Page
[204]	ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν	κἀγαθὸν	μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι
[222]	προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ	κἀγαθῷ	ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ ἄνδρες,
[219]	σὺ δὲ τούτων ἔτι πόρρω.	κἀγὼ	ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ,
[173]	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν
[172]	τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ;	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι
[202]	ἔφη, σύ, μία δ᾽ ἐγώ.	κἀγὼ	εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις;
[172]	ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις;	κἀγὼ	ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε,
[174]	ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον;	κἀγώ,	ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως
[193]	ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν ἔγωγε	καθ᾽	ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν,
[211]	ἔν τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ	καθ᾽	αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ
[183]	ἐλέχθη, οὔτε καλὸν εἶναι αὐτὸ	καθ᾽	αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς
[185]	γὰρ αὖ καὶ οὗτος τὸ	καθ᾽	αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽
[174]	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ	καθ᾽	Ὅμηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ
[181]	τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς	καθ᾽	~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι
[197]	παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας,	καθ᾽	ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος
[212]	δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος	καθ᾽	ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον
[187]	τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις,	καθ᾽	ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν
[193]	ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	καθάπερ	Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν
[173]	ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει	καθάπερ	ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη,
[211]	(αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές,	καθαρόν,	ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν
[203]	ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ	καθέστηκεν.	πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστι,
[218]	καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες,	καθεύδεις;	Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς.
[223]	δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους	καθεύδοντας	καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ
[203]	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ	καθεύδουσι·	καὶ ὁ μὲν περὶ τὰ
[186]	εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι,	καθεωρακέναι	μοι δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς,
[199]	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας	καθηγήσασθαι	τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον
[215]	τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις	καθημένοις,	οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας
[216]	οἴχομαι φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ	καθήμενος	παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ
[217]	οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος	καθηῦδεν	ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν οὖν
[220]	ἅμα μὲν ἐν τῷ ψύχει	καθηῦδον,	ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ
[219]	Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ πατρὸς	καθηῦδον	ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ
[213]	γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον	καθίζειν.	παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε
[175]	ἂν προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη	καθίζεσθαι	καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν
[213]	οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ	καθίζεσθαι	παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ
[222]	ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς	καθίσταται	ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ
[211]	ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται	καθορᾶν,	σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ
[218]	εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ	καθορῶν	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς
[209]	εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν	καὶ	ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν.
[204]	ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι καλὸν	καὶ	ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν·
[184]	τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε	καὶ	ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν
[187]	ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ χαλεπὸν	καὶ	ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ
[202]	εἴη ὅ γε τῶν καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽
[194]	δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν	καὶ	Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽
[174]	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα	καὶ	ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι
[222]	τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ	καὶ	(Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ
[193]	κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν	καὶ	Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ
[201]	διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ	καὶ	Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως
[193]	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε	καὶ	Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ
[180]	(τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν	καὶ	ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν
[194]	οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε	καὶ	ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι
[218]	τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε	καὶ	ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς
[182]	ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν	καὶ	ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή που
[205]	γε πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι	καὶ	ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν,
[221]	τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας,	καὶ	ἀεὶ διὰ τῶν αὐτῶν τὰ
[212]	ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε	καὶ	ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ
[206]	καὶ οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον.
[195]	(φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν	καὶ	ἀεὶ νέον, τὰ δὲ παλαιὰ
[216]	Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν	καὶ	ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ καὶ
[206]	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι	καὶ	ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ γέννησις.
[207]	τὸ δυνατὸν ἀεί τε εἶναι	καὶ	ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ μόνον
[202]	τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ	καὶ	ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;
[209]	καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων	καὶ	ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς
[197]	Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας	καὶ	Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν
[201]	σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα πολλά,	καὶ	Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ
[179]	οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ	καὶ	αἱ γυναῖκες. τούτου δὲ καὶ
[207]	δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι	καὶ	αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ
[191]	πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί,	καὶ	αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ
[205]	αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε	καὶ	αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις
[190]	κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα,	καὶ	αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα
[207]	τρίχας καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ	καὶ	(αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα.
