς ἑτέρας, καὶ μετεχούσης  ἐν   τῇ γενέσει καὶ θήλεος καὶ
[186]   τῶν πάντων ζῴων καὶ τοῖς  ἐν   τῇ γῇ φυομένοις καὶ ὡς
[217]   προσηνάγκασα αὐτὸν μένειν. ἀνεπαύετο οὖν  ἐν   τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν
[187]   ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ  ἐν   τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα ἔργον
[185]   εἶναι λέγειν, (ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν,  ἐν   τῇ κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν
[181]   τούτων αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽  ἐν   τῇ πράξει, ὡς ἂν πραχθῇ,
[191]   τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα  ἐν   τῇ συμπλοκῇ ἅμα μὲν εἰ
[173]   σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽  ἐν   τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν
[183]   οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον νομίζεσθαι  ἐν   τῇδε τῇ πόλει καὶ τὸ
[206]   τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ καὶ  ἐν   τίνι πράξει σπουδὴ καὶ
[203]   Πενίας ὑὸς ὢν Ἔρως  ἐν   τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον μὲν
[187]   δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ καὶ  ἐν   τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς
[186]   καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ  ἐν   τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε σώμασι
[203]   θεράπων γέγονεν Ἔρως, γεννηθεὶς  ἐν   τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα
[210]   ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ  ἐν   τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις
[215]   εἶναι τοῖς σειληνοῖς τούτοις τοῖς  (ἐν   τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται
[195]   ἐστιν οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽  ἐν   τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ
[173]   τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους ἐραστὴς ὢν  ἐν   τοῖς μάλιστα τῶν τότε, ὡς
[178]   κατὰ τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ  ἐν   τοῖς πρεσβύτατον (εἶναι τῶν θεῶν,
[178]   οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται Ἔρως  ἐν   τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος δὲ
[175]   σου (ἀπολαύσω, σοι προσέστη  ἐν   τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι
[221]   Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο  ἐν   τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι καὶ
[209]   ψυχαῖς κυοῦσιν ἔτι μᾶλλον  ἐν   τοῖς σώμασιν, ψυχῇ προσήκει
[220]   πίλους καὶ ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽  ἐν   τούτοις ἐξῄει ἔχων ἱμάτιον μὲν
[186]   καὶ κένωσιν, καὶ διαγιγνώσκων  ἐν   τούτοις τὸν (καλόν τε καὶ
[206]   καὶ γέννησις. τὰ δὲ  ἐν   τῷ ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον
[192]   ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε,  ἐν   τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι μάλιστα
[192]   καὶ αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς  ἐν   τῷ αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς
[209]   καλὸν ἐν ἂν γεννήσειεν·  ἐν   τῷ γὰρ αἰσχρῷ οὐδέποτε γεννήσει.
[200]   ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ  ἐν   τῷ γε νῦν παρόντι, εἴτε
[185]   μέρει, σὺ δ᾽ ἐπειδὰν παύσῃ,  ἐν   τῷ ἐμῷ. ἐν δ᾽
[191]   ἀλλήλοις ἐποίησε, διὰ τοῦ ἄρρενος  ἐν   τῷ θήλει, τῶνδε ἕνεκα, ἵνα
[206]   Τῆς γεννήσεως καὶ τοῦ τόκου  ἐν   τῷ καλῷ. Εἶεν, ἦν δ᾽
[201]   δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα  ἐν   τῷ λόγῳ εἶναι τὸν Ἔρωτα·
[198]   Ἀγάθων Γοργίου κεφαλὴν δεινοῦ λέγειν  ἐν   τῷ λόγῳ ἐπὶ τὸν ἐμὸν
[199]   εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ αὐτὸς  ἐν   τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι. γλῶσσα
[198]   καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν  ἐν   τῷ μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι
[217]   ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς  ἐν   τῷ οἰκήματι ἄλλος καθηῦδεν
[200]   ἐννοεῖς, ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων  ἐν   τῷ παρόντι ἀνάγκη ἔχουσιν,
[177]   εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽  ἐν   τῷ παρόντι πρέπον μοι δοκεῖ
[176]   μὴ διὰ μέθης ποιήσασθαι τὴν  ἐν   τῷ παρόντι συνουσίαν, ἀλλ᾽ οὕτω
[221]   γάρ τι τῶν οὕτω διακειμένων  ἐν   τῷ πολέμῳ οὐδὲ ἅπτονται, ἀλλὰ
[172]   καὶ τῶν ἄλλων τῶν τότε  ἐν   τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν
[185]   ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ ἐρῶ  ἐν   τῷ σῷ μέρει, σὺ δ᾽
[186]   γὰρ δὴ τὰ ἔχθιστα ὄντα  ἐν   τῷ σώματι φίλα οἷόν τ᾽
[210]   ψυχαῖς κάλλος τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ  ἐν   τῷ σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν
[175]   ἀγγέλλοντα ὅτι· Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας  ἐν   τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν,
[220]   ἦν, χαμεύνια ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν  ἐν   τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽
[210]   καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα  ἐν   φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα
[218]   τε καὶ δηχθεὶς ὑπὸ τῶν  ἐν   φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης
[197]   ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ,  ἐν   φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ
[221]   ἐν Ποτειδαίᾳ. αὐτὸς γὰρ ἧττον  ἐν   φόβῳ διὰ τὸ ἐφ᾽
[197]   πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς,  ἐν   χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών·
[209]   καὶ οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν  ἐν   ἂν γεννήσειεν· ἐν τῷ
[185]   ἐπειδὰν παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ.  ἐν   δ᾽ ἂν ἐγὼ λέγω,
[207]   ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ  ἐν   ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων
[177]   τινὶ ἐνέτυχον βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ,  ἐν   ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον
[220]   οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ καρτερεῖν·  ἔν   τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις μόνος
[193]   (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν Ἔρωτα, ὃς  ἔν   τε τῷ παρόντι ἡμᾶς πλεῖστα
[206]   κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν  ἔν   τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν ἐπιθυμεῖ
[211]   γῇ ἐν οὐρανῷ (ἢ  ἔν   τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ καθ᾽
[210]   καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ  ἕν   τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ
[205]   οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ  ἕν   τι εἶδος ἰόντες τε καὶ
[187]   ῥήμασιν οὐ καλῶς λέγει. τὸ  ἓν   γάρ φησι διαφερόμενον αὐτὸ αὑτῷ
[191]   φύσεως συναγωγεὺς καὶ ἐπιχειρῶν ποιῆσαι  ἓν   ἐκ δυοῖν καὶ ἰάσασθαι τὴν
[207]   παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ ἐν  ἓν   ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται
[193]   καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω,  ἓν   ἦμεν, νυνὶ δὲ διὰ τὴν
[205]   ἀπὸ δὲ πάσης τῆς ποιήσεως  ἓν   μόριον ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν
[190]   καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια,  ἓν   στόμα ποιῶν ἀπέδει κατὰ μέσην
[189]   αὐτὸ δὲ ἠφάνισται· ἀνδρόγυνον γὰρ  ἓν   τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος
[214]   ταῦτα, ὡς ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν  ἕνα   ἄλλον ἐπαινέσαιμι σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽
[192]   τὸ αὐτό, ὥστε δύ᾽ ὄντας  ἕνα   γεγονέναι καὶ ἕως τ᾽ ἂν
[192]   αὖ ἐν Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν  ἕνα   εἶναι κοινῇ τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε
[192]   ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς  ἕνα   ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ
[177]   ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ  ἕνα   πώποτε τοσούτων (γεγονότων ποιητῶν πεποιηκέναι
[172]   Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν καὶ  ἔναγχός   σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν
[193]   μηδεὶς ἐναντία πραττέτω (πράττει δ᾽  ἐναντία   ὅστις θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ
[193]   ἡγεμὼν καὶ στρατηγός. μηδεὶς  ἐναντία   πραττέτω (πράττει δ᾽ ἐναντία ὅστις
[194]   μετὰ τῶν ὑποκριτῶν, καὶ βλέψαντος  ἐναντία   τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ
[177]   Ἐρυξίμαχε, φάναι τὸν Σωκράτη,  ἐναντία   ψηφιεῖται. οὔτε γὰρ ἄν που
[190]   δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις  ἐναντίοις   κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα,
[214]   τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν  ἐναντίον;   Οὗτος, φάναι τὸν Σωκράτη, τί
[197]   τῶν ζῴων ποίησιν πάντων τίς  ἐναντιώσεται   μὴ οὐχὶ Ἔρωτος εἶναι σοφίαν,
[186]   ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα τὰ  ἐναντιώτατα,   ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν γλυκεῖ, ξηρὸν
[200]   οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ  ἐνδεές   ἐστιν, μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν
[200]   μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ  ἐνδεὲς   ᾖ. ἐμοὶ μὲν γὰρ θαυμαστῶς
[201]   Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ; τὸ  ἐνδεὲς   κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος
[200]   τῶν ὡμολογημένων. Οὐ γάρ που  ἐνδεὴς   ἂν εἴη τούτων γε
[201]   ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν.  Ἐνδεὴς   ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει
[201]   ἀγαθὰ καλά, κἂν τῶν ἀγαθῶν  ἐνδεὴς   εἴη. Ἐγώ, φάναι, Σώκρατες,
[204]   οὔκουν ἐπιθυμεῖ μὴ οἰόμενος  ἐνδεὴς   εἶναι οὗ ἂν μὴ οἴηται
[201]   οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ  ἐνδεής   ἐστι καὶ μὴ ἔχει, τούτου
[201]   ἄρα Ἔρως τῶν καλῶν  ἐνδεής   ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά,
[200]   μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ  ἐνδεής   ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν ὧν
[202]   καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν  ἐνδεής   ἐστιν. Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν
[195]   νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν  (ἐνδεὴς   οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ
[216]   γάρ με ὁμολογεῖν ὅτι πολλοῦ  ἐνδεὴς   ὢν αὐτὸς ἔτι ἐμαυτοῦ μὲν
[203]   τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων, ἀεὶ  ἐνδείᾳ   ξύνοικος. κατὰ δὲ αὖ τὸν
[200]   τινῶν, ἔπειτα τούτων ὧν ἂν  ἔνδεια   παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι. Ἐπὶ
[202]   μὴν Ἔρωτά γε ὡμολόγηκας δι᾽  ἔνδειαν   τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν ἐπιθυμεῖν
[215]   ἔχοντας, οἳ διχάδε διοιχθέντες φαίνονται  ἔνδοθεν   ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν. καὶ φημὶ
[174]   γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα τῶν  ἔνδοθεν   ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ
[216]   περιβέβληται, ὥσπερ γεγλυμμένος σειληνός·  ἔνδοθεν   δὲ ἀνοιχθεὶς πόσης οἴεσθε γέμει,
[220]   καὶ πάντων οὐκ ἐξιόντων  ἔνδοθεν,   εἴ τις ἐξίοι, ἠμφιεσμένων
[176]   ἂν βούληται ταῖς γυναιξὶ ταῖς  ἔνδον,   ἡμᾶς δὲ διὰ λόγων ἀλλήλοις
[213]   ὅπως παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν  ἔνδον   κατακείσει; καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων,
[222]   γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν ἔχοντας  ἔνδον   μόνους εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα
[220]   δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων καὶ  ἐνειλιγμένων   τοὺς πόδας εἰς πίλους καὶ
[216]   ἄν τις οἴοιτο ἐν ἐμοὶ  ἐνεῖναι,   τὸ αἰσχύνεσθαι ὁντινοῦν· ἐγὼ δὲ
[222]   ἔθηκας, ὡς οὐ πάντα τούτου  ἕνεκα   εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ καὶ (Ἀγάθωνα
[192]   ἀφροδισίων συνουσία, ὡς ἄρα τούτου  ἕνεκα   ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως
[174]   συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽ ἄλλου τινὸς  ἕνεκα   ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς
[194]   ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι  ἕνεκα   ἡμῶν ὀλίγων ἀνθρώπων. Τί δέ,
[191]   ἄρρενος ἐν τῷ θήλει, τῶνδε  ἕνεκα,   ἵνα ἐν τῇ συμπλοκῇ ἅμα
[210]   δὲ τέλεα καὶ ἐποπτικά, ὧν  ἕνεκα   καὶ ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις
[185]   αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽  ἕνεκα   καὶ τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν
[200]   ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου  ἕνεκα   λέγω· τούτοις γάρ, Ἀγάθων,
[215]   δ᾽ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς  ἕνεκα,   οὐ τοῦ γελοίου. φημὶ γὰρ
[193]   γεγονότες ὥσπερ λίσπαι. ἀλλὰ τούτων  ἕνεκα   πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι
[222]   κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ  ἕνεκα   ταῦτα πάντα εἴρηκας, καὶ ὡς
[179]   ὢν κιθαρῳδός, καὶ οὐ τολμᾶν  ἕνεκα   τοῦ ἔρωτος ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις,
[211]   ἀπὸ τῶνδε τῶν καλῶν ἐκείνου  ἕνεκα   τοῦ καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ
[185]   πάντως γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽  ἕνεκα   χαρίζεσθαι. οὗτός ἐστιν τῆς
[185]   τις ~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου  ἕνεκα   χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι
[185]   τό γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι  ἕνεκα   χρημάτων ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ,
[210]   ἐκεῖνο, Σώκρατες, οὗ δὴ  ἕνεκεν   καὶ οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι
[198]   λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε. καὶ  ἐνενόησα   τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν, ἡνίκα
[186]   ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ  ἔνεστιν   ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος
[206]   θνητῷ ὄντι τῷ ζῴῳ ἀθάνατον  ἔνεστιν,   κύησις καὶ γέννησις.
[187]   παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν ἔρωτα·  ἔνεστον   ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ τῶν
[177]   θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ  ἐνέτυχον   βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν
[222]   οὕτω κομψῶς κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι  ἐνεχείρεις   οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας,
[177]   βιβλίῳ ἀνδρὸς σοφοῦ, ἐν  ἐνῆσαν   ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς
[211]   αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν καλόν,  ἔνθα   δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν
[211]   πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽  ἔνθα   μὲν καλόν, ἔνθα δὲ αἰσχρόν,
[221]   καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ  ἐνθάδε,   βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα
[182]   τῶν θεμένων τῆς ψυχῆς ἀργίαν.  ἐνθάδε   δὲ πολὺ τούτων κάλλιον νενομοθέτηται,
[182]   ἁπλῶς γὰρ ὥρισται· δ᾽  ἐνθάδε   (καὶ ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν
[223]   Ἀλκιβιάδη, οὐκ ἔσθ᾽ ὅπως ἂν  ἐνθάδε   μείναιμι, ἀλλὰ παντὸς μᾶλλον μεταναστήσομαι,
[183]   ἂν πάλιν αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον  ἐνθάδε   νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽
[194]   ἔτι διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν  ἐνθάδε   ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον ἔχῃ
[172]   οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων  ἐνθάδε   οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽ οὗ δ᾽
[183]   ὡς νόμος φησὶν  ἐνθάδε·   ταύτῃ μὲν οὖν οἰηθείη ἄν
[182]   δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ  ἐνθάδε   τύραννοι· γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως
[199]   ταῦτα δὴ τὸν Σωκράτη ἔφη  ἐνθένδε   ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν,
[178]   ὥσπερ λέγω, ἔφη Φαῖδρον ἀρξάμενον  ἐνθένδε   ποθὲν λέγειν, ὅτι μέγας θεὸς
[179]   οὐκ ἂν αὐτὸς Ἔρως  ἔνθεον   ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε ὅμοιον
[180]   παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν·  ἔνθεος   γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα καὶ
[212]   καὶ ξυνόντος αὐτῷ; οὐκ  ἐνθυμῇ,   ἔφη, ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ
[208]   ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ ἐννοεῖς,  ἐνθυμηθεὶς   ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι τοῦ
[182]   ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι.  Ἐνθυμηθέντι   γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ
[198]   ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε  ἐνθυμούμενος   ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽
[197]   νηνεμίαν, ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽  ἐνὶ   κήδει. (οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος
[197]   ὅτι κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ  ἔνι   Ἔρως) πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ
[213]   προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι καλῷ οὐδ᾽  ἑνί,   οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με καὶ
[210]   τὸ καλὸν μηκέτι τῷ παρ᾽  ἑνί,   ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου κάλλος
[173]   μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε  ἔνια   ἤδη ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα,
[188]   καὶ τῶν ὡρῶν τοῦ  ἐνιαυτοῦ   σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων,
[188]   Ἔρως ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ  ἐνιαυτοῦ   ὥρας γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ
[188]   περὶ ἄστρων τε φορὰς καὶ  ἐνιαυτῶν   ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν
[196]   ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ  ἐνίζει   Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής
[173]   ἔτι, ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ  ἐνίκησεν   Ἀγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ
[179]   ἔφη Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι  ἐνίοις   τῶν ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο
[175]   ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽ ἔχει·  ἐνίοτε   ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ ἕστηκεν.
[208]   ἐγὼ εἴρηκα εἰ μὴ  ἐννοεῖς,   ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται ἔρωτι
[200]   τούτοις γάρ, Ἀγάθων, εἰ  ἐννοεῖς,   ἔχειν μὲν ἕκαστα τούτων ἐν
[207]   τὰ ἐρωτικά, ἐὰν ταῦτα μὴ  ἐννοῇς;   Ἀλλὰ διὰ ταῦτά τοι,
[210]   τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽  ἐννοήσαντα   καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν σωμάτων
[190]   ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ Ζεὺς  ἐννοήσας   λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη,
[182]   ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ καλὸν ἁπλῶς  ἐνομίσθη,   διὰ τὴν τῶν θεμένων τῆς
[186]   δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ  ἐνόντα   ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός.
[222]   σοῦ ἐρᾶσθαι καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽  ἑνὸς   ἄλλου. ἀλλ᾽ οὐκ ἔλαθες, ἀλλὰ
[210]   ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται ἡγούμενος,  ἑνὸς   αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα
[210]   πάντων τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν,  ἑνὸς   δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι
[176]   καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι  ἑνὸς   δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει
[210]   ἀνθρώπου τινός ἐπιτηδεύματος  ἑνός,   δουλεύων φαῦλος καὶ σμικρολόγος,
[191]   τετμημένος ὥσπερ αἱ ψῆτται, ἐξ  ἑνὸς   δύο. ζητεῖ δὴ ἀεὶ τὸ
[194]   τῷ Ἔρωτι καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽  ἑνὸς   ἑκάστου ὑμῶν τὸν λόγον· ἀποδοὺς
[211]   ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ  ἑνὸς   ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν
[180]   ἐστιν εἷς· μὴ ὄντος δὲ  ἑνὸς   ὀρθότερόν ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον
[190]   ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽  ἑνὸς   πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν
[212]   οὐκ ἐνθυμῇ, ἔφη, ὅτι  ἐνταῦθα   αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται, ὁρῶντι
[207]   οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε.  ἐνταῦθα   γὰρ (τὸν αὐτὸν ἐκείνῳ λόγον
[210]   ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν καὶ  ἐνταῦθα   γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ
[196]   τε καὶ εὐώδης τόπος ᾖ,  ἐνταῦθα   δὲ καὶ ἵζει καὶ μένει.
[221]   ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ.  ἐνταῦθα   δὴ καὶ κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη
[187]   μέτροις, (ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη)  ἐνταῦθα   δὴ καὶ χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ
[187]   τούτοις, ὥσπερ ἐκεῖ ἰατρική,  ἐνταῦθα   μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα καὶ
[213]   Σωκράτης οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ με  ἐνταῦθα   κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι
[213]   τί ἥκεις; καὶ τί αὖ  ἐνταῦθα   κατεκλίνης; ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει
[184]   εἰς ταὐτὸν τῶν νόμων μοναχοῦ  ἐνταῦθα   ξυμπίπτει τὸ καλὸν εἶναι παιδικὰ
[217]   αὐτὸν καὶ συνεγυμναζόμην, ὥς τι  ἐνταῦθα   περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι καὶ
[210]   μάλιστα. Ὃς γὰρ ἂν μέχρι  ἐνταῦθα   πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος
[187]   διαγιγνώσκειν, οὐδὲ διπλοῦς ἔρως  ἐνταῦθά   πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ
[210]   ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως ἂν  ἐνταῦθα   ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ
[211]   αὐτὸ τελευτῶν ἔστι (καλόν.  ἐνταῦθα   τοῦ βίου, φίλε Σώκρατες,
[219]   τε καὶ σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν,  ἐντετυχηκότα   ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ ἐγὼ οὐκ
[181]   παρεσκευασμένοι γὰρ, οἶμαί εἰσιν οἱ  ἐντεῦθεν   ἀρχόμενοι ἐρᾷν ὡς τὸν βίον
[217]   πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽  ἐντεῦθεν   οὐκ ἄν μου ἠκούσατε λέγοντος,
[193]   τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε καὶ  ἐντευξόμεθα   τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν,
[187]   ἰατρική, ἐνταῦθα μουσικὴ  ἐντίθησιν,   ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα·
[216]   οἶδα εἴ τις ἑώρακε τὰ  ἐντὸς   ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽
[222]   δὲ ἰδὼν ἄν τις καὶ  ἐντὸς   αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν
[195]   πέφυκεν Ἔρως μισεῖν καὶ οὐδ᾽  ἐντὸς   πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ νέων
[219]   ἐγὼ οὐκ ἂν ᾤμην ποτ᾽  ἐντυχεῖν   εἰς φρόνησιν καὶ εἰς καρτερίαν;
[174]   διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη  ἐντυχεῖν   λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας
[195]   ᾗτινι ἂν σκληρὸν ἦθος ἐχούσῃ  ἐντύχῃ,   ἀπέρχεται, δ᾽ ἂν μαλακόν,
[192]   μὲν οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ  ἐντύχῃ   τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ
[209]   ἀσπάζεται ἅτε κυῶν, καὶ ἂν  ἐντύχῃ   ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ καὶ
[191]   ἅμα μὲν εἰ ἀνὴρ γυναικὶ  ἐντύχοι,   γεννῷεν καὶ γίγνοιτο τὸ γένος,
[191]   συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης  ἐντύχοι   ἡμίσει, δὴ νῦν γυναῖκα
[194]   εὖ οἶδα ὅτι εἴ τισιν  ἐντύχοις   οὓς ἡγεῖο σοφούς, μᾶλλον ἂν
[194]   τῶν πολλῶν· εἰ δὲ ἄλλοις  ἐντύχοις   σοφοῖς, τάχ᾽ ἂν αἰσχύνοιο αὐτούς,
[179]   ἔδοσαν τοῦτο γέρας οἱ θεοί,  ἐξ   Ἅιδου ἀνεῖναι πάλιν τὴν ψυχήν,
[179]   δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν  ἐξ   Ἅιδου. φάσμα δείξαντες τῆς γυναικὸς
[189]   ἦν καὶ εἶδος καὶ ὄνομα  ἐξ   ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος
[183]   ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ  ἐξ   ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε καλὸν εἶναι
[223]   μεμνῆσθαι τῶν λόγων. οὔτε γὰρ  ἐξ   ἀρχῆς παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ
[174]   ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές· μᾶλλον δ᾽  ~(ἐξ   ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο
[198]   ἐγκωμιαζομένου, καὶ τοῦτο μὲν ὑπάρχειν,  ἐξ   αὐτῶν δὲ τούτων τὰ κάλλιστα
[191]   ἅτε τετμημένος ὥσπερ αἱ ψῆτται,  ἐξ   ἑνὸς δύο. ζητεῖ δὴ ἀεὶ
[220]   ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης  ἐξ   ἑωθινοῦ φροντίζων τι ἕστηκε. τελευτῶντες
[220]   ὅτε γὰρ μάχη ἦν  ἐξ   ἧς ἐμοὶ καὶ τἀριστεῖα ἔδοσαν
[177]   ὧν ἐγὼ ὁρῶ. καίτοι οὐκ  ἐξ   ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις
[214]   νηφόντων λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ  ἐξ   ἴσου ᾖ. καὶ ἅμα,
[195]   φιλία καὶ εἰρήνη, ὥσπερ νῦν,  ἐξ   οὗ Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει.
