Page
[214]	βέλτιστε βελτίστου πατρὸς καὶ σωφρονεστάτου,	χαῖρε.	Καὶ γὰρ σύ, φάναι τὸν
[192]	ἄρα τούτου ἕνεκα ἕτερος ἑτέρῳ	χαίρει	ξυνὼν οὕτως ἐπὶ μεγάλης σπουδῆς·
[176]	τὴν μὲν ἄρτι εἰσελθοῦσαν αὐλητρίδα	χαίρειν	ἐᾷν, αὐλοῦσαν ἑαυτῇ ἢ ἂν
[212]	εἰ δέ, ὅτι καὶ ὅπῃ	χαίρεις	ὀνομάζων, τοῦτο ὀνόμαζε. Εἰπόντος δὲ
[212]	πάνυ πολλάς, καὶ εἰπεῖν· Ἄνδρες,	χαίρετε·	μεθύοντα ἄνδρα πάνυ σφόδρα δέξεσθε
[199]	ὑπέσχετο, ἡ δὲ φρὴν „οὔ„	χαιρέτω	δή. οὐ γὰρ ἔτι ἐγκωμιάζω
[191]	ἄρρενος, φιλοῦσι τοὺς ἄνδρας καὶ	χαίρουσι	συγκατακείμενοι καὶ συμπεπλεγμένοι ~(τοῖς ἀνδράσι,
[173]	τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς	χαίρω·	ὅταν δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως
[188]	φυτοῖς· καὶ γὰρ πάχναι καὶ	χάλαζαι	καὶ ἐρυσῖβαι ἐκ πλεονεξίας καὶ
[210]	ἑνὸς δὲ τὸ σφόδρα τοῦτο	χαλάσαι	καταφρονήσαντα καὶ σμικρὸν ἡγησάμενον· μετὰ
[204]	γενέσθαι· αὐτὸ γὰρ τοῦτό ἐστι	χαλεπὸν	ἀμαθία, τὸ μὴ ὄντα καλὸν
[187]	παιδεία ἐκλήθη) ἐνταῦθα δὴ καὶ	χαλεπὸν	καὶ ἀγαθοῦ δημιουργοῦ δεῖ. πάλιν
[201]	ἀντιλέγειν, ἐπεὶ Σωκράτει γε οὐδὲν	χαλεπόν.	(Καὶ σὲ μέν γε ἤδη
[187]	ἁρμονίας τε καὶ ῥυθμοῦ οὐδὲν	χαλεπὸν	τὰ ἐρωτικὰ διαγιγνώσκειν, οὐδὲ ὁ
[176]	γεγονέναι ἐκ τῆς ἰατρικῆς, ὅτι	χαλεπὸν	τοῖς ἀνθρώποις ἡ μέθη ἐστί·
[176]	ὑμῖν ὅτι τῷ ὄντι πάνυ	χαλεπῶς	ἔχω ὑπὸ τοῦ χθὲς πότου
[206]	γεννᾷ, ἀλλὰ ἴσχον τὸ κύημα	χαλεπῶς	φέρει. ὅθεν δὴ τῷ κυοῦντί
[221]	ὄνους γὰρ κανθηλίους λέγει καὶ	χαλκέας	τινὰς καὶ σκυτοτόμους καὶ βυρσοδέψας,
[197]	καὶ Μοῦσαι μουσικῆς καὶ Ἥφαιστος	χαλκείας	καὶ Ἀθηνᾶ ἱστουργίας καὶ Ζεὺς
[219]	ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι χρύσεα	„χαλκείων„	διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ μακάριε,
[203]	αὐχμηρὸς καὶ ἀνυπόδητος καὶ ἄοικος,	χαμαιπετὴς	ἀεὶ ὢν καὶ ἄστρωτος, ἐπὶ
[220]	(γὰρ θέρος τότε γ᾽ ἦν,	χαμεύνια	ἐξενεγκάμενοι ἅμα μὲν ἐν τῷ
[178]	ἠδ᾽ Ἔρος φησὶ μετὰ τὸ	Χάος	δύο τούτω γενέσθαι, Γῆν τε
[178]	ποιητοῦ, ἀλλ᾽ Ἡσίοδος πρῶτον μὲν	Χάος	φησὶ γενέσθαι, αὐτὰρ ἔπειτα Γαῖ᾽
[184]	νόμῳ ὁδός, εἰ μέλλει καλῶς	χαριεῖσθαι	ἐραστῇ παιδικά. Ἔστι γὰρ ἡμῖν
[182]	λέγειν, ἁπλῶς νενομοθέτηται καλὸν τὸ	χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς, καὶ οὐκ ἄν τις
[182]	οὕτως οὗ μὲν αἰσχρὸν ἐτέθη	(χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς, κακίᾳ τῶν θεμένων κεῖται,
[182]	τινὰς τολμᾷν λέγειν ὡς αἰσχρὸν	χαρίζεσθαι	ἐρασταῖς· λέγουσι δὲ εἰς τούτους
