Pages
[270]	ἀληθὴς λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε	δεῖ	διανοεῖσθαι (περὶ ὁτουοῦν φύσεως· πρῶτον
[253]	κἂν ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν ὥσπερ	αἱ	~βάκχαι, ἐπὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου
[249]	γῆς ~δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκην ἐκτίνουσιν,	αἱ	δ᾽ εἰς τοὐρανοῦ τινα τόπον
[249]	οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται.	αἱ	δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν ~πρῶτον
[248]	~(καὶ οὗτος μὲν θεῶν βίος·	αἱ	δὲ ἄλλαι ψυχαί, ἡ μὲν
[248]	~μὲν εἶδεν, τὰ δ᾽ οὔ.	αἱ	δὲ δὴ ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν
[247]	δὲ αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά,	αἱ	δὲ θεωροῦσι τὰ ἔξω τοῦ
[247]	καὶ ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται.	αἱ	μὲν γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽
[249]	τελευτήσωσιν, κρίσεως ἔτυχον, κριθεῖσαι δὲ	αἱ	μὲν εἰς τὰ ὑπὸ γῆς
[258]	~ἡσθῆναι, ὃ δὴ ὀλίγου πᾶσαι	αἱ	περὶ τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι·
[244]	γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖς προφῆτις	αἵ	τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ ἱέρειαι ~μανεῖσαι
[250]	βραχέως εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ᾽	αἳ	δεῦρο ~πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό
[259]	~τιμῶντας τὴν ἐκείνων μουσικὴν ἀγγέλλουσιν,	αἳ	δὴ μάλιστα τῶν Μουσῶν περί
[236]	μήτε ~ἐπιδείξειν μήτε ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης)	~βαβαῖ,	ὦ μιαρέ, ὡς εὖ ἀνηῦρες
[250]	ὧν τότε εἶδον ἱερῶν ἔχειν.	ὀλίγαι	δὴ λείπονται αἷς τὸ τῆς
[247]	~πολλαὶ μὲν οὖν καὶ μακάριαι	θέαι	τε καὶ διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ,
[232]	τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας ~οὐδ᾽	αἰτιᾶσθαι	διὰ τὴν συνουσίαν ἐπιχειροῦσιν, εἰδότες
[253]	φύσιν ~εὐποροῦσι διὰ τὸ συντόνως	ἠναγκάσθαι	πρὸς τὸν θεὸν βλέπειν, καὶ
[252]	πάντων ~καταφρονήσασα δουλεύειν ἑτοίμη καὶ	κοιμᾶσθαι	ὅπου ἂν ἐᾷ τις ἐγγυτάτω
[263]	ᾧ τε ἀνάγκη τὸ ~πλῆθος	πλανᾶσθαι	καὶ ἐν ᾧ μή. ~(Φαῖδρος)
[239]	τοῦ ~καταφρονηθῆναι· τά τε ἄλλα	μηχανᾶσθαι	ὅπως ἂν ᾖ πάντα ἀγνοῶν
[274]	ἀμφότερα Θαμοῦν τῷ Θεὺθ λέγεται	ἀποφήνασθαι,	ἃ ~λόγος πολὺς ἂν εἴη
[231]	ὅτι κακῶς φρονοῦσιν, ἀλλ᾽ οὐ	δύνασθαι	αὑτῶν κρατεῖν· ~ὥστε πῶς ἂν
[265]	~(Σωκράτης) ~τὸ πάλιν κατ᾽ εἴδη	δύνασθαι	διατέμνειν κατ᾽ ἄρθρα ᾗ πέφυκεν,
[235]	~ἐκείνῳ εἰρημένα μηδέν᾽ ἄν> ποτε	δύνασθαι	εἰπεῖν ἄλλα πλείω καὶ πλείονος
[271]	καὶ πραττόμενα, (ὀξέως τῇ αἰσθήσει	δύνασθαι	~ἐπακολουθεῖν, ἢ μηδὲν εἶναί πω
[273]	τοῦ θεοῖς κεχαρισμένα μὲν λέγειν	δύνασθαι,	~κεχαρισμένως δὲ πράττειν τὸ πᾶν
[269]	δύναιτο πορίσασθαι; ~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν	δύνασθαι,	ὦ Φαῖδρε, ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον
[275]	~δεῖται βοηθοῦ· αὐτὸς γὰρ οὔτ᾽	ἀμύνασθαι	οὔτε βοηθῆσαι δυνατὸς αὑτῷ. ~(Φαῖδρος)
[247]	ὅσῃ ἂν μέλῃ τὸ ~προσῆκον	δέξασθαι,	ἰδοῦσα διὰ χρόνου τὸ ὂν
[243]	ἐμοὶ ~μὲν οὖν, ὦ φίλε,	καθήρασθαι	ἀνάγκη· ἔστιν δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι
[230]	ὕδατος, ὥστε γε τῷ ποδὶ	τεκμήρασθαι.	Νυμφῶν ~τέ τινων καὶ Ἀχελῴου
[279]	φύσεως, ἔτι τε ~ἤθει γεννικωτέρῳ	κεκρᾶσθαι·	ὥστε οὐδὲν ἂν γένοιτο θαυμαστὸν
[232]	μισοῖεν, ἡγούμενοι ὑπ᾽ ἐκείνων μὲν	ὑπερορᾶσθαι,	ὑπὸ τῶν ~συνόντων δὲ ὠφελεῖσθαι,
[244]	παντὶ λέγοντες. τόδε μὴν ἄξιον	ἐπιμαρτύρασθαι,	~ὅτι καὶ τῶν παλαιῶν οἱ
[231]	τὰς πρὸς τοὺς προσήκοντας διαφορὰς	αἰτιάσασθαι·	~ὥστε περιῃρημένων τοσούτων κακῶν οὐδὲν
[227]	Πίνδαρον καὶ ἀσχολίας ὑπέρτερον" πρᾶγμα	~ποιήσασθαι	τὸ τεήν τε καὶ Λυσίου
[273]	ὡς μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ δὲ	καταχρήσασθαι	(τῷ πῶς δ᾽ ἂν ἐγὼ
[256]	ἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ μέρος	χαρίσασθαι	τῷ ἐρῶντι, εἰ δεηθείη ~τυχεῖν·
[269]	μὴ ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι ἐγένοντο	ὁρίσασθαι	τί ποτ᾽ ἔστιν ῥητορική, ἐκ
[269]	~καὶ πόθεν ἄν τις δύναιτο	πορίσασθαι;	~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν δύνασθαι, ὦ
[243]	~ποτίμῳ λόγῳ οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν	ἀποκλύσασθαι·	συμβουλεύω δὲ καὶ Λυσίᾳ ὅτι
[267]	ὡς ἔφη· διαβάλλειν τε καὶ	ἀπολύσασθαι	~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ δὲ
[269]	λέγειν τε καὶ τὸ ὅλον	συνίστασθαι,	~οὐδὲν ἔργον ὄν> αὐτοὺς δεῖν
[268]	ἄριστε, ἀνάγκη μὲν καὶ ~ταῦτ᾽	ἐπίστασθαι	τὸν μέλλοντα ἁρμονικὸν ἔσεσθαι, οὐδὲν
[259]	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν, ὅπερ νῦν προυθέμεθα	σκέψασθαι,	τὸν λόγον ὅπῃ καλῶς ἔχει
[252]	τοῦ ~πόθου· πρὸς γὰρ τῷ	σέβεσθαι	τὸν τὸ κάλλος (ἔχοντα ἰατρὸν
[266]	πρῶτον ὡς δεῖ τοῦ λόγου	~λέγεσθαι	ἐν ἀρχῇ· ταῦτα λέγεις ἦ
[264]	αὐτοῦ πρῶτον ἢ ὕστατόν τι	λέγεσθαι,	ἐννοεῖς που, ὡς ~ἐγᾦμαι. ~(Φαῖδρος)
[278]	δὲ τοὺς τοιούτους λόγους αὑτοῦ	λέγεσθαι	οἷον ὑεῖς γνησίους εἶναι, ~πρῶτον
[278]	τι τῶνδε ~ἐπωνυμίαν ἔχοντα δεῖ	(λέγεσθαι	τὸν τοιοῦτον, ἀλλ᾽ ἐφ᾽ οἷς
[274]	γιγνόμενα. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλως ἔμοιγε δοκεῖ	λέγεσθαι,	ὦ Σώκρατες, εἴπερ οἷός τέ
[269]	συγγιγνώσκειν, εἴ τινες μὴ ἐπιστάμενοι	διαλέγεσθαι	~ἀδύνατοι ἐγένοντο ὁρίσασθαι τί ποτ᾽
[232]	ἐστιν ἢ διὰ ~φιλίαν τῳ	διαλέγεσθαι	ἢ δι᾽ ἄλλην τινὰ ἡδονήν.
[239]	καὶ φύσει ἐνόντων ~(τῶν) μὲν	ἥδεσθαι,	τὰ δὲ παρασκευάζειν, ἢ στέρεσθαι
[273]	ἑαυτοῦ κάκην, ἀλλά τι ἄλλο	ψεύδεσθαι	~ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν ἔλεγχόν πῃ
[231]	προφασίζεσθαι, οὔτε τοὺς παρεληλυθότας ~πόνους	ὑπολογίζεσθαι,	οὔτε τὰς πρὸς τοὺς προσήκοντας
[229]	καὶ πνεῦμα μέτριον, καὶ πόα	καθίζεσθαι	ἢ ἂν βουλώμεθα ~κατακλινῆναι. ~(Σωκράτης)
[241]	ἐρῶντι καὶ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀνοήτῳ	χαρίζεσθαι,	(ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον μὴ ~ἐρῶντι
[233]	προσήκει οὐ τοῖς σφόδρα δεομένοις	~χαρίζεσθαι,	ἀλλὰ τοῖς μάλιστα ἀποδοῦναι χάριν
[244]	μὴ ἐρῶντι μᾶλλον φῇ δεῖν	χαρίζεσθαι,	διότι δὴ ὁ μὲν μαίνεται,
[234]	σοι παραινῶ τοῖς μὴ ἐρῶσι	χαρίζεσθαι.	ἐγὼ μὲν ~οἶμαι οὐδ᾽ ἂν
[237]	ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ ἐρῶντος δέοι	χαρίζεσθαι,	ἔλεγέν τε ὧδε ~περὶ παντός,
[265]	δ᾽ ὡς τῷ μὴ δεῖ	χαρίζεσθαι,	~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλ᾽ ἀνδρικῶς.
[241]	μὴ ἐρῶντος, ὡς δεῖ ~ἐκείνῳ	χαρίζεσθαι	μᾶλλον, λέγων ὅσα αὖ ἔχει
[274]	οἱ ~σοφώτεροι ἡμῶν, ~ὁμοδούλοις δεῖ	χαρίζεσθαι	(μελετᾶν τὸν νοῦν ἔχοντα, ~ὅτι
[235]	μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ ἐρῶντι	χαρίζεσθαι,	παρέντα τοῦ μὲν τὸ ~φρόνιμον
[233]	εἰ χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα	χαρίζεσθαι,	προσήκει καὶ τοῖς ἄλλοις μὴ
[231]	τοῖς ἄλλοις ἀπεχθανόμενοι ~τοῖς ἐρωμένοις	χαρίζεσθαι,	ῥᾴδιον γνῶναι, εἰ ἀληθῆ λέγουσιν,
[243]	μὴ ἐρῶντι ἐκ τῶν ὁμοίων	χαρίζεσθαι.	~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ εὖ ἴσθι ὅτι
[240]	δὴ ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης	μεταχειρίζεσθαι,	φυλακάς τε δὴ καχυποτόπους φυλαττομένῳ
[277]	γράφει, κατ᾽ αὐτό τε πᾶν	~ὁρίζεσθαι	δυνατὸς γένηται, ὁρισάμενός τε πάλιν
[269]	παρ᾽ ἑαυτῶν τοὺς μαθητὰς σφῶν	πορίζεσθαι	ἐν ~τοῖς λόγοις" ~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ
[231]	~οἰκείων ἀμέλειαν διὰ τοῦτο ἔστιν	προφασίζεσθαι,	οὔτε τοὺς παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι,
[252]	ἀνάγκην. ~τούτοις δὴ ἔξεστι μὲν	πείθεσθαι,	ἔξεστιν δὲ μή· ὅμως δὲ
[270]	τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ τι	πιθέσθαι,	οὐδὲ περὶ σώματος ~ἄνευ τῆς
[235]	σοι οὐκέτι οἷός τ᾽ ἔσομαι	πιθέσθαι·	παλαιοὶ γὰρ καὶ σοφοὶ ἄνδρες
[236]	ἐρῶντος μᾶλλον νοσεῖν δώσω σοι	ὑποτίθεσθαι,	~τῶν δὲ λοιπῶν ἕτερα πλείω
[232]	τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη	~πυθέσθαι	καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας τοῖς ἐρωμένοις
[232]	ἑκάστου φυλάττονται. πείσαντες μὲν οὖν	~ἀπεχθέσθαι	σε τούτοις εἰς ἐρημίαν φίλων
[235]	οὐδ᾽ ἂν> αὐτὸν ᾤμην Λυσίαν	οἴεσθαι	ἱκανὸν ~εἶναι. καὶ οὖν μοι
[250]	ἦλθεν (εἰς τόδε τὸ ζῷον·	ἀναμιμνῄσκεσθαι	δὲ ἐκ ~τῶνδε ἐκεῖνα οὐ
[254]	μόγις συνεχώρησεν δεομένων εἰς αὖθις	ὑπερβαλέσθαι.	~ἐλθόντος δὲ τοῦ συντεθέντος χρόνου
[270]	δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν ἀμφοτέραις δεῖ	διελέσθαι	φύσιν, σώματος μὲν ἐν τῇ
[263]	γιγνόμενον μὴ λανθάνειν ἀλλ᾽ ὀξέως	αἰσθάνεσθαι	~περὶ οὗ ἂν μέλλῃ ἐρεῖν
[250]	ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ μὴ ἱκανῶς	~διαισθάνεσθαι.	δικαιοσύνης μὲν οὖν καὶ σωφροσύνης
[245]	γὰρ ἀνάγκη πᾶν τὸ γιγνόμενον	γίγνεσθαι,	~αὐτὴν δὲ μηδ᾽ ἐξ ἑνός·
[232]	ἐπὶ τῇ αὑτῶν βλάβῃ νομίζουσι	γίγνεσθαι.	διόπερ καὶ τὰς ~πρὸς τοὺς
[245]	~τοῦτο δὲ οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι οὔτε	γίγνεσθαι	δυνατόν, ἢ πάντα τε οὐρανὸν
[242]	καὶ τὸ εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι	γίγνεσθαι	ἐγένετο (ἀεὶ δέ με ἐπίσχει
[234]	~αὐτοῦ μηδεμίαν, ὠφελίαν δὲ ἀμφοῖν	γίγνεσθαι.	ἐγὼ μὲν οὖν ἱκανά μοι
[245]	ἐξ ~ἀρχῆς δεῖ τὰ πάντα	γίγνεσθαι.	οὕτω δὴ κινήσεως μὲν ἀρχὴ
[257]	ἄμεινον ταῦθ᾽ (ἡμῖν εἶναι, ταῦτα	~γίγνεσθαι.	τὸν λόγον δέ σου πάλαι
[233]	οὐχ οἷόν τε ἰσχυρὰν ~φιλίαν	γενέσθαι	ἐὰν μή τις ἐρῶν τυγχάνῃ,
[269]	ὦ Φαῖδρε, ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον	γενέσθαι,	εἰκός ἴσως δὲ καὶ ~ἀναγκαῖον
[232]	μεγάλην ἄν σοι βλάβην ἂν	γενέσθαι,	~εἰκότως ἂν τοὺς ἐρῶντας μᾶλλον
[233]	μὲν δὴ βελτίονί ~σοι προσήκει	γενέσθαι	ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ ἐραστῇ. ἐκεῖνοι
[248]	ἑτέρα (πρὸ τῆς ἑτέρας πειρωμένη	γενέσθαι.	θόρυβος οὖν καὶ ~ἅμιλλα καὶ
[232]	ἐκ τοῦ ~πράγματος ἢ ἔχθραν	γενέσθαι.	~καὶ μὲν δὴ τῶν μὲν
[258]	~Σόλωνος ἢ Δαρείου δύναμιν ἀθάνατος	γενέσθαι	λογογράφος ἐν πόλει, ἆρ᾽ οὐκ
[276]	σπερμάτων ~κήδοιτο καὶ ἔγκαρπα βούλοιτο	γενέσθαι,	πότερα σπουδῇ ἂν θέρους εἰς
[228]	μᾶλλον ~ἤ μοι πολὺ χρυσίον	γενέσθαι.	~(Σωκράτης) ~ὦ Φαῖδρε, εἰ ἐγὼ
[279]	τῇδε θεοί, δοίητέ μοι καλῷ	γενέσθαι	τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν δὲ ὅσα ἔχω,
[256]	ὁμοπτέρους ~ἔρωτος χάριν, ὅταν γένωνται,	γενέσθαι.	~ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ
[240]	χρόνον παιδικὰ ἐραστὴς εὔξαιτ᾽ ἂν	~γενέσθαι,	τὸ αὑτοῦ γλυκὺ ὡς πλεῖστον
[275]	δρυὸς λόγους ἔφησαν ~μαντικοὺς πρώτους	γενέσθαι.	τοῖς μὲν οὖν τότε, ἅτε
[274]	τοίνυν περὶ Ναύκρατιν τῆς Αἰγύπτου	γενέσθαι	τῶν ἐκεῖ παλαιῶν ~τινα θεῶν,
[278]	ἂν σέ τε καὶ ἐμὲ	γενέσθαι.	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν ἔγωγε
[267]	αὐτῷ καὶ τὸν Ἠλεῖον ξένον	~γενέσθαι.	~(Φαῖδρος) τί δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης)
[269]	πάντων τελεώτατος εἰς τὴν ῥητορικὴν	~γενέσθαι.	~(Φαῖδρος) τί δή; ~(Σωκράτης) ~πᾶσαι
[269]	καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ μοι	φαίνεσθαι	ἡ μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ
[267]	μεγάλα καὶ τὰ μεγάλα σμικρὰ	φαίνεσθαι	ποιοῦσιν διὰ ῥώμην λόγου, ~(καινά
[261]	λέγοντα οὐκ ἴσμεν τέχνῃ, ὥστε	φαίνεσθαι	τοῖς ~ἀκούουσι τὰ αὐτὰ ὅμοια
[243]	μηδὲν ὑγιὲς λέγοντε (μηδὲ ἀληθὲς	σεμνύνεσθαι	ὡς τὶ ὄντε, ~εἰ ἄρα
[231]	πῶς εἰκός ἐστι τοιοῦτον ~πρᾶγμα	προέσθαι	(τοιαύτην ἔχοντι συμφοράν, ἣν οὐδ᾽
[255]	παιδικοῖς αἰδουμένην ~τε καὶ δεδιυῖαν	(ἕπεσθαι.	ἅτε οὖν πᾶσαν θεραπείαν ~ὡς
[248]	ἀβλαβῆ εἶναι· ~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα	ἐπισπέσθαι	μὴ ἴδῃ, καί τινι συντυχίᾳ
[268]	~τί δ᾽ ἄλλο γε ἢ	ἐρέσθαι	εἰ προσεπίσταται καὶ οὕστινας δεῖ
[239]	μητρὸς καὶ συγγενῶν καὶ φίλων	στέρεσθαι	ἂν αὐτὸν ~δέξαιτο, ~(διακωλυτὰς καὶ
[239]	ἥδεσθαι, τὰ δὲ παρασκευάζειν, ἢ	στέρεσθαι	τοῦ παραυτίκα ἡδέος. ~φθονερὸν δὴ
[271]	ψυχαγωγία οὖσα, (τὸν μέλλοντα ῥητορικὸν	~ἔσεσθαι	ἀνάγκη εἰδέναι ψυχὴ ὅσα εἴδη
[277]	~ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνατὸν τέχνῃ	ἔσεσθαι	καθ᾽ ὅσον πέφυκε μεταχειρισθῆναι τὸ
[233]	ταῦτα μνημεῖα καταλειφθῆναι τῶν μελλόντων	ἔσεσθαι.	καὶ μὲν δὴ βελτίονί ~σοι
[268]	~ταῦτ᾽ ἐπίστασθαι τὸν μέλλοντα ἁρμονικὸν	ἔσεσθαι,	οὐδὲν μὴν κωλύει μηδὲ ~σμικρὸν
[233]	ἀλλὰ καὶ (τὴν μέλλουσαν ὠφελίαν	ἔσεσθαι,	οὐχ ὑπ᾽ ἔρωτος ἡττώμενος ~ἀλλ᾽
[260]	(εἶναι ἀνάγκην τῷ μέλλοντι ῥήτορι	ἔσεσθαι	τὰ τῷ ὄντι δίκαια ~μανθάνειν
[232]	οἴονται ἢ ~γεγενημένης ἢ μελλούσης	ἔσεσθαι	τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς δὲ
[272]	τροφῇ, τὸν μέλλοντα ἱκανῶς ῥητορικὸν	~ἔσεσθαι.	τὸ παράπαν γὰρ οὐδὲν ἐν
[262]	μὲν ἄλλον, αὐτὸν δὲ μὴ	ἀπατήσεσθαι,	τὴν ~ὁμοιότητα τῶν ὄντων καὶ
[230]	ἀφικόμενος ἐγὼ μέν μοι δοκῶ	~κατακείσεσθαι,	σὺ δ᾽ ἐν ὁποίῳ σχήματι
[255]	τὸ χρεὼν ἤγαγεν εἰς (τὸ	~προσέσθαι	αὐτὸν εἰς ὁμιλίαν· οὐ γὰρ
[237]	μία ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι καλῶς	(βουλεύσεσθαι·	εἰδέναι ~δεῖ περὶ οὗ ἂν
[230]	ἐν ὁποίῳ σχήματι οἴει ῥᾷστα	ἀναγνώσεσθαι,	τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος) ἄκουε
[255]	δρῶν καὶ ~πλησιάζῃ μετὰ τοῦ	ἅπτεσθαι	ἔν τε γυμνασίοις καὶ ἐν
[255]	παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν,	~ἅπτεσθαι,	φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ δή, οἷον
[249]	πτερῶταί τε καὶ ~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος	ἀναπτέσθαι,	ἀδυνατῶν δέ, ὄρνιθος δίκην ~βλέπων
[235]	τοιούτου· καὶ ἐφαίνετο δή μοι	νεανιεύεσθαι	ἐπιδεικνύμενος ὡς ~οἷός τε ὢν
[279]	~(Σωκράτης) οὐκοῦν εὐξαμένῳ πρέπει τοῖσδε	πορεύεσθαι;	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~ὦ
[251]	τροφῆς ᾤδησέ τε καὶ ὥρμησε	φύεσθαι	ἀπὸ τῆς ῥίζης ὁ τοῦ
[236]	οἷός τ᾽ εἴην τοιαύτης θοίνης	~ἀπέχεσθαι;	~(Φαῖδρος) λέγε δή. ~(Σωκράτης) οἶσθ᾽
[251]	δὲ ποθοῦσα ὅπου ἂν οἴηται	ὄψεσθαι	τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος· ἰδοῦσα
[264]	δὲ τἆλλα; οὐ χύδην δοκεῖ	βεβλῆσθαι	τὰ τοῦ λόγου; ἢ φαίνεται
[242]	μηδένα πλείους ἢ σὲ πεποιηκέναι	~γεγενῆσθαι	ἤτοι αὐτὸν λέγοντα ἢ ἄλλους
[242]	νῦν αὖ ~δοκεῖς αἴτιός μοι	γεγενῆσθαι	λόγῳ τινὶ ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος) οὐ
[263]	πρῶτον μὲν δεῖ ταῦτα ὁδῷ	~διῃρῆσθαι,	καὶ εἰληφέναι τινὰ χαρακτῆρα ἑκατέρου
[257]	ἠναγκασμένη ~ποιητικοῖς τισιν διὰ Φαῖδρον	εἰρῆσθαι.	ἀλλὰ τῶν προτέρων τε συγγνώμην
[234]	τε ἄλλα καὶ τοῖς ~ὀνόμασιν	εἰρῆσθαι;	~(Σωκράτης) ~δαιμονίως μὲν οὖν, ὦ
[264]	εἰδότι, οὐκ ἀγεννῶς τὸ ἐπιὸν	εἰρῆσθαι	τῷ γράφοντι· σὺ ~δ᾽ ἔχεις
[274]	τε καὶ ὠφελίας τοῖς μέλλουσι	χρῆσθαι·	~καὶ νῦν (σύ, πατὴρ ὢν
[260]	ἄξιον τὸ θρέμμα οἴκοι τε	~κεκτῆσθαι	καὶ ἐπὶ στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν τε
[238]	οὔτε τινὰ καλὴν οὔτ᾽ ἐπαξίαν	κεκτῆσθαι.	~περὶ μὲν γὰρ ἐδωδὴν κρατοῦσα
[265]	μὲν ἄλλα τῷ ὄντι παιδιᾷ	πεπαῖσθαι·	τούτων δέ τινων ἐκ ~τύχης
[243]	πῶς οὐκ ἂν οἴει αὐτὸν	ἡγεῖσθαι	ἀκούειν ἐν ναύταις που ~τεθραμμένων
[259]	παρὰ Μουσῶν ~λαβόν, μηδὲν τροφῆς	δεῖσθαι	γενόμενον, ἀλλ᾽ ἄσιτόν τε καὶ
[231]	ἄξιον (τοὺς ~ἐρῶντας περὶ πολλοῦ	ποιεῖσθαι,	ὅτι τούτους μάλιστά φασιν φιλεῖν
[254]	πρὸς τὰ παιδικὰ καὶ μνείαν	ποιεῖσθαι	τῆς τῶν ἀφροδισίων χάριτος. τὼ
[231]	~ὅτι ἂν αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες	χαριεῖσθαι.	ἔτι δὲ εἰ διὰ τοῦτο
[255]	ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι, φιλεῖν,	συγκατακεῖσθαι·	καὶ δή, οἷον εἰκός, ποιεῖ
[252]	Ἔρωτος ἁλῶσι καί τι οἰηθῶσιν	ἀδικεῖσθαι	ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου, φονικοὶ ~καὶ
[238]	τῆς ἀεὶ δυναστευούσης ᾗ προσήκει	καλεῖσθαι	~πρόδηλον. ἧς δ᾽ ἕνεκα πάντα
[232]	ὑπερορᾶσθαι, ὑπὸ τῶν ~συνόντων δὲ	ὠφελεῖσθαι,	ὥστε πολὺ (πλείων ἐλπὶς φιλίαν
[264]	ἅ τις βλέπων ὀνίναιτ᾽ ἄν,	μιμεῖσθαι	αὐτὰ ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ ~τι
[233]	ἐὰν μή τις ἐρῶν τυγχάνῃ,	(ἐνθυμεῖσθαι	χρὴ ὅτι οὔτ᾽ ἂν ~τοὺς
[261]	λέγεις; ~(Σωκράτης) ~τῇδε δοκῶ ζητοῦσιν	φανεῖσθαι.	ἀπάτη πότερον ἐν πολὺ διαφέρουσι
[245]	~σῶμα, ᾧ μὲν ἔξωθεν τὸ	κινεῖσθαι,	ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν αὐτῷ
[273]	καὶ πράττειν πρὸς ἀνθρώπους δεῖ	~διαπονεῖσθαι	τὸν σώφρονα, ἀλλὰ τοῦ θεοῖς
[270]	λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε δεῖ	διανοεῖσθαι	(περὶ ὁτουοῦν φύσεως· πρῶτον μέν,
[232]	δόξης τῆς ~παρὰ τῶν ἀνθρώπων	αἱρεῖσθαι.	ἔτι δὲ τοὺς μὲν ἐρῶντας
[273]	διαριθμήσηται, καὶ κατ᾽ εἴδη τε	διαιρεῖσθαι	τὰ ὄντα καὶ μιᾷ ἰδέᾳ
[245]	τοῦ κεκινημένου τὸν σώφρονα δεῖ	προαιρεῖσθαι	φίλον· ~ἀλλὰ τόδε πρὸς ἐκείνῳ
[245]	αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο δὲ οὔτ᾽	ἀπόλλυσθαι	οὔτε γίγνεσθαι δυνατόν, ἢ πάντα
[234]	σὲ ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ ἐδόκεις	γάνυσθαι	ὑπὸ τοῦ λόγου μεταξὺ ~ἀναγιγνώσκων·
[232]	ἐπαρθῆναι τῷ λέγειν καὶ ~φιλοτιμουμένους	ἐπιδείκνυσθαι	πρὸς ἅπαντας ὅτι οὐκ ἄλλως
[271]	τε δυνατὸς ᾖ ~διαισθανόμενος ἑαυτῷ	ἐνδείκνυσθαι	~ὅτι (οὗτός ἐστι καὶ αὕτη
[229]	τοῦτο τὸ τῶν Ἱπποκενταύρων εἶδος	~ἐπανορθοῦσθαι,	καὶ αὖθις τὸ τῆς Χιμαίρας,
[232]	οἰομένους καὶ ~ὑπὸ τῶν ἄλλων	ζηλοῦσθαι	ὥσπερ αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν, ἐπαρθῆναι
[240]	αὑτοῦ γλυκὺ ὡς πλεῖστον χρόνον	καρποῦσθαι	ἐπιθυμῶν. ~ἔστι μὲν δὴ καὶ
[256]	τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ	~πτεροῦσθαι	ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε οὐ
[277]	ἔντεχνον καὶ μὴ δοκεῖ μοι	δεδηλῶσθαι	~μετρίως. ~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε δή·
[235]	~ποθὲν (ναμάτων διὰ τῆς ἀκοῆς	πεπληρῶσθαί	με δίκην ἀγγείου. ὑπὸ δὲ
[264]	Μίδᾳ τῷ Φρυγί φασίν τινες	~ἐπιγεγράφθαι.	~(Φαῖδρος) ποῖον τοῦτο, καὶ τί
[260]	ἔτυμος τέχνη ἄνευ τοῦ ~ἀληθείας	ἧφθαι	οὔτ᾽ ἔστιν οὔτε μή ποτε
[234]	ἔτι τι> σὺ ποθεῖς, ἡγούμενος	παραλελεῖφθαι,	ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί σοι φαίνεται,
[273]	~ὑπὸ μόνου φάναι τοῦ ἀνδρικοῦ	συγκεκόφθαι,	τὸν δὲ τοῦτο μὲν ἐλέγχειν
[269]	ἄλλους ἡγοῦνταί σφισιν τελέως ῥητορικὴν	~δεδιδάχθαι,	τὸ δὲ ἕκαστα τούτων πιθανῶς
[256]	ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε καὶ	δεδέχθαι,	ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι ~λύσαντας
[237]	Μοῦσαι, εἴτε δι᾽ ᾠδῆς εἶδος	λίγειαι,	εἴτε διὰ γένος μουσικὸν τὸ
[244]	προφῆτις αἵ τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ	ἱέρειαι	~μανεῖσαι μὲν πολλὰ δὴ καὶ
[229]	(ἄλλων ἀμηχάνων πλήθη τε καὶ	ἀτοπίαι	~τερατολόγων τινῶν φύσεων· αἷς εἴ
[247]	ἐτάχθη. ~πολλαὶ μὲν οὖν καὶ	μακάριαι	θέαι τε καὶ διέξοδοι ἐντὸς
[248]	τοῦ ἄνω ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι δέ,	ὑποβρύχιαι	συμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ ~ἐπιβάλλουσαι,
[231]	τῶν αὑτῶν διὰ τὸν ἔρωτα	καὶ	ἃ ~πεποιήκασιν εὖ, καὶ ὃν
[245]	τε καὶ μανία, λαβοῦσα ἁπαλὴν	καὶ	ἄβατον ~ψυχήν, ἐγείρουσα καὶ ἐκβακχεύουσα
[246]	ὁ μὲν αὐτῷ καλός τε	καὶ	~ἀγαθὸς καὶ ἐκ τοιούτων, ὁ
[278]	~περὶ δικαίων τε καὶ καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν (ἐν) μόνοις ἡγούμενος τό
[276]	δὲ δικαίων τε καὶ καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἐπιστήμας ἔχοντα τοῦ γεωργοῦ
[277]	(καὶ ἀδίκων πέρι καὶ κακῶν	καὶ	~ἀγαθῶν οὐκ ἐκφεύγει τῇ ἀληθείᾳ
[230]	ἱερὸν ἀπὸ τῶν κορῶν τε	καὶ	ἀγαλμάτων ἔοικεν εἶναι. ~(εἰ δ᾽
[251]	πτεροφυεῖν ἀρχομένου ψυχή· ζεῖ τε	καὶ	~ἀγανακτεῖ καὶ γαργαλίζεται φύουσα τὰ
[251]	ὅταν ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς τε	καὶ	ἀγανάκτησις ~περὶ τὰ οὖλα, ταὐτὸν
[233]	τοὺς ~δεομένους πλησμονῆς· ἐκεῖνοι γὰρ	καὶ	ἀγαπήσουσιν καὶ ἀκολουθήσουσιν καὶ ἐπὶ
[237]	δύο τινέ ἐστον ἰδέα ἄρχοντε	καὶ	ἄγοντε, οἷν ~ἑπόμεθα ᾗ ἂν
[247]	ἡνιόχων. ἔνθα ~δὴ πόνος τε	καὶ	ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται. αἱ
[278]	εἴ τινες τούτου ἔκγονοί ~(τε	καὶ	ἀδελφοὶ ἅμα ἐν ἄλλαισιν ἄλλων
[238]	τἆλλα δὴ τὰ τούτων ἀδελφὰ	καὶ	~ἀδελφῶν ἐπιθυμιῶν ὀνόματα τῆς ἀεὶ
[252]	πλείονος ποιεῖται, ἀλλὰ μητέρων τε	καὶ	ἀδελφῶν καὶ ἑταίρων ~πάντων λέλησται,
[245]	γίγνοιτο. ~ἐπειδὴ δὲ ἀγένητόν ἐστιν,	καὶ	ἀδιάφθορον αὐτὸ ἀνάγκη εἶναι. ἀρχῆς
[261]	~(Σωκράτης) περὶ τοῦ δικαίου τε	καὶ	ἀδίκου; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[277]	ὕπαρ τε καὶ ὄναρ δικαίων	(καὶ	ἀδίκων πέρι καὶ κακῶν καὶ
[240]	~καὶ ἐρῶν μὲν βλαβερός τε	καὶ	ἀηδής, λήξας δὲ τοῦ ἔρωτος
[246]	πῇ δὴ οὖν θνητόν τε	καὶ	ἀθάνατον ~ζῷον ἐκλήθη πειρατέον εἰπεῖν.
[246]	ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν ~τε	καὶ	ἀθάνατον ψυχὴ ἂν εἴη. ~περὶ
[253]	τιμῆς ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης τε	καὶ	αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς ~δόξης ἑταῖρος,
[249]	ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε	καὶ	αἵρεσιν τοῦ ~δευτέρου βίου αἱροῦνται
[272]	~λόγων, τούτων τὴν εὐκαιρίαν τε	καὶ	ἀκαιρίαν διαγνόντι, ~καλῶς τε καὶ
[233]	πλησμονῆς· ἐκεῖνοι γὰρ καὶ ἀγαπήσουσιν	καὶ	ἀκολουθήσουσιν καὶ ἐπὶ ~τὰς θύρας
[264]	ἄπουν, ἀλλὰ μέσα ~τε ἔχειν	καὶ	ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοις καὶ τῷ
[234]	μόνον, ὅτι σαφῆ καὶ στρογγύλα,	καὶ	~ἀκριβῶς ἕκαστα τῶν ὀνομάτων ἀποτετόρνευται;
[253]	~σιμοπρόσωπος, μελάγχρως, γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως	καὶ	ἀλαζονείας ~ἑταῖρος, περὶ ὦτα λάσιος,
[253]	μετὰ σωφροσύνης τε καὶ αἰδοῦς,	καὶ	ἀληθινῆς ~δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματι
[240]	καρποῦσθαι ἐπιθυμῶν. ~ἔστι μὲν δὴ	καὶ	ἄλλα κακά, ἀλλά τις δαίμων
[268]	~ἐὰν δ᾽ αὖ, κάτω διαχωρεῖν,	καὶ	ἄλλα πάμπολλα τοιαῦτα· καὶ ἐπιστάμενος
[267]	~ὀρθοέπειά γέ τις, ὦ παῖ,	καὶ	ἄλλα πολλὰ καὶ καλά. τῶν
[240]	ἑταίραν ὡς βλαβερὸν ψέξειεν ἄν,	καὶ	~ἄλλα πολλὰ τῶν τοιουτοτρόπων θρεμμάτων
[260]	πρός γ᾽ ἐνεγκεῖν ~δυνατὸν (σκεύη	καὶ	ἄλλα πολλὰ ὠφέλιμον. ~(Φαῖδρος) παγγέλοιόν
[239]	τοιοῦτον σῶμα ἐν πολέμῳ τε	καὶ	ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι μεγάλαι οἱ
[259]	κεφαλῆς ~ἡμῶν οἱ τέττιγες ᾄδοντες	~καὶ	(ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν καὶ ἡμᾶς.
[279]	~(Σωκράτης) ~ὦ φίλε Πάν τε	καὶ	ἄλλοι ὅσοι τῇδε θεοί, δοίητέ
[270]	πέρι βουλησόμεθα εἶναι αὐτοὶ τεχνικοὶ	καὶ	ἄλλον δυνατοὶ ~ποιεῖν, ἔπειτα δέ,
[258]	Λυσίαν τε ~περὶ τούτων ἐξετάσαι	καὶ	ἄλλον ὅστις πώποτέ τι γέγραφεν
[268]	ἐπιστάμενος αὐτὰ ~ἀξιῶ ἰατρικὸς εἶναι	καὶ	ἄλλον ποιεῖν ᾧ ἂν τὴν
[265]	τινος ἐφαπτόμενοι, ~τάχα δ᾽ ἂν	καὶ	ἄλλοσε παραφερόμενοι, κεράσαντες οὐ παντάπασιν
[261]	τῶν δυνατῶν καὶ οἷς δυνατόν,	καὶ	ἄλλου ~ὁμοιοῦντος καὶ ἀποκρυπτομένου εἰς
[244]	ἐὰν δὴ λέγωμεν Σίβυλλάν τε	καὶ	ἄλλους, ~ὅσοι μαντικῇ χρώμενοι ἐνθέῳ
[232]	ἡγουμένῳ χαλεπὸν εἶναι φιλίαν συμμένειν,	καὶ	ἄλλῳ μὲν τρόπῳ ~διαφορᾶς γενομένης
[229]	ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων καὶ Πηγάσων	καὶ	(ἄλλων ἀμηχάνων πλήθη τε καὶ
[276]	λόγοις δυναμένου ~παίζειν, δικαιοσύνης τε	καὶ	ἄλλων ὧν λέγεις πέρι μυθολογοῦντα.
[254]	τε καὶ σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν ὑπτία,	καὶ	ἅμα ἠναγκάσθη εἰς (τοὐπίσω ἑλκύσαι
[258]	~σχολὴ μὲν δή, ὡς ἔοικε·	καὶ	ἅμα μοι δοκοῦσιν ὡς ἐν
[242]	δὴ καλουμένη σταθερά; ἀλλὰ περιμείναντες	καὶ	ἅμα περὶ ~τῶν εἰρημένων διαλεχθέντες,
[248]	ἑτέρας πειρωμένη γενέσθαι. θόρυβος οὖν	καὶ	~ἅμιλλα καὶ ἱδρὼς ἔσχατος γίγνεται,
[258]	ὁ ποιητής· ἐὰν ~δὲ ἐξαλειφθῇ	καὶ	ἄμοιρος γένηται λογογραφίας τε καὶ
[263]	ἀγαθοῦ; οὐκ ἄλλος ἄλλῃ φέρεται,	καὶ	ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις τε καὶ ἡμῖν
[269]	τέλεον γενέσθαι, εἰκός ἴσως δὲ	καὶ	~ἀναγκαῖον ἔχειν ὥσπερ τἆλλα· εἰ
[251]	~(ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ ὅλη	καὶ	ἀνακηκίει, καὶ ὅπερ τὸ τῶν
[249]	ὑπεριδοῦσα ἃ νῦν εἶναί φαμεν,	καὶ	ἀνακύψασα εἰς τὸ ὂν ~ὄντως.
[254]	τὸν ὁμόζυγα ὡς δειλίᾳ τε	~καὶ	ἀνανδρίᾳ λιπόντε τὴν τάξιν καὶ
[239]	ξηρῶν ~ἄπειρον, ἔμπειρον δὲ ἁπαλῆς	καὶ	ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι ~καὶ
[240]	μὴ ~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ κατακορεῖ	καὶ	ἀναπεπταμένῃ χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν μὲν
[249]	τοῦ ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε	καὶ	~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν δέ,
[255]	ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἰέναι ~ἀφικόμενον	καὶ	ἀναπτερῶσαν, (τὰς διόδους τῶν πτερῶν
[237]	θέμενοι ὅρον, εἰς τοῦτο ~ἀποβλέποντες	καὶ	ἀναφέροντες τὴν σκέψιν ποιώμεθα εἴτε
[247]	γὰρ ἀχρώματός τε καὶ ἀσχημάτιστος	καὶ	~ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα, ψυχῆς
[273]	ἔγραψεν ὡς ἐάν τις ἀσθενὴς	~καὶ	ἀνδρικὸς ἰσχυρὸν καὶ δειλὸν συγκόψας,
[277]	αὐτοὺς τοὺς λόγους οἳ τέχνῃ	~καὶ	ἄνευ τέχνης γράφοιντο. τὸ μὲν
[245]	~ψυχῆς φύσεως πέρι θείας τε	καὶ	ἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη τε καὶ
[259]	καὶ λόγους οὖσαι θείους τε	καὶ	ἀνθρωπίνους ἱᾶσιν καλλίστην φωνήν. ~πολλῶν
[272]	ἢ ἀγαθῶν πέρι πραγμάτων, ἢ	καὶ	~ἀνθρώπων γε τοιούτων φύσει ὄντων
[261]	τοῖς ~ἀκούουσι τὰ αὐτὰ ὅμοια	καὶ	ἀνόμοια, καὶ ἓν καὶ πολλά,
[262]	ἀπατήσεσθαι, τὴν ~ὁμοιότητα τῶν ὄντων	καὶ	ἀνομοιότητα ἀκριβῶς διειδέναι. ~(Φαῖδρος) ἀνάγκη
[256]	ὅτι λέγῃ ~πρὸς τὸν ἡνίοχον,	~καὶ	ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων (σμικρὰ
[278]	τε ἐναργὲς εἶναι ~καὶ τέλεον	καὶ	ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν δὲ τοὺς
[250]	ὠργιάζομεν ~ὁλόκληροι μὲν αὐτοὶ ὄντες	καὶ	ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν
[247]	~τε καὶ ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη,	καὶ	ἁπάσης ψυχῆς ὅσῃ ἂν μέλῃ
[262]	τοῖς παρὰ τὰ ὄντα δοξάζουσι	καὶ	ἀπατωμένοις δῆλον ὡς τὸ πάθος
[268]	οἰκτράς, καὶ τοὐναντίον αὖ φοβερὰς	καὶ	ἀπειλητικὰς ὅσα τ᾽ ~(ἄλλα τοιαῦτα,
[267]	ἐναντία καινῶς, συντομίαν τε λόγων	καὶ	ἄπειρα ~μήκη περὶ πάντων ἀνηῦρον;
[248]	τῆς τοῦ ὄντος θέας ἀπέρχονται,	καὶ	ἀπελθοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ χρῶνται. ~οὗ
[241]	φυγὰς δὴ γίγνεται ἐκ τούτων,	καὶ	ἀπεστερηκὼς ὑπ᾽ ἀνάγκης ὁ ~πρὶν
[250]	ὑστέρῳ χρόνῳ ~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα δὲ	καὶ	ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ καὶ εὐδαίμονα
[230]	μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον, ~εἴτε ἡμερώτερόν τε	καὶ	ἁπλούστερον ζῷον, θείας τινὸς καὶ
[261]	οἷς δυνατόν, καὶ ἄλλου ~ὁμοιοῦντος	καὶ	ἀποκρυπτομένου εἰς φῶς ἄγειν. ~(Φαῖδρος)
[271]	~ἀκήκοας, τέχνας λόγων πανοῦργοί εἰσιν	καὶ	ἀποκρύπτονται, εἰδότες ψυχῆς πέρι ~παγκάλως·
[272]	τὰ εἰκότα, ἔν τε κατηγορίᾳ	καὶ	ἀπολογίᾳ, καὶ ~πάντως λέγοντα τὸ
[267]	ὡς ποιητέον ἐν κατηγορίᾳ τε	καὶ	~ἀπολογίᾳ. τὸν δὲ κάλλιστον Πάριον
[267]	κηλεῖν, ὡς ἔφη· διαβάλλειν τε	καὶ	ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ
[251]	τε τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ πάθους	καὶ	ἀποροῦσα λυττᾷ, καὶ ~ἐμμανὴς (οὖσα
[256]	μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ	καὶ	ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν καὶ
[259]	δεῖσθαι γενόμενον, ἀλλ᾽ ἄσιτόν τε	καὶ	ἄποτον εὐθὺς ᾄδειν, ~ἕως ἂν
[274]	δ᾽ εὐπρεπείας δὴ γραφῆς πέρι	καὶ	ἀπρεπείας, πῇ γιγνόμενον καλῶς ἂν
[270]	νομίμους πειθὼ ἣν ἂν βούλῃ	καὶ	ἀρετὴν παραδώσειν. ~(Φαῖδρος) τὸ γοῦν
[257]	εἰς ἡμετέραν δύναμιν ὅτι καλλίστη	καὶ	ἀρίστη δέδοταί τε ~καὶ ἐκτέτεισται
[278]	τι μᾶλλόν τε ἂν αὐτῷ	καὶ	ἁρμόττοι καὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι. ~(Φαῖδρος)
[238]	δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς	καὶ	ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ
[264]	ἀνάπαλιν διανεῖν ἐπιχειρεῖ τὸν λόγον,	καὶ	ἄρχεται ἀφ᾽ ὧν ~πεπαυμένος ἂν
[245]	~ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο πηγὴ	καὶ	ἀρχὴ κινήσεως. ~(ἀρχὴ δὲ ἀγένητον.
[248]	εἰς ~βασιλέως ἐννόμου ἢ πολεμικοῦ	καὶ	ἀρχικοῦ, τρίτην εἰς πολιτικοῦ ἤ
[250]	ἐν αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ ὄντες	καὶ	ἀσήμαντοι τούτου ὃ νῦν ~δὴ
[274]	καὶ λογισμὸν εὑρεῖν καὶ (γεωμετρίαν	~καὶ	ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ πεττείας τε
[247]	λέγοντα ἡ γὰρ ἀχρώματός τε	καὶ	ἀσχημάτιστος καὶ ~ἀναφὴς οὐσία ὄντως
[227]	ἂν οἴει με κατὰ Πίνδαρον	καὶ	ἀσχολίας ὑπέρτερον" πρᾶγμα ~ποιήσασθαι τὸ
[274]	οὐκοῦν τὸ μὲν τέχνης τε	καὶ	ἀτεχνίας λόγων πέρι ἱκανῶς ἐχέτω.
[262]	τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά, ὡς ἔοικε,	καὶ	ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει. ~(Σωκράτης)
[262]	τί δὴ οὖν οὗτος ἁμαρτάνει	καὶ	ἄτεχνον ποιεῖ λεκτέον· ἦ γάρ;
[242]	περὶ τοὺς λόγους, ὦ Φαῖδρε,	καὶ	ἀτεχνῶς θαυμάσιος. οἶμαι γὰρ ἐγὼ
[229]	καὶ (ἄλλων ἀμηχάνων πλήθη τε	καὶ	ἀτοπίαι ~τερατολόγων τινῶν φύσεων· αἷς
[250]	~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ	καὶ	ἀτρεμῆ καὶ εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί
[230]	καὶ ἁπλούστερον ζῷον, θείας τινὸς	καὶ	ἀτύφου μοίρας φύσει ~μετέχον. ἀτάρ,
[275]	τέχνην οἰόμενος ἐν γράμμασι καταλιπεῖν,	καὶ	αὖ ὁ παραδεχόμενος ὥς ~τι
[229]	τὸ τῶν Ἱπποκενταύρων εἶδος ~ἐπανορθοῦσθαι,	καὶ	αὖθις τὸ τῆς Χιμαίρας, καὶ
[263]	ἐστι τῷ ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι,	καὶ	αὖθις ὡς μέγιστον ὂν> τῶν
[246]	τοιοῦτον· τούτοις δὴ τρέφεταί τε	~καὶ	αὔξεται μάλιστά γε τὸ τῆς
[272]	ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός ἐστι	καὶ	αὕτη ἡ φύσις περὶ ἧς
[235]	ἀγγείου. ὑπὸ δὲ ~νωθείας αὖ	καὶ	αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι, ὅπως τε
[252]	τε ὅθεν ἄν τι δύνωνται	καὶ	αὐτοὶ μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες δὲ παρ᾽
[239]	ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ δὲ φίλοι	καὶ	αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ ~φοβοῦνται. ~τοῦτο
[233]	δεδιότες μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ δὲ	(καὶ	αὐτοὶ χεῖρον διὰ τὴν ἐπιθυμίαν
[243]	~τοῦτόν γε τοίνυν ἔγωγε αἰσχυνόμενος,	καὶ	αὐτὸν τὸν ἔρωτα δεδιώς, ἐπιθυμῶ
[257]	ὦ Σώκρατες· καὶ σύνοισθά που	καὶ	αὐτὸς ὅτι οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί
[255]	ἐρῶντος ~ἀλλ᾽ ἀληθῶς τοῦτο πεπονθότος,	καὶ	αὐτὸς ὢν φύσει φίλος τῷ
[277]	τῆς τῶν λόγων (γραφῆς πέρι,	καὶ	αὐτοὺς τοὺς λόγους οἳ τέχνῃ
[251]	γέγηθεν· ὅταν δὲ χωρὶς γένηται	καὶ	αὐχμήσῃ, τὰ τῶν διεξόδων ~στόματα
[278]	χρόνῳ, πρὸς ἄλληλα (κολλῶν τε	καὶ	ἀφαιρῶν, ἐν δίκῃ που ποιητὴν
[256]	δὲ δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε	καὶ	~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται, τάχ᾽
[230]	ποδὶ τεκμήρασθαι. Νυμφῶν ~τέ τινων	καὶ	Ἀχελῴου ἱερὸν ἀπὸ τῶν κορῶν
[247]	ἐπὶ ~τὴν γῆν ῥέπων τε	καὶ	βαρύνων ᾧ μὴ καλῶς ἦν
[268]	ἐπιστάμενος ὡς οἷόν τε ὀξυτάτην	~καὶ	βαρυτάτην (χορδὴν ποιεῖν, οὐκ ἀγρίως
[275]	ὁ παραδεχόμενος ὥς ~τι σαφὲς	καὶ	βέβαιον ἐκ γραμμάτων ἐσόμενον, πολλῆς
[243]	πρὸς τὰ παιδικὰ φθονερῶς τε	~καὶ	βλαβερῶς, πῶς οὐκ ἂν οἴει
[240]	ἡδονήν, οἷον κόλακι, δεινῷ θηρίῳ	καὶ	βλάβῃ μεγάλῃ, ὅμως ἐπέμειξεν ~ἡ
[272]	ἐπισκοπεῖν εἴ τίς πῃ (ῥᾴων	καὶ	βραχυτέρα φαίνεται ἐπ᾽ ~αὐτὴν ὁδός,
[258]	γε ἐξ ὧν σὺ λέγεις·	καὶ	γὰρ ἂν τῇ ἑαυτοῦ ἐπιθυμίᾳ,
[231]	ἐπιχειρήσειεν ~οὐδεὶς ἔμπειρος ὢν ἀποτρέπειν;	καὶ	γὰρ αὐτοὶ ὁμολογοῦσι νοσεῖν μᾶλλον
[275]	καὶ ὡς ἀληθῶς ὅμοιον ζωγραφίᾳ.	~καὶ	γὰρ τὰ ἐκείνης ἔκγονα ἕστηκε
[257]	ἐθελήσῃ ~πρὸς αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι.	καὶ	γάρ τις αὐτόν, ὦ θαυμάσιε,
[243]	ἂν ἐμοὶ εἶπες ἡδίω. ~(Σωκράτης)	~καὶ	γάρ, ὠγαθὲ Φαῖδρε, ἐννοεῖς ὡς
[251]	ψυχή· ζεῖ τε καὶ ~ἀγανακτεῖ	καὶ	γαργαλίζεται φύουσα τὰ πτερά. ὅταν
[251]	θερμαίνηται, λωφᾷ τε τῆς ὀδύνης	~(καὶ	γέγηθεν· ὅταν δὲ χωρὶς γένηται
[235]	~καὶ γυναῖκες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες	καὶ	γεγραφότες ἐξελέγξουσί με, ἐάν σοι
[274]	ἀριθμόν τε καὶ λογισμὸν εὑρεῖν	καὶ	(γεωμετρίαν ~καὶ ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ
[267]	αὖ μουσεῖα λόγων ὡς (διπλασιολογίαν	καὶ	~γνωμολογίαν καὶ εἰκονολογίαν ὀνομάτων τε
[274]	τε καὶ κυβείας, καὶ δὴ	καὶ	γράμματα. βασιλέως ~δ᾽ αὖ τότε
[258]	τὸ μὴ καλῶς λέγειν τε	καὶ	γράφειν ἀλλ᾽ αἰσχρῶς ~τε καὶ
[277]	εἶναι τὸ λόγους λέγειν τε	καὶ	γράφειν, καὶ ὅπῃ ~γιγνόμενον ἐν
[259]	ὅπῃ καλῶς ἔχει λέγειν τε	~καὶ	γράφειν καὶ ὅπῃ μή, σκεπτέον.
[261]	περὶ τὰς δίκας ~λέγεταί τε	καὶ	γράφεται τέχνῃ, λέγεται δὲ καὶ
[269]	~ἄνδρες ὡς ῥητορικὴν διδάσκουσίν τε	καὶ	γράφουσιν, καὶ ἔμοιγε δοκεῖς ἀληθῆ
[271]	τὸν τρόπον τοῦτον λέγωσί τε	καὶ	γράφωσι, μὴ ~πειθώμεθα αὐτοῖς τέχνῃ
[276]	ἔοικε, παιδιᾶς χάριν σπερεῖ τε	~καὶ	γράψει, ὅταν (δὲ) γράφῃ, ἑαυτῷ
[235]	γὰρ καὶ σοφοὶ ἄνδρες τε	~καὶ	γυναῖκες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες καὶ
[246]	δ᾽ ἕπεται στρατιὰ θεῶν τε	καὶ	δαιμόνων, ~(κατὰ ἕνδεκα μέρη κεκοσμημένη.
[256]	~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι τε	καὶ	δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι
[255]	~ψυχὴν τοῖς παιδικοῖς αἰδουμένην ~τε	καὶ	δεδιυῖαν (ἕπεσθαι. ἅτε οὖν πᾶσαν
[241]	καὶ μετὰ πολλῶν ὅρκων τε	καὶ	δεήσεων ὑπισχνούμενος μόγις ~(κατεῖχε τήν
[273]	τις ἀσθενὴς ~καὶ ἀνδρικὸς ἰσχυρὸν	καὶ	δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον ἤ τι
[272]	~βραχυλογίας τε αὖ καὶ ἐλεινολογίας	καὶ	δεινώσεως ἑκάστων τε ὅσα ἂν
[264]	~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ τε νάῃ	καὶ	δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ, ~αὐτοῦ τῇδε
[274]	δὲ πεττείας τε καὶ κυβείας,	καὶ	δὴ καὶ γράμματα. βασιλέως ~δ᾽
[260]	ἀλλὰ σκοπεῖν μή ~τι λέγωσι·	καὶ	δὴ καὶ τὸ νῦν λεχθὲν
[236]	τοίνυν εἴπῃς. ~(Φαῖδρος) ~οὔκ, ἀλλὰ	καὶ	δὴ λέγω· ὁ δέ μοι
[255]	δέ, ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι·	καὶ	δή, οἷον εἰκός, ποιεῖ τὸ
[231]	ἐκείνους αὐτῶν περὶ πλείονος ποιήσονται,	καὶ	δῆλον ὅτι, ~ἐὰν ἐκείνοις δοκῇ,
[244]	δὴ καὶ καλὰ ἰδίᾳ τε	καὶ	δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο, ~σωφρονοῦσαι
[227]	ἡμῶν· ἦ γὰρ ἂν ~ἀστεῖοι	καὶ	δημωφελεῖς εἶεν οἱ λόγοι. ἔγωγ᾽
[257]	~πολιτικῶν τοῦτ᾽ αὐτὸ λοιδορῶν ὠνείδιζε,	καὶ	διὰ πάσης τῆς λοιδορίας ἐκάλει
[255]	~λεγόντων ὡς αἰσχρὸν ἐρῶντι πλησιάζειν,	καὶ	διὰ τοῦτο ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα,
[277]	φύσει εἶδος ἀνευρίσκων, οὕτω τιθῇ	καὶ	διακοσμῇ τὸν ~λόγον, ποικίλῃ μὲν
[260]	γὰρ ἀκούειν ~δοκῶ τινων προσιόντων	καὶ	διαμαρτυρομένων λόγων, ὅτι ψεύδεται καὶ
[270]	καὶ ~ἐπὶ φύσιν νοῦ τε	καὶ	διανοίας ἀφικόμενος, ὧν δὴ πέρι
[256]	αἵρεσιν εἱλέσθην τε καὶ διεπραξάσθην·	~καὶ	διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται
[229]	ἐνθένδε; χαρίεντα γοῦν καὶ καθαρὰ	καὶ	διαφανῆ τὰ ὑδάτια φαίνεται, καὶ
[269]	εἰς ~τοὺς ταῦτα γεγραφότας τε	καὶ	διδάσκοντας ὡς ῥητορικὴν τέχνην, ἢ
[268]	ἀπειλητικὰς ὅσα τ᾽ ~(ἄλλα τοιαῦτα,	καὶ	διδάσκων αὐτὰ τραγῳδίας ποίησιν οἴεται
[271]	πάσας αἰτίας, προσαρμόττων ἕκαστον ἑκάστῳ	καὶ	διδάσκων οἵα οὖσα ὑφ᾽ ~οἵων
[277]	ὡς οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως	~καὶ	διδαχῆς πειθοῦς ἕνεκα ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ
[247]	οὖν καὶ μακάριαι θέαι τε	καὶ	διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς ~θεῶν
[256]	πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην τε	καὶ	διεπραξάσθην· ~καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν
[253]	~ὢν τό τε εἶδος ὀρθὸς	καὶ	διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν,
[258]	τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι· διὸ	καὶ	δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται. ~(Σωκράτης) ~σχολὴ
[246]	καὶ τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει τε	καὶ	διόλλυται. ὁ μὲν δὴ μέγας
[247]	~δὲ ὁ ἀεὶ ἐθέλων τε	καὶ	δυνάμενος· φθόνος γὰρ ἔξω θείου
[276]	τε γίγνεται, καὶ ~ὅσῳ ἀμείνων	καὶ	δυνατώτερος τούτου φύεται; ~(Φαῖδρος) τίνα
[246]	τε καὶ ἐναντίος· χαλεπὴ δὴ	καὶ	~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ
[244]	~σωφρονοῦσαι δὲ βραχέα ἢ οὐδέν·	καὶ	ἐὰν δὴ λέγωμεν Σίβυλλάν τε
[268]	(τ᾽ ἐὰν βούλωμαι καὶ ψύχειν,	καὶ	ἐὰν μὲν δόξῃ μοι, ἐμεῖν
[276]	ἔχων γεωργός, ὧν σπερμάτων ~κήδοιτο	καὶ	ἔγκαρπα βούλοιτο γενέσθαι, πότερα σπουδῇ
[258]	αὑτὸν δὴ λέγων μάλα σεμνῶς	καὶ	ἐγκωμιάζων ὁ συγγραφεύς ἔπειτα λέγει
[257]	σοι ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός τε	καὶ	ἐγώ, ~Λυσίαν τὸν τοῦ λόγου
[236]	μοι δοκεῖς εἰρηκέναι. ποιήσω οὖν	καὶ	ἐγὼ οὕτως· ~τὸ μὲν τὸν
[262]	ἐν λόγοις παράγοι τοὺς ~ἀκούοντας.	καὶ	ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς
[257]	Λυσίας ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν ἄρα	καὶ	ἐθελήσῃ ~πρὸς αὐτὸν ἄλλον ἀντιπαρατεῖναι.