[204]   δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ τεκμαιρομένῃ  ἐξ   ὧν σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον
[176]   γὰρ ἀεὶ ἀδύνατοι. Σωκράτη δ᾽  ἐξαιρῶ   λόγου· ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα,
[213]   με ἐνταῦθα κατέκεισο, (ὥσπερ εἰώθεις  ἐξαίφνης   ἀναφαίνεσθαι ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά
[223]   κατακεισόμενον παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι·  ἐξαίφνης   δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ
[210]   τέλος ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν  ἐξαίφνης   κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν
[212]   Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου· καὶ  ἐξαίφνης   τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην πολὺν
[222]   σοὶ λέγω, Ἀγάθων, μὴ  ἐξαπατᾶσθαι   ὑπὸ τούτου, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῶν
[185]   ἐσόμενος διὰ τὴν φιλίαν ἐραστοῦ  ἐξαπατηθείη,   ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ (καὶ οὐ
[185]   ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος  ἐξαπατηθείη   καὶ μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος
[184]   δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ καὶ  ἐξαπατηθῆναι   οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ τοῖς
[200]   καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ  ἐξαπατηθῶμεν,   τούτου ἕνεκα λέγω· τούτοις γάρ,
[181]   καὶ κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ  ἐξαπατήσαντες,   ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον,
[184]   δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ  ἐξαπατωμένῳ   αἰσχύνην φέρει καὶ μή. εἰ
[222]   ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος  ἐξαπατῶν   ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς
[192]   ὑπὸ τοῦ νόμου ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽  ἐξαρκεῖ   αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων καταζῇν ἀγάμοις.
[192]   ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε καὶ  ἐξαρκεῖ   ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε· ταῦτ᾽
[210]   τις κἂν σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ,  ἐξαρκεῖν   αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι
[176]   ἱκανὸς γὰρ καὶ ἀμφότερα, ὥστ᾽  ἐξαρκέσει   αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν. ἐπειδὴ
[177]   πρόσθεν ἱκανῶς καὶ καλῶς εἴπωσιν,  ἐξαρκέσει   ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω
[192]   ἴσμεν ὅτι οὐδ᾽ ἂν εἷς  ἐξαρνηθείη   οὐδ᾽ ἄλλο τι ἂν φανείη
[223]   ἅτε μακρῶν τῶν νυκτῶν οὐσῶν,  ἐξεγρέσθαι   δὲ πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων
[223]   πρὸς ἡμέραν ἤδη ἀλεκτρυόνων ᾀδόντων,  ἐξεγρόμενος   δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους
[175]   σοῦ νέου ὄντος οὕτω σφόδρα  ἐξέλαμψεν   καὶ ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν
[191]   μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς  ἐξελέαινε   καὶ τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων
[217]   νοῦν, καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες,  ἐξέλεγχε.   συνεγιγνόμην γάρ, ἄνδρες, μόνος
[186]   ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα  ἐξελεῖν,   ἀγαθὸς ἂν εἴη δημιουργός. δεῖ
[188]   ἑκών γε. ἀλλ᾽ εἴ τι  ἐξέλιπον,   σὸν ἔργον, Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι·
[220]   θέρος τότε γ᾽ ἦν, χαμεύνια  ἐξενεγκάμενοι   ἅμα μὲν ἐν τῷ ψύχει
[198]   καὶ ῥημάτων τίς οὐκ ἂν  ἐξεπλάγη   ἀκούων; ἐπεὶ ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι
[178]   ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ ἔργα  ἐξεργάζεσθαι.   φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις
[181]   ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι καὶ  ἐξεργάζεται   τι ἂν τύχῃ· καὶ
[213]   ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι  ἔξεστίν   μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι
[193]   γενόμενοι καὶ διαλλαγέντες τῷ θεῷ  ἐξευρήσομέν   τε καὶ ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς
[220]   ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις  ἐξῄει   ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ
[195]   οἴκησιν ἵδρυται· καὶ οὐκ αὖ  ἑξῆς   ἐν πάσαις ταῖς ψυχαῖς, ἀλλ᾽
[220]   ἐξιόντων ἔνδοθεν, εἴ τις  ἐξίοι,   ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα
[223]   τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις  ἐξιόντος   τινὸς εἰς τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι
[220]   δεινοτάτου, καὶ πάντων οὐκ  ἐξιόντων   ἔνδοθεν, εἴ τις ἐξίοι,
[208]   γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς  ἐξιούσης   ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ
[196]   εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ  ἐξιών,   εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ
[208]   τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης  ἔξοδος,   μελέτη δὲ πάλιν καινὴν ἐμποιοῦσα
[189]   σεαυτοῦ, ἐάν τοι γελοῖον εἴπῃς,  ἐξόν   σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν. καὶ
[197]   πρᾳότητα μὲν πορίζων, ἀγριότητα δ᾽  ἐξορίζων·   φιλόδωρος εὐμενείας, ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως
[182]   καὶ πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν  ἐξουσίαν   νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ
[183]   θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν  ἐξουσίαν   πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς
[218]   λύχνος ἀπεσβήκει καὶ (οἱ παῖδες  ἔξω   ἦσαν, ἔδοξέ μοι χρῆναι μηδὲν
[221]   τοιαῦτα καὶ ὀνόματα καὶ ῥήματα  ἔξωθεν   περιαμπέχονται, σατύρου δή τινα ὑβριστοῦ
[216]   σφόδρα γε. τοῦτο γὰρ οὗτος  ἔξωθεν   περιβέβληται, ὥσπερ γεγλυμμένος σειληνός·
[215]   ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ καὶ τἆλλα  ἔοικας,   μετὰ τοῦτο ἄκουε. ὑβριστὴς εἶ·
[172]   οὔ; κἀγὼ εἶπον ὅτι· Παντάπασιν  ἔοικέ   σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι (σαφὲς
[173]   Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς  ἔοικεν.   ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο;
[176]   ἡμῖν, δ᾽ ὅς, ὡς  ἔοικεν,   ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ
[198]   ἦν πρᾶγμα. προυρρήθη γάρ, ὡς  ἔοικεν,   ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν ἔρωτα
[202]   ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽  ἔοικεν.   Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ
[198]   ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα, ὡς  ἔοικεν,   οὐ τοῦτο ἦν τὸ καλῶς
[215]   ἔχοντες θεῶν. καὶ φημὶ αὖ  ἐοικέναι   αὐτὸν τῷ σατύρῳ τῷ Μαρσύᾳ.
[197]   ἀλλήλων πάσας τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν  ἑορταῖς,   ἐν χοροῖς, ἐν θυσίαις γιγνόμενος
[181]   λαβόντες ὡς νέον, καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι  ἐπ᾽   ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ
[190]   κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽  ἐπ᾽   ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις
[205]   οἱ μὲν ἄλλῃ τρεπόμενοι πολλαχῇ  ἐπ᾽   αὐτόν, κατὰ χρηματισμὸν
[190]   ταῖς χερσίν, καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽  ἐπ᾽   αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν
[210]   καὶ εἰ δεῖ διώκειν τὸ  ἐπ᾽   εἴδει καλόν, πολλὴ ἄνοια μὴ
[211]   μαθήματα, καὶ ἀπὸ τῶν μαθημάτων  ἐπ᾽   ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ,
[195]   μένθ᾽ ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ  ἐπ᾽   οὔδεος πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα
[204]   ᾠήθης Ἔρωτα (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν  ἔπαθες.   ᾠήθης δέ, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ
[222]   ἐπαινέσεται, πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον  ἐπαινεθῆναι.   ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε, καὶ
[223]   φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ  ἐπαινεθῆναι·   καὶ γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν
[223]   μᾶλλον μεταναστήσομαι, ἵνα ὑπὸ Σωκράτους  ἐπαινεθῶ.   Ταῦτα ἐκεῖνα, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην,
[222]   ἐμὲ αὖ τὸν ἐπὶ δεξιὰ  ἐπαινεῖν.   ἐὰν οὖν ὑπὸ σοὶ κατακλινῇ
[180]   ἐστι πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ  ἐπαινεῖν.   ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι,
[180]   μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ  ἐπαινεῖν,   ἔπειτα ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ.
[180]   ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν δὲ Οὐράνιον.  ἐπαινεῖν   μὲν οὖν δεῖ πάντας θεούς,
[198]   οὐ τοῦτο ἦν τὸ καλῶς  ἐπαινεῖν   ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς (μέγιστα
[198]   ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ  ἐπαινεῖν   ὁτιοῦν. τὸ δὲ ἄρα, ὡς
[212]   ταῦτα τοῦ Σωκράτους τοὺς μὲν  ἐπαινεῖν,   τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι
[215]   ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ  ἐπαινεῖν,   ἄνδρες, οὕτως ἐπιχειρήσω, δι᾽
[182]   τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ  ἐπαινεῖσθαι,   εἴ τις τολμῴη ποιεῖν
[180]   φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα  ἐπαινέσαι   ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες γὰρ
[214]   ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά με  ἐπαινέσαι;   τί ποιήσεις; Τἀληθῆ ἐρῶ.
[221]   τις καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη  ἐπαινέσαι   καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν
[195]   τὸν Ἔρωτα καὶ ἡμᾶς δίκαιον  ἐπαινέσαι   πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν, ἔπειτα
[214]   ἐγὼ οὐδ᾽ ἂν ἕνα ἄλλον  ἐπαινέσαιμι   σοῦ παρόντος. Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει,
[199]   καὶ αὐτὸς ἐν τῷ μέρει  ἐπαινέσεσθαι.   γλῶσσα οὖν ὑπέσχετο,
[222]   οὐ δή που ἐμὲ πάλιν  ἐπαινέσεται,   πρὶν ὑπ᾽ ἐμοῦ μᾶλλον ἐπαινεθῆναι.
[214]   τὸν Ἐρυξίμαχον, εἰ βούλει· Σωκράτη  ἐπαίνεσον.   (Πῶς λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·
[214]   οὗτος γάρ, ἐάν τινα ἐγὼ  ἐπαινέσω   τούτου παρόντος θεὸν
[217]   ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον εἰς  ἔπαινον   ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται. ἔτι
[177]   χρῆναι ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν  ἔπαινον   Ἔρωτος ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν
[177]   σοφοῦ, ἐν ἐνῆσαν ἅλες  ἔπαινον   θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν· καὶ
[199]   γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς  ἔπαινος.   ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ οὐκ ᾔδη
[199]   οὐκ ᾔδη τὸν τρόπον τοῦ  ἐπαίνου,   οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα καὶ
[195]   εἷς δὲ τρόπος ὀρθὸς παντὸς  ἐπαίνου   περὶ παντός, λόγῳ διελθεῖν οἷος
[177]   σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων  ἐπαίνους   καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ βέλτιστος
[222]   ἄνδρες, ἐγὼ Σωκράτη  ἐπαινῶ·   καὶ αὖ μέμφομαι συμμείξας
[175]   τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽ ὑμᾶς  ἐπαινῶμεν.   Μετὰ ταῦτα ἔφη σφᾶς μὲν
[188]   (οὖν καὶ ἐγὼ τὸν Ἔρωτα  ἐπαινῶν   πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι ἑκών
[213]   ἡμᾶς, ἐὰν ἐπιχειρῇ βιάζεσθαι,  ἐπάμυνε,   ὡς ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν
[213]   Ἀγάθων, φάναι, ὅρα εἴ μοι  ἐπαμύνεις·   ὡς ἐμοὶ τούτου ἔρως
[211]   τοῦ καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ  ἐπαναβαθμοῖς   χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο
[176]   πίνειν ὅσον ἂν ἕκαστος βούληται,  ἐπάναγκες   δὲ μηδὲν εἶναι, τὸ μετὰ
[211]   ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ  ἐπανιέναι,   ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς
[211]   τῶνδε διὰ τὸ ὀρθῶς παιδεραστεῖν  ἐπανιὼν   ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται καθορᾶν,
[180]   ἐπαινεῖν. ἐγὼ οὖν πειράσομαι τοῦτο  ἐπανορθώσασθαι,   πρῶτον μὲν Ἔρωτα φράσαι ὃν
[208]   ἀποθανεῖν ἄν, Ἀχιλλέα Πατρόκλῳ  ἐπαποθανεῖν,   προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον Κόδρον
[180]   οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ καὶ  ἐπαποθανεῖν   τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ ὑπεραγασθέντες
[215]   ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν  ἔπασχον,   οὐδ᾽ ἐτεθορύβητό μου ψυχὴ
[189]   πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς  ἐπαύσατο,   ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα.
[189]   τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ μάλ᾽  ἐπαύσατο,   οὐ μέντοι πρίν γε τὸν
[179]   τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ  ἐπέθεσαν,   καὶ ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ
[192]   ἀκηκοέναι τοῦτο πάλαι ἄρα  ἐπεθύμει,   συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ
[189]   τοῦ ἔρωτος δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι,  ἐπεὶ   αἰσθανόμενοί γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ
[205]   που, ἑταῖρε, ἀγαθὸν ὄν·  ἐπεὶ   αὑτῶν γε καὶ πόδας καὶ
[208]   Εὖ ἴσθι, ἔφη, Σώκρατες·  ἐπεί   γε καὶ τῶν ἀνθρώπων εἰ
[180]   οὔσης εἷς ἂν ἦν Ἔρως·  ἐπεὶ   δὲ δὴ δύο ἐστόν, δύο
[198]   τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη ἀκούων;  ἐπεὶ   ἔγωγε ἐνθυμούμενος ὅτι αὐτὸς οὐχ
[200]   τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι,  ἐπεὶ   ἐν τῷ γε νῦν παρόντι,
[207]   ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ,  ἐπεὶ   καὶ ἐν ἓν ἕκαστον
[188]   ἑκάτερον τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ.  Ἐπεὶ   καὶ τῶν ὡρῶν τοῦ
[208]   πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν.  ἐπεὶ   οἴει σύ, ἔφη, Ἄλκηστιν ὑπὲρ
[182]   αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν καὶ ἀδικίαν,  ἐπεὶ   οὐ δή που κοσμίως γε
[201]   φιλούμενε Ἀγάθων, δύνασαι ἀντιλέγειν,  ἐπεὶ   Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν. (Καὶ
[187]   ἴσως καὶ Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν,  ἐπεὶ   τοῖς γε ῥήμασιν οὐ καλῶς
[192]   ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ  ἐπειδὰν   ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν Ἅιδου
[207]   δεινῶς διατίθεται πάντα τὰ θηρία  ἐπειδὰν   γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ
[192]   τὰ πολιτικὰ ἄνδρες οἱ τοιοῦτοι.  ἐπειδὰν   δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς
[216]   δεῖ ποιεῖν οὗτος κελεύει,  ἐπειδὰν   δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς τιμῆς
[183]   τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς.  ἐπειδὰν   δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες
[215]   μέλει ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδενί·  ἐπειδὰν   δὲ σοῦ τις ἀκούῃ
[187]   ἔρως ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽  ἐπειδὰν   δέῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι
[206]   καὶ κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ  ἐπειδὰν   ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν
[181]   οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων, ἀλλ᾽  ἐπειδὰν   ἤδη ἄρχωνται νοῦν ἴσχειν, τοῦτο
[194]   μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι  ἐπειδὰν   καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ
[188]   μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων, καὶ  ἐπειδὰν   μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου
[185]   τῷ σῷ μέρει, σὺ δ᾽  ἐπειδὰν   παύσῃ, ἐν τῷ ἐμῷ. ἐν
[175]   πάντως παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε,  ἐπειδάν   τις ὑμῖν μὴ ἐφεστήκῃ·
[202]   οὕτω δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα  ἐπειδὴ   αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ εἶναι ἀγαθὸν
[189]   ἐστι· πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο,  ἐπειδὴ   αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ
[218]   πάνυ μεγάλας τοῖς ὠσὶν ἐπίθεσθε.  Ἐπειδὴ   γὰρ οὖν, ἄνδρες,
[197]   διὰ τὴν τῆς Ἀνάγκης βασιλείαν·  ἐπειδὴ   δ᾽ θεὸς οὗτος ἔφυ,
[217]   ὅμως δ᾽ οὖν χρόνῳ ἐπείσθη.  ἐπειδὴ   δὲ ἀφίκετο τὸ πρῶτον, δειπνήσας
[174]   κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν.  ἐπειδὴ   δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ
[203]   τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος.  ἐπειδὴ   δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ
[213]   ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι.  Ἐπειδὴ   δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν δή,
[217]   οὐδὲν γάρ μοι πλέον ἦν.  ἐπειδὴ   δὲ οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ
[217]   διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν, καὶ  ἐπειδὴ   ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι ὀψὲ
[217]   ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽ ἐπιβουλεύσας,  ἐπειδὴ   ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν,
[220]   τελευτῶντες δέ τινες τῶν Ἰώνων,  ἐπειδὴ   ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ
[177]   κάλλιστον, ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον,  ἐπειδὴ   καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ ἔστιν
[199]   ἴθι οὖν μοι περὶ Ἔρωτος,  ἐπειδὴ   καὶ τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς
[188]   ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε,  ἐπειδὴ   καὶ τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον
[220]   ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ  ἐπειδὴ   οὐ προυχώρει αὐτῷ, οὐκ ἀνίει
[214]   πάντες ἡμεῖς εἰρήκαμεν· σὺ δ᾽  ἐπειδὴ   οὐκ εἴρηκας καὶ ἐκπέπωκας, δίκαιος
[191]   μνημεῖον εἶναι τοῦ παλαιοῦ πάθους.  ἐπειδὴ   οὖν φύσις δίχα ἐτμήθη,
[176]   ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽ ἂν ποιῶμεν.  ἐπειδὴ   οὖν μοι δοκεῖ οὐδεὶς τῶν
[185]   Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι,  ἐπειδὴ   Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον
[176]   ἀλλ᾽ οὕτω πίνοντας πρὸς ἡδονήν.  Ἐπειδὴ   τοίνυν, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, τοῦτο
[217]   τὸ καρτερὸν καὶ οὐκ ἀνετέον,  ἐπειδήπερ   ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί
[216]   (τοῦτον γιγνώσκει· ἀλλὰ ἐγὼ δηλώσω,  ἐπείπερ   ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης
[217]   (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽ οὖν χρόνῳ  ἐπείσθη.   ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ πρῶτον,
[217]   καὶ μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής,  ἔπειτα   ἀφανίσαι Σωκράτους ἔργον ὑπερήφανον εἰς
[178]   μὲν Χάος φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ  ἔπειτα   Γαῖ᾽ εὐρύστερνος, πάντων ἕδος ἀσφαλὲς
[210]   καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς,  ἔπειτα   δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ
[194]   εἰπεῖν ὡς χρή με εἰπεῖν,  ἔπειτα   εἰπεῖν. δοκοῦσι γάρ μοι πάντες
[193]   οἰκεῖον ἄγων, καὶ εἰς τὸ  ἔπειτα   ἐλπίδας μεγίστας παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων
[221]   περιῆν (Λάχητος τῷ ἔμφρων εἶναι·  ἔπειτα   ἔμοιγ᾽ ἐδόκει, Ἀριστόφανες, τὸ
[180]   Ἔρωτα φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν,  ἔπειτα   ἐπαινέσαι ἀξίως τοῦ θεοῦ. πάντες
[222]   ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν λόγων,  ἔπειτα   θειοτάτους καὶ πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς
[180]   ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος,  ἔπειτα   νεώτερος πολύ, ὥς φησιν Ὅμηρος.
[189]   ἐν ὀνείδει ὄνομα κείμενον.  ἔπειτα   ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ ἀνθρώπου
[211]   ἀπολλύμενον, οὔτε αὐξανόμενον οὔτε φθίνον,  ἔπειτα   οὐ τῇ μὲν καλόν, τῇ
[213]   πρῴην ὥσπερ σύ, ἀλλ᾽ ἀεί,  ἔπειτα   οὐκ ἀνέδησα. καὶ ἅμ᾽ αὐτὸν
[207]   μὲν περὶ τὸ ξυμμιγῆναι ἀλλήλοις,  ἔπειτα   περὶ τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου,
[181]   οὗτος τῶν παίδων ἔρως)  ἔπειτα   πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ
[201]   Ἔρως καὶ ποῖός τις,  ἔπειτα   τὰ ἔργα αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν
[195]   ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός ἐστιν,  ἔπειτα   τὰς δόσεις. φημὶ οὖν ἐγὼ
[184]   δοκεῖ τὰ πολλὰ καλῶς βασανίζειν·  ἔπειτα   τὸ ὑπὸ χρημάτων καὶ ὑπὸ
[200]   Ἔρως πρῶτον μὲν τινῶν,  ἔπειτα   τούτων ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ
[214]   ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐκπιεῖν,  ἔπειτα   τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν καὶ
[187]   (πρότερον τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος,  ἔπειτα   ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν ὑπὸ τῆς
[208]   ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ
[200]   νῦν παρόντα καὶ εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ
[200]   οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα
[200]   ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς τὸν  ἔπειτα   χρόνον ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν
[181]   οὐχ ἧττον γυναικῶν παίδων,  ἔπειτα   ὧν καὶ ἐρῶσι τῶν σωμάτων
[181]   σωμάτων μᾶλλον τῶν ψυχῶν,  ἔπειτα   ὡς ἂν δύνωνται ἀνοητοτάτων, πρὸς
[220]   ἕως ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν·  ἔπειτα   ᾤχετ᾽ ἀπιὼν προσευξάμενος τῷ ἡλίῳ.
[199]   ὁποία δὴ ἄν τις τύχῃ  ἐπελθοῦσα.   τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη καὶ
[198]   ὥστε ἀτεχνῶς τὸ τοῦ Ὁμήρου  ἐπεπόνθη·   ἐφοβούμην μή μοι τελευτῶν
[197]   ἄλλοις ἄλλων τοιούτων αἴτιος εἶναι.  ἐπέρχεται   δέ μοί τι καὶ ἔμμετρον
[210]   προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ  ἕπεσθαι,   ἂν οἷός τε ᾖς. δεῖ
[223]   ἀπιέναι, καὶ ὥσπερ εἰώθει  ἕπεσθαι,   καὶ ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον,
[197]   κάλλιστος καὶ ἄριστος, χρὴ  ἕπεσθαι   πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς ᾠδῆς
[183]   ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις  ἕπεται,   καὶ δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου
[208]   σπουδὴ καὶ ἔρως  ἕπεται.   Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον
[190]   καὶ τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον,  ἐπεχείρησαν   δὲ τοῖς θεοῖς, καὶ
[222]   Σωκράτη. σὺ μὲν γὰρ ἐμὲ  ἐπῄνεσας,   δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ τὸν
[195]   Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ  ἐπὶ   γῆς βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων,
[174]   μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν  ἐπὶ   δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος
[184]   τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν·  ἐπὶ   δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ
[178]   ἐπὶ μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην,  ἐπὶ   δὲ τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ
[174]   γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι·  Ἐπὶ   δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος. χθὲς γὰρ
[174]   τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος  ἐπὶ   δεῖπνον; κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι
[175]   καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι  ἐπὶ   δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς (ἄλλους,
[174]   ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽  ἐπὶ   δεῖπνον. Καλῶς γ᾽ ἔφη, ποιῶν
[214]   πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε χρῆναι  ἐπὶ   δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει λόγον
[222]   δεῖ δὲ ἐμὲ αὖ τὸν  ἐπὶ   δεξιὰ ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ
[214]   ἂν βούλῃ, καὶ τοῦτον τῷ  ἐπὶ   δεξιὰ καὶ οὕτω τοὺς ἄλλους.
