Pages
[242]	τινὶ ῥηθῆναι. ~(Φαῖδρος) οὐ πόλεμόν	γε	ἀγγέλλεις. ἀλλὰ πῶς δὴ καὶ
[252]	δὲ μή· ὅμως δὲ ἥ	γε	αἰτία καὶ τὸ πάθος ~τῶν
[247]	ὧδε τολμητέον γὰρ οὖν τό	γε	ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλως ~τε καὶ
[260]	ὦ Σώκρατες, εἴη. ~(Σωκράτης) ~οὔπω	γε·	ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σπουδῇ σε
[240]	συνουσία ἔχει. ~καὶ μὴν τό	γε	ἀναγκαῖον αὖ βαρὺ παντὶ περὶ
[278]	ἐμμελεστέρως ἔχοι. ~(Φαῖδρος) καὶ οὐδέν	γε	ἀπὸ τρόπου. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν αὖ
[245]	λέγειν ~καλὰ ἔργα. ὥστε τοῦτό	γε	αὐτὸ μὴ φοβώμεθα, μηδέ τις
[266]	οἶμαι καὶ ἐπιπίστωσιν λέγειν τόν	γε	βέλτιστον ~λογοδαίδαλον Βυζάντιον ἄνδρα. ~(Φαῖδρος)
[228]	ὄντα ~ἀπομνημονεύσειν ἀξίως ἐκείνου; πολλοῦ	γε	δέω· καίτοι ἐβουλόμην γ᾽ ἂν
[262]	ἐν τοῖς ὀλίγον. ~(Σωκράτης) ~ἀλλά	γε	δὴ κατὰ σμικρὸν μεταβαίνων μᾶλλον
[277]	μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος) ἔδοξέ	γε	δή· πάλιν δὲ ὑπόμνησόν με
[268]	μάλα ἐρρωμένην, ὦ Σώκρατες, ἔν	γε	δὴ πλήθους συνόδοις. ~(Σωκράτης) ~ἔχει
[242]	θεόν τινα ἡγῇ; ~(Φαῖδρος) λέγεταί	γε	δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ τι ὑπό
[253]	ἀληθῶς ἐρώντων καὶ ~τελετή, ἐάν	γε	διαπράξωνται ὃ προθυμοῦνται ᾗ λέγω,
[263]	ἀρχὴν αὐτοῦ; ~(Φαῖδρος) εἰ σοί	γε	δοκεῖ· ὃ μέντοι ζητεῖς οὐκ
[265]	~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~μανίας δέ	γε	εἴδη δύο, τὴν μὲν ὑπὸ
[235]	συγχωρητέον χάριν σήν, ~ἐπεὶ ἐμέ	γε	ἔλαθεν ὑπὸ τῆς ἐμῆς (οὐδενίας·
[235]	χείρω. ὅτι μὲν οὖν παρά	γε	ἐμαυτοῦ οὐδὲν αὐτῶν ~ἐννενόηκα, εὖ
[277]	γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης) ~ὁ δέ	γε	ἐν μὲν τῷ γεγραμμένῳ λόγῳ
[258]	ὅτι συγγράφει; ~(Φαῖδρος) ~οὔκουν εἰκός	γε	ἐξ ὧν σὺ λέγεις· καὶ
[260]	ἔσπειρε θερίζειν; ~(Φαῖδρος) οὐ πάνυ	γε	ἐπιεικῆ. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν, ὦ
[264]	σὺ ἄχθῃ, ἐάσωμεν καίτοι συχνά	γε	ἔχειν μοι δοκεῖ ~παραδείγματα πρὸς
[268]	εἰπεῖν; ~(Φαῖδρος) ~τί δ᾽ ἄλλο	γε	ἢ ἐρέσθαι εἰ προσεπίσταται καὶ
[230]	~(Σωκράτης) ~νὴ τὴν Ἥραν, καλή	γε	ἡ καταγωγή. ἥ τε γὰρ
[240]	τε καὶ ἐπιτηδευμάτων, οἷς τό	γε	~καθ᾽ ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι ὑπάρχει·
[257]	τε καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων, οἵ	γε	καὶ ἐπειδάν τινα γράφωσι λόγον,
[267]	~(Σωκράτης) ~τί μήν; καὶ ἔλεγχόν	γε	καὶ ἐπεξέλεγχον ὡς ποιητέον ἐν
[240]	φιλίαν παρέχεται ἀλλ᾽ ὅμως κόρον	γε	καὶ ἡ τούτων συνουσία ἔχει.
[259]	οὐχ ὑπάρχειν δεῖ τοῖς εὖ	γε	καὶ καλῶς ῥηθησομένοις τὴν τοῦ
[275]	οὐκ ἐπίσταται λέγειν ~οἷς δεῖ	γε	καὶ μή. πλημμελούμενος δὲ καὶ
[267]	λόγων τέχνης πέρι. ~(Φαῖδρος) σμικρά	γε	καὶ οὐκ ἄξια λέγειν. ~(Σωκράτης)
[244]	~ἀνθρώπων γιγνομένης. ἀλλὰ μὴν νόσων	γε	καὶ πόνων τῶν μεγίστων, ἃ
[242]	δή. ~(Σωκράτης) ~οὔ τι ὑπό	γε	Λυσίου, οὐδὲ ὑπὸ τοῦ σοῦ
[241]	ὁ λόγος. ~(Φαῖδρος) ~καίτοι ᾤμην	γε	μεσοῦν αὐτόν, καὶ ἐρεῖν τὰ
[267]	ἄλλα πολλὰ καὶ καλά. τῶν	γε	μὴν οἰκτρογόων ἐπὶ ~γῆρας καὶ
[249]	εἰς ἄνθρωπον. οὐ ~γὰρ ἥ	γε	μήποτε ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν εἰς
[264]	πολλοῦ δεῖν ἔοικε ποιεῖν ὅδε	γε	ὃ ζητοῦμεν, ὃς οὐδὲ ἀπ᾽
[268]	~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ οὐκ ἂν ἀγροίκως	γε	οἶμαι λοιδορήσειαν, ἀλλ᾽ ὥσπερ ἂν
[263]	ὁ τοῦτο λαβών. ~(Σωκράτης) ~ἔπειτά	γε	οἶμαι πρὸς ἑκάστῳ γιγνόμενον μὴ
[264]	ἀκριβῶς διιδεῖν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ τόδε	γε	οἶμαί σε φάναι ἄν, δεῖν
[261]	πέρι, καὶ οὐδὲν ἐντιμότερον τό	γε	ὀρθὸν ~περὶ σπουδαῖα ἢ περὶ
[258]	~(Φαῖδρος) καὶ μάλα. ~(Σωκράτης) ~δῆλόν	γε	ὅτι οὐχ ὡς ὑπερφρονοῦντες τοῦ
[271]	μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον δέ	γε,	ὅτῳ τί ποιεῖν ἢ παθεῖν
[272]	λύκου εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) καὶ σύ	γε	οὕτω ποίει. ~(Σωκράτης) ~φασὶ τοίνυν
[277]	~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν τοῦτό	γε	οὕτω πως ἐφάνη. ~(Σωκράτης) ~τί
[239]	ἐπιτροπεία παρέξεται. ~σαφὲς δὴ τοῦτό	γε	παντὶ μέν, μάλιστα δὲ τῷ
[262]	καὶ ἐντέχνων εἶναι; ~(Φαῖδρος) ~πάντων	γέ	που μάλιστα, ὡς νῦν γε
[228]	ἀπὸ τοῦ ~πρώτου. ~(Σωκράτης) ~δείξας	γε	πρῶτον, ὦ φιλότης, τί ἄρα
[228]	ἀφήσειν πρὶν ἂν εἴπω ἁμῶς	γέ	πως. ~(Σωκράτης) πάνυ γάρ σοι
[228]	ὦ Σώκρατες, παντὸς μᾶλλον τά	γε	ῥήματα ~οὐκ ἐξέμαθον· τὴν μέντοι
[268]	λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἐῶμεν δὴ τά	γε	σμικρά· ταῦτα δὲ ὑπ᾽ αὐγὰς
[227]	~καὶ μήν, ὦ Σώκρατες, προσήκουσα	γέ	σοι ἡ ἀκοή· ὁ γάρ
[242]	εἴη δεινότερος; ~(Φαῖδρος) οὐδείς, εἴ	γε	σὺ ἀληθῆ λέγεις. ~(Σωκράτης) τί
[261]	αὖ καὶ φερόμενα; ~(Φαῖδρος) μάλα	γε.	~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα μόνον περὶ
[276]	τὰ ἑαυτοῦ σπέρματα; ~(Φαῖδρος) ἥκιστά	γε.	~(Σωκράτης) ~οὐκ ἄρα σπουδῇ αὐτὰ
[268]	οὐ τὰ ἁρμονικά. ~(Φαῖδρος) ὀρθότατά	γε.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν καὶ ὁ Σοφοκλῆς
[265]	εἰωθότων νομίμων γιγνομένην. ~(Φαῖδρος) πάνυ	γε.	~(Σωκράτης) ~τῆς δὲ θείας τεττάρων
[236]	~(Σωκράτης) ~οὐδὲν ἔτι, ἐπειδὴ σύ	γε	ταῦτα ὀμώμοκας. πῶς γὰρ ἂν
[273]	ταῦτα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ μὴν τόν	γε	Τεισίαν αὐτὸν πεπάτηκας ἀκριβῶς· εἰπέτω
[270]	ἀλλ᾽ οὐ μὴν ~ἀπεικαστέον τόν	γε	τέχνῃ μετιόντα ὁτιοῦν τυφλῷ οὐδὲ
[242]	δή τοι, ὦ ἑταῖρε, μαντικόν	γέ	~τι καὶ ἡ ψυχή· ἐμὲ
[262]	~(Σωκράτης) ~καὶ μὴν κατὰ τύχην	γέ	τινα, ὡς ἔοικεν, ἐρρηθήτην (τὼ
[267]	μέντοι τοιαῦτ᾽ ἄττα; ~(Σωκράτης) ~ὀρθοέπειά	γέ	τις, ὦ παῖ, καὶ ἄλλα
[258]	δῆλον, ὅτι οὐκ αἰσχρὸν αὐτό	γε	τὸ γράφειν λόγους. ~(Φαῖδρος) τί
[246]	τρέφεταί τε ~καὶ αὔξεται μάλιστά	γε	τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ
[264]	Φαῖδρε, ~φίλη κεφαλή; ~(Φαῖδρος) ἔστιν	γέ	τοι δή, ὦ Σώκρατες, τελευτή,
[243]	Δί᾽ ὦ Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτόν	γε	τοίνυν ἔγωγε αἰσχυνόμενος, καὶ αὐτὸν
[263]	οὖν οὐ παντὶ δῆλον τό	γε	τοιόνδε, ὡς περὶ μὲν ἔνια
[269]	~ἀλλὰ μήν, ὦ Σώκρατες, κινδυνεύει	γε	τοιοῦτόν τι εἶναι τὸ τῆς
[272]	πέρι πραγμάτων, ἢ καὶ ~ἀνθρώπων	γε	τοιούτων φύσει ὄντων ἢ τροφῇ,
[243]	σοφώτερος ἐκείνων γενήσομαι κατ᾽ αὐτό	γε	τοῦτο· πρὶν γάρ τι παθεῖν
[230]	ῥεῖ μάλα ψυχροῦ ὕδατος, ὥστε	γε	τῷ ποδὶ τεκμήρασθαι. Νυμφῶν ~τέ
[242]	αὐτὸν λέγοντα ἢ ἄλλους ἑνί	γέ	τῳ τρόπῳ προσαναγκάζοντα ~Σιμμίαν Θηβαῖον
[270]	~φύσεως; ~(Φαῖδρος) ~εἰ μὲν Ἱπποκράτει	γε	τῷ τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ τι
[244]	~μαντικὴν ἐκάλεσαν. ἐπεὶ καὶ τήν	γε	τῶν ἐμφρόνων, ζήτησιν τοῦ μέλλοντος
[266]	τέχνης ~γεγραμμένοις. ~(Σωκράτης) ~(καὶ) καλῶς	γε	ὑπέμνησας. προοίμιον μὲν οἶμαι πρῶτον
[272]	Σώκρατες, ἄλλως· καίτοι οὐ σμικρόν	γε	φαίνεται ἔργον. ~(Σωκράτης) ~ἀληθῆ λέγεις.
[259]	~(Σωκράτης) ~οὐ μὲν δὴ πρέπει	γε	φιλόμουσον ἄνδρα τῶν τοιούτων ἀνήκοον
[262]	γέ που μάλιστα, ὡς νῦν	γε	ψιλῶς πως λέγομεν, οὐκ ἔχοντες
[230]	φίλε Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ	γε,	ὦ θαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις φαίνῃ.
[267]	~βραχέων ἀλλὰ μετρίων. ~(Φαῖδρος) σοφώτατά	γε,	ὦ Πρόδικε. ~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν δὲ
[273]	ἅπασαν τέχνην πορίζειν. ~(Φαῖδρος) ~αὐτά	γε,	ὦ Σώκρατες, διελήλυθας ἃ λέγουσιν
[242]	τι μεῖζον ἀναγκασθῆναι. ~(Φαῖδρος) ~μήπω	γε,	ὦ Σώκρατες, πρὶν ἂν τὸ
[266]	ἇνδρες, οὐ μὲν δὴ ἐπιστήμονές	γε	ὧν ἐρωτᾷς. ἀλλὰ τοῦτο μὲν
[258]	ἕνεκα; οὐ γάρ που ἐκείνων	γε	ὧν προλυπηθῆναι δεῖ ἢ μηδὲ
[263]	λόγου. ~(Φαῖδρος) νὴ Δία ἀμηχάνως	γε	ὡς σφόδρα. ~(Σωκράτης) ~φεῦ, ὅσῳ
[229]	τε καὶ τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης)	πρόαγε	δή, καὶ σκόπει ἅμα ὅπου
[227]	καὶ Λυσίου διατριβὴν ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος)	πρόαγε	δή. ~(Σωκράτης) λέγοις ἄν. ~(Φαῖδρος)
[271]	ὅσον ἐνδέχεται, λέγειν ἐθέλω. ~(Φαῖδρος)	λέγε	δή. ~(Σωκράτης) ~ἐπειδὴ λόγου δύναμις
[237]	εἴην τοιαύτης θοίνης ~ἀπέχεσθαι; ~(Φαῖδρος)	λέγε	δή. ~(Σωκράτης) οἶσθ᾽ οὖν ὡς
[263]	ζητεῖς οὐκ ἔστ᾽ αὐτόθι. ~(Σωκράτης)	λέγε,	ἵνα ἀκούσω αὐτοῦ ἐκείνου. ~(Φαῖδρος)
[237]	σὲ ~ὑπ᾽ αἰσχύνης διαπορῶμαι. ~(Φαῖδρος)	λέγε	μόνον, τὰ δ᾽ ἄλλα ὅπως
[274]	ἤρου· ἀλλ᾽ ἃ φῂς ἀκηκοέναι	λέγε.	~(Σωκράτης) ἤκουσα τοίνυν περὶ Ναύκρατιν
[243]	ἂν ᾖς ὃς εἶ. ~(Φαῖδρος)	λέγε	τοίνυν θαρρῶν. ~(Σωκράτης) ~ποῦ δή
[274]	ἐξ ἐκείνων γιγνόμενα. ~(Φαῖδρος) ~παγκάλως	ἔμοιγε	δοκεῖ λέγεσθαι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ
[269]	διδάσκουσίν τε καὶ γράφουσιν, καὶ	ἔμοιγε	δοκεῖς ἀληθῆ ~εἰρηκέναι· ἀλλὰ δὴ
[266]	τοῦτο μὲν τὸ ~εἶδος ὀρθῶς	ἔμοιγε	δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν· τὸ
[230]	ὑπερορίαν ἀποδημεῖς, οὔτ᾽ ἔξω τείχους	ἔμοιγε	δοκεῖς τὸ παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης)
[278]	μὲν σοφόν, ὦ Φαῖδρε, καλεῖν	ἔμοιγε	μέγα εἶναι δοκεῖ καὶ θεῷ
[265]	παίδων ἔφορον. ~(Φαῖδρος) καὶ μάλα	ἔμοιγε	οὐκ ἀηδῶς ἀκοῦσαι. ~(Σωκράτης) ~τόδε
[258]	ἢ λόγος ~συγγεγραμμένος; ~(Φαῖδρος) οὐκ	ἔμοιγε.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἐὰν μὲν οὗτος
[251]	ἃ πάλαι ὑπὸ σκληρότητος συμμεμυκότα	εἶργε	μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης δὲ τῆς
[243]	Σώκρατες. ~(Σωκράτης) ~τοῦτόν γε τοίνυν	ἔγωγε	αἰσχυνόμενος, καὶ αὐτὸν τὸν ἔρωτα
[266]	ἀληθέστατα λέγεις. ~(Σωκράτης) ~τούτων δὴ	ἔγωγε	αὐτός τε ἐραστής, ὦ Φαῖδρε,
[278]	γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν	ἔγωγε	βούλομαί τε καὶ εὔχομαι ἃ
[262]	~τὸ γέρας· οὐ γάρ που	ἔγωγε	τέχνης τινὸς τοῦ λέγειν μέτοχος.
[261]	~(Φαῖδρος) ~καὶ ναὶ μὰ Δί᾽	ἔγωγε	τῶν Νέστορος, εἰ μὴ Γοργίαν
[262]	λόγοις παράγοι τοὺς ~ἀκούοντας. καὶ	ἔγωγε,	ὦ Φαῖδρε, αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους
[245]	πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. ~(ἀρχὴ	δὲ	ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἀνάγκη
[245]	ἂν ἔτι ἀρχὴ γίγνοιτο. ~ἐπειδὴ	δὲ	ἀγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸ
[248]	ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι· ~ὅταν	δὲ	ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ, καί
[249]	βίον τελευτήσωσιν, κρίσεως ἔτυχον, κριθεῖσαι	δὲ	αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ
[246]	~ἐχέτω τε καὶ λεγέσθω· τὴν	δὲ	αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν ἀποβολῆς,
[229]	~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή· τὸ	δὲ	αἴτιον, ὦ φίλε, τούτου τόδε.
[267]	~μήκη περὶ πάντων ἀνηῦρον; ταῦτα	δὲ	ἀκούων ποτέ μου Πρόδικος ἐγέλασεν,
[227]	τῶν καλῶν, οὐχ ὑπ᾽ ἐραστοῦ	δέ,	ἀλλ᾽ αὐτὸ δὴ τοῦτο καὶ
[236]	ὅτι ἐπεθύμει μὲν λέγειν, ἐθρύπτετο	δέ·	ἀλλὰ ~διανοήθητι ὅτι ἐντεῦθεν οὐκ
[247]	εὐήνια ὄντα ~ῥᾳδίως πορεύεται, τὰ	δὲ	ἄλλα μόγις· βρίθει γὰρ ὁ
[249]	πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ	δὲ	ἄλλαι, ὅταν τὸν ~πρῶτον βίον
[248]	οὗτος μὲν θεῶν βίος· αἱ	δὲ	ἄλλαι ψυχαί, ἡ μὲν ἄριστα
[232]	μὴ συνέσει κρείττους γένωνται· τῶν	δὲ	ἄλλο τι κεκτημένων ~(ἀγαθὸν τὴν
[276]	~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς· ὅταν	δὲ>	ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις
[278]	ψυχαῖς κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν· τοὺς	~δὲ	ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος δὲ
[247]	ἐν θεῶν οἴκῳ μόνη· ~τῶν	δὲ	ἄλλων ὅσοι ἐν τῷ τῶν
[242]	~Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαιρῶ λόγου· τῶν	δὲ	ἄλλων πάμπολυ κρατεῖς καὶ νῦν
[238]	τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας	δὲ	ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς καὶ
[239]	~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων	δὲ	ἀμαθὴς σοφοῦ, δειλὸς ἀνδρείου, ~ἀδύνατος
[249]	δίκην ~βλέπων ἄνω, τῶν κάτω	δὲ	ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς
[234]	μὲν ἀπ᾽ ~αὐτοῦ μηδεμίαν, ὠφελίαν	δὲ	ἀμφοῖν γίγνεσθαι. ἐγὼ μὲν οὖν
[251]	ἔχουσα τοῦ καλοῦ γέγηθεν. ἐκ	δὲ	ἀμφοτέρων ~μεμειγμένων ἀδημονεῖ τε τῇ
[270]	καὶ ἄλλον δυνατοὶ ~ποιεῖν, ἔπειτα	δέ,	ἂν μὲν ἁπλοῦν ᾖ, σκοπεῖν
[241]	μεταπεσόντος, ἵεται φυγῇ μεταβαλών· ὁ	δὲ	ἀναγκάζεται ~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ ἐπιθεάζων,
[239]	καὶ ἱδρώτων ξηρῶν ~ἄπειρον, ἔμπειρον	δὲ	ἁπαλῆς καὶ ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις
[236]	δ᾽ ἐγὼ καὶ νεώτερος, ἐκ	δὲ	~ἁπάντων τούτων σύνες ὅ τοι
[275]	σημαίνει μόνον ταὐτὸν ἀεί. ~ὅταν	δὲ	ἅπαξ (γραφῇ, κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ
[271]	ἀνάγκης ἡ μὲν πείθεται, ἡ	δὲ	ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος) κάλλιστα γοῦν ἄν,
[255]	ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης, ὅταν	δὲ	ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ
[277]	καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς	δὲ	~ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνατὸν τέχνῃ
[245]	(τῶν παρόντων κακῶν ~εὑρομένη. τρίτη	δὲ	ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή τε καὶ
[256]	ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία· ἡ	δὲ	~ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντος οἰκειότης,
[245]	ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν ἐπιπέμπεται. ἡμῖν	δὲ	ἀποδεικτέον αὖ ~τοὐναντίον, ὡς ἐπ᾽
[245]	καὶ ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ	δὲ	ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος.
[253]	πάντα δρῶσιν τὰ αὐτά. οἱ	δὲ	Ἀπόλλωνός τε καὶ ~ἑκάστου τῶν
[255]	ἐνέπλησεν. ἐρᾷ ~μὲν οὖν, ὅτου	δὲ	ἀπορεῖ· καὶ οὔθ᾽ ὅτι πέπονθεν
[254]	δὲ ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε	δὲ	ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης
[252]	τὸ τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος· ὅσοι	δὲ	Ἄρεώς τε θεραπευταὶ καὶ μετ᾽
[251]	παρὰ φύσιν ἡδονὴν ~διώκων· ὁ	δὲ	ἀρτιτελής, ὁ τῶν τότε πολυθεάμων,
[256]	ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ	δέ,	ἅτε οὐ πάσῃ ~δεδογμένα τῇ
[247]	τῷ τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας	δὲ	αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά, αἱ
[247]	τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης	δὲ	αὐτῆς ὁ ἡνίοχος πρὸς ~τὴν
[235]	μηδ᾽ ἂν κελεύω εἴπῃς, τοῦτο	δὲ	αὐτὸ ὃ λέγεις ποίησον· τῶν
[255]	~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ	δὲ	αὐτὸν καὶ οἴεται οὐκ ἔρωτα
[269]	~τούτων, ταύτῃ ἀτελὴς ἔσῃ. ὅσον	δὲ	αὐτοῦ τέχνη, οὐχ ᾗ Λυσίας
[265]	Μουσῶν δ᾽ αὖ ποιητικήν, τετάρτην	~δὲ	ἀφροδίτης καὶ Ἔρωτος, ἐρωτικὴν μανίαν
[254]	οὔτε μάστιγος ἔτι ἐντρέπεται, σκιρτῶν	δὲ	~βίᾳ φέρεται, καὶ πάντα πράγματα
[239]	ὢν τῷ μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ	δὲ	βλαβερώτατος ἂν ~εἴη. τὰ μὲν
[241]	τὴν τοῦ ~σώματος ἕξιν, πολὺ	δὲ	βλαβερωτάτῳ πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς
[234]	ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν· δεῖ	δὲ	βλάβην μὲν ἀπ᾽ ~αὐτοῦ μηδεμίαν,
[261]	αὐτοῖς τοτὲ μὲν ~δίκαιον, ὅταν	δὲ	βούληται, ἄδικον; ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[244]	δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο, ~σωφρονοῦσαι	δὲ	βραχέα ἢ οὐδέν· καὶ ἐὰν
[275]	ἐθέλῃς λόγους ποιεῖς. ~(Σωκράτης) ~οἱ	δέ	γ᾽ ὦ φίλε, ἐν τῷ
[265]	γάρ; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~μανίας	δέ	γε εἴδη δύο, τὴν μὲν
[277]	οὐ γὰρ οὖν. ~(Σωκράτης) ~ὁ	δέ	γε ἐν μὲν τῷ γεγραμμένῳ
[271]	παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) δεύτερον	δέ	γε, ὅτῳ τί ποιεῖν ἢ
[230]	ὦ φίλε Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ	δέ	γε, ὦ θαυμάσιε, ἀτοπώτατός τις
[267]	χάριν σοφὸς γὰρ ἁνήρ. Τεισίαν	δὲ	Γοργίαν τε ~ἐάσομεν εὕδειν, οἳ
[276]	σπερεῖ τε ~καὶ γράψει, ὅταν	(δὲ)	γράφῃ, ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος,
[271]	ῥήματα εἰπεῖν οὐκ εὐπετές· ὡς	δὲ	δεῖ γράφειν, εἰ μέλλει τεχνικῶς
[229]	τὰ τοιαῦτα χαρίεντα ~ἡγοῦμαι, λίαν	δὲ	δεινοῦ καὶ ἐπιπόνου καὶ οὐ
[266]	καὶ ὁμώνυμα πέφυκε, σκαιά, τὰ	δὲ	δεξιὰ ~κληθέντα, οὕτω καὶ τὸ
[248]	μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν	δὲ	δευτέραν εἰς ~βασιλέως ἐννόμου ἢ
[248]	εἶδεν, τὰ δ᾽ οὔ. αἱ	δὲ	δὴ ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι
[245]	ἡ τοιαύτη μανία δίδοται· ~ἡ	δὲ	δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν
[256]	μανία ~δυνατὴ πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν	δὲ	δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ
[271]	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον	δὲ	δὴ διαταξάμενος τὰ λόγων τε
[266]	τέχνης; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον	δὲ	δὴ διήγησίν τινα μαρτυρίας τ᾽
[240]	ἡδονῆς ~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ	δὲ	δὴ ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον ἢ
[253]	ἔτι ἡμῖν ταῦτα μενέτω. ~τῶν	δὲ	δὴ ἵππων ὁ μέν, φαμέν,
[253]	φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται	δὲ	δὴ ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ.
[271]	οἱ δὲ τοιοίδε γίγνονται· τούτων	δὲ	δὴ οὕτω διῃρημένων, ~λόγων αὖ
[238]	τῇ ἀρχῇ ~ὕβρις ἐπωνομάσθη. ὕβρις	δὲ	δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ καὶ
[238]	εἴρηταί τε καὶ ὥρισται, ~βλέποντες	δὲ	δὴ πρὸς αὐτὸ (τὰ λοιπὰ
[247]	ἔξω θείου χοροῦ ἵσταται. ὅταν	δὲ	~δὴ πρὸς δαῖτα καὶ ἐπὶ
[267]	ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ	δὲ	δὴ τέλος τῶν λόγων κοινῇ
[242]	ᾔσθημαι τὸ ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις	δὲ	δὴ τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν, ὦ
[259]	ἂν δοῖεν ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος) ἔχουσι	δὲ	δὴ τί τοῦτο; ἀνήκοος γάρ,
[249]	θεὸς ὢν θεῖός ἐστιν. τοῖς	δὲ	~δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς
[256]	ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες	δὲ	δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ ἐλαφροὶ γεγονότες
[241]	ὅσα αὖ ἔχει ἀγαθά· νῦν	δὲ	δή, ὦ Σώκρατες, τί ~ἀποπαύῃ;
[276]	ᾗ λέγεις ποιοῖ. ~(Σωκράτης) ~τὸν	δὲ	δικαίων τε καὶ καλῶν καὶ
[254]	ἐν ἁγνῷ βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα	δὲ	ἔδεισέ τε καὶ σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν
[231]	αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι. ἔτι	δὲ	εἰ διὰ τοῦτο ἄξιον (τοὺς
[233]	ἀλλ᾽ ἐξ ~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων. ~ἔτι	δὲ	εἰ χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα
[253]	~μὲν δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν	δὲ	εἶδος (τρίτον, καὶ νῦν ἔτι
[271]	τότε ἤκουεν λόγων συνών. ὅταν	~δὲ	εἰπεῖν τε ἱκανῶς ἔχῃ οἷος
[250]	(εἰς τόδε τὸ ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι	δὲ	ἐκ ~τῶνδε ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον
[269]	σφισιν τελέως ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι, τὸ	δὲ	ἕκαστα τούτων πιθανῶς λέγειν τε
[255]	ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ	δὲ	ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ,
[256]	μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον	δὲ	ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν (διά τε τοῦ
[233]	μὲν ἀκουσίων συγγνώμην ἔχων, ~τὰ	δὲ	ἑκούσια πειρώμενος ἀποτρέπειν· ταῦτα γάρ
[228]	δὴ οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν	δὲ	ἔμελλε καὶ ~εἰ μή τις
[237]	~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου. τούτω	δὲ	ἐν ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον,
[255]	πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει, ὥσπερ	δὲ	ἐν ~κατόπτρῳ ἐν τῷ ἐρῶντι
[270]	μὲν ἐν τῇ ἑτέρᾳ, ψυχῆς	δὲ	ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ μέλλεις,
[245]	ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ	δὲ	ἔνδοθεν αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον,
[258]	τοῦ θεάτρου ὁ ποιητής· ἐὰν	~δὲ	ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος γένηται λογογραφίας
[246]	εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ	δὲ	ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε καὶ ἐλάττονος·
[228]	ἐπαναλαμβάνων ἐκέλευέν οἱ λέγειν, ὁ	δὲ	ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ δὲ οὐδὲ
[274]	πολὺς ἂν εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ	δὲ	ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἦν, τοῦτο
[237]	ἔμφυτος οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν, ἄλλη	δὲ	ἐπίκτητος ~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου.
[247]	δικαιοσύνην, καθορᾷ δὲ σωφροσύνην, καθορᾷ	δὲ	~ἐπιστήμην, οὐχ ᾗ γένεσις πρόσεστιν,
[240]	ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι ὑπάρχει· παιδικοῖς	δὲ	ἐραστὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ ~καὶ
[259]	~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ	δὲ	Ἐρατοῖ τοὺς ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς,
[276]	ὅτε καὶ ποιοῖ· ἐφ᾽ οἷς	δὲ	ἐσπούδακεν, ~τῇ γεωργικῇ χρώμενος ἂν
[251]	τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται, θερμανθέντος	δὲ	ἐτάκη τὰ περὶ τὴν ~ἔκφυσιν,
[238]	σχεδὸν μὲν ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν	δὲ	ἢ μὴ λεχθὲν πάντως σαφέστερον·
[278]	καὶ θεῷ μόνῳ πρέπειν· τὸ	~δὲ	ἢ φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν τι
[237]	τοτὲ μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε	δὲ	ἡ ἑτέρα κρατεῖ. δόξης μὲν
[239]	ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη. τοῦτο	δὲ	ἡ θεία φιλοσοφία τυγχάνει ~ὄν,
[252]	πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ μή· ὅμως	δὲ	ἥ γε αἰτία καὶ τὸ
[255]	τοῦτο ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα, ~προϊόντος	δὲ	ἤδη τοῦ χρόνου ἥ τε
[274]	διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις· ὁ	δὲ	ἤρετο ἥντινα ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν,
[237]	δὲ μειρακίσκος, μάλα καλός· τούτῳ	δὲ	ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί. εἷς
[265]	~(Φαῖδρος) πάνυ γε. ~(Σωκράτης) ~τῆς	δὲ	θείας τεττάρων θεῶν τέτταρα μέρη
[246]	σῶμα τοῦ θείου (ψυχή) τὸ	δὲ	~θεῖον (καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ
[247]	αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά, αἱ	δὲ	θεωροῦσι τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ.
[276]	μὲν αὑτοῖς λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων	δὲ	ἱκανῶς τἀληθῆ διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν
[260]	πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον, ἄμφω	δὲ	ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι τυγχάνοιμι
[269]	ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰκός ἴσως	δὲ	καὶ ~ἀναγκαῖον ἔχειν ὥσπερ τἆλλα·
[250]	ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα	δὲ	καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ καὶ
[256]	ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν	δὲ	καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν
[233]	μὲν δεδιότες μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ	δὲ	(καὶ αὐτοὶ χεῖρον διὰ τὴν
[251]	τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος· ἰδοῦσα	δὲ	~καὶ ἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε μὲν
[252]	ἀπολλυμένης παρ᾽ οὐδὲν τίθεται, ~νομίμων	δὲ	καὶ εὐσχημόνων, οἷς πρὸ τοῦ
[238]	ἡδὺ τὸ μὴ ἀντιτεῖνον, κρεῖττον	δὲ	καὶ ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε δὴ
[246]	τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ	δὲ	καὶ κακῷ καὶ τοῖς ~ἐναντίοις
[255]	μὴ φίλον ἀγαθῷ εἶναι. προσεμένου	δὲ	καὶ λόγον καὶ ὁμιλίαν δεξαμένου,
[243]	οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι· συμβουλεύω	δὲ	καὶ Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα γράψαι
[228]	σε πάνυ μὲν φιλῶ, παρόντος	δὲ	καὶ Λυσίου, ἐμαυτόν σοι ἐμμελετᾶν
[275]	τι, σεμνῶς πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν	δὲ	καὶ οἱ λόγοι· δόξαις μὲν
[262]	αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους θεούς· ἴσως	δὲ	καὶ οἱ ~τῶν Μουσῶν προφῆται
[275]	δεῖ γε καὶ μή. πλημμελούμενος	δὲ	καὶ οὐκ ἐν δίκῃ λοιδορηθεὶς
[261]	τε καὶ γράφεται τέχνῃ, λέγεται	δὲ	καὶ περὶ δημηγορίας· ἐπὶ πλέον
[233]	~παρέχει, ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας	δὲ	καὶ τὰ μὴ ἡδονῆς ἄξια
[234]	τοῦ αὐτοῦ πράγματος; ~(Σωκράτης) ~τί	δέ;	καὶ ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ
[257]	οὕτως ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ. ἴσως	δὲ	καὶ τὸν λοιδορούμενον ~αὐτῷ οἴει
[239]	ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται, ἥττω	δὲ	~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων
[267]	κατηγορίᾳ τε καὶ ~ἀπολογίᾳ. τὸν	δὲ	κάλλιστον Πάριον Εὐηνὸν ἐς μέσον
[250]	καὶ τἆλλα ὅσα ἐραστά· νῦν	δὲ	κάλλος μόνον ταύτην ἔσχε ~μοῖραν,
[250]	τότε νῦν μακρότερα εἴρηται· ~περὶ	δὲ	κάλλους, ὥσπερ εἴπομεν, ~(μετ᾽ ἐκείνων
[254]	τῆς τῶν ἀφροδισίων χάριτος. τὼ	δὲ	~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε,
[273]	ἐλέγχειν ὡς μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ	δὲ	καταχρήσασθαι (τῷ πῶς δ᾽ ἂν
[230]	τῷ τῶν τεττίγων χορῷ. πάντων	δὲ	κομψότατον τὸ ~τῆς πόας, ὅτι
[274]	τεκεῖν δυνατὸς τὰ τέχνης, ἄλλος	δὲ	~κρῖναι τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης
[251]	μὲν τὰ τότε συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν	δὲ	~λαβοῦσα κέντρων τε καὶ ὠδίνων
[276]	δυνατὸς μὲν ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων	δὲ	λέγειν τε καὶ σιγᾶν πρὸς
[228]	~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ προάγειν ἐκέλευε. δεομένου	δὲ	λέγειν τοῦ τῶν ~λόγων ἐραστοῦ,
[260]	~τέχνη ἀλλ᾽ ἄτεχνος τριβή· τοῦ	δὲ	λέγειν, φησὶν ὁ Λάκων, ἔτυμος
[253]	κακοῦ ~κακία, οὐ διείπομεν, νῦν	δὲ	λεκτέον. ὁ μὲν τοίνυν αὐτοῖν
[249]	~τῶν πολλῶν ὡς παρακινῶν, ἐνθουσιάζων	δὲ	λέληθεν τοὺς πολλούς. ~ἔστι δὴ
[254]	πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν, ὁ	δὲ	λήξας τῆς ὀδύνης, ~ἣν ὑπὸ
[270]	ὑγίειαν καὶ ῥώμην ἐμποιήσειν, τῇ	δὲ	λόγους τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις νομίμους
[242]	οὐδὲν ἂν κακὸν εἴη, τὼ	δὲ	λόγω τὼ νυνδὴ περὶ αὐτοῦ
[236]	νοσεῖν δώσω σοι ὑποτίθεσθαι, ~τῶν	δὲ	λοιπῶν ἕτερα πλείω καὶ πλείονος
[242]	~σημεῖόν μοι γίγνεσθαι ἐγένετο (ἀεὶ	δέ	με ἐπίσχει ὃ ἂν μέλλω
[240]	νήφοντος μὲν οὐκ ἀνεκτούς, εἰς	δὲ	μέθην ἰόντος πρὸς τῷ μὴ
[237]	~ἦν οὕτω δὴ παῖς, μᾶλλον	δὲ	μειρακίσκος, μάλα καλός· τούτῳ δὲ
[244]	τοῦ Πυθοκλέους, ~Μυρρινουσίου ἀνδρός· ὃν	δὲ	μέλλω λέγειν, Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου,
[250]	μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι	δὲ	μετ᾽ ἄλλου θεῶν, εἶδόν τε
[241]	~ἐρῶντι καὶ νοῦν ἔχοντι· εἰ	δὲ	μή, ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν
[236]	ἀλλὰ τὴν διάθεσιν ἐπαινετέον, τῶν	δὲ	μὴ ἀναγκαίων τε καὶ ~χαλεπῶν
[262]	μέλλοντα ἀπατήσειν μὲν ἄλλον, αὐτὸν	δὲ	μὴ ἀπατήσεσθαι, τὴν ~ὁμοιότητα τῶν
[262]	ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ἀξιῶ	δὲ	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[264]	ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ~ἀξιῶ	(δὲ	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[231]	ἡμῖν ~γενομένων τούτων ἀκήκοας· ~ἀξιῶ	δὲ	μὴ διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[232]	οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς	δὲ	μὴ ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν ὄντας,
[232]	ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς	δὲ	μὴ ἐρῶντας ~οὐδ᾽ αἰτιᾶσθαι διὰ
[232]	ἥξεις αὐτοῖς εἰς διαφοράν· ὅσοι	δὲ	μὴ ἐρῶντες ἔτυχον, ~ἀλλὰ δι᾽
[233]	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν, οἳ καὶ πρότερον
[234]	ὄντος κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος, τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς ~πώποτε τῶν
[231]	ἀποδεδωκέναι χάριν τοῖς ἐρωμένοις· τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν οὔτε τὴν τῶν
[273]	λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ	δὲ	μή, οἷς νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα,
[252]	δὴ ἔξεστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν	δὲ	μή· ὅμως δὲ ἥ γε
[245]	πᾶν τὸ γιγνόμενον γίγνεσθαι, ~αὐτὴν	δὲ	μηδ᾽ ἐξ ἑνός· εἰ γὰρ
[236]	ἀλλὰ καὶ δὴ λέγω· ὁ	δέ	μοι λόγος ὅρκος ἔσται. ὄμνυμι
[233]	ἢ ζηλοῦν αὐτοὺς προσήκει. ~ἐὰν	δέ	μοι πείθῃ, πρῶτον μὲν οὐ
[236]	ἐν τῷ στήθει ~ἔχειν. ἐσμὲν	δὲ	μόνω ἐν ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽
[259]	τῶν πρὶν μούσας γεγονέναι, γενομένων	δὲ	~Μουσῶν καὶ φανείσης ᾠδῆς οὕτως
[279]	ἐντὸς (εἶναί μοι φίλια. πλούσιον	δὲ	νομίζοιμι τὸν ~σοφόν· τὸ δὲ
[244]	~γίγνηται, οὕτω νομίσαντες ἔθεντο, οἱ	δὲ	νῦν ἀπειροκάλως τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες
[266]	(οὖν μέχρι τοῦδε διαλεκτικούς. τὰ	δὲ	νῦν παρὰ σοῦ τε καὶ
[235]	πεπληρῶσθαί με δίκην ἀγγείου. ὑπὸ	δὲ	~νωθείας αὖ καὶ αὐτὸ τοῦτο
[247]	ἕκαστος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ, ἕπεται	~δὲ	ὁ ἀεὶ ἐθέλων τε καὶ
[278]	~δὲ ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος	δὲ	ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ
[252]	~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ	δὲ	ὃ καλοῦσιν ἀκούσας εἰκότως διὰ
[231]	τὴν αὑτῶν εὖ ποιοῦσιν. ἔτι	δὲ	οἱ μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ
[235]	πάντα ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν· τοῦτο	δὲ	οἶμαι ~οὐδ᾽ ἂν τὸν φαυλότατον
[252]	εἰκότως διὰ ~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι	δὲ	οἶμαί τινες Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν
[256]	ἐρῶντι, εἰ δεηθείη ~τυχεῖν· ὁ	δὲ	ὁμόζυξ αὖ μετὰ τοῦ ἡνιόχου
[273]	τοῦ ἀληθοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον· ~τὰς	δὲ	ὁμοιότητας ἄρτι διήλθομεν ὅτι πανταχοῦ
[274]	ὃ δὴ καλοῦσιν Ἶβιν· αὐτῷ	δὲ	ὄνομα τῷ δαίμονι εἶναι ~Θεύθ.
[255]	δὲ ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως	δέ,	ὁρᾶν, ~ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι· καὶ
[249]	καὶ ~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν	δέ,	ὄρνιθος δίκην ~βλέπων ἄνω, τῶν
[259]	περὶ τὴν κρήνην εὕδειν· ἐὰν	δὲ	ὁρῶσι ~διαλεγομένους καὶ παραπλέοντάς σφας
[279]	μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν	δὲ	ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς (εἶναί
[258]	πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί	δέ;	ὅταν ἱκανὸς γένηται ῥήτωρ ἢ
[254]	δεινὰ καὶ παράνομα ~ἀναγκαζομένω· τελευτῶντε	δέ,	ὅταν μηδὲν ᾖ πέρας κακοῦ,
[250]	τῆς μνήμης ἱκανῶς ~πάρεστιν· αὗται	δέ,	ὅταν τι τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα
[237]	ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον, (ἔστι	δὲ	~ὅτε στασιάζετον· καὶ τοτὲ μὲν
[274]	ἥντινα ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν, διεξιόντος	δέ,	ὅτι καλῶς ἢ μὴ ~(καλῶς
[235]	οὕτως οὐκ ἔχω εἰπεῖν· δῆλον	δὲ	ὅτι τινῶν ἀκήκοα, ἤ που
[267]	γε, ὦ Πρόδικε. ~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν	δὲ	οὐ λέγομεν; οἶμαι γὰρ ἂν
[273]	~καθ᾽ ὅσον δυνατὸν ἀνθρώπῳ. ταῦτα	δὲ	οὐ μή ποτε κτήσηται ἄνευ
[235]	~μόνῳ τὸν νοῦν προσεῖχον, τοῦτο	δὲ	οὐδ᾽ ἂν> αὐτὸν ᾤμην Λυσίαν
[246]	θνητόν τ᾽ ἔσχεν ἐπωνυμίαν· ἀθάνατον	~δὲ	οὐδ᾽ ἐξ ἑνὸς λόγου λελογισμένου,
[228]	ὁ δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ	δὲ	οὐδὲ ταῦτα ἦν ἱκανά, ἀλλὰ
[261]	καὶ περὶ δημηγορίας· ἐπὶ πλέον	δὲ	οὐκ ~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἦ
[227]	σχολὴ προϊόντι ἀκούειν. ~(Σωκράτης) ~τί	δέ;	οὐκ ἂν οἴει με κατὰ
[231]	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· τοῖς	δὲ	οὐκ ἔστι χρόνος ἐν ᾧ
[266]	μὴ προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε, καλῶ	δὲ	(οὖν μέχρι τοῦδε διαλεκτικούς. τὰ
[246]	παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, ~πάντα	δὲ	οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις
[245]	τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο	δὲ	οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι οὔτε γίγνεσθαι δυνατόν,
[254]	μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ· ὁ	δὲ	οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος
[267]	ὧν δεῖ λόγων τέχνην· δεῖν	δὲ	οὔτε μακρῶν οὔτε ~βραχέων ἀλλὰ
[229]	τὸ τῆς Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ	δὲ	ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων καὶ Πηγάσων
[261]	ἐν ~Ἰλίῳ σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν	δὲ	Παλαμήδους ἀνήκοος γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ
[238]	ὡς ἥδιστον ἑαυτῷ ~παρασκευάζειν· νοσοῦντι	δὲ	πᾶν ἡδὺ τὸ μὴ ἀντιτεῖνον,
[253]	δύνωνται καὶ αὐτοὶ μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες	δὲ	παρ᾽ ἑαυτῶν ἀνευρίσκειν (τὴν τοῦ
[239]	ἐνόντων ~(τῶν) μὲν ἥδεσθαι, τὰ	δὲ	παρασκευάζειν, ἢ στέρεσθαι τοῦ παραυτίκα
[232]	μὴ χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς	δὲ	~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει κρείττους γένωνται·
[274]	καὶ (γεωμετρίαν ~καὶ ἀστρονομίαν, ἔτι	δὲ	πεττείας τε καὶ κυβείας, καὶ
[245]	ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα γενήσεται. ἀθανάτου	δὲ	πεφασμένου τοῦ ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κινουμένου,
[246]	τῶν θεῶν ~γένος οἰκεῖ, κεκοινώνηκε	δέ	πῃ μάλιστα τῶν περὶ τὸ
[245]	ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς	δὲ	πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον ~ψυχῆς
[270]	τὸ παθεῖν ὑπὸ τοῦ, ἐὰν	δὲ	πλείω εἴδη ἔχῃ, ~ταῦτα ἀριθμησάμενον,
[260]	περὶ κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ, δόξας	δὲ	πλήθους μεμελετηκὼς πείσῃ κακὰ πράττειν
[251]	οὗ ἂν ᾖ ~μένειν, θεῖ	δὲ	ποθοῦσα ὅπου ἂν οἴηται ὄψεσθαι
[248]	ἡνιόχων πολλαὶ μὲν ~χωλεύονται, πολλαὶ	δὲ	πολλὰ πτερὰ θραύονται· πᾶσαι δὲ
[237]	ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς	δὲ	πολλοὺς λέληθεν ~ὅτι οὐκ ἴσασι
[248]	δὲ πολλὰ πτερὰ θραύονται· πᾶσαι	δὲ	πολὺν ἔχουσαι πόνον ~ἀτελεῖς τῆς
[270]	ὃ ~τοὺς λόγους προσοίσει· ἔσται	δέ	που ψυχὴ τοῦτο. ~(Φαῖδρος) τί
[273]	κεχαρισμένα μὲν λέγειν δύνασθαι, ~κεχαρισμένως	δὲ	πράττειν τὸ πᾶν εἰς δύναμιν.
[259]	τὸ εἶδος ἑκάστης τιμῆς· τῇ	δὲ	πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ καὶ τῇ μετ᾽
[229]	πολλῆς αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ	δὲ	πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή·
[227]	ὦ Σώκρατες, τοῦ Κεφάλου, πορεύομαι	δὲ	πρὸς περίπατον ~ἔξω τείχους· συχνὸν
[241]	βλαβερῷ μὲν πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ	δὲ	πρὸς τὴν τοῦ ~σώματος ἕξιν,
[238]	μὲν οὖν θεῷ μελήσει, ἡμῖν	δὲ	πρὸς τὸν παῖδα πάλιν τῷ
[246]	πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ, ἡ	δὲ	~πτερορρυήσασα φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ
[248]	~καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα	δὲ	πτερορρυήσῃ τε καὶ ἐπὶ τὴν
[256]	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες	δὲ	~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε
[252]	μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν, ~ἀθάνατοι	δὲ	Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην. ~τούτοις
[267]	τί δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~τὰ	δὲ	Πώλου πῶς φράσωμεν αὖ μουσεῖα
[266]	δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν· τὸ	δὲ	ῥητορικὸν δοκεῖ μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽
[278]	ἢ ἐν ᾠδῇ συντέθηκε, τρίτον	δὲ	Σόλωνι καὶ ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς
[232]	ἀμφοτέροις καταστῆναι τὴν (συμφοράν, ~προεμένου	δέ	σου ἃ περὶ πλείστου ποιῇ
[257]	εἶναι, ταῦτα ~γίγνεσθαι. τὸν λόγον	δέ	σου πάλαι θαυμάσας ἔχω, ὅσῳ
[242]	οὖν μάντις μέν, οὐ πάνυ	~δὲ	σπουδαῖος, ἀλλ᾽ ὥσπερ οἱ τὰ
[278]	τῷ ἑταίρῳ φράζε. ~(Φαῖδρος) τί	δὲ	σύ; πῶς ποιήσεις; οὐδὲ γὰρ
[227]	χρόνον καθήμενος ἐξ ἑωθινοῦ. τῷ	δὲ	σῷ καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος
[274]	ἢ λέγων; ~(Φαῖδρος) οὐδαμῶς· σὺ	δέ;	~(Σωκράτης) ~ἀκοήν γ᾽ ἔχω λέγειν
[246]	ζῷον, ἔχον μὲν ψυχήν, ἔχον	δὲ	σῶμα, τὸν ἀεὶ ~δὲ χρόνον
[266]	τι κοινῇ εἶδος ἐλαβέτην, ~ὥσπερ	(δὲ	σώματος ἐξ ἑνὸς διπλᾶ καὶ
[244]	δὴ ὁ μὲν μαίνεται, ὁ	δὲ	~σωφρονεῖ. εἰ μὲν γὰρ ἦν
[247]	καθορᾷ μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾷ	δὲ	σωφροσύνην, καθορᾷ δὲ ~ἐπιστήμην, οὐχ
[244]	εἶναι, καλῶς ἂν ἐλέγετο· νῦν	~δὲ	τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν
[264]	τὸν λόγον ποιεῖται. ~(Σωκράτης) ~τί	δὲ	τἆλλα; οὐ χύδην δοκεῖ βεβλῆσθαι
[254]	γῆν ἐρείσας ὀδύναις ἔδωκεν. ὅταν	δὲ	ταὐτὸν πολλάκις πάσχων ὁ ~πονηρὸς
[262]	τὴν ἀλήθειαν μὴ εἰδώς, δόξας	δὲ	τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά, ὡς ἔοικε,
[265]	μὲν ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος θέντες, Διονύσου	δὲ	τελεστικήν, Μουσῶν δ᾽ αὖ ποιητικήν,
[272]	ἢ διδάσκων ἢ γράφων, φῇ	δὲ	~τέχνῃ λέγειν, ὁ μὴ πειθόμενος
[247]	περιφορὰ εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν	δὲ	τῇ ~περιόδῳ καθορᾷ μὲν αὐτὴν
[256]	εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν	δὲ	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες
[246]	οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ	δὲ	τῆς ἰδέας αὐτῆς ὧδε λεκτέον.
[239]	μεγάλης αἴτιον εἶναι βλάβης, ~μεγίστης	δὲ	τῆς ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη.
[251]	συμμεμυκότα εἶργε μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης	δὲ	τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε καὶ
[275]	τι φρονοῦντας αὐτοὺς λέγειν, ἐὰν	~δέ	τι ἔρῃ τῶν λεγομένων βουλόμενος
[266]	σοί τε καὶ ἐμοί, λεκτέον	δὲ	τί μέντοι καὶ ἔστι τὸ
[265]	τῷ ὄντι παιδιᾷ πεπαῖσθαι· τούτων	δέ	τινων ἐκ ~τύχης ῥηθέντων δυοῖν
[279]	μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα, ἐπὶ ~μείζω	δέ	τις αὐτὸν ἄγοι ὁρμὴ θειοτέρα·
[237]	ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί. εἷς	δέ	τις αὐτῶν αἱμύλος ἦν, ὃς
[246]	ἣν ψυχῆς ~ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι	δέ	τις τοιάδε. ~πέφυκεν ἡ πτεροῦ
[253]	ἀγαθός, ὁ δ᾽ οὔ· ἀρετὴ	δὲ	τίς τοῦ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ
[236]	μὲν τὸ ~φρόνιμον ἐγκωμιάζειν, ~(τοῦ	δὲ	τὸ ἄφρον ψέγειν, ἀναγκαῖα γοῦν
[237]	ἐν ἀρχῇ τῆς ~σκέψεως, προελθόντες	δὲ	τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ
[252]	μόνον ~τῶν μεγίστων πόνων. τοῦτο	δὲ	τὸ πάθος, ὦ παῖ καλέ,
[232]	εἰς ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν, ἐὰν	δὲ	τὸ σεαυτοῦ σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων
[271]	ὅθεν οἱ μὲν τοιοίδε, οἱ	δὲ	τοιοίδε γίγνονται· τούτων δὲ δὴ
[271]	ἐς τὰ τοιάδε εὐπειθεῖς, οἱ	δὲ	τοιοίδε διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς· δεῖ
[243]	καὶ πρᾷος τὸ ἦθος, ~ἑτέρου	δὲ	τοιούτου ἐρῶν ἢ καὶ πρότερόν
[243]	ὦ φίλε, καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν	δὲ	τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς
[278]	βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν	δὲ	~τοῖς διδασκομένοις καὶ μαθήσεως χάριν
[275]	ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας	δὲ	τοῖς μαθηταῖς δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν
[263]	μὲν ἄρα τοῖς συμφωνοῦμεν, ἐν	δὲ	τοῖς οὔ. ~(Φαῖδρος) οὕτω. ~(Σωκράτης)
[269]	παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί	δὲ	τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα ἢ
[250]	τὸ τοῦ εἰκασθέντος γένος· ~κάλλος	δὲ	τότ᾽ ἦν ἰδεῖν λαμπρόν, ὅτε
[248]	μόγις ~καθορῶσα τὰ ὄντα· ἡ	δὲ	τοτὲ μὲν ἦρεν, τοτὲ δ᾽
[240]	βλαβερός τε καὶ ἀηδής, λήξας	δὲ	τοῦ ἔρωτος εἰς τὸν ἔπειτα
[254]	τὴν τῶν παιδικῶν ἀστράπτουσαν. ἰδόντος	δὲ	τοῦ ~ἡνιόχου ἡ μνήμη πρὸς
[254]	δεομένων εἰς αὖθις ὑπερβαλέσθαι. ~ἐλθόντος	δὲ	τοῦ συντεθέντος χρόνου (οὗ) ἀμνημονεῖν
[239]	~λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα. ~τὴν	δὲ	τοῦ σώματος ἕξιν τε καὶ
[264]	ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ ~τι εἰς	δὲ	τοὺς ἑτέρους λόγους ἴωμεν. ἦν
[232]	~παρὰ τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι. ἔτι	δὲ	τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη
[278]	τέλεον καὶ ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν	δὲ	τοὺς τοιούτους λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι
[228]	ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν. εἰ	δὲ	τοῦτό ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ περὶ
[274]	δ᾽ ἀληθὲς αὐτοὶ ἴσασιν. εἰ	δὲ	τοῦτο ~εὕροιμεν αὐτοί, ἆρά γ᾽
[273]	φάναι τοῦ ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι, τὸν	δὲ	τοῦτο μὲν ἐλέγχειν ὡς μόνω
[273]	βραχέως τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα, δοκεῖ	δὲ	τοῦτο πάμμεγα εἶναι τοῖς περὶ
[269]	τί ποτ᾽ ἔστιν ῥητορική, ἐκ	δὲ	τούτου τοῦ πάθους τὰ ~πρὸ
[249]	ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται	δὲ	τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν
[239]	τοῦτό γε παντὶ μέν, μάλιστα	δὲ	τῷ ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων
[230]	δὴ χαίρειν ἐάσας ταῦτα, πειθόμενος	δὲ	τῷ νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν, ~ὃ
[228]	ἐκτὸς τείχους ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας	δὲ	τῷ ~νοσοῦντι περὶ λόγων ἀκοήν,
[246]	ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν, (τὸ	δὲ	τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ πρῶτον
[240]	καὶ οὐκ ἐν ὥρᾳ, ἑπομένων	δὲ	τῶν ἄλλων ταύτῃ, ἃ ~καὶ
[249]	τέλεος ὄντως μόνος γίγνεται· ἐξιστάμενος	δὲ	τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς
[243]	Ὅμηρος μὲν οὐκ ᾔσθετο, Στησίχορος	δέ.	τῶν ~γὰρ ὀμμάτων στερηθεὶς διὰ
[248]	ἦρεν, τοτὲ δ᾽ ἔδυ, βιαζομένων	δὲ	τῶν ἵππων τὰ ~μὲν εἶδεν,
[256]	πολλῶν πόνων (σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ	δὲ	~τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν
[254]	διὰ τὸ μὴ ~ἀντιτείνειν, τὸν	δὲ	ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ
[241]	ὡς τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος· ὁ	δὲ	ὑπ᾽ αἰσχύνης οὔτε ~εἰπεῖν τολμᾷ
[268]	δὴ τά γε σμικρά· ταῦτα	δὲ	ὑπ᾽ αὐγὰς μᾶλλον ἴδωμεν, τίνα
[247]	τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ. ~τὸν	δὲ	ὑπερουράνιον τόπον οὔτε τις ὕμνησέ
[265]	μὲν ὑπὸ νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν	δὲ	ὑπὸ θείας ~ἐξαλλαγῆς τῶν εἰωθότων
[248]	ἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται, ~ἀδυνατοῦσαι	δέ,	ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι ἀλλήλας καὶ
[277]	~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε δή· πάλιν	δὲ	ὑπόμνησόν με πῶς. ~(Σωκράτης) ~πρὶν
[239]	οἱ μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ	δὲ	φίλοι καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ
[240]	φθονεῖν μὲν οὐσίαν κεκτημένοις, ἀπολλυμένης	δὲ	χαίρειν. ἔτι ~τοίνυν ἄγαμον, ἄπαιδα,
[249]	(ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου. ~τῷ	δὲ	χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν
[256]	φορτικωτέρᾳ τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ	δὲ	χρήσωνται, τάχ᾽ ἄν που ἐν
[255]	πρὸς τὸν ἔνθεον φίλον. ὅταν	δὲ	χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ ~πλησιάζῃ
[246]	ἔχον δὲ σῶμα, τὸν ἀεὶ	~δὲ	χρόνον ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα
[279]	δὲ νομίζοιμι τὸν ~σοφόν· τὸ	δὲ	χρυσοῦ πλῆθος εἴη μοι ὅσον
[251]	τῆς ὀδύνης ~(καὶ γέγηθεν· ὅταν	δὲ	χωρὶς γένηται καὶ αὐχμήσῃ, τὰ
[274]	ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἦν, τοῦτο	δέ,	ὦ ~βασιλεῦ, τὸ μάθημα, ἔφη
[267]	~πρὸς ποίησιν εὐεπείας; ~(Φαῖδρος) Πρωταγόρεια	δέ,	ὦ Σώκρατες, οὐκ ἦν μέντοι
[229]	~ἀλλ᾽ οὐκ ἐνθένδε ἡρπάσθη. ἐγὼ	δέ,	ὦ Φαῖδρε, ἄλλως μὲν τὰ
[256]	ᾧ κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες	δὲ	ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ δὴ
[244]	Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου. λεκτέος	δὲ	ὧδε, ὅτι οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος
[247]	ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει	δὲ	ὧδε τολμητέον γὰρ οὖν τό
[252]	οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον· ~ὑμνοῦσι	δὲ	ὧδε ~(τὸν δ᾽ ἤτοι θνητοὶ
[276]	Σώκρατες, τὰ μὲν σπουδῇ, τὰ	δὲ	ὡς ἑτέρως ἂν ᾗ λέγεις
[257]	τῶν τοιούτων λόγων, ἐπὶ ~φιλοσοφίαν	δέ,	ὥσπερ ἁδελφὸς αὐτοῦ Πολέμαρχος τέτραπται,
[232]	μὲν ὑπερορᾶσθαι, ὑπὸ τῶν ~συνόντων	δὲ	ὠφελεῖσθαι, ὥστε πολὺ (πλείων ἐλπὶς
[256]	μακάριον μὲν (καὶ ὁμονοητικὸν τὸν	ἐνθάδε	~βίον διάγουσιν, ἐγκρατεῖς αὑτῶν καὶ
[259]	τίς τίνα ~αὐτῶν τιμᾷ τῶν	ἐνθάδε.	Τερψιχόρᾳ μὲν οὖν τοὺς ἐν
[271]	τήνδε τὴν αἰτίαν ἐς τὰ	τοιάδε	εὐπειθεῖς, οἱ δὲ τοιοίδε διὰ
[246]	~ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι δέ τις	τοιάδε.	~πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις τὸ
[247]	εἰς τὸ εἴσω τοῦ οὐρανοῦ,	οἴκαδε	ἦλθεν. ἐλθούσης δὲ αὐτῆς ὁ
[227]	ἐὰν βαδίζων ποιῇ τὸν περίπατον	Μέγαράδε	καὶ κατὰ Ἡρόδικον προσβὰς τῷ
[271]	εὐπειθεῖς, οἱ δὲ τοιοίδε διὰ	τάδε	~δυσπειθεῖς· δεῖ δὴ ταῦτα ἱκανῶς
[245]	τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ δὲ ἀποδείξεως	ἥδε.	~ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ
[243]	ἀστεία, ~τὸ μηδὲν ὑγιὲς λέγοντε	(μηδὲ	ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς τὶ ὄντε,
[258]	γε ὧν προλυπηθῆναι δεῖ ἢ	μηδὲ	~ἡσθῆναι, ὃ δὴ ὀλίγου πᾶσαι
[268]	ἁρμονικὸν ἔσεσθαι, οὐδὲν μὴν κωλύει	μηδὲ	~σμικρὸν ἁρμονίας ἐπαΐειν τὸν τὴν
[245]	τοῦτό γε αὐτὸ μὴ φοβώμεθα,	μηδέ	τις ἡμᾶς λόγος θορυβείτω ~δεδιττόμενος
[261]	δὴ τὸ τοιοῦτον λέγεις; ~(Σωκράτης)	~τῇδε	δοκῶ ζητοῦσιν φανεῖσθαι. ἀπάτη πότερον
[250]	τὸ ~κάλλος, θεώμενος αὐτοῦ τὴν	τῇδε	ἐπωνυμίαν, ὥστ᾽ οὐ σέβεται προσορῶν,
[279]	Πάν τε καὶ ἄλλοι ὅσοι	τῇδε	θεοί, δοίητέ μοι καλῷ γενέσθαι
[264]	καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ, ~αὐτοῦ	τῇδε	μένουσα πολυκλαύτου ἐπὶ τύμβου, ~ἀγγελέω
[250]	ἔνεστι φέγγος οὐδὲν ἐν τοῖς	τῇδε	ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ δι᾽ ἀμυδρῶν ὀργάνων
[247]	οὔτε τις ὕμνησέ πω τῶν	τῇδε	ποιητὴς οὔτε ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽
[252]	ἂν ᾖ ἀδιάφθορος καὶ τὴν	τῇδε	πρώτην γένεσιν ~βιοτεύῃ, καὶ τούτῳ
[264]	τύμβου, ~ἀγγελέω παριοῦσι Μίδας ὅτι	τῇδε	τέθαπται. ~(ὅτι δ᾽ οὐδὲν διαφέρει
[227]	~(Φαῖδρος) ~ναί, παρ᾽ Ἐπικράτει, ἐν	τῇδε	τῇ πλησίον τοῦ Ὀλυμπίου οἰκίᾳ
[249]	τετάρτης μανίας ἣν ὅταν τὸ	τῇδέ	~τις ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς
[268]	~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽ ὦ δαιμόνιε,	ἰδὲ	καὶ σὺ εἰ ἄρα καὶ
[266]	ὀρθῶς ἢ μὴ προσαγορεύω, θεὸς	~οἶδε,	καλῶ δὲ (οὖν μέχρι τοῦδε
[271]	οἱ μὲν τοιοίδε, οἱ δὲ	τοιοίδε	γίγνονται· τούτων δὲ δὴ οὕτω
[271]	τὰ τοιάδε εὐπειθεῖς, οἱ δὲ	τοιοίδε	διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς· δεῖ δὴ
[271]	καὶ ~τοῖα, ὅθεν οἱ μὲν	τοιοίδε,	οἱ δὲ τοιοίδε γίγνονται· τούτων
[271]	τοιόνδε ἕκαστον. οἱ μὲν οὖν	τοιοίδε	ὑπὸ τῶν ~τοιῶνδε λόγων διὰ
[250]	~νεοτελὴς ἢ διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως	ἐνθένδε	ἐκεῖσε φέρεται πρὸς αὐτὸ τὸ
[229]	λόγος, ὡς ἐκεῖθεν ~ἀλλ᾽ οὐκ	ἐνθένδε	ἡρπάσθη. ἐγὼ δέ, ὦ Φαῖδρε,
[229]	~εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατες, οὐκ	ἐνθένδε	μέντοι ποθὲν ἀπὸ τοῦ Ἰλισοῦ
[229]	λέγεται γάρ. ~(Φαῖδρος) ~ἆρ᾽ οὖν	ἐνθένδε;	χαρίεντα γοῦν καὶ καθαρὰ καὶ
[271]	ὑπὸ τῶν ~τοιῶνδε λόγων διὰ	τήνδε	τὴν αἰτίαν ἐς τὰ τοιάδε
[229]	οὐκ ἀηδές, ἄλλως τε καὶ	τήνδε	~τὴν ὥραν τοῦ ἔτους τε
[271]	τόσα καὶ τόσα ἔστιν εἴδη,	τοιόνδε	ἕκαστον. οἱ μὲν οὖν τοιοίδε
[263]	οὐ παντὶ δῆλον τό γε	τοιόνδε,	ὡς περὶ μὲν ἔνια τῶν
[260]	ἵππον, ἄμφω δὲ ἵππον ~ἀγνοοῖμεν,	τοσόνδε	μέντοι τυγχάνοιμι εἰδὼς περὶ σοῦ,
[271]	μὲν οὖν τοιοίδε ὑπὸ τῶν	~τοιῶνδε	λόγων διὰ τήνδε τὴν αἰτίαν
[250]	τὸ ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ ἐκ	~τῶνδε	ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον ἁπάσῃ, οὔτε
[278]	γεγραμμένα φαῦλα ἀποδεῖξαι, οὔ τι	τῶνδε	~ἐπωνυμίαν ἔχοντα δεῖ (λέγεσθαι τὸν
[236]	πλείω καὶ πλείονος ἄξια εἰπὼν	τῶνδε	{Λυσίου} παρὰ τὸ ~Κυψελιδῶν ἀνάθημα
[272]	ὧδε τοὺς λόγους ἐπὶ τὴν	τῶνδε	πειθώ, ~ταῦτα δ᾽ ἤδη πάντα
[279]	δὴ οὖν ἐγὼ μὲν παρὰ	τῶνδε	τῶν θεῶν ὡς ~ἐμοῖς παιδικοῖς
[257]	τῶν προτέρων τε συγγνώμην καὶ	~τῶνδε	χάριν ἔχων, εὐμενὴς καὶ ἵλεως
[257]	τρέψον, ἵνα καὶ ὁ ~ἐραστὴς	ὅδε	αὐτοῦ μηκέτι ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ νῦν,
[264]	~ἦ πολλοῦ δεῖν ἔοικε ποιεῖν	ὅδε	γε ὃ ζητοῦμεν, ὃς οὐδὲ
[248]	τούτῳ τρέφεται. θεσμός τε Ἀδραστείας	~ὅδε.	ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸς
[264]	(οὕτως ἀκριβῶς διιδεῖν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ	τόδε	γε οἶμαί σε φάναι ἄν,
[260]	~κτησάμενον ἐκεῖνο οὕτως ἐμὲ λαμβάνειν·	τόδε	δ᾽ οὖν μέγα λέγω, ὡς
[276]	δικαίως. ~(Σωκράτης) ~παντάπασι μὲν οὖν.	τόδε	δή μοι εἰπέ· ὁ νοῦν
[263]	~ἄριστα λέγεις· ἀλλ᾽ εἰπὲ καὶ	τόδε	ἐγὼ γάρ τοι διὰ τὸ
[273]	πεπάτηκας ἀκριβῶς· εἰπέτω τοίνυν καὶ	τόδε	ἡμῖν ~ὁ Τεισίας, μή τι
[230]	μεταξὺ τῶν λόγων, ἆρ᾽ οὐ	τόδε	ἦν τὸ δένδρον ἐφ᾽ ὅπερ
[249]	μήποτε ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν εἰς	τόδε	ἥξει τὸ σχῆμα. δεῖ γὰρ
[244]	μηκύνοιμεν ἂν δῆλα παντὶ λέγοντες.	τόδε	μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι, ~ὅτι καὶ
[277]	πέρι βουληθέντες ἰδεῖν ἀφικόμεθα εἰς	τόδε,	ὅπως τὸ Λυσίου τε ὄνειδος
[229]	δὲ αἴτιον, ὦ φίλε, τούτου	τόδε.	οὐ δύναμαί πω κατὰ ~τὸ
[245]	σώφρονα δεῖ προαιρεῖσθαι φίλον· ~ἀλλὰ	τόδε	πρὸς ἐκείνῳ δείξας φερέσθω τὰ
[250]	~ἢ οὐκ ἂν ἦλθεν (εἰς	τόδε	τὸ ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ ἐκ
[265]	ἔμοιγε οὐκ ἀηδῶς ἀκοῦσαι. ~(Σωκράτης)	~τόδε	τοίνυν αὐτόθεν λάβωμεν, ὡς ἀπὸ
[264]	πεπονθός; ~(Σωκράτης) ἔστι μὲν τοῦτο	τόδε	~χαλκῆ παρθένος εἰμί, Μίδα δ᾽
[279]	γέγονεν. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν εὐξαμένῳ πρέπει	τοῖσδε	πορεύεσθαι; ~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης)
[273]	(τῷ πῶς δ᾽ ἂν ἐγὼ	τοιόσδε	τοιῷδε ~ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽ οὐκ
[272]	ἔργῳ παροῦσά οἱ, ᾗ προσοιστέον	τούσδε	ὧδε τοὺς λόγους ἐπὶ τὴν
[277]	ἀληθείᾳ μὴ οὐκ ἐπονείδιστον εἶναι,	οὐδὲ	ἂν ὁ πᾶς ~ὄχλος αὐτὸ
[264]	ὅδε γε ὃ ζητοῦμεν, ὃς	οὐδὲ	ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀλλ᾽ ἀπὸ ~τελευτῆς
[272]	προσέχειν τὸν ~μέλλοντα τέχνῃ ἐρεῖν.	οὐδὲ	γὰρ αὐτὰ τὰ> πραχθέντα δεῖν
[278]	τί δὲ σύ; πῶς ποιήσεις;	οὐδὲ	γὰρ οὐδὲ τὸν σὸν ἑταῖρον
[233]	ἔρωτος ἡττώμενος ~ἀλλ᾽ ἐμαυτοῦ κρατῶν,	οὐδὲ	διὰ σμικρὰ ἰσχυρὰν ἔχθραν ἀναιρούμενος
[261]	ὡς ἐὰν μὴ ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ,	οὐδὲ	ἱκανός ποτε λέγειν ἔσται περὶ
[270]	γε τέχνῃ μετιόντα ὁτιοῦν τυφλῷ	οὐδὲ	κωφῷ, ἀλλὰ δῆλον ὡς, ἄν
[277]	μέτρου μεγάλης ~ἄξιον σπουδῆς γραφῆναι,	οὐδὲ	λεχθῆναι ὡς οἱ ῥαψῳδούμενοι ἄνευ
[234]	γενομένῳ τῶν σφετέρων ~ἀγαθῶν μεταδώσουσιν·	οὐδὲ	οἳ διαπραξάμενοι πρὸς τοὺς ἄλλους
[234]	παντὸς τοῦ βίου φίλοις ἐσομένοις·	οὐδὲ	~οἵτινες παυόμενοι τῆς ἐπιθυμίας ἔχθρας
[244]	ὀνόματα τιθέμενοι οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο	οὐδὲ	ὄνειδος ~μανίαν· (οὐ γὰρ ἂν
[234]	ἀλλὰ τοῖς τοῦ πράγματος ἀξίοις·	οὐδὲ	~ὅσοι τῆς σῆς ὥρας ἀπολαύσονται,
[270]	τῶν Ἀσκληπιαδῶν δεῖ τι πιθέσθαι,	οὐδὲ	περὶ σώματος ~ἄνευ τῆς μεθόδου
[260]	δόξαντ᾽ ἂν πλήθει οἵπερ δικάσουσιν,	οὐδὲ	τὰ ὄντως ἀγαθὰ ~ἢ καλὰ
[228]	δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ δὲ	οὐδὲ	ταῦτα ἦν ἱκανά, ἀλλὰ τελευτῶν
[252]	δὴ ἑκοῦσα εἶναι οὐκ ἀπολείπεται,	οὐδέ	τινα τοῦ καλοῦ ~περὶ πλείονος
[234]	οἵτινες αἰσχυνόμενοι πρὸς ἅπαντας σιωπήσονται·	οὐδὲ	τοῖς ὀλίγον χρόνον ~σπουδάζουσιν, ἀλλὰ
[234]	τοῖς μάλιστα ἀποδοῦναι χάριν δυναμένοις·	~οὐδὲ	τοῖς προσαιτοῦσι (μόνον, ἀλλὰ τοῖς
[278]	σύ; πῶς ποιήσεις; οὐδὲ γὰρ	οὐδὲ	τὸν σὸν ἑταῖρον δεῖ παρελθεῖν.
[242]	~οὔ τι ὑπό γε Λυσίου,	οὐδὲ	ὑπὸ τοῦ σοῦ λόγου, ὃς
[266]	~οἶδε, καλῶ δὲ (οὖν μέχρι	τοῦδε	διαλεκτικούς. τὰ δὲ νῦν παρὰ
[272]	ὃ καὶ κατ᾽ ἀρχὰς εἴπομεν	τοῦδε	τοῦ λόγου, ὅτι ~οὐδὲν ἀληθείας
[253]	τοιῷδε τρόπῳ. ~καθάπερ ἐν ἀρχῇ	τοῦδε	τοῦ μύθου τριχῇ διείλομεν ψυχὴν
[270]	ὁ ἀληθὴς λόγος. ~ἆρ᾽ οὐχ	ὧδε	δεῖ διανοεῖσθαι (περὶ ὁτουοῦν φύσεως·
[260]	ἀφετέον. ~(Φαῖδρος) ὀρθῶς λέγεις. ~(Σωκράτης)	ὧδε	δὴ σκοπῶμεν αὐτό. ~(Φαῖδρος) πῶς;
[246]	περὶ δὲ τῆς ἰδέας αὐτῆς	ὧδε	λεκτέον. οἷον ~μέν ἐστι, πάντῃ
[244]	τοῦ Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου. λεκτέος δὲ	ὧδε,	ὅτι οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος λόγος
[237]	ἐρῶντος δέοι χαρίζεσθαι, ἔλεγέν τε	ὧδε	~περὶ παντός, ὦ παῖ, μία
[247]	~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει δὲ	ὧδε	τολμητέον γὰρ οὖν τό γε
[252]	σφόδρα τι ἔμμετρον· ~ὑμνοῦσι δὲ	ὧδε	~(τὸν δ᾽ ἤτοι θνητοὶ μὲν
[272]	παροῦσά οἱ, ᾗ προσοιστέον τούσδε	ὧδε	τοὺς λόγους ἐπὶ τὴν τῶνδε
[273]	πῶς δ᾽ ἂν ἐγὼ τοιόσδε	τοιῷδε	~ἐπεχείρησα; ὁ δ᾽ οὐκ ἐρεῖ
[253]	ἁλίσκεται δὲ δὴ ὁ αἱρεθεὶς	τοιῷδε	τρόπῳ. ~καθάπερ ἐν ἀρχῇ τοῦδε
[278]	λόγων· καὶ σύ τε ἐλθὼν	φράζε	Λυσίᾳ ~ὅτι νὼ καταβάντε ἐς
[278]	~(Σωκράτης) ταῦτα τοίνυν τῷ ἑταίρῳ	φράζε.	~(Φαῖδρος) τί δὲ σύ; πῶς
[261]	Σώκρατες· ἀλλὰ δεῦρο αὐτοὺς παράγων	ἐξέταζε	τί καὶ ~πῶς λέγουσιν. ~(Σωκράτης)
[257]	τῶν ~πολιτικῶν τοῦτ᾽ αὐτὸ λοιδορῶν	ὠνείδιζε,	καὶ διὰ πάσης τῆς λοιδορίας
[260]	ἐπιεικῆ. ~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν, ὦ	ἀγαθέ,	ἀγροικότερον τοῦ δέοντος λελοιδορήκαμεν τὴν
[242]	τίνι τούτῳ; ~(Σωκράτης) ~ἡνίκ᾽ ἔμελλον,	ὠγαθέ,	τὸν ποταμὸν διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιόν
[243]	εἶπες ἡδίω. ~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ,	ὠγαθὲ	Φαῖδρε, ἐννοεῖς ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον
[227]	ἢ ἐρῶντι. ~(Σωκράτης) ~ὢ γενναῖος.	εἴθε	γράψειεν ὡς χρὴ πένητι μᾶλλον
[237]	ταύτην ἔσχετ᾽ ἐπωνυμίαν, ξύμ μοι	λάβεσθε"	τοῦ μύθου, ὅν με ~ἀναγκάζει
[266]	πολλὰ πεφυκόθ᾽ ὁρᾶν, τοῦτον διώκω	κατόπισθε	μετ᾽ ἴχνιον ὥστε θεοῖο. ~καὶ
[268]	~(Σωκράτης) ~ἔχει γάρ. ἀλλ᾽ ὦ	δαιμόνιε,	ἰδὲ καὶ σὺ εἰ ἄρα
[235]	~τεκμαιρόμενος λέγω; πλῆρές πως, ὦ	δαιμόνιε,	τὸ στῆθος ἔχων αἰσθάνομαι παρὰ
[241]	~ἀποπαύῃ; ~(Σωκράτης) ~οὐκ ᾔσθου, ὦ	μακάριε,	ὅτι ἤδη ἔπη φθέγγομαι ἀλλ᾽
[236]	~ἑκὼν λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ὦ	μακάριε	Φαῖδρε, γελοῖος ἔσομαι παρ᾽ ἀγαθὸν
[230]	~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ γε, ὦ	θαυμάσιε,	ἀτοπώτατός τις φαίνῃ. ἀτεχνῶς γάρ,
[257]	καὶ γάρ τις αὐτόν, ὦ	θαυμάσιε,	ἔναγχος τῶν ~πολιτικῶν τοῦτ᾽ αὐτὸ
[228]	ἐν πολλῷ χρόνῳ κατὰ ~σχολὴν	συνέθηκε,	δεινότατος ὢν τῶν νῦν γράφειν,
[278]	εἰδὼς ᾗ τὸ ~ἀληθὲς ἔχει	συνέθηκε	ταῦτα, καὶ ἔχων βοηθεῖν, εἰς
[278]	ποίησιν ψιλὴν ἢ ἐν ᾠδῇ	συντέθηκε,	τρίτον δὲ Σόλωνι καὶ ὅστις
[246]	τὸ τῶν θεῶν ~γένος οἰκεῖ,	κεκοινώνηκε	δέ πῃ μάλιστα τῶν περὶ
[252]	τὸν τὸ κάλλος (ἔχοντα ἰατρὸν	ηὕρηκε	μόνον ~τῶν μεγίστων πόνων. τοῦτο
[275]	~καὶ γὰρ τὰ ἐκείνης ἔκγονα	ἕστηκε	μὲν ὡς ζῶντα, ἐὰν δ᾽
[267]	μετρίων. ~(Φαῖδρος) σοφώτατά γε, ὦ	Πρόδικε.	~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν δὲ οὐ λέγομεν;
[258]	~(Σωκράτης) ~σχολὴ μὲν δή, ὡς	ἔοικε·	καὶ ἅμα μοι δοκοῦσιν ὡς
[262]	δὲ τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά, ὡς	ἔοικε,	καὶ ἄτεχνον παρέξεται. ~(Φαῖδρος) κινδυνεύει.
[276]	μὲν ἐν γράμμασι κήπους, ὡς	ἔοικε,	παιδιᾶς χάριν σπερεῖ τε ~καὶ
[261]	(καὶ περὶ δημηγορίαν, ~ἀλλ᾽ ὡς	ἔοικε,	περὶ πάντα τὰ λεγόμενα μία
[264]	παύσωνται· ~(Σωκράτης) ~ἦ πολλοῦ δεῖν	ἔοικε	ποιεῖν ὅδε γε ὃ ζητοῦμεν,
[273]	ἄλλο; ~(Σωκράτης) ~τοῦτο δή, ὡς	ἔοικε,	σοφὸν εὑρὼν ἅμα καὶ τεχνικὸν
[267]	τέλος τῶν λόγων κοινῇ πᾶσιν	ἔοικε	~συνδεδογμένον εἶναι, ᾧ τινες μὲν
[259]	τί τοῦτο; ἀνήκοος γάρ, ὡς	ἔοικε,	τυγχάνω ὤν. ~(Σωκράτης) ~οὐ μὲν
[230]	οἴει ῥᾷστα ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος	ἀναγίγνωσκε.	~(Φαῖδρος) ἄκουε δή. ~περὶ μὲν
[230]	δοκεῖς τὸ παράπαν ἐξιέναι. ~(Σωκράτης)	~συγγίγνωσκέ	μοι, ὦ ἄριστε. φιλομαθὴς γάρ
[230]	ὅτι ἐν ἠρέμα προσάντει ἱκανὴ	πέφυκε	κατακλινέντι τὴν κεφαλὴν ~παγκάλως ἔχειν.
[277]	δυνατὸν τέχνῃ ἔσεσθαι καθ᾽ ὅσον	πέφυκε	μεταχειρισθῆναι τὸ ~λόγων γένος, οὔτε
[266]	ἐξ ἑνὸς διπλᾶ καὶ ὁμώνυμα	πέφυκε,	σκαιά, τὰ δὲ δεξιὰ ~κληθέντα,
[243]	~(Σωκράτης) ~οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ παῖ	καλέ,	ἐννόησον, ~ὡς ὁ μὲν (πρότερος
[252]	δὲ τὸ πάθος, ὦ παῖ	καλέ,	πρὸς ὃν δή μοι ὁ
[271]	~(Σωκράτης) ~οὔτοι μὲν οὖν, ὦ	φίλε,	ἄλλως ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον τέχνῃ
[236]	~(Φαῖδρος) ~περὶ μὲν τούτου, ὦ	φίλε,	εἰς τὰς ὁμοίας λαβὰς (ἐλήλυθας.
[275]	~(Σωκράτης) ~οἱ δέ γ᾽ ὦ	φίλε,	ἐν τῷ τοῦ Διὸς τοῦ
[279]	ὁρμὴ θειοτέρα· φύσει γάρ, ὦ	φίλε,	ἔνεστί τις φιλοσοφία ~(τῇ τοῦ
[257]	ἄνουν παρέξει. ~αὕτη σοι, ὦ	φίλε	Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν ὅτι
[243]	αὐτοῖς. ἐμοὶ ~μὲν οὖν, ὦ	φίλε,	καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν δὲ τοῖς
[279]	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~ὦ	φίλε	Πάν τε καὶ ἄλλοι ὅσοι
[259]	~οὑτωσὶ περὶ τούτου ἀκήκοα, ὦ	φίλε	Σώκρατες, ~οὐκ (εἶναι ἀνάγκην τῷ
[229]	σχολή· τὸ δὲ αἴτιον, ὦ	φίλε,	τούτου τόδε. οὐ δύναμαί πω
[238]	λαβοῦσα, ἔρως ~ἐκλήθη. ἀτάρ, ὦ	φίλε	Φαῖδρε, δοκῶ τι σοί, ὥσπερ
[276]	μυθολογοῦντα. ~(Σωκράτης) ~ἔστι γάρ, ὦ	φίλε	Φαῖδρε, οὕτω· πολὺ δ᾽ οἶμαι
[227]	~Πλάτωνος Φαῖδρος. ~(Σωκράτης) ὦ	φίλε	Φαῖδρε, ποῖ δὴ καὶ πόθεν;
[230]	ὥστε ἄριστά σοι ἐξενάγηται, ὦ	φίλε	Φαῖδρε. ~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ γε,
[228]	οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν δὲ	ἔμελλε	καὶ ~εἰ μή τις ἑκὼν
[228]	λέγεις, ὦ βέλτιστε Σώκρατες; οἴει	με,	ἃ (Λυσίας ἐν πολλῷ χρόνῳ
[237]	μοι λάβεσθε" τοῦ μύθου, ὅν	με	~ἀναγκάζει ὁ βέλτιστος οὑτοσὶ λέγειν,
[236]	ἀλλήλοις (εὐλαβήθητι) καὶ μὴ ~βούλου	με	ἀναγκάσαι λέγειν ἐκεῖνο τὸ εἰ
[228]	ὥς μοι δοκεῖς ~σὺ οὐδαμῶς	με	ἀφήσειν πρὶν ἂν εἴπω ἁμῶς
[235]	(ναμάτων διὰ τῆς ἀκοῆς πεπληρῶσθαί	με	δίκην ἀγγείου. ὑπὸ δὲ ~νωθείας
[235]	αὐτῶν εἰρηκότες καὶ γεγραφότες ἐξελέγξουσί	με,	ἐάν σοι ~χαριζόμενος συγχωρῶ. ~(Φαῖδρος)
[234]	ἑαυτῶν. ~ἴσως ἂν οὖν ἔροιό	με	εἰ ἅπασίν σοι παραινῶ τοῖς
[234]	μὲν οὖν, ὦ ἑταῖρε, ὥστε	με	ἐκπλαγῆναι. καὶ τοῦτο ἐγὼ ἔπαθον
[228]	ἴθι, δείκνυε. ~(Φαῖδρος) ~παῦε. ἐκκέκρουκάς	με	ἐλπίδος, ὦ Σώκρατες, ἣν εἶχον
[242]	μοι γίγνεσθαι ἐγένετο (ἀεὶ δέ	με	ἐπίσχει ὃ ἂν μέλλω πράττειν
[264]	~ἔθηκεν; ~(Φαῖδρος) ~χρηστὸς εἶ, ὅτι	με	ἡγῇ ἱκανὸν εἶναι τὰ ἐκείνου
[236]	~οἶσθ᾽ ὡς ἔχει; παῦσαι πρός	με	καλλωπιζόμενος· σχεδὸν γὰρ ἔχω ὃ
[227]	~τί δέ; οὐκ ἂν οἴει	με	κατὰ Πίνδαρον καὶ ἀσχολίας ὑπέρτερον"
[235]	ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ Φαῖδρε, εἴ	με	οἴει λέγειν ὡς Λυσίας τοῦ
[241]	ἐπαινεῖν τὸν ἕτερον ἄρξωμαι, τί	με	οἴει ποιήσειν; ἆρ᾽ οἶσθ᾽ ~ὅτι
[242]	φωνὴν ἔδοξα αὐτόθεν ἀκοῦσαι, ἥ	με	οὐκ ἐᾷ ἀπιέναι πρὶν ἂν
[277]	γε δή· πάλιν δὲ ὑπόμνησόν	με	πῶς. ~(Σωκράτης) ~πρὶν ἄν τις
[241]	~ὅτι ὑπὸ τῶν Νυμφῶν, αἷς	με	σὺ προύβαλες ἐκ προνοίας, σαφῶς
[236]	ἐρεσχηλῶν σε, καὶ οἴει ~δή	με	ὡς ἀληθῶς ἐπιχειρήσειν εἰπεῖν παρὰ
[242]	γέ ~τι καὶ ἡ ψυχή·	ἐμὲ	γὰρ ἔθραξε μέν τι καὶ
[235]	δεῖ, συγχωρητέον χάριν σήν, ~ἐπεὶ	ἐμέ	γε ἔλαθεν ὑπὸ τῆς ἐμῆς
[278]	εὐξαίμεθ᾽ ἂν σέ τε καὶ	ἐμὲ	γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι μὲν οὖν
[234]	ἡγούμενος γὰρ σὲ μᾶλλον ἢ	ἐμὲ	ἐπαΐειν περὶ τῶν τοιούτων σοὶ
[260]	ἐμὴ συμβουλή, ~κτησάμενον ἐκεῖνο οὕτως	ἐμὲ	λαμβάνειν· τόδε δ᾽ οὖν μέγα
[242]	δεινὸν λόγον αὐτός τε ἐκόμισας	ἐμέ	τε ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς
[253]	ψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρφω ~μὲν δύο	τινὲ	εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ εἶδος (τρίτον,
[237]	ὅτι ἡμῶν ἐν ἑκάστῳ δύο	τινέ	ἐστον ἰδέα ἄρχοντε καὶ ἄγοντε,
[242]	καὶ ἡ ψυχή· ἐμὲ γὰρ	ἔθραξε	μέν τι καὶ πάλαι λέγοντα
[254]	τε καὶ θάμβους ἱδρῶτι πᾶσαν	ἔβρεξε	τὴν ψυχήν, ὁ δὲ λήξας
[240]	ἄλλα κακά, ἀλλά τις δαίμων	ἔμειξε	τοῖς (πλείστοις ἐν τῷ ~παραυτίκα
[251]	τινα σώματος ἰδέαν, πρῶτον μὲν	ἔφριξε	καί τι τῶν τότε ὑπῆλθεν
[277]	δοκεῖ μοι δεδηλῶσθαι ~μετρίως. ~(Φαῖδρος)	ἔδοξέ	γε δή· πάλιν δὲ ὑπόμνησόν
[258]	ἐπαινέτης ~γέγραπται. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης)	~ἔδοξέ"	πού φησιν τῇ βουλῇ" ἢ
[268]	ἐμοί. ~(Φαῖδρος) δείκνυε μόνον. ~(Σωκράτης)	~εἰπὲ	δή μοι· εἴ τις προσελθὼν
[261]	γὰρ τούτους ἐῶμεν· σὺ δ᾽	εἰπέ,	ἐν δικαστηρίοις οἱ ἀντίδικοι τί
[263]	τυγχάνει; ~(Σωκράτης) ~ἄριστα λέγεις· ἀλλ᾽	εἰπὲ	καὶ τόδε ἐγὼ γάρ τοι
[229]	~κατακλινῆναι. ~(Σωκράτης) προάγοις ἄν. ~(Φαῖδρος)	~εἰπέ	μοι, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἐνθένδε
[276]	μὲν οὖν. τόδε δή μοι	εἰπέ·	ὁ νοῦν ἔχων γεωργός, ὧν
[234]	ὦ Σώκρατες, ἀλλ᾽ ὡς ἀληθῶς	εἰπὲ	πρὸς Διὸς φιλίου, οἴει ἄν
[229]	~(Φαῖδρος) ~οὐ πάνυ νενόηκα· ἀλλ᾽	εἰπὲ	πρὸς Διός, ὦ Σώκρατες, σὺ
[263]	ὃ λέγεις μανθάνειν, ἔτι δ᾽	εἰπὲ	σαφέστερον. ~(Σωκράτης) ~ὅταν τις ὄνομα
[266]	σοῦ τε καὶ ~Λυσίου μαθόντας	εἰπὲ	τί χρὴ καλεῖν· ἢ τοῦτο
[236]	μήτε ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης) ~βαβαῖ, ὦ	μιαρέ,	ὡς εὖ ἀνηῦρες τὴν ἀνάγκην
[262]	τοὺς ~ἀκούοντας. καὶ ἔγωγε, ὦ	Φαῖδρε,	αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους θεούς· ἴσως
[229]	ἐνθένδε ἡρπάσθη. ἐγὼ δέ, ὦ	Φαῖδρε,	ἄλλως μὲν τὰ τοιαῦτα χαρίεντα
[228]	βίᾳ ἐρεῖν. σὺ οὖν, ὦ	Φαῖδρε,	αὐτοῦ δεήθητι ὅπερ τάχα ~πάντως
[236]	λέγειν. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ὦ μακάριε	Φαῖδρε,	γελοῖος ἔσομαι παρ᾽ ἀγαθὸν ποιητὴν
[242]	δὴ τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν, ὦ	Φαῖδρε,	δεινὸν λόγον αὐτός τε ἐκόμισας
[272]	μήν; ~(Σωκράτης) λέγεται γοῦν, ὦ	Φαῖδρε,	δίκαιον εἶναι καὶ τὸ τοῦ
[238]	ἔρως ~ἐκλήθη. ἀτάρ, ὦ φίλε	Φαῖδρε,	δοκῶ τι σοί, ὥσπερ ἐμαυτῷ,
[277]	~νῦν δὴ ἐκεῖνα ἤδη, ὦ	Φαῖδρε,	δυνάμεθα κρίνειν, τούτων ὡμολογημένων. ~(Φαῖδρος)
[228]	πολὺ χρυσίον γενέσθαι. ~(Σωκράτης) ~ὦ	Φαῖδρε,	εἰ ἐγὼ Φαῖδρον ἀγνοῶ, καὶ
[235]	καὶ οὖν μοι ἔδοξεν, ὦ	Φαῖδρε,	εἰ μή τι σὺ ἄλλο
[235]	καὶ ὡς ἀληθῶς χρυσοῦς, ὦ	Φαῖδρε,	εἴ με οἴει λέγειν ὡς
[278]	ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ	Φαῖδρε,	εἶναι οἷον ~ἐγώ τε καὶ
[279]	ἔτ᾽ ἄλλου του δεόμεθα, ὦ	Φαῖδρε;	ἐμοὶ μὲν γὰρ μετρίως ηὖκται.
[243]	ἡδίω. ~(Σωκράτης) ~καὶ γάρ, ὠγαθὲ	Φαῖδρε,	ἐννοεῖς ὡς ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ
[279]	εἶναι; ~(Σωκράτης) ~νέος ἔτι, ὦ	Φαῖδρε,	Ἰσοκράτης· ὃ μέντοι μαντεύομαι (κατ᾽
[242]	εἶ περὶ τοὺς λόγους, ὦ	Φαῖδρε,	καὶ ἀτεχνῶς θαυμάσιος. οἶμαι γὰρ
[278]	~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν σοφόν, ὦ	Φαῖδρε,	καλεῖν ἔμοιγε μέγα εἶναι δοκεῖ
[265]	καὶ σὸν δεσπότην ἔρωτα, ὦ	Φαῖδρε,	καλῶν παίδων ἔφορον. ~(Φαῖδρος) καὶ
[257]	καλῶνται. ~(Σωκράτης) ~γλυκὺς ἀγκών, ὦ	Φαῖδρε,	λέληθέν σε ὅτι ἀπὸ τοῦ
[258]	μὴ γράφειν; δεόμεθά τι, ὦ	Φαῖδρε,	Λυσίαν τε ~περὶ τούτων ἐξετάσαι
[260]	ἀπόβλητον ἔπος" εἶναι δεῖ, ὦ	Φαῖδρε,	ὃ ἂν εἴπωσι σοφοί, ἀλλὰ
[236]	Ὀλυμπίᾳ στάθητι. ~(Σωκράτης) ~ἐσπούδακας, ὦ	Φαῖδρε,	ὅτι σου τῶν παιδικῶν ἐπελαβόμην
[241]	φιλοῦσιν ἐρασταί. ~τοῦτ᾽ ἐκεῖνο, ὦ	Φαῖδρε.	οὐκέτ᾽ ἂν τὸ πέρα ἀκούσαις
[276]	~(Σωκράτης) ~ἔστι γάρ, ὦ φίλε	Φαῖδρε,	οὕτω· πολὺ δ᾽ οἶμαι καλλίων
[227]	~Πλάτωνος Φαῖδρος. ~(Σωκράτης) ὦ φίλε	Φαῖδρε,	ποῖ δὴ καὶ πόθεν; ~(Φαῖδρος)
[234]	ἐγὼ ἔπαθον διὰ σέ, ~ὦ	Φαῖδρε,	πρὸς σὲ ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ
[272]	φήσει ἴσως ὁ συγγραφεύς, ὦ	~Φαῖδρέ	τε καὶ Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως;
[269]	κἂν νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας· ὦ	Φαῖδρέ	τε καὶ Σώκρατες, οὐ ~χρὴ
[275]	~(Σωκράτης) ~δεινὸν γάρ που, ὦ	Φαῖδρε,	τοῦτ᾽ ἔχει γραφή, καὶ ὡς
[266]	ἔγωγε αὐτός τε ἐραστής, ὦ	Φαῖδρε,	τῶν διαιρέσεων καὶ συναγωγῶν, ~ἵνα
[230]	ἄριστά σοι ἐξενάγηται, ὦ φίλε	Φαῖδρε.	~(Φαῖδρος) ~σὺ δέ γε, ὦ
[273]	τέχνῃ λεγόμενα. οὐ γάρ, ὦ	Φαῖδρε;	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~φεῦ,
[264]	τὰ παιδικά. ἢ οὐδὲν εἶπον,	Φαῖδρε,	~φίλη κεφαλή; ~(Φαῖδρος) ἔστιν γέ
[269]	~(Σωκράτης) ~τὸ μὲν δύνασθαι, ὦ	Φαῖδρε,	ὥστε ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰκός
[268]	οὐκ ἀγρίως εἴποι ἄν· ὦ	μοχθηρέ,	~μελαγχολᾷς, ἀλλ᾽ ἅτε μουσικὸς ὢν
[227]	(δρόμοις. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ	ἑταῖρε,	λέγει. ἀτὰρ Λυσίας ἦν, ὡς
[270]	ταύτης. ~(Σωκράτης) ~καλῶς γάρ, ὦ	ἑταῖρε,	λέγει· χρὴ μέντοι πρὸς τῷ
[242]	ἁμάρτημα. ὡς δή τοι, ὦ	ἑταῖρε,	μαντικόν γέ ~τι καὶ ἡ
[230]	μοίρας φύσει ~μετέχον. ἀτάρ, ὦ	ἑταῖρε,	μεταξὺ τῶν λόγων, ἆρ᾽ οὐ
[262]	~(Σωκράτης) ~λόγων ἄρα τέχνην, ὦ	ἑταῖρε,	ὁ τὴν ἀλήθειαν μὴ εἰδώς,
[273]	ὁπόθεν χαίρει ὀνομαζόμενος. ἀτάρ, ὦ	ἑταῖρε,	τούτῳ ~ἡμεῖς πότερον λέγωμεν ἢ
[234]	~(Σωκράτης) ~δαιμονίως μὲν οὖν, ὦ	ἑταῖρε,	ὥστε με ἐκπλαγῆναι. καὶ τοῦτο
[260]	ταῦτα τὴν ῥητορικὴν (καρπὸν ὧν	ἔσπειρε	θερίζειν; ~(Φαῖδρος) οὐ πάνυ γε
[234]	διὰ σέ, ~ὦ Φαῖδρε, πρὸς	σὲ	ἀποβλέπων, ὅτι ἐμοὶ ἐδόκεις γάνυσθαι
[238]	παρὰ τὸ εἰωθὸς εὔροιά τίς	σε	εἴληφεν. ~(Σωκράτης) ~σιγῇ τοίνυν μου
[228]	ὑπὸ τῷ ἱματίῳ· τοπάζω ~γάρ	σε	ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν. εἰ
[236]	σου τῶν παιδικῶν ἐπελαβόμην ἐρεσχηλῶν	σε,	καὶ οἴει ~δή με ὡς
[234]	ἂν τὸν ἐρῶντα πρὸς ἅπαντάς	σε	κελεύειν τοὺς ἐρῶντας ταύτην ἔχειν
[236]	γὰρ ἔχω ὃ εἰπὼν ~ἀναγκάσω	σε	λέγειν. ~(Σωκράτης) μηδαμῶς τοίνυν εἴπῃς.
[234]	λόγου μεταξὺ ~ἀναγιγνώσκων· ἡγούμενος γὰρ	σὲ	μᾶλλον ἢ ἐμὲ ἐπαΐειν περὶ
[257]	~γλυκὺς ἀγκών, ὦ Φαῖδρε, λέληθέν	σε	ὅτι ἀπὸ τοῦ (μακροῦ ἀγκῶνος
[257]	καὶ πρὸς τῷ ἀγκῶνι λανθάνει	σε	ὅτι οἱ μέγιστον ~φρονοῦντες τῶν
[228]	διανοοῦ περὶ ἐμοῦ, ὡς ~(ἐγώ	σε	πάνυ μὲν φιλῶ, παρόντος δὲ
[273]	Τεισία, πάλαι ἡμεῖς, πρὶν καὶ	σὲ	παρελθεῖν, τυγχάνομεν λέγοντες ὡς ἄρα
[260]	αὐτό. ~(Φαῖδρος) πῶς; ~(Σωκράτης) ~εἴ	σε	πείθοιμι ἐγὼ πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον
[260]	γε· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σπουδῇ	σε	πείθοιμι, συντιθεὶς λόγον ἔπαινον κατὰ
[242]	γεγονότων (λόγων μηδένα πλείους ἢ	σὲ	πεποιηκέναι ~γεγενῆσθαι ἤτοι αὐτὸν λέγοντα
[265]	καὶ μάλ᾽ ἀνδρικῶς. ~(Σωκράτης) ~ὤιμην	σε	τἀληθὲς ἐρεῖν, ὅτι μανικῶς· ὃ
[278]	τε καὶ σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν	σέ	τε καὶ ἐμὲ γενέσθαι. ~(Φαῖδρος)
[232]	φυλάττονται. πείσαντες μὲν οὖν ~ἀπεχθέσθαι	σε	τούτοις εἰς ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν,
[237]	λόγον καὶ μὴ βλέπων πρὸς	σὲ	~ὑπ᾽ αἰσχύνης διαπορῶμαι. ~(Φαῖδρος) λέγε
[264]	~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ τόδε γε οἶμαί	σε	φάναι ἄν, δεῖν πάντα λόγον
[234]	καὶ τοῦτο ἐγὼ ἔπαθον διὰ	σέ,	~ὦ Φαῖδρε, πρὸς σὲ ἀποβλέπων,
[255]	ὃν ἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν	~ὠνόμασε,	πολλὴ φερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν,
[251]	βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης δὲ τῆς τροφῆς	ᾤδησέ	τε καὶ ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ
[244]	τε καὶ τελετῶν τυχοῦσα ἐξάντη	~ἐποίησε	τὸν (ἑαυτῆς) ἔχοντα πρός τε
[255]	τῶν πτερῶν ἄρδει τε καὶ	~ὥρμησε	πτεροφυεῖν τε καὶ τὴν τοῦ
[251]	τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε καὶ	ὥρμησε	φύεσθαι ἀπὸ τῆς ῥίζης ὁ
[247]	δὲ ὑπερουράνιον τόπον οὔτε τις	ὕμνησέ	πω τῶν τῇδε ποιητὴς οὔτε
[254]	ἁγνῷ βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα δὲ	ἔδεισέ	τε καὶ σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν ὑπτία,
[250]	ἢ διεφθαρμένος οὐκ ὀξέως ἐνθένδε	ἐκεῖσε	φέρεται πρὸς αὐτὸ τὸ ~κάλλος,
[230]	περιάξειν ἅπασαν καὶ ὅποι ἂν	ἄλλοσε	~βούλῃ. νῦν δ᾽ οὖν ἐν
[265]	ἐφαπτόμενοι, ~τάχα δ᾽ ἂν καὶ	ἄλλοσε	παραφερόμενοι, κεράσαντες οὐ παντάπασιν ἀπίθανον
[251]	ἰδοῦσα δὲ ~καὶ ἐποχετευσαμένη ἵμερον	ἔλυσε	μὲν τὰ τότε συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν
[246]	τε καὶ ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί	τε	ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν, (τὸ
[230]	ἀμφιλαφής τε ~καὶ ὑψηλή, τοῦ	τε	ἄγνου τὸ ὕψος καὶ τὸ
[248]	ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται. θεσμός	τε	Ἀδραστείας ~ὅδε. ἥτις ἂν ψυχὴ
[273]	ὡς ἐὰν μή τις τῶν	τε	ἀκουσομένων ~(τὰς φύσεις διαριθμήσηται, καὶ
[277]	~(Σωκράτης) ~πρὶν ἄν τις τό	τε	ἀληθὲς ἑκάστων εἰδῇ πέρι ὧν
[234]	ὁ λόγος; οὐχ ὑπερφυῶς τά	τε	ἄλλα καὶ τοῖς ~ὀνόμασιν εἰρῆσθαι;
[257]	τε ~καὶ ἐκτέτεισται παλινῳδία, τά	τε	ἄλλα καὶ τοῖς ὀνόμασιν ἠναγκασμένη
[239]	περίφοβον ὄντα τοῦ ~καταφρονηθῆναι· τά	τε	ἄλλα μηχανᾶσθαι ὅπως ἂν ᾖ
[239]	κόσμοις χήτει οἰκείων κοσμούμενον, ὅσα	τε	ἄλλα τούτοις ἕπεται πάντα ~ἐπιτηδεύοντα,
[278]	φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν τι μᾶλλόν	τε	ἂν αὐτῷ καὶ ἁρμόττοι καὶ
[263]	ἑκατέρου τοῦ εἴδους, ἐν ᾧ	τε	ἀνάγκη τὸ ~πλῆθος πλανᾶσθαι καὶ
[276]	ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις	τε	ἄρδοντες αὑτοὺς ἑτέροις τε ὅσα
[265]	καὶ Ἔρωτος, ἐρωτικὴν μανίαν ἐφήσαμέν	τε	ἀρίστην εἶναι, καὶ οὐκ ~οἶδ᾽
[267]	ποιοῦσιν διὰ ῥώμην λόγου, ~(καινά	τε	ἀρχαίως τά τ᾽ ἐναντία καινῶς,
[230]	οὕτω προτείνων ἐν ~βιβλίοις τήν	τε	(Ἀττικὴν φαίνῃ περιάξειν ἅπασαν καὶ
[272]	πότε λεκτέον καὶ ἐπισχετέον, ~βραχυλογίας	τε	αὖ καὶ ἐλεινολογίας καὶ δεινώσεως
[261]	καὶ ἓν καὶ πολλά, μένοντά	τε	αὖ καὶ φερόμενα; ~(Φαῖδρος) μάλα
[230]	εὐωδέστατον παρέχοι τὸν τόπον· ἥ	τε	αὖ πηγὴ χαριεστάτη ὑπὸ ~τῆς
[267]	τὸ τοῦ ~Χαλκηδονίου σθένος, ὀργίσαι	τε	αὖ πολλοὺς ἅμα δεινὸς ἁνὴρ
[267]	εἶδον ὡς τιμητέα μᾶλλον, τά	τε	αὖ ~σμικρὰ μεγάλα καὶ τὰ
[258]	ἆρ᾽ οὐκ ~ἰσόθεον ἡγεῖται αὐτός	τε	αὑτὸν ἔτι ζῶν, καὶ οἱ
[276]	τῷ ταὐτὸν ἴχνος μετιόντι, ἡσθήσεταί	τε	~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς· ὅταν
[268]	περὶ μεγάλου πάνυ σμικράς, ὅταν	τε	~βούληται οἰκτράς, καὶ τοὐναντίον αὖ
[244]	θείᾳ μέντοι δόσει ~διδομένης. ἥ	τε	γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖς προφῆτις
[274]	Αἰγυπτίους καὶ ~μνημονικωτέρους παρέξει· μνήμης	τε	γὰρ καὶ σοφίας φάρμακον ηὑρέθη.
[230]	καλή γε ἡ καταγωγή. ἥ	τε	γὰρ πλάτανος αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής
[245]	ἢ πάντα τε οὐρανὸν ~(πᾶσάν	τε	γῆν εἰς ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι
[276]	τούτου ἀδελφὸν γνήσιον, τῷ τρόπῳ	τε	γίγνεται, καὶ ~ὅσῳ ἀμείνων καὶ
[257]	ἐν ταῖς πόλεσιν αἰσχύνονται λόγους	τε	γράφειν καὶ ~καταλείπειν συγγράμματα ἑαυτῶν,
[255]	~πλησιάζῃ μετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν	τε	γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις
[240]	ἀνάγκης ἀεὶ ~προσκειμένης μεταχειρίζεσθαι, φυλακάς	τε	δὴ καχυποτόπους φυλαττομένῳ διὰ ~παντὸς
[235]	τοῦ ~παντὸς ἡμάρτηκεν, καὶ οἷόν	τε	δὴ παρὰ πάντα ταῦτα ἄλλα
[248]	ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν, ἥ	τε	δὴ ~προσήκουσα ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ
[273]	φύσεις διαριθμήσηται, καὶ κατ᾽ εἴδη	τε	διαιρεῖσθαι τὰ ὄντα καὶ μιᾷ
[256]	μὲν δὴ οὖν εἰς τεταγμένην	τε	δίαιταν καὶ φιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ
[271]	οἷος ὑφ᾽ οἵων πείθεται, παραγιγνόμενόν	τε	δυνατὸς ᾖ ~διαισθανόμενος ἑαυτῷ ἐνδείκνυσθαι
[267]	γὰρ ἁνήρ. Τεισίαν δὲ Γοργίαν	τε	~ἐάσομεν εὕδειν, οἳ πρὸ τῶν
[279]	τῶν πώποτε ἁψαμένων λόγων, ἔτι	τε	εἰ αὐτῷ μὴ ἀποχρήσαι ταῦτα,
[236]	παντὸς μᾶλλον οὕτως ὅπως οἷός	τε	εἶ, ἵνα μὴ τὸ τῶν
[253]	τῇ καλλίονι στάσει ~ὢν τό	τε	εἶδος ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην,
[234]	ἀρετὴν ἐπιδείξονται. σὺ οὖν τῶν	τε	~εἰρημένων μέμνησο καὶ ἐκεῖνο ἐνθυμοῦ,
[241]	πράττων ταὐτὰ τῷ πρόσθεν ὅμοιός	τε	ἐκείνῳ καὶ ὁ αὐτὸς ~πάλιν
[242]	ὦ Φαῖδρε, δεινὸν λόγον αὐτός	τε	ἐκόμισας ἐμέ τε ἠνάγκασας εἰπεῖν.
[250]	κάλλους, ὥσπερ εἴπομεν, ~(μετ᾽ ἐκείνων	τε	ἔλαμπεν ὄν, δεῦρό τ᾽ ἐλθόντες
[278]	τὰ περὶ λόγων· καὶ σύ	τε	ἐλθὼν φράζε Λυσίᾳ ~ὅτι νὼ
[278]	ἀγαθῶν (ἐν) μόνοις ἡγούμενος τό	τε	ἐναργὲς εἶναι ~καὶ τέλεον καὶ
[240]	~παντὸς καὶ πρὸς ἅπαντας, ἀκαίρους	τε	ἐπαίνους καὶ ὑπερβάλλοντας ἀκούοντι, ~ὡς
[266]	~(Σωκράτης) ~τούτων δὴ ἔγωγε αὐτός	τε	ἐραστής, ὦ Φαῖδρε, τῶν διαιρέσεων
[238]	τίς ὠφελία ἢ βλάβη ἀπό	τε	~ἐρῶντος καὶ μὴ τῷ χαριζομένῳ
[262]	οὖν. ~(Σωκράτης) ~ἦ οὖν οἷός	τε	ἔσται, ἀλήθειαν ἀγνοῶν ἑκάστου, τὴν
[263]	εἶπες περὶ ~αὐτοῦ, ὡς βλάβη	τέ	ἐστι τῷ ἐρωμένῳ καὶ ἐρῶντι,
[261]	~οὐκ ἄρα μόνον περὶ δικαστήριά	τέ	ἐστιν ἡ ἀντιλογικὴ (καὶ περὶ
[254]	ὀδύνης, ~ἣν ὑπὸ τοῦ χαλινοῦ	τε	ἔσχεν καὶ τοῦ πτώματος, μόγις
[264]	εἶναι μήτε ἄπουν, ἀλλὰ μέσα	~τε	ἔχειν καὶ ἄκρα, πρέποντα ἀλλήλοις
[249]	τε καὶ ἐξ ἀρίστων τῷ	τε	ἔχοντι καὶ τῷ ~κοινωνοῦντι αὐτῆς
[242]	ἡμαρτανέτην περὶ τὸν ἔρωτα, ἔτι	τε	ἡ εὐήθεια ~αὐτοῖν πάνυ ἀστεία,
[277]	γεγραμμένῳ λόγῳ περὶ ἑκάστου παιδιάν	τε	ἡγούμενος πολλὴν ~ἀναγκαῖον εἶναι, καὶ
[238]	δὴ ὑπὸ ἐπιθυμίας ~ἀρχομένῳ δουλεύοντί	τε	ἡδονῇ ἀνάγκη που τὸν ἐρώμενον
[279]	λόγους τὰ τῆς φύσεως, ἔτι	τε	~ἤθει γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι· ὥστε οὐδὲν
[255]	δὲ ἤδη τοῦ χρόνου ἥ	τε	ἡλικία καὶ τὸ χρεὼν ἤγαγεν
[242]	λόγον αὐτός τε ἐκόμισας ἐμέ	τε	ἠνάγκασας εἰπεῖν. ~(Φαῖδρος) πῶς δή;
[254]	~ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ κακίζων τόν	τε	ἡνίοχον καὶ τὸν ὁμόζυγα ὡς
[252]	~πτερωνύμου ἄχθος· ὅσοι δὲ Ἄρεώς	τε	θεραπευταὶ καὶ μετ᾽ ἐκείνου περιεπόλουν,
[265]	τίνων δή; ~(Σωκράτης) ~εἰς μίαν	τε	ἰδέαν συνορῶντα ἄγειν τὰ πολλαχῇ
[271]	λόγων συνών. ὅταν ~δὲ εἰπεῖν	τε	ἱκανῶς ἔχῃ οἷος ὑφ᾽ οἵων
[233]	τοῦτο παρέστηκεν, ὡς οὐχ οἷόν	τε	ἰσχυρὰν ~φιλίαν γενέσθαι ἐὰν μή
[246]	ἵππων ὁ μὲν αὐτῷ καλός	τε	καὶ ~ἀγαθὸς καὶ ἐκ τοιούτων,
[230]	Ἀχελῴου ἱερὸν ἀπὸ τῶν κορῶν	τε	καὶ ἀγαλμάτων ἔοικεν εἶναι. ~(εἰ
[251]	τοῦ πτεροφυεῖν ἀρχομένου ψυχή· ζεῖ	τε	καὶ ~ἀγανακτεῖ καὶ γαργαλίζεται φύουσα
[251]	γίγνεται ὅταν ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς	τε	καὶ ἀγανάκτησις ~περὶ τὰ οὖλα,
[247]	τῶν ἡνιόχων. ἔνθα ~δὴ πόνος	τε	καὶ ἀγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται.
[278]	ἔπειτα εἴ τινες τούτου ἔκγονοί	~(τε	καὶ ἀδελφοὶ ἅμα ἐν ἄλλαισιν
[252]	~περὶ πλείονος ποιεῖται, ἀλλὰ μητέρων	τε	καὶ ἀδελφῶν καὶ ἑταίρων ~πάντων
[261]	αὐτό. ~(Σωκράτης) περὶ τοῦ δικαίου	τε	καὶ ἀδίκου; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης)
[240]	χρωμένου; ~καὶ ἐρῶν μὲν βλαβερός	τε	καὶ ἀηδής, λήξας δὲ τοῦ
[246]	ἡνιόχησις. πῇ δὴ οὖν θνητόν	τε	καὶ ἀθάνατον ~ζῷον ἐκλήθη πειρατέον
[246]	ἢ ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν	~τε	καὶ ἀθάνατον ψυχὴ ἂν εἴη.
[253]	~μελανόμματος, τιμῆς ἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης	τε	καὶ αἰδοῦς, καὶ ἀληθινῆς ~δόξης
[249]	χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν	τε	καὶ αἵρεσιν τοῦ ~δευτέρου βίου
[272]	μάθῃ ~λόγων, τούτων τὴν εὐκαιρίαν	τε	καὶ ἀκαιρίαν διαγνόντι, ~καλῶς τε
[239]	γὰρ τοιοῦτον σῶμα ἐν πολέμῳ	τε	καὶ ἄλλαις ~χρείαις ὅσαι μεγάλαι
[279]	μήν; ~(Σωκράτης) ~ὦ φίλε Πάν	τε	καὶ ἄλλοι ὅσοι τῇδε θεοί,
[244]	καὶ ἐὰν δὴ λέγωμεν Σίβυλλάν	τε	καὶ ἄλλους, ~ὅσοι μαντικῇ χρώμενοι
[276]	ἐν λόγοις δυναμένου ~παίζειν, δικαιοσύνης	τε	καὶ ἄλλων ὧν λέγεις πέρι
[254]	καὶ τὸν ὁμόζυγα ὡς δειλίᾳ	τε	~καὶ ἀνανδρίᾳ λιπόντε τὴν τάξιν
[249]	κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί	τε	καὶ ~ἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν
[245]	πρῶτον ~ψυχῆς φύσεως πέρι θείας	τε	καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη τε
[259]	οὐρανὸν καὶ λόγους οὖσαι θείους	τε	καὶ ἀνθρωπίνους ἱᾶσιν καλλίστην φωνήν.
[230]	καὶ μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον, ~εἴτε ἡμερώτερόν	τε	καὶ ἁπλούστερον ζῷον, θείας τινὸς
[267]	ἐπεξέλεγχον ὡς ποιητέον ἐν κατηγορίᾳ	τε	καὶ ~ἀπολογίᾳ. τὸν δὲ κάλλιστον
[267]	ἐπᾴδων κηλεῖν, ὡς ἔφη· διαβάλλειν	τε	καὶ ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος.
[259]	τροφῆς δεῖσθαι γενόμενον, ἀλλ᾽ ἄσιτόν	τε	καὶ ἄποτον εὐθὺς ᾄδειν, ~ἕως
[247]	ἀληθείας λέγοντα ἡ γὰρ ἀχρώματός	τε	καὶ ἀσχημάτιστος καὶ ~ἀναφὴς οὐσία
[274]	~(Σωκράτης) οὐκοῦν τὸ μὲν τέχνης	τε	καὶ ἀτεχνίας λόγων πέρι ἱκανῶς
[229]	Πηγάσων καὶ (ἄλλων ἀμηχάνων πλήθη	τε	καὶ ἀτοπίαι ~τερατολόγων τινῶν φύσεων·
[246]	ὅτι τοιοῦτον· τούτοις δὴ τρέφεταί	τε	~καὶ αὔξεται μάλιστά γε τὸ
[278]	~ἐν χρόνῳ, πρὸς ἄλληλα (κολλῶν	τε	καὶ ἀφαιρῶν, ἐν δίκῃ που
[256]	ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ	τε	καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται,
[247]	μετέχων, ἐπὶ ~τὴν γῆν ῥέπων	τε	καὶ βαρύνων ᾧ μὴ καλῶς
[243]	ἔχουσι πρὸς τὰ παιδικὰ φθονερῶς	τε	~καὶ βλαβερῶς, πῶς οὐκ ἂν
[258]	ἤδη, τὸ μὴ καλῶς λέγειν	τε	καὶ γράφειν ἀλλ᾽ αἰσχρῶς ~τε
[277]	αἰσχρὸν εἶναι τὸ λόγους λέγειν	τε	καὶ γράφειν, καὶ ὅπῃ ~γιγνόμενον
[259]	λόγον ὅπῃ καλῶς ἔχει λέγειν	τε	~καὶ γράφειν καὶ ὅπῃ μή,
[261]	πως περὶ τὰς δίκας ~λέγεταί	τε	καὶ γράφεται τέχνῃ, λέγεται δὲ
[269]	οἱ ~ἄνδρες ὡς ῥητορικὴν διδάσκουσίν	τε	καὶ γράφουσιν, καὶ ἔμοιγε δοκεῖς
[271]	οὖν τὸν τρόπον τοῦτον λέγωσί	τε	καὶ γράφωσι, μὴ ~πειθώμεθα αὐτοῖς
[276]	ὡς ἔοικε, παιδιᾶς χάριν σπερεῖ	τε	~καὶ γράψει, ὅταν (δὲ) γράφῃ,
[235]	παλαιοὶ γὰρ καὶ σοφοὶ ἄνδρες	τε	~καὶ γυναῖκες περὶ αὐτῶν εἰρηκότες
[246]	~τῷ δ᾽ ἕπεται στρατιὰ θεῶν	τε	καὶ δαιμόνων, ~(κατὰ ἕνδεκα μέρη
[256]	τὰς ~μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναι	τε	καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν
[255]	ἐραστοῦ ~ψυχὴν τοῖς παιδικοῖς αἰδουμένην	~τε	καὶ δεδιυῖαν (ἕπεσθαι. ἅτε οὖν
[241]	πολλὰ καὶ μετὰ πολλῶν ὅρκων	τε	καὶ δεήσεων ὑπισχνούμενος μόγις ~(κατεῖχε
[244]	πολλὰ δὴ καὶ καλὰ ἰδίᾳ	τε	καὶ δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο,
[270]	ἐμπλησθεὶς καὶ ~ἐπὶ φύσιν νοῦ	τε	καὶ διανοίας ἀφικόμενος, ὧν δὴ
[269]	ἀπαίδευτον εἰς ~τοὺς ταῦτα γεγραφότας	τε	καὶ διδάσκοντας ὡς ῥητορικὴν τέχνην,
[247]	μὲν οὖν καὶ μακάριαι θέαι	τε	καὶ διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς
[256]	τῶν πολλῶν μακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην	τε	καὶ διεπραξάσθην· ~καὶ διαπραξαμένω τὸ
[246]	κακῷ καὶ τοῖς ~ἐναντίοις φθίνει	τε	καὶ διόλλυται. ὁ μὲν δὴ
[247]	ἕπεται ~δὲ ὁ ἀεὶ ἐθέλων	τε	καὶ δυνάμενος· φθόνος γὰρ ἔξω
[257]	λόγῳ σοι ἀπηχὲς εἴπομεν Φαῖδρός	τε	καὶ ἐγώ, ~Λυσίαν τὸν τοῦ
[278]	λόγων, οἳ ~ἐπέστελλον (λέγειν Λυσίᾳ	τε	καὶ εἴ τις ἄλλος συντίθησι
[269]	διῇμεν τῶν παγκάλων τεχνημάτων βραχυλογιῶν	τε	καὶ εἰκονολογιῶν καὶ ~ὅσα ἄλλα
[253]	τὰ αὐτά. οἱ δὲ Ἀπόλλωνός	τε	καὶ ~ἑκάστου τῶν θεῶν οὕτω
[257]	ὅτι καλλίστη καὶ ἀρίστη δέδοταί	τε	~καὶ ἐκτέτεισται παλινῳδία, τά τε
[246]	διηγήσεως, ᾧ δὲ ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης	τε	καὶ ἐλάττονος· ταύτῃ οὖν λέγωμεν.
[278]	καὶ σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν σέ	τε	καὶ ἐμὲ γενέσθαι. ~(Φαῖδρος) παντάπασι
[266]	δ᾽ οὐκ ἀτιμαστέον αὐτὸ σοί	τε	καὶ ἐμοί, λεκτέον δὲ τί
[246]	τοιούτων, ὁ δ᾽ ἐξ ἐναντίων	τε	καὶ ἐναντίος· χαλεπὴ δὴ καὶ
[262]	ἰδεῖν τι ὧν ~φαμεν ἀτέχνων	τε	καὶ ἐντέχνων εἶναι; ~(Φαῖδρος) ~πάντων
[274]	μὴ πάρεργον, ἀλλὰ δεσπόταις ἀγαθοῖς	τε	καὶ ἐξ ἀγαθῶν. ὥστ᾽ εἰ
[249]	αὕτη πασῶν τῶν ἐνθουσιάσεων ἀρίστη	τε	καὶ ἐξ ἀρίστων τῷ τε
[276]	ἢ ταῦτα ~μὲν δὴ παιδιᾶς	τε	καὶ ἑορτῆς χάριν δρῴη ἄν,
[247]	τοὺς ἵππους στήσας παρέβαλεν ἀμβροσίαν	τε	καὶ ἐπ᾽ αὐτῇ νέκταρ ~ἐπότισεν.
[248]	πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ	τε	καὶ ἐπὶ τὴν γῆν ~πέσῃ,
[247]	ἅτ᾽ οὖν θεοῦ διάνοια νῷ	~τε	καὶ ἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη, καὶ
[240]	~ἄλλα πολλὰ τῶν τοιουτοτρόπων θρεμμάτων	τε	καὶ ἐπιτηδευμάτων, οἷς τό γε
[270]	ῥώμην ἐμποιήσειν, τῇ δὲ λόγους	τε	καὶ ~ἐπιτηδεύσεις νομίμους πειθὼ ἣν
[239]	κτῆσιν ἡ τοῦ ἐρῶντος ὁμιλία	τε	καὶ ἐπιτροπεία παρέξεται. ~σαφὲς δὴ
[250]	ἀτρεμῆ καὶ εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί	~τε	καὶ ἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ καθαρᾷ,
[245]	τε καὶ ἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη	τε	καὶ ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ
[250]	δὲ μετ᾽ ἄλλου θεῶν, εἶδόν	τε	καὶ ~ἐτελοῦντο τῶν τελετῶν ἣν
[235]	~οἷός τε ὢν ταὐτὰ ἑτέρως	τε	καὶ ἑτέρως λέγων ἀμφοτέρως εἰπεῖν
[253]	προθυμοῦνται ᾗ λέγω, οὕτω καλή	τε	καὶ ~εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ δι᾽
[239]	τῷ ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων	τε	καὶ ~εὐνουστάτων καὶ θειοτάτων κτημάτων
[265]	(μυθικόν τινα ὕμνον προσεπαίσαμεν μετρίως	τε	καὶ εὐφήμως τὸν ~ἐμόν τε
[278]	παντάπασι μὲν οὖν ἔγωγε βούλομαί	τε	καὶ εὔχομαι ἃ λέγεις. ~(Σωκράτης)
[260]	γελοῖον καὶ φίλον ἢ δεινόν	τε	καὶ ἐχθρὸν (εἶναι ἢ φίλον)
[245]	ἱκανὸς ~ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός	τε	καὶ ἡ ποίησις ὑπὸ τῆς
[252]	ἐρώμενον· σκοποῦσιν οὖν εἰ φιλόσοφός	~τε	καὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, καὶ
[263]	ἄλλῃ φέρεται, καὶ ἀμφισβητοῦμεν ~ἀλλήλοις	τε	καὶ ἡμῖν αὐτοῖς; ~(Φαῖδρος) πάνυ
[246]	ἡνιόχου. θεῶν μὲν οὖν ἵπποι	τε	καὶ ἡνίοχοι πάντες ~αὐτοί τε
[246]	δὴ συμφύτῳ δυνάμει ~ὑποπτέρου ζεύγους	τε	καὶ ἡνιόχου. θεῶν μὲν οὖν
[254]	πάντα πράγματα παρέχων τῷ σύζυγί	τε	καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ~ἰέναι τε
[254]	ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης	τε	καὶ θάμβους ἱδρῶτι πᾶσαν ἔβρεξε
[250]	σὺν εὐδαίμονι χορῷ μακαρίαν ὄψιν	τε	καὶ ~θέαν, ἑπόμενοι μετὰ μὲν
[261]	τινα κατασκευάζεις, ~ἤ τινα Θρασύμαχόν	τε	καὶ Θεόδωρον Ὀδυσσέα. ~(Σωκράτης) ~ἴσως.
[239]	~τὴν δὲ τοῦ σώματος ἕξιν	τε	καὶ θεραπείαν οἵαν τε καὶ
[251]	~καλεῖται δεχομένη (τὸν ἵμερον) ἄρδηταί	τε	καὶ θερμαίνηται, λωφᾷ τε τῆς
[247]	διὰ χρόνου τὸ ὂν ἀγαπᾷ	τε	καὶ θεωροῦσα τἀληθῆ ~τρέφεται καὶ
[269]	αὐτοῦ τέχνη, οὐχ ᾗ Λυσίας	τε	καὶ ~Θρασύμαχος πορεύεται δοκεῖ μοι
[251]	οἷον ἐκ τῆς φρίκης μεταβολή	τε	(καὶ ἱδρὼς καὶ θερμότης ἀήθης
[244]	διανοίας ποριζομένων ~ἀνθρωπίνῃ οἰήσει νοῦν	τε	καὶ ἱστορίαν, οἰονοϊστικὴν ἐπωνόμασαν, (ἣν
[248]	καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη λήθης	τε	~καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα
[258]	τε καὶ γράφειν ἀλλ᾽ αἰσχρῶς	~τε	καὶ κακῶς. ~(Φαῖδρος) δῆλον δή.
[278]	γραφομένοις ἐν ψυχῇ ~περὶ δικαίων	τε	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν (ἐν)
[276]	ποιοῖ. ~(Σωκράτης) ~τὸν δὲ δικαίων	τε	καὶ καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἐπιστήμας
[252]	ὄντα ἑαυτῷ οἷον ἄγαλμα τεκταίνεταί	τε	καὶ ~κατακοσμεῖ, ὡς (τιμήσων τε
[257]	τῶν πολιτικῶν μάλιστα ἐρῶσι λογογραφίας	τε	καὶ καταλείψεως ~συγγραμμάτων, οἵ γε
[245]	χρόνον, ~λύσιν τῷ ὀρθῶς μανέντι	τε	καὶ κατασχομένῳ (τῶν παρόντων κακῶν
[239]	μὲν οὖν κατὰ (διάνοιαν ἐπίτροπός	τε	καὶ κοινωνὸς οὐδαμῇ ~λυσιτελὴς ἀνὴρ
[274]	~καὶ ἀστρονομίαν, ἔτι δὲ πεττείας	τε	καὶ κυβείας, καὶ δὴ καὶ
[244]	ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν ~εὐχάς	τε	καὶ λατρείας, ὅθεν δὴ καθαρμῶν
[246]	τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ ~ἐχέτω	τε	καὶ λεγέσθω· τὴν δὲ αἰτίαν
[272]	ἀπίῃ καὶ τραχεῖαν, ἐξὸν ὀλίγην	τε	καὶ λείαν. ~ἀλλ᾽ εἴ τινά
[230]	ἀγαπητὸν καὶ σφόδρα ἡδύ· ~θερινόν	τε	καὶ λιγυρὸν ὑπηχεῖ τῷ τῶν
[274]	~Θεύθ. τοῦτον δὴ πρῶτον ἀριθμόν	τε	καὶ λογισμὸν εὑρεῖν καὶ (γεωμετρίαν
[245]	ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κινουμένου, ~ψυχῆς οὐσίαν	τε	καὶ λόγον τοῦτον αὐτόν τις
[227]	ὑπέρτερον" πρᾶγμα ~ποιήσασθαι τὸ τεήν	τε	καὶ Λυσίου διατριβὴν ἀκοῦσαι; ~(Φαῖδρος)
[266]	τὰ δὲ νῦν παρὰ σοῦ	τε	καὶ ~Λυσίου μαθόντας εἰπὲ τί
[245]	τρίτη δὲ ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή	τε	καὶ μανία, λαβοῦσα ἁπαλὴν καὶ
[262]	τὴν τοῦ ἀγνοουμένου ὁμοιότητα ~σμικράν	τε	καὶ μεγάλην ἐν τοῖς ἄλλοις
[261]	ἐν ἰδίοις, ἡ ~αὐτὴ σμικρῶν	(τε	καὶ μεγάλων πέρι, καὶ οὐδὲν
[269]	ἔσῃ ~ῥήτωρ ἐλλόγιμος, προσλαβὼν ἐπιστήμην	τε	καὶ μελέτην, ὅτου δ᾽ ἂν
[258]	οὖν ὁ τρόπος τοῦ καλῶς	τε	καὶ μὴ γράφειν; δεόμεθά τι,
[235]	τῶν ἐν τῷ βιβλίῳ ~βελτίω	τε	καὶ μὴ ἐλάττω ἕτερα ὑπέσχησαι
[237]	ἴσμεν. τῷ δὴ τὸν ἐρῶντά	τε	καὶ μὴ κρινοῦμεν; δεῖ ~αὖ
[252]	ἕκαστος ἦν χορευτής, ἐκεῖνον τιμῶν	τε	καὶ ~μιμούμενος εἰς τὸ δυνατὸν
[278]	καταβάντε ἐς τὸ Νυμφῶν νᾶμά	τε	καὶ μουσεῖον ἠκούσαμεν λόγων, οἳ
[270]	σκόπει τί ποτε λέγει Ἱπποκράτης	τε	καὶ ὁ ἀληθὴς λόγος. ~ἆρ᾽
[243]	ἀναιδῶς εἴρησθον τὼ λόγω, οὗτός	τε	καὶ ὁ ἐκ ~τοῦ βιβλίου
[266]	ἡ λόγων τέχνη, ᾗ ~Θρασύμαχός	τε	καὶ οἱ ἄλλοι χρώμενοι σοφοὶ
[258]	ἄξιος εἶναι ~συγγράφειν, πενθεῖ αὐτός	τε	καὶ οἱ ἑταῖροι. ~(Φαῖδρος) καὶ
[255]	οὐδ᾽ οἱ σύμπαντες ἄλλοι φίλοι	τε	καὶ οἰκεῖοι μοῖραν φιλίας ~οὐδεμίαν
[240]	ἑκὼν ἀπολείπεται, ἀλλ᾽ ὑπ᾽ (ἀνάγκης	τε	~καὶ οἴστρου ἐλαύνεται, ὃς ἐκείνῳ
[277]	μή· ~τὸ γὰρ ἀγνοεῖν ὕπαρ	τε	καὶ ὄναρ δικαίων (καὶ ἀδίκων
[252]	τε καὶ ~κατακοσμεῖ, ὡς (τιμήσων	τε	καὶ ὀργιάσων. οἱ μὲν δὴ
[271]	~δῆλον ἄρα ὅτι ὁ Θρασύμαχός	τε	καὶ ὃς ἂν ἄλλος σπουδῇ
[246]	~οὖν οὖσα καὶ ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖ	τε	καὶ πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ,
[247]	τό γε ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλως	~τε	καὶ περὶ ἀληθείας λέγοντα ἡ
[269]	τὴν τοῦ τῷ ὄντι ῥητορικοῦ	τε	καὶ πιθανοῦ (τέχνην πῶς ~καὶ
[254]	αἰσθήσει διαθερμήνας τὴν ψυχήν, ~γαργαλισμοῦ	τε	καὶ πόθου (κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ
[271]	διδῷ, ~πρῶτον πάσῃ ἀκριβείᾳ γράψει	τε	καὶ ποιήσει ψυχὴν ἰδεῖν, πότερον
[259]	ἡδονῆς, ~(ὥστε ᾄδοντες ἠμέλησαν σίτων	τε	καὶ ποτῶν, καὶ ἔλαθον τελευτήσαντες
[271]	αὐτὰ ἐν ταῖς ~πράξεσιν ὄντα	τε	καὶ πραττόμενα, (ὀξέως τῇ αἰσθήσει
[252]	ἐρωμένους καὶ τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ	τε	~καὶ προσφέρεται. τόν τε οὖν
[257]	αὐτὸς ὅτι οἱ μέγιστον ~δυνάμενοί	τε	καὶ σεμνότατοι ἐν ταῖς πόλεσιν
[254]	βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ	τε	καὶ σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν ὑπτία, καὶ
[276]	ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων δὲ λέγειν	τε	καὶ σιγᾶν πρὸς οὓς δεῖ.
[265]	τε καὶ εὐφήμως τὸν ~ἐμόν	τε	καὶ σὸν δεσπότην ἔρωτα, ὦ
[234]	καὶ ταύτῃ δεῖ ὑπ᾽ ἐμοῦ	τε	καὶ σοῦ τὸν λόγον ἐπαινεθῆναι,
[276]	χρώμενος, λαβὼν ψυχὴν προσήκουσαν, φυτεύῃ	τε	~καὶ σπείρῃ μετ᾽ ἐπιστήμης λόγους,
[255]	ἤ τις ἠχὼ ἀπὸ λείων	τε	καὶ ~στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθεν
[278]	ὦ Φαῖδρε, εἶναι οἷον ~ἐγώ	τε	καὶ σὺ εὐξαίμεθ᾽ ἂν σέ
[269]	(χαλεπῶς ~ἂν αὐτούς, ὥσπερ ἐγώ	τε	καὶ σύ, ὑπ᾽ ἀγροικίας ῥῆμά
[272]	ἴσως ὁ συγγραφεύς, ὦ ~Φαῖδρέ	τε	καὶ Σώκρατες, δοκεῖ οὕτως; μὴ
[269]	νῷν ἐπιπλῆξαι εἰπόντας· ὦ Φαῖδρέ	τε	καὶ Σώκρατες, οὐ ~χρὴ χαλεπαίνειν
[254]	γνάθους καθῄμαξεν καὶ τὰ σκέλη	τε	καὶ τὰ ἰσχία ~πρὸς τὴν
[252]	φονικοὶ ~καὶ ἕτοιμοι καθιερεύειν αὑτούς	τε	καὶ τὰ παιδικά. ~(καὶ οὕτω
[253]	καὶ ὅταν κτήσωνται, μιμούμενοι αὐτοί	τε	καὶ τὰ παιδικὰ πείθοντες ~καὶ
[244]	καὶ λατρείας, ὅθεν δὴ καθαρμῶν	τε	καὶ τελετῶν τυχοῦσα ἐξάντη ~ἐποίησε
[272]	τε καὶ ἀκαιρίαν διαγνόντι, ~καλῶς	τε	καὶ τελέως ἐστὶν ἡ τέχνη
[255]	ἄρδει τε καὶ ~ὥρμησε πτεροφυεῖν	τε	καὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου αὖ
[229]	ἰέναι, καὶ οὐκ ἀηδές, ἄλλως	τε	καὶ τήνδε ~τὴν ὥραν τοῦ
[229]	τήνδε ~τὴν ὥραν τοῦ ἔτους	τε	καὶ τῆς ἡμέρας. ~(Σωκράτης) πρόαγε
[259]	Οὐρανίᾳ τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ διάγοντάς	τε	καὶ ~τιμῶντας τὴν ἐκείνων μουσικὴν
[242]	τὸν ποταμὸν διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιόν	τε	καὶ τὸ εἰωθὸς ~σημεῖόν μοι
[269]	δὲ ἕκαστα τούτων πιθανῶς λέγειν	τε	καὶ τὸ ὅλον συνίστασθαι, ~οὐδὲν
[238]	τῶν ἄλλων ~ἐπιθυμιῶν ἐπιθυμία (γαστριμαργία	τε	καὶ τὸν ἔχοντα ταὐτὸν τοῦτο
[254]	τῷ ~ἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί	τε	καὶ τότε αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν
[258]	ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος γένηται λογογραφίας	τε	καὶ τοῦ ἄξιος εἶναι ~συγγράφειν,
[268]	τὴν τούτων σύστασιν πρέπουσαν ἀλλήλοις	τε	καὶ τῷ ὅλῳ συνισταμένην. ~(Σωκράτης)
[241]	τῆς προτέρας ἀνοήτου ἀρχῆς ~ὁρκωμόσιά	τε	καὶ ὑποσχέσεις (ἐμπεδώσῃ ἔχει, νοῦν
[230]	γὰρ πλάτανος αὕτη μάλ᾽ ἀμφιλαφής	τε	~καὶ ὑψηλή, τοῦ τε ἄγνου
[256]	οἰκειότης, σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη, θνητά	τε	καὶ ~φειδωλὰ οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν ὑπὸ
[266]	~ἵνα οἷός τε ὦ λέγειν	τε	καὶ φρονεῖν· ἐάν τέ τιν᾽
[239]	διάνοιαν ἐραστὴν ἐρωμένῳ ἀνάγκη γιγνομένων	τε	καὶ φύσει ἐνόντων ~(τῶν) μὲν
[236]	ἐπαινετέον, τῶν δὲ μὴ ἀναγκαίων	τε	καὶ ~χαλεπῶν εὑρεῖν πρὸς τῇ
[271]	δὲ δὴ διαταξάμενος τὰ λόγων	τε	καὶ ψυχῆς γένη καὶ τὰ
[251]	συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν δὲ ~λαβοῦσα κέντρων	τε	καὶ ὠδίνων ἔληξεν, ~ἡδονὴν δ᾽
[235]	καὶ αὐτὸ τοῦτο ἐπιλέλησμαι, ὅπως	τε	καὶ ὧντινων ἤκουσα. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽
[238]	ὂν περὶ οὗ βουλευτέον, εἴρηταί	τε	καὶ ὥρισται, ~βλέποντες δὲ δὴ
[255]	(τὰς διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει	τε	καὶ ~ὥρμησε πτεροφυεῖν τε καὶ
[251]	~ἐπιρρυείσης δὲ τῆς τροφῆς ᾤδησέ	τε	καὶ ὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ τῆς
[239]	ἕξιν τε καὶ θεραπείαν οἵαν	τε	καὶ ὡς θεραπεύσει οὗ ἂν
[274]	~κρῖναι τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης	τε	καὶ ὠφελίας τοῖς μέλλουσι χρῆσθαι·
[254]	ὀπίσω σπάσας τὸν χαλινόν, τήν	τε	~κακηγόρον γλῶτταν καὶ τὰς γνάθους
[231]	οἱ μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ	τε	κακῶς διέθεντο τῶν αὑτῶν διὰ
[272]	πεπραγμένα, ἀλλὰ τὰ εἰκότα, ἔν	τε	κατηγορίᾳ καὶ ἀπολογίᾳ, καὶ ~πάντως
[260]	παντὸς ἄξιον τὸ θρέμμα οἴκοι	τε	~κεκτῆσθαι καὶ ἐπὶ στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν
[233]	καὶ παρὰ τὸ ~βέλτιστον τά	τε	λεγόμενα καὶ τὰ πραττόμενα ἐπαινοῦσιν,
[267]	καὶ ~γνωμολογίαν καὶ εἰκονολογίαν ὀνομάτων	τε	Λικυμνίων ἃ ἐκείνῳ ἐδωρήσατο ~πρὸς
[267]	τά τ᾽ ἐναντία καινῶς, συντομίαν	τε	λόγων καὶ ἄπειρα ~μήκη περὶ
[253]	δὴ τὸν ~ἐρώμενον αἰτιώμενοι ἔτι	τε	μᾶλλον ἀγαπῶσι, κἂν ἐκ Διὸς
[264]	σήματι κεῖμαι. ~ὄφρ᾽ ἂν ὕδωρ	τε	νάῃ καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ,
[252]	τῷ ἐπιτηδεύματι, τότε ~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί	τε	ὅθεν ἄν τι δύνωνται καὶ
[277]	εἰς τόδε, ὅπως τὸ Λυσίου	τε	ὄνειδος ~ἐξετάσαιμεν τῆς τῶν λόγων
[244]	καὶ ~ἐντιμότερον μαντικὴ οἰωνιστικῆς, τό	τε	ὄνομα τοῦ ὀνόματος ἔργον τ᾽
[268]	δὴ τυγχάνει ἐπιστάμενος ὡς οἷόν	τε	ὀξυτάτην ~καὶ βαρυτάτην (χορδὴν ποιεῖν,
[244]	ἐμφρόνων, ζήτησιν τοῦ μέλλοντος διά	τε	~ὀρνίθων ποιουμένων καὶ τῶν ἄλλων
[272]	καὶ ἐλεινολογίας καὶ δεινώσεως ἑκάστων	τε	ὅσα ἂν εἴδη μάθῃ ~λόγων,
[276]	~συμποσίοις τε ἄρδοντες αὑτοὺς ἑτέροις	τε	ὅσα τούτων ἀδελφά, τότ᾽ ἐκεῖνος,
[252]	ὁμιλεῖ τε ~καὶ προσφέρεται. τόν	τε	οὖν ἔρωτα τῶν καλῶν πρὸς
[242]	εἰπέτην ὡς ~τοιούτου ὄντος· ταύτῃ	τε	οὖν ἡμαρτανέτην περὶ τὸν ἔρωτα,
[241]	ἔστιν οὔτε ποτὲ ἔσται. ταῦτά	~τε	οὖν χρή, ὦ παῖ, συννοεῖν,
[259]	δὴ μάλιστα τῶν Μουσῶν περί	~τε	οὐρανὸν καὶ λόγους οὖσαι θείους
[245]	οὔτε γίγνεσθαι δυνατόν, ἢ πάντα	τε	οὐρανὸν ~(πᾶσάν τε γῆν εἰς
[277]	πᾶν ~ὁρίζεσθαι δυνατὸς γένηται, ὁρισάμενός	τε	πάλιν κατ᾽ εἴδη μέχρι τοῦ
[277]	λέγει ἢ γράφει, κατ᾽ αὐτό	τε	πᾶν ~ὁρίζεσθαι δυνατὸς γένηται, ὁρισάμενός
[258]	δεόμεθά τι, ὦ Φαῖδρε, Λυσίαν	τε	~περὶ τούτων ἐξετάσαι καὶ ἄλλον
[266]	μὲν αὐτοὶ λέγειν γεγόνασιν, ἄλλους	~τε	ποιοῦσιν, οἳ ἂν δωροφορεῖν αὐτοῖς
[254]	τε καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ~ἰέναι	τε	πρὸς τὰ παιδικὰ καὶ μνείαν
[227]	~νεωτέρῳ, καὶ ὅσα ἄλλα (ἐμοί	τε	πρόσεστι καὶ τοῖς πολλοῖς ἡμῶν·
[267]	μέσον οὐκ ἄγομεν, ὃς ~ὑποδήλωσίν	τε	πρῶτος ηὗρεν καὶ παρεπαίνους οἱ
[257]	Φαῖδρον εἰρῆσθαι. ἀλλὰ τῶν προτέρων	τε	συγγνώμην καὶ ~τῶνδε χάριν ἔχων,
[256]	ὡς σφόδρ᾽ εὔνουν ἀσπαζόμενος, ὅταν	τε	συγκατακέωνται, ~οἷός ἐστι μὴ ἂν
[251]	ἐκ δὲ ἀμφοτέρων ~μεμειγμένων ἀδημονεῖ	τε	τῇ ἀτοπίᾳ τοῦ πάθους καὶ
[248]	κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν, μέχρι	τε	τῆς ~ἑτέρας περιόδου εἶναι ἀπήμονα,
[251]	ἄρδηταί τε καὶ θερμαίνηται, λωφᾷ	τε	τῆς ὀδύνης ~(καὶ γέγηθεν· ὅταν
[266]	λέγειν τε καὶ φρονεῖν· ἐάν	τέ	τιν᾽ ἄλλον ἡγήσωμαι δυνατὸν εἰς
[230]	γε τῷ ποδὶ τεκμήρασθαι. Νυμφῶν	~τέ	τινων καὶ Ἀχελῴου ἱερὸν ἀπὸ
[274]	λέγεσθαι, ὦ Σώκρατες, εἴπερ οἷός	τέ	τις εἴη. ~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ καὶ
[244]	~ἐποίησε τὸν (ἑαυτῆς) ἔχοντα πρός	τε	τὸν παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα
[238]	γὰρ ἐδωδὴν κρατοῦσα τοῦ λόγου	τε	τοῦ ἀρίστου καὶ τῶν ἄλλων
[256]	ἧττον δὲ ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν (διά	τε	τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω
[248]	ἐκεῖ (λειμῶνος τυγχάνει οὖσα, ἥ	~τε	τοῦ πτεροῦ φύσις, ᾧ ψυχὴ
[252]	καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ πρός	τε	τοὺς ἐρωμένους καὶ τοὺς ἄλλους
[279]	τῆς ~ἡλικίας εἰ περὶ αὐτούς	τε	τοὺς λόγους, οἷς νῦν ἐπιχειρεῖ,
[276]	γράψει, ὅταν (δὲ) γράφῃ, ἑαυτῷ	τε	ὑπομνήματα θησαυριζόμενος, εἰς τὸ ~λήθης
[261]	~πάριτε δή, θρέμματα γενναῖα, καλλίπαιδά	τε	Φαῖδρον πείθετε ὡς ἐὰν μὴ
[277]	ἐπιστήμης λόγους, ~οἳ ἑαυτοῖς τῷ	τε	φυτεύσαντι (βοηθεῖν ἱκανοὶ καὶ οὐχὶ
[260]	~κεκτῆσθαι καὶ ἐπὶ στρατιᾶς, ἀποπολεμεῖν	τε	χρήσιμον καὶ πρός γ᾽ ἐνεγκεῖν
[277]	τοῦ ἀτμήτου ~τέμνειν ἐπιστηθῇ, περί	τε	ψυχῆς φύσεως διιδὼν κατὰ ταὐτά,
[266]	διαιρέσεων καὶ συναγωγῶν, ~ἵνα οἷός	τε	ὦ λέγειν τε καὶ φρονεῖν·
[245]	~ψυχήν, ἐγείρουσα καὶ ἐκβακχεύουσα κατά	τε	ᾠδὰς καὶ κατὰ τὴν ἄλλην
[237]	~τοῦ ἐρῶντος δέοι χαρίζεσθαι, ἔλεγέν	τε	ὧδε ~περὶ παντός, ὦ παῖ,
[235]	μοι νεανιεύεσθαι ἐπιδεικνύμενος ὡς ~οἷός	τε	ὢν ταὐτὰ ἑτέρως τε καὶ
[229]	προσβιβᾷ κατὰ τὸ εἰκὸς ἕκαστον,	~ἅτε	ἀγροίκῳ τινὶ σοφίᾳ χρώμενος, πολλῆς
[275]	ἐν ψυχαῖς παρέξει μνήμης ἀμελετησίᾳ,	ἅτε	διὰ ~πίστιν γραφῆς ἔξωθεν ὑπ᾽
[269]	διδάσκοντας ὡς ῥητορικὴν τέχνην, ἢ	ἅτε	ἡμῶν ~ὄντας σοφωτέρους κἂν νῷν
[243]	οὐκ ἠγνόησεν ὥσπερ ~Ὅμηρος, ἀλλ᾽	ἅτε	μουσικὸς ὢν ἔγνω τὴν αἰτίαν,
[268]	ἄν· ὦ μοχθηρέ, ~μελαγχολᾷς, ἀλλ᾽	ἅτε	μουσικὸς ὢν πρᾳότερον ὅτι ὦ
[256]	χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ,	ἅτε	οὐ πάσῃ ~δεδογμένα τῇ διανοίᾳ
[245]	μόνον δὴ τὸ αὑτὸ ~κινοῦν,	ἅτε	οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε λήγει
[275]	γενέσθαι. τοῖς μὲν οὖν τότε,	ἅτε	οὐκ οὖσι σοφοῖς ὥσπερ ~ὑμεῖς
[255]	αἰδουμένην ~τε καὶ δεδιυῖαν (ἕπεσθαι.	ἅτε	οὖν πᾶσαν θεραπείαν ~ὡς ἰσόθεος
[235]	ὧντινων ἤκουσα. ~(Φαῖδρος) ~ἀλλ᾽ ὦ	γενναιότατε,	κάλλιστα εἴρηκας. σὺ γὰρ ἐμοὶ
[274]	ηὑρέθη. ὁ δ᾽ ~εἶπεν· ὦ	τεχνικώτατε	Θεύθ, ἄλλος μὲν τεκεῖν δυνατὸς
[261]	ἀποκρινέσθω δὴ ὁ ~Φαῖδρος. ~(Φαῖδρος)	ἐρωτᾶτε.	~(Σωκράτης) ~ἆρ᾽ οὖν οὐ τὸ
[237]	ἄλλα ὅπως βούλει ποίει. ~(Σωκράτης)	~ἄγετε	δή, ὦ Μοῦσαι, εἴτε δι᾽
[261]	θρέμματα γενναῖα, καλλίπαιδά τε Φαῖδρον	πείθετε	ὡς ἐὰν μὴ ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ,
[279]	καὶ ἄλλοι ὅσοι τῇδε θεοί,	δοίητέ	μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν
[279]	εἴη μοι ὅσον μήτε φέρειν	μήτε	ἄγειν δύναιτο ἄλλος ~ἢ ὁ
[264]	τι ἔχοντα αὐτὸν αὑτοῦ, ὥστε	μήτε	ἀκέφαλον εἶναι μήτε ἄπουν, ἀλλὰ
[264]	αὑτοῦ, ὥστε μήτε ἀκέφαλον εἶναι	μήτε	ἄπουν, ἀλλὰ μέσα ~τε ἔχειν
[257]	ἐρωτικήν μοι τέχνην ἣν ἔδωκας	μήτε	~ἀφέλῃ μήτε πηρώσῃς δι᾽ ὀργήν,
[236]	λόγον μηδένα μηδενὸς μήτε ~ἐπιδείξειν	μήτε	ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης) ~βαβαῖ, ὦ μιαρέ,
[236]	σοι ἕτερον λόγον μηδένα μηδενὸς	μήτε	~ἐπιδείξειν μήτε ἐξαγγελεῖν. ~(Σωκράτης) ~βαβαῖ,
[257]	τέχνην ἣν ἔδωκας μήτε ~ἀφέλῃ	μήτε	πηρώσῃς δι᾽ ὀργήν, δίδου τ᾽
[279]	χρυσοῦ πλῆθος εἴη μοι ὅσον	μήτε	φέρειν μήτε ἄγειν δύναιτο ἄλλος
[264]	ἑταίρου σου λόγον εἴτε οὕτως	εἴτε	ἄλλως ἔχει, καὶ ~εὑρήσεις τοῦ
[275]	ἐκεῖνο ~μόνον σκοπεῖς, εἴτε οὕτως	εἴτε	ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος) ~ὀρθῶς ἐπέπληξας,
[237]	τὴν σκέψιν ποιώμεθα εἴτε ὠφελίαν	εἴτε	βλάβην ~παρέχει. ὅτι μὲν οὖν
[237]	~(Σωκράτης) ~ἄγετε δή, ὦ Μοῦσαι,	εἴτε	δι᾽ ᾠδῆς εἶδος λίγειαι, εἴτε
[237]	εἴτε δι᾽ ᾠδῆς εἶδος λίγειαι,	εἴτε	διὰ γένος μουσικὸν τὸ ~Λιγύων
[230]	Τυφῶνος πολυπλοκώτερον καὶ μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον,	~εἴτε	ἡμερώτερόν τε καὶ ἁπλούστερον ζῷον,
[258]	ἢ γράψει, εἴτε ~πολιτικὸν σύγγραμμα	εἴτε	ἰδιωτικόν, ἐν μέτρῳ ὡς ποιητὴς
[265]	ὃ ἔστιν ὁρισθέν εἴτ᾽ εὖ	εἴτε	κακῶς ἐλέχθη, τὸ γοῦν σαφὲς
[277]	~(Φαῖδρος) τὰ ποῖα; ~(Σωκράτης) ~ὡς	εἴτε	Λυσίας ἤ τις ἄλλος πώποτε
[277]	τῷ γράφοντι, εἴτε τίς φησιν	εἴτε	μή· ~τὸ γὰρ ἀγνοεῖν ὕπαρ
[264]	τὸν τοῦ ἑταίρου σου λόγον	εἴτε	οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει, καὶ
[275]	οὐ γὰρ ἐκεῖνο ~μόνον σκοπεῖς,	εἴτε	οὕτως εἴτε ἄλλως ἔχει; ~(Φαῖδρος)
[258]	πώποτέ τι γέγραφεν ἢ γράψει,	εἴτε	~πολιτικὸν σύγγραμμα εἴτε ἰδιωτικόν, ἐν
[230]	σκοπῶ οὐ ταῦτα ἀλλ᾽ ἐμαυτόν,	~εἴτε	τι θηρίον ὂν τυγχάνω Τυφῶνος
[277]	οὕτω μὲν ὄνειδος τῷ γράφοντι,	εἴτε	τίς φησιν εἴτε μή· ~τὸ
[237]	καὶ ἀναφέροντες τὴν σκέψιν ποιώμεθα	εἴτε	ὠφελίαν εἴτε βλάβην ~παρέχει. ὅτι
[260]	εἴποι· τί ποτ᾽ ὦ θαυμάσιοι,	ληρεῖτε;	ἐγὼ γὰρ οὐδέν᾽ ~ἀγνοοῦντα τἀληθὲς
[261]	τί καὶ ~πῶς λέγουσιν. ~(Σωκράτης)	~πάριτε	δή, θρέμματα γενναῖα, καλλίπαιδά τε
[278]	ἐλθὼν φράζε Λυσίᾳ ~ὅτι νὼ	καταβάντε	ἐς τὸ Νυμφῶν νᾶμά τε
[254]	ᾖ πέρας κακοῦ, πορεύεσθον ~ἀγομένω,	εἴξαντε	καὶ ὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ κελευόμενον.
[254]	κακοῦ, πορεύεσθον ~ἀγομένω, εἴξαντε καὶ	ὁμολογήσαντε	ποιήσειν τὸ κελευόμενον. καὶ πρὸς
[243]	ὄντε, ~εἰ ἄρα ἀνθρωπίσκους τινὰς	ἐξαπατήσαντε	εὐδοκιμήσετον ἐν αὐτοῖς. ἐμοὶ ~μὲν
[243]	(μηδὲ ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς τὶ	ὄντε,	~εἰ ἄρα ἀνθρωπίσκους τινὰς ἐξαπατήσαντε
[256]	ἀμελείᾳ ~τὼ ἀκολάστω αὐτοῖν ὑποζυγίω	λαβόντε	τὰς ψυχὰς ἀφρούρους, συναγαγόντε εἰς
[237]	τινέ ἐστον ἰδέα ἄρχοντε καὶ	ἄγοντε,	οἷν ~ἑπόμεθα ᾗ ἂν ἄγητον,
[256]	ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους,	συναγαγόντε	εἰς ~ταὐτόν, τὴν ὑπὸ τῶν
[243]	πάνυ ἀστεία, ~τὸ μηδὲν ὑγιὲς	λέγοντε	(μηδὲ ἀληθὲς σεμνύνεσθαι ὡς τὶ
[254]	τὸν δὲ ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα.	ἀπελθόντε	δὲ ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ᾽
[254]	ὡς δειλίᾳ τε ~καὶ ἀνανδρίᾳ	λιπόντε	τὴν τάξιν καὶ (ὁμολογίαν· καὶ
[262]	ὡς ἔοικεν, ἐρρηθήτην (τὼ λόγω	ἔχοντέ	τι ~παράδειγμα, ὡς ἂν ὁ
[237]	ἑκάστῳ δύο τινέ ἐστον ἰδέα	ἄρχοντε	καὶ ἄγοντε, οἷν ~ἑπόμεθα ᾗ
[254]	δὲ ~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἀντιτείνετον	(ἀγανακτοῦντε,	ὡς δεινὰ καὶ παράνομα ~ἀναγκαζομένω·
[254]	ὡς δεινὰ καὶ παράνομα ~ἀναγκαζομένω·	τελευτῶντε	δέ, ὅταν μηδὲν ᾖ πέρας
[260]	εἴη. ~(Σωκράτης) ~οὔπω γε· ἀλλ᾽	ὅτε	δὴ σπουδῇ σε πείθοιμι, συντιθεὶς
[276]	καὶ ἑορτῆς χάριν δρῴη ἄν,	ὅτε	καὶ ποιοῖ· ἐφ᾽ οἷς δὲ
[237]	τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον, (ἔστι δὲ	~ὅτε	στασιάζετον· καὶ τοτὲ μὲν ἡ
[250]	δὲ τότ᾽ ἦν ἰδεῖν λαμπρόν,	ὅτε	σὺν εὐδαίμονι χορῷ μακαρίαν ὄψιν
[272]	αὐτὰ τὰ> πραχθέντα δεῖν λέγειν	ἐνίοτε,	ἐὰν μὴ ~εἰκότως ᾖ πεπραγμένα,
[258]	τοῖς ἐπαινέταις τὴν ἑαυτοῦ σοφίαν,	ἐνίοτε	πάνυ ~μακρὸν ποιησάμενος σύγγραμμα· ἤ
[237]	καὶ τοτὲ μὲν ἡ ἑτέρα,	ἄλλοτε	δὲ ἡ ἑτέρα κρατεῖ. δόξης
[249]	ἀφικνεῖται, καὶ ἐκ θηρίου ὅς	ποτε	ἄνθρωπος ἦν πάλιν εἰς ἄνθρωπον.
[237]	~παῖδα ὡς οὐκ ἐρῴη. καί	ποτε	αὐτὸν αἰτῶν ἔπειθεν τοῦτ᾽ αὐτό,
[235]	τὰ ~ἐκείνῳ εἰρημένα μηδέν᾽ ἄν>	ποτε	δύνασθαι εἰπεῖν ἄλλα πλείω καὶ
[245]	γὰρ δὴ ~ἀπολομένης οὔτε αὐτή	ποτε	ἔκ του οὔτε ἄλλο ἐξ
[256]	θεμιτὸν εἶναι ~λύσαντας εἰς ἔχθραν	ποτὲ	ἐλθεῖν. ἐν δὲ τῇ τελευτῇ
[243]	τοιούτου ἐρῶν ἢ καὶ πρότερόν	ποτε	ἐρασθείς, λεγόντων ὡς διὰ σμικρὰ
[241]	ἀρχῆς, ὅτι οὐκ ἄρα ἔδει	~ποτὲ	ἐρῶντι καὶ ὑπ᾽ ἀνάγκης ἀνοήτῳ
[241]	ἀληθείᾳ τιμιώτερον οὔτε ἔστιν οὔτε	ποτὲ	ἔσται. ταῦτά ~τε οὖν χρή,
[273]	ἀνθρώπῳ. ταῦτα δὲ οὐ μή	ποτε	κτήσηται ἄνευ πολλῆς ~πραγματείας· ἣν
[270]	τοίνυν περὶ φύσεως σκόπει τί	ποτε	λέγει Ἱπποκράτης τε καὶ ὁ
[261]	μὴ ἱκανῶς ~φιλοσοφήσῃ, οὐδὲ ἱκανός	ποτε	λέγειν ἔσται περὶ οὐδενός. ἀποκρινέσθω
[272]	πάντα ἔχοντι, προσλαβόντι καιροὺς τοῦ	πότε	λεκτέον καὶ ἐπισχετέον, ~βραχυλογίας τε
[271]	ἄλλως ἐνδεικνύμενον ἢ λεγόμενον τέχνῃ	ποτὲ	λεχθήσεται ~ἢ γραφήσεται οὔτε τι
[267]	πάντων ἀνηῦρον; ταῦτα δὲ ἀκούων	ποτέ	μου Πρόδικος ἐγέλασεν, καὶ ~μόνος
[262]	τῶν ὄντων; ~(Φαῖδρος) οὐ μή	ποτε.	~(Σωκράτης) ~λόγων ἄρα τέχνην, ὦ
[247]	πω τῶν τῇδε ποιητὴς οὔτε	ποτὲ	~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει δὲ
[260]	ἧφθαι οὔτ᾽ ἔστιν οὔτε μή	ποτε	ὕστερον γένηται. ~(Φαῖδρος) ~τούτων δεῖ
[236]	τὸν ~λόγον ἐναντίον αὐτῆς ταύτης,	μηδέποτέ	σοι ἕτερον λόγον μηδένα μηδενὸς
[255]	αὐτὸν εἰς ὁμιλίαν· οὐ γὰρ	δήποτε	εἵμαρται κακὸν κακῷ φίλον οὐδ᾽
[245]	εἰς ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι καὶ	μήποτε	αὖθις ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα γενήσεται.
[249]	ἄνθρωπον. οὐ ~γὰρ ἥ γε	μήποτε	ἰδοῦσα τὴν ἀλήθειαν εἰς τόδε
[268]	προσεπίσταται καὶ οὕστινας δεῖ καὶ	ὁπότε	ἕκαστα ~τούτων ποιεῖν, καὶ μέχρι
[245]	~κινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό,	οὔποτε	λήγει κινούμενον, ἀλλὰ καὶ τοῖς
[279]	πλέον ἢ παίδων ~διενέγκοι τῶν	πώποτε	ἁψαμένων λόγων, ἔτι τε εἰ
[277]	εἴτε Λυσίας ἤ τις ἄλλος	πώποτε	ἔγραψεν ἢ γράψει ἰδίᾳ ἢ
[277]	πολλὴν ~ἀναγκαῖον εἶναι, καὶ οὐδένα	πώποτε	λόγον ἐν μέτρῳ οὐδ᾽ ἄνευ
[258]	τούτων ἐξετάσαι καὶ ἄλλον ὅστις	πώποτέ	τι γέγραφεν ἢ γράψει, εἴτε
[234]	τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς	~πώποτε	τῶν οἰκείων ἐμέμψατο ὡς διὰ
[254]	τῶν ἵππων, ἀεί τε καὶ	τότε	αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει μὴ
[275]	πρώτους γενέσθαι. τοῖς μὲν οὖν	τότε,	ἅτε οὐκ οὖσι σοφοῖς ὥσπερ
[232]	~ὥστε ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις,	τότε	αὐτοὺς οἴονται ἢ ~γεγενημένης ἢ
[232]	ὥστε ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ ἔτι	τότε	βουλήσονται φίλοι εἶναι, ἐπειδὰν τῆς
[261]	τὰ αὐτὰ τοτὲ μὲν ἀγαθά,	τοτὲ	δ᾽ αὖ τἀναντία; ~(Φαῖδρος) οὕτως.
[248]	ἡ δὲ τοτὲ μὲν ἦρεν,	τοτὲ	δ᾽ ἔδυ, βιαζομένων δὲ τῶν
[241]	οὖσαν φέρειν δι᾽ ἐλπίδα ἀγαθῶν.	~τότε	δὴ δέον ἐκτίνειν, μεταβαλὼν ἄλλον
[250]	τὸ ἄδικον τραπόμεναι ~λήθην ὧν	τότε	εἶδον ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαι δὴ
[259]	ᾠδῆς οὕτως ἄρα τινὲς τῶν	τότε	ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽ ἡδονῆς, ~(ὥστε ᾄδοντες
[252]	μὴ πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι,	τότε	~ἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί τε ὅθεν ἄν
[271]	εἶναί πω πλέον αὐτῷ ὧν	τότε	ἤκουεν λόγων συνών. ὅταν ~δὲ
[272]	αὕτη ἡ φύσις περὶ ἧς	τότε	ἦσαν οἱ λόγοι, ~νῦν ἔργῳ
[261]	τῇ πόλει δοκεῖν τὰ αὐτὰ	τοτὲ	μὲν ἀγαθά, τοτὲ δ᾽ αὖ
[261]	φανῆναι τὸ (αὐτὸ τοῖς αὐτοῖς	τοτὲ	μὲν ~δίκαιον, ὅταν δὲ βούληται,
[237]	(ἔστι δὲ ~ὅτε στασιάζετον· καὶ	τοτὲ	μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε δὲ
[248]	~καθορῶσα τὰ ὄντα· ἡ δὲ	τοτὲ	μὲν ἦρεν, τοτὲ δ᾽ ἔδυ,
[237]	ἀρίστου. τούτω δὲ ἐν ἡμῖν	τοτὲ	μὲν ὁμονοεῖτον, (ἔστι δὲ ~ὅτε
[262]	σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν	τότε	μεταμέλει" ~(Σωκράτης) ~παῦσαι. τί δὴ
[264]	σοῦ τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν	τότε	μεταμέλει ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν,
[231]	σου τυγχάνω. ὡς ἐκείνοις μὲν	τότε	μεταμέλει ὧν ἂν εὖ ~ποιήσωσιν,
[248]	καὶ ἐπὶ τὴν γῆν ~πέσῃ,	τότε	νόμος ταύτην (μὴ φυτεῦσαι εἰς
[250]	κεχαρίσθω, δι᾽ ἣν πόθῳ τῶν	τότε	νῦν μακρότερα εἴρηται· ~περὶ δὲ
[274]	καὶ γράμματα. βασιλέως ~δ᾽ αὖ	τότε	ὄντος Αἰγύπτου ὅλης Θαμοῦ περὶ
[251]	ὁ δὲ ἀρτιτελής, ὁ τῶν	τότε	πολυθεάμων, ὅταν θεοειδὲς πρόσωπον ἴδῃ
[251]	ἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε μὲν τὰ	τότε	συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν δὲ ~λαβοῦσα κέντρων
[241]	~(κατεῖχε τήν γ᾽ ἐν τῷ	τότε	συνουσίαν ἐπίπονον οὖσαν φέρειν δι᾽
[250]	ἁπάσῃ, οὔτε ὅσαι βραχέως εἶδον	τότε	τἀκεῖ, οὔθ᾽ αἳ δεῦρο ~πεσοῦσαι
[234]	ἀλλ᾽ οἳ ~παυσαμένου τῆς ὥρας	τότε	(τὴν αὑτῶν ἀρετὴν ἐπιδείξονται. σὺ
[243]	τῇ κεφαλῇ καὶ οὐχ ὥσπερ	τότε	ὑπ᾽ αἰσχύνης ἐγκεκαλυμμένος. ~(Φαῖδρος) τουτωνί,
[251]	μὲν ἔφριξε καί τι τῶν	τότε	ὑπῆλθεν ~αὐτὸν δειμάτων, εἶτα προσορῶν
[241]	μὲν αὐτὸν χάριν ἀπαιτεῖ τῶν	τότε,	ὑπομιμνῄσκων τὰ ~πραχθέντα καὶ λεχθέντα,
[262]	τῶν ὁμοιοτήτων ~ἀπὸ τοῦ ὄντος	ἑκάστοτε	ἐπὶ τοὐναντίον ἀπάγων, ἢ αὐτὸς
[268]	μουσικὸς ὢν πρᾳότερον ὅτι ὦ	ἄριστε,	ἀνάγκη μὲν καὶ ~ταῦτ᾽ ἐπίστασθαι
[269]	πῇ δή; ~(Σωκράτης) ~κινδυνεύει, ὦ	ἄριστε,	εἰκότως ὁ Περικλῆς πάντων τελεώτατος
[230]	ἐξιέναι. ~(Σωκράτης) ~συγγίγνωσκέ μοι, ὦ	ἄριστε.	φιλομαθὴς γάρ εἰμι· τὰ μὲν
[238]	τῷ λόγῳ ἰτέον. ~εἶεν, ὦ	φέριστε·	ὃ μὲν δὴ τυγχάνει ὂν
[228]	ἀπολειφθῶ. ~(Φαῖδρος) ~πῶς λέγεις, ὦ	βέλτιστε	Σώκρατες; οἴει με, ἃ (Λυσίας
[269]	~τὸ μὲν δύνασθαι, ὦ Φαῖδρε,	ὥστε	ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰκός ἴσως
[232]	τῶν ἄλλων οἰκείων ἔμπειροι ἐγένοντο,	ὥστε	ἄδηλον αὐτοῖς ~εἰ ἔτι τότε
[259]	τῶν τότε ἐξεπλάγησαν ὑφ᾽ ἡδονῆς,	~(ὥστε	ᾄδοντες ἠμέλησαν σίτων τε καὶ
[230]	κατακλινέντι τὴν κεφαλὴν ~παγκάλως ἔχειν.	ὥστε	ἄριστά σοι ἐξενάγηται, ὦ φίλε
[230]	πλατάνου ῥεῖ μάλα ψυχροῦ ὕδατος,	ὥστε	γε τῷ ποδὶ τεκμήρασθαι. Νυμφῶν
[238]	θεῖος ἔοικεν (ὁ τόπος εἶναι,	ὥστε	ἐὰν ~ἄρα πολλάκις νυμφόληπτος προϊόντος
[266]	τοῦτον διώκω κατόπισθε μετ᾽ ἴχνιον	ὥστε	θεοῖο. ~καὶ μέντοι καὶ τοὺς
[268]	ἐπίσταμαι τοιαῦτ᾽ ἄττα σώμασι προσφέρειν,	ὥστε	~θερμαίνειν (τ᾽ ἐὰν βούλωμαι καὶ
[258]	ἱκανὸς γένηται ῥήτωρ ἢ βασιλεύς,	ὥστε	(λαβὼν τὴν Λυκούργου ἢ ~Σόλωνος
[234]	~δαιμονίως μὲν οὖν, ὦ ἑταῖρε,	ὥστε	με ἐκπλαγῆναι. καὶ τοῦτο ἐγὼ
[240]	πᾶσαν αἴσθησιν αἰσθανομένῳ τοῦ ἐρωμένου,	ὥστε	μεθ᾽ ἡδονῆς ~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν·
[264]	~σῶμά τι ἔχοντα αὐτὸν αὑτοῦ,	ὥστε	μήτε ἀκέφαλον εἶναι μήτε ἄπουν,
[257]	ὅσῳ καλλίω τοῦ προτέρου ~ἀπηργάσω·	ὥστε	ὀκνῶ μή μοι ὁ Λυσίας
[232]	ἐρωμένοις καὶ ἔργον τοῦτο ποιουμένους,	~ὥστε	ὅταν ὀφθῶσι διαλεγόμενοι (ἀλλήλοις, τότε
[256]	δὲ ~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος,	ὥστε	οὐ σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς
[279]	ἔτι τε ~ἤθει γεννικωτέρῳ κεκρᾶσθαι·	ὥστε	οὐδὲν ἂν γένοιτο θαυμαστὸν προϊούσης
[235]	ἐν τῷ πράγματι οὐδὲν παραλέλοιπεν,	ὥστε	παρὰ τὰ ~ἐκείνῳ εἰρημένα μηδέν᾽
[251]	ἐγχρίει ἑκάστη τῇ καθ᾽ αὑτήν,	ὥστε	πᾶσα κεντουμένη κύκλῳ ἡ ψυχὴ
[231]	πρὸς τοὺς προσήκοντας διαφορὰς αἰτιάσασθαι·	~ὥστε	περιῃρημένων τοσούτων κακῶν οὐδὲν ὑπολείπεται
[233]	παρ᾽ ἐκείνων ἐπαίνου ἀναγκάζει ~τυγχάνειν·	ὥστε	πολὺ μᾶλλον ἐλεεῖν τοῖς ἐρωμένοις
[231]	τὸν σαυτῷ ἐπιτηδειότατον, ἐκ ~πολλῶν·	ὥστε	πολὺ (πλείων ἐλπὶς ἐν τοῖς
[232]	ὑπὸ τῶν ~συνόντων δὲ ὠφελεῖσθαι,	ὥστε	πολὺ (πλείων ἐλπὶς φιλίαν αὐτοῖς
[257]	λόγον, οὕτως ἀγαπῶσι τοὺς ~ἐπαινέτας,	ὥστε	προσπαραγράφουσι πρώτους οἳ ἂν ἑκασταχοῦ
[231]	ἀλλ᾽ οὐ δύνασθαι αὑτῶν κρατεῖν·	~ὥστε	πῶς ἂν εὖ φρονήσαντες ταῦτα
[254]	ἴδῃ τὸν καλόν, φόβῳ διόλλυται·	ὥστε	συμβαίνει τότ᾽ ἤδη τὴν τοῦ
[245]	ἀπὸ θεῶν λέγειν ~καλὰ ἔργα.	ὥστε	τοῦτό γε αὐτὸ μὴ φοβώμεθα,
[250]	οὔθ᾽ αἳ δεῦρο ~πεσοῦσαι ἐδυστύχησαν,	ὥστε	ὑπό τινων ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ
[261]	Παλαμήδην λέγοντα οὐκ ἴσμεν τέχνῃ,	ὥστε	φαίνεσθαι τοῖς ~ἀκούουσι τὰ αὐτὰ
[237]	εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ ἑαυτοῖς	οὔτε	ἀλλήλοις ~ὁμολογοῦσιν. ἐγὼ οὖν καὶ
[245]	οὔτε αὐτή ποτε ἔκ του	οὔτε	ἄλλο ἐξ ἐκείνης γενήσεται, εἴπερ
[240]	ἄλλης κτήσεως οὔτε ~εὐάλωτον ὁμοίως	οὔτε	ἁλόντα εὐμεταχείριστον ἡγήσεται· ἐξ ὧν
[241]	τὴν τῆς ψυχῆς παίδευσιν, ἧς	οὔτε	~ἀνθρώποις οὔτε θεοῖς τῇ ἀληθείᾳ
[245]	εἶναι. ἀρχῆς γὰρ δὴ ~ἀπολομένης	οὔτε	αὐτή ποτε ἔκ του οὔτε
[275]	βοηθοῦ· αὐτὸς γὰρ οὔτ᾽ ἀμύνασθαι	οὔτε	βοηθῆσαι δυνατὸς αὑτῷ. ~(Φαῖδρος) καὶ
[267]	τέχνην· δεῖν δὲ οὔτε μακρῶν	οὔτε	~βραχέων ἀλλὰ μετρίων. ~(Φαῖδρος) σοφώτατά
[237]	προελθόντες δὲ τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν·	οὔτε	γὰρ ἑαυτοῖς οὔτε ἀλλήλοις ~ὁμολογοῦσιν.
[234]	ἐρῶντας ταύτην ἔχειν ~τὴν (διάνοιαν.	οὔτε	γὰρ τῷ λαμβάνοντι χάριτος ἴσης
[245]	κινοῦν. ~τοῦτο δὲ οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι	οὔτε	γίγνεσθαι δυνατόν, ἢ πάντα τε
[239]	κρεῖττον δὲ καὶ ἴσον ἐχθρόν.	~(οὔτε	δὴ κρείττω οὔτε ἰσούμενον ἑκὼν
[241]	διαλεγόμενος· ὁ δὲ ὑπ᾽ αἰσχύνης	οὔτε	~εἰπεῖν τολμᾷ ὅτι ἄλλος γέγονεν,
[241]	οὔτε θεοῖς τῇ ἀληθείᾳ τιμιώτερον	οὔτε	ἔστιν οὔτε ποτὲ ἔσται. ταῦτά
[240]	χρυσοῦ ἤ τινος ἄλλης κτήσεως	οὔτε	~εὐάλωτον ὁμοίως οὔτε ἁλόντα εὐμεταχείριστον
[256]	μεῖζον ἀγαθὸν οὔτε σωφροσύνη ἀνθρωπίνη	οὔτε	θεία μανία ~δυνατὴ πορίσαι ἀνθρώπῳ.
[241]	ψυχῆς παίδευσιν, ἧς οὔτε ~ἀνθρώποις	οὔτε	θεοῖς τῇ ἀληθείᾳ τιμιώτερον οὔτε
[246]	ἑνὸς λόγου λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομεν	οὔτε	ἰδόντες οὔτε ἱκανῶς ~νοήσαντες (θεόν,
[246]	λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομεν οὔτε ἰδόντες	οὔτε	ἱκανῶς ~νοήσαντες (θεόν, ἀθάνατόν τι
[239]	ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε δὴ κρείττω	οὔτε	ἰσούμενον ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται,
[254]	ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ· ὁ δὲ	οὔτε	κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος ἔτι
[267]	δεῖ λόγων τέχνην· δεῖν δὲ	οὔτε	μακρῶν οὔτε ~βραχέων ἀλλὰ μετρίων.
[254]	ὁ δὲ οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν	οὔτε	μάστιγος ἔτι ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ
[251]	(οὖσα οὔτε νυκτὸς δύναται καθεύδειν	οὔτε	μεθ᾽ ἡμέραν οὗ ἂν ᾖ
[260]	τοῦ ~ἀληθείας ἧφθαι οὔτ᾽ ἔστιν	οὔτε	μή ποτε ὕστερον γένηται. ~(Φαῖδρος)
[251]	ἀποροῦσα λυττᾷ, καὶ ~ἐμμανὴς (οὖσα	οὔτε	νυκτὸς δύναται καθεύδειν οὔτε μεθ᾽
[240]	γὰρ πρεσβύτερος ~συνὼν οὔθ᾽ ἡμέρας	οὔτε	νυκτὸς ἑκὼν ἀπολείπεται, ἀλλ᾽ ὑπ᾽
[250]	~τῶνδε ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον ἁπάσῃ,	οὔτε	ὅσαι βραχέως εἶδον τότε τἀκεῖ,
[241]	τῇ ἀληθείᾳ τιμιώτερον οὔτε ἔστιν	οὔτε	ποτὲ ἔσται. ταῦτά ~τε οὖν
[247]	ὕμνησέ πω τῶν τῇδε ποιητὴς	οὔτε	ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει
[234]	τῷ λαμβάνοντι χάριτος ἴσης ἄξιον,	οὔτε	σοὶ ~βουλομένῳ τοὺς ἄλλους λανθάνειν
[256]	ἓν ~νενικήκασιν, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν	οὔτε	σωφροσύνη ἀνθρωπίνη οὔτε θεία μανία
[231]	οὔτε τοὺς παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι,	οὔτε	τὰς πρὸς τοὺς προσήκοντας διαφορὰς
[231]	ἐρωμένοις· τοῖς δὲ μὴ ἐρῶσιν	οὔτε	τὴν τῶν ~οἰκείων ἀμέλειαν διὰ
[271]	τέχνῃ ποτὲ λεχθήσεται ~ἢ γραφήσεται	οὔτε	τι (ἄλλο οὔτε τοῦτο. ἀλλ᾽
[277]	πέφυκε μεταχειρισθῆναι τὸ ~λόγων γένος,	οὔτε	τι πρὸς τὸ διδάξαι οὔτε
[277]	οὔτε τι πρὸς τὸ διδάξαι	οὔτε	τι πρὸς τὸ πεῖσαι, ὡς
[238]	ἐπωνυμίαν ~ὀνομαζόμενον τὸν ἔχοντα παρέχεται,	οὔτε	τινὰ καλὴν οὔτ᾽ ἐπαξίαν κεκτῆσθαι.
[247]	οὐρανοῦ. ~τὸν δὲ ὑπερουράνιον τόπον	οὔτε	τις ὕμνησέ πω τῶν τῇδε
[231]	ἀμέλειαν διὰ τοῦτο ἔστιν προφασίζεσθαι,	οὔτε	τοὺς παρεληλυθότας ~πόνους ὑπολογίζεσθαι, οὔτε
[271]	~ἢ γραφήσεται οὔτε τι (ἄλλο	οὔτε	τοῦτο. ἀλλ᾽ οἱ νῦν γράφοντες,
[228]	δέδοκται. ἀλλ᾽ ἴθι, δείκνυε. ~(Φαῖδρος)	~παῦε.	ἐκκέκρουκάς με ἐλπίδος, ὦ Σώκρατες,
[257]	τὸν τοῦ λόγου πατέρα αἰτιώμενος	παῦε	τῶν τοιούτων λόγων, ἐπὶ ~φιλοσοφίαν
[228]	ἕξοι τὸν ~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ προάγειν	ἐκέλευε.	δεομένου δὲ λέγειν τοῦ τῶν
[268]	τὸ ~ἤτριον ὥσπερ ἐμοί. ~(Φαῖδρος)	δείκνυε	μόνον. ~(Σωκράτης) ~εἰπὲ δή μοι·
[228]	οὐ πάνυ δέδοκται. ἀλλ᾽ ἴθι,	δείκνυε.	~(Φαῖδρος) ~παῦε. ἐκκέκρουκάς με ἐλπίδος,
[230]	ἀναγνώσεσθαι, τοῦθ᾽ ~ἑλόμενος ἀναγίγνωσκε. ~(Φαῖδρος)	ἄκουε	δή. ~περὶ μὲν τῶν ἐμῶν
[238]	σὺ αἴτιος. ἀλλὰ τὰ λοιπὰ	ἄκουε·	ἴσως γὰρ κἂν ἀποτράποιτο τὸ
[238]	εἴληφεν. ~(Σωκράτης) ~σιγῇ τοίνυν μου	ἄκουε.	τῷ ὄντι γὰρ θεῖος ἔοικεν
[227]	οὐκ οἶδ᾽ ὅντινα τρόπον ἐρωτικός.	γέγραφε	γὰρ δὴ ὁ Λυσίας ~πειρώμενόν
[241]	τε καὶ δεήσεων ὑπισχνούμενος μόγις	~(κατεῖχε	τήν γ᾽ ἐν τῷ τότε
[250]	νῦν δὲ κάλλος μόνον ταύτην	ἔσχε	~μοῖραν, ὥστ᾽ ἐκφανέστατον εἶναι (καὶ
[278]	εἰς ἔλεγχον ἰὼν περὶ ὧν	ἔγραψε,	~καὶ λέγων αὐτὸς δυνατὸς τὰ