[251]	εἶτα προσορῶν ὡς θεὸν σέβεται,	καὶ	εἰ μὴ ἐδεδίει τὴν τῆς
[228]	ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν δὲ ἔμελλε	καὶ	~εἰ μή τις ἑκὼν ἀκούοι
[267]	τῶν ~εἰρημένων; ~(Σωκράτης) ταῦτα λέγω,	καὶ	εἴ τι σὺ ἄλλο ἔχεις
[278]	ἄλλος συντίθησι λόγους, καὶ Ὁμήρῳ	~καὶ	εἴ τις ἄλλος αὖ ποίησιν
[278]	οἳ ~ἐπέστελλον (λέγειν Λυσίᾳ τε	καὶ	εἴ τις ἄλλος συντίθησι λόγους,
[231]	ὁμολογοῦσι νοσεῖν μᾶλλον ἢ ~σωφρονεῖν,	καὶ	εἰδέναι ὅτι κακῶς φρονοῦσιν, ἀλλ᾽
[241]	οὖν χρή, ὦ παῖ, συννοεῖν,	καὶ	εἰδέναι τὴν ἐραστοῦ φιλίαν ὅτι
[254]	καὶ πρὸς αὐτῷ τ᾽ ~ἐγένοντο	καὶ	εἶδον τὴν ὄψιν τὴν τῶν
[248]	ἡ μὲν ἄριστα θεῷ ἑπομένη	καὶ	~εἰκασμένη ὑπερῆρεν εἰς τὸν ἔξω
[267]	λόγων ὡς (διπλασιολογίαν καὶ ~γνωμολογίαν	καὶ	εἰκονολογίαν ὀνομάτων τε Λικυμνίων ἃ
[269]	τῶν παγκάλων τεχνημάτων βραχυλογιῶν τε	καὶ	εἰκονολογιῶν καὶ ~ὅσα ἄλλα διελθόντες
[263]	μὲν δεῖ ταῦτα ὁδῷ ~διῃρῆσθαι,	καὶ	εἰληφέναι τινὰ χαρακτῆρα ἑκατέρου τοῦ
[249]	ὃν ἂν θέλῃ ἑκάστη· ἔνθα	καὶ	εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ~ψυχὴ
[240]	δὲ ἐραστὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ	~καὶ	εἰς τὸ συνημερεύειν πάντων (ἀηδέστατον.
[268]	ἂν οἶμαι ὅτι μαίνεται ἅνθρωπος,	καὶ	ἐκ βιβλίου ποθὲν ἀκούσας ἢ
[249]	θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ~ψυχὴ ἀφικνεῖται,	καὶ	ἐκ θηρίου ὅς ποτε ἄνθρωπος
[246]	αὐτῷ καλός τε καὶ ~ἀγαθὸς	καὶ	ἐκ τοιούτων, ὁ δ᾽ ἐξ
[231]	εἰσι καὶ ἐκ τῶν λόγων	καὶ	ἐκ τῶν ἔργων τοῖς ἄλλοις
[231]	ἂν ἐρῶσιν, ~καὶ ἕτοιμοί εἰσι	καὶ	ἐκ τῶν λόγων καὶ ἐκ
[253]	αὐτά. οἱ δὲ Ἀπόλλωνός τε	καὶ	~ἑκάστου τῶν θεῶν οὕτω κατὰ
[245]	ἁπαλὴν καὶ ἄβατον ~ψυχήν, ἐγείρουσα	καὶ	ἐκβακχεύουσα κατά τε ᾠδὰς καὶ
[234]	οὖν τῶν τε ~εἰρημένων μέμνησο	καὶ	ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς μὲν
[254]	καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας	καὶ	ἐκτείνας ~τὴν κέρκον, ἐνδακὼν τὸν
[257]	καλλίστη καὶ ἀρίστη δέδοταί τε	~καὶ	ἐκτέτεισται παλινῳδία, τά τε ἄλλα
[259]	ἠμέλησαν σίτων τε καὶ ποτῶν,	καὶ	ἔλαθον τελευτήσαντες ~αὑτούς· ἐξ ὧν
[246]	ᾧ δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε	καὶ	ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω
[256]	ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ δὴ ὑπόπτεροι	~καὶ	ἐλαφροὶ γεγονότες τῶν τριῶν παλαισμάτων
[267]	λέγεις Θεόδωρον; ~(Σωκράτης) ~τί μήν;	καὶ	ἔλεγχόν γε καὶ ἐπεξέλεγχον ὡς
[272]	καὶ ἐπισχετέον, ~βραχυλογίας τε αὖ	καὶ	ἐλεινολογίας καὶ δεινώσεως ἑκάστων τε
[228]	Φαῖδρε, εἰ ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνοῶ,	καὶ	ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι. ἀλλὰ γὰρ οὐδέτερά
[236]	ἐγώ, ὦ Σώκρατες, Σωκράτην ἀγνοῶ,	~καὶ	ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, καὶ ὅτι ἐπεθύμει
[278]	σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν σέ τε	καὶ	ἐμὲ γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν
[251]	τοῦ πάθους καὶ ἀποροῦσα λυττᾷ,	καὶ	~ἐμμανὴς (οὖσα οὔτε νυκτὸς δύναται
[278]	τε ἂν αὐτῷ καὶ ἁρμόττοι	καὶ	ἐμμελεστέρως ἔχοι. ~(Φαῖδρος) καὶ οὐδέν
[266]	οὐκ ἀτιμαστέον αὐτὸ σοί τε	καὶ	ἐμοί, λεκτέον δὲ τί μέντοι
[237]	ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ	~καὶ	ἐμοὶ ὁ λόγος πρόκειται πότερα
[279]	μὲν γὰρ μετρίως ηὖκται. ~(Φαῖδρος)	καὶ	ἐμοὶ ταῦτα συνεύχου· κοινὰ γὰρ
[269]	ῥητορικὴν διδάσκουσίν τε καὶ γράφουσιν,	καὶ	ἔμοιγε δοκεῖς ἀληθῆ ~εἰρηκέναι· ἀλλὰ
[270]	εἰ μέλλεις, μὴ τριβῇ μόνον	καὶ	ἐμπειρίᾳ ἀλλὰ τέχνῃ, τῷ μὲν
[276]	τοῦ εἰδότος λόγον λέγεις ζῶντα	καὶ	ἔμψυχον, οὗ ὁ γεγραμμένος εἴδωλον
[227]	ἐξ ἑωθινοῦ. τῷ δὲ σῷ	καὶ	~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ
[261]	ἄδικον; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)	~καὶ	ἐν δημηγορίᾳ δὴ τῇ πόλει
[261]	ὅσοι ἄλλοι δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ	καὶ	ἐν ἰδίοις, ἡ ~αὐτὴ σμικρῶν
[262]	τῷ Λυσίου λόγῳ ὃν φέρεις,	καὶ	ἐν οἷς ἡμεῖς εἴπομεν ἰδεῖν
[255]	τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε γυμνασίοις	καὶ	ἐν ταῖς ἄλλαις ὁμιλίαις, ~(τότ᾽
[233]	αὐτοῖς εἴσονται. καὶ μὲν δὴ	καὶ	ἐν ταῖς (ἰδίαις ~δαπάναις οὐ
[255]	φίλος τῷ θεραπεύοντι, ἐὰν ~ἄρα	καὶ	ἐν τῷ πρόσθεν ὑπὸ συμφοιτητῶν
[263]	τε ἀνάγκη τὸ ~πλῆθος πλανᾶσθαι	καὶ	ἐν ᾧ μή. ~(Φαῖδρος) ~καλὸν
[261]	τὰ αὐτὰ ὅμοια καὶ ἀνόμοια,	καὶ	ἓν καὶ πολλά, μένοντά τε
[246]	ὁ δ᾽ ἐξ ἐναντίων τε	καὶ	ἐναντίος· χαλεπὴ δὴ καὶ ~δύσκολος
[262]	τι ὧν ~φαμεν ἀτέχνων τε	καὶ	ἐντέχνων εἶναι; ~(Φαῖδρος) ~πάντων γέ
[244]	καλοῦσιν· ὅσῳ δὴ οὖν τελεώτερον	καὶ	~ἐντιμότερον μαντικὴ οἰωνιστικῆς, τό τε
[246]	ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί τε ἀγαθοὶ	καὶ	ἐξ ἀγαθῶν, (τὸ δὲ τῶν
[274]	πάρεργον, ἀλλὰ δεσπόταις ἀγαθοῖς τε	καὶ	ἐξ ἀγαθῶν. ὥστ᾽ εἰ μακρὰ
[249]	πασῶν τῶν ἐνθουσιάσεων ἀρίστη τε	καὶ	ἐξ ἀρίστων τῷ τε ἔχοντι
[256]	~ἀλλήλοιν (διά τε τοῦ ἔρωτος	καὶ	ἔξω γενομένω διάγουσι, πίστεις τὰς
[276]	ταῦτα ~μὲν δὴ παιδιᾶς τε	καὶ	ἑορτῆς χάριν δρῴη ἄν, ὅτε
[247]	ἵππους στήσας παρέβαλεν ἀμβροσίαν τε	καὶ	ἐπ᾽ αὐτῇ νέκταρ ~ἐπότισεν. ~(καὶ
[257]	καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων, οἵ γε	καὶ	ἐπειδάν τινα γράφωσι λόγον, οὕτως
[254]	~παιδικοῖς ἐπὶ τοὺς αὐτοὺς λόγους,	καὶ	ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας καὶ
[267]	~τί μήν; καὶ ἔλεγχόν γε	καὶ	ἐπεξέλεγχον ὡς ποιητέον ἐν κατηγορίᾳ
[247]	ὅταν δὲ ~δὴ πρὸς δαῖτα	καὶ	ἐπὶ θοίνην ἴωσιν, ἄκραν ἐπὶ
[266]	ἄλλον ἡγήσωμαι δυνατὸν εἰς ἓν	~καὶ	ἐπὶ πολλὰ πεφυκόθ᾽ ὁρᾶν, τοῦτον
[260]	τὸ θρέμμα οἴκοι τε ~κεκτῆσθαι	καὶ	ἐπὶ στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν τε χρήσιμον
[233]	γὰρ καὶ ἀγαπήσουσιν καὶ ἀκολουθήσουσιν	καὶ	ἐπὶ ~τὰς θύρας ἥξουσι καὶ
[248]	βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ τε	καὶ	ἐπὶ τὴν γῆν ~πέσῃ, τότε
[270]	τοιούτῳ ὄντι Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας ἐμπλησθεὶς	καὶ	~ἐπὶ φύσιν νοῦ τε καὶ
[248]	δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας	καὶ	~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ τῆς ἑτέρας
[241]	ὁ δὲ ἀναγκάζεται ~διώκειν ἀγανακτῶν	καὶ	ἐπιθεάζων, ἠγνοηκὼς τὸ ἅπαν ἐξ
[246]	ἅρμα, πρῶτος πορεύεται, διακοσμῶν πάντα	καὶ	ἐπιμελούμενος· ~τῷ δ᾽ ἕπεται στρατιὰ
[266]	τέταρτον ~εἰκότα· καὶ πίστωσιν οἶμαι	καὶ	ἐπιπίστωσιν λέγειν τόν γε βέλτιστον
[229]	χαρίεντα ~ἡγοῦμαι, λίαν δὲ δεινοῦ	καὶ	ἐπιπόνου καὶ οὐ πάνυ εὐτυχοῦς
[229]	καὶ αὖθις τὸ τῆς Χιμαίρας,	καὶ	ἐπιρρεῖ δὲ ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων
[268]	διαχωρεῖν, καὶ ἄλλα πάμπολλα τοιαῦτα·	καὶ	ἐπιστάμενος αὐτὰ ~ἀξιῶ ἰατρικὸς εἶναι
[247]	οὖν θεοῦ διάνοια νῷ ~τε	καὶ	ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ ἁπάσης
[272]	προσλαβόντι καιροὺς τοῦ πότε λεκτέον	καὶ	ἐπισχετέον, ~βραχυλογίας τε αὖ καὶ
[229]	καὶ διαφανῆ τὰ ὑδάτια φαίνεται,	καὶ	~ἐπιτήδεια κόραις παίζειν παρ᾽ αὐτά.
[240]	πολλὰ τῶν τοιουτοτρόπων θρεμμάτων τε	καὶ	ἐπιτηδευμάτων, οἷς τό γε ~καθ᾽
[270]	ἐμποιήσειν, τῇ δὲ λόγους τε	καὶ	~ἐπιτηδεύσεις νομίμους πειθὼ ἣν ἂν
[240]	στέρεσθαι ἂν αὐτὸν ~δέξαιτο, ~(διακωλυτὰς	καὶ	ἐπιτιμητὰς ἡγούμενος τῆς ἡδίστης πρὸς
[239]	ἡ τοῦ ἐρῶντος ὁμιλία τε	καὶ	ἐπιτροπεία παρέξεται. ~σαφὲς δὴ τοῦτό
[274]	τέ τις εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ	καὶ	ἐπιχειροῦντί τοι τοῖς καλοῖς καλὸν
[234]	περὶ τῶν τοιούτων σοὶ ~εἱπόμην,	καὶ	ἑπόμενος συνεβάκχευσα μετὰ σοῦ τῆς
[250]	καὶ εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί ~τε	καὶ	ἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ
[251]	ἔχοντα τὸ κάλλος· ἰδοῦσα δὲ	~καὶ	ἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε μὲν τὰ
[246]	γιγνομένη. τελέα (μὲν ~οὖν οὖσα	καὶ	ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖ τε καὶ πάντα
[250]	ἔσχε ~μοῖραν, ὥστ᾽ ἐκφανέστατον εἶναι	(καὶ	ἐρασμιώτατον. ὁ μὲν οὖν μὴ
[245]	καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη τε	καὶ	ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ δὲ
[232]	καὶ ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας τοῖς ἐρωμένοις	καὶ	ἔργον τοῦτο ποιουμένους, ~ὥστε ὅταν
[241]	~καίτοι ᾤμην γε μεσοῦν αὐτόν,	καὶ	ἐρεῖν τὰ ἴσα περὶ τοῦ
[240]	παρρησίᾳ κατακορεῖ καὶ ἀναπεπταμένῃ χρωμένου;	~καὶ	ἐρῶν μὲν βλαβερός τε καὶ
[263]	βλάβη τέ ἐστι τῷ ἐρωμένῳ	καὶ	ἐρῶντι, καὶ αὖθις ὡς μέγιστον
[248]	ἢ φιλοκάλου ἢ μουσικοῦ τινος	καὶ	ἐρωτικοῦ, τὴν δὲ δευτέραν εἰς
[265]	αὖ ποιητικήν, τετάρτην ~δὲ ἀφροδίτης	καὶ	Ἔρωτος, ἐρωτικὴν μανίαν ἐφήσαμέν τε
[266]	ἐμοί, λεκτέον δὲ τί μέντοι	καὶ	ἔστι τὸ ~λειπόμενον τῆς ῥητορικῆς.
[247]	ὡσαύτως τὰ ὄντα ὄντως θεασαμένη	καὶ	ἑστιαθεῖσα, δῦσα ~πάλιν εἰς τὸ
[252]	ἀλλὰ μητέρων τε καὶ ἀδελφῶν	καὶ	ἑταίρων ~πάντων λέλησται, καὶ οὐσίας
[250]	μετ᾽ ἄλλου θεῶν, εἶδόν τε	καὶ	~ἐτελοῦντο τῶν τελετῶν ἣν θέμις
[235]	τε ὢν ταὐτὰ ἑτέρως τε	καὶ	ἑτέρως λέγων ἀμφοτέρως εἰπεῖν ἄριστα.
[239]	ῥητορικοῦ, βραδὺς ἀγχίνου. τοσούτων κακῶν	καὶ	ἔτι πλειόνων ~κατὰ τὴν διάνοιαν
[245]	~σωφρονοῦντος ἠφανίσθη. ~(τοσαῦτα μέν σοι	καὶ	ἔτι πλείω ἔχω μανίας γιγνομένης
[231]	φασιν φιλεῖν ὧν ἂν ἐρῶσιν,	~καὶ	ἕτοιμοί εἰσι καὶ ἐκ τῶν
[252]	ἀδικεῖσθαι ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου, φονικοὶ	~καὶ	ἕτοιμοι καθιερεύειν αὑτούς τε καὶ
[250]	δὲ καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ	καὶ	εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί ~τε καὶ
[253]	ᾗ λέγω, οὕτω καλή τε	καὶ	~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ δι᾽ ἔρωτα
[239]	ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων τε	καὶ	~εὐνουστάτων καὶ θειοτάτων κτημάτων ὀρφανὸν
[247]	τε καὶ θεωροῦσα τἀληθῆ ~τρέφεται	καὶ	εὐπαθεῖ, ἕως ἂν κύκλῳ ἡ
[264]	εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει,	καὶ	~εὑρήσεις τοῦ ἐπιγράμματος οὐδὲν διαφέροντα,
[268]	δ᾽ εἰ Σοφοκλεῖ αὖ προσελθὼν	καὶ	Εὐριπίδῃ τις λέγοι ὡς ἐπίσταται
[253]	μεθ᾽ Ἥρας εἵποντο, βασιλικὸν ζητοῦσι,	~καὶ	εὑρόντες περὶ τοῦτον πάντα δρῶσιν
[252]	παρ᾽ οὐδὲν τίθεται, ~νομίμων δὲ	καὶ	εὐσχημόνων, οἷς πρὸ τοῦ ἐκαλλωπίζετο,
[265]	τινα ὕμνον προσεπαίσαμεν μετρίως τε	καὶ	εὐφήμως τὸν ~ἐμόν τε καὶ
[278]	μὲν οὖν ἔγωγε βούλομαί τε	καὶ	εὔχομαι ἃ λέγεις. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[235]	οὐδὲν ~αὐτῷ μέλον τοῦ τοιούτου·	καὶ	ἐφαίνετο δή μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος
[253]	ἠναγκάσθαι πρὸς τὸν θεὸν βλέπειν,	καὶ	ἐφαπτόμενοι ~αὐτοῦ τῇ μνήμῃ ἐνθουσιῶντες
[274]	ὁ Θεὺθ τὰς τέχνας ἐπέδειξεν,	καὶ	ἔφη δεῖν διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις
[260]	καὶ φίλον ἢ δεινόν τε	καὶ	ἐχθρὸν (εἶναι ἢ φίλον) ~(Φαῖδρος)
[243]	~μεγάλας ἔχθρας οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται	καὶ	ἔχουσι πρὸς τὰ παιδικὰ φθονερῶς
[278]	τὸ ~ἀληθὲς ἔχει συνέθηκε ταῦτα,	καὶ	ἔχων βοηθεῖν, εἰς ἔλεγχον ἰὼν
[245]	~ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός τε	καὶ	ἡ ποίησις ὑπὸ τῆς τῶν
[263]	~(Σωκράτης) ~ποτέρωθι οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν,	καὶ	ἡ ῥητορικὴ ἐν ποτέροις μεῖζον
[240]	παρέχεται ἀλλ᾽ ὅμως κόρον γε	καὶ	ἡ τούτων συνουσία ἔχει. ~καὶ
[242]	ὦ ἑταῖρε, μαντικόν γέ ~τι	καὶ	ἡ ψυχή· ἐμὲ γὰρ ἔθραξε
[252]	σκοποῦσιν οὖν εἰ φιλόσοφός ~τε	καὶ	ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, καὶ ὅταν
[259]	ᾄδοντες ~καὶ (ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν	καὶ	ἡμᾶς. ~εἰ οὖν ἴδοιεν καὶ
[263]	φέρεται, καὶ ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις τε	καὶ	ἡμῖν αὐτοῖς; ~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν
[237]	περὶ ~ἔρωτος οἷόν τ᾽ ἔστι	καὶ	ἣν ἔχει δύναμιν, (ὁμολογίᾳ θέμενοι
[246]	θεῶν μὲν οὖν ἵπποι τε	καὶ	ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί τε ἀγαθοὶ
[246]	συμφύτῳ δυνάμει ~ὑποπτέρου ζεύγους τε	καὶ	ἡνιόχου. θεῶν μὲν οὖν ἵπποι
[254]	πράγματα παρέχων τῷ σύζυγί τε	καὶ	ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ~ἰέναι τε πρὸς
[254]	ὁ μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε	καὶ	θάμβους ἱδρῶτι πᾶσαν ἔβρεξε τὴν
[250]	εὐδαίμονι χορῷ μακαρίαν ὄψιν τε	καὶ	~θέαν, ἑπόμενοι μετὰ μὲν Διὸς
[256]	γενέσθαι. ~ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ,	καὶ	θεῖα οὕτω σοι δωρήσεται ἡ
[239]	τῶν φιλτάτων τε καὶ ~εὐνουστάτων	καὶ	θειοτάτων κτημάτων ὀρφανὸν πρὸ παντὸς
[261]	κατασκευάζεις, ~ἤ τινα Θρασύμαχόν τε	καὶ	Θεόδωρον Ὀδυσσέα. ~(Σωκράτης) ~ἴσως. ἀλλὰ
[242]	οὖν; τὸν ἔρωτα οὐκ Ἀφροδίτης	καὶ	θεόν τινα ἡγῇ; ~(Φαῖδρος) λέγεταί
[239]	δὲ τοῦ σώματος ἕξιν τε	καὶ	θεραπείαν οἵαν τε καὶ ὡς
[251]	δεχομένη (τὸν ἵμερον) ἄρδηταί τε	καὶ	θερμαίνηται, λωφᾷ τε τῆς ὀδύνης
[251]	φρίκης μεταβολή τε (καὶ ἱδρὼς	καὶ	θερμότης ἀήθης ~λαμβάνει· δεξάμενος γὰρ
[278]	καλεῖν ἔμοιγε μέγα εἶναι δοκεῖ	καὶ	θεῷ μόνῳ πρέπειν· τὸ ~δὲ
[251]	δόξαν, θύοι ἂν ὡς ἀγάλματι	καὶ	θεῷ τοῖς παιδικοῖς. ἰδόντα δ᾽
[247]	χρόνου τὸ ὂν ἀγαπᾷ τε	καὶ	θεωροῦσα τἀληθῆ ~τρέφεται καὶ εὐπαθεῖ,
[269]	τέχνη, οὐχ ᾗ Λυσίας τε	καὶ	~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ μοι φαίνεσθαι
[253]	ῥυθμίζοντες εἰς τὸ ἐκείνου ἐπιτήδευμα	καὶ	ἰδέαν ἄγουσιν, ὅση ἑκάστῳ ~δύναμις,
[232]	μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη ~πυθέσθαι	καὶ	ἰδεῖν ἀκολουθοῦντας τοῖς ἐρωμένοις καὶ
[248]	γενέσθαι. θόρυβος οὖν καὶ ~ἅμιλλα	καὶ	ἱδρὼς ἔσχατος γίγνεται, οὗ δὴ
[251]	ἐκ τῆς φρίκης μεταβολή τε	(καὶ	ἱδρὼς καὶ θερμότης ἀήθης ~λαμβάνει·
[239]	συμμιγεῖ σκιᾷ, πόνων μὲν ἀνδρείων	καὶ	ἱδρώτων ξηρῶν ~ἄπειρον, ἔμπειρον δὲ
[257]	καὶ ~τῶνδε χάριν ἔχων, εὐμενὴς	καὶ	ἵλεως τὴν ἐρωτικήν μοι τέχνην
[238]	τὸ μὴ ἀντιτεῖνον, κρεῖττον δὲ	καὶ	ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε δὴ κρείττω
[244]	ποριζομένων ~ἀνθρωπίνῃ οἰήσει νοῦν τε	καὶ	ἱστορίαν, οἰονοϊστικὴν ἐπωνόμασαν, (ἣν νῦν
[229]	~ἆρ᾽ οὖν ἐνθένδε; χαρίεντα γοῦν	καὶ	καθαρὰ καὶ διαφανῆ τὰ ὑδάτια
[248]	τινι συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης τε	~καὶ	κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα δὲ
[260]	οὖν ὁ ῥητορικὸς ἀγνοῶν ἀγαθὸν	καὶ	κακόν, λαβὼν πόλιν ὡσαύτως ἔχουσαν
[246]	τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ	καὶ	κακῷ καὶ τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει
[277]	ὄναρ δικαίων (καὶ ἀδίκων πέρι	καὶ	κακῶν καὶ ~ἀγαθῶν οὐκ ἐκφεύγει
[258]	καὶ γράφειν ἀλλ᾽ αἰσχρῶς ~τε	καὶ	κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον δή. ~(Σωκράτης)
[244]	ἱέρειαι ~μανεῖσαι μὲν πολλὰ δὴ	καὶ	καλὰ ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ
[267]	ὦ παῖ, καὶ ἄλλα πολλὰ	καὶ	καλά. τῶν γε μὴν οἰκτρογόων
[278]	ἐν ψυχῇ ~περὶ δικαίων τε	καὶ	καλῶν καὶ ἀγαθῶν (ἐν) μόνοις
[276]	~(Σωκράτης) ~τὸν δὲ δικαίων τε	καὶ	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἐπιστήμας ἔχοντα
[266]	περὶ λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης)	~(καὶ)	καλῶς γε ὑπέμνησας. προοίμιον μὲν
[259]	ὑπάρχειν δεῖ τοῖς εὖ γε	καὶ	καλῶς ῥηθησομένοις τὴν τοῦ λέγοντος
[272]	μακρὰν ~περιβαλλομένους· παντάπασι γάρ, ὃ	καὶ	κατ᾽ ἀρχὰς εἴπομεν τοῦδε τοῦ
[273]	τε ἀκουσομένων ~(τὰς φύσεις διαριθμήσηται,	καὶ	κατ᾽ εἴδη τε διαιρεῖσθαι τὰ
[227]	βαδίζων ποιῇ τὸν περίπατον Μέγαράδε	καὶ	κατὰ Ἡρόδικον προσβὰς τῷ ~τείχει
[245]	καὶ ἐκβακχεύουσα κατά τε ᾠδὰς	καὶ	κατὰ τὴν ἄλλην ποίησιν, ~μυρία
[252]	ἑαυτῷ οἷον ἄγαλμα τεκταίνεταί τε	καὶ	~κατακοσμεῖ, ὡς (τιμήσων τε καὶ
[257]	πόλεσιν αἰσχύνονται λόγους τε γράφειν	καὶ	~καταλείπειν συγγράμματα ἑαυτῶν, δόξαν φοβούμενοι
[257]	πολιτικῶν μάλιστα ἐρῶσι λογογραφίας τε	καὶ	καταλείψεως ~συγγραμμάτων, οἵ γε καὶ
[245]	~λύσιν τῷ ὀρθῶς μανέντι τε	καὶ	κατασχομένῳ (τῶν παρόντων κακῶν ~εὑρομένη.
[272]	χρὴ πάντας τοὺς λόγους ἄνω	καὶ	κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν εἴ τίς
[227]	δέ, ἀλλ᾽ αὐτὸ δὴ τοῦτο	καὶ	~κεκόμψευται· λέγει γὰρ ὡς χαριστέον
[259]	μεσημβρίᾳ μὴ διαλεγομένους ἀλλὰ ~νυστάζοντας	καὶ	κηλουμένους ὑφ᾽ αὑτῶν δι᾽ ἀργίαν
[252]	ἐκαλλωπίζετο, πάντων ~καταφρονήσασα δουλεύειν ἑτοίμη	καὶ	κοιμᾶσθαι ὅπου ἂν ἐᾷ τις
[239]	οὖν κατὰ (διάνοιαν ἐπίτροπός τε	καὶ	κοινωνὸς οὐδαμῇ ~λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων
[256]	ἐνθάδε ~βίον διάγουσιν, ἐγκρατεῖς αὑτῶν	καὶ	κόσμιοι ὄντες, δουλωσάμενοι μὲν ᾧ
[239]	καὶ ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι	~καὶ	κόσμοις χήτει οἰκείων κοσμούμενον, ὅσα
[237]	~ἐπὶ τὸ ἄριστον λόγῳ ἀγούσης	καὶ	κρατούσης τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα·
[274]	ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ πεττείας τε	καὶ	κυβείας, καὶ δὴ καὶ γράμματα.
[244]	καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν ~εὐχάς τε	καὶ	λατρείας, ὅθεν δὴ καθαρμῶν τε
[246]	θεῷ φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω τε	καὶ	λεγέσθω· τὴν δὲ αἰτίαν τῆς
[278]	ἔλεγχον ἰὼν περὶ ὧν ἔγραψε,	~καὶ	λέγων αὐτὸς δυνατὸς τὰ γεγραμμένα
[260]	κατὰ τοῦ ~ὄνου, ἵππον ἐπονομάζων	καὶ	λέγων ὡς παντὸς ἄξιον τὸ
[272]	καὶ τραχεῖαν, ἐξὸν ὀλίγην τε	καὶ	λείαν. ~ἀλλ᾽ εἴ τινά πῃ
[241]	τῶν τότε, ὑπομιμνῄσκων τὰ ~πραχθέντα	καὶ	λεχθέντα, ὡς τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος·
[230]	καὶ σφόδρα ἡδύ· ~θερινόν τε	καὶ	λιγυρὸν ὑπηχεῖ τῷ τῶν τεττίγων
[274]	τοῦτον δὴ πρῶτον ἀριθμόν τε	καὶ	λογισμὸν εὑρεῖν καὶ (γεωμετρίαν ~καὶ
[255]	φίλον ἀγαθῷ εἶναι. προσεμένου δὲ	καὶ	λόγον καὶ ὁμιλίαν δεξαμένου, ~ἐγγύθεν
[245]	ἑαυτοῦ κινουμένου, ~ψυχῆς οὐσίαν τε	καὶ	λόγον τοῦτον αὐτόν τις λέγων
[256]	ἡνιόχου πρὸς ταῦτα μετ᾽ αἰδοῦς	καὶ	λόγου ~ἀντιτείνει. ἐὰν μὲν δὴ
[259]	τῶν Μουσῶν περί ~τε οὐρανὸν	καὶ	λόγους οὖσαι θείους τε καὶ
[240]	δὲ τῶν ἄλλων ταύτῃ, ἃ	~καὶ	λόγῳ (ἐστὶν ἀκούειν οὐκ ἐπιτερπές,
[253]	~δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον	καὶ	(λόγῳ ἡνιοχεῖται· ὁ δ᾽ αὖ
[243]	ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι· συμβουλεύω δὲ	καὶ	Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα γράψαι ὡς
[227]	πρᾶγμα ~ποιήσασθαι τὸ τεήν τε	καὶ	Λυσίου διατριβὴν ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος) πρόαγε
[228]	πάνυ μὲν φιλῶ, παρόντος δὲ	καὶ	Λυσίου, ἐμαυτόν σοι ἐμμελετᾶν ~παρέχειν
[266]	δὲ νῦν παρὰ σοῦ τε	καὶ	~Λυσίου μαθόντας εἰπὲ τί χρὴ
[278]	γεγονέναι, ἐν δὲ ~τοῖς διδασκομένοις	καὶ	μαθήσεως χάριν λεγομένοις καὶ τῷ
[247]	ἕκαστος ἐτάχθη. ~πολλαὶ μὲν οὖν	καὶ	μακάριαι θέαι τε καὶ διέξοδοι
[246]	ἐστι, πάντῃ πάντως θείας εἶναι	καὶ	μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν,
[265]	μὴ δεῖ χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλ᾽ ἀνδρικῶς. ~(Σωκράτης) ~ὤιμην σε
[265]	Φαῖδρε, καλῶν παίδων ἔφορον. ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα ἔμοιγε οὐκ ἀηδῶς ἀκοῦσαι.
[268]	~τὴν τῆς τέχνης δύναμιν. ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα ἐρρωμένην, ὦ Σώκρατες, ἔν
[266]	τὸ ~λειπόμενον τῆς ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος)	~καὶ	μάλα που συχνά, ὦ Σώκρατες,
[258]	τε καὶ οἱ ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα. ~(Σωκράτης) ~δῆλόν γε ὅτι
[258]	θεώμενοι αὐτοῦ τὰ συγγράμματα; ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα. ~(Σωκράτης) ~οἴει τινὰ οὖν
[274]	ἄν τῳ συμβῇ ~παθεῖν. ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν τὸ μὲν
[263]	τὸ αὐτὸ πάντες διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος)	καὶ	μάλα. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ ὅταν
[233]	καὶ ἐπὶ ~τὰς θύρας ἥξουσι	καὶ	μάλιστα ἡσθήσονται καὶ οὐκ ἐλαχίστην
[235]	ὦ Σώκρατες· αὐτὸ γὰρ τοῦτο	καὶ	μάλιστα ὁ λόγος ἔχει. τῶν
[230]	θηρίον ὂν τυγχάνω Τυφῶνος πολυπλοκώτερον	καὶ	μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον, ~εἴτε ἡμερώτερόν τε
[245]	δὲ ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή τε	καὶ	μανία, λαβοῦσα ἁπαλὴν καὶ ἄβατον
[241]	~νοῦν καὶ σωφροσύνην ἀντ᾽ ἔρωτος	καὶ	μανίας, ἄλλος γεγονὼς ~λέληθεν τὰ
[262]	τοῦ ἀγνοουμένου ὁμοιότητα ~σμικράν τε	καὶ	μεγάλην ἐν τοῖς ἄλλοις διαγιγνώσκειν;
[277]	νόμους ~τιθείς, σύγγραμμα πολιτικὸν γράφων	καὶ	μεγάλην τινὰ ἐν αὐτῷ βεβαιότητα
[261]	ἰδίοις, ἡ ~αὐτὴ σμικρῶν (τε	καὶ	μεγάλων πέρι, καὶ οὐδὲν ἐντιμότερον
[269]	~ῥήτωρ ἐλλόγιμος, προσλαβὼν ἐπιστήμην τε	καὶ	μελέτην, ὅτου δ᾽ ἂν ἐλλείπῃς
[233]	μνημεῖα καταλειφθῆναι τῶν μελλόντων ἔσεσθαι.	καὶ	μὲν δὴ βελτίονί ~σοι προσήκει
[231]	περὶ ὧν οὕτω ~διακείμενοι βουλεύονται;	καὶ	μὲν δὴ εἰ μὲν ἐκ
[232]	ἢ δι᾽ ἄλλην τινὰ ἡδονήν.	καὶ	μὲν δὴ εἴ σοι δέος
[233]	~κακῶν πλείστην χάριν αὐτοῖς εἴσονται.	καὶ	μὲν δὴ καὶ ἐν ταῖς
[232]	τοῦ ~πράγματος ἢ ἔχθραν γενέσθαι.	~καὶ	μὲν δὴ τῶν μὲν ἐρώντων
[266]	κατόπισθε μετ᾽ ἴχνιον ὥστε θεοῖο.	~καὶ	μέντοι καὶ τοὺς δυναμένους αὐτὸ
[252]	ὅσοι δὲ Ἄρεώς τε θεραπευταὶ	καὶ	μετ᾽ ἐκείνου περιεπόλουν, ~ὅταν ὑπ᾽
[241]	χρόνον ~ἄπιστος, ~εἰς ὃν πολλὰ	καὶ	μετὰ πολλῶν ὅρκων τε καὶ
[259]	εὐθὺς ᾄδειν, ~ἕως ἂν τελευτήσῃ,	καὶ	μετὰ ταῦτα ἐλθὸν παρὰ μούσας
[270]	μεγάλαι τῶν τεχνῶν προσδέονται (ἀδολεσχίας	καὶ	~μετεωρολογίας φύσεως πέρι· τὸ γὰρ
[268]	καὶ ὁπότε ἕκαστα ~τούτων ποιεῖν,	καὶ	μέχρι ὁπόσου; ~(Σωκράτης) ~εἰ οὖν
[243]	ἔλεγον; ἵνα καὶ τοῦτο ἀκούσῃ,	καὶ	μὴ ἀνήκοος ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος
[237]	ὅτι τάχιστα διαδράμω τὸν λόγον	καὶ	μὴ βλέπων πρὸς σὲ ~ὑπ᾽
[236]	ἀναγκαζώμεθα ποιεῖν ἀνταποδιδόντες ἀλλήλοις (εὐλαβήθητι)	καὶ	μὴ ~βούλου με ἀναγκάσαι λέγειν
[258]	ὁ τρόπος τοῦ καλῶς τε	καὶ	μὴ γράφειν; δεόμεθά τι, ὦ
[277]	γράφοιντο. τὸ μὲν οὖν ἔντεχνον	καὶ	μὴ δοκεῖ μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως.
[235]	ἐν τῷ βιβλίῳ ~βελτίω τε	καὶ	μὴ ἐλάττω ἕτερα ὑπέσχησαι εἰπεῖν
[265]	διατέμνειν κατ᾽ ἄρθρα ᾗ πέφυκεν,	καὶ	μὴ ἐπιχειρεῖν ~καταγνύναι μέρος μηδέν,
[237]	ἅπαντι δῆλον· ὅτι δ᾽ αὖ	καὶ	μὴ ~ἐρῶντες ἐπιθυμοῦσι τῶν καλῶν,
[237]	τῷ δὴ τὸν ἐρῶντά τε	καὶ	μὴ κρινοῦμεν; δεῖ ~αὖ νοῆσαι
[275]	ἐπίσταται λέγειν ~οἷς δεῖ γε	καὶ	μή. πλημμελούμενος δὲ καὶ οὐκ
[238]	ἢ βλάβη ἀπό τε ~ἐρῶντος	καὶ	μὴ τῷ χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος
[236]	τούτων σύνες ὅ τοι λέγω,	καὶ	μηδαμῶς πρὸς βίαν βουληθῇς μᾶλλον
[262]	οὐκ ἔχοντες ἱκανὰ ~παραδείγματα. ~(Σωκράτης)	~καὶ	μὴν κατὰ τύχην γέ τινα,
[240]	καὶ ἡ τούτων συνουσία ἔχει.	~καὶ	μὴν τό γε ἀναγκαῖον αὖ
[227]	δή. ~(Σωκράτης) λέγοις ἄν. ~(Φαῖδρος)	~καὶ	μήν, ὦ Σώκρατες, προσήκουσα γέ
[245]	γῆν εἰς ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι	καὶ	μήποτε αὖθις ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα
[239]	εἶναι τὸν ~ἐρώμενον· πατρὸς γὰρ	καὶ	μητρὸς καὶ συγγενῶν καὶ φίλων
[273]	εἴδη τε διαιρεῖσθαι τὰ ὄντα	καὶ	μιᾷ ἰδέᾳ ~δυνατὸς ᾖ καθ᾽
[252]	ἦν χορευτής, ἐκεῖνον τιμῶν τε	καὶ	~μιμούμενος εἰς τὸ δυνατὸν ζῇ,
[254]	~ἰέναι τε πρὸς τὰ παιδικὰ	καὶ	μνείαν ποιεῖσθαι τῆς τῶν ἀφροδισίων
[274]	ἔφη ὁ Θεύθ, σοφωτέρους Αἰγυπτίους	καὶ	~μνημονικωτέρους παρέξει· μνήμης τε γὰρ
[248]	περιφοράν, θορυβουμένη ὑπὸ τῶν ἵππων	καὶ	μόγις ~καθορῶσα τὰ ὄντα· ἡ
[275]	ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας,	καί	μοι δοκεῖ περὶ γραμμάτων ἔχειν
[267]	ἀκούων ποτέ μου Πρόδικος ἐγέλασεν,	καὶ	~μόνος αὐτὸς ηὑρηκέναι ἔφη ὧν
[278]	ἐς τὸ Νυμφῶν νᾶμά τε	καὶ	μουσεῖον ἠκούσαμεν λόγων, οἳ ~ἐπέστελλον
[261]	δὲ Παλαμήδους ἀνήκοος γέγονας; ~(Φαῖδρος)	~καὶ	ναὶ μὰ Δί᾽ ἔγωγε τῶν
[236]	ἐν ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽ ἐγὼ	καὶ	νεώτερος, ἐκ δὲ ~ἁπάντων τούτων
[241]	(ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον μὴ ~ἐρῶντι	καὶ	νοῦν ἔχοντι· εἰ δὲ μή,
[242]	τῶν δὲ ἄλλων πάμπολυ κρατεῖς	καὶ	νῦν αὖ ~δοκεῖς αἴτιός μοι
[253]	εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ εἶδος (τρίτον,	καὶ	νῦν ἔτι ἡμῖν ταῦτα μενέτω.
[275]	καὶ ὠφελίας τοῖς μέλλουσι χρῆσθαι·	~καὶ	νῦν (σύ, πατὴρ ὢν γραμμάτων,
[259]	καὶ ἡμᾶς. ~εἰ οὖν ἴδοιεν	καὶ	νὼ καθάπερ τοὺς πολλοὺς ἐν
[269]	φαίη ~ἀλλ᾽ οὐ τὰ τραγικά,	καὶ	ὁ Ἀκουμενὸς τὰ πρὸ ἰατρικῆς
[270]	τί ποτε λέγει Ἱπποκράτης τε	καὶ	ὁ ἀληθὴς λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ
[241]	τῷ πρόσθεν ὅμοιός τε ἐκείνῳ	καὶ	ὁ αὐτὸς ~πάλιν γένηται. φυγὰς
[243]	εἴρησθον τὼ λόγω, οὗτός τε	καὶ	ὁ ἐκ ~τοῦ βιβλίου ῥηθείς.
[257]	αὐτοῦ Πολέμαρχος τέτραπται, τρέψον, ἵνα	καὶ	ὁ ~ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦ μηκέτι
[263]	εἶναι. ἢ οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ	καὶ	ὁ Λυσίας ~ἀρχόμενος τοῦ ἐρωτικοῦ
[241]	ἄλλος γεγονὼς ~λέληθεν τὰ παιδικά.	καὶ	ὁ μὲν αὐτὸν χάριν ἀπαιτεῖ
[240]	πάντων (ἀηδέστατον. ἥλικα γὰρ δὴ	καὶ	ὁ παλαιὸς ~λόγος τέρπειν τὸν
[269]	~(Φαῖδρος) ὀρθότατά γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν	καὶ	ὁ Σοφοκλῆς τόν σφισιν ἐπιδεικνύμενον
[251]	κεντουμένη κύκλῳ ἡ ψυχὴ ~οἰστρᾷ	καὶ	ὀδυνᾶται, μνήμην δ᾽ αὖ ἔχουσα
[261]	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἦ τὰς Νέστορος	καὶ	Ὀδυσσέως τέχνας μόνον περὶ λόγων
[266]	λόγων τέχνη, ᾗ ~Θρασύμαχός τε	καὶ	οἱ ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ μὲν
[258]	αὐτός τε αὑτὸν ἔτι ζῶν,	καὶ	οἱ ἔπειτα γιγνόμενοι ταὐτὰ ταῦτα
[258]	εἶναι ~συγγράφειν, πενθεῖ αὐτός τε	καὶ	οἱ ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα.
[275]	σεμνῶς πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ	καὶ	οἱ λόγοι· δόξαις μὲν ἂν
[262]	τοὺς ἐντοπίους θεούς· ἴσως δὲ	καὶ	οἱ ~τῶν Μουσῶν προφῆται οἱ
[236]	τῶν παιδικῶν ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν σε,	καὶ	οἴει ~δή με ὡς ἀληθῶς
[255]	ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ δὲ αὐτὸν	καὶ	οἴεται οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν
[255]	οἱ σύμπαντες ἄλλοι φίλοι τε	καὶ	οἰκεῖοι μοῖραν φιλίας ~οὐδεμίαν παρέχονται
[255]	ἡ δ᾽ ~ἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ·	καὶ	οἷον πνεῦμα ἤ τις ἠχὼ
[235]	ὡς Λυσίας τοῦ ~παντὸς ἡμάρτηκεν,	καὶ	οἷόν τε δὴ παρὰ πάντα
[261]	πᾶν παντὶ ὁμοιοῦν τῶν δυνατῶν	καὶ	οἷς δυνατόν, καὶ ἄλλου ~ὁμοιοῦντος
[240]	ἀπολείπεται, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ (ἀνάγκης τε	~καὶ	οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ μὲν
[250]	δι᾽ ἀμυδρῶν ὀργάνων ~μόγις αὐτῶν	καὶ	ὀλίγοι ἐπὶ τὰς εἰκόνας ἰόντες
[278]	εἴ τις ἄλλος συντίθησι λόγους,	καὶ	Ὁμήρῳ ~καὶ εἴ τις ἄλλος
[255]	εἶναι. προσεμένου δὲ καὶ λόγον	καὶ	ὁμιλίαν δεξαμένου, ~ἐγγύθεν ἡ εὔνοια
[271]	ποιήσει ψυχὴν ἰδεῖν, πότερον ἓν	καὶ	ὅμοιον ~πέφυκεν ἢ κατὰ σώματος
[254]	πέρας κακοῦ, πορεύεσθον ~ἀγομένω, εἴξαντε	καὶ	ὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ κελευόμενον. καὶ
[254]	~καὶ ἀνανδρίᾳ λιπόντε τὴν τάξιν	καὶ	(ὁμολογίαν· καὶ πάλιν οὐκ ἐθέλοντας
[256]	τῆς διανοίας ἀγαγόντα, μακάριον μὲν	(καὶ	ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε ~βίον διάγουσιν,
[256]	~διάγοντας εὐδαιμονεῖν (μετ᾽ ἀλλήλων πορευομένους,	καὶ	ὁμοπτέρους ~ἔρωτος χάριν, ὅταν γένωνται,
[266]	(δὲ σώματος ἐξ ἑνὸς διπλᾶ	καὶ	ὁμώνυμα πέφυκε, σκαιά, τὰ δὲ
[231]	ἔρωτα καὶ ἃ ~πεποιήκασιν εὖ,	καὶ	ὃν εἶχον πόνον προστιθέντες (ἡγοῦνται
[277]	~τὸ γὰρ ἀγνοεῖν ὕπαρ τε	καὶ	ὄναρ δικαίων (καὶ ἀδίκων πέρι
[251]	ἐν τούτῳ ὅλη καὶ ἀνακηκίει,	καὶ	ὅπερ τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων ~πάθος
[274]	πῇ γιγνόμενον καλῶς ἂν ἔχοι	~καὶ	ὅπῃ ἀπρεπῶς, λοιπόν. ἦ γάρ;
[277]	λόγους λέγειν τε καὶ γράφειν,	καὶ	ὅπῃ ~γιγνόμενον ἐν δίκῃ λέγοιτ᾽
[259]	ἔχει λέγειν τε ~καὶ γράφειν	καὶ	ὅπῃ μή, σκεπτέον. ~(Φαῖδρος) δῆλον.
[275]	ὦ Σώκρατες, ῥᾳδίως σὺ Αἰγυπτίους	καὶ	ὁποδαποὺς ἂν ἐθέλῃς λόγους ποιεῖς.
[273]	ὅστις ~δή ποτ᾽ ὢν τυγχάνει	καὶ	ὁπόθεν χαίρει ὀνομαζόμενος. ἀτάρ, ὦ
[230]	τε (Ἀττικὴν φαίνῃ περιάξειν ἅπασαν	καὶ	ὅποι ἂν ἄλλοσε ~βούλῃ. νῦν
[268]	εἰ προσεπίσταται καὶ οὕστινας δεῖ	καὶ	ὁπότε ἕκαστα ~τούτων ποιεῖν, καὶ
[235]	σὺ γὰρ ἐμοὶ ὧντινων μὲν	καὶ	ὅπως ~ἤκουσας μηδ᾽ ἂν κελεύω
[258]	τινὰ οὖν τῶν τοιούτων, ὅστις	καὶ	ὁπωστιοῦν δύσνους Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν αὐτὸ
[252]	καὶ ~κατακοσμεῖ, ὡς (τιμήσων τε	καὶ	ὀργιάσων. οἱ μὲν δὴ οὖν
[271]	ἄρα ὅτι ὁ Θρασύμαχός τε	καὶ	ὃς ἂν ἄλλος σπουδῇ τέχνην
[258]	δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις, καὶ ὃς	καὶ	ὃς> εἶπεν" ~τὸν αὑτὸν δὴ
[258]	ἢ τῷ δήμῳ" ἢ ἀμφοτέροις,	καὶ	ὃς καὶ ὃς> εἶπεν" ~τὸν
[269]	τεχνημάτων βραχυλογιῶν τε καὶ εἰκονολογιῶν	καὶ	~ὅσα ἄλλα διελθόντες ὑπ᾽ αὐγὰς
[227]	πλουσίῳ, καὶ πρεσβυτέρῳ ἢ ~νεωτέρῳ,	καὶ	ὅσα ἄλλα (ἐμοί τε πρόσεστι
[250]	δικαιοσύνης μὲν οὖν καὶ σωφροσύνης	καὶ	ὅσα ἄλλα τίμια ψυχαῖς ~οὐκ
[261]	λόγων, οὐ ~μόνον ἐν δικαστηρίοις	καὶ	ὅσοι ἄλλοι δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ
[278]	ᾠδῇ συντέθηκε, τρίτον δὲ Σόλωνι	καὶ	ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς λόγοις νόμους
[276]	γνήσιον, τῷ τρόπῳ τε γίγνεται,	καὶ	~ὅσῳ ἀμείνων καὶ δυνατώτερος τούτου
[252]	~τε καὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν,	καὶ	ὅταν αὐτὸν εὑρόντες ἐρασθῶσι, πᾶν
[254]	ἤδη τῇ τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ,	καὶ	~ὅταν ἴδῃ τὸν καλόν, φόβῳ
[253]	ζητοῦσι τὸν σφέτερον παῖδα ~πεφυκέναι,	καὶ	ὅταν κτήσωνται, μιμούμενοι αὐτοί τε
[255]	τῷ ἐρῶντι ἑαυτὸν ὁρῶν λέληθεν.	καὶ	ὅταν μὲν ἐκεῖνος παρῇ, λήγει
[236]	Σωκράτην ἀγνοῶ, ~καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι,	καὶ	ὅτι ἐπεθύμει μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο
[249]	καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται,	καὶ	ὅτι ταύτης μετέχων τῆς μανίας
[259]	δὴ οὖν ἕνεκα λεκτέον τι	καὶ	οὐ καθευδητέον ἐν τῇ μεσημβρίᾳ.