[186]	τοῦ σώματος καὶ ὑγιεινοῖς καλὸν	χαρίζεσθαι	καὶ δεῖ, καὶ τοῦτό ἐστιν
[218]	σοὶ μὴ οὐ καὶ τοῦτο	χαρίζεσθαι	καὶ εἴ τι ἄλλο ἢ
[187]	γίγνοιντο οἱ μήπω ὄντες, δεῖ	χαρίζεσθαι	καὶ φυλάττειν τὸν τούτων ἔρωτα,
[183]	ἐστὶ πονηρῷ τε καὶ πονηρῶς	χαρίζεσθαι,	καλῶς δὲ χρηστῷ τε καὶ
[185]	γε καλὸν ἀρετῆς γ᾽ ἕνεκα	χαρίζεσθαι.	οὗτός ἐστιν ὁ τῆς Οὐρανίας
[186]	ἔλεγεν τοῖς μὲν ἀγαθοῖς καλὸν	χαρίζεσθαι	τῶν ἀνθρώπων, (τοῖς δ᾽ ἀκολάστοις
[188]	μή τις τῷ κοσμίῳ Ἔρωτι	χαρίζηται	μηδὲ τιμᾷ τε αὐτὸν καὶ
[218]	ἀνδρὶ πολὺ μᾶλλον ἂν μὴ	χαριζόμενος	αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ χαριζόμενος
[218]	χαριζόμενος αἰσχυνοίμην τοὺς φρονίμους, ἢ	χαριζόμενος	τούς τε πολλοὺς καὶ ἄφρονας.
[208]	φύσει πᾶν τιμᾷ· ἀθανασίας γὰρ	χάριν	παντὶ αὕτη ἡ σπουδὴ καὶ
[183]	δ᾽ ἐρῶντι πάντα ταῦτα ποιοῦντι	χάρις	ἕπεται, καὶ δέδοται ὑπὸ τοῦ
[184]	νόμον ἔχων ἑκάτερος, ὁ μὲν	χαρισαμένοις	παιδικοῖς ὑπηρετῶν ὁτιοῦν δικαίως ἂν
[185]	~(ἐραστῇ ὡς πλουσίῳ πλούτου ἕνεκα	χαρισάμενος	ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι χρήματα,
[185]	κἂν εἴ τις ὡς ἀγαθῷ	χαρισάμενος	καὶ αὐτὸς ὡς ἀμείνων ἐσόμενος
[217]	ἐμὸν θαυμαστόν, ὡς ὑπάρχον μοι	χαρισαμένῳ	Σωκράτει πάντ᾽ ἀκοῦσαι ὅσα περ
[184]	τὸ καλὸν εἶναι παιδικὰ ἐραστῇ	χαρίσασθαι,	ἄλλοθι δὲ οὐδαμοῦ. ἐπὶ τούτῳ
[177]	μὲν τούτῳ ἔρανον εἰσενεγκεῖν καὶ	χαρίσασθαι,	ἅμα δ᾽ ἐν τῷ παρόντι
[184]	καλὸν γενέσθαι τὸ ἐραστῇ παιδικὰ	χαρίσασθαι.	ὅταν γὰρ εἰς τὸ αὐτὸ
[184]	καλῶς βασανίζειν, καὶ τοῖς μὲν	χαρίσασθαι,	τοὺς δὲ διαφεύγειν. διὰ ταῦτα
[197]	κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος, Χλιδῆς,	Χαρίτων,	Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς ἀγαθῶν,
[222]	μόνον ταῦτα πεποίηκεν, ἀλλὰ καὶ	Χαρμίδην	τὸν Γλαύκωνος καὶ Εὐθύδημον τὸν
[219]	ἐμαυτοῦ τοῦτον— καὶ γὰρ ἦν	χειμών—	ὑπὸ τὸν τρίβωνα κατακλινεὶς τὸν
[220]	χειμῶνος καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι	χειμῶνες—	θαυμάσια εἰργάζετο τά τε (ἄλλα,
[220]	πρὸς δὲ αὖ τὰς τοῦ	χειμῶνος	καρτερήσεις— δεινοὶ γὰρ αὐτόθι χειμῶνες—
[189]	νῶτον καὶ πλευρὰς κύκλῳ ἔχον·	χεῖρας	δὲ τέτταρας εἶχε, καὶ σκέλη
[205]	αὑτῶν γε καὶ πόδας καὶ	χεῖρας	ἐθέλουσιν ἀποτέμνεσθαι οἱ ἄνθρωποι, ἐὰν
[191]	αὑτοῦ ξυνῄει, καὶ περιβάλλοντες τὰς	χεῖρας	καὶ συμπλεκόμενοι ἀλλήλοις, ἐπιθυμοῦντες συμφῦναι,
[213]	καὶ λοιδορεῖταί τε καὶ τὼ	χεῖρε	μόγις ἀπέχεται. ὅρα οὖν μή
[214]	τοῦτον, οὐκ ἀφέξεταί μου τὼ	χεῖρε.	Οὐκ εὐφημήσεις; φάναι τὸν Σωκράτη.