[223]   καὶ πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης  ἐπὶ   δεξιά. τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς
[177]   ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον Ἔρωτος  ἐπὶ   δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται κάλλιστον,
[201]   ἔνδεια παρῇ αὐτῷ; ~(Ναί, φάναι.  Ἐπὶ   δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων ἔφησθα
[211]   ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς  ἐπὶ   δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ
[190]   ἀριθμὸν γεγονέναι· καὶ βαδιοῦνται ὀρθοὶ  ἐπὶ   δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽ ἔτι
[210]   (τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ  ἐπὶ   ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ
[183]   καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις  ἐπὶ   θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν
[203]   χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος,  ἐπὶ   θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος
[195]   γὰρ ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽  ἐπὶ   κρανίων, ἐστιν οὐ πάνυ
[195]   οὐκ ἐπὶ σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽  ἐπὶ   μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ (δὴ καὶ
[192]   ἕτερος ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως  ἐπὶ   μεγάλης σπουδῆς· ἀλλ᾽ ἄλλο τι
[178]   δὲ δὴ τί τοῦτο; τὴν  ἐπὶ   μὲν τοῖς αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ
[210]   κατανοῆσαι ὅτι τὸ κάλλος (τὸ  ἐπὶ   ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ
[186]   ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς καὶ  ἐπὶ   πᾶν θεὸς τείνει καὶ
[222]   ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ  ἐπὶ   πᾶν ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ
[211]   ἐπὶ δύο καὶ ἀπὸ δυοῖν  ἐπὶ   πάντα τὰ καλὰ σώματα, καὶ
[210]   τε καὶ ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ  ἐπὶ   πᾶσιν τοῖς σώμασι κάλλος· τοῦτο
[222]   ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας καὶ  ἐπὶ   πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ ἐπὶ
[213]   λέγω. ἀλλά μοι λέγετε αὐτόθεν,  ἐπὶ   ῥητοῖς εἰσίω μή; συμπίεσθε
[195]   τὴν ἁπλότητα ἀποφαίνειν, ὅτι οὐκ  ἐπὶ   σκληροῦ βαίνει, ἀλλ᾽ ἐπὶ μαλθακοῦ.
[206]   ἔφην ἐγώ, Διοτίμα, ἐθαύμαζον  ἐπὶ   σοφίᾳ καὶ ἐφοίτων παρὰ σὲ
[174]   ἀλλὰ καθ᾽ Ὅμηρον φαῦλος ὢν  ἐπὶ   σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος.
[220]   ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε  ἐπὶ   στρατείας, ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ
[219]   ἀναγκασθεῖμεν ἀποληφθέντες που, οἷα δὴ  ἐπὶ   στρατείας, ~(ἀσιτεῖν, οὐδὲν ἦσαν οἱ
[215]   οὗτος μὲν οὖν ἴσως οἰήσεται  ἐπὶ   τὰ γελοιότερα, ἔσται δ᾽
[214]   Σωκράτη, τί ἐν νῷ ἔχεις;  ἐπὶ   τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι;
[191]   τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο καὶ  ἐπὶ   τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ τοῦ
[211]   γὰρ δή ἐστι τὸ ὀρθῶς  ἐπὶ   (τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ὑπ᾽
[211]   καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων  ἐπὶ   τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ
[211]   καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων  ἐπὶ   τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ ἀπὸ
[210]   ἄρχεσθαι μὲν νέον ὄντα ἰέναι  ἐπὶ   τὰ καλὰ σώματα, καὶ πρῶτον
[186]   ὅτι δὲ οὐ μόνον ἐστὶν  ἐπὶ   ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς
[210]   εἶναι. μετὰ δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα  ἐπὶ   τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ
[212]   τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ ἐπιστῆναι  ἐπὶ   τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν κιττοῦ
[223]   ἐξαίφνης δὲ κωμαστὰς ἥκειν παμπόλλους  ἐπὶ   τὰς θύρας, καὶ ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις
[222]   ὡς ἐν παρέργῳ δὴ λέγων  ἐπὶ   τελευτῆς αὐτὸ ἔθηκας, ὡς οὐ
[198]   ὁμοίως μὲν θαυμαστά· τὸ δὲ  ἐπὶ   τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων
[217]   Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι  ἐπὶ   τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην
[212]   ἐγενόμην ἀφικέσθαι, νῦν δὲ ἥκω  ἐπὶ   τῇ κεφαλῇ ἔχων τὰς ταινίας,
[214]   ποιοῦμεν; (οὕτως οὔτε τι λέγομεν  ἐπὶ   τῇ κύλικι οὔτε τι ᾄδομεν,
[174]   τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι  ἐπὶ   τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην
[222]   ταῦτα τοῦ Ἀλκιβιάδου γέλωτα γενέσθαι  ἐπὶ   τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει
[217]   οὗτος ᾔδει· ἐφρόνουν γὰρ δὴ  ἐπὶ   τῇ ὥρᾳ θαυμάσιον ὅσον. ταῦτα
[190]   καὶ συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα  ἐπὶ   τὴν γαστέρα νῦν καλουμένην, ὥσπερ
[174]   ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων  ἐπὶ   τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ
[174]   ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω ὄντα  ἐπὶ   τὴν τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας
[212]   καὶ ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα  ἐπὶ   τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς, καὶ
[181]   πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν δὴ  ἐπὶ   τὸ ἄρρεν τρέπονται οἱ ἐκ
[210]   φαῦλος καὶ σμικρολόγος, ἀλλ᾽  ἐπὶ   τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ
[184]   Ἔστι γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ  ἐπὶ   τοῖς ἐρασταῖς ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας
[198]   δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ  ἐπὶ   τὸν ἐμὸν λόγον πέμψας αὐτόν
[185]   ἀναγκαῖον εἶναι, ἐπειδὴ Παυσανίας ὁρμήσας  ἐπὶ   τὸν λόγον καλῶς οὐχ ~(ἱκανῶς
[194]   σὴν ἀνδρείαν καὶ μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος  ἐπὶ   τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν,
[210]   γάρ, ἔφη, τὸν ὀρθῶς ἰόντα  ἐπὶ   τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν
[184]   ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ.  ἐπὶ   τούτῳ καὶ ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν·
[186]   ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ  ἐπὶ   τῷ νοσώδει. ἔστι δή, ὥσπερ
[186]   ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν  ἐπὶ   τῷ ὑγιεινῷ ἔρως, ἄλλος δὲ
[197]   ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ κυβερνήτης,  ἐπιβάτης,   παραστάτης τε καὶ σωτὴρ ἄριστος,
[203]   βεβαρημένος ηὗδεν. οὖν Πενία  ἐπιβουλεύουσα   διὰ τὴν αὑτῆς ἀπορίαν παιδίον
[217]   αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν· αὖθις δ᾽  ἐπιβουλεύσας,   ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν
[217]   συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς  ἐπιβουλεύων.   καί μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ
[203]   κατὰ δὲ αὖ τὸν πατέρα  ἐπίβουλός   ἐστι τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς
[172]   πολλῶν ἐτῶν Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ  ἐπιδεδήμηκεν;   ἀφ᾽ οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει
[195]   οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς τὸ  ἐπιδεῖξαι   θεοῦ ἁπαλότητα. Ὅμηρος γὰρ Ἄτην
[199]   ὅτι πρῶτον μὲν δέοι αὐτὸν  ἐπιδεῖξαι   ὁποῖός τίς ἐστιν Ἔρως,
[185]   τοιοῦτος τό γε αὑτοῦ  ἐπιδεῖξαι,   ὅτι ἕνεκα χρημάτων ὁτιοῦν ἂν
[194]   βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος  ἐπιδείξεσθαι   σαυτοῦ λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν
[204]   εἶναι οὗ ἂν μὴ οἴηται  ἐπιδεῖσθαι.   Τίνες οὖν, ἔφην ἐγώ,
[175]   σὴ λαμπρά τε καὶ πολλὴν  ἐπίδοσιν   ἔχουσα, γε παρὰ σοῦ
[210]   τῷ σώματι, ὥστε καὶ ἐὰν  ἐπιεικὴς   ὢν τὴν ψυχήν τις κἂν
[201]   γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Καὶ  ἐπιεικῶς   γε λέγεις, ἑταῖρε, φάναι
[186]   ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος  ἐπιθεῖναι   τῷ λόγῳ. Τὸ μὲν γὰρ
[218]   πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς ὠσὶν  ἐπίθεσθε.   Ἐπειδὴ γὰρ οὖν, ἄνδρες,
[217]   οὐδαμῇ ταύτῃ ἤνυτον, ἔδοξέ μοι  ἐπιθετέον   εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ
[190]   οὐρανὸν ἀνάβασιν ἐπιχειρεῖν (ποιεῖν, ὡς  ἐπιθησομένων   τοῖς θεοῖς. οὖν Ζεὺς
[200]   Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως,  ἐπιθυμεῖ   αὐτοῦ οὔ; Πάνυ γε,
[206]   ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται, τίκτειν  ἐπιθυμεῖ   ἡμῶν φύσις. τίκτειν δὲ
[186]   ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων  ἐπιθυμεῖ   καὶ ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν
[200]   ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου  ἐπιθυμεῖ   καὶ τοῦ μὴ παρόντος, καὶ
[204]   δοκεῖν αὑτῷ εἶναι ἱκανόν· οὔκουν  ἐπιθυμεῖ   μὴ οἰόμενος ἐνδεὴς εἶναι
[204]   ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ οὐδ᾽  ἐπιθυμεῖ   σοφὸς γενέσθαι· ἔστι γάρ· οὐδ᾽
[200]   φάναι. Πότερον ἔχων αὐτὸ οὗ  ἐπιθυμεῖ   τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ
[200]   ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ, εἶτα  ἐπιθυμεῖ   τε καὶ ἐρᾷ, οὐκ
[189]   εἰ τὸ κόσμιον τοῦ σώματος  ἐπιθυμεῖ   τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον
[202]   ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ καλῶν  ἐπιθυμεῖν   αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής ἐστιν.
[200]   οὗ ἐνδεές ἐστιν, μὴ  (ἐπιθυμεῖν,   ἐὰν μὴ ἐνδεὲς ᾖ. ἐμοὶ
[200]   ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ  ἐπιθυμεῖν,   ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν, τούτου
[207]   γέννησις. ἀθανασίας ~(δὲ ἀναγκαῖον  ἐπιθυμεῖν   μετὰ ἀγαθοῦ ἐκ τῶν ὡμολογημένων,
[200]   εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ ἐπιθυμοῦν  ἐπιθυμεῖν   οὗ ἐνδεές ἐστιν, μὴ
[192]   ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ γὰρ τούτου  ἐπιθυμεῖτε,   ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι καὶ (συμφυσῆσαι
[192]   πάλιν ἔροιτο· ἆρά γε τοῦδε  ἐπιθυμεῖτε,   ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅτι
[209]   τίκτειν τε καὶ γεννᾶν ἤδη  ἐπιθυμῇ,   ζητεῖ δὴ οἶμαι καὶ οὗτος
[200]   γε δή που τίς ἂν  ἐπιθυμήσειεν;   ἀλλ᾽ ὅταν τις λέγῃ ὅτι
[207]   πάντα τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν  ἐπιθυμήσῃ,   καὶ τὰ πεζὰ καὶ τὰ
[203]   τινας πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως  ἐπιθυμητὴς   καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς
[192]   ὅλοι· τοῦ ὅλου οὖν τῇ  ἐπιθυμίᾳ   ~(καὶ διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ
[205]   ἐστι πᾶσα τῶν ἀγαθῶν  ἐπιθυμία   καὶ τοῦ εὐδαιμονεῖν, μέγιστός
[200]   τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν ὧν  ἐπιθυμία   τε καὶ ἔρως ἐστίν;
[207]   οἱ τρόποι, τὰ ἤθη, δόξαι,  ἐπιθυμίαι,   ἡδοναί, λῦπαι, φόβοι τούτων ἕκαστα
[187]   ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην  ἐπιθυμίαις   καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου
[207]   τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς  ἐπιθυμίας;   οὐκ αἰσθάνει ὡς δεινῶς
[197]   ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν  ἐπιθυμίας   καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ
[196]   σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ  ἐπιθυμιῶν,   Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω
[196]   κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ  ἐπιθυμιῶν   Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ.
[200]   εἰκότος εἰ ἀνάγκη οὕτως, τὸ  ἐπιθυμοῦν   ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές ἐστιν,
[191]   τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις,  ἐπιθυμοῦντες   συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ καὶ
[204]   αὖ οἱ ἀμαθεῖς φιλοσοφοῦσιν οὐδ᾽  ἐπιθυμοῦσι   σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό
[177]   εὖ λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν  ἐπιθυμῶ   ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν
[223]   ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι· καὶ γὰρ πάνυ  ἐπιθυμῶ   αὐτὸν ἐγκωμιάσαι. Ἰοὺ ἰοὺ, φάναι
[200]   πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ  ἐπιθυμῶ   αὐτῶν τούτων ἔχω, εἴποιμεν
[200]   οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς, ὅτι  ἐπιθυμῶ   τῶν παρόντων, εἰ ἄλλο τι
[200]   ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς  ἐπιθυμῶν   τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ καὶ
[214]   Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι, Ἐρυξίμαχε;  ἐπιθῶμαι   τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι ὑμῶν
[189]   γίγνεσθαι. ἔστι γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος,  (ἐπίκουρός   τε ὢν τῶν ἀνθρώπων καὶ
[214]   τι μὴ ἀληθὲς λέγω, μεταξὺ  ἐπιλαβοῦ,   ἂν βούλῃ, καὶ εἰπὲ ὅτι
[194]   ἔχειν ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ.  Ἐπιλήσμων   μέντ᾽ ἂν εἴην, Ἀγάθων,
[185]   καὶ πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν  ἐπιμέλειαν   ἀναγκάζων ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν τόν
[172]   δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω καὶ  ἐπιμελὲς   πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι ὅτι
[194]   Σωκράτους διαλεγομένου, ἀναγκαῖον δέ μοι  ἐπιμεληθῆναι   τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι καὶ
[197]   Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ·  ἐπιμελὴς   ἀγαθῶν, ἀμελὴς κακῶν· ἐν πόνῳ,
[191]   τρέποιντο καὶ τοῦ ἄλλου βίου  ἐπιμελοῖντο.   ἔστι δὴ οὖν ἐκ τόσου
[173]   τῇ ὑστεραίᾳ τὰ  ἐπινίκια   ἔθυεν αὐτός τε καὶ οἱ
[174]   χθὲς γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς  ἐπινικίοις,   φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολόγησα δ᾽
[219]   εὖ λέγεις· ἐν γὰρ τῷ  ἐπιόντι   χρόνῳ (βουλευόμενοι πράξομεν ἂν
[185]   ὑπό τινος ἄλλου λύγγα  ἐπιπεπτωκυῖαν   καὶ οὐχ οἷόν τε εἶναι
[181]   οἱ ἐκ τούτου τοῦ ἔρωτος  ἔπιπνοι,   τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν
[204]   εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽  ἐπιποθεῖ,   ἔφη, ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε·
[213]   ἅμα τὰς ταινίας ὡς ἀναδήσοντα,  ἐπίπροσθε   τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ κατιδεῖν
[188]   δὴ προστέτακται τῇ μαντικῇ  ἐπισκοπεῖν   τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ
[186]   ἔνεστιν ἔρως, δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι,  ἐπιστάμενος   ἐμποιῆσαι καὶ ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς
[192]   αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ κατακειμένοις  ἐπιστὰς   Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα,
[172]   οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ  ἐπιστὰς   περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη,
[202]   οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε  ἐπίστασθαί   ἐστιν (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς
[177]   ἀποφήσαιμι, ὃς οὐδέν φημι ἄλλο  ἐπίστασθαι   τὰ ἐρωτικά, οὔτε που
[223]   ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν  ἐπίστασθαι   ποιεῖν, καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν
[188]   θεῶν καὶ ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ  ἐπίστασθαι   τὰ κατὰ ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα
[188]   θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ  ἐπιστατεῖ   (ταῦτα δ᾽ ἐστὶν περὶ
[186]   ὑγρῷ, (πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις  ἐπιστηθεὶς   ἔρωτα ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν
[207]   ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι καὶ αἱ  ἐπιστῆμαι   ~(μὴ ὅτι αἱ μὲν γίγνονται,
[210]   δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα ἐπὶ τὰς  ἐπιστήμας   ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν
[208]   αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ κατὰ τὰς  ἐπιστήμας,   ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη τῶν
[187]   περὶ ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν  ἐπιστήμη.   καὶ ἐν μέν γε αὐτῇ
[211]   οὐδέ τις λόγος οὐδέ τις  ἐπιστήμη,   οὐδέ που ὂν ἐν ἑτέρῳ
[202]   γὰρ πρᾶγμα πῶς ἂν εἴη  ἐπιστήμη;   οὔτε ἀμαθία (τὸ γὰρ τοῦ
[188]   τῶν τοιούτων γίγνεται ἐρωτικῶν· ὧν  ἐπιστήμη   περὶ ἄστρων τε φορὰς καὶ
[186]   ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν,  ἐπιστήμη   τῶν τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς
[210]   ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ  ἐπιστήμην   μίαν τοιαύτην, ἐστι καλοῦ
[208]   τῆς ἀπιούσης μνήμην σῴζει τὴν  ἐπιστήμην,   ὥστε τὴν αὐτὴν δοκεῖν εἶναι.
[208]   ἐστὶ τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ  ἐπιστήμης   ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν καινὴν
[208]   μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς  ἐπιστήμης·   λήθη γὰρ ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη
[210]   ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ  ἐπιστημῶν   κάλλος, καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ
[208]   ἀλλὰ καὶ μία ἑκάστη τῶν  ἐπιστημῶν   ταὐτὸν πάσχει. γὰρ καλεῖται
[212]   ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ  ἐπιστῆναι   ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν
[183]   τοῖς ἐρασταῖς. ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς  ἐπιστήσαντες   οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ
[216]   οὖν ὥσπερ ἀπὸ τῶν Σειρήνων  ἐπισχόμενος   τὰ ὦτα οἴχομαι φεύγων, ἵνα
[214]   δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν δὲ  ἐπιτάξαι   Σωκράτει τι ἂν βούλῃ,
[202]   καὶ θυσίας, τῶν δὲ τὰς  ἐπιτάξεις   τε καὶ ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν,
[214]   γὰρ ἀνὴρ πολλῶν ἀντάξιος ἄλλων·  ἐπίταττε   οὖν ὅτι βούλει. Ἄκουσον δή,
[173]   ὁδὸς εἰς ἄστυ  ἐπιτηδεία   πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν.
[212]   καὶ ἐὰν μέν τις τῶν  ἐπιτηδείων   ᾖ, καλεῖτε· εἰ δὲ μή,
[209]   ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν καὶ  ἐπιτηδεύειν,   καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ
[210]   αὖ θεάσασθαι τὸ ἐν τοῖς  ἐπιτηδεύμασι   καὶ τοῖς νόμοις καλὸν καὶ
[210]   ἡγήσηται εἶναι. μετὰ δὲ τὰ  ἐπιτηδεύματα   ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἀγαγεῖν, ἵνα
[211]   καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ  ἐπιτηδεύματα,   καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων
[210]   κάλλος ἀνθρώπου τινός  ἐπιτηδεύματος   ἑνός, δουλεύων φαῦλος καὶ
[211]   ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν  ἐπιτηδευμάτων   ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα, καὶ
[221]   θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων  ἐπιτηδευμάτων   τάχ᾽ ἄν τις καὶ περὶ
[205]   εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ ὅλου  ἐπιτιθέντες   ὄνομα, ἔρωτα, τὰ δὲ ἄλλα
[213]   δοκεῖτε γάρ μοι νήφειν. οὐκ  ἐπιτρεπτέον   ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον· ὡμολόγηται γὰρ
[219]   ᾤμην· καὶ ἀναστάς γε, οὐδ᾽  ἐπιτρέψας   τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν ἔτι, ἀμφιέσας
[223]   παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας, καὶ  ἐπιτυχόντας   ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς τὸ
[209]   ἀγαθὸν καὶ ἐπιτηδεύειν, καὶ  ἐπιχειρεῖ   παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ
[182]   ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς τὸ  ἐπιχειρεῖν   ἑλεῖν ἐξουσίαν νόμος δέδωκε
[212]   τὸν δὲ Ἀριστοφάνη λέγειν τι  ἐπιχειρεῖν,   ὅτι ἐμνήσθη αὐτοῦ λέγων
[190]   τὸ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνάβασιν  ἐπιχειρεῖν   (ποιεῖν, ὡς ἐπιθησομένων τοῖς θεοῖς.
[218]   καθορῶν αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι  ἐπιχειρεῖς   καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους,
[218]   ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι  ἐπιχειρεῖς   καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„
[213]   ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἐὰν  ἐπιχειρῇ   βιάζεσθαι, ἐπάμυνε, ὡς ἐγὼ τὴν
[219]   τῶν ὀμμάτων τῆς ἀκμῆς λήγειν  ἐπιχειρῇ·   σὺ δὲ τούτων ἔτι πόρρω.
[215]   ἐγὼ ἐπαινεῖν, ἄνδρες, οὕτως  ἐπιχειρήσω,   δι᾽ εἰκόνων. οὗτος μὲν οὖν
[191]   τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ  ἐπιχειρῶν   ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν καὶ
[189]   εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας μούσης  ἐπιχώριον)   ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα. Βαλών γε,
[174]   βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἐκεῖνος ὀλιγάκις  ἐποίει·   καὶ ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι
[180]   τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ πολλοῦ  ἐποιεῖτο.   Αἰσχύλος δὲ φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα
[175]   μὴ ἐφεστήκῃ· ἐγὼ οὐδεπώποτε  ἐποίησα·   νῦν οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ
[179]   ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν, καὶ  ἐποίησαν   τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ γυναικῶν
[191]   τούτων τὴν γένεσιν ἐν ἀλλήλοις  ἐποίησε,   διὰ τοῦ ἄρρενος ἐν τῷ
[201]   τοῦ λοιμοῦ δέκα ἔτη ἀναβολὴν  ἐποίησε   τῆς νόσου, δὴ καὶ
[174]   καὶ ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον  ἐποίησεν   ἐλθόντα τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν
[173]   ἅμα τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν  ἐποιούμεθα,   (ὥστε, ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ
[174]   ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη  ἑπόμενον·   εἶπον οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς
[223]   ἀναγκαζομένους αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα  ἑπομένους   νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν
[184]   παιδικοῖς μὴ κολακείαν εἶναι μηδὲ  ἐπονείδιστον,   οὕτω δὴ καὶ ἄλλη μία
[184]   μόνη δουλεία ἑκούσιος λείπεται οὐκ  ἐπονείδιστος·   αὕτη δ᾽ ἐστὶν περὶ
[180]   θυγάτηρ, ἣν δὴ καὶ Οὐρανίαν  ἐπονομάζομεν·   δὲ νεωτέρα Διὸς καὶ
[210]   ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα καὶ  ἐποπτικά,   ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα ἔστιν,
[190]   ἀπὸ τούτων ἄν τις εἰκάσειεν.  ἐπορεύετο   δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ νῦν,
[220]   δὲ διὰ τοῦ κρυστάλλου ῥᾷον  ἐπορεύετο   οἱ ἄλλοι ὑποδεδεμένοι, οἱ
[186]   τῇ γῇ φυομένοις καὶ ὡς  ἔπος   εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι,
[215]   ἄλλους λόγους, οὐδὲν μέλει ὡς  ἔπος   εἰπεῖν οὐδενί· ἐπειδὰν δὲ σοῦ
[179]   νικῷεν ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς  ἔπος   εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους. ἐρῶν γὰρ
[209]   σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος καὶ ὡς  ἔπος   εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος. τίμιος δὲ
[192]   καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς  ἔπος   εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν
[174]   Οὕτως ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς.  Ἕπου   τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ τὴν
[203]   θυσίας καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς  ἐπῳδὰς   καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ
[173]   καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν  ἐπωνυμίαν   ἔλαβες τὸ μαλακὸς καλεῖσθαι, οὐκ
[186]   δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ καὶ  ἐρᾷ.   ἄλλος μὲν οὖν ἐπὶ
[204]   ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί  ἐρᾷ;   Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ.