[229]	λίαν δὲ δεινοῦ καὶ ἐπιπόνου	καὶ	οὐ πάνυ εὐτυχοῦς ἀνδρός, κατ᾽
[239]	ἰδεῖν. ~ὀφθήσεται δὴ μαλθακόν τινα	καὶ	οὐ στερεὸν διώκων, οὐδ᾽ ἐν
[252]	ὧν τὸ ἕτερον ὑβριστικὸν πάνυ	καὶ	οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον· ~ὑμνοῦσι
[278]	ἁρμόττοι καὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι. ~(Φαῖδρος)	καὶ	οὐδέν γε ἀπὸ τρόπου. ~(Σωκράτης)
[261]	σμικρῶν (τε καὶ μεγάλων πέρι,	καὶ	οὐδὲν ἐντιμότερον τό γε ὀρθὸν
[243]	ἀκούειν ἐν ναύταις που ~τεθραμμένων	καὶ	οὐδένα ἐλεύθερον ἔρωτα ἑωρακότων, πολλοῦ
[277]	τε ἡγούμενος πολλὴν ~ἀναγκαῖον εἶναι,	καὶ	οὐδένα πώποτε λόγον ἐν μέτρῳ
[255]	~μὲν οὖν, ὅτου δὲ ἀπορεῖ·	καὶ	οὔθ᾽ ὅτι πέπονθεν οἶδεν οὐδ᾽
[229]	ὑδάτιον βρέχουσι τοὺς πόδας ἰέναι,	καὶ	οὐκ ἀηδές, ἄλλως τε καὶ
[267]	τέχνης πέρι. ~(Φαῖδρος) σμικρά γε	καὶ	οὐκ ἄξια λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἐῶμεν
[239]	ἕπεται πάντα ~ἐπιτηδεύοντα, ἃ δῆλα	καὶ	οὐκ ἄξιον περαιτέρω προβαίνειν, ἀλλὰ
[233]	θύρας ἥξουσι καὶ μάλιστα ἡσθήσονται	καὶ	οὐκ ἐλαχίστην χάριν εἴσονται καὶ
[275]	γε καὶ μή. πλημμελούμενος δὲ	καὶ	οὐκ ἐν δίκῃ λοιδορηθεὶς τοῦ
[240]	ἀηδίας ~ὁρῶντι μὲν ὄψιν πρεσβυτέραν	καὶ	οὐκ ἐν ὥρᾳ, ἑπομένων δὲ
[275]	αὕτως παρ᾽ οἷς οὐδὲν προσήκει,	καὶ	οὐκ ἐπίσταται λέγειν ~οἷς δεῖ
[230]	γάρ, ὃ λέγεις, ~ξεναγουμένῳ τινὶ	καὶ	οὐκ ἐπιχωρίῳ (ἔοικας· οὕτως ἐκ
[260]	καὶ διαμαρτυρομένων λόγων, ὅτι ψεύδεται	καὶ	οὐκ ἔστι ~τέχνη ἀλλ᾽ ἄτεχνος
[265]	μανίαν ἐφήσαμέν τε ἀρίστην εἶναι,	καὶ	οὐκ ~οἶδ᾽ ὅπῃ τὸ ἐρωτικὸν
[250]	τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐκπλήττονται	καὶ	οὐκέτ᾽ ~ἐν> αὑτῶν γίγνονται, ὃ
[235]	ᾤμην Λυσίαν οἴεσθαι ἱκανὸν ~εἶναι.	καὶ	οὖν μοι ἔδοξεν, ὦ Φαῖδρε,
[252]	ἀδελφῶν καὶ ἑταίρων ~πάντων λέλησται,	καὶ	οὐσίας δι᾽ ἀμέλειαν ἀπολλυμένης παρ᾽
[268]	γε ἢ ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται	καὶ	οὕστινας δεῖ καὶ ὁπότε ἕκαστα
[268]	τραγῳδίας ποίησιν οἴεται παραδιδόναι; ~(Φαῖδρος)	~καὶ	οὗτοι ἄν, ὦ Σώκρατες, οἶμαι
[248]	καὶ ἐπ᾽ αὐτῇ νέκταρ ~ἐπότισεν.	~(καὶ	οὗτος μὲν θεῶν βίος· αἱ
[229]	Ἀρείου πάγου· λέγεται γὰρ αὖ	καὶ	οὗτος ὁ λόγος, ὡς ἐκεῖθεν
[241]	περὶ γὰρ ἀμφοῖν ἱκανῶς ~εἴρηται.	καὶ	οὕτω δὴ ὁ μῦθος ὅτι
[229]	πετρῶν σὺν Φαρμακείᾳ παίζουσαν ~ὦσαι,	καὶ	οὕτω δὴ τελευτήσασαν λεχθῆναι ὑπὸ
[252]	αὑτούς τε καὶ τὰ παιδικά.	~(καὶ	οὕτω καθ᾽ ἕκαστον θεόν, οὗ
[243]	τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ τῇ κεφαλῇ	καὶ	οὐχ ὥσπερ τότε ὑπ᾽ αἰσχύνης
[277]	τῷ τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ	καὶ	οὐχὶ ἄκαρποι ἀλλὰ ~ἔχοντες σπέρμα,
[234]	~(Σωκράτης) δοκῶ γάρ σοι παίζειν	καὶ	οὐχὶ ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς, ὦ
[250]	παραδοὺς τετράποδος νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ	καὶ	παιδοσπορεῖν, ~καὶ ὕβρει προσομιλῶν οὐ
[242]	ἐμὲ γὰρ ἔθραξε μέν τι	καὶ	πάλαι λέγοντα τὸν λόγον, καί
[254]	τὴν τοῦ κάλλους φύσιν ἠνέχθη,	καὶ	πάλιν εἶδεν αὐτὴν ~μετὰ σωφροσύνης
[254]	λιπόντε τὴν τάξιν καὶ (ὁμολογίαν·	καὶ	πάλιν οὐκ ἐθέλοντας ~προσιέναι ἀναγκάζων
[267]	πολλοὺς ἅμα δεινὸς ἁνὴρ (γέγονεν,	καὶ	~πάλιν ὠργισμένοις ἐπᾴδων κηλεῖν, ὡς
[246]	δὲ ~θεῖον (καλόν, σοφόν, ἀγαθόν,	καὶ	πᾶν ὅτι τοιοῦτον· τούτοις δὴ
[263]	λέγεις τεχνικωτέρας Νύμφας τὰς Ἀχελῴου	καὶ	Πᾶνα τὸν Ἑρμοῦ ~Λυσίου τοῦ
[277]	~λόγον, ποικίλῃ μὲν ποικίλους ψυχῇ	καὶ	παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς δὲ
[232]	γὰρ αὐτούς ἐστι τὰ ~λυποῦντα,	καὶ	πάντ᾽ ἐπὶ τῇ αὑτῶν βλάβῃ
[239]	ὅπως ἂν ᾖ πάντα ἀγνοῶν	καὶ	πάντα ~ἀποβλέπων εἰς τὸν ἐραστήν,
[254]	ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ ~βίᾳ φέρεται,	καὶ	πάντα πράγματα παρέχων τῷ σύζυγί
[246]	οὖσα καὶ ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖ τε	καὶ	πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ, ἡ
[270]	πέρι· τὸ γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο	καὶ	πάντῃ τελεσιουργὸν ~ἔοικεν ἐντεῦθέν ποθεν
[276]	τὸ ~λήθης γῆρας ἐὰν ἵκηται,	καὶ	παντὶ τῷ ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι,
[272]	ἔν τε κατηγορίᾳ καὶ ἀπολογίᾳ,	καὶ	~πάντως λέγοντα τὸ δὴ εἰκὸς
[233]	ἢ ἐραστῇ. ἐκεῖνοι μὲν γὰρ	καὶ	παρὰ τὸ ~βέλτιστον τά τε
[254]	μὲν ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε, ὡς δεινὰ	καὶ	παράνομα ~ἀναγκαζομένω· τελευτῶντε δέ, ὅταν
[259]	εὕδειν· ἐὰν δὲ ὁρῶσι ~διαλεγομένους	καὶ	παραπλέοντάς σφας ὥσπερ Σειρῆνας (ἀκηλήτους,
[267]	καὶ παρεπαίνους οἱ δ᾽ αὐτὸν	καὶ	παραψόγους ~φασὶν ἐν μέτρῳ λέγειν
[267]	ὃς ~ὑποδήλωσίν τε πρῶτος ηὗρεν	καὶ	παρεπαίνους οἱ δ᾽ αὐτὸν καὶ
[240]	διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ,	καὶ	πᾶσαν αἴσθησιν αἰσθανομένῳ τοῦ ἐρωμένου,
[274]	ἐπιχειροῦντί τοι τοῖς καλοῖς καλὸν	καὶ	(πάσχειν ὅτι ἄν τῳ συμβῇ
[267]	γε μὴν οἰκτρογόων ἐπὶ ~γῆρας	καὶ	πενίαν ἑλκομένων λόγων κεκρατηκέναι τέχνῃ
[247]	γε ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλως ~τε	καὶ	περὶ ἀληθείας λέγοντα ἡ γὰρ
[261]	δικαστήριά τέ ἐστιν ἡ ἀντιλογικὴ	(καὶ	περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽ ὡς ἔοικε,
[261]	καὶ γράφεται τέχνῃ, λέγεται δὲ	καὶ	περὶ δημηγορίας· ἐπὶ πλέον δὲ
[268]	σμικροῦ ~πράγματος ῥήσεις παμμήκεις ποιεῖν	καὶ	περὶ μεγάλου πάνυ σμικράς, ὅταν
[273]	ἔλεγχόν πῃ παραδοίη τῷ ἀντιδίκῳ.	καὶ	περὶ τἆλλα δὴ τοιαῦτ᾽ ~ἄττα
[269]	τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα ἢ	καὶ	Περικλέα, εἰ ἀκούσειαν ὧν νυνδὴ
[270]	~ἔοικεν ἐντεῦθέν ποθεν εἰσιέναι. ὃ	καὶ	Περικλῆς πρὸς τῷ εὐφυὴς εἶναι
[275]	~ὑμεῖς οἱ νέοι, ἀπέχρη δρυὸς	καὶ	πέτρας ἀκούειν ὑπ᾽ εὐηθείας, εἰ
[229]	ἐπιρρεῖ δὲ ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων	καὶ	Πηγάσων καὶ (ἄλλων ἀμηχάνων πλήθη
[269]	τοῦ τῷ ὄντι ῥητορικοῦ τε	καὶ	πιθανοῦ (τέχνην πῶς ~καὶ πόθεν
[266]	αὐτῇ, τρίτον τεκμήρια, τέταρτον ~εἰκότα·	καὶ	πίστωσιν οἶμαι καὶ ἐπιπίστωσιν λέγειν
[236]	~τῶν δὲ λοιπῶν ἕτερα πλείω	καὶ	πλείονος ἄξια εἰπὼν τῶνδε {Λυσίου}
[235]	ποτε δύνασθαι εἰπεῖν ἄλλα πλείω	καὶ	πλείονος ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο ἐγώ
[234]	τῶν Ἑλλήνων ἕτερα τούτων μείζω	καὶ	πλείω περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος;
[255]	ὅταν δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν	καὶ	~πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν
[229]	~(Φαῖδρος) ~ἐκεῖ σκιά τ᾽ ἐστὶν	καὶ	πνεῦμα μέτριον, καὶ πόα καθίζεσθαι
[229]	τ᾽ ἐστὶν καὶ πνεῦμα μέτριον,	καὶ	πόα καθίζεσθαι ἢ ἂν βουλώμεθα
[275]	ἴσως διαφέρει τίς ὁ λέγων	καὶ	ποδαπός. οὐ γὰρ ἐκεῖνο ~μόνον
[255]	ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ	καὶ	ποθεῖται, ~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων·
[269]	τε καὶ πιθανοῦ (τέχνην πῶς	~καὶ	πόθεν ἄν τις δύναιτο πορίσασθαι;
[227]	ὦ φίλε Φαῖδρε, ποῖ δὴ	καὶ	πόθεν; ~(Φαῖδρος) παρὰ Λυσίου, ὦ
[254]	διαθερμήνας τὴν ψυχήν, ~γαργαλισμοῦ τε	καὶ	πόθου (κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ μὲν
[243]	μουσικὸς ὢν ἔγνω τὴν αἰτίαν,	καὶ	ποιεῖ εὐθὺς ~οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος
[243]	εὐσέλμοις, ~(οὐδ᾽ ἵκεο Πέργαμα Τροίας·	~καὶ	ποιήσας δὴ πᾶσαν τὴν καλουμένην
[271]	~πρῶτον πάσῃ ἀκριβείᾳ γράψει τε	καὶ	ποιήσει ψυχὴν ἰδεῖν, πότερον ἓν
[276]	ἑορτῆς χάριν δρῴη ἄν, ὅτε	καὶ	ποιοῖ· ἐφ᾽ οἷς δὲ ἐσπούδακεν,
[233]	καὶ οὐκ ἐλαχίστην χάριν εἴσονται	καὶ	~πολλὰ ἀγαθὰ αὐτοῖς εὔξονται. ἀλλ᾽
[261]	ὅμοια καὶ ἀνόμοια, καὶ ἓν	καὶ	πολλά, μένοντά τε αὖ καὶ
[239]	ἡδέος. ~φθονερὸν δὴ ἀνάγκη (εἶναι,	καὶ	πολλῶν μὲν ἄλλων συνουσιῶν ἀπείργοντα
[238]	δὲ δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ	καὶ	πολυμερές καὶ ~τούτων τῶν ἰδεῶν
[244]	γιγνομένης. ἀλλὰ μὴν νόσων γε	καὶ	πόνων τῶν μεγίστων, ἃ δὴ
[268]	ὑπ᾽ αὐγὰς μᾶλλον ἴδωμεν, τίνα	καὶ	πότ᾽ ἔχει ~τὴν τῆς τέχνης
[237]	τὸν ~παῖδα ὡς οὐκ ἐρῴη.	καί	ποτε αὐτὸν αἰτῶν ἔπειθεν τοῦτ᾽
[259]	~(ὥστε ᾄδοντες ἠμέλησαν σίτων τε	καὶ	ποτῶν, καὶ ἔλαθον τελευτήσαντες ~αὑτούς·
[235]	~χαριζόμενος συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος) τίνες οὗτοι;	καὶ	ποῦ σὺ βελτίω τούτων ἀκήκοας;
[229]	πρὸς τὸ ἐν Ἄγρας διαβαίνομεν·	καὶ	~πού τίς ἐστι βωμὸς αὐτόθι
[243]	ἀκούων τις τύχοι ἡμῶν γεννάδας	καὶ	πρᾷος τὸ ἦθος, ~ἑτέρου δὲ
[273]	ἣν οὐχ ἕνεκα τοῦ λέγειν	καὶ	πράττειν πρὸς ἀνθρώπους δεῖ ~διαπονεῖσθαι
[271]	ἐν ταῖς ~πράξεσιν ὄντα τε	καὶ	πραττόμενα, (ὀξέως τῇ αἰσθήσει δύνασθαι
[227]	χρὴ πένητι μᾶλλον ἢ πλουσίῳ,	καὶ	πρεσβυτέρῳ ἢ ~νεωτέρῳ, καὶ ὅσα
[228]	ἥσθη ὅτι ἕξοι τὸν ~συγκορυβαντιῶντα,	(καὶ	προάγειν ἐκέλευε. δεομένου δὲ λέγειν
[240]	δὴ καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς	καὶ	πρὸς ἅπαντας, ἀκαίρους τε ἐπαίνους
[254]	καὶ ὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ κελευόμενον.	καὶ	πρὸς αὐτῷ τ᾽ ~ἐγένοντο καὶ
[260]	ἐπὶ στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν τε χρήσιμον	καὶ	πρός γ᾽ ἐνεγκεῖν ~δυνατὸν (σκεύη
[263]	τῶν ὄντων ~ὃ (αὐτὸς ἐβουλήθη,	καὶ	πρὸς τοῦτο ἤδη συνταξάμενος πάντα
[257]	ἀγκῶνος τοῦ ~κατὰ Νεῖλον ἐκλήθη·	καὶ	πρὸς τῷ ἀγκῶνι λανθάνει σε
[249]	ἐξιστάμενος δὲ τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων	καὶ	πρὸς τῷ θείῳ γιγνόμενος, νουθετεῖται
[241]	μεταβαλὼν ἄλλον ἄρχοντα ἐν αὑτῷ	καὶ	προστάτην, ~νοῦν καὶ σωφροσύνην ἀντ᾽
[252]	καὶ τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ τε	~καὶ	προσφέρεται. τόν τε οὖν ἔρωτα
[266]	δ᾽ αὖ τινα ~ἔρωτα ἐφευρὼν	καὶ	(προτεινάμενος ἐπῄνεσεν ὡς μεγίστων αἴτιον
[233]	~(τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν, οἳ	καὶ	πρότερον ἀλλήλοις φίλοι ὄντες ταῦτα
[237]	λέγειν, ἵν᾽ ὁ ἑταῖρος αὐτοῦ,	καὶ	πρότερον ~(δοκῶν τούτῳ σοφὸς εἶναι,
[243]	~ἑτέρου δὲ τοιούτου ἐρῶν ἢ	καὶ	πρότερόν ποτε ἐρασθείς, λεγόντων ὡς
[244]	τῶν γενῶν ἡ μανία ἐγγενομένη	καὶ	~προφητεύσασα, οἷς ἔδει (ἀπαλλαγὴν ηὕρετο,
[246]	(τὸ δὲ τῶν ἄλλων μέμεικται.	καὶ	πρῶτον ~μὲν ἡμῶν ὁ ἄρχων
[242]	καὶ πάλαι λέγοντα τὸν λόγον,	καί	πως ~ἐδυσωπούμην κατ᾽ Ἴβυκον, μή
[276]	τούτου φύεται; ~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον	καὶ	πῶς λέγεις γιγνόμενον; ~(Σωκράτης) ~ὃς
[261]	δεῦρο αὐτοὺς παράγων ἐξέταζε τί	καὶ	~πῶς λέγουσιν. ~(Σωκράτης) ~πάριτε δή,
[251]	παιδὸς κάλλος, ἐκεῖθεν μέρη ἐπιόντα	καὶ	ῥέοντ᾽ ἃ δὴ διὰ ταῦτα
[270]	που τρόπος τέχνης ἰατρικῆς ὅσπερ	καὶ	ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης)
[253]	τε καὶ τὰ παιδικὰ πείθοντες	~καὶ	ῥυθμίζοντες εἰς τὸ ἐκείνου ἐπιτήδευμα
[270]	φάρμακα καὶ ~τροφὴν προσφέρων ὑγίειαν	καὶ	ῥώμην ἐμποιήσειν, τῇ δὲ λόγους
[277]	τινὰ ἐν αὐτῷ βεβαιότητα ~ἡγούμενος	καὶ	σαφήνειαν, οὕτω μὲν ὄνειδος τῷ
[273]	ὦ Τεισία, πάλαι ἡμεῖς, πρὶν	καὶ	σὲ παρελθεῖν, τυγχάνομεν λέγοντες ὡς
[257]	ὅτι οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί τε	καὶ	σεμνότατοι ἐν ταῖς πόλεσιν αἰσχύνονται
[241]	(ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν ἤδη ἐσχηκὼς	καὶ	~σεσωφρονηκώς, ἵνα μὴ πράττων ταὐτὰ
[254]	βεβῶσαν· ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ τε	καὶ	σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν ὑπτία, καὶ ἅμα
[235]	ἀναθήσειν, οὐ (μόνον ἐμαυτοῦ ἀλλὰ	καὶ	σήν. ~(Σωκράτης) ~φίλτατος εἶ καὶ
[276]	~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων δὲ λέγειν τε	καὶ	σιγᾶν πρὸς οὓς δεῖ. ~(Φαῖδρος)
[229]	τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε δή,	καὶ	σκόπει ἅμα ὅπου καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος)
[235]	ἕτερα ὑπέσχησαι εἰπεῖν τούτων ἀπεχόμενος,	καί	σοι ~ἐγώ, ὥσπερ οἱ ἐννέα
[268]	ἰδὲ καὶ σὺ εἰ ἄρα	καὶ	σοὶ φαίνεται διεστηκὸς αὐτῶν τὸ
[265]	καὶ εὐφήμως τὸν ~ἐμόν τε	καὶ	σὸν δεσπότην ἔρωτα, ὦ Φαῖδρε,
[234]	ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ τε	καὶ	σοῦ τὸν λόγον ἐπαινεθῆναι, ὡς
[274]	~μνημονικωτέρους παρέξει· μνήμης τε γὰρ	καὶ	σοφίας φάρμακον ηὑρέθη. ὁ δ᾽
[235]	τ᾽ ἔσομαι πιθέσθαι· παλαιοὶ γὰρ	καὶ	σοφοὶ ἄνδρες τε ~καὶ γυναῖκες
[276]	λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ τε	~καὶ	σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους, ~οἳ
[255]	τις ἠχὼ ἀπὸ λείων τε	καὶ	~στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη
[234]	οὐκ ἐκείνῃ μόνον, ὅτι σαφῆ	καὶ	στρογγύλα, καὶ ~ἀκριβῶς ἕκαστα τῶν
[272]	τὸ τοῦ λύκου εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος)	καὶ	σύ γε οὕτω ποίει. ~(Σωκράτης)
[268]	γάρ. ἀλλ᾽ ὦ δαιμόνιε, ἰδὲ	καὶ	σὺ εἰ ἄρα καὶ σοὶ
[278]	Φαῖδρε, εἶναι οἷον ~ἐγώ τε	καὶ	σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν σέ τε
[237]	οὔτε ἀλλήλοις ~ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν	καὶ	σὺ μὴ πάθωμεν ὃ ἄλλοις
[278]	μετρίως ἡμῖν τὰ περὶ λόγων·	καὶ	σύ τε ἐλθὼν φράζε Λυσίᾳ
[269]	~ἂν αὐτούς, ὥσπερ ἐγώ τε	καὶ	σύ, ὑπ᾽ ἀγροικίας ῥῆμά τι
[239]	~ἐρώμενον· πατρὸς γὰρ καὶ μητρὸς	καὶ	συγγενῶν καὶ φίλων στέρεσθαι ἂν
[236]	οἶμαι τὰ μὲν τοιαῦτα ἐατέα	καὶ	συγγνωστέα λέγοντι· καὶ τῶν μὲν
[235]	ἢ Ἀνακρέοντος τοῦ σοφοῦ ἢ	καὶ	συγγραφέων τινῶν. πόθεν δὴ ~τεκμαιρόμενος
[248]	τόπον τὴν τοῦ ἡνιόχου κεφαλήν,	καὶ	~συμπεριηνέχθη τὴν περιφοράν, θορυβουμένη ὑπὸ
[266]	ἐραστής, ὦ Φαῖδρε, τῶν διαιρέσεων	καὶ	συναγωγῶν, ~ἵνα οἷός τε ὦ
[257]	~(Φαῖδρος) ~ἐφαίνετο γάρ, ὦ Σώκρατες·	καὶ	σύνοισθά που καὶ αὐτὸς ὅτι
[230]	εὔπνουν τοῦ τόπου ὡς ἀγαπητὸν	καὶ	σφόδρα ἡδύ· ~θερινόν τε καὶ
[272]	ὁ συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ τε	καὶ	Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως; μὴ ἄλλως
[269]	ἐπιπλῆξαι εἰπόντας· ὦ Φαῖδρέ τε	καὶ	Σώκρατες, οὐ ~χρὴ χαλεπαίνειν ἀλλὰ
[246]	ζῷον τὸ ~σύμπαν ἐκλήθη, ψυχὴ	καὶ	σῶμα παγέν, θνητόν τ᾽ ἔσχεν
[241]	ἐν αὑτῷ καὶ προστάτην, ~νοῦν	καὶ	σωφροσύνην ἀντ᾽ ἔρωτος καὶ μανίας,
[250]	ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνης μὲν οὖν	καὶ	σωφροσύνης καὶ ὅσα ἄλλα τίμια
[230]	εἰμι· τὰ μὲν οὖν χωρία	καὶ	τὰ δένδρα ~οὐδέν μ᾽ ἐθέλει
[253]	ἐξ ἐκείνου λαμβάνουσι τὰ ἔθη	καὶ	τὰ ~ἐπιτηδεύματα, καθ᾽ ὅσον δυνατὸν
[254]	καθῄμαξεν καὶ τὰ σκέλη τε	καὶ	τὰ ἰσχία ~πρὸς τὴν γῆν
[267]	τά τε αὖ ~σμικρὰ μεγάλα	καὶ	τὰ μεγάλα σμικρὰ φαίνεσθαι ποιοῦσιν
[233]	ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας δὲ	καὶ	τὰ μὴ ἡδονῆς ἄξια παρ᾽
[252]	~καὶ ἕτοιμοι καθιερεύειν αὑτούς τε	καὶ	τὰ παιδικά. ~(καὶ οὕτω καθ᾽
[253]	ὅταν κτήσωνται, μιμούμενοι αὐτοί τε	καὶ	τὰ παιδικὰ πείθοντες ~καὶ ῥυθμίζοντες
[233]	τὸ ~βέλτιστον τά τε λεγόμενα	καὶ	τὰ πραττόμενα ἐπαινοῦσιν, τὰ μὲν
[254]	γλῶτταν καὶ τὰς γνάθους καθῄμαξεν	καὶ	τὰ σκέλη τε καὶ τὰ
[271]	λόγων τε καὶ ψυχῆς γένη	καὶ	τὰ τούτων παθήματα ~δίεισι πάσας
[259]	Ἐρατοῖ τοὺς ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς,	καὶ	ταῖς ἄλλαις οὕτως, κατὰ τὸ
[238]	~ἄγουσα, δῆλον οὗ τεύξεται προσρήματος·	καὶ	τἆλλα δὴ τὰ τούτων ἀδελφὰ
[250]	εἴδωλον ~παρείχετο εἰς ὄψιν ἰόν	καὶ	τἆλλα ὅσα ἐραστά· νῦν δὲ
[247]	ἐστιν ὂν ὄντως ἐπιστήμην ~οὖσαν·	καὶ	τἆλλα ὡσαύτως τὰ ὄντα ὄντως
[254]	χαλινόν, τήν τε ~κακηγόρον γλῶτταν	καὶ	τὰς γνάθους καθῄμαξεν καὶ τὰ
[233]	ἐποιούμεθα οὔτ᾽ ἂν τοὺς πατέρας	καὶ	τὰς μητέρας, οὔτ᾽ ἂν ~πιστοὺς
[232]	αὑτῶν βλάβῃ νομίζουσι γίγνεσθαι. διόπερ	καὶ	τὰς ~πρὸς τοὺς ἄλλους τῶν
[268]	ὅτι ὦ ἄριστε, ἀνάγκη μὲν	καὶ	~ταῦτ᾽ ἐπίστασθαι τὸν μέλλοντα ἁρμονικὸν
[269]	μαθήματα ἔχοντες ῥητορικὴν ᾠήθησαν ~(ηὑρηκέναι,	καὶ	ταῦτα δὴ διδάσκοντες ἄλλους ἡγοῦνταί
[274]	λόγος φησίν, ἐάν τις ἐθέλῃ,	καὶ	ταῦτα κάλλιστα ἐξ ἐκείνων γιγνόμενα.
[275]	οὔτε βοηθῆσαι δυνατὸς αὑτῷ. ~(Φαῖδρος)	καὶ	ταῦτά σοι ὀρθότατα εἴρηται. ~(Σωκράτης)
[241]	ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽ οὐκέτι διθυράμβους,	καὶ	~ταῦτα ψέγων; ἐὰν δ᾽ ἐπαινεῖν
[234]	αὐτοῦ πράγματος; ~(Σωκράτης) ~τί δέ;	καὶ	ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ τε
[278]	ἡγούμενος τό τε ἐναργὲς εἶναι	~καὶ	τέλεον καὶ ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν
[253]	οὖν τῶν ὡς ἀληθῶς ἐρώντων	καὶ	~τελετή, ἐάν γε διαπράξωνται ὃ
[244]	λατρείας, ὅθεν δὴ καθαρμῶν τε	καὶ	τελετῶν τυχοῦσα ἐξάντη ~ἐποίησε τὸν
[272]	καὶ ἀκαιρίαν διαγνόντι, ~καλῶς τε	καὶ	τελέως ἐστὶν ἡ τέχνη ἀπειργασμένη,
[273]	ὡς ἔοικε, σοφὸν εὑρὼν ἅμα	καὶ	τεχνικὸν ἔγραψεν ὡς ἐάν τις
[259]	τιμῆς· τῇ δὲ πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ	καὶ	τῇ μετ᾽ αὐτὴν Οὐρανίᾳ τοὺς
[244]	ταῦ ἐπεμβάλλοντες ~μαντικὴν ἐκάλεσαν. ἐπεὶ	καὶ	τήν γε τῶν ἐμφρόνων, ζήτησιν
[236]	~χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς τῇ διαθέσει	καὶ	τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος) ~συγχωρῶ ὃ
[233]	ἡδονὴν θεραπεύων συνέσομαί ~σοι, ἀλλὰ	καὶ	(τὴν μέλλουσαν ὠφελίαν ἔσεσθαι, οὐχ
[252]	ζῇ, ἕως ἂν ᾖ ἀδιάφθορος	καὶ	τὴν τῇδε πρώτην γένεσιν ~βιοτεύῃ,
[255]	τε καὶ ~ὥρμησε πτεροφυεῖν τε	καὶ	τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ ψυχὴν
[256]	~μανίας φέρονται· εἰς γὰρ σκότον	καὶ	τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐ
[229]	καὶ οὐκ ἀηδές, ἄλλως τε	καὶ	τήνδε ~τὴν ὥραν τοῦ ἔτους
[229]	~τὴν ὥραν τοῦ ἔτους τε	καὶ	τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε δή,
[241]	ἑτέρῳ τἀναντία ~τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν.	καὶ	τί δεῖ μακροῦ λόγου; περὶ
[252]	περιεπόλουν, ~ὅταν ὑπ᾽ Ἔρωτος ἁλῶσι	καί	τι οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι ὑπὸ τοῦ
[264]	τινες ~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος) ποῖον τοῦτο,	καὶ	τί πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι μὲν
[251]	σώματος ἰδέαν, πρῶτον μὲν ἔφριξε	καί	τι τῶν τότε ὑπῆλθεν ~αὐτὸν
[259]	τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ διάγοντάς τε	καὶ	~τιμῶντας τὴν ἐκείνων μουσικὴν ἀγγέλλουσιν,
[242]	ἐπίσχει ὃ ἂν μέλλω πράττειν	~καί	τινα φωνὴν ἔδοξα αὐτόθεν ἀκοῦσαι,
[248]	δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ,	καί	τινι συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης τε
[242]	γε ἀγγέλλεις. ἀλλὰ πῶς δὴ	καὶ	τίνι τούτῳ; ~(Σωκράτης) ~ἡνίκ᾽ ἔμελλον,
[240]	φύσις ἡδονήν τινα οὐκ ἄμουσον,	καί	τις ἑταίραν ὡς βλαβερὸν ψέξειεν
[265]	κακῶς ἐλέχθη, τὸ γοῦν σαφὲς	καὶ	τὸ αὐτὸ ~αὑτῷ ὁμολογούμενον διὰ
[242]	ποταμὸν διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιόν τε	καὶ	τὸ εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι
[260]	μή ~τι λέγωσι· καὶ δὴ	καὶ	τὸ νῦν λεχθὲν οὐκ ἀφετέον.
[269]	ἕκαστα τούτων πιθανῶς λέγειν τε	καὶ	τὸ ὅλον συνίστασθαι, ~οὐδὲν ἔργον
[274]	ἐκεῖ παλαιῶν ~τινα θεῶν, οὗ	καὶ	τὸ ὄρνεον ἱερὸν ὃ δὴ
[252]	ὅμως δὲ ἥ γε αἰτία	καὶ	τὸ πάθος ~τῶν ἐρώντων τοῦτο
[279]	~ταῦτ᾽ ἔσται· ἀλλὰ ἴωμεν, ἐπειδὴ	καὶ	τὸ πνῖγος ἠπιώτερον γέγονεν. ~(Σωκράτης)
[230]	τοῦ τε ἄγνου τὸ ὕψος	καὶ	τὸ σύσκιον πάγκαλον, καὶ ὡς
[266]	τὰ δὲ δεξιὰ ~κληθέντα, οὕτω	καὶ	τὸ τῆς παρανοίας ὡς ἓν>
[272]	γοῦν, ὦ Φαῖδρε, δίκαιον εἶναι	καὶ	τὸ τοῦ λύκου εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος)
[255]	τοῦ χρόνου ἥ τε ἡλικία	καὶ	τὸ χρεὼν ἤγαγεν εἰς (τὸ
[263]	~(Σωκράτης) ~ἄριστα λέγεις· ἀλλ᾽ εἰπὲ	καὶ	τόδε ἐγὼ γάρ τοι διὰ
[273]	αὐτὸν πεπάτηκας ἀκριβῶς· εἰπέτω τοίνυν	καὶ	τόδε ἡμῖν ~ὁ Τεισίας, μή
[271]	ἔστιν οὖν τόσα καὶ τόσα,	καὶ	τοῖα καὶ ~τοῖα, ὅθεν οἱ
[271]	τόσα καὶ τόσα, καὶ τοῖα	καὶ	~τοῖα, ὅθεν οἱ μὲν τοιοίδε,
[233]	τοῖς δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι, προσήκει	καὶ	τοῖς ἄλλοις μὴ ~τοὺς βελτίστους
[245]	ἑαυτό, οὔποτε λήγει κινούμενον, ἀλλὰ	καὶ	τοῖς ~ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτο
[246]	πτέρωμα, αἰσχρῷ δὲ καὶ κακῷ	καὶ	τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει τε καὶ
[234]	οὐχ ὑπερφυῶς τά τε ἄλλα	καὶ	τοῖς ~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι; ~(Σωκράτης) ~δαιμονίως
[257]	ἐκτέτεισται παλινῳδία, τά τε ἄλλα	καὶ	τοῖς ὀνόμασιν ἠναγκασμένη ~ποιητικοῖς τισιν
[227]	ὅσα ἄλλα (ἐμοί τε πρόσεστι	καὶ	τοῖς πολλοῖς ἡμῶν· ἦ γὰρ
[244]	ἔχοντα πρός τε τὸν παρόντα	καὶ	τὸν ἔπειτα χρόνον, ~λύσιν τῷ
[277]	τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀθάνατον παρέχειν ~ἱκανοί,	καὶ	τὸν ἔχοντα εὐδαιμονεῖν ποιοῦντες εἰς
[238]	ἄλλων ~ἐπιθυμιῶν ἐπιθυμία (γαστριμαργία τε	καὶ	τὸν ἔχοντα ταὐτὸν τοῦτο ~κεκλημένον
[267]	οἶμαι γὰρ ἂν σύμψηφον αὐτῷ	καὶ	τὸν Ἠλεῖον ξένον ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)
[274]	οἱ Ἕλληνες Αἰγυπτίας Θήβας καλοῦσι,	καὶ	τὸν θεὸν Ἄμμωνα, παρὰ τοῦτον
[257]	ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ. ἴσως δὲ	καὶ	τὸν λοιδορούμενον ~αὐτῷ οἴει ὀνειδίζοντα
[254]	πολλὰ κακίζων τόν τε ἡνίοχον	καὶ	τὸν ὁμόζυγα ὡς δειλίᾳ τε
[271]	οὕτω διῃρημένων, ~λόγων αὖ τόσα	καὶ	τόσα ἔστιν εἴδη, τοιόνδε ἕκαστον.
[271]	εἴδη ἔχει. ἔστιν οὖν τόσα	καὶ	τόσα, καὶ τοῖα καὶ ~τοῖα,
[254]	~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί τε	καὶ	τότε αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει
[237]	ὁμονοεῖτον, (ἔστι δὲ ~ὅτε στασιάζετον·	καὶ	τοτὲ μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε
[258]	καὶ ἄμοιρος γένηται λογογραφίας τε	καὶ	τοῦ ἄξιος εἶναι ~συγγράφειν, πενθεῖ
[257]	ὦ νεανία, τὸ δόγμα λέγεις,	καὶ	τοῦ (ἑταίρου συχνὸν ~διαμαρτάνεις, εἰ
[254]	ὑπὸ τοῦ χαλινοῦ τε ἔσχεν	καὶ	τοῦ πτώματος, μόγις ἐξαναπνεύσας ~ἐλοιδόρησεν
[268]	σμικράς, ὅταν τε ~βούληται οἰκτράς,	καὶ	τοὐναντίον αὖ φοβερὰς καὶ ἀπειλητικὰς
[252]	τρόπῳ πρός τε τοὺς ἐρωμένους	καὶ	τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ τε ~καὶ
[233]	ἄξιον παρακαλεῖν, ἀλλὰ τοὺς προσαιτοῦντας	καὶ	τοὺς ~δεομένους πλησμονῆς· ἐκεῖνοι γὰρ
[266]	ἴχνιον ὥστε θεοῖο. ~καὶ μέντοι	καὶ	τοὺς δυναμένους αὐτὸ δρᾶν εἰ
[243]	παῖς πρὸς ὃν ἔλεγον; ἵνα	καὶ	τοῦτο ἀκούσῃ, καὶ μὴ ἀνήκοος
[228]	βιβλίον ἃ ~μάλιστα ἐπεθύμει ἐπεσκόπει,	καὶ	τοῦτο δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ καθήμενος
[234]	ὦ ἑταῖρε, ὥστε με ἐκπλαγῆναι.	καὶ	τοῦτο ἐγὼ ἔπαθον διὰ σέ,
[231]	δῆλον ὅτι, ~ἐὰν ἐκείνοις δοκῇ,	καὶ	τούτους κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι πῶς
[256]	διανοίᾳ πράττοντες. φίλω μὲν οὖν	καὶ	τούτω, ἧττον δὲ ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν
[252]	τὴν τῇδε πρώτην γένεσιν ~βιοτεύῃ,	καὶ	τούτῳ τῷ τρόπῳ πρός τε
[253]	ὅσον δυνατὸν θεοῦ ἀνθρώπῳ μετασχεῖν·	καὶ	τούτων δὴ τὸν ~ἐρώμενον αἰτιώμενοι
[238]	πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ καὶ πολυμερές	καὶ	~τούτων τῶν ἰδεῶν ἐκπρεπὴς ἣ
[272]	ἵνα μὴ μάτην πολλὴν ἀπίῃ	καὶ	τραχεῖαν, ἐξὸν ὀλίγην τε καὶ
[235]	τι σὺ ἄλλο λέγεις, δὶς	καὶ	τρὶς τὰ αὐτὰ ~εἰρηκέναι, ὡς
[270]	ἀλλὰ τέχνῃ, τῷ μὲν φάρμακα	καὶ	~τροφὴν προσφέρων ὑγίειαν καὶ ῥώμην
[245]	ὠφελίᾳ ὁ ἔρως ~τῷ ἐρῶντι	καὶ	τῷ ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν ἐπιπέμπεται.
[253]	παιδικά, ἀλλ᾽ ~εἰς ὁμοιότητα (αὑτοῖς	καὶ	τῷ θεῷ ὃν ἂν τιμῶσι
[249]	ἐξ ἀρίστων τῷ τε ἔχοντι	καὶ	τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται, καὶ
[264]	ἔχειν καὶ ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοις	καὶ	τῷ ὅλῳ γεγραμμένα. ~(Φαῖδρος) πῶς
[268]	τούτων σύστασιν πρέπουσαν ἀλλήλοις τε	καὶ	τῷ ὅλῳ συνισταμένην. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽
[278]	διδασκομένοις καὶ μαθήσεως χάριν λεγομένοις	καὶ	τῷ ὄντι γραφομένοις ἐν ψυχῇ
[275]	ἐσόμενον, πολλῆς ἂν εὐηθείας γέμοι	καὶ	τῷ ~ὄντι τὴν Ἄμμωνος μαντείαν
[238]	τοῦ λόγου τε τοῦ ἀρίστου	καὶ	τῶν ἄλλων ~ἐπιθυμιῶν ἐπιθυμία (γαστριμαργία
[232]	ἐπεθύμησαν ἢ τὸν ~τρόπον ἔγνωσαν	καὶ	τῶν ἄλλων οἰκείων ἔμπειροι ἐγένοντο,
[244]	μέλλοντος διά τε ~ὀρνίθων ποιουμένων	καὶ	τῶν ἄλλων σημείων, ἅτ᾽ ἐκ
[236]	τοιαῦτα ἐατέα καὶ συγγνωστέα λέγοντι·	καὶ	τῶν μὲν τοιούτων ~οὐ τὴν
[244]	τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι, ~ὅτι	καὶ	τῶν παλαιῶν οἱ τὰ ὀνόματα
[257]	ἀλλὰ τῶν προτέρων τε συγγνώμην	καὶ	~τῶνδε χάριν ἔχων, εὐμενὴς καὶ
[251]	νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ καὶ παιδοσπορεῖν,	~καὶ	ὕβρει προσομιλῶν οὐ δέδοικεν (οὐδ᾽
[245]	ἀθάνατον· τὸ δ᾽ ἄλλο κινοῦν	καὶ	ὑπ᾽ ~ἄλλου κινούμενον, παῦλαν ἔχον
[241]	οὐκ ἄρα ἔδει ~ποτὲ ἐρῶντι	καὶ	ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀνοήτῳ χαρίζεσθαι, (ἀλλὰ
[240]	πρὸς ἅπαντας, ἀκαίρους τε ἐπαίνους	καὶ	ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι, ~ὡς δ᾽ αὕτως
[249]	ἡμῶν ἡ ψυχὴ ~συμπορευθεῖσα θεῷ	καὶ	ὑπεριδοῦσα ἃ νῦν εἶναί φαμεν,
[238]	ἐπιθυμία (πρὸς ἡδονὴν ἀχθεῖσα κάλλους,	καὶ	~ὑπὸ αὖ τῶν ἑαυτῆς συγγενῶν
[257]	ἐτῶν περὶ γῆν ~κυλινδουμένην αὐτὴν	καὶ	ὑπὸ γῆς ἄνουν παρέξει. ~αὕτη
[242]	~(Φαῖδρος) πῶς δή; ~(Σωκράτης) εὐήθη	καὶ	ὑπό τι ἀσεβῆ· οὗ τίς
[232]	μὲν ἐρῶντας, οὕτως ἂν οἰομένους	καὶ	~ὑπὸ τῶν ἄλλων ζηλοῦσθαι ὥσπερ
[239]	ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται, ἥττω δὲ	~καὶ	ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων δὲ
[241]	προτέρας ἀνοήτου ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά τε	καὶ	ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν ἤδη
[230]	πλάτανος αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής τε	~καὶ	ὑψηλή, τοῦ τε ἄγνου τὸ
[259]	μούσας γεγονέναι, γενομένων δὲ ~Μουσῶν	καὶ	φανείσης ᾠδῆς οὕτως ἄρα τινὲς
[256]	σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη, θνητά τε	καὶ	~φειδωλὰ οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν ὑπὸ πλήθους
[261]	καὶ πολλά, μένοντά τε αὖ	καὶ	φερόμενα; ~(Φαῖδρος) μάλα γε. ~(Σωκράτης)
[256]	καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν	καὶ	φιλεῖ, ὡς σφόδρ᾽ εὔνουν ἀσπαζόμενος,
[260]	~ἆρ᾽ οὖν οὐ κρεῖττον γελοῖον	καὶ	φίλον ἢ δεινόν τε καὶ
[256]	οὖν εἰς τεταγμένην τε δίαιταν	καὶ	φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ ~βελτίω τῆς
[232]	ὑφ᾽ αὑτῶν, ἐπαρθῆναι τῷ λέγειν	καὶ	~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι πρὸς ἅπαντας ὅτι
[239]	γὰρ καὶ μητρὸς καὶ συγγενῶν	καὶ	φίλων στέρεσθαι ἂν αὐτὸν ~δέξαιτο,
[266]	οἷός τε ὦ λέγειν τε	καὶ	φρονεῖν· ἐάν τέ τιν᾽ ἄλλον
[239]	ἐραστὴν ἐρωμένῳ ἀνάγκη γιγνομένων τε	καὶ	φύσει ἐνόντων ~(τῶν) μὲν ἥδεσθαι,
[275]	ὡς ἐπὶ ~τὸ πλῆθος ὄντες,	καὶ	χαλεποὶ συνεῖναι, δοξόσοφοι γεγονότες ἀντὶ
[236]	τῶν δὲ μὴ ἀναγκαίων τε	καὶ	~χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς τῇ διαθέσει
[268]	ὥστε ~θερμαίνειν (τ᾽ ἐὰν βούλωμαι	καὶ	ψύχειν, καὶ ἐὰν μὲν δόξῃ
[271]	δὴ διαταξάμενος τὰ λόγων τε	καὶ	ψυχῆς γένη καὶ τὰ τούτων
[251]	ἀναπνοὴν δὲ ~λαβοῦσα κέντρων τε	καὶ	ὠδίνων ἔληξεν, ~ἡδονὴν δ᾽ αὖ
[235]	αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι, ὅπως τε	καὶ	ὧντινων ἤκουσα. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ ὦ
[238]	περὶ οὗ βουλευτέον, εἴρηταί τε	καὶ	ὥρισται, ~βλέποντες δὲ δὴ πρὸς
[255]	διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει τε	καὶ	~ὥρμησε πτεροφυεῖν τε καὶ τὴν
[251]	δὲ τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε	καὶ	ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ τῆς ῥίζης
[230]	ὕψος καὶ τὸ σύσκιον πάγκαλον,	καὶ	ὡς ἀκμὴν ἔχει ~τῆς ἄνθης,
[275]	ὦ Φαῖδρε, τοῦτ᾽ ἔχει γραφή,	καὶ	ὡς ἀληθῶς ὅμοιον ζωγραφίᾳ. ~καὶ
[235]	καὶ σήν. ~(Σωκράτης) ~φίλτατος εἶ	καὶ	ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε,
[252]	καλῶν πρὸς τρόπου ἐκλέγεται ἕκαστος,	~καὶ	ὡς θεὸν αὐτὸν ἐκεῖνον ὄντα
[239]	τε καὶ θεραπείαν οἵαν τε	καὶ	ὡς θεραπεύσει οὗ ἂν ~γένηται
[230]	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,	καὶ	ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~γενομένων
[262]	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,	καὶ	ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων
[263]	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,	καὶ	ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν ~τούτων
[274]	τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης τε	καὶ	ὠφελίας τοῖς μέλλουσι χρῆσθαι· ~καὶ
[239]	πολλῶν μὲν ἄλλων συνουσιῶν ἀπείργοντα	~καὶ	ὠφελίμων ὅθεν ἂν μάλιστ᾽ ἀνὴρ
[239]	τε καὶ ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι	μεγάλαι	οἱ μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ
[270]	τί δή; ~(Σωκράτης) ~πᾶσαι ὅσαι	μεγάλαι	τῶν τεχνῶν προσδέονται (ἀδολεσχίας καὶ
[273]	ποῖον; ~(Σωκράτης) ~ὅτι, ὦ Τεισία,	πάλαι	ἡμεῖς, πρὶν καὶ σὲ παρελθεῖν,
[257]	~γίγνεσθαι. τὸν λόγον δέ σου	πάλαι	θαυμάσας ἔχω, ὅσῳ καλλίω τοῦ
[242]	γὰρ ἔθραξε μέν τι καὶ	πάλαι	λέγοντα τὸν λόγον, καί πως
[251]	εἶδος· πᾶσα γὰρ ἦν τὸ	πάλαι	πτερωτή. ~(ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ
[231]	ὃν εἶχον πόνον προστιθέντες (ἡγοῦνται	πάλαι	τὴν ~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι χάριν τοῖς
[251]	τὰ περὶ τὴν ~ἔκφυσιν, ἃ	πάλαι	ὑπὸ σκληρότητος συμμεμυκότα εἶργε μὴ
[248]	δ᾽ οὔ. αἱ δὲ δὴ	ἄλλαι	γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι τοῦ ἄνω
[249]	τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ δὲ	ἄλλαι,	ὅταν τὸν ~πρῶτον βίον τελευτήσωσιν,
[248]	μὲν θεῶν βίος· αἱ δὲ	ἄλλαι	ψυχαί, ἡ μὲν ἄριστα θεῷ
[248]	κακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ μὲν ~χωλεύονται,	πολλαὶ	δὲ πολλὰ πτερὰ θραύονται· πᾶσαι
[247]	~κατὰ τάξιν ἣν ἕκαστος ἐτάχθη.	~πολλαὶ	μὲν οὖν καὶ μακάριαι θέαι
[248]	γίγνεται, οὗ δὴ κακίᾳ ἡνιόχων	πολλαὶ	μὲν ~χωλεύονται, πολλαὶ δὲ πολλὰ
[228]	πολὺ κράτιστόν ἐστιν οὕτως ὅπως	δύναμαι	λέγειν, ὥς μοι δοκεῖς ~σὺ
[229]	ὦ φίλε, τούτου τόδε. οὐ	δύναμαί	πω κατὰ ~τὸ Δελφικὸν γράμμα
[268]	αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι ὅτι ἐγὼ	ἐπίσταμαι	τοιαῦτ᾽ ἄττα σώμασι προσφέρειν, ὥστε
[242]	πρὸς ἀνθρώπων ἀμείψω· ~νῦν δ᾽	ᾔσθημαι	τὸ ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις δὲ
[263]	διὰ τὸ ἐνθουσιαστικὸν οὐ πάνυ	~μέμνημαι	εἰ ὡρισάμην ἔρωτα ἀρχόμενος τοῦ
[264]	εἰμί, Μίδα δ᾽ ἐπὶ σήματι	κεῖμαι.	~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ τε νάῃ
[258]	τί γάρ; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο	οἶμαι	αἰσχρὸν ἤδη, τὸ μὴ καλῶς
[267]	~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν δὲ οὐ λέγομεν;	οἶμαι	γὰρ ἂν σύμψηφον αὐτῷ καὶ
[242]	ὦ Φαῖδρε, καὶ ἀτεχνῶς θαυμάσιος.	οἶμαι	γὰρ ἐγὼ ~τῶν ἐπὶ τοῦ
[235]	συνειδὼς ἐμαυτῷ ἀμαθίαν· λείπεται δὴ	οἶμαι	ἐξ ἀλλοτρίων ~ποθὲν (ναμάτων διὰ
[266]	τεκμήρια, τέταρτον ~εἰκότα· καὶ πίστωσιν	οἶμαι	καὶ ἐπιπίστωσιν λέγειν τόν γε
[276]	φίλε Φαῖδρε, οὕτω· πολὺ δ᾽	οἶμαι	καλλίων σπουδὴ περὶ αὐτὰ γίγνεται,
[268]	~καὶ οὗτοι ἄν, ὦ Σώκρατες,	οἶμαι	καταγελῷεν εἴ τις οἴεται τραγῳδίαν
[268]	~ἀλλ᾽ οὐκ ἂν ἀγροίκως γε	οἶμαι	λοιδορήσειαν, ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν μουσικὸς
[228]	~περίπατον ᾔει, ὡς μὲν ἐγὼ	οἶμαι,	νὴ τὸν κύνα, ἐξεπιστάμενος τὸν
[268]	ἃ ἐρωτᾷς; ~(Φαῖδρος) ~εἰπεῖν ἂν	οἶμαι	ὅτι μαίνεται ἅνθρωπος, καὶ ἐκ
[234]	μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι. ἐγὼ μὲν	~οἶμαι	οὐδ᾽ ἂν τὸν ἐρῶντα πρὸς
[235]	ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν· τοῦτο δὲ	οἶμαι	~οὐδ᾽ ἂν τὸν φαυλότατον παθεῖν
[263]	τοῦτο λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά γε	οἶμαι	πρὸς ἑκάστῳ γιγνόμενον μὴ λανθάνειν
[266]	καλῶς γε ὑπέμνησας. προοίμιον μὲν	οἶμαι	πρῶτον ὡς δεῖ τοῦ λόγου
[264]	διιδεῖν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ τόδε γε	οἶμαί	σε φάναι ἄν, δεῖν πάντα
[236]	ἄλλ᾽ ἄττα ἕξειν λέγειν; ~ἀλλ᾽	οἶμαι	τὰ μὲν τοιαῦτα ἐατέα καὶ
[252]	διὰ ~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι δὲ	οἶμαί	τινες Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν ἀποθέτων
[270]	εὐφυὴς εἶναι ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ	οἶμαι	τοιούτῳ ὄντι Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας ἐμπλησθεὶς
[240]	τέρπειν τὸν ἥλικα ἡ γὰρ	οἶμαι	χρόνου ἰσότης ἐπ᾽ ἴσας ἡδονὰς
[241]	ὦ μακάριε, ὅτι ἤδη ἔπη	φθέγγομαι	ἀλλ᾽ οὐκέτι διθυράμβους, καὶ ~ταῦτα
[238]	νῦν ~γὰρ οὐκέτι πόρρω διθυράμβων	φθέγγομαι.	~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων
[231]	μὴ διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν	δέομαι,	~ὅτι οὐκ ἐραστὴς ὤν σου
[262]	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν	δέομαι,	ὅτι οὐκ ~ἐραστὴς ὢν σοῦ
[264]	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν	δέομαι,	ὅτι ~οὐκ ἐραστὴς ὢν σοῦ
[278]	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν ἔγωγε	βούλομαί	τε καὶ εὔχομαι ἃ λέγεις.
[235]	ὦ δαιμόνιε, τὸ στῆθος ἔχων	αἰσθάνομαι	παρὰ ~ταῦτα ἂν ἔχειν εἰπεῖν
[243]	διὰ ~τὴν τοῦ Ἔρωτος κακηγορίαν	πειράσομαι	αὐτῷ ἀποδοῦναι τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ
[236]	~ἀλλ᾽ ὦ μακάριε Φαῖδρε, γελοῖος	ἔσομαι	παρ᾽ ἀγαθὸν ποιητὴν ἰδιώτης ~αὐτοσχεδιάζων
[235]	ἐγώ σοι οὐκέτι οἷός τ᾽	ἔσομαι	πιθέσθαι· παλαιοὶ γὰρ καὶ σοφοὶ
[233]	οὐ τὴν παροῦσαν ἡδονὴν θεραπεύων	συνέσομαί	~σοι, ἀλλὰ καὶ (τὴν μέλλουσαν
[243]	ἀνέβλεψεν. ἐγὼ ~οὖν σοφώτερος ἐκείνων	γενήσομαι	κατ᾽ αὐτό γε τοῦτο· πρὶν
[227]	Λυσίου, ὦ Σώκρατες, τοῦ Κεφάλου,	πορεύομαι	δὲ πρὸς περίπατον ~ἔξω τείχους·
[279]	ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης· ὃ μέντοι	μαντεύομαι	(κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος)
[242]	κἀγὼ τὸν ποταμὸν τοῦτον διαβὰς	ἀπέρχομαι	πρὶν ~ὑπὸ σοῦ τι μεῖζον
[278]	οὖν ἔγωγε βούλομαί τε καὶ	εὔχομαι	ἃ λέγεις. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἤδη
[257]	λόγων τὸν βίον ποιῆται. ~(Φαῖδρος)	~συνεύχομαί	σοι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ ἄμεινον
[228]	ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνοῶ, καὶ ἐμαυτοῦ	ἐπιλέλησμαι.	ἀλλὰ γὰρ οὐδέτερά ~ἐστι τούτων·
[236]	Σώκρατες, Σωκράτην ἀγνοῶ, ~καὶ ἐμαυτοῦ	ἐπιλέλησμαι,	καὶ ὅτι ἐπεθύμει μὲν λέγειν,
[235]	~νωθείας αὖ καὶ αὐτὸ τοῦτο	ἐπιλέλησμαι,	ὅπως τε καὶ ὧντινων ἤκουσα.
[229]	ἄλλως μὲν τὰ τοιαῦτα χαρίεντα	~ἡγοῦμαι,	λίαν δὲ δεινοῦ καὶ ἐπιπόνου
[227]	πειθόμενος Ἀκουμενῷ κατὰ τὰς ὁδοὺς	ποιοῦμαι	τοὺς περιπάτους· ~φησὶ γὰρ ἀκοπωτέρους
[235]	~ἐγώ, ὥσπερ οἱ ἐννέα ἄρχοντες,	ὑπισχνοῦμαι	χρυσῆν εἰκόνα ἰσομέτρητον εἰς ~Δελφοὺς
[264]	τι λέγεσθαι, ἐννοεῖς που, ὡς	~ἐγᾦμαι.	~(Φαῖδρος) σκώπτεις τὸν λόγον ἡμῶν,
[262]	~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε, ὦ Φαῖδρε,	αἰτιῶμαι	τοὺς ἐντοπίους θεούς· ἴσως δὲ
[268]	προσφέρειν, ὥστε ~θερμαίνειν (τ᾽ ἐὰν	βούλωμαι	καὶ ψύχειν, καὶ ἐὰν μὲν
[238]	πολλάκις νυμφόληπτος προϊόντος τοῦ λόγου	γένωμαι,	μὴ θαυμάσῃς· τὰ νῦν ~γὰρ
[241]	ἐὰν δ᾽ ἐπαινεῖν τὸν ἕτερον	ἄρξωμαι,	τί με οἴει ποιήσειν; ἆρ᾽
[237]	βλέπων πρὸς σὲ ~ὑπ᾽ αἰσχύνης	διαπορῶμαι.	~(Φαῖδρος) λέγε μόνον, τὰ δ᾽
[266]	φρονεῖν· ἐάν τέ τιν᾽ ἄλλον	ἡγήσωμαι	δυνατὸν εἰς ἓν ~καὶ ἐπὶ
[242]	οὐκ ἐᾷ ἀπιέναι πρὶν ἂν	~ἀφοσιώσωμαι,	ὡς δή τι ἡμαρτηκότα εἰς
[261]	Παλαμήδους ἀνήκοος γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ	ναὶ	μὰ Δί᾽ ἔγωγε τῶν Νέστορος,
[227]	ὡς ἔοικεν, ἐν ἄστει. ~(Φαῖδρος)	~ναί,	παρ᾽ Ἐπικράτει, ἐν τῇδε τῇ
[263]	ποιεῖ λεκτέον· ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ παντὶ
[266]	τὰ κομψὰ τῆς τέχνης; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~δεύτερον δὲ δὴ διήγησίν
[271]	ποιεῖν ~ἐπιχειρεῖ. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~δῆλον ἄρα ὅτι ὁ
[265]	τὸν ἔρωτα. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~μανίας δέ γε εἴδη
[274]	ἀπρεπῶς, λοιπόν. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~οἶσθ᾽ οὖν ὅπῃ μάλιστα
[261]	δικαίου τε καὶ ἀδίκου; ~(Φαῖδρος)	ναί.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνῃ τοῦτο
[264]	δεῖν πάντα λόγον ὥσπερ ζῷον	συνεστάναι	~σῶμά τι ἔχοντα αὐτὸν αὑτοῦ,
[264]	~ἀλλὰ τόδε γε οἶμαί σε	φάναι	ἄν, δεῖν πάντα λόγον ὥσπερ
[273]	μὲν δειλὸν μὴ ~ὑπὸ μόνου	φάναι	τοῦ ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι, τὸν δὲ
[237]	ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι καλῶς (βουλεύσεσθαι·	εἰδέναι	~δεῖ περὶ οὗ ἂν ᾖ
[231]	νοσεῖν μᾶλλον ἢ ~σωφρονεῖν, καὶ	εἰδέναι	ὅτι κακῶς φρονοῦσιν, ἀλλ᾽ οὐ
[241]	χρή, ὦ παῖ, συννοεῖν, καὶ	εἰδέναι	τὴν ἐραστοῦ φιλίαν ὅτι οὐ
[271]	(τὸν μέλλοντα ῥητορικὸν ~ἔσεσθαι ἀνάγκη	εἰδέναι	ψυχὴ ὅσα εἴδη ἔχει. ἔστιν
[262]	τῶν ὄντων καὶ ἀνομοιότητα ἀκριβῶς	διειδέναι.	~(Φαῖδρος) ἀνάγκη μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)
[238]	σοί, ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον πάθος	πεπονθέναι;	~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν, ὦ
[255]	ᾗ πέφυκεν ἐπὶ τὴν ψυχὴν	ἰέναι	~ἀφικόμενον καὶ ἀναπτερῶσαν, (τὰς διόδους
[229]	τὸ ὑδάτιον βρέχουσι τοὺς πόδας	ἰέναι,	καὶ οὐκ ἀηδές, ἄλλως τε
[254]	σύζυγί τε καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει	~ἰέναι	τε πρὸς τὰ παιδικὰ καὶ
[239]	ἓν κεφάλαιον ~ὁρισαμένους ἐπ᾽ ἄλλο	ἰέναι·	τὸ γὰρ τοιοῦτον σῶμα ἐν
[249]	τὸ σχῆμα. δεῖ γὰρ ἄνθρωπον	~συνιέναι	κατ᾽ εἶδος λεγόμενον, ἐκ πολλῶν
[230]	τείχους ἔμοιγε δοκεῖς τὸ παράπαν	ἐξιέναι.	~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ μοι, ὦ ἄριστε.
[242]	ἀκοῦσαι, ἥ με οὐκ ἐᾷ	ἀπιέναι	πρὶν ἂν ~ἀφοσιώσωμαι, ὡς δή
[270]	πάντῃ τελεσιουργὸν ~ἔοικεν ἐντεῦθέν ποθεν	εἰσιέναι.	ὃ καὶ Περικλῆς πρὸς τῷ
[254]	(ὁμολογίαν· καὶ πάλιν οὐκ ἐθέλοντας	~προσιέναι	ἀναγκάζων μόγις συνεχώρησεν δεομένων εἰς
[263]	~οὐκοῦν τὸν μέλλοντα τέχνην ῥητορικὴν	μετιέναι	πρῶτον μὲν δεῖ ταῦτα ὁδῷ
[234]	γάρ σοι παίζειν καὶ οὐχὶ	ἐσπουδακέναι;	~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽
[242]	(λόγων μηδένα πλείους ἢ σὲ	πεποιηκέναι	~γεγενῆσθαι ἤτοι αὐτὸν λέγοντα ἢ
[269]	γράφουσιν, καὶ ἔμοιγε δοκεῖς ἀληθῆ	~εἰρηκέναι·	ἀλλὰ δὴ τὴν τοῦ τῷ
[236]	λέγεις· μετρίως γάρ μοι δοκεῖς	εἰρηκέναι.	ποιήσω οὖν καὶ ἐγὼ οὕτως·
[235]	δὶς καὶ τρὶς τὰ αὐτὰ	~εἰρηκέναι,	ὡς οὐ πάνυ εὐπορῶν τοῦ
[267]	Πρόδικος ἐγέλασεν, καὶ ~μόνος αὐτὸς	ηὑρηκέναι	ἔφη ὧν δεῖ λόγων τέχνην·
[269]	ἀναγκαῖα μαθήματα ἔχοντες ῥητορικὴν ᾠήθησαν	~(ηὑρηκέναι,	καὶ ταῦτα δὴ διδάσκοντες ἄλλους
[230]	τῆς ~ἐμῆς ἐξόδου τὸ φάρμακον	ηὑρηκέναι.	ὥσπερ γὰρ οἱ τὰ πεινῶντα
[267]	~γῆρας καὶ πενίαν ἑλκομένων λόγων	κεκρατηκέναι	τέχνῃ μοι φαίνεται τὸ τοῦ
[253]	ἰόντες ζητοῦσι τὸν σφέτερον παῖδα	~πεφυκέναι,	καὶ ὅταν κτήσωνται, μιμούμενοι αὐτοί
[256]	πίστεις τὰς ~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν	δεδωκέναι	τε καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ
[231]	προστιθέντες (ἡγοῦνται πάλαι τὴν ~ἀξίαν	ἀποδεδωκέναι	χάριν τοῖς ἐρωμένοις· τοῖς δὲ
[250]	τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ ἄδικον	τραπόμεναι	~λήθην ὧν τότε εἶδον ἱερῶν
[248]	οὔ. αἱ δὲ δὴ ἄλλαι	γλιχόμεναι	μὲν ἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται,
[247]	πρόκειται. αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι	καλούμεναι,	~ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς ἄκρῳ γένωνται,
[249]	βίου. ~τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι	ἀφικνούμεναι	ἐπὶ κλήρωσίν τε καὶ αἵρεσιν
[259]	οὗτοι ἄνθρωποι τῶν πρὶν μούσας	γεγονέναι,	γενομένων δὲ ~Μουσῶν καὶ φανείσης
[278]	αὐτῶν τοὺς βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν	γεγονέναι,	ἐν δὲ ~τοῖς διδασκομένοις καὶ
[229]	λεχθῆναι ὑπὸ τοῦ Βορέου ἀνάρπαστον	~(γεγονέναι	ἢ ἐξ Ἀρείου πάγου· λέγεται
[268]	ἢ ~περιτυχὼν φαρμακίοις ἰατρὸς οἴεται	γεγονέναι,	οὐδὲν ἐπαΐων τῆς τέχνης. ~(Σωκράτης)
[274]	γελοῖον ἤρου· ἀλλ᾽ ἃ φῂς	ἀκηκοέναι	λέγε. ~(Σωκράτης) ἤκουσα τοίνυν περὶ
[263]	δεῖ ταῦτα ὁδῷ ~διῃρῆσθαι, καὶ	εἰληφέναι	τινὰ χαρακτῆρα ἑκατέρου τοῦ εἴδους,
[265]	τὸ ἐπαινεῖν ἔσχεν ὁ ~λόγος	μεταβῆναι.	~(Φαῖδρος) πῶς δὴ οὖν αὐτὸ
[234]	οὖν, ὦ ἑταῖρε, ὥστε με	ἐκπλαγῆναι.	καὶ τοῦτο ἐγὼ ἔπαθον διὰ
[234]	τε καὶ σοῦ τὸν λόγον	ἐπαινεθῆναι,	ὡς τὰ δέοντα ~εἰρηκότος τοῦ
[264]	ἔκ τινος ἀνάγκης δεύτερον δεῖν	τεθῆναι,	ἤ τι ἄλλο τῶν ῥηθέντων;
[239]	πόρρωθεν εἴργειν, περίφοβον ὄντα τοῦ	~καταφρονηθῆναι·	τά τε ἄλλα μηχανᾶσθαι ὅπως
[256]	συγκατακέωνται, ~οἷός ἐστι μὴ ἂν	ἀπαρνηθῆναι	τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ
[258]	γάρ που ἐκείνων γε ὧν	προλυπηθῆναι	δεῖ ἢ μηδὲ ~ἡσθῆναι, ὃ
[235]	ἔχει. τῶν γὰρ ~ἐνόντων ἀξίως	ῥηθῆναι	ἐν τῷ πράγματι οὐδὲν παραλέλοιπεν,
[242]	αἴτιός μοι γεγενῆσθαι λόγῳ τινὶ	ῥηθῆναι.	~(Φαῖδρος) οὐ πόλεμόν γε ἀγγέλλεις.
