| Page |
|---|
| [195] |
γῆς
βαίνει
οὐδ᾽
ἐπὶ
κρανίων,
|
ἅ |
ἐστιν
οὐ
πάνυ
μαλακά,
ἀλλ᾽ |
| [222] |
ἃ
μέμφομαι
συμμείξας
ὑμῖν
εἶπον
|
ἅ |
με
ὕβρισε.
καὶ
μέντοι
(οὐκ |
| [218] |
ἦ
δ᾽
ὅς.
Οἶσθα
οὖν
|
ἅ |
μοι
δέδοκται;
Τί
μάλιστα,
ἔφη. |
| [218] |
πρὸς
αὐτόν,
ἀλλ᾽
ἐλευθέρως
εἰπεῖν
|
ἅ |
μοι
ἐδόκει·
καὶ
εἶπον
κινήσας |
| [183] |
ὄντος
ἐραστὴς
διὰ
βίου
μένει,
|
ἅ |
τε
μονίμῳ
συντακείς.
τούτους
δὴ |
| [215] |
ὃς
ἂν
τὰ
ἐκείνου
αὐλῇ·
|
ἃ |
γὰρ
Ὄλυμπος
ηὔλει,
Μαρσύου
λέγω, |
| [196] |
πᾶσαν
ποίησιν
τὴν
κατὰ
μουσικήν·
|
ἃ |
γάρ
τις
ἢ
μὴ
ἔχει |
| [196] |
γὰρ
ἑκὼν
Ἔρωτι
πᾶν
ὑπηρετεῖ—
|
ἃ |
δ᾽
ἂν
ἑκὼν
ἑκόντι
ὁμολογήσῃ, |
| [180] |
μὲν
οὖν
δεῖ
πάντας
θεούς,
|
ἃ |
δ᾽
οὖν
ἑκάτερος
εἴληχε
πειρατέον |
| [178] |
ἐγὼ
ἃ
ἐκεῖνος
ἔλεγε
πάντα·
|
ἃ |
δὲ
μάλιστα
καὶ
ὧν
ἔδοξέ |
| [222] |
μᾶλλον
αὐτὸς
καθίσταται
ἀντ᾽
ἐραστοῦ.
|
ἃ |
δὴ
καὶ
σοὶ
λέγω,
ὦ |
| [188] |
καὶ
τετελευτηκότας
καὶ
περὶ
θεούς·
|
ἃ |
δὴ
προστέτακται
τῇ
μαντικῇ
ἐπισκοπεῖν |
| [208] |
θαυμάζοις
ἂν
τῆς
ἀλογίας
πέρι,
|
ἃ |
ἐγὼ
εἴρηκα
εἰ
μὴ
ἐννοεῖς, |
| [222] |
ἔσεσθαι.
ταῦτ᾽
ἐστίν,
ὦ
ἄνδρες,
|
ἃ |
ἐγὼ
Σωκράτη
ἐπαινῶ·
καὶ
αὖ |
| [182] |
ἐραστῇ
θαυμαστὰ
ἔργα
ἐργαζομένῳ
ἐπαινεῖσθαι,
|
ἃ |
εἴ
τις
τολμῴη
ποιεῖν
ἄλλ᾽ |
| [178] |
ὁ
Σωκράτης.
πάντων
μὲν
οὖν
|
ἃ |
ἕκαστος
εἶπεν,
οὔτε
πάνυ
ὁ |
| [209] |
ζηλῶν,
οἷα
ἔκγονα
ἑαυτῶν
καταλείπουσιν,
|
ἃ |
ἐκείνοις
ἀθάνατον
κλέος
καὶ
μνήμην |
| [178] |
Ἀριστόδημος
ἐμέμνητο
οὔτ᾽
αὖ
ἐγὼ
|
ἃ |
ἐκεῖνος
ἔλεγε
πάντα·
ἃ
δὲ |
| [174] |
τε
καὶ
τὰς
βλαύτας
ὑποδεδεμένον,
|
ἃ |
ἐκεῖνος
ὀλιγάκις
ἐποίει·
καὶ
ἐρέσθαι |
| [209] |
(τὸν
ἄνδρα
τὸν
ἀγαθὸν
καὶ
|
ἃ |
ἐπιτηδεύειν,
καὶ
ἐπιχειρεῖ
παιδεύειν.
ἁπτόμενος |
| [200] |
τούτων
ἐν
τῷ
παρόντι
ἀνάγκη
|
ἃ |
ἔχουσιν,
ἐάν
τε
βούλωνται
ἐάν |
| [200] |
πλουτεῖν,
καὶ
ἐπιθυμῶ
αὐτῶν
τούτων
|
ἃ |
ἔχω,
εἴποιμεν
ἂν
αὐτῷ
ὅτι |
| [195] |
δὲ
παλαιὰ
πράγματα
περὶ
θεούς,
|
ἃ |
Ἡσίοδος
καὶ
Παρμενίδης
λέγουσιν,
Ἀνάγκῃ |
| [218] |
εἶναι,
εἴπερ
ἀληθῆ
τυγχάνει
ὄντα
|
ἃ |
λέγεις
(περὶ
ἐμοῦ,
καί
τις |
| [222] |
ἐγὼ
Σωκράτη
ἐπαινῶ·
καὶ
αὖ
|
ἃ |
μέμφομαι
συμμείξας
ὑμῖν
εἶπον
ἅ |
| [188] |
ἄλληλα
τοῦ
κοσμίου
τύχῃ
ἔρωτος
|
ἃ |
νῦν
δὴ
ἐγὼ
ἔλεγον,
τά |
| [198] |
δέος
δεδιέναι,
ἀλλ᾽
οὐ
μαντικῶς,
|
ἃ |
νῦν
δὴ
ἔλεγον
εἰπεῖν,
ὅτι |
| [216] |
δυναμένῳ
ὡς
οὐ
δεῖ
ποιεῖν
|
ἃ |
οὗτος
κελεύει,
ἐπειδὰν
δὲ
ἀπέλθω, |
| [209] |
τοῦ
καλοῦ
καὶ
ὁμιλῶν
αὐτῷ,
|
ἃ |
πάλαι
ἐκύει,
τίκτει
καὶ
γεννᾷ, |
| [209] |
μᾶλλον
ἢ
ἐν
τοῖς
σώμασιν,
|
ἃ |
ψυχῇ
προσήκει
καὶ
κυῆσαι
καὶ |
| [198] |
ὁτιοῦν.
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
ὑπ᾽
|
ἀβελτερίας |
ᾤμην
δεῖν
τἀληθῆ
λέγειν
περὶ |
| [204] |
τὸ
τῷ
ὄντι
καλὸν
καὶ
|
ἁβρὸν |
καὶ
τέλεον
καὶ
μακαριστόν·
τὸ |
| [197] |
ζηλωτὸς
ἀμοίροις,
κτητὸς
εὐμοίροις·
Τρυφῆς,
|
Ἁβρότητος, |
Χλιδῆς,
Χαρίτων,
Ἱμέρου,
Πόθου
πατήρ· |
| [210] |
τὰ
ἐπιτηδεύματα
ἐπὶ
τὰς
ἐπιστήμας
|
ἀγαγεῖν, |
ἵνα
ἴδῃ
αὖ
ἐπιστημῶν
κάλλος, |
| [197] |
τοῦ
ἐρᾷν
τῶν
καλῶν
πάντ᾽
|
ἀγαθὰ |
γέγονεν
καὶ
θεοῖς
καὶ
ἀνθρώποις. |
| [201] |
καλῶν
ἐνδεής
ἐστι,
τὰ
δὲ
|
ἀγαθὰ |
καλά,
κἂν
τῶν
ἀγαθῶν
ἐνδεὴς |
| [177] |
εἴπωσιν,
ἐξαρκέσει
ἡμῖν.
ἀλλὰ
τύχῃ
|
ἀγαθῇ |
καταρχέτω
Φαῖδρος
καὶ
ἐγκωμιαζέτω
τὸν |
| [174] |
ἀγαθῶν
ἐπὶ
δαῖτας
ἴασιν
αὐτόματοι
|
ἀγαθοί. |
Ὅμηρος
μὲν
γὰρ
κινδυνεύει
οὐ |
| [181] |
καὶ
σώματος.
οἱ
μὲν
οὖν
|
ἀγαθοὶ |
τὸν
νόμον
τοῦτον
αὐτοὶ
αὑτοῖς |
| [203] |
ἐστι
τοῖς
καλοῖς
καὶ
τοῖς
|
ἀγαθοῖς, |
ἀνδρεῖος
ὢν
καὶ
ἴτης
καὶ |
| [186] |
αὐτοῖς
τοῖς
σώμασιν
τοῖς
μὲν
|
ἀγαθοῖς |
ἑκάστου
τοῦ
σώματος
καὶ
ὑγιεινοῖς |
| [197] |
φιλόδωρος
εὐμενείας,
ἄδωρος
δυσμενείας·
ἵλεως
|
ἀγαθοῖς· |
θεατὸς
σοφοῖς,
ἀγαστὸς
θεοῖς·
ζηλωτὸς |
| [186] |
ἄρτι
Παυσανίας
ἔλεγεν
τοῖς
μὲν
|
ἀγαθοῖς |
καλὸν
χαρίζεσθαι
τῶν
ἀνθρώπων,
(τοῖς |
| [174] |
ποιήσας
γὰρ
τὸν
Ἀγαμέμνονα
διαφερόντως
|
ἀγαθὸν |
ἄνδρα
(τὰ
πολεμικά,
τὸν
δὲ |
| [206] |
ἔφη,
ὅτι
καὶ
εἶναι
τὸ
|
ἀγαθὸν |
αὑτοῖς
ἐρῶσιν;
Προσθετέον.
Ἆρ᾽
οὖν, |
| [206] |
ἔφη,
ὁ
ἔρως
τοῦ
τὸ
|
ἀγαθὸν |
αὑτῷ
εἶναι
ἀεί.
Ἀληθέστατα,
ἔφην |
| [184] |
ποιοῦντι
αὐτὸν
σοφόν
τε
καὶ
|
ἀγαθὸν |
δικαίως
αὖ
ὁτιοῦν
ἂν
ὑπουργεῖν |
| [178] |
ἔχω
εἰπεῖν
ὅτι
μεῖζόν
ἐστιν
|
ἀγαθὸν |
εὐθὺς
νέῳ
ὄντι
ἢ
ἐραστὴς |
| [209] |
χρὴ
εἶναι
(τὸν
ἄνδρα
τὸν
|
ἀγαθὸν |
καὶ
ἃ
ἐπιτηδεύειν,
καὶ
ἐπιχειρεῖ |
| [202] |
αἰσχρὸν
εἶναι,
μηδὲ
ὃ
μὴ
|
ἀγαθόν, |
κακόν.
οὕτω
δὲ
καὶ
τὸν |
| [202] |
ἐπειδὴ
αὐτὸς
ὁμολογεῖς
μὴ
εἶναι
|
ἀγαθὸν |
μηδὲ
καλόν,
μηδέν
τι
μᾶλλον |
| [205] |
μὴ
εἴ
τις
τὸ
μὲν
|
ἀγαθὸν |
οἰκεῖον
καλεῖ
καὶ
ἑαυτοῦ,
τὸ |
| [181] |
τύχωσι
τοῦτο
πράττειν,
ὁμοίως
μὲν
|
ἀγαθόν, |
ὁμοίως
δὲ
τοὐναντίον.
ἔστι
γὰρ |
| [205] |
τυγχάνῃ
γέ
που,
ὦ
ἑταῖρε,
|
ἀγαθὸν |
ὄν·
ἐπεὶ
αὑτῶν
γε
καὶ |
| [186] |
ἐπιστάμενος
ἐμποιῆσαι
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν,
|
ἀγαθὸς |
ἂν
εἴη
δημιουργός.
δεῖ
γὰρ |
| [215] |
τὰ
οὖν
ἐκείνου
ἐάν
τε
|
ἀγαθὸς |
αὐλητὴς
αὐλῇ
ἐάν
τε
φαύλη |
| [196] |
χρῆσθαι,
ὅτι
ποιητὴς
ὁ
Ἔρως
|
ἀγαθὸς |
ἐν
κεφαλαίῳ
πᾶσαν
ποίησιν
τὴν |
| [201] |
κατὰ
τὸν
ἐμὸν
λόγον
οὔτε
|
ἀγαθός. |
καὶ
ἐγώ,
Πῶς
λέγεις,
ἔφην, |
| [187] |
ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
χαλεπὸν
καὶ
|
ἀγαθοῦ |
δημιουργοῦ
δεῖ.
πάλιν
γὰρ
ἥκει |
| [207] |
ἀθανασίας
~(δὲ
ἀναγκαῖον
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
|
ἀγαθοῦ |
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων,
εἴπερ
τοῦ |
| [206] |
οὗ
~(ἐρῶσιν
ἅνθρωποι
ἢ
τοῦ
|
ἀγαθοῦ. |
ἢ
σοὶ
δοκοῦσιν;
Μὰ
Δί᾽ |
| [215] |
ἄλλου
ἀκούωμεν
λέγοντος
καὶ
πάνυ
|
ἀγαθοῦ |
ῥήτορος
ἄλλους
λόγους,
οὐδὲν
μέλει |
| [209] |
καὶ
τοὺς
ἄλλους
ποιητὰς
τοὺς
|
ἀγαθοὺς |
ζηλῶν,
οἷα
ἔκγονα
ἑαυτῶν
καταλείπουσιν, |
| [185] |
λόγον
κἂν
εἴ
τις
ὡς
|
ἀγαθῷ |
χαρισάμενος
καὶ
αὐτὸς
ὡς
ἀμείνων |
| [204] |
μεταβαλὼν
ἀντὶ
τοῦ
καλοῦ
τῷ
|
ἀγαθῷ |
χρώμενος
πυνθάνοιτο·
φέρε,
ὦ
Σώκρατες, |
| [201] |
καλῶς
γε
εἶπες,
φάναι,
ὦ
|
Ἀγάθων. |
ἀλλὰ
σμικρὸν
ἔτι
εἰπέ·
τἀγαθὰ |
| [197] |
Χαρίτων,
Ἱμέρου,
Πόθου
πατήρ·
ἐπιμελὴς
|
ἀγαθῶν, |
ἀμελὴς
κακῶν·
ἐν
πόνῳ,
ἐν |
| [202] |
ὅ
γε
τῶν
καλῶν
καὶ
|
ἀγαθῶν |
ἄμοιρος;
Οὐδαμῶς,
ὥς
γ᾽
ἔοικεν. |
| [193] |
(ἐρεῖ,
μᾶλλον
δὲ
τί
ἑκάτερος·
|
Ἀγάθων |
γὰρ
καὶ
Σωκράτης
λοιποί.
Ἀλλὰ |
| [198] |
ἐφοβούμην
μή
μοι
τελευτῶν
ὁ
|
Ἀγάθων |
Γοργίου
κεφαλὴν
δεινοῦ
λέγειν
ἐν |
| [201] |
τῇ
ἀληθείᾳ,
φάναι,
ὦ
φιλούμενε
|
Ἀγάθων, |
δύνασαι
ἀντιλέγειν,
ἐπεὶ
Σωκράτει
γε |
| [194] |
ἔφη
ὑπολαβόντα
εἰπεῖν
Ὦ
φίλε
|
Ἀγάθων, |
ἐὰν
ἀποκρίνῃ
Σωκράτει,
οὐδὲν
ἔτι |
| [200] |
ἕνεκα
λέγω·
τούτοις
γάρ,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
εἰ
ἐννοεῖς,
ἔχειν
μὲν
ἕκαστα |
| [175] |
Εὖ
ἂν
ἔχοι,
φάναι,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
εἰ
τοιοῦτον
εἴη
ἡ
σοφία |
| [213] |
ἱκανῶς
πίητε,
ἐμαυτόν.
ἀλλὰ
φερέτω,
|
Ἀγάθων, |
εἴ
τι
ἔστιν
ἔκπωμα
μέγα. |
| [194] |
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
ἂν
εἴην,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
(εἰ
ἰδὼν |
| [194] |
ἴσως
οὗ
ἔσομαι
ἐπειδὰν
καὶ
|
Ἀγάθων |
εἴπῃ
εὖ,
καὶ
μάλ᾽
ἂν |
| [201] |
δὲ
ἀγαθὰ
καλά,
κἂν
τῶν
|
ἀγαθῶν |
ἐνδεὴς
εἴη.
Ἐγώ,
φάναι,
ὦ |
| [172] |
οὐκ
οἶσθ᾽
ὅτι
πολλῶν
ἐτῶν
|
Ἀγάθων |
ἐνθάδε
οὐκ
ἐπιδεδήμηκεν;
ἀφ᾽
οὗ |
| [174] |
διαφθείρωμεν
μεταβάλλοντες,
ὡς
ἄρα
καὶ
|
ἀγαθῶν |
ἐπὶ
δαῖτας
ἴασιν
αὐτόματοι
ἀγαθοί. |
| [205] |
κεφάλαιόν
ἐστι
πᾶσα
ἡ
τῶν
|
ἀγαθῶν |
ἐπιθυμία
καὶ
τοῦ
εὐδαιμονεῖν,
ὁ |
| [198] |
μαντικῶς
μοι
δοκεῖς
εἰρηκέναι,
ὅτι
|
Ἀγάθων |
εὖ
ἐρεῖ·
τὸ
δὲ
σὲ |
| [178] |
εἶναι.
πρεσβύτατος
δὲ
ὢν
μεγίστων
|
ἀγαθῶν |
ἡμῖν
αἴτιός
ἐστιν.
οὐ
γὰρ |
| [198] |
νῦν
δὴ
ἔλεγον
εἰπεῖν,
ὅτι
|
Ἀγάθων |
θαυμαστῶς
ἐροῖ,
ἐγὼ
δ᾽
ἀπορήσοιμι; |
| [202] |
γε
ὡμολόγηκας
δι᾽
ἔνδειαν
τῶν
|
ἀγαθῶν |
καὶ
καλῶν
ἐπιθυμεῖν
αὐτῶν
τούτων |
| [212] |
καὶ
μέγα
βοῶντος,
ἐρωτῶντος
ὅπου
|
Ἀγάθων |
καὶ
κελεύοντος
ἄγειν
παρ᾽
Ἀγάθωνα. |
| [177] |
ἢ
τὰ
ἐρωτικά,
οὔτε
που
|
Ἀγάθων |
καὶ
(Παυσανίας,
οὐδὲ
μὴν
Ἀριστοφάνης, |
| [175] |
εἶ,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
|
Ἀγάθων. |
καὶ
ταῦτα
μὲν
καὶ
ὀλίγον |
| [199] |
ἄρξασθαι.
Καὶ
μήν,
ὦ
φίλε
|
Ἀγάθων, |
καλῶς
μοι
ἔδοξας
καθηγήσασθαι
τοῦ |
| [222] |
δὴ
καὶ
σοὶ
λέγω,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
μὴ
ἐξαπατᾶσθαι
ὑπὸ
τούτου,
ἀλλ᾽ |
| [222] |
κατάδηλον
ἐγένετο.
ἀλλ᾽
ὦ
φίλε
|
Ἀγάθων, |
μηδὲν
πλέον
αὐτῷ
γένηται,
ἀλλὰ |
| [205] |
εὐδαίμων
ἔσται.
~(Κτήσει
γάρ,
ἔφη,
|
ἀγαθῶν |
οἱ
εὐδαίμονες
εὐδαίμονες,
καὶ
οὐκέτι |
| [222] |
ἐὰν
οὖν
ὑπὸ
σοὶ
κατακλινῇ
|
Ἀγάθων, |
οὐ
δή
που
ἐμὲ
πάλιν |
| [176] |
ἔχει
πρὸς
τὸ
ἐρρῶσθαι
πίνειν,
|
Ἀγάθων; |
Οὐδαμῶς,
φάναι,
οὐδ᾽
αὐτὸς
ἔρρωμαι. |
| [194] |
ποιοίην,
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
περὶ
σοῦ
τι
ἐγὼ
ἄγροικον |
| [215] |
Περικλέους
δὲ
ἀκούων
καὶ
ἄλλων
|
ἀγαθῶν |
ῥητόρων
εὖ
μὲν
ἡγούμην
λέγειν, |
| [173] |
ὅτε
τῇ
πρώτῃ
τραγῳδίᾳ
ἐνίκησεν
|
Ἀγάθων, |
τῇ
ὑστεραίᾳ
ἢ
ᾗ
τὰ |
| [204] |
Σώκρατες,
ἐροιτο·
ὁ
ἐρῶν
τῶν
|
ἀγαθῶν· |
τί
ἐρᾷ;
Γενέσθαι,
ἦν
δ᾽ |
| [213] |
σε
τιμωρήσομαι·
νῦν
(δέ
μοι,
|
Ἀγάθων, |
φάναι,
μετάδος
τῶν
ταινιῶν,
ἵνα |
| [213] |
ἔνδον
κατακείσει;
καὶ
τὸν
Σωκράτη·
|
Ἀγάθων, |
φάναι,
ὅρα
εἴ
μοι
ἐπαμύνεις· |
| [194] |
ἀλλὰ
τοὺς
ἀνθρώπους
εὐδαιμονίζειν
τῶν
|
ἀγαθῶν |
ὧν
ὁ
θεὸς
αὐτοῖς
αἴτιος· |
| [200] |
μὲν
γὰρ
θαυμαστῶς
δοκεῖ,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
ὡς
ἀνάγκη
εἶναι·
σοὶ
δὲ |
| [201] |
ἔλεγον
οἷάπερ
νῦν
πρὸς
ἐμὲ
|
Ἀγάθων, |
ὡς
εἴη
ὁ
Ἔρως
μέγας |
| [201] |
ἂν
δύνωμαι.
δεῖ
δή,
ὦ
|
Ἀγάθων, |
ὥσπερ
σὺ
διηγήσω,
διελθεῖν
(αὐτὸν |
| [212] |
Ἀγάθων
καὶ
κελεύοντος
ἄγειν
παρ᾽
|
Ἀγάθωνα. |
ἄγειν
οὖν
αὐτὸν
παρὰ
σφᾶς |
| [223] |
ἐγκωμιάσαι.
Ἰοὺ
ἰοὺ,
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα, |
Ἀλκιβιάδη,
οὐκ
ἔσθ᾽
ὅπως
ἂν |
| [175] |
σοὶ
δοκεῖ,
ἔφη
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα. |
ἀλλ᾽
ἡμᾶς,
ὦ
παῖδες,
τοὺς |
| [223] |
μὲν
ἄλλους
καθεύδοντας
καὶ
οἰχομένους,
|
Ἀγάθωνα |
δὲ
καὶ
Ἀριστοφάνη
καὶ
Σωκράτη |
| [222] |
σοῦ
ἐρᾷν
καὶ
μηδενὸς
ἄλλου,
|
Ἀγάθωνα |
δὲ
ὑπὸ
σοῦ
ἐρᾶσθαι
καὶ |
| [222] |
ἕνεκα
εἰρηκώς,
τοῦ
ἐμὲ
καὶ
|
(Ἀγάθωνα |
διαβάλλειν,
οἰόμενος
δεῖν
ἐμὲ
μὲν |
| [200] |
ὁμολογοῖ
ἄν;
Συμφάναι
ἔφη
τὸν
|
Ἀγάθωνα. |
εἰπεῖν
δὴ
τὸν
Σωκράτη,
Οὐκοῦν |
| [222] |
σὲ
μηδεὶς
διαβάλῃ.
τὸν
οὖν
|
Ἀγάθωνα |
εἰπεῖν·
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες, |
| [201] |
ταῦτα
οὕτως
ἔχει;
καὶ
τὸν
|
Ἀγάθωνα |
εἰπεῖν.
Κινδυνεύω,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδὲν |
| [213] |
Σωκράτη,
ἀλλὰ
καθίζεσθαι
παρὰ
τὸν
|
Ἀγάθωνα |
(ἐν
μέσῳ
Σωκράτους
τε
καὶ |
| [212] |
συμπότην,
ἢ
ἀπίωμεν
ἀναδήσαντες
μόνον
|
Ἀγάθωνα, |
ἐφ᾽
ᾧσπερ
ἤλθομεν;
ἐγὼ
γάρ |
| [194] |
με,
ὦ
Σώκρατες,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀγάθωνα, |
ἵνα
θορυβηθῶ
διὰ
τὸ
οἴεσθαι |
| [213] |
δὲ
αὐτὸν
ἀσπάζεσθαί
τε
τὸν
|
Ἀγάθωνα |
καὶ
ἀναδεῖν.
εἰπεῖν
οὖν
τὸν |
| [175] |
σκέψῃ,
ἔφη,
παῖ,
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα, |
καὶ
εἰσάξεις
Σωκράτη;
σὺ
δ᾽ |
| [201] |
ἔλεγες;
Εἶπον
γάρ,
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα. |
Καὶ
ἐπιεικῶς
γε
λέγεις,
ὦ |
| [194] |
λέγεις,
ὦ
Φαῖδρε,
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα, |
καὶ
οὐδέν
με
κωλύει
λέγειν· |
| [213] |
εἰσιέναι
καὶ
κατακλίνεσθαι,
καὶ
τὸν
|
Ἀγάθωνα |
καλεῖν
αὐτόν.
καὶ
τὸν
ἰέναι |
| [222] |
θαυμάσιε,
ἐν
μέσῳ
ἡμῶν
ἔα
|
Ἀγάθωνα |
κατακεῖσθαι.
Ἀλλ᾽
ἀδύνατον,
φάναι
τὸν |
| [193] |
τὸν
λόγον,
ὡς
Παυσανίαν
καὶ
|
Ἀγάθωνα |
λέγω·
ἴσως
μὲν
(γὰρ
καὶ |
| [199] |
οὔ;
Πάνυ
γε,
φάναι
τὸν
|
Ἀγάθωνα. |
Οὐκοῦν
καὶ
ἡ
μήτηρ
ὡσαύτως; |
| [212] |
αὐλητρίδος
φωνὴν
ἀκούειν.
τὸν
οὖν
|
Ἀγάθωνα, |
Παῖδες,
φάναι,
(οὐ
σκέψεσθε;
καὶ |
| [175] |
Σωκράτη
οὐκ
εἰσιέναι.
τὸν
οὖν
|
Ἀγάθωνα |
πολλάκις
κελεύειν
μεταπέμψασθαι
τὸν
Σωκράτη, |
| [199] |
φάναι,
ὦ
Φαῖδρε,
πάρες
μοι
|
Ἀγάθωνα |
σμίκρ᾽
ἄττα
ἐρέσθαι,
ἵνα
ἀνομολογησάμενος |
| [223] |
ἤδη
δὲ
ἡμέρας
γιγνομένης
τὸν
|
Ἀγάθωνα. |
τὸν
οὖν
Σωκράτη,
κατακοιμίσαντ᾽
ἐκείνους, |
| [175] |
σφᾶς
μεσοῦν
δειπνοῦντας.
τὸν
οὖν
|
Ἀγάθωνα, |
τυγχάνειν
γὰρ
ἔσχατον
κατακείμενον
μόνον· |
| [213] |
καὶ
ἀναδεῖν.
εἰπεῖν
οὖν
τὸν
|
Ἀγάθωνα· |
Ὑπολύετε,
παῖδες,
Ἀλκιβιάδην,
ἵνα
ἐκ |
| [194] |
Τί
δέ,
ὦ
Σώκρατες;
τὸν
|
Ἀγάθωνα |
φάναι,
οὐ
δή
πού
με |
| [174] |
δ᾽
οὖν
ὡς
ἰδεῖν
τὸν
|
Ἀγάθωνα· |
Ὦ
φάναι,
Ἀριστόδημε,
εἰς
καλὸν |
| [223] |
τουτονὶ
κατακεῖσθαι.
(Τὸν
μὲν
οὖν
|
Ἀγάθωνα |
ὡς
κατακεισόμενον
παρὰ
τῷ
Σωκράτει |
| [218] |
ὁτιοῦν—
καὶ
ὁρῶν
αὖ
Φαίδρους,
|
Ἀγάθωνας, |
(Ἐρυξιμάχους,
Παυσανίας,
Ἀριστοδήμους
τε
καὶ |
| [201] |
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων
ἐμοὶ
καὶ
|
Ἀγάθωνι, |
αὐτὸς
ἀπ᾽
ἐμαυτοῦ,
ὅπως
ἂν |
| [193] |
μὴ
ξυνῄδειν
Σωκράτει
τε
καὶ
|
Ἀγάθωνι |
δεινοῖς
οὖσι
περὶ
τὰ
ἐρωτικά, |
| [174] |
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ
οἰκίᾳ
(τῇ
|
Ἀγάθωνος, |
ἀνεῳγμένην
καταλαμβάνειν
τὴν
θύραν,
καί |
| [198] |
δύναμαι,
μετέχων.
~(Εἰπόντος
δὲ
τοῦ
|
Ἀγάθωνος |
πάντας
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
ἀναθορυβῆσαι |
| [172] |
σε
ἐζήτουν
βουλόμενος
διαπυθέσθαι
τὴν
|
Ἀγάθωνος |
συνουσίαν
(καὶ
Σωκράτους
καὶ
Ἀλκιβιάδου |
| [174] |
εἰπεῖν
ὅτι·
Ἐπὶ
δεῖπνον
εἰς
|
Ἀγάθωνος. |
χθὲς
γὰρ
αὐτὸν
διέφυγον
τοῖς |
| [222] |
λόγων,
ἔπειτα
θειοτάτους
καὶ
πλεῖστα
|
ἀγάλματ᾽ |
ἀρετῆς
ἐν
αὑτοῖς
ἔχοντας
καὶ |
| [216] |
εἴ
τις
ἑώρακε
τὰ
ἐντὸς
|
ἀγάλματα· |
ἀλλ᾽
ἐγὼ
ἤδη
ποτ᾽
εἶδον, |
| [215] |
οἳ
διχάδε
διοιχθέντες
φαίνονται
ἔνδοθεν
|
ἀγάλματα |
ἔχοντες
θεῶν.
καὶ
φημὶ
αὖ |
| [199] |
αὐτοῦ,
ταύτην
τὴν
ἀρχὴν
πάνυ
|
ἄγαμαι. |
ἴθι
οὖν
μοι
περὶ
Ἔρωτος, |
| [174] |
τὴν
παροιμίαν·
ποιήσας
γὰρ
τὸν
|
Ἀγαμέμνονα |
διαφερόντως
ἀγαθὸν
ἄνδρα
(τὰ
πολεμικά, |
| [174] |
θυσίαν
ποιουμένου
καὶ
ἑστιῶντος
τοῦ
|
Ἀγαμέμνονος |
ἄκλητον
ἐποίησεν
ἐλθόντα
τὸν
Μενέλεων |
| [219] |
διάνοιαν
ἔχειν,
ἡγούμενον
μὲν
ἠτιμάσθαι,
|
ἀγάμενον |
δὲ
τὴν
τούτου
φύσιν
τε |
| [192] |
ἐξαρκεῖ
αὐτοῖς
μετ᾽
ἀλλήλων
καταζῇν
|
ἀγάμοις. |
πάντως
μὲν
οὖν
ὁ
τοιοῦτος |
| [177] |
Φαῖδρος
γὰρ
ἑκάστοτε
πρός
με
|
ἀγανακτῶν |
λέγει·
Οὐ
δεινόν,
φησίν,
ὦ |
| [180] |
ἔρωτα,
μᾶλλον
μέντοι
θαυμάζουσιν
καὶ
|
ἄγανται |
καὶ
εὖ
ποιοῦσιν
ὅταν
ὁ |
| [180] |
ὅταν
ὁ
ἐρώμενος
τὸν
ἐραστὴν
|
ἀγαπᾷ, |
ἢ
ὅταν
ὁ
ἐραστὴς
τὰ |
| [210] |
τῷ
παρ᾽
ἑνί,
ὥσπερ
οἰκέτης,
|
ἀγαπῶν |
παιδαρίου
κάλλος
ἢ
ἀνθρώπου
τινός |
| [181] |
ἐρρωμενέστερον
καὶ
νοῦν
μᾶλλον
ἔχον
|
ἀγαπῶντες. |
καί
τις
ἂν
γνοίη
καὶ |
| [179] |
ψυχήν,
ἀλλὰ
τὴν
ἐκείνης
ἀνεῖσαν
|
ἀγασθέντες |
(τῷ
ἔργῳ·
οὕτω
καὶ
θεοὶ |
| [197] |
δυσμενείας·
ἵλεως
ἀγαθοῖς·
θεατὸς
σοφοῖς,
|
ἀγαστὸς |
θεοῖς·
ζηλωτὸς
ἀμοίροις,
κτητὸς
εὐμοίροις· |
| [175] |
δέ
τινα
τῶν
παίδων
ἥκειν
|
ἀγγέλλοντα |
ὅτι·
Σωκράτης
οὗτος
ἀναχωρήσας
ἐν |
| [174] |
παῖδά
τινα
τῶν
ἔνδοθεν
ἀπαντήσαντα
|
ἄγειν |
οὗ
κατέκειντο
οἱ
ἄλλοι,
καὶ |
| [212] |
καὶ
κελεύοντος
ἄγειν
παρ᾽
Ἀγάθωνα.
|
ἄγειν |
οὖν
αὐτὸν
παρὰ
σφᾶς
τήν |
| [190] |
ἀσελγαίνειν
καὶ
μὴ
ἐθέλωσιν
ἡσυχίαν
|
ἄγειν, |
πάλιν
αὖ,
ἔφη,
τεμῶ
δίχα, |
| [212] |
ἐρωτῶντος
ὅπου
Ἀγάθων
καὶ
κελεύοντος
|
ἄγειν |
παρ᾽
Ἀγάθωνα.
ἄγειν
οὖν
αὐτὸν |
| [174] |
ἀλλὰ
Σωκράτη
ἡμῖν
πῶς
οὐκ
|
ἄγεις; |
καὶ
ἐγώ,
ἔφη,
μεταστρεφόμενος
οὐδαμοῦ |
| [180] |
τῶν
ἡρώων
ἁπάντων,
καὶ
ἔτι
|
ἀγένειος, |
ἔπειτα
νεώτερος
πολύ,
ὥς
φησιν |
| [211] |
ἐρωτικὰ
ἰέναι
ἢ
ὑπ᾽
ἄλλου
|
ἄγεσθαι, |
ἀρχόμενον
ἀπὸ
τῶνδε
τῶν
καλῶν |
| [216] |
ἐστὶ
καὶ
ἐκπέπληκται,
καὶ
αὖ
|
ἀγνοεῖ |
πάντα
καὶ
οὐδὲν
οἶδεν.
ὡς |
| [194] |
θεάτρου
μεστὸν
ἡγεῖ,
ὥστε
καὶ
|
ἀγνοεῖν |
ὅτι
νοῦν
ἔχοντι
ὀλίγοι
ἔμφρονες |
| [213] |
καλεῖν
αὐτόν.
καὶ
τὸν
ἰέναι
|
ἀγόμενον |
ὑπὸ
τῶν
ἀνθρώπων,
καὶ
περιαιρούμενον |
| [173] |
σαυτῷ
τε
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
|
ἀγριαίνεις |
πλὴν
Σωκράτους.
Ἀπολλόδωρος
(Ὦ
φίλτατε, |
| [197] |
γιγνόμενος
ἡγεμών·
πρᾳότητα
μὲν
πορίζων,
|
ἀγριότητα |
δ᾽
ἐξορίζων·
φιλόδωρος
εὐμενείας,
ἄδωρος |
| [218] |
φιλοσοφίᾳ
λόγων,
οἳ
ἔχονται
ἐχίδνης
|
ἀγριώτερον, |
νέου
ψυχῆς
μὴ
ἀφυοῦς
ὅταν |
| [194] |
Ἀγάθων,
περὶ
σοῦ
τι
ἐγὼ
|
ἄγροικον |
δοξάζων·
ἀλλ᾽
εὖ
οἶδα
ὅτι |
| [218] |
ἄλλος
ἐστὶν
βέβηλός
τε
καὶ
|
ἄγροικος, |
πύλας
πάνυ
μεγάλας
τοῖς
ὠσὶν |
| [193] |
πλεῖστα
ὀνίνησιν
εἰς
τὸ
οἰκεῖον
|
ἄγων, |
καὶ
εἰς
τὸ
ἔπειτα
ἐλπίδας |
| [174] |
ἰέναι
θοίνην
ἄκλητος.
ἆρ᾽
οὖν
|
ἄγων |
μέ
τι
ἀπολογήσει;
ὡς
ἐγὼ |
| [184] |
διώκειν
παρακελεύεται,
τοῖς
δὲ
φεύγειν,
|
ἀγωνοθετῶν |
καὶ
βασανίζων,
ποτέρων
ποτέ
ἐστιν |
| [198] |
δοκῶ,
φάναι,
ὦ
παῖ
Ἀκουμενοῦ,
|
ἀδεὲς |
πάλαι
δέος
δεδιέναι,
ἀλλ᾽
οὐ |
| [197] |
ἐφυμνοῦντα
καλῆς
ᾠδῆς
μετέχοντα
ἣν
|
ᾄδει |
θέλγων
πάντων
θεῶν
τε
καὶ |
| [181] |
ἡμεῖς
ποιοῦμεν,
ἢ
πίνειν
ἢ
|
ᾄδειν |
ἢ
διαλέγεσθαι,
οὐκ
ἔστι
τούτων |
| [199] |
Φάναι
εἶναι.
Οὐκοῦν
ἀδελφοῦ
ἢ
|
ἀδελφῆς; |
Ὁμολογεῖν.
Πειρῶ
δή,
φάναι,
καὶ |
| [210] |
σώματι
τῷ
ἐπὶ
ἑτέρῳ
σώματι
|
ἀδελφόν |
ἐστι,
καὶ
εἰ
δεῖ
διώκειν |
| [199] |
εἰ
γὰρ
ἐροίμην,
τί
δέ;
|
ἀδελφός, |
αὐτὸ
τοῦθ᾽
ὅπερ
ἔστιν,
ἔστι |
| [199] |
τοῦθ᾽
ὅπερ
ἔστιν,
ἔστι
τινὸς
|
ἀδελφὸς |
ἢ
οὔ;
Φάναι
εἶναι.
Οὐκοῦν |
| [199] |
ἢ
οὔ;
Φάναι
εἶναι.
Οὐκοῦν
|
ἀδελφοῦ |
ἢ
ἀδελφῆς;
Ὁμολογεῖν.
Πειρῶ
δή, |
| [219] |
εἰ
μετὰ
πατρὸς
καθηῦδον
ἢ
|
ἀδελφοῦ |
πρεσβυτέρου.
Τὸ
δὴ
μετὰ
τοῦτο |
| [181] |
τὸ
γὰρ
τῶν
παίδων
τέλος
|
ἄδηλον |
οἷ
τελευτᾷ
κακίας
καὶ
ἀρετῆς |
| [181] |
ἐρᾷν
(παίδων,
ἵνα
μὴ
εἰς
|
ἄδηλον |
πολλὴ
σπουδὴ
ἀνηλίσκετο·
τὸ
γὰρ |
| [196] |
μὲν
μέγιστον
ὅτι
Ἔρως
οὔτ᾽
|
ἀδικεῖ |
οὔτ᾽
ἀδικεῖται
οὔθ᾽
ὑπὸ
θεοῦ |
| [196] |
ὅτι
Ἔρως
οὔτ᾽
ἀδικεῖ
οὔτ᾽
|
ἀδικεῖται |
οὔθ᾽
ὑπὸ
θεοῦ
οὔτε
θεόν, |
| [193] |
ἦμεν,
νυνὶ
δὲ
διὰ
τὴν
|
ἀδικίαν |
διῳκίσθημεν
ὑπὸ
τοῦ
θεοῦ,
καθάπερ |
| [182] |
ὁρῶντες
αὐτῶν
τὴν
ἀκαιρίαν
καὶ
|
ἀδικίαν, |
ἐπεὶ
οὐ
δή
που
κοσμίως |
| [217] |
ἔργον
ὑπερήφανον
εἰς
ἔπαινον
ἐλθόντα
|
ἄδικόν |
μοι
φαίνεται.
ἔτι
δὲ
τὸ |
| [208] |
οἴει
σύ,
ἔφη,
Ἄλκηστιν
ὑπὲρ
|
Ἀδμήτου |
ἀποθανεῖν
ἄν,
ἢ
Ἀχιλλέα
Πατρόκλῳ |
| [214] |
ἐπὶ
τῇ
κύλικι
οὔτε
τι
|
ᾄδομεν, |
ἀλλ᾽
ἀτεχνῶς
ὥσπερ
οἱ
διψῶντες |
| [223] |
δὲ
πρὸς
ἡμέραν
ἤδη
ἀλεκτρυόνων
|
ᾀδόντων, |
ἐξεγρόμενος
δὲ
ἰδεῖν
τοὺς
μὲν |
| [182] |
πειρώμενοι
πείθειν
τοὺς
νέους,
ἅτε
|
ἀδύνατοι |
λέγειν·
τῆς
δὲ
Ἰωνίας
καὶ |
| [176] |
ἀπειρήκατε·
ἡμεῖς
μὲν
γὰρ
ἀεὶ
|
ἀδύνατοι. |
Σωκράτη
δ᾽
ἐξαιρῶ
λόγου·
ἱκανὸς |
| [223] |
Σωκράτους
παρόντος
τῶν
καλῶν
μεταλαβεῖν
|
ἀδύνατον |
ἄλλῳ.
καὶ
νῦν
ὡς
εὐπόρως |
| [187] |
δὲ
αὖ
καὶ
μὴ
ὁμολογοῦν
|
ἀδύνατον |
ἁρμόσαι·
ὥσπερ
γε
καὶ
ὁ |
| [206] |
τὰ
δὲ
ἐν
τῷ
ἀναρμόστῳ
|
ἀδύνατον |
γενέσθαι.
(ἀνάρμοστον
δ᾽
ἐστὶ
τὸ |
| [187] |
ἐκ
διαφερομένων,
ἕως
ἂν
διαφέρωνται,
|
ἀδύνατον |
εἶναι·
διαφερόμενον
δὲ
αὖ
καὶ |
| [200] |
εἶναι,
ἢ
ἰσχυρὸς
ὢν
ἰσχυρός;
|
Ἀδύνατον |
ἐκ
τῶν
ὡμολογημένων.
Οὐ
γάρ |
| [222] |
ἡμῶν
ἔα
Ἀγάθωνα
κατακεῖσθαι.
Ἀλλ᾽
|
ἀδύνατον, |
φάναι
τὸν
Σωκράτη.
σὺ
μὲν |
| [197] |
ἀγριότητα
δ᾽
ἐξορίζων·
φιλόδωρος
εὐμενείας,
|
ἄδωρος |
δυσμενείας·
ἵλεως
ἀγαθοῖς·
θεατὸς
σοφοῖς, |
| [176] |
νῦν
ἀπειρήκατε·
ἡμεῖς
μὲν
γὰρ
|
ἀεὶ |
ἀδύνατοι.
Σωκράτη
δ᾽
ἐξαιρῶ
λόγου· |
| [206] |
τοῦ
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτῷ
εἶναι
|
ἀεί. |
Ἀληθέστατα,
ἔφην
ἐγώ,
λέγεις.
(Ὅτε |
| [205] |
πάντες
τῶν
αὐτῶν
ἐρῶσι
καὶ
|
ἀεί, |
ἀλλά
τινάς
φαμεν
ἐρᾶν,
τοὺς |
| [211] |
ὁρῶντες
τὰ
παιδικὰ
καὶ
ξυνόντες
|
ἀεὶ |
αὐτοῖς,
εἴ
πως
οἷόν
τ᾽ |
| [173] |
Ἀεὶ
ὅμοιος
εἶ,
ὦ
Ἀπολλόδωρε·
|
ἀεὶ |
γὰρ
σαυτόν
τε
κακηγορεῖς
καὶ |
| [207] |
ὁ
αὐτὸς
καλεῖται,
ἀλλὰ
νέος
|
ἀεὶ |
γιγνόμενος,
τὰ
δὲ
ἀπολλύς,
καὶ |
| [221] |
καὶ
σκυτοτόμους
καὶ
βυρσοδέψας,
καὶ
|
ἀεὶ |
διὰ
τῶν
αὐτῶν
τὰ
αὐτὰ |
| [212] |
παρακελεύομαι,
καὶ
νῦν
τε
καὶ
|
ἀεὶ |
ἐγκωμιάζω
τὴν
δύναμιν
καὶ
ἀνδρείαν |
| [206] |
οὐ
μόνον
εἶναι,
ἀλλὰ
καὶ
|
ἀεὶ |
εἶναι;
Καὶ
τοῦτο
προσθετέον.
Ἔστιν |
| [208] |
οὐ
τὸ
παντάπασιν
τὸ
αὐτὸ
|
ἀεὶ |
εἶναι
ὥσπερ
τὸ
(θεῖον,
ἀλλὰ |
| [203] |
τὴν
τῆς
μητρὸς
φύσιν
ἔχων,
|
ἀεὶ |
ἐνδείᾳ
ξύνοικος.
κατὰ
δὲ
αὖ |
| [211] |
καλῶν
ἐκείνου
ἕνεκα
τοῦ
καλοῦ
|
ἀεὶ |
ἐπανιέναι,
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς
χρώμενον,
ἀπὸ |
| [213] |
μόνον
πρῴην
ὥσπερ
σύ,
ἀλλ᾽
|
ἀεί, |
ἔπειτα
οὐκ
ἀνέδησα.
καὶ
ἅμ᾽ |
| [207] |
εἴπερ
τοῦ
τἀγαθὸν
ἑαυτῷ
εἶναι
|
ἀεὶ |
ἔρως
ἐστίν.
ἀναγκαῖον
δὴ
ἐκ |
| [203] |
τύχῃ
καθέστηκεν.
πρῶτον
μὲν
πένης
|
ἀεί |
ἐστι,
καὶ
πολλοῦ
δεῖ
ἁπαλός |
| [205] |
πάντας
τἀγαθὰ
βούλεσθαι
αὑτοῖς
εἶναι
|
ἀεί, |
ἢ
πῶς
λέγεις;
Οὕτως,
ἦν |
| [206] |
δὴ
τούτου
ὁ
ἔρως
ἐστὶν
|
ἀεί, |
ἦ
δ᾽
ἥ,
τῶν
τίνα |
| [195] |
ἂν
μαλακόν,
οἰκίζεται.
ἁπτόμενον
οὖν
|
ἀεὶ |
καὶ
ποσὶν
καὶ
πάντῃ
ἐν |
| [207] |
ταύτῃ
μόνον
τῇ
γενέσει,
ὅτι
|
ἀεὶ |
καταλείπει
ἕτερον
νέον
ἀντὶ
τοῦ |
| [195] |
νεώτατον
αὐτὸν
εἶναι
θεῶν
καὶ
|
ἀεὶ |
νέον,
τὰ
δὲ
παλαιὰ
πράγματα |
| [173] |
οἴομαι
ἀλλ᾽
εὖ
οἶδα.
Ἑταῖρος
|
Ἀεὶ |
ὅμοιος
εἶ,
ὦ
Ἀπολλόδωρε·
ἀεὶ |
| [211] |
καθ᾽
αὑτὸ
μεθ᾽
αὑτοῦ
μονοειδὲς
|
ἀεὶ |
ὄν,
τὰ
δὲ
ἄλλα
πάντα |
| [211] |
πάντες
πόνοι
ἦσαν,
πρῶτον
μὲν
|
~(ἀεὶ |
ὂν
καὶ
οὔτε
γιγνόμενον
οὔτε |
| [173] |
ἦν
τις,
Κυδαθηναιεύς,
σμικρός,
ἀνυπόδητος
|
ἀεί· |
παρεγεγόνει
δ᾽
ἐν
τῇ
συνουσίᾳ, |
| [195] |
εὖ
ἔχει,
ὡς
ὅμοιον
ὁμοίῳ
|
ἀεὶ |
πελάζει.
ἐγὼ
δὲ
Φαίδρῳ
πολλὰ |
| [216] |
ἐρωτικῶς
διάκειται
τῶν
καλῶν
καὶ
|
ἀεὶ |
περὶ
τούτους
ἐστὶ
καὶ
ἐκπέπληκται, |
| [196] |
γὰρ
καὶ
Ἔρωτι
πρὸς
ἀλλήλους
|
ἀεὶ |
πόλεμος.
χρόας
δὲ
κάλλος
ἡ |
| [195] |
πολλοῦ
πλησιάζειν.
μετὰ
δὲ
νέων
|
ἀεὶ |
σύνεστί
τε
καὶ
ἔστιν·
ὁ |
| [207] |
φύσις
ζητεῖ
κατὰ
τὸ
δυνατὸν
|
ἀεί |
τε
εἶναι
καὶ
ἀθάνατος.
δύναται |
| [203] |
ἴτης
καὶ
σύντονος,
θηρευτὴς
δεινός,
|
ἀεί |
τινας
πλέκων
μηχανάς,
καὶ
φρονήσεως |
| [191] |
ἐξ
ἑνὸς
δύο.
ζητεῖ
δὴ
|
ἀεὶ |
τὸ
αὑτοῦ
ἕκαστος
ξύμβολον.
ὅσοι |
| [192] |
παιδεραστής
τε
καὶ
φιλεραστὴς
γίγνεται,
|
ἀεὶ |
τὸ
συγγενὲς
ἀσπαζόμενος.
ὅταν
μὲν |
| [173] |
ἐν
μὲν
γὰρ
τοῖς
λόγοις
|
ἀεὶ |
τοιοῦτος
εἶ·
σαυτῷ
τε
καὶ |
| [203] |
πατρὸς
φύσιν,
τὸ
δὲ
ποριζόμενον
|
ἀεὶ |
ὑπεκρεῖ·
ὥστε
οὔτε
ἀπορεῖ
Ἔρως |
| [208] |
γενέσθαι
καὶ
κλέος
ἐς
τὸν
|
ἀεὶ |
χρόνον
ἀθάνατον
„καταθέσθαι„
καὶ
ὑπὲρ |
| [203] |
καὶ
ἀνυπόδητος
καὶ
ἄοικος,
χαμαιπετὴς
|
ἀεὶ |
ὢν
καὶ
ἄστρωτος,
ἐπὶ
θύραις |
| [206] |
δὴ
οὖν
τῆς
γεννήσεως;
ὅτι
|
ἀειγενές |
ἐστι
καὶ
ἀθάνατον
ὡς
θνητῷ |
| [176] |
τἀληθῆ
λέγων
ἧττον
ἂν
εἴην
|
ἀηδής. |
ἐμοὶ
γὰρ
δὴ
τοῦτό
γε |
| [208] |
ταύτῃ
ἐρωτικοί
εἰσιν,
διὰ
παιδογονίας
|
ἀθανασίαν |
καὶ
μνήμην
καὶ
εὐδαιμονίαν,
ὡς |
| [208] |
αὑτοῦ
ἀποβλάστημα
φύσει
πᾶν
τιμᾷ·
|
ἀθανασίας |
γὰρ
χάριν
παντὶ
αὕτη
ἡ |
| [206] |
ἀθάνατον
ὡς
θνητῷ
ἡ
γέννησις.
|
ἀθανασίας |
~(δὲ
ἀναγκαῖον
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
ἀγαθοῦ |
| [208] |
μηχανῇ,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
θνητὸν
|
ἀθανασίας |
μετέχει,
καὶ
σῶμα
καὶ
τἆλλα |
| [207] |
τούτου
τοῦ
λόγου
καὶ
τῆς
|
ἀθανασίας |
τὸν
ἔρωτα
εἶναι.
Ταῦτά
τε |
| [208] |
καὶ
σῶμα
καὶ
τἆλλα
πάντα·
|
ἀθάνατον |
δὲ
ἄλλῃ.
μὴ
οὖν
θαύμαζε |
| [206] |
ἐν
θνητῷ
ὄντι
τῷ
ζῴῳ
|
ἀθάνατον |
ἔνεστιν,
ἡ
κύησις
καὶ
ἡ |
| [208] |
κλέος
ἐς
τὸν
ἀεὶ
χρόνον
|
ἀθάνατον |
„καταθέσθαι„
καὶ
ὑπὲρ
τούτου
κινδύνους |
| [209] |
ἔκγονα
ἑαυτῶν
καταλείπουσιν,
ἃ
ἐκείνοις
|
ἀθάνατον |
κλέος
καὶ
μνήμην
παρέχεται
αὐτὰ |
| [208] |
βασιλείας
τῶν
παίδων,
μὴ
οἰομένους
|
ἀθάνατον |
μνήμην
ἀρετῆς
πέρι
ἑαυτῶν
ἔσεσθαι, |
| [206] |
γεννήσεως;
ὅτι
ἀειγενές
ἐστι
καὶ
|
ἀθάνατον |
ὡς
θνητῷ
ἡ
γέννησις.
ἀθανασίας |
| [207] |
δυνατὸν
ἀεί
τε
εἶναι
καὶ
|
ἀθάνατος. |
δύναται
δὲ
ταύτῃ
μόνον
τῇ |
| [203] |
καὶ
σοφιστής·
καὶ
οὔτε
ὡς
|
(ἀθάνατος |
πέφυκεν
οὔτε
ὡς
θνητός,
ἀλλὰ |
| [208] |
(ὦσι,
τοσούτῳ
μᾶλλον·
τοῦ
γὰρ
|
ἀθανάτου |
ἐρῶσιν.
οἱ
μὲν
οὖν
ἐγκύμονες, |
| [208] |
ἔφη,
ἀλλ᾽
οἶμαι
ὑπὲρ
ἀρετῆς
|
ἀθανάτου |
καὶ
τοιαύτης
δόξης
εὐκλεοῦς
πάντες |
| [202] |
πρότερα,
ἔφη,
μεταξὺ
θνητοῦ
καὶ
|
ἀθανάτου. |
Τί
οὖν,
ὦ
Διοτίμα;
Δαίμων |
| [212] |
καὶ
εἴπέρ
τῳ
ἄλλῳ
ἀνθρώπων
|
ἀθανάτῳ |
καὶ
ἐκείνῳ;
(Ταῦτα
δή,
ὦ |
| [209] |
φιλίαν
βεβαιοτέραν,
ἅτε
καλλιόνων
καὶ
|
ἀθανατωτέρων |
παίδων
κεκοινωνηκότες.
καὶ
πᾶς
ἂν |
| [197] |
μουσικῆς
καὶ
Ἥφαιστος
χαλκείας
καὶ
|
Ἀθηνᾶ |
ἱστουργίας
καὶ
Ζεὺς
κυβερνᾶν
θεῶν |
| [201] |
ἦν
καὶ
ἄλλα
πολλά,
καὶ
|
Ἀθηναίοις |
ποτὲ
θυσαμένοις
πρὸ
τοῦ
λοιμοῦ |
| [216] |
ἐμαυτοῦ
μὲν
ἀμελῶ,
τὰ
δ᾽
|
Ἀθηναίων |
πράττω.
βίᾳ
οὖν
ὥσπερ
ἀπὸ |
| [173] |
καὶ
δοκεῖς
μοι
ἀτεχνῶς
πάντας
|
ἀθλίους |
ἡγεῖσθαι
πλὴν
Σωκράτους,
ἀπὸ
σαυτοῦ |
| [173] |
τύχοιμι
καὶ
οἰόμενος
τὶ
ποιεῖν
|
ἀθλιώτερος |
ἦ
ὁτουοῦν,
οὐχ
ἧττον
ἢ |
| [179] |
μόνον
ὅτι
ἄνδρες,
ἀλλὰ
καὶ
|
αἱ |
γυναῖκες.
