Pages
[245]	πηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. ~(ἀρχὴ	δὲ	ἀγένητον. ἐξ ἀρχῆς γὰρ ἀνάγκη
[245]	ἂν ἔτι ἀρχὴ γίγνοιτο. ~ἐπειδὴ	δὲ	ἀγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸ
[248]	ποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι· ~ὅταν	δὲ	ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ, καί
[249]	βίον τελευτήσωσιν, κρίσεως ἔτυχον, κριθεῖσαι	δὲ	αἱ μὲν εἰς τὰ ὑπὸ
[246]	~ἐχέτω τε καὶ λεγέσθω· τὴν	δὲ	αἰτίαν τῆς τῶν πτερῶν ἀποβολῆς,
[229]	~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή· τὸ	δὲ	αἴτιον, ὦ φίλε, τούτου τόδε.
[267]	~μήκη περὶ πάντων ἀνηῦρον; ταῦτα	δὲ	ἀκούων ποτέ μου Πρόδικος ἐγέλασεν,
[247]	εὐήνια ὄντα ~ῥᾳδίως πορεύεται, τὰ	δὲ	ἄλλα μόγις· βρίθει γὰρ ὁ
[249]	πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ ἔτει ἀπέρχονται. αἱ	δὲ	ἄλλαι, ὅταν τὸν ~πρῶτον βίον
[248]	οὗτος μὲν θεῶν βίος· αἱ	δὲ	ἄλλαι ψυχαί, ἡ μὲν ἄριστα
[232]	μὴ συνέσει κρείττους γένωνται· τῶν	δὲ	ἄλλο τι κεκτημένων ~(ἀγαθὸν τὴν
[276]	~αὐτοὺς θεωρῶν φυομένους ἁπαλούς· ὅταν	δὲ>	ἄλλοι παιδιαῖς ἄλλαις χρῶνται, ~συμποσίοις
[278]	ψυχαῖς κατ᾽ ἀξίαν ἐνέφυσαν· τοὺς	~δὲ	ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος δὲ
[247]	ἐν θεῶν οἴκῳ μόνη· ~τῶν	δὲ	ἄλλων ὅσοι ἐν τῷ τῶν
[242]	~Σιμμίαν Θηβαῖον ἐξαιρῶ λόγου· τῶν	δὲ	ἄλλων πάμπολυ κρατεῖς καὶ νῦν
[238]	τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ~(ἐπιθυμίας	δὲ	ἀλόγως ἑλκούσης ἐπὶ ἡδονὰς καὶ
[239]	~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων	δὲ	ἀμαθὴς σοφοῦ, δειλὸς ἀνδρείου, ~ἀδύνατος
[249]	δίκην ~βλέπων ἄνω, τῶν κάτω	δὲ	ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς
[234]	μὲν ἀπ᾽ ~αὐτοῦ μηδεμίαν, ὠφελίαν	δὲ	ἀμφοῖν γίγνεσθαι. ἐγὼ μὲν οὖν
[251]	ἔχουσα τοῦ καλοῦ γέγηθεν. ἐκ	δὲ	ἀμφοτέρων ~μεμειγμένων ἀδημονεῖ τε τῇ
[241]	μεταπεσόντος, ἵεται φυγῇ μεταβαλών· ὁ	δὲ	ἀναγκάζεται ~διώκειν ἀγανακτῶν καὶ ἐπιθεάζων,
[239]	καὶ ἱδρώτων ξηρῶν ~ἄπειρον, ἔμπειρον	δὲ	ἁπαλῆς καὶ ἀνάνδρου (διαίτης, ἀλλοτρίοις
[236]	δ᾽ ἐγὼ καὶ νεώτερος, ἐκ	δὲ	~ἁπάντων τούτων σύνες ὅ τοι
[275]	σημαίνει μόνον ταὐτὸν ἀεί. ~ὅταν	δὲ	ἅπαξ (γραφῇ, κυλινδεῖται μὲν πανταχοῦ
[271]	ἀνάγκης ἡ μὲν πείθεται, ἡ	δὲ	ἀπειθεῖ. ~(Φαῖδρος) κάλλιστα γοῦν ἄν,
[255]	ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης, ὅταν	δὲ	ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ
[277]	καὶ παναρμονίους διδοὺς λόγους, ἁπλοῦς	δὲ	~ἁπλῇ, οὐ πρότερον δυνατὸν τέχνῃ
[245]	(τῶν παρόντων κακῶν ~εὑρομένη. τρίτη	δὲ	ἀπὸ Μουσῶν κατοκωχή τε καὶ
[256]	ἡ παρ᾽ ἐραστοῦ φιλία· ἡ	δὲ	~ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντος οἰκειότης,
[245]	ἐρωμένῳ ἐκ θεῶν ἐπιπέμπεται. ἡμῖν	δὲ	ἀποδεικτέον αὖ ~τοὐναντίον, ὡς ἐπ᾽
[245]	καὶ ἔργα τἀληθὲς ~νοῆσαι· ἀρχὴ	δὲ	ἀποδείξεως ἥδε. ~ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος.
[253]	πάντα δρῶσιν τὰ αὐτά. οἱ	δὲ	Ἀπόλλωνός τε καὶ ~ἑκάστου τῶν
[255]	ἐνέπλησεν. ἐρᾷ ~μὲν οὖν, ὅτου	δὲ	ἀπορεῖ· καὶ οὔθ᾽ ὅτι πέπονθεν
[254]	δὲ ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε	δὲ	ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ᾽ ~αἰσχύνης
[252]	τὸ τοῦ ~πτερωνύμου ἄχθος· ὅσοι	δὲ	Ἄρεώς τε θεραπευταὶ καὶ μετ᾽
[251]	παρὰ φύσιν ἡδονὴν ~διώκων· ὁ	δὲ	ἀρτιτελής, ὁ τῶν τότε πολυθεάμων,
[247]	τῷ τοῦ οὐρανοῦ ~(νώτῳ, στάσας	δὲ	αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά, αἱ
[247]	τοῦ οὐρανοῦ, οἴκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης	δὲ	αὐτῆς ὁ ἡνίοχος πρὸς ~τὴν
[235]	μηδ᾽ ἂν κελεύω εἴπῃς, τοῦτο	δὲ	αὐτὸ ὃ λέγεις ποίησον· τῶν
[255]	~εἴδωλον (ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων· καλεῖ	δὲ	αὐτὸν καὶ οἴεται οὐκ ἔρωτα
[269]	~τούτων, ταύτῃ ἀτελὴς ἔσῃ. ὅσον	δὲ	αὐτοῦ τέχνη, οὐχ ᾗ Λυσίας
[265]	Μουσῶν δ᾽ αὖ ποιητικήν, τετάρτην	~δὲ	ἀφροδίτης καὶ Ἔρωτος, ἐρωτικὴν μανίαν
[254]	οὔτε μάστιγος ἔτι ἐντρέπεται, σκιρτῶν	δὲ	~βίᾳ φέρεται, καὶ πάντα πράγματα
[239]	ὢν τῷ μὲν ἥδιστος, ἑαυτῷ	δὲ	βλαβερώτατος ἂν ~εἴη. τὰ μὲν
[241]	τὴν τοῦ ~σώματος ἕξιν, πολὺ	δὲ	βλαβερωτάτῳ πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς
[234]	ἄλλους λανθάνειν ὁμοίως δυνατόν· δεῖ	δὲ	βλάβην μὲν ἀπ᾽ ~αὐτοῦ μηδεμίαν,
[261]	αὐτοῖς τοτὲ μὲν ~δίκαιον, ὅταν	δὲ	βούληται, ἄδικον; ~(Φαῖδρος) τί μήν;
[244]	δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο, ~σωφρονοῦσαι	δὲ	βραχέα ἢ οὐδέν· καὶ ἐὰν
[267]	χάριν σοφὸς γὰρ ἁνήρ. Τεισίαν	δὲ	Γοργίαν τε ~ἐάσομεν εὕδειν, οἳ
[276]	σπερεῖ τε ~καὶ γράψει, ὅταν	(δὲ)	γράφῃ, ἑαυτῷ τε ὑπομνήματα θησαυριζόμενος,
[271]	ῥήματα εἰπεῖν οὐκ εὐπετές· ὡς	δὲ	δεῖ γράφειν, εἰ μέλλει τεχνικῶς
[229]	τὰ τοιαῦτα χαρίεντα ~ἡγοῦμαι, λίαν	δὲ	δεινοῦ καὶ ἐπιπόνου καὶ οὐ
[266]	καὶ ὁμώνυμα πέφυκε, σκαιά, τὰ	δὲ	δεξιὰ ~κληθέντα, οὕτω καὶ τὸ
[248]	μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν	δὲ	δευτέραν εἰς ~βασιλέως ἐννόμου ἢ
[248]	εἶδεν, τὰ δ᾽ οὔ. αἱ	δὲ	δὴ ἄλλαι γλιχόμεναι μὲν ἅπασαι
[245]	ἡ τοιαύτη μανία δίδοται· ~ἡ	δὲ	δὴ ἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν
[256]	μανία ~δυνατὴ πορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν	δὲ	δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ
[271]	~(Φαῖδρος) τί μήν; ~(Σωκράτης) ~τρίτον	δὲ	δὴ διαταξάμενος τὰ λόγων τε
[266]	τέχνης; ~(Φαῖδρος) ναί. ~(Σωκράτης) ~δεύτερον	δὲ	δὴ διήγησίν τινα μαρτυρίας τ᾽
[240]	ἡδονῆς ~ἀραρότως αὐτῷ ὑπηρετεῖν· τῷ	δὲ	δὴ ἐρωμένῳ ποῖον παραμύθιον ἢ
[253]	ἔτι ἡμῖν ταῦτα μενέτω. ~τῶν	δὲ	δὴ ἵππων ὁ μέν, φαμέν,
[253]	φιληθέντι γίγνεται, ἐὰν ~αἱρεθῇ· ἁλίσκεται	δὲ	δὴ ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ.
[271]	οἱ δὲ τοιοίδε γίγνονται· τούτων	δὲ	δὴ οὕτω διῃρημένων, ~λόγων αὖ
[238]	τῇ ἀρχῇ ~ὕβρις ἐπωνομάσθη. ὕβρις	δὲ	δὴ πολυώνυμον πολυμελὲς γὰρ καὶ
[238]	εἴρηταί τε καὶ ὥρισται, ~βλέποντες	δὲ	δὴ πρὸς αὐτὸ (τὰ λοιπὰ
[247]	ἔξω θείου χοροῦ ἵσταται. ὅταν	δὲ	~δὴ πρὸς δαῖτα καὶ ἐπὶ
[267]	ἀπολύσασθαι ~διαβολὰς ὁθενδὴ κράτιστος. τὸ	δὲ	δὴ τέλος τῶν λόγων κοινῇ
[242]	ᾔσθημαι τὸ ἁμάρτημα. ~(Φαῖδρος) λέγεις	δὲ	δὴ τί; ~(Σωκράτης) ~δεινόν, ὦ
[259]	ἂν δοῖεν ἀγασθέντες. ~(Φαῖδρος) ἔχουσι	δὲ	δὴ τί τοῦτο; ἀνήκοος γάρ,
[249]	θεὸς ὢν θεῖός ἐστιν. τοῖς	δὲ	~δὴ τοιούτοις ἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς
[256]	ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες	δὲ	δὴ ὑπόπτεροι ~καὶ ἐλαφροὶ γεγονότες
[241]	ὅσα αὖ ἔχει ἀγαθά· νῦν	δὲ	δή, ὦ Σώκρατες, τί ~ἀποπαύῃ;
[276]	ᾗ λέγεις ποιοῖ. ~(Σωκράτης) ~τὸν	δὲ	δικαίων τε καὶ καλῶν καὶ
[254]	ἐν ἁγνῷ βάθρῳ βεβῶσαν· ἰδοῦσα	δὲ	ἔδεισέ τε καὶ σεφθεῖσα ~ἀνέπεσεν
[231]	αὐτοῖς οἴωνται πράξαντες χαριεῖσθαι. ἔτι	δὲ	εἰ διὰ τοῦτο ἄξιον (τοὺς
[233]	ἀλλ᾽ ἐξ ~ἑτέρων ἐπιτηδευμάτων. ~ἔτι	δὲ	εἰ χρὴ τοῖς δεομένοις μάλιστα
[253]	~μὲν δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν	δὲ	εἶδος (τρίτον, καὶ νῦν ἔτι
[271]	τότε ἤκουεν λόγων συνών. ὅταν	~δὲ	εἰπεῖν τε ἱκανῶς ἔχῃ οἷος
[250]	(εἰς τόδε τὸ ζῷον· ἀναμιμνῄσκεσθαι	δὲ	ἐκ ~τῶνδε ἐκεῖνα οὐ ῥᾴδιον
[269]	σφισιν τελέως ῥητορικὴν ~δεδιδάχθαι, τὸ	δὲ	ἕκαστα τούτων πιθανῶς λέγειν τε
[255]	ἔρωτα ἀλλὰ ~φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ	δὲ	ἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ,
[256]	μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον	δὲ	ἐκείνων, ~ἀλλήλοιν (διά τε τοῦ
[233]	μὲν ἀκουσίων συγγνώμην ἔχων, ~τὰ	δὲ	ἑκούσια πειρώμενος ἀποτρέπειν· ταῦτα γάρ
[228]	δὴ οὐκ ἐπιθυμῶν λέγειν· τελευτῶν	δὲ	ἔμελλε καὶ ~εἰ μή τις
[237]	~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου. τούτω	δὲ	ἐν ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον,
[255]	πρόφασιν εἰπεῖν οὐκ ἔχει, ὥσπερ	δὲ	ἐν ~κατόπτρῳ ἐν τῷ ἐρῶντι
[270]	μὲν ἐν τῇ ἑτέρᾳ, ψυχῆς	δὲ	ἐν τῇ ~ἑτέρᾳ, εἰ μέλλεις,
[245]	ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ	δὲ	ἔνδοθεν αὐτῷ ἐξ αὑτοῦ, ~ἔμψυχον,
[258]	τοῦ θεάτρου ὁ ποιητής· ἐὰν	~δὲ	ἐξαλειφθῇ καὶ ἄμοιρος γένηται λογογραφίας
[246]	εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧ	δὲ	ἔοικεν, ~ἀνθρωπίνης τε καὶ ἐλάττονος·
[228]	ἐπαναλαμβάνων ἐκέλευέν οἱ λέγειν, ὁ	δὲ	ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ δὲ οὐδὲ
[274]	πολὺς ἂν εἴη διελθεῖν· ἐπειδὴ	δὲ	ἐπὶ τοῖς γράμμασιν ἦν, τοῦτο
[237]	ἔμφυτος οὖσα ἐπιθυμία ἡδονῶν, ἄλλη	δὲ	ἐπίκτητος ~δόξα, ἐφιεμένη τοῦ ἀρίστου.
[247]	δικαιοσύνην, καθορᾷ δὲ σωφροσύνην, καθορᾷ	δὲ	~ἐπιστήμην, οὐχ ᾗ γένεσις πρόσεστιν,
[240]	ἡμέραν ἡδίστοισιν εἶναι ὑπάρχει· παιδικοῖς	δὲ	ἐραστὴς πρὸς τῷ βλαβερῷ ~καὶ
[259]	~αὐτὴν ἀπαγγέλλοντες (ποιοῦσι προσφιλεστέρους, τῇ	δὲ	Ἐρατοῖ τοὺς ἐν τοῖς ~ἐρωτικοῖς,
[276]	ὅτε καὶ ποιοῖ· ἐφ᾽ οἷς	δὲ	ἐσπούδακεν, ~τῇ γεωργικῇ χρώμενος ἂν
[251]	τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται, θερμανθέντος	δὲ	ἐτάκη τὰ περὶ τὴν ~ἔκφυσιν,
[238]	σχεδὸν μὲν ἤδη φανερόν, ~λεχθὲν	δὲ	ἢ μὴ λεχθὲν πάντως σαφέστερον·
[278]	καὶ θεῷ μόνῳ πρέπειν· τὸ	~δὲ	ἢ φιλόσοφον ἢ τοιοῦτόν τι
[237]	τοτὲ μὲν ἡ ἑτέρα, ἄλλοτε	δὲ	ἡ ἑτέρα κρατεῖ. δόξης μὲν
[239]	ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη. τοῦτο	δὲ	ἡ θεία φιλοσοφία τυγχάνει ~ὄν,
[252]	πείθεσθαι, ἔξεστιν δὲ μή· ὅμως	δὲ	ἥ γε αἰτία καὶ τὸ
[255]	τοῦτο ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα, ~προϊόντος	δὲ	ἤδη τοῦ χρόνου ἥ τε
[274]	διαδοθῆναι τοῖς ἄλλοις ~Αἰγυπτίοις· ὁ	δὲ	ἤρετο ἥντινα ἑκάστη ἔχοι ὠφελίαν,
[237]	δὲ μειρακίσκος, μάλα καλός· τούτῳ	δὲ	ἦσαν ἐρασταὶ ~πάνυ πολλοί. εἷς
[265]	~(Φαῖδρος) πάνυ γε. ~(Σωκράτης) ~τῆς	δὲ	θείας τεττάρων θεῶν τέτταρα μέρη
[246]	σῶμα τοῦ θείου (ψυχή) τὸ	δὲ	~θεῖον (καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ
[247]	αὐτὰς περιάγει ἡ περιφορά, αἱ	δὲ	θεωροῦσι τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ.
[276]	μὲν αὑτοῖς λόγῳ βοηθεῖν, ἀδυνάτων	δὲ	ἱκανῶς τἀληθῆ διδάξαι. ~(Φαῖδρος) οὔκουν
[260]	πολεμίους ἀμύνειν κτησάμενον ἵππον, ἄμφω	δὲ	ἵππον ~ἀγνοοῖμεν, τοσόνδε μέντοι τυγχάνοιμι
[269]	ἀγωνιστὴν τέλεον γενέσθαι, εἰκός ἴσως	δὲ	καὶ ~ἀναγκαῖον ἔχειν ὥσπερ τἆλλα·
[250]	ἐν ὑστέρῳ χρόνῳ ~ὑπέμενεν, ὁλόκληρα	δὲ	καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆ καὶ
[256]	ἔχει μὲν οὐδὲν εἰπεῖν, σπαργῶν	δὲ	καὶ ἀπορῶν περιβάλλει τὸν ~ἐραστὴν
[233]	μὲν δεδιότες μὴ ~ἀπέχθωνται, τὰ	δὲ	(καὶ αὐτοὶ χεῖρον διὰ τὴν
[251]	τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος· ἰδοῦσα	δὲ	~καὶ ἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε μὲν
[252]	ἀπολλυμένης παρ᾽ οὐδὲν τίθεται, ~νομίμων	δὲ	καὶ εὐσχημόνων, οἷς πρὸ τοῦ
[238]	ἡδὺ τὸ μὴ ἀντιτεῖνον, κρεῖττον	δὲ	καὶ ἴσον ἐχθρόν. ~(οὔτε δὴ
[246]	τὸ τῆς ψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ	δὲ	καὶ κακῷ καὶ τοῖς ~ἐναντίοις
[255]	μὴ φίλον ἀγαθῷ εἶναι. προσεμένου	δὲ	καὶ λόγον καὶ ὁμιλίαν δεξαμένου,
[243]	οἷον ἁλμυρὰν ἀκοὴν ἀποκλύσασθαι· συμβουλεύω	δὲ	καὶ Λυσίᾳ ὅτι ~τάχιστα γράψαι
[228]	σε πάνυ μὲν φιλῶ, παρόντος	δὲ	καὶ Λυσίου, ἐμαυτόν σοι ἐμμελετᾶν
[275]	τι, σεμνῶς πάνυ ~σιγᾷ. ταὐτὸν	δὲ	καὶ οἱ λόγοι· δόξαις μὲν
[262]	αἰτιῶμαι τοὺς ἐντοπίους θεούς· ἴσως	δὲ	καὶ οἱ ~τῶν Μουσῶν προφῆται
[275]	δεῖ γε καὶ μή. πλημμελούμενος	δὲ	καὶ οὐκ ἐν δίκῃ λοιδορηθεὶς
[261]	τε καὶ γράφεται τέχνῃ, λέγεται	δὲ	καὶ περὶ δημηγορίας· ἐπὶ πλέον
[233]	~παρέχει, ἀνιαρὰ ποιεῖ νομίζειν· ~εὐτυχοῦντας	δὲ	καὶ τὰ μὴ ἡδονῆς ἄξια
[257]	οὕτως ἡγῇ τινα ψοφοδεᾶ. ἴσως	δὲ	καὶ τὸν λοιδορούμενον ~αὐτῷ οἴει
[239]	ἑκὼν ἐραστὴς παιδικὰ ἀνέξεται, ἥττω	δὲ	~καὶ ὑποδεέστερον ἀεὶ ἀπεργάζεται· ἥττων
[267]	κατηγορίᾳ τε καὶ ~ἀπολογίᾳ. τὸν	δὲ	κάλλιστον Πάριον Εὐηνὸν ἐς μέσον
[250]	καὶ τἆλλα ὅσα ἐραστά· νῦν	δὲ	κάλλος μόνον ταύτην ἔσχε ~μοῖραν,
[250]	τότε νῦν μακρότερα εἴρηται· ~περὶ	δὲ	κάλλους, ὥσπερ εἴπομεν, ~(μετ᾽ ἐκείνων
[254]	τῆς τῶν ἀφροδισίων χάριτος. τὼ	δὲ	~κατ᾽ ἀρχὰς μὲν ἀντιτείνετον (ἀγανακτοῦντε,
[273]	ἐλέγχειν ὡς μόνω ~ἤστην, ἐκείνῳ	δὲ	καταχρήσασθαι (τῷ πῶς δ᾽ ἂν
[230]	τῷ τῶν τεττίγων χορῷ. πάντων	δὲ	κομψότατον τὸ ~τῆς πόας, ὅτι
[274]	τεκεῖν δυνατὸς τὰ τέχνης, ἄλλος	δὲ	~κρῖναι τίν᾽ ἔχει μοῖραν βλάβης
[251]	μὲν τὰ τότε συμπεφραγμένα, ἀναπνοὴν	δὲ	~λαβοῦσα κέντρων τε καὶ ὠδίνων
[276]	δυνατὸς μὲν ἀμῦναι ~ἑαυτῷ, ἐπιστήμων	δὲ	λέγειν τε καὶ σιγᾶν πρὸς
[228]	~συγκορυβαντιῶντα, (καὶ προάγειν ἐκέλευε. δεομένου	δὲ	λέγειν τοῦ τῶν ~λόγων ἐραστοῦ,
[260]	~τέχνη ἀλλ᾽ ἄτεχνος τριβή· τοῦ	δὲ	λέγειν, φησὶν ὁ Λάκων, ἔτυμος
[253]	κακοῦ ~κακία, οὐ διείπομεν, νῦν	δὲ	λεκτέον. ὁ μὲν τοίνυν αὐτοῖν
[249]	~τῶν πολλῶν ὡς παρακινῶν, ἐνθουσιάζων	δὲ	λέληθεν τοὺς πολλούς. ~ἔστι δὴ
[254]	πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν, ὁ	δὲ	λήξας τῆς ὀδύνης, ~ἣν ὑπὸ
[270]	ὑγίειαν καὶ ῥώμην ἐμποιήσειν, τῇ	δὲ	λόγους τε καὶ ~ἐπιτηδεύσεις νομίμους
[242]	οὐδὲν ἂν κακὸν εἴη, τὼ	δὲ	λόγω τὼ νυνδὴ περὶ αὐτοῦ
[236]	νοσεῖν δώσω σοι ὑποτίθεσθαι, ~τῶν	δὲ	λοιπῶν ἕτερα πλείω καὶ πλείονος
[240]	νήφοντος μὲν οὐκ ἀνεκτούς, εἰς	δὲ	μέθην ἰόντος πρὸς τῷ μὴ
[237]	~ἦν οὕτω δὴ παῖς, μᾶλλον	δὲ	μειρακίσκος, μάλα καλός· τούτῳ δὲ
[244]	τοῦ Πυθοκλέους, ~Μυρρινουσίου ἀνδρός· ὃν	δὲ	μέλλω λέγειν, Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου,
[250]	μετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι	δὲ	μετ᾽ ἄλλου θεῶν, εἶδόν τε
[241]	~ἐρῶντι καὶ νοῦν ἔχοντι· εἰ	δὲ	μή, ἀναγκαῖον εἴη ἐνδοῦναι αὑτὸν
[236]	ἀλλὰ τὴν διάθεσιν ἐπαινετέον, τῶν	δὲ	μὴ ἀναγκαίων τε καὶ ~χαλεπῶν
[262]	μέλλοντα ἀπατήσειν μὲν ἄλλον, αὐτὸν	δὲ	μὴ ἀπατήσεσθαι, τὴν ~ὁμοιότητα τῶν
[262]	ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ἀξιῶ	δὲ	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[264]	ἡμῖν ~τούτων γενομένων, ἀκήκοας. ~ἀξιῶ	(δὲ	μὴ διὰ τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[231]	ἡμῖν ~γενομένων τούτων ἀκήκοας· ~ἀξιῶ	δὲ	μὴ διὰ (τοῦτο ἀτυχῆσαι ὧν
[232]	οὐκ ἄλλως αὐτοῖς πεπόνηται· ~τοὺς	δὲ	μὴ ἐρῶντας, κρείττους αὑτῶν ὄντας,
[232]	ἔσεσθαι τῆς ἐπιθυμίας συνεῖναι· τοὺς	δὲ	μὴ ἐρῶντας ~οὐδ᾽ αἰτιᾶσθαι διὰ
[232]	ἥξεις αὐτοῖς εἰς διαφοράν· ὅσοι	δὲ	μὴ ἐρῶντες ἔτυχον, ~ἀλλὰ δι᾽
[233]	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· ~(τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν, οἳ καὶ πρότερον
[234]	ὄντος κακοῦ τοῦ ἐπιτηδεύματος, τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν οὐδεὶς ~πώποτε τῶν
[231]	ἀποδεδωκέναι χάριν τοῖς ἐρωμένοις· τοῖς	δὲ	μὴ ἐρῶσιν οὔτε τὴν τῶν
[273]	λόγων λέγεις, ἀκούοιμεν ἄν· ~εἰ	δὲ	μή, οἷς νυνδὴ διήλθομεν πεισόμεθα,
[252]	δὴ ἔξεστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστιν	δὲ	μή· ὅμως δὲ ἥ γε
[245]	πᾶν τὸ γιγνόμενον γίγνεσθαι, ~αὐτὴν	δὲ	μηδ᾽ ἐξ ἑνός· εἰ γὰρ
[236]	ἐν τῷ στήθει ~ἔχειν. ἐσμὲν	δὲ	μόνω ἐν ἐρημίᾳ, (ἰσχυρότερος δ᾽
[259]	τῶν πρὶν μούσας γεγονέναι, γενομένων	δὲ	~Μουσῶν καὶ φανείσης ᾠδῆς οὕτως
[279]	ἐντὸς (εἶναί μοι φίλια. πλούσιον	δὲ	νομίζοιμι τὸν ~σοφόν· τὸ δὲ
[244]	~γίγνηται, οὕτω νομίσαντες ἔθεντο, οἱ	δὲ	νῦν ἀπειροκάλως τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες
[266]	(οὖν μέχρι τοῦδε διαλεκτικούς. τὰ	δὲ	νῦν παρὰ σοῦ τε καὶ
[235]	πεπληρῶσθαί με δίκην ἀγγείου. ὑπὸ	δὲ	~νωθείας αὖ καὶ αὐτὸ τοῦτο
[247]	ἕκαστος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ, ἕπεται	~δὲ	ὁ ἀεὶ ἐθέλων τε καὶ
[278]	~δὲ ἄλλους χαίρειν ἐῶν οὗτος	δὲ	ὁ τοιοῦτος ἀνὴρ κινδυνεύει, ὦ
[252]	~ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα ὀνομάζουσιν, θεοὶ	δὲ	ὃ καλοῦσιν ἀκούσας εἰκότως διὰ
[231]	τὴν αὑτῶν εὖ ποιοῦσιν. ἔτι	δὲ	οἱ μὲν ~ἐρῶντες σκοποῦσιν ἅ
[235]	πάντα ταῦτα ἄλλα εἰπεῖν· τοῦτο	δὲ	οἶμαι ~οὐδ᾽ ἂν τὸν φαυλότατον
[252]	εἰκότως διὰ ~νεότητα γελάσῃ. λέγουσι	δὲ	οἶμαί τινες Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν
[256]	ἐρῶντι, εἰ δεηθείη ~τυχεῖν· ὁ	δὲ	ὁμόζυξ αὖ μετὰ τοῦ ἡνιόχου
[273]	τοῦ ἀληθοῦς τυγχάνει ἐγγιγνόμενον· ~τὰς	δὲ	ὁμοιότητας ἄρτι διήλθομεν ὅτι πανταχοῦ
[274]	ὃ δὴ καλοῦσιν Ἶβιν· αὐτῷ	δὲ	ὄνομα τῷ δαίμονι εἶναι ~Θεύθ.
[259]	περὶ τὴν κρήνην εὕδειν· ἐὰν	δὲ	ὁρῶσι ~διαλεγομένους καὶ παραπλέοντάς σφας
[279]	μοι καλῷ γενέσθαι τἄνδοθεν· ~ἔξωθεν	δὲ	ὅσα ἔχω, τοῖς ἐντὸς (εἶναί
[237]	ἡμῖν τοτὲ μὲν ὁμονοεῖτον, (ἔστι	δὲ	~ὅτε στασιάζετον· καὶ τοτὲ μὲν
[235]	οὕτως οὐκ ἔχω εἰπεῖν· δῆλον	δὲ	ὅτι τινῶν ἀκήκοα, ἤ που
[267]	γε, ὦ Πρόδικε. ~(Σωκράτης) ~Ἱππίαν	δὲ	οὐ λέγομεν; οἶμαι γὰρ ἂν
[273]	~καθ᾽ ὅσον δυνατὸν ἀνθρώπῳ. ταῦτα	δὲ	οὐ μή ποτε κτήσηται ἄνευ
[235]	~μόνῳ τὸν νοῦν προσεῖχον, τοῦτο	δὲ	οὐδ᾽ ἂν> αὐτὸν ᾤμην Λυσίαν
[246]	θνητόν τ᾽ ἔσχεν ἐπωνυμίαν· ἀθάνατον	~δὲ	οὐδ᾽ ἐξ ἑνὸς λόγου λελογισμένου,
[228]	ὁ δὲ ἐπείθετο ~(προθύμως. τῷ	δὲ	οὐδὲ ταῦτα ἦν ἱκανά, ἀλλὰ
[261]	καὶ περὶ δημηγορίας· ἐπὶ πλέον	δὲ	οὐκ ~ἀκήκοα. ~(Σωκράτης) ~ἀλλ᾽ ἦ
[231]	ἐπειδὰν τῆς ἐπιθυμίας παύσωνται· τοῖς	δὲ	οὐκ ἔστι χρόνος ἐν ᾧ
[266]	μὴ προσαγορεύω, θεὸς ~οἶδε, καλῶ	δὲ	(οὖν μέχρι τοῦδε διαλεκτικούς. τὰ
[246]	παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, ~πάντα	δὲ	οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ᾽ ἐν ἄλλοις
[245]	τὸ αὐτὸ αὑτὸ κινοῦν. ~τοῦτο	δὲ	οὔτ᾽ ἀπόλλυσθαι οὔτε γίγνεσθαι δυνατόν,
[254]	μὴ ἐπιπηδᾶν ~τῷ ἐρωμένῳ· ὁ	δὲ	οὔτε κέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος
[267]	ὧν δεῖ λόγων τέχνην· δεῖν	δὲ	οὔτε μακρῶν οὔτε ~βραχέων ἀλλὰ
[229]	τὸ τῆς Χιμαίρας, καὶ ἐπιρρεῖ	δὲ	ὄχλος τοιούτων ~Γοργόνων καὶ Πηγάσων
[261]	ἐν ~Ἰλίῳ σχολάζοντες συνεγραψάτην, τῶν	δὲ	Παλαμήδους ἀνήκοος γέγονας; ~(Φαῖδρος) ~καὶ
[238]	ὡς ἥδιστον ἑαυτῷ ~παρασκευάζειν· νοσοῦντι	δὲ	πᾶν ἡδὺ τὸ μὴ ἀντιτεῖνον,
[253]	δύνωνται καὶ αὐτοὶ μετέρχονται, ~ἰχνεύοντες	δὲ	παρ᾽ ἑαυτῶν ἀνευρίσκειν (τὴν τοῦ
[239]	ἐνόντων ~(τῶν) μὲν ἥδεσθαι, τὰ	δὲ	παρασκευάζειν, ἢ στέρεσθαι τοῦ παραυτίκα
[232]	μὴ χρήμασιν αὐτοὺς ὑπερβάλωνται, τοὺς	δὲ	~πεπαιδευμένους μὴ συνέσει κρείττους γένωνται·
[274]	καὶ (γεωμετρίαν ~καὶ ἀστρονομίαν, ἔτι	δὲ	πεττείας τε καὶ κυβείας, καὶ
[245]	ἔχειν ὅθεν ~κινηθέντα γενήσεται. ἀθανάτου	δὲ	πεφασμένου τοῦ ὑφ᾽ ἑαυτοῦ κινουμένου,
[245]	ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς	δὲ	πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον ~ψυχῆς
[270]	τὸ παθεῖν ὑπὸ τοῦ, ἐὰν	δὲ	πλείω εἴδη ἔχῃ, ~ταῦτα ἀριθμησάμενον,
[260]	περὶ κακοῦ ὡς ~ἀγαθοῦ, δόξας	δὲ	πλήθους μεμελετηκὼς πείσῃ κακὰ πράττειν
[251]	οὗ ἂν ᾖ ~μένειν, θεῖ	δὲ	ποθοῦσα ὅπου ἂν οἴηται ὄψεσθαι
[248]	ἡνιόχων πολλαὶ μὲν ~χωλεύονται, πολλαὶ	δὲ	πολλὰ πτερὰ θραύονται· πᾶσαι δὲ
[237]	ἢ παντὸς ἁμαρτάνειν ἀνάγκη. τοὺς	δὲ	πολλοὺς λέληθεν ~ὅτι οὐκ ἴσασι
[248]	δὲ πολλὰ πτερὰ θραύονται· πᾶσαι	δὲ	πολὺν ἔχουσαι πόνον ~ἀτελεῖς τῆς
[273]	κεχαρισμένα μὲν λέγειν δύνασθαι, ~κεχαρισμένως	δὲ	πράττειν τὸ πᾶν εἰς δύναμιν.
[259]	τὸ εἶδος ἑκάστης τιμῆς· τῇ	δὲ	πρεσβυτάτῃ ~Καλλιόπῃ καὶ τῇ μετ᾽
[229]	πολλῆς αὐτῷ σχολῆς δεήσει. ἐμοὶ	δὲ	πρὸς ~αὐτὰ οὐδαμῶς ἐστι σχολή·
[227]	ὦ Σώκρατες, τοῦ Κεφάλου, πορεύομαι	δὲ	πρὸς περίπατον ~ἔξω τείχους· συχνὸν
[241]	βλαβερῷ μὲν πρὸς οὐσίαν, βλαβερῷ	δὲ	πρὸς τὴν τοῦ ~σώματος ἕξιν,
[238]	μὲν οὖν θεῷ μελήσει, ἡμῖν	δὲ	πρὸς τὸν παῖδα πάλιν τῷ
[246]	πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ, ἡ	δὲ	~πτερορρυήσασα φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ
[248]	~καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ, βαρυνθεῖσα	δὲ	πτερορρυήσῃ τε καὶ ἐπὶ τὴν
[256]	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες	δὲ	~πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε
[252]	μὲν ἔρωτα καλοῦσι ποτηνόν, ~ἀθάνατοι	δὲ	Πτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ᾽ ἀνάγκην. ~τούτοις
[267]	τί δ᾽ οὔ; ~(Σωκράτης) ~τὰ	δὲ	Πώλου πῶς φράσωμεν αὖ μουσεῖα
[266]	δοκεῖς καλεῖν, διαλεκτικὸν καλῶν· τὸ	δὲ	ῥητορικὸν δοκεῖ μοι ~διαφεύγειν ἔθ᾽
[278]	ἢ ἐν ᾠδῇ συντέθηκε, τρίτον	δὲ	Σόλωνι καὶ ὅστις ~ἐν πολιτικοῖς
[242]	οὖν μάντις μέν, οὐ πάνυ	~δὲ	σπουδαῖος, ἀλλ᾽ ὥσπερ οἱ τὰ
[278]	τῷ ἑταίρῳ φράζε. ~(Φαῖδρος) τί	δὲ	σύ; πῶς ποιήσεις; οὐδὲ γὰρ
[227]	χρόνον καθήμενος ἐξ ἑωθινοῦ. τῷ	δὲ	σῷ καὶ ~ἐμῷ ἑταίρῳ πειθόμενος
[246]	ζῷον, ἔχον μὲν ψυχήν, ἔχον	δὲ	σῶμα, τὸν ἀεὶ ~δὲ χρόνον
[266]	τι κοινῇ εἶδος ἐλαβέτην, ~ὥσπερ	(δὲ	σώματος ἐξ ἑνὸς διπλᾶ καὶ
[244]	δὴ ὁ μὲν μαίνεται, ὁ	δὲ	~σωφρονεῖ. εἰ μὲν γὰρ ἦν
[247]	καθορᾷ μὲν αὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾷ	δὲ	σωφροσύνην, καθορᾷ δὲ ~ἐπιστήμην, οὐχ
[244]	εἶναι, καλῶς ἂν ἐλέγετο· νῦν	~δὲ	τὰ μέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν
[264]	τὸν λόγον ποιεῖται. ~(Σωκράτης) ~τί	δὲ	τἆλλα; οὐ χύδην δοκεῖ βεβλῆσθαι
[254]	γῆν ἐρείσας ὀδύναις ἔδωκεν. ὅταν	δὲ	ταὐτὸν πολλάκις πάσχων ὁ ~πονηρὸς
[262]	τὴν ἀλήθειαν μὴ εἰδώς, δόξας	δὲ	τεθηρευκώς, ~γελοίαν τινά, ὡς ἔοικε,
[265]	μὲν ἐπίπνοιαν ~Ἀπόλλωνος θέντες, Διονύσου	δὲ	τελεστικήν, Μουσῶν δ᾽ αὖ ποιητικήν,
[272]	ἢ διδάσκων ἢ γράφων, φῇ	δὲ	~τέχνῃ λέγειν, ὁ μὴ πειθόμενος
[247]	περιφορὰ εἰς ταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν	δὲ	τῇ ~περιόδῳ καθορᾷ μὲν αὐτὴν
[256]	εἰς ἔχθραν ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν	δὲ	τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες
[246]	οὖν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς· περὶ	δὲ	τῆς ἰδέας αὐτῆς ὧδε λεκτέον.
[239]	μεγάλης αἴτιον εἶναι βλάβης, ~μεγίστης	δὲ	τῆς ὅθεν ἂν φρονιμώτατος εἴη.
[251]	συμμεμυκότα εἶργε μὴ βλαστάνειν, ~ἐπιρρυείσης	δὲ	τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε καὶ
[266]	σοί τε καὶ ἐμοί, λεκτέον	δὲ	τί μέντοι καὶ ἔστι τὸ
[253]	ἀγαθός, ὁ δ᾽ οὔ· ἀρετὴ	δὲ	τίς τοῦ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ
[236]	μὲν τὸ ~φρόνιμον ἐγκωμιάζειν, ~(τοῦ	δὲ	τὸ ἄφρον ψέγειν, ἀναγκαῖα γοῦν
[237]	ἐν ἀρχῇ τῆς ~σκέψεως, προελθόντες	δὲ	τὸ εἰκὸς ἀποδιδόασιν· οὔτε γὰρ
[252]	μόνον ~τῶν μεγίστων πόνων. τοῦτο	δὲ	τὸ πάθος, ὦ παῖ καλέ,
[232]	εἰς ἐρημίαν φίλων καθιστᾶσιν, ἐὰν	δὲ	τὸ σεαυτοῦ σκοπῶν ~ἄμεινον ἐκείνων
[271]	ὅθεν οἱ μὲν τοιοίδε, οἱ	δὲ	τοιοίδε γίγνονται· τούτων δὲ δὴ
[271]	ἐς τὰ τοιάδε εὐπειθεῖς, οἱ	δὲ	τοιοίδε διὰ τάδε ~δυσπειθεῖς· δεῖ
[243]	καὶ πρᾷος τὸ ἦθος, ~ἑτέρου	δὲ	τοιούτου ἐρῶν ἢ καὶ πρότερόν
[243]	ὦ φίλε, καθήρασθαι ἀνάγκη· ἔστιν	δὲ	τοῖς ἁμαρτάνουσι περὶ ~μυθολογίαν καθαρμὸς
[278]	βελτίστους εἰδότων ὑπόμνησιν γεγονέναι, ἐν	δὲ	~τοῖς διδασκομένοις καὶ μαθήσεως χάριν
[275]	ἀλλὰ ὑπομνήσεως φάρμακον ηὗρες. ~σοφίας	δὲ	τοῖς μαθηταῖς δόξαν, οὐκ ἀλήθειαν
[263]	μὲν ἄρα τοῖς συμφωνοῦμεν, ἐν	δὲ	τοῖς οὔ. ~(Φαῖδρος) οὕτω. ~(Σωκράτης)
[269]	παντάπασι μὲν οὖν. ~(Σωκράτης) ~τί	δὲ	τὸν μελίγηρυν Ἄδραστον οἰόμεθα ἢ
[250]	τὸ τοῦ εἰκασθέντος γένος· ~κάλλος	δὲ	τότ᾽ ἦν ἰδεῖν λαμπρόν, ὅτε
[248]	μόγις ~καθορῶσα τὰ ὄντα· ἡ	δὲ	τοτὲ μὲν ἦρεν, τοτὲ δ᾽
[240]	βλαβερός τε καὶ ἀηδής, λήξας	δὲ	τοῦ ἔρωτος εἰς τὸν ἔπειτα
[254]	τὴν τῶν παιδικῶν ἀστράπτουσαν. ἰδόντος	δὲ	τοῦ ~ἡνιόχου ἡ μνήμη πρὸς
[254]	δεομένων εἰς αὖθις ὑπερβαλέσθαι. ~ἐλθόντος	δὲ	τοῦ συντεθέντος χρόνου (οὗ) ἀμνημονεῖν
[239]	~λυσιτελὴς ἀνὴρ ἔχων ἔρωτα. ~τὴν	δὲ	τοῦ σώματος ἕξιν τε καὶ
[264]	ἐπιχειρῶν μὴ πάνυ ~τι εἰς	δὲ	τοὺς ἑτέρους λόγους ἴωμεν. ἦν
[232]	~παρὰ τῶν ἀνθρώπων αἱρεῖσθαι. ἔτι	δὲ	τοὺς μὲν ἐρῶντας πολλοὺς ἀνάγκη
[278]	τέλεον καὶ ἄξιον σπουδῆς· ~δεῖν	δὲ	τοὺς τοιούτους λόγους αὑτοῦ λέγεσθαι
[228]	ἔχειν τὸν λόγον αὐτόν. εἰ	δὲ	τοῦτό ἐστιν, οὑτωσὶ διανοοῦ περὶ
[274]	δ᾽ ἀληθὲς αὐτοὶ ἴσασιν. εἰ	δὲ	τοῦτο ~εὕροιμεν αὐτοί, ἆρά γ᾽
[273]	φάναι τοῦ ἀνδρικοῦ συγκεκόφθαι, τὸν	δὲ	τοῦτο μὲν ἐλέγχειν ὡς μόνω
[273]	βραχέως τοῦ τοιούτου ~ἐφηψάμεθα, δοκεῖ	δὲ	τοῦτο πάμμεγα εἶναι τοῖς περὶ
[269]	τί ποτ᾽ ἔστιν ῥητορική, ἐκ	δὲ	τούτου τοῦ πάθους τὰ ~πρὸ
[249]	ἢ παιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας, ~αὗται	δὲ	τρίτῃ περιόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν
[239]	τοῦτό γε παντὶ μέν, μάλιστα	δὲ	τῷ ἐραστῇ, ὅτι τῶν φιλτάτων
[230]	δὴ χαίρειν ἐάσας ταῦτα, πειθόμενος	δὲ	τῷ νομιζομένῳ περὶ αὐτῶν, ~ὃ
[228]	ἐκτὸς τείχους ἵνα μελετῴη. ἀπαντήσας	δὲ	τῷ ~νοσοῦντι περὶ λόγων ἀκοήν,
[246]	ἀγαθοὶ καὶ ἐξ ἀγαθῶν, (τὸ	δὲ	τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ πρῶτον
[240]	καὶ οὐκ ἐν ὥρᾳ, ἑπομένων	δὲ	τῶν ἄλλων ταύτῃ, ἃ ~καὶ
[249]	τέλεος ὄντως μόνος γίγνεται· ἐξιστάμενος	δὲ	τῶν ~(ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς
[248]	ἦρεν, τοτὲ δ᾽ ἔδυ, βιαζομένων	δὲ	τῶν ἵππων τὰ ~μὲν εἶδεν,
[256]	πολλῶν πόνων (σμικρὰ ἀπολαῦσαι· ὁ	δὲ	~τῶν παιδικῶν ἔχει μὲν οὐδὲν
[254]	διὰ τὸ μὴ ~ἀντιτείνειν, τὸν	δὲ	ὑβριστὴν μάλ᾽ ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ
[241]	ὡς τῷ αὐτῷ διαλεγόμενος· ὁ	δὲ	ὑπ᾽ αἰσχύνης οὔτε ~εἰπεῖν τολμᾷ
[268]	δὴ τά γε σμικρά· ταῦτα	δὲ	ὑπ᾽ αὐγὰς μᾶλλον ἴδωμεν, τίνα
[247]	τὰ ἔξω τοῦ οὐρανοῦ. ~τὸν	δὲ	ὑπερουράνιον τόπον οὔτε τις ὕμνησέ
[265]	μὲν ὑπὸ νοσημάτων ἀνθρωπίνων, τὴν	δὲ	ὑπὸ θείας ~ἐξαλλαγῆς τῶν εἰωθότων
[277]	~(Φαῖδρος) ἔδοξέ γε δή· πάλιν	δὲ	ὑπόμνησόν με πῶς. ~(Σωκράτης) ~πρὶν
[239]	οἱ μὲν ἐχθροὶ θαρροῦσιν, οἱ	δὲ	φίλοι καὶ αὐτοὶ οἱ ἐρασταὶ
[240]	φθονεῖν μὲν οὐσίαν κεκτημένοις, ἀπολλυμένης	δὲ	χαίρειν. ἔτι ~τοίνυν ἄγαμον, ἄπαιδα,
[249]	(ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου. ~τῷ	δὲ	χιλιοστῷ ἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ κλήρωσίν
[256]	φορτικωτέρᾳ τε καὶ ~(ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ	δὲ	χρήσωνται, τάχ᾽ ἄν που ἐν
[255]	πρὸς τὸν ἔνθεον φίλον. ὅταν	δὲ	χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ ~πλησιάζῃ
[246]	ἔχον δὲ σῶμα, τὸν ἀεὶ	~δὲ	χρόνον ταῦτα συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα
[279]	δὲ νομίζοιμι τὸν ~σοφόν· τὸ	δὲ	χρυσοῦ πλῆθος εἴη μοι ὅσον
[251]	τῆς ὀδύνης ~(καὶ γέγηθεν· ὅταν	δὲ	χωρὶς γένηται καὶ αὐχμήσῃ, τὰ
[256]	ᾧ κακία ~ψυχῆς ἐνεγίγνετο, ἐλευθερώσαντες	δὲ	ᾧ ἀρετή· τελευτήσαντες δὲ δὴ
[244]	Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, ~Ἱμεραίου. λεκτέος	δὲ	ὧδε, ὅτι οὐκ ἔστ᾽ ἔτυμος
[247]	ποτὲ ~ὑμνήσει κατ᾽ ἀξίαν. ἔχει	δὲ	ὧδε τολμητέον γὰρ οὖν τό
[252]	οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον· ~ὑμνοῦσι	δὲ	ὧδε ~(τὸν δ᾽ ἤτοι θνητοὶ
[276]	Σώκρατες, τὰ μὲν σπουδῇ, τὰ	δὲ	ὡς ἑτέρως ἂν ᾗ λέγεις
[232]	μὲν ὑπερορᾶσθαι, ὑπὸ τῶν ~συνόντων	δὲ	ὠφελεῖσθαι, ὥστε πολὺ (πλείων ἐλπὶς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/10/2007