Pages
[261]	τέχνας μόνον περὶ λόγων ἀκήκοας,	ἃς	ἐν ~Ἰλίῳ σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν
[247]	τε καὶ διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ,	ἃς	~θεῶν γένος εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται πράττων
[256]	ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ δεδέχθαι,	ἃς	οὐ θεμιτὸν εἶναι ~λύσαντας εἰς
[242]	(πείσεται· κἀγὼ τὸν ποταμὸν τοῦτον	διαβὰς	ἀπέρχομαι πρὶν ~ὑπὸ σοῦ τι
[236]	ὦ φίλε, εἰς τὰς ὁμοίας	λαβὰς	(ἐλήλυθας. ῥητέον μὲν γάρ ~σοι
[243]	ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος οὗτος, ~οὐδ᾽	ἔβας	ἐν νηυσὶν εὐσέλμοις, ~(οὐδ᾽ ἵκεο
[274]	τόπου ~ἣν οἱ Ἕλληνες Αἰγυπτίας	Θήβας	καλοῦσι, καὶ τὸν θεὸν Ἄμμωνα,
[227]	περίπατον Μέγαράδε καὶ κατὰ Ἡρόδικον	προσβὰς	τῷ ~τείχει πάλιν ἀπίῃς, οὐ
[246]	καὶ διόλλυται. ὁ μὲν δὴ	μέγας	ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς, ~ἐλαύνων
[269]	καὶ ~ὅσα ἄλλα διελθόντες ὑπ᾽	αὐγὰς	ἔφαμεν εἶναι σκεπτέα πότερον (χαλεπῶς
[268]	γε σμικρά· ταῦτα δὲ ὑπ᾽	αὐγὰς	μᾶλλον ἴδωμεν, τίνα καὶ πότ᾽
[241]	καὶ ὁ αὐτὸς ~πάλιν γένηται.	φυγὰς	δὴ γίγνεται ἐκ τούτων, καὶ
[257]	(τῇ φίλῃ ψυχῇ ἐντεκοῦσα, ἐννέα	χιλιάδας	ἐτῶν περὶ γῆν ~κυλινδουμένην αὐτὴν
[243]	γὰρ ἀκούων τις τύχοι ἡμῶν	γεννάδας	καὶ πρᾷος τὸ ἦθος, ~ἑτέρου
[264]	πολυκλαύτου ἐπὶ τύμβου, ~ἀγγελέω παριοῦσι	Μίδας	ὅτι τῇδε τέθαπται. ~(ὅτι δ᾽
[229]	~κατὰ τὸ ὑδάτιον βρέχουσι τοὺς	πόδας	ἰέναι, καὶ οὐκ ἀηδές, ἄλλως
[245]	ἐγείρουσα καὶ ἐκβακχεύουσα κατά τε	ᾠδὰς	καὶ κατὰ τὴν ἄλλην ποίησιν,
[246]	αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ δὲ τῆς	ἰδέας	αὐτῆς ὧδε λεκτέον. οἷον ~μέν
[248]	πόνον ~ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος	θέας	ἀπέρχονται, καὶ ἀπελθοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ
[229]	ἀπὸ τοῦ Ἰλισοῦ λέγεται ὁ	~Βορέας	τὴν Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι; ~(Σωκράτης) λέγεται
[238]	~κεκλημένον παρέξεται· περὶ δ᾽ αὖ	μέθας	τυραννεύσασα, τὸν κεκτημένον ταύτῃ ~ἄγουσα,
[236]	φίλε, εἰς τὰς ὁμοίας λαβὰς	(ἐλήλυθας.	ῥητέον μὲν γάρ ~σοι παντὸς
[273]	~(Φαῖδρος) ~αὐτά γε, ὦ Σώκρατες,	διελήλυθας	ἃ λέγουσιν οἱ περὶ τοὺς
[272]	ἐπισχετέον, ~βραχυλογίας τε αὖ καὶ	ἐλεινολογίας	καὶ δεινώσεως ἑκάστων τε ὅσα
[270]	γὰρ οἶμαι τοιούτῳ ὄντι Ἀναξαγόρᾳ,	μετεωρολογίας	ἐμπλησθεὶς καὶ ~ἐπὶ φύσιν νοῦ
[270]	τῶν τεχνῶν προσδέονται (ἀδολεσχίας καὶ	~μετεωρολογίας	φύσεως πέρι· τὸ γὰρ ὑψηλόνουν
[272]	τοῦ πότε λεκτέον καὶ ἐπισχετέον,	~βραχυλογίας	τε αὖ καὶ ἐλεινολογίας καὶ
[240]	μὴ οὐχὶ ἐπ᾽ ἔσχατον ἐλθεῖν	ἀηδίας	~ὁρῶντι μὲν ὄψιν πρεσβυτέραν καὶ
[276]	γιγνομένους, ἢ ταῦτα ~μὲν δὴ	παιδιᾶς	τε καὶ ἑορτῆς χάριν δρῴη
[276]	ἐν γράμμασι κήπους, ὡς ἔοικε,	παιδιᾶς	χάριν σπερεῖ τε ~καὶ γράψει,
[269]	τόν σφισιν ἐπιδεικνύμενον τὰ πρὸ	τραγῳδίας	ἂν φαίη ~ἀλλ᾽ οὐ τὰ
[268]	~(ἄλλα τοιαῦτα, καὶ διδάσκων αὐτὰ	τραγῳδίας	ποίησιν οἴεται παραδιδόναι; ~(Φαῖδρος) ~καὶ
[274]	ἔτι δὲ πεττείας τε καὶ	κυβείας,	καὶ δὴ καὶ γράμματα. βασιλέως
[254]	κέρκον, ἐνδακὼν τὸν χαλινόν, μετ᾽	ἀναιδείας	ἕλκει· ὁ δ᾽ (ἡνίοχος ἔτι
[246]	οἷον ~μέν ἐστι, πάντῃ πάντως	θείας	εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ
[265]	νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν δὲ ὑπὸ	θείας	~ἐξαλλαγῆς τῶν εἰωθότων νομίμων γιγνομένην.
[234]	ἑπόμενος συνεβάκχευσα μετὰ σοῦ τῆς	θείας	κεφαλῆς. ~(Φαῖδρος) εἶεν· οὕτω δὴ
[245]	οὖν πρῶτον ~ψυχῆς φύσεως πέρι	θείας	τε καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη
[265]	πάνυ γε. ~(Σωκράτης) ~τῆς δὲ	θείας	τεττάρων θεῶν τέτταρα μέρη διελόμενοι,
[230]	ἡμερώτερόν τε καὶ ἁπλούστερον ζῷον,	θείας	τινὸς καὶ ἀτύφου μοίρας φύσει
[260]	Λάκων, ἔτυμος τέχνη ἄνευ τοῦ	~ἀληθείας	ἧφθαι οὔτ᾽ ἔστιν οὔτε μή
[248]	ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ σπουδὴ τὸ	ἀληθείας	ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν, ἥ
[247]	εἰπεῖν, ἄλλως ~τε καὶ περὶ	ἀληθείας	λέγοντα ἡ γὰρ ἀχρώματός τε
[272]	οὐδὲν ἐν τοῖς δικαστηρίοις τούτων	ἀληθείας	μέλειν ~οὐδενί, ἀλλὰ τοῦ πιθανοῦ·
[272]	τοῦδε τοῦ λόγου, ὅτι ~οὐδὲν	ἀληθείας	μετέχειν δέοι δικαίων ἢ ἀγαθῶν
[260]	πείθειν ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ τῆς	ἀληθείας.	~(Σωκράτης) ~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι
[275]	ἐκ γραμμάτων ἐσόμενον, πολλῆς ἂν	εὐηθείας	γέμοι καὶ τῷ ~ὄντι τὴν
[275]	δρυὸς καὶ πέτρας ἀκούειν ὑπ᾽	εὐηθείας,	εἰ μόνον ~(ἀληθῆ λέγοιεν· σοὶ
[235]	με δίκην ἀγγείου. ὑπὸ δὲ	~νωθείας	αὖ καὶ αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι,
[253]	μελάγχρως, γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ	ἀλαζονείας	~ἑταῖρος, περὶ ὦτα λάσιος, κωφός,
[274]	εὐπρεπείας δὴ γραφῆς πέρι καὶ	ἀπρεπείας,	πῇ γιγνόμενον καλῶς ἂν ἔχοι
[274]	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τὸ δ᾽	εὐπρεπείας	δὴ γραφῆς πέρι καὶ ἀπρεπείας,
[267]	ἃ ἐκείνῳ ἐδωρήσατο ~πρὸς ποίησιν	εὐεπείας;	~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια δέ, ὦ Σώκρατες,
[256]	τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου	πορείας,	ἀλλὰ φανὸν βίον ~διάγοντας εὐδαιμονεῖν
[244]	πρὸς θεῶν ~εὐχάς τε καὶ	λατρείας,	ὅθεν δὴ καθαρμῶν τε καὶ
[273]	μή ποτε κτήσηται ἄνευ πολλῆς	~πραγματείας·	ἣν οὐχ ἕνεκα τοῦ λέγειν
[248]	κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται. θεσμός τε	Ἀδραστείας	~ὅδε. ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ
[274]	(γεωμετρίαν ~καὶ ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ	πεττείας	τε καὶ κυβείας, καὶ δὴ
[248]	συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης τε ~καὶ	κακίας	πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ
[279]	ἂν γένοιτο θαυμαστὸν προϊούσης τῆς	~ἡλικίας	εἰ περὶ αὐτούς τε τοὺς
[269]	ἐγώ τε καὶ σύ, ὑπ᾽	ἀγροικίας	ῥῆμά τι εἰπεῖν ἀπαίδευτον εἰς
[260]	ἔχουσαν ~πείθῃ, μὴ περὶ ὄνου	σκιᾶς	ὡς ἵππου τὸν ἔπαινον ποιούμενος,
[274]	ἔχει μοῖραν βλάβης τε καὶ	ὠφελίας	τοῖς μέλλουσι χρῆσθαι· ~καὶ νῦν
[240]	ἡγούμενος τῆς ἡδίστης πρὸς αὐτὸν	~ὁμιλίας.	ἀλλὰ μὴν οὐσίαν γ᾽ ἔχοντα
[231]	τυχεῖν τὸν ἄξιον ~τῆς σῆς	φιλίας.	εἰ τοίνυν τὸν νόμον τὸν
[255]	φίλοι τε καὶ οἰκεῖοι μοῖραν	φιλίας	~οὐδεμίαν παρέχονται πρὸς τὸν ἔνθεον
[233]	πειρώμενος ἀποτρέπειν· ταῦτα γάρ ἐστι	φιλίας	πολὺν χρόνον ~ἐσομένης τεκμήρια. εἰ
[227]	οἴει με κατὰ Πίνδαρον καὶ	ἀσχολίας	ὑπέρτερον" πρᾶγμα ~ποιήσασθαι τὸ τεήν
[257]	~λογογράφον· τάχ᾽ οὖν ἂν ὑπὸ	φιλοτιμίας	ἐπίσχοι ἡμῖν ἂν τοῦ γράφειν.
[255]	φράσαι, ἀλλ᾽ οἷον ~ἀπ᾽ ἄλλου	ὀφθαλμίας	ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει,
[238]	εἰκότος συμβήσεται. τῷ δὴ ὑπὸ	ἐπιθυμίας	~ἀρχομένῳ δουλεύοντί τε ἡδονῇ ἀνάγκη
[238]	κρατούσης τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα·	~(ἐπιθυμίας	δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς
[234]	ἐσομένοις· οὐδὲ ~οἵτινες παυόμενοι τῆς	ἐπιθυμίας	ἔχθρας πρόφασιν ζητήσουσιν, ἀλλ᾽ οἳ
[264]	ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς	ἐπιθυμίας	παύσωνται· ~(Σωκράτης) ~ἦ πολλοῦ δεῖν
[232]	βουλήσονται φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν τῆς	ἐπιθυμίας	παύσωνται· ~(τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν,
[231]	ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς	ἐπιθυμίας	παύσωνται· τοῖς δὲ οὐκ ἔστι
[232]	~γεγενημένης ἢ μελλούσης ἔσεσθαι τῆς	ἐπιθυμίας	συνεῖναι· τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας
[233]	φίλους ἐκεκτήμεθα, οἳ οὐκ ἐξ	ἐπιθυμίας	τοιαύτης γεγόνασιν ἀλλ᾽ ἐξ ~ἑτέρων
[278]	~ἐκείνων. ~(Φαῖδρος) τίνας οὖν τὰς	ἐπωνυμίας	αὐτῷ νέμεις; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν
[266]	~εἰς τὰ ἐν δεξιᾷ τῆς	μανίας	ἀγαγὼν ἡμᾶς, ὁμώνυμον μὲν ἐκείνῳ,
[241]	καὶ σωφροσύνην ἀντ᾽ ἔρωτος καὶ	μανίας,	ἄλλος γεγονὼς ~λέληθεν τὰ παιδικά.
[245]	σοι καὶ ἔτι πλείω ἔχω	μανίας	γιγνομένης ἀπὸ θεῶν λέγειν ~καλὰ
[265]	ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης)	~μανίας	δέ γε εἴδη δύο, τὴν
[251]	μὴ ἐδεδίει τὴν τῆς ~σφόδρα	μανίας	δόξαν, θύοι ἂν ὡς ἀγάλματι
[249]	ἥκων λόγος περὶ τῆς τετάρτης	μανίας	ἣν ὅταν τὸ τῇδέ ~τις
[244]	τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν γίγνεται διὰ	μανίας,	θείᾳ μέντοι δόσει ~διδομένης. ἥ
[245]	παιδεύει· ὃς δ᾽ ἂν ἄνευ	~μανίας	Μουσῶν ἐπὶ ποιητικὰς θύρας ἀφίκηται,
[249]	καὶ ὅτι ταύτης μετέχων τῆς	μανίας	ὁ ἐρῶν τῶν ~καλῶν ἐραστὴς
[256]	οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς	~μανίας	φέρονται· εἰς γὰρ σκότον καὶ
[235]	γε ἔλαθεν ὑπὸ τῆς ἐμῆς	(οὐδενίας·	τῷ γὰρ ῥητορικῷ αὐτοῦ ~μόνῳ
[254]	ἠναγκάσθη εἰς (τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς	ἡνίας	οὕτω ~σφόδρα, ὥστ᾽ ἐπὶ τὰ
[268]	ἕξιν ἔχοντα· τὰ γὰρ πρὸ	ἁρμονίας	~ἀναγκαῖα μαθήματα ἐπίστασαι ἀλλ᾽ οὐ
[268]	οὐδὲν μὴν κωλύει μηδὲ ~σμικρὸν	ἁρμονίας	ἐπαΐειν τὸν τὴν σὴν ἕξιν
[274]	τὸ μὲν τέχνης τε καὶ	ἀτεχνίας	λόγων πέρι ἱκανῶς ἐχέτω. ~(Φαῖδρος)
[236]	τούτου, ὦ φίλε, εἰς τὰς	ὁμοίας	λαβὰς (ἐλήλυθας. ῥητέον μὲν γάρ
[256]	φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ ~βελτίω τῆς	διανοίας	ἀγαγόντα, μακάριον μὲν (καὶ ὁμονοητικὸν
[270]	~ἐπὶ φύσιν νοῦ τε καὶ	διανοίας	ἀφικόμενος, ὧν δὴ πέρι τὸν
[259]	ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾽ ἀργίαν τῆς	διανοίας,	δικαίως ἂν ~καταγελῷεν, ἡγούμενοι ἀνδράποδ᾽
[265]	~λόγω τὸ μὲν ἄφρον τῆς	διανοίας	ἕν τι κοινῇ εἶδος ἐλαβέτην,
[244]	τῶν ἄλλων σημείων, ἅτ᾽ ἐκ	διανοίας	ποριζομένων ~ἀνθρωπίνῃ οἰήσει νοῦν τε
[266]	~κληθέντα, οὕτω καὶ τὸ τῆς	παρανοίας	ὡς ἓν> ἐν ἡμῖν πεφυκὸς
[241]	αἷς με σὺ προύβαλες ἐκ	προνοίας,	σαφῶς ἐνθουσιάσω; ~λέγω οὖν ἑνὶ
[241]	ἐραστοῦ φιλίαν ὅτι οὐ μετ᾽	εὐνοίας	~γίγνεται, ἀλλὰ σιτίου τρόπον, χάριν
[243]	νηυσὶν εὐσέλμοις, ~(οὐδ᾽ ἵκεο Πέργαμα	Τροίας·	~καὶ ποιήσας δὴ πᾶσαν τὴν
[261]	τέχνῃ, λέγεται δὲ καὶ περὶ	δημηγορίας·	ἐπὶ πλέον δὲ οὐκ ~ἀκήκοα.
[257]	ὠνείδιζε, καὶ διὰ πάσης τῆς	λοιδορίας	ἐκάλει ~λογογράφον· τάχ᾽ οὖν ἂν
[266]	~δεύτερον δὲ δὴ διήγησίν τινα	μαρτυρίας	τ᾽ ἐπ᾽ αὐτῇ, τρίτον τεκμήρια,
[246]	ἂν εἴη. ~περὶ μὲν οὖν	ἀθανασίας	αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ δὲ τῆς
[273]	ἔοικεν ἀποκεκρυμμένην τέχνην ἀνευρεῖν ὁ	Τεισίας	ἢ ἄλλος ὅστις ~δή ποτ᾽
[273]	τοίνυν καὶ τόδε ἡμῖν ~ὁ	Τεισίας,	μή τι ἄλλο λέγει (τὸ
[263]	οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ καὶ ὁ	Λυσίας	~ἀρχόμενος τοῦ ἐρωτικοῦ ἠνάγκασεν ἡμᾶς
[227]	δῆλον ὅτι τῶν λόγων ὑμᾶς	Λυσίας	εἱστία; ~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ, εἴ σοι
[228]	βέλτιστε Σώκρατες; οἴει με, ἃ	(Λυσίας	ἐν πολλῷ χρόνῳ κατὰ ~σχολὴν
[277]	τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὡς εἴτε	Λυσίας	ἤ τις ἄλλος πώποτε ἔγραψεν
[227]	γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει. ἀτὰρ	Λυσίας	ἦν, ὡς ἔοικεν, ἐν ἄστει.
[227]	ἐρωτικός. γέγραφε γὰρ δὴ ὁ	Λυσίας	~πειρώμενόν τινα τῶν καλῶν, οὐχ
[257]	ὥστε ὀκνῶ μή μοι ὁ	Λυσίας	ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν ἄρα καὶ
[269]	δὲ αὐτοῦ τέχνη, οὐχ ᾗ	Λυσίας	τε καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ
[235]	εἴ με οἴει λέγειν ὡς	Λυσίας	τοῦ ~παντὸς ἡμάρτηκεν, καὶ οἷόν
[252]	καὶ ἑταίρων ~πάντων λέλησται, καὶ	οὐσίας	δι᾽ ἀμέλειαν ἀπολλυμένης παρ᾽ οὐδὲν
[232]	~πρὸς τοὺς ἄλλους τῶν ἐρωμένων	συνουσίας	ἀποτρέπουσιν, φοβούμενοι τοὺς μὲν ~οὐσίαν
[260]	οἴκοι τε ~κεκτῆσθαι καὶ ἐπὶ	στρατιᾶς,	ἀποπολεμεῖν τε χρήσιμον καὶ πρός
[271]	τὰ τούτων παθήματα ~δίεισι πάσας	αἰτίας,	προσαρμόττων ἕκαστον ἑκάστῳ καὶ διδάσκων
[264]	ἀρχῆς ἀλλ᾽ ἀπὸ ~τελευτῆς ἐξ	ὑπτίας	ἀνάπαλιν διανεῖν ἐπιχειρεῖ τὸν λόγον,
[274]	ἄνω τόπου ~ἣν οἱ Ἕλληνες	Αἰγυπτίας	Θήβας καλοῦσι, καὶ τὸν θεὸν
[257]	~φρονοῦντες τῶν πολιτικῶν μάλιστα ἐρῶσι	λογογραφίας	τε καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων, οἵ
[258]	~δὲ ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος γένηται	λογογραφίας	τε καὶ τοῦ ἄξιος εἶναι
[275]	μνήμης ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον ηὗρες.	~σοφίας	δὲ τοῖς μαθηταῖς δόξαν, οὐκ
[274]	παρέξει· μνήμης τε γὰρ καὶ	σοφίας	φάρμακον ηὑρέθη. ὁ δ᾽ ~εἶπεν·
[249]	φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ	φιλοσοφίας,	~αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ
[270]	ὅσαι μεγάλαι τῶν τεχνῶν προσδέονται	(ἀδολεσχίας	καὶ ~μετεωρολογίας φύσεως πέρι· τὸ
[236]	σφυρήλατος ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι. ~(Σωκράτης)	~ἐσπούδακας,	ὦ Φαῖδρε, ὅτι σου τῶν
[240]	ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι,	φυλακάς	τε δὴ καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ
[235]	~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ ὦ γενναιότατε, κάλλιστα	εἴρηκας.	σὺ γὰρ ἐμοὶ ὧντινων μὲν
[273]	μὴν τόν γε Τεισίαν αὐτὸν	πεπάτηκας	ἀκριβῶς· εἰπέτω τοίνυν καὶ τόδε
[261]	μάλιστα μέν πως περὶ τὰς	δίκας	~λέγεταί τε καὶ γράφεται τέχνῃ,
[231]	τοίνυν τὸν νόμον τὸν καθεστηκότα	δέδοικας,	~μὴ πυθομένων τῶν ἀνθρώπων ὄνειδός
[230]	~ξεναγουμένῳ τινὶ καὶ οὐκ ἐπιχωρίῳ	(ἔοικας·	οὕτως ἐκ τοῦ ἄστεος οὔτ᾽
[245]	ἂν ἄνευ ~μανίας Μουσῶν ἐπὶ	ποιητικὰς	θύρας ἀφίκηται, πεισθεὶς ὡς ἄρα
[268]	καὶ τοὐναντίον αὖ φοβερὰς καὶ	ἀπειλητικὰς	ὅσα τ᾽ ~(ἄλλα τοιαῦτα, καὶ
[236]	ἔτι, ἐπειδὴ σύ γε ταῦτα	ὀμώμοκας.	πῶς γὰρ ἂν οἷός τ᾽
[228]	ἀλλ᾽ ἴθι, δείκνυε. ~(Φαῖδρος) ~παῦε.	ἐκκέκρουκάς	με ἐλπίδος, ὦ Σώκρατες, ἣν
[257]	τὴν ἐρωτικήν μοι τέχνην ἣν	ἔδωκας	μήτε ~ἀφέλῃ μήτε πηρώσῃς δι᾽
[243]	ἐρασθείς, λεγόντων ὡς διὰ σμικρὰ	~μεγάλας	ἔχθρας οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται καὶ
[248]	~ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι	ἀλλήλας	καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ τῆς
[267]	ἔφη· διαβάλλειν τε καὶ ἀπολύσασθαι	~διαβολὰς	ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ δὲ δὴ
[268]	ἀγρίως εἴποι ἄν· ὦ μοχθηρέ,	~μελαγχολᾷς,	ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς ὢν πρᾳότερον
[259]	~καὶ (ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν καὶ	ἡμᾶς.	~εἰ οὖν ἴδοιεν καὶ νὼ
[250]	ὄντες καὶ ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα	ἡμᾶς	ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα
[246]	~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ	ἡμᾶς	ἡνιόχησις. πῇ δὴ οὖν θνητόν
[245]	αὐτὸ μὴ φοβώμεθα, μηδέ τις	ἡμᾶς	λόγος θορυβείτω ~δεδιττόμενος ὡς πρὸ
[266]	ἐν δεξιᾷ τῆς μανίας ἀγαγὼν	ἡμᾶς,	ὁμώνυμον μὲν ἐκείνῳ, θεῖον δ᾽
[266]	ῥητορικὸν δοκεῖ μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽	ἡμᾶς.	~(Σωκράτης) ~πῶς φῄς; καλόν πού
[263]	Λυσίας ~ἀρχόμενος τοῦ ἐρωτικοῦ ἠνάγκασεν	ἡμᾶς	ὑπολαβεῖν τὸν ἔρωτα ἕν τι
[230]	τὸ δένδρον ἐφ᾽ ὅπερ ~ἦγες	ἡμᾶς;	~(Φαῖδρος) τοῦτο μὲν οὖν αὐτό.
[276]	τε καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν	ἐπιστήμας	ἔχοντα τοῦ γεωργοῦ φῶμεν ~ἧττον
[227]	ἢ δῆλον ὅτι τῶν λόγων	ὑμᾶς	Λυσίας εἱστία; ~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ, εἴ
[253]	τὸ ἐρωτικὸν ὄμμα, πᾶσαν αἰσθήσει	διαθερμήνας	τὴν ψυχήν, ~γαργαλισμοῦ τε καὶ
[259]	~διαλεγομένους καὶ παραπλέοντάς σφας ὥσπερ	Σειρῆνας	(ἀκηλήτους, ὃ ~γέρας παρὰ θεῶν
[254]	ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας καὶ	ἐκτείνας	~τὴν κέρκον, ἐνδακὼν τὸν χαλινόν,
[243]	τὶ ὄντε, ~εἰ ἄρα ἀνθρωπίσκους	τινὰς	ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον ἐν αὐτοῖς. ἐμοὶ
[240]	δὴ ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον ἢ	τίνας	ἡδονὰς ~διδοὺς ποιήσει τὸν ἴσον
[278]	ἐφ᾽ οἷς ἐσπούδακεν ~ἐκείνων. ~(Φαῖδρος)	τίνας	οὖν τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ νέμεις;
[268]	ἢ ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται καὶ	οὕστινας	δεῖ καὶ ὁπότε ἕκαστα ~τούτων
[261]	συνεγραψάτην, τῶν δὲ Παλαμήδους ἀνήκοος	γέγονας;	~(Φαῖδρος) ~καὶ ναὶ μὰ Δί᾽
[240]	οἶμαι χρόνου ἰσότης ἐπ᾽ ἴσας	ἡδονὰς	ἄγουσα δι᾽ ~ὁμοιότητα φιλίαν παρέχεται
[240]	οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ μὲν	ἡδονὰς	ἀεὶ διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι,
[240]	ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον ἢ τίνας	ἡδονὰς	~διδοὺς ποιήσει τὸν ἴσον χρόνον
[238]	~(ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ	ἡδονὰς	καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ
[250]	αὐτῶν καὶ ὀλίγοι ἐπὶ τὰς	εἰκόνας	ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ εἰκασθέντος
[241]	τρόπον, χάριν πλησμονῆς, (ὡς λύκοι	ἄρνας	~ἀγαπῶσιν, ὣς παῖδα φιλοῦσιν ἐρασταί.
[274]	τοῦτον ~ἐλθὼν ὁ Θεὺθ τὰς	τέχνας	ἐπέδειξεν, καὶ ἔφη δεῖν διαδοθῆναι
[271]	νῦν γράφοντες, ὧν σὺ ~ἀκήκοας,	τέχνας	λόγων πανοῦργοί εἰσιν καὶ ἀποκρύπτονται,
[261]	ἦ τὰς Νέστορος καὶ Ὀδυσσέως	τέχνας	μόνον περὶ λόγων ἀκήκοας, ἃς
[240]	μὲν βλαβερός τε καὶ ἀηδής,	λήξας	δὲ τοῦ ἔρωτος εἰς τὸν
[254]	ἔβρεξε τὴν ψυχήν, ὁ δὲ	λήξας	τῆς ὀδύνης, ~ἣν ὑπὸ τοῦ
[275]	εἴτε ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς	ἐπέπληξας,	καί μοι δοκεῖ περὶ γραμμάτων
[228]	ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ ~πρώτου. ~(Σωκράτης)	~δείξας	γε πρῶτον, ὦ φιλότης, τί
[245]	φίλον· ~ἀλλὰ τόδε πρὸς ἐκείνῳ	δείξας	φερέσθω τὰ νικητήρια, ὡς οὐκ
[260]	ἀλλὰ περὶ κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ,	δόξας	δὲ πλήθους μεμελετηκὼς πείσῃ κακὰ
[262]	ὁ τὴν ἀλήθειαν μὴ εἰδώς,	δόξας	δὲ τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά, ὡς
[230]	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~γενομένων τούτων	ἀκήκοας·	~ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ (τοῦτο
[262]	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων,	ἀκήκοας.	ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ τοῦτο
[263]	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων,	ἀκήκοας.	~ἀξιῶ (δὲ μὴ διὰ τοῦτο
[261]	Ὀδυσσέως τέχνας μόνον περὶ λόγων	ἀκήκοας,	ἃς ἐν ~Ἰλίῳ σχολάζοντες συνεγραψάτην,
[235]	καὶ ποῦ σὺ βελτίω τούτων	ἀκήκοας;	~(Σωκράτης) ~νῦν μὲν οὕτως οὐκ
[271]	οἱ νῦν γράφοντες, ὧν σὺ	~ἀκήκοας,	τέχνας λόγων πανοῦργοί εἰσιν καὶ
[261]	γιγνόμενον; ἢ πῶς σὺ ταῦτ᾽	ἀκήκοας;	~(Φαῖδρος) ~οὐ μὰ τὸν Δί᾽
[230]	πάντων δὲ κομψότατον τὸ ~τῆς	πόας,	ὅτι ἐν ἠρέμα προσάντει ἱκανὴ
[249]	~ἔστι δὴ οὖν δεῦρο ὁ	πᾶς	ἥκων λόγος περὶ τῆς τετάρτης
[275]	ἅπαξ (γραφῇ, κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ	πᾶς	λόγος ὁμοίως παρὰ ~τοῖς ἐπαΐουσιν,
[277]	τὸ πεῖσαι, ὡς ὁ ἔμπροσθεν	πᾶς	~μεμήνυκεν ἡμῖν λόγος. ~(Φαῖδρος) παντάπασι
[277]	ἐπονείδιστον εἶναι, οὐδὲ ἂν ὁ	πᾶς	~ὄχλος αὐτὸ ἐπαινέσῃ. ~(Φαῖδρος) οὐ
[229]	στάδια, ᾗ πρὸς τὸ ἐν	Ἄγρας	διαβαίνομεν· καὶ ~πού τίς ἐστι
[268]	~βούληται οἰκτράς, καὶ τοὐναντίον αὖ	φοβερὰς	καὶ ἀπειλητικὰς ὅσα τ᾽ ~(ἄλλα
[262]	ἂν ἡμῖν εἶεν τοῦτο ~τὸ	γέρας·	οὐ γάρ που ἔγωγε τέχνης
[259]	σφας ὥσπερ Σειρῆνας (ἀκηλήτους, ὃ	~γέρας	παρὰ θεῶν ἔχουσιν ἀνθρώποις διδόναι,
[259]	τεττίγων γένος μετ᾽ ἐκεῖνο φύεται,	γέρας	τοῦτο παρὰ Μουσῶν ~λαβόν, μηδὲν
[240]	νεωτέρῳ γὰρ πρεσβύτερος ~συνὼν οὔθ᾽	ἡμέρας	οὔτε νυκτὸς ἑκὼν ἀπολείπεται, ἀλλ᾽
[229]	τοῦ ἔτους τε καὶ τῆς	ἡμέρας.	~(Σωκράτης) πρόαγε δή, καὶ σκόπει
[254]	τελευτῶντε δέ, ὅταν μηδὲν ᾖ	πέρας	κακοῦ, πορεύεσθον ~ἀγομένω, εἴξαντε καὶ
[233]	πολλοῦ ἐποιούμεθα οὔτ᾽ ἂν τοὺς	πατέρας	καὶ τὰς μητέρας, οὔτ᾽ ἂν
[248]	καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ τῆς	ἑτέρας	πειρωμένη γενέσθαι. θόρυβος οὖν καὶ
[248]	τῶν ἀληθῶν, μέχρι τε τῆς	~ἑτέρας	περιόδου εἶναι ἀπήμονα, κἂν ἀεὶ
[233]	ἂν τοὺς πατέρας καὶ τὰς	μητέρας,	οὔτ᾽ ἂν ~πιστοὺς φίλους ἐκεκτήμεθα,
[241]	γέγονεν, οὔθ᾽ ὅπως τὰ τῆς	προτέρας	ἀνοήτου ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά τε καὶ
[263]	σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ, ὅσῳ λέγεις	τεχνικωτέρας	Νύμφας τὰς Ἀχελῴου καὶ Πᾶνα
[253]	θεῷ. ὅσοι δ᾽ αὖ μεθ᾽	Ἥρας	εἵποντο, βασιλικὸν ζητοῦσι, ~καὶ εὑρόντες
[276]	ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς τὸ ~λήθης	γῆρας	ἐὰν ἵκηται, καὶ παντὶ τῷ
[267]	τῶν γε μὴν οἰκτρογόων ἐπὶ	~γῆρας	καὶ πενίαν ἑλκομένων λόγων κεκρατηκέναι
[243]	λεγόντων ὡς διὰ σμικρὰ ~μεγάλας	ἔχθρας	οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται καὶ ἔχουσι
[234]	οὐδὲ ~οἵτινες παυόμενοι τῆς ἐπιθυμίας	ἔχθρας	πρόφασιν ζητήσουσιν, ἀλλ᾽ οἳ ~παυσαμένου
[229]	~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ αὖθις τὸ τῆς	Χιμαίρας,	καὶ ἐπιρρεῖ δὲ ὄχλος τοιούτων
[272]	λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος. ~(Φαῖδρος) ἕνεκα μὲν	πείρας	ἔχοιμ᾽ ἄν, ἀλλ᾽ οὔτι νῦν
[276]	~τῇ γεωργικῇ χρώμενος ἂν τέχνῃ,	σπείρας	εἰς τὸ προσῆκον, ἀγαπῴη ἂν
[248]	μὲν ἂν δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος	μοίρας	~μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽ ἂν ἀδίκως,
[230]	ζῷον, θείας τινὸς καὶ ἀτύφου	μοίρας	φύσει ~μετέχον. ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε,
[246]	πάντῃ πάντως θείας εἶναι καὶ	μακρᾶς	διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης
[268]	ποιεῖν καὶ περὶ μεγάλου πάνυ	σμικράς,	ὅταν τε ~βούληται οἰκτράς, καὶ
[229]	σκόπει ἅμα ὅπου καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος)	ὁρᾷς	οὖν ἐκείνην τὴν ὑψηλοτάτην πλάτανον;
[242]	τὸ καῦμα παρέλθῃ. ἢ οὐχ	ὁρᾷς	ὡς σχεδὸν ἤδη ~μεσημβρία ἵσταται
[270]	πέρι τὸν πολὺν λόγον ἐποιεῖτο	~Ἀναξαγόρας,	ἐντεῦθεν εἵλκυσεν ἐπὶ τὴν τῶν
[231]	οὔτε τὰς πρὸς τοὺς προσήκοντας	διαφορὰς	αἰτιάσασθαι· ~ὥστε περιῃρημένων τοσούτων κακῶν
[232]	συμμένειν, καὶ ἄλλῳ μὲν τρόπῳ	~διαφορᾶς	γενομένης κοινὴν ἂν> ἀμφοτέροις καταστῆναι
[275]	οἱ νέοι, ἀπέχρη δρυὸς καὶ	πέτρας	ἀκούειν ὑπ᾽ εὐηθείας, εἰ μόνον
[268]	πάνυ σμικράς, ὅταν τε ~βούληται	οἰκτράς,	καὶ τοὐναντίον αὖ φοβερὰς καὶ
[245]	ἄνευ ~μανίας Μουσῶν ἐπὶ ποιητικὰς	θύρας	ἀφίκηται, πεισθεὶς ὡς ἄρα ἐκ
[233]	καὶ ἀκολουθήσουσιν καὶ ἐπὶ ~τὰς	θύρας	ἥξουσι καὶ μάλιστα ἡσθήσονται καὶ
[234]	ἀξίοις· οὐδὲ ~ὅσοι τῆς σῆς	ὥρας	ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες πρεσβυτέρῳ γενομένῳ
[234]	ζητήσουσιν, ἀλλ᾽ οἳ ~παυσαμένου τῆς	ὥρας	τότε (τὴν αὑτῶν ἀρετὴν ἐπιδείξονται.
[230]	ἀλλότρια σκοπεῖν. ~ὅθεν δὴ χαίρειν	ἐάσας	ταῦτα, πειθόμενος δὲ τῷ νομιζομένῳ
[242]	αὐτός τε ἐκόμισας ἐμέ τε	ἠνάγκασας	εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης)
[257]	τὸν λόγον δέ σου πάλαι	θαυμάσας	ἔχω, ὅσῳ καλλίω τοῦ προτέρου
[271]	καὶ τὰ τούτων παθήματα ~δίεισι	πάσας	αἰτίας, προσαρμόττων ἕκαστον ἑκάστῳ καὶ
[254]	ἐκ τῶν ὀδόντων βίᾳ ὀπίσω	σπάσας	τὸν χαλινόν, τήν τε ~κακηγόρον
[247]	ἐπὶ τῷ τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ,	στάσας	δὲ αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά,
[243]	~(οὐδ᾽ ἵκεο Πέργαμα Τροίας· ~καὶ	ποιήσας	δὴ πᾶσαν τὴν καλουμένην Παλινῳδίαν
[266]	~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης) ~(καὶ) καλῶς γε	ὑπέμνησας.	προοίμιον μὲν οἶμαι πρῶτον ὡς
[228]	δ᾽ ἐκτὸς τείχους ἵνα μελετῴη.	ἀπαντήσας	δὲ τῷ ~νοσοῦντι περὶ λόγων
[247]	πρὸς ~τὴν φάτνην τοὺς ἵππους	στήσας	παρέβαλεν ἀμβροσίαν τε καὶ ἐπ᾽
[240]	γὰρ οἶμαι χρόνου ἰσότης ἐπ᾽	ἴσας	ἡδονὰς ἄγουσα δι᾽ ~ὁμοιότητα φιλίαν
[254]	τὰ ἰσχία ~πρὸς τὴν γῆν	ἐρείσας	ὀδύναις ἔδωκεν. ὅταν δὲ ταὐτὸν
[242]	Φαῖδρε, δεινὸν λόγον αὐτός τε	ἐκόμισας	ἐμέ τε ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος)
[254]	ἔσχεν καὶ τοῦ πτώματος, μόγις	ἐξαναπνεύσας	~ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ κακίζων τόν
[252]	ὀνομάζουσιν, θεοὶ δὲ ὃ καλοῦσιν	ἀκούσας	εἰκότως διὰ ~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι
[268]	ἅνθρωπος, καὶ ἐκ βιβλίου ποθὲν	ἀκούσας	ἢ ~περιτυχὼν φαρμακίοις ἰατρὸς οἴεται
[235]	ἐμοὶ ὧντινων μὲν καὶ ὅπως	~ἤκουσας	μηδ᾽ ἂν κελεύω εἴπῃς, τοῦτο
[259]	καὶ μετὰ ταῦτα ἐλθὸν παρὰ	μούσας	ἀπαγγέλλειν τίς τίνα ~αὐτῶν τιμᾷ
[259]	ἦσαν οὗτοι ἄνθρωποι τῶν πρὶν	μούσας	γεγονέναι, γενομένων δὲ ~Μουσῶν καὶ
[263]	~φεῦ, ὅσῳ λέγεις τεχνικωτέρας Νύμφας	τὰς	Ἀχελῴου καὶ Πᾶνα τὸν Ἑρμοῦ
[254]	τήν τε ~κακηγόρον γλῶτταν καὶ	τὰς	γνάθους καθῄμαξεν καὶ τὰ σκέλη
[273]	ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον·	~τὰς	δὲ ὁμοιότητας ἄρτι διήλθομεν ὅτι
[261]	ἀλλὰ μάλιστα μέν πως περὶ	τὰς	δίκας ~λέγεταί τε καὶ γράφεται
[255]	ψυχὴν ἰέναι ~ἀφικόμενον καὶ ἀναπτερῶσαν,	(τὰς	διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει τε
[250]	~μόγις αὐτῶν καὶ ὀλίγοι ἐπὶ	τὰς	εἰκόνας ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ
[278]	ἐσπούδακεν ~ἐκείνων. ~(Φαῖδρος) τίνας οὖν	τὰς	ἐπωνυμίας αὐτῷ νέμεις; ~(Σωκράτης) ~τὸ
[254]	ἅμα ἠναγκάσθη εἰς (τοὐπίσω ἑλκύσαι	τὰς	ἡνίας οὕτω ~σφόδρα, ὥστ᾽ ἐπὶ
[233]	ἀγαπήσουσιν καὶ ἀκολουθήσουσιν καὶ ἐπὶ	~τὰς	θύρας ἥξουσι καὶ μάλιστα ἡσθήσονται
[256]	καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεις	τὰς	~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε
[233]	οὔτ᾽ ἂν τοὺς πατέρας καὶ	τὰς	μητέρας, οὔτ᾽ ἂν ~πιστοὺς φίλους
[261]	οὐκ ~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἦ	τὰς	Νέστορος καὶ Ὀδυσσέως τέχνας μόνον
[227]	~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ	τὰς	ὁδοὺς ποιοῦμαι τοὺς περιπάτους· ~φησὶ
[236]	μὲν τούτου, ὦ φίλε, εἰς	τὰς	ὁμοίας λαβὰς (ἐλήλυθας. ῥητέον μὲν
[232]	βλάβῃ νομίζουσι γίγνεσθαι. διόπερ καὶ	τὰς	~πρὸς τοὺς ἄλλους τῶν ἐρωμένων
[231]	τοὺς παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε	τὰς	πρὸς τοὺς προσήκοντας διαφορὰς αἰτιάσασθαι·
[274]	παρὰ τοῦτον ~ἐλθὼν ὁ Θεὺθ	τὰς	τέχνας ἐπέδειξεν, καὶ ἔφη δεῖν
[273]	μή τις τῶν τε ἀκουσομένων	~(τὰς	φύσεις διαριθμήσηται, καὶ κατ᾽ εἴδη
[256]	~τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε	τὰς	ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντε εἰς ~ταὐτόν,
[249]	ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος, τελέους ἀεὶ	τελετὰς	~τελούμενος, τέλεος ὄντως μόνος γίγνεται·
[257]	γράφωσι λόγον, οὕτως ἀγαπῶσι τοὺς	~ἐπαινέτας,	ὥστε προσπαραγράφουσι πρώτους οἳ ἂν
[269]	αὐτοὺς δεῖν παρ᾽ ἑαυτῶν τοὺς	μαθητὰς	σφῶν πορίζεσθαι ἐν ~τοῖς λόγοις"
[240]	ἂν αὐτὸν ~δέξαιτο, ~(διακωλυτὰς καὶ	ἐπιτιμητὰς	ἡγούμενος τῆς ἡδίστης πρὸς αὐτὸν
[273]	ἀληθοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον· ~τὰς δὲ	ὁμοιότητας	ἄρτι διήλθομεν ὅτι πανταχοῦ ὁ
[272]	λέγεις. τούτου τοι ἕνεκα χρὴ	πάντας	τοὺς λόγους ἄνω καὶ κάτω
[240]	φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς καὶ πρὸς	ἅπαντας,	ἀκαίρους τε ἐπαίνους καὶ ὑπερβάλλοντας
[232]	λέγειν καὶ ~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι πρὸς	ἅπαντας	ὅτι οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται·
[234]	οὐδ᾽ ἂν τὸν ἐρῶντα πρὸς	ἅπαντάς	σε κελεύειν τοὺς ἐρῶντας ταύτην
[234]	φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς	ἅπαντας	σιωπήσονται· οὐδὲ τοῖς ὀλίγον χρόνον
[256]	δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι	~λύσαντας	εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν
[268]	ἐπιστήμην παραδῶ, τί ἂν ~οἴει	ἀκούσαντας	εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος) ~τί δ᾽ ἄλλο
[269]	ῥητορικὴν τέχνην, ἢ ἅτε ἡμῶν	~ὄντας	σοφωτέρους κἂν νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας·
[232]	δὲ μὴ ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν	ὄντας,	τὸ βέλτιστον ἀντὶ τῆς δόξης
[256]	ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον	~διάγοντας	εὐδαιμονεῖν (μετ᾽ ἀλλήλων πορευομένους, καὶ
[259]	αὐτὴν Οὐρανίᾳ τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ	διάγοντάς	τε καὶ ~τιμῶντας τὴν ἐκείνων
[251]	τῶν ὀδοντοφυούντων ~πάθος περὶ τοὺς	ὀδόντας	γίγνεται ὅταν ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς
[259]	ἐὰν δὲ ὁρῶσι ~διαλεγομένους καὶ	παραπλέοντάς	σφας ὥσπερ Σειρῆνας (ἀκηλήτους, ὃ
[259]	ἐν μεσημβρίᾳ μὴ διαλεγομένους ἀλλὰ	~νυστάζοντας	καὶ κηλουμένους ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾽
[266]	παρὰ σοῦ τε καὶ ~Λυσίου	μαθόντας	εἰπὲ τί χρὴ καλεῖν· ἢ
[231]	ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς πρὸς τοὺς	προσήκοντας	διαφορὰς αἰτιάσασθαι· ~ὥστε περιῃρημένων τοσούτων
[269]	~τοὺς ταῦτα γεγραφότας τε καὶ	διδάσκοντας	ὡς ῥητορικὴν τέχνην, ἢ ἅτε
[232]	συνοῦσι φθονοῖεν, ἀλλὰ τοὺς ~μὴ	ἐθέλοντας	μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων μὲν
[254]	καὶ (ὁμολογίαν· καὶ πάλιν οὐκ	ἐθέλοντας	~προσιέναι ἀναγκάζων μόγις συνεχώρησεν δεομένων
[240]	ἅπαντας, ἀκαίρους τε ἐπαίνους καὶ	ὑπερβάλλοντας	ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽ αὕτως ψόγους
[269]	~ὄντας σοφωτέρους κἂν νῷν ἐπιπλῆξαι	εἰπόντας·	ὦ Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες,
[262]	προσπαίζων ἐν λόγοις παράγοι τοὺς	~ἀκούοντας.	καὶ ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι
[267]	λέγεις ὑπομνῆσαι ἐπὶ τελευτῆς τοὺς	ἀκούοντας	περὶ τῶν ~εἰρημένων; ~(Σωκράτης) ταῦτα
[232]	πολλοὺς ἀνάγκη ~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν	ἀκολουθοῦντας	τοῖς ἐρωμένοις καὶ ἔργον τοῦτο
[275]	δόξαις μὲν ἂν ὥς τι	φρονοῦντας	αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν ~δέ τι
[233]	φίλους ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς	προσαιτοῦντας	καὶ τοὺς ~δεομένους πλησμονῆς· ἐκεῖνοι
[233]	~τοιαῦτα γὰρ ὁ ἔρως ἐπιδείκνυται·	δυστυχοῦντας	μέν, ἃ μὴ λύπην τοῖς
[233]	ἄλλοις ~παρέχει, ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν·	~εὐτυχοῦντας	δὲ καὶ τὰ μὴ ἡδονῆς
[259]	ἐν φιλοσοφίᾳ διάγοντάς τε καὶ	~τιμῶντας	τὴν ἐκείνων μουσικὴν ἀγγέλλουσιν, αἳ
[232]	αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς δὲ μὴ	ἐρῶντας,	κρείττους αὑτῶν ὄντας, τὸ βέλτιστον
[232]	ἂν γενέσθαι, ~εἰκότως ἂν τοὺς	ἐρῶντας	μᾶλλον ἂν φοβοῖο· πολλὰ γὰρ
[234]	ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς μὲν	ἐρῶντας	οἱ φίλοι ~νουθετοῦσιν ὡς ὄντος
[232]	ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς δὲ μὴ	ἐρῶντας	~οὐδ᾽ αἰτιᾶσθαι διὰ τὴν συνουσίαν
[232]	γένηται, ~εἰκός ἐστι (τοὺς μὲν	ἐρῶντας,	οὕτως ἂν οἰομένους καὶ ~ὑπὸ
[231]	εἰ διὰ τοῦτο ἄξιον (τοὺς	~ἐρῶντας	περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, ὅτι τούτους
[232]	αἱρεῖσθαι. ἔτι δὲ τοὺς μὲν	ἐρῶντας	πολλοὺς ἀνάγκη ~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν
[234]	πρὸς ἅπαντάς σε κελεύειν τοὺς	ἐρῶντας	ταύτην ἔχειν ~τὴν (διάνοιαν. οὔτε
[231]	τοῦτο ἔστιν προφασίζεσθαι, οὔτε τοὺς	παρεληλυθότας	~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς πρὸς
[259]	οὖν τοὺς ἐν τοῖς χοροῖς	τετιμηκότας	~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ
[269]	εἰπεῖν ἀπαίδευτον εἰς ~τοὺς ταῦτα	γεγραφότας	τε καὶ διδάσκοντας ὡς ῥητορικὴν
[256]	ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεις τὰς	~μεγίστας	ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ
[247]	τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας δὲ	αὐτὰς	περιάγει ἡ περιφορά, αἱ δὲ
[240]	φίλων στέρεσθαι ἂν αὐτὸν ~δέξαιτο,	~(διακωλυτὰς	καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς ἡδίστης
[266]	μὲν δὴ ἐπιστήμονές γε ὧν	ἐρωτᾷς.	ἀλλὰ τοῦτο μὲν τὸ ~εἶδος
[258]	ἄνευ μέτρου ὡς ἰδιώτης; ~(Φαῖδρος)	~ἐρωτᾷς	εἰ δεόμεθα; τίνος μὲν οὖν
[268]	~οἷόν τ᾽ εἶναι (ποιεῖν) ἃ	ἐρωτᾷς;	~(Φαῖδρος) ~εἰπεῖν ἂν οἶμαι ὅτι
[250]	ὁρᾶται ~δεινοὺς γὰρ ἂν παρεῖχεν	ἔρωτας,	εἴ τι τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲς
[263]	~(Σωκράτης) ~φεῦ, ὅσῳ λέγεις τεχνικωτέρας	Νύμφας	τὰς Ἀχελῴου καὶ Πᾶνα τὸν
[259]	δὲ ὁρῶσι ~διαλεγομένους καὶ παραπλέοντάς	σφας	ὥσπερ Σειρῆνας (ἀκηλήτους, ὃ ~γέρας
[272]	παντάπασι γάρ, ὃ καὶ κατ᾽	ἀρχὰς	εἴπομεν τοῦδε τοῦ λόγου, ὅτι
[254]	ἀφροδισίων χάριτος. τὼ δὲ ~κατ᾽	ἀρχὰς	μὲν ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε, ὡς δεινὰ
[244]	(ἀπαλλαγὴν ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν	~εὐχάς	τε καὶ λατρείας, ὅθεν δὴ
[256]	ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς	ψυχὰς	ἀφρούρους, συναγαγόντε εἰς ~ταὐτόν, τὴν
[273]	~καὶ ἀνδρικὸς ἰσχυρὸν καὶ δειλὸν	συγκόψας,	ἱμάτιον ἤ τι ἄλλο ἀφελόμενος,
[254]	λόγους, καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν,	ἐγκύψας	καὶ ἐκτείνας ~τὴν κέρκον, ἐνδακὼν
[267]	τὸν δὲ κάλλιστον Πάριον Εὐηνὸν	ἐς	μέσον οὐκ ἄγομεν, ὃς ~ὑποδήλωσίν
[271]	λόγων διὰ τήνδε τὴν αἰτίαν	ἐς	τὰ τοιάδε εὐπειθεῖς, οἱ δὲ
[278]	φράζε Λυσίᾳ ~ὅτι νὼ καταβάντε	ἐς	τὸ Νυμφῶν νᾶμά τε καὶ
[230]	ἦν τὸ δένδρον ἐφ᾽ ὅπερ	~ἦγες	ἡμᾶς; ~(Φαῖδρος) τοῦτο μὲν οὖν
[258]	πνίγει ὑπὲρ κεφαλῆς ~ἡμῶν οἱ	τέττιγες	ᾄδοντες ~καὶ (ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν
[250]	ἔρωτας, εἴ τι τοιοῦτον ἑαυτῆς	ἐναργὲς	εἴδωλον ~παρείχετο εἰς ὄψιν ἰόν
[278]	(ἐν) μόνοις ἡγούμενος τό τε	ἐναργὲς	εἶναι ~καὶ τέλεον καὶ ἄξιον
[229]	τοὺς πόδας ἰέναι, καὶ οὐκ	ἀηδές,	ἄλλως τε καὶ τήνδε ~τὴν
[251]	ὁ τῶν τότε πολυθεάμων, ὅταν	θεοειδὲς	πρόσωπον ἴδῃ κάλλος ~εὖ μεμιμημένον
[270]	φύσεως· πρῶτον μέν, ἁπλοῦν ἢ	~πολυειδές	ἐστιν οὗ πέρι βουλησόμεθα εἶναι
[271]	~πέφυκεν ἢ κατὰ σώματος μορφὴν	πολυειδές·	τοῦτο γάρ φαμεν φύσιν εἶναι
[274]	λέγειν τῶν προτέρων, τὸ δ᾽	ἀληθὲς	αὐτοὶ ἴσασιν. εἰ δὲ τοῦτο
[229]	σὺ τοῦτο τὸ μυθολόγημα ~πείθῃ	ἀληθὲς	εἶναι; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ εἰ ἀπιστοίην,
[247]	τολμητέον γὰρ οὖν τό γε	ἀληθὲς	εἰπεῖν, ἄλλως ~τε καὶ περὶ
[277]	~πρὶν ἄν τις τό τε	ἀληθὲς	ἑκάστων εἰδῇ πέρι ὧν λέγει
[278]	εἰ μὲν εἰδὼς ᾗ τὸ	~ἀληθὲς	ἔχει συνέθηκε ταῦτα, καὶ ἔχων
[262]	ὡς ἂν ὁ εἰδὼς τὸ	ἀληθὲς	προσπαίζων ἐν λόγοις παράγοι τοὺς
[243]	~τὸ μηδὲν ὑγιὲς λέγοντε (μηδὲ	ἀληθὲς	σεμνύνεσθαι ὡς τὶ ὄντε, ~εἰ
[259]	τοῦ λέγοντος ~διάνοιαν εἰδυῖαν τὸ	ἀληθὲς	ὧν ἂν ἐρεῖν πέρι μέλλῃ;
[260]	ληρεῖτε; ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽ ~ἀγνοοῦντα	τἀληθὲς	ἀναγκάζω μανθάνειν λέγειν, ἀλλ᾽ εἴ
[265]	μάλ᾽ ἀνδρικῶς. ~(Σωκράτης) ~ὤιμην σε	τἀληθὲς	ἐρεῖν, ὅτι μανικῶς· ὃ μέντοι
[273]	εἰς ~δικαστήριον ἄγηται, δεῖ δὴ	τἀληθὲς	μηδέτερον λέγειν, ἀλλὰ τὸν μὲν
[245]	ἰδόντα πάθη τε καὶ ἔργα	τἀληθὲς	~νοῆσαι· ἀρχὴ δὲ ἀποδείξεως ἥδε.
[246]	~πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις τὸ	ἐμβριθὲς	ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα ᾗ τὸ
[243]	~αὐτοῖν πάνυ ἀστεία, ~τὸ μηδὲν	ὑγιὲς	λέγοντε (μηδὲ ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς
[235]	καὶ σοφοὶ ἄνδρες τε ~καὶ	γυναῖκες	περὶ αὐτῶν εἰρηκότες καὶ γεγραφότες
[241]	τῶν Νυμφῶν, αἷς με σὺ	προύβαλες	ἐκ προνοίας, σαφῶς ἐνθουσιάσω; ~λέγω
[238]	ἐπωνομάσθη. ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον	πολυμελὲς	γὰρ καὶ πολυμερές καὶ ~τούτων
[274]	τοῦ ἄνω τόπου ~ἣν οἱ	Ἕλληνες	Αἰγυπτίας Θήβας καλοῦσι, καὶ τὸν
[264]	ὃ Μίδᾳ τῷ Φρυγί φασίν	τινες	~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος) ποῖον τοῦτο, καὶ
[267]	πᾶσιν ἔοικε ~συνδεδογμένον εἶναι, ᾧ	τινες	μὲν ἐπάνοδον, ἄλλοι δ᾽ ἄλλο
[269]	~χρὴ χαλεπαίνειν ἀλλὰ συγγιγνώσκειν, εἴ	τινες	μὴ ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι ἐγένοντο
[252]	~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι δὲ οἶμαί	τινες	Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν ἀποθέτων ἐπῶν
[235]	ἐάν σοι ~χαριζόμενος συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος)	τίνες	οὗτοι; καὶ ποῦ σὺ βελτίω
[278]	ἐὰν εὑρεθεὶς ἐνῇ, ἔπειτα εἴ	τινες	τούτου ἔκγονοί ~(τε καὶ ἀδελφοὶ
[259]	καὶ φανείσης ᾠδῆς οὕτως ἄρα	τινὲς	τῶν τότε ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽ ἡδονῆς,
[234]	πρὸς τοὺς ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽	οἵτινες	αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας σιωπήσονται· οὐδὲ
[234]	τοῦ βίου φίλοις ἐσομένοις· οὐδὲ	~οἵτινες	παυόμενοι τῆς ἐπιθυμίας ἔχθρας πρόφασιν
[234]	τῆς σῆς ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽	οἵτινες	πρεσβυτέρῳ γενομένῳ τῶν σφετέρων ~ἀγαθῶν
[266]	μὲν ἇνδρες, οὐ μὲν δὴ	ἐπιστήμονές	γε ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο
[275]	ἄνευ διδαχῆς πολυγνώμονες (εἶναι δόξουσιν,	ἀγνώμονες	ὡς ἐπὶ ~τὸ πλῆθος ὄντες,
[275]	γάρ σοι ~γενόμενοι ἄνευ διδαχῆς	πολυγνώμονες	(εἶναι δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ
[236]	νεώτερος, ἐκ δὲ ~ἁπάντων τούτων	σύνες	ὅ τοι λέγω, καὶ μηδαμῶς
[275]	ὢν γραμμάτων, δι᾽ εὔνοιαν τοὐναντίον	εἶπες	ἢ δύναται. ~τοῦτο γὰρ τῶν
[243]	οὐκ ἔστιν ἅττ᾽ ἂν ἐμοὶ	εἶπες	ἡδίω. ~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ, ὠγαθὲ
[263]	σοι ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ νυνδὴ	εἶπες	περὶ ~αὐτοῦ, ὡς βλάβη τέ
[240]	~καὶ λόγῳ (ἐστὶν ἀκούειν οὐκ	ἐπιτερπές,	μὴ ὅτι δὴ ἔργῳ ἀνάγκης
[235]	πιθέσθαι· παλαιοὶ γὰρ καὶ σοφοὶ	ἄνδρες	τε ~καὶ γυναῖκες περὶ αὐτῶν
[269]	τῆς τέχνης ἣν οὗτοι οἱ	~ἄνδρες	ὡς ῥητορικὴν διδάσκουσίν τε καὶ
[266]	βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν; ~(Φαῖδρος) ~βασιλικοὶ μὲν	ἇνδρες,	οὐ μὲν δὴ ἐπιστήμονές γε
[238]	δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ καὶ	πολυμερές	καὶ ~τούτων τῶν ἰδεῶν ἐκπρεπὴς
[235]	τινῶν. πόθεν δὴ ~τεκμαιρόμενος λέγω;	πλῆρές	πως, ὦ δαιμόνιε, τὸ στῆθος
[275]	οὔκουν μνήμης ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον	ηὗρες.	~σοφίας δὲ τοῖς μαθηταῖς δόξαν,
[236]	~βαβαῖ, ὦ μιαρέ, ὡς εὖ	ἀνηῦρες	τὴν ἀνάγκην ἀνδρὶ φιλολόγῳ ποιεῖν
[234]	οὐχὶ ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς, ὦ	Σώκρατες,	ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς εἰπὲ πρὸς
[261]	~τούτων δεῖ τῶν λόγων, ὦ	Σώκρατες·	ἀλλὰ δεῦρο αὐτοὺς παράγων ἐξέταζε
[272]	τέχνης; ~(Φαῖδρος) ~ἀδύνατόν που, ὦ	Σώκρατες,	ἄλλως· καίτοι οὐ σμικρόν γε
[235]	ἄριστα. ~(Φαῖδρος) ~οὐδὲν λέγεις, ὦ	Σώκρατες·	αὐτὸ γὰρ τοῦτο καὶ μάλιστα
[273]	πορίζειν. ~(Φαῖδρος) ~αὐτά γε, ὦ	Σώκρατες,	διελήλυθας ἃ λέγουσιν οἱ περὶ
[272]	συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ τε καὶ	Σώκρατες,	δοκεῖ οὕτως; μὴ ἄλλως πως
[263]	~(Φαῖδρος) ~καλὸν γοῦν ἄν, ὦ	Σώκρατες,	εἶδος εἴη κατανενοηκὼς ὁ τοῦτο
[260]	~(Φαῖδρος) γελοῖόν γ᾽ ἄν, ὦ	Σώκρατες,	εἴη. ~(Σωκράτης) ~οὔπω γε· ἀλλ᾽
[257]	ποιῆται. ~(Φαῖδρος) ~συνεύχομαί σοι, ὦ	Σώκρατες,	εἴπερ ἄμεινον ταῦθ᾽ (ἡμῖν εἶναι,
[274]	~παγκάλως ἔμοιγε δοκεῖ λέγεσθαι, ὦ	Σώκρατες,	εἴπερ οἷός τέ τις εἴη.
[268]	~(Φαῖδρος) καὶ μάλα ἐρρωμένην, ὦ	Σώκρατες,	ἔν γε δὴ πλήθους συνόδοις.