[219]	κατακλινεὶς τὸν τούτου, περιβαλὼν τὼ	χεῖρε	τούτῳ τῷ (δαιμονίῳ ὡς ἀληθῶς
[211]	καλὸν οἷον πρόσωπόν τι οὐδὲ	χεῖρες	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν σῶμα
[203]	ὢν ἢ περὶ τέχνας ἢ	χειρουργίας	τινὰς βάναυσος. οὗτοι δὴ οἱ
[174]	τὸν Μενέλεων ἐπὶ τὴν θοίνην,	χείρω	ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος.
[189]	καὶ σκέλη τὰ ἴσα ταῖς	χερσίν,	καὶ πρόσωπα ~(δύ᾽ ἐπ᾽ αὐχένι
[176]	καὶ γὰρ αὐτός εἰμι τῶν	χθὲς	βεβαπτισμένων. ἀκούσαντα οὖν αὐτῶν ἔφη
[174]	ὅτι· Ἐπὶ δεῖπνον εἰς Ἀγάθωνος.	χθὲς	γὰρ αὐτὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις,
[174]	εἰς αὖθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ	χθὲς	ζητῶν σε, ἵνα καλέσαιμι, οὐχ
[212]	ἤλθομεν; ἐγὼ γάρ τοι, φάναι,	χθὲς	μὲν οὐχ οἷός τ᾽ ἐγενόμην
[176]	πάνυ χαλεπῶς ἔχω ὑπὸ τοῦ	χθὲς	πότου καὶ δέομαι ἀναψυχῆς τινός,
[176]	ὑμῶν τοὺς πολλούς· παρῆστε γὰρ	χθές-	σκοπεῖσθε (οὖν τίνι τρόπῳ ἂν
[197]	ἀμοίροις, κτητὸς εὐμοίροις· Τρυφῆς, Ἁβρότητος,	Χλιδῆς,	Χαρίτων, Ἱμέρου, Πόθου πατήρ· ἐπιμελὴς
[173]	ἔθυεν αὐτός τε καὶ οἱ	χορευταί.	Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς
[197]	τιθεὶς ξυνιέναι, ἐν ἑορταῖς, ἐν	χοροῖς,	ἐν θυσίαις γιγνόμενος ἡγεμών· πρᾳότητα
[204]	τοιοῦτος ὢν ὁ Ἔρως τίνα	χρείαν	ἔχει τοῖς ἀνθρώποις; (Τοῦτο δὴ
[178]	καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ	χρὴ	ἀνθρώποις ἡγεῖσθαι παντὸς τοῦ βίου
[193]	ἀλλὰ τούτων ἕνεκα πάντ᾽ ἄνδρα	χρὴ	ἅπαντα παρακελεύεσθαι εὐσεβεῖν περὶ (θεούς,
[190]	ἄλλοι θεοὶ ἐβουλεύοντο, ὅ τι	χρὴ	αὐτοὺς ποιῆσαι, καὶ ἠπόρουν· οὔτε
[209]	περὶ ἀρετῆς καὶ περὶ οἷον	χρὴ	εἶναι (τὸν ἄνδρα τὸν ἀγαθὸν
[197]	ἡγεμὼν κάλλιστος καὶ ἄριστος, ᾧ	χρὴ	ἕπεσθαι πάντα ἄνδρα ἐφυμνοῦντα καλῆς
[194]	βούλομαι πρῶτον μὲν εἰπεῖν ὡς	χρή	με εἰπεῖν, ἔπειτα εἰπεῖν. δοκοῦσι