τούτου
δὲ
καὶ
ἡ |
| [208] |
~(μὴ
ὅτι
αἱ
μὲν
γίγνονται,
|
αἱ |
δὲ
ἀπόλλυνται
ἡμῖν,
καὶ
οὐδέποτε |
| [207] |
τούτων
ἀτοπώτερον
ἔτι,
ὅτι
καὶ
|
αἱ |
ἐπιστῆμαι
~(μὴ
ὅτι
αἱ
μὲν |
| [191] |
τὰς
γυναῖκας
τετραμμέναι
εἰσί,
καὶ
|
αἱ |
ἑταιρίστριαι
ἐκ
τούτου
τοῦ
γένους |
| [208] |
καὶ
αἱ
ἐπιστῆμαι
~(μὴ
ὅτι
|
αἱ |
μὲν
γίγνονται,
αἱ
δὲ
ἀπόλλυνται |
| [190] |
γίγαντας
κεραυνώσαντες
τὸ
γένος
ἀφανίσαιεν
|
αἱ |
τιμαὶ
γὰρ
αὐτοῖς
καὶ
ἱερὰ |
| [205] |
πᾶσά
ἐστι
(ποίησις,
ὥστε
καὶ
|
αἱ |
ὑπὸ
πάσαις
ταῖς
τέχναις
ἐργασίαι |
| [191] |
ἀνθρώπου
ξύμβολον,
ἅτε
τετμημένος
ὥσπερ
|
αἱ |
ψῆτται,
ἐξ
ἑνὸς
δύο.
ζητεῖ |
| [219] |
ἦν
πανταχῇ
ἢ
σιδήρῳ
ὁ
|
Αἴας, |
ᾧ
τε
ᾤμην
αὐτὸν
μόνῳ |
| [190] |
μίαν,
καὶ
ὦτα
τέτταρα,
καὶ
|
αἰδοῖα |
δύο,
καὶ
τἆλλα
πάντα
ὡς |
| [191] |
πορίζεται,
καὶ
μετατίθησιν
αὐτῶν
τὰ
|
αἰδοῖα |
εἰς
τὸ
πρόσθεν·
τέως
γὰρ |
| [179] |
τοῦτο
γέρας
οἱ
θεοί,
ἐξ
|
Ἅιδου |
ἀνεῖναι
πάλιν
τὴν
ψυχήν,
ἀλλὰ |
| [192] |
ἐπειδὰν
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ
αὖ
ἐν
|
Ἅιδου |
ἀντὶ
δυοῖν
ἕνα
εἶναι
κοινῇ |
| [179] |
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν
εἰσιέναι
εἰς
|
Ἅιδου, |
τοιγάρτοι
διὰ
ταῦτα
δίκην
αὐτῷ |
| [179] |
τὸν
Οἰάγρου
ἀτελῆ
ἀπέπεμψαν
ἐξ
|
Ἅιδου. |
φάσμα
δείξαντες
τῆς
γυναικὸς
ἐφ᾽ |
| [178] |
Γαῖ᾽
εὐρύστερνος,
πάντων
ἕδος
ἀσφαλὲς
|
αἰεί, |
ἠδ᾽
Ἔρος
φησὶ
μετὰ
τὸ |
| [207] |
καὶ
σάρκα
καὶ
ὀστᾶ
καὶ
|
(αἷμα |
καὶ
ξύμπαν
τὸ
σῶμα.
καὶ |
| [192] |
ἀλλὰ
μαντεύεται
ὃ
βούλεται,
καὶ
|
αἰνίττεται. |
καὶ
εἰ
αὐτοῖς
ἐν
τῷ |
| [213] |
γὰρ
ταῦθ᾽
ἡμῖν.
ἄρχοντα
οὖν
|
αἱροῦμαι |
τῆς
πόσεως,
ἕως
ἂν
ὑμεῖς |
| [207] |
καὶ
τῆς
ἐπιθυμίας;
ἢ
οὐκ
|
αἰσθάνει |
ὡς
δεινῶς
διατίθεται
πάντα
τὰ |
| [189] |
ἔρωτος
δύναμιν
οὐκ
ᾐσθῆσθαι,
ἐπεὶ
|
αἰσθανόμενοί |
γε
μέγιστ᾽
ἂν
αὐτοῦ
ἱερὰ |
| [197] |
Ἔρωτος
ἐγγενομένου,
δῆλον
ὅτι
κάλλους
|
(αἴσχει |
γὰρ
οὐκ
ἔνι
Ἔρως)
πρὸ |
| [182] |
τῶν
γενναιοτάτων
καὶ
ἀρίστων,
κἂν
|
αἰσχίους |
ἄλλων
ὦσι,
καὶ
ὅτι
αὖ |
| [183] |
αὖ
βλέψας
ἡγήσαιτ᾽
ἂν
πάλιν
|
αἴσχιστον |
τὸ
τοιοῦτον
ἐνθάδε
νομίζεσθαι.
τὸ |
| [201] |
Ἔρως
κάλλους
ἂν
εἴη
ἔρως,
|
αἴσχους |
δὲ
οὔ;
Ὡμολόγει.
(Οὐκοῦν
ὡμολόγηται, |
| [209] |
τὰ
καλὰ
μᾶλλον
ἢ
τὰ
|
αἰσχρὰ |
ἀσπάζεται
ἅτε
κυῶν,
καὶ
ἂν |
| [184] |
αὕτη
αὖ
ἡ
ἐθελοδουλεία
οὐκ
|
αἰσχρὰ |
εἶναι
οὐδὲ
κολακεία.
δεῖ
δὴ |
| [180] |
ἑαυτῆς
πραττομένη
οὔτε
καλὴ
οὔτε
|
αἰσχρά. |
~(οἷον
ὃ
νῦν
ἡμεῖς
ποιοῦμεν, |
| [178] |
τοῦτο;
τὴν
ἐπὶ
μὲν
τοῖς
|
αἰσχροῖς |
αἰσχύνην,
ἐπὶ
δὲ
τοῖς
καλοῖς |
| [183] |
μὲν
πραττόμενον
καλόν,
αἰσχρῶς
δὲ
|
αἰσχρόν. |
αἰσχρῶς
μὲν
οὖν
ἐστὶ
πονηρῷ |
| [183] |
εἶναι
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
οὔτε
|
αἰσχρόν, |
ἀλλὰ
καλῶς
μὲν
πραττόμενον
καλόν, |
| [185] |
τοῦ
ἐραστοῦ
πένητος,
οὐδὲν
ἧττον
|
αἰσχρόν· |
δοκεῖ
γὰρ
ὁ
τοιοῦτος
τό |
| [184] |
καὶ
ὑπὸ
πολιτικῶν
δυνάμεων
ἁλῶναι
|
αἰσχρόν, |
(ἐάν
τε
κακῶς
πάσχων
πτήξῃ |
| [202] |
ἀνάγκαζε
ὃ
μὴ
καλόν
ἐστιν
|
αἰσχρὸν |
εἶναι,
μηδὲ
ὃ
μὴ
ἀγαθόν, |
| [184] |
ἐπὶ
τούτῳ
καὶ
ἐξαπατηθῆναι
οὐδὲν
|
αἰσχρόν· |
ἐπὶ
δὲ
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι |
| [186] |
τούτοις
τὸν
(καλόν
τε
καὶ
|
αἰσχρὸν |
ἔρωτα,
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ἰατρικώτατος, |
| [182] |
τὴν
ἀρχήν.
οὕτως
οὗ
μὲν
|
αἰσχρὸν |
ἐτέθη
(χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς,
κακίᾳ
τῶν |
| [182] |
οὔτε
νέος
οὔτε
παλαιὸς
ὡς
|
αἰσχρόν, |
ἵνα,
οἶμαι,
μὴ
πράγματ᾽
ἔχωσιν |
| [202] |
τι
μᾶλλον
οἴου
δεῖν
αὐτὸν
|
αἰσχρὸν |
καὶ
κακὸν
εἶναι,
ἀλλά
τι |
| [182] |
δοκεῖ
εἶναι
(καὶ
μὴ
ἑλόντι
|
αἰσχρόν, |
καὶ
πρὸς
τὸ
ἐπιχειρεῖν
ἑλεῖν |
| [201] |
καλὸν
ᾖ,
ἀναγκαῖον
αὐτὸ
εἶναι
|
αἰσχρόν; |
~(Μάλιστά
γε.
Ἦ
καὶ
ἂν |
| [184] |
πρῶτον
μὲν
τὸ
ἁλίσκεσθαι
ταχὺ
|
αἰσχρὸν |
νενόμισται,
ἵνα
χρόνος
ἐγγένηται,
ὃς |
| [182] |
δὲ
Ἰωνίας
καὶ
ἄλλοθι
πολλαχοῦ
|
αἰσχρὸν |
νενόμισται,
ὅποι
ὑπὸ
βαρβάροις
οἰκοῦσιν. |
| [194] |
αὐτούς,
εἴ
τι
ἴσως
οἴοιο
|
αἰσχρὸν |
ὂν
ποιεῖν·
ἢ
πῶς
λέγεις; |
| [211] |
μὲν
ὂν
καλόν,
τισὶ
δὲ
|
αἰσχρόν· |
οὐδ᾽
αὖ
φαντασθήσεται
αὐτῷ
τὸ |
| [211] |
τὸ
καλόν,
πρὸς
δὲ
τὸ
|
αἰσχρόν. |
οὐδ᾽
ἔνθα
μὲν
καλόν,
ἔνθα |
| [211] |
τῇ
μὲν
καλόν,
τῇ
δ᾽
|
αἰσχρόν, |
οὐδὲ
τοτὲ
μέν,
τοτὲ
δὲ |
| [181] |
καλὸν
γίγνεται,
μὴ
ὀρθῶς
δὲ
|
αἰσχρόν. |
Οὕτω
δὴ
καὶ
τὸ
ἐρᾷν |
| [186] |
τῶν
ἀνθρώπων,
(τοῖς
δ᾽
ἀκολάστοις
|
αἰσχρόν, |
οὕτω
καὶ
ἐν
αὐτοῖς
τοῖς |
| [206] |
γενέσθαι.
(ἀνάρμοστον
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
|
αἰσχρὸν |
παντὶ
τῷ
θείῳ,
τὸ
δὲ |
| [194] |
ἂν
αἰσχύνοιο
εἴ
τι
οἴοιο
|
αἰσχρὸν |
ποιεῖν;
(καὶ
τὸν
Φαῖδρον
ἔφη |
| [182] |
πάντων
θαυμαστή,
οὐχ
ὥς
τι
|
αἰσχρὸν |
ποιοῦντι,
καὶ
ἑλόντι
τε
καλὸν |
| [178] |
ἄνδρα
ὅστις
ἐρᾷ,
εἴ
τι
|
αἰσχρὸν |
ποιῶν
κατάδηλος
γίγνοιτο
ἢ
πάσχων |
| [186] |
τοῖς
δὲ
κακοῖς
καὶ
νοσώδεσιν
|
αἰσχρόν |
τε
καὶ
δεῖ
ἀχαριστεῖν,
εἰ |
| [182] |
γὰρ
βαρβάροις
διὰ
τὰς
τυραννίδας
|
αἰσχρὸν |
τοῦτό
γε
καὶ
ἥ
γε |
| [182] |
ὥστε
τινὰς
τολμᾷν
λέγειν
ὡς
|
αἰσχρὸν |
χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς·
λέγουσι
δὲ
εἰς |
| [211] |
ἔνθα
μὲν
καλόν,
ἔνθα
δὲ
|
αἰσχρόν, |
ὡς
τισὶ
μὲν
ὂν
καλόν, |
| [201] |
Πῶς
λέγεις,
ἔφην,
ὦ
Διοτίμα;
|
αἰσχρὸς |
ἄρα
ὁ
Ἔρως
ἐστὶ
καὶ |
| [206] |
φύσις.
τίκτειν
δὲ
ἐν
μὲν
|
αἰσχρῷ |
οὐ
δύναται,
ἐν
δὲ
τῷ |
| [209] |
ἂν
γεννήσειεν·
ἐν
τῷ
γὰρ
|
αἰσχρῷ |
οὐδέποτε
γεννήσει.
τά
τε
οὖν |
| [206] |
τε
καὶ
γεννᾷ·
ὅταν
δὲ
|
αἰσχρῷ, |
σκυθρωπόν
τε
καὶ
λυπούμενον
συσπειρᾶται |
| [178] |
ἐραστὰς
αἰσχύνεται,
ὅταν
ὀφθῇ
ἐν
|
αἰσχρῷ |
τινι
ὤν.
εἰ
οὖν
μηχανή |
| [201] |
τὰ
πράγματα
δι᾽
ἔρωτα
καλῶν·
|
αἰσχρῶν |
γὰρ
οὐκ
εἴη
ἔρως.
οὐχ |
| [178] |
ἑαυτῶν
ἢ
ἀπεχόμενοι
πάντων
τῶν
|
αἰσχρῶν |
καὶ
φιλοτιμούμενοι
πρὸς
~(ἀλλήλους·
καὶ |
| [183] |
ἀλλὰ
καλῶς
μὲν
πραττόμενον
καλόν,
|
αἰσχρῶς |
δὲ
αἰσχρόν.
αἰσχρῶς
μὲν
οὖν |
| [183] |
πραττόμενον
καλόν,
αἰσχρῶς
δὲ
αἰσχρόν.
|
αἰσχρῶς |
μὲν
οὖν
ἐστὶ
πονηρῷ
τε |
| [180] |
ἐραστὴν
οὕτω
περὶ
πολλοῦ
ἐποιεῖτο.
|
Αἰσχύλος |
δὲ
φλυαρεῖ
φάσκων
Ἀχιλλέα
Πατρόκλου |
| [216] |
οἴοιτο
ἐν
ἐμοὶ
ἐνεῖναι,
τὸ
|
αἰσχύνεσθαι |
ὁντινοῦν·
ἐγὼ
δὲ
τοῦτον
μόνον |
| [178] |
ὁρῶμεν,
ὅτι
διαφερόντως
τοὺς
ἐραστὰς
|
αἰσχύνεται, |
ὅταν
ὀφθῇ
ἐν
αἰσχρῷ
τινι |
| [178] |
τὴν
ἐπὶ
μὲν
τοῖς
αἰσχροῖς
|
αἰσχύνην, |
ἐπὶ
δὲ
τοῖς
καλοῖς
φιλοτιμίαν· |
| [184] |
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ
ἐξαπατωμένῳ
|
αἰσχύνην |
φέρει
καὶ
μή.
εἰ
γάρ |
| [198] |
τούτων
οὐδὲν
καλὸν
εἰπεῖν,
ὑπ᾽
|
αἰσχύνης |
ὀλίγου
(ἀποδρὰς
ᾠχόμην,
εἴ
πῃ |
| [218] |
πολὺ
μᾶλλον
ἂν
μὴ
χαριζόμενος
|
αἰσχυνοίμην |
τοὺς
φρονίμους,
ἢ
χαριζόμενος
τούς |
| [194] |
ἄλλοις
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν
|
αἰσχύνοιο |
αὐτούς,
εἴ
τι
ἴσως
οἴοιο |
| [194] |
Τοὺς
δὲ
πολλοὺς
οὐκ
ἂν
|
αἰσχύνοιο |
εἴ
τι
οἴοιο
αἰσχρὸν
ποιεῖν; |
| [216] |
ὁντινοῦν·
ἐγὼ
δὲ
τοῦτον
μόνον
|
αἰσχύνομαι. |
ξύνοιδα
γὰρ
ἐμαυτῷ
ἀντιλέγειν
μὲν |
| [216] |
καὶ
φεύγω,
καὶ
ὅταν
ἴδω,
|
αἰσχύνομαι |
τὰ
ὡμολογημένα.
(καὶ
πολλάκις
μὲν |
| [217] |
ἀπιέναι
ἐβούλετο.
καὶ
τότε
μὲν
|
αἰσχυνόμενος |
ἀφῆκα
αὐτόν·
αὖθις
δ᾽
ἐπιβουλεύσας, |
| [183] |
ἀνελευθερίας,
τῶν
δὲ
νουθετούντων
καὶ
|
αἰσχυνομένων |
ὑπὲρ
αὐτοῦ·
τῷ
δ᾽
ἐρῶντι |
| [204] |
μεταξὺ
εἶναι
σοφοῦ
καὶ
ἀμαθοῦς.
|
αἰτία |
δὲ
αὐτῷ
καὶ
τούτων
ἡ |
| [207] |
ποιεῖν·
τὰ
δὲ
θηρία
τίς
|
αἰτία |
οὕτως
ἐρωτικῶς
διατίθεσθαι;
ἔχεις
λέγειν; |
| [205] |
εἰς
τὸ
ὂν
ἰόντι
ὁτῳοῦν
|
αἰτία |
πᾶσά
ἐστι
(ποίησις,
ὥστε
καὶ |
| [207] |
μοι
λέγε
καὶ
τούτων
τὴν
|
αἰτίαν |
καὶ
τῶν
ἄλλων
τῶν
περὶ |
| [184] |
Οὕτω
δὴ
ὑπὸ
ταύτης
τῆς
|
αἰτίας |
πρῶτον
μὲν
τὸ
ἁλίσκεσθαι
ταχὺ |
| [207] |
ἤρετο
Τί
οἴει,
ὦ
Σώκρατες,
|
αἴτιον |
εἶναι
τούτου
τοῦ
ἔρωτος
καὶ |
| [193] |
αὐτῷ
πεφυκότων·
οὗ
δὴ
τὸν
|
αἴτιον |
θεὸν
ὑμνοῦντες
(δικαίως
ἂν
ὑμνοῖμεν |
| [198] |
τοιοῦτόν
τε
εἶναι
καὶ
τοσούτων
|
αἴτιον, |
ὅπως
ἂν
~(φαίνηται
ὡς
κάλλιστος |
| [192] |
γενέσθαι.
τοῦτο
γάρ
ἐστι
τὸ
|
αἴτιον, |
ὅτι
ἡ
ἀρχαία
φύσις
ἡμῶν |
| [197] |
τοῦτο
τοῖς
ἄλλοις
ἄλλων
τοιούτων
|
αἴτιος |
εἶναι.
ἐπέρχεται
δέ
μοί
τι |
| [178] |
δὲ
ὢν
μεγίστων
ἀγαθῶν
ἡμῖν
|
αἴτιός |
ἐστιν.
οὐ
γὰρ
ἔγωγ᾽
ἔχω |
| [194] |
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ
θεὸς
αὐτοῖς
|
αἴτιος· |
ὁποῖος
δέ
τις
αὐτὸς
ὢν |
| [195] |
παντός,
λόγῳ
διελθεῖν
οἷος
οἵων
|
αἴτιος |
ὢν
τυγχάνει
περὶ
οὗ
ἂν |
| [174] |
πολεμικά,
τὸν
δὲ
Μενέλεων
μαλθακὸν
|
αἰχμητήν, |
θυσίαν
ποιουμένου
καὶ
ἑστιῶντος
τοῦ |
| [182] |
τούτους
ἀποβλέποντες,
ὁρῶντες
αὐτῶν
τὴν
|
ἀκαιρίαν |
καὶ
ἀδικίαν,
ἐπεὶ
οὐ
δή |
| [192] |
βουλόμενος,
ἀλλ᾽
ἀτεχνῶς
οἴοιτ᾽
ἂν
|
ἀκηκοέναι |
τοῦτο
ὃ
πάλαι
ἄρα
ἐπεθύμει, |
| [172] |
ἄλλος
γάρ
τίς
μοι
διηγεῖτο
|
ἀκηκοὼς |
Φοίνικος
τοῦ
Φιλίππου·
ἔφη
δὲ |
| [174] |
ποιουμένου
καὶ
ἑστιῶντος
τοῦ
Ἀγαμέμνονος
|
ἄκλητον |
ἐποίησεν
ἐλθόντα
τὸν
Μενέλεων
ἐπὶ |
| [174] |
ἐπὶ
σοφοῦ
ἀνδρὸς
ἰέναι
θοίνην
|
ἄκλητος. |
ἆρ᾽
οὖν
ἄγων
μέ
τι |
| [174] |
πρὸς
τὸ
ἐθέλειν
ἂν
ἰέναι
|
ἄκλητος |
ἐπὶ
δεῖπνον;
κἀγώ,
ἔφη,
εἶπον |
| [174] |
ὡς
ἐγὼ
μὲν
οὐχ
ὁμολογήσω
|
ἄκλητος |
(ἥκειν,
ἀλλ᾽
ὑπὸ
σοῦ
κεκλημένος. |
| [219] |
ὅταν
ἡ
τῶν
ὀμμάτων
τῆς
|
ἀκμῆς |
λήγειν
ἐπιχειρῇ·
σὺ
δὲ
τούτων |
| [187] |
τὴν
μὲν
ἡδονὴν
αὐτοῦ
καρπώσηται,
|
ἀκολασίαν |
δὲ
μηδεμίαν
ἐμποιήσῃ·
ὥσπερ
ἐν |
| [190] |
τε
ἄνθρωποι
καὶ
παύσαιντο
τῆς
|
ἀκολασίας |
ἀσθενέστεροι
(γενόμενοι.
νῦν
μὲν
γὰρ |
| [186] |
χαρίζεσθαι
τῶν
ἀνθρώπων,
(τοῖς
δ᾽
|
ἀκολάστοις |
αἰσχρόν,
οὕτω
καὶ
ἐν
αὐτοῖς |
| [217] |
αὐτοῦ
γίγνεσθαι,
τότε
ἀποπέμπων
(τὸν
|
ἀκόλουθον |
μόνος
συνεγιγνόμην.
δεῖ
γὰρ
πρὸς |
| [203] |
διὸ
δὴ
καὶ
τῆς
Ἀφροδίτης
|
ἀκόλουθος |
καὶ
θεράπων
γέγονεν
ὁ
Ἔρως, |
| [217] |
πρὸ
τοῦ
οὐκ
εἰωθὼς
ἄνευ
|
ἀκολούθου |
μόνος
μετ᾽
αὐτοῦ
γίγνεσθαι,
τότε |
| [212] |
ὑπολαβοῦσαν
καὶ
ἄλλους
τινὰς
τῶν
|
ἀκολούθων, |
καὶ
ἐπιστῆναι
ἐπὶ
τὰς
θύρας |
| [188] |
καὶ
ἐρυσῖβαι
ἐκ
πλεονεξίας
καὶ
|
ἀκοσμίας |
περὶ
ἄλληλα
τῶν
τοιούτων
γίγνεται |
| [215] |
καὶ
τἆλλα
ἔοικας,
μετὰ
τοῦτο
|
ἄκουε. |
ὑβριστὴς
εἶ·
ἢ
οὔ;
ἐὰν |
| [212] |
πολὺ
ὕστερον
Ἀλκιβιάδου
τὴν
φωνὴν
|
ἀκούειν |
ἐν
τῇ
αὐλῇ
σφόδρα
μεθύοντος |
| [221] |
γὰρ
ἐθέλοι
τις
τῶν
Σωκράτους
|
ἀκούειν |
λόγων,
φανεῖεν
ἂν
πάνυ
γελοῖοι |
| [199] |
δέῃ,
περὶ
Ἔρωτος
τἀληθῆ
λεγόμενα
|
ἀκούειν, |
ὀνομάσει
δὲ
καὶ
θέσει
ῥημάτων |
| [173] |
ἐπιτηδεία
πορευομένοις
καὶ
λέγειν
καὶ
|
ἀκούειν. |
οὕτω
δὴ
ἰόντες
ἅμα
τοὺς |
| [212] |
ὡς
κωμαστῶν,
καὶ
αὐλητρίδος
φωνὴν
|
ἀκούειν. |
τὸν
οὖν
Ἀγάθωνα,
Παῖδες,
φάναι, |
| [215] |
ὁ
λέγων,
ἐάν
τε
γυνὴ
|
ἀκούῃ |
ἐάν
τε
ἀνὴρ
ἐάν
τε |
| [215] |
οὐδενί·
ἐπειδὰν
δὲ
σοῦ
τις
|
ἀκούῃ |
ἢ
τῶν
σῶν
λόγων
ἄλλου |
| [198] |
σοι
δοκῶ,
φάναι,
ὦ
παῖ
|
Ἀκουμενοῦ, |
ἀδεὲς
πάλαι
δέος
δεδιέναι,
ἀλλ᾽ |
| [176] |
οὖν
αὐτῶν
ἔφη
Ἐρυξίμαχον
τὸν
|
Ἀκουμενοῦ· |
Ἦ
καλῶς,
φάναι,
λέγετε.
καὶ |
| [220] |
ἐκεῖ
ποτε
ἐπὶ
στρατείας,
ἄξιον
|
ἀκοῦσαι. |
ξυννοήσας
γὰρ
αὐτόθι
ἕωθέν
τι |
| [217] |
ὑπάρχον
μοι
χαρισαμένῳ
Σωκράτει
πάντ᾽
|
ἀκοῦσαι |
ὅσα
περ
οὗτος
ᾔδει·
ἐφρόνουν |
| [176] |
καὶ
ἔτι
ἑνὸς
δέομαι
ὑμῶν
|
ἀκοῦσαι· |
πῶς
ἔχει
πρὸς
τὸ
ἐρρῶσθαι |
| [176] |
αὐτός
εἰμι
τῶν
χθὲς
βεβαπτισμένων.
|
ἀκούσαντα |
οὖν
αὐτῶν
ἔφη
Ἐρυξίμαχον
τὸν |
| [176] |
καὶ
οἱ
λοιποί.
(ταῦτα
δὴ
|
ἀκούσαντας |
συγχωρεῖν
πάντας
μὴ
διὰ
μέθης |
| [174] |
ἐπὶ
τὴν
τοῦ
ἀμείνονος.
ταῦτ᾽
|
ἀκούσας |
εἰπεῖν
ἔφη·
Ἴσως
μέντοι
κινδυνεύσω |
| [192] |
ὑμῖν
ἂν
τούτου
τύχητε·
ταῦτ᾽
|
ἀκούσας |
ἴσμεν
ὅτι
οὐδ᾽
ἂν
εἷς |
| [218] |
πολλοὺς
καὶ
ἄφρονας.
καὶ
οὗτος
|
ἀκούσας |
μάλα
εἰρωνικῶς
καὶ
σφόδρα
ἑαυτοῦ |
| [219] |
δὲ
τούτων
ἔτι
πόρρω.
κἀγὼ
|
ἀκούσας· |
Τὰ
μὲν
παρ᾽
ἐμοῦ,
ἔφην, |
| [219] |
ἄριστον.
ἐγὼ
μὲν
δὴ
ταῦτα
|
ἀκούσας |
τε
καὶ
εἰπών,
καὶ
ἀφεὶς |
| [208] |
ὁ
ἔρως
ἕπεται.
Καὶ
ἐγὼ
|
ἀκούσας |
τὸν
λόγον
ἐθαύμασά
τε
καὶ |
| [216] |
τοῦ
σατύρου·
ἄλλα
δὲ
ἐμοῦ
|
ἀκούσατε |
ὡς
ὅμοιός
τ᾽
ἐστὶν
οἷς |
| [218] |
τε
καὶ
βακχείας·
διὸ
πάντες
|
ἀκούσεσθε· |
συγγνώσεσθε
γὰρ
τοῖς
τε
τότε |
| [178] |
μητίσατο
πάντων.
(Ἡσιόδῳ
δὲ
καὶ
|
Ἀκουσίλεως |
ὁμολογεῖ.
οὕτω
πολλαχόθεν
ὁμολογεῖται
ὁ |
| [214] |
ἄλλων·
ἐπίταττε
οὖν
ὅτι
βούλει.
|
Ἄκουσον |
δή,
εἰπεῖν
τὸν
Ἐρυξίμαχον.
ἡμῖν |
| [193] |
αὐτόν,
ἵνα
καὶ
τῶν
λοιπῶν
|
ἀκούσωμεν |
τί
ἕκαστος
(ἐρεῖ,
μᾶλλον
δὲ |
| [215] |
ἔτι
καὶ
(νυνί.
ὅταν
γὰρ
|
ἀκούω, |
πολύ
μοι
μᾶλλον
ἢ
τῶν |
| [194] |
καλῷ.
ἐγὼ
δὲ
ἡδέως
μὲν
|
ἀκούω |
Σωκράτους
διαλεγομένου,
ἀναγκαῖον
δέ
μοι |
| [173] |
ἢ
αὐτὸς
ποιῶμαι
ἢ
ἄλλων
|
ἀκούω, |
χωρὶς
τοῦ
οἴεσθαι
ὠφελεῖσθαι
ὑπερφυῶς |
| [215] |
γοῦν
ὅταν
μέν
του
ἄλλου
|
ἀκούωμεν |
λέγοντος
καὶ
πάνυ
ἀγαθοῦ
ῥήτορος |
| [198] |
ῥημάτων
τίς
οὐκ
ἂν
ἐξεπλάγη
|
ἀκούων; |
ἐπεὶ
ἔγωγε
ἐνθυμούμενος
ὅτι
αὐτὸς |
| [215] |
τὰ
αὐτὰ
πάσχοντας.
Περικλέους
δὲ
|
ἀκούων |
καὶ
ἄλλων
ἀγαθῶν
ῥητόρων
εὖ |
| [218] |
τε
ὑπὸ
ἀλγεινοτέρου
καὶ
τὸ
|
ἀλγεινότατον |
ὧν
ἄν
τις
δηχθείη—
τὴν |
| [218] |
ἐγὼ
οὖν
δεδηγμένος
τε
ὑπὸ
|
ἀλγεινοτέρου |
καὶ
τὸ
ἀλγεινότατον
ὧν
ἄν |
| [178] |
ἂν
ὑπὸ
πατρὸς
ὀφθέντα
οὕτως
|
ἀλγῆσαι |
οὔτε
ὑπὸ
ἑταίρων
οὔτε
ὑπ᾽ |
| [223] |
ἐξεγρέσθαι
δὲ
πρὸς
ἡμέραν
ἤδη
|
ἀλεκτρυόνων |
ᾀδόντων,
ἐξεγρόμενος
δὲ
ἰδεῖν
τοὺς |
| [177] |
ἀνδρὸς
σοφοῦ,
ἐν
ᾧ
ἐνῆσαν
|
ἅλες |
ἔπαινον
θαυμάσιον
ἔχοντες
πρὸς
ὠφέλειαν· |
| [201] |
λέγεις.
Οὐ
μὲν
οὖν
τῇ
|
ἀληθείᾳ, |
φάναι,
ὦ
φιλούμενε
Ἀγάθων,
δύνασαι |
| [218] |
πλεονεκτεῖν
διανοεῖ,
ἀλλ᾽
ἀντὶ
δόξης
|
ἀλήθειαν |
καλῶν
κτᾶσθαι
ἐπιχειρεῖς
καὶ
τῷ |
| [198] |
εὖ
ἐρῶν,
ὡς
εἰδὼς
τὴν
|
ἀλήθειαν |
τοῦ
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν.
τὸ
δὲ |
| [214] |
οὑτωσὶ
ποίησον.
ἐάν
τι
μὴ
|
ἀληθὲς |
λέγω,
μεταξὺ
ἐπιλαβοῦ,
ἂν
βούλῃ, |
| [206] |
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτῷ
εἶναι
ἀεί.
|
Ἀληθέστατα, |
ἔφην
ἐγώ,
λέγεις.
(Ὅτε
δὴ |
| [212] |
ἅτε
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
|
ἀληθῆ, |
ἅτε
τοῦ
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι |
| [199] |
οὐ
μέντοι
ἀλλὰ
τά
γε
|
ἀληθῆ, |
(εἰ
βούλεσθε,
ἐθέλω
εἰπεῖν
κατ᾽ |
| [195] |
οὐκ
Ἔρωτι
γεγονέναι,
εἰ
ἐκεῖνοι
|
ἀληθῆ |
ἔλεγον·
οὐ
γὰρ
ἂν
ἐκτομαὶ |
| [205] |
καὶ
ἐρᾶν
καὶ
ἐρασταί.
Κινδυνεύεις
|
ἀληθῆ, |
ἔφην
ἐγώ,
λέγειν.
Καὶ
λέγεται |
| [202] |
δόξα,
μεταξὺ
φρονήσεως
καὶ
ἀμαθίας.
|
Ἀληθῆ, |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
λέγεις.
(Μὴ |
| [216] |
Σώκρατες,
οὐκ
ἐρεῖς
ὡς
οὐκ
|
ἀληθῆ. |
καὶ
ἔτι
γε
νῦν
ξύνοιδ᾽ |
| [212] |
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
δὲ
ἀρετὴν
|
ἀληθῆ |
καὶ
θρεψαμένῳ
ὑπάρχει
θεοφιλῆ
γενέσθαι, |
| [222] |
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
κινδυνεύεις
|
(ἀληθῆ |
λέγειν.
τεκμαίρομαι
δὲ
καὶ
ὡς |
| [205] |
οἱ
τούτων
δημιουργοὶ
πάντες
ποιηταί.
|
Ἀληθῆ |
λέγεις.
Ἀλλ᾽
ὅμως,
ἦ
δ᾽ |
| [200] |
εἴη
τούτων
ὅ
γε
ὤν.
|
Ἀληθῆ |
λέγεις.
Εἰ
γὰρ
καὶ
ἰσχυρὸς |
| [205] |
τέλος
δοκεῖ
ἔχειν
ἡ
ἀπόκρισις.
|
Ἀληθῆ |
λέγεις,
εἶπον
ἐγώ.
Ταύτην
δὴ |
| [205] |
τὸ
μόριον
τῆς
ποιήσεως
ποιηταί.
|
Ἀληθῆ |
λέγεις,
ἔφην.
(Οὕτω
τοίνυν
καὶ |
| [194] |
ὂν
ποιεῖν·
ἢ
πῶς
λέγεις;
|
Ἀληθῆ |
λέγεις,
φάναι.
Τοὺς
δὲ
πολλοὺς |
| [213] |
~(γελᾶτε,
ὅμως
εὖ
οἶδ᾽
ὅτι
|
ἀληθῆ |
λέγω.
ἀλλά
μοι
λέγετε
αὐτόθεν, |
| [173] |
κακοδαίμονα
εἶναι,
καὶ
οἴομαι
ὑμᾶς
|
ἀληθῆ |
οἴεσθαι·
ἐγὼ
μέντοι
ὑμᾶς
οὐκ |
| [214] |
Ἀλλὰ
μέντοι,
φάναι,
τά
γε
|
ἀληθῆ |
παρίημι
καὶ
κελεύω
λέγειν.
Οὐκ |
| [218] |
ὄντι
οὐ
φαῦλος
εἶναι,
εἴπερ
|
ἀληθῆ |
τυγχάνει
ὄντα
ἃ
λέγεις
(περὶ |
| [217] |
παίδων
καὶ
μετὰ
παίδων)
ἦν
|
ἀληθής, |
ἔπειτα
ἀφανίσαι
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον |
| [215] |
ἔσται
δ᾽
ἡ
εἰκὼν
τοῦ
|
ἀληθοῦς |
ἕνεκα,
οὐ
τοῦ
γελοίου.
φημὶ |
| [212] |
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
ἅτε
τοῦ
|
ἀληθοῦς |
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
δὲ
ἀρετὴν
ἀληθῆ |
| [219] |
χεῖρε
τούτῳ
τῷ
(δαιμονίῳ
ὡς
|
ἀληθῶς |
καὶ
θαυμαστῷ,
κατεκείμην
τὴν
νύκτα |
| [208] |
ὦ
σοφωτάτη
Διοτίμα,
ταῦτα
ὡς
|
ἀληθῶς |
οὕτως
ἔχει;
(καὶ
ἥ,
ὥσπερ |
| [181] |
οὖν
τῆς
Πανδήμου
Ἀφροδίτης
ὡς
|
ἀληθῶς |
πάνδημός
(ἐστι
καὶ
ἐξεργάζεται
ὅ |
| [184] |
τῆς
αἰτίας
πρῶτον
μὲν
τὸ
|
ἁλίσκεσθαι |
ταχὺ
αἰσχρὸν
νενόμισται,
ἵνα
χρόνος |
| [180] |
ταῦτα
καὶ
τὸν
Ἀχιλλέα
τῆς
|
Ἀλκήστιδος |
μᾶλλον
ἐτίμησαν,
εἰς
μακάρων
νήσους |
| [208] |
ὑπεραποθνήσκειν.
ἐπεὶ
οἴει
σύ,
ἔφη,
|
Ἄλκηστιν |
ὑπὲρ
Ἀδμήτου
ἀποθανεῖν
ἄν,
ἢ |
| [179] |
ἕνεκα
τοῦ
ἔρωτος
ἀποθνήσκειν
ὥσπερ
|
Ἄλκηστις, |
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν
εἰσιέναι
εἰς |
| [179] |
δὲ
καὶ
ἡ
Πελίου
θυγάτηρ
|
Ἄλκηστις |
ἱκανὴν
μαρτυρίαν
παρέχεται
ὑπὲρ
τοῦδε |
| [218] |
καὶ
εἰωθότως
ἔλεξεν·
Ὦ
φίλε
|
Ἀλκιβιάδη, |
κινδυνεύεις
τῷ
ὄντι
οὐ
φαῦλος |
| [222] |
Νήφειν
μοι
δοκεῖς,
φάναι,
ὦ
|
Ἀλκιβιάδη. |
οὐ
γὰρ
ἄν
ποτε
οὕτω |
| [223] |
Ἰοὺ
ἰοὺ,
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα,
|
Ἀλκιβιάδη, |
οὐκ
ἔσθ᾽
ὅπως
ἂν
ἐνθάδε |
| [214] |
Ἐρυξίμαχον·
Πῶς
οὖν,
φάναι,
ὦ
|
Ἀλκιβιάδη, |
ποιοῦμεν;
(οὕτως
οὔτε
τι
λέγομεν |
| [213] |
κατακέηται.
Πάνυ
γε,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην· |
ἀλλὰ
τίς
ἡμῖν
ὅδε
τρίτος |
| [214] |
ἐπαίνεσον.
(Πῶς
λέγεις;
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην· |
δοκεῖ
χρῆναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε;
ἐπιθῶμαι |
| [214] |
οἱ
διψῶντες
πιόμεθα;
τὸν
οὖν
|
Ἀλκιβιάδην |
εἰπεῖν·
Ὦ
Ἐρυξίμαχε,
βέλτιστε
βελτίστου |
| [213] |
Ἀλλ᾽
οὐκ
ἔστι,
φάναι
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην, |
ἐμοὶ
καὶ
σοὶ
διαλλαγή.
ἀλλὰ |
| [213] |
οὖν
τὸν
Ἀγάθωνα·
Ὑπολύετε,
παῖδες,
|
Ἀλκιβιάδην, |
ἵνα
ἐκ
τρίτων
κατακέηται.
Πάνυ |
| [214] |
Οὐκ
ἂν
φθάνοιμι,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην. |
καὶ
μέντοι
οὑτωσὶ
ποίησον.
ἐάν |
| [214] |
Ἀλλά,
φάναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην, |
καλῶς
μὲν
λέγεις,
μεθύοντα
δὲ |
| [214] |
Μὰ
τὸν
Ποσειδῶ,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην, |
μηδὲν
λέγε
πρὸς
ταῦτα,
ὡς |
| [222] |
κατακλίνου.
Ὦ
Ζεῦ,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην, |
οἷα
αὖ
πάσχω
ὑπὸ
τοῦ |
| [223] |
ἐπαινεθῶ.
Ταῦτα
ἐκεῖνα,
φάναι
τὸν
|
Ἀλκιβιάδην, |
τὰ
εἰωθότα·
Σωκράτους
παρόντος
τῶν |
| [222] |
γνῶναι.
(Εἰπόντος
δὴ
ταῦτα
τοῦ
|
Ἀλκιβιάδου |
γέλωτα
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ
παρρησίᾳ |
| [172] |
Ἀγάθωνος
συνουσίαν
(καὶ
Σωκράτους
καὶ
|
Ἀλκιβιάδου |
καὶ
τῶν
ἄλλων
τῶν
τότε |
| [212] |
ἤδη.
καὶ
οὐ
πολὺ
ὕστερον
|
Ἀλκιβιάδου |
τὴν
φωνὴν
ἀκούειν
ἐν
τῇ |
| [222] |
μέσῳ
ἡμῶν
ἔα
Ἀγάθωνα
κατακεῖσθαι.
|
Ἀλλ᾽ |
ἀδύνατον,
φάναι
τὸν
Σωκράτη.
σὺ |
| [213] |
οὐ
μόνον
πρῴην
ὥσπερ
σύ,
|
ἀλλ᾽ |
ἀεί,
ἔπειτα
οὐκ
ἀνέδησα.
καὶ |
| [192] |
ξυνὼν
οὕτως
ἐπὶ
μεγάλης
σπουδῆς·
|
ἀλλ᾽ |
ἄλλο
τι
βουλομένη
ἑκατέρου
ἡ |
| [189] |
οὐχ
αὑτὴ
ἦν
ἥπερ
νῦν,
|
ἀλλ᾽ |
ἀλλοία.
πρῶτον
μὲν
γὰρ
τρία |
| [212] |
μή,
λέγετε
ὅτι
οὐ
πίνομεν
|
ἀλλ᾽ |
ἀναπαυόμεθα
ἤδη.
καὶ
οὐ
πολὺ |
| [218] |
οὐκ
ὀλίγῳ
μου
πλεονεκτεῖν
διανοεῖ,
|
ἀλλ᾽ |
ἀντὶ
δόξης
ἀλήθειαν
καλῶν
κτᾶσθαι |
| [222] |
Ἀγάθων,
μὴ
ἐξαπατᾶσθαι
ὑπὸ
τούτου,
|
ἀλλ᾽ |
ἀπὸ
τῶν
ἡμετέρων
παθημάτων
γνόντα |
| [195] |
οὐ
γὰρ
ἐπ᾽
οὔδεος
πίλναται,
|
ἀλλ᾽ |
ἄρα
ἥ
γε
κατ᾽
ἀνδρῶν |
| [181] |
πρῶτον
μὲν
οὐ
μετεχούσης
θήλεος
|
ἀλλ᾽ |
ἄρρενος
μόνον
(καὶ
ἔστιν
οὗτος |
| [192] |
ἄλλο
τι
ἂν
φανείη
βουλόμενος,
|
ἀλλ᾽ |
ἀτεχνῶς
οἴοιτ᾽
ἂν
ἀκηκοέναι
τοῦτο |
| [214] |
τῇ
κύλικι
οὔτε
τι
ᾄδομεν,
|
ἀλλ᾽ |
ἀτεχνῶς
ὥσπερ
οἱ
διψῶντες
πιόμεθα; |
| [211] |
οὐρανῷ
(ἢ
ἔν
τῳ
ἄλλῳ,
|
ἀλλ᾽ |
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
μεθ᾽
αὑτοῦ |
| [211] |
καὶ
ἄλλης
πολλῆς
φλυαρίας
θνητῆς,
|
ἀλλ᾽ |
αὐτὸ
τὸ
θεῖον
καλὸν
δύναιτο |
| [177] |
γίγνεται
ἡμῖν
τοῖς
ὑστάτοις
κατακειμένοις·
|
ἀλλ᾽ |
ἐὰν
οἱ
πρόσθεν
ἱκανῶς
καὶ |
| [222] |
πρὶν
ὑπ᾽
ἐμοῦ
μᾶλλον
ἐπαινεθῆναι.
|
ἀλλ᾽ |
ἔασον,
~(ὦ
δαιμόνιε,
καὶ
μὴ |
| [175] |
ἐγὼ
οἶμαι.
μὴ
οὖν
κινεῖτε,
|
ἀλλ᾽ |
ἐᾶτε.
Ἀλλ᾽
οὕτω
χρὴ
ποιεῖν, |
| [175] |
(καὶ
ὃς
ἔφη
εἰπεῖν
Μηδαμῶς,
|
ἀλλ᾽ |
ἐᾶτε
αὐτόν.
ἔθος
γάρ
τι |
| [206] |
ποτε
λέγεις,
καὶ
οὐ
μανθάνω.
|
(Ἀλλ᾽ |
ἐγώ,
ἦ
δ᾽
ἥ,
σαφέστερον |
| [216] |
τις
ἑώρακε
τὰ
ἐντὸς
ἀγάλματα·
|
ἀλλ᾽ |
ἐγὼ
ἤδη
ποτ᾽
εἶδον,
καί |
| [222] |
οὐδὲν
οὖν
πλέον
αὐτῷ
ἔσται,
|
ἀλλ᾽ |
ἐγὼ
παρὰ
σὲ
ἐλθὼν
κατακλινήσομαι. |
| [206] |
παρὰ
σὲ
αὐτὰ
ταῦτα
μαθησόμενος.
|
Ἀλλ᾽ |
ἐγώ
σοι,
ἔφη,
ἐρῶ.
ἔστι |
| [177] |
τοῦτο
μὲν
ἧττον
καὶ
θαυμαστόν,
|
ἀλλ᾽ |
ἔγωγε
ἤδη
τινὶ
ἐνέτυχον
βιβλίῳ |
| [222] |
οἴεταί
μου
δεῖν
πανταχῇ
περιεῖναι.
|
ἀλλ᾽ |
εἰ
μή
τι
ἄλλο,
ὦ |
| [188] |
παραλείπω,
οὐ
μέντοι
ἑκών
γε.
|
ἀλλ᾽ |
εἴ
τι
ἐξέλιπον,
σὸν
ἔργον, |
| [173] |
καὶ
ὅς·
Μὴ
σκῶπτ᾽
ἔφη,
|
ἀλλ᾽ |
εἰπέ
μοι
πότε
ἐγένετο
ἡ |
| [185] |
οὐχ
οἷόν
τε
εἶναι
λέγειν,
|
(ἀλλ᾽ |
εἰπεῖν
αὐτόν,
ἐν
τῇ
κάτω |
| [191] |
(καὶ
ἔτικτον
οὐκ
εἰς
ἀλλήλους
|
ἀλλ᾽ |
εἰς
γῆν,
ὥσπερ
οἱ
τέττιγες. |
| [218] |
χρῆναι
μηδὲν
ποικίλλειν
πρὸς
αὐτόν,
|
ἀλλ᾽ |
ἐλευθέρως
εἰπεῖν
ἅ
μοι
ἐδόκει· |
| [181] |
ἔστι
τούτων
αὐτὸ
καλὸν
οὐδέν,
|
ἀλλ᾽ |
ἐν
τῇ
πράξει,
ὡς
ἂν |
| [195] |
ἅ
ἐστιν
οὐ
πάνυ
μαλακά,
|
ἀλλ᾽ |
ἐν
τοῖς
μαλακωτάτοις
τῶν
ὄντων |
| [192] |
ἀλλ᾽
ὑπὸ
τοῦ
νόμου
ἀναγκάζονται·
|
ἀλλ᾽ |
ἐξαρκεῖ
αὐτοῖς
μετ᾽
ἀλλήλων
καταζῇν |
| [187] |
διπλοῦς
ἔρως
ἐνταῦθά
πως
ἔστιν·
|
ἀλλ᾽ |
ἐπειδὰν
δέῃ
πρὸς
τοὺς
ἀνθρώπους |
| [181] |
ὡρμημένους·
οὐ
γὰρ
ἐρῶσι
παίδων,
|
ἀλλ᾽ |
ἐπειδὰν
ἤδη
ἄρχωνται
νοῦν
ἴσχειν, |
| [195] |
ὅτι
οὐκ
ἐπὶ
σκληροῦ
βαίνει,
|
ἀλλ᾽ |
ἐπὶ
μαλθακοῦ.
τῷ
αὐτῷ
(δὴ |
| [210] |
δουλεύων
φαῦλος
ᾖ
καὶ
σμικρολόγος,
|
ἀλλ᾽ |
ἐπὶ
τὸ
πολὺ
πέλαγος
τετραμμένος |
| [204] |
ἐγὼ
εἶπον
ὅτι·
Γενέσθαι
αὑτῷ.
|
Ἀλλ᾽ |
ἐπιποθεῖ,
ἔφη,
ἡ
ἀπόκρισις
ἐρώτησιν |
| [196] |
οὐ
γὰρ
ἔχει
Ἔρωτα
Ἄρης,
|
ἀλλ᾽ |
Ἔρως
Ἄρη,
Ἀφροδίτης,
ὡς
λόγος· |
| [199] |
(Ἀλλὰ
παρίημι,
φάναι
τὸν
Φαῖδρον,
|
ἀλλ᾽ |
ἐρώτα.
μετὰ
ταῦτα
δὴ
τὸν |
| [173] |
ἐγὼ
μέντοι
ὑμᾶς
οὐκ
οἴομαι
|
ἀλλ᾽ |
εὖ
οἶδα.
Ἑταῖρος
Ἀεὶ
ὅμοιος |
| [194] |
σοῦ
τι
ἐγὼ
ἄγροικον
δοξάζων·
|
ἀλλ᾽ |
εὖ
οἶδα
ὅτι
εἴ
τισιν |
| [219] |
τε
ἄριστον
καὶ
ἐμοὶ
ἡγεῖ.
|
Ἀλλ᾽ |
ἔφη,
τοῦτό
γ᾽
εὖ
λέγεις· |
| [204] |
ταύτην
τὴν
ἐρώτησιν
προχείρως
ἀποκρίνασθαι.
|
(Ἀλλ᾽ |
ἔφη,
ὥσπερ
ἂν
εἴ
τις |
| [189] |
θήλεος,
νῦν
δὲ
οὐκ
ἔστιν
|
ἀλλ᾽ |
ἢ
ἐν
ὀνείδει
ὄνομα
κείμενον. |
| [175] |
δοκεῖ,
ἔφη
φάναι
τὸν
Ἀγάθωνα.
|
ἀλλ᾽ |
ἡμᾶς,
ὦ
παῖδες,
τοὺς
ἄλλους |
| [178] |
οὐδενὸς
οὔτε
ἰδιώτου
οὔτε
ποιητοῦ,
|
ἀλλ᾽ |
Ἡσίοδος
πρῶτον
μὲν
Χάος
φησὶ |
| [195] |
ἑξῆς
ἐν
πάσαις
ταῖς
ψυχαῖς,
|
ἀλλ᾽ |
ᾗτινι
ἂν
σκληρὸν
ἦθος
ἐχούσῃ |
| [174] |
τοῦ
βουλευσόμεθα
ὅ
τι
ἐροῦμεν.
|
ἀλλ᾽ |
ἴωμεν.
Τοιαῦτ᾽
ἄττα
σφᾶς
ἔφη |
| [180] |
ἦν
καλλίων
οὐ
μόνον
Πατρόκλου
|
ἀλλ᾽ |
καὶ
τῶν
ἡρώων
ἁπάντων,
καὶ |
| [205] |
τε
καὶ
δολερὸς
ἔρως
παντί·
|
ἀλλ᾽ |
οἱ
μὲν
ἄλλῃ
τρεπόμενοι
πολλαχῇ |
| [208] |
ἔχομεν;
πολλοῦ
γε
δεῖ,
ἔφη,
|
ἀλλ᾽ |
οἶμαι
ὑπὲρ
ἀρετῆς
ἀθανάτου
καὶ |
| [205] |
δημιουργοὶ
πάντες
ποιηταί.
Ἀληθῆ
λέγεις.
|
Ἀλλ᾽ |
ὅμως,
ἦ
δ᾽
ἥ,
οἶσθ᾽ |
| [173] |
περὶ
τούτων,
Ἀπολλόδωρε,
νῦν
ἐρίζειν·
|
ἀλλ᾽ |
ὅπερ
ἐδεόμεθά
σου,
μὴ
ἄλλως |
| [214] |
ἢ
τί
ποιήσεις;
Τἀληθῆ
ἐρῶ.
|
ἀλλ᾽ |
ὅρα
εἰ
παρίης.
Ἀλλὰ
μέντοι, |
| [192] |
δυοῖν
ἕνα
εἶναι
κοινῇ
τεθνεῶτε·
|
ἀλλ᾽ |
ὁρᾶτε
εἰ
τούτου
ἐρᾶτε
καὶ |
| [173] |
τὸν
Δία,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
|
ἀλλ᾽ |
ὅσπερ
Φοίνικι·
Ἀριστόδημος
ἦν
τις, |
| [200] |
δή
που
τίς
ἂν
ἐπιθυμήσειεν;
|
ἀλλ᾽ |
ὅταν
τις
λέγῃ
ὅτι
ἐγὼ |
| [198] |
Ἀκουμενοῦ,
ἀδεὲς
πάλαι
δέος
δεδιέναι,
|
ἀλλ᾽ |
οὐ
μαντικῶς,
ἃ
νῦν
δὴ |
| [215] |
γὰρ
μὴ
ὁμολογῇς,
μάρτυρας
παρέξομαι.
|
ἀλλ᾽ |
οὐκ
αὐλητής;
πολύ
γε
θαυμασιώτερος |
| [222] |
καὶ
μηδ᾽
ὑφ᾽
ἑνὸς
ἄλλου.
|
ἀλλ᾽ |
οὐκ
ἔλαθες,
ἀλλὰ
τὸ
σατυρικόν |
| [181] |
ἅπαντα
ξυνεσόμενοι
καὶ
κοινῇ
συμβιωσόμενοι,
|
ἀλλ᾽ |
οὐκ
ἐξαπατήσαντες,
ἐν
ἀφροσύνῃ
λαβόντες |
| [213] |
τε
καὶ
φιλεραστίαν
πάνυ
ὀρρωδῶ.
|
Ἀλλ᾽ |
οὐκ
ἔστι,
φάναι
τὸν
Ἀλκιβιάδην, |
| [176] |
τὴν
ἐν
τῷ
παρόντι
συνουσίαν,
|
ἀλλ᾽ |
οὕτω
πίνοντας
πρὸς
ἡδονήν.
Ἐπειδὴ |
| [214] |
ἕνα
ἄλλον
ἐπαινέσαιμι
σοῦ
παρόντος.
|
Ἀλλ᾽ |
οὕτω
ποίει,
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον, |
| [175] |
μὴ
οὖν
κινεῖτε,
ἀλλ᾽
ἐᾶτε.
|
Ἀλλ᾽ |
οὕτω
χρὴ
ποιεῖν,
εἰ
σοὶ |
| [201] |
σοὶ
οὐκ
ἂν
δυναίμην
ἀντιλέγειν,
|
ἀλλ᾽ |
οὕτως
ἐχέτω
ὡς
σὺ
λέγεις. |
| [177] |
ταυτηνὶ
τὴν
ἡμέραν
ἀξίως
ὑμνῇσαι,
|
ἀλλ᾽ |
οὕτως
ἠμέληται
τοσοῦτος
θεός;
ταῦτα |
| [192] |
γὰρ
ὑπ᾽
ἀναισχυντίας
τοῦτο
δρῶσιν
|
ἀλλ᾽ |
ὑπὸ
θάρρους
καὶ
ἀνδρείας
καὶ |
| [174] |
μὲν
οὐχ
ὁμολογήσω
ἄκλητος
(ἥκειν,
|
ἀλλ᾽ |
ὑπὸ
σοῦ
κεκλημένος.