[192]	εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται,	καὶ	αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν
[186]	ἐν τούτοις τὸν (καλόν τε	καὶ	αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ
[183]	καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων	καὶ	αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽
[188]	χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας	καὶ	ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων
[173]	ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν	καὶ	ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα
[178]	θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ	καὶ	Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται
[172]	τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους	καὶ	Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[188]	φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων	καὶ	ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα
[221]	πολλὰ μὲν οὖν ἄν τις	καὶ	ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ
[201]	ἣ ταῦτά τε σοφὴ ἦν	καὶ	ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ
[195]	ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο	καὶ	ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια, εἰ
[177]	ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν·	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν
[218]	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς	καὶ	ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ
[184]	εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ	καὶ	ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος
[178]	τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ μὲν	καὶ	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ
[188]	καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει	καὶ	ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους
[211]	σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων	καὶ	ἄλλης πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽
[207]	λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν,	καὶ	ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς μὲν
[182]	ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας	καὶ	ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι
[209]	διὰ τὴν τῶν νόμων γέννησιν,	καὶ	ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ
[211]	καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ	καὶ	ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ
[216]	δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ
[196]	ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε	καὶ	ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς
[198]	οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ
[200]	γε, φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα	καὶ	ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ
[192]	αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς	καὶ	ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ
[221]	ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ Βρασίδαν	καὶ	ἄλλους, καὶ οἷος αὖ Περικλῆς,
[215]	λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ	καὶ	ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας.
[222]	Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους	καὶ	ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος
[223]	οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον	καὶ	ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[212]	σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν	καὶ	ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ
[196]	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ	καὶ	ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως·
[215]	αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ ἀκούων	καὶ	ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν
[177]	τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν	καὶ	ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ
[173]	χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε	καὶ	ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ
[213]	ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα.	καὶ	ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν
[214]	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν	καὶ	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,
[190]	αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον,	καὶ	ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα
[213]	τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος συμπότης;	καὶ	ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν τὸν
[203]	γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις,	καὶ	ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ
[214]	μὴ οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ.	καὶ	ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει τί
[202]	ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως	καὶ	ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[203]	οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ	καὶ	ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει
[202]	ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας	καὶ	ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ
[204]	δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ	καὶ	ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ
[180]	ἡ μέν γέ που πρεσβυτέρα	καὶ	ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ
[202]	τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε	καὶ	ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ
[175]	φαύλη τις ἂν εἴη, ἢ	καὶ	ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ
[176]	δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ	καὶ	ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽
[209]	τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε κυῶν,	καὶ	ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ
[202]	εἶναι αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. Ἦ	καὶ	ἂν μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ
[213]	αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα	καὶ	ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα·
[219]	ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην·	καὶ	ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ
[219]	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην	καὶ	ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ
[212]	καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν	καὶ	ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον
[192]	τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους	καὶ	ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον
[196]	μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης	καὶ	ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ
[193]	δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων	καὶ	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως
[206]	καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται	καὶ	ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ
[183]	ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας	καὶ	ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων καὶ
[195]	εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις	καὶ	ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν,
[202]	Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν	καὶ	ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι
[220]	ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία,	καὶ	ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος
[197]	πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς	καὶ	ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ
[202]	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων	καὶ	ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν
[188]	ἐστὶν ἡ περὶ θεούς τε	(καὶ	ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ
[188]	αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ
[197]	σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ
[197]	ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν τε	καὶ	ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη, ὁ
[197]	καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε	καὶ	„ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη
[195]	γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται· καὶ
[221]	αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος	καὶ	ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν
[216]	ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ	καὶ	ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ τις
[186]	τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε	καὶ	ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον
[221]	οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα	καὶ	Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι·
[183]	πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας τε	καὶ	ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι,
[203]	οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς	καὶ	ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ
[203]	σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος	καὶ	ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ
[195]	Ἄτην θεόν τέ φησιν εἶναι	καὶ	ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς
[196]	~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή ἐστι	καὶ	ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς
[196]	τοῦ θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ	(καὶ	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ
[211]	χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο	καὶ	ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα τὰ
[181]	ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ	καὶ	ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε
[211]	σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ σώματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο
[194]	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι	καὶ	ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν
[211]	οἷον γιγνομένων τε τῶν ἄλλων	καὶ	ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι
[204]	εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς	καὶ	ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν φύσις
[219]	οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον	καὶ	ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽
[206]	σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται	καὶ	ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ οὐ
[209]	τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν	καὶ	ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν
[179]	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε	καὶ	ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ
[181]	τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας	καὶ	ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι καὶ
[176]	ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε	καὶ	Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε,
[195]	εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα	καὶ	ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν
[199]	ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς μὴ
[197]	Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις
[197]	καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι πάντα
[218]	Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε	καὶ	Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί
[223]	καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ	καὶ	Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους
[182]	λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων	καὶ	ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι,
[187]	τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε	καὶ	ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ
[188]	ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ ὑγρά,	καὶ	ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα,
[220]	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους	καὶ	ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις
[181]	ἐν τῇ γενέσει καὶ θήλεος	καὶ	ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας
[192]	ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας	καὶ	ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι.