[178]   φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα ὅστις  ἐρᾷ,   εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν κατάδηλος
[200]   αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε καὶ  ἐρᾷ,   εἶτα ἐπιθυμεῖ τε καὶ ἐρᾷ,
[200]   ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε καὶ  ἐρᾷ,   οὐκ ἔχων; Οὐκ ἔχων,
[204]   ἐρῶν τῶν καλῶν τί  ἐρᾷ;   καὶ ἐγὼ εἶπον ὅτι· Γενέσθαι
[186]   οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν καὶ  ἐρᾷν   ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα τὰ
[210]   ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος  ἐρᾷν   καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς,
[205]   ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ  ἐρᾶν   καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην
[210]   ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ  ἐρᾷν   καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους
[222]   οἰόμενος δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ  ἐρᾷν   καὶ μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ
[181]   αἰσχρόν. Οὕτω δὴ καὶ τὸ  ἐρᾷν   καὶ Ἔρως οὐ πᾶς
[183]   τῇδε τῇ πόλει καὶ τὸ  ἐρᾶν   καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς
[205]   φιλογυμναστίαν κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε  ἐρᾶν   καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ
[201]   ἐστι καὶ μὴ ἔχει, τούτου  ἐρᾷν;   Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ
[181]   ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ καλῶς προτρέπων  ἐρᾷν.   μὲν οὖν τῆς Πανδήμου
[200]   Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽ ἐστὶν ἐκείνου  ἐρᾶν,   οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν
[180]   δὲ φλυαρεῖ φάσκων Ἀχιλλέα Πατρόκλου  ἐρᾶν,   ὃς ἦν καλλίων οὐ μόνον
[182]   αὐτοὺς καθ᾽ ~(ὅσον δυνάμεθα μὴ  ἐρᾶν.   οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ καὶ
[181]   δὲ καὶ νόμον εἶναι μὴ  ἐρᾷν   (παίδων, ἵνα μὴ εἰς ἄδηλον
[182]   ὅτι λέγεται κάλλιον τὸ φανερῶς  ἐρᾷν   τοῦ λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν
[205]   καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν  ἐρᾶν,   τοὺς δ᾽ οὔ; Θαυμάζω, ἦν
[197]   θεὸς οὗτος ἔφυ, ἐκ τοῦ  ἐρᾷν   τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν
[205]   ἔφη, Σώκρατες, οὐ πάντας  ἐρᾶν   φαμέν, (εἴπερ γε πάντες τῶν
[181]   οἶμαί εἰσιν οἱ ἐντεῦθεν ἀρχόμενοι  ἐρᾷν   ὡς τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι
[177]   οὖν ἐπιθυμῶ ἅμα μὲν τούτῳ  ἔρανον   εἰσενεγκεῖν καὶ χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽
[222]   ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ  ἐρᾶσθαι   καὶ μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου.
[205]   ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν καὶ  ἐρασταί.   Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν.
[205]   φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽  ἐρασταί,   οἱ δὲ κατὰ ἕν τι
[183]   δύναμιν ἐθέλοι ποιεῖν οἷάπερ οἱ  ἐρασταὶ   πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας τε
[183]   καὶ τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς  ἐρασταῖς.   ἐπειδὰν δὲ παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ
[184]   ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ τοῖς  ἐρασταῖς   ἦν δουλεύειν ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν
[182]   ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι  ἐρασταῖς,   καὶ οὐκ ἄν τις εἴποι
[183]   ἐρωμένοις μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς  ἐρασταῖς,   καὶ τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα
[182]   οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι  ἐρασταῖς,   κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται, τῶν
[182]   τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν χαρίζεσθαι  ἐρασταῖς·   λέγουσι δὲ εἰς τούτους ἀποβλέποντες,
[178]   ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς  ἐραστὰς   αἰσχύνεται, ὅταν ὀφθῇ ἐν αἰσχρῷ
[181]   δὲ καὶ τούτους τοὺς πανδήμους  ἐραστὰς   προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ καὶ
[182]   ἐξουσίαν νόμος δέδωκε τῷ  ἐραστῇ   θαυμαστὰ ἔργα ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι,
[184]   ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι  ἐραστῇ   παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν νόμος,
[178]   ὄντι ἐραστὴς χρηστὸς καὶ  ἐραστῇ   παιδικά. γὰρ χρὴ ἀνθρώποις
[184]   μέλλει ξυμβῆναι καλὸν γενέσθαι τὸ  ἐραστῇ   παιδικὰ χαρίσασθαι. ὅταν γὰρ εἰς
[179]   τελευτήσοι, ἐτόλμησεν ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ  ἐραστῇ   Πατρόκλῳ καὶ ~(τιμωρήσας οὐ μόνον
[184]   ξυμπίπτει τὸ καλὸν εἶναι παιδικὰ  ἐραστῇ   χαρίσασθαι, ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ
[185]   καὶ μή. εἰ γάρ τις  ~(ἐραστῇ   ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος
[180]   ποιοῦσιν ὅταν ἐρώμενος τὸν  ἐραστὴν   ἀγαπᾷ, ὅταν ἐραστὴς
[210]   καταστῆναι πάντων τῶν καλῶν σωμάτων  ἐραστήν,   ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο
[180]   διαφερόντως αὐτὸν ἐτίμησαν, ὅτι τὸν  ἐραστὴν   οὕτω περὶ πολλοῦ ἐποιεῖτο. Αἰσχύλος
[218]   δοκεῖς, ἦν δ᾽ ἐγώ, ἐμοῦ  ἐραστὴς   ἄξιος γεγονέναι μόνος, καί μοι
[183]   δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ ὄντος  ἐραστὴς   διὰ βίου μένει, τε
[183]   πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος  ἐραστὴς   πάνδημος, (ὁ τοῦ σώματος
[222]   πολλούς, οὓς οὗτος ἐξαπατῶν ὡς  ἐραστὴς   παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽
[217]   διαλέξεσθαι αὐτόν μοι ἅπερ ἂν  ἐραστὴς   παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ
[217]   πρὸς τὸ συνδειπνεῖν, ἀτεχνῶς ὥσπερ  ἐραστὴς   παιδικοῖς ἐπιβουλεύων. καί μοι οὐδὲ
[180]   ἐραστὴς τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ  ἐραστὴς   παιδικῶν· ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ
[180]   ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ὅταν  ἐραστὴς   τὰ παιδικά. θειότερον γὰρ ἐραστὴς
[184]   γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν  ἐραστής   τε καὶ παιδικά, νόμον ἔχων
[178]   ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι  ἐραστὴς   χρηστὸς καὶ ἐραστῇ παιδικά.
[173]   δ᾽ ἐν τῇ συνουσίᾳ, Σωκράτους  ἐραστὴς   ὢν ἐν τοῖς μάλιστα τῶν
[203]   ἐκείνης γενεθλίοις, καὶ ἅμα φύσει  ἐραστὴς   ὢν περὶ τὸ καλὸν καὶ
[204]   Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι τὸ  ἐραστὸν   τὸ τῷ ὄντι καλὸν καὶ
[222]   παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς καθίσταται ἀντ᾽  ἐραστοῦ.   δὴ καὶ σοὶ λέγω,
[185]   ἀμείνων ἐσόμενος διὰ τὴν φιλίαν  ἐραστοῦ   ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ (καὶ
[185]   μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ  ἐραστοῦ   πένητος, οὐδὲν ἧττον αἰσχρόν· δοκεῖ
[178]   ὥστε πόλιν γενέσθαι στρατόπεδον  ἐραστῶν   τε καὶ παιδικῶν, οὐκ ἔστιν
[192]   τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου  ἐρᾶτε   καὶ ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου
[201]   καὶ ποῖός τις, ἔπειτα τὰ  ἔργα   αὐτοῦ. δοκεῖ οὖν μοι ῥᾷστον
[199]   Ἔρως, ὕστερον δὲ τὰ  ἔργα   αὐτοῦ, ταύτην τὴν ἀρχὴν πάνυ
[209]   βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ ἀποφηνάμενοι  ἔργα,   γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν· ὧν καὶ
[178]   οὔτε ἰδιώτην μεγάλα καὶ καλὰ  ἔργα   ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν ἐγὼ ἄνδρα
[182]   νόμος δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ  ἔργα   ἐργαζομένῳ ἐπαινεῖσθαι, εἴ τις
[191]   καὶ διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ  ἔργα   τρέποιντο καὶ τοῦ ἄλλου βίου
[213]   ζηλοτυπῶν με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ  ἐργάζεται   καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ
[182]   δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα  ἐργαζομένῳ   ἐπαινεῖσθαι, εἴ τις τολμῴη
[215]   (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις καθημένοις, οὕστινας  ἐργάζονται   οἱ δημιουργοὶ σύριγγας αὐλοὺς
[179]   ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽  ἐργασαμένη   τὸ ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν
[179]   ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ  ἐργασαμένων   εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο
[179]   τὸ ἔργον οὕτω καλὸν ἔδοξεν  ἐργάσασθαι   οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ
[213]   οὖν μή τι καὶ νῦν  ἐργάσηται,   ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἐὰν
[205]   αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις  ἐργασίαι   ποιήσεις εἰσὶ καὶ οἱ τούτων
[206]   τί τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ  ἔργον;   ἔχεις εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν
[179]   προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ  ἔργον   οὕτω καλὸν ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ
[187]   ἐν τῇ ἡμετέρᾳ τέχνῃ μέγα  ἔργον   ταῖς περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην
[217]   ἦν ἀληθής, ἔπειτα ἀφανίσαι Σωκράτους  ἔργον   ὑπερήφανον εἰς ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν
[188]   ἀλλ᾽ εἴ τι ἐξέλιπον, σὸν  ἔργον,   Ἀριστόφανες, ἀναπληρῶσαι· εἴ
[188]   αὐτὸν καὶ πρεσβεύῃ ἐν παντὶ  ἔργῳ,   ἀλλὰ τὸν ἕτερον, καὶ περὶ
[182]   πάντα καὶ ἔρως ἐμποιεῖν.  ἔργῳ   δὲ τοῦτῳ ἔμαθον καὶ οἱ
[179]   τὴν ἐκείνης ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ  ἔργῳ·   οὕτω καὶ θεοὶ τὴν περὶ
[193]   τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος  (ἐρεῖ,   μᾶλλον δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων
[198]   δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων εὖ  ἐρεῖ·   τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ
[220]   γέ μοι οὔτε μέμψῃ οὔτε  ἐρεῖς   ὅτι ψεύδομαι· ἀλλὰ γὰρ τῶν
[219]   οὐδὲ ταῦτα αὖ, Σώκρατες,  ἐρεῖς   ὅτι ψεύδομαι. ποιήσαντος δὲ δὴ
[216]   καὶ ταῦτα, Σώκρατες, οὐκ  ἐρεῖς   ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι
[220]   ταῦτα· οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽  ἔρεξε   καὶ ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ
[174]   ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ  ἐρέσθαι   αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς
[199]   πάρες μοι Ἀγάθωνα σμίκρ᾽ ἄττα  ἐρέσθαι,   ἵνα ἀνομολογησάμενος παρ᾽ αὐτοῦ οὕτως
[205]   εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ  ἐρέσθαι   ἵνα τί δὲ βούλεται εὐδαίμων
[217]   ἅπερ ἂν ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν  ἐρημίᾳ   διαλεχθείη, καὶ ἔχαιρον. τούτων δ᾽
[173]   ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε, νῦν  ἐρίζειν·   ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου, μὴ
[175]   κύλιξιν ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ  ἐρίου   ῥέον ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς
[176]   Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς ἔρρωμαι.  (Ἕρμαιον   ἂν εἴη ἡμῖν, δ᾽
[217]   ἐσπουδακέναι ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ  ἕρμαιον   ἡγησάμην εἶναι καὶ εὐτύχημα ἐμὸν
[202]   ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον;  Ἑρμηνεῦον   καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽
[215]   σειληνοῖς τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς  ἑρμογλυφείοις   καθημένοις, οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ
[198]   ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων θαυμαστῶς  ἐροῖ,   ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν
[199]   καταμάθῃς βούλομαι. εἰ γὰρ  ἐροίμην,   τί δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽
[204]   χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε, Σώκρατες,  ἐροιτο·   ἐρῶν τῶν ἀγαθῶν· τί
[192]   καὶ εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν  ἔροιτο·   ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν
[192]   Ἥφαιστος, ἔχων τὰ ὄργανα,  ἔροιτο·   τί ἔσθ᾽ βούλεσθε,
[204]   φῄς. εἰ δέ τις ἡμᾶς  ἔροιτο·   τί τῶν καλῶν ἐστιν
[178]   πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽  Ἔρος   φησὶ μετὰ τὸ Χάος δύο
[174]   τοῦ βουλευσόμεθα τι  ἐροῦμεν.   ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς
[194]   προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς εὖ  ἐροῦντος   ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν εἴην,
[193]   γάρ μοι λόγος ἡδέως  ἐρρήθη.   καὶ εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει
[176]   Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽ αὐτὸς  ἔρρωμαι.   (Ἕρμαιον ἂν εἴη ἡμῖν,
[181]   τοῦ ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει  ἐρρωμενέστερον   καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες.
[221]   ἅψεται τούτου τοῦ ἀνδρός, μάλα  ἐρρωμένως   ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει
[176]   ἀκοῦσαι· πῶς ἔχει πρὸς τὸ  ἐρρῶσθαι   πίνειν, Ἀγάθων; Οὐδαμῶς, φάναι, οὐδ᾽
[177]   λέγει· Οὐ δεινόν, φησίν,  Ἐρυξίμαχε,   ἄλλοις μέν τισι θεῶν ὕμνους
[214]   τὸν οὖν Ἀλκιβιάδην εἰπεῖν·  Ἐρυξίμαχε,   βέλτιστε βελτίστου πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου,
[185]   τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον κατακεῖσθαι,  Ἐρυξίμαχε,   δίκαιος εἶ παῦσαί με
[194]   Καλῶς γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι,  Ἐρυξίμαχε·   εἰ δὲ γένοιο οὗ νῦν
[189]   ἀφήσω σε. Καὶ μήν,  Ἐρυξίμαχε,   εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ
[214]   τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ χρῆναι,  Ἐρυξίμαχε;   ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ καὶ τιμωρήσωμαι
[189]   γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ λέγεις,  Ἐρυξίμαχε,   καί μοι ἔστω ἄρρητα τὰ
[193]   εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη,  Ἐρυξίμαχε,   ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ
[214]   τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,  Ἐρυξίμαχε,   τὸν Ἀλκιβιάδην, καλῶς μὲν λέγεις,
[177]   τοῦ λόγου. Οὐδείς σοι,  Ἐρυξίμαχε,   φάναι τὸν Σωκράτη, ἐναντία ψηφιεῖται.
[214]   Καὶ γὰρ σύ, φάναι τὸν  Ἐρυξίμαχον·   ἀλλὰ τί ποιῶμεν; τι
[198]   Σωκράτη εἰπεῖν βλέψαντα εἰς τὸν  Ἐρυξίμαχον·   Ἆρά σοι δοκῶ, φάναι,
[185]   ταῦτα ποιήσω. Εἰπεῖν δὴ τὸν  Ἐρυξίμαχον·   Δοκεῖ τοίνυν μοι ἀναγκαῖον εἶναι,
[214]   Ἀλλ᾽ οὕτω ποίει, φάναι τὸν  Ἐρυξίμαχον,   εἰ βούλει· Σωκράτη ἐπαίνεσον. (Πῶς
[185]   ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν  Ἐρυξίμαχον   εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω ἀμφότερα ταῦτα·
[214]   βούλει. Ἄκουσον δή, εἰπεῖν τὸν  Ἐρυξίμαχον.   ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε
[193]   πείσομαί σοι, ἔφη φάναι τὸν  Ἐρυξίμαχον·   καὶ γάρ μοι λόγος
[223]   πάμπολυν οἶνον. τὸν μὲν οὖν  Ἐρυξίμαχον   καὶ τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους
[185]   κάτω γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν  Ἐρυξίμαχον   κατακεῖσθαι, Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ
[175]   δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽  Ἐρυξίμαχον   κατακλίνου. Καὶ μὲν ἔφη
[198]   Τὸ μὲν ἕτερον, φάναι τὸν  Ἐρυξίμαχον,   μαντικῶς μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι
[177]   αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν  Ἐρυξίμαχον   ὅτι· μέν μοι ἀρχὴ
[214]   τοῦ παιδὸς πίνειν· τὸν δ᾽  Ἐρυξίμαχον·   Πῶς οὖν, φάναι, Ἀλκιβιάδη,
[176]   βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη  Ἐρυξίμαχον   τὸν Ἀκουμενοῦ· καλῶς, φάναι,
[176]   ἡδονήν. Ἐπειδὴ τοίνυν, φάναι τὸν  Ἐρυξίμαχον,   τοῦτο μὲν δέδοκται, πίνειν ὅσον
[189]   τὸν πταρμὸν προσήνεγκα. καὶ τὸν  Ἐρυξίμαχον·   ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες, ὅρα τί
[193]   ποιοῦσι. καὶ μή μοι ὑπολάβῃ  Ἐρυξίμαχος,   κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν
[196]   τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω ὥσπερ  Ἐρυξίμαχος   (τὴν αὑτοῦ, ποιητὴς θεὸς
[218]   καὶ ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας,  (Ἐρυξιμάχους,   Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε καὶ Ἀριστοφάνας—
[188]   γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ  ἐρυσῖβαι   ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας περὶ
[174]   κεκλημένος. Σύν τε δύ᾽ ἔφη,  ἐρχομένω   πρὸ τοῦ βουλευσόμεθα
[214]   ἐπαινέσαι; τί ποιήσεις; Τἀληθῆ  ἐρῶ.   ἀλλ᾽ ὅρα εἰ παρίης. Ἀλλὰ
[178]   ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων ὑμῖν  ἐρῶ   ἑκάστου τὸν λόγον. πρῶτον μὲν
[185]   ἀμφότερα ταῦτα· ἐγὼ μὲν γὰρ  ἐρῶ   ἐν τῷ σῷ μέρει, σὺ
[206]   μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη,  ἐρῶ.   ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος ἐν
[206]   ἐγώ, δ᾽ ἥ, σαφέστερον  ἐρῶ.   κυοῦσιν γάρ, ἔφη, Σώκρατες,
[210]   εἰ οἷός τ᾽ ἂν εἴης.  ἐρῶ   μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ καὶ
[204]   καὶ Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον  ἐρῶ·   ἐρῶν τῶν καλῶν τί
[203]   ἔφη, διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι  ἐρῶ.   ὅτε γὰρ ἐγένετο Ἀφροδίτη,
[183]   παιδαγωγοὺς ἐπιστήσαντες οἱ πατέρες τοῖς  ἐρωμένοις   μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς,
[204]   ἐξ ὧν σὺ λέγεις, τὸ  ἐρώμενον   Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ ἐρῶν·
[185]   ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν  ἐρώμενον·   οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς
[178]   ταὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ τὸν  ἐρώμενον   ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως τοὺς ἐραστὰς
[184]   ἐρῶν καὶ ποτέρων  ἐρώμενος.   Οὕτω δὴ ὑπὸ ταύτης τῆς
[180]   καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν  ἐρώμενος   τὸν ἐραστὴν ἀγαπᾷ, ὅταν
[192]   ἐπεθύμει, συνελθὼν καὶ συντακεὶς τῷ  ἐρωμένῳ   ἐκ δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο
[204]   καὶ μακαριστόν· τὸ δέ γε  ἐρῶν   ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην ἔχον, οἵαν
[179]   ὡς ἔπος εἰπεῖν πάντας ἀνθρώπους.  ἐρῶν   γὰρ ἀνὴρ ὑπὸ παιδικῶν ὀφθῆναι
[204]   ἐρώμενον Ἔρωτα εἶναι, οὐ τὸ  ἐρῶν·   διὰ ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος
[183]   σώματος μᾶλλον τῆς ψυχῆς  ἐρῶν·   καὶ γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν,
[184]   βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν  ἐρῶν   καὶ ποτέρων ἐρώμενος. Οὕτω
[183]   μόνιμός ἐστιν, ἅτε οὐ μονίμου  ἐρῶν   πράγματος. ἅμα γὰρ τῷ τοῦ
[204]   φέρε, Σώκρατες, ἐροιτο·  ἐρῶν   τῶν ἀγαθῶν· τί ἐρᾷ; Γενέσθαι,
[204]   ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·  ἐρῶν   τῶν καλῶν τί ἐρᾷ; καὶ
[198]   δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς εὖ  ἐρῶν,   ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν τοῦ
[185]   ποιεῖσθαι πρὸς ἀρετὴν τόν (τε  ἐρῶντα   αὐτὸν αὑτοῦ καὶ τὸν ἐρώμενον·
[179]   ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν οἱ  ἐρῶντες,   οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ
[183]   αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽  ἐρῶντι   πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται,
[182]   ὅτι αὖ παρακέλευσις τῷ  ἐρῶντι   παρὰ πάντων θαυμαστή, οὐχ ὥς
[183]   ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι τῷ  ἐρῶντι,   ὡς νόμος φησὶν
[196]   μαρτυρίῳ χρῆσθαι, ὅτι ποιητὴς  Ἔρως   ἀγαθὸς ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν
[201]   Ἔρως κάλλους ἂν εἴη  ἔρως,   αἴσχους δὲ οὔ; Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν
[186]   οὖν ἐπὶ τῷ ὑγιεινῷ  ἔρως,   ἄλλος δὲ ἐπὶ τῷ
[206]   σπουδὴ καὶ ξύντασις  ἔρως   ἂν καλοῖτο; τί τοῦτο τυγχάνει
[196]   γὰρ ἔχει Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽  Ἔρως   Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος· κρείττων
[196]   τὸ „πρίν„ οὗ ἂν  Ἔρως   ἅψηται. δὴ πρέπει ἡμᾶς
[203]   ἀκόλουθος καὶ θεράπων γέγονεν  Ἔρως,   γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις,
[204]   δὴ τῶν καλλίστων σοφία,  Ἔρως   δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ
[186]   κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν  ἔρως,   δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι
[196]   δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν  Ἔρως   διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ. καὶ μὴν
[188]   δὲ μετὰ τῆς ὕβρεως  Ἔρως   ἐγκρατέστερος περὶ τὰς τοῦ ἐνιαυτοῦ
[200]   τοσόνδε δὲ εἰπέ, πότερον  Ἔρως   ἐκείνου οὗ ἔστιν ἔρως, ἐπιθυμεῖ
[182]   τε ἄλλα πάντα καὶ  ἔρως   ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον
[191]   δὴ οὖν ἐκ τόσου (ὁ  ἔρως   ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις καὶ
[195]   ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια, εἰ  Ἔρως   ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία
[203]   καὶ Πενίας ὑὸς ὢν  Ἔρως   ἐν τοιαύτῃ τύχῃ καθέστηκεν. πρῶτον
[178]   ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται  Ἔρως   ἐν τοῖς πρεσβύτατος εἶναι. πρεσβύτατος
[179]   ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς  Ἔρως   ἔνθεον ποιήσειε πρὸς ἀρετήν, ὥστε
[187]   ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ διπλοῦς  ἔρως   ἐνταῦθά πως ἔστιν· ἀλλ᾽ ἐπειδὰν
[180]   οὖν οὔσης εἷς ἂν ἦν  Ἔρως·   ἐπεὶ δὲ δὴ δύο ἐστόν,
[181]   ἔστιν οὗτος τῶν παίδων  ἔρως)   ἔπειτα πρεσβυτέρας, ὕβρεως ἀμοίρου· ὅθεν
[208]   αὕτη σπουδὴ καὶ  ἔρως   ἕπεται. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας τὸν
[200]   Ἔρως ἐκείνου οὗ ἔστιν  ἔρως,   ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ οὔ; Πάνυ
[199]   καὶ τὸν ἔρωτα εἰπεῖν.  Ἔρως   ἔρως ἐστὶν οὐδενὸς τινός;
[199]   τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς  Ἔρως   ἔρως, οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽
[201]   Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα  Ἔρως   ἐστὶ καὶ κακός; καὶ ἥ,
[204]   ἀμφοτέρων, ὧν αὖ καὶ  Ἔρως.   ἔστι γὰρ δὴ τῶν καλλίστων
[204]   τοιοῦτος καὶ οὕτω γεγονὼς  Ἔρως,   ἔστι δὲ τῶν καλῶν, ὡς
[206]   λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου  ἔρως   ἐστὶν ἀεί, δ᾽ ἥ,
[207]   τοῦ τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ  ἔρως   ἐστίν. ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου
[199]   ἂν εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ  Ἔρως   ἐστὶν ἔρως μητρὸς πατρός—
[199]   τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. Ἔρως  ἔρως   ἐστὶν οὐδενὸς τινός; Πάνυ
[200]   ἐπιθυμία τε καὶ  ἔρως   ἐστίν; Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι
[196]   δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως  Ἔρως   ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι
[199]   οἷος εἶναι τινὸς Ἔρως  ἔρως,   οὐδενός; ἐρωτῶ δ᾽ οὐκ
[200]   εἰρημένα. ἄλλο τι ἔστιν  Ἔρως   πρῶτον μὲν τινῶν, ἔπειτα
[193]   τῶν δὲ τύχωμεν, ὧν  Ἔρως   ἡμῖν ἡγεμὼν καὶ στρατηγός.