Σύν
τε |
| [192] |
οὐ
προσέχουσι
τὸν
νοῦν
φύσει,
|
ἀλλ᾽ |
ὑπὸ
τοῦ
νόμου
ἀναγκάζονται·
ἀλλ᾽ |
| [215] |
οὐδ᾽
ἠγανάκτει
ὡς
ἀνδραποδωδῶς
διακειμένου·
|
ἀλλ᾽ |
ὑπὸ
τουτουῒ
τοῦ
Μαρσύου
πολλάκις |
| [219] |
~(ὄντι
χρύσεα
„χαλκείων„
διαμείβεσθαι
νοεῖς.
|
ἀλλ᾽ |
ὦ
μακάριε,
ἄμεινον
σκόπει,
μή |
| [222] |
τοῦτο
καὶ
σειληνικὸν
κατάδηλον
ἐγένετο.
|
ἀλλ᾽ |
ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
μηδὲν
πλέον |
| [199] |
ἐστὶν
ἔρως
μητρὸς
ἢ
πατρός—
|
ἀλλ᾽ |
ὥσπερ
ἂν
εἰ
αὐτὸ
τοῦτο |
| [217] |
δ᾽
οὐ
μάλα
ἐγίγνετο
οὐδέν,
|
ἀλλ᾽ |
ὥσπερ
εἰώθει
διαλεχθεὶς
ἄν
μοι |
| [188] |
γίγνεσθαι
ἐκ
τῶν
τοιούτων
καὶ
|
ἄλλ᾽ |
αὖ
ὅμοια
πολλὰ
νοσήματα
καὶ |
| [182] |
ἃ
εἴ
τις
τολμῴη
ποιεῖν
|
ἄλλ᾽ |
ὁτιοῦν
διώκων
καὶ
~(βουλόμενος
διαπράξασθαι |
| [212] |
ἀρετῆς,
ἅτε
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
|
ἀλλὰ |
ἀληθῆ,
ἅτε
τοῦ
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ· |
| [205] |
οἶσθ᾽
ὅτι
οὐ
καλοῦνται
ποιηταὶ
|
ἀλλὰ |
ἄλλα
ἔχουσιν
ὀνόματα,
ἀπὸ
δὲ |
| [199] |
ἔχει
καὶ
σεμνῶς
ὁ
ἔπαινος.
|
ἀλλὰ |
γὰρ
ἐγὼ
οὐκ
ᾔδη
τὸν |
| [172] |
ἔφη
δὲ
καὶ
σὲ
εἰδέναι.
|
ἀλλὰ |
γὰρ
οὐδὲν
εἶχε
σαφὲς
λέγειν· |
| [180] |
νεώτερος
πολύ,
ὥς
φησιν
Ὅμηρος.
|
ἀλλὰ |
γὰρ
τῷ
ὄντι
μάλιστα
μὲν |
| [220] |
μέμψῃ
οὔτε
ἐρεῖς
ὅτι
ψεύδομαι·
|
ἀλλὰ |
γὰρ
τῶν
στρατηγῶν
πρὸς
τὸ |
| [207] |
ἐρωτικά,
ἐὰν
ταῦτα
μὴ
ἐννοῇς;
|
Ἀλλὰ |
διὰ
ταῦτά
τοι,
ὦ
Διοτίμα, |
| [203] |
θεὸς
δὲ
ἀνθρώπῳ
οὐ
μίγνυται,
|
ἀλλὰ |
διὰ
τούτου
πᾶσά
ἐστιν
ἡ |
| [213] |
μή
τι
καὶ
νῦν
ἐργάσηται,
|
ἀλλὰ |
διάλλαξον
ἡμᾶς,
ἢ
ἐὰν
ἐπιχειρῇ |
| [179] |
τοῦ
ἔρωτος
ἀποθνήσκειν
ὥσπερ
Ἄλκηστις,
|
ἀλλὰ |
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν
εἰσιέναι
εἰς
Ἅιδου, |
| [213] |
γελοῖος
ἔστι
τε
καὶ
βούλεται,
|
ἀλλὰ |
διεμηχανήσω
ὅπως
παρὰ
τῷ
καλλίστῳ |
| [173] |
ἐδεόμεθά
σου,
μὴ
ἄλλως
ποιήσῃς,
|
ἀλλὰ |
διήγησαι
τίνες
ἦσαν
οἱ
λόγοι. |
| [216] |
ὅτι
οὐδεὶς
ὑμῶν
(τοῦτον
γιγνώσκει·
|
ἀλλὰ |
ἐγὼ
δηλώσω,
ἐπείπερ
ἠρξάμην.
ὁρᾶτε |
| [220] |
οὐ
προυχώρει
αὐτῷ,
οὐκ
ἀνίει
|
ἀλλὰ |
εἱστήκει
ζητῶν.
καὶ
ἤδη
ἦν |
| [175] |
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ
ἄρτι
εἰσῄει·
|
ἀλλὰ |
θαυμάζω
καὶ
αὐτὸς
ποῦ
ἂν |
| [211] |
ἦν,
μήτ᾽
ἐσθίειν
μήτε
πίνειν,
|
ἀλλὰ |
θεᾶσθαι
μόνον
καὶ
συνεῖναι.
τί |
| [217] |
καὶ
οὐκ
ἀνετέον,
ἐπειδήπερ
ἐγκεχειρήκη,
|
ἀλλὰ |
ἰστέον
ἤδη
τί
ἐστι
τὸ |
| [206] |
καὶ
ἀνείλλεται
καὶ
οὐ
γεννᾷ,
|
ἀλλὰ |
ἴσχον
τὸ
κύημα
χαλεπῶς
φέρει. |
| [187] |
ἢ
ἐκ
διαφερομένων
ἔτι
εἶναι.
|
ἀλλὰ |
ἴσως
τόδε
ἐβούλετο
λέγειν,
ὅτι |
| [174] |
ὡς
σὺ
λέγεις,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἀλλὰ |
καθ᾽
Ὅμηρον
φαῦλος
ὢν
ἐπὶ |
| [213] |
ἔχοντα
οὐ
κατιδεῖν
τὸν
Σωκράτη,
|
ἀλλὰ |
καθίζεσθαι
παρὰ
τὸν
Ἀγάθωνα
(ἐν |
| [206] |
ἔφη,
καὶ
οὐ
μόνον
εἶναι,
|
ἀλλὰ |
καὶ
ἀεὶ
εἶναι;
Καὶ
τοῦτο |
| [179] |
ἐρῶντες,
οὐ
μόνον
ὅτι
ἄνδρες,
|
ἀλλὰ |
καὶ
αἱ
γυναῖκες.
τούτου
δὲ |
| [180] |
καὶ
~(τιμωρήσας
οὐ
μόνον
ὑπεραποθανεῖν
|
ἀλλὰ |
καὶ
ἐπαποθανεῖν
τετελευτηκότι·
ὅθεν
δὴ |
| [179] |
ἔδοξεν
ἐργάσασθαι
οὐ
μόνον
ἀνθρώποις
|
ἀλλὰ |
καὶ
θεοῖς,
ὥστε
πολλῶν
πολλὰ |
| [207] |
μὴ
ὅτι
κατὰ
τὸ
σῶμα,
|
ἀλλὰ |
καὶ
κατὰ
τὴν
ψυχὴν
οἱ |
| [208] |
ἐσμεν
οὐδὲ
κατὰ
τὰς
ἐπιστήμας,
|
ἀλλὰ |
καὶ
μία
ἑκάστη
τῶν
ἐπιστημῶν |
| [186] |
τῶν
ἀνθρώπων
πρὸς
τοὺς
καλοὺς
|
ἀλλὰ |
καὶ
πρὸς
ἄλλα
πολλὰ
καὶ |
| [173] |
ὡς
ἐμοὶ
δοκεῖ.
οὐ
μέντοι
|
ἀλλὰ |
καὶ
Σωκράτη
γε
ἔνια
ἤδη |
| [189] |
νῦν
δύο,
ἄρρεν
καὶ
θῆλυ,
|
(ἀλλὰ |
καὶ
τρίτον
προσῆν
κοινὸν
ὂν |
| [219] |
πόνοις
οὐ
μόνον
ἐμοῦ
περιῆν,
|
ἀλλὰ |
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων.
ὁπότ᾽ |
| [174] |
γὰρ
κινδυνεύει
οὐ
μόνον
διαφθεῖραι
|
ἀλλὰ |
καὶ
ὑβρίσαι
εἰς
ταύτην
τὴν |
| [222] |
(οὐκ
ἐμὲ
μόνον
ταῦτα
πεποίηκεν,
|
ἀλλὰ |
καὶ
Χαρμίδην
τὸν
Γλαύκωνος
καὶ |
| [194] |
τῷ
θεῷ
οὕτως
ἤδη
διαλεγέσθω.
|
(Ἀλλὰ |
καλῶς
λέγεις,
ὦ
Φαῖδρε,
φάναι |
| [183] |
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
οὔτε
αἰσχρόν,
|
ἀλλὰ |
καλῶς
μὲν
πραττόμενον
καλόν,
αἰσχρῶς |
| [216] |
καλός
ἐστι
μέλει
αὐτῷ
οὐδέν,
|
ἀλλὰ |
καταφρονεῖ
τοσοῦτον
(ὅσον
οὐδ᾽
ἂν |
| [175] |
πολὺν
χρόνον
ὡς
εἰώθει
διατρίψαντα,
|
ἀλλὰ |
μάλιστα
σφᾶς
μεσοῦν
δειπνοῦντας.
τὸν |
| [191] |
τοῖς
ἀνδράσι
τὸν
νοῦν
προσέχουσιν,
|
ἀλλὰ |
μᾶλλον
πρὸς
τὰς
γυναῖκας
τετραμμέναι |
| [192] |
ἐστίν,
ὃ
οὐ
δύναται
εἰπεῖν,
|
ἀλλὰ |
μαντεύεται
ὃ
βούλεται,
καὶ
αἰνίττεται. |
| [214] |
ἐρῶ.
ἀλλ᾽
ὅρα
εἰ
παρίης.
|
Ἀλλὰ |
μέντοι,
φάναι,
τά
γε
ἀληθῆ |
| [211] |
καλὸν
ἰδεῖν
εἰλικρινές,
καθαρόν,
ἄμικτον,
|
ἀλλὰ |
μὴ
ἀνάπλεων
σαρκῶν
τε
ἀνθρωπίνων |
| [205] |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
καὶ
αὐτός.
|
Ἀλλὰ |
μὴ
θαύμαζ᾽
ἔφη·
ἀφελόντες
γὰρ |
| [189] |
καὶ
τῆς
ἡμετέρας
μούσης
ἐπιχώριον)
|
ἀλλὰ |
μὴ
καταγέλαστα.
Βαλών
γε,
φάναι, |
| [189] |
μοι
ἔστω
ἄρρητα
τὰ
εἰρημένα.
|
ἀλλὰ |
μή
με
φύλαττε,
ὡς
ἐγὼ |
| [194] |
αὐτῶν
φροντίζοις
ἢ
τῶν
πολλῶν·
|
ἀλλὰ |
μὴ
οὐχ
οὗτοι
ἡμεῖς
ὦμεν· |
| [202] |
τὰ
καλὰ
κεκτημένους;
Πάνυ
γε.
|
(Ἀλλὰ |
μὴν
Ἔρωτά
γε
ὡμολόγηκας
δι᾽ |
| [176] |
κραιπαλῶντα
ἔτι
ἐκ
τῆς
προτεραίας.
|
Ἀλλὰ |
μήν,
ἔφη
φάναι
ὑπολαβόντα
Φαῖδρον |
| [207] |
ἥκω,
γνοὺς
ὅτι
διδασκάλων
δέομαι.
|
ἀλλά |
μοι
λέγε
καὶ
τούτων
τὴν |
| [213] |
εὖ
οἶδ᾽
ὅτι
ἀληθῆ
λέγω.
|
ἀλλά |
μοι
λέγετε
αὐτόθεν,
ἐπὶ
ῥητοῖς |
| [207] |
αὑτῷ
ὅμως
ὁ
αὐτὸς
καλεῖται,
|
ἀλλὰ |
νέος
ἀεὶ
γιγνόμενος,
τὰ
δὲ |
| [181] |
ἐστὶ
καλὸς
οὐδὲ
ἄξιος
ἐγκωμιάζεσθαι,
|
ἀλλὰ |
ὁ
καλῶς
προτρέπων
ἐρᾷν.
Ὁ |
| [223] |
ἔσθ᾽
ὅπως
ἂν
ἐνθάδε
μείναιμι,
|
ἀλλὰ |
παντὸς
μᾶλλον
μεταναστήσομαι,
ἵνα
ὑπὸ |
| [222] |
Ἀγάθων,
μηδὲν
πλέον
αὐτῷ
γένηται,
|
ἀλλὰ |
παρασκευάζου
ὅπως
ἐμὲ
καὶ
σὲ |
| [199] |
παρ᾽
αὐτοῦ
οὕτως
ἤδη
λέγω.
|
(Ἀλλὰ |
παρίημι,
φάναι
τὸν
Φαῖδρον,
ἀλλ᾽ |
| [193] |
Ἀγάθων
γὰρ
καὶ
Σωκράτης
λοιποί.
|
Ἀλλὰ |
πείσομαί
σοι,
ἔφη
φάναι
τὸν |
| [185] |
παύσωμαι.
καὶ
τὸν
Ἐρυξίμαχον
εἰπεῖν·
|
Ἀλλὰ |
ποιήσω
ἀμφότερα
ταῦτα·
ἐγὼ
μὲν |
| [213] |
μοι
νήφειν.
οὐκ
ἐπιτρεπτέον
ὑμῖν,
|
ἀλλὰ |
ποτέον·
ὡμολόγηται
γὰρ
ταῦθ᾽
ἡμῖν. |
| [174] |
Καλῶς
γ᾽
ἔφη,
ποιῶν
σύ·
|
ἀλλὰ |
ποῦ
ἔστιν
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ |
| [189] |
φάναι,
ὦ
Ἀριστόφανες,
οἴει
ἐκφεύξεσθαι·
|
ἀλλὰ |
πρόσεχε
τὸν
νοῦν
καὶ
οὕτως |
| [217] |
πρὸς
ὑμᾶς
πάντα
τἀληθῆ
εἰπεῖν·
|
ἀλλὰ |
προσέχετε
τὸν
νοῦν,
καὶ
εἰ |
| [203] |
καλός,
οἷον
οἱ
πολλοὶ
οἴονται,
|
ἀλλὰ |
σκληρὸς
(καὶ
αὐχμηρὸς
καὶ
ἀνυπόδητος |
| [201] |
γε
εἶπες,
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων.
|
ἀλλὰ |
σμικρὸν
ἔτι
εἰπέ·
τἀγαθὰ
οὐ |
| [174] |
ἵνα
καλὸς
παρὰ
καλὸν
ἴω.
|
ἀλλὰ |
σύ,
ἦ
δ᾽
ὅς,
πῶς |
| [220] |
οὗτος,
τετρωμένον
οὐκ
ἐθέλων
ἀπολιπεῖν,
|
ἀλλὰ |
συνδιέσωσε
καὶ
τὰ
ὅπλα
καὶ |
| [174] |
οὐχ
οἷός
τ᾽
ἦ
ἰδεῖν.
|
ἀλλὰ |
Σωκράτη
ἡμῖν
πῶς
οὐκ
ἄγεις; |
| [199] |
γὰρ
ἂν
δυναίμην·
οὐ
μέντοι
|
ἀλλὰ |
τά
γε
ἀληθῆ,
(εἰ
βούλεσθε, |
| [207] |
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
πάρεστιν
ἑκάστῳ,
|
ἀλλὰ |
τὰ
μὲν
γίγνεται,
τὰ
δὲ |
| [216] |
τὰ
ὦτα,
οὐκ
ἂν
καρτερήσαιμι
|
ἀλλὰ |
ταὐτὰ
ἂν
πάσχοιμι·
ἀναγκάζει
γάρ |
| [205] |
βούλεται
εὐδαίμων
εἶναι
ὁ
βουλόμενος,
|
ἀλλὰ |
τέλος
δοκεῖ
ἔχειν
ἡ
ἀπόκρισις. |
| [179] |
Ἅιδου
ἀνεῖναι
πάλιν
τὴν
ψυχήν,
|
ἀλλὰ |
τὴν
ἐκείνης
ἀνεῖσαν
ἀγασθέντες
(τῷ |
| [197] |
καὶ
φύεται
πάντα
τὰ
ζῷα;
|
ἀλλὰ |
τὴν
τῶν
τεχνῶν
δημιουργίαν
οὐκ |
| [202] |
αὐτὸν
αἰσχρὸν
καὶ
κακὸν
εἶναι,
|
ἀλλά |
τι
μεταξύ,
ἔφη,
τούτοιν.
Καὶ |
| [206] |
ὁ
ἔρως,
ὡς
σὺ
οἴει.
|
Ἀλλὰ |
τί
μήν;
Τῆς
γεννήσεως
καὶ |
| [202] |
ὁ
Ἔρως;
θνητός;
Ἥκιστά
γε.
|
Ἀλλὰ |
τί
μήν;
Ὥσπερ
τὰ
πρότερα, |
| [214] |
γὰρ
σύ,
φάναι
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
|
ἀλλὰ |
τί
ποιῶμεν;
Ὅ
τι
ἂν |
| [205] |
τῶν
αὐτῶν
ἐρῶσι
καὶ
ἀεί,
|
ἀλλά |
τινάς
φαμεν
ἐρᾶν,
τοὺς
δ᾽ |
| [213] |
Πάνυ
γε,
εἰπεῖν
τὸν
Ἀλκιβιάδην·
|
ἀλλὰ |
τίς
ἡμῖν
ὅδε
τρίτος
συμπότης; |
| [173] |
ἔφη,
ἄρα
πάλαι,
ὡς
ἔοικεν.
|
ἀλλὰ |
τίς
σοι
διηγεῖτο;
ἢ
αὐτὸς |
| [222] |
ἑνὸς
ἄλλου.
ἀλλ᾽
οὐκ
ἔλαθες,
|
ἀλλὰ |
τὸ
σατυρικόν
σου
δρᾶμα
τοῦτο |
| [198] |
ἦν
τὸ
καλῶς
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν,
|
ἀλλὰ |
τὸ
ὡς
(μέγιστα
ἀνατιθέναι
τῷ |
| [188] |
καὶ
πρεσβεύῃ
ἐν
παντὶ
ἔργῳ,
|
ἀλλὰ |
τὸν
ἕτερον,
καὶ
περὶ
γονέας |
| [203] |
(ἀθάνατος
πέφυκεν
οὔτε
ὡς
θνητός,
|
ἀλλὰ |
τοτὲ
μὲν
τῆς
αὐτῆς
ἡμέρας |
| [194] |
εἰρηκότες
οὐ
τὸν
θεὸν
ἐγκωμιάζειν
|
ἀλλὰ |
τοὺς
ἀνθρώπους
εὐδαιμονίζειν
τῶν
ἀγαθῶν |
| [221] |
ἐν
τῷ
πολέμῳ
οὐδὲ
ἅπτονται,
|
ἀλλὰ |
τοὺς
προτροπάδην
(φεύγοντας
διώκουσιν.
πολλὰ |
| [193] |
τὰς
ῥῖνας,
γεγονότες
ὥσπερ
λίσπαι.
|
ἀλλὰ |
τούτων
ἕνεκα
πάντ᾽
ἄνδρα
χρὴ |
| [213] |
Ἀλκιβιάδην,
ἐμοὶ
καὶ
σοὶ
διαλλαγή.
|
ἀλλὰ |
τούτων
μὲν
εἰσαῦθις
σε
τιμωρήσομαι· |
| [177] |
καὶ
καλῶς
εἴπωσιν,
ἐξαρκέσει
ἡμῖν.
|
ἀλλὰ |
τύχῃ
ἀγαθῇ
καταρχέτω
Φαῖδρος
καὶ |
| [208] |
ἀεὶ
εἶναι
ὥσπερ
τὸ
(θεῖον,
|
ἀλλὰ |
τῷ
τὸ
ἀπιὸν
καὶ
παλαιούμενον |
| [221] |
ἔχοι
Σωκράτη
ἐπαινέσαι
καὶ
θαυμάσια·
|
ἀλλὰ |
τῶν
μὲν
ἄλλων
ἐπιτηδευμάτων
τάχ᾽ |
| [177] |
οὐ
γὰρ
ἐμὸς
ὁ
μῦθος,
|
ἀλλὰ |
Φαίδρου
τοῦδε,
ὃν
μέλλω
λέγειν. |
| [214] |
δεξιὰ
καὶ
οὕτω
τοὺς
ἄλλους.
|
Ἀλλά, |
φάναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
τὸν
Ἀλκιβιάδην, |
| [213] |
μέγα.
μᾶλλον
δὲ
οὐδὲν
δεῖ,
|
ἀλλὰ |
φέρε,
παῖ,
φάναι,
τὸν
ψυκτῆρα |
| [213] |
ἂν
ὑμεῖς
ἱκανῶς
πίητε,
ἐμαυτόν.
|
ἀλλὰ |
φερέτω,
Ἀγάθων,
εἴ
τι
ἔστιν |
| [195] |
Κρόνου
καὶ
Ἰαπετοῦ
ἀρχαιότερός
ἐστιν.
|
ἀλλά |
(φημὶ
νεώτατον
αὐτὸν
εἶναι
θεῶν |
| [195] |
εἰ
Ἔρως
ἐν
αὐτοῖς
ἦν,
|
ἀλλὰ |
φιλία
καὶ
εἰρήνη,
ὥσπερ
νῦν, |
| [205] |
ἐπιτιθέντες
ὄνομα,
ἔρωτα,
τὰ
δὲ
|
ἄλλα |
ἄλλοις
καταχρώμεθα
ὀνόμασιν.
Ὥσπερ
τί; |
| [216] |
πεπόνθασιν
ὑπὸ
τοῦδε
τοῦ
σατύρου·
|
ἄλλα |
δὲ
ἐμοῦ
ἀκούσατε
ὡς
ὅμοιός |
| [221] |
μὲν
οὖν
ἄν
τις
καὶ
|
ἄλλα |
ἔχοι
Σωκράτη
ἐπαινέσαι
καὶ
θαυμάσια· |
| [205] |
ὅτι
οὐ
καλοῦνται
ποιηταὶ
ἀλλὰ
|
ἄλλα |
ἔχουσιν
ὀνόματα,
ἀπὸ
δὲ
πάσης |
| [220] |
οἷός
τ᾽
ἦν
τά
τ᾽
|
ἄλλα |
καὶ
πίνειν
οὐκ
ἐθέλων,
ὁπότε |
| [220] |
χειμῶνες—
θαυμάσια
εἰργάζετο
τά
τε
|
(ἄλλα, |
καί
ποτε
ὄντος
πάγου
οἵου |
| [223] |
αὐτοῖς
διαλέγεσθαι·
καὶ
τὰ
μὲν
|
ἄλλα |
ὁ
(Ἀριστόδημος
οὐκ
ἔφη
μεμνῆσθαι |
| [195] |
πελάζει.
ἐγὼ
δὲ
Φαίδρῳ
πολλὰ
|
ἄλλα |
ὁμολογῶν
τοῦτο
οὐχ
ὁμολογῶ,
ὡς |
| [198] |
λόγον
ῥηθέντα;
καὶ
τὰ
μὲν
|
ἄλλα |
οὐχ
ὁμοίως
μὲν
θαυμαστά·
τὸ |
| [182] |
δὴ
μάλιστα
φιλεῖ
τά
τε
|
ἄλλα |
πάντα
καὶ
ὁ
ἔρως
ἐμποιεῖν. |
| [211] |
μονοειδὲς
ἀεὶ
ὄν,
τὰ
δὲ
|
ἄλλα |
πάντα
καλὰ
ἐκείνου
μετέχοντα
τρόπον |
| [201] |
ταῦτά
τε
σοφὴ
ἦν
καὶ
|
ἄλλα |
πολλά,
καὶ
Ἀθηναίοις
ποτὲ
θυσαμένοις |
| [195] |
οὐδὲ
δεσμοὶ
ἀλλήλων
ἐγίγνοντο
καὶ
|
ἄλλα |
πολλὰ
καὶ
βίαια,
εἰ
Ἔρως |
| [186] |
τοὺς
καλοὺς
ἀλλὰ
καὶ
πρὸς
|
ἄλλα |
πολλὰ
καὶ
ἐν
τοῖς
ἄλλοις, |
| [177] |
θαυμάσιον
ἔχοντες
πρὸς
ὠφέλειαν·
καὶ
|
ἄλλα |
τοιαῦτα
(συχνὰ
ἴδοις
ἂν
ἐγκεκωμιασμένα. |
| [182] |
ἔρωτα
νόμος
ἐν
μὲν
ταῖς
|
ἄλλαις |
πόλεσι
νοῆσαι
ῥᾴδιος,
ἁπλῶς
γὰρ |
| [218] |
κοινώσασθαί
τέ
μοι
ἐπιχειρεῖς
καὶ
|
ἀλλάξασθαι |
κάλλος
ἀντὶ
κάλλους,
οὐκ
ὀλίγῳ |
| [190] |
ὀμφαλὸν
καλοῦσι.
καὶ
τὰς
μὲν
|
ἄλλας |
ῥυτίδας
~(τὰς
πολλὰς
ἐξελέαινε
καὶ |
| [189] |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
εἰπεῖν
τὸν
Ἀριστοφάνη,
|
ἄλλῃ |
γέ
πῃ
ἐν
νῷ
ἔχω |
| [208] |
καὶ
τἆλλα
πάντα·
ἀθάνατον
δὲ
|
ἄλλῃ. |
μὴ
οὖν
θαύμαζε
εἰ
τὸ |
| [184] |
μηδὲ
ἐπονείδιστον,
οὕτω
δὴ
καὶ
|
ἄλλη |
μία
μόνη
δουλεία
ἑκούσιος
λείπεται |
| [178] |
καὶ
θεοῖς,
πολλαχῇ
μὲν
καὶ
|
ἄλλῃ, |
οὐχ
ἥκιστα
δὲ
κατὰ
τὴν |
| [205] |
ἔρως
παντί·
ἀλλ᾽
οἱ
μὲν
|
ἄλλῃ |
τρεπόμενοι
πολλαχῇ
ἐπ᾽
αὐτόν,
ἢ |
| [188] |
τούτων,
καὶ
ἐπειδὰν
μὲν
πρὸς
|
ἄλληλα |
τοῦ
κοσμίου
τύχῃ
ἔρωτος
ἃ |
| [188] |
ἐκ
πλεονεξίας
καὶ
ἀκοσμίας
περὶ
|
ἄλληλα |
τῶν
τοιούτων
γίγνεται
ἐρωτικῶν·
ὧν |
| [188] |
πᾶσαν
ἡμῖν
εὐδαιμονίαν
παρασκευάζει
καὶ
|
ἀλλήλοις |
δυναμένους
ὁμιλεῖν
καὶ
φίλους
εἶναι |
| [207] |
πρῶτον
μὲν
περὶ
τὸ
ξυμμιγῆναι
|
ἀλλήλοις, |
ἔπειτα
περὶ
τὴν
τροφὴν
τοῦ |
| [191] |
περιβάλλοντες
τὰς
χεῖρας
καὶ
συμπλεκόμενοι
|
ἀλλήλοις, |
ἐπιθυμοῦντες
συμφῦναι,
ἀπέθνῃσκον
ὑπὸ
λιμοῦ |
| [191] |
διὰ
τούτων
τὴν
γένεσιν
ἐν
|
ἀλλήλοις |
ἐποίησε,
διὰ
τοῦ
ἄρρενος
ἐν |
| [176] |
ἔνδον,
ἡμᾶς
δὲ
διὰ
λόγων
|
ἀλλήλοις |
συνεῖναι
τὸ
τήμερον·
καὶ
δι᾽ |
| [192] |
τῷ
αὐτῷ
γενέσθαι
ὅτι
μάλιστα
|
ἀλλήλοις, |
ὥστε
καὶ
νύκτα
καὶ
ἡμέραν |
| [196] |
ἀσχημοσύνῃ
γὰρ
καὶ
Ἔρωτι
πρὸς
|
ἀλλήλους |
ἀεὶ
πόλεμος.
χρόας
δὲ
κάλλος |
| [191] |
ἐγέννων
(καὶ
ἔτικτον
οὐκ
εἰς
|
ἀλλήλους |
ἀλλ᾽
εἰς
γῆν,
ὥσπερ
οἱ |
| [179] |
τῶν
αἰσχρῶν
καὶ
φιλοτιμούμενοι
πρὸς
|
~(ἀλλήλους· |
καὶ
μαχόμενοί
γ᾽
ἂν
μετ᾽ |
| [188] |
θεούς
τε
(καὶ
ἀνθρώπους
πρὸς
|
ἀλλήλους |
κοινωνία)
οὐ
περὶ
ἄλλο
τί |
| [209] |
κοινωνίαν
τῆς
τῶν
παίδων
πρὸς
|
ἀλλήλους |
οἱ
τοιοῦτοι
ἴσχουσι
καὶ
φιλίαν |
| [192] |
βούλεσθε,
ὦ
ἄνθρωποι,
ὑμῖν
παρ᾽
|
ἀλλήλων |
γενέσθαι;
καὶ
εἰ
ἀποροῦντας
αὐτοὺς |
| [192] |
ὅ
τι
βούλονται
σφίσι
παρ᾽
|
ἀλλήλων |
γίγνεσθαι.
οὐδενὶ
γὰρ
ἂν
δόξειεν |
| [192] |
χρόνον.
καὶ
οἱ
διατελοῦντες
μετ᾽
|
ἀλλήλων |
διὰ
βίου
οὗτοί
εἰσιν,
οἳ |
| [195] |
γὰρ
ἂν
ἐκτομαὶ
οὐδὲ
δεσμοὶ
|
ἀλλήλων |
ἐγίγνοντο
καὶ
ἄλλα
πολλὰ
καὶ |
| [192] |
νύκτα
καὶ
ἡμέραν
μὴ
ἀπολείπεσθαι
|
ἀλλήλων; |
εἰ
γὰρ
τούτου
ἐπιθυμεῖτε,
ἐθέλω |
| [187] |
μουσικὴ
ἐντίθησιν,
ἔρωτα
καὶ
ὁμόνοιαν
|
ἀλλήλων |
ἐμποιήσασα·
καὶ
ἔστιν
αὖ
μουσικὴ |
| [186] |
τ᾽
εἶναι
ποιεῖν
καὶ
ἐρᾷν
|
ἀλλήλων. |
ἔστι
δὲ
ἔχθιστα
τὰ
ἐναντιώτατα, |
| [192] |
ἀναγκάζονται·
ἀλλ᾽
ἐξαρκεῖ
αὐτοῖς
μετ᾽
|
ἀλλήλων |
καταζῇν
ἀγάμοις.
πάντως
μὲν
οὖν |
| [179] |
καὶ
μαχόμενοί
γ᾽
ἂν
μετ᾽
|
ἀλλήλων |
οἱ
τοιοῦτοι
νικῷεν
ἂν
ὀλίγοι |
| [192] |
ἐθέλοντες,
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
χωρίζεσθαι
|
ἀλλήλων |
οὐδὲ
σμικρὸν
χρόνον.
καὶ
οἱ |
| [197] |
πληροῖ,
τὰς
τοιάσδε
ξυνόδους
μετ᾽
|
ἀλλήλων |
πάσας
τιθεὶς
ξυνιέναι,
ἐν
ἑορταῖς, |
| [191] |
διὰ
τὸ
μηδὲν
ἐθέλειν
χωρὶς
|
ἀλλήλων |
ποιεῖν.
καὶ
ὁπότε
τι
ἀποθάνοι |
| [191] |
ἐκ
τόσου
(ὁ
ἔρως
ἔμφυτος
|
ἀλλήλων |
τοῖς
ἀνθρώποις
καὶ
τῆς
ἀρχαίας |
| [175] |
κενώτερον
ῥεῖν
ἡμῶν,
ἐὰν
ἁπτώμεθα
|
ἀλλήλων, |
ὥσπερ
τὸ
ἐν
ταῖς
κύλιξιν |
| [184] |
τὴν
φιλοσοφίαν
τε
καὶ
τὴν
|
ἄλλην |
ἀρετήν,
εἰ
μέλλει
ξυμβῆναι
καλὸν |
| [184] |
δυνάμενος
εἰς
φρόνησιν
καὶ
τὴν
|
(ἄλλην |
ἀρετὴν
ξυμβάλλεσθαι,
ὁ
δὲ
δεόμενος |
| [209] |
προσήκει;
φρόνησίν
τε
καὶ
τὴν
|
ἄλλην |
ἀρετήν·
ὧν
δή
εἰσι
καὶ |
| [183] |
ἢ
ἀρχὴν
ἄρξαι
ἤ
τινα
|
ἄλλην |
δύναμιν
ἐθέλοι
ποιεῖν
οἷάπερ
οἱ |
| [223] |
Λύκειον,
ἀπονιψάμενον,
ὥσπερ
ἄλλοτε
τὴν
|
ἄλλην |
ἡμέραν
διατρίβειν,
καὶ
οὕτω
διατρίψαντα |
| [204] |
μακαριστόν·
τὸ
δέ
γε
ἐρῶν
|
ἄλλην |
ἰδέαν
τοιαύτην
ἔχον,
οἵαν
ἐγὼ |
| [191] |
ἀπώλλυντο.
ἐλεήσας
δὲ
ὁ
Ζεὺς
|
ἄλλην |
μηχανὴν
πορίζεται,
καὶ
μετατίθησιν
αὐτῶν |
| [184] |
δεόμενος
εἰς
παίδευσιν
καὶ
τὴν
|
ἄλλην |
σοφίαν
κτᾶσθαι,
τότε
δὴ
τούτων |
| [216] |
εἴ
τις
πλούσιος,
οὔτ᾽
εἰ
|
ἄλλην |
τινὰ
τιμὴν
ἔχων
τῶν
ὑπὸ |
| [191] |
ἀπέθνῃσκον
ὑπὸ
λιμοῦ
καὶ
τῆς
|
(ἄλλης |
ἀργίας
διὰ
τὸ
μηδὲν
ἐθέλειν |
| [211] |
τε
ἀνθρωπίνων
καὶ
χρωμάτων
καὶ
|
ἄλλης |
πολλῆς
φλυαρίας
θνητῆς,
ἀλλ᾽
αὐτὸ |
| [215] |
οὐδὲν
~(ψεύσομαι.
ἐὰν
μέντοι
ἀναμιμνῃσκόμενος
|
ἄλλο |
ἄλλοθεν
λέγω,
μηδὲν
θαυμάσῃς·
οὐ |
| [191] |
τὸ
δὲ
λειφθείη,
τὸ
λειφθὲν
|
ἄλλο |
ἐζήτει
καὶ
συνεπλέκετο,
εἴτε
γυναικὸς |
| [177] |
ἐγὼ
ἀποφήσαιμι,
ὃς
οὐδέν
φημι
|
ἄλλο |
ἐπίστασθαι
ἢ
τὰ
ἐρωτικά,
οὔτε |
| [205] |
κακὸν
ἀλλότριον·
ὡς
οὐδέν
γε
|
ἄλλο |
ἐστὶν
οὗ
~(ἐρῶσιν
ἅνθρωποι
ἢ |
| [218] |
τοῦτο
χαρίζεσθαι
καὶ
εἴ
τι
|
ἄλλο |
ἢ
τῆς
οὐσίας
τῆς
ἐμῆς |
| [184] |
κατὰ
σοφίαν
τινὰ
ἢ
κατὰ
|
ἄλλο |
ὁτιοῦν
μέρος
ἀρετῆς,
αὕτη
αὖ |
| [211] |
πρόσωπόν
τι
οὐδὲ
χεῖρες
οὐδὲ
|
ἄλλο |
οὐδὲν
ὧν
σῶμα
μετέχει,
οὐδέ |
| [178] |
οὔτε
τιμαὶ
οὔτε
πλοῦτος
οὔτ᾽
|
ἄλλο |
(οὐδὲν
ὡς
ἔρως.
λέγω
δὲ |
| [207] |
παρατεινόμενα
ὥστ᾽
ἐκεῖνα
ἐκτρέφειν,
καὶ
|
ἄλλο |
πᾶν
ποιοῦντα;
τοὺς
μὲν
γὰρ |
| [192] |
οὐδ᾽
ἂν
εἷς
ἐξαρνηθείη
οὐδ᾽
|
ἄλλο |
τι
ἂν
φανείη
βουλόμενος,
ἀλλ᾽ |
| [192] |
οὕτως
ἐπὶ
μεγάλης
σπουδῆς·
ἀλλ᾽
|
ἄλλο |
τι
βουλομένη
ἑκατέρου
ἡ
ψυχὴ |
| [188] |
πρὸς
ἀλλήλους
κοινωνία)
οὐ
περὶ
|
ἄλλο |
τί
ἐστιν
ἢ
περὶ
Ἔρωτος |
| [200] |
τὸν
Σωκράτη,
ἀνομολογησώμεθα
τὰ
εἰρημένα.
|
ἄλλο |
τι
ἔστιν
ὁ
Ἔρως
ἢ |
| [200] |
ὅτι
ἐπιθυμῶ
τῶν
παρόντων,
εἰ
|
ἄλλο |
τι
λέγεις
ἢ
τόδε,
ὅτι |
| [201] |
καὶ
εἰ
τοῦτο
οὕτως
ἔχει,
|
ἄλλο |
τι
ὁ
Ἔρως
κάλλους
ἂν |
| [200] |
εἰς
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
παρεῖναι·
|
ἄλλο |
τι
ὁμολογοῖ
ἄν;
Συμφάναι
ἔφη |
| [203] |
σοφὸς
δαιμόνιος
ἀνήρ,
ὁ
δὲ
|
ἄλλο |
τι
σοφὸς
ὢν
ἢ
περὶ |
| [222] |
περιεῖναι.
ἀλλ᾽
εἰ
μή
τι
|
ἄλλο, |
ὦ
θαυμάσιε,
ἐν
μέσῳ
ἡμῶν |
| [215] |
~(ψεύσομαι.
ἐὰν
μέντοι
ἀναμιμνῃσκόμενος
ἄλλο
|
ἄλλοθεν |
λέγω,
μηδὲν
θαυμάσῃς·
οὐ
γάρ |
| [211] |
ἡ
Μαντινικὴ
ξένη,
εἴπερ
που
|
ἄλλοθι, |
βιωτὸν
ἀνθρώπῳ,
θεωμένῳ
αὐτὸ
τὸ |
| [184] |
καλὸν
εἶναι
παιδικὰ
ἐραστῇ
χαρίσασθαι,
|
ἄλλοθι |
δὲ
οὐδαμοῦ.
ἐπὶ
τούτῳ
καὶ |
| [182] |
λέγειν·
τῆς
δὲ
Ἰωνίας
καὶ
|
ἄλλοθι |
πολλαχοῦ
αἰσχρὸν
νενόμισται,
ὅποι
ὑπὸ |
| [209] |
τῶν
νόμων
γέννησιν,
καὶ
ἄλλοι
|
(ἄλλοθι |
πολλαχοῦ
ἄνδρες,
καὶ
ἐν
Ἕλλησι |
| [209] |
τὴν
τῶν
νόμων
γέννησιν,
καὶ
|
ἄλλοι |
(ἄλλοθι
πολλαχοῦ
ἄνδρες,
καὶ
ἐν |
| [212] |
ὦ
Φαῖδρέ
τε
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι, |
ἔφη
μὲν
Διοτίμα,
πέπεισμαι
δ᾽ |
| [190] |
Ὁ
οὖν
Ζεὺς
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
θεοὶ
ἐβουλεύοντο,
ὅ
τι
χρὴ |
| [174] |
ἀπαντήσαντα
ἄγειν
οὗ
κατέκειντο
οἱ
|
ἄλλοι, |
καὶ
καταλαμβάνειν
ἤδη
μέλλοντας
δειπνεῖν· |
| [203] |
εἱστιῶντο
οἱ
θεοὶ
οἵ
τε
|
ἄλλοι |
καὶ
ὁ
τῆς
Μήτιδος
ὑὸς |
| [177] |
Ἔρωτα.
ταῦτα
δὴ
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
πάντες
ἄρα
ξυνέφασάν
τε
καὶ |
| [218] |
τί
δεῖ
λέγειν,
καὶ
ὅσοι
|
ἄλλοι; |
πάντες
γὰρ
κεκοινωνήκατε
τῆς
φιλοσόφου |
| [214] |
καὶ
ἐγκωμιάσαι.
οἱ
μὲν
οὖν
|
ἄλλοι |
πάντες
ἡμεῖς
εἰρήκαμεν·
σὺ
δ᾽ |
| [211] |
ἕτοιμος
εἶ
καὶ
σὺ
καὶ
|
ἄλλοι |
πολλοί,
ὁρῶντες
τὰ
παιδικὰ
καὶ |
| [216] |
τῶν
αὐλημάτων
καὶ
ἐγὼ
καὶ
|
ἄλλοι |
πολλοὶ
τοιαῦτα
πεπόνθασιν
ὑπὸ
τοῦδε |
| [220] |
στρατείας,
~(ἀσιτεῖν,
οὐδὲν
ἦσαν
οἱ
|
ἄλλοι |
πρὸς
τὸ
καρτερεῖν·
ἔν
τ᾽ |
| [220] |
κρυστάλλου
ῥᾷον
ἐπορεύετο
ἢ
οἱ
|
ἄλλοι |
ὑποδεδεμένοι,
οἱ
δὲ
στρατιῶται
ὑπέβλεπον |
| [189] |
αὑτὴ
ἦν
ἥπερ
νῦν,
ἀλλ᾽
|
ἀλλοία. |
πρῶτον
μὲν
γὰρ
τρία
ἦν |
| [193] |
ἐμὸς
λόγος
ἐστὶ
περὶ
Ἔρωτος,
|
ἀλλοῖος |
ἢ
ὁ
σός.
ὥσπερ
οὖν |
| [173] |
εἶ·
σαυτῷ
τε
καὶ
τοῖς
|
ἄλλοις |
ἀγριαίνεις
πλὴν
Σωκράτους.
Ἀπολλόδωρος
(Ὦ |
| [197] |
καὶ
ἄριστος
μετὰ
τοῦτο
τοῖς
|
ἄλλοις |
ἄλλων
τοιούτων
αἴτιος
εἶναι.
ἐπέρχεται |
| [194] |
ἦμεν
τῶν
πολλῶν·
εἰ
δὲ
|
ἄλλοις |
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν
αἰσχύνοιο |
| [188] |
καὶ
ὑγίειαν
ἀνθρώποις
καὶ
τοῖς
|
ἄλλοις |
ζῴοις
τε
καὶ
φυτοῖς,
καὶ |
| [205] |
ὄνομα,
ἔρωτα,
τὰ
δὲ
ἄλλα
|
ἄλλοις |
καταχρώμεθα
ὀνόμασιν.
Ὥσπερ
τί;
ἦν |
| [177] |
Οὐ
δεινόν,
φησίν,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
|
ἄλλοις |
μέν
τισι
θεῶν
ὕμνους
καὶ |
| [212] |
καὶ
διαφερόντως
ἀσκῶ,
καὶ
τοῖς
|
ἄλλοις |
παρακελεύομαι,
καὶ
νῦν
τε
καὶ |
| [184] |
οὐδὲν
αἰσχρόν·
ἐπὶ
δὲ
τοῖς
|
ἄλλοις |
πᾶσι
καὶ
ἐξαπατωμένῳ
αἰσχύνην
φέρει |
| [187] |
ἐν
ἰατρικῇ
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἄλλοις |
πᾶσι
καὶ
τοῖς
ἀνθρωπείοις
καὶ |
| [186] |
ἄλλα
πολλὰ
καὶ
ἐν
τοῖς
|
ἄλλοις, |
τοῖς
τε
σώμασι
τῶν
πάντων |
| [181] |
ὡς
νέον,
καταγελάσαντες
οἰχήσεσθαι
ἐπ᾽
|
ἄλλον |
ἀποτρέχοντες.
χρῆν
δὲ
καὶ
νόμον |
| [175] |
ἀπονίζειν
τὸν
παῖδα
ἵνα
κατακέοιτο·
|
ἄλλον |
δέ
τινα
τῶν
παίδων
ἥκειν |
| [196] |
ἂν
ἑτέρῳ
δοίη
οὔτ᾽
ἂν
|
ἄλλον |
διδάξειεν.
καὶ
~(μὲν
δὴ
τήν |
| [214] |
ὡς
ἐγὼ
οὐδ᾽
ἂν
ἕνα
|
ἄλλον |
ἐπαινέσαιμι
σοῦ
παρόντος.
Ἀλλ᾽
οὕτω |
| [214] |
παρόντος
ἢ
θεὸν
ἢ
ἄνθρωπον
|
ἄλλον |
ἢ
τοῦτον,
οὐκ
ἀφέξεταί
μου |
| [196] |
θεὸς
σοφὸς
οὕτως
ὥστε
καὶ
|
ἄλλον |
ποιῆσαι·
πᾶς
γοῦν
ποιητὴς
γίγνεται, |
| [220] |
καὶ
ἅνθρωποι
ᾐσθάνοντο,
καὶ
θαυμάζοντες
|
ἄλλος |
ἄλλῳ
ἔλεγεν,
ὅτι
Σωκράτης
ἐξ |
| [172] |
τῶν
ἐρωτικῶν
λόγων
τίνες
ἦσαν·
|
ἄλλος |
γάρ
τίς
μοι
διηγεῖτο
ἀκηκοὼς |
| [213] |
παρὰ
Ἀριστοφάνει
οὐδὲ
εἴ
τις
|
ἄλλος |
γελοῖος
ἔστι
τε
καὶ
βούλεται, |
| [186] |
ὁ
ἐπὶ
τῷ
ὑγιεινῷ
ἔρως,
|
ἄλλος |
δὲ
ὁ
ἐπὶ
τῷ
νοσώδει. |
| [220] |
τἀριστεῖα
ἔδοσαν
οἱ
στρατηγοί,
οὐδεὶς
|
ἄλλος |
ἐμὲ
ἔσωσεν
(ἀνθρώπων
ἢ
οὗτος, |
| [218] |
δὲ
οἰκέται,
καὶ
εἴ
τις
|
ἄλλος |
ἐστὶν
βέβηλός
τε
καὶ
ἄγροικος, |
| [217] |
καὶ
οὐδεὶς
ἐν
τῷ
οἰκήματι
|
ἄλλος |
καθηῦδεν
ἢ
(ἡμεῖς.
μέχρι
μὲν |
| [186] |
ἀνόμοιον
ἀνομοίων
ἐπιθυμεῖ
καὶ
ἐρᾷ.
|
ἄλλος |
μὲν
οὖν
ὁ
ἐπὶ
τῷ |
| [198] |
μέλλω
ἀπορεῖν
καὶ
ἐγὼ
καὶ
|
ἄλλος |
ὁστισοῦν,
μέλλων
λέξειν
μετὰ
καλὸν |
| [177] |
Ἀφροδίτην
πᾶσα
ἡ
διατριβή,
οὐδὲ
|
ἄλλος |
οὐδεὶς
τουτωνὶ
ὧν
ἐγὼ
ὁρῶ. |
| [200] |
φάναι.
Καὶ
οὗτος
ἄρα
καὶ
|
ἄλλος |
πᾶς
ὁ
ἐπιθυμῶν
τοῦ
μὴ |
| [192] |
ἡμίσει
καὶ
ὁ
παιδεραστὴς
καὶ
|
ἄλλος |
πᾶς,
τότε
καὶ
θαυμαστὰ
ἐκπλήττονται |
| [204] |
ἔστι
γάρ·
οὐδ᾽
εἴ
τις
|
ἄλλος |
σοφός,
οὐ
φιλοσοφεῖ·
οὐδ᾽
αὖ |
| [223] |
ἐλθόντα
εἰς
Λύκειον,
ἀπονιψάμενον,
ὥσπερ
|
ἄλλοτε |
τὴν
ἄλλην
ἡμέραν
διατρίβειν,
καὶ |
| [205] |
καὶ
ἑαυτοῦ,
τὸ
δὲ
κακὸν
|
ἀλλότριον· |
ὡς
οὐδέν
γε
ἄλλο
ἐστὶν |
| [197] |
ἐνὶ
κήδει.
(οὗτος
δὲ
ἡμᾶς
|
ἀλλοτριότητος |
μὲν
κενοῖ,
οἰκειότητος
δὲ
πληροῖ, |
| [179] |
τὸν
ἔρωτα,
ὥστε
ἀποδεῖξαι
αὐτοὺς
|
ἀλλοτρίους |
ὄντας
τῷ
ὑεῖ
καὶ
ὀνόματι |
| [222] |
μὲν
σοῦ
ἐρᾷν
καὶ
μηδενὸς
|
ἄλλου, |
Ἀγάθωνα
δὲ
ὑπὸ
σοῦ
ἐρᾶσθαι |
| [211] |
(τὰ
ἐρωτικὰ
ἰέναι
ἢ
ὑπ᾽
|
ἄλλου |
ἄγεσθαι,
ἀρχόμενον
ἀπὸ
τῶνδε
τῶν |
| [215] |
ἡμεῖς
γοῦν
ὅταν
μέν
του
|
ἄλλου |
ἀκούωμεν
λέγοντος
καὶ
πάνυ
ἀγαθοῦ |
| [222] |
ἐρᾶσθαι
καὶ
μηδ᾽
ὑφ᾽
ἑνὸς
|
ἄλλου. |
ἀλλ᾽
οὐκ
ἔλαθες,
ἀλλὰ
τὸ |
| [191] |
τὰ
ἔργα
τρέποιντο
καὶ
τοῦ
|
ἄλλου |
βίου
ἐπιμελοῖντο.
ἔστι
δὴ
οὖν |
| [211] |
μάθημα
τελευτῆσῃ,
ὅ
ἐστιν
οὐκ
|
ἄλλου |
ἢ
αὐτοῦ
ἐκείνου
τοῦ
καλοῦ |
| [215] |
ἀκούῃ
ἢ
τῶν
σῶν
λόγων
|
ἄλλου |
λέγοντος,
κἂν
πάνυ
φαῦλος
ᾖ |
| [185] |
ὑπὸ
πλησμονῆς
ἢ
ὑπό
τινος
|
ἄλλου |
λύγγα
ἐπιπεπτωκυῖαν
καὶ
οὐχ
οἷόν |
| [178] |
οὔτε
ὑπὸ
ἑταίρων
οὔτε
ὑπ᾽
|
ἄλλου |
(οὐδενὸς
ὡς
ὑπὸ
παιδικῶν.
ταὐτὸν |
| [219] |
ἀνθρώπου
ὡς
οὐδεὶς
ὑπ᾽
οὐδενὸς
|
ἄλλου |
περιῇα.
ταῦτά
τε
γάρ
μοι |
| [174] |
ἥκεις
ὅπως
συνδειπνήσῃς·
εἰ
δ᾽
|
ἄλλου |
τινὸς
ἕνεκα
ἦλθες,
εἰς
αὖθις |
| [221] |
τάχ᾽
ἄν
τις
καὶ
περὶ
|
ἄλλου |
τοιαῦτα
εἴποι,
τὸ
δὲ
μηδενὶ |
| [214] |
ἐπὶ
δεξιὰ
καὶ
οὕτω
τοὺς
|
ἄλλους. |
Ἀλλά,
φάναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
τὸν |
| [175] |
ἀλλ᾽
ἡμᾶς,
ὦ
παῖδες,
τοὺς
|
ἄλλους |
ἑστιᾶτε.
πάντως
παρατίθετε
ὅτι
ἂν |
| [175] |
ἐπὶ
δεῖπνον
καὶ
τούσδε
τοὺς
|
(ἄλλους, |
θεραπεύετε,
ἵν᾽
ὑμᾶς
ἐπαινῶμεν.
Μετὰ |
| [223] |
ἐξεγρόμενος
δὲ
ἰδεῖν
τοὺς
μὲν
|
ἄλλους |
καθεύδοντας
καὶ
οἰχομένους,
Ἀγάθωνα
δὲ |
| [173] |
σαυτόν
τε
κακηγορεῖς
καὶ
τοὺς
|
ἄλλους, |
καὶ
δοκεῖς
μοι
ἀτεχνῶς
πάντας |
| [221] |
ἄν
τις
καὶ
Βρασίδαν
καὶ
|
ἄλλους, |
καὶ
οἷος
αὖ
Περικλῆς,
καὶ |
| [221] |
δὲ
καὶ
ἕτεροι·
(καὶ
τοὺς
|
ἄλλους |
κατὰ
ταὔτ᾽
ἄν
τις
ἀπεικάζοι· |
| [199] |
οὖν
Φαῖδρον
ἔφη
καὶ
τοὺς
|
ἄλλους |
κελεύειν
λέγειν,
ὅπῃ
αὐτὸς
οἴοιτο |
| [215] |
λέγοντος
καὶ
πάνυ
ἀγαθοῦ
ῥήτορος
|
ἄλλους |
λόγους,
οὐδὲν
μέλει
ὡς
ἔπος |
| [215] |
τῶν
τούτου,
ὁρῶ
δὲ
καὶ
|
ἄλλους |
παμπόλλους
τὰ
αὐτὰ
πάσχοντας.
Περικλέους |
| [222] |
καὶ
Εὐθύδημον
τὸν
Διοκλέους
καὶ
|
ἄλλους |
πάνυ
πολλούς,
οὓς
οὗτος
ἐξαπατῶν |
| [212] |
πεπεισμένος
δὲ
πειρῶμαι
καὶ
τοὺς
|
ἄλλους |
πείθειν
ὅτι
τούτου
τοῦ
κτήματος |
| [209] |
ἀποβλέψας
καὶ
Ἡσίοδον
καὶ
τοὺς
|
ἄλλους |
ποιητὰς
τοὺς
ἀγαθοὺς
ζηλῶν,
οἷα |
| [173] |
ὑπερφυῶς
ὡς
χαίρω·
ὅταν
δὲ
|
ἄλλους |
τινάς,
ἄλλως
τε
καὶ
τοὺς |
| [180] |
ἔφη
εἰπεῖν,
μετὰ
δὲ
Φαῖδρον
|
ἄλλους |
τινὰς
εἶναι,
ὧν
οὐ
πάνυ |
| [223] |
Ἐρυξίμαχον
καὶ
τὸν
Φαῖδρον
καὶ
|
ἄλλους |
τινὰς
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
οἴχεσθαι |
| [212] |
τήν
τε
αὐλητρίδα
ὑπολαβοῦσαν
καὶ
|
ἄλλους |
τινὰς
τῶν
ἀκολούθων,
καὶ
ἐπιστῆναι |
| [211] |
ἐν
οὐρανῷ
(ἢ
ἔν
τῳ
|
ἄλλῳ, |
ἀλλ᾽
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
μεθ᾽ |
| [212] |
θεοφιλῆ
γενέσθαι,
καὶ
εἴπέρ
τῳ
|
ἄλλῳ |
ἀνθρώπων
ἀθανάτῳ
καὶ
ἐκείνῳ;
(Ταῦτα |
| [220] |
ἅνθρωποι
ᾐσθάνοντο,
καὶ
θαυμάζοντες
ἄλλος
|
ἄλλῳ |
ἔλεγεν,
ὅτι
Σωκράτης
ἐξ
ἑωθινοῦ |
| [223] |
παρόντος
τῶν
καλῶν
μεταλαβεῖν
ἀδύνατον
|
ἄλλῳ. |
καὶ
νῦν
ὡς
εὐπόρως
καὶ |
| [196] |
καὶ
σώματι
καὶ
ψυχῇ
καὶ
|
ἄλλῳ |
ὁτῳοῦν
οὐκ
ἐνίζει
Ἔρως·
οὗ |
| [176] |
πόρρω
ἐθελήσαιμι
ἂν
πιεῖν
οὔτε
|
ἄλλῳ |
συμβουλεύσαιμι,
ἄλλως
τε
καὶ
κραιπαλῶντα |
| [215] |
πάσχοντας.
Περικλέους
δὲ
ἀκούων
καὶ
|
ἄλλων |
ἀγαθῶν
ῥητόρων
εὖ
μὲν
ἡγούμην |
| [173] |
λόγους
ἢ
αὐτὸς
ποιῶμαι
ἢ
|
ἄλλων |
ἀκούω,
χωρὶς
τοῦ
οἴεσθαι
ὠφελεῖσθαι |
| [219] |
ἐμοῦ
περιῆν,
ἀλλὰ
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
ἁπάντων.
ὁπότ᾽
ἀναγκασθεῖμεν
ἀποληφθέντες
που, |
| [219] |
τε
τούτων
καὶ
περὶ
τῶν
|
ἄλλων |
ἄριστον.
ἐγὼ
μὲν
δὴ
ταῦτα |
| [189] |
δύναμιν
αὐτοῦ,
ὑμεῖς
δὲ
τῶν
|
ἄλλων |
διδάσκαλοι
ἔσεσθε.