[191]	τὸ γένος, ἅμα δ᾽ εἰ	καὶ	ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο
[176]	ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,	καὶ	ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ τἆλλα
[188]	ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς θέμιν	καὶ	ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην,
[203]	καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν	καὶ	ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν
[221]	ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ	καὶ	ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ
[179]	ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει.	(καὶ	ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος
[176]	σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε	καὶ	ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς·
[222]	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·	καὶ	αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν
[216]	περὶ τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται,	καὶ	αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν
[193]	πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ	καὶ	αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες
[194]	με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ	καὶ	αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ
[212]	πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν,	καὶ	αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν
[210]	ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς	καὶ	αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν
[190]	μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ ἦν	καὶ	αὐτὰ καὶ ἡ πορεία αὐτῶν
[207]	ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν,	καὶ	αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽
[220]	τούτου μὲν οὖν μοι δοκεῖ	καὶ	αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς
[220]	ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ ὅπλα	καὶ	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,
[205]	οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ,	καὶ	αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη·
[199]	ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα	καὶ	αὐτὸς ἐν τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι.
[221]	οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος,	καὶ	αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ,
[174]	Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι	καὶ	αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς
[175]	ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω	καὶ	αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οὐ
[212]	πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν,	καὶ	αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ
[185]	εἴ τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος	καὶ	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ
[192]	συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν	καὶ	αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ
[198]	ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος	καὶ	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν
[203]	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς	(καὶ	αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος,
[219]	ταῦτα ἀκούσας τε καὶ εἰπών,	καὶ	ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν
[177]	μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον	καὶ	Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ
[218]	ἢ χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς	καὶ	ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα
[190]	τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι·	καὶ	βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν·
[195]	ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων	καὶ	βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ
[218]	κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας τε	καὶ	βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε
[187]	διαφερομένων γε ἔτι τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη. ἡ
[187]	ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν
[184]	παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν	καὶ	βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ
[195]	ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ	καὶ	βίαια, εἰ Ἔρως ἐν αὐτοῖς
[210]	ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος,	καὶ	βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ
[194]	τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν,	καὶ	βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος
[177]	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας	καὶ	βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.
[213]	τις ἄλλος γελοῖος ἔστι τε	καὶ	βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ
[182]	τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων	καὶ	~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν
[220]	πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων	καὶ	βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς
[187]	ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος	καὶ	(βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον
[221]	Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις	καὶ	Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ οἷος
[221]	καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους	καὶ	βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ τῶν
[189]	μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι	καὶ	βωμούς, καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν
[176]	παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως·	καὶ	γὰρ αὐτός εἰμι τῶν χθὲς
[173]	ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν.	καὶ	γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν
[204]	οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως.	καὶ	γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ
[172]	ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι·	καὶ	γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ
[219]	τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον—	καὶ	γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν
[220]	Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,	καὶ	(γὰρ θέρος τότε γ᾽ ἦν,
[198]	(ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον.	καὶ	γάρ με Γοργίου ὁ λόγος
[193]	σοι, ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·	καὶ	γάρ μοι ὁ λόγος ἡδέως
[183]	μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν·	καὶ	γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε
[221]	σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους.	Καὶ	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο ἐν
[202]	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·	καὶ	γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ
[223]	τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι·	καὶ	γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι.
[188]	τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς·	καὶ	γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ
[214]	βελτίστου πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε.	Καὶ	γὰρ σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·
[192]	αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον·	καὶ	γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς
[189]	τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων	καὶ	γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ πταρμός
[209]	αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει	καὶ	γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν
[206]	εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει τε	καὶ	γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν
[209]	καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ	καὶ	γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ
[209]	ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε	καὶ	γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ
[187]	~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ	καὶ	γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ
[191]	εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν	καὶ	γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽
[211]	αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ καλοῦ μάθημα,	καὶ	γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι
[203]	ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν	καὶ	γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ
[187]	θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ	καὶ	γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ
[206]	τῷ καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς	καὶ	γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι
[193]	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν	καὶ	γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν
[215]	κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία πηδᾷ	καὶ	δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων
[183]	πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται,	καὶ	δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ
[186]	κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε	καὶ	δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις
[186]	σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι	καὶ	δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ
[197]	ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ	καὶ	δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται,
[176]	ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους	καὶ	δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς
[176]	ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου	καὶ	δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ
[182]	πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως φέροι.	καὶ	δὴ καὶ ὁ περὶ τὸν
[215]	φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ	καὶ	δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν τε
[173]	πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε,	καὶ	δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω
[218]	δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε	καὶ	δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ
[176]	λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον·	καὶ	δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε,
[191]	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν	καὶ	διὰ τούτων τὴν γένεσιν ἐν
[193]	θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι	καὶ	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε
[207]	καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων	καὶ	διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις
[210]	καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ	καὶ	διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως
[191]	πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας	καὶ	διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα
[202]	δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον	καὶ	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων
[212]	καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ	καὶ	διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις
[209]	δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη τε	καὶ	δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ ὅταν
[188]	δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης	καὶ	δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν
[204]	ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε	καὶ	Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·
[180]	ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς	καὶ	Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν.