[228]	~παῦε. ἐκκέκρουκάς με ἐλπίδος, ὦ	Σώκρατες,	ἣν εἶχον ἐν σοὶ ὡς
[257]	ἔλεγεν. ~(Φαῖδρος) ~ἐφαίνετο γάρ, ὦ	Σώκρατες·	καὶ σύνοισθά που καὶ αὐτὸς
[269]	λόγοις" ~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ μήν, ὦ	Σώκρατες,	κινδυνεύει γε τοιοῦτόν τι εἶναι
[234]	~(Φαῖδρος) ~τί σοι φαίνεται, ὦ	Σώκρατες,	ὁ λόγος; οὐχ ὑπερφυῶς τά
[228]	~(Φαῖδρος) ~πῶς λέγεις, ὦ βέλτιστε	Σώκρατες;	οἴει με, ἃ (Λυσίας ἐν
[268]	~(Φαῖδρος) ~καὶ οὗτοι ἄν, ὦ	Σώκρατες,	οἶμαι καταγελῷεν εἴ τις οἴεται
[269]	εἰπόντας· ὦ Φαῖδρέ τε καὶ	Σώκρατες,	οὐ ~χρὴ χαλεπαίνειν ἀλλὰ συγγιγνώσκειν,
[259]	περὶ τούτου ἀκήκοα, ὦ φίλε	Σώκρατες,	~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην τῷ μέλλοντι
[229]	ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ μοι, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἐνθένδε μέντοι ποθὲν ἀπὸ
[243]	αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένος. ~(Φαῖδρος) τουτωνί, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἔστιν ἅττ᾽ ἂν ἐμοὶ
[267]	εὐεπείας; ~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια δέ, ὦ	Σώκρατες,	οὐκ ἦν μέντοι τοιαῦτ᾽ ἄττα;
[270]	~(Φαῖδρος) τὸ γοῦν εἰκός, ὦ	Σώκρατες,	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ψυχῆς οὖν φύσιν
[228]	ποιήσω. τῷ ὄντι γάρ, ὦ	Σώκρατες,	παντὸς μᾶλλον τά γε ῥήματα
[238]	~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν, ὦ	Σώκρατες,	παρὰ τὸ εἰωθὸς εὔροιά τίς
[242]	ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος) ~μήπω γε, ὦ	Σώκρατες,	πρὶν ἂν τὸ καῦμα παρέλθῃ.
[227]	ἄν. ~(Φαῖδρος) ~καὶ μήν, ὦ	Σώκρατες,	προσήκουσα γέ σοι ἡ ἀκοή·
[275]	γεγονότες ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος) ὦ	Σώκρατες,	ῥᾳδίως σὺ Αἰγυπτίους καὶ ὁποδαποὺς
[229]	ἀλλ᾽ εἰπὲ πρὸς Διός, ὦ	Σώκρατες,	σὺ τοῦτο τὸ μυθολόγημα ~πείθῃ
[236]	ἐκεῖνο τὸ εἰ ἐγώ, ὦ	Σώκρατες,	Σωκράτην ἀγνοῶ, ~καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι,
[270]	ὑπὸ τοῦ; ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει, ὦ	Σώκρατες.	~(Σωκράτης) ~ἡ γοῦν ἄνευ τούτων
[265]	δὴ εἶδος τί λέγεις, ὦ	Σώκρατες;	~(Σωκράτης) ~τὸ πάλιν κατ᾽ εἴδη
[243]	~(Φαῖδρος) ἴσως νὴ Δί᾽ ὦ	Σώκρατες.	~(Σωκράτης) ~τοῦτόν γε τοίνυν ἔγωγε
[264]	σκώπτεις τὸν λόγον ἡμῶν, ὦ	Σώκρατες.	~(Σωκράτης) ~τοῦτον μὲν τοίνυν, ἵνα
[266]	~καὶ μάλα που συχνά, ὦ	Σώκρατες,	τά γ᾽ ἐν τοῖς βιβλίοις
[276]	λαβόντα; ~(Φαῖδρος) ~οὕτω που, ὦ	Σώκρατες,	τὰ μὲν σπουδῇ, τὰ δὲ
[264]	ἔστιν γέ τοι δή, ὦ	Σώκρατες,	τελευτή, περὶ οὗ τὸν λόγον
[241]	ἀγαθά· νῦν δὲ δή, ὦ	Σώκρατες,	τί ~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου,
[278]	καλόν· ᾧ τί ἀπαγγελεῖς, ὦ	Σώκρατες;	τίνα αὐτὸν φήσομεν εἶναι; ~(Σωκράτης)
[276]	λέγεις παρὰ φαύλην παιδιάν, ὦ	Σώκρατες,	τοῦ ἐν λόγοις δυναμένου ~παίζειν,
[227]	πόθεν; ~(Φαῖδρος) παρὰ Λυσίου, ὦ	Σώκρατες,	τοῦ Κεφάλου, πορεύομαι δὲ πρὸς
[271]	μὲν τὰ ῥήματα εἰπεῖν οὐκ	εὐπετές·	ὡς δὲ δεῖ γράφειν, εἰ
[247]	τὴν (ὑπουράνιον ἁψῖδα ~πορεύονται πρὸς	ἄναντες,	ᾗ δὴ τὰ μὲν θεῶν
[242]	ἡ δὴ καλουμένη σταθερά; ἀλλὰ	περιμείναντες	καὶ ἅμα περὶ ~τῶν εἰρημένων
[231]	προθύμως ~ὅτι ἂν αὐτοῖς οἴωνται	πράξαντες	χαριεῖσθαι. ἔτι δὲ εἰ διὰ
[246]	οὖν ἵπποι τε καὶ ἡνίοχοι	πάντες	~αὐτοί τε ἀγαθοὶ καὶ ἐξ
[263]	ἀργύρου, ἆρ᾽ οὐ τὸ αὐτὸ	πάντες	διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης)
[255]	ἐρώμενον ~διαισθανόμενον ὅτι οὐδ᾽ οἱ	σύμπαντες	ἄλλοι φίλοι τε καὶ οἰκεῖοι
[265]	δ᾽ ἂν καὶ ἄλλοσε παραφερόμενοι,	κεράσαντες	οὐ παντάπασιν ἀπίθανον ~λόγον, (μυθικόν
[231]	κρατεῖν· ~ὥστε πῶς ἂν εὖ	φρονήσαντες	ταῦτα καλῶς ἔχειν ἡγήσαιντο περὶ
[246]	πλάττομεν οὔτε ἰδόντες οὔτε ἱκανῶς	~νοήσαντες	(θεόν, ἀθάνατόν τι ζῷον, ἔχον
[252]	πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε	~ἐπιχειρήσαντες	μανθάνουσί τε ὅθεν ἄν τι
[259]	τε καὶ ποτῶν, καὶ ἔλαθον	τελευτήσαντες	~αὑτούς· ἐξ ὧν τὸ τεττίγων
[256]	ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή·	τελευτήσαντες	δὲ δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ ἐλαφροὶ
[232]	~(ἀγαθὸν τὴν δύναμιν ἑκάστου φυλάττονται.	πείσαντες	μὲν οὖν ~ἀπεχθέσθαι σε τούτοις
[244]	ὅταν θείᾳ μοίρᾳ ~γίγνηται, οὕτω	νομίσαντες	ἔθεντο, οἱ δὲ νῦν ἀπειροκάλως
[256]	μὲν ᾧ κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο,	ἐλευθερώσαντες	δὲ ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ
[233]	ἀπορωτάτους εὖ ποιεῖν· μεγίστων γὰρ	ἀπαλλαγέντες	~κακῶν πλείστην χάριν αὐτοῖς εἴσονται.
[265]	διελόμενοι, μαντικὴν μὲν ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος	θέντες,	Διονύσου δὲ τελεστικήν, Μουσῶν δ᾽
[277]	ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὧν δὴ πέρι	βουληθέντες	ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς τόδε, ὅπως
[231]	εὖ, καὶ ὃν εἶχον πόνον	προστιθέντες	(ἡγοῦνται πάλαι τὴν ~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι
[259]	ἀνθρώποις διδόναι, τάχ᾽ ἂν δοῖεν	ἀγασθέντες.	~(Φαῖδρος) ἔχουσι δὲ δὴ τί
[242]	καὶ ἅμα περὶ ~τῶν εἰρημένων	διαλεχθέντες,	τάχα ἐπειδὰν ἀποψυχῇ ἴμεν. ~(Σωκράτης)
[256]	διάγουσιν, ἐγκρατεῖς αὑτῶν καὶ κόσμιοι	ὄντες,	δουλωσάμενοι μὲν ᾧ κακία ~ψυχῆς
[250]	ἣν ὠργιάζομεν ~ὁλόκληροι μὲν αὐτοὶ	ὄντες	καὶ ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα ἡμᾶς
[250]	ἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ	ὄντες	καὶ ἀσήμαντοι τούτου ὃ νῦν
[275]	ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ ~τὸ πλῆθος	ὄντες,	καὶ χαλεποὶ συνεῖναι, δοξόσοφοι γεγονότες
[233]	οἳ καὶ πρότερον ἀλλήλοις φίλοι	ὄντες	ταῦτα ~ἔπραξαν, οὐκ ἐξ ὧν
[244]	~ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν ἂν δῆλα παντὶ	λέγοντες.	τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι, ~ὅτι
[273]	πρὶν καὶ σὲ παρελθεῖν, τυγχάνομεν	λέγοντες	ὡς ἄρα ~τοῦτο τὸ εἰκὸς
[244]	χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς	προλέγοντες	εἰς τὸ μέλλον ~ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν
[259]	τότε ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽ ἡδονῆς, ~(ὥστε	ᾄδοντες	ἠμέλησαν σίτων τε καὶ ποτῶν,
[258]	ὑπὲρ κεφαλῆς ~ἡμῶν οἱ τέττιγες	ᾄδοντες	~καὶ (ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν καὶ
[246]	λόγου λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομεν οὔτε	ἰδόντες	οὔτε ἱκανῶς ~νοήσαντες (θεόν, ἀθάνατόν
[236]	κωμῳδῶν φορτικὸν ~πρᾶγμα ἀναγκαζώμεθα ποιεῖν	ἀνταποδιδόντες	ἀλλήλοις (εὐλαβήθητι) καὶ μὴ ~βούλου
[276]	παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις τε	ἄρδοντες	αὑτοὺς ἑτέροις τε ὅσα τούτων
[265]	~οἶδ᾽ ὅπῃ τὸ ἐρωτικὸν πάθος	ἀπεικάζοντες,	ἴσως μὲν ἀληθοῦς τινος ἐφαπτόμενοι,
[261]	λόγων ἀκήκοας, ἃς ἐν ~Ἰλίῳ	σχολάζοντες	συνεγραψάτην, τῶν δὲ Παλαμήδους ἀνήκοος
[253]	καὶ τὰ παιδικὰ πείθοντες ~καὶ	ῥυθμίζοντες	εἰς τὸ ἐκείνου ἐπιτήδευμα καὶ
[253]	αὐτοί τε καὶ τὰ παιδικὰ	πείθοντες	~καὶ ῥυθμίζοντες εἰς τὸ ἐκείνου
[250]	τε ἔλαμπεν ὄν, δεῦρό τ᾽	ἐλθόντες	κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ τῆς ~ἐναργεστάτης
[269]	καὶ εἰκονολογιῶν καὶ ~ὅσα ἄλλα	διελθόντες	ὑπ᾽ αὐγὰς ἔφαμεν εἶναι σκεπτέα
[237]	διομολογοῦνται ἐν ἀρχῇ τῆς ~σκέψεως,	προελθόντες	δὲ τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε
[253]	θεῶν οὕτω κατὰ τὸν θεὸν	ἰόντες	ζητοῦσι τὸν σφέτερον παῖδα ~πεφυκέναι,
[250]	καὶ ὀλίγοι ἐπὶ τὰς εἰκόνας	ἰόντες	θεῶνται τὸ τοῦ εἰκασθέντος γένος·
[230]	θρέμματα ~θαλλὸν ἤ τινα καρπὸν	προσείοντες	ἄγουσιν, σὺ ἐμοὶ λόγους οὕτω
[260]	~(Σωκράτης) ~φημί, ἐὰν οἵ γ᾽	ἐπιόντες	αὐτῇ λόγοι μαρτυρῶσιν εἶναι τέχνῃ.
[231]	οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀλλ᾽	ἑκόντες,	ὡς ἂν ἄριστα περὶ τῶν
[244]	μέλλον κρίνεται, αὐτὸ τοῦτο ~τοὔνομα	ἐμπλέκοντες	μανικὴν ἐκάλεσαν. ἀλλ᾽ ὡς καλοῦ
[269]	ᾠήθησαν ~(ηὑρηκέναι, καὶ ταῦτα δὴ	διδάσκοντες	ἄλλους ἡγοῦνταί σφισιν τελέως ῥητορικὴν
[233]	αὐτοὶ χεῖρον διὰ τὴν ἐπιθυμίαν	γιγνώσκοντες.	~τοιαῦτα γὰρ ὁ ἔρως ἐπιδείκνυται·
[244]	δὲ νῦν ἀπειροκάλως τὸ ταῦ	ἐπεμβάλλοντες	~μαντικὴν ἐκάλεσαν. ἐπεὶ καὶ τήν
[259]	ἐν τοῖς χοροῖς τετιμηκότας ~αὐτὴν	ἀπαγγέλλοντες	(ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ δὲ Ἐρατοῖ
[244]	(ἣν νῦν ~οἰωνιστικὴν τῷ ω	σεμνύνοντες	οἱ νέοι καλοῦσιν· ὅσῳ δὴ
[238]	βουλευτέον, εἴρηταί τε καὶ ὥρισται,	~βλέποντες	δὲ δὴ πρὸς αὐτὸ (τὰ
[237]	(ὁμολογίᾳ θέμενοι ὅρον, εἰς τοῦτο	~ἀποβλέποντες	καὶ ἀναφέροντες τὴν σκέψιν ποιώμεθα
[237]	ὅρον, εἰς τοῦτο ~ἀποβλέποντες καὶ	ἀναφέροντες	τὴν σκέψιν ποιώμεθα εἴτε ὠφελίαν
[250]	τούτου ὃ νῦν ~δὴ σῶμα	περιφέροντες	ὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον δεδεσμευμένοι. ~ταῦτα
[252]	τὴν φύσιν, καὶ ὅταν αὐτὸν	εὑρόντες	ἐρασθῶσι, πᾶν ποιοῦσιν ~ὅπως τοιοῦτος
[253]	Ἥρας εἵποντο, βασιλικὸν ζητοῦσι, ~καὶ	εὑρόντες	περὶ τοῦτον πάντα δρῶσιν τὰ
[256]	οὐ πάσῃ ~δεδογμένα τῇ διανοίᾳ	πράττοντες.	φίλω μὲν οὖν καὶ τούτω,
[253]	τι δύνωνται καὶ αὐτοὶ μετέρχονται,	~ἰχνεύοντες	δὲ παρ᾽ ἑαυτῶν ἀνευρίσκειν (τὴν
[250]	εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί ~τε καὶ	ἐποπτεύοντες	ἐν αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ ὄντες
[271]	οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽ οἱ νῦν	γράφοντες,	ὧν σὺ ~ἀκήκοας, τέχνας λόγων
[262]	γε ψιλῶς πως λέγομεν, οὐκ	ἔχοντες	ἱκανὰ ~παραδείγματα. ~(Σωκράτης) ~καὶ μὴν
[269]	~πρὸ τῆς τέχνης ἀναγκαῖα μαθήματα	ἔχοντες	ῥητορικὴν ᾠήθησαν ~(ηὑρηκέναι, καὶ ταῦτα
[277]	ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ ἄκαρποι ἀλλὰ	~ἔχοντες	σπέρμα, ὅθεν ἄλλοι ἐν ἄλλοις
[247]	τῶν δώδεκα ἀριθμῷ τεταγμένοι θεοὶ	ἄρχοντες	ἡγοῦνται ~κατὰ τάξιν ἣν ἕκαστος
[235]	σοι ~ἐγώ, ὥσπερ οἱ ἐννέα	ἄρχοντες,	ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα ἰσομέτρητον εἰς
[277]	~ἱκανοί, καὶ τὸν ἔχοντα εὐδαιμονεῖν	ποιοῦντες	εἰς ὅσον ἀνθρώπῳ δυνατὸν μάλιστα.
[253]	ἐπὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου ψυχὴν	ἐπαντλοῦντες	ποιοῦσιν ὡς δυνατὸν ~(ὁμοιότατον τῷ
[257]	λανθάνει σε ὅτι οἱ μέγιστον	~φρονοῦντες	τῶν πολιτικῶν μάλιστα ἐρῶσι λογογραφίας
[258]	~δῆλόν γε ὅτι οὐχ ὡς	ὑπερφρονοῦντες	τοῦ ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽ ὡς τεθαυμακότες.
[253]	καὶ ἐφαπτόμενοι ~αὐτοῦ τῇ μνήμῃ	ἐνθουσιῶντες	ἐξ ἐκείνου λαμβάνουσι τὰ ἔθη
[237]	ὅτι δ᾽ αὖ καὶ μὴ	~ἐρῶντες	ἐπιθυμοῦσι τῶν καλῶν, ἴσμεν. τῷ
[232]	εἰς διαφοράν· ὅσοι δὲ μὴ	ἐρῶντες	ἔτυχον, ~ἀλλὰ δι᾽ ἀρετὴν ἔπραξαν
[231]	ποιοῦσιν. ἔτι δὲ οἱ μὲν	~ἐρῶντες	σκοποῦσιν ἅ τε κακῶς διέθεντο
[232]	αἰτιᾶσθαι διὰ τὴν συνουσίαν ἐπιχειροῦσιν,	εἰδότες	ὅτι ἀναγκαῖόν ἐστιν ἢ διὰ
[237]	τὴν οὐσίαν ἑκάστου. ὡς οὖν	εἰδότες	οὐ διομολογοῦνται ἐν ἀρχῇ τῆς
[271]	λόγων πανοῦργοί εἰσιν καὶ ἀποκρύπτονται,	εἰδότες	ψυχῆς πέρι ~παγκάλως· πρὶν ἂν
[233]	τὰ πραττόμενα ἐπαινοῦσιν, τὰ μὲν	δεδιότες	μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ δὲ (καὶ
[258]	ὑπερφρονοῦντες τοῦ ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽ ὡς	τεθαυμακότες.	~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)
[256]	δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν,	ὡρμηκότες	δὲ ~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος,
[235]	τε ~καὶ γυναῖκες περὶ αὐτῶν	εἰρηκότες	καὶ γεγραφότες ἐξελέγξουσί με, ἐάν
[262]	προφῆται οἱ ὑπὲρ κεφαλῆς ᾠδοὶ	ἐπιπεπνευκότες	ἂν ἡμῖν εἶεν τοῦτο ~τὸ
[275]	ὄντες, καὶ χαλεποὶ συνεῖναι, δοξόσοφοι	γεγονότες	ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος) ὦ Σώκρατες,
[256]	δὲ δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ ἐλαφροὶ	γεγονότες	τῶν τριῶν παλαισμάτων τῶν ὡς
[235]	γυναῖκες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες καὶ	γεγραφότες	ἐξελέγξουσί με, ἐάν σοι ~χαριζόμενος
[239]	ὁμιλία τε καὶ ἐπιτροπεία παρέξεται.	~σαφὲς	δὴ τοῦτό γε παντὶ μέν,
[275]	αὖ ὁ παραδεχόμενος ὥς ~τι	σαφὲς	καὶ βέβαιον ἐκ γραμμάτων ἐσόμενον,
[265]	εἴτε κακῶς ἐλέχθη, τὸ γοῦν	σαφὲς	καὶ τὸ αὐτὸ ~αὑτῷ ὁμολογούμενον
[257]	δ᾽ εἴ τι λόγῳ σοι	ἀπηχὲς	εἴπομεν Φαῖδρός τε καὶ ἐγώ,
[243]	μὲν πιστεύω, ἕωσπερ ἂν ᾖς	ὃς	εἶ. ~(Φαῖδρος) λέγε τοίνυν θαρρῶν.
[243]	τοῦτο μὲν πιστεύω, ἕωσπερ ἂν	ᾖς	ὃς εἶ. ~(Φαῖδρος) λέγε τοίνυν
[238]	δυναστευούσης ᾗ προσήκει καλεῖσθαι ~πρόδηλον.	ἧς	δ᾽ ἕνεκα πάντα τὰ πρόσθεν
[239]	ἡ θεία φιλοσοφία τυγχάνει ~ὄν,	ἧς	ἐραστὴν παιδικὰ ἀνάγκη πόρρωθεν εἴργειν,
[241]	πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς παίδευσιν,	ἧς	οὔτε ~ἀνθρώποις οὔτε θεοῖς τῇ
[272]	καὶ αὕτη ἡ φύσις περὶ	ἧς	τότε ἦσαν οἱ λόγοι, ~νῦν
[239]	ἀνὴρ γίγνοιτο, μεγάλης αἴτιον εἶναι	βλάβης,	~μεγίστης δὲ τῆς ὅθεν ἂν
[274]	δὲ ~κρῖναι τίν᾽ ἔχει μοῖραν	βλάβης	τε καὶ ὠφελίας τοῖς μέλλουσι
[257]	γῆν ~κυλινδουμένην αὐτὴν καὶ ὑπὸ	γῆς	ἄνουν παρέξει. ~αὕτη σοι, ὦ
[249]	αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ	γῆς	~δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην ἐκτίνουσιν, αἱ
[256]	γὰρ σκότον καὶ τὴν ὑπὸ	γῆς	πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι
[265]	ἀνθρωπίνων, τὴν δὲ ὑπὸ θείας	~ἐξαλλαγῆς	τῶν εἰωθότων νομίμων γιγνομένην. ~(Φαῖδρος)
[240]	ἐρῶν μὲν βλαβερός τε καὶ	ἀηδής,	λήξας δὲ τοῦ ἔρωτος εἰς
[277]	οὐδ᾽ ἄνευ μέτρου μεγάλης ~ἄξιον	σπουδῆς	γραφῆναι, οὐδὲ λεχθῆναι ὡς οἱ
[278]	εἶναι ~καὶ τέλεον καὶ ἄξιον	σπουδῆς·	~δεῖν δὲ τοὺς τοιούτους λόγους
[237]	δή, ὦ Μοῦσαι, εἴτε δι᾽	ᾠδῆς	εἶδος λίγειαι, εἴτε διὰ γένος
[259]	γενομένων δὲ ~Μουσῶν καὶ φανείσης	ᾠδῆς	οὕτως ἄρα τινὲς τῶν τότε
[251]	καὶ ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ τῆς	ῥίζης	ὁ τοῦ ~πτεροῦ καυλὸς ὑπὸ
[239]	ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων δὲ	ἀμαθὴς	σοφοῦ, δειλὸς ἀνδρείου, ~ἀδύνατος εἰπεῖν
[230]	~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ μοι, ὦ ἄριστε.	φιλομαθὴς	γάρ εἰμι· τὰ μὲν οὖν
[251]	τε (καὶ ἱδρὼς καὶ θερμότης	ἀήθης	~λαμβάνει· δεξάμενος γὰρ τοῦ κάλλους
[276]	τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς τὸ	~λήθης	γῆρας ἐὰν ἵκηται, καὶ παντὶ
[248]	ἴδῃ, καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη	λήθης	τε ~καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ,
[270]	λέγει Ἱπποκράτης τε καὶ ὁ	ἀληθὴς	λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε δεῖ
[236]	λέγω, καὶ μηδαμῶς πρὸς βίαν	βουληθῇς	μᾶλλον ἢ ~ἑκὼν λέγειν. ~(Σωκράτης)
[254]	πόθου (κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ μὲν	εὐπειθὴς	τῷ ~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί
[230]	καὶ ὡς ἀκμὴν ἔχει ~τῆς	ἄνθης,	ὡς ἂν εὐωδέστατον παρέχοι τὸν
[227]	Ἡρόδικον προσβὰς τῷ ~τείχει πάλιν	ἀπίῃς,	οὐ μή σου ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος)
[247]	μόγις· βρίθει γὰρ ὁ τῆς	κάκης	ἵππος μετέχων, ἐπὶ ~τὴν γῆν
[246]	ἑαυτὸ (κινοῦν ἢ ψυχήν, ἐξ	ἀνάγκης	ἀγένητόν ~τε καὶ ἀθάνατον ψυχὴ
[240]	ἐπιτερπές, μὴ ὅτι δὴ ἔργῳ	ἀνάγκης	ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε
[231]	~μεταγνῶναι προσήκει. οὐ γὰρ ὑπ᾽	ἀνάγκης	ἀλλ᾽ ἑκόντες, ὡς ἂν ἄριστα
[241]	ἔδει ~ποτὲ ἐρῶντι καὶ ὑπ᾽	ἀνάγκης	ἀνοήτῳ χαρίζεσθαι, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[264]	τὸ δεύτερον ~εἰρημένον ἔκ τινος	ἀνάγκης	δεύτερον δεῖν τεθῆναι, ἤ τι
[271]	λόγων δι᾽ ἣν αἰτίαν ἐξ	ἀνάγκης	ἡ μὲν πείθεται, ἡ δὲ
[246]	χαλεπὴ δὴ καὶ ~δύσκολος ἐξ	ἀνάγκης	ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ
[241]	ἐκ τούτων, καὶ ἀπεστερηκὼς ὑπ᾽	ἀνάγκης	ὁ ~πρὶν ἐραστής, ὀστράκου μεταπεσόντος,
[240]	νυκτὸς ἑκὼν ἀπολείπεται, ἀλλ᾽ ὑπ᾽	(ἀνάγκης	τε ~καὶ οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς
[249]	τοὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ τῆς	~Δίκης	κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν
[266]	καὶ ἔστι τὸ ~λειπόμενον τῆς	ῥητορικῆς.	~(Φαῖδρος) ~καὶ μάλα που συχνά,
[270]	τρόπος τέχνης ἰατρικῆς ὅσπερ καὶ	ῥητορικῆς.	~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν
[269]	καὶ ὁ Ἀκουμενὸς τὰ πρὸ	ἰατρικῆς	ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἰατρικά. ~(Φαῖδρος)
[270]	~ὁ αὐτός που τρόπος τέχνης	ἰατρικῆς	ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) πῶς
[251]	δ᾽ ~αὐτὸν οἷον ἐκ τῆς	φρίκης	μεταβολή τε (καὶ ἱδρὼς καὶ
[244]	οὖν τελεώτερον καὶ ~ἐντιμότερον μαντικὴ	οἰωνιστικῆς,	τό τε ὄνομα τοῦ ὀνόματος
[256]	ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς	ἐρωτικῆς	~μανίας φέρονται· εἰς γὰρ σκότον
[239]	ὅθεν ἂν μάλιστ᾽ ἀνὴρ γίγνοιτο,	μεγάλης	αἴτιον εἶναι βλάβης, ~μεγίστης δὲ
[277]	ἐν μέτρῳ οὐδ᾽ ἄνευ μέτρου	μεγάλης	~ἄξιον σπουδῆς γραφῆναι, οὐδὲ λεχθῆναι
[235]	ἀκήκοα, ἤ που Σαπφοῦς τῆς	~καλῆς	ἢ Ἀνακρέοντος τοῦ σοφοῦ ἢ
[239]	ἱδρώτων ξηρῶν ~ἄπειρον, ἔμπειρον δὲ	ἁπαλῆς	καὶ ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι
[258]	ὡς ἐν τῷ πνίγει ὑπὲρ	κεφαλῆς	~ἡμῶν οἱ τέττιγες ᾄδοντες ~καὶ
[234]	συνεβάκχευσα μετὰ σοῦ τῆς θείας	κεφαλῆς.	~(Φαῖδρος) εἶεν· οὕτω δὴ δοκεῖ
[262]	~τῶν Μουσῶν προφῆται οἱ ὑπὲρ	κεφαλῆς	ᾠδοὶ ἐπιπεπνευκότες ἂν ἡμῖν εἶεν
[275]	σὺ Αἰγυπτίους καὶ ὁποδαποὺς ἂν	ἐθέλῃς	λόγους ποιεῖς. ~(Σωκράτης) ~οἱ δέ
[245]	ἐκ τέχνης ἱκανὸς ~ποιητὴς ἐσόμενος,	ἀτελὴς	αὐτός τε καὶ ἡ ποίησις
[269]	δ᾽ ἂν ἐλλείπῃς ~τούτων, ταύτῃ	ἀτελὴς	ἔσῃ. ὅσον δὲ αὐτοῦ τέχνη,
[239]	ἐπίτροπός τε καὶ κοινωνὸς οὐδαμῇ	~λυσιτελὴς	ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα. ~τὴν δὲ
[251]	φύσιν ἡδονὴν ~διώκων· ὁ δὲ	ἀρτιτελής,	ὁ τῶν τότε πολυθεάμων, ὅταν
[250]	ἐρασμιώτατον. ὁ μὲν οὖν μὴ	~νεοτελὴς	ἢ διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως ἐνθένδε
[269]	~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε, εἰκότως ὁ	Περικλῆς	πάντων τελεώτατος εἰς τὴν ῥητορικὴν
[270]	ἐντεῦθέν ποθεν εἰσιέναι. ὃ καὶ	Περικλῆς	πρὸς τῷ εὐφυὴς εἶναι ἐκτήσατο·
[269]	γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν καὶ ὁ	Σοφοκλῆς	τόν σφισιν ἐπιδεικνύμενον τὰ πρὸ
[240]	γ᾽ ἔχοντα χρυσοῦ ἤ τινος	ἄλλης	κτήσεως οὔτε ~εὐάλωτον ὁμοίως οὔτε
[275]	καὶ βέβαιον ἐκ γραμμάτων ἐσόμενον,	πολλῆς	ἂν εὐηθείας γέμοι καὶ τῷ
[229]	~ἅτε ἀγροίκῳ τινὶ σοφίᾳ χρώμενος,	πολλῆς	αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ δὲ
[273]	οὐ μή ποτε κτήσηται ἄνευ	πολλῆς	~πραγματείας· ἣν οὐχ ἕνεκα τοῦ
[274]	~δ᾽ αὖ τότε ὄντος Αἰγύπτου	ὅλης	Θαμοῦ περὶ τὴν μεγάλην πόλιν
[246]	δὲ αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν	ἀποβολῆς,	δι᾽ ἣν ψυχῆς ~ἀπορρεῖ, λάβωμεν.
[229]	τινὶ σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς αὐτῷ	σχολῆς	δεήσει. ἐμοὶ δὲ πρὸς ~αὐτὰ
[230]	σὺ μέντοι δοκεῖς μοι τῆς	~ἐμῆς	ἐξόδου τὸ φάρμακον ηὑρηκέναι. ὥσπερ
[235]	ἐμέ γε ἔλαθεν ὑπὸ τῆς	ἐμῆς	(οὐδενίας· τῷ γὰρ ῥητορικῷ αὐτοῦ
[275]	αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν ~ἀναμιμνῃσκομένους· οὔκουν	μνήμης	ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας
[275]	λήθην μὲν ἐν ψυχαῖς παρέξει	μνήμης	ἀμελετησίᾳ, ἅτε διὰ ~πίστιν γραφῆς
[250]	δὴ λείπονται αἷς τὸ τῆς	μνήμης	ἱκανῶς ~πάρεστιν· αὗται δέ, ὅταν
[274]	σοφωτέρους Αἰγυπτίους καὶ ~μνημονικωτέρους παρέξει·	μνήμης	τε γὰρ καὶ σοφίας φάρμακον
[267]	παραψόγους ~φασὶν ἐν μέτρῳ λέγειν	μνήμης	χάριν σοφὸς γὰρ ἁνήρ. Τεισίαν
[247]	περὶ ἣν τὸ τῆς ~ἀληθοῦς	ἐπιστήμης	γένος, τοῦτον ἔχει (τὸν τόπον.
[276]	λέγεις γιγνόμενον; ~(Σωκράτης) ~ὃς μετ᾽	ἐπιστήμης	γράφεται ἐν τῇ τοῦ μανθάνοντος
[276]	φυτεύῃ τε ~καὶ σπείρῃ μετ᾽	ἐπιστήμης	λόγους, ~οἳ ἑαυτοῖς τῷ τε
[253]	ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν, ~μελανόμματος,	τιμῆς	ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης τε καὶ
[259]	οὕτως, κατὰ τὸ εἶδος ἑκάστης	τιμῆς·	τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ καὶ
[238]	νικήσασα ἀγωγῇ, ἀπ᾽ αὐτῆς τῆς	ῥώμης	ἐπωνυμίαν λαβοῦσα, ἔρως ~ἐκλήθη. ἀτάρ,
[251]	πάθους καὶ ἀποροῦσα λυττᾷ, καὶ	~ἐμμανὴς	(οὖσα οὔτε νυκτὸς δύναται καθεύδειν
[273]	τεχνικὸν ἔγραψεν ὡς ἐάν τις	ἀσθενὴς	~καὶ ἀνδρικὸς ἰσχυρὸν καὶ δειλὸν
[243]	~γὰρ ὀμμάτων στερηθεὶς διὰ τὴν	Ἑλένης	κακηγορίαν οὐκ ἠγνόησεν ὥσπερ ~Ὅμηρος,
[232]	(ἀλλήλοις, τότε αὐτοὺς οἴονται ἢ	~γεγενημένης	ἢ μελλούσης ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας
[240]	ὅτι δὴ ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ	~προσκειμένης	μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε δὴ καχυποτόπους
[272]	οὕτως; μὴ ἄλλως πως ἀποδεκτέον	λεγομένης	~λόγων τέχνης; ~(Φαῖδρος) ~ἀδύνατόν που,
[244]	διὰ μανίας, θείᾳ μέντοι δόσει	~διδομένης.	ἥ τε γὰρ δὴ ἐν
[245]	ἀνάγκη εἶναι. ἀρχῆς γὰρ δὴ	~ἀπολομένης	οὔτε αὐτή ποτε ἔκ του
[244]	ἐκ θεοῦ τῆς παρ᾽ ~ἀνθρώπων	γιγνομένης.	ἀλλὰ μὴν νόσων γε καὶ
[245]	καὶ ἔτι πλείω ἔχω μανίας	γιγνομένης	ἀπὸ θεῶν λέγειν ~καλὰ ἔργα.
[232]	καὶ ἄλλῳ μὲν τρόπῳ ~διαφορᾶς	γενομένης	κοινὴν ἂν> ἀμφοτέροις καταστῆναι τὴν
[233]	γάρ ἐστι φιλίας πολὺν χρόνον	~ἐσομένης	τεκμήρια. εἰ δ᾽ ἄρα σοι
[257]	συγγνώμην καὶ ~τῶνδε χάριν ἔχων,	εὐμενὴς	καὶ ἵλεως τὴν ἐρωτικήν μοι
[240]	παιδικοῖς φθονεῖν μὲν οὐσίαν κεκτημένοις,	ἀπολλυμένης	δὲ χαίρειν. ἔτι ~τοίνυν ἄγαμον,
[252]	λέλησται, καὶ οὐσίας δι᾽ ἀμέλειαν	ἀπολλυμένης	παρ᾽ οὐδὲν τίθεται, ~νομίμων δὲ
[245]	ἔκ του οὔτε ἄλλο ἐξ	ἐκείνης	γενήσεται, εἴπερ ἐξ ~ἀρχῆς δεῖ
[246]	αὑτὸ δοκοῦν κινεῖν διὰ τὴν	ἐκείνης	δύναμιν, ζῷον τὸ ~σύμπαν ἐκλήθη,
[275]	ὅμοιον ζωγραφίᾳ. ~καὶ γὰρ τὰ	ἐκείνης	ἔκγονα ἕστηκε μὲν ὡς ζῶντα,
[253]	σωφροσύνης τε καὶ αἰδοῦς, καὶ	ἀληθινῆς	~δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον
[236]	ἂν οἷός τ᾽ εἴην τοιαύτης	θοίνης	~ἀπέχεσθαι; ~(Φαῖδρος) λέγε δή. ~(Σωκράτης)
[245]	φύσεως πέρι θείας τε καὶ	ἀνθρωπίνης	ἰδόντα πάθη τε καὶ ἔργα
[246]	μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν,	~ἀνθρωπίνης	τε καὶ ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν
[233]	~εὐτυχοῦντας δὲ καὶ τὰ μὴ	ἡδονῆς	ἄξια παρ᾽ ἐκείνων ἐπαίνου ἀναγκάζει
[240]	αἰσθανομένῳ τοῦ ἐρωμένου, ὥστε μεθ᾽	ἡδονῆς	~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ δὲ
[259]	τινὲς τῶν τότε ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽	ἡδονῆς,	~(ὥστε ᾄδοντες ἠμέλησαν σίτων τε
[233]	τοὺς προσαιτοῦντας καὶ τοὺς ~δεομένους	πλησμονῆς·	ἐκεῖνοι γὰρ καὶ ἀγαπήσουσιν καὶ
[241]	~γίγνεται, ἀλλὰ σιτίου τρόπον, χάριν	πλησμονῆς,	(ὡς λύκοι ἄρνας ~ἀγαπῶσιν, ὣς
[232]	τὸ σεαυτοῦ σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων	φρονῇς,	ἥξεις αὐτοῖς εἰς διαφοράν· ὅσοι
[254]	ψυχήν, ὁ δὲ λήξας τῆς	ὀδύνης,	~ἣν ὑπὸ τοῦ χαλινοῦ τε
[251]	καὶ θερμαίνηται, λωφᾷ τε τῆς	ὀδύνης	~(καὶ γέγηθεν· ὅταν δὲ χωρὶς
[255]	λήγει ~κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς	ὀδύνης,	ὅταν δὲ ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ
[250]	(διὰ τὸ μὴ ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι.	δικαιοσύνης	μὲν οὖν καὶ σωφροσύνης καὶ
[276]	τοῦ ἐν λόγοις δυναμένου ~παίζειν,	δικαιοσύνης	τε καὶ ἄλλων ὧν λέγεις
[254]	καὶ πάλιν εἶδεν αὐτὴν ~μετὰ	σωφροσύνης	ἐν ἁγνῷ βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα
[250]	~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης μὲν οὖν καὶ	σωφροσύνης	καὶ ὅσα ἄλλα τίμια ψυχαῖς
[253]	ἰδεῖν, ~μελανόμματος, τιμῆς ἐραστὴς μετὰ	σωφροσύνης	τε καὶ αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς
[244]	κάλλιον μαρτυροῦσιν οἱ παλαιοὶ μανίαν	σωφροσύνης	τὴν ἐκ θεοῦ τῆς παρ᾽
[237]	μὴ βλέπων πρὸς σὲ ~ὑπ᾽	αἰσχύνης	διαπορῶμαι. ~(Φαῖδρος) λέγε μόνον, τὰ
[243]	καὶ οὐχ ὥσπερ τότε ὑπ᾽	αἰσχύνης	ἐγκεκαλυμμένος. ~(Φαῖδρος) τουτωνί, ὦ Σώκρατες,
[241]	αὐτῷ διαλεγόμενος· ὁ δὲ ὑπ᾽	αἰσχύνης	οὔτε ~εἰπεῖν τολμᾷ ὅτι ἄλλος
[254]	δὲ ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ᾽	~αἰσχύνης	τε καὶ θάμβους ἱδρῶτι πᾶσαν
[274]	ἄλλος μὲν τεκεῖν δυνατὸς τὰ	τέχνης,	ἄλλος δὲ ~κρῖναι τίν᾽ ἔχει
[269]	τοῦ πάθους τὰ ~πρὸ τῆς	τέχνης	ἀναγκαῖα μαθήματα ἔχοντες ῥητορικὴν ᾠήθησαν
[266]	τοῖς βιβλίοις τοῖς περὶ λόγων	τέχνης	~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης) ~(καὶ) καλῶς γε
[277]	λόγους οἳ τέχνῃ ~καὶ ἄνευ	τέχνης	γράφοιντο. τὸ μὲν οὖν ἔντεχνον
[268]	καὶ πότ᾽ ἔχει ~τὴν τῆς	τέχνης	δύναμιν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα ἐρρωμένην,
[274]	μὲν δὴ περὶ ~ἑκάστης τῆς	τέχνης	ἐπ᾽ ἀμφότερα Θαμοῦν τῷ Θεὺθ
[269]	τοιοῦτόν τι εἶναι τὸ τῆς	τέχνης	ἣν οὗτοι οἱ ~ἄνδρες ὡς
[270]	~(Σωκράτης) ~ὁ αὐτός που τρόπος	τέχνης	ἰατρικῆς ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος)
[245]	ἀφίκηται, πεισθεὶς ὡς ἄρα ἐκ	τέχνης	ἱκανὸς ~ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός
[273]	εἰ μὲν ἄλλο τι περὶ	τέχνης	λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ
[267]	σὺ ἄλλο ἔχεις εἰπεῖν λόγων	τέχνης	πέρι. ~(Φαῖδρος) σμικρά γε καὶ
[268]	οἴεται γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων τῆς	τέχνης.	~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ εἰ Σοφοκλεῖ
[274]	μάλα. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν τὸ μὲν	τέχνης	τε καὶ ἀτεχνίας λόγων πέρι
[262]	γέρας· οὐ γάρ που ἔγωγε	τέχνης	τινὸς τοῦ λέγειν μέτοχος. ~(Φαῖδρος)
[272]	ἄλλως πως ἀποδεκτέον λεγομένης ~λόγων	τέχνης;	~(Φαῖδρος) ~ἀδύνατόν που, ὦ Σώκρατες,
[266]	ἦ γάρ; τὰ κομψὰ τῆς	τέχνης;	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον δὲ
[228]	τοῦ μή, ἐν κεφαλαίοις ἕκαστον	ἐφεξῆς	δίειμι, ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ ~πρώτου.
[264]	λογογραφικὴν ᾗ ταῦτα ἐκεῖνος οὕτως	ἐφεξῆς	παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος) ~χρηστὸς
[239]	ὡς δῆλον ἐατέον, τὸ δ᾽	ἐφεξῆς	ῥητέον, (τίνα ἡμῖν ὠφελίαν ἢ
[249]	τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς	ἐφεξῆς	τὸν βίον ~τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι
[238]	σαφέστερον· ἡ γὰρ ἄνευ λόγου	δόξης	ἐπὶ τὸ ~ὀρθὸν ὁρμώσης κρατήσασα
[253]	τε καὶ αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς	~δόξης	ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον καὶ
[237]	ἄλλοτε δὲ ἡ ἑτέρα κρατεῖ.	δόξης	μὲν οὖν ~ἐπὶ τὸ ἄριστον
[232]	ὄντας, τὸ βέλτιστον ἀντὶ τῆς	δόξης	τῆς ~παρὰ τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι.
[235]	ἀλλοτρίων ~ποθὲν (ναμάτων διὰ τῆς	ἀκοῆς	πεπληρῶσθαί με δίκην ἀγγείου. ὑπὸ
[238]	πολυμερές καὶ ~τούτων τῶν ἰδεῶν	ἐκπρεπὴς	ἣ ἂν τύχῃ γενομένη, τὴν
[236]	οὐκ ἄπιμεν πρὶν ἂν σὺ	εἴπῃς	ἃ ἔφησθα ἐν τῷ στήθει
[236]	ἦ μήν, ἐάν μοι μὴ	εἴπῃς	τὸν ~λόγον ἐναντίον αὐτῆς ταύτης,
[235]	ὅπως ~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν κελεύω	εἴπῃς,	τοῦτο δὲ αὐτὸ ὃ λέγεις
[236]	σε λέγειν. ~(Σωκράτης) μηδαμῶς τοίνυν	εἴπῃς.	~(Φαῖδρος) ~οὔκ, ἀλλὰ καὶ δὴ
[269]	καὶ μελέτην, ὅτου δ᾽ ἂν	ἐλλείπῃς	~τούτων, ταύτῃ ἀτελὴς ἔσῃ. ὅσον
[231]	ὄντα τυχεῖν τὸν ἄξιον ~τῆς	σῆς	φιλίας. εἰ τοίνυν τὸν νόμον
[234]	πράγματος ἀξίοις· οὐδὲ ~ὅσοι τῆς	σῆς	ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες πρεσβυτέρῳ
[274]	εἰ μακρὰ ἡ ~περίοδος, μὴ	θαυμάσῃς·	μεγάλων γὰρ ἕνεκα περιιτέον, οὐχ
[238]	προϊόντος τοῦ λόγου γένωμαι, μὴ	θαυμάσῃς·	τὰ νῦν ~γὰρ οὐκέτι πόρρω
[238]	ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς καὶ	ἀρξάσης	ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ~ὕβρις
[257]	αὐτὸ λοιδορῶν ὠνείδιζε, καὶ διὰ	πάσης	τῆς λοιδορίας ἐκάλει ~λογογράφον· τάχ᾽
[247]	καὶ ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ	ἁπάσης	ψυχῆς ὅσῃ ἂν μέλῃ τὸ
[234]	οὔτε γὰρ τῷ λαμβάνοντι χάριτος	ἴσης	ἄξιον, οὔτε σοὶ ~βουλομένῳ τοὺς
[259]	γεγονέναι, γενομένων δὲ ~Μουσῶν καὶ	φανείσης	ᾠδῆς οὕτως ἄρα τινὲς τῶν
[251]	σκληρότητος συμμεμυκότα εἶργε μὴ βλαστάνειν,	~ἐπιρρυείσης	δὲ τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε
[245]	ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον, ὡς ταύτης	οὔσης	φύσεως ψυχῆς· εἰ δ᾽ ἔστιν
[237]	οὖν ~ἐπὶ τὸ ἄριστον λόγῳ	ἀγούσης	καὶ κρατούσης τῷ κράτει σωφροσύνη
[247]	εἴσω τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν.	ἐλθούσης	δὲ αὐτῆς ὁ ἡνίοχος πρὸς
[279]	ὥστε οὐδὲν ἂν γένοιτο θαυμαστὸν	προϊούσης	τῆς ~ἡλικίας εἰ περὶ αὐτούς
[238]	σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως	ἑλκούσης	ἐπὶ ἡδονὰς καὶ ἀρξάσης ἐν
[232]	αὐτοὺς οἴονται ἢ ~γεγενημένης ἢ	μελλούσης	ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς
[237]	τὸ ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ	κρατούσης	τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας
[238]	~ἀδελφῶν ἐπιθυμιῶν ὀνόματα τῆς ἀεὶ	δυναστευούσης	ᾗ προσήκει καλεῖσθαι ~πρόδηλον. ἧς
[238]	λόγου δόξης ἐπὶ τὸ ~ὀρθὸν	ὁρμώσης	κρατήσασα ἐπιθυμία (πρὸς ἡδονὴν ἀχθεῖσα
[257]	ἣν ἔδωκας μήτε ~ἀφέλῃ μήτε	πηρώσῃς	δι᾽ ὀργήν, δίδου τ᾽ ἔτι
[238]	ἀδελφὰ καὶ ~ἀδελφῶν ἐπιθυμιῶν ὀνόματα	τῆς	ἀεὶ δυναστευούσης ᾗ προσήκει καλεῖσθαι
[274]	~(Σωκράτης) ἤκουσα τοίνυν περὶ Ναύκρατιν	τῆς	Αἰγύπτου γενέσθαι τῶν ἐκεῖ παλαιῶν
[235]	ἐξ ἀλλοτρίων ~ποθὲν (ναμάτων διὰ	τῆς	ἀκοῆς πεπληρῶσθαί με δίκην ἀγγείου.
[260]	τὸ πείθειν ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ	τῆς	ἀληθείας. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος"
[247]	θεατὴ νῷ, περὶ ἣν τὸ	τῆς	~ἀληθοῦς ἐπιστήμης γένος, τοῦτον ἔχει
[230]	πάγκαλον, καὶ ὡς ἀκμὴν ἔχει	~τῆς	ἄνθης, ὡς ἂν εὐωδέστατον παρέχοι
[265]	γιγνομένην. ~(Φαῖδρος) πάνυ γε. ~(Σωκράτης)	~τῆς	δὲ θείας τεττάρων θεῶν τέτταρα
[256]	καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ ~βελτίω	τῆς	διανοίας ἀγαγόντα, μακάριον μὲν (καὶ
[259]	κηλουμένους ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾽ ἀργίαν	τῆς	διανοίας, δικαίως ἂν ~καταγελῷεν, ἡγούμενοι
[265]	τὼ ~λόγω τὸ μὲν ἄφρον	τῆς	διανοίας ἕν τι κοινῇ εἶδος
[249]	εἰς τοὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ	τῆς	~Δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν ἀξίως οὗ
[232]	αὑτῶν ὄντας, τὸ βέλτιστον ἀντὶ	τῆς	δόξης τῆς ~παρὰ τῶν ἀνθρώπων
[230]	ἄνθρωποι. σὺ μέντοι δοκεῖς μοι	τῆς	~ἐμῆς ἐξόδου τὸ φάρμακον ηὑρηκέναι.
[235]	~ἐπεὶ ἐμέ γε ἔλαθεν ὑπὸ	τῆς	ἐμῆς (οὐδενίας· τῷ γὰρ ῥητορικῷ
[250]	τ᾽ ἐλθόντες κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ	τῆς	~ἐναργεστάτης αἰσθήσεως τῶν ἡμετέρων στίλβον
[234]	φίλοις ἐσομένοις· οὐδὲ ~οἵτινες παυόμενοι	τῆς	ἐπιθυμίας ἔχθρας πρόφασιν ζητήσουσιν, ἀλλ᾽
[264]	ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν	τῆς	ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(Σωκράτης) ~ἦ πολλοῦ
[232]	τότε βουλήσονται φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν	τῆς	ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(τοῖς δὲ μὴ
[231]	ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν	τῆς	ἐπιθυμίας παύσωνται· τοῖς δὲ οὐκ
[232]	ἢ ~γεγενημένης ἢ μελλούσης ἔσεσθαι	τῆς	ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς δὲ μὴ
[256]	σώματος, ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον	τῆς	ἐρωτικῆς ~μανίας φέρονται· εἰς γὰρ
[248]	ἀλλήλας καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ	τῆς	ἑτέρας πειρωμένη γενέσθαι. θόρυβος οὖν
[248]	τι τῶν ἀληθῶν, μέχρι τε	τῆς	~ἑτέρας περιόδου εἶναι ἀπήμονα, κἂν
[240]	~δέξαιτο, ~(διακωλυτὰς καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος	τῆς	ἡδίστης πρὸς αὐτὸν ~ὁμιλίας. ἀλλὰ
[279]	οὐδὲν ἂν γένοιτο θαυμαστὸν προϊούσης	τῆς	~ἡλικίας εἰ περὶ αὐτούς τε
[229]	ὥραν τοῦ ἔτους τε καὶ	τῆς	ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε δή, καὶ
[234]	καὶ ἑπόμενος συνεβάκχευσα μετὰ σοῦ	τῆς	θείας κεφαλῆς. ~(Φαῖδρος) εἶεν· οὕτω
[246]	ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ δὲ	τῆς	ἰδέας αὐτῆς ὧδε λεκτέον. οἷον
[247]	ἄλλα μόγις· βρίθει γὰρ ὁ	τῆς	κάκης ἵππος μετέχων, ἐπὶ ~τὴν
[235]	τινῶν ἀκήκοα, ἤ που Σαπφοῦς	τῆς	~καλῆς ἢ Ἀνακρέοντος τοῦ σοφοῦ
[257]	λοιδορῶν ὠνείδιζε, καὶ διὰ πάσης	τῆς	λοιδορίας ἐκάλει ~λογογράφον· τάχ᾽ οὖν
[266]	δ᾽ ~εἰς τὰ ἐν δεξιᾷ	τῆς	μανίας ἀγαγὼν ἡμᾶς, ὁμώνυμον μὲν
[249]	γίγνεται, καὶ ὅτι ταύτης μετέχων	τῆς	μανίας ὁ ἐρῶν τῶν ~καλῶν
[270]	πιθέσθαι, οὐδὲ περὶ σώματος ~ἄνευ	τῆς	μεθόδου ταύτης. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ,
[250]	ὀλίγαι δὴ λείπονται αἷς τὸ	τῆς	μνήμης ἱκανῶς ~πάρεστιν· αὗται δέ,
[254]	τὴν ψυχήν, ὁ δὲ λήξας	τῆς	ὀδύνης, ~ἣν ὑπὸ τοῦ χαλινοῦ
[251]	τε καὶ θερμαίνηται, λωφᾷ τε	τῆς	ὀδύνης ~(καὶ γέγηθεν· ὅταν δὲ
[255]	παρῇ, λήγει ~κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ	τῆς	ὀδύνης, ὅταν δὲ ἀπῇ, κατὰ
[239]	αἴτιον εἶναι βλάβης, ~μεγίστης δὲ	τῆς	ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη. τοῦτο
[244]	μανίαν σωφροσύνης τὴν ἐκ θεοῦ	τῆς	παρ᾽ ~ἀνθρώπων γιγνομένης. ἀλλὰ μὴν
[232]	τὸ βέλτιστον ἀντὶ τῆς δόξης	τῆς	~παρὰ τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι. ἔτι
[266]	δεξιὰ ~κληθέντα, οὕτω καὶ τὸ	τῆς	παρανοίας ὡς ἓν> ἐν ἡμῖν
[230]	τε αὖ πηγὴ χαριεστάτη ὑπὸ	~τῆς	πλατάνου ῥεῖ μάλα ψυχροῦ ὕδατος,
[230]	χορῷ. πάντων δὲ κομψότατον τὸ	~τῆς	πόας, ὅτι ἐν ἠρέμα προσάντει
[241]	ἄλλος γέγονεν, οὔθ᾽ ὅπως τὰ	τῆς	προτέρας ἀνοήτου ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά τε
[266]	μέντοι καὶ ἔστι τὸ ~λειπόμενον	τῆς	ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) ~καὶ μάλα που
[251]	τε καὶ ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ	τῆς	ῥίζης ὁ τοῦ ~πτεροῦ καυλὸς
[238]	~ῥωσθεῖσα νικήσασα ἀγωγῇ, ἀπ᾽ αὐτῆς	τῆς	ῥώμης ἐπωνυμίαν λαβοῦσα, ἔρως ~ἐκλήθη.
[231]	πολλοῖς ὄντα τυχεῖν τὸν ἄξιον	~τῆς	σῆς φιλίας. εἰ τοίνυν τὸν
[234]	τοῦ πράγματος ἀξίοις· οὐδὲ ~ὅσοι	τῆς	σῆς ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽ οἵτινες
[237]	εἰδότες οὐ διομολογοῦνται ἐν ἀρχῇ	τῆς	~σκέψεως, προελθόντες δὲ τὸ εἰκὸς
[251]	καὶ εἰ μὴ ἐδεδίει τὴν	τῆς	~σφόδρα μανίας δόξαν, θύοι ἂν
[249]	ὁ πᾶς ἥκων λόγος περὶ	τῆς	τετάρτης μανίας ἣν ὅταν τὸ
[269]	τούτου τοῦ πάθους τὰ ~πρὸ	τῆς	τέχνης ἀναγκαῖα μαθήματα ἔχοντες ῥητορικὴν
[268]	τίνα καὶ πότ᾽ ἔχει ~τὴν	τῆς	τέχνης δύναμιν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα
[274]	πολλὰ μὲν δὴ περὶ ~ἑκάστης	τῆς	τέχνης ἐπ᾽ ἀμφότερα Θαμοῦν τῷ
[269]	γε τοιοῦτόν τι εἶναι τὸ	τῆς	τέχνης ἣν οὗτοι οἱ ~ἄνδρες
[268]	ἰατρὸς οἴεται γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων	τῆς	τέχνης. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ εἰ
[266]	λέγεις ἦ γάρ; τὰ κομψὰ	τῆς	τέχνης; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον
[270]	κατανοῆσαι οἴει δυνατὸν εἶναι ἄνευ	τῆς	τοῦ ὅλου ~φύσεως; ~(Φαῖδρος) ~εἰ
[248]	δὲ πολὺν ἔχουσαι πόνον ~ἀτελεῖς	τῆς	τοῦ ὄντος θέας ἀπέρχονται, καὶ
[251]	εἶργε μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης δὲ	τῆς	τροφῆς ᾤδησέ τε καὶ ὥρμησε
[254]	τὰ παιδικὰ καὶ μνείαν ποιεῖσθαι	τῆς	τῶν ἀφροδισίων χάριτος. τὼ δὲ
[277]	τὸ Λυσίου τε ὄνειδος ~ἐξετάσαιμεν	τῆς	τῶν λόγων (γραφῆς πέρι, καὶ
[245]	τε καὶ ἡ ποίησις ὑπὸ	τῆς	τῶν μαινομένων ἡ τοῦ ~σωφρονοῦντος
[246]	καὶ λεγέσθω· τὴν δὲ αἰτίαν	τῆς	τῶν πτερῶν ἀποβολῆς, δι᾽ ἣν
[254]	ταὐτὸν πολλάκις πάσχων ὁ ~πονηρὸς	τῆς	ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται ἤδη
[256]	ἔτι ~ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη	τῆς	ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον
[251]	ἰδόντα δ᾽ ~αὐτὸν οἷον ἐκ	τῆς	φρίκης μεταβολή τε (καὶ ἱδρὼς
[279]	περὶ Λυσίαν εἶναι λόγους τὰ	τῆς	φύσεως, ἔτι τε ~ἤθει γεννικωτέρῳ
[270]	διδῷ, τὴν οὐσίαν δείξει ἀκριβῶς	τῆς	φύσεως τούτου πρὸς ὃ ~τοὺς
[229]	εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ αὖθις τὸ	τῆς	Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ δὲ ὄχλος
[251]	~πτεροῦ καυλὸς ὑπὸ πᾶν τὸ	τῆς	ψυχῆς εἶδος· πᾶσα γὰρ ἦν
[241]	πολὺ δὲ βλαβερωτάτῳ πρὸς τὴν	τῆς	ψυχῆς παίδευσιν, ἧς οὔτε ~ἀνθρώποις
[246]	~καὶ αὔξεται μάλιστά γε τὸ	τῆς	ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ καὶ
[234]	πρόφασιν ζητήσουσιν, ἀλλ᾽ οἳ ~παυσαμένου	τῆς	ὥρας τότε (τὴν αὑτῶν ἀρετὴν
[270]	φύσεως σκόπει τί ποτε λέγει	Ἱπποκράτης	τε καὶ ὁ ἀληθὴς λόγος.