δεῖ
δὲ
πρῶτον |
| [177] |
χρηστοὺς
σοφιστάς,
Ἡρακλέους
μὲν
καὶ
|
ἄλλων |
ἐπαίνους
καταλογάδην
ξυγγράφειν,
ὥσπερ
ὁ |
| [214] |
ἰητρὸς
γὰρ
ἀνὴρ
πολλῶν
ἀντάξιος
|
ἄλλων· |
ἐπίταττε
οὖν
ὅτι
βούλει.
Ἄκουσον |
| [221] |
καὶ
θαυμάσια·
ἀλλὰ
τῶν
μὲν
|
ἄλλων |
ἐπιτηδευμάτων
τάχ᾽
ἄν
τις
καὶ |
| [211] |
τοιοῦτον,
οἷον
γιγνομένων
τε
τῶν
|
ἄλλων |
καὶ
ἀπολλυμένων
μηδὲν
ἐκεῖνο
μήτε |
| [179] |
δέξαιτο
ἢ
ὑπὸ
πάντων
τῶν
|
ἄλλων, |
καὶ
πρὸ
τούτου
τεθνάναι
ἂν |
| [196] |
ἐχομένου·
τοῦ
δ᾽
ἀνδρειοτάτου
τῶν
|
ἄλλων |
κρατῶν
πάντων
ἂν
ἀνδρειότατος
εἴη· |
| [176] |
Σωκράτους
καὶ
δειπνήσαντος
καὶ
τῶν
|
ἄλλων, |
σπονδάς
τε
σφᾶς
ποιήσασθαι,
καὶ |
| [197] |
ἄριστος
μετὰ
τοῦτο
τοῖς
ἄλλοις
|
ἄλλων |
τοιούτων
αἴτιος
εἶναι.
ἐπέρχεται
δέ |
| [207] |
τούτων
τὴν
αἰτίαν
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
τῶν
περὶ
τὰ
ἐρωτικά.
Εἰ |
| [172] |
Σωκράτους
καὶ
Ἀλκιβιάδου
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
τῶν
τότε
ἐν
τῷ
συνδείπνῳ |
| [182] |
γενναιοτάτων
καὶ
ἀρίστων,
κἂν
αἰσχίους
|
ἄλλων |
ὦσι,
καὶ
ὅτι
αὖ
ἡ |
| [219] |
ἔφην,
ταῦτά
ἐστιν,
ὧν
οὐδὲν
|
ἄλλως |
εἴρηται
ἢ
ὡς
διανοοῦμαι·
σὺ |
| [188] |
Ἀριστόφανες,
ἀναπληρῶσαι·
ἢ
εἴ
πως
|
ἄλλως |
ἐν
νῷ
ἔχεις
ἐγκωμιάζειν
τὸν |
| [173] |
ποιεῖν.
καὶ
γὰρ
ἔγωγε
καὶ
|
ἄλλως, |
ὅταν
μέν
τινας
περὶ
φιλοσοφίας |
| [173] |
ἀλλ᾽
ὅπερ
ἐδεόμεθά
σου,
μὴ
|
ἄλλως |
ποιήσῃς,
ἀλλὰ
διήγησαι
τίνες
ἦσαν |
| [176] |
Μυρρινούσιον,
ἔγωγέ
σοι
εἴωθα
πείθεσθαι
|
ἄλλως |
τε
καὶ
ἅττ᾽
ἂν
περὶ |
| [194] |
ἐὰν
μόνον
ἔχῃ
ὅτῳ
διαλέγηται,
|
ἄλλως |
τε
καὶ
καλῷ.
ἐγὼ
δὲ |
| [176] |
ἂν
πιεῖν
οὔτε
ἄλλῳ
συμβουλεύσαιμι,
|
ἄλλως |
τε
καὶ
κραιπαλῶντα
ἔτι
ἐκ |
| [173] |
χαίρω·
ὅταν
δὲ
ἄλλους
τινάς,
|
ἄλλως |
τε
καὶ
τοὺς
ὑμετέρους
τοὺς |
| [187] |
καὶ
λύρας.
ἔστι
δὲ
πολλὴ
|
ἀλογία |
ἁρμονίαν
φάναι
διαφέρεσθαι
ἢ
ἐκ |
| [208] |
φιλοτιμίαν
βλέψαι,
θαυμάζοις
ἂν
τῆς
|
ἀλογίας |
πέρι,
ἃ
ἐγὼ
εἴρηκα
εἰ |
| [202] |
ἔφη,
ὅτι
οὔτε
ἐπίστασθαί
ἐστιν
|
(ἄλογον |
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς
ἂν
εἴη |
| [184] |
χρημάτων
καὶ
ὑπὸ
πολιτικῶν
δυνάμεων
|
ἁλῶναι |
αἰσχρόν,
(ἐάν
τε
κακῶς
πάσχων |
| [219] |
ᾧ
τε
ᾤμην
αὐτὸν
μόνῳ
|
ἁλώσεσθαι, |
διεπεφεύγει
με.
ἠπόρουν
δή,
καταδεδουλωμένος |
| [213] |
ἀεί,
ἔπειτα
οὐκ
ἀνέδησα.
καὶ
|
ἅμ᾽ |
αὐτὸν
λαβόντα
τῶν
ταινιῶν
ἀναδεῖν |
| [183] |
ἅτε
οὐ
μονίμου
ἐρῶν
πράγματος.
|
ἅμα |
γὰρ
τῷ
τοῦ
σώματος
ἄνθει |
| [191] |
γεννῷεν
καὶ
γίγνοιτο
τὸ
γένος,
|
ἅμα |
δ᾽
εἰ
καὶ
ἄρρην
ἄρρενι, |
| [177] |
τούτῳ
ἔρανον
εἰσενεγκεῖν
καὶ
χαρίσασθαι,
|
ἅμα |
δ᾽
ἐν
τῷ
παρόντι
πρέπον |
| [220] |
μὲν
ἐν
τῷ
ψύχει
καθηῦδον,
|
ἅμα |
δ᾽
ἐφύλαττον
αὐτὸν
εἰ
καὶ |
| [190] |
καὶ
ἅμα
μὲν
ἀσθενέστεροι
ἔσονται,
|
ἅμα |
δὲ
χρησιμώτεροι
ἡμῖν
διὰ
τὸ |
| [214] |
τῷ
Σωκράτει
κελεύειν
ἐγχεῖν
καὶ
|
ἅμα |
εἰπεῖν·
Πρὸς
μὲν
Σωκράτη,
ὦ |
| [221] |
ἤδη
τῶν
ἀνθρώπων
οὗτός
τε
|
ἅμα |
καὶ
Λάχης·
καὶ
ἐγὼ
περιτυγχάνω, |
| [190] |
ἔφη,
διατεμῶ
δίχα
ἕκαστον,
καὶ
|
ἅμα |
μὲν
ἀσθενέστεροι
ἔσονται,
ἅμα
δὲ |
| [191] |
ἕνεκα,
ἵνα
ἐν
τῇ
συμπλοκῇ
|
ἅμα |
μὲν
εἰ
ἀνὴρ
γυναικὶ
ἐντύχοι, |
| [220] |
τότε
γ᾽
ἦν,
χαμεύνια
ἐξενεγκάμενοι
|
ἅμα |
μὲν
ἐν
τῷ
ψύχει
καθηῦδον, |
| [177] |
λέγειν
Φαῖδρος.
ἐγὼ
οὖν
ἐπιθυμῶ
|
ἅμα |
μὲν
τούτῳ
ἔρανον
εἰσενεγκεῖν
καὶ |
| [213] |
ἡμῖν
ὅδε
τρίτος
συμπότης;
καὶ
|
ἅμα |
μεταστρεφόμενον
αὐτὸν
ὁρᾶν
τὸν
Σωκράτη, |
| [177] |
καὶ
πρῶτος
κατάκειται
καὶ
ἔστιν
|
ἅμα |
πατὴρ
τοῦ
λόγου.
Οὐδείς
σοι, |
| [213] |
ὑπὸ
τῶν
ἀνθρώπων,
καὶ
περιαιρούμενον
|
ἅμα |
τὰς
ταινίας
ὡς
ἀναδήσοντα,
ἐπίπροσθε |
| [172] |
με
πόρρωθεν
ἐκάλεσε,
καὶ
παίζων
|
ἅμα |
τῇ
κλήσει·
Ὦ
Φαληρεύς,
ἔφη, |
| [173] |
καὶ
ἀκούειν.
οὕτω
δὴ
ἰόντες
|
ἅμα |
τοὺς
λόγους
περὶ
αὐτῶν
ἐποιούμεθα, |
| [203] |
ἐν
τοῖς
ἐκείνης
γενεθλίοις,
καὶ
|
ἅμα |
φύσει
ἐραστὴς
ὢν
περὶ
τὸ |
| [214] |
οὐκ
ἐξ
ἴσου
ᾖ.
καὶ
|
ἅμα, |
ὦ
μακάριε,
πείθει
τί
(σε |
| [204] |
μήτε
οἱ
σοφοὶ
μήτε
οἱ
|
ἀμαθεῖς; |
(Δῆλον
δή,
ἔφη,
τοῦτό
γε |
| [204] |
οὐ
φιλοσοφεῖ·
οὐδ᾽
αὖ
οἱ
|
ἀμαθεῖς |
φιλοσοφοῦσιν
οὐδ᾽
ἐπιθυμοῦσι
σοφοὶ
γενέσθαι· |
| [202] |
Ἦ
καὶ
ἂν
μὴ
σοφόν,
|
ἀμαθές; |
ἢ
οὐκ
ᾔσθησαι
ὅτι
ἔστιν |
| [202] |
ὄντος
τυγχάνον
πῶς
ἂν
εἴη
|
ἀμαθία; |
ἔστι
δὲ
δή
που
τοιοῦτον |
| [202] |
πῶς
ἂν
εἴη
ἐπιστήμη;
οὔτε
|
ἀμαθία |
(τὸ
γὰρ
τοῦ
ὄντος
τυγχάνον |
| [204] |
αὐτὸ
γὰρ
τοῦτό
ἐστι
χαλεπὸν
|
ἀμαθία, |
τὸ
μὴ
ὄντα
καλὸν
κἀγαθὸν |
| [202] |
ὀρθὴ
δόξα,
μεταξὺ
φρονήσεως
καὶ
|
ἀμαθίας. |
Ἀληθῆ,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
λέγεις. |
| [203] |
πλουτεῖ,
σοφίας
τε
αὖ
καὶ
|
ἀμαθίας |
ἐν
μέσῳ
ἐστίν.
~(ἔχει
γὰρ |
| [202] |
ἔστιν
τι
μεταξὺ
σοφίας
καὶ
|
ἀμαθίας; |
Τί
τοῦτο;
Τὸ
ὀρθὰ
δοξάζειν |
| [204] |
ὄντα
μεταξὺ
εἶναι
σοφοῦ
καὶ
|
ἀμαθοῦς. |
αἰτία
δὲ
αὐτῷ
καὶ
τούτων |
| [178] |
παιδικῶν,
οὐκ
ἔστιν
ὅπως
ἂν
|
ἄμεινον |
οἰκήσειαν
τὴν
ἑαυτῶν
ἢ
ἀπεχόμενοι |
| [219] |
διαμείβεσθαι
νοεῖς.
ἀλλ᾽
ὦ
μακάριε,
|
ἄμεινον |
σκόπει,
μή
σε
λανθάνω
οὐδὲν |
| [174] |
χείρω
ὄντα
ἐπὶ
τὴν
τοῦ
|
ἀμείνονος. |
ταῦτ᾽
ἀκούσας
εἰπεῖν
ἔφη·
Ἴσως |
| [208] |
πάντες
πάντα
ποιοῦσιν,
ὅσῳ
ἂν
|
ἀμείνους |
(ὦσι,
τοσούτῳ
μᾶλλον·
τοῦ
γὰρ |
| [212] |
κτήματος
τῇ
ἀνθρωπείᾳ
φύσει
συνεργὸν
|
ἀμείνω |
Ἔρωτος
οὐκ
ἄν
τις
ῥᾳδίως |
| [218] |
δι᾽
ἧς
ἂν
σὺ
γένοιο
|
ἀμείνων· |
ἀμήχανόν
τοι
κάλλος
ὁρῴης
ἂν |
| [184] |
τινὰ
θεραπεύειν
ἡγούμενος
δι᾽
ἐκεῖνον
|
ἀμείνων |
ἔσεσθαι
ἢ
κατὰ
σοφίαν
τινὰ |
| [185] |
ἀγαθῷ
χαρισάμενος
καὶ
αὐτὸς
ὡς
|
ἀμείνων |
ἐσόμενος
διὰ
τὴν
φιλίαν
ἐραστοῦ |
| [172] |
μοι
περὶ
ὧν
πυνθάνεσθε
οὐκ
|
ἀμελέτητος |
εἶναι·
καὶ
γὰρ
ἐτύγχανον
πρώην |
| [173] |
(ὥστε,
ὅπερ
ἀρχόμενος
εἶπον,
οὐκ
|
ἀμελετήτως |
ἔχω.
εἰ
οὖν
δεῖ
καὶ |
| [197] |
Ἱμέρου,
Πόθου
πατήρ·
ἐπιμελὴς
ἀγαθῶν,
|
ἀμελὴς |
κακῶν·
ἐν
πόνῳ,
ἐν
φόβῳ, |
| [181] |
πρὸς
τὸ
διαπράξασθαι
μόνον
βλέποντες,
|
ἀμελοῦντες |
δὲ
τοῦ
καλῶς
ἢ
μή· |
| [216] |
ὢν
αὐτὸς
ἔτι
ἐμαυτοῦ
μὲν
|
ἀμελῶ, |
τὰ
δ᾽
Ἀθηναίων
πράττω.
βίᾳ |
| [180] |
μέν
γέ
που
πρεσβυτέρα
καὶ
|
ἀμήτωρ |
Οὐρανοῦ
θυγάτηρ,
ἣν
δὴ
καὶ |
| [218] |
ἧς
ἂν
σὺ
γένοιο
ἀμείνων·
|
ἀμήχανόν |
τοι
κάλλος
ὁρῴης
ἂν
ἐν |
| [211] |
τὸ
καλὸν
ἰδεῖν
εἰλικρινές,
καθαρόν,
|
ἄμικτον, |
ἀλλὰ
μὴ
ἀνάπλεων
σαρκῶν
τε |
| [202] |
δὲ
τὰς
ἐπιτάξεις
τε
καὶ
|
ἀμοιβὰς |
τῶν
θυσιῶν,
ἐν
μέσῳ
δὲ |
| [197] |
θεατὸς
σοφοῖς,
ἀγαστὸς
θεοῖς·
ζηλωτὸς
|
ἀμοίροις, |
κτητὸς
εὐμοίροις·
Τρυφῆς,
Ἁβρότητος,
Χλιδῆς, |
| [202] |
γε
τῶν
καλῶν
καὶ
ἀγαθῶν
|
ἄμοιρος; |
Οὐδαμῶς,
ὥς
γ᾽
ἔοικεν.
Ὁρᾷς |
| [181] |
παίδων
ἔρως)
ἔπειτα
πρεσβυτέρας,
ὕβρεως
|
ἀμοίρου· |
ὅθεν
δὴ
ἐπὶ
τὸ
ἄρρεν |
| [196] |
πᾶς
γοῦν
ποιητὴς
γίγνεται,
κἂν
|
ἄμουσος |
ᾖ
τὸ
„πρίν„
οὗ
ἂν |
| [221] |
τούτου
τοῦ
ἀνδρός,
μάλα
ἐρρωμένως
|
ἀμυνεῖται. |
διὸ
καὶ
ἀσφαλῶς
ἀπῄει
καὶ |
| [178] |
ὑπό
του
δι᾽
ἀνανδρίαν
μὴ
|
ἀμυνόμενος, |
οὔτ᾽
ἂν
ὑπὸ
πατρὸς
ὀφθέντα |
| [219] |
ἐπιτρέψας
τούτῳ
εἰπεῖν
οὐδὲν
ἔτι,
|
ἀμφιέσας |
τὸ
ἱμάτιον
τὸ
ἐμαυτοῦ
τοῦτον— |
| [215] |
οὐδ᾽
ἄν
αὐτὸς
δή
που
|
ἀμφισβητήσαις· |
ὡς
δὲ
καὶ
τἆλλα
ἔοικας, |
| [175] |
τις
ἂν
εἴη,
ἢ
καὶ
|
ἀμφισβητήσιμος, |
ὥσπερ
ὄναρ
οὖσα,
ἡ
δὲ |
| [185] |
τὸν
Ἐρυξίμαχον
εἰπεῖν·
Ἀλλὰ
ποιήσω
|
ἀμφότερα |
ταῦτα·
ἐγὼ
μὲν
γὰρ
ἐρῶ |
| [176] |
ἐξαιρῶ
λόγου·
ἱκανὸς
γὰρ
καὶ
|
ἀμφότερα, |
ὥστ᾽
ἐξαρκέσει
αὐτῷ
ὁπότερ᾽
ἂν |
| [193] |
τούτων
τυγχάνουσιν
ὄντες
καί
εἰσιν
|
ἀμφότεροι |
τὴν
φύσιν
ἄρρενες·
λέγω
δὲ |
| [190] |
ὅμοια
πάντῃ·
κεφαλὴν
δ᾽
ἐπ᾽
|
ἀμφοτέροις |
τοῖς
προσώποις
ἐναντίοις
κειμένοις
μίαν, |
| [192] |
ζῆτε,
ὡς
ἕνα
ὄντα,
κοινῇ
|
ἀμφοτέρους |
ζῇν,
καὶ
ἐπειδὰν
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ |
| [189] |
καὶ
εἶδος
καὶ
ὄνομα
ἐξ
|
ἀμφοτέρων |
κοινὸν
τοῦ
τε
ἄρρενος
καὶ |
| [190] |
σελήνης,
ὅτι
καὶ
ἡ
σελήνη
|
ἀμφοτέρων |
μετέχει·
περιφερῆ
δὲ
δὴ
ἦν |
| [190] |
θῆλυ
τῆς
γῆς,
τὸ
δὲ
|
ἀμφοτέρων |
μετέχον
τῆς
σελήνης,
ὅτι
καὶ |
| [202] |
θυσιῶν,
ἐν
μέσῳ
δὲ
ὂν
|
ἀμφοτέρων |
συμπληροῖ,
ὥστε
τὸ
πᾶν
αὐτὸ |
| [188] |
τοῦ
ἐνιαυτοῦ
σύστασις
μεστή
ἐστιν
|
ἀμφοτέρων |
τούτων,
καὶ
ἐπειδὰν
μὲν
πρὸς |
| [189] |
καὶ
τρίτον
προσῆν
κοινὸν
ὂν
|
ἀμφοτέρων |
τούτων,
οὗ
νῦν
ὄνομα
λοιπόν, |
| [204] |
παιδί,
ὅτι
οἱ
μεταξὺ
τούτων
|
ἀμφοτέρων, |
ὧν
αὖ
καὶ
ὁ
Ἔρως. |
| [215] |
εἶ
τούτοις,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδ᾽
|
ἄν |
αὐτὸς
δή
που
ἀμφισβητήσαις·
ὡς |
| [202] |
καὶ
ἣ
γελάσασα·
Καὶ
πῶς
|
ἄν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
(ὁμολογοῖτο
μέγας |
| [202] |
οὐ
θεὸν
νομίζεις;
Τί
οὖν
|
ἄν, |
ἔφην,
εἴη
ὁ
Ἔρως;
θνητός; |
| [208] |
ἔφη,
Ἄλκηστιν
ὑπὲρ
Ἀδμήτου
ἀποθανεῖν
|
ἄν, |
ἢ
Ἀχιλλέα
Πατρόκλῳ
ἐπαποθανεῖν,
ἢ |
| [217] |
οὐδέν,
ἀλλ᾽
ὥσπερ
εἰώθει
διαλεχθεὶς
|
ἄν |
μοι
καὶ
συνημερεύσας
ᾤχετο
ἀπιών. |
| [217] |
λέγειν·
τὸ
δ᾽
ἐντεῦθεν
οὐκ
|
ἄν |
μου
ἠκούσατε
λέγοντος,
εἰ
μὴ |
| [222] |
φάναι,
ὦ
Ἀλκιβιάδη.
οὐ
γὰρ
|
ἄν |
ποτε
οὕτω
κομψῶς
κύκλῳ
περιβαλλόμενος |
| [177] |
Σωκράτη,
ἐναντία
ψηφιεῖται.
οὔτε
γὰρ
|
ἄν |
που
ἐγὼ
ἀποφήσαιμι,
ὃς
οὐδέν |
| [200] |
χρόνον
παρεῖναι·
ἄλλο
τι
ὁμολογοῖ
|
ἄν; |
Συμφάναι
ἔφη
τὸν
Ἀγάθωνα.
εἰπεῖν |
| [184] |
πάσχων
πτήξῃ
καὶ
μὴ
καρτερήσῃ,
|
ἄν |
τ᾽
εὐεργετούμενος
εἰς
χρήματα
ἢ |
| [211] |
τὸ
καλὸν
ἄρχηται
καθορᾶν,
σχεδὸν
|
ἄν |
τι
ἅπτοιτο
τοῦ
τέλους.
τοῦτο |
| [202] |
εἶναι
καὶ
καλούς;
ἢ
τολμήσαις
|
ἄν |
τινα
μὴ
φάναι
καλόν
τε |
| [221] |
(καὶ
τοὺς
ἄλλους
κατὰ
ταὔτ᾽
|
ἄν |
τις
ἀπεικάζοι·
οἷος
δὲ
οὑτοσὶ |
| [218] |
ἀλγεινοτέρου
καὶ
τὸ
ἀλγεινότατον
ὧν
|
ἄν |
τις
δηχθείη—
τὴν
καρδίαν
ἢ |
| [190] |
τἆλλα
πάντα
ὡς
ἀπὸ
τούτων
|
ἄν |
τις
εἰκάσειεν.
ἐπορεύετο
δὲ
καὶ |
| [182] |
τὸ
χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς,
καὶ
οὐκ
|
ἄν |
τις
εἴποι
οὔτε
νέος
οὔτε |
| [207] |
μὲν
γὰρ
ἀνθρώπους,
ἔφη,
οἴοιτ᾽
|
ἄν |
τις
ἐκ
λογισμοῦ
ταῦτα
ποιεῖν· |
| [221] |
(φεύγοντας
διώκουσιν.
πολλὰ
μὲν
οὖν
|
ἄν |
τις
καὶ
ἄλλα
ἔχοι
Σωκράτη |
| [221] |
οἷος
γὰρ
Ἀχιλλεὺς
ἐγένετο,
ἀπεικάσειεν
|
ἄν |
τις
καὶ
Βρασίδαν
καὶ
ἄλλους, |
| [222] |
λόγων
καταγελάσειεν.
διοιγομένους
δὲ
ἰδὼν
|
ἄν |
τις
καὶ
ἐντὸς
αὐτῶν
γιγνόμενος |
| [221] |
τῶν
μὲν
ἄλλων
ἐπιτηδευμάτων
τάχ᾽
|
ἄν |
τις
καὶ
περὶ
ἄλλου
τοιαῦτα |
| [200] |
Καλῶς
λέγεις.
ἆρ᾽
οὖν
βούλοιτ᾽
|
ἄν |
τις
μέγας
ὢν
μέγας
εἶναι, |
| [216] |
τοῦτον
μόνον
ἀνθρώπων,
ὃ
οὐκ
|
ἄν |
τις
οἴοιτο
ἐν
ἐμοὶ
ἐνεῖναι, |
| [183] |
ἐνθάδε·
ταύτῃ
μὲν
οὖν
οἰηθείη
|
ἄν |
τις
πάγκαλον
νομίζεσθαι
ἐν
τῇδε |
| [212] |
φύσει
συνεργὸν
ἀμείνω
Ἔρωτος
οὐκ
|
ἄν |
τις
ῥᾳδίως
λάβοι.
διὸ
δὴ |
| [200] |
ὑγιὴς
ὢν
ὑγιής—
ἴσως
γὰρ
|
ἄν |
τις
ταῦτα
οἰηθείη
καὶ
πάντα |
| [199] |
θέσει
ῥημάτων
τοιαύτῃ
ὁποία
δὴ
|
ἄν |
τις
τύχῃ
ἐπελθοῦσα.
τὸν
οὖν |
| [194] |
δὲ
ἄλλοις
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽
|
ἂν |
αἰσχύνοιο
αὐτούς,
εἴ
τι
ἴσως |
| [194] |
φάναι.
Τοὺς
δὲ
πολλοὺς
οὐκ
|
ἂν |
αἰσχύνοιο
εἴ
τι
οἴοιο
αἰσχρὸν |
| [192] |
φανείη
βουλόμενος,
ἀλλ᾽
ἀτεχνῶς
οἴοιτ᾽
|
ἂν |
ἀκηκοέναι
τοῦτο
ὃ
πάλαι
ἄρα |
| [196] |
οὔτ᾽
ἂν
ἑτέρῳ
δοίη
οὔτ᾽
|
ἂν |
ἄλλον
διδάξειεν.
καὶ
~(μὲν
δὴ |
| [178] |
καὶ
παιδικῶν,
οὐκ
ἔστιν
ὅπως
|
ἂν |
ἄμεινον
οἰκήσειαν
τὴν
ἑαυτῶν
ἢ |
| [208] |
εὐκλεοῦς
πάντες
πάντα
ποιοῦσιν,
ὅσῳ
|
ἂν |
ἀμείνους
(ὦσι,
τοσούτῳ
μᾶλλον·
τοῦ |
| [196] |
ἀνδρειοτάτου
τῶν
ἄλλων
κρατῶν
πάντων
|
ἂν |
ἀνδρειότατος
εἴη·
περὶ
μὲν
οὖν |
| [179] |
οὐδεὶς
οὕτω
κακὸς,
ὅντινα
οὐκ
|
ἂν |
αὐτὸς
ὁ
Ἔρως
ἔνθεον
ποιήσειε |
| [189] |
ᾐσθῆσθαι,
ἐπεὶ
αἰσθανόμενοί
γε
μέγιστ᾽
|
ἂν |
αὐτοῦ
ἱερὰ
κατασκευάσαι
καὶ
βωμούς, |
| [200] |
αὐτῶν
τούτων
ἃ
ἔχω,
εἴποιμεν
|
ἂν |
αὐτῷ
ὅτι
σύ,
ὦ
ἄνθρωπε, |
| [194] |
ἐντύχοις
οὓς
ἡγεῖο
σοφούς,
μᾶλλον
|
ἂν |
αὐτῶν
φροντίζοις
ἢ
τῶν
πολλῶν· |
| [216] |
εὖ
οἶδα
ὅτι
πολὺ
μεῖζον
|
ἂν |
ἀχθοίμην,
ὥστε
οὐκ
ἔχω
ὅ |
| [214] |
μὴ
ἀληθὲς
λέγω,
μεταξὺ
ἐπιλαβοῦ,
|
ἂν |
βούλῃ,
καὶ
εἰπὲ
ὅτι
τοῦτο |
| [214] |
δὲ
ἐπιτάξαι
Σωκράτει
ὅ
τι
|
ἂν |
βούλῃ,
καὶ
τοῦτον
τῷ
ἐπὶ |
| [175] |
ἄλλους
ἑστιᾶτε.
πάντως
παρατίθετε
ὅτι
|
ἂν |
βούλησθε,
ἐπειδάν
τις
ὑμῖν
μὴ |
| [176] |
χαίρειν
ἐᾷν,
αὐλοῦσαν
ἑαυτῇ
ἢ
|
ἂν |
βούληται
ταῖς
γυναιξὶ
ταῖς
ἔνδον, |
| [204] |
τοιάνδε·
τί
ἔσται
ἐκείνῳ
ᾧ
|
ἂν |
γένηται
τὰ
καλά;
Οὐ
πάνυ |
| [204] |
Καὶ
τί
ἔσται
ἐκείνῳ
ᾧ
|
ἂν |
γένηται
τἀγαθά;
Τοῦτ᾽
εὐπορώτερον,
ἦν |
| [209] |
περιιὼν
τὸ
καλὸν
ἐν
ᾧ
|
ἂν |
γεννήσειεν·
ἐν
τῷ
γὰρ
αἰσχρῷ |
| [181] |
μᾶλλον
ἔχον
ἀγαπῶντες.
καί
τις
|
ἂν |
γνοίη
καὶ
ἐν
αὐτῇ
τῇ |
| [209] |
ἀθανατωτέρων
παίδων
κεκοινωνηκότες.
καὶ
πᾶς
|
ἂν |
δέξαιτο
ἑαυτῷ
τοιούτους
παῖδας
μᾶλλον |
| [179] |
τάξιν
ἢ
ὅπλα
ἀποβαλὼν
ἧττον
|
ἂν |
δή
που
δέξαιτο
ἢ
ὑπὸ |
| [199] |
πατήρ
τινος
ἢ
οὔ;
εἶπες
|
ἂν |
δή
πού
μοι,
εἰ
ἐβούλου |
| [187] |
ὁμολογίαν
δὲ
ἐκ
διαφερομένων,
ἕως
|
ἂν |
διαφέρωνται,
ἀδύνατον
εἶναι·
διαφερόμενον
δὲ |
| [182] |
νομίμως
ὁτιοῦν
πρᾶγμα>
πραττόμενον
ψόγον
|
ἂν |
δικαίως
φέροι.
καὶ
δὴ
καὶ |
| [192] |
παρ᾽
ἀλλήλων
γίγνεσθαι.
οὐδενὶ
γὰρ
|
ἂν |
δόξειεν
τοῦτ᾽
εἶναι
ἡ
τῶν |
| [189] |
ὡς
δώσων
λόγον·
(ἴσως
μέντοι,
|
ἂν |
δόξῃ
μοι,
ἀφήσω
σε.
Καὶ |
| [183] |
ἐθέλοντες
δουλείας
δουλεύειν
οἵας
οὐδ᾽
|
ἂν |
δοῦλος
οὐδείς,
ἐμποδίζοιτο
ἂν
μὴ |
| [201] |
φάναι,
ὦ
Σώκρατες,
σοὶ
οὐκ
|
ἂν |
δυναίμην
ἀντιλέγειν,
ἀλλ᾽
οὕτως
ἐχέτω |
| [199] |
τοῦτον
τὸν
τρόπον·
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
δυναίμην·
οὐ
μέντοι
ἀλλὰ
τά |
| [177] |
ἔπαινον
Ἔρωτος
ἐπὶ
δεξιὰ
ὡς
|
ἂν |
δύνηται
κάλλιστον,
ἄρχειν
δὲ
Φαῖδρον |
| [201] |
Ἀγάθωνι,
αὐτὸς
ἀπ᾽
ἐμαυτοῦ,
ὅπως
|
ἂν |
δύνωμαι.
δεῖ
δή,
ὦ
Ἀγάθων, |
| [181] |
ἢ
τῶν
ψυχῶν,
ἔπειτα
ὡς
|
ἂν |
δύνωνται
ἀνοητοτάτων,
πρὸς
τὸ
διαπράξασθαι |
| [177] |
καὶ
ἄλλα
τοιαῦτα
(συχνὰ
ἴδοις
|
ἂν |
ἐγκεκωμιασμένα.
τὸ
οὖν
τοιούτων
μὲν |
| [185] |
τῷ
ἐμῷ.
ἐν
ᾧ
δ᾽
|
ἂν |
ἐγὼ
λέγω,
ἐὰν
μέν
σοι |
| [185] |
ἢ
λέγειν
ὑπὲρ
ἐμοῦ,
ἕως
|
ἂν |
ἐγὼ
παύσωμαι.
καὶ
τὸν
Ἐρυξίμαχον |
| [176] |
τὸ
πολὺν
πίνειν
οἶνον,
ἴσως
|
ἂν |
ἐγὼ
περὶ
τοῦ
μεθύσκεσθαι,
οἷόν |
| [199] |
μητρὸς
ἢ
πατρός—
ἀλλ᾽
ὥσπερ
|
ἂν |
εἰ
αὐτὸ
τοῦτο
πατέρα
ἠρώτων, |
| [204] |
προχείρως
ἀποκρίνασθαι.
(Ἀλλ᾽
ἔφη,
ὥσπερ
|
ἂν |
εἴ
τις
μεταβαλὼν
ἀντὶ
τοῦ |
| [190] |
μοι,
ἔφη,
ἔχειν
μηχανήν,
ὡς
|
ἂν |
εἶέν
τε
ἄνθρωποι
καὶ
παύσαιντο |
| [202] |
γὰρ
τοῦ
ὄντος
τυγχάνον
πῶς
|
ἂν |
εἴη
ἀμαθία;
ἔστι
δὲ
δή |
| [186] |
ἐμποιῆσαι
καὶ
ἐνόντα
ἐξελεῖν,
ἀγαθὸς
|
ἂν |
εἴη
δημιουργός.
δεῖ
γὰρ
δὴ |
| [202] |
ἐστιν
(ἄλογον
γὰρ
πρᾶγμα
πῶς
|
ἂν |
εἴη
ἐπιστήμη;
οὔτε
ἀμαθία
(τὸ |
| [201] |
ἄλλο
τι
ὁ
Ἔρως
κάλλους
|
ἂν |
εἴη
ἔρως,
αἴσχους
δὲ
οὔ; |
| [175] |
μὲν
γὰρ
ἐμὴ
φαύλη
τις
|
ἂν |
εἴη,
ἢ
καὶ
ἀμφισβητήσιμος,
ὥσπερ |
| [187] |
τοῦ
ὀξέος
καὶ
βαρέος
ἁρμονία
|
ἂν |
εἴη.
ἡ
γὰρ
ἁρμονία
συμφωνία |
| [176] |
φάναι,
οὐδ᾽
αὐτὸς
ἔρρωμαι.
(Ἕρμαιον
|
ἂν |
εἴη
ἡμῖν,
ἦ
δ᾽
ὅς, |
| [197] |
ἡγεμονεύσαντος,
(ὥστε
καὶ
οὗτος
Ἔρωτος
|
ἂν |
εἴη
μαθητής,
καὶ
Μοῦσαι
μουσικῆς |
| [175] |
ἀλλὰ
θαυμάζω
καὶ
αὐτὸς
ποῦ
|
ἂν |
εἴη.
Οὐ
σκέψῃ,
ἔφη,
παῖ, |
| [199] |
ἢ
πατρός
ἐστιν—
γελοῖον
γὰρ
|
ἂν |
εἴη
τὸ
ἐρώτημα,
εἰ
Ἔρως |
| [200] |
ὡμολογημένων.
Οὐ
γάρ
που
ἐνδεὴς
|
ἂν |
εἴη
τούτων
ὅ
γε
ὤν. |
| [176] |
οἷόν
ἐστι,
τἀληθῆ
λέγων
ἧττον
|
ἂν |
εἴην
ἀηδής.
ἐμοὶ
γὰρ
δὴ |
| [194] |
εὖ
ἐροῦντος
ἐμοῦ.
Ἐπιλήσμων
μέντ᾽
|
ἂν |
εἴην,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰπεῖν
τὸν |
| [210] |
οὐκ
οἶδ᾽
εἰ
οἷός
τ᾽
|
ἂν |
εἴης.
ἐρῶ
μὲν
οὖν,
ἔφη, |
| [192] |
ταῦτ᾽
ἀκούσας
ἴσμεν
ὅτι
οὐδ᾽
|
ἂν |
εἷς
ἐξαρνηθείη
οὐδ᾽
ἄλλο
τι |
| [216] |
ἀλλὰ
καταφρονεῖ
τοσοῦτον
(ὅσον
οὐδ᾽
|
ἂν |
εἷς
οἰηθείη,
οὔτ᾽
εἴ
τις |
| [180] |
εἷς
ἦν
ὁ
Ἔρως,
καλῶς
|
ἂν |
εἶχε·
νῦν
δὲ
οὐ
γάρ |
| [176] |
τοῦτο
μὲν
δέδοκται,
πίνειν
ὅσον
|
ἂν |
ἕκαστος
βούληται,
ἐπάναγκες
δὲ
μηδὲν |
| [195] |
ἐκεῖνοι
ἀληθῆ
ἔλεγον·
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
ἐκτομαὶ
οὐδὲ
δεσμοὶ
ἀλλήλων
ἐγίγνοντο |
| [196] |
Ἔρωτι
πᾶν
ὑπηρετεῖ—
ἃ
δ᾽
|
ἂν |
ἑκὼν
ἑκόντι
ὁμολογήσῃ,
φασὶν
οἱ |
| [218] |
ἀμείνων·
ἀμήχανόν
τοι
κάλλος
ὁρῴης
|
ἂν |
ἐν
ἐμοὶ
καὶ
τῆς
παρὰ |
| [214] |
πρὸς
ταῦτα,
ὡς
ἐγὼ
οὐδ᾽
|
ἂν |
ἕνα
ἄλλον
ἐπαινέσαιμι
σοῦ
παρόντος. |
| [200] |
μὲν
τινῶν,
ἔπειτα
τούτων
ὧν
|
ἂν |
ἔνδεια
παρῇ
αὐτῷ;
~(Ναί,
φάναι. |
| [223] |
Ἀγάθωνα,
Ἀλκιβιάδη,
οὐκ
ἔσθ᾽
ὅπως
|
ἂν |
ἐνθάδε
μείναιμι,
ἀλλὰ
παντὸς
μᾶλλον |
| [210] |
διανοήματα
ἐν
φιλοσοφίᾳ
ἀφθόνῳ,
ἕως
|
ἂν |
ἐνταῦθα
ῥωσθεὶς
καὶ
αὐξηθεὶς
κατίδῃ |
| [209] |
αἰσχρὰ
ἀσπάζεται
ἅτε
κυῶν,
καὶ
|
ἂν |
ἐντύχῃ
ψυχῇ
καλῇ
καὶ
γενναίᾳ |
| [198] |
ὀνομάτων
καὶ
ῥημάτων
τίς
οὐκ
|
ἂν |
ἐξεπλάγη
ἀκούων;
ἐπεὶ
ἔγωγε
ἐνθυμούμενος |
| [200] |
τούτου
γε
δή
που
τίς
|
ἂν |
ἐπιθυμήσειεν;
ἀλλ᾽
ὅταν
τις
λέγῃ |
| [217] |
αὐτίκα
διαλέξεσθαι
αὐτόν
μοι
ἅπερ
|
ἂν |
ἐραστὴς
παιδικοῖς
ἐν
ἐρημίᾳ
διαλεχθείη, |
| [196] |
ἄμουσος
ᾖ
τὸ
„πρίν„
οὗ
|
ἂν |
Ἔρως
ἅψηται.
ᾧ
δὴ
πρέπει |
| [197] |
καὶ
φανὸς
ἀπέβη,
οὗ
δ᾽
|
ἂν |
Ἔρως
μὴ
ἐφάψηται,
σκοτεινός;
τοξικήν |
| [196] |
ἔχει
ἢ
μὴ
οἶδεν,
οὔτ᾽
|
ἂν |
ἑτέρῳ
δοίη
οὔτ᾽
ἂν
ἄλλον |
| [176] |
περὶ
ἰατρικῆς
λέγῃς·
νῦν
δ᾽
|
ἂν |
εὖ
βουλεύωνται,
καὶ
οἱ
λοιποί. |
| [196] |
οὐκ
ἐνίζει
Ἔρως·
οὗ
δ᾽
|
ἂν |
εὐανθής
τε
καὶ
εὐώδης
τόπος |
| [221] |
οἱ
λόγοι
αὐτοῦ,
οὐδ᾽
ἐγγὺς
|
ἂν |
εὕροι
τις
ζητῶν,
οὔτε
τῶν |
| [193] |
οὖσι
περὶ
τὰ
ἐρωτικά,
πάνυ
|
ἂν |
ἐφοβούμην
μὴ
ἀπορήσωσι
λόγων
διὰ |
| [217] |
δὴ
δεῦρο
τοῦ
λόγου
καλῶς
|
ἂν |
ἔχοι
καὶ
πρὸς
ὁντινοῦν
λέγειν· |
| [175] |
καθίζεσθαι
καὶ
εἰπεῖν
ὅτι·
Εὖ
|
ἂν |
ἔχοι,
φάναι,
ὦ
Ἀγάθων,
εἰ |
| [192] |
βίου
οὗτοί
εἰσιν,
οἳ
οὐδ᾽
|
ἂν |
ἔχοιεν
εἰπεῖν
ὅ
τι
βούλονται |
| [192] |
ἕνα
γεγονέναι
καὶ
ἕως
τ᾽
|
ἂν |
ζῆτε,
ὡς
ἕνα
ὄντα,
κοινῇ |
| [177] |
οὖν
(ξυνδοκεῖ
καὶ
ὑμῖν,
γένοιτ᾽
|
ἂν |
ἡμῖν
ἐν
λόγοις
ἱκανὴ
διατριβή· |
| [193] |
ἀνδρῶν
καὶ
γυναικῶν,
ὅτι
οὕτως
|
ἂν |
ἡμῶν
τὸ
γένος
εὔδαιμον
γένοιτο, |
| [180] |
μιᾶς
μὲν
οὖν
οὔσης
εἷς
|
ἂν |
ἦν
Ἔρως·
ἐπεὶ
δὲ
δὴ |
| [216] |
ὡμολογημένα.
(καὶ
πολλάκις
μὲν
ἡδέως
|
ἂν |
ἴδοιμι
αὐτὸν
μὴ
ὄντα
ἐν |
| [174] |
πῶς
(ἔχεις
πρὸς
τὸ
ἐθέλειν
|
ἂν |
ἰέναι
ἄκλητος
ἐπὶ
δεῖπνον;
κἀγώ, |
| [206] |
σπουδὴ
καὶ
ἡ
ξύντασις
ἔρως
|
ἂν |
καλοῖτο;
τί
τοῦτο
τυγχάνει
ὂν |
| [194] |
πολλῶν
ἀφρόνων
φοβερώτεροι;
(Οὐ
μέντ᾽
|
ἂν |
καλῶς
ποιοίην,
φάναι
τὸν
Σωκράτη, |
| [216] |
ἐθέλοιμι
παρέχειν
τὰ
ὦτα,
οὐκ
|
ἂν |
καρτερήσαιμι
ἀλλὰ
ταὐτὰ
ἂν
πάσχοιμι· |
| [214] |
σόφισμά
μοι
οὐδέν·
ὁπόσον
γὰρ
|
ἂν |
κελεύῃ
τις,
τοσοῦτον
ἐκπιὼν
οὐδὲν |
| [189] |
γελοῖα
εἴπω
(τοῦτο
μὲν
γὰρ
|
ἂν |
κέρδος
εἴη
καὶ
τῆς
ἡμετέρας |
| [187] |
κοσμίοις
τῶν
ἀνθρώπων,
καὶ
ὡς
|
ἂν |
κοσμιώτεροι
γίγνοιντο
οἱ
μήπω
ὄντες, |
| [172] |
πεποίημαι
ἑκάστης
ἡμέρας
εἰδέναι
ὅτι
|
ἂν |
λέγῃ
ἢ
πράττῃ
οὐδέπω
τρία |
| [195] |
ἐχούσῃ
ἐντύχῃ,
ἀπέρχεται,
ᾗ
δ᾽
|
ἂν |
μαλακόν,
οἰκίζεται.
ἁπτόμενον
οὖν
ἀεὶ |
| [179] |
πρὸς
~(ἀλλήλους·
καὶ
μαχόμενοί
γ᾽
|
ἂν |
μετ᾽
ἀλλήλων
οἱ
τοιοῦτοι
νικῷεν |
| [210] |
οἷόν
τε
μάλιστα.
Ὃς
γὰρ
|
ἂν |
μέχρι
ἐνταῦθα
πρὸς
τὰ
ἐρωτικὰ |
| [201] |
εὐφημήσεις;
ἔφη·
ἢ
οἴει,
ὅτι
|
ἂν |
μὴ
καλὸν
ᾖ,
ἀναγκαῖον
αὐτὸ |
| [204] |
μὴ
οἰόμενος
ἐνδεὴς
εἶναι
οὗ
|
ἂν |
μὴ
οἴηται
ἐπιδεῖσθαι.
Τίνες
οὖν, |
| [183] |
οὐδ᾽
ἂν
δοῦλος
οὐδείς,
ἐμποδίζοιτο
|
ἂν |
μὴ
πράττειν
οὕτω
τὴν
πρᾶξιν |
| [202] |
αἰσχρόν;
~(Μάλιστά
γε.
Ἦ
καὶ
|
ἂν |
μὴ
σοφόν,
ἀμαθές;
ἢ
οὐκ |
| [218] |
δὴ
τοιούτῳ
ἀνδρὶ
πολὺ
μᾶλλον
|
ἂν |
μὴ
χαριζόμενος
αἰσχυνοίμην
τοὺς
φρονίμους, |
| [197] |
οὐκ
ἴσμεν,
ὅτι
οὗ
μὲν
|
ἂν |
ὁ
θεὸς
οὗτος
διδάσκαλος
γένηται, |
| [195] |
αἴτιος
ὢν
τυγχάνει
περὶ
οὗ
|
ἂν |
ὁ
λόγος
ᾖ.
οὕτω
δὴ |
| [196] |
ὑγρὸς
τὸ
εἶδος,
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
οἷός
τ᾽
ἦν
πάντῃ
περιπτύσσεσθαι |
| [210] |
οὐδὲν
ἀπολείψω·
πειρῶ
δὲ
ἕπεσθαι,
|
ἂν |
οἷός
τε
ᾖς.
δεῖ
γάρ, |
| [179] |
μετ᾽
ἀλλήλων
οἱ
τοιοῦτοι
νικῷεν
|
ἂν |
ὀλίγοι
ὄντες
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν |
| [183] |
πλὴν
φιλοσοφίας,
τὰ
μέγιστα
καρποῖτ᾽
|
ἂν |
ὀνείδη·
εἰ
γὰρ
ἢ
χρήματα |
| [185] |
ἐπιδεῖξαι,
ὅτι
ἕνεκα
χρημάτων
ὁτιοῦν
|
ἂν |
ὁτῳοῦν
ὑπηρετοῖ,
τοῦτο
δὲ
οὐ |
| [202] |
ἐνδεής
ἐστιν.
Ὡμολόγηκα
γάρ.
Πῶς
|
ἂν |
οὖν
θεὸς
εἴη
ὅ
γε |
| [191] |
ἄρρενα
διώκουσι,
καὶ
τέως
μὲν
|
ἂν |
παῖδες
ὦσιν,
ἅτε
τεμάχια
ὄντα |
| [183] |
ταῦτά
τις
αὖ
βλέψας
ἡγήσαιτ᾽
|
ἂν |
πάλιν
αἴσχιστον
τὸ
τοιοῦτον
ἐνθάδε |
| [185] |
καὶ
τοῦ
βελτίων
γενέσθαι
πᾶν
|
ἂν |
παντὶ
προθυμηθείη,
τοῦτο
δὲ
αὖ |
| [221] |
τῶν
Σωκράτους
ἀκούειν
λόγων,
φανεῖεν
|
ἂν |
πάνυ
γελοῖοι
τὸ
πρῶτον·
τοιαῦτα |
| [216] |
οὐκ
ἂν
καρτερήσαιμι
ἀλλὰ
ταὐτὰ
|
ἂν |
πάσχοιμι·
ἀναγκάζει
γάρ
με
ὁμολογεῖν |
| [176] |
πείθεσθαι
ἄλλως
τε
καὶ
ἅττ᾽
|
ἂν |
περὶ
ἰατρικῆς
λέγῃς·
νῦν
δ᾽ |
| [176] |
αὐτὸς
ἑκὼν
εἶναι
πόρρω
ἐθελήσαιμι
|
ἂν |
πιεῖν
οὔτε
ἄλλῳ
συμβουλεύσαιμι,
ἄλλως |
| [189] |
κατασκευάσαι
καὶ
βωμούς,
καὶ
θυσίας
|
ἂν |
ποιεῖν
μεγίστας,
οὐχ
ὥσπερ
νῦν |
| [176] |
ἀμφότερα,
ὥστ᾽
ἐξαρκέσει
αὐτῷ
ὁπότερ᾽
|
ἂν |
ποιῶμεν.
ἐπειδὴ
οὖν
μοι
δοκεῖ |
| [179] |
ἄλλων,
καὶ
πρὸ
τούτου
τεθνάναι
|
ἂν |
πολλάκις
ἕλοιτο.
καὶ
μὴν
ἐγκαταλιπεῖν |
| [181] |
ἀλλ᾽
ἐν
τῇ
πράξει,
ὡς
|
ἂν |
πραχθῇ,
τοιοῦτον
ἀπέβη·
καλῶς
μὲν |
| [207] |
παιδαρίου
ὁ
αὐτὸς
λέγεται
ἕως
|
ἂν |
πρεσβύτης
γένηται·
οὗτος
μέντοι
οὐδέποτε |
| [175] |
αὐτὸ
καὶ
ἔχεις·
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
προαπέστης.
καὶ
τὸν
Σωκράτη
καθίζεσθαι |
| [187] |
ὃν
δεῖ
εὐλαβούμενον
προσφέρειν
οἷς
|
ἂν |
προσφέρῃ,
ὅπως
ἂν
τὴν
μὲν |
| [206] |
ἔργον;
ἔχεις
εἰπεῖν;
Οὐ
μεντ᾽
|
ἂν |
σέ,
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Διοτίμα, |
| [195] |
πάσαις
ταῖς
ψυχαῖς,
ἀλλ᾽
ᾗτινι
|
ἂν |
σκληρὸν
ἦθος
ἐχούσῃ
ἐντύχῃ,
ἀπέρχεται, |
| [218] |
ἐν
ἐμοὶ
δύναμις
δι᾽
ἧς
|
ἂν |
σὺ
γένοιο
ἀμείνων·
ἀμήχανόν
τοι |
| [214] |
ἀλλὰ
τί
ποιῶμεν;
Ὅ
τι
|
ἂν |
σὺ
κελεύῃς.
δεῖ
γάρ
σοι |
| [174] |
ἔφη,
εἶπον
ὅτι
Οὕτως
ὅπως
|
ἂν |
σὺ
κελεύῃς.
Ἕπου
τοίνυν,
ἔφη, |
| [196] |
καὶ
ἐπιθυμιῶν
ὁ
Ἔρως
διαφερόντως
|
ἂν |
σωφρονοῖ.
καὶ
μὴν
εἴς
γε |
| [215] |
δυνάμει,
καὶ
ἔτι
νυνὶ
ὃς
|
ἂν |
τὰ
ἐκείνου
αὐλῇ·
ἃ
γὰρ |
| [187] |
προσφέρειν
οἷς
ἂν
προσφέρῃ,
ὅπως
|
ἂν |
τὴν
μὲν
ἡδονὴν
αὐτοῦ
καρπώσηται, |
| [185] |
ἀναλαβών
τι
τοιοῦτον
οἵῳ
κινήσαις
|
ἂν |
τὴν
ῥῖνα,
πτάρε·
καὶ
ἐὰν |
| [208] |
εἰς
τὴν
φιλοτιμίαν
βλέψαι,
θαυμάζοις
|
ἂν |
τῆς
ἀλογίας
πέρι,
ἃ
ἐγὼ |
| [205] |
τις,
ἔφη,
λόγος,
ὡς
οἳ
|
ἂν |
τὸ
ἥμισυ
(ἑαυτῶν
ζητῶσιν,
οὗτοι |
| [192] |
τούτου
ἐρᾶτε
καὶ
ἐξαρκεῖ
ὑμῖν
|
ἂν |
τούτου
τύχητε·
ταῦτ᾽
ἀκούσας
ἴσμεν |
| [175] |
τοῦτ᾽
ἔχει·
ἐνίοτε
ἀποστὰς
ὅποι
|
ἂν |
τύχῃ
ἕστηκεν.
ἥξει
δ᾽
αὐτίκα, |
| [181] |
(ἐστι
καὶ
ἐξεργάζεται
ὅ
τι
|
ἂν |
τύχῃ·
καὶ
οὗτός
ἐστιν
ὃν |
| [181] |
δὴ
ξυμβαίνει
αὐτοῖς
ὅ
τι
|
ἂν |
τύχωσι
τοῦτο
πράττειν,
ὁμοίως
μὲν |
| [189] |
τούτων
ὧν
ἰαθέντων
μεγίστη
εὐδαιμονία
|
ἂν |
τῷ
ἀνθρωπείῳ
γένει
εἴη.
ἐγὼ |
| [222] |
ἄπειρος
καὶ
ἀνόητος
ἄνθρωπος
~(πᾶς
|
ἂν |
τῶν
λόγων
καταγελάσειεν.
διοιγομένους
δὲ |
| [213] |
οὖν
αἱροῦμαι
τῆς
πόσεως,
ἕως
|
ἂν |
ὑμεῖς
ἱκανῶς
πίητε,
ἐμαυτόν.
ἀλλὰ |
| [215] |
κομιδῇ
δόξειν
μεθύειν,
εἶπον
ὀμόσας
|
ἂν |
ὑμῖν
οἷα
δὴ
πέπονθα
αὐτὸς |
| [193] |
τὸν
αἴτιον
θεὸν
ὑμνοῦντες
(δικαίως
|
ἂν |
ὑμνοῖμεν
Ἔρωτα,
ὃς
ἔν
τε |
| [184] |
χαρισαμένοις
παιδικοῖς
ὑπηρετῶν
ὁτιοῦν
δικαίως
|
ἂν |
ὑπηρετεῖν,
ὁ
δὲ
τῷ
ποιοῦντι |
| [196] |
εἶναι·
εἰ
δὲ
ἥττους,
κρατοῖντ᾽
|
ἂν |
ὑπὸ
Ἔρωτος,
ὁ
δὲ
κρατοῖ, |
| [178] |
δι᾽
ἀνανδρίαν
μὴ
ἀμυνόμενος,
οὔτ᾽
|
ἂν |
ὑπὸ
πατρὸς
ὀφθέντα
οὕτως
ἀλγῆσαι |
| [184] |
καὶ
ἀγαθὸν
δικαίως
αὖ
ὁτιοῦν
|
ἂν |
ὑπουργεῖν
ὑπουργῶν>
καὶ
ὁ
μὲν |
| [219] |
ἐπιόντι
χρόνῳ
(βουλευόμενοι
πράξομεν
ὃ
|
ἂν |
φαίνηται
νῷν
περί
τε
τούτων |
| [198] |
εἶναι
καὶ
τοσούτων
αἴτιον,
ὅπως
|
ἂν |
~(φαίνηται
ὡς
κάλλιστος
καὶ
ἄριστος, |
| [192] |
εἷς
ἐξαρνηθείη
οὐδ᾽
ἄλλο
τι
|
ἂν |
φανείη
βουλόμενος,
ἀλλ᾽
ἀτεχνῶς
οἴοιτ᾽ |
| [214] |
παρίημι
καὶ
κελεύω
λέγειν.
Οὐκ
|
ἂν |
φθάνοιμι,
εἰπεῖν
τὸν
Ἀλκιβιάδην.
καὶ |
| [185] |
πάνυ
ἰσχυρά
ἐστι,
παύσεται.