[274]	τέχνας ἐπέδειξεν, καὶ ἔφη δεῖν	διαδοθῆναι	τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις· ὁ δὲ
[232]	ζηλοῦσθαι ὥσπερ αὐτοὺς ὑφ᾽ αὑτῶν,	ἐπαρθῆναι	τῷ λέγειν καὶ ~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι
[243]	~πᾶσα ἀνάγκη Λυσίαν ὑπ᾽ ἐμοῦ	~(ἀναγκασθῆναι	γράψαι αὖ περὶ τοῦ αὐτοῦ
[242]	πρὶν ~ὑπὸ σοῦ τι μεῖζον	ἀναγκασθῆναι.	~(Φαῖδρος) ~μήπω γε, ὦ Σώκρατες,
[258]	ὧν προλυπηθῆναι δεῖ ἢ μηδὲ	~ἡσθῆναι,	ὃ δὴ ὀλίγου πᾶσαι αἱ
[277]	τέχνῃ ἔσεσθαι καθ᾽ ὅσον πέφυκε	μεταχειρισθῆναι	τὸ ~λόγων γένος, οὔτε τι
[233]	αὐτοῖς ποιῆσαι, ~ἀλλὰ ταῦτα μνημεῖα	καταλειφθῆναι	τῶν μελλόντων ἔσεσθαι. καὶ μὲν
[229]	~ὦσαι, καὶ οὕτω δὴ τελευτήσασαν	λεχθῆναι	ὑπὸ τοῦ Βορέου ἀνάρπαστον ~(γεγονέναι
[277]	μεγάλης ~ἄξιον σπουδῆς γραφῆναι, οὐδὲ	λεχθῆναι	ὡς οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως
[261]	ὁ τέχνῃ τοῦτο δρῶν ποιήσει	φανῆναι	τὸ (αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς τοτὲ
[229]	πόα καθίζεσθαι ἢ ἂν βουλώμεθα	~κατακλινῆναι.	~(Σωκράτης) προάγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ
[245]	τε γῆν εἰς ἓν συμπεσοῦσαν	στῆναι	καὶ μήποτε αὖθις ἔχειν ὅθεν
[232]	~διαφορᾶς γενομένης κοινὴν ἂν> ἀμφοτέροις	καταστῆναι	τὴν (συμφοράν, ~προεμένου δέ σου
[277]	ἄνευ μέτρου μεγάλης ~ἄξιον σπουδῆς	γραφῆναι,	οὐδὲ λεχθῆναι ὡς οἱ ῥαψῳδούμενοι
[260]	ἀκήκοα, ὦ φίλε Σώκρατες, ~οὐκ	(εἶναι	ἀνάγκην τῷ μέλλοντι ῥήτορι ἔσεσθαι
[273]	περὶ τοὺς λόγους τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι	εἶναι·	ἀνεμνήσθην γὰρ ὅτι ἐν τῷ
[270]	ἀξίως λόγου κατανοῆσαι οἴει δυνατὸν	εἶναι	ἄνευ τῆς τοῦ ὅλου ~φύσεως;
[248]	μέχρι τε τῆς ~ἑτέρας περιόδου	εἶναι	ἀπήμονα, κἂν ἀεὶ τοῦτο δύνηται
[245]	ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸ ἀνάγκη	εἶναι.	ἀρχῆς γὰρ δὴ ~ἀπολομένης οὔτε
[270]	~πολυειδές ἐστιν οὗ πέρι βουλησόμεθα	εἶναι	αὐτοὶ τεχνικοὶ καὶ ἄλλον δυνατοὶ
[239]	μάλιστ᾽ ἀνὴρ γίγνοιτο, μεγάλης αἴτιον	εἶναι	βλάβης, ~μεγίστης δὲ τῆς ὅθεν
[260]	ἀληθείας. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος"	εἶναι	δεῖ, ὦ Φαῖδρε, ὃ ἂν
[271]	πολυειδές· τοῦτο γάρ φαμεν φύσιν	εἶναι	~δεικνύναι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν.
[278]	ὦ Φαῖδρε, καλεῖν ἔμοιγε μέγα	εἶναι	δοκεῖ καὶ θεῷ μόνῳ πρέπειν·
[275]	σοι ~γενόμενοι ἄνευ διδαχῆς πολυγνώμονες	(εἶναι	δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς ἐπὶ ~τὸ
[230]	κορῶν τε καὶ ἀγαλμάτων ἔοικεν	εἶναι.	~(εἰ δ᾽ αὖ βούλει, τὸ
[270]	καὶ Περικλῆς πρὸς τῷ εὐφυὴς	εἶναι	ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ οἶμαι τοιούτῳ
[257]	νῦν παρὰ τοῖς καλοῖς ~τίμιον	εἶναι.	~(ἐν τῷ πρόσθεν δ᾽ εἴ
[232]	~εἰ ἔτι τότε βουλήσονται φίλοι	εἶναι,	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(τοῖς
[255]	οἴεται οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν	εἶναι.	ἐπιθυμεῖ δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν,
[269]	μέν σοι ὑπάρχει φύσει ῥητορικῷ	εἶναι,	ἔσῃ ~ῥήτωρ ἐλλόγιμος, προσλαβὼν ἐπιστήμην
[252]	δὴ οὖν Διὸς δῖόν τινα	~εἶναι	ζητοῦσι τὴν ψυχὴν τὸν ὑφ᾽
[263]	~Λυσίου τοῦ Κεφάλου πρὸς λόγους	εἶναι.	ἢ οὐδὲν λέγω, ἀλλὰ καὶ
[268]	τις οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο τι	εἶναι	~ἢ τὴν τούτων σύστασιν πρέπουσαν
[260]	ἢ δεινόν τε καὶ ἐχθρὸν	(εἶναι	ἢ φίλον) ~(Φαῖδρος) φαίνεται. ~(Σωκράτης)
[274]	αὐτῷ δὲ ὄνομα τῷ δαίμονι	εἶναι	~Θεύθ. τοῦτον δὴ πρῶτον ἀριθμόν
[268]	καὶ ἐπιστάμενος αὐτὰ ~ἀξιῶ ἰατρικὸς	εἶναι	καὶ ἄλλον ποιεῖν ᾧ ἂν
[250]	ταύτην ἔσχε ~μοῖραν, ὥστ᾽ ἐκφανέστατον	εἶναι	(καὶ ἐρασμιώτατον. ὁ μὲν οὖν
[246]	~μέν ἐστι, πάντῃ πάντως θείας	εἶναι	καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ δὲ
[277]	παιδιάν τε ἡγούμενος πολλὴν ~ἀναγκαῖον	εἶναι,	καὶ οὐδένα πώποτε λόγον ἐν
[265]	ἐρωτικὴν μανίαν ἐφήσαμέν τε ἀρίστην	εἶναι,	καὶ οὐκ ~οἶδ᾽ ὅπῃ τὸ
[235]	αὐτὸν ᾤμην Λυσίαν οἴεσθαι ἱκανὸν	~εἶναι.	καὶ οὖν μοι ἔδοξεν, ὦ
[239]	παραυτίκα ἡδέος. ~φθονερὸν δὴ ἀνάγκη	(εἶναι,	καὶ πολλῶν μὲν ἄλλων συνουσιῶν
[278]	μόνοις ἡγούμενος τό τε ἐναργὲς	εἶναι	~καὶ τέλεον καὶ ἄξιον σπουδῆς·
[272]	λέγεται γοῦν, ὦ Φαῖδρε, δίκαιον	εἶναι	καὶ τὸ τοῦ λύκου εἰπεῖν.
[244]	ἦν ἁπλοῦν τὸ μανίαν κακὸν	εἶναι,	καλῶς ἂν ἐλέγετο· νῦν ~δὲ
[259]	φιλόμουσον ἄνδρα τῶν τοιούτων ἀνήκοον	εἶναι.	λέγεται δ᾽ ~ὥς ποτ᾽ ἦσαν
[275]	μαντείαν ἀγνοοῖ, πλέον τι οἰόμενος	εἶναι	λόγους ~(γεγραμμένους τοῦ τὸν εἰδότα
[279]	ἢ κατὰ τοὺς περὶ Λυσίαν	εἶναι	λόγους τὰ τῆς φύσεως, ἔτι
[256]	καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν	εἶναι	~λύσαντας εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν.
[264]	αὐτὸν αὑτοῦ, ὥστε μήτε ἀκέφαλον	εἶναι	μήτε ἄπουν, ἀλλὰ μέσα ~τε
[279]	δὲ ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς	(εἶναί	μοι φίλια. πλούσιον δὲ νομίζοιμι
[237]	καὶ πρότερον ~(δοκῶν τούτῳ σοφὸς	εἶναι,	νῦν ἔτι μᾶλλον δόξῃ. ~ἦν
[278]	τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ Φαῖδρε,	εἶναι	οἷον ~ἐγώ τε καὶ σὺ
[248]	τοῦτο δύνηται ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ	εἶναι·	~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ
[268]	μουσικὸς ἐντυχὼν ~ἀνδρὶ οἰομένῳ ἁρμονικῷ	εἶναι,	ὅτι δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος ὡς
[277]	τῇ ἀληθείᾳ μὴ οὐκ ἐπονείδιστον	εἶναι,	οὐδὲ ἂν ὁ πᾶς ~ὄχλος
[252]	(παρόντι καρποῦται. ~ὅθεν δὴ ἑκοῦσα	εἶναι	οὐκ ἀπολείπεται, οὐδέ τινα τοῦ
[268]	ἐμοῦ μαθόντα αὐτὸν ~οἷόν τ᾽	εἶναι	(ποιεῖν) ἃ ἐρωτᾷς; ~(Φαῖδρος) ~εἰπεῖν
[272]	λέγοντα τὸ δὴ εἰκὸς διωκτέον	εἶναι,	πολλὰ εἰπόντα χαίρειν τῷ ἀληθεῖ·
[255]	οὐδ᾽ ~ἀγαθὸν μὴ φίλον ἀγαθῷ	εἶναι.	προσεμένου δὲ καὶ λόγον καὶ
[278]	αὑτοῦ λέγεσθαι οἷον ὑεῖς γνησίους	εἶναι,	~πρῶτον μὲν τὸν ἐν αὑτῷ,
[271]	αἰσθήσει δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν, ἢ μηδὲν	εἶναί	πω πλέον αὐτῷ ὧν τότε
[269]	ἄλλα διελθόντες ὑπ᾽ αὐγὰς ἔφαμεν	εἶναι	σκεπτέα πότερον (χαλεπῶς ~ἂν αὐτούς,
[258]	λογογραφίας τε καὶ τοῦ ἄξιος	εἶναι	~συγγράφειν, πενθεῖ αὐτός τε καὶ
[229]	τοῦτο τὸ μυθολόγημα ~πείθῃ ἀληθὲς	εἶναι;	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ εἰ ἀπιστοίην, ὥσπερ
[278]	ὦ Σώκρατες; τίνα αὐτὸν φήσομεν	εἶναι;	~(Σωκράτης) ~νέος ἔτι, ὦ Φαῖδρε,
[264]	εἶ, ὅτι με ἡγῇ ἱκανὸν	εἶναι	τὰ ἐκείνου (οὕτως ἀκριβῶς διιδεῖν.
[257]	Σώκρατες, εἴπερ ἄμεινον ταῦθ᾽ (ἡμῖν	εἶναι,	ταῦτα ~γίγνεσθαι. τὸν λόγον δέ
[260]	γ᾽ ἐπιόντες αὐτῇ λόγοι μαρτυρῶσιν	εἶναι	τέχνῃ. ὥσπερ γὰρ ἀκούειν ~δοκῶ
[246]	οὕτως ἔχον, ~μὴ ἄλλο τι	εἶναι	τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ (κινοῦν ἢ
[272]	ἀλλὰ τοῦ πιθανοῦ· (τοῦτο δ᾽	εἶναι	τὸ εἰκός, ᾧ δεῖν προσέχειν
[277]	περὶ τοῦ καλὸν ἢ αἰσχρὸν	εἶναι	τὸ λόγους λέγειν τε καὶ
[260]	ὅσα δόξει· ἐκ γὰρ τούτων	εἶναι	τὸ πείθειν ἀλλ᾽ οὐκ ἐκ
[269]	Σώκρατες, κινδυνεύει γε τοιοῦτόν τι	εἶναι	τὸ τῆς τέχνης ἣν οὗτοι
[273]	~ἐφηψάμεθα, δοκεῖ δὲ τοῦτο πάμμεγα	εἶναι	τοῖς περὶ ταῦτα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ
[239]	ὀρφανὸν πρὸ παντὸς εὔξαιτ᾽ ἂν	εἶναι	τὸν ~ἐρώμενον· πατρὸς γὰρ καὶ
[265]	τοῦτο. μανίαν ~γάρ τινα ἐφήσαμεν	εἶναι	τὸν ἔρωτα. ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος)
[263]	οὖν; τὸν ἔρωτα πότερον φῶμεν	εἶναι	τῶν ἀμφισβητησίμων ἢ τῶν μή;
[227]	τοὺς περιπάτους· ~φησὶ γὰρ ἀκοπωτέρους	εἶναι	τῶν ἐν τοῖς (δρόμοις. ~(Σωκράτης)
[240]	τό γε ~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν	εἶναι	ὑπάρχει· παιδικοῖς δὲ ἐραστὴς πρὸς
[262]	~φαμεν ἀτέχνων τε καὶ ἐντέχνων	εἶναι;	~(Φαῖδρος) ~πάντων γέ που μάλιστα,
[249]	θεῷ καὶ ὑπεριδοῦσα ἃ νῦν	εἶναί	φαμεν, καὶ ἀνακύψασα εἰς τὸ
[232]	σοι δέος ~παρέστηκεν ἡγουμένῳ χαλεπὸν	εἶναι	φιλίαν συμμένειν, καὶ ἄλλῳ μὲν
[267]	λόγων κοινῇ πᾶσιν ἔοικε ~συνδεδογμένον	εἶναι,	ᾧ τινες μὲν ἐπάνοδον, ἄλλοι
[238]	γὰρ θεῖος ἔοικεν (ὁ τόπος	εἶναι,	ὥστε ἐὰν ~ἄρα πολλάκις νυμφόληπτος
[275]	~τὸ πλῆθος ὄντες, καὶ χαλεποὶ	συνεῖναι,	δοξόσοφοι γεγονότες ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος)
[232]	ἢ μελλούσης ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας	συνεῖναι·	τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας ~οὐδ᾽
[257]	καὶ ἐθελήσῃ ~πρὸς αὐτὸν ἄλλον	ἀντιπαρατεῖναι.	καὶ γάρ τις αὐτόν, ὦ
[274]	δυνατὸς τὰ τέχνης, ἄλλος δὲ	~κρῖναι	τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης τε
[258]	πᾶσαι αἱ περὶ τὸ σῶμα	ἡδοναὶ	ἔχουσι· διὸ καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις
[259]	~γέρας παρὰ θεῶν ἔχουσιν ἀνθρώποις	διδόναι,	τάχ᾽ ἂν δοῖεν ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος)
[268]	διδάσκων αὐτὰ τραγῳδίας ποίησιν οἴεται	παραδιδόναι;	~(Φαῖδρος) ~καὶ οὗτοι ἄν, ὦ
[276]	τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ, δυνατὸς μὲν	ἀμῦναι	~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων δὲ λέγειν τε
[265]	ᾗ πέφυκεν, καὶ μὴ ἐπιχειρεῖν	~καταγνύναι	μέρος μηδέν, κακοῦ μαγείρου τρόπῳ
[271]	τοῦτο γάρ φαμεν φύσιν εἶναι	~δεικνύναι.	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)
[241]	εἰ δὲ μή, ἀναγκαῖον εἴη	ἐνδοῦναι	αὑτὸν ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ, φθονερῷ, ἀηδεῖ,
[243]	τοῦ Ἔρωτος κακηγορίαν πειράσομαι αὐτῷ	ἀποδοῦναι	τὴν παλινῳδίαν, ~γυμνῇ τῇ κεφαλῇ
[233]	δεομένοις ~χαρίζεσθαι, ἀλλὰ τοῖς μάλιστα	ἀποδοῦναι	χάριν δυναμένοις· ~οὐδὲ τοῖς προσαιτοῦσι
[231]	ἀπεχθανόμενοι ~τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον	γνῶναι,	εἰ ἀληθῆ λέγουσιν, ὅτι ὅσων
[229]	πω κατὰ ~τὸ Δελφικὸν γράμμα	γνῶναι	ἐμαυτόν· ~γελοῖον δή μοι φαίνεται
[231]	οὐκ ἔστι χρόνος ἐν ᾧ	~μεταγνῶναι	προσήκει. οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀνάγκης
[277]	γένος, οὔτε τι πρὸς τὸ	διδάξαι	οὔτε τι πρὸς τὸ πεῖσαι,
[276]	βοηθεῖν, ἀδυνάτων δὲ ἱκανῶς τἀληθῆ	διδάξαι.	~(Φαῖδρος) οὔκουν δὴ τό γ᾽
[269]	ἡμῶν ~ὄντας σοφωτέρους κἂν νῷν	ἐπιπλῆξαι	εἰπόντας· ὦ Φαῖδρέ τε καὶ
[278]	αὐτὸς δυνατὸς τὰ γεγραμμένα φαῦλα	ἀποδεῖξαι,	οὔ τι τῶνδε ~ἐπωνυμίαν ἔχοντα
[267]	~(Σωκράτης) ~ὀρθοέπειά γέ τις, ὦ	παῖ,	καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ καλά.
[256]	γένωνται, γενέσθαι. ~ταῦτα τοσαῦτα, ὦ	παῖ,	καὶ θεῖα οὕτω σοι δωρήσεται
[243]	βούλῃ. ~(Σωκράτης) ~οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ	παῖ	καλέ, ἐννόησον, ~ὡς ὁ μὲν
[252]	τοῦτο δὲ τὸ πάθος, ὦ	παῖ	καλέ, πρὸς ὃν δή μοι
[237]	τε ὧδε ~περὶ παντός, ὦ	παῖ,	μία ἀρχὴ τοῖς μέλλουσι καλῶς
[241]	ταῦτά ~τε οὖν χρή, ὦ	παῖ,	συννοεῖν, καὶ εἰδέναι τὴν ἐραστοῦ
[249]	ἐβίωσαν βίου. ~τῷ δὲ χιλιοστῷ	ἀμφότεραι	ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν τε καὶ
[236]	(εὐλαβήθητι) καὶ μὴ ~βούλου με	ἀναγκάσαι	λέγειν ἐκεῖνο τὸ εἰ ἐγώ,
[258]	μηδὲ ~ἡσθῆναι, ὃ δὴ ὀλίγου	πᾶσαι	αἱ περὶ τὸ σῶμα ἡδοναὶ
[248]	πολλαὶ δὲ πολλὰ πτερὰ θραύονται·	πᾶσαι	δὲ πολὺν ἔχουσαι πόνον ~ἀτελεῖς
[270]	~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) τί δή; ~(Σωκράτης)	~πᾶσαι	ὅσαι μεγάλαι τῶν τεχνῶν προσδέονται
[248]	δὲ δὴ ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν	ἅπασαι	τοῦ ἄνω ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι δέ,
[229]	λέγεται ὁ ~Βορέας τὴν Ὠρείθυιαν	ἁρπάσαι;	~(Σωκράτης) λέγεται γάρ. ~(Φαῖδρος) ~ἆρ᾽
[255]	ὅτι πέπονθεν οἶδεν οὐδ᾽ ἔχει	φράσαι,	ἀλλ᾽ οἷον ~ἀπ᾽ ἄλλου ὀφθαλμίας
[258]	Φαῖδρε, Λυσίαν τε ~περὶ τούτων	ἐξετάσαι	καὶ ἄλλον ὅστις πώποτέ τι
[268]	γὰρ πρὸ ἁρμονίας ~ἀναγκαῖα μαθήματα	ἐπίστασαι	ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἁρμονικά. ~(Φαῖδρος)
[262]	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων	ἐπίστασαι,	καὶ ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν
[230]	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων	ἐπίστασαι,	καὶ ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν
[263]	~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων	ἐπίστασαι,	καὶ ὡς νομίζω συμφέρειν ἡμῖν
[275]	αὐτὸς γὰρ οὔτ᾽ ἀμύνασθαι οὔτε	βοηθῆσαι	δυνατὸς αὑτῷ. ~(Φαῖδρος) καὶ ταῦτά
[233]	εἰκὸς ἐλάττω τὴν φιλίαν αὐτοῖς	ποιῆσαι,	~ἀλλὰ ταῦτα μνημεῖα καταλειφθῆναι τῶν
[267]	~τὸ ἐν κεφαλαίῳ ἕκαστα λέγεις	ὑπομνῆσαι	ἐπὶ τελευτῆς τοὺς ἀκούοντας περὶ
[275]	λόγους ~(γεγραμμένους τοῦ τὸν εἰδότα	ὑπομνῆσαι	περὶ ὧν ἂν ᾖ τὰ
[245]	πάθη τε καὶ ἔργα τἀληθὲς	~νοῆσαι·	ἀρχὴ δὲ ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ
[237]	καὶ μὴ κρινοῦμεν; δεῖ ~αὖ	νοῆσαι	ὅτι ἡμῶν ἐν ἑκάστῳ δύο
[270]	~ψυχῆς οὖν φύσιν ἀξίως λόγου	κατανοῆσαι	οἴει δυνατὸν εἶναι ἄνευ τῆς
[279]	ἔτι τε εἰ αὐτῷ μὴ	ἀποχρήσαι	ταῦτα, ἐπὶ ~μείζω δέ τις
[263]	δήπου· ἢ οἴει ἄν σοι	ἐγχωρῆσαι	εἰπεῖν ἃ νυνδὴ εἶπες περὶ
[235]	τε καὶ μὴ ἐλάττω ἕτερα	ὑπέσχησαι	εἰπεῖν τούτων ἀπεχόμενος, καί σοι
[262]	ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ τοῦτο	ἀτυχῆσαι	ὧν δέομαι, ὅτι οὐκ ~ἐραστὴς
[231]	~ἀξιῶ δὲ μὴ διὰ (τοῦτο	ἀτυχῆσαι	ὧν δέομαι, ~ὅτι οὐκ ἐραστὴς
[264]	~ἀξιῶ (δὲ μὴ διὰ τοῦτο	ἀτυχῆσαι	ὧν δέομαι, ὅτι ~οὐκ ἐραστὴς
[267]	φαίνεται τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου σθένος,	ὀργίσαι	τε αὖ πολλοὺς ἅμα δεινὸς
[249]	~πρῶτον βίον τελευτήσωσιν, κρίσεως ἔτυχον,	κριθεῖσαι	δὲ αἱ μὲν εἰς τὰ
[249]	τινα τόπον ὑπὸ τῆς ~Δίκης	κουφισθεῖσαι	διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν (ἀνθρώπου
[247]	ἂν πρὸς ἄκρῳ γένωνται, ἔξω	πορευθεῖσαι	ἔστησαν ἐπὶ τῷ τοῦ οὐρανοῦ
[249]	ἐφεξῆς τὸν βίον ~τοῦτον, οὕτω	πτερωθεῖσαι	τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ δὲ
[244]	αἵ τ᾽ ἐν (Δωδώνῃ ἱέρειαι	~μανεῖσαι	μὲν πολλὰ δὴ καὶ καλὰ
[277]	διδάξαι οὔτε τι πρὸς τὸ	πεῖσαι,	ὡς ὁ ἔμπροσθεν πᾶς ~μεμήνυκεν
[254]	ὥστ᾽ ἐπὶ τὰ ἰσχία ἄμφω	καθίσαι	τὼ ἵππω, τὸν μὲν ἑκόντα
[256]	ἀνθρωπίνη οὔτε θεία μανία ~δυνατὴ	πορίσαι	ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ
[250]	ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον ἁπάσῃ, οὔτε	ὅσαι	βραχέως εἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ᾽
[239]	πολέμῳ τε καὶ ἄλλαις ~χρείαις	ὅσαι	μεγάλαι οἱ μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν,
[270]	~(Φαῖδρος) τί δή; ~(Σωκράτης) ~πᾶσαι	ὅσαι	μεγάλαι τῶν τεχνῶν προσδέονται (ἀδολεσχίας
[256]	ἀξιοῖ ἀντὶ πολλῶν πόνων (σμικρὰ	ἀπολαῦσαι·	ὁ δὲ ~τῶν παιδικῶν ἔχει
[236]	αὐτῶν. ~(Φαῖδρος) ~οἶσθ᾽ ὡς ἔχει;	παῦσαι	πρός με καλλωπιζόμενος· σχεδὸν γὰρ
[262]	ἐκείνοις μὲν τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης)	~παῦσαι.	τί δὴ οὖν οὗτος ἁμαρτάνει
[248]	~πέσῃ, τότε νόμος ταύτην (μὴ	φυτεῦσαι	εἰς μηδεμίαν θήρειον φύσιν ἐν
[254]	καὶ ἅμα ἠναγκάσθη εἰς (τοὐπίσω	ἑλκύσαι	τὰς ἡνίας οὕτω ~σφόδρα, ὥστ᾽
[259]	περί ~τε οὐρανὸν καὶ λόγους	οὖσαι	θείους τε καὶ ἀνθρωπίνους ἱᾶσιν
[249]	εἰς τὰ ὑπὸ γῆς ~δικαιωτήρια	ἐλθοῦσαι	δίκην ἐκτίνουσιν, αἱ δ᾽ εἰς
[248]	τοῦ ὄντος θέας ἀπέρχονται, καὶ	ἀπελθοῦσαι	τροφῇ δοξαστῇ χρῶνται. ~οὗ δ᾽
[242]	~καί τινα φωνὴν ἔδοξα αὐτόθεν	ἀκοῦσαι,	ἥ με οὐκ ἐᾷ ἀπιέναι
[265]	καὶ μάλα ἔμοιγε οὐκ ἀηδῶς	ἀκοῦσαι.	~(Σωκράτης) ~τόδε τοίνυν αὐτόθεν λάβωμεν,
[227]	τεήν τε καὶ Λυσίου διατριβὴν	ἀκοῦσαι;	~(Φαῖδρος) πρόαγε δή. ~(Σωκράτης) λέγοις
[227]	λόγοι. ἔγωγ᾽ οὖν οὕτως ἐπιτεθύμηκα	ἀκοῦσαι,	~ὥστ᾽ ἐὰν βαδίζων ποιῇ τὸν
[248]	ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ	~ἐπιβάλλουσαι,	ἑτέρα (πρὸ τῆς ἑτέρας πειρωμένη
[237]	ποίει. ~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή, ὦ	Μοῦσαι,	εἴτε δι᾽ ᾠδῆς εἶδος λίγειαι,
[244]	καὶ δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο,	~σωφρονοῦσαι	δὲ βραχέα ἢ οὐδέν· καὶ
[250]	τότε τἀκεῖ, οὔθ᾽ αἳ δεῦρο	~πεσοῦσαι	ἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό τινων ὁμιλιῶν
[248]	μὲν ἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται,	~ἀδυνατοῦσαι	δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας
[248]	ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται,	πατοῦσαι	ἀλλήλας καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα (πρὸ
[248]	πτερὰ θραύονται· πᾶσαι δὲ πολὺν	ἔχουσαι	πόνον ~ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος
[229]	πλησίον πετρῶν σὺν Φαρμακείᾳ παίζουσαν	~ὦσαι,	καὶ οὕτω δὴ τελευτήσασαν λεχθῆναι
[249]	πᾶσα μὲν ἀνθρώπου ψυχὴ φύσει	~τεθέαται	τὰ ὄντα, ~ἢ οὐκ ἂν
[251]	καὶ ~ἐμμανὴς (οὖσα οὔτε νυκτὸς	δύναται	καθεύδειν οὔτε μεθ᾽ ἡμέραν οὗ
[275]	δι᾽ εὔνοιαν τοὐναντίον εἶπες ἢ	δύναται.	~τοῦτο γὰρ τῶν μαθόντων λήθην
[263]	ἡ ῥητορικὴ ἐν ποτέροις μεῖζον	δύναται;	~(Φαῖδρος) δῆλον ὅτι ἐν οἷς
[252]	Διὸς ὀπαδῶν ὁ ληφθεὶς ἐμβριθέστερον	δύναται	φέρειν τὸ τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος·
[251]	κύκλῳ ἡ ψυχὴ ~οἰστρᾷ καὶ	ὀδυνᾶται,	μνήμην δ᾽ αὖ ἔχουσα τοῦ
[250]	ἔρχεται αἰσθήσεων, ᾗ φρόνησις οὐχ	ὁρᾶται	~δεινοὺς γὰρ ἂν παρεῖχεν ἔρωτας,
[271]	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἡ ἅμιλλα αὐτῷ	τέταται	πρὸς τοῦτο πᾶσα· πειθὼ γὰρ
[242]	ὁρᾷς ὡς σχεδὸν ἤδη ~μεσημβρία	ἵσταται	ἡ δὴ καλουμένη σταθερά; ἀλλὰ
[247]	φθόνος γὰρ ἔξω θείου χοροῦ	ἵσταται.	ὅταν δὲ ~δὴ πρὸς δαῖτα
[273]	ὁ τὴν ἀλήθειαν εἰδὼς κάλλιστα	~ἐπίσταται	εὑρίσκειν. ὥστ᾽ εἰ μὲν ἄλλο
[275]	οἷς οὐδὲν προσήκει, καὶ οὐκ	ἐπίσταται	λέγειν ~οἷς δεῖ γε καὶ
[268]	καὶ Εὐριπίδῃ τις λέγοι ὡς	ἐπίσταται	περὶ σμικροῦ ~πράγματος ῥήσεις παμμήκεις
[268]	ἄλλο γε ἢ ἐρέσθαι εἰ	προσεπίσταται	καὶ οὕστινας δεῖ καὶ ὁπότε
[251]	δειμάτων, εἶτα προσορῶν ὡς θεὸν	σέβεται,	καὶ εἰ μὴ ἐδεδίει τὴν
[250]	τὴν τῇδε ἐπωνυμίαν, ὥστ᾽ οὐ	σέβεται	προσορῶν, ἀλλ᾽ ~ἡδονῇ παραδοὺς τετράποδος
[274]	ἐπ᾽ ἀμφότερα Θαμοῦν τῷ Θεὺθ	λέγεται	ἀποφήνασθαι, ἃ ~λόγος πολὺς ἂν
[229]	~(γεγονέναι ἢ ἐξ Ἀρείου πάγου·	λέγεται	γὰρ αὖ καὶ οὗτος ὁ
[229]	~Βορέας τὴν Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι; ~(Σωκράτης)	λέγεται	γάρ. ~(Φαῖδρος) ~ἆρ᾽ οὖν ἐνθένδε;
[242]	καὶ θεόν τινα ἡγῇ; ~(Φαῖδρος)	λέγεταί	γε δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ τι
[272]	ἀκήκοα; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)	λέγεται	γοῦν, ὦ Φαῖδρε, δίκαιον εἶναι
[259]	ἄνδρα τῶν τοιούτων ἀνήκοον εἶναι.	λέγεται	δ᾽ ~ὥς ποτ᾽ ἦσαν οὗτοι
[261]	~λέγεταί τε καὶ γράφεται τέχνῃ,	λέγεται	δὲ καὶ περὶ δημηγορίας· ἐπὶ
[229]	μέντοι ποθὲν ἀπὸ τοῦ Ἰλισοῦ	λέγεται	ὁ ~Βορέας τὴν Ὠρείθυιαν ἁρπάσαι;
[240]	αὖ βαρὺ παντὶ περὶ πᾶν	λέγεται·	ὃ δὴ πρὸς τῇ ~ἀνομοιότητι
[261]	μέν πως περὶ τὰς δίκας	~λέγεταί	τε καὶ γράφεται τέχνῃ, λέγεται
[252]	ἔρωτα τῶν καλῶν πρὸς τρόπου	ἐκλέγεται	ἕκαστος, ~καὶ ὡς θεὸν αὐτὸν
[251]	ᾗ ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις	ἄρδεται,	θερμανθέντος δὲ ἐτάκη τὰ περὶ
[260]	προσιόντων καὶ διαμαρτυρομένων λόγων, ὅτι	ψεύδεται	καὶ οὐκ ἔστι ~τέχνη ἀλλ᾽
[239]	ἥττω δὲ ~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ	ἀπεργάζεται·	ἥττων δὲ ἀμαθὴς σοφοῦ, δειλὸς
[241]	ἵεται φυγῇ μεταβαλών· ὁ δὲ	ἀναγκάζεται	~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ ἐπιθεάζων, ἠγνοηκὼς
[251]	ζεῖ τε καὶ ~ἀγανακτεῖ καὶ	γαργαλίζεται	φύουσα τὰ πτερά. ὅταν μὲν
[248]	τοῦ πτεροῦ φύσις, ᾧ ψυχὴ	κουφίζεται,	τούτῳ τρέφεται. θεσμός τε Ἀδραστείας
[271]	αἰτίαν ἐξ ἀνάγκης ἡ μὲν	πείθεται,	ἡ δὲ ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος) κάλλιστα
[271]	ἱκανῶς ἔχῃ οἷος ὑφ᾽ οἵων	πείθεται,	παραγιγνόμενόν τε δυνατὸς ᾖ ~διαισθανόμενος
[252]	δι᾽ ἀμέλειαν ἀπολλυμένης παρ᾽ οὐδὲν	τίθεται,	~νομίμων δὲ καὶ εὐσχημόνων, οἷς
[241]	ὁ ~πρὶν ἐραστής, ὀστράκου μεταπεσόντος,	ἵεται	φυγῇ μεταβαλών· ὁ δὲ ἀναγκάζεται
[268]	ἀκούσας ἢ ~περιτυχὼν φαρμακίοις ἰατρὸς	οἴεται	γεγονέναι, οὐδὲν ἐπαΐων τῆς τέχνης.
[255]	ἔχων· καλεῖ δὲ αὐτὸν καὶ	οἴεται	οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν εἶναι.
[268]	καὶ διδάσκων αὐτὰ τραγῳδίας ποίησιν	οἴεται	παραδιδόναι; ~(Φαῖδρος) ~καὶ οὗτοι ἄν,
[268]	Σώκρατες, οἶμαι καταγελῷεν εἴ τις	οἴεται	τραγῳδίαν ἄλλο τι εἶναι ~ἢ
[253]	τῷ φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ·	ἁλίσκεται	δὲ δὴ ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε
[266]	ὃ τούτων ἀπολειφθὲν ὅμως τέχνῃ	λαμβάνεται;	~πάντως δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον αὐτὸ
[241]	φιλίαν ὅτι οὐ μετ᾽ εὐνοίας	~γίγνεται,	ἀλλὰ σιτίου τρόπον, χάριν πλησμονῆς,
[262]	~δι᾽ ὁμοιοτήτων τινῶν εἰσερρύη. ~(Φαῖδρος)	γίγνεται	γοῦν οὕτως. ~(Σωκράτης) ~ἔστιν οὖν
[244]	τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν	γίγνεται	διὰ μανίας, θείᾳ μέντοι δόσει
[253]	ἔρωτα μανέντος φίλου τῷ φιληθέντι	γίγνεται,	ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται δὲ δὴ
[241]	αὐτὸς ~πάλιν γένηται. φυγὰς δὴ	γίγνεται	ἐκ τούτων, καὶ ἀπεστερηκὼς ὑπ᾽
[249]	τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος ὄντως μόνος	γίγνεται·	ἐξιστάμενος δὲ τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων
[276]	ἀδελφὸν γνήσιον, τῷ τρόπῳ τε	γίγνεται,	καὶ ~ὅσῳ ἀμείνων καὶ δυνατώτερος
[249]	ἔχοντι καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς	γίγνεται,	καὶ ὅτι ταύτης μετέχων τῆς
[261]	ἀπάτη πότερον ἐν πολὺ διαφέρουσι	γίγνεται	~μᾶλλον ἢ ὀλίγον; ~(Φαῖδρος) ἐν
[251]	ὀδοντοφυούντων ~πάθος περὶ τοὺς ὀδόντας	γίγνεται	ὅταν ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς τε
[276]	οἶμαι καλλίων σπουδὴ περὶ αὐτὰ	γίγνεται,	~ὅταν τις τῇ διαλεκτικῇ τέχνῃ
[248]	καὶ ~ἅμιλλα καὶ ἱδρὼς ἔσχατος	γίγνεται,	οὗ δὴ κακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ
[268]	~(Φαῖδρος) ~εἰπεῖν ἂν οἶμαι ὅτι	μαίνεται	ἅνθρωπος, καὶ ἐκ βιβλίου ποθὲν
[244]	χαρίζεσθαι, διότι δὴ ὁ μὲν	μαίνεται,	ὁ δὲ ~σωφρονεῖ. εἰ μὲν
[252]	ἐκεῖνον ὄντα ἑαυτῷ οἷον ἄγαλμα	τεκταίνεταί	τε καὶ ~κατακοσμεῖ, ὡς (τιμήσων
[268]	σὺ εἰ ἄρα καὶ σοὶ	φαίνεται	διεστηκὸς αὐτῶν τὸ ~ἤτριον ὥσπερ
[272]	τίς πῃ (ῥᾴων καὶ βραχυτέρα	φαίνεται	ἐπ᾽ ~αὐτὴν ὁδός, ἵνα μὴ
[272]	ἄλλως· καίτοι οὐ σμικρόν γε	φαίνεται	ἔργον. ~(Σωκράτης) ~ἀληθῆ λέγεις. τούτου
[229]	καθαρὰ καὶ διαφανῆ τὰ ὑδάτια	φαίνεται,	καὶ ~ἐπιτήδεια κόραις παίζειν παρ᾽
[260]	ἐχθρὸν (εἶναι ἢ φίλον) ~(Φαῖδρος)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~ὅταν οὖν ὁ ῥητορικὸς
[265]	αὐτὸ λέγεις; ~(Σωκράτης) ~ἐμοὶ μὲν	φαίνεται	τὰ μὲν ἄλλα τῷ ὄντι
[264]	βεβλῆσθαι τὰ τοῦ λόγου; ἢ	φαίνεται	τὸ δεύτερον ~εἰρημένον ἔκ τινος
[258]	σύγγραμμα· ἤ σοι ἄλλο τι	φαίνεται	τὸ τοιοῦτον ἢ λόγος ~συγγεγραμμένος;
[267]	ἑλκομένων λόγων κεκρατηκέναι τέχνῃ μοι	φαίνεται	τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου σθένος, ὀργίσαι
[230]	γνῶναι ἐμαυτόν· ~γελοῖον δή μοι	φαίνεται	(τοῦτο ἔτι ἀγνοοῦντα τὰ ἀλλότρια
[234]	παραλελεῖφθαι, ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί σοι	φαίνεται,	ὦ Σώκρατες, ὁ λόγος; οὐχ
[244]	καλλίστῃ τέχνῃ, ᾗ τὸ μέλλον	κρίνεται,	αὐτὸ τοῦτο ~τοὔνομα ἐμπλέκοντες μανικὴν
[240]	ὑπ᾽ (ἀνάγκης τε ~καὶ οἴστρου	ἐλαύνεται,	ὃς ἐκείνῳ μὲν ἡδονὰς ἀεὶ
[251]	ὕβρει προσομιλῶν οὐ δέδοικεν (οὐδ᾽	αἰσχύνεται	παρὰ φύσιν ἡδονὴν ~διώκων· ὁ
[239]	οὔτε ἰσούμενον ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ	ἀνέξεται,	ἥττω δὲ ~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ
[238]	τὸν ἔχοντα ταὐτὸν τοῦτο ~κεκλημένον	παρέξεται·	περὶ δ᾽ αὖ μέθας τυραννεύσασα,
[239]	ἐρῶντος ὁμιλία τε καὶ ἐπιτροπεία	παρέξεται.	~σαφὲς δὴ τοῦτό γε παντὶ
[262]	τινά, ὡς ἔοικε, καὶ ἄτεχνον	παρέξεται.	~(Φαῖδρος) κινδυνεύει. ~(Σωκράτης) ~βούλει οὖν
[246]	τούτοις δὴ τρέφεταί τε ~καὶ	αὔξεται	μάλιστά γε τὸ τῆς ψυχῆς
[238]	κεκτημένον ταύτῃ ~ἄγουσα, δῆλον οὗ	τεύξεται	προσρήματος· καὶ τἆλλα δὴ τὰ
[247]	πράττων ἕκαστος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ,	ἕπεται	~δὲ ὁ ἀεὶ ἐθέλων τε
[254]	~πονηρὸς τῆς ὕβρεως λήξῃ, ταπεινωθεὶς	ἕπεται	ἤδη τῇ τοῦ ἡνιόχου προνοίᾳ,
[239]	κοσμούμενον, ὅσα τε ἄλλα τούτοις	ἕπεται	πάντα ~ἐπιτηδεύοντα, ἃ δῆλα καὶ
[246]	πάντα καὶ ἐπιμελούμενος· ~τῷ δ᾽	ἕπεται	στρατιὰ θεῶν τε καὶ δαιμόνων,
[254]	κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος ἔτι	ἐντρέπεται,	σκιρτῶν δὲ ~βίᾳ φέρεται, καὶ
[235]	εὖ οἶδα, συνειδὼς ἐμαυτῷ ἀμαθίαν·	λείπεται	δὴ οἶμαι ἐξ ἀλλοτρίων ~ποθὲν
[240]	οὔθ᾽ ἡμέρας οὔτε νυκτὸς ἑκὼν	ἀπολείπεται,	ἀλλ᾽ ὑπ᾽ (ἀνάγκης τε ~καὶ
[252]	~ὅθεν δὴ ἑκοῦσα εἶναι οὐκ	ἀπολείπεται,	οὐδέ τινα τοῦ καλοῦ ~περὶ
[231]	~ὥστε περιῃρημένων τοσούτων κακῶν οὐδὲν	ὑπολείπεται	ἀλλ᾽ ἢ ποιεῖν προθύμως ~ὅτι
[245]	καὶ τῷ ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν	ἐπιπέμπεται.	ἡμῖν δὲ ἀποδεικτέον αὖ ~τοὐναντίον,
[246]	κόσμον διοικεῖ, ἡ δὲ ~πτερορρυήσασα	φέρεται	ἕως ἂν στερεοῦ τινος ἀντιλάβηται,
[263]	ἢ ἀγαθοῦ; οὐκ ἄλλος ἄλλῃ	φέρεται,	καὶ ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις τε καὶ
[254]	ἔτι ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ ~βίᾳ	φέρεται,	καὶ πάντα πράγματα παρέχων τῷ
[255]	~στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν ὡρμήθη	φέρεται,	οὕτω τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα
[250]	διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε	φέρεται	πρὸς αὐτὸ τὸ ~κάλλος, θεώμενος
[252]	τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ τε ~καὶ	προσφέρεται.	τόν τε οὖν ἔρωτα τῶν
[238]	μὴ τῷ χαριζομένῳ ἐξ εἰκότος	συμβήσεται.	τῷ δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ
[240]	~εὐάλωτον ὁμοίως οὔτε ἁλόντα εὐμεταχείριστον	ἡγήσεται·	ἐξ ὧν πᾶσα ἀνάγκη ~ἐραστὴν
[276]	παντὶ τῷ ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι,	ἡσθήσεταί	τε ~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς·
[239]	διώκειν, δεῖ μετὰ ταῦτα ἰδεῖν.	~ὀφθήσεται	δὴ μαλθακόν τινα καὶ οὐ
[271]	ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ	λεχθήσεται	~ἢ γραφήσεται οὔτε τι (ἄλλο
[245]	μήποτε αὖθις ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα	γενήσεται.	ἀθανάτου δὲ πεφασμένου τοῦ ὑφ᾽
[245]	του οὔτε ἄλλο ἐξ ἐκείνης	γενήσεται,	εἴπερ ἐξ ~ἀρχῆς δεῖ τὰ
[256]	παῖ, καὶ θεῖα οὕτω σοι	δωρήσεται	ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία· ἡ
[271]	λεγόμενον τέχνῃ ποτὲ λεχθήσεται ~ἢ	γραφήσεται	οὔτε τι (ἄλλο οὔτε τοῦτο.
[242]	ὅτι πάσχειν προσήκει αὐτῷ, ~τοῦτο	(πείσεται·	κἀγὼ τὸν ποταμὸν τοῦτον διαβὰς
[246]	Ζεύς, ~ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα, πρῶτος	πορεύεται,	διακοσμῶν πάντα καὶ ἐπιμελούμενος· ~τῷ
[269]	ᾗ Λυσίας τε καὶ ~Θρασύμαχος	πορεύεται	δοκεῖ μοι φαίνεσθαι ἡ μέθοδος.
[247]	ὀχήματα ἰσορρόπως εὐήνια ὄντα ~ῥᾳδίως	πορεύεται,	τὰ δὲ ἄλλα μόγις· βρίθει
[259]	τὸ τεττίγων γένος μετ᾽ ἐκεῖνο	φύεται,	γέρας τοῦτο παρὰ Μουσῶν ~λαβόν,
[276]	~ὅσῳ ἀμείνων καὶ δυνατώτερος τούτου	φύεται;	~(Φαῖδρος) τίνα τοῦτον καὶ πῶς
[276]	γιγνόμενον; ~(Σωκράτης) ~ὃς μετ᾽ ἐπιστήμης	γράφεται	ἐν τῇ τοῦ μανθάνοντος ψυχῇ,
[261]	τὰς δίκας ~λέγεταί τε καὶ	γράφεται	τέχνῃ, λέγεται δὲ καὶ περὶ
[248]	φύσις, ᾧ ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ	τρέφεται.	θεσμός τε Ἀδραστείας ~ὅδε. ἥτις
[247]	ἀγαπᾷ τε καὶ θεωροῦσα τἀληθῆ	~τρέφεται	καὶ εὐπαθεῖ, ἕως ἂν κύκλῳ
[246]	πᾶν ὅτι τοιοῦτον· τούτοις δὴ	τρέφεταί	τε ~καὶ αὔξεται μάλιστά γε
[247]	οὐρανοῦ, ἃς ~θεῶν γένος εὐδαιμόνων	ἐπιστρέφεται	πράττων ἕκαστος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ,
[271]	μέλλει τεχνικῶς ~ἔχειν καθ᾽ ὅσον	ἐνδέχεται,	λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος) λέγε δή.
[240]	ἡδονὰς ἄγουσα δι᾽ ~ὁμοιότητα φιλίαν	παρέχεται	ἀλλ᾽ ὅμως κόρον γε καὶ
[238]	αὑτῆς ἐπωνυμίαν ~ὀνομαζόμενον τὸν ἔχοντα	παρέχεται,	οὔτε τινὰ καλὴν οὔτ᾽ ἐπαξίαν
[264]	διανεῖν ἐπιχειρεῖ τὸν λόγον, καὶ	ἄρχεται	ἀφ᾽ ὧν ~πεπαυμένος ἂν ἤδη
[250]	~ὀξυτάτη τῶν διὰ τοῦ σώματος	ἔρχεται	αἰσθήσεων, ᾗ φρόνησις οὐχ ὁρᾶται
[258]	ἐὰν μὲν οὗτος ἐμμένῃ, γεγηθὼς	ἀπέρχεται	ἐκ τοῦ θεάτρου ὁ ποιητής·
[246]	φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ τινος	ἀντιλάβηται,	οὗ κατοικισθεῖσα, ~σῶμα γήϊνον λαβοῦσα,
[273]	τι ἄλλο ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον	ἄγηται,	δεῖ δὴ τἀληθὲς μηδέτερον λέγειν,
[230]	~παγκάλως ἔχειν. ὥστε ἄριστά σοι	ἐξενάγηται,	ὦ φίλε Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ
[251]	ἵμερος ~καλεῖται δεχομένη (τὸν ἵμερον)	ἄρδηταί	τε καὶ θερμαίνηται, λωφᾷ τε
[251]	θεῖ δὲ ποθοῦσα ὅπου ἂν	οἴηται	ὄψεσθαι τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος·
[257]	~μετὰ φιλοσόφων λόγων τὸν βίον	ποιῆται.	~(Φαῖδρος) ~συνεύχομαί σοι, ὦ Σώκρατες,
[276]	εἰς τὸ ~λήθης γῆρας ἐὰν	ἵκηται,	καὶ παντὶ τῷ ταὐτὸν ἴχνος
[245]	~μανίας Μουσῶν ἐπὶ ποιητικὰς θύρας	ἀφίκηται,	πεισθεὶς ὡς ἄρα ἐκ τέχνης
[261]	τοτὲ μὲν ~δίκαιον, ὅταν δὲ	βούληται,	ἄδικον; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)
[268]	μεγάλου πάνυ σμικράς, ὅταν τε	~βούληται	οἰκτράς, καὶ τοὐναντίον αὖ φοβερὰς
[244]	καλοῦ ὄντος, ὅταν θείᾳ μοίρᾳ	~γίγνηται,	οὕτω νομίσαντες ἔθεντο, οἱ δὲ
[231]	πυθομένων τῶν ἀνθρώπων ὄνειδός σοι	γένηται,	~εἰκός ἐστι (τοὺς μὲν ἐρῶντας,
[251]	~(καὶ γέγηθεν· ὅταν δὲ χωρὶς	γένηται	καὶ αὐχμήσῃ, τὰ τῶν διεξόδων
[239]	καὶ ὡς θεραπεύσει οὗ ἂν	~γένηται	κύριος, ὃς ἡδὺ πρὸ ἀγαθοῦ
[258]	ἐὰν ~δὲ ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος	γένηται	λογογραφίας τε καὶ τοῦ ἄξιος
[277]	αὐτό τε πᾶν ~ὁρίζεσθαι δυνατὸς	γένηται,	ὁρισάμενός τε πάλιν κατ᾽ εἴδη
[258]	~(Σωκράτης) ~τί δέ; ὅταν ἱκανὸς	γένηται	ῥήτωρ ἢ βασιλεύς, ὥστε (λαβὼν
[260]	ἔστιν οὔτε μή ποτε ὕστερον	γένηται.	~(Φαῖδρος) ~τούτων δεῖ τῶν λόγων,
[241]	ἐκείνῳ καὶ ὁ αὐτὸς ~πάλιν	γένηται.	φυγὰς δὴ γίγνεται ἐκ τούτων,
[251]	(τὸν ἵμερον) ἄρδηταί τε καὶ	θερμαίνηται,	λωφᾷ τε τῆς ὀδύνης ~(καὶ
[232]	ἅπαντας ὅτι οὐκ ἄλλως αὐτοῖς	πεπόνηται·	~τοὺς δὲ μὴ ἐρῶντας, κρείττους
[248]	εἶναι ἀπήμονα, κἂν ἀεὶ τοῦτο	δύνηται	ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι· ~ὅταν
[241]	λόγου; περὶ γὰρ ἀμφοῖν ἱκανῶς	~εἴρηται.	καὶ οὕτω δὴ ὁ μῦθος
[249]	~καλῶν ἐραστὴς καλεῖται. καθάπερ γὰρ	εἴρηται,	πᾶσα μὲν ἀνθρώπου ψυχὴ φύσει
[250]	πόθῳ τῶν τότε νῦν μακρότερα	εἴρηται·	~περὶ δὲ κάλλους, ὥσπερ εἴπομεν,
[238]	δ᾽ ἕνεκα πάντα τὰ πρόσθεν	εἴρηται,	σχεδὸν μὲν ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν
[275]	~(Φαῖδρος) καὶ ταῦτά σοι ὀρθότατα	εἴρηται.	~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ ἄλλον ὁρῶμεν
[238]	τυγχάνει ὂν περὶ οὗ βουλευτέον,	εἴρηταί	τε καὶ ὥρισται, ~βλέποντες δὲ
[273]	τῶν τε ἀκουσομένων ~(τὰς φύσεις	διαριθμήσηται,	καὶ κατ᾽ εἴδη τε διαιρεῖσθαι
[273]	ταῦτα δὲ οὐ μή ποτε	κτήσηται	ἄνευ πολλῆς ~πραγματείας· ἣν οὐχ
[262]	δὲ καὶ οἱ ~τῶν Μουσῶν	προφῆται	οἱ ὑπὲρ κεφαλῆς ᾠδοὶ ἐπιπεπνευκότες
[258]	ἐν πόλει, ἆρ᾽ οὐκ ~ἰσόθεον	ἡγεῖται	αὐτός τε αὑτὸν ἔτι ζῶν,
[260]	περὶ σοῦ, ὅτι (Φαῖδρος) ἵππον	ἡγεῖται	~τὸ τῶν ἡμέρων ζῴων μέγιστα
[275]	δίκῃ λοιδορηθεὶς τοῦ πατρὸς ἀεὶ	~δεῖται	βοηθοῦ· αὐτὸς γὰρ οὔτ᾽ ἀμύνασθαι
[275]	ἀεί. ~ὅταν δὲ ἅπαξ (γραφῇ,	κυλινδεῖται	μὲν πανταχοῦ πᾶς λόγος ὁμοίως
[255]	κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ καὶ	ποθεῖται,	~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ
[252]	τινα τοῦ καλοῦ ~περὶ πλείονος	ποιεῖται,	ἀλλὰ μητέρων τε καὶ ἀδελφῶν
[264]	τελευτή, περὶ οὗ τὸν λόγον	ποιεῖται.	~(Σωκράτης) ~τί δὲ τἆλλα; οὐ
[247]	τε καὶ ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ	πρόκειται.	αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι καλούμεναι,
[237]	σοὶ ~καὶ ἐμοὶ ὁ λόγος	πρόκειται	πότερα ἐρῶντι ἢ μὴ μᾶλλον
[251]	ἃ δὴ διὰ ταῦτα ἵμερος	~καλεῖται	δεχομένη (τὸν ἵμερον) ἄρδηταί τε
[249]	ὁ ἐρῶν τῶν ~καλῶν ἐραστὴς	καλεῖται.	καθάπερ γὰρ εἴρηται, πᾶσα μὲν
[246]	πειρατέον εἰπεῖν. ψυχὴ πᾶσα παντὸς	ἐπιμελεῖται	τοῦ ἀψύχου, ~πάντα δὲ οὐρανὸν
[245]	ἀλλὰ καὶ τοῖς ~ἄλλοις ὅσα	κινεῖται	τοῦτο πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως.
[248]	ἥκει ἡ ψυχὴ ~ἑκάστη οὐκ	ἀφικνεῖται	ἐτῶν μυρίων ~(οὐ γὰρ πτεροῦται
[249]	εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη ~ψυχὴ	ἀφικνεῖται,	καὶ ἐκ θηρίου ὅς ποτε
[245]	τοῦτον αὐτόν τις λέγων οὐκ	αἰσχυνεῖται.	πᾶν γὰρ ~σῶμα, ᾧ μὲν
[249]	καὶ πρὸς τῷ θείῳ γιγνόμενος,	νουθετεῖται	μὲν ὑπὸ ~τῶν πολλῶν ὡς
[253]	ἄπληκτος, κελεύσματι μόνον καὶ (λόγῳ	ἡνιοχεῖται·	ὁ δ᾽ αὖ ~σκολιός, πολύς,
[246]	ἀγαθῶν, (τὸ δὲ τῶν ἄλλων	μέμεικται.	καὶ πρῶτον ~μὲν ἡμῶν ὁ
[228]	σοι ἐμμελετᾶν ~παρέχειν οὐ πάνυ	δέδοκται.	ἀλλ᾽ ἴθι, δείκνυε. ~(Φαῖδρος) ~παῦε.
[279]	Φαῖδρε; ἐμοὶ μὲν γὰρ μετρίως	ηὖκται.	~(Φαῖδρος) καὶ ἐμοὶ ταῦτα συνεύχου·
[267]	μὲν ἐπάνοδον, ἄλλοι δ᾽ ἄλλο	τίθενται	ὄνομα. ~(Φαῖδρος) ~τὸ ἐν κεφαλαίῳ
[258]	ἔχουσι· διὸ καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις	κέκληνται.	~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν δή, ὡς
[270]	~πᾶσαι ὅσαι μεγάλαι τῶν τεχνῶν	προσδέονται	(ἀδολεσχίας καὶ ~μετεωρολογίας φύσεως πέρι·
[232]	ὀφθῶσι διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις, τότε αὐτοὺς	οἴονται	ἢ ~γεγενημένης ἢ μελλούσης ἔσεσθαι
[250]	ἐκπλήττονται καὶ οὐκέτ᾽ ~ἐν> αὑτῶν	γίγνονται,	ὃ δ᾽ ἔστι τὸ πάθος
[271]	μὲν τοιοίδε, οἱ δὲ τοιοίδε	γίγνονται·	τούτων δὲ δὴ οὕτω διῃρημένων,
[257]	καὶ σεμνότατοι ἐν ταῖς πόλεσιν	αἰσχύνονται	λόγους τε γράφειν καὶ ~καταλείπειν
[234]	ὥρας τότε (τὴν αὑτῶν ἀρετὴν	ἐπιδείξονται.	σὺ οὖν τῶν τε ~εἰρημένων
[233]	εἴσονται καὶ ~πολλὰ ἀγαθὰ αὐτοῖς	εὔξονται.	ἀλλ᾽ ἴσως προσήκει οὐ τοῖς
[248]	γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι τοῦ ἄνω	ἕπονται,	~ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι
[250]	εἶδον ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαι δὴ	λείπονται	αἷς τὸ τῆς μνήμης ἱκανῶς
[256]	σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς ~μανίας	φέρονται·	εἰς γὰρ σκότον καὶ τὴν
[248]	ἄνω ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι	συμπεριφέρονται,	πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ ~ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα
[233]	~τὰς θύρας ἥξουσι καὶ μάλιστα	ἡσθήσονται	καὶ οὐκ ἐλαχίστην χάριν εἴσονται
[231]	ἐρασθῶσιν, ἐκείνους αὐτῶν περὶ πλείονος	ποιήσονται,	καὶ δῆλον ὅτι, ~ἐὰν ἐκείνοις
[232]	ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ ἔτι τότε	βουλήσονται	φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας
[234]	οἳ διαπραξάμενοι πρὸς τοὺς ἄλλους	φιλοτιμήσονται,	~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας
[234]	~ἀλλ᾽ οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας	σιωπήσονται·	οὐδὲ τοῖς ὀλίγον χρόνον ~σπουδάζουσιν,
[233]	ἀπαλλαγέντες ~κακῶν πλείστην χάριν αὐτοῖς	εἴσονται.	καὶ μὲν δὴ καὶ ἐν
[233]	ἡσθήσονται καὶ οὐκ ἐλαχίστην χάριν	εἴσονται	καὶ ~πολλὰ ἀγαθὰ αὐτοῖς εὔξονται.
[234]	οὐδὲ ~ὅσοι τῆς σῆς ὥρας	ἀπολαύσονται,	ἀλλ᾽ οἵτινες πρεσβυτέρῳ γενομένῳ τῶν
[271]	τέχνας λόγων πανοῦργοί εἰσιν καὶ	ἀποκρύπτονται,	εἰδότες ψυχῆς πέρι ~παγκάλως· πρὶν
[232]	κεκτημένων ~(ἀγαθὸν τὴν δύναμιν ἑκάστου	φυλάττονται.	πείσαντες μὲν οὖν ~ἀπεχθέσθαι σε
[250]	τι τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα ἴδωσιν,	ἐκπλήττονται	καὶ οὐκέτ᾽ ~ἐν> αὑτῶν γίγνονται,
[248]	~χωλεύονται, πολλαὶ δὲ πολλὰ πτερὰ	θραύονται·	πᾶσαι δὲ πολὺν ἔχουσαι πόνον
[231]	ἡγήσαιντο περὶ ὧν οὕτω ~διακείμενοι	βουλεύονται;	καὶ μὲν δὴ εἰ μὲν
[248]	δὴ κακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ μὲν	~χωλεύονται,	πολλαὶ δὲ πολλὰ πτερὰ θραύονται·
[247]	ἄκραν ἐπὶ τὴν (ὑπουράνιον ἁψῖδα	~πορεύονται	πρὸς ἄναντες, ᾗ δὴ τὰ
[255]	καὶ οἰκεῖοι μοῖραν φιλίας ~οὐδεμίαν	παρέχονται	πρὸς τὸν ἔνθεον φίλον. ὅταν
[249]	~τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει	ἀπέρχονται.	αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν
[248]	~ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος θέας	ἀπέρχονται,	καὶ ἀπελθοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ χρῶνται.
[252]	ἄν τι δύνωνται καὶ αὐτοὶ	μετέρχονται,	~ἰχνεύοντες δὲ παρ᾽ ἑαυτῶν ἀνευρίσκειν
[239]	φίλοι καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ	~φοβοῦνται.	~τοῦτο μὲν οὖν ὡς δῆλον
[247]	δώδεκα ἀριθμῷ τεταγμένοι θεοὶ ἄρχοντες	ἡγοῦνται	~κατὰ τάξιν ἣν ἕκαστος ἐτάχθη.
[231]	καὶ ὃν εἶχον πόνον προστιθέντες	(ἡγοῦνται	πάλαι τὴν ~ἀξίαν ἀποδεδωκέναι χάριν
[269]	καὶ ταῦτα δὴ διδάσκοντες ἄλλους	ἡγοῦνταί	σφισιν τελέως ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι, τὸ
[237]	ἑκάστου. ὡς οὖν εἰδότες οὐ	διομολογοῦνται	ἐν ἀρχῇ τῆς ~σκέψεως, προελθόντες
[253]	~τελετή, ἐάν γε διαπράξωνται ὃ	προθυμοῦνται	ᾗ λέγω, οὕτω καλή τε
[249]	καὶ αἵρεσιν τοῦ ~δευτέρου βίου	αἱροῦνται	ὃν ἂν θέλῃ ἑκάστη· ἔνθα
[243]	σμικρὰ ~μεγάλας ἔχθρας οἱ ἐρασταὶ	ἀναιροῦνται	καὶ ἔχουσι πρὸς τὰ παιδικὰ
[250]	ὀλίγοι ἐπὶ τὰς εἰκόνας ἰόντες	θεῶνται	τὸ τοῦ εἰκασθέντος γένος· ~κάλλος
[256]	σφόδρ᾽ εὔνουν ἀσπαζόμενος, ὅταν τε	συγκατακέωνται,	~οἷός ἐστι μὴ ἂν ἀπαρνηθῆναι
[233]	ἐπαινοῦσιν, τὰ μὲν δεδιότες μὴ	~ἀπέχθωνται,	τὰ δὲ (καὶ αὐτοὶ χεῖρον
[231]	ποιεῖν προθύμως ~ὅτι ἂν αὐτοῖς	οἴωνται	πράξαντες χαριεῖσθαι. ἔτι δὲ εἰ
[232]	~οὐσίαν κεκτημένους μὴ χρήμασιν αὐτοὺς	ὑπερβάλωνται,	τοὺς δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει
[257]	τοῦ ἔπειτα χρόνου, μὴ ~σοφισταὶ	καλῶνται.	~(Σωκράτης) ~γλυκὺς ἀγκών, ὦ Φαῖδρε,
[249]	τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν	ἕλωνται	τρὶς ἐφεξῆς τὸν βίον ~τοῦτον,
[256]	καὶ ὁμοπτέρους ~ἔρωτος χάριν, ὅταν	γένωνται,	γενέσθαι. ~ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ,
[247]	καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς ἄκρῳ	γένωνται,	ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν ἐπὶ τῷ
[232]	δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει κρείττους	γένωνται·	τῶν δὲ ἄλλο τι κεκτημένων
[252]	μανθάνουσί τε ὅθεν ἄν τι	δύνωνται	καὶ αὐτοὶ μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες δὲ
[253]	ἐρώντων καὶ ~τελετή, ἐάν γε	διαπράξωνται	ὃ προθυμοῦνται ᾗ λέγω, οὕτω
[256]	~καὶ διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη	χρῶνται	μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε
[248]	ἀπέρχονται, καὶ ἀπελθοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ	χρῶνται.	~οὗ δ᾽ ἕνεχ᾽ ἡ πολλὴ
[276]	ὅταν δὲ> ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις	χρῶνται,	~συμποσίοις τε ἄρδοντες αὑτοὺς ἑτέροις
[256]	τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ	χρήσωνται,	τάχ᾽ ἄν που ἐν μέθαις
[253]	σφέτερον παῖδα ~πεφυκέναι, καὶ ὅταν	κτήσωνται,	μιμούμενοι αὐτοί τε καὶ τὰ
[264]	εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας	παύσωνται·	~(Σωκράτης) ~ἦ πολλοῦ δεῖν ἔοικε
[232]	φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας	παύσωνται·	~(τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν, οἳ
[231]	εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας	παύσωνται·	τοῖς δὲ οὐκ ἔστι χρόνος
[257]	δύναμιν ὅτι καλλίστη καὶ ἀρίστη	δέδοταί	τε ~καὶ ἐκτέτεισται παλινῳδία, τά
[245]	(παρὰ θεῶν ἡ τοιαύτη μανία	δίδοται·	~ἡ δὲ δὴ ἀπόδειξις ἔσται
[264]	~ἀγγελέω παριοῦσι Μίδας ὅτι τῇδε	τέθαπται.	~(ὅτι δ᾽ οὐδὲν διαφέρει αὐτοῦ
[258]	πολιτικοῦ (συγγράμματι) πρῶτος ὁ ἐπαινέτης	~γέγραπται.	~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης) ~ἔδοξέ" πού
[257]	δέ, ὥσπερ ἁδελφὸς αὐτοῦ Πολέμαρχος	τέτραπται,	τρέψον, ἵνα καὶ ὁ ~ἐραστὴς
[255]	εἰς ὁμιλίαν· οὐ γὰρ δήποτε	εἵμαρται	κακὸν κακῷ φίλον οὐδ᾽ ~ἀγαθὸν
[239]	κύριος, ὃς ἡδὺ πρὸ ἀγαθοῦ	ἠνάγκασται	διώκειν, δεῖ μετὰ ταῦτα ἰδεῖν.
[243]	διὰ σμικρὰ ~μεγάλας ἔχθρας οἱ	ἐρασταὶ	ἀναιροῦνται καὶ ἔχουσι πρὸς τὰ
[237]	μάλα καλός· τούτῳ δὲ ἦσαν	ἐρασταὶ	~πάνυ πολλοί. εἷς δέ τις
[241]	ἄρνας ~ἀγαπῶσιν, ὣς παῖδα φιλοῦσιν	ἐρασταί.	~τοῦτ᾽ ἐκεῖνο, ὦ Φαῖδρε. οὐκέτ᾽
[239]	δὲ φίλοι καὶ αὐτοὶ οἱ	ἐρασταὶ	~φοβοῦνται. ~τοῦτο μὲν οὖν ὡς
[262]	~(Σωκράτης) ~ἦ οὖν οἷός τε	ἔσται,	ἀλήθειαν ἀγνοῶν ἑκάστου, τὴν τοῦ
[279]	ὡς σοῖς Λυσίᾳ. ~(Φαῖδρος) ~ταῦτ᾽	ἔσται·	ἀλλὰ ἴωμεν, ἐπειδὴ καὶ τὸ
[270]	πρὸς ὃ ~τοὺς λόγους προσοίσει·	ἔσται	δέ που ψυχὴ τοῦτο. ~(Φαῖδρος)
[245]	δίδοται· ~ἡ δὲ δὴ ἀπόδειξις	ἔσται	δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ
[252]	ἐρασθῶσι, πᾶν ποιοῦσιν ~ὅπως τοιοῦτος	ἔσται.	ἐὰν οὖν μὴ πρότερον ἐμβεβῶσι
[262]	~(Σωκράτης) ~ἔστιν οὖν ὅπως τεχνικὸς	ἔσται	μεταβιβάζειν κατὰ σμικρὸν διὰ τῶν
[274]	περιιτέον, οὐχ ὡς σὺ δοκεῖς.	ἔσται	~μήν, ὡς ὁ λόγος φησίν,
[236]	ὁ δέ μοι λόγος ὅρκος	ἔσται.	ὄμνυμι γάρ σοι τίνα μέντοι,
[261]	εἴη, ᾗ ~τις οἷός τ᾽	ἔσται	πᾶν παντὶ ὁμοιοῦν τῶν δυνατῶν
[260]	ὄντα εἰδότι οὐδέν τι μᾶλλον	ἔσται	πείθειν τέχνῃ. ~(Φαῖδρος) οὐκοῦν δίκαια
[261]	~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ ἱκανός ποτε λέγειν	ἔσται	περὶ οὐδενός. ἀποκρινέσθω δὴ ὁ
[241]	τιμιώτερον οὔτε ἔστιν οὔτε ποτὲ	ἔσται.	ταῦτά ~τε οὖν χρή, ὦ
[273]	ἓν ἕκαστον περιλαμβάνειν, οὔ ποτ᾽	ἔσται	τεχνικὸς λόγων πέρι ~καθ᾽ ὅσον
[252]	καὶ ἀδελφῶν καὶ ἑταίρων ~πάντων	λέλησται,	καὶ οὐσίας δι᾽ ἀμέλειαν ἀπολλυμένης
[257]	καὶ ἀρίστη δέδοταί τε ~καὶ	ἐκτέτεισται	παλινῳδία, τά τε ἄλλα καὶ
[238]	οὗ βουλευτέον, εἴρηταί τε καὶ	ὥρισται,	~βλέποντες δὲ δὴ πρὸς αὐτὸ
[257]	φοβούμενοι τοῦ ἔπειτα χρόνου, μὴ	~σοφισταὶ	καλῶνται. ~(Σωκράτης) ~γλυκὺς ἀγκών, ὦ
[250]	τὸ τῆς μνήμης ἱκανῶς ~πάρεστιν·	αὗται	δέ, ὅταν τι τῶν ἐκεῖ
[249]	ἀδόλως ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας,	~αὗται	δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ,
[234]	καὶ ~ἀκριβῶς ἕκαστα τῶν ὀνομάτων	ἀποτετόρνευται;	εἰ γὰρ δεῖ, συγχωρητέον χάριν
[252]	ἄχθος· ὅσοι δὲ Ἄρεώς τε	θεραπευταὶ	καὶ μετ᾽ ἐκείνου περιεπόλουν, ~ὅταν
[227]	ἀλλ᾽ αὐτὸ δὴ τοῦτο καὶ	~κεκόμψευται·	λέγει γὰρ ὡς χαριστέον μὴ
[246]	τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει τε καὶ	διόλλυται.	ὁ μὲν δὴ μέγας ἡγεμὼν
[254]	~ὅταν ἴδῃ τὸν καλόν, φόβῳ	διόλλυται·	ὥστε συμβαίνει τότ᾽ ἤδη τὴν
[233]	γιγνώσκοντες. ~τοιαῦτα γὰρ ὁ ἔρως	ἐπιδείκνυται·	δυστυχοῦντας μέν, ἃ μὴ λύπην
[252]	ταύτην γλυκυτάτην ἐν τῷ (παρόντι	καρποῦται.	~ὅθεν δὴ ἑκοῦσα εἶναι οὐκ
[249]	~ὄντως. διὸ δὴ δικαίως μόνη	πτεροῦται	ἡ τοῦ φιλοσόφου διάνοια· πρὸς
[249]	ἀφικνεῖται ἐτῶν μυρίων ~(οὐ γὰρ	πτεροῦται	πρὸ τοσούτου χρόνου ~πλὴν ἡ
[249]	ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος,	πτερῶταί	τε καὶ ~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι,
[253]	ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν ὥσπερ αἱ	~βάκχαι,	ἐπὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου ψυχὴν
[248]	θεῶν βίος· αἱ δὲ ἄλλαι	ψυχαί,	ἡ μὲν ἄριστα θεῷ ἑπομένη
[243]	ἀνάγκη Λυσίαν ὑπ᾽ ἐμοῦ ~(ἀναγκασθῆναι	γράψαι	αὖ περὶ τοῦ αὐτοῦ λόγον.
[243]	δὲ καὶ Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα	γράψαι	ὡς χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον ἢ
[264]	~(Φαῖδρος) πῶς γὰρ οὔ; ~(Σωκράτης)	~σκέψαι	τοίνυν τὸν τοῦ ἑταίρου σου
[253]	~ἑταῖρος, περὶ ὦτα λάσιος, κωφός,	μάστιγι	μετὰ κέντρων μόγις ὑπείκων. ὅταν
[254]	καὶ πάντα πράγματα παρέχων τῷ	σύζυγί	τε καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ~ἰέναι
[264]	οὐδὲν διαφέροντα, ὃ Μίδᾳ τῷ	Φρυγί	φασίν τινες ~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος) ποῖον
[232]	διὰ ~φιλίαν τῳ διαλέγεσθαι ἢ	δι᾽	ἄλλην τινὰ ἡδονήν. καὶ μὲν
[252]	ἑταίρων ~πάντων λέλησται, καὶ οὐσίας	δι᾽	ἀμέλειαν ἀπολλυμένης παρ᾽ οὐδὲν τίθεται,
[250]	ἐν τοῖς τῇδε ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ	δι᾽	ἀμυδρῶν ὀργάνων ~μόγις αὐτῶν καὶ
[259]	~νυστάζοντας καὶ κηλουμένους ὑφ᾽ αὑτῶν	δι᾽	ἀργίαν τῆς διανοίας, δικαίως ἂν
[232]	δὲ μὴ ἐρῶντες ἔτυχον, ~ἀλλὰ	δι᾽	ἀρετὴν ἔπραξαν ὧν ἐδέοντο, οὐκ
[261]	γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ ναὶ μὰ	Δί᾽	ἔγωγε τῶν Νέστορος, εἰ μὴ
[241]	τότε συνουσίαν ἐπίπονον οὖσαν φέρειν	δι᾽	ἐλπίδα ἀγαθῶν. ~τότε δὴ δέον
[253]	τε καὶ ~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ	δι᾽	ἔρωτα μανέντος φίλου τῷ φιληθέντι
[275]	νῦν (σύ, πατὴρ ὢν γραμμάτων,	δι᾽	εὔνοιαν τοὐναντίον εἶπες ἢ δύναται.
[271]	οἵα οὖσα ὑφ᾽ ~οἵων λόγων	δι᾽	ἣν αἰτίαν ἐξ ἀνάγκης ἡ
[250]	~ταῦτα μὲν οὖν μνήμῃ κεχαρίσθω,	δι᾽	ἣν πόθῳ τῶν τότε νῦν
[246]	αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν ἀποβολῆς,	δι᾽	ἣν ψυχῆς ~ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι
[273]	~τοῦτο τὸ εἰκὸς τοῖς πολλοῖς	δι᾽	ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον·
[240]	ἰσότης ἐπ᾽ ἴσας ἡδονὰς ἄγουσα	δι᾽	~ὁμοιότητα φιλίαν παρέχεται ἀλλ᾽ ὅμως
[262]	δῆλον ὡς τὸ πάθος τοῦτο	~δι᾽	ὁμοιοτήτων τινῶν εἰσερρύη. ~(Φαῖδρος) γίγνεται
[257]	ἔδωκας μήτε ~ἀφέλῃ μήτε πηρώσῃς	δι᾽	ὀργήν, δίδου τ᾽ ἔτι μᾶλλον
[261]	ἀκήκοας; ~(Φαῖδρος) ~οὐ μὰ τὸν	Δί᾽	οὐ παντάπασιν οὕτως, ἀλλὰ μάλιστα
[243]	τὸν ἔρωτα; ~(Φαῖδρος) ἴσως νὴ	Δί᾽	ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτόν γε
[237]	~ἄγετε δή, ὦ Μοῦσαι, εἴτε	δι᾽	ᾠδῆς εἶδος λίγειαι, εἴτε διὰ
[230]	ψυχροῦ ὕδατος, ὥστε γε τῷ	ποδὶ	τεκμήρασθαι. Νυμφῶν ~τέ τινων καὶ
[269]	Ἄδραστον οἰόμεθα ἢ καὶ Περικλέα,	εἰ	ἀκούσειαν ὧν νυνδὴ ~ἡμεῖς διῇμεν
[231]	~τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον γνῶναι,	εἰ	ἀληθῆ λέγουσιν, ὅτι ὅσων ἂν
[234]	~ἴσως ἂν οὖν ἔροιό με	εἰ	ἅπασίν σοι παραινῶ τοῖς μὴ
[229]	~πείθῃ ἀληθὲς εἶναι; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽	εἰ	ἀπιστοίην, ὥσπερ οἱ σοφοί, οὐκ
[243]	ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς τὶ ὄντε,	~εἰ	ἄρα ἀνθρωπίσκους τινὰς ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον
[268]	ὦ δαιμόνιε, ἰδὲ καὶ σὺ	εἰ	ἄρα καὶ σοὶ φαίνεται διεστηκὸς
[265]	ἐκ ~τύχης ῥηθέντων δυοῖν εἰδοῖν,	(εἰ	αὐτοῖν τὴν δύναμιν τέχνῃ λαβεῖν
[257]	καὶ τοῦ (ἑταίρου συχνὸν ~διαμαρτάνεις,	εἰ	αὐτὸν οὕτως ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ.
[279]	πώποτε ἁψαμένων λόγων, ἔτι τε	εἰ	αὐτῷ μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ
[243]	ὁ ἐκ ~τοῦ βιβλίου ῥηθείς.	εἰ	γὰρ ἀκούων τις τύχοι ἡμῶν
[234]	~ἀκριβῶς ἕκαστα τῶν ὀνομάτων ἀποτετόρνευται;	εἰ	γὰρ δεῖ, συγχωρητέον χάριν σήν,
[245]	~αὐτὴν δὲ μηδ᾽ ἐξ ἑνός·	εἰ	γὰρ ἔκ του ἀρχὴ γίγνοιτο,
[233]	φιλίας πολὺν χρόνον ~ἐσομένης τεκμήρια.	εἰ	δ᾽ ἄρα σοι τοῦτο παρέστηκεν,
[230]	τε καὶ ἀγαλμάτων ἔοικεν εἶναι.	~(εἰ	δ᾽ αὖ βούλει, τὸ εὔπνουν
[231]	ἄν σοι ἡ ἔκλεξις εἴη·	εἰ	δ᾽ ἐκ τῶν ἄλλων τὸν
[245]	ὡς ταύτης οὔσης φύσεως ψυχῆς·	εἰ	δ᾽ ἔστιν τοῦτο οὕτως ἔχον,
[242]	στόματος ~καταφαρμακευθέντος ὑπὸ σοῦ ἐλέχθη.	εἰ	δ᾽ ἔστιν, ὥσπερ οὖν ἔστι,
[234]	ἱκανά μοι νομίζω τὰ ~εἰρημένα·	εἰ	δ᾽ ἔτι τι> σὺ ποθεῖς,
[241]	μὴ ~ἐρῶντι καὶ νοῦν ἔχοντι·	εἰ	δὲ μή, ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι
[273]	τέχνης λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν·	~εἰ	δὲ μή, οἷς νυνδὴ διήλθομεν
[228]	σε ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν.	εἰ	δὲ τοῦτό ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ
[274]	τὸ δ᾽ ἀληθὲς αὐτοὶ ἴσασιν.	εἰ	δὲ τοῦτο ~εὕροιμεν αὐτοί, ἆρά
[256]	αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ ἐρῶντι,	εἰ	δεηθείη ~τυχεῖν· ὁ δὲ ὁμόζυξ
[258]	μέτρου ὡς ἰδιώτης; ~(Φαῖδρος) ~ἐρωτᾷς	εἰ	δεόμεθα; τίνος μὲν οὖν ἕνεκα
[231]	οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι. ἔτι δὲ	εἰ	διὰ τοῦτο ἄξιον (τοὺς ~ἐρῶντας
[228]	χρυσίον γενέσθαι. ~(Σωκράτης) ~ὦ Φαῖδρε,	εἰ	ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνοῶ, καὶ ἐμαυτοῦ
[236]	με ἀναγκάσαι λέγειν ἐκεῖνο τὸ	εἰ	ἐγώ, ὦ Σώκρατες, Σωκράτην ἀγνοῶ,
[232]	ἔμπειροι ἐγένοντο, ὥστε ἄδηλον αὐτοῖς	~εἰ	ἔτι τότε βουλήσονται φίλοι εἶναι,
[274]	τε καὶ ἐξ ἀγαθῶν. ὥστ᾽	εἰ	μακρὰ ἡ ~περίοδος, μὴ θαυμάσῃς·
[271]	εὐπετές· ὡς δὲ δεῖ γράφειν,	εἰ	μέλλει τεχνικῶς ~ἔχειν καθ᾽ ὅσον
[270]	ψυχῆς δὲ ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ,	εἰ	μέλλεις, μὴ τριβῇ μόνον καὶ
[273]	εἰδὼς κάλλιστα ~ἐπίσταται εὑρίσκειν. ὥστ᾽	εἰ	μὲν ἄλλο τι περὶ τέχνης
[244]	μὲν μαίνεται, ὁ δὲ ~σωφρονεῖ.	εἰ	μὲν γὰρ ἦν ἁπλοῦν τὸ
[278]	λόγοις νόμους ὀνομάζων συγγράμματα ἔγραψεν·	εἰ	μὲν εἰδὼς ᾗ τὸ ~ἀληθὲς
[231]	~διακείμενοι βουλεύονται; καὶ μὲν δὴ	εἰ	μὲν ἐκ τῶν ἐρώντων τὸν
[270]	τῆς τοῦ ὅλου ~φύσεως; ~(Φαῖδρος)	~εἰ	μὲν Ἱπποκράτει γε τῷ τῶν
[266]	καὶ τοὺς δυναμένους αὐτὸ δρᾶν	εἰ	μὲν ὀρθῶς ἢ μὴ προσαγορεύω,
[269]	καὶ ~ἀναγκαῖον ἔχειν ὥσπερ τἆλλα·	εἰ	μέν σοι ὑπάρχει φύσει ῥητορικῷ
[261]	μὰ Δί᾽ ἔγωγε τῶν Νέστορος,	εἰ	μὴ Γοργίαν Νέστορά τινα κατασκευάζεις,
[251]	προσορῶν ὡς θεὸν σέβεται, καὶ	εἰ	μὴ ἐδεδίει τὴν τῆς ~σφόδρα
[228]	τὸν κύνα, ἐξεπιστάμενος τὸν λόγον,	εἰ	μὴ ~πάνυ τι ἦν μακρός.
[235]	οὖν μοι ἔδοξεν, ὦ Φαῖδρε,	εἰ	μή τι σὺ ἄλλο λέγεις,
[228]	λέγειν· τελευτῶν δὲ ἔμελλε καὶ	~εἰ	μή τις ἑκὼν ἀκούοι βίᾳ
[275]	καὶ πέτρας ἀκούειν ὑπ᾽ εὐηθείας,	εἰ	μόνον ~(ἀληθῆ λέγοιεν· σοὶ δ᾽
[268]	ποιεῖν, καὶ μέχρι ὁπόσου; ~(Σωκράτης)	~εἰ	οὖν εἴποι ὅτι οὐδαμῶς· ἀλλ᾽
[259]	(ἀλλήλοις διαλεγόμενοι καθορᾶν καὶ ἡμᾶς.	~εἰ	οὖν ἴδοιεν καὶ νὼ καθάπερ
[279]	γένοιτο θαυμαστὸν προϊούσης τῆς ~ἡλικίας	εἰ	περὶ αὐτούς τε τοὺς λόγους,
[268]	δ᾽ ἄλλο γε ἢ ἐρέσθαι	εἰ	προσεπίσταται καὶ οὕστινας δεῖ καὶ
[263]	ἀναγνῶμεν τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ; ~(Φαῖδρος)	εἰ	σοί γε δοκεῖ· ὃ μέντοι
[268]	τῆς τέχνης. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽	εἰ	Σοφοκλεῖ αὖ προσελθὼν καὶ Εὐριπίδῃ
[270]	Ἱπποκράτει τὸν λόγον ~ἐξετάζοντα σκοπεῖν	εἰ	συμφωνεῖ. ~(Φαῖδρος) φημί. ~(Σωκράτης) ~τὸ
[231]	τὸν ἄξιον ~τῆς σῆς φιλίας.	εἰ	τοίνυν τὸν νόμον τὸν καθεστηκότα
[252]	ὑφ᾽ αὑτῶν ἐρώμενον· σκοποῦσιν οὖν	εἰ	φιλόσοφός ~τε καὶ ἡγεμονικὸς τὴν
[233]	ἐξ ~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων. ~ἔτι δὲ	εἰ	χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι,
[263]	τὸ ἐνθουσιαστικὸν οὐ πάνυ ~μέμνημαι	εἰ	ὡρισάμην ἔρωτα ἀρχόμενος τοῦ λόγου.
[242]	ἂν εἴη δεινότερος; ~(Φαῖδρος) οὐδείς,	εἴ	γε σὺ ἀληθῆ λέγεις. ~(Σωκράτης)
[235]	ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε,	εἴ	με οἴει λέγειν ὡς Λυσίας
[260]	σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης)	~εἴ	σε πείθοιμι ἐγὼ πολεμίους ἀμύνειν
[232]	τινὰ ἡδονήν. καὶ μὲν δὴ	εἴ	σοι δέος ~παρέστηκεν ἡγουμένῳ χαλεπὸν
[227]	ὑμᾶς Λυσίας εἱστία; ~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ,	εἴ	σοι σχολὴ προϊόντι ἀκούειν. ~(Σωκράτης)
[260]	τἀληθὲς ἀναγκάζω μανθάνειν λέγειν, ἀλλ᾽	εἴ	τι ἐμὴ συμβουλή, ~κτησάμενον ἐκεῖνο
[257]	εἶναι. ~(ἐν τῷ πρόσθεν δ᾽	εἴ	τι λόγῳ σοι ἀπηχὲς εἴπομεν
[267]	~εἰρημένων; ~(Σωκράτης) ταῦτα λέγω, καὶ	εἴ	τι σὺ ἄλλο ἔχεις εἰπεῖν
[250]	~δεινοὺς γὰρ ἂν παρεῖχεν ἔρωτας,	εἴ	τι τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲς εἴδωλον
[272]	ὀλίγην τε καὶ λείαν. ~ἀλλ᾽	εἴ	τινά πῃ βοήθειαν ἔχεις ἐπακηκοὼς
[269]	οὐ ~χρὴ χαλεπαίνειν ἀλλὰ συγγιγνώσκειν,	εἴ	τινες μὴ ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι
[278]	αὑτῷ, ἐὰν εὑρεθεὶς ἐνῇ, ἔπειτα	εἴ	τινες τούτου ἔκγονοί ~(τε καὶ
[278]	συντίθησι λόγους, καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ	εἴ	τις ἄλλος αὖ ποίησιν ψιλὴν
[278]	~ἐπέστελλον (λέγειν Λυσίᾳ τε καὶ	εἴ	τις ἄλλος συντίθησι λόγους, καὶ
[229]	ἀτοπίαι ~τερατολόγων τινῶν φύσεων· αἷς	εἴ	τις ἀπιστῶν προσβιβᾷ κατὰ τὸ
[268]	ἄν, ὦ Σώκρατες, οἶμαι καταγελῷεν	εἴ	τις οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο τι
[272]	ἄνω καὶ κάτω ~μεταστρέφοντα ἐπισκοπεῖν	εἴ	τίς πῃ (ῥᾴων καὶ βραχυτέρα
[268]	μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ δή μοι·	εἴ	τις προσελθὼν τῷ ἑταίρῳ σου
[236]	μᾶλλον οὕτως ὅπως οἷός τε	εἶ,	ἵνα μὴ τὸ τῶν κωμῳδῶν
[235]	ἀλλὰ καὶ σήν. ~(Σωκράτης) ~φίλτατος	εἶ	καὶ ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ
[264]	παρ᾽ ἄλληλα ~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος) ~χρηστὸς	εἶ,	ὅτι με ἡγῇ ἱκανὸν εἶναι
[242]	ἀποψυχῇ ἴμεν. ~(Σωκράτης) ~θεῖός γ᾽	εἶ	περὶ τοὺς λόγους, ὦ Φαῖδρε,
[243]	πιστεύω, ἕωσπερ ἂν ᾖς ὃς	εἶ.	~(Φαῖδρος) λέγε τοίνυν θαρρῶν. ~(Σωκράτης)
[248]	κἂν ἀεὶ τοῦτο δύνηται ποιεῖν,	ἀεὶ	ἀβλαβῆ εἶναι· ~ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα
[277]	ἐν ἄλλοις ἤθεσι φυόμενοι τοῦτ᾽	ἀεὶ	ἀθάνατον παρέχειν ~ἱκανοί, καὶ τὸν
[239]	ἀνέξεται, ἥττω δὲ ~καὶ ὑποδεέστερον	ἀεὶ	ἀπεργάζεται· ἥττων δὲ ἀμαθὴς σοφοῦ,
[242]	εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι ἐγένετο	(ἀεὶ	δέ με ἐπίσχει ὃ ἂν
[246]	ψυχήν, ἔχον δὲ σῶμα, τὸν	ἀεὶ	~δὲ χρόνον ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ
[275]	ἐν δίκῃ λοιδορηθεὶς τοῦ πατρὸς	ἀεὶ	~δεῖται βοηθοῦ· αὐτὸς γὰρ οὔτ᾽
[265]	δῆλον ποιῇ περὶ οὗ ἂν	ἀεὶ	διδάσκειν ἐθέλῃ. ὥσπερ τὰ νυνδὴ
[240]	ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ μὲν ἡδονὰς	ἀεὶ	διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι, ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ,
[238]	καὶ ~ἀδελφῶν ἐπιθυμιῶν ὀνόματα τῆς	ἀεὶ	δυναστευούσης ᾗ προσήκει καλεῖσθαι ~πρόδηλον.
[247]	τὸ αὑτοῦ, ἕπεται ~δὲ ὁ	ἀεὶ	ἐθέλων τε καὶ δυνάμενος· φθόνος
[249]	φιλοσόφου διάνοια· πρὸς γὰρ ~ἐκείνοις	ἀεί	ἐστιν μνήμῃ κατὰ δύναμιν, πρὸς
[275]	ἕν τι σημαίνει μόνον ταὐτὸν	ἀεί.	~ὅταν δὲ ἅπαξ (γραφῇ, κυλινδεῖται
[243]	οὗτος παρά σοι μάλα πλησίον	ἀεὶ	πάρεστιν, ὅταν σὺ βούλῃ. ~(Σωκράτης)
[240]	μὴ ὅτι δὴ ἔργῳ ἀνάγκης	ἀεὶ	~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς τε δὴ
[229]	ἔτυχον· σὺ μὲν γὰρ δὴ	ἀεί.	ῥᾷστον οὖν ἡμῖν ~κατὰ τὸ
[254]	εὐπειθὴς τῷ ~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων,	ἀεί	τε καὶ τότε αἰδοῖ βιαζόμενος,
[249]	ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος, τελέους	ἀεὶ	τελετὰς ~τελούμενος, τέλεος ὄντως μόνος
[248]	~ἑτέρας περιόδου εἶναι ἀπήμονα, κἂν	ἀεὶ	τοῦτο δύνηται ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ
[240]	ἐκείνῳ μὲν ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς	ἄγει,	ὁρῶντι, ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ, καὶ πᾶσαν
[247]	οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας δὲ αὐτὰς	περιάγει	ἡ περιφορά, αἱ δὲ θεωροῦσι
[227]	~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε,	λέγει.	ἀτὰρ Λυσίας ἦν, ὡς ἔοικεν,
[227]	αὐτὸ δὴ τοῦτο καὶ ~κεκόμψευται·	λέγει	γὰρ ὡς χαριστέον μὴ ἐρῶντι
[258]	καὶ ἐγκωμιάζων ὁ συγγραφεύς ἔπειτα	λέγει	~δὴ μετὰ τοῦτο, ἐπιδεικνύμενος τοῖς
[277]	ἀληθὲς ἑκάστων εἰδῇ πέρι ὧν	λέγει	ἢ γράφει, κατ᾽ αὐτό τε
[270]	περὶ φύσεως σκόπει τί ποτε	λέγει	Ἱπποκράτης τε καὶ ὁ ἀληθὴς
[275]	γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ ὁ Θηβαῖος	λέγει.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ὁ τέχνην οἰόμενος
[273]	~ὁ Τεισίας, μή τι ἄλλο	λέγει	(τὸ εἰκὸς ἢ τὸ τῷ
[270]	~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ ἑταῖρε,	λέγει·	χρὴ μέντοι πρὸς τῷ Ἱπποκράτει
[255]	καὶ ὅταν μὲν ἐκεῖνος παρῇ,	λήγει	~κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης,
[245]	ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε	λήγει	κινούμενον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ~ἄλλοις
[239]	ἡλίῳ καθαρῷ ~τεθραμμένον ἀλλὰ ὑπὸ	συμμιγεῖ	σκιᾷ, πόνων μὲν ἀνδρείων καὶ
[258]	μοι δοκοῦσιν ὡς ἐν τῷ	πνίγει	ὑπὲρ κεφαλῆς ~ἡμῶν οἱ τέττιγες
[277]	καὶ κακῶν καὶ ~ἀγαθῶν οὐκ	ἐκφεύγει	τῇ ἀληθείᾳ μὴ οὐκ ἐπονείδιστον
[262]	~(Φαῖδρος) πῶς δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης)	~δεῖ	ἄρα τὸν μέλλοντα ἀπατήσειν μὲν
[237]	ἐρῶντά τε καὶ μὴ κρινοῦμεν;	δεῖ	~αὖ νοῆσαι ὅτι ἡμῶν ἐν
[249]	εἰς τόδε ἥξει τὸ σχῆμα.	δεῖ	γὰρ ἄνθρωπον ~συνιέναι κατ᾽ εἶδος
[275]	καὶ οὐκ ἐπίσταται λέγειν ~οἷς	δεῖ	γε καὶ μή. πλημμελούμενος δὲ
[271]	εἰπεῖν οὐκ εὐπετές· ὡς δὲ	δεῖ	γράφειν, εἰ μέλλει τεχνικῶς ~ἔχειν
[234]	τοὺς ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν·	δεῖ	δὲ βλάβην μὲν ἀπ᾽ ~αὐτοῦ
[273]	ἄλλο ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον ἄγηται,	δεῖ	δὴ τἀληθὲς μηδέτερον λέγειν, ἀλλὰ
[271]	δὲ τοιοίδε διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς·	δεῖ	δὴ ταῦτα ἱκανῶς νοήσαντα, μετὰ
[273]	λέγειν καὶ πράττειν πρὸς ἀνθρώπους	δεῖ	~διαπονεῖσθαι τὸν σώφρονα, ἀλλὰ τοῦ
[270]	πῶς δή; ~(Σωκράτης) ~ἐν ἀμφοτέραις	δεῖ	διελέσθαι φύσιν, σώματος μὲν ἐν
[241]	περὶ τοῦ μὴ ἐρῶντος, ὡς	δεῖ	~ἐκείνῳ χαρίζεσθαι μᾶλλον, λέγων ὅσα
[258]	που ἐκείνων γε ὧν προλυπηθῆναι	δεῖ	ἢ μηδὲ ~ἡσθῆναι, ὃ δὴ
[268]	ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται καὶ οὕστινας	δεῖ	καὶ ὁπότε ἕκαστα ~τούτων ποιεῖν,
[278]	οὔ τι τῶνδε ~ἐπωνυμίαν ἔχοντα	δεῖ	(λέγεσθαι τὸν τοιοῦτον, ἀλλ᾽ ἐφ᾽
[267]	~μόνος αὐτὸς ηὑρηκέναι ἔφη ὧν	δεῖ	λόγων τέχνην· δεῖν δὲ οὔτε
[241]	~τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν. καὶ τί	δεῖ	μακροῦ λόγου; περὶ γὰρ ἀμφοῖν
[239]	ἡδὺ πρὸ ἀγαθοῦ ἠνάγκασται διώκειν,	δεῖ	μετὰ ταῦτα ἰδεῖν. ~ὀφθήσεται δὴ
[245]	μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ πιστή.	δεῖ	οὖν πρῶτον ~ψυχῆς φύσεως πέρι
[278]	γὰρ οὐδὲ τὸν σὸν ἑταῖρον	δεῖ	παρελθεῖν. ~(Σωκράτης) τίνα τοῦτον; ~(Φαῖδρος)
[237]	τοῖς μέλλουσι καλῶς (βουλεύσεσθαι· εἰδέναι	~δεῖ	περὶ οὗ ἂν ᾖ ἡ
[245]	πρὸ τοῦ κεκινημένου τὸν σώφρονα	δεῖ	προαιρεῖσθαι φίλον· ~ἀλλὰ τόδε πρὸς
[234]	τῶν ὀνομάτων ἀποτετόρνευται; εἰ γὰρ	δεῖ,	συγχωρητέον χάριν σήν, ~ἐπεὶ ἐμέ
[245]	ἐκείνης γενήσεται, εἴπερ ἐξ ~ἀρχῆς	δεῖ	τὰ πάντα γίγνεσθαι. οὕτω δὴ
[263]	τέχνην ῥητορικὴν μετιέναι πρῶτον μὲν	δεῖ	ταῦτα ὁδῷ ~διῃρῆσθαι, καὶ εἰληφέναι
[270]	Ἱπποκράτει γε τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν	δεῖ	τι πιθέσθαι, οὐδὲ περὶ σώματος
[259]	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐχ ὑπάρχειν	δεῖ	τοῖς εὖ γε καὶ καλῶς
[266]	προοίμιον μὲν οἶμαι πρῶτον ὡς	δεῖ	τοῦ λόγου ~λέγεσθαι ἐν ἀρχῇ·
[261]	ποτε ὕστερον γένηται. ~(Φαῖδρος) ~τούτων	δεῖ	τῶν λόγων, ὦ Σώκρατες· ἀλλὰ
[234]	~(Σωκράτης) ~τί δέ; καὶ ταύτῃ	δεῖ	ὑπ᾽ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ
[276]	τε καὶ σιγᾶν πρὸς οὓς	δεῖ.	~(Φαῖδρος) ~τὸν τοῦ εἰδότος λόγον
[265]	ὁ δ᾽ ὡς τῷ μὴ	δεῖ	χαρίζεσθαι, ~ἐλεγέτην. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλ᾽
[274]	φασὶν οἱ ~σοφώτεροι ἡμῶν, ~ὁμοδούλοις	δεῖ	χαρίζεσθαι (μελετᾶν τὸν νοῦν ἔχοντα,
[260]	~(Σωκράτης) ~οὔτοι ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι	δεῖ,	ὦ Φαῖδρε, ὃ ἂν εἴπωσι
[244]	μανία ἐγγενομένη καὶ ~προφητεύσασα, οἷς	ἔδει	(ἀπαλλαγὴν ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν
[241]	ἐξ ἀρχῆς, ὅτι οὐκ ἄρα	ἔδει	~ποτὲ ἐρῶντι καὶ ὑπ᾽ ἀνάγκης
[241]	ἐνδοῦναι αὑτὸν ἀπίστῳ, ~δυσκόλῳ, φθονερῷ,	ἀηδεῖ,	βλαβερῷ μὲν πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ
[249]	διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν (ἀνθρώπου	εἴδει	ἐβίωσαν βίου. ~τῷ δὲ χιλιοστῷ
[255]	ἀναπτερῶσαν, (τὰς διόδους τῶν πτερῶν	ἄρδει	τε καὶ ~ὥρμησε πτεροφυεῖν τε
[251]	γὰρ ἦν τὸ πάλαι πτερωτή.	~(ζεῖ	οὖν ἐν τούτῳ ὅλη καὶ
[251]	ἡ τοῦ πτεροφυεῖν ἀρχομένου ψυχή·	ζεῖ	τε καὶ ~ἀγανακτεῖ καὶ γαργαλίζεται
[254]	τῷ σύζυγί τε καὶ ἡνιόχῳ	ἀναγκάζει	~ἰέναι τε πρὸς τὰ παιδικὰ
[237]	λάβεσθε" τοῦ μύθου, ὅν με	~ἀναγκάζει	ὁ βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν, ἵν᾽
[233]	ἡδονῆς ἄξια παρ᾽ ἐκείνων ἐπαίνου	ἀναγκάζει	~τυγχάνειν· ὥστε πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν
[228]	ἑωθινοῦ καθήμενος ἀπειπὼν εἰς ~περίπατον	ᾔει,	ὡς μὲν ἐγὼ οἶμαι, νὴ
[251]	τὸ πτερὸν ὁρμᾷ, συναυαινόμενα μύσαντα	ἀποκλῄει	τὴν βλάστην τοῦ ~πτεροῦ, ἡ
[251]	ἡμέραν οὗ ἂν ᾖ ~μένειν,	θεῖ	δὲ ποθοῦσα ὅπου ἂν οἴηται
[247]	καὶ θεωροῦσα τἀληθῆ ~τρέφεται καὶ	εὐπαθεῖ,	ἕως ἂν κύκλῳ ἡ περιφορὰ
[279]	τὰ τῆς φύσεως, ἔτι τε	~ἤθει	γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι· ὥστε οὐδὲν ἂν
[272]	εἶναι, πολλὰ εἰπόντα χαίρειν τῷ	ἀληθεῖ·	~τοῦτο γὰρ διὰ (παντὸς τοῦ
[273]	(τὸ εἰκὸς ἢ τὸ τῷ	πλήθει	δοκοῦν. ~(Φαῖδρος) τί γὰρ ἄλλο;
[260]	~μανθάνειν ἀλλὰ τὰ δόξαντ᾽ ἂν	πλήθει	οἵπερ δικάσουσιν, οὐδὲ τὰ ὄντως
[236]	εἴπῃς ἃ ἔφησθα ἐν τῷ	στήθει	~ἔχειν. ἐσμὲν δὲ μόνω ἐν
[271]	ἡ μὲν πείθεται, ἡ δὲ	ἀπειθεῖ.	~(Φαῖδρος) κάλλιστα γοῦν ἄν, ὡς
[247]	πορεύεται, τὰ δὲ ἄλλα μόγις·	βρίθει	γὰρ ὁ τῆς κάκης ἵππος
[258]	καὶ τοῦ ἄξιος εἶναι ~συγγράφειν,	πενθεῖ	αὐτός τε καὶ οἱ ἑταῖροι.
[255]	δὲ ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ	ποθεῖ	καὶ ποθεῖται, ~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα
[251]	θεὸν σέβεται, καὶ εἰ μὴ	ἐδεδίει	τὴν τῆς ~σφόδρα μανίας δόξαν,
[251]	οὖν ἐν τούτῳ ὅλη καὶ	ἀνακηκίει,	καὶ ὅπερ τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων
[268]	τούτων ἐπιστήμην παραδῶ, τί ἂν	~οἴει	ἀκούσαντας εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος) ~τί δ᾽
[263]	~(Φαῖδρος) ~τῶν ἀμφισβητησίμων δήπου· ἢ	οἴει	ἄν σοι ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ
[234]	ἀληθῶς εἰπὲ πρὸς Διὸς φιλίου,	οἴει	ἄν τινα ἔχειν ~εἰπεῖν ἄλλον
[243]	~καὶ βλαβερῶς, πῶς οὐκ ἂν	οἴει	αὐτὸν ἡγεῖσθαι ἀκούειν ἐν ναύταις
[236]	παιδικῶν ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν σε, καὶ	οἴει	~δή με ὡς ἀληθῶς ἐπιχειρήσειν
[270]	οὖν φύσιν ἀξίως λόγου κατανοῆσαι	οἴει	δυνατὸν εἶναι ἄνευ τῆς τοῦ
[235]	χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε, εἴ με	οἴει	λέγειν ὡς Λυσίας τοῦ ~παντὸς
[235]	περὶ οὗ ὁ λόγος, τίνα	οἴει	~λέγοντα ὡς χρὴ μὴ ἐρῶντι
[228]	~πῶς λέγεις, ὦ βέλτιστε Σώκρατες;	οἴει	με, ἃ (Λυσίας ἐν πολλῷ
[227]	~(Σωκράτης) ~τί δέ; οὐκ ἂν	οἴει	με κατὰ Πίνδαρον καὶ ἀσχολίας
[260]	ἀγαθῶν, ~ποῖόν τιν᾽ ἂ< ν>	οἴει	μετὰ ταῦτα τὴν ῥητορικὴν (καρπὸν
[257]	δὲ καὶ τὸν λοιδορούμενον ~αὐτῷ	οἴει	ὀνειδίζοντα λέγειν ἃ ἔλεγεν. ~(Φαῖδρος)
[241]	τὸν ἕτερον ἄρξωμαι, τί με	οἴει	ποιήσειν; ἆρ᾽ οἶσθ᾽ ~ὅτι ὑπὸ
[230]	σὺ δ᾽ ἐν ὁποίῳ σχήματι	οἴει	ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε.
[258]	συγγράμματα; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης)	~οἴει	τινὰ οὖν τῶν τοιούτων, ὅστις
[243]	ὢν ἔγνω τὴν αἰτίαν, καὶ	ποιεῖ	εὐθὺς ~οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος
[262]	οὖν οὗτος ἁμαρτάνει καὶ ἄτεχνον	ποιεῖ	λεκτέον· ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί.
[233]	λύπην τοῖς ἄλλοις ~παρέχει, ἀνιαρὰ	ποιεῖ	νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας δὲ καὶ τὰ
[237]	τὰ δ᾽ ἄλλα ὅπως βούλει	ποίει.	~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή, ὦ Μοῦσαι,
[272]	~(Φαῖδρος) καὶ σύ γε οὕτω	ποίει.	~(Σωκράτης) ~φασὶ τοίνυν οὐδὲν οὕτω
[255]	συγκατακεῖσθαι· καὶ δή, οἷον εἰκός,	ποιεῖ	τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺ ~ταῦτα.
[251]	οἷον τὰ σφύζοντα, τῇ ~διεξόδῳ	ἐγχρίει	ἑκάστη τῇ καθ᾽ αὑτήν, ὥστε
[250]	οὔτε ὅσαι βραχέως εἶδον τότε	τἀκεῖ,	οὔθ᾽ αἳ δεῦρο ~πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν,
[227]	περίπατον ~ἔξω τείχους· συχνὸν γὰρ	ἐκεῖ	διέτριψα χρόνον καθήμενος ἐξ ἑωθινοῦ.
[248]	τῷ ἀρίστῳ νομὴ ἐκ τοῦ	ἐκεῖ	(λειμῶνος τυγχάνει οὖσα, ἥ ~τε
[250]	αὗται δέ, ὅταν τι τῶν	ἐκεῖ	ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐκπλήττονται καὶ οὐκέτ᾽
[274]	Ναύκρατιν τῆς Αἰγύπτου γενέσθαι τῶν	ἐκεῖ	παλαιῶν ~τινα θεῶν, οὗ καὶ
[229]	πλάτανον; ~(Σωκράτης) τί μήν; ~(Φαῖδρος)	~ἐκεῖ	σκιά τ᾽ ἐστὶν καὶ πνεῦμα
[248]	μὲν γὰρ τὸ αὐτὸ ὅθεν	ἥκει	ἡ ψυχὴ ~ἑκάστη οὐκ ἀφικνεῖται
[241]	δὴ ὁ μῦθος ὅτι πάσχειν	προσήκει	αὐτῷ, ~τοῦτο (πείσεται· κἀγὼ τὸν
[233]	καὶ μὲν δὴ βελτίονί ~σοι	προσήκει	γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ ἐραστῇ.
[233]	τοῖς ἐρωμένοις ἢ ζηλοῦν αὐτοὺς	προσήκει.	~ἐὰν δέ μοι πείθῃ, πρῶτον
[275]	δ᾽ αὕτως παρ᾽ οἷς οὐδὲν	προσήκει,	καὶ οὐκ ἐπίσταται λέγειν ~οἷς
[233]	χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα χαρίζεσθαι,	προσήκει	καὶ τοῖς ἄλλοις μὴ ~τοὺς
[238]	ὀνόματα τῆς ἀεὶ δυναστευούσης ᾗ	προσήκει	καλεῖσθαι ~πρόδηλον. ἧς δ᾽ ἕνεκα
[231]	ἔστι χρόνος ἐν ᾧ ~μεταγνῶναι	προσήκει.	οὐ γὰρ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀλλ᾽
[233]	ἀγαθὰ αὐτοῖς εὔξονται. ἀλλ᾽ ἴσως	προσήκει	οὐ τοῖς σφόδρα δεομένοις ~χαρίζεσθαι,
[237]	ἦν, ὃς οὐδενὸς ἧττον ἐρῶν	ἐπεπείκει	τὸν ~παῖδα ὡς οὐκ ἐρῴη.
[246]	ᾗ τὸ τῶν θεῶν ~γένος	οἰκεῖ,	κεκοινώνηκε δέ πῃ μάλιστα τῶν
[246]	τε καὶ πάντα τὸν κόσμον	διοικεῖ,	ἡ δὲ ~πτερορρυήσασα φέρεται ἕως
[254]	ἐνδακὼν τὸν χαλινόν, μετ᾽ ἀναιδείας	ἕλκει·	ὁ δ᾽ (ἡνίοχος ἔτι ~μᾶλλον
[264]	~τί δὲ τἆλλα; οὐ χύδην	δοκεῖ	βεβλῆσθαι τὰ τοῦ λόγου; ἢ
[273]	πρόσθεν βραχέως τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα,	δοκεῖ	δὲ τοῦτο πάμμεγα εἶναι τοῖς
[278]	Φαῖδρε, καλεῖν ἔμοιγε μέγα εἶναι	δοκεῖ	καὶ θεῷ μόνῳ πρέπειν· τὸ
[274]	ἐκείνων γιγνόμενα. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλως ἔμοιγε	δοκεῖ	λέγεσθαι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ οἷός
[279]	~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον δή; ~(Σωκράτης)	~δοκεῖ	μοι ἀμείνων ἢ κατὰ τοὺς
[277]	μὲν οὖν ἔντεχνον καὶ μὴ	δοκεῖ	μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος) ἔδοξέ
[266]	διαλεκτικὸν καλῶν· τὸ δὲ ῥητορικὸν	δοκεῖ	μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽ ἡμᾶς. ~(Σωκράτης)
[269]	Λυσίας τε καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται	δοκεῖ	μοι φαίνεσθαι ἡ μέθοδος. ~(Φαῖδρος)
[263]	αὐτοῦ; ~(Φαῖδρος) εἰ σοί γε	δοκεῖ·	ὃ μέντοι ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽
[272]	ὦ ~Φαῖδρέ τε καὶ Σώκρατες,	δοκεῖ	οὕτως; μὴ ἄλλως πως ἀποδεκτέον
[234]	κεφαλῆς. ~(Φαῖδρος) εἶεν· οὕτω δὴ	δοκεῖ	παίζειν; ~(Σωκράτης) δοκῶ γάρ σοι
[264]	καίτοι συχνά γε ἔχειν μοι	δοκεῖ	~παραδείγματα πρὸς ἅ τις βλέπων
[275]	~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί μοι	δοκεῖ	περὶ γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ ὁ
[255]	ποθεῖται, ~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων·	καλεῖ	δὲ αὐτὸν καὶ οἴεται οὐκ
[257]	καὶ διὰ πάσης τῆς λοιδορίας	ἐκάλει	~λογογράφον· τάχ᾽ οὖν ἂν ὑπὸ
[230]	καὶ τὰ δένδρα ~οὐδέν μ᾽	ἐθέλει	διδάσκειν, οἱ δ᾽ ἐν τῷ
[262]	τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν τότε	μεταμέλει"	~(Σωκράτης) ~παῦσαι. τί δὴ οὖν
[231]	τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν τότε	μεταμέλει	ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν
[264]	τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν τότε	μεταμέλει	ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν, ἐπειδὰν
[252]	τοὺς ἐρωμένους καὶ τοὺς ἄλλους	ὁμιλεῖ	τε ~καὶ προσφέρεται. τόν τε
[256]	ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν καὶ	φιλεῖ,	ὡς σφόδρ᾽ εὔνουν ἀσπαζόμενος, ὅταν
[268]	τέχνης. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ εἰ	Σοφοκλεῖ	αὖ προσελθὼν καὶ Εὐριπίδῃ τις
[256]	εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶν	περιβάλλει	τὸν ~ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς
[271]	ὡς δὲ δεῖ γράφειν, εἰ	μέλλει	τεχνικῶς ~ἔχειν καθ᾽ ὅσον ἐνδέχεται,
[258]	δύναμιν ἀθάνατος γενέσθαι λογογράφος ἐν	πόλει,	ἆρ᾽ οὐκ ~ἰσόθεον ἡγεῖται αὐτός
[261]	~καὶ ἐν δημηγορίᾳ δὴ τῇ	πόλει	δοκεῖν τὰ αὐτὰ τοτὲ μὲν
[246]	τοῦ ἀψύχου, ~πάντα δὲ οὐρανὸν	περιπολεῖ,	ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις εἴδεσι γιγνομένη.
[228]	ὡς ἐγγυμνασόμενος. ~ἀλλὰ ποῦ δὴ	βούλει	καθιζόμενοι ἀναγνῶμεν; ~(Σωκράτης) ~δεῦρ᾽ ἐκτραπόμενοι
[272]	νῦν γ᾽ οὕτως ἔχω. ~(Σωκράτης)	βούλει	οὖν ἐγώ τιν᾽ εἴπω λόγον
[262]	ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει. ~(Σωκράτης)	~βούλει	οὖν ἐν τῷ Λυσίου λόγῳ
[263]	πάντα τὸν ὕστερον ~λόγον διεπεράνατο;	βούλει	πάλιν ἀναγνῶμεν τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ;
[237]	μόνον, τὰ δ᾽ ἄλλα ὅπως	βούλει	ποίει. ~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή, ὦ
[236]	τίνα μέντοι, ~τίνα θεῶν; ἢ	βούλει	(τὴν πλάτανον ταυτηνί; ἦ μήν,
[230]	ἔοικεν εἶναι. ~(εἰ δ᾽ αὖ	βούλει,	τὸ εὔπνουν τοῦ τόπου ὡς
[246]	οὖν λέγωμεν. ἐοικέτω δὴ συμφύτῳ	δυνάμει	~ὑποπτέρου ζεύγους τε καὶ ἡνιόχου.
[252]	οἷον ἄγαλμα τεκταίνεταί τε καὶ	~κατακοσμεῖ,	ὡς (τιμήσων τε καὶ ὀργιάσων.
[228]	παραλαβὼν τὸ βιβλίον ἃ ~μάλιστα	ἐπεθύμει	ἐπεσκόπει, καὶ τοῦτο δρῶν ἐξ
[236]	~καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, καὶ ὅτι	ἐπεθύμει	μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο δέ· ἀλλὰ
[255]	οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν εἶναι.	ἐπιθυμεῖ	δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως
[251]	(καὶ ἱδρὼς καὶ θερμότης ἀήθης	~λαμβάνει·	δεξάμενος γὰρ τοῦ κάλλους τὴν
[248]	ἂν δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος μοίρας	~μεταλαμβάνει,	ὃς δ᾽ ἂν ἀδίκως, χείρονος·
[257]	ἐκλήθη· καὶ πρὸς τῷ ἀγκῶνι	λανθάνει	σε ὅτι οἱ μέγιστον ~φρονοῦντες
[262]	~παῦσαι. τί δὴ οὖν οὗτος	ἁμαρτάνει	καὶ ἄτεχνον ποιεῖ λεκτέον· ἦ
[273]	πολλοῖς δι᾽ ὁμοιότητα τοῦ ἀληθοῦς	τυγχάνει	ἐγγιγνόμενον· ~τὰς δὲ ὁμοιότητας ἄρτι
[268]	οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι δὴ	τυγχάνει	ἐπιστάμενος ὡς οἷόν τε ὀξυτάτην
[273]	ἄλλος ὅστις ~δή ποτ᾽ ὢν	τυγχάνει	καὶ ὁπόθεν χαίρει ὀνομαζόμενος. ἀτάρ,
[239]	τοῦτο δὲ ἡ θεία φιλοσοφία	τυγχάνει	~ὄν, ἧς ἐραστὴν παιδικὰ ἀνάγκη
[252]	πάθος ~τῶν ἐρώντων τοῦτο ἐκεῖνο	τυγχάνει	ὄν. ~τῶν μὲν οὖν Διὸς
[238]	ὦ φέριστε· ὃ μὲν δὴ	τυγχάνει	ὂν περὶ οὗ βουλευτέον, εἴρηταί
[248]	νομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ (λειμῶνος	τυγχάνει	οὖσα, ἥ ~τε τοῦ πτεροῦ
[263]	ὡς μέγιστον ὂν> τῶν ~ἀγαθῶν	τυγχάνει;	~(Σωκράτης) ~ἄριστα λέγεις· ἀλλ᾽ εἰπὲ
[263]	ἂν μέλλῃ ἐρεῖν ποτέρου ὂν	τυγχάνει	τοῦ γένους. ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[271]	δή. ~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ λόγου δύναμις	τυγχάνει	ψυχαγωγία οὖσα, (τὸν μέλλοντα ῥητορικὸν
[247]	δαιμόνων, ~(κατὰ ἕνδεκα μέρη κεκοσμημένη.	μένει	γὰρ Ἑστία ἐν θεῶν οἴκῳ
[274]	τὸ μὲν ἔψεγεν, τὸ δ᾽	ἐπῄνει.	πολλὰ μὲν δὴ περὶ ~ἑκάστης
[254]	τὸν καλόν, φόβῳ διόλλυται· ὥστε	συμβαίνει	τότ᾽ ἤδη τὴν τοῦ ἐραστοῦ
[275]	λεγομένων βουλόμενος μαθεῖν, ἕν τι	σημαίνει	μόνον ταὐτὸν ἀεί. ~ὅταν δὲ
[256]	ταῦτα μετ᾽ αἰδοῦς καὶ λόγου	~ἀντιτείνει.	ἐὰν μὲν δὴ οὖν εἰς
[246]	καὶ κακῷ καὶ τοῖς ~ἐναντίοις	φθίνει	τε καὶ διόλλυται. ὁ μὲν
[251]	γέγηθεν. ἐκ δὲ ἀμφοτέρων ~μεμειγμένων	ἀδημονεῖ	τε τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ πάθους
[244]	ὁ μὲν μαίνεται, ὁ δὲ	~σωφρονεῖ.	εἰ μὲν γὰρ ἦν ἁπλοῦν
[270]	τὸν λόγον ~ἐξετάζοντα σκοπεῖν εἰ	συμφωνεῖ.	~(Φαῖδρος) φημί. ~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν
[276]	ἀντὶ τούτων οἷς λέγω παίζων	διάξει.	~(Φαῖδρος) ~παγκάλην λέγεις παρὰ φαύλην
[243]	~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ εὖ ἴσθι ὅτι	ἕξει	τοῦθ᾽ οὕτω· σοῦ γὰρ εἰπόντος
[257]	αὐτὴν καὶ ὑπὸ γῆς ἄνουν	παρέξει.	~αὕτη σοι, ὦ φίλε Ἔρως,
[275]	μαθόντων λήθην μὲν ἐν ψυχαῖς	παρέξει	μνήμης ἀμελετησίᾳ, ἅτε διὰ ~πίστιν
[274]	Θεύθ, σοφωτέρους Αἰγυπτίους καὶ ~μνημονικωτέρους	παρέξει·	μνήμης τε γὰρ καὶ σοφίας
[249]	ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν εἰς τόδε	ἥξει	τὸ σχῆμα. δεῖ γὰρ ἄνθρωπον
[270]	τέχνῃ λόγους διδῷ, τὴν οὐσίαν	δείξει	ἀκριβῶς τῆς φύσεως τούτου πρὸς
[260]	ἀγαθὰ ~ἢ καλὰ ἀλλ᾽ ὅσα	δόξει·	ἐκ γὰρ τούτων εἶναι τὸ
[235]	γὰρ δεῖ, συγχωρητέον χάριν σήν,	~ἐπεὶ	ἐμέ γε ἔλαθεν ὑπὸ τῆς
[244]	τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες ~μαντικὴν ἐκάλεσαν.	ἐπεὶ	καὶ τήν γε τῶν ἐμφρόνων,
[259]	ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ μὲν δὴ	πρέπει	γε φιλόμουσον ἄνδρα τῶν τοιούτων
[279]	ἠπιώτερον γέγονεν. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν εὐξαμένῳ	πρέπει	τοῖσδε πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[229]	ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε δή, καὶ	σκόπει	ἅμα ὅπου καθιζησόμεθα. ~(Φαῖδρος) ὁρᾷς
[270]	~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν περὶ φύσεως	σκόπει	τί ποτε λέγει Ἱπποκράτης τε
[228]	τὸ βιβλίον ἃ ~μάλιστα ἐπεθύμει	ἐπεσκόπει,	καὶ τοῦτο δρῶν ἐξ ἑωθινοῦ
[230]	πηγὴ χαριεστάτη ὑπὸ ~τῆς πλατάνου	ῥεῖ	μάλα ψυχροῦ ὕδατος, ὥστε γε
[251]	βαίνειν ἐπιχειρεῖ καὶ παιδοσπορεῖν, ~καὶ	ὕβρει	προσομιλῶν οὐ δέδοικεν (οὐδ᾽ αἰσχύνεται
[273]	τοιῷδε ~ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽ οὐκ	ἐρεῖ	δὴ τὴν ἑαυτοῦ κάκην, ἀλλά
[260]	πείθειν τέχνῃ. ~(Φαῖδρος) οὐκοῦν δίκαια	ἐρεῖ,	λέγουσα ταῦτα; ~(Σωκράτης) ~φημί, ἐὰν
[276]	κήπους, ὡς ἔοικε, παιδιᾶς χάριν	σπερεῖ	τε ~καὶ γράψει, ὅταν (δὲ)
[264]	τῇδε τέθαπται. ~(ὅτι δ᾽ οὐδὲν	διαφέρει	αὐτοῦ πρῶτον ἢ ὕστατόν τι
[275]	~(ἀληθῆ λέγοιεν· σοὶ δ᾽ ἴσως	διαφέρει	τίς ὁ λέγων καὶ ποδαπός.