[279]	~(Σωκράτης) ~νέος ἔτι, ὦ Φαῖδρε,	Ἰσοκράτης·	ὃ μέντοι μαντεύομαι (κατ᾽ αὐτοῦ,
[237]	δ᾽ ἄλλα ὅπως βούλει ποίει.	~(Σωκράτης)	~ἄγετε δή, ὦ Μοῦσαι, εἴτε
[274]	λέγων; ~(Φαῖδρος) οὐδαμῶς· σὺ δέ;	~(Σωκράτης)	~ἀκοήν γ᾽ ἔχω λέγειν τῶν
[272]	οὐ σμικρόν γε φαίνεται ἔργον.	~(Σωκράτης)	~ἀληθῆ λέγεις. τούτου τοι ἕνεκα
[229]	τὸ μυθολόγημα ~πείθῃ ἀληθὲς εἶναι;	~(Σωκράτης)	~ἀλλ᾽ εἰ ἀπιστοίην, ὥσπερ οἱ
[258]	γράφειν λόγους. ~(Φαῖδρος) τί γάρ;	~(Σωκράτης)	~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο οἶμαι αἰσχρὸν ἤδη,
[261]	ἐπὶ πλέον δὲ οὐκ ~ἀκήκοα.	~(Σωκράτης)	~ἀλλ᾽ ἦ τὰς Νέστορος καὶ
[268]	τε καὶ τῷ ὅλῳ συνισταμένην.	~(Σωκράτης)	~ἀλλ᾽ οὐκ ἂν ἀγροίκως γε
[236]	βουληθῇς μᾶλλον ἢ ~ἑκὼν λέγειν.	~(Σωκράτης)	~ἀλλ᾽ ὦ μακάριε Φαῖδρε, γελοῖος
[262]	ὀλίγον; ~(Φαῖδρος) ἐν τοῖς ὀλίγον.	~(Σωκράτης)	~ἀλλά γε δὴ κατὰ σμικρὸν
[274]	εἴπερ οἷός τέ τις εἴη.	~(Σωκράτης)	~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί τοι τοῖς
[273]	πάμμεγα εἶναι τοῖς περὶ ταῦτα.	~(Σωκράτης)	~ἀλλὰ μὴν τόν γε Τεισίαν
[264]	τὰ ἐκείνου (οὕτως ἀκριβῶς διιδεῖν.	~(Σωκράτης)	~ἀλλὰ τόδε γε οἶμαί σε
[260]	παγγέλοιόν γ᾽ ἂν ἤδη εἴη.	~(Σωκράτης)	~ἆρ᾽ οὖν οὐ κρεῖττον γελοῖον
[263]	λεκτέον· ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~ἆρ᾽ οὖν οὐ παντὶ δῆλον
[261]	δὴ ὁ ~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος) ἐρωτᾶτε.	~(Σωκράτης)	~ἆρ᾽ οὖν οὐ τὸ μὲν
[259]	ὅπῃ μή, σκεπτέον. ~(Φαῖδρος) δῆλον.	~(Σωκράτης)	~ἆρ᾽ οὖν οὐχ ὑπάρχειν δεῖ
[260]	~(Φαῖδρος) οὐ πάνυ γε ἐπιεικῆ.	~(Σωκράτης)	~ἆρ᾽ οὖν, ὦ ἀγαθέ, ἀγροικότερον
[263]	μέγιστον ὂν> τῶν ~ἀγαθῶν τυγχάνει;	~(Σωκράτης)	~ἄριστα λέγεις· ἀλλ᾽ εἰπὲ καὶ
[271]	τέχνῃ γράφειν. ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον;	~(Σωκράτης)	~αὐτὰ μὲν τὰ ῥήματα εἰπεῖν
[236]	μηδενὸς μήτε ~ἐπιδείξειν μήτε ἐξαγγελεῖν.	~(Σωκράτης)	~βαβαῖ, ὦ μιαρέ, ὡς εὖ
[272]	οὔτι νῦν γ᾽ οὕτως ἔχω.	~(Σωκράτης)	βούλει οὖν ἐγώ τιν᾽ εἴπω
[262]	καὶ ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει.	~(Σωκράτης)	~βούλει οὖν ἐν τῷ Λυσίου
[257]	ἐπίσχοι ἡμῖν ἂν τοῦ γράφειν.	~(Σωκράτης)	~γελοῖόν γ᾽ ὦ νεανία, τὸ
[257]	ἔπειτα χρόνου, μὴ ~σοφισταὶ καλῶνται.	~(Σωκράτης)	~γλυκὺς ἀγκών, ὦ Φαῖδρε, λέληθέν
[234]	ἄλλα καὶ τοῖς ~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι;	~(Σωκράτης)	~δαιμονίως μὲν οὖν, ὦ ἑταῖρε,
[262]	μέγα. ~(Φαῖδρος) πῶς δ᾽ οὔ;	~(Σωκράτης)	~δεῖ ἄρα τὸν μέλλοντα ἀπατήσειν
[275]	ᾖ τὰ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) ὀρθότατα.	~(Σωκράτης)	~δεινὸν γάρ που, ὦ Φαῖδρε,
[242]	~(Φαῖδρος) λέγεις δὲ δὴ τί;	~(Σωκράτης)	~δεινόν, ὦ Φαῖδρε, δεινὸν λόγον
[228]	δίειμι, ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ ~πρώτου.	~(Σωκράτης)	~δείξας γε πρῶτον, ὦ φιλότης,
[229]	ποῦ δὴ βούλει καθιζόμενοι ἀναγνῶμεν;	~(Σωκράτης)	~δεῦρ᾽ ἐκτραπόμενοι κατὰ τὸν Ἰλισὸν
[271]	~δεικνύναι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν.	~(Σωκράτης)	δεύτερον δέ γε, ὅτῳ τί
[266]	κομψὰ τῆς τέχνης; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~δεύτερον δὲ δὴ διήγησίν τινα
[271]	~ἐπιχειρεῖ. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~δῆλον ἄρα ὅτι ὁ Θρασύμαχός
[258]	οἱ ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.	~(Σωκράτης)	~δῆλόν γε ὅτι οὐχ ὡς
[279]	ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον δή;	~(Σωκράτης)	~δοκεῖ μοι ἀμείνων ἢ κατὰ
[234]	εἶεν· οὕτω δὴ δοκεῖ παίζειν;	~(Σωκράτης)	δοκῶ γάρ σοι παίζειν καὶ
[237]	ὡς ποιήσω; ~(Φαῖδρος) τοῦ πέρι;	~(Σωκράτης)	~ἐγκαλυψάμενος ἐρῶ, ἵν᾽ ὅτι τάχιστα
[258]	ὁ ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος) πῶς;	~(Σωκράτης)	~ἔδοξέ" πού φησιν τῇ βουλῇ"
[268]	~τούτων ποιεῖν, καὶ μέχρι ὁπόσου;	~(Σωκράτης)	~εἰ οὖν εἴποι ὅτι οὐδαμῶς·
[260]	δὴ σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος) πῶς;	~(Σωκράτης)	~εἴ σε πείθοιμι ἐγὼ πολεμίους
[268]	ὥσπερ ἐμοί. ~(Φαῖδρος) δείκνυε μόνον.	~(Σωκράτης)	~εἰπὲ δή μοι· εἴ τις
[265]	οὐκ ἄχαρι. ~(Φαῖδρος) τίνων δή;	~(Σωκράτης)	~εἰς μίαν τε ἰδέαν συνορῶντα
[265]	πῶς δὴ οὖν αὐτὸ λέγεις;	~(Σωκράτης)	~ἐμοὶ μὲν φαίνεται τὰ μὲν
[270]	καὶ ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) πῶς δή;	~(Σωκράτης)	~ἐν ἀμφοτέραις δεῖ διελέσθαι φύσιν,
[263]	αὐτοῖς; ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν.	~(Σωκράτης)	~ἐν μὲν ἄρα τοῖς συμφωνοῦμεν,
[265]	~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον δὴ λέγεις;	~(Σωκράτης)	~ἐναντίω που ἤστην· ὁ μὲν
[271]	λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) λέγε δή.	~(Σωκράτης)	~ἐπειδὴ λόγου δύναμις τυγχάνει ψυχαγωγία
[263]	εἴη κατανενοηκὼς ὁ τοῦτο λαβών.	~(Σωκράτης)	~ἔπειτά γε οἶμαι πρὸς ἑκάστῳ
[236]	ἀνάθημα σφυρήλατος ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι.	~(Σωκράτης)	~ἐσπούδακας, ὦ Φαῖδρε, ὅτι σου
[276]	ἄλλων ὧν λέγεις πέρι μυθολογοῦντα.	~(Σωκράτης)	~ἔστι γάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε,
[264]	ποῖον τοῦτο, καὶ τί πεπονθός;	~(Σωκράτης)	ἔστι μὲν τοῦτο τόδε ~χαλκῆ
[262]	εἰσερρύη. ~(Φαῖδρος) γίγνεται γοῦν οὕτως.	~(Σωκράτης)	~ἔστιν οὖν ὅπως τεχνικὸς ἔσται
[242]	ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς δή;	~(Σωκράτης)	εὐήθη καὶ ὑπό τι ἀσεβῆ·
[268]	ἔν γε δὴ πλήθους συνόδοις.	~(Σωκράτης)	~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽ ὦ δαιμόνιε,
[268]	γε καὶ οὐκ ἄξια λέγειν.	~(Σωκράτης)	~ἐῶμεν δὴ τά γε σμικρά·
[262]	διειδέναι. ~(Φαῖδρος) ἀνάγκη μὲν οὖν.	~(Σωκράτης)	~ἦ οὖν οἷός τε ἔσται,
[264]	~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται·	~(Σωκράτης)	~ἦ πολλοῦ δεῖν ἔοικε ποιεῖν
[270]	τοῦ; ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει, ὦ Σώκρατες.	~(Σωκράτης)	~ἡ γοῦν ἄνευ τούτων μέθοδος
[274]	ἀλλ᾽ ἃ φῂς ἀκηκοέναι λέγε.	~(Σωκράτης)	ἤκουσα τοίνυν περὶ Ναύκρατιν τῆς
[242]	πῶς δὴ καὶ τίνι τούτῳ;	~(Σωκράτης)	~ἡνίκ᾽ ἔμελλον, ὠγαθέ, τὸν ποταμὸν
[242]	διαλεχθέντες, τάχα ἐπειδὰν ἀποψυχῇ ἴμεν.	~(Σωκράτης)	~θεῖός γ᾽ εἶ περὶ τοὺς
[262]	λέγεις· μόνον δήλωσον ὃ φῄς.	~(Σωκράτης)	ἴθι δή μοι ἀνάγνωθι τὴν
[267]	~(Φαῖδρος) σοφώτατά γε, ὦ Πρόδικε.	~(Σωκράτης)	~Ἱππίαν δὲ οὐ λέγομεν; οἶμαι
[261]	Θρασύμαχόν τε καὶ Θεόδωρον Ὀδυσσέα.	~(Σωκράτης)	~ἴσως. ἀλλὰ γὰρ τούτους ἐῶμεν·
[279]	κοινὰ γὰρ τὰ τῶν φίλων.	~(Σωκράτης)	ἴωμεν.
[243]	ἅττ᾽ ἂν ἐμοὶ εἶπες ἡδίω.	~(Σωκράτης)	~καὶ γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε, ἐννοεῖς
[261]	βούληται, ἄδικον; ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~καὶ ἐν δημηγορίᾳ δὴ τῇ
[266]	τοῖς περὶ λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις.	~(Σωκράτης)	~(καὶ) καλῶς γε ὑπέμνησας. προοίμιον
[262]	λέγομεν, οὐκ ἔχοντες ἱκανὰ ~παραδείγματα.	~(Σωκράτης)	~καὶ μὴν κατὰ τύχην γέ
[270]	σώματος ~ἄνευ τῆς μεθόδου ταύτης.	~(Σωκράτης)	~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει·
[227]	εἶναι τῶν ἐν τοῖς (δρόμοις.	~(Σωκράτης)	~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει.
[269]	μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ δή;	~(Σωκράτης)	~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε, εἰκότως ὁ
[263]	μέντοι ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽ αὐτόθι.	~(Σωκράτης)	λέγε, ἵνα ἀκούσω αὐτοῦ ἐκείνου.
[229]	ὁ ~Βορέας τὴν Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι;	~(Σωκράτης)	λέγεται γάρ. ~(Φαῖδρος) ~ἆρ᾽ οὖν
[272]	τινων ἀκήκοα; ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	λέγεται γοῦν, ὦ Φαῖδρε, δίκαιον
[227]	διατριβὴν ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος) πρόαγε δή.	~(Σωκράτης)	λέγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~καὶ μήν,
[262]	ὄντων; ~(Φαῖδρος) οὐ μή ποτε.	~(Σωκράτης)	~λόγων ἄρα τέχνην, ὦ ἑταῖρε,
[265]	ἔρωτα. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~μανίας δέ γε εἴδη δύο,
[236]	ὃ εἰπὼν ~ἀναγκάσω σε λέγειν.	~(Σωκράτης)	μηδαμῶς τοίνυν εἴπῃς. ~(Φαῖδρος) ~οὔκ,
[279]	Σώκρατες; τίνα αὐτὸν φήσομεν εἶναι;	~(Σωκράτης)	~νέος ἔτι, ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης·
[230]	~(Φαῖδρος) τοῦτο μὲν οὖν αὐτό.	~(Σωκράτης)	~νὴ τὴν Ἥραν, καλή γε
[277]	γὰρ τοῦτ᾽ ἔτι κάλλιον λέγεις.	~(Σωκράτης)	~νῦν δὴ ἐκεῖνα ἤδη, ὦ
[235]	ποῦ σὺ βελτίω τούτων ἀκήκοας;	~(Σωκράτης)	~νῦν μὲν οὕτως οὐκ ἔχω
[270]	αὐτῇ. ~(Φαῖδρος) πῶς τοῦτο λέγεις;	~(Σωκράτης)	~ὁ αὐτός που τρόπος τέχνης
[277]	ἐπαινέσῃ. ~(Φαῖδρος) οὐ γὰρ οὖν.	~(Σωκράτης)	~ὁ δέ γε ἐν μὲν
[275]	ὁποδαποὺς ἂν ἐθέλῃς λόγους ποιεῖς.	~(Σωκράτης)	~οἱ δέ γ᾽ ὦ φίλε,
[258]	τὰ συγγράμματα; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.	~(Σωκράτης)	~οἴει τινὰ οὖν τῶν τοιούτων,
[274]	λοιπόν. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~οἶσθ᾽ οὖν ὅπῃ μάλιστα θεῷ
[237]	θοίνης ~ἀπέχεσθαι; ~(Φαῖδρος) λέγε δή.	~(Σωκράτης)	οἶσθ᾽ οὖν ὡς ποιήσω; ~(Φαῖδρος)
[267]	οὐκ ἦν μέντοι τοιαῦτ᾽ ἄττα;	~(Σωκράτης)	~ὀρθοέπειά γέ τις, ὦ παῖ,
[276]	τοῦτον καὶ πῶς λέγεις γιγνόμενον;	~(Σωκράτης)	~ὃς μετ᾽ ἐπιστήμης γράφεται ἐν
[260]	(εἶναι ἢ φίλον) ~(Φαῖδρος) φαίνεται.	~(Σωκράτης)	~ὅταν οὖν ὁ ῥητορικὸς ἀγνοῶν
[263]	μανθάνειν, ἔτι δ᾽ εἰπὲ σαφέστερον.	~(Σωκράτης)	~ὅταν τις ὄνομα εἴπῃ σιδήρου
[273]	ἢ μὴ ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον;	~(Σωκράτης)	~ὅτι, ὦ Τεισία, πάλαι ἡμεῖς,
[276]	οὔκουν δὴ τό γ᾽ εἰκός.	~(Σωκράτης)	~οὐ γάρ· ἀλλὰ τοὺς μὲν
[258]	λέγεις τοῦτο; οὐ γὰρ μανθάνω.	~(Σωκράτης)	~οὐ μανθάνεις ὅτι ἐν ἀρχῇ
[259]	γάρ, ὡς ἔοικε, τυγχάνω ὤν.	~(Σωκράτης)	~οὐ μὲν δὴ πρέπει γε
[242]	ἡγῇ; ~(Φαῖδρος) λέγεταί γε δή.	~(Σωκράτης)	~οὔ τι ὑπό γε Λυσίου,
[236]	~(Φαῖδρος) τί δῆτα ἔχων στρέφῃ;	~(Σωκράτης)	~οὐδὲν ἔτι, ἐπειδὴ σύ γε
[261]	καὶ φερόμενα; ~(Φαῖδρος) μάλα γε.	~(Σωκράτης)	~οὐκ ἄρα μόνον περὶ δικαστήριά
[276]	ἑαυτοῦ σπέρματα; ~(Φαῖδρος) ἥκιστά γε.	~(Σωκράτης)	~οὐκ ἄρα σπουδῇ αὐτὰ ἐν
[241]	δή, ὦ Σώκρατες, τί ~ἀποπαύῃ;	~(Σωκράτης)	~οὐκ ᾔσθου, ὦ μακάριε, ὅτι
[229]	~ἐπιτήδεια κόραις παίζειν παρ᾽ αὐτά.	~(Σωκράτης)	~οὔκ, ἀλλὰ κάτωθεν ὅσον δύ᾽
[278]	καὶ οὐδέν γε ἀπὸ τρόπου.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν αὖ τὸν μὴ ἔχοντα
[258]	λόγος ~συγγεγραμμένος; ~(Φαῖδρος) οὐκ ἔμοιγε.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν ἐὰν μὲν οὗτος ἐμμένῃ,
[279]	καὶ τὸ πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν.	~(Σωκράτης)	οὐκοῦν εὐξαμένῳ πρέπει τοῖσδε πορεύεσθαι;
[271]	ψυχὴ τοῦτο. ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν ἡ ἅμιλλα αὐτῷ τέταται
[278]	τε καὶ εὔχομαι ἃ λέγεις.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν ἤδη πεπαίσθω μετρίως ἡμῖν
[269]	τὰ ἁρμονικά. ~(Φαῖδρος) ὀρθότατά γε.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν καὶ ὁ Σοφοκλῆς τόν
[261]	τε καὶ ἀδίκου; ~(Φαῖδρος) ναί.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν ὁ τέχνῃ τοῦτο δρῶν
[275]	ἔχειν ᾗπερ ὁ Θηβαῖος λέγει.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν ὁ τέχνην οἰόμενος ἐν
[259]	μεσημβρίᾳ. ~(Φαῖδρος) λεκτέον γὰρ οὖν.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν, ὅπερ νῦν προυθέμεθα σκέψασθαι,
[274]	συμβῇ ~παθεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.	~(Σωκράτης)	οὐκοῦν τὸ μὲν τέχνης τε
[262]	τοῖς ἄλλοις διαγιγνώσκειν; ~(Φαῖδρος) ἀδύνατον.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν τοῖς παρὰ τὰ ὄντα
[263]	δῆλον ὅτι ἐν οἷς πλανώμεθα.	~(Σωκράτης)	~οὐκοῦν τὸν μέλλοντα τέχνην ῥητορικὴν
[260]	γ᾽ ἄν, ὦ Σώκρατες, εἴη.	~(Σωκράτης)	~οὔπω γε· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ
[260]	ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ τῆς ἀληθείας.	~(Σωκράτης)	~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι δεῖ,
[271]	ἄν, ὡς ἔοικ᾽ ἔχοι οὕτως.	~(Σωκράτης)	~οὔτοι μὲν οὖν, ὦ φίλε,
[243]	ἀεὶ πάρεστιν, ὅταν σὺ βούλῃ.	~(Σωκράτης)	~οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ παῖ καλέ,
[276]	εἴδωλον ἄν ~τι λέγοιτο δικαίως.	~(Σωκράτης)	~παντάπασι μὲν οὖν. τόδε δή
[228]	ἂν εἴπω ἁμῶς γέ πως.	~(Σωκράτης)	πάνυ γάρ σοι ἀληθῆ δοκῶ.
[261]	ἐξέταζε τί καὶ ~πῶς λέγουσιν.	~(Σωκράτης)	~πάριτε δή, θρέμματα γενναῖα, καλλίπαιδά
[270]	ῥητορικὴν ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) τί δή;	~(Σωκράτης)	~πᾶσαι ὅσαι μεγάλαι τῶν τεχνῶν
[262]	ὡς ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει"	~(Σωκράτης)	~παῦσαι. τί δὴ οὖν οὗτος
[261]	τί φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽ αὐτό.	~(Σωκράτης)	περὶ τοῦ δικαίου τε καὶ
[263]	δὲ τοῖς οὔ. ~(Φαῖδρος) οὕτω.	~(Σωκράτης)	~ποτέρωθι οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν, καὶ
[243]	εἶ. ~(Φαῖδρος) λέγε τοίνυν θαρρῶν.	~(Σωκράτης)	~ποῦ δή μοι ὁ παῖς
[277]	πάλιν δὲ ὑπόμνησόν με πῶς.	~(Σωκράτης)	~πρὶν ἄν τις τό τε
[229]	ἔτους τε καὶ τῆς ἡμέρας.	~(Σωκράτης)	πρόαγε δή, καὶ σκόπει ἅμα
[229]	καθίζεσθαι ἢ ἂν βουλώμεθα ~κατακλινῆναι.	~(Σωκράτης)	προάγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ μοι,
[266]	δοκεῖ μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽ ἡμᾶς.	~(Σωκράτης)	~πῶς φῄς; καλόν πού τι
[238]	εἰωθὸς εὔροιά τίς σε εἴληφεν.	~(Σωκράτης)	~σιγῇ τοίνυν μου ἄκουε. τῷ
[264]	γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) πῶς γὰρ οὔ;	~(Σωκράτης)	~σκέψαι τοίνυν τὸν τοῦ ἑταίρου
[230]	ἔμοιγε δοκεῖς τὸ παράπαν ἐξιέναι.	~(Σωκράτης)	~συγγίγνωσκέ μοι, ὦ ἄριστε. φιλομαθὴς
[258]	διὸ καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται.	~(Σωκράτης)	~σχολὴ μὲν δή, ὡς ἔοικε·
[267]	~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) τί δ᾽ οὔ;	~(Σωκράτης)	~τὰ δὲ Πώλου πῶς φράσωμεν
[267]	τοὺς ἀκούοντας περὶ τῶν ~εἰρημένων;	~(Σωκράτης)	ταῦτα λέγω, καὶ εἴ τι
[278]	νομογράφον προσερεῖς; ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	ταῦτα τοίνυν τῷ ἑταίρῳ φράζε.
[261]	πῶς δὴ τὸ τοιοῦτον λέγεις;	~(Σωκράτης)	~τῇδε δοκῶ ζητοῦσιν φανεῖσθαι. ἀπάτη
[265]	νομίμων γιγνομένην. ~(Φαῖδρος) πάνυ γε.	~(Σωκράτης)	~τῆς δὲ θείας τεττάρων θεῶν
[276]	καὶ ταῦτά σοι ὀρθότατα εἴρηται.	~(Σωκράτης)	~τί δ᾽ ἄλλον ὁρῶμεν λόγον
[277]	τοῦτό γε οὕτω πως ἐφάνη.	~(Σωκράτης)	~τί δ᾽ αὖ περὶ τοῦ
[268]	γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων τῆς τέχνης.	~(Σωκράτης)	~τί δ᾽ εἰ Σοφοκλεῖ αὖ
[263]	πάντες διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.	~(Σωκράτης)	~τί δ᾽ ὅταν δικαίου ἢ
[234]	πλείω περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος;	~(Σωκράτης)	~τί δέ; καὶ ταύτῃ δεῖ
[258]	τεθαυμακότες. ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν.	~(Σωκράτης)	~τί δέ; ὅταν ἱκανὸς γένηται
[227]	εἴ σοι σχολὴ προϊόντι ἀκούειν.	~(Σωκράτης)	~τί δέ; οὐκ ἂν οἴει
[264]	περὶ οὗ τὸν λόγον ποιεῖται.	~(Σωκράτης)	~τί δὲ τἆλλα; οὐ χύδην
[269]	ἰατρικά. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν.	~(Σωκράτης)	~τί δὲ τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον
[267]	~(Φαῖδρος) τὸν χρηστὸν λέγεις Θεόδωρον;	~(Σωκράτης)	~τί μήν; καὶ ἔλεγχόν γε
[229]	οὖν ἐκείνην τὴν ὑψηλοτάτην πλάτανον;	~(Σωκράτης)	τί μήν; ~(Φαῖδρος) ~ἐκεῖ σκιά
[242]	εἴ γε σὺ ἀληθῆ λέγεις.	~(Σωκράτης)	τί οὖν; τὸν ἔρωτα οὐκ
[263]	τοῦ γένους. ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~τί οὖν; τὸν ἔρωτα πότερον
[278]	τὸν σὸν ἑταῖρον δεῖ παρελθεῖν.	~(Σωκράτης)	τίνα τοῦτον; ~(Φαῖδρος) ~Ἰσοκράτη τὸν
[227]	τοῦ Ὀλυμπίου οἰκίᾳ τῇ Μορυχίᾳ.	~(Σωκράτης)	~τίς οὖν δὴ ἦν ἡ
[258]	καὶ κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον δή.	~(Σωκράτης)	~τίς οὖν ὁ τρόπος τοῦ
[274]	ἱκανῶς ἐχέτω. ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~τὸ δ᾽ εὐπρεπείας δὴ γραφῆς
[269]	πόθεν ἄν τις δύναιτο πορίσασθαι;	~(Σωκράτης)	~τὸ μὲν δύνασθαι, ὦ Φαῖδρε,
[278]	οὖν τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ νέμεις;	~(Σωκράτης)	~τὸ μὲν σοφόν, ὦ Φαῖδρε,
[265]	εἶδος τί λέγεις, ὦ Σώκρατες;	~(Σωκράτης)	~τὸ πάλιν κατ᾽ εἴδη δύνασθαι
[270]	σκοπεῖν εἰ συμφωνεῖ. ~(Φαῖδρος) φημί.	~(Σωκράτης)	~τὸ τοίνυν περὶ φύσεως σκόπει
[265]	μάλα ἔμοιγε οὐκ ἀηδῶς ἀκοῦσαι.	~(Σωκράτης)	~τόδε τοίνυν αὐτόθεν λάβωμεν, ὡς
[276]	ἑτέρως ἂν ᾗ λέγεις ποιοῖ.	~(Σωκράτης)	~τὸν δὲ δικαίων τε καὶ
[261]	δ᾽ αὖ τἀναντία; ~(Φαῖδρος) οὕτως.	~(Σωκράτης)	~τὸν οὖν Ἐλεατικὸν Παλαμήδην λέγοντα
[273]	δοκοῦν. ~(Φαῖδρος) τί γὰρ ἄλλο;	~(Σωκράτης)	~τοῦτο δή, ὡς ἔοικε, σοφὸν
[235]	ἄλλα πλείω καὶ πλείονος ἄξια.	~(Σωκράτης)	~τοῦτο ἐγώ σοι οὐκέτι οἷός
[258]	ἑαυτοῦ ἐπιθυμίᾳ, ὡς ἔοικεν, ~ὀνειδίζοι.	~(Σωκράτης)	~τοῦτο μὲν ἄρα παντὶ δῆλον,
[243]	αὖ περὶ τοῦ αὐτοῦ λόγον.	~(Σωκράτης)	τοῦτο μὲν πιστεύω, ἕωσπερ ἂν
[243]	ἴσως νὴ Δί᾽ ὦ Σώκρατες.	~(Σωκράτης)	~τοῦτόν γε τοίνυν ἔγωγε αἰσχυνόμενος,
[264]	τὸν λόγον ἡμῶν, ὦ Σώκρατες.	~(Σωκράτης)	~τοῦτον μὲν τοίνυν, ἵνα μὴ
[266]	ἡμῖν ~ἀγαθῶν. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις.	~(Σωκράτης)	~τούτων δὴ ἔγωγε αὐτός τε
[238]	διθυράμβων φθέγγομαι. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις.	~(Σωκράτης)	~τούτων μέντοι σὺ αἴτιος. ἀλλὰ
[271]	τοῦ πέφυκεν. ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~τρίτον δὲ δὴ διαταξάμενος τὰ
[272]	καὶ σύ γε οὕτω ποίει.	~(Σωκράτης)	~φασὶ τοίνυν οὐδὲν οὕτω ταῦτα
[273]	ὦ Φαῖδρε; ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~φεῦ, δεινῶς γ᾽ ἔοικεν ἀποκεκρυμμένην
[263]	Δία ἀμηχάνως γε ὡς σφόδρα.	~(Σωκράτης)	~φεῦ, ὅσῳ λέγεις τεχνικωτέρας Νύμφας
[260]	οὐκοῦν δίκαια ἐρεῖ, λέγουσα ταῦτα;	~(Σωκράτης)	~φημί, ἐὰν οἵ γ᾽ ἐπιόντες
[235]	(μόνον ἐμαυτοῦ ἀλλὰ καὶ σήν.	~(Σωκράτης)	~φίλτατος εἶ καὶ ὡς ἀληθῶς
[270]	γοῦν εἰκός, ὦ Σώκρατες, οὕτως.	~(Σωκράτης)	~ψυχῆς οὖν φύσιν ἀξίως λόγου
[227]	μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι.	~(Σωκράτης)	~ὢ γενναῖος. εἴθε γράψειεν ὡς
[228]	~ἤ μοι πολὺ χρυσίον γενέσθαι.	~(Σωκράτης)	~ὦ Φαῖδρε, εἰ ἐγὼ Φαῖδρον
[279]	τοῖσδε πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος) τί μήν;	~(Σωκράτης)	~ὦ φίλε Πάν τε καὶ
[227]	~Πλάτωνος Φαῖδρος.	~(Σωκράτης)	ὦ φίλε Φαῖδρε, ποῖ δὴ
[260]	οὐκ ἀφετέον. ~(Φαῖδρος) ὀρθῶς λέγεις.	~(Σωκράτης)	ὧδε δὴ σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος)
[265]	~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλ᾽ ἀνδρικῶς.	~(Σωκράτης)	~ὤιμην σε τἀληθὲς ἐρεῖν, ὅτι
[277]	τούτων ὡμολογημένων. ~(Φαῖδρος) τὰ ποῖα;	~(Σωκράτης)	~ὧν δὴ πέρι βουληθέντες ἰδεῖν
[277]	~ὀλίγον ἔμπροσθεν ~(Φαῖδρος) τὰ ποῖα;	~(Σωκράτης)	~ὡς εἴτε Λυσίας ἤ τις
[250]	ἐλθόντες κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ τῆς	~ἐναργεστάτης	αἰσθήσεως τῶν ἡμετέρων στίλβον ἐναργέστατα.
[258]	ἀνδρὸς πολιτικοῦ (συγγράμματι) πρῶτος ὁ	ἐπαινέτης	~γέγραπται. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ"
[258]	ἀπέρχεται ἐκ τοῦ θεάτρου ὁ	ποιητής·	ἐὰν ~δὲ ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος
[245]	ὡς ἄρα ἐκ τέχνης ἱκανὸς	~ποιητὴς	ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός τε καὶ
[258]	εἴτε ἰδιωτικόν, ἐν μέτρῳ ὡς	ποιητὴς	ἢ ἄνευ μέτρου ὡς ἰδιώτης;
[247]	τις ὕμνησέ πω τῶν τῇδε	ποιητὴς	οὔτε ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν.
[239]	ἔμπειρον δὲ ἁπαλῆς καὶ ἀνάνδρου	(διαίτης,	ἀλλοτρίοις χρώμασι ~καὶ κόσμοις χήτει
[265]	δ᾽ αὖ ποιητικήν, τετάρτην ~δὲ	ἀφροδίτης	καὶ Ἔρωτος, ἐρωτικὴν μανίαν ἐφήσαμέν
[242]	τί οὖν; τὸν ἔρωτα οὐκ	Ἀφροδίτης	καὶ θεόν τινα ἡγῇ; ~(Φαῖδρος)
[256]	δὲ ~ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντος	οἰκειότης,	σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη, θνητά τε
[228]	~(Σωκράτης) ~δείξας γε πρῶτον, ὦ	φιλότης,	τί ἄρα ἐν τῇ ἀριστερᾷ
[251]	μεταβολή τε (καὶ ἱδρὼς καὶ	θερμότης	ἀήθης ~λαμβάνει· δεξάμενος γὰρ τοῦ
[240]	ἥλικα ἡ γὰρ οἶμαι χρόνου	ἰσότης	ἐπ᾽ ἴσας ἡδονὰς ἄγουσα δι᾽
[249]	πᾶς ἥκων λόγος περὶ τῆς	τετάρτης	μανίας ἣν ὅταν τὸ τῇδέ
[276]	~μὲν δὴ παιδιᾶς τε καὶ	ἑορτῆς	χάριν δρῴη ἄν, ὅτε καὶ
[274]	ἐπῄνει. πολλὰ μὲν δὴ περὶ	~ἑκάστης	τῆς τέχνης ἐπ᾽ ἀμφότερα Θαμοῦν
[259]	ἄλλαις οὕτως, κατὰ τὸ εἶδος	ἑκάστης	τιμῆς· τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ
[240]	ἄοικον ὅτι πλεῖστον χρόνον παιδικὰ	ἐραστὴς	εὔξαιτ᾽ ἂν ~γενέσθαι, τὸ αὑτοῦ
[249]	μανίας ὁ ἐρῶν τῶν ~καλῶν	ἐραστὴς	καλεῖται. καθάπερ γὰρ εἴρηται, πᾶσα
[264]	ὧν ~πεπαυμένος ἂν ἤδη ὁ	ἐραστὴς	λέγοι πρὸς τὰ παιδικά. ἢ
[253]	ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν, ~μελανόμματος, τιμῆς	ἐραστὴς	μετὰ σωφροσύνης τε καὶ αἰδοῦς,
[257]	τέτραπται, τρέψον, ἵνα καὶ ὁ	~ἐραστὴς	ὅδε αὐτοῦ μηκέτι ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ
[241]	ἀπεστερηκὼς ὑπ᾽ ἀνάγκης ὁ ~πρὶν	ἐραστής,	ὀστράκου μεταπεσόντος, ἵεται φυγῇ μεταβαλών·
[239]	δὴ κρείττω οὔτε ἰσούμενον ἑκὼν	ἐραστὴς	παιδικὰ ἀνέξεται, ἥττω δὲ ~καὶ
[240]	δὴ πρὸς τῇ ~ἀνομοιότητι μάλιστα	ἐραστὴς	πρὸς παιδικὰ ἔχει. νεωτέρῳ γὰρ
[240]	ἡδίστοισιν εἶναι ὑπάρχει· παιδικοῖς δὲ	ἐραστὴς	πρὸς τῷ βλαβερῷ ~καὶ εἰς
[266]	~τούτων δὴ ἔγωγε αὐτός τε	ἐραστής,	ὦ Φαῖδρε, τῶν διαιρέσεων καὶ
[231]	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ~ὅτι οὐκ	ἐραστὴς	ὤν σου τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις
[264]	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ὅτι ~οὐκ	ἐραστὴς	ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις
[262]	ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι, ὅτι οὐκ	~ἐραστὴς	ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις
[239]	γίγνοιτο, μεγάλης αἴτιον εἶναι βλάβης,	~μεγίστης	δὲ τῆς ὅθεν ἂν φρονιμώτατος
[240]	~(διακωλυτὰς καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς	ἡδίστης	πρὸς αὐτὸν ~ὁμιλίας. ἀλλὰ μὴν
[249]	τε ἔχοντι καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι	αὐτῆς	γίγνεται, καὶ ὅτι ταύτης μετέχων
[246]	εἴη. ~περὶ μὲν οὖν ἀθανασίας	αὐτῆς	ἱκανῶς· περὶ δὲ τῆς ἰδέας
[247]	οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης δὲ	αὐτῆς	ὁ ἡνίοχος πρὸς ~τὴν φάτνην
[236]	μὴ εἴπῃς τὸν ~λόγον ἐναντίον	αὐτῆς	ταύτης, μηδέποτέ σοι ἕτερον λόγον
[238]	ἐρρωμένως ~ῥωσθεῖσα νικήσασα ἀγωγῇ, ἀπ᾽	αὐτῆς	τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν λαβοῦσα, ἔρως
[246]	ἱκανῶς· περὶ δὲ τῆς ἰδέας	αὐτῆς	ὧδε λεκτέον. οἷον ~μέν ἐστι,
[238]	ἣ ἂν τύχῃ γενομένη, τὴν	αὑτῆς	ἐπωνυμίαν ~ὀνομαζόμενον τὸν ἔχοντα παρέχεται,
[250]	παρεῖχεν ἔρωτας, εἴ τι τοιοῦτον	ἑαυτῆς	ἐναργὲς εἴδωλον ~παρείχετο εἰς ὄψιν
[244]	τελετῶν τυχοῦσα ἐξάντη ~ἐποίησε τὸν	(ἑαυτῆς)	ἔχοντα πρός τε τὸν παρόντα
[238]	κάλλους, καὶ ~ὑπὸ αὖ τῶν	ἑαυτῆς	συγγενῶν ἐπιθυμιῶν ἐπὶ σωμάτων κάλλος
[233]	ἐκεκτήμεθα, οἳ οὐκ ἐξ ἐπιθυμίας	τοιαύτης	γεγόνασιν ἀλλ᾽ ἐξ ~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων.
[236]	γὰρ ἂν οἷός τ᾽ εἴην	τοιαύτης	θοίνης ~ἀπέχεσθαι; ~(Φαῖδρος) λέγε δή.
[249]	~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται, καὶ ὅτι	ταύτης	μετέχων τῆς μανίας ὁ ἐρῶν
[236]	εἴπῃς τὸν ~λόγον ἐναντίον αὐτῆς	ταύτης,	μηδέποτέ σοι ἕτερον λόγον μηδένα
[245]	αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον, ὡς	ταύτης	οὔσης φύσεως ψυχῆς· εἰ δ᾽
[270]	περὶ σώματος ~ἄνευ τῆς μεθόδου	ταύτης.	~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε,
[264]	οὐδὲ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀλλ᾽ ἀπὸ	~τελευτῆς	ἐξ ὑπτίας ἀνάπαλιν διανεῖν ἐπιχειρεῖ
[267]	κεφαλαίῳ ἕκαστα λέγεις ὑπομνῆσαι ἐπὶ	τελευτῆς	τοὺς ἀκούοντας περὶ τῶν ~εἰρημένων;
[252]	ἕκαστον θεόν, οὗ ἕκαστος ἦν	χορευτής,	ἐκεῖνον τιμῶν τε καὶ ~μιμούμενος
[236]	γελοῖος ἔσομαι παρ᾽ ἀγαθὸν ποιητὴν	ἰδιώτης	~αὐτοσχεδιάζων περὶ τῶν αὐτῶν. ~(Φαῖδρος)
[258]	ποιητὴς ἢ ἄνευ μέτρου ὡς	ἰδιώτης;	~(Φαῖδρος) ~ἐρωτᾷς εἰ δεόμεθα; τίνος
[236]	ἀνδρὶ φιλολόγῳ ποιεῖν ὃ ἂν	κελεύῃς.	~(Φαῖδρος) τί δῆτα ἔχων στρέφῃ;
[270]	ὃ καὶ Περικλῆς πρὸς τῷ	εὐφυὴς	εἶναι ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ οἶμαι
[274]	~(Φαῖδρος) γελοῖον ἤρου· ἀλλ᾽ ἃ	φῂς	ἀκηκοέναι λέγε. ~(Σωκράτης) ἤκουσα τοίνυν
[266]	~διαφεύγειν ἔθ᾽ ἡμᾶς. ~(Σωκράτης) ~πῶς	φῄς;	καλόν πού τι ἂν εἴη,
[262]	ὡς λέγεις· μόνον δήλωσον ὃ	φῄς.	~(Σωκράτης) ἴθι δή μοι ἀνάγνωθι
[230]	τε γὰρ πλάτανος αὕτη μάλ᾽	ἀμφιλαφής	τε ~καὶ ὑψηλή, τοῦ τε
[247]	ἀχρώματός τε καὶ ἀσχημάτιστος καὶ	~ἀναφὴς	οὐσία ὄντως οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ
[275]	μνήμης ἀμελετησίᾳ, ἅτε διὰ ~πίστιν	γραφῆς	ἔξωθεν ὑπ᾽ ἀλλοτρίων τύπων, οὐκ
[274]	~(Σωκράτης) ~τὸ δ᾽ εὐπρεπείας δὴ	γραφῆς	πέρι καὶ ἀπρεπείας, πῇ γιγνόμενον
[277]	ὄνειδος ~ἐξετάσαιμεν τῆς τῶν λόγων	(γραφῆς	πέρι, καὶ αὐτοὺς τοὺς λόγους
[259]	τοῦτο παρὰ Μουσῶν ~λαβόν, μηδὲν	τροφῆς	δεῖσθαι γενόμενον, ἀλλ᾽ ἄσιτόν τε
[251]	μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης δὲ τῆς	τροφῆς	ᾤδησέ τε καὶ ὥρμησε φύεσθαι
[277]	οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως ~καὶ	διδαχῆς	πειθοῦς ἕνεκα ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ τῷ
[275]	πολυήκοοι γάρ σοι ~γενόμενοι ἄνευ	διδαχῆς	πολυγνώμονες (εἶναι δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς
[264]	ὃ ζητοῦμεν, ὃς οὐδὲ ἀπ᾽	ἀρχῆς	ἀλλ᾽ ἀπὸ ~τελευτῆς ἐξ ὑπτίας
[245]	κινήσεως. ~(ἀρχὴ δὲ ἀγένητον. ἐξ	ἀρχῆς	γὰρ ἀνάγκη πᾶν τὸ γιγνόμενον
[245]	καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸ ἀνάγκη εἶναι.	ἀρχῆς	γὰρ δὴ ~ἀπολομένης οὔτε αὐτή
[245]	ἐξ ἐκείνης γενήσεται, εἴπερ ἐξ	~ἀρχῆς	δεῖ τὰ πάντα γίγνεσθαι. οὕτω
[241]	ὅπως τὰ τῆς προτέρας ἀνοήτου	ἀρχῆς	~ὁρκωμόσιά τε καὶ ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ
[241]	ἐπιθεάζων, ἠγνοηκὼς τὸ ἅπαν ἐξ	ἀρχῆς,	ὅτι οὐκ ἄρα ἔδει ~ποτὲ
[265]	πεπαῖσθαι· τούτων δέ τινων ἐκ	~τύχης	ῥηθέντων δυοῖν εἰδοῖν, (εἰ αὐτοῖν
[246]	τῶν πτερῶν ἀποβολῆς, δι᾽ ἣν	ψυχῆς	~ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι δέ τις
[271]	διαταξάμενος τὰ λόγων τε καὶ	ψυχῆς	γένη καὶ τὰ τούτων παθήματα
[270]	σώματος μὲν ἐν τῇ ἑτέρᾳ,	ψυχῆς	δὲ ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ
[245]	~ἔμψυχον, ὡς ταύτης οὔσης φύσεως	ψυχῆς·	εἰ δ᾽ ἔστιν τοῦτο οὕτως
[251]	καυλὸς ὑπὸ πᾶν τὸ τῆς	ψυχῆς	εἶδος· πᾶσα γὰρ ἦν τὸ
[256]	ὄντες, δουλωσάμενοι μὲν ᾧ κακία	~ψυχῆς	ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή·
[247]	καὶ ~ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα,	ψυχῆς	κυβερνήτῃ μόνῳ θεατὴ νῷ, περὶ
[247]	ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ ἁπάσης	ψυχῆς	ὅσῃ ἂν μέλῃ τὸ ~προσῆκον
[270]	εἰκός, ὦ Σώκρατες, οὕτως. ~(Σωκράτης)	~ψυχῆς	οὖν φύσιν ἀξίως λόγου κατανοῆσαι
[245]	πεφασμένου τοῦ ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κινουμένου,	~ψυχῆς	οὐσίαν τε καὶ λόγον τοῦτον
[241]	δὲ βλαβερωτάτῳ πρὸς τὴν τῆς	ψυχῆς	παίδευσιν, ἧς οὔτε ~ἀνθρώποις οὔτε
[271]	πανοῦργοί εἰσιν καὶ ἀποκρύπτονται, εἰδότες	ψυχῆς	πέρι ~παγκάλως· πρὶν ἂν οὖν
[246]	αὔξεται μάλιστά γε τὸ τῆς	ψυχῆς	πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ καὶ κακῷ
[248]	ἐστιν, ἥ τε δὴ ~προσήκουσα	ψυχῆς	τῷ ἀρίστῳ νομὴ ἐκ τοῦ
[277]	ἀτμήτου ~τέμνειν ἐπιστηθῇ, περί τε	ψυχῆς	φύσεως διιδὼν κατὰ ταὐτά, τὸ
[245]	δὲ πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον	~ψυχῆς	φύσεως πέρι θείας τε καὶ
[245]	παῦλαν ἔχον κινήσεως, παῦλαν ἔχει	ζωῆς.	μόνον δὴ τὸ αὑτὸ ~κινοῦν,
[229]	καὶ ἀτοπίαι ~τερατολόγων τινῶν φύσεων·	αἷς	εἴ τις ἀπιστῶν προσβιβᾷ κατὰ
[241]	οἶσθ᾽ ~ὅτι ὑπὸ τῶν Νυμφῶν,	αἷς	με σὺ προύβαλες ἐκ προνοίας,
[250]	ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαι δὴ λείπονται	αἷς	τὸ τῆς μνήμης ἱκανῶς ~πάρεστιν·
[256]	χρήσωνται, τάχ᾽ ἄν που ἐν	μέθαις	ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ ~τὼ
[233]	μὲν δὴ καὶ ἐν ταῖς	(ἰδίαις	~δαπάναις οὐ τοὺς φίλους ἄξιον
[276]	φυομένους ἁπαλούς· ὅταν δὲ> ἄλλοι	παιδιαῖς	ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις τε ἄρδοντες
[239]	ἐν πολέμῳ τε καὶ ἄλλαις	~χρείαις	ὅσαι μεγάλαι οἱ μὲν ἐχθροὶ
[255]	γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις	ὁμιλίαις,	~(τότ᾽ ἤδη ἡ τοῦ ῥεύματος
[255]	τε γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς	ἄλλαις	ὁμιλίαις, ~(τότ᾽ ἤδη ἡ τοῦ
[259]	ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς, καὶ ταῖς	ἄλλαις	οὕτως, κατὰ τὸ εἶδος ἑκάστης
[239]	σῶμα ἐν πολέμῳ τε καὶ	ἄλλαις	~χρείαις ὅσαι μεγάλαι οἱ μὲν
[276]	ἁπαλούς· ὅταν δὲ> ἄλλοι παιδιαῖς	ἄλλαις	χρῶνται, ~συμποσίοις τε ἄρδοντες αὑτοὺς
[233]	δὴ καὶ ἐν ταῖς (ἰδίαις	~δαπάναις	οὐ τοὺς φίλους ἄξιον παρακαλεῖν,
[254]	ἰσχία ~πρὸς τὴν γῆν ἐρείσας	ὀδύναις	ἔδωκεν. ὅταν δὲ ταὐτὸν πολλάκις
[275]	ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ λόγοι·	δόξαις	μὲν ἂν ὥς τι φρονοῦντας
[237]	μᾶλλον δόξῃ. ~ἦν οὕτω δὴ	παῖς,	μᾶλλον δὲ μειρακίσκος, μάλα καλός·
[243]	~(Σωκράτης) ~ποῦ δή μοι ὁ	παῖς	πρὸς ὃν ἔλεγον; ἵνα καὶ
[270]	~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν	ἀμφοτέραις	δεῖ διελέσθαι φύσιν, σώματος μὲν
[229]	τὰ ὑδάτια φαίνεται, καὶ ~ἐπιτήδεια	κόραις	παίζειν παρ᾽ αὐτά. ~(Σωκράτης) ~οὔκ,
[241]	Φαῖδρε. οὐκέτ᾽ ἂν τὸ πέρα	ἀκούσαις	ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ᾽ ἤδη σοι
[255]	ἔν τε γυμνασίοις καὶ ἐν	ταῖς	ἄλλαις ὁμιλίαις, ~(τότ᾽ ἤδη ἡ
[259]	τοὺς ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς, καὶ	ταῖς	ἄλλαις οὕτως, κατὰ τὸ εἶδος
[233]	καὶ μὲν δὴ καὶ ἐν	ταῖς	(ἰδίαις ~δαπάναις οὐ τοὺς φίλους
[257]	~δυνάμενοί τε καὶ σεμνότατοι ἐν	ταῖς	πόλεσιν αἰσχύνονται λόγους τε γράφειν
[271]	μετὰ ταῦτα θεώμενον αὐτὰ ἐν	ταῖς	~πράξεσιν ὄντα τε καὶ πραττόμενα,
[258]	~δὴ μετὰ τοῦτο, ἐπιδεικνύμενος τοῖς	ἐπαινέταις	τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν, ἐνίοτε πάνυ
[275]	φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας δὲ τοῖς	μαθηταῖς	δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν πορίζεις· πολυήκοοι
[274]	ἔχοντα, ~ὅτι μὴ πάρεργον, ἀλλὰ	δεσπόταις	ἀγαθοῖς τε καὶ ἐξ ἀγαθῶν.
[243]	οἴει αὐτὸν ἡγεῖσθαι ἀκούειν ἐν	ναύταις	που ~τεθραμμένων καὶ οὐδένα ἐλεύθερον
[278]	ἀδελφοὶ ἅμα ἐν ἄλλαισιν ἄλλων	ψυχαῖς	κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν· τοὺς ~δὲ
[250]	σωφροσύνης καὶ ὅσα ἄλλα τίμια	ψυχαῖς	~οὐκ ἔνεστι φέγγος οὐδὲν ἐν
[275]	τῶν μαθόντων λήθην μὲν ἐν	ψυχαῖς	παρέξει μνήμης ἀμελετησίᾳ, ἅτε διὰ
[250]	ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ δι᾽ ἀμυδρῶν ὀργάνων	~μόγις	αὐτῶν καὶ ὀλίγοι ἐπὶ τὰς
[247]	~ῥᾳδίως πορεύεται, τὰ δὲ ἄλλα	μόγις·	βρίθει γὰρ ὁ τῆς κάκης
[254]	τε ἔσχεν καὶ τοῦ πτώματος,	μόγις	ἐξαναπνεύσας ~ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ κακίζων
[248]	θορυβουμένη ὑπὸ τῶν ἵππων καὶ	μόγις	~καθορῶσα τὰ ὄντα· ἡ δὲ
[241]	ὅρκων τε καὶ δεήσεων ὑπισχνούμενος	μόγις	~(κατεῖχε τήν γ᾽ ἐν τῷ
[254]	πάλιν οὐκ ἐθέλοντας ~προσιέναι ἀναγκάζων	μόγις	συνεχώρησεν δεομένων εἰς αὖθις ὑπερβαλέσθαι.
[253]	λάσιος, κωφός, μάστιγι μετὰ κέντρων	μόγις	ὑπείκων. ὅταν δ᾽ ~οὖν ὁ
[235]	μή τι σὺ ἄλλο λέγεις,	δὶς	καὶ τρὶς τὰ αὐτὰ ~εἰρηκέναι,
[276]	γενέσθαι, πότερα σπουδῇ ἂν θέρους	εἰς	Ἀδώνιδος ~κήπους ἀρῶν χαίροι θεωρῶν
[249]	ὅς ποτε ἄνθρωπος ἦν πάλιν	εἰς	ἄνθρωπον. οὐ ~γὰρ ἥ γε
[254]	~προσιέναι ἀναγκάζων μόγις συνεχώρησεν δεομένων	εἰς	αὖθις ὑπερβαλέσθαι. ~ἐλθόντος δὲ τοῦ
[255]	πρὸς τὸν ἐραστήν, ἡ μὲν	εἰς	αὐτὸν ἔδυ, ἡ δ᾽ ~ἀπομεστουμένου
[248]	καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν δὲ δευτέραν	εἰς	~βασιλέως ἐννόμου ἢ πολεμικοῦ καὶ
[256]	ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς ~μανίας φέρονται·	εἰς	γὰρ σκότον καὶ τὴν ὑπὸ
[248]	ἀλλὰ τὴν μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν	εἰς	γονὴν ἀνδρὸς γενησομένου ~φιλοσόφου ἢ
[240]	ψόγους νήφοντος μὲν οὐκ ἀνεκτούς,	εἰς	δὲ μέθην ἰόντος πρὸς τῷ
[264]	αὐτὰ ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ ~τι	εἰς	δὲ τοὺς ἑτέρους λόγους ἴωμεν.
[235]	ἄρχοντες, ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα ἰσομέτρητον	εἰς	~Δελφοὺς ἀναθήσειν, οὐ (μόνον ἐμαυτοῦ
[232]	~ἄμεινον ἐκείνων φρονῇς, ἥξεις αὐτοῖς	εἰς	διαφοράν· ὅσοι δὲ μὴ ἐρῶντες
[273]	ἱμάτιον ἤ τι ἄλλο ἀφελόμενος,	εἰς	~δικαστήριον ἄγηται, δεῖ δὴ τἀληθὲς
[273]	~κεχαρισμένως δὲ πράττειν τὸ πᾶν	εἰς	δύναμιν. οὐ γὰρ δὴ ἄρα,
[278]	συνέθηκε ταῦτα, καὶ ἔχων βοηθεῖν,	εἰς	ἔλεγχον ἰὼν περὶ ὧν ἔγραψε,
[266]	τέ τιν᾽ ἄλλον ἡγήσωμαι δυνατὸν	εἰς	ἓν ~καὶ ἐπὶ πολλὰ πεφυκόθ᾽
[249]	λεγόμενον, ἐκ πολλῶν ἰὸν αἰσθήσεων	(εἰς	ἓν λογισμῷ ~συναιρούμενον· τοῦτο δ᾽
[245]	τε οὐρανὸν ~(πᾶσάν τε γῆν	εἰς	ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι καὶ μήποτε
[232]	μὲν οὖν ~ἀπεχθέσθαι σε τούτοις	εἰς	ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν, ἐὰν δὲ
[256]	ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι ~λύσαντας	εἰς	ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν δὲ
[257]	~αὕτη σοι, ὦ φίλε Ἔρως,	εἰς	ἡμετέραν δύναμιν ὅτι καλλίστη καὶ
[249]	ἂν θέλῃ ἑκάστη· ἔνθα καὶ	εἰς	θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ~ψυχὴ ἀφικνεῖται,
[229]	δόξῃ ἐν ἡσυχίᾳ ~καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος)	~εἰς	καιρόν, ὡς ἔοικεν, ἀνυπόδητος ὢν
[248]	ὃς δ᾽ ἂν ἀδίκως, χείρονος·	εἰς	μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν
[248]	τότε νόμος ταύτην (μὴ φυτεῦσαι	εἰς	μηδεμίαν θήρειον φύσιν ἐν τῇ
[265]	ἄχαρι. ~(Φαῖδρος) τίνων δή; ~(Σωκράτης)	~εἰς	μίαν τε ἰδέαν συνορῶντα ἄγειν
[255]	ἤγαγεν εἰς (τὸ ~προσέσθαι αὐτὸν	εἰς	ὁμιλίαν· οὐ γὰρ δήποτε εἵμαρται
[253]	χρώμενοι πρὸς τὰ παιδικά, ἀλλ᾽	~εἰς	ὁμοιότητα (αὑτοῖς καὶ τῷ θεῷ
[241]	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ~ἄπιστος,	~εἰς	ὃν πολλὰ καὶ μετὰ πολλῶν
[277]	καὶ τὸν ἔχοντα εὐδαιμονεῖν ποιοῦντες	εἰς	ὅσον ἀνθρώπῳ δυνατὸν μάλιστα. ~(Φαῖδρος)
[250]	τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲς εἴδωλον ~παρείχετο	εἰς	ὄψιν ἰόν καὶ τἆλλα ὅσα
[228]	δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ καθήμενος ἀπειπὼν	εἰς	~περίπατον ᾔει, ὡς μὲν ἐγὼ
[248]	ἢ πολεμικοῦ καὶ ἀρχικοῦ, τρίτην	εἰς	πολιτικοῦ ἤ τινος ~οἰκονομικοῦ ἢ
[276]	γεωργοῦ φῶμεν ~ἧττον νοῦν ἔχειν	εἰς	τὰ ἑαυτοῦ σπέρματα; ~(Φαῖδρος) ἥκιστά
[266]	μάλ᾽ ἐν δίκῃ, ὁ δ᾽	~εἰς	τὰ ἐν δεξιᾷ τῆς μανίας
[249]	ἔτυχον, κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν	εἰς	τὰ ὑπὸ γῆς ~δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι
[236]	~περὶ μὲν τούτου, ὦ φίλε,	εἰς	τὰς ὁμοίας λαβὰς (ἐλήλυθας. ῥητέον
[247]	ἕως ἂν κύκλῳ ἡ περιφορὰ	εἰς	ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν δὲ τῇ
[256]	λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντε	εἰς	~ταὐτόν, τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶν
[256]	~ἀντιτείνει. ἐὰν μὲν δὴ οὖν	εἰς	τεταγμένην τε δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν
[269]	εἰκότως ὁ Περικλῆς πάντων τελεώτατος	εἰς	τὴν ῥητορικὴν ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) τί
[230]	οὕτως ἐκ τοῦ ἄστεος οὔτ᾽	εἰς	~τὴν ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, οὔτ᾽ ἔξω
[270]	αὐτοῦ, τίνα πρὸς τί ~πέφυκεν	εἰς	τὸ δρᾶν ἔχον ἢ τίνα
[252]	ἐκεῖνον τιμῶν τε καὶ ~μιμούμενος	εἰς	τὸ δυνατὸν ζῇ, ἕως ἂν
[247]	θεασαμένη καὶ ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν	εἰς	τὸ εἴσω τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε
[253]	τὰ παιδικὰ πείθοντες ~καὶ ῥυθμίζοντες	εἰς	τὸ ἐκείνου ἐπιτήδευμα καὶ ἰδέαν
[242]	~ἀφοσιώσωμαι, ὡς δή τι ἡμαρτηκότα	εἰς	τὸ θεῖον. εἰμὶ δὴ οὖν
[259]	ἡγούμενοι ἀνδράποδ᾽ ἄττα σφίσιν ἐλθόντα	εἰς	τὸ καταγώγιον ~ὥσπερ προβάτια μεσημβριάζοντα
[276]	γράφῃ, ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος,	εἰς	τὸ ~λήθης γῆρας ἐὰν ἵκηται,
[244]	ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς προλέγοντες	εἰς	τὸ μέλλον ~ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν ἂν
[249]	νῦν εἶναί φαμεν, καὶ ἀνακύψασα	εἰς	τὸ ὂν ~ὄντως. διὸ δὴ
[270]	τὸ δρᾶν ἔχον ἢ τίνα	εἰς	τὸ παθεῖν ὑπὸ τοῦ, ἐὰν
[255]	ἡλικία καὶ τὸ χρεὼν ἤγαγεν	εἰς	(τὸ ~προσέσθαι αὐτὸν εἰς ὁμιλίαν·
[276]	γεωργικῇ χρώμενος ἂν τέχνῃ, σπείρας	εἰς	τὸ προσῆκον, ἀγαπῴη ἂν ἐν
[240]	ἐραστὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ ~καὶ	εἰς	τὸ συνημερεύειν πάντων (ἀηδέστατον. ἥλικα
[249]	γε μήποτε ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν	εἰς	τόδε ἥξει τὸ σχῆμα. δεῖ
[277]	δὴ πέρι βουληθέντες ἰδεῖν ἀφικόμεθα	εἰς	τόδε, ὅπως τὸ Λυσίου τε
[250]	ὄντα, ~ἢ οὐκ ἂν ἦλθεν	(εἰς	τόδε τὸ ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ
[248]	θεῷ ἑπομένη καὶ ~εἰκασμένη ὑπερῆρεν	εἰς	τὸν ἔξω τόπον τὴν τοῦ
[240]	ἀηδής, λήξας δὲ τοῦ ἔρωτος	εἰς	τὸν ἔπειτα χρόνον ~ἄπιστος, ~εἰς
[239]	πάντα ἀγνοῶν καὶ πάντα ~ἀποβλέπων	εἰς	τὸν ἐραστήν, οἷος ὢν τῷ
[252]	τῶν ἀποθέτων ἐπῶν δύο ~ἔπη	εἰς	τὸν ἔρωτα, ὧν τὸ ἕτερον
[255]	τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα ~πάλιν	εἰς	τὸν καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων
[254]	~ἀνέπεσεν ὑπτία, καὶ ἅμα ἠναγκάσθη	εἰς	(τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας οὕτω
[249]	ἐλθοῦσαι δίκην ἐκτίνουσιν, αἱ δ᾽	εἰς	τοὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ τῆς
[269]	ἀγροικίας ῥῆμά τι εἰπεῖν ἀπαίδευτον	εἰς	~τοὺς ταῦτα γεγραφότας τε καὶ
[237]	ἔχει δύναμιν, (ὁμολογίᾳ θέμενοι ὅρον,	εἰς	τοῦτο ~ἀποβλέποντες καὶ ἀναφέροντες τὴν
[237]	πότερα ἐρῶντι ἢ μὴ μᾶλλον	εἰς	φιλίαν ἰτέον, περὶ ~ἔρωτος οἷόν
[248]	τινος ~οἰκονομικοῦ ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην	εἰς	φιλοπόνου ἢ> γυμναστικοῦ ἢ περὶ
[261]	καὶ ἄλλου ~ὁμοιοῦντος καὶ ἀποκρυπτομένου	εἰς	φῶς ἄγειν. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ
[237]	δὲ ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί.	εἷς	δέ τις αὐτῶν αἱμύλος ἦν,
[273]	ἄλλο τι περὶ τέχνης λόγων	λέγεις,	ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ δὲ μή,
[263]	τῶν ~ἀγαθῶν τυγχάνει; ~(Σωκράτης) ~ἄριστα	λέγεις·	ἀλλ᾽ εἰπὲ καὶ τόδε ἐγὼ
[276]	~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον καὶ πῶς	λέγεις	γιγνόμενον; ~(Σωκράτης) ~ὃς μετ᾽ ἐπιστήμης
[242]	δ᾽ ᾔσθημαι τὸ ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος)	λέγεις	δὲ δὴ τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν,
[235]	εἰ μή τι σὺ ἄλλο	λέγεις,	δὶς καὶ τρὶς τὰ αὐτὰ
[276]	~(Φαῖδρος) ~τὸν τοῦ εἰδότος λόγον	λέγεις	ζῶντα καὶ ἔμψυχον, οὗ ὁ
[266]	λόγου ~λέγεσθαι ἐν ἀρχῇ· ταῦτα	λέγεις	ἦ γάρ; τὰ κομψὰ τῆς
[266]	Βυζάντιον ἄνδρα. ~(Φαῖδρος) τὸν χρηστὸν	λέγεις	Θεόδωρον; ~(Σωκράτης) ~τί μήν; καὶ
[258]	εἰκός γε ἐξ ὧν σὺ	λέγεις·	καὶ γὰρ ἂν τῇ ἑαυτοῦ
[257]	γ᾽ ὦ νεανία, τὸ δόγμα	λέγεις,	καὶ τοῦ (ἑταίρου συχνὸν ~διαμαρτάνεις,
[263]	στασιωτικῶς; ~(Φαῖδρος) δοκῶ μὲν ὃ	λέγεις	μανθάνειν, ἔτι δ᾽ εἰπὲ σαφέστερον.
[236]	τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος) ~συγχωρῶ ὃ	λέγεις·	μετρίως γάρ μοι δοκεῖς εἰρηκέναι.
[262]	λέγειν μέτοχος. ~(Φαῖδρος) ἔστω ὡς	λέγεις·	μόνον δήλωσον ὃ φῄς. ~(Σωκράτης)
[230]	τις φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ, ὃ	λέγεις,	~ξεναγουμένῳ τινὶ καὶ οὐκ ἐπιχωρίῳ
[276]	λέγω παίζων διάξει. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλην	λέγεις	παρὰ φαύλην παιδιάν, ὦ Σώκρατες,
[276]	δικαιοσύνης τε καὶ ἄλλων ὧν	λέγεις	πέρι μυθολογοῦντα. ~(Σωκράτης) ~ἔστι γάρ,
[235]	εἴπῃς, τοῦτο δὲ αὐτὸ ὃ	λέγεις	ποίησον· τῶν ἐν τῷ βιβλίῳ
[276]	δὲ ὡς ἑτέρως ἂν ᾗ	λέγεις	ποιοῖ. ~(Σωκράτης) ~τὸν δὲ δικαίων
[265]	~(Φαῖδρος) πῶς δὴ οὖν αὐτὸ	λέγεις;	~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ μὲν φαίνεται τὰ
[265]	σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον δὴ	λέγεις;	~(Σωκράτης) ~ἐναντίω που ἤστην· ὁ
[277]	πολὺ γὰρ τοῦτ᾽ ἔτι κάλλιον	λέγεις.	~(Σωκράτης) ~νῦν δὴ ἐκεῖνα ἤδη,
[270]	πρόσφορον αὐτῇ. ~(Φαῖδρος) πῶς τοῦτο	λέγεις;	~(Σωκράτης) ~ὁ αὐτός που τρόπος
[278]	βούλομαί τε καὶ εὔχομαι ἃ	λέγεις.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἤδη πεπαίσθω μετρίως
[261]	~(Φαῖδρος) πῶς δὴ τὸ τοιοῦτον	λέγεις;	~(Σωκράτης) ~τῇδε δοκῶ ζητοῦσιν φανεῖσθαι.
[242]	οὐδείς, εἴ γε σὺ ἀληθῆ	λέγεις.	~(Σωκράτης) τί οὖν; τὸν ἔρωτα
[266]	αἴτιον ἡμῖν ~ἀγαθῶν. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα	λέγεις.	~(Σωκράτης) ~τούτων δὴ ἔγωγε αὐτός
[238]	πόρρω διθυράμβων φθέγγομαι. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα	λέγεις.	~(Σωκράτης) ~τούτων μέντοι σὺ αἴτιος.
[260]	λεχθὲν οὐκ ἀφετέον. ~(Φαῖδρος) ὀρθῶς	λέγεις.	~(Σωκράτης) ὧδε δὴ σκοπῶμεν αὐτό.