Οὐκ
|
ἂν |
φθάνοις
λέγων,
φάναι
τὸν
Ἀριστοφάνη· |
| [194] |
Ἀγάθων
εἴπῃ
εὖ,
καὶ
μάλ᾽
|
ἂν |
φοβοῖο
καὶ
ἐν
παντὶ
εἴης |
| [219] |
ἀνθρώπῳ
τοιούτῳ
οἵῳ
ἐγὼ
οὐκ
|
ἂν |
ᾤμην
ποτ᾽
ἐντυχεῖν
εἰς
φρόνησιν |
| [176] |
χθές-
σκοπεῖσθε
(οὖν
τίνι
τρόπῳ
|
ἂν |
ὡς
ῤᾷστα
πίνοιμεν·
τὸν
οὖν |
| [194] |
τὴν
σὴν
ἀνδρείαν
καὶ
μεγαλοφροσύνην
|
ἀναβαίνοντος |
ἐπὶ
τὸν
ὀκρίβαντα
μετὰ
τῶν |
| [174] |
τινὸς
ἕνεκα
ἦλθες,
εἰς
αὖθις
|
ἀναβαλοῦ, |
ὡς
καὶ
χθὲς
ζητῶν
σε, |
| [190] |
λέγεται,
τὸ
εἰς
τὸν
οὐρανὸν
|
ἀνάβασιν |
ἐπιχειρεῖν
(ποιεῖν,
ὡς
ἐπιθησομένων
τοῖς |
| [203] |
τοτὲ
δὲ
ἀποθνῄσκει,
πάλιν
δὲ
|
ἀναβιώσκεται |
διὰ
τὴν
τοῦ
πατρὸς
φύσιν, |
| [201] |
πρὸ
τοῦ
λοιμοῦ
δέκα
ἔτη
|
ἀναβολὴν |
ἐποίησε
τῆς
νόσου,
ἣ
δὴ |
| [202] |
δ᾽
ἐγώ,
λέγεις.
(Μὴ
τοίνυν
|
ἀνάγκαζε |
ὃ
μὴ
καλόν
ἐστιν
αἰσχρὸν |
| [216] |
καρτερήσαιμι
ἀλλὰ
ταὐτὰ
ἂν
πάσχοιμι·
|
ἀναγκάζει |
γάρ
με
ὁμολογεῖν
ὅτι
πολλοῦ |
| [189] |
καὶ
φύλακά
με
τοῦ
(λόγου
|
ἀναγκάζεις |
γίγνεσθαι
τοῦ
σεαυτοῦ,
ἐάν
τοι |
| [223] |
καὶ
οὐκέτι
ἐν
κόσμῳ
οὐδενὶ
|
ἀναγκάζεσθαι |
πίνειν
πάμπολυν
οἶνον.
τὸν
μὲν |
| [223] |
ὄντα
κωμῳδοποιὸν
εἶναι.
ταῦτα
δὴ
|
ἀναγκαζομένους |
αὐτοὺς
καὶ
οὐ
σφόδρα
ἑπομένους |
| [192] |
φύσει,
ἀλλ᾽
ὑπὸ
τοῦ
νόμου
|
ἀναγκάζονται· |
ἀλλ᾽
ἐξαρκεῖ
αὐτοῖς
μετ᾽
ἀλλήλων |
| [185] |
πόλει
καὶ
ἰδιώταις,
πολλὴν
ἐπιμέλειαν
|
ἀναγκάζων |
ποιεῖσθαι
πρὸς
ἀρετὴν
τόν
(τε |
| [201] |
ὅτι
ἂν
μὴ
καλὸν
ᾖ,
|
ἀναγκαῖον |
αὐτὸ
εἶναι
αἰσχρόν;
~(Μάλιστά
γε. |
| [194] |
ἡδέως
μὲν
ἀκούω
Σωκράτους
διαλεγομένου,
|
ἀναγκαῖον |
δέ
μοι
ἐπιμεληθῆναι
τοῦ
ἐγκωμίου |
| [207] |
ἑαυτῷ
εἶναι
ἀεὶ
ἔρως
ἐστίν.
|
ἀναγκαῖον |
δὴ
ἐκ
τούτου
τοῦ
λόγου |
| [180] |
Διώνης,
(ἣν
δὴ
Πάνδημον
καλοῦμεν.
|
ἀναγκαῖον |
δὴ
καὶ
ἔρωτα
τὸν
μὲν |
| [185] |
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
Δοκεῖ
τοίνυν
μοι
|
ἀναγκαῖον |
εἶναι,
ἐπειδὴ
Παυσανίας
ὁρμήσας
ἐπὶ |
| [207] |
θνητῷ
ἡ
γέννησις.
ἀθανασίας
~(δὲ
|
ἀναγκαῖον |
ἐπιθυμεῖν
μετὰ
ἀγαθοῦ
ἐκ
τῶν |
| [204] |
ἔρως
περὶ
τὸ
καλόν,
ὥστε
|
ἀναγκαῖον |
Ἔρωτα
φιλόσοφον
εἶναι,
φιλόσοφον
δὲ |
| [193] |
φύσιν·
εἰ
δὲ
τοῦτο
ἄριστον,
|
ἀναγκαῖον |
καὶ
τῶν
νῦν
παρόντων
τὸ |
| [220] |
καὶ
πίνειν
οὐκ
ἐθέλων,
ὁπότε
|
ἀναγκασθείη, |
πάντας
ἐκράτει,
καὶ
ὃ
πάντων |
| [219] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων.
ὁπότ᾽
|
ἀναγκασθεῖμεν |
ἀποληφθέντες
που,
οἷα
δὴ
ἐπὶ |
| [210] |
ποιήσουσι
βελτίους
τοὺς
νέους,
ἵνα
|
ἀναγκασθῇ |
αὖ
θεάσασθαι
τὸ
ἐν
τοῖς |
| [200] |
ἕκαστα
τούτων
ἐν
τῷ
παρόντι
|
ἀνάγκη |
ἃ
ἔχουσιν,
ἐάν
τε
βούλωνται |
| [195] |
ἐν
μαλακωτάτοις
τῶν
μαλακωτάτων,
ἁπαλώτατον
|
ἀνάγκη |
~(εἶναι.
νεώτατος
μὲν
δή
ἐστι |
| [200] |
θαυμαστῶς
δοκεῖ,
ὦ
Ἀγάθων,
ὡς
|
ἀνάγκη |
εἶναι·
σοὶ
δὲ
πῶς;
Κἀμοί, |
| [180] |
δὲ
δὴ
δύο
ἐστόν,
δύο
|
ἀνάγκη |
καὶ
Ἔρωτε
εἶναι.
πῶς
δ᾽ |
| [195] |
ἃ
Ἡσίοδος
καὶ
Παρμενίδης
λέγουσιν,
|
Ἀνάγκῃ |
καὶ
οὐκ
Ἔρωτι
γεγονέναι,
εἰ |
| [200] |
Σωκράτη,
ἀντὶ
τοῦ
εἰκότος
εἰ
|
ἀνάγκη |
οὕτως,
τὸ
ἐπιθυμοῦν
ἐπιθυμεῖν
οὗ |
| [201] |
οὐκ
ἔχει
ὁ
Ἔρως
κάλλος.
|
Ἀνάγκη, |
φάναι.
Τί
δέ;
τὸ
ἐνδεὲς |
| [197] |
ὡς
λέγεται,
διὰ
τὴν
τῆς
|
Ἀνάγκης |
βασιλείαν·
ἐπειδὴ
δ᾽
ὁ
θεὸς |
| [213] |
ἀσπάζεσθαί
τε
τὸν
Ἀγάθωνα
καὶ
|
ἀναδεῖν. |
εἰπεῖν
οὖν
τὸν
Ἀγάθωνα·
Ὑπολύετε, |
| [213] |
ἅμ᾽
αὐτὸν
λαβόντα
τῶν
ταινιῶν
|
ἀναδεῖν |
τὸν
Σωκράτη
καὶ
κατακλίνεσθαι.
Ἐπειδὴ |
| [212] |
σφόδρα
δέξεσθε
συμπότην,
ἢ
ἀπίωμεν
|
ἀναδήσαντες |
μόνον
Ἀγάθωνα,
ἐφ᾽
ᾧσπερ
ἤλθομεν; |
| [213] |
περιαιρούμενον
ἅμα
τὰς
ταινίας
ὡς
|
ἀναδήσοντα, |
ἐπίπροσθε
τῶν
ὀφθαλμῶν
ἔχοντα
οὐ |
| [212] |
καὶ
καλλίστου
κεφαλὴν
ἀνειπὼν
οὑτωσὶ
|
ἀναδήσω· |
ἆρα
καταγελάσεσθέ
μου
ὡς
μεθύοντος; |
| [213] |
φάναι,
μετάδος
τῶν
ταινιῶν,
ἵνα
|
ἀναδήσωμεν |
καὶ
τὴν
τούτου
ταυτηνὶ
τὴν |
| [213] |
συμπίεσθε
ἢ
οὔ;
πάντας
οὖν
|
ἀναθορυβῆσαι |
καὶ
κελεύειν
εἰσιέναι
καὶ
κατακλίνεσθαι, |
| [198] |
Ἀγάθωνος
πάντας
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
|
ἀναθορυβῆσαι |
τοὺς
παρόντας,
ὡς
πρεπόντως
τοῦ |
| [192] |
εἶναι,
ψευδόμενοι·
οὐ
γὰρ
ὑπ᾽
|
ἀναισχυντίας |
τοῦτο
δρῶσιν
ἀλλ᾽
ὑπὸ
θάρρους |
| [192] |
φασὶ
δὲ
δή
τινες
αὐτοὺς
|
ἀναισχύντους |
εἶναι,
ψευδόμενοι·
οὐ
γὰρ
ὑπ᾽ |
| [197] |
λόγος,
ὦ
Φαῖδρε,
τῷ
θεῷ
|
ἀνακείσθω, |
τὰ
μὲν
παιδιᾶς,
τὰ
δὲ |
| [185] |
λύγξ·
εἰ
δὲ
μή,
ὕδατι
|
(ἀνακογχυλίασον. |
εἰ
δ᾽
ἄρα
πάνυ
ἰσχυρά |
| [201] |
ὥς
ποτέ
με
ἡ
ξένη
|
ἀνακρίνουσα |
διῄει.
σχεδὸν
γάρ
τι
καὶ |
| [185] |
δ᾽
ἄρα
πάνυ
ἰσχυρά
ἐστιν,
|
ἀναλαβών |
τι
τοιοῦτον
οἵῳ
κινήσαις
ἂν |
| [208] |
ὑπὲρ
τῶν
(παίδων,
καὶ
χρήματα
|
ἀναλίσκειν |
καὶ
πόνους
πονεῖν
οὑστινασοῦν
καὶ |
| [215] |
εἶναι
οὐδὲν
~(ψεύσομαι.
ἐὰν
μέντοι
|
ἀναμιμνῃσκόμενος |
ἄλλο
ἄλλοθεν
λέγω,
μηδὲν
θαυμάσῃς· |
| [201] |
~(Ναί,
φάναι.
Ἐπὶ
δὴ
τούτοις
|
ἀναμνήσθητι |
τίνων
ἔφησθα
ἐν
τῷ
λόγῳ |
| [201] |
εἰ
δὲ
βούλει,
ἐγώ
σε
|
ἀναμνήσω. |
οἶμαι
γάρ
σε
οὑτωσί
πως |
| [182] |
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ,
τῶν
δὲ
ἀρχομένων
|
ἀνανδρίᾳ· |
οὗ
δὲ
καλὸν
ἁπλῶς
ἐνομίσθη, |
| [178] |
ἢ
πάσχων
ὑπό
του
δι᾽
|
ἀνανδρίαν |
μὴ
ἀμυνόμενος,
οὔτ᾽
ἂν
ὑπὸ |
| [196] |
ἄνθη
δίαιτα
τοῦ
θεοῦ
σημαίνει·
|
ἀνανθεῖ |
γὰρ
(καὶ
ἀπηνθηκότι
καὶ
σώματι |
| [223] |
οὕτω
διατρίψαντα
εἰς
ἑσπέραν
οἴκοι
|
ἀναπαύεσθαι. |
|
| [212] |
λέγετε
ὅτι
οὐ
πίνομεν
ἀλλ᾽
|
ἀναπαυόμεθα |
ἤδη.
καὶ
οὐ
πολὺ
ὕστερον |
| [213] |
ὁρᾶν
τὸν
Σωκράτη,
ἰδόντα
δὲ
|
ἀναπηδῆσαι |
καὶ
εἰπεῖν·
Ὦ
Ἡράκλεις,
τουτὶ |
| [211] |
εἰλικρινές,
καθαρόν,
ἄμικτον,
ἀλλὰ
μὴ
|
ἀνάπλεων |
σαρκῶν
τε
ἀνθρωπίνων
καὶ
χρωμάτων |
| [188] |
ἐξέλιπον,
σὸν
ἔργον,
ὦ
Ἀριστόφανες,
|
ἀναπληρῶσαι· |
ἢ
εἴ
πως
ἄλλως
ἐν |
| [206] |
ἐν
τῷ
ἀναρμόστῳ
ἀδύνατον
γενέσθαι.
|
(ἀνάρμοστον |
δ᾽
ἐστὶ
τὸ
αἰσχρὸν
παντὶ |
| [206] |
γέννησις.
τὰ
δὲ
ἐν
τῷ
|
ἀναρμόστῳ |
ἀδύνατον
γενέσθαι.
(ἀνάρμοστον
δ᾽
ἐστὶ |
| [223] |
τὸν
οὖν
Σωκράτη,
κατακοιμίσαντ᾽
ἐκείνους,
|
ἀναστάντα |
ἀπιέναι,
καὶ
ἓ
ὥσπερ
εἰώθει |
| [219] |
βέλη,
τετρῶσθαι
αὐτὸν
ᾤμην·
καὶ
|
ἀναστάς |
γε,
οὐδ᾽
ἐπιτρέψας
τούτῳ
εἰπεῖν |
| [198] |
ὁτιοῦν,
ἀλλὰ
τὸ
ὡς
(μέγιστα
|
ἀνατιθέναι |
τῷ
πράγματι
καὶ
ὡς
κάλλιστα, |
| [198] |
δὴ,
οἶμαι,
πάντα
λόγον
κινοῦντες
|
ἀνατίθετε |
τῷ
Ἔρωτι,
καί
φατε
αὐτὸν |
| [213] |
ἐνταῦθα
κατέκεισο,
(ὥσπερ
εἰώθεις
ἐξαίφνης
|
ἀναφαίνεσθαι |
ὅπου
ἐγὼ
ᾤμην
ἥκιστά
σε |
| [185] |
διὰ
τὴν
φιλίαν
ἐραστοῦ
ἐξαπατηθείη,
|
ἀναφανέντος |
ἐκείνου
κακοῦ
(καὶ
οὐ
κεκτημένου |
| [185] |
ἐξαπατηθείη
καὶ
μὴ
λάβοι
χρήματα,
|
ἀναφανέντος |
τοῦ
ἐραστοῦ
πένητος,
οὐδὲν
ἧττον |
| [175] |
ἥκειν
ἀγγέλλοντα
ὅτι·
Σωκράτης
οὗτος
|
ἀναχωρήσας |
ἐν
τῷ
τῶν
γειτόνων
προθύρῳ |
| [176] |
τοῦ
χθὲς
πότου
καὶ
δέομαι
|
ἀναψυχῆς |
τινός,
οἶμαι
δὲ
καὶ
ὑμῶν |
| [197] |
ἄριστος,
ᾧ
χρὴ
ἕπεσθαι
πάντα
|
ἄνδρα |
ἐφυμνοῦντα
καλῆς
ᾠδῆς
μετέχοντα
ἣν |
| [178] |
ἔργα
ἐξεργάζεσθαι.
φημὶ
τοίνυν
ἐγὼ
|
ἄνδρα |
ὅστις
ἐρᾷ,
εἴ
τι
αἰσχρὸν |
| [212] |
καὶ
εἰπεῖν·
Ἄνδρες,
χαίρετε·
μεθύοντα
|
ἄνδρα |
πάνυ
σφόδρα
δέξεσθε
συμπότην,
ἢ |
| [214] |
καλῶς
μὲν
λέγεις,
μεθύοντα
δὲ
|
ἄνδρα |
παρὰ
νηφόντων
λόγους
παραβάλλειν
μὴ |
| [174] |
γὰρ
τὸν
Ἀγαμέμνονα
διαφερόντως
ἀγαθὸν
|
ἄνδρα |
(τὰ
πολεμικά,
τὸν
δὲ
Μενέλεων |
| [209] |
περὶ
οἷον
χρὴ
εἶναι
(τὸν
|
ἄνδρα |
τὸν
ἀγαθὸν
καὶ
ἃ
ἐπιτηδεύειν, |
| [212] |
δὴ
ἔγωγέ
φημι
χρῆναι
πάντα
|
ἄνδρα |
τὸν
Ἔρωτα
τιμᾷν,
καὶ
αὐτὸς |
| [193] |
λίσπαι.
ἀλλὰ
τούτων
ἕνεκα
πάντ᾽
|
ἄνδρα |
χρὴ
ἅπαντα
παρακελεύεσθαι
εὐσεβεῖν
περὶ |
| [215] |
ἡ
ψυχὴ
οὐδ᾽
ἠγανάκτει
ὡς
|
ἀνδραποδωδῶς |
διακειμένου·
ἀλλ᾽
ὑπὸ
τουτουῒ
τοῦ |
| [191] |
ὄντα
τοῦ
ἄρρενος,
φιλοῦσι
τοὺς
|
ἄνδρας |
καὶ
χαίρουσι
συγκατακείμενοι
καὶ
συμπεπλεγμένοι |
| [192] |
χαίρουσι
συγκατακείμενοι
καὶ
συμπεπλεγμένοι
~(τοῖς
|
ἀνδράσι, |
καί
εἰσιν
οὗτοι
βέλτιστοι
τῶν |
| [191] |
εἰσιν,
οὐ
πάνυ
αὗται
τοῖς
|
ἀνδράσι |
τὸν
νοῦν
προσέχουσιν,
ἀλλὰ
μᾶλλον |
| [219] |
φύσιν
τε
καὶ
σωφροσύνην
καὶ
|
ἀνδρείαν, |
ἐντετυχηκότα
ἀνθρώπῳ
τοιούτῳ
οἵῳ
ἐγὼ |
| [196] |
σωφρονοῖ.
καὶ
μὴν
εἴς
γε
|
ἀνδρείαν |
Ἔρωτι
(οὐδ᾽
Ἄρης
„ἀνθίσταται„
οὐ |
| [194] |
Σωκράτη,
(εἰ
ἰδὼν
τὴν
σὴν
|
ἀνδρείαν |
καὶ
μεγαλοφροσύνην
ἀναβαίνοντος
ἐπὶ
τὸν |
| [212] |
ἀεὶ
ἐγκωμιάζω
τὴν
δύναμιν
καὶ
|
ἀνδρείαν |
τοῦ
Ἔρωτος
καθ᾽
ὅσον
οἷός |
| [192] |
δρῶσιν
ἀλλ᾽
ὑπὸ
θάρρους
καὶ
|
ἀνδρείας |
καὶ
ἀρρενωπίας,
τὸ
ὅμοιον
αὐτοῖς |
| [196] |
οὖν
δικαιοσύνης
καὶ
σωφροσύνης
καὶ
|
ἀνδρείας |
τοῦ
θεοῦ
εἴρηται,
περὶ
δὲ |
| [203] |
τοῖς
καλοῖς
καὶ
τοῖς
ἀγαθοῖς,
|
ἀνδρεῖος |
ὢν
καὶ
ἴτης
καὶ
σύντονος, |
| [192] |
τῶν
παίδων
καὶ
μειρακίων,
ἅτε
|
ἀνδρειότατοι |
ὄντες
φύσει.
φασὶ
δὲ
δή |
| [196] |
τῶν
ἄλλων
κρατῶν
πάντων
ἂν
|
ἀνδρειότατος |
εἴη·
περὶ
μὲν
οὖν
δικαιοσύνης |
| [196] |
ἔχων
τοῦ
ἐχομένου·
τοῦ
δ᾽
|
ἀνδρειοτάτου |
τῶν
ἄλλων
κρατῶν
πάντων
ἂν |
| [222] |
κἀγαθῷ
ἔσεσθαι.
ταῦτ᾽
ἐστίν,
ὦ
|
ἄνδρες, |
ἃ
ἐγὼ
Σωκράτη
ἐπαινῶ·
καὶ |
| [179] |
οἱ
ἐρῶντες,
οὐ
μόνον
ὅτι
|
ἄνδρες, |
ἀλλὰ
καὶ
αἱ
γυναῖκες.
τούτου |
| [220] |
ἢ
σαυτόν.
ἔτι
τοίνυν,
ὦ
|
ἄνδρες, |
ἄξιον
ἦν
θεάσασθαι
Σωκράτη,
ὅτε |
| [219] |
γε
ᾤμην
τὶ
εἶναι,
ὦ
|
ἄνδρες |
δικασταί·
δικασταὶ
γάρ
ἐστε
τῆς |
| [213] |
δὲ
κατεκλίνη,
εἰπεῖν·
Εἶεν
δή,
|
ἄνδρες· |
δοκεῖτε
γάρ
μοι
νήφειν.
οὐκ |
| [215] |
καὶ
κατεχόμεθα.
ἐγὼ
γοῦν,
ὦ
|
ἄνδρες, |
εἰ
μὴ
ἔμελλον
κομιδῇ
δόξειν |
| [209] |
γέννησιν,
καὶ
ἄλλοι
(ἄλλοθι
πολλαχοῦ
|
ἄνδρες, |
καὶ
ἐν
Ἕλλησι
καὶ
ἐν |
| [217] |
Σώκρατες,
ἐξέλεγχε.
συνεγιγνόμην
γάρ,
ὦ
|
ἄνδρες, |
μόνος
μόνῳ,
καὶ
ᾤμην
αὐτίκα |
| [218] |
ἐπίθεσθε.
Ἐπειδὴ
γὰρ
οὖν,
ὦ
|
ἄνδρες, |
ὅ
τε
λύχνος
ἀπεσβήκει
καὶ |
| [192] |
μόνοι
ἀποβαίνουσιν
εἰς
τὰ
πολιτικὰ
|
ἄνδρες |
οἱ
τοιοῦτοι.
ἐπειδὰν
δὲ
ἀνδρωθῶσι, |
| [215] |
Σωκράτη
δ᾽
ἐγὼ
ἐπαινεῖν,
ὦ
|
ἄνδρες, |
οὕτως
ἐπιχειρήσω,
δι᾽
εἰκόνων.
οὗτος |
| [216] |
ἀνοιχθεὶς
πόσης
οἴεσθε
γέμει,
ὦ
|
ἄνδρες |
συμπόται,
σωφροσύνης;
ἴστε
ὅτι
οὔτε |
| [214] |
εἰπεῖν·
Πρὸς
μὲν
Σωκράτη,
ὦ
|
ἄνδρες, |
τὸ
σόφισμά
μοι
οὐδέν·
ὁπόσον |
| [176] |
λόγου
τοιούτου
τινὸς
κατάρχειν.
Εἶεν,
|
ἄνδρες, |
φάναι,
τίνα
τρόπον
ῥᾷστα
πιόμεθα; |
| [212] |
κεφαλῆς
πάνυ
πολλάς,
καὶ
εἰπεῖν·
|
Ἄνδρες, |
χαίρετε·
μεθύοντα
ἄνδρα
πάνυ
σφόδρα |
| [214] |
χρῆναι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε;
ἐπιθῶμαι
τῷ
|
ἀνδρὶ |
καὶ
τιμωρήσωμαι
ὑμῶν
ἐναντίον;
Οὗτος, |
| [217] |
ἔδοξέ
μοι
ἐπιθετέον
εἶναι
τῷ
|
ἀνδρὶ |
κατὰ
τὸ
καρτερὸν
καὶ
οὐκ |
| [218] |
εἶναι
σοῦ.
ἐγὼ
δὴ
τοιούτῳ
|
ἀνδρὶ |
πολὺ
μᾶλλον
ἂν
μὴ
χαριζόμενος |
| [189] |
ὄνομα
λοιπόν,
αὐτὸ
δὲ
ἠφάνισται·
|
ἀνδρόγυνον |
γὰρ
ἓν
τότε
μὲν
ἦν |
| [191] |
τμῆμά
εἰσιν,
ὃ
δὴ
τότε
|
ἀνδρόγυνον |
ἐκαλεῖτο,
φιλογύναικές
τέ
εἰσὶ
καὶ |
| [179] |
ἐθελήσασα
μόνη
ὑπὲρ
τοῦ
αὑτῆς
|
ἀνδρὸς |
ἀποθανεῖν,
ὄντων
αὐτῷ
πατρός
τε |
| [223] |
Σωκράτη
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
τοῦ
αὐτοῦ
|
ἀνδρὸς |
εἶναι
κωμῳδίαν
καὶ
τραγῳδίαν
ἐπίστασθαι |
| [174] |
Ὅμηρον
φαῦλος
ὢν
ἐπὶ
σοφοῦ
|
ἀνδρὸς |
ἰέναι
θοίνην
ἄκλητος.
ἆρ᾽
οὖν |
| [206] |
δὲ
τῷ
καλῷ.
ἡ
γὰρ
|
ἀνδρὸς |
καὶ
γυναικὸς
συνουσία
τόκος
ἐστίν. |
| [191] |
δὴ
νῦν
γυναῖκα
καλοῦμεν,
εἴτ᾽
|
ἀνδρός· |
καὶ
οὕτως
ἀπώλλυντο.
ἐλεήσας
δὲ |
| [221] |
εἴ
τις
ἅψεται
τούτου
τοῦ
|
ἀνδρός, |
μάλα
ἐρρωμένως
ἀμυνεῖται.
διὸ
καὶ |
| [177] |
ἔγωγε
ἤδη
τινὶ
ἐνέτυχον
βιβλίῳ
|
ἀνδρὸς |
σοφοῦ,
ἐν
ᾧ
ἐνῆσαν
ἅλες |
| [192] |
ἄνδρες
οἱ
τοιοῦτοι.
ἐπειδὰν
δὲ
|
ἀνδρωθῶσι, |
(παιδεραστοῦσι
καὶ
πρὸς
γάμους
καὶ |
| [193] |
οὖν
ἔγωγε
καθ᾽
ἁπάντων
καὶ
|
ἀνδρῶν |
καὶ
γυναικῶν,
ὅτι
οὕτως
ἂν |
| [195] |
ἀλλ᾽
ἄρα
ἥ
γε
κατ᾽
|
ἀνδρῶν |
κράατα
βαίνει.
καλῷ
οὖν
δοκεῖ |
| [191] |
ξύμβολον.
ὅσοι
μὲν
οὖν
τῶν
|
ἀνδρῶν |
τοῦ
κοινοῦ
τμῆμά
εἰσιν,
ὃ |
| [213] |
μοι
μέμφηται
ὅτι
σὲ
μὲν
|
ἀνέδησα, |
αὐτὸν
δὲ
νικῶντα
ἐν
λόγοις |
| [213] |
σύ,
ἀλλ᾽
ἀεί,
ἔπειτα
οὐκ
|
ἀνέδησα. |
καὶ
ἅμ᾽
αὐτὸν
λαβόντα
τῶν |
| [206] |
λυπούμενον
συσπειρᾶται
καὶ
ἀποτρέπεται
καὶ
|
ἀνείλλεται |
καὶ
οὐ
γεννᾷ,
ἀλλὰ
ἴσχον |
| [179] |
γέρας
οἱ
θεοί,
ἐξ
Ἅιδου
|
ἀνεῖναι |
πάλιν
τὴν
ψυχήν,
ἀλλὰ
τὴν |
| [212] |
τοῦ
σοφωτάτου
καὶ
καλλίστου
κεφαλὴν
|
ἀνειπὼν |
οὑτωσὶ
ἀναδήσω·
ἆρα
καταγελάσεσθέ
μου |
| [179] |
τὴν
ψυχήν,
ἀλλὰ
τὴν
ἐκείνης
|
ἀνεῖσαν |
ἀγασθέντες
(τῷ
ἔργῳ·
οὕτω
καὶ |
| [183] |
(τῶν
μὲν
ὀνειδιζόντων
κολακείας
καὶ
|
ἀνελευθερίας, |
τῶν
δὲ
νουθετούντων
καὶ
αἰσχυνομένων |
| [195] |
ὄντων
Ἔρωτα,
εἰ
θέμις
καὶ
|
ἀνεμέσητον |
εἰπεῖν,
εὐδαιμονέστατον
εἶναι
αὐτῶν,
κάλλιστον |
| [198] |
γάρ
με
Γοργίου
ὁ
λόγος
|
ἀνεμίμνῃσκεν, |
ὥστε
ἀτεχνῶς
τὸ
τοῦ
Ὁμήρου |
| [197] |
ἀνθρώποις,
πελάγει
δὲ
γαλήνην
νηνεμίαν,
|
ἀνέμων |
κοίτην
ὕπνον
τ᾽
ἐνὶ
κήδει. |
| [217] |
ὀψὲ
εἴη,
προσηνάγκασα
αὐτὸν
μένειν.
|
ἀνεπαύετο |
οὖν
ἐν
τῇ
ἐχομένῃ
ἐμοῦ |
| [219] |
μὰ
θεάς,
οὐδὲν
περιττότερον
καταδεδαρθηκὼς
|
(ἀνέστην |
μετὰ
Σωκράτους,
ἢ
εἰ
μετὰ |
| [220] |
μέχρι
ἕως
ἐγένετο
καὶ
ἥλιος
|
ἀνέσχεν· |
ἔπειτα
ᾤχετ᾽
ἀπιὼν
προσευξάμενος
τῷ |
| [217] |
κατὰ
τὸ
καρτερὸν
καὶ
οὐκ
|
ἀνετέον, |
ἐπειδήπερ
ἐγκεχειρήκη,
ἀλλὰ
ἰστέον
ἤδη |
| [217] |
διανοηθείς,
πρὸ
τοῦ
οὐκ
εἰωθὼς
|
ἄνευ |
ἀκολούθου
μόνος
μετ᾽
αὐτοῦ
γίγνεσθαι, |
| [180] |
γὰρ
ἴσμεν
ὅτι
οὐκ
ἔστιν
|
ἄνευ |
Ἔρωτος
Ἀφροδίτη.
μιᾶς
μὲν
οὖν |
| [187] |
τέχνην
ἐπιθυμίαις
καλῶς
χρῆσθαι,
ὥστ᾽
|
ἄνευ |
νόσου
τὴν
ἡδονὴν
καρπώσασθαι.
καὶ |
| [183] |
καὶ
δέδοται
ὑπὸ
τοῦ
νόμου
|
ἄνευ |
ὀνείδους
πράττειν,
ὡς
πάγκαλόν
τι |
| [215] |
ἐκείνου
τοσοῦτον
μόνον
διαφέρεις,
ὅτι
|
ἄνευ |
ὀργάνων
ψιλοῖς
λόγοις
ταὐτὸν
(τοῦτο |
| [217] |
πρῶτον
μέν,
τὸ
λεγόμενον,
οἶνος
|
(ἄνευ |
τε
παίδων
καὶ
μετὰ
παίδων) |
| [202] |
τοῦτο;
Τὸ
ὀρθὰ
δοξάζειν
καὶ
|
ἄνευ |
τοῦ
ἔχειν
λόγον
δοῦναι
οὐκ |
| [178] |
καλοῖς
φιλοτιμίαν·
οὐ
γὰρ
ἔστιν
|
ἄνευ |
τούτων
οὔτε
πόλιν
οὔτε
ἰδιώτην |
| [197] |
καὶ
ἰατρικὴν
καὶ
μαντικὴν
Ἀπόλλων
|
ἀνεῦρεν |
ἐπιθυμίας
καὶ
ἔρωτος
ἡγεμονεύσαντος,
(ὥστε |
| [221] |
ἵππον
ἔχων,
οὗτος
δὲ
ὅπλα.
|
ἀνεχώρει |
οὖν
ἐσκεδασμένων
ἤδη
τῶν
ἀνθρώπων |
| [221] |
Σωκράτη,
ὅτε
ἀπὸ
Δηλίου
~(φυγῇ
|
ἀνεχώρει |
τὸ
στρατόπεδον·
ἔτυχον
γὰρ
παραγενόμενος |
| [223] |
ἐπὶ
τὰς
θύρας,
καὶ
ἐπιτυχόντας
|
ἀνεῳγμέναις |
ἐξιόντος
τινὸς
εἰς
τὸ
ἄντικρυς |
| [174] |
ἐπὶ
τῇ
οἰκίᾳ
(τῇ
Ἀγάθωνος,
|
ἀνεῳγμένην |
καταλαμβάνειν
τὴν
θύραν,
καί
τι |
| [181] |
μὴ
εἰς
ἄδηλον
πολλὴ
σπουδὴ
|
ἀνηλίσκετο· |
τὸ
γὰρ
τῶν
παίδων
τέλος |
| [191] |
τῇ
συμπλοκῇ
ἅμα
μὲν
εἰ
|
ἀνὴρ |
γυναικὶ
ἐντύχοι,
γεννῷεν
καὶ
γίγνοιτο |
| [215] |
τε
γυνὴ
ἀκούῃ
ἐάν
τε
|
ἀνὴρ |
ἐάν
τε
μειράκιον,
ἐκπεπληγμένοι
ἐσμὲν |
| [220] |
τόδ᾽
ἔρεξε
καὶ
ἔτλη
καρτερὸς
|
ἀνὴρ |
ἐκεῖ
ποτε
ἐπὶ
στρατείας,
ἄξιον |
| [203] |
περὶ
τὰ
τοιαῦτα
σοφὸς
δαιμόνιος
|
ἀνήρ, |
ὁ
δὲ
ἄλλο
τι
σοφὸς |
| [214] |
γάρ
σοι
πείθεσθαι·
ἰητρὸς
γὰρ
|
ἀνὴρ |
πολλῶν
ἀντάξιος
ἄλλων·
ἐπίταττε
οὖν |
| [179] |
εἰπεῖν
πάντας
ἀνθρώπους.
ἐρῶν
γὰρ
|
ἀνὴρ |
ὑπὸ
παιδικῶν
ὀφθῆναι
ἢ
λιπὼν |
| [173] |
καὶ
Σωκράτη
γε
ἔνια
ἤδη
|
ἀνηρόμην |
ὧν
ἐκείνου
ἤκουσα,
καί
μοι |
| [183] |
ἅμα
γὰρ
τῷ
τοῦ
σώματος
|
ἄνθει |
λήγοντι,
οὗπερ
ἤρα,
οἴχεται
ἀποπτάμενος, |
| [196] |
χρόας
δὲ
κάλλος
ἡ
κατ᾽
|
ἄνθη |
δίαιτα
τοῦ
θεοῦ
σημαίνει·
ἀνανθεῖ |
| [196] |
γε
ἀνδρείαν
Ἔρωτι
(οὐδ᾽
Ἄρης
|
„ἀνθίσταται„ |
οὐ
γὰρ
ἔχει
Ἔρωτα
Ἄρης, |
| [210] |
τὴν
ψυχήν
τις
κἂν
σμικρὸν
|
ἄνθος |
(ἔχῃ,
ἐξαρκεῖν
αὐτῷ
καὶ
ἐρᾷν |
| [200] |
ἂν
αὐτῷ
ὅτι
σύ,
ὦ
|
ἄνθρωπε, |
(πλοῦτον
κεκτημένος
καὶ
ὑγίειαν
καὶ |
| [212] |
ὅτι
τούτου
τοῦ
κτήματος
τῇ
|
ἀνθρωπείᾳ |
φύσει
συνεργὸν
ἀμείνω
Ἔρωτος
οὐκ |
| [187] |
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσι
καὶ
τοῖς
|
ἀνθρωπείοις |
καὶ
τοῖς
θείοις,
καθ᾽
ὅσον |
| [189] |
ἰαθέντων
μεγίστη
εὐδαιμονία
ἂν
τῷ
|
ἀνθρωπείῳ |
γένει
εἴη.
ἐγὼ
οὖν
πειράσομαι |
| [186] |
ὁ
θεὸς
τείνει
καὶ
κατ᾽
|
ἀνθρώπινα |
καὶ
κατὰ
θεῖα
πράγματα.
ἄρξομαι |
| [191] |
καὶ
ἰάσασθαι
τὴν
φύσιν
τὴν
|
ἀνθρωπίνην. |
Ἕκαστος
οὖν
ἡμῶν
ἐστὶν
ἀνθρώπου |
| [189] |
δὲ
πρῶτον
ὑμᾶς
μαθεῖν
τὴν
|
ἀνθρωπίνην |
φύσιν
καὶ
τὰ
παθήματα
αὐτῆς. |
| [209] |
παῖδας
μᾶλλον
γεγονέναι
ἢ
τοὺς
|
(ἀνθρωπίνους, |
καὶ
εἰς
Ὅμηρον
ἀποβλέψας
καὶ |
| [209] |
τοιούτους
παῖδας,
διὰ
δὲ
τοὺς
|
ἀνθρωπίνους |
οὐδενός
πω.
Ταῦτα
μὲν
οὖν |
| [211] |
ἀλλὰ
μὴ
ἀνάπλεων
σαρκῶν
τε
|
ἀνθρωπίνων |
καὶ
χρωμάτων
καὶ
ἄλλης
πολλῆς |
| [205] |
καὶ
χεῖρας
ἐθέλουσιν
ἀποτέμνεσθαι
οἱ
|
ἄνθρωποι, |
ἐὰν
αὐτοῖς
δοκῇ
τὰ
ἑαυτῶν |
| [206] |
γάρ,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
πάντες
|
ἄνθρωποι |
καὶ
κατὰ
τὸ
σῶμα
καὶ |
| [190] |
μηχανήν,
ὡς
ἂν
εἶέν
τε
|
ἄνθρωποι |
καὶ
παύσαιντο
τῆς
ἀκολασίας
ἀσθενέστεροι |
| [183] |
(καὶ
οἱ
θεοὶ
καὶ
οἱ
|
ἄνθρωποι |
πᾶσαν
ἐξουσίαν
πεποιήκασι
τῷ
ἐρῶντι, |
| [206] |
ἁπλοῦν
ἐστι
λέγειν
ὅτι
οἱ
|
ἄνθρωποι |
τἀγαθοῦ
ἐρῶσιν;
Ναί,
ἔφην.
Τί |
| [192] |
τί
ἔσθ᾽
ὃ
βούλεσθε,
ὦ
|
ἄνθρωποι, |
ὑμῖν
παρ᾽
ἀλλήλων
γενέσθαι;
καὶ |
| [206] |
γε
ἄλλο
ἐστὶν
οὗ
~(ἐρῶσιν
|
ἅνθρωποι |
ἢ
τοῦ
ἀγαθοῦ.
ἢ
σοὶ |
| [220] |
καὶ
ἤδη
ἦν
μεσημβρία,
καὶ
|
ἅνθρωποι |
ᾐσθάνοντο,
καὶ
θαυμάζοντες
ἄλλος
ἄλλῳ |
| [189] |
Παυσανίας
εἰπέτην.
ἐμοὶ
γὰρ
δοκοῦσιν
|
ἅνθρωποι |
παντάπασι
τὴν
τοῦ
ἔρωτος
δύναμιν |
| [179] |
καλὸν
ἔδοξεν
ἐργάσασθαι
οὐ
μόνον
|
ἀνθρώποις |
ἀλλὰ
καὶ
θεοῖς,
ὥστε
πολλῶν |
| [216] |
ἴδοιμι
αὐτὸν
μὴ
ὄντα
ἐν
|
ἀνθρώποις· |
εἰ
δ᾽
αὖ
τοῦτο
γένοιτο, |
| [176] |
τῆς
ἰατρικῆς,
ὅτι
χαλεπὸν
τοῖς
|
ἀνθρώποις |
ἡ
μέθη
ἐστί·
καὶ
οὔτε |
| [178] |
ἐραστῇ
παιδικά.
ὃ
γὰρ
χρὴ
|
ἀνθρώποις |
ἡγεῖσθαι
παντὸς
τοῦ
βίου
τοῖς |
| [180] |
εἰς
ἀρετῆς
καὶ
εὐδαιμονίας
κτῆσιν
|
ἀνθρώποις |
καὶ
ζῶσι
καὶ
τελευτήσασιν.
(Φαῖδρον |
| [191] |
(ὁ
ἔρως
ἔμφυτος
ἀλλήλων
τοῖς
|
ἀνθρώποις |
καὶ
τῆς
ἀρχαίας
φύσεως
συναγωγεὺς |
| [188] |
φέροντα
εὐετηρίαν
τε
καὶ
ὑγίειαν
|
ἀνθρώποις |
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις
τε |
| [197] |
ἀγαθὰ
γέγονεν
καὶ
θεοῖς
καὶ
|
ἀνθρώποις. |
(οὕτως
ἐμοὶ
δοκεῖ,
ὦ
Φαῖδρε, |
| [197] |
ὁ
ποιῶν
εἰρήνην
μὲν
ἐν
|
ἀνθρώποις, |
πελάγει
δὲ
γαλήνην
νηνεμίαν,
ἀνέμων |
| [202] |
θεοῖς
τὰ
παρ᾽
ἀνθρώπων
καὶ
|
ἀνθρώποις |
τὰ
παρὰ
θεῶν,
τῶν
μὲν |
| [178] |
ὁ
Ἔρως
καὶ
θαυμαστὸς
ἐν
|
ἀνθρώποις |
τε
καὶ
θεοῖς,
πολλαχῇ
μὲν |
| [204] |
Ἔρως
τίνα
χρείαν
ἔχει
τοῖς
|
ἀνθρώποις; |
(Τοῦτο
δὴ
μετὰ
ταῦτ᾽
ἔφη, |
| [214] |
τούτου
παρόντος
ἢ
θεὸν
ἢ
|
ἄνθρωπον |
ἄλλον
ἢ
τοῦτον,
οὐκ
ἀφέξεταί |
| [209] |
ξυναμφότερον,
καὶ
πρὸς
τοῦτον
τὸν
|
ἄνθρωπον |
εὐθὺς
εὐπορεῖ
λόγων
περὶ
ἀρετῆς |
| [196] |
θεόν,
οὔθ᾽
ὑπ᾽
ἀνθρώπου
οὔτε
|
ἄνθρωπον. |
οὔτε
γὰρ
αὐτὸς
βίᾳ
πάσχει, |
| [190] |
αὑτοῦ
τμῆσιν
κοσμιώτερος
εἴη
ὁ
|
ἄνθρωπος· |
καὶ
τἆλλα
ἰᾶσθαι
ἐκέλευεν.
ὁ |
| [221] |
λέγειν,
ὥστε
ἄπειρος
καὶ
ἀνόητος
|
ἄνθρωπος |
~(πᾶς
ἂν
τῶν
λόγων
καταγελάσειεν. |
| [221] |
δὲ
οὑτοσὶ
γέγονε
τὴν
ἀτοπίαν
|
ἅνθρωπος, |
καὶ
αὐτὸς
καὶ
οἱ
λόγοι |
| [212] |
φαῦλον
βίον
~(γίγνεσθαι
ἐκεῖσε
βλέποντος
|
ἀνθρώπου |
καὶ
ἐκεῖνο
ᾧ
δεῖ
θεωμένου |
| [191] |
ἀνθρωπίνην.
Ἕκαστος
οὖν
ἡμῶν
ἐστὶν
|
ἀνθρώπου |
ξύμβολον,
ἅτε
τετμημένος
ὥσπερ
αἱ |
| [222] |
οἷα
αὖ
πάσχω
ὑπὸ
τοῦ
|
ἀνθρώπου. |
οἴεταί
μου
δεῖν
πανταχῇ
περιεῖναι. |
| [213] |
ἐμοὶ
ὁ
τούτου
ἔρως
τοῦ
|
ἀνθρώπου |
οὐ
φαῦλον
πρᾶγμα
γέγονεν.
ἀπ᾽ |
| [196] |
θεοῦ
οὔτε
θεόν,
οὔθ᾽
ὑπ᾽
|
ἀνθρώπου |
οὔτε
ἄνθρωπον.
οὔτε
γὰρ
αὐτὸς |
| [210] |
οἰκέτης,
ἀγαπῶν
παιδαρίου
κάλλος
ἢ
|
ἀνθρώπου |
τινός
ἢ
ἐπιτηδεύματος
ἑνός,
δουλεύων |
| [189] |
ἔπειτα
ὅλον
ἦν
ἑκάστου
τοῦ
|
ἀνθρώπου |
τὸ
εἶδος
στρογγύλον,
νῶτον
καὶ |
| [219] |
δή,
καταδεδουλωμένος
τε
ὑπὸ
τοῦ
|
ἀνθρώπου |
ὡς
οὐδεὶς
ὑπ᾽
οὐδενὸς
ἄλλου |
| [216] |
πάντα
τὸν
βίον
πρὸς
τοὺς
|
ἀνθρώπους |
διατελεῖ.
σπουδάσαντος
δὲ
αὐτοῦ
καὶ |
| [190] |
ἀσκωλιάζοντες.
ταῦτα
εἰπὼν
ἔτεμνε
τοὺς
|
ἀνθρώπους |
δίχα,
ὥσπερ
οἱ
τὰ
ὠὰ |
| [179] |
ὄντες
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν
πάντας
|
ἀνθρώπους. |
ἐρῶν
γὰρ
ἀνὴρ
ὑπὸ
παιδικῶν |
| [188] |
δημιουργὸς
τῷ
ἐπίστασθαι
τὰ
κατὰ
|
ἀνθρώπους |
ἐρωτικά,
ὅσα
τείνει
πρὸς
θέμιν |
| [194] |
τὸν
θεὸν
ἐγκωμιάζειν
ἀλλὰ
τοὺς
|
ἀνθρώπους |
εὐδαιμονίζειν
τῶν
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ |
| [207] |
πᾶν
ποιοῦντα;
τοὺς
μὲν
γὰρ
|
ἀνθρώπους, |
ἔφη,
οἴοιτ᾽
ἄν
τις
ἐκ |
| [203] |
καὶ
ἡ
διάλεκτος
θεοῖς
πρὸς
|
ἀνθρώπους, |
καὶ
ἐγρηγορόσι
καὶ
καθεύδουσι·
καὶ |
| [187] |
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν
δέῃ
πρὸς
τοὺς
|
ἀνθρώπους |
καταχρῆσθαι
(ῥυθμῷ
τε
καὶ
ἁρμονίᾳ |
| [213] |
δὲ
νικῶντα
ἐν
λόγοις
πάντας
|
ἀνθρώπους, |
οὐ
μόνον
πρῴην
ὥσπερ
σύ, |
| [188] |
ἡ
περὶ
θεούς
τε
(καὶ
|
ἀνθρώπους |
πρὸς
ἀλλήλους
κοινωνία)
οὐ
περὶ |
| [215] |
γε
δι᾽
ὀργάνων
ἐκήλει
τοὺς
|
ἀνθρώπους |
τῇ
ἀπὸ
τοῦ
στόματος
δυνάμει, |
| [211] |
ξένη,
εἴπερ
που
ἄλλοθι,
βιωτὸν
|
ἀνθρώπῳ, |
θεωμένῳ
αὐτὸ
τὸ
καλόν.
ὃ |
| [216] |
ὅ
τι
χρήσωμαι
τούτῳ
τῷ
|
ἀνθρώπῳ. |
Καὶ
ὑπὸ
μὲν
δὴ
τῶν |
| [203] |
πᾶσαν
καὶ
γοητείαν.
θεὸς
δὲ
|
ἀνθρώπῳ |
οὐ
μίγνυται,
ἀλλὰ
διὰ
τούτου |
| [219] |
καὶ
σωφροσύνην
καὶ
ἀνδρείαν,
ἐντετυχηκότα
|
ἀνθρώπῳ |
τοιούτῳ
οἵῳ
ἐγὼ
οὐκ
ἂν |
| [212] |
γενέσθαι,
καὶ
εἴπέρ
τῳ
ἄλλῳ
|
ἀνθρώπων |
ἀθανάτῳ
καὶ
ἐκείνῳ;
(Ταῦτα
δή, |
| [188] |
ἡ
(μαντικὴ
φιλίας
θεῶν
καὶ
|
ἀνθρώπων |
δημιουργὸς
τῷ
ἐπίστασθαι
τὰ
κατὰ |
| [208] |
Σώκρατες·
ἐπεί
γε
καὶ
τῶν
|
ἀνθρώπων |
εἰ
ἐθέλεις
εἰς
τὴν
φιλοτιμίαν |
| [181] |
ἐστιν
ὃν
οἱ
φαῦλοι
τῶν
|
ἀνθρώπων |
ἐρῶσιν.
ἐρῶσι
δὲ
οἱ
τοιοῦτοι |
| [220] |
στρατηγοί,
οὐδεὶς
ἄλλος
ἐμὲ
ἔσωσεν
|
(ἀνθρώπων |
ἢ
οὗτος,
τετρωμένον
οὐκ
ἐθέλων |
| [190] |
καὶ
ἱερὰ
τὰ
παρὰ
τῶν
|
ἀνθρώπων |
ἠφανίζετο—
οὔθ᾽
ὅπως
ἐῷεν
ἀσελγαίνειν. |
| [202] |
καὶ
διαπορθμεῦον
θεοῖς
τὰ
παρ᾽
|
ἀνθρώπων |
καὶ
ἀνθρώποις
τὰ
παρὰ
θεῶν, |
| [189] |
φιλανθρωπότατος,
(ἐπίκουρός
τε
ὢν
τῶν
|
ἀνθρώπων |
καὶ
ἰατρὸς
τούτων
ὧν
ἰαθέντων |
| [205] |
πότερα
κοινὸν
οἴει
εἶναι
πάντων
|
ἀνθρώπων, |
καὶ
πάντας
τἀγαθὰ
βούλεσθαι
αὑτοῖς |
| [213] |
τὸν
ἰέναι
ἀγόμενον
ὑπὸ
τῶν
|
ἀνθρώπων, |
καὶ
περιαιρούμενον
ἅμα
τὰς
ταινίας |
| [187] |
ὅτι
τοῖς
μὲν
κοσμίοις
τῶν
|
ἀνθρώπων, |
καὶ
ὡς
ἂν
κοσμιώτεροι
γίγνοιντο |
| [197] |
ἄριστος,
ξυμπάντων
τε
θεῶν
καὶ
|
ἀνθρώπων |
κόσμος,
ἡγεμὼν
κάλλιστος
καὶ
ἄριστος, |
| [221] |
ἐγὼ
λέγω
ἀπεικάζοι
τις
αὐτόν,
|
ἀνθρώπων |
μὲν
μηδενί,
τοῖς
δὲ
σειληνοῖς |
| [197] |
θέλγων
πάντων
θεῶν
τε
καὶ
|
ἀνθρώπων |
νόημα·
οὗτος,
ἔφη,
ὁ
παρ᾽ |
| [216] |
πέπονθα
δὲ
(πρὸς
τοῦτον
μόνον
|
ἀνθρώπων, |
ὃ
οὐκ
ἄν
τις
οἴοιτο |
| [197] |
Ζεὺς
κυβερνᾶν
θεῶν
τε
καὶ
|
„ἀνθρώπων„ |
ὅθεν
δὴ
καὶ
κατεσκευάσθη
τῶν |
| [221] |
τοιαῦτα
εἴποι,
τὸ
δὲ
μηδενὶ
|
ἀνθρώπων |
ὅμοιον
εἶναι,
μήτε
τῶν
παλαιῶν |
| [221] |
ἀνεχώρει
οὖν
ἐσκεδασμένων
ἤδη
τῶν
|
ἀνθρώπων |
οὗτός
τε
ἅμα
καὶ
Λάχης· |
| [189] |
ἦν
τὰ
γένη
τὰ
τῶν
|
ἀνθρώπων, |
οὐχ
ὥσπερ
νῦν
δύο,
ἄρρεν |
| [186] |
ἐστὶν
ἐπὶ
ταῖς
ψυχαῖς
τῶν
|
ἀνθρώπων |
πρὸς
τοὺς
καλοὺς
ἀλλὰ
καὶ |
| [177] |
ποιήσασθαι,
Ἔρωτα
δὲ
μηδένα
πω
|
ἀνθρώπων |
τετολμηκέναι
εἰς
ταυτηνὶ
τὴν
ἡμέραν |
| [195] |
ἤθεσι
καὶ
ψυχαῖς
θεῶν
καὶ
|
ἀνθρώπων |
τὴν
οἴκησιν
ἵδρυται·
καὶ
οὐκ |
| [194] |
σε
θορυβήσεσθαι
ἕνεκα
ἡμῶν
ὀλίγων
|
ἀνθρώπων. |
Τί
δέ,
ὦ
Σώκρατες;
τὸν |
| [186] |
μὲν
ἀγαθοῖς
καλὸν
χαρίζεσθαι
τῶν
|
ἀνθρώπων, |
(τοῖς
δ᾽
ἀκολάστοις
αἰσχρόν,
οὕτω |
| [220] |
θαυμαστότατον,
Σωκράτη
μεθύοντα
οὐδεὶςπώποτε
ἑώρακεν
|
ἀνθρώπων. |
τούτου
μὲν
οὖν
μοι
δοκεῖ |
| [220] |
ἐπειδὴ
οὐ
προυχώρει
αὐτῷ,
οὐκ
|
ἀνίει |
ἀλλὰ
εἱστήκει
ζητῶν.
καὶ
ἤδη |
| [223] |
ὡς
κατακεισόμενον
παρὰ
τῷ
Σωκράτει
|
ἀνίστασθαι· |
ἐξαίφνης
δὲ
κωμαστὰς
ἥκειν
παμπόλλους |
| [172] |
ἐτύγχανον
πρώην
εἰς
ἄστυ
οἴκοθεν
|
ἀνιὼν |
Φαληρόθεν·
τῶν
οὖν
γνωρίμων
τις |
| [218] |
ἐγὼ
δὲ
οὑτωσὶ
ἔχω·
πάνυ
|
ἀνόητον |
ἡγοῦμαι
εἶναι
σοὶ
μὴ
οὐ |
| [221] |
φαίνεται
λέγειν,
ὥστε
ἄπειρος
καὶ
|
ἀνόητος |
ἄνθρωπος
~(πᾶς
ἂν
τῶν
λόγων |
| [181] |
ψυχῶν,
ἔπειτα
ὡς
ἂν
δύνωνται
|
ἀνοητοτάτων, |
πρὸς
τὸ
διαπράξασθαι
μόνον
βλέποντες, |
| [210] |
τὸ
ἐπ᾽
εἴδει
καλόν,
πολλὴ
|
ἄνοια |
μὴ
οὐχ
ἕν
τε
καὶ |
| [216] |
ὁ
γεγλυμμένος
σειληνός·
ἔνδοθεν
δὲ
|
ἀνοιχθεὶς |
πόσης
οἴεσθε
γέμει,
ὦ
ἄνδρες |
| [216] |
διατελεῖ.
σπουδάσαντος
δὲ
αὐτοῦ
καὶ
|
ἀνοιχθέντος |
οὐκ
οἶδα
εἴ
τις
ἑώρακε |
| [186] |
καὶ
ἀνόμοιόν
ἐστι·
τὸ
δὲ
|
ἀνόμοιον |
ἀνομοίων
ἐπιθυμεῖ
καὶ
ἐρᾷ.
ἄλλος |
| [186] |
νοσοῦν
ὁμολογουμένως
ἕτερόν
τε
καὶ
|
ἀνόμοιόν |
ἐστι·
τὸ
δὲ
ἀνόμοιον
ἀνομοίων |
| [186] |
ἀνόμοιόν
ἐστι·
τὸ
δὲ
ἀνόμοιον
|
ἀνομοίων |
ἐπιθυμεῖ
καὶ
ἐρᾷ.
ἄλλος
μὲν |
| [199] |
Ἀγάθωνα
σμίκρ᾽
ἄττα
ἐρέσθαι,
ἵνα
|
ἀνομολογησάμενος |
παρ᾽
αὐτοῦ
οὕτως
ἤδη
λέγω. |
| [200] |
Ἴθι
δή,
φάναι
τὸν
Σωκράτη,
|
ἀνομολογησώμεθα |
τὰ
εἰρημένα.
ἄλλο
τι
ἔστιν |
| [222] |
ἐραστὴς
παιδικὰ
μᾶλλον
αὐτὸς
καθίσταται
|
ἀντ᾽ |
ἐραστοῦ.