[273]	ποτ᾽ ὢν τυγχάνει καὶ ὁπόθεν	χαίρει	ὀνομαζόμενος. ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε, τούτῳ
[271]	πειθὼ γὰρ ἐν τούτῳ ποιεῖν	~ἐπιχειρεῖ.	ἦ γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης)
[250]	~ἡδονῇ παραδοὺς τετράποδος νόμον βαίνειν	ἐπιχειρεῖ	καὶ παιδοσπορεῖν, ~καὶ ὕβρει προσομιλῶν
[279]	τε τοὺς λόγους, οἷς νῦν	ἐπιχειρεῖ,	πλέον ἢ παίδων ~διενέγκοι τῶν
[264]	~τελευτῆς ἐξ ὑπτίας ἀνάπαλιν διανεῖν	ἐπιχειρεῖ	τὸν λόγον, καὶ ἄρχεται ἀφ᾽
[240]	τῷ μὴ ~ἀνεκτῷ ἐπαισχεῖς, παρρησίᾳ	κατακορεῖ	καὶ ἀναπεπταμένῃ χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν
[255]	ἐρᾷ ~μὲν οὖν, ὅτου δὲ	ἀπορεῖ·	καὶ οὔθ᾽ ὅτι πέπονθεν οἶδεν
[246]	(μὲν ~οὖν οὖσα καὶ ἐπτερωμένη	μετεωροπορεῖ	τε καὶ πάντα τὸν κόσμον
[229]	αὖθις τὸ τῆς Χιμαίρας, καὶ	ἐπιρρεῖ	δὲ ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων καὶ
[255]	ἔδυ, ἡ δ᾽ ~ἀπομεστουμένου ἔξω	ἀπορρεῖ·	καὶ οἷον πνεῦμα ἤ τις
[246]	πτερῶν ἀποβολῆς, δι᾽ ἣν ψυχῆς	~ἀπορρεῖ,	λάβωμεν. ἔστι δέ τις τοιάδε.
[253]	τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ καλλίονι	στάσει	~ὢν τό τε εἶδος ὀρθὸς
[236]	καὶ ~χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς τῇ	διαθέσει	καὶ τὴν εὕρεσιν. ~(Φαῖδρος) ~συγχωρῶ
[248]	θήρειον φύσιν ἐν τῇ ~πρώτῃ	γενέσει,	ἀλλὰ τὴν μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν
[232]	ὑπερβάλωνται, τοὺς δὲ ~πεπαιδευμένους μὴ	συνέσει	κρείττους γένωνται· τῶν δὲ ἄλλο
[229]	σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς αὐτῷ σχολῆς	δεήσει.	ἐμοὶ δὲ πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς
[253]	ἰδὼν τὸ ἐρωτικὸν ὄμμα, πᾶσαν	αἰσθήσει	διαθερμήνας τὴν ψυχήν, ~γαργαλισμοῦ τε
[271]	τε καὶ πραττόμενα, (ὀξέως τῇ	αἰσθήσει	δύνασθαι ~ἐπακολουθεῖν, ἢ μηδὲν εἶναί
[244]	ἅτ᾽ ἐκ διανοίας ποριζομένων ~ἀνθρωπίνῃ	οἰήσει	νοῦν τε καὶ ἱστορίαν, οἰονοϊστικὴν
[228]	αὐτοῦ δεήθητι ὅπερ τάχα ~πάντως	ποιήσει	νῦν ἤδη ποιεῖν. ~(Φαῖδρος) ~ἐμοὶ
[240]	παραμύθιον ἢ τίνας ἡδονὰς ~διδοὺς	ποιήσει	τὸν ἴσον χρόνον συνόντα μὴ
[261]	~οὐκοῦν ὁ τέχνῃ τοῦτο δρῶν	ποιήσει	φανῆναι τὸ (αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς
[271]	πάσῃ ἀκριβείᾳ γράψει τε καὶ	ποιήσει	ψυχὴν ἰδεῖν, πότερον ἓν καὶ
[238]	~ἐπιόν. ταῦτα μὲν οὖν θεῷ	μελήσει,	ἡμῖν δὲ πρὸς τὸν παῖδα
[255]	ταχὺ ~ταῦτα. ἐν οὖν τῇ	συγκοιμήσει	τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος
[247]	τῶν τῇδε ποιητὴς οὔτε ποτὲ	~ὑμνήσει	κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει δὲ ὧδε
[272]	πειθόμενος κρατεῖ. τί δὴ οὖν;	φήσει	ἴσως ὁ συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ
[270]	τούτου πρὸς ὃ ~τοὺς λόγους	προσοίσει·	ἔσται δέ που ψυχὴ τοῦτο.
[244]	γίγνεται διὰ μανίας, θείᾳ μέντοι	δόσει	~διδομένης. ἥ τε γὰρ δὴ
[248]	τῶν περὶ μίμησίν τις ἄλλος	ἁρμόσει,	ἑβδόμῃ ~δημιουργικὸς ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ
[239]	θεραπείαν οἵαν τε καὶ ὡς	θεραπεύσει	οὗ ἂν ~γένηται κύριος, ὃς
[279]	τις αὐτὸν ἄγοι ὁρμὴ θειοτέρα·	φύσει	γάρ, ὦ φίλε, ἔνεστί τις
[277]	κατὰ ταὐτά, τὸ ~(προσαρμόττον ἑκάστῃ	φύσει	εἶδος ἀνευρίσκων, οὕτω τιθῇ καὶ
[239]	ἐρωμένῳ ἀνάγκη γιγνομένων τε καὶ	φύσει	ἐνόντων ~(τῶν) μὲν ἥδεσθαι, τὰ
[230]	θείας τινὸς καὶ ἀτύφου μοίρας	φύσει	~μετέχον. ἀτάρ, ὦ ἑταῖρε, μεταξὺ
[272]	ἢ καὶ ~ἀνθρώπων γε τοιούτων	φύσει	ὄντων ἢ τροφῇ, τὸν μέλλοντα
[269]	τἆλλα· εἰ μέν σοι ὑπάρχει	φύσει	ῥητορικῷ εἶναι, ἔσῃ ~ῥήτωρ ἐλλόγιμος,
[249]	εἴρηται, πᾶσα μὲν ἀνθρώπου ψυχὴ	φύσει	~τεθέαται τὰ ὄντα, ~ἢ οὐκ
[255]	τοῦτο πεπονθότος, καὶ αὐτὸς ὢν	φύσει	φίλος τῷ θεραπεύοντι, ἐὰν ~ἄρα
[237]	ἑτέρα, ἄλλοτε δὲ ἡ ἑτέρα	κρατεῖ.	δόξης μὲν οὖν ~ἐπὶ τὸ
[237]	λόγῳ ἀγούσης καὶ κρατούσης τῷ	κράτει	σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως
[272]	~τέχνῃ λέγειν, ὁ μὴ πειθόμενος	κρατεῖ.	τί δὴ οὖν; φήσει ἴσως
[227]	ἐν ἄστει. ~(Φαῖδρος) ~ναί, παρ᾽	Ἐπικράτει,	ἐν τῇδε τῇ πλησίον τοῦ
[270]	ὅλου ~φύσεως; ~(Φαῖδρος) ~εἰ μὲν	Ἱπποκράτει	γε τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ
[270]	λέγει· χρὴ μέντοι πρὸς τῷ	Ἱπποκράτει	τὸν λόγον ~ἐξετάζοντα σκοπεῖν εἰ
[279]	τῶν θεῶν ὡς ~ἐμοῖς παιδικοῖς	Ἰσοκράτει	ἐξαγγέλλω, σὺ δ᾽ ἐκεῖνα ὡς
[249]	βίον ~τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ	ἔτει	ἀπέρχονται. αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν
[249]	~αὗται δὲ τρίτῃ περιόδῳ τῇ	χιλιετεῖ,	ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸν
[239]	(διαίτης, ἀλλοτρίοις χρώμασι ~καὶ κόσμοις	χήτει	οἰκείων κοσμούμενον, ὅσα τε ἄλλα
[241]	καὶ ὁ μὲν αὐτὸν χάριν	ἀπαιτεῖ	τῶν τότε, ὑπομιμνῄσκων τὰ ~πραχθέντα
[251]	ἀρχομένου ψυχή· ζεῖ τε καὶ	~ἀγανακτεῖ	καὶ γαργαλίζεται φύουσα τὰ πτερά.
[230]	~τῆς πόας, ὅτι ἐν ἠρέμα	προσάντει	ἱκανὴ πέφυκε κατακλινέντι τὴν κεφαλὴν
[230]	διδάσκειν, οἱ δ᾽ ἐν τῷ	ἄστει	ἄνθρωποι. σὺ μέντοι δοκεῖς μοι
[227]	Λυσίας ἦν, ὡς ἔοικεν, ἐν	ἄστει.	~(Φαῖδρος) ~ναί, παρ᾽ Ἐπικράτει, ἐν
[255]	ἡ εὔνοια γιγνομένη τοῦ ἐρῶντος	ἐκπλήττει	τὸν ἐρώμενον ~διαισθανόμενον ὅτι οὐδ᾽
[245]	παλαιῶν ἔργα κοσμοῦσα τοὺς ἐπιγιγνομένους	παιδεύει·	ὃς δ᾽ ἂν ἄνευ ~μανίας
[269]	~(Φαῖδρος) ~ἀλλὰ μήν, ὦ Σώκρατες,	κινδυνεύει	γε τοιοῦτόν τι εἶναι τὸ
[262]	ἔοικε, καὶ ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος)	κινδυνεύει.	~(Σωκράτης) ~βούλει οὖν ἐν τῷ
[269]	~(Φαῖδρος) ἀλλὰ πῇ δή; ~(Σωκράτης)	~κινδυνεύει,	ὦ ἄριστε, εἰκότως ὁ Περικλῆς
[270]	τί παθεῖν ὑπὸ τοῦ; ~(Φαῖδρος)	κινδυνεύει,	ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~ἡ γοῦν
[278]	οὗτος δὲ ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ	κινδυνεύει,	ὦ Φαῖδρε, εἶναι οἷον ~ἐγώ
[268]	μέλλοντα ἁρμονικὸν ἔσεσθαι, οὐδὲν μὴν	κωλύει	μηδὲ ~σμικρὸν ἁρμονίας ἐπαΐειν τὸν
[277]	εἰδῇ πέρι ὧν λέγει ἢ	γράφει,	κατ᾽ αὐτό τε πᾶν ~ὁρίζεσθαι
[258]	Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν αὐτὸ ~τοῦτο ὅτι	συγγράφει;	~(Φαῖδρος) ~οὔκουν εἰκός γε ἐξ
[241]	χαρίζεσθαι μᾶλλον, λέγων ὅσα αὖ	ἔχει	ἀγαθά· νῦν δὲ δή, ὦ
[268]	γε δὴ πλήθους συνόδοις. ~(Σωκράτης)	~ἔχει	γάρ. ἀλλ᾽ ὦ δαιμόνιε, ἰδὲ
[275]	γάρ που, ὦ Φαῖδρε, τοῦτ᾽	ἔχει	γραφή, καὶ ὡς ἀληθῶς ὅμοιον
[247]	οὔτε ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν.	ἔχει	δὲ ὧδε τολμητέον γὰρ οὖν
[237]	οἷόν τ᾽ ἔστι καὶ ἣν	ἔχει	δύναμιν, (ὁμολογίᾳ θέμενοι ὅρον, εἰς
[271]	ἀνάγκη εἰδέναι ψυχὴ ὅσα εἴδη	ἔχει.	ἔστιν οὖν τόσα καὶ τόσα,
[245]	κινούμενον, παῦλαν ἔχον κινήσεως, παῦλαν	ἔχει	ζωῆς. μόνον δὴ τὸ αὑτὸ
[264]	λόγον εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως	ἔχει,	καὶ ~εὑρήσεις τοῦ ἐπιγράμματος οὐδὲν
[240]	γε καὶ ἡ τούτων συνουσία	ἔχει.	~καὶ μὴν τό γε ἀναγκαῖον
[259]	σκέψασθαι, τὸν λόγον ὅπῃ καλῶς	ἔχει	λέγειν τε ~καὶ γράφειν καὶ
[256]	ἀπολαῦσαι· ὁ δὲ ~τῶν παιδικῶν	ἔχει	μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν δὲ
[274]	τέχνης, ἄλλος δὲ ~κρῖναι τίν᾽	ἔχει	μοῖραν βλάβης τε καὶ ὠφελίας
[240]	~ἀνομοιότητι μάλιστα ἐραστὴς πρὸς παιδικὰ	ἔχει.	νεωτέρῳ γὰρ πρεσβύτερος ~συνὼν οὔθ᾽
[241]	~ὁρκωμόσιά τε καὶ ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ	ἔχει,	νοῦν ἤδη ἐσχηκὼς καὶ ~σεσωφρονηκώς,
[255]	μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵππος	ἔχει	ὅτι λέγῃ ~πρὸς τὸν ἡνίοχον,
[236]	τῶν αὐτῶν. ~(Φαῖδρος) ~οἶσθ᾽ ὡς	ἔχει;	παῦσαι πρός με καλλωπιζόμενος· σχεδὸν
[278]	μὲν εἰδὼς ᾗ τὸ ~ἀληθὲς	ἔχει	συνέθηκε ταῦτα, καὶ ἔχων βοηθεῖν,
[268]	μᾶλλον ἴδωμεν, τίνα καὶ πότ᾽	ἔχει	~τὴν τῆς τέχνης δύναμιν. ~(Φαῖδρος)
[230]	σύσκιον πάγκαλον, καὶ ὡς ἀκμὴν	ἔχει	~τῆς ἄνθης, ὡς ἂν εὐωδέστατον
[247]	τῆς ~ἀληθοῦς ἐπιστήμης γένος, τοῦτον	ἔχει	(τὸν τόπον. ἅτ᾽ οὖν θεοῦ
[235]	τοῦτο καὶ μάλιστα ὁ λόγος	ἔχει.	τῶν γὰρ ~ἐνόντων ἀξίως ῥηθῆναι
[275]	σκοπεῖς, εἴτε οὕτως εἴτε ἄλλως	ἔχει;	~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί μοι
[255]	οὔθ᾽ ὅτι πέπονθεν οἶδεν οὐδ᾽	ἔχει	φράσαι, ἀλλ᾽ οἷον ~ἀπ᾽ ἄλλου
[249]	τῶν κάτω δὲ ἀμελῶν, αἰτίαν	ἔχει	ὡς μανικῶς διακείμενος ὡς ~(ἄρα
[255]	ὀφθαλμίας ἀπολελαυκὼς πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ	ἔχει,	ὥσπερ δὲ ἐν ~κατόπτρῳ ἐν
[233]	ἃ μὴ λύπην τοῖς ἄλλοις	~παρέχει,	ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας δὲ
[237]	ποιώμεθα εἴτε ὠφελίαν εἴτε βλάβην	~παρέχει.	ὅτι μὲν οὖν δὴ ἐπιθυμία
[254]	καὶ τότε αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν	κατέχει	μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ· ὁ
[230]	ἡδύ· ~θερινόν τε καὶ λιγυρὸν	ὑπηχεῖ	τῷ τῶν τεττίγων χορῷ. πάντων
[227]	καὶ κατὰ Ἡρόδικον προσβὰς τῷ	~τείχει	πάλιν ἀπίῃς, οὐ μή σου
[246]	~μὲν ἡμῶν ὁ ἄρχων συνωρίδος	ἡνιοχεῖ,	εἶτα τῶν ἵππων ὁ μὲν
[240]	γε ~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι	ὑπάρχει·	παιδικοῖς δὲ ἐραστὴς πρὸς τῷ
[269]	ὥσπερ τἆλλα· εἰ μέν σοι	ὑπάρχει	φύσει ῥητορικῷ εἶναι, ἔσῃ ~ῥήτωρ
[242]	γίγνεσθαι ἐγένετο (ἀεὶ δέ με	ἐπίσχει	ὃ ἂν μέλλω πράττειν ~καί
[258]	ὅστις πώποτέ τι γέγραφεν ἢ	γράψει,	εἴτε ~πολιτικὸν σύγγραμμα εἴτε ἰδιωτικόν,
[277]	τις ἄλλος πώποτε ἔγραψεν ἢ	γράψει	ἰδίᾳ ἢ δημοσίᾳ νόμους ~τιθείς,
[276]	ἄρα σπουδῇ αὐτὰ ἐν ὕδατι	γράψει	μέλανι σπείρων διὰ καλάμου μετὰ
[276]	παιδιᾶς χάριν σπερεῖ τε ~καὶ	γράψει,	ὅταν (δὲ) γράφῃ, ἑαυτῷ τε
[271]	ῥητορικὴν διδῷ, ~πρῶτον πάσῃ ἀκριβείᾳ	γράψει	τε καὶ ποιήσει ψυχὴν ἰδεῖν,
[228]	~παρέχειν οὐ πάνυ δέδοκται. ἀλλ᾽	ἴθι,	δείκνυε. ~(Φαῖδρος) ~παῦε. ἐκκέκρουκάς με
[262]	μόνον δήλωσον ὃ φῄς. ~(Σωκράτης)	ἴθι	δή μοι ἀνάγνωθι τὴν τοῦ
[229]	καὶ ~πού τίς ἐστι βωμὸς	αὐτόθι	Βορέου. ~(Φαῖδρος) ~οὐ πάνυ νενόηκα·
[263]	ὃ μέντοι ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽	αὐτόθι.	~(Σωκράτης) λέγε, ἵνα ἀκούσω αὐτοῦ
[243]	ὁμοίων χαρίζεσθαι. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ εὖ	ἴσθι	ὅτι ἕξει τοῦθ᾽ οὕτω· σοῦ
[262]	φῄς. ~(Σωκράτης) ἴθι δή μοι	ἀνάγνωθι	τὴν τοῦ Λυσίου λόγου ἀρχήν.
[263]	τοῖς οὔ. ~(Φαῖδρος) οὕτω. ~(Σωκράτης)	~ποτέρωθι	οὖν εὐαπατητότεροί ἐσμεν, καὶ ἡ
[240]	ἐν τῷ ~παραυτίκα ἡδονήν, οἷον	κόλακι,	δεινῷ θηρίῳ καὶ βλάβῃ μεγάλῃ,
[260]	δίκαια ἐρεῖ, λέγουσα ταῦτα; ~(Σωκράτης)	~φημί,	ἐὰν οἵ γ᾽ ἐπιόντες αὐτῇ
[270]	~ἐξετάζοντα σκοπεῖν εἰ συμφωνεῖ. ~(Φαῖδρος)	φημί.	~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν περὶ φύσεως
[242]	τι ἡμαρτηκότα εἰς τὸ θεῖον.	εἰμὶ	δὴ οὖν μάντις μέν, οὐ
[264]	μὲν τοῦτο τόδε ~χαλκῆ παρθένος	εἰμί,	Μίδα δ᾽ ἐπὶ σήματι κεῖμαι.
[230]	μοι, ὦ ἄριστε. φιλομαθὴς γάρ	εἰμι·	τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ
[228]	μή, ἐν κεφαλαίοις ἕκαστον ἐφεξῆς	δίειμι,	ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ ~πρώτου. ~(Σωκράτης)
[279]	(εἶναί μοι φίλια. πλούσιον δὲ	νομίζοιμι	τὸν ~σοφόν· τὸ δὲ χρυσοῦ
[260]	~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης) ~εἴ σε	πείθοιμι	ἐγὼ πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον,
[260]	ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σπουδῇ σε	πείθοιμι,	συντιθεὶς λόγον ἔπαινον κατὰ τοῦ
[260]	δὲ ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι	τυγχάνοιμι	εἰδὼς περὶ σοῦ, ὅτι (Φαῖδρος)
[236]	δέ μοι λόγος ὅρκος ἔσται.	ὄμνυμι	γάρ σοι τίνα μέντοι, ~τίνα
[276]	σπουδῇ αὐτὰ ἐν ὕδατι γράψει	μέλανι	σπείρων διὰ καλάμου μετὰ λόγων
[242]	ἤτοι αὐτὸν λέγοντα ἢ ἄλλους	ἑνί	γέ τῳ τρόπῳ προσαναγκάζοντα ~Σιμμίαν
[241]	προνοίας, σαφῶς ἐνθουσιάσω; ~λέγω οὖν	ἑνὶ	λόγῳ ὅτι ὅσα τὸν ἕτερον
[272]	τοῖς δικαστηρίοις τούτων ἀληθείας μέλειν	~οὐδενί,	ἀλλὰ τοῦ πιθανοῦ· (τοῦτο δ᾽
[276]	προσῆκον, ἀγαπῴη ἂν ἐν ὀγδόῳ	~μηνὶ	ὅσα ἔσπειρεν τέλος λαβόντα; ~(Φαῖδρος)
[236]	θεῶν; ἢ βούλει (τὴν πλάτανον	ταυτηνί;	ἦ μήν, ἐάν μοι μὴ
[256]	ἄν που ἐν μέθαις ἤ	τινι	ἄλλῃ ἀμελείᾳ ~τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν
[230]	ἀτεχνῶς γάρ, ὃ λέγεις, ~ξεναγουμένῳ	τινὶ	καὶ οὐκ ἐπιχωρίῳ (ἔοικας· οὕτως
[242]	~δοκεῖς αἴτιός μοι γεγενῆσθαι λόγῳ	τινὶ	ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος) οὐ πόλεμόν γε
[229]	τὸ εἰκὸς ἕκαστον, ~ἅτε ἀγροίκῳ	τινὶ	σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς αὐτῷ σχολῆς
[248]	ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ, καί	τινι	συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης τε ~καὶ
[242]	ἀγγέλλεις. ἀλλὰ πῶς δὴ καὶ	τίνι	τούτῳ; ~(Σωκράτης) ~ἡνίκ᾽ ἔμελλον, ὠγαθέ,
[253]	μὲν τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ	καλλίονι	στάσει ~ὢν τό τε εἶδος
[233]	μελλόντων ἔσεσθαι. καὶ μὲν δὴ	βελτίονί	~σοι προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ
[274]	Ἶβιν· αὐτῷ δὲ ὄνομα τῷ	δαίμονι	εἶναι ~Θεύθ. τοῦτον δὴ πρῶτον
[250]	ἦν ἰδεῖν λαμπρόν, ὅτε σὺν	εὐδαίμονι	χορῷ μακαρίαν ὄψιν τε καὶ
[257]	Νεῖλον ἐκλήθη· καὶ πρὸς τῷ	ἀγκῶνι	λανθάνει σε ὅτι οἱ μέγιστον
[278]	ἐν ᾠδῇ συντέθηκε, τρίτον δὲ	Σόλωνι	καὶ ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς λόγοις
[243]	τότε ὑπ᾽ αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένος. ~(Φαῖδρος)	τουτωνί,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἔστιν ἅττ᾽
[266]	τέχνη, ᾗ ~Θρασύμαχός τε καὶ	οἱ	ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ μὲν αὐτοὶ
[269]	τὸ τῆς τέχνης ἣν οὗτοι	οἱ	~ἄνδρες ὡς ῥητορικὴν διδάσκουσίν τε
[261]	σὺ δ᾽ εἰπέ, ἐν δικαστηρίοις	οἱ	ἀντίδικοι τί δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν
[267]	τε πρῶτος ηὗρεν καὶ παρεπαίνους	οἱ	δ᾽ αὐτὸν καὶ παραψόγους ~φασὶν
[230]	δένδρα ~οὐδέν μ᾽ ἐθέλει διδάσκειν,	οἱ	δ᾽ ἐν τῷ ἄστει ἄνθρωποι.
[253]	τοῦτον πάντα δρῶσιν τὰ αὐτά.	οἱ	δὲ Ἀπόλλωνός τε καὶ ~ἑκάστου
[275]	ἂν ἐθέλῃς λόγους ποιεῖς. ~(Σωκράτης)	~οἱ	δέ γ᾽ ὦ φίλε, ἐν
[244]	μοίρᾳ ~γίγνηται, οὕτω νομίσαντες ἔθεντο,	οἱ	δὲ νῦν ἀπειροκάλως τὸ ταῦ
[271]	~τοῖα, ὅθεν οἱ μὲν τοιοίδε,	οἱ	δὲ τοιοίδε γίγνονται· τούτων δὲ
[271]	αἰτίαν ἐς τὰ τοιάδε εὐπειθεῖς,	οἱ	δὲ τοιοίδε διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς·
[239]	μεγάλαι οἱ μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν,	οἱ	δὲ φίλοι καὶ αὐτοὶ οἱ
[274]	πόλιν τοῦ ἄνω τόπου ~ἣν	οἱ	Ἕλληνες Αἰγυπτίας Θήβας καλοῦσι, καὶ
[235]	ἀπεχόμενος, καί σοι ~ἐγώ, ὥσπερ	οἱ	ἐννέα ἄρχοντες, ὑπισχνοῦμαι χρυσῆν εἰκόνα
[258]	τε αὑτὸν ἔτι ζῶν, καὶ	οἱ	ἔπειτα γιγνόμενοι ταὐτὰ ταῦτα ~περὶ
[243]	ὡς διὰ σμικρὰ ~μεγάλας ἔχθρας	οἱ	ἐρασταὶ ἀναιροῦνται καὶ ἔχουσι πρὸς
[239]	οἱ δὲ φίλοι καὶ αὐτοὶ	οἱ	ἐρασταὶ ~φοβοῦνται. ~τοῦτο μὲν οὖν
[258]	~συγγράφειν, πενθεῖ αὐτός τε καὶ	οἱ	ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης)
[272]	οἱ λόγοι, ~νῦν ἔργῳ παροῦσά	οἱ,	ᾗ προσοιστέον τούσδε ὧδε τοὺς
[228]	ἤκουσεν, ~ἀλλὰ πολλάκις ἐπαναλαμβάνων ἐκέλευέν	οἱ	λέγειν, ὁ δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως.
[275]	πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ καὶ	οἱ	λόγοι· δόξαις μὲν ἂν ὥς
[227]	ἂν ~ἀστεῖοι καὶ δημωφελεῖς εἶεν	οἱ	λόγοι. ἔγωγ᾽ οὖν οὕτως ἐπιτεθύμηκα
[272]	φύσις περὶ ἧς τότε ἦσαν	οἱ	λόγοι, ~νῦν ἔργῳ παροῦσά οἱ,
[257]	σύνοισθά που καὶ αὐτὸς ὅτι	οἱ	μέγιστον ~δυνάμενοί τε καὶ σεμνότατοι
[257]	τῷ ἀγκῶνι λανθάνει σε ὅτι	οἱ	μέγιστον ~φρονοῦντες τῶν πολιτικῶν μάλιστα
[252]	ὡς (τιμήσων τε καὶ ὀργιάσων.	οἱ	μὲν δὴ οὖν Διὸς δῖόν
[231]	αὑτῶν εὖ ποιοῦσιν. ἔτι δὲ	οἱ	μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ τε
[239]	καὶ ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι μεγάλαι	οἱ	μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ δὲ
[271]	τόσα ἔστιν εἴδη, τοιόνδε ἕκαστον.	οἱ	μὲν οὖν τοιοίδε ὑπὸ τῶν
[271]	καὶ τοῖα καὶ ~τοῖα, ὅθεν	οἱ	μὲν τοιοίδε, οἱ δὲ τοιοίδε
[275]	οὐκ οὖσι σοφοῖς ὥσπερ ~ὑμεῖς	οἱ	νέοι, ἀπέχρη δρυὸς καὶ πέτρας
[244]	νῦν ~οἰωνιστικὴν τῷ ω σεμνύνοντες	οἱ	νέοι καλοῦσιν· ὅσῳ δὴ οὖν
[271]	τι (ἄλλο οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽	οἱ	νῦν γράφοντες, ὧν σὺ ~ἀκήκοας,
[244]	τ᾽ ἔργου, ~τόσῳ κάλλιον μαρτυροῦσιν	οἱ	παλαιοὶ μανίαν σωφροσύνης τὴν ἐκ
[273]	ὦ Σώκρατες, διελήλυθας ἃ λέγουσιν	οἱ	περὶ τοὺς λόγους τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι
[277]	σπουδῆς γραφῆναι, οὐδὲ λεχθῆναι ὡς	οἱ	ῥαψῳδούμενοι ἄνευ ἀνακρίσεως ~καὶ διδαχῆς
[229]	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ εἰ ἀπιστοίην, ὥσπερ	οἱ	σοφοί, οὐκ ἂν ἄτοπος εἴην,
[273]	δὴ ἄρα, ὦ Τεισία, φασὶν	οἱ	~σοφώτεροι ἡμῶν, ~ὁμοδούλοις δεῖ χαρίζεσθαι
[255]	τὸν ἐρώμενον ~διαισθανόμενον ὅτι οὐδ᾽	οἱ	σύμπαντες ἄλλοι φίλοι τε καὶ
[242]	πάνυ ~δὲ σπουδαῖος, ἀλλ᾽ ὥσπερ	οἱ	τὰ γράμματα φαῦλοι, ὅσον μὲν
[244]	ἐπιμαρτύρασθαι, ~ὅτι καὶ τῶν παλαιῶν	οἱ	τὰ ὀνόματα τιθέμενοι οὐκ αἰσχρὸν
[230]	τὸ φάρμακον ηὑρηκέναι. ὥσπερ γὰρ	οἱ	τὰ πεινῶντα θρέμματα ~θαλλὸν ἤ
[258]	τῷ πνίγει ὑπὲρ κεφαλῆς ~ἡμῶν	οἱ	τέττιγες ᾄδοντες ~καὶ (ἀλλήλοις διαλεγόμενοι
[262]	ἐντοπίους θεούς· ἴσως δὲ καὶ	οἱ	~τῶν Μουσῶν προφῆται οἱ ὑπὲρ
[262]	καὶ οἱ ~τῶν Μουσῶν προφῆται	οἱ	ὑπὲρ κεφαλῆς ᾠδοὶ ἐπιπεπνευκότες ἂν
[234]	ἐνθυμοῦ, ὅτι τοὺς μὲν ἐρῶντας	οἱ	φίλοι ~νουθετοῦσιν ὡς ὄντος κακοῦ
[260]	λέγουσα ταῦτα; ~(Σωκράτης) ~φημί, ἐὰν	οἵ	γ᾽ ἐπιόντες αὐτῇ λόγοι μαρτυρῶσιν
[257]	λογογραφίας τε καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων,	οἵ	γε καὶ ἐπειδάν τινα γράφωσι
[266]	λέγειν γεγόνασιν, ἄλλους ~τε ποιοῦσιν,	οἳ	ἂν δωροφορεῖν αὐτοῖς ὡς βασιλεῦσιν
[257]	τοὺς ~ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι πρώτους	οἳ	ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν ~αὐτούς. ~(Φαῖδρος)
[234]	τῶν σφετέρων ~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν· οὐδὲ	οἳ	διαπραξάμενοι πρὸς τοὺς ἄλλους φιλοτιμήσονται,
[277]	~καὶ σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους,	~οἳ	ἑαυτοῖς τῷ τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν
[278]	τε καὶ μουσεῖον ἠκούσαμεν λόγων,	οἳ	~ἐπέστελλον (λέγειν Λυσίᾳ τε καὶ
[233]	παύσωνται· ~(τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν,	οἳ	καὶ πρότερον ἀλλήλοις φίλοι ὄντες
[233]	οὔτ᾽ ἂν ~πιστοὺς φίλους ἐκεκτήμεθα,	οἳ	οὐκ ἐξ ἐπιθυμίας τοιαύτης γεγόνασιν
[234]	ἐπιθυμίας ἔχθρας πρόφασιν ζητήσουσιν, ἀλλ᾽	οἳ	~παυσαμένου τῆς ὥρας τότε (τὴν
[267]	δὲ Γοργίαν τε ~ἐάσομεν εὕδειν,	οἳ	πρὸ τῶν ἀληθῶν τὰ εἰκότα
[277]	πέρι, καὶ αὐτοὺς τοὺς λόγους	οἳ	τέχνῃ ~καὶ ἄνευ τέχνης γράφοιντο.
[279]	ἐπὶ ~μείζω δέ τις αὐτὸν	ἄγοι	ὁρμὴ θειοτέρα· φύσει γάρ, ὦ
[262]	τὸ ἀληθὲς προσπαίζων ἐν λόγοις	παράγοι	τοὺς ~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε, ὦ
[264]	~πεπαυμένος ἂν ἤδη ὁ ἐραστὴς	λέγοι	πρὸς τὰ παιδικά. ἢ οὐδὲν
[268]	αὖ προσελθὼν καὶ Εὐριπίδῃ τις	λέγοι	ὡς ἐπίσταται περὶ σμικροῦ ~πράγματος
[250]	ἀμυδρῶν ὀργάνων ~μόγις αὐτῶν καὶ	ὀλίγοι	ἐπὶ τὰς εἰκόνας ἰόντες θεῶνται
[275]	~σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ καὶ οἱ	λόγοι·	δόξαις μὲν ἂν ὥς τι
[227]	~ἀστεῖοι καὶ δημωφελεῖς εἶεν οἱ	λόγοι.	ἔγωγ᾽ οὖν οὕτως ἐπιτεθύμηκα ἀκοῦσαι,
[260]	ἐὰν οἵ γ᾽ ἐπιόντες αὐτῇ	λόγοι	μαρτυρῶσιν εἶναι τέχνῃ. ὥσπερ γὰρ
[272]	περὶ ἧς τότε ἦσαν οἱ	λόγοι,	~νῦν ἔργῳ παροῦσά οἱ, ᾗ
[261]	δικαστηρίοις καὶ ὅσοι ἄλλοι δημόσιοι	σύλλογοι,	ἀλλὰ καὶ ἐν ἰδίοις, ἡ
[271]	ὧν σὺ ~ἀκήκοας, τέχνας λόγων	πανοῦργοί	εἰσιν καὶ ἀποκρύπτονται, εἰδότες ψυχῆς
[254]	ἵππων, ἀεί τε καὶ τότε	αἰδοῖ	βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν
[247]	καὶ μακάριαι θέαι τε καὶ	διέξοδοι	ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς ~θεῶν γένος
[262]	Μουσῶν προφῆται οἱ ὑπὲρ κεφαλῆς	ᾠδοὶ	ἐπιπεπνευκότες ἂν ἡμῖν εἶεν τοῦτο
[272]	λόγου, ὅτι ~οὐδὲν ἀληθείας μετέχειν	δέοι	δικαίων ἢ ἀγαθῶν πέρι πραγμάτων,
[237]	μὴ ἐρῶντι πρὸ ~τοῦ ἐρῶντος	δέοι	χαρίζεσθαι, ἔλεγέν τε ὧδε ~περὶ
[247]	τῷ τῶν δώδεκα ἀριθμῷ τεταγμένοι	θεοὶ	ἄρχοντες ἡγοῦνται ~κατὰ τάξιν ἣν
[252]	λόγος, ~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν,	θεοὶ	δὲ ὃ καλοῦσιν ἀκούσας εἰκότως
[279]	τε καὶ ἄλλοι ὅσοι τῇδε	θεοί,	δοίητέ μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν·
[275]	οὖσι σοφοῖς ὥσπερ ~ὑμεῖς οἱ	νέοι,	ἀπέχρη δρυὸς καὶ πέτρας ἀκούειν
[244]	~οἰωνιστικὴν τῷ ω σεμνύνοντες οἱ	νέοι	καλοῦσιν· ὅσῳ δὴ οὖν τελεώτερον
[258]	τῇ ἑαυτοῦ ἐπιθυμίᾳ, ὡς ἔοικεν,	~ὀνειδίζοι.	~(Σωκράτης) ~τοῦτο μὲν ἄρα παντὶ
[246]	καὶ ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί τε	ἀγαθοὶ	καὶ ἐξ ἀγαθῶν, (τὸ δὲ
[235]	οὐκέτι οἷός τ᾽ ἔσομαι πιθέσθαι·	παλαιοὶ	γὰρ καὶ σοφοὶ ἄνδρες τε
[244]	ἔργου, ~τόσῳ κάλλιον μαρτυροῦσιν οἱ	παλαιοὶ	μανίαν σωφροσύνης τὴν ἐκ θεοῦ
[255]	σύμπαντες ἄλλοι φίλοι τε καὶ	οἰκεῖοι	μοῖραν φιλίας ~οὐδεμίαν παρέχονται πρὸς
[227]	πολλοῖς ἡμῶν· ἦ γὰρ ἂν	~ἀστεῖοι	καὶ δημωφελεῖς εἶεν οἱ λόγοι.
[256]	~βίον διάγουσιν, ἐγκρατεῖς αὑτῶν καὶ	κόσμιοι	ὄντες, δουλωσάμενοι μὲν ᾧ κακία
[256]	λέγῃ ~πρὸς τὸν ἡνίοχον, ~καὶ	ἀξιοῖ	ἀντὶ πολλῶν πόνων (σμικρὰ ἀπολαῦσαι·
[276]	χάριν δρῴη ἄν, ὅτε καὶ	ποιοῖ·	ἐφ᾽ οἷς δὲ ἐσπούδακεν, ~τῇ
[276]	ὡς ἑτέρως ἂν ᾗ λέγεις	ποιοῖ.	~(Σωκράτης) ~τὸν δὲ δικαίων τε
[260]	ἂν εἴποι· τί ποτ᾽ ὦ	θαυμάσιοι,	ληρεῖτε; ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽ ~ἀγνοοῦντα
[261]	ἐν δικαστηρίοις καὶ ὅσοι ἄλλοι	δημόσιοι	σύλλογοι, ἀλλὰ καὶ ἐν ἰδίοις,
[279]	νῦν ἐπιχειρεῖ, πλέον ἢ παίδων	~διενέγκοι	τῶν πώποτε ἁψαμένων λόγων, ἔτι
[261]	δ᾽ εἰπέ, ἐν δικαστηρίοις οἱ	ἀντίδικοι	τί δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν μέντοι;
[266]	αὐτοῖς ὡς βασιλεῦσιν ἐθέλωσιν; ~(Φαῖδρος)	~βασιλικοὶ	μὲν ἇνδρες, οὐ μὲν δὴ
[252]	οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου,	φονικοὶ	~καὶ ἕτοιμοι καθιερεύειν αὑτούς τε
[270]	οὗ πέρι βουλησόμεθα εἶναι αὐτοὶ	τεχνικοὶ	καὶ ἄλλον δυνατοὶ ~ποιεῖν, ἔπειτα
[273]	λέγουσιν οἱ περὶ τοὺς λόγους	τεχνικοὶ	~προσποιούμενοι εἶναι· ἀνεμνήσθην γὰρ ὅτι
[260]	ὡς παντὸς ἄξιον τὸ θρέμμα	οἴκοι	τε ~κεκτῆσθαι καὶ ἐπὶ στρατιᾶς,
[270]	~ἡ γοῦν ἄνευ τούτων μέθοδος	ἐοίκοι	ἂν ὥσπερ (τυφλοῦ πορείᾳ. ἀλλ᾽
[274]	ὅτι καλῶς ἢ μὴ ~(καλῶς	δοκοῖ	λέγειν, τὸ μὲν ἔψεγεν, τὸ
[241]	σιτίου τρόπον, χάριν πλησμονῆς, (ὡς	λύκοι	ἄρνας ~ἀγαπῶσιν, ὣς παῖδα φιλοῦσιν
[274]	ἆρά γ᾽ ἂν ἔθ᾽ ἡμῖν	μέλοι	τι τῶν ἀνθρωπίνων δοξασμάτων; ~(Φαῖδρος)
[232]	αὐτοῖς ~εἰ ἔτι τότε βουλήσονται	φίλοι	εἶναι, ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται·
[239]	μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ δὲ	φίλοι	καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ ~φοβοῦνται.
[234]	ὅτι τοὺς μὲν ἐρῶντας οἱ	φίλοι	~νουθετοῦσιν ὡς ὄντος κακοῦ τοῦ
[233]	ἐρῶσιν, οἳ καὶ πρότερον ἀλλήλοις	φίλοι	ὄντες ταῦτα ~ἔπραξαν, οὐκ ἐξ
[255]	ὅτι οὐδ᾽ οἱ σύμπαντες ἄλλοι	φίλοι	τε καὶ οἰκεῖοι μοῖραν φιλίας
[267]	εἶναι, ᾧ τινες μὲν ἐπάνοδον,	ἄλλοι	δ᾽ ἄλλο τίθενται ὄνομα. ~(Φαῖδρος)
[250]	ἑπόμενοι μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς,	ἄλλοι	δὲ μετ᾽ ἄλλου θεῶν, εἶδόν
[261]	~μόνον ἐν δικαστηρίοις καὶ ὅσοι	ἄλλοι	δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ καὶ ἐν
[277]	ἄκαρποι ἀλλὰ ~ἔχοντες σπέρμα, ὅθεν	ἄλλοι	ἐν ἄλλοις ἤθεσι φυόμενοι τοῦτ᾽
[279]	~ὦ φίλε Πάν τε καὶ	ἄλλοι	ὅσοι τῇδε θεοί, δοίητέ μοι
[276]	θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς· ὅταν δὲ>	ἄλλοι	παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις τε
[255]	~διαισθανόμενον ὅτι οὐδ᾽ οἱ σύμπαντες	ἄλλοι	φίλοι τε καὶ οἰκεῖοι μοῖραν
[266]	ᾗ ~Θρασύμαχός τε καὶ οἱ	ἄλλοι	χρώμενοι σοφοὶ μὲν αὐτοὶ λέγειν
[237]	τούτῳ δὲ ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ	πολλοί.	εἷς δέ τις αὐτῶν αἱμύλος
[232]	μὲν δὴ τῶν μὲν ἐρώντων	πολλοὶ	πρότερον τοῦ σώματος ἐπεθύμησαν ἢ
[242]	ἀλλ᾽ ὥσπερ οἱ τὰ γράμματα	φαῦλοι,	ὅσον μὲν ἐμαυτῷ μόνον ~ἱκανός·
[279]	τὸ ποῖον δή; ~(Σωκράτης) ~δοκεῖ	μοι	ἀμείνων ἢ κατὰ τοὺς περὶ
[262]	ὃ φῄς. ~(Σωκράτης) ἴθι δή	μοι	ἀνάγνωθι τὴν τοῦ Λυσίου λόγου
[242]	καὶ νῦν αὖ ~δοκεῖς αἴτιός	μοι	γεγενῆσθαι λόγῳ τινὶ ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος)
[242]	τε καὶ τὸ εἰωθὸς ~σημεῖόν	μοι	γίγνεσθαι ἐγένετο (ἀεὶ δέ με
[277]	οὖν ἔντεχνον καὶ μὴ δοκεῖ	μοι	δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε
[266]	καλῶν· τὸ δὲ ῥητορικὸν δοκεῖ	μοι	~διαφεύγειν ἔθ᾽ ἡμᾶς. ~(Σωκράτης) ~πῶς
[264]	ἐάσωμεν καίτοι συχνά γε ἔχειν	μοι	δοκεῖ ~παραδείγματα πρὸς ἅ τις
[275]	ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί	μοι	δοκεῖ περὶ γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ
[236]	~συγχωρῶ ὃ λέγεις· μετρίως γάρ	μοι	δοκεῖς εἰρηκέναι. ποιήσω οὖν καὶ
[228]	οὕτως ὅπως δύναμαι λέγειν, ὥς	μοι	δοκεῖς ~σὺ οὐδαμῶς με ἀφήσειν
[258]	δή, ὡς ἔοικε· καὶ ἅμα	μοι	δοκοῦσιν ὡς ἐν τῷ πνίγει
[230]	παρόντι δεῦρ᾽ ἀφικόμενος ἐγὼ μέν	μοι	δοκῶ ~κατακείσεσθαι, σὺ δ᾽ ἐν
[235]	οἴεσθαι ἱκανὸν ~εἶναι. καὶ οὖν	μοι	ἔδοξεν, ὦ Φαῖδρε, εἰ μή
[268]	δείκνυε μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ δή	μοι·	εἴ τις προσελθὼν τῷ ἑταίρῳ
[276]	~παντάπασι μὲν οὖν. τόδε δή	μοι	εἰπέ· ὁ νοῦν ἔχων γεωργός,
[268]	ψύχειν, καὶ ἐὰν μὲν δόξῃ	μοι,	ἐμεῖν ποιεῖν, ~ἐὰν δ᾽ αὖ,
[279]	ἄλλοι ὅσοι τῇδε θεοί, δοίητέ	μοι	καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν δὲ
[237]	~Λιγύων ταύτην ἔσχετ᾽ ἐπωνυμίαν, ξύμ	μοι	λάβεσθε" τοῦ μύθου, ὅν με
[236]	καὶ δὴ λέγω· ὁ δέ	μοι	λόγος ὅρκος ἔσται. ὄμνυμι γάρ
[236]	πλάτανον ταυτηνί; ἦ μήν, ἐάν	μοι	μὴ εἴπῃς τὸν ~λόγον ἐναντίον
[235]	τοῦ τοιούτου· καὶ ἐφαίνετο δή	μοι	νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος ὡς ~οἷός τε
[234]	γίγνεσθαι. ἐγὼ μὲν οὖν ἱκανά	μοι	νομίζω τὰ ~εἰρημένα· εἰ δ᾽
[252]	παῖ καλέ, πρὸς ὃν δή	μοι	ὁ λόγος, ~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα
[257]	προτέρου ~ἀπηργάσω· ὥστε ὀκνῶ μή	μοι	ὁ Λυσίας ταπεινὸς φανῇ, ἐὰν
[243]	τοίνυν θαρρῶν. ~(Σωκράτης) ~ποῦ δή	μοι	ὁ παῖς πρὸς ὃν ἔλεγον;
[279]	τὸ δὲ χρυσοῦ πλῆθος εἴη	μοι	ὅσον μήτε φέρειν μήτε ἄγειν
[233]	ζηλοῦν αὐτοὺς προσήκει. ~ἐὰν δέ	μοι	πείθῃ, πρῶτον μὲν οὐ τὴν
[228]	ἐβουλόμην γ᾽ ἂν μᾶλλον ~ἤ	μοι	πολὺ χρυσίον γενέσθαι. ~(Σωκράτης) ~ὦ
[257]	εὐμενὴς καὶ ἵλεως τὴν ἐρωτικήν	μοι	τέχνην ἣν ἔδωκας μήτε ~ἀφέλῃ
[230]	ἄστει ἄνθρωποι. σὺ μέντοι δοκεῖς	μοι	τῆς ~ἐμῆς ἐξόδου τὸ φάρμακον
[269]	τε καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ	μοι	φαίνεσθαι ἡ μέθοδος. ~(Φαῖδρος) ἀλλὰ
[267]	πενίαν ἑλκομένων λόγων κεκρατηκέναι τέχνῃ	μοι	φαίνεται τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου σθένος,
[230]	γράμμα γνῶναι ἐμαυτόν· ~γελοῖον δή	μοι	φαίνεται (τοῦτο ἔτι ἀγνοοῦντα τὰ
[279]	ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς (εἶναί	μοι	φίλια. πλούσιον δὲ νομίζοιμι τὸν
[230]	τὸ παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ	μοι,	ὦ ἄριστε. φιλομαθὴς γάρ εἰμι·
[229]	~(Σωκράτης) προάγοις ἄν. ~(Φαῖδρος) ~εἰπέ	μοι,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐνθένδε μέντοι
[229]	χρώμενος, πολλῆς αὐτῷ σχολῆς δεήσει.	ἐμοὶ	δὲ πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι
[234]	Φαῖδρε, πρὸς σὲ ἀποβλέπων, ὅτι	ἐμοὶ	ἐδόκεις γάνυσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου
[243]	Σώκρατες, οὐκ ἔστιν ἅττ᾽ ἂν	ἐμοὶ	εἶπες ἡδίω. ~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ,
[266]	ἀτιμαστέον αὐτὸ σοί τε καὶ	ἐμοί,	λεκτέον δὲ τί μέντοι καὶ
[230]	τινα καρπὸν προσείοντες ἄγουσιν, σὺ	ἐμοὶ	λόγους οὕτω προτείνων ἐν ~βιβλίοις
[264]	ἤ τι ἄλλο τῶν ῥηθέντων;	ἐμοὶ	~μὲν γὰρ ἔδοξεν, ὡς μηδὲν
[279]	ἄλλου του δεόμεθα, ὦ Φαῖδρε;	ἐμοὶ	μὲν γὰρ μετρίως ηὖκται. ~(Φαῖδρος)
[243]	τινὰς ἐξαπατήσαντε εὐδοκιμήσετον ἐν αὐτοῖς.	ἐμοὶ	~μὲν οὖν, ὦ φίλε, καθήρασθαι
[265]	δὴ οὖν αὐτὸ λέγεις; ~(Σωκράτης)	~ἐμοὶ	μὲν φαίνεται τὰ μὲν ἄλλα
[237]	ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ σοὶ ~καὶ	ἐμοὶ	ὁ λόγος πρόκειται πότερα ἐρῶντι
[233]	δὴ βελτίονί ~σοι προσήκει γενέσθαι	ἐμοὶ	πειθομένῳ ἢ ἐραστῇ. ἐκεῖνοι μὲν
[279]	γὰρ μετρίως ηὖκται. ~(Φαῖδρος) καὶ	ἐμοὶ	ταῦτα συνεύχου· κοινὰ γὰρ τὰ
[227]	ἢ ~νεωτέρῳ, καὶ ὅσα ἄλλα	(ἐμοί	τε πρόσεστι καὶ τοῖς πολλοῖς
[268]	διεστηκὸς αὐτῶν τὸ ~ἤτριον ὥσπερ	ἐμοί.	~(Φαῖδρος) δείκνυε μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ
[235]	γενναιότατε, κάλλιστα εἴρηκας. σὺ γὰρ	ἐμοὶ	ὧντινων μὲν καὶ ὅπως ~ἤκουσας
[228]	ποιήσει νῦν ἤδη ποιεῖν. ~(Φαῖδρος)	~ἐμοὶ	ὡς ἀληθῶς πολὺ κράτιστόν ἐστιν
[275]	γραμμάτων ἐσόμενον, πολλῆς ἂν εὐηθείας	γέμοι	καὶ τῷ ~ὄντι τὴν Ἄμμωνος
[231]	φιλεῖν ὧν ἂν ἐρῶσιν, ~καὶ	ἕτοιμοί	εἰσι καὶ ἐκ τῶν λόγων
[252]	ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου, φονικοὶ ~καὶ	ἕτοιμοι	καθιερεύειν αὑτούς τε καὶ τὰ
[277]	ἑαυτοῖς τῷ τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν	ἱκανοὶ	καὶ οὐχὶ ἄκαρποι ἀλλὰ ~ἔχοντες
[277]	φυόμενοι τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀθάνατον παρέχειν	~ἱκανοί,	καὶ τὸν ἔχοντα εὐδαιμονεῖν ποιοῦντες
[257]	καὶ αὐτὸς ὅτι οἱ μέγιστον	~δυνάμενοί	τε καὶ σεμνότατοι ἐν ταῖς
[234]	σφετέρων ~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν· οὐδὲ οἳ	διαπραξάμενοι	πρὸς τοὺς ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽
[256]	ἐγκρατεῖς αὑτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες,	δουλωσάμενοι	μὲν ᾧ κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο,
[269]	ἀλλὰ συγγιγνώσκειν, εἴ τινες μὴ	ἐπιστάμενοι	διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι ἐγένοντο ὁρίσασθαι τί
[247]	ἐν τῷ τῶν δώδεκα ἀριθμῷ	τεταγμένοι	θεοὶ ἄρχοντες ἡγοῦνται ~κατὰ τάξιν
[237]	καὶ ἣν ἔχει δύναμιν, (ὁμολογίᾳ	θέμενοι	ὅρον, εἰς τοῦτο ~ἀποβλέποντες καὶ
[244]	τῶν παλαιῶν οἱ τὰ ὀνόματα	τιθέμενοι	οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο οὐδὲ ὄνειδος
[231]	ἔχειν ἡγήσαιντο περὶ ὧν οὕτω	~διακείμενοι	βουλεύονται; καὶ μὲν δὴ εἰ
[232]	τοῦτο ποιουμένους, ~ὥστε ὅταν ὀφθῶσι	διαλεγόμενοι	(ἀλλήλοις, τότε αὐτοὺς οἴονται ἢ
[259]	οἱ τέττιγες ᾄδοντες ~καὶ (ἀλλήλοις	διαλεγόμενοι	καθορᾶν καὶ ἡμᾶς. ~εἰ οὖν
[228]	ἐγγυμνασόμενος. ~ἀλλὰ ποῦ δὴ βούλει	καθιζόμενοι	ἀναγνῶμεν; ~(Σωκράτης) ~δεῦρ᾽ ἐκτραπόμενοι κατὰ
[265]	θείας τεττάρων θεῶν τέτταρα μέρη	διελόμενοι,	μαντικὴν μὲν ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος θέντες,
[231]	ἐκ τῶν ἔργων τοῖς ἄλλοις	ἀπεχθανόμενοι	~τοῖς ἐρωμένοις χαρίζεσθαι, ῥᾴδιον γνῶναι,
[258]	ἔτι ζῶν, καὶ οἱ ἔπειτα	γιγνόμενοι	ταὐτὰ ταῦτα ~περὶ αὐτοῦ νομίζουσι,
[275]	ἀλήθειαν πορίζεις· πολυήκοοι γάρ σοι	~γενόμενοι	ἄνευ διδαχῆς πολυγνώμονες (εἶναι δόξουσιν,
[234]	τοὺς ἄλλους φιλοτιμήσονται, ~ἀλλ᾽ οἵτινες	αἰσχυνόμενοι	πρὸς ἅπαντας σιωπήσονται· οὐδὲ τοῖς
[229]	βούλει καθιζόμενοι ἀναγνῶμεν; ~(Σωκράτης) ~δεῦρ᾽	ἐκτραπόμενοι	κατὰ τὸν Ἰλισὸν ἴωμεν, εἶτα
[250]	μακαρίαν ὄψιν τε καὶ ~θέαν,	ἑπόμενοι	μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι
[265]	~τάχα δ᾽ ἂν καὶ ἄλλοσε	παραφερόμενοι,	κεράσαντες οὐ παντάπασιν ἀπίθανον ~λόγον,
[253]	πρὸς τὸν θεὸν βλέπειν, καὶ	ἐφαπτόμενοι	~αὐτοῦ τῇ μνήμῃ ἐνθουσιῶντες ἐξ
[265]	ἀπεικάζοντες, ἴσως μὲν ἀληθοῦς τινος	ἐφαπτόμενοι,	~τάχα δ᾽ ἂν καὶ ἄλλοσε
[234]	βίου φίλοις ἐσομένοις· οὐδὲ ~οἵτινες	παυόμενοι	τῆς ἐπιθυμίας ἔχθρας πρόφασιν ζητήσουσιν,
[277]	ὅθεν ἄλλοι ἐν ἄλλοις ἤθεσι	φυόμενοι	τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀθάνατον παρέχειν ~ἱκανοί,
[250]	σῶμα περιφέροντες ὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον	δεδεσμευμένοι.	~ταῦτα μὲν οὖν μνήμῃ κεχαρίσθω,
[257]	καὶ ~καταλείπειν συγγράμματα ἑαυτῶν, δόξαν	φοβούμενοι	τοῦ ἔπειτα χρόνου, μὴ ~σοφισταὶ
[232]	ἄλλους τῶν ἐρωμένων συνουσίας ἀποτρέπουσιν,	φοβούμενοι	τοὺς μὲν ~οὐσίαν κεκτημένους μὴ
[259]	τῆς διανοίας, δικαίως ἂν ~καταγελῷεν,	ἡγούμενοι	ἀνδράποδ᾽ ἄττα σφίσιν ἐλθόντα εἰς
[232]	ἀλλὰ τοὺς ~μὴ ἐθέλοντας μισοῖεν,	ἡγούμενοι	ὑπ᾽ ἐκείνων μὲν ὑπερορᾶσθαι, ὑπὸ
[277]	γραφῆναι, οὐδὲ λεχθῆναι ὡς οἱ	ῥαψῳδούμενοι	ἄνευ ἀνακρίσεως ~καὶ διδαχῆς πειθοῦς
[273]	οἱ περὶ τοὺς λόγους τεχνικοὶ	~προσποιούμενοι	εἶναι· ἀνεμνήσθην γὰρ ὅτι ἐν
[253]	παῖδα ~πεφυκέναι, καὶ ὅταν κτήσωνται,	μιμούμενοι	αὐτοί τε καὶ τὰ παιδικὰ
[250]	καὶ ἀτρεμῆ καὶ εὐδαίμονα φάσματα	μυούμενοί	~τε καὶ ἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ
[258]	ταὐτὰ ταῦτα ~περὶ αὐτοῦ νομίζουσι,	θεώμενοι	αὐτοῦ τὰ συγγράμματα; ~(Φαῖδρος) καὶ
[253]	καὶ τούτων δὴ τὸν ~ἐρώμενον	αἰτιώμενοι	ἔτι τε μᾶλλον ἀγαπῶσι, κἂν
[253]	τιμῶσι πᾶσαν πάντως ὅτι μάλιστα	~πειρώμενοι	ἄγειν οὕτω ποιοῦσι. προθυμία μὲν
[244]	τε καὶ ἄλλους, ~ὅσοι μαντικῇ	χρώμενοι	ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς προλέγοντες
[253]	οὐ φθόνῳ οὐδ᾽ ἀνελευθέρῳ δυσμενείᾳ	χρώμενοι	πρὸς τὰ παιδικά, ἀλλ᾽ ~εἰς
[266]	~Θρασύμαχός τε καὶ οἱ ἄλλοι	χρώμενοι	σοφοὶ μὲν αὐτοὶ λέγειν γεγόνασιν,
[233]	προσαιτοῦντας καὶ τοὺς ~δεομένους πλησμονῆς·	ἐκεῖνοι	γὰρ καὶ ἀγαπήσουσιν καὶ ἀκολουθήσουσιν
[233]	γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ ἐραστῇ.	ἐκεῖνοι	μὲν γὰρ καὶ παρὰ τὸ
[278]	ἐνῇ, ἔπειτα εἴ τινες τούτου	ἔκγονοί	~(τε καὶ ἀδελφοὶ ἅμα ἐν
[228]	ἰδὼν μέν, ἰδών, ἥσθη ὅτι	ἕξοι	τὸν ~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ προάγειν ἐκέλευε.
[275]	μαθηταῖς δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν πορίζεις·	πολυήκοοι	γάρ σοι ~γενόμενοι ἄνευ διδαχῆς
[275]	τῷ ~ὄντι τὴν Ἄμμωνος μαντείαν	ἀγνοοῖ,	πλέον τι οἰόμενος εἶναι λόγους
[227]	Φαῖδρος. ~(Σωκράτης) ὦ φίλε Φαῖδρε,	ποῖ	δὴ καὶ πόθεν; ~(Φαῖδρος) παρὰ
[275]	ἐπὶ ~τὸ πλῆθος ὄντες, καὶ	χαλεποὶ	συνεῖναι, δοξόσοφοι γεγονότες ἀντὶ σοφῶν.