[193]	τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ	~(καὶ	διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ
[173]	τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,	καὶ	δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους
[205]	τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε	καὶ	δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ
[175]	ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου.	Καὶ	ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν
[223]	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,	καὶ	ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ
[210]	τοῦ ἐν τῷ σώματι, ὥστε	καὶ	ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν
[212]	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;	καὶ	ἐὰν μέν τις τῶν ἐπιτηδείων
[185]	κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε·	καὶ	ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ
[205]	τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ	καὶ	ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον·
[191]	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον,	καὶ	ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς
[177]	ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος	καὶ	ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ
[214]	Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον,	καὶ	ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
[203]	ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους,	καὶ	ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ
[208]	σπουδὴ καὶ ὁ ἔρως ἕπεται.	Καὶ	ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά
[207]	οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν;	καὶ	ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ
[204]	τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή, ὦ
[204]	ἐρῶν τῶν καλῶν τί ἐρᾷ;	καὶ	ἐγὼ εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ.
[174]	Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις;	καὶ	ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ
[216]	ὑπὸ μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα
[198]	τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων
[220]	τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ.	καὶ	ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ
[174]	εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω	καὶ	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,
[186]	ὥς φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ	καὶ	ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν
[174]	ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο	καὶ	ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ
[221]	οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης·	καὶ	ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς
[201]	ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν γάρ τι	καὶ	ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα
[201]	τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός.	καὶ	ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ
[196]	καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ	καὶ	ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω
[188]	ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν	καὶ	ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ
[183]	ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις,	καὶ	ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽
[192]	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;	καὶ	εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο·
[192]	μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται.	καὶ	εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ
[210]	ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,	καὶ	εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽
[193]	μοι ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη.	καὶ	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε
[185]	τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς,	καὶ	εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται.
[201]	ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·	καὶ	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο
[217]	εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν,	καὶ	εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην
[218]	μὴ οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι	καὶ	εἴ τι ἄλλο ἢ τῆς
[218]	νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται,	καὶ	εἴ τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός
[189]	γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν	καὶ	εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων
[206]	δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν	καὶ	Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι τῇ
[206]	δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι	καὶ	εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν;
[207]	ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται	καὶ	εἶναι τὸ αὐτό· οἷον ἐκ
[214]	λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ,	καὶ	εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν
[212]	ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς,	καὶ	εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα
[175]	προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι	καὶ	εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι,
[213]	τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι	καὶ	εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί
[212]	καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι,	καὶ	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ
[208]	ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε	καὶ	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[218]	ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ μοι ἐδόκει·	καὶ	εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις;
[219]	μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας τε	καὶ	εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη,
[195]	ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία	καὶ	εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ
[219]	ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν	καὶ	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως
[179]	τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν	καὶ	εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι
[209]	μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους,	καὶ	εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον
[190]	ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες	καὶ	εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι
[193]	ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων,	καὶ	εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας
[200]	ὅτι βούλομαι τὰ νῦν παρόντα	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι·
[200]	καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα
[175]	ἔφη, παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,	καὶ	εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ
[193]	καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες	καί	εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες·
[192]	συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι,	καί	εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων
[196]	περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς	καὶ	εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ
[218]	εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε	καὶ	εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη,
[221]	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,	καὶ	ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε,
[194]	ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ	καὶ	ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν
[212]	βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου	καὶ	ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου καὶ
[213]	Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε	καὶ	ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη
[212]	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ	καὶ	ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ
[177]	ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε	καὶ	~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων
[216]	καὶ ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ	καὶ	ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα
[214]	σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας	καὶ	ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν
[203]	Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ	καὶ	ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ
[175]	νέου ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν	καὶ	ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι
[221]	εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν,	καὶ	ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ.