ἃ
δὴ
καὶ
σοὶ |
| [214] |
πείθεσθαι·
ἰητρὸς
γὰρ
ἀνὴρ
πολλῶν
|
ἀντάξιος |
ἄλλων·
ἐπίταττε
οὖν
ὅτι
βούλει. |
| [221] |
αὖ
Περικλῆς,
καὶ
Νέστορα
καὶ
|
Ἀντήνορα, |
εἰσὶ
δὲ
καὶ
ἕτεροι·
(καὶ |
| [218] |
ὀλίγῳ
μου
πλεονεκτεῖν
διανοεῖ,
ἀλλ᾽
|
ἀντὶ |
δόξης
ἀλήθειαν
καλῶν
κτᾶσθαι
ἐπιχειρεῖς |
| [192] |
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ
αὖ
ἐν
Ἅιδου
|
ἀντὶ |
δυοῖν
ἕνα
εἶναι
κοινῇ
τεθνεῶτε· |
| [218] |
μοι
ἐπιχειρεῖς
καὶ
ἀλλάξασθαι
κάλλος
|
ἀντὶ |
κάλλους,
οὐκ
ὀλίγῳ
μου
πλεονεκτεῖν |
| [208] |
μελέτη
δὲ
πάλιν
καινὴν
ἐμποιοῦσα
|
ἀντὶ |
τῆς
ἀπιούσης
μνήμην
σῴζει
τὴν |
| [200] |
Σκόπει
δή,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
|
ἀντὶ |
τοῦ
εἰκότος
εἰ
ἀνάγκη
οὕτως, |
| [186] |
καὶ
ὁ
μεταβάλλειν
ποιῶν,
ὥστε
|
ἀντὶ |
τοῦ
ἑτέρου
ἔρωτος
τὸν
ἕτερον |
| [204] |
ὥσπερ
ἂν
εἴ
τις
μεταβαλὼν
|
ἀντὶ |
τοῦ
καλοῦ
τῷ
ἀγαθῷ
χρώμενος |
| [207] |
ὅτι
ἀεὶ
καταλείπει
ἕτερον
νέον
|
ἀντὶ |
τοῦ
παλαιοῦ,
ἐπεὶ
καὶ
ἐν |
| [183] |
τὰ
παιδικά,
ἱκετείας
τε
καὶ
|
ἀντιβολήσεις |
ἐν
ταῖς
δεήσεσιν
ποιούμενοι,
καὶ |
| [223] |
ἀνεῳγμέναις
ἐξιόντος
τινὸς
εἰς
τὸ
|
ἄντικρυς |
πορεύεσθαι
παρὰ
σφᾶς
καὶ
κατακλίνεσθαι, |
| [201] |
Σώκρατες,
σοὶ
οὐκ
ἂν
δυναίμην
|
ἀντιλέγειν, |
ἀλλ᾽
οὕτως
ἐχέτω
ὡς
σὺ |
| [201] |
φάναι,
ὦ
φιλούμενε
Ἀγάθων,
δύνασαι
|
ἀντιλέγειν, |
ἐπεὶ
Σωκράτει
γε
οὐδὲν
χαλεπόν. |
| [216] |
μόνον
αἰσχύνομαι.
ξύνοιδα
γὰρ
ἐμαυτῷ
|
ἀντιλέγειν |
μὲν
οὐ
δυναμένῳ
ὡς
οὐ |
| [173] |
Ἀριστόδημος
ἦν
τις,
Κυδαθηναιεύς,
σμικρός,
|
ἀνυπόδητος |
ἀεί·
παρεγεγόνει
δ᾽
ἐν
τῇ |
| [220] |
οἷόνπερ
καὶ
πρότερον
εἰώθει
φορεῖν,
|
ἀνυπόδητος |
δὲ
διὰ
τοῦ
κρυστάλλου
ῥᾷον |
| [203] |
ἀλλὰ
σκληρὸς
(καὶ
αὐχμηρὸς
καὶ
|
ἀνυπόδητος |
καὶ
ἄοικος,
χαμαιπετὴς
ἀεὶ
ὢν |
| [216] |
πάντα
ταῦτα
τὰ
κτήματα
οὐδενὸς
|
ἄξια |
καὶ
ἡμᾶς
οὐδὲν
εἶναι,
λέγω |
| [178] |
μάλιστα
καὶ
ὧν
ἔδοξέ
μοι
|
ἀξιομνημόνευτον, |
τούτων
ὑμῖν
ἐρῶ
ἑκάστου
τὸν |
| [220] |
ἀνὴρ
ἐκεῖ
ποτε
ἐπὶ
στρατείας,
|
ἄξιον |
ἀκοῦσαι.
ξυννοήσας
γὰρ
αὐτόθι
ἕωθέν |
| [220] |
σαυτόν.
ἔτι
τοίνυν,
ὦ
ἄνδρες,
|
ἄξιον |
ἦν
θεάσασθαι
Σωκράτη,
ὅτε
ἀπὸ |
| [221] |
μήτε
τῶν
νῦν
ὄντων,
τοῦτο
|
ἄξιον |
παντὸς
θαύματος.
οἷος
γὰρ
Ἀχιλλεὺς |
| [173] |
μαίνομαι
καὶ
παραπαίω.
Ἑταῖρος
Οὐκ
|
ἄξιον |
περὶ
τούτων,
Ἀπολλόδωρε,
νῦν
ἐρίζειν· |
| [218] |
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ἐμοῦ
ἐραστὴς
|
ἄξιος |
γεγονέναι
μόνος,
καί
μοι
φαίνει |
| [181] |
οὐ
πᾶς
ἐστὶ
καλὸς
οὐδὲ
|
ἄξιος |
ἐγκωμιάζεσθαι,
ἀλλὰ
ὁ
καλῶς
προτρέπων |
| [185] |
Ἔρως
καὶ
Οὐράνιος
καὶ
πολλοῦ
|
ἄξιος |
καὶ
πόλει
καὶ
ἰδιώταις,
πολλὴν |
| [220] |
τῶν
στρατηγῶν
πρὸς
τὸ
ἐμὸν
|
ἀξίωμα |
ἀποβλεπόντων
καὶ
βουλομένων
ἐμοὶ
διδόναι |
| [180] |
ὃν
δεῖ
ἐπαινεῖν,
ἔπειτα
ἐπαινέσαι
|
ἀξίως |
τοῦ
θεοῦ.
πάντες
γὰρ
ἴσμεν |
| [177] |
τετολμηκέναι
εἰς
ταυτηνὶ
τὴν
ἡμέραν
|
ἀξίως |
ὑμνῇσαι,
ἀλλ᾽
οὕτως
ἠμέληται
τοσοῦτος |
| [203] |
(καὶ
αὐχμηρὸς
καὶ
ἀνυπόδητος
καὶ
|
ἄοικος, |
χαμαιπετὴς
ἀεὶ
ὢν
καὶ
ἄστρωτος, |
| [184] |
εἶναι,
χωρὶς
τοῦ
μηδὲ
πεφυκέναι
|
ἀπ᾽ |
αὐτῶν
γενναίαν
φιλίαν.
μία
δὴ |
| [213] |
ἀνθρώπου
οὐ
φαῦλον
πρᾶγμα
γέγονεν.
|
ἀπ᾽ |
ἐκείνου
γὰρ
τοῦ
χρόνου,
ἀφ᾽ |
| [201] |
ὡμολογημένων
ἐμοὶ
καὶ
Ἀγάθωνι,
αὐτὸς
|
ἀπ᾽ |
ἐμαυτοῦ,
ὅπως
ἂν
δύνωμαι.
δεῖ |
| [172] |
εἶ
τοὺς
τοῦ
ἑταίρου
λόγους
|
ἀπαγγέλλειν· |
πρότερον
δέ
μοι,
ἦ
δ᾽ |
| [195] |
θεόν
τέ
φησιν
εἶναι
καὶ
|
ἁπαλήν |
(τοὺς
γοῦν
πόδας
αὐτῆς
ἁπαλοὺς |
| [195] |
ἁπαλοὺς
εἶναι)
λέγων
τῆς
μένθ᾽
|
ἁπαλοὶ |
πόδες·
οὐ
γὰρ
ἐπ᾽
οὔδεος
|
| [195] |
χρησόμεθα
τεκμηρίῳ
περὶ
Ἔρωτα
ὅτι
|
ἁπαλός. |
οὐ
γὰρ
ἐπὶ
γῆς
βαίνει |
| [195] |
ἐστί,
πρὸς
δὲ
τῷ
νέῳ
|
ἁπαλός· |
ποιητοῦ
δ᾽
ἔστιν
(ἐνδεὴς
οἷος |
| [203] |
ἀεί
ἐστι,
καὶ
πολλοῦ
δεῖ
|
ἁπαλός |
τε
καὶ
καλός,
οἷον
οἱ |
| [195] |
Ὅμηρος,
πρὸς
τὸ
ἐπιδεῖξαι
θεοῦ
|
ἁπαλότητα. |
Ὅμηρος
γὰρ
Ἄτην
θεόν
τέ |
| [195] |
ἁπαλήν
(τοὺς
γοῦν
πόδας
αὐτῆς
|
ἁπαλοὺς |
εἶναι)
λέγων
τῆς
μένθ᾽
ἁπαλοὶ |
| [195] |
πάντῃ
ἐν
μαλακωτάτοις
τῶν
μαλακωτάτων,
|
ἁπαλώτατον |
ἀνάγκη
~(εἶναι.
νεώτατος
μὲν
δή |
| [196] |
νεώτατος
μὲν
δή
ἐστι
καὶ
|
ἁπαλώτατος, |
πρὸς
δὲ
τούτοις
ὑγρὸς
τὸ |
| [181] |
ἀρχόμενοι
ἐρᾷν
ὡς
τὸν
βίον
|
ἅπαντα |
ξυνεσόμενοι
καὶ
κοινῇ
συμβιωσόμενοι,
ἀλλ᾽ |
| [193] |
τούτων
ἕνεκα
πάντ᾽
ἄνδρα
χρὴ
|
ἅπαντα |
παρακελεύεσθαι
εὐσεβεῖν
περὶ
(θεούς,
ἵνα |
| [219] |
περιῇα.
ταῦτά
τε
γάρ
μοι
|
ἅπαντα |
προὐγεγόνει,
καὶ
μετὰ
ταῦτα
στρατεία |
| [174] |
εὐθὺς
παῖδά
τινα
τῶν
ἔνδοθεν
|
ἀπαντήσαντα |
ἄγειν
οὗ
κατέκειντο
οἱ
ἄλλοι, |
| [193] |
λέγω
δὲ
οὖν
ἔγωγε
καθ᾽
|
ἁπάντων |
καὶ
ἀνδρῶν
καὶ
γυναικῶν,
ὅτι |
| [180] |
Πατρόκλου
ἀλλ᾽
καὶ
τῶν
ἡρώων
|
ἁπάντων, |
καὶ
ἔτι
ἀγένειος,
ἔπειτα
νεώτερος |
| [219] |
περιῆν,
ἀλλὰ
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
ἁπάντων. |
ὁπότ᾽
ἀναγκασθεῖμεν
ἀποληφθέντες
που,
οἷα |
| [185] |
πτάρε·
καὶ
ἐὰν
τοῦτο
ποιήσῃς
|
ἅπαξ |
ἢ
δίς,
καὶ
εἰ
πάνυ |
| [185] |
κεκτημένου
ἀρετήν,
ὅμως
καλὴ
ἡ
|
ἀπάτη· |
δοκεῖ
γὰρ
αὖ
καὶ
οὗτος |
| [181] |
πράξει,
ὡς
ἂν
πραχθῇ,
τοιοῦτον
|
ἀπέβη· |
καλῶς
μὲν
γὰρ
πραττόμενον
καὶ |
| [197] |
διδάσκαλος
γένηται,
ἐλλόγιμος
καὶ
φανὸς
|
ἀπέβη, |
οὗ
δ᾽
ἂν
Ἔρως
μὴ |
| [190] |
σύσπαστα
βαλάντια,
ἓν
στόμα
ποιῶν
|
ἀπέδει |
κατὰ
μέσην
τὴν
γαστέρα,
ὃ |
| [191] |
καὶ
συμπλεκόμενοι
ἀλλήλοις,
ἐπιθυμοῦντες
συμφῦναι,
|
ἀπέθνῃσκον |
ὑπὸ
λιμοῦ
καὶ
τῆς
(ἄλλης |
| [221] |
ἄλλους
κατὰ
ταὔτ᾽
ἄν
τις
|
ἀπεικάζοι· |
οἷος
δὲ
οὑτοσὶ
γέγονε
τὴν |
| [221] |
ἄρα
εἰ
οἷς
ἐγὼ
λέγω
|
ἀπεικάζοι |
τις
αὐτόν,
ἀνθρώπων
μὲν
μηδενί, |
| [221] |
θαύματος.
οἷος
γὰρ
Ἀχιλλεὺς
ἐγένετο,
|
ἀπεικάσειεν |
ἄν
τις
καὶ
Βρασίδαν
καὶ |
| [176] |
ὑμεῖς
οἱ
δυνατώτατοι
πίνειν
νῦν
|
ἀπειρήκατε· |
ἡμεῖς
μὲν
γὰρ
ἀεὶ
ἀδύνατοι. |
| [221] |
τὰ
αὐτὰ
φαίνεται
λέγειν,
ὥστε
|
ἄπειρος |
καὶ
ἀνόητος
ἄνθρωπος
~(πᾶς
ἂν |
| [216] |
ἃ
οὗτος
κελεύει,
ἐπειδὰν
δὲ
|
ἀπέλθω, |
ἡττημένῳ
τῆς
τιμῆς
τῆς
ὑπὸ |
| [193] |
ἕκαστος
τύχοι
εἰς
τὴν
ἀρχαίαν
|
ἀπελθὼν |
φύσιν·
εἰ
δὲ
τοῦτο
ἄριστον, |
| [179] |
Ὀρφέα
δὲ
τὸν
Οἰάγρου
ἀτελῆ
|
ἀπέπεμψαν |
ἐξ
Ἅιδου.
φάσμα
δείξαντες
τῆς |
| [179] |
ἐτίμησαν
καὶ
εἰς
μακάρων
νήσους
|
ἀπέπεμψαν, |
ὅτι
πεπυσμένος
παρὰ
τῆς
μητρὸς |
| [217] |
ᾤμην
αὐτίκα
διαλέξεσθαι
αὐτόν
μοι
|
ἅπερ |
ἂν
ἐραστὴς
παιδικοῖς
ἐν
ἐρημίᾳ |
| [200] |
τοιούτους
καὶ
ἔχοντας
ταῦτα
τούτων
|
ἅπερ |
ἔχουσι
καὶ
ἐπιθυμεῖν,
ἵν᾽
οὖν |
| [178] |
ἄρα
ξυνέφασάν
τε
καὶ
~(ἐκέλευον
|
ἅπερ |
ὁ
Σωκράτης.
πάντων
μὲν
οὖν |
| [190] |
ὀκτὼ
τότε
οὖσι
τοῖς
μέλεσιν
|
ἀπερειδόμενοι |
ταχὺ
ἐφέροντο
κύκλῳ.
ἦν
δὲ |
| [195] |
ἂν
σκληρὸν
ἦθος
ἐχούσῃ
ἐντύχῃ,
|
ἀπέρχεται, |
ᾗ
δ᾽
ἂν
μαλακόν,
οἰκίζεται. |
| [218] |
ὦ
ἄνδρες,
ὅ
τε
λύχνος
|
ἀπεσβήκει |
καὶ
(οἱ
παῖδες
ἔξω
ἦσαν, |
| [186] |
τὸν
λόγον
καλῶς
οὐχ
~(ἱκανῶς
|
ἀπετέλεσε, |
δεῖν
ἐμὲ
πειρᾶσθαι
τέλος
ἐπιθεῖναι |
| [213] |
τε
καὶ
τὼ
χεῖρε
μόγις
|
ἀπέχεται. |
ὅρα
οὖν
μή
τι
καὶ |
| [193] |
(πράττει
δ᾽
ἐναντία
ὅστις
θεοῖς
|
ἀπεχθάνεται) |
φίλοι
γὰρ
γενόμενοι
καὶ
διαλλαγέντες |
| [178] |
ἄμεινον
οἰκήσειαν
τὴν
ἑαυτῶν
ἢ
|
ἀπεχόμενοι |
πάντων
τῶν
αἰσχρῶν
καὶ
φιλοτιμούμενοι |
| [221] |
ἐρρωμένως
ἀμυνεῖται.
διὸ
καὶ
ἀσφαλῶς
|
ἀπῄει |
καὶ
οὗτος
καὶ
ὁ
ἑταῖρος· |
| [196] |
θεοῦ
σημαίνει·
ἀνανθεῖ
γὰρ
(καὶ
|
ἀπηνθηκότι |
καὶ
σώματι
καὶ
ψυχῇ
καὶ |
| [217] |
δὲ
ἀφίκετο
τὸ
πρῶτον,
δειπνήσας
|
ἀπιέναι |
ἐβούλετο.
καὶ
τότε
μὲν
αἰσχυνόμενος |
| [223] |
οὖν
Σωκράτη,
κατακοιμίσαντ᾽
ἐκείνους,
ἀναστάντα
|
ἀπιέναι, |
καὶ
ἓ
ὥσπερ
εἰώθει
ἕπεσθαι, |
| [217] |
τῶν
νυκτῶν,
καὶ
ἐπειδὴ
ἐβούλετο
|
ἀπιέναι, |
σκηπτόμενος
ὅτι
ὀψὲ
εἴη,
προσηνάγκασα |
| [208] |
τὸ
(θεῖον,
ἀλλὰ
τῷ
τὸ
|
ἀπιὸν |
καὶ
παλαιούμενον
ἕτερον
νέον
ἐγκαταλείπειν |
| [223] |
τινὰς
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
οἴχεσθαι
|
ἀπιόντας, |
ἓ
δὲ
ὕπνον
λαβεῖν,
(καὶ |
| [208] |
πάλιν
καινὴν
ἐμποιοῦσα
ἀντὶ
τῆς
|
ἀπιούσης |
μνήμην
σῴζει
τὴν
ἐπιστήμην,
ὥστε |
| [212] |
πάνυ
σφόδρα
δέξεσθε
συμπότην,
ἢ
|
ἀπίωμεν |
ἀναδήσαντες
μόνον
Ἀγάθωνα,
ἐφ᾽
ᾧσπερ |
| [217] |
ἄν
μοι
καὶ
συνημερεύσας
ᾤχετο
|
ἀπιών. |
μετὰ
ταῦτα
ξυγγυμνάζεσθαι
(προὐκαλούμην
αὐτὸν |
| [220] |
καὶ
ἥλιος
ἀνέσχεν·
ἔπειτα
ᾤχετ᾽
|
ἀπιὼν |
προσευξάμενος
τῷ
ἡλίῳ.
εἰ
δὲ |
| [195] |
οὖν
δοκεῖ
μοι
τεκμηρίῳ
τὴν
|
ἁπλότητα |
ἀποφαίνειν,
ὅτι
οὐκ
ἐπὶ
σκληροῦ |
| [206] |
οὖν,
ἦ
δ᾽
ἥ,
οὕτως
|
ἁπλοῦν |
ἐστι
λέγειν
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι |
| [183] |
δὲ,
οἶμαι,
ὧδ᾽
ἔχει·
οὐχ
|
ἁπλοῦν |
ἐστιν,
ὅπερ
ἐξ
ἀρχῆς
ἐλέχθη, |
| [182] |
ταῖς
ἄλλαις
πόλεσι
νοῆσαι
ῥᾴδιος,
|
ἁπλῶς |
γὰρ
ὥρισται·
ὁ
δ᾽
ἐνθάδε |
| [182] |
ἀρχομένων
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
δὲ
καλὸν
|
ἁπλῶς |
ἐνομίσθη,
διὰ
τὴν
τῶν
θεμένων |
| [182] |
καὶ
οὗ
μὴ
σοφοὶ
λέγειν,
|
ἁπλῶς |
νενομοθέτηται
καλὸν
τὸ
χαρίζεσθαι
ἐρασταῖς, |
| [180] |
προβεβλῆσθαι
ἡμῖν
ὁ
λόγος,
τὸ
|
ἁπλῶς |
οὕτως
παρηγγέλθαι
ἐγκωμιάζειν
Ἔρωτα.
εἰ |
| [185] |
λέγω,
ἐὰν
μέν
σοι
ἐθέλῃ
|
ἀπνευστὶ |
ἔχοντι
πολὺν
χρόνον
παύεσθαι
ἡ |
| [205] |
ποιηταὶ
ἀλλὰ
ἄλλα
ἔχουσιν
ὀνόματα,
|
ἀπὸ |
δὲ
πάσης
τῆς
ποιήσεως
ἓν |
| [220] |
ἄξιον
ἦν
θεάσασθαι
Σωκράτη,
ὅτε
|
ἀπὸ |
Δηλίου
~(φυγῇ
ἀνεχώρει
τὸ
στρατόπεδον· |
| [211] |
ἀπὸ
ἑνὸς
ἐπὶ
δύο
καὶ
|
ἀπὸ |
δυοῖν
ἐπὶ
πάντα
τὰ
καλὰ |
| [211] |
ἀεὶ
ἐπανιέναι,
ὥσπερ
ἐπαναβαθμοῖς
χρώμενον,
|
ἀπὸ |
ἑνὸς
ἐπὶ
δύο
καὶ
ἀπὸ |
| [173] |
πάντας
ἀθλίους
ἡγεῖσθαι
πλὴν
Σωκράτους,
|
ἀπὸ |
σαυτοῦ
ἀρξάμενος.
καὶ
ὁπόθεν
ποτὲ |
| [212] |
κεφαλῇ
ἔχων
τὰς
ταινίας,
ἵνα
|
ἀπὸ |
τῆς
ἐμῆς
κεφαλῆς
τὴν
τοῦ |
| [181] |
δὲ
τοὐναντίον.
ἔστι
γὰρ
καὶ
|
ἀπὸ |
τῆς
θεοῦ
νεωτέρας
(τε
οὔσης |
| [186] |
κατὰ
θεῖα
πράγματα.
ἄρξομαι
δὲ
|
ἀπὸ |
τῆς
ἰατρικῆς
λέγων,
ἵνα
καὶ |
| [215] |
ὀργάνων
ἐκήλει
τοὺς
ἀνθρώπους
τῇ
|
ἀπὸ |
τοῦ
στόματος
δυνάμει,
καὶ
ἔτι |
| [190] |
δύο,
καὶ
τἆλλα
πάντα
ὡς
|
ἀπὸ |
τούτων
ἄν
τις
εἰκάσειεν.
ἐπορεύετο |
| [222] |
μὴ
ἐξαπατᾶσθαι
ὑπὸ
τούτου,
ἀλλ᾽
|
ἀπὸ |
τῶν
ἡμετέρων
παθημάτων
γνόντα
εὐλαβηθῆναι, |
| [211] |
ἐπὶ
τὰ
καλὰ
ἐπιτηδεύματα,
καὶ
|
ἀπὸ |
τῶν
καλῶν
ἐπιτηδευμάτων
ἐπὶ
τὰ |
| [211] |
πάντα
τὰ
καλὰ
σώματα,
καὶ
|
ἀπὸ |
τῶν
καλῶν
σωμάτων
ἐπὶ
τὰ |
| [211] |
ἐπὶ
τὰ
καλὰ
μαθήματα,
καὶ
|
ἀπὸ |
τῶν
μαθημάτων
ἐπ᾽
ἐκεῖνο
τὸ |
| [216] |
Ἀθηναίων
πράττω.
βίᾳ
οὖν
ὥσπερ
|
ἀπὸ |
τῶν
Σειρήνων
ἐπισχόμενος
τὰ
ὦτα |
| [211] |
πάσχειν
μηδέν,
ὅταν
δή
τις
|
ἀπὸ |
τῶνδε
διὰ
τὸ
ὀρθῶς
παιδεραστεῖν |
| [211] |
ἢ
ὑπ᾽
ἄλλου
ἄγεσθαι,
ἀρχόμενον
|
ἀπὸ |
τῶνδε
τῶν
καλῶν
ἐκείνου
ἕνεκα |
| [192] |
τεκμήριον·
καὶ
γὰρ
τελεωθέντες
μόνοι
|
ἀποβαίνουσιν |
εἰς
τὰ
πολιτικὰ
ἄνδρες
οἱ |
| [179] |
ἢ
λιπὼν
τάξιν
ἢ
ὅπλα
|
ἀποβαλὼν |
ἧττον
ἂν
δή
που
δέξαιτο |
| [208] |
οὖν
θαύμαζε
εἰ
τὸ
αὑτοῦ
|
ἀποβλάστημα |
φύσει
πᾶν
τιμᾷ·
ἀθανασίας
γὰρ |
| [182] |
ἐρασταῖς·
λέγουσι
δὲ
εἰς
τούτους
|
ἀποβλέποντες, |
ὁρῶντες
αὐτῶν
τὴν
ἀκαιρίαν
καὶ |
| [220] |
στρατηγῶν
πρὸς
τὸ
ἐμὸν
ἀξίωμα
|
ἀποβλεπόντων |
καὶ
βουλομένων
ἐμοὶ
διδόναι
τἀριστεῖα, |
| [209] |
τοὺς
(ἀνθρωπίνους,
καὶ
εἰς
Ὅμηρον
|
ἀποβλέψας |
καὶ
Ἡσίοδον
καὶ
τοὺς
ἄλλους |
| [179] |
φιλίᾳ
διὰ
τὸν
ἔρωτα,
ὥστε
|
ἀποδεῖξαι |
αὐτοὺς
ἀλλοτρίους
ὄντας
τῷ
ὑεῖ |
| [194] |
τοῦ
ἐγκωμίου
τῷ
Ἔρωτι
καὶ
|
ἀποδέξασθαι |
παρ᾽
ἑνὸς
ἑκάστου
ὑμῶν
τὸν |
| [220] |
γὰρ
δὴ
δίκαιόν
γε
αὐτῷ
|
ἀποδοῦναι· |
ὅτε
γὰρ
ἡ
μάχη
ἦν |
| [194] |
ἑνὸς
ἑκάστου
ὑμῶν
τὸν
λόγον·
|
ἀποδοὺς |
οὖν
ἑκάτερος
τῷ
θεῷ
οὕτως |
| [198] |
καλὸν
εἰπεῖν,
ὑπ᾽
αἰσχύνης
ὀλίγου
|
(ἀποδρὰς |
ᾠχόμην,
εἴ
πῃ
εἶχον.
καὶ |
| [208] |
σύ,
ἔφη,
Ἄλκηστιν
ὑπὲρ
Ἀδμήτου
|
ἀποθανεῖν |
ἄν,
ἢ
Ἀχιλλέα
Πατρόκλῳ
ἐπαποθανεῖν, |
| [179] |
μόνη
ὑπὲρ
τοῦ
αὑτῆς
ἀνδρὸς
|
ἀποθανεῖν, |
ὄντων
αὐτῷ
πατρός
τε
(καὶ |
| [192] |
κοινῇ
ἀμφοτέρους
ζῇν,
καὶ
ἐπειδὰν
|
ἀποθάνητε, |
ἐκεῖ
αὖ
ἐν
Ἅιδου
ἀντὶ |
| [191] |
ἀλλήλων
ποιεῖν.
καὶ
ὁπότε
τι
|
ἀποθάνοι |
τῶν
ἡμίσεων,
τὸ
δὲ
λειφθείη, |
| [179] |
πεπυσμένος
παρὰ
τῆς
μητρὸς
ὡς
|
ἀποθανοῖτο |
ἀποκτείνας
Ἕκτορα,
μὴ
ἀποκτείνας
δὲ |
| [203] |
ζῇ,
ὅταν
εὐπορήσῃ,
τοτὲ
δὲ
|
ἀποθνῄσκει, |
πάλιν
δὲ
ἀναβιώσκεται
διὰ
τὴν |
| [179] |
οὐ
τολμᾶν
ἕνεκα
τοῦ
ἔρωτος
|
ἀποθνήσκειν |
ὥσπερ
Ἄλκηστις,
ἀλλὰ
διαμηχανᾶσθαι
ζῶν |
| [199] |
(Ἔτι
τοίνυν,
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
|
ἀπόκριναι |
ὀλίγῳ
πλείω,
ἵνα
μᾶλλον
καταμάθῃς |
| [204] |
πρὸς
ταύτην
τὴν
ἐρώτησιν
προχείρως
|
ἀποκρίνασθαι. |
(Ἀλλ᾽
ἔφη,
ὥσπερ
ἂν
εἴ |
| [199] |
πού
μοι,
εἰ
ἐβούλου
καλῶς
|
ἀποκρίνασθαι, |
ὅτι
ἔστιν
ὑέος
γε
ἢ |
| [204] |
εὐπορώτερον,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
ἔχω
|
ἀποκρίνασθαι, |
ὅτι
εὐδαίμων
ἔσται.
~(Κτήσει
γάρ, |
| [194] |
εἰπεῖν
Ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
ἐὰν
|
ἀποκρίνῃ |
Σωκράτει,
οὐδὲν
ἔτι
διοίσει
αὐτῷ |
| [205] |
ἀλλὰ
τέλος
δοκεῖ
ἔχειν
ἡ
|
ἀπόκρισις. |
Ἀληθῆ
λέγεις,
εἶπον
ἐγώ.
Ταύτην |
| [204] |
αὑτῷ.
Ἀλλ᾽
ἐπιποθεῖ,
ἔφη,
ἡ
|
ἀπόκρισις |
ἐρώτησιν
τοιάνδε·
τί
ἔσται
ἐκείνῳ |
| [190] |
καὶ
ἠπόρουν·
οὔτε
γὰρ
ὅπως
|
ἀποκτείναιεν |
εἶχον
καὶ
ὥσπερ
τοὺς
γίγαντας |
| [179] |
ὡς
ἀποθανοῖτο
ἀποκτείνας
Ἕκτορα,
μὴ
|
ἀποκτείνας |
δὲ
τοῦτον
οἴκαδ᾽
ἐλθὼν
γηραιὸς |
| [179] |
παρὰ
τῆς
μητρὸς
ὡς
ἀποθανοῖτο
|
ἀποκτείνας |
Ἕκτορα,
μὴ
ἀποκτείνας
δὲ
τοῦτον |
| [220] |
τ᾽
αὖ
ταῖς
εὐωχίαις
μόνος
|
ἀπολαύειν |
οἷός
τ᾽
ἦν
τά
τ᾽ |
| [175] |
καὶ
τοῦ
σοφοῦ
ἁπτόμενός
σου
|
(ἀπολαύσω, |
ὅ
σοι
προσέστη
ἐν
τοῖς |
| [192] |
καὶ
νύκτα
καὶ
ἡμέραν
μὴ
|
ἀπολείπεσθαι |
ἀλλήλων;
εἰ
γὰρ
τούτου
ἐπιθυμεῖτε, |
| [221] |
θαρρεῖν,
καὶ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
|
ἀπολείψω |
αὐτώ.
ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
κάλλιον |
| [210] |
ἔφη,
ἐγὼ
καὶ
προθυμίας
οὐδὲν
|
ἀπολείψω· |
πειρῶ
δὲ
ἕπεσθαι,
ἂν
οἷός |
| [219] |
τῶν
ἄλλων
ἁπάντων.
ὁπότ᾽
ἀναγκασθεῖμεν
|
ἀποληφθέντες |
που,
οἷα
δὴ
ἐπὶ
στρατείας, |
| [220] |
ἢ
οὗτος,
τετρωμένον
οὐκ
ἐθέλων
|
ἀπολιπεῖν, |
ἀλλὰ
συνδιέσωσε
καὶ
τὰ
ὅπλα |
| [173] |
Ἑταῖρος
Ἀεὶ
ὅμοιος
εἶ,
ὦ
|
Ἀπολλόδωρε· |
ἀεὶ
γὰρ
σαυτόν
τε
κακηγορεῖς |
| [172] |
κἀγὼ
ἐπιστὰς
περιέμεινα·
καὶ
ὅς·
|
Ἀπολλόδωρε, |
ἔφη,
καὶ
μὴν
καὶ
ἔναγχός |
| [173] |
Ἑταῖρος
Οὐκ
ἄξιον
περὶ
τούτων,
|
Ἀπολλόδωρε, |
νῦν
ἐρίζειν·
ἀλλ᾽
ὅπερ
ἐδεόμεθά |
| [172] |
|
~Ἀπολλόδωρος. |
(Δοκῶ
μοι
περὶ
ὧν
πυνθάνεσθε |
| [173] |
διήγησαι
τίνες
ἦσαν
οἱ
λόγοι.
|
Ἀπολλόδωρος
|
Ἦσαν
τοίνυν
ἐκεῖνοι
τοιοίδε
τινές· |
| [172] |
κλήσει·
Ὦ
Φαληρεύς,
ἔφη,
οὗτος
|
Ἀπολλόδωρος, |
οὐ
περιμένεις;
κἀγὼ
ἐπιστὰς
περιέμεινα· |
| [173] |
τοῖς
ἄλλοις
ἀγριαίνεις
πλὴν
Σωκράτους.
|
Ἀπολλόδωρος
|
(Ὦ
φίλτατε,
καὶ
δῆλόν
γε |
| [211] |
ὂν
καὶ
οὔτε
γιγνόμενον
οὔτε
|
ἀπολλύμενον, |
οὔτε
αὐξανόμενον
οὔτε
φθίνον,
ἔπειτα |
| [211] |
γιγνομένων
τε
τῶν
ἄλλων
καὶ
|
ἀπολλυμένων |
μηδὲν
ἐκεῖνο
μήτε
τι
πλέον |
| [208] |
αἱ
μὲν
γίγνονται,
αἱ
δὲ
|
ἀπόλλυνται |
ἡμῖν,
καὶ
οὐδέποτε
οἱ
αὐτοί |
| [207] |
νέος
ἀεὶ
γιγνόμενος,
τὰ
δὲ
|
ἀπολλύς, |
καὶ
κατὰ
τὰς
τρίχας
καὶ |
| [207] |
τὰ
μὲν
γίγνεται,
τὰ
δὲ
|
ἀπόλλυται. |
πολὺ
δὲ
τούτων
ἀτοπώτερον
ἔτι, |
| [190] |
θριξίν·
ὄντινα
δὲ
τέμοι,
τὸν
|
Ἀπόλλω |
ἐκέλευε
τό
τε
πρόσωπον
μεταστρέφειν |
| [197] |
μὴν
καὶ
ἰατρικὴν
καὶ
μαντικὴν
|
Ἀπόλλων |
ἀνεῦρεν
ἐπιθυμίας
καὶ
ἔρωτος
ἡγεμονεύσαντος, |
| [174] |
ἆρ᾽
οὖν
ἄγων
μέ
τι
|
ἀπολογήσει; |
ὡς
ἐγὼ
μὲν
οὐχ
ὁμολογήσω |
| [206] |
καλὸν
διὰ
τὸ
μεγάλης
ὠδῖνος
|
ἀπολύειν |
τὸν
ἔχοντα.
ἔστιν
γάρ,
ὦ |
| [175] |
κατακλίνου.
Καὶ
ἓ
μὲν
ἔφη
|
ἀπονίζειν |
τὸν
παῖδα
ἵνα
κατακέοιτο·
ἄλλον |
| [223] |
ἕπεσθαι,
καὶ
ἐλθόντα
εἰς
Λύκειον,
|
ἀπονιψάμενον, |
ὥσπερ
ἄλλοτε
τὴν
ἄλλην
ἡμέραν |
| [217] |
μόνος
μετ᾽
αὐτοῦ
γίγνεσθαι,
τότε
|
ἀποπέμπων |
(τὸν
ἀκόλουθον
μόνος
συνεγιγνόμην.
δεῖ |
| [180] |
μᾶλλον
ἐτίμησαν,
εἰς
μακάρων
νήσους
|
ἀποπέμψαντες. |
οὕτω
δὴ
ἔγωγέ
φημι
Ἔρωτα |
| [183] |
ἄνθει
λήγοντι,
οὗπερ
ἤρα,
οἴχεται
|
ἀποπτάμενος, |
πολλοὺς
λόγους
καὶ
ὑποσχέσεις
καταισχύνας· |
| [203] |
ποριζόμενον
ἀεὶ
ὑπεκρεῖ·
ὥστε
οὔτε
|
ἀπορεῖ |
Ἔρως
ποτὲ
οὔτε
πλουτεῖ,
σοφίας |
| [198] |
εἰπεῖν
τὸν
Σωκράτη,
οὐ
μέλλω
|
ἀπορεῖν |
καὶ
ἐγὼ
καὶ
ἄλλος
ὁστισοῦν, |
| [198] |
εὖ
ἐρεῖ·
τὸ
δὲ
σὲ
|
ἀπορήσειν, |
οὐκ
οἶμαι.
(Καὶ
πῶς,
ὦ |
| [198] |
Ἀγάθων
θαυμαστῶς
ἐροῖ,
ἐγὼ
δ᾽
|
ἀπορήσοιμι; |
Τὸ
μὲν
ἕτερον,
φάναι
τὸν |
| [193] |
ἐρωτικά,
πάνυ
ἂν
ἐφοβούμην
μὴ
|
ἀπορήσωσι |
λόγων
διὰ
τὸ
πολλὰ
καὶ |
| [203] |
Πενία
ἐπιβουλεύουσα
διὰ
τὴν
αὑτῆς
|
ἀπορίαν |
παιδίον
ποιήσασθαι
ἐκ
τοῦ
Πόρου, |
| [204] |
μητρὸς
δὲ
οὐ
σοφῆς
καὶ
|
ἀπόρου· |
ἡ
μὲν
οὖν
φύσις
τοῦ |
| [192] |
παρ᾽
ἀλλήλων
γενέσθαι;
καὶ
εἰ
|
ἀποροῦντας |
αὐτοὺς
πάλιν
ἔροιτο·
ἆρά
γε |
| [175] |
γάρ
τι
τοῦτ᾽
ἔχει·
ἐνίοτε
|
ἀποστὰς |
ὅποι
ἂν
τύχῃ
ἕστηκεν.
ἥξει |
| [219] |
ὅπως
οὖν
ὀργιζοίμην
εἶχον
καὶ
|
ἀποστερηθείην |
τῆς
τούτου
συνουσίας,
οὔθ᾽
ὅπῃ |
| [188] |
τἀγαθὰ
μετὰ
σωφροσύνης
καὶ
δικαιοσύνης
|
ἀποτελούμενος |
καὶ
παρ᾽
ἡμῖν
καὶ
παρὰ |
| [205] |
καὶ
πόδας
καὶ
χεῖρας
ἐθέλουσιν
|
ἀποτέμνεσθαι |
οἱ
ἄνθρωποι,
ἐὰν
αὐτοῖς
δοκῇ |
| [206] |
τε
καὶ
λυπούμενον
συσπειρᾶται
καὶ
|
ἀποτρέπεται |
καὶ
ἀνείλλεται
καὶ
οὐ
γεννᾷ, |
| [181] |
νέον,
καταγελάσαντες
οἰχήσεσθαι
ἐπ᾽
ἄλλον
|
ἀποτρέχοντες. |
χρῆν
δὲ
καὶ
νόμον
εἶναι |
| [195] |
δοκεῖ
μοι
τεκμηρίῳ
τὴν
ἁπλότητα
|
ἀποφαίνειν, |
ὅτι
οὐκ
ἐπὶ
σκληροῦ
βαίνει, |
| [209] |
ἐν
βαρβάροις,
πολλὰ
καὶ
καλὰ
|
ἀποφηνάμενοι |
ἔργα,
γεννήσαντες
παντοίαν
ἀρετήν·
ὧν |
| [177] |
οὔτε
γὰρ
ἄν
που
ἐγὼ
|
ἀποφήσαιμι, |
ὃς
οὐδέν
φημι
ἄλλο
ἐπίστασθαι |
| [196] |
πάσχει—
βία
γὰρ
Ἔρωτος
οὐχ
|
(ἅπτεται— |
οὔτε
ποιῶν
ποιεῖ—
πᾶς
γὰρ |
| [211] |
ἄρχηται
καθορᾶν,
σχεδὸν
ἄν
τι
|
ἅπτοιτο |
τοῦ
τέλους.
τοῦτο
γὰρ
δή |
| [195] |
ᾗ
δ᾽
ἂν
μαλακόν,
οἰκίζεται.
|
ἁπτόμενον |
οὖν
ἀεὶ
καὶ
ποσὶν
καὶ |
| [209] |
ἃ
ἐπιτηδεύειν,
καὶ
ἐπιχειρεῖ
παιδεύειν.
|
ἁπτόμενος |
γὰρ
οἶμαι
τοῦ
καλοῦ
καὶ |
| [175] |
κατάκεισο,
ἵνα
καὶ
τοῦ
σοφοῦ
|
ἁπτόμενός |
σου
(ἀπολαύσω,
ὅ
σοι
προσέστη |
| [221] |
διακειμένων
ἐν
τῷ
πολέμῳ
οὐδὲ
|
ἅπτονται, |
ἀλλὰ
τοὺς
προτροπάδην
(φεύγοντας
διώκουσιν. |
| [175] |
τὸ
κενώτερον
ῥεῖν
ἡμῶν,
ἐὰν
|
ἁπτώμεθα |
ἀλλήλων,
ὥσπερ
τὸ
ἐν
ταῖς |
| [191] |
καλοῦμεν,
εἴτ᾽
ἀνδρός·
καὶ
οὕτως
|
ἀπώλλυντο. |
ἐλεήσας
δὲ
ὁ
Ζεὺς
ἄλλην |
| [209] |
καὶ
γεννᾷ,
καὶ
παρὼν
καὶ
|
ἀπὼν |
μεμνημένος,
καὶ
τὸ
γεννηθὲν
συνεκτρέφει |
| [201] |
τούτου
ἐρᾷν;
Ναί,
εἰπεῖν.
Ἐνδεὴς
|
ἄρ᾽ |
ἐστὶ
καὶ
οὐκ
ἔχει
ὁ |
| [198] |
μή·
εἰ
δὲ
ψευδῆ,
οὐδὲν
|
ἄρ᾽ |
ἦν
πρᾶγμα.
προυρρήθη
γάρ,
ὡς |
| [211] |
θεῖον
καλὸν
δύναιτο
μονοειδὲς
κατιδεῖν;
|
ἆρ᾽ |
οἴει,
ἔφη,
φαῦλον
βίον
~(γίγνεσθαι |
| [174] |
σοφοῦ
ἀνδρὸς
ἰέναι
θοίνην
ἄκλητος.
|
ἆρ᾽ |
οὖν
ἄγων
μέ
τι
ἀπολογήσει; |
| [200] |
Κἀμοί,
φάναι,
δοκεῖ.
Καλῶς
λέγεις.
|
ἆρ᾽ |
οὖν
βούλοιτ᾽
ἄν
τις
μέγας |
| [206] |
τὸ
ἀγαθὸν
αὑτοῖς
ἐρῶσιν;
Προσθετέον.
|
Ἆρ᾽ |
οὖν,
ἔφη,
καὶ
οὐ
μόνον |
| [206] |
οὐκ
ἔμοιγε,
ἦν
δ᾽
ἐγώ.
|
Ἆρ᾽ |
οὖν,
ἦ
δ᾽
ἥ,
οὕτως |
| [221] |
οὔτε
τῶν
παλαιῶν,
εἰ
μὴ
|
ἄρα |
εἰ
οἷς
ἐγὼ
λέγω
ἀπεικάζοι |
| [192] |
ἂν
ἀκηκοέναι
τοῦτο
ὃ
πάλαι
|
ἄρα |
ἐπεθύμει,
συνελθὼν
καὶ
συντακεὶς
τῷ |
| [195] |
γὰρ
ἐπ᾽
οὔδεος
πίλναται,
ἀλλ᾽
|
ἄρα |
ἥ
γε
κατ᾽
ἀνδρῶν
κράατα |
| [174] |
τὴν
παροιμίαν
διαφθείρωμεν
μεταβάλλοντες,
ὡς
|
ἄρα |
καὶ
ἀγαθῶν
ἐπὶ
δαῖτας
ἴασιν |
| [200] |
(Πάνυ
γε,
φάναι.
Καὶ
οὗτος
|
ἄρα |
καὶ
ἄλλος
πᾶς
ὁ
ἐπιθυμῶν |
| [198] |
ἀφωνίᾳ
ποιήσειε.
καὶ
ἐνενόησα
τότε
|
ἄρα |
καταγέλαστος
ὤν,
ἡνίκα
ὑμῖν
ὡμολόγουν |
| [177] |
δὴ
καὶ
οἱ
ἄλλοι
πάντες
|
ἄρα |
ξυνέφασάν
τε
καὶ
~(ἐκέλευον
ἅπερ |
| [201] |
λέγεις,
ἔφην,
ὦ
Διοτίμα;
αἰσχρὸς
|
ἄρα |
ὁ
Ἔρως
ἐστὶ
καὶ
κακός; |
| [201] |
δοκεῖ
σοι
εἶναι;
Ἔμοιγε.
Εἰ
|
ἄρα |
ὁ
Ἔρως
τῶν
καλῶν
ἐνδεής |
| [173] |
καὶ
οἱ
χορευταί.
Πάνυ,
ἔφη,
|
ἄρα |
πάλαι,
ὡς
ἔοικεν.
ἀλλὰ
τίς |
| [185] |
μή,
ὕδατι
(ἀνακογχυλίασον.
εἰ
δ᾽
|
ἄρα |
πάνυ
ἰσχυρά
ἐστιν,
ἀναλαβών
τι |
| [206] |
εἶναι;
Καὶ
τοῦτο
προσθετέον.
Ἔστιν
|
ἄρα |
συλλήβδην,
ἔφη,
ὁ
ἔρως
τοῦ |
| [205] |
μὴ
θαύμαζ᾽
ἔφη·
ἀφελόντες
γὰρ
|
ἄρα |
τοῦ
ἔρωτός
τι
εἶδος
ὀνομάζομεν, |
| [198] |
δεινὸς
τὰ
ἐρωτικά,
οὐδὲν
εἰδὼς
|
ἄρα |
τοῦ
πράγματος,
ὡς
ἔδει
ἐγκωμιάζειν |
| [192] |
ἡ
τῶν
ἀφροδισίων
συνουσία,
ὡς
|
ἄρα |
τούτου
ἕνεκα
ἕτερος
ἑτέρῳ
χαίρει |
| [198] |
τοῦ
ἐπαινεῖν
ὁτιοῦν.
τὸ
δὲ
|
ἄρα, |
ὡς
ἔοικεν,
οὐ
τοῦτο
ἦν |
| [192] |
εἰ
ἀποροῦντας
αὐτοὺς
πάλιν
ἔροιτο·
|
ἆρά |
γε
τοῦδε
ἐπιθυμεῖτε,
ἐν
τῷ |
| [212] |
καλλίστου
κεφαλὴν
ἀνειπὼν
οὑτωσὶ
ἀναδήσω·
|
ἆρα |
καταγελάσεσθέ
μου
ὡς
μεθύοντος;
ἐγὼ |
| [201] |
κάλλους
καὶ
μηδαμῇ
κεκτημένον
κάλλος
|
ἆρα |
λέγεις
σὺ
καλὸν
εἶναι;
Οὐ |
| [199] |
εἰ
αὐτὸ
τοῦτο
πατέρα
ἠρώτων,
|
ἆρα |
ὁ
πατήρ
ἐστι
πατήρ
τινος |
| [198] |
εἰπεῖν
βλέψαντα
εἰς
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
|
Ἆρά |
σοι
δοκῶ,
φάναι,
ὦ
παῖ |
| [182] |
τὴν
τῶν
θεμένων
τῆς
ψυχῆς
|
ἀργίαν. |
ἐνθάδε
δὲ
πολὺ
τούτων
κάλλιον |
| [191] |
ὑπὸ
λιμοῦ
καὶ
τῆς
(ἄλλης
|
ἀργίας |
διὰ
τὸ
μηδὲν
ἐθέλειν
χωρὶς |
| [212] |
τοῦ
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
δὲ
|
ἀρετὴν |
ἀληθῆ
καὶ
θρεψαμένῳ
ὑπάρχει
θεοφιλῆ |
| [184] |
φιλοσοφίαν
τε
καὶ
τὴν
ἄλλην
|
ἀρετήν, |
εἰ
μέλλει
ξυμβῆναι
καλὸν
γενέσθαι |
| [179] |
τὸν
ἔρωτα
σπουδήν
τε
καὶ
|
ἀρετὴν |
μάλιστα
τιμῶσιν.
Ὀρφέα
δὲ
τὸν |
| [184] |
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
περὶ
τὴν
|
ἀρετήν. |
Νενόμισται
γὰρ
δὴ
ἡμῖν,
ἐάν |
| [184] |
εἰς
φρόνησιν
καὶ
τὴν
(ἄλλην
|
ἀρετὴν |
ξυμβάλλεσθαι,
ὁ
δὲ
δεόμενος
εἰς |
| [180] |
ὄντι
μάλιστα
μὲν
ταύτην
τὴν
|
ἀρετὴν |
οἱ
θεοὶ
τιμῶσιν
τὴν
περὶ |
| [185] |
ἐκείνου
κακοῦ
(καὶ
οὐ
κεκτημένου
|
ἀρετήν, |
ὅμως
καλὴ
ἡ
ἀπάτη·
δοκεῖ |
| [185] |
πολλὴν
ἐπιμέλειαν
ἀναγκάζων
ποιεῖσθαι
πρὸς
|
ἀρετὴν |
τόν
(τε
ἐρῶντα
αὐτὸν
αὑτοῦ |
| [209] |
φρόνησίν
τε
καὶ
τὴν
ἄλλην
|
ἀρετήν· |
ὧν
δή
εἰσι
καὶ
οἱ |
| [209] |
καλὰ
ἀποφηνάμενοι
ἔργα,
γεννήσαντες
παντοίαν
|
ἀρετήν· |
ὧν
καὶ
ἱερὰ
πολλὰ
ἤδη |
| [179] |
ὁ
Ἔρως
ἔνθεον
ποιήσειε
πρὸς
|
ἀρετήν, |
ὥστε
ὅμοιον
εἶναι
τῷ
ἀρίστῳ |
| [208] |
δεῖ,
ἔφη,
ἀλλ᾽
οἶμαι
ὑπὲρ
|
ἀρετῆς |
ἀθανάτου
καὶ
τοιαύτης
δόξης
εὐκλεοῦς |
| [212] |
τὸ
καλόν,
τίκτειν
οὐκ
εἴδωλα
|
ἀρετῆς, |
ἅτε
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ |
| [184] |
ἢ
κατὰ
ἄλλο
ὁτιοῦν
μέρος
|
ἀρετῆς, |
αὕτη
αὖ
ἡ
ἐθελοδουλεία
οὐκ |
| [185] |
τὸ
καθ᾽
αὑτὸν
δεδηλωκέναι,
ὅτι
|
ἀρετῆς |
γ᾽
ἕνεκα
καὶ
τοῦ
βελτίων |
| [185] |
οὕτω
πᾶν>
πάντως
γε
καλὸν
|
ἀρετῆς |
γ᾽
ἕνεκα
χαρίζεσθαι.
οὗτός
ἐστιν |
| [222] |
ἔπειτα
θειοτάτους
καὶ
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
|
ἀρετῆς |
ἐν
αὑτοῖς
ἔχοντας
καὶ
ἐπὶ |
| [196] |
ἔτι
πολλὰ
λείπεται,
περὶ
δὲ
|
ἀρετῆς |
Ἔρωτος
μετὰ
ταῦτα
λεκτέον·
τὸ |
| [180] |
τιμιώτατον
καὶ
κυριώτατον
εἶναι
εἰς
|
ἀρετῆς |
καὶ
εὐδαιμονίας
κτῆσιν
ἀνθρώποις
καὶ |
| [209] |
ἄνθρωπον
εὐθὺς
εὐπορεῖ
λόγων
περὶ
|
ἀρετῆς |
καὶ
περὶ
οἷον
χρὴ
εἶναι |
| [208] |
παίδων,
μὴ
οἰομένους
ἀθάνατον
μνήμην
|
ἀρετῆς |
πέρι
ἑαυτῶν
ἔσεσθαι,
ἣν
νῦν |
| [181] |
ἄδηλον
οἷ
τελευτᾷ
κακίας
καὶ
|
ἀρετῆς |
ψυχῆς
τε
πέρι
καὶ
σώματος. |
| [196] |
ἔχει
Ἔρωτα
Ἄρης,
ἀλλ᾽
Ἔρως
|
Ἄρη, |
Ἀφροδίτης,
ὡς
λόγος·
κρείττων
δὲ |
| [196] |
„ἀνθίσταται„
οὐ
γὰρ
ἔχει
Ἔρωτα
|
Ἄρης, |
ἀλλ᾽
Ἔρως
Ἄρη,
Ἀφροδίτης,
ὡς |
| [196] |
εἴς
γε
ἀνδρείαν
Ἔρωτι
(οὐδ᾽
|
Ἄρης |
„ἀνθίσταται„
οὐ
γὰρ
ἔχει
Ἔρωτα |
| [190] |
ἡμῖν
διὰ
τὸ
πλείους
τὸν
|
ἀριθμὸν |
γεγονέναι·
καὶ
βαδιοῦνται
ὀρθοὶ
ἐπὶ |
| [182] |
οἱ
ἐνθάδε
τύραννοι·
ὁ
γὰρ
|
Ἀριστογείτονος |
ἔρως
καὶ
ἡ
Ἁρμοδίου
φιλία |
| [174] |
ἰδεῖν
τὸν
Ἀγάθωνα·
Ὦ
φάναι,
|
Ἀριστόδημε, |
εἰς
καλὸν
ἥκεις
ὅπως
συνδειπνήσῃς· |
| [175] |
σὺ
δ᾽
ἦ
δ᾽
ὅς,
|
Ἀριστόδημε, |
παρ᾽
Ἐρυξίμαχον
κατακλίνου.
Καὶ
ἓ |
| [198] |
τοῦ
Ἀγάθωνος
πάντας
ἔφη
ὁ
|
Ἀριστόδημος |
ἀναθορυβῆσαι
τοὺς
παρόντας,
ὡς
πρεπόντως |
| [185] |
οὑτωσὶ
οἱ
σοφοί,
ἔφη
ὁ
|
Ἀριστόδημος |
δεῖν
μὲν
Ἀριστοφάνη
λέγειν,
τυχεῖν |
| [178] |
ἕκαστος
εἶπεν,
οὔτε
πάνυ
ὁ
|
Ἀριστόδημος |
ἐμέμνητο
οὔτ᾽
αὖ
ἐγὼ
ἃ |
| [173] |
δ᾽
ἐγώ,
ἀλλ᾽
ὅσπερ
Φοίνικι·
|
Ἀριστόδημος |
ἦν
τις,
Κυδαθηναιεύς,
σμικρός,
ἀνυπόδητος |
| [223] |
καὶ
ἄλλους
τινὰς
ἔφη
ὁ
|
Ἀριστόδημος |
οἴχεσθαι
ἀπιόντας,
ἓ
δὲ
ὕπνον |
| [223] |
καὶ
τὰ
μὲν
ἄλλα
ὁ
|
(Ἀριστόδημος |
οὐκ
ἔφη
μεμνῆσθαι
τῶν
λόγων. |
| [218] |
αὖ
Φαίδρους,
Ἀγάθωνας,
(Ἐρυξιμάχους,
Παυσανίας,
|
Ἀριστοδήμους |
τε
καὶ
Ἀριστοφάνας—
Σωκράτη
δὲ |
| [176] |
ὡς
ἔοικεν,
ἐμοί
τε
καὶ
|
Ἀριστοδήμῳ |
καὶ
Φαίδρῳ
καὶ
τοῖσδε,
εἰ |
| [193] |
ἀπελθὼν
φύσιν·
εἰ
δὲ
τοῦτο
|
ἄριστον, |
ἀναγκαῖον
καὶ
τῶν
νῦν
παρόντων |
| [219] |
τούτων
καὶ
περὶ
τῶν
ἄλλων
|
ἄριστον. |
ἐγὼ
μὲν
δὴ
ταῦτα
ἀκούσας |
| [193] |
νῦν
παρόντων
τὸ
τούτου
ἐγγυτάτω
|
ἄριστον |
εἶναι·
τοῦτο
δ᾽
ἐστὶ
παιδικῶν |
| [195] |
εἶναι
αὐτῶν,
κάλλιστον
ὄντα
καὶ
|
ἄριστον. |
ἔστι
δὲ
κάλλιστος
ὢν
τοιόσδε. |
| [219] |
οὕτω
βουλεύου
ὅτι
σοί
τε
|
ἄριστον |
καὶ
ἐμοὶ
ἡγεῖ.
