Pages |
[269] |
Ἄδραστον
οἰόμεθα
ἢ
καὶ
Περικλέα,
|
εἰ |
ἀκούσειαν
ὧν
νυνδὴ
~ἡμεῖς
διῇμεν |
[231] |
~τοῖς
ἐρωμένοις
χαρίζεσθαι,
ῥᾴδιον
γνῶναι,
|
εἰ |
ἀληθῆ
λέγουσιν,
ὅτι
ὅσων
ἂν |
[234] |
~ἴσως
ἂν
οὖν
ἔροιό
με
|
εἰ |
ἅπασίν
σοι
παραινῶ
τοῖς
μὴ |
[229] |
~πείθῃ
ἀληθὲς
εἶναι;
~(Σωκράτης)
~ἀλλ᾽
|
εἰ |
ἀπιστοίην,
ὥσπερ
οἱ
σοφοί,
οὐκ |
[243] |
ἀληθὲς
σεμνύνεσθαι
ὡς
τὶ
ὄντε,
|
~εἰ |
ἄρα
ἀνθρωπίσκους
τινὰς
ἐξαπατήσαντε
εὐδοκιμήσετον |
[268] |
ὦ
δαιμόνιε,
ἰδὲ
καὶ
σὺ
|
εἰ |
ἄρα
καὶ
σοὶ
φαίνεται
διεστηκὸς |
[265] |
ἐκ
~τύχης
ῥηθέντων
δυοῖν
εἰδοῖν,
|
(εἰ |
αὐτοῖν
τὴν
δύναμιν
τέχνῃ
λαβεῖν |
[257] |
καὶ
τοῦ
(ἑταίρου
συχνὸν
~διαμαρτάνεις,
|
εἰ |
αὐτὸν
οὕτως
ἡγῇ
τινα
ψοφοδεᾶ. |
[279] |
πώποτε
ἁψαμένων
λόγων,
ἔτι
τε
|
εἰ |
αὐτῷ
μὴ
ἀποχρήσαι
ταῦτα,
ἐπὶ |
[243] |
ὁ
ἐκ
~τοῦ
βιβλίου
ῥηθείς.
|
εἰ |
γὰρ
ἀκούων
τις
τύχοι
ἡμῶν |
[234] |
~ἀκριβῶς
ἕκαστα
τῶν
ὀνομάτων
ἀποτετόρνευται;
|
εἰ |
γὰρ
δεῖ,
συγχωρητέον
χάριν
σήν, |
[245] |
~αὐτὴν
δὲ
μηδ᾽
ἐξ
ἑνός·
|
εἰ |
γὰρ
ἔκ
του
ἀρχὴ
γίγνοιτο, |
[233] |
φιλίας
πολὺν
χρόνον
~ἐσομένης
τεκμήρια.
|
εἰ |
δ᾽
ἄρα
σοι
τοῦτο
παρέστηκεν, |
[230] |
τε
καὶ
ἀγαλμάτων
ἔοικεν
εἶναι.
|
~(εἰ |
δ᾽
αὖ
βούλει,
τὸ
εὔπνουν |
[231] |
ἄν
σοι
ἡ
ἔκλεξις
εἴη·
|
εἰ |
δ᾽
ἐκ
τῶν
ἄλλων
τὸν |
[245] |
ὡς
ταύτης
οὔσης
φύσεως
ψυχῆς·
|
εἰ |
δ᾽
ἔστιν
τοῦτο
οὕτως
ἔχον, |
[242] |
στόματος
~καταφαρμακευθέντος
ὑπὸ
σοῦ
ἐλέχθη.
|
εἰ |
δ᾽
ἔστιν,
ὥσπερ
οὖν
ἔστι, |
[234] |
ἱκανά
μοι
νομίζω
τὰ
~εἰρημένα·
|
εἰ |
δ᾽
ἔτι
τι>
σὺ
ποθεῖς, |
[241] |
μὴ
~ἐρῶντι
καὶ
νοῦν
ἔχοντι·
|
εἰ |
δὲ
μή,
ἀναγκαῖον
εἴη
ἐνδοῦναι |
[273] |
τέχνης
λόγων
λέγεις,
ἀκούοιμεν
ἄν·
|
~εἰ |
δὲ
μή,
οἷς
νυνδὴ
διήλθομεν |
[228] |
σε
ἔχειν
τὸν
λόγον
αὐτόν.
|
εἰ |
δὲ
τοῦτό
ἐστιν,
οὑτωσὶ
διανοοῦ |
[274] |
τὸ
δ᾽
ἀληθὲς
αὐτοὶ
ἴσασιν.
|
εἰ |
δὲ
τοῦτο
~εὕροιμεν
αὐτοί,
ἆρά |
[256] |
αὑτοῦ
μέρος
χαρίσασθαι
τῷ
ἐρῶντι,
|
εἰ |
δεηθείη
~τυχεῖν·
ὁ
δὲ
ὁμόζυξ |
[258] |
μέτρου
ὡς
ἰδιώτης;
~(Φαῖδρος)
~ἐρωτᾷς
|
εἰ |
δεόμεθα;
τίνος
μὲν
οὖν
ἕνεκα |
[231] |
οἴωνται
πράξαντες
χαριεῖσθαι.
ἔτι
δὲ
|
εἰ |
διὰ
τοῦτο
ἄξιον
(τοὺς
~ἐρῶντας |
[228] |
χρυσίον
γενέσθαι.
~(Σωκράτης)
~ὦ
Φαῖδρε,
|
εἰ |
ἐγὼ
Φαῖδρον
ἀγνοῶ,
καὶ
ἐμαυτοῦ |
[236] |
με
ἀναγκάσαι
λέγειν
ἐκεῖνο
τὸ
|
εἰ |
ἐγώ,
ὦ
Σώκρατες,
Σωκράτην
ἀγνοῶ, |
[232] |
ἔμπειροι
ἐγένοντο,
ὥστε
ἄδηλον
αὐτοῖς
|
~εἰ |
ἔτι
τότε
βουλήσονται
φίλοι
εἶναι, |
[274] |
τε
καὶ
ἐξ
ἀγαθῶν.
ὥστ᾽
|
εἰ |
μακρὰ
ἡ
~περίοδος,
μὴ
θαυμάσῃς· |
[271] |
εὐπετές·
ὡς
δὲ
δεῖ
γράφειν,
|
εἰ |
μέλλει
τεχνικῶς
~ἔχειν
καθ᾽
ὅσον |
[270] |
ψυχῆς
δὲ
ἐν
τῇ
~ἑτέρᾳ,
|
εἰ |
μέλλεις,
μὴ
τριβῇ
μόνον
καὶ |
[273] |
εἰδὼς
κάλλιστα
~ἐπίσταται
εὑρίσκειν.
ὥστ᾽
|
εἰ |
μὲν
ἄλλο
τι
περὶ
τέχνης |
[244] |
μὲν
μαίνεται,
ὁ
δὲ
~σωφρονεῖ.
|
εἰ |
μὲν
γὰρ
ἦν
ἁπλοῦν
τὸ |
[278] |
λόγοις
νόμους
ὀνομάζων
συγγράμματα
ἔγραψεν·
|
εἰ |
μὲν
εἰδὼς
ᾗ
τὸ
~ἀληθὲς |
[231] |
~διακείμενοι
βουλεύονται;
καὶ
μὲν
δὴ
|
εἰ |
μὲν
ἐκ
τῶν
ἐρώντων
τὸν |
[270] |
τῆς
τοῦ
ὅλου
~φύσεως;
~(Φαῖδρος)
|
~εἰ |
μὲν
Ἱπποκράτει
γε
τῷ
τῶν |
[266] |
καὶ
τοὺς
δυναμένους
αὐτὸ
δρᾶν
|
εἰ |
μὲν
ὀρθῶς
ἢ
μὴ
προσαγορεύω, |
[269] |
καὶ
~ἀναγκαῖον
ἔχειν
ὥσπερ
τἆλλα·
|
εἰ |
μέν
σοι
ὑπάρχει
φύσει
ῥητορικῷ |
[261] |
μὰ
Δί᾽
ἔγωγε
τῶν
Νέστορος,
|
εἰ |
μὴ
Γοργίαν
Νέστορά
τινα
κατασκευάζεις, |
[251] |
προσορῶν
ὡς
θεὸν
σέβεται,
καὶ
|
εἰ |
μὴ
ἐδεδίει
τὴν
τῆς
~σφόδρα |
[228] |
τὸν
κύνα,
ἐξεπιστάμενος
τὸν
λόγον,
|
εἰ |
μὴ
~πάνυ
τι
ἦν
μακρός. |
[235] |
οὖν
μοι
ἔδοξεν,
ὦ
Φαῖδρε,
|
εἰ |
μή
τι
σὺ
ἄλλο
λέγεις, |
[228] |
λέγειν·
τελευτῶν
δὲ
ἔμελλε
καὶ
|
~εἰ |
μή
τις
ἑκὼν
ἀκούοι
βίᾳ |
[275] |
καὶ
πέτρας
ἀκούειν
ὑπ᾽
εὐηθείας,
|
εἰ |
μόνον
~(ἀληθῆ
λέγοιεν·
σοὶ
δ᾽ |
[268] |
ποιεῖν,
καὶ
μέχρι
ὁπόσου;
~(Σωκράτης)
|
~εἰ |
οὖν
εἴποι
ὅτι
οὐδαμῶς·
ἀλλ᾽ |
[259] |
(ἀλλήλοις
διαλεγόμενοι
καθορᾶν
καὶ
ἡμᾶς.
|
~εἰ |
οὖν
ἴδοιεν
καὶ
νὼ
καθάπερ |
[279] |
γένοιτο
θαυμαστὸν
προϊούσης
τῆς
~ἡλικίας
|
εἰ |
περὶ
αὐτούς
τε
τοὺς
λόγους, |
[268] |
δ᾽
ἄλλο
γε
ἢ
ἐρέσθαι
|
εἰ |
προσεπίσταται
καὶ
οὕστινας
δεῖ
καὶ |
[263] |
ἀναγνῶμεν
τὴν
ἀρχὴν
αὐτοῦ;
~(Φαῖδρος)
|
εἰ |
σοί
γε
δοκεῖ·
ὃ
μέντοι |
[268] |
τῆς
τέχνης.
~(Σωκράτης)
~τί
δ᾽
|
εἰ |
Σοφοκλεῖ
αὖ
προσελθὼν
καὶ
Εὐριπίδῃ |
[270] |
Ἱπποκράτει
τὸν
λόγον
~ἐξετάζοντα
σκοπεῖν
|
εἰ |
συμφωνεῖ.
~(Φαῖδρος)
φημί.
~(Σωκράτης)
~τὸ |
[231] |
τὸν
ἄξιον
~τῆς
σῆς
φιλίας.
|
εἰ |
τοίνυν
τὸν
νόμον
τὸν
καθεστηκότα |
[252] |
ὑφ᾽
αὑτῶν
ἐρώμενον·
σκοποῦσιν
οὖν
|
εἰ |
φιλόσοφός
~τε
καὶ
ἡγεμονικὸς
τὴν |
[233] |
ἐξ
~ἑτέρων
ἐπιτηδευμάτων.
~ἔτι
δὲ
|
εἰ |
χρὴ
τοῖς
δεομένοις
μάλιστα
χαρίζεσθαι, |
[263] |
τὸ
ἐνθουσιαστικὸν
οὐ
πάνυ
~μέμνημαι
|
εἰ |
ὡρισάμην
ἔρωτα
ἀρχόμενος
τοῦ
λόγου. |