[263]	ὡς σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ, ὅσῳ	λέγεις	τεχνικωτέρας Νύμφας τὰς Ἀχελῴου καὶ
[257]	ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν ~αὐτούς. ~(Φαῖδρος) πῶς	λέγεις	τοῦτο; οὐ γὰρ μανθάνω. ~(Σωκράτης)
[272]	γε φαίνεται ἔργον. ~(Σωκράτης) ~ἀληθῆ	λέγεις.	τούτου τοι ἕνεκα χρὴ πάντας
[267]	~(Φαῖδρος) ~τὸ ἐν κεφαλαίῳ ἕκαστα	λέγεις	ὑπομνῆσαι ἐπὶ τελευτῆς τοὺς ἀκούοντας
[228]	μή σου ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος) ~πῶς	λέγεις,	ὦ βέλτιστε Σώκρατες; οἴει με,
[235]	ἀμφοτέρως εἰπεῖν ἄριστα. ~(Φαῖδρος) ~οὐδὲν	λέγεις,	ὦ Σώκρατες· αὐτὸ γὰρ τοῦτο
[265]	δ᾽ ἕτερον δὴ εἶδος τί	λέγεις,	ὦ Σώκρατες; ~(Σωκράτης) ~τὸ πάλιν
[242]	τίς ἂν εἴη δεινότερος; ~(Φαῖδρος)	οὐδείς,	εἴ γε σὺ ἀληθῆ λέγεις.
[231]	συμφοράν, ἣν οὐδ᾽ ἂν ἐπιχειρήσειεν	~οὐδεὶς	ἔμπειρος ὢν ἀποτρέπειν; καὶ γὰρ
[234]	ἐπιτηδεύματος, τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν	οὐδεὶς	~πώποτε τῶν οἰκείων ἐμέμψατο ὡς
[258]	ἡδοναὶ ἔχουσι· διὸ καὶ δικαίως	~ἀνδραποδώδεις	κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν δή,
[261]	εἰ μὴ Γοργίαν Νέστορά τινα	κατασκευάζεις,	~ἤ τινα Θρασύμαχόν τε καὶ
[275]	τοῖς μαθηταῖς δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν	πορίζεις·	πολυήκοοι γάρ σοι ~γενόμενοι ἄνευ
[250]	~ὁλόκληροι μὲν αὐτοὶ ὄντες καὶ	ἀπαθεῖς	κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳ
[253]	~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται δὲ δὴ ὁ	αἱρεθεὶς	τοιῷδε τρόπῳ. ~καθάπερ ἐν ἀρχῇ
[278]	μὲν τὸν ἐν αὑτῷ, ἐὰν	εὑρεθεὶς	ἐνῇ, ἔπειτα εἴ τινες τούτου
[243]	καὶ ὁ ἐκ ~τοῦ βιβλίου	ῥηθείς.	εἰ γὰρ ἀκούων τις τύχοι
[243]	Στησίχορος δέ. τῶν ~γὰρ ὀμμάτων	στερηθεὶς	διὰ τὴν Ἑλένης κακηγορίαν οὐκ
[275]	δὲ καὶ οὐκ ἐν δίκῃ	λοιδορηθεὶς	τοῦ πατρὸς ἀεὶ ~δεῖται βοηθοῦ·
[271]	οἱ δὲ τοιοίδε διὰ τάδε	~δυσπειθεῖς·	δεῖ δὴ ταῦτα ἱκανῶς νοήσαντα,
[271]	τὴν αἰτίαν ἐς τὰ τοιάδε	εὐπειθεῖς,	οἱ δὲ τοιοίδε διὰ τάδε
[277]	γράψει ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ νόμους	~τιθείς,	σύγγραμμα πολιτικὸν γράφων καὶ μεγάλην
[260]	ὅτε δὴ σπουδῇ σε πείθοιμι,	συντιθεὶς	λόγον ἔπαινον κατὰ τοῦ ~ὄνου,
[234]	εἰ δ᾽ ἔτι τι> σὺ	ποθεῖς,	ἡγούμενος παραλελεῖφθαι, ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί
[243]	ἐρῶν ἢ καὶ πρότερόν ποτε	ἐρασθείς,	λεγόντων ὡς διὰ σμικρὰ ~μεγάλας
[270]	οἶμαι τοιούτῳ ὄντι Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας	ἐμπλησθεὶς	καὶ ~ἐπὶ φύσιν νοῦ τε
[245]	Μουσῶν ἐπὶ ποιητικὰς θύρας ἀφίκηται,	πεισθεὶς	ὡς ἄρα ἐκ τέχνης ἱκανὸς
[252]	μὲν οὖν Διὸς ὀπαδῶν ὁ	ληφθεὶς	ἐμβριθέστερον δύναται φέρειν τὸ τοῦ
[254]	ὁ ~πονηρὸς τῆς ὕβρεως λήξῃ,	ταπεινωθεὶς	ἕπεται ἤδη τῇ τοῦ ἡνιόχου
[275]	καὶ ὁποδαποὺς ἂν ἐθέλῃς λόγους	ποιεῖς.	~(Σωκράτης) ~οἱ δέ γ᾽ ὦ
[268]	ἐπίσταται περὶ σμικροῦ ~πράγματος ῥήσεις	παμμήκεις	ποιεῖν καὶ περὶ μεγάλου πάνυ
[242]	πάμπολυ κρατεῖς καὶ νῦν αὖ	~δοκεῖς	αἴτιός μοι γεγενῆσθαι λόγῳ τινὶ
[269]	τε καὶ γράφουσιν, καὶ ἔμοιγε	δοκεῖς	ἀληθῆ ~εἰρηκέναι· ἀλλὰ δὴ τὴν
[236]	ὃ λέγεις· μετρίως γάρ μοι	δοκεῖς	εἰρηκέναι. ποιήσω οὖν καὶ ἐγὼ
[274]	ἕνεκα περιιτέον, οὐχ ὡς σὺ	δοκεῖς.	ἔσται ~μήν, ὡς ὁ λόγος
[266]	μὲν τὸ ~εἶδος ὀρθῶς ἔμοιγε	δοκεῖς	καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν· τὸ δὲ
[230]	τῷ ἄστει ἄνθρωποι. σὺ μέντοι	δοκεῖς	μοι τῆς ~ἐμῆς ἐξόδου τὸ
[228]	ὅπως δύναμαι λέγειν, ὥς μοι	δοκεῖς	~σὺ οὐδαμῶς με ἀφήσειν πρὶν
[230]	ἀποδημεῖς, οὔτ᾽ ἔξω τείχους ἔμοιγε	δοκεῖς	τὸ παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ
[234]	πρὸς σὲ ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ	ἐδόκεις	γάνυσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου μεταξὺ
[278]	~Ἰσοκράτη τὸν καλόν· ᾧ τί	ἀπαγγελεῖς,	ὦ Σώκρατες; τίνα αὐτὸν φήσομεν
[248]	πᾶσαι δὲ πολὺν ἔχουσαι πόνον	~ἀτελεῖς	τῆς τοῦ ὄντος θέας ἀπέρχονται,
[227]	ἦ γὰρ ἂν ~ἀστεῖοι καὶ	δημωφελεῖς	εἶεν οἱ λόγοι. ἔγωγ᾽ οὖν
[242]	ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος) οὐ πόλεμόν γε	ἀγγέλλεις.	ἀλλὰ πῶς δὴ καὶ τίνι
[270]	δὲ ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ	μέλλεις,	μὴ τριβῇ μόνον καὶ ἐμπειρίᾳ
[278]	τίνας οὖν τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ	νέμεις;	~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν σοφόν, ὦ
[250]	~θέαν, ἑπόμενοι μετὰ μὲν Διὸς	ἡμεῖς,	ἄλλοι δὲ μετ᾽ ἄλλου θεῶν,
[269]	Περικλέα, εἰ ἀκούσειαν ὧν νυνδὴ	~ἡμεῖς	διῇμεν τῶν παγκάλων τεχνημάτων βραχυλογιῶν
[262]	ὃν φέρεις, καὶ ἐν οἷς	ἡμεῖς	εἴπομεν ἰδεῖν τι ὧν ~φαμεν
[247]	ἑτέρα (ἐν ἑτέρῳ οὖσα ~ὧν	ἡμεῖς	νῦν ὄντων καλοῦμεν, ἀλλὰ τὴν
[273]	ὀνομαζόμενος. ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε, τούτῳ	~ἡμεῖς	πότερον λέγωμεν ἢ μὴ ~(Φαῖδρος)
[273]	~(Σωκράτης) ~ὅτι, ὦ Τεισία, πάλαι	ἡμεῖς,	πρὶν καὶ σὲ παρελθεῖν, τυγχάνομεν
[230]	ἄστεος οὔτ᾽ εἰς ~τὴν ὑπερορίαν	ἀποδημεῖς,	οὔτ᾽ ἔξω τείχους ἔμοιγε δοκεῖς
[275]	ἅτε οὐκ οὖσι σοφοῖς ὥσπερ	~ὑμεῖς	οἱ νέοι, ἀπέχρη δρυὸς καὶ
[258]	οὐ γὰρ μανθάνω. ~(Σωκράτης) ~οὐ	μανθάνεις	ὅτι ἐν ἀρχῇ ἀνδρὸς πολιτικοῦ
[257]	λέγεις, καὶ τοῦ (ἑταίρου συχνὸν	~διαμαρτάνεις,	εἰ αὐτὸν οὕτως ἡγῇ τινα
[232]	σεαυτοῦ σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων φρονῇς,	ἥξεις	αὐτοῖς εἰς διαφοράν· ὅσοι δὲ
[264]	πρῶτον ἢ ὕστατόν τι λέγεσθαι,	ἐννοεῖς	που, ὡς ~ἐγᾦμαι. ~(Φαῖδρος) σκώπτεις
[243]	~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε,	ἐννοεῖς	ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ λόγω,
[275]	ποδαπός. οὐ γὰρ ἐκεῖνο ~μόνον	σκοπεῖς,	εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει;
[278]	ἢ ~λόγων συγγραφέα ἢ νομογράφον	προσερεῖς;	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ταῦτα
[262]	ἐν τῷ Λυσίου λόγῳ ὃν	φέρεις,	καὶ ἐν οἷς ἡμεῖς εἴπομεν
[241]	ἀνοήτου ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά τε καὶ	ὑποσχέσεις	(ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν ἤδη ἐσχηκὼς
[278]	~(Φαῖδρος) τί δὲ σύ; πῶς	ποιήσεις;	οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τὸν σὸν
[262]	δὴ κατὰ σμικρὸν μεταβαίνων μᾶλλον	λήσεις	ἐλθὼν ἐπὶ τὸ ἐναντίον ἢ
[268]	ὡς ἐπίσταται περὶ σμικροῦ ~πράγματος	ῥήσεις	παμμήκεις ποιεῖν καὶ περὶ μεγάλου
[264]	οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει, καὶ	~εὑρήσεις	τοῦ ἐπιγράμματος οὐδὲν διαφέροντα, ὃ
[270]	τῇ δὲ λόγους τε καὶ	~ἐπιτηδεύσεις	νομίμους πειθὼ ἣν ἂν βούλῃ
[273]	τις τῶν τε ἀκουσομένων ~(τὰς	φύσεις	διαριθμήσηται, καὶ κατ᾽ εἴδη τε
[242]	λόγου· τῶν δὲ ἄλλων πάμπολυ	κρατεῖς	καὶ νῦν αὖ ~δοκεῖς αἴτιός
[256]	ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε ~βίον διάγουσιν,	ἐγκρατεῖς	αὑτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες, δουλωσάμενοι
[263]	σοί γε δοκεῖ· ὃ μέντοι	ζητεῖς	οὐκ ἔστ᾽ αὐτόθι. ~(Σωκράτης) λέγε,
[264]	ἐννοεῖς που, ὡς ~ἐγᾦμαι. ~(Φαῖδρος)	σκώπτεις	τὸν λόγον ἡμῶν, ὦ Σώκρατες.
[256]	ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι,	πίστεις	τὰς ~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι
[278]	τοιούτους λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον	ὑεῖς	γνησίους εἶναι, ~πρῶτον μὲν τὸν
[233]	χρὴ ὅτι οὔτ᾽ ἂν ~τοὺς	ὑεῖς	περὶ πολλοῦ ἐποιούμεθα οὔτ᾽ ἂν
[267]	καὶ εἴ τι σὺ ἄλλο	ἔχεις	εἰπεῖν λόγων τέχνης πέρι. ~(Φαῖδρος)
[272]	~ἀλλ᾽ εἴ τινά πῃ βοήθειαν	ἔχεις	ἐπακηκοὼς Λυσίου ἤ τινος ἄλλου,
[264]	εἰρῆσθαι τῷ γράφοντι· σὺ ~δ᾽	ἔχεις	τινὰ ἀνάγκην λογογραφικὴν ᾗ ταῦτα
[228]	τί ἄρα ἐν τῇ ἀριστερᾷ	ἔχεις	ὑπὸ τῷ ἱματίῳ· τοπάζω ~γάρ
[240]	ἰόντος πρὸς τῷ μὴ ~ἀνεκτῷ	ἐπαισχεῖς,	παρρησίᾳ κατακορεῖ καὶ ἀναπεπταμένῃ χρωμένου;
[245]	ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι καὶ μήποτε	αὖθις	ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα γενήσεται. ἀθανάτου
[229]	τῶν Ἱπποκενταύρων εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ	αὖθις	τὸ τῆς Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ
[254]	ἀναγκάζων μόγις συνεχώρησεν δεομένων εἰς	αὖθις	ὑπερβαλέσθαι. ~ἐλθόντος δὲ τοῦ συντεθέντος
[263]	τῷ ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι, καὶ	αὖθις	ὡς μέγιστον ὂν> τῶν ~ἀγαθῶν
[228]	οὐ μόνον ἅπαξ ἤκουσεν, ~ἀλλὰ	πολλάκις	ἐπαναλαμβάνων ἐκέλευέν οἱ λέγειν, ὁ
[238]	τόπος εἶναι, ὥστε ἐὰν ~ἄρα	πολλάκις	νυμφόληπτος προϊόντος τοῦ λόγου γένωμαι,
[254]	ὀδύναις ἔδωκεν. ὅταν δὲ ταὐτὸν	πολλάκις	πάσχων ὁ ~πονηρὸς τῆς ὕβρεως
[253]	καὶ ἰδέαν ἄγουσιν, ὅση ἑκάστῳ	~δύναμις,	οὐ φθόνῳ οὐδ᾽ ἀνελευθέρῳ δυσμενείᾳ
[246]	τις τοιάδε. ~πέφυκεν ἡ πτεροῦ	δύναμις	τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα
[271]	λέγε δή. ~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ λόγου	δύναμις	τυγχάνει ψυχαγωγία οὖσα, (τὸν μέλλοντα
[250]	καὶ ~ἐτελοῦντο τῶν τελετῶν ἣν	θέμις	λέγειν (μακαριωτάτην, ἣν ὠργιάζομεν ~ὁλόκληροι
[231]	~ἐξ ὀλίγων ἄν σοι ἡ	ἔκλεξις	εἴη· εἰ δ᾽ ἐκ τῶν
[245]	μανία δίδοται· ~ἡ δὲ δὴ	ἀπόδειξις	ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς
[276]	ἄν, ὅτε καὶ ποιοῖ· ἐφ᾽	οἷς	δὲ ἐσπούδακεν, ~τῇ γεωργικῇ χρώμενος
[275]	προσήκει, καὶ οὐκ ἐπίσταται λέγειν	~οἷς	δεῖ γε καὶ μή. πλημμελούμενος
[261]	παντὶ ὁμοιοῦν τῶν δυνατῶν καὶ	οἷς	δυνατόν, καὶ ἄλλου ~ὁμοιοῦντος καὶ
[244]	ἡ μανία ἐγγενομένη καὶ ~προφητεύσασα,	οἷς	ἔδει (ἀπαλλαγὴν ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς
[278]	(λέγεσθαι τὸν τοιοῦτον, ἀλλ᾽ ἐφ᾽	οἷς	ἐσπούδακεν ~ἐκείνων. ~(Φαῖδρος) τίνας οὖν
[228]	τὴν μέντοι διάνοιαν σχεδὸν ἁπάντων,	οἷς	ἔφη διαφέρειν τὰ τοῦ ~ἐρῶντος
[262]	λόγῳ ὃν φέρεις, καὶ ἐν	οἷς	ἡμεῖς εἴπομεν ἰδεῖν τι ὧν
[276]	ἐκεῖνος, ὡς ~ἔοικεν, ἀντὶ τούτων	οἷς	λέγω παίζων διάξει. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλην
[279]	περὶ αὐτούς τε τοὺς λόγους,	οἷς	νῦν ἐπιχειρεῖ, πλέον ἢ παίδων
[273]	ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ δὲ μή,	οἷς	νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα, ὡς ἐὰν
[275]	ἐπαΐουσιν, ὡς δ᾽ αὕτως παρ᾽	οἷς	οὐδὲν προσήκει, καὶ οὐκ ἐπίσταται
[263]	δύναται; ~(Φαῖδρος) δῆλον ὅτι ἐν	οἷς	πλανώμεθα. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν τὸν μέλλοντα
[252]	τίθεται, ~νομίμων δὲ καὶ εὐσχημόνων,	οἷς	πρὸ τοῦ ἐκαλλωπίζετο, πάντων ~καταφρονήσασα
[240]	τοιουτοτρόπων θρεμμάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων,	οἷς	τό γε ~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν
[229]	ἢ ἂν βουλώμεθα ~κατακλινῆναι. ~(Σωκράτης)	προάγοις	ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ μοι, ὦ
[227]	ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος) πρόαγε δή. ~(Σωκράτης)	λέγοις	ἄν. ~(Φαῖδρος) ~καὶ μήν, ὦ
[276]	παιδιάν, ὦ Σώκρατες, τοῦ ἐν	λόγοις	δυναμένου ~παίζειν, δικαιοσύνης τε καὶ
[278]	Σόλωνι καὶ ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς	λόγοις	νόμους ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν· εἰ
[262]	εἰδὼς τὸ ἀληθὲς προσπαίζων ἐν	λόγοις	παράγοι τοὺς ~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε,
[269]	μαθητὰς σφῶν πορίζεσθαι ἐν ~τοῖς	λόγοις"	~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ μήν, ὦ Σώκρατες,
[268]	Σώκρατες, ἔν γε δὴ πλήθους	συνόδοις.	~(Σωκράτης) ~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽ ὦ
[242]	κατ᾽ Ἴβυκον, μή τι παρὰ	θεοῖς	~(ἀμβλακὼν τιμὰν πρὸς ἀνθρώπων ἀμείψω·
[273]	~διαπονεῖσθαι τὸν σώφρονα, ἀλλὰ τοῦ	θεοῖς	κεχαρισμένα μὲν λέγειν δύνασθαι, ~κεχαρισμένως
[241]	παίδευσιν, ἧς οὔτε ~ἀνθρώποις οὔτε	θεοῖς	τῇ ἀληθείᾳ τιμιώτερον οὔτε ἔστιν
[274]	~ὅτι μὴ πάρεργον, ἀλλὰ δεσπόταις	ἀγαθοῖς	τε καὶ ἐξ ἀγαθῶν. ὥστ᾽
[228]	ἢ τὰ τοῦ μή, ἐν	κεφαλαίοις	ἕκαστον ἐφεξῆς δίειμι, ἀρξάμενος ἀπὸ
[261]	δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ καὶ ἐν	ἰδίοις,	ἡ ~αὐτὴ σμικρῶν (τε καὶ
[268]	βιβλίου ποθὲν ἀκούσας ἢ ~περιτυχὼν	φαρμακίοις	ἰατρὸς οἴεται γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων
[230]	ἐμοὶ λόγους οὕτω προτείνων ἐν	~βιβλίοις	τήν τε (Ἀττικὴν φαίνῃ περιάξειν
[266]	Σώκρατες, τά γ᾽ ἐν τοῖς	βιβλίοις	τοῖς περὶ λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις.
[234]	(μόνον, ἀλλὰ τοῖς τοῦ πράγματος	ἀξίοις·	οὐδὲ ~ὅσοι τῆς σῆς ὥρας
[261]	διὰ λόγων, οὐ ~μόνον ἐν	δικαστηρίοις	καὶ ὅσοι ἄλλοι δημόσιοι σύλλογοι,
[261]	ἐῶμεν· σὺ δ᾽ εἰπέ, ἐν	δικαστηρίοις	οἱ ἀντίδικοι τί δρῶσιν; ~οὐκ
[272]	παράπαν γὰρ οὐδὲν ἐν τοῖς	δικαστηρίοις	τούτων ἀληθείας μέλειν ~οὐδενί, ἀλλὰ
[239]	δὲ ἁπαλῆς καὶ ἀνάνδρου (διαίτης,	ἀλλοτρίοις	χρώμασι ~καὶ κόσμοις χήτει οἰκείων
[255]	μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε	γυμνασίοις	καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις,
[276]	δὲ> ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται,	~συμποσίοις	τε ἄρδοντες αὑτοὺς ἑτέροις τε
[246]	δὲ καὶ κακῷ καὶ τοῖς	~ἐναντίοις	φθίνει τε καὶ διόλλυται. ὁ
[274]	ἔφη δεῖν διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις	~Αἰγυπτίοις·	ὁ δὲ ἤρετο ἥντινα ἑκάστη
[254]	τὴν τοῦ ἐραστοῦ ~ψυχὴν τοῖς	παιδικοῖς	αἰδουμένην ~τε καὶ δεδιυῖαν (ἕπεσθαι.
[240]	~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι ὑπάρχει·	παιδικοῖς	δὲ ἐραστὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ
[254]	ἕλκων ἠνάγκασεν αὖ προσελθεῖν τοῖς	~παιδικοῖς	ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς λόγους, καὶ
[251]	ὡς ἀγάλματι καὶ θεῷ τοῖς	παιδικοῖς.	ἰδόντα δ᾽ ~αὐτὸν οἷον ἐκ
[279]	τῶνδε τῶν θεῶν ὡς ~ἐμοῖς	παιδικοῖς	Ἰσοκράτει ἐξαγγέλλω, σὺ δ᾽ ἐκεῖνα
[240]	ἐξ ὧν πᾶσα ἀνάγκη ~ἐραστὴν	παιδικοῖς	φθονεῖν μὲν οὐσίαν κεκτημένοις, ἀπολλυμένης
[257]	ἄλλα καὶ τοῖς ὀνόμασιν ἠναγκασμένη	~ποιητικοῖς	τισιν διὰ Φαῖδρον εἰρῆσθαι. ἀλλὰ
[278]	δὲ Σόλωνι καὶ ὅστις ~ἐν	πολιτικοῖς	λόγοις νόμους ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν·
[259]	δὲ Ἐρατοῖ τοὺς ἐν τοῖς	~ἐρωτικοῖς,	καὶ ταῖς ἄλλαις οὕτως, κατὰ
[274]	~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί τοι τοῖς	καλοῖς	καλὸν καὶ (πάσχειν ὅτι ἄν
[257]	μᾶλλον ἢ νῦν παρὰ τοῖς	καλοῖς	~τίμιον εἶναι. ~(ἐν τῷ πρόσθεν
[259]	~ἡμῶν οἱ τέττιγες ᾄδοντες ~καὶ	(ἀλλήλοις	διαλεγόμενοι καθορᾶν καὶ ἡμᾶς. ~εἰ
[236]	φορτικὸν ~πρᾶγμα ἀναγκαζώμεθα ποιεῖν ἀνταποδιδόντες	ἀλλήλοις	(εὐλαβήθητι) καὶ μὴ ~βούλου με
[264]	~τε ἔχειν καὶ ἄκρα, πρέποντα	ἀλλήλοις	καὶ τῷ ὅλῳ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος)
[237]	ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ ἑαυτοῖς οὔτε	ἀλλήλοις	~ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν καὶ σὺ
[263]	ἄλλος ἄλλῃ φέρεται, καὶ ἀμφισβητοῦμεν	~ἀλλήλοις	τε καὶ ἡμῖν αὐτοῖς; ~(Φαῖδρος)
[268]	~ἢ τὴν τούτων σύστασιν πρέπουσαν	ἀλλήλοις	τε καὶ τῷ ὅλῳ συνισταμένην.
[232]	ποιουμένους, ~ὥστε ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι	(ἀλλήλοις,	τότε αὐτοὺς οἴονται ἢ ~γεγενημένης
[233]	μὴ ἐρῶσιν, οἳ καὶ πρότερον	ἀλλήλοις	φίλοι ὄντες ταῦτα ~ἔπραξαν, οὐκ
[234]	ὁμοίως διὰ παντὸς τοῦ βίου	φίλοις	ἐσομένοις· οὐδὲ ~οἵτινες παυόμενοι τῆς
[274]	καὶ ἔφη δεῖν διαδοθῆναι τοῖς	ἄλλοις	~Αἰγυπτίοις· ὁ δὲ ἤρετο ἥντινα
[231]	καὶ ἐκ τῶν ἔργων τοῖς	ἄλλοις	ἀπεχθανόμενοι ~τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον
[262]	τε καὶ μεγάλην ἐν τοῖς	ἄλλοις	διαγιγνώσκειν; ~(Φαῖδρος) ἀδύνατον. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[246]	δὲ οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν	ἄλλοις	εἴδεσι γιγνομένη. τελέα (μὲν ~οὖν
[237]	καὶ σὺ μὴ πάθωμεν ὃ	ἄλλοις	ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ ~καὶ
[277]	~ἔχοντες σπέρμα, ὅθεν ἄλλοι ἐν	ἄλλοις	ἤθεσι φυόμενοι τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀθάνατον
[233]	μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει καὶ τοῖς	ἄλλοις	μὴ ~τοὺς βελτίστους ἀλλὰ τοὺς
[245]	λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ τοῖς	~ἄλλοις	ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ
[233]	μέν, ἃ μὴ λύπην τοῖς	ἄλλοις	~παρέχει, ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας
[273]	ἄρα ~τοῦτο τὸ εἰκὸς τοῖς	πολλοῖς	δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς τυγχάνει
[227]	(ἐμοί τε πρόσεστι καὶ τοῖς	πολλοῖς	ἡμῶν· ἦ γὰρ ἂν ~ἀστεῖοι
[231]	πολὺ (πλείων ἐλπὶς ἐν τοῖς	πολλοῖς	ὄντα τυχεῖν τὸν ἄξιον ~τῆς
[244]	μαντικῇ χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ δὴ	πολλοῖς	προλέγοντες εἰς τὸ μέλλον ~ὤρθωσαν,
[274]	Τεισία, φασὶν οἱ ~σοφώτεροι ἡμῶν,	~ὁμοδούλοις	δεῖ χαρίζεσθαι (μελετᾶν τὸν νοῦν
[279]	παρὰ τῶνδε τῶν θεῶν ὡς	~ἐμοῖς	παιδικοῖς Ἰσοκράτει ἐξαγγέλλω, σὺ δ᾽
[243]	οὗτος, ~οὐδ᾽ ἔβας ἐν νηυσὶν	εὐσέλμοις,	~(οὐδ᾽ ἵκεο Πέργαμα Τροίας· ~καὶ
[227]	ἀκοπωτέρους εἶναι τῶν ἐν τοῖς	(δρόμοις.	~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε,
[239]	ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι ~καὶ	κόσμοις	χήτει οἰκείων κοσμούμενον, ὅσα τε
[233]	ἀλλὰ τοῖς μάλιστα ἀποδοῦναι χάριν	δυναμένοις·	~οὐδὲ τοῖς προσαιτοῦσι (μόνον, ἀλλὰ
[256]	νόμος ἐστὶν ἔτι ~ἐλθεῖν τοῖς	κατηργμένοις	ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ
[240]	~ἐραστὴν παιδικοῖς φθονεῖν μὲν οὐσίαν	κεκτημένοις,	ἀπολλυμένης δὲ χαίρειν. ἔτι ~τοίνυν
[266]	βιβλίοις τοῖς περὶ λόγων τέχνης	~γεγραμμένοις.	~(Σωκράτης) ~(καὶ) καλῶς γε ὑπέμνησας.
[278]	~τοῖς διδασκομένοις καὶ μαθήσεως χάριν	λεγομένοις	καὶ τῷ ὄντι γραφομένοις ἐν
[233]	~ἔτι δὲ εἰ χρὴ τοῖς	δεομένοις	μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει καὶ τοῖς
[233]	ἴσως προσήκει οὐ τοῖς σφόδρα	δεομένοις	~χαρίζεσθαι, ἀλλὰ τοῖς μάλιστα ἀποδοῦναι
[278]	ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν δὲ ~τοῖς	διδασκομένοις	καὶ μαθήσεως χάριν λεγομένοις καὶ
[264]	ὡς δοκῶ, προσῆκον ~ἰδεῖν τοῖς	βουλομένοις	περὶ λόγων σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος) τὸ
[234]	διὰ παντὸς τοῦ βίου φίλοις	ἐσομένοις·	οὐδὲ ~οἵτινες παυόμενοι τῆς ἐπιθυμίας
[259]	τοῖς εὖ γε καὶ καλῶς	ῥηθησομένοις	τὴν τοῦ λέγοντος ~διάνοιαν εἰδυῖαν
[234]	ἐμέμψατο ὡς διὰ τοῦτο κακῶς	βουλευομένοις	περὶ ἑαυτῶν. ~ἴσως ἂν οὖν
[278]	χάριν λεγομένοις καὶ τῷ ὄντι	γραφομένοις	ἐν ψυχῇ ~περὶ δικαίων τε
[267]	δεινὸς ἁνὴρ (γέγονεν, καὶ ~πάλιν	ὠργισμένοις	ἐπᾴδων κηλεῖν, ὡς ἔφη· διαβάλλειν
[233]	ὥστε πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν τοῖς	ἐρωμένοις	ἢ ζηλοῦν αὐτοὺς προσήκει. ~ἐὰν
[232]	~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας τοῖς	ἐρωμένοις	καὶ ἔργον τοῦτο ποιουμένους, ~ὥστε
[231]	τὴν ~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι χάριν τοῖς	ἐρωμένοις·	τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν οὔτε
[231]	ἔργων τοῖς ἄλλοις ἀπεχθανόμενοι ~τοῖς	ἐρωμένοις	χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον γνῶναι, εἰ ἀληθῆ
[262]	παρὰ τὰ ὄντα δοξάζουσι καὶ	ἀπατωμένοις	δῆλον ὡς τὸ πάθος τοῦτο
[245]	~ἡ δὲ δὴ ἀπόδειξις ἔσται	δεινοῖς	μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ πιστή.
[249]	τοῦ φιλοσόφου διάνοια· πρὸς γὰρ	~ἐκείνοις	ἀεί ἐστιν μνήμῃ κατὰ δύναμιν,
[231]	ποιήσονται, καὶ δῆλον ὅτι, ~ἐὰν	ἐκείνοις	δοκῇ, καὶ τούτους κακῶς ποιήσουσιν.
[262]	~ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς	ἐκείνοις	μὲν τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης) ~παῦσαι.
[231]	ἐραστὴς ὤν σου τυγχάνω. ὡς	ἐκείνοις	μὲν τότε μεταμέλει ὧν ἂν
[264]	ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω. ὡς	ἐκείνοις	μὲν τότε μεταμέλει ὧν ἂν
[278]	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν (ἐν)	μόνοις	ἡγούμενος τό τε ἐναργὲς εἶναι
[259]	ὃ ~γέρας παρὰ θεῶν ἔχουσιν	ἀνθρώποις	διδόναι, τάχ᾽ ἂν δοῖεν ἀγασθέντες.
[241]	τῆς ψυχῆς παίδευσιν, ἧς οὔτε	~ἀνθρώποις	οὔτε θεοῖς τῇ ἀληθείᾳ τιμιώτερον
[276]	χρῶνται, ~συμποσίοις τε ἄρδοντες αὑτοὺς	ἑτέροις	τε ὅσα τούτων ἀδελφά, τότ᾽
[263]	ἐσμεν, καὶ ἡ ῥητορικὴ ἐν	ποτέροις	μεῖζον δύναται; ~(Φαῖδρος) δῆλον ὅτι
[258]	βουλῇ" ἢ τῷ δήμῳ" ἢ	ἀμφοτέροις,	καὶ ὃς καὶ ὃς> εἶπεν"
[232]	τρόπῳ ~διαφορᾶς γενομένης κοινὴν ἂν>	ἀμφοτέροις	καταστῆναι τὴν (συμφοράν, ~προεμένου δέ
[259]	μὲν οὖν τοὺς ἐν τοῖς	χοροῖς	τετιμηκότας ~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους,
[279]	ἐξαγγέλλω, σὺ δ᾽ ἐκεῖνα ὡς	σοῖς	Λυσίᾳ. ~(Φαῖδρος) ~ταῦτ᾽ ἔσται· ἀλλὰ
[261]	οὐκ ἴσμεν τέχνῃ, ὥστε φαίνεσθαι	τοῖς	~ἀκούουσι τὰ αὐτὰ ὅμοια καὶ
[274]	ἐπέδειξεν, καὶ ἔφη δεῖν διαδοθῆναι	τοῖς	ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις· ὁ δὲ ἤρετο
[231]	λόγων καὶ ἐκ τῶν ἔργων	τοῖς	ἄλλοις ἀπεχθανόμενοι ~τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσθαι,
[262]	~σμικράν τε καὶ μεγάλην ἐν	τοῖς	ἄλλοις διαγιγνώσκειν; ~(Φαῖδρος) ἀδύνατον. ~(Σωκράτης)
[233]	δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει καὶ	τοῖς	ἄλλοις μὴ ~τοὺς βελτίστους ἀλλὰ
[245]	οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ	τοῖς	~ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ
[233]	δυστυχοῦντας μέν, ἃ μὴ λύπην	τοῖς	ἄλλοις ~παρέχει, ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν·
[243]	φίλε, καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν δὲ	τοῖς	ἁμαρτάνουσι περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς ἀρχαῖος,
[261]	δρῶν ποιήσει φανῆναι τὸ (αὐτὸ	τοῖς	αὐτοῖς τοτὲ μὲν ~δίκαιον, ὅταν
[266]	ὦ Σώκρατες, τά γ᾽ ἐν	τοῖς	βιβλίοις τοῖς περὶ λόγων τέχνης
[264]	αὐτοῖς, ὡς δοκῶ, προσῆκον ~ἰδεῖν	τοῖς	βουλομένοις περὶ λόγων σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος)
[274]	εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ δὲ ἐπὶ	τοῖς	γράμμασιν ἦν, τοῦτο δέ, ὦ
[249]	οἷσπερ θεὸς ὢν θεῖός ἐστιν.	τοῖς	δὲ ~δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν
[233]	εἶναι, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται·	~(τοῖς	δὲ μὴ ἐρῶσιν, οἳ καὶ
[234]	ὡς ὄντος κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος,	τοῖς	δὲ μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς ~πώποτε
[231]	~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι χάριν τοῖς ἐρωμένοις·	τοῖς	δὲ μὴ ἐρῶσιν οὔτε τὴν
[231]	~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται·	τοῖς	δὲ οὐκ ἔστι χρόνος ἐν
[233]	ἐπιτηδευμάτων. ~ἔτι δὲ εἰ χρὴ	τοῖς	δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει καὶ
[278]	εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν δὲ	~τοῖς	διδασκομένοις καὶ μαθήσεως χάριν λεγομένοις
[272]	τὸ παράπαν γὰρ οὐδὲν ἐν	τοῖς	δικαστηρίοις τούτων ἀληθείας μέλειν ~οὐδενί,
[227]	γὰρ ἀκοπωτέρους εἶναι τῶν ἐν	τοῖς	(δρόμοις. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ
[246]	αἰσχρῷ δὲ καὶ κακῷ καὶ	τοῖς	~ἐναντίοις φθίνει τε καὶ διόλλυται.
[279]	τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν δὲ ὅσα ἔχω,	τοῖς	ἐντὸς (εἶναί μοι φίλια. πλούσιον
[258]	λέγει ~δὴ μετὰ τοῦτο, ἐπιδεικνύμενος	τοῖς	ἐπαινέταις τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν, ἐνίοτε
[275]	πανταχοῦ πᾶς λόγος ὁμοίως παρὰ	~τοῖς	ἐπαΐουσιν, ὡς δ᾽ αὕτως παρ᾽
[233]	~τυγχάνειν· ὥστε πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν	τοῖς	ἐρωμένοις ἢ ζηλοῦν αὐτοὺς προσήκει.
[232]	ἀνάγκη ~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας	τοῖς	ἐρωμένοις καὶ ἔργον τοῦτο ποιουμένους,
[231]	πάλαι τὴν ~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι χάριν	τοῖς	ἐρωμένοις· τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν
[231]	τῶν ἔργων τοῖς ἄλλοις ἀπεχθανόμενοι	~τοῖς	ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον γνῶναι, εἰ
[259]	τῇ δὲ Ἐρατοῖ τοὺς ἐν	τοῖς	~ἐρωτικοῖς, καὶ ταῖς ἄλλαις οὕτως,
[259]	~ἆρ᾽ οὖν οὐχ ὑπάρχειν δεῖ	τοῖς	εὖ γε καὶ καλῶς ῥηθησομένοις
[274]	~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί τοι	τοῖς	καλοῖς καλὸν καὶ (πάσχειν ὅτι
[257]	ἔτι μᾶλλον ἢ νῦν παρὰ	τοῖς	καλοῖς ~τίμιον εἶναι. ~(ἐν τῷ
[256]	οὐ νόμος ἐστὶν ἔτι ~ἐλθεῖν	τοῖς	κατηργμένοις ἤδη τῆς ὑπουρανίου πορείας,
[269]	τοὺς μαθητὰς σφῶν πορίζεσθαι ἐν	~τοῖς	λόγοις" ~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ μήν, ὦ
[275]	ὑπομνήσεως φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας δὲ	τοῖς	μαθηταῖς δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν πορίζεις·
[233]	τοῖς σφόδρα δεομένοις ~χαρίζεσθαι, ἀλλὰ	τοῖς	μάλιστα ἀποδοῦναι χάριν δυναμένοις· ~οὐδὲ
[237]	παντός, ὦ παῖ, μία ἀρχὴ	τοῖς	μέλλουσι καλῶς (βουλεύσεσθαι· εἰδέναι ~δεῖ
[274]	μοῖραν βλάβης τε καὶ ὠφελίας	τοῖς	μέλλουσι χρῆσθαι· ~καὶ νῦν (σύ,
[275]	λόγους ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους γενέσθαι.	τοῖς	μὲν οὖν τότε, ἅτε οὐκ
[234]	με εἰ ἅπασίν σοι παραινῶ	τοῖς	μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι. ἐγὼ μὲν
[262]	~μᾶλλον ἢ ὀλίγον; ~(Φαῖδρος) ἐν	τοῖς	ὀλίγον. ~(Σωκράτης) ~ἀλλά γε δὴ
[234]	αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας σιωπήσονται· οὐδὲ	τοῖς	ὀλίγον χρόνον ~σπουδάζουσιν, ἀλλὰ τοῖς
[234]	τοῖς ὀλίγον χρόνον ~σπουδάζουσιν, ἀλλὰ	τοῖς	ὁμοίως διὰ παντὸς τοῦ βίου
[234]	ὑπερφυῶς τά τε ἄλλα καὶ	τοῖς	~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι; ~(Σωκράτης) ~δαιμονίως μὲν
[257]	παλινῳδία, τά τε ἄλλα καὶ	τοῖς	ὀνόμασιν ἠναγκασμένη ~ποιητικοῖς τισιν διὰ
[263]	ἄρα τοῖς συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ	τοῖς	οὔ. ~(Φαῖδρος) οὕτω. ~(Σωκράτης) ~ποτέρωθι
[254]	ἤδη τὴν τοῦ ἐραστοῦ ~ψυχὴν	τοῖς	παιδικοῖς αἰδουμένην ~τε καὶ δεδιυῖαν
[254]	χρεμετίζων, ἕλκων ἠνάγκασεν αὖ προσελθεῖν	τοῖς	~παιδικοῖς ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς λόγους,
[251]	ἂν ὡς ἀγάλματι καὶ θεῷ	τοῖς	παιδικοῖς. ἰδόντα δ᾽ ~αὐτὸν οἷον
[262]	διαγιγνώσκειν; ~(Φαῖδρος) ἀδύνατον. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	τοῖς	παρὰ τὰ ὄντα δοξάζουσι καὶ
[266]	τά γ᾽ ἐν τοῖς βιβλίοις	τοῖς	περὶ λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης)
[273]	δοκεῖ δὲ τοῦτο πάμμεγα εἶναι	τοῖς	περὶ ταῦτα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ μὴν
[240]	κακά, ἀλλά τις δαίμων ἔμειξε	τοῖς	(πλείστοις ἐν τῷ ~παραυτίκα ἡδονήν,
[273]	ὡς ἄρα ~τοῦτο τὸ εἰκὸς	τοῖς	πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς
[227]	ἄλλα (ἐμοί τε πρόσεστι καὶ	τοῖς	πολλοῖς ἡμῶν· ἦ γὰρ ἂν
[231]	ὥστε πολὺ (πλείων ἐλπὶς ἐν	τοῖς	πολλοῖς ὄντα τυχεῖν τὸν ἄξιον
[234]	μάλιστα ἀποδοῦναι χάριν δυναμένοις· ~οὐδὲ	τοῖς	προσαιτοῦσι (μόνον, ἀλλὰ τοῖς τοῦ
[263]	οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἐν μὲν ἄρα	τοῖς	συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς οὔ.
[232]	ἔπραξαν ὧν ἐδέοντο, οὐκ ἂν	τοῖς	συνοῦσι φθονοῖεν, ἀλλὰ τοὺς ~μὴ
[233]	εὔξονται. ἀλλ᾽ ἴσως προσήκει οὐ	τοῖς	σφόδρα δεομένοις ~χαρίζεσθαι, ἀλλὰ τοῖς
[250]	~οὐκ ἔνεστι φέγγος οὐδὲν ἐν	τοῖς	τῇδε ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ δι᾽ ἀμυδρῶν
[234]	~οὐδὲ τοῖς προσαιτοῦσι (μόνον, ἀλλὰ	τοῖς	τοῦ πράγματος ἀξίοις· οὐδὲ ~ὅσοι
[259]	Τερψιχόρᾳ μὲν οὖν τοὺς ἐν	τοῖς	χοροῖς τετιμηκότας ~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι
[240]	ἀλλά τις δαίμων ἔμειξε τοῖς	(πλείστοις	ἐν τῷ ~παραυτίκα ἡδονήν, οἷον
[232]	οἰκείων ἔμπειροι ἐγένοντο, ὥστε ἄδηλον	αὐτοῖς	~εἰ ἔτι τότε βουλήσονται φίλοι
[232]	σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων φρονῇς, ἥξεις	αὐτοῖς	εἰς διαφοράν· ὅσοι δὲ μὴ
[233]	γὰρ ἀπαλλαγέντες ~κακῶν πλείστην χάριν	αὐτοῖς	εἴσονται. καὶ μὲν δὴ καὶ
[232]	ὥστε πολὺ (πλείων ἐλπὶς φιλίαν	αὐτοῖς	ἐκ τοῦ ~πράγματος ἢ ἔχθραν
[243]	ἀνθρωπίσκους τινὰς ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον ἐν	αὐτοῖς.	ἐμοὶ ~μὲν οὖν, ὦ φίλε,
[233]	χάριν εἴσονται καὶ ~πολλὰ ἀγαθὰ	αὐτοῖς	εὔξονται. ἀλλ᾽ ἴσως προσήκει οὐ
[266]	τέμνων οὐκ ἐπανῆκεν πρὶν ~ἐν	αὐτοῖς	ἐφευρὼν ὀνομαζόμενον σκαιόν τινα ἔρωτα
[231]	ἢ ποιεῖν προθύμως ~ὅτι ἂν	αὐτοῖς	οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι. ἔτι δὲ
[232]	πρὸς ἅπαντας ὅτι οὐκ ἄλλως	αὐτοῖς	πεπόνηται· ~τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας,
[233]	ταῦτα εἰκὸς ἐλάττω τὴν φιλίαν	αὐτοῖς	ποιῆσαι, ~ἀλλὰ ταῦτα μνημεῖα καταλειφθῆναι
[271]	τε καὶ γράφωσι, μὴ ~πειθώμεθα	αὐτοῖς	τέχνῃ γράφειν. ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον;
[261]	ποιήσει φανῆναι τὸ (αὐτὸ τοῖς	αὐτοῖς	τοτὲ μὲν ~δίκαιον, ὅταν δὲ
[263]	ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις τε καὶ ἡμῖν	αὐτοῖς;	~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)
[266]	~τε ποιοῦσιν, οἳ ἂν δωροφορεῖν	αὐτοῖς	ὡς βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν; ~(Φαῖδρος) ~βασιλικοὶ
[264]	ἴωμεν. ἦν γάρ τι ἐν	αὐτοῖς,	ὡς δοκῶ, προσῆκον ~ἰδεῖν τοῖς
[253]	τὰ παιδικά, ἀλλ᾽ ~εἰς ὁμοιότητα	(αὑτοῖς	καὶ τῷ θεῷ ὃν ἂν
[276]	καλάμου μετὰ λόγων ~ἀδυνάτων μὲν	αὑτοῖς	λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ ἱκανῶς
[237]	τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ	ἑαυτοῖς	οὔτε ἀλλήλοις ~ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν
[277]	σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους, ~οἳ	ἑαυτοῖς	τῷ τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ
[249]	θεῖός ἐστιν. τοῖς δὲ ~δὴ	τοιούτοις	ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος, τελέους
[248]	δημοκοπικός, ἐνάτῃ τυραννικός. ~ἐν δὴ	τούτοις	ἅπασιν ὃς μὲν ἂν δικαίως
[252]	δὲ Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην.	~τούτοις	δὴ ἔξεστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν
[246]	ἀγαθόν, καὶ πᾶν ὅτι τοιοῦτον·	τούτοις	δὴ τρέφεταί τε ~καὶ αὔξεται
[232]	πείσαντες μὲν οὖν ~ἀπεχθέσθαι σε	τούτοις	εἰς ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν, ἐὰν
[239]	οἰκείων κοσμούμενον, ὅσα τε ἄλλα	τούτοις	ἕπεται πάντα ~ἐπιτηδεύοντα, ἃ δῆλα
[244]	ἥ τε γὰρ δὴ ἐν	Δελφοῖς	προφῆτις αἵ τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ
[245]	ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος,	σοφοῖς	δὲ πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον
[275]	οὖν τότε, ἅτε οὐκ οὖσι	σοφοῖς	ὥσπερ ~ὑμεῖς οἱ νέοι, ἀπέχρη
[231]	ἐκ ~πολλῶν· ὥστε πολὺ (πλείων	ἐλπὶς	ἐν τοῖς πολλοῖς ὄντα τυχεῖν
[232]	δὲ ὠφελεῖσθαι, ὥστε πολὺ (πλείων	ἐλπὶς	φιλίαν αὐτοῖς ἐκ τοῦ ~πράγματος
[238]	ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ~ὕβρις ἐπωνομάσθη.	ὕβρις	δὲ δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ
[238]	ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ	~ὕβρις	ἐπωνομάσθη. ὕβρις δὲ δὴ πολυώνυμον
[249]	περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται	τρὶς	ἐφεξῆς τὸν βίον ~τοῦτον, οὕτω
[235]	σὺ ἄλλο λέγεις, δὶς καὶ	τρὶς	τὰ αὐτὰ ~εἰρηκέναι, ὡς οὐ
[251]	ὀδύνης ~(καὶ γέγηθεν· ὅταν δὲ	χωρὶς	γένηται καὶ αὐχμήσῃ, τὰ τῶν
[247]	καθορᾷ δὲ ~ἐπιστήμην, οὐχ ᾗ	γένεσις	πρόσεστιν, οὐδ᾽ ἥ ἐστίν που
[245]	ἀτελὴς αὐτός τε καὶ ἡ	ποίησις	ὑπὸ τῆς τῶν μαινομένων ἡ
[251]	ὀδόντας γίγνεται ὅταν ἄρτι φύωσιν,	κνῆσίς	τε καὶ ἀγανάκτησις ~περὶ τὰ
[249]	λογισμῷ ~συναιρούμενον· τοῦτο δ᾽ ἐστὶν	ἀνάμνησις	ἐκείνων ἅ ποτ᾽ εἶδεν ἡμῶν
[250]	τοῦ σώματος ἔρχεται αἰσθήσεων, ᾗ	φρόνησις	οὐχ ὁρᾶται ~δεινοὺς γὰρ ἂν
[251]	ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς τε καὶ	ἀγανάκτησις	~περὶ τὰ οὖλα, ταὐτὸν δὴ
[246]	ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς	ἡνιόχησις.	πῇ δὴ οὖν θνητόν τε
[251]	~ἐθερμάνθη ᾗ ἡ τοῦ πτεροῦ	φύσις	ἄρδεται, θερμανθέντος δὲ ἐτάκη τὰ
[240]	βλάβῃ μεγάλῃ, ὅμως ἐπέμειξεν ~ἡ	φύσις	ἡδονήν τινα οὐκ ἄμουσον, καί
[272]	(οὗτός ἐστι καὶ αὕτη ἡ	φύσις	περὶ ἧς τότε ἦσαν οἱ
[248]	οὖσα, ἥ ~τε τοῦ πτεροῦ	φύσις,	ᾧ ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται.
[248]	ποιητικὸς ἢ τῶν περὶ μίμησίν	τις	ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ
[278]	λόγους, καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ εἴ	τις	ἄλλος αὖ ποίησιν ψιλὴν ἢ
[277]	~(Σωκράτης) ~ὡς εἴτε Λυσίας ἤ	τις	ἄλλος πώποτε ἔγραψεν ἢ γράψει
[278]	(λέγειν Λυσίᾳ τε καὶ εἴ	τις	ἄλλος συντίθησι λόγους, καὶ Ὁμήρῳ
[242]	καὶ ὑπό τι ἀσεβῆ· οὗ	τίς	ἂν εἴη δεινότερος; ~(Φαῖδρος) οὐδείς,
[229]	~τερατολόγων τινῶν φύσεων· αἷς εἴ	τις	ἀπιστῶν προσβιβᾷ κατὰ τὸ εἰκὸς
[273]	καὶ τεχνικὸν ἔγραψεν ὡς ἐάν	τις	ἀσθενὴς ~καὶ ἀνδρικὸς ἰσχυρὸν καὶ
[279]	ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ ~μείζω δέ	τις	αὐτὸν ἄγοι ὁρμὴ θειοτέρα· φύσει
[257]	αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι. καὶ γάρ	τις	αὐτόν, ὦ θαυμάσιε, ἔναγχος τῶν
[237]	ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί. εἷς δέ	τις	αὐτῶν αἱμύλος ἦν, ὃς οὐδενὸς
[264]	μοι δοκεῖ ~παραδείγματα πρὸς ἅ	τις	βλέπων ὀνίναιτ᾽ ἄν, μιμεῖσθαι αὐτὰ
[240]	δὴ καὶ ἄλλα κακά, ἀλλά	τις	δαίμων ἔμειξε τοῖς (πλείστοις ἐν
[261]	ῥητορικὴ ἂν εἴη τέχνη ψυχαγωγία	τις	διὰ λόγων, οὐ ~μόνον ἐν
[269]	(τέχνην πῶς ~καὶ πόθεν ἄν	τις	δύναιτο πορίσασθαι; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν
[252]	καὶ κοιμᾶσθαι ὅπου ἂν ἐᾷ	τις	ἐγγυτάτω τοῦ ~πόθου· πρὸς γὰρ
[274]	ὡς ὁ λόγος φησίν, ἐάν	τις	ἐθέλῃ, καὶ ταῦτα κάλλιστα ἐξ
[274]	ὦ Σώκρατες, εἴπερ οἷός τέ	τις	εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί
[228]	δὲ ἔμελλε καὶ ~εἰ μή	τις	ἑκὼν ἀκούοι βίᾳ ἐρεῖν. σὺ
[272]	οὔ· ~ἀλλ᾽ ὅτι ἂν αὐτῶν	τις	(ἐλλείπῃ λέγων ἢ διδάσκων ἢ
[233]	ἰσχυρὰν ~φιλίαν γενέσθαι ἐὰν μή	τις	ἐρῶν τυγχάνῃ, (ἐνθυμεῖσθαι χρὴ ὅτι
[229]	ἐν Ἄγρας διαβαίνομεν· καὶ ~πού	τίς	ἐστι βωμὸς αὐτόθι Βορέου. ~(Φαῖδρος)
[240]	ἡδονήν τινα οὐκ ἄμουσον, καί	τις	ἑταίραν ὡς βλαβερὸν ψέξειεν ἄν,
[245]	γε αὐτὸ μὴ φοβώμεθα, μηδέ	τις	ἡμᾶς λόγος θορυβείτω ~δεδιττόμενος ὡς
[255]	ἀπορρεῖ· καὶ οἷον πνεῦμα ἤ	τις	ἠχὼ ἀπὸ λείων τε καὶ
[268]	Σοφοκλεῖ αὖ προσελθὼν καὶ Εὐριπίδῃ	τις	λέγοι ὡς ἐπίσταται περὶ σμικροῦ
[245]	τε καὶ λόγον τοῦτον αὐτόν	τις	λέγων οὐκ αἰσχυνεῖται. πᾶν γὰρ
[237]	ὅτι μὲν οὖν δὴ ἐπιθυμία	τις	ὁ ἔρως, ἅπαντι δῆλον· ὅτι
[275]	λέγοιεν· σοὶ δ᾽ ἴσως διαφέρει	τίς	ὁ λέγων καὶ ποδαπός. οὐ
[268]	ὦ Σώκρατες, οἶμαι καταγελῷεν εἴ	τις	οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο τι εἶναι
[261]	ἔστιν, αὕτη ἂν εἴη, ᾗ	~τις	οἷός τ᾽ ἔσται πᾶν παντὶ
[263]	δ᾽ εἰπὲ σαφέστερον. ~(Σωκράτης) ~ὅταν	τις	ὄνομα εἴπῃ σιδήρου ἢ ἀργύρου,
[249]	μανίας ἣν ὅταν τὸ τῇδέ	~τις	ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος,
[265]	τὴν δύναμιν τέχνῃ λαβεῖν δύναιτό	~τις,	οὐκ ἄχαρι. ~(Φαῖδρος) τίνων δή;
[227]	Ὀλυμπίου οἰκίᾳ τῇ Μορυχίᾳ. ~(Σωκράτης)	~τίς	οὖν δὴ ἦν ἡ διατριβή;
[258]	κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον δή. ~(Σωκράτης)	~τίς	οὖν ὁ τρόπος τοῦ καλῶς
[272]	καὶ κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν εἴ	τίς	πῃ (ῥᾴων καὶ βραχυτέρα φαίνεται
[268]	~(Σωκράτης) ~εἰπὲ δή μοι· εἴ	τις	προσελθὼν τῷ ἑταίρῳ σου Ἐρυξιμάχῳ
[238]	Σώκρατες, παρὰ τὸ εἰωθὸς εὔροιά	τίς	σε εἴληφεν. ~(Σωκράτης) ~σιγῇ τοίνυν
[261]	περὶ πάντα τὰ λεγόμενα μία	τις	τέχνη, εἴπερ ἔστιν, αὕτη ἂν
[270]	ἀλλὰ δῆλον ὡς, ἄν ~τῴ	τις	τέχνῃ λόγους διδῷ, τὴν οὐσίαν
[276]	σπουδὴ περὶ αὐτὰ γίγνεται, ~ὅταν	τις	τῇ διαλεκτικῇ τέχνῃ χρώμενος, λαβὼν
[259]	ταῦτα ἐλθὸν παρὰ μούσας ἀπαγγέλλειν	τίς	τίνα ~αὐτῶν τιμᾷ τῶν ἐνθάδε.
[277]	με πῶς. ~(Σωκράτης) ~πρὶν ἄν	τις	τό τε ἀληθὲς ἑκάστων εἰδῇ
[246]	ψυχῆς ~ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι δέ	τις	τοιάδε. ~πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις
[253]	ὁ δ᾽ οὔ· ἀρετὴ δὲ	τίς	τοῦ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ ~κακία,
[243]	βιβλίου ῥηθείς. εἰ γὰρ ἀκούων	τις	τύχοι ἡμῶν γεννάδας καὶ πρᾷος
[273]	διήλθομεν πεισόμεθα, ὡς ἐὰν μή	τις	τῶν τε ἀκουσομένων ~(τὰς φύσεις
[247]	~τὸν δὲ ὑπερουράνιον τόπον οὔτε	τις	ὕμνησέ πω τῶν τῇδε ποιητὴς
[230]	δέ γε, ὦ θαυμάσιε, ἀτοπώτατός	τις	φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ, ὃ λέγεις,
[277]	μὲν ὄνειδος τῷ γράφοντι, εἴτε	τίς	φησιν εἴτε μή· ~τὸ γὰρ
[279]	φύσει γάρ, ὦ φίλε, ἔνεστί	τις	φιλοσοφία ~(τῇ τοῦ ἀνδρὸς διανοίᾳ.
[267]	τοιαῦτ᾽ ἄττα; ~(Σωκράτης) ~ὀρθοέπειά γέ	τις,	ὦ παῖ, καὶ ἄλλα πολλὰ
[258]	τίνος μὲν οὖν ἕνεκα κἄν	τις	ὡς εἰπεῖν ζῴη, ἀλλ᾽ ἢ
[238]	πρὸς αὐτὸ (τὰ λοιπὰ λέγωμεν	τίς	ὠφελία ἢ βλάβη ἀπό τε
[248]	τρέφεται. θεσμός τε Ἀδραστείας ~ὅδε.	ἥτις	ἂν ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸς γενομένη
[244]	τε γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖς	προφῆτις	αἵ τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ ἱέρειαι
[242]	τὸ θεῖον. εἰμὶ δὴ οὖν	μάντις	μέν, οὐ πάνυ ~δὲ σπουδαῖος,
[273]	ἀνευρεῖν ὁ Τεισίας ἢ ἄλλος	ὅστις	~δή ποτ᾽ ὢν τυγχάνει καὶ
[278]	συντέθηκε, τρίτον δὲ Σόλωνι καὶ	ὅστις	~ἐν πολιτικοῖς λόγοις νόμους ὀνομάζων
[258]	~οἴει τινὰ οὖν τῶν τοιούτων,	ὅστις	καὶ ὁπωστιοῦν δύσνους Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν
[258]	~περὶ τούτων ἐξετάσαι καὶ ἄλλον	ὅστις	πώποτέ τι γέγραφεν ἢ γράψει,
[250]	αἰσθήσεως τῶν ἡμετέρων στίλβον ἐναργέστατα.	ὄψις	γὰρ ἡμῖν ~ὀξυτάτη τῶν διὰ
[249]	~ψυχὴ ἀφικνεῖται, καὶ ἐκ θηρίου	ὅς	ποτε ἄνθρωπος ἦν πάλιν εἰς
[271]	ὅτι ὁ Θρασύμαχός τε καὶ	ὃς	ἂν ἄλλος σπουδῇ τέχνην ῥητορικὴν
[244]	ὅτι οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος	ὃς	ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ τῷ μὴ
[248]	δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος μοίρας ~μεταλαμβάνει,	ὃς	δ᾽ ἂν ἀδίκως, χείρονος· εἰς
[245]	ἔργα κοσμοῦσα τοὺς ἐπιγιγνομένους παιδεύει·	ὃς	δ᾽ ἂν ἄνευ ~μανίας Μουσῶν
[242]	οὐδὲ ὑπὸ τοῦ σοῦ λόγου,	ὃς	(διὰ τοῦ ἐμοῦ στόματος ~καταφαρμακευθέντος
[258]	ἢ ἀμφοτέροις, καὶ ὃς καὶ	ὃς>	εἶπεν" ~τὸν αὑτὸν δὴ λέγων
[240]	(ἀνάγκης τε ~καὶ οἴστρου ἐλαύνεται,	ὃς	ἐκείνῳ μὲν ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς
[239]	θεραπεύσει οὗ ἂν ~γένηται κύριος,	ὃς	ἡδὺ πρὸ ἀγαθοῦ ἠνάγκασται διώκειν,
[258]	τῷ δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις, καὶ	ὃς	καὶ ὃς> εἶπεν" ~τὸν αὑτὸν
[248]	τυραννικός. ~ἐν δὴ τούτοις ἅπασιν	ὃς	μὲν ἂν δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος
[276]	καὶ πῶς λέγεις γιγνόμενον; ~(Σωκράτης)	~ὃς	μετ᾽ ἐπιστήμης γράφεται ἐν τῇ
[264]	ποιεῖν ὅδε γε ὃ ζητοῦμεν,	ὃς	οὐδὲ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀλλ᾽ ἀπὸ
[237]	δέ τις αὐτῶν αἱμύλος ἦν,	ὃς	οὐδενὸς ἧττον ἐρῶν ἐπεπείκει τὸν
[267]	Εὐηνὸν ἐς μέσον οὐκ ἄγομεν,	ὃς	~ὑποδήλωσίν τε πρῶτος ηὗρεν καὶ
[243]	τις τύχοι ἡμῶν γεννάδας καὶ	πρᾷος	τὸ ἦθος, ~ἑτέρου δὲ τοιούτου
[248]	(πρὸ τῆς ἑτέρας πειρωμένη γενέσθαι.	θόρυβος	οὖν καὶ ~ἅμιλλα καὶ ἱδρὼς
[250]	ἄλλα τίμια ψυχαῖς ~οὐκ ἔνεστι	φέγγος	οὐδὲν ἐν τοῖς τῇδε ὁμοιώμασιν,
[254]	ταὐτὸν πάθος παθών, ὥσπερ ἀπὸ	ὕσπληγος	ἀναπεσών, ἔτι μᾶλλον τοῦ ~ὑβριστοῦ
[279]	ἀλλὰ ἴωμεν, ἐπειδὴ καὶ τὸ	πνῖγος	ἠπιώτερον γέγονεν. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν εὐξαμένῳ
[254]	δὲ οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε	μάστιγος	ἔτι ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ ~βίᾳ
[252]	πρὸς ὃν δή μοι ὁ	λόγος,	~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ
[270]	Ἱπποκράτης τε καὶ ὁ ἀληθὴς	λόγος.	~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε δεῖ διανοεῖσθαι
[235]	γὰρ τοῦτο καὶ μάλιστα ὁ	λόγος	ἔχει. τῶν γὰρ ~ἐνόντων ἀξίως
[227]	ἡ ἀκοή· ὁ γάρ τοι	λόγος	ἦν, περὶ ὃν ~διετρίβομεν, οὐκ
[245]	μὴ φοβώμεθα, μηδέ τις ἡμᾶς	λόγος	θορυβείτω ~δεδιττόμενος ὡς πρὸ τοῦ
[265]	πρὸς τὸ ἐπαινεῖν ἔσχεν ὁ	~λόγος	μεταβῆναι. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ οὖν
[275]	(γραφῇ, κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ πᾶς	λόγος	ὁμοίως παρὰ ~τοῖς ἐπαΐουσιν, ὡς
[236]	δὴ λέγω· ὁ δέ μοι	λόγος	ὅρκος ἔσται. ὄμνυμι γάρ σοι
[244]	ὧδε, ὅτι οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος	λόγος	ὃς ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ τῷ
[243]	ποιεῖ εὐθὺς ~οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος	λόγος	οὗτος, ~οὐδ᾽ ἔβας ἐν νηυσὶν
[234]	σοι φαίνεται, ὦ Σώκρατες, ὁ	λόγος;	οὐχ ὑπερφυῶς τά τε ἄλλα
[249]	οὖν δεῦρο ὁ πᾶς ἥκων	λόγος	περὶ τῆς τετάρτης μανίας ἣν
[274]	τῷ Θεὺθ λέγεται ἀποφήνασθαι, ἃ	~λόγος	πολὺς ἂν εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ
[237]	ἐπειδὴ σοὶ ~καὶ ἐμοὶ ὁ	λόγος	πρόκειται πότερα ἐρῶντι ἢ μὴ
[258]	τι φαίνεται τὸ τοιοῦτον ἢ	λόγος	~συγγεγραμμένος; ~(Φαῖδρος) οὐκ ἔμοιγε. ~(Σωκράτης)
[240]	γὰρ δὴ καὶ ὁ παλαιὸς	~λόγος	τέρπειν τὸν ἥλικα ἡ γὰρ
[235]	συγγραφέα. αὐτίκα περὶ οὗ ὁ	λόγος,	τίνα οἴει ~λέγοντα ὡς χρὴ
[241]	ἤδη σοι ~τέλος ἐχέτω ὁ	λόγος.	~(Φαῖδρος) ~καίτοι ᾤμην γε μεσοῦν
[277]	ὁ ἔμπροσθεν πᾶς ~μεμήνυκεν ἡμῖν	λόγος.	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν τοῦτό
[265]	διὰ ταῦτα ἔσχεν εἰπεῖν ὁ	λόγος.	~(Φαῖδρος) τὸ δ᾽ ἕτερον δὴ
[244]	~ὡς ὁ μὲν (πρότερος ἦν	λόγος	Φαίδρου τοῦ Πυθοκλέους, ~Μυρρινουσίου ἀνδρός·
[274]	δοκεῖς. ἔσται ~μήν, ὡς ὁ	λόγος	φησίν, ἐάν τις ἐθέλῃ, καὶ
[229]	γὰρ αὖ καὶ οὗτος ὁ	λόγος,	ὡς ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε
[276]	μοι εἰπέ· ὁ νοῦν ἔχων	γεωργός,	ὧν σπερμάτων ~κήδοιτο καὶ ἔγκαρπα
[248]	~ὅδε. ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ	συνοπαδὸς	γενομένη κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν,
[251]	οὖν βλέπουσα πρὸς τὸ ~τοῦ	παιδὸς	κάλλος, ἐκεῖθεν μέρη ἐπιόντα καὶ
[277]	ταὐτά, τὸ ~(προσαρμόττον ἑκάστῃ φύσει	εἶδος	ἀνευρίσκων, οὕτω τιθῇ καὶ διακοσμῇ
[263]	~καλὸν γοῦν ἄν, ὦ Σώκρατες,	εἶδος	εἴη κατανενοηκὼς ὁ τοῦτο λαβών.
[259]	ταῖς ἄλλαις οὕτως, κατὰ τὸ	εἶδος	ἑκάστης τιμῆς· τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ
[265]	τῆς διανοίας ἕν τι κοινῇ	εἶδος	ἐλαβέτην, ~ὥσπερ (δὲ σώματος ἐξ
[229]	μετὰ τοῦτο τὸ τῶν Ἱπποκενταύρων	εἶδος	~ἐπανορθοῦσθαι, καὶ αὖθις τὸ τῆς
[266]	ὡς ἓν> ἐν ἡμῖν πεφυκὸς	εἶδος	ἡγησαμένω τὼ ~λόγω, ὁ μὲν
[249]	δεῖ γὰρ ἄνθρωπον ~συνιέναι κατ᾽	εἶδος	λεγόμενον, ἐκ πολλῶν ἰὸν αἰσθήσεων
[237]	ὦ Μοῦσαι, εἴτε δι᾽ ᾠδῆς	εἶδος	λίγειαι, εἴτε διὰ γένος μουσικὸν
[253]	καλλίονι στάσει ~ὢν τό τε	εἶδος	ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος,
[266]	ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο μὲν τὸ	~εἶδος	ὀρθῶς ἔμοιγε δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν
[251]	ὑπὸ πᾶν τὸ τῆς ψυχῆς	εἶδος·	πᾶσα γὰρ ἦν τὸ πάλαι
[265]	~(Φαῖδρος) τὸ δ᾽ ἕτερον δὴ	εἶδος	τί λέγεις, ὦ Σώκρατες; ~(Σωκράτης)
[253]	δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ	εἶδος	(τρίτον, καὶ νῦν ἔτι ἡμῖν
[277]	τόδε, ὅπως τὸ Λυσίου τε	ὄνειδος	~ἐξετάσαιμεν τῆς τῶν λόγων (γραφῆς
[277]	~γιγνόμενον ἐν δίκῃ λέγοιτ᾽ ἂν	ὄνειδος	ἢ μή, ἆρα οὐ δεδήλωκεν
[244]	τιθέμενοι οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο οὐδὲ	ὄνειδος	~μανίαν· (οὐ γὰρ ἂν τῇ
[231]	δέδοικας, ~μὴ πυθομένων τῶν ἀνθρώπων	ὄνειδός	σοι γένηται, ~εἰκός ἐστι (τοὺς
[277]	~ἡγούμενος καὶ σαφήνειαν, οὕτω μὲν	ὄνειδος	τῷ γράφοντι, εἴτε τίς φησιν
[276]	πότερα σπουδῇ ἂν θέρους εἰς	Ἀδώνιδος	~κήπους ἀρῶν χαίροι θεωρῶν καλοὺς
[228]	δείκνυε. ~(Φαῖδρος) ~παῦε. ἐκκέκρουκάς με	ἐλπίδος,	ὦ Σώκρατες, ἣν εἶχον ἐν
[246]	πρῶτον ~μὲν ἡμῶν ὁ ἄρχων	συνωρίδος	ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν ἵππων ὁ
[272]	καὶ βραχυτέρα φαίνεται ἐπ᾽ ~αὐτὴν	ὁδός,	ἵνα μὴ μάτην πολλὴν ἀπίῃ
[270]	~(Σωκράτης) ~ἡ γοῦν ἄνευ τούτων	μέθοδος	ἐοίκοι ἂν ὥσπερ (τυφλοῦ πορείᾳ.
[269]	πορεύεται δοκεῖ μοι φαίνεσθαι ἡ	μέθοδος.	~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ δή; ~(Σωκράτης)
[274]	ἀγαθῶν. ὥστ᾽ εἰ μακρὰ ἡ	~περίοδος,	μὴ θαυμάσῃς· μεγάλων γὰρ ἕνεκα
[250]	σέβεται προσορῶν, ἀλλ᾽ ~ἡδονῇ παραδοὺς	τετράποδος	νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ καὶ παιδοσπορεῖν,
[232]	καὶ μὲν δὴ εἴ σοι	δέος	~παρέστηκεν ἡγουμένῳ χαλεπὸν εἶναι φιλίαν
[239]	παρασκευάζειν, ἢ στέρεσθαι τοῦ παραυτίκα	ἡδέος.	~φθονερὸν δὴ ἀνάγκη (εἶναι, καὶ
[242]	δ᾽ ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι,	θεὸς	ἤ τι ~θεῖον ὁ Ἔρως,
[266]	μὲν ὀρθῶς ἢ μὴ προσαγορεύω,	θεὸς	~οἶδε, καλῶ δὲ (οὖν μέχρι
[249]	μνήμῃ κατὰ δύναμιν, πρὸς οἷσπερ	θεὸς	ὢν θεῖός ἐστιν. τοῖς δὲ
[255]	ἅτε οὖν πᾶσαν θεραπείαν ~ὡς	ἰσόθεος	θεραπευόμενος οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένου τοῦ
[249]	χρώμενος, τελέους ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος,	τέλεος	ὄντως μόνος γίγνεται· ἐξιστάμενος δὲ
[279]	τίνα αὐτὸν φήσομεν εἶναι; ~(Σωκράτης)	~νέος	ἔτι, ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης· ὃ
[244]	λέγειν, Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου.	λεκτέος	δὲ ὧδε, ὅτι οὐκ ἔστ᾽
[230]	ἐπιχωρίῳ (ἔοικας· οὕτως ἐκ τοῦ	ἄστεος	οὔτ᾽ εἰς ~τὴν ὑπερορίαν ἀποδημεῖς,
[246]	μὲν αὐτῷ καλός τε καὶ	~ἀγαθὸς	καὶ ἐκ τοιούτων, ὁ δ᾽
[253]	δὴ ἵππων ὁ μέν, φαμέν,	ἀγαθός,	ὁ δ᾽ οὔ· ἀρετὴ δὲ
[250]	γίγνονται, ὃ δ᾽ ἔστι τὸ	πάθος	ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ μὴ ἱκανῶς
[265]	οὐκ ~οἶδ᾽ ὅπῃ τὸ ἐρωτικὸν	πάθος	ἀπεικάζοντες, ἴσως μὲν ἀληθοῦς τινος
[254]	δ᾽ (ἡνίοχος ἔτι ~μᾶλλον ταὐτὸν	πάθος	παθών, ὥσπερ ἀπὸ ὕσπληγος ἀναπεσών,
[238]	τι σοί, ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον	πάθος	πεπονθέναι; ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν,
[251]	καὶ ὅπερ τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων	~πάθος	περὶ τοὺς ὀδόντας γίγνεται ὅταν
[262]	καὶ ἀπατωμένοις δῆλον ὡς τὸ	πάθος	τοῦτο ~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν εἰσερρύη.
[252]	ἥ γε αἰτία καὶ τὸ	πάθος	~τῶν ἐρώντων τοῦτο ἐκεῖνο τυγχάνει
[252]	μεγίστων πόνων. τοῦτο δὲ τὸ	πάθος,	ὦ παῖ καλέ, πρὸς ὃν
[243]	ἡμῶν γεννάδας καὶ πρᾷος τὸ	ἦθος,	~ἑτέρου δὲ τοιούτου ἐρῶν ἢ
[279]	τὸν ~σοφόν· τὸ δὲ χρυσοῦ	πλῆθος	εἴη μοι ὅσον μήτε φέρειν
[275]	δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ ~τὸ	πλῆθος	ὄντες, καὶ χαλεποὶ συνεῖναι, δοξόσοφοι
[263]	ἐν ᾧ τε ἀνάγκη τὸ	~πλῆθος	πλανᾶσθαι καὶ ἐν ᾧ μή.
[235]	πλῆρές πως, ὦ δαιμόνιε, τὸ	στῆθος	ἔχων αἰσθάνομαι παρὰ ~ταῦτα ἂν
[249]	~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν δέ,	ὄρνιθος	δίκην ~βλέπων ἄνω, τῶν κάτω
[264]	~(Φαῖδρος) ποῖον τοῦτο, καὶ τί	πεπονθός;	~(Σωκράτης) ἔστι μὲν τοῦτο τόδε
[253]	στάσει ~ὢν τό τε εἶδος	ὀρθὸς	καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς
[241]	~εἴρηται. καὶ οὕτω δὴ ὁ	μῦθος	ὅτι πάσχειν προσήκει αὐτῷ, ~τοῦτο
[252]	δύναται φέρειν τὸ τοῦ ~πτερωνύμου	ἄχθος·	ὅσοι δὲ Ἄρεώς τε θεραπευταὶ
[238]	οὖν, ὦ Σώκρατες, παρὰ τὸ	εἰωθὸς	εὔροιά τίς σε εἴληφεν. ~(Σωκράτης)
[242]	τὸ δαιμόνιόν τε καὶ τὸ	εἰωθὸς	~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι ἐγένετο (ἀεὶ
[275]	περὶ γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ ὁ	Θηβαῖος	λέγει. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνην
[242]	μάντις μέν, οὐ πάνυ ~δὲ	σπουδαῖος,	ἀλλ᾽ ὥσπερ οἱ τὰ γράμματα
[240]	ἥλικα γὰρ δὴ καὶ ὁ	παλαιὸς	~λόγος τέρπειν τὸν ἥλικα ἡ
[227]	μᾶλλον ἢ ἐρῶντι. ~(Σωκράτης) ~ὢ	γενναῖος.	εἴθε γράψειεν ὡς χρὴ πένητι
[243]	τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς	ἀρχαῖος,	ὃν Ὅμηρος μὲν οὐκ ᾔσθετο,
[248]	~ἐπότισεν. ~(καὶ οὗτος μὲν θεῶν	βίος·	αἱ δὲ ἄλλαι ψυχαί, ἡ
[253]	τε μᾶλλον ἀγαπῶσι, κἂν ἐκ	Διὸς	ἀρύτωσιν ὥσπερ αἱ ~βάκχαι, ἐπὶ
[252]	ὀργιάσων. οἱ μὲν δὴ οὖν	Διὸς	δῖόν τινα ~εἶναι ζητοῦσι τὴν
[250]	καὶ ~θέαν, ἑπόμενοι μετὰ μὲν	Διὸς	ἡμεῖς, ἄλλοι δὲ μετ᾽ ἄλλου
[252]	τυγχάνει ὄν. ~τῶν μὲν οὖν	Διὸς	ὀπαδῶν ὁ ληφθεὶς ἐμβριθέστερον δύναται
[275]	ὦ φίλε, ἐν τῷ τοῦ	Διὸς	τοῦ Δωδωναίου ἱερῷ δρυὸς λόγους
[234]	ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς εἰπὲ πρὸς	Διὸς	φιλίου, οἴει ἄν τινα ἔχειν
[229]	πάνυ νενόηκα· ἀλλ᾽ εἰπὲ πρὸς	Διός,	ὦ Σώκρατες, σὺ τοῦτο τὸ
[242]	τάχα ἐπειδὰν ἀποψυχῇ ἴμεν. ~(Σωκράτης)	~θεῖός	γ᾽ εἶ περὶ τοὺς λόγους,
[238]	μου ἄκουε. τῷ ὄντι γὰρ	θεῖος	ἔοικεν (ὁ τόπος εἶναι, ὥστε
[249]	δύναμιν, πρὸς οἷσπερ θεὸς ὢν	θεῖός	ἐστιν. τοῖς δὲ ~δὴ τοιούτοις
[253]	(λόγῳ ἡνιοχεῖται· ὁ δ᾽ αὖ	~σκολιός,	πολύς, εἰκῇ συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος,
[258]	γένηται λογογραφίας τε καὶ τοῦ	ἄξιος	εἶναι ~συγγράφειν, πενθεῖ αὐτός τε
[256]	εὔνουν ἀσπαζόμενος, ὅταν τε συγκατακέωνται,	~οἷός	ἐστι μὴ ἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ
[236]	ταῦτα ὀμώμοκας. πῶς γὰρ ἂν	οἷός	τ᾽ εἴην τοιαύτης θοίνης ~ἀπέχεσθαι;
[235]	~(Σωκράτης) ~τοῦτο ἐγώ σοι οὐκέτι	οἷός	τ᾽ ἔσομαι πιθέσθαι· παλαιοὶ γὰρ
[261]	αὕτη ἂν εἴη, ᾗ ~τις	οἷός	τ᾽ ἔσται πᾶν παντὶ ὁμοιοῦν
[236]	~σοι παντὸς μᾶλλον οὕτως ὅπως	οἷός	τε εἶ, ἵνα μὴ τὸ
[262]	μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἦ οὖν	οἷός	τε ἔσται, ἀλήθειαν ἀγνοῶν ἑκάστου,
[274]	δοκεῖ λέγεσθαι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ	οἷός	τέ τις εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ
[266]	τῶν διαιρέσεων καὶ συναγωγῶν, ~ἵνα	οἷός	τε ὦ λέγειν τε καὶ
[235]	δή μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος ὡς	~οἷός	τε ὢν ταὐτὰ ἑτέρως τε
[271]	~δὲ εἰπεῖν τε ἱκανῶς ἔχῃ	οἷος	ὑφ᾽ οἵων πείθεται, παραγιγνόμενόν τε
[239]	πάντα ~ἀποβλέπων εἰς τὸν ἐραστήν,	οἷος	ὢν τῷ μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ
[236]	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ὦ μακάριε Φαῖδρε,	γελοῖος	ἔσομαι παρ᾽ ἀγαθὸν ποιητὴν ἰδιώτης
[241]	μὴ πράττων ταὐτὰ τῷ πρόσθεν	ὅμοιός	τε ἐκείνῳ καὶ ὁ αὐτὸς
[239]	ὡς θεραπεύσει οὗ ἂν ~γένηται	κύριος,	ὃς ἡδὺ πρὸ ἀγαθοῦ ἠνάγκασται
[253]	καὶ ἀλαζονείας ~ἑταῖρος, περὶ ὦτα	λάσιος,	κωφός, μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις
[242]	λόγους, ὦ Φαῖδρε, καὶ ἀτεχνῶς	θαυμάσιος.	οἶμαι γὰρ ἐγὼ ~τῶν ἐπὶ
[238]	λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων μέντοι σὺ	αἴτιος.	ἀλλὰ τὰ λοιπὰ ἄκουε· ἴσως
[242]	κρατεῖς καὶ νῦν αὖ ~δοκεῖς	αἴτιός	μοι γεγενῆσθαι λόγῳ τινὶ ῥηθῆναι.
[246]	δ᾽ ἐξ ἐναντίων τε καὶ	ἐναντίος·	χαλεπὴ δὴ καὶ ~δύσκολος ἐξ
[268]	εἰ ἄρα καὶ σοὶ φαίνεται	διεστηκὸς	αὐτῶν τὸ ~ἤτριον ὥσπερ ἐμοί.
[248]	μίμησίν τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ	~δημιουργικὸς	ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ
[248]	ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ	γεωργικός,	ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός, ἐνάτῃ
[267]	ταῦτα δὲ ἀκούων ποτέ μου	Πρόδικος	ἐγέλασεν, καὶ ~μόνος αὐτὸς ηὑρηκέναι
[237]	τῆς ~σκέψεως, προελθόντες δὲ τὸ	εἰκὸς	ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ ἑαυτοῖς οὔτε
[258]	~τοῦτο ὅτι συγγράφει; ~(Φαῖδρος) ~οὔκουν	εἰκός	γε ἐξ ὧν σὺ λέγεις·
[272]	καὶ ~πάντως λέγοντα τὸ δὴ	εἰκὸς	διωκτέον εἶναι, πολλὰ εἰπόντα χαίρειν
[229]	τις ἀπιστῶν προσβιβᾷ κατὰ τὸ	εἰκὸς	ἕκαστον, ~ἅτε ἀγροίκῳ τινὶ σοφίᾳ
[233]	ὧν ἂν εὖ πάθωσι ταῦτα	εἰκὸς	ἐλάττω τὴν φιλίαν αὐτοῖς ποιῆσαι,
[231]	τούτους κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι πῶς	εἰκός	ἐστι τοιοῦτον ~πρᾶγμα προέσθαι (τοιαύτην
[232]	τῶν ἀνθρώπων ὄνειδός σοι γένηται,	~εἰκός	ἐστι (τοὺς μὲν ἐρῶντας, οὕτως
[273]	μή τι ἄλλο λέγει (τὸ	εἰκὸς	ἢ τὸ τῷ πλήθει δοκοῦν.
[269]	Φαῖδρε, ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι,	εἰκός	ἴσως δὲ καὶ ~ἀναγκαῖον ἔχειν
[255]	φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δή, οἷον	εἰκός,	ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ
[276]	~(Φαῖδρος) οὔκουν δὴ τό γ᾽	εἰκός.	~(Σωκράτης) ~οὐ γάρ· ἀλλὰ τοὺς
[273]	λέγοντες ὡς ἄρα ~τοῦτο τὸ	εἰκὸς	τοῖς πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ
[270]	ἀρετὴν παραδώσειν. ~(Φαῖδρος) τὸ γοῦν	εἰκός,	ὦ Σώκρατες, οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ψυχῆς
[272]	πιθανοῦ· (τοῦτο δ᾽ εἶναι τὸ	εἰκός,	ᾧ δεῖν προσέχειν τὸν ~μέλλοντα
[248]	ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός, ἐνάτῃ	τυραννικός.	~ἐν δὴ τούτοις ἅπασιν ὃς
[252]	οὖν εἰ φιλόσοφός ~τε καὶ	ἡγεμονικὸς	τὴν φύσιν, καὶ ὅταν αὐτὸν
[262]	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ἔστιν οὖν ὅπως	τεχνικὸς	ἔσται μεταβιβάζειν κατὰ σμικρὸν διὰ
[273]	ἕκαστον περιλαμβάνειν, οὔ ποτ᾽ ἔσται	τεχνικὸς	λόγων πέρι ~καθ᾽ ὅσον δυνατὸν
[248]	ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢ	δημοκοπικός,	ἐνάτῃ τυραννικός. ~ἐν δὴ τούτοις
[273]	ὡς ἐάν τις ἀσθενὴς ~καὶ	ἀνδρικὸς	ἰσχυρὸν καὶ δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον
[260]	φαίνεται. ~(Σωκράτης) ~ὅταν οὖν ὁ	ῥητορικὸς	ἀγνοῶν ἀγαθὸν καὶ κακόν, λαβὼν
[268]	τοιαῦτα· καὶ ἐπιστάμενος αὐτὰ ~ἀξιῶ	ἰατρικὸς	εἶναι καὶ ἄλλον ποιεῖν ᾧ
[268]	οἶμαι λοιδορήσειαν, ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν	μουσικὸς	ἐντυχὼν ~ἀνδρὶ οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι,
[243]	ἠγνόησεν ὥσπερ ~Ὅμηρος, ἀλλ᾽ ἅτε	μουσικὸς	ὢν ἔγνω τὴν αἰτίαν, καὶ
[268]	ὦ μοχθηρέ, ~μελαγχολᾷς, ἀλλ᾽ ἅτε	μουσικὸς	ὢν πρᾳότερον ὅτι ὦ ἄριστε,
[248]	(ἤ τινα τελεστικὸν ~ἕξουσαν· ἕκτῃ	ποιητικὸς	ἢ τῶν περὶ μίμησίν τις
[248]	ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ	σοφιστικὸς	ἢ δημοκοπικός, ἐνάτῃ τυραννικός. ~ἐν
[227]	~διετρίβομεν, οὐκ οἶδ᾽ ὅντινα τρόπον	ἐρωτικός.	γέγραφε γὰρ δὴ ὁ Λυσίας
[236]	λέγω· ὁ δέ μοι λόγος	ὅρκος	ἔσται. ὄμνυμι γάρ σοι τίνα
[237]	οὕτω δὴ παῖς, μᾶλλον δὲ	μειρακίσκος,	μάλα καλός· τούτῳ δὲ ἦσαν
[253]	ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος,	λευκὸς	ἰδεῖν, ~μελανόμματος, τιμῆς ἐραστὴς μετὰ
[266]	παρανοίας ὡς ἓν> ἐν ἡμῖν	πεφυκὸς	εἶδος ἡγησαμένω τὼ ~λόγω, ὁ
[246]	τῶν ἵππων ὁ μὲν αὐτῷ	καλός	τε καὶ ~ἀγαθὸς καὶ ἐκ
[237]	παῖς, μᾶλλον δὲ μειρακίσκος, μάλα	καλός·	τούτῳ δὲ ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ
[241]	ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ᾽ ἤδη σοι	~τέλος	ἐχέτω ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος) ~καίτοι
[276]	ἐν ὀγδόῳ ~μηνὶ ὅσα ἔσπειρεν	τέλος	λαβόντα; ~(Φαῖδρος) ~οὕτω που, ὦ
[267]	ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ δὲ δὴ	τέλος	τῶν λόγων κοινῇ πᾶσιν ἔοικε
[253]	~σκολιός, πολύς, εἰκῇ συμπεφορημένος, κρατεραύχην,	βραχυτράχηλος,	~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως, γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως
[239]	ἀπεργάζεται· ἥττων δὲ ἀμαθὴς σοφοῦ,	δειλὸς	ἀνδρείου, ~ἀδύνατος εἰπεῖν ῥητορικοῦ, βραδὺς
[255]	πεπονθότος, καὶ αὐτὸς ὢν φύσει	φίλος	τῷ θεραπεύοντι, ἐὰν ~ἄρα καὶ
[263]	ὅταν δικαίου ἢ ἀγαθοῦ; οὐκ	ἄλλος	ἄλλῃ φέρεται, καὶ ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις
[248]	ἢ τῶν περὶ μίμησίν τις	ἄλλος	ἁρμόσει, ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός,
[278]	καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ εἴ τις	ἄλλος	αὖ ποίησιν ψιλὴν ἢ ἐν
[241]	αἰσχύνης οὔτε ~εἰπεῖν τολμᾷ ὅτι	ἄλλος	γέγονεν, οὔθ᾽ ὅπως τὰ τῆς
[241]	σωφροσύνην ἀντ᾽ ἔρωτος καὶ μανίας,	ἄλλος	γεγονὼς ~λέληθεν τὰ παιδικά. καὶ
[274]	μὲν τεκεῖν δυνατὸς τὰ τέχνης,	ἄλλος	δὲ ~κρῖναι τίν᾽ ἔχει μοῖραν
[279]	μήτε φέρειν μήτε ἄγειν δύναιτο	ἄλλος	~ἢ ὁ σώφρων. ἔτ᾽ ἄλλου
[274]	δ᾽ ~εἶπεν· ὦ τεχνικώτατε Θεύθ,	ἄλλος	μὲν τεκεῖν δυνατὸς τὰ τέχνης,
[273]	τέχνην ἀνευρεῖν ὁ Τεισίας ἢ	ἄλλος	ὅστις ~δή ποτ᾽ ὢν τυγχάνει
[277]	~ὡς εἴτε Λυσίας ἤ τις	ἄλλος	πώποτε ἔγραψεν ἢ γράψει ἰδίᾳ
[271]	Θρασύμαχός τε καὶ ὃς ἂν	ἄλλος	σπουδῇ τέχνην ῥητορικὴν διδῷ, ~πρῶτον
[278]	Λυσίᾳ τε καὶ εἴ τις	ἄλλος	συντίθησι λόγους, καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ
[250]	θεῶνται τὸ τοῦ εἰκασθέντος γένος·	~κάλλος	δὲ τότ᾽ ἦν ἰδεῖν λαμπρόν,
[251]	βλέπουσα πρὸς τὸ ~τοῦ παιδὸς	κάλλος,	ἐκεῖθεν μέρη ἐπιόντα καὶ ῥέοντ᾽
[238]	ἑαυτῆς συγγενῶν ἐπιθυμιῶν ἐπὶ σωμάτων	κάλλος	ἐρρωμένως ~ῥωσθεῖσα νικήσασα ἀγωγῇ, ἀπ᾽
[251]	πολυθεάμων, ὅταν θεοειδὲς πρόσωπον ἴδῃ	κάλλος	~εὖ μεμιμημένον ἤ τινα σώματος
[252]	γὰρ τῷ σέβεσθαι τὸν τὸ	κάλλος	(ἔχοντα ἰατρὸν ηὕρηκε μόνον ~τῶν
[250]	ἐκεῖσε φέρεται πρὸς αὐτὸ τὸ	~κάλλος,	θεώμενος αὐτοῦ τὴν τῇδε ἐπωνυμίαν,
[251]	οἴηται ὄψεσθαι τὸν ἔχοντα τὸ	κάλλος·	ἰδοῦσα δὲ ~καὶ ἐποχετευσαμένη ἵμερον
[250]	τἆλλα ὅσα ἐραστά· νῦν δὲ	κάλλος	μόνον ταύτην ἔσχε ~μοῖραν, ὥστ᾽
[249]	ὅταν τὸ τῇδέ ~τις ὁρῶν	κάλλος,	τοῦ ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε
[246]	καὶ ἐναντίος· χαλεπὴ δὴ καὶ	~δύσκολος	ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς
[251]	τῆς ῥίζης ὁ τοῦ ~πτεροῦ	καυλὸς	ὑπὸ πᾶν τὸ τῆς ψυχῆς
[237]	πολλοί. εἷς δέ τις αὐτῶν	αἱμύλος	ἦν, ὃς οὐδενὸς ἧττον ἐρῶν
[277]	εἶναι, οὐδὲ ἂν ὁ πᾶς	~ὄχλος	αὐτὸ ἐπαινέσῃ. ~(Φαῖδρος) οὐ γὰρ
[229]	τῆς Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ δὲ	ὄχλος	τοιούτων ~Γοργόνων καὶ Πηγάσων καὶ
[253]	κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως, γλαυκόμματος,	ὕφαιμος,	ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας ~ἑταῖρος, περὶ
[269]	φύσει ῥητορικῷ εἶναι, ἔσῃ ~ῥήτωρ	ἐλλόγιμος,	προσλαβὼν ἐπιστήμην τε καὶ μελέτην,
[256]	τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ	νόμος	ἐστὶν ἔτι ~ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις
[248]	ἐπὶ τὴν γῆν ~πέσῃ, τότε	νόμος	ταύτην (μὴ φυτεῦσαι εἰς μηδεμίαν
[243]	δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ ~μυθολογίαν	καθαρμὸς	ἀρχαῖος, ὃν Ὅμηρος μὲν οὐκ
[248]	ᾧ ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται.	θεσμός	τε Ἀδραστείας ~ὅδε. ἥτις ἂν
[244]	δὲ ὧδε, ὅτι οὐκ ἔστ᾽	ἔτυμος	λόγος ὃς ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ
[243]	καὶ ποιεῖ εὐθὺς ~οὐκ ἔστ᾽	ἔτυμος	λόγος οὗτος, ~οὐδ᾽ ἔβας ἐν
[260]	δὲ λέγειν, φησὶν ὁ Λάκων,	ἔτυμος	τέχνη ἄνευ τοῦ ~ἀληθείας ἧφθαι
[229]	διαβαίνομεν· καὶ ~πού τίς ἐστι	βωμὸς	αὐτόθι Βορέου. ~(Φαῖδρος) ~οὐ πάνυ
[258]	οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί δέ; ὅταν	ἱκανὸς	γένηται ῥήτωρ ἢ βασιλεύς, ὥστε
[245]	πεισθεὶς ὡς ἄρα ἐκ τέχνης	ἱκανὸς	~ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός τε
[261]	ἐὰν μὴ ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ	ἱκανός	ποτε λέγειν ἔσται περὶ οὐδενός.
[242]	φαῦλοι, ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον	~ἱκανός·	σαφῶς οὖν ἤδη μανθάνω τὸ
[230]	ἡ καταγωγή. ἥ τε γὰρ	πλάτανος	αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής τε ~καὶ
[266]	ἐλαβέτην, ~ὥσπερ (δὲ σώματος ἐξ	ἑνὸς	διπλᾶ καὶ ὁμώνυμα πέφυκε, σκαιά,
[245]	γίγνεσθαι, ~αὐτὴν δὲ μηδ᾽ ἐξ	ἑνός·	εἰ γὰρ ἔκ του ἀρχὴ
[246]	ἐπωνυμίαν· ἀθάνατον ~δὲ οὐδ᾽ ἐξ	ἑνὸς	λόγου λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομεν οὔτε
[270]	ἔχῃ, ~ταῦτα ἀριθμησάμενον, ὅπερ ἐφ᾽	ἑνός,	τοῦτ᾽ ἰδεῖν ἐφ᾽ ἑκάστου, τῷ
[247]	διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς ~θεῶν	γένος	εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται πράττων ἕκαστος αὐτῶν
[250]	ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ εἰκασθέντος	γένος·	~κάλλος δὲ τότ᾽ ἦν ἰδεῖν
[259]	~αὑτούς· ἐξ ὧν τὸ τεττίγων	γένος	μετ᾽ ἐκεῖνο φύεται, γέρας τοῦτο
[237]	ᾠδῆς εἶδος λίγειαι, εἴτε διὰ	γένος	μουσικὸν τὸ ~Λιγύων ταύτην ἔσχετ᾽
[246]	μετεωρίζουσα ᾗ τὸ τῶν θεῶν	~γένος	οἰκεῖ, κεκοινώνηκε δέ πῃ μάλιστα
[277]	ὅσον πέφυκε μεταχειρισθῆναι τὸ ~λόγων	γένος,	οὔτε τι πρὸς τὸ διδάξαι
[247]	ἣν τὸ τῆς ~ἀληθοῦς ἐπιστήμης	γένος,	τοῦτον ἔχει (τὸν τόπον. ἅτ᾽
[236]	μηδέποτέ σοι ἕτερον λόγον μηδένα	μηδενὸς	μήτε ~ἐπιδείξειν μήτε ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης)
[261]	ἱκανός ποτε λέγειν ἔσται περὶ	οὐδενός.	ἀποκρινέσθω δὴ ὁ ~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος)
[237]	τις αὐτῶν αἱμύλος ἦν, ὃς	οὐδενὸς	ἧττον ἐρῶν ἐπεπείκει τὸν ~παῖδα
[264]	ἔστι μὲν τοῦτο τόδε ~χαλκῆ	παρθένος	εἰμί, Μίδα δ᾽ ἐπὶ σήματι
[267]	μοι φαίνεται τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου	σθένος,	ὀργίσαι τε αὖ πολλοὺς ἅμα
[266]	αὖ τινα ~ἔρωτα ἐφευρὼν καὶ	(προτεινάμενος	ἐπῄνεσεν ὡς μεγίστων αἴτιον ἡμῖν
[247]	ὁ ἀεὶ ἐθέλων τε καὶ	δυνάμενος·	φθόνος γὰρ ἔξω θείου χοροῦ
[271]	μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον δὲ δὴ	διαταξάμενος	τὰ λόγων τε καὶ ψυχῆς
[263]	ἐβουλήθη, καὶ πρὸς τοῦτο ἤδη	συνταξάμενος	πάντα τὸν ὕστερον ~λόγον διεπεράνατο;
[251]	ἱδρὼς καὶ θερμότης ἀήθης ~λαμβάνει·	δεξάμενος	γὰρ τοῦ κάλλους τὴν ἀπορροὴν
[228]	ἐν κεφαλαίοις ἕκαστον ἐφεξῆς δίειμι,	ἀρξάμενος	ἀπὸ τοῦ ~πρώτου. ~(Σωκράτης) ~δείξας
[258]	ἑαυτοῦ σοφίαν, ἐνίοτε πάνυ ~μακρὸν	ποιησάμενος	σύγγραμμα· ἤ σοι ἄλλο τι
[243]	καὶ μὴ ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ	χαρισάμενος	τῷ μὴ ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος) οὗτος
[277]	τε πᾶν ~ὁρίζεσθαι δυνατὸς γένηται,	ὁρισάμενός	τε πάλιν κατ᾽ εἴδη μέχρι
[249]	~τελούμενος, τέλεος ὄντως μόνος γίγνεται·	ἐξιστάμενος	δὲ τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ
[268]	καὶ ἄλλα πάμπολλα τοιαῦτα· καὶ	ἐπιστάμενος	αὐτὰ ~ἀξιῶ ἰατρικὸς εἶναι καὶ
[268]	ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει	ἐπιστάμενος	ὡς οἷόν τε ὀξυτάτην ~καὶ
[228]	ἐγὼ οἶμαι, νὴ τὸν κύνα,	ἐξεπιστάμενος	τὸν λόγον, εἰ μὴ ~πάνυ
[237]	ποιήσω; ~(Φαῖδρος) τοῦ πέρι; ~(Σωκράτης)	~ἐγκαλυψάμενος	ἐρῶ, ἵν᾽ ὅτι τάχιστα διαδράμω
[228]	καὶ τοῦτο δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ	καθήμενος	ἀπειπὼν εἰς ~περίπατον ᾔει, ὡς
[227]	συχνὸν γὰρ ἐκεῖ διέτριψα χρόνον	καθήμενος	ἐξ ἑωθινοῦ. τῷ δὲ σῷ
[255]	ὑπὸ συμφοιτητῶν ἤ τινων ἄλλων	διαβεβλημένος	ᾖ, ~λεγόντων ὡς αἰσχρὸν ἐρῶντι
[253]	δ᾽ αὖ ~σκολιός, πολύς, εἰκῇ	συμπεφορημένος,	κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως, γλαυκόμματος,
[249]	ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς	διακείμενος	ὡς ~(ἄρα αὕτη πασῶν τῶν
[276]	ζῶντα καὶ ἔμψυχον, οὗ ὁ	γεγραμμένος	εἴδωλον ἄν ~τι λέγοιτο δικαίως.
[258]	φαίνεται τὸ τοιοῦτον ἢ λόγος	~συγγεγραμμένος;	~(Φαῖδρος) οὐκ ἔμοιγε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[247]	βαρύνων ᾧ μὴ καλῶς ἦν	τεθραμμένος	τῶν ἡνιόχων. ἔνθα ~δὴ πόνος
[243]	οὐχ ὥσπερ τότε ὑπ᾽ αἰσχύνης	ἐγκεκαλυμμένος.	~(Φαῖδρος) τουτωνί, ὦ Σώκρατες, οὐκ
[241]	καὶ λεχθέντα, ὡς τῷ αὐτῷ	διαλεγόμενος·	ὁ δὲ ὑπ᾽ αἰσχύνης οὔτε
[254]	ἀεί τε καὶ τότε αἰδοῖ	βιαζόμενος,	ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ
[254]	χρόνου (οὗ) ἀμνημονεῖν προσποιουμένω ~ἀναμιμνῄσκων,	βιαζόμενος,	χρεμετίζων, ἕλκων ἠνάγκασεν αὖ προσελθεῖν
[273]	ὢν τυγχάνει καὶ ὁπόθεν χαίρει	ὀνομαζόμενος.	ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε, τούτῳ ~ἡμεῖς
[256]	καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρ᾽ εὔνουν	ἀσπαζόμενος,	ὅταν τε συγκατακέωνται, ~οἷός ἐστι
[236]	ὡς ἔχει; παῦσαι πρός με	καλλωπιζόμενος·	σχεδὸν γὰρ ἔχω ὃ εἰπὼν
[235]	γεγραφότες ἐξελέγξουσί με, ἐάν σοι	~χαριζόμενος	συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος) τίνες οὗτοι; καὶ
[265]	τὰ πολλαχῇ διεσπαρμένα, ἵνα ἕκαστον	~ὁριζόμενος	δῆλον ποιῇ περὶ οὗ ἂν
[276]	(δὲ) γράφῃ, ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα	θησαυριζόμενος,	εἰς τὸ ~λήθης γῆρας ἐὰν
[229]	οὐκ ἂν ἄτοπος εἴην, εἶτα	σοφιζόμενος	φαίην ~αὐτὴν πνεῦμα Βορέου κατὰ
[227]	δὲ σῷ καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ	πειθόμενος	Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς ὁδοὺς ποιοῦμαι
[230]	~ὅθεν δὴ χαίρειν ἐάσας ταῦτα,	πειθόμενος	δὲ τῷ νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν,
[272]	δὲ ~τέχνῃ λέγειν, ὁ μὴ	πειθόμενος	κρατεῖ. τί δὴ οὖν; φήσει
[275]	Ἄμμωνος μαντείαν ἀγνοοῖ, πλέον τι	οἰόμενος	εἶναι λόγους ~(γεγραμμένους τοῦ τὸν
[275]	λέγει. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνην	οἰόμενος	ἐν γράμμασι καταλιπεῖν, καὶ αὖ
[230]	οὖν ἐν τῷ παρόντι δεῦρ᾽	ἀφικόμενος	ἐγὼ μέν μοι δοκῶ ~κατακείσεσθαι,
[270]	φύσιν νοῦ τε καὶ διανοίας	ἀφικόμενος,	ὧν δὴ πέρι τὸν πολὺν
[249]	~τις ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς	ἀναμιμνῃσκόμενος,	πτερῶταί τε καὶ ~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος
[272]	ἤ τινος ἄλλου, πειρῶ λέγειν	~ἀναμιμνῃσκόμενος.	~(Φαῖδρος) ἕνεκα μὲν πείρας ἔχοιμ᾽
[230]	σχήματι οἴει ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽	~ἑλόμενος	ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος) ἄκουε δή. ~περὶ
[273]	συγκόψας, ἱμάτιον ἤ τι ἄλλο	ἀφελόμενος,	εἰς ~δικαστήριον ἄγηται, δεῖ δὴ
[275]	~δέ τι ἔρῃ τῶν λεγομένων	βουλόμενος	μαθεῖν, ἕν τι σημαίνει μόνον
[271]	πείθεται, παραγιγνόμενόν τε δυνατὸς ᾖ	~διαισθανόμενος	ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός ἐστι
[249]	σπουδασμάτων καὶ πρὸς τῷ θείῳ	γιγνόμενος,	νουθετεῖται μὲν ὑπὸ ~τῶν πολλῶν
[266]	ὁ μὲν τὸ ἐπ᾽ ἀριστερὰ	τεμνόμενος	μέρος, πάλιν τοῦτο τέμνων οὐκ
[243]	~(Σωκράτης) ~τοῦτόν γε τοίνυν ἔγωγε	αἰσχυνόμενος,	καὶ αὐτὸν τὸν ἔρωτα δεδιώς,
[234]	τῶν τοιούτων σοὶ ~εἱπόμην, καὶ	ἑπόμενος	συνεβάκχευσα μετὰ σοῦ τῆς θείας
[235]	καὶ συγγραφέων τινῶν. πόθεν δὴ	~τεκμαιρόμενος	λέγω; πλῆρές πως, ὦ δαιμόνιε,
[228]	ἣν εἶχον ἐν σοὶ ὡς	ἐγγυμνασόμενος.	~ἀλλὰ ποῦ δὴ βούλει καθιζόμενοι
[245]	ἄρα ἐκ τέχνης ἱκανὸς ~ποιητὴς	ἐσόμενος,	ἀτελὴς αὐτός τε καὶ ἡ
[245]	μηδέ τις ἡμᾶς λόγος θορυβείτω	~δεδιττόμενος	ὡς πρὸ τοῦ κεκινημένου τὸν
[255]	οὖν πᾶσαν θεραπείαν ~ὡς ἰσόθεος	θεραπευόμενος	οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένου τοῦ ἐρῶντος
[275]	γράμμασι καταλιπεῖν, καὶ αὖ ὁ	παραδεχόμενος	ὥς ~τι σαφὲς καὶ βέβαιον
[235]	ἐλάττω ἕτερα ὑπέσχησαι εἰπεῖν τούτων	ἀπεχόμενος,	καί σοι ~ἐγώ, ὥσπερ οἱ
[263]	λέγω, ἀλλὰ καὶ ὁ Λυσίας	~ἀρχόμενος	τοῦ ἐρωτικοῦ ἠνάγκασεν ἡμᾶς ὑπολαβεῖν
[263]	πάνυ ~μέμνημαι εἰ ὡρισάμην ἔρωτα	ἀρχόμενος	τοῦ λόγου. ~(Φαῖδρος) νὴ Δία
[250]	μὲν οὖν μὴ ~νεοτελὴς ἢ	διεφθαρμένος	οὐκ ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεται
[264]	λόγον, καὶ ἄρχεται ἀφ᾽ ὧν	~πεπαυμένος	ἂν ἤδη ὁ ἐραστὴς λέγοι
[258]	ἔπειτα λέγει ~δὴ μετὰ τοῦτο,	ἐπιδεικνύμενος	τοῖς ἐπαινέταις τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν,
[235]	καὶ ἐφαίνετο δή μοι νεανιεύεσθαι	ἐπιδεικνύμενος	ὡς ~οἷός τε ὢν ταὐτὰ
[234]	ὑπὸ τοῦ λόγου μεταξὺ ~ἀναγιγνώσκων·	ἡγούμενος	γὰρ σὲ μᾶλλον ἢ ἐμὲ
[277]	μεγάλην τινὰ ἐν αὐτῷ βεβαιότητα	~ἡγούμενος	καὶ σαφήνειαν, οὕτω μὲν ὄνειδος
[234]	δ᾽ ἔτι τι> σὺ ποθεῖς,	ἡγούμενος	παραλελεῖφθαι, ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί σοι
[277]	λόγῳ περὶ ἑκάστου παιδιάν τε	ἡγούμενος	πολλὴν ~ἀναγκαῖον εἶναι, καὶ οὐδένα
[240]	αὐτὸν ~δέξαιτο, ~(διακωλυτὰς καὶ ἐπιτιμητὰς	ἡγούμενος	τῆς ἡδίστης πρὸς αὐτὸν ~ὁμιλίας.
[278]	καλῶν καὶ ἀγαθῶν (ἐν) μόνοις	ἡγούμενος	τό τε ἐναργὲς εἶναι ~καὶ
[260]	σκιᾶς ὡς ἵππου τὸν ἔπαινον	ποιούμενος,	ἀλλὰ περὶ κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ,
[233]	διὰ ~μεγάλα βραδέως ὀλίγην ὀργὴν	ποιούμενος,	τῶν μὲν ἀκουσίων συγγνώμην ἔχων,
[269]	οὐ τὰ τραγικά, καὶ ὁ	Ἀκουμενὸς	τὰ πρὸ ἰατρικῆς ἀλλ᾽ οὐ
[246]	πρῶτος πορεύεται, διακοσμῶν πάντα καὶ	ἐπιμελούμενος·	~τῷ δ᾽ ἕπεται στρατιὰ θεῶν
[275]	~οἷς δεῖ γε καὶ μή.	πλημμελούμενος	δὲ καὶ οὐκ ἐν δίκῃ
[249]	ὀρθῶς χρώμενος, τελέους ἀεὶ τελετὰς	~τελούμενος,	τέλεος ὄντως μόνος γίγνεται· ἐξιστάμενος
[252]	χορευτής, ἐκεῖνον τιμῶν τε καὶ	~μιμούμενος	εἰς τὸ δυνατὸν ζῇ, ἕως
[249]	ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε καὶ ~ἀναπτερούμενος	προθυμούμενος	ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν δέ, ὄρνιθος δίκην
[241]	πολλῶν ὅρκων τε καὶ δεήσεων	ὑπισχνούμενος	μόγις ~(κατεῖχε τήν γ᾽ ἐν
[249]	ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε καὶ	~ἀναπτερούμενος	προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν δέ, ὄρνιθος
[233]	οὐδὲ διὰ σμικρὰ ἰσχυρὰν ἔχθραν	ἀναιρούμενος	ἀλλὰ διὰ ~μεγάλα βραδέως ὀλίγην
[250]	φέρεται πρὸς αὐτὸ τὸ ~κάλλος,	θεώμενος	αὐτοῦ τὴν τῇδε ἐπωνυμίαν, ὥστ᾽
[257]	~Λυσίαν τὸν τοῦ λόγου πατέρα	αἰτιώμενος	παῦε τῶν τοιούτων λόγων, ἐπὶ
[253]	τό τε εἶδος ὀρθὸς καὶ	διηρθρωμένος,	ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν, ~μελανόμματος,
[233]	συγγνώμην ἔχων, ~τὰ δὲ ἑκούσια	πειρώμενος	ἀποτρέπειν· ταῦτα γάρ ἐστι φιλίας
[276]	οἷς δὲ ἐσπούδακεν, ~τῇ γεωργικῇ	χρώμενος	ἂν τέχνῃ, σπείρας εἰς τὸ
[276]	~ὅταν τις τῇ διαλεκτικῇ τέχνῃ	χρώμενος,	λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ τε
[229]	ἕκαστον, ~ἅτε ἀγροίκῳ τινὶ σοφίᾳ	χρώμενος,	πολλῆς αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ
[249]	~δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς	χρώμενος,	τελέους ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος
[233]	ὠφελίαν ἔσεσθαι, οὐχ ὑπ᾽ ἔρωτος	ἡττώμενος	~ἀλλ᾽ ἐμαυτοῦ κρατῶν, οὐδὲ διὰ
[267]	ὀργίσαι τε αὖ πολλοὺς ἅμα	δεινὸς	ἁνὴρ (γέγονεν, καὶ ~πάλιν ὠργισμένοις
[228]	οἶδα ὅτι Λυσίου λόγον ἀκούων	ἐκεῖνος	οὐ μόνον ἅπαξ ἤκουσεν, ~ἀλλὰ
[264]	τινὰ ἀνάγκην λογογραφικὴν ᾗ ταῦτα	ἐκεῖνος	οὕτως ἐφεξῆς παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν;
[255]	ὁρῶν λέληθεν. καὶ ὅταν μὲν	ἐκεῖνος	παρῇ, λήγει ~κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ
[276]	τε ὅσα τούτων ἀδελφά, τότ᾽	ἐκεῖνος,	ὡς ~ἔοικεν, ἀντὶ τούτων οἷς
[257]	ὀκνῶ μή μοι ὁ Λυσίας	ταπεινὸς	φανῇ, ἐὰν ἄρα καὶ ἐθελήσῃ
[240]	οὐσίαν γ᾽ ἔχοντα χρυσοῦ ἤ	τινος	ἄλλης κτήσεως οὔτε ~εὐάλωτον ὁμοίως
[272]	βοήθειαν ἔχεις ἐπακηκοὼς Λυσίου ἤ	τινος	ἄλλου, πειρῶ λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος. ~(Φαῖδρος)
[264]	φαίνεται τὸ δεύτερον ~εἰρημένον ἔκ	τινος	ἀνάγκης δεύτερον δεῖν τεθῆναι, ἤ
[246]	~πτερορρυήσασα φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ	τινος	ἀντιλάβηται, οὗ κατοικισθεῖσα, ~σῶμα γήϊνον
[248]	γυμναστικοῦ ἢ περὶ ~σώματος ἴασίν	τινος	ἐσομένου, πέμπτην μαντικὸν βίον (ἤ
[265]	πάθος ἀπεικάζοντες, ἴσως μὲν ἀληθοῦς	τινος	ἐφαπτόμενοι, ~τάχα δ᾽ ἂν καὶ
[230]	τε καὶ ἁπλούστερον ζῷον, θείας	τινὸς	καὶ ἀτύφου μοίρας φύσει ~μετέχον.
[248]	~φιλοσόφου ἢ φιλοκάλου ἢ μουσικοῦ	τινος	καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν δὲ δευτέραν
[258]	ἰδιώτης; ~(Φαῖδρος) ~ἐρωτᾷς εἰ δεόμεθα;	τίνος	μὲν οὖν ἕνεκα κἄν τις
[248]	ἀρχικοῦ, τρίτην εἰς πολιτικοῦ ἤ	τινος	~οἰκονομικοῦ ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην εἰς
[262]	οὐ γάρ που ἔγωγε τέχνης	τινὸς	τοῦ λέγειν μέτοχος. ~(Φαῖδρος) ἔστω
[247]	ἀεὶ ἐθέλων τε καὶ δυνάμενος·	φθόνος	γὰρ ἔξω θείου χοροῦ ἵσταται.
[236]	δὲ λοιπῶν ἕτερα πλείω καὶ	πλείονος	ἄξια εἰπὼν τῶνδε {Λυσίου} παρὰ
[235]	δύνασθαι εἰπεῖν ἄλλα πλείω καὶ	πλείονος	ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο ἐγώ σοι
[252]	οὐδέ τινα τοῦ καλοῦ ~περὶ	πλείονος	ποιεῖται, ἀλλὰ μητέρων τε καὶ
[231]	~ὕστερον ἐρασθῶσιν, ἐκείνους αὐτῶν περὶ	πλείονος	ποιήσονται, καὶ δῆλον ὅτι, ~ἐὰν
[267]	ποτέ μου Πρόδικος ἐγέλασεν, καὶ	~μόνος	αὐτὸς ηὑρηκέναι ἔφη ὧν δεῖ
[249]	ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος ὄντως	μόνος	γίγνεται· ἐξιστάμενος δὲ τῶν ~(ἀνθρωπίνων
[248]	ὃς μὲν ἂν δικαίως διαγάγῃ	ἀμείνονος	μοίρας ~μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽ ἂν
[247]	τεθραμμένος τῶν ἡνιόχων. ἔνθα ~δὴ	πόνος	τε καὶ ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ
[248]	~μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽ ἂν ἀδίκως,	χείρονος·	εἰς μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ
[231]	παύσωνται· τοῖς δὲ οὐκ ἔστι	χρόνος	ἐν ᾧ ~μεταγνῶναι προσήκει. οὐ
[246]	δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε καὶ	ἐλάττονος·	ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω δὴ
[260]	καὶ οὐκ ἔστι ~τέχνη ἀλλ᾽	ἄτεχνος	τριβή· τοῦ δὲ λέγειν, φησὶν
[276]	ἵκηται, καὶ παντὶ τῷ ταὐτὸν	ἴχνος	μετιόντι, ἡσθήσεταί τε ~αὐτοὺς θεωρῶν
[257]	σε ὅτι ἀπὸ τοῦ (μακροῦ	ἀγκῶνος	τοῦ ~κατὰ Νεῖλον ἐκλήθη· καὶ
[265]	μέρη διελόμενοι, μαντικὴν μὲν ἐπίπνοιαν	~Ἀπόλλωνος	θέντες, Διονύσου δὲ τελεστικήν, Μουσῶν
[253]	δρῶσιν τὰ αὐτά. οἱ δὲ	Ἀπόλλωνός	τε καὶ ~ἑκάστου τῶν θεῶν
[258]	ὥστε (λαβὼν τὴν Λυκούργου ἢ	~Σόλωνος	ἢ Δαρείου δύναμιν ἀθάνατος γενέσθαι
[248]	ἀρίστῳ νομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ	(λειμῶνος	τυγχάνει οὖσα, ἥ ~τε τοῦ
[275]	γέμοι καὶ τῷ ~ὄντι τὴν	Ἄμμωνος	μαντείαν ἀγνοοῖ, πλέον τι οἰόμενος
[239]	κατὰ (διάνοιαν ἐπίτροπός τε καὶ	κοινωνὸς	οὐδαμῇ ~λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα.
[227]		~Πλάτωνος	Φαῖδρος. ~(Σωκράτης) ὦ φίλε Φαῖδρε,
[230]	~εἴτε τι θηρίον ὂν τυγχάνω	Τυφῶνος	πολυπλοκώτερον καὶ μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον, ~εἴτε
[259]	ἔχουσι δὲ δὴ τί τοῦτο;	ἀνήκοος	γάρ, ὡς ἔοικε, τυγχάνω ὤν.
[261]	σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν δὲ Παλαμήδους	ἀνήκοος	γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ ναὶ μὰ
[243]	καὶ τοῦτο ἀκούσῃ, καὶ μὴ	ἀνήκοος	ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος τῷ μὴ
[275]	διαφέρει τίς ὁ λέγων καὶ	ποδαπός.	οὐ γὰρ ἐκεῖνο ~μόνον σκοπεῖς,
[260]	τῆς ἀληθείας. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι ἀπόβλητον	ἔπος"	εἶναι δεῖ, ὦ Φαῖδρε, ὃ
[270]	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ὁ αὐτός που	τρόπος	τέχνης ἰατρικῆς ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς.
[258]	δή. ~(Σωκράτης) ~τίς οὖν ὁ	τρόπος	τοῦ καλῶς τε καὶ μὴ
[239]	τὰ μὲν οὖν κατὰ (διάνοιαν	ἐπίτροπός	τε καὶ κοινωνὸς οὐδαμῇ ~λυσιτελὴς
[238]	ὄντι γὰρ θεῖος ἔοικεν (ὁ	τόπος	εἶναι, ὥστε ἐὰν ~ἄρα πολλάκις
[229]	ὥσπερ οἱ σοφοί, οὐκ ἂν	ἄτοπος	εἴην, εἶτα σοφιζόμενος φαίην ~αὐτὴν
[255]	τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος	ἵππος	ἔχει ὅτι λέγῃ ~πρὸς τὸν
[247]	βρίθει γὰρ ὁ τῆς κάκης	ἵππος	μετέχων, ἐπὶ ~τὴν γῆν ῥέπων
[253]	εἶδος ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην,	ἐπίγρυπος,	λευκὸς ἰδεῖν, ~μελανόμματος, τιμῆς ἐραστὴς
[249]	καὶ ἐκ θηρίου ὅς ποτε	ἄνθρωπος	ἦν πάλιν εἰς ἄνθρωπον. οὐ
[268]	~εἰπεῖν ἂν οἶμαι ὅτι μαίνεται	ἅνθρωπος,	καὶ ἐκ βιβλίου ποθὲν ἀκούσας
[253]	πολύς, εἰκῇ συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος,	~σιμοπρόσωπος,	μελάγχρως, γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ
[272]	πως ἀποδεκτέον λεγομένης ~λόγων τέχνης;	~(Φαῖδρος)	~ἀδύνατόν που, ὦ Σώκρατες, ἄλλως·
[262]	μεγάλην ἐν τοῖς ἄλλοις διαγιγνώσκειν;	~(Φαῖδρος)	ἀδύνατον. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν τοῖς παρὰ
[230]	ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε.	~(Φαῖδρος)	ἄκουε δή. ~περὶ μὲν τῶν
[266]	ὡς μεγίστων αἴτιον ἡμῖν ~ἀγαθῶν.	~(Φαῖδρος)	ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων δὴ
[238]	~γὰρ οὐκέτι πόρρω διθυράμβων φθέγγομαι.	~(Φαῖδρος)	ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων μέντοι
[243]	ἐρῶντι ἐκ τῶν ὁμοίων χαρίζεσθαι.	~(Φαῖδρος)	~ἀλλ᾽ εὖ ἴσθι ὅτι ἕξει
[235]	ὅπως τε καὶ ὧντινων ἤκουσα.	~(Φαῖδρος)	~ἀλλ᾽ ὦ γενναιότατε, κάλλιστα εἴρηκας.
[269]	σφῶν πορίζεσθαι ἐν ~τοῖς λόγοις"	~(Φαῖδρος)	~ἀλλὰ μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύει
[269]	δοκεῖ μοι φαίνεσθαι ἡ μέθοδος.	~(Φαῖδρος)	ἀλλὰ πῇ δή; ~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει,
[262]	ὄντων καὶ ἀνομοιότητα ἀκριβῶς διειδέναι.	~(Φαῖδρος)	ἀνάγκη μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἦ
[229]	Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι; ~(Σωκράτης) λέγεται γάρ.	~(Φαῖδρος)	~ἆρ᾽ οὖν ἐνθένδε; χαρίεντα γοῦν
[273]	γιγνόμενον τὴν ἅπασαν τέχνην πορίζειν.	~(Φαῖδρος)	~αὐτά γε, ὦ Σώκρατες, διελήλυθας
[266]	δωροφορεῖν αὐτοῖς ὡς βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν;	~(Φαῖδρος)	~βασιλικοὶ μὲν ἇνδρες, οὐ μὲν
[260]	ἡμέρων ζῴων μέγιστα ἔχον ὦτα	~(Φαῖδρος)	γελοῖόν γ᾽ ἄν, ὦ Σώκρατες,
[274]	μέλοι τι τῶν ἀνθρωπίνων δοξασμάτων;	~(Φαῖδρος)	γελοῖον ἤρου· ἀλλ᾽ ἃ φῂς
[262]	τοῦτο ~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν εἰσερρύη.	~(Φαῖδρος)	γίγνεται γοῦν οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ἔστιν
[268]	αὐτῶν τὸ ~ἤτριον ὥσπερ ἐμοί.	~(Φαῖδρος)	δείκνυε μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ δή
[258]	ἀλλ᾽ αἰσχρῶς ~τε καὶ κακῶς.	~(Φαῖδρος)	δῆλον δή. ~(Σωκράτης) ~τίς οὖν
[263]	ῥητορικὴ ἐν ποτέροις μεῖζον δύναται;	~(Φαῖδρος)	δῆλον ὅτι ἐν οἷς πλανώμεθα.
[259]	γράφειν καὶ ὅπῃ μή, σκεπτέον.	~(Φαῖδρος)	δῆλον. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐχ
[263]	ἔχομεν, περὶ δ᾽ ἔνια στασιωτικῶς;	~(Φαῖδρος)	δοκῶ μὲν ὃ λέγεις μανθάνειν,
[277]	μὴ δοκεῖ μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως.	~(Φαῖδρος)	ἔδοξέ γε δή· πάλιν δὲ
[270]	ἄνευ τῆς τοῦ ὅλου ~φύσεως;	~(Φαῖδρος)	~εἰ μὲν Ἱπποκράτει γε τῷ
[263]	πάλιν ἀναγνῶμεν τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ;	~(Φαῖδρος)	εἰ σοί γε δοκεῖ· ὃ
[234]	μετὰ σοῦ τῆς θείας κεφαλῆς.	~(Φαῖδρος)	εἶεν· οὕτω δὴ δοκεῖ παίζειν;
[229]	βουλώμεθα ~κατακλινῆναι. ~(Σωκράτης) προάγοις ἄν.	~(Φαῖδρος)	~εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατες, οὐκ
[268]	τ᾽ εἶναι (ποιεῖν) ἃ ἐρωτᾷς;	~(Φαῖδρος)	~εἰπεῖν ἂν οἶμαι ὅτι μαίνεται
[229]	ἂν δόξῃ ἐν ἡσυχίᾳ ~καθιζησόμεθα.	~(Φαῖδρος)	~εἰς καιρόν, ὡς ἔοικεν, ἀνυπόδητος
[229]	ὑψηλοτάτην πλάτανον; ~(Σωκράτης) τί μήν;	~(Φαῖδρος)	~ἐκεῖ σκιά τ᾽ ἐστὶν καὶ
[228]	~πάντως ποιήσει νῦν ἤδη ποιεῖν.	~(Φαῖδρος)	~ἐμοὶ ὡς ἀληθῶς πολὺ κράτιστόν
[262]	διαφέρουσι γίγνεται ~μᾶλλον ἢ ὀλίγον;	~(Φαῖδρος)	ἐν τοῖς ὀλίγον. ~(Σωκράτης) ~ἀλλά
[272]	τινος ἄλλου, πειρῶ λέγειν ~ἀναμιμνῃσκόμενος.	~(Φαῖδρος)	ἕνεκα μὲν πείρας ἔχοιμ᾽ ἄν,
[258]	ἢ ἄνευ μέτρου ὡς ἰδιώτης;	~(Φαῖδρος)	~ἐρωτᾷς εἰ δεόμεθα; τίνος μὲν
[261]	οὐδενός. ἀποκρινέσθω δὴ ὁ ~Φαῖδρος.	~(Φαῖδρος)	ἐρωτᾶτε. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ
[264]	οὐδὲν εἶπον, Φαῖδρε, ~φίλη κεφαλή;	~(Φαῖδρος)	ἔστιν γέ τοι δή, ὦ
[262]	τέχνης τινὸς τοῦ λέγειν μέτοχος.	~(Φαῖδρος)	ἔστω ὡς λέγεις· μόνον δήλωσον
[257]	οἴει ὀνειδίζοντα λέγειν ἃ ἔλεγεν.	~(Φαῖδρος)	~ἐφαίνετο γάρ, ὦ Σώκρατες· καὶ
[259]	διδόναι, τάχ᾽ ἂν δοῖεν ἀγασθέντες.	~(Φαῖδρος)	ἔχουσι δὲ δὴ τί τοῦτο;
[276]	ἔχειν εἰς τὰ ἑαυτοῦ σπέρματα;	~(Φαῖδρος)	ἥκιστά γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα
[260]	τυγχάνοιμι εἰδὼς περὶ σοῦ, ὅτι	(Φαῖδρος)	ἵππον ἡγεῖται ~τὸ τῶν ἡμέρων
[278]	δεῖ παρελθεῖν. ~(Σωκράτης) τίνα τοῦτον;	~(Φαῖδρος)	~Ἰσοκράτη τὸν καλόν· ᾧ τί
[243]	ὁμολογεῖν ἃ ψέγομεν τὸν ἔρωτα;	~(Φαῖδρος)	ἴσως νὴ Δί᾽ ὦ Σώκρατες.
[279]	ἐμοὶ μὲν γὰρ μετρίως ηὖκται.	~(Φαῖδρος)	καὶ ἐμοὶ ταῦτα συνεύχου· κοινὰ
[265]	τῷ μὴ δεῖ χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην.	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλ᾽ ἀνδρικῶς. ~(Σωκράτης) ~ὤιμην
[265]	ὦ Φαῖδρε, καλῶν παίδων ἔφορον.	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα ἔμοιγε οὐκ ἀηδῶς
[268]	ἔχει ~τὴν τῆς τέχνης δύναμιν.	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα ἐρρωμένην, ὦ Σώκρατες,
[266]	ἔστι τὸ ~λειπόμενον τῆς ῥητορικῆς.	~(Φαῖδρος)	~καὶ μάλα που συχνά, ὦ
[258]	αὐτός τε καὶ οἱ ἑταῖροι.	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~δῆλόν γε
[258]	νομίζουσι, θεώμενοι αὐτοῦ τὰ συγγράμματα;	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~οἴει τινὰ
[274]	ὅτι ἄν τῳ συμβῇ ~παθεῖν.	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν τὸ
[263]	οὐ τὸ αὐτὸ πάντες διενοήθημεν;	~(Φαῖδρος)	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽
[227]	πρόαγε δή. ~(Σωκράτης) λέγοις ἄν.	~(Φαῖδρος)	~καὶ μήν, ὦ Σώκρατες, προσήκουσα
[261]	τῶν δὲ Παλαμήδους ἀνήκοος γέγονας;	~(Φαῖδρος)	~καὶ ναὶ μὰ Δί᾽ ἔγωγε
[278]	καὶ ἁρμόττοι καὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι.	~(Φαῖδρος)	καὶ οὐδέν γε ἀπὸ τρόπου.
[268]	αὐτὰ τραγῳδίας ποίησιν οἴεται παραδιδόναι;	~(Φαῖδρος)	~καὶ οὗτοι ἄν, ὦ Σώκρατες,
[272]	καὶ τὸ τοῦ λύκου εἰπεῖν.	~(Φαῖδρος)	καὶ σύ γε οὕτω ποίει.
[275]	ἀμύνασθαι οὔτε βοηθῆσαι δυνατὸς αὑτῷ.	~(Φαῖδρος)	καὶ ταῦτά σοι ὀρθότατα εἴρηται.
[241]	σοι ~τέλος ἐχέτω ὁ λόγος.	~(Φαῖδρος)	~καίτοι ᾤμην γε μεσοῦν αὐτόν,
[271]	μὲν πείθεται, ἡ δὲ ἀπειθεῖ.	~(Φαῖδρος)	κάλλιστα γοῦν ἄν, ὡς ἔοικ᾽
[263]	πλανᾶσθαι καὶ ἐν ᾧ μή.	~(Φαῖδρος)	~καλὸν γοῦν ἄν, ὦ Σώκρατες,
[262]	ὡς ἔοικε, καὶ ἄτεχνον παρέξεται.	~(Φαῖδρος)	κινδυνεύει. ~(Σωκράτης) ~βούλει οὖν ἐν
[270]	τῷ τί παθεῖν ὑπὸ τοῦ;	~(Φαῖδρος)	κινδυνεύει, ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~ἡ
[271]	καθ᾽ ὅσον ἐνδέχεται, λέγειν ἐθέλω.	~(Φαῖδρος)	λέγε δή. ~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ λόγου
[237]	τ᾽ εἴην τοιαύτης θοίνης ~ἀπέχεσθαι;	~(Φαῖδρος)	λέγε δή. ~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν
[237]	πρὸς σὲ ~ὑπ᾽ αἰσχύνης διαπορῶμαι.	~(Φαῖδρος)	λέγε μόνον, τὰ δ᾽ ἄλλα
[243]	ἕωσπερ ἂν ᾖς ὃς εἶ.	~(Φαῖδρος)	λέγε τοίνυν θαρρῶν. ~(Σωκράτης) ~ποῦ
[242]	~νῦν δ᾽ ᾔσθημαι τὸ ἁμάρτημα.	~(Φαῖδρος)	λέγεις δὲ δὴ τί; ~(Σωκράτης)
[242]	Ἀφροδίτης καὶ θεόν τινα ἡγῇ;	~(Φαῖδρος)	λέγεταί γε δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ
[259]	οὐ καθευδητέον ἐν τῇ μεσημβρίᾳ.	~(Φαῖδρος)	λεκτέον γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν,
[261]	μένοντά τε αὖ καὶ φερόμενα;	~(Φαῖδρος)	μάλα γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα
[234]	σοι παίζειν καὶ οὐχὶ ἐσπουδακέναι;	~(Φαῖδρος)	~μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς
[242]	~ὑπὸ σοῦ τι μεῖζον ἀναγκασθῆναι.	~(Φαῖδρος)	~μήπω γε, ὦ Σώκρατες, πρὶν
[227]	ἦν, ὡς ἔοικεν, ἐν ἄστει.	~(Φαῖδρος)	~ναί, παρ᾽ Ἐπικράτει, ἐν τῇδε
[263]	ἄτεχνον ποιεῖ λεκτέον· ἦ γάρ;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ
[266]	γάρ; τὰ κομψὰ τῆς τέχνης;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον δὲ δὴ
[271]	τούτῳ ποιεῖν ~ἐπιχειρεῖ. ἦ γάρ;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~δῆλον ἄρα ὅτι
[265]	εἶναι τὸν ἔρωτα. ἦ γάρ;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~μανίας δέ γε
[274]	ὅπῃ ἀπρεπῶς, λοιπόν. ἦ γάρ;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~οἶσθ᾽ οὖν ὅπῃ
[261]	τοῦ δικαίου τε καὶ ἀδίκου;	~(Φαῖδρος)	ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνῃ
[263]	ὡρισάμην ἔρωτα ἀρχόμενος τοῦ λόγου.	~(Φαῖδρος)	νὴ Δία ἀμηχάνως γε ὡς
[236]	ἰδιώτης ~αὐτοσχεδιάζων περὶ τῶν αὐτῶν.	~(Φαῖδρος)	~οἶσθ᾽ ὡς ἔχει; παῦσαι πρός
[229]	καὶ σκόπει ἅμα ὅπου καθιζησόμεθα.	~(Φαῖδρος)	ὁρᾷς οὖν ἐκείνην τὴν ὑψηλοτάτην
[268]	ἐπίστασαι ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἁρμονικά.	~(Φαῖδρος)	ὀρθότατά γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν καὶ
[275]	ὧν ἂν ᾖ τὰ γεγραμμένα.	~(Φαῖδρος)	ὀρθότατα. ~(Σωκράτης) ~δεινὸν γάρ που,
[275]	εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει;	~(Φαῖδρος)	~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί μοι δοκεῖ
[260]	τὸ νῦν λεχθὲν οὐκ ἀφετέον.	~(Φαῖδρος)	ὀρθῶς λέγεις. ~(Σωκράτης) ὧδε δὴ
[277]	ὁ πᾶς ~ὄχλος αὐτὸ ἐπαινέσῃ.	~(Φαῖδρος)	οὐ γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης) ~ὁ
[261]	ἢ πῶς σὺ ταῦτ᾽ ἀκήκοας;	~(Φαῖδρος)	~οὐ μὰ τὸν Δί᾽ οὐ
[262]	ὃ ἔστιν ἕκαστον τῶν ὄντων;	~(Φαῖδρος)	οὐ μή ποτε. ~(Σωκράτης) ~λόγων
[260]	ῥητορικὴν (καρπὸν ὧν ἔσπειρε θερίζειν;	~(Φαῖδρος)	οὐ πάνυ γε ἐπιεικῆ. ~(Σωκράτης)
[229]	τίς ἐστι βωμὸς αὐτόθι Βορέου.	~(Φαῖδρος)	~οὐ πάνυ νενόηκα· ἀλλ᾽ εἰπὲ
[242]	μοι γεγενῆσθαι λόγῳ τινὶ ῥηθῆναι.	~(Φαῖδρος)	οὐ πόλεμόν γε ἀγγέλλεις. ἀλλὰ
[274]	λόγων πέρι πράττων ἢ λέγων;	~(Φαῖδρος)	οὐδαμῶς· σὺ δέ; ~(Σωκράτης) ~ἀκοήν
[242]	οὗ τίς ἂν εἴη δεινότερος;	~(Φαῖδρος)	οὐδείς, εἴ γε σὺ ἀληθῆ
[235]	ἑτέρως λέγων ἀμφοτέρως εἰπεῖν ἄριστα.	~(Φαῖδρος)	~οὐδὲν λέγεις, ὦ Σώκρατες· αὐτὸ
[258]	τὸ τοιοῦτον ἢ λόγος ~συγγεγραμμένος;	~(Φαῖδρος)	οὐκ ἔμοιγε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἐὰν
[236]	λέγειν. ~(Σωκράτης) μηδαμῶς τοίνυν εἴπῃς.	~(Φαῖδρος)	~οὔκ, ἀλλὰ καὶ δὴ λέγω·
[260]	τι μᾶλλον ἔσται πείθειν τέχνῃ.	~(Φαῖδρος)	οὐκοῦν δίκαια ἐρεῖ, λέγουσα ταῦτα;
[276]	ἀδυνάτων δὲ ἱκανῶς τἀληθῆ διδάξαι.	~(Φαῖδρος)	οὔκουν δὴ τό γ᾽ εἰκός.
[258]	ὀνειδίζειν αὐτὸ ~τοῦτο ὅτι συγγράφει;	~(Φαῖδρος)	~οὔκουν εἰκός γε ἐξ ὧν
[243]	~φθάσῃ χαρισάμενος τῷ μὴ ἐρῶντι.	~(Φαῖδρος)	οὗτος παρά σοι μάλα πλησίον
[276]	~μηνὶ ὅσα ἔσπειρεν τέλος λαβόντα;	~(Φαῖδρος)	~οὕτω που, ὦ Σώκρατες, τὰ
[263]	συμφωνοῦμεν, ἐν δὲ τοῖς οὔ.	~(Φαῖδρος)	οὕτω. ~(Σωκράτης) ~ποτέρωθι οὖν εὐαπατητότεροί
[261]	ἀγαθά, τοτὲ δ᾽ αὖ τἀναντία;	~(Φαῖδρος)	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~τὸν οὖν Ἐλεατικὸν
[259]	ὧν ἂν ἐρεῖν πέρι μέλλῃ;	~(Φαῖδρος)	~οὑτωσὶ περὶ τούτου ἀκήκοα, ὦ
[228]	πάνυ γάρ σοι ἀληθῆ δοκῶ.	~(Φαῖδρος)	~οὑτωσὶ τοίνυν ποιήσω. τῷ ὄντι
[260]	(σκεύη καὶ ἄλλα πολλὰ ὠφέλιμον.	~(Φαῖδρος)	παγγέλοιόν γ᾽ ἂν ἤδη εἴη.
[276]	τούτων οἷς λέγω παίζων διάξει.	~(Φαῖδρος)	~παγκάλην λέγεις παρὰ φαύλην παιδιάν,
[274]	ταῦτα κάλλιστα ἐξ ἐκείνων γιγνόμενα.	~(Φαῖδρος)	~παγκάλως ἔμοιγε δοκεῖ λέγεσθαι, ὦ
[278]	σέ τε καὶ ἐμὲ γενέσθαι.	~(Φαῖδρος)	παντάπασι μὲν οὖν ἔγωγε βούλομαί
[271]	γάρ φαμεν φύσιν εἶναι ~δεικνύναι.	~(Φαῖδρος)	παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον
[269]	ἰατρικῆς ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἰατρικά.	~(Φαῖδρος)	παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί
[277]	ἔμπροσθεν πᾶς ~μεμήνυκεν ἡμῖν λόγος.	~(Φαῖδρος)	παντάπασι μὲν οὖν τοῦτό γε
[262]	ἀτέχνων τε καὶ ἐντέχνων εἶναι;	~(Φαῖδρος)	~πάντων γέ που μάλιστα, ὡς
[265]	~ἐξαλλαγῆς τῶν εἰωθότων νομίμων γιγνομένην.	~(Φαῖδρος)	πάνυ γε. ~(Σωκράτης) ~τῆς δὲ
[263]	~ἀλλήλοις τε καὶ ἡμῖν αὐτοῖς;	~(Φαῖδρος)	πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἐν
[258]	τοῦ ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽ ὡς τεθαυμακότες.	~(Φαῖδρος)	πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί
[238]	ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον πάθος πεπονθέναι;	~(Φαῖδρος)	πάνυ μὲν οὖν, ὦ Σώκρατες,
[227]	Φαῖδρε, ποῖ δὴ καὶ πόθεν;	~(Φαῖδρος)	παρὰ Λυσίου, ὦ Σώκρατες, τοῦ
[228]	πάνυ δέδοκται. ἀλλ᾽ ἴθι, δείκνυε.	~(Φαῖδρος)	~παῦε. ἐκκέκρουκάς με ἐλπίδος, ὦ
[236]	ἐκείνου σοφίαν ἕτερόν τι ~ποικιλώτερον;	~(Φαῖδρος)	~περὶ μὲν τούτου, ὦ φίλε,
[263]	λέγε, ἵνα ἀκούσω αὐτοῦ ἐκείνου.	~(Φαῖδρος)	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων
[262]	τὴν τοῦ Λυσίου λόγου ἀρχήν.	~(Φαῖδρος)	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων
[227]	τῶν λόγων ὑμᾶς Λυσίας εἱστία;	~(Φαῖδρος)	~πεύσῃ, εἴ σοι σχολὴ προϊόντι
[264]	τῷ Φρυγί φασίν τινες ~ἐπιγεγράφθαι.	~(Φαῖδρος)	ποῖον τοῦτο, καὶ τί πεπονθός;
[277]	εἰς ὅσον ἀνθρώπῳ δυνατὸν μάλιστα.	~(Φαῖδρος)	πολὺ γὰρ τοῦτ᾽ ἔτι κάλλιον
[227]	τε καὶ Λυσίου διατριβὴν ἀκοῦσαι;	~(Φαῖδρος)	πρόαγε δή. ~(Σωκράτης) λέγοις ἄν.
[267]	ἐκείνῳ ἐδωρήσατο ~πρὸς ποίησιν εὐεπείας;	~(Φαῖδρος)	Πρωταγόρεια δέ, ὦ Σώκρατες, οὐκ
[264]	ἀλλήλοις καὶ τῷ ὅλῳ γεγραμμένα.	~(Φαῖδρος)	πῶς γὰρ οὔ; ~(Σωκράτης) ~σκέψαι
[262]	τὸ ἐναντίον ἢ ~κατὰ μέγα.	~(Φαῖδρος)	πῶς δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~δεῖ
[265]	ἐπαινεῖν ἔσχεν ὁ ~λόγος μεταβῆναι.	~(Φαῖδρος)	πῶς δὴ οὖν αὐτὸ λέγεις;
[270]	τέχνης ἰατρικῆς ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς.	~(Φαῖδρος)	πῶς δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν ἀμφοτέραις
[242]	ἐκόμισας ἐμέ τε ἠνάγκασας εἰπεῖν.	~(Φαῖδρος)	πῶς δή; ~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ
[261]	καὶ ἀποκρυπτομένου εἰς φῶς ἄγειν.	~(Φαῖδρος)	πῶς δὴ τὸ τοιοῦτον λέγεις;
[257]	οἳ ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν ~αὐτούς.	~(Φαῖδρος)	πῶς λέγεις τοῦτο; οὐ γὰρ
[228]	ἀπίῃς, οὐ μή σου ἀπολειφθῶ.	~(Φαῖδρος)	~πῶς λέγεις, ὦ βέλτιστε Σώκρατες;
[258]	(συγγράμματι) πρῶτος ὁ ἐπαινέτης ~γέγραπται.	~(Φαῖδρος)	πῶς; ~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ" πού φησιν
[260]	~(Σωκράτης) ὧδε δὴ σκοπῶμεν αὐτό.	~(Φαῖδρος)	πῶς; ~(Σωκράτης) ~εἴ σε πείθοιμι
[270]	λόγων τέχνην τὸ πρόσφορον αὐτῇ.	~(Φαῖδρος)	πῶς τοῦτο λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ὁ
[264]	λέγεσθαι, ἐννοεῖς που, ὡς ~ἐγᾦμαι.	~(Φαῖδρος)	σκώπτεις τὸν λόγον ἡμῶν, ὦ
[267]	ἔχεις εἰπεῖν λόγων τέχνης πέρι.	~(Φαῖδρος)	σμικρά γε καὶ οὐκ ἄξια
[267]	μακρῶν οὔτε ~βραχέων ἀλλὰ μετρίων.	~(Φαῖδρος)	σοφώτατά γε, ὦ Πρόδικε. ~(Σωκράτης)
[230]	σοι ἐξενάγηται, ὦ φίλε Φαῖδρε.	~(Φαῖδρος)	~σὺ δέ γε, ὦ θαυμάσιε,
[236]	τῇ διαθέσει καὶ τὴν εὕρεσιν.	~(Φαῖδρος)	~συγχωρῶ ὃ λέγεις· μετρίως γάρ
[257]	φιλοσόφων λόγων τὸν βίον ποιῆται.	~(Φαῖδρος)	~συνεύχομαί σοι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ
[227]	~Πλάτωνος	Φαῖδρος.	~(Σωκράτης) ὦ φίλε Φαῖδρε, ποῖ
[277]	Φαῖδρε, δυνάμεθα κρίνειν, τούτων ὡμολογημένων.	~(Φαῖδρος)	τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὧν δὴ
[277]	δεδήλωκεν τὰ λεχθέντα ~ὀλίγον ἔμπροσθεν	~(Φαῖδρος)	τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὡς εἴτε
[279]	δ᾽ ἐκεῖνα ὡς σοῖς Λυσίᾳ.	~(Φαῖδρος)	~ταῦτ᾽ ἔσται· ἀλλὰ ἴωμεν, ἐπειδὴ
[257]	τι λόγῳ σοι ἀπηχὲς εἴπομεν	Φαῖδρός	τε καὶ ἐγώ, ~Λυσίαν τὸν
[273]	ἢ τὸ τῷ πλήθει δοκοῦν.	~(Φαῖδρος)	τί γὰρ ἄλλο; ~(Σωκράτης) ~τοῦτο
[258]	αὐτό γε τὸ γράφειν λόγους.	~(Φαῖδρος)	τί γάρ; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο
[268]	τί ἂν ~οἴει ἀκούσαντας εἰπεῖν;	~(Φαῖδρος)	~τί δ᾽ ἄλλο γε ἢ
[267]	καὶ τὸν Ἠλεῖον ξένον ~γενέσθαι.	~(Φαῖδρος)	τί δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~τὰ
[278]	ταῦτα τοίνυν τῷ ἑταίρῳ φράζε.	~(Φαῖδρος)	τί δὲ σύ; πῶς ποιήσεις;
[269]	τελεώτατος εἰς τὴν ῥητορικὴν ~γενέσθαι.	~(Φαῖδρος)	τί δή; ~(Σωκράτης) ~πᾶσαι ὅσαι
[236]	φιλολόγῳ ποιεῖν ὃ ἂν κελεύῃς.	~(Φαῖδρος)	τί δῆτα ἔχων στρέφῃ; ~(Σωκράτης)
[261]	~δίκαιον, ὅταν δὲ βούληται, ἄδικον;	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~καὶ ἐν
[272]	τῶν περὶ ταῦτά τινων ἀκήκοα;	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) λέγεται γοῦν,
[270]	ἔσται δέ που ψυχὴ τοῦτο.	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἡ
[278]	~λόγων συγγραφέα ἢ νομογράφον προσερεῖς;	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ταῦτα τοίνυν
[263]	ποτέρου ὂν τυγχάνει τοῦ γένους.	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τί οὖν;
[274]	ἀτεχνίας λόγων πέρι ἱκανῶς ἐχέτω.	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τὸ δ᾽
[271]	ἢ παθεῖν ὑπὸ τοῦ πέφυκεν.	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον δὲ
[273]	λεγόμενα. οὐ γάρ, ὦ Φαῖδρε;	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~φεῦ, δεινῶς
[279]	οὐκοῦν εὐξαμένῳ πρέπει τοῖσδε πορεύεσθαι;	~(Φαῖδρος)	τί μήν; ~(Σωκράτης) ~ὦ φίλε
[234]	σὺ ποθεῖς, ἡγούμενος παραλελεῖφθαι, ἐρώτα.	~(Φαῖδρος)	~τί σοι φαίνεται, ὦ Σώκρατες,
[276]	ἀμείνων καὶ δυνατώτερος τούτου φύεται;	~(Φαῖδρος)	τίνα τοῦτον καὶ πῶς λέγεις
[271]	μὴ ~πειθώμεθα αὐτοῖς τέχνῃ γράφειν.	~(Φαῖδρος)	τίνα τοῦτον; ~(Σωκράτης) ~αὐτὰ μὲν
[278]	ἀλλ᾽ ἐφ᾽ οἷς ἐσπούδακεν ~ἐκείνων.	~(Φαῖδρος)	τίνας οὖν τὰς ἐπωνυμίας αὐτῷ
[235]	με, ἐάν σοι ~χαριζόμενος συγχωρῶ.	~(Φαῖδρος)	τίνες οὗτοι; καὶ ποῦ σὺ
[265]	λαβεῖν δύναιτό ~τις, οὐκ ἄχαρι.	~(Φαῖδρος)	τίνων δή; ~(Σωκράτης) ~εἰς μίαν
[270]	ἂν βούλῃ καὶ ἀρετὴν παραδώσειν.	~(Φαῖδρος)	τὸ γοῦν εἰκός, ὦ Σώκρατες,
[265]	ταῦτα ἔσχεν εἰπεῖν ὁ λόγος.	~(Φαῖδρος)	τὸ δ᾽ ἕτερον δὴ εἶδος
[267]	ἄλλοι δ᾽ ἄλλο τίθενται ὄνομα.	~(Φαῖδρος)	~τὸ ἐν κεφαλαίῳ ἕκαστα λέγεις
[265]	τοῖς βουλομένοις περὶ λόγων σκοπεῖν.	~(Φαῖδρος)	τὸ ποῖον δὴ λέγεις; ~(Σωκράτης)
[279]	μαντεύομαι (κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν ἐθέλω.	~(Φαῖδρος)	τὸ ποῖον δή; ~(Σωκράτης) ~δοκεῖ
[273]	~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν ἢ μὴ	~(Φαῖδρος)	τὸ ποῖον; ~(Σωκράτης) ~ὅτι, ὦ
[276]	καὶ σιγᾶν πρὸς οὓς δεῖ.	~(Φαῖδρος)	~τὸν τοῦ εἰδότος λόγον λέγεις
[266]	γε βέλτιστον ~λογοδαίδαλον Βυζάντιον ἄνδρα.	~(Φαῖδρος)	τὸν χρηστὸν λέγεις Θεόδωρον; ~(Σωκράτης)
[237]	~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν ὡς ποιήσω;	~(Φαῖδρος)	τοῦ πέρι; ~(Σωκράτης) ~ἐγκαλυψάμενος ἐρῶ,
[261]	ἀντιλέγουσιν μέντοι; ἢ τί φήσομεν;	~(Φαῖδρος)	τοῦτ᾽ αὐτό. ~(Σωκράτης) περὶ τοῦ
[230]	δένδρον ἐφ᾽ ὅπερ ~ἦγες ἡμᾶς;	~(Φαῖδρος)	τοῦτο μὲν οὖν αὐτό. ~(Σωκράτης)
[261]	οὔτε μή ποτε ὕστερον γένηται.	~(Φαῖδρος)	~τούτων δεῖ τῶν λόγων, ὦ
[243]	ὥσπερ τότε ὑπ᾽ αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένος.	~(Φαῖδρος)	τουτωνί, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἔστιν
[263]	τῶν ἀμφισβητησίμων ἢ τῶν μή;	~(Φαῖδρος)	~τῶν ἀμφισβητησίμων δήπου· ἢ οἴει
[261]	περὶ οὐδενός. ἀποκρινέσθω δὴ ὁ	~Φαῖδρος.	~(Φαῖδρος) ἐρωτᾶτε. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν
[260]	καὶ ἐχθρὸν (εἶναι ἢ φίλον)	~(Φαῖδρος)	φαίνεται. ~(Σωκράτης) ~ὅταν οὖν ὁ
[270]	λόγον ~ἐξετάζοντα σκοπεῖν εἰ συμφωνεῖ.	~(Φαῖδρος)	φημί. ~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν περὶ
[264]	οὕτως ἐφεξῆς παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν;	~(Φαῖδρος)	~χρηστὸς εἶ, ὅτι με ἡγῇ
[275]	συνεῖναι, δοξόσοφοι γεγονότες ἀντὶ σοφῶν.	~(Φαῖδρος)	ὦ Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ Αἰγυπτίους
[248]	μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν εἰς γονὴν	ἀνδρὸς	γενησομένου ~φιλοσόφου ἢ φιλοκάλου ἢ
[279]	ἔνεστί τις φιλοσοφία ~(τῇ τοῦ	ἀνδρὸς	διανοίᾳ. ταῦτα δὴ οὖν ἐγὼ
[229]	ἐπιπόνου καὶ οὐ πάνυ εὐτυχοῦς	ἀνδρός,	κατ᾽ ἄλλο ~μὲν οὐδέν, ὅτι
[244]	λόγος Φαίδρου τοῦ Πυθοκλέους, ~Μυρρινουσίου	ἀνδρός·	ὃν δὲ μέλλω λέγειν, Στησιχόρου
[258]	~οὐ μανθάνεις ὅτι ἐν ἀρχῇ	ἀνδρὸς	πολιτικοῦ (συγγράμματι) πρῶτος ὁ ἐπαινέτης
[240]	ἀναπεπταμένῃ χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν μὲν	βλαβερός	τε καὶ ἀηδής, λήξας δὲ
[265]	πέφυκεν, καὶ μὴ ἐπιχειρεῖν ~καταγνύναι	μέρος	μηδέν, κακοῦ μαγείρου τρόπῳ χρώμενον·
[266]	μὲν τὸ ἐπ᾽ ἀριστερὰ τεμνόμενος	μέρος,	πάλιν τοῦτο τέμνων οὐκ ἐπανῆκεν
[256]	μὴ ἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ	μέρος	χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη
[251]	ῥέοντ᾽ ἃ δὴ διὰ ταῦτα	ἵμερος	~καλεῖται δεχομένη (τὸν ἵμερον) ἄρδηταί
[242]	ἀσεβῆ· οὗ τίς ἂν εἴη	δεινότερος;	~(Φαῖδρος) οὐδείς, εἴ γε σὺ
[244]	καλέ, ἐννόησον, ~ὡς ὁ μὲν	(πρότερος	ἦν λόγος Φαίδρου τοῦ Πυθοκλέους,
[236]	ἐσμὲν δὲ μόνω ἐν ἐρημίᾳ,	(ἰσχυρότερος	δ᾽ ἐγὼ καὶ νεώτερος, ἐκ
[240]	πρὸς παιδικὰ ἔχει. νεωτέρῳ γὰρ	πρεσβύτερος	~συνὼν οὔθ᾽ ἡμέρας οὔτε νυκτὸς
[236]	ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽ ἐγὼ καὶ	νεώτερος,	ἐκ δὲ ~ἁπάντων τούτων σύνες
[276]	γίγνεται, καὶ ~ὅσῳ ἀμείνων καὶ	δυνατώτερος	τούτου φύεται; ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον
[243]	Παλινῳδίαν παραχρῆμα ἀνέβλεψεν. ἐγὼ ~οὖν	σοφώτερος	ἐκείνων γενήσομαι κατ᾽ αὐτό γε
[243]	Ἑλένης κακηγορίαν οὐκ ἠγνόησεν ὥσπερ	~Ὅμηρος,	ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς ὢν ἔγνω
[243]	περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς ἀρχαῖος, ὃν	Ὅμηρος	μὲν οὐκ ᾔσθετο, Στησίχορος δέ.
[254]	δὲ ταὐτὸν πολλάκις πάσχων ὁ	~πονηρὸς	τῆς ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται
[253]	καὶ αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς ~δόξης	ἑταῖρος,	ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον καὶ (λόγῳ
[237]	βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽ ὁ	ἑταῖρος	αὐτοῦ, καὶ πρότερον ~(δοκῶν τούτῳ
[253]	γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας	~ἑταῖρος,	περὶ ὦτα λάσιος, κωφός, μάστιγι
[231]	ἣν οὐδ᾽ ἂν ἐπιχειρήσειεν ~οὐδεὶς	ἔμπειρος	ὢν ἀποτρέπειν; καὶ γὰρ αὐτοὶ
[258]	ποιητής· ἐὰν ~δὲ ἐξαλειφθῇ καὶ	ἄμοιρος	γένηται λογογραφίας τε καὶ τοῦ
[228]	εἰ μὴ ~πάνυ τι ἦν	μακρός.	ἐπορεύετο δ᾽ ἐκτὸς τείχους ἵνα
[252]	δυνατὸν ζῇ, ἕως ἂν ᾖ	ἀδιάφθορος	καὶ τὴν τῇδε πρώτην γένεσιν
[261]	ναὶ μὰ Δί᾽ ἔγωγε τῶν	Νέστορος,	εἰ μὴ Γοργίαν Νέστορά τινα
[261]	~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἦ τὰς	Νέστορος	καὶ Ὀδυσσέως τέχνας μόνον περὶ
[243]	ὃν Ὅμηρος μὲν οὐκ ᾔσθετο,	Στησίχορος	δέ. τῶν ~γὰρ ὀμμάτων στερηθεὶς
[264]	γε ἔχειν μοι δοκεῖ ~παραδείγματα	πρὸς	ἅ τις βλέπων ὀνίναιτ᾽ ἄν,
[247]	γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽ ἂν	πρὸς	ἄκρῳ γένωνται, ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν
[278]	ἄνω κάτω στρέφων ~ἐν χρόνῳ,	πρὸς	ἄλληλα (κολλῶν τε καὶ ἀφαιρῶν,
[247]	ἐπὶ τὴν (ὑπουράνιον ἁψῖδα ~πορεύονται	πρὸς	ἄναντες, ᾗ δὴ τὰ μὲν
[273]	ἕνεκα τοῦ λέγειν καὶ πράττειν	πρὸς	ἀνθρώπους δεῖ ~διαπονεῖσθαι τὸν σώφρονα,
[242]	τι παρὰ θεοῖς ~(ἀμβλακὼν τιμὰν	πρὸς	ἀνθρώπων ἀμείψω· ~νῦν δ᾽ ᾔσθημαι
[240]	καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς καὶ	πρὸς	ἅπαντας, ἀκαίρους τε ἐπαίνους καὶ
[232]	τῷ λέγειν καὶ ~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι	πρὸς	ἅπαντας ὅτι οὐκ ἄλλως αὐτοῖς
[234]	~οἶμαι οὐδ᾽ ἂν τὸν ἐρῶντα	πρὸς	ἅπαντάς σε κελεύειν τοὺς ἐρῶντας
[234]	ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι	πρὸς	ἅπαντας σιωπήσονται· οὐδὲ τοῖς ὀλίγον
[229]	αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ δὲ	πρὸς	~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή· τὸ
[238]	καὶ ὥρισται, ~βλέποντες δὲ δὴ	πρὸς	αὐτὸ (τὰ λοιπὰ λέγωμεν τίς
[250]	οὐκ ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεται	πρὸς	αὐτὸ τὸ ~κάλλος, θεώμενος αὐτοῦ
[257]	φανῇ, ἐὰν ἄρα καὶ ἐθελήσῃ	~πρὸς	αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι. καὶ γάρ
[240]	καὶ ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς ἡδίστης	πρὸς	αὐτὸν ~ὁμιλίας. ἀλλὰ μὴν οὐσίαν
[254]	ὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ κελευόμενον. καὶ	πρὸς	αὐτῷ τ᾽ ~ἐγένοντο καὶ εἶδον
[236]	ὅ τοι λέγω, καὶ μηδαμῶς	πρὸς	βίαν βουληθῇς μᾶλλον ἢ ~ἑκὼν
[260]	στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν τε χρήσιμον καὶ	πρός	γ᾽ ἐνεγκεῖν ~δυνατὸν (σκεύη καὶ
[249]	πτεροῦται ἡ τοῦ φιλοσόφου διάνοια·	πρὸς	γὰρ ~ἐκείνοις ἀεί ἐστιν μνήμῃ
[252]	ἐᾷ τις ἐγγυτάτω τοῦ ~πόθου·	πρὸς	γὰρ τῷ σέβεσθαι τὸν τὸ
[247]	χοροῦ ἵσταται. ὅταν δὲ ~δὴ	πρὸς	δαῖτα καὶ ἐπὶ θοίνην ἴωσιν,
[234]	Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς εἰπὲ	πρὸς	Διὸς φιλίου, οἴει ἄν τινα
[229]	~οὐ πάνυ νενόηκα· ἀλλ᾽ εἰπὲ	πρὸς	Διός, ὦ Σώκρατες, σὺ τοῦτο
[263]	λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά γε οἶμαι	πρὸς	ἑκάστῳ γιγνόμενον μὴ λανθάνειν ἀλλ᾽
[245]	δεῖ προαιρεῖσθαι φίλον· ~ἀλλὰ τόδε	πρὸς	ἐκείνῳ δείξας φερέσθω τὰ νικητήρια,
[257]	ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς	πρὸς	ἔρωτα ~μετὰ φιλοσόφων λόγων τὸν
[238]	τὸ ~ὀρθὸν ὁρμώσης κρατήσασα ἐπιθυμία	(πρὸς	ἡδονὴν ἀχθεῖσα κάλλους, καὶ ~ὑπὸ
[244]	οἷς ἔδει (ἀπαλλαγὴν ηὕρετο, καταφυγοῦσα	πρὸς	θεῶν ~εὐχάς τε καὶ λατρείας,
[263]	τὸν Ἑρμοῦ ~Λυσίου τοῦ Κεφάλου	πρὸς	λόγους εἶναι. ἢ οὐδὲν λέγω,
[236]	~(Φαῖδρος) ~οἶσθ᾽ ὡς ἔχει; παῦσαι	πρός	με καλλωπιζόμενος· σχεδὸν γὰρ ἔχω
[270]	δείξει ἀκριβῶς τῆς φύσεως τούτου	πρὸς	ὃ ~τοὺς λόγους προσοίσει· ἔσται
[249]	ἀεί ἐστιν μνήμῃ κατὰ δύναμιν,	πρὸς	οἷσπερ θεὸς ὢν θεῖός ἐστιν.
[252]	τὸ πάθος, ὦ παῖ καλέ,	πρὸς	ὃν δή μοι ὁ λόγος,
[243]	~ποῦ δή μοι ὁ παῖς	πρὸς	ὃν ἔλεγον; ἵνα καὶ τοῦτο
[276]	δὲ λέγειν τε καὶ σιγᾶν	πρὸς	οὓς δεῖ. ~(Φαῖδρος) ~τὸν τοῦ
[241]	~δυσκόλῳ, φθονερῷ, ἀηδεῖ, βλαβερῷ μὲν	πρὸς	οὐσίαν, βλαβερῷ δὲ πρὸς τὴν
[240]	πρὸς τῇ ~ἀνομοιότητι μάλιστα ἐραστὴς	πρὸς	παιδικὰ ἔχει. νεωτέρῳ γὰρ πρεσβύτερος
[227]	Σώκρατες, τοῦ Κεφάλου, πορεύομαι δὲ	πρὸς	περίπατον ~ἔξω τείχους· συχνὸν γὰρ
[267]	τε Λικυμνίων ἃ ἐκείνῳ ἐδωρήσατο	~πρὸς	ποίησιν εὐεπείας; ~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια δέ,
[234]	ἔπαθον διὰ σέ, ~ὦ Φαῖδρε,	πρὸς	σὲ ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ ἐδόκεις
[237]	τὸν λόγον καὶ μὴ βλέπων	πρὸς	σὲ ~ὑπ᾽ αἰσχύνης διαπορῶμαι. ~(Φαῖδρος)
[253]	φθόνῳ οὐδ᾽ ἀνελευθέρῳ δυσμενείᾳ χρώμενοι	πρὸς	τὰ παιδικά, ἀλλ᾽ ~εἰς ὁμοιότητα
[264]	ἂν ἤδη ὁ ἐραστὴς λέγοι	πρὸς	τὰ παιδικά. ἢ οὐδὲν εἶπον,
[254]	καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ~ἰέναι τε	πρὸς	τὰ παιδικὰ καὶ μνείαν ποιεῖσθαι
[243]	οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται καὶ ἔχουσι	πρὸς	τὰ παιδικὰ φθονερῶς τε ~καὶ
[256]	ὁμόζυξ αὖ μετὰ τοῦ ἡνιόχου	πρὸς	ταῦτα μετ᾽ αἰδοῦς καὶ λόγου
[244]	ἐξάντη ~ἐποίησε τὸν (ἑαυτῆς) ἔχοντα	πρός	τε τὸν παρόντα καὶ τὸν
[252]	~βιοτεύῃ, καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ	πρός	τε τοὺς ἐρωμένους καὶ τοὺς
[240]	περὶ πᾶν λέγεται· ὃ δὴ	πρὸς	τῇ ~ἀνομοιότητι μάλιστα ἐραστὴς πρὸς
[236]	ἀναγκαίων τε καὶ ~χαλεπῶν εὑρεῖν	πρὸς	τῇ διαθέσει καὶ τὴν εὕρεσιν.
[254]	σκέλη τε καὶ τὰ ἰσχία	~πρὸς	τὴν γῆν ἐρείσας ὀδύναις ἔδωκεν.
[231]	ἄριστα περὶ τῶν ~οἰκείων βουλεύσαιντο,	πρὸς	τὴν δύναμιν τὴν αὑτῶν εὖ
[241]	~σώματος ἕξιν, πολὺ δὲ βλαβερωτάτῳ	πρὸς	τὴν τῆς ψυχῆς παίδευσιν, ἧς
[254]	δὲ τοῦ ~ἡνιόχου ἡ μνήμη	πρὸς	τὴν τοῦ κάλλους φύσιν ἠνέχθη,
[241]	μὲν πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ δὲ	πρὸς	τὴν τοῦ ~σώματος ἕξιν, πολὺ
[247]	ἐλθούσης δὲ αὐτῆς ὁ ἡνίοχος	πρὸς	~τὴν φάτνην τοὺς ἵππους στήσας
[270]	σκοπεῖν τὴν δύναμιν αὐτοῦ, τίνα	πρὸς	τί ~πέφυκεν εἰς τὸ δρᾶν
[277]	τὸ ~λόγων γένος, οὔτε τι	πρὸς	τὸ διδάξαι οὔτε τι πρὸς
[229]	δύ᾽ ἢ τρία στάδια, ᾗ	πρὸς	τὸ ἐν Ἄγρας διαβαίνομεν· καὶ
[265]	λάβωμεν, ὡς ἀπὸ τοῦ ψέγειν	πρὸς	τὸ ἐπαινεῖν ἔσχεν ὁ ~λόγος
[277]	πρὸς τὸ διδάξαι οὔτε τι	πρὸς	τὸ πεῖσαι, ὡς ὁ ἔμπροσθεν
[251]	πτερά. ὅταν μὲν οὖν βλέπουσα	πρὸς	τὸ ~τοῦ παιδὸς κάλλος, ἐκεῖθεν
[255]	οἰκεῖοι μοῖραν φιλίας ~οὐδεμίαν παρέχονται	πρὸς	τὸν ἔνθεον φίλον. ὅταν δὲ
[255]	Γανυμήδους ἐρῶν ~ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη	πρὸς	τὸν ἐραστήν, ἡ μὲν εἰς
[255]	ἀκόλαστος ἵππος ἔχει ὅτι λέγῃ	~πρὸς	τὸν ἡνίοχον, ~καὶ ἀξιοῖ ἀντὶ
[253]	~εὐποροῦσι διὰ τὸ συντόνως ἠναγκάσθαι	πρὸς	τὸν θεὸν βλέπειν, καὶ ἐφαπτόμενοι
[238]	οὖν θεῷ μελήσει, ἡμῖν δὲ	πρὸς	τὸν παῖδα πάλιν τῷ λόγῳ
[232]	νομίζουσι γίγνεσθαι. διόπερ καὶ τὰς	~πρὸς	τοὺς ἄλλους τῶν ἐρωμένων συνουσίας
[234]	~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν· οὐδὲ οἳ διαπραξάμενοι	πρὸς	τοὺς ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες
[231]	παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς	πρὸς	τοὺς προσήκοντας διαφορὰς αἰτιάσασθαι· ~ὥστε
[263]	ὄντων ~ὃ (αὐτὸς ἐβουλήθη, καὶ	πρὸς	τοῦτο ἤδη συνταξάμενος πάντα τὸν
[271]	~οὐκοῦν ἡ ἅμιλλα αὐτῷ τέταται	πρὸς	τοῦτο πᾶσα· πειθὼ γὰρ ἐν
[252]	τε οὖν ἔρωτα τῶν καλῶν	πρὸς	τρόπου ἐκλέγεται ἕκαστος, ~καὶ ὡς
[257]	τοῦ ~κατὰ Νεῖλον ἐκλήθη· καὶ	πρὸς	τῷ ἀγκῶνι λανθάνει σε ὅτι
[240]	εἶναι ὑπάρχει· παιδικοῖς δὲ ἐραστὴς	πρὸς	τῷ βλαβερῷ ~καὶ εἰς τὸ
[270]	ποθεν εἰσιέναι. ὃ καὶ Περικλῆς	πρὸς	τῷ εὐφυὴς εἶναι ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν
[249]	δὲ τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ	πρὸς	τῷ θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται μὲν
[270]	ὦ ἑταῖρε, λέγει· χρὴ μέντοι	πρὸς	τῷ Ἱπποκράτει τὸν λόγον ~ἐξετάζοντα
[240]	ἀνεκτούς, εἰς δὲ μέθην ἰόντος	πρὸς	τῷ μὴ ~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ
[268]	ποθὲν ἀκούσας ἢ ~περιτυχὼν φαρμακίοις	ἰατρὸς	οἴεται γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων τῆς
[275]	οὐκ ἐν δίκῃ λοιδορηθεὶς τοῦ	πατρὸς	ἀεὶ ~δεῖται βοηθοῦ· αὐτὸς γὰρ
[239]	εὔξαιτ᾽ ἂν εἶναι τὸν ~ἐρώμενον·	πατρὸς	γὰρ καὶ μητρὸς καὶ συγγενῶν
[239]	τὸν ~ἐρώμενον· πατρὸς γὰρ καὶ	μητρὸς	καὶ συγγενῶν καὶ φίλων στέρεσθαι
[230]	~τῆς πλατάνου ῥεῖ μάλα ψυχροῦ	ὕδατος,	ὥστε γε τῷ ποδὶ τεκμήρασθαι.
[236]	{Λυσίου} παρὰ τὸ ~Κυψελιδῶν ἀνάθημα	σφυρήλατος	ἐν Ὀλυμπίᾳ στάθητι. ~(Σωκράτης) ~ἐσπούδακας,
[234]	προσαιτοῦσι (μόνον, ἀλλὰ τοῖς τοῦ	πράγματος	ἀξίοις· οὐδὲ ~ὅσοι τῆς σῆς
[232]	ἐλπὶς φιλίαν αὐτοῖς ἐκ τοῦ	~πράγματος	ἢ ἔχθραν γενέσθαι. ~καὶ μὲν
[268]	λέγοι ὡς ἐπίσταται περὶ σμικροῦ	~πράγματος	ῥήσεις παμμήκεις ποιεῖν καὶ περὶ
[234]	καὶ πλείω περὶ τοῦ αὐτοῦ	πράγματος;	~(Σωκράτης) ~τί δέ; καὶ ταύτῃ
[238]	ταύτῃ ~ἄγουσα, δῆλον οὗ τεύξεται	προσρήματος·	καὶ τἆλλα δὴ τὰ τούτων
[264]	ἄλλως ἔχει, καὶ ~εὑρήσεις τοῦ	ἐπιγράμματος	οὐδὲν διαφέροντα, ὃ Μίδᾳ τῷ
[253]	συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως,	γλαυκόμματος,	ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας ~ἑταῖρος,
[253]	διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν,	~μελανόμματος,	τιμῆς ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης τε
[244]	οἰωνιστικῆς, τό τε ὄνομα τοῦ	ὀνόματος	ἔργον τ᾽ ἔργου, ~τόσῳ κάλλιον
[242]	λόγου, ὃς (διὰ τοῦ ἐμοῦ	στόματος	~καταφαρμακευθέντος ὑπὸ σοῦ ἐλέχθη. εἰ
[258]	ὅτι οὐχ ὡς ὑπερφρονοῦντες τοῦ	ἐπιτηδεύματος,	ἀλλ᾽ ὡς τεθαυμακότες. ~(Φαῖδρος) πάνυ
[234]	~νουθετοῦσιν ὡς ὄντος κακοῦ τοῦ	ἐπιτηδεύματος,	τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς
[255]	ὁμιλίαις, ~(τότ᾽ ἤδη ἡ τοῦ	ῥεύματος	ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον Ζεὺς
[247]	περὶ ἀληθείας λέγοντα ἡ γὰρ	ἀχρώματός	τε καὶ ἀσχημάτιστος καὶ ~ἀναφὴς
[270]	δεῖ τι πιθέσθαι, οὐδὲ περὶ	σώματος	~ἄνευ τῆς μεθόδου ταύτης. ~(Σωκράτης)
[266]	κοινῇ εἶδος ἐλαβέτην, ~ὥσπερ (δὲ	σώματος	ἐξ ἑνὸς διπλᾶ καὶ ὁμώνυμα
[241]	βλαβερῷ δὲ πρὸς τὴν τοῦ	~σώματος	ἕξιν, πολὺ δὲ βλαβερωτάτῳ πρὸς
[239]	ἔχων ἔρωτα. ~τὴν δὲ τοῦ	σώματος	ἕξιν τε καὶ θεραπείαν οἵαν
[232]	μὲν ἐρώντων πολλοὶ πρότερον τοῦ	σώματος	ἐπεθύμησαν ἢ τὸν ~τρόπον ἔγνωσαν
[250]	ἡμῖν ~ὀξυτάτη τῶν διὰ τοῦ	σώματος	ἔρχεται αἰσθήσεων, ᾗ φρόνησις οὐχ
[248]	φιλοπόνου ἢ> γυμναστικοῦ ἢ περὶ	~σώματος	ἴασίν τινος ἐσομένου, πέμπτην μαντικὸν
[251]	κάλλος ~εὖ μεμιμημένον ἤ τινα	σώματος	ἰδέαν, πρῶτον μὲν ἔφριξε καί
[270]	~ἐν ἀμφοτέραις δεῖ διελέσθαι φύσιν,	σώματος	μὲν ἐν τῇ ἑτέρᾳ, ψυχῆς
[271]	καὶ ὅμοιον ~πέφυκεν ἢ κατὰ	σώματος	μορφὴν πολυειδές· τοῦτο γάρ φαμεν
[256]	ὡρμηκότες δὲ ~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ	σώματος,	ὥστε οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς
[254]	χαλινοῦ τε ἔσχεν καὶ τοῦ	πτώματος,	μόγις ἐξαναπνεύσας ~ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ
[258]	ἢ ~Σόλωνος ἢ Δαρείου δύναμιν	ἀθάνατος	γενέσθαι λογογράφος ἐν πόλει, ἆρ᾽
[245]	δὲ ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα	ἀθάνατος.	τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον· τὸ
[275]	γὰρ οὔτ᾽ ἀμύνασθαι οὔτε βοηθῆσαι	δυνατὸς	αὑτῷ. ~(Φαῖδρος) καὶ ταῦτά σοι
[277]	κατ᾽ αὐτό τε πᾶν ~ὁρίζεσθαι	δυνατὸς	γένηται, ὁρισάμενός τε πάλιν κατ᾽
[271]	ὑφ᾽ οἵων πείθεται, παραγιγνόμενόν τε	δυνατὸς	ᾖ ~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι
[273]	τὰ ὄντα καὶ μιᾷ ἰδέᾳ	~δυνατὸς	ᾖ καθ᾽ ἓν ἕκαστον περιλαμβάνειν,
[276]	ἐν τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ,	δυνατὸς	μὲν ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων δὲ
[278]	ὧν ἔγραψε, ~καὶ λέγων αὐτὸς	δυνατὸς	τὰ γεγραμμένα φαῦλα ἀποδεῖξαι, οὔ
[274]	τεχνικώτατε Θεύθ, ἄλλος μὲν τεκεῖν	δυνατὸς	τὰ τέχνης, ἄλλος δὲ ~κρῖναι
[239]	δὲ ἀμαθὴς σοφοῦ, δειλὸς ἀνδρείου,	~ἀδύνατος	εἰπεῖν ῥητορικοῦ, βραδὺς ἀγχίνου. τοσούτων
[235]	ἐμαυτοῦ ἀλλὰ καὶ σήν. ~(Σωκράτης)	~φίλτατος	εἶ καὶ ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς,
[228]	πολλῷ χρόνῳ κατὰ ~σχολὴν συνέθηκε,	δεινότατος	ὢν τῶν νῦν γράφειν, ταῦτα
[269]	ἄριστε, εἰκότως ὁ Περικλῆς πάντων	τελεώτατος	εἰς τὴν ῥητορικὴν ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)
[239]	~μεγίστης δὲ τῆς ὅθεν ἂν	φρονιμώτατος	εἴη. τοῦτο δὲ ἡ θεία
[230]	~σὺ δέ γε, ὦ θαυμάσιε,	ἀτοπώτατός	τις φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ, ὃ
[239]	τῷ μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ δὲ	βλαβερώτατος	ἂν ~εἴη. τὰ μὲν οὖν
[248]	οὖν καὶ ~ἅμιλλα καὶ ἱδρὼς	ἔσχατος	γίγνεται, οὗ δὴ κακίᾳ ἡνιόχων
[247]	~δὴ πόνος τε καὶ ἀγὼν	ἔσχατος	ψυχῇ πρόκειται. αἱ μὲν γὰρ
[229]	~(Φαῖδρος) ~εἰς καιρόν, ὡς ἔοικεν,	ἀνυπόδητος	ὢν ἔτυχον· σὺ μὲν γὰρ
[237]	οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν, ἄλλη δὲ	ἐπίκτητος	~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου. τούτω
[251]	τὴν ~ἔκφυσιν, ἃ πάλαι ὑπὸ	σκληρότητος	συμμεμυκότα εἶργε μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης
[234]	(διάνοιαν. οὔτε γὰρ τῷ λαμβάνοντι	χάριτος	ἴσης ἄξιον, οὔτε σοὶ ~βουλομένῳ
[254]	μνείαν ποιεῖσθαι τῆς τῶν ἀφροδισίων	χάριτος.	τὼ δὲ ~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν
[228]	τι ἦν μακρός. ἐπορεύετο δ᾽	ἐκτὸς	τείχους ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας δὲ
[253]	αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς ~δόξης ἑταῖρος,	ἄπληκτος,	κελεύσματι μόνον καὶ (λόγῳ ἡνιοχεῖται·
[251]	λυττᾷ, καὶ ~ἐμμανὴς (οὖσα οὔτε	νυκτὸς	δύναται καθεύδειν οὔτε μεθ᾽ ἡμέραν
[240]	πρεσβύτερος ~συνὼν οὔθ᾽ ἡμέρας οὔτε	νυκτὸς	ἑκὼν ἀπολείπεται, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ (ἀνάγκης
[237]	ἂν ᾖ ἡ βουλή, ἢ	παντὸς	ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς δὲ πολλοὺς
[260]	ἵππον ἐπονομάζων καὶ λέγων ὡς	παντὸς	ἄξιον τὸ θρέμμα οἴκοι τε
[246]	ἐκλήθη πειρατέον εἰπεῖν. ψυχὴ πᾶσα	παντὸς	ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, ~πάντα δὲ
[239]	καὶ θειοτάτων κτημάτων ὀρφανὸν πρὸ	παντὸς	εὔξαιτ᾽ ἂν εἶναι τὸν ~ἐρώμενον·
[235]	οἴει λέγειν ὡς Λυσίας τοῦ	~παντὸς	ἡμάρτηκεν, καὶ οἷόν τε δὴ
[240]	τε δὴ καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ	~παντὸς	καὶ πρὸς ἅπαντας, ἀκαίρους τε
[236]	(ἐλήλυθας. ῥητέον μὲν γάρ ~σοι	παντὸς	μᾶλλον οὕτως ὅπως οἷός τε
[228]	τῷ ὄντι γάρ, ὦ Σώκρατες,	παντὸς	μᾶλλον τά γε ῥήματα ~οὐκ
[234]	~σπουδάζουσιν, ἀλλὰ τοῖς ὁμοίως διὰ	παντὸς	τοῦ βίου φίλοις ἐσομένοις· οὐδὲ
[273]	τῷ ἀληθεῖ· ~τοῦτο γὰρ διὰ	(παντὸς	τοῦ λόγου γιγνόμενον τὴν ἅπασαν
[237]	χαρίζεσθαι, ἔλεγέν τε ὧδε ~περὶ	παντός,	ὦ παῖ, μία ἀρχὴ τοῖς
[249]	ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢ	παιδεραστήσαντος	μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται δὲ τρίτῃ
[249]	τοσούτου χρόνου ~πλὴν ἡ τοῦ	φιλοσοφήσαντος	ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας,
[279]	~ἔξωθεν δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς	ἐντὸς	(εἶναί μοι φίλια. πλούσιον δὲ
[251]	βλάστην τοῦ ~πτεροῦ, ἡ δ᾽	ἐντὸς	μετὰ τοῦ ἱμέρου ἀποκεκλῃμένη, πηδῶσα
[247]	μακάριαι θέαι τε καὶ διέξοδοι	ἐντὸς	οὐρανοῦ, ἃς ~θεῶν γένος εὐδαιμόνων
[254]	αὖθις ὑπερβαλέσθαι. ~ἐλθόντος δὲ τοῦ	συντεθέντος	χρόνου (οὗ) ἀμνημονεῖν προσποιουμένω ~ἀναμιμνῄσκων,
[251]	ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται,	θερμανθέντος	δὲ ἐτάκη τὰ περὶ τὴν
[250]	εἰκόνας ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ	εἰκασθέντος	γένος· ~κάλλος δὲ τότ᾽ ἦν
[242]	ὃς (διὰ τοῦ ἐμοῦ στόματος	~καταφαρμακευθέντος	ὑπὸ σοῦ ἐλέχθη. εἰ δ᾽
[253]	~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ δι᾽ ἔρωτα	μανέντος	φίλου τῷ φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν
[274]	γράμματα. βασιλέως ~δ᾽ αὖ τότε	ὄντος	Αἰγύπτου ὅλης Θαμοῦ περὶ τὴν
[262]	διὰ τῶν ὁμοιοτήτων ~ἀπὸ τοῦ	ὄντος	ἑκάστοτε ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ
[248]	ἔχουσαι πόνον ~ἀτελεῖς τῆς τοῦ	ὄντος	θέας ἀπέρχονται, καὶ ἀπελθοῦσαι τροφῇ
[234]	ἐρῶντας οἱ φίλοι ~νουθετοῦσιν ὡς	ὄντος	κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος, τοῖς δὲ
[244]	μανικὴν ἐκάλεσαν. ἀλλ᾽ ὡς καλοῦ	ὄντος,	ὅταν θείᾳ μοίρᾳ ~γίγνηται, οὕτω
[242]	περὶ αὐτοῦ εἰπέτην ὡς ~τοιούτου	ὄντος·	ταύτῃ τε οὖν ἡμαρτανέτην περὶ
[241]	ἂν τὸ πέρα ἀκούσαις ἐμοῦ	λέγοντος,	ἀλλ᾽ ἤδη σοι ~τέλος ἐχέτω
[259]	καὶ καλῶς ῥηθησομένοις τὴν τοῦ	λέγοντος	~διάνοιαν εἰδυῖαν τὸ ἀληθὲς ὧν
[254]	ὄψιν τὴν τῶν παιδικῶν ἀστράπτουσαν.	ἰδόντος	δὲ τοῦ ~ἡνιόχου ἡ μνήμη
[260]	οὖν, ὦ ἀγαθέ, ἀγροικότερον τοῦ	δέοντος	λελοιδορήκαμεν τὴν τῶν λόγων ~τέχνην;
[235]	που Σαπφοῦς τῆς ~καλῆς ἢ	Ἀνακρέοντος	τοῦ σοφοῦ ἢ καὶ συγγραφέων
[254]	συνεχώρησεν δεομένων εἰς αὖθις ὑπερβαλέσθαι.	~ἐλθόντος	δὲ τοῦ συντεθέντος χρόνου (οὗ)
[240]	οὐκ ἀνεκτούς, εἰς δὲ μέθην	ἰόντος	πρὸς τῷ μὴ ~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς,
[274]	ἤρετο ἥντινα ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν,	διεξιόντος	δέ, ὅτι καλῶς ἢ μὴ
[255]	διὰ τοῦτο ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα,	~προϊόντος	δὲ ἤδη τοῦ χρόνου ἥ
[238]	ὥστε ἐὰν ~ἄρα πολλάκις νυμφόληπτος	προϊόντος	τοῦ λόγου γένωμαι, μὴ θαυμάσῃς·
[244]	γε τῶν ἐμφρόνων, ζήτησιν τοῦ	μέλλοντος	διά τε ~ὀρνίθων ποιουμένων καὶ
[276]	ἐπιστήμης γράφεται ἐν τῇ τοῦ	μανθάνοντος	ψυχῇ, δυνατὸς μὲν ἀμῦναι ~ἑαυτῷ,
[243]	ἕξει τοῦθ᾽ οὕτω· σοῦ γὰρ	εἰπόντος	τὸν τοῦ ἐραστοῦ ἔπαινον, ~πᾶσα
[228]	~(ἐγώ σε πάνυ μὲν φιλῶ,	παρόντος	δὲ καὶ Λυσίου, ἐμαυτόν σοι
[244]	ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος ὃς ἂν	παρόντος	~ἐραστοῦ τῷ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον
[241]	ἀνάγκης ὁ ~πρὶν ἐραστής, ὀστράκου	μεταπεσόντος,	ἵεται φυγῇ μεταβαλών· ὁ δὲ
[240]	ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽ αὕτως ψόγους	νήφοντος	μὲν οὐκ ἀνεκτούς, εἰς δὲ
[261]	καὶ οἷς δυνατόν, καὶ ἄλλου	~ὁμοιοῦντος	καὶ ἀποκρυπτομένου εἰς φῶς ἄγειν.
[245]	τῆς τῶν μαινομένων ἡ τοῦ	~σωφρονοῦντος	ἠφανίσθη. ~(τοσαῦτα μέν σοι καὶ
[255]	θεραπευόμενος οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένου τοῦ	ἐρῶντος	~ἀλλ᾽ ἀληθῶς τοῦτο πεπονθότος, καὶ
[237]	ὡς μὴ ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ	ἐρῶντος	δέοι χαρίζεσθαι, ἔλεγέν τε ὧδε
[255]	~ἐγγύθεν ἡ εὔνοια γιγνομένη τοῦ	ἐρῶντος	ἐκπλήττει τὸν ἐρώμενον ~διαισθανόμενον ὅτι
[228]	οἷς ἔφη διαφέρειν τὰ τοῦ	~ἐρῶντος	ἢ τὰ τοῦ μή, ἐν
[238]	ὠφελία ἢ βλάβη ἀπό τε	~ἐρῶντος	καὶ μὴ τῷ χαριζομένῳ ἐξ
[236]	μὲν τὸν ἐρῶντα (τοῦ μὴ	ἐρῶντος	μᾶλλον νοσεῖν δώσω σοι ὑποτίθεσθαι,
[256]	ἡ δὲ ~ἀπὸ τοῦ μὴ	ἐρῶντος	οἰκειότης, σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη, θνητά
[239]	περὶ τὴν κτῆσιν ἡ τοῦ	ἐρῶντος	ὁμιλία τε καὶ ἐπιτροπεία παρέξεται.
[241]	τὰ ἴσα περὶ τοῦ μὴ	ἐρῶντος,	ὡς δεῖ ~ἐκείνῳ χαρίζεσθαι μᾶλλον,
[276]	οὓς δεῖ. ~(Φαῖδρος) ~τὸν τοῦ	εἰδότος	λόγον λέγεις ζῶντα καὶ ἔμψυχον,
[255]	τοῦ ἐρῶντος ~ἀλλ᾽ ἀληθῶς τοῦτο	πεπονθότος,	καὶ αὐτὸς ὢν φύσει φίλος
[234]	λόγον ἐπαινεθῆναι, ὡς τὰ δέοντα	~εἰρηκότος	τοῦ ποιητοῦ, ἀλλ᾽ οὐκ ἐκείνῃ
[238]	καὶ μὴ τῷ χαριζομένῳ ἐξ	εἰκότος	συμβήσεται. τῷ δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας
[238]	εἶναι, ὥστε ἐὰν ~ἄρα πολλάκις	νυμφόληπτος	προϊόντος τοῦ λόγου γένωμαι, μὴ
[247]	~θεῶν γένος εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται πράττων	ἕκαστος	αὐτῶν τὸ αὑτοῦ, ἕπεται ~δὲ
[247]	ἄρχοντες ἡγοῦνται ~κατὰ τάξιν ἣν	ἕκαστος	ἐτάχθη. ~πολλαὶ μὲν οὖν καὶ
[252]	οὕτω καθ᾽ ἕκαστον θεόν, οὗ	ἕκαστος	ἦν χορευτής, ἐκεῖνον τιμῶν τε
[252]	τῶν καλῶν πρὸς τρόπου ἐκλέγεται	ἕκαστος,	~καὶ ὡς θεὸν αὐτὸν ἐκεῖνον
[255]	συγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ	ἀκόλαστος	ἵππος ἔχει ὅτι λέγῃ ~πρὸς
[264]	ἐφεξῆς παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος)	~χρηστὸς	εἶ, ὅτι με ἡγῇ ἱκανὸν
[239]	ἐραστήν, οἷος ὢν τῷ μὲν	ἥδιστος,	ἑαυτῷ δὲ βλαβερώτατος ἂν ~εἴη.
[240]	ἔρωτος εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον	~ἄπιστος,	~εἰς ὃν πολλὰ καὶ μετὰ
[245]	δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν	ἄπιστος,	σοφοῖς δὲ πιστή. δεῖ οὖν
[247]	ἡ γὰρ ἀχρώματός τε καὶ	ἀσχημάτιστος	καὶ ~ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα,
[267]	τε καὶ ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ	κράτιστος.	τὸ δὲ δὴ τέλος τῶν
[237]	μύθου, ὅν με ~ἀναγκάζει ὁ	βέλτιστος	οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽ ὁ ἑταῖρος
[275]	τοῦ πατρὸς ἀεὶ ~δεῖται βοηθοῦ·	αὐτὸς	γὰρ οὔτ᾽ ἀμύνασθαι οὔτε βοηθῆσαι
[278]	περὶ ὧν ἔγραψε, ~καὶ λέγων	αὐτὸς	δυνατὸς τὰ γεγραμμένα φαῦλα ἀποδεῖξαι,
[263]	ἕν τι τῶν ὄντων ~ὃ	(αὐτὸς	ἐβουλήθη, καὶ πρὸς τοῦτο ἤδη
[267]	μου Πρόδικος ἐγέλασεν, καὶ ~μόνος	αὐτὸς	ηὑρηκέναι ἔφη ὧν δεῖ λόγων
[257]	Σώκρατες· καὶ σύνοισθά που καὶ	αὐτὸς	ὅτι οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί τε
[241]	ὅμοιός τε ἐκείνῳ καὶ ὁ	αὐτὸς	~πάλιν γένηται. φυγὰς δὴ γίγνεται
[270]	πῶς τοῦτο λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ὁ	αὐτός	που τρόπος τέχνης ἰατρικῆς ὅσπερ
[258]	πόλει, ἆρ᾽ οὐκ ~ἰσόθεον ἡγεῖται	αὐτός	τε αὑτὸν ἔτι ζῶν, καὶ
[242]	~δεινόν, ὦ Φαῖδρε, δεινὸν λόγον	αὐτός	τε ἐκόμισας ἐμέ τε ἠνάγκασας
[266]	λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων δὴ ἔγωγε	αὐτός	τε ἐραστής, ὦ Φαῖδρε, τῶν
[245]	τέχνης ἱκανὸς ~ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς	αὐτός	τε καὶ ἡ ποίησις ὑπὸ
[258]	τοῦ ἄξιος εἶναι ~συγγράφειν, πενθεῖ	αὐτός	τε καὶ οἱ ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος)
[262]	ἑκάστοτε ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ	αὐτὸς	τοῦτο διαφεύγειν, ὁ μὴ ~ἐγνωρικὼς
[255]	~ἀλλ᾽ ἀληθῶς τοῦτο πεπονθότος, καὶ	αὐτὸς	ὢν φύσει φίλος τῷ θεραπεύοντι,
[262]	~(Σωκράτης) ~παῦσαι. τί δὴ οὖν	οὗτος	ἁμαρτάνει καὶ ἄτεχνον ποιεῖ λεκτέον·
[278]	τοὺς ~δὲ ἄλλους χαίρειν ἐῶν	οὗτος	δὲ ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει,
[258]	ἔμοιγε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἐὰν μὲν	οὗτος	ἐμμένῃ, γεγηθὼς ἀπέρχεται ἐκ τοῦ
[272]	ᾖ ~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι	(οὗτός	ἐστι καὶ αὕτη ἡ φύσις
[248]	ἐπ᾽ αὐτῇ νέκταρ ~ἐπότισεν. ~(καὶ	οὗτος	μὲν θεῶν βίος· αἱ δὲ
[229]	πάγου· λέγεται γὰρ αὖ καὶ	οὗτος	ὁ λόγος, ὡς ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽
[243]	εὐθὺς ~οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος	οὗτος,	~οὐδ᾽ ἔβας ἐν νηυσὶν εὐσέλμοις,
[243]	χαρισάμενος τῷ μὴ ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος)	οὗτος	παρά σοι μάλα πλησίον ἀεὶ
[243]	ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ λόγω,	οὗτός	τε καὶ ὁ ἐκ ~τοῦ
[278]	χαίρειν ἐῶν οὗτος δὲ ὁ	τοιοῦτος	ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ Φαῖδρε, εἶναι
[252]	εὑρόντες ἐρασθῶσι, πᾶν ποιοῦσιν ~ὅπως	τοιοῦτος	ἔσται. ἐὰν οὖν μὴ πρότερον
[237]	ᾗ ἂν ἄγητον, ἡ μὲν	ἔμφυτος	οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν, ἄλλη δὲ
[252]	μετ᾽ ἐκείνου περιεπόλουν, ~ὅταν ὑπ᾽	Ἔρωτος	ἁλῶσι καί τι οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι
[255]	αὖ ποθεῖ καὶ ποθεῖται, ~εἴδωλον	(ἔρωτος	ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ δὲ αὐτὸν
[240]	καὶ ἀηδής, λήξας δὲ τοῦ	ἔρωτος	εἰς τὸν ἔπειτα χρόνον ~ἄπιστος,
[255]	τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν	ἔρωτος	ἐνέπλησεν. ἐρᾷ ~μὲν οὖν, ὅτου
[265]	ποιητικήν, τετάρτην ~δὲ ἀφροδίτης καὶ	Ἔρωτος,	ἐρωτικὴν μανίαν ἐφήσαμέν τε ἀρίστην
[233]	μέλλουσαν ὠφελίαν ἔσεσθαι, οὐχ ὑπ᾽	ἔρωτος	ἡττώμενος ~ἀλλ᾽ ἐμαυτοῦ κρατῶν, οὐδὲ
[256]	ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν (διά τε τοῦ	ἔρωτος	καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεις
[241]	προστάτην, ~νοῦν καὶ σωφροσύνην ἀντ᾽	ἔρωτος	καὶ μανίας, ἄλλος γεγονὼς ~λέληθεν
[243]	τι παθεῖν διὰ ~τὴν τοῦ	Ἔρωτος	κακηγορίαν πειράσομαι αὐτῷ ἀποδοῦναι τὴν
[265]	ἐθέλῃ. ὥσπερ τὰ νυνδὴ περὶ	~Ἔρωτος	ὃ ἔστιν ὁρισθέν εἴτ᾽ εὖ
[237]	μᾶλλον εἰς φιλίαν ἰτέον, περὶ	~ἔρωτος	οἷόν τ᾽ ἔστι καὶ ἣν
[256]	(μετ᾽ ἀλλήλων πορευομένους, καὶ ὁμοπτέρους	~ἔρωτος	χάριν, ὅταν γένωνται, γενέσθαι. ~ταῦτα
[267]	οὐκ ἄγομεν, ὃς ~ὑποδήλωσίν τε	πρῶτος	ηὗρεν καὶ παρεπαίνους οἱ δ᾽
[258]	ἐν ἀρχῇ ἀνδρὸς πολιτικοῦ (συγγράμματι)	πρῶτος	ὁ ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος) πῶς;
[246]	οὐρανῷ Ζεύς, ~ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα,	πρῶτος	πορεύεται, διακοσμῶν πάντα καὶ ἐπιμελούμενος·
[275]	ὥσπερ ~ὑμεῖς οἱ νέοι, ἀπέχρη	δρυὸς	καὶ πέτρας ἀκούειν ὑπ᾽ εὐηθείας,
[275]	τοῦ Διὸς τοῦ Δωδωναίου ἱερῷ	δρυὸς	λόγους ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους γενέσθαι.
[258]	ἢ Δαρείου δύναμιν ἀθάνατος γενέσθαι	λογογράφος	ἐν πόλει, ἆρ᾽ οὐκ ~ἰσόθεον
[257]	λόγων, ἐπὶ ~φιλοσοφίαν δέ, ὥσπερ	ἁδελφὸς	αὐτοῦ Πολέμαρχος τέτραπται, τρέψον, ἵνα
[267]	ἐν μέτρῳ λέγειν μνήμης χάριν	σοφὸς	γὰρ ἁνήρ. Τεισίαν δὲ Γοργίαν
[237]	αὐτοῦ, καὶ πρότερον ~(δοκῶν τούτῳ	σοφὸς	εἶναι, νῦν ἔτι μᾶλλον δόξῃ.
[252]	αὑτῶν ἐρώμενον· σκοποῦσιν οὖν εἰ	φιλόσοφός	~τε καὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν,
[253]	ἀλαζονείας ~ἑταῖρος, περὶ ὦτα λάσιος,	κωφός,	μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις ὑπείκων.
[269]	οὐχ ᾗ Λυσίας τε καὶ	~Θρασύμαχος	πορεύεται δοκεῖ μοι φαίνεσθαι ἡ
[266]	ἐστιν ἡ λόγων τέχνη, ᾗ	~Θρασύμαχός	τε καὶ οἱ ἄλλοι χρώμενοι
[271]	~(Σωκράτης) ~δῆλον ἄρα ὅτι ὁ	Θρασύμαχός	τε καὶ ὃς ἂν ἄλλος
[257]	γάρ τις αὐτόν, ὦ θαυμάσιε,	ἔναγχος	τῶν ~πολιτικῶν τοῦτ᾽ αὐτὸ λοιδορῶν
[254]	μετ᾽ ἀναιδείας ἕλκει· ὁ δ᾽	(ἡνίοχος	ἔτι ~μᾶλλον ταὐτὸν πάθος παθών,
[253]	ὑπείκων. ὅταν δ᾽ ~οὖν ὁ	ἡνίοχος	ἰδὼν τὸ ἐρωτικὸν ὄμμα, πᾶσαν
[247]	ἦλθεν. ἐλθούσης δὲ αὐτῆς ὁ	ἡνίοχος	πρὸς ~τὴν φάτνην τοὺς ἵππους
[262]	ἔγωγε τέχνης τινὸς τοῦ λέγειν	μέτοχος.	~(Φαῖδρος) ἔστω ὡς λέγεις· μόνον
[257]	~φιλοσοφίαν δέ, ὥσπερ ἁδελφὸς αὐτοῦ	Πολέμαρχος	τέτραπται, τρέψον, ἵνα καὶ ὁ
[230]	ὑψηλή, τοῦ τε ἄγνου τὸ	ὕψος	καὶ τὸ σύσκιον πάγκαλον, καὶ
[254]	τοὺς αὐτοὺς λόγους, καὶ ἐπειδὴ	ἐγγὺς	ἦσαν, ἐγκύψας καὶ ἐκτείνας ~τὴν
[239]	δειλὸς ἀνδρείου, ~ἀδύνατος εἰπεῖν ῥητορικοῦ,	βραδὺς	ἀγχίνου. τοσούτων κακῶν καὶ ἔτι
[255]	ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον	Ζεὺς	Γανυμήδους ἐρῶν ~ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη
[246]	δὴ μέγας ἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ	Ζεύς,	~ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα, πρῶτος πορεύεται,
[258]	ὅταν ἱκανὸς γένηται ῥήτωρ ἢ	βασιλεύς,	ὥστε (λαβὼν τὴν Λυκούργου ἢ
[258]	μάλα σεμνῶς καὶ ἐγκωμιάζων ὁ	συγγραφεύς	ἔπειτα λέγει ~δὴ μετὰ τοῦτο,
[272]	δὴ οὖν; φήσει ἴσως ὁ	συγγραφεύς,	ὦ ~Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες,
[259]	ἀλλ᾽ ἄσιτόν τε καὶ ἄποτον	εὐθὺς	ᾄδειν, ~ἕως ἂν τελευτήσῃ, καὶ
[243]	ἔγνω τὴν αἰτίαν, καὶ ποιεῖ	εὐθὺς	~οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος οὗτος,
[257]	χρόνου, μὴ ~σοφισταὶ καλῶνται. ~(Σωκράτης)	~γλυκὺς	ἀγκών, ὦ Φαῖδρε, λέληθέν σε
[274]	Θεὺθ λέγεται ἀποφήνασθαι, ἃ ~λόγος	πολὺς	ἂν εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ δὲ
[253]	ἡνιοχεῖται· ὁ δ᾽ αὖ ~σκολιός,	πολύς,	εἰκῇ συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος,
[276]	λέγειν τε καὶ σιγᾶν πρὸς	οὓς	δεῖ. ~(Φαῖδρος) ~τὸν τοῦ εἰδότος
[254]	μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε καὶ	θάμβους	ἱδρῶτι πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν,
[241]	ἤδη ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽ οὐκέτι	διθυράμβους,	καὶ ~ταῦτα ψέγων; ἐὰν δ᾽
[272]	τοι ἕνεκα χρὴ πάντας τοὺς	λόγους	ἄνω καὶ κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν
[277]	ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμονίους διδοὺς	λόγους,	ἁπλοῦς δὲ ~ἁπλῇ, οὐ πρότερον
[278]	σπουδῆς· ~δεῖν δὲ τοὺς τοιούτους	λόγους	αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον ὑεῖς γνησίους
[275]	ἀγνοοῖ, πλέον τι οἰόμενος εἶναι	λόγους	~(γεγραμμένους τοῦ τὸν εἰδότα ὑπομνῆσαι
[270]	ὡς, ἄν ~τῴ τις τέχνῃ	λόγους	διδῷ, τὴν οὐσίαν δείξει ἀκριβῶς
[263]	Ἑρμοῦ ~Λυσίου τοῦ Κεφάλου πρὸς	λόγους	εἶναι. ἢ οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ
[272]	ᾗ προσοιστέον τούσδε ὧδε τοὺς	λόγους	ἐπὶ τὴν τῶνδε πειθώ, ~ταῦτα
[275]	Διὸς τοῦ Δωδωναίου ἱερῷ δρυὸς	λόγους	ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους γενέσθαι. τοῖς
[264]	~τι εἰς δὲ τοὺς ἑτέρους	λόγους	ἴωμεν. ἦν γάρ τι ἐν
[254]	τοῖς ~παιδικοῖς ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς	λόγους,	καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας
[278]	καὶ εἴ τις ἄλλος συντίθησι	λόγους,	καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ εἴ τις
[277]	καλὸν ἢ αἰσχρὸν εἶναι τὸ	λόγους	λέγειν τε καὶ γράφειν, καὶ
[276]	τε ~καὶ σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης	λόγους,	~οἳ ἑαυτοῖς τῷ τε φυτεύσαντι
[277]	(γραφῆς πέρι, καὶ αὐτοὺς τοὺς	λόγους	οἳ τέχνῃ ~καὶ ἄνευ τέχνης
[279]	εἰ περὶ αὐτούς τε τοὺς	λόγους,	οἷς νῦν ἐπιχειρεῖ, πλέον ἢ
[259]	Μουσῶν περί ~τε οὐρανὸν καὶ	λόγους	οὖσαι θείους τε καὶ ἀνθρωπίνους
[230]	καρπὸν προσείοντες ἄγουσιν, σὺ ἐμοὶ	λόγους	οὕτω προτείνων ἐν ~βιβλίοις τήν
[275]	Αἰγυπτίους καὶ ὁποδαποὺς ἂν ἐθέλῃς	λόγους	ποιεῖς. ~(Σωκράτης) ~οἱ δέ γ᾽
[270]	φύσεως τούτου πρὸς ὃ ~τοὺς	λόγους	προσοίσει· ἔσται δέ που ψυχὴ
[279]	κατὰ τοὺς περὶ Λυσίαν εἶναι	λόγους	τὰ τῆς φύσεως, ἔτι τε
[257]	σεμνότατοι ἐν ταῖς πόλεσιν αἰσχύνονται	λόγους	τε γράφειν καὶ ~καταλείπειν συγγράμματα
[270]	καὶ ῥώμην ἐμποιήσειν, τῇ δὲ	λόγους	τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις νομίμους πειθὼ
[273]	ἃ λέγουσιν οἱ περὶ τοὺς	λόγους	τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι εἶναι· ἀνεμνήσθην γὰρ
[258]	αἰσχρὸν αὐτό γε τὸ γράφειν	λόγους.	~(Φαῖδρος) τί γάρ; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽
[242]	~θεῖός γ᾽ εἶ περὶ τοὺς	λόγους,	ὦ Φαῖδρε, καὶ ἀτεχνῶς θαυμάσιος.
[240]	ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽ αὕτως	ψόγους	νήφοντος μὲν οὐκ ἀνεκτούς, εἰς
[267]	παρεπαίνους οἱ δ᾽ αὐτὸν καὶ	παραψόγους	~φασὶν ἐν μέτρῳ λέγειν μνήμης
[246]	ἐοικέτω δὴ συμφύτῳ δυνάμει ~ὑποπτέρου	ζεύγους	τε καὶ ἡνιόχου. θεῶν μὲν
[250]	οὐ σέβεται προσορῶν, ἀλλ᾽ ~ἡδονῇ	παραδοὺς	τετράποδος νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ καὶ
[261]	~Ἰλίῳ σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν δὲ	Παλαμήδους	ἀνήκοος γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ ναὶ
[255]	ἐκείνου πηγή, ὃν ἵμερον Ζεὺς	Γανυμήδους	ἐρῶν ~ὠνόμασε, πολλὴ φερομένη πρὸς
[253]	ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης τε καὶ	αἰδοῦς,	καὶ ἀληθινῆς ~δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος,
[256]	τοῦ ἡνιόχου πρὸς ταῦτα μετ᾽	αἰδοῦς	καὶ λόγου ~ἀντιτείνει. ἐὰν μὲν
[240]	ὃς ἐκείνῳ μὲν ἡδονὰς ἀεὶ	διδοὺς	ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ, καὶ
[277]	μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ παναρμονίους	διδοὺς	λόγους, ἁπλοῦς δὲ ~ἁπλῇ, οὐ
[240]	ποῖον παραμύθιον ἢ τίνας ἡδονὰς	~διδοὺς	ποιήσει τὸν ἴσον χρόνον συνόντα
[263]	εἰληφέναι τινὰ χαρακτῆρα ἑκατέρου τοῦ	εἴδους,	ἐν ᾧ τε ἀνάγκη τὸ
[227]	ἑταίρῳ πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς	ὁδοὺς	ποιοῦμαι τοὺς περιπάτους· ~φησὶ γὰρ
[255]	ἰέναι ~ἀφικόμενον καὶ ἀναπτερῶσαν, (τὰς	διόδους	τῶν πτερῶν ἄρδει τε καὶ
[262]	ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους	θεούς·	ἴσως δὲ καὶ οἱ ~τῶν
[249]	τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος,	τελέους	ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος ὄντως
[244]	(πρότερος ἦν λόγος Φαίδρου τοῦ	Πυθοκλέους,	~Μυρρινουσίου ἀνδρός· ὃν δὲ μέλλω
[254]	τε ~κακηγόρον γλῶτταν καὶ τὰς	γνάθους	καθῄμαξεν καὶ τὰ σκέλη τε
[251]	ἀδημονεῖ τε τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ	πάθους	καὶ ἀποροῦσα λυττᾷ, καὶ ~ἐμμανὴς
[269]	ῥητορική, ἐκ δὲ τούτου τοῦ	πάθους	τὰ ~πρὸ τῆς τέχνης ἀναγκαῖα
[249]	τῇδέ ~τις ὁρῶν κάλλος, τοῦ	ἀληθοῦς	ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε καὶ ~ἀναπτερούμενος
[247]	νῷ, περὶ ἣν τὸ τῆς	~ἀληθοῦς	ἐπιστήμης γένος, τοῦτον ἔχει (τὸν
[265]	ἐρωτικὸν πάθος ἀπεικάζοντες, ἴσως μὲν	ἀληθοῦς	τινος ἐφαπτόμενοι, ~τάχα δ᾽ ἂν
[273]	τοῖς πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ	ἀληθοῦς	τυγχάνει ἐγγιγνόμενον· ~τὰς δὲ ὁμοιότητας
[256]	καὶ ~φειδωλὰ οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν ὑπὸ	πλήθους	ἐπαινουμένην ~ὡς ἀρετὴν (τῇ φίλῃ
[260]	κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ, δόξας δὲ	πλήθους	μεμελετηκὼς πείσῃ κακὰ πράττειν ἀντ᾽
[268]	ὦ Σώκρατες, ἔν γε δὴ	πλήθους	συνόδοις. ~(Σωκράτης) ~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽
[277]	ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως ~καὶ διδαχῆς	πειθοῦς	ἕνεκα ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ τῷ (ὄντι
[259]	~τε οὐρανὸν καὶ λόγους οὖσαι	θείους	τε καὶ ἀνθρωπίνους ἱᾶσιν καλλίστην
[242]	σοῦ βίου γεγονότων (λόγων μηδένα	πλείους	ἢ σὲ πεποιηκέναι ~γεγενῆσθαι ἤτοι
[260]	~(Σωκράτης) ~εἴ σε πείθοιμι ἐγὼ	πολεμίους	ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον, ἄμφω δὲ
[277]	ποικίλῃ μὲν ποικίλους ψυχῇ καὶ	παναρμονίους	διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς δὲ ~ἁπλῇ,
[262]	ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς	ἐντοπίους	θεούς· ἴσως δὲ καὶ οἱ
[278]	λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον ὑεῖς	γνησίους	εἶναι, ~πρῶτον μὲν τὸν ἐν
[274]	μάθημα, ἔφη ὁ Θεύθ, σοφωτέρους	Αἰγυπτίους	καὶ ~μνημονικωτέρους παρέξει· μνήμης τε
[275]	~(Φαῖδρος) ὦ Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ	Αἰγυπτίους	καὶ ὁποδαποὺς ἂν ἐθέλῃς λόγους
[266]	καλῶ δὲ (οὖν μέχρι τοῦδε	διαλεκτικούς.	τὰ δὲ νῦν παρὰ σοῦ
[275]	Δωδωναίου ἱερῷ δρυὸς λόγους ἔφησαν	~μαντικοὺς	πρώτους γενέσθαι. τοῖς μὲν οὖν
[243]	ὡς τὶ ὄντε, ~εἰ ἄρα	ἀνθρωπίσκους	τινὰς ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον ἐν αὐτοῖς.
[276]	Ἀδώνιδος ~κήπους ἀρῶν χαίροι θεωρῶν	καλοὺς	ἐν ἡμέραισιν ὀκτὼ γιγνομένους, ἢ
[276]	ἡσθήσεταί τε ~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους	ἁπαλούς·	ὅταν δὲ> ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις
[277]	διακοσμῇ τὸν ~λόγον, ποικίλῃ μὲν	ποικίλους	ψυχῇ καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους,
[233]	ταῖς (ἰδίαις ~δαπάναις οὐ τοὺς	φίλους	ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς προσαιτοῦντας
[233]	τὰς μητέρας, οὔτ᾽ ἂν ~πιστοὺς	φίλους	ἐκεκτήμεθα, οἳ οὐκ ἐξ ἐπιθυμίας
[242]	~γεγενῆσθαι ἤτοι αὐτὸν λέγοντα ἢ	ἄλλους	ἑνί γέ τῳ τρόπῳ προσαναγκάζοντα
[269]	~(ηὑρηκέναι, καὶ ταῦτα δὴ διδάσκοντες	ἄλλους	ἡγοῦνταί σφισιν τελέως ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι,
[234]	ἄξιον, οὔτε σοὶ ~βουλομένῳ τοὺς	ἄλλους	λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν· δεῖ δὲ
[252]	τε τοὺς ἐρωμένους καὶ τοὺς	ἄλλους	ὁμιλεῖ τε ~καὶ προσφέρεται. τόν
[244]	δὴ λέγωμεν Σίβυλλάν τε καὶ	ἄλλους,	~ὅσοι μαντικῇ χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ
[266]	σοφοὶ μὲν αὐτοὶ λέγειν γεγόνασιν,	ἄλλους	~τε ποιοῦσιν, οἳ ἂν δωροφορεῖν
[232]	διόπερ καὶ τὰς ~πρὸς τοὺς	ἄλλους	τῶν ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσιν, φοβούμενοι
[234]	οὐδὲ οἳ διαπραξάμενοι πρὸς τοὺς	ἄλλους	φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς
[278]	κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν· τοὺς ~δὲ	ἄλλους	χαίρειν ἐῶν οὗτος δὲ ὁ
[238]	κρατήσασα ἐπιθυμία (πρὸς ἡδονὴν ἀχθεῖσα	κάλλους,	καὶ ~ὑπὸ αὖ τῶν ἑαυτῆς
[255]	ὡρμήθη φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ	κάλλους	ῥεῦμα ~πάλιν εἰς τὸν καλὸν
[251]	ἀήθης ~λαμβάνει· δεξάμενος γὰρ τοῦ	κάλλους	τὴν ἀπορροὴν διὰ τῶν ὀμμάτων
[254]	ἡ μνήμη πρὸς τὴν τοῦ	κάλλους	φύσιν ἠνέχθη, καὶ πάλιν εἶδεν
[250]	νῦν μακρότερα εἴρηται· ~περὶ δὲ	κάλλους,	ὥσπερ εἴπομεν, ~(μετ᾽ ἐκείνων τε
[267]	~Χαλκηδονίου σθένος, ὀργίσαι τε αὖ	πολλοὺς	ἅμα δεινὸς ἁνὴρ (γέγονεν, καὶ
[232]	ἔτι δὲ τοὺς μὲν ἐρῶντας	πολλοὺς	ἀνάγκη ~πυθέσθαι καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας
[259]	ἴδοιεν καὶ νὼ καθάπερ τοὺς	πολλοὺς	ἐν μεσημβρίᾳ μὴ διαλεγομένους ἀλλὰ
[249]	παρακινῶν, ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν τοὺς	πολλούς.	~ἔστι δὴ οὖν δεῦρο ὁ
[237]	παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς δὲ	πολλοὺς	λέληθεν ~ὅτι οὐκ ἴσασι τὴν
[277]	ψυχῇ καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους,	ἁπλοῦς	δὲ ~ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνατὸν
[270]	δὲ λόγους τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις	νομίμους	πειθὼ ἣν ἂν βούλῃ καὶ
[278]	καὶ ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς λόγοις	νόμους	ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν· εἰ μὲν
[277]	ἢ γράψει ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ	νόμους	~τιθείς, σύγγραμμα πολιτικὸν γράφων καὶ
[263]	ἐρεῖν ποτέρου ὂν τυγχάνει τοῦ	γένους.	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τί
[266]	θεοῖο. ~καὶ μέντοι καὶ τοὺς	δυναμένους	αὐτὸ δρᾶν εἰ μὲν ὀρθῶς
[239]	περαιτέρω προβαίνειν, ἀλλὰ ἓν κεφάλαιον	~ὁρισαμένους	ἐπ᾽ ἄλλο ἰέναι· τὸ γὰρ
[232]	ἀποτρέπουσιν, φοβούμενοι τοὺς μὲν ~οὐσίαν	κεκτημένους	μὴ χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς
[275]	πλέον τι οἰόμενος εἶναι λόγους	~(γεγραμμένους	τοῦ τὸν εἰδότα ὑπομνῆσαι περὶ
[259]	τοὺς πολλοὺς ἐν μεσημβρίᾳ μὴ	διαλεγομένους	ἀλλὰ ~νυστάζοντας καὶ κηλουμένους ὑφ᾽
[259]	κρήνην εὕδειν· ἐὰν δὲ ὁρῶσι	~διαλεγομένους	καὶ παραπλέοντάς σφας ὥσπερ Σειρῆνας
[233]	ἀλλὰ τοὺς προσαιτοῦντας καὶ τοὺς	~δεομένους	πλησμονῆς· ἐκεῖνοι γὰρ καὶ ἀγαπήσουσιν
[232]	(τοὺς μὲν ἐρῶντας, οὕτως ἂν	οἰομένους	καὶ ~ὑπὸ τῶν ἄλλων ζηλοῦσθαι
[275]	οὐκ ἔνδοθεν αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν	~ἀναμιμνῃσκομένους·	οὔκουν μνήμης ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον
[272]	σεμνύνειν οὐδ᾽ ἀνάγειν ἄνω μακρὰν	~περιβαλλομένους·	παντάπασι γάρ, ὃ καὶ κατ᾽
[276]	θεωρῶν καλοὺς ἐν ἡμέραισιν ὀκτὼ	γιγνομένους,	ἢ ταῦτα ~μὲν δὴ παιδιᾶς
[245]	τῶν παλαιῶν ἔργα κοσμοῦσα τοὺς	ἐπιγιγνομένους	παιδεύει· ὃς δ᾽ ἂν ἄνευ
[256]	βίον ~διάγοντας εὐδαιμονεῖν (μετ᾽ ἀλλήλων	πορευομένους,	καὶ ὁμοπτέρους ~ἔρωτος χάριν, ὅταν
[276]	μετιόντι, ἡσθήσεταί τε ~αὐτοὺς θεωρῶν	φυομένους	ἁπαλούς· ὅταν δὲ> ἄλλοι παιδιαῖς
[232]	χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ	~πεπαιδευμένους	μὴ συνέσει κρείττους γένωνται· τῶν
[232]	τοῖς ἐρωμένοις καὶ ἔργον τοῦτο	ποιουμένους,	~ὥστε ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις,
[259]	μὴ διαλεγομένους ἀλλὰ ~νυστάζοντας καὶ	κηλουμένους	ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾽ ἀργίαν τῆς
[232]	αὑτῶν, ἐπαρθῆναι τῷ λέγειν καὶ	~φιλοτιμουμένους	ἐπιδείκνυσθαι πρὸς ἅπαντας ὅτι οὐκ
[252]	τῷ τρόπῳ πρός τε τοὺς	ἐρωμένους	καὶ τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ τε
[240]	καὶ πρὸς ἅπαντας, ἀκαίρους τε	ἐπαίνους	καὶ ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽
[267]	~ὑποδήλωσίν τε πρῶτος ηὗρεν καὶ	παρεπαίνους	οἱ δ᾽ αὐτὸν καὶ παραψόγους
[250]	αἰσθήσεων, ᾗ φρόνησις οὐχ ὁρᾶται	~δεινοὺς	γὰρ ἂν παρεῖχεν ἔρωτας, εἴ
[231]	ὅτι ὅσων ἂν ~ὕστερον ἐρασθῶσιν,	ἐκείνους	αὐτῶν περὶ πλείονος ποιήσονται, καὶ
[259]	λόγους οὖσαι θείους τε καὶ	ἀνθρωπίνους	ἱᾶσιν καλλίστην φωνήν. ~πολλῶν δὴ
[231]	ἔστιν προφασίζεσθαι, οὔτε τοὺς παρεληλυθότας	~πόνους	ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς πρὸς τοὺς
[258]	τῶν τοιούτων, ὅστις καὶ ὁπωστιοῦν	δύσνους	Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν αὐτὸ ~τοῦτο ὅτι
[275]	Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ Αἰγυπτίους καὶ	ὁποδαποὺς	ἂν ἐθέλῃς λόγους ποιεῖς. ~(Σωκράτης)
[276]	σπουδῇ ἂν θέρους εἰς Ἀδώνιδος	~κήπους	ἀρῶν χαίροι θεωρῶν καλοὺς ἐν
[276]	ἀλλὰ τοὺς μὲν ἐν γράμμασι	κήπους,	ὡς ἔοικε, παιδιᾶς χάριν σπερεῖ
[240]	~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε δὴ	καχυποτόπους	φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς καὶ πρὸς
[247]	ἡνίοχος πρὸς ~τὴν φάτνην τοὺς	ἵππους	στήσας παρέβαλεν ἀμβροσίαν τε καὶ
[273]	τοῦ λέγειν καὶ πράττειν πρὸς	ἀνθρώπους	δεῖ ~διαπονεῖσθαι τὸν σώφρονα, ἀλλὰ
[276]	βούλοιτο γενέσθαι, πότερα σπουδῇ ἂν	θέρους	εἰς Ἀδώνιδος ~κήπους ἀρῶν χαίροι
[264]	πάνυ ~τι εἰς δὲ τοὺς	ἑτέρους	λόγους ἴωμεν. ἦν γάρ τι
[256]	εὐδαιμονεῖν (μετ᾽ ἀλλήλων πορευομένους, καὶ	ὁμοπτέρους	~ἔρωτος χάριν, ὅταν γένωνται, γενέσθαι.
[259]	χοροῖς τετιμηκότας ~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι	προσφιλεστέρους,	τῇ δὲ Ἐρατοῖ τοὺς ἐν
[274]	ὁ Θεύθ, σοφωτέρους Αἰγυπτίους καὶ	~μνημονικωτέρους	παρέξει· μνήμης τε γὰρ καὶ
[227]	ποιοῦμαι τοὺς περιπάτους· ~φησὶ γὰρ	ἀκοπωτέρους	εἶναι τῶν ἐν τοῖς (δρόμοις.
[274]	τὸ μάθημα, ἔφη ὁ Θεύθ,	σοφωτέρους	Αἰγυπτίους καὶ ~μνημονικωτέρους παρέξει· μνήμης
[269]	τέχνην, ἢ ἅτε ἡμῶν ~ὄντας	σοφωτέρους	κἂν νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας· ὦ
[272]	δ᾽ ἤδη πάντα ἔχοντι, προσλαβόντι	καιροὺς	τοῦ πότε λεκτέον καὶ ἐπισχετέον,
[240]	διὰ ~παντὸς καὶ πρὸς ἅπαντας,	ἀκαίρους	τε ἐπαίνους καὶ ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι,
[256]	αὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς	ἀφρούρους,	συναγαγόντε εἰς ~ταὐτόν, τὴν ὑπὸ
[235]	~φίλτατος εἶ καὶ ὡς ἀληθῶς	χρυσοῦς,	ὦ Φαῖδρε, εἴ με οἴει
[262]	ἀληθὲς προσπαίζων ἐν λόγοις παράγοι	τοὺς	~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε,
[267]	ἕκαστα λέγεις ὑπομνῆσαι ἐπὶ τελευτῆς	τοὺς	ἀκούοντας περὶ τῶν ~εἰρημένων; ~(Σωκράτης)
[234]	ἴσης ἄξιον, οὔτε σοὶ ~βουλομένῳ	τοὺς	ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν· δεῖ
[252]	πρός τε τοὺς ἐρωμένους καὶ	τοὺς	ἄλλους ὁμιλεῖ τε ~καὶ προσφέρεται.
[232]	γίγνεσθαι. διόπερ καὶ τὰς ~πρὸς	τοὺς	ἄλλους τῶν ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσιν,
[234]	μεταδώσουσιν· οὐδὲ οἳ διαπραξάμενοι πρὸς	τοὺς	ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι
[233]	ἄλλοις μὴ ~τοὺς βελτίστους ἀλλὰ	τοὺς	ἀπορωτάτους εὖ ποιεῖν· μεγίστων γὰρ
[254]	αὖ προσελθεῖν τοῖς ~παιδικοῖς ἐπὶ	τοὺς	αὐτοὺς λόγους, καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς
[233]	προσήκει καὶ τοῖς ἄλλοις μὴ	~τοὺς	βελτίστους ἀλλὰ τοὺς ἀπορωτάτους εὖ
[278]	ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ τῷ (ὄντι αὐτῶν	τοὺς	βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν
[278]	ἄλλων ψυχαῖς κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν·	τοὺς	~δὲ ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος
[232]	ὅτι οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται·	~τοὺς	δὲ μὴ ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν
[232]	μελλούσης ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι·	τοὺς	δὲ μὴ ἐρῶντας ~οὐδ᾽ αἰτιᾶσθαι
[232]	κεκτημένους μὴ χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται,	τοὺς	δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει κρείττους
[237]	βουλή, ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη.	τοὺς	δὲ πολλοὺς λέληθεν ~ὅτι οὐκ
[233]	παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς προσαιτοῦντας καὶ	τοὺς	~δεομένους πλησμονῆς· ἐκεῖνοι γὰρ καὶ
[266]	ὥστε θεοῖο. ~καὶ μέντοι καὶ	τοὺς	δυναμένους αὐτὸ δρᾶν εἰ μὲν
[259]	(ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ δὲ Ἐρατοῖ	τοὺς	ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς, καὶ ταῖς
[259]	τῶν ἐνθάδε. Τερψιχόρᾳ μὲν οὖν	τοὺς	ἐν τοῖς χοροῖς τετιμηκότας ~αὐτὴν
[259]	καὶ τῇ μετ᾽ αὐτὴν Οὐρανίᾳ	τοὺς	ἐν φιλοσοφίᾳ διάγοντάς τε καὶ
[262]	καὶ ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι	τοὺς	ἐντοπίους θεούς· ἴσως δὲ καὶ
[257]	τινα γράφωσι λόγον, οὕτως ἀγαπῶσι	τοὺς	~ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι πρώτους οἳ
[245]	~μυρία τῶν παλαιῶν ἔργα κοσμοῦσα	τοὺς	ἐπιγιγνομένους παιδεύει· ὃς δ᾽ ἂν
[252]	τούτῳ τῷ τρόπῳ πρός τε	τοὺς	ἐρωμένους καὶ τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ
[232]	βλάβην ἂν γενέσθαι, ~εἰκότως ἂν	τοὺς	ἐρῶντας μᾶλλον ἂν φοβοῖο· πολλὰ
[231]	δὲ εἰ διὰ τοῦτο ἄξιον	(τοὺς	~ἐρῶντας περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, ὅτι
[234]	ἐρῶντα πρὸς ἅπαντάς σε κελεύειν	τοὺς	ἐρῶντας ταύτην ἔχειν ~τὴν (διάνοιαν.
[264]	μὴ πάνυ ~τι εἰς δὲ	τοὺς	ἑτέρους λόγους ἴωμεν. ἦν γάρ
[247]	ὁ ἡνίοχος πρὸς ~τὴν φάτνην	τοὺς	ἵππους στήσας παρέβαλεν ἀμβροσίαν τε
[272]	τούτου τοι ἕνεκα χρὴ πάντας	τοὺς	λόγους ἄνω καὶ κάτω ~μεταστρέφοντα
[272]	οἱ, ᾗ προσοιστέον τούσδε ὧδε	τοὺς	λόγους ἐπὶ τὴν τῶνδε πειθώ,
[277]	λόγων (γραφῆς πέρι, καὶ αὐτοὺς	τοὺς	λόγους οἳ τέχνῃ ~καὶ ἄνευ
[279]	~ἡλικίας εἰ περὶ αὐτούς τε	τοὺς	λόγους, οἷς νῦν ἐπιχειρεῖ, πλέον
[270]	τῆς φύσεως τούτου πρὸς ὃ	~τοὺς	λόγους προσοίσει· ἔσται δέ που
[273]	διελήλυθας ἃ λέγουσιν οἱ περὶ	τοὺς	λόγους τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι εἶναι· ἀνεμνήσθην
[242]	~(Σωκράτης) ~θεῖός γ᾽ εἶ περὶ	τοὺς	λόγους, ὦ Φαῖδρε, καὶ ἀτεχνῶς
[269]	ὄν> αὐτοὺς δεῖν παρ᾽ ἑαυτῶν	τοὺς	μαθητὰς σφῶν πορίζεσθαι ἐν ~τοῖς
[276]	εἰκός. ~(Σωκράτης) ~οὐ γάρ· ἀλλὰ	τοὺς	μὲν ἐν γράμμασι κήπους, ὡς
[234]	μέμνησο καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι	τοὺς	μὲν ἐρῶντας οἱ φίλοι ~νουθετοῦσιν
[232]	ὄνειδός σοι γένηται, ~εἰκός ἐστι	(τοὺς	μὲν ἐρῶντας, οὕτως ἂν οἰομένους
[232]	τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι. ἔτι δὲ	τοὺς	μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη ~πυθέσθαι
[232]	τῶν ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσιν, φοβούμενοι	τοὺς	μὲν ~οὐσίαν κεκτημένους μὴ χρήμασιν
[232]	ἂν τοῖς συνοῦσι φθονοῖεν, ἀλλὰ	τοὺς	~μὴ ἐθέλοντας μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽
[251]	τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων ~πάθος περὶ	τοὺς	ὀδόντας γίγνεται ὅταν ἄρτι φύωσιν,
[231]	διὰ τοῦτο ἔστιν προφασίζεσθαι, οὔτε	τοὺς	παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς
[233]	περὶ πολλοῦ ἐποιούμεθα οὔτ᾽ ἂν	τοὺς	πατέρας καὶ τὰς μητέρας, οὔτ᾽
[279]	~δοκεῖ μοι ἀμείνων ἢ κατὰ	τοὺς	περὶ Λυσίαν εἶναι λόγους τὰ
[227]	Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς ὁδοὺς ποιοῦμαι	τοὺς	περιπάτους· ~φησὶ γὰρ ἀκοπωτέρους εἶναι
[229]	ἡμῖν ~κατὰ τὸ ὑδάτιον βρέχουσι	τοὺς	πόδας ἰέναι, καὶ οὐκ ἀηδές,
[259]	οὖν ἴδοιεν καὶ νὼ καθάπερ	τοὺς	πολλοὺς ἐν μεσημβρίᾳ μὴ διαλεγομένους
[249]	ὡς παρακινῶν, ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν	τοὺς	πολλούς. ~ἔστι δὴ οὖν δεῦρο
[233]	τοὺς φίλους ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ	τοὺς	προσαιτοῦντας καὶ τοὺς ~δεομένους πλησμονῆς·
[231]	~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε τὰς πρὸς	τοὺς	προσήκοντας διαφορὰς αἰτιάσασθαι· ~ὥστε περιῃρημένων
[269]	ῥῆμά τι εἰπεῖν ἀπαίδευτον εἰς	~τοὺς	ταῦτα γεγραφότας τε καὶ διδάσκοντας
[278]	καὶ ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν δὲ	τοὺς	τοιούτους λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον
[233]	(ἐνθυμεῖσθαι χρὴ ὅτι οὔτ᾽ ἂν	~τοὺς	ὑεῖς περὶ πολλοῦ ἐποιούμεθα οὔτ᾽
[233]	ἐν ταῖς (ἰδίαις ~δαπάναις οὐ	τοὺς	φίλους ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς
[227]	κατὰ τὰς ὁδοὺς ποιοῦμαι τοὺς	περιπάτους·	~φησὶ γὰρ ἀκοπωτέρους εἶναι τῶν
[233]	μὴ ~τοὺς βελτίστους ἀλλὰ τοὺς	ἀπορωτάτους	εὖ ποιεῖν· μεγίστων γὰρ ἀπαλλαγέντες
[229]	καὶ τήνδε ~τὴν ὥραν τοῦ	ἔτους	τε καὶ τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης)
[259]	καὶ παραπλέοντάς σφας ὥσπερ Σειρῆνας	(ἀκηλήτους,	ὃ ~γέρας παρὰ θεῶν ἔχουσιν
[240]	αὕτως ψόγους νήφοντος μὲν οὐκ	ἀνεκτούς,	εἰς δὲ μέθην ἰόντος πρὸς
[233]	καὶ τὰς μητέρας, οὔτ᾽ ἂν	~πιστοὺς	φίλους ἐκεκτήμεθα, οἳ οὐκ ἐξ
[233]	καὶ τοῖς ἄλλοις μὴ ~τοὺς	βελτίστους	ἀλλὰ τοὺς ἀπορωτάτους εὖ ποιεῖν·
[278]	~ἀλλὰ τῷ (ὄντι αὐτῶν τοὺς	βελτίστους	εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν δὲ
[232]	πεπόνηται· ~τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας,	κρείττους	αὑτῶν ὄντας, τὸ βέλτιστον ἀντὶ
[232]	τοὺς δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει	κρείττους	γένωνται· τῶν δὲ ἄλλο τι
[269]	ὅλον συνίστασθαι, ~οὐδὲν ἔργον ὄν>	αὐτοὺς	δεῖν παρ᾽ ἑαυτῶν τοὺς μαθητὰς
[232]	μᾶλλον ἂν φοβοῖο· πολλὰ γὰρ	αὐτούς	ἐστι τὰ ~λυποῦντα, καὶ πάντ᾽
[276]	ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι, ἡσθήσεταί τε	~αὐτοὺς	θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς· ὅταν δὲ>
[275]	μὲν ἂν ὥς τι φρονοῦντας	αὐτοὺς	λέγειν, ἐὰν ~δέ τι ἔρῃ
[254]	προσελθεῖν τοῖς ~παιδικοῖς ἐπὶ τοὺς	αὐτοὺς	λόγους, καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν,
[232]	ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις, τότε	αὐτοὺς	οἴονται ἢ ~γεγενημένης ἢ μελλούσης
[261]	λόγων, ὦ Σώκρατες· ἀλλὰ δεῦρο	αὐτοὺς	παράγων ἐξέταζε τί καὶ ~πῶς
[233]	ἐλεεῖν τοῖς ἐρωμένοις ἢ ζηλοῦν	αὐτοὺς	προσήκει. ~ἐὰν δέ μοι πείθῃ,
[279]	προϊούσης τῆς ~ἡλικίας εἰ περὶ	αὐτούς	τε τοὺς λόγους, οἷς νῦν
[277]	τῶν λόγων (γραφῆς πέρι, καὶ	αὐτοὺς	τοὺς λόγους οἳ τέχνῃ ~καὶ
[232]	μὲν ~οὐσίαν κεκτημένους μὴ χρήμασιν	αὐτοὺς	ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ
[275]	ὑπ᾽ ἀλλοτρίων τύπων, οὐκ ἔνδοθεν	αὐτοὺς	ὑφ᾽ αὑτῶν ~ἀναμιμνῃσκομένους· οὔκουν μνήμης
[232]	~ὑπὸ τῶν ἄλλων ζηλοῦσθαι ὥσπερ	αὐτοὺς	ὑφ᾽ αὑτῶν, ἐπαρθῆναι τῷ λέγειν
[257]	πρώτους οἳ ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν	~αὐτούς.	~(Φαῖδρος) πῶς λέγεις τοῦτο; οὐ
[269]	εἶναι σκεπτέα πότερον (χαλεπῶς ~ἂν	αὐτούς,	ὥσπερ ἐγώ τε καὶ σύ,
[259]	καὶ ποτῶν, καὶ ἔλαθον τελευτήσαντες	~αὑτούς·	ἐξ ὧν τὸ τεττίγων γένος
[276]	ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις τε ἄρδοντες	αὑτοὺς	ἑτέροις τε ὅσα τούτων ἀδελφά,
[252]	ἐρωμένου, φονικοὶ ~καὶ ἕτοιμοι καθιερεύειν	αὑτούς	τε καὶ τὰ παιδικά. ~(καὶ
[278]	ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν δὲ τοὺς	τοιούτους	λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον ὑεῖς
[261]	Ὀδυσσέα. ~(Σωκράτης) ~ἴσως. ἀλλὰ γὰρ	τούτους	ἐῶμεν· σὺ δ᾽ εἰπέ, ἐν
[231]	ὅτι, ~ἐὰν ἐκείνοις δοκῇ, καὶ	τούτους	κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι πῶς εἰκός
[231]	~ἐρῶντας περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, ὅτι	τούτους	μάλιστά φασιν φιλεῖν ὧν ἂν
[275]	ἱερῷ δρυὸς λόγους ἔφησαν ~μαντικοὺς	πρώτους	γενέσθαι. τοῖς μὲν οὖν τότε,
[257]	ἀγαπῶσι τοὺς ~ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι	πρώτους	οἳ ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν ~αὐτούς.
[235]	ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα ἰσομέτρητον εἰς	~Δελφοὺς	ἀναθήσειν, οὐ (μόνον ἐμαυτοῦ ἀλλὰ
[235]	ὅτι τινῶν ἀκήκοα, ἤ που	Σαπφοῦς	τῆς ~καλῆς ἢ Ἀνακρέοντος τοῦ
[230]	~τὴν ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, οὔτ᾽ ἔξω	τείχους	ἔμοιγε δοκεῖς τὸ παράπαν ἐξιέναι.
[228]	ἦν μακρός. ἐπορεύετο δ᾽ ἐκτὸς	τείχους	ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας δὲ τῷ
[227]	πορεύομαι δὲ πρὸς περίπατον ~ἔξω	τείχους·	συχνὸν γὰρ ἐκεῖ διέτριψα χρόνον
[229]	καὶ ἐπιπόνου καὶ οὐ πάνυ	εὐτυχοῦς	ἀνδρός, κατ᾽ ἄλλο ~μὲν οὐδέν,
[260]	ἔπαινον ποιούμενος, ἀλλὰ περὶ κακοῦ	ὡς	~ἀγαθοῦ, δόξας δὲ πλήθους μεμελετηκὼς
[251]	~σφόδρα μανίας δόξαν, θύοι ἂν	ὡς	ἀγάλματι καὶ θεῷ τοῖς παιδικοῖς.
[230]	βούλει, τὸ εὔπνουν τοῦ τόπου	ὡς	ἀγαπητὸν καὶ σφόδρα ἡδύ· ~θερινόν
[255]	τινων ἄλλων διαβεβλημένος ᾖ, ~λεγόντων	ὡς	αἰσχρὸν ἐρῶντι πλησιάζειν, καὶ διὰ
[230]	καὶ τὸ σύσκιον πάγκαλον, καὶ	ὡς	ἀκμὴν ἔχει ~τῆς ἄνθης, ὡς
[234]	~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽	ὡς	ἀληθῶς εἰπὲ πρὸς Διὸς φιλίου,
[236]	σε, καὶ οἴει ~δή με	ὡς	ἀληθῶς ἐπιχειρήσειν εἰπεῖν παρὰ τὴν
[253]	ποιοῦσι. προθυμία μὲν οὖν τῶν	ὡς	ἀληθῶς ἐρώντων καὶ ~τελετή, ἐάν
[256]	γεγονότες τῶν τριῶν παλαισμάτων τῶν	ὡς	ἀληθῶς Ὀλυμπιακῶν ἓν ~νενικήκασιν, οὗ
[275]	Φαῖδρε, τοῦτ᾽ ἔχει γραφή, καὶ	ὡς	ἀληθῶς ὅμοιον ζωγραφίᾳ. ~καὶ γὰρ
[228]	νῦν ἤδη ποιεῖν. ~(Φαῖδρος) ~ἐμοὶ	ὡς	ἀληθῶς πολὺ κράτιστόν ἐστιν οὕτως
[235]	σήν. ~(Σωκράτης) ~φίλτατος εἶ καὶ	ὡς	ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε, εἴ
[270]	τυφλῷ οὐδὲ κωφῷ, ἀλλὰ δῆλον	ὡς,	ἄν ~τῴ τις τέχνῃ λόγους
[231]	γὰρ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀλλ᾽ ἑκόντες,	ὡς	ἂν ἄριστα περὶ τῶν ~οἰκείων
[230]	ὡς ἀκμὴν ἔχει ~τῆς ἄνθης,	ὡς	ἂν εὐωδέστατον παρέχοι τὸν τόπον·
[262]	(τὼ λόγω ἔχοντέ τι ~παράδειγμα,	ὡς	ἂν ὁ εἰδὼς τὸ ἀληθὲς
[243]	~καὶ γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε, ἐννοεῖς	ὡς	ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ λόγω, οὗτός
[260]	τόδε δ᾽ οὖν μέγα λέγω,	ὡς	ἄνευ ἐμοῦ ~τῷ τὰ ὄντα
[265]	~(Σωκράτης) ~τόδε τοίνυν αὐτόθεν λάβωμεν,	ὡς	ἀπὸ τοῦ ψέγειν πρὸς τὸ
[249]	αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς διακείμενος	ὡς	~(ἄρα αὕτη πασῶν τῶν ἐνθουσιάσεων
[245]	ἐπὶ ποιητικὰς θύρας ἀφίκηται, πεισθεὶς	ὡς	ἄρα ἐκ τέχνης ἱκανὸς ~ποιητὴς
[273]	καὶ σὲ παρελθεῖν, τυγχάνομεν λέγοντες	ὡς	ἄρα ~τοῦτο τὸ εἰκὸς τοῖς
[257]	οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν ὑπὸ πλήθους ἐπαινουμένην	~ὡς	ἀρετὴν (τῇ φίλῃ ψυχῇ ἐντεκοῦσα,
[266]	ποιοῦσιν, οἳ ἂν δωροφορεῖν αὐτοῖς	ὡς	βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν; ~(Φαῖδρος) ~βασιλικοὶ μὲν
[240]	οὐκ ἄμουσον, καί τις ἑταίραν	ὡς	βλαβερὸν ψέξειεν ἄν, καὶ ~ἄλλα
[263]	ἃ νυνδὴ εἶπες περὶ ~αὐτοῦ,	ὡς	βλάβη τέ ἐστι τῷ ἐρωμένῳ
[275]	λόγος ὁμοίως παρὰ ~τοῖς ἐπαΐουσιν,	ὡς	δ᾽ αὕτως παρ᾽ οἷς οὐδὲν
[240]	τε ἐπαίνους καὶ ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι,	~ὡς	δ᾽ αὕτως ψόγους νήφοντος μὲν
[271]	τὰ ῥήματα εἰπεῖν οὐκ εὐπετές·	ὡς	δὲ δεῖ γράφειν, εἰ μέλλει
[241]	ἴσα περὶ τοῦ μὴ ἐρῶντος,	ὡς	δεῖ ~ἐκείνῳ χαρίζεσθαι μᾶλλον, λέγων
[266]	ὑπέμνησας. προοίμιον μὲν οἶμαι πρῶτον	ὡς	δεῖ τοῦ λόγου ~λέγεσθαι ἐν
[254]	τε ἡνίοχον καὶ τὸν ὁμόζυγα	ὡς	δειλίᾳ τε ~καὶ ἀνανδρίᾳ λιπόντε
[254]	~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε,	ὡς	δεινὰ καὶ παράνομα ~ἀναγκαζομένω· τελευτῶντε
[228]	τοῦ τῶν ~λόγων ἐραστοῦ, ἐθρύπτετο	ὡς	δὴ οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν
[242]	ἐᾷ ἀπιέναι πρὶν ἂν ~ἀφοσιώσωμαι,	ὡς	δή τι ἡμαρτηκότα εἰς τὸ
[242]	οὖν ἤδη μανθάνω τὸ ἁμάρτημα.	ὡς	δή τοι, ὦ ἑταῖρε, μαντικόν
[239]	ἐρασταὶ ~φοβοῦνται. ~τοῦτο μὲν οὖν	ὡς	δῆλον ἐατέον, τὸ δ᾽ ἐφεξῆς
[243]	καὶ πρότερόν ποτε ἐρασθείς, λεγόντων	ὡς	διὰ σμικρὰ ~μεγάλας ἔχθρας οἱ
[234]	οὐδεὶς ~πώποτε τῶν οἰκείων ἐμέμψατο	ὡς	διὰ τοῦτο κακῶς βουλευομένοις περὶ
[267]	πῶς φράσωμεν αὖ μουσεῖα λόγων	ὡς	(διπλασιολογίαν καὶ ~γνωμολογίαν καὶ εἰκονολογίαν
[264]	ἦν γάρ τι ἐν αὐτοῖς,	ὡς	δοκῶ, προσῆκον ~ἰδεῖν τοῖς βουλομένοις
[253]	τοῦ ἐρωμένου ψυχὴν ἐπαντλοῦντες ποιοῦσιν	ὡς	δυνατὸν ~(ὁμοιότατον τῷ σφετέρῳ θεῷ.
[261]	γενναῖα, καλλίπαιδά τε Φαῖδρον πείθετε	ὡς	ἐὰν μὴ ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ
[273]	μή, οἷς νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα,	ὡς	ἐὰν μή τις τῶν τε
[273]	εὑρὼν ἅμα καὶ τεχνικὸν ἔγραψεν	ὡς	ἐάν τις ἀσθενὴς ~καὶ ἀνδρικὸς
[228]	Σώκρατες, ἣν εἶχον ἐν σοὶ	ὡς	ἐγγυμνασόμενος. ~ἀλλὰ ποῦ δὴ βούλει
[228]	ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ περὶ ἐμοῦ,	ὡς	~(ἐγώ σε πάνυ μὲν φιλῶ,
[264]	ὕστατόν τι λέγεσθαι, ἐννοεῖς που,	ὡς	~ἐγᾦμαι. ~(Φαῖδρος) σκώπτεις τὸν λόγον
[258]	μὲν οὖν ἕνεκα κἄν τις	ὡς	εἰπεῖν ζῴη, ἀλλ᾽ ἢ τῶν
[277]	ἔμπροσθεν ~(Φαῖδρος) τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης)	~ὡς	εἴτε Λυσίας ἤ τις ἄλλος
[229]	αὖ καὶ οὗτος ὁ λόγος,	ὡς	ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε ἡρπάσθη.
[262]	οὐκ ~ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω.	ὡς	ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης)
[231]	οὐκ ἐραστὴς ὤν σου τυγχάνω.	ὡς	ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει ὧν
[264]	~οὐκ ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω.	ὡς	ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει ὧν
[279]	μὲν παρὰ τῶνδε τῶν θεῶν	ὡς	~ἐμοῖς παιδικοῖς Ἰσοκράτει ἐξαγγέλλω, σὺ
[258]	ἔοικε· καὶ ἅμα μοι δοκοῦσιν	ὡς	ἐν τῷ πνίγει ὑπὲρ κεφαλῆς
[266]	οὕτω καὶ τὸ τῆς παρανοίας	ὡς	ἓν> ἐν ἡμῖν πεφυκὸς εἶδος
[271]	ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος) κάλλιστα γοῦν ἄν,	ὡς	ἔοικ᾽ ἔχοι οὕτως. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι
[258]	κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν δή,	ὡς	ἔοικε· καὶ ἅμα μοι δοκοῦσιν
[262]	δόξας δὲ τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά,	ὡς	ἔοικε, καὶ ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος)
[276]	τοὺς μὲν ἐν γράμμασι κήπους,	ὡς	ἔοικε, παιδιᾶς χάριν σπερεῖ τε
[261]	ἀντιλογικὴ (καὶ περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽	ὡς	ἔοικε, περὶ πάντα τὰ λεγόμενα
[273]	γὰρ ἄλλο; ~(Σωκράτης) ~τοῦτο δή,	ὡς	ἔοικε, σοφὸν εὑρὼν ἅμα καὶ
[259]	δὴ τί τοῦτο; ἀνήκοος γάρ,	ὡς	ἔοικε, τυγχάνω ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ
[276]	ὅσα τούτων ἀδελφά, τότ᾽ ἐκεῖνος,	ὡς	~ἔοικεν, ἀντὶ τούτων οἷς λέγω
[229]	ἡσυχίᾳ ~καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος) ~εἰς καιρόν,	ὡς	ἔοικεν, ἀνυπόδητος ὢν ἔτυχον· σὺ
[227]	ἑταῖρε, λέγει. ἀτὰρ Λυσίας ἦν,	ὡς	ἔοικεν, ἐν ἄστει. ~(Φαῖδρος) ~ναί,
[262]	μὴν κατὰ τύχην γέ τινα,	ὡς	ἔοικεν, ἐρρηθήτην (τὼ λόγω ἔχοντέ
[258]	γὰρ ἂν τῇ ἑαυτοῦ ἐπιθυμίᾳ,	ὡς	ἔοικεν, ~ὀνειδίζοι. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο μὲν
[245]	ἡμῖν δὲ ἀποδεικτέον αὖ ~τοὐναντίον,	ὡς	ἐπ᾽ εὐτυχίᾳ τῇ μεγίστῃ (παρὰ
[275]	διδαχῆς πολυγνώμονες (εἶναι δόξουσιν, ἀγνώμονες	ὡς	ἐπὶ ~τὸ πλῆθος ὄντες, καὶ
[268]	προσελθὼν καὶ Εὐριπίδῃ τις λέγοι	ὡς	ἐπίσταται περὶ σμικροῦ ~πράγματος ῥήσεις
[276]	τὰ μὲν σπουδῇ, τὰ δὲ	ὡς	ἑτέρως ἂν ᾗ λέγεις ποιοῖ.
