Page
[201]	καὶ μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν;	Ναί,	εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ καὶ
[206]	ὅτι οἱ ἄνθρωποι τἀγαθοῦ ἐρῶσιν;	Ναί,	ἔφην. Τί δέ; οὐ προσθετέον,
[201]	ὧν ἂν ἔνδεια παρῇ αὐτῷ;	~(Ναί,	φάναι. Ἐπὶ δὴ τούτοις ἀναμνήσθητι
[198]	τοὺς παρόντας, ὡς πρεπόντως τοῦ	νεανίσκου	εἰρηκότος καὶ αὑτῷ καὶ τῷ
[211]	τοὺς καλοὺς παῖδάς τε καὶ	νεανίσκους	δόξει σοι εἶναι, οὓς νῦν
[203]	ὁ οὖν Πόρος μεθυσθεὶς τοῦ	νέκταρος,	οἶνος γὰρ οὔπω ἦν, εἰς
[184]	ἐστὶν ἡ περὶ τὴν ἀρετήν.	Νενόμισται	γὰρ δὴ ἡμῖν, ἐάν τις
[184]	μὲν τὸ ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν	νενόμισται,	ἵνα χρόνος ἐγγένηται, ὃς δὴ
[182]	Ἰωνίας καὶ ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν	νενόμισται,	ὅποι ὑπὸ βαρβάροις οἰκοῦσιν. τοῖς
[182]	ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων κάλλιον	νενομοθέτηται,	καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον
[182]	οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς	νενομοθέτηται	καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ
[207]	γενέσει, ὅτι ἀεὶ καταλείπει ἕτερον	νέον	ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ καὶ
[208]	τὸ ἀπιὸν καὶ παλαιούμενον ἕτερον	νέον	ἐγκαταλείπειν οἷον αὐτὸ ἦν. ταύτῃ
[181]	ἐξαπατήσαντες, ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς	νέον,	καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες.
[210]	τοῦτο τὸ πρᾶγμα ἄρχεσθαι μὲν	νέον	ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ
[195]	αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ	νέον,	τὰ δὲ παλαιὰ πράγματα περὶ
[207]	ὅμως ὁ αὐτὸς καλεῖται, ἀλλὰ	νέος	ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς,
[195]	οὗ Ἔρως τῶν θεῶν βασιλεύει.	νέος	μὲν οὖν ἐστί, πρὸς δὲ
[182]	οὐκ ἄν τις εἴποι οὔτε	νέος	οὔτε παλαιὸς ὡς αἰσχρόν, ἵνα,
[209]	δ᾽ αὖ ὅταν τις ἐκ	(νέου	ἐγκύμων ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος
[175]	ἔχουσα, ἥ γε παρὰ σοῦ	νέου	ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν καὶ
[218]	λόγων, οἳ ἔχονται ἐχίδνης ἀγριώτερον,	νέου	ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται,
[182]	ἔχωσιν λόγῳ πειρώμενοι πείθειν τοὺς	νέους,	ἅτε ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ
[210]	ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς	νέους,	ἵνα ἀναγκασθῇ αὖ θεάσασθαι τὸ
[221]	καὶ οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ	Νέστορα	καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ
[195]	οὖν ἐστί, πρὸς δὲ τῷ	νέῳ	ἁπαλός· ποιητοῦ δ᾽ ἔστιν (ἐνδεὴς
[178]	ὅτι μεῖζόν ἐστιν ἀγαθὸν εὐθὺς	νέῳ	ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς καὶ
[195]	ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ δὲ	νέων	ἀεὶ σύνεστί τε καὶ ἔστιν·
[172]	διηγεῖσθαι (σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ	νεωστὶ	ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην
[195]	Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ	νεώτατον	αὐτὸν εἶναι θεῶν καὶ ἀεὶ
[195]	κάλλιστος ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν	νεώτατος	θεῶν, ὦ Φαῖδρε. μέγα (δὲ
[196]	τῶν μαλακωτάτων, ἁπαλώτατον ἀνάγκη ~(εἶναι.	νεώτατος	μὲν δή ἐστι καὶ ἁπαλώτατος,
[180]	καὶ Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ	νεωτέρα	Διὸς καὶ Διώνης, (ἣν δὴ
[181]	γὰρ καὶ ἀπὸ τῆς θεοῦ	νεωτέρας	(τε οὔσης πολὺ ἢ τῆς
[180]	ἁπάντων, καὶ ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα	νεώτερος	πολύ, ὥς φησιν Ὅμηρος. ἀλλὰ
[197]	ἐν ἀνθρώποις, πελάγει δὲ γαλήνην	νηνεμίαν,	ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ
[222]	μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ	νήπιον	παθόντα γνῶναι. (Εἰπόντος δὴ ταῦτα
[179]	υἱὸν ἐτίμησαν καὶ εἰς μακάρων	νήσους	ἀπέπεμψαν, ὅτι πεπυσμένος παρὰ τῆς
[180]	Ἀλκήστιδος μᾶλλον ἐτίμησαν, εἰς μακάρων	νήσους	ἀποπέμψαντες. οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι
[222]	τοῦ Σωκράτους. τὸν οὖν Σωκράτη·	Νήφειν	μοι δοκεῖς, φάναι, ὦ Ἀλκιβιάδη.