[202]   οὖν ἄν, ἔφην, εἴη  Ἔρως;   θνητός; Ἥκιστά γε. Ἀλλὰ τί
[204]   σοι οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο  Ἔρως.   καὶ γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν
[182]   ἐνθάδε τύραννοι· γὰρ Ἀριστογείτονος  ἔρως   καὶ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος
[178]   ὅτι μέγας θεὸς εἴη  Ἔρως   καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε
[185]   ἐστιν τῆς Οὐρανίας θεοῦ  Ἔρως   καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος
[201]   (αὐτὸν πρῶτον, τίς ἐστιν  Ἔρως   καὶ ποῖός τις, ἔπειτα τὰ
[201]   ἐστὶ καὶ οὐκ ἔχει  Ἔρως   κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ;
[201]   οὕτως ἔχει, ἄλλο τι  Ἔρως   κάλλους ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους
[180]   μὲν γὰρ εἷς ἦν  Ἔρως,   καλῶς ἂν εἶχε· νῦν δὲ
[195]   ὁμολογῶν τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ, ὡς  Ἔρως   Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν.
[178]   πλοῦτος οὔτ᾽ ἄλλο (οὐδὲν ὡς  ἔρως.   λέγω δὲ δὴ τί τοῦτο;
[201]   ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη  Ἔρως   μέγας θεός, εἴη δὲ τῶν
[197]   φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν  Ἔρως   μὴ ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε
[199]   τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως ἐστὶν  ἔρως   μητρὸς πατρός— ἀλλ᾽ ὥσπερ
[195]   ἡμῖν προσέρχεται. δὴ πέφυκεν  Ἔρως   μισεῖν καὶ οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ
[188]   ἔχει ξυλλήβδην μὲν πᾶς  Ἔρως,   δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ
[187]   οὐράνιος, τῆς Οὐρανίας (μούσης  Ἔρως·   δὲ Πολυμνίας πάνδημος,
[193]   οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει  ἔρως   ὄνομα. καὶ πρὸ τοῦ, ὥσπερ
[181]   καὶ τὸ ἐρᾷν καὶ  Ἔρως   οὐ πᾶς ἐστὶ καλὸς οὐδὲ
[196]   καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει  Ἔρως·   οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής τε
[196]   λεκτέον· τὸ μὲν μέγιστον ὅτι  Ἔρως   οὔτ᾽ ἀδικεῖ οὔτ᾽ ἀδικεῖται οὔθ᾽
[201]   καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη  ἔρως.   οὐχ οὑτωσί πως ἔλεγες; Εἶπον
[205]   μέγιστός τε καὶ δολερὸς  ἔρως   παντί· ἀλλ᾽ οἱ μὲν ἄλλῃ
[203]   δὲ τούτων ἐστὶ καὶ  Ἔρως.   Πατρὸς δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[204]   σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν  ἔρως   περὶ τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον
[203]   ἀεὶ ὑπεκρεῖ· ὥστε οὔτε ἀπορεῖ  Ἔρως   ποτὲ οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε
[197]   κάλλους (αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι  Ἔρως)   πρὸ τοῦ δέ, ὥσπερ ἐν
[197]   (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, Φαῖδρε,  Ἔρως   πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος καὶ
[204]   γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν  Ἔρως   τίνα χρείαν ἔχει τοῖς ἀνθρώποις;
[179]   ἡρώων τὸν θεόν, τοῦτο  Ἔρως   τοῖς ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽
[213]   ἐπαμύνεις· ὡς ἐμοὶ τούτου  ἔρως   τοῦ ἀνθρώπου οὐ φαῦλον πρᾶγμα
[206]   Ἔστιν ἄρα συλλήβδην, ἔφη,  ἔρως   τοῦ τὸ ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι
[195]   εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ  Ἔρως   τῶν θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν
[201]   εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ ἄρα  Ἔρως   τῶν καλῶν ἐνδεής ἐστι, τὰ
[199]   ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς ἐστιν  Ἔρως,   ὕστερον δὲ τὰ ἔργα αὐτοῦ,
[204]   τί τῶν καλῶν ἐστιν  Ἔρως,   Σώκρατές τε καὶ Διοτίμα;
[206]   ἔφη, οὐ τοῦ καλοῦ  ἔρως,   ὡς σὺ οἴει. Ἀλλὰ τί
[181]   οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων ἐρῶσιν.  ἐρῶσι   δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον μὲν
[205]   (εἴπερ γε πάντες τῶν αὐτῶν  ἐρῶσι   καὶ ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν
[181]   τοῦ ἔρωτος ὡρμημένους· οὐ γὰρ  ἐρῶσι   παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται
[179]   θεόν, τοῦτο Ἔρως τοῖς  ἐρῶσι   παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ. Καὶ
[181]   παίδων, ἔπειτα ὧν καὶ  ἐρῶσι   τῶν σωμάτων μᾶλλον τῶν
[206]   οὐδέν γε ἄλλο ἐστὶν οὗ  ~(ἐρῶσιν   ἅνθρωποι τοῦ ἀγαθοῦ.
[181]   ὃν οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων  ἐρῶσιν.   ἐρῶσι δὲ οἱ τοιοῦτοι πρῶτον
[206]   λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ  ἐρῶσιν;   Ναί, ἔφην. Τί δέ; οὐ
[205]   τὸ ἥμισυ (ἑαυτῶν ζητῶσιν, οὗτοι  ἐρῶσιν·   δ᾽ ἐμὸς λόγος οὔτε
[208]   τοσούτῳ μᾶλλον· τοῦ γὰρ ἀθανάτου  ἐρῶσιν.   οἱ μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη,
[206]   καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς  ἐρῶσιν;   Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη, καὶ
[199]   παρίημι, φάναι τὸν Φαῖδρον, ἀλλ᾽  ἐρώτα.   μετὰ ταῦτα δὴ τὸν Σωκράτη
[196]   Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ ἔχει  Ἔρωτα   Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης,
[202]   κεκτημένους; Πάνυ γε. (Ἀλλὰ μὴν  Ἔρωτά   γε ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν τῶν
[177]   μὲν πέρι πολλὴν σπουδὴν ποιήσασθαι,  Ἔρωτα   δὲ μηδένα πω ἀνθρώπων τετολμηκέναι
[203]   παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε τὸν  ἔρωτα.   διὸ δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης
[186]   μὲν γὰρ διπλοῦν εἶναι τὸν  Ἔρωτα   δοκεῖ μοι καλῶς διελέσθαι. ὅτι
[198]   ἔοικεν, ὅπως ἕκαστος ἡμῶν τὸν  ἔρωτα   ἐγκωμιάζειν δόξει, οὐχ ὅπως ἐγκωμιάσεται.
[201]   ἐν τῷ λόγῳ εἶναι τὸν  Ἔρωτα·   εἰ δὲ βούλει, ἐγώ σε
[195]   ἐγὼ πάντων θεῶν εὐδαιμόνων ὄντων  Ἔρωτα,   εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν,
[180]   τὸ ἁπλῶς οὕτως παρηγγέλθαι ἐγκωμιάζειν  Ἔρωτα.   εἰ μὲν γὰρ εἷς ἦν
[204]   αὕτη· ὃν δὲ σὺ ᾠήθης  Ἔρωτα   (εἶναι, θαυμαστὸν οὐδὲν ἔπαθες. ᾠήθης
[204]   ὧν σὺ λέγεις, τὸ ἐρώμενον  Ἔρωτα   εἶναι, οὐ τὸ ἐρῶν· διὰ
[207]   λόγου καὶ τῆς ἀθανασίας τὸν  ἔρωτα   εἶναι. Ταῦτά τε οὖν πάντα
[199]   Πειρῶ δή, φάναι, καὶ τὸν  ἔρωτα   εἰπεῖν. Ἔρως ἔρως ἐστὶν
[186]   (πάντα τὰ τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς  ἔρωτα   ἐμποιῆσαι καὶ ὁμόνοιαν ἡμέτερος
[187]   ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν  ἔρωτα·   ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ καὶ
[188]   μὲν (οὖν καὶ ἐγὼ τὸν  Ἔρωτα   ἐπαινῶν πολλὰ παραλείπω, οὐ μέντοι
[202]   κακόν. οὕτω δὲ καὶ τὸν  Ἔρωτα   ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς μὴ εἶναι
[180]   ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι  Ἔρωτα   θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον
[178]   τὴν γένεσιν λέγει πρώτιστον μὲν  Ἔρωτα   θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ
[198]   μέρει μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν  Ἔρωτα   καὶ ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ
[195]   λόγος ᾖ. οὕτω δὴ τὸν  Ἔρωτα   καὶ ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον
[187]   ἰατρική, ἐνταῦθα μουσικὴ ἐντίθησιν,  ἔρωτα   καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ
[187]   χαρίζεσθαι καὶ φυλάττειν τὸν τούτων  ἔρωτα,   καὶ οὗτός ἐστιν καλός,
[193]   εὔδαιμον γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν  ἔρωτα   καὶ τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ
[201]   Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς  Ἔρωτα   καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως
[201]   θεοῖς κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽  ἔρωτα   καλῶν· αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη
[180]   θεοὶ τιμῶσιν τὴν περὶ (τὸν  ἔρωτα,   μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται
[212]   μὲν βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς  Ἔρωτα   νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι
[182]   δὴ καὶ περὶ τὸν  ἔρωτα   νόμος ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις
[193]   θεὸν ὑμνοῦντες (δικαίως ἂν ὑμνοῖμεν  Ἔρωτα,   ὃς ἔν τε τῷ παρόντι
[195]   καὶ ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ  Ἔρωτα   ὅτι ἁπαλός. οὐ γὰρ ἐπὶ
[202]   οὖν, ἔφη, ὅτι καὶ σὺ  ἔρωτα   οὐ θεὸν νομίζεις; Τί οὖν
[207]   πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει τὸν  ἔρωτα,   οὗ πολλάκις ὡμολογήκαμεν, μὴ θαύμαζε.
[205]   οὔτε ἡμίσεός φησιν εἶναι τὸν  ἔρωτα   οὔτε ὅλου, ἐὰν μὴ τυγχάνῃ
[186]   τὸν (καλόν τε καὶ αἰσχρὸν  ἔρωτα,   οὗτός ἐστιν ἰατρικώτατος, καὶ
[178]   τούτω γενέσθαι, Γῆν τε καὶ  Ἔρωτα.   Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν λέγει
[179]   καὶ θεοὶ τὴν περὶ τὸν  ἔρωτα   σπουδήν τε καὶ ἀρετὴν μάλιστα
[205]   τὸ τοῦ ὅλου ἐπιτιθέντες ὄνομα,  ἔρωτα,   τὰ δὲ ἄλλα ἄλλοις καταχρώμεθα
[177]   καταρχέτω Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν  Ἔρωτα.   ταῦτα δὴ καὶ οἱ ἄλλοι
[205]   τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν,  ἔρωτά   τε καὶ ἐρᾶν καὶ ἐρασταί.
[212]   φημι χρῆναι πάντα ἄνδρα τὸν  Ἔρωτα   τιμᾷν, καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ
[205]   (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ τὸν  ἔρωτα·   τὸ μὲν κεφάλαιόν ἐστι πᾶσα
[180]   Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ καὶ  ἔρωτα   τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν
[186]   φύσις τῶν σωμάτων τὸν διπλοῦν  Ἔρωτα   τοῦτον ἔχει· τὸ γὰρ ὑγιὲς
[205]   δὴ τὴν βούλησιν καὶ τὸν  ἔρωτα   τοῦτον πότερα κοινὸν οἴει εἶναι
[204]   περὶ τὸ καλόν, ὥστε ἀναγκαῖον  Ἔρωτα   φιλόσοφον εἶναι, φιλόσοφον δὲ ὄντα
[180]   πειράσομαι τοῦτο ἐπανορθώσασθαι, πρῶτον μὲν  Ἔρωτα   φράσαι ὃν δεῖ ἐπαινεῖν, ἔπειτα
[179]   ὑπερεβάλετο τῇ φιλίᾳ διὰ τὸν  ἔρωτα,   ὥστε ἀποδεῖξαι αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας
[172]   τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν  ἐρωτᾷς,   ὥστε καὶ ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε
[188]   προστέτακται τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς  Ἔρωτας   καὶ ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν αὖ
[180]   δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη καὶ  Ἔρωτε   εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ δύο
[199]   γελοῖον γὰρ ἂν εἴη τὸ  ἐρώτημα,   εἰ Ἔρως ἐστὶν ἔρως μητρὸς
[204]   ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν  ἐρώτησιν   προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽ ἔφη, ὥσπερ
[204]   Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ, ἔφη, ἀπόκρισις  ἐρώτησιν   τοιάνδε· τί ἔσται ἐκείνῳ
[195]   Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ  Ἔρωτι   γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι ἀληθῆ ἔλεγον·
[194]   μοι ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ  Ἔρωτι   καὶ ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου
[198]   πάντα λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ  Ἔρωτι,   καί φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε
[196]   καὶ μὴν εἴς γε ἀνδρείαν  Ἔρωτι   (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ
[192]   φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι καὶ  ἔρωτι,   οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν
[196]   ποιῶν ποιεῖ— πᾶς γὰρ ἑκὼν  Ἔρωτι   πᾶν ὑπηρετεῖ— δ᾽ ἂν
[196]   Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ  Ἔρωτι   πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας
[177]   τῶν ποιητῶν πεποιημένους, τῷ δὲ  Ἔρωτι,   τηλικούτῳ ὄντι καὶ τοσούτῳ θεῷ,
[208]   ἐννοεῖς, ἐνθυμηθεὶς ὡς δεινῶς διάκεινται  ἔρωτι   τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος
[188]   ἐὰν μή τις τῷ κοσμίῳ  Ἔρωτι   χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν
[187]   καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ  ἐρωτικὰ   διαγιγνώσκειν, οὐδὲ διπλοῦς ἔρως
[207]   οὖν δεινός ποτε γενήσεσθαι τὰ  ἐρωτικά,   ἐὰν ταῦτα μὴ ἐννοῇς; Ἀλλὰ
[201]   δὴ καὶ ἐμὲ τὰ  ἐρωτικὰ   ἐδίδαξεν, ὃν οὖν ἐκείνη ἔλεγε
[207]   τῶν ἄλλων τῶν περὶ τὰ  ἐρωτικά.   Εἰ τοίνυν, ἔφη, πιστεύεις ἐκείνου
[211]   ἐστι τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ  ἐρωτικὰ   ἰέναι ὑπ᾽ ἄλλου ἄγεσθαι,
[209]   πω. Ταῦτα μὲν οὖν τὰ  ἐρωτικὰ   ἴσως, Σώκρατες, κἂν σὺ
[212]   τιμᾷν, καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ  ἐρωτικὰ   καὶ διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς
[188]   τῷ ἐπίστασθαι τὰ κατὰ ἀνθρώπους  ἐρωτικά,   ὅσα τείνει πρὸς θέμιν καὶ
[198]   καὶ ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ  ἐρωτικά,   οὐδὲν εἰδὼς ἄρα τοῦ πράγματος,
[177]   φημι ἄλλο ἐπίστασθαι τὰ  ἐρωτικά,   οὔτε που Ἀγάθων καὶ (Παυσανίας,
[210]   ἂν μέχρι ἐνταῦθα πρὸς τὰ  ἐρωτικὰ   παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε καὶ
[193]   Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ  ἐρωτικά,   πάνυ ἂν ἐφοβούμην μὴ ἀπορήσωσι
[208]   γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται καὶ ταύτῃ  ἐρωτικοί   εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ
[210]   πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν τῶν  ἐρωτικῶν   ἐξαίφνης κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν
[187]   μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν  ἐρωτικῶν   ἐπιστήμη. καὶ ἐν μέν γε
[207]   ἐδίδασκέ με, ὁπότε περὶ τῶν  ἐρωτικῶν   λόγους ποιοῖτο, καί ποτε ἤρετο
[172]   τῷ συνδείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν  ἐρωτικῶν   λόγων τίνες ἦσαν· ἄλλος γάρ
[186]   εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος  ἐρωτικῶν   πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν, καὶ
[188]   περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων γίγνεται  ἐρωτικῶν·   ὧν ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε
[216]   ἠρξάμην. ὁρᾶτε γὰρ ὅτι Σωκράτης  ἐρωτικῶς   διάκειται τῶν καλῶν καὶ ἀεὶ
[207]   πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα καὶ  ἐρωτικῶς   διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ τὸ
[207]   δὲ θηρία τίς αἰτία οὕτως  ἐρωτικῶς   διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν; καὶ ἐγὼ
[222]   παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι  ἐρωτικῶς   ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν
[188]   πρὸς ἄλληλα τοῦ κοσμίου τύχῃ  ἔρωτος   νῦν δὴ ἐγὼ ἔλεγον,
[193]   ἐμὸς λόγος ἐστὶ περὶ  Ἔρωτος,   ἀλλοῖος σός. ὥσπερ
[197]   ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος  Ἔρωτος   ἂν εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι
[179]   καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ  ἔρωτος   ἀποθνήσκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι
[180]   ἴσμεν ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνευ  Ἔρωτος   Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν οὖν οὔσης
[196]   τὸ κρατεῖν ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν,  Ἔρωτος   δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν κρείττω εἶναι·
[189]   δοκοῦσιν ἅνθρωποι παντάπασι τὴν τοῦ  ἔρωτος   δύναμιν οὐκ ᾐσθῆσθαι, ἐπεὶ αἰσθανόμενοί
[197]   κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ πράγματα  Ἔρωτος   ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι κάλλους (αἴσχει
[197]   πάντων τίς ἐναντιώσεται μὴ οὐχὶ  Ἔρωτος   εἶναι σοφίαν, γίγνεταί τε
[214]   ἕκαστον ἐν μέρει λόγον (περὶ  Ἔρωτος   εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον, καὶ
[199]   ἄγαμαι. ἴθι οὖν μοι περὶ  Ἔρωτος,   ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς καὶ
[177]   ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον  Ἔρωτος   ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται
[181]   τρέπονται οἱ ἐκ τούτου τοῦ  ἔρωτος   ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ
[197]   μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ  ἔρωτος   ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος Ἔρωτος
[212]   τὴν δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ  Ἔρωτος   καθ᾽ ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί.
[207]   Σώκρατες, αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ  ἔρωτος   καὶ τῆς ἐπιθυμίας; οὐκ
[196]   πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς  Ἔρωτος   μετὰ ταῦτα λεκτέον· τὸ μὲν
[185]   τοῦ παραχρῆμα, Φαῖδρε, περὶ  Ἔρωτος   ξυμβάλλομαι. Παυσανίου δὲ παυσαμένου, διδάσκουσι
[196]   δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽ ἂν ὑπὸ  Ἔρωτος,   δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ
[201]   δὲ λόγον τὸν περὶ τοῦ  Ἔρωτος,   ὅν ποτ᾽ ἤκουσα γυναικὸς Μαντινικῆς
[212]   τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω  Ἔρωτος   οὐκ ἄν τις ῥᾳδίως λάβοι.
[178]   τεκμήριον δὲ τούτου· γονῆς γὰρ  Ἔρωτος   οὔτ᾽ εἰσὶν οὔτε λέγονται ὑπ᾽
[196]   εἴ τι πάσχει— βία γὰρ  Ἔρωτος   οὐχ (ἅπτεται— οὔτε ποιῶν ποιεῖ—
[199]   καὶ τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ  Ἔρωτος   τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ
[205]   ἔφη· ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ  ἔρωτός   τι εἶδος ὀνομάζομεν, τὸ τοῦ
[186]   ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ ἑτέρου  ἔρωτος   τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ οἷς
[188]   ἄλλο τί ἐστιν περὶ  Ἔρωτος   φυλακήν τε καὶ ἴασιν· πᾶσα
[181]   τοὺς εἰλικρινῶς (ὑπὸ τούτου τοῦ  ἔρωτος   ὡρμημένους· οὐ γὰρ ἐρῶσι παίδων,
[199]   Ἔρως ἔρως, οὐδενός;  ἐρωτῶ   δ᾽ οὐκ εἰ μητρός τινος
[212]   σφόδρα μεθύοντος καὶ μέγα βοῶντος,  ἐρωτῶντος   ὅπου Ἀγάθων καὶ κελεύοντος ἄγειν
[208]   τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ κλέος  ἐς   τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„
[184]   θεραπεύειν ἡγούμενος δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων  ἔσεσθαι   κατὰ σοφίαν τινὰ
[208]   ἀθάνατον μνήμην ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν  ἔσεσθαι,   ἣν νῦν ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ
[213]   ὅπου ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε  ἔσεσθαι.   καὶ νῦν τί ἥκεις; καὶ
[220]   δοκεῖ καὶ αὐτίκα ἔλεγχος  ἔσεσθαι.   πρὸς δὲ αὖ τὰς τοῦ
[222]   σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ  ἔσεσθαι.   ταῦτ᾽ ἐστίν, ἄνδρες,
[189]   ὑμεῖς δὲ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι  ἔσεσθε.   δεῖ δὲ πρῶτον ὑμᾶς μαθεῖν
[192]   ἔχων τὰ ὄργανα, ἔροιτο· τί  ἔσθ᾽   βούλεσθε, ἄνθρωποι, ὑμῖν
[223]   φάναι τὸν Ἀγάθωνα, Ἀλκιβιάδη, οὐκ  ἔσθ᾽   ὅπως ἂν ἐνθάδε μείναιμι, ἀλλὰ
[211]   οὐ κατὰ χρυσίον τε καὶ  ἐσθῆτα   καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς τε
[211]   πως οἷόν τ᾽ ἦν, μήτ᾽  ἐσθίειν   μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον
[221]   οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν  ἐσκεδασμένων   ἤδη τῶν ἀνθρώπων οὗτός τε
[215]   ἀνὴρ ἐάν τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι  ἐσμὲν   καὶ κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν,
[208]   ἡμῖν, καὶ οὐδέποτε οἱ αὐτοί  ἐσμεν   οὐδὲ κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ
[194]   εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως οὗ  ἔσομαι   ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ,
[198]   ὅτι αὐτὸς οὐχ οἷός τ᾽  ἔσομαι   οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν καλὸν
[185]   χαρισάμενος καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων  ἐσόμενος   διὰ τὴν φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη,
[190]   ἕκαστον, καὶ ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι  ἔσονται,   ἅμα δὲ χρησιμώτεροι ἡμῖν διὰ
[220]   δέ τινες τῶν Ἰώνων, ἐπειδὴ  ἑσπέρα   ἦν, δειπνήσαντες, καὶ (γὰρ θέρος
[223]   διατρίβειν, καὶ οὕτω διατρίψαντα εἰς  ἑσπέραν   οἴκοι ἀναπαύεσθαι.