[236]	ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης) ~βαβαῖ, ὦ μιαρέ,	ὡς	εὖ ἀνηῦρες τὴν ἀνάγκην ἀνδρὶ
[267]	καὶ ~πάλιν ὠργισμένοις ἐπᾴδων κηλεῖν,	ὡς	ἔφη· διαβάλλειν τε καὶ ἀπολύσασθαι
[236]	περὶ τῶν αὐτῶν. ~(Φαῖδρος) ~οἶσθ᾽	ὡς	ἔχει; παῦσαι πρός με καλλωπιζόμενος·
[275]	τὰ ἐκείνης ἔκγονα ἕστηκε μὲν	ὡς	ζῶντα, ἐὰν δ᾽ ἀνέρῃ τι,
[238]	ἡδονῇ ἀνάγκη που τὸν ἐρώμενον	ὡς	ἥδιστον ἑαυτῷ ~παρασκευάζειν· νοσοῦντι δὲ
[252]	πρὸς τρόπου ἐκλέγεται ἕκαστος, ~καὶ	ὡς	θεὸν αὐτὸν ἐκεῖνον ὄντα ἑαυτῷ
[251]	ὑπῆλθεν ~αὐτὸν δειμάτων, εἶτα προσορῶν	ὡς	θεὸν σέβεται, καὶ εἰ μὴ
[239]	καὶ θεραπείαν οἵαν τε καὶ	ὡς	θεραπεύσει οὗ ἂν ~γένηται κύριος,
[258]	ὡς ποιητὴς ἢ ἄνευ μέτρου	ὡς	ἰδιώτης; ~(Φαῖδρος) ~ἐρωτᾷς εἰ δεόμεθα;
[260]	~πείθῃ, μὴ περὶ ὄνου σκιᾶς	ὡς	ἵππου τὸν ἔπαινον ποιούμενος, ἀλλὰ
[255]	(ἕπεσθαι. ἅτε οὖν πᾶσαν θεραπείαν	~ὡς	ἰσόθεος θεραπευόμενος οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένου
[244]	~τοὔνομα ἐμπλέκοντες μανικὴν ἐκάλεσαν. ἀλλ᾽	ὡς	καλοῦ ὄντος, ὅταν θείᾳ μοίρᾳ
[262]	τοῦ λέγειν μέτοχος. ~(Φαῖδρος) ἔστω	ὡς	λέγεις· μόνον δήλωσον ὃ φῄς.
[241]	ἀλλὰ σιτίου τρόπον, χάριν πλησμονῆς,	(ὡς	λύκοι ἄρνας ~ἀγαπῶσιν, ὣς παῖδα
[235]	Φαῖδρε, εἴ με οἴει λέγειν	ὡς	Λυσίας τοῦ ~παντὸς ἡμάρτηκεν, καὶ
[249]	κάτω δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει	ὡς	μανικῶς διακείμενος ὡς ~(ἄρα αὕτη
[263]	ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι, καὶ αὖθις	ὡς	μέγιστον ὂν> τῶν ~ἀγαθῶν τυγχάνει;
[266]	~ἔρωτα ἐφευρὼν καὶ (προτεινάμενος ἐπῄνεσεν	ὡς	μεγίστων αἴτιον ἡμῖν ~ἀγαθῶν. ~(Φαῖδρος)
[228]	καθήμενος ἀπειπὼν εἰς ~περίπατον ᾔει,	ὡς	μὲν ἐγὼ οἶμαι, νὴ τὸν
[237]	αὐτὸν αἰτῶν ἔπειθεν τοῦτ᾽ αὐτό,	ὡς	μὴ ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ ἐρῶντος
[264]	ῥηθέντων; ἐμοὶ ~μὲν γὰρ ἔδοξεν,	ὡς	μηδὲν εἰδότι, οὐκ ἀγεννῶς τὸ
[273]	τὸν δὲ τοῦτο μὲν ἐλέγχειν	ὡς	μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ δὲ καταχρήσασθαι
[230]	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ	ὡς	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~γενομένων τούτων
[263]	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ	ὡς	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων,
[262]	τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι, καὶ	ὡς	νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων γενομένων,
[262]	~(Φαῖδρος) ~πάντων γέ που μάλιστα,	ὡς	νῦν γε ψιλῶς πως λέγομεν,
[277]	οὔτε τι πρὸς τὸ πεῖσαι,	ὡς	ὁ ἔμπροσθεν πᾶς ~μεμήνυκεν ἡμῖν
[274]	ὡς σὺ δοκεῖς. ἔσται ~μήν,	ὡς	ὁ λόγος φησίν, ἐάν τις
[244]	τοίνυν, ὦ παῖ καλέ, ἐννόησον,	~ὡς	ὁ μὲν (πρότερος ἦν λόγος
[277]	~ἄξιον σπουδῆς γραφῆναι, οὐδὲ λεχθῆναι	ὡς	οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως ~καὶ
[268]	εἶναι, ὅτι δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος	ὡς	οἷόν τε ὀξυτάτην ~καὶ βαρυτάτην
[235]	ἐφαίνετο δή μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος	ὡς	~οἷός τε ὢν ταὐτὰ ἑτέρως
[234]	μὲν ἐρῶντας οἱ φίλοι ~νουθετοῦσιν	ὡς	ὄντος κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος, τοῖς
[235]	καὶ τρὶς τὰ αὐτὰ ~εἰρηκέναι,	ὡς	οὐ πάνυ εὐπορῶν τοῦ πολλὰ
[245]	ἐκείνῳ δείξας φερέσθω τὰ νικητήρια,	ὡς	οὐκ ἐπ᾽ ὠφελίᾳ ὁ ἔρως
[237]	ἧττον ἐρῶν ἐπεπείκει τὸν ~παῖδα	ὡς	οὐκ ἐρῴη. καί ποτε αὐτὸν
[237]	οὐκ ἴσασι τὴν οὐσίαν ἑκάστου.	ὡς	οὖν εἰδότες οὐ διομολογοῦνται ἐν
[233]	δ᾽ ἄρα σοι τοῦτο παρέστηκεν,	ὡς	οὐχ οἷόν τε ἰσχυρὰν ~φιλίαν
[260]	~ὄνου, ἵππον ἐπονομάζων καὶ λέγων	ὡς	παντὸς ἄξιον τὸ θρέμμα οἴκοι
[249]	νουθετεῖται μὲν ὑπὸ ~τῶν πολλῶν	ὡς	παρακινῶν, ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν τοὺς
[263]	παντὶ δῆλον τό γε τοιόνδε,	ὡς	περὶ μὲν ἔνια τῶν τοιούτων
[240]	ἂν ~γενέσθαι, τὸ αὑτοῦ γλυκὺ	ὡς	πλεῖστον χρόνον καρποῦσθαι ἐπιθυμῶν. ~ἔστι
[237]	λέγε δή. ~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν	ὡς	ποιήσω; ~(Φαῖδρος) τοῦ πέρι; ~(Σωκράτης)
[267]	καὶ ἔλεγχόν γε καὶ ἐπεξέλεγχον	ὡς	ποιητέον ἐν κατηγορίᾳ τε καὶ
[258]	σύγγραμμα εἴτε ἰδιωτικόν, ἐν μέτρῳ	ὡς	ποιητὴς ἢ ἄνευ μέτρου ὡς
[245]	τις ἡμᾶς λόγος θορυβείτω ~δεδιττόμενος	ὡς	πρὸ τοῦ κεκινημένου τὸν σώφρονα
[269]	τέχνης ἣν οὗτοι οἱ ~ἄνδρες	ὡς	ῥητορικὴν διδάσκουσίν τε καὶ γράφουσιν,
[269]	ταῦτα γεγραφότας τε καὶ διδάσκοντας	ὡς	ῥητορικὴν τέχνην, ἢ ἅτε ἡμῶν
[279]	Ἰσοκράτει ἐξαγγέλλω, σὺ δ᾽ ἐκεῖνα	ὡς	σοῖς Λυσίᾳ. ~(Φαῖδρος) ~ταῦτ᾽ ἔσται·
[274]	μεγάλων γὰρ ἕνεκα περιιτέον, οὐχ	ὡς	σὺ δοκεῖς. ἔσται ~μήν, ὡς
[256]	περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν καὶ φιλεῖ,	ὡς	σφόδρ᾽ εὔνουν ἀσπαζόμενος, ὅταν τε
[263]	~(Φαῖδρος) νὴ Δία ἀμηχάνως γε	ὡς	σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ, ὅσῳ λέγεις
[242]	καῦμα παρέλθῃ. ἢ οὐχ ὁρᾷς	ὡς	σχεδὸν ἤδη ~μεσημβρία ἵσταται ἡ
[234]	καὶ σοῦ τὸν λόγον ἐπαινεθῆναι,	ὡς	τὰ δέοντα ~εἰρηκότος τοῦ ποιητοῦ,
[245]	ἔνδοθεν αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον,	ὡς	ταύτης οὔσης φύσεως ψυχῆς· εἰ
[258]	ὡς ὑπερφρονοῦντες τοῦ ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽	ὡς	τεθαυμακότες. ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν.
[243]	ὑγιὲς λέγοντε (μηδὲ ἀληθὲς σεμνύνεσθαι	ὡς	τὶ ὄντε, ~εἰ ἄρα ἀνθρωπίσκους
[252]	ἄγαλμα τεκταίνεταί τε καὶ ~κατακοσμεῖ,	ὡς	(τιμήσων τε καὶ ὀργιάσων. οἱ
[267]	τῶν ἀληθῶν τὰ εἰκότα εἶδον	ὡς	τιμητέα μᾶλλον, τά τε αὖ
[262]	ὄντα δοξάζουσι καὶ ἀπατωμένοις δῆλον	ὡς	τὸ πάθος τοῦτο ~δι᾽ ὁμοιοτήτων
[242]	τὼ νυνδὴ περὶ αὐτοῦ εἰπέτην	ὡς	~τοιούτου ὄντος· ταύτῃ τε οὖν
[241]	ὑπομιμνῄσκων τὰ ~πραχθέντα καὶ λεχθέντα,	ὡς	τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος· ὁ δὲ
[265]	που ἤστην· ὁ μὲν γὰρ	ὡς	τῷ ἐρῶντι, ὁ δ᾽ ὡς
[265]	ὡς τῷ ἐρῶντι, ὁ δ᾽	ὡς	τῷ μὴ δεῖ χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην.
[258]	~(Σωκράτης) ~δῆλόν γε ὅτι οὐχ	ὡς	ὑπερφρονοῦντες τοῦ ἐπιτηδεύματος, ἀλλ᾽ ὡς
[227]	τοῦτο καὶ ~κεκόμψευται· λέγει γὰρ	ὡς	χαριστέον μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ
[243]	καὶ Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα γράψαι	ὡς	χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον ἢ μὴ
[235]	ὁ λόγος, τίνα οἴει ~λέγοντα	ὡς	χρὴ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ
[227]	~(Σωκράτης) ~ὢ γενναῖος. εἴθε γράψειεν	ὡς	χρὴ πένητι μᾶλλον ἢ πλουσίῳ,
[228]	ἐστιν οὕτως ὅπως δύναμαι λέγειν,	ὥς	μοι δοκεῖς ~σὺ οὐδαμῶς με
[259]	τοιούτων ἀνήκοον εἶναι. λέγεται δ᾽	~ὥς	ποτ᾽ ἦσαν οὗτοι ἄνθρωποι τῶν
[275]	καταλιπεῖν, καὶ αὖ ὁ παραδεχόμενος	ὥς	~τι σαφὲς καὶ βέβαιον ἐκ
[275]	οἱ λόγοι· δόξαις μὲν ἂν	ὥς	τι φρονοῦντας αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν
[241]	πλησμονῆς, (ὡς λύκοι ἄρνας ~ἀγαπῶσιν,	ὣς	παῖδα φιλοῦσιν ἐρασταί. ~τοῦτ᾽ ἐκεῖνο,
[262]	~ὁμοιότητα τῶν ὄντων καὶ ἀνομοιότητα	ἀκριβῶς	διειδέναι. ~(Φαῖδρος) ἀνάγκη μὲν οὖν.
[264]	ἱκανὸν εἶναι τὰ ἐκείνου (οὕτως	ἀκριβῶς	διιδεῖν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ τόδε γε
[273]	τόν γε Τεισίαν αὐτὸν πεπάτηκας	ἀκριβῶς·	εἰπέτω τοίνυν καὶ τόδε ἡμῖν
[234]	ὅτι σαφῆ καὶ στρογγύλα, καὶ	~ἀκριβῶς	ἕκαστα τῶν ὀνομάτων ἀποτετόρνευται; εἰ
[270]	λόγους διδῷ, τὴν οὐσίαν δείξει	ἀκριβῶς	τῆς φύσεως τούτου πρὸς ὃ
[238]	κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ	ἀλόγως	ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς καὶ ἀρξάσης
[265]	~(Φαῖδρος) καὶ μάλα ἔμοιγε οὐκ	ἀηδῶς	ἀκοῦσαι. ~(Σωκράτης) ~τόδε τοίνυν αὐτόθεν
[243]	γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε, ἐννοεῖς ὡς	ἀναιδῶς	εἴρησθον τὼ λόγω, οὗτός τε
[262]	ἑταῖρε, ὁ τὴν ἀλήθειαν μὴ	εἰδώς,	δόξας δὲ τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά,
[278]	ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν· εἰ μὲν	εἰδὼς	ᾗ τὸ ~ἀληθὲς ἔχει συνέθηκε
[273]	ὅτι πανταχοῦ ὁ τὴν ἀλήθειαν	εἰδὼς	κάλλιστα ~ἐπίσταται εὑρίσκειν. ὥστ᾽ εἰ
[260]	ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι τυγχάνοιμι	εἰδὼς	περὶ σοῦ, ὅτι (Φαῖδρος) ἵππον
[262]	τι ~παράδειγμα, ὡς ἂν ὁ	εἰδὼς	τὸ ἀληθὲς προσπαίζων ἐν λόγοις
[235]	οὐδὲν αὐτῶν ~ἐννενόηκα, εὖ οἶδα,	συνειδὼς	ἐμαυτῷ ἀμαθίαν· λείπεται δὴ οἶμαι
[252]	~μιμούμενος εἰς τὸ δυνατὸν ζῇ,	ἕως	ἂν ᾖ ἀδιάφθορος καὶ τὴν
[247]	θεωροῦσα τἀληθῆ ~τρέφεται καὶ εὐπαθεῖ,	ἕως	ἂν κύκλῳ ἡ περιφορὰ εἰς
[246]	διοικεῖ, ἡ δὲ ~πτερορρυήσασα φέρεται	ἕως	ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται, οὗ
[259]	τε καὶ ἄποτον εὐθὺς ᾄδειν,	~ἕως	ἂν τελευτήσῃ, καὶ μετὰ ταῦτα
[233]	ἔχθραν ἀναιρούμενος ἀλλὰ διὰ ~μεγάλα	βραδέως	ὀλίγην ὀργὴν ποιούμενος, τῶν μὲν
[272]	ἀκαιρίαν διαγνόντι, ~καλῶς τε καὶ	τελέως	ἐστὶν ἡ τέχνη ἀπειργασμένη, πρότερον
[269]	δὴ διδάσκοντες ἄλλους ἡγοῦνταί σφισιν	τελέως	ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι, τὸ δὲ ἕκαστα
[257]	~τῶνδε χάριν ἔχων, εὐμενὴς καὶ	ἵλεως	τὴν ἐρωτικήν μοι τέχνην ἣν
[274]	κυβείας, καὶ δὴ καὶ γράμματα.	βασιλέως	~δ᾽ αὖ τότε ὄντος Αἰγύπτου
[248]	ἐρωτικοῦ, τὴν δὲ δευτέραν εἰς	~βασιλέως	ἐννόμου ἢ πολεμικοῦ καὶ ἀρχικοῦ,
[245]	ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ δὲ	ἀποδείξεως	ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ
[263]	ἑκάστῳ γιγνόμενον μὴ λανθάνειν ἀλλ᾽	ὀξέως	αἰσθάνεσθαι ~περὶ οὗ ἂν μέλλῃ
[250]	μὴ ~νεοτελὴς ἢ διεφθαρμένος οὐκ	ὀξέως	ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεται πρὸς αὐτὸ
[271]	~πράξεσιν ὄντα τε καὶ πραττόμενα,	(ὀξέως	τῇ αἰσθήσει δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν, ἢ
[252]	τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος· ὅσοι δὲ	Ἄρεώς	τε θεραπευταὶ καὶ μετ᾽ ἐκείνου
[253]	βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως, γλαυκόμματος, ὕφαιμος,	ὕβρεως	καὶ ἀλαζονείας ~ἑταῖρος, περὶ ὦτα
[254]	πολλάκις πάσχων ὁ ~πονηρὸς τῆς	ὕβρεως	λήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται ἤδη τῇ
[246]	πάντως θείας εἶναι καὶ μακρᾶς	διηγήσεως,	ᾧ δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε
[278]	ἐν δὲ ~τοῖς διδασκομένοις καὶ	μαθήσεως	χάριν λεγομένοις καὶ τῷ ὄντι
[250]	κατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ τῆς ~ἐναργεστάτης	αἰσθήσεως	τῶν ἡμετέρων στίλβον ἐναργέστατα. ὄψις
[245]	κινεῖται τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ	κινήσεως.	~(ἀρχὴ δὲ ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς
[245]	τὰ πάντα γίγνεσθαι. οὕτω δὴ	κινήσεως	μὲν ἀρχὴ τὸ αὐτὸ αὑτὸ
[245]	ὑπ᾽ ~ἄλλου κινούμενον, παῦλαν ἔχον	κινήσεως,	παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ
[275]	αὑτῶν ~ἀναμιμνῃσκομένους· οὔκουν μνήμης ἀλλὰ	ὑπομνήσεως	φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας δὲ τοῖς
[240]	ἔχοντα χρυσοῦ ἤ τινος ἄλλης	κτήσεως	οὔτε ~εὐάλωτον ὁμοίως οὔτε ἁλόντα
[249]	ὅταν τὸν ~πρῶτον βίον τελευτήσωσιν,	κρίσεως	ἔτυχον, κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲν
[277]	λεχθῆναι ὡς οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ	ἀνακρίσεως	~καὶ διδαχῆς πειθοῦς ἕνεκα ἐλέχθησαν,
[261]	~ἀλλ᾽ ἦ τὰς Νέστορος καὶ	Ὀδυσσέως	τέχνας μόνον περὶ λόγων ἀκήκοας,
[277]	~τέμνειν ἐπιστηθῇ, περί τε ψυχῆς	φύσεως	διιδὼν κατὰ ταὐτά, τὸ ~(προσαρμόττον
[279]	Λυσίαν εἶναι λόγους τὰ τῆς	φύσεως,	ἔτι τε ~ἤθει γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι·
[245]	πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον ~ψυχῆς	φύσεως	πέρι θείας τε καὶ ἀνθρωπίνης
[270]	τεχνῶν προσδέονται (ἀδολεσχίας καὶ ~μετεωρολογίας	φύσεως	πέρι· τὸ γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο
[270]	ὧδε δεῖ διανοεῖσθαι (περὶ ὁτουοῦν	φύσεως·	πρῶτον μέν, ἁπλοῦν ἢ ~πολυειδές
[270]	φημί. ~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν περὶ	φύσεως	σκόπει τί ποτε λέγει Ἱπποκράτης
[270]	τὴν οὐσίαν δείξει ἀκριβῶς τῆς	φύσεως	τούτου πρὸς ὃ ~τοὺς λόγους
[270]	εἶναι ἄνευ τῆς τοῦ ὅλου	~φύσεως;	~(Φαῖδρος) ~εἰ μὲν Ἱπποκράτει γε
[245]	αὑτοῦ, ~ἔμψυχον, ὡς ταύτης οὔσης	φύσεως	ψυχῆς· εἰ δ᾽ ἔστιν τοῦτο
[272]	τε αὖ καὶ ἐλεινολογίας καὶ	δεινώσεως	ἑκάστων τε ὅσα ἂν εἴδη
[250]	οὐ ῥᾴδιον ἁπάσῃ, οὔτε ὅσαι	βραχέως	εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ᾽ αἳ
[273]	γὰρ ὅτι ἐν τῷ πρόσθεν	βραχέως	τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα, δοκεῖ δὲ
[237]	οὐ διομολογοῦνται ἐν ἀρχῇ τῆς	~σκέψεως,	προελθόντες δὲ τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν·
[257]	μάλιστα ἐρῶσι λογογραφίας τε καὶ	καταλείψεως	~συγγραμμάτων, οἵ γε καὶ ἐπειδάν
[258]	~οὐκοῦν ἐὰν μὲν οὗτος ἐμμένῃ,	γεγηθὼς	ἀπέρχεται ἐκ τοῦ θεάτρου ὁ
[234]	~μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς	ἀληθῶς	εἰπὲ πρὸς Διὸς φιλίου, οἴει
[236]	καὶ οἴει ~δή με ὡς	ἀληθῶς	ἐπιχειρήσειν εἰπεῖν παρὰ τὴν ἐκείνου
[253]	προθυμία μὲν οὖν τῶν ὡς	ἀληθῶς	ἐρώντων καὶ ~τελετή, ἐάν γε
[256]	τῶν τριῶν παλαισμάτων τῶν ὡς	ἀληθῶς	Ὀλυμπιακῶν ἓν ~νενικήκασιν, οὗ μεῖζον
[275]	τοῦτ᾽ ἔχει γραφή, καὶ ὡς	ἀληθῶς	ὅμοιον ζωγραφίᾳ. ~καὶ γὰρ τὰ
[228]	ἤδη ποιεῖν. ~(Φαῖδρος) ~ἐμοὶ ὡς	ἀληθῶς	πολὺ κράτιστόν ἐστιν οὕτως ὅπως
[255]	ὑπὸ σχηματιζομένου τοῦ ἐρῶντος ~ἀλλ᾽	ἀληθῶς	τοῦτο πεπονθότος, καὶ αὐτὸς ὢν
[235]	~(Σωκράτης) ~φίλτατος εἶ καὶ ὡς	ἀληθῶς	χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε, εἴ με
[266]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν τὸ ~εἶδος	ὀρθῶς	ἔμοιγε δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν·
[275]	οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος)	~ὀρθῶς	ἐπέπληξας, καί μοι δοκεῖ περὶ
[266]	δυναμένους αὐτὸ δρᾶν εἰ μὲν	ὀρθῶς	ἢ μὴ προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε,
[260]	νῦν λεχθὲν οὐκ ἀφετέον. ~(Φαῖδρος)	ὀρθῶς	λέγεις. ~(Σωκράτης) ὧδε δὴ σκοπῶμεν
[245]	τὸν ἔπειτα χρόνον, ~λύσιν τῷ	ὀρθῶς	μανέντι τε καὶ κατασχομένῳ (τῶν
[249]	δὲ ~δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν	ὀρθῶς	χρώμενος, τελέους ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος,
[259]	αὑτῶν δι᾽ ἀργίαν τῆς διανοίας,	δικαίως	ἂν ~καταγελῷεν, ἡγούμενοι ἀνδράποδ᾽ ἄττα
[258]	σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι· διὸ καὶ	δικαίως	~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν
[248]	τούτοις ἅπασιν ὃς μὲν ἂν	δικαίως	διαγάγῃ ἀμείνονος μοίρας ~μεταλαμβάνει, ὃς
[249]	τὸ ὂν ~ὄντως. διὸ δὴ	δικαίως	μόνη πτεροῦται ἡ τοῦ φιλοσόφου
[276]	γεγραμμένος εἴδωλον ἄν ~τι λέγοιτο	δικαίως.	~(Σωκράτης) ~παντάπασι μὲν οὖν. τόδε
[267]	διὰ ῥώμην λόγου, ~(καινά τε	ἀρχαίως	τά τ᾽ ἐναντία καινῶς, συντομίαν
[247]	θεῶν ὀχήματα ἰσορρόπως εὐήνια ὄντα	~ῥᾳδίως	πορεύεται, τὰ δὲ ἄλλα μόγις·
[275]	ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος) ὦ Σώκρατες,	ῥᾳδίως	σὺ Αἰγυπτίους καὶ ὁποδαποὺς ἂν
[243]	αἰσχυνόμενος, καὶ αὐτὸν τὸν ἔρωτα	δεδιώς,	ἐπιθυμῶ ~ποτίμῳ λόγῳ οἷον ἁλμυρὰν
[234]	καὶ τοῖς ~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι; ~(Σωκράτης)	~δαιμονίως	μὲν οὖν, ὦ ἑταῖρε, ὥστε
[228]	γράφειν, ταῦτα ἰδιώτην ὄντα ~ἀπομνημονεύσειν	ἀξίως	ἐκείνου; πολλοῦ γε δέω· καίτοι
[270]	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ψυχῆς οὖν φύσιν	ἀξίως	λόγου κατανοῆσαι οἴει δυνατὸν εἶναι
[249]	ὑπὸ τῆς ~Δίκης κουφισθεῖσαι διάγουσιν	ἀξίως	οὗ ἐν (ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν
[235]	λόγος ἔχει. τῶν γὰρ ~ἐνόντων	ἀξίως	ῥηθῆναι ἐν τῷ πράγματι οὐδὲν
[234]	ὀλίγον χρόνον ~σπουδάζουσιν, ἀλλὰ τοῖς	ὁμοίως	διὰ παντὸς τοῦ βίου φίλοις
[234]	σοὶ ~βουλομένῳ τοὺς ἄλλους λανθάνειν	ὁμοίως	δυνατόν· δεῖ δὲ βλάβην μὲν
[240]	τινος ἄλλης κτήσεως οὔτε ~εὐάλωτον	ὁμοίως	οὔτε ἁλόντα εὐμεταχείριστον ἡγήσεται· ἐξ
[275]	κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ πᾶς λόγος	ὁμοίως	παρὰ ~τοῖς ἐπαΐουσιν, ὡς δ᾽
[268]	~καὶ βαρυτάτην (χορδὴν ποιεῖν, οὐκ	ἀγρίως	εἴποι ἄν· ὦ μοχθηρέ, ~μελαγχολᾷς,
[236]	εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος) ~συγχωρῶ ὃ λέγεις·	μετρίως	γάρ μοι δοκεῖς εἰρηκέναι. ποιήσω
[278]	λέγεις. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἤδη πεπαίσθω	μετρίως	ἡμῖν τὰ περὶ λόγων· καὶ
[279]	ὦ Φαῖδρε; ἐμοὶ μὲν γὰρ	μετρίως	ηὖκται. ~(Φαῖδρος) καὶ ἐμοὶ ταῦτα
[265]	~λόγον, (μυθικόν τινα ὕμνον προσεπαίσαμεν	μετρίως	τε καὶ εὐφήμως τὸν ~ἐμόν
[277]	καὶ μὴ δοκεῖ μοι δεδηλῶσθαι	~μετρίως.	~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε δή· πάλιν
[255]	~φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ	παραπλησίως	μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι,
[234]	οἰκείων ἐμέμψατο ὡς διὰ τοῦτο	κακῶς	βουλευομένοις περὶ ἑαυτῶν. ~ἴσως ἂν
[231]	μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ τε	κακῶς	διέθεντο τῶν αὑτῶν διὰ τὸν
[265]	ἔστιν ὁρισθέν εἴτ᾽ εὖ εἴτε	κακῶς	ἐλέχθη, τὸ γοῦν σαφὲς καὶ
[231]	~ἐὰν ἐκείνοις δοκῇ, καὶ τούτους	κακῶς	ποιήσουσιν. καίτοι πῶς εἰκός ἐστι
[258]	γράφειν ἀλλ᾽ αἰσχρῶς ~τε καὶ	κακῶς.	~(Φαῖδρος) δῆλον δή. ~(Σωκράτης) ~τίς
[231]	ἢ ~σωφρονεῖν, καὶ εἰδέναι ὅτι	κακῶς	φρονοῦσιν, ἀλλ᾽ οὐ δύνασθαι αὑτῶν
[241]	ἔχει, νοῦν ἤδη ἐσχηκὼς καὶ	~σεσωφρονηκώς,	ἵνα μὴ πράττων ταὐτὰ τῷ
[241]	ἀναγκάζεται ~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ ἐπιθεάζων,	ἠγνοηκὼς	τὸ ἅπαν ἐξ ἀρχῆς, ὅτι
[263]	ἄν, ὦ Σώκρατες, εἶδος εἴη	κατανενοηκὼς	ὁ τοῦτο λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά
[241]	δὴ γίγνεται ἐκ τούτων, καὶ	ἀπεστερηκὼς	ὑπ᾽ ἀνάγκης ὁ ~πρὶν ἐραστής,
[260]	ὡς ~ἀγαθοῦ, δόξας δὲ πλήθους	μεμελετηκὼς	πείσῃ κακὰ πράττειν ἀντ᾽ ἀγαθῶν,
[241]	ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν ἤδη	ἐσχηκὼς	καὶ ~σεσωφρονηκώς, ἵνα μὴ πράττων
[248]	μοίρας ~μεταλαμβάνει, ὃς δ᾽ ἂν	ἀδίκως,	χείρονος· εἰς μὲν γὰρ τὸ
[249]	δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς	μανικῶς	διακείμενος ὡς ~(ἄρα αὕτη πασῶν
[265]	~ὤιμην σε τἀληθὲς ἐρεῖν, ὅτι	μανικῶς·	ὃ μέντοι ἐζήτουν ἐστὶν αὐτὸ
[271]	δὲ δεῖ γράφειν, εἰ μέλλει	τεχνικῶς	~ἔχειν καθ᾽ ὅσον ἐνδέχεται, λέγειν
[268]	συνισταμένην. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ οὐκ ἂν	ἀγροίκως	γε οἶμαι λοιδορήσειαν, ἀλλ᾽ ὥσπερ
[265]	χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλ᾽	ἀνδρικῶς.	~(Σωκράτης) ~ὤιμην σε τἀληθὲς ἐρεῖν,
[262]	αὐτὸς τοῦτο διαφεύγειν, ὁ μὴ	~ἐγνωρικὼς	ὃ ἔστιν ἕκαστον τῶν ὄντων;
[263]	περὶ μὲν ἔνια τῶν τοιούτων	~ὁμονοητικῶς	ἔχομεν, περὶ δ᾽ ἔνια στασιωτικῶς;
[263]	~ὁμονοητικῶς ἔχομεν, περὶ δ᾽ ἔνια	στασιωτικῶς;	~(Φαῖδρος) δοκῶ μὲν ὃ λέγεις
[255]	ἀλλ᾽ οἷον ~ἀπ᾽ ἄλλου ὀφθαλμίας	ἀπολελαυκὼς	πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει, ὥσπερ
[262]	ἀλήθειαν μὴ εἰδώς, δόξας δὲ	τεθηρευκώς,	~γελοίαν τινά, ὡς ἔοικε, καὶ
[244]	ἁπλοῦν τὸ μανίαν κακὸν εἶναι,	καλῶς	ἂν ἐλέγετο· νῦν ~δὲ τὰ
[274]	πέρι καὶ ἀπρεπείας, πῇ γιγνόμενον	καλῶς	ἂν ἔχοι ~καὶ ὅπῃ ἀπρεπῶς,
[237]	παῖ, μία ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι	καλῶς	(βουλεύσεσθαι· εἰδέναι ~δεῖ περὶ οὗ
[227]	τῶν ἐν τοῖς (δρόμοις. ~(Σωκράτης)	~καλῶς	γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει. ἀτὰρ
[270]	~ἄνευ τῆς μεθόδου ταύτης. ~(Σωκράτης)	~καλῶς	γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει· χρὴ
[266]	λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης) ~(καὶ)	καλῶς	γε ὑπέμνησας. προοίμιον μὲν οἶμαι
[274]	δέ, ὅτι καλῶς ἢ μὴ	~(καλῶς	δοκοῖ λέγειν, τὸ μὲν ἔψεγεν,
[259]	προυθέμεθα σκέψασθαι, τὸν λόγον ὅπῃ	καλῶς	ἔχει λέγειν τε ~καὶ γράφειν
[231]	πῶς ἂν εὖ φρονήσαντες ταῦτα	καλῶς	ἔχειν ἡγήσαιντο περὶ ὧν οὕτω
[274]	ἔχοι ὠφελίαν, διεξιόντος δέ, ὅτι	καλῶς	ἢ μὴ ~(καλῶς δοκοῖ λέγειν,
[247]	τε καὶ βαρύνων ᾧ μὴ	καλῶς	ἦν τεθραμμένος τῶν ἡνιόχων. ἔνθα
[258]	οἶμαι αἰσχρὸν ἤδη, τὸ μὴ	καλῶς	λέγειν τε καὶ γράφειν ἀλλ᾽
[259]	δεῖ τοῖς εὖ γε καὶ	καλῶς	ῥηθησομένοις τὴν τοῦ λέγοντος ~διάνοιαν
[258]	~τίς οὖν ὁ τρόπος τοῦ	καλῶς	τε καὶ μὴ γράφειν; δεόμεθά
[272]	εὐκαιρίαν τε καὶ ἀκαιρίαν διαγνόντι,	~καλῶς	τε καὶ τελέως ἐστὶν ἡ
[274]	κάλλιστα ἐξ ἐκείνων γιγνόμενα. ~(Φαῖδρος)	~παγκάλως	ἔμοιγε δοκεῖ λέγεσθαι, ὦ Σώκρατες,
[230]	ἱκανὴ πέφυκε κατακλινέντι τὴν κεφαλὴν	~παγκάλως	ἔχειν. ὥστε ἄριστά σοι ἐξενάγηται,
[271]	καὶ ἀποκρύπτονται, εἰδότες ψυχῆς πέρι	~παγκάλως·	πρὶν ἂν οὖν τὸν τρόπον
[244]	νομίσαντες ἔθεντο, οἱ δὲ νῦν	ἀπειροκάλως	τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες ~μαντικὴν ἐκάλεσαν.
[262]	που μάλιστα, ὡς νῦν γε	ψιλῶς	πως λέγομεν, οὐκ ἔχοντες ἱκανὰ
[232]	ἐπιδείκνυσθαι πρὸς ἅπαντας ὅτι οὐκ	ἄλλως	αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς δὲ μὴ
[271]	~οὔτοι μὲν οὖν, ὦ φίλε,	ἄλλως	ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ
[264]	σου λόγον εἴτε οὕτως εἴτε	ἄλλως	ἔχει, καὶ ~εὑρήσεις τοῦ ἐπιγράμματος
[275]	~μόνον σκοπεῖς, εἴτε οὕτως εἴτε	ἄλλως	ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί
[272]	~(Φαῖδρος) ~ἀδύνατόν που, ὦ Σώκρατες,	ἄλλως·	καίτοι οὐ σμικρόν γε φαίνεται
[229]	ἡρπάσθη. ἐγὼ δέ, ὦ Φαῖδρε,	ἄλλως	μὲν τὰ τοιαῦτα χαρίεντα ~ἡγοῦμαι,
[272]	καὶ Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως; μὴ	ἄλλως	πως ἀποδεκτέον λεγομένης ~λόγων τέχνης;
[247]	οὖν τό γε ἀληθὲς εἰπεῖν,	ἄλλως	~τε καὶ περὶ ἀληθείας λέγοντα
[229]	πόδας ἰέναι, καὶ οὐκ ἀηδές,	ἄλλως	τε καὶ τήνδε ~τὴν ὥραν
[249]	χρόνου ~πλὴν ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος	ἀδόλως	ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται
[257]	μηκέτι ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ νῦν, ἀλλ᾽	ἁπλῶς	πρὸς ἔρωτα ~μετὰ φιλοσόφων λόγων
[228]	με ἀφήσειν πρὶν ἂν εἴπω	ἁμῶς	γέ πως. ~(Σωκράτης) πάνυ γάρ
[236]	σύνες ὅ τοι λέγω, καὶ	μηδαμῶς	πρὸς βίαν βουληθῇς μᾶλλον ἢ
[236]	εἰπὼν ~ἀναγκάσω σε λέγειν. ~(Σωκράτης)	μηδαμῶς	τοίνυν εἴπῃς. ~(Φαῖδρος) ~οὔκ, ἀλλὰ
[234]	παίζειν καὶ οὐχὶ ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος)	~μηδαμῶς,	ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς
[268]	~(Σωκράτης) ~εἰ οὖν εἴποι ὅτι	οὐδαμῶς·	ἀλλ᾽ ἀξιῶ τὸν ταῦτα (παρ᾽
[229]	δεήσει. ἐμοὶ δὲ πρὸς ~αὐτὰ	οὐδαμῶς	ἐστι σχολή· τὸ δὲ αἴτιον,
[228]	λέγειν, ὥς μοι δοκεῖς ~σὺ	οὐδαμῶς	με ἀφήσειν πρὶν ἂν εἴπω
[274]	πέρι πράττων ἢ λέγων; ~(Φαῖδρος)	οὐδαμῶς·	σὺ δέ; ~(Σωκράτης) ~ἀκοήν γ᾽
[265]	ὕμνον προσεπαίσαμεν μετρίως τε καὶ	εὐφήμως	τὸν ~ἐμόν τε καὶ σὸν
[252]	μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ μή·	ὅμως	δὲ ἥ γε αἰτία καὶ
[240]	δεινῷ θηρίῳ καὶ βλάβῃ μεγάλῃ,	ὅμως	ἐπέμειξεν ~ἡ φύσις ἡδονήν τινα
[240]	δι᾽ ~ὁμοιότητα φιλίαν παρέχεται ἀλλ᾽	ὅμως	κόρον γε καὶ ἡ τούτων
[266]	ἂν εἴη, ὃ τούτων ἀπολειφθὲν	ὅμως	τέχνῃ λαμβάνεται; ~πάντως δ᾽ οὐκ
[231]	οὐδὲν ὑπολείπεται ἀλλ᾽ ἢ ποιεῖν	προθύμως	~ὅτι ἂν αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες
[228]	οἱ λέγειν, ὁ δὲ ἐπείθετο	~(προθύμως.	τῷ δὲ οὐδὲ ταῦτα ἦν
[269]	~δεδιδάχθαι, τὸ δὲ ἕκαστα τούτων	πιθανῶς	λέγειν τε καὶ τὸ ὅλον
[250]	πάθος ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ μὴ	ἱκανῶς	~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης μὲν οὖν καὶ
[241]	μακροῦ λόγου; περὶ γὰρ ἀμφοῖν	ἱκανῶς	~εἴρηται. καὶ οὕτω δὴ ὁ
[274]	τε καὶ ἀτεχνίας λόγων πέρι	ἱκανῶς	ἐχέτω. ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)
[271]	συνών. ὅταν ~δὲ εἰπεῖν τε	ἱκανῶς	ἔχῃ οἷος ὑφ᾽ οἵων πείθεται,
[271]	τάδε ~δυσπειθεῖς· δεῖ δὴ ταῦτα	ἱκανῶς	νοήσαντα, μετὰ ταῦτα θεώμενον αὐτὰ
[246]	ἀλλὰ πλάττομεν οὔτε ἰδόντες οὔτε	ἱκανῶς	~νοήσαντες (θεόν, ἀθάνατόν τι ζῷον,
[250]	λείπονται αἷς τὸ τῆς μνήμης	ἱκανῶς	~πάρεστιν· αὗται δέ, ὅταν τι
[246]	~περὶ μὲν οὖν ἀθανασίας αὐτῆς	ἱκανῶς·	περὶ δὲ τῆς ἰδέας αὐτῆς
[272]	ὄντων ἢ τροφῇ, τὸν μέλλοντα	ἱκανῶς	ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι. τὸ παράπαν γὰρ
[276]	αὑτοῖς λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ	ἱκανῶς	τἀληθῆ διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν δὴ
[261]	Φαῖδρον πείθετε ὡς ἐὰν μὴ	ἱκανῶς	~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ ἱκανός ποτε λέγειν
[263]	τοῦ λόγου. ~(Φαῖδρος) νὴ Δία	ἀμηχάνως	γε ὡς σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ,
[273]	θεοῖς κεχαρισμένα μὲν λέγειν δύνασθαι,	~κεχαρισμένως	δὲ πράττειν τὸ πᾶν εἰς
[238]	συγγενῶν ἐπιθυμιῶν ἐπὶ σωμάτων κάλλος	ἐρρωμένως	~ῥωσθεῖσα νικήσασα ἀγωγῇ, ἀπ᾽ αὐτῆς
[267]	τε ἀρχαίως τά τ᾽ ἐναντία	καινῶς,	συντομίαν τε λόγων καὶ ἄπειρα
[273]	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~φεῦ,	δεινῶς	γ᾽ ἔοικεν ἀποκεκρυμμένην τέχνην ἀνευρεῖν
[258]	~τὸν αὑτὸν δὴ λέγων μάλα	σεμνῶς	καὶ ἐγκωμιάζων ὁ συγγραφεύς ἔπειτα
[275]	ζῶντα, ἐὰν δ᾽ ἀνέρῃ τι,	σεμνῶς	πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ καὶ
[264]	ἔδοξεν, ὡς μηδὲν εἰδότι, οὐκ	ἀγεννῶς	τὸ ἐπιὸν εἰρῆσθαι τῷ γράφοντι·
[241]	ἀντ᾽ ἔρωτος καὶ μανίας, ἄλλος	γεγονὼς	~λέληθεν τὰ παιδικά. καὶ ὁ
[253]	θεοῦ φύσιν ~εὐποροῦσι διὰ τὸ	συντόνως	ἠναγκάσθαι πρὸς τὸν θεὸν βλέπειν,
[230]	ὦ θαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις φαίνῃ.	ἀτεχνῶς	γάρ, ὃ λέγεις, ~ξεναγουμένῳ τινὶ
[242]	τοὺς λόγους, ὦ Φαῖδρε, καὶ	ἀτεχνῶς	θαυμάσιος. οἶμαι γὰρ ἐγὼ ~τῶν
[272]	εἴ τινά πῃ βοήθειαν ἔχεις	ἐπακηκοὼς	Λυσίου ἤ τινος ἄλλου, πειρῶ
[231]	οὐ δύνασθαι αὑτῶν κρατεῖν· ~ὥστε	πῶς	ἂν εὖ φρονήσαντες ταῦτα καλῶς
[272]	Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως; μὴ ἄλλως	πως	ἀποδεκτέον λεγομένης ~λόγων τέχνης; ~(Φαῖδρος)
[236]	ἐπειδὴ σύ γε ταῦτα ὀμώμοκας.	πῶς	γὰρ ἂν οἷός τ᾽ εἴην
[264]	καὶ τῷ ὅλῳ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος)	πῶς	γὰρ οὔ; ~(Σωκράτης) ~σκέψαι τοίνυν
[273]	~ἤστην, ἐκείνῳ δὲ καταχρήσασθαι (τῷ	πῶς	δ᾽ ἂν ἐγὼ τοιόσδε τοιῷδε
[262]	ἐναντίον ἢ ~κατὰ μέγα. ~(Φαῖδρος)	πῶς	δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~δεῖ ἄρα
[242]	οὐ πόλεμόν γε ἀγγέλλεις. ἀλλὰ	πῶς	δὴ καὶ τίνι τούτῳ; ~(Σωκράτης)
[265]	ἔσχεν ὁ ~λόγος μεταβῆναι. ~(Φαῖδρος)	πῶς	δὴ οὖν αὐτὸ λέγεις; ~(Σωκράτης)
[270]	ἰατρικῆς ὅσπερ καὶ ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος)	πῶς	δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν ἀμφοτέραις δεῖ
[242]	ἐμέ τε ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος)	πῶς	δή; ~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ ὑπό
[261]	ἀποκρυπτομένου εἰς φῶς ἄγειν. ~(Φαῖδρος)	πῶς	δὴ τὸ τοιοῦτον λέγεις; ~(Σωκράτης)
[242]	πάλαι λέγοντα τὸν λόγον, καί	πως	~ἐδυσωπούμην κατ᾽ Ἴβυκον, μή τι
[231]	καὶ τούτους κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι	πῶς	εἰκός ἐστι τοιοῦτον ~πρᾶγμα προέσθαι
[277]	μὲν οὖν τοῦτό γε οὕτω	πως	ἐφάνη. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ αὖ
[269]	ῥητορικοῦ τε καὶ πιθανοῦ (τέχνην	πῶς	~καὶ πόθεν ἄν τις δύναιτο
[276]	φύεται; ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον καὶ	πῶς	λέγεις γιγνόμενον; ~(Σωκράτης) ~ὃς μετ᾽
[257]	ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν ~αὐτούς. ~(Φαῖδρος)	πῶς	λέγεις τοῦτο; οὐ γὰρ μανθάνω.
[228]	οὐ μή σου ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος)	~πῶς	λέγεις, ὦ βέλτιστε Σώκρατες; οἴει
[262]	μάλιστα, ὡς νῦν γε ψιλῶς	πως	λέγομεν, οὐκ ἔχοντες ἱκανὰ ~παραδείγματα.
[261]	αὐτοὺς παράγων ἐξέταζε τί καὶ	~πῶς	λέγουσιν. ~(Σωκράτης) ~πάριτε δή, θρέμματα
[243]	παιδικὰ φθονερῶς τε ~καὶ βλαβερῶς,	πῶς	οὐκ ἂν οἴει αὐτὸν ἡγεῖσθαι
[261]	παντάπασιν οὕτως, ἀλλὰ μάλιστα μέν	πως	περὶ τὰς δίκας ~λέγεταί τε
[278]	φράζε. ~(Φαῖδρος) τί δὲ σύ;	πῶς	ποιήσεις; οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τὸν
[261]	ἢ περὶ φαῦλα γιγνόμενον; ἢ	πῶς	σὺ ταῦτ᾽ ἀκήκοας; ~(Φαῖδρος) ~οὐ
[258]	πρῶτος ὁ ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος)	πῶς;	~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ" πού φησιν τῇ
[260]	ὧδε δὴ σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος)	πῶς;	~(Σωκράτης) ~εἴ σε πείθοιμι ἐγὼ
[228]	πρὶν ἂν εἴπω ἁμῶς γέ	πως.	~(Σωκράτης) πάνυ γάρ σοι ἀληθῆ
[277]	δή· πάλιν δὲ ὑπόμνησόν με	πῶς.	~(Σωκράτης) ~πρὶν ἄν τις τό
[270]	τέχνην τὸ πρόσφορον αὐτῇ. ~(Φαῖδρος)	πῶς	τοῦτο λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ὁ αὐτός
[266]	μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽ ἡμᾶς. ~(Σωκράτης)	~πῶς	φῄς; καλόν πού τι ἂν
[267]	οὔ; ~(Σωκράτης) ~τὰ δὲ Πώλου	πῶς	φράσωμεν αὖ μουσεῖα λόγων ὡς
[235]	πόθεν δὴ ~τεκμαιρόμενος λέγω; πλῆρές	πως,	ὦ δαιμόνιε, τὸ στῆθος ἔχων
[269]	αὐγὰς ἔφαμεν εἶναι σκεπτέα πότερον	(χαλεπῶς	~ἂν αὐτούς, ὥσπερ ἐγώ τε
[274]	καλῶς ἂν ἔχοι ~καὶ ὅπῃ	ἀπρεπῶς,	λοιπόν. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.
[239]	~καταφρονηθῆναι· τά τε ἄλλα μηχανᾶσθαι	ὅπως	ἂν ᾖ πάντα ἀγνοῶν καὶ
[237]	λέγε μόνον, τὰ δ᾽ ἄλλα	ὅπως	βούλει ποίει. ~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή,
[228]	ἀληθῶς πολὺ κράτιστόν ἐστιν οὕτως	ὅπως	δύναμαι λέγειν, ὥς μοι δοκεῖς
[235]	γὰρ ἐμοὶ ὧντινων μὲν καὶ	ὅπως	~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν κελεύω εἴπῃς,
[236]	γάρ ~σοι παντὸς μᾶλλον οὕτως	ὅπως	οἷός τε εἶ, ἵνα μὴ
[241]	τολμᾷ ὅτι ἄλλος γέγονεν, οὔθ᾽	ὅπως	τὰ τῆς προτέρας ἀνοήτου ἀρχῆς
[235]	αὖ καὶ αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι,	ὅπως	τε καὶ ὧντινων ἤκουσα. ~(Φαῖδρος)
[262]	γοῦν οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ἔστιν οὖν	ὅπως	τεχνικὸς ἔσται μεταβιβάζειν κατὰ σμικρὸν
[277]	βουληθέντες ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς τόδε,	ὅπως	τὸ Λυσίου τε ὄνειδος ~ἐξετάσαιμεν
[252]	αὐτὸν εὑρόντες ἐρασθῶσι, πᾶν ποιοῦσιν	~ὅπως	τοιοῦτος ἔσται. ἐὰν οὖν μὴ
[247]	δὴ τὰ μὲν θεῶν ὀχήματα	ἰσορρόπως	εὐήνια ὄντα ~ῥᾳδίως πορεύεται, τὰ
[248]	θόρυβος οὖν καὶ ~ἅμιλλα καὶ	ἱδρὼς	ἔσχατος γίγνεται, οὗ δὴ κακίᾳ
[251]	τῆς φρίκης μεταβολή τε (καὶ	ἱδρὼς	καὶ θερμότης ἀήθης ~λαμβάνει· δεξάμενος
[237]	οὖν δὴ ἐπιθυμία τις ὁ	ἔρως,	ἅπαντι δῆλον· ὅτι δ᾽ αὖ
[257]	παρέξει. ~αὕτη σοι, ὦ φίλε	Ἔρως,	εἰς ἡμετέραν δύναμιν ὅτι καλλίστη
[238]	αὐτῆς τῆς ῥώμης ἐπωνυμίαν λαβοῦσα,	ἔρως	~ἐκλήθη. ἀτάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε,
[233]	ἐπιθυμίαν γιγνώσκοντες. ~τοιαῦτα γὰρ ὁ	ἔρως	ἐπιδείκνυται· δυστυχοῦντας μέν, ἃ μὴ
[242]	θεὸς ἤ τι ~θεῖον ὁ	Ἔρως,	οὐδὲν ἂν κακὸν εἴη, τὼ
[245]	ὡς οὐκ ἐπ᾽ ὠφελίᾳ ὁ	ἔρως	~τῷ ἐρῶντι καὶ τῷ ἐρωμένῳ
[243]	τὰ παιδικὰ φθονερῶς τε ~καὶ	βλαβερῶς,	πῶς οὐκ ἂν οἴει αὐτὸν
[243]	καὶ ἔχουσι πρὸς τὰ παιδικὰ	φθονερῶς	τε ~καὶ βλαβερῶς, πῶς οὐκ
[276]	μὲν σπουδῇ, τὰ δὲ ὡς	ἑτέρως	ἂν ᾗ λέγεις ποιοῖ. ~(Σωκράτης)
[235]	ὢν ταὐτὰ ἑτέρως τε καὶ	ἑτέρως	λέγων ἀμφοτέρως εἰπεῖν ἄριστα. ~(Φαῖδρος)
[235]	ὡς ~οἷός τε ὢν ταὐτὰ	ἑτέρως	τε καὶ ἑτέρως λέγων ἀμφοτέρως
[235]	ἑτέρως τε καὶ ἑτέρως λέγων	ἀμφοτέρως	εἰπεῖν ἄριστα. ~(Φαῖδρος) ~οὐδὲν λέγεις,
[278]	ἂν αὐτῷ καὶ ἁρμόττοι καὶ	ἐμμελεστέρως	ἔχοι. ~(Φαῖδρος) καὶ οὐδέν γε
[255]	ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν,	ἀσθενεστέρως	δέ, ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι·
[253]	εἰκῇ συμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, ~σιμοπρόσωπος,	μελάγχρως,	γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας
[258]	λέγειν τε καὶ γράφειν ἀλλ᾽	αἰσχρῶς	~τε καὶ κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον
[261]	τε καὶ Θεόδωρον Ὀδυσσέα. ~(Σωκράτης)	~ἴσως.	ἀλλὰ γὰρ τούτους ἐῶμεν· σὺ
[260]	τῶν λόγων ~τέχνην; ἡ δ᾽	ἴσως	ἂν εἴποι· τί ποτ᾽ ὦ
[234]	τοῦτο κακῶς βουλευομένοις περὶ ἑαυτῶν.	~ἴσως	ἂν οὖν ἔροιό με εἰ
[238]	αἴτιος. ἀλλὰ τὰ λοιπὰ ἄκουε·	ἴσως	γὰρ κἂν ἀποτράποιτο τὸ ~ἐπιόν.
[269]	ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰκός	ἴσως	δὲ καὶ ~ἀναγκαῖον ἔχειν ὥσπερ
[262]	Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους θεούς·	ἴσως	δὲ καὶ οἱ ~τῶν Μουσῶν
[257]	αὐτὸν οὕτως ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ.	ἴσως	δὲ καὶ τὸν λοιδορούμενον ~αὐτῷ
[275]	μόνον ~(ἀληθῆ λέγοιεν· σοὶ δ᾽	ἴσως	διαφέρει τίς ὁ λέγων καὶ
[265]	ὅπῃ τὸ ἐρωτικὸν πάθος ἀπεικάζοντες,	ἴσως	μὲν ἀληθοῦς τινος ἐφαπτόμενοι, ~τάχα
[243]	ἃ ψέγομεν τὸν ἔρωτα; ~(Φαῖδρος)	ἴσως	νὴ Δί᾽ ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης)
[272]	κρατεῖ. τί δὴ οὖν; φήσει	ἴσως	ὁ συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ τε
[235]	λέγειν περὶ τοῦ αὐτοῦ, ἢ	ἴσως	οὐδὲν ~αὐτῷ μέλον τοῦ τοιούτου·
[233]	~πολλὰ ἀγαθὰ αὐτοῖς εὔξονται. ἀλλ᾽	ἴσως	προσήκει οὐ τοῖς σφόδρα δεομένοις
[266]	τούτων ἀπολειφθὲν ὅμως τέχνῃ λαμβάνεται;	~πάντως	δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον αὐτὸ σοί
[246]	λεκτέον. οἷον ~μέν ἐστι, πάντῃ	πάντως	θείας εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως,
[272]	τε κατηγορίᾳ καὶ ἀπολογίᾳ, καὶ	~πάντως	λέγοντα τὸ δὴ εἰκὸς διωκτέον
[253]	θεῷ ὃν ἂν τιμῶσι πᾶσαν	πάντως	ὅτι μάλιστα ~πειρώμενοι ἄγειν οὕτω
[228]	Φαῖδρε, αὐτοῦ δεήθητι ὅπερ τάχα	~πάντως	ποιήσει νῦν ἤδη ποιεῖν. ~(Φαῖδρος)
[238]	~λεχθὲν δὲ ἢ μὴ λεχθὲν	πάντως	σαφέστερον· ἡ γὰρ ἄνευ λόγου
[260]	πλήθει οἵπερ δικάσουσιν, οὐδὲ τὰ	ὄντως	ἀγαθὰ ~ἢ καλὰ ἀλλ᾽ ὅσα
[249]	καὶ ἀνακύψασα εἰς τὸ ὂν	~ὄντως.	διὸ δὴ δικαίως μόνη πτεροῦται
[247]	ἐν τῷ ὅ ἐστιν ὂν	ὄντως	ἐπιστήμην ~οὖσαν· καὶ τἆλλα ὡσαύτως
[247]	καὶ τἆλλα ὡσαύτως τὰ ὄντα	ὄντως	θεασαμένη καὶ ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν
[249]	τελέους ἀεὶ τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος	ὄντως	μόνος γίγνεται· ἐξιστάμενος δὲ τῶν
[247]	καὶ ἀσχημάτιστος καὶ ~ἀναφὴς οὐσία	ὄντως	οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ μόνῳ θεατὴ
[232]	ἄν σοι βλάβην ἂν γενέσθαι,	~εἰκότως	ἂν τοὺς ἐρῶντας μᾶλλον ἂν
[252]	θεοὶ δὲ ὃ καλοῦσιν ἀκούσας	εἰκότως	διὰ ~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι δὲ
[272]	δεῖν λέγειν ἐνίοτε, ἐὰν μὴ	~εἰκότως	ᾖ πεπραγμένα, ἀλλὰ τὰ εἰκότα,
[269]	δή; ~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει, ὦ ἄριστε,	εἰκότως	ὁ Περικλῆς πάντων τελεώτατος εἰς
[240]	τοῦ ἐρωμένου, ὥστε μεθ᾽ ἡδονῆς	~ἀραρότως	αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ δὲ δὴ
[275]	παρὰ ~τοῖς ἐπαΐουσιν, ὡς δ᾽	αὕτως	παρ᾽ οἷς οὐδὲν προσήκει, καὶ
[240]	καὶ ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽	αὕτως	ψόγους νήφοντος μὲν οὐκ ἀνεκτούς,
[260]	ἀγαθὸν καὶ κακόν, λαβὼν πόλιν	ὡσαύτως	ἔχουσαν ~πείθῃ, μὴ περὶ ὄνου
[247]	ὄντως ἐπιστήμην ~οὖσαν· καὶ τἆλλα	ὡσαύτως	τὰ ὄντα ὄντως θεασαμένη καὶ
[257]	καὶ ἐπειδάν τινα γράφωσι λόγον,	οὕτως	ἀγαπῶσι τοὺς ~ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι
[264]	ἡγῇ ἱκανὸν εἶναι τὰ ἐκείνου	(οὕτως	ἀκριβῶς διιδεῖν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ τόδε
[261]	μὰ τὸν Δί᾽ οὐ παντάπασιν	οὕτως,	ἀλλὰ μάλιστα μέν πως περὶ
[232]	~εἰκός ἐστι (τοὺς μὲν ἐρῶντας,	οὕτως	ἂν οἰομένους καὶ ~ὑπὸ τῶν
[259]	δὲ ~Μουσῶν καὶ φανείσης ᾠδῆς	οὕτως	ἄρα τινὲς τῶν τότε ἐξεπλάγησαν
[264]	τοῦ ἑταίρου σου λόγον εἴτε	οὕτως	εἴτε ἄλλως ἔχει, καὶ ~εὑρήσεις
[275]	γὰρ ἐκεῖνο ~μόνον σκοπεῖς, εἴτε	οὕτως	εἴτε ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς
[230]	τινὶ καὶ οὐκ ἐπιχωρίῳ (ἔοικας·	οὕτως	ἐκ τοῦ ἄστεος οὔτ᾽ εἰς
[260]	τι ἐμὴ συμβουλή, ~κτησάμενον ἐκεῖνο	οὕτως	ἐμὲ λαμβάνειν· τόδε δ᾽ οὖν
[227]	εἶεν οἱ λόγοι. ἔγωγ᾽ οὖν	οὕτως	ἐπιτεθύμηκα ἀκοῦσαι, ~ὥστ᾽ ἐὰν βαδίζων
[264]	ἀνάγκην λογογραφικὴν ᾗ ταῦτα ἐκεῖνος	οὕτως	ἐφεξῆς παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος)
[245]	ψυχῆς· εἰ δ᾽ ἔστιν τοῦτο	οὕτως	ἔχον, ~μὴ ἄλλο τι εἶναι
[272]	ἄν, ἀλλ᾽ οὔτι νῦν γ᾽	οὕτως	ἔχω. ~(Σωκράτης) βούλει οὖν ἐγώ
[257]	(ἑταίρου συχνὸν ~διαμαρτάνεις, εἰ αὐτὸν	οὕτως	ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ. ἴσως δὲ
[259]	τοῖς ~ἐρωτικοῖς, καὶ ταῖς ἄλλαις	οὕτως,	κατὰ τὸ εἶδος ἑκάστης τιμῆς·
[272]	~Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες, δοκεῖ	οὕτως;	μὴ ἄλλως πως ἀποδεκτέον λεγομένης
[228]	ὡς ἀληθῶς πολὺ κράτιστόν ἐστιν	οὕτως	ὅπως δύναμαι λέγειν, ὥς μοι
[236]	μὲν γάρ ~σοι παντὸς μᾶλλον	οὕτως	ὅπως οἷός τε εἶ, ἵνα
[235]	τούτων ἀκήκοας; ~(Σωκράτης) ~νῦν μὲν	οὕτως	οὐκ ἔχω εἰπεῖν· δῆλον δὲ
[262]	τινῶν εἰσερρύη. ~(Φαῖδρος) γίγνεται γοῦν	οὕτως.	~(Σωκράτης) ~ἔστιν οὖν ὅπως τεχνικὸς
[271]	γοῦν ἄν, ὡς ἔοικ᾽ ἔχοι	οὕτως.	~(Σωκράτης) ~οὔτοι μὲν οὖν, ὦ
[261]	τοτὲ δ᾽ αὖ τἀναντία; ~(Φαῖδρος)	οὕτως.	~(Σωκράτης) ~τὸν οὖν Ἐλεατικὸν Παλαμήδην
[270]	τὸ γοῦν εἰκός, ὦ Σώκρατες,	οὕτως.	~(Σωκράτης) ~ψυχῆς οὖν φύσιν ἀξίως
[236]	εἰρηκέναι. ποιήσω οὖν καὶ ἐγὼ	οὕτως·	~τὸ μὲν τὸν ἐρῶντα (τοῦ
[234]	ὦ Σώκρατες, ὁ λόγος; οὐχ	ὑπερφυῶς	τά τε ἄλλα καὶ τοῖς
[261]	ἄλλου ~ὁμοιοῦντος καὶ ἀποκρυπτομένου εἰς	φῶς	ἄγειν. ~(Φαῖδρος) πῶς δὴ τὸ
[241]	με σὺ προύβαλες ἐκ προνοίας,	σαφῶς	ἐνθουσιάσω; ~λέγω οὖν ἑνὶ λόγῳ
[242]	ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον ~ἱκανός·	σαφῶς	οὖν ἤδη μανθάνω τὸ ἁμάρτημα.