[223]	καὶ ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι,	καὶ	ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ
[182]	οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι,	καὶ	ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ εἶναι
[172]	γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε	καὶ	ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν,
[201]	ἐποίησε τῆς νόσου, ἣ δὴ	καὶ	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν
[175]	οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες	καὶ	ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ
[197]	εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί τι	καὶ	ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν
[219]	βουλεύου ὅτι σοί τε ἄριστον	καὶ	ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό
[181]	ἀγαπῶντες. καί τις ἂν γνοίη	καὶ	ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς
[186]	(τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω	καὶ	ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς
[209]	πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι	καὶ	ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ
[182]	ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ	καὶ	ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ
[209]	καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες,	καὶ	ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις,
[187]	καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ δὴ	καὶ	ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς
[182]	γὰρ ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε	(καὶ	ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι
[187]	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη.	καὶ	ἐν μέν γε αὐτῇ τῇ
[187]	ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι.	καὶ	ἐν μουσικῇ δὴ καὶ ἐν
[203]	ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις	καὶ	ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν
[194]	εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο	καὶ	ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ
[206]	τῶν τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ	καὶ	ἐν τίνι πράξει ἡ σπουδὴ
[187]	μουσικῇ δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ
[186]	ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε
[207]	νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ	καὶ	ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν
[172]	ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν	καὶ	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι
[220]	θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων	καὶ	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους
[198]	με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε.	καὶ	ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν,
[221]	τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ	καὶ	ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„
[188]	ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε φορὰς	καὶ	ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι
[186]	δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι	καὶ	ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη
[210]	ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν	καὶ	ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα
[193]	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε	καὶ	ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις
[222]	διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν τις	καὶ	ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν
[212]	ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·	καὶ	ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην
[184]	ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ	καὶ	ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ
[184]	ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι	καὶ	ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ μή.
[192]	ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε	καὶ	ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε·
[181]	Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι	καὶ	ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν τύχῃ·
[196]	καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν	καὶ	ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου
[180]	~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ	καὶ	ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ
[192]	ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν,	καὶ	ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν
[206]	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν,	καὶ	ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται,
[188]	σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων,	καὶ	ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ
[217]	ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν,	καὶ	ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι
[220]	αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν,	καὶ	ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ, οὐκ
[186]	(τέχνης, ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς	καὶ	ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς τείνει
[222]	ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας	καὶ	ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ
[191]	γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο	καὶ	ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ
[201]	Εἶπον γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.	Καὶ	ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε,
[200]	ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι	καὶ	ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν,
[196]	ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν
[196]	δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν
[200]	καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν,	καὶ	ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω,
[172]	οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω	καὶ	ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι
[212]	καὶ ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων,	καὶ	ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον
[223]	ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας,	καὶ	ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς
[209]	τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν,	καὶ	ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι
[191]	καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς	καὶ	ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν
[179]	διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν,	καὶ	ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ
[210]	σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα	καὶ	ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα
[186]	τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ	καὶ	ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν ὁ
[200]	ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε καὶ
[200]	καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ
[186]	φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν	καὶ	ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα
[205]	ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε	καὶ	ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ,
[210]	σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ	καὶ	ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν
[205]	ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν	καὶ	ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,
[178]	νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς	καὶ	ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ
[174]	ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει·	καὶ	ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω
[188]	καὶ γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι	καὶ	ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας
[181]	γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν	καὶ	ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ
[178]	δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε	καὶ	Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν
[180]	δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ	καὶ	ἔρωτα τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ
[180]	δὴ δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη	καὶ	Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ
[192]	ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι	καὶ	ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος
[196]	ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ	καὶ	Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος.
[207]	τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα	καὶ	ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ
[197]	καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας	καὶ	ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος
[211]	ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον τε	καὶ	ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς
[205]	ἕν τι εἶδος ἰόντες τε	καὶ	ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα
[177]	πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται	καὶ	ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου.
[188]	ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν·	καὶ	ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας
[187]	ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα·	καὶ	ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν
[195]	δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί τε	καὶ	ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος
[181]	μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον	(καὶ	ἔστιν οὗτος ὁ τῶν παίδων
[174]	Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου	καὶ	ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν
[183]	ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ	καὶ	ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν
[221]	Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ	καὶ	ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ
[180]	ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων,	καὶ	ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ,
[216]	οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ.	καὶ	ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ
[176]	Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε.	καὶ	ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι·
[215]	τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει,	καὶ	ἔτι νυνὶ ὃς ἂν τὰ
[196]	τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ	καὶ	ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ
[191]	ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων	(καὶ	ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽
[220]	οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε	καὶ	ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε
[207]	περὶ τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου,	καὶ	ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ
[211]	εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι	καὶ	ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ καὶ
[180]	μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται	καὶ	εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος
[202]	τινα μὴ φάναι καλόν τε	καὶ	εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽
[193]	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους	καὶ	εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ
[208]	διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην	καὶ	εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς
[180]	καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρ