Pages |
[227] |
ὦ
Σώκρατες,
προσήκουσα
γέ
σοι
|
ἡ |
ἀκοή·
ὁ
γάρ
τοι
λόγος |
[271] |
~(Φαῖδρος)
τί
μήν;
~(Σωκράτης)
~οὐκοῦν
|
ἡ |
ἅμιλλα
αὐτῷ
τέταται
πρὸς
τοῦτο |
[261] |
μόνον
περὶ
δικαστήριά
τέ
ἐστιν
|
ἡ |
ἀντιλογικὴ
(καὶ
περὶ
δημηγορίαν,
~ἀλλ᾽ |
[261] |
σύλλογοι,
ἀλλὰ
καὶ
ἐν
ἰδίοις,
|
ἡ |
~αὐτὴ
σμικρῶν
(τε
καὶ
μεγάλων |
[237] |
~δεῖ
περὶ
οὗ
ἂν
ᾖ
|
ἡ |
βουλή,
ἢ
παντὸς
ἁμαρτάνειν
ἀνάγκη. |
[238] |
ἢ
μὴ
λεχθὲν
πάντως
σαφέστερον·
|
ἡ |
γὰρ
ἄνευ
λόγου
δόξης
ἐπὶ |
[247] |
~τε
καὶ
περὶ
ἀληθείας
λέγοντα
|
ἡ |
γὰρ
ἀχρώματός
τε
καὶ
ἀσχημάτιστος |
[240] |
παλαιὸς
~λόγος
τέρπειν
τὸν
ἥλικα
|
ἡ |
γὰρ
οἶμαι
χρόνου
ἰσότης
ἐπ᾽ |
[270] |
~(Φαῖδρος)
κινδυνεύει,
ὦ
Σώκρατες.
~(Σωκράτης)
|
~ἡ |
γοῦν
ἄνευ
τούτων
μέθοδος
ἐοίκοι |
[255] |
ἡ
μὲν
εἰς
αὐτὸν
ἔδυ,
|
ἡ |
δ᾽
~ἀπομεστουμένου
ἔξω
ἀπορρεῖ·
καὶ |
[251] |
ἀποκλῄει
τὴν
βλάστην
τοῦ
~πτεροῦ,
|
ἡ |
δ᾽
ἐντὸς
μετὰ
τοῦ
ἱμέρου |
[260] |
λελοιδορήκαμεν
τὴν
τῶν
λόγων
~τέχνην;
|
ἡ |
δ᾽
ἴσως
ἂν
εἴποι·
τί |
[271] |
ἐξ
ἀνάγκης
ἡ
μὲν
πείθεται,
|
ἡ |
δὲ
ἀπειθεῖ.
~(Φαῖδρος)
κάλλιστα
γοῦν |
[256] |
δωρήσεται
ἡ
παρ᾽
ἐραστοῦ
φιλία·
|
ἡ |
δὲ
~ἀπὸ
τοῦ
μὴ
ἐρῶντος |
[245] |
θεῶν
ἡ
τοιαύτη
μανία
δίδοται·
|
~ἡ |
δὲ
δὴ
ἀπόδειξις
ἔσται
δεινοῖς |
[246] |
καὶ
πάντα
τὸν
κόσμον
διοικεῖ,
|
ἡ |
δὲ
~πτερορρυήσασα
φέρεται
ἕως
ἂν |
[248] |
καὶ
μόγις
~καθορῶσα
τὰ
ὄντα·
|
ἡ |
δὲ
τοτὲ
μὲν
ἦρεν,
τοτὲ |
[242] |
ὡς
σχεδὸν
ἤδη
~μεσημβρία
ἵσταται
|
ἡ |
δὴ
καλουμένη
σταθερά;
ἀλλὰ
περιμείναντες |
[227] |
~(Σωκράτης)
~τίς
οὖν
δὴ
ἦν
|
ἡ |
διατριβή;
ἢ
δῆλον
ὅτι
τῶν |
[231] |
αἱροῖο,
~ἐξ
ὀλίγων
ἄν
σοι
|
ἡ |
ἔκλεξις
εἴη·
εἰ
δ᾽
ἐκ |
[237] |
~ὅτε
στασιάζετον·
καὶ
τοτὲ
μὲν
|
ἡ |
ἑτέρα,
ἄλλοτε
δὲ
ἡ
ἑτέρα |
[237] |
μὲν
ἡ
ἑτέρα,
ἄλλοτε
δὲ
|
ἡ |
ἑτέρα
κρατεῖ.
δόξης
μὲν
οὖν |
[242] |
περὶ
τὸν
ἔρωτα,
ἔτι
τε
|
ἡ |
εὐήθεια
~αὐτοῖν
πάνυ
ἀστεία,
~τὸ |
[255] |
λόγον
καὶ
ὁμιλίαν
δεξαμένου,
~ἐγγύθεν
|
ἡ |
εὔνοια
γιγνομένη
τοῦ
ἐρῶντος
ἐκπλήττει |
[239] |
ἂν
φρονιμώτατος
εἴη.
τοῦτο
δὲ
|
ἡ |
θεία
φιλοσοφία
τυγχάνει
~ὄν,
ἧς |
[230] |
~νὴ
τὴν
Ἥραν,
καλή
γε
|
ἡ |
καταγωγή.
ἥ
τε
γὰρ
πλάτανος |
[266] |
καλεῖν·
ἢ
τοῦτο
ἐκεῖνό
ἐστιν
|
ἡ |
λόγων
τέχνη,
ᾗ
~Θρασύμαχός
τε |
[244] |
ποθὲν
ἔν
τισι
τῶν
γενῶν
|
ἡ |
μανία
ἐγγενομένη
καὶ
~προφητεύσασα,
οἷς |
[269] |
~Θρασύμαχος
πορεύεται
δοκεῖ
μοι
φαίνεσθαι
|
ἡ |
μέθοδος.
~(Φαῖδρος)
ἀλλὰ
πῇ
δή; |
[248] |
βίος·
αἱ
δὲ
ἄλλαι
ψυχαί,
|
ἡ |
μὲν
ἄριστα
θεῷ
ἑπομένη
καὶ |
[255] |
πολλὴ
φερομένη
πρὸς
τὸν
ἐραστήν,
|
ἡ |
μὲν
εἰς
αὐτὸν
ἔδυ,
ἡ |
[237] |
οἷν
~ἑπόμεθα
ᾗ
ἂν
ἄγητον,
|
ἡ |
μὲν
ἔμφυτος
οὖσα
ἐπιθυμία
ἡδονῶν, |
[271] |
δι᾽
ἣν
αἰτίαν
ἐξ
ἀνάγκης
|
ἡ |
μὲν
πείθεται,
ἡ
δὲ
ἀπειθεῖ. |
[254] |
ἀστράπτουσαν.
ἰδόντος
δὲ
τοῦ
~ἡνιόχου
|
ἡ |
μνήμη
πρὸς
τὴν
τοῦ
κάλλους |
[256] |
καὶ
θεῖα
οὕτω
σοι
δωρήσεται
|
ἡ |
παρ᾽
ἐραστοῦ
φιλία·
ἡ
δὲ |
[246] |
δὴ
καὶ
~δύσκολος
ἐξ
ἀνάγκης
|
ἡ |
περὶ
ἡμᾶς
ἡνιόχησις.
πῇ
δὴ |
[274] |
ἐξ
ἀγαθῶν.
ὥστ᾽
εἰ
μακρὰ
|
ἡ |
~περίοδος,
μὴ
θαυμάσῃς·
μεγάλων
γὰρ |
[247] |
~(νώτῳ,
στάσας
δὲ
αὐτὰς
περιάγει
|
ἡ |
περιφορά,
αἱ
δὲ
θεωροῦσι
τὰ |
[247] |
καὶ
εὐπαθεῖ,
ἕως
ἂν
κύκλῳ
|
ἡ |
περιφορὰ
εἰς
ταὐτὸν
περιενέγκῃ.
ἐν |
[245] |
ἐσόμενος,
ἀτελὴς
αὐτός
τε
καὶ
|
ἡ |
ποίησις
ὑπὸ
τῆς
τῶν
μαινομένων |
[248] |
δοξαστῇ
χρῶνται.
~οὗ
δ᾽
ἕνεχ᾽
|
ἡ |
πολλὴ
σπουδὴ
τὸ
ἀληθείας
ἰδεῖν |
[246] |
ἔστι
δέ
τις
τοιάδε.
~πέφυκεν
|
ἡ |
πτεροῦ
δύναμις
τὸ
ἐμβριθὲς
ἄγειν |
[261] |
οὖν
οὐ
τὸ
μὲν
ὅλον
|
ἡ |
ῥητορικὴ
ἂν
εἴη
τέχνη
ψυχαγωγία |
[263] |
~ποτέρωθι
οὖν
εὐαπατητότεροί
ἐσμεν,
καὶ
|
ἡ |
ῥητορικὴ
ἐν
ποτέροις
μεῖζον
δύναται; |
[272] |
~καλῶς
τε
καὶ
τελέως
ἐστὶν
|
ἡ |
τέχνη
ἀπειργασμένη,
πρότερον
δ᾽
οὔ· |
[245] |
εὐτυχίᾳ
τῇ
μεγίστῃ
(παρὰ
θεῶν
|
ἡ |
τοιαύτη
μανία
δίδοται·
~ἡ
δὲ |
[239] |
~τίνα
βλάβην
περὶ
τὴν
κτῆσιν
|
ἡ |
τοῦ
ἐρῶντος
ὁμιλία
τε
καὶ |
[251] |
διὰ
τῶν
ὀμμάτων
~ἐθερμάνθη
ᾗ
|
ἡ |
τοῦ
πτεροῦ
φύσις
ἄρδεται,
θερμανθέντος |
[251] |
τὰ
οὖλα,
ταὐτὸν
δὴ
πέπονθεν
|
ἡ |
τοῦ
πτεροφυεῖν
ἀρχομένου
ψυχή·
ζεῖ |
[255] |
ταῖς
ἄλλαις
ὁμιλίαις,
~(τότ᾽
ἤδη
|
ἡ |
τοῦ
ῥεύματος
ἐκείνου
πηγή,
ὃν |
[245] |
ποίησις
ὑπὸ
τῆς
τῶν
μαινομένων
|
ἡ |
τοῦ
~σωφρονοῦντος
ἠφανίσθη.
~(τοσαῦτα
μέν |
[249] |
πτεροῦται
πρὸ
τοσούτου
χρόνου
~πλὴν
|
ἡ |
τοῦ
φιλοσοφήσαντος
ἀδόλως
ἢ
παιδεραστήσαντος |
[249] |
διὸ
δὴ
δικαίως
μόνη
πτεροῦται
|
ἡ |
τοῦ
φιλοσόφου
διάνοια·
πρὸς
γὰρ |
[240] |
ἀλλ᾽
ὅμως
κόρον
γε
καὶ
|
ἡ |
τούτων
συνουσία
ἔχει.
~καὶ
μὴν |
[240] |
καὶ
βλάβῃ
μεγάλῃ,
ὅμως
ἐπέμειξεν
|
~ἡ |
φύσις
ἡδονήν
τινα
οὐκ
ἄμουσον, |
[272] |
~ὅτι
(οὗτός
ἐστι
καὶ
αὕτη
|
ἡ |
φύσις
περὶ
ἧς
τότε
ἦσαν |
[248] |
γὰρ
τὸ
αὐτὸ
ὅθεν
ἥκει
|
ἡ |
ψυχὴ
~ἑκάστη
οὐκ
ἀφικνεῖται
ἐτῶν |
[242] |
ἑταῖρε,
μαντικόν
γέ
~τι
καὶ
|
ἡ |
ψυχή·
ἐμὲ
γὰρ
ἔθραξε
μέν |
[251] |
αὑτήν,
ὥστε
πᾶσα
κεντουμένη
κύκλῳ
|
ἡ |
ψυχὴ
~οἰστρᾷ
καὶ
ὀδυνᾶται,
μνήμην |
[249] |
ἐκείνων
ἅ
ποτ᾽
εἶδεν
ἡμῶν
|
ἡ |
ψυχὴ
~συμπορευθεῖσα
θεῷ
καὶ
ὑπεριδοῦσα |