Ἀλλ᾽
ἔφη, |
| [199] |
ἂν
~(φαίνηται
ὡς
κάλλιστος
καὶ
|
ἄριστος, |
δῆλον
ὅτι
τοῖς
μὴ
γιγνώσκουσιν· |
| [197] |
πρῶτος
αὐτὸς
ὢν
κάλλιστος
καὶ
|
ἄριστος |
μετὰ
τοῦτο
τοῖς
ἄλλοις
ἄλλων |
| [197] |
ἐπιβάτης,
παραστάτης
τε
καὶ
σωτὴρ
|
ἄριστος, |
ξυμπάντων
τε
θεῶν
καὶ
ἀνθρώπων |
| [197] |
ἀνθρώπων
κόσμος,
ἡγεμὼν
κάλλιστος
καὶ
|
ἄριστος, |
ᾧ
χρὴ
ἕπεσθαι
πάντα
ἄνδρα |
| [218] |
(Ἐρυξιμάχους,
Παυσανίας,
Ἀριστοδήμους
τε
καὶ
|
Ἀριστοφάνας— |
Σωκράτη
δὲ
αὐτὸν
τί
δεῖ |
| [213] |
ἐνταῦθα
κατεκλίνης;
ὡς
οὐ
παρὰ
|
Ἀριστοφάνει |
οὐδὲ
εἴ
τις
ἄλλος
γελοῖος |
| [188] |
τι
ἐξέλιπον,
σὸν
ἔργον,
ὦ
|
Ἀριστόφανες, |
ἀναπληρῶσαι·
ἢ
εἴ
πως
ἄλλως |
| [189] |
καταγέλαστα.
Βαλών
γε,
φάναι,
ὦ
|
Ἀριστόφανες, |
οἴει
ἐκφεύξεσθαι·
ἀλλὰ
πρόσεχε
τὸν |
| [189] |
καὶ
τὸν
Ἐρυξίμαχον·
ὠγαθέ,
φάναι,
|
Ἀριστόφανες, |
ὅρα
τί
ποιεῖς.
γελωτοποιεῖς
μέλλων |
| [221] |
εἶναι·
ἔπειτα
ἔμοιγ᾽
ἐδόκει,
ὦ
|
Ἀριστόφανες, |
τὸ
σὸν
δὴ
τοῦτο,
καὶ |
| [189] |
μήν,
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀριστοφάνη, |
ἄλλῃ
γέ
πῃ
ἐν
νῷ |
| [189] |
ἐν
εἰρήνῃ
λέγειν.
καὶ
τὸν
|
Ἀριστοφάνη |
γελάσαντα
εἰπεῖν·
Εὖ
λέγεις,
ὦ |
| [185] |
ἂν
φθάνοις
λέγων,
φάναι
τὸν
|
Ἀριστοφάνη· |
ἐγὼ
δὲ
ταῦτα
ποιήσω.
Εἰπεῖν |
| [176] |
ὡς
ῤᾷστα
πίνοιμεν·
τὸν
οὖν
|
Ἀριστοφάνη |
εἰπεῖν.
Τοῦτο
μέντοι
εὖ
λέγεις, |
| [223] |
καὶ
πρότερον
μὲν
καταδαρθεῖν
τὸν
|
Ἀριστοφάνη, |
ἤδη
δὲ
ἡμέρας
γιγνομένης
τὸν |
| [223] |
καὶ
οἰχομένους,
Ἀγάθωνα
δὲ
καὶ
|
Ἀριστοφάνη |
καὶ
Σωκράτη
ἔτι
μόνους
ἐγρηγορέναι |
| [212] |
τοὺς
μὲν
ἐπαινεῖν,
τὸν
δὲ
|
Ἀριστοφάνη |
λέγειν
τι
ἐπιχειρεῖν,
ὅτι
ἐμνήσθη |
| [185] |
ἔφη
ὁ
Ἀριστόδημος
δεῖν
μὲν
|
Ἀριστοφάνη |
λέγειν,
τυχεῖν
δὲ
αὐτῷ
τινὰ |
| [189] |
~(Ἐκδεξάμενον
οὖν
ἔφη
εἰπεῖν
τὸν
|
Ἀριστοφάνη |
ὅτι·
Καὶ
μάλ᾽
ἐπαύσατο,
οὐ |
| [177] |
Ἀγάθων
καὶ
(Παυσανίας,
οὐδὲ
μὴν
|
Ἀριστοφάνης, |
ᾧ
περὶ
Διόνυσον
καὶ
Ἀφροδίτην |
| [179] |
ἀρετήν,
ὥστε
ὅμοιον
εἶναι
τῷ
|
ἀρίστῳ |
φύσει.
(καὶ
ἀτεχνῶς,
ὃ
ἔφη |
| [182] |
καὶ
μάλιστα
τῶν
γενναιοτάτων
καὶ
|
ἀρίστων, |
κἂν
αἰσχίους
ἄλλων
ὦσι,
καὶ |
| [193] |
διῳκίσθημεν
ὑπὸ
τοῦ
θεοῦ,
καθάπερ
|
Ἀρκάδες |
ὑπὸ
Λακεδαιμονίων·
φόβος
οὖν
ἔστιν, |
| [182] |
γὰρ
Ἀριστογείτονος
ἔρως
καὶ
ἡ
|
Ἁρμοδίου |
φιλία
βέβαιος
γενομένη
κατέλυσεν
αὐτῶν |
| [187] |
ἔτι
τοῦ
ὀξέος
καὶ
βαρέος
|
ἁρμονία |
ἂν
εἴη.
ἡ
γὰρ
ἁρμονία |
| [187] |
ἀνθρώπους
καταχρῆσθαι
(ῥυθμῷ
τε
καὶ
|
ἁρμονίᾳ |
ἢ
ποιοῦντα,
(ὃ
δὴ
μελοποιίαν |
| [187] |
ἁρμονία
ἂν
εἴη.
ἡ
γὰρ
|
ἁρμονία |
συμφωνία
ἐστί,
συμφωνία
δὲ
ὁμολογία |
| [188] |
καὶ
ξηρὰ
καὶ
ὑγρά,
καὶ
|
ἁρμονίαν |
καὶ
κρᾶσιν
λάβῃ
σώφρονα,
ἥκει |
| [187] |
καὶ
ἔστιν
αὖ
μουσικὴ
περὶ
|
ἁρμονίαν |
καὶ
ῥυθμὸν
ἐρωτικῶν
ἐπιστήμη.
καὶ |
| [187] |
διαφερόμενον
αὐτὸ
αὑτῷ
ξυμφέρεσθαι,
ὥσπερ
|
ἁρμονίαν |
τόξου
τε
καὶ
λύρας.
ἔστι |
| [187] |
λύρας.
ἔστι
δὲ
πολλὴ
ἀλογία
|
ἁρμονίαν |
φάναι
διαφέρεσθαι
ἢ
ἐκ
διαφερομένων |
| [187] |
μέν
γε
αὐτῇ
τῇ
συστάσει
|
ἁρμονίας |
τε
καὶ
ῥυθμοῦ
οὐδὲν
χαλεπὸν |
| [187] |
αὖ
καὶ
μὴ
ὁμολογοῦν
ἀδύνατον
|
ἁρμόσαι· |
ὥσπερ
γε
καὶ
ὁ
ῥυθμὸς |
| [206] |
τῷ
θείῳ,
τὸ
δὲ
καλὸν
|
ἁρμόττον. |
Μοῖρα
οὖν
καὶ
Εἰλείθυια
ἡ |
| [220] |
τοὺς
πόδας
εἰς
πίλους
καὶ
|
ἀρνακίδας, |
οὗτος
δ᾽
ἐν
τούτοις
ἐξῄει |
| [183] |
παρά
του
λαβεῖν
ἢ
ἀρχὴν
|
ἄρξαι |
ἤ
τινα
ἄλλην
δύναμιν
ἐθέλοι |
| [178] |
γάρ,
ὥσπερ
λέγω,
ἔφη
Φαῖδρον
|
ἀρξάμενον |
ἐνθένδε
ποθὲν
λέγειν,
ὅτι
μέγας |
| [173] |
ἡγεῖσθαι
πλὴν
Σωκράτους,
ἀπὸ
σαυτοῦ
|
ἀρξάμενος. |
καὶ
ὁπόθεν
ποτὲ
ταύτην
τὴν |
| [199] |
τὸν
Σωκράτη
ἔφη
ἐνθένδε
ποθὲν
|
ἄρξασθαι. |
Καὶ
μήν,
ὦ
φίλε
Ἀγάθων, |
| [186] |
ἀνθρώπινα
καὶ
κατὰ
θεῖα
πράγματα.
|
ἄρξομαι |
δὲ
ἀπὸ
τῆς
ἰατρικῆς
λέγων, |
| [190] |
καὶ
τοιαῦτα,
ὅτι
τὸ
μὲν
|
ἄρρεν |
ἦν
τοῦ
ἡλίου
τὴν
ἀρχὴν |
| [189] |
ἀνθρώπων,
οὐχ
ὥσπερ
νῦν
δύο,
|
ἄρρεν |
καὶ
θῆλυ,
(ἀλλὰ
καὶ
τρίτον |
| [181] |
ἀμοίρου·
ὅθεν
δὴ
ἐπὶ
τὸ
|
ἄρρεν |
τρέπονται
οἱ
ἐκ
τούτου
τοῦ |
| [191] |
δὲ
ἄρρενος
τμῆμά
εἰσι,
τὰ
|
ἄρρενα |
διώκουσι,
καὶ
τέως
μὲν
ἂν |
| [193] |
καί
εἰσιν
ἀμφότεροι
τὴν
φύσιν
|
ἄρρενες· |
λέγω
δὲ
οὖν
ἔγωγε
καθ᾽ |
| [191] |
ἅμα
δ᾽
εἰ
καὶ
ἄρρην
|
ἄρρενι, |
πλησμονὴν
γοῦν
γίγνοιτο
τῆς
συνουσίας |
| [191] |
ἐν
ἀλλήλοις
ἐποίησε,
διὰ
τοῦ
|
ἄρρενος |
ἐν
τῷ
θήλει,
τῶνδε
ἕνεκα, |
| [189] |
ἐξ
ἀμφοτέρων
κοινὸν
τοῦ
τε
|
ἄρρενος |
καὶ
θήλεος,
νῦν
δὲ
οὐκ |
| [181] |
μὲν
οὐ
μετεχούσης
θήλεος
ἀλλ᾽
|
ἄρρενος |
μόνον
(καὶ
ἔστιν
οὗτος
ὁ |
| [181] |
τῇ
γενέσει
καὶ
θήλεος
καὶ
|
ἄρρενος. |
ὁ
δὲ
τῆς
Οὐρανίας
πρῶτον |
| [191] |
τοῦ
γένους
γίγνονται.
ὅσοι
δὲ
|
ἄρρενος |
τμῆμά
εἰσι,
τὰ
ἄρρενα
διώκουσι, |
| [191] |
ὦσιν,
ἅτε
τεμάχια
ὄντα
τοῦ
|
ἄρρενος, |
φιλοῦσι
τοὺς
ἄνδρας
καὶ
χαίρουσι |
| [192] |
ὑπὸ
θάρρους
καὶ
ἀνδρείας
καὶ
|
ἀρρενωπίας, |
τὸ
ὅμοιον
αὐτοῖς
ἀσπαζόμενοι.
μέγα |
| [191] |
γένος,
ἅμα
δ᾽
εἰ
καὶ
|
ἄρρην |
ἄρρενι,
πλησμονὴν
γοῦν
γίγνοιτο
τῆς |
| [189] |
ὦ
Ἐρυξίμαχε,
καί
μοι
ἔστω
|
ἄρρητα |
τὰ
εἰρημένα.
ἀλλὰ
μή
με |
| [214] |
πείθει
τί
(σε
Σωκράτης
ὧν
|
ἄρτι |
εἶπεν;
ἢ
οἶσθα
ὅτι
τοὐναντίον |
| [176] |
μετὰ
τοῦτο
εἰσηγοῦμαι
τὴν
μὲν
|
ἄρτι |
εἰσελθοῦσαν
αὐλητρίδα
χαίρειν
ἐᾷν,
αὐλοῦσαν |
| [175] |
ποῦ
ἔστιν
οὗτος;
~(Ὅπισθεν
ἐμοῦ
|
ἄρτι |
εἰσῄει·
ἀλλὰ
θαυμάζω
καὶ
αὐτὸς |
| [186] |
τῷ
νοσώδει.
ἔστι
δή,
ὥσπερ
|
ἄρτι |
Παυσανίας
ἔλεγεν
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς |
| [192] |
ἐστι
τὸ
αἴτιον,
ὅτι
ἡ
|
ἀρχαία |
φύσις
ἡμῶν
ἦν
αὕτη
καὶ |
| [193] |
αὑτοῦ
ἕκαστος
τύχοι
εἰς
τὴν
|
ἀρχαίαν |
ἀπελθὼν
φύσιν·
εἰ
δὲ
τοῦτο |
| [193] |
εὐσέβειαν,
καταστήσας
ἡμᾶς
εἰς
τὴν
|
ἀρχαίαν |
φύσιν
καὶ
ἰασάμενος
μακαρίους
καὶ |
| [191] |
ἀλλήλων
τοῖς
ἀνθρώποις
καὶ
τῆς
|
ἀρχαίας |
φύσεως
συναγωγεὺς
καὶ
ἐπιχειρῶν
ποιῆσαι |
| [195] |
ὡς
Ἔρως
Κρόνου
καὶ
Ἰαπετοῦ
|
ἀρχαιότερός |
ἐστιν.
ἀλλά
(φημὶ
νεώτατον
αὐτὸν |
| [177] |
δεξιὰ
ὡς
ἂν
δύνηται
κάλλιστον,
|
ἄρχειν |
δὲ
Φαῖδρον
πρῶτον,
ἐπειδὴ
καὶ |
| [210] |
ἰόντα
ἐπὶ
τοῦτο
τὸ
πρᾶγμα
|
ἄρχεσθαι |
μὲν
νέον
ὄντα
ἰέναι
ἐπὶ |
| [219] |
ἥ
τοι
τῆς
διανοίας
ὄψις
|
ἄρχεται |
ὀξὺ
βλέπειν
ὅταν
ἡ
τῶν |
| [197] |
πρὸ
τοῦ
δέ,
ὥσπερ
ἐν
|
ἀρχῇ |
εἶπον,
πολλὰ
καὶ
δεινὰ
θεοῖς |
| [177] |
Ἐρυξίμαχον
ὅτι·
Ἡ
μέν
μοι
|
ἀρχὴ |
τοῦ
λόγου
ἐστὶ
κατὰ
τὴν |
| [183] |
βουλόμενος
παρά
του
λαβεῖν
ἢ
|
ἀρχὴν |
ἄρξαι
ἤ
τινα
ἄλλην
δύναμιν |
| [190] |
ἄρρεν
ἦν
τοῦ
ἡλίου
τὴν
|
ἀρχὴν |
ἔκγονον,
τὸ
δὲ
θῆλυ
τῆς |
| [182] |
βέβαιος
γενομένη
κατέλυσεν
αὐτῶν
τὴν
|
ἀρχήν. |
οὕτως
οὗ
μὲν
αἰσχρὸν
ἐτέθη |
| [199] |
τὰ
ἔργα
αὐτοῦ,
ταύτην
τὴν
|
ἀρχὴν |
πάνυ
ἄγαμαι.
ἴθι
οὖν
μοι |
| [183] |
οὐχ
ἁπλοῦν
ἐστιν,
ὅπερ
ἐξ
|
ἀρχῆς |
ἐλέχθη,
οὔτε
καλὸν
εἶναι
αὐτὸ |
| [223] |
τῶν
λόγων.
οὔτε
γὰρ
ἐξ
|
ἀρχῆς |
παραγενέσθαι
ὑπονυστάζειν
τε·
τὸ
μέντοι |
| [174] |
τοιοίδε
τινές·
μᾶλλον
δ᾽
~(ἐξ
|
ἀρχῆς |
ὑμῖν
ὡς
ἐκεῖνος
διηγεῖτο
καὶ |
| [211] |
παιδεραστεῖν
ἐπανιὼν
ἐκεῖνο
τὸ
καλὸν
|
ἄρχηται |
καθορᾶν,
σχεδὸν
ἄν
τι
ἅπτοιτο |
| [181] |
γὰρ,
οἶμαί
εἰσιν
οἱ
ἐντεῦθεν
|
ἀρχόμενοι |
ἐρᾷν
ὡς
τὸν
βίον
ἅπαντα |
| [211] |
ἰέναι
ἢ
ὑπ᾽
ἄλλου
ἄγεσθαι,
|
ἀρχόμενον |
ἀπὸ
τῶνδε
τῶν
καλῶν
ἐκείνου |
| [173] |
περὶ
αὐτῶν
ἐποιούμεθα,
(ὥστε,
ὅπερ
|
ἀρχόμενος |
εἶπον,
οὐκ
ἀμελετήτως
ἔχω.
εἰ |
| [182] |
μὲν
ἀρχόντων
πλεονεξίᾳ,
τῶν
δὲ
|
ἀρχομένων |
ἀνανδρίᾳ·
οὗ
δὲ
καλὸν
ἁπλῶς |
| [182] |
ἄρχουσι
φρονήματα
μεγάλα
ἐγγίγνεσθαι
τῶν
|
ἀρχομένων, |
οὐδὲ
φιλίας
ἰσχυρὰς
καὶ
κοινωνίας, |
| [213] |
ποτέον·
ὡμολόγηται
γὰρ
ταῦθ᾽
ἡμῖν.
|
ἄρχοντα |
οὖν
αἱροῦμαι
τῆς
πόσεως,
ἕως |
| [182] |
τῶν
θεμένων
κεῖται,
τῶν
μὲν
|
ἀρχόντων |
πλεονεξίᾳ,
τῶν
δὲ
ἀρχομένων
ἀνανδρίᾳ· |
| [182] |
οὐ
γὰρ
οἶμαι
συμφέρει
τοῖς
|
ἄρχουσι |
φρονήματα
μεγάλα
ἐγγίγνεσθαι
τῶν
ἀρχομένων, |
| [181] |
ἐρῶσι
παίδων,
ἀλλ᾽
ἐπειδὰν
ἤδη
|
ἄρχωνται |
νοῦν
ἴσχειν,
τοῦτο
δὲ
πλησιάζει |
| [176] |
σπονδάς
τε
σφᾶς
ποιήσασθαι,
καὶ
|
ᾄσαντας |
τὸν
θεὸν
καὶ
τἆλλα
τὰ |
| [188] |
καὶ
ἴασιν·
πᾶσα
γὰρ
ἡ
|
ἀσέβεια |
φιλεῖ
γίγνεσθαι
ἐὰν
μή
τις |
| [188] |
ὅσα
τείνει
πρὸς
θέμιν
καὶ
|
ἀσέβειαν. |
οὕτω
πολλὴν
καὶ
μεγάλην,
μᾶλλον |
| [190] |
σκελοῖν·
ἐὰν
δ᾽
ἔτι
δοκῶσιν
|
ἀσελγαίνειν |
καὶ
μὴ
ἐθέλωσιν
ἡσυχίαν
ἄγειν, |
| [190] |
ἀνθρώπων
ἠφανίζετο—
οὔθ᾽
ὅπως
ἐῷεν
|
ἀσελγαίνειν. |
μόγις
δὴ
ὁ
Ζεὺς
ἐννοήσας |
| [207] |
ὑπὲρ
τούτων
καὶ
διαμάχεσθαι
τὰ
|
ἀσθενέστατα |
τοῖς
ἰσχυροτάτοις
καὶ
ὑπεραποθνῄσκειν,
καὶ |
| [190] |
ἄνθρωποι
καὶ
παύσαιντο
τῆς
ἀκολασίας
|
ἀσθενέστεροι |
(γενόμενοι.
νῦν
μὲν
γὰρ
αὐτούς, |
| [190] |
δίχα
ἕκαστον,
καὶ
ἅμα
μὲν
|
ἀσθενέστεροι |
ἔσονται,
ἅμα
δὲ
χρησιμώτεροι
ἡμῖν |
| [220] |
που,
οἷα
δὴ
ἐπὶ
στρατείας,
|
~(ἀσιτεῖν, |
οὐδὲν
ἦσαν
οἱ
ἄλλοι
πρὸς |
| [186] |
καὶ
ὁμόνοιαν
ὁ
ἡμέτερος
πρόγονος
|
Ἀσκληπιός, |
ὥς
φασιν
οἵδε
οἱ
ποιηταὶ |
| [212] |
τιμῶ
τὰ
ἐρωτικὰ
καὶ
διαφερόντως
|
ἀσκῶ, |
καὶ
τοῖς
ἄλλοις
παρακελεύομαι,
καὶ |
| [190] |
ὥστ᾽
ἐφ᾽
ἑνὸς
πορεύσονται
σκέλους
|
ἀσκωλιάζοντες. |
ταῦτα
εἰπὼν
ἔτεμνε
τοὺς
ἀνθρώπους |
| [213] |
ἐκεῖνον
καθίζειν.
παρακαθεζόμενον
δὲ
αὐτὸν
|
ἀσπάζεσθαί |
τε
τὸν
Ἀγάθωνα
καὶ
ἀναδεῖν. |
| [209] |
καλὰ
μᾶλλον
ἢ
τὰ
αἰσχρὰ
|
ἀσπάζεται |
ἅτε
κυῶν,
καὶ
ἂν
ἐντύχῃ |
| [209] |
γενναίᾳ
καὶ
εὐφυεῖ,
πάνυ
δὴ
|
ἀσπάζεται |
τὸ
ξυναμφότερον,
καὶ
πρὸς
τοῦτον |
| [192] |
καὶ
ἀρρενωπίας,
τὸ
ὅμοιον
αὐτοῖς
|
ἀσπαζόμενοι. |
μέγα
δὲ
τεκμήριον·
καὶ
γὰρ |
| [192] |
φιλεραστὴς
γίγνεται,
ἀεὶ
τὸ
συγγενὲς
|
ἀσπαζόμενος. |
ὅταν
μὲν
οὖν
καὶ
αὐτῷ |
| [205] |
γὰρ
τὸ
ἑαυτῶν
οἶμαι
ἕκαστοι
|
ἀσπάζονται, |
εἰ
μὴ
εἴ
τις
τὸ |
| [188] |
τε
φορὰς
καὶ
ἐνιαυτῶν
ὥρας
|
ἀστρονομία |
καλεῖται.
ἔτι
τοίνυν
καὶ
θυσίαι |
| [188] |
γίγνεται
ἐρωτικῶν·
ὧν
ἐπιστήμη
περὶ
|
ἄστρων |
τε
φορὰς
καὶ
ἐνιαυτῶν
ὥρας |
| [203] |
ἄοικος,
χαμαιπετὴς
ἀεὶ
ὢν
καὶ
|
ἄστρωτος, |
ἐπὶ
θύραις
καὶ
ἐν
ὁδοῖς |
| [173] |
δὲ
ἡ
ὁδὸς
ἡ
εἰς
|
ἄστυ |
ἐπιτηδεία
πορευομένοις
καὶ
λέγειν
καὶ |
| [172] |
καὶ
γὰρ
ἐτύγχανον
πρώην
εἰς
|
ἄστυ |
οἴκοθεν
ἀνιὼν
Φαληρόθεν·
τῶν
οὖν |
| [178] |
ἔπειτα
Γαῖ᾽
εὐρύστερνος,
πάντων
ἕδος
|
ἀσφαλὲς |
αἰεί,
ἠδ᾽
Ἔρος
φησὶ
μετὰ |
| [221] |
μάλα
ἐρρωμένως
ἀμυνεῖται.
διὸ
καὶ
|
ἀσφαλῶς |
ἀπῄει
καὶ
οὗτος
καὶ
ὁ |
| [196] |
ἐκ
πάντων
ὁμολογουμένως
Ἔρως
ἔχει·
|
ἀσχημοσύνῃ |
γὰρ
καὶ
Ἔρωτι
πρὸς
ἀλλήλους |
| [182] |
λόγῳ
πειρώμενοι
πείθειν
τοὺς
νέους,
|
ἅτε |
ἀδύνατοι
λέγειν·
τῆς
δὲ
Ἰωνίας |
| [192] |
βέλτιστοι
τῶν
παίδων
καὶ
μειρακίων,
|
ἅτε |
ἀνδρειότατοι
ὄντες
φύσει.
φασὶ
δὲ |
| [209] |
τοιοῦτοι
ἴσχουσι
καὶ
φιλίαν
βεβαιοτέραν,
|
ἅτε |
καλλιόνων
καὶ
ἀθανατωτέρων
παίδων
κεκοινωνηκότες. |
| [209] |
μᾶλλον
ἢ
τὰ
αἰσχρὰ
ἀσπάζεται
|
ἅτε |
κυῶν,
καὶ
ἂν
ἐντύχῃ
ψυχῇ |
| [223] |
λαβεῖν,
(καὶ
καταδαρθεῖν
πάνυ
πολύ,
|
ἅτε |
μακρῶν
τῶν
νυκτῶν
οὐσῶν,
ἐξεγρέσθαι |
| [183] |
καὶ
γὰρ
οὐδὲ
μόνιμός
ἐστιν,
|
ἅτε |
οὐ
μονίμου
ἐρῶν
πράγματος.
ἅμα |
| [212] |
καλόν,
τίκτειν
οὐκ
εἴδωλα
ἀρετῆς,
|
ἅτε |
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
ἀληθῆ, |
| [203] |
καὶ
τῆς
Ἀφροδίτης
καλῆς
οὔσης.
|
ἅτε |
οὖν
Πόρου
καὶ
Πενίας
ὑὸς |
| [191] |
τέως
μὲν
ἂν
παῖδες
ὦσιν,
|
ἅτε |
τεμάχια
ὄντα
τοῦ
ἄρρενος,
φιλοῦσι |
| [191] |
οὖν
ἡμῶν
ἐστὶν
ἀνθρώπου
ξύμβολον,
|
ἅτε |
τετμημένος
ὥσπερ
αἱ
ψῆτται,
ἐξ |
| [212] |
οὐκ
εἰδώλου
ἐφαπτομένῳ,
ἀλλὰ
ἀληθῆ,
|
ἅτε |
τοῦ
ἀληθοῦς
ἐφαπτομένῳ·
τεκόντι
δὲ |
| [179] |
οὐ
δόντες,
ὅτι
μαλθακίζεσθαι
ἐδόκει,
|
ἅτε |
ὢν
κιθαρῳδός,
καὶ
οὐ
τολμᾶν |
| [179] |
τιμῶσιν.
Ὀρφέα
δὲ
τὸν
Οἰάγρου
|
ἀτελῆ |
ἀπέπεμψαν
ἐξ
Ἅιδου.
φάσμα
δείξαντες |
| [179] |
εἶναι
τῷ
ἀρίστῳ
φύσει.
(καὶ
|
ἀτεχνῶς, |
ὃ
ἔφη
Ὅμηρος,
μένος
ἐμπνεῦσαι |
| [192] |
τι
ἂν
φανείη
βουλόμενος,
ἀλλ᾽
|
ἀτεχνῶς |
οἴοιτ᾽
ἂν
ἀκηκοέναι
τοῦτο
ὃ |
| [173] |
τοὺς
ἄλλους,
καὶ
δοκεῖς
μοι
|
ἀτεχνῶς |
πάντας
ἀθλίους
ἡγεῖσθαι
πλὴν
Σωκράτους, |
| [198] |
Γοργίου
ὁ
λόγος
ἀνεμίμνῃσκεν,
ὥστε
|
ἀτεχνῶς |
τὸ
τοῦ
Ὁμήρου
ἐπεπόνθη·
ἐφοβούμην |
| [217] |
δὴ
αὐτὸν
πρὸς
τὸ
συνδειπνεῖν,
|
ἀτεχνῶς |
ὥσπερ
ἐραστὴς
παιδικοῖς
ἐπιβουλεύων.
καί |
| [214] |
κύλικι
οὔτε
τι
ᾄδομεν,
ἀλλ᾽
|
ἀτεχνῶς |
ὥσπερ
οἱ
διψῶντες
πιόμεθα;
τὸν |
| [195] |
ἐπιδεῖξαι
θεοῦ
ἁπαλότητα.
Ὅμηρος
γὰρ
|
Ἄτην |
θεόν
τέ
φησιν
εἶναι
καὶ |
| [221] |
οἷος
δὲ
οὑτοσὶ
γέγονε
τὴν
|
ἀτοπίαν |
ἅνθρωπος,
καὶ
αὐτὸς
καὶ
οἱ |
| [215] |
γάρ
τι
ῥᾴδιον
τὴν
σὴν
|
ἀτοπίαν |
ὧδ᾽
ἔχοντι
εὐπόρως
καὶ
ἐφεξῆς |
| [175] |
κἀμοῦ
καλοῦντος
οὐκ
ἐθέλει
εἰσιέναι.
|
Ἄτοπόν |
γ᾽
ἔφη,
λέγεις·
οὔκουν
καλεῖς |
| [207] |
δὲ
ἀπόλλυται.
πολὺ
δὲ
τούτων
|
ἀτοπώτερον |
ἔτι,
ὅτι
καὶ
αἱ
ἐπιστῆμαι |
| [219] |
ὅτι
χρήμασί
γε
πολὺ
μᾶλλον
|
ἄτρωτος |
ἦν
πανταχῇ
ἢ
σιδήρῳ
ὁ |
| [176] |
εἴωθα
πείθεσθαι
ἄλλως
τε
καὶ
|
ἅττ᾽ |
ἂν
περὶ
ἰατρικῆς
λέγῃς·
νῦν |
| [199] |
Φαῖδρε,
πάρες
μοι
Ἀγάθωνα
σμίκρ᾽
|
ἄττα |
ἐρέσθαι,
ἵνα
ἀνομολογησάμενος
παρ᾽
αὐτοῦ |
| [200] |
καὶ
οὗ
ἐνδεής
ἐστι,
τοιαῦτ᾽
|
ἄττα |
ἐστὶν
ὧν
ἡ
ἐπιθυμία
τε |
| [174] |
τι
ἐροῦμεν.
ἀλλ᾽
ἴωμεν.
Τοιαῦτ᾽
|
ἄττα |
σφᾶς
ἔφη
διαλεχθέντας
ἰέναι.
τὸν |
| [222] |
ἃ
ἐγὼ
Σωκράτη
ἐπαινῶ·
καὶ
|
αὖ |
ἃ
μέμφομαι
συμμείξας
ὑμῖν
εἶπον |
| [216] |
τούτους
ἐστὶ
καὶ
ἐκπέπληκται,
καὶ
|
αὖ |
ἀγνοεῖ
πάντα
καὶ
οὐδὲν
οἶδεν. |
| [183] |
λέγοντας,
εἰς
δὲ
ταῦτά
τις
|
αὖ |
βλέψας
ἡγήσαιτ᾽
ἂν
πάλιν
αἴσχιστον |
| [191] |
τοῦ
γένους
γεγόνασιν,
καὶ
(ὅσαι
|
αὖ |
γυναῖκες
φίλανδροί
τε
καὶ
μοιχεύτριαι, |
| [178] |
πάνυ
ὁ
Ἀριστόδημος
ἐμέμνητο
οὔτ᾽
|
αὖ |
ἐγὼ
ἃ
ἐκεῖνος
ἔλεγε
πάντα· |
| [207] |
διατίθεσθαι;
ἔχεις
λέγειν;
καὶ
ἐγὼ
|
αὖ |
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
εἰδείην·
ἣ |
| [192] |
ζῇν,
καὶ
ἐπειδὰν
ἀποθάνητε,
ἐκεῖ
|
αὖ |
ἐν
Ἅιδου
ἀντὶ
δυοῖν
ἕνα |
| [213] |
νῦν
τί
ἥκεις;
καὶ
τί
|
αὖ |
ἐνταῦθα
κατεκλίνης;
ὡς
οὐ
παρὰ |
| [195] |
τὴν
οἴκησιν
ἵδρυται·
καὶ
οὐκ
|
αὖ |
ἑξῆς
ἐν
πάσαις
ταῖς
ψυχαῖς, |
| [215] |
ἀγάλματα
ἔχοντες
θεῶν.
καὶ
φημὶ
|
αὖ |
ἐοικέναι
αὐτὸν
τῷ
σατύρῳ
τῷ |
| [210] |
τὰς
ἐπιστήμας
ἀγαγεῖν,
ἵνα
ἴδῃ
|
αὖ |
ἐπιστημῶν
κάλλος,
καὶ
βλέπων
πρὸς |
| [190] |
μὴ
ἐθέλωσιν
ἡσυχίαν
ἄγειν,
πάλιν
|
αὖ, |
ἔφη,
τεμῶ
δίχα,
ὥστ᾽
ἐφ᾽ |
| [184] |
ἄλλο
ὁτιοῦν
μέρος
ἀρετῆς,
αὕτη
|
αὖ |
ἡ
ἐθελοδουλεία
οὐκ
αἰσχρὰ
εἶναι |
| [188] |
Ἔρωτας
καὶ
ἰατρεύειν·
καὶ
ἔστιν
|
αὖ |
ἡ
(μαντικὴ
φιλίας
θεῶν
καὶ |
| [182] |
αἰσχίους
ἄλλων
ὦσι,
καὶ
ὅτι
|
αὖ |
ἡ
παρακέλευσις
τῷ
ἐρῶντι
παρὰ |
| [210] |
βελτίους
τοὺς
νέους,
ἵνα
ἀναγκασθῇ
|
αὖ |
θεάσασθαι
τὸ
ἐν
τοῖς
ἐπιτηδεύμασι |
| [203] |
ποτὲ
οὔτε
πλουτεῖ,
σοφίας
τε
|
αὖ |
καὶ
ἀμαθίας
ἐν
μέσῳ
ἐστίν. |
| [196] |
ἐλλείπειν.
καὶ
πρῶτον
μέν,
ἵν᾽
|
αὖ |
καὶ
ἐγὼ
τὴν
ἡμετέραν
τέχνην |
| [187] |
διαφέρωνται,
ἀδύνατον
εἶναι·
διαφερόμενον
δὲ
|
αὖ |
καὶ
μὴ
ὁμολογοῦν
ἀδύνατον
ἁρμόσαι· |
| [204] |
οἱ
μεταξὺ
τούτων
ἀμφοτέρων,
ὧν
|
αὖ |
καὶ
ὁ
Ἔρως.
ἔστι
γὰρ |
| [185] |
καλὴ
ἡ
ἀπάτη·
δοκεῖ
γὰρ
|
αὖ |
καὶ
οὗτος
τὸ
καθ᾽
αὑτὸν |
| [213] |
τί
ἦν;
Σωκράτης
οὗτος;
ἐλλοχῶν
|
αὖ |
με
ἐνταῦθα
κατέκεισο,
(ὥσπερ
εἰώθεις |
| [187] |
ὁμόνοιαν
ἀλλήλων
ἐμποιήσασα·
καὶ
ἔστιν
|
αὖ |
μουσικὴ
περὶ
ἁρμονίαν
καὶ
ῥυθμὸν |
| [204] |
ἄλλος
σοφός,
οὐ
φιλοσοφεῖ·
οὐδ᾽
|
αὖ |
οἱ
ἀμαθεῖς
φιλοσοφοῦσιν
οὐδ᾽
ἐπιθυμοῦσι |
| [183] |
τοιοῦτον
γιγνόμενον,
καὶ
τοὺς
ὀνειδίζοντας
|
αὖ |
οἱ
(πρεσβύτεροι
μὴ
διακωλύωσι
μηδὲ |
| [188] |
ἐκ
τῶν
τοιούτων
καὶ
ἄλλ᾽
|
αὖ |
ὅμοια
πολλὰ
νοσήματα
καὶ
τοῖς |
| [209] |
τε
καὶ
δικαιοσύνη·
τούτων
δ᾽
|
αὖ |
ὅταν
τις
ἐκ
(νέου
ἐγκύμων |
| [184] |
σοφόν
τε
καὶ
ἀγαθὸν
δικαίως
|
αὖ |
ὁτιοῦν
ἂν
ὑπουργεῖν
ὑπουργῶν>
καὶ |
| [185] |
ἂν
παντὶ
προθυμηθείη,
τοῦτο
δὲ
|
αὖ |
πάντων
κάλλιστον·
οὕτω
πᾶν>
πάντως |
| [222] |
Ζεῦ,
εἰπεῖν
τὸν
Ἀλκιβιάδην,
οἷα
|
αὖ |
πάσχω
ὑπὸ
τοῦ
ἀνθρώπου.
οἴεταί |
| [221] |
Βρασίδαν
καὶ
ἄλλους,
καὶ
οἷος
|
αὖ |
Περικλῆς,
καὶ
Νέστορα
καὶ
Ἀντήνορα, |
| [177] |
μηδὲν
ἐγκώμιον·
εἰ
δὲ
βούλει
|
αὖ |
σκέψασθαι
τοὺς
χρηστοὺς
σοφιστάς,
Ἡρακλέους |
| [220] |
πρὸς
τὸ
καρτερεῖν·
ἔν
τ᾽
|
αὖ |
ταῖς
εὐωχίαις
μόνος
ἀπολαύειν
οἷός |
| [220] |
ὁ
ἔλεγχος
ἔσεσθαι.
πρὸς
δὲ
|
αὖ |
τὰς
τοῦ
χειμῶνος
καρτερήσεις—
δεινοὶ |
| [220] |
μὲν
δὴ
ταῦτα·
οἷον
δ᾽
|
αὖ |
τόδ᾽
ἔρεξε
καὶ
ἔτλη
καρτερὸς |
| [222] |
ἐμὲ
ἐπῄνεσας,
δεῖ
δὲ
ἐμὲ
|
αὖ |
τὸν
ἐπὶ
δεξιὰ
ἐπαινεῖν.
ἐὰν |
| [203] |
ἀεὶ
ἐνδείᾳ
ξύνοικος.
κατὰ
δὲ
|
αὖ |
τὸν
πατέρα
ἐπίβουλός
ἐστι
τοῖς |
| [216] |
ὄντα
ἐν
ἀνθρώποις·
εἰ
δ᾽
|
αὖ |
τοῦτο
γένοιτο,
εὖ
οἶδα
ὅτι |
| [173] |
ποιεῖν
(οὐδὲν
ποιοῦντες.
καὶ
ἴσως
|
αὖ |
ὑμεῖς
ἐμὲ
ἡγεῖσθε
κακοδαίμονα
εἶναι, |
| [218] |
καὶ
λέγειν
ὁτιοῦν—
καὶ
ὁρῶν
|
αὖ |
Φαίδρους,
Ἀγάθωνας,
(Ἐρυξιμάχους,
Παυσανίας,
Ἀριστοδήμους |
| [211] |
καλόν,
τισὶ
δὲ
αἰσχρόν·
οὐδ᾽
|
αὖ |
φαντασθήσεται
αὐτῷ
τὸ
καλὸν
οἷον |
| [219] |
νύκτα
ὅλην.
καὶ
οὐδὲ
ταῦτα
|
αὖ, |
ὦ
Σώκρατες,
ἐρεῖς
ὅτι
ψεύδομαι. |
| [174] |
ἄλλου
τινὸς
ἕνεκα
ἦλθες,
εἰς
|
αὖθις |
ἀναβαλοῦ,
ὡς
καὶ
χθὲς
ζητῶν |
| [217] |
τότε
μὲν
αἰσχυνόμενος
ἀφῆκα
αὐτόν·
|
αὖθις |
δ᾽
ἐπιβουλεύσας,
ἐπειδὴ
ἐδεδειπνήκει,
διελεγόμην |
| [193] |
τοὺς
θεούς,
ὅπως
μὴ
καὶ
|
αὖθις |
διασχισθησόμεθα,
καὶ
περίιμεν
ἔχοντες
ὥσπερ |
| [194] |
κωλύει
λέγειν·
Σωκράτει
γὰρ
καὶ
|
αὖθις |
ἔσται
πολλάκις
διαλέγεσθαι.
Ἐγὼ
δὲ |
| [212] |
τοῦ
λόγου·
καὶ
ἐξαίφνης
τὴν
|
αὔλειον |
θύραν
κρουομένην
πολὺν
ψόφον
παρασχεῖν |
| [215] |
νυνὶ
ὃς
ἂν
τὰ
ἐκείνου
|
αὐλῇ· |
ἃ
γὰρ
Ὄλυμπος
ηὔλει,
Μαρσύου |
| [215] |
ἐκείνου
ἐάν
τε
ἀγαθὸς
αὐλητὴς
|
αὐλῇ |
ἐάν
τε
φαύλη
αὐλητρίς,
μόνα |
| [212] |
τὴν
φωνὴν
ἀκούειν
ἐν
τῇ
|
αὐλῇ |
σφόδρα
μεθύοντος
καὶ
μέγα
βοῶντος, |
| [216] |
Καὶ
ὑπὸ
μὲν
δὴ
τῶν
|
αὐλημάτων |
καὶ
ἐγὼ
καὶ
ἄλλοι
πολλοὶ |
| [215] |
οὖν
ἐκείνου
ἐάν
τε
ἀγαθὸς
|
αὐλητὴς |
αὐλῇ
ἐάν
τε
φαύλη
αὐλητρίς, |
| [215] |
ὁμολογῇς,
μάρτυρας
παρέξομαι.
ἀλλ᾽
οὐκ
|
αὐλητής; |
πολύ
γε
θαυμασιώτερος
ἐκείνου·
(ὁ |
| [212] |
αὐτὸν
παρὰ
σφᾶς
τήν
τε
|
αὐλητρίδα |
ὑπολαβοῦσαν
καὶ
ἄλλους
τινὰς
τῶν |
| [176] |
εἰσηγοῦμαι
τὴν
μὲν
ἄρτι
εἰσελθοῦσαν
|
αὐλητρίδα |
χαίρειν
ἐᾷν,
αὐλοῦσαν
ἑαυτῇ
ἢ |
| [212] |
ψόφον
παρασχεῖν
ὡς
κωμαστῶν,
καὶ
|
αὐλητρίδος |
φωνὴν
ἀκούειν.
τὸν
οὖν
Ἀγάθωνα, |
| [215] |
αὐλητὴς
αὐλῇ
ἐάν
τε
φαύλη
|
αὐλητρίς, |
μόνα
κατέχεσθαι
ποιεῖ
καὶ
δηλοῖ |
| [215] |
ἐργάζονται
οἱ
δημιουργοὶ
σύριγγας
ἢ
|
αὐλοὺς |
ἔχοντας,
οἳ
διχάδε
διοιχθέντες
φαίνονται |
| [176] |
ἄρτι
εἰσελθοῦσαν
αὐλητρίδα
χαίρειν
ἐᾷν,
|
αὐλοῦσαν |
ἑαυτῇ
ἢ
ἂν
βούληται
ταῖς |
| [211] |
οὔτε
γιγνόμενον
οὔτε
ἀπολλύμενον,
οὔτε
|
αὐξανόμενον |
οὔτε
φθίνον,
ἔπειτα
οὐ
τῇ |
| [210] |
ἕως
ἂν
ἐνταῦθα
ῥωσθεὶς
καὶ
|
αὐξηθεὶς |
κατίδῃ
τινὰ
ἐπιστήμην
μίαν
τοιαύτην, |
| [207] |
γένηται·
οὗτος
μέντοι
οὐδέποτε
τὰ
|
αὐτὰ |
ἔχων
ἐν
αὑτῷ
ὅμως
ὁ |
| [190] |
περιφερῆ
δὲ
δὴ
ἦν
καὶ
|
αὐτὰ |
καὶ
ἡ
πορεία
αὐτῶν
διὰ |
| [207] |
φόβοι
τούτων
ἕκαστα
οὐδέποτε
τὰ
|
αὐτὰ |
πάρεστιν
ἑκάστῳ,
ἀλλὰ
τὰ
μὲν |
| [215] |
δὲ
καὶ
ἄλλους
παμπόλλους
τὰ
|
αὐτὰ |
πάσχοντας.
Περικλέους
δὲ
ἀκούων
καὶ |
| [206] |
σοφίᾳ
καὶ
ἐφοίτων
παρὰ
σὲ
|
αὐτὰ |
ταῦτα
μαθησόμενος.
Ἀλλ᾽
ἐγώ
σοι, |
| [209] |
ἀθάνατον
κλέος
καὶ
μνήμην
παρέχεται
|
αὐτὰ |
τοιαῦτα
ὄντα·
εἰ
δὲ
βούλει, |
| [207] |
τοῖς
ἰσχυροτάτοις
καὶ
ὑπεραποθνῄσκειν,
καὶ
|
αὐτὰ |
τῷ
λιμῷ
παρατεινόμενα
ὥστ᾽
ἐκεῖνα |
| [221] |
ἀεὶ
διὰ
τῶν
αὐτῶν
τὰ
|
αὐτὰ |
φαίνεται
λέγειν,
ὥστε
ἄπειρος
καὶ |
| [191] |
γυναικὸς
τμῆμά
εἰσιν,
οὐ
πάνυ
|
αὗται |
τοῖς
ἀνδράσι
τὸν
νοῦν
προσέχουσιν, |
| [178] |
πρῶτον
μὲν
Χάος
φησὶ
γενέσθαι,
|
αὐτὰρ |
ἔπειτα
Γαῖ᾽
εὐρύστερνος,
πάντων
ἕδος |
| [180] |
πᾶσα
γὰρ
πρᾶξις
ὧδ᾽
ἔχει·
|
αὐτὴ |
ἐφ᾽
ἑαυτῆς
πραττομένη
οὔτε
καλὴ |
| [181] |
τις
ἂν
γνοίη
καὶ
ἐν
|
αὐτῇ |
τῇ
παιδεραστίᾳ
τοὺς
εἰλικρινῶς
(ὑπὸ |
| [187] |
ἐπιστήμη.
καὶ
ἐν
μέν
γε
|
αὐτῇ |
τῇ
συστάσει
ἁρμονίας
τε
καὶ |
| [189] |
πρίν
γε
τὸν
πταρμὸν
προσενεχθῆναι
|
αὐτῇ, |
ὥστε
με
θαυμάζειν
εἰ
τὸ |
| [189] |
γὰρ
πάλαι
ἡμῶν
φύσις
οὐχ
|
αὑτὴ |
ἦν
ἥπερ
νῦν,
ἀλλ᾽
ἀλλοία. |
| [184] |
κατὰ
ἄλλο
ὁτιοῦν
μέρος
ἀρετῆς,
|
αὕτη |
αὖ
ἡ
ἐθελοδουλεία
οὐκ
αἰσχρὰ |
| [184] |
δουλεία
ἑκούσιος
λείπεται
οὐκ
ἐπονείδιστος·
|
αὕτη |
δ᾽
ἐστὶν
ἡ
περὶ
τὴν |
| [208] |
τιμᾷ·
ἀθανασίας
γὰρ
χάριν
παντὶ
|
αὕτη |
ἡ
σπουδὴ
καὶ
ὁ
ἔρως |
| [173] |
μοι
πότε
ἐγένετο
ἡ
συνουσία
|
αὕτη. |
κἀγὼ
εἶπον
ὅτι·
Παίδων
ὄντων |
| [192] |
ἡ
ἀρχαία
φύσις
ἡμῶν
ἦν
|
αὕτη |
καὶ
ἦμεν
ὅλοι·
τοῦ
ὅλου |
| [204] |
τοῦ
δαίμονος,
ὦ
φίλε
Σώκρατες,
|
αὕτη· |
ὃν
δὲ
σὺ
ᾠήθης
Ἔρωτα |
| [179] |
τῆς
γυναικὸς
ἐφ᾽
ἣν
ἧκεν,
|
αὐτὴν |
δὲ
οὐ
δόντες,
ὅτι
μαλθακίζεσθαι |
| [208] |
σῴζει
τὴν
ἐπιστήμην,
ὥστε
τὴν
|
αὐτὴν |
δοκεῖν
εἶναι.
τούτῳ
γὰρ
τῷ |
| [201] |
γάρ
τι
καὶ
ἐγὼ
πρὸς
|
αὐτὴν |
ἕτερα
τοιαῦτα
ἔλεγον
οἷάπερ
νῦν |
| [191] |
ὀλίγας
δὲ
κατέλιπε,
τὰς
περὶ
|
αὐτὴν |
τὴν
γαστέρα
καὶ
τὸν
ὀμφαλόν, |
| [195] |
καὶ
ἁπαλήν
(τοὺς
γοῦν
πόδας
|
αὐτῆς |
ἁπαλοὺς
εἶναι)
λέγων
τῆς
μένθ᾽ |
| [189] |
ἀνθρωπίνην
φύσιν
καὶ
τὰ
παθήματα
|
αὐτῆς. |
ἡ
γὰρ
πάλαι
ἡμῶν
φύσις |
| [203] |
θνητός,
ἀλλὰ
τοτὲ
μὲν
τῆς
|
αὐτῆς |
ἡμέρας
θάλλει
τε
καὶ
ζῇ, |
| [179] |
Ἕλληνας,
ἐθελήσασα
μόνη
ὑπὲρ
τοῦ
|
αὑτῆς |
ἀνδρὸς
ἀποθανεῖν,
ὄντων
αὐτῷ
πατρός |
| [203] |
οὖν
Πενία
ἐπιβουλεύουσα
διὰ
τὴν
|
αὑτῆς |
ἀπορίαν
παιδίον
ποιήσασθαι
ἐκ
τοῦ |
| [217] |
ἄνδρες,
μόνος
μόνῳ,
καὶ
ᾤμην
|
αὐτίκα |
διαλέξεσθαι
αὐτόν
μοι
ἅπερ
ἂν |
| [220] |
μὲν
οὖν
μοι
δοκεῖ
καὶ
|
αὐτίκα |
ὁ
ἔλεγχος
ἔσεσθαι.
πρὸς
δὲ |
| [175] |
ἂν
τύχῃ
ἕστηκεν.
ἥξει
δ᾽
|
αὐτίκα, |
ὡς
ἐγὼ
οἶμαι.
μὴ
οὖν |
| [208] |
σῴζεται,
οὐ
τὸ
παντάπασιν
τὸ
|
αὐτὸ |
ἀεὶ
εἶναι
ὥσπερ
τὸ
(θεῖον, |
| [210] |
καὶ
τοῦτ᾽
ἰδεῖν
ὅτι
πᾶν
|
αὐτὸ |
αὑτῷ
ξυγγενές
ἐστιν,
ἵνα
τὸ |
| [187] |
τὸ
ἓν
γάρ
φησι
διαφερόμενον
|
αὐτὸ |
αὑτῷ
ξυμφέρεσθαι,
ὥσπερ
ἁρμονίαν
τόξου |
| [202] |
ἀμφοτέρων
συμπληροῖ,
ὥστε
τὸ
πᾶν
|
αὐτὸ |
αὑτῷ
ξυνδεδέσθαι.
διὰ
τούτου
καὶ |
| [204] |
φιλοσοφοῦσιν
οὐδ᾽
ἐπιθυμοῦσι
σοφοὶ
γενέσθαι·
|
αὐτὸ |
γὰρ
τοῦτό
ἐστι
χαλεπὸν
ἀμαθία, |
| [189] |
τούτων,
οὗ
νῦν
ὄνομα
λοιπόν,
|
αὐτὸ |
δὲ
ἠφάνισται·
ἀνδρόγυνον
γὰρ
ἓν |
| [222] |
παρέργῳ
δὴ
λέγων
ἐπὶ
τελευτῆς
|
αὐτὸ |
ἔθηκας,
ὡς
οὐ
πάντα
τούτου |
| [201] |
ἂν
μὴ
καλὸν
ᾖ,
ἀναγκαῖον
|
αὐτὸ |
εἶναι
αἰσχρόν;
~(Μάλιστά
γε.
Ἦ |
| [184] |
χαρίσασθαι.
ὅταν
γὰρ
εἰς
τὸ
|
αὐτὸ |
ἔλθωσιν
ἐραστής
τε
καὶ
παιδικά, |
| [208] |
παλαιούμενον
ἕτερον
νέον
ἐγκαταλείπειν
οἷον
|
αὐτὸ |
ἦν.
ταύτῃ
τῇ
μηχανῇ,
ὦ |
| [211] |
(ἢ
ἔν
τῳ
ἄλλῳ,
ἀλλ᾽
|
αὐτὸ |
καθ᾽
αὑτὸ
μεθ᾽
αὑτοῦ
μονοειδὲς |
| [183] |
ἀρχῆς
ἐλέχθη,
οὔτε
καλὸν
εἶναι
|
αὐτὸ |
καθ᾽
αὑτὸ
οὔτε
αἰσχρόν,
ἀλλὰ |
| [206] |
ἥ,
τῶν
τίνα
τρόπον
διωκόντων
|
αὐτὸ |
καὶ
ἐν
τίνι
πράξει
ἡ |
| [175] |
προθύροις.
δῆλον
γὰρ
ὅτι
εὗρες
|
αὐτὸ |
καὶ
ἔχεις·
οὐ
γὰρ
ἂν |
| [181] |
ἢ
διαλέγεσθαι,
οὐκ
ἔστι
τούτων
|
αὐτὸ |
καλὸν
οὐδέν,
ἀλλ᾽
ἐν
τῇ |
| [218] |
πάμπολυ
διαφέρον.
εἰ
δὴ
καθορῶν
|
αὐτὸ |
κοινώσασθαί
τέ
μοι
ἐπιχειρεῖς
καὶ |
| [207] |
ζῇν
καλεῖται
καὶ
εἶναι
τὸ
|
αὐτό· |
οἷον
ἐκ
παιδαρίου
ὁ
αὐτὸς |
| [218] |
γὰρ
ἢ
ὅ
τι
δεῖ
|
αὐτὸ |
ὀνομάσαι
πληγείς
τε
καὶ
δηχθεὶς |
| [200] |
Πάνυ
γε,
φάναι.
Πότερον
ἔχων
|
αὐτὸ |
οὗ
ἐπιθυμεῖ
τε
καὶ
ἐρᾷ, |
| [211] |
τοῦ
καλοῦ
μάθημα,
καὶ
γνῷ
|
αὐτὸ |
τελευτῶν
ὃ
ἔστι
(καλόν.
ἐνταῦθα |
| [211] |
ἄλλης
πολλῆς
φλυαρίας
θνητῆς,
ἀλλ᾽
|
αὐτὸ |
τὸ
θεῖον
καλὸν
δύναιτο
μονοειδὲς |
| [211] |
ἔφη,
οἰόμεθα,
εἴ
τῳ
γένοιτο
|
(αὐτὸ |
τὸ
καλὸν
ἰδεῖν
εἰλικρινές,
καθαρόν, |
| [211] |
που
ἄλλοθι,
βιωτὸν
ἀνθρώπῳ,
θεωμένῳ
|
αὐτὸ |
τὸ
καλόν.