[268]	βαρυτάτην (χορδὴν ποιεῖν, οὐκ ἀγρίως	εἴποι	ἄν· ὦ μοχθηρέ, ~μελαγχολᾷς, ἀλλ᾽
[268]	ἢ τῷ πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ	εἴποι	ὅτι ἐγὼ ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽ ἄττα
[268]	μέχρι ὁπόσου; ~(Σωκράτης) ~εἰ οὖν	εἴποι	ὅτι οὐδαμῶς· ἀλλ᾽ ἀξιῶ τὸν
[260]	~τέχνην; ἡ δ᾽ ἴσως ἂν	εἴποι·	τί ποτ᾽ ὦ θαυμάσιοι, ληρεῖτε;
[230]	(Ἀττικὴν φαίνῃ περιάξειν ἅπασαν καὶ	ὅποι	ἂν ἄλλοσε ~βούλῃ. νῦν δ᾽
[246]	καὶ ἡνιόχου. θεῶν μὲν οὖν	ἵπποι	τε καὶ ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί
[277]	φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ	ἄκαρποι	ἀλλὰ ~ἔχοντες σπέρμα, ὅθεν ἄλλοι
[252]	ὃν δή μοι ὁ λόγος,	~ἄνθρωποι	μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ δὲ
[230]	οἱ δ᾽ ἐν τῷ ἄστει	ἄνθρωποι.	σὺ μέντοι δοκεῖς μοι τῆς
[259]	δ᾽ ~ὥς ποτ᾽ ἦσαν οὗτοι	ἄνθρωποι	τῶν πρὶν μούσας γεγονέναι, γενομένων
[250]	καὶ ἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ καθαρᾷ,	καθαροὶ	ὄντες καὶ ἀσήμαντοι τούτου ὃ
[263]	~(Φαῖδρος) οὕτω. ~(Σωκράτης) ~ποτέρωθι οὖν	εὐαπατητότεροί	ἐσμεν, καὶ ἡ ῥητορικὴ ἐν
[256]	ἐλθεῖν. ἐν δὲ τῇ τελευτῇ	ἄπτεροι	μέν, ὡρμηκότες δὲ ~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι
[256]	ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ δὴ	ὑπόπτεροι	~καὶ ἐλαφροὶ γεγονότες τῶν τριῶν
[273]	ἄρα, ὦ Τεισία, φασὶν οἱ	~σοφώτεροι	ἡμῶν, ~ὁμοδούλοις δεῖ χαρίζεσθαι (μελετᾶν
[250]	θέμις λέγειν (μακαριωτάτην, ἣν ὠργιάζομεν	~ὁλόκληροι	μὲν αὐτοὶ ὄντες καὶ ἀπαθεῖς
[239]	~χρείαις ὅσαι μεγάλαι οἱ μὲν	ἐχθροὶ	θαρροῦσιν, οἱ δὲ φίλοι καὶ
[258]	πενθεῖ αὐτός τε καὶ οἱ	ἑταῖροι.	~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~δῆλόν
[276]	θέρους εἰς Ἀδώνιδος ~κήπους ἀρῶν	χαίροι	θεωρῶν καλοὺς ἐν ἡμέραισιν ὀκτὼ
[232]	ἔγνωσαν καὶ τῶν ἄλλων οἰκείων	ἔμπειροι	ἐγένοντο, ὥστε ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ
[256]	τελευτήσαντες δὲ δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ	ἐλαφροὶ	γεγονότες τῶν τριῶν παλαισμάτων τῶν
[228]	γέ πως. ~(Σωκράτης) πάνυ γάρ	σοι	ἀληθῆ δοκῶ. ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν
[233]	τὴν παροῦσαν ἡδονὴν θεραπεύων συνέσομαί	~σοι,	ἀλλὰ καὶ (τὴν μέλλουσαν ὠφελίαν
[258]	πάνυ ~μακρὸν ποιησάμενος σύγγραμμα· ἤ	σοι	ἄλλο τι φαίνεται τὸ τοιοῦτον
[257]	πρόσθεν δ᾽ εἴ τι λόγῳ	σοι	ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός τε καὶ
[232]	περὶ πλείστου ποιῇ μεγάλην ἄν	σοι	βλάβην ἂν γενέσθαι, ~εἰκότως ἂν
[234]	λαμβάνοντι χάριτος ἴσης ἄξιον, οὔτε	σοὶ	~βουλομένῳ τοὺς ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως
[263]	τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ; ~(Φαῖδρος) εἰ	σοί	γε δοκεῖ· ὃ μέντοι ζητεῖς
[231]	~μὴ πυθομένων τῶν ἀνθρώπων ὄνειδός	σοι	γένηται, ~εἰκός ἐστι (τοὺς μὲν
[275]	οὐκ ἀλήθειαν πορίζεις· πολυήκοοι γάρ	σοι	~γενόμενοι ἄνευ διδαχῆς πολυγνώμονες (εἶναι
[275]	εὐηθείας, εἰ μόνον ~(ἀληθῆ λέγοιεν·	σοὶ	δ᾽ ἴσως διαφέρει τίς ὁ
[232]	ἡδονήν. καὶ μὲν δὴ εἴ	σοι	δέος ~παρέστηκεν ἡγουμένῳ χαλεπὸν εἶναι
[256]	ὦ παῖ, καὶ θεῖα οὕτω	σοι	δωρήσεται ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία·
[263]	ἀμφισβητησίμων δήπου· ἢ οἴει ἄν	σοι	ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ νυνδὴ εἶπες
[235]	ὑπέσχησαι εἰπεῖν τούτων ἀπεχόμενος, καί	σοι	~ἐγώ, ὥσπερ οἱ ἐννέα ἄρχοντες,
[234]	ἐμὲ ἐπαΐειν περὶ τῶν τοιούτων	σοὶ	~εἱπόμην, καὶ ἑπόμενος συνεβάκχευσα μετὰ
[228]	παρόντος δὲ καὶ Λυσίου, ἐμαυτόν	σοι	ἐμμελετᾶν ~παρέχειν οὐ πάνυ δέδοκται.
[230]	κεφαλὴν ~παγκάλως ἔχειν. ὥστε ἄριστά	σοι	ἐξενάγηται, ὦ φίλε Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος)
[236]	~λόγον ἐναντίον αὐτῆς ταύτης, μηδέποτέ	σοι	ἕτερον λόγον μηδένα μηδενὸς μήτε
[227]	μήν, ὦ Σώκρατες, προσήκουσα γέ	σοι	ἡ ἀκοή· ὁ γάρ τοι
[231]	βέλτιστον αἱροῖο, ~ἐξ ὀλίγων ἄν	σοι	ἡ ἔκλεξις εἴη· εἰ δ᾽
[237]	ὃ ἄλλοις ἐπιτιμῶμεν, ἀλλ᾽ ἐπειδὴ	σοὶ	~καὶ ἐμοὶ ὁ λόγος πρόκειται
[245]	τοῦ ~σωφρονοῦντος ἠφανίσθη. ~(τοσαῦτα μέν	σοι	καὶ ἔτι πλείω ἔχω μανίας
[243]	μὴ ἐρῶντι. ~(Φαῖδρος) οὗτος παρά	σοι	μάλα πλησίον ἀεὶ πάρεστιν, ὅταν
[275]	δυνατὸς αὑτῷ. ~(Φαῖδρος) καὶ ταῦτά	σοι	ὀρθότατα εἴρηται. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽
[235]	πλείονος ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο ἐγώ	σοι	οὐκέτι οἷός τ᾽ ἔσομαι πιθέσθαι·
[234]	δοκεῖ παίζειν; ~(Σωκράτης) δοκῶ γάρ	σοι	παίζειν καὶ οὐχὶ ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος)
[236]	λαβὰς (ἐλήλυθας. ῥητέον μὲν γάρ	~σοι	παντὸς μᾶλλον οὕτως ὅπως οἷός
[234]	οὖν ἔροιό με εἰ ἅπασίν	σοι	παραινῶ τοῖς μὴ ἐρῶσι χαρίζεσθαι.
[233]	ἔσεσθαι. καὶ μὲν δὴ βελτίονί	~σοι	προσήκει γενέσθαι ἐμοὶ πειθομένῳ ἢ
[227]	Λυσίας εἱστία; ~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ, εἴ	σοι	σχολὴ προϊόντι ἀκούειν. ~(Σωκράτης) ~τί
[266]	~πάντως δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον αὐτὸ	σοί	τε καὶ ἐμοί, λεκτέον δὲ
[241]	ἀκούσαις ἐμοῦ λέγοντος, ἀλλ᾽ ἤδη	σοι	~τέλος ἐχέτω ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος)
[236]	λόγος ὅρκος ἔσται. ὄμνυμι γάρ	σοι	τίνα μέντοι, ~τίνα θεῶν; ἢ
[233]	~ἐσομένης τεκμήρια. εἰ δ᾽ ἄρα	σοι	τοῦτο παρέστηκεν, ὡς οὐχ οἷόν
[269]	ἔχειν ὥσπερ τἆλλα· εἰ μέν	σοι	ὑπάρχει φύσει ῥητορικῷ εἶναι, ἔσῃ
[236]	μὴ ἐρῶντος μᾶλλον νοσεῖν δώσω	σοι	ὑποτίθεσθαι, ~τῶν δὲ λοιπῶν ἕτερα
[268]	καὶ σὺ εἰ ἄρα καὶ	σοὶ	φαίνεται διεστηκὸς αὐτῶν τὸ ~ἤτριον
[234]	ἡγούμενος παραλελεῖφθαι, ἐρώτα. ~(Φαῖδρος) ~τί	σοι	φαίνεται, ὦ Σώκρατες, ὁ λόγος;
[235]	καὶ γεγραφότες ἐξελέγξουσί με, ἐάν	σοι	~χαριζόμενος συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος) τίνες οὗτοι;
[257]	τὸν βίον ποιῆται. ~(Φαῖδρος) ~συνεύχομαί	σοι,	ὦ Σώκρατες, εἴπερ ἄμεινον ταῦθ᾽
[257]	ὑπὸ γῆς ἄνουν παρέξει. ~αὕτη	σοι,	ὦ φίλε Ἔρως, εἰς ἡμετέραν
[228]	ὦ Σώκρατες, ἣν εἶχον ἐν	σοὶ	ὡς ἐγγυμνασόμενος. ~ἀλλὰ ποῦ δὴ
[238]	ὦ φίλε Φαῖδρε, δοκῶ τι	σοί,	ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον πάθος πεπονθέναι;
[261]	οὐ ~μόνον ἐν δικαστηρίοις καὶ	ὅσοι	ἄλλοι δημόσιοι σύλλογοι, ἀλλὰ καὶ
[253]	δυνατὸν ~(ὁμοιότατον τῷ σφετέρῳ θεῷ.	ὅσοι	δ᾽ αὖ μεθ᾽ Ἥρας εἵποντο,
[252]	φέρειν τὸ τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος·	ὅσοι	δὲ Ἄρεώς τε θεραπευταὶ καὶ
[232]	φρονῇς, ἥξεις αὐτοῖς εἰς διαφοράν·	ὅσοι	δὲ μὴ ἐρῶντες ἔτυχον, ~ἀλλὰ
[247]	οἴκῳ μόνη· ~τῶν δὲ ἄλλων	ὅσοι	ἐν τῷ τῶν δώδεκα ἀριθμῷ
[244]	λέγωμεν Σίβυλλάν τε καὶ ἄλλους,	~ὅσοι	μαντικῇ χρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ δὴ
[279]	φίλε Πάν τε καὶ ἄλλοι	ὅσοι	τῇδε θεοί, δοίητέ μοι καλῷ
[234]	τοῖς τοῦ πράγματος ἀξίοις· οὐδὲ	~ὅσοι	τῆς σῆς ὥρας ἀπολαύσονται, ἀλλ᾽
[264]	~φίλη κεφαλή; ~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ	τοι	δή, ὦ Σώκρατες, τελευτή, περὶ
[263]	εἰπὲ καὶ τόδε ἐγὼ γάρ	τοι	διὰ τὸ ἐνθουσιαστικὸν οὐ πάνυ
[272]	ἔργον. ~(Σωκράτης) ~ἀληθῆ λέγεις. τούτου	τοι	ἕνεκα χρὴ πάντας τοὺς λόγους
[236]	δὲ ~ἁπάντων τούτων σύνες ὅ	τοι	λέγω, καὶ μηδαμῶς πρὸς βίαν
[227]	σοι ἡ ἀκοή· ὁ γάρ	τοι	λόγος ἦν, περὶ ὃν ~διετρίβομεν,
[274]	εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ ἐπιχειροῦντί	τοι	τοῖς καλοῖς καλὸν καὶ (πάσχειν
[242]	μανθάνω τὸ ἁμάρτημα. ὡς δή	τοι,	ὦ ἑταῖρε, μαντικόν γέ ~τι
[252]	θνητοὶ μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν,	~ἀθάνατοι	δὲ Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην.
[247]	ψυχῇ πρόκειται. αἱ μὲν γὰρ	ἀθάνατοι	καλούμεναι, ~ἡνίκ᾽ ἂν πρὸς ἄκρῳ
[270]	εἶναι αὐτοὶ τεχνικοὶ καὶ ἄλλον	δυνατοὶ	~ποιεῖν, ἔπειτα δέ, ἂν μὲν
[269]	εἴ τινες μὴ ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι	~ἀδύνατοι	ἐγένοντο ὁρίσασθαι τί ποτ᾽ ἔστιν
[259]	ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ δὲ	Ἐρατοῖ	τοὺς ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς, καὶ
[257]	οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί τε καὶ	σεμνότατοι	ἐν ταῖς πόλεσιν αἰσχύνονται λόγους
[242]	πλείους ἢ σὲ πεποιηκέναι ~γεγενῆσθαι	ἤτοι	αὐτὸν λέγοντα ἢ ἄλλους ἑνί
[252]	~ὑμνοῦσι δὲ ὧδε ~(τὸν δ᾽	ἤτοι	θνητοὶ μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν,
[252]	δὲ ὧδε ~(τὸν δ᾽ ἤτοι	θνητοὶ	μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν, ~ἀθάνατοι
[228]	ἀξίως ἐκείνου; πολλοῦ γε δέω·	καίτοι	ἐβουλόμην γ᾽ ἂν μᾶλλον ~ἤ
[272]	~ἀδύνατόν που, ὦ Σώκρατες, ἄλλως·	καίτοι	οὐ σμικρόν γε φαίνεται ἔργον.
[231]	δοκῇ, καὶ τούτους κακῶς ποιήσουσιν.	καίτοι	πῶς εἰκός ἐστι τοιοῦτον ~πρᾶγμα
[264]	ἵνα μὴ σὺ ἄχθῃ, ἐάσωμεν	καίτοι	συχνά γε ἔχειν μοι δοκεῖ
[241]	~τέλος ἐχέτω ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος)	~καίτοι	ᾤμην γε μεσοῦν αὐτόν, καὶ
[250]	αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ ὄντες καὶ	ἀσήμαντοι	τούτου ὃ νῦν ~δὴ σῶμα
[228]	γε ῥήματα ~οὐκ ἐξέμαθον· τὴν	μέντοι	διάνοιαν σχεδὸν ἁπάντων, οἷς ἔφη
[230]	ἐν τῷ ἄστει ἄνθρωποι. σὺ	μέντοι	δοκεῖς μοι τῆς ~ἐμῆς ἐξόδου
[244]	ἡμῖν γίγνεται διὰ μανίας, θείᾳ	μέντοι	δόσει ~διδομένης. ἥ τε γὰρ
[265]	τἀληθὲς ἐρεῖν, ὅτι μανικῶς· ὃ	μέντοι	ἐζήτουν ἐστὶν αὐτὸ τοῦτο. μανίαν
[263]	εἰ σοί γε δοκεῖ· ὃ	μέντοι	ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽ αὐτόθι. ~(Σωκράτης)
[261]	ἀντίδικοι τί δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν	μέντοι;	ἢ τί φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽
[266]	καὶ ἐμοί, λεκτέον δὲ τί	μέντοι	καὶ ἔστι τὸ ~λειπόμενον τῆς
[266]	μετ᾽ ἴχνιον ὥστε θεοῖο. ~καὶ	μέντοι	καὶ τοὺς δυναμένους αὐτὸ δρᾶν
[279]	ἔτι, ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης· ὃ	μέντοι	μαντεύομαι (κατ᾽ αὐτοῦ, ~λέγειν ἐθέλω.
[229]	μοι, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐνθένδε	μέντοι	ποθὲν ἀπὸ τοῦ Ἰλισοῦ λέγεται
[270]	γάρ, ὦ ἑταῖρε, λέγει· χρὴ	μέντοι	πρὸς τῷ Ἱπποκράτει τὸν λόγον
[238]	~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων	μέντοι	σὺ αἴτιος. ἀλλὰ τὰ λοιπὰ
[236]	ἔσται. ὄμνυμι γάρ σοι τίνα	μέντοι,	~τίνα θεῶν; ἢ βούλει (τὴν
[267]	δέ, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἦν	μέντοι	τοιαῦτ᾽ ἄττα; ~(Σωκράτης) ~ὀρθοέπειά γέ
[260]	ἄμφω δὲ ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε	μέντοι	τυγχάνοιμι εἰδὼς περὶ σοῦ, ὅτι
[278]	μᾶλλόν τε ἂν αὐτῷ καὶ	ἁρμόττοι	καὶ ἐμμελεστέρως ἔχοι. ~(Φαῖδρος) καὶ
[274]	ἴσασιν. εἰ δὲ τοῦτο ~εὕροιμεν	αὐτοί,	ἆρά γ᾽ ἂν ἔθ᾽ ἡμῖν
[274]	τῶν προτέρων, τὸ δ᾽ ἀληθὲς	αὐτοὶ	ἴσασιν. εἰ δὲ τοῦτο ~εὕροιμεν
[266]	οἱ ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ μὲν	αὐτοὶ	λέγειν γεγόνασιν, ἄλλους ~τε ποιοῦσιν,
[252]	ὅθεν ἄν τι δύνωνται καὶ	αὐτοὶ	μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες δὲ παρ᾽ ἑαυτῶν
[239]	θαρροῦσιν, οἱ δὲ φίλοι καὶ	αὐτοὶ	οἱ ἐρασταὶ ~φοβοῦνται. ~τοῦτο μὲν
[231]	ἔμπειρος ὢν ἀποτρέπειν; καὶ γὰρ	αὐτοὶ	ὁμολογοῦσι νοσεῖν μᾶλλον ἢ ~σωφρονεῖν,
[250]	(μακαριωτάτην, ἣν ὠργιάζομεν ~ὁλόκληροι μὲν	αὐτοὶ	ὄντες καὶ ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα
[246]	ἵπποι τε καὶ ἡνίοχοι πάντες	~αὐτοί	τε ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν,
[253]	~πεφυκέναι, καὶ ὅταν κτήσωνται, μιμούμενοι	αὐτοί	τε καὶ τὰ παιδικὰ πείθοντες
[270]	ἐστιν οὗ πέρι βουλησόμεθα εἶναι	αὐτοὶ	τεχνικοὶ καὶ ἄλλον δυνατοὶ ~ποιεῖν,
[233]	μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ δὲ (καὶ	αὐτοὶ	χεῖρον διὰ τὴν ἐπιθυμίαν γιγνώσκοντες.
[260]	οὐκ ἐκ τῆς ἀληθείας. ~(Σωκράτης)	~οὔτοι	ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι δεῖ, ὦ
[271]	ὡς ἔοικ᾽ ἔχοι οὕτως. ~(Σωκράτης)	~οὔτοι	μὲν οὖν, ὦ φίλε, ἄλλως
[268]	ποίησιν οἴεται παραδιδόναι; ~(Φαῖδρος) ~καὶ	οὗτοι	ἄν, ὦ Σώκρατες, οἶμαι καταγελῷεν
[259]	λέγεται δ᾽ ~ὥς ποτ᾽ ἦσαν	οὗτοι	ἄνθρωποι τῶν πρὶν μούσας γεγονέναι,
[235]	σοι ~χαριζόμενος συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος) τίνες	οὗτοι;	καὶ ποῦ σὺ βελτίω τούτων
[269]	εἶναι τὸ τῆς τέχνης ἣν	οὗτοι	οἱ ~ἄνδρες ὡς ῥητορικὴν διδάσκουσίν
[251]	τὴν τῆς ~σφόδρα μανίας δόξαν,	θύοι	ἂν ὡς ἀγάλματι καὶ θεῷ
[228]	καὶ ~εἰ μή τις ἑκὼν	ἀκούοι	βίᾳ ἐρεῖν. σὺ οὖν, ὦ
[278]	τινες τούτου ἔκγονοί ~(τε καὶ	ἀδελφοὶ	ἅμα ἐν ἄλλαισιν ἄλλων ψυχαῖς
[260]	ὦ Φαῖδρε, ὃ ἂν εἴπωσι	σοφοί,	ἀλλὰ σκοπεῖν μή ~τι λέγωσι·
[235]	ἔσομαι πιθέσθαι· παλαιοὶ γὰρ καὶ	σοφοὶ	ἄνδρες τε ~καὶ γυναῖκες περὶ
[266]	τε καὶ οἱ ἄλλοι χρώμενοι	σοφοὶ	μὲν αὐτοὶ λέγειν γεγόνασιν, ἄλλους
[229]	~ἀλλ᾽ εἰ ἀπιστοίην, ὥσπερ οἱ	σοφοί,	οὐκ ἂν ἄτοπος εἴην, εἶτα
[275]	πλῆθος ὄντες, καὶ χαλεποὶ συνεῖναι,	δοξόσοφοι	γεγονότες ἀντὶ σοφῶν. ~(Φαῖδρος) ὦ
[274]	ἀπρεπείας, πῇ γιγνόμενον καλῶς ἂν	ἔχοι	~καὶ ὅπῃ ἀπρεπῶς, λοιπόν. ἦ
[271]	κάλλιστα γοῦν ἄν, ὡς ἔοικ᾽	ἔχοι	οὕτως. ~(Σωκράτης) ~οὔτοι μὲν οὖν,
[278]	αὐτῷ καὶ ἁρμόττοι καὶ ἐμμελεστέρως	ἔχοι.	~(Φαῖδρος) καὶ οὐδέν γε ἀπὸ
[274]	ὁ δὲ ἤρετο ἥντινα ἑκάστη	ἔχοι	ὠφελίαν, διεξιόντος δέ, ὅτι καλῶς
[230]	~τῆς ἄνθης, ὡς ἂν εὐωδέστατον	παρέχοι	τὸν τόπον· ἥ τε αὖ
[246]	μὲν οὖν ἵπποι τε καὶ	ἡνίοχοι	πάντες ~αὐτοί τε ἀγαθοὶ καὶ
[257]	τάχ᾽ οὖν ἂν ὑπὸ φιλοτιμίας	ἐπίσχοι	ἡμῖν ἂν τοῦ γράφειν. ~(Σωκράτης)
[243]	ῥηθείς. εἰ γὰρ ἀκούων τις	τύχοι	ἡμῶν γεννάδας καὶ πρᾷος τὸ
[267]	καλά. τῶν γε μὴν οἰκτρογόων	ἐπὶ	~γῆρας καὶ πενίαν ἑλκομένων λόγων
[238]	ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης	ἐπὶ	ἡδονὰς καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν
[247]	δὲ ~δὴ πρὸς δαῖτα καὶ	ἐπὶ	θοίνην ἴωσιν, ἄκραν ἐπὶ τὴν
[249]	~τῷ δὲ χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι	ἐπὶ	κλήρωσίν τε καὶ αἵρεσιν τοῦ
[279]	εἰ αὐτῷ μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα,	ἐπὶ	~μείζω δέ τις αὐτὸν ἄγοι
[261]	λέγεται δὲ καὶ περὶ δημηγορίας·	ἐπὶ	πλέον δὲ οὐκ ~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης)
[245]	δ᾽ ἂν ἄνευ ~μανίας Μουσῶν	ἐπὶ	ποιητικὰς θύρας ἀφίκηται, πεισθεὶς ὡς
[266]	ἡγήσωμαι δυνατὸν εἰς ἓν ~καὶ	ἐπὶ	πολλὰ πεφυκόθ᾽ ὁρᾶν, τοῦτον διώκω
[264]	~χαλκῆ παρθένος εἰμί, Μίδα δ᾽	ἐπὶ	σήματι κεῖμαι. ~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ
[260]	θρέμμα οἴκοι τε ~κεκτῆσθαι καὶ	ἐπὶ	στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν τε χρήσιμον καὶ
[238]	αὖ τῶν ἑαυτῆς συγγενῶν ἐπιθυμιῶν	ἐπὶ	σωμάτων κάλλος ἐρρωμένως ~ῥωσθεῖσα νικήσασα
[254]	τὰς ἡνίας οὕτω ~σφόδρα, ὥστ᾽	ἐπὶ	τὰ ἰσχία ἄμφω καθίσαι τὼ
[250]	ὀργάνων ~μόγις αὐτῶν καὶ ὀλίγοι	ἐπὶ	τὰς εἰκόνας ἰόντες θεῶνται τὸ
[233]	καὶ ἀγαπήσουσιν καὶ ἀκολουθήσουσιν καὶ	ἐπὶ	~τὰς θύρας ἥξουσι καὶ μάλιστα
[267]	ἐν κεφαλαίῳ ἕκαστα λέγεις ὑπομνῆσαι	ἐπὶ	τελευτῆς τοὺς ἀκούοντας περὶ τῶν
[232]	ἐστι τὰ ~λυποῦντα, καὶ πάντ᾽	ἐπὶ	τῇ αὑτῶν βλάβῃ νομίζουσι γίγνεσθαι.
[248]	βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ τε καὶ	ἐπὶ	τὴν γῆν ~πέσῃ, τότε νόμος
[247]	ὁ τῆς κάκης ἵππος μετέχων,	ἐπὶ	~τὴν γῆν ῥέπων τε καὶ
[253]	Διὸς ἀρύτωσιν ὥσπερ αἱ ~βάκχαι,	ἐπὶ	τὴν τοῦ ἐρωμένου ψυχὴν ἐπαντλοῦντες
[270]	λόγον ἐποιεῖτο ~Ἀναξαγόρας, ἐντεῦθεν εἵλκυσεν	ἐπὶ	τὴν τῶν λόγων τέχνην τὸ
[272]	προσοιστέον τούσδε ὧδε τοὺς λόγους	ἐπὶ	τὴν τῶνδε πειθώ, ~ταῦτα δ᾽
[247]	καὶ ἐπὶ θοίνην ἴωσιν, ἄκραν	ἐπὶ	τὴν (ὑπουράνιον ἁψῖδα ~πορεύονται πρὸς
[255]	τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν	ἐπὶ	τὴν ψυχὴν ἰέναι ~ἀφικόμενον καὶ
[250]	ἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό τινων ὁμιλιῶν	ἐπὶ	τὸ ἄδικον τραπόμεναι ~λήθην ὧν
[237]	ἑτέρα κρατεῖ. δόξης μὲν οὖν	~ἐπὶ	τὸ ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ
[262]	σμικρὸν μεταβαίνων μᾶλλον λήσεις ἐλθὼν	ἐπὶ	τὸ ἐναντίον ἢ ~κατὰ μέγα.
[238]	ἡ γὰρ ἄνευ λόγου δόξης	ἐπὶ	τὸ ~ὀρθὸν ὁρμώσης κρατήσασα ἐπιθυμία
[275]	πολυγνώμονες (εἶναι δόξουσιν, ἀγνώμονες ὡς	ἐπὶ	~τὸ πλῆθος ὄντες, καὶ χαλεποὶ
[274]	ἂν εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ δὲ	ἐπὶ	τοῖς γράμμασιν ἦν, τοῦτο δέ,
[242]	θαυμάσιος. οἶμαι γὰρ ἐγὼ ~τῶν	ἐπὶ	τοῦ σοῦ βίου γεγονότων (λόγων
[262]	ὁμοιοτήτων ~ἀπὸ τοῦ ὄντος ἑκάστοτε	ἐπὶ	τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ αὐτὸς τοῦτο
[254]	ἠνάγκασεν αὖ προσελθεῖν τοῖς ~παιδικοῖς	ἐπὶ	τοὺς αὐτοὺς λόγους, καὶ ἐπειδὴ
[264]	τεθήλῃ, ~αὐτοῦ τῇδε μένουσα πολυκλαύτου	ἐπὶ	τύμβου, ~ἀγγελέω παριοῦσι Μίδας ὅτι
[247]	ἄκρῳ γένωνται, ἔξω πορευθεῖσαι ἔστησαν	ἐπὶ	τῷ τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας
[257]	αἰτιώμενος παῦε τῶν τοιούτων λόγων,	ἐπὶ	~φιλοσοφίαν δέ, ὥσπερ ἁδελφὸς αὐτοῦ
[270]	ὄντι Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας ἐμπλησθεὶς καὶ	~ἐπὶ	φύσιν νοῦ τε καὶ διανοίας
[265]	τέχνῃ λαβεῖν δύναιτό ~τις, οὐκ	ἄχαρι.	~(Φαῖδρος) τίνων δή; ~(Σωκράτης) ~εἰς
[268]	ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν μουσικὸς ἐντυχὼν	~ἀνδρὶ	οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι, ὅτι δὴ
[236]	ὡς εὖ ἀνηῦρες τὴν ἀνάγκην	ἀνδρὶ	φιλολόγῳ ποιεῖν ὃ ἂν κελεύῃς.
[247]	ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλως ~τε καὶ	περὶ	ἀληθείας λέγοντα ἡ γὰρ ἀχρώματός
[276]	πολὺ δ᾽ οἶμαι καλλίων σπουδὴ	περὶ	αὐτὰ γίγνεται, ~ὅταν τις τῇ
[242]	τὼ δὲ λόγω τὼ νυνδὴ	περὶ	αὐτοῦ εἰπέτην ὡς ~τοιούτου ὄντος·
[258]	οἱ ἔπειτα γιγνόμενοι ταὐτὰ ταῦτα	~περὶ	αὐτοῦ νομίζουσι, θεώμενοι αὐτοῦ τὰ
[263]	ἐγχωρῆσαι εἰπεῖν ἃ νυνδὴ εἶπες	περὶ	~αὐτοῦ, ὡς βλάβη τέ ἐστι
[279]	θαυμαστὸν προϊούσης τῆς ~ἡλικίας εἰ	περὶ	αὐτούς τε τοὺς λόγους, οἷς
[235]	σοφοὶ ἄνδρες τε ~καὶ γυναῖκες	περὶ	αὐτῶν εἰρηκότες καὶ γεγραφότες ἐξελέγξουσί
[230]	ταῦτα, πειθόμενος δὲ τῷ νομιζομένῳ	περὶ	αὐτῶν, ~ὃ νυνδὴ ἔλεγον, σκοπῶ
[277]	τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὧν δὴ	πέρι	βουληθέντες ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς τόδε,
[270]	ἁπλοῦν ἢ ~πολυειδές ἐστιν οὗ	πέρι	βουλησόμεθα εἶναι αὐτοὶ τεχνικοὶ καὶ
[241]	καὶ τί δεῖ μακροῦ λόγου;	περὶ	γὰρ ἀμφοῖν ἱκανῶς ~εἴρηται. καὶ
[257]	ψυχῇ ἐντεκοῦσα, ἐννέα χιλιάδας ἐτῶν	περὶ	γῆν ~κυλινδουμένην αὐτὴν καὶ ὑπὸ
[275]	~ὀρθῶς ἐπέπληξας, καί μοι δοκεῖ	περὶ	γραμμάτων ἔχειν ᾗπερ ὁ Θηβαῖος
[238]	ἔχοντα ταὐτὸν τοῦτο ~κεκλημένον παρέξεται·	περὶ	δ᾽ αὖ μέθας τυραννεύσασα, τὸν
[263]	ἔνια τῶν τοιούτων ~ὁμονοητικῶς ἔχομεν,	περὶ	δ᾽ ἔνια στασιωτικῶς; ~(Φαῖδρος) δοκῶ
[250]	τῶν τότε νῦν μακρότερα εἴρηται·	~περὶ	δὲ κάλλους, ὥσπερ εἴπομεν, ~(μετ᾽
[246]	μὲν οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς·	περὶ	δὲ τῆς ἰδέας αὐτῆς ὧδε
[261]	τέ ἐστιν ἡ ἀντιλογικὴ (καὶ	περὶ	δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽ ὡς ἔοικε, περὶ
[261]	γράφεται τέχνῃ, λέγεται δὲ καὶ	περὶ	δημηγορίας· ἐπὶ πλέον δὲ οὐκ
[278]	τῷ ὄντι γραφομένοις ἐν ψυχῇ	~περὶ	δικαίων τε καὶ καλῶν καὶ
[261]	γε. ~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα μόνον	περὶ	δικαστήριά τέ ἐστιν ἡ ἀντιλογικὴ
[234]	ὡς διὰ τοῦτο κακῶς βουλευομένοις	περὶ	ἑαυτῶν. ~ἴσως ἂν οὖν ἔροιό
[274]	δ᾽ ἐπῄνει. πολλὰ μὲν δὴ	περὶ	~ἑκάστης τῆς τέχνης ἐπ᾽ ἀμφότερα
[277]	ἐν μὲν τῷ γεγραμμένῳ λόγῳ	περὶ	ἑκάστου παιδιάν τε ἡγούμενος πολλὴν
[228]	δὲ τοῦτό ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ	περὶ	ἐμοῦ, ὡς ~(ἐγώ σε πάνυ
[265]	διδάσκειν ἐθέλῃ. ὥσπερ τὰ νυνδὴ	περὶ	~Ἔρωτος ὃ ἔστιν ὁρισθέν εἴτ᾽
[237]	μὴ μᾶλλον εἰς φιλίαν ἰτέον,	περὶ	~ἔρωτος οἷόν τ᾽ ἔστι καὶ
[246]	καὶ ~δύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ	περὶ	ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ δὴ οὖν
[247]	ψυχῆς κυβερνήτῃ μόνῳ θεατὴ νῷ,	περὶ	ἣν τὸ τῆς ~ἀληθοῦς ἐπιστήμης
[272]	ἐστι καὶ αὕτη ἡ φύσις	περὶ	ἧς τότε ἦσαν οἱ λόγοι,
[245]	δεῖ οὖν πρῶτον ~ψυχῆς φύσεως	πέρι	θείας τε καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα
[274]	τέχνης τε καὶ ἀτεχνίας λόγων	πέρι	ἱκανῶς ἐχέτω. ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[273]	οὔ ποτ᾽ ἔσται τεχνικὸς λόγων	πέρι	~καθ᾽ ὅσον δυνατὸν ἀνθρώπῳ. ταῦτα
[274]	~τὸ δ᾽ εὐπρεπείας δὴ γραφῆς	πέρι	καὶ ἀπρεπείας, πῇ γιγνόμενον καλῶς
[277]	~ἐξετάσαιμεν τῆς τῶν λόγων (γραφῆς	πέρι,	καὶ αὐτοὺς τοὺς λόγους οἳ
[277]	καὶ ὄναρ δικαίων (καὶ ἀδίκων	πέρι	καὶ κακῶν καὶ ~ἀγαθῶν οὐκ
[261]	~αὐτὴ σμικρῶν (τε καὶ μεγάλων	πέρι,	καὶ οὐδὲν ἐντιμότερον τό γε
[260]	ἵππου τὸν ἔπαινον ποιούμενος, ἀλλὰ	περὶ	κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ, δόξας δὲ
[261]	Νέστορος καὶ Ὀδυσσέως τέχνας μόνον	περὶ	λόγων ἀκήκοας, ἃς ἐν ~Ἰλίῳ
[228]	μελετῴη. ἀπαντήσας δὲ τῷ ~νοσοῦντι	περὶ	λόγων ἀκοήν, ἰδὼν μέν, ἰδών,
[278]	ἤδη πεπαίσθω μετρίως ἡμῖν τὰ	περὶ	λόγων· καὶ σύ τε ἐλθὼν
[264]	δοκῶ, προσῆκον ~ἰδεῖν τοῖς βουλομένοις	περὶ	λόγων σκοπεῖν. ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον
[266]	γ᾽ ἐν τοῖς βιβλίοις τοῖς	περὶ	λόγων τέχνης ~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης) ~(καὶ)
[279]	μοι ἀμείνων ἢ κατὰ τοὺς	περὶ	Λυσίαν εἶναι λόγους τὰ τῆς
[268]	~πράγματος ῥήσεις παμμήκεις ποιεῖν καὶ	περὶ	μεγάλου πάνυ σμικράς, ὅταν τε
[259]	τὸ ἀληθὲς ὧν ἂν ἐρεῖν	πέρι	μέλλῃ; ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ περὶ τούτου
[238]	τινὰ καλὴν οὔτ᾽ ἐπαξίαν κεκτῆσθαι.	~περὶ	μὲν γὰρ ἐδωδὴν κρατοῦσα τοῦ
[263]	δῆλον τό γε τοιόνδε, ὡς	περὶ	μὲν ἔνια τῶν τοιούτων ~ὁμονοητικῶς
[246]	καὶ ἀθάνατον ψυχὴ ἂν εἴη.	~περὶ	μὲν οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς·
[236]	σοφίαν ἕτερόν τι ~ποικιλώτερον; ~(Φαῖδρος)	~περὶ	μὲν τούτου, ὦ φίλε, εἰς
[262]	τοῦ Λυσίου λόγου ἀρχήν. ~(Φαῖδρος)	~περὶ	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,
[230]	~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος) ἄκουε δή.	~περὶ	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,
[263]	ἵνα ἀκούσω αὐτοῦ ἐκείνου. ~(Φαῖδρος)	~περὶ	μὲν τῶν ἐμῶν πραγμάτων ἐπίστασαι,
[248]	~ἕξουσαν· ἕκτῃ ποιητικὸς ἢ τῶν	περὶ	μίμησίν τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃ
[243]	ἀνάγκη· ἔστιν δὲ τοῖς ἁμαρτάνουσι	περὶ	~μυθολογίαν καθαρμὸς ἀρχαῖος, ὃν Ὅμηρος
[276]	τε καὶ ἄλλων ὧν λέγεις	πέρι	μυθολογοῦντα. ~(Σωκράτης) ~ἔστι γάρ, ὦ
[274]	ἀκηκοέναι λέγε. ~(Σωκράτης) ἤκουσα τοίνυν	περὶ	Ναύκρατιν τῆς Αἰγύπτου γενέσθαι τῶν
[227]	ὁ γάρ τοι λόγος ἦν,	περὶ	ὃν ~διετρίβομεν, οὐκ οἶδ᾽ ὅντινα
[260]	πόλιν ὡσαύτως ἔχουσαν ~πείθῃ, μὴ	περὶ	ὄνου σκιᾶς ὡς ἵππου τὸν
[270]	~ἆρ᾽ οὐχ ὧδε δεῖ διανοεῖσθαι	(περὶ	ὁτουοῦν φύσεως· πρῶτον μέν, ἁπλοῦν
[265]	ἵνα ἕκαστον ~ὁριζόμενος δῆλον ποιῇ	περὶ	οὗ ἂν ἀεὶ διδάσκειν ἐθέλῃ.
[237]	μέλλουσι καλῶς (βουλεύσεσθαι· εἰδέναι ~δεῖ	περὶ	οὗ ἂν ᾖ ἡ βουλή,
[263]	μὴ λανθάνειν ἀλλ᾽ ὀξέως αἰσθάνεσθαι	~περὶ	οὗ ἂν μέλλῃ ἐρεῖν ποτέρου
[238]	ὃ μὲν δὴ τυγχάνει ὂν	περὶ	οὗ βουλευτέον, εἴρηταί τε καὶ
[235]	τὸν φαυλότατον παθεῖν συγγραφέα. αὐτίκα	περὶ	οὗ ὁ λόγος, τίνα οἴει
[264]	τοι δή, ὦ Σώκρατες, τελευτή,	περὶ	οὗ τὸν λόγον ποιεῖται. ~(Σωκράτης)
[261]	οὐδὲ ἱκανός ποτε λέγειν ἔσται	περὶ	οὐδενός. ἀποκρινέσθω δὴ ὁ ~Φαῖδρος.
[271]	εἰσιν καὶ ἀποκρύπτονται, εἰδότες ψυχῆς	πέρι	~παγκάλως· πρὶν ἂν οὖν τὸν
[240]	γε ἀναγκαῖον αὖ βαρὺ παντὶ	περὶ	πᾶν λέγεται· ὃ δὴ πρὸς
[261]	περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽ ὡς ἔοικε,	περὶ	πάντα τὰ λεγόμενα μία τις
[237]	δέοι χαρίζεσθαι, ἔλεγέν τε ὧδε	~περὶ	παντός, ὦ παῖ, μία ἀρχὴ
[267]	τε λόγων καὶ ἄπειρα ~μήκη	περὶ	πάντων ἀνηῦρον; ταῦτα δὲ ἀκούων
[252]	ἀπολείπεται, οὐδέ τινα τοῦ καλοῦ	~περὶ	πλείονος ποιεῖται, ἀλλὰ μητέρων τε
[231]	ἂν ~ὕστερον ἐρασθῶσιν, ἐκείνους αὐτῶν	περὶ	πλείονος ποιήσονται, καὶ δῆλον ὅτι,
[232]	(συμφοράν, ~προεμένου δέ σου ἃ	περὶ	πλείστου ποιῇ μεγάλην ἄν σοι
[233]	ὅτι οὔτ᾽ ἂν ~τοὺς ὑεῖς	περὶ	πολλοῦ ἐποιούμεθα οὔτ᾽ ἂν τοὺς
[231]	διὰ τοῦτο ἄξιον (τοὺς ~ἐρῶντας	περὶ	πολλοῦ ποιεῖσθαι, ὅτι τούτους μάλιστά
[272]	μετέχειν δέοι δικαίων ἢ ἀγαθῶν	πέρι	πραγμάτων, ἢ καὶ ~ἀνθρώπων γε
[274]	ὅπῃ μάλιστα θεῷ χαριῇ λόγων	πέρι	πράττων ἢ λέγων; ~(Φαῖδρος) οὐδαμῶς·
[268]	Εὐριπίδῃ τις λέγοι ὡς ἐπίσταται	περὶ	σμικροῦ ~πράγματος ῥήσεις παμμήκεις ποιεῖν
[260]	~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι τυγχάνοιμι εἰδὼς	περὶ	σοῦ, ὅτι (Φαῖδρος) ἵππον ἡγεῖται
[261]	οὐδὲν ἐντιμότερον τό γε ὀρθὸν	~περὶ	σπουδαῖα ἢ περὶ φαῦλα γιγνόμενον;
[237]	οὖν ὡς ποιήσω; ~(Φαῖδρος) τοῦ	πέρι;	~(Σωκράτης) ~ἐγκαλυψάμενος ἐρῶ, ἵν᾽ ὅτι
[270]	Ἀσκληπιαδῶν δεῖ τι πιθέσθαι, οὐδὲ	περὶ	σώματος ~ἄνευ τῆς μεθόδου ταύτης.
[248]	εἰς φιλοπόνου ἢ> γυμναστικοῦ ἢ	περὶ	~σώματος ἴασίν τινος ἐσομένου, πέμπτην
[251]	φύωσιν, κνῆσίς τε καὶ ἀγανάκτησις	~περὶ	τὰ οὖλα, ταὐτὸν δὴ πέπονθεν
[273]	πῃ παραδοίη τῷ ἀντιδίκῳ. καὶ	περὶ	τἆλλα δὴ τοιαῦτ᾽ ~ἄττα ἐστὶ
[261]	οὕτως, ἀλλὰ μάλιστα μέν πως	περὶ	τὰς δίκας ~λέγεταί τε καὶ
[273]	δὲ τοῦτο πάμμεγα εἶναι τοῖς	περὶ	ταῦτα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ μὴν τόν
[272]	τιν᾽ εἴπω λόγον ὃν τῶν	περὶ	ταῦτά τινων ἀκήκοα; ~(Φαῖδρος) τί
[259]	αἳ δὴ μάλιστα τῶν Μουσῶν	περί	~τε οὐρανὸν καὶ λόγους οὖσαι
[277]	μέχρι τοῦ ἀτμήτου ~τέμνειν ἐπιστηθῇ,	περί	τε ψυχῆς φύσεως διιδὼν κατὰ
[273]	ὥστ᾽ εἰ μὲν ἄλλο τι	περὶ	τέχνης λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν·
[251]	ἄρδεται, θερμανθέντος δὲ ἐτάκη τὰ	περὶ	τὴν ~ἔκφυσιν, ἃ πάλαι ὑπὸ
[259]	τὸ καταγώγιον ~ὥσπερ προβάτια μεσημβριάζοντα	περὶ	τὴν κρήνην εὕδειν· ἐὰν δὲ
[239]	ἡμῖν ὠφελίαν ἢ ~τίνα βλάβην	περὶ	τὴν κτῆσιν ἡ τοῦ ἐρῶντος
[274]	τότε ὄντος Αἰγύπτου ὅλης Θαμοῦ	περὶ	τὴν μεγάλην πόλιν τοῦ ἄνω
[249]	δεῦρο ὁ πᾶς ἥκων λόγος	περὶ	τῆς τετάρτης μανίας ἣν ὅταν
[270]	προσδέονται (ἀδολεσχίας καὶ ~μετεωρολογίας φύσεως	πέρι·	τὸ γὰρ ὑψηλόνουν τοῦτο καὶ
[258]	ὃ δὴ ὀλίγου πᾶσαι αἱ	περὶ	τὸ σῶμα ἡδοναὶ ἔχουσι· διὸ
[246]	κεκοινώνηκε δέ πῃ μάλιστα τῶν	περὶ	τὸ σῶμα τοῦ θείου (ψυχή)
[242]	ὄντος· ταύτῃ τε οὖν ἡμαρτανέτην	περὶ	τὸν ἔρωτα, ἔτι τε ἡ
[270]	καὶ διανοίας ἀφικόμενος, ὧν δὴ	πέρι	τὸν πολὺν λόγον ἐποιεῖτο ~Ἀναξαγόρας,
[235]	πάνυ εὐπορῶν τοῦ πολλὰ λέγειν	περὶ	τοῦ αὐτοῦ, ἢ ἴσως οὐδὲν
[243]	ὑπ᾽ ἐμοῦ ~(ἀναγκασθῆναι γράψαι αὖ	περὶ	τοῦ αὐτοῦ λόγον. ~(Σωκράτης) τοῦτο
[234]	ἕτερα τούτων μείζω καὶ πλείω	περὶ	τοῦ αὐτοῦ πράγματος; ~(Σωκράτης) ~τί
[261]	φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽ αὐτό. ~(Σωκράτης)	περὶ	τοῦ δικαίου τε καὶ ἀδίκου;
[277]	ἐφάνη. ~(Σωκράτης) ~τί δ᾽ αὖ	περὶ	τοῦ καλὸν ἢ αἰσχρὸν εἶναι
[241]	αὐτόν, καὶ ἐρεῖν τὰ ἴσα	περὶ	τοῦ μὴ ἐρῶντος, ὡς δεῖ
[273]	Σώκρατες, διελήλυθας ἃ λέγουσιν οἱ	περὶ	τοὺς λόγους τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι εἶναι·
[242]	ἴμεν. ~(Σωκράτης) ~θεῖός γ᾽ εἶ	περὶ	τοὺς λόγους, ὦ Φαῖδρε, καὶ
[251]	ὅπερ τὸ τῶν ὀδοντοφυούντων ~πάθος	περὶ	τοὺς ὀδόντας γίγνεται ὅταν ἄρτι
[253]	εἵποντο, βασιλικὸν ζητοῦσι, ~καὶ εὑρόντες	περὶ	τοῦτον πάντα δρῶσιν τὰ αὐτά.
[259]	ἐρεῖν πέρι μέλλῃ; ~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ	περὶ	τούτου ἀκήκοα, ὦ φίλε Σώκρατες,
[258]	τι, ὦ Φαῖδρε, Λυσίαν τε	~περὶ	τούτων ἐξετάσαι καὶ ἄλλον ὅστις
[236]	παρ᾽ ἀγαθὸν ποιητὴν ἰδιώτης ~αὐτοσχεδιάζων	περὶ	τῶν αὐτῶν. ~(Φαῖδρος) ~οἶσθ᾽ ὡς
[242]	σταθερά; ἀλλὰ περιμείναντες καὶ ἅμα	περὶ	~τῶν εἰρημένων διαλεχθέντες, τάχα ἐπειδὰν
[267]	ὑπομνῆσαι ἐπὶ τελευτῆς τοὺς ἀκούοντας	περὶ	τῶν ~εἰρημένων; ~(Σωκράτης) ταῦτα λέγω,
[231]	ἀλλ᾽ ἑκόντες, ὡς ἂν ἄριστα	περὶ	τῶν ~οἰκείων βουλεύσαιντο, πρὸς τὴν
[234]	σὲ μᾶλλον ἢ ἐμὲ ἐπαΐειν	περὶ	τῶν τοιούτων σοὶ ~εἱπόμην, καὶ
[267]	ἄλλο ἔχεις εἰπεῖν λόγων τέχνης	πέρι.	~(Φαῖδρος) σμικρά γε καὶ οὐκ
[261]	γε ὀρθὸν ~περὶ σπουδαῖα ἢ	περὶ	φαῦλα γιγνόμενον; ἢ πῶς σὺ
[270]	~(Φαῖδρος) φημί. ~(Σωκράτης) ~τὸ τοίνυν	περὶ	φύσεως σκόπει τί ποτε λέγει
[275]	~(γεγραμμένους τοῦ τὸν εἰδότα ὑπομνῆσαι	περὶ	ὧν ἂν ᾖ τὰ γεγραμμένα.
[278]	ἔχων βοηθεῖν, εἰς ἔλεγχον ἰὼν	περὶ	ὧν ἔγραψε, ~καὶ λέγων αὐτὸς
[277]	τό τε ἀληθὲς ἑκάστων εἰδῇ	πέρι	ὧν λέγει ἢ γράφει, κατ᾽
[231]	φρονήσαντες ταῦτα καλῶς ἔχειν ἡγήσαιντο	περὶ	ὧν οὕτω ~διακείμενοι βουλεύονται; καὶ
[253]	ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας ~ἑταῖρος,	περὶ	ὦτα λάσιος, κωφός, μάστιγι μετὰ
[260]	~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην τῷ μέλλοντι	ῥήτορι	ἔσεσθαι τὰ τῷ ὄντι δίκαια
[268]	ἑταίρῳ σου Ἐρυξιμάχῳ ἢ τῷ	πατρὶ	αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι ὅτι ἐγὼ
[268]	ὁπότε ἕκαστα ~τούτων ποιεῖν, καὶ	μέχρι	ὁπόσου; ~(Σωκράτης) ~εἰ οὖν εἴποι
[248]	γενομένη κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν,	μέχρι	τε τῆς ~ἑτέρας περιόδου εἶναι
[277]	ὁρισάμενός τε πάλιν κατ᾽ εἴδη	μέχρι	τοῦ ἀτμήτου ~τέμνειν ἐπιστηθῇ, περί
[266]	θεὸς ~οἶδε, καλῶ δὲ (οὖν	μέχρι	τοῦδε διαλεκτικούς. τὰ δὲ νῦν
[275]	~οὐκοῦν ὁ τέχνην οἰόμενος ἐν	γράμμασι	καταλιπεῖν, καὶ αὖ ὁ παραδεχόμενος
[276]	γάρ· ἀλλὰ τοὺς μὲν ἐν	γράμμασι	κήπους, ὡς ἔοικε, παιδιᾶς χάριν
[239]	ἁπαλῆς καὶ ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις	χρώμασι	~καὶ κόσμοις χήτει οἰκείων κοσμούμενον,
[268]	ὅτι ἐγὼ ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽ ἄττα	σώμασι	προσφέρειν, ὥστε ~θερμαίνειν (τ᾽ ἐὰν
[272]	οὐδ᾽ ἀνάγειν ἄνω μακρὰν ~περιβαλλομένους·	παντάπασι	γάρ, ὃ καὶ κατ᾽ ἀρχὰς
[278]	τε καὶ ἐμὲ γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)	παντάπασι	μὲν οὖν ἔγωγε βούλομαί τε
[271]	φαμεν φύσιν εἶναι ~δεικνύναι. ~(Φαῖδρος)	παντάπασι	μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον δέ
[269]	ἀλλ᾽ οὐ τὰ ἰατρικά. ~(Φαῖδρος)	παντάπασι	μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί δὲ
[276]	ἄν ~τι λέγοιτο δικαίως. ~(Σωκράτης)	~παντάπασι	μὲν οὖν. τόδε δή μοι
[277]	πᾶς ~μεμήνυκεν ἡμῖν λόγος. ~(Φαῖδρος)	παντάπασι	μὲν οὖν τοῦτό γε οὕτω
[237]	δὲ πολλοὺς λέληθεν ~ὅτι οὐκ	ἴσασι	τὴν οὐσίαν ἑκάστου. ὡς οὖν
[272]	σύ γε οὕτω ποίει. ~(Σωκράτης)	~φασὶ	τοίνυν οὐδὲν οὕτω ταῦτα δεῖν
[246]	οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις	εἴδεσι	γιγνομένη. τελέα (μὲν ~οὖν οὖσα
[277]	σπέρμα, ὅθεν ἄλλοι ἐν ἄλλοις	ἤθεσι	φυόμενοι τοῦτ᾽ ἀεὶ ἀθάνατον παρέχειν
[278]	τε καὶ εἴ τις ἄλλος	συντίθησι	λόγους, καὶ Ὁμήρῳ ~καὶ εἴ
[227]	τὰς ὁδοὺς ποιοῦμαι τοὺς περιπάτους·	~φησὶ	γὰρ ἀκοπωτέρους εἶναι τῶν ἐν
[231]	ὧν ἂν ἐρῶσιν, ~καὶ ἕτοιμοί	εἰσι	καὶ ἐκ τῶν λόγων καὶ
[271]	γένη καὶ τὰ τούτων παθήματα	~δίεισι	πάσας αἰτίας, προσαρμόττων ἕκαστον ἑκάστῳ
[244]	~παλαιῶν ἐκ μηνιμάτων ποθὲν ἔν	τισι	τῶν γενῶν ἡ μανία ἐγγενομένη
[237]	ὅν με ~ἀναγκάζει ὁ βέλτιστος	οὑτοσὶ	λέγειν, ἵν᾽ ὁ ἑταῖρος αὐτοῦ,
[275]	μὲν οὖν τότε, ἅτε οὐκ	οὖσι	σοφοῖς ὥσπερ ~ὑμεῖς οἱ νέοι,
[256]	τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω	διάγουσι,	πίστεις τὰς ~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν
[252]	ἀκούσας εἰκότως διὰ ~νεότητα γελάσῃ.	λέγουσι	δὲ οἶμαί τινες Ὁμηριδῶν ἐκ
[231]	ὢν ἀποτρέπειν; καὶ γὰρ αὐτοὶ	ὁμολογοῦσι	νοσεῖν μᾶλλον ἢ ~σωφρονεῖν, καὶ
[262]	~οὐκοῦν τοῖς παρὰ τὰ ὄντα	δοξάζουσι	καὶ ἀπατωμένοις δῆλον ὡς τὸ
[232]	πάντ᾽ ἐπὶ τῇ αὑτῶν βλάβῃ	νομίζουσι	γίγνεσθαι. διόπερ καὶ τὰς ~πρὸς
[258]	γιγνόμενοι ταὐτὰ ταῦτα ~περὶ αὐτοῦ	νομίζουσι,	θεώμενοι αὐτοῦ τὰ συγγράμματα; ~(Φαῖδρος)
[253]	ὅτι μάλιστα ~πειρώμενοι ἄγειν οὕτω	ποιοῦσι.	προθυμία μὲν οὖν τῶν ὡς
[259]	τοῖς χοροῖς τετιμηκότας ~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες	(ποιοῦσι	προσφιλεστέρους, τῇ δὲ Ἐρατοῖ τοὺς
[264]	μένουσα πολυκλαύτου ἐπὶ τύμβου, ~ἀγγελέω	παριοῦσι	Μίδας ὅτι τῇδε τέθαπται. ~(ὅτι
[274]	~ἣν οἱ Ἕλληνες Αἰγυπτίας Θήβας	καλοῦσι,	καὶ τὸν θεὸν Ἄμμωνα, παρὰ
[252]	δ᾽ ἤτοι θνητοὶ μὲν ἔρωτα	καλοῦσι	ποτηνόν, ~ἀθάνατοι δὲ Πτέρωτα, διὰ
[237]	ὦ παῖ, μία ἀρχὴ τοῖς	μέλλουσι	καλῶς (βουλεύσεσθαι· εἰδέναι ~δεῖ περὶ
[274]	βλάβης τε καὶ ὠφελίας τοῖς	μέλλουσι	χρῆσθαι· ~καὶ νῦν (σύ, πατὴρ
[237]	δ᾽ αὖ καὶ μὴ ~ἐρῶντες	ἐπιθυμοῦσι	τῶν καλῶν, ἴσμεν. τῷ δὴ
[253]	τῇ μνήμῃ ἐνθουσιῶντες ἐξ ἐκείνου	λαμβάνουσι	τὰ ἔθη καὶ τὰ ~ἐπιτηδεύματα,
[252]	ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε ~ἐπιχειρήσαντες	μανθάνουσί	τε ὅθεν ἄν τι δύνωνται
[243]	καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν δὲ τοῖς	ἁμαρτάνουσι	περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς ἀρχαῖος, ὃν
[256]	ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ ~πτεροῦσθαι	ἐκβαίνουσι	τοῦ σώματος, ὥστε οὐ σμικρὸν
[252]	καὶ οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον·	~ὑμνοῦσι	δὲ ὧδε ~(τὸν δ᾽ ἤτοι
[232]	ὧν ἐδέοντο, οὐκ ἂν τοῖς	συνοῦσι	φθονοῖεν, ἀλλὰ τοὺς ~μὴ ἐθέλοντας
[235]	περὶ αὐτῶν εἰρηκότες καὶ γεγραφότες	ἐξελέγξουσί	με, ἐάν σοι ~χαριζόμενος συγχωρῶ.
[233]	ἀκολουθήσουσιν καὶ ἐπὶ ~τὰς θύρας	ἥξουσι	καὶ μάλιστα ἡσθήσονται καὶ οὐκ
[250]	ὃ δ᾽ ἔστι τὸ πάθος	ἀγνοοῦσι	(διὰ τὸ μὴ ἱκανῶς ~διαισθάνεσθαι.
[261]	φανεῖσθαι. ἀπάτη πότερον ἐν πολὺ	διαφέρουσι	γίγνεται ~μᾶλλον ἢ ὀλίγον; ~(Φαῖδρος)
[253]	(τὴν τοῦ σφετέρου θεοῦ φύσιν	~εὐποροῦσι	διὰ τὸ συντόνως ἠναγκάσθαι πρὸς
[247]	περιάγει ἡ περιφορά, αἱ δὲ	θεωροῦσι	τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ. ~τὸν
[253]	αὖ μεθ᾽ Ἥρας εἵποντο, βασιλικὸν	ζητοῦσι,	~καὶ εὑρόντες περὶ τοῦτον πάντα
[252]	οὖν Διὸς δῖόν τινα ~εἶναι	ζητοῦσι	τὴν ψυχὴν τὸν ὑφ᾽ αὑτῶν
[253]	οὕτω κατὰ τὸν θεὸν ἰόντες	ζητοῦσι	τὸν σφέτερον παῖδα ~πεφυκέναι, καὶ
[234]	ἀποδοῦναι χάριν δυναμένοις· ~οὐδὲ τοῖς	προσαιτοῦσι	(μόνον, ἀλλὰ τοῖς τοῦ πράγματος
[261]	ἴσμεν τέχνῃ, ὥστε φαίνεσθαι τοῖς	~ἀκούουσι	τὰ αὐτὰ ὅμοια καὶ ἀνόμοια,
[257]	οὕτως ἀγαπῶσι τοὺς ~ἐπαινέτας, ὥστε	προσπαραγράφουσι	πρώτους οἳ ἂν ἑκασταχοῦ ἐπαινῶσιν
[259]	τάχ᾽ ἂν δοῖεν ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος)	ἔχουσι	δὲ δὴ τί τοῦτο; ἀνήκοος
[258]	αἱ περὶ τὸ σῶμα ἡδοναὶ	ἔχουσι·	διὸ καὶ δικαίως ~ἀνδραποδώδεις κέκληνται.