[217]   κελεύοι Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν  ἐσπουδακέναι   ἐπὶ τῇ ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον
[205]   τι εἶδος ἰόντες τε καὶ  ἐσπουδακότες   τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν,
[218]   λέγεις (περὶ ἐμοῦ, καί τις  ἔστ᾽   ἐν ἐμοὶ δύναμις δι᾽ ἧς
[222]   διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον αὐτῷ  ἔσται,   ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ ἐλθὼν
[215]   ἴσως οἰήσεται ἐπὶ τὰ γελοιότερα,  ἔσται   δ᾽ εἰκὼν τοῦ ἀληθοῦς
[204]   ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε· τί  ἔσται   ἐκείνῳ ἂν γένηται τὰ
[204]   δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ. Καὶ τί  ἔσται   ἐκείνῳ ἂν γένηται τἀγαθά;
[204]   ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων  ἔσται.   ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ
[194]   λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις  ἔσται   πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ δὲ δὴ
[219]   ἄνδρες δικασταί· δικασταὶ γάρ  ἐστε   τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας. εὖ γὰρ
[212]   καὶ ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας  (ἐστεφανωμένον   αὐτὸν κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ
[220]   Σωκράτης ἐξ ἑωθινοῦ φροντίζων τι  ἕστηκε.   τελευτῶντες δέ τινες τῶν Ἰώνων,
[175]   ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ  ἕστηκεν.   ἥξει δ᾽ αὐτίκα, ὡς ἐγὼ
[175]   ἐν τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ  ἕστηκεν,   κἀμοῦ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι.
[220]   αὐτὸν εἰ καὶ τὴν νύκτα  ἑστήξοι.   δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως
[180]   γὰρ ἐραστὴς παιδικῶν· ἔνθεος γάρ  ἐστι.   διὰ ταῦτα καὶ τὸν Ἀχιλλέα
[202]   γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ  ἐστι   θεοῦ τε καὶ θνητοῦ. Τίνα,
[206]   οὖν τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές  ἐστι   καὶ ἀθάνατον ὡς θνητῷ
[196]   ἀνάγκη ~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή  ἐστι   καὶ ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις
[210]   τῷ ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν  ἐστι,   καὶ εἰ δεῖ διώκειν τὸ
[216]   καλῶν καὶ ἀεὶ περὶ τούτους  ἐστὶ   καὶ ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ
[181]   Πανδήμου Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός  (ἐστι   καὶ ἐξεργάζεται τι ἂν
[204]   γένεσις· πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ  ἐστί   καὶ εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ
[201]   Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα Ἔρως  ἐστὶ   καὶ κακός; καὶ ἥ, Οὐκ
[201]   Ὡμολόγει. (Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής  ἐστι   καὶ μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν;
[203]   δέ, ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος  ἐστὶ   καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη,
[203]   παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ τούτων  ἐστὶ   καὶ Ἔρως. Πατρὸς δέ,
[201]   ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽  ἐστὶ   καὶ οὐκ ἔχει Ἔρως
[176]   χαλεπὸν τοῖς ἀνθρώποις μέθη  ἐστί·   καὶ οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι
[203]   καθέστηκεν. πρῶτον μὲν πένης ἀεί  ἐστι,   καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε
[199]   καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός  ἐστι,   καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι
[181]   καὶ Ἔρως οὐ πᾶς  ἐστὶ   καλὸς οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ
[210]   τινὰ ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην,  ἐστι   καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι,
[177]   μέν μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου  ἐστὶ   κατὰ τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ
[206]   δ᾽ ἥ, οὕτως ἁπλοῦν  ἐστι   λέγειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ
[216]   ὅτι οὔτε εἴ τις καλός  ἐστι   μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ καταφρονεῖ
[193]   ἐγγυτάτω ἄριστον εἶναι· τοῦτο δ᾽  ἐστὶ   παιδικῶν τυχεῖν κατὰ νοῦν αὐτῷ
[214]   εἶπεν; οἶσθα ὅτι τοὐναντίον  ἐστὶ   πᾶν ἔλεγεν; οὗτος
[189]   γαργαλισμῶν, οἷον καὶ πταρμός  ἐστι·   πάνυ γὰρ εὐθὺς ἐπαύσατο, ἐπειδὴ
[205]   τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν κεφάλαιόν  ἐστι   πᾶσα τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία
[199]   πατέρα ἠρώτων, ἆρα πατήρ  ἐστι   πατήρ τινος οὔ; εἶπες
[185]   δίς, καὶ εἰ πάνυ ἰσχυρά  ἐστι,   παύσεται. Οὐκ ἂν φθάνοις λέγων,
[193]   Ἐρυξίμαχε, ἐμὸς λόγος  ἐστὶ   περὶ Ἔρωτος, ἀλλοῖος
[205]   ὂν ἰόντι ὁτῳοῦν αἰτία πᾶσά  ἐστι   (ποίησις, ὥστε καὶ αἱ ὑπὸ
[183]   δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν οὖν  ἐστὶ   πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι,
[218]   ἐμῶν. ἐμοὶ μὲν γὰρ οὐδέν  ἐστι   πρεσβύτερον τοῦ ὡς τι
[195]   θεῶν βασιλεύει. νέος μὲν οὖν  ἐστί,   πρὸς δὲ τῷ νέῳ ἁπαλός·
[180]   μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς ὀρθότερόν  ἐστι   πρότερον προρρηθῆναι (ὁπότερον δεῖ ἐπαινεῖν.
[187]   εἴη. γὰρ ἁρμονία συμφωνία  ἐστί,   συμφωνία δὲ ὁμολογία τις· ὁμολογίαν
[209]   οἰκήσεων διακόσμησις, δὴ ὄνομά  ἐστι   σωφροσύνη τε καὶ δικαιοσύνη· τούτων
[201]   Ἔρως τῶν καλῶν ἐνδεής  ἐστι,   τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά, κἂν
[176]   ἐγὼ περὶ τοῦ μεθύσκεσθαι, οἷόν  ἐστι,   τἀληθῆ λέγων ἧττον ἂν εἴην
[206]   οὖν καὶ Εἰλείθυια Καλλονή  ἐστι   τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν
[208]   γὰρ καλεῖται μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης  ἐστὶ   τῆς ἐπιστήμης· λήθη γὰρ ἐπιστήμης
[205]   Ὥσπερ τόδε, οἶσθ᾽ ὅτι ποίησίς  ἐστί   τι πολύ· γάρ τοι
[206]   ἀναρμόστῳ ἀδύνατον γενέσθαι. (ἀνάρμοστον δ᾽  ἐστὶ   τὸ αἰσχρὸν παντὶ τῷ θείῳ,
[192]   δυοῖν εἷς γενέσθαι. τοῦτο γάρ  ἐστι   τὸ αἴτιον, ὅτι ἀρχαία
[186]   ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν  ἐστι·   τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ
[211]   τοῦ τέλους. τοῦτο γὰρ δή  ἐστι   τὸ ὀρθῶς ἐπὶ (τὰ ἐρωτικὰ
[217]   ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ ἰστέον ἤδη τί  ἐστι   τὸ πρᾶγμα. προκαλοῦμαι δὴ αὐτὸν
[200]   ἔστιν αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής  ἐστι,   τοιαῦτ᾽ ἄττα ἐστὶν ὧν
[199]   ἐστι, καὶ (τόδε εἰπέ· πότερόν  ἐστι   τοιοῦτος οἷος εἶναι τινὸς
[203]   δὲ αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός  ἐστι   τοῖς καλοῖς καὶ τοῖς ἀγαθοῖς,
[204]   σοφοὶ γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό  ἐστι   χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα
[204]   ὧν αὖ καὶ Ἔρως.  ἔστι   γὰρ δὴ τῶν καλλίστων
[184]   μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά.  Ἔστι   γὰρ ἡμῖν νόμος, ὥσπερ ἐπὶ
[189]   αὐτόν, δέον πάντων μάλιστα γίγνεσθαι.  ἔστι   γὰρ θεῶν φιλανθρωπότατος, (ἐπίκουρός τε
[186]   εἰ μέλλει τις τεχνικὸς εἶναι.  ἔστι   γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν κεφαλαίῳ
[181]   μὲν ἀγαθόν, ὁμοίως δὲ τοὐναντίον.  ἔστι   γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ
[204]   φιλοσοφεῖ οὐδ᾽ ἐπιθυμεῖ σοφὸς γενέσθαι·  ἔστι   γάρ· οὐδ᾽ εἴ τις ἄλλος
[206]   Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι, ἔφη, ἐρῶ.  ἔστι   γὰρ τοῦτο τόκος ἐν καλῷ
[202]   τυγχάνον πῶς ἂν εἴη ἀμαθία;  ἔστι   δὲ δή που τοιοῦτον
[186]   εἶναι ποιεῖν καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων.  ἔστι   δὲ ἔχθιστα τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν
[195]   αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ ἄριστον.  ἔστι   δὲ κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον
[187]   ἁρμονίαν τόξου τε καὶ λύρας.  ἔστι   δὲ πολλὴ ἀλογία ἁρμονίαν φάναι
[206]   καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν.  ἔστι   δὲ τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα,
[204]   καὶ οὕτω γεγονὼς Ἔρως,  ἔστι   δὲ τῶν καλῶν, ὡς σὺ
[191]   καὶ τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο.  ἔστι   δὴ οὖν ἐκ τόσου (ὁ
[186]   δὲ ἐπὶ τῷ νοσώδει.  ἔστι   δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας ἔλεγεν
[211]   καὶ γνῷ αὐτὸ τελευτῶν  ἔστι   (καλόν. ἐνταῦθα τοῦ βίου,
[204]   Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι.  ἔστι   μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος καὶ
[213]   οὐδὲ εἴ τις ἄλλος γελοῖος  ἔστι   τε καὶ βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω
[199]   ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ ἔστιν,  ἔστι   τινὸς ἀδελφὸς οὔ; Φάναι
[204]   ἐφαίνετο Ἔρως. καὶ γὰρ  ἔστι   τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι
[181]   ᾄδειν διαλέγεσθαι, οὐκ  ἔστι   τούτων αὐτὸ καλὸν οὐδέν, ἀλλ᾽
[213]   φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ  ἔστι,   φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ καὶ
[175]   ἡμᾶς, παῖδες, τοὺς ἄλλους  ἑστιᾶτε.   πάντως παρατίθετε ὅτι ἂν βούλησθε,
[178]   ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν  ἐστιν   ἀγαθὸν εὐθὺς νέῳ ὄντι
[206]   (Ὅτε δὴ τούτου ἔρως  ἐστὶν   ἀεί, δ᾽ ἥ, τῶν
[202]   τοίνυν ἀνάγκαζε μὴ καλόν  ἐστιν   αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ μὴ
[195]   Ἔρως Κρόνου καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός  ἐστιν.   ἀλλά (φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι
[202]   οἶσθ᾽ ἔφη, ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί  ἐστιν   (ἄλογον γὰρ πρᾶγμα πῶς ἂν
[188]   ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ σύστασις μεστή  ἐστιν   ἀμφοτέρων τούτων, καὶ ἐπειδὰν μὲν
[207]   τἀγαθὸν ἑαυτῷ εἶναι ἀεὶ ἔρως  ἐστίν.   ἀναγκαῖον δὴ ἐκ τούτου τοῦ
[185]   εἰ δ᾽ ἄρα πάνυ ἰσχυρά  ἐστιν,   ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ κινήσαις
[191]   τὴν ἀνθρωπίνην. Ἕκαστος οὖν ἡμῶν  ἐστὶν   ἀνθρώπου ξύμβολον, ἅτε τετμημένος ὥσπερ
[183]   ἐρῶν· καὶ γὰρ οὐδὲ μόνιμός  ἐστιν,   ἅτε οὐ μονίμου ἐρῶν πράγματος.
[218]   οἰκέται, καὶ εἴ τις ἄλλος  ἐστὶν   βέβηλός τε καὶ ἄγροικος, πύλας
[199]   εἰ μητρός τινος πατρός  ἐστιν—   γελοῖον γὰρ ἂν εἴη τὸ
[180]   εἶχε· νῦν δὲ οὐ γάρ  ἐστιν   εἷς· μὴ ὄντος δὲ ἑνὸς
[183]   τε καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽  ἐστὶν   ἐκεῖνος ἐραστὴς πάνδημος,
[200]   τὸν Σωκράτη, Οὐκοῦν τοῦτό γ᾽  ἐστὶν   ἐκείνου ἐρᾶν, οὔπω ἕτοιμον
[195]   δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν οἷός  ἐστιν,   ἔπειτα τὰς δόσεις. φημὶ οὖν
[186]   διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ μόνον  ἐστὶν   ἐπὶ ταῖς ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων
[199]   εἴη τὸ ἐρώτημα, εἰ Ἔρως  ἐστὶν   ἔρως μητρὸς πατρός— ἀλλ᾽
[204]   καλλίστων σοφία, Ἔρως δ᾽  ἐστὶν   ἔρως περὶ τὸ καλόν, ὥστε
[206]   ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνουσία τόκος  ἐστίν.   ἔστι δὲ τοῦτο θεῖον τὸ
[203]   αὖ καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ  ἐστίν.   ~(ἔχει γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς
[200]   τὸ ἐπιθυμοῦν ἐπιθυμεῖν οὗ ἐνδεές  ἐστιν,   μὴ (ἐπιθυμεῖν, ἐὰν μὴ
[188]   κοινωνία) οὐ περὶ ἄλλο τί  ἐστιν   περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε
[203]   μίγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά  ἐστιν   ὁμιλία καὶ διάλεκτος
[188]   οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽  ἐστὶν   περὶ θεούς τε (καὶ
[184]   λείπεται οὐκ ἐπονείδιστος· αὕτη δ᾽  ἐστὶν   περὶ τὴν ἀρετήν. Νενόμισται
[210]   ὅτι πᾶν αὐτὸ αὑτῷ ξυγγενές  ἐστιν,   ἵνα τὸ περὶ τὸ σῶμα
[184]   ἀγωνοθετῶν καὶ βασανίζων, ποτέρων ποτέ  ἐστιν   ἐρῶν καὶ ποτέρων
[201]   διηγήσω, διελθεῖν (αὐτὸν πρῶτον, τίς  ἐστιν   Ἔρως καὶ ποῖός τις,
[199]   δέοι αὐτὸν ἐπιδεῖξαι ὁποῖός τίς  ἐστιν   Ἔρως, ὕστερον δὲ τὰ
[204]   ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν καλῶν  ἐστιν   Ἔρως, Σώκρατές τε
[186]   τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός  ἐστιν   ἰατρικώτατος, καὶ μεταβάλλειν
[187]   τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ οὗτός  ἐστιν   καλός, οὐράνιος,
[197]   καὶ ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός  ἐστιν   ποιῶν εἰρήνην μὲν ἐν
[185]   ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός  ἐστιν   τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως
[192]   βουλομένη ἑκατέρου ψυχὴ (δήλη  ἐστίν,   οὐ δύναται εἰπεῖν, ἀλλὰ
[216]   ἐμοῦ ἀκούσατε ὡς ὅμοιός τ᾽  ἐστὶν   οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν καὶ
[181]   τι ἂν τύχῃ· καὶ οὗτός  ἐστιν   ὃν οἱ φαῦλοι τῶν ἀνθρώπων
[183]   οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει· οὐχ ἁπλοῦν  ἐστιν,   ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε
[178]   ὢν μεγίστων ἀγαθῶν ἡμῖν αἴτιός  ἐστιν.   οὐ γὰρ ἔγωγ᾽ ἔχω εἰπεῖν
[195]   βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ κρανίων,  ἐστιν   οὐ πάνυ μαλακά, ἀλλ᾽ ἐν
[205]   ἀλλότριον· ὡς οὐδέν γε ἄλλο  ἐστὶν   οὗ ~(ἐρῶσιν ἅνθρωποι τοῦ
[200]   ἐρᾶν, οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ  ἐστιν   οὐδὲ ἔχει, τὸ εἰς τὸν
[199]   ἔρωτα εἰπεῖν. Ἔρως ἔρως  ἐστὶν   οὐδενὸς τινός; Πάνυ μὲν
[211]   ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσῃ,  ἐστιν   οὐκ ἄλλου αὐτοῦ ἐκείνου
[200]   ἐπιθυμία τε καὶ ἔρως  ἐστίν;   Πάνυ γ᾽ εἰπεῖν. Ἴθι δή,
[172]   πράττῃ οὐδέπω τρία ἔτη  ἐστίν;   ~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ
[207]   τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ ἕτοιμά  ἐστιν   ὑπὲρ τούτων καὶ διαμάχεσθαι τὰ
[222]   μέλλοντι καλῷ κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽  ἐστίν,   ἄνδρες, ἐγὼ Σωκράτη
[186]   χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό  ἐστιν   ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς
[202]   ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής  ἐστιν.   Ὡμολόγηκα γάρ. Πῶς ἂν οὖν
[200]   οὗ ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα  ἐστὶν   ὧν ἐπιθυμία τε καὶ
[219]   μὲν παρ᾽ ἐμοῦ, ἔφην, ταῦτά  ἐστιν,   ὧν οὐδὲν ἄλλως εἴρηται
[187]   διπλοῦς ἔρως ἐνταῦθά πως  ἔστιν·   ἀλλ᾽ ἐπειδὰν δέῃ πρὸς τοὺς
[189]   καὶ θήλεος, νῦν δὲ οὐκ  ἔστιν   ἀλλ᾽ ἐν ὀνείδει ὄνομα
[177]   ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται καὶ  ἔστιν   ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου. Οὐδείς
[180]   πάντες γὰρ ἴσμεν ὅτι οὐκ  ἔστιν   ἄνευ Ἔρωτος Ἀφροδίτη. μιᾶς μὲν
[178]   τοῖς καλοῖς φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ  ἔστιν   ἄνευ τούτων οὔτε πόλιν οὔτε
[206]   ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον.  Ἔστιν   ἄρα συλλήβδην, ἔφη, ἔρως
[188]   τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν· καὶ  ἔστιν   αὖ (μαντικὴ φιλίας θεῶν
[187]   καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ  ἔστιν   αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν καὶ
[200]   μὴ ἔχει καὶ μὴ  ἔστιν   αὐτὸς καὶ οὗ ἐνδεής ἐστι,
[206]   μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν ἔχοντα.  ἔστιν   γάρ, Σώκρατες, ἔφη, οὐ
[193]   Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν  ἔστιν,   ἐὰν μὴ κόσμιοι ὦμεν πρὸς
[210]   ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα  ἔστιν,   ἐάν τις ὀρθῶς μετίῃ, οὐκ
[213]   ἀλλὰ φερέτω, Ἀγάθων, εἴ τι  ἔστιν   ἔκπωμα μέγα. μᾶλλον δὲ οὐδὲν
[195]   τῷ νέῳ ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽  ἔστιν   (ἐνδεὴς οἷος ἦν Ὅμηρος, πρὸς
[200]   πότερον Ἔρως ἐκείνου οὗ  ἔστιν   ἔρως, ἐπιθυμεῖ αὐτοῦ οὔ;
[199]   δέ; ἀδελφός, αὐτὸ τοῦθ᾽ ὅπερ  ἔστιν,   ἔστι τινὸς ἀδελφὸς οὔ;
[195]   νέων ἀεὶ σύνεστί τε καὶ  ἔστιν·   γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ
[200]   ἀνομολογησώμεθα τὰ εἰρημένα. ἄλλο τι  ἔστιν   Ἔρως πρῶτον μὲν
[178]   ἐραστῶν τε καὶ παιδικῶν, οὐκ  ἔστιν   ὅπως ἂν ἄμεινον οἰκήσειαν τὴν
[181]   θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον (καὶ  ἔστιν   οὗτος τῶν παίδων ἔρως)
[174]   ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ  ἔστιν   οὗτος; ~(Ὅπισθεν ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει·
[202]   ἀμαθές; οὐκ ᾔσθησαι ὅτι  ἔστιν   τι μεταξὺ σοφίας καὶ ἀμαθίας;
[199]   τινός; Πάνυ μὲν οὖν  ἔστιν.   ~(Τοῦτο μὲν τοίνυν, εἰπεῖν τὸν
[199]   εἰ ἐβούλου καλῶς ἀποκρίνασθαι, ὅτι  ἔστιν   ὑέος γε θυγατρὸς
[174]   μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ  ἑστιῶντος   τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν ἐλθόντα
[180]   Ἔρως· ἐπεὶ δὲ δὴ δύο  ἐστόν,   δύο ἀνάγκη καὶ Ἔρωτε εἶναι.
[189]   λέγεις, Ἐρυξίμαχε, καί μοι  ἔστω   ἄρρητα τὰ εἰρημένα. ἀλλὰ μή
[175]   τὸν οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ  ἔσχατον   κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι,
[220]   οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς ἄλλος ἐμὲ  ἔσωσεν   (ἀνθρώπων οὗτος, τετρωμένον οὐκ
[205]   μὴ τυγχάνῃ γέ που,  ἑταῖρε,   ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε
[201]   Καὶ ἐπιεικῶς γε λέγεις,  ἑταῖρε,   φάναι τὸν Σωκράτη· καὶ εἰ
[191]   γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί, καὶ αἱ  ἑταιρίστριαι   ἐκ τούτου τοῦ γένους γίγνονται.
[183]   προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ καὶ  ἑταῖροι   ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον
[173]   οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽ εὖ οἶδα.  Ἑταῖρος   Ἀεὶ ὅμοιος εἶ, Ἀπολλόδωρε·
[173]   περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω.  Ἑταῖρος   Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε,
[221]   ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ  ἑταῖρος·   σχεδὸν γάρ τι τῶν οὕτω
[172]   δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς τοῦ  ἑταίρου   λόγους ἀπαγγέλλειν· πρότερον δέ μοι,
[173]   τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς  ἑταίρους   ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθε τὶ ποιεῖν
[178]   ὀφθέντα οὕτως ἀλγῆσαι οὔτε ὑπὸ  ἑταίρων   οὔτε ὑπ᾽ ἄλλου (οὐδενὸς ὡς
[182]   ἀρχήν. οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν  ἐτέθη   (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων
[215]   τοιοῦτον δ᾽ οὐδὲν ἔπασχον, οὐδ᾽  ἐτεθορύβητό   μου ψυχὴ οὐδ᾽ ἠγανάκτει
[190]   πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα εἰπὼν  ἔτεμνε   τοὺς ἀνθρώπους δίχα, ὥσπερ οἱ
[180]   καὶ ἔρωτα τὸν μὲν τῇ  ἑτέρᾳ   συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς καλεῖσθαι, τὸν
[201]   τι καὶ ἐγὼ πρὸς αὐτὴν  ἕτερα   τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ νῦν πρὸς
[181]   (τε οὔσης πολὺ τῆς  ἑτέρας,   καὶ μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει
[185]   οἱ δ᾽ ἕτεροι πάντες τῆς  ἑτέρας,   τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι, ἔφη,
[221]   καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ  ἕτεροι·   (καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽
[185]   καὶ τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽  ἕτεροι   πάντες τῆς ἑτέρας, τῆς πανδήμου.
[188]   ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν  ἕτερον,   καὶ περὶ γονέας καὶ ζῶντας
[186]   ἀντὶ τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν  ἕτερον   κτᾶσθαι, καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν
[207]   τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει  ἕτερον   νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ
[208]   τῷ τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον  ἕτερον   νέον ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν.
