Page
[204]	ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν	κἀγαθὸν	μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ εἶναι
[222]	προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι καλῷ	κἀγαθῷ	ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ ἄνδρες,
[219]	σὺ δὲ τούτων ἔτι πόρρω.	κἀγὼ	ἀκούσας· Τὰ μὲν παρ᾽ ἐμοῦ,
[173]	πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη.	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παίδων ὄντων ἡμῶν
[172]	τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ;	κἀγὼ	εἶπον ὅτι· Παντάπασιν ἔοικέ σοι
[202]	ἔφη, σύ, μία δ᾽ ἐγώ.	κἀγὼ	εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις;
[172]	ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος, οὐ περιμένεις;	κἀγὼ	ἐπιστὰς περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε,
[174]	ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον;	κἀγώ,	ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως
[193]	ἄρρενες· λέγω δὲ οὖν ἔγωγε	καθ᾽	ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν,
[211]	ἔν τῳ ἄλλῳ, ἀλλ᾽ αὐτὸ	καθ᾽	αὑτὸ μεθ᾽ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ
[183]	ἐλέχθη, οὔτε καλὸν εἶναι αὐτὸ	καθ᾽	αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς
[185]	γὰρ αὖ καὶ οὗτος τὸ	καθ᾽	αὑτὸν δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽
[174]	σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ	καθ᾽	Ὅμηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ
[181]	τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς	καθ᾽	~(ὅσον δυνάμεθα μὴ ἐρᾶν. οὗτοι
[197]	παιδιᾶς, τὰ δὲ σπουδῆς μετρίας,	καθ᾽	ὅσον ἐγὼ δύναμαι, μετέχων. ~(Εἰπόντος
[212]	δύναμιν καὶ ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος	καθ᾽	ὅσον οἷός τ᾽ εἰμί. τοῦτον
[187]	τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις,	καθ᾽	ὅσον παρείκει, φυλακτέον ἑκάτερον τὸν
[193]	ἀδικίαν διῳκίσθημεν ὑπὸ τοῦ θεοῦ,	καθάπερ	Ἀρκάδες ὑπὸ Λακεδαιμονίων· φόβος οὖν
[173]	ἐκείνου ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει	καθάπερ	ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη,
[211]	(αὐτὸ τὸ καλὸν ἰδεῖν εἰλικρινές,	καθαρόν,	ἄμικτον, ἀλλὰ μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν
[203]	ὁ Ἔρως ἐν τοιαύτῃ τύχῃ	καθέστηκεν.	πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστι,
[218]	καὶ εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες,	καθεύδεις;	Οὐ δῆτα, ἦ δ᾽ ὅς.
[223]	δὲ ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους	καθεύδοντας	καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ
[203]	πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ	καθεύδουσι·	καὶ ὁ μὲν περὶ τὰ
[186]	εἰπεῖν ἐν πᾶσι τοῖς οὖσι,	καθεωρακέναι	μοι δοκῶ ἐκ τῆς ἰατρικῆς,
[199]	φίλε Ἀγάθων, καλῶς μοι ἔδοξας	καθηγήσασθαι	τοῦ λόγου, λέγων ὅτι πρῶτον
[215]	τούτοις τοῖς (ἐν τοῖς ἑρμογλυφείοις	καθημένοις,	οὕστινας ἐργάζονται οἱ δημιουργοὶ σύριγγας
[216]	οἴχομαι φεύγων, ἵνα μὴ αὐτοῦ	καθήμενος	παρὰ τούτῳ καταγηράσω. πέπονθα δὲ
[217]	οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος	καθηῦδεν	ἢ (ἡμεῖς. μέχρι μὲν οὖν
[220]	ἅμα μὲν ἐν τῷ ψύχει	καθηῦδον,	ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ
[219]	Σωκράτους, ἢ εἰ μετὰ πατρὸς	καθηῦδον	ἢ ἀδελφοῦ πρεσβυτέρου. Τὸ δὴ
[213]	γὰρ τὸν Σωκράτη ὡς ἐκεῖνον	καθίζειν.	παρακαθεζόμενον δὲ αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε
[175]	ἂν προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη	καθίζεσθαι	καὶ εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν
[213]	οὐ κατιδεῖν τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ	καθίζεσθαι	παρὰ τὸν Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ
[222]	ὡς ἐραστὴς παιδικὰ μᾶλλον αὐτὸς	καθίσταται	ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ καὶ
[211]	ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρχηται	καθορᾶν,	σχεδὸν ἄν τι ἅπτοιτο τοῦ
[218]	εὐμορφίας πάμπολυ διαφέρον. εἰ δὴ	καθορῶν	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς
[209]	εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν	καὶ	ἃ ἐπιτηδεύειν, καὶ ἐπιχειρεῖ παιδεύειν.
[204]	ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι καλὸν	καὶ	ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ μακαριστόν·
[184]	τῷ ποιοῦντι αὐτὸν σοφόν τε	καὶ	ἀγαθὸν δικαίως αὖ ὁτιοῦν ἂν
[187]	ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ χαλεπὸν	καὶ	ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν γὰρ
[202]	εἴη ὅ γε τῶν καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς γ᾽
[194]	δὲ ἴσως οὗ ἔσομαι ἐπειδὰν	καὶ	Ἀγάθων εἴπῃ εὖ, καὶ μάλ᾽
[174]	παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς ἄρα	καὶ	ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασιν αὐτόματοι
[222]	τούτου ἕνεκα εἰρηκώς, τοῦ ἐμὲ	καὶ	(Ἀγάθωνα διαβάλλειν, οἰόμενος δεῖν ἐμὲ
[193]	κωμῳδῶν τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν	καὶ	Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ
[201]	διελθεῖν ἐκ τῶν ὡμολογημένων ἐμοὶ	καὶ	Ἀγάθωνι, αὐτὸς ἀπ᾽ ἐμαυτοῦ, ὅπως
[193]	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε	καὶ	Ἀγάθωνι δεινοῖς οὖσι περὶ τὰ
[180]	(τὸν ἔρωτα, μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν	καὶ	ἄγανται καὶ εὖ ποιοῦσιν ὅταν
[194]	οὕτω θεάτρου μεστὸν ἡγεῖ, ὥστε	καὶ	ἀγνοεῖν ὅτι νοῦν ἔχοντι ὀλίγοι
[218]	τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε	καὶ	ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς
[182]	ἀποβλέποντες, ὁρῶντες αὐτῶν τὴν ἀκαιρίαν	καὶ	ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή που
[205]	γε πάντες τῶν αὐτῶν ἐρῶσι	καὶ	ἀεί, ἀλλά τινάς φαμεν ἐρᾶν,
[221]	τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας,	καὶ	ἀεὶ διὰ τῶν αὐτῶν τὰ
[212]	ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν τε	καὶ	ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν καὶ
[206]	καὶ οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	ἀεὶ εἶναι; Καὶ τοῦτο προσθετέον.
[195]	(φημὶ νεώτατον αὐτὸν εἶναι θεῶν	καὶ	ἀεὶ νέον, τὰ δὲ παλαιὰ
[216]	Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν καλῶν	καὶ	ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ καὶ
[206]	τῆς γεννήσεως; ὅτι ἀειγενές ἐστι	καὶ	ἀθάνατον ὡς θνητῷ ἡ γέννησις.
[207]	τὸ δυνατὸν ἀεί τε εἶναι	καὶ	ἀθάνατος. δύναται δὲ ταύτῃ μόνον
[202]	τὰ πρότερα, ἔφη, μεταξὺ θνητοῦ	καὶ	ἀθανάτου. Τί οὖν, ὦ Διοτίμα;
[209]	καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων	καὶ	ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ πᾶς
[197]	Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας	καὶ	Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν
[201]	σοφὴ ἦν καὶ ἄλλα πολλά,	καὶ	Ἀθηναίοις ποτὲ θυσαμένοις πρὸ τοῦ
[179]	οὐ μόνον ὅτι ἄνδρες, ἀλλὰ	καὶ	αἱ γυναῖκες. τούτου δὲ καὶ
[207]	δὲ τούτων ἀτοπώτερον ἔτι, ὅτι	καὶ	αἱ ἐπιστῆμαι ~(μὴ ὅτι αἱ
[191]	πρὸς τὰς γυναῖκας τετραμμέναι εἰσί,	καὶ	αἱ ἑταιρίστριαι ἐκ τούτου τοῦ
[205]	αἰτία πᾶσά ἐστι (ποίησις, ὥστε	καὶ	αἱ ὑπὸ πάσαις ταῖς τέχναις
[190]	κειμένοις μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα,	καὶ	αἰδοῖα δύο, καὶ τἆλλα πάντα
[207]	τρίχας καὶ σάρκα καὶ ὀστᾶ	καὶ	(αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα.
[192]	εἰπεῖν, ἀλλὰ μαντεύεται ὃ βούλεται,	καὶ	αἰνίττεται. καὶ εἰ αὐτοῖς ἐν
[186]	ἐν τούτοις τὸν (καλόν τε	καὶ	αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ
[183]	καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων	καὶ	αἰσχυνομένων ὑπὲρ αὐτοῦ· τῷ δ᾽
[188]	χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας	καὶ	ἀκοσμίας περὶ ἄλληλα τῶν τοιούτων
[173]	ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν	καὶ	ἀκούειν. οὕτω δὴ ἰόντες ἅμα
[178]	θεῶν μητίσατο πάντων. (Ἡσιόδῳ δὲ	καὶ	Ἀκουσίλεως ὁμολογεῖ. οὕτω πολλαχόθεν ὁμολογεῖται
[172]	τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν (καὶ Σωκράτους	καὶ	Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[188]	φιλοῦσι γίγνεσθαι ἐκ τῶν τοιούτων	καὶ	ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα
[221]	πολλὰ μὲν οὖν ἄν τις	καὶ	ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι καὶ
[201]	ἣ ταῦτά τε σοφὴ ἦν	καὶ	ἄλλα πολλά, καὶ Ἀθηναίοις ποτὲ
[195]	ἐκτομαὶ οὐδὲ δεσμοὶ ἀλλήλων ἐγίγνοντο	καὶ	ἄλλα πολλὰ καὶ βίαια, εἰ
[177]	ἔπαινον θαυμάσιον ἔχοντες πρὸς ὠφέλειαν·	καὶ	ἄλλα τοιαῦτα (συχνὰ ἴδοις ἂν
[218]	αὐτὸ κοινώσασθαί τέ μοι ἐπιχειρεῖς	καὶ	ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ κάλλους, οὐκ
[184]	εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ	καὶ	ἄλλη μία μόνη δουλεία ἑκούσιος
[178]	τε καὶ θεοῖς, πολλαχῇ μὲν	καὶ	ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ κατὰ
[188]	καὶ πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει	καὶ	ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους
[211]	σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ χρωμάτων	καὶ	ἄλλης πολλῆς φλυαρίας θνητῆς, ἀλλ᾽
[207]	λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽ ἐκεῖνα ἐκτρέφειν,	καὶ	ἄλλο πᾶν ποιοῦντα; τοὺς μὲν
[182]	ἀδύνατοι λέγειν· τῆς δὲ Ἰωνίας	καὶ	ἄλλοθι πολλαχοῦ αἰσχρὸν νενόμισται, ὅποι
[209]	διὰ τὴν τῶν νόμων γέννησιν,	καὶ	ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ
[211]	καὶ ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ	καὶ	ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ
[216]	δὴ τῶν αὐλημάτων καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα πεπόνθασιν ὑπὸ
[196]	ὁ θεὸς σοφὸς οὕτως ὥστε	καὶ	ἄλλον ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς
[198]	οὐ μέλλω ἀπορεῖν καὶ ἐγὼ	καὶ	ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ
[200]	γε, φάναι. Καὶ οὗτος ἄρα	καὶ	ἄλλος πᾶς ὁ ἐπιθυμῶν τοῦ
[192]	αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴς	καὶ	ἄλλος πᾶς, τότε καὶ θαυμαστὰ
[221]	ἀπεικάσειεν ἄν τις καὶ Βρασίδαν	καὶ	ἄλλους, καὶ οἷος αὖ Περικλῆς,
[215]	λόγων τῶν τούτου, ὁρῶ δὲ	καὶ	ἄλλους παμπόλλους τὰ αὐτὰ πάσχοντας.
[222]	Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους	καὶ	ἄλλους πάνυ πολλούς, οὓς οὗτος
[223]	οὖν Ἐρυξίμαχον καὶ τὸν Φαῖδρον	καὶ	ἄλλους τινὰς ἔφη ὁ Ἀριστόδημος
[212]	σφᾶς τήν τε αὐλητρίδα ὑπολαβοῦσαν	καὶ	ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων, καὶ
[196]	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ	καὶ	ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ ἐνίζει Ἔρως·
[215]	αὐτὰ πάσχοντας. Περικλέους δὲ ἀκούων	καὶ	ἄλλων ἀγαθῶν ῥητόρων εὖ μὲν
[177]	τοὺς χρηστοὺς σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν	καὶ	ἄλλων ἐπαίνους καταλογάδην ξυγγράφειν, ὥσπερ
[173]	χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε	καὶ	ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ
[213]	ἀλλ᾽ ἀεί, ἔπειτα οὐκ ἀνέδησα.	καὶ	ἅμ᾽ αὐτὸν λαβόντα τῶν ταινιῶν
[214]	ἔπειτα τῷ Σωκράτει κελεύειν ἐγχεῖν	καὶ	ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς μὲν Σωκράτη,
[190]	αὐτούς, ἔφη, διατεμῶ δίχα ἕκαστον,	καὶ	ἅμα μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα
[213]	τίς ἡμῖν ὅδε τρίτος συμπότης;	καὶ	ἅμα μεταστρεφόμενον αὐτὸν ὁρᾶν τὸν
[203]	γεννηθεὶς ἐν τοῖς ἐκείνης γενεθλίοις,	καὶ	ἅμα φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ
[214]	μὴ οὐκ ἐξ ἴσου ᾖ.	καὶ	ἅμα, ὦ μακάριε, πείθει τί
[202]	ἡ ὀρθὴ δόξα, μεταξὺ φρονήσεως	καὶ	ἀμαθίας. Ἀληθῆ, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[203]	οὔτε πλουτεῖ, σοφίας τε αὖ	καὶ	ἀμαθίας ἐν μέσῳ ἐστίν. ~(ἔχει
[202]	ὅτι ἔστιν τι μεταξὺ σοφίας	καὶ	ἀμαθίας; Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ
[204]	δὲ ὄντα μεταξὺ εἶναι σοφοῦ	καὶ	ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ καὶ
[180]	ἡ μέν γέ που πρεσβυτέρα	καὶ	ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ
[202]	τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις τε	καὶ	ἀμοιβὰς τῶν θυσιῶν, ἐν μέσῳ
[175]	φαύλη τις ἂν εἴη, ἢ	καὶ	ἀμφισβητήσιμος, ὥσπερ ὄναρ οὖσα, ἡ
[176]	δ᾽ ἐξαιρῶ λόγου· ἱκανὸς γὰρ	καὶ	ἀμφότερα, ὥστ᾽ ἐξαρκέσει αὐτῷ ὁπότερ᾽
[209]	τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε κυῶν,	καὶ	ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ
[202]	εἶναι αἰσχρόν; ~(Μάλιστά γε. Ἦ	καὶ	ἂν μὴ σοφόν, ἀμαθές; ἢ
[213]	αὐτὸν ἀσπάζεσθαί τε τὸν Ἀγάθωνα	καὶ	ἀναδεῖν. εἰπεῖν οὖν τὸν Ἀγάθωνα·
[219]	ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν ᾤμην·	καὶ	ἀναστάς γε, οὐδ᾽ ἐπιτρέψας τούτῳ
[219]	τούτου φύσιν τε καὶ σωφροσύνην	καὶ	ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ τοιούτῳ οἵῳ
[212]	καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω τὴν δύναμιν	καὶ	ἀνδρείαν τοῦ Ἔρωτος καθ᾽ ὅσον
[192]	τοῦτο δρῶσιν ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους	καὶ	ἀνδρείας καὶ ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον
[196]	μὲν οὖν δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης	καὶ	ἀνδρείας τοῦ θεοῦ εἴρηται, περὶ
[193]	δὲ οὖν ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων	καὶ	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ὅτι οὕτως
[206]	καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται	καὶ	ἀνείλλεται καὶ οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ
[183]	ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων κολακείας	καὶ	ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων καὶ
[195]	εὐδαιμόνων ὄντων Ἔρωτα, εἰ θέμις	καὶ	ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν,
[202]	Τί τοῦτο; Τὸ ὀρθὰ δοξάζειν	καὶ	ἄνευ τοῦ ἔχειν λόγον δοῦναι
[220]	ζητῶν. καὶ ἤδη ἦν μεσημβρία,	καὶ	ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο, καὶ θαυμάζοντες ἄλλος
[197]	πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς	καὶ	ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ δοκεῖ, ὦ
[202]	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων	καὶ	ἀνθρώποις τὰ παρὰ θεῶν, τῶν
[188]	ἐστὶν ἡ περὶ θεούς τε	(καὶ	ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους κοινωνία) οὐ
[188]	αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ
[197]	σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ
[197]	ᾄδει θέλγων πάντων θεῶν τε	καὶ	ἀνθρώπων νόημα· οὗτος, ἔφη, ὁ
[197]	καὶ Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε	καὶ	„ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ κατεσκευάσθη
[195]	γὰρ ἤθεσι καὶ ψυχαῖς θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται· καὶ
[221]	αὐτὰ φαίνεται λέγειν, ὥστε ἄπειρος	καὶ	ἀνόητος ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν
[216]	ἀνθρώπους διατελεῖ. σπουδάσαντος δὲ αὐτοῦ	καὶ	ἀνοιχθέντος οὐκ οἶδα εἴ τις
[186]	τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε	καὶ	ἀνόμοιόν ἐστι· τὸ δὲ ἀνόμοιον
[221]	οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα	καὶ	Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι·
[183]	πρὸς τὰ παιδικά, ἱκετείας τε	καὶ	ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι,
[203]	οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς	καὶ	ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ
[203]	σκληρὸς (καὶ αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος	καὶ	ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν καὶ
[195]	Ἄτην θεόν τέ φησιν εἶναι	καὶ	ἁπαλήν (τοὺς γοῦν πόδας αὐτῆς
[196]	~(εἶναι. νεώτατος μὲν δή ἐστι	καὶ	ἁπαλώτατος, πρὸς δὲ τούτοις ὑγρὸς
[196]	τοῦ θεοῦ σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ	(καὶ	ἀπηνθηκότι καὶ σώματι καὶ ψυχῇ
[211]	χρώμενον, ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο	καὶ	ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα τὰ
[181]	ὁμοίως δὲ τοὐναντίον. ἔστι γὰρ	καὶ	ἀπὸ τῆς θεοῦ νεωτέρας (τε
[211]	σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπὶ πάντα τὰ καλὰ σώματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ
[211]	ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα,	καὶ	ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ᾽ ἐκεῖνο
[194]	ἐπιμεληθῆναι τοῦ ἐγκωμίου τῷ Ἔρωτι	καὶ	ἀποδέξασθαι παρ᾽ ἑνὸς ἑκάστου ὑμῶν
[211]	οἷον γιγνομένων τε τῶν ἄλλων	καὶ	ἀπολλυμένων μηδὲν ἐκεῖνο μήτε τι
[204]	εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς	καὶ	ἀπόρου· ἡ μὲν οὖν φύσις
[219]	οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην εἶχον	καὶ	ἀποστερηθείην τῆς τούτου συνουσίας, οὔθ᾽
[206]	σκυθρωπόν τε καὶ λυπούμενον συσπειρᾶται	καὶ	ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται καὶ οὐ
[209]	τίκτει καὶ γεννᾷ, καὶ παρὼν	καὶ	ἀπὼν μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν
[179]	περὶ τὸν ἔρωτα σπουδήν τε	καὶ	ἀρετὴν μάλιστα τιμῶσιν. Ὀρφέα δὲ
[181]	τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ κακίας	καὶ	ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι καὶ
[176]	ὅς, ὡς ἔοικεν, ἐμοί τε	καὶ	Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε,
[195]	εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν, κάλλιστον ὄντα	καὶ	ἄριστον. ἔστι δὲ κάλλιστος ὢν
[199]	ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς μὴ
[197]	Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς ἄλλοις
[197]	καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν κάλλιστος	καὶ	ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι πάντα
[218]	Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους, Παυσανίας, Ἀριστοδήμους τε	καὶ	Ἀριστοφάνας— Σωκράτη δὲ αὐτὸν τί
[223]	καθεύδοντας καὶ οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ	καὶ	Ἀριστοφάνη καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους
[182]	λάθρᾳ, καὶ μάλιστα τῶν γενναιοτάτων	καὶ	ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι,
[187]	τοὺς ἀνθρώπους καταχρῆσθαι (ῥυθμῷ τε	καὶ	ἁρμονίᾳ ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ
[188]	ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ ὑγρά,	καὶ	ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα,
[220]	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους	καὶ	ἀρνακίδας, οὗτος δ᾽ ἐν τούτοις
[181]	ἐν τῇ γενέσει καὶ θήλεος	καὶ	ἄρρενος. ὁ δὲ τῆς Οὐρανίας
[192]	ἀλλ᾽ ὑπὸ θάρρους καὶ ἀνδρείας	καὶ	ἀρρενωπίας, τὸ ὅμοιον αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι.
[191]	τὸ γένος, ἅμα δ᾽ εἰ	καὶ	ἄρρην ἄρρενι, πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο
[176]	ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς ποιήσασθαι,	καὶ	ᾄσαντας τὸν θεὸν καὶ τἆλλα
[188]	ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς θέμιν	καὶ	ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν καὶ μεγάλην,
[203]	καὶ ἄοικος, χαμαιπετὴς ἀεὶ ὢν	καὶ	ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις καὶ ἐν
[221]	ἀνδρός, μάλα ἐρρωμένως ἀμυνεῖται. διὸ	καὶ	ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος καὶ
[179]	ὅμοιον εἶναι τῷ ἀρίστῳ φύσει.	(καὶ	ἀτεχνῶς, ὃ ἔφη Ὅμηρος, μένος
[176]	σοι εἴωθα πείθεσθαι ἄλλως τε	καὶ	ἅττ᾽ ἂν περὶ ἰατρικῆς λέγῃς·
[222]	ἄνδρες, ἃ ἐγὼ Σωκράτη ἐπαινῶ·	καὶ	αὖ ἃ μέμφομαι συμμείξας ὑμῖν
[216]	περὶ τούτους ἐστὶ καὶ ἐκπέπληκται,	καὶ	αὖ ἀγνοεῖ πάντα καὶ οὐδὲν
[193]	πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως μὴ	καὶ	αὖθις διασχισθησόμεθα, καὶ περίιμεν ἔχοντες
[194]	με κωλύει λέγειν· Σωκράτει γὰρ	καὶ	αὖθις ἔσται πολλάκις διαλέγεσθαι. Ἐγὼ
[212]	πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν,	καὶ	αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν οὖν
[210]	ἀφθόνῳ, ἕως ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς	καὶ	αὐξηθεὶς κατίδῃ τινὰ ἐπιστήμην μίαν
[190]	μετέχει· περιφερῆ δὲ δὴ ἦν	καὶ	αὐτὰ καὶ ἡ πορεία αὐτῶν
[207]	ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις καὶ ὑπεραποθνῄσκειν,	καὶ	αὐτὰ τῷ λιμῷ παρατεινόμενα ὥστ᾽
[220]	τούτου μὲν οὖν μοι δοκεῖ	καὶ	αὐτίκα ὁ ἔλεγχος ἔσεσθαι. πρὸς
[220]	ἀλλὰ συνδιέσωσε καὶ τὰ ὅπλα	καὶ	αὐτὸν ἐμέ. καὶ ἐγὼ μέν,
[205]	οὔ; Θαυμάζω, ἦν δ᾽ ἐγώ,	καὶ	αὐτός. Ἀλλὰ μὴ θαύμαζ᾽ ἔφη·
[199]	ἐπαίνου, οὐδ᾽ εἰδὼς ὑμῖν ὡμολόγησα	καὶ	αὐτὸς ἐν τῷ μέρει ἐπαινέσεσθαι.
[221]	οὑτοσὶ γέγονε τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος,	καὶ	αὐτὸς καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ,
[174]	Σωκράτη ἑπόμενον· εἶπον οὖν ὅτι	καὶ	αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς
[175]	ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω	καὶ	αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οὐ
[212]	πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν,	καὶ	αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ
[185]	εἴ τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος	καὶ	αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος διὰ
[192]	συγγενὲς ἀσπαζόμενος. ὅταν μὲν οὖν	καὶ	αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ
[198]	ὡς πρεπόντως τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος	καὶ	αὑτῷ καὶ τῷ θεῷ· τὸν
[203]	οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ σκληρὸς	(καὶ	αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος,
[219]	ταῦτα ἀκούσας τε καὶ εἰπών,	καὶ	ἀφεὶς ὥσπερ βέλη, τετρῶσθαι αὐτὸν
[177]	μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ περὶ Διόνυσον	καὶ	Ἀφροδίτην πᾶσα ἡ διατριβή, οὐδὲ
[218]	ἢ χαριζόμενος τούς τε πολλοὺς	καὶ	ἄφρονας. καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα
[190]	τὸ πλείους τὸν ἀριθμὸν γεγονέναι·	καὶ	βαδιοῦνται ὀρθοὶ ἐπὶ δυοῖν σκελοῖν·
[195]	ἐν τοῖς μαλακωτάτοις τῶν ὄντων	καὶ	βαίνει καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ
[218]	κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας τε	καὶ	βακχείας· διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνώσεσθε
[187]	διαφερομένων γε ἔτι τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος ἁρμονία ἂν εἴη. ἡ
[187]	ἐκ διαφερομένων (πρότερον τοῦ ὀξέος	καὶ	βαρέος, ἔπειτα ὕστερον ὁμολογησάντων γέγονεν
[184]	παρακελεύεται, τοῖς δὲ φεύγειν, ἀγωνοθετῶν	καὶ	βασανίζων, ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ
[195]	ἀλλήλων ἐγίγνοντο καὶ ἄλλα πολλὰ	καὶ	βίαια, εἰ Ἔρως ἐν αὐτοῖς
[210]	ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν κάλλος,	καὶ	βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ
[194]	τὸν ὀκρίβαντα μετὰ τῶν ὑποκριτῶν,	καὶ	βλέψαντος ἐναντία τοσούτῳ θεάτρῳ, μέλλοντος
[177]	ὑμῖν εἰσηγήσασθαι. ~(Φάναι δὴ πάντας	καὶ	βούλεσθαι καὶ κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι.
[213]	τις ἄλλος γελοῖος ἔστι τε	καὶ	βούλεται, ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ
[182]	τολμῴη ποιεῖν ἄλλ᾽ ὁτιοῦν διώκων	καὶ	~(βουλόμενος διαπράξασθαι πλὴν τοῦτο, πλὴν
[220]	πρὸς τὸ ἐμὸν ἀξίωμα ἀποβλεπόντων	καὶ	βουλομένων ἐμοὶ διδόναι τἀριστεῖα, αὐτὸς
[187]	ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος	καὶ	(βραδέος, ἐκ διενηνεγμένων πρότερον, ὕστερον
[221]	Ἀχιλλεὺς ἐγένετο, ἀπεικάσειεν ἄν τις	καὶ	Βρασίδαν καὶ ἄλλους, καὶ οἷος
[221]	καὶ χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους	καὶ	βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ διὰ τῶν
[189]	μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι	καὶ	βωμούς, καὶ θυσίας ἂν ποιεῖν
[176]	παρασκευάσασθαι ῥᾳστώνην τινὰ τῆς πόσεως·	καὶ	γὰρ αὐτός εἰμι τῶν χθὲς
[173]	ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν.	καὶ	γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν
[204]	οἶμαι πάγκαλος ἐφαίνετο ὁ Ἔρως.	καὶ	γὰρ ἔστι τὸ ἐραστὸν τὸ
[172]	ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος εἶναι·	καὶ	γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ
[219]	τὸ ἱμάτιον τὸ ἐμαυτοῦ τοῦτον—	καὶ	γὰρ ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν
[220]	Ἰώνων, ἐπειδὴ ἑσπέρα ἦν, δειπνήσαντες,	καὶ	(γὰρ θέρος τότε γ᾽ ἦν,
[198]	(ἀποδρὰς ᾠχόμην, εἴ πῃ εἶχον.	καὶ	γάρ με Γοργίου ὁ λόγος
[193]	σοι, ἔφη φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·	καὶ	γάρ μοι ὁ λόγος ἡδέως
[183]	μᾶλλον ἢ τῆς ψυχῆς ἐρῶν·	καὶ	γὰρ οὐδὲ μόνιμός ἐστιν, ἅτε
[221]	σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους.	Καὶ	γὰρ οὖν καὶ τοῦτο ἐν
[202]	Διοτίμα; Δαίμων μέγας, ὦ Σώκρατες·	καὶ	γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον (μεταξύ
[223]	τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽ ἐμοῦ ἐπαινεθῆναι·	καὶ	γὰρ πάνυ ἐπιθυμῶ αὐτὸν ἐγκωμιάσαι.