[175]	κινεῖτε, ἀλλ᾽ ἐᾶτε. Ἀλλ᾽ οὕτω	χρὴ	ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ, ἔφη
[173]	δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα	χρὴ	ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ
[219]	εὐπόρουν. εὖ γὰρ ᾔδη ὅτι	χρήμασί	γε πολὺ μᾶλλον ἄτρωτος ἦν
[208]	ἢ ὑπὲρ τῶν (παίδων, καὶ	χρήματα	ἀναλίσκειν καὶ πόνους πονεῖν οὑστινασοῦν
[185]	χαρισάμενος ἐξαπατηθείη καὶ μὴ λάβοι	χρήματα,	ἀναφανέντος τοῦ ἐραστοῦ πένητος, οὐδὲν
[183]	ἂν ὀνείδη· εἰ γὰρ ἢ	χρήματα	βουλόμενος παρά του λαβεῖν ἢ
[184]	καρτερήσῃ, ἄν τ᾽ εὐεργετούμενος εἰς	χρήματα	ἢ εἰς διαπράξεις πολιτικὰς μὴ
[205]	πολλαχῇ ἐπ᾽ αὐτόν, ἢ κατὰ	χρηματισμὸν	ἢ κατὰ φιλογυμναστίαν ἢ κατὰ
[173]	ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων καὶ	χρηματιστικῶν,	αὐτός τε ἄχθομαι ὑμᾶς τε
[184]	καλῶς βασανίζειν· ἔπειτα τὸ ὑπὸ	χρημάτων	καὶ ὑπὸ πολιτικῶν δυνάμεων ἁλῶναι
[185]	γε αὑτοῦ ἐπιδεῖξαι, ὅτι ἕνεκα	χρημάτων	ὁτιοῦν ἂν ὁτῳοῦν ὑπηρετοῖ, τοῦτο
[181]	καταγελάσαντες οἰχήσεσθαι ἐπ᾽ ἄλλον ἀποτρέχοντες.	χρῆν	δὲ καὶ νόμον εἶναι μὴ
[181]	τοῦτον αὐτοὶ αὑτοῖς ἑκόντες τίθενται,	χρῆν	δὲ καὶ τούτους τοὺς πανδήμους
[177]	ἱκανὴ διατριβή· δοκεῖ γάρ μοι	χρῆναι	ἕκαστον ἡμῶν λόγον εἰπεῖν ἔπαινον
[214]	ἡμῖν πρὶν σὲ εἰσελθεῖν ἔδοξε	χρῆναι	ἐπὶ δεξιὰ ἕκαστον ἐν μέρει
[218]	παῖδες ἔξω ἦσαν, ἔδοξέ μοι	χρῆναι	μηδὲν ποικίλλειν πρὸς αὐτόν, ἀλλ᾽
[212]	λάβοι. διὸ δὴ ἔγωγέ φημι	χρῆναι	πάντα ἄνδρα τὸν Ἔρωτα τιμᾷν,
[214]	λέγεις; εἰπεῖν τὸν Ἀλκιβιάδην· δοκεῖ	χρῆναι,	ὦ Ἐρυξίμαχε; ἐπιθῶμαι τῷ ἀνδρὶ
[196]	ᾧ δὴ πρέπει ἡμᾶς μαρτυρίῳ	χρῆσθαι,	ὅτι ποιητὴς ὁ Ἔρως ἀγαθὸς
[187]	τὴν ὀψοποιικὴν τέχνην ἐπιθυμίαις καλῶς	χρῆσθαι,	ὥστ᾽ ἄνευ νόσου τὴν ἡδονὴν
[190]	μὲν ἀσθενέστεροι ἔσονται, ἅμα δὲ	χρησιμώτεροι	ἡμῖν διὰ τὸ πλείους τὸν
[195]	τῷ αὐτῷ (δὴ καὶ ἡμεῖς	χρησόμεθα	τεκμηρίῳ περὶ Ἔρωτα ὅτι ἁπαλός.