[186]   σώματος καὶ τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως  ἕτερόν   τε καὶ ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ
[198]   ἐγὼ δ᾽ ἀπορήσοιμι; Τὸ μὲν  ἕτερον,   φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον, μαντικῶς μοι
[192]   συνουσία, ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα  ἕτερος   ἑτέρῳ χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ
[186]   μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ τοῦ  ἑτέρου   ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι, καὶ
[196]   μὴ οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν  ἑτέρῳ   δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν.
[210]   ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ ἐπὶ  ἑτέρῳ   σώματι ἀδελφόν ἐστι, καὶ εἰ
[211]   ἐπιστήμη, οὐδέ που ὂν ἐν  ἑτέρῳ   τινι, οἷον ἐν ζῴῳ
[192]   ὡς ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος  ἑτέρῳ   χαίρει ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης
[201]   θυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ δέκα  ἔτη   ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς νόσου,
[172]   λέγῃ πράττῃ οὐδέπω τρία  ἔτη   ἐστίν; ~(πρὸ τοῦ δὲ περιτρέχων
[180]   καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων, καὶ  ἔτι   ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ, ὥς
[219]   οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ εἰπεῖν οὐδὲν  ἔτι,   ἀμφιέσας τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ
[216]   ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ. καὶ  ἔτι   γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι
[217]   ἔπαινον ἐλθόντα ἄδικόν μοι φαίνεται.  ἔτι   δὲ τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ
[194]   Ἀγάθων, ἐὰν ἀποκρίνῃ Σωκράτει, οὐδὲν  ἔτι   διοίσει αὐτῷ ὁπῃοῦν τῶν ἐνθάδε
[190]   ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν· ἐὰν δ᾽  ἔτι   δοκῶσιν ἀσελγαίνειν καὶ μὴ ἐθέλωσιν
[199]   „οὔ„ χαιρέτω δή. οὐ γὰρ  ἔτι   ἐγκωμιάζω τοῦτον τὸν τρόπον· οὐ
[187]   φάναι διαφέρεσθαι ἐκ διαφερομένων  ἔτι   εἶναι. ἀλλὰ ἴσως τόδε ἐβούλετο
[201]   φάναι, Ἀγάθων. ἀλλὰ σμικρὸν  ἔτι   εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ καλὰ
[176]   συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε καὶ κραιπαλῶντα  ἔτι   ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν,
[216]   ὅτι πολλοῦ ἐνδεὴς ὢν αὐτὸς  ἔτι   ἐμαυτοῦ μὲν ἀμελῶ, τὰ δ᾽
[176]   καλῶς, φάναι, λέγετε. καὶ  ἔτι   ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς
[222]   τῇ παρρησίᾳ αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει  ἔτι   ἐρωτικῶς ἔχειν τοῦ Σωκράτους. τὸν
[204]   τὰ καλά; Οὐ πάνυ ἔφην  ἔτι   ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν
[215]   τῶν τούτου λόγων καὶ πάσχω  ἔτι   καὶ (νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω,
[209]   οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν  ἔτι   μᾶλλον ἐν τοῖς σώμασιν,
[208]   τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας  ἔτι   μᾶλλον ὑπὲρ τῶν (παίδων,
[223]   δὲ καὶ Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη  ἔτι   μόνους ἐγρηγορέναι καὶ πίνειν ἐκ
[215]   ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει, καὶ  ἔτι   νυνὶ ὃς ἂν τὰ ἐκείνου
[173]   εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν  ἔτι,   ὅτε τῇ πρώτῃ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν
[207]   ἀπόλλυται. πολὺ δὲ τούτων ἀτοπώτερον  ἔτι,   ὅτι καὶ αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ
[201]   σὺ καλὸν εἶναι; Οὐ δῆτα.  Ἔτι   οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα καλὸν εἶναι,
[196]   θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ  ἔτι   πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ ἀρετῆς
[219]   λήγειν ἐπιχειρῇ· σὺ δὲ τούτων  ἔτι   πόρρω. κἀγὼ ἀκούσας· Τὰ μὲν
[199]   μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ τοῦτο.  (Ἔτι   τοίνυν, εἰπεῖν τὸν Σωκράτη, ἀπόκριναι
[188]   καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται.  ἔτι   τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι καὶ
[199]   αὐτὸς οἴοιτο δεῖν εἰπεῖν, ταύτῃ.  Ἔτι   τοίνυν, φάναι, Φαῖδρε, πάρες
[220]   στρατηγῶν ἐμὲ λαβεῖν σαυτόν.  ἔτι   τοίνυν, ἄνδρες, ἄξιον ἦν
[187]   δή που ἐκ διαφερομένων γε  ἔτι   τοῦ ὀξέος καὶ βαρέος ἁρμονία
[191]   ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων (καὶ  ἔτικτον   οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽ εἰς
[180]   τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον  ἐτίμησαν,   εἰς μακάρων νήσους ἀποπέμψαντες. οὕτω
[179]   Ἀχιλλέα τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν  ἐτίμησαν   καὶ εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν,
[180]   ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν  ἐτίμησαν,   ὅτι τὸν ἐραστὴν οὕτω περὶ
[220]   δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ  ἔτλη   καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ
[191]   ἐπειδὴ οὖν φύσις δίχα  ἐτμήθη,   ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ τὸ
[207]   τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου, καὶ  ἕτοιμά   ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ διαμάχεσθαι
[208]   ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν  ἕτοιμοί   εἰσι πάντας ἔτι μᾶλλον
[200]   ἐστὶν ἐκείνου ἐρᾶν, οὔπω  ἕτοιμον   αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ ἔχει, τὸ
[211]   οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ  ἕτοιμος   εἶ καὶ σὺ καὶ ἄλλοι
[200]   πᾶς ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ  ἑτοίμου   ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ παρόντος,
[218]   ~(τε καὶ συγγνωσομένοις εἰ πᾶν  ἐτόλμα   δρᾷν τε καὶ λέγειν ὑπὸ
[179]   τοῦτον οἴκαδ᾽ ἐλθὼν γηραιὸς τελευτήσοι,  ἐτόλμησεν   ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ
[172]   οὐκ ἀμελέτητος εἶναι· καὶ γὰρ  ἐτύγχανον   πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν
[221]   Δηλίου ~(φυγῇ ἀνεχώρει τὸ στρατόπεδον·  ἔτυχον   γὰρ παραγενόμενος ἵππον ἔχων, οὗτος
[172]   Γλαύκων; οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι πολλῶν  ἐτῶν   Ἀγάθων ἐνθάδε οὐκ ἐπιδεδήμηκεν; ἀφ᾽
[175]   Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν ὅτι·  Εὖ   ἂν ἔχοι, φάναι, Ἀγάθων,
[176]   ἰατρικῆς λέγῃς· νῦν δ᾽ ἂν  εὖ   βουλεύωνται, καὶ οἱ λοιποί. (ταῦτα
[219]   οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν εὐπόρουν.  εὖ   γὰρ ᾔδη ὅτι χρήμασί γε
[219]   γάρ ἐστε τῆς Σωκράτους ὑπερηφανίας.  εὖ   γὰρ ἴστε μὰ θεούς, μὰ
[216]   τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει.  εὖ   γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς ὑμῶν
[198]   μοι δοκεῖς εἰρηκέναι, ὅτι Ἀγάθων  εὖ   ἐρεῖ· τὸ δὲ σὲ ἀπορήσειν,
[194]   θέατρον προσδοκίαν μεγάλην ἔχειν ὡς  εὖ   ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων μέντ᾽ ἂν
[198]   πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς  εὖ   ἐρῶν, ὡς εἰδὼς τὴν ἀλήθειαν
[195]   ἔστιν· γὰρ παλαιὸς λόγος  εὖ   ἔχει, ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ
[208]   ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι σοφισταί,  Εὖ   ἴσθι, ἔφη, Σώκρατες· ἐπεί
[184]   δὴ βούλεται ~(ἡμέτερος νόμος  εὖ   καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς
[194]   ἔσομαι ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ  εὖ,   καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ
[177]   θεός; ταῦτα δή μοι δοκεῖ  εὖ   λέγειν Φαῖδρος. ἐγὼ οὖν ἐπιθυμῶ
[219]   ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό γ᾽  εὖ   λέγεις· ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι
[189]   καὶ τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν·  Εὖ   λέγεις, Ἐρυξίμαχε, καί μοι
[176]   οὖν Ἀριστοφάνη εἰπεῖν. Τοῦτο μέντοι  εὖ   λέγεις, Παυσανία, τὸ παντὶ
[215]   ἀκούων καὶ ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων  εὖ   μὲν ἡγούμην λέγειν, τοιοῦτον δ᾽
[213]   δέ, κἂν ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως  εὖ   οἶδ᾽ ὅτι ἀληθῆ λέγω. ἀλλά
[173]   μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ᾽  εὖ   οἶδα. Ἑταῖρος Ἀεὶ ὅμοιος εἶ,
[194]   τι ἐγὼ ἄγροικον δοξάζων· ἀλλ᾽  εὖ   οἶδα ὅτι εἴ τισιν ἐντύχοις
[216]   εἰ δ᾽ αὖ τοῦτο γένοιτο,  εὖ   οἶδα ὅτι πολὺ μεῖζον ἂν
[180]   μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται καὶ  εὖ   ποιοῦσιν ὅταν ἐρώμενος τὸν
[196]   ἐνίζει Ἔρως· οὗ δ᾽ ἂν  εὐανθής   τε καὶ εὐώδης τόπος ᾖ,
[179]   πολλῶν πολλὰ καὶ καλὰ ἐργασαμένων  εὐαριθμήτοις   δή τισιν ἔδοσαν τοῦτο γέρας
[193]   οὕτως ἂν ἡμῶν τὸ γένος  εὔδαιμον   γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα
[202]   μὴ φάναι καλόν τε καὶ  εὐδαίμονα   θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ
[202]   Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽ ἔφην.  Εὐδαίμονας   δὲ δὴ λέγεις οὐ τοὺς
[202]   μοι, οὐ πάντας θεοὺς φῂς  εὐδαίμονας   εἶναι καὶ καλούς; τολμήσαις
[193]   φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους καὶ  εὐδαίμονας   ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, Ἐρυξίμαχε,
[205]   τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία καὶ τοῦ  εὐδαιμονεῖν,   μέγιστός τε καὶ δολερὸς
[205]   ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ  εὐδαίμονες   εὐδαίμονες, καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι
[205]   γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες  εὐδαίμονες,   καὶ οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα
[195]   εἰ θέμις καὶ ἀνεμέσητον εἰπεῖν,  εὐδαιμονέστατον   εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα καὶ
[189]   ἰατρὸς τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη  εὐδαιμονία   ἂν τῷ ἀνθρωπείῳ γένει εἴη.
[188]   δύναμιν ἔχει καὶ πᾶσαν ἡμῖν  εὐδαιμονίαν   παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν
[208]   παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην καὶ  εὐδαιμονίαν,   ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν
[180]   κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ  εὐδαιμονίας   κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ
[194]   θεὸν ἐγκωμιάζειν ἀλλὰ τοὺς ἀνθρώπους  εὐδαιμονίζειν   τῶν ἀγαθῶν ὧν θεὸς
[195]   φημὶ οὖν ἐγὼ πάντων θεῶν  εὐδαιμόνων   ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις καὶ
[205]   ἐρέσθαι ἵνα τί δὲ βούλεται  εὐδαίμων   εἶναι βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος
[204]   δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι  εὐδαίμων   ἔσται. ~(Κτήσει γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν
[184]   καὶ μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽  εὐεργετούμενος   εἰς χρήματα εἰς διαπράξεις
[188]   κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα  εὐετηρίαν   τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ
[222]   καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ  Εὐθύδημον   τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους πάνυ
[174]   καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν·  εὐθὺς   δ᾽ οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν
[189]   πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ  εὐθὺς   ἐπαύσατο, ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν
[209]   καὶ πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον  εὐθὺς   εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ
[178]   εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν  εὐθὺς   νέῳ ὄντι ἐραστὴς χρηστὸς
[174]   γελοῖον παθεῖν. οἷ μὲν γὰρ  εὐθὺς   παῖδά τινα τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα
[221]   καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν  εὐθὺς   παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν, καὶ
[208]   ἀρετῆς ἀθανάτου καὶ τοιαύτης δόξης  εὐκλεοῦς   πάντες πάντα ποιοῦσιν, ὅσῳ ἂν
[222]   ἀπὸ τῶν ἡμετέρων παθημάτων γνόντα  εὐλαβηθῆναι,   καὶ μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν
[187]   Πολυμνίας πάνδημος, ὃν δεῖ  εὐλαβούμενον   προσφέρειν οἷς ἂν προσφέρῃ, ὅπως
[197]   πορίζων, ἀγριότητα δ᾽ ἐξορίζων· φιλόδωρος  εὐμενείας,   ἄδωρος δυσμενείας· ἵλεως ἀγαθοῖς· θεατὸς
[197]   ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις, κτητὸς  εὐμοίροις·   Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων, Ἱμέρου,
[218]   ἐμοὶ καὶ τῆς παρὰ σοὶ  εὐμορφίας   πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ καθορῶν
[209]   πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς  εὐπορεῖ   λόγων περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ
[203]   θάλλει τε καὶ ζῇ, ὅταν  εὐπορήσῃ,   τοτὲ δὲ ἀποθνῄσκει, πάλιν δὲ
[204]   μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί καὶ  εὐπόρου,   μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς καὶ
[219]   συνουσίας, οὔθ᾽ ὅπῃ προσαγαγοίμην (αὐτὸν  εὐπόρουν.   εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι χρήμασί
[215]   τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι  εὐπόρως   καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽
[223]   ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς  εὐπόρως   καὶ πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε
[204]   ἂν γένηται τἀγαθά; Τοῦτ᾽  εὐπορώτερον,   ἦν δ᾽ ἐγώ, ἔχω ἀποκρίνασθαι,
[198]   τούτων τὰ κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς  εὐπρεπέστατα   τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ μέγα
[175]   τοῖς προθύροις. δῆλον γὰρ ὅτι  εὗρες   αὐτὸ καὶ ἔχεις· οὐ γὰρ
[209]   καὶ τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται  εὑρετικοὶ   εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη,
[222]   μὲν νοῦν ἔχοντας ἔνδον μόνους  εὑρήσει   τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους καὶ
[177]   τοῦ λόγου ἐστὶ κατὰ τὴν  Εὐριπίδου   Μελανίππην· οὐ γὰρ ἐμὸς
[221]   λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς ἂν  εὕροι   τις ζητῶν, οὔτε τῶν νῦν
[178]   φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽  εὐρύστερνος,   πάντων ἕδος ἀσφαλὲς αἰεί, ἠδ᾽
[193]   παρέχεται, ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς  εὐσέβειαν,   καταστήσας ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν
[193]   πάντ᾽ ἄνδρα χρὴ ἅπαντα παρακελεύεσθαι  εὐσεβεῖν   περὶ (θεούς, ἵνα τὰ μὲν
[196]   ὑγρᾶς ἰδέας μέγα τεκμήριον  εὐσχημοσύνη,   δὴ διαφερόντως ἐκ πάντων
[217]   ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι καὶ  εὐτύχημα   ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι
[201]   καὶ κακός; καὶ ἥ, Οὐκ  εὐφημήσεις;   ἔφη· οἴει, ὅτι ἂν
[214]   ἀφέξεταί μου τὼ χεῖρε. Οὐκ  εὐφημήσεις;   φάναι τὸν Σωκράτη. Μὰ τὸν
[206]   κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται καὶ  εὐφραινόμενον   διαχεῖται καὶ τίκτει τε καὶ
[209]   ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ καὶ  εὐφυεῖ,   πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον,
[196]   δ᾽ ἂν εὐανθής τε καὶ  εὐώδης   τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ
[220]   καρτερεῖν· ἔν τ᾽ αὖ ταῖς  εὐωχίαις   μόνος ἀπολαύειν οἷός τ᾽ ἦν
[203]   δὲ ἐδείπνησαν, προσαιτήσουσα οἷον δὴ  εὐωχίας   οὔσης ἀφίκετο Πενία, καὶ
[180]   γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽ ἔχει· αὐτὴ  ἐφ᾽   ἑαυτῆς πραττομένη οὔτε καλὴ οὔτε
[190]   αὖ, ἔφη, τεμῶ δίχα, ὥστ᾽  ἐφ᾽   ἑνὸς πορεύσονται σκέλους ἀσκωλιάζοντες. ταῦτα
[179]   Ἅιδου. φάσμα δείξαντες τῆς γυναικὸς  ἐφ᾽   ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ
[221]   ἐν φόβῳ διὰ τὸ  ἐφ᾽   ἵππου εἶναι· πρῶτον μὲν ὅσον
[212]   ἀπίωμεν ἀναδήσαντες μόνον Ἀγάθωνα,  ἐφ᾽   ᾧσπερ ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι,
[204]   διὰ ταῦτά σοι οἶμαι πάγκαλος  ἐφαίνετο   Ἔρως. καὶ γὰρ ἔστι
[212]   εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε οὐκ εἰδώλου  ἐφαπτομένῳ,   ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς
[212]   ἀλλὰ ἀληθῆ, ἅτε τοῦ ἀληθοῦς  ἐφαπτομένῳ·   τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ καὶ
[197]   οὗ δ᾽ ἂν Ἔρως μὴ  ἐφάψηται,   σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν καὶ
[215]   ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ  ἐφεξῆς   καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν,
[210]   πρὸς τὰ ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος  ἐφεξῆς   τε καὶ ὀρθῶς τὰ καλά,
[190]   οὖσι τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ  ἐφέροντο   κύκλῳ. ἦν δὲ διὰ ταῦτα
[175]   βούλησθε, ἐπειδάν τις ὑμῖν μὴ  ἐφεστήκῃ·   ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν
[205]   ὅτι εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει γάρ,  ἔφη,   ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες, καὶ
[208]   καὶ ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ,  ἔφη,   Ἄλκηστιν ὑπὲρ Ἀδμήτου ἀποθανεῖν ἄν,
[173]   φιλοσοφεῖν. καὶ ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽  ἔφη,   ἀλλ᾽ εἰπέ μοι πότε ἐγένετο
[208]   ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε δεῖ,  ἔφη,   ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου
[175]   Ἐρυξίμαχον κατακλίνου. Καὶ μὲν  ἔφη   ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα κατακέοιτο·
[173]   τε καὶ οἱ χορευταί. Πάνυ,  ἔφη,   ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ
[174]   καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί τι  ἔφη   αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἷ μὲν
[205]   καὶ αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽  ἔφη·   ἀφελόντες γὰρ ἄρα τοῦ ἔρωτός
[174]   διηγεῖτο καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι.  Ἔφη   γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον
[172]   διηγεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου·  ἔφη   δὲ καὶ σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ
[174]   ἀλλ᾽ ἴωμεν. Τοιαῦτ᾽ ἄττα σφᾶς  ἔφη   διαλεχθέντας ἰέναι. τὸν οὖν Σωκράτη
[190]   (γενόμενοι. νῦν μὲν γὰρ αὐτούς,  ἔφη,   διατεμῶ δίχα ἕκαστον, καὶ ἅμα
[203]   ἐστὶ καὶ μητρός; (Μακρότερον μέν,  ἔφη,   διηγήσασθαι· ὅμως δέ σοι ἐρῶ.
[210]   ἂν εἴης. ἐρῶ μὲν οὖν,  ἔφη,   ἐγὼ καὶ προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω·
[180]   (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα λόγον  ἔφη   εἰπεῖν, μετὰ δὲ Φαῖδρον ἄλλους
[175]   καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς  ἔφη   εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽ ἐᾶτε αὐτόν.