ὃ
ἐάν
ποτε |
| [199] |
γὰρ
ἐροίμην,
τί
δέ;
ἀδελφός,
|
αὐτὸ |
τοῦθ᾽
ὅπερ
ἔστιν,
ἔστι
τινὸς |
| [199] |
πατρός—
ἀλλ᾽
ὥσπερ
ἂν
εἰ
|
αὐτὸ |
τοῦτο
πατέρα
ἠρώτων,
ἆρα
ὁ |
| [192] |
συντῆξαι
καὶ
(συμφυσῆσαι
εἰς
τὸ
|
αὐτό, |
ὥστε
δύ᾽
ὄντας
ἕνα
γεγονέναι |
| [211] |
τῳ
ἄλλῳ,
ἀλλ᾽
αὐτὸ
καθ᾽
|
αὑτὸ |
μεθ᾽
αὑτοῦ
μονοειδὲς
ἀεὶ
ὄν, |
| [183] |
οὔτε
καλὸν
εἶναι
αὐτὸ
καθ᾽
|
αὑτὸ |
οὔτε
αἰσχρόν,
ἀλλὰ
καλῶς
μὲν |
| [213] |
ἀληθῆ
λέγω.
ἀλλά
μοι
λέγετε
|
αὐτόθεν, |
ἐπὶ
ῥητοῖς
εἰσίω
ἢ
μή; |
| [174] |
τὴν
θύραν,
καί
τι
ἔφη
|
αὐτόθι |
γελοῖον
παθεῖν.
οἷ
μὲν
γὰρ |
| [220] |
στρατείας,
ἄξιον
ἀκοῦσαι.
ξυννοήσας
γὰρ
|
αὐτόθι |
ἕωθέν
τι
εἱστήκει
σκοπῶν,
καὶ |
| [220] |
τοῦ
χειμῶνος
καρτερήσεις—
δεινοὶ
γὰρ
|
αὐτόθι |
χειμῶνες—
θαυμάσια
εἰργάζετο
τά
τε |
| [181] |
οὖν
ἀγαθοὶ
τὸν
νόμον
τοῦτον
|
αὐτοὶ |
αὑτοῖς
ἑκόντες
τίθενται,
χρῆν
δὲ |
| [208] |
ἀπόλλυνται
ἡμῖν,
καὶ
οὐδέποτε
οἱ
|
αὐτοί |
ἐσμεν
οὐδὲ
κατὰ
τὰς
ἐπιστήμας, |
| [194] |
τῶν
ἀγαθῶν
ὧν
ὁ
θεὸς
|
αὐτοῖς |
αἴτιος·
ὁποῖος
δέ
τις
αὐτὸς |
| [192] |
ἀνδρείας
καὶ
ἀρρενωπίας,
τὸ
ὅμοιον
|
αὐτοῖς |
ἀσπαζόμενοι.
μέγα
δὲ
τεκμήριον·
καὶ |
| [223] |
ἐπὶ
δεξιά.
τὸν
οὖν
Σωκράτη
|
αὐτοῖς |
διαλέγεσθαι·
καὶ
τὰ
μὲν
ἄλλα |
| [205] |
ἐθέλουσιν
ἀποτέμνεσθαι
οἱ
ἄνθρωποι,
ἐὰν
|
αὐτοῖς |
δοκῇ
τὰ
ἑαυτῶν
πονηρὰ
εἶναι. |
| [211] |
τὰ
παιδικὰ
καὶ
ξυνόντες
ἀεὶ
|
αὐτοῖς, |
εἴ
πως
οἷόν
τ᾽
ἦν, |
| [192] |
βούλεται,
καὶ
αἰνίττεται.
καὶ
εἰ
|
αὐτοῖς |
ἐν
τῷ
αὐτῷ
κατακειμένοις
ἐπιστὰς |
| [195] |
καὶ
βίαια,
εἰ
Ἔρως
ἐν
|
αὐτοῖς |
ἦν,
ἀλλὰ
φιλία
καὶ
εἰρήνη, |
| [221] |
καὶ
ἰδὼν
εὐθὺς
παρακελεύομαί
τε
|
αὐτοῖς |
θαρρεῖν,
καὶ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ |
| [190] |
γένος
ἀφανίσαιεν
αἱ
τιμαὶ
γὰρ
|
αὐτοῖς |
καὶ
ἱερὰ
τὰ
παρὰ
τῶν |
| [192] |
τοῦ
νόμου
ἀναγκάζονται·
ἀλλ᾽
ἐξαρκεῖ
|
αὐτοῖς |
μετ᾽
ἀλλήλων
καταζῇν
ἀγάμοις.
πάντως |
| [181] |
ἢ
μή·
ὅθεν
δὴ
ξυμβαίνει
|
αὐτοῖς |
ὅ
τι
ἂν
τύχωσι
τοῦτο |
| [186] |
ἀκολάστοις
αἰσχρόν,
οὕτω
καὶ
ἐν
|
αὐτοῖς |
τοῖς
σώμασιν
τοῖς
μὲν
ἀγαθοῖς |
| [205] |
ἀνθρώπων,
καὶ
πάντας
τἀγαθὰ
βούλεσθαι
|
αὑτοῖς |
εἶναι
ἀεί,
ἢ
πῶς
λέγεις; |
| [208] |
μνήμην
καὶ
εὐδαιμονίαν,
ὡς
οἴονται,
|
αὑτοῖς |
εἰς
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
πάντα |
| [181] |
ἀγαθοὶ
τὸν
νόμον
τοῦτον
αὐτοὶ
|
αὑτοῖς |
ἑκόντες
τίθενται,
χρῆν
δὲ
καὶ |
| [206] |
ὅτι
καὶ
εἶναι
τὸ
ἀγαθὸν
|
αὑτοῖς |
ἐρῶσιν;
Προσθετέον.
Ἆρ᾽
οὖν,
ἔφη, |
| [222] |
καὶ
πλεῖστα
ἀγάλματ᾽
ἀρετῆς
ἐν
|
αὑτοῖς |
ἔχοντας
καὶ
ἐπὶ
πλεῖστον
τείνοντας, |
| [174] |
καὶ
ἀγαθῶν
ἐπὶ
δαῖτας
ἴασιν
|
αὐτόματοι |
ἀγαθοί.
Ὅμηρος
μὲν
γὰρ
κινδυνεύει |
| [202] |
μηδέν
τι
μᾶλλον
οἴου
δεῖν
|
αὐτὸν |
αἰσχρὸν
καὶ
κακὸν
εἶναι,
ἀλλά |
| [218] |
μοι
χρῆναι
μηδὲν
ποικίλλειν
πρὸς
|
αὐτόν, |
ἀλλ᾽
ἐλευθέρως
εἰπεῖν
ἅ
μοι |
| [221] |
οἷς
ἐγὼ
λέγω
ἀπεικάζοι
τις
|
αὐτόν, |
ἀνθρώπων
μὲν
μηδενί,
τοῖς
δὲ |
| [213] |
ὡς
ἐκεῖνον
καθίζειν.
παρακαθεζόμενον
δὲ
|
αὐτὸν |
ἀσπάζεσθαί
τε
τὸν
Ἀγάθωνα
καὶ |
| [217] |
καὶ
τότε
μὲν
αἰσχυνόμενος
ἀφῆκα
|
αὐτόν· |
αὖθις
δ᾽
ἐπιβουλεύσας,
ἐπειδὴ
ἐδεδειπνήκει, |
| [185] |
πρὸς
ἀρετὴν
τόν
(τε
ἐρῶντα
|
αὐτὸν |
αὑτοῦ
καὶ
τὸν
ἐρώμενον·
οἱ |
| [213] |
μέμφηται
ὅτι
σὲ
μὲν
ἀνέδησα,
|
αὐτὸν |
δὲ
νικῶντα
ἐν
λόγοις
πάντας |
| [189] |
νῦν
τούτων
οὐδὲν
γίγνεται
περὶ
|
αὐτόν, |
δέον
πάντων
μάλιστα
γίγνεσθαι.
ἔστι |
| [185] |
δὲ
οὐ
καλόν.
κατὰ
τὸν
|
αὐτὸν |
δὴ
λόγον
κἂν
εἴ
τις |
| [174] |
δεῖπνον
εἰς
Ἀγάθωνος.
χθὲς
γὰρ
|
αὐτὸν |
διέφυγον
τοῖς
ἐπινικίοις,
φοβηθεὶς
τὸν |
| [223] |
ἐπαινεθῆναι·
καὶ
γὰρ
πάνυ
ἐπιθυμῶ
|
αὐτὸν |
ἐγκωμιάσαι.
Ἰοὺ
ἰοὺ,
φάναι
τὸν |
| [175] |
ἔφη
εἰπεῖν
Μηδαμῶς,
ἀλλ᾽
ἐᾶτε
|
αὐτόν. |
ἔθος
γάρ
τι
τοῦτ᾽
ἔχει· |
| [220] |
ψύχει
καθηῦδον,
ἅμα
δ᾽
ἐφύλαττον
|
αὐτὸν |
εἰ
καὶ
τὴν
νύκτα
ἑστήξοι. |
| [195] |
ἀρχαιότερός
ἐστιν.
ἀλλά
(φημὶ
νεώτατον
|
αὐτὸν |
εἶναι
θεῶν
καὶ
ἀεὶ
νέον, |
| [215] |
γελοίου.
φημὶ
γὰρ
δὴ
ὁμοιότατον
|
αὐτὸν |
εἶναι
τοῖς
σειληνοῖς
τούτοις
τοῖς |
| [177] |
πάντας
καὶ
βούλεσθαι
καὶ
κελεύειν
|
αὐτὸν |
εἰσηγεῖσθαι.
εἰπεῖν
οὖν
τὸν
Ἐρυξίμαχον |
| [207] |
μὴ
θαύμαζε.
ἐνταῦθα
γὰρ
(τὸν
|
αὐτὸν |
ἐκείνῳ
λόγον
ἡ
θνητὴ
φύσις |
| [214] |
χωροῦντα.
τοῦτον
ἐμπλησάμενον
πρῶτον
μὲν
|
αὐτὸν |
ἐκπιεῖν,
ἔπειτα
τῷ
Σωκράτει
κελεύειν |
| [220] |
συνδιέσωσε
καὶ
τὰ
ὅπλα
καὶ
|
αὐτὸν |
ἐμέ.
καὶ
ἐγὼ
μέν,
ὦ |
| [185] |
τε
εἶναι
λέγειν,
(ἀλλ᾽
εἰπεῖν
|
αὐτόν, |
ἐν
τῇ
κάτω
γὰρ
αὐτοῦ |
| [199] |
λέγων
ὅτι
πρῶτον
μὲν
δέοι
|
αὐτὸν |
ἐπιδεῖξαι
ὁποῖός
τίς
ἐστιν
ὁ |
| [217] |
τι
κελεύοι
Σωκράτης.
ἡγούμενος
δὲ
|
αὐτὸν |
ἐσπουδακέναι
ἐπὶ
τῇ
ἐμῇ
ὥρᾳ |
| [180] |
καὶ
ὑπεραγασθέντες
οἱ
θεοὶ
διαφερόντως
|
αὐτὸν |
ἐτίμησαν,
ὅτι
τὸν
ἐραστὴν
οὕτω |
| [219] |
τούτου
συνουσίας,
οὔθ᾽
ὅπῃ
προσαγαγοίμην
|
(αὐτὸν |
εὐπόρουν.
εὖ
γὰρ
ᾔδη
ὅτι |
| [205] |
μὲν
ἄλλῃ
τρεπόμενοι
πολλαχῇ
ἐπ᾽
|
αὐτόν, |
ἢ
κατὰ
χρηματισμὸν
ἢ
κατὰ |
| [193] |
οὖν
ἐδεήθην
σου,
μὴ
κωμῳδήσῃς
|
αὐτόν, |
ἵνα
καὶ
τῶν
λοιπῶν
ἀκούσωμεν |
| [175] |
γ᾽
ἔφη,
λέγεις·
οὔκουν
καλεῖς
|
αὐτὸν |
καὶ
μὴ
ἀφήσεις;
(καὶ
ὃς |
| [188] |
Ἔρωτι
χαρίζηται
μηδὲ
τιμᾷ
τε
|
αὐτὸν |
καὶ
πρεσβεύῃ
ἐν
παντὶ
ἔργῳ, |
| [217] |
ἀπιών.
μετὰ
ταῦτα
ξυγγυμνάζεσθαι
(προὐκαλούμην
|
αὐτὸν |
καὶ
συνεγυμναζόμην,
ὥς
τι
ἐνταῦθα |
| [216] |
τ᾽
ἐστὶν
οἷς
ἐγὼ
εἴκασα
|
αὐτὸν |
καὶ
τὴν
δύναμιν
ὡς
θαυμασίαν |
| [213] |
κατακλίνεσθαι,
καὶ
τὸν
Ἀγάθωνα
καλεῖν
|
αὐτόν. |
καὶ
τὸν
ἰέναι
ἀγόμενον
ὑπὸ |
| [221] |
τοῖς
δὲ
σειληνοῖς
καὶ
σατύροις,
|
αὐτὸν |
καὶ
τοὺς
λόγους.
Καὶ
γὰρ |
| [216] |
ὑπὸ
τῶν
πολλῶν.
δραπετεύω
οὖν
|
αὐτὸν |
καὶ
φεύγω,
καὶ
ὅταν
ἴδω, |
| [210] |
γεννᾷν
λόγους
καλούς,
ἔπειτα
δὲ
|
αὐτὸν |
κατανοῆσαι
ὅτι
τὸ
κάλλος
(τὸ |
| [212] |
ἐπιστῆναι
ἐπὶ
τὰς
θύρας
(ἐστεφανωμένον
|
αὐτὸν |
κιττοῦ
τέ
τινι
στεφάνῳ
δασεῖ |
| [213] |
ἔπειτα
οὐκ
ἀνέδησα.
καὶ
ἅμ᾽
|
αὐτὸν |
λαβόντα
τῶν
ταινιῶν
ἀναδεῖν
τὸν |
| [198] |
ἐπὶ
τὸν
ἐμὸν
λόγον
πέμψας
|
αὐτόν |
με
λίθον
τῇ
ἀφωνίᾳ
ποιήσειε. |
| [217] |
σκηπτόμενος
ὅτι
ὀψὲ
εἴη,
προσηνάγκασα
|
αὐτὸν |
μένειν.
ἀνεπαύετο
οὖν
ἐν
τῇ |
| [216] |
πολλάκις
μὲν
ἡδέως
ἂν
ἴδοιμι
|
αὐτὸν |
μὴ
ὄντα
ἐν
ἀνθρώποις·
εἰ |
| [217] |
μόνῳ,
καὶ
ᾤμην
αὐτίκα
διαλέξεσθαι
|
αὐτόν |
μοι
ἅπερ
ἂν
ἐραστὴς
παιδικοῖς |
| [219] |
ὁ
Αἴας,
ᾧ
τε
ᾤμην
|
αὐτὸν |
μόνῳ
ἁλώσεσθαι,
διεπεφεύγει
με.
ἠπόρουν |
| [195] |
καὶ
ἡμᾶς
δίκαιον
ἐπαινέσαι
πρῶτον
|
αὐτὸν |
οἷός
ἐστιν,
ἔπειτα
τὰς
δόσεις. |
| [174] |
ἐκεῖνος
ὀλιγάκις
ἐποίει·
καὶ
ἐρέσθαι
|
αὐτὸν |
ὅποι
ἴοι
οὕτω
καλὸς
γεγενημένος. |
| [213] |
τρίτος
συμπότης;
καὶ
ἅμα
μεταστρεφόμενον
|
αὐτὸν |
ὁρᾶν
τὸν
Σωκράτη,
ἰδόντα
δὲ |
| [180] |
Παυσανίου
λόγον
διηγεῖτο.
εἰπεῖν
δ᾽
|
αὐτὸν |
ὅτι·
οὐ
καλῶς
μοι
δοκεῖ, |
| [175] |
δὲ
οὐκ
ἐᾶν.
ἥκειν
οὖν
|
αὐτὸν |
οὐ
πολὺν
χρόνον
ὡς
εἰώθει |
| [202] |
εἶναι
παρὰ
τούτων,
οἵ
φασιν
|
αὐτὸν |
οὐδὲ
θεὸν
εἶναι;
Τίνες
οὗτοι; |
| [212] |
ἄγειν
παρ᾽
Ἀγάθωνα.
ἄγειν
οὖν
|
αὐτὸν |
παρὰ
σφᾶς
τήν
τε
αὐλητρίδα |
| [213] |
φάναι,
τὸν
ψυκτῆρα
ἐκεῖνον,
ἰδόντα
|
αὐτὸν |
~(πλέον
ἢ
ὀκτὼ
κοτύλας
χωροῦντα. |
| [217] |
ἐστι
τὸ
πρᾶγμα.
προκαλοῦμαι
δὴ
|
αὐτὸν |
πρὸς
τὸ
συνδειπνεῖν,
ἀτεχνῶς
ὥσπερ |
| [201] |
Ἀγάθων,
ὥσπερ
σὺ
διηγήσω,
διελθεῖν
|
(αὐτὸν |
πρῶτον,
τίς
ἐστιν
ὁ
Ἔρως |
| [184] |
ὑπηρετεῖν,
ὁ
δὲ
τῷ
ποιοῦντι
|
αὐτὸν |
σοφόν
τε
καὶ
ἀγαθὸν
δικαίως |
| [218] |
μοι
ἐδόκει·
καὶ
εἶπον
κινήσας
|
αὐτόν, |
Σώκρατες,
καθεύδεις;
Οὐ
δῆτα,
ἦ |
| [210] |
ὀρθῶς
ἡγῆται
ὁ
ἡγούμενος,
ἑνὸς
|
αὐτὸν |
σώματος
ἐρᾷν
καὶ
ἐνταῦθα
γεννᾷν |
| [218] |
τε
καὶ
Ἀριστοφάνας—
Σωκράτη
δὲ
|
αὐτὸν |
τί
δεῖ
λέγειν,
καὶ
ὅσοι |
| [198] |
ἀνατίθετε
τῷ
Ἔρωτι,
καί
φατε
|
αὐτὸν |
τοιοῦτόν
τε
εἶναι
καὶ
τοσούτων |
| [215] |
θεῶν.
καὶ
φημὶ
αὖ
ἐοικέναι
|
αὐτὸν |
τῷ
σατύρῳ
τῷ
Μαρσύᾳ.
ὅτι |
| [219] |
καὶ
ἀφεὶς
ὥσπερ
βέλη,
τετρῶσθαι
|
αὐτὸν |
ᾤμην·
καὶ
ἀναστάς
γε,
οὐδ᾽ |
| [220] |
ὑποδεδεμένοι,
οἱ
δὲ
στρατιῶται
ὑπέβλεπον
|
(αὐτὸν |
ὡς
καταφρονοῦντα
σφῶν.
Καὶ
ταῦτα |
| [185] |
αὖ
καὶ
οὗτος
τὸ
καθ᾽
|
αὑτὸν |
δεδηλωκέναι,
ὅτι
ἀρετῆς
γ᾽
ἕνεκα |
| [205] |
Θαυμάζω,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
καὶ
|
αὐτός. |
Ἀλλὰ
μὴ
θαύμαζ᾽
ἔφη·
ἀφελόντες |
| [201] |
τῶν
ὡμολογημένων
ἐμοὶ
καὶ
Ἀγάθωνι,
|
αὐτὸς |
ἀπ᾽
ἐμαυτοῦ,
ὅπως
ἂν
δύνωμαι. |
| [196] |
ἀνθρώπου
οὔτε
ἄνθρωπον.
οὔτε
γὰρ
|
αὐτὸς |
βίᾳ
πάσχει,
εἴ
τι
πάσχει— |
| [221] |
ἐθεασάμην
Σωκράτη
ἢ
ἐν
Ποτειδαίᾳ.
|
αὐτὸς |
γὰρ
ἧττον
ἐν
φόβῳ
ἦ |
| [215] |
τούτοις,
ὦ
Σώκρατες,
οὐδ᾽
ἄν
|
αὐτὸς |
δή
που
ἀμφισβητήσαις·
ὡς
δὲ |
| [176] |
τινὰ
τῆς
πόσεως·
καὶ
γὰρ
|
αὐτός |
εἰμι
τῶν
χθὲς
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα |
| [176] |
ἡ
μέθη
ἐστί·
καὶ
οὔτε
|
αὐτὸς |
ἑκὼν
εἶναι
πόρρω
ἐθελήσαιμι
ἂν |
| [199] |
οὐδ᾽
εἰδὼς
ὑμῖν
ὡμολόγησα
καὶ
|
αὐτὸς |
ἐν
τῷ
μέρει
ἐπαινέσεσθαι.
ἡ |
| [176] |
πίνειν,
Ἀγάθων;
Οὐδαμῶς,
φάναι,
οὐδ᾽
|
αὐτὸς |
ἔρρωμαι.
(Ἕρμαιον
ἂν
εἴη
ἡμῖν, |
| [216] |
ὁμολογεῖν
ὅτι
πολλοῦ
ἐνδεὴς
ὢν
|
αὐτὸς |
ἔτι
ἐμαυτοῦ
μὲν
ἀμελῶ,
τὰ |
| [194] |
οὖν
Σωκράτη
εἰπεῖν
Καλῶς
γὰρ
|
αὐτὸς |
ἠγώνισαι,
ὦ
Ἐρυξίμαχε·
εἰ
δὲ |
| [222] |
ἐξαπατῶν
ὡς
ἐραστὴς
παιδικὰ
μᾶλλον
|
αὐτὸς |
καθίσταται
ἀντ᾽
ἐραστοῦ.
ἃ
δὴ |
| [221] |
γέγονε
τὴν
ἀτοπίαν
ἅνθρωπος,
καὶ
|
αὐτὸς |
καὶ
οἱ
λόγοι
αὐτοῦ,
οὐδ᾽ |
| [200] |
ἔχει
καὶ
ὃ
μὴ
ἔστιν
|
αὐτὸς |
καὶ
οὗ
ἐνδεής
ἐστι,
τοιαῦτ᾽ |
| [207] |
ἔχων
ἐν
αὑτῷ
ὅμως
ὁ
|
αὐτὸς |
καλεῖται,
ἀλλὰ
νέος
ἀεὶ
γιγνόμενος, |
| [207] |
αὐτό·
οἷον
ἐκ
παιδαρίου
ὁ
|
αὐτὸς |
λέγεται
ἕως
ἂν
πρεσβύτης
γένηται· |
| [187] |
δεῖ.
πάλιν
γὰρ
ἥκει
ὁ
|
αὐτὸς |
λόγος,
ὅτι
τοῖς
μὲν
κοσμίοις |
| [174] |
ἑπόμενον·
εἶπον
οὖν
ὅτι
καὶ
|
αὐτὸς |
μετὰ
Σωκράτους
ἥκοιμι,
κληθεὶς
ὑπ᾽ |
| [179] |
οὕτω
κακὸς,
ὅντινα
οὐκ
ἂν
|
αὐτὸς |
ὁ
Ἔρως
ἔνθεον
ποιήσειε
πρὸς |
| [199] |
τοὺς
ἄλλους
κελεύειν
λέγειν,
ὅπῃ
|
αὐτὸς |
οἴοιτο
δεῖν
εἰπεῖν,
ταύτῃ.
Ἔτι |
| [202] |
δὲ
καὶ
τὸν
Ἔρωτα
ἐπειδὴ
|
αὐτὸς |
ὁμολογεῖς
μὴ
εἶναι
ἀγαθὸν
μηδὲ |
| [219] |
ἢ
ὡς
διανοοῦμαι·
σὺ
δὲ
|
αὐτὸς |
οὕτω
βουλεύου
ὅτι
σοί
τε |
| [198] |
ἀκούων;
ἐπεὶ
ἔγωγε
ἐνθυμούμενος
ὅτι
|
αὐτὸς |
οὐχ
οἷός
τ᾽
ἔσομαι
οὐδ᾽ |
| [172] |
ἦ
δ᾽
ὅς,
εἰπέ·
σὺ
|
αὐτὸς |
παρεγένου
τῇ
συνουσίᾳ
ταύτῃ
ἢ |
| [195] |
μέγα
(δὲ
τεκμήριον
τῷ
λόγῳ
|
αὐτὸς |
παρέχεται,
φεύγων
φυγῇ
τὸ
γῆρας, |
| [173] |
τινας
περὶ
φιλοσοφίας
λόγους
ἢ
|
αὐτὸς |
ποιῶμαι
ἢ
ἄλλων
ἀκούω,
χωρὶς |
| [175] |
ἄρτι
εἰσῄει·
ἀλλὰ
θαυμάζω
καὶ
|
αὐτὸς |
ποῦ
ἂν
εἴη.
Οὐ
σκέψῃ, |
| [220] |
καὶ
βουλομένων
ἐμοὶ
διδόναι
τἀριστεῖα,
|
αὐτὸς |
προθυμότερος
ἐγένου
τῶν
στρατηγῶν
ἐμὲ |
| [173] |
ἀλλὰ
τίς
σοι
διηγεῖτο;
ἢ
|
αὐτὸς |
Σωκράτης;
(Οὐ
μὰ
τὸν
Δία, |
| [173] |
τοὺς
τῶν
πλουσίων
καὶ
χρηματιστικῶν,
|
αὐτός |
τε
ἄχθομαι
ὑμᾶς
τε
τοὺς |
| [173] |
ἢ
ᾗ
τὰ
ἐπινίκια
ἔθυεν
|
αὐτός |
τε
καὶ
οἱ
χορευταί.
Πάνυ, |
| [212] |
ἄνδρα
τὸν
Ἔρωτα
τιμᾷν,
καὶ
|
αὐτὸς |
τιμῶ
τὰ
ἐρωτικὰ
καὶ
διαφερόντως |
| [215] |
ἂν
ὑμῖν
οἷα
δὴ
πέπονθα
|
αὐτὸς |
ὑπὸ
τῶν
τούτου
λόγων
καὶ |
| [197] |
δοκεῖ,
ὦ
Φαῖδρε,
Ἔρως
πρῶτος
|
αὐτὸς |
ὢν
κάλλιστος
καὶ
ἄριστος
μετὰ |
| [194] |
αὐτοῖς
αἴτιος·
ὁποῖος
δέ
τις
|
αὐτὸς |
ὢν
~(ταῦτα
ἐδωρήσατο,
οὐδεὶς
εἴρηκεν. |
| [185] |
τις
ὡς
ἀγαθῷ
χαρισάμενος
καὶ
|
αὐτὸς |
ὡς
ἀμείνων
ἐσόμενος
διὰ
τὴν |
| [223] |
τὸν
Σωκράτη
ὁμολογεῖν
αὐτοὺς
τοῦ
|
αὐτοῦ |
ἀνδρὸς
εἶναι
κωμῳδίαν
καὶ
τραγῳδίαν |
| [217] |
εἰωθὼς
ἄνευ
ἀκολούθου
μόνος
μετ᾽
|
αὐτοῦ |
γίγνεσθαι,
τότε
ἀποπέμπων
(τὸν
ἀκόλουθον |
| [201] |
ποῖός
τις,
ἔπειτα
τὰ
ἔργα
|
αὐτοῦ. |
δοκεῖ
οὖν
μοι
ῥᾷστον
εἶναι |
| [211] |
ὅ
ἐστιν
οὐκ
ἄλλου
ἢ
|
αὐτοῦ |
ἐκείνου
τοῦ
καλοῦ
μάθημα,
καὶ |
| [200] |
ἐκείνου
οὗ
ἔστιν
ἔρως,
ἐπιθυμεῖ
|
αὐτοῦ |
ἢ
οὔ;
Πάνυ
γε,
φάναι. |
| [189] |
ἐπεὶ
αἰσθανόμενοί
γε
μέγιστ᾽
ἂν
|
αὐτοῦ |
ἱερὰ
κατασκευάσαι
καὶ
βωμούς,
καὶ |
| [216] |
ὦτα
οἴχομαι
φεύγων,
ἵνα
μὴ
|
αὐτοῦ |
καθήμενος
παρὰ
τούτῳ
καταγηράσω.
πέπονθα |
| [216] |
τοὺς
ἀνθρώπους
διατελεῖ.
σπουδάσαντος
δὲ
|
αὐτοῦ |
καὶ
ἀνοιχθέντος
οὐκ
οἶδα
εἴ |
| [187] |
ὅπως
ἂν
τὴν
μὲν
ἡδονὴν
|
αὐτοῦ |
καρπώσηται,
ἀκολασίαν
δὲ
μηδεμίαν
ἐμποιήσῃ· |
| [212] |
λέγειν
τι
ἐπιχειρεῖν,
ὅτι
ἐμνήσθη
|
αὐτοῦ |
λέγων
ὁ
Σωκράτης
περὶ
τοῦ |
| [221] |
παρέλιπον,
ὅτι
καὶ
οἱ
λόγοι
|
αὐτοῦ |
ὁμοιότατοί
εἰσι
τοῖς
σειληνοῖς
τοῖς |
| [222] |
γέλωτα
γενέσθαι
ἐπὶ
τῇ
παρρησίᾳ
|
αὐτοῦ, |
ὅτι
ἐδόκει
ἔτι
ἐρωτικῶς
ἔχειν |
| [221] |
καὶ
αὐτὸς
καὶ
οἱ
λόγοι
|
αὐτοῦ, |
οὐδ᾽
ἐγγὺς
ἂν
εὕροι
τις |
| [199] |
ἄττα
ἐρέσθαι,
ἵνα
ἀνομολογησάμενος
παρ᾽
|
αὐτοῦ |
οὕτως
ἤδη
λέγω.
(Ἀλλὰ
παρίημι, |
| [199] |
Ἔρως,
ὕστερον
δὲ
τὰ
ἔργα
|
αὐτοῦ, |
ταύτην
τὴν
ἀρχὴν
πάνυ
ἄγαμαι. |
| [185] |
αὐτόν,
ἐν
τῇ
κάτω
γὰρ
|
αὐτοῦ |
τὸν
ἰατρὸν
Ἐρυξίμαχον
κατακεῖσθαι,
Ὦ |
| [216] |
οὐδὲν
οἶδεν.
ὡς
τὸ
σχῆμα
|
αὐτοῦ. |
τοῦτο
οὐ
σειληνῶδες;
σφόδρα
γε. |
| [183] |
δὲ
νουθετούντων
καὶ
αἰσχυνομένων
ὑπὲρ
|
αὐτοῦ· |
τῷ
δ᾽
ἐρῶντι
πάντα
ταῦτα |
| [189] |
πειράσομαι
ὑμῖν
εἰσηγήσασθαι
τὴν
δύναμιν
|
αὐτοῦ, |
ὑμεῖς
δὲ
τῶν
ἄλλων
διδάσκαλοι |
| [179] |
ἐπέθεσαν,
καὶ
ἐποίησαν
τὸν
θάνατον
|
αὐτοῦ |
ὑπὸ
γυναικῶν
(γενέσθαι,
οὐχ
ὥσπερ |
| [208] |
μὴ
οὖν
θαύμαζε
εἰ
τὸ
|
αὑτοῦ |
ἀποβλάστημα
φύσει
πᾶν
τιμᾷ·
ἀθανασίας |
| [191] |
δύο.
ζητεῖ
δὴ
ἀεὶ
τὸ
|
αὑτοῦ |
ἕκαστος
ξύμβολον.
ὅσοι
μὲν
οὖν |
| [193] |
ἔρωτα
καὶ
τῶν
παιδικῶν
τῶν
|
αὑτοῦ |
ἕκαστος
τύχοι
εἰς
τὴν
ἀρχαίαν |
| [185] |
γὰρ
ὁ
τοιοῦτος
τό
γε
|
αὑτοῦ |
ἐπιδεῖξαι,
ὅτι
ἕνεκα
χρημάτων
ὁτιοῦν |
| [192] |
καὶ
αὐτῷ
ἐκείνῳ
ἐντύχῃ
τῷ
|
αὑτοῦ |
ἡμίσει
καὶ
ὁ
παιδεραστὴς
καὶ |
| [179] |
τοῖς
ἐρῶσι
παρέχει
γιγνόμενον
παρ᾽
|
αὑτοῦ. |
Καὶ
μὴν
ὑπεραποθνήσκειν
γε
μόνοι |
| [185] |
ἀρετὴν
τόν
(τε
ἐρῶντα
αὐτὸν
|
αὑτοῦ |
καὶ
τὸν
ἐρώμενον·
οἱ
δ᾽ |
| [211] |
ἀλλ᾽
αὐτὸ
καθ᾽
αὑτὸ
μεθ᾽
|
αὑτοῦ |
μονοειδὲς
ἀεὶ
ὄν,
τὰ
δὲ |
| [191] |
ποθοῦν
ἕκαστον
τὸ
ἥμισυ
τὸ
|
αὑτοῦ |
ξυνῄει,
καὶ
περιβάλλοντες
τὰς
χεῖρας |
| [196] |
τέχνην
τιμήσω
ὥσπερ
Ἐρυξίμαχος
(τὴν
|
αὑτοῦ, |
ποιητὴς
ὁ
θεὸς
σοφὸς
οὕτως |
| [190] |
τὴν
τομήν,
ἵνα
θεώμενος
τὴν
|
αὑτοῦ |
τμῆσιν
κοσμιώτερος
εἴη
ὁ
ἄνθρωπος· |
| [179] |
διὰ
τὸν
ἔρωτα,
ὥστε
ἀποδεῖξαι
|
αὐτοὺς |
ἀλλοτρίους
ὄντας
τῷ
ὑεῖ
καὶ |
| [192] |
φύσει.
φασὶ
δὲ
δή
τινες
|
αὐτοὺς |
ἀναισχύντους
εἶναι,
ψευδόμενοι·
οὐ
γὰρ |
| [194] |
ἐντύχοις
σοφοῖς,
τάχ᾽
ἂν
αἰσχύνοιο
|
αὐτούς, |
εἴ
τι
ἴσως
οἴοιο
αἰσχρὸν |
| [190] |
ἀσθενέστεροι
(γενόμενοι.
νῦν
μὲν
γὰρ
|
αὐτούς, |
ἔφη,
διατεμῶ
δίχα
ἕκαστον,
καὶ |
| [181] |
καὶ
τῶν
ἐλευθέρων
γυναικῶν
προσαναγκάζομεν
|
αὐτοὺς |
καθ᾽
~(ὅσον
δυνάμεθα
μὴ
ἐρᾶν. |
| [223] |
κωμῳδοποιὸν
εἶναι.
ταῦτα
δὴ
ἀναγκαζομένους
|
αὐτοὺς |
καὶ
οὐ
σφόδρα
ἑπομένους
νυστάζειν· |
| [192] |
ἀλλήλων
γενέσθαι;
καὶ
εἰ
ἀποροῦντας
|
αὐτοὺς |
πάλιν
ἔροιτο·
ἆρά
γε
τοῦδε |
| [190] |
θεοὶ
ἐβουλεύοντο,
ὅ
τι
χρὴ
|
αὐτοὺς |
ποιῆσαι,
καὶ
ἠπόρουν·
οὔτε
γὰρ |
| [223] |
ἔφη,
προσαναγκάζειν
τὸν
Σωκράτη
ὁμολογεῖν
|
αὐτοὺς |
τοῦ
αὐτοῦ
ἀνδρὸς
εἶναι
κωμῳδίαν |
| [209] |
οἶμαι
τοῦ
καλοῦ
καὶ
ὁμιλῶν
|
αὐτῷ, |
ἃ
πάλαι
ἐκύει,
τίκτει
καὶ |
| [220] |
τοῦτο
γὰρ
δὴ
δίκαιόν
γε
|
αὐτῷ |
ἀποδοῦναι·
ὅτε
γὰρ
ἡ
μάχη |
| [192] |
γε
τοῦδε
ἐπιθυμεῖτε,
ἐν
τῷ
|
αὐτῷ |
γενέσθαι
ὅτι
μάλιστα
ἀλλήλοις,
ὥστε |
| [222] |
ὦ
φίλε
Ἀγάθων,
μηδὲν
πλέον
|
αὐτῷ |
γένηται,
ἀλλὰ
παρασκευάζου
ὅπως
ἐμὲ |
| [195] |
βαίνει,
ἀλλ᾽
ἐπὶ
μαλθακοῦ.
τῷ
|
αὐτῷ |
(δὴ
καὶ
ἡμεῖς
χρησόμεθα
τεκμηρίῳ |
| [192] |
ἀσπαζόμενος.
ὅταν
μὲν
οὖν
καὶ
|
αὐτῷ |
ἐκείνῳ
ἐντύχῃ
τῷ
αὑτοῦ
ἡμίσει |
| [221] |
καὶ
ἔλεγον
ὅτι
οὐκ
ἀπολείψω
|
αὐτώ. |
ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
κάλλιον
ἐθεασάμην |
| [179] |
Ἅιδου,
τοιγάρτοι
διὰ
ταῦτα
δίκην
|
αὐτῷ |
ἐπέθεσαν,
καὶ
ἐποίησαν
τὸν
θάνατον |
| [222] |
ἡμᾶς
διαλάβῃ·
οὐδὲν
οὖν
πλέον
|
αὐτῷ |
ἔσται,
ἀλλ᾽
ἐγὼ
παρὰ
σὲ |
| [200] |
ἐκείνου
ἐρᾶν,
ὃ
οὔπω
ἕτοιμον
|
αὐτῷ |
ἐστιν
οὐδὲ
ἔχει,
τὸ
εἰς |
| [212] |
ᾧ
δεῖ
θεωμένου
καὶ
ξυνόντος
|
αὐτῷ; |
ἢ
οὐκ
ἐνθυμῇ,
ἔφη,
ὅτι |
| [203] |
τοῦ
Πόρου,
κατακλίνεταί
(τε
παρ᾽
|
αὐτῷ |
καὶ
ἐκύησε
τὸν
ἔρωτα.
διὸ |
| [210] |
κἂν
σμικρὸν
ἄνθος
(ἔχῃ,
ἐξαρκεῖν
|
αὐτῷ |
καὶ
ἐρᾷν
καὶ
κήδεσθαι
καὶ |
| [204] |
σοφοῦ
καὶ
ἀμαθοῦς.
αἰτία
δὲ
|
αὐτῷ |
καὶ
τούτων
ἡ
γένεσις·
πατρὸς |
| [192] |
καὶ
εἰ
αὐτοῖς
ἐν
τῷ
|
αὐτῷ |
κατακειμένοις
ἐπιστὰς
ὁ
Ἥφαιστος,
ἔχων |
| [212] |
οὐκ
ἐνθυμῇ,
ἔφη,
ὅτι
ἐνταῦθα
|
αὐτῷ |
μοναχοῦ
γενήσεται,
ὁρῶντι
ᾧ
ὁρατὸν |
| [200] |
τούτων
ὧν
ἂν
ἔνδεια
παρῇ
|
αὐτῷ; |
~(Ναί,
φάναι.
Ἐπὶ
δὴ
τούτοις |
| [194] |
ἀποκρίνῃ
Σωκράτει,
οὐδὲν
ἔτι
διοίσει
|
αὐτῷ |
ὁπῃοῦν
τῶν
ἐνθάδε
ὁτιοῦν
γίγνεσθαι, |
| [176] |
γὰρ
καὶ
ἀμφότερα,
ὥστ᾽
ἐξαρκέσει
|
αὐτῷ |
ὁπότερ᾽
ἂν
ποιῶμεν.
ἐπειδὴ
οὖν |
| [200] |
τούτων
ἃ
ἔχω,
εἴποιμεν
ἂν
|
αὐτῷ |
ὅτι
σύ,
ὦ
ἄνθρωπε,
(πλοῦτον |
| [216] |
εἴ
τις
καλός
ἐστι
μέλει
|
αὐτῷ |
οὐδέν,
ἀλλὰ
καταφρονεῖ
τοσοῦτον
(ὅσον |
| [220] |
σκοπῶν,
καὶ
ἐπειδὴ
οὐ
προυχώρει
|
αὐτῷ, |
οὐκ
ἀνίει
ἀλλὰ
εἱστήκει
ζητῶν. |
| [179] |
τοῦ
αὑτῆς
ἀνδρὸς
ἀποθανεῖν,
ὄντων
|
αὐτῷ |
πατρός
τε
(καὶ
μητρός·
οὓς |
| [193] |
ἐστὶ
παιδικῶν
τυχεῖν
κατὰ
νοῦν
|
αὐτῷ |
πεφυκότων·
οὗ
δὴ
τὸν
αἴτιον |
| [200] |
τὸν
ἔπειτα
χρόνον
ταῦτα
εἶναι
|
αὐτῷ |
σῳζόμενα
καὶ
παρόντα;
(Πάνυ
γε, |
| [185] |
μὲν
Ἀριστοφάνη
λέγειν,
τυχεῖν
δὲ
|
αὐτῷ |
τινὰ
ἢ
ὑπὸ
πλησμονῆς
ἢ |
| [211] |
δὲ
αἰσχρόν·
οὐδ᾽
αὖ
φαντασθήσεται
|
αὐτῷ |
τὸ
καλὸν
οἷον
πρόσωπόν
τι |
| [189] |
πάνυ
γὰρ
εὐθὺς
ἐπαύσατο,
ἐπειδὴ
|
αὐτῷ |
τὸν
πταρμὸν
προσήνεγκα.
καὶ
τὸν |
| [204] |
καὶ
ἐγὼ
εἶπον
ὅτι·
Γενέσθαι
|
αὑτῷ. |
Ἀλλ᾽
ἐπιποθεῖ,
ἔφη,
ἡ
ἀπόκρισις |
| [206] |
ὁ
ἔρως
τοῦ
τὸ
ἀγαθὸν
|
αὑτῷ |
εἶναι
ἀεί.
Ἀληθέστατα,
ἔφην
ἐγώ, |
| [204] |
καλὸν
κἀγαθὸν
μηδὲ
φρόνιμον
δοκεῖν
|
αὑτῷ |
εἶναι
ἱκανόν·
οὔκουν
ἐπιθυμεῖ
ὁ |
| [204] |
ἐρᾷ;
Γενέσθαι,
ἦν
δ᾽
ἐγώ,
|
αὑτῷ. |
Καὶ
τί
ἔσται
ἐκείνῳ
ᾧ |
| [198] |
πρεπόντως
τοῦ
νεανίσκου
εἰρηκότος
καὶ
|
αὑτῷ |
καὶ
τῷ
θεῷ·
τὸν
οὖν |
| [210] |
τοῦτ᾽
ἰδεῖν
ὅτι
πᾶν
αὐτὸ
|
αὑτῷ |
ξυγγενές
ἐστιν,
ἵνα
τὸ
περὶ |
| [187] |
ἓν
γάρ
φησι
διαφερόμενον
αὐτὸ
|
αὑτῷ |
ξυμφέρεσθαι,
ὥσπερ
ἁρμονίαν
τόξου
τε |
| [202] |
συμπληροῖ,
ὥστε
τὸ
πᾶν
αὐτὸ
|
αὑτῷ |
ξυνδεδέσθαι.
διὰ
τούτου
καὶ
ἡ |
| [207] |
οὐδέποτε
τὰ
αὐτὰ
ἔχων
ἐν
|
αὑτῷ |
ὅμως
ὁ
αὐτὸς
καλεῖται,
ἀλλὰ |
| [184] |
χωρὶς
τοῦ
μηδὲ
πεφυκέναι
ἀπ᾽
|
αὐτῶν |
γενναίαν
φιλίαν.
μία
δὴ
λείπεται |
| [222] |
ἰδὼν
ἄν
τις
καὶ
ἐντὸς
|
αὐτῶν |
γιγνόμενος
πρῶτον
μὲν
νοῦν
ἔχοντας |
| [198] |
καὶ
τοῦτο
μὲν
ὑπάρχειν,
ἐξ
|
αὐτῶν |
δὲ
τούτων
τὰ
κάλλιστα
ἐκλεγομένους |
| [190] |
καὶ
αὐτὰ
καὶ
ἡ
πορεία
|
αὐτῶν |
διὰ
τὸ
τοῖς
γονεῦσιν
ὅμοια |
| [191] |
τέττιγες.
μετέθηκέ
τε
οὖν
οὕτω
|
αὐτῶν |
εἰς
τὸ
πρόσθεν
καὶ
διὰ |
| [173] |
ἰόντες
ἅμα
τοὺς
λόγους
περὶ
|
αὐτῶν |
ἐποιούμεθα,
(ὥστε,
ὅπερ
ἀρχόμενος
εἶπον, |
| [205] |
φαμέν,
(εἴπερ
γε
πάντες
τῶν
|
αὐτῶν |
ἐρῶσι
καὶ
ἀεί,
ἀλλά
τινάς |
| [176] |
τῶν
χθὲς
βεβαπτισμένων.
ἀκούσαντα
οὖν
|
αὐτῶν |
ἔφη
Ἐρυξίμαχον
τὸν
Ἀκουμενοῦ·
Ἦ |
| [195] |
καὶ
ἀνεμέσητον
εἰπεῖν,
εὐδαιμονέστατον
εἶναι
|
αὐτῶν, |
κάλλιστον
ὄντα
καὶ
ἄριστον.
ἔστι |
| [193] |
ἐντευξόμεθα
τοῖς
παιδικοῖς
τοῖς
ἡμετέροις
|
αὐτῶν, |
ὃ
τῶν
νῦν
ὀλίγοι
ποιοῦσι. |
| [191] |
ἄλλην
μηχανὴν
πορίζεται,
καὶ
μετατίθησιν
|
αὐτῶν |
τὰ
αἰδοῖα
εἰς
τὸ
πρόσθεν· |
| [221] |
βυρσοδέψας,
καὶ
ἀεὶ
διὰ
τῶν
|
αὐτῶν |
τὰ
αὐτὰ
φαίνεται
λέγειν,
ὥστε |
| [182] |
δὲ
εἰς
τούτους
ἀποβλέποντες,
ὁρῶντες
|
αὐτῶν |
τὴν
ἀκαιρίαν
καὶ
ἀδικίαν,
ἐπεὶ |
| [182] |
Ἁρμοδίου
φιλία
βέβαιος
γενομένη
κατέλυσεν
|
αὐτῶν |
τὴν
ἀρχήν.
οὕτως
οὗ
μὲν |
| [200] |
βούλομαι
καὶ
πλουτεῖν,
καὶ
ἐπιθυμῶ
|
αὐτῶν |
τούτων
ἃ
ἔχω,
εἴποιμεν
ἂν |
| [202] |
τῶν
ἀγαθῶν
καὶ
καλῶν
ἐπιθυμεῖν
|
αὐτῶν |
τούτων
ὧν
ἐνδεής
ἐστιν.
Ὡμολόγηκα |
| [194] |
οὓς
ἡγεῖο
σοφούς,
μᾶλλον
ἂν
|
αὐτῶν |
φροντίζοις
ἢ
τῶν
πολλῶν·
ἀλλὰ |
| [205] |
ὦ
ἑταῖρε,
ἀγαθὸν
ὄν·
ἐπεὶ
|
αὑτῶν |
γε
καὶ
πόδας
καὶ
χεῖρας |
| [190] |
χερσίν,
καὶ
πρόσωπα
~(δύ᾽
ἐπ᾽
|
αὐχένι |
κυκλοτερεῖ,
ὅμοια
πάντῃ·
κεφαλὴν
δ᾽ |
| [190] |
πρόσωπον
μεταστρέφειν
καὶ
τὸ
τοῦ
|
αὐχένος |
ἥμισυ
πρὸς
τὴν
τομήν,
ἵνα |
| [203] |
πολλοὶ
οἴονται,
ἀλλὰ
σκληρὸς
(καὶ
|
αὐχμηρὸς |
καὶ
ἀνυπόδητος
καὶ
ἄοικος,
χαμαιπετὴς |
| [172] |
ἐτῶν
Ἀγάθων
ἐνθάδε
οὐκ
ἐπιδεδήμηκεν;
|
ἀφ᾽ |
οὗ
δ᾽
ἐγὼ
Σωκράτει
συνδιατρίβω |
| [213] |
ἀπ᾽
ἐκείνου
γὰρ
τοῦ
χρόνου,
|
ἀφ᾽ |
οὗ
τούτου
(ἠράσθην,
οὐκέτι
ἔξεστίν |
| [222] |
ποτε
οὕτω
κομψῶς
κύκλῳ
περιβαλλόμενος
|
ἀφανίσαι |
ἐνεχείρεις
οὗ
ἕνεκα
ταῦτα
πάντα |
| [217] |
μετὰ
παίδων)
ἦν
ἀληθής,
ἔπειτα
|
ἀφανίσαι |
Σωκράτους
ἔργον
ὑπερήφανον
εἰς
ἔπαινον |
| [190] |
τοὺς
γίγαντας
κεραυνώσαντες
τὸ
γένος
|
ἀφανίσαιεν |
αἱ
τιμαὶ
γὰρ
αὐτοῖς
καὶ |
| [219] |
ἀκούσας
τε
καὶ
εἰπών,
καὶ
|
ἀφεὶς |
ὥσπερ
βέλη,
τετρῶσθαι
αὐτὸν
ᾤμην· |
| [205] |
αὐτός.
Ἀλλὰ
μὴ
θαύμαζ᾽
ἔφη·
|
ἀφελόντες |
γὰρ
ἄρα
τοῦ
ἔρωτός
τι |
| [214] |
ἄνθρωπον
ἄλλον
ἢ
τοῦτον,
οὐκ
|
ἀφέξεταί |
μου
τὼ
χεῖρε.
Οὐκ
εὐφημήσεις; |
| [217] |
ἐβούλετο.
καὶ
τότε
μὲν
αἰσχυνόμενος
|
ἀφῆκα |
αὐτόν·
αὖθις
δ᾽
ἐπιβουλεύσας,
ἐπειδὴ |
| [175] |
οὔκουν
καλεῖς
αὐτὸν
καὶ
μὴ
|
ἀφήσεις; |
(καὶ
ὃς
ἔφη
εἰπεῖν
Μηδαμῶς, |
| [189] |
(ἴσως
μέντοι,
ἂν
δόξῃ
μοι,
|
ἀφήσω |
σε.
Καὶ
μήν,
ὦ
Ἐρυξίμαχε, |
| [210] |
τίκτῃ
καὶ
διανοήματα
ἐν
φιλοσοφίᾳ
|
ἀφθόνῳ, |
ἕως
ἂν
ἐνταῦθα
ῥωσθεὶς
καὶ |
| [212] |
μὲν
οὐχ
οἷός
τ᾽
ἐγενόμην
|
ἀφικέσθαι, |
νῦν
δὲ
ἥκω
ἐπὶ
τῇ |
| [203] |
προσαιτήσουσα
οἷον
δὴ
εὐωχίας
οὔσης
|
ἀφίκετο |
ἡ
Πενία,
καὶ
ἦν
περὶ |
| [217] |
οὖν
χρόνῳ
ἐπείσθη.
ἐπειδὴ
δὲ
|
ἀφίκετο |
τὸ
πρῶτον,
δειπνήσας
ἀπιέναι
ἐβούλετο. |
| [205] |
πάσης
τῆς
ποιήσεως
ἓν
μόριον
|
ἀφορισθὲν |
τὸ
περὶ
τὴν
μουσικὴν
καὶ |
| [183] |
παρὰ
θεῶν
ἐκβάντι
τῶν
ὅρκων·
|
ἀφροδίσιον |
γὰρ
ὅρκον
οὔ
φασιν
εἶναι· |
| [192] |
δόξειεν
τοῦτ᾽
εἶναι
ἡ
τῶν
|
ἀφροδισίων |
συνουσία,
ὡς
ἄρα
τούτου
ἕνεκα |
| [203] |
ἐρῶ.
ὅτε
γὰρ
ἐγένετο
ἡ
|
Ἀφροδίτη, |
εἱστιῶντο
οἱ
θεοὶ
οἵ
τε |
| [180] |
ὅτι
οὐκ
ἔστιν
ἄνευ
Ἔρωτος
|
Ἀφροδίτη. |
μιᾶς
μὲν
οὖν
οὔσης
εἷς |
| [177] |
Ἀριστοφάνης,
ᾧ
περὶ
Διόνυσον
καὶ
|
Ἀφροδίτην |
πᾶσα
ἡ
διατριβή,
οὐδὲ
ἄλλος |
| [203] |
ἔρωτα.
διὸ
δὴ
καὶ
τῆς
|
Ἀφροδίτης |
ἀκόλουθος
καὶ
θεράπων
γέγονεν
ὁ |
| [203] |
περὶ
τὸ
καλὸν
καὶ
τῆς
|
Ἀφροδίτης |
καλῆς
οὔσης.
ἅτε
οὖν
Πόρου |
| [181] |
Ὁ
μὲν
οὖν
τῆς
Πανδήμου
|
Ἀφροδίτης |
ὡς
ἀληθῶς
πάνδημός
(ἐστι
καὶ |
| [196] |
Ἔρωτα
Ἄρης,
ἀλλ᾽
Ἔρως
Ἄρη,
|
Ἀφροδίτης, |
ὡς
λόγος·
κρείττων
δὲ
ὁ |
| [218] |
χαριζόμενος
τούς
τε
πολλοὺς
καὶ
|
ἄφρονας. |
καὶ
οὗτος
ἀκούσας
μάλα
εἰρωνικῶς |
| [194] |
νοῦν
ἔχοντι
ὀλίγοι
ἔμφρονες
πολλῶν
|
ἀφρόνων |
φοβερώτεροι;
(Οὐ
μέντ᾽
ἂν
καλῶς |
| [181] |
συμβιωσόμενοι,
ἀλλ᾽
οὐκ
ἐξαπατήσαντες,
ἐν
|
ἀφροσύνῃ |
λαβόντες
ὡς
νέον,
καταγελάσαντες
οἰχήσεσθαι |
| [218] |
ἐχίδνης
ἀγριώτερον,
νέου
ψυχῆς
μὴ
|
ἀφυοῦς |
ὅταν
λάβωνται,
καὶ
ποιοῦσι
δρᾷν |
| [198] |
πέμψας
αὐτόν
με
λίθον
τῇ
|
ἀφωνίᾳ |
ποιήσειε.
καὶ
ἐνενόησα
τότε
ἄρα |
| [186] |
νοσώδεσιν
αἰσχρόν
τε
καὶ
δεῖ
|
ἀχαριστεῖν, |
εἰ
μέλλει
τις
τεχνικὸς
εἶναι. |
| [216] |
οἶδα
ὅτι
πολὺ
μεῖζον
ἂν
|
ἀχθοίμην, |
ὥστε
οὐκ
ἔχω
ὅ
τι |
| [173] |
πλουσίων
καὶ
χρηματιστικῶν,
αὐτός
τε
|
ἄχθομαι |
ὑμᾶς
τε
τοὺς
ἑταίρους
ἐλεῶ, |
| [180] |
ἐποιεῖτο.
Αἰσχύλος
δὲ
φλυαρεῖ
φάσκων
|
Ἀχιλλέα |
Πατρόκλου
ἐρᾶν,
ὃς
ἦν
καλλίων |
| [208] |
ὑπὲρ
Ἀδμήτου
ἀποθανεῖν
ἄν,
ἢ
|
Ἀχιλλέα |
Πατρόκλῳ
ἐπαποθανεῖν,
ἢ
προαποθανεῖν
τὸν |
| [180] |
ἐστι.
διὰ
ταῦτα
καὶ
τὸν
|
Ἀχιλλέα |
τῆς
Ἀλκήστιδος
μᾶλλον
ἐτίμησαν,
εἰς |
| [179] |
ὑπὸ
γυναικῶν
(γενέσθαι,
οὐχ
ὥσπερ
|
Ἀχιλλέα |
τὸν
τῆς
Θέτιδος
υἱὸν
ἐτίμησαν |
| [221] |
ἄξιον
παντὸς
θαύματος.
οἷος
γὰρ
|
Ἀχιλλεὺς |
ἐγένετο,
ἀπεικάσειεν
ἄν
τις
καὶ |
| [221] |
πάνυ
πόρρωθεν
ὅτι
εἴ
τις
|
ἅψεται |
τούτου
τοῦ
ἀνδρός,
μάλα
ἐρρωμένως |
| [196] |
τὸ
„πρίν„
οὗ
ἂν
Ἔρως
|
ἅψηται. |
ᾧ
δὴ
πρέπει
ἡμᾶς
μαρτυρίῳ |