[243]	ἔχθρας οἱ ἐρασταὶ ἀναιροῦνται καὶ	ἔχουσι	πρὸς τὰ παιδικὰ φθονερῶς τε
[229]	οὖν ἡμῖν ~κατὰ τὸ ὑδάτιον	βρέχουσι	τοὺς πόδας ἰέναι, καὶ οὐκ
[252]	ἔσται. ἐὰν οὖν μὴ πρότερον	ἐμβεβῶσι	τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε ~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί
[260]	σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν μή ~τι	λέγωσι·	καὶ δὴ καὶ τὸ νῦν
[271]	ἂν οὖν τὸν τρόπον τοῦτον	λέγωσί	τε καὶ γράφωσι, μὴ ~πειθώμεθα
[233]	οὐκ ἐξ ὧν ἂν εὖ	πάθωσι	ταῦτα εἰκὸς ἐλάττω τὴν φιλίαν
[252]	φύσιν, καὶ ὅταν αὐτὸν εὑρόντες	ἐρασθῶσι,	πᾶν ποιοῦσιν ~ὅπως τοιοῦτος ἔσται.
[232]	ἔργον τοῦτο ποιουμένους, ~ὥστε ὅταν	ὀφθῶσι	διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις, τότε αὐτοὺς οἴονται
[252]	ἐκείνου περιεπόλουν, ~ὅταν ὑπ᾽ Ἔρωτος	ἁλῶσι	καί τι οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι ὑπὸ
[253]	καὶ τῷ θεῷ ὃν ἂν	τιμῶσι	πᾶσαν πάντως ὅτι μάλιστα ~πειρώμενοι
[253]	~ἐρώμενον αἰτιώμενοι ἔτι τε μᾶλλον	ἀγαπῶσι,	κἂν ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν ὥσπερ
[257]	ἐπειδάν τινα γράφωσι λόγον, οὕτως	ἀγαπῶσι	τοὺς ~ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι πρώτους
[260]	δεῖ, ὦ Φαῖδρε, ὃ ἂν	εἴπωσι	σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν μή ~τι
[257]	μέγιστον ~φρονοῦντες τῶν πολιτικῶν μάλιστα	ἐρῶσι	λογογραφίας τε καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων,
[234]	ἅπασίν σοι παραινῶ τοῖς μὴ	ἐρῶσι	χαρίζεσθαι. ἐγὼ μὲν ~οἶμαι οὐδ᾽
[259]	τὴν κρήνην εὕδειν· ἐὰν δὲ	ὁρῶσι	~διαλεγομένους καὶ παραπλέοντάς σφας ὥσπερ
[228]	αὐτόν. εἰ δὲ τοῦτό ἐστιν,	οὑτωσὶ	διανοοῦ περὶ ἐμοῦ, ὡς ~(ἐγώ
[259]	ἂν ἐρεῖν πέρι μέλλῃ; ~(Φαῖδρος)	~οὑτωσὶ	περὶ τούτου ἀκήκοα, ὦ φίλε
[228]	γάρ σοι ἀληθῆ δοκῶ. ~(Φαῖδρος)	~οὑτωσὶ	τοίνυν ποιήσω. τῷ ὄντι γάρ,
[243]	πάρεστιν, ὅταν σὺ βούλῃ. ~(Σωκράτης)	~οὑτωσὶ	τοίνυν, ὦ παῖ καλέ, ἐννόησον,
[257]	οἵ γε καὶ ἐπειδάν τινα	γράφωσι	λόγον, οὕτως ἀγαπῶσι τοὺς ~ἐπαινέτας,
[271]	τρόπον τοῦτον λέγωσί τε καὶ	γράφωσι,	μὴ ~πειθώμεθα αὐτοῖς τέχνῃ γράφειν.
[273]	καὶ δειλὸν συγκόψας, ἱμάτιον ἤ	τι	ἄλλο ἀφελόμενος, εἰς ~δικαστήριον ἄγηται,
[273]	τόδε ἡμῖν ~ὁ Τεισίας, μή	τι	ἄλλο λέγει (τὸ εἰκὸς ἢ
[271]	ποτὲ λεχθήσεται ~ἢ γραφήσεται οὔτε	τι	(ἄλλο οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽ οἱ
[264]	ἀνάγκης δεύτερον δεῖν τεθῆναι, ἤ	τι	ἄλλο τῶν ῥηθέντων; ἐμοὶ ~μὲν
[273]	δὴ τὴν ἑαυτοῦ κάκην, ἀλλά	τι	ἄλλο ψεύδεσθαι ~ἐπιχειρῶν τάχ᾽ ἂν
[266]	~(Σωκράτης) ~πῶς φῄς; καλόν πού	τι	ἂν εἴη, ὃ τούτων ἀπολειφθὲν
[268]	ἂν τὴν τούτων ἐπιστήμην παραδῶ,	τί	ἂν ~οἴει ἀκούσαντας εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος)
[278]	~(Φαῖδρος) ~Ἰσοκράτη τὸν καλόν· ᾧ	τί	ἀπαγγελεῖς, ὦ Σώκρατες; τίνα αὐτὸν
[241]	νῦν δὲ δή, ὦ Σώκρατες,	τί	~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου, ὦ
[228]	~δείξας γε πρῶτον, ὦ φιλότης,	τί	ἄρα ἐν τῇ ἀριστερᾷ ἔχεις
[242]	δή; ~(Σωκράτης) εὐήθη καὶ ὑπό	τι	ἀσεβῆ· οὗ τίς ἂν εἴη
[273]	τὸ τῷ πλήθει δοκοῦν. ~(Φαῖδρος)	τί	γὰρ ἄλλο; ~(Σωκράτης) ~τοῦτο δή,
[258]	γε τὸ γράφειν λόγους. ~(Φαῖδρος)	τί	γάρ; ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἐκεῖνο οἶμαι
[258]	ἐξετάσαι καὶ ἄλλον ὅστις πώποτέ	τι	γέγραφεν ἢ γράψει, εἴτε ~πολιτικὸν
[268]	ἂν ~οἴει ἀκούσαντας εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος)	~τί	δ᾽ ἄλλο γε ἢ ἐρέσθαι
[276]	ταῦτά σοι ὀρθότατα εἴρηται. ~(Σωκράτης)	~τί	δ᾽ ἄλλον ὁρῶμεν λόγον τούτου
[277]	γε οὕτω πως ἐφάνη. ~(Σωκράτης)	~τί	δ᾽ αὖ περὶ τοῦ καλὸν
[268]	οὐδὲν ἐπαΐων τῆς τέχνης. ~(Σωκράτης)	~τί	δ᾽ εἰ Σοφοκλεῖ αὖ προσελθὼν
[263]	διενοήθημεν; ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης)	~τί	δ᾽ ὅταν δικαίου ἢ ἀγαθοῦ;
[267]	τὸν Ἠλεῖον ξένον ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)	τί	δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~τὰ δὲ
[234]	περὶ τοῦ αὐτοῦ πράγματος; ~(Σωκράτης)	~τί	δέ; καὶ ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽
[258]	~(Φαῖδρος) πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)	~τί	δέ; ὅταν ἱκανὸς γένηται ῥήτωρ
[227]	σοι σχολὴ προϊόντι ἀκούειν. ~(Σωκράτης)	~τί	δέ; οὐκ ἂν οἴει με
[278]	τοίνυν τῷ ἑταίρῳ φράζε. ~(Φαῖδρος)	τί	δὲ σύ; πῶς ποιήσεις; οὐδὲ
[264]	οὗ τὸν λόγον ποιεῖται. ~(Σωκράτης)	~τί	δὲ τἆλλα; οὐ χύδην δοκεῖ
[269]	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)	~τί	δὲ τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα
[241]	τἀναντία ~τούτων ἀγαθὰ πρόσεστιν. καὶ	τί	δεῖ μακροῦ λόγου; περὶ γὰρ
[262]	μὲν τότε μεταμέλει" ~(Σωκράτης) ~παῦσαι.	τί	δὴ οὖν οὗτος ἁμαρτάνει καὶ
[272]	λέγειν, ὁ μὴ πειθόμενος κρατεῖ.	τί	δὴ οὖν; φήσει ἴσως ὁ
[269]	εἰς τὴν ῥητορικὴν ~γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)	τί	δή; ~(Σωκράτης) ~πᾶσαι ὅσαι μεγάλαι
[236]	ποιεῖν ὃ ἂν κελεύῃς. ~(Φαῖδρος)	τί	δῆτα ἔχων στρέφῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐδὲν
[261]	εἰπέ, ἐν δικαστηρίοις οἱ ἀντίδικοι	τί	δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν μέντοι; ἢ
[252]	~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί τε ὅθεν ἄν	τι	δύνωνται καὶ αὐτοὶ μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες
[268]	εἴ τις οἴεται τραγῳδίαν ἄλλο	τι	εἶναι ~ἢ τὴν τούτων σύστασιν
[246]	τοῦτο οὕτως ἔχον, ~μὴ ἄλλο	τι	εἶναι τὸ αὐτὸ ἑαυτὸ (κινοῦν
[269]	ὦ Σώκρατες, κινδυνεύει γε τοιοῦτόν	τι	εἶναι τὸ τῆς τέχνης ἣν
[269]	καὶ σύ, ὑπ᾽ ἀγροικίας ῥῆμά	τι	εἰπεῖν ἀπαίδευτον εἰς ~τοὺς ταῦτα
[264]	μιμεῖσθαι αὐτὰ ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ	~τι	εἰς δὲ τοὺς ἑτέρους λόγους
[260]	ἀναγκάζω μανθάνειν λέγειν, ἀλλ᾽ εἴ	τι	ἐμὴ συμβουλή, ~κτησάμενον ἐκεῖνο οὕτως
[252]	ὑβριστικὸν πάνυ καὶ οὐ σφόδρα	τι	ἔμμετρον· ~ὑμνοῦσι δὲ ὧδε ~(τὸν
[264]	ἑτέρους λόγους ἴωμεν. ἦν γάρ	τι	ἐν αὐτοῖς, ὡς δοκῶ, προσῆκον
[275]	φρονοῦντας αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν ~δέ	τι	ἔρῃ τῶν λεγομένων βουλόμενος μαθεῖν,
[264]	λόγον ὥσπερ ζῷον συνεστάναι ~σῶμά	τι	ἔχοντα αὐτὸν αὑτοῦ, ὥστε μήτε
[246]	οὔτε ἱκανῶς ~νοήσαντες (θεόν, ἀθάνατόν	τι	ζῷον, ἔχον μὲν ψυχήν, ἔχον
[242]	πρὶν ἂν ~ἀφοσιώσωμαι, ὡς δή	τι	ἡμαρτηκότα εἰς τὸ θεῖον. εἰμὶ
[228]	τὸν λόγον, εἰ μὴ ~πάνυ	τι	ἦν μακρός. ἐπορεύετο δ᾽ ἐκτὸς
[242]	ὥσπερ οὖν ἔστι, θεὸς ἤ	τι	~θεῖον ὁ Ἔρως, οὐδὲν ἂν
[230]	οὐ ταῦτα ἀλλ᾽ ἐμαυτόν, ~εἴτε	τι	θηρίον ὂν τυγχάνω Τυφῶνος πολυπλοκώτερον
[242]	τοι, ὦ ἑταῖρε, μαντικόν γέ	~τι	καὶ ἡ ψυχή· ἐμὲ γὰρ
[259]	~πολλῶν δὴ οὖν ἕνεκα λεκτέον	τι	καὶ οὐ καθευδητέον ἐν τῇ
[242]	ψυχή· ἐμὲ γὰρ ἔθραξε μέν	τι	καὶ πάλαι λέγοντα τὸν λόγον,
[261]	ἀλλὰ δεῦρο αὐτοὺς παράγων ἐξέταζε	τί	καὶ ~πῶς λέγουσιν. ~(Σωκράτης) ~πάριτε
[232]	κρείττους γένωνται· τῶν δὲ ἄλλο	τι	κεκτημένων ~(ἀγαθὸν τὴν δύναμιν ἑκάστου
[265]	μὲν ἄφρον τῆς διανοίας ἕν	τι	κοινῇ εἶδος ἐλαβέτην, ~ὥσπερ (δὲ
[265]	τὸ δ᾽ ἕτερον δὴ εἶδος	τί	λέγεις, ὦ Σώκρατες; ~(Σωκράτης) ~τὸ
[264]	διαφέρει αὐτοῦ πρῶτον ἢ ὕστατόν	τι	λέγεσθαι, ἐννοεῖς που, ὡς ~ἐγᾦμαι.
[276]	οὗ ὁ γεγραμμένος εἴδωλον ἄν	~τι	λέγοιτο δικαίως. ~(Σωκράτης) ~παντάπασι μὲν
[260]	εἴπωσι σοφοί, ἀλλὰ σκοπεῖν μή	~τι	λέγωσι· καὶ δὴ καὶ τὸ
[257]	~(ἐν τῷ πρόσθεν δ᾽ εἴ	τι	λόγῳ σοι ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός
[260]	~τῷ τὰ ὄντα εἰδότι οὐδέν	τι	μᾶλλον ἔσται πείθειν τέχνῃ. ~(Φαῖδρος)
[278]	~δὲ ἢ φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν	τι	μᾶλλόν τε ἂν αὐτῷ καὶ
[241]	δ᾽ ἐπαινεῖν τὸν ἕτερον ἄρξωμαι,	τί	με οἴει ποιήσειν; ἆρ᾽ οἶσθ᾽
[242]	διαβὰς ἀπέρχομαι πρὶν ~ὑπὸ σοῦ	τι	μεῖζον ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος) ~μήπω γε,
[266]	τε καὶ ἐμοί, λεκτέον δὲ	τί	μέντοι καὶ ἔστι τὸ ~λειπόμενον
[267]	τὸν χρηστὸν λέγεις Θεόδωρον; ~(Σωκράτης)	~τί	μήν; καὶ ἔλεγχόν γε καὶ
[261]	ὅταν δὲ βούληται, ἄδικον; ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~καὶ ἐν δημηγορίᾳ
[272]	περὶ ταῦτά τινων ἀκήκοα; ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) λέγεται γοῦν, ὦ
[270]	δέ που ψυχὴ τοῦτο. ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἡ ἅμιλλα
[278]	συγγραφέα ἢ νομογράφον προσερεῖς; ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ταῦτα τοίνυν τῷ
[263]	ὂν τυγχάνει τοῦ γένους. ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~τί οὖν; τὸν
[274]	λόγων πέρι ἱκανῶς ἐχέτω. ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~τὸ δ᾽ εὐπρεπείας
[271]	παθεῖν ὑπὸ τοῦ πέφυκεν. ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον δὲ δὴ
[273]	οὐ γάρ, ὦ Φαῖδρε; ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~φεῦ, δεινῶς γ᾽
[279]	εὐξαμένῳ πρέπει τοῖσδε πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος)	τί	μήν; ~(Σωκράτης) ~ὦ φίλε Πάν
[229]	ἐκείνην τὴν ὑψηλοτάτην πλάτανον; ~(Σωκράτης)	τί	μήν; ~(Φαῖδρος) ~ἐκεῖ σκιά τ᾽
[252]	~ὅταν ὑπ᾽ Ἔρωτος ἁλῶσι καί	τι	οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαι ὑπὸ τοῦ ἐρωμένου,
[275]	τὴν Ἄμμωνος μαντείαν ἀγνοοῖ, πλέον	τι	οἰόμενος εἶναι λόγους ~(γεγραμμένους τοῦ
[243]	λέγοντε (μηδὲ ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς	τὶ	ὄντε, ~εἰ ἄρα ἀνθρωπίσκους τινὰς
[242]	γε σὺ ἀληθῆ λέγεις. ~(Σωκράτης)	τί	οὖν; τὸν ἔρωτα οὐκ Ἀφροδίτης
[263]	γένους. ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)	~τί	οὖν; τὸν ἔρωτα πότερον φῶμεν
[243]	αὐτό γε τοῦτο· πρὶν γάρ	τι	παθεῖν διὰ ~τὴν τοῦ Ἔρωτος
[242]	πως ~ἐδυσωπούμην κατ᾽ Ἴβυκον, μή	τι	παρὰ θεοῖς ~(ἀμβλακὼν τιμὰν πρὸς
[262]	ἔοικεν, ἐρρηθήτην (τὼ λόγω ἔχοντέ	τι	~παράδειγμα, ὡς ἂν ὁ εἰδὼς
[264]	~ἐπιγεγράφθαι. ~(Φαῖδρος) ποῖον τοῦτο, καὶ	τί	πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι μὲν τοῦτο
[273]	εὑρίσκειν. ὥστ᾽ εἰ μὲν ἄλλο	τι	περὶ τέχνης λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν
[270]	τὴν δύναμιν αὐτοῦ, τίνα πρὸς	τί	~πέφυκεν εἰς τὸ δρᾶν ἔχον
[270]	γε τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ	τι	πιθέσθαι, οὐδὲ περὶ σώματος ~ἄνευ
[271]	~(Σωκράτης) δεύτερον δέ γε, ὅτῳ	τί	ποιεῖν ἢ παθεῖν ὑπὸ τοῦ
[236]	παρὰ τὴν ἐκείνου σοφίαν ἕτερόν	τι	~ποικιλώτερον; ~(Φαῖδρος) ~περὶ μὲν τούτου,
[269]	ἐπιστάμενοι διαλέγεσθαι ~ἀδύνατοι ἐγένοντο ὁρίσασθαι	τί	ποτ᾽ ἔστιν ῥητορική, ἐκ δὲ
[260]	ἡ δ᾽ ἴσως ἂν εἴποι·	τί	ποτ᾽ ὦ θαυμάσιοι, ληρεῖτε; ἐγὼ
[270]	~τὸ τοίνυν περὶ φύσεως σκόπει	τί	ποτε λέγει Ἱπποκράτης τε καὶ
[277]	μεταχειρισθῆναι τὸ ~λόγων γένος, οὔτε	τι	πρὸς τὸ διδάξαι οὔτε τι
[277]	τι πρὸς τὸ διδάξαι οὔτε	τι	πρὸς τὸ πεῖσαι, ὡς ὁ
[275]	καὶ αὖ ὁ παραδεχόμενος ὥς	~τι	σαφὲς καὶ βέβαιον ἐκ γραμμάτων
[275]	ὡς ζῶντα, ἐὰν δ᾽ ἀνέρῃ	τι,	σεμνῶς πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν δὲ
[275]	τῶν λεγομένων βουλόμενος μαθεῖν, ἕν	τι	σημαίνει μόνον ταὐτὸν ἀεί. ~ὅταν
[234]	ποθεῖς, ἡγούμενος παραλελεῖφθαι, ἐρώτα. ~(Φαῖδρος)	~τί	σοι φαίνεται, ὦ Σώκρατες, ὁ
[238]	ἀτάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε, δοκῶ	τι	σοί, ὥσπερ ἐμαυτῷ, θεῖον πάθος
[267]	~(Σωκράτης) ταῦτα λέγω, καὶ εἴ	τι	σὺ ἄλλο ἔχεις εἰπεῖν λόγων
[235]	ἔδοξεν, ὦ Φαῖδρε, εἰ μή	τι	σὺ ἄλλο λέγεις, δὶς καὶ
[234]	τὰ ~εἰρημένα· εἰ δ᾽ ἔτι	τι>	σὺ ποθεῖς, ἡγούμενος παραλελεῖφθαι, ἐρώτα.
[242]	ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις δὲ δὴ	τί;	~(Σωκράτης) ~δεινόν, ὦ Φαῖδρε, δεινὸν
[250]	γὰρ ἂν παρεῖχεν ἔρωτας, εἴ	τι	τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲς εἴδωλον ~παρείχετο
[259]	ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος) ἔχουσι δὲ δὴ	τί	τοῦτο; ἀνήκοος γάρ, ὡς ἔοικε,
[248]	ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸς γενομένη κατίδῃ	τι	τῶν ἀληθῶν, μέχρι τε τῆς
[274]	γ᾽ ἂν ἔθ᾽ ἡμῖν μέλοι	τι	τῶν ἀνθρωπίνων δοξασμάτων; ~(Φαῖδρος) γελοῖον
[250]	ἱκανῶς ~πάρεστιν· αὗται δέ, ὅταν	τι	τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐκπλήττονται
[263]	ἡμᾶς ὑπολαβεῖν τὸν ἔρωτα ἕν	τι	τῶν ὄντων ~ὃ (αὐτὸς ἐβουλήθη,
[251]	ἰδέαν, πρῶτον μὲν ἔφριξε καί	τι	τῶν τότε ὑπῆλθεν ~αὐτὸν δειμάτων,
[278]	τὰ γεγραμμένα φαῦλα ἀποδεῖξαι, οὔ	τι	τῶνδε ~ἐπωνυμίαν ἔχοντα δεῖ (λέγεσθαι
[242]	λέγεταί γε δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ	τι	ὑπό γε Λυσίου, οὐδὲ ὑπὸ
[258]	ποιησάμενος σύγγραμμα· ἤ σοι ἄλλο	τι	φαίνεται τὸ τοιοῦτον ἢ λόγος
[261]	δρῶσιν; ~οὐκ ἀντιλέγουσιν μέντοι; ἢ	τί	φήσομεν; ~(Φαῖδρος) τοῦτ᾽ αὐτό. ~(Σωκράτης)
[275]	λόγοι· δόξαις μὲν ἂν ὥς	τι	φρονοῦντας αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν ~δέ
[266]	τε καὶ ~Λυσίου μαθόντας εἰπὲ	τί	χρὴ καλεῖν· ἢ τοῦτο ἐκεῖνό
[258]	τε καὶ μὴ γράφειν; δεόμεθά	τι,	ὦ Φαῖδρε, Λυσίαν τε ~περὶ
[262]	ἐν οἷς ἡμεῖς εἴπομεν ἰδεῖν	τι	ὧν ~φαμεν ἀτέχνων τε καὶ
[276]	~οὐκ ἄρα σπουδῇ αὐτὰ ἐν	ὕδατι	γράψει μέλανι σπείρων διὰ καλάμου
[235]	~ἐνόντων ἀξίως ῥηθῆναι ἐν τῷ	πράγματι	οὐδὲν παραλέλοιπεν, ὥστε παρὰ τὰ
[264]	παρθένος εἰμί, Μίδα δ᾽ ἐπὶ	σήματι	κεῖμαι. ~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ τε
[230]	~κατακείσεσθαι, σὺ δ᾽ ἐν ὁποίῳ	σχήματι	οἴει ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος
[251]	μανίας δόξαν, θύοι ἂν ὡς	ἀγάλματι	καὶ θεῷ τοῖς παιδικοῖς. ἰδόντα
[258]	ὅτι ἐν ἀρχῇ ἀνδρὸς πολιτικοῦ	(συγγράμματι)	πρῶτος ὁ ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος)
[253]	καὶ ἀληθινῆς ~δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος,	κελεύσματι	μόνον καὶ (λόγῳ ἡνιοχεῖται· ὁ
[252]	οὖν μὴ πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ	ἐπιτηδεύματι,	τότε ~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί τε ὅθεν
[230]	~γελοῖον δή μοι φαίνεται (τοῦτο	ἔτι	ἀγνοοῦντα τὰ ἀλλότρια σκοπεῖν. ~ὅθεν
[245]	του ἀρχὴ γίγνοιτο, οὐκ ἂν	ἔτι	ἀρχὴ γίγνοιτο. ~ἐπειδὴ δὲ ἀγένητόν
[263]	δοκῶ μὲν ὃ λέγεις μανθάνειν,	ἔτι	δ᾽ εἰπὲ σαφέστερον. ~(Σωκράτης) ~ὅταν
[231]	ἂν αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι.	ἔτι	δὲ εἰ διὰ τοῦτο ἄξιον
[233]	γεγόνασιν ἀλλ᾽ ἐξ ~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων.	~ἔτι	δὲ εἰ χρὴ τοῖς δεομένοις
[231]	δύναμιν τὴν αὑτῶν εὖ ποιοῦσιν.	ἔτι	δὲ οἱ μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν
[274]	εὑρεῖν καὶ (γεωμετρίαν ~καὶ ἀστρονομίαν,	ἔτι	δὲ πεττείας τε καὶ κυβείας,
[232]	τῆς ~παρὰ τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι.	ἔτι	δὲ τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς
[256]	γῆς πορείαν οὐ νόμος ἐστὶν	ἔτι	~ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆς
[254]	οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος	ἔτι	ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ ~βίᾳ φέρεται,
[236]	δῆτα ἔχων στρέφῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐδὲν	ἔτι,	ἐπειδὴ σύ γε ταῦτα ὀμώμοκας.
[258]	~ἰσόθεον ἡγεῖται αὐτός τε αὑτὸν	ἔτι	ζῶν, καὶ οἱ ἔπειτα γιγνόμενοι
[253]	δὲ εἶδος (τρίτον, καὶ νῦν	ἔτι	ἡμῖν ταῦτα μενέτω. ~τῶν δὲ
[277]	μάλιστα. ~(Φαῖδρος) πολὺ γὰρ τοῦτ᾽	ἔτι	κάλλιον λέγεις. ~(Σωκράτης) ~νῦν δὴ
[237]	~(δοκῶν τούτῳ σοφὸς εἶναι, νῦν	ἔτι	μᾶλλον δόξῃ. ~ἦν οὕτω δὴ
[257]	πηρώσῃς δι᾽ ὀργήν, δίδου τ᾽	ἔτι	μᾶλλον ἢ νῦν παρὰ τοῖς
[254]	ἀναιδείας ἕλκει· ὁ δ᾽ (ἡνίοχος	ἔτι	~μᾶλλον ταὐτὸν πάθος παθών, ὥσπερ
[254]	παθών, ὥσπερ ἀπὸ ὕσπληγος ἀναπεσών,	ἔτι	μᾶλλον τοῦ ~ὑβριστοῦ ἵππου ἐκ
[239]	βραδὺς ἀγχίνου. τοσούτων κακῶν καὶ	ἔτι	πλειόνων ~κατὰ τὴν διάνοιαν ἐραστὴν
[245]	ἠφανίσθη. ~(τοσαῦτα μέν σοι καὶ	ἔτι	πλείω ἔχω μανίας γιγνομένης ἀπὸ
[279]	~διενέγκοι τῶν πώποτε ἁψαμένων λόγων,	ἔτι	τε εἰ αὐτῷ μὴ ἀποχρήσαι
[242]	οὖν ἡμαρτανέτην περὶ τὸν ἔρωτα,	ἔτι	τε ἡ εὐήθεια ~αὐτοῖν πάνυ
[279]	εἶναι λόγους τὰ τῆς φύσεως,	ἔτι	τε ~ἤθει γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι· ὥστε
[253]	τούτων δὴ τὸν ~ἐρώμενον αἰτιώμενοι	ἔτι	τε μᾶλλον ἀγαπῶσι, κἂν ἐκ
[234]	νομίζω τὰ ~εἰρημένα· εἰ δ᾽	ἔτι	τι> σὺ ποθεῖς, ἡγούμενος παραλελεῖφθαι,
[240]	οὐσίαν κεκτημένοις, ἀπολλυμένης δὲ χαίρειν.	ἔτι	~τοίνυν ἄγαμον, ἄπαιδα, ἄοικον ὅτι
[232]	ἐγένοντο, ὥστε ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ	ἔτι	τότε βουλήσονται φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν
[279]	αὐτὸν φήσομεν εἶναι; ~(Σωκράτης) ~νέος	ἔτι,	ὦ Φαῖδρε, Ἰσοκράτης· ὃ μέντοι
[257]	καὶ ὁ ~ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦ	μηκέτι	ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ νῦν, ἀλλ᾽ ἁπλῶς
[241]	ὅτι ἤδη ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽	οὐκέτι	διθυράμβους, καὶ ~ταῦτα ψέγων; ἐὰν
[235]	ἄξια. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο ἐγώ σοι	οὐκέτι	οἷός τ᾽ ἔσομαι πιθέσθαι· παλαιοὶ
[238]	μὴ θαυμάσῃς· τὰ νῦν ~γὰρ	οὐκέτι	πόρρω διθυράμβων φθέγγομαι. ~(Φαῖδρος) ἀληθέστατα
[236]	~Κυψελιδῶν ἀνάθημα σφυρήλατος ἐν Ὀλυμπίᾳ	στάθητι.	~(Σωκράτης) ~ἐσπούδακας, ὦ Φαῖδρε, ὅτι
[236]	~πρᾶγμα ἀναγκαζώμεθα ποιεῖν ἀνταποδιδόντες ἀλλήλοις	(εὐλαβήθητι)	καὶ μὴ ~βούλου με ἀναγκάσαι
[228]	σὺ οὖν, ὦ Φαῖδρε, αὐτοῦ	δεήθητι	ὅπερ τάχα ~πάντως ποιήσει νῦν
[236]	μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο δέ· ἀλλὰ	~διανοήθητι	ὅτι ἐντεῦθεν οὐκ ἄπιμεν πρὶν
[227]	γενναῖος. εἴθε γράψειεν ὡς χρὴ	πένητι	μᾶλλον ἢ πλουσίῳ, καὶ πρεσβυτέρῳ
[240]	λέγεται· ὃ δὴ πρὸς τῇ	~ἀνομοιότητι	μάλιστα ἐραστὴς πρὸς παιδικὰ ἔχει.
[256]	~πρὸς τὸν ἡνίοχον, ~καὶ ἀξιοῖ	ἀντὶ	πολλῶν πόνων (σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ
[275]	καὶ χαλεποὶ συνεῖναι, δοξόσοφοι γεγονότες	ἀντὶ	σοφῶν. ~(Φαῖδρος) ὦ Σώκρατες, ῥᾳδίως
[232]	κρείττους αὑτῶν ὄντας, τὸ βέλτιστον	ἀντὶ	τῆς δόξης τῆς ~παρὰ τῶν
[276]	ἀδελφά, τότ᾽ ἐκεῖνος, ὡς ~ἔοικεν,	ἀντὶ	τούτων οἷς λέγω παίζων διάξει.
[258]	~ὀνειδίζοι. ~(Σωκράτης) ~τοῦτο μὲν ἄρα	παντὶ	δῆλον, ὅτι οὐκ αἰσχρὸν αὐτό
[263]	ναί. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ	παντὶ	δῆλον τό γε τοιόνδε, ὡς
[244]	μέλλον ~ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν ἂν δῆλα	παντὶ	λέγοντες. τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι,
[239]	παρέξεται. ~σαφὲς δὴ τοῦτό γε	παντὶ	μέν, μάλιστα δὲ τῷ ἐραστῇ,
[261]	~τις οἷός τ᾽ ἔσται πᾶν	παντὶ	ὁμοιοῦν τῶν δυνατῶν καὶ οἷς
[240]	τό γε ἀναγκαῖον αὖ βαρὺ	παντὶ	περὶ πᾶν λέγεται· ὃ δὴ
[276]	~λήθης γῆρας ἐὰν ἵκηται, καὶ	παντὶ	τῷ ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι, ἡσθήσεταί
[237]	δὴ ἐπιθυμία τις ὁ ἔρως,	ἅπαντι	δῆλον· ὅτι δ᾽ αὖ καὶ
[277]	λόγους, ~οἳ ἑαυτοῖς τῷ τε	φυτεύσαντι	(βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ ἄκαρποι
[253]	δι᾽ ἔρωτα μανέντος φίλου τῷ	φιληθέντι	γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται δὲ
[245]	ἔπειτα χρόνον, ~λύσιν τῷ ὀρθῶς	μανέντι	τε καὶ κατασχομένῳ (τῶν παρόντων
[230]	ἐν ἠρέμα προσάντει ἱκανὴ πέφυκε	κατακλινέντι	τὴν κεφαλὴν ~παγκάλως ἔχειν. ὥστε
[270]	ἐκτήσατο· ~προσπεσὼν γὰρ οἶμαι τοιούτῳ	ὄντι	Ἀναξαγόρᾳ, μετεωρολογίας ἐμπλησθεὶς καὶ ~ἐπὶ
[278]	πειθοῦς ἕνεκα ἐλέχθησαν, ~ἀλλὰ τῷ	(ὄντι	αὐτῶν τοὺς βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν
[238]	~σιγῇ τοίνυν μου ἄκουε. τῷ	ὄντι	γὰρ θεῖος ἔοικεν (ὁ τόπος
[228]	~(Φαῖδρος) ~οὑτωσὶ τοίνυν ποιήσω. τῷ	ὄντι	γάρ, ὦ Σώκρατες, παντὸς μᾶλλον
[278]	μαθήσεως χάριν λεγομένοις καὶ τῷ	ὄντι	γραφομένοις ἐν ψυχῇ ~περὶ δικαίων
[260]	μέλλοντι ῥήτορι ἔσεσθαι τὰ τῷ	ὄντι	δίκαια ~μανθάνειν ἀλλὰ τὰ δόξαντ᾽
[265]	φαίνεται τὰ μὲν ἄλλα τῷ	ὄντι	παιδιᾷ πεπαῖσθαι· τούτων δέ τινων
[269]	ἀλλὰ δὴ τὴν τοῦ τῷ	ὄντι	ῥητορικοῦ τε καὶ πιθανοῦ (τέχνην
[275]	ἂν εὐηθείας γέμοι καὶ τῷ	~ὄντι	τὴν Ἄμμωνος μαντείαν ἀγνοοῖ, πλέον
[272]	~ταῦτα δ᾽ ἤδη πάντα ἔχοντι,	προσλαβόντι	καιροὺς τοῦ πότε λεκτέον καὶ
[236]	μὲν τοιαῦτα ἐατέα καὶ συγγνωστέα	λέγοντι·	καὶ τῶν μὲν τοιούτων ~οὐ
[227]	~(Φαῖδρος) ~πεύσῃ, εἴ σοι σχολὴ	προϊόντι	ἀκούειν. ~(Σωκράτης) ~τί δέ; οὐκ
[276]	καὶ παντὶ τῷ ταὐτὸν ἴχνος	μετιόντι,	ἡσθήσεταί τε ~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους
[260]	Σώκρατες, ~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην τῷ	μέλλοντι	ῥήτορι ἔσεσθαι τὰ τῷ ὄντι
[234]	~τὴν (διάνοιαν. οὔτε γὰρ τῷ	λαμβάνοντι	χάριτος ἴσης ἄξιον, οὔτε σοὶ
[272]	τὴν εὐκαιρίαν τε καὶ ἀκαιρίαν	διαγνόντι,	~καλῶς τε καὶ τελέως ἐστὶν
[230]	νῦν δ᾽ οὖν ἐν τῷ	παρόντι	δεῦρ᾽ ἀφικόμενος ἐγὼ μέν μοι
[252]	αὖ ταύτην γλυκυτάτην ἐν τῷ	(παρόντι	καρποῦται. ~ὅθεν δὴ ἑκοῦσα εἶναι
[238]	τῷ δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ	δουλεύοντί	τε ἡδονῇ ἀνάγκη που τὸν
[255]	αὐτὸς ὢν φύσει φίλος τῷ	θεραπεύοντι,	ἐὰν ~ἄρα καὶ ἐν τῷ
[240]	ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς ἄγει, ὁρῶντι,	ἀκούοντι,	~ἁπτομένῳ, καὶ πᾶσαν αἴσθησιν αἰσθανομένῳ
[240]	ἀκαίρους τε ἐπαίνους καὶ ὑπερβάλλοντας	ἀκούοντι,	~ὡς δ᾽ αὕτως ψόγους νήφοντος
[277]	σαφήνειαν, οὕτω μὲν ὄνειδος τῷ	γράφοντι,	εἴτε τίς φησιν εἴτε μή·
[264]	ἀγεννῶς τὸ ἐπιὸν εἰρῆσθαι τῷ	γράφοντι·	σὺ ~δ᾽ ἔχεις τινὰ ἀνάγκην
[241]	μᾶλλον μὴ ~ἐρῶντι καὶ νοῦν	ἔχοντι·	εἰ δὲ μή, ἀναγκαῖον εἴη
[249]	καὶ ἐξ ἀρίστων τῷ τε	ἔχοντι	καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται,
[272]	πειθώ, ~ταῦτα δ᾽ ἤδη πάντα	ἔχοντι,	προσλαβόντι καιροὺς τοῦ πότε λεκτέον
[231]	ἐστι τοιοῦτον ~πρᾶγμα προέσθαι (τοιαύτην	ἔχοντι	συμφοράν, ἣν οὐδ᾽ ἂν ἐπιχειρήσειεν
[249]	τῷ τε ἔχοντι καὶ τῷ	~κοινωνοῦντι	αὐτῆς γίγνεται, καὶ ὅτι ταύτης
[274]	τις εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ	ἐπιχειροῦντί	τοι τοῖς καλοῖς καλὸν καὶ
[238]	ἐρώμενον ὡς ἥδιστον ἑαυτῷ ~παρασκευάζειν·	νοσοῦντι	δὲ πᾶν ἡδὺ τὸ μὴ
[228]	ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας δὲ τῷ	~νοσοῦντι	περὶ λόγων ἀκοήν, ἰδὼν μέν,
[255]	δὲ ἐν ~κατόπτρῳ ἐν τῷ	ἐρῶντι	ἑαυτὸν ὁρῶν λέληθεν. καὶ ὅταν
[256]	τὸ αὑτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷ	ἐρῶντι,	εἰ δεηθείη ~τυχεῖν· ὁ δὲ
[243]	χρὴ ἐραστῇ μᾶλλον ἢ μὴ	ἐρῶντι	ἐκ τῶν ὁμοίων χαρίζεσθαι. ~(Φαῖδρος)
[237]	ἐμοὶ ὁ λόγος πρόκειται πότερα	ἐρῶντι	ἢ μὴ μᾶλλον εἰς φιλίαν
[263]	τέ ἐστι τῷ ἐρωμένῳ καὶ	ἐρῶντι,	καὶ αὖθις ὡς μέγιστον ὂν>
[241]	χαρίζεσθαι, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον μὴ	~ἐρῶντι	καὶ νοῦν ἔχοντι· εἰ δὲ
[245]	ἐπ᾽ ὠφελίᾳ ὁ ἔρως ~τῷ	ἐρῶντι	καὶ τῷ ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν
[241]	ὅτι οὐκ ἄρα ἔδει ~ποτὲ	ἐρῶντι	καὶ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀνοήτῳ χαρίζεσθαι,
[227]	λέγει γὰρ ὡς χαριστέον μὴ	ἐρῶντι	μᾶλλον ἢ ἐρῶντι. ~(Σωκράτης) ~ὢ
[235]	οἴει ~λέγοντα ὡς χρὴ μὴ	ἐρῶντι	μᾶλλον ἢ ἐρῶντι χαρίζεσθαι, παρέντα
[244]	ἂν παρόντος ~ἐραστοῦ τῷ μὴ	ἐρῶντι	μᾶλλον φῇ δεῖν χαρίζεσθαι, διότι
[265]	ὁ μὲν γὰρ ὡς τῷ	ἐρῶντι,	ὁ δ᾽ ὡς τῷ μὴ
[255]	διαβεβλημένος ᾖ, ~λεγόντων ὡς αἰσχρὸν	ἐρῶντι	πλησιάζειν, καὶ διὰ τοῦτο ἀπωθῇ
[237]	ἔπειθεν τοῦτ᾽ αὐτό, ὡς μὴ	ἐρῶντι	πρὸ ~τοῦ ἐρῶντος δέοι χαρίζεσθαι,
[227]	χαριστέον μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ	ἐρῶντι.	~(Σωκράτης) ~ὢ γενναῖος. εἴθε γράψειεν
[243]	ὢν ~φθάσῃ χαρισάμενος τῷ μὴ	ἐρῶντι.	~(Φαῖδρος) οὗτος παρά σοι μάλα
[235]	χρὴ μὴ ἐρῶντι μᾶλλον ἢ	ἐρῶντι	χαρίζεσθαι, παρέντα τοῦ μὲν τὸ
[240]	μὲν ἡδονὰς ἀεὶ διδοὺς ἄγει,	ὁρῶντι,	ἀκούοντι, ~ἁπτομένῳ, καὶ πᾶσαν αἴσθησιν
[240]	οὐχὶ ἐπ᾽ ἔσχατον ἐλθεῖν ἀηδίας	~ὁρῶντι	μὲν ὄψιν πρεσβυτέραν καὶ οὐκ
[241]	ὑπ᾽ αἰσχύνης οὔτε ~εἰπεῖν τολμᾷ	ὅτι	ἄλλος γέγονεν, οὔθ᾽ ὅπως τὰ
[274]	τοῖς καλοῖς καλὸν καὶ (πάσχειν	ὅτι	ἄν τῳ συμβῇ ~παθεῖν. ~(Φαῖδρος)
[231]	ὑπολείπεται ἀλλ᾽ ἢ ποιεῖν προθύμως	~ὅτι	ἂν αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι.
[272]	ἀπειργασμένη, πρότερον δ᾽ οὔ· ~ἀλλ᾽	ὅτι	ἂν αὐτῶν τις (ἐλλείπῃ λέγων
[232]	διὰ τὴν συνουσίαν ἐπιχειροῦσιν, εἰδότες	ὅτι	ἀναγκαῖόν ἐστιν ἢ διὰ ~φιλίαν
[257]	ἀγκών, ὦ Φαῖδρε, λέληθέν σε	ὅτι	ἀπὸ τοῦ (μακροῦ ἀγκῶνος τοῦ
[237]	τις ὁ ἔρως, ἅπαντι δῆλον·	ὅτι	δ᾽ αὖ καὶ μὴ ~ἐρῶντες
[229]	ἀνδρός, κατ᾽ ἄλλο ~μὲν οὐδέν,	ὅτι	δ᾽ αὐτῷ ἀνάγκη μετὰ τοῦτο
[264]	παριοῦσι Μίδας ὅτι τῇδε τέθαπται.	~(ὅτι	δ᾽ οὐδὲν διαφέρει αὐτοῦ πρῶτον
[240]	(ἐστὶν ἀκούειν οὐκ ἐπιτερπές, μὴ	ὅτι	δὴ ἔργῳ ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης
[268]	ἐντυχὼν ~ἀνδρὶ οἰομένῳ ἁρμονικῷ εἶναι,	ὅτι	δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος ὡς οἷόν
[231]	περὶ πλείονος ποιήσονται, καὶ δῆλον	ὅτι,	~ἐὰν ἐκείνοις δοκῇ, καὶ τούτους
[268]	τῷ πατρὶ αὐτοῦ ~Ἀκουμενῷ εἴποι	ὅτι	ἐγὼ ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽ ἄττα σώμασι
[234]	~ὦ Φαῖδρε, πρὸς σὲ ἀποβλέπων,	ὅτι	ἐμοὶ ἐδόκεις γάνυσθαι ὑπὸ τοῦ
[258]	γὰρ μανθάνω. ~(Σωκράτης) ~οὐ μανθάνεις	ὅτι	ἐν ἀρχῇ ἀνδρὸς πολιτικοῦ (συγγράμματι)
[230]	δὲ κομψότατον τὸ ~τῆς πόας,	ὅτι	ἐν ἠρέμα προσάντει ἱκανὴ πέφυκε
[263]	ποτέροις μεῖζον δύναται; ~(Φαῖδρος) δῆλον	ὅτι	ἐν οἷς πλανώμεθα. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν
[273]	τεχνικοὶ ~προσποιούμενοι εἶναι· ἀνεμνήσθην γὰρ	ὅτι	ἐν τῷ πρόσθεν βραχέως τοῦ
[236]	λέγειν, ἐθρύπτετο δέ· ἀλλὰ ~διανοήθητι	ὅτι	ἐντεῦθεν οὐκ ἄπιμεν πρὶν ἂν
[243]	χαρίζεσθαι. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ εὖ ἴσθι	ὅτι	ἕξει τοῦθ᾽ οὕτω· σοῦ γὰρ
[228]	ἀκοήν, ἰδὼν μέν, ἰδών, ἥσθη	ὅτι	ἕξοι τὸν ~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ προάγειν
[236]	ἀγνοῶ, ~καὶ ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι, καὶ	ὅτι	ἐπεθύμει μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο δέ·
[241]	~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου, ὦ μακάριε,	ὅτι	ἤδη ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽ οὐκέτι
[237]	μὴ κρινοῦμεν; δεῖ ~αὖ νοῆσαι	ὅτι	ἡμῶν ἐν ἑκάστῳ δύο τινέ
[244]	λέγοντες. τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι,	~ὅτι	καὶ τῶν παλαιῶν οἱ τὰ
[231]	μᾶλλον ἢ ~σωφρονεῖν, καὶ εἰδέναι	ὅτι	κακῶς φρονοῦσιν, ἀλλ᾽ οὐ δύνασθαι
[257]	φίλε Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν	ὅτι	καλλίστη καὶ ἀρίστη δέδοταί τε
[274]	ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν, διεξιόντος δέ,	ὅτι	καλῶς ἢ μὴ ~(καλῶς δοκοῖ
[255]	ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵππος ἔχει	ὅτι	λέγῃ ~πρὸς τὸν ἡνίοχον, ~καὶ
[228]	οὐδέτερά ~ἐστι τούτων· εὖ οἶδα	ὅτι	Λυσίου λόγον ἀκούων ἐκεῖνος οὐ
[268]	ἐρωτᾷς; ~(Φαῖδρος) ~εἰπεῖν ἂν οἶμαι	ὅτι	μαίνεται ἅνθρωπος, καὶ ἐκ βιβλίου
[253]	ὃν ἂν τιμῶσι πᾶσαν πάντως	ὅτι	μάλιστα ~πειρώμενοι ἄγειν οὕτω ποιοῦσι.
[265]	~(Σωκράτης) ~ὤιμην σε τἀληθὲς ἐρεῖν,	ὅτι	μανικῶς· ὃ μέντοι ἐζήτουν ἐστὶν
[264]	ἄλληλα ~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος) ~χρηστὸς εἶ,	ὅτι	με ἡγῇ ἱκανὸν εἶναι τὰ
[237]	εἴτε ὠφελίαν εἴτε βλάβην ~παρέχει.	ὅτι	μὲν οὖν δὴ ἐπιθυμία τις
[235]	ἔχειν εἰπεῖν ἕτερα μὴ χείρω.	ὅτι	μὲν οὖν παρά γε ἐμαυτοῦ
[274]	χαρίζεσθαι (μελετᾶν τὸν νοῦν ἔχοντα,	~ὅτι	μὴ πάρεργον, ἀλλὰ δεσπόταις ἀγαθοῖς
[278]	σύ τε ἐλθὼν φράζε Λυσίᾳ	~ὅτι	νὼ καταβάντε ἐς τὸ Νυμφῶν
[271]	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δῆλον ἄρα	ὅτι	ὁ Θρασύμαχός τε καὶ ὃς
[257]	καὶ σύνοισθά που καὶ αὐτὸς	ὅτι	οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί τε καὶ
[257]	πρὸς τῷ ἀγκῶνι λανθάνει σε	ὅτι	οἱ μέγιστον ~φρονοῦντες τῶν πολιτικῶν
[241]	ἐνθουσιάσω; ~λέγω οὖν ἑνὶ λόγῳ	ὅτι	ὅσα τὸν ἕτερον λελοιδορήκαμεν, τῷ
[231]	ῥᾴδιον γνῶναι, εἰ ἀληθῆ λέγουσιν,	ὅτι	ὅσων ἂν ~ὕστερον ἐρασθῶσιν, ἐκείνους
[241]	καὶ εἰδέναι τὴν ἐραστοῦ φιλίαν	ὅτι	οὐ μετ᾽ εὐνοίας ~γίγνεται, ἀλλὰ
[255]	ἐρῶντος ἐκπλήττει τὸν ἐρώμενον ~διαισθανόμενον	ὅτι	οὐδ᾽ οἱ σύμπαντες ἄλλοι φίλοι
[268]	ὁπόσου; ~(Σωκράτης) ~εἰ οὖν εἴποι	ὅτι	οὐδαμῶς· ἀλλ᾽ ἀξιῶ τὸν ταῦτα
[272]	ἀρχὰς εἴπομεν τοῦδε τοῦ λόγου,	ὅτι	~οὐδὲν ἀληθείας μετέχειν δέοι δικαίων
[258]	~τοῦτο μὲν ἄρα παντὶ δῆλον,	ὅτι	οὐκ αἰσχρὸν αὐτό γε τὸ
[232]	καὶ ~φιλοτιμουμένους ἐπιδείκνυσθαι πρὸς ἅπαντας	ὅτι	οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς
[241]	ἠγνοηκὼς τὸ ἅπαν ἐξ ἀρχῆς,	ὅτι	οὐκ ἄρα ἔδει ~ποτὲ ἐρῶντι
[231]	διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,	~ὅτι	οὐκ ἐραστὴς ὤν σου τυγχάνω.
[262]	διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,	ὅτι	οὐκ ~ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω.
[264]	διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν δέομαι,	ὅτι	~οὐκ ἐραστὴς ὢν σοῦ τυγχάνω.
[244]	Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου. λεκτέος δὲ ὧδε,	ὅτι	οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος ὃς
[237]	ἀνάγκη. τοὺς δὲ πολλοὺς λέληθεν	~ὅτι	οὐκ ἴσασι τὴν οὐσίαν ἑκάστου.
[233]	τις ἐρῶν τυγχάνῃ, (ἐνθυμεῖσθαι χρὴ	ὅτι	οὔτ᾽ ἂν ~τοὺς ὑεῖς περὶ
[272]	δυνατὸς ᾖ ~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι	~ὅτι	(οὗτός ἐστι καὶ αὕτη ἡ
[258]	καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~δῆλόν γε	ὅτι	οὐχ ὡς ὑπερφρονοῦντες τοῦ ἐπιτηδεύματος,
[273]	~τὰς δὲ ὁμοιότητας ἄρτι διήλθομεν	ὅτι	πανταχοῦ ὁ τὴν ἀλήθειαν εἰδὼς
[241]	καὶ οὕτω δὴ ὁ μῦθος	ὅτι	πάσχειν προσήκει αὐτῷ, ~τοῦτο (πείσεται·
[255]	ὅτου δὲ ἀπορεῖ· καὶ οὔθ᾽	ὅτι	πέπονθεν οἶδεν οὐδ᾽ ἔχει φράσαι,
[240]	ἔτι ~τοίνυν ἄγαμον, ἄπαιδα, ἄοικον	ὅτι	πλεῖστον χρόνον παιδικὰ ἐραστὴς εὔξαιτ᾽
[234]	ποιητοῦ, ἀλλ᾽ οὐκ ἐκείνῃ μόνον,	ὅτι	σαφῆ καὶ στρογγύλα, καὶ ~ἀκριβῶς
[236]	στάθητι. ~(Σωκράτης) ~ἐσπούδακας, ὦ Φαῖδρε,	ὅτι	σου τῶν παιδικῶν ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν
[258]	δύσνους Λυσίᾳ, ὀνειδίζειν αὐτὸ ~τοῦτο	ὅτι	συγγράφει; ~(Φαῖδρος) ~οὔκουν εἰκός γε
[249]	τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς γίγνεται, καὶ	ὅτι	ταύτης μετέχων τῆς μανίας ὁ
[243]	ἀποκλύσασθαι· συμβουλεύω δὲ καὶ Λυσίᾳ	ὅτι	~τάχιστα γράψαι ὡς χρὴ ἐραστῇ
[237]	πέρι; ~(Σωκράτης) ~ἐγκαλυψάμενος ἐρῶ, ἵν᾽	ὅτι	τάχιστα διαδράμω τὸν λόγον καὶ
[264]	ἐπὶ τύμβου, ~ἀγγελέω παριοῦσι Μίδας	ὅτι	τῇδε τέθαπται. ~(ὅτι δ᾽ οὐδὲν
[235]	οὐκ ἔχω εἰπεῖν· δῆλον δὲ	ὅτι	τινῶν ἀκήκοα, ἤ που Σαπφοῦς
[246]	(καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ πᾶν	ὅτι	τοιοῦτον· τούτοις δὴ τρέφεταί τε
[234]	~εἰρημένων μέμνησο καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ,	ὅτι	τοὺς μὲν ἐρῶντας οἱ φίλοι
[231]	(τοὺς ~ἐρῶντας περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι,	ὅτι	τούτους μάλιστά φασιν φιλεῖν ὧν
[227]	ἦν ἡ διατριβή; ἢ δῆλον	ὅτι	τῶν λόγων ὑμᾶς Λυσίας εἱστία;
[239]	μέν, μάλιστα δὲ τῷ ἐραστῇ,	ὅτι	τῶν φιλτάτων τε καὶ ~εὐνουστάτων
[241]	με οἴει ποιήσειν; ἆρ᾽ οἶσθ᾽	~ὅτι	ὑπὸ τῶν Νυμφῶν, αἷς με
[260]	μέντοι τυγχάνοιμι εἰδὼς περὶ σοῦ,	ὅτι	(Φαῖδρος) ἵππον ἡγεῖται ~τὸ τῶν
[260]	τινων προσιόντων καὶ διαμαρτυρομένων λόγων,	ὅτι	ψεύδεται καὶ οὐκ ἔστι ~τέχνη
[268]	ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς ὢν πρᾳότερον	ὅτι	ὦ ἄριστε, ἀνάγκη μὲν καὶ
[273]	μὴ ~(Φαῖδρος) τὸ ποῖον; ~(Σωκράτης)	~ὅτι,	ὦ Τεισία, πάλαι ἡμεῖς, πρὶν
[260]	ἄνευ ἐμοῦ ~τῷ τὰ ὄντα	εἰδότι	οὐδέν τι μᾶλλον ἔσται πείθειν
[264]	~μὲν γὰρ ἔδοξεν, ὡς μηδὲν	εἰδότι,	οὐκ ἀγεννῶς τὸ ἐπιὸν εἰρῆσθαι
[244]	ἐρῶντι μᾶλλον φῇ δεῖν χαρίζεσθαι,	διότι	δὴ ὁ μὲν μαίνεται, ὁ
[273]	τυγχάνει ἐγγιγνόμενον· ~τὰς δὲ ὁμοιότητας	ἄρτι	διήλθομεν ὅτι πανταχοῦ ὁ τὴν
[265]	μαγείρου τρόπῳ χρώμενον· ἀλλ᾽ ὥσπερ	ἄρτι	τὼ ~λόγω τὸ μὲν ἄφρον
[251]	περὶ τοὺς ὀδόντας γίγνεται ὅταν	ἄρτι	φύωσιν, κνῆσίς τε καὶ ἀγανάκτησις
[229]	Ἄγρας διαβαίνομεν· καὶ ~πού τίς	ἐστι	βωμὸς αὐτόθι Βορέου. ~(Φαῖδρος) ~οὐ
[272]	~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι ~ὅτι (οὗτός	ἐστι	καὶ αὕτη ἡ φύσις περὶ
[256]	ἀσπαζόμενος, ὅταν τε συγκατακέωνται, ~οἷός	ἐστι	μὴ ἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ αὑτοῦ
[246]	αὐτῆς ὧδε λεκτέον. οἷον ~μέν	ἐστι,	πάντῃ πάντως θείας εἶναι καὶ
[229]	ἐμοὶ δὲ πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς	ἐστι	σχολή· τὸ δὲ αἴτιον, ὦ
[232]	ἂν φοβοῖο· πολλὰ γὰρ αὐτούς	ἐστι	τὰ ~λυποῦντα, καὶ πάντ᾽ ἐπὶ
[273]	περὶ τἆλλα δὴ τοιαῦτ᾽ ~ἄττα	ἐστὶ	τὰ τέχνῃ λεγόμενα. οὐ γάρ,
[231]	κακῶς ποιήσουσιν. καίτοι πῶς εἰκός	ἐστι	τοιοῦτον ~πρᾶγμα προέσθαι (τοιαύτην ἔχοντι
[232]	ἀνθρώπων ὄνειδός σοι γένηται, ~εἰκός	ἐστι	(τοὺς μὲν ἐρῶντας, οὕτως ἂν
[228]	ἐμαυτοῦ ἐπιλέλησμαι. ἀλλὰ γὰρ οὐδέτερά	~ἐστι	τούτων· εὖ οἶδα ὅτι Λυσίου
[263]	περὶ ~αὐτοῦ, ὡς βλάβη τέ	ἐστι	τῷ ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι, καὶ
[233]	ἑκούσια πειρώμενος ἀποτρέπειν· ταῦτα γάρ	ἐστι	φιλίας πολὺν χρόνον ~ἐσομένης τεκμήρια.
[276]	ὧν λέγεις πέρι μυθολογοῦντα. ~(Σωκράτης)	~ἔστι	γάρ, ὦ φίλε Φαῖδρε, οὕτω·
[237]	ἐν ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον,	(ἔστι	δὲ ~ὅτε στασιάζετον· καὶ τοτὲ
[246]	δι᾽ ἣν ψυχῆς ~ἀπορρεῖ, λάβωμεν.	ἔστι	δέ τις τοιάδε. ~πέφυκεν ἡ
[249]	ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν τοὺς πολλούς.	~ἔστι	δὴ οὖν δεῦρο ὁ πᾶς
[242]	εἰ δ᾽ ἔστιν, ὥσπερ οὖν	ἔστι,	θεὸς ἤ τι ~θεῖον ὁ
[237]	ἰτέον, περὶ ~ἔρωτος οἷόν τ᾽	ἔστι	καὶ ἣν ἔχει δύναμιν, (ὁμολογίᾳ
[240]	ὡς πλεῖστον χρόνον καρποῦσθαι ἐπιθυμῶν.	~ἔστι	μὲν δὴ καὶ ἄλλα κακά,
[264]	τοῦτο, καὶ τί πεπονθός; ~(Σωκράτης)	ἔστι	μὲν τοῦτο τόδε ~χαλκῆ παρθένος
[260]	λόγων, ὅτι ψεύδεται καὶ οὐκ	ἔστι	~τέχνη ἀλλ᾽ ἄτεχνος τριβή· τοῦ
[266]	λεκτέον δὲ τί μέντοι καὶ	ἔστι	τὸ ~λειπόμενον τῆς ῥητορικῆς. ~(Φαῖδρος)
[250]	~ἐν> αὑτῶν γίγνονται, ὃ δ᾽	ἔστι	τὸ πάθος ἀγνοοῦσι (διὰ τὸ
[231]	ἐπιθυμίας παύσωνται· τοῖς δὲ οὐκ	ἔστι	χρόνος ἐν ᾧ ~μεταγνῶναι προσήκει.
[279]	θειοτέρα· φύσει γάρ, ὦ φίλε,	ἔνεστί	τις φιλοσοφία ~(τῇ τοῦ ἀνδρὸς
[250]	ὅσα ἄλλα τίμια ψυχαῖς ~οὐκ	ἔνεστι	φέγγος οὐδὲν ἐν τοῖς τῇδε
[252]	διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην. ~τούτοις δὴ	ἔξεστι	μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ μή·
[227]	καὶ ὅσα ἄλλα (ἐμοί τε	πρόσεστι	καὶ τοῖς πολλοῖς ἡμῶν· ἦ
[272]	μὲν πείρας ἔχοιμ᾽ ἄν, ἀλλ᾽	οὔτι	νῦν γ᾽ οὕτως ἔχω. ~(Σωκράτης)
[254]	ὑπ᾽ ~αἰσχύνης τε καὶ θάμβους	ἱδρῶτι	πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν, ὁ
[277]	τε φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ	οὐχὶ	ἄκαρποι ἀλλὰ ~ἔχοντες σπέρμα, ὅθεν
[240]	τὸν ἴσον χρόνον συνόντα μὴ	οὐχὶ	ἐπ᾽ ἔσχατον ἐλθεῖν ἀηδίας ~ὁρῶντι
[234]	δοκῶ γάρ σοι παίζειν καὶ	οὐχὶ	ἐσπουδακέναι; ~(Φαῖδρος) ~μηδαμῶς, ὦ Σώκρατες,
[270]	ποιεῖν αὐτὸ ~πέφυκεν ἢ τῷ	τί	παθεῖν ὑπὸ τοῦ; ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει,
[270]	τοῦτ᾽ ἰδεῖν ἐφ᾽ ἑκάστου, τῷ	τί	ποιεῖν αὐτὸ ~πέφυκεν ἢ τῷ