[189]   τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν  ἔφη   εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι· Καὶ
[174]   ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; κἀγώ,  ἔφη,   εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν
[199]   μετὰ ταῦτα δὴ τὸν Σωκράτη  ἔφη   ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι. Καὶ μήν,
[176]   χθὲς βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν  ἔφη   Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· καλῶς,
[174]   σοῦ κεκλημένος. Σύν τε δύ᾽  ἔφη,   ἐρχομένω πρὸ τοῦ βουλευσόμεθα
[206]   ταῦτα μαθησόμενος. Ἀλλ᾽ ἐγώ σοι,  ἔφη,   ἐρῶ. ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος
[190]   ἐννοήσας λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι,  ἔφη,   ἔχειν μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν
[201]   κακός; καὶ ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις;  ἔφη·   οἴει, ὅτι ἂν μὴ
[204]   ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ. Ἀλλ᾽ ἐπιποθεῖ,  ἔφη,   ἀπόκρισις ἐρώτησιν τοιάνδε· τί
[211]   τοῦ βίου, φίλε Σώκρατες,  ἔφη   Μαντινικὴ ξένη, εἴπερ που
[208]   ταύτῃ τῇ μηχανῇ, Σώκρατες,  ἔφη,   θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα
[174]   ἂν σὺ κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν,  ἔφη,   ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν
[174]   τοῦ ἀμείνονος. ταῦτ᾽ ἀκούσας εἰπεῖν  ἔφη·   Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ
[209]   εὑρετικοὶ εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη,  ἔφη,   καὶ καλλίστη τῆς φρονήσεως
[172]   ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε,  ἔφη,   καὶ μὴν καὶ ἔναγχός σε
[206]   αὑτοῖς ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν,  ἔφη,   καὶ οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ
[199]   τύχῃ ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον  ἔφη   καὶ τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν,
[208]   ἐρῶσιν. οἱ μὲν οὖν ἐγκύμονες,  ἔφη,   κατὰ τὰ σώματα ὄντες πρὸς
[176]   δεῖπνον πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα,  ἔφη,   κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος
[202]   ἔφην, λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως,  ἔφη.   λέγε γάρ μοι, οὐ πάντας
[175]   οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽  ἔφη,   λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν καὶ
[205]   Καὶ λέγεται μέν γέ τις,  ἔφη,   λόγος, ὡς οἳ ἂν τὸ
[176]   τὸν πότον· τὸν οὖν Παυσανίαν  ἔφη   λόγου τοιούτου τινὸς κατάρχειν. Εἶεν,
[223]   μὲν ἄλλα (Ἀριστόδημος οὐκ  ἔφη   μεμνῆσθαι τῶν λόγων. οὔτε γὰρ
[212]   Φαῖδρέ τε καὶ οἱ ἄλλοι,  ἔφη   μὲν Διοτίμα, πέπεισμαι δ᾽ ἐγώ·
[202]   τί μήν; Ὥσπερ τὰ πρότερα,  ἔφη,   μεταξὺ θνητοῦ καὶ ἀθανάτου. Τί
[174]   πῶς οὐκ ἄγεις; καὶ ἐγώ,  ἔφη,   μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ Σωκράτη ἑπόμενον·
[198]   ~(Εἰπόντος δὲ τοῦ Ἀγάθωνος πάντας  ἔφη   Ἀριστόδημος ἀναθορυβῆσαι τοὺς παρόντας,
[185]   ἴσα λέγειν οὑτωσὶ οἱ σοφοί,  ἔφη   Ἀριστόδημος δεῖν μὲν Ἀριστοφάνη
[223]   τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς  ἔφη   Ἀριστόδημος οἴχεσθαι ἀπιόντας,
[206]   τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην,  ἔφη,   ἔρως τοῦ τὸ ἀγαθὸν
[197]   τε καὶ ἀνθρώπων νόημα· οὗτος,  ἔφη,   παρ᾽ ἐμοῦ λόγος,
[209]   τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν,  ἔφη,   οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς κυοῦσιν
[207]   ποιοῦντα; τοὺς μὲν γὰρ ἀνθρώπους,  ἔφη,   οἴοιτ᾽ ἄν τις ἐκ λογισμοῦ
[211]   μόνον καὶ συνεῖναι. τί δῆτα,  ἔφη,   οἰόμεθα, εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ
[209]   τοιαῦτα ὄντα· εἰ δὲ βούλει,  ἔφη,   οἵους Λυκοῦργος παῖδας κατελίπετο ἐν
[179]   ἀρίστῳ φύσει. (καὶ ἀτεχνῶς,  ἔφη   Ὅμηρος, μένος ἐμπνεῦσαι ἐνίοις τῶν
[212]   ξυνόντος αὐτῷ; οὐκ ἐνθυμῇ,  ἔφη,   ὅτι ἐνταῦθα αὐτῷ μοναχοῦ γενήσεται,
[206]   ἔφην. Τί δέ; οὐ προσθετέον,  ἔφη,   ὅτι καὶ εἶναι τὸ ἀγαθὸν
[202]   ὥς γ᾽ ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν,  ἔφη,   ὅτι καὶ σὺ ἔρωτα οὐ
[202]   ἔχειν λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽  ἔφη,   ὅτι οὔτε ἐπίστασθαί ἐστιν (ἄλογον
[173]   καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν,  ἔφη,   οὐ διηγήσω μοι; πάντως δὲ
[206]   ἔχοντα. ἔστιν γάρ, Σώκρατες,  ἔφη,   οὐ τοῦ καλοῦ ἔρως,
[172]   ἅμα τῇ κλήσει· Φαληρεύς,  ἔφη,   οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις; κἀγὼ
[175]   ποῦ ἂν εἴη. Οὐ σκέψῃ,  ἔφη,   παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα, καὶ
[202]   θεὸς εἶναι; Τῶν μὴ εἰδότων,  ἔφη,   πάντων λέγεις, καὶ τῶν
[207]   περὶ τὰ ἐρωτικά. Εἰ τοίνυν,  ἔφη,   πιστεύεις ἐκείνου εἶναι φύσει τὸν
[174]   δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς γ᾽  ἔφη,   ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν
[223]   ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι κεφάλαιον,  ἔφη,   προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν αὐτοὺς
[218]   μοι δέδοκται; Τί μάλιστα,  ἔφη.   Σὺ ἐμοὶ δοκεῖς, ἦν δ᾽
[202]   ἦν δ᾽ ἐγώ. Εἷς μέν,  ἔφη,   σύ, μία δ᾽ ἐγώ. κἀγὼ
[175]   ἵν᾽ ὑμᾶς ἐπαινῶμεν. Μετὰ ταῦτα  ἔφη   σφᾶς μὲν δειπνεῖν, τὸν δὲ
[190]   ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν αὖ,  ἔφη,   τεμῶ δίχα, ὥστ᾽ ἐφ᾽ ἑνὸς
[206]   δ᾽ ἐγώ. Πάνυ μὲν οὖν,  ἔφη.   τί δὴ οὖν τῆς γεννήσεως;
[200]   ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν; Συμφάναι  ἔφη   τὸν Ἀγάθωνα. εἰπεῖν δὴ τὸν
[210]   καλοῦ (τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι,  ἔφη,   τὸν νοῦν προσέχειν ὡς οἷόν
[210]   οἷός τε ᾖς. δεῖ γάρ,  ἔφη,   τὸν ὀρθῶς ἰόντα ἐπὶ τοῦτο
[219]   ἄριστον καὶ ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽  ἔφη,   τοῦτό γ᾽ εὖ λέγεις· ἐν
[204]   μήτε οἱ ἀμαθεῖς; (Δῆλον δή,  ἔφη,   τοῦτό γε ἤδη καὶ παιδί,
[202]   κακὸν εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ,  ἔφη,   τούτοιν. Καὶ μήν, ἦν δ᾽
[194]   αἰσχρὸν ποιεῖν; (καὶ τὸν Φαῖδρον  ἔφη   ὑπολαβόντα εἰπεῖν φίλε Ἀγάθων,
[178]   πρῶτον μὲν γάρ, ὥσπερ λέγω,  ἔφη   Φαῖδρον ἀρξάμενον ἐνθένδε ποθὲν λέγειν,
[175]   γὰρ ἔσχατον κατακείμενον μόνον· Δεῦρ᾽  ἔφη   φάναι, Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο,
[175]   χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ,  ἔφη   φάναι τὸν Ἀγάθωνα. ἀλλ᾽ ἡμᾶς,
[193]   Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι,  ἔφη   φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον· καὶ γάρ
[176]   ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ μήν,  ἔφη   φάναι ὑπολαβόντα Φαῖδρον τὸν Μυρρινούσιον,
[211]   δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει,  ἔφη,   φαῦλον βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος
[193]   μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος,  ἔφη,   Ἐρυξίμαχε, ἐμὸς λόγος
[208]   οἱ τέλεοι σοφισταί, Εὖ ἴσθι,  ἔφη,   Σώκρατες· ἐπεί γε καὶ
[175]   πλέον τρισμυρίοις. Ὑβριστὴς εἶ,  ἔφη,   Σώκρατες, Ἀγάθων. καὶ
[202]   γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν,  ἔφη,   Σώκρατες, (ὁμολογοῖτο μέγας θεὸς
[205]   εἶναι πάντων. Τί δὴ οὖν,  ἔφη,   Σώκρατες, οὐ πάντας ἐρᾶν
[206]   ἥ, σαφέστερον ἐρῶ. κυοῦσιν γάρ,  ἔφη,   Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ
[204]   ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ ταῦτ᾽  ἔφη,   Σώκρατες, πειράσομαί σε διδάξαι.
[185]   ἑτέρας, τῆς πανδήμου. ταῦτά σοι,  ἔφη,   ὡς ἐκ τοῦ παραχρῆμα,
[204]   τὴν ἐρώτησιν προχείρως ἀποκρίνασθαι. (Ἀλλ᾽  ἔφη,   ὥσπερ ἂν εἴ τις μεταβαλὼν
[205]   ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ,  ἔφην   ἐγώ, λέγειν. Καὶ λέγεται μέν
[206]   ἀγαθὸν αὑτῷ εἶναι ἀεί. Ἀληθέστατα,  ἔφην   ἐγώ, λέγεις. (Ὅτε δὴ τούτου
[206]   εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ,  ἔφην   ἐγώ, Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ
[204]   μὴ οἴηται ἐπιδεῖσθαι. Τίνες οὖν,  ἔφην   ἐγώ, Διοτίμα, οἱ φιλοσοφοῦντες,
[202]   θεὸν νομίζεις; Τί οὖν ἄν,  ἔφην,   εἴη Ἔρως; θνητός; Ἥκιστά
[198]   (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα καὶ  ἔφην   εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά, οὐδὲν
[204]   γένηται τὰ καλά; Οὐ πάνυ  ἔφην   ἔτι ἔχειν ἐγὼ πρὸς ταύτην
[202]   εἶναι; Μὰ Δί᾽ οὐκ ἔγωγ᾽  ἔφην.   Εὐδαίμονας δὲ δὴ λέγεις οὐ
[202]   ἐγώ. κἀγὼ εἶπον· Πῶς τοῦτο,  ἔφην,   λέγεις; καὶ ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη.
[205]   τῆς ποιήσεως ποιηταί. Ἀληθῆ λέγεις,  ἔφην.   (Οὕτω τοίνυν καὶ περὶ τὸν
[219]   ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ,  ἔφην,   ταῦτά ἐστιν, ὧν οὐδὲν ἄλλως
[206]   οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν; Ναί,  ἔφην.   Τί δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη,
[201]   ἀγαθός. καὶ ἐγώ, Πῶς λέγεις,  ἔφην,   Διοτίμα; αἰσχρὸς ἄρα
[201]   Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι τίνων  ἔφησθα   ἐν τῷ λόγῳ εἶναι τὸν
[190]   καὶ λέγει Ὅμηρος περὶ  Ἐφιάλτου   τε καὶ Ὤτου, περὶ ἐκείνων
[193]   περὶ τὰ ἐρωτικά, πάνυ ἂν  ἐφοβούμην   μὴ ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ
[198]   ἀτεχνῶς τὸ τοῦ Ὁμήρου ἐπεπόνθη·  ἐφοβούμην   μή μοι τελευτῶν Ἀγάθων
[206]   Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ καὶ  ἐφοίτων   παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα μαθησόμενος.
[217]   ἀκοῦσαι ὅσα περ οὗτος ᾔδει·  ἐφρόνουν   γὰρ δὴ ἐπὶ τῇ ὥρᾳ
[198]   τιθέναι· καὶ πάνυ δὴ μέγα  ἐφρόνουν   ὡς εὖ ἐρῶν, ὡς εἰδὼς
[197]   ἐπειδὴ δ᾽ θεὸς οὗτος  ἔφυ,   ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν καλῶν
[220]   τῷ ψύχει καθηῦδον, ἅμα δ᾽  ἐφύλαττον   αὐτὸν εἰ καὶ τὴν νύκτα
[197]   χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα  ἐφυμνοῦντα   καλῆς ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει
[217]   παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη, καὶ  ἔχαιρον.   τούτων δ᾽ οὐ μάλα ἐγίγνετο
[201]   Σωκράτη· καὶ εἰ τοῦτο οὕτως  ἔχει,   ἄλλο τι Ἔρως κάλλους
[196]   διαφερόντως ἐκ πάντων ὁμολογουμένως Ἔρως  ἔχει·   ἀσχημοσύνῃ γὰρ καὶ Ἔρωτι πρὸς
[180]   εἰπεῖν. πᾶσα γὰρ πρᾶξις ὧδ᾽  ἔχει·   αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη οὔτε
[204]   καὶ ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν.  ~(ἔχει   γὰρ ὧδε. θεῶν οὐδεὶς φιλοσοφεῖ
[175]   αὐτόν. ἔθος γάρ τι τοῦτ᾽  ἔχει·   ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχῃ
[196]   (οὐδ᾽ Ἄρης „ἀνθίσταται„ οὐ γὰρ  ἔχει   Ἔρωτα Ἄρης, ἀλλ᾽ Ἔρως Ἄρη,
[216]   καὶ τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν  ἔχει.   εὖ γὰρ ἴστε ὅτι οὐδεὶς
[196]   γάρ τις μὴ  ἔχει   μὴ οἶδεν, οὔτ᾽ ἂν
[175]   τὴν κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως  ἔχει   καὶ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι
[208]   Διοτίμα, ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως  ἔχει;   (καὶ ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι
[200]   μὴ παρόντος, καὶ μὴ  ἔχει   καὶ μὴ ἔστιν αὐτὸς
[188]   θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν  ἔχει   καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει
[199]   γε εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽  ἔχει   καὶ σεμνῶς ἔπαινος. ἀλλὰ
[201]   καλὸν εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως  ἔχει;   καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω,
[188]   μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν  ἔχει   ξυλλήβδην μὲν πᾶς Ἔρως,
[201]   Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ οὐκ  ἔχει   Ἔρως κάλλος. Ἀνάγκη, φάναι.
[183]   νομίζεσθαι. τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽  ἔχει·   οὐχ ἁπλοῦν ἐστιν, ὅπερ ἐξ
[176]   ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι· πῶς  ἔχει   πρὸς τὸ ἐρρῶσθαι πίνειν, Ἀγάθων;
[186]   σωμάτων τὸν διπλοῦν Ἔρωτα τοῦτον  ἔχει·   τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος
[200]   οὔπω ἕτοιμον αὐτῷ ἐστιν οὐδὲ  ἔχει,   τὸ εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον
[204]   ὢν Ἔρως τίνα χρείαν  ἔχει   τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ μετὰ
[187]   τὸν νοῦν ὅτι κατὰ ταὐτὰ  ἔχει   τούτοις, ὥσπερ ἴσως καὶ Ἡράκλειτος
[201]   οὗ ἐνδεής ἐστι καὶ μὴ  ἔχει,   τούτου ἐρᾷν; Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς
[217]   ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος κἀμὲ  ἔχει.   φασὶ γάρ πού τινα τοῦτο
[195]   γὰρ παλαιὸς λόγος εὖ  ἔχει,   ὡς ὅμοιον ὁμοίῳ ἀεὶ πελάζει.
[204]   καλά; Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι  ἔχειν   ἐγὼ πρὸς ταύτην τὴν ἐρώτησιν
[205]   βουλόμενος, ἀλλὰ τέλος δοκεῖ  ἔχειν   ἀπόκρισις. Ἀληθῆ λέγεις, εἶπον
[219]   τοῦτο τίνα οἴεσθέ με διάνοιαν  ἔχειν,   ἡγούμενον μὲν ἠτιμάσθαι, ἀγάμενον δὲ
[202]   ὀρθὰ δοξάζειν καὶ ἄνευ τοῦ  ἔχειν   λόγον δοῦναι οὐκ οἶσθ᾽ ἔφη,
[200]   γάρ, Ἀγάθων, εἰ ἐννοεῖς,  ἔχειν   μὲν ἕκαστα τούτων ἐν τῷ
[190]   λέγει ὅτι· Δοκῶ μοι, ἔφη,  ἔχειν   μηχανήν, ὡς ἂν εἶέν τε
[176]   δοκεῖ οὐδεὶς τῶν παρόντων προθύμως  ἔχειν   πρὸς τὸ πολὺν πίνειν οἶνον,
[222]   αὐτοῦ, ὅτι ἐδόκει ἔτι ἐρωτικῶς  ἔχειν   τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη·
[194]   οἴεσθαι τὸ θέατρον προσδοκίαν μεγάλην  ἔχειν   ὡς εὖ ἐροῦντος ἐμοῦ. Ἐπιλήσμων
[188]   εἴ πως ἄλλως ἐν νῷ  ἔχεις   ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ
[206]   τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ ἔργον;  ἔχεις   εἰπεῖν; Οὐ μεντ᾽ ἂν σέ,
[214]   τὸν Σωκράτη, τί ἐν νῷ  ἔχεις;   ἐπὶ τὰ γελοιότερά με ἐπαινέσαι;
[207]   τίς αἰτία οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι;  ἔχεις   λέγειν; καὶ ἐγὼ αὖ ἔλεγον
[175]   γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ καὶ  ἔχεις·   οὐ γὰρ ἂν προαπέστης. καὶ
[174]   σύ, δ᾽ ὅς, πῶς  (ἔχεις   πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι
[200]   παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε μή,  ἔχεις·   σκόπει οὖν, ὅταν τοῦτο λέγῃς,
[201]   ἂν δυναίμην ἀντιλέγειν, ἀλλ᾽ οὕτως  ἐχέτω   ὡς σὺ λέγεις. Οὐ μὲν
[217]   τὸ τοῦ δηχθέντος ὑπὸ τοῦ  ἔχεως   πάθος κἀμὲ ἔχει. φασὶ γάρ
[210]   ψυχήν τις κἂν σμικρὸν ἄνθος  (ἔχῃ,   ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ
[194]   ἐνθάδε ὁτιοῦν γίγνεσθαι, ἐὰν μόνον  ἔχῃ   ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ
[186]   δημιουργός. δεῖ γὰρ δὴ τὰ  ἔχθιστα   ὄντα ἐν τῷ σώματι φίλα
[186]   καὶ ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ  ἔχθιστα   τὰ ἐναντιώτατα, ψυχρὸν θερμῷ, πικρὸν
[183]   καὶ ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ  ἐχθρῶν,   (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας καὶ
[218]   ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ ἔχονται  ἐχίδνης   ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς
[217]   δεῦρο τοῦ λόγου καλῶς ἂν  ἔχοι   καὶ πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ
[221]   οὖν ἄν τις καὶ ἄλλα  ἔχοι   Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ θαυμάσια· ἀλλὰ
[175]   καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν  ἔχοι,   φάναι, Ἀγάθων, εἰ τοιοῦτον
[192]   οὗτοί εἰσιν, οἳ οὐδ᾽ ἂν  ἔχοιεν   εἰπεῖν τι βούλονται σφίσι
[208]   ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν νῦν ἡμεῖς  ἔχομεν;   πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη, ἀλλ᾽
[217]   μένειν. ἀνεπαύετο οὖν ἐν τῇ  ἐχομένῃ   ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει,
[196]   κρείττων δὲ ἔχων τοῦ  ἐχομένου·   τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων
[181]   φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ νοῦν μᾶλλον  ἔχον   ἀγαπῶντες. καί τις ἂν γνοίη
[202]   Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ, δύναμιν  ἔχον;   Ἑρμηνεῦον καὶ διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ
[204]   γε ἐρῶν ἄλλην ἰδέαν τοιαύτην  ἔχον,   οἵαν ἐγὼ διῆλθον. Καὶ ἐγὼ
[189]   στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ  ἔχον·   χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ
[198]   κάλλιστα, ἐάν τε οὕτως  ἔχοντα   ἐάν τε μή· εἰ δὲ
[212]   δασεῖ καὶ ἴων, καὶ ταινίας  ἔχοντα   ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς,
[206]   τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν τὸν  ἔχοντα.   ἔστιν γάρ, Σώκρατες, ἔφη,
[213]   ὡς ἀναδήσοντα, ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν  ἔχοντα   οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ
[218]   τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων, οἳ  ἔχονται   ἐχίδνης ἀγριώτερον, νέου ψυχῆς μὴ
[222]   αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν νοῦν  ἔχοντας   ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν λόγων,
[222]   πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς  ἔχοντας   καὶ ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον
[215]   οἱ δημιουργοὶ σύριγγας αὐλοὺς  ἔχοντας,   οἳ διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν
[200]   τοὺς ὄντας (τε τοιούτους καὶ  ἔχοντας   ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι καὶ
[215]   διχάδε διοιχθέντες φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα  ἔχοντες   θεῶν. καὶ φημὶ αὖ ἐοικέναι
[177]   ἐνῆσαν ἅλες ἔπαινον θαυμάσιον  ἔχοντες   πρὸς ὠφέλειαν· καὶ ἄλλα τοιαῦτα
[205]   τοῦτο μόνον καλεῖται, καὶ οἱ  ἔχοντες   τοῦτο τὸ μόριον τῆς ποιήσεως
[193]   καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν  ἔχοντες   ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς στήλαις
[215]   ῥᾴδιον τὴν σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽  ἔχοντι   εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη
[194]   ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν  ἔχοντι   ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων φοβερώτεροι;
[185]   ἐὰν μέν σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ  ἔχοντι   πολὺν χρόνον παύεσθαι λύγξ·
[216]   μοι δόξαι μὴ βιωτὸν εἶναι  ἔχοντι   ὡς ἔχω. καὶ ταῦτα,
[175]   λαμπρά τε καὶ πολλὴν ἐπίδοσιν  ἔχουσα,   γε παρὰ σοῦ νέου
[195]   ἀλλ᾽ ᾗτινι ἂν σκληρὸν ἦθος  ἐχούσῃ   ἐντύχῃ, ἀπέρχεται, δ᾽ ἂν
[200]   καὶ ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ  ἔχουσι   καὶ ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ
[200]   ἐν τῷ παρόντι ἀνάγκη  ἔχουσιν,   ἐάν τε βούλωνται ἐάν τε
[205]   οὐ καλοῦνται ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα  ἔχουσιν   ὀνόματα, ἀπὸ δὲ πάσης τῆς
[204]   Τοῦτ᾽ εὐπορώτερον, ἦν δ᾽ ἐγώ,  ἔχω   ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται. ~(Κτήσει
[173]   ὅπερ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως  ἔχω.   εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν
[178]   αἴτιός ἐστιν. οὐ γὰρ ἔγωγ᾽  ἔχω   εἰπεῖν ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν
[200]   καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων  ἔχω,   εἴποιμεν ἂν αὐτῷ ὅτι σύ,
[216]   μὴ βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς  ἔχω.   καὶ ταῦτα, Σώκρατες, οὐκ
[189]   ἄλλῃ γέ πῃ ἐν νῷ  ἔχω   λέγειν σύ τε
[216]   μεῖζον ἂν ἀχθοίμην, ὥστε οὐκ  ἔχω   τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ
[218]   πρός με· ἐγὼ δὲ οὑτωσὶ  ἔχω·   πάνυ ἀνόητον ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ
[176]   ὅτι τῷ ὄντι πάνυ χαλεπῶς  ἔχω   ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου καὶ
[203]   κοιμώμενος, τὴν τῆς μητρὸς φύσιν  ἔχων,   ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος. κατὰ δὲ
[200]   οὔ; Πάνυ γε, φάναι. Πότερον  ἔχων   αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε καὶ
[184]   ἐραστής τε καὶ παιδικά, νόμον  ἔχων   ἑκάτερος, μὲν χαρισαμένοις παιδικοῖς
[207]   οὗτος μέντοι οὐδέποτε τὰ αὐτὰ  ἔχων   ἐν αὑτῷ ὅμως αὐτὸς
[220]   οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις ἐξῄει  ἔχων   ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ καὶ
[200]   τε καὶ ἐρᾷ, οὐκ  ἔχων;   Οὐκ ἔχων, ὡς τὸ εἰκός
[221]   στρατόπεδον· ἔτυχον γὰρ παραγενόμενος ἵππον  ἔχων,   οὗτος δὲ ὅπλα. ἀνεχώρει οὖν
[192]   αὐτῷ κατακειμένοις ἐπιστὰς Ἥφαιστος,  ἔχων   τὰ ὄργανα, ἔροιτο· τί ἔσθ᾽
[212]   δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ  ἔχων   τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς
[191]   ἐξελέαινε καὶ τὰ στήθη διήρθρου,  ἔχων   τι τοιοῦτον ὄργανον οἷον οἱ
[196]   ὡς λόγος· κρείττων δὲ  ἔχων   τοῦ ἐχομένου· τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου
[216]   οὔτ᾽ εἰ ἄλλην τινὰ τιμὴν  ἔχων   τῶν ὑπὸ πλήθους μακαριζομένων· ἡγεῖται
[200]   ἐρᾷ, οὐκ ἔχων; Οὐκ  ἔχων,   ὡς τὸ εἰκός γε, φάναι.
[182]   αἰσχρόν, ἵνα, οἶμαι, μὴ πράγματ᾽  ἔχωσιν   λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς νέους,
[190]   τῶν ἀνθρώπων ἠφανίζετο— οὔθ᾽ ὅπως  ἐῷεν   ἀσελγαίνειν. μόγις δὴ Ζεὺς
[220]   ἄξιον ἀκοῦσαι. ξυννοήσας γὰρ αὐτόθι  ἕωθέν   τι εἱστήκει σκοπῶν, καὶ ἐπειδὴ
[220]   ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι Σωκράτης ἐξ  ἑωθινοῦ   φροντίζων τι ἕστηκε. τελευτῶντες δέ
[216]   ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ τις  ἑώρακε   τὰ ἐντὸς ἀγάλματα· ἀλλ᾽ ἐγὼ
[220]   πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα οὐδεὶςπώποτε  ἑώρακεν   ἀνθρώπων. τούτου μὲν οὖν μοι
[187]   τις· ὁμολογίαν δὲ ἐκ διαφερομένων,  ἕως   ἂν διαφέρωνται, ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον
[185]   λυγγὸς λέγειν ὑπὲρ ἐμοῦ,  ἕως   ἂν ἐγὼ παύσωμαι. καὶ τὸν
[210]   καὶ διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ,  ἕως   ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς
[207]   ἐκ παιδαρίου αὐτὸς λέγεται  ἕως   ἂν πρεσβύτης γένηται· οὗτος μέντοι
[213]   ἄρχοντα οὖν αἱροῦμαι τῆς πόσεως,  ἕως   ἂν ὑμεῖς ἱκανῶς πίητε, ἐμαυτόν.
[220]   ἑστήξοι. δὲ εἱστήκει μέχρι  ἕως   ἐγένετο καὶ ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα
[192]   δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι καὶ  ἕως   τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα
[183]   οἱ πατέρες τοῖς ἐρωμένοις μὴ  ἐῶσι   διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς, καὶ τῷ




Recherches | Texte | Lecture | Liste du vocabulaire | Index inverse | Menu | BCS - Bibliotheca Classica Selecta

 
UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher

Dernière mise à jour : 1/03/2005