[188]	τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς·	καὶ	γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι καὶ
[214]	βελτίστου πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου, χαῖρε.	Καὶ	γὰρ σύ, φάναι τὸν Ἐρυξίμαχον·
[192]	αὐτοῖς ἀσπαζόμενοι. μέγα δὲ τεκμήριον·	καὶ	γὰρ τελεωθέντες μόνοι ἀποβαίνουσιν εἰς
[189]	τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων	καὶ	γαργαλισμῶν, οἷον καὶ ὁ πταρμός
[209]	αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει, τίκτει	καὶ	γεννᾷ, καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν
[206]	εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει τε	καὶ	γεννᾷ· ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν
[209]	καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ	καὶ	γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ δὴ
[209]	ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε	καὶ	γεννᾶν ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ
[187]	~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ	καὶ	γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ
[191]	εἰ ἀνὴρ γυναικὶ ἐντύχοι, γεννῷεν	καὶ	γίγνοιτο τὸ γένος, ἅμα δ᾽
[211]	αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ καλοῦ μάθημα,	καὶ	γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι
[203]	ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν	καὶ	γοητείαν. θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ
[187]	θεοῦ τούτου ~(κυβερνᾶται, ὡσαύτως δὲ	καὶ	γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ
[206]	τῷ καλῷ. ἡ γὰρ ἀνδρὸς	καὶ	γυναικὸς συνουσία τόκος ἐστίν. ἔστι
[193]	ἔγωγε καθ᾽ ἁπάντων καὶ ἀνδρῶν	καὶ	γυναικῶν, ὅτι οὕτως ἂν ἡμῶν
[215]	κορυβαντιώντων ἥ τε καρδία πηδᾷ	καὶ	δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ τῶν λόγων
[183]	πάντα ταῦτα ποιοῦντι χάρις ἕπεται,	καὶ	δέδοται ὑπὸ τοῦ νόμου ἄνευ
[186]	κακοῖς καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε	καὶ	δεῖ ἀχαριστεῖν, εἰ μέλλει τις
[186]	σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι	καὶ	δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν ᾧ
[197]	ὥσπερ ἐν ἀρχῇ εἶπον, πολλὰ	καὶ	δεινὰ θεοῖς ἐγίγνετο. ὡς λέγεται,
[176]	ταῦτα, ἔφη, κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους	καὶ	δειπνήσαντος καὶ τῶν ἄλλων, σπονδάς
[176]	ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου	καὶ	δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ
[182]	πραττόμενον ψόγον ἂν δικαίως φέροι.	καὶ	δὴ καὶ ὁ περὶ τὸν
[215]	φαύλη αὐλητρίς, μόνα κατέχεσθαι ποιεῖ	καὶ	δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν τε
[173]	πλὴν Σωκράτους. Ἀπολλόδωρος (Ὦ φίλτατε,	καὶ	δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω
[218]	δεῖ αὐτὸ ὀνομάσαι πληγείς τε	καὶ	δηχθεὶς ὑπὸ τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ
[176]	λόγων ἀλλήλοις συνεῖναι τὸ τήμερον·	καὶ	δι᾽ οἵων λόγων, εἰ βούλεσθε,
[191]	οὕτω αὐτῶν εἰς τὸ πρόσθεν	καὶ	διὰ τούτων τὴν γένεσιν ἐν
[193]	θεοῖς ἀπεχθάνεται) φίλοι γὰρ γενόμενοι	καὶ	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε
[207]	καὶ ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων	καὶ	διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις
[210]	καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ	καὶ	διανοήματα ἐν φιλοσοφίᾳ ἀφθόνῳ, ἕως
[191]	πλησμονὴν γοῦν γίγνοιτο τῆς συνουσίας	καὶ	διαπαύοιντο καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα
[202]	δ᾽ ἐγώ, δύναμιν ἔχον; Ἑρμηνεῦον	καὶ	διαπορθμεῦον θεοῖς τὰ παρ᾽ ἀνθρώπων
[212]	καὶ αὐτὸς τιμῶ τὰ ἐρωτικὰ	καὶ	διαφερόντως ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις
[209]	δὴ ὄνομά ἐστι σωφροσύνη τε	καὶ	δικαιοσύνη· τούτων δ᾽ αὖ ὅταν
[188]	δὲ περὶ τἀγαθὰ μετὰ σωφροσύνης	καὶ	δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν
[204]	ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές τε	καὶ	Διοτίμα; ὧδε δὲ σαφέστερον ἐρῶ·
[180]	ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα Διὸς	καὶ	Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον καλοῦμεν.
[193]	τοῦ ὅλου οὖν τῇ ἐπιθυμίᾳ	~(καὶ	διώξει ἔρως ὄνομα. καὶ πρὸ
[173]	τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους,	καὶ	δοκεῖς μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους
[205]	τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε	καὶ	δολερὸς ἔρως παντί· ἀλλ᾽ οἱ
[175]	ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον κατακλίνου.	Καὶ	ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν
[223]	Σωκράτη, κατακοιμίσαντ᾽ ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι,	καὶ	ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι, καὶ
[210]	τοῦ ἐν τῷ σώματι, ὥστε	καὶ	ἐὰν ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν
[212]	Ἀγάθωνα, Παῖδες, φάναι, (οὐ σκέψεσθε;	καὶ	ἐὰν μέν τις τῶν ἐπιτηδείων
[185]	κινήσαις ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε·	καὶ	ἐὰν τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ
[205]	τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον καλεῖ	καὶ	ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν ἀλλότριον·
[191]	γὰρ καὶ ταῦτα ἐκτὸς εἶχον,	καὶ	ἐγέννων (καὶ ἔτικτον οὐκ εἰς
[177]	ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ καταρχέτω Φαῖδρος	καὶ	ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ
[214]	Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο κάλλιστον,	καὶ	ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι
[203]	ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους,	καὶ	ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι· καὶ ὁ
[208]	σπουδὴ καὶ ὁ ἔρως ἕπεται.	Καὶ	ἐγὼ ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά
[207]	οὕτως ἐρωτικῶς διατίθεσθαι; ἔχεις λέγειν;	καὶ	ἐγὼ αὖ ἔλεγον ὅτι οὐκ
[204]	τοιαύτην ἔχον, οἵαν ἐγὼ διῆλθον.	Καὶ	ἐγὼ εἶπον· Εἶεν δή, ὦ
[204]	ἐρῶν τῶν καλῶν τί ἐρᾷ;	καὶ	ἐγὼ εἶπον ὅτι· Γενέσθαι αὑτῷ.
[174]	Σωκράτη ἡμῖν πῶς οὐκ ἄγεις;	καὶ	ἐγώ, ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦ ὁρῶ
[216]	ὑπὸ μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλοι πολλοὶ τοιαῦτα
[198]	τὸν Σωκράτη, οὐ μέλλω ἀπορεῖν	καὶ	ἐγὼ καὶ ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων
[220]	τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ.	καὶ	ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες, καὶ
[174]	εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω	καὶ	ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις,
[186]	ὥς φασιν οἵδε οἱ ποιηταὶ	καὶ	ἐγὼ πείθομαι, συνέστησεν τὴν ἡμετέραν
[174]	ἀρχῆς ὑμῖν ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο	καὶ	ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ
[221]	οὗτός τε ἅμα καὶ Λάχης·	καὶ	ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ ἰδὼν εὐθὺς
[201]	ἀνακρίνουσα διῄει. σχεδὸν γάρ τι	καὶ	ἐγὼ πρὸς αὐτὴν ἕτερα τοιαῦτα
[201]	τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός.	καὶ	ἐγώ, Πῶς λέγεις, ἔφην, ὦ
[196]	καὶ πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ	καὶ	ἐγὼ τὴν ἡμετέραν τέχνην τιμήσω
[188]	ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν	καὶ	ἐγὼ τὸν Ἔρωτα ἐπαινῶν πολλὰ
[183]	ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ θύραις,	καὶ	ἐθέλοντες δουλείας δουλεύειν οἵας οὐδ᾽
[192]	ἄνθρωποι, ὑμῖν παρ᾽ ἀλλήλων γενέσθαι;	καὶ	εἰ ἀποροῦντας αὐτοὺς πάλιν ἔροιτο·
[192]	μαντεύεται ὃ βούλεται, καὶ αἰνίττεται.	καὶ	εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ
[210]	ἐπὶ ἑτέρῳ σώματι ἀδελφόν ἐστι,	καὶ	εἰ δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽
[193]	μοι ὁ λόγος ἡδέως ἐρρήθη.	καὶ	εἰ μὴ ξυνῄδειν Σωκράτει τε
[185]	τοῦτο ποιήσῃς ἅπαξ ἢ δίς,	καὶ	εἰ πάνυ ἰσχυρά ἐστι, παύσεται.
[201]	ὦ ἑταῖρε, φάναι τὸν Σωκράτη·	καὶ	εἰ τοῦτο οὕτως ἔχει, ἄλλο
[217]	εἰπεῖν· ἀλλὰ προσέχετε τὸν νοῦν,	καὶ	εἰ ψεύδομαι, Σώκρατες, ἐξέλεγχε. συνεγιγνόμην
[218]	μὴ οὐ καὶ τοῦτο χαρίζεσθαι	καὶ	εἴ τι ἄλλο ἢ τῆς
[218]	νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ οἰκέται,	καὶ	εἴ τις ἄλλος ἐστὶν βέβηλός
[189]	γὰρ ἓν τότε μὲν ἦν	καὶ	εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων
[206]	δὲ καλὸν ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν	καὶ	Εἰλείθυια ἡ Καλλονή ἐστι τῇ
[206]	δέ; οὐ προσθετέον, ἔφη, ὅτι	καὶ	εἶναι τὸ ἀγαθὸν αὑτοῖς ἐρῶσιν;
[207]	ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν καλεῖται	καὶ	εἶναι τὸ αὐτό· οἷον ἐκ
[214]	λέγω, μεταξὺ ἐπιλαβοῦ, ἂν βούλῃ,	καὶ	εἰπὲ ὅτι τοῦτο ψεύδομαι· ἑκὼν
[212]	ἐπὶ τῆς κεφαλῆς πάνυ πολλάς,	καὶ	εἰπεῖν· Ἄνδρες, χαίρετε· μεθύοντα ἄνδρα
[175]	προαπέστης. καὶ τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι	καὶ	εἰπεῖν ὅτι· Εὖ ἂν ἔχοι,
[213]	τὸν Σωκράτη, ἰδόντα δὲ ἀναπηδῆσαι	καὶ	εἰπεῖν· Ὦ Ἡράκλεις, τουτὶ τί
[212]	καὶ θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι,	καὶ	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ
[208]	ἀκούσας τὸν λόγον ἐθαύμασά τε	καὶ	εἶπον Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[218]	ἐλευθέρως εἰπεῖν ἅ μοι ἐδόκει·	καὶ	εἶπον κινήσας αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις;
[219]	μὲν δὴ ταῦτα ἀκούσας τε	καὶ	εἰπών, καὶ ἀφεὶς ὥσπερ βέλη,
[195]	ἐν αὐτοῖς ἦν, ἀλλὰ φιλία	καὶ	εἰρήνη, ὥσπερ νῦν, ἐξ οὗ
[219]	ᾤμην ποτ᾽ ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν	καὶ	εἰς καρτερίαν; ὥστε οὔθ᾽ ὅπως
[179]	τὸν τῆς Θέτιδος υἱὸν ἐτίμησαν	καὶ	εἰς μακάρων νήσους ἀπέπεμψαν, ὅτι
[209]	μᾶλλον γεγονέναι ἢ τοὺς (ἀνθρωπίνους,	καὶ	εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον
[190]	ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ κυβιστῶντες	καὶ	εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι
[193]	ὀνίνησιν εἰς τὸ οἰκεῖον ἄγων,	καὶ	εἰς τὸ ἔπειτα ἐλπίδας μεγίστας
[200]	ὅτι βούλομαι τὰ νῦν παρόντα	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον παρεῖναι·
[200]	καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει	καὶ	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα
[175]	ἔφη, παῖ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,	καὶ	εἰσάξεις Σωκράτη; σὺ δ᾽ ἦ
[193]	καὶ οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες	καί	εἰσιν ἀμφότεροι τὴν φύσιν ἄρρενες·
[192]	συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι,	καί	εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων
[196]	περιπτύσσεσθαι οὐδὲ διὰ πάσης ψυχῆς	καὶ	εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν καὶ
[218]	εἰρωνικῶς καὶ σφόδρα ἑαυτοῦ τε	καὶ	εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη,
[221]	Ἀριστόφανες, τὸ σὸν δὴ τοῦτο,	καὶ	ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε,
[194]	ἡμεῖς ὦμεν· ἡμεῖς μὲν γὰρ	καὶ	ἐκεῖ παρῆμεν καὶ ἦμεν τῶν
[212]	βίον ~(γίγνεσθαι ἐκεῖσε βλέποντος ἀνθρώπου	καὶ	ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου καὶ
[213]	Ἀγάθωνα (ἐν μέσῳ Σωκράτους τε	καὶ	ἐκείνου· παραχωρῆσαι γὰρ τὸν Σωκράτη
[212]	εἴπέρ τῳ ἄλλῳ ἀνθρώπων ἀθανάτῳ	καὶ	ἐκείνῳ; (Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ
[177]	ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν τε	καὶ	~(ἐκέλευον ἅπερ ὁ Σωκράτης. πάντων
[216]	καὶ ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ	καὶ	ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα
[214]	σὺ δ᾽ ἐπειδὴ οὐκ εἴρηκας	καὶ	ἐκπέπωκας, δίκαιος εἰ εἰπεῖν, εἰπὼν
[203]	Πόρου, κατακλίνεταί (τε παρ᾽ αὐτῷ	καὶ	ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ
[175]	νέου ὄντος οὕτω σφόδρα ἐξέλαμψεν	καὶ	ἐκφανὴς ἐγένετο πρῴην ἐν μάρτυσι
[221]	εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς θαρρεῖν,	καὶ	ἔλεγον ὅτι οὐκ ἀπολείψω αὐτώ.
[223]	καὶ ἓ ὥσπερ εἰώθει ἕπεσθαι,	καὶ	ἐλθόντα εἰς Λύκειον, ἀπονιψάμενον, ὥσπερ
[182]	οὐχ ὥς τι αἰσχρὸν ποιοῦντι,	καὶ	ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ εἶναι
[172]	γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς, ὥστε	καὶ	ἐμὲ παραγενέσθαι. Ἔγωγε δή. Πόθεν,
[201]	ἐποίησε τῆς νόσου, ἣ δὴ	καὶ	ἐμὲ τὰ ἐρωτικὰ ἐδίδαξεν, ὃν
[175]	οὐδεπώποτε ἐποίησα· νῦν οὖν, νομίζοντες	καὶ	ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ
[197]	εἶναι. ἐπέρχεται δέ μοί τι	καὶ	ἔμμετρον εἰπεῖν, ὅτι οὗτός ἐστιν
[219]	βουλεύου ὅτι σοί τε ἄριστον	καὶ	ἐμοὶ ἡγεῖ. Ἀλλ᾽ ἔφη, τοῦτό
[181]	ἀγαπῶντες. καί τις ἂν γνοίη	καὶ	ἐν αὐτῇ τῇ παιδεραστίᾳ τοὺς
[186]	(τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις αἰσχρόν, οὕτω	καὶ	ἐν αὐτοῖς τοῖς σώμασιν τοῖς
[209]	πολλαχοῦ ἄνδρες, καὶ ἐν Ἕλλησι	καὶ	ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ καλὰ
[182]	ποικίλος. ἐν Ἤλιδι μὲν γὰρ	καὶ	ἐν Βοιωτοῖς, καὶ οὗ μὴ
[209]	καὶ ἄλλοι (ἄλλοθι πολλαχοῦ ἄνδρες,	καὶ	ἐν Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις,
[187]	καρπώσασθαι. καὶ ἐν μουσικῇ δὴ	καὶ	ἐν ἰατρικῇ καὶ ἐν τοῖς
[182]	γὰρ ὥρισται· ὁ δ᾽ ἐνθάδε	(καὶ	ἐν Λακεδαίμονι ποικίλος. ἐν Ἤλιδι
[187]	ἁρμονίαν καὶ ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη.	καὶ	ἐν μέν γε αὐτῇ τῇ
[187]	ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν καρπώσασθαι.	καὶ	ἐν μουσικῇ δὴ καὶ ἐν
[203]	ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ θύραις	καὶ	ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος κοιμώμενος, τὴν
[194]	εὖ, καὶ μάλ᾽ ἂν φοβοῖο	καὶ	ἐν παντὶ εἴης ὥσπερ ἐγὼ
[206]	τῶν τίνα τρόπον διωκόντων αὐτὸ	καὶ	ἐν τίνι πράξει ἡ σπουδὴ
[187]	μουσικῇ δὴ καὶ ἐν ἰατρικῇ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι καὶ
[186]	ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις, τοῖς τε
[207]	νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ, ἐπεὶ	καὶ	ἐν ᾧ ἓν ἕκαστον τῶν
[172]	ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν	καὶ	ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι
[220]	θαυμαστὰ δὴ ὅσα καὶ ὑποδεδεμένων	καὶ	ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους
[198]	με λίθον τῇ ἀφωνίᾳ ποιήσειε.	καὶ	ἐνενόησα τότε ἄρα καταγέλαστος ὤν,
[221]	τοῦτο, καὶ ἐκεῖ διαπορεύεσθαι ὥσπερ	καὶ	ἐνθάδε, βρενθυόμενος καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„
[188]	ἐπιστήμη περὶ ἄστρων τε φορὰς	καὶ	ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι
[186]	δεῖ δ᾽ ἐγγενέσθαι, ἐπιστάμενος ἐμποιῆσαι	καὶ	ἐνόντα ἐξελεῖν, ἀγαθὸς ἂν εἴη
[210]	ἡγούμενος, ἑνὸς αὐτὸν σώματος ἐρᾷν	καὶ	ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους καλούς, ἔπειτα
[193]	διαλλαγέντες τῷ θεῷ ἐξευρήσομέν τε	καὶ	ἐντευξόμεθα τοῖς παιδικοῖς τοῖς ἡμετέροις
[222]	διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν τις	καὶ	ἐντὸς αὐτῶν γιγνόμενος πρῶτον μὲν
[212]	ὁ Σωκράτης περὶ τοῦ λόγου·	καὶ	ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν κρουομένην
[184]	ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ	καὶ	ἐξαπατηθῆναι οὐδὲν αἰσχρόν· ἐπὶ δὲ
[184]	ἐπὶ δὲ τοῖς ἄλλοις πᾶσι	καὶ	ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει καὶ μή.
[192]	ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου ἐρᾶτε	καὶ	ἐξαρκεῖ ὑμῖν ἂν τούτου τύχητε·
[181]	Ἀφροδίτης ὡς ἀληθῶς πάνδημός (ἐστι	καὶ	ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν τύχῃ·
[196]	καὶ εἰσιὼν τὸ πρῶτον λανθάνειν	καὶ	ἐξιών, εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου
[180]	~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ	καὶ	ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ καὶ
[192]	ἕνα ὄντα, κοινῇ ἀμφοτέρους ζῇν,	καὶ	ἐπειδὰν ἀποθάνητε, ἐκεῖ αὖ ἐν
[206]	σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχήν,	καὶ	ἐπειδὰν ἔν τινι ἡλικίᾳ γένωνται,
[188]	σύστασις μεστή ἐστιν ἀμφοτέρων τούτων,	καὶ	ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ
[217]	ἐδεδειπνήκει, διελεγόμην πόρρω τῶν νυκτῶν,	καὶ	ἐπειδὴ ἐβούλετο ἀπιέναι, σκηπτόμενος ὅτι
[220]	αὐτόθι ἕωθέν τι εἱστήκει σκοπῶν,	καὶ	ἐπειδὴ οὐ προυχώρει αὐτῷ, οὐκ
[186]	(τέχνης, ὡς μέγας καὶ θαυμαστὸς	καὶ	ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς τείνει
[222]	ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς ἔχοντας	καὶ	ἐπὶ πλεῖστον τείνοντας, μᾶλλον δὲ
[191]	γίγνοιτο τῆς συνουσίας καὶ διαπαύοιντο	καὶ	ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο καὶ
[201]	Εἶπον γάρ, φάναι τὸν Ἀγάθωνα.	Καὶ	ἐπιεικῶς γε λέγεις, ὦ ἑταῖρε,
[200]	ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι	καὶ	ἐπιθυμεῖν, ἵν᾽ οὖν μὴ ἐξαπατηθῶμεν,
[196]	ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ κρατεῖν ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν
[196]	δὲ κρατοῖ, κρατῶν δὲ ἡδονῶν	καὶ	ἐπιθυμιῶν ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν
[200]	καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν,	καὶ	ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων ἃ ἔχω,
[172]	οὗ δ᾽ ἐγὼ Σωκράτει συνδιατρίβω	καὶ	ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι
[212]	καὶ ἄλλους τινὰς τῶν ἀκολούθων,	καὶ	ἐπιστῆναι ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον
[223]	ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας,	καὶ	ἐπιτυχόντας ἀνεῳγμέναις ἐξιόντος τινὸς εἰς
[209]	τὸν ἀγαθὸν καὶ ἃ ἐπιτηδεύειν,	καὶ	ἐπιχειρεῖ παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι
[191]	καὶ τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς	καὶ	ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν
[179]	διὰ ταῦτα δίκην αὐτῷ ἐπέθεσαν,	καὶ	ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὑπὸ
[210]	σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα	καὶ	ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα καὶ ταῦτα
[186]	τὸ δὲ ἀνόμοιον ἀνομοίων ἐπιθυμεῖ	καὶ	ἐρᾷ. ἄλλος μὲν οὖν ὁ
[200]	ἔχων αὐτὸ οὗ ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε καὶ
[200]	καὶ ἐρᾷ, εἶτα ἐπιθυμεῖ τε	καὶ	ἐρᾷ, ἢ οὐκ ἔχων; Οὐκ
[186]	φίλα οἷόν τ᾽ εἶναι ποιεῖν	καὶ	ἐρᾷν ἀλλήλων. ἔστι δὲ ἔχθιστα
[205]	ὅλου ὄνομα ἴσχουσιν, ἔρωτά τε	καὶ	ἐρᾶν καὶ ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ,
[210]	σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ	καὶ	ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι καὶ τίκτειν
[205]	ἴσχουσιν, ἔρωτά τε καὶ ἐρᾶν	καὶ	ἐρασταί. Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,
[178]	νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς χρηστὸς	καὶ	ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ χρὴ
[174]	ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει·	καὶ	ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω
[188]	καὶ γὰρ πάχναι καὶ χάλαζαι	καὶ	ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ ἀκοσμίας
[181]	γυναικῶν ἢ παίδων, ἔπειτα ὧν	καὶ	ἐρῶσι τῶν σωμάτων μᾶλλον ἢ
[178]	δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε	καὶ	Ἔρωτα. Παρμενίδης δὲ τὴν γένεσιν
[180]	δὴ Πάνδημον καλοῦμεν. ἀναγκαῖον δὴ	καὶ	ἔρωτα τὸν μὲν τῇ ἑτέρᾳ
[180]	δὴ δύο ἐστόν, δύο ἀνάγκη	καὶ	Ἔρωτε εἶναι. πῶς δ᾽ οὐ
[192]	ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ (οἰκειότητι	καὶ	ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος
[196]	ὁμολογουμένως Ἔρως ἔχει· ἀσχημοσύνῃ γὰρ	καὶ	Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος.
[207]	τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα	καὶ	ἐρωτικῶς διατιθέμενα, πρῶτον μὲν περὶ
[197]	καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας	καὶ	ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε καὶ οὗτος
[211]	ἴδῃς, οὐ κατὰ χρυσίον τε	καὶ	ἐσθῆτα καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς
[205]	ἕν τι εἶδος ἰόντες τε	καὶ	ἐσπουδακότες τὸ τοῦ ὅλου ὄνομα
[177]	πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος κατάκειται	καὶ	ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ λόγου.
[188]	ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας καὶ ἰατρεύειν·	καὶ	ἔστιν αὖ ἡ (μαντικὴ φιλίας
[187]	ἔρωτα καὶ ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα·	καὶ	ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν
[195]	δὲ νέων ἀεὶ σύνεστί τε	καὶ	ἔστιν· ὁ γὰρ παλαιὸς λόγος
[181]	μετεχούσης θήλεος ἀλλ᾽ ἄρρενος μόνον	(καὶ	ἔστιν οὗτος ὁ τῶν παίδων
[174]	Μενέλεων μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου	καὶ	ἑστιῶντος τοῦ Ἀγαμέμνονος ἄκλητον ἐποίησεν
[183]	ταῦτα προστεταγμένα ᾖ, ἡλικιῶται δὲ	καὶ	ἑταῖροι ὀνειδίζωσιν ἐάν τι ὁρῶσιν
[221]	Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ	καὶ	ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους κατὰ
[180]	ἀλλ᾽ καὶ τῶν ἡρώων ἁπάντων,	καὶ	ἔτι ἀγένειος, ἔπειτα νεώτερος πολύ,
[216]	οὐκ ἐρεῖς ὡς οὐκ ἀληθῆ.	καὶ	ἔτι γε νῦν ξύνοιδ᾽ ἐμαυτῷ
[176]	Ἀκουμενοῦ· Ἦ καλῶς, φάναι, λέγετε.	καὶ	ἔτι ἑνὸς δέομαι ὑμῶν ἀκοῦσαι·
[215]	τῇ ἀπὸ τοῦ στόματος δυνάμει,	καὶ	ἔτι νυνὶ ὃς ἂν τὰ
[196]	τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ	καὶ	ἔτι πολλὰ λείπεται, περὶ δὲ
[191]	ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων	(καὶ	ἔτικτον οὐκ εἰς ἀλλήλους ἀλλ᾽
[220]	οἷον δ᾽ αὖ τόδ᾽ ἔρεξε	καὶ	ἔτλη καρτερὸς ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε
[207]	περὶ τὴν τροφὴν τοῦ γενομένου,	καὶ	ἕτοιμά ἐστιν ὑπὲρ τούτων καὶ
[211]	εἶναι, οὓς νῦν ὁρῶν ἐκπέπληξαι	καὶ	ἕτοιμος εἶ καὶ σὺ καὶ
[180]	μᾶλλον μέντοι θαυμάζουσιν καὶ ἄγανται	καὶ	εὖ ποιοῦσιν ὅταν ὁ ἐρώμενος
[202]	τινα μὴ φάναι καλόν τε	καὶ	εὐδαίμονα θεῶν εἶναι; Μὰ Δί᾽
[193]	ἀρχαίαν φύσιν καὶ ἰασάμενος μακαρίους	καὶ	εὐδαίμονας ποιῆσαι. οὗτος, ἔφη, ὦ
[208]	διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν καὶ μνήμην	καὶ	εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται, αὑτοῖς εἰς
[180]	καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς	καὶ	εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι
[222]	ἀλλὰ καὶ Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος	καὶ	Εὐθύδημον τὸν Διοκλέους καὶ ἄλλους
[204]	πατρὸς μὲν γὰρ σοφοῦ ἐστί	καὶ	εὐπόρου, μητρὸς δὲ οὐ σοφῆς
[217]	ἐμῇ ὥρᾳ ἕρμαιον ἡγησάμην εἶναι	καὶ	εὐτύχημα ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον
[206]	τὸ κυοῦν, ἵλεών τε γίγνεται	καὶ	εὐφραινόμενον διαχεῖται καὶ τίκτει τε
[209]	ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ καὶ γενναίᾳ	καὶ	εὐφυεῖ, πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ
[196]	οὗ δ᾽ ἂν εὐανθής τε	καὶ	εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ
[215]	σὴν ἀτοπίαν ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως	καὶ	ἐφεξῆς καταριθμῆσαι. Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ
[198]	μεθ᾽ (ὑμῶν ἐγκωμιάσεσθαι τὸν Ἔρωτα	καὶ	ἔφην εἶναι δεινὸς τὰ ἐρωτικά,
[206]	ὦ Διοτίμα, ἐθαύμαζον ἐπὶ σοφίᾳ	καὶ	ἐφοίτων παρὰ σὲ αὐτὰ ταῦτα
[217]	ἐραστὴς παιδικοῖς ἐν ἐρημίᾳ διαλεχθείη,	καὶ	ἔχαιρον. τούτων δ᾽ οὐ μάλα
[175]	δῆλον γὰρ ὅτι εὗρες αὐτὸ	καὶ	ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν προαπέστης.
[200]	τοιαῦτα, τοὺς ὄντας (τε τοιούτους	καὶ	ἔχοντας ταῦτα τούτων ἅπερ ἔχουσι
[192]	ὥστε δύ᾽ ὄντας ἕνα γεγονέναι	καὶ	ἕως τ᾽ ἂν ζῆτε, ὡς
[197]	Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας	καὶ	Ζεὺς κυβερνᾶν θεῶν τε καὶ
[203]	τῆς αὐτῆς ἡμέρας θάλλει τε	καὶ	ζῇ, ὅταν εὐπορήσῃ, τοτὲ δὲ
[210]	κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους	καὶ	ζητεῖν, οἵτινες ποιήσουσι βελτίους τοὺς
[188]	τὸν ἕτερον, καὶ περὶ γονέας	καὶ	ζῶντας καὶ τετελευτηκότας καὶ περὶ
[180]	ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις	καὶ	ζῶσι καὶ τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν
[182]	τύραννοι· ὁ γὰρ Ἀριστογείτονος ἔρως	καὶ	ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη
[206]	ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ κύησις	καὶ	ἡ γέννησις. τὰ δὲ ἐν
[203]	τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία	καὶ	ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους,
[202]	αὐτὸ αὑτῷ ξυνδεδέσθαι. διὰ τούτου	καὶ	ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ καὶ
[199]	γε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα. Οὐκοῦν	καὶ	ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι καὶ
[206]	ἐν τίνι πράξει ἡ σπουδὴ	καὶ	ἡ ξύντασις ἔρως ἂν καλοῖτο;
[179]	καὶ αἱ γυναῖκες. τούτου δὲ	καὶ	ἡ Πελίου θυγάτηρ Ἄλκηστις ἱκανὴν
[190]	δὲ δὴ ἦν καὶ αὐτὰ	καὶ	ἡ πορεία αὐτῶν διὰ τὸ
[190]	ἀμφοτέρων μετέχον τῆς σελήνης, ὅτι	καὶ	ἡ σελήνη ἀμφοτέρων μετέχει· περιφερῆ
[175]	κενωτέραν. εἰ γὰρ οὕτως ἔχει	καὶ	ἡ (σοφία, πολλοῦ τιμῶμαι τὴν
[202]	καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα χωρεῖ	καὶ	ἡ τῶν ἱερέων τέχνη τῶν
[188]	τὸν ἔρωτα· ἔνεστον ~(γάρ. Ἐπεὶ	καὶ	ἡ τῶν ὡρῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ
[182]	γε καὶ ἥ γε (φιλοσοφία	καὶ	ἡ φιλογυμναστία· οὐ γὰρ οἶμαι
[182]	τὰς τυραννίδας αἰσχρὸν τοῦτό γε	καὶ	ἥ γε (φιλοσοφία καὶ ἡ
[201]	ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ κακός;	καὶ	ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη· ἢ
[202]	εἶπον· Πῶς τοῦτο, ἔφην, λέγεις;	καὶ	ἥ, Ῥᾳδίως, ἔφη. λέγε γάρ
[208]	ταῦτα ὡς ἀληθῶς οὕτως ἔχει;	(καὶ	ἥ, ὥσπερ οἱ τέλεοι σοφισταί,
[202]	τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν.	καὶ	ἣ γελάσασα· Καὶ πῶς ἄν,
[220]	οὐκ ἀνίει ἀλλὰ εἱστήκει ζητῶν.	καὶ	ἤδη ἦν μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι
[206]	ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί τε	καὶ	ἤδη σπαργῶντι πολλὴ ἡ πτοίησις
[188]	ὥρας γένηται, διαφθείρει τε πολλὰ	καὶ	ἠδίκησεν. (οἵ τε γὰρ λοιμοὶ
[209]	ᾖ τὴν ψυχήν θεῖος ὢν,	καὶ	ἡκούσης τῆς ἡλικίας, τίκτειν τε
[220]	δὲ εἱστήκει μέχρι ἕως ἐγένετο	καὶ	ἥλιος ἀνέσχεν· ἔπειτα ᾤχετ᾽ ἀπιὼν
[195]	ᾖ. οὕτω δὴ τὸν Ἔρωτα	καὶ	ἡμᾶς δίκαιον ἐπαινέσαι πρῶτον αὐτὸν
[216]	ταῦτα τὰ κτήματα οὐδενὸς ἄξια	καὶ	ἡμᾶς οὐδὲν εἶναι, λέγω ὑμῖν,
[195]	ἐπὶ μαλθακοῦ. τῷ αὐτῷ (δὴ	καὶ	ἡμεῖς χρησόμεθα τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα
[192]	ἀρχαία φύσις ἡμῶν ἦν αὕτη	καὶ	ἦμεν ὅλοι· τοῦ ὅλου οὖν
[194]	μὲν γὰρ καὶ ἐκεῖ παρῆμεν	καὶ	ἦμεν τῶν πολλῶν· εἰ δὲ
[192]	μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε καὶ νύκτα	καὶ	ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι ἀλλήλων; εἰ
[203]	εὐωχίας οὔσης ἀφίκετο ἡ Πενία,	καὶ	ἦν περὶ τὰς θύρας. ὁ
[190]	ὅ τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι,	καὶ	ἠπόρουν· οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν
[187]	ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ ἴσως	καὶ	Ἡράκλειτος βούλεται λέγειν, ἐπεὶ τοῖς
[209]	(ἀνθρωπίνους, καὶ εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας	καὶ	Ἡσίοδον καὶ τοὺς ἄλλους ποιητὰς
[197]	εἴη μαθητής, καὶ Μοῦσαι μουσικῆς	καὶ	Ἥφαιστος χαλκείας καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας
[220]	ἦν μεσημβρία, καὶ ἅνθρωποι ᾐσθάνοντο,	καὶ	θαυμάζοντες ἄλλος ἄλλῳ ἔλεγεν, ὅτι
[221]	καὶ ἄλλα ἔχοι Σωκράτη ἐπαινέσαι	καὶ	θαυμάσια· ἀλλὰ τῶν μὲν ἄλλων
[192]	παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς, τότε	καὶ	θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ
[217]	καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα	καὶ	θαυμαστά, ὥστε ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ
[177]	Πρόδικος· καὶ τοῦτο μὲν ἧττον	καὶ	θαυμαστόν, ἀλλ᾽ ἔγωγε ἤδη τινὶ
[178]	μέγας θεὸς εἴη ὁ Ἔρως	καὶ	θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε καὶ
[186]	τῆς ἡμετέρας (τέχνης, ὡς μέγας	καὶ	θαυμαστὸς καὶ ἐπὶ πᾶν ὁ
[219]	τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς	καὶ	θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην.
[179]	ἀνεῖσαν ἀγασθέντες (τῷ ἔργῳ· οὕτω	καὶ	θεοὶ τὴν περὶ τὸν ἔρωτα
[197]	τῶν καλῶν πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν	καὶ	θεοῖς καὶ ἀνθρώποις. (οὕτως ἐμοὶ
[178]	καὶ θαυμαστὸς ἐν ἀνθρώποις τε	καὶ	θεοῖς, πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ,
[179]	ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις ἀλλὰ	καὶ	θεοῖς, ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ
[203]	δὴ καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος	καὶ	θεράπων γέγονεν ὁ Ἔρως, γεννηθεὶς
[199]	τἀληθῆ λεγόμενα ἀκούειν, ὀνομάσει δὲ	καὶ	θέσει ῥημάτων τοιαύτῃ ὁποία δὴ
[210]	πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ καλοῦ	καὶ	θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους
[181]	καὶ μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει	καὶ	θήλεος καὶ ἄρρενος. ὁ δὲ
[189]	ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ τε ἄρρενος	καὶ	θήλεος, νῦν δὲ οὐκ ἔστιν
[189]	οὐχ ὥσπερ νῦν δύο, ἄρρεν	καὶ	θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν
[202]	δαιμόνιον (μεταξύ ἐστι θεοῦ τε	καὶ	θνητοῦ. Τίνα, ἦν δ᾽ ἐγώ,
[223]	πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ κατακλίνεσθαι,	καὶ	θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι, καὶ
[212]	ἐφαπτομένῳ· τεκόντι δὲ ἀρετὴν ἀληθῆ	καὶ	θρεψαμένῳ ὑπάρχει θεοφιλῆ γενέσθαι, καὶ
[188]	ὥρας ἀστρονομία καλεῖται. ἔτι τοίνυν	καὶ	θυσίαι πᾶσαι καὶ οἷς μαντικὴ
[189]	αὐτοῦ ἱερὰ κατασκευάσαι καὶ βωμούς,	καὶ	θυσίας ἂν ποιεῖν μεγίστας, οὐχ
[202]	θεῶν, τῶν μὲν τὰς δεήσεις	καὶ	θυσίας, τῶν δὲ τὰς ἐπιτάξεις
[195]	οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως Κρόνου	καὶ	Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά (φημὶ
[193]	ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν	καὶ	ἰασάμενος μακαρίους καὶ εὐδαίμονας ποιῆσαι.
[191]	ἐπιχειρῶν ποιῆσαι ἓν ἐκ δυοῖν	καὶ	ἰάσασθαι τὴν φύσιν τὴν ἀνθρωπίνην.
[188]	ἢ περὶ Ἔρωτος φυλακήν τε	καὶ	ἴασιν· πᾶσα γὰρ ἡ ἀσέβεια
[188]	τῇ μαντικῇ ἐπισκοπεῖν τοὺς Ἔρωτας	καὶ	ἰατρεύειν· καὶ ἔστιν αὖ ἡ
[197]	ἐφάψηται, σκοτεινός; τοξικήν γε μὴν	καὶ	ἰατρικὴν καὶ μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν
[189]	(ἐπίκουρός τε ὢν τῶν ἀνθρώπων	καὶ	ἰατρὸς τούτων ὧν ἰαθέντων μεγίστη
[185]	καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει	καὶ	ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν ἀναγκάζων ποιεῖσθαι
[221]	καὶ Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω,	καὶ	ἰδὼν εὐθὺς παρακελεύομαί τε αὐτοῖς
[209]	ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν· ὧν	καὶ	ἱερὰ πολλὰ ἤδη γέγονε διὰ
[190]	ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ γὰρ αὐτοῖς	καὶ	ἱερὰ τὰ παρὰ τῶν ἀνθρώπων
[196]	εὐώδης τόπος ᾖ, ἐνταῦθα δὲ	καὶ	ἵζει καὶ μένει. Περὶ μὲν
[200]	ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος καὶ ὑγίειαν	καὶ	ἰσχὺν βούλει καὶ εἰς τὸν
[200]	ὤν. Ἀληθῆ λέγεις. Εἰ γὰρ	καὶ	ἰσχυρὸς ὢν βούλοιτο ἰσχυρὸς εἶναι,
[173]	οἴεσθε τὶ ποιεῖν (οὐδὲν ποιοῦντες.	καὶ	ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε
[203]	καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν	καὶ	ἴτης καὶ σύντονος, θηρευτὴς δεινός,
[212]	κιττοῦ τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ	καὶ	ἴων, καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ
[203]	θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι	καὶ	καθεύδουσι· καὶ ὁ μὲν περὶ
[202]	μᾶλλον οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν	καὶ	κακὸν εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ,
[201]	αἰσχρὸς ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ	καὶ	κακός; καὶ ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις;
[209]	Ἕλλησι καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ	καὶ	καλὰ ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν
[201]	σμικρὸν ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ	καὶ	καλὰ δοκεῖ σοι εἶναι; Ἔμοιγε.
[178]	οὔτε πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα	καὶ	καλὰ ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν
[179]	καὶ θεοῖς, ὥστε πολλῶν πολλὰ	καὶ	καλὰ ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν
[175]	γάρ με παρὰ σοῦ πολλῆς	καὶ	καλῆς σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν
[221]	οὐκ ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ	καὶ	κάλλιον ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν
[209]	εἶναι· πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη,	καὶ	καλλίστη τῆς φρονήσεως ἡ περὶ
[212]	ἐμῆς κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου	καὶ	καλλίστου κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω·
[203]	καὶ πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε	καὶ	καλός, οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται,
[202]	πάντας θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι	καὶ	καλούς; ἢ τολμήσαις ἄν τινα
[210]	τοῦ καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς	καὶ	καλοὺς λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ
[194]	ἔχῃ ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε	καὶ	καλῷ. ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν
[202]	ὡμολόγηκας δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν	καὶ	καλῶν ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν
[184]	βούλεται ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ	καὶ	καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν
[199]	γὰρ που τοῖς γε εἰδόσιν·	καὶ	καλῶς γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς
[177]	ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς	καὶ	καλῶς εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ
[183]	χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ τε	καὶ	καλῶς. πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος
[186]	ἐπὶ πᾶν ὁ θεὸς τείνει	καὶ	κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ κατὰ θεῖα
[186]	θεὸς τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα	καὶ	κατὰ θεῖα πράγματα. ἄρξομαι δὲ
[207]	ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς,	καὶ	κατὰ τὰς τρίχας καὶ σάρκα
[206]	ἄνθρωποι καὶ κατὰ τὸ σῶμα	καὶ	κατὰ τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν
[206]	καλῷ καὶ κατὰ τὸ σῶμα	καὶ	κατὰ τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν
[207]	ὅτι κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ	καὶ	κατὰ τὴν ψυχὴν οἱ τρόποι,
[206]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι	καὶ	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ
[206]	γὰρ τοῦτο τόκος ἐν καλῷ	καὶ	κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ
[223]	ἀπιόντας, ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν,	(καὶ	καταδαρθεῖν πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν
[213]	τῶν ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη	καὶ	κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν·
[223]	τὸ ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς	καὶ	κατακλίνεσθαι, καὶ θορύβου μεστὰ πάντα
[213]	οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι	καὶ	κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν
[174]	ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι,	καὶ	καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς
[219]	τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν	καὶ	κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ
[197]	τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ	καὶ	κατεσκευάσθη τῶν θεῶν τὰ πράγματα
[219]	ἐμοῦ οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε	καὶ	κατεφρόνησεν καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς
[215]	ἐάν τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν	καὶ	κατεχόμεθα. ἐγὼ γοῦν, ὦ ἄνδρες,
[177]	~(Φάναι δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι	καὶ	κελεύειν αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν
[213]	ἢ οὔ; πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι	καὶ	κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ
[212]	μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων	καὶ	κελεύοντος ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν
[214]	φάναι, τά γε ἀληθῆ παρίημι	καὶ	κελεύω λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι,
[186]	τοῦ σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν	καὶ	κένωσιν, καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν
[210]	(ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν	καὶ	κήδεσθαι καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους
[208]	διάκεινται ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι	καὶ	κλέος ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον
[183]	δεήσεσιν ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες,	καὶ	κοιμήσεις ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες
[181]	ὡς τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι	καὶ	κοινῇ συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες,
[182]	τῶν ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς	καὶ	κοινωνίας, ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ
[176]	οὔτε ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε	καὶ	κραιπαλῶντα ἔτι ἐκ τῆς προτεραίας.
[188]	ξηρὰ καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν	καὶ	κρᾶσιν λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα
[209]	τοῖς σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει	καὶ	κυῆσαι καὶ τεκεῖν· τί οὖν
[180]	θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον	καὶ	κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ
[221]	τῶν ἀνθρώπων οὗτός τε ἅμα	καὶ	Λάχης· καὶ ἐγὼ περιτυγχάνω, καὶ
[173]	ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις	καὶ	λέγειν καὶ ἀκούειν. οὕτω δὴ
[218]	λάβωνται, καὶ ποιοῦσι δρᾷν τε	καὶ	λέγειν ὁτιοῦν— καὶ ὁρῶν αὖ
[218]	εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν τε	καὶ	λέγειν ὑπὸ τῆς ὀδύνης. ἐγὼ
[205]	Κινδυνεύεις ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν.	Καὶ	λέγεται μέν γέ τις, ἔφη,
[213]	με καὶ φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται	καὶ	λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ χεῖρε
[206]	ὅταν δὲ αἰσχρῷ, σκυθρωπόν τε	καὶ	λυπούμενον συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ
[187]	ξυμφέρεσθαι, ὥσπερ ἁρμονίαν τόξου τε	καὶ	λύρας. ἔστι δὲ πολλὴ ἀλογία
[204]	καλὸν καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον	καὶ	μακαριστόν· τὸ δέ γε ἐρῶν
[194]	ἐπειδὰν καὶ Ἀγάθων εἴπῃ εὖ,	καὶ	μάλ᾽ ἂν φοβοῖο καὶ ἐν
[189]	ἔφη εἰπεῖν τὸν Ἀριστοφάνη ὅτι·	Καὶ	μάλ᾽ ἐπαύσατο, οὐ μέντοι πρίν
[182]	τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ,	καὶ	μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων,
[197]	τοξικήν γε μὴν καὶ ἰατρικὴν	καὶ	μαντικὴν Ἀπόλλων ἀνεῦρεν ἐπιθυμίας καὶ
[179]	αἰσχρῶν καὶ φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους·	καὶ	μαχόμενοί γ᾽ ἂν μετ᾽ ἀλλήλων
[212]	ἐν τῇ αὐλῇ σφόδρα μεθύοντος	καὶ	μέγα βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων
[188]	θέμιν καὶ ἀσέβειαν. οὕτω πολλὴν	καὶ	μεγάλην, μᾶλλον δὲ πᾶσαν δύναμιν
[210]	θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς λόγους	καὶ	μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ διανοήματα ἐν
[199]	Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα καλῶς	καὶ	μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι, καὶ
[194]	(εἰ ἰδὼν τὴν σὴν ἀνδρείαν	καὶ	μεγαλοφροσύνην ἀναβαίνοντος ἐπὶ τὸν ὀκρίβαντα
[192]	εἰσιν οὗτοι βέλτιστοι τῶν παίδων	καὶ	μειρακίων, ἅτε ἀνδρειότατοι ὄντες φύσει.
[190]	ὥσπερ οἱ τὰ ὠὰ τέμνοντες	(καὶ	μέλλοντες ταριχεύειν, ἢ ὥσπερ οἱ
[196]	δοίη οὔτ᾽ ἂν ἄλλον διδάξειεν.	καὶ	~(μὲν δὴ τήν γε τῶν
[196]	ᾖ, ἐνταῦθα δὲ καὶ ἵζει	καὶ	μένει. Περὶ μὲν οὖν κάλλους
[222]	ὑμῖν εἶπον ἅ με ὕβρισε.	καὶ	μέντοι (οὐκ ἐμὲ μόνον ταῦτα
[214]	ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην.	καὶ	μέντοι οὑτωσὶ ποίησον. ἐάν τι
[217]	λεγόμενον, οἶνος (ἄνευ τε παίδων	καὶ	μετὰ παίδων) ἦν ἀληθής, ἔπειτα
[219]	τε γάρ μοι ἅπαντα προὐγεγόνει,	καὶ	μετὰ ταῦτα στρατεία ἡμῖν εἰς
[191]	ὁ Ζεὺς ἄλλην μηχανὴν πορίζεται,	καὶ	μετατίθησιν αὐτῶν τὰ αἰδοῖα εἰς
[181]	οὔσης πολὺ ἢ τῆς ἑτέρας,	καὶ	μετεχούσης ἐν τῇ γενέσει καὶ
[187]	ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε	καὶ	μέτροις, (ὃ δὴ παιδεία ἐκλήθη)
[175]	ἔφη, λέγεις· οὔκουν καλεῖς αὐτὸν	καὶ	μὴ ἀφήσεις; (καὶ ὃς ἔφη
[190]	ἐὰν δ᾽ ἔτι δοκῶσιν ἀσελγαίνειν	καὶ	μὴ ἐθέλωσιν ἡσυχίαν ἄγειν, πάλιν
[184]	πᾶσι καὶ ἐξαπατωμένῳ αἰσχύνην φέρει	καὶ	μή. εἰ γάρ τις ~(ἐραστῇ
[182]	ἑλόντι τε καλὸν δοκεῖ εἶναι	(καὶ	μὴ ἑλόντι αἰσχρόν, καὶ πρὸς
[201]	(Οὐκοῦν ὡμολόγηται, οὗ ἐνδεής ἐστι	καὶ	μὴ ἔχει, τούτου ἐρᾷν; Ναί,
[184]	(ἐάν τε κακῶς πάσχων πτήξῃ	καὶ	μὴ καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος
[222]	τῶν ἡμετέρων παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι,	καὶ	μὴ κατὰ τὴν παροιμίαν ὥσπερ
[185]	πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα χαρισάμενος ἐξαπατηθείη	καὶ	μὴ λάβοι χρήματα, ἀναφανέντος τοῦ
[213]	τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν κεφαλήν,	καὶ	μή μοι μέμφηται ὅτι σὲ
[193]	ὃ τῶν νῦν ὀλίγοι ποιοῦσι.	καὶ	μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος, κωμῳδῶν
[187]	ἀδύνατον εἶναι· διαφερόμενον δὲ αὖ	καὶ	μὴ ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ
[207]	(αἷμα καὶ ξύμπαν τὸ σῶμα.	καὶ	μὴ ὅτι κατὰ τὸ σῶμα,
[223]	ἐπαινεθῆναι. ἀλλ᾽ ἔασον, ~(ὦ δαιμόνιε,	καὶ	μὴ φθονήσῃς τῷ μειρακίῳ ὑπ᾽
[222]	Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ σοῦ ἐρᾶσθαι	καὶ	μηδ᾽ ὑφ᾽ ἑνὸς ἄλλου. ἀλλ᾽
[201]	Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς κάλλους	καὶ	μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις
[222]	δεῖν ἐμὲ μὲν σοῦ ἐρᾷν	καὶ	μηδενὸς ἄλλου, Ἀγάθωνα δὲ ὑπὸ
[179]	τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις ἕλοιτο.	καὶ	μὴν ἐγκαταλιπεῖν γε τὰ παιδικὰ
[196]	ὁ Ἔρως διαφερόντως ἂν σωφρονοῖ.	καὶ	μὴν εἴς γε ἀνδρείαν Ἔρωτι
[202]	ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη, τούτοιν.	Καὶ	μήν, ἦν δ᾽ ἐγώ, ὁμολογεῖταί
[172]	περιέμεινα· καὶ ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη,	καὶ	μὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν
[201]	οὐδὲν εἰδέναι ὧν τότε εἶπον.	(Καὶ	μὴν καλῶς γε εἶπες, φάναι,
[179]	ἐρῶσι παρέχει γιγνόμενον παρ᾽ αὑτοῦ.	Καὶ	μὴν ὑπεραποθνήσκειν γε μόνοι ἐθέλουσιν
[189]	ἂν δόξῃ μοι, ἀφήσω σε.	Καὶ	μήν, ὦ Ἐρυξίμαχε, εἰπεῖν τὸν
[222]	διαβάλῃ. τὸν οὖν Ἀγάθωνα εἰπεῖν·	Καὶ	μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύεις (ἀληθῆ
[199]	Σωκράτη ἔφη ἐνθένδε ποθὲν ἄρξασθαι.	Καὶ	μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων, καλῶς
[203]	ἦν δ᾽ ἐγώ, τίνος ἐστὶ	καὶ	μητρός; (Μακρότερον μέν, ἔφη, διηγήσασθαι·
[179]	ἀποθανεῖν, ὄντων αὐτῷ πατρός τε	(καὶ	μητρός· οὓς ἐκείνη τοσοῦτον ὑπερεβάλετο
[208]	οὐδὲ κατὰ τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ	καὶ	μία ἑκάστη τῶν ἐπιστημῶν ταὐτὸν
[208]	ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας ἀθανασίαν	καὶ	μνήμην καὶ εὐδαιμονίαν, ὡς οἴονται,
[209]	καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος	καὶ	μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα ὄντα·
[216]	ἀλλ᾽ ἐγὼ ἤδη ποτ᾽ εἶδον,	καί	μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ
[189]	εἰπεῖν· Εὖ λέγεις, ὦ Ἐρυξίμαχε,	καί	μοι ἔστω ἄρρητα τὰ εἰρημένα.
[217]	ἀτεχνῶς ὥσπερ ἐραστὴς παιδικοῖς ἐπιβουλεύων.	καί	μοι οὐδὲ τοῦτο ταχὺ (ὑπήκουσεν,
[218]	ἐμοῦ ἐραστὴς ἄξιος γεγονέναι μόνος,	καί	μοι φαίνει ὀκνεῖν μνησθῆναι πρός
[173]	ἤδη ἀνηρόμην ὧν ἐκείνου ἤκουσα,	καί	μοι ὡμολόγει καθάπερ ἐκεῖνος διηγεῖτο.
[191]	(ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε	καὶ	μοιχεύτριαι, ἐκ τούτου τοῦ γένους
[197]	οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής,	καὶ	Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος χαλκείας
[211]	καὶ τοὺς καλοὺς παῖδάς τε	καὶ	νεανίσκους δόξει σοι εἶναι, οὓς
[221]	ἄλλους, καὶ οἷος αὖ Περικλῆς,	καὶ	Νέστορα καὶ Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ
[182]	οὐ δή που κοσμίως γε	καὶ	νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα> πραττόμενον ψόγον
[181]	ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν δὲ	καὶ	νόμον εἶναι μὴ ἐρᾷν (παίδων,
[186]	τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ κακοῖς	καὶ	νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ δεῖ
[181]	ἔρωτος ἔπιπνοι, τὸ φύσει ἐρρωμενέστερον	καὶ	νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες. καί
[192]	γενέσθαι ὅτι μάλιστα ἀλλήλοις, ὥστε	καὶ	νύκτα καὶ ἡμέραν μὴ ἀπολείπεσθαι
[213]	ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή τι	καὶ	νῦν ἐργάσηται, ἀλλὰ διάλλαξον ἡμᾶς,
[212]	ἀσκῶ, καὶ τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι,	καὶ	νῦν τε καὶ ἀεὶ ἐγκωμιάζω
[213]	ἐγὼ ᾤμην ἥκιστά σε ἔσεσθαι.	καὶ	νῦν τί ἥκεις; καὶ τί
[223]	τῶν καλῶν μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ.	καὶ	νῦν ὡς εὐπόρως καὶ πιθανὸν
[215]	τούτου λόγων καὶ πάσχω ἔτι	καὶ	(νυνί. ὅταν γὰρ ἀκούω, πολύ
[188]	τε θερμὰ καὶ τὰ ψυχρὰ	καὶ	ξηρὰ καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν
[207]	σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα	καὶ	ξύμπαν τὸ σῶμα. καὶ μὴ
[211]	ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες τὰ παιδικὰ	καὶ	ξυνόντες ἀεὶ αὐτοῖς, εἴ πως
[212]	καὶ ἐκεῖνο ᾧ δεῖ θεωμένου	καὶ	ξυνόντος αὐτῷ; ἢ οὐκ ἐνθυμῇ,
[186]	ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ κένωσιν,	καὶ	ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν
[182]	φιλεῖ τά τε ἄλλα πάντα	καὶ	ὁ ἔρως ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ
[208]	χάριν παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ	καὶ	ὁ ἔρως ἕπεται. Καὶ ἐγὼ
[204]	μεταξὺ τούτων ἀμφοτέρων, ὧν αὖ	καὶ	ὁ Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ
[200]	ἐστὶν ὧν ἡ ἐπιθυμία τε	καὶ	ὁ ἔρως ἐστίν; Πάνυ γ᾽
[181]	Οὕτω δὴ καὶ τὸ ἐρᾷν	καὶ	ὁ Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ
[203]	εἰσιν, εἷς δὲ τούτων ἐστὶ	καὶ	ὁ Ἔρως. Πατρὸς δέ, ἦν
[221]	καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει καὶ οὗτος	καὶ	ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν γάρ τι
[184]	αὖ ὁτιοῦν ἂν ὑπουργεῖν ὑπουργῶν>	καὶ	ὁ μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν
[203]	ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·	καὶ	ὁ μὲν περὶ τὰ τοιαῦτα
[186]	ἔρωτα, οὗτός ἐστιν ὁ ἰατρικώτατος,	καὶ	ὁ μεταβάλλειν ποιῶν, ὥστε ἀντὶ
[192]	ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει	καὶ	ὁ παιδεραστὴς καὶ ἄλλος πᾶς,
[182]	ἂν δικαίως φέροι. καὶ δὴ	καὶ	ὁ περὶ τὸν ἔρωτα νόμος
[189]	τοιούτων ψόφων καὶ γαργαλισμῶν, οἷον	καὶ	ὁ πταρμός ἐστι· πάνυ γὰρ
[187]	ὁμολογοῦν ἀδύνατον ἁρμόσαι· ὥσπερ γε	καὶ	ὁ ῥυθμὸς ἐκ τοῦ ταχέος
[203]	οἱ θεοὶ οἵ τε ἄλλοι	καὶ	ὁ τῆς Μήτιδος ὑὸς Πόρος.
[190]	εἶχον, ἐπεχείρησαν δὲ τοῖς θεοῖς,	καὶ	ὃ λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου
[200]	παρόντος, καὶ ὃ μὴ ἔχει	καὶ	ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς καὶ
[200]	ἐπιθυμεῖ καὶ τοῦ μὴ παρόντος,	καὶ	ὃ μὴ ἔχει καὶ ὃ
[220]	ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη, πάντας ἐκράτει,	καὶ	ὃ πάντων θαυμαστότατον, Σωκράτη μεθύοντα
[212]	(Ταῦτα δή, ὦ Φαῖδρέ τε	καὶ	οἱ ἄλλοι, ἔφη μὲν Διοτίμα,
[190]	τοῖς θεοῖς. Ὁ οὖν Ζεὺς	καὶ	οἱ ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ
[177]	ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα. ταῦτα δὴ	καὶ	οἱ ἄλλοι πάντες ἄρα ξυνέφασάν
[183]	εἶναι· οὕτω (καὶ οἱ θεοὶ	καὶ	οἱ ἄνθρωποι πᾶσαν ἐξουσίαν πεποιήκασι
[192]	χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον.	καὶ	οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων διὰ
[210]	ὦ Σώκρατες, οὗ δὴ ἕνεκεν	καὶ	οἱ ἔμπροσθεν πάντες πόνοι ἦσαν,
[182]	ἐμποιεῖν. ἔργῳ δὲ τοῦτῳ ἔμαθον	καὶ	οἱ ἐνθάδε τύραννοι· ὁ γὰρ
[205]	ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον καλεῖται,	καὶ	οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ μόριον
[183]	ὅρκον οὔ φασιν εἶναι· οὕτω	(καὶ	οἱ θεοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι
[221]	ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον, ὅτι	καὶ	οἱ λόγοι αὐτοῦ ὁμοιότατοί εἰσι
[221]	τὴν ἀτοπίαν ἅνθρωπος, καὶ αὐτὸς	καὶ	οἱ λόγοι αὐτοῦ, οὐδ᾽ ἐγγὺς
[176]	νῦν δ᾽ ἂν εὖ βουλεύωνται,	καὶ	οἱ λοιποί. (ταῦτα δὴ ἀκούσαντας
[218]	ἄνδρες, ὅ τε λύχνος ἀπεσβήκει	καὶ	(οἱ παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ
[209]	ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή εἰσι	καὶ	οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες καὶ
[191]	ἀνδρόγυνον ἐκαλεῖτο, φιλογύναικές τέ εἰσὶ	καὶ	οἱ πολλοὶ τῶν μοιχῶν ἐκ
[205]	ταῖς τέχναις ἐργασίαι ποιήσεις εἰσὶ	καὶ	οἱ τούτων δημιουργοὶ πάντες ποιηταί.
[173]	τὰ ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε	καὶ	οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα
[195]	μαλακωτάτοις τῶν ὄντων καὶ βαίνει	καὶ	οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι καὶ
[192]	καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε	καὶ	(οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντες,
[209]	περὶ τὰ τῶν πόλεών τε	καὶ	οἰκήσεων διακόσμησις, ᾗ δὴ ὄνομά
[173]	ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι,	καὶ	οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ
[173]	τοῦ δὲ περιτρέχων ὅπῃ τύχοιμι	καὶ	οἰόμενος τὶ ποιεῖν ἀθλιώτερος ἦ
[221]	τις καὶ Βρασίδαν καὶ ἄλλους,	καὶ	οἷος αὖ Περικλῆς, καὶ Νέστορα
[188]	ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι	καὶ	οἷς μαντικὴ ἐπιστατεῖ (ταῦτα δ᾽
[186]	ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον κτᾶσθαι,	καὶ	οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως, δεῖ
[223]	ἰδεῖν τοὺς μὲν ἄλλους καθεύδοντας	καὶ	οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη
[175]	ὁ Ἀγάθων. καὶ ταῦτα μὲν	καὶ	ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε
[209]	ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ καλοῦ	καὶ	ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι ἐκύει,
[183]	γε λέγουσιν οἱ πολλοί, ὅτι	καὶ	ὀμνύντι μόνῳ συγγνώμη παρὰ θεῶν
[187]	ἐνταῦθα ἡ μουσικὴ ἐντίθησιν, ἔρωτα	καὶ	ὁμόνοιαν ἀλλήλων ἐμποιήσασα· καὶ ἔστιν
[186]	τοιαῦτα· τούτοις ἐπιστηθεὶς ἔρωτα ἐμποιῆσαι	καὶ	ὁμόνοιαν ὁ ἡμέτερος πρόγονος Ἀσκληπιός,
[189]	τότε μὲν ἦν καὶ εἶδος	καὶ	ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων κοινὸν τοῦ
[221]	πάνυ γελοῖοι τὸ πρῶτον· τοιαῦτα	καὶ	ὀνόματα καὶ ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται,
[179]	αὐτοὺς ἀλλοτρίους ὄντας τῷ ὑεῖ	καὶ	ὀνόματι μόνον προσήκοντας, καὶ τοῦτ᾽
[182]	δὲ πολὺ τούτων κάλλιον νενομοθέτηται,	καὶ	ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον κατανοῆσαι.
[212]	νόμισον εἰρῆσθαι, εἰ δέ, ὅτι	καὶ	ὅπῃ χαίρεις ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε.
[173]	πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος.	καὶ	ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν
[190]	ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη·	καὶ	ὁπότε ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ
[191]	μηδὲν ἐθέλειν χωρὶς ἀλλήλων ποιεῖν.	καὶ	ὁπότε τι ἀποθάνοι τῶν ἡμίσεων,
[190]	ἄν τις εἰκάσειεν. ἐπορεύετο δὲ	καὶ	ὀρθὸν ὥσπερ νῦν, ὁποτέρωσε βουληθείη·
[181]	ἀπέβη· καλῶς μὲν γὰρ πραττόμενον	καὶ	ὀρθῶς καλὸν γίγνεται, μὴ ὀρθῶς
[210]	ἐρωτικὰ παιδαγωγηθῇ, θεώμενος ἐφεξῆς τε	καὶ	ὀρθῶς τὰ καλά, πρὸς τέλος
[183]	ἀντιβολήσεις ἐν ταῖς δεήσεσιν ποιούμενοι,	καὶ	ὅρκους ὀμνύντες, καὶ κοιμήσεις ἐπὶ
[218]	δρᾷν τε καὶ λέγειν ὁτιοῦν—	καὶ	ὁρῶν αὖ Φαίδρους, Ἀγάθωνας, (Ἐρυξιμάχους,
[172]	οὐ περιμένεις; κἀγὼ ἐπιστὰς περιέμεινα·	καὶ	ὅς· Ἀπολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν
[173]	πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν.	καὶ	ὅς· Μὴ σκῶπτ᾽ ἔφη, ἀλλ᾽
[175]	καλεῖς αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις;	(καὶ	ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ᾽
[191]	ἐκ τούτου τοῦ γένους γεγόνασιν,	καὶ	(ὅσαι αὖ γυναῖκες φίλανδροί τε
[218]	δὲ αὐτὸν τί δεῖ λέγειν,	καὶ	ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ κεκοινωνήκατε
[207]	κατὰ τὰς τρίχας καὶ σάρκα	καὶ	ὀστᾶ καὶ (αἷμα καὶ ξύμπαν
[216]	δραπετεύω οὖν αὐτὸν καὶ φεύγω,	καὶ	ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα.
[182]	ἀρίστων, κἂν αἰσχίους ἄλλων ὦσι,	καὶ	ὅτι αὖ ἡ παρακέλευσις τῷ
[206]	συσπειρᾶται καὶ ἀποτρέπεται καὶ ἀνείλλεται	καὶ	οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ
[185]	ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ	(καὶ	οὐ κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως καλὴ
[206]	ἐγώ, δεῖται ὅτι ποτε λέγεις,	καὶ	οὐ μανθάνω. (Ἀλλ᾽ ἐγώ, ἦ
[206]	ἐρῶσιν; Προσθετέον. Ἆρ᾽ οὖν, ἔφη,	καὶ	οὐ μόνον εἶναι, ἀλλὰ καὶ
[212]	οὐ πίνομεν ἀλλ᾽ ἀναπαυόμεθα ἤδη.	καὶ	οὐ πολὺ ὕστερον Ἀλκιβιάδου τὴν
[223]	εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς	καὶ	οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν· καὶ
[179]	μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρῳδός,	καὶ	οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος
[200]	καὶ ὃ μὴ ἔστιν αὐτὸς	καὶ	οὗ ἐνδεής ἐστι, τοιαῦτ᾽ ἄττα
[182]	μὲν γὰρ καὶ ἐν Βοιωτοῖς,	καὶ	οὗ μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς
[195]	ὃ δὴ πέφυκεν Ἔρως μισεῖν	καὶ	οὐδ᾽ ἐντὸς πολλοῦ πλησιάζειν. μετὰ
[194]	θεάτρῳ, μέλλοντος ἐπιδείξεσθαι σαυτοῦ λόγους,	καὶ	οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν ἐκπλαγέντος, νῦν οἰηθείην
[219]	θαυμαστῷ, κατεκείμην τὴν νύκτα ὅλην.	καὶ	οὐδὲ ταῦτα αὖ, ὦ Σώκρατες,
[217]	ἐμοῦ κλίνῃ, ἐν ᾗπερ ἐδείπνει,	καὶ	οὐδεὶς ἐν τῷ οἰκήματι ἄλλος
[188]	ἄλλοις ζῴοις τε καὶ φυτοῖς,	καὶ	οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν δὲ ὁ
[194]	ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν Ἀγάθωνα,	καὶ	οὐδέν με κωλύει λέγειν· Σωκράτει
[216]	ἐκπέπληκται, καὶ αὖ ἀγνοεῖ πάντα	καὶ	οὐδὲν οἶδεν. ὡς τὸ σχῆμα
[208]	γίγνονται, αἱ δὲ ἀπόλλυνται ἡμῖν,	καὶ	οὐδέποτε οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ
[182]	νενομοθέτηται καλὸν τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς,	καὶ	οὐκ ἄν τις εἴποι οὔτε
[217]	τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ καρτερὸν	καὶ	οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη, ἀλλὰ
[195]	καὶ ἀνθρώπων τὴν οἴκησιν ἵδρυται·	καὶ	οὐκ αὖ ἑξῆς ἐν πάσαις
[195]	Ἡσίοδος καὶ Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ	καὶ	οὐκ Ἔρωτι γεγονέναι, εἰ ἐκεῖνοι
[201]	Ναί, εἰπεῖν. Ἐνδεὴς ἄρ᾽ ἐστὶ	καὶ	οὐκ ἔχει ὁ Ἔρως κάλλος.
[223]	καὶ θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι,	καὶ	οὐκέτι ἐν κόσμῳ οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι
[205]	ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες εὐδαίμονες,	καὶ	οὐκέτι προσδεῖ ἐρέσθαι ἵνα τί
[180]	ἀμήτωρ Οὐρανοῦ θυγάτηρ, ἣν δὴ	καὶ	Οὐρανίαν ἐπονομάζομεν· ἡ δὲ νεωτέρα
[185]	ὁ τῆς Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως	καὶ	Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος καὶ
[176]	τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί·	καὶ	οὔτε αὐτὸς ἑκὼν εἶναι πόρρω
[211]	ἦσαν, πρῶτον μὲν ~(ἀεὶ ὂν	καὶ	οὔτε γιγνόμενον οὔτε ἀπολλύμενον, οὔτε
[203]	γόης καὶ φαρμακεὺς καὶ σοφιστής·	καὶ	οὔτε ὡς (ἀθάνατος πέφυκεν οὔτε
[193]	Ἀγάθωνα λέγω· ἴσως μὲν (γὰρ	καὶ	οὗτοι τούτων τυγχάνουσιν ὄντες καί
[218]	τούς τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας.	καὶ	οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς καὶ
[200]	καὶ παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι.	Καὶ	οὗτος ἄρα καὶ ἄλλος πᾶς
[197]	ἐπιθυμίας καὶ ἔρωτος ἡγεμονεύσαντος, (ὥστε	καὶ	οὗτος Ἔρωτος ἂν εἴη μαθητής,
[187]	καὶ φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα,	καὶ	οὗτός ἐστιν ὁ καλός, ὁ
[181]	ἐξεργάζεται ὅ τι ἂν τύχῃ·	καὶ	οὗτός ἐστιν ὃν οἱ φαῦλοι
[221]	ἀμυνεῖται. διὸ καὶ ἀσφαλῶς ἀπῄει	καὶ	οὗτος καὶ ὁ ἑταῖρος· σχεδὸν
[209]	ἤδη ἐπιθυμῇ, ζητεῖ δὴ οἶμαι	καὶ	οὗτος περιιὼν τὸ καλὸν ἐν
[185]	ἡ ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ αὖ	καὶ	οὗτος τὸ καθ᾽ αὑτὸν δεδηλωκέναι,
[204]	ἔστι μὲν γὰρ δὴ τοιοῦτος	καὶ	οὕτω γεγονὼς ὁ Ἔρως, ἔστι
[223]	ἄλλοτε τὴν ἄλλην ἡμέραν διατρίβειν,	καὶ	οὕτω διατρίψαντα εἰς ἑσπέραν οἴκοι
[214]	καὶ τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ	καὶ	οὕτω τοὺς ἄλλους. Ἀλλά, φάναι,
[191]	νῦν γυναῖκα καλοῦμεν, εἴτ᾽ ἀνδρός·	καὶ	οὕτως ἀπώλλυντο. ἐλεήσας δὲ ὁ
[189]	ἐκφεύξεσθαι· ἀλλὰ πρόσεχε τὸν νοῦν	καὶ	οὕτως λέγε ὡς δώσων λόγον·
[185]	ὑπό τινος ἄλλου λύγγα ἐπιπεπτωκυῖαν	καὶ	οὐχ οἷόν τε εἶναι λέγειν,
[217]	οὕτω θεῖα καὶ ~(χρυσᾶ εἶναι	καὶ	πάγκαλα καὶ θαυμαστά, ὥστε ποιητέον
[204]	δή, ἔφη, τοῦτό γε ἤδη	καὶ	παιδί, ὅτι οἱ μεταξὺ τούτων
[184]	τὸ αὐτὸ ἔλθωσιν ἐραστής τε	καὶ	παιδικά, νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ
[178]	γενέσθαι ἢ στρατόπεδον ἐραστῶν τε	καὶ	παιδικῶν, οὐκ ἔστιν ὅπως ἂν
[192]	ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι καὶ πρὸς γάμους	καὶ	παιδοποιίας οὐ προσέχουσι τὸν νοῦν
[172]	ὄπισθεν κατιδών με πόρρωθεν ἐκάλεσε,	καὶ	παίζων ἅμα τῇ κλήσει· Ὦ
[216]	εἶναι, λέγω ὑμῖν, εἰρωνευόμενος δὲ	καὶ	παίζων πάντα τὸν βίον πρὸς
[177]	ἄλλοις μέν τισι θεῶν ὕμνους	καὶ	παίωνας εἶναι ὑπὸ τῶν ποιητῶν
[208]	(θεῖον, ἀλλὰ τῷ τὸ ἀπιὸν	καὶ	παλαιούμενον ἕτερον νέον ἐγκαταλείπειν οἷον
[200]	γὰρ ἄν τις ταῦτα οἰηθείη	καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα, τοὺς ὄντας
[205]	κοινὸν οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων,	καὶ	πάντας τἀγαθὰ βούλεσθαι αὑτοῖς εἶναι
[195]	ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ καὶ ποσὶν	καὶ	πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις τῶν μαλακωτάτων,
[187]	γυμναστικὴ καὶ γεωργία· μουσικὴ δὲ	καὶ	παντὶ κατάδηλος τῷ καὶ σμικρὸν
[193]	ἀπορήσωσι λόγων διὰ τὸ πολλὰ	καὶ	παντοδαπὰ εἰρῆσθαι· νῦν δὲ ὅμως
[203]	οὗτοι δὴ οἱ δαίμονες πολλοὶ	καὶ	παντοδαποί εἰσιν, εἷς δὲ τούτων
[198]	μέλλων λέξειν μετὰ καλὸν οὕτω	καὶ	παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα; καὶ τὰ
[220]	ποτε ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου,	καὶ	πάντων ἢ οὐκ ἐξιόντων ἔνδοθεν,
[215]	μέν του ἄλλου ἀκούωμεν λέγοντος	καὶ	πάνυ ἀγαθοῦ ῥήτορος ἄλλους λόγους,
[198]	κάλλιστα ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι·	καὶ	πάνυ δὴ μέγα ἐφρόνουν ὡς
[221]	τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ	καὶ	πάνυ πόρρωθεν ὅτι εἴ τις
[188]	μετὰ σωφροσύνης καὶ δικαιοσύνης ἀποτελούμενος	καὶ	παρ᾽ ἡμῖν καὶ παρὰ θεοῖς,
[188]	δικαιοσύνης ἀποτελούμενος καὶ παρ᾽ ἡμῖν	καὶ	παρὰ θεοῖς, οὗτος τὴν μεγίστην
[173]	ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι	καὶ	παραπαίω. Ἑταῖρος Οὐκ ἄξιον περὶ
[195]	πράγματα περὶ θεούς, ἃ Ἡσίοδος	καὶ	Παρμενίδης λέγουσιν, Ἀνάγκῃ καὶ οὐκ
[200]	χρόνον ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα	καὶ	παρόντα; (Πάνυ γε, φάναι. Καὶ
[209]	πάλαι ἐκύει, τίκτει καὶ γεννᾷ,	καὶ	παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος, καὶ
[209]	καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες.	καὶ	πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ τοιούτους
[188]	οὗτος τὴν μεγίστην δύναμιν ἔχει	καὶ	πᾶσαν ἡμῖν εὐδαιμονίαν παρασκευάζει καὶ
[215]	αὐτὸς ὑπὸ τῶν τούτου λόγων	καὶ	πάσχω ἔτι καὶ (νυνί. ὅταν
[190]	ὡς ἂν εἶέν τε ἄνθρωποι	καὶ	παύσαιντο τῆς ἀκολασίας ἀσθενέστεροι (γενόμενοι.
[189]	λέγειν ἢ ᾗ σύ τε	καὶ	Παυσανίας εἰπέτην. ἐμοὶ γὰρ δοκοῦσιν
[177]	τὰ ἐρωτικά, οὔτε που Ἀγάθων	καὶ	(Παυσανίας, οὐδὲ μὴν Ἀριστοφάνης, ᾧ
[203]	καλῆς οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου	καὶ	Πενίας ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως
[221]	ἄλλων ἐπιτηδευμάτων τάχ᾽ ἄν τις	καὶ	περὶ ἄλλου τοιαῦτα εἴποι, τὸ
[188]	παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ τὸν ἕτερον,	καὶ	περὶ γονέας καὶ ζῶντας καὶ
[219]	τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν·	καὶ	περὶ ἐκεῖνό γε ᾤμην τὶ
[173]	γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος	καὶ	περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν
[188]	γονέας καὶ ζῶντας καὶ τετελευτηκότας	καὶ	περὶ θεούς· ἃ δὴ προστέτακται
[209]	εὐθὺς εὐπορεῖ λόγων περὶ ἀρετῆς	καὶ	περὶ οἷον χρὴ εἶναι (τὸν
[205]	Ἀληθῆ λέγεις, ἔφην. (Οὕτω τοίνυν	καὶ	περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν
[219]	φαίνηται νῷν περί τε τούτων	καὶ	περὶ τῶν ἄλλων ἄριστον. ἐγὼ
[173]	οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ	καὶ	περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω.
[213]	ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων,	καὶ	περιαιρούμενον ἅμα τὰς ταινίας ὡς
[191]	τὸ ἥμισυ τὸ αὑτοῦ ξυνῄει,	καὶ	περιβάλλοντες τὰς χεῖρας καὶ συμπλεκόμενοι
[193]	ὅπως μὴ καὶ αὖθις διασχισθησόμεθα,	καὶ	περίιμεν ἔχοντες ὥσπερ οἱ ἐν
[174]	κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον,	καὶ	περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς
[223]	ἄλλῳ. καὶ νῦν ὡς εὐπόρως	καὶ	πιθανὸν λόγον ηὗρεν, ὥστε παρ᾽
[223]	καὶ Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι	καὶ	πίνειν ἐκ φιάλης μεγάλης ἐπὶ
[220]	τ᾽ ἦν τά τ᾽ ἄλλα	καὶ	πίνειν οὐκ ἐθέλων, ὁπότε ἀναγκασθείη,
[222]	εὑρήσει τῶν λόγων, ἔπειτα θειοτάτους	καὶ	πλεῖστα ἀγάλματ᾽ ἀρετῆς ἐν αὑτοῖς
[189]	ἀνθρώπου τὸ εἶδος στρογγύλον, νῶτον	καὶ	πλευρὰς κύκλῳ ἔχον· χεῖρας δὲ
[200]	καὶ ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι	καὶ	πλουτεῖν, καὶ ἐπιθυμῶ αὐτῶν τούτων
[200]	ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι καὶ ὑγιαίνειν,	καὶ	πλουτῶν βούλομαι καὶ πλουτεῖν, καὶ
[205]	ἀγαθὸν ὄν· ἐπεὶ αὑτῶν γε	καὶ	πόδας καὶ χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι
[201]	πρῶτον, τίς ἐστιν ὁ Ἔρως	καὶ	ποῖός τις, ἔπειτα τὰ ἔργα
[218]	ψυχῆς μὴ ἀφυοῦς ὅταν λάβωνται,	καὶ	ποιοῦσι δρᾷν τε καὶ λέγειν
[185]	καὶ Οὐράνιος καὶ πολλοῦ ἄξιος	καὶ	πόλει καὶ ἰδιώταις, πολλὴν ἐπιμέλειαν
[216]	ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι τὰ ὡμολογημένα.	(καὶ	πολλάκις μὲν ἡδέως ἂν ἴδοιμι
[175]	ἡ δὲ σὴ λαμπρά τε	καὶ	πολλὴν ἐπίδοσιν ἔχουσα, ἥ γε
[185]	Οὐρανίας θεοῦ Ἔρως καὶ Οὐράνιος	καὶ	πολλοῦ ἄξιος καὶ πόλει καὶ
[203]	πρῶτον μὲν πένης ἀεί ἐστι,	καὶ	πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε καὶ
[183]	μὲν οὖν ἐστὶ πονηρῷ τε	καὶ	πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ χρηστῷ
[208]	τῶν (παίδων, καὶ χρήματα ἀναλίσκειν	καὶ	πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν καὶ ὑπεραποθνήσκειν.
[203]	πλέκων μηχανάς, καὶ φρονήσεως ἐπιθυμητὴς	καὶ	πόριμος, φιλοσοφῶν διὰ παντὸς τοῦ
[195]	μαλακόν, οἰκίζεται. ἁπτόμενον οὖν ἀεὶ	καὶ	ποσὶν καὶ πάντῃ ἐν μαλακωτάτοις
[207]	περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγους ποιοῖτο,	καί	ποτε ἤρετο Τί οἴει, ὦ
[220]	θαυμάσια εἰργάζετο τά τε (ἄλλα,	καί	ποτε ὄντος πάγου οἵου δεινοτάτου,
[184]	ποτέρων ποτέ ἐστιν ὁ ἐρῶν	καὶ	ποτέρων ὁ ἐρώμενος. Οὕτω δὴ
[188]	χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν	καὶ	πρεσβεύῃ ἐν παντὶ ἔργῳ, ἀλλὰ
[186]	ἀπὸ τῆς ἰατρικῆς λέγων, ἵνα	καὶ	πρεσβεύωμεν τὴν τέχνην. ἡ γὰρ
[180]	δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν	καὶ	πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον
[193]	ἐπιθυμίᾳ ~(καὶ διώξει ἔρως ὄνομα.	καὶ	πρὸ τοῦ, ὥσπερ λέγω, ἓν
[179]	ἢ ὑπὸ πάντων τῶν ἄλλων,	καὶ	πρὸ τούτου τεθνάναι ἂν πολλάκις
[210]	ἐρῶ μὲν οὖν, ἔφη, ἐγὼ	καὶ	προθυμίας οὐδὲν ἀπολείψω· πειρῶ δὲ
[186]	ἀνθρώπων πρὸς τοὺς καλοὺς ἀλλὰ	καὶ	πρὸς ἄλλα πολλὰ καὶ ἐν
[192]	τοιοῦτοι. ἐπειδὰν δὲ ἀνδρωθῶσι, (παιδεραστοῦσι	καὶ	πρὸς γάμους καὶ παιδοποιίας οὐ
[217]	τοῦ λόγου καλῶς ἂν ἔχοι	καὶ	πρὸς ὁντινοῦν λέγειν· τὸ δ᾽
[182]	εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι αἰσχρόν,	καὶ	πρὸς τὸ ἐπιχειρεῖν ἑλεῖν ἐξουσίαν
[209]	πάνυ δὴ ἀσπάζεται τὸ ξυναμφότερον,	καὶ	πρὸς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον εὐθὺς
[217]	ἐνταῦθα περανῶν. συνεγυμνάζετο οὖν μοι	καὶ	προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος· καὶ
[189]	σκέλη τὰ ἴσα ταῖς χερσίν,	καὶ	πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ,
[220]	ἔχων ἱμάτιον μὲν τοιοῦτον οἷόνπερ	καὶ	πρότερον εἰώθει φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ
[223]	καὶ οὐ σφόδρα ἑπομένους νυστάζειν·	καὶ	πρότερον μὲν καταδαρθεῖν τὸν Ἀριστοφάνη,
[210]	ἰέναι ἐπὶ τὰ καλὰ σώματα,	καὶ	πρῶτον μέν, ἐὰν ὀρθῶς ἡγῆται
[196]	οὖν δυνατόν, πειρατέον μὴ ἐλλείπειν.	καὶ	πρῶτον μέν, ἵν᾽ αὖ καὶ
[177]	ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ	καὶ	πρῶτος κατάκειται καὶ ἔστιν ἅμα
[202]	μὲν οὖν. καὶ ἣ γελάσασα·	Καὶ	πῶς ἄν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[198]	δὲ σὲ ἀπορήσειν, οὐκ οἶμαι.	(Καὶ	πῶς, ὦ μακάριε, εἰπεῖν τὸν
[221]	τὸ πρῶτον· τοιαῦτα καὶ ὀνόματα	καὶ	ῥήματα ἔξωθεν περιαμπέχονται, σατύρου δή
[198]	τελευτῆς τοῦ κάλλους τῶν ὀνομάτων	καὶ	ῥημάτων τίς οὐκ ἂν ἐξεπλάγη
[187]	ἔστιν αὖ μουσικὴ περὶ ἁρμονίαν	καὶ	ῥυθμὸν ἐρωτικῶν ἐπιστήμη. καὶ ἐν
[187]	αὐτῇ τῇ συστάσει ἁρμονίας τε	καὶ	ῥυθμοῦ οὐδὲν χαλεπὸν τὰ ἐρωτικὰ
[207]	ἀπολλύς, καὶ κατὰ τὰς τρίχας	καὶ	σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ (αἷμα
[221]	μὲν μηδενί, τοῖς δὲ σειληνοῖς	καὶ	σατύροις, αὐτὸν καὶ τοὺς λόγους.
[172]	Φοίνικος τοῦ Φιλίππου· ἔφη δὲ	καὶ	σὲ εἰδέναι. ἀλλὰ γὰρ οὐδὲν
[201]	ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν χαλεπόν.	(Καὶ	σὲ μέν γε ἤδη ἐάσω·
[222]	γένηται, ἀλλὰ παρασκευάζου ὅπως ἐμὲ	καὶ	σὲ μηδεὶς διαβάλῃ. τὸν οὖν
[222]	τὸ σατυρικόν σου δρᾶμα τοῦτο	καὶ	σειληνικὸν κατάδηλον ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ
[199]	εἰδόσιν· καὶ καλῶς γ᾽ ἔχει	καὶ	σεμνῶς ὁ ἔπαινος. ἀλλὰ γὰρ
[189]	ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε,	καὶ	σκέλη τὰ ἴσα ταῖς χερσίν,
[221]	κανθηλίους λέγει καὶ χαλκέας τινὰς	καὶ	σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας, καὶ ἀεὶ
[210]	ἐπιτηδεύματος ἑνός, δουλεύων φαῦλος ᾖ	καὶ	σμικρολόγος, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὸ πολὺ
[210]	τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι καταφρονήσαντα	καὶ	σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ ταῦτα
[187]	δὲ καὶ παντὶ κατάδηλος τῷ	καὶ	σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι
[213]	ἔστι, φάναι τὸν Ἀλκιβιάδην, ἐμοὶ	καὶ	σοὶ διαλλαγή. ἀλλὰ τούτων μὲν
[222]	καθίσταται ἀντ᾽ ἐραστοῦ. ἃ δὴ	καὶ	σοὶ λέγω, ὦ Ἀγάθων, μὴ
[209]	Ἑλλάδος. τίμιος δὲ παρ᾽ ὑμῖν	καὶ	Σόλων διὰ τὴν τῶν νόμων
[222]	κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε	καὶ	σοῦ, ἵνα χωρὶς ἡμᾶς διαλάβῃ·
[203]	βίου, δεινὸς γόης καὶ φαρμακεὺς	καὶ	σοφιστής· καὶ οὔτε ὡς (ἀθάνατος
[193]	ὧν ὁ Ἔρως ἡμῖν ἡγεμὼν	καὶ	στρατηγός. ᾧ μηδεὶς ἐναντία πραττέτω
[202]	ἔοικεν. Ὁρᾷς οὖν, ἔφη, ὅτι	καὶ	σὺ ἔρωτα οὐ θεὸν νομίζεις;
[211]	ὁρῶν ἐκπέπληξαι καὶ ἕτοιμος εἶ	καὶ	σὺ καὶ ἄλλοι πολλοί, ὁρῶντες
[175]	ὀλίγον ὕστερον διαδικασόμεθα ἐγώ τε	καὶ	σὺ περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ
[218]	δεδηγμένοις, ὡς μόνοις γνωσομένοις ~(τε	καὶ	συγγνωσομένοις εἰ πᾶν ἐτόλμα δρᾷν
[191]	τοὺς ἄνδρας καὶ χαίρουσι συγκατακείμενοι	καὶ	συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι, καί εἰσιν
[191]	ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς χεῖρας	καὶ	συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον
[192]	τούτου ἐπιθυμεῖτε, ἐθέλω ὑμᾶς συντῆξαι	καὶ	(συμφυσῆσαι εἰς τὸ αὐτό, ὥστε
[217]	μετὰ ταῦτα ξυγγυμνάζεσθαι (προὐκαλούμην αὐτὸν	καὶ	συνεγυμναζόμην, ὥς τι ἐνταῦθα περανῶν.
[211]	μήτε πίνειν, ἀλλὰ θεᾶσθαι μόνον	καὶ	συνεῖναι. τί δῆτα, ἔφη, οἰόμεθα,
[190]	δὲ τό τε πρόσωπον μετέστρεφε,	καὶ	συνέλκων πανταχόθεν τὸ δέρμα ἐπὶ
[191]	λειφθείη, τὸ λειφθὲν ἄλλο ἐζήτει	καὶ	συνεπλέκετο, εἴτε γυναικὸς τῆς ὅλης
[219]	ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο κοινὴ	καὶ	συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν οὖν
[217]	ὥσπερ εἰώθει διαλεχθεὶς ἄν μοι	καὶ	συνημερεύσας ᾤχετο ἀπιών. μετὰ ταῦτα
[192]	ὃ πάλαι ἄρα ἐπεθύμει, συνελθὼν	καὶ	συντακεὶς τῷ ἐρωμένῳ ἐκ δυοῖν
[203]	ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ ἴτης	καὶ	σύντονος, θηρευτὴς δεινός, ἀεί τινας
[218]	καὶ οὗτος ἀκούσας μάλα εἰρωνικῶς	καὶ	σφόδρα ἑαυτοῦ τε καὶ εἰωθότως
[173]	ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ	καὶ	Σωκράτη γε ἔνια ἤδη ἀνηρόμην
[223]	οἰχομένους, Ἀγάθωνα δὲ καὶ Ἀριστοφάνη	καὶ	Σωκράτη ἔτι μόνους ἐγρηγορέναι καὶ
[193]	δὲ τί ἑκάτερος· Ἀγάθων γὰρ	καὶ	Σωκράτης λοιποί. Ἀλλὰ πείσομαί σοι,
[172]	βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Ἀγάθωνος συνουσίαν	(καὶ	Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου καὶ τῶν
[208]	Σώκρατες, ἔφη, θνητὸν ἀθανασίας μετέχει,	καὶ	σῶμα καὶ τἆλλα πάντα· ἀθάνατον
[196]	σημαίνει· ἀνανθεῖ γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι	καὶ	σώματι καὶ ψυχῇ καὶ ἄλλῳ
[181]	καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι	καὶ	σώματος. οἱ μὲν οὖν ἀγαθοὶ
[197]	(λόγῳ κυβερνήτης, ἐπιβάτης, παραστάτης τε	καὶ	σωτὴρ ἄριστος, ξυμπάντων τε θεῶν
[214]	Ὦ Ἐρυξίμαχε, βέλτιστε βελτίστου πατρὸς	καὶ	σωφρονεστάτου, χαῖρε. Καὶ γὰρ σύ,
[219]	δὲ τὴν τούτου φύσιν τε	καὶ	σωφροσύνην καὶ ἀνδρείαν, ἐντετυχηκότα ἀνθρώπῳ
[196]	εἴη· περὶ μὲν οὖν δικαιοσύνης	καὶ	σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας τοῦ θεοῦ
[202]	δὴ λέγεις οὐ τοὺς τἀγαθὰ	καὶ	τὰ καλὰ κεκτημένους; Πάνυ γε.
[223]	τὸν οὖν Σωκράτη αὐτοῖς διαλέγεσθαι·	καὶ	τὰ μὲν ἄλλα ὁ (Ἀριστόδημος
[198]	οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα;	καὶ	τὰ μὲν ἄλλα οὐχ ὁμοίως
[205]	ἀφορισθὲν τὸ περὶ τὴν μουσικὴν	καὶ	τὰ μέτρα τῷ τοῦ ὅλου
[220]	οὐκ ἐθέλων ἀπολιπεῖν, ἀλλὰ συνδιέσωσε	καὶ	τὰ ὅπλα καὶ αὐτὸν ἐμέ.
[189]	ὑμᾶς μαθεῖν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν	καὶ	τὰ παθήματα αὐτῆς. ἡ γὰρ
[207]	τὰ θηρία ἐπειδὰν γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ,	καὶ	τὰ πεζὰ καὶ τὰ πτηνά,
[207]	γεννᾶν ἐπιθυμήσῃ, καὶ τὰ πεζὰ	καὶ	τὰ πτηνά, νοσοῦντά τε (πάντα
[191]	ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς πολλὰς ἐξελέαινε	καὶ	τὰ στήθη διήρθρου, ἔχων τι
[190]	ἰσχὺν δεινὰ καὶ τὴν ῥώμην,	καὶ	τὰ φρονήματα μεγάλα εἶχον, ἐπεχείρησαν
[188]	ἐγὼ ἔλεγον, τά τε θερμὰ	καὶ	τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ καὶ
[212]	τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ ἴων,	καὶ	ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς
[215]	δή που ἀμφισβητήσαις· ὡς δὲ	καὶ	τἆλλα ἔοικας, μετὰ τοῦτο ἄκουε.
[190]	τμῆσιν κοσμιώτερος εἴη ὁ ἄνθρωπος·	καὶ	τἆλλα ἰᾶσθαι ἐκέλευεν. ὁ δὲ
[199]	οὖν μοι περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ	καὶ	τἆλλα καλῶς καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες
[208]	θνητὸν ἀθανασίας μετέχει, καὶ σῶμα	καὶ	τἆλλα πάντα· ἀθάνατον δὲ ἄλλῃ.
[190]	ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο,	καὶ	τἆλλα πάντα ὡς ἀπὸ τούτων
[176]	ποιήσασθαι, καὶ ᾄσαντας τὸν θεὸν	καὶ	τἆλλα τὰ νομιζόμενα, τρέπεσθαι πρὸς
[220]	μάχη ἦν ἐξ ἧς ἐμοὶ	καὶ	τἀριστεῖα ἔδοσαν οἱ στρατηγοί, οὐδεὶς
[174]	οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε	καὶ	τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος
[203]	περὶ τὰς θυσίας καὶ τελετὰς	~(καὶ	τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν
[190]	ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν καλοῦσι.	καὶ	τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας ~(τὰς
[196]	μὲν οὖν κάλλους τοῦ θεοῦ	καὶ	ταῦθ᾽ ἱκανὰ καὶ ἔτι πολλὰ
[191]	εἰς τὸ πρόσθεν· τέως γὰρ	καὶ	ταῦτα ἐκτὸς εἶχον, καὶ ἐγέννων
[210]	τέλεα καὶ ἐποπτικά, ὧν ἕνεκα	καὶ	ταῦτα ἔστιν, ἐάν τις ὀρθῶς
[220]	ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς καταφρονοῦντα σφῶν.	Καὶ	ταῦτα μὲν δὴ ταῦτα· οἷον
[175]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Ἀγάθων.	καὶ	ταῦτα μὲν καὶ ὀλίγον ὕστερον
[216]	βιωτὸν εἶναι ἔχοντι ὡς ἔχω.	καὶ	ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐρεῖς
[208]	πρὸς τὰς γυναῖκας μᾶλλον τρέπονται	καὶ	ταύτῃ ἐρωτικοί εἰσιν, διὰ παιδογονίας
[210]	ἄνοια μὴ οὐχ ἕν τε	καὶ	ταὐτὸν ἡγεῖσθαι τὸ ἐπὶ πᾶσιν
[200]	ἰσχυρὸς εἶναι, φάναι τὸν Σωκράτη,	καὶ	ταχὺς ὢν ταχύς, καὶ ὑγιὴς
[209]	ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ κυῆσαι	καὶ	τεκεῖν· τί οὖν προσήκει; φρόνησίν
[204]	τῷ ὄντι καλὸν καὶ ἁβρὸν	καὶ	τέλεον καὶ μακαριστόν· τὸ δέ
[202]	τῶν τε περὶ τὰς θυσίας	καὶ	τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ
[215]	δηλοῖ τοὺς τῶν θεῶν τε	καὶ	τελετῶν δεομένους διὰ τὸ θεῖα
[180]	εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι	καὶ	τελευτήσασιν. (Φαῖδρον μὲν τοιοῦτόν τινα
[188]	καὶ περὶ γονέας καὶ ζῶντας	καὶ	τετελευτηκότας καὶ περὶ θεούς· ἃ
[191]	τμῆμά εἰσι, τὰ ἄρρενα διώκουσι,	καὶ	τέως μὲν ἂν παῖδες ὦσιν,
[184]	(τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε	καὶ	τὴν ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει
[184]	ὁ μὲν δυνάμενος εἰς φρόνησιν	καὶ	τὴν (ἄλλην ἀρετὴν ξυμβάλλεσθαι, ὁ
[209]	τί οὖν προσήκει; φρόνησίν τε	καὶ	τὴν ἄλλην ἀρετήν· ὧν δή
[184]	ὁ δὲ δεόμενος εἰς παίδευσιν	καὶ	τὴν ἄλλην σοφίαν κτᾶσθαι, τότε
[216]	ἐστὶν οἷς ἐγὼ εἴκασα αὐτὸν	καὶ	τὴν δύναμιν ὡς θαυμασίαν ἔχει.
[203]	καὶ τελετὰς ~(καὶ τὰς ἐπῳδὰς	καὶ	τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν.
[220]	ἅμα δ᾽ ἐφύλαττον αὐτὸν εἰ	καὶ	τὴν νύκτα ἑστήξοι. ὁ δὲ
[174]	κελεύῃς. Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα	καὶ	τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν μεταβάλλοντες, ὡς
[190]	ἦν οὖν τὴν ἰσχὺν δεινὰ	καὶ	τὴν ῥώμην, καὶ τὰ φρονήματα
[213]	μετάδος τῶν ταινιῶν, ἵνα ἀναδήσωμεν	καὶ	τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν
[207]	δὴ ἐκ τούτου τοῦ λόγου	καὶ	τῆς ἀθανασίας τὸν ἔρωτα εἶναι.
[191]	ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι, ἀπέθνῃσκον ὑπὸ λιμοῦ	καὶ	τῆς (ἄλλης ἀργίας διὰ τὸ
[191]	ἔρως ἔμφυτος ἀλλήλων τοῖς ἀνθρώποις	καὶ	τῆς ἀρχαίας φύσεως συναγωγεὺς καὶ
[203]	ἐκύησε τὸν ἔρωτα. διὸ δὴ	καὶ	τῆς Ἀφροδίτης ἀκόλουθος καὶ θεράπων
[203]	ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ καλὸν	καὶ	τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης. ἅτε
[207]	αἴτιον εἶναι τούτου τοῦ ἔρωτος	καὶ	τῆς ἐπιθυμίας; ἢ οὐκ αἰσθάνει
[189]	μὲν γὰρ ἂν κέρδος εἴη	καὶ	τῆς ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ
[188]	ἐγκωμιάζειν τὸν θεόν, ἐγκωμίαζε, ἐπειδὴ	καὶ	τῆς λυγγὸς πέπαυσαι. ~(Ἐκδεξάμενον οὖν
[218]	κάλλος ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ	καὶ	τῆς παρὰ σοὶ εὐμορφίας πάμπολυ
[213]	ἔσεσθαι. καὶ νῦν τί ἥκεις;	καὶ	τί αὖ ἐνταῦθα κατεκλίνης; ὡς
[217]	καὶ προσεπάλαιεν πολλάκις οὐδενὸς παρόντος·	καὶ	τί δεῖ λέγειν; οὐδὲν γάρ
[204]	Γενέσθαι, ἦν δ᾽ ἐγώ, αὑτῷ.	Καὶ	τί ἔσται ἐκείνῳ ᾧ ἂν
[174]	Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν,	καί	τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν.
[206]	τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον διαχεῖται	καὶ	τίκτει τε καὶ γεννᾷ· ὅταν
[210]	αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ κήδεσθαι	καὶ	τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ ζητεῖν,
[180]	φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον	καὶ	τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς
[179]	ἑλέσθαι βοηθήσας τῷ ἐραστῇ Πατρόκλῳ	καὶ	~(τιμωρήσας οὐ μόνον ὑπεραποθανεῖν ἀλλὰ
[214]	ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ	καὶ	τιμωρήσωμαι ὑμῶν ἐναντίον; Οὗτος, φάναι
[181]	καὶ νοῦν μᾶλλον ἔχον ἀγαπῶντες.	καί	τις ἂν γνοίη καὶ ἐν
[218]	ὄντα ἃ λέγεις (περὶ ἐμοῦ,	καί	τις ἔστ᾽ ἐν ἐμοὶ δύναμις
[218]	οὖν δεδηγμένος τε ὑπὸ ἀλγεινοτέρου	καὶ	τὸ ἀλγεινότατον ὧν ἄν τις
[209]	καὶ παρὼν καὶ ἀπὼν μεμνημένος,	καὶ	τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει κοινῇ μετ᾽
[181]	ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν. Οὕτω δὴ	καὶ	τὸ ἐρᾷν καὶ ὁ Ἔρως
[183]	νομίζεσθαι ἐν τῇδε τῇ πόλει	καὶ	τὸ ἐρᾶν καὶ τὸ φίλους
[186]	τὸ γὰρ ὑγιὲς τοῦ σώματος	καὶ	τὸ νοσοῦν ὁμολογουμένως ἕτερόν τε
[182]	ἐρᾶν. οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ	καὶ	τὸ ὄνειδος πεποιηκότες, ὥστε τινὰς
[190]	ἐκέλευε τό τε πρόσωπον μεταστρέφειν	καὶ	τὸ τοῦ αὐχένος ἥμισυ πρὸς
[183]	τῇ πόλει καὶ τὸ ἐρᾶν	καὶ	τὸ φίλους γίγνεσθαι τοῖς ἐρασταῖς.
[199]	καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι,	καὶ	(τόδε εἰπέ· πότερόν ἐστι τοιοῦτος
[190]	διὰ ταῦτα τρία (τὰ γένη	καὶ	τοιαῦτα, ὅτι τὸ μὲν ἄρρεν
[208]	ἀλλ᾽ οἶμαι ὑπὲρ ἀρετῆς ἀθανάτου	καὶ	τοιαύτης δόξης εὐκλεοῦς πάντες πάντα
[199]	οὖν, ὦ Φαῖδρε, εἴ τι	καὶ	τοιούτου λόγου δέῃ, περὶ Ἔρωτος
[203]	πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς καλοῖς	καὶ	τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν καὶ
[173]	ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε	καὶ	τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους.
[188]	εὐετηρίαν τε καὶ ὑγίειαν ἀνθρώποις	καὶ	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε καὶ
[212]	τὰ ἐρωτικὰ καὶ διαφερόντως ἀσκῶ,	καὶ	τοῖς ἄλλοις παρακελεύομαι, καὶ νῦν
[187]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις πᾶσι	καὶ	τοῖς ἀνθρωπείοις καὶ τοῖς θείοις,
[186]	τε σώμασι τῶν πάντων ζῴων	καὶ	τοῖς ἐν τῇ γῇ φυομένοις
[187]	ἄλλοις πᾶσι καὶ τοῖς ἀνθρωπείοις	καὶ	τοῖς θείοις, καθ᾽ ὅσον παρείκει,
[188]	ἄλλ᾽ αὖ ὅμοια πολλὰ νοσήματα	καὶ	τοῖς θηρίοις καὶ τοῖς φυτοῖς·
[188]	δυναμένους ὁμιλεῖν καὶ φίλους εἶναι	καὶ	τοῖς κρείττοσιν ἡμῶν θεοῖς. ἴσως
[184]	νόμος εὖ καὶ καλῶς βασανίζειν,	καὶ	τοῖς μὲν χαρίσασθαι, τοὺς δὲ
[210]	θεάσασθαι τὸ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασι	καὶ	τοῖς νόμοις καλὸν καὶ τοῦτ᾽
[218]	γὰρ τοῖς τε τότε πραχθεῖσι	καὶ	τοῖς νῦν λεγομένοις· οἱ δὲ
[188]	πολλὰ νοσήματα καὶ τοῖς θηρίοις	καὶ	τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι
[176]	τε καὶ Ἀριστοδήμῳ καὶ Φαίδρῳ	καὶ	τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς οἱ δυνατώτατοι
[201]	εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει;	καὶ	τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν. Κινδυνεύω, ὦ
[213]	καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι,	καὶ	τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν. καὶ
[189]	ἐξόν σοι ἐν εἰρήνῃ λέγειν.	καὶ	τὸν Ἀριστοφάνη γελάσαντα εἰπεῖν· Εὖ
[180]	ἔνθεος γάρ ἐστι. διὰ ταῦτα	καὶ	τὸν Ἀχιλλέα τῆς Ἀλκήστιδος μᾶλλον
[174]	ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος.	καὶ	τὸν εἰπεῖν ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον
[185]	ἐμοῦ, ἕως ἂν ἐγὼ παύσωμαι.	καὶ	τὸν Ἐρυξίμαχον εἰπεῖν· Ἀλλὰ ποιήσω
[189]	ἐπειδὴ αὐτῷ τὸν πταρμὸν προσήνεγκα.	καὶ	τὸν Ἐρυξίμαχον· ὠγαθέ, φάναι, Ἀριστόφανες,
[185]	τόν (τε ἐρῶντα αὐτὸν αὑτοῦ	καὶ	τὸν ἐρώμενον· οἱ δ᾽ ἕτεροι
[178]	ὑπὸ παιδικῶν. ταὐτὸν δὲ τοῦτο	καὶ	τὸν ἐρώμενον ὁρῶμεν, ὅτι διαφερόντως
[199]	ἀδελφῆς; Ὁμολογεῖν. Πειρῶ δή, φάναι,	καὶ	τὸν ἔρωτα εἰπεῖν. ὁ Ἔρως
[202]	μὴ ἀγαθόν, κακόν. οὕτω δὲ	καὶ	τὸν Ἔρωτα ἐπειδὴ αὐτὸς ὁμολογεῖς
[205]	ἐγώ. Ταύτην δὴ τὴν βούλησιν	καὶ	τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα κοινὸν
[213]	καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν.	καὶ	τὸν ἰέναι ἀγόμενον ὑπὸ τῶν
[191]	τὰς περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα	καὶ	τὸν ὀμφαλόν, μνημεῖον εἶναι τοῦ
[184]	τόν τε περὶ τὴν παιδεραστίαν	καὶ	(τὸν περὶ τὴν φιλοσοφίαν τε
[213]	τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον κατακείσει;	καὶ	τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι, ὅρα
[175]	ἔχεις· οὐ γὰρ ἂν προαπέστης.	καὶ	τὸν Σωκράτη καθίζεσθαι καὶ εἰπεῖν
[223]	κωμῳδίαν καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν,	καὶ	τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα κωμῳδοποιὸν
[194]	εἴ τι οἴοιο αἰσχρὸν ποιεῖν;	(καὶ	τὸν Φαῖδρον ἔφη ὑπολαβόντα εἰπεῖν
[223]	οἶνον. τὸν μὲν οὖν Ἐρυξίμαχον	καὶ	τὸν Φαῖδρον καὶ ἄλλους τινὰς
[177]	τῷ δὲ Ἔρωτι, τηλικούτῳ ὄντι	καὶ	τοσούτῳ θεῷ, μηδὲ ἕνα πώποτε
[198]	φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι	καὶ	τοσούτων αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται
[220]	καὶ ἐγὼ μέν, ὦ Σώκρατες,	καὶ	τότε ἐκέλευον σοὶ διδόναι τἀριστεῖα
[217]	τὸ πρῶτον, δειπνήσας ἀπιέναι ἐβούλετο.	καὶ	τότε μὲν αἰσχυνόμενος ἀφῆκα αὐτόν·
[191]	καὶ ἐπὶ τὰ ἔργα τρέποιντο	καὶ	τοῦ ἄλλου βίου ἐπιμελοῖντο. ἔστι
[185]	δεδηλωκέναι, ὅτι ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα	καὶ	τοῦ βελτίων γενέσθαι πᾶν ἂν
[205]	πᾶσα ἡ τῶν ἀγαθῶν ἐπιθυμία	καὶ	τοῦ εὐδαιμονεῖν, ὁ μέγιστός τε
[200]	ἐπιθυμῶν τοῦ μὴ ἑτοίμου ἐπιθυμεῖ	καὶ	τοῦ μὴ παρόντος, καὶ ὃ
[175]	Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ κατάκεισο, ἵνα	καὶ	τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός σου (ἀπολαύσω,
[206]	Ἀλλὰ τί μήν; Τῆς γεννήσεως	καὶ	τοῦ τόκου ἐν τῷ καλῷ.
[173]	ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς	καὶ	τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς μοι
[221]	Ἀντήνορα, εἰσὶ δὲ καὶ ἕτεροι·	(καὶ	τοὺς ἄλλους κατὰ ταὔτ᾽ ἄν
[199]	ἐπελθοῦσα. τὸν οὖν Φαῖδρον ἔφη	καὶ	τοὺς ἄλλους κελεύειν λέγειν, ὅπῃ
[212]	δ᾽ ἐγώ· πεπεισμένος δὲ πειρῶμαι	καὶ	τοὺς ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου
[209]	εἰς Ὅμηρον ἀποβλέψας καὶ Ἡσίοδον	καὶ	τοὺς ἄλλους ποιητὰς τοὺς ἀγαθοὺς
[211]	κατὰ χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα	καὶ	τοὺς καλοὺς παῖδάς τε καὶ
[221]	δὲ σειληνοῖς καὶ σατύροις, αὐτὸν	καὶ	τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ οὖν
[183]	ἐάν τι ὁρῶσιν τοιοῦτον γιγνόμενον,	καὶ	τοὺς ὀνειδίζοντας αὖ οἱ (πρεσβύτεροι
[221]	ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ τοὺς φιλίους	καὶ	τοὺς πολεμίους, δῆλος ὢν παντὶ
[173]	δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε	καὶ	τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων
[221]	καὶ τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν	καὶ	τοὺς φιλίους καὶ τοὺς πολεμίους,
[175]	ὑφ᾽ ὑμῶν κεκλῆσθαι ἐπὶ δεῖπνον	καὶ	τούσδε τοὺς (ἄλλους, θεραπεύετε, ἵν᾽
[179]	ὑεῖ καὶ ὀνόματι μόνον προσήκοντας,	καὶ	τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω
[210]	ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις καλὸν	καὶ	τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν αὐτὸ
[220]	σοὶ διδόναι τἀριστεῖα τοὺς στρατηγούς,	καὶ	τοῦτό γέ μοι οὔτε μέμψῃ
[206]	δὲ τοῦτο θεῖον τὸ πρᾶγμα,	καὶ	τοῦτο ἐν θνητῷ ὄντι τῷ
[221]	τοὺς λόγους. Καὶ γὰρ οὖν	καὶ	τοῦτο ἐν τοῖς πρώτοις παρέλιπον,
[186]	ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ,	καὶ	τοῦτό ἐστιν ᾧ ὄνομα τὸ
[199]	καὶ ἡ μήτηρ ὡσαύτως; Ὁμολογεῖσθαι	καὶ	τοῦτο. (Ἔτι τοίνυν, εἰπεῖν τὸν
[177]	ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος·	καὶ	τοῦτο μὲν ἧττον καὶ θαυμαστόν,
[198]	λέγειν περὶ ἑκάστου τοῦ ἐγκωμιαζομένου,	καὶ	τοῦτο μὲν ὑπάρχειν, ἐξ αὐτῶν
[206]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ ἀεὶ εἶναι;	Καὶ	τοῦτο προσθετέον. Ἔστιν ἄρα συλλήβδην,
[218]	ἡγοῦμαι εἶναι σοὶ μὴ οὐ	καὶ	τοῦτο χαρίζεσθαι καὶ εἴ τι
[214]	Σωκράτει ὅ τι ἂν βούλῃ,	καὶ	τοῦτον τῷ ἐπὶ δεξιὰ καὶ
[200]	τε βούλωνται ἐάν τε μή,	καὶ	τούτου γε δή που τίς
[181]	αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται, χρῆν δὲ	καὶ	τούτους τοὺς πανδήμους ἐραστὰς προσαναγκάζειν
[204]	καὶ ἀμαθοῦς. αἰτία δὲ αὐτῷ	καὶ	τούτων ἡ γένεσις· πατρὸς μὲν
[207]	διδασκάλων δέομαι. ἀλλά μοι λέγε	καὶ	τούτων τὴν αἰτίαν καὶ τῶν
[223]	τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι κωμῳδίαν	καὶ	τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ τὸν
[189]	δύο, ἄρρεν καὶ θῆλυ, (ἀλλὰ	καὶ	τρίτον προσῆν κοινὸν ὂν ἀμφοτέρων
[198]	τοῦ νεανίσκου εἰρηκότος καὶ αὑτῷ	καὶ	τῷ θεῷ· τὸν οὖν Σωκράτη
[218]	δόξης ἀλήθειαν καλῶν κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς	καὶ	τῷ ~(ὄντι χρύσεα „χαλκείων„ διαμείβεσθαι
[183]	μὴ ἐῶσι διαλέγεσθαι τοῖς ἐρασταῖς,	καὶ	τῷ παιδαγωγῷ ταῦτα προστεταγμένα ᾖ,
[213]	θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί τε	καὶ	τὼ χεῖρε μόγις ἀπέχεται. ὅρα
[219]	οὐ μόνον ἐμοῦ περιῆν, ἀλλὰ	καὶ	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ὁπότ᾽ ἀναγκασθεῖμεν
[176]	κατακλινέντος τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος	καὶ	τῶν ἄλλων, σπονδάς τε σφᾶς
[207]	λέγε καὶ τούτων τὴν αἰτίαν	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν περὶ τὰ
[172]	συνουσίαν (καὶ Σωκράτους καὶ Ἀλκιβιάδου	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν τότε ἐν
[208]	ἔφη, ὦ Σώκρατες· ἐπεί γε	καὶ	τῶν ἀνθρώπων εἰ ἐθέλεις εἰς
[209]	καὶ οἱ ποιηταὶ πάντες γεννήτορες	καὶ	τῶν δημιουργῶν ὅσοι λέγονται εὑρετικοὶ
[202]	εἰδότων, ἔφη, πάντων λέγεις, ἢ	καὶ	τῶν εἰδότων; Ξυμπάντων μὲν οὖν.
[181]	ἐραστὰς προσαναγκάζειν τὸ τοιοῦτον, ὥσπερ	καὶ	τῶν ἐλευθέρων γυναικῶν προσαναγκάζομεν αὐτοὺς
[180]	καλλίων οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽	καὶ	τῶν ἡρώων ἁπάντων, καὶ ἔτι
[193]	σου, μὴ κωμῳδήσῃς αὐτόν, ἵνα	καὶ	τῶν λοιπῶν ἀκούσωμεν τί ἕκαστος
[193]	εἰ δὲ τοῦτο ἄριστον, ἀναγκαῖον	καὶ	τῶν νῦν παρόντων τὸ τούτου
[193]	γένοιτο, εἰ ἐκτελέσαιμεν τὸν ἔρωτα	καὶ	τῶν παιδικῶν τῶν αὑτοῦ ἕκαστος
[221]	διαπορεύεσθαι ὥσπερ καὶ ἐνθάδε, βρενθυόμενος	καὶ	τὠφθαλμὼ „παραβάλλων„ ἠρέμα παρασκοπῶν καὶ
[174]	κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ	καὶ	ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν·
[219]	καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας	καὶ	ὕβρισεν· καὶ περὶ ἐκεῖνό γε
[200]	λέγῃ ὅτι ἐγὼ ὑγιαίνων βούλομαι	καὶ	ὑγιαίνειν, καὶ πλουτῶν βούλομαι καὶ
[188]	σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν τε	καὶ	ὑγίειαν ἀνθρώποις καὶ τοῖς ἄλλοις
[200]	σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον κεκτημένος	καὶ	ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει καὶ
[186]	μὲν ἀγαθοῖς ἑκάστου τοῦ σώματος	καὶ	ὑγιεινοῖς καλὸν χαρίζεσθαι καὶ δεῖ,
[200]	Σωκράτη, καὶ ταχὺς ὢν ταχύς,	καὶ	ὑγιὴς ὢν ὑγιής— ἴσως γὰρ
[188]	καὶ τὰ ψυχρὰ καὶ ξηρὰ	καὶ	ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ κρᾶσιν
[196]	εἰ σκληρὸς ἦν. συμμέτρου δὲ	καὶ	ὑγρᾶς ἰδέας μέγα τεκμήριον ἡ
[177]	τὸν θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ	καὶ	ὑμῖν, γένοιτ᾽ ἂν ἡμῖν ἐν
[173]	ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν δεῖ	καὶ	ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν.
[176]	δέομαι ἀναψυχῆς τινός, οἶμαι δὲ	καὶ	ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ
[208]	τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον „καταθέσθαι„	καὶ	ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε κινδυνεύειν
[180]	καὶ ἐπαποθανεῖν τετελευτηκότι· ὅθεν δὴ	καὶ	ὑπεραγασθέντες οἱ θεοὶ διαφερόντως αὐτὸν
[208]	ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν	καὶ	ὑπεραποθνήσκειν. ἐπεὶ οἴει σύ, ἔφη,
[207]	διαμάχεσθαι τὰ ἀσθενέστατα τοῖς ἰσχυροτάτοις	καὶ	ὑπεραποθνῄσκειν, καὶ αὐτὰ τῷ λιμῷ
[183]	τὴν πρᾶξιν καὶ ὑπὸ φίλων	καὶ	ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων
[216]	τι χρήσωμαι τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ.	Καὶ	ὑπὸ μὲν δὴ τῶν αὐλημάτων
[184]	βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων	καὶ	ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν,
[183]	μὴ πράττειν οὕτω τὴν πρᾶξιν	καὶ	ὑπὸ φίλων καὶ ὑπὸ ἐχθρῶν,
[220]	ἠμφιεσμένων τε θαυμαστὰ δὴ ὅσα	καὶ	ὑποδεδεμένων καὶ ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας
[183]	ἤρα, οἴχεται ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους	καὶ	ὑποσχέσεις καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ
[176]	ἔοικεν, ἐμοί τε καὶ Ἀριστοδήμῳ	καὶ	Φαίδρῳ καὶ τοῖσδε, εἰ ὑμεῖς
[197]	θεὸς οὗτος διδάσκαλος γένηται, ἐλλόγιμος	καὶ	φανὸς ἀπέβη, οὗ δ᾽ ἂν
[203]	παντὸς τοῦ βίου, δεινὸς γόης	καὶ	φαρμακεὺς καὶ σοφιστής· καὶ οὔτε
[198]	λόγον κινοῦντες ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι,	καί	φατε αὐτὸν τοιοῦτόν τε εἶναι
[216]	τῶν πολλῶν. δραπετεύω οὖν αὐτὸν	καὶ	φεύγω, καὶ ὅταν ἴδω, αἰσχύνομαι
[215]	φαίνονται ἔνδοθεν ἀγάλματα ἔχοντες θεῶν.	καὶ	φημὶ αὖ ἐοικέναι αὐτὸν τῷ
[213]	ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν με	καὶ	φθονῶν θαυμαστὰ ἐργάζεται καὶ λοιδορεῖταί
[192]	οὖν ὁ τοιοῦτος παιδεραστής τε	καὶ	φιλεραστὴς γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲς
[213]	ἐγὼ τὴν τούτου μανίαν τε	καὶ	φιλεραστίαν πάνυ ὀρρωδῶ. Ἀλλ᾽ οὐκ
[209]	πρὸς ἀλλήλους οἱ τοιοῦτοι ἴσχουσι	καὶ	φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε καλλιόνων καὶ
[178]	ἢ ἀπεχόμενοι πάντων τῶν αἰσχρῶν	καὶ	φιλοτιμούμενοι πρὸς ~(ἀλλήλους· καὶ μαχόμενοί
[188]	παρασκευάζει καὶ ἀλλήλοις δυναμένους ὁμιλεῖν	καὶ	φίλους εἶναι καὶ τοῖς κρείττοσιν
[203]	δεινός, ἀεί τινας πλέκων μηχανάς,	καὶ	φρονήσεως ἐπιθυμητὴς καὶ πόριμος, φιλοσοφῶν
[197]	εἶναι σοφίαν, ᾗ γίγνεταί τε	καὶ	φύεται πάντα τὰ ζῷα; ἀλλὰ
[189]	τί ποιεῖς. γελωτοποιεῖς μέλλων λέγειν,	καὶ	φύλακά με τοῦ (λόγου ἀναγκάζεις
[187]	οἱ μήπω ὄντες, δεῖ χαρίζεσθαι	καὶ	φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα, καὶ
[188]	καὶ τοῖς ἄλλοις ζῴοις τε	καὶ	φυτοῖς, καὶ οὐδὲν ἠδίκησεν· ὅταν
[191]	τοῦ ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας	καὶ	χαίρουσι συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς
[188]	τοῖς φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι	καὶ	χάλαζαι καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας
[187]	δὴ παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ	καὶ	χαλεπὸν καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ.
[221]	δοράν. ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει	καὶ	χαλκέας τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ
[177]	ἅμα μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν	καὶ	χαρίσασθαι, ἅμα δ᾽ ἐν τῷ
[222]	ἐμὲ μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ	καὶ	Χαρμίδην τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον
[205]	ἐπεὶ αὑτῶν γε καὶ πόδας	καὶ	χεῖρας ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι,
[174]	ἦλθες, εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς	καὶ	χθὲς ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι,
[208]	μᾶλλον ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων,	καὶ	χρήματα ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν
[173]	τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων	καὶ	χρηματιστικῶν, αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς
[216]	καί μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα	καὶ	~(χρυσᾶ εἶναι καὶ πάγκαλα καὶ
[211]	μὴ ἀνάπλεων σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων	καὶ	χρωμάτων καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας
[195]	καὶ οἰκεῖ. ἐν γὰρ ἤθεσι	καὶ	ψυχαῖς θεῶν καὶ ἀνθρώπων τὴν
[196]	γὰρ (καὶ ἀπηνθηκότι καὶ σώματι	καὶ	ψυχῇ καὶ ἄλλῳ ὁτῳοῦν οὐκ
[217]	γάρ, ὦ ἄνδρες, μόνος μόνῳ,	καὶ	ᾤμην αὐτίκα διαλέξεσθαι αὐτόν μοι
[178]	ἔλεγε πάντα· ἃ δὲ μάλιστα	καὶ	ὧν ἔδοξέ μοι ἀξιομνημόνευτον, τούτων
[187]	τοῖς μὲν κοσμίοις τῶν ἀνθρώπων,	καὶ	ὡς ἂν κοσμιώτεροι γίγνοιντο οἱ
[222]	οὗ ἕνεκα ταῦτα πάντα εἴρηκας,	καὶ	ὡς ἐν παρέργῳ δὴ λέγων
[186]	τοῖς ἐν τῇ γῇ φυομένοις	καὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐν πᾶσι
[209]	ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος	καὶ	ὡς ἔπος εἰπεῖν τῆς Ἑλλάδος.
[198]	ὡς (μέγιστα ἀνατιθέναι τῷ πράγματι	καὶ	ὡς κάλλιστα, ἐάν τε ᾖ
[222]	κινδυνεύεις (ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ	καὶ	ὡς κατεκλίνη ἐν μέσῳ ἐμοῦ
[190]	οὔτε γὰρ ὅπως ἀποκτείναιεν εἶχον	καὶ	ὥσπερ τοὺς γίγαντας κεραυνώσαντες τὸ
[190]	τοῖς προσώποις ἐναντίοις κειμένοις μίαν,	καὶ	ὦτα τέτταρα, καὶ αἰδοῖα δύο,
[190]	λέγει Ὅμηρος περὶ Ἐφιάλτου τε	καὶ	Ὤτου, περὶ ἐκείνων λέγεται, τὸ
[208]	ἐπιστήμης ἔξοδος, μελέτη δὲ πάλιν	καινὴν	ἐμποιοῦσα ἀντὶ τῆς ἀπιούσης μνήμην
[177]	οὐδεὶς τουτωνὶ ὧν ἐγὼ ὁρῶ.	καίτοι	οὐκ ἐξ ἴσου γίγνεται ἡμῖν
[173]	Ἀπολλόδωρε· ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε	κακηγορεῖς	καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς
[182]	μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη (χαρίζεσθαι ἐρασταῖς,	κακίᾳ	τῶν θεμένων κεῖται, τῶν μὲν
[181]	παίδων τέλος ἄδηλον οἷ τελευτᾷ	κακίας	καὶ ἀρετῆς ψυχῆς τε πέρι
[173]	ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε	κακοδαίμονα	εἶναι, καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ
[186]	ὄνομα τὸ ἰατρικόν, τοῖς δὲ	κακοῖς	καὶ νοσώδεσιν αἰσχρόν τε καὶ
[205]	καλεῖ καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ	κακὸν	ἀλλότριον· ὡς οὐδέν γε ἄλλο
[202]	οἴου δεῖν αὐτὸν αἰσχρὸν καὶ	κακὸν	εἶναι, ἀλλά τι μεταξύ, ἔφη,
[202]	εἶναι, μηδὲ ὃ μὴ ἀγαθόν,	κακόν.	οὕτω δὲ καὶ τὸν Ἔρωτα
[201]	ἄρα ὁ Ἔρως ἐστὶ καὶ	κακός;	καὶ ἥ, Οὐκ εὐφημήσεις; ἔφη·
[179]	μὴ βοηθῆσαι κινδυνεύοντι- οὐδεὶς οὕτω	κακὸς,	ὅντινα οὐκ ἂν αὐτὸς ὁ
[185]	φιλίαν ἐραστοῦ ἐξαπατηθείη, ἀναφανέντος ἐκείνου	κακοῦ	(καὶ οὐ κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως
[197]	Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν, ἀμελὴς	κακῶν·	ἐν πόνῳ, ἐν φόβῳ, ἐν
[184]	δυνάμεων ἁλῶναι αἰσχρόν, (ἐάν τε	κακῶς	πάσχων πτήξῃ καὶ μὴ καρτερήσῃ,
[209]	καὶ ἐν βαρβάροις, πολλὰ καὶ	καλὰ	ἀποφηνάμενοι ἔργα, γεννήσαντες παντοίαν ἀρετήν·
[201]	ἔτι εἰπέ· τἀγαθὰ οὐ καὶ	καλὰ	δοκεῖ σοι εἶναι; Ἔμοιγε. Εἰ
[211]	ὄν, τὰ δὲ ἄλλα πάντα	καλὰ	ἐκείνου μετέχοντα τρόπον τινὰ τοιοῦτον,
[211]	τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ	καλὰ	ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν
[178]	πόλιν οὔτε ἰδιώτην μεγάλα καὶ	καλὰ	ἔργα ἐξεργάζεσθαι. φημὶ τοίνυν ἐγὼ
[179]	θεοῖς, ὥστε πολλῶν πολλὰ καὶ	καλὰ	ἐργασαμένων εὐαριθμήτοις δή τισιν ἔδοσαν
[201]	ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ	καλά,	κἂν τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη.
[202]	οὐ τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ	καλὰ	κεκτημένους; Πάνυ γε. (Ἀλλὰ μὴν
[211]	τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ	καλὰ	μαθήματα, καὶ ἀπὸ τῶν μαθημάτων
[209]	τά τε οὖν σώματα τὰ	καλὰ	μᾶλλον ἢ τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται
[204]	ἐκείνῳ ᾧ ἂν γένηται τὰ	καλά;	Οὐ πάνυ ἔφην ἔτι ἔχειν
[210]	ἐφεξῆς τε καὶ ὀρθῶς τὰ	καλά,	πρὸς τέλος ἤδη ἰὼν τῶν
[211]	ἀπὸ δυοῖν ἐπὶ πάντα τὰ	καλὰ	σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν
[210]	νέον ὄντα ἰέναι ἐπὶ τὰ	καλὰ	σώματα, καὶ πρῶτον μέν, ἐὰν
[191]	οἷον οἱ σκυτοτόμοι περὶ τὸν	καλάποδα	λεαίνοντες τὰς τῶν σκυτῶν ῥυτίδας·
[205]	τις τὸ μὲν ἀγαθὸν οἰκεῖον	καλεῖ	καὶ ἑαυτοῦ, τὸ δὲ κακὸν
[213]	καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν Ἀγάθωνα	καλεῖν	αὐτόν. καὶ τὸν ἰέναι ἀγόμενον
[175]	Ἄτοπόν γ᾽ ἔφη, λέγεις· οὔκουν	καλεῖς	αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; (καὶ
[173]	τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μαλακὸς	καλεῖσθαι,	οὐκ οἶδα ἔγωγε· ἐν μὲν
[180]	τῇ ἑτέρᾳ συνεργὸν Πάνδημον ὀρθῶς	καλεῖσθαι,	τὸν δὲ Οὐράνιον. ἐπαινεῖν μὲν
[207]	ἐν αὑτῷ ὅμως ὁ αὐτὸς	καλεῖται,	ἀλλὰ νέος ἀεὶ γιγνόμενος, τὰ
[188]	φορὰς καὶ ἐνιαυτῶν ὥρας ἀστρονομία	καλεῖται.	ἔτι τοίνυν καὶ θυσίαι πᾶσαι
[207]	ἓν ἕκαστον τῶν ζῴων ζῇν	καλεῖται	καὶ εἶναι τὸ αὐτό· οἷον
[205]	προσαγορεύεται. ποίησις γὰρ τοῦτο μόνον	καλεῖται,	καὶ οἱ ἔχοντες τοῦτο τὸ
[208]	ἐπιστημῶν ταὐτὸν πάσχει. ὃ γὰρ	καλεῖται	μελετᾷν, ὡς ἐξιούσης ἐστὶ τῆς
[212]	μέν τις τῶν ἐπιτηδείων ᾖ,	καλεῖτε·	εἰ δὲ μή, λέγετε ὅτι
[174]	καὶ χθὲς ζητῶν σε, ἵνα	καλέσαιμι,	οὐχ οἷός τ᾽ ἦ ἰδεῖν.
[185]	(καὶ οὐ κεκτημένου ἀρετήν, ὅμως	καλὴ	ἡ ἀπάτη· δοκεῖ γὰρ αὖ
[209]	κυῶν, καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ	καλῇ	καὶ γενναίᾳ καὶ εὐφυεῖ, πάνυ
[180]	αὐτὴ ἐφ᾽ ἑαυτῆς πραττομένη οὔτε	καλὴ	οὔτε αἰσχρά. ~(οἷον ὃ νῦν
[203]	τὸ καλὸν καὶ τῆς Ἀφροδίτης	καλῆς	οὔσης. ἅτε οὖν Πόρου καὶ
[175]	με παρὰ σοῦ πολλῆς καὶ	καλῆς	σοφίας πληρωθήσεσθαι. ἡ μὲν γὰρ
[197]	χρὴ ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα	καλῆς	ᾠδῆς μετέχοντα ἣν ᾄδει θέλγων
[221]	ἀπολείψω αὐτώ. ἐνταῦθα δὴ καὶ	κάλλιον	ἐθεασάμην Σωκράτη ἢ ἐν Ποτειδαίᾳ.
[182]	ἀργίαν. ἐνθάδε δὲ πολὺ τούτων	κάλλιον	νενομοθέτηται, καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ
[182]	κατανοῆσαι. Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται	κάλλιον	τὸ φανερῶς ἐρᾷν τοῦ λάθρᾳ,
[209]	ἴσχουσι καὶ φιλίαν βεβαιοτέραν, ἅτε	καλλιόνων	καὶ ἀθανατωτέρων παίδων κεκοινωνηκότες. καὶ
[198]	ἀνατιθέναι τῷ πράγματι καὶ ὡς	κάλλιστα,	ἐάν τε ᾖ οὕτως ἔχοντα
[198]	ἐξ αὐτῶν δὲ τούτων τὰ	κάλλιστα	ἐκλεγομένους ὡς εὐπρεπέστατα τιθέναι· καὶ
[209]	πολὺ δὲ μεγίστη, ἔφη, καὶ	καλλίστη	τῆς φρονήσεως ἡ περὶ τὰ
[177]	ἐπὶ δεξιὰ ὡς ἂν δύνηται	κάλλιστον,	ἄρχειν δὲ Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ
[214]	(περὶ Ἔρωτος εἰπεῖν ὡς δύναιτο	κάλλιστον,	καὶ ἐγκωμιάσαι. οἱ μὲν οὖν
[195]	ἀνεμέσητον εἰπεῖν, εὐδαιμονέστατον εἶναι αὐτῶν,	κάλλιστον	ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ
[185]	προθυμηθείη, τοῦτο δὲ αὖ πάντων	κάλλιστον·	οὕτω πᾶν> πάντως γε καλὸν
[199]	αἴτιον, ὅπως ἂν ~(φαίνηται ὡς	κάλλιστος	καὶ ἄριστος, δῆλον ὅτι τοῖς
[197]	Φαῖδρε, Ἔρως πρῶτος αὐτὸς ὢν	κάλλιστος	καὶ ἄριστος μετὰ τοῦτο τοῖς
[197]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων κόσμος, ἡγεμὼν	κάλλιστος	καὶ ἄριστος, ᾧ χρὴ ἕπεσθαι
[195]	ὄντα καὶ ἄριστον. ἔστι δὲ	κάλλιστος	ὢν τοιόσδε. πρῶτον μὲν νεώτατος
[212]	κεφαλῆς τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ	καλλίστου	κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα
[213]	ἀλλὰ διεμηχανήσω ὅπως παρὰ τῷ	καλλίστῳ	τῶν ἔνδον κατακείσει; καὶ τὸν
[204]	Ἔρως. ἔστι γὰρ δὴ τῶν	καλλίστων	ἡ σοφία, Ἔρως δ᾽ ἐστὶν
[180]	Ἀχιλλέα Πατρόκλου ἐρᾶν, ὃς ἦν	καλλίων	οὐ μόνον Πατρόκλου ἀλλ᾽ καὶ
[206]	Μοῖρα οὖν καὶ Εἰλείθυια ἡ	Καλλονή	ἐστι τῇ γενέσει. διὰ ταῦτα
[201]	καὶ οὐκ ἔχει ὁ Ἔρως	κάλλος.	Ἀνάγκη, φάναι. Τί δέ; τὸ
[218]	τέ μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι	κάλλος	ἀντὶ κάλλους, οὐκ ὀλίγῳ μου
[201]	ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ κεκτημένον	κάλλος	ἆρα λέγεις σὺ καλὸν εἶναι;
[210]	ἑνί, ὥσπερ οἰκέτης, ἀγαπῶν παιδαρίου	κάλλος	ἢ ἀνθρώπου τινός ἢ ἐπιτηδεύματος
[196]	ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος. χρόας δὲ	κάλλος	ἡ κατ᾽ ἄνθη δίαιτα τοῦ
[210]	ἀγαγεῖν, ἵνα ἴδῃ αὖ ἐπιστημῶν	κάλλος,	καὶ βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη
[218]	σὺ γένοιο ἀμείνων· ἀμήχανόν τοι	κάλλος	ὁρῴης ἂν ἐν ἐμοὶ καὶ
[210]	ταῦτα τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς	κάλλος	τιμιώτερον ἡγήσασθαι τοῦ ἐν τῷ
[210]	δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι τὸ	κάλλος	(τὸ ἐπὶ ὁτῳοῦν σώματι τῷ
[210]	τὸ ἐπὶ πᾶσιν τοῖς σώμασι	κάλλος·	τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων
[197]	πράγματα Ἔρωτος ἐγγενομένου, δῆλον ὅτι	κάλλους	(αἴσχει γὰρ οὐκ ἔνι Ἔρως)
[201]	ἔχει, ἄλλο τι ὁ Ἔρως	κάλλους	ἂν εἴη ἔρως, αἴσχους δὲ
[201]	φάναι. Τί δέ; τὸ ἐνδεὲς	κάλλους	καὶ μηδαμῇ κεκτημένον κάλλος ἆρα
[218]	ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι κάλλος ἀντὶ	κάλλους,	οὐκ ὀλίγῳ μου πλεονεκτεῖν διανοεῖ,
[196]	καὶ μένει. Περὶ μὲν οὖν	κάλλους	τοῦ θεοῦ καὶ ταῦθ᾽ ἱκανὰ
[198]	τὸ δὲ ἐπὶ τελευτῆς τοῦ	κάλλους	τῶν ὀνομάτων καὶ ῥημάτων τίς
[203]	τὸν πατέρα ἐπίβουλός ἐστι τοῖς	καλοῖς	καὶ τοῖς ἀγαθοῖς, ἀνδρεῖος ὢν
[178]	αἰσχροῖς αἰσχύνην, ἐπὶ δὲ τοῖς	καλοῖς	φιλοτιμίαν· οὐ γὰρ ἔστιν ἄνευ
[206]	καὶ ἡ ξύντασις ἔρως ἂν	καλοῖτο;	τί τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ
[183]	αἰσχρόν, ἀλλὰ καλῶς μὲν πραττόμενον	καλόν,	αἰσχρῶς δὲ αἰσχρόν. αἰσχρῶς μὲν
[182]	δὲ ἀρχομένων ἀνανδρίᾳ· οὗ δὲ	καλὸν	ἁπλῶς ἐνομίσθη, διὰ τὴν τῶν
[185]	κάλλιστον· οὕτω πᾶν> πάντως γε	καλὸν	ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα χαρίζεσθαι. οὗτός
[206]	παντὶ τῷ θείῳ, τὸ δὲ	καλὸν	ἁρμόττον. Μοῖρα οὖν καὶ Εἰλείθυια
[211]	ὀρθῶς παιδεραστεῖν ἐπανιὼν ἐκεῖνο τὸ	καλὸν	ἄρχηται καθορᾶν, σχεδὸν ἄν τι
[184]	ἄλλην ἀρετήν, εἰ μέλλει ξυμβῆναι	καλὸν	γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ χαρίσασθαι.
[181]	μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς	καλὸν	γίγνεται, μὴ ὀρθῶς δὲ αἰσχρόν.
[206]	ἡ πτοίησις γέγονε (περὶ τὸ	καλὸν	διὰ τὸ μεγάλης ὠδῖνος ἀπολύειν
[182]	αἰσχρὸν ποιοῦντι, καὶ ἑλόντι τε	καλὸν	δοκεῖ εἶναι (καὶ μὴ ἑλόντι
[211]	θνητῆς, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ θεῖον	καλὸν	δύναιτο μονοειδὲς κατιδεῖν; ἆρ᾽ οἴει,
[179]	τοῦτ᾽ ἐργασαμένη τὸ ἔργον οὕτω	καλὸν	ἔδοξεν ἐργάσασθαι οὐ μόνον ἀνθρώποις
[183]	ὅπερ ἐξ ἀρχῆς ἐλέχθη, οὔτε	καλὸν	εἶναι αὐτὸ καθ᾽ αὑτὸ οὔτε
[201]	δῆτα. Ἔτι οὖν ὁμολογεῖς Ἔρωτα	καλὸν	εἶναι, εἰ ταῦτα οὕτως ἔχει;
[201]	κεκτημένον κάλλος ἆρα λέγεις σὺ	καλὸν	εἶναι; Οὐ δῆτα. Ἔτι οὖν
[184]	νόμων μοναχοῦ ἐνταῦθα ξυμπίπτει τὸ	καλὸν	εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ χαρίσασθαι, ἄλλοθι
[198]	ἔσομαι οὐδ᾽ ἐγγὺς τούτων οὐδὲν	καλὸν	εἰπεῖν, ὑπ᾽ αἰσχύνης ὀλίγου (ἀποδρὰς
[209]	οἶμαι καὶ οὗτος περιιὼν τὸ	καλὸν	ἐν ᾧ ἂν γεννήσειεν· ἐν
[211]	τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽ ἔνθα μὲν	καλόν,	ἔνθα δὲ αἰσχρόν, ὡς τισὶ
[211]	γνῷ αὐτὸ τελευτῶν ὃ ἔστι	(καλόν.	ἐνταῦθα τοῦ βίου, ὦ φίλε
[202]	(Μὴ τοίνυν ἀνάγκαζε ὃ μὴ	καλόν	ἐστιν αἰσχρὸν εἶναι, μηδὲ ὃ
[201]	ἢ οἴει, ὅτι ἂν μὴ	καλὸν	ᾖ, ἀναγκαῖον αὐτὸ εἶναι αἰσχρόν;
[174]	Ἀγάθωνα· Ὦ φάναι, Ἀριστόδημε, εἰς	καλὸν	ἥκεις ὅπως συνδειπνήσῃς· εἰ δ᾽
[211]	εἴ τῳ γένοιτο (αὐτὸ τὸ	καλὸν	ἰδεῖν εἰλικρινές, καθαρόν, ἄμικτον, ἀλλὰ
[174]	δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ	καλὸν	ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ᾽
[204]	χαλεπὸν ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα	καλὸν	κἀγαθὸν μηδὲ φρόνιμον δοκεῖν αὑτῷ
[204]	τὸ ἐραστὸν τὸ τῷ ὄντι	καλὸν	καὶ ἁβρὸν καὶ τέλεον καὶ
[203]	φύσει ἐραστὴς ὢν περὶ τὸ	καλὸν	καὶ τῆς Ἀφροδίτης καλῆς οὔσης.
[210]	τοῖς ἐπιτηδεύμασι καὶ τοῖς νόμοις	καλὸν	καὶ τοῦτ᾽ ἰδεῖν ὅτι πᾶν
[185]	ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ	καλόν.	κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ λόγον
[202]	ὁμολογεῖς μὴ εἶναι ἀγαθὸν μηδὲ	καλόν,	μηδέν τι μᾶλλον οἴου δεῖν
[210]	βλέπων πρὸς (πολὺ ἤδη τὸ	καλὸν	μηκέτι τῷ παρ᾽ ἑνί, ὥσπερ
[211]	βιωτὸν ἀνθρώπῳ, θεωμένῳ αὐτὸ τὸ	καλόν.	ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ
[211]	οὐδ᾽ αὖ φαντασθήσεται αὐτῷ τὸ	καλὸν	οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ χεῖρες
[181]	διαλέγεσθαι, οὐκ ἔστι τούτων αὐτὸ	καλὸν	οὐδέν, ἀλλ᾽ ἐν τῇ πράξει,
[198]	ἄλλος ὁστισοῦν, μέλλων λέξειν μετὰ	καλὸν	οὕτω καὶ παντοδαπὸν λόγον ῥηθέντα;
[210]	δεῖ διώκειν τὸ ἐπ᾽ εἴδει	καλόν,	πολλὴ ἄνοια μὴ οὐχ ἕν
[211]	οὔ, οὐδὲ πρὸς μὲν τὸ	καλόν,	πρὸς δὲ τὸ αἰσχρόν. οὐδ᾽
[210]	ἵνα τὸ περὶ τὸ σῶμα	καλὸν	σμικρόν τι ἡγήσηται εἶναι. μετὰ
[186]	ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις τὸν	(καλόν	τε καὶ αἰσχρὸν ἔρωτα, οὗτός
[202]	τολμήσαις ἄν τινα μὴ φάναι	καλόν	τε καὶ εὐδαίμονα θεῶν εἶναι;
[211]	φθίνον, ἔπειτα οὐ τῇ μὲν	καλόν,	τῇ δ᾽ αἰσχρόν, οὐδὲ τοτὲ
[212]	γενήσεται, ὁρῶντι ᾧ ὁρατὸν τὸ	καλόν,	τίκτειν οὐκ εἴδωλα ἀρετῆς, ἅτε
[211]	αἰσχρόν, ὡς τισὶ μὲν ὂν	καλόν,	τισὶ δὲ αἰσχρόν· οὐδ᾽ αὖ
[182]	μὴ σοφοὶ λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται	καλὸν	τὸ χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, καὶ οὐκ
[210]	κατόψεταί τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν	καλόν,	τοῦτο ἐκεῖνο, ὦ Σώκρατες, οὗ
[186]	ἑκάστου τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς	καλὸν	χαρίζεσθαι καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό
[186]	Παυσανίας ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς	καλὸν	χαρίζεσθαι τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽
[204]	δ᾽ ἐστὶν ἔρως περὶ τὸ	καλόν,	ὥστε ἀναγκαῖον Ἔρωτα φιλόσοφον εἶναι,
[174]	ἐρέσθαι αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω	καλὸς	γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι·
[201]	οἷσπερ ἐγὼ τοῦτον, ὡς οὔτε	καλὸς	εἴη κατὰ τὸν ἐμὸν λόγον
[216]	ἴστε ὅτι οὔτε εἴ τις	καλός	ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ
[187]	ἔρωτα, καὶ οὗτός ἐστιν ὁ	καλός,	ὁ οὐράνιος, ὁ τῆς Οὐρανίας
[203]	πολλοῦ δεῖ ἁπαλός τε καὶ	καλός,	οἷον οἱ πολλοὶ οἴονται, ἀλλὰ
[181]	ὁ Ἔρως οὐ πᾶς ἐστὶ	καλὸς	οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ
[174]	παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα	καλὸς	παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ,
[211]	τῶν καλῶν ἐκείνου ἕνεκα τοῦ	καλοῦ	ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς χρώμενον,
[210]	τὸ πολὺ πέλαγος τετραμμένος τοῦ	καλοῦ	καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ καλοὺς
[209]	παιδεύειν. ἁπτόμενος γὰρ οἶμαι τοῦ	καλοῦ	καὶ ὁμιλῶν αὐτῷ, ἃ πάλαι
[211]	ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ	καλοῦ	μάθημα, καὶ γνῷ αὐτὸ τελευτῶν
[206]	ὦ Σώκρατες, ἔφη, οὐ τοῦ	καλοῦ	ὁ ἔρως, ὡς σὺ οἴει.
[210]	ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην, ἥ ἐστι	καλοῦ	(τοιοῦδε. πειρῶ δέ μοι, ἔφη,
[204]	εἴ τις μεταβαλὼν ἀντὶ τοῦ	καλοῦ	τῷ ἀγαθῷ χρώμενος πυνθάνοιτο· φέρε,
[180]	καὶ Διώνης, (ἣν δὴ Πάνδημον	καλοῦμεν.	ἀναγκαῖον δὴ καὶ ἔρωτα τὸν
[191]	ἡμίσει, ὃ δὴ νῦν γυναῖκα	καλοῦμεν,	εἴτ᾽ ἀνδρός· καὶ οὕτως ἀπώλλυντο.
[190]	δέρμα ἐπὶ τὴν γαστέρα νῦν	καλουμένην,	ὥσπερ τὰ σύσπαστα βαλάντια, ἓν
[205]	ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν	καλοῦνται	οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ κατὰ
[205]	δ᾽ ἥ, οἶσθ᾽ ὅτι οὐ	καλοῦνται	ποιηταὶ ἀλλὰ ἄλλα ἔχουσιν ὀνόματα,
[175]	τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν, κἀμοῦ	καλοῦντος	οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν γ᾽
[186]	ψυχαῖς τῶν ἀνθρώπων πρὸς τοὺς	καλοὺς	ἀλλὰ καὶ πρὸς ἄλλα πολλὰ
[210]	ἐρᾷν καὶ ἐνταῦθα γεννᾷν λόγους	καλούς,	ἔπειτα δὲ αὐτὸν κατανοῆσαι ὅτι
[202]	θεοὺς φῂς εὐδαίμονας εἶναι καὶ	καλούς;	ἢ τολμήσαις ἄν τινα μὴ
[210]	καλοῦ καὶ θεωρῶν πολλοὺς καὶ	καλοὺς	λόγους καὶ μεγαλοπρεπεῖς τίκτῃ καὶ
[211]	τε καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς	καλοὺς	παῖδάς τε καὶ νεανίσκους δόξει
[190]	γαστέρα, ὃ δὴ τὸν ὀμφαλὸν	καλοῦσι.	καὶ τὰς μὲν ἄλλας ῥυτίδας
[187]	ἢ ποιοῦντα, (ὃ δὴ μελοποιίαν	καλοῦσιν)	ἢ χρώμενον ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις
[194]	ὅτῳ διαλέγηται, ἄλλως τε καὶ	καλῷ.	ἐγὼ δὲ ἡδέως μὲν ἀκούω
[206]	καὶ τοῦ τόκου ἐν τῷ	καλῷ.	Εἶεν, ἦν δ᾽ ἐγώ. Πάνυ
[206]	οὐ δύναται, ἐν δὲ τῷ	καλῷ.	ἡ γὰρ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς
[222]	ὅσον προσήκει σκοπεῖν τῷ μέλλοντι	καλῷ	κἀγαθῷ ἔσεσθαι. ταῦτ᾽ ἐστίν, ὦ
[206]	ἔστι γὰρ τοῦτο τόκος ἐν	καλῷ	καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ
[213]	μοι οὔτε προσβλέψαι οὔτε διαλεχθῆναι	καλῷ	οὐδ᾽ ἑνί, ἢ οὑτοσὶ ζηλοτυπῶν
[195]	γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα βαίνει.	καλῷ	οὖν δοκεῖ μοι τεκμηρίῳ τὴν
[206]	γενέσει. διὰ ταῦτα ὅταν μὲν	καλῷ	προσπελάζῃ τὸ κυοῦν, ἵλεών τε
[201]	κατεσκευάσθη τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα	καλῶν·	αἰσχρῶν γὰρ οὐκ εἴη ἔρως.
[211]	ἄγεσθαι, ἀρχόμενον ἀπὸ τῶνδε τῶν	καλῶν	ἐκείνου ἕνεκα τοῦ καλοῦ ἀεὶ
[201]	Εἰ ἄρα ὁ Ἔρως τῶν	καλῶν	ἐνδεής ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ
[202]	δι᾽ ἔνδειαν τῶν ἀγαθῶν καὶ	καλῶν	ἐπιθυμεῖν αὐτῶν τούτων ὧν ἐνδεής
[211]	καλὰ ἐπιτηδεύματα, καὶ ἀπὸ τῶν	καλῶν	ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ μαθήματα,
[204]	τις ἡμᾶς ἔροιτο· τί τῶν	καλῶν	ἐστιν ὁ Ἔρως, ὦ Σώκρατές
[201]	μέγας θεός, εἴη δὲ τῶν	καλῶν·	ἤλεγχε δή με τούτοις τοῖς
[202]	θεὸς εἴη ὅ γε τῶν	καλῶν	καὶ ἀγαθῶν ἄμοιρος; Οὐδαμῶς, ὥς
[216]	ὅτι Σωκράτης ἐρωτικῶς διάκειται τῶν	καλῶν	καὶ ἀεὶ περὶ τούτους ἐστὶ
[218]	διανοεῖ, ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν	καλῶν	κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι
[223]	τὰ εἰωθότα· Σωκράτους παρόντος τῶν	καλῶν	μεταλαβεῖν ἀδύνατον ἄλλῳ. καὶ νῦν
[197]	ἔφυ, ἐκ τοῦ ἐρᾷν τῶν	καλῶν	πάντ᾽ ἀγαθὰ γέγονεν καὶ θεοῖς
[211]	καλὰ σώματα, καὶ ἀπὸ τῶν	καλῶν	σωμάτων ἐπὶ τὰ καλὰ ἐπιτηδεύματα,
[210]	δ᾽ ἐννοήσαντα καταστῆναι πάντων τῶν	καλῶν	σωμάτων ἐραστήν, ἑνὸς δὲ τὸ
[204]	σαφέστερον ἐρῶ· ὁ ἐρῶν τῶν	καλῶν	τί ἐρᾷ; καὶ ἐγὼ εἶπον
[204]	ὁ Ἔρως, ἔστι δὲ τῶν	καλῶν,	ὡς σὺ φῄς. εἰ δέ
[180]	γὰρ εἷς ἦν ὁ Ἔρως,	καλῶς	ἂν εἶχε· νῦν δὲ οὐ
[217]	οὖν δὴ δεῦρο τοῦ λόγου	καλῶς	ἂν ἔχοι καὶ πρὸς ὁντινοῦν
[199]	δή πού μοι, εἰ ἐβούλου	καλῶς	ἀποκρίνασθαι, ὅτι ἔστιν ὑέος γε
[184]	ὃς δὴ δοκεῖ τὰ πολλὰ	καλῶς	βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ χρημάτων
[184]	ὁ ~(ἡμέτερος νόμος εὖ καὶ	καλῶς	βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν χαρίσασθαι,
[178]	παντὸς τοῦ βίου τοῖς μέλλουσι	καλῶς	βιώσεσθαι, τοῦτο οὔτε συγγένεια οἵα
[174]	ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον.	Καλῶς	γ᾽ ἔφη, ποιῶν σύ· ἀλλὰ
[199]	που τοῖς γε εἰδόσιν· καὶ	καλῶς	γ᾽ ἔχει καὶ σεμνῶς ὁ
[194]	θαρρῶ, ~(τὸν οὖν Σωκράτη εἰπεῖν	Καλῶς	γὰρ αὐτὸς ἠγώνισαι, ὦ Ἐρυξίμαχε·
[204]	εἶπον· Εἶεν δή, ὦ ξένη·	καλῶς	γὰρ λέγεις· τοιοῦτος ὢν ὁ
[201]	ὧν τότε εἶπον. (Καὶ μὴν	καλῶς	γε εἶπες, φάναι, ὦ Ἀγάθων.
[183]	πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι,	καλῶς	δὲ χρηστῷ τε καὶ καλῶς.
[186]	εἶναι τὸν Ἔρωτα δοκεῖ μοι	καλῶς	διελέσθαι. ὅτι δὲ οὐ μόνον
[177]	ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς καὶ	καλῶς	εἴπωσιν, ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ
[198]	ἔοικεν, οὐ τοῦτο ἦν τὸ	καλῶς	ἐπαινεῖν ὁτιοῦν, ἀλλὰ τὸ ὡς
[181]	μόνον βλέποντες, ἀμελοῦντες δὲ τοῦ	καλῶς	ἢ μή· ὅθεν δὴ ξυμβαίνει
[199]	περὶ Ἔρωτος, ἐπειδὴ καὶ τἆλλα	καλῶς	καὶ μεγαλοπρεπῶς διῆλθες οἷός ἐστι,
[187]	ἐπεὶ τοῖς γε ῥήμασιν οὐ	καλῶς	λέγει. τὸ ἓν γάρ φησι
[200]	δὲ πῶς; Κἀμοί, φάναι, δοκεῖ.	Καλῶς	λέγεις. ἆρ᾽ οὖν βούλοιτ᾽ ἄν
[194]	θεῷ οὕτως ἤδη διαλεγέσθω. (Ἀλλὰ	καλῶς	λέγεις, ὦ Φαῖδρε, φάναι τὸν
[181]	ὡς ἂν πραχθῇ, τοιοῦτον ἀπέβη·	καλῶς	μὲν γὰρ πραττόμενον καὶ ὀρθῶς
[214]	φάναι, ὦ Ἐρυξίμαχε, τὸν Ἀλκιβιάδην,	καλῶς	μὲν λέγεις, μεθύοντα δὲ ἄνδρα
[183]	καθ᾽ αὑτὸ οὔτε αἰσχρόν, ἀλλὰ	καλῶς	μὲν πραττόμενον καλόν, αἰσχρῶς δὲ
[180]	εἰπεῖν δ᾽ αὐτὸν ὅτι· οὐ	καλῶς	μοι δοκεῖ, ὦ Φαῖδρε, προβεβλῆσθαι
[199]	Καὶ μήν, ὦ φίλε Ἀγάθων,	καλῶς	μοι ἔδοξας καθηγήσασθαι τοῦ λόγου,
[178]	συγγένεια οἵα τε ἐμποιεῖν οὕτω	καλῶς	οὔτε τιμαὶ οὔτε πλοῦτος οὔτ᾽
[185]	Παυσανίας ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον	καλῶς	οὐχ ~(ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ
[194]	ἀφρόνων φοβερώτεροι; (Οὐ μέντ᾽ ἂν	καλῶς	ποιοίην, φάναι τὸν Σωκράτη, ὦ
[183]	καλῶς δὲ χρηστῷ τε καὶ	καλῶς.	πονηρὸς δ᾽ ἐστὶν ἐκεῖνος ὁ
[181]	οὐδὲ ἄξιος ἐγκωμιάζεσθαι, ἀλλὰ ὁ	καλῶς	προτρέπων ἐρᾷν. Ὁ μὲν οὖν
[176]	ἔφη Ἐρυξίμαχον τὸν Ἀκουμενοῦ· Ἦ	καλῶς,	φάναι, λέγετε. καὶ ἔτι ἑνὸς
[184]	ἡμετέρῳ νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει	καλῶς	χαριεῖσθαι ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ
[187]	περὶ τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις	καλῶς	χρῆσθαι, ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν
[217]	δηχθέντος ὑπὸ τοῦ ἔχεως πάθος	κἀμὲ	ἔχει. φασὶ γάρ πού τινα
[200]	ἀνάγκη εἶναι· σοὶ δὲ πῶς;	Κἀμοί,	φάναι, δοκεῖ. Καλῶς λέγεις. ἆρ᾽
[175]	τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκεν,	κἀμοῦ	καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. Ἄτοπόν
[182]	μάλιστα τῶν γενναιοτάτων καὶ ἀρίστων,	κἂν	αἰσχίους ἄλλων ὦσι, καὶ ὅτι
[196]	ποιῆσαι· πᾶς γοῦν ποιητὴς γίγνεται,	κἂν	ἄμουσος ᾖ τὸ „πρίν„ οὗ
[185]	κατὰ τὸν αὐτὸν δὴ λόγον	κἂν	εἴ τις ὡς ἀγαθῷ χαρισάμενος
[215]	τῶν σῶν λόγων ἄλλου λέγοντος,	κἂν	πάνυ φαῦλος ᾖ ὁ λέγων,
[210]	ἐπιεικὴς ὢν τὴν ψυχήν τις	κἂν	σμικρὸν ἄνθος (ἔχῃ, ἐξαρκεῖν αὐτῷ
[209]	τὰ ἐρωτικὰ ἴσως, ὦ Σώκρατες,	κἂν	σὺ ~(μυηθείης· τὰ δὲ τέλεα
[201]	ἐστι, τὰ δὲ ἀγαθὰ καλά,	κἂν	τῶν ἀγαθῶν ἐνδεὴς εἴη. Ἐγώ,
[212]	μου ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ,	κἂν	ὑμεῖς ~(γελᾶτε, ὅμως εὖ οἶδ᾽
[221]	τινα ὑβριστοῦ δοράν. ὄνους γὰρ	κανθηλίους	λέγει καὶ χαλκέας τινὰς καὶ
[215]	ἢ τῶν κορυβαντιώντων ἥ τε	καρδία	πηδᾷ καὶ δάκρυα ἐκχεῖται ὑπὸ
[218]	ὧν ἄν τις δηχθείη— τὴν	καρδίαν	ἢ ψυχὴν γὰρ ἢ ὅ
[183]	τοῦτο, πλὴν φιλοσοφίας, τὰ μέγιστα	καρποῖτ᾽	ἂν ὀνείδη· εἰ γὰρ ἢ
[187]	ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν	καρπώσασθαι.	καὶ ἐν μουσικῇ δὴ καὶ
[187]	ἂν τὴν μὲν ἡδονὴν αὐτοῦ	καρπώσηται,	ἀκολασίαν δὲ μηδεμίαν ἐμποιήσῃ· ὥσπερ
[220]	ἦσαν οἱ ἄλλοι πρὸς τὸ	καρτερεῖν·	ἔν τ᾽ αὖ ταῖς εὐωχίαις
[216]	παρέχειν τὰ ὦτα, οὐκ ἂν	καρτερήσαιμι	ἀλλὰ ταὐτὰ ἂν πάσχοιμι· ἀναγκάζει
[220]	δὲ αὖ τὰς τοῦ χειμῶνος	καρτερήσεις—	δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες— θαυμάσια
[184]	κακῶς πάσχων πτήξῃ καὶ μὴ	καρτερήσῃ,	ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς χρήματα
[219]	ἐντυχεῖν εἰς φρόνησιν καὶ εἰς	καρτερίαν;	ὥστε οὔθ᾽ ὅπως οὖν ὀργιζοίμην
[217]	εἶναι τῷ ἀνδρὶ κατὰ τὸ	καρτερὸν	καὶ οὐκ ἀνετέον, ἐπειδήπερ ἐγκεχειρήκη,
[220]	αὖ τόδ᾽ ἔρεξε καὶ ἔτλη	καρτερὸς	ἀνὴρ ἐκεῖ ποτε ἐπὶ στρατείας,
[195]	πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε	κατ᾽	ἀνδρῶν κράατα βαίνει. καλῷ οὖν
[196]	πόλεμος. χρόας δὲ κάλλος ἡ	κατ᾽	ἄνθη δίαιτα τοῦ θεοῦ σημαίνει·
[186]	πᾶν ὁ θεὸς τείνει καὶ	κατ᾽	ἀνθρώπινα καὶ κατὰ θεῖα πράγματα.
[199]	ἀληθῆ, (εἰ βούλεσθε, ἐθέλω εἰπεῖν	κατ᾽	ἐμαυτόν, οὐ πρὸς τοὺς ὑμετέρους
[184]	ἢ κατὰ σοφίαν τινὰ ἢ	κατὰ	ἄλλο ὁτιοῦν μέρος ἀρετῆς, αὕτη
[188]	ἀνθρώπων δημιουργὸς τῷ ἐπίστασθαι τὰ	κατὰ	ἀνθρώπους ἐρωτικά, ὅσα τείνει πρὸς
[203]	φύσιν ἔχων, ἀεὶ ἐνδείᾳ ξύνοικος.	κατὰ	δὲ αὖ τὸν πατέρα ἐπίβουλός
[205]	καλοῦνται οὔτ᾽ ἐρασταί, οἱ δὲ	κατὰ	ἕν τι εἶδος ἰόντες τε
[186]	τείνει καὶ κατ᾽ ἀνθρώπινα καὶ	κατὰ	θεῖα πράγματα. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ
[190]	βαλάντια, ἓν στόμα ποιῶν ἀπέδει	κατὰ	μέσην τὴν γαστέρα, ὃ δὴ
[196]	ἐν κεφαλαίῳ πᾶσαν ποίησιν τὴν	κατὰ	μουσικήν· ἃ γάρ τις ἢ
[193]	τοῦτο δ᾽ ἐστὶ παιδικῶν τυχεῖν	κατὰ	νοῦν αὐτῷ πεφυκότων· οὗ δὴ
[184]	δι᾽ ἐκεῖνον ἀμείνων ἔσεσθαι ἢ	κατὰ	σοφίαν τινὰ ἢ κατὰ ἄλλο
[208]	οἱ μὲν οὖν ἐγκύμονες, ἔφη,	κατὰ	τὰ σώματα ὄντες πρὸς τὰς
[208]	οὐδέποτε οἱ αὐτοί ἐσμεν οὐδὲ	κατὰ	τὰς ἐπιστήμας, ἀλλὰ καὶ μία
[193]	ταῖς στήλαις καταγραφὴν ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι	κατὰ	τὰς ῥῖνας, γεγονότες ὥσπερ λίσπαι.
[207]	γιγνόμενος, τὰ δὲ ἀπολλύς, καὶ	κατὰ	τὰς τρίχας καὶ σάρκα καὶ
[221]	καὶ ἕτεροι· (καὶ τοὺς ἄλλους	κατὰ	ταὔτ᾽ ἄν τις ἀπεικάζοι· οἷος
[187]	σμικρὸν προσέχοντι τὸν νοῦν ὅτι	κατὰ	ταὐτὰ ἔχει τούτοις, ὥσπερ ἴσως
[178]	καὶ ἄλλῃ, οὐχ ἥκιστα δὲ	κατὰ	τὴν γένεσιν. τὸ γὰρ ἐν
[177]	μοι ἀρχὴ τοῦ λόγου ἐστὶ	κατὰ	τὴν Εὐριπίδου Μελανίππην· οὐ γὰρ
[174]	ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν νοῦν	κατὰ	τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ
[222]	παθημάτων γνόντα εὐλαβηθῆναι, καὶ μὴ	κατὰ	τὴν παροιμίαν ὥσπερ νήπιον παθόντα
[208]	χρόνον πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ	κατὰ	τὴν ~(ψυχήν— εἰσὶ γὰρ οὖν,
[206]	καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ	κατὰ	τὴν ψυχήν, καὶ ἐπειδὰν ἔν
[206]	καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ	κατὰ	τὴν ψυχήν. Μαντείας, ἦν δ᾽
[207]	κατὰ τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ	κατὰ	τὴν ψυχὴν οἱ τρόποι, τὰ
[207]	λόγον ἡ θνητὴ φύσις ζητεῖ	κατὰ	τὸ δυνατὸν ἀεί τε εἶναι
[217]	μοι ἐπιθετέον εἶναι τῷ ἀνδρὶ	κατὰ	τὸ καρτερὸν καὶ οὐκ ἀνετέον,
[207]	τὸ σῶμα. καὶ μὴ ὅτι	κατὰ	τὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ κατὰ
[206]	ὦ Σώκρατες, πάντες ἄνθρωποι καὶ	κατὰ	τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν
[206]	τοῦτο τόκος ἐν καλῷ καὶ	κατὰ	τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν
[185]	ὑπηρετοῖ, τοῦτο δὲ οὐ καλόν.	κατὰ	τὸν αὐτὸν δὴ λόγον κἂν
[201]	τοῦτον, ὡς οὔτε καλὸς εἴη	κατὰ	τὸν ἐμὸν λόγον οὔτε ἀγαθός.
[205]	αὐτόν, ἢ κατὰ χρηματισμὸν ἢ	κατὰ	φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ φιλοσοφίαν, οὔτε
[205]	χρηματισμὸν ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ	κατὰ	φιλοσοφίαν, οὔτε ἐρᾶν καλοῦνται οὔτ᾽
[205]	τρεπόμενοι πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ	κατὰ	χρηματισμὸν ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ
[211]	ὃ ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ	κατὰ	χρυσίον τε καὶ ἐσθῆτα καὶ
[181]	ἐν ἀφροσύνῃ λαβόντες ὡς νέον,	καταγελάσαντες	οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες. χρῆν
[222]	ἄνθρωπος ~(πᾶς ἂν τῶν λόγων	καταγελάσειεν.	διοιγομένους δὲ ἰδὼν ἄν τις
[212]	κεφαλὴν ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα	καταγελάσεσθέ	μου ὡς μεθύοντος; ἐγὼ δέ,
[189]	ἡμετέρας μούσης ἐπιχώριον) ἀλλὰ μὴ	καταγέλαστα.	Βαλών γε, φάναι, ὦ Ἀριστόφανες,
[198]	ποιήσειε. καὶ ἐνενόησα τότε ἄρα	καταγέλαστος	ὤν, ἡνίκα ὑμῖν ὡμολόγουν ἐν
[216]	μὴ αὐτοῦ καθήμενος παρὰ τούτῳ	καταγηράσω.	πέπονθα δὲ (πρὸς τοῦτον μόνον
[193]	ὥσπερ οἱ ἐν ταῖς στήλαις	καταγραφὴν	ἐκτετυπωμένοι, διαπεπρισμένοι κατὰ τὰς ῥῖνας,
[223]	ἓ δὲ ὕπνον λαβεῖν, (καὶ	καταδαρθεῖν	πάνυ πολύ, ἅτε μακρῶν τῶν
[223]	ἑπομένους νυστάζειν· καὶ πρότερον μὲν	καταδαρθεῖν	τὸν Ἀριστοφάνη, ἤδη δὲ ἡμέρας
[219]	θεούς, μὰ θεάς, οὐδὲν περιττότερον	καταδεδαρθηκὼς	(ἀνέστην μετὰ Σωκράτους, ἢ εἰ
[219]	ἁλώσεσθαι, διεπεφεύγει με. ἠπόρουν δή,	καταδεδουλωμένος	τε ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς
[176]	γὰρ δὴ τοῦτό γε οἶμαι	(κατάδηλον	γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι
[222]	σου δρᾶμα τοῦτο καὶ σειληνικὸν	κατάδηλον	ἐγένετο. ἀλλ᾽ ὦ φίλε Ἀγάθων,
[178]	ἐρᾷ, εἴ τι αἰσχρὸν ποιῶν	κατάδηλος	γίγνοιτο ἢ πάσχων ὑπό του
[187]	γεωργία· μουσικὴ δὲ καὶ παντὶ	κατάδηλος	τῷ καὶ σμικρὸν προσέχοντι τὸν
[192]	ἀλλ᾽ ἐξαρκεῖ αὐτοῖς μετ᾽ ἀλλήλων	καταζῇν	ἀγάμοις. πάντως μὲν οὖν ὁ
[208]	ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον	„καταθέσθαι„	καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε
[183]	ἀποπτάμενος, πολλοὺς λόγους καὶ ὑποσχέσεις	καταισχύνας·	ὁ δὲ τοῦ ἤθους χρηστοῦ
[213]	παῖδες, Ἀλκιβιάδην, ἵνα ἐκ τρίτων	κατακέηται.	Πάνυ γε, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην·
[177]	ἴσου γίγνεται ἡμῖν τοῖς ὑστάτοις	κατακειμένοις·	ἀλλ᾽ ἐὰν οἱ πρόσθεν ἱκανῶς
[192]	εἰ αὐτοῖς ἐν τῷ αὐτῷ	κατακειμένοις	ἐπιστὰς ὁ Ἥφαιστος, ἔχων τὰ
[175]	οὖν Ἀγάθωνα, τυγχάνειν γὰρ ἔσχατον	κατακείμενον	μόνον· Δεῦρ᾽ ἔφη φάναι, Σώκρατες,
[213]	παρὰ τῷ καλλίστῳ τῶν ἔνδον	κατακείσει;	καὶ τὸν Σωκράτη· Ἀγάθων, φάναι,
[222]	ἐν μέσῳ ἡμῶν ἔα Ἀγάθωνα	κατακεῖσθαι.	Ἀλλ᾽ ἀδύνατον, φάναι τὸν Σωκράτη.
[223]	ηὗρεν, ὥστε παρ᾽ ἑαυτῷ τουτονὶ	κατακεῖσθαι.	(Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς
[185]	γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον	κατακεῖσθαι,	Ὦ Ἐρυξίμαχε, δίκαιος εἶ ἢ
[175]	ἔφη φάναι, Σώκρατες, παρ᾽ ἐμὲ	κατάκεισο,	ἵνα καὶ τοῦ σοφοῦ ἁπτόμενός
[223]	(Τὸν μὲν οὖν Ἀγάθωνα ὡς	κατακεισόμενον	παρὰ τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης
[177]	Φαῖδρον πρῶτον, ἐπειδὴ καὶ πρῶτος	κατάκειται	καὶ ἔστιν ἅμα πατὴρ τοῦ
[175]	ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα ἵνα	κατακέοιτο·	ἄλλον δέ τινα τῶν παίδων
[219]	ἦν χειμών— ὑπὸ τὸν τρίβωνα	κατακλινεὶς	τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ χεῖρε
[176]	πρῶτα τρέπου. ~(Μετὰ ταῦτα, ἔφη,	κατακλινέντος	τοῦ Σωκράτους καὶ δειπνήσαντος καὶ
[213]	ταινιῶν ἀναδεῖν τὸν Σωκράτη καὶ	κατακλίνεσθαι.	Ἐπειδὴ δὲ κατεκλίνη, εἰπεῖν· Εἶεν
[223]	ἄντικρυς πορεύεσθαι παρὰ σφᾶς καὶ	κατακλίνεσθαι,	καὶ θορύβου μεστὰ πάντα εἶναι,
[213]	ἀναθορυβῆσαι καὶ κελεύειν εἰσιέναι καὶ	κατακλίνεσθαι,	καὶ τὸν Ἀγάθωνα καλεῖν αὐτόν.
[203]	παιδίον ποιήσασθαι ἐκ τοῦ Πόρου,	κατακλίνεταί	(τε παρ᾽ αὐτῷ καὶ ἐκύησε
[222]	ἐπαινεῖν. ἐὰν οὖν ὑπὸ σοὶ	κατακλινῇ	Ἀγάθων, οὐ δή που ἐμὲ
[222]	ἀλλ᾽ ἐγὼ παρὰ σὲ ἐλθὼν	κατακλινήσομαι.	Πάνυ γε, φάναι τὸν Σωκράτη,
[175]	δ᾽ ὅς, Ἀριστόδημε, παρ᾽ Ἐρυξίμαχον	κατακλίνου.	Καὶ ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν
[222]	τὸν Σωκράτη, δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ	κατακλίνου.	Ὦ Ζεῦ, εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην,
[175]	πολλοῦ τιμῶμαι τὴν παρὰ σοὶ	κατάκλισιν·	οἶμαι γάρ με παρὰ σοῦ
[223]	τὸν Ἀγάθωνα. τὸν οὖν Σωκράτη,	κατακοιμίσαντ᾽	ἐκείνους, ἀναστάντα ἀπιέναι, καὶ ἓ
[174]	οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ	καταλαμβάνειν	ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν· εὐθὺς δ᾽
[174]	τῇ οἰκίᾳ (τῇ Ἀγάθωνος, ἀνεῳγμένην	καταλαμβάνειν	τὴν θύραν, καί τι ἔφη
[207]	μόνον τῇ γενέσει, ὅτι ἀεὶ	καταλείπει	ἕτερον νέον ἀντὶ τοῦ παλαιοῦ,
[209]	ἀγαθοὺς ζηλῶν, οἷα ἔκγονα ἑαυτῶν	καταλείπουσιν,	ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον κλέος καὶ
[177]	Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων ἐπαίνους	καταλογάδην	ξυγγράφειν, ὥσπερ ὁ βέλτιστος Πρόδικος·
[199]	ἀπόκριναι ὀλίγῳ πλείω, ἵνα μᾶλλον	καταμάθῃς	ὃ βούλομαι. εἰ γὰρ ἐροίμην,
[182]	καὶ ὅπερ εἶπον, οὐ ῥᾴδιον	κατανοῆσαι.	Ἐνθυμηθέντι γὰρ ὅτι λέγεται κάλλιον
[210]	λόγους καλούς, ἔπειτα δὲ αὐτὸν	κατανοῆσαι	ὅτι τὸ κάλλος (τὸ ἐπὶ
[215]	ὧδ᾽ ἔχοντι εὐπόρως καὶ ἐφεξῆς	καταριθμῆσαι.	Σωκράτη δ᾽ ἐγὼ ἐπαινεῖν, ὦ
[176]	Παυσανίαν ἔφη λόγου τοιούτου τινὸς	κατάρχειν.	Εἶεν, ἄνδρες, φάναι, τίνα τρόπον
[177]	ἐξαρκέσει ἡμῖν. ἀλλὰ τύχῃ ἀγαθῇ	καταρχέτω	Φαῖδρος καὶ ἐγκωμιαζέτω τὸν Ἔρωτα.
[189]	γε μέγιστ᾽ ἂν αὐτοῦ ἱερὰ	κατασκευάσαι	καὶ βωμούς, καὶ θυσίας ἂν
[210]	σώμασι κάλλος· τοῦτο δ᾽ ἐννοήσαντα	καταστῆναι	πάντων τῶν καλῶν σωμάτων ἐραστήν,
[193]	ἡμῶν παρεχομένων πρὸς θεοὺς εὐσέβειαν,	καταστήσας	ἡμᾶς εἰς τὴν ἀρχαίαν φύσιν
[216]	ἐστι μέλει αὐτῷ οὐδέν, ἀλλὰ	καταφρονεῖ	τοσοῦτον (ὅσον οὐδ᾽ ἂν εἷς
[210]	δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο χαλάσαι	καταφρονήσαντα	καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ δὲ
[184]	ἢ εἰς διαπράξεις πολιτικὰς μὴ	καταφρονήσῃ·	οὐδὲν γὰρ δοκεῖ τούτων οὔτε
[220]	δὲ στρατιῶται ὑπέβλεπον (αὐτὸν ὡς	καταφρονοῦντα	σφῶν. Καὶ ταῦτα μὲν δὴ
[187]	ἐπειδὰν δέῃ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους	καταχρῆσθαι	(ῥυθμῷ τε καὶ ἁρμονίᾳ ἢ
[205]	ἔρωτα, τὰ δὲ ἄλλα ἄλλοις	καταχρώμεθα	ὀνόμασιν. Ὥσπερ τί; ἦν δ᾽
[219]	περιεγένετό τε καὶ κατεφρόνησεν καὶ	κατεγέλασεν	τῆς ἐμῆς ὥρας καὶ ὕβρισεν·
[219]	(δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς καὶ θαυμαστῷ,	κατεκείμην	τὴν νύκτα ὅλην. καὶ οὐδὲ
[174]	τῶν ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ	κατέκειντο	οἱ ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη
[213]	οὗτος; ἐλλοχῶν αὖ με ἐνταῦθα	κατέκεισο,	(ὥσπερ εἰώθεις ἐξαίφνης ἀναφαίνεσθαι ὅπου
[213]	Σωκράτη καὶ κατακλίνεσθαι. Ἐπειδὴ δὲ	κατεκλίνη,	εἰπεῖν· Εἶεν δή, ἄνδρες· δοκεῖτε
[222]	λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ ὡς	κατεκλίνη	ἐν μέσῳ ἐμοῦ τε καὶ
[213]	ἥκεις; καὶ τί αὖ ἐνταῦθα	κατεκλίνης;	ὡς οὐ παρὰ Ἀριστοφάνει οὐδὲ
[191]	τῶν σκυτῶν ῥυτίδας· ὀλίγας δὲ	κατέλιπε,	τὰς περὶ αὐτὴν τὴν γαστέρα
[209]	βούλει, ἔφη, οἵους Λυκοῦργος παῖδας	κατελίπετο	ἐν Λακεδαίμονι σωτῆρας τῆς Λακεδαίμονος
[182]	ἡ Ἁρμοδίου φιλία βέβαιος γενομένη	κατέλυσεν	αὐτῶν τὴν ἀρχήν. οὕτως οὗ
[201]	πως εἰπεῖν, ὅτι τοῖς θεοῖς	κατεσκευάσθη	τὰ πράγματα δι᾽ ἔρωτα καλῶν·
[197]	καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν δὴ καὶ	κατεσκευάσθη	τῶν θεῶν τὰ πράγματα Ἔρωτος
[219]	οὗτος τοσοῦτον περιεγένετό τε καὶ	κατεφρόνησεν	καὶ κατεγέλασεν τῆς ἐμῆς ὥρας
[215]	ἐάν τε φαύλη αὐλητρίς, μόνα	κατέχεσθαι	ποιεῖ καὶ δηλοῖ τοὺς τῶν
[215]	τε μειράκιον, ἐκπεπληγμένοι ἐσμὲν καὶ	κατεχόμεθα.	ἐγὼ γοῦν, ὦ ἄνδρες, εἰ
[211]	τὸ θεῖον καλὸν δύναιτο μονοειδὲς	κατιδεῖν;	ἆρ᾽ οἴει, ἔφη, φαῦλον βίον
[213]	ἐπίπροσθε τῶν ὀφθαλμῶν ἔχοντα οὐ	κατιδεῖν	τὸν Σωκράτη, ἀλλὰ καθίζεσθαι παρὰ
[210]	ἂν ἐνταῦθα ῥωσθεὶς καὶ αὐξηθεὶς	κατίδῃ	τινὰ ἐπιστήμην μίαν τοιαύτην, ἥ
[172]	τῶν οὖν γνωρίμων τις ὄπισθεν	κατιδών	με πόρρωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων
[210]	ἤδη ἰὼν τῶν ἐρωτικῶν ἐξαίφνης	κατόψεταί	τι θαυμαστὸν τὴν φύσιν καλόν,
[185]	(ἀλλ᾽ εἰπεῖν αὐτόν, ἐν τῇ	κάτω	γὰρ αὐτοῦ τὸν ἰατρὸν Ἐρυξίμαχον
[190]	ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις ἐναντίοις	κειμένοις	μίαν, καὶ ὦτα τέτταρα, καὶ
[189]	ἀλλ᾽ ἢ ἐν ὀνείδει ὄνομα	κείμενον.	ἔπειτα ὅλον ἦν ἑκάστου τοῦ
[182]	(χαρίζεσθαι ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων	κεῖται,	τῶν μὲν ἀρχόντων πλεονεξίᾳ, τῶν
[174]	ἄκλητος (ἥκειν, ἀλλ᾽ ὑπὸ σοῦ	κεκλημένος.	Σύν τε δύ᾽ ἔφη, ἐρχομένω
[175]	νομίζοντες καὶ ἐμὲ ὑφ᾽ ὑμῶν	κεκλῆσθαι	ἐπὶ δεῖπνον καὶ τούσδε τοὺς
[218]	καὶ ὅσοι ἄλλοι; πάντες γὰρ	κεκοινωνήκατε	τῆς φιλοσόφου μανίας τε καὶ
[209]	ἅτε καλλιόνων καὶ ἀθανατωτέρων παίδων	κεκοινωνηκότες.	καὶ πᾶς ἂν δέξαιτο ἑαυτῷ
[201]	τὸ ἐνδεὲς κάλλους καὶ μηδαμῇ	κεκτημένον	κάλλος ἆρα λέγεις σὺ καλὸν
[200]	ὅτι σύ, ὦ ἄνθρωπε, (πλοῦτον	κεκτημένος	καὶ ὑγίειαν καὶ ἰσχὺν βούλει
[185]	ἀναφανέντος ἐκείνου κακοῦ (καὶ οὐ	κεκτημένου	ἀρετήν, ὅμως καλὴ ἡ ἀπάτη·
[202]	τοὺς τἀγαθὰ καὶ τὰ καλὰ	κεκτημένους;	Πάνυ γε. (Ἀλλὰ μὴν Ἔρωτά
[200]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ταῦτα	κεκτῆσθαι,	ἐπεὶ ἐν τῷ γε νῦν
[216]	οὐ δεῖ ποιεῖν ἃ οὗτος	κελεύει,	ἐπειδὰν δὲ ἀπέλθω, ἡττημένῳ τῆς
[177]	δὴ πάντας καὶ βούλεσθαι καὶ	κελεύειν	αὐτὸν εἰσηγεῖσθαι. εἰπεῖν οὖν τὸν
[214]	αὐτὸν ἐκπιεῖν, ἔπειτα τῷ Σωκράτει	κελεύειν	ἐγχεῖν καὶ ἅμα εἰπεῖν· Πρὸς
[213]	οὔ; πάντας οὖν ἀναθορυβῆσαι καὶ	κελεύειν	εἰσιέναι καὶ κατακλίνεσθαι, καὶ τὸν
[199]	Φαῖδρον ἔφη καὶ τοὺς ἄλλους	κελεύειν	λέγειν, ὅπῃ αὐτὸς οἴοιτο δεῖν
[175]	εἰσιέναι. τὸν οὖν Ἀγάθωνα πολλάκις	κελεύειν	μεταπέμψασθαι τὸν Σωκράτη, ἓ δὲ
[174]	πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ	κελεύειν	προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ
[214]	μοι οὐδέν· ὁπόσον γὰρ ἂν	κελεύῃ	τις, τοσοῦτον ἐκπιὼν οὐδὲν μᾶλλον
[214]	ποιῶμεν; Ὅ τι ἂν σὺ	κελεύῃς.	δεῖ γάρ σοι πείθεσθαι· ἰητρὸς
[174]	ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν σὺ	κελεύῃς.	Ἕπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ
[217]	ποιητέον εἶναι ἔμβραχυ ὅ τι	κελεύοι	Σωκράτης. ἡγούμενος δὲ αὐτὸν ἐσπουδακέναι
[212]	βοῶντος, ἐρωτῶντος ὅπου Ἀγάθων καὶ	κελεύοντος	ἄγειν παρ᾽ Ἀγάθωνα. ἄγειν οὖν
[214]	τά γε ἀληθῆ παρίημι καὶ	κελεύω	λέγειν. Οὐκ ἂν φθάνοιμι, εἰπεῖν
[197]	(οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν	κενοῖ,	οἰκειότητος δὲ πληροῖ, τὰς τοιάσδε
[186]	σώματος ἐρωτικῶν πρὸς πλησμονὴν καὶ	κένωσιν,	καὶ ὁ διαγιγνώσκων ἐν τούτοις
[175]	ἐκ τῆς πληρεστέρας εἰς τὴν	κενωτέραν.	εἰ γὰρ οὕτως ἔχει καὶ
[175]	ἐκ τοῦ πληρεστέρου εἰς τὸ	κενώτερον	ῥεῖν ἡμῶν, ἐὰν ἁπτώμεθα ἀλλήλων,
[190]	εἶχον καὶ ὥσπερ τοὺς γίγαντας	κεραυνώσαντες	τὸ γένος ἀφανίσαιεν αἱ τιμαὶ
[189]	εἴπω (τοῦτο μὲν γὰρ ἂν	κέρδος	εἴη καὶ τῆς ἡμετέρας μούσης
[205]	περὶ τὸν ἔρωτα· τὸ μὲν	κεφάλαιόν	ἐστι πᾶσα ἡ τῶν ἀγαθῶν
[223]	παραγενέσθαι ὑπονυστάζειν τε· τὸ μέντοι	κεφάλαιον,	ἔφη, προσαναγκάζειν τὸν Σωκράτη ὁμολογεῖν
[186]	ἔστι γὰρ ἰατρική, ὡς ἐν	κεφαλαίῳ	εἰπεῖν, ἐπιστήμη τῶν τοῦ σώματος
[196]	ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς ἐν	κεφαλαίῳ	πᾶσαν ποίησιν τὴν κατὰ μουσικήν·
[212]	νῦν δὲ ἥκω ἐπὶ τῇ	κεφαλῇ	ἔχων τὰς ταινίας, ἵνα ἀπὸ
[212]	τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου	κεφαλὴν	ἀνειπὼν οὑτωσὶ ἀναδήσω· ἆρα καταγελάσεσθέ
[190]	ἐπ᾽ αὐχένι κυκλοτερεῖ, ὅμοια πάντῃ·	κεφαλὴν	δ᾽ ἐπ᾽ ἀμφοτέροις τοῖς προσώποις
[198]	μοι τελευτῶν ὁ Ἀγάθων Γοργίου	κεφαλὴν	δεινοῦ λέγειν ἐν τῷ λόγῳ
[213]	τὴν τούτου ταυτηνὶ τὴν θαυμαστὴν	κεφαλήν,	καὶ μή μοι μέμφηται ὅτι
[212]	καὶ ταινίας ἔχοντα ἐπὶ τῆς	κεφαλῆς	πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες,
[212]	ταινίας, ἵνα ἀπὸ τῆς ἐμῆς	κεφαλῆς	τὴν τοῦ σοφωτάτου καὶ καλλίστου
[197]	ἀνέμων κοίτην ὕπνον τ᾽ ἐνὶ	κήδει.	(οὗτος δὲ ἡμᾶς ἀλλοτριότητος μὲν
[210]	ἐξαρκεῖν αὐτῷ καὶ ἐρᾷν καὶ	κήδεσθαι	καὶ τίκτειν λόγους τοιούτους καὶ
[203]	ἦν, εἰς τὸν τοῦ Διὸς	κῆπον	εἰσελθὼν βεβαρημένος ηὗδεν. ἡ οὖν
[179]	ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν	κιθαρῳδός,	καὶ οὐ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ
[174]	αὐτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ	κινδυνεύει	οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ
[208]	καὶ ὑπὲρ τούτου κινδύνους τε	κινδυνεύειν	ἕτοιμοί εἰσι πάντας ἔτι μᾶλλον
[205]	τε καὶ ἐρᾶν καὶ ἐρασταί.	Κινδυνεύεις	ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ, λέγειν. Καὶ
[222]	εἰπεῖν· Καὶ μήν, ὦ Σώκρατες,	κινδυνεύεις	(ἀληθῆ λέγειν. τεκμαίρομαι δὲ καὶ
[218]	εἰωθότως ἔλεξεν· Ὦ φίλε Ἀλκιβιάδη,	κινδυνεύεις	τῷ ὄντι οὐ φαῦλος εἶναι,
[179]	τὰ παιδικὰ ἢ μὴ βοηθῆσαι	κινδυνεύοντι-	οὐδεὶς οὕτω κακὸς, ὅντινα οὐκ
[174]	ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη· Ἴσως μέντοι	κινδυνεύσω	καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ
[201]	ἔχει; καὶ τὸν Ἀγάθωνα εἰπεῖν.	Κινδυνεύω,	ὦ Σώκρατες, οὐδὲν εἰδέναι ὧν
[208]	ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου	κινδύνους	τε κινδυνεύειν ἕτοιμοί εἰσι πάντας
[175]	ὡς ἐγὼ οἶμαι. μὴ οὖν	κινεῖτε,	ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω χρὴ
[185]	ἐστιν, ἀναλαβών τι τοιοῦτον οἵῳ	κινήσαις	ἂν τὴν ῥῖνα, πτάρε· καὶ
[218]	ἅ μοι ἐδόκει· καὶ εἶπον	κινήσας	αὐτόν, Σώκρατες, καθεύδεις; Οὐ δῆτα,
[198]	ταῦτα δὴ, οἶμαι, πάντα λόγον	κινοῦντες	ἀνατίθετε τῷ Ἔρωτι, καί φατε
[212]	ἐπὶ τὰς θύρας (ἐστεφανωμένον αὐτὸν	κιττοῦ	τέ τινι στεφάνῳ δασεῖ καὶ
[208]	ἔρωτι τοῦ ὀνομαστοὶ γενέσθαι καὶ	κλέος	ἐς τὸν ἀεὶ χρόνον ἀθάνατον
[209]	ἑαυτῶν καταλείπουσιν, ἃ ἐκείνοις ἀθάνατον	κλέος	καὶ μνήμην παρέχεται αὐτὰ τοιαῦτα
[174]	καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι,	κληθεὶς	ὑπ᾽ ἐκείνου δεῦρ᾽ ἐπὶ δεῖπνον.
[172]	ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα τῇ	κλήσει·	Ὦ Φαληρεύς, ἔφη, οὗτος Ἀπολλόδωρος,
[217]	οὖν ἐν τῇ ἐχομένῃ ἐμοῦ	κλίνῃ,	ἐν ᾗπερ ἐδείπνει, καὶ οὐδεὶς
[208]	ἐπαποθανεῖν, ἢ προαποθανεῖν τὸν ὑμέτερον	Κόδρον	ὑπὲρ τῆς βασιλείας τῶν παίδων,
[183]	ποιούμενοι, καὶ ὅρκους ὀμνύντες, καὶ	κοιμήσεις	ἐπὶ θύραις, καὶ ἐθέλοντες δουλείας
[203]	θύραις καὶ ἐν ὁδοῖς ὑπαίθριος	κοιμώμενος,	τὴν τῆς μητρὸς φύσιν ἔχων,
[192]	ἂν ζῆτε, ὡς ἕνα ὄντα,	κοινῇ	ἀμφοτέρους ζῇν, καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνητε,
[219]	στρατεία ἡμῖν εἰς Ποτείδαιαν ἐγένετο	κοινὴ	καὶ συνεσιτοῦμεν ἐκεῖ. πρῶτον μὲν
[209]	μεμνημένος, καὶ τὸ γεννηθὲν συνεκτρέφει	κοινῇ	μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω
[181]	τὸν βίον ἅπαντα ξυνεσόμενοι καὶ	κοινῇ	συμβιωσόμενοι, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπατήσαντες, ἐν
[192]	Ἅιδου ἀντὶ δυοῖν ἕνα εἶναι	κοινῇ	τεθνεῶτε· ἀλλ᾽ ὁρᾶτε εἰ τούτου
[205]	λέγεις; Οὕτως, ἦν δ᾽ ἐγώ·	κοινὸν	εἶναι πάντων. Τί δὴ οὖν,
[205]	καὶ τὸν ἔρωτα τοῦτον πότερα	κοινὸν	οἴει εἶναι πάντων ἀνθρώπων, καὶ
[189]	θῆλυ, (ἀλλὰ καὶ τρίτον προσῆν	κοινὸν	ὂν ἀμφοτέρων τούτων, οὗ νῦν
[189]	εἶδος καὶ ὄνομα ἐξ ἀμφοτέρων	κοινὸν	τοῦ τε ἄρρενος καὶ θήλεος,
[191]	μὲν οὖν τῶν ἀνδρῶν τοῦ	κοινοῦ	τμῆμά εἰσιν, ὃ δὴ τότε
[188]	τε (καὶ ἀνθρώπους πρὸς ἀλλήλους	κοινωνία)	οὐ περὶ ἄλλο τί ἐστιν
[209]	μετ᾽ ἐκείνου, ὥστε πολὺ μείζω	κοινωνίαν	τῆς τῶν παίδων πρὸς ἀλλήλους
[182]	ἀρχομένων, οὐδὲ φιλίας ἰσχυρὰς καὶ	κοινωνίας,	ὃ δὴ μάλιστα φιλεῖ τά
[218]	διαφέρον. εἰ δὴ καθορῶν αὐτὸ	κοινώσασθαί	τέ μοι ἐπιχειρεῖς καὶ ἀλλάξασθαι
[197]	πελάγει δὲ γαλήνην νηνεμίαν, ἀνέμων	κοίτην	ὕπνον τ᾽ ἐνὶ κήδει. (οὗτος
[184]	ἐθελοδουλεία οὐκ αἰσχρὰ εἶναι οὐδὲ	κολακεία.	δεῖ δὴ τὼ νόμω τούτω
[184]	ἐθέλοντας (ἡντινοῦν δουλείαν παιδικοῖς μὴ	κολακείαν	εἶναι μηδὲ ἐπονείδιστον, οὕτω δὴ
[183]	ὑπὸ ἐχθρῶν, (τῶν μὲν ὀνειδιζόντων	κολακείας	καὶ ἀνελευθερίας, τῶν δὲ νουθετούντων
[215]	ὦ ἄνδρες, εἰ μὴ ἔμελλον	κομιδῇ	δόξειν μεθύειν, εἶπον ὀμόσας ἂν
[222]	οὐ γὰρ ἄν ποτε οὕτω	κομψῶς	κύκλῳ περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ
[215]	πολύ μοι μᾶλλον ἢ τῶν	κορυβαντιώντων	ἥ τε καρδία πηδᾷ καὶ
[177]	δοκεῖ εἶναι ἡμῖν τοῖς παροῦσι	κοσμῆσαι	τὸν θεόν. Εἰ οὖν (ξυνδοκεῖ
[193]	φόβος οὖν ἔστιν, ἐὰν μὴ	κόσμιοι	ὦμεν πρὸς τοὺς θεούς, ὅπως
[187]	αὐτὸς λόγος, ὅτι τοῖς μὲν	κοσμίοις	τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν
[189]	ὥστε με θαυμάζειν εἰ τὸ	κόσμιον	τοῦ σώματος ἐπιθυμεῖ τοιούτων ψόφων
[188]	ἐπειδὰν μὲν πρὸς ἄλληλα τοῦ	κοσμίου	τύχῃ ἔρωτος ἃ νῦν δὴ
[188]	γίγνεσθαι ἐὰν μή τις τῷ	κοσμίῳ	Ἔρωτι χαρίζηται μηδὲ τιμᾷ τε
[182]	ἀδικίαν, ἐπεὶ οὐ δή που	κοσμίως	γε καὶ νομίμως ὁτιοῦν πρᾶγμα>
[187]	τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὡς ἂν	κοσμιώτεροι	γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες, δεῖ
[190]	ἵνα θεώμενος τὴν αὑτοῦ τμῆσιν	κοσμιώτερος	εἴη ὁ ἄνθρωπος· καὶ τἆλλα
[197]	ξυμπάντων τε θεῶν καὶ ἀνθρώπων	κόσμος,	ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος, ᾧ
[223]	πάντα εἶναι, καὶ οὐκέτι ἐν	κόσμῳ	οὐδενὶ ἀναγκάζεσθαι πίνειν πάμπολυν οἶνον.
[214]	ἰδόντα αὐτὸν ~(πλέον ἢ ὀκτὼ	κοτύλας	χωροῦντα. τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν
[195]	ἄρα ἥ γε κατ᾽ ἀνδρῶν	κράατα	βαίνει. καλῷ οὖν δοκεῖ μοι
[176]	ἄλλῳ συμβουλεύσαιμι, ἄλλως τε καὶ	κραιπαλῶντα	ἔτι ἐκ τῆς προτεραίας. Ἀλλὰ
[195]	ἐπὶ γῆς βαίνει οὐδ᾽ ἐπὶ	κρανίων,	ἅ ἐστιν οὐ πάνυ μαλακά,
[188]	καὶ ὑγρά, καὶ ἁρμονίαν καὶ	κρᾶσιν	λάβῃ σώφρονα, ἥκει φέροντα εὐετηρίαν
[196]	εἶναι γὰρ ὁμολογεῖται σωφροσύνη τὸ	κρατεῖν	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ
[196]	ἂν ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ	κρατοῖ,	κρατῶν δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν
[196]	κρείττω εἶναι· εἰ δὲ ἥττους,	κρατοῖντ᾽	ἂν ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ
[196]	ὑπὸ Ἔρωτος, ὁ δὲ κρατοῖ,	κρατῶν	δὲ ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὁ
[196]	τοῦ δ᾽ ἀνδρειοτάτου τῶν ἄλλων	κρατῶν	πάντων ἂν ἀνδρειότατος εἴη· περὶ
[188]	καὶ φίλους εἶναι καὶ τοῖς	κρείττοσιν	ἡμῶν θεοῖς. ἴσως μὲν (οὖν
[196]	ἐπιθυμιῶν, Ἔρωτος δὲ μηδεμίαν ἡδονὴν	κρείττω	εἶναι· εἰ δὲ ἥττους, κρατοῖντ᾽
[196]	Ἔρως Ἄρη, Ἀφροδίτης, ὡς λόγος·	κρείττων	δὲ ὁ ἔχων τοῦ ἐχομένου·
[195]	τοῦτο οὐχ ὁμολογῶ, ὡς Ἔρως	Κρόνου	καὶ Ἰαπετοῦ ἀρχαιότερός ἐστιν. ἀλλά
[212]	καὶ ἐξαίφνης τὴν αὔλειον θύραν	κρουομένην	πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς κωμαστῶν,
[220]	φορεῖν, ἀνυπόδητος δὲ διὰ τοῦ	κρυστάλλου	ῥᾷον ἐπορεύετο ἢ οἱ ἄλλοι
[218]	ἀλλ᾽ ἀντὶ δόξης ἀλήθειαν καλῶν	κτᾶσθαι	ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα
[186]	τοῦ ἑτέρου ἔρωτος τὸν ἕτερον	κτᾶσθαι,	καὶ οἷς μὴ ἔνεστιν ἔρως,
[184]	παίδευσιν καὶ τὴν ἄλλην σοφίαν	κτᾶσθαι,	τότε δὴ τούτων ξυνιόντων εἰς
[216]	ἡγεῖται δὲ πάντα ταῦτα τὰ	κτήματα	οὐδενὸς ἄξια καὶ ἡμᾶς οὐδὲν
[212]	ἄλλους πείθειν ὅτι τούτου τοῦ	κτήματος	τῇ ἀνθρωπείᾳ φύσει συνεργὸν ἀμείνω
[205]	ἔχω ἀποκρίνασθαι, ὅτι εὐδαίμων ἔσται.	~(Κτήσει	γάρ, ἔφη, ἀγαθῶν οἱ εὐδαίμονες
[180]	εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας	κτῆσιν	ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασιν.
[197]	σοφοῖς, ἀγαστὸς θεοῖς· ζηλωτὸς ἀμοίροις,	κτητὸς	εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς, Χαρίτων,
[197]	καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς	κυβερνᾶν	θεῶν τε καὶ „ἀνθρώπων„ ὅθεν
[187]	πᾶσα διὰ τοῦ θεοῦ τούτου	~(κυβερνᾶται,	ὡσαύτως δὲ καὶ γυμναστικὴ καὶ
[197]	φόβῳ, ἐν πόθῳ, ἐν (λόγῳ	κυβερνήτης,	ἐπιβάτης, παραστάτης τε καὶ σωτὴρ
[190]	ταχὺ ὁρμήσειεν θεῖν, ὥσπερ οἱ	κυβιστῶντες	καὶ εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη
[190]	εἰς ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι	κυβιστῶσι	κύκλῳ, ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς
[173]	ὅσπερ Φοίνικι· Ἀριστόδημος ἦν τις,	Κυδαθηναιεύς,	σμικρός, ἀνυπόδητος ἀεί· παρεγεγόνει δ᾽
[206]	οὐ γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ	κύημα	χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ τῷ
[209]	σώμασιν, ἃ ψυχῇ προσήκει καὶ	κυῆσαι	καὶ τεκεῖν· τί οὖν προσήκει;
[206]	τῷ ζῴῳ ἀθάνατον ἔνεστιν, ἡ	κύησις	καὶ ἡ γέννησις. τὰ δὲ
[190]	καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι	κυκλοτερεῖ,	ὅμοια πάντῃ· κεφαλὴν δ᾽ ἐπ᾽
[189]	εἶδος στρογγύλον, νῶτον καὶ πλευρὰς	κύκλῳ	ἔχον· χεῖρας δὲ τέτταρας εἶχε,
[190]	τοῖς μέλεσιν ἀπερειδόμενοι ταχὺ ἐφέροντο	κύκλῳ.	ἦν δὲ διὰ ταῦτα τρία
[190]	ὀρθὸν τὰ σκέλη περιφερόμενοι κυβιστῶσι	κύκλῳ,	ὀκτὼ τότε οὖσι τοῖς μέλεσιν
[222]	γὰρ ἄν ποτε οὕτω κομψῶς	κύκλῳ	περιβαλλόμενος ἀφανίσαι ἐνεχείρεις οὗ ἕνεκα
[214]	οὔτε τι λέγομεν ἐπὶ τῇ	κύλικι	οὔτε τι ᾄδομεν, ἀλλ᾽ ἀτεχνῶς
[175]	ἀλλήλων, ὥσπερ τὸ ἐν ταῖς	κύλιξιν	ὕδωρ τὸ διὰ τοῦ ἐρίου
[206]	ὅταν μὲν καλῷ προσπελάζῃ τὸ	κυοῦν,	ἵλεών τε γίγνεται καὶ εὐφραινόμενον
[206]	χαλεπῶς φέρει. ὅθεν δὴ τῷ	κυοῦντί	τε καὶ ἤδη σπαργῶντι πολλὴ
[206]	ἦ δ᾽ ἥ, σαφέστερον ἐρῶ.	κυοῦσιν	γάρ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πάντες
[209]	ἔφη, οἳ ἐν ταῖς ψυχαῖς	κυοῦσιν	ἔτι μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς
[180]	καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ	κυριώτατον	εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας
[218]	δὲ οἶμαί μοι συλλήπτορα οὐδένα	κυριώτερον	εἶναι σοῦ. ἐγὼ δὴ τοιούτῳ
[209]	ἢ τὰ αἰσχρὰ ἀσπάζεται ἅτε	κυῶν,	καὶ ἂν ἐντύχῃ ψυχῇ καλῇ
[194]	τὸν Ἀγάθωνα, καὶ οὐδέν με	κωλύει	λέγειν· Σωκράτει γὰρ καὶ αὖθις
[223]	τῷ Σωκράτει ἀνίστασθαι· ἐξαίφνης δὲ	κωμαστὰς	ἥκειν παμπόλλους ἐπὶ τὰς θύρας,
[212]	κρουομένην πολὺν ψόφον παρασχεῖν ὡς	κωμαστῶν,	καὶ αὐλητρίδος φωνὴν ἀκούειν. τὸν
[193]	ὥσπερ οὖν ἐδεήθην σου, μὴ	κωμῳδήσῃς	αὐτόν, ἵνα καὶ τῶν λοιπῶν
[223]	αὐτοὺς τοῦ αὐτοῦ ἀνδρὸς εἶναι	κωμῳδίαν	καὶ τραγῳδίαν ἐπίστασθαι ποιεῖν, καὶ
[223]	καὶ τὸν τέχνῃ τραγῳδοποιὸν ὄντα	κωμῳδοποιὸν	εἶναι. ταῦτα δὴ ἀναγκαζομένους αὐτοὺς
[193]	καὶ μή μοι ὑπολάβῃ Ἐρυξίμαχος,	κωμῳδῶν	τὸν λόγον, ὡς Παυσανίαν καὶ