[213]	δή, ἄνδρες· δοκεῖτε γάρ μοι	νήφειν.	οὐκ ἐπιτρεπτέον ὑμῖν, ἀλλὰ ποτέον·
[214]	λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα παρὰ	νηφόντων	λόγους παραβάλλειν μὴ οὐκ ἐξ
[179]	ἂν μετ᾽ ἀλλήλων οἱ τοιοῦτοι	νικῷεν	ἂν ὀλίγοι ὄντες ὡς ἔπος
[213]	σὲ μὲν ἀνέδησα, αὐτὸν δὲ	νικῶντα	ἐν λόγοις πάντας ἀνθρώπους, οὐ
[219]	τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι	νοεῖς.	ἀλλ᾽ ὦ μακάριε, ἄμεινον σκόπει,
[197]	πάντων θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων	νόημα·	οὗτος, ἔφη, ὁ παρ᾽ ἐμοῦ
[182]	ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι	νοῆσαι	ῥᾴδιος, ἁπλῶς γὰρ ὥρισται· ὁ
[202]	καὶ σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν	νομίζεις;	Τί οὖν ἄν, ἔφην, εἴη
[183]	οὖν οἰηθείη ἄν τις πάγκαλον	νομίζεσθαι	ἐν τῇδε τῇ πόλει καὶ
[183]	πάλιν αἴσχιστον τὸ τοιοῦτον ἐνθάδε	νομίζεσθαι.	τὸ δὲ, οἶμαι, ὧδ᾽ ἔχει·
[176]	τὸν θεὸν καὶ τἆλλα τὰ	νομιζόμενα,	τρέπεσθαι πρὸς τὸν πότον· τὸν
[175]	ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν,	νομίζοντες	καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι
[182]	δή που κοσμίως γε καὶ	νομίμως	ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον ἂν
[212]	βούλει, ὡς ἐγκώμιον εἰς Ἔρωτα	νόμισον	εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι καὶ
[196]	ὁμολογήσῃ, φασὶν οἱ πόλεως βασιλῆς	„νόμοι„	δίκαια εἶναι. πρὸς δὲ τῇ
[210]	ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς	νόμοις	καλὸν καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι
[181]	ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ καὶ	νόμον	εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων, ἵνα
[184]	ἔλθωσιν ἐραστής τε καὶ παιδικά,	νόμον	ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν χαρισαμένοις
[181]	οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ τὸν	νόμον	τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται,
[182]	τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν ὁ	νόμος	δέδωκε τῷ ἐραστῇ θαυμαστὰ ἔργα
[182]	καὶ ὁ περὶ τὸν ἔρωτα	νόμος	ἐν μὲν ταῖς ἄλλαις πόλεσι
[184]	τούτους δὴ βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος	νόμος	εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν, καὶ
[183]	πεποιήκασι τῷ ἐρῶντι, ὡς ὁ	νόμος	φησὶν ὁ ἐνθάδε· ταύτῃ μὲν
[184]	ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν	νόμος,	ὥσπερ ἐπὶ τοῖς ἐρασταῖς ἦν
[192]	νοῦν φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ	νόμου	ἀναγκάζονται· ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽
[183]	ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ τοῦ	νόμου	ἄνευ ὀνείδους πράττειν, ὡς πάγκαλόν
[184]	μία δὴ λείπεται τῷ ἡμετέρῳ	νόμῳ	ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς χαριεῖσθαι
[184]	οὐδὲ κολακεία. δεῖ δὴ τὼ	νόμω	τούτω ξυμβαλεῖν εἰς ταὐτό, τόν
[209]	καὶ Σόλων διὰ τὴν τῶν	νόμων	γέννησιν, καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ
[184]	τούτων ξυνιόντων εἰς ταὐτὸν τῶν	νόμων	μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ καλὸν
[188]	καὶ ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ	νοσήματα	καὶ τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς
[201]	δέκα ἔτη ἀναβολὴν ἐποίησε τῆς	νόσου,	ἣ δὴ καὶ ἐμὲ τὰ
[187]	ἐπιθυμίαις καλῶς χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ	νόσου	τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι. καὶ ἐν
[186]	ὑγιὲς τοῦ σώματος καὶ τὸ	νοσοῦν	ὁμολογουμένως ἕτερόν τε καὶ ἀνόμοιόν
[207]	τὰ πεζὰ καὶ τὰ πτηνά,	νοσοῦντά	τε (πάντα καὶ ἐρωτικῶς διατιθέμενα,
[186]	ἄλλος δὲ ὁ ἐπὶ τῷ	νοσώδει.	ἔστι δή, ὥσπερ ἄρτι Παυσανίας
[186]	ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς καὶ	νοσώδεσιν	αἰσχρόν τε καὶ δεῖ ἀχαριστεῖν,
[183]	κολακείας καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ	νουθετούντων	καὶ αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ
[193]	δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν κατὰ	νοῦν	αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ τὸν
[222]	ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν	νοῦν	ἔχοντας ἔνδον μόνους εὑρήσει τῶν
[194]	ἡγεῖ, ὥστε καὶ ἀγνοεῖν ὅτι	νοῦν	ἔχοντι ὀλίγοι ἔμφρονες πολλῶν ἀφρόνων
[181]	παίδων, ἀλλ᾽ ἐπειδὰν ἤδη ἄρχωνται	νοῦν	ἴσχειν, τοῦτο δὲ πλησιάζει τῷ
[217]	τἀληθῆ εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν	νοῦν,	καὶ εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε.
[189]	οἴει ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν	νοῦν	καὶ οὕτως λέγε ὡς δώσων
[174]	Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν	νοῦν	κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον,
[181]	ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον καὶ	νοῦν	μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί τις
[187]	τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν	νοῦν	ὅτι κατὰ ταὐτὰ ἔχει τούτοις,
[210]	πειρῶ δέ μοι, ἔφη, τὸν	νοῦν	προσέχειν ὡς οἷόν τε μάλιστα.
[191]	πάνυ αὗται τοῖς ἀνδράσι τὸν	νοῦν	προσέχουσιν, ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὰς
[192]	καὶ παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν	νοῦν	φύσει, ἀλλ᾽ ὑπὸ τοῦ νόμου
[220]	ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ καὶ τὴν	νύκτα	ἑστήξοι. ὁ δὲ εἱστήκει μέχρι
[192]	ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ	νύκτα	καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων;
[219]	ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν	νύκτα	ὅλην. καὶ οὐδὲ ταῦτα αὖ,
[217]	ἐπειδὴ ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν	νυκτῶν,	καὶ ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος
[223]	πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν	νυκτῶν	οὐσῶν, ἐξεγρέσθαι δὲ πρὸς ἡμέραν
[189]	φύσις οὐχ αὑτὴ ἦν ἥπερ	νῦν,	ἀλλ᾽ ἀλλοία. πρῶτον μὲν γὰρ
[176]	εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι πίνειν	νῦν	ἀπειρήκατε· ἡμεῖς μὲν γὰρ ἀεὶ
[191]	ὅλης ἐντύχοι ἡμίσει, ὃ δὴ	νῦν	γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ
[176]	ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς·	νῦν	δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται, καὶ
[212]	οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην ἀφικέσθαι,	νῦν	δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ κεφαλῇ
[213]	τούτων μὲν εἰσαῦθις σε τιμωρήσομαι·	νῦν	(δέ μοι, Ἀγάθων, φάναι, μετάδος
[193]	τὸ πολλὰ καὶ παντοδαπὰ εἰρῆσθαι·	νῦν	δὲ ὅμως θαρρῶ, ~(τὸν οὖν
[180]	ὁ Ἔρως, καλῶς ἂν εἶχε·	νῦν	δὲ οὐ γάρ ἐστιν εἷς·
[189]	τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος,	νῦν	δὲ οὐκ ἔστιν ἀλλ᾽ ἢ
[175]	σοφίας, δικαστῇ χρώμενοι τῷ Διονύσῳ·	νῦν	δὲ πρὸς τὸ δεῖπνον πρῶτα
[188]	τοῦ κοσμίου τύχῃ ἔρωτος ἃ	νῦν	δὴ ἐγὼ ἔλεγον, τά τε
[207]	ταῦτά τοι, ὦ Διοτίμα, ὅπερ	νῦν	δὴ εἶπον, παρὰ σὲ ἥκω,
[198]	δεδιέναι, ἀλλ᾽ οὐ μαντικῶς, ἃ	νῦν	δὴ ἔλεγον εἰπεῖν, ὅτι Ἀγάθων
[189]	τὰ τῶν ἀνθρώπων, οὐχ ὥσπερ	νῦν	δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ
[194]	Ἐρυξίμαχε· εἰ δὲ γένοιο οὗ	νῦν	ἐγώ εἰμι, μᾶλλον δὲ ἴσως
[195]	ἀλλὰ φιλία καὶ εἰρήνη, ὥσπερ	νῦν,	ἐξ οὗ Ἔρως τῶν θεῶν
[213]	ὅρα οὖν μή τι καὶ	νῦν	ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς, ἢ
[173]	Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, Ἀπολλόδωρε,	νῦν	ἐρίζειν· ἀλλ᾽ ὅπερ ἐδεόμεθά σου,
[208]	ἀρετῆς πέρι ἑαυτῶν ἔσεσθαι, ἣν	νῦν	ἡμεῖς ἔχομεν; πολλοῦ γε δεῖ,
[181]	καλὴ οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον ὃ	νῦν	ἡμεῖς ποιοῦμεν, ἢ πίνειν ἢ
[190]	τὸ δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα	νῦν	καλουμένην, ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια,
[218]	τε τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς	νῦν	λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται, καὶ
[190]	παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι.	νῦν	μὲν γὰρ αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ
[216]	οὐκ ἀληθῆ. καὶ ἔτι γε	νῦν	ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ ὅτι εἰ ἐθέλοιμι
[194]	λόγους, καὶ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος,	νῦν	οἰηθείην σε θορυβήσεσθαι ἕνεκα ἡμῶν
[193]	τοῖς ἡμετέροις αὐτῶν, ὃ τῶν	νῦν	ὀλίγοι ποιοῦσι. καὶ μή μοι
[189]	κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ	νῦν	ὄνομα λοιπόν, αὐτὸ δὲ ἠφάνισται·
[221]	μήτε τῶν παλαιῶν μήτε τῶν	νῦν	ὄντων, τοῦτο ἄξιον παντὸς θαύματος.
[190]	ἐπορεύετο δὲ καὶ ὀρθὸν ὥσπερ	νῦν,	ὁποτέρωσε βουληθείη· καὶ ὁπότε ταχὺ
[211]	νεανίσκους δόξει σοι εἶναι, οὓς	νῦν	ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ
[175]	ἐφεστήκῃ· ὃ ἐγὼ οὐδεπώποτε ἐποίησα·	νῦν	οὖν, νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽
[221]	εὕροι τις ζητῶν, οὔτε τῶν	νῦν	οὔτε τῶν παλαιῶν, εἰ μὴ
[200]	ἢ τόδε, ὅτι βούλομαι τὰ	νῦν	παρόντα καὶ εἰς τὸν ἔπειτα
[200]	κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ γε	νῦν	παρόντι, εἴτε βούλει εἴτε μή,
[193]	τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον καὶ τῶν	νῦν	παρόντων τὸ τούτου ἐγγυτάτω ἄριστον
[201]	αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα ἔλεγον οἷάπερ	νῦν	πρὸς ἐμὲ Ἀγάθων, ὡς εἴη
[212]	καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ	νῦν	τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν
[213]	ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι. καὶ	νῦν	τί ἥκεις; καὶ τί αὖ
[189]	ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ ὥσπερ	νῦν	τούτων οὐδὲν γίγνεται περὶ αὐτόν,
[194]	ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ	νῦν.	Φαρμάττειν βούλει με, ὦ Σώκρατες,
[223]	καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ	νῦν	ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν λόγον
[193]	τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν ἦμεν,	νυνὶ	δὲ διὰ τὴν ἀδικίαν διῳκίσθημεν
[173]	ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ σὺ	νυνί,	οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν
[215]	τοῦ στόματος δυνάμει, καὶ ἔτι	νυνὶ	ὃς ἂν τὰ ἐκείνου αὐλῇ·
[215]	λόγων καὶ πάσχω ἔτι καὶ	(νυνί.	ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ μοι
[223]	αὐτοὺς καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους	νυστάζειν·	καὶ πρότερον μὲν καταδαρθεῖν τὸν
[188]	ἢ εἴ πως ἄλλως ἐν	νῷ	ἔχεις ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε,
[214]	φάναι τὸν Σωκράτη, τί ἐν	νῷ	ἔχεις; ἐπὶ τὰ γελοιότερά με
[189]	Ἀριστοφάνη, ἄλλῃ γέ πῃ ἐν	νῷ	ἔχω λέγειν ἢ ᾗ σύ
[219]	(βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται	νῷν	περί τε τούτων καὶ περὶ
[189]	τοῦ ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον,	νῶτον	καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005