[178]	εὐθὺς νέῳ ὄντι ἢ ἐραστὴς	χρηστὸς	καὶ ἐραστῇ παιδικά. ὃ γὰρ
[183]	καταισχύνας· ὁ δὲ τοῦ ἤθους	χρηστοῦ	ὄντος ἐραστὴς διὰ βίου μένει,
[177]	δὲ βούλει αὖ σκέψασθαι τοὺς	χρηστοὺς	σοφιστάς, Ἡρακλέους μὲν καὶ ἄλλων
[183]	καὶ πονηρῶς χαρίζεσθαι, καλῶς δὲ	χρηστῷ	τε καὶ καλῶς. πονηρὸς δ᾽
[216]	ὥστε οὐκ ἔχω ὅ τι	χρήσωμαι	τούτῳ τῷ ἀνθρώπῳ. Καὶ ὑπὸ
[196]	Ἔρωτι πρὸς ἀλλήλους ἀεὶ πόλεμος.	χρόας	δὲ κάλλος ἡ κατ᾽ ἄνθη
[208]	καὶ κλέος ἐς τὸν ἀεὶ	χρόνον	ἀθάνατον „καταθέσθαι„ καὶ ὑπὲρ τούτου
[192]	εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν	χρόνον.	καὶ οἱ διατελοῦντες μετ᾽ ἀλλήλων
[208]	οἴονται, αὑτοῖς εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	πάντα ποριζόμενοι· οἱ δὲ κατὰ
[200]	παρόντα καὶ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	παρεῖναι· ἄλλο τι ὁμολογοῖ ἄν;
[185]	σοι ἐθέλῃ ἀπνευστὶ ἔχοντι πολὺν	χρόνον	παύεσθαι ἡ λύγξ· εἰ δὲ
[200]	ἔχει, τὸ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	ταῦτα εἶναι αὐτῷ σῳζόμενα καὶ
[200]	βούλει καὶ εἰς τὸν ἔπειτα	χρόνον	ταῦτα κεκτῆσθαι, ἐπεὶ ἐν τῷ
[175]	ἥκειν οὖν αὐτὸν οὐ πολὺν	χρόνον	ὡς εἰώθει διατρίψαντα, ἀλλὰ μάλιστα
[184]	ἁλίσκεσθαι ταχὺ αἰσχρὸν νενόμισται, ἵνα	χρόνος	ἐγγένηται, ὃς δὴ δοκεῖ τὰ
[213]	γέγονεν. ἀπ᾽ ἐκείνου γὰρ τοῦ	χρόνου,	ἀφ᾽ οὗ τούτου (ἠράσθην, οὐκέτι
[219]	λέγεις· ἐν γὰρ τῷ ἐπιόντι	χρόνῳ	(βουλευόμενοι πράξομεν ὃ ἂν φαίνηται
[217]	ταχὺ (ὑπήκουσεν, ὅμως δ᾽ οὖν	χρόνῳ	ἐπείσθη. ἐπειδὴ δὲ ἀφίκετο τὸ
[217]	μοι ἔδοξεν οὕτω θεῖα καὶ	~(χρυσᾶ	εἶναι καὶ πάγκαλα καὶ θαυμαστά,
[219]	κτᾶσθαι ἐπιχειρεῖς καὶ τῷ ~(ὄντι	χρύσεα	„χαλκείων„ διαμείβεσθαι νοεῖς. ἀλλ᾽ ὦ
[211]	ἐάν ποτε ἴδῃς, οὐ κατὰ	χρυσίον	τε καὶ ἐσθῆτα καὶ τοὺς
[211]	ἀνάπλεων σαρκῶν τε ἀνθρωπίνων καὶ	χρωμάτων	καὶ ἄλλης πολλῆς φλυαρίας θνητῆς,
[175]	σὺ περὶ τῆς σοφίας, δικαστῇ	χρώμενοι	τῷ Διονύσῳ· νῦν δὲ πρὸς
[211]	καλοῦ ἀεὶ ἐπανιέναι, ὥσπερ ἐπαναβαθμοῖς	χρώμενον,	ἀπὸ ἑνὸς ἐπὶ δύο καὶ
[187]	(ὃ δὴ μελοποιίαν καλοῦσιν) ἢ	χρώμενον	ὀρθῶς τοῖς πεποιημένοις μέλεσί τε
[204]	ἀντὶ τοῦ καλοῦ τῷ ἀγαθῷ	χρώμενος	πυνθάνοιτο· φέρε, ὦ Σώκρατες, ἐροιτο·
[202]	τούτου καὶ ἡ μαντικὴ πᾶσα	χωρεῖ	καὶ ἡ τῶν ἱερέων τέχνη
[192]	οὐκ ἐθέλοντες, ὡς ἔπος εἰπεῖν	χωρίζεσθαι	ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. καὶ
[191]	ἀργίας διὰ τὸ μηδὲν ἐθέλειν	χωρὶς	ἀλλήλων ποιεῖν. καὶ ὁπότε τι
[222]	ἐμοῦ τε καὶ σοῦ, ἵνα	χωρὶς	ἡμᾶς διαλάβῃ· οὐδὲν οὖν πλέον
[184]	οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι,	χωρὶς	τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ᾽ αὐτῶν
[173]	αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω,	χωρὶς	τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς
[214]	αὐτὸν ~(πλέον ἢ ὀκτὼ κοτύλας	χωροῦντα.	τοῦτον ἐμπλησάμενον πρῶτον μὲν αὐτὸν